หัวข้อ: >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62]

[TongRung]

ขอบคุณค่ะ
น่าจะบอกอีธานไปว่าโดนขู่เรื่องกัดคอ ให้หึงเล่น

[B52]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อีธาน ก็รู้นี่ว่างานที่ภูริทำ มันไม่ใช่งานของภูริ..........   
อีธาน ก็รู้นี่ว่า ภูริโดนอัลฟ่าแกล้ง.......... 
อีธาน ก็รู้นี่ว่า ภูริทำงานดีกว่าอัลฟ่าหลายคน........ 
แล้วอีธาน ก็รู้นี่ว่า ภูริยอมรับสภาพ ไม่หัวเสีย ทำตัวอารมณ์ดีตลก ขำ ไปเรื่อย 
เพราะไม่งั้นจะยิ่งถูกแกล้งมากยิ่งขึ้น 
ไม่รู้ก็ว่าไปอย่าง นี่รู้ยังวางเฉย
รู้ทั้งรู้ว่าคนอย่างภูริ น่ะเหรอจะแหกปากร้องเรียนไอ้หัวหน้าที่อิจฉา เอาเปรียบลูกน้อง   
แล้วท่านประธาน จะไม่แก้ไของค์กรที่มีอัลฟ่าทำงานได้แค่สองสามจากสิบเรอะ   
แล้วท่านประธาน จะไม่ช่วยคู่แท้จากโชคชะตาของตัวเอง 
แต่เอาเปรียบด้านเซ็กส์ ไปเรื่อยๆใช่ไหม   
กัดคอก็ไม่กัดเพื่อเป็นเจ้าของภูริซะที
จนไอ้พิชัย มันจะแกล้งกัดคอคู่แท้จากโชคชะตาของตัวเองแล้ว ยังไม่รู้อีก  งี่เง่า   
อีธาน นายมันซื่อบื้อ ทึ่ม สุดๆไปเลย   
       
 

[❣☾月亮☽❣]

ฉลาดมากครับทั่นนน 

[papapoope]

 

[puiiz]

 

[Konzen]

ตอนนี้เขาคุยกันเยอะเลย ฮือออ
อย่างนี้แล้วคุณภูริต้องไปหาปลอกคอมาสวมหรือเปล่า

[BooJiRa_]

น้องภูผู้ถูกระทำ

[่jum]

รู้จักคุยกันมากขึ้นก็ดี แต่รู้ข้อมูลแล้วท่านประธานจะทำอะไรเพื่อเปลี่ยนแปลงบ้างหรือเปล่ายังต้องตามกันต่อไป

ท่านประธานที่เคารพ กล้องวงจรปิดมีแบบที่สามารถดักฟังและบันทึกเสียงได้นะคะท่าน  แนะนำให้เปลี่ยนเสียถ้าจะสอดแนมต่อไป คราวนี้จะได้มีทั้งภาพและเสียงเป็นหลักฐานชั้นดี

[JUST_M]

เปิดใจกันเยอะๆ

[snowboxs]

กำลังอ่านเพลินๆ เจอ 100% เร็วจังแฮะ

ตอนนี้รู้สึกเรื่อยๆไม่รีบเร่ง พอให้คนอ่านได้หายใจคล่องหน่อย

[meteexp]

 

[Kei]

อีธานรักภูริบ้างมั้ยอยากร้องไห้นิดๆจะรักษาอาการให้กลับเป็นเบ้ต้าทำไม

ถ้าไม่รักมาซั่มทำไม

แค่เพราะทนฟีโรโมนไม่ได้หราไง

นอย

หวังว่าจะทำยาแก้ไม่สำเร็จ

[joborcusier]

จะเป็นยังไงต่อไปนะะ 

[KoTo_Nat]

เมื่อไหร่จะได้เชือดไก่สักที สงสารภูริ

[gackmanas]

 

[MR.J]

เขารู้สึกรักกันบ้างรึยังเจ้าคะ หรือรักกันแล้วแต่ยังไม่ยอมรับบบบ

[nikpook]

ชอบมากๆเลย ไรต์สู้ๆนะคะ รอตอนต่อไปอยู่น้า

[HISY]

ไม่รู้สึกผูกพันไรกันเลยไงงงงง
ยาแก้คู่แท้นั่นปล่อยผ่านไปเถอะ

[kanj1005]

ถ้าภูริถูกอัลฟ่าตัวอื่นมากัดคอ แล้วความเป็นคู่แท้หายเพราะฮอร์โมนโอเมก้าจะเปลี่ยนจากการถูกกัดคอ... อีธานจะเสียใจบ้างไหม   ไม่ต้องไปรอจนได้ยาแก้คู่แท้มาหรอก 

[2pmui]

อีธานคงไม่อยากให้ภูริต้องโดนผูกมัดด้้้้้้้วยมั่ง
ลึกๆก็หวังดีแหละ ใช่มั้ย
แต่ถ้าภูโดนคนอื่นกัดแล้วจะรับได้จริงๆหรออีธาน

[rotedump]

 

[Naamtaan22]

เหมือนจะเข้าใจกันและกันมากขึ้นเนาะ
รอหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกจ้า
ยังไงก็มาต่อให้แล้ว มาช้ายังดีกว่าไม่มานะจ๊ะ

[B52]

  มารอจ้ะ จะลงแดงแล้ว

[aoihimeko]

เริ่มเห็นถึงพัฒนาการ. แต่ก็ยังช้าๆอยู่นะ

[cheezett]

คิดถึงฟีลที่ได้อ่านเรื่องนี้ทุกวัน

[FonJuz]

รอนะคะ

[GukakST]

>….ตอนที่ 27 [100%]….<

ปฏิบัติการเอาตัวรอดจากเงินสองร้อยกว่าบาทได้เริ่มขึ้นในเช้าวันต่อมา ภูริขออีธานลงซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อซึ่งมันเปิดยี่สิบสี่ชั่วโมง ไม่บอกชื่อร้านนะ ไม่ได้ค่าโฆษณา เขาเข้าไปซื้อกาแฟที่เป็นถุงละสิบซองกับมาม่าอีกแพ็กหนึ่ง กลับเข้ามาในรถได้นี่อีธานมีสีหน้างงงวยขึ้นมาทันที ทำไมล่ะ...ไม่เข้าใจวิถีคนจนอะดิ อยากเข้าใจไหม อยากเข้าใจลองมาเป็นเขาดู

“นั่นมาม่าหนิ...ซื้อมาทำไมตั้งเยอะ” ท่านสนใจกินมาม่ากับผมสักซองไหม

“ประทังชิวิตไง”

“กินข้าวสิ ไอ้พวกนี้มีแต่โซเดียม ไม่ดีต่อสุขภาพเลยนะ กินมากๆ เข้าก็จะเป็นโรคไตแล้วก็ขาดสารอาหารด้วย” จ้า...พ่อนักวิชาการ พ่อเรียนด้านนี้มาโดยเฉพาะ  แหม่ ทำอย่างกับเขาไม่รู้งั้นแหละว่าของพวกนี้มันไม่ดีน่ะ

“แต่มันเป็นมิตรกับเงินในกระเป๋าผม ไปเถอะครับ...ไม่ต้องแวะซื้อกาแฟนะ เอ๊ะ หรือคุณจะกิน” ภูริหันไปมองหน้าอีธาน เงินเขาหมดแล้ว กาฟงกาแฟโบราญไรตัดแม่มออกไปจากชีวิตเขาชั่วคราวก่อน

“คุณไม่กินเหรอ?” ไม่ต้องทำหน้างงแบบนั้นสิ คนเงินหมดจะไปกินได้ไง

“เงินผมหมดแล้ว”

“ฮะ! เงินหมด...เงินหมดเนี่ยนะ คุณ นี่เพิ่งจะเลยกลางเดือนมาไม่กี่วัน”

“ช่าย...เหลือร้อยเดียว” ภูริยิ้มหวานตาเป็นสระอิ แต่อีธานไม่เป็นงั้น...คิ้วขมวดทำไม ไม่ใช่เรื่องแปลกนะ การกินมาม่าตั้งแต่ต้นเดือนนี่มันเรื่องปกติของมนุษย์เงินเดือนนะคุณ หรือพวกคุณกินหรูได้ตลอดเดือน?

“ในบัญชีล่ะ บัตรเครดิตคุณก็มีหนิ”

“เดี๋ยว...รู้ได้ไง” ท่านประธานเสือกไสเข้ามาในร่างได้แต่ท่านไม่ควรเสือกไสนิ้วเข้ามาในกระเป๋าเงินของภูริคนนี้นะครับท่าน

“เรื่องของผม” จ้ะ เรื่องของคุณแต่กระเป๋าของกูไง

“ผมไม่มีเงินสำรองหรอก เงินผมหมดแล้ว ก็เหลือพันกว่า จ่ายค่ารักษากับค่ายาน้องไปเมื่อวานพันหนึ่ง หมดล่ะ...ซื้อของมาตุนไว้ สิบกว่าวันน่าจะพอนะ” อีธานมองหน้าภูริแล้วมองถุงของบนตัก

“คุณอยู่ทั้งเดือนด้วยของแค่นั้นไม่ได้หรอก”

“ดูถูกผมนี่นา อยู่ได้ดิ กินมาม่าวันละสองซองใช่มะ เที่ยงกับเย็น เช้ากินกาแฟซอง ที่เหลือก็กินน้ำ” ภูริพูดเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ ก็มันเรื่องปกติของเขาไง ใช้ชีวิตแบบนี้บ่อยๆ ไม่เห็นแปลกตรงไหน ดีด้วยนะที่ตอนนี้ไปไหนมาไหนกับอีธาน เพราะว่าเขาไม่ต้องเสียค่าเดินทางไง โฮ่ๆ

“คุณใช้ชีวิตยังไง กาแฟซองเดียวต่อวันผมเข้าใจ แต่มาม่าสองซองต่อวันโดยไม่มีข้าวเลยเนี่ยนะ ทำไมคุณไม่จัดสรรเงินให้ดีๆ ส่วนไหนใช้อะไร ส่วนไหนให้ใคร เก็บไว้เผื่อตัวเองบ้างสิคุณ ใช้ชีวิตแบบนี้ไม่เกินสามสิบคุณก็กลายเป็นโรคขาดสารอาหาร เป็นภูมิแพ้นี่มันยังไม่แย่พอใช่ไหม”

“ไฟเขียวละครับ” ภูริเอ่ยแทรกยิ้มๆ ไม่ได้อะไรนะ...อีธานจะบ่นก็บ่นต่อได้เขาไม่ได้ว่าอะไร แต่ไฟเขียวละไง จอดนานพวกด่านะเว้ย ด่าว่า...ปี๊นๆ!

ไฟเขียวของภูริมันได้ผล อีธานจำต้องหันไปสนใจท้องถนนแทนการบ่นใส่ภูริ พอจะหันไปพูดเรื่องนี้อีก ภูริก็ดันมองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนไม่อยากจะฟังสิ่งที่เขาบอกกล่าว ก็เอาเถอะ...เขาเชื่อว่าภูริอยู่แบบนี้ได้ไม่นานหรอก

ทั้งคู่แยกย้ายกันไปทำงาน แล้ววันนี้อีธานก็ตัดสินใจว่าจะไม่โพล่ไปที่แผนกของภูริอีกแล้ว เขาได้บอกกับภูริว่าหลังเลิกงานให้เดินไปที่รถได้เลย หากเขาเลิกช้าเขาจะแจ้งภูริก่อนเอง ร่างโปร่งพยักหน้ารับคำอย่างดี ขณะแกะเอากาแฟซองหนึ่งกับมาม่าหนึ่งห่อใส่กระเป๋าเป้ของตนเอง

สิ่งแรกที่อีธานทำในวันนี้หลังเข้าประจำที่ของตัวเองคือการสั่งให้อลันตรวจสอบพนักงานเซลล์ทุกคน พิชัยไม่ให้ภูริออกงานนอก ในขณะเดียวกันตัวเองก็เลือกรับลูกค้ารายใหญ่เอาไว้มากกว่าสิบรายแต่ยอดขายไม่กระเตื้องขึ้น อัลฟ่าหลายคนในเซลล์ก็มีพฤติกรรมนี้เช่นกัน ถ้าข้อสันนิฐานของอีธานถูก ยอดที่ไม่สอดคล้องกับความต้องการของตลาดในตอนนี้ก็น่าจะกระจ่างได้

มีอะไรหลายอย่างที่ต้องจัดการเกินไป อีธานต้องลำดับความสำคัญของงานที่ละอย่างช้าๆ การจดเอาไว้ก็เป็นสิ่งที่ช่วยจำได้เช่นกัน ไม่ว่าจะเรื่องโครงสร้างห้องแล็บที่มีการทุจริจ เรื่องยอดไม่สอดคล้องกับความต้องการของตลาด เรื่องการกลั่นแกล้ง เหยียดหยามหรืออนาจารในบริษัท และเรื่องยาแก้คู่แท้ที่มีการสั่งงานเอาไว้ ทุกอย่างนี้มันต้องไปด้วยกัน เคลียร์ทีละขั้นอย่างใจเย็น เพราะไม่มีอะไรในปัญหาเหล่านี้สามารถแก้ได้ในระยะเวลาสั้นๆ

“ท่านครับคุณครามหัวหน้าทีมวิจัยมีรายงานบางอย่างจะแจ้งให้ท่านทราบด้วยตัวเองครับ” อลันโทรเข้ามาแจ้งกับอีธานเพื่อขออนุญาต

“อืม เข้ามาได้” เมื่อได้รับคำอนุญาตจากอีธาน อลันก็เปิดประตูพร้อมเดินนำหัวหน้าทีมวิจัยของห้องแล็บ

คราม เป็นทั้งชื่อเล่นและชื่อจริง อีธานรู้ประวัติของนักวิจัยหนุ่มคนนี้คร่าวๆ จากการอ่านเอกสาร ท่วงท่าการเดินสง่างามสมกับเป็นอัลฟ่า ดวงตาเจ้าเล่ แว้บเดียวที่อีธานเคยเห็นรับรู้ได้ว่าครามเป็นชายหนุ่มเจ้าสำราญและขี้เล่น ทว่าคนคนนี้ไม่ค่อยมีอยยิ้มประดับบนใบหน้าสักเท่าไหร่

และอีธานก็ไม่แคร์ที่ครามจะไม่ยิ้ม มันไม่ใช่เรื่องสำคัญที่ต้องให้ความสนใจเป็นพิเศษเสียหน่อย

ในมือของครามมีแฟ้มเอกสารสีครีมอ่อน ทั้งครามและอลันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าก่อนที่ครามจะเป็นฝ่ายวางเอกสารลงบนโต๊ะของอีธาน

“นี่เป็นผลการตรวจสอบรหัสพันธุกรรมของคุณภูริอย่างละเอียดครับ ผลกระทบจากสารเคมีที่ทำให้เขานั้นกลายเป็นโอเมก้ามันไม่ได้ทำให้กายภาพทั้งหมดของเขากลายสภาพอย่างสิ้นเชิง หากเราตรวจเช็กสภาพร่างกายภายนอกเราจะพบว่าเขามีลักษณะเด่นเป็นโอเมก้าเลย โดยเฉพาะตรงอัณฑะที่มีขนาดหดเล็กลง”

“แต่ไม่มีมดลูก?” อีธานโพล่งขึ้นกลางปล้องโดยไม่สบตากับคราม

“ใช่ครับ อวัยวะภายในของคุณภูริยังคงสภาพเบต้าไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร เขามีฮอโมนโอเมก้า มีอาการฮีตแต่จะไม่มีการตั้งครรภ์ ไม่มีการผูกมัดโดยการกัดอย่างโอเมก้าทั่วไปได้ สรุปง่ายๆ คุณภูริกลายเป็นโอเมก้าแค่ครึ่งเดียว”

“แต่โอเมก้าครึ่งเดียวก็เป็นคู่แห่งโชคชะตาของผมได้?” คราวนี้อีธานเงยหน้าสบตากับคราม

“สารเคมีที่รั่วไหลในวันนั้นเป็นตัวปรับฮอโมนของท่านกับเขาให้เข้ากันครับ”

“แล้วรู้ไหมว่ามีเคมีตัวไหนบ้าง อย่างน้อยๆ เราก็น่าจะเก็บตัวอย่างจากที่เกิดเหตุมาวิเคราะห์แยกสารได้” อีธานครุ่นคิดแต่ครามกลับนิ่งงัน

“เก็บได้ครับ ผมได้ให้ทีมไปเก็บตัวอย่างมาหมดแล้ว แต่สารเคมีที่มีการรั่วซึมออกมานั้นไม่ได้มีตัวยาใดอันตรายเลย ผมได้ลองนำมาประกอบกันโดยเปลี่ยนปริมาณสารแต่ละตัวตามความน่าจะเป็นหลายสิบครั้ง ซึ่งมันไม่ได้ให้ผลตามที่เราต้องการ” อีธานประสานมือทั้งสองเข้าด้วยกันไว้ใต้คาง สีหน้าเคร่งเครียดเพราะเหมือนสงสัยแต่ไม่ได้คำตอบ

“แล้วอย่างนี้ถ้ายาแก้สร้างเสร็จ ภูริมีสิทธิ์กลับไปเป็นเบต้าใช่ไหม”

“อันนี้ให้คำตอบไม่ได้ครับ”

“แล้วความคืบหน้าด้านการสร้างยาแก้ล่ะ คุณให้คำตอบได้ไหม”

“ความคืบหน้ามีครับ แต่เป็นความล้มเหลว” ไม่แปลกที่จะเจอคำว่าล้มเหลวในการสร้างยาแก้คู่แท้ ไม่ใช่ที่แล็บที่เจอแต่แทบทุกที่เลยต่างหาก

“แต่ผมและทีมจะพยายามนะครับ ผมขอตัว” ครามก้มหัวให้กับอีธานเป็นการทำความเคารพก่อนจะพลิกตัวกลับไป

จังหวะที่ครามหันหน้าไปนั้น ไม่ได้มีใครสังเกตเห็นรอยยิ้มร้ายกาจบนใบหน้าคมเข้มนั่นเลย...

อลันวางเอกสารปึกหนึ่งลงบนโต๊ะหลังจากครามคุยธุระเสร็จ แล้วกลับไปทำงานของตัวเองที่มีเยอะไม่ต่างอะไรกับอีธาน เขาต้องตามงานทุกอย่างที่อีธานสั่งไว้และรวบรวมหลักฐานการกินนอกกินในที่ค่อนข้างจะคืบหน้าแต่น่าเป็นห่วง คนที่เกี่ยวข้องกับการสร้างห้องแล็บใต้ดินเป็นคนที่มีเส้นสายอยู่ในบริษัทเยอะ เขาอยู่มาก่อนอีธานจะรับตำแหน่งนี้เมื่อหลายปี ความเสี่ยงที่อีกฝ่ายจะไหวตัวทันมีมากทีเดียว อลันจึงค่อยๆ ทำไปทีละช้าๆ เพื่อให้แนบเนียนที่สุดเท่าที่จะทำได้

วันเวลาค่อยๆ เดินไปพร้อมกับแผนการที่อีธานวางเอาไว้ มันนานมากในความรู้สึกของอีธาน เพราะว่าทุกวันนี้...ตอนเย็นภูริจะมีท่าทางหิวโซ ดูเหนื่อยอ่อน และเลิกงานดึก อีธานเป็นคนเลิกงานดึกบ้างไม่ดึกบ้างเป็นเรื่องปกติ เขามีงานเลี้ยงต้องไป มีสัมนามากมายและการประชุมเยอะจนน่าปวดหัว ชีวิตเขาน่ะ...เขาจัดการมันได้ แล้วงานเขามันก็ค่อนข้างจะเข้ามือแล้ว ติดที่ภูริจริงๆ

อีธานพยายามทำใจแข็งปล่อยให้ภูริอยู่ด้วยตัวเองแบบนั้นให้ดู เฝ้ามองร่างโปร่งเดินเข้าครัวด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงบอลไปต้มมาม่ามานั่งกินเงียบๆ ภูริน่ะชอบวาดรูป กินไปก็วาดรูปอะไรก็ไม่รู้ลงกระดาษ จากนั้นก็นั่งขำอยู่คนเดียว พอท้องอิ่ม ภูริก็จะเริ่มทำงานบ้าน

เป็นแบบนั้นได้อยู่สามสี่วัน อีธานทนไม่ได้ เขาสั่งอาหารมาส่งที่ห้องแล้วบังคับให้ภูริกินมันเข้าไป จากที่กะว่าจะปล่อยให้ภูริอยู่ด้วยมาม่า...มันกลายเป็นเขาเลี้ยงข้าวภูริทุกมื้อ รวมถึงซื้อกาแฟให้ภูริทุกวัน

สิ่งที่เกิดขึ้นจากการทำอะไรเล็กๆ น้อยๆ นั้นคือ...คำขอบคุณ

ไม่มีมื้อไหนที่ภูริไม่ขอบคุณเขาด้วยการยกมือไหว้ ไม่มีครั้งไหนที่เขาซื้อกาแฟให้แล้วภูริจะจากไปเฉยๆ อีกฝ่ายยิ้มให้ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆ เลยครับ นั้นคือสิ่งที่อีกฝ่ายมอบให้ตลอดเวลา

แน่ล่ะ...มันน่าประทับใจมาก

นิสัยที่น่าขัดใจของภูริก็มีตีหน้ามึน เวลาเขาว่าหรือบ่นใส่ซึ่งเขาก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมต้องบ่นใส่แต่ภูริด้วย นอกจากจะหน้ามึนตาใสแล้วยังชอบโพล่งเรื่องอื่นขึ้นมาแทรก ทำให้เขาชะงักและไม่สามารถวนกลับมาเรื่องเดิมได้ บางทีมันก็น่าหงุดหงิด เพราะเรื่องที่อีธานบ่นหรือว่าก็เรื่องที่ภูริยอมโดนลวนลามอยู่ได้ทุกวันนั่นแหละ

วันศุกร์สุดสัปดาห์นี้อีธานมีนัดประชุมกับลูกน้องที่เขาสั่งให้แฝงตัวเข้าไปอยู่ในแผนกต่างๆ เพื่อเก็บข้อมูลการทำงานและการปฏิบัติตัวของแต่ล่ะคน จริงที่การประเมินเหล่านี้มันมีทำอยู่ทุกๆ สามเดือน ทว่าผลประเมินเหล่านั้นมันเป็นแค่ผักชีโรยหน้าเท่านั้นเมื่อเขาได้มาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับภูริ

เขาเลือกจะประชุมในช่วงหลังเลิกของพนักงาน ส่วนใหญ่วันนี้มักไม่มีโอทีเพื่อให้พนักงานกลับบ้านไปพักผ่อนให้เต็มที่ ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องประชุมหลังคนอื่นเล็กน้อย เพราะว่าอีธานเองเพิ่งจะจัดการงานของตัวเองเสร็จ

ทุกคนกลับบ้านหมดแล้วยกเว้นภูริ เขาก้มหน้าถลกขากางเกงของตัวเองขึ้นมาเล็กน้อยดูหน้าเข้ง ขอร้องโอ้โหดังๆ ให้บริษัทแม่งแตกเลยได้ไหมอะ หน้าแข้งเขียวมาก...เขียวเหมือนเอาสีมาป้ายเลยเถอะซาร่า

ว่าแต่ซาร่ามันเป็นใครนะ? ใช่คนที่ขายของช่วงตอนตีสามปะ เขารู้สึกว่าเธอน่าจะหัวทองๆ ผมยาวประบ่า ชอบขายของคู่กับจอช เฮ้จอช...นี่มันยอดมากเลย อะไรอย่างนั้นน่ะ เดี๋ยวนี้เขาไม่ได้ดูอะไรไร้สาระเลยแฮะ ยิ่งอาทิตย์นี้เขาแย่มาก...อาการหนัก

อาการฮีต!

ยาที่กินตอนนี้ไม่ค่อยมีผลอะไรกับเขาเลย ช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง นั่งอยู่ดีๆ ทุกคนก็หันมามองเขาอย่างกับหิวโหย อยากจะถามมากว่ามองหาไก่ทอดป้าเพ็ญหรือไง แต่ไม่กล้า ก็เลยต้องก้มหน้าก้มตาทำงาน หลายครั้งมีคนเดินมาบอกว่าหัดกินยาบ้าง เป็นเด็กท่านประธานแล้วจะมาฮีตในนี้มันไม่ได้นะเว้ย เขาก็งงไง เขาไม่ได้รู้สึกอยากกระหายนี่หว่า แล้ว...มันฮีตเหรอ? ถ้าฮีตต้องตั้งดิ

หรือมีฮีตแบบไม่ตั้งด้วย? อันนี้ไม่แน่ใจ แต่กลับไปห้องทีไรก็ชอบฟัดกับอีธานก่อนนอนทุกทีอะ อีธานบอกว่าเขาน่ะยั่วด้วยกลิ่นตัว ไอ้คำว่ากลิ่นตัวมันน่ากลัวนะ เหมือนแบบ...กูตัวเหม็นอะไรทำนองนั้นอะ เขาก็ไม่มั่นใจตัวเองขึ้นมาดิ แล้วพออีธานเริ่มแตะตัวเขาปุ้บ...หึหึ

เป๊ง! ยกที่ 1!

จนมาวันนี้ อาการนั้นไม่หายไปและหัวหน้าก็คงจะทนไม่ไหวเต็มที อีกฝ่ายเข้าคลุกวงใน ทั้งจับทั้งล้วงจนไอ้น้องภูสุดน่ารักเกือบตั้ง แต่ที่ทำใจไม่ได้ก็เพราะนี่มันไม่ใช่อีธาน เดี๋ยวนะ...เดี๋ยว...เพราะไม่ใช่อีธาน เออ ช่างแม่งเหอะ ไอ้ความย้อนแย้งบ้าบออะไรเนี่ย ขี้เกียจคิด เขาก็พยายามเอาตัวรอดมาด้วยการบีบไข่แม่ง แตกหนึ่งแต่ตายเป็นล้านอะบอกเลย

การกระทำนั้นทำให้เขาโดนพลักจนล้มเนี่ยแหละ เข้งเลยเขียวไง ภูริตัดสินใจไปขอยาโอเมก้าในแผนกมากิน ยาของเขาเริ่มไม่โอเคล่ะ ลองตัวอื่นดูบ้าง ซึ่งพอกินไปเหตุการณ์ในออฟฟิตมันก็กลับมาสงบ เว้นแต่งานที่ไม่เคยสงบล่ะนะ พวกที่จองล้างจองผลาญมันก็ทำเท่าที่ทำได้อะ

ทางเดียวที่จะเลี่ยงคือ...อย่าไปมุมอับสายตาคน ไม่งั้นคุณเอ้ย พวกไฮยีน่าหน้าคนแม่งจับคุณขย้ำแน่ คนพวกนี้ก็กระไร ไปอดอยากปากแห้งที่ไหนมา อ่างอบนวดไหม? เจ้าเด็ดๆ มีนะเดี๋ยวแนะนำให้ ได้แค่แนะนำไม่เคยไปกะเขาหรอก แค่หวังว่าไอ้คนพวกนี้มันจะอาการดีขึ้นมา

ตายอดตายอยากล่ะเกิน ขอให้ชาติหน้าแม่งเกิดมาเป็นโอเมก้า แล้วโดนตุ๋ยจนต้องร้องขอชีวิตเหอะมึง เกลียดแม่ง แล้วทำไรได้ไหม? ได้ดิ...ได้แต่แช่งเขาไปวันๆ เนี่ยแหละ ขอให้ตกน้ำ ตกรถ ตกเรือ ตกตรงท่าน้ำ ตกเครื่องบิน ตกโต๊ะ ตกเตียง ตกตู้ ตกสอบ สอบตก ให้คางคกกัด ให้งูกรัด ให้โดนพัดลมบาดมือ บาดแขน บาดขา สิวขึ้นหน้า ฝ้าขึ้นหลัง ลามขึ้นคอ ยังไม่พอขอให้แม่งอกหัก ขอให้ไม่มีใครรักทุกชาติ...สาธุ

ไง...ยกมาทั้งท่อนเพลงเลย เครดิตนะฮะ เพลง แช่ง By B-King อยากฟังไปหาฟังได้ ให้เครดิตกันดื้อๆ แบบนี้แหละ เดี๋ยวนี้ค่าลิขสิทธิ์มันแพง เกิดไอ้ภูคนนี้โดนค่าลิขสิทธิ์ไปล่ะก็ หึหึ จนทั้งชาติ ไม่มีวันลืมตาอ้าปากได้แน่นอน
 
“แค่กๆ” ดูขาเขียวๆ อยู่ก็เกิดไอ คันในคอและหายใจไม่ค่อยออก...

เดี๋ยวนะ...ขอดับเบิลเดี๋ยวสักหลายร้อยรอบเลยได้ไหมอะ อาการนี้มันคุ้นๆ เนอะ ภูริเอามือถือมาเปิดกล้องหน้า ส่องดูความหล่อของตัวเอง...ตลก! เอามาดูคอตัวเองนี่แหละ รอยแดงจางๆ ไม่ต้องสนใจนะ นั้นรอยดูด โดนผีดูดเลือดมาหลายคืนติดกัน แต่ไอ้รอยผื่นๆ นี่แหละ...

“ค่อก..แค่กๆ” โด้...โคตรป๊าโคตรม๊าซวย

ไอ้ยานั่นแน่ๆ เลย ยาไรนะ...เอิ่ม...อื่ม...นึกไม่ออก กินประจำแต่ลืมชั่วคราว เขาเรียกยาระงับฟีโรโมน เออให้มันได้อย่างนั้น ต้องเป็นยาตัวนั้นแน่นอนเพราะนอกจากกาแฟ ข้าวผัดหมูพิเศษที่มีคะน้า ไข่ หมู ข้าว หอมหัวใหญ่และมะเขือเทศนั้นไม่ทำให้ภูริเกิดอาการแพ้

ถ้าภูริแพ้ข้าวผัดหมูขึ้นมาละก็...เตรียมตัวอดตายได้เลย เพราะนั่นของโปรดเขา ได้เยอะ กินอิ่มและหมดจานได้ไว ที่สำคัญนะมันไม่เผ็ด รู้ว่าไม่ใช่เวลามานั่งบรรยายส่วนประกอบของอาหารจานโปรด แต่เขาก็ต้องนึกไงว่าเขากินอะไรไปบ้างในวันนี้

เขาเริ่มเอนกายพิงพนัก ปากก็ไอค่อกแค่กไม่ยอมหยุด ภูริไม่เกิดอาการแพ้อะไรอย่างนี้มานานแล้ว นานมากจนจำแทบไม่ได้ว่าครั้งสุดที่ท้ายที่เขาเป็นภูมิแพ้นั้นมันเมื่อไหร่ ไปหาหมอเหรอ...เอาตังมาสิ เดี๋ยวไปเดี๋ยวนี้เลย ตอนนี้เขาไม่มีเงินติดตัวสักบาท อยู่ได้ด้วยบารมีสามีชั่วคราวอย่างอีธาน

“แฮ่ก...โอ้ย...อะไรวะเนี่ย” อาการหายใจไม่ทั่วท้องเริ่มตามมา เขาเชื่อว่ามันจะหายไปเองแหละ ไม่น่าจะอาการหนักมากไปกว่านี้ แต่ก็ไม่ชอบอาการที่ไอไปหายใจไม่ออกไปนี่ชิบเป๋งเลย

โทรบอกอีธานดีไหมนะ ขอตังสักห้าร้อยไปหาหมออะไรแบบนั้นอะ อีธานน่าจะมีเงินให้เขา เอาวะ...ลองดู ภูริค้นหาโทรศัพท์ของตัวเองเพื่อจะกดโทรหาอีธาน เวลานี้อีธานทำงานอยู่หรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ เขาแค่ไม่มีทางเลือก

ขณะกำลังจะกดโทรออกเบอร์ของอีธาน ภูริก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่ายืมเงินเพื่อนตัวเองจะดีกว่าหรือเปล่านะ เพื่อนก็คือเพื่อนไง อย่างน้อยเพื่อนก็น่าจะมีให้เขายืมสักร้อยสองร้อย เอาไปหาหมอก่อน ประกันสังคมของเขาคงไม่เสียอะไรอะ อืม...เอาไงดี

เอาวะ...อีธานก็อีธาน! ยืมคนรวยเนี่ยแหละดีที่สุดแล้ว!

“ขอโทษค่ะ คุณมียอดเงินคงเหลือไม่พอสำหรับโทรเบอร์นี้...” ขอบคุณ...กราบขอบคุณงามๆ

หมดกันชีวิตไอ้ภู มึงตายแน่...มึงตายแน่ๆ แม้แต่เงินติดโทรศัพท์ของมึงยังไม่มีเลย อะไรชีวิตมึงจะอนาถขนาดน้านนนน เออ! กูไม่โทรแม่งแล้ว งอน ผู้หญิงบ้าอะไรใจร้าย จะโทรแค่นี้ก็ไม่ได้โหดร้ายที่สุดเลย

ภูริเก็บมือถือเข้าที่เดิมแล้วเริ่มเอางานออกมาทำ เคลียร์งานทั้งที่ตัวเองเกิดอาการแพ้ยาแม่งอยู่นี่แหละ มนุษย์คนนี้ถึกทนและบึกบึนมากครับ ถึงตัวจะเล็กแต่ใจใหญ่นะเฟ้ย เคยดูไหม...นีโม่อะนีโม่ ปลาการ์ตูนตัวน้อยหัวใจโต๊โตน่ะ ปลายังสู้ชีวิตเลย แล้วคนอย่างเขาจะไม่สู้ได้ยังไงล่ะ

เอ๊ะ...เหมือนได้ยินเสียงว่าทำไมไม่ยืมค่าโทร เห่อๆ เคยยืมไปแล้วยังค้างชำระมันอยู่นั่นแหละ คือถ้าเขามีงานนอกเขาจะเติมเงินโทรศัพท์อยู่ มันเบิกบัตรเติมเงินได้ แต่ช่วงอาทิตย์นี้เขามีงานนอกสองสามงาน แล้วพิชัยก็ไม่ให้เบิกค่าโทร นั่นเป็นเหตุที่ทำให้เขาต้องยืมเงินจากระบบเพื่อโทรนี่แหละ

อ่าว...ส่งข้อความดิ ไลน์อะไลน์!

ไม่ว่าท่านทั้งหลายจะเชื่อข้าพเจ้าหรือไม่ แต่ข้านั้นไม่มีอินเทอร์เน็ต ในเวลางานมีไวไฟให้ใช้นะ แต่ตอนนี้เขาปิดแล้ว เรียกว่าทั้งชั้นอะปิดแม่งหมดยกเว้นโต๊ะของภูริที่ต้องทำงานให้คนอื่น เป็นงานเอกสารไม่จำเป็นต้องมีอินเทอร์เน็ตไง แล้วไมไม่สมักไว้ เดี๋ยวนี้ใครๆ เขาก็ใช้เน็ตกัน...

โปรดเข้าใจคำว่า...ลดค่าใช่จ่ายด้วยครับ!

เงินจะกินยังไม่มีเลย จะเอาเงินไหนไปเติมเน็ต บ้าเปล่า โอ้...พูดแล้วโซแซดวะ เศร้าจับใจขอเอามาม่ามาบีบแล้วกินหน่อยเถอะ ทั้งชั้นแม่งไม่เหลืออะไร น้ำร้อนยังไม่เหลือติดกา หิวก็ซัดมาม่าดิบไป เขาพกมากินกลางวัน แต่อีธานก็เลี้ยงอยู่ดีจนซองเนี่ยมันอยู่ติดกระเป๋าเขามาหลายวันแล้ว

ทำงานไป ไอไป กินมาม่าไป ไอออกมาเป็นมาม่าไป...พรูดดดดด จ้า เต็มหน้าคอมพ์กู อะ...เก็บงาน เก็บเศษมาม่าจากปากตัวเองนี่แหละ ภูริเริ่มไม่มีแรงจะเก็บแม้กระทั่งเศษมาม่าแล้ว เขาหายใจไม่ค่อยออก แน่นอยู่ที่หน้าอกแล้วก็ไอ แล้วก็คัน

ก้มหน้าไปสักพัก...เงยหน้าปุ้บ วิ๊งงงงงง โลกหมุน! ไม่ดิ โลกมันก็หมุนรอบตัวเองกับรอบดวงอาทิตย์อยู่แล้วอะเนอะ ต้องเป็นสมองของเขากำลังหมุนเคว้งคว้างไปหมด ภูริพยายามคว้าเก้าอี้ของตัวเองมาแล้วนั่งลงอย่างไว

เวียนหัวแล้วสิ่งที่ตามมาคือคลื่นไส้ สาบานว่านี่แพ้ยาไม่ได้แพ้ท้อง? เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่เนาะ เบื่อจัง ตัวเองมาเป็นนั่นเป็นนี่เนี่ย อยากถึกทนเป็นเดอะฮักอะ รถถังชนแม่งรถถังพังอะไรเงี่ย...

“คุณภูริ...” เสียงอีธานดังแว่วๆ ไหล่ข้างหนึ่งโดนจับแล้วเก้าอี้ก็หมุนติ้ววววว

“แค่กๆ...อ๊อก...” ตะปบปากไว้ อย่าพุ่งนะมึง!

“นี่คุณเป็นอะไรเนี่ย เฮ้ย...คุณโอเคไหม ไปทำอะไรทำไมเป็นงี้”

“ขอตังห้าร้อย” แทนที่จะบอกว่าเป็นอะไรเสือกมาขอตัง โถ...ภูเอ้ยภู ปกติก็คุยไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว ตอนนี้เวียนหัวยิ่งคุยไม่รู้เรื่องเข้าไปอีกเลย

“ใช่เวลาขอตังไหม”

“ร้อยเดียวก็ได้” ว่าแล้วก็ไอราวกับจะเป็นจะตาย ไอไปแสบหน้าอกไป ให้ตายเหอะ...แค่สบถนะ อย่าเพิ่งให้เขาตายจริง เดี๋ยวแม่ขี้เกียจทำศพ

“ผมจะไม่ให้คุณสักบาทถ้าคุณไม่บอกผมว่าคุณเป็นอะไร ผื่นขึ้นเต็มคอไปหมดแล้ว...”

“ผื่นหรือรอยดูด” ยังปากดีได้ เป็นคนเก่งไง...เก่งเรื่องใช้ลิ้น แผล่บๆ

“ใช่เวลาเล่นไหมคุณ ดูบ้างนี่เป็นเวลาอะไร ถ้าตอบเวลาเลิกงานผมจะโกรธคุณมาก รู้ว่าคุณมันต๊อง แต่ช่วยต๊องให้เป็นเวล่ำเวลาหน่อย อาการนี่เหมือนแพ้อะไรสักอย่าง วันนี้คุณกินอะไรเข้าไปบ้าง” อีธานที่ปกติจะไม่ค่อยลนกลับดูตื่นๆ และเครียดเพราะเขาเอาแต่กวนประสาท ก็...ไม่อยากให้เครียดอะ

“น่าจะแพ้ยา”

“แพ้ยาอะไร คุณกินยาอะไรเข้าไปฮะ”

“อืม...ยาระงับฟีโรโมน ผมไปขอเพื่อนมา” ฉิบ...ตอนนี้ตัวบวมปะ ทำไมเหมือนลืมตาไม่ขึ้นอะ อย่าบอกนะตาบวมเหมือนโดนผึ้งต่อยอะ!

“คุณนี่แม่ง เว้ย! ผมโกรธคุณมากเลยนะ กินอะไรเข้าไปทำไมไม่ถามผมก่อนวะฮะ เป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไงคิดบ้างเซ่!” อีธานตวาดลั่นแล้วรีบอุ้มภูริที่ตอนนี้ตาเริ่มบวมไปยังลิฟต์ทันที

ข้อเสียอีกอย่างที่เขาจะเพิ่มให้ภูริคือ...เป็นอะไรหรือมีปัญหาอะไรไม่ชอบบอกเขาเลย!

….100%….

มาแล้วๆ มาดึกอีกแล้ว ถึงจะดึกแต่เราก็มาค่ะ! ภูริจิต้องโดนหลัวของนางดุแน่นอนอะ เล่นไม่พูด พูดก็ไม่รู้เรื่อง เป็นมากขนาดนี้ยังจะมาชิวกินมาม่าอีก เอาไม้ฟาดก้นน้องเลยค่ะ เอาให้เป็นริ้วๆ ไปเลย!

[Noname_memi]

เอ้า มันน่าตีไหมล่ะภูริ!

[Tiffany]

ภูริอย่าเป็นอะไรไปนะ