>….ตอนที่ 30 [100%]….<
คำว่าน้อยใจของภูริมีผลต่ออีธานมากกว่าที่ภูรินึกเอาไว้...
พอกลับมาที่ห้องแล้วอีธานก็สั่งให้ภูริไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่สบายๆ สักตัว เป็นชุดนอนปกติของตัวเองก็ได้แล้วมานอนที่เตียง หมอเพิ่งให้กินยาก็ต้องนอนพักผ่อน ซึ่งการที่อีธานให้นอนเตียงเนี่ยทำเอาภูริยืนจ้องหน้าอีกฝ่ายไปเป็นนาที
“ผีเข้าปะ?” คิดออกแค่นั้น
อีธานทำเหมือนคำพูดของภูริมันไร้สาระเกินกว่าจะตอบ เดินหนีไปอาบน้ำอาบท่าปล่อยให้ภูริเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วขึ้นไปนอน ออกมาก็เจอภูรินอนซุกตัวใต้ผ้าห่ม หลับตาพริ้มดูมีความสุข น่าแปลก...เห็นภูริมีความสุขแล้วอีธกานก็พลอยมีความสุขไปด้วย
อีธานขึ้นมานอนข้างๆ ภูริ ต่างคนต่างนอนหลับไปทั้งที่มันเพิ่งจะเป็นเวลาเที่ยงวัน นอนไปนอนมาภูริก็คว้าเอวอีธานมากอด ซุกแขนล่ำๆ นั้นแล้วหลับน้ำลายยืด คนรู้สึกตัวไวแอบลืมตามก่อนจะหลับไปโดยไม่ว่าหรือไล่ให้เอาหน้าออกไปจากแขนตน
บ่ายอีธานทำอาหารให้ภูริกิน แต่ภูริอยากจะเอาอาหารเมื่อวานนี้ไปอุ่น ไม่มีคำอธิบายหรอก แล้วก็รู้ว่าอีธานไม่ยอมทำก็เลยเอาเข้าไมโครเวฟเอง เผอิญว่าเตาอบของอีธานนั้นเป็นเตาอบเครื่องใหญ่ ไม่ใช่ไมโครเวฟเครื่องสองสามพันอย่างที่ภูริเคยใช้ ผลสรุปก็คือ...อีธานมาจัดการเอง
อีธานดูแลภูริที่ป่วยแทบจะทุกอย่าง แต่ไม่ได้ใช้คำหวานมากนัก บ่นเหมือนเคย บ่นนั่น บ่นนี่ บ่นที่ภูริดูรายการตลกในขณะที่ตนเองอยากจะอ่านหนังสือเงียบๆ แต่ก็ไม่แย่งรีโมตไปนะ ปล่อยให้ภูรินั่งหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่กับมุกตลกที่อีธานคิดอยู่นานว่ามันตลกตรงไหนวะ?
บ่นไปบ่นมาเพราะอ่านหนังสือไม่ค่อยรู้เรื่องก็กลายเป็นมานั่งดูอยู่กับภูริ รายการตลกจบไปแล้วตอนนี้เป็นการ์ตูนแทน การ์ตูนเนี่ยนะ! ภูริตั้งอกตั้งใจดูการ์ตูนที่กำลังฉายทางช่องเคเบิลมาก ไอ้ตัวเอกก็มีแขนยาวๆ ยืดได้หดได้...อะไรอะ? เอาเป็นว่าอีธานดูการ์ตูนกับภูริไม่รู้เรื่องเลย
แต่เขาก็นั่งดูอยู่ตรงนั้น...นั่งจนโดนพิง...นั่งจนโดนอีกฝ่ายนอนหนุนตักและหลับไป
พอเข้าสู่วันอาทิตย์ ภูริก็มีอาการฮีตอย่างรุนแรงตั้งแต่เช้า เจ้าตัวเอื้อมมือจากที่นอนด้านล่างของตัวเองมาสะกิดแขนอีธานยิกๆ ไม่รู้เลยว่าคนตัวใหญ่บนเตียงอะของขึ้นนานแล้ว ไอ้นิ้วที่จิ้มลงมาบนแขนเนี่ยเหมือนกับเป็นการเปิดสวิชให้อีธานลงไปกินร่างโปร่งได้อย่างใจต้องการ
เดาซิ...วันอาทิตย์นี้ท่านประธานออกกำลังกายไปกี่รอบ?
“แค่กๆ” ภูริไอโขลกออกมาจากห้องน้ำในเช้าวันใหม่ กินยาที่หมอให้แล้ว...ดีนะ ดีมากเลย ดีจนเดินขาสั่นอะ
กินแล้วได้ผล...กินตอนดึก!
คิดดูนะ ยาตัวใหม่ที่หมอให้มานั้นยังไม่ได้เทสเลยว่าเขาแพ้ไหม แต่เขาดันกินก่อนนอน...กินแม่งตอนไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกออกจากที่นอนที่ไม่รู้จะเรียกมันว่าที่นอนได้ไหมอะ เละมาก เละเทะจนสงสารเครื่องซักเลย แล้วถ้าเกิดอาการแพ้มาทำไง...ลากกันไปโรงบาลทั้งอ่อนแรงและตัวแดงเป็นจ้ำๆ แบบนั้น โฮ่ๆ หมอคร้าบ...รักษาตุ๊ดผมด้วยครับ!
แต่ดีอย่างนะ ตอนตื่นนอนมานี่เขารอดพ้นจากการแพ้ยา แน่ล่ะ...หมอคงไม่ให้ยาที่เสี่ยงต่อการแพ้ยาอะถูกไหม แต่ที่ว่าดีนี่คืออีธานเปลี่ยนผ้าปูที่นอนเรียบร้อย เอาเขาไปนอนบนที่นอนด้วย เศษซากอารยธรรมก็ถูกเก็บกวาดจนสะอาดสะอ้านรวมถึงร่างกายเขาด้วย
โหยยยยย ปลื้มอะ!
ไม่ปลื้มอย่างเดียว...ไข้แดก! ขาสั่น! ปวดเอว! และ...ไม่มีแรงเลยโว้ย!
นั่นเรียกไม่ปลื้มอย่างเดียวเหรอวะ? รู้สึกไม่ปลื้มหลายอย่างเลยเนอะ เอาเถอะ...ถือว่าหนุกหนานกันไป ฟินทั้งคู่ เจ็บทั้งคู่ ไม่เชื่อไปจับร่างอีธานพลิกดูได้ ข้างหลังนี่เต็มไปด้วยรอยข่วน พอดี...เมื่อวานกลายร่างเป็นเสือหนุ่มนิดหน่อย อิอิ
“แกแฟนี่มันหวานมากเลยนะ ทำไมคุณต้องกินมันทุกวันขนาดนั้น อย่างน้อยก็น่าจะให้เขาใส่น้ำตาลน้อยๆ หน่อย กินมากไปมันไม่ดีต่อสุขภาพเลย แล้วก็ไม่หอมด้วย...กินร้านนั้นหอมมาก ลองกินดูมั้งสิจะได้รู้ว่ากาแฟที่ดีมันเป็นยังไง” คนบ่นถือกาแฟโบราญใส่ถุงกระดาษติดมือ ภูริเหลือบมองคนปากไม่ตรรงกับใจก่อนหาววอดออกมา
“บ่นทุกวันแต่ก็กิน ปากอย่างใจอย่างนะคุณน่ะ อัลฟ่านี่เขาเป็นแบบนี้กันปกติเหรอ ฟอร์มเนี่ยยึดถือเอาไว้จังเลย เมื่อยไหม เหนื่อยเปล่า? พูดอะไรที่ตรงกับใจบ้างไม่ตายก็ลองดูพูดดูนะครับคุณอีธาน” ภูริเดินถอยหลัง ยกมือขยับนิ้วไหวๆ เป็นการบอกลาเพราะเขาต้องไปทำงานแล้วให้อีธาน
นี่ปากเก่งได้แบบนี้เพราะอีธานกำลังอารมณ์ดี รู้ได้ไงเหรอ เก่งไง อยู่กับอีธานมาพักใหญ่เลยเก่งขึ้นมาก เดาสีหน้านิ่งสงัดราวกับรูปปั้นที่บ่นได้นั้นออกว่าอารมณ์ดีหรือหงุดหงิดอะไรบางอย่างอยู่
แต่ถ้าอารมณ์เสียอยู่ก็จงระวัง อย่าไปหือมากถ้ายังอยากมีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้ อะ...ก็เวอร์ไป อีธานไม่ถึงกับฆ่าแกงกันหรอก หงุดหงิดก็ด่าก็ว่าปกติ...มั้ง น่าจะ ก็เขาเจอแต่แบบนั้น ไม่มีการทำร้ายร่างกายถือว่าโอเค ก็คนบางคนอารมณ์เสียขึ้นมากอาจใช้กำลังได้
อ้อๆ อีธานก็ใช้กำลังนะ...กำลังจ้วงแทงเขาอะ
“รีบไปไหน...” อีธานสาวเท้าไวๆ มาที่ลิฟต์ แล้วเมื่อทุกคนเห็นอีธานเข้าไปกับภูริก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปในลิฟต์นั้นร่วมกับชายหนุ่มทั้งสองคน
“ทำงานสิ..คะ...” ประตูลิฟต์ปิดเพราะอีธานกดปิดมัน จากนั้นก็ใช้ปากตัวเองเนี่ยบดปากภูริด้วยเลย
เมื่อครู่ปากเก่งใส่เขานัก มันน่าหมั่นไส้นะภูริไม่รู้ตัวเลยงั้นเหรอ ภูริไม่มีเจตนาร้ายใดอันนี้อีธานเข้าใจ แต่หมั่นไส้ก็คือหมั่นไส้ ยิ่งหน้าตาจริงจังทั้งที่กำพูดกวนประสาทแบบนั้นก็ยิ่งอยากจะลงโทษให้เข็ดหราบ อย่างตอนนี้...ตอนที่เขากำลังสอดลิ้นตนเองเข้าไปข้างใน
ภูริไวต่อสัมผัสของอีธานเสมอ แตะนู้นนิดแตะนี่หน่อยก็อ่อนระทวยนอนย้วยให้อีธานทารุณกรรมได้ตามอำเภอใจแล้ว นี่ใช้ทั้งมือลูบและลิ้นเลีย โอ้โห...ในลิฟต์สักรอบก็ยังได้นะครับท่านประธาน
“แฮ่ก...” ช้อนตามองอีธานที่ละริมฝีปากออกช้าๆ น้ำลายของเขาและอีกฝ่ายผสมกันจนยืดออกเป็นสายไหมสีใส แต่ภูริว่าน้ำลายก็คือน้ำลายอะ มันดูเป็นสายไหมไม่ได้ แต่ถ้าบอกว่ามันดูเหมือนกาวอันนั้นดูจะตรงกันมากกว่า...
“ถึงชั้นที่ทำงานคุณแล้ว เชิญ...” เอ้า เข้ามาแลกลิ้นเนื่องในโอกาสอะไรไม่บอก พออกพอใจก็ไล่ไปทำงานเฉย
“จูบดีๆ ก่อนแล้วเดี๋ยวผมไปทำงาน” ภูริทำตาปริบๆ มองหน้าอีธานเหมือนกับว่ารอให้อีกฝ่ายทำในสิ่งที่ตัวเองร้องขอ
ทำไมอะ...เขาไม่มีสิทธิ์ขอเหรอ อีกฝ่ายจู่โจมมาไม่ให้เขารู้ตัวสร้างความตกใจให้เขาไม่พอ เอาแต่ใจตัวเองอีก ตัวเองพอใจก็ไล่ เฮ้! แบบนี้ไม่แฟร์ เขาจะไม่ยอมไปทำงานถ้าอีธานไม่ทำตามที่เขาขออะเอาจริง
แล้วก็ไม่ต้องถามนะว่าเพื่ออะไร บางอย่างก็ไม่มีเหตุผล แค่อยากให้ทำ...แค่นั้นจบไหม!
“กล้าขอผมแบบนี้เลยเหรอ เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่ ลืมไปแล้วเหรอว่าผมเป็นใครแล้วคุณเป็นใคร แค่ผมตามใจคุณบ้างเล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้หมายความว่าคุณจะสั่งผม...”
“ผมขอไม่ได้สั่ง” ภูริขัดการบ่นนั้นขึ้น เงยหน้าด้วย นี่อะ เร็วๆ...ปากพร้อมมาก!
“จู่ๆ คุณยังพุ่งเข้ามาจูบผมเลย ไม่ขอผมสักคำ...นี่ผมขอดีๆ นะ” เห็นอีธานจ้องตัวเองนิ่งก็พูดขึ้นอีก หว่านล้อมเข้าไป...ดูซิ อีธานจะทำตามที่เขาต้องการไหม
แต่ว่า...มีอะไรที่อีธานไม่ทำตามความต้องการของเขาด้วยเหรอ?
อีธานไม่เข้าใจแต่เจอแบบนี้ไปเขาก็ปฏิเสธไม่ลง เขาค่อยๆ ใช้มือเชยคางอีกฝ่ายขึ้นมาแล้วประทับริมฝีปากลงไปเบาๆ แค่พอแนบชิดวิสองวิก็ถอยออกช้าๆ สีหน้าภูริแช่มชื่น รอยิ้มค่อยๆ ฉีกกว้างเต็มใบหน้า...และนั่นดันทำให้อีธานเกิดใจเต้นแรงเสียอย่างนั้น
“ผมไปทำงานละ คุณตั้งใจทำงานนะ” โบกมือบ๊ายบาย...รอยยิ้มเต็มแก้มไปหมด
เห็นมะ...ไม่มีอะไรที่ขอแล้วอีธานไม่ทำให้จริงๆ
สองสามวันนี้รู้สึกเป็นคนพิเศษมาก ได้รับการดูแลอย่างดี ทั้งเอาใจใส่ไม่ขาด อีธานเติมเงินโทรศัพท์ให้แถมยังเอาแบงค์พันตั้งหลายใบยัดใส่กระเป๋าเขาเผื่อมีเหตุการณ์ฉุกเฉิน
ตามจริงภูริกะว่าจะไม่เอาเงินของอีธาน เขาถูกเลี้ยงอาหารสามมื้อก็เกรงใจจะแย่แล้ว ถ้าต้องมารับเงินอีกมันก็รู้สึกแปลกๆ แต่อีธานกลับบ่นเขา และหาว่าเขาดูแลตัวเองไม่ได้ เงินที่ให้ไว้นี่ก็เผื่อฉุกละหุกอะไร ถ้าไม่อยากใช้มากนักก็ไม่ต้องใช้ จริงๆ อีธานบ่นอีกเยอะ แต่ภูริมองอยู่แค่เงินในกระเป๋า เขารู้สึกขอบคุณอีธานมากนะ...รู้สึกดีมากกับสิ่งที่อีธานทำให้
ผู้หญิงที่ได้สามีดีนี่เขาต้องรู้สึกแบบนี้แน่นอนเลย เขาก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่ามันให้อารมณ์เดียวกับที่อีธานทำให้เขาไหม แต่เขาก็เชื่อว่าอีธานทำหน้าที่สามีได้ดีชะมัด
เพ้อเจ้อมาเยอะ ทำงานดีกว่า ก่อนทำงานของนั่งฟังเพลงสักหนึ่งบทเพลงแล้วกันนะ เอ๊ะ...ไม่ได้ดิ หัวหน้าแม่งเดินมาแล้ว วางมือถือลงก็ได้ ภูริเก็บมือถือลงกระเป๋าแล้วหยิบเอกสารที่ทำค้างเมื่อวันศุกร์ออกมาเคลียร์ พอดีเกิดการแพ้ยาขึ้นงานเลยไม่เสร็จแม่งสักอย่างเลยทีนี้
“งานที่ผมวานให้คุณทำน่ะเสร็จหรือยัง” เพิ่งเข้างานก็ทวงงานแล้ว
“ผมกำลังทำครับ”
“ผมสั่งตั้งแต่เมื่อวันศุกร์แล้ว ทำไมไม่เสร็จ หรือคุณคิดว่ามันไม่ใช่งานของคุณก็เลยปล่อยปละละเลยยังไงก็ได้ คิดไหมว่าคนที่รองานเขาจะเดือดร้อน ถ้างานส่งไม่ทันจะเป็นยังไงฮะ!” พิชัยขึ้นเสียงและ...ภูริก็บ่นในใจ
งานมึง มึงไม่ทำเองล่ะฟาย...เอามาให้คนอื่นทำ ไม่ดูเลยว่าคนอื่นที่ว่ามีงานของตัวเองไหม วานเขาทำก็ต้องเกรงใจเขาสิฟร้ะ ไม่ใช่มาชี้หน้าสั่งปาวๆ เป็นหัวหน้าแต่มึงก็ลูกน้องคนหนึ่งนะเฟ้ย แหม่...อยากจะคิดให้มีเสียงจัง
“ขอโทษครับ ผมจะรีบเดี๋ยวนี้...”
“ขอโทษนะครับ นี่ใบเซอร์...คุณภูริช่วยไปพบลูกค้าที่ห้างทีนะครับ” แต่มือที่สามก็เข้ามา คนคนนี้มักเอางานนอกมาให้ภูริผ่านพิชัย ซึ่งพิชัยก็ให้บ้างไม่ให้บ้าง พอดีจังหวะที่กะเอามาให้พิชัยนั้น พิชัยดันอยู่กับภูริเลยส่งให้ตรงๆ เลย
“ไม่ได้ ภูริมีงานอื่นที่ต้องทำ” พิชัยหันไปว่า เขามักคิดว่านี่เป็นแค่เด็นเดินเอกสารธรรมดาเท่านั้น ก็ใกล้เคียง...แต่คนคนนี้มีหน้าที่มากกว่านั้นที่พิชัยไม่รู้
หน้าที่ของเขาคือจับตาดูคนในแผนกนี้ยังไงล่ะ นอกจากชายผู้มาใหม่ นี่ก็เป็นอีกคนที่อีธานส่งมาเฝ้าดู ตอนแรกอาจให้อลันเอางานมาให้แต่คิดไปคิดมา การใช้อลันที่เป็นคนสนิทนั้นจะทำให้พิชัยไหวตัวทันและจับพิรุทได้ยากขึ้น อีธานจึงส่งคนเดินเอกสารมาอีกคนเพื่อพิสูจน์ว่าภูรินั้นทำงานนอกได้ดีแค่ไหน แล้วพิชัยกับลูกน้องมีลับลมคมในใดบ้างยามออกไปทำงานข้างนอกนั่น
“คำสั่งจากเบื้องบนครับ” จบปิ๊ง พิชัยหน้าเสีย เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงจากไป ปล่อยให้ภูริรับเอกสารมาอ่านคราวๆ พลางเดินไปยังชั้นจอดรถบริษัท
เดือนนี้ค่าคอมพ์ต้องมาแล้วล่ะ หลังจากไม่ได้มานาน หวังว่ามันจะเยอะพอให้เขาปิดหนี้บัตรได้สักครึ่งหนึ่ง การต้องส่งค่าบัตรอยู่ทุกเดือนมันเอาเรื่องเหมือนกันอะนะ แล้วยังมีหนี้ที่ยืมคนอื่นเขาไว้อีก เดือนนี้ภูริไม่สร้างหนี้เพิ่ม แต่...หนี้มันมีอยู่ก่อนแล้วไงล่ะ
อีธานเดินเข้าห้องทำงานของตัวเอง สีหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์อะไรเลยนั้นซ่อนความสุขเล็กๆ เอาไว้ แม้แต่อลันคนสนิทก็ยังดูมันไม่ออก พออีธานนั่งประจำที่ได้ครู่หนหึ่ง อลันก็เดินเอาเอกสารตามเข้ามาวางไว้บนโต๊ะพร้อมกับยืนกุมมือต่ำรออีธานดูดกาแฟถุงนั่นให้เสร็จ
“ทั้งหมดนี้เป็กหลักฐานที่รวบรวมมาได้ครับ” อีธานวางถุงกาแฟลงข้างโต๊ะ เขาเอาผ้ามาวางไว้เพื่อกันน้ำที่จะเกาะรอบถุงหยดใส่โต๊ะกระจกตัวเอง
เรื่องการสร้างห้องแล็บใต้ดินนั้นชัดเจนไปแล้วว่าการก่อสร้างจริงใช้เงินน้อยกว่าที่ลงเอาไว้ ด้วยการใช้อุปกรณ์ที่ไม่ได้มาตรฐาน อีธานรอหลักฐานด้วยใจจดใจจ่อมานานแล้วในที่สุดเขาก็ได้มันมาเสียที เรื่องนี้เขาปล่อยไม่ได้ การที่ห้องแล็บใต้ดินมันไม่ได้มาตรฐานนั้นเท่ากับมันอันตราย สารเคมีในนั้นอาจไม่ใช่สารเคมีมีพิษ แต่อย่าลืมว่าเมื่อบางตัวมาเจอกับบางตัว มันก็ก่อเกิดอันตรายได้เช่นกัน
สิ่งที่เกิดขึ้นกับภูริเป็นตัวอย่างหนึ่งของความไม่ได้มาตรฐานนั้น แล้วมันจะเกิดกับคนอีกมากมายหากไม่ได้รับการแก้ไข ส่วนคนทำยังไงก็ต้องโดนปลดออกจากตำแหน่ง สูงแค่ไหนไม่สน เพราะในนี้ไม่มีใครยศสูงเท่าเขาอีกแล้ว เขาจะปล่อยให้คนโกงกินอยู่ในองค์กรไม่ได้ มันมีแต่ความล่มจมไม่นำพาความเจริญมาเลย
“คุณพิชัยเป็นญาติกับคุณนิรวัตร...” อลันเปิดประเด็นเมื่ออีธานหยิบเอกสารฉบับหนึ่งขึ้นมาดู พิชัยและลูกน้องนั้นถูกจับตามาระยะหนึ่ง เขาสงสัยเกี่ยวกับยอดการขายที่ไม่กระเตื้องขึ้นแม้ว่าลูกค้าในการดูแลของพวกนั้นจะเยอะกว่าใคร
“นิรวัตร...เป็นญาติกับคนที่ดูแลการสร้างห้องแล็บใต้ดิน”
“ใช่ครับท่าน พิชัยเป็นหลานเขยของคุณนิรวัตร จากการจับตามองเขามาระยะหนึ่ง...ทางเราพบว่าเขามักจะเปิดใบสั่งซื้อยอดน้อยกว่าที่มีการขายจริง” อีธานเงยหน้ามองอลัน
“หมายความว่าฝ่ายสโตล์ก็ต้องมีเอี่ยว”
“ครับท่าน ลูกน้องของพิชัยอีกสามคนก็ใช้วิธีการเดียวกันนี้ในการขายของเช่นกัน นอกจากสโตล์แล้วยังมียาหลุดคิวซีอีกจำนวณมาก คุณนิรวัตรเป็นคนดูแลการกำจัดทิ้งของยาหลุดคิวซี พวกเขาเอายาตัวนี้ไปปล่อยให้ราคาถูก ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นร้านค้าปลีก” แบบนี้ยอดสั่งซื้อก็แค่คงที่...ไม่กระเตื้องแม้ว่ายอดการขายจะสูงขึ้นมา
“ลูกค้ารายสำคัญของพิชัยคือคุณวีระ”
“เขารู้ไหม”
“ไม่น่าทราบครับ ยิ่งลูกค้าเป็นถึงคนใหญ่คนโต ทางกลุ่มของพิชัยก็ใช้วิธีลดทอนยอดจากใบสั่งซื้อแทน มีสโตล์สองคนที่รับส่วยจากพวกเขาเป็นการส่วนตัว เมื่อรายการสั่งยามาจากคุณพิชัยและลูกน้อง...พวกเขาจะรู้กันทันที” อีธานมองดูหลักฐานจากอลัน มันเยอะพอจะเอาตัวคนผิดเข้าคุก แต่มันยังไม่มีหลักฐานที่คามือจริงๆ
“ผมอยากให้จับได้คาหนังคาเขามากว่า จัดการให้ผมที ทางที่ดี...ผมขอสักต้นเดือนหน้า” อีกไม่กี่วันก็จะถึงต้นเดือนแล้ว
“ทำไมต้องต้นเดือนหน้าครับ”
“ผมจะดูสลิปเงินเดือนสักหน่อย”
“ของภูริสินะครับ เราดูของภูริไปหลายรอบแล้ว...คงไม่น่าจะแตกต่างจากเดิม”
“ไม่ ภูริทำโอทุกวัน...นอกจากโกงยอดยาแล้ว พิชัยต้องโกงค่าโอทีและเบี้ยขยันด้วยแน่นอน นี่เป็นข้อสันนิฐาน แต่ถ้าไม่ใช่...ก็เล่นส่วนนี้แหละ”
“ครับท่าน”
“หลังจากนี้ผมอยากให้เริ่มตรวจสอบแผนกอื่นด้วย การโกงแบบนี้คงไม่ใช่แค่แผนกนี้แผนกเดียว” อีธานเอาเอกสารที่เป็นหลักฐานต่างๆ ย้ายไปวางไว้เบื้องหน้าอลัน ด้านใต้เป็นเอกสารการประชุมต่างๆ ในวันนี้
“ครับท่าน แล้วก็…เที่ยงวันนี้คุณวิชุตาขอนัดพบครับ” อีธานเงยหน้ามองอลัน
“อีกแล้วเหรอ”
“ครับ เธอบอกว่าอยากคุยเรื่องงาน ต่อจากนี้เธออาจจะต้องเข้ามาดูกระบวนการการผลิตยาของบริษัทเรา อีกหน่อยคุณวิชุตาจะเข้ามาทำหน้าที่แทนคุณวีระ ผมว่าท่านควรไปตามนัดสักหน่อย”
“อือ” ในเมื่อเป็นงาน ก็ต้องรับคำไป ถ้าอดทนไม่ไหว...อีธานคงได้เอาภูริมาเป็นโล่กำบังตนเองจริงๆ
แผนที่เขาวางเอาไว้เริ่มเข้าที่เข้าทาง ข้อสันนิฐานส่วนใหญ่ถูกอย่างที่คิดเอาไว้แทบไม่มีผิดเพี้ยน เขามาทำงานที่นี่ตั้งหลายปี ทำไมเขาถึงไม่เคยเอะใจในเรื่องพวกนี้ แล้วพ่อเขาที่เคยบริหารมาก่อนนั้นทำไมถึงปล่อยปละละเลย
คงว่าอะไรใครไม่ได้ เขาเองเคยมั่นใจในระบบการทำงานของบริษัท ไม่ว่าจะเป็นการควบคุมหรือการประเมินต่างๆ ทุกอย่างมันถูกวางเอาไว้และคิดกันเองว่ารัดกุมแล้ว ซึ่งตอนนี้อีธานรู้แล้วว่ามันไม่จริง ไม่มีอะไรรัดกุมทั้งนั้น เมื่อคนมันจะโกงกิน...ทะเยอะทะยานอยากได้อยากมีมันก็กระเสือกกระสนหาทางจนได้มานั่นแหละ
ถ้าเขาไม่เจอกับภูริ...บางทีบริษัทนี้ก็คงเป็นแบบนี้ไปอีกนาน
การมีคู่แท้เป็นโอเมก้าครั้งนี้คงไม่เลวร้ายเกินไปนัก มันมีข้อดีของมัน แค่ข้อเสียอยู่ที่ใจเขาเท่านั้นเอง ภูริเป็นคนที่เวิร์กมากคนหนึ่ง...ถ้าอยู่ในชนชั้นเดียวกัน ฐานนะใกล้กัน อีธานคงไม่ลังเลที่คิดจะเป็นคู่ครองกับคนคนนี้
ช่างมันเถอะ รอแค่ยาเท่านั้น...เมื่อยาถูกสร้างเสร็จอะไรหลายๆ อย่างก็จะเข้าที่เข้าทางไปเอง เขาจะเดินไปตามทางเขา และภูริก็เดินไปตามทางของภูริ พวกเขาต่างคนต่างอยู่มาตลอด การใช้ชีวิตร่วมกันในครั้งนี้ก็ถือเสียว่าเป็นประสบการณ์หนึ่งในชีวิตเอาก็แล้วกัน
อีธานเผลอนึกไปถึงช่วงเวลาของเขากับภูริที่หมดลง เขาใจหาย...และเขารู้สึกโหวงอยู่ในความรู้สึกตัวเอง มันคงเป็นเพราะฮอโมน อีกครั้งที่อีธานยกให้มันเป็นต้นเหตุของทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับโอเมก้าคนนั้น โอเมก้าที่ไม่ได้เกิดมาเป็นโอเมก้าเลย
“อลัน...เที่ยงนี้สั่งข้าวให้ภูริด้วยนะ” ก่อนจะเข้าห้องประชุม อีธานไม่ลืมที่จะสั่งสิ่งสำคัญอีกอย่างเอาไว้
วันนี้เขาจะไม่ได้อยู่ที่บริษัทในช่วงเที่ยงวัน ดังนั้นการสั่งอาหารเอาไว้ให้ภูริก็เลยเป็นสิ่งจำเป็น ไม่งั้นภูริจะต้องกินมาม่าที่หาสารอาหารแทบไม่ได้ จริงๆ เขาไม่พอใจกับการแก้ปัญหาของภูริเลย เอามาม่ามาเป็นอาหารมื้อหลักเพื่อตัวเองผ่านพ้นช่วงไม่มีเงินไปเนี่ยนะ...บ้าเถอะ คนเรามันอยู่ไม่ได้ด้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอย่างนั้นหรอก
“ครับท่าน ช่วงนี้ท่านใส่ใจเขาน่าดู...” มันเป็นคำพูดเล็กๆ น้อยๆ จากปากคนสนิท อีธานไม่ได้มองหน้าอลันที่เอ่ยคำนั้นแต่ก็คิดไปตามคำพูด
ใช่...เขาใส่ใจภูริเกินความจำเป็นจริงๆ
แต่ก็…เขาไม่รู้จะห้ามมันยังไง ความอยากดูแล อยากเอาใจใส่นั้นมันเกิดขึ้นเองและทำไปเองโดยที่บางครั้งเขาก็ไม่รู้ตัว ก็คงเหมือนคนเมา...ความเมาทำให้ไร้สติ ไร้การยั้งคิดยั้งทำ ตอนนี้เขาก็เมา...เมาฟีโรโมนของภูริจนกลายเป็นแบบนี้ไง
….100%….
สัปดาห์หน้าเราจะอัปทุกวันจนจบนะคะ สำหรับใครที่รู้สึกว่ายืดเยื้อ เนื้อเรื่องไม่คืบหน้าอดใจอีกนิสสสสสเพราะจะจบแล้วค่ะ อดทนกับจนถึงตอนสุดท้ายนะคะ ^^
หัวข้อ: >>อุบัติรักฟีโรโมน<< Omegaverse - ตอนพิเศษ ขำๆ วันช๊อต [28-05-62] (อ่าน 246741 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก