เกียร์สีขาวกับกาวน์สีฝุ่น
ตอนที่ 40 (จบ) : เกียร์สีขาว
ภาพที่เขามองมันพร่ามัวขึ้นเรื่อยๆ น้ำตาบ้าบอจากไหนมากมายไม่รู้ไหลออกมาแบบที่เขาควบคุมได้ เขาพยายามกลั้นเสียงไว้ให้มากที่สุดแล้ว แต่ก็ยากจะฝืนกลั้นไว้อีกต่อไป
ฮึกฮึกฮึก
“ไป๋ ผมขอโทษ ผมทำให้ไป๋ลำบากใจหรือเปล่า ยกเลิกก็ได้นะครับ ไม่เป็นไร ไป๋อย่าร้องไห้ก็พอ”
มันรีบลุกขึ้นเอามือทั้งสองข้างมาจับไหล่เขาพร้อมกับขอโทษขอโพย ยิ่งได้ยินเสียงมัน ยิ่งเห็นมัน เขายิ่งร้องไห้ไม่หยุด มันไม่เคยรู้เลยว่าเขาต้องทำใจมากขนาดไหนตอนต้องเก็บฝืนทนความรู้สึกในใจมาตลอด มันไม่เคยรู้เลยว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาต้องพยายามแค่ไหนที่จะลืมมัน เขาใช้เวลาไปมากมายเท่าไหร่ เสียน้ำตาไปเท่าไหร่ ต้องฝืนยิ้มให้มันเท่าไหร่ เพียงเพื่อที่ทุกอย่างจะล่มสลายลงอย่างไม่มีชิ้นดีในวันนี้เนี่ยนะ
“ไอ้อิฐ...”
เขายังสะอื้นต่อแบบบอกความรู้สึกตัวเองไม่ได้ มันดีใจจนตื้นตันไปหมด คนที่เขาแอบชอบมาตลอดเป็นปี คนที่เขาไม่คิดว่าจะคู่ควรกับมันแม้แต่น้อย วันนี้มันมายืนอยู่หน้าเขา แถมเมื่อกี้มันยังสารภาพว่ารักเขาอีกด้วย มันเหมือนการเดินทางที่แสนยาวไกลจนมาถึงเส้นชัย มันฟูไปทั้งอก เขากลั้นน้ำตาไม่อยู่ ไม่รู้ว่าทำไม
เมื่อมันเห็นว่าเขาร้องไห้ไม่หยุด มันก็ดึงเขาไปแนบอกของมันราวกับจะบอกว่าให้ร้องออกมาอย่างเต็มที่ ยิ่งทำแบบนี้เขายิ่งร้อง เขาปล่อยให้น้ำตาไหลท่วมเสื้อบางของไอ้อิฐอยู่นานเท่าไหร่เขาก็จำไม่ได้ แต่รู้ตัวอีกทีก็รู้สึกว่าเสื้อของมันเปียกไปหมดแล้ว
“เชี่ย แอบแต๊ะอั๋งกูเหรอ”
เขาพูดกับมันทั้งที่หน้ายังทิ่มอยู่บนแผงอกหนาของมันอยู่นั่น เขาร้องไห้จนพอใจและหายสะอื้นแล้ว จึงแอบด่ามันเป็นการแก้ความเขินสักหน่อย
“เปล่าสักหน่อย ผมก็แค่ปลอบใจ”
“...”
“ถ้าผมจะแต๊ะอั๋ง ผมไม่ทำแค่นี้หรอกครับ”
มันก้มลงมาพูดเสียงกระเซ้าตรงข้างใบหูจนเขาหน้าร้อนฉ่า เขาเอามือฟาดมันไปถือหนึ่งก่อนจะดันตัวเองออกมาจากไอ้คนที่ยังหุบยิ้มไม่หยุดตรงหน้า
“ไหนสัญญามึงอะ กูได้เป็นเดือนแล้วเนี่ย ไหนมึงจะให้อะไรกู” เขาถามแบบแก้เก้อ ตาก็แดง แก้มก็แดง แดงไปหมดแล้วมั้งเนี่ย หาเรื่องด่ามันสักหน่อย เดี๋ยวมันจะได้ใจ
“ไป๋อยากให้ผมทำอะไรให้หละครับ ผมทำได้ทุกอย่างเลย” มันส่งยิ้มมาให้อย่างกรุ้มกริ่ม ต่อไปถ้ามึงไปยิ้มแบบนี้ให้ใครนอกจากกู กูจะปรับตังมึงครั้งละสองร้อย
“ยังคิดไม่ออกอะ” เขาตอบไปแบบง่ายๆ
“งั้นเอาแบบนี้ไหมครับ”
มันยิ้มเหมือนกับว่ามันตั้งใจอยากให้สถานการณ์เป็นไปแบบนี้อยู่แล้ว มันล้วงหาของยุกยิกในกระเป๋ากางเกงแสลคอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบบางอย่างออกมา
“ผมฝากเกียร์อันนี้ไว้ที่ไป๋ก่อน จนกว่าวันหนึ่งไป๋จะตัดสินใจได้ว่าอยากจะทวงสัญญาอะไร วันนั้นผมจะมาขอเกียร์ของผมคืน”
เขาไม่พูดแต่หยิบเกียร์ในมือของมันมาดู วัตถุโลหะชิ้นจิ๋วนี่คล้ายกับตุ้มหูกาวน์สีฝุ่นของเขาไม่มีผิด เพียงแต่มันเป็นรูปเกียร์และที่สำคัญมันมีสีขาว ...เกียร์สีขาว
“เอางั้นก็ได้”
เขาตอบสั้นๆ ตอบยาวเดี๋ยวมันรู้ว่าเขาก็แอบมีใจให้มันอยู่เหมือนกัน เขาพยายามตีสีหน้าไม่ให้ออกอาการเขินมาก แต่ก็ดูจะไม่ค่อยประสบความสำเร็จเท่าไหร่นัก
“ไป๋รู้ไหมครับว่าทำไมเกียร์ของผมถึงเป็นสีขาว” ไอ้อิฐถามด้วยรอยยิ้ม วันนี้มันไปดูดกัญชามาหรือไง ยิ้มได้ยิ้มดียิ้มไม่มีหุบจริงๆ
“ไม่รู้เว้ย” เขาตอบไปแบบห้วนๆ ความจริงเขาว่าเขาเดาออกเลยแหละ แต่ไม่เอา ไม่พูดจะดีกว่า เดี๋ยวจะเข้าตัว
“ไป๋เคยบอกผมว่าชื่อไป๋มาจากภาษาจีนที่อ่านว่าไป๋เซ่อ แปลว่าสีขาว”
“อือ”
เขาไม่กล้าสบตามัน ดูพื้นก่อนดีกว่า จะว่าไปห้องชมรมถ่ายรูปนี่ก็ทำความสะอาดพื้นเสียจนสะอาดเอี่ยมอ่องเหมือนกันนะเนี่ย
“หัวใจผมเป็นสีขาวไงครับ เกียร์ผมถึงต้องเป็นสีขาว”
มันช้อนหน้าของเขาให้เงยไปมองมันอย่างเบามือ ตอนนี้มือของมันต้องสัมผัสอุณหภูมิผิวหน้าอันแสนจะร้อนเหมือนไฟลุกของเขาแน่ๆ เขาพยายามจะเบี่ยงสายตาหลบจากดวงตาที่แสนจะทรงอิทธิพลตรงหน้า แต่ให้ตายเถอะ ยอมรับจากใจจริงคือเขาไม่เคยละสายตาจากดวงตาคู่นี้ได้แม้แต่ครั้งเดียว
“ตกลงไป๋ให้สัญญาตามที่ผมขอได้ไหมครับ”
มันพูดต่อทั้งที่ยังเอามือจับคางเขาให้มองหน้ามันอยู่อย่างนั้น ใกล้ไปแล้ว ใกล้จนเห็นขนตามันเรียงครบทุกเส้นแล้ว ใกล้จนเขาแทบจะลืมหายใจ เขาไม่เคยเชื่อมาก่อนว่าจะมีวันนี้เกิดขึ้นจริงในชีวิตเขา
“สัญญาอะไร”
เขาย้อนถามเหมือนกับว่าลืมไปแล้ว ความจริงเขาจำได้เดียวแทบจะทุกคำเลยทีเดียว แต่ใช่แล้ว เขาอยากฟังมันพูดอีกรอบ
“สัญญาที่ผมจะขอจีบไป๋เป็นเวลา 30 วัน”
“...”
เขาไม่รู้จะตอบอะไร จะก้มหน้าหนีมันก็เอามือช้อนคางไว้ให้มองหน้ามันอยู่นั่นแหละ ใบหน้าคมที่เขาใฝ่ฝันมาตลอดนั่นแทบจะหยุดโลกทั้งใบให้หยุดหมุนไปแล้ว
“ผมขอให้ไป๋เปิดใจ มองผมเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ผมไม่รู้ว่าไป๋พอจะมองข้ามเรื่องเพศของผมไปได้ไหม แต่มองผมเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งได้ไหมครับ คนธรรมดาที่มีหัวใจที่รักไป๋ อย่ามองว่าผมคือผู้ชายหรือผู้หญิง ผมแค่เป็นคนคนหนึ่งที่ชอบไป๋เท่านั้นพอ”
“อือ”
เสียงของเขาครางอยู่ในลำคอ มันบอกรักเขาอีกแล้ว รอบนี้บอกชอบด้วย คอมโบพร้อมกันสองกระทงภายในประโยคเดียว เขาพยายามหลบตาจากคนตรงหน้าด้วยความตื่นเต้น อยากมองแววตาแกมขอร้องตรงหน้าให้นานกว่านี้ แต่ให้ตายเถอะ เขาไม่เคยหนีมันได้สำเร็จจริงๆ
“ว่าไงนะครับ ผมไม่ได้ยิน”
มันเลื่อนมือมาโอบเขาไว้หลวมๆ เขาจึงได้โอกาสก้มหน้างุดหนีหน้ามันทันที เฮ้อ ค่อยดีขึ้นมาหน่อย มองตามันบ่อยๆ ได้อายุขัยสั้นแน่
“อื้อ” เขาตอบแบบเดิมแต่ดังขึ้นมาอีกนิด
“ว่าไงนะครับ” มันพูดพร้อมกับยื่นหน้า ทำเป็นว่าจะฟังจากใกล้ๆ
“อื้อ ก็ลองจีบดูก็ได้ ให้โอกาสจีบเป็นเวลา 30 วัน” เขาตอบพร้อมก้มหน้างุด
“นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดในรอบปีนี้ในชีวิตผมเลยครับ”
มันพูดด้วยสีหน้าแบบไหนเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน เขาหลบหน้าไอ้อิฐด้วยการเอาหัวทิ่มไปตรงอกของคนตรงหน้า ผิวหน้าของเขาตอนนี้คงแดงเถือกลามไปยันหูแน่ เขาหลบหน้าจนกว่าอุณหภูมิจะกลายเป็นปรกติอย่างนี้สักพักแล้วกัน
“กาวน์อะ เก็บไว้ก่อนก็ได้นะ” เขาพูดเสียงค่อย
“อะไรนะไป๋ ผมไม่ได้ยิน” มันดึงตัวเขาออกมาจากแผ่นอกหนา พร้อมกับจ้องหน้าเขาเป็นคำถาม
“ก็บอกว่าตุ้มหูเสื้อกาวน์สีฝุ่นอะ เก็บเอาไว้ที่มึงก่อนก็ได้นะ” เขาตอบแบบงุบงิบ
“ทำไมเหรอครับไป๋” มันทำสีหน้าไม่เข้าใจ
“ก็กูต้องใส่เกียร์สีขาวแล้ว กูก็…” ไป๋อึกอักราวกับต้องใช้ความพยายามในการพูดประโยคต่อไปออกมา
“ครับ” อีกฝ่ายรับคำอย่างรอฟัง
“กูก็อยากให้มึงใส่กาวน์สีฝุ่นไว้เหมือนกัน”
เขาพยายามสบตากับคนตรงหน้า ไม่ว่ามันจะเป็นแววตาที่เขาพยายามวิ่งหนีและปฏิเสธมามากแค่ไหนก็ตาม ถึงเวลาแล้วที่เขาอยากจะลองเดินตามสิ่งที่หัวใจของเขาต้องการบ้าง
“ว่าแต่ทำไมต้องเป็นกาวน์สีฝุ่นเหรอครับ” มันเอ่ยถามแบบชวนคุย
“ก็ตอนแรกไปหาซื้อสีอิฐแล้วมันไม่มี คนขายบอกว่าฝุ่นกับอิฐก็เหมือนกันนั่นแหละก็เลยซื้อมา” เขาตอบไปด้วยหน้าแดงเข้ม
“อย่าบอกนะว่าไป๋เองก็แอบมองผมมาตลอด” มันทำหน้ายิ้มกรุ้มกริ่มพร้อมกับเอามือทั้งสองมาสวมเข้าไว้ที่เอวเขาอย่างอารมณ์ดี
“เลิกแต๊ะอั๋งกูได้แล้ว”
เขาพูดพร้อมเอามือไปแกะมือสองข้างของมันที่เกี่ยวเขาไว้เป็นปลาหมึกยักษ์ แต่แกะกี่ทีมันก็ไม่ยอมปล่อย ไอ้บ้านี่ เอาแรงมาจากไหนเยอะแยะจังเลยวะ
“ผมขอมัดจำไป๋ไว้หน่อยได้ไหมครับ ตอนนี้ไป๋กลายเป็นคนดัง กลายเป็นเดือนมหาวิทยาลัยแล้ว ผมกลัวว่าไป๋จะลืมผู้ชายธรรมดาอย่างผม”
ถึงแม้ว่าเขาจะแอบชอบไอ้อิฐมานานแต่เขาไม่เคยมีโอกาสได้เห็นไอ้อิฐในมุมมองนี้เลย พูดให้ละเอียดคือเขาไม่เคยเห็นมัน “หวาน” มาก่อน อิฐมันดูเป็นผู้ชายห่ามๆ ห้าวๆ กวนตีนหน่อย เขาพยายามคิดย้อนกลับไป เขาแทบจำไม่ได้ว่ามันเคยพูดครับกับเขาสักครั้ง พูดกันแต่กูๆ มึงๆ ด่าบ้าง กวนตีนบ้าง พอวันหนึ่งมันเอาภาค 950 มาใช้ในชีวิตจริงแบบนี้ เขาโคตรแพ้ทาง กำแพงสูงที่เขาพยายามสร้างมาเป็นปีล่มสลายลงราวกับเทียนไขที่โดนไฟลนจนละลายไปอย่างง่ายดาย
“ไม่เอา” เขาตอบด้วยหน้าแดงๆ
“นะครับไป๋ ขอให้ผมได้เป็นจูบแรกของไป๋ได้ไหม” มันเอามือลูบไปมาตามแผ่นหลังเขาอย่างอ้อยอิ่ง ขาของเขาแทบจะมีแรงยืนไว้ไม่อยู่ อานุภาพคำขอของมันรุนแรงเกินกว่าที่เขาจะต้านทาน
“กูอาจจะเคยจูบคนอื่นไปแล้วก็ได้” ไป๋แย้งพร้อมกับยักคิ้วกลบเกลื่อน
“ไม่หรอกครับ ตอนอยู่บนเวที ไป๋ยังพูดอยู่เลยว่าผมคือรักเดียวที่ไป๋มี” เชี่ย ดูเหมือนมันประติดประต่อเรื่องทั้งหมดได้แล้ว
“รักเดียวอะไรของมึง” เขาเถียง
“ไป่เริ่มห้อยกาวน์สีฝุ่นตั้งแต่ก่อนเราเริ่มแข่งกันแย่งห้องชมรมเสียอีก นั่นแปลว่า ไป๋อาจจะเริ่มมองผม ตั้งแต่ก่อนเรารู้จักกันจริงจังอีกนะครับ”
หน้าเขาร้อนซู่แบบควบคุมไม่ได้ เห็นปรกติหละทำตัวโง่บ้องตื้นมาตลอด แต่พอจะฉลาดนี่ก็หัวไวเหลือเกินนะพ่อคุณ น่าจะจับแม่งส่งไปแข่งคณิตคิดเร็วเสียจริงๆ
“นะครับไป๋” มันพูดพร้อมเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้
“...”
“นะครับ ขอผมมัดจำไว้หน่อยนะ” มันยังคงส่งสายตามาอย่างอ้อนวอน
“...”
“ผมรอไป๋มาตลอด ไป๋ไม่คิดจะให้รางวัลคนรอบ้างเหรอครับ” เสียงของมันหวานจนเขายังเขินแทน
“...”
“ผมแอบคิดถึงไป๋อยู่ฝ่ายเดียวมาตั้งนาน” มันเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้อีก จนตอนนี้ พวกเขาทั้งคู่รู้สึกถึงลมหายใจของกันและกันได้อย่างชัดเจน
“...”
“ผมอยากให้ไป๋ได้รู้ว่าผมทั้งจริงใจและจริงจัง”
อิฐเลื่อนมือมาลูบไล้ริมฝีปากเขาอย่างอ้อยอิ่ง รสสัมผัสของนิ้วมันราวกับคีมเหล็กลนไฟที่จะแผดเผาผิวเนื้อของเขาจนหมดสภาพ
“แต่ถ้าไป๋ไม่อนุญาต ผมก็จะยืนยันที่รอจนกว่าไป๋จะใจอ่อนให้ผะ...”
เขาสูดลมหายใจลึกเข้าไปเต็มปอด ก่อนจะตัดสินใจทำในสิ่งที่คนตรงหน้าก็คงจะคาดไม่ถึง เขาเอามือทั้งสองข้างโอบด้านหลังคอของอิฐ ก่อนจะออกแรงกดศีรษะของมันให้ก้มลงมาด้วยระยะห่างที่ไม่ถึงคืบ
ริมฝีปากของมันที่ยังพูดอ้อนวอนไม่หยุดในตอนแรกประกบกับริมฝีปากของเขาที่รออยู่ไว้อย่างพอดิบพอดี หมดเหตุผลที่จะวิ่งหนีคนตรงหน้า ไร้ข้อกังขาที่จะโอบกอดความรักที่เขาเองก็รอมานานแสนนาน ริมฝีปากของคนทั้งคู่ประทับไว้ซึ่งกันและกัน ดวงตาของมันเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ หรี่ลงกลายเป็นหลับตาเพื่อโอบกอดรสสัมผัสของคนตรงหน้า พวกเขาค่อยๆ แลกเปลี่ยนความสัมพันธ์และปล่อยหัวใจของต่างฝ่ายต่างตระกองกอดกันอบอุ่นและปิติสุขที่ได้สิ้นสุดซึ่งการรอคอย
ราวกับจะเป็นรสสัมผัสที่ต่างฝ่ายต่างโหยหาซึ่งกันมาแสนนาน
มือทั้งสองของอิฐตระกองกอดอีกฝ่ายจากแผ่นหลัง ในขณะที่ไป๋ก็โอบมือทั้งสองข้างไว้ตรงท้ายทอยของคนที่เขาเฝ้ามองมานานอย่างอ้อยอิ่ง
ต่างฝ่ายต่างปล่อยให้ร่างกายและจิตใจของทั้งคู่ได้ทำความรู้จักซึ่งกันและกันอย่างช้าๆ ราวกับว่าโลกภายนอกทั้งใบจะหยุดหมุนให้คนสองคนนี้ได้เรียนรู้กันและกันอย่างไม่รู้จบ ไป๋เลื่อนมือไปลูบไล้ท้ายทอยของคนตรงหน้าอย่างจะต้องการรับรู้ว่าคนตรงหน้านี้มีอยู่จริง ความรักของเขาตรงหน้าไม่ใช่แค่ฝันในคืนหนึ่งที่เมื่อตื่นขึ้นก็จะเหือดแห้งไป สายตาของไป๋ลืมตามองคนตรงหน้าและพยายามจะบันทึกความทรงจำที่แสนดีนี้ไว้ในสมองของเขาให้มากที่สุด ไม่เป็นไรหากวันหนึ่งข้างหน้าความสัมพันธ์นี้จะจบลง อย่างน้อย วันนี้ก็จะเป็นหนึ่งในอีกวันที่ดีที่สุดในชีวิต
รสชาติจุมพิตให้รสหวานอบอวลด้วยรัก
แต่มันก็แฝงไว้ด้วยความฝืดขมของรอคอยของทั้งคู่ที่นานกันจนต่างฝ่ายต่างก็เกือบจะถอดใจ
อิฐบอกไป๋ว่าจะว่าจะไม่ให้เขาหนีอีกต่อไป เขาก็อยากจะบอกมันว่าเขาก็จะเลิกวิ่งหนีจากความรักที่มีต่อมันอีกเหมือนกัน
อย่างน้อย มันก็คือความรักที่ดีที่สุดที่เขาเคยมี
อย่างน้อย มันก็คือความหวังที่เป็นยิ่งกว่าความฝัน
อย่างน้อย มันก็คือความทรงจำที่เขารักและหวงแหนที่สุดที่เขาจะพึงรักษาไว้ได้
วันนี้ มันกลับมายืนต่อหน้าเขาอีกครั้งแล้ว
มันบอกว่าอย่าหนีจากมันอีก
แต่เขาก็อยากบอกมันเหมือนกันว่ามันเองก็หมดช่วงเวลาบาดเจ็บแล้ว
กลับมาได้แล้ว...
อิฐ
กลับมาทำให้เขาตกหลุมรักอย่างหัวปักหัวปำอีกสักที
เขาค่อยๆ หยิบกาวน์สีฝุ่นที่มันพึ่งคืนเขาติดลงไปบนหูของมันอีกครั้งอย่างเบามือ ส่วนมันก็เอาเกียร์สีขาวมาติดตราจองเขาไว้ที่หูอีกข้างของเขาด้วยเช่นกัน
หวังว่าเกียร์สีขาวจะได้คู่กับกาวน์สีฝุ่นไปตราบนานเท่านาน
จบเกียร์สีขาวกับกาวน์สีฝุ่นภาค 1
.
.
.
.
.
WRITER TALK
ก่อนอื่นต้องขอกล่าวคำว่า “ขอบคุณ” ที่ให้เกียรติอ่านนิยายของผมจนจบ
ผมเองเป็นนักเขียนนิยายรักหน้าใหม่และเกียร์สีขาวกับกาวน์สีฝุ่นถือเป็นผลงานนิยายรักเรื่องแรกของผม ก่อนหน้านี้ผมเขียนนิยายแฟนตาซีวายอีกเรื่องคือ The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาปสูญ แต่แต่งไม่จบ ค้างไว้แถวเกือบ 200 ตอน นิยายเรื่องนี้จึงถือเป็นเรื่องแรกที่ผมแต่งจบ ถึงแม้ว่าจะจบแค่ภาคแรก แต่สำหรับผู้แต่ง ผมก็มองว่าเนื้อหาใจความครบถ้วนบริบูรณ์พอที่จะเรียกว่าจบได้
ด้วยความเป็นนักเขียนมือใหม่อาจจะทำให้ผมถ่ายทอดเรื่องราวออกมาไม่ดีเท่าไหร่นัก
ผมแต่งนิยายเรื่องนี้เนื่องจากผมทำงานประจำแล้วเครียดมาก ระหว่างช่วงพักร้อนประมาณ 10 วัน ผมรู้สึกอยากจะหนีไปยังโลกใบใหม่ ที่ความเครียดจากโลกใบเก่าตามผมมาไม่ถึง ผมจึงนั่งเขียนต้นฉบับนิยายเรื่องนี้จนจบภายในพักร้อนนั้น ก่อนจะค่อยๆ ทยอยลงในเว็บไซต์ต่างๆ จนถึงตอนสุดท้ายที่ได้แต่งไว้
นิยายเรื่องนี้อาจไม่ถูกใจคนอ่านเท่าไหร่นัก
โดยส่วนตัวผมเป็นคนชอบนิยายที่ดำเนินเรื่องแบบไม่เร่งรีบ อ่านแล้วอบอุ่น เหมือนกำลังนั่งแอบมองคนพูดคุยกันอย่างถูกคอในร้านกาแฟตอนบ่าย นิยายที่ผมเขียนออกมาจึงอาจไม่ได้เร่าร้อน รวบรัด หรือร้อนแรงเท่าไหร่ ซึ่งผมเองก็พอใจในความเนิบและช้าของความสัมพันธ์ระหว่างไป๋กับอิฐเช่นนี้ และผมเชื่อมั่นว่าผู้อ่านที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้อาจจะมีไม่มาก แต่ก็คงจะเชื่อและรักลูกชายทั้ง 2 ของผม อิฐและไป๋ อย่างที่ผมรักเช่นกัน
ผมมีเรื่องอยากบอกผู้อ่านหลายอย่างมาก
อย่างแรกคือเกียร์สีขาวกับกาวน์สีฝุ่นจบแล้วในภาคหนึ่ง หากจะไม่อ่านต่อก็ถือว่าจบเล่ม ไม่ได้ขาดซึ่งสาระสำคัญอะไร แต่หากอยากเข้าใจตัวละครให้มากขึ้น และติดตามความสัมพันธ์ของเรื่องราวต่อไป ผมก็ยังตั้งใจที่จะมีภาคสองและภาคสามไว้รอ ผมพยายามทำให้ทุกภาคสมบูรณ์โดยตนเอง เพื่อไม่ให้ผู้อ่านต้องมารอนาน เพราะเนื้อเรื่องที่อาจจะยาวเกินไปสำหรับบางคน
เรื่องที่สองคือผมคงต้องขอเวลาพักร้อนเพื่อไปเขียนนิยายภาคสองประมาณสิบกว่าวันได้ ผมตั้งใจจะหยุดพักตรงจบภาคหนึ่ง และกลับมาลงภาคสองใหม่ประมาณต้นเดือนสิงหาคม ผมลงนิยายภาคหนึ่งทุกวันติดต่อกัน 20 ตอน และวันเว้นวันอีก 20 ตอนจนคิดว่ามีตอนเก่าๆ ให้ตามอ่านมากแล้ว หากคิดถึงลูกชายของผม อยากให้ลองย้อนอ่านตอนเก่าๆ ดู เพื่อรอความสัมพันธ์บทใหม่ที่จะดำเนินเรื่องต่อในภาคต่อไป
เรื่องที่สามคือผมคงจะลงนิยายต่อแค่ในเว็บไซต์ readawrite และ fictionlog และไม่ได้ลงภาคสองต่อในเด็กดี ธัญวลัย และเล้าเป็ด เนื่องจากระบบหลังบ้านของแต่ละแห่งแตกต่างกันค่อนข้างมาก ทุกครั้งที่ผมลงนิยายใหม่ ผมจำเป็นต้องนั่งจัดเรียงหน้าใหม่สำหรับ 5 พื้นที่ซึ่งใช้เวลามากพอสมควร ผมเองคิดว่าผมลงนิยายภาคหนึ่งจนจบสมบูรณ์แล้ว น่าจะไม่ได้เป็นการตัดตอนจบปุบปับแต่อย่างใด หากใครยังสนใจอยากติดตามเรื่องราวของอิฐไป๋ต่อ ผมขออนุญาตเรียนเชิญที่ 2 แห่งข้างต้น ซึ่งผมจะแนบลิ้งไว้ให้ในตอนท้ายสำหรับผู้ที่สนใจ ทั้งนี้เพื่อลดภาระเรื่องการจัดเรียงหน้ากระดาษลง เพื่อเอาแรงเก็บไปแต่งนิยายให้อ่านกันมากขึ้น
สุดท้ายคือผม “ขอบคุณ” ทุกคนจริงๆ
ความฝันอยากเป็นนักเขียนของผมคงจะประสบความสำเร็จไปไม่ได้ถ้าผลงานของผมไม่มีคนอ่าน ยิ่งได้เห็นความคิดเห็นจากผู้อ่านยิ่งเติมเต็มความรู้สึกของผมให้ปิติยิ่งขึ้นไป บางคืนผมคิดพลอตเรื่องภาคต่อไปหรือนิยายเรื่องต่อไปจนนอนไม่หลับ บางวันผมอ่านคอมเม้นว่ามีคนเขินให้กับนิยายผม ร้องไห้กับนิยายผม หรืออ่านนิยายผมซ้ำหลายรอบ ผมถึงกับต้องเปิดคอมขึ้นมาแต่งตอนใหม่เพิ่มอีกตอนเพื่อเป็นการขอบคุณ
ผมไม่รู้ว่าจะเป็นนักเขียนได้ไปอีกนานแค่ไหน
การเป็นนักเขียนออนไลน์จะว่ายากก็ยากจะว่าง่ายก็ง่าย วันไหนมีคนชอบผลงานเรา เราก็ตื่นเต้นดีใจ อยากผลิตงานออกมาเพิ่มอีก วันไหนเราโดนตำหนิ โดนว่าแรงๆ เราก็อาจถอดใจ หมดไฟจะเขียนไปหลายวันก็มี แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นผมก็ตั้งใจจะทำให้ดีที่สุด ถ้าแต่งแล้ว อย่างน้อยก็ต้องเขียนให้จบภาค เพื่อไม่ให้คนอ่านของผมเสียใจ แต่จะมีกี่ภาคหรือกี่เรื่อง คงเป็นเรื่องของอนาคต
ผมขอฝากทวิตเตอร์ : นายพินต้า ไว้ด้วย
เผื่อใครเหงาจะเข้ามาหวีดเรื่อง #อิฐไป๋ ด้วยกัน ผมก็ยินดี
ติดตามภาค 2 ของเกียร์สีขาวและกาวน์สีฝุ่นได้ที่
http://bit.ly/npt_meb (readawrite) และ
http://bit.ly/npt_ftl (fictionlog)
ส่วนตอนนี้
นักเขียนขอลาพักร้อนไปแต่งภาคใหม่ให้คนอ่านที่รักก่อน
xoxo
นายพินต้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
