เกียร์สีขาวกับกาวน์สีฝุ่น
ตอนที่ 11 : โรตีสายไหม
การประชุมวันนี้มีหลักใหญ่ใจความอยู่ข้อเดียว
นั่นคือพวกเขาต้องไปเข้าค่ายผู้นำของมหาวิทยาลัย ค่ายนี้ไม่ใช่ค่ายดาวเดือน แต่เป็นค่ายบ่มเพาะผู้นำกิจกรรมของมหาวิทยาลัย โดยสโมสรนักศึกษากลางกำหนดให้แต่ละคณะส่งตัวแทนมาคณะละสองคน โดยเป็นประธานชั้นปีปีหนึ่งและดาวหรือเดือนอีกหนึ่งคน อย่างที่บอกว่าสโมสรกลางเน้นย้ำมากดาวกับเดือนไม่ได้คัดที่หน้าตาแต่คัดที่ความสามารถ ดาวกับเดือนเลยติดร่างแหต้องไปเข้าค่ายพัฒนาความเป็นผู้นำอะไรนี่ด้วย บวกลบคูณหารในใจแล้วหมอไป๋ก็ได้แต่คิดว่าซวยแน่ เพราะท่าทางน้ำหอมจะต้องติดแคสงานแน่ๆ อย่างน้อยก็ตอนที่บอกเขาหละนะ ส่วนคุณเธอจะติดจริงหรือไม่ติดจริงเขาก็ไม่รู้
ทันทีที่ไอ้อิฐฟังนายกสโมสรประกาศเสร็จมันก็หันมาถามเขาทันทีว่าเขาจะไปไหม ซักไซ๊ไล่เรียงไปก็ค้นพบว่าไอ้อิฐนี่รู้เรื่องนี้อยู่แล้ว เพราะไอ้เพียวทำงานอยู่ในสโมสรส่วนกลางนั่นเอง ไอ้อิฐตกลงไปกับไอ้เพียวไว้ก่อนแล้วเพราะมันจะไปเป็นเพื่อนเพื่อนมันนั่นเอง แต่ฝ่ายของไป๋ก็ยังได้แต่แบ่งรับแบ่งสู้ ไม่อยากไปเลย แต่ดูท่าทางน้ำหอมจะต้องเบี้ยวแน่ๆ
ขากลับรอบนี้ จักรยานไอ้อิฐเป็นหมันไปเป็นที่เรียบร้อย เพราะไอ้เพียวเอารถยนต์มาจอดไว้ที่คณะวิทย์ เรื่องอะไรที่เขาต้องไปเสี่ยงตายกับการปั่นจักรยานผาดโผนของไอ้ลิงเถื่อนด้วย ไอ้เพียวจึงได้งานเป็นสารถีขับรถมาส่งเขาที่รถ วันนี้ไอ้อิฐต้องติดรถเขากลับหอด้วยเพราะมันทิ้งจักรยานไว้ที่ตึกปลาวาฬแล้ว เขาก็เออออห่อหมกอย่างว่าง่าย เห็นแก่น้ำใจที่ให้ซ้อนจักรยาน
“รถสะอาดจังวะ”
ไอ้อิฐพูดขึ้นเป็นคำแรกเมื่อก้าวขึ้นมานั่งตำแหน่งข้างคนขับ จริงๆ รถเขาก็ไม่ได้สะอาดมาก แต่เมื่อเทียบกับรถไอ้อิฐก็สะอาดมากทีเดียว อยากน้อยเบาะหลังคนขับก็ยังบรรจุคนได้ ไม่ได้สุมๆ อะไรไว้เต็มไปหมดอย่างรถไอ้อิฐมัน
“รถกูไม่ได้สะอาดหรอก รถมึงอะสกปรกมากกว่า” เขากัดตอบ ไอ้อิฐไม่พูดเถียงอะไร แต่เอามือลูบตรงโน้นตรงนี้ของรถไปเรื่อยเปื่อย
“แพงมากไหมวะ”
ไอ้อิฐถามออกมาอย่างสนใจ ดูก็รู้ว่ามันเป็นคนชอบรถ และรถที่เขาขับก็เป็นรถเปิดประทุนของแบรนด์สามแฉกยี่ห้อดังเสียด้วย ถึงแม้ว่าจะไปใช่รถลักชัวรี่เสียทีเดียว แต่ราคาก็ไล่ๆ กันอยู่ไม่น้อย
“ไม่รู้หวะ รถพ่อ ยืมพ่อมาขับ”
เขาตอบแบบเลี่ยงๆ ไป ความจริงเขารู้ราคาดีเลยหละ แต่ไม่รู้จะบอกไอ้อิฐมันไปทำไม ถ้ามันสงสัยจริงมันก็ต้องไปเสิจราคาหาเอาได้ หรือมิหนำซ้ำ มันอาจจะรู้ราคาอยู่แล้วก็ได้ ยิ่งชอบรถเป็นทุนเดิมก็น่าจะพอกะราคาในใจได้ เขาตอบไปก็จะกลายเป็นอวดรวยเสียเปล่าๆ ความจริงฐานะการเงินที่มาจากสิ่งที่พ่อแม่ทำไว้ให้นี่ก็ไม่ใช่เรื่องน่าภูมิใจเท่าไหร่นะ อวดฉลาดยังดีกว่าเสียอีก อย่างน้อยก็ดูเป็นความสามารถที่มาจากตัวเองอย่างแท้จริง
เขาแยกกับไอ้อิฐตรงใต้หอ ขากลับมาดูเงียบๆ นอยๆ ไม่รู้เป็นอะไรของมัน ส่วนเขาเองก็ปลีกตัวไปซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาตุนไว้เพิ่มสักหน่อย ของเก่าใกล้จะหมดแล้ว
แบกถุงขึ้นมาถึงห้องก็เจอกับภาพเดิม มีของมาแขวนไว้ที่ประตูลูกบิดอีกแล้ว หลังๆ เขาก็เริ่มชิน ไอ้ 950 มนุษย์ปริศนานั่นเอง ตั้งแต่เปิดเทอมมาได้เกือบสองอาทิตย์มันก็ส่งของมาให้เขาอย่างต่อเนื่อง ตั้งแต่ข้าวต้มปลาหมึก นมจืด ขนมชิฟฟอน น้ำอัดลม ลูกชิ้นปิ้ง ไปจนถึงโรตีสายไหมในวันนี้
ความจริงเขาพยายามจะจับสังเกตพฤติกรรมของมันแต่ก็แทบจะคาดเดาไม่ได้เลย คือเวลาที่มันเอามาส่งให้มันไม่ค่อยมีรูปแบบชัดเจนเท่าไหร่ อย่างข้าวต้มปลาหมึกที่มาตอนดึก นมจืดมาตอนกลับจากมหาวิทยาลัย ลูกชิ้นปิ้งมาตอนเช้าวันเสาร์ น้ำอัดลมนี่ได้หลังจากลงไปฟิตเนส ว่าจะมาดักมันก็ไม่รู้จะมารอมันตอนไหนดี สุดท้ายก็เลยได้แต่ปล่อยให้มันเป็นได้แต่ปริศนาต่อไป
To… ไป่ไป๋
อยากจะเริ่มสร้างสายใย แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีครับ
From… 950
‘จะอ้วก’
ไป๋ได้แต่รำพึงในใจพร้อมกับหยิบกระดาษโน๊ตใบที่ 5 ไปแปะไว้ตรงโต๊ะอ่านหนังสือ เขาจดวันเวลาและของที่ได้เก็บไว้ที่หลังกระดาษเป็นข้อมูล อย่างน้อยเผื่อถ้าเฉลยมาว่าเป็นใครแล้วเขาไม่อยากติดหนี้บุญคุณจะได้ซื้อของคืนได้ถูก
Mr.950 : ผมแอดเฟรนไปตั้งนานไม่เห็นรับผมเป็นเพื่อนสักทีเลยครับ ^ ^
เสียงโปรแกรมแชตสีเขียวเด้งขึ้นแล้วไป๋ก็ได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ไอ้ 950 เอาไลน์ไอดีของเขามาจากไหน ตกลงมันเป็นใครกันแน่
BAIBAI : ขอโทษนะ พอดีรับแอดแต่คนรู้จัก
เขาตอบกลับไปแบบถูกครึ่งเดียว เขารับแอดแต่คนรู้จักก็เป็นความจริง แต่ความจริงยิ่งกว่าคือเขาแทบไม่ได้เปิดเฟสเลยด้วยซ้ำ ชีวิตหลักๆ ของเขาเล่นแต่ทวีตกับไลน์ เฟสนี่ใครจะมีความเคลื่อนไหวอะไรเขาก็แทบไม่รู้เลย
Mr.950 : ยังไม่นับผมเป็นคนรู้จักอีกเหรอครับ เราเจอกันมาตั้งนานแล้วนะ
BAIBAI : ใครอะ บอกมาสิ ถ้ารู้จักเดี๋ยวจะเข้าไปกดรับแอดให้เลย
Mr.950 : ผมอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลไป๋หรอกครับ แต่ไป๋ไม่เคยสังเกตเองมากกว่า
BAIBAI : แล้วจะไปสังเกตยังไงอะ นายเป็นใครยังไม่รู้เลย
‘เอาวะ คุยกับมันสักหน่อย เผื่อมันจะหลุดข้อมูลมาให้สืบได้ว่าเป็นใคร’
Mr.950 : ขนมที่ผมฝากไปอร่อยไหมครับ วันนี้เป็นโรตีสายไหมจากอยุธยาเลยนะ ร้านนี้ขึ้นชื่อมาก แป้งอร่อยมากเลย ได้ชิมหรือยังครับ
BAIBAI : ยังอะ ขอโทษทีนะ พอดีเราไม่กล้ากินของจากคนแปลกหน้า มันอันตราย
เขาตอบออกไปตามตรง กระดาษโน๊ตทุกใบที่ได้จากไอ้มนุษย์ประหลาดนี่ถูกเก็บไว้ก็จริง แต่ของกินที่ได้เขาเอาไปทิ้งหมดเลย ใครจะไปกล้ากิน ไม่รู้ผสมอะไรประหลาดๆ มาบ้างหรือเปล่า
Mr.950 : พูดจริงหรือเปล่าครับเนี่ย ที่ผมซื้อไปฝากทุกอย่างไม่ได้กินเลยเหรอครับ
BAIBAI : อืม ไม่ได้กินสักอย่างเลย
Mr.950 : ทำไมไป๋ใจร้ายกับผมจังเลยครับ
BAIBAI : ก็บอกว่าไม่กล้ากินของจากคนแปลกหน้า
Mr.950 : ความจริงผมก็อาจจะไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับไป๋นะ
BAIBAI : งั้นก็บอกมาดิว่าเป็นใคร ถ้ารู้จักจะได้กินโรตีสายไหมสักหน่อย
Mr.950 : อย่าเร่งรัดผมเลยครับ สัญญาว่าผมบอกแน่ แต่ยังไม่ใช่เวลานี้นะครับ
BAIBAI : นายต้องการอะไรกันแน่
Mr.950 : ผมก็แค่อยากจีบไป๋...
BAIBAI : กูเป็นผู้ชาย
ใช่ เขาเป็นผู้ชาย
Mr.950 : ไป๋เป็นผู้ชายแล้วผมขออนุญาตจีบไม่ได้เหรอครับ หรือต้องให้ไป๋จีบผมก่อน
BAIBAI : เอ๊ะ ไอ้นี่
Mr.950 : ขอโทษครับ ผมแค่ล้อเล่น
BAIBAI : ตกลงต้องการอะไร
Mr.950 : ผมอยากจีบไป๋จริงๆ ขอผมจีบไป๋ได้ไหมครับ
BAIBAI : ไม่ตลก
Mr.950 : ผมจริงจังนะครับไป๋ ให้โอกาสผมไม่ได้เหรอ
BAIBAI : เลิกเล่นได้แล้ว ไอ้ว่านเปล่าเนี่ย มึงแอดมาแกล้งกูใช่ไหม หรือไอ้อิฐ หรือไอ้เพียว มึงกำลังนั่งขำอยู่ใช่ไหม สารภาพมา เลิกเล่นได้แล้ว
Mr.950 : โถ่ ไป๋ครับ ผมอยากจีบไป๋จริงๆ
BAIBAI : อย่าให้กูจับได้นะว่ามึงเป็นใคร กูเอาคืนมึงแน่
Mr.950 : โถ่... ไป๋
BAIBAI : มึงเรียนอยู่คณะไหน
Mr.950 : ผมบอกไม่ได้หรอกครับ บอกไปไป๋สืบหาตัวผมเจอแน่ ฉลาดระดับไป๋ ผมบอกไม่ได้หรอกครับ
BAIBAI : แปลว่ามึงเรียนที่มหาวิทยาลัยนี้
Mr.950 : ...
BAIBAI : มึงก็รู้ใช่ไหมว่าเด็กโรงเรียนเราที่ติดมหาวิทยาลัยนี้มันมีไม่กี่คนหรอก กูตามแป๊บเดียวเดี๋ยวก็เจอ สารภาพกูมาว่ามึงเป็นใคร
ใช่แล้ว ชื่อไป่ไป๋ที่มันเขียนอยู่ในกระดาษไม่เคยมีใครเรียกที่มหาวิทยาลัยเลย มันเป็นชื่อเล่นเต็มๆ ของเขาที่มีแต่เพื่อนสมัยเรียนโรงเรียนเก่ารู้ สมัยโน้นเขาเคยสัมภาษณ์ลงหนังสือรุ่นของโรงเรียน และไอ้ว่านมันแกล้งเขียนชื่อเต็มของเขาลงไป คนขำกันทั้งโรงเรียน
Mr.950 : ผมแค่อยากให้ไป๋รู้ว่าผมมองไป๋มานานแล้ว
“ว่าไงวะไอ้ไป๋”
Mr.950 : โถ่ไป๋ ผมชอบไป๋จริงๆ นะครับ
เขากดเปิดลำโพงพร้อมโทรหาไอ้ว่านและดูหน้าจอไลน์ไปในเวลาเดียวกัน ไอ้ว่านรับเร็วมาก แต่ไอ้คนในโปรแกรมแชตนี่ก็ยังตอบเขามาอย่างไม่สะดุดเลย แถมจังหวะตอบยังชนกับจังหวะที่ไอ้ว่านรับสายด้วยซ้ำ ไอ้ว่านใช้แอนดรอยด์ เขาจำได้ว่ามันมีวิธีเล่นไลน์สองแอคเคาน์ในเครื่องเดียว แต่มันก็ไม่น่าจะรับสายได้ราบรื่นอะไรขนาดนี้
“ว่าไงวะไอ้เชี่ยไป๋ มึงโทรมาหาพระแสงของ้าวอะไร โทรมาแล้วไม่พูด มึงโทรมาเผาตังเล่นหรือไงวะ ฮึ ไอ้ไป๋”
ปลายทางพูดตอกกลับมาเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้ตอบอะไร ส่วนไอ้มนุษย์ในโปรแกรมแชตก็ยังส่งข้อความมาไม่หยุด หรือมันจะไม่ใช่ไอ้ว่านจริงๆ วะ
“มึงอยู่ไหนเนี่ย” เขาถาม
“มึงโง่หรือแกล้งโง่เนี่ย มึงไม่ได้ยินเสียงเพลงจริงๆ เหรอวะ กูอยู่ร้านเหล้าแถวมอเนี่ย ไอ้กาญชวนมานั่งแดกเบียร์”
มันตอบกลับมา มันไม่ได้พูดเวอร์เลย เสียงดนตรีสดดังมาจากลำโพงจริงๆ และก็มีเสียงจ๊อกแจ๊กจอแจหลุดเข้ามาเรื่อยๆ ท่าทางมันจะอยู่ร้านเหล้าจริงๆ แปลว่ามันก็เล่นไลน์จากคอมไม่ได้
หรือจะไม่ใช่ไอ้ว่านจริงๆ วะ?
Mr.950 : ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะจีบไป๋จริงจังแล้วนะครับ แล้วผมไม่สนแล้วด้วยว่าไป๋จะอนุญาตหรือไม่ก็ตาม ผมไม่สามารถปล่อยให้ไป๋หลุดมือไปได้แล้วจริงๆ
เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ชีวิตกูนี่มันวุ่นวายอะไรแบบนี้วะเนี่ย!
นายพินต้า
ติดตามและพูดคุยกับนักเขียนได้ที่
www.twitter.com/ninepinta อย่าลืมแนะนำติชมนิยายเพื่อเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยนะ หากอยากแนะนำแบบเป็นพิเศษหรือพูดคุยกับนักเขียนโดยตรงก็ตามไปได้ที่ทวีตเตอร์น้า รออ่านคอมเม้นนะ ผมมารอคอมเม้นที่ท่าน้ำทุกวันเบยยยย ^ ^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
