✿ c h a p t e r 20
เมื่อสัปดาห์ก่อนเพิ่งครบรอบหนึ่งปีที่อันดากับจาริญคบกัน ความสัมพันธ์ของเราสองคนเป็นไปอย่างราบรื่น อีกแค่เทอมเดียวก็จะเรียนจบกันแล้ว อันดาเร่งทำโปรเจ็คจบควบคู่ไปกับเริ่มเข้ามาเรียนรู้งานที่บริษัทของคุณพ่อ ส่วนจาริญใช้เวลาเทอมสุดท้ายไปกับทำธีสิสที่ใกล้จะเป็นรูปเป็นร่างแล้ว
ชีวิตในแต่ละวันเงียบง่ายไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นมากนักแต่ก็มีความสุขดี อย่างวันนี้เป็นวันเสาร์แต่อันดาก็ยังต้องเข้าบริษัท คนสวยอิดออดไม่อยากไปงอแงตั้งแต่ยังไม่ลุกจากเตียง พอจาริญมาปลุกก็ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปง
“ถ้าไม่รีบตื่นไปอาบน้ำจะสายเอานะอันดา” จาริญแย่งผ้าห่มกลับมาและตวัดออกจากร่างของคนขี้เซา อันดาขยับเข้ามาอ้อนคนรัก กอดเอวบางพร้อมซุกหน้าเข้ากับท้อง
“ไม่อยากไปเลย วันนี้วันหยุดนะ เค้าอยากอยู่กับที่รัก” อันดาอ้อน เริ่มซนล้วงมือเข้าใต้เสื้อของจาริญ แต่โดนตะปบมือไว้ก่อนจะได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น
“อยู่ด้วยกันทุกวันไม่เบื่อเหรอ”
“ม่าย” คนเพิ่งตื่นลากเสียงยาว ผมยุ่งไปหมดจนต้องช่วยจัดทรงให้ จาริญอยากจับผมหน้าม้าของอันดามัดเป็นจุกแต่กลัวจะโดนบ่นใส่เพราะเจ้าตัวไม่ชอบ เพิ่งเล็มให้เมื่อเดือนก่อนเองแต่ยาวทิ่มตาอีกแล้ว
“อยากอยู่กับจูนตลอดเวลาเลย เค้าไม่เบื่อหรอก”
“แต่วันนี้อันดาต้องไปทำงานก่อนนะคะ ห้ามอู้” จาริญจับแก้มขาวยืดออกก่อนจะดึงแขนคนขี้เกียจให้ลุกขึ้น กว่าจะงัดอันดาออกจากเตียงไล่ไปอาบน้ำได้ก็เล่นเอาเหงื่อตก ระหว่างนั้นเขาหยิบสูทของอันดาออกมาแขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้า เสื้อเชิ้ตสีขาวสวมทับด้วยสูทสีเบจเข้ารูปเพราะอันดาไม่ชอบเสื้อผ้าสีมืดๆบอกว่าใส่แล้วดูแก่
จาริญเดินออกมาที่ครัว เทอาหารเม็ดใส่ชามให้ลูกๆทั้งสองตัวก่อนจะขยับมาชงกาแฟให้อันดา เขาปิ้งขนมปังและทาแยมสตรอว์เบอร์รี่กับอะโวคาโด้ให้อย่างละแผ่น เขาชินแล้วที่ต้องทำอะไรแบบนี้ให้อันดาทุกวัน ยังพูดกันขำๆอยู่เลยว่าพอเรียนจบเมื่อไหร่จะไม่ทำงานแล้ว อยู่บ้านเฉยๆเป็นแม่บ้านให้อันดาก็พอ
เสียงร้องเมี้ยวๆของเจ้าพวกก้อนทำให้จาริญหันมอง ลูน่ากำลังแกล้งใช้เท้าตะปบน้องเพราะอาหารในชามของตนเองหมดแล้ว
“ลูน่าอย่าแกล้งน้อง เดี๋ยวจะโดนตี” เจ้าลูน่าตัวอ้วนกินไม่อิ่มเลยจะแย่งอาหารของน้องกินอีก จาริญเลยต้องเปิดตู้เย็นหยิบเนื้อปลาทูที่แกะไว้เทใส่ชามให้เพิ่ม ขนาดเลี้ยงแมวแค่สองตัวยังปวดหัวขนาดนี้เลย
เขาเริ่มไม่เห็นด้วยแล้วที่อันดาบอกว่าหลังจากเรียนจบแล้วอยากรับเด็กมาเลี้ยง งานยากเลยล่ะนั่น เลี้ยงแมวให้รอดก่อนค่อยคิดถึงเรื่องเลี้ยงเด็ก
จาริญวางจานขนมปังปิ้งลงบนโต๊ะข้างๆแก้วกาแฟ ไม่นานอันดาก็เดินเข้ามาในครัว แต่ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย ชายเสื้อเชิ้ตหลุดลุ่ยกระดุมเสื้อสูทก็ยังไม่ได้ติด เป็นเขาอีกนั่นแหละที่ต้องช่วยจัดการให้ ทั้งจับชายเสื้อยัดใส่ในกางเกงและติดกระดุมให้ด้วย
“ขอบคุณค่ะเมีย” อันดาหอมแก้มนิ่มแล้วยิ้มหวาน จาริญหรี่ตามองคนตรงหน้าเล็กน้อย
“ใครเป็นเมียนะ ?”
“จูนไง”
“อ้อ เหรอ” ร่างบางพยักหน้า นั่งลงที่เก้าอี้พลางกัดขนมปังของตนเอง รอจนอันดาจิบกาแฟลงคอไปอึกใหญ่ถึงพูดต่อ
“แต่เมื่อคืนใครน๊าเรียกผั…”
“ห้ามพูดลามก!” อันดาขัด ไม่ยอมให้อีกฝ่ายพูดเรื่องน่าอายออกมา แก้มเขาร้อนวูบวาบไปหมดเพราะรู้ว่าจาริญจะพูดอะไร เลยต้องทำเสียงดังข่มไว้ก่อน
“ตรงไหนที่ลามก คำว่าผัวอ่ะนะ” จาริญแกล้งถาม คนสวยหน้าแดงเคี้ยวขนมปังคำโตแก้เขิน พอตั้งสติได้ก็อยากเอาคืนบ้าง
“คืนนี้เธอจะโดนหนักจนร้องไม่ออกเลยคอยดู” ไม่พูดเปล่าอันดายังเอื้อมมือที่เลอะมายีผมคนรักจนยุ่งไม่เป็นทรง จาริญปัดมือออกแล้วขู่ฟ่อใส่
“มือเธอเลอะ จูนเพิ่งสระผมเมื่อคืนเองนะ!”
“อิ่มแล้ว เค้าไปทำงานก่อนนะคะ ที่รักอยู่บ้านเป็นเด็กดีห้ามดื้อห้ามซนล่ะ” อันดาสนใจที่ไหน เช็ดมือกับผ้าก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ หอมแก้มคนน่าบึ้งทั้งสองข้างและเดินฮัมเพลงออกไป แค่เห็นหน้าบึ้งๆของจาริญเขาก็อารมณ์ดีไปทั้งวันแล้ว จูนบอกว่าเขาน่าแกล้งแต่ไม่รู้ตัวบ้างเลยว่าตนเองน่าแกล้งกว่าเขาเป็นสิบเท่า
*****
“อันนี้เป็นผลประกอบการล่าสุดค่ะ คนดูแลเป็นคุณมาติกา เธอจะตรวจดูรายละเอียดคร่าวๆแล้วส่งให้คุณอันดาอีกที” เอกสารเล่มหนาวางลงบนโต๊ะทำงานของอันดา เขาพยักหน้าว่าเข้าใจพลางเปิดหน้ากระดาษกวาดสายตาอ่านผ่านๆ
“ส่วนนี่เป็นโปรเจ็คของปีหน้า มีการเสนอแผนงานในที่ประชุมไปแล้วบ้างแต่ถ้าคุณอันดาอยากเพิ่มหรือลดอะไรก็บอกพี่ได้นะคะ” เลขาสาวยิ้มบอกอย่างใจดี เธอช่วยสอนงานให้อันดาอย่างเต็มใจถึงแม้ว่าบอสคนใหม่จะค่อนข้างเข้าใจงานบริหารยากไปสักหน่อยเพราะไม่ได้เรียนเกี่ยวกับทางด้านนี้มา
“อันงงมากตอนนี้ ศัพท์แปลกๆเยอะไปหมดเลย” อันดาบ่น คิ้วขมวดมองตัวหนังสือยาวเหยียดในเอกสาร คุณเลขาบอกว่าเขาต้องอ่านทั้งหมดนี่ เพื่อที่เข้าประชุมครั้งหน้าจะได้เข้าใจ
“ค่อยๆทำความเข้าใจไปนะคะคุณอันดา ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามพี่ได้”
อันดาพยักหน้า รอจนเลขาเดินออกจากห้องทำงานไปจึงเอนหลังพิงเก้าอี้ เขาจะทำเล่นๆเหมือนที่ผ่านมาไม่ได้แล้ว หลังจากนี้อันดามีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ เขาต้องดูแลธุรกิจของคุณพ่อและต่อยอดให้เติบโตขึ้นกว่าเดิม ถึงจะไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากทำแต่อันดาก็พยายามทำให้ออกมาดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
เพราะไม่เคยสนใจว่าที่ผ่านมาคุณพ่อทำงานยังไง พอมาเริ่มต้นจากศูนย์ทุกอย่างเลยยากไปหมด แต่ไม่เกินความสามารถเขาหรอก โรงแรมของคุณพ่อที่ภูเก็ตกำลังจะรีโนเวทใหม่ อันดาคิดว่าจะขอคุณพ่อเปลี่ยนโรงแรมให้เป็นห้างสรรพสินค้าเพราะแถวนั้นมีโรงแรมเยอะแล้ว ถ้าเปลี่ยนเป็นห้างสรรพสินค้าแทนน่าจะสร้างรายได้มากกว่า
อันดามีแพลนว่าจะรับเด็กมาเลี้ยง เขาชอบเด็กแล้วก็อยากเห็นจูนเลี้ยงเด็ก แม่แมวกับลูกของเราคงจะน่ารักน่าดู แต่คงจะไม่ใช่เร็วๆนี้ อย่างน้อยก็ต้องรอให้อะไรมันเข้าที่เข้าทางก่อน
ดวงตาสวยหลุบมองนาฬิกาข้อมือและพบว่าเกือบจะเที่ยงแล้ว เป็นเวลาอาหารกลางวันที่พนักงานทุกคนจะพักหนึ่งชั่วโมง ส่วนเขาขี้เกียจลงไปเลยคิดว่าจะทานแซนวิชที่จาริญทำใส่กล่องมาให้เมื่อเช้า เราเหมือนสามีภรรยากันเข้าไปทุกวันแล้ว วันไหนที่เขาต้องเข้าบริษัทจาริญจะตื่นมาทำข้าวกล่องและจัดเตรียมเสื้อผ้าให้
จาริญไม่เคยบกพร่องแม้กระทั่งเรื่องเล็กๆน้อยๆ ส่วนเขาทำงานบ้านไม่ค่อยเป็นแต่ก็พยายามจะช่วยเท่าที่ทำได้ อย่างน้อยอันดาก็ซักผ้ากับทำอาหารเป็นแล้ว
เสียงแจ้งเตือนจากวิดีโอคอลเรียกให้อันดาหลุดจากภวังค์ มือบางกดรับก่อนจะยิ้มให้คนในจอที่ส่งยิ้มมาให้ก่อนแล้ว จากที่เครียดๆเรื่องงานกลายเป็นว่ายิ้มได้เพียงแค่เห็นหน้าคนรัก
“อันดา กินข้าวแล้วยาง ~”
“กำลังจะกินเลย คิดถึงที่รักจัง”
อันดาท้าวคางมองปากแดงที่เจื้อยแจ้วบอกว่าเพิ่งจับลูกๆอาบน้ำเสร็จ ลูแปงดื้อวิ่งสะบัดขนไปทั่วห้องไม่ยอมให้เป่าขนเพราะกลัวเสียงไดร์เป่าผม เขาหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดูแค่จาริญทำหน้ายุ่งบ่นลูกให้ฟัง
ง่ายๆแค่นี้แหละความสุขของอันดา
*****
“ตั้งใจทำงานนะอันดา เจอกันตอนเย็น”
หลังจากคุยกันอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงจาริญก็โบกมือให้อีกฝ่าย ตามด้วยส่งจูบน่ารักๆให้ด้วยก่อนจะวางสาย บอสอันดาที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานเท่จริงๆเลย เขาไม่ค่อยได้เห็นอันดาโหมดนี้เท่าไหร่ ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าเวลาปกติที่อยู่ด้วยกัน
จาริญยังจำวันแรกที่เจอกับอันดาได้อยู่เลย เราสองคนเจอกันในผับ ไม่คิดว่าความสัมพันธ์ฉาบฉวยแค่ชั่วข้ามคืนจะยาวนานถึงขนาดนี้ ครั้งแรกที่ทะเลาะกันเขาคิดว่าเราคงจะเลิกกันในเร็วๆนี้ไม่วันใดก็วันหนึ่งเพราะต่างคนต่างทนนิสัยเอาแต่ใจของอีกฝ่ายไม่ไหวหรอก แต่สุดท้ายตอนจบของมันกลับสวยงามมากกว่าที่คิด
เพราะทั้งเขาและอันดาพยายามปรับตัวเข้าหากัน ไม่ใช่แค่ความรักแต่รวมถึงความเข้าใจทำให้เรายังมีกันและกันอยู่จนถึงตอนนี้
อันดาจะกลับมาตอนสี่โมงครึ่ง เรามีนัดกันตอนหนึ่งทุ่มว่าจะดูบอลด้วยกัน จาริญเตรียมของทานเล่นไว้หลายอย่างพร้อมกับเบียร์ที่แช่ในตู้เย็น พออันดากลับมาถึงก็คงจะอาบน้ำก่อนเพราะไม่ชอบแต่งตัวเป็นทางการอยู่บ้าน เขาเลยเตรียมเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นไว้ให้แล้ว
เกือบห้าโมงอันดาก็กลับมาถึงห้อง พาดสูทไว้กับแขนส่วนเสื้อเชิ้ตตัวในชายเสื้อหลุดลุ่ยเพราะดึงออกตั้งแต่ในรถ เขาอยากอาบน้ำเพราะไม่สบายตัวหลังจากอยู่ในชุดสูททั้งวัน จาริญคงจะอยู่ในห้องนอนเพราะห้องนั่งเล่นมีแค่เจ้าก้อนสองตัวที่นอนหงายโชว์พุงอยู่บนโซฟา
ที่เขาจามบ่อยๆเวลานั่งโซฟาคงเป็นเพราะขนแมวนี่เอง ต้องบอกจาริญให้สอนเด็กๆหน่อยแล้วว่าอย่ากระโดดขึ้นโซฟา
ขาเรียวเดินเข้ามาในห้องนอน เห็นจาริญนอนหลับบนเตียงซุกหน้าเข้าหาตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่เขาเพิ่งซื้อให้ตอนวันครบรอบ อันดาพาดเสื้อตัวนอกไว้ที่เก้าอี้และนั่งลงที่เตียง ก้มลงหอมแก้มนิ่มเพื่อปลุกคนรัก
“เธอคะ อันกลับมาแล้ว” อันดาเรียกพลางแตะที่แขน จาริญไม่ใช่คนขี้เซาเหมือนเขาเลยลืมตาขึ้นมาง่ายๆ แต่นิสัยตื่นแล้วงอแงท่าจะแก้ยาก เพราะพอเห็นหน้าเขาก็เริ่มเบะแล้ว
“เค้าง่วง” จาริญอยากนอนต่อเพราะยังนอนไม่เต็มอิ่ม แต่อีกฝ่ายดึงมือเขาให้ลุกขึ้น
“เย็นแล้วไม่นอนแล้วค่ะ เดี๋ยวจะปวดหัว แล้วคืนนี้จะนอนไม่หลับนะ” อันดาจุ๊บหน้าผากคนน่ารัก กอดเอวไว้เมื่อจาริญทำท่าจะล้มตัวลงนอนอีกรอบ
“ดื้อจริง” เขากอดคนง่วงไว้ ปล่อยให้ใบหน้าหวานซบลงกับไหล่
“ทำงานเหนื่อยไหม” จาริญถามพลางกดจมูกไปตามไหล่และแผ่นอกที่มีกลิ่นน้ำหอมจางๆ แม่แมวเริ่มซนงับคอของอันดา คนเครื่องติดง่ายลูบมือไปตามแผ่นหลังบาง หนักเข้าก็ล้วงเข้าใต้เสื้อ
“เหนื่อย ขอเติมพลังหน่อย” อันดากัดริมฝีปากนุ่ม เติมพลังด้วยจูบหวานๆจากคนที่ยังไม่ตื่นดีเท่าไหร่ จาริญหลับตาปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นคนชักนำ เขาจะเคลิ้มหลับอีกรอบแล้วตอนที่แผ่นหลังสัมผัสลงกับเตียง
“เธอหลับไปเลยก็ได้นะ” เสียงทุ้มหวานกระซิบบอกพร้อมทั้งเปาลมอุ่นใส่ใบหูขาว อันดาถอดเสื้อผ้าของคนน่ารักออกจนแทบจะเปลือย เหลือแค่ชั้นในตัวเดียวที่ยังปกปิดส่วนล่างไว้อยู่
จาริญปรือตามองคนที่ยืดตัวขึ้นจัดการกับเสื้อผ้าของตนเองบ้าง ก่อนที่เนื้อจะแนบเนื้อเมื่ออันดาทิ้งตัวลงมากอดไว้ ริมฝีปากสวยจูบไปทั่วใบหน้าของจาริญเรื่อยลงมาถึงคอและแผ่นอก ในขณะที่มือเรียวถอดปราการตัวสุดท้ายออกจนแท่งเนื้อขนาดพอเหมาะดีดออกมาเสียดสีกัน
เสียงหวานครางทั้งที่หลับตาพริ้มในตอนที่ริมฝีปากชื้นครอบลงมาที่ยอดอก ตวัดเลียจุกนมสีหวานเข้าไปในปากและปลุกเร้าจนมันแข็งเป็นไตด้วยลิ้น จาริญเคลิบเคลิ้มทั้งอารมณ์เสียวซ่านและง่วงปนกัน สัมผัสเนิบนาบของอันดาราวกับจะกล่อมเขา
“จะนอนแล้วเหรอคะ” อันดาถามพลางแยกขาเรียวออกจากกัน นิ้วเรียวนวดวนบริเวณปากทางนุ่มก่อนจะกดนิ้วเข้าไปช้าๆ
“อื้อ” ไม่รู้ว่าเสียงนั้นเป็นการตอบรับหรือหลุดครางเพราะนิ้วที่เริ่มขยับอยู่ภายในช่องทาง อันดาเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกพลางมองใบหน้าบิดเบี้ยวของคนใต้ร่าง จาริญหลับตาแต่กลับแสดงสีหน้าให้เขาเห็นว่ากำลังเสียวมากขนาดไหน
“เหมือนเค้ากำลังจะลักหลับเธอเลย” อันดาหัวเราะ จูบแก้มแดงปลั่งของอีกฝ่ายและถอนนิ้วออกมาจากโพรงแคบที่ขมิบถี่รอการเติมเต็ม
ส่วนหัวมนสีชมพูเข้มกดลึกเข้าไปในตัวของจาริญ อันดาครางในลำคอขณะที่ค่อยๆเสือกไสเข้าไปจนสุดลำ ยิ่งเห็นว่าร่างบางหลับไปแล้ว แต่ยังมีเสียงร้องหลุดออกมาให้ได้ยินเป็นระยะในตอนที่เขาเริ่มขยับ อันดายิ่งตื่นเต้นจนเกิดอารมณ์อย่างมาก
เขาอยากจะทำตอนที่จาริญหลับมานานแล้ว เคยลองแต่สุดท้ายก็โดนด่ากลับมาทุกที แต่วันนี้แม่แมวครึ่งหลับครึ่งตื่นเลยง่ายต่อการหลอกล่อ
“เธอ อ๊ะ…รัดแน่นจัง” อันดาซบหน้าลงกับซอกคอของคนที่สติการรับรู้ไม่ครบถ้วนเท่าไหร่นัก แต่ในตัวของจาริญตอบรับเขาได้เป็นอย่างดีเสมอ บีบรัดแน่นจนแทบจะเสร็จออกมาเสียเดี๋ยวนี้
อันดาแยกขาทั้งสองข้างของจาริญออกกว้าง ขยับกระแทกด้วยจังหวะที่เร็วขึ้นตามความต้องการที่เพิ่มมากขึ้นเช่นกัน มือเรียวช่วยรูดรั้งส่วนน่ารักที่คับพองของอีกฝ่าย น้ำข้นเหนียวตรงส่วนปลายไหลเลอะมือ เสียงเนื้อกระแทบกันดังคลอไปกับเสียงครางจากปากของจาริญ
คนสวยก้มลงงับริมฝีปากที่บวมเจ่อ ถามทั้งที่ยังขยับสะโพกอย่างต่อเนื่อง
“จูน เสียวไหมคะ”
“อื้อ…อ๊ะ” จาริญไม่รู้ตัว แต่สัญชาติญาณของร่างกายยังคงตอบสนองต่อสิ่งเร้า บั้นท้ายขาวเนียนบดรับแรงกระแทกเป็นอย่างดี
มือเรียวขยับอีกไม่กี่ครั้งของเหลวลื่นๆก็ไหลทะลักออกมาเต็มฝ่ามือ อันดากัดปากตนเองในตอนที่สะโพกกระตุกเกร็งและปล่อยเต็มช่องทางของคนรัก
อันดาพักหายใจอยู่เกือบนาที พอปรับลมหายใจให้เป็นปกติได้แล้วจึงค่อยๆดึงท่อนเนื้อออกมาจากความอ่อนนุ่ม น้ำรักไหลย้อยออกมาเลอะแก้มก้นขาวและผ้าปูที่นอน เขาหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดทำความสะอาดให้จาริญก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้
คิ้วสวยขมวดเข้าหากันพอคิดถึงสิ่งที่จะตามมาหลังจากนี้ ตอนทำก็ฟินดีอยู่หรอก แต่ไม่รู้ว่าพอจาริญตื่นขึ้นมาเขาจะโดนอะไรบ้าง
เผลอๆอาจจะโดนทุบตามด้วยโดนตีอีก ท่าจะน่วมแหงๆเลยงานนี้
*****
ทีวีจอใหญ่ตรงหน้ากำลังฉายการแข่งขันฟุตบอลบิ๊กแมตช์ จาริญในเสื้อเชลซีนั่งอยู่ชิดโซฟาอีกฝั่ง ส่วนอันดาที่สวมเสื้ออาร์เซนอลทำหน้าหงอยนั่งกอดเข่าอยู่อีกฝั่งเช่นเดียวกัน นอกจากบอลจะโดนนำแล้วยังโดนเมียโกรธอีก บัดซบจริงๆเลยชีวิตอันดา
“ที่รักขา…”
“อันดาอย่าเสียงดัง ดูเงียบๆเป็นไหม” เรียกยังไม่ทันจบดีก็โดนดุอีกแล้ว อันดากอดหมอนเกยคางกับเข่า มองนักเตะกำลังแย่งลูกฟุตบอลโง่ๆในสนาม ถือโอกาสที่จาริญกำลังตั้งใจดูขยับเข้ามาใกล้จนได้ อันดาเนียนเอนหัวซบไหล่บาง ก่อนจะต้องสะดุ้งเมื่อจาริญร้องออกมาเสียงดัง
“2-0แล้ว! เละแน่อันดา” จาริญหัวเราะคิกอย่างอารมณ์ดี แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งอยู่ใกล้จนแทบเกยตักก็ขมวดคิ้วใส่
“เข้ามาใกล้ทำไมเนี่ย ถอยออกไปเลยนะคนทำความผิด”
“จะมาโทษเค้าฝ่ายเดียวได้ไงอ่ะ ตัวเองก็ไม่ห้ามเหมือนกันนั่นแหละ” อันดายู่ปาก สองแขนเนียนกอดเอวบางพร้อมเกยคางลงบนไหล่
“คนหลับอยู่จะไปรู้เรื่องได้ไง เธอแหละฉวยโอกาส” จาริญตีแขนที่กอดเอวเขา โมโหจริงๆที่อันดาเล่นอะไรบ้าๆ ตอนก่อนจะกลับไปจริงๆเขาคิดว่าอันดาแค่แกล้งเล่นเลยไม่ได้ห้าม ใครจะไปรู้ว่าจะเอาจริง แถมยังเอาจนเสร็จด้วย
“แต่เธอก็ฟินไม่ใช่เหรอ แตกเยอะเลย”
“อันดา ไอ้บ้า!”
โดนตีอีกแล้ว ฟาดเข้ามาเต็มไหล่จนแทบจุก อันดาทำหน้าเหมือนลูน่าเวลาที่โดนดุ ช้อนสายตามองใบหน้าหวานอย่างรู้สึกผิด จาริญใจอ่อนเสมอกับสายตาแบบนี้ เขาไม่ได้โกรธจริงจังหรอกแค่โมโห พออีกฝ่ายเอาแก้มมาถูกับแก้มเขาก็ใจอ่อนยวบแล้ว
“เค้าขอโทษน๊า เดี๋ยวไถ่โทษให้เลย”
“จะไถ่โทษยังไง ?” จาริญถาม เลิกสนใจฟุตบอลเพราะกำลังพักครึ่งพอดี อันดาทำท่าคิดไปพักหนึ่งก่อนจะพูดต่อ
“แล้วจูนอยากให้เค้าทำอะไร ยอมหมดทุกอย่างเลย”
เข้าทางแล้วทีนี้ จาริญยิ้มมุมปาก มีไม่กี่วิธีหรอกที่จะลงโทษอันดา แล้วมักจะได้ผลเสมอเพราะหลังจากที่เจอไม้แข็งเข้าไปก็แทบจะไม่กล้าหืออีกเลย
“หนึ่งเดือน”
“คะ ? อะไรหนึ่งเดือน” อันดาเลิ่กลั่ก รู้สึกได้ถึงหายนะยังไงบอกไม่ถูก เสียวสันหลังวาบเลยตอนที่เห็นรอยยิ้มของจาริญ
“ห้ามมีอะไรกันหนึ่งเดือน”
“ทำไมจาริญใจร้ายยยย” เจอบทลงโทษโหดเข้าไปอันดาถึงกับลากเสียงยาวเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างอ่อนแรง ใบหน้าสวยส่ายไปมาเพราะไม่เห็นด้วย
“หนึ่งเดือนนานไป เค้าตายแน่”
“งั้นสามอาทิตย์ก็ได้ ห้ามต่อรองแล้ว ไม่งั้นจะเพิ่มเป็นสองเดือน” จาริญชี้หน้าคนที่กำลังอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พอเขาบอกไปแบบนั้นก็รีบหุบปากฉับทันที
อันดาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ส่วนคนใจร้ายหยิบป๊อบคอร์นเข้าปากพลางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี เขาอยากเขกหัวตนเองจริงๆ
ไม่น่าเลยอันดา ไม่น่าเลย!
END.
หว่า จบแล้ว ;-; ในที่สุดก็จบจริงๆแล้วนะคะ ใจหายจังเลย
ยังอยากแต่งเรื่องนี้ไปเรื่อยๆแต่ว่าทุกเรื่องมีตอนจบของมันล่ะเนอะ
ขอบคุณคนอ่านมากๆเลยนะคะที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่แรกจนถึงตอนจบ
เป็นการลงนิยายเรื่องแรกของเราที่ฟีดแบคเกินคาดหวังมากๆ
ไว้เจอกันในตอนพิเศษและเรื่องต่อๆไปของเรานะคะ รักรักเสมอเล้ย ~
#กุหลาบแดงกับแมวขาว
facebook :
https://facebook.com/carpediem.writertwitter :
https://twitter.com/carpediem093
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
