-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
✿*ﾟ‘ﾟ･✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ’ﾟ･✿
กุหลาบสีแดง แมวตัวอ้วนสีขาว และความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก
✿*ﾟ‘ﾟ･✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ’ﾟ･✿
เรื่องนี้เป็น รับxรับ ใครไม่ชอบแนวนี้ก็ข้ามได้เลยนะคะ
hastag : #กุหลาบแดงกับแมวขาว
★*… …*★.• •*.:｡✿✲
✎ Contents
♥ prologue (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3834353#msg3834353)
♥ chapter 1 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3834858#msg3834858) ♥ chapter 2 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3835340#msg3835340) ♥ chapter 3 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3835807#msg3835807) ♥ chapter 4 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3836292#msg3836292) ♥ chapter 5 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3836801#msg3836801)
♥ chapter 6 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3837749#msg3837749) ♥ chapter 7 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3838438#msg3838438) ♥ chapter 8 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3838820#msg3838820) ♥ chapter 9 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3839724#msg3839724) ♥ chapter 10 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3840526#msg3840526)
♥ chapter 11 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3842412#msg3842412) ♥ chapter 12 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3844028#msg3844028) ♥ chapter 13 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3864366#msg3864366) ♥ chapter 14 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3916201#msg3916201)
♥ chapter 15 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3916981#msg3916981) ♥ chapter 16 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3918133#msg3918133) ♥ chapter 17 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3918758#msg3918758) ♥ chapter 18 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3919995#msg3919995) ♥ chapter 19 (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3922314#msg3922314)
♥ chapter 20 (END.) (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67234.msg3926089#msg3926089)
★*… …*★.• •*.:｡✿✲
✎ Contact
facebook : https://facebook.com/carpediem.writer
twitter : https://twitter.com/carpediem093
-
✿ p r o l o g u e
มีเหตุผลไม่กี่อย่างหรอกที่คนเราจะมานั่งอยู่ในผับคนเดียวทั้งที่พรุ่งนี้ไม่ใช่วันหยุด ถ้าไม่ใช่เพราะเบื่อหรือเหงาก็คงจะเป็นอกหัก และแน่นอนว่าอันดาเป็นอย่างหลัง เขาเพิ่งโดนรุ่นพี่ต่างคณะทำร้ายจิตใจด้วยการสะบั้นรักอย่างเจ็บแสบ อันดาคบกับภูผาได้เกือบหกเดือนแล้ว ชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของส่วนสูง185เซ็นติเมตรคนนั้นคอยดูแลเอาใจใส่เขาเป็นอย่างดี
ทั้งเทียวรับเทียวส่ง ไปกินข้าว ดูหนัง ทำทุกอย่างตามที่คนเป็นแฟนกันพึงจะทำ
แต่ทุกอย่างพังลงไม่เป็นท่าเมื่อภูผาสนิทสนมกับสาวรุ่นน้องปีหนึ่งจนเกินพอดี ถึงจะบอกปัดว่าเป็นแค่น้องรหัสแต่อันดาก็ไม่ปักใจเชื่อ พวกเขาระหองระแหงกันเรื่อยมา ทะเลาะกันไม่เว้นแต่ละวันจนการพบกันเปลี่ยนจากความยินดีกลายเป็นความน่ารำคาญในที่สุด
และวันนี้ภูผาคงไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว ถึงได้โทรมาบอกเลิกเขาผ่านทางโทรศัพท์อย่างเลือดเย็น อันดาหยิ่งในศักดิ์ศรีมากพอที่จะไม่รั้ง เขาตอบรับคำบอกเลิกนั้นเร็วพอๆกับตอนที่ภูผาขอเป็นแฟน ระหว่างเราจบลงแค่นั้น ยุติความสัมพันธ์ลงในระยะเวลาไม่ถึงครึ่งปีด้วยซ้ำ
แต่ก็ช่างเถอะ ใครสนกันล่ะ ในเมื่อภูผาเป็นฝ่ายทำลายความสัมพันธ์นี้ลงก่อนด้วยการนอกใจเขาไปหายัยเด็กนั่น พอเลิกกันแล้วคงหูตั้งหางกระดิกเพราะจะได้ควงเด็กออกนอกหน้าเสียที
ยินดีกับแม่เฟรชชี่คนนั้นด้วยก็แล้วกัน อย่างน้อยภูผาก็เรียกได้ว่าเป็นของเหลือที่สภาพไม่เลวเท่าไหร่นัก
ถ้าหมายถึงแค่หน้าตาก็ใช่ล่ะนะ เพราะหลังจากเหตุการณ์นี้อันดาตัดสินไปแล้วว่าถ้าภูผาเป็นผู้หญิงคงจะเข้าข่ายประเภทสวยแต่รูปจูบไม่หอม
หน้าตาดีแต่นิสัยแย่ก็ทางใครทางมันแล้วกัน และอันดามั่นใจกับหน้าตาของตนเองมากพอเสียด้วย เขาคงจะหาคนมาดามใจได้ในเร็ววันนี้แหละ
“ดรายมาร์ตินี่หนึ่งช็อตครับ”
เสียงหวานๆดังขึ้นเรียกให้อันดาหลุดจากภวังค์ อดไม่ได้ที่จะหันไปมองผู้มาใหม่ที่เพิ่งสั่งเครื่องดื่มดีกรีแรงหลังจากนั่งลงที่เก้าอี้ว่างข้างๆกับเขา บริเวณบาร์ไม่ค่อยมีคนจับจองที่นั่งมากนัก นอกจากเขาและคนข้างๆแล้วก็มีผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ตัวแรกทางขวามือเท่านั้น
อันดาไล่สายตามองอีกฝ่ายตามประสาคนช่างสังเกต เพราะไฟภายในผับค่อนข้างสลัวจากตรงนี้เลยมองเห็นแค่เสี้ยวหน้าด้านข้างแต่ก็พอจะสรุปได้ว่าเป็นคนหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง อันดามองเห็นแก้มกลมๆนั่นเป็นอย่างแรก ไล่ขึ้นไปยังแพขนตาที่ยาวเหมือนผู้หญิงและปลายจมูกโด่งที่ปลายเชิดรั้นน้อยๆ
ก่อนจะสะดุดตากับริมฝีปากอิ่มที่แวววาวอาจจะเป็นเพราะเจ้าตัวทาลิปกลอส แต่มันน่ามองเสียจนเขามองค้างอยู่นานเกือบนาที
จนกระทั่งคนโดนแอบมองรู้ตัวว่าถูกจับจ้องอยู่ถึงได้หันกลับมามอง ในตอนนั้นเองที่อันดาเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายชัดๆ
น่ารัก น่ารักมาก โคตรจะน่ารักเลย
คนแปลกหน้ามีใบหน้าหวานจัดล้อมกรอบด้วยเรือนผมสีเข้ม นัยน์ตาสีน้ำตาลทอประกายเหมือนมีดวงดาวทั้งกาแล็กซี่อยู่ในนั้น จมูกรั้นเข้ากันดีกับริมฝีปากอิ่มฉ่ำวาว มองรวมๆแล้วเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารักจิ้มลิ้มอย่างที่ไม่ควรจะมาอยู่ในสถานที่แบบนี้เอาเสียเลย
“มีอะไรหรือเปล่าครับ ?” คำถามมาพร้อมกับท่าทางเอียงคอมองอย่างแปลกใจ อันดาถึงกับตาพร่าไปชั่วขณะ หาเส้นเสียงของตนเองไม่เจอเสียดื้อๆ พอเห็นว่าเขาไม่ได้ตอบอะไร คนน่ารักเลยถามซ้ำ
“หน้าเรามีอะไรติดเหรอ ? เห็นคุณมองตั้งนานแล้ว”
“อ๊ะ เปล่าๆ” กว่าจะเค้นเสียงออกมาได้ช่างยากลำบาก อันดาโบกมือปฏิเสธ ถ้าตอบไปตรงๆว่ามองเพราะน่ารักเขาจะโดนหาว่าเป็นโรคจิตหรือเปล่าก็ไม่รู้
“หื้ม ?”
“เรามองเพราะคิดว่าคุณน่ารักเฉยๆน่ะ” แต่สุดท้ายอันดาก็บอกไปตรงๆ แอบเห็นว่าอีกฝ่ายแสดงสีหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะอมยิ้ม
“ขอบคุณนะ คุณเองก็สวยมากเหมือนกัน”
อันดาร้อนผ่าวๆที่แก้มทั้งสองข้างลามไปยันใบหู เพราะไม่คิดว่าคนน่ารักจะชมกลับมาซึ่งๆหน้า ก่อนที่บทสนทนาจบลงแค่นั้นเมื่อเครื่องดื่มที่สั่งไปเมื่อครู่วางลงมาตรงหน้า อันดาได้ยินเสียงหวานเอ่ยขอบคุณบาร์เทนเนอร์เบาๆก่อนที่มือบางจะแกว่งเครื่องดื่มในแก้วไปมา
ไวเท่าความคิดดรายมาร์ตินี่ถูกดึงมาไว้ในมือของตนเอง อันดาหันไปสั่งเครื่องดื่มแก้วใหม่จากนั้นเลื่อนมันไปตรงหน้าคนที่เหมือนจะงงๆ
“ดรายมาร์ตินี่แรงไปสำหรับคนน่ารักๆแบบคุณ”
ดวงตากลมโตมองเครื่องดื่มสีขาวครีมประดับด้วยผลเชอร์รี่ มิลค์ครีมมาร์ตินี่เป็นค็อกเทลรสชาติหวานหอมดื่มง่าย ถึงจะไม่แรงเท่ามาร์ตินี่เพียวๆแต่ถ้าดื่มเข้าไปหลายแก้วก็ทำให้มึนได้อยู่เหมือนกัน
“แก้วนี้ให้เราเลี้ยงคุณนะ”
“ขอบคุณนะครับ”
อันดายิ้มน้อยๆพร้อมทั้งยื่นแก้วดรายมาร์ตินี่ของอีกฝ่ายที่ยึดมาเป็นของตนเองออกมาข้างหน้า ชนเบาๆกับแก้วค็อกเทลหวานหอมเพื่อเป็นการเริ่มต้นทำความรู้จัก
ดวงตาเรียวสวยมองลูกกระเดือกเล็กๆที่ขยับไปตามลำคอขาวเมื่อเจ้าของมันกลืนเครื่องดื่มลงคอ กลีบปากบางเผลอเม้มลงกับขอบแก้ว ยิ่งตอนที่คนน่ารักแลบลิ้นเลียรอบๆริมฝีปากอันดายิ่งรู้สึกมวนท้องชอบกล
สาบานได้เลยว่าตั้งแต่เกิดมาจนอายุยี่สิบอันดาไม่เคยรู้สึกถูกใจหรือว่าชอบผู้ชายหน้าตาน่ารักแบบนี้มาก่อน จริงอยู่ที่ว่าเขาไม่ชอบผู้หญิง แต่แฟนคนก่อนๆที่เคยคบก็มีแต่ชายหนุ่มตัวสูงหน้าตาหล่อเหลาตามสมัยนิยมทั้งนั้น ส่วนพวกน่ารักเหมือนตุ๊กตาอันดาถือว่าเป็นคู่แข่ง
แต่กับคนนี้ๆกลับทำให้รู้สึกต่างออกไป คนน่ารักที่เหมือนลูกแมวขนฟูทำให้อันดาอยากจะลองทำความรู้จักดูสักครั้ง
“นี่ๆ คุณน่ะ ได้ยินที่เราถามไหม ?”
“หะ…ห้ะ ?”
อันดาสะดุ้งเมื่อเห็นมือบางโบกไปมาอยู่ตรงหน้า มัวแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนไม่ได้ยินที่อีกฝ่ายถาม คิ้วได้รูปเลิกขึ้นเล็กน้อย
“เราถามว่าคุณชื่ออะไร ?”
“อ่า ชื่อเราน่ะเหรอ”
“อื้ม เราชื่อจาริญนะ แต่เรียกว่าจูนเฉยๆดีกว่า” คนตาสวยเป็นฝ่ายแนะนำตัวก่อน แถมยังโปรยยิ้มหวานหยดอีกต่างหาก
“เราอันดา เรียกอันก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะจูน” ในเมื่อจาริญพิฆาตเขาด้วยรอยยิ้มหวานๆนั่นก่อน อันดาเลยยิ้มตอบจนดวงตาเรียวรีหยีลงเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว
พวกผู้ชายหล่อล่ำใจสั่นเพราะรอยยิ้มของเขามานักต่อนักแล้ว แต่ไม่รู้ว่าจะได้ผลกับคนน่ารักๆแบบจาริญหรือเปล่าเนี่ยสิ
“ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันนะ” มือบางเอื้อมมาจับมือขาวนุ่ม อันดาสะดุ้งเมื่อนิ้วเล็กเขี่ยเบาๆที่ฝ่ามือของตน
ร้ายกาจไม่เบาเลยจาริญคนนี้
“อันดายิ้มสวยจัง เราชอบ”
วันนี้อันดารู้แล้วว่ารอยยิ้มของเขาใช้ได้ผลเสมอไม่ว่ากับใคร
*****
เตียงในห้องของจาริญกว้างและแข็งแรงมากพอที่จะรองรับร่างของคนสองคนที่กำลังกอดก่ายมอบความเร่าร้อนให้กันและกันอย่างไม่รู้จักพอ จาริญครางเบาๆในลำคอเมื่อกลีบปากถูกบดขยี้อีกครั้ง
ริมฝีปากบางของอันดานั้นช่างร้ายกาจ ไม่ว่าจะสัมผัสไปบริเวณไหนก็ทำให้ร้อนผ่าวไปหมด
มือบางลูบใบหน้าสวยอย่างเบามือหลังจากอันดาถอนจูบออกไป ดวงตาเรียวรีจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความต้องการอย่างปิดไม่มิด หน้าตาสวยเหมือนผู้หญิงและสายตาร้อนแรงของอันดาทำให้จาริญรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งร่าง
จาริญไม่เคยให้ความสนใจกับผู้ชายหน้าสวยร่างเพรียวบางมาก่อน เขาจำกัดความคนเหล่านี้ให้อยู่ในหมวดหมู่เพื่อนเท่านั้น แต่อันดากำลังจะทำให้ความคิดของเขาเปลี่ยนไป
ร่างที่คร่อมอยู่ด้านบนไม่ได้มีกล้ามเนื้อแน่นๆ ติดจะเพรียวบางมากเสียด้วยซ้ำ แถมผิวเนื้อใต้ร่มผ้ายังนุ่มเนียนลื่นมืออีกต่างหาก แต่ทั้งหมดนี้รวมถึงใบหน้าสวยที่ขึ้นสีแดงจัดเพราะแรงอารมณ์ที่เริ่มพุ่งขึ้นสูงทำให้จาริญรู้สึก
“อันรู้ตัวไหมว่าตัวเองสวย”
“รู้สิ ใครๆก็บอกเราแบบนั้น” อันดายิ้มน้อยๆ มือเรียวยังคงไม่หยุดลูบไล้เนื้ออุ่นบริเวณหน้าท้องของคนตัวเล็กกว่า จาริญน่าจะสูงประมาณ172-173เห็นจะได้ ส่วนเขาวัดส่วนสูงครั้งล่าสุดคือ175เซนติเมตร เป็นพวกไซส์มินิด้วยกันทั้งคู่แต่ในสายตาเขาจาริญน่าทะนุถนอมกว่ามาก
“ไม่คิดว่าอันจะชอบแบบนี้”
“แบบไหนล่ะ ?”
“ก็…แบบเรา” ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมอง จาริญรั้งเสื้อเชิ้ตสีขาวที่อีกฝ่ายสวมอยู่ลงทางหัวไหล่ พลางลูบไล้หัวไหล่มนข้างหนึ่งอย่างเชื่องช้า เสียงครางหลุดออกมาจากกลีบปากอิ่มเมื่อสัมผัสเคลื่อนจากหน้าท้องขึ้นมายังแผ่นอก
“ครั้งแรกเหมือนกันที่ได้กอดคนน่ารักๆแบบนี้” อันดาพูดหยอดจนใบหน้าขาวนวลขึ้นสีระเรื่อ แกล้งกดปลายนิ้วลงที่ยอดอกเล็กเบาๆ กลีบปากวาวฉ่ำของจาริญอ้ากว้างเหมือนปลากำลังขาดอากาศ เผลอจิกเล็บลงบนไหล่ขาวเต็มแรง
“ฮื่อ อัน…”
“จูนก็ไม่เคยเหมือนกันใช่ไหม กับแบบเราน่ะ…”
พริบตาเดียวเสื้อของจาริญหลุดลอยไปตกอยู่ข้างเตียงเสียแล้ว ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเมื่อคนด้านบนก้มลงมาซุกไซร้ซอกคอ ลิ้นอุ่นที่แลบเลียไปทั่วผิวเนื้ออ่อนบริเวณลำคอไล่ลงมายังแอ่งชีพจรทำให้จาริญรู้สึกเสียดในท้อง
สติพร่าเบลอจนไม่รู้ว่าตนเองตอบกลับไปว่าอะไรด้วยซ้ำตอนที่อันดากระซิบชิดใบหู
“แต่เราสัญญาว่าคืนนี้เราจะทำให้จูนมีความสุขที่สุด”
tbc.
-
ชอบรับกับรับอะ เขินเลยยยย
-
ต้อนรับเรื่องใหม่คร้าบบ :pig2:
-
:hao6: :hao6:
-
ว้าววว แนวใหม่ :hao7: จริงๆก็ไม่ใหม่แต่คนไม่ค่อยแต่ง
อันดูเคะราชินีมากอะ แต่พอคร่อมจูนดูหล่อซะงั้น 555555
ติดตามจ้า :กอด1:
-
ตามมมมมมม!! มาต่อไวไวนะ
-
:-[ มันดูมีเสน่ห์มากเลยอะ.... ชอบบบบบบ :hao7:
-
ฮรือ ร้อนแรง ชอบแบบนี้ รับกับรับ สลับด้วยเลยคึคึ
-
อ่านแล้วนึกภาพเกย์ไอดอลจีนเลยมีแต่สวย-น่ารักจับคู่กันเนื้อเรื่องชวนติดตาม :pig2:
-
เขิน :-[
-
ชอบมากเลยค่ารับรับเนี้ย
มันแบบดูนุ่มๆละมุนๆนัวๆเนียๆ
แอร๊ยยยยยยย
-
:hao6: เฝ้ารอเลย เรายังไม่เคยอ่านแนวนี้ :katai2-1:
-
✿ c h a p t e r 1
เจ็บ…
นั่นคือความรู้สึกแรกที่จาริญรับรู้หลังจากตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ใบหน้าหวานเบ้ลงเล็กน้อยเมื่อขยับตัวแล้วความเจ็บร้าวยิ่งแล่นไปทั้งช่วงล่าง หันมองคนข้างกายยังเห็นว่านอนหลับสนิทซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอยู่เลย พอมองไล่ไปยังลาดไหล่ขาวเนียนที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมา จาริญถึงกับหน้าร้อน
รอยเล็บหลายรอยเป็นทางยาวบนไหล่ของอันดา และถ้าจำไม่ผิดจาริญจำได้ว่าเขาได้ฝากรอยเล็บพวกนี้ไว้ที่แผ่นหลังบางด้วย ยิ่งคิดใบหน้ายิ่งร้อนฉ่าทั้งที่เครื่องปรับอากาศภายในห้องก็ยังทำงานเป็นอย่างดี
เมื่อคืนนี้อันดาฮอตมาก เขาแทบกระอักความสุขตายกับบทรักเร่าร้อนที่อีกฝ่ายมอบให้ อันดาปรนเปรอเขาด้วยลิ้นและนิ้วเรียวยาวจนไปถึงสวรรค์ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ
ถึงแม้จะถูกสัมผัสมากสุดเพียงแค่นิ้ว แต่ก็ทำให้จาริญร้องครวญครางไม่เป็นภาษา ยังจำความรู้สึกเสียดเสียวตอนที่นิ้วของอันดากระแทกลึกเข้ามาในจุดหนึ่งได้ดี เขากรีดร้องเสียงแหบแห้งและปลดปล่อยออกมาทั้งที่ไม่ได้สัมผัสส่วนหน้าด้วยซ้ำ
จาริญไม่เคยนึกฝันมาก่อนว่าการมีอะไรกับฝ่ายรับเหมือนกันจะให้ความรู้สึกสุดยอดขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะต่างคนต่างรู้ว่าต้องทำแบบไหนถึงจะรู้สึกดีที่สุด บทรักเมื่อคืนนี้ของเขาและอันดาเลยทั้งหอมหวานและร้อนแรง ตื่นมาเช้านี้ถึงได้เพลียไปหมดแบบนี้
อันดาเป็นคนสวยที่ดุมาก นอกจากจะให้เขานั่งบนตักและขยับโยกเข้าใส่กันจนถึงฝั่งฝันไปหลายรอบ แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่เหนื่อยทั้งที่จาริญแทบจะปรือตาไม่ขึ้นอยู่แล้ว กว่าอันดาจะหมดฤทธิ์ก็เล่นเอาเมื่อยไปทั้งมือทั้งปาก
เมื่อคืนนี้ไม่ใช่เซ็กส์เหมือนอย่างที่จาริญคุ้นเคย ปกติแล้วเขาก็แค่ต้องนอนเฉยๆเลยไม่ต้องเหนื่อยมากเท่าไหร่ แต่กับอันดามันไม่ใช่แบบนั้น มีคนสวยๆมาร้องครางอยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนเสียหน่อยถึงจะทนนิ่งเฉยได้ สุดท้ายเลยฟัดอันดาจนช้ำไปเหมือนกัน
ทั้งแผ่นอกรวมไปถึงต้นขาเนียนของอันดา จาริญแน่ใจว่าคงจะมีแต่รอยจูบเต็มไปหมด ถ้าอีกฝ่ายไม่ร้องห้ามว่าไม่ให้ทำรอยที่คอ ริมฝีปากของเขาก็คงจะฝากรอยไว้ที่ลำคอระหงนั่นด้วย
ดวงตากลมโตมองสำรวจใบหน้าของคนหลับที่เพิ่งจะได้สังเกตชัดๆ ใบหน้าสวยได้รูปหลับตาพริ้ม แพขนตายาวเรียงเส้น จมูกของอันดาโด่งมากและริมฝีปากยังบางเฉียบ
เป็นผู้ชายหน้าสวยอย่างที่ผู้ชายหลายๆคนน่าจะชอบจาริญมั่นใจ เพราะขนาดเขาที่ไม่ได้มีรสนิยมแบบนี้ยังชอบอันดาเลย
จะแบดบอย หล่อล่ำ ตัวสูงใหญ่มาจากไหนก็เถอะ ตอนนี้ไม่มีใครเทียบอันดาติดสักคน
เพราะตกหลุมพรางความสวยนั่นเข้าเต็มๆ เมื่อคืนนี้จาริญถึงได้ยอมตกลงเอาง่ายๆตอนที่อีกฝ่ายถามว่า ไปต่อกันไหม
ทั้งที่เป็นคนแปลกหน้า ไม่ได้รู้จักกันมากไปกว่าชื่อและรายละเอียดเล็กๆน้อยๆหลังจากชวนคุยตามมารยาทระหว่างนั่งดื่ม ถึงได้รู้ว่าอันดาและเขาอายุเท่ากัน เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันแต่คนละคณะ
ถึงจะเพิ่งรู้จักกันเพียงไม่กี่ชั่วโมงแต่สุดท้ายแล้วห้องเขาก็กลายเป็นสมรภูมิรักขนาดย่อมๆอยู่ดี ผ้าปูที่นอนยับหลุดลุ่ยแถมยังเปรอะไปด้วยคราบอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด
“จะลักหลับเราเหรอ”
จาริญสะดุ้งเพราะไม่รู้ว่าอันดาตื่นขึ้นมาตอนไหน เห็นอีกทีร่างเพรียวบางก็ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ปล่อยให้ผ้าห่มร่นลงมากองบนตักอย่างไม่สนใจว่ากำลังเปลือยท่อนบนอยู่
“อะ…อะไร” เป็นจาริญที่กระดากอายเสียแทน มือบางรีบโกยผ้าห่มขึ้นมาปกปิดร่างกายของตนเองไว้ สองแก้มกลมแดงเรื่อเพราะโดนจับได้คาหนังคาเขาว่ากำลังแอบมองอีกฝ่ายอยู่
“เห็นจูนแอบมองเรา เลยคิดว่าอยากจะต่อเรื่องเมื่อคืน”
“ใครจะไปทำแบบนั้น เจ็บจะตายอยู่แล้ว!”
อันดาแกล้งหรี่ตามองคนที่หลุดปากโพล่งออกมา พอรู้ตัวว่าเผลอพูดเรื่องน่าอายจาริญก็กัดปากตนเองฉับ ซบหน้าลงกับเข่าส่งเสียงฮื่อเบาๆในลำคออย่างน่ารัก
“ไม่เห็นต้องอายเลย จูน ~”
“เราอายนี่…นา”
เสียงหวานกลืนหายลงไปในลำคอดื้อๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาและเจอกับสายตาพราวระยับที่จ้องมองอยู่ อันดาจะรู้หรือเปล่านะว่าสายตาแบบนั้นของตนเองมันอันตรายต่อคนมองขนาดไหน
อย่างน้อยก็สำหรับจาริญคนหนึ่งล่ะ ใจเต้นรัวเป็นกลองแล้ว
“เราทำให้จูนเจ็บเหรอ ?”
“อย่าพูด”
“ขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจ ก็จูนน่ารัก โอ๊ย! จูนๆๆ อย่าตี เราเจ็บ” อันดาร้องโอดโอยเมื่อคนตัวเล็กกว่าระดมฟาดมือลงมาบนแขนไม่ยั้ง จริงๆก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากหรอกแรงอย่างกับแมวข่วน แกล้งทำเป็นร้องสำออยเล่นๆไปแบบนั้นเอง แถมตัวขาวๆที่โผล่ออกมาจากผ้าห่มเพื่อตีเขาก็มองเพลินน้อยเสียเมื่อไหร่
ผิวของจาริญขาวมากจนแทบจะเป็นสีชมพู เป็นคนตัวเล็กก็จริงแต่ไม่ได้ผอมแห้งจนไม่มีเนื้อหนัง กลับกันร่างเปลือยเปล่าที่ได้สัมผัสอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วยเมื่อคืนนี้อวบอิ่มนุ่มนิ่มไปทุกส่วน โดยเฉพาะสะโพกกลมๆที่เต็มไม้เต็มมือดีเหลือเกิน
แถมข้างในยังบีบรัดแน่นทำเอาปวดนิ้วไปหมด เลยอดไม่ได้ที่จะทำแรงๆใส่ตั้งหลายรอบ เพราะแบบนั้นจูนถึงได้บ่นว่าเจ็บ
คนอะไรจะน่ารักได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้ ครางหงุงหงิงเสียงหวานอย่างกับลูกแมว พอหวีดร้องเสียงดังลั่นในตอนที่กำลังจะถึงฝั่งฝันก็กระเส่าเสียจนเขาเสียววูบวาบในท้องไปด้วย
อันดาเคยชอบเสียงทุ้มต่ำที่คำรามแหบห้าวอยู่ข้างหูในตอนที่กำลังมีเซ็กส์กัน แต่หลังจากเมื่อคืนนี้ทำให้ความคิดของเขาเปลี่ยนไป
เสียงหวานๆที่ร้องครางเรียกชื่อเขาไม่ขาดปากสลับกับขอให้ทำแรงมากขึ้นน่าฟังกว่าเป็นไหนๆ
“ทำหน้าตาเหมือนกำลังคิดอะไรลามกอยู่เลย น่ากลัวอ่ะ” ไม่ว่าเปล่าจาริญหยิบหมอนใบโตขึ้นมาทำท่าจะฟาดคนลามก แต่ยังช้ากว่าอันดาที่ดึงหมอนออกจากมือบางและโยนทิ้ง ก่อนจะโถมตัวเข้ากอดร่างนุ่มนิ่มจนล้มลงไปนอนบนเตียงด้วยกันทั้งคู่
“อันดา!”
“ชู่ว ไม่เสียงดังสิคะเมีย”
จาริญกระพริบตาปริบๆ อ้าปากค้างกับสรรพนามชวนจั๊กจี้ ทั้งเขินทั้งอายจนหัวใจเต้นแรงอยู่ในอก แววตาขี้เล่นของคนด้านบนเต็มไปด้วยความสนุกและขบขันที่แกล้งเขาได้
“ใครเป็นเมียคุณ อย่ามามั่วนะ”
“ยังไม่ทันไรก็ลืมซะแล้วเหรอเนี่ย สงสัยต้องทวนความจำหน่อยแล้ว…”
นิ้วเรียวยาวคืบคลานลงต่ำ กรีดลงกับร่องก้นกลม แต่ยังไม่ทันจะได้เลยเถิดไปมากกว่านั้นมารผจญตัวอ้วนก็เดินเฉิดฉายเข้ามาในห้องนอนที่เปิดประตูแง้มไว้เล็กน้อย
“เมี๊ยว ~”
อันดาถึงกับรีบหันไปมองเจ้าของเสียงร้องทันที แมวเปอร์เซียสีขาวตัวอ้วนขนฟูย่างก้าวด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง ก่อนที่มันจะกระโดดขึ้นมาบนเตียงโดยไม่ได้สนใจเลยว่าอุ้งเท้าเหยียบหลังเขาเต็มๆ เจ้าแมวนี่!
“อ๊ะ ลูน่าหิวเหรอลูก จูนลืมไปเลยว่าต้องป้อนข้าวหนู ขอโทษนะครับ”
อันดาผละออกมาอย่างเซ็งๆเมื่อคนน่ารักให้ความสนใจทั้งหมดกับเจ้าแมวอ้วนแทนเสียแล้ว จาริญเดินไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำที่ห้อยอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าขึ้นมาใส่ก่อนจะอุ้มแมวสุดที่รักไว้ในอ้อมแขน
“เราต้องป้อนข้าวลูน่า อันดาอาบน้ำแต่งตัวแล้วจะกลับเลยก็ได้นะ”
“ไล่กันแบบนี้เลยเหรอ ใจร้ายจัง” อันดาแกล้งทำเป็นตัดพ้อ ทำหน้าตาน่าสงสารหวังจะได้รับความเห็นใจ เจ้าของห้องเงยหน้าขึ้นจากการฟัดขนนุ่มๆของเจ้าแมวน้อย
“เราคิดว่าอันดาอาจจะต้องไปเรียน หรือไม่ก็มีธุระต้องไปทำอะไรแบบนั้น”
“ไม่อ่ะ เราว่าง มีเรียนตอนบ่ายเลย”
“งั้นก็ตามใจ อยากทำอะไรก็ทำ” จาริญบอกทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนจะอุ้มลูกชายตัวอ้วนเดินออกไปจากห้องนอน คล้อยหลังเจ้าของห้องอันดาทิ้งตัวลงนอนอีกรอบ กลิ้งไปกลิ้งมากับเตียงนุ่มๆจนพอใจก่อนจะเอี้ยวตัวหยิบโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกางเกงซึ่งกองอยู่บนพื้นข้างเตียงอีกที
พอเห็นแจ้งเตือนจากโปรแกรมไลน์เกือบร้อยข้อความจากคนๆเดียว อันดาถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานเขาเพิ่งอกหักมาหมาดๆ แต่ว่าตอนนี้ไม่เห็นจะรู้สึกเจ็บอะไรเลยสักนิด สงสัยจะได้ยาดี
อันดาไม่สนใจแม้แต่จะเปิดอ่านข้อความของภูผา เขาเลือกที่จะตอบข้อความจากเพื่อนคนอื่นๆแทน หลังจากนอนเล่นโทรศัพท์จนพอใจเลยงัดตนเองลุกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำ ใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีเนื้อตัวก็สะอาดหอมฟุ้งถึงจะอยู่ในชุดเดิมของเมื่อคืนก็เถอะ
ถือวิสาสะหยิบน้ำหอมขวดสวยที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งมาฉีดพรมไปตามจุดชีพจรเป็นการเพิ่มความมั่นใจ จะว่าไปแล้วน้ำหอมกลิ่นนี้เขาก็เคยใช้มาก่อนแต่ไม่เห็นจะหอมเท่ากับตอนฉีดของจาริญเลย
เมื่อก้าวออกมานอกห้อง อันดาเห็นเจ้าของห้องนั่งยองๆบริเวณหน้าโซฟา มองเจ้าแมวเปอร์เซียกำลังค่อยๆละเลียดกินนมในชาม ดูๆแล้วเหมือนแมวสองตัวนั่งเล่นอยู่ด้วยกัน
แต่เพราะตนเองแพ้ขนแมวอันดาเลยทำได้แค่นั่งบนโซฟาคอยมองอยู่ห่างๆ พยายามทิ้งระยะห่างจากแมวลูน่าอะไรนั่นให้มากที่สุด เพราะแค่เมื่อกี้มันเดินผ่านเขาก็เริ่มจะรู้สึกคันยิบๆขึ้นมาแล้ว ระหว่างนั้นก็ชวนเจ้าของห้องคุยไปเรื่อยเพราะอยู่ๆบรรยากาศก็น่าอึดอัดขึ้นมาเสียได้
“จูนมีเรียนป่ะวันนี้”
“มีตอนบ่ายเหมือนกัน เดี๋ยวเพื่อนเรามารับ”
อันดาขมวดคิ้วเมื่อได้ยินแบบนั้น เพื่อนอะไรกัน แล้วทำไมต้องมารับด้วย จากคอนโดของจาริญไปมหาวิทยาลัยก็ไม่ได้ไกลมากเสียหน่อย และที่สำคัญเขาก็อยู่นี่ทั้งคนไม่เห็นจะต้องพึ่งคนอื่นเลย
“ทำไมต้องให้เพื่อนมารับ ?”
“ก็รถของเราจอดอยู่ที่ร้าน ถ้าไม่ให้เพื่อนมารับแล้วเราจะไปเรียนยังไง” จาริญเงยหน้าขึ้นมาทำหน้ายุ่งใส่ รถเขายังจอดทิ้งไว้ที่ผับอยู่เลยเพราะเมื่อคืนนี้ติดรถมากับอันดา
เจ้าของรถนัวเนียเขาตั้งแต่อยู่บนBMสีขาวคันงามแล้วด้วยซ้ำ ถ้าไม่ห้ามไว้ก่อนคงจะเลยเถิดไปมากกว่านั้น พอคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืนจาริญก็หน้าแดงขึ้นมาอีกรอบจนต้องสะบัดหน้าไล่ความคิดฟุ้งซ่าน
“จูนไปกับเรา”
“ไปไหน ?”
“ก็ไปเรียนไง จะได้ไม่ต้องรบกวนเพื่อน” อันดาบอก แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้า
“ไม่เอาหรอก เราขี้เกียจตอบคำถามเพื่อน”
“ตอบคำถามเรื่องอะไร ?”
“ถ้าเราไปกับอันเพื่อนเราต้องถามแน่ๆว่าอันเป็นใคร” แค่คิดว่าเพื่อนๆจะยิงคำถามใส่ยังไงบ้างจาริญก็ปวดหัวแล้ว เพราะฉะนั้นเลี่ยงการไปมหาวิทยาลัยกับอันดาน่าจะเป็นการดีที่สุด
“เพื่อนถามก็ตอบไปตรงๆเลยสิ”
“พูดง่ายนะ”
อันดาไหวไหล่น้อยๆ ลุกขึ้นเดินตามคนที่กำลังจะก้าวเข้าห้องหลังจากให้อาหารแมวเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อจาริญหยุดเดิน ใบหน้าหวานมองอันดาพร้อมทั้งเลิกคิ้ว
“จะตามมาทำไม ? เราจะไปอาบน้ำ”
“เราขอยืมชุดนักศึกษาของจูนหน่อยได้ไหม ขี้เกียจขับรถวนกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้อง มันจะเสียเวลาจูนด้วย”
“อย่ามาเนียน เรายังไม่ได้บอกเลยนะว่าจะไปด้วย” จาริญกอดอกมองคนดื้อที่พูดเองเออเอง แต่อีกฝ่ายไม่สนใจแถมยังลากเขาเข้ามาในห้องอีก
“เอาน่า ไปด้วยกันเนี่ยแหละ ถ้าเพื่อนถามก็ตอบไปเลยว่าเราเป็นผัว”
“พูดบ้าๆ!”
*****
แต่จนแล้วจนรอดอันดาก็บังคับให้คนตัวเล็กมามหาวิทยาลัยด้วยกันจนได้ รถคันสวยจอดที่หน้าตึกคณะนิเทศศาสตร์ของจาริญ แน่นอนว่าแมวตัวขาวหน้าบึ้งมาตลอดทางเพราะขัดใจที่โดนบังคับ ไม่ว่าจะชวนคุยยังไงก็เอาแต่เงียบอย่างเดียว
อันดาถอดแว่นกันแดดสีชาออกจากใบหน้า เอี้ยวตัวมาปลดเข็มขัดนิรภัยออกให้คนข้างๆ มือเรียววางลงบนกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มพลางลูบเบาๆ
“จูนโกรธเหรอ ไม่ยอมพูดกับเราเลย”
“เปล่า ไม่ได้โกรธ” จาริญไม่ได้โกรธแค่หงุดหงิดเฉยๆเพราะอันดาเอาแต่ใจไม่ยอมฟังกันบ้างเลย ว่าจะไม่พูดด้วยแล้วแต่พอเจอน้ำเสียงกึ่งอ้อนแบบนั้นก็ทำใจแข็งได้ไม่นาน
“ขอโทษนะ เราแค่อยากดูแลจูนบ้างเท่านั้นเอง” อันดายิ้ม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพยักหน้าเลยจูบหน้าผากเนียนที่ปกคลุมด้วยผมหน้าม้าแผ่วเบา
“เลิกเรียนกี่โมง” ร่างเพรียวถามทั้งที่ยังไม่ผละออกมา ริมฝีปากจูบไล่จากหน้าผากลงมายังข้างขมับ และคลอเคลียที่แก้มนิ่มหอมกลิ่นแป้งอ่อนๆอยู่นาน
“สี่โมง อื้อ…พอแล้วอัน” จาริญร้องห้ามเพราะคนสวยชักเอาใหญ่แล้ว แตะจูบลงที่คอของเขาเต็มๆ ไม่รู้จะเป็นรอยหรือเปล่าด้วย
“เราจะมารับ”
“ไม่ต้อง”
“นะ…”
“…ก็ได้”
และจาริญก็ได้รู้ว่าเขาพ่ายแพ้ต่อดวงตาสวยกับน้ำเสียงออดอ้อนของอันดามากขนาดไหน
*****
“อันดา”
เสียงทุ้มนั่นช่างคุ้นเคย และมันทำให้เจ้าของชื่อสะดุ้ง เมื่อหันมองก็ไม่ได้ผิดไปจากที่คิดเท่าไหร่ ภูผายืนอยู่ตรงนั้น อันดาคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะมาดักรอเขาอยู่สักพักแล้ว ใบหน้าหล่อเหลามีรอยยิ้มให้อย่างเคย แต่สำหรับอันดามันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
“มีอะไรครับ ?” อันดาปรายตามองชายหนุ่ม ถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เขาไม่น่ารีบมาก่อนเพื่อนเลย ไม่อย่างนั้นคงไม่ต้องเจอหน้าภูผาให้หงุดหงิดแบบนี้
“อันโกรธพี่เหรอครับ ขอโทษนะเรื่องเมื่อวาน พี่ไม่ได้ตั้งใจบอกเลิกอันเลย” มือหนาจับมือของอันดาไปกุมไว้พร้อมทั้งพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มอ่อนโยนอย่างที่เคยทำให้อันดายอมศิโรราบทุกอย่าง
แต่มันก็แค่อดีตเพราะตอนนี้สำหรับอันดาคำพูดที่ออกมาจากปากของชายหนุ่มตรงหน้าเป็นแค่คำโกหกที่เชื่อไม่ได้ ร่างเพรียวบางกลอกตาไปมาเล็กน้อยก่อนจะดึงมือออก
“พอเถอะพี่ภู เรื่องของเรามันจบไปแล้ว”
“เมื่อวานพี่เมา แล้วอันก็ชวนทะเลาะพี่เลยพลั้งปากพูดไปแบบนั้น”
อันดาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกับคำแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้น ข้ออ้างว่าเมาใช้ไม่ได้ผลสำหรับเขาหรอก ได้ยินมาว่าคนเมาจะพูดแต่ความรู้สึกจริงๆในใจเสียด้วยสิ คงจะอยากเลิกกับเขาอยู่แล้วพอเมาถึงได้หาจังหวะบอกเลิกได้ง่ายๆ
“อันต้องไปเรียนแล้ว พี่กลับไปเถอะ” อันดาไม่อยากตกเป็นจุดสนใจเพราะบริเวณนี้เริ่มมีคนพลุกพล่านเลยตัดบท แต่ภูผาไม่ยอมง่ายๆ แขนแกร่งกอดคนที่กำลังจะเดินหนีจากทางด้านหลังจนร่างเพรียวบางแทบจะจมหายไปกับอก อันดาสะดุ้งด้วยความตกใจ
“พี่ภูผา ปล่อยนะ!” อันดาร้องเสียงดัง ยิ่งทำให้สายตานับสิบคู่จ้องมองมาเป็นตาเดียวอย่างสนใจ แต่ยิ่งร้อง ยิ่งดิ้น ภูผายิ่งกอดรัดแน่นกว่าเดิม
“อันครับ พี่รักอันนะ ยกโทษให้พี่นะคนดี”
ดวงตาเรียวหลุบมองท่อนแขนที่กอดรัดเอวของตนอยู่ ภูผาเกยคางไว้บนไหล่พร่ำพูดคำว่าขอโทษซ้ำๆ แว้บหนึ่งที่อันดารู้สึกปวดแปลบในอก เขาคบกับภูผานานหลายเดือน ใช่ว่าจะทะเลาะกันอย่างเดียว ช่วงเวลาแสนหวานก็มีเช่นเดียวกัน
แต่ในเมื่อเจ็บแล้วก็ต้องจำ อันดาไม่จำเป็นต้องลดค่าของตนเองถึงขนาดต้องยอมทนเจ็บซ้ำๆ ถึงวันนี้จะยังไม่หมดรักเสียทีเดียว แต่สักวันเขาจะลืมภูผาได้เอง
อันดาเบี่ยงตัวออกมาจากอ้อมกอดนั้นในที่สุด ไม่มีคำพูดใดๆนอกจากก้าวเร็วๆออกมาจากตรงนั้น มือเรียวสวยปาดน้ำตาที่ไม่รู้ว่าไหลออกมาตอนไหนออกจากใบหน้า
ตอนนี้อันดากำลังอ่อนไหวอย่างที่สุด และคนแรกที่เขานึกถึงคือเจ้าของใบหน้าน่ารักคนนั้น
จาริญ
tbc.
สวัสดีค่า เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกของเราที่นำมาลงที่นี่
สำหรับเรื่องนี้ก็อย่างที่ได้จั่วหัวไว้ว่าเป็น รับxรับ
จะพยายามอัพให้ได้วันละหนึ่งตอนค่ะ
หวังว่าคนอ่านจะชอบกันนะคะ ( :
#กุหลาบแดงกับแมวขาว
-
:pig4: :pig4:
-
ค้างค่าาาาาา
มาต่อเลย เราไปไม่เป็นแล้ว :hao7:
-
อันดาคือแบบเอะอะนัว เอะอะนัว :hao6:
-
ชอบบบบบบบบ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :pig4:
-
อมก มากๆ55555
-
เราชอบแนวนี้มากๆ ขอบคุณมากค่าาา :z3: :z3: :z3:
-
งื้ออออ น่ารักจังเลย ไม่ค่อยมีแนวนี้ให้อ่าน รอนะคะ
ปล.เขาจะมีมากกว่านิ้วกันมั้ยคะ
-
สนุกมากๆเลยค่า น่ารักมากๆเลยย รออ่านนะคะ อิอิ :o8:
-
โอยยยยยย ชอบแนวแบบนี้ค่ะ
จูนอยู่หนายยยย มาหาอันที!!!!!
-
:hao6: อูย....... อันดาแซบมากกกกก ...ชอบค่ะจะรออ่านทุกวันเลยค่ะ o13
-
พุ่งหลาวมาค่ะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
เห็นชื่อเรื่องก็อยากจะกรี๊ดออกมาดังๆค่ะ
เราชอบรับรับมากกกกกกกกกก
และก็ชอบเรื่องนี้มากกกๆๆลด้วยค่ะ
ฮือออออ น่ารักทั้งสองคนเลยค่ะ
เวลาเขาอยู่ด้วยกันทำไมมันฟินอย่างนี้
ใจฉัน.....
มาค่อยๆเรียนรู้กันไปน๊าน้องจูนกับน้องอัน
โอ๊ยยย มันคันยุบยิบในหัวใจมากค่ะ
เนี่ยๆ แล้วอันมาบอกเปงผงเปงปั๋วเค้า.. บ้าจริง!
กรี๊ดดด เขินมากค่า
หลบไปนะภูผา ทำน้องเสียใจมากนะ
ให้น้องกับน้องเค้าไปดูแลกันเองเลย เชอะเชอะ
จะรอเรื่องนี้นะคะ :mew1:
-
แปลกแหวกแนวมาก ชอบมากเลยค่ะ มาต่ออีกนะคะ ตั้งตารอเลย :-[
-
เราอ่านละสงสัย โอเคสงสัยหื่นไปนิด คู่นี้เขามีไรกันแค่ใช้นิ้ว?? 5555 ขอโทษแต่สงสัยจริง ๆ คู่เบี้ยนไรงี้หรอ
-
รอมาต่อค่าาาา
-
สูง175เราว่าไม่ใช่ไซส์มินินะ :hao7:
-
น่ารักกกกกก นุ่มนิ่มไปหมด :hao7:
-
เห็น รับ รับ แล้วรีบเข้ามาเลยค่ะ
ชอบความมุ้งมุ้งจัง
-
รอนะคะ นานจะมีแนวนี้ซะที
-
✿ c h a p t e r 2
Anda’a : เรานั่งรออยู่ที่ใต้ตึกนะ
Anda’a : จูนใกล้จะเลิกยัง ?
จาริญกดพิมพ์ข้อความตอบเจ้าของไลน์ที่ส่งมาตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อนว่ากำลังจะลงไป แถมวันนี้อาจารย์ยังปล่อยช้าอีกต่างหากทำให้จาริญเป็นกังวลว่าอีกฝ่ายจะรอนาน
และที่สำคัญกล้ามากจริงๆที่มานั่งอยู่ใต้ตึกคณะอื่นคนเดียวแบบนี้ สวยๆอย่างอันดารับรองว่าโดนมองจากทั้งผู้ชายและผู้หญิงไม่วางตาแน่ๆ
“จูนนนน บอนชอนกันไหมจ๊ะ” เสียงของเพื่อนสนิทถามขึ้นพร้อมกับแขนหนักๆที่พาดลงมาบนไหล่ จาริญยิ้มเจื่อนๆให้ปันปันพร้อมทั้งส่ายหน้า
“ขอโทษนะปัน แต่วันนี้เราต้องรีบกลับ”
“โหย ไรอ่ะ จะรีบไปไหน”
“คือเพื่อนเรามารออยู่ข้างล่างน่ะ เดี๋ยวเพื่อนจะรอ” จาริญตอบไปตามจริง ปันปันเลิกคิ้วอย่างสงสัยเพราะไม่เคยรู้มาก่อนว่าจูนมีเพื่อนอยู่คณะอื่นด้วย เพราะนอกจากเธอที่สนิทกันมาตั้งแต่เข้าปีหนึ่งก็มีเพื่อนร่วมคณะอีกสองสามคนที่พอจะคุยกันได้เท่านั้น
“งั้นไม่เป็นไร เอาไว้วันหลังก็ได้ กลับบ้านดีๆนะ”
“อื้อ ไว้เจอกัน”
หลังจากโบกมือลาเพื่อนแล้วจาริญกึ่งเดินกึ่งวิ่งลงบันไดเพราะไม่อยากแย่งใช้ลิฟท์ที่ตอนนี้คนยืนรอเต็มเอี๊ยดไปหมด ใต้คณะมีโต๊ะและเก้าอี้ตัวยาวตั้งอยู่ ดวงตากลมโตมองเห็นแผ่นหลังบางของใครบางคนตั้งแต่ไกลๆ จาริญพยายามเดินให้เบาที่สุด พอมาหยุดอยู่ข้างหลังของอันดารอยยิ้มซุกซนก็ปรากฏบนใบหน้าหวาน
“อันดา!”
“อ๊ะ!”
เมื่อเห็นว่าคนโดนแกล้งสะดุ้งจนสุดตัวจาริญก็หัวเราะร่าอย่างชอบใจ ส่วนอันดาถึงกับทำหน้ายุ่ง ลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมทั้งลูบหน้าอกตนเองไปมา
“ตกใจหมดเลยจูน เราขวัญอ่อนนะเผื่อไม่รู้”
“โอ๋เอ๋น๊า” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่จาริญก็ยังหัวเราะคิกคัก ย่นคอเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายเอื้อมมือมาช่วยเช็ดเหงื่อบนใบหน้าให้
“เหงื่อเต็มเลย วิ่งลงบันไดมาเหรอ”
“อื้อ เราขี้เกียจรอลิฟท์ คนเยอะ กลัวอันจะรอนานด้วย”
“เรียนชั้นไหนเนี่ย”
“สามแน่ะ”
อันดาเคาะกำปั้นลงบนหัวกลมๆอย่างไม่แรงนัก ติดจะเอ็นดูเสียมากกว่า ทำไมจาริญทำอะไรก็น่ารักไปหมดได้ขนาดนี้นะไม่เข้าใจเลย
“คราวหลังไม่ต้องลงบันได มันเหนื่อย เรารอได้”
ทั้งที่เป็นคำพูดธรรมดาแท้ๆ แต่หัวใจของจาริญกลับเต้นโครมครามอย่างน่ากลัว แน่ใจว่าแก้มของเขาต้องแดงแน่ๆเลยพยายามมองไปทางอื่นไม่กล้าสบตากับคนตรงหน้า
“จูนหิวป่ะ”
“นิดหน่อย”
“อยากกินอะไร ?” อันดาถามพลางเดินนำมาที่รถ เปิดประตูรถให้คนที่ยังใช้ความคิดอยู่ว่าจะทานอะไรดี จาริญเคาะนิ้วกับปลายคางของตนเอง แต่สุดท้ายก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดี ใบหน้าหวานเหลียวมองคนที่เข้ามานั่งประจำที่คนขับ
“คิดไม่ออก อันดาอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม ?”
“อืม…ไม่รู้สิ ปกติเราไม่ค่อยกินข้าวเย็น กลัวอ้วน”
จาริญไล่สายตามองคนกลัวอ้วนอย่างพิจารณา รูปร่างของอันดาไม่มีส่วนไหนใกล้เคียงกับคำว่าอ้วนเลยสักนิด หุ่นเพรียวบางเป็นนายแบบขนาดนี้ยังจะกลัวอ้วนอยู่อีก มันน่าจับขุนให้อ้วนกว่าเดิมมากกว่าน่ะสิ
“อันผอมจะตายอยู่แล้ว ผอมกว่าเราอีกมั้ง”
“จูนอ้วนเหรอ เป็นคุณหมู”
“ไม่ตลก” จาริญขมวดคิ้วทำหน้ายุ่ง สะบัดหน้ามองออกไปนอกกระจกรถเสียอย่างนั้น รู้ตัวอยู่หรอกว่าไม่ได้หุ่นดีเหมือนอันดา เขาตัวเล็กกว่าก็จริงแต่กลับอวบกว่าอีกต่างหาก แต่ไม่เห็นจะต้องย้ำแบบนั้นเลย จะโกรธจริงๆแล้วด้วย
อันดาถึงกับเหวอเมื่อโดนงอนซึ่งๆหน้า งานเข้าโครมเบ้อเร่อเพราะปากไวพูดอะไรไม่ทันคิด บ่นอุบกับตนเองเพราะไม่รู้จะทำยังไงดี ปกติเคยแต่เป็นคนถูกง้อ ไม่เคยต้องง้อใครมาก่อนเลยในชีวิต
“จูน ~ โกรธเหรอ เราขอโทษน๊า”
ทำเสียงอ่อนเสียงหวานก็แล้วแต่จาริญยังคงเงียบ อันดาถอนหายใจมองซ้ายมองขวาเพื่อหาตัวช่วย ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าก่อนจะมาที่คณะของจาริญเขาแวะร้านดอกไม้ร้านประจำที่อยู่เยื้องจากมหาวิทยาลัยไปหน่อย ปกติแล้วอันดาใช้บริการร้านดอกไม้เพื่อใช้ประดับห้องของตนเอง
กุหลาบบ้าง คาร์เนชั่นบ้าง เดซี่บ้าง สลับหมุนเวียนกันประดับอยู่ในแจกันใบโตที่ห้องนั่งเล่นของเขา
แต่วันนี้อันดาสั่งดอกกุหลาบสีแดงหนึ่งดอก ไม่ใช่สำหรับตนเองแต่สำหรับคนน่ารักที่ตอนนี้กำลังงอนตุ๊บป่องต่างหาก
เขาหวังว่าจาริญจะชอบมันและหายงอนเมื่อเห็นเจ้ากุหลาบดอกสวย
“คนน่ารักไม่งอนนะ หันมานี่เร็ว ดูซิว่าเรามีอะไรจะให้” อันดาแกว่งดอกกุหลาบสีแดงไปมาอยู่ตรงหน้าคนขี้งอน ในตอนแรกจาริญทำเป็นไม่สนใจ แต่พอเห็นอะไรบางอย่างขยับยุกยิกอยู่ใกล้หางตาเลยอดมองตามไม่ได้ ท่าทางเหมือนแมวที่กำลังหลงกลตอนเจ้าของเอาของเล่นมาล่อไม่มีผิด
ถึงได้บอกว่าจูนน่ะเหมือนแมว
“ดอกกุหลาบ” จาริญระบายยิ้มบางๆเมื่อเห็นดอกไม้ที่ตนเองชอบในมือของอีกฝ่าย มองเลยไปยังอันดาเห็นว่าบนใบหน้าสวยก็มีรอยยิ้มปรากฏอยู่เช่นกัน
“เราให้จูน”
“ให้เราเหรอ ?”
“เนื่องในโอกาสที่ได้รู้จักกัน ขอบคุณนะที่จูนเข้ามาเป็นความสบายใจของเรา” โดยปกติแล้วอันดาไม่ใช่คนพูดจาหวานๆ เรียกได้ว่าแทบจะไม่มีความโรแมนติคอยู่ในตัวเลยด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่เขาบอกกับจาริญคือความรู้สึกจริงๆที่กำลังเป็นอยู่
อาจจะเป็นเพราะถูกชะตาและคุยกันถูกคอ อยู่ด้วยแล้วจึงทำให้รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
“เลี่ยนอ่ะ แต่ก็ขอบคุณนะ” จาริญรับดอกกุหลาบมาไว้ในมือ จมูกรั้นแตะลงที่กลีบสีแดงสดแผ่วเบาอย่างทะนุถนอมเพราะกลัวว่ามันจะช้ำ พยายามกลั้นยิ้มจนเมื่อยแก้มไปหมด ความโกรธเมื่อก่อนหน้านี้อันตธานหายไปอย่างรวดเร็ว
“ชอบไหม”
“อื้อ ชอบ”
อันดาวางมือลงบนกลุ่มผมนุ่มและโยกเบาๆ คนโดนแกล้งช้อนสายตาขึ้นมองและเบ้ปากใส่ แต่ดวงตากลมโตที่ทอประกายสดใสบ่งบอกว่าจาริญกำลังมีความสุขมากขนาดไหน
“ถ้าจูนชอบเราจะให้ทุกวันเลยดีไหม แต่รับดอกไม้ของเราแล้วช่วยยิ้มแบบเมื่อกี้ด้วยนะ” ใบหน้าสวยขยับเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวของอีกฝ่าย อันดาอดใจไม่ไหวที่จะกดจมูกลงบนแก้มนุ่ม ตามด้วยริมฝีปากบางจูบแผ่วเบาที่บริเวณเดียวกัน
“เราอยากเป็นคนที่ทำให้จูนยิ้มได้ มันต้องดีมากแน่ๆถ้าเราได้เห็นรอยยิ้มของจูนทุกวัน”
จาริญก้มหน้าจนคางแทบจะชิดอก ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าอีกฝ่ายแล้วด้วยซ้ำ คำพูดของอันดายังคงดังห้องซ้ำๆอยู่ในหู
อันดากำลังจะทำให้จาริญเป็นบ้าเข้าไปทุกที หัวใจของเขากำลังจะรับไม่ไหวอยู่แล้วนะ ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่มันต้องระเบิดเข้าสักวันแน่ๆ
*****
เพราะคิดไม่ออกกันทั้งคู่ว่าจะทานอะไรเป็นมื้อเย็น สุดท้ายแล้วจาริญเลยเป็นคนตัดสินใจเองว่าจะลงมือทำกับข้าวด้วยตนเอง อันดาแปลกใจน่าดูตอนที่รู้ว่าเขาทำอาหารเป็น แม้แต่พากันมาเดินซุปเปอร์มาเก็ตเพื่อซื้อของสดไปทำอาหารอันดาก็ยังตื่นเต้นเพราะไม่ค่อยได้มาทำอะไรแบบนี้บ่อยนัก
ครั้งล่าสุดที่อันดาเข้าซุปเปอร์มาเก็ตอาจจะผ่านมาปีหรือสองปีได้แล้ว เพราะไม่ได้มีความจำเป็นอะไรที่ต้องมาเสียหน่อย ปกติแล้วอาหารที่เขาทานก็เป็นจำพวกของง่ายๆเช่นข้าวกล่องแช่แข็งในเซเว่น หรือไม่ก็ นม ขนมปัง อะไรเทือกๆนั้น
เรื่องเข้าครัวทำอาหารน่ะลืมไปได้เลย เพราะอันดาแค่ทอดไข่ดาวยังไหม้ น่ากลัวว่าจะทำครัวพังอีกต่างหาก
“อันชอบกินสปาเก็ตตี้ไหม ?” จาริญถามทั้งที่ยังก้มๆเงยๆอยู่หน้าตู้แช่ผัก อันดานิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบ
“กินได้ เราชอบคาโบนาร่า ถึงมันจะอ้วนอ่ะนะ”
“โอเค เดี๋ยวเราจัดให้ จะขุนอันให้อ้วนๆเลย”
อันดาหัวเราะเบาๆ เข็นรถตามหลังคนที่เดินโฉบไปแผนกอื่นต่อหลังจากได้ผักมาสองสามอย่าง เดินตามหลังคนอื่นต้อยๆแบบนี้ก็เป็นอีกอย่างที่อันดาไม่เคยทำและไม่คิดจะทำมาก่อน
เมื่อก่อนเวลาช็อปปิ้งเขาเคยแต่เดินตัวปลิว ส่วนข้าวของที่ซื้อก็มีคนถือให้อย่างเต็มใจโดยไม่ปริปากบ่นสักคำ คงจะเหมือนกับเขาตอนนี้ล่ะมั้ง มองจาริญเลือกของก็เพลินๆดีเหมือนกัน บางครั้งที่อีกฝ่ายไม่แน่ใจก็มักจะขอความเห็นจากเขาว่าชิ้นไหนดีกว่ากัน
มันทำให้เหมือนกับว่าเราสนิทกันมากขึ้น และอันดาชอบความรู้สึกแบบนี้มากจริงๆ
“อันต้องรีบกลับหรือเปล่า ?” อันดาหลุดจากภวังค์เมื่ออีกฝ่ายถามขึ้นพร้อมทั้งสะกิดไหล่เขา ใช้เวลาประมวลผลกับคำถามของจาริญครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่รีบ”
“มีเรื่องไม่สบายใจเหรอ ?”
อันดาไม่รู้ว่าแสดงสีหน้ายังไงออกไป จาริญถึงได้รู้ว่าเขากำลังมีเรื่องอะไรในใจ จริงๆก็ไม่เชิงว่าไม่สบายใจเสียทีเดียว แต่ถ้าเป็นไปได้เขายังไม่อยากกลับไปที่ห้องเพราะภูผายังอยู่ที่นั่น
ถ้ารู้ว่าจะเลิกกันเขาคงไม่ย้ายจากหอพักเดิมของตนเองเพื่อมาอยู่กับอดีตแฟนคนนั้นหรอก
อยากจะเข้าไปเก็บของอยู่หรอกแต่ก็กลัวว่าจะเจอกับภูผาเข้า คิดๆอยู่เหมือนกันว่าขอย้ายมาอยู่กับจูนแบบหน้าด้านๆเลยจะได้ไหมนะ
“คงงั้นแหละ คือแฟนเก่าเรา…อาจจะอยู่ที่ห้องน่ะ” อันดาบอกไปตรงๆ รอคอยว่าคนตัวเล็กกว่าจะมีปฏิกิริยายังไง แต่จาริญทำเพียงแค่พยักหน้ารับรู้ และแกล้งทำเป็นดุใส่
“เป็นเด็กไม่ดีเลยนะอันดา อยู่ห้องเดียวกับผู้ชายได้ยังไง”
“ผิดไปแล้วครับผม” อันดาหัวเราะร่วน ทั้งที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่เท่าไหร่แท้ๆ แต่เจ้าตัวเล็กรู้เสมอว่าต้องทำยังไงเขาถึงจะสบายใจขึ้น
“ว่าแต่อันหิวหรือยัง รออีกแป๊บได้ไหม เราขอซื้อของให้ลูน่าก่อน อาหารน้องหมดเกลี้ยงแล้ว”
“ยังไม่ค่อยหิว ตามสบายเลยจูน ให้เราช่วยเลือกไหม”
อันดาไม่เคยเลี้ยงสัตว์ ไม่รู้หรอกว่าการเลือกอาหารแมวต้องเลือกยังไงบ้าง แต่ก็พยายามจะทำความเข้าใจจากที่จาริญบอกว่าอาหารเม็ดกล่องนี้กับกล่องนั้นแตกต่างกันยังไง อะไรก็ตามที่เกี่ยวกับสัตว์จำพวกหมา แมวหรืออะไรก็ช่างไม่เคยอยู่ในความสนใจของอันดา
แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเรื่องเล่าของเจ้าแมวลูน่าที่เล่าผ่านเสียงหวานๆของจาริญฟังเพลินมากจริงๆ ไม่ใช่เพราะว่าเขาพิศวาสเจ้าแมวอ้วนนั่นหรอก แต่เพราะจาริญเล่าไปยิ้มไปทั้งตาและปากต่างหากเลยทำให้เรื่องน่าเบื่อกลับกลายเป็นน่าสนใจ
อันดาชอบรอยยิ้มที่สว่างไสวราวกับแสงอาทิตย์ของจาริญมากจริงๆ
*****
“ลูน่า ~”
“เมี๊ยววว ~”
นั่นไง แมวตัวอ้วนสองตัวเรียกหากันอีกแล้ว อันดายิ้มขำกับภาพตรงหน้า เมื่อกลับมาถึงห้องสิ่งแรกที่จาริญทำคือเรียกหาแมวสุดที่รักของตนเอง เจ้าลูน่าก็รู้งานเดินร้องเมี๊ยวๆเข้ามาหา เดินพันแข้งพันขาเจ้าของก่อนที่จาริญจะอุ้มมันขึ้นทั้งกอดทั้งหอม ตบท้ายด้วยจุ๊บเบาๆที่ปาก
อันดาถึงกับหน้าตึงทันที อะไรกัน เขาก็อยากจะได้จุ๊บแบบนั้นจากจูนด้วยเหมือนกันนะ ทำไมถึงมีแต่เจ้าแมวอ้วนนั่นที่ได้
“เธอ จุ๊บเราบ้างสิคะ”
“เราจะไปทำกับข้าวแล้ว”
การร้องเรียนไม่เป็นผลเพราะนอกจากจะไม่ได้รับจุ๊บจากคนน่ารักแล้ว จาริญยังเดินหายเข้าไปในครัวพร้อมกับเจ้าลูน่าอีกต่างหาก อันดาได้แต่จิ๊ปากกับตนเอง หิ้วของพะรุงพะรังเดินตามเข้ามาในครัว
จาริญเทอาหารเม็ดผสมกับเนื้อไก่ต้มสุกลงในชามให้ลูน่า ปล่อยให้เปอร์เซียตัวขาวกินอย่างเอร็ดอร่อย ผละออกมาล้างมือและเริ่มจัดการกับมื้อเย็นบ้าง แต่การทำอาหารครั้งนี้เป็นไปอย่างทุลักทุเลเพราะมีคนก่อกวน มายืนซ้อนข้างหลังและคอยชะเง้อมองตลอด
“จูน ~ มีอะไรให้เราช่วยไหม” ไม่ถามเฉยๆแต่ยังเกยคางลงมาบนไหล่อีกต่างหาก ใบหน้าสวยแนบชิดกับแก้มนุ่มๆของจาริญ
“ต้มเส้นสปาเก็ตตี้เป็นไหม”
“ไม่เป็น”
“ปอกหอมหัวใหญ่ล่ะ”
“ไม่เป็น”
“งั้นขอเชิญคุณอันดาไปนั่งรอเฉยๆด้วยครับ” จาริญถอนหายใจใส่คนที่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง นิสัยลูกคุณหนูจริงๆเลย
“แต่เราอยากช่วยจูน” อันดาเซ้าซี้ไม่เลิก แต่ก็ยังโดนไล่อยู่ดี
“ถ้ายังไม่ยอมไปนั่งเราจะตีแล้วนะ”
“ดุอ่ะ”
อันดาเบะปากแต่ไม่กล้าท้าทายอำนาจของทัพพีในมือของจาริญที่พร้อมจะตีเขาได้ทุกเมื่อ เลยยอมปล่อยมือจากเอวบางและถอยออกมานั่งที่โต๊ะทานข้าวแต่โดยดี ท้าวแขนกับโต๊ะมองร่างบางที่จับนู่นจับนี่ทำทุกอย่างด้วยความคล่องแคล่ว
“จูนทำอาหารเก่งจัง”
“คุณแม่เราสอนตั้งแต่เด็กๆแล้ว”
ทั้งน่ารักแถมยังทำอาการเก่งอีก เป็นแม่ศรีเรือนขนานแท้เลย ดูปากอิ่มที่เม้มเข้าหากันจนแก้มกลมๆพองตอนที่กำลังตั้งใจเคี่ยวซอสในหม้อนั่นสิ น่ารักเสียจนอันดาอยากจะฝังจมูกบนแก้มนุ่มให้หนำใจ
*****
อันดาเป็นคนดื้อด้าน
จาริญมองค้อนขวับใส่คนดื้อที่พยายามจะแทรกตัวเข้ามาในห้องน้ำ มือบางพยายามจะเลื่อนบานประตูให้ปิดลงแต่อันดาก็ขยับตัวเข้ามาขวางไว้อยู่ได้
“อัน! เราจะอาบน้ำ”
“ก็นี่ไง เราจะอาบด้วย”
อันดาพูดออกมาได้หน้าตาเฉย ถือโอกาสตอนที่อีกฝ่ายกำลังเม้มปากด้วยความไม่พอใจแทรกตัวเข้ามาภายในห้องน้ำได้สำเร็จ จาริญเปิดน้ำไว้เต็มอ่างแถมยังตีฟองสบู่ไว้จนฟูฟ่อง จุดเทียนหอมกลิ่นวานิลลาหวานๆอีกต่างหาก
จาริญคงจะชอบกลิ่นวานิลลา เขาคิดว่าแบบนั้น เพราะทั้งครีมอาบน้ำและแชมพูสระผมของเจ้าของห้องล้วนแต่เป็นกลิ่นหอมหวานของวานิลลา กลิ่นหอมๆหวานๆเหมือนตัวของจาริญนั่นแหละ อยู่ใกล้ทีไรเป็นต้องพยายามห้ามใจไม่ให้กัดชิมผิวขาวนุ่มทุกที
“ออกไปก่อนได้ไหม เราอาย” จาริญสารภาพทั้งแก้มแดงๆ อาบน้ำกับคนอื่นครั้งสุดท้ายก็คืออาบกับน้องชายตอนอายุ5-6ขวบได้มั้ง ตอนนี้จะให้อาบน้ำกับคนอื่นก็คงจะแปลกๆ โดยเฉพาะถ้าคนๆนั้นคืออันดาด้วยแล้ว อดที่จะเขินอายไม่ได้จริงๆ
“ยังจะอายอะไรอีก เห็นกันมาหมดแล้ว”
“อันดา!”
“เอาน่าๆ อาบน้ำกันดีกว่า น้ำจะเย็นหมดแล้ว” อันดาพูดพลางปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาไปพลาง พริบตาเดียวร่างเพรียวตรงหน้าก็เหลือเพียงกางเกงขายาวสีดำติดกาย จาริญมัวแต่ทำอะไรไม่ถูก รู้ตัวอีกทีอีกฝ่ายก็เข้ามาประชิดเสียแล้ว
“อัน…”
“เดี๋ยวเราถอดให้”
จาริญได้แต่ยืนนิ่ง ปล่อยให้อีกฝ่ายถอดเสื้อผ้าของตนออกจากร่างกาย ตั้งแต่เสื้อนักศึกษา กางเกงชั้นนอกรวมไปจนถึงชั้นในด้วย พอตั้งสติได้และพบว่าตนเองเปลือยเปล่าจาริญเลยรีบก้าวลงอ่าง อย่างน้อยฟองสบู่ก็พอจะช่วยปกปิดร่างกายเขาไว้ได้
อันดาเห็นแบบนั้นเลยถอดส่วนปกปิดร่างกายที่เหลือทิ้ง ก่อนจะแทรกตัวลงมาในอ่างเดียวกัน เพราะอ่างอาบน้ำไม่ได้กว้างมากทำให้ต้องใกล้ชิดกันจนแทบไม่มีช่องว่าง จาริญสะดุ้งทุกครั้งเมื่อสัมผัสกับผิวเนื้อเปลือยเปล่าใต้น้ำของอีกฝ่าย ในขณะที่อันดามีท่าทีผ่อนคลายมากกว่า
“ตัวแดงไปหมดแล้วจูน เขินเหรอ” นิ้วเรียวสวยลูบเบาๆที่หัวไหล่มน ผิวขาวๆของจาริญเปลี่ยนเป็นสีชมพูอมแดงเรื่อเพราะอุณหภูมิอุ่นจัดของน้ำ และอันดาคิดว่าน่าเป็นจะเพราะความเขินด้วยอีกส่วนหนึ่ง
“ถอยออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะอันดา” จาริญขู่ฟ่อเหมือนแมวที่กำลังพองขน พยายามจะขยับหนีคนที่เข้ามาใกล้แต่ก็หนีไปไหนไม่ได้เพราะแผ่นหลังชิดกับขอบอ่างแล้ว เลยทำได้แค่ตวัดสายตามองอย่างดุๆ แต่นั่นไม่ได้ทำให้อันดากลัวเลยสักนิด
“เราจะช่วยอาบน้ำให้จูนไง แช่เฉยๆมันไม่สะอาด” อันดาไล่ต้อนจนคนตัวเล็กกว่าจนมุม มือสวยถูฟองสบู่ไปตามลาดไหล่ขาวเนียนของอีกฝ่ายอย่างเบามือ ผิวแก้มของจาริญขึ้นสีแดงจัดกว่าเดิม ยิ่งตอนที่สัมผัสจากมือชื้นน้ำลากต่ำลงมายังหน้าอกและถูวนบริเวณนั้น
อันดาลูบไล้ผิวเนียนลื่นอย่างเพลินมือ ใบหน้าสวยซุกไซร้ลำคอขาวริมฝีปากขบเม้มผิวเนื้อบางจนได้ยินเสียงครางแผ่วจากอีกฝ่าย เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่านัยน์ตาของจาริญสั่นไหว น้ำตาที่คลอเบ้ายิ่งทำให้ดวงตากลมโตดูสวยงามน่าดึงดูด
เจ้าของร่างเพรียวบางขยับใบหน้าเข้าใกล้จนปลายจมูกแตะสัมผัสกัน กลีบปากอิ่มสีชมพูสดของจาริญที่เผยออ้าน้อยๆกำลังยั่วยวนเป็นที่สุด
“อื้อ…” จาริญครางในลำคอเมื่อริมฝีปากถูกช่วงชิง จูบของอันดายังคงหอมหวานปนเร่าร้อนเช่นเคย กายบางแอ่นเข้าบดเบียดหาอีกฝ่ายโดยสัญชาติญาณ ความร้อนวิ่งพล่านไปทั้งร่างอย่างรวดเร็ว ราวกับไฟที่จุดติดขึ้นด้วยน้ำมัน
อันดาลิ้มรสความหอมหวานในโพรงปากฉ่ำทั่วทุกอณู รสชาติหวานๆและกลิ่นหอมของน้ำผลไม้ที่จาริญดื่มเข้าไปหลังมื้ออาหารเย็นยังคงอบอวล ยิ่งทำให้จูบนี้น่าหลงใหลจนอยากจะตักตวงเรื่อยๆอย่างไม่รู้จักพอ มือเรียวลูบไปตามแผ่นหลังบางเปลือยเปล่า เรื่อยลงต่ำไปยังสะโพกกลมและบีบเบาๆ
กระทั่งจาริญเริ่มประท้วงเพราะหายใจไม่ทัน อันดาถึงได้ถอนจูบออกมา แต่ยังแกล้งหยอกเย้าด้วยการกัดกลีบปากบวมเจ่ออย่างหมั่นเขี้ยว
“จูน…” เสียงแหบพร่าเอยเรียกอีกฝ่าย จาริญช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าสวยที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบ ลมหายใจถึงกับสะดุดเมื่ออันดาจับมือของเขาให้เคลื่อนต่ำลงไปใต้น้ำ
สัมผัสกับบางสิ่งที่ร้อนระอุและกำลังขยับขยายตามอารมณ์ อันดาพรมจูบไปทั่วไหล่ขาวของคนตัวเล็กกว่า บอกด้วยน้ำเสียงติดจะสั่นน้อยๆ
“เราไม่ไหวแล้ว”
tbc.
ตอนหน้าก็ตามนั้นนะคะ /ปิดหน้าเขินอาย
มีคนอ่านถามว่าน้องๆจะใช้แค่นิ้วเหรอ ฮือ5555
ไม่หรอกค่ะ น้องใช้ทุกอย่างแหละ แค่ยังไม่ถึงเวลา :-[
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นมากๆเลยนะคะ เป็นกำลังใจที่ดีมากๆของเราเลยค่ะ
#กุหลาบแดงกับแมวขาว
-
:-[
+เป็ดให้นะค่ะ
-
จูนนี่แมวน้อยมากๆอ่ะน่ารักกก น่าทะนุถนอมทั้งคู่เลย ฮรือออ นังภูผาอยู่ให้ห่างอันดาซะ /รักไรท์เตอร์นะคะ ^_^
-
ตะมุตะมิทั้งคู่ นึกถึงคู่เบี้ยนเลย อิอิ
-
กรี๊ดดด เขินนน เขินมากก อ่านไปยิ้มไป ตอนหน้าของมันต้องมี!! อร๊ายย :o8:
-
:hao6: :hao6:
-
จิ้มมมม :z13:
รอวันที่ทั้งคู่จะใช้อะไรๆทุกอย่างนะคะ :z1:
อุ๊ย ไม่เอาไม่พูด :-[
-
อันดากะลิ้มกะเหลี่ยซะจูนไปไม่เป็นเลย. :hao3:
-
อะไรมันจะน่ารักขนาดนี้ น่าจับฟัดทั้งคู่เลยยยย :o8:
-
ฮื่อออออออ เค้าก็เขินไปด้วยยย
สองคนน่ารักมากๆเลยค่ะ
อ่านแล้วสบายใจจจจ :กอด1:
-
จะเป็นลมค่ะ :hao5:
-
หลงเลย น้วยมากนิ่มมาก เหมือนลูน่ามีเพื่อนอีกสองตัว ตั้ลล้าค
-
อันดูอยากจูบ อยากหอมแก้มจูนตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน ตอนหน้าเลือดกระจายแน่ช้านนน
-
:hao7: หลงมากกกกเลยเรื่องนี้.... ไม่นึกว่า รับxรับ จะsassy and sexy ได้ขนาดนี้.... คนเขียนเยี่ยมยอดมากค่ะ o13
-
เขินโอ๊ยยยยยยยย ปกติไม่อ่านรับ xรับ แล้วมาอ่าน ฟริ้งมากเขินนนนน :mew1:
-
ขอเลือดดดดดดด เขินแทน
-
ชอบบบบ... :katai2-1:
เค้าชอบแนวเน้... :katai5: :katai5:
กดเฟบ ได้ที่ใดดดดด.. :katai2-1:
รอนะคะ.. :katai4:
-
โอ๊ยยยยยย แซ่บมากกกกก
แอบอยากให้ทั้งคู่ผลัดกัน
อันดาน่ารักมากกก อยากให้จูนลองรุกอันดาดูบ้าง 55555
-
ฮืออออออออออออออออ ใจบาง ~~ :jul1:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ เขินอันดามากๆๆๆๆ แงงงงง
-
ฮือ หัวใจเต้นตุ้บตั้บไปหมด เขินเหลือเกินคะ :sad4:
-
โอ๊ยเขินแทนจริงๆ นะเนี่ย
-
ชอบมากๆค่ะ รออ่านนะคะฮืออออ ปล.มีแท๊กในทวิตเตอร์มั้ยคะอยากหวีดดดดด :ling1:
-
ถึงอันจะเคะ แต่ในความรู้สึกเราอันก็มีออร่าผัวอยู่นะ 555 ได้อยู่ :katai3:
-
✿ c h a p t e r 3
จาริญยกแขนโอบรอบคอคนด้านบน เอียงใบหน้ารับจูบที่บดเบียดลงมา เนื้อตัวที่เปียกน้ำยังไม่ทันจะเช็ดให้แห้งเสียด้วยซ้ำ เพราะเมื่อออกมาจากห้องน้ำอันดาก็ผลักร่างบางให้นอนลงบนเตียงและขยับขึ้นคร่อมทันที ริมฝีปากบางดูดดึงกลีบปากนุ่มอย่างกระหาย ในขณะที่มือก็ลูบไปตามส่วนโค้งเว้าของร่างข้างใต้
สองร่างเปลือยเปล่ากกกอดแนบชิดจนแทบไม่มีช่องว่างแม้แต่จะให้อากาศลอดผ่าน อันดาคลอเคลียกลีบปากอิ่มอย่างอ้อยอิ่ง จูบซ้ำๆอยู่แบบนั้นหลายครั้งก่อนจะเปลี่ยนมาแตะริมฝีปากลงที่คอขาว จาริญหอมไปทั้งตัวจนอดไม่ได้ที่จะงับผิวเนื้อบางด้วยฟันจนขึ้นรอย
“ฮื่อ เจ็บ” จาริญร้องบอกพลางเอียงคอหนี คนด้านบนเลยปลอบโยนด้วยการจูบเบาๆทับรอยที่เริ่มขึ้นจ้ำแดง กลุ่มผมสีดำสนิทที่ขยับไหวอยู่บริเวณหน้าอกเรียกให้เสียงหวานครางแผ่ว จาริญขยุ้มผมของอีกฝ่ายเมื่อยอดอกถูกครอบครองด้วยริมฝีปากบาง
อันดาแตะปลายลิ้นบนยอดอกสีหวาน ตวัดเลียเบาๆจนมันแข็งเป็นไตก่อนจะแกล้งงับด้วยฟันให้คนตัวเล็กกว่าสะดุ้ง จาริญแอ่นอกเข้าหาสัมผัสนั้นโดยอัตโนมัติ ยิ่งปากสวยดูดดึงส่วนไวต่อความรู้สึกกลางอกแรงๆจนเกิดเสียง มือบางยิ่งขยำเส้นผมสีเข้มแรงขึ้น
“อัน…อ๊ะ เสียว”
ได้ยินเสียงหวานร้องครางอันดายิ่งได้ใจ รังแกเม็ดทับทิมน้อยๆด้วยปากและมือจนบวมเป่ง ก่อนจะผละออกมามองดูผลงานของตนเองอย่างพอใจ
จาริญนอนเปลือยเปล่า แผ่นอกขาวเนียนมีรอยแดงจ้ำเป็นบางจุด ยอดอกบวมแดงน้อยๆจนดูเหมือนยอดเชอร์รี่แดงสดที่ประดับบนวิปครีมนุ่มลิ้น
ช่างเป็นภาพที่สวยงามจริงๆ
“อ้าขาหน่อยจูน” อันดาบอกพร้อมทั้งช่วยแยกสองขาขาวออกกว้าง มือเรียวกอบกุมส่วนนั้นของจาริญที่เริ่มตื่นตัว ขยับมือรูดรั้งอย่างเนิบนาบจนส่วนปลายสีชมพูอ่อนชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำใสๆ
จาริญเชิดใบหน้าแดงก่ำขึ้น ครางเสียงแหบสั่นเหมือนแมวกำลังบาดเจ็บ กระตุ้นให้อันดาเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น สะโพกกลมขยับตามจังหวะของมืออุ่น
“อ๊ะ…อ๊า…ช้าหน่อย ฮึ่ก…อัน” ร่างบางเสียวซ่านจนน้ำตาคลอ แต่แทนที่อันดาจะทำตาม กลับยิ่งขยับมือเร็วขึ้นและเร็วขึ้น จนในที่สุดของเหลวสีน้ำนมก็พวยพุ่งออกมาจากรูเล็กๆ
มือของอันดาเปียกชื้นไปด้วยคราบคาวของอีกฝ่าย คนสวยส่งลิ้นออกมาเลียนิ้วที่เลอะเทอะ ทำเอาคนมองหน้าร้อนฉ่า ทั้งเขินทั้งอาย
“มันสกปรกนะอัน”
“ไม่เห็นจะสกปรกเลย”
สองนิ้วเรียวถอนออกมาจากโพรงปาก น้ำลายใสปนกับของเหลวก่อนหน้านี้เคลือบนิ้วจนชุ่ม อันดาชันขาของจาริญขึ้นข้างหนึ่ง ก้มมองช่องทางสีพีชด้านหลังด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“จูน”
“หื้ม”
จาริญมองใบหน้าสวยเพื่อรอฟังว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อ ปากอิ่มเม้มเข้าหากันเมื่อรู้สึกถึงนิ้วเรียวยาวที่กดคลึงบริเวณรอยจีบ
“วันนี้เธอจะไม่โดนแค่นิ้วหรอก” จาริญไม่ได้คิดไปเอง แต่ใบหน้าสวยในตอนนี้เจ้าเล่ห์อย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะผวาเฮือกเมื่อก้านนิ้วของอันดาผลุบหายเข้ามาในร่างกาย ขยับเบาๆให้ช่องทางคุ้นชินและส่งนิ้วที่สองตามเข้ามาติดๆ
“อ๊า…อ๊ะ…อันดา”
“รัดแน่นอีกแล้ว”
อันดากระทุ้งนิ้วย้ำๆตรงจุดหนึ่ง กางนิ้วออกเล็กน้อยเพื่อให้โพรงอ่อนนุ่มขยายมากขึ้น นิ้วที่สามกดลึกเข้ามาเป็นนิ้วสุดท้าย หมุนวนสร้างความเคยชินอย่างใจเย็น อันดารู้ดีว่าต้องทำยังไงจาริญถึงจะพร้อมและไม่เจ็บมากในตอนที่เขาใส่เข้าไป
จนกระทั่งน้ำหล่อลื่นตามธรรมชาติไหลออกมาตามนิ้วที่ขยับเข้าออก อันดาถึงได้ค่อยๆถอนนิ้วออกมาจากช่องทางอุ่นจัด มือข้างหนึ่งจับส่วนกลางลำตัวขนาดพอดีของตนเองและเตรียมพร้อมด้วยการชักรูดสองสามครั้ง พร้อมกับโน้มตัวลงมอบจูบให้เจ้าของร่างอวบอิ่ม
อันดาหยอกล้อกับลิ้นนุ่มของอีกฝ่ายเพื่อหลอกล่อให้ลืมความเจ็บที่อาจจะมีอยู่บ้างเล็กน้อยในตอนที่เขาแทรกกายเข้าหา และก็จริงอย่างที่คิดเพราะจาริญบีบรัดทันทีเมื่อส่วนหัวของแท่งเนื้อสีอ่อนกดชำแรกเข้าสู่โพรงแคบ
“อื้อ…อ๊า”
“จูน…อ๊ะ…แน่นมากเลย”
ใบหน้าสวยซบลงกับซอกคอชื้นเหงื่อ อันดาครางเสียงพร่ากับความรู้สึกแปลกใหม่ที่เพิ่งเคยได้สัมผัส รู้สึกดีมากจนท้องน้อยบิดเกร็ง ข้างในของจาริญคับแน่นและร้อนระอุเหมือนจะบีบรัดเขาให้แหลกเสียตรงนี้
รู้แล้วว่าทำไมฝ่ายรุกถึงชอบกดแช่ทิ้งไว้นานๆ เพราะมันรู้สึกดีแบบนี้
อันดากอดร่างบางไว้ในอ้อมแขนและเริ่มขยับช้าๆ ได้ยินจาริญครางกระท่อนกระแท่นอยู่ข้างหู มือบางปัดป่ายไปทั่วหัวไหล่และแผ่นหลังของเขา รอยเก่ายังไม่ทันจะหายเลยสงสัยจะได้รอยใหม่เพิ่มมาอีกแล้ว
ใบหน้าสวยสะบัดเล็กน้อยเพื่อจัดการเส้นผมที่ตกลงมาปรกหน้า กลีบปากบางจูบแก้มของจาริญพร้อมทั้งกระแทกกายเข้าไปจนสุด ถึงกับต้องเชิดหน้ากัดปากด้วยความกระสันเพราะจูนรัดเขาแน่นเหลือเกิน
พอเริ่มจับจังหวะได้อันดาขยับสะโพกเร็วขึ้น ได้ยินเสียงเฉอะแฉะรวมทั้งเสียงเนื้อกระทบกันดังก้องไปทั่วห้อง
“อ๊า…อันดา เรา…อ๊ะ เสียว” จาริญสะบัดหน้าไปมากับหมอนใบโต ท้องน้อยจุกเสียดเพราะคนด้านบนกระแทกเข้ามาทั้งแรงและยังลึก
ทุกๆการขยับของอันดาทำให้ส่วนปลายหัวมนเบียดขยี้กับจุดกระสันข้างใน และมันทำให้จาริญเสียวจนต้องจิกเท้าลงกับเตียง
“จูน…อ๊ะ…ดีจัง อ๊า…ฮึ่ก…สุดยอดเลย” อันดาบดสะโพกเข้าใส่ช่องทางอ่อนนุ่มอย่างไม่ออมแรง เสียงครางหวานๆช่วยกระตุ้นอารมณ์รักให้ยิ่งโหมกระพือ ผนังอุ่นร้อนตอดรัดตุบๆกว่าเดิมบอกให้รู้ว่าจาริญกำลังจะแตะขอบสวรรค์ในไม่ช้า
“ไม่ไหว…อ๊า…จะเสร็จแล้ว”
“อีกนิดเดียว…อ๊ะ…นิดเดียวนะจูน”
มือเรียวจับแท่งเนื้อสีหวานที่สั่นระริกของจาริญไว้ในอุ้งมือ ช่วยขยับไปพร้อมๆกับกระแทกสะโพกบดย้ำๆ ท้องน้อยของอันดาหดเกร็ง ของเหลวอุ่นร้อนเริ่มทะลักภายในช่องทางนุ่ม
ไม่นานนักเสียงครางหวีดยาวก็ดังประสานกัน จาริญปลดปล่อยออกมาเต็มมือขาวพร้อมๆกับความรู้สึกอุ่นซ่านภายในช่องท้อง คนน่ารักลูบแผ่นหลังบางที่กำลังสั่นน้อยๆ รอจนกระทั่งส่วนนั้นของอันดาที่ฝังอยู่ข้างในสงบลงจึงพรูลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน
อันดาทิ้งตัวลงกอดร่างอวบอิ่มเปลือยเปล่า จูบลาดไหล่ของจาริญซ้ำๆขึ้นมาจนถึงปลายคาง ทำเสียงงุ้งงิ้งเหมือนอยากจะอ้อน
“จูนจ๋า ~”
“อือ”
จาริญเหนื่อยเกินกว่าจะพูดเป็นคำได้เลยเพียงแค่ตอบรับในลำคอ ช่วงล่างยังชาดิกเพราะอันดาเล่นกระแทกไม่ยั้งแรงอยู่เลย ร่างบางครางฮือ ขยับสะโพกหนีมือเรียวที่ป้วนเปี้ยนอยู่บริเวณนั้น
“ฮื่อ ไม่เอาแล้ว”
“อีกรอบไม่ได้เหรอ”
อันดาเสียงอ่อน บีบก้นกลมเบาๆหวังจะให้จาริญเคลิ้มตาม แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้าและพลิกตัวหนี อันดาไม่อยากเซ้าซี้เลยยอมแพ้แต่โดยดี ร่างเพรียวบางหยัดตัวขึ้นนั่ง เสยเส้นผมเปียกชื้นของตนเอง ก่อนจะเรียกคนที่นอนหันหลังให้เพราะจาริญทำเหมือนจะหลับ
“ยังนอนไม่ได้นะจูน”
“เหนื่อยแล้ว ง่วง”
อยากจะตีก้นเด็กดื้อจริงๆเลย จะนอนไปทั้งแบบนั้นได้ยังไง เดี๋ยวก็ไม่สบายตัวหรอก จากประสบการณ์ของอันดาที่เคยขี้เกียจไม่ยอมจัดการให้เรียบร้อยหลังจบบทรัก ตื่นมาตอนเช้าถึงจะทำความสะอาดแล้วแต่ก็ยังทำให้มวนท้องไม่สบายตัวไปทั้งวัน
“อย่าเพิ่งนอน ต้องทำความสะอาดก่อน” อันดารั้งไหล่ขาวให้คนตัวเล็กนอนหงาย จาริญทำตาปรือใส่ จะหลับอยู่รอมร่อ
“อันทำให้หน่อย”
“แน่ใจนะ ?”
จาริญพยักหน้าทั้งที่หลับตา พลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้อีกรอบ อันดาถอนหายใจพลางขยับเข้ามาจับก้นนุ่มด้วยสองมือและแหวกออกเล็กน้อย ทำให้ของเหลวสีขุ่นที่เขาปล่อยทิ้งไว้ข้างในไหลย้อยออกมา อันดาใช้กระดาษทิชชู่มารองไว้เพื่อไม่ให้คราบสีขาวเปื้อนที่นอนไปมากกว่านี้
นิ้วเรียวแตะปากทางบวมช้ำ สอดนิ้วเข้าไปควานเอาคราบน้ำรักที่เหลือออกมาจนหมด ได้ยินเสียงจาริญครางเบาๆ แถมช่องทางร้อนยังขมิบรัดนิ้วของอันดาอีกต่างหาก
“อื้อ เสียว”
“ไม่ต้องครางเลย เดี๋ยวจะโดน”
อันดาตีก้อนกลมสองก้อนอย่างหมั่นเขี้ยว ทิ้งกระดาษทิชชู่ลงถังขยะหลังจากแน่ใจว่าทำความสะอาดจนเรียบร้อยดีแล้ว ร่างเพรียวบางก้าวลงจากเตียงเดินไปปิดไฟทั้งที่เนื้อตัวยังล่อนจ้อน ก่อนจะกลับมาที่เตียงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ทั้งเจ้าของห้องและตนเอง
ริมฝีปากบางจูบเบาๆตรงขมับของคนที่เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว อันดาล้มตัวลงนอนบ้างโดยกอดร่างนุ่มนิ่มไว้ในอ้อมแขนพร้อมทั้งกระซิบบอกชิดใบหู
“ฝันดีนะจูน”
*****
เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ที่ดังอย่างต่อเนื่องสร้างความรำคาญให้แก่อันดาไม่น้อย ร่างเพรียวพลิกตัวนอนคว่ำปัดป่ายมือควานหาสมาร์ทโฟนที่น่าจะตกอยู่ที่ไหนสักที่บนพื้น พอหยิบติดมือได้ก็กดรับสายทันทีโดยไม่ได้มองชื่อคนโทรเข้าเพราะยังง่วงเกินกว่าจะฝืนลืมตาได้ไหว
“ฮัลโหล” อันดากดรับสายด้วยน้ำเสียงแหบๆปนงัวเงีย แต่เมื่อปลายสายตอบกลับมาดวงตาเรียวก็ตื่นเต็มตาในทันที น้ำเสียงทุ้มๆคุ้นหู แต่เป็นเสียงที่เขาไม่อยากได้ยินที่สุดในตอนนี้
อันดาเงียบ ปล่อยให้ฝ่ายนั้นยิงคำถามใส่ติดๆกัน ทั้งอยู่ที่ไหน ทำไมถึงไม่กลับห้อง มือเรียวเสยผมตนเองลวกๆ มองคนข้างกายที่ยังหลับตาพริ้มซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ก่อนจะก้าวลงจากเตียงหยิบชุดคลุมอาบน้ำมาสวมและเดินเลี่ยงมาคุยที่ระเบียงเพราะกลัวว่าเสียงของเขาจะทำให้จาริญตื่น
“อันจะอยู่ไหนก็เรื่องของอัน จะกลับห้องหรือไม่กลับมันก็เรื่องของอันเหมือนกัน” อันดาพูดแค่นั้นก่อนจะกดวางสาย ไม่สนใจเสียงโวยวายของภูผาที่ฟังไม่ได้ศัพท์
ทำไมเลิกกันแล้วถึงยังไม่ยอมปล่อยเขาไปสักที ทั้งที่เป็นฝ่ายบอกเลิกเองแท้ๆ จะเห็นเขาเป็นของตายไปถึงไหนกัน
แขนเรียวท้าวลงกับราวระเบียง ทอดสายตามองทิวทัศน์ยามเช้าตรู่ของกรุงเทพมหานคร ปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปกับสายลมเบาๆที่พัดผ่านใบหน้า ใช้เวลาอยู่กับตนเองครู่หนึ่งก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้อง เห็นร่างขาวๆนั่งจุมปุ๊กอยู่บนเตียงผมเผ้ายุ่งเหยิง
“ตื่นแล้วเหรอจูน”
“อันไปไหนมา”
“ออกไปคุยโทรศัพท์น่ะ” อันดากลับมานั่งที่เตียง ยิ้มอย่างเอ็นดูลูกแมวตัวขาวที่ขยับเข้ามากอดอย่างออดอ้อน จาริญสอดแขนเข้ากอดเอวเขาไว้ ใบหน้าหวานถูไถไปมากับไหล่
“จะอ้อนเอาอะไรคะ ?”
“เจ็บ”
เจ้าตัวเล็กบอกเสียงเบาพร้อมทั้งช้อนสายตาหวานๆขึ้นมอง อันดาจูบหน้าผากเนียนอย่างปลอบโยน
“โอ๋นะ เจ็บมากไหม”
“นิดนึง”
อันดาปล่อยให้คนขี้อ้อนคลอเคลียจนพอใจ จาริญแปลงร่างเป็นแมวอีกแล้ว เห็นไหล่เขาโผล่พ้นออกมาจากเสื้อคลุมที่ร่นลง ฟันคมๆก็งับลงมาด้วยแรงที่ทำให้รู้สึกจั๊กจี้อยู่ไม่น้อย
“อย่าซน” มือเรียวรีผมอีกฝ่ายจนยุ่งกว่าเดิม จาริญเบะปากใส่และกลับไปซุกตัวลงใต้ผ้าห่มอีกครั้งเพราะตอนนี้ยังเช้ามากอยู่เลย
“วันนี้วันเสาร์จูนนอนต่อก็ได้ เดี๋ยวเราจะออกไปทำธุระก่อนแล้วจะกลับเข้ามา”
“ฮื่อ อันจะไปไหน เราไปด้วย”
จาริญเด้งตัวลุกขึ้นทันที นิ่วหน้าเล็กน้อยเพราะอาการเจ็บที่ช่วงล่างยังไม่ทุเลา เขาเจ็บอยู่นะแล้วอันดายังจะทิ้งกันไปไหนอีก
“เราจะไปเก็บของที่ห้องน่ะ”
“จะย้ายออกแล้วเหรอ ?”
“อืม เราไปเก็บของแค่แป๊บเดียวเองจูนไม่ต้องไปหรอก ยังเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ” อันดาบอกคนที่ร้องอยากจะไปด้วย เห็นจาริญบ่นว่าเจ็บข้างล่างถ้าให้ไปด้วยกลัวว่าจะลำบากเปล่าๆ
“อันไม่อยากให้เราไปด้วยเพราะไม่อยากให้เราเจอแฟนของอันใช่ไหม กลัวเค้าจะเข้าใจผิดเหรอ”
“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อยจูน” อันดาทำเสียงอ่อน เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว แถมจาริญยังทำหน้าตึงใส่เขาอีก สุดท้ายจะทำอะไรได้นอกจากต้องยอม
“โอเคๆ ยอมแล้ว จูนไปกับเราก็ได้”
“นั่งแท็กซี่ไปก่อนแล้วกัน จะได้ไปเอารถของเราที่จอดไว้ที่ผับด้วย แล้วค่อยไปที่ห้องแฟนอัน”
“จูน ~ เรากับเค้าเลิกกันแล้วนะ ไม่ได้เป็นแฟนแล้ว” แขนเรียวสวมกอดคนตัวเล็กที่เหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดี ริมฝีปากบางจูบที่แก้มนุ่มซ้ำๆอย่างเอาใจ จาริญเหลือบมองใบหน้าสวยที่เกยอยู่บนไหล่ อันดาเริ่มอยู่ไม่สุขอีกแล้ว ทั้งหอมทั้งจูบไปทั่วไหล่ขาวเปลือยเปล่า
“ตอนนี้เรามีแค่จูนคนเดียว”
“บ้า ไปอาบน้ำเลย”
อันดาหัวเราะ ฟัดหอมแก้มกลมอีกทีจนหนำใจก่อนจะยอมผละออก จาริญมองตามแผ่นหลังของอีกฝ่ายจนประตูห้องน้ำปิดลง มือบางกุมแก้มที่ร้อนผ่าวของตนเอง
เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่เท่าไหร่แต่เจ้าของร่างเพรียวบางมีอิทธิพลต่อเขามากเหลือเกิน อย่างเมื่อครู่เพียงแค่อันดาพูดถึงแฟนเก่าก็ทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาได้แล้ว
*****
อันดายืนอยู่หน้าห้องที่คุ้นเคย ชั่งใจอยู่นานว่าจะใช้คีย์การ์ดเปิดเข้าไปเลยหรือควรจะเคาะประตูเรียกคนในห้องให้มาเปิดดี ก่อนจะสรุปได้ว่าเปิดเข้าไปเลยคงจะดีกว่าเพราะเขาอยากเลี่ยงการเจอหน้าภูผาให้มากที่สุด เปิดประตูเข้าไปและเก็บของในห้อง จากนั้นก็กลับ ง่ายๆแค่นั้นเอง
แต่ภูผาอาจจะออกไปข้างนอกก็ได้เพราะตอนที่คุยโทรศัพท์กันเมื่อเช้าบทสนทนาจบลงอย่างไม่ดีเท่าไหร่นัก เดาว่าผู้ชายอารมณ์ร้อนอย่างภูผาก็คงจะออกไปหาที่ระบายอารมณ์ที่ไหนสักที่
พอคิดได้แบบนั้นเลยเปิดประตูเข้ามาในห้อง ภายในห้องกว้างที่แบ่งสัดส่วนเป็นอย่างดีเงียบสงัด อันดาไม่รอช้ามุ่งตรงไปยังห้องของตนเอง ของจำเป็นของเขามีไม่เยอะมาก เก็บแค่เสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวเล็กน้อยเท่านั้นก็พอ
แต่ทุกอย่างไม่ง่ายอย่างที่อันดาคิด เพราะเมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องและพบว่าชายหนุ่มที่คิดว่าไม่อยู่ในห้องกำลังนั่งอยู่บนเตียง และแน่นอนว่าพอเปิดประตูเข้าไปภูผาก็หันมามองทันที
“อันดา!” อีกฝ่ายเรียกเขาด้วยน้ำเสียงดีใจ ก่อนจะปรี่เข้ามาสวมกอดอย่างรวดเร็ว อันดาพยายามจะขืนตัวออกแต่สู้แรงของภูผาไม่ได้เลย
“พี่ภูปล่อย”
“อันกลับมาหาพี่แล้ว คนดีของพี่” ภูผาไม่สนใจเสียงร้องบอกให้ปล่อย อยากจะหอมแก้มคนรักให้ชื่นใจแต่เพียงแค่ก้มหน้าลงมาใกลัอันดาก็ผลักออกเต็มแรง ดวงตาคมมองอย่างไม่เข้าใจ
“ผลักพี่ทำไม”
“อันแค่จะมาเก็บของ”
“หมายความว่ายังไงอัน ?” น้ำเสียงของภูผาห้วนกระด้างขึ้นมาทันที อันดาปรายตามองอดีตคนรักเล็กน้อยก่อนจะตรงมาที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเอากระเป๋าใบใหญ่ออกมาเก็บของลวกๆ
ฝ่ายคนอายุมากกว่าเห็นแบบนั้นเลยรีบมาดึงกระเป๋าออกจากมือเรียวและโยนทิ้งไปทางอื่น อันดามองอย่างไม่พอใจ
“พี่มีสิทธิ์อะไรมาโยนของอันแบบนี้”
“อันก็ตอบพี่มาก่อนสิว่าจะเก็บของไปไหน”
“เราเลิกกันแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรที่อันต้องอยู่ที่นี่” อันดาพยายามทำใจเย็น เก็บของต่อไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจชายหนุ่มที่กำมือแน่น
“เธอจะทิ้งพี่เหรออันดา”
“เหอะ ทิ้งเหรอ” ร่างเพรียวบางทำเสียงเหอะในลำคอ แค่นยิ้มอย่างสมเพชกับคำพูดหน้าด้านๆของอดีตคนรัก
“ลืมไปแล้วหรือไงว่าคนที่บอกเลิกอันก่อนคือพี่ อยากจะไปมีความสุขกับนังเด็กนั่นก็เชิญเลย อันยอมปล่อยแล้วนี่ไง ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมายุ่งกันอีก อันจะไปตามทางของอัน!” อันดาตวาดอย่างเหลืออด นั่นทำให้สติของภูผาขาดผึง ขายาวตรงเข้ามากระชากแขนเรียวและผลักร่างนั้นให้ล้มลงบนเตียง
“พี่ภูผา!”
“อันเป็นของพี่ และพี่จะไม่ยอมให้อันไปไหนทั้งนั้น”
ริมฝีปากของคนที่คร่อมทับอยู่ขยี้จูบลงมาอย่างหยาบคาย อันดาขยะแขยงจนอยากอาเจียน ใบหน้าสวยสะบัดไปมาเพื่อหลบหลีกจูบนั้น ภูผาเลยเปลี่ยนมาซุกไซร้ซอกคอขาวแทน มือเรียวทุบตีไหล่กว้างเป็นพัลวัน
“ปล่อยอันนะ อย่ามาทำแบบนี้!” อันดากรีดร้องเสียงดัง ดิ้นขลุกขลักเมื่อสัมผัสเย็นเฉียบจากมือหนาสอดเข้ามาใต้เสื้อ ลูบไล้และบีบเค้นผิวเนื้อขาวอย่างไม่ถนอมจนรู้สึกเจ็บ
อันดาใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีกระแทกเข่าใส่หน้าท้องของอีกฝ่ายเต็มแรง ภูผาร้องโอดโอยผละออกไปกุมท้องตนเอง
เพี๊ยะ!
มือเรียวตวัดฟาดแก้มสากจนภูผาหน้าสะบัด นัยน์ตาเรียวของอันดามีน้ำตาคลอ ทั้งโกรธทั้งคับแค้นใจ เขาเคยรักผู้ชายเลวๆแบบนี้ได้ยังไงกัน
“อันกับพี่เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว อย่ามายุ่งกับอันอีก” อันดาบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ รีบคว้ากระเป๋าเดินออกมาจากห้องนั้นโดยไม่หันหลังกลับไปมอง หลังมือขาวเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า
ตอนนี้อันดาอยากพาตนเองไปที่รถให้เร็วที่สุด อยากเจอจาริญแล้วกอดแน่นๆ
เสียงเปิดประตูรถทำให้จาริญที่กำลังกดโทรศัพท์เพลินๆสะดุ้งเล็กน้อย กำลังจะบ่นใส่ว่ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง แต่พอเห็นใบหน้าสวยที่เปื้อนน้ำตาก็ถึงกับตกใจ
“อัน…”
“ฮึก จูน”
จาริญลูบหลังคนที่โผเข้ามากอด อันดาสะอื้นน้ำตาไหลจนเปียกชุ่มเสื้อของเขาไปหมด มือบางเปลี่ยนมาลูบผมนุ่มอย่างปลอบโยน รอจนเสียงสะอื้นเบาลงถึงได้ถาม
“เป็นอะไร ใครทำอะไรอัน ?” จาริญถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ไม่รู้ว่าการพบหน้ากันระหว่างอันดาและแฟนเก่าเป็นยังไงบ้าง แต่ที่รู้ๆคงจะไม่ค่อยดีนัก ไม่อย่างนั้นคนในอ้อมกอดเขาคงไม่ร้องไห้จนตาแดงก่ำ
อันดาสะอื้นกับไหล่บางอยู่อีกหลายนาทีกว่าจะยอมเงยหน้าขึ้น จาริญช่วยเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าสวยอย่างเบามือ
“ร้องไห้เพราะเสียใจเหรอ ?”
“ไม่ เราแค่โกรธ ผู้ชายคนนั้นแม่งเหี้ยว่ะจูน”
จาริญเป็นผู้ฟังที่ดี คอยพยักหน้าบอกว่ารับฟังอยู่ พร้อมให้อันดาระบายทุกๆอย่างที่ไม่สบายใจให้เขาฟัง
“มันบอกว่าจะไม่ยอมปล่อยเราทั้งๆที่เป็นคนบอกเลิกเราเอง แล้วยังทำตัวทุเรศจูบเราอีก อยากจะอ้วก” อันดาถูปากตนเองแรงๆอย่างไม่กลัวเจ็บ จาริญจับมือเรียวกดไว้บนตักก่อนจะขยับเข้ามากดจูบที่ริมฝีปากบวมช้ำ จูบเบาๆไม่มีการรุกล้ำ
จูบนั้นช่างอบอุ่นและอ่อนหวาน จนทำให้หัวใจของเราเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน
“ไม่เป็นไรนะ ยังมีเราอยู่ตรงนี้ทั้งคน” จาริญยิ้มให้คนที่ยังมีเสียงสะอื้นให้ได้ยิน สองมือแนบแก้มของอันดาและถูไปมา
“หยุดร้องได้แล้ว หมดสวยแล้วเนี่ย”
“ขอบคุณจริงๆนะจูน ขอบคุณที่อยู่กับเรา”
อันดากุมมืออีกฝ่ายไว้พลางบีบเบาๆ ถ้าไม่มีจาริญเขาคงจะรู้สึกเคว้งคว้างน่าดู อย่างน้อยคนตรงหน้านี้ก็ทำให้อันดาไม่ได้รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว
จาริญเป็นคนน่ารัก อยู่ด้วยแล้วสบายใจ เขินง่ายอีกต่างหากดูสินั่น พูดแค่นี้เองแก้มขาวๆก็แดงเรื่อขึ้นมาอีกแล้ว
“ไม่เขินดิจูน”
“เปล่าเขินสักหน่อย!”
tbc.
เรียบร้อยโรงเรียนอันดา สมใจคุณเขาล่ะ
ส่วนที่มีคนถามมว่าน้องจูนจะรุกอันดาบ้างไหม
อันนี้ก็ต้องรอดูไปค่ะ อันดาอย่าเผลอละกัน อิอิ
เรื่องนี้มีแท็กในทวิตเตอร์คือ #กุหลาบแดงกับแมวขาว นะคะ
จะคอมเม้นในนี้หรือว่าในแท็กก็แล้วแต่สะดวกเลยค่า
-
เพิ่งเคยอ่านเคะกับเคะเรื่องแรก ฮือ มันดีมากกกกกกกกกเขินไปหมด :hao6:
-
:impress2: เฮ้ยแปลกๆอ่ะ เรารอตอนหน้านะ
-
แมวน้อยเสร็จอันดาไปแล้วววว จริงๆสลับๆกันก็ดีนะคะ น่ารักดี คิดแล้วเขิน55555555555
-
น่ารักๆๆๆที่สุด เขินนน อร๊ายยย ยิ้มทุกตอนเลยย งืออ รอเป็นแฟนกันนะคะ อิอิ :o8: :-[
-
ทีมรออันดาเสร็จน้องจูนนะคะ สลับไปเลยค้าาา น่ารักกกกก :-[
-
:pig4: :pig4:
-
เหมือนดูแมวน่ารักๆสองตัวเล่นด้วยกัน ชุ่มชื่นหัวใจไปหมด
-
วุ้ยๆ. น่ารักมุ้งมิ้งกันจริงๆ แต่อันดาตอนกรุ้มกริ่มนี่แอบดูแมนน้า. :hao3:
-
อ่านแล้วจะเป็นลมค่ะ :hao7:
-
อ่านแล้วใจเต้นแปลกๆ :impress2: :impress2: :impress2:
-
ฮืออออออออออออออออออออ :-[
-
เหมือนแมวสองตัวเล่นกันนัวเนียเลย
-
สำหรับเรา เราว่าอันดาเมะมากเลยเวลาอยู่กับจูนอ่ะ น่าร้ากกกกกกก
-
เราเนี่ยเขินแทน คือดี
-
จริงๆ ถ้าผลัดกันรุกรับสลับขั้วบ้างคงได้ฟิลอีกแบบ ก็แหม๋...เคมีคุณเขาได้ อิอิ
-
ถึงกับต้องล็อคอินมาตอบกันเลยทีเดียว หาแนวรับ-รับ ที่ประทับใจนั้นแสนยากกกกกก จากที่อ่านมาทั้งหมดมีแค่2 เรื่องเท่านั้นที่ตราตรึง และคิดว่าเรื่องนี้คงเป็นเรื่องที่3 แน่นอน โอยยยย แค่3 ตอนยังชอบบบขนาดนี้อ่ะ มันรู้สึกหอมกรุ่นแบบฟุ้งๆ เซ็กซี่ ดีต่อใจ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะฮับ จะตามติดเป็น Insidious เลย 55555 :mew3: :mew1:
-
นับจะรุกแล้วจ้า
-
✿ c h a p t e r 4
มือบางลูบกลีบกุหลาบสีแดงสดอย่างทะนุถนอมก่อนจะเสียบมันลงในแจกันใบเดียวกับเพื่อนๆของมันที่สภาพยังไม่เหี่ยวเฉา ส่วนดอกไหนที่เริ่มเฉาจาริญจะนำมันไปอบแห้งและใช้สำหรับเป็นที่คั่นหนังสือ
หนึ่งเดือนแล้วที่จาริญได้รับดอกกุหลาบสีแดงหนึ่งดอกจากอันดาทุกๆวัน
หนึ่งเดือนแล้วนับตั้งแต่วันแรกที่เราสองคนได้รู้จักกัน
หนึ่งเดือนแล้วที่ห้องของจาริญกลายเป็นห้องของเรา
ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและอันดาเป็นไปอย่างเรื่อยๆ เป็นความสบายใจของกันและกันอย่างที่อันดาเคยบอกไว้ตั้งแต่แรก
“เมี๊ยววว ~”
เสียงร้องของลูน่าเรียกให้จาริญหลุดจากห้วงความคิด เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลินๆเลยไม่ทันได้ยินว่าอันดากลับมาจากมหาวิทยาลัยแล้ว เจ้าแมวอ้วนขนฟูเข้ากับคนยากแต่พอเห็นหน้าอันดาทุกวันตอนนี้เลยสนิทกันไปแล้ว ถึงคนสวยจะพยายามเลี่ยงไม่เข้าใกล้เพราะแพ้ขนแมวก็เถอะ แต่ลูน่าก็ยังหาทางเข้าไปพันแข้งพันขาอยู่ดี
“ลูน่าไปหามามี๊นู่นไป ป่ะป๊าไม่เล่น ปวดหัว” อันดาใช้เท้ายันเจ้าขนฟูให้ออกห่าง ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟา ฝ่ายจาริญเมื่อได้ยินสรรพนามไม่เข้าหูถึงกับละมือจากสิ่งที่กำลังทำอยู่ทันที
“บอกว่าเราไม่ใช่มามี๊ไง เราเป็นป่ะป๊าของลูน่าต่างหาก อันอย่ามั่ว” ร่างบางมุ่ยหน้า บอกตั้งหลายครั้งแล้วแต่อันดาก็ยังสถาปนาตนเองเป็นพ่อของลูน่าและยกให้เขาเป็นแม่เสียอย่างนั้น เจ้าของจริงๆของลูน่าคือเขานะ เพราะฉะนั้นคนที่จะได้เป็นพ่อก็ต้องเป็นจาริญคนนี้ต่างหาก
“จูนต้องเป็นมามี๊อ่ะถูกแล้ว ส่วนเราเป็นป่ะป๊า เพราะเราเป็นผัว… โอ๊ยๆ ตีเราอีกแล้ว เจ็บนะ!” อันดารวบมือบางที่ประทุษร้ายเขาไม่หยุดไว้ จาริญแยกเขี้ยวขู่ฟ่อๆใส่
“จะตีให้ตายเลย พูดบ้าอะไรก็ไม่รู้เนี่ย ได้เราครั้งเดียวแต่เหลิงใหญ่เลยนะ”
“ครั้งเดียวแต่ก็ได้เหอะ” อันดายักคิ้วอย่างผู้ชนะ ถึงแม้ว่าตั้งแต่วันนั้นจูนจะไม่ยอมให้เขาทำอะไรมากไปกว่ากอด หอมแก้ม หรือว่าจูบ จริงๆก็มีช่วยทำให้กันบ้างแต่ก็ไม่ได้ไปถึงขั้นสุดเหมือนครั้งนั้นสักที ผ่านมาเป็นเดือนแล้วแต่คนตัวเล็กกว่าก็ยังไม่ยอมใจอ่อน
อย่าให้ต้องใช้กำลังปลุกปล้ำนะจาริญ มีลุกไม่ขึ้นกันไปข้างแน่ๆ
“เบื่ออันดาว่ะ แล้วเป็นอะไรถึงปวดหัว ?” จาริญเปลี่ยนเรื่องเพราะเมื่อกี้ได้ยินแว้บๆว่าอันดาบ่นปวดหัว ข้างนอกฝนตกด้วยอีกต่างหาก คงไม่ใช่เพราะตากฝนหรอกนะ
“สงสัยโดนฝนมั้ง ไม่ได้เอาร่มไปเลยต้องวิ่งฝ่าสายฝนที่ตกกระหน่ำขึ้นตึกเรียน”
“ยังจะมาพูดเล่นอีก เป็นหวัดแล้วหรือเปล่า”
เพราะอยู่ด้วยกันทุกวัน อีกทั้งยังรู้จักนิสัยใจคอกันประมาณหนึ่ง และจาริญก็รู้อีกนั่นแหละว่าอันดากระหม่อมบางป่วยง่าย แค่โดนฝนนิดๆหน่อยๆยังไม่ทันข้ามวันก็โดนหวัดกินแล้ว ครั้งนี้ก็คงจะไม่รอดเช่นกันเพราะเอามือจับดูเหมือนจะตัวรุมๆแล้วด้วย
“ไม่รู้ แต่ปวดหัว”
“ตัวอุ่นๆแล้วเนี่ย ไปอาบน้ำก่อนไหม เดี๋ยวเราทำข้าวต้มให้ กินแล้วจะได้กินยา”
อันดาส่ายหน้าและซุกหน้าลงกับไหล่ของคนตัวเล็ก กอดเอวบางไว้หลวมๆเหมือนอยากจะอ้อน จาริญลูบเส้นผมสีดำที่คลอเคลียไหล่ตนอยู่เบาๆ เวลาป่วยอันดาจะกลายเป็นแมวตัวโตขี้อ้อนกว่าปกติ แล้วก็ดื้อกว่าปกติด้วย
“ไม่ดื้อซี่ ~ อาบน้ำแล้วจะได้ออกมากินข้าวกินยาไง เค้าไม่อยากให้เธอป่วยนะ” จาริญงัดเอาคำพูดแทนตัวที่มักจะใช้เวลาอ้อนขออะไรสักอย่างจากอีกฝ่าย และมันได้ผลเสมอไม่ว่าครั้งไหน
“ขี้โกงนี่นา เธออ้อนแบบนี้เค้าก็ตายสิคะ” อันดามุ่ยหน้ายอมแพ้ ความน่ารักใดๆก็ตามบนโลกใบนี้ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก แต่ถ้าเป็นจาริญแล้วแค่กระพริบตาทีเดียวอยากได้ดาวอยากได้เดือนบนฟ้าอันดาคนนี้ก็แทบจะรีบหามาถวายให้
จาริญเป็นความอ่อนหวาน ช่างอ้อน ช่างเอาใจอย่างที่อันดาไม่เคยพบเจอจากใครมาก่อน ไม่แปลกเลยหากเขาจะชอบจาริญเอามากๆ
“ยอมแพ้เค้าเลย ไปอาบน้ำเร็ว ~”
“รู้แล้วๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
“อย่าเพิ่งสระผมนะอัน” จาริญบอกตามหลังไป รอจนกระทั่งคนกำลังจะเริ่มป่วยเดินหายเข้าไปในห้องนอนเลยพาตนเองมาที่ครัวเพื่อทำมื้อเย็น อันที่จริงแล้วเย็นนี้ตั้งใจว่าจะทำหมูทอดกระเทียมกับต้มยำทะเล แต่เพราะมีคนป่วยหนึ่งคนเมนูเลยต้องเปลี่ยนอย่างเลี่ยงไม่ได้
เพราะแบบนั้นข้าวต้มกุ้งน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดี อันดาชอบทานกุ้งแต่ว่าต้องแกะเปลือกออกทั้งหมดเพราะเจ้าตัวไม่อยากมือเลอะ และคนที่รับหน้าที่แกะกุ้งเวลาไปทานข้าวข้างนอกด้วยกันคือเขานี่แหละ
นอกจากไม่ชอบแกะเปลือกกุ้งแล้ว อันดายังแกะปูไม่เป็น แงะก้างปลาออกจากตัวปลาไม่เป็น ทำอะไรไม่เป็นสักอย่างจนน่าตี แต่นั่นก็เป็นความน่ารักอย่างหนึ่งของอันดา
จาริญไม่เคยดูแลใครแบบนี้มาก่อน แม้จะเป็นแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างแกะกุ้งให้หรือแม้กระทั่งอุ่นนมให้อันดาดื่มก่อนนอน แต่เขาก็มีความสุขมากจริงๆที่ได้ทำ
ร่างบางตั้งใจทำข้าวต้มอย่างสุดฝีมือ ปรุงรสให้เข้มหน่อยเพราะคนป่วยมักจะทานอะไรก็จืดไปหมด รอจนข้าวต้มกลิ่นหอมกรุ่นในหม้อเดือดอีกครั้งก่อนจะปิดเตา
แต่จนมื้อเย็นเรียบร้อยแล้วอันดาก็ยังอาบน้ำไม่เสร็จ นี่มันเกินครึ่งชั่วโมงแล้วนะ อาบน้ำนานอะไรขนาดนั้นเดี๋ยวยิ่งไม่สบายหนักกว่าเดิมหรอก จาริญบ่นในใจพลางเดินเข้ามาในห้องนอน คิดว่าถ้าอีกฝ่ายยังไม่ออกมาจากห้องน้ำจะเคาะเรียก
แต่ภาพที่จาริญเห็นคือร่างเพรียวบางที่นอนคุดคู้บนเตียง ใบหน้าสวยหลับตาพริ้ม สองแก้มแดงเรื่อคงจะเป็นเพราะพิษไข้ ลองจับดูแล้วแก้มร้อนผ่าวเชียว
“อัน ตื่นขึ้นมากินข้าวกินยาก่อน” ร่างบางนั่งลงบนเตียง เรียกคนที่พอได้ยินเสียงเขาก็ขยับเปลือกตายุกยิก แต่กว่าจะลืมตาได้ก็เกือบนาที ไม่พอยังนิ่วหน้าเอามือกุมหัวอีก
“ปวดหัวตุ้บๆเลย” เสียงแหบเอ่ยบอก หลังจากอาบน้ำเสร็จเกิดปวดหัวหนักกว่าเดิมเลยคิดว่าจะงีบสักหน่อยรอให้จาริญทำข้าวต้มเสร็จค่อยออกไป แต่กลายเป็นว่าเผลอหลับจริงไปตั้งนาน
จาริญมองคนป่วยอย่างสงสาร เสียงเหมือนเป็ดเสียแล้วอันดา จากแค่ปวดหัวเฉยๆน่าจะพ่วงอาการเจ็บคอมาด้วยแล้วคราวนี้
“เดี๋ยวเราไปตักข้าวต้มมาให้นะ อันจะได้กินข้าว”
“จูนป้อน”
คนป่วยเริ่มออกอาการอ้อน จาริญไม่อยากขัดใจเลยพยักหน้ายิ้มๆ ช่วยพยุงอันดาให้นั่งพิงหัวเตียง ก่อนจะหายออกไปข้างนอกครู่หนึ่งและกลับเข้ามาพร้อมกับถาดที่มีข้าวต้มร้อนๆ ยาลดไข้และน้ำ
ตอนป้อนข้าวก็ผ่านไปด้วยดีอยู่หรอกถึงจะทานไปไม่ถึงสิบคำ แต่ทานยานี่สิเรื่องใหญ่เพราะอันดาเป็นมนุษย์ที่ไม่ชอบยาทุกชนิดไม่ว่าจะเป็นยาน้ำหรือยาเม็ด ตอนนี้ถึงได้อิดออดทำท่าจะมุดลงผ้าห่มอย่างเดียว
“จูน ~ เราอยากนอนแล้ว”
“ไม่ได้นะ อันต้องกินยาก่อน”
อันดาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แก้มขาวๆแดงจัดอย่างน่าสงสาร มองยาทั้งสามเม็ดในมือของจาริญแล้วส่ายหน้าจนเส้นผมปลิว
“เราไม่อยากกินยา มันขม”
“อย่าดื้อ ถ้าไม่กินยาก็จะไม่หาย”
จาริญพูดเสียงดุ ยื่นทั้งน้ำและยาไปตรงหน้าคนป่วยแต่อันดาเบือนหน้าหนี เป็นตายร้ายดียังไงก็จะไม่ยอมเอายาเข้าปากเด็ดขาด
“อันดา หันหน้ามานี่”
“ไม่เอา”
พยาบาลจำเป็นถึงกับถอนหายใจกับความดื้อรั้นของอีกฝ่ายที่พอป่วยแล้วมีมากกว่าปกติหลายเท่าตัว ถ้าอันดาเป็นเด็กน้อยรับรองได้ว่าคงจะโดนจาริญตีเข้าให้สักทีจะได้หายดื้อ
ไม่มีทางเลือกแล้ว ลองแบบนี้ดูแล้วกัน ถ้ายังปฏิเสธอีกก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วนะอันดา
“ยาหนึ่งเม็ดแลกกับหนึ่งจูบ”
“….”
จาริญรอดูปฏิกิริยาของคนป่วยหลังจากพูดออกไปแบบนั้น อันดายังคงเงียบ แต่เห็นหรอกว่าแอบเหล่มอง ข้อเสนอของเขาน่าสนใจล่ะสิท่า
“หรือไม่เอา งั้น…”
“เอา!”
แทบจะหลุดขำพรืดกับอาการรีบตอบรับทันควัน อันดายอมหันกลับมาทั้งที่ยังทำหน้าบึ้ง จาริญขยับเข้าไปใกล้อีกนิดพร้อมทั้งจ่อยาเม็ดแรกเข้าที่ริมฝีปากบาง
คนป่วยยอมอ้าปากรับยาเม็ดแรกเข้าไปตามด้วยน้ำ พอกลืนลงไปได้ก็ทำหน้าผะอืดผะอมเหมือนจะอาเจียนออกมา จาริญเห็นแบบนั้นเลยประคองใบหน้าสวยและจูบที่ริมฝีปากฉ่ำน้ำ แค่แตะปากเฉยๆยังไม่ทันได้ทำอะไรมากกว่านั้น แต่มือของอันดาเริ่มล้วงเข้ามาใต้เสื้อแล้ว
จาริญแกล้งกัดปากคนจอมซนเบาๆก่อนจะผละออกมา ส่งยาอีกเม็ดให้ด้วยสายตาดุๆ คราวนี้อันดารีบส่งยาเข้าปากและเป็นฝ่ายโน้มคออีกฝ่ายลงมาประกบจูบด้วยตนเอง แตะลิ้นกับปากอิ่มของจาริญแต่คนตัวเล็กกว่ารู้ทันรีบเอียงหน้าหลบ
“จูนอ่ะ”
“ยังเหลืออีกเม็ดนึง”
อันดามองยาเม็ดสุดท้ายด้วยสายตาลำบากใจ แค่สองเม็ดแรกก็ทำให้รู้สึกขมปร่าไปทั้งปากแล้ว เขาทำใจยัดมันเข้าปากอีกไม่ไหวจริงๆ
“ไม่กินแล้วได้ไหม”
“กินเม็ดนี้แล้วเราจะยอมให้อันใช้ลิ้น”
วิธีการหลอกล่อของจาริญช่างร้ายกาจหาตัวจับยาก เพราะแค่พริบตาเดียวอันดาก็จัดการกับยาทั้งหมดอย่างรวดเร็ว ขืนเป็นแบบนี้ทุกวันมีหวังปากของจาริญคงได้บวมเจ่อทุกครั้งที่ป้อนยาให้คนป่วยแน่ๆ
“มานี่” อันดาตบที่หน้าขาตนเองเรียกให้อีกฝ่ายเข้ามาหา และในเมื่อรับปากออกไปแล้วจาริญเลยต้องยอมคลานขึ้นไปนั่งบนตัก โดยมีมือเรียวคอยกอบกุมสะโพกไว้แถมยังลูบไปมาอีกต่างหาก หมั่นไส้นักเลยทุบไหล่คนป่วยไปเสียหนึ่งที พอโดนประทุษร้ายเข้าหน่อยเลยทำโทษคนบนตักด้วยการเชยคางมนขึ้นและบดจูบลงมาทันที
กลีบปากอิ่มถูกงับเบาๆหลายครั้ง จาริญคิดว่ามันต้องช้ำแน่ๆ มือบางที่วางอยู่บนไหล่ของอันดาเริ่มลูบไปตามเนื้อผ้าเมื่อลิ้นอุ่นสอดแทรกเข้ามา เกี่ยวกระหวัดจนน้ำใสๆเริ่มไหลย้อยลงมาตามมุมปาก คนป่วยถอนริมฝีปากออกในเวลาไม่นานเพราะเริ่มหายใจไม่ทัน
แก้มของอันดาขึ้นสีแดงระเรื่อ หอบหายใจถี่ๆพิงหลังกับหัวเตียง แต่จาริญไม่หยุดแค่นั้น เรียวปากสีแดงสดที่บวมเล็กน้อยเหมือนผลเชอร์รี่ดึงดูดให้ลิ้มรสอย่างไม่รู้จักพอ อันดาครางแผ่วเพราะลิ้นซนของอีกฝ่ายยังคงหยอกล้อไปทั่วโพรงปาก ดวงตาเรียวหลับพริ้มเมื่อจาริญหยุดจูบหวานนั้นลง เปลี่ยนมาซุกไซร้จมูกและริมฝีปากไปตามซอกคอ
เสียงครางเบาๆทำให้จาริญอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามอง คนป่วยหน้าแดงจัดปรือตามองเขาอยู่เช่นกัน เป็นภาพยั่วยวนที่จาริญอยากจะฟัดอีกฝ่ายให้ช้ำ มือบางสอดเข้าใต้สาบเสื้อที่เป็นเพียงเสื้อยืดตัวใหญ่ สัมผัสผิวกายอุ่นจนเกือบร้อนเพราะพิษไข้
“อ๊ะ…จูน” อันดาเผลอบีบสะโพกกลมเมื่อฟันคมงับลงที่ผิวเนื้อบริเวณเหนือไหปลาร้า จาริญไม่หยุดความซุกซนไว้แค่นั้น มือบางลูบไล้ขึ้นสูงเรื่อยๆและสะกิดยอดอกเล็กเบาๆ
อันดารู้สึกไวจริงๆ แค่ลากปลายนิ้วผ่านเท่านั้นเม็ดเล็กๆตรงกลางอกก็แข็งขึ้นมาแล้ว
“รู้สึกแล้วเหรอ”
“จูนอย่า…”
คนป่วยร้องห้ามเสียงกระท่อนกระแท่น แรงประท้วงแทบจะไม่มีตอนที่จาริญแกล้งขยับสะโพกจนส่วนที่แนบชิดกันอยู่เสียดสีกันจนรู้สึกได้ จากตัวร้อนเพราะพิษไข้อยู่แล้วอันดายิ่งร้อนรุ่มเข้าไปใหญ่ แต่ใบหน้าหวานของคนบนตักกลับมีรอยยิ้มซุกซนอย่างกำลังนึกสนุกอะไรบางอย่าง
“อันสวยจัง ดูสิแก้มแด๊งแดง” จาริญเกลี่ยนิ้วกับแก้มนุ่มที่เปลี่ยนเป็นสีเหมือนมะเขือเทศสุก ปากอิ่มจูบบนแก้มทั้งสองข้างของอันดา
“อยากทำอ่ะ แต่อันไม่สบายอยู่” เจ้าแมวอ้วนตัวแสบแกล้งทำเป็นทำหน้าเสียดาย ก่อนจะขยับลงจากตักของคนป่วย
“จะแกล้งกันใช่ไหมจูน”
“เอาไว้ถ้าอันหายป่วยค่อยทำละกันเนอะ”
จาริญเก็บชามข้าวต้มและแก้วน้ำลงในถาดเดินออกจากห้องไป ก่อนปิดประตูยังไม่วายยิ้มหวานให้อีกต่างหาก
“รีบๆหายล่ะอันดา”
“จำไว้เลยนะจูน!”
อันดาตะโกนตามหลัง ก่อนจะไอค่อกแค่กเพราะระคายคอ รอให้เขาหายก่อนเถอะจะฟัดจนลุกจากเตียงไม่ได้เลยตัวแสบ
*****
เพราะยังไม่หายป่วยวันนี้อันดาเลยต้องหยุดเรียน หลังจากทานยาลดไข้เมื่อคืนนี้ตัวก็ไม่ร้อนอีกแต่ยังมีน้ำมูกและไออยู่ จาริญลังเลว่าจะทิ้งคนป่วยไว้ที่ห้องคนเดียวและไปเรียนดีหรือเปล่า อันดายิ่งทำอะไรเองไม่เป็นอยู่ด้วย ถ้าเกิดหิวหรือว่าอยากได้อะไรขึ้นมาจะทำยังไงดี
“ลูน่าออกไปห่างๆได้ป่ะ แสบจมูก!”
“เมี๊ยว!”
ทิ้งไว้หนึ่งคนกับอีกหนึ่งตัวก็น่ากลัวว่าจะฆ่ากันตาย เพราะอันดาใช้เท้ายันเจ้าลูน่าให้ถอยออกไปห่างๆ ส่วนลูกชายของจาริญก็ตอบโต้ด้วยการตะปบเท้าคนที่แกล้งมันเต็มแรง
“จูน ลูน่าข่วนเรา”
“ลูน่าอย่าแกล้งอันสิ อันไม่สบายอยู่”
พอโดนดุแมวตัวขาวขนฟูก็ร้องเมี๊ยวเหมือนน้อยใจ แต่ก็ยอมเดินไปนอนที่เบาะนอนของตนเองแต่โดยดี จาริญนั่งลงบนโซฟาข้างๆกับคนป่วย อันดาจามออกมาอีกครั้งเขาเลยรีบส่งทิชชู่ให้แทบไม่ทัน
ดีนะที่เมื่อคืนทานยาดักไว้ก่อนแล้ว ไม่อย่างนั้นคงจะติดไข้แน่ๆเพราะจูบกันตั้งนานขนาดนั้น
“ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่หายเราว่าไปหาหมอดีกว่า ฉีดยาสักเข็มจะได้หายไวๆ” จาริญพูดอย่างเป็นห่วง แต่อีกฝ่ายส่ายหน้าทันที
“ไม่เอา ทำไมเราต้องฉีดยาด้วย”
“กลัวเข็มเหรอ ?”
อันดาไม่ตอบแต่จบบทสนทนาด้วยการหยิบรีโมตมากดเปลี่ยนช่องทีวีแทน วันนี้จาริญได้รู้ความลับอีกอย่างแล้วว่าอันดากลัวเข็ม
จริงๆอันดาก็กลัวทุกอย่างนั่นแหละ กลัวความมืด กลัวผี กลัวงู กลัวตุ๊กแก ขนาดวันก่อนเจอเข้ากับจิ้งจกตัวเล็กๆในห้องน้ำยังร้องลั่น แต่จาริญกลับคิดว่านั่นเป็นความน่ารักของอันดา
จาริญชอบเวลาที่นั่งดูหนังผีด้วยกันและอันดากลัวจนต้องซุกหน้าลงกับไหล่ของเขา
ทั้งๆที่ตนเองกลัวผีก็ยังจะนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ลุกไปไหน โดยให้เหตุผลเพียงแค่ว่าเพราะจาริญชอบดูเลยอยากนั่งดูเป็นเพื่อน
“จูนไม่รีบไปเรียนเหรอ เดี๋ยวก็สายหรอก”
จาริญมองนาฬิกาข้อมือ เขามีเรียนในอีกหนึ่งชั่วโมงและเรียนเสร็จตอนห้าโมงเย็น
“อันอยู่คนเดียวได้หรือเปล่า ถ้าหิวในตู้เย็นมีข้าวต้มอยู่ เอาออกมาแล้วก็อุ่นไมโครเวฟ ทำได้ใช่ไหม ?”
“เราอยู่ได้ จูนไปเรียนเถอะ”
ร่างบางพยักหน้า หยิบหนังสือและกุญแจรถขึ้นมาถือไว้เตรียมจะออกจากห้อง แต่อันดาเรียกไว้เสียก่อน
“มาจุ๊บก่อนค่ะ”
จาริญยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บปากอีกฝ่ายเบาๆ อันดายิ้มพลางลูบผมคนตัวเล็กกว่า
“วันนี้เราไม่มีดอกกุหลาบให้จูน ขอโทษนะ” เพราะปกติแล้วอันดาจะแวะร้านดอกไม้ร้านประจำหลังจากกลับจากมหาวิทยาลัย ต่อให้เป็นวันเสาร์อาทิตย์ก็ยังจะขับรถไปเพื่อซื้อดอกกุหลาบให้จาริญวันละหนึ่งดอกอย่างสม่ำเสมอ
“ไม่เป็นไรครับ อันป่วยอยู่นี่นา” จาริญส่ายหน้าและยิ้มตอบ กำชับคนป่วยอีกทีว่าให้พักผ่อนเยอะๆ เลิกเรียนแล้วจะรีบกลับมา ย้ำอยู่หลายครั้งจนอันดาไล่ว่ารีบไปเรียนได้แล้วไม่อย่างนั้นคงจะสายจริงๆแน่
จาริญไม่ชอบหรอกเวลาที่อันดาป่วย แต่การที่มีใครสักคนให้คอยเป็นห่วงแบบนี้เป็นความรู้สึกที่เขาชอบมากจริงๆ
*****
“มาช้านะจูนวันนี้” เพื่อนสนิทคนเดิมอย่างปันปันเอ่ยทักขึ้นเมื่อจาริญนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆ เข้ามาในห้องเรียนได้เฉียดฉิวทันอาจารย์เข้าสอนพอดี
“มัวแต่ดูแลคนป่วยอยู่น่ะสิ”
“อันดาคนสวยน่ะเหรอ ?”
จาริญพยักหน้าตอบเพื่อน ปันปันและเพื่อนร่วมคณะหลายคนของเขารู้จักอันดาเพราะพักหลังมานี้อีกฝ่ายชอบมานั่งรออยู่ที่ใต้คณะบ่อยๆ ทุกคนรู้จักอันดาในฐานะเพื่อนและรูมเมทของเขา
“คนสวยไม่สบายเหรอเนี่ย สงสารจัง” ปันปันทำหน้าเศร้า เพื่อนต่างคณะของจูนคนนั้นตัวบางนิดเดียว ผิวขาวๆหน้าสวยๆ แค่คิดว่าคนสวยกำลังไม่สบายจิตใจเธอก็พลอยห่อเหี่ยวไปด้วย
“ไม่น่าสงสารหรอก ป่วยแล้วดื้อ น่าจับตี” จาริญบ่นอย่างไม่คิดอะไร แต่หญิงสาวกลับหรี่ตามองอย่างจับผิด
“ถามจริงๆนะจูน”
“ว่า ?”
“เธอกับอันดาเป็นอะไรกัน ?”
จาริญชะงักไปเล็กน้อย ใช้เวลาประมวลผลคำถามของเพื่อนสนิทครู่หนึ่งก่อนจะตอบ
“ก็เป็นเพื่อนไง”
“แต่เราเห็นอันดาหอมแก้มเธอ”
โชคดีว่าอาจารย์เริ่มสอนแล้ว บทสนทนาเลยจบลงแค่นั้น ไม่ใช่แค่ปันปันหรอกแต่เพื่อนคนอื่นก็เห็นว่าอันดาถึงเนื้อถึงตัวกับเขาหลายครั้ง แต่เพราะบอกว่าเป็นเพื่อนเลยไม่มีใครติดใจถามอะไร จะมีก็แต่ปันปันที่เป็นเพื่อนสนิทที่สุดและเธอคงไม่เชื่อเท่าไหร่ว่าเขากับอันดาเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ
จาริญเองก็ตอบไม่ได้ว่าระหว่างเขาและอันดาเป็นความสัมพันธ์แบบไหนกันแน่ เราอยู่ด้วยกัน จูบกัน มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน แต่ไม่มีแม้กระทั่งชื่อเรียกของสถานะที่เป็นอยู่ด้วยซ้ำ
แต่เพราะต่างคนต่างพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่เลยไม่มีใครพูดอะไรถึงเรื่องนี้ ตอนนี้มันก็ดีอยู่แล้วในความคิดของจาริญ
หากถามออกไปแล้วจะทำให้ระหว่างเราเปลี่ยนไปหรือไม่ นั่นคือสิ่งที่จาริญกลัวที่สุด
tbc.
เรื่องนี้ไม่ดราม่าค่ะไม่ต้องห่วงน๊า มีแค่น้องๆลวนลามกันไปวันๆ
#กุหลาบแดงกับแมวขาว
-
น่ารักกันทั้งหมดเลย :mew1:
-
น่ารักจังคู่นี้ :o8:
-
จงลวนลามกันต่อไป อย่ามีเลยดราม่ามันไม่ดี อิอิ
-
น่ารักกกกกก ชอบบบบบ :impress2:
-
เปงแฟนกันเลย เปงแฟนกันเลย
น่ารักกกกกกกมากกกกก
จูนดูแลอันดาดีจังเลย ><
คนแต่งมาอัพทุกวันเลย น่ารักจังเลยค่ะ
แบบนี้คนอ่านอย่างเค้าเคยตัวแย่เลย ฮืออออ
-
:mew1: :mew1:
-
แง้ เขินๆ เป็นแฟนกันเยย จะได้น้วยๆเต็มที่ 555 :o8: :-[
-
งือออ ชอบค่ะ ไม่ค่อยได้เจอแนวนี้
อันดาได้กินแล้วควรให้จูนได้กินบ้างดีมั้ยน้าาา
เป็นแฟนกันเลยดีกว่าจะได้น้วยกันได้เต็มที่ :hao6:
-
แงงงงงงงงงงงงงง น่ารักอ่านละเขินทุกตอนเลย
ขอให้ไม่มีดราม่าอะไรนะคะ หนูกลัวว
-
แงงงงงงงงงงงงงง น่ารักอ่านละเขินทุกตอนเลย
ขอให้ไม่มีดราม่าอะไรนะคะ หนูกลัววววว
-
ฮืออละมุน
กลัวมาม่าจัง :z3:
-
คู่นี้อ้อนกันไปมา น่าเอ็นดูอ่า
-
รีบเป็นแฟนกันได้แล้ว
-
✿ c h a p t e r 5
“เธอจ๋า ~ เค้าหิว”
เสียงอ้อนๆดังขึ้นทันทีเมื่อจาริญก้าวเท้าเข้ามาในห้อง และพอเขาชูมือข้างที่หอบหิ้วถุงขนมจากร้านดังอยู่ อันดาก็ทำตาโตอย่างดีใจ รีบคว้าถุงขนมไปนั่งบนโซฟาทันที
“เราชอบกินชูครีมที่สุด!”
“เพราะรู้ไงถึงซื้อมาให้”
จาริญยิ้มอย่างเอ็นดูคนที่กัดชูครีมลูกโตเข้าไปคำใหญ่ ครีมสีเหลืองนวลเลอะบริเวณมุมปาก อันดากำลังจะแลบลิ้นออกมาเลียแต่ยังช้ากว่านิ้วเล็กของคนข้างๆที่ปาดเช็ดครีมนั้นออกและส่งเข้าปากตนเอง
ทำอะไรชวนสยิวแบบนั้นแล้วยังจะมายิ้มหวานใส่อีก นี่มันยั่วกันชัดๆเลยนะจาริญ
“อยากจูบเราก็บอกดีๆสิ”
“ใครจะอยากจูบตัว แล้วนี่เป็นยังไงบ้าง ไหนดูซิ”
อันดายื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ ให้คนตัวเล็กกว่าได้แตะจับแก้มและลำคอเพื่อวัดอุณหภูมิร่างกาย จาริญขมวดคิ้วน้อยๆเมื่อพบว่าคนป่วยกลับมาตัวรุมๆอีกแล้ว
“ทำไมตัวอุ่นๆ ไข้กลับป่ะเนี่ยอัน”
“ไม่รู้อ่ะ แต่รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวยังไงบอกไม่ถูก” อันดาตอบและยัดชูครีมคำสุดท้ายเข้าปาก คิดว่าอาการป่วยคงจะทุเลาแต่ที่ไหนได้เหมือนจะเป็นไข้ขึ้นมาอีกรอบ ต้องเป็นเพราะตอนที่จาริญไปมหาวิทยาลัยเขาแอบหยิบน้ำอัดลมในตู้เย็นไปดื่มในห้องนอนที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำแน่ๆ
“วันนี้อย่าเพิ่งอาบน้ำละกัน เช็ดตัวเอาดีกว่า”
“จูนเช็ดตัวให้เราหน่อยน๊า”
อันดาป่วยแล้วทำให้รู้สึกเหมือนมีลูกยังไงอย่างนั้น ลูน่าเวลาไม่สบายยังไม่ดื้อ ไม่เอาแต่ใจขนาดนี้เลย แต่ดูเจ้าแมวตัวโตสิ ทั้งอ้อนทั้งดื้อจนเขาคิดหาคำปฏิเสธไม่ทันแล้ว
“เราเคยขัดใจอันด้วยเหรอ”
“ไม่ค่ะ เธอตามใจเค้าทุกอย่างเลย รักจูนที่สุดเลยนะ”
จาริญใจเต้นแรง หน้าร้อนเหมือนจะไหม้อยู่แล้ว แต่ริมฝีปากของอันดาที่แตะลงมาเบาๆบนปากของเขายังทำให้ใจเต้นแรงได้ไม่เท่ากับคำว่ารักที่อีกฝ่ายพูดออกมา
*****
นาฬิกาเรือนสวยที่แขวนอยู่บนผนังบอกเวลาสองทุ่มครึ่ง จาริญอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนเรียบร้อยแล้ว กำลังจะเช็ดตัวให้คนป่วยที่นอนพิงหัวเตียงเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ ร่างบางวางอ่างใสสำหรับใส่น้ำอุ่นลงที่โต๊ะข้างเตียง ก่อนจะดึงสมาร์ทโฟนออกจากมือของอันดา
“เช็ดตัวก่อน” จาริญบอกพร้อมทั้งขยับเข้ามาใกล้เพื่อถอดเสื้อของคนป่วยออก อันดาให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ไม่นานนักเสื้อยืดก็ถูกถอดออกไปอวดผิวกายขาวๆท่อนบน และส่วนล่างที่มีเพียงกางเกงขาสั้นตัวเล็กปกปิดอยู่ กางเกงผ้ายืดสั้นปิดก้นมาหน่อยเดียว แถมยังรัดอีกต่างหาก เลยทำให้เห็นสะโพกสวยได้อย่างชัดเจน
จาริญหน้าแดงไปหมด พยายามจะไม่มองแล้วแต่สายตาก็เผลอไปเห็นเข้าทุกที ขาขาวๆของอันดา สะโพกตึงภายใต้กางเกงขาสั้น เรื่อยขึ้นมาจนถึงหน้าท้องแบนราบ และสะดือเรียวที่มีจิวสีเงินเจาะไว้
ถึงได้บอกว่าอันดาน่ะฮอตมาก
“มองอะไรคุณ เช็ดตัวสิ” อันดาพูดแหย่คนแก้มแดง จาริญถึงได้เลิกแอบมองอะไรที่ไม่ควรมองและเริ่มลงมือเช็ดตัวเสียที
ผ้าเนื้อนิ่มชุบน้ำอุ่นหมาดๆเช็ดไปตามแขนเรียวอย่างเบามือ จากนั้นเปลี่ยนมาเช็ดที่ลำคอและเนินอก ถึงจะพยายามเช็ดเบาๆแต่สัมผัสระคายจากผ้าก็ยังทิ้งรอยแดงไว้บนผิวขาวจัดเมื่อลากผ่าน จาริญไม่ได้ตั้งใจแต่ทุกครั้งที่เผลอเช็ดผ่านยอดอกมักจะได้ยินอันดาครางเบาๆในลำคอทุกครั้ง
จาริญทำเป็นไม่สนใจหลับหูหลับตาเช็ดลงมาจนถึงหน้าท้องแบนราบ เสียงลมหายใจติดขัดจากคนป่วยทำให้พาลรู้สึกปวดมวนท้องน้อยไปด้วย จาริญมือสั่นตอนที่ลากผ้าเปียกชื้นผ่านแอ่งสะดือของอีกฝ่าย และเขาคงจะทำให้ความอดทนของอันดาสิ้นสุดลงในตอนนั้น
“จูน…”
“อือ”
“ไม่ไหวแล้ว อึดอัด” ไม่พูดเปล่าอันดายังจับมือบางให้สัมผัสกับส่วนที่ดันเนื้อผ้ากางเกงออกมาจนเห็นเป็นรูปร่างชัดเจน ดวงตาเรียวช้อนขึ้นมองร่างบางอย่างออดอ้อน
“ช่วยเราหน่อย นะคะ…”
จาริญมองใบหน้าสวยที่แสดงถึงความทรมานอย่างเห็นได้ชัด เม้มปากอย่างชั่งใจ แต่พอคิดๆดูแล้วว่าเขาและอันดาไม่ใช่คนอื่น และเรื่องแบบนี้ก็เป็นเรื่องธรรมชาติของคนที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน สุดท้ายเลยยอมพยักหน้า
“คนดี ใช้ปากให้เรานะ” อันดาลูบผมนุ่มของคนที่ขยับตัวลงไปอยู่ข้างล่าง กางเกงทั้งตัวนอกและตัวในปลิวหายไปจนเปลือยเปล่าทั้งตัว คนสวยถึงกับสูดปากเมื่อกลีบปากนุ่มๆจูบลงที่กลางกายของเขา
จาริญกอบกุมแท่งเนื้อสีชมพูอ่อนด้วยมือก่อนเป็นอันดับแรก รูดรั้งจนเห็นส่วนหัวสีเข้มกว่าโผล่ออกมาก่อนจะก้มลงครอบครองด้วยริมฝีปากจนสุดความยาว ไล้เลียเหมือนกำลังลิ้มรสไอศกรีมแท่งโปรด ดูดย้ำหนักๆบริเวณส่วนหัวที่ไวต่อความรู้สึก
“อ๊ะ…อ๊า…จูน” อันดาสอดมือเข้าขยุ้มเรือนผมสีน้ำตาลเข้ม แอ่นสะโพกสวนรับจังหวะการใช้ปากของอีกฝ่าย ไม่นานดีภายในท้องก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีคลื่นลูกใหญ่หมุนวน ก่อนที่ของเหลวสีขุ่นจะไหลทะลักเต็มโพรงปากเล็ก
“อ๊า!” ร่างเพรียวบางกระตุกเกร็ง ปลดปล่อยออกมาทุกหยาดหยด ซึ่งจาริญก็ไม่รังเกียจกลืนลงคอไปทั้งหมด บางส่วนไหลย้อยลงมาตามมุมปากเป็นภาพที่น่ามองเหลือเกินเมื่อคนน่ารักเงยหน้าขึ้นมาจากหว่างขาเรียว
จาริญขยับขึ้นคร่อมร่างขาวจัด ประกบจูบแลกเปลี่ยนรสชาติหวานปนเฝื่อนให้คนใต้ร่างได้ลิ้มรสด้วย เรียวลิ้นกระหวัดเกี่ยวพันกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เสียงแลกน้ำลายดังชัดในโสตประสาท ทั้งขบและดูดริมฝีปากของกันและกันจนบวมเจ่อ
แมวตัวขาวจอมซนดูดเม้มทิ้งร่องรอยสีกุหลาบไว้บนลำคอของอันดา ปลายลิ้นชื้นลากเลียหน้าอกขาว โฉบริมฝีปากดูดกลืนยอดอกสีชมพูเสียงดังจ๊วบสลับกับใช้ฟันครูดเบาๆเพื่อสร้างความเสียวซ่าน
“จูน…อ๊า…เราเสียว” อันดาโอบกอดแผ่นหลังของคนด้านบน แอ่นอกเข้าหาริมฝีปากอิ่มที่ปรนเปรอยอดอกของเขาจนรู้สึกเจ็บตึง จาริญยืดตัวขึ้นเพื่อถอดเสื้อนอนของตนเองออกไป จากนั้นแนบตัวลงกอดผิวกายอุ่นๆของคนป่วยไว้ เนื้อแนบเนื้ออย่างแนบชิดจนแทบไม่มีช่องว่าง
จาริญเริ่มขยับตัวทั้งแบบนั้น ทำให้ยอดอกทั้งสองคู่เสียดสีกันไปมา เม็ดยอดอกเต่งผลิบานเต็มที่เรียกความรู้สึกปวดหนึบให้คั่งค้างบริเวณกลางกาย
อันดาเอื้อมมือมาด้านหลังเพื่อถอดกางเกงนอนและชั้นในของคนบนร่างออก เมื่อเปลือยเปล่ากันทั้งคู่มือเรียวจึงตะปบเข้าที่ก้นกลม กดให้ช่วงล่างแนบชิดกันก่อนจะขยับสะโพก
“อ๊ะ…อื้อ” จาริญครางเมื่ออีกฝ่ายลุกขึ้นนั่งโดยที่ยังประคองเขาไว้ ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าอันดาเป็นเบาะรองให้เขานั่งทับขาอยู่ ลมหายใจของร่างบางติดขัดเมื่อฝ่ามือเรียวกำแท่งเนื้อขนาดพอเหมาะเข้าด้วยกัน ส่วนปลายแตะโดนกันทำให้น้ำเหนียวข้นไหลเยิ้มเชื่อมกันจนแยกไม่ออกว่าของใครเป็นของใคร
“อื้อ…เสียวจัง” อันดาเชิดหน้าขึ้นทั้งที่มือยังทำหน้าที่ขยับขึ้นลงอย่างไม่มีบกพร่อง จาริญกอดอีกฝ่ายเอาไว้พร้อมทั้งจูบซับไปทั่วลำคอระหง ส่วนบอกอารมณ์ด้านหน้าพองขยายเต็มมือสวย อันดาชักรูดมันอีกเพียงไม่กี่ครั้งน้ำรักก็พุ่งพรวดออกมาจากส่วนปลายพร้อมๆกัน
ใบหน้าหลังจากเพิ่งเสร็จสมของอันดาสวยเย้ายวนมากเสียจนจาริญไม่อาจละสายตา ร่างบางดันคนป่วยให้นอนลงและขยับขึ้นคร่อมอีกครั้ง กลิ่นฟีโรโมนจากร่างข้างใต้หอมเชิญชวนให้สัมผัสร่างกายสวยงามนั้น จาริญลากริมฝีปากไปทั่วเรือนร่างขาวจัด
หยอกล้อกับจิวสีเงินที่สะดือเรียวสวย ใช้ฟันงับลงไปเบาๆจนอันดาแอ่นตัวขึ้น ไม่เว้นแม้แต่ซอกขาด้านในที่จาริญจับให้ตั้งชันและทิ้งร่องรอยไว้บริเวณนั้น
“อันดา ตรงนี้แฉะด้วยล่ะ” นิ้วของจาริญคลึงรอบๆช่องทางสีหวาน น้ำหล่อลื่นตามธรรมชาติหลั่งออกมาจากตรงนั้นจนเปียกแฉะ เพียงแค่แกล้งกดนิ้วลงไปเบาๆโพรงนุ่มหยุ่นก็ขมิบรัดในทันที
“อ๊ะ…จูน ไม่…อย่าเลีย…อ๊า!” มือเรียวของอันดาจิกทึ้งผ้าปูที่นอนเมื่อสะโพกอิ่มถูกรั้งขึ้นสูงก่อนที่ลิ้นนุ่มๆจะแตะลงที่รอยจีบ ความอุ่นชื้นเลียรอบๆช่องทางสีพีชก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปข้างใน แยงลิ้นเข้าออกจนโพรงแคบหลั่งน้ำลื่นๆออกมาเยอะกว่าเดิม แรงบีบรัดที่ปลายลิ้นทำให้จาริญครางเบาๆอย่างพอใจ
ใบหน้าหวานผละออกมาพลางเลียริมฝีปากตนเอง มองคนใต้ร่างเห็นว่าอันดามีน้ำตาคลอ ทั้งน่าสงสารและน่ารังแกในคราวเดียว จาริญจุมพิตอย่างอ่อนโยนที่หน้าผากของอีกฝ่าย
“อยากให้ทำต่อไหมคะ” จาริญแกล้งถาม ไล้ปลายนิ้วบนแก้มขาวที่แดงจัด อันดาไม่ตอบคำถามแต่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความต้องการแทนคำตอบได้ดีอยู่แล้ว
จาริญมอบจูบให้คนหน้าสวยอีกครั้ง ขนอ่อนลุกชันไปทั่วทั้งร่างเมื่อแขนเรียวยกขึ้นโอบรอบคอและลูบเบาๆไปตามลาดไหล่ คลอเคลียริมฝีปากกับปากบางที่บวมช้ำพลางเลื่อนมือลงบีบสะโพกของอันดา ช่องทางอุ่นด้านล่างยังคงชุ่มฉ่ำ ทำให้จาริญสามารถสอดนิ้วแรกเข้าไปได้อย่างง่ายดาย
“จูน…อื้อ”
“แน่นจังเลย”
นิ้วของจาริญสอดเข้าไปจนสุดข้อและเริ่มขยับช้าๆ เมื่อเพิ่มนิ้วที่สองเข้าไปช่องทางอุ่นยิ่งตอดรัดตุบๆ เคยทำแบบนี้ให้อันดาตั้งหลายครั้งแล้วก็ยังรัดแน่นทุกครั้ง เสียงเฉอะแฉะกระตุ้นให้จาริญกระแทกนิ้วเร็วขึ้น สะโพกของอีกฝ่ายขยับสวนตามจังหวะการขยับนิ้ว
เพราะอันดาขยับสวนขึ้นมาเลยทำให้ส่วนหน้าเสียดสีกัน จาริญหลุดเสียงครางออกมาพร้อมทั้งขยับเอวไปพร้อมๆกัน
“เสียว…อ๊ะ…อันดา”
“จูน…อ๊า…แรงอีก”
เสียงหวานๆร้องขอ แถมดวงตาเรียวยังมองอย่างอ้อนวอน จาริญยอมตามใจคนสวย ดึงนิ้วออกมาเล็กน้อยและกระแทกเข้าไปใหม่ทั้งที่ยังไม่หยุดขยับสะโพกให้ทั้งหน้าขาและแท่งเนื้อสัมผัสกัน รู้สึกดีมากจนท้องน้อยบิดเกร็งไปหมด
อันดากอดคนด้านบนไว้แน่น ขยับร่างกายบดเบียดเข้าหากันจนแนบชิด เสียวซ่านทั้งส่วนอ่อนไหวด้านหน้าและช่องทางข้างล่างที่โดนปรนเปรอด้วยนิ้ว เสียงครางแหบพร่าของจาริญทำให้รู้ว่าแมวน้อยของเขากำลังจะเสร็จในไม่ช้า อันดาประคองก้นกลมไว้เพื่อให้ทุกส่วนแนบชิดกันมากขึ้น
ริมฝีปากบางแนบจูบลงบนลำคอขาว และยิ่งเขาแกล้งใช้ฟันงับจนเป็นรอยเขี้ยว จาริญยิ่งกระแทกนิ้วเร็วและแรงขึ้นจนตัวสั่นคลอนไปด้วยกันทั้งคู่
“ใกล้แล้ว…อ๊า…ใกล้แล้วจูน”
“อัน…อ๊ะ…อ๊า…อันจ๋า”
ร่างสวยเย้ายวนกอดก่ายขยับโยกเข้าใส่กันอย่างเร่าร้อน เสียงหวานครางประสานกัน ก่อนที่หน้าท้องขาวเนียนจะเปรอะเปื้อนด้วยกันทั้งคู่เพราะน้ำรักที่แตกพรูออกมาอย่างมากมาย ทั้งคนป่วยและพยาบาลจำเป็นตัวเบาหวิวเพราะความอึดอัดถูกปลดปล่อย
อันดาทิ้งตัวลงนอนแผ่อย่างหมดแรง มือสวยลูบหลังคนที่ยังนอนทับอยู่บนร่าง เสียงบ่นงุ้งงิ้งว่าเหนื่อยของจาริญทำให้ต้องจูบปลอบเบาๆที่ขมับชื้นเหงื่อ
“ต้องอาบน้ำอีกรอบแล้วมั้ง เลอะหมดเลย”
จาริญเงยหน้าขึ้นมองคนพูดและค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น คราบเหนียวเหนอะเปื้อนบริเวณหน้าท้องลงไปจนถึงต้นขา ร่างบางเอี้ยวหยิบทิชชู่ในกล่องข้างหัวเตียงมาเช็ดทำความสะอาดให้ทั้งตนเองและคนป่วย ตัวของอันดาเย็นลงแล้วและยังมีเหงื่อซึมตามใบหน้าอีกด้วย
วิธีการรักษาตามแบบฉบับของจาริญดูเหมือนจะได้ผลกว่าทานยาเสียอีก
“อาบไม่ได้ เดี๋ยวไข้จะกลับ แล้วยังครั่นเนื้อครั่นตัวอยู่ไหม”
“ไม่แล้ว สงสัยได้ยาดี”
คนสวยยิ้มร่า จาริญยีเส้นผมสีดำจนยุ่งเหยิงอย่างหมั่นไส้ เลยโดนอันดาพลิกตัวขึ้นมาใช้มือจี้เอวจนดิ้นพล่านเพราะจั๊กจี้ เสียงหัวเราะดังไปทั่วห้องกว้างอยู่พักใหญ่ พอเหนื่อยด้วยกันทั้งคู่ก็นอนกอดกันกลมใต้ผ้าห่ม ผลัดกันจุ๊บหน้าผากคนละที
“อันดารักจูนนะ”
จาริญไม่รู้หรอกว่าคำว่ารักของอันดาหมายความว่ายังไงหรือว่าเป็นความรักแบบไหน แต่เขาก็ตอบอีกฝ่ายกลับไปด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
“จูนก็รักอันดาเหมือนกันนะ”
*****
วันนี้เป็นวันเสาร์และอันดาหายป่วยแล้ว ช่วงบ่ายเลยพากันมาเดินซื้อของที่ห้างสรรพาสินค้า ตกลงกันว่าจะทานข้าว จากนั้นก็ไปดูหนังสักเรื่องและค่อยซื้อของเป็นอย่างสุดท้าย และเป็นนิสัยของอันดาที่ชอบโอบเอวคนข้างกายเป็นเรื่องปกติเหมือนอย่างทุกครั้งที่ออกมาข้างนอกด้วยกัน
แต่สำหรับจาริญแล้วยังมีความเขินอยู่เล็กน้อย พยายามจะเบี่ยงตัวหนีอยู่เรื่อย
“อัน ~ ไม่ต้องโอบเราก็ได้”
“ไม่เอา เดี๋ยวจูนหาย” อันดาส่ายหน้า แขนเรียวยิ่งโอบเอวบางเข้าหาตัวมากขึ้น จาริญมองเขาและยู่ปากใส่ คนสวยหัวเราะพลางดึงฮู้ดขึ้นมาสวมให้คนตัวเล็กกว่าอย่างแกล้งๆ วันนี้แมวน้อยใส่ฮู้ดตัวใหญ่สีเทาและกางเกงขาห้าส่วนสีเบจ จาริญแต่งตัวเหมือนเด็กน้อยตามสไตล์ของเจ้าตัว อย่างกับเด็กมอปลายมากกว่าคนที่เรียนมหาวิทยาลัยแล้ว
ทุกๆอย่างที่เป็นจูนน่ารักมากๆเลย
“อันดาทำไมดื้อจัง” มือบางบิดแก้มคนเอาแต่ใจ อันดาแกล้งร้องโอดโอยทั้งที่ไม่ได้เจ็บอะไรเลยสักนิด ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในที่สาธารณะเขาจะเอาคืนด้วยการฟัดแก้มกลมๆนั่นเสียเลย
“ดื้อแล้วรักไหมคะ”
“หิวแล้ว กินอาหารญี่ปุ่นกัน”
จาริญทำเป็นไม่ได้ยินแต่แก้มแดงเป็นมะเขือเทศแล้ว เปลี่ยนเรื่องด้วยการเดินลิ่วไปยังร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง อันดายิ้มและรีบก้าวตามไปติดๆ
“อยากกินซาชิมิ” หลังจากเลือกเมนูอาหารอยู่นาน อันดาลงความเห็นกับตนเองว่าอยากจะทานปลาดิบแต่ความอยากของเขากลับได้รับการปฏิเสธจากคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“เพิ่งหายป่วยอย่าเพิ่งกินของดิบ เลือกใหม่”
“เป็นเมียเหรอมาสั่งอ่ะ”
“ไม่ใช่มั้ง”
อันดายิ้มล้อคนที่กระแทกปิดเมนูอาหารแก้เขิน ยอมตามใจคนน่ารักด้วยการเลือกอาหารอย่างอื่นแทน ก่อนจะส่งเมนูคืนให้พนักงานที่ยืนรออยู่
“เราชอบเวลาที่ได้ออกไปไหนมาไหนกับจูนสองคนแบบนี้จัง” อันดากุมมือบางที่วางอยู่บนโต๊ะพลางลูบนิ้วของอีกฝ่ายเล่นเบาๆ จาริญเลิกคิ้วเล็กน้อย
“ทำไม ?”
“เหมือนเราเป็นแฟนกันเลย”
เป็นอีกครั้งที่อันดาพูดอะไรทำนองนี้ออกมาได้หน้าตาเฉย จาริญเดาไม่ออกเลยว่าคนพูดรู้สึกยังไงตอนที่พูดมันออกมา แต่สำหรับเขาคำพูดเหล่านั้นช่างมีอิทธิพลและทำให้ใจเต้นแรงทุกครั้งที่ได้ยิน
*****
“ไม่คิดเลยนะว่าจะได้เจอน้องจูนด้วย มาดูหนังเหรอครับ ?”
“ครับ มากับเพื่อนน่ะ”
อันดากำลังเซ็งอย่างถึงขีดสุด ร่างเพรียวบางยืนกอดอกอยู่ข้างหลังจาริญ แสดงสีหน้าเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด ไม่ชอบใจผู้ชายตัวสูงที่เดินเข้ามาทักตอนที่เขาและจาริญกำลังจะซื้อตั๋วหนัง คนน่ารักบอกว่าเป็นรุ่นพี่ร่วมคณะ แต่จากสายตาที่อีกฝ่ายใช้มองจูนแถมยังชวนคุยไม่หยุดอย่างไม่มีความเกรงใจทำให้อันดารู้ทันทีว่ารุ่นพี่คนนี้คิดยังไงกับแมวน้อยของเขา
จาริญเองก็เหมือนกัน ไม่รู้หรือยังไงว่ากำลังโดนคุกคาม ไม่คุยเปล่าแต่หมอนั่นยังพยายามแตะแขนบ้างจับไหล่บ้างตั้งหลายครั้ง
ตอนนี้อันดาไม่มีอารมณ์อยากจะดูหนังแล้ว เขาอยากจะกระชากจูนออกมาให้ห่างๆจากมันและพากลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย
"จองตั๋วหนังหรือยังครับ ถ้ายัง…”
“เธอ เค้าปวดหัวค่ะ” อันดาเดินเข้ามาจับมือคนตัวเล็กบอกด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ ไม่สนใจว่ารุ่นพี่ตัวสูงจะคุยอะไรกับจาริญอยู่
“อันปวดหัวเหรอ ปวดมากไหม” จาริญหันมาให้ความสนใจกับคนสวยที่เอนศีรษะซบไหล่ทำหน้าซึมๆอยู่ สงสัยจะเดินเยอะไปอันดาถึงได้ปวดหัวขึ้นมา
“ปวดมากเลย เอาไว้ค่อยมาดูหนังกันวันอื่นได้ไหม เค้าจะตายแล้ว” มือเรียวกุมศีรษะตนเองร้องโอดโอยเพิ่มความสมจริง จาริญพยักหน้าก่อนจะบอกกับรุ่นพี่
“จูนขอตัวก่อนนะครับพี่มาร์ค พอดีว่าเพื่อนไม่สบาย”
“ครับผม แต่งานเลี้ยงสายรหัสอาทิตย์หน้า น้องจูนอย่าลืมนะ” มาคินยิ้มให้รุ่นน้องตัวเล็ก สายตามองเลยไปยังร่างเพรียวบางหน้าสวยข้างกายของจาริญ
“หายไวๆนะครับน้องคนสวย”
อันดาไม่ตอบอะไรนอกจากดึงแขนจาริญให้ออกมาจากตรงนั้น เดินลิ่วมาที่รถอย่างรวดเร็ว จาริญทำหน้างงเมื่อคนที่บอกว่าปวดหัวอยู่หยกๆตอนนี้กลับมีท่าทางเป็นปกติ และยังปิดประตูรถเสียงดังจนเขาที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับสะดุ้ง
“เป็นอะไรเนี่ยอันดา”
“จูนกับมันเป็นอะไรกัน”
“มันไหน ?” จาริญขมวดคิ้วอย่างฉงน เพราะอีกฝ่ายยิงคำถามใส่ดื้อๆโดยไม่มีเกริ่นนำ เขาก็งงน่ะสิว่าพูดถึงเรื่องอะไรอยู่
“ไอ้หมอนั่นที่จูนยืนคุยกับมันเมื่อกี้”
“เรียกพี่มาร์คดีๆนะอัน เค้าเป็นรุ่นพี่ของเรา”
อันดาทำเสียงเหอะในลำคอ ข้างขมับเต้นตุบด้วยความโกรธหรือหงุดหงิดหรืออะไรก็ตามที่บ่งบอกอารมณ์ว่ากำลังไม่พอใจ ยิ่งจาริญพูดเหมือนปกป้องมันแตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เขาก็ยิ่งโมโห
“เป็นรุ่นพี่หรือเป็นอะไรกันแน่ ยืนคุยกันท่าทางมีความสุขมากขนาดนั้น ถ้าเราไม่บอกว่าปวดหัวจูนก็คงจะยังคุยกับมันไม่เลิก”
“พูดไม่รู้เรื่องแล้วนะอันดา หงุดหงิดอะไรก็อย่ามาลงที่เราได้ป่ะ”
พอจาริญพูดเตือนสติมาแบบนั้นอันดาถึงได้รู้ตัวว่าเผลอทำตัวไม่น่ารักใส่อีกฝ่ายไป แต่เขาหงุดหงิดมากจริงๆที่เห็นจูนใกล้ชิดกับผู้ชายคนอื่น
“ขอโทษ” น้ำเสียงของอันดาอ่อนลงจากเมื่อครู่ จาริญไม่ได้โกรธ ร่างบางเลยพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร
“เราไม่ได้ตั้งใจหงุดหงิดใส่จูนนะ”
“รู้แล้ว ช่างมันเถอะ”
จาริญบอกปัดเพราะไม่ได้โกรธจริงๆ แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆอีกฝ่ายถึงได้อารมณ์เสียขึ้นมาเท่านั้นเอง แต่อันดายังคงมองหน้าเขาและพูดต่อ เหตุผลที่เอ่ยออกมาจากริมฝีปากบางสวยทำให้จาริญต้องก้มหน้าเพื่อซ่อนรอยยิ้มกับตนเอง
“เราแค่หวงจูน หวงจนจะบ้าตายอยู่แล้ว”
ขยันทำให้คนอื่นใจเต้นแรงจริงๆเลยนะอันดา นับวันภูมิต้านทานของจาริญที่มีต่อคนสวยตรงหน้ายิ่งลดน้อยลงทุกทีแล้ว
tbc.
จูนรังแกคนป่วยไม่ดีนะลูก ;_;
#กุหลาบแดงกับแมวขาว
-
น่ารักขนาดนี้ หึงหวงกันแบบนี้ เป็นแฟนกันไปเลยค่า
นี่มารีเฟชรอเลยค่ะ พอเห็นว่ามาต่อแล้วก็อยากจะกรี๊ดด
น้องกับน้องทำให้เราหัวใจพองโตไปด้วย ฮี่ๆๆ
เนี่ยๆ ไหนไหนก็ไหนไหนแล้ว คบกันไปเลยน้องจ๋า :hao7:
-
น้องจูนนนนนนนนนน หึ้ยยย ทำให้ยัยอันดาหึงไปอีก นึกภาพคนสวยกับคนน่ารักเดินคู่กันคงน่ารักน่าดูเลยนะคะ5555 เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกันแบบออฟฟิเชียลคะะะ งุ้ยยยย
-
ฮืออ มารอทุกวันเลยยยยยยยยยยย ~~
เมื่อไหร่จะคบกันสักทีน้ออออ ~~~~
-
:mew1: :mew1:
-
นัลลั๊คคคค :hao7:
-
:hao7: :hao6:
-
อ๋อยย เขินน เขินมากก น่ารักก เป็นแฟนกันได้แล้วนะ ฮืออ :o8: :o8:
-
ขนาดนี้แล้วก็ตกลงคบเป็นแฟนกันเลยเหอะนะ เธอ เธอ
-
โคตรหวงงง
-
น่ารักจนอยากกัด :hao6:
-
นานๆจะมีแนวรับxรับมาให้อ่านสักที แต่อ่านๆไปเรารู้สึกเหมือนทั้งคู่เป็นผู้หญิงเลย อาจเพราะการแสดงการกระทำ คำพูดของทั้งคู่ดูหวานๆเป็นผู้หญิงมั้ง นี่ถ้าไม่มีคำลงท้ายว่าครับบ้างนี่เราก็นึกว่าเบี้ยนไปแล้วนะ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ิงือ~อันนนนน ทำไมขยันทำให้ใจสั่นได้แบบนี้ งือ~หลงรักแล้ว 5555+
-
เมื่อไหร่อันจะขอจูนเป็นแฟนซะทีล่ะ เรารออยู่
-
:monkeysad: เมื่อคืนไม่ต่อเลย
เราเสียใจ :impress3:
-
อ่า....น่ารักอ่ะ.
พึ่งเคยได้อ่าน รีบมาต่อนะคะ :mew1:
-
✿ c h a p t e r 6
จาริญไม่เคยเลิกเรียนดึกขนาดนี้มาก่อน เพราะวันนี้มีเรียนชดเชยกว่าจะเสร็จก็เกือบทุ่ม และยังมีกิจกรรมของคณะที่ต้องเข้าร่วมอีก กว่าจะเรียบร้อยทั้งหมดก็เกือบห้าทุ่มเข้าไปแล้ว เขาไม่ได้มีปัญหาอะไรกับการเรียนชดเชยหรือว่ากิจกรรมที่ทำให้ต้องกลับบ้านดึก
แต่เป็นห่วงคนที่กำลังรออยู่ต่างหาก เขาบอกอันดาไปแล้วนะว่าให้กลับไปก่อนได้เลยส่วนเขาจะนั่งแท็กซี่กลับเอง แต่อีกฝ่ายไม่ยอมดื้อจะรอกลับพร้อมกันให้ได้ ทั้งที่ตนเองเรียนเสร็จตั้งแต่สี่โมงครึ่งแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังส่งไลน์มาบอกเป็นระยะว่านั่งรออยู่ที่โต๊ะตัวเดิมใต้ตึกคณะ
จาริญก้าวเข้าไปหาเจ้าของแผ่นหลังบางที่คุ้นเคย สะกิดเรียกเบาๆที่ไหล่อันดาก็หันมา พอเห็นว่าเป็นเขาคนสวยก็ยิ้มให้
“เสร็จแล้วเหรอ เหนื่อยไหม”
“นิดหน่อย ง่วงด้วยอ่า”
มือบางขยี้ตาที่ปรือจะปิดอยู่รอมร่อ อันดารีบดึงมือซนออกเพราะกลัวว่าทำแบบนั้นแล้วตาจะแดงเอา
“อย่าขยี้ตา”
“เค้าง่วง อันไม่ง่วงเหรอ”
ทำไมจะไม่ง่วงล่ะ นั่งสัปหงกตั้งหลายรอบ อันดาตอบอยู่ในใจ แต่เขายอมนั่งรอดีกว่าให้จาริญนั่งแท็กซี่กลับเอง ถึงจะเป็นผู้ชายแต่น่ารักแบบนี้ก็น่าเป็นห่วงทั้งนั้น
“งั้นรีบกลับไปนอนกันดีกว่าเนอะ” อันดาลูบผมเจ้าแมวน้อยง่วงนอน ร่างบางพยักหน้าหงึกๆปล่อยให้อีกฝ่ายจูงมือเดินมาที่รถ ช่วยพาคนง่วงนั่งประจำที่ฝั่งข้างคนขับและคาดเข็มขัดนิรภัยให้อย่างเรียบร้อย
“อัน”
“หื้ม ?”
อันดาขมวดคิ้ว มองคนข้างๆที่แบมือยื่นมาตรงหน้า แต่ยังไม่ทันจะได้ถามให้คลายสงสัยว่าหมายถึงอะไร จาริญก็เฉลยให้เสียก่อน
“ดอกกุหลาบของเราล่ะ” ถึงจะง่วงแต่จาริญยังไม่ลืมว่าต้องได้รับดอกกุหลาบสีแดงจากอันดาทุกวัน แต่วันนี้จะหมดวันอยู่แล้วยังไม่เห็นอันดาเอาให้เลย หรือว่าจะลืมก็ไม่รู้สิ
“จริงๆก็ซื้อมาแล้ว แต่ว่า…”
“จะเอาไปให้คนอื่นหรือไง”
จาริญแกล้งหรี่ตามองอย่างจับผิด อันดาหัวเราะเบาๆและส่ายหน้า ก่อนจะหยิบดอกกุหลาบออกมาจากกระเป๋า กลีบของดอกกุหลาบสีแดงบอบช้ำเล็กน้อย
“เราซื้อไว้ตั้งแต่เย็นแล้วมันเลยช้ำ จะให้จูนก่อนไปเรียนก็เห็นจูนรีบ วันนี้ดอกไม้เลยไม่สวย” เพราะสภาพของดอกกุหลาบไม่สมบูรณ์อันดาเลยคิดว่าจะยกยอดไปพรุ่งนี้แล้วซื้อให้จาริญสองดอกแทน
“ไม่เป็นไรหรอก อันตั้งใจซื้อมาให้เรานี่” จาริญรับดอกไม้ที่กลีบของมันช้ำเป็นบางจุดมาถือไว้ ก่อนจะเอี้ยวตัวมาจูบเบาๆที่ริมฝีปากบางของอีกฝ่าย
“ขอบคุณนะอันดา”
“จำได้ไหมว่าดอกนี้เป็นดอกที่เท่าไหร่แล้ว”
จาริญนิ่งไปครู่หนึ่งเพื่อใช้ความคิด ตั้งแต่วันที่ได้รับดอกไม้จากอันดาเขาก็เขียนนับไว้ในสมุดบันทึกของตนเอง เป็นกิจวัตรประจำวันไปเสียแล้วที่ก่อนนอนจะต้องเขียนลงไปในไดอารี่ว่าวันนี้ได้รับดอกกุหลาบสีแดงเป็นดอกที่เท่าไหร่แล้ว
“ดอกที่สามสิบเก้าครับ”
เจ้าของดอกไม้ยิ้มน้อยๆอย่างพอใจ ใกล้จะครึ่งทางแล้ว อีกไม่นานดอกไม้ที่ให้จูนก็จะครบจำนวนตามที่เขาตั้งใจไว้
*****
“จูนอย่าเพิ่งนอน มาเป่าผมก่อน”
อันดาเรียกคนที่พออาบน้ำสระผมเดินออกมาจากห้องน้ำก็จะมุดตัวลงใต้ผ้าห่มทั้งที่ผมยังเปียกหมาดๆอยู่เลย จาริญชอบสระผมตอนกลางคืนแล้วไม่เช็ดให้แห้ง หลายครั้งต้องดุเพราะนอนหลับไปทั้งแบบนั้นพอตื่นเช้ามาก็บ่นปวดหัว
นิสัยเหมือนเขาเมื่อก่อนไม่มีผิด ตอนนั้นก็โดนภูผาดุบ่อยๆ ทั้งบ่นทั้งดุแต่ก็เป่าผมให้จนแห้ง
ถึงจะน่ารำคาญแต่ก็รู้สึกดีมากจริงๆทีมีคนคอยห่วง เขาอยากให้จูนรู้สึกดีแบบนั้นบ้างเลยยอมทำอะไรหลายๆอย่างที่ไม่เคยทำ ถึงบางอย่างจะไม่ถนัดแต่เพราะเป็นจาริญเลยเต็มใจที่จะทำให้ทั้งนั้น
“พรุ่งนี้เรามีนัดเลี้ยงสายรหัส”
“อ่าฮะ แล้วยังไงต่อ ?”
เกริ่นมาแบบนี้อันดารู้ว่าแมวน้อยยังมีอะไรจะพูดต่อ แต่ทำเป็นเว้นช่วงให้เขาถามกลับเพราะอยากจะถามความเห็น
“อันว่าเราจะไปดีหรือเปล่า”
“ก็ไปสิ จะได้ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง”
นับตั้งแต่วันที่เจอกันครั้งแรกที่ผับตอนนั้นอันดาก็ไม่เคยเห็นจาริญออกไปเที่ยวกลางคืนอีกเลย เขาคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะอยากไปสังสรรค์กับเพื่อนบ้างเลยไม่ได้ห้าม
จาริญหันกลับมามองสบตากับดวงตาเรียวสวยเมื่ออันดาเป่าผมให้จนแห้งดีแล้ว ชั่งใจอยู่นานว่าจะพูดสิ่งที่คิดอยู่ในใจออกไปดีหรือไม่ แต่พอเห็นคิ้วสวยของคนตรงหน้าเลิกขึ้นเป็นเชิงว่ารอฟังอยู่เลยตัดสินใจเอ่ยขึ้นลอยๆ
“ไปคนเดียวเรากลัวจะเหงาน่ะสิ เพราะสายรหัสคนอื่นๆที่มีแฟนแล้วพาแฟนไปด้วยกันทั้งนั้นเลย”
ร่างบางเม้มปาก พูดเองก็เขินเองยังไงบอกไม่ถูก แต่ก็ยังพูดต่อ
“อันดาไปกับเราไหม ?”
อันดาร้องหืมในลำคอ นัยน์ตาสีเปลือกไม้จับจ้องพวงแก้มแดงเรื่อของจาริญด้วยสายตาล้อเลียน เจ้าแมวตัวขาวถึงได้รู้ตัวรีบแก้ต่างยกใหญ่
“เราหมายถึงว่าอันดาก็ไปกับเราในฐานะเพื่อนไง”
“อ๋อ เหรอ”
คนสวยแกล้งทำเป็นพยักหน้าว่าเข้าใจ จาริญเผลอปล่อยไก่ตัวเบ้อเร่อถึงกับเขินไม่กล้ามองหน้า รีบจบบทสนทนาด้วยการล้มตัวลงนอน
“เราง่วงแล้ว”
อันดาทำหน้าที่ปิดไฟอย่างเช่นทุกคืน ก่อนจะกลับมาซุกตัวลงในผ้าห่มผืนหนา ต่างฝ่ายต่างซุกตัวเข้าหาไออุ่นของกันและกันอย่างเคยชิน ไม่มีใครพูดอะไรหลังจากนั้น มีเพียงกลีบปากนุ่มๆของจาริญที่ประทับลงบนแก้มของอันดา และเรียวปากบางที่จูบคืนบนหน้าผากของอีกฝ่ายแทนคำบอกฝันดี
*****
บางทีบนโลกใบนี้ก็มีเรื่องบังเอิญงี่เง่าจนน่าหงุดหงิด อย่างเช่นตอนนี้อันดากำลังมารอรับจาริญอย่างเช่นทุกวัน แต่กลับเจอเข้ากับคนรักเก่าที่ควงคู่มากับหนุ่มตัวเล็กที่เขาไม่รู้จัก ถ้าให้เดาก็คงจะเป็นคู่ควงใหม่ของภูผานั่นแหละ อันดาจะไม่อะไรเลยถ้าแค่บังเอิญเจอกันและอีกฝ่ายเดินผ่านไป
แต่นี่ภูผากลับเลือกที่จะเดินเข้ามาทักเขาโดยที่ยังมีผู้ชายหน้าหวานผมทองควงแขนอยู่
“พี่จำได้ว่าอันเรียนการท่องเที่ยวไม่ใช่เหรอ มาทำอะไรที่นิเทศครับ ?”
อันดาอยากจะเดินหนีไปจากตรงนี้เพราะไม่อยากเสวนาด้วย แต่ถ้าทำแบบนั้นเขาจะกลายเป็นคนขี้แพ้ทันที รอยยิ้มปลอมๆจึงปรากฏบนใบหน้าสวยก่อนจะตอบกลับไป
“มารอเพื่อนครับ ว่าแต่คนนี้…” อันดาปรายตามองหนุ่มหน้าหวานตั้งแต่หัวจรดเท้า และแกล้งทำเป็นถามอย่างแปลกใจ
“แฟนใหม่ของพี่ไม่ใช่น้องปีหนึ่งคนนั้นแล้วเหรอครับ ยังขี้เบื่อเหมือนเดิมเลยนะ” ตบท้ายด้วยการหัวเราะเบาๆ ภูผาถึงกับหน้าตึง ไม่ต่างจากหนุ่มน้อยข้างกาย
“ที่เค้าพูดหมายความว่ายังไงครับพี่ภูผา ?”
“ไม่มีอะไรครับ อันดาก็พูดไปเรื่อย น้องพายอย่าสนใจเลยนะ”
ภูผางานเข้าโครมใหญ่เพราะเด็กหนุ่มเดินลิ่วๆหนีไปเสียแล้ว อันดายิ้มหวานให้แต่เป็นรอยยิ้มที่แสดงถึงความสะใจอย่างที่สุด ชายหนุ่มร่างสูงถึงกับสบถคำหยาบก่อนจะก้าวตามคนที่เดินหนีไปติดๆ
เพิ่งเลิกกันไม่เท่าไหร่แต่ภูผาเปลี่ยนคู่ควงไปตั้งกี่คนแล้ว เสือไม่เคยทิ้งลายจริงๆ บางทีต่างคนต่างอยู่แบบนี้คงจะดีแล้ว เขาเบื่อที่จะต้องคอยทะเลาะกันเพราะเรื่องบุคคลที่สามเต็มที และแฟนเก่าแต่ละคนก็เป็นพวกเจ้าชู้ประตูดินเหมือนกันไปเสียหมด
อันดาเข็ดขยาดกับพวกตัวสูงหล่อล่ำชนิดที่ไม่ขอกลับไปเจออีก ตอนนี้สายตาของเขามองแค่จาริญคนเดียวเท่านั้น
ทั้งเขาและจาริญกำลังปรับตัวเข้าหากันทีละน้อย ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันดีมากจนบรรยายไม่ถูกเลย
“ยิ้มอะไรอยู่คนเดียวเนี่ย น่ากลัว”
อันดาหันขวับตามเสียงนั้น เห็นจาริญมองมาด้วยสายตาแปลกๆ
“คิดถึงจูนอยู่ก็เลยยิ้ม”
“บ้าบอ”
จาริญหัวเราะ ใช้หนังสือที่ถืออยู่ในมือฟาดไหล่คนพูดจาชวนเลี่ยน ก่อนจะบิดข้อมือเพื่อมองนาฬิกาพบว่าเกือบจะห้าโมงเย็นแล้ว งานเลี้ยงสายรหัสเริ่มตอนหนึ่งทุ่มที่ร้านอาหารกึ่งผับของรุ่นพี่สายรหัสคนหนึ่งที่เพิ่งจบไปเมื่อปีที่แล้ว เมื่อคืนอันดาตกลงว่าจะไปด้วย อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องไปนั่งคนเดียวให้ต้องอึดอัดท่ามกลางคนมีคู่ทั้งหลาย
“กลับกันเถอะ จูนเหงื่อออกใหญ่แล้ว” อันดาใช้มือเช็ดเหงื่อที่ผุดซึมบนหน้าผากของอีกฝ่ายอย่างไม่รังเกียจ เดินกอดคอพาคนตัวเล็กกว่ามาที่รถ พอเปิดประตูรถเข้ามานั่งประจำที่ฝั่งข้างคนขับจาริญก็ยิ้มกว้างเมื่อเห็นดอกกุหลาบสีแดงวางอยู่ที่เบาะ
“วันนี้ดอกใหญ่สวยมากเลย” จาริญแตะจมูกลงบนกลีบดอกสีแดงสวย วันนี้เจ้ากุหลาบดอกใหญ่สวยงามกว่าทุกครั้ง ร่างบางเงยหน้าขึ้นยิ้มให้คนที่ยืนท้าวแขนกับประตูรถอยู่
“ขอบคุณนะครับ”
อันดาก้มหน้าเข้ามาในตัวรถเพื่อแตะริมฝีปากลงบนปากนุ่มเบาๆก่อนจะผละออกมาถามด้วยรอยยิ้ม
“รู้ความหมายของดอกกุหลาบดอกที่สี่สิบไหมจูน ?”
“เราจะลองหาในกูเกิ้ลดูนะ”
ถึงจะพูดแบบนั้นแต่แก้มแดงๆและรอยยิ้มเขินอายของจาริญทำให้คนมองรู้ว่าเจ้าตัวรู้ความหมายอยู่แล้วเพียงแต่ไม่กล้าตอบออกมาตรงๆเท่านั้นเอง
*****
“ตัวไหนดี ?”
“ดำ สีขาวมันโป๊”
อันดาเลือกเสื้อเชิ้ตสีดำที่ถืออยู่ในมือซ้ายของจาริญ ส่วนตัวสีขาวบางเบานั่นเขาอยากจะโยนทิ้งลงถังขยะไปเลย บางขนาดนั้นแค่โดนแสงไฟก็เห็นทะลุไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“ทีอันยังใส่สีขาวได้เลย” จาริญบุ้ยปาก ไล่สายตามองคนที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียง อันดาเป็นคนแต่งตัวเก่งเลยใช้เวลาในการแต่งตัวไม่นาน เหมือนคิดอยู่ในหัวอยู่แล้วว่าจะใส่อะไร พอถึงเวลาก็แค่หยิบมาใส่เลยไม่ต้องเสียเวลาเลือกนานๆเหมือนเขา
“ของเราเป็นเสื้อยืดไม่โป๊สักหน่อย” อันดาเถียง เพราะชุดที่เขาใส่อยู่เป็นกางเกงยีนส์เข้ารูปสีซีดเข้าคู่กับเสื้อยืดสีขาวขนาดโอเวอร์ไซส์ ยัดชายเสื้อเข้าในกางเกงเพื่ออวดสะโพกสวย
“ไม่ มันโป๊ เห็นหัวนม”
“บ้าเหรอจูน!”
อันดาทำเสียงสูง ก้มมองสำรวจเสื้อของตนเอง เสื้อสีขาวบางเป็นปกติอยู่แล้ว แต่มันก็ไม่ได้เห็นชัดขนาดนั้นถ้ามองแค่เผินๆ ไม่ใช่จ้องแบบเอาเป็นเอาตายเหมือนจาริญแล้วบอกว่าเห็นชัด เดี๋ยวเถอะจะเอานิ้วจิ้มตาให้
“ฮื่อ ก็มันเห็นจริงๆอ่ะ”
“เดี๋ยวเราจะใส่เบลเซอร์ทับอยู่แล้ว”
จาริญพยักหน้าพอใจ อย่างน้อยเบลเซอร์ก็ช่วยปกปิดความบางของเสื้อไว้ได้บ้าง เขาไม่อยากให้อันดาตกเป็นเป้าสายตา เพราะงานเลี้ยงสายรหัสมีทั้งผู้หญิงและผู้ชายเต็มไปหมด แต่สวยๆอย่างอันดาต่อให้แต่งตัวมิดชิดขนาดไหนคนก็มองจนเหลียวหลังอยู่ดี
“เราช่วยติดกระดุมให้นะ” อันดาเดินเข้ามาประชิดร่างบาง ช่วยติดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้โดยเว้นกระดุมเม็ดบนสุดไว้ และยังช่วยจัดชายเสื้อข้างหนึ่งยัดใส่กางเกงสกินนี่สีดำให้ด้วย
“เกินไปแล้วมั้ง” จาริญจับมือซนที่จับอะไรที่ไม่ควรจะจับเข้าเต็มมือพร้อมทั้งมองตาดุ แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มอย่างไม่สำนึก
“มือลั่น”
“ตลก”
อันดาหัวเราะเบาๆ มองสำรวจเสื้อผ้าหน้าผมของอีกฝ่าย ช่วยจัดผมหน้าม้าของคนตัวเล็กกว่าให้เรียบร้อยเป็นอย่างสุดท้าย
“น่ารักแล้ว”
“อยากโดนชมว่าหล่อบ้างอ่ะ”
คนน่ารักหันมองกระจกโต๊ะเครื่องแป้ง หมุนซ้ายหมุนขวามองเงาสะท้อนของตนเองในกระจก ปากก็บ่นไปด้วยว่าอยากจะตัวสูงขึ้นกว่านี้อีกหน่อยจัง
“ไม่ให้สูงแล้ว หล่อเกินไปเดี๋ยวมีสาวๆมาชอบทำไงล่ะ” อันดาพูดเอาใจเสียหน่อย กอดร่างบางจากด้านหลังเกยคางไว้บนไหล่ มองสบตากับคนในอ้อมกอดผ่านกระจก
“หวงเหรอ” จาริญถามยิ้มๆ เอียงคอให้ริมฝีปากของอีกฝ่ายจูบที่ลำคอ มือเรียวลูบไล้เอวบางพร้อมทั้งตอบงึมงำเพราะกำลังวุ่นวายอยู่กับการแตะจมูกไปตามไหล่ขาวที่กรุ่นกลิ่นน้ำหอม
“อื้อ หวง เค้ามีแค่เธอคนเดียวนี่คะ”
“กี่โมงแล้ว ?”
จาริญถามพลางเอื้อมมือมาลูบผมของคนที่เริ่มดึงรั้งคอเสื้อของเขาให้หลุดจากไหล่ อันดาเงยหน้าขึ้นเพื่อมองนาฬิกา
“หกโมงห้านาที”
คนน่ารักพลิกตัวมายกแขนขึ้นโอบรอบคอร่างเพรียวบางตรงหน้า จาริญจูบเบาๆที่ปลายคางของอันดา ในขณะที่มือบางลูบไล้ไปตามแผ่นหลังภายใต้เสื้อยืด
“สักรอบก่อนไปเธอว่าจะทันป่ะ”
“ไม่รู้สิ แต่จะพยายามทำเวลาแล้วกัน”
อันดาตอบพร้อมทั้งกอดรัดเอวบางให้ล้มลงบนเตียง จาริญหัวเราะก่อนจะประคองใบหน้าสวยและเริ่มจูบอย่างเร่าร้อน
*****
กว่าจะมาถึงร้านอาหารที่นัดกับรุ่นพี่และรุ่นน้องคนอื่นๆไว้ก็เลยเวลานิดหน่อย แต่ยังโชคดีเพราะคนอื่นก็ยังมากันไม่ครบ จาริญแนะนำอันดาให้รู้จักกับทุกคน และแนะนำคนข้างกายว่าเป็นเพื่อน อันดาเป็นคนอัธยาศัยดีเข้ากับคนง่ายอยู่เป็นทุนเดิมเลยทำให้บรรยากาศไม่น่าอึดอัดอย่างที่คิด ออกจะรับมุกต่างๆที่พวกรุ่นพี่คุยกันได้มากกว่าจาริญเสียอีก
แก้วเหล้าที่ชงจนเข้มวางลงบนโต๊ะตรงหน้า เหล้าฝรั่งพวกนี้ดื่มแล้วเมาง่าย อันดาเป็นห่วงจาริญไม่อยากให้ดื่มเท่าไหร่นัก แต่ถ้าห้ามก็คงจะเสียมารยาทเลยต้องยอมอนุโลมให้
“น้องอันดากินเหล้าได้ใช่ไหม ?” ผู้ชายคนหนึ่งที่อันดาจำได้ว่าอีกฝ่ายเพิ่งแนะนำตัวว่าชื่อบอลเป็นเจ้าของร้านถามขึ้น เจ้าของเรือนผมสีดำพยักหน้าตอบคำถามนั้น
“ได้ครับแต่ว่าไม่เยอะ อันคออ่อน”
“ระวังไอ้บอลมันจะมอมเหล้านะครับน้องอันดา” ชายหนุ่มผิวเข้มร่างใหญ่ซึ่งเป็นหุ้นส่วนร้านกับบอลพูดติดตลก อันดาหัวเราะขำๆอย่างไม่ได้คิดอะไร แต่คนที่นั่งข้างๆเริ่มขยับเข้ามาใกล้แถมยังควงแขนไว้อีกต่างหาก
“ไม่ต้องเลยพี่ๆ ห้ามยุ่งกับเพื่อนจูน!”
“มีเพื่อนสวยๆแบบนี้อย่าหวงดิพี่จูน ว่าแต่พี่อันดามีไลน์ป่ะครับ”
น้องปีหนึ่งตัวสูงถามด้วยรอยยิ้มกระลิ้มกระเหลี่ยโดยไม่สนใจว่าแฟนสาวนั่งอยู่ข้างๆ อันดายังไม่ทันได้ตอบเพราะแมวน้อยที่เพิ่งดื่มเหล้าเข้าไปชิงตอบขึ้นแทน
“มี แต่ไม่ให้ น้องเตยดูแฟนหนูสิ” จาริญฟ้องเด็กสาวผมยาวที่นั่งข้างกายค็อปเตอร์ สาวเจ้าหัวเราะตีแขนคนรักอย่างไม่จริงจังนัก
“เดี๋ยวจะโดนนะค็อป ต่อหน้าต่อตาเราเลย”
“ล้อเล่นน่า เห็นพี่อันดาสวยเลยอยากแซวเฉยๆ”
อันดาโบกไม้โบกมือบอกน้องว่าไม่เป็นไร เขาไม่ถือสาเรื่องพวกนี้หรอก โดนแซวมาจนชินแล้ว ก่อนจะหันมองตามคนอื่นๆเมื่อประตูห้องวีไอพีเปิดออก
ผู้ชายที่เดินเข้ามาอันดาจำได้ว่าคือเพื่อนรุ่นพี่ของจาริญคนที่เจอที่โรงหนังเมื่อคราวก่อน เสียงทักทายดังขึ้นเมื่อชายหนุ่มก้าวเข้ามาในห้อง มาคินทักทายทุกคนด้วยรอยยิ้ม แต่ใบหน้าหล่อเหลายิ้มกว้างที่สุดเมื่อเห็นจาริญ
“สวัสดีครับน้องจูน ดีใจนะที่มา”
“ครับ นานๆทีได้มาเปิดหูเปิดตาก็ดีเหมือนกัน”
อันดายกแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว ใบหน้าสวยเริ่มฉายแววไม่พอใจเพราะมาคินเอาแต่ชวนจาริญคุยอยู่คนเดียว มีบ้างที่หันไปตอบคำถามของคนอื่นๆ แต่ส่วนมากความสนใจของชายหนุ่มจะอยู่ที่จาริญเสียมากกว่า จูนไม่ได้คิดอะไรกับมันข้อนั้นเขารู้ดี ชวนคุยก็แค่ถามคำตอบคำเท่านั้น
แต่คนมันหวงจะให้ทำยังไง
จาริญเองก็รับรู้ได้ว่าอันดากำลังไม่พอใจ มือบางจึงกุมมือของอีกฝ่ายไว้และบีบเบาๆพอจะทำให้คนสวยใจเย็นลงได้บ้าง ใบหน้าหวานเอียงเข้ามาใกล้เพื่อกระซิบบอกคนที่กำลังจรดเหล้าแก้วใหม่เข้ากับริมฝีปาก
“อย่าดื่มเยอะ ระวังจะเมานะ”
“ไม่เมาหรอก”
อันดายิ้มให้คนที่เริ่มหน้าแดงทั้งที่ดื่มเข้าไปแค่แก้วเดียว เขาเป็นคนคออ่อนก็จริงแต่ไม่เท่าจูนหรอก รายนั้นแค่เบียร์สองกระป๋องก็จอดแล้ว นับประสาอะไรกับเหล้าฝรั่งแรงๆแบบนี้ ขนาดแค่ค็อกเทลหวานหอมที่ดื่มเข้าไปตอนเจอกันครั้งแรกยังทำให้แมวน้อยเมาจนยอมพาเขาขึ้นห้องได้ง่ายๆเลย
“มาร์คตามจีบน้องจูนมาตั้งนานแล้ว ติดยังวะ”
เสียงของใครสักคนที่เริ่มเมาได้ที่ถามทะลุขึ้นกลางปล้อง ท่ามกลางเสียงโห่แซวของคนที่เหลือ ส่วนมาคินลูบต้นคอตนเองอย่างเขินๆ
อันดาถึงกับคิ้วกระตุก พอจะมองออกว่ามาคินชอบจูน แต่ไม่คิดว่าจะถึงกับตามจีบอย่างจริงจัง เขาหันมองหน้าจาริญเป็นเชิงถาม ซึ่งอีกฝ่ายรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่ใช่แล้ว พี่มาร์คไม่ได้จีบจูนสักหน่อย” จาริญแก้ต่างเพราะไม่ใช่ความจริง และที่สำคัญเขากลัวว่าอันดาจะเข้าใจผิด
“ไร้เยื่อใยจังพี่จูน ไม่หวั่นไหวบ้างเหรอ พี่มาร์คหล่อจะตาย” ค็อปเตอร์พูดสมทบ ทำให้ทุกสายตาจับจ้องมาที่จาริญเป็นตาเดียวราวกับจะกดดันให้ตอบคำถามนั้น
ร่างบางกระอักกระอ่วนเพราะไม่รู้จะตอบยังไงเพื่อไม่ให้เสียมารยาทจนเกินไป แต่เพราะแขนของอันดาที่โอบเอวจากด้านหลังทำให้จาริญเลือกคำตอบได้ในที่สุด
“คือ…จูนมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
“มีแฟนแล้วเหรอวะจูน ถึงว่าสภาพตอนมาถึงดูเพลียเชียว รอยที่คอมึงอ่ะปิดๆหน่อย”
จาริญจับที่คอตนเองโดยอัตโนมัติ ก่อนจะออกมาจากห้องก็ไม่ได้ส่องกระจกดูความเรียบร้อยเพราะกลัวจะเสียเวลาไปมากกว่าเดิม เลยไม่รู้ว่ามีรอยอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง แต่ถึงกับโดนทักขนาดนี้รอยคงจะชัดน่าดู พอคิดได้แบบนั้นเลยหันไปมองคนข้างๆตาเขียว
“เป็นรอยนิดเดียว เห็นไม่ชัดหรอก” อันดากระซิบบอก ช่วยดึงคอเสื้อเชิ้ตขึ้นมาปิดให้เพราะเมื่อกี้คอเสื้อมันร่นลงทำให้มองเห็นรอยที่เขาทำไว้
แก้มขาวแดงเรื่อเพราะโดนแซว และทุกคนยังมองด้วยสายตาล้อเลียนอีกต่างหาก จะมีก็แต่มาคินที่มองด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก แต่มันทำให้จาริญอึดอัดจนต้องขอปลีกตัวออกมาโดยอ้างว่าจะไปห้องน้ำ
“จูนขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“เราไปด้วย อยากเข้าห้องน้ำเหมือนกัน”
อันดาลุกขึ้นตามและดึงมือคนตัวเล็กกว่าออกมาจากห้อง พอเดินมาถึงห้องน้ำหลบสายตาของทุกคนพ้นจาริญก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“บอกแล้วว่าไอ้พี่มาร์คอะไรนั่นชอบจูน” อันดากระแทกเสียง บ่งบอกถึงความไม่พอใจ ถ้าวันนี้เขาไม่มาด้วยจูนจะโดนมันคุกคามขนาดไหนก็ไม่รู้ ขนาดเขานั่งประกบติดอยู่ยังขยันส่งสายตาหวานๆใส่ได้เลย
“แต่จูนไม่ได้ชอบพี่มาร์ค ไม่ ได้ ชอบ!” จาริญพูดเน้นทีละคำ โชคดีในห้องน้ำไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นคงได้เห็นเขาและอันดากำลังยืนเถียงกันอยู่แน่ๆ
พอเห็นว่าอีกฝ่ายแค่นหัวเราะเหมือนกับว่าไม่เชื่อ และยังเบือนหน้าไปทางอื่นจาริญเลยพูดต่อ
“เมื่อกี้เราก็บอกไปแล้วไงว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว อย่างี่เง่าดิวะอัน”
“จูนว่าเรางี่เง่าเหรอ”
ใบหน้าสวยหันกลับมาพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า ยิ่งอันดาดื่มเหล้าเข้าไปเยอะคงจะเริ่มเมาแล้วด้วยเลยอารมณ์อ่อนไหวกว่าปกติ
“เราคิดว่าอันจะรู้เสียอีกว่าเรารู้สึกยังไง แต่เราคิดไปเองคนเดียวสินะ เพราะจริงๆแล้วอันไม่เคยไว้ใจเราเลย”
“อย่ามาพูดแบบนี้นะจูน!”
จาริญสะอื้นดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำใสๆเอ่อคลอเช่นกัน คิดว่าอันดาจะเข้าใจแล้วแท้ๆว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับมาคิน แต่ทำไมอีกฝ่ายยังจะทำเหมือนไม่เชื่อกัน
“ทำไมจะพูดไม่ได้ ในเมื่อเราพูดเรื่องจริง!” ร่างบางตวาดกลับ น้ำตาร่วงเผาะลงข้างแก้ม ในขณะที่ใบหน้าของอันดาก็เปื้อนน้ำตาเช่นเดียวกัน
“ทั้งๆที่อันไม่เคยมีสถานะให้เราด้วยซ้ำแต่เราก็ยังเชื่อมาตลอดว่าเราสองคนรู้สึกเหมือนกัน แต่วันนี้อันทำให้เราเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่ามีแต่เราคนเดียวหรือเปล่าที่รู้สึกกับอันมากขนาดนี้”
tbc.
เด็กๆเมาแล้วงอแงกันทั้งคู่เลย แต่เดี๋ยวก็ดีกันค่ะ ง้อกันเก่งจะตาย
#กุหลาบแดงกับแมวขาว
-
น้องกับน้องเริ่มงอแงกันใหญ่แล้ว
แบบนี้ต้องมีสถานะให้กันแล้วน๊า
เนี่ย เค้าทะเลาะกัน เรายังว่าน่ารักน่าบีบไปหมด
สองคนน่ารักๆงอแงใส่กัน TT โฮฮฮ ใจเราา....
แล้ว แล้วเดี๋ยวก็ต้องมีคนง้อ
กรี๊ดดดดด ไม่ว่าใครจะง้อก็ดีกับใจทั้งหมดเลย ฮือออ
-
ใจบางชิบบบบบบบ นี่คืองอนกันใช่ไหม ทำไมเรามองมันนุ่มนิ่มขนาดนี้นะ อยากรู้ว่าตอนง้อจะซักแค่ไหน หุหุ :z1:
-
ง้อกันให้หนักๆไปเลยยยยยย
-
งอแงแข่งกันไปอีกกกก
-
ง่อวววว. อย่ามัวแต่งอแงจนลืมระวังรอบข้างนะจ๊ะ
กลัวใจอิมาร์ค
-
เมาแล้วงอแงซะงั้นอะ ต้องต่างคนต่างกินมะ จะได้แบบเสมอภาค
-
:hao6:
-
:mew2: :mew2:
-
เหมือนแมวสองตัวทะเลาะกันเลย :เฮ้อ:
-
ฮื้อออออ ชอบฟิลเเบบนี้อ่ะ ถ้าเป้นเมะ×เมะก็คงต่อยกัน เเต่นี้น้องงอเเงอ่ะ น้องงงงงงง น่ารักกกกก :hao5: :hao5:
-
แงงง ไม่เอาไม่ทะเลาะกันน้า ดีๆกัน งืออ :mew2: :กอด1:
-
รับxรับ ไม่ทะเลาะกันนะ :mew2: :mew2: :mew2:
-
โอ้ยยย ง้องแง้งกันได้น่ารักมากกกกกก
ติดตามค่า
-
ทำไมทะเลาะกันได้น่ารักแบบนี้เนี่ย
-
เด็กๆ งอแงง้องแง้งกัน แต่แปปๆ ก็ดีกันชิมิ :hao3:
รอตอนง้อกัน คงน่าเอ็นดูอ่ะเน๊อะ
-
นี่คือกำลังทะเลาะกันอยู่ใช่มั้ย ทำไมให้ความรู้สึกเหมือนแมวขู่กัน 55555555 ง้อกันหนักๆเลยน้าาา :-[
-
✿ c h a p t e r 7
หลังจากกลับเข้าไปนั่งดื่มกับคนอื่นๆได้อีกราวครึ่งชั่วโมงเพราะถ้ากลับทันทีอาจจะเสียมารยาทเกินไปจาริญก็เป็นคนเอ่ยปากขอตัวกลับก่อน โดยอ้างเหตุผลว่าปวดหัว แต่จริงๆแล้วเขาไม่มีอารมณ์จะสนุกต่อเพราะกำลังทะเลาะกับอันดามากกว่า
คนที่ดื่มเข้าไปเยอะกว่าอย่างอันดานั่งประจำที่เบาะข้างคนขับ พอคาดเข็มขัดนิรภัยได้ก็หันหน้าเข้าหาประตูนั่งเงียบไปตลอดทาง มีเพียงแค่เสียงสะอื้นเบาๆดังมาให้ได้ยินเป็นระยะ จาริญปาดน้ำตาออกจากใบหน้าก่อนจะเริ่มออกรถ ตลอดทางกลับมาถึงคอนโดไม่มีใครพูดอะไร
จนกระทั่งเข้ามาในห้องแล้วก็ยังมีเพียงความเงียบเช่นเดิม จาริญยึดครองพื้นที่ห้องนั่งเล่น ใช้เวลาอยู่กับลูน่าตามลำพัง ส่วนอันดาเลือกที่จะเดินหายเข้าไปในห้องนอน เสียงปิดประตูดังโครมใหญ่บ่งบอกให้รู้ว่าร่างเพรียวบางไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ดีเท่าไหร่นัก
จาริญซบหน้าลงกับเข่าสะอื้นไห้จนตัวโยน ความเงียบถูกกลืนกินด้วยเสียงร้องไห้อย่างน่าหดหู่ หวังจะได้รับอ้อมกอดของจากอีกฝ่ายเพื่อกอดปลอบ พูดอะไรสักอย่างก็ได้ที่จะทำให้เขารู้สึกดีขึ้น ไม่ใช่ปล่อยให้เข้าใจไปเองว่าอันดาไม่ได้รักกันเลยเหมือนอย่างที่เขาคิดจริงๆ
แต่อันดากลับเลือกที่จะเดินหนี ทิ้งเขาไว้กับความโศกเศร้าที่ตกตะกอนอยู่ในใจโดยไม่คิดจะพูดอะไรเลยสักคำ
จาริญน่ะอยู่ในสถานะไหนก็ได้ทั้งนั้น ต่อให้ความสัมพันธ์ของเราไม่มีชื่อเรียกไปตลอด แต่หากมีอันดาอยู่ข้างๆเขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แต่ขอเถอะนะอย่าทำเหมือนกับว่าไม่รับรู้ความรู้สึกของเขาแบบนี้เลย
แค่เพียงคำปลอบใจสั้นๆหรืออ้อมกอดอุ่นๆเท่านั้นก็เพียงพอที่จะทำให้หายเศร้าได้แล้ว แต่อันดาไม่ทำ
ความคิดนั้นยิ่งทำให้น้ำตาของจาริญพรั่งพรูหนักกว่าเดิม เขาคงไม่สำคัญพอที่จะให้อันดาแคร์ความรู้สึกเลยด้วยซ้ำ
ฝ่ายคนที่อยู่ในห้องนอนกอดเข่าอยู่กับพื้นเอนหลังพิงเตียงปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม อันดากัดปากตนเองสะอื้นไห้จนริมฝีปากบางเฉียบห้อเลือด น้อยใจกับคำพูดที่จาริญกล่าวใส่หน้าจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ วาจานั้นราวกับมีดแหลมคมที่กรีดหัวใจเขาเป็นริ้ว
เขาผิดตรงไหนที่หวงจาริญ ในเมื่อรักมากก็หวงมากเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง ทั้งเมาเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์บวกกับอารมณ์หึงหวงเลยเผลอทำตัวไม่น่ารักไปแบบนั้น ก็แค่กลัวว่าจาริญจะไปชอบคนอื่นเท่านั้นเอง
แล้วพูดออกมาได้ยังไงว่ารู้สึกอยู่ฝ่ายเดียว อันดารักจาริญมากขนาดนี้แท้ๆ ทำให้เห็นอยู่ทุกวันยังไม่เชื่อกันอีก จูนน่ะใจร้ายมากๆ พูดอะไรออกมาไม่นึกถึงจิตใจของเขาบ้างเลย คนฟังเจ็บไปหมดแล้ว
มือเรียวสวยปาดน้ำตาออกจากใบหน้า ปวดหัวตุบๆเพราะร้องไห้อย่างหนัก แล้วจูนล่ะกำลังร้องไห้อยู่เหมือนกันหรือเปล่า เพราะตอนที่อยู่ในรถเขาได้ยินเสียงสะอื้นจากอีกฝ่ายด้วย
อันดายังเป็นห่วงเลยว่าจูนอาจจะกำลังร้องไห้อยู่เหมือนกัน แต่ฝ่ายนั้นล่ะเป็นห่วงเขาบ้างไหม เป็นคนพูดแรงๆใส่แท้ๆแต่กลับไม่ขอโทษสักคำเลย ไม่รู้หรือไงว่าคำพูดนั้นทำให้เขาเสียใจมากแค่ไหน
แค่ขอโทษคำเดียว หรือแค่กอดแค่หอม แล้วอันดาจะเป็นเด็กดี แต่ได้โปรดช่วยทำเหมือนกับว่าเขาเป็นคนสำคัญสักหน่อยก็ยังดี
อันดาไม่รู้ว่านั่งร้องไห้อยู่ที่เดิมนานแค่ไหนแล้ว แต่ตาของเขาปวดไปหมดลามไปถึงขมับทั้งสองข้างที่ปวดไม่แพ้กัน ไม่นานดีเสียงเปิดประตูก็เรียกใบหน้าสวยให้เงยขึ้นมอง จาริญเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำและบวมช้ำ
ร่างเพรียวบางลุกขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหอบผ้าห่มและหมอนขึ้นมาจากเตียง เสียงแหบพร่าของอันดาเอ่ยถาม
“ทำอะไร”
“คืนนี้เราจะนอนที่โซฟา”
น้ำตาที่เริ่มเหือดแห้งไปแล้วคลอเบ้าดวงตาเรียวสวยอีกครั้งเมื่อเห็นท่าทางเย็นชาของอีกฝ่าย แต่อันดาก็ยังคงเป็นอันดาที่ถือทิฐิอยู่เหมือนเดิม เขาไม่เคยยอมอ่อนข้อให้กับใครก่อนถ้าตนเองไม่ใช่คนผิดจริงๆ
“ทำไม เกลียดเราถึงขนาดไม่อยากนอนร่วมห้องด้วยแล้วเหรอ” อันดาทำเป็นหัวเราะทั้งที่น้ำตาหยดแล้วหยดเหล่าไหลรินลงตามข้างแก้ม จาริญมองด้วยสายตาบ่งบอกถึงความไม่พอใจ
“พูดดีๆนะอัน อย่าทำตัวไร้เหตุผล” อุตส่าใจเย็นลงจากก่อนหน้านี้แล้วแท้ๆ คิดว่าคืนนี้ต่างคนต่างแยกกันอยู่ ได้ใช้เวลากับตนเองพรุ่งนี้อะไรๆอาจจะดีขึ้น แต่อันดากลับพูดจาไม่น่าฟังหาเรื่องกันอยู่ได้
“เออ เรามันไร้เหตุผล ก็เป็นคนแบบนี้จะให้ทำยังไง ฮึก!” อันดาสะอื้น ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมจูนต้องพูดไม่ดีใส่เขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วย
“เอาไว้อันใจเย็นลงเราค่อยคุยกันนะ อันเป็นแบบนี้เรารับมือไม่ไหวหรอก” จาริญว่าก่อนจะเดินผ่านหน้าอีกฝ่ายไป แต่อันดากระชากแขนเล็กไว้อย่างแรงจนหมอนกับผ้าห่มในมือของจาริญหล่นลงบนพื้น แถมผิวขาวๆบริเวณท้องแขนยังขึ้นรอยแดงจากการบีบ
“เราเจ็บนะอันดา!”
“เราน่ารำคาญใช่ไหมล่ะ เรางี่เง่า ไม่มีเหตุผล ไม่ใช่คนใจเย็นเหมือนแฟนเก่าจูน!”
“ทำไมต้องพูดถึงคนอื่น” จาริญสะบัดแขนออกจากแรงบีบนั้นอย่างโมโห เป็นเรื่องของเราสองคนแต่อันดากลับลากคนอื่นเข้ามาเกี่ยวด้วย แฟนเก่าของเขาที่อันดาพูดถึงน่ะเลิกกันไปหนึ่งปีได้แล้ว จนถึงตอนนี้ไม่เคยติดต่อกันแล้วด้วยซ้ำ เขาหมดรักฝ่ายนั้นไปตั้งนานแล้วถึงได้สนิทใจเล่าให้อันดาฟังว่าตอนคบกันเป็นมายังไงบ้าง
ใครจะคิดว่าอันดาจะหยิบยกเอาบุคคลที่สามขึ้นมาพูดตอนที่เรากำลังทะเลาะกันแบบนี้
“แตะต้องไม่ได้เลยสินะ เราลืมไปว่าจูนรักเค้ามาก คบกันมาตั้งแต่มอปลายจนถึงเข้ามหาลัยเลยนี่”
“หยุดพูดบ้าๆสักทีเถอะอันดา!”
จาริญโกรธจัดเดินเข้ามาผลักไหล่อีกฝ่ายจนเซไปด้านหลังเล็กน้อย อันดามองคนตรงหน้าด้วยสายตาเจ็บปวดระคนน้อยใจ ฝ่ายร่างบางเองเพิ่งได้สติว่าทำอะไรลงไป ดวงตากลมโตสั่นไหวอย่างรู้สึกผิด จะแตะมือลงบนไหล่ที่สั่นเทิ้มแต่อันดาถอยหนี
“อัน เราขอ…”
“เราจะไปนอนห้องเพื่อน”
คำขอโทษของจาริญยังพูดไม่ทันจบเสียด้วยซ้ำ อันดาก็เดินผ่านหน้าเขาไปแล้ว เสียงปิดประตูจากข้างนอกทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายคงจะไปนอนที่อื่นจริงๆอย่างที่พูด
ร่างบางทรุดตัวนั่งลงบนเตียง พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาอีกแต่ก็ทำได้ยากเหลือเกิน เรื่องบานปลายใหญ่โตไปกันใหญ่แล้ว ทั้งเขาและอันดาต่างไม่รู้วิธีรับมือต่อสถานการณ์แบบนี้ด้วยกันทั้งคู่ ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ไม่ดีแน่
อย่างน้อยรอให้ใจเย็นลงกันทั้งคู่แล้วค่อยพูดคุยกันอีกทีคงจะดีกว่านี้
*****
มือบางเคาะประตูห้องเพื่อนสนิทหลายๆครั้งติดกันโดยไม่สนใจว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบห้าทุ่มเข้าไปแล้ว เจ้าของห้องมาเปิดประตูด้วยสภาพสะลึมสะลือเพราะถูกปลุกให้ตื่น อันดาคิดว่าเขาคงจะโดนเพื่อนด่าเข้าให้แล้วที่มารบกวนกลางดึก แต่พอเห็นสภาพเขาณภัทรเลยดูตกใจมากกว่า
“เฮ้ย เป็นอะไรวะอันดา เข้ามาก่อนๆ” ณภัทรเปิดประตูให้เพื่อนเข้ามาในห้อง พอมานั่งที่โซฟาได้ก็มองสำรวจใบหน้าสวยเปื้อนน้ำตา ดวงตาเรียวแดงก่ำบวมปูดไปหมด
“ฮึก” อันดาสะอื้น ปล่อยน้ำตาให้ไหลอยู่แบบนั้นโดยไม่สนใจจะเช็ดมันออก เดือดร้อนเพื่อนตัวสูงต้องส่งทิชชู่ให้ ปล่อยให้ร้องไห้จนพอใจกระทั่งเสียงสะอื้นเบาลงถึงได้เอ่ยถาม
“ทำไมร้องไห้หนักขนาดนี้ ใครทำอะไรมึง ?”
“เราทะเลาะกับเค้า…ฮึ่ก”
“เค้าไหนวะ ผัวมึงเหรอ” ณภัทรเดาสุ่มไปเรื่อย ไม่ค่อยรู้เรื่องส่วนตัวของอันดามากนักหรอก แต่ร้องห่มร้องไห้ขนาดนี้คงจะมีเรื่องเดียวคือทะเลาะกับแฟน ไม่อย่างนั้นคงไม่ถ่อมาหาเขาถึงห้องกลางดึกแบบนี้
“ตอนนี้เป็นเพื่อนกัน” อันดาตอบพร้อมทั้งคว้าหมอนอิงมากอด อีกฝ่ายทำหน้างงเล็กน้อยแต่ก็พยายามทำความเข้าใจ
“ผู้หญิงผู้ชาย ?”
“เราไม่เคยยุ่งกับผู้หญิง”
ณภัทรหัวเราะเบาๆ แต่พอเห็นว่าเพื่อนกำลังเศร้าเลยปรับสีหน้าให้จริงจัง ถึงจะง่วงแต่ก็ยังเป็นผู้ฟังที่ดี เพราะรู้ว่าอันดาคงอยากหาเพื่อนคุยถึงได้มาหา
“ภัทรว่าเราเป็นคนยังไง ?”
“เป็นคนยังไงคืออะไรวะ งง”
อันดาเงียบไปครู่หนึ่งเพราะกำลังคิดหาคำอธิบายที่เข้าใจง่ายๆ เพื่อนหลายคนบอกว่าเขาเป็นคนเขาแต่ใจและไม่ค่อยฟังใคร เอาแต่ความคิดของตนเองเป็นที่ตั้ง คิดแล้วได้แต่ทำหน้าปุเลี่ยน ทำไมเหมือนเป็นคนนิสัยไม่ดีแบบนี้
“ก็แบบ เรางี่เง่าไหม เป็นคนไม่มีเหตุผลหรือเปล่า”
“อืม…” ณภัทรลูบคางตนเองอย่างครุ่นคิด มองคนที่กำลังจ้องหน้ารอคอยคำตอบ ก่อนจะตอบออกไปตรงๆ
“คงใช่มั้ง พิมพ์ดาวบอกว่ามึงนิสัยเหมือนผู้หญิง เวลาทะเลาะกันแล้วงี่เง่า โวยวายอย่างเดียวไม่ยอมฟังอะไรเลย พิมพ์มันก็ไม่ต่างจากมึงอ่ะ ตอนทะเลาะกันคราวก่อนถ้าไม่ได้พวกกูช่วยเคลียร์ให้มึงสองคนก็คงจะยังงอนกันอยู่” ณภัทรพูดไปถึงเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มที่เคยมีเรื่องผิดใจเล็กๆน้อยๆกับอันดา
แต่เพราะนิสัยเอาแต่ใจไม่ยอมคนด้วยกันทั้งคู่พอทะเลาะกันเลยทำให้บานปลายเพราะต่างคนต่างไม่ยอมง้อก่อน ไม่มีแม้แต่คำขอโทษออกมาจากปาก สุดท้ายเลยต้องเดือดร้อนเขากับเพื่อนอีกคนช่วยตะล่อมให้ดีกัน กว่าจะจบเรื่องก็ทำเอาเหนื่อย
อันดาฟังและคิดตาม เห็นด้วยกับที่อีกฝ่ายพูด คนนิสัยเหมือนกันพอทะเลาะกันเลยไม่มีใครยอมให้ใครมันเลยกลายเป็นเรื่องใหญ่อย่างที่เห็น และตอนนี้เขากับจาริญกำลังตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน เราสองคนนิสัยเหมือนกันจนเกินไป ถึงแม้ว่าจูนเหมือนจะเป็นคนพูดง่ายมากกว่า แต่พอถึงเวลาทะเลาะกันแล้วอันดาถึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายหัวแข็งไม่ต่างจากเขาเลย
“แล้วเราต้องทำยังไง ?”
“บางทีการพูดขอโทษก่อนก็ไม่ได้หมายความว่าเราเป็นคนผิดเสมอไปหรอก แต่มันแสดงให้เห็นว่าเราแคร์คนๆนั้นมากต่างหาก”
คนฟังเกยคางลงกับเข่า คำพูดของณภัทรทำให้อันดาถอนหายใจ นึกโกรธตนเองที่บางครั้งมองข้ามเรื่องเล็กๆน้อยๆ ลืมไปเสียสนิทว่าเขากับจาริญกำลังเรียนรู้ซึ่งกันและกัน ปรับตัวเข้าหากันทีละน้อย อาจจะมีหลายอย่างที่มันยาก อย่างเช่นที่เป็นอยู่ตอนนี้
ถ้าหากคุยกันด้วยเหตุผลไม่ใช้อารมณ์มันก็จะสามารถจบลงได้ด้วยดี แต่นั่นเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยทำเลย อันดาไร้เหตุผลจริงอย่างที่จาริญว่า เขาผิดเต็มๆที่ไม่ยอมฟังอะไรเลย
“เข้าใจแล้ว”
“เออ เข้าใจแล้วก็ดี เคลียร์กันให้เรียบร้อยจะได้ไม่ต้องมานั่งร้องไห้แบบนี้อีก”
ณภัทรจับหัวเพื่อนโยกไปมาเบาๆ อันดาเลยพอยิ้มออกมาได้บ้างเพราะสบายใจขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่ใช่ทั้งหมด ยังไม่รู้ว่าคืนนี้จะนอนหลับลงหรือเปล่าเพราะเคยมีจาริญนอนอยู่ด้วยกันทุกคืน
ทะเลาะกันแบบนี้ไม่ดีเลยจริงๆ
*****
จาริญกลับมาถึงห้องหลังจากเพิ่งเลิกเรียน เมื่อช่วงกลางวันเขาส่งไลน์หาอันดาเพื่อถามว่าอยู่ไหนแต่อีกฝ่ายไม่แม้แต่จะเปิดอ่านด้วยซ้ำ โทรไปตั้งหลายครั้งก็ไม่ยอมรับสายเลยด้วย จะไปหาที่คณะก็ไม่กล้าพอเพราะคิดว่าอันดาคงจะยังโกรธอยู่ถึงได้ไม่ยอมตอบทั้งไลน์และไม่ยอมรับโทรศัพท์
ร่างบางถอนหายใจอย่างหนักใจ เมื่อคืนเขานอนไม่หลับทั้งคืน กว่าจะข่มตาให้หลับได้ก็เกือบเช้าแต่ก็นอนหลับสนิทได้แค่สองชั่วโมงเท่านั้น พอไม่มีอันดาแล้วเตียงในห้องกว้างเกินไปจนรู้สึกเหงา ไร้อันดาเคียงข้างเพียงแค่คืนเดียวจาริญก็เหมือนจะขาดใจแล้ว
ถ้าเป็นเมื่อก่อนจาริญมักจะเป็นฝ่ายถูกง้ออยู่เสมอไม่ว่าเรื่องนั้นเขาจะถูกหรือผิดก็ตาม ไม่เคยมีสักครั้งที่จะทะเลาะกันจนข้ามคืน พอโดนปฏิบัติแบบนั้นจนชินเลยกลายเป็นความเคยตัว คาดหวังว่าอันดาจะเป็นเช่นนั้นไม่ต่างกันแต่เขาคิดผิด
จาริญเอาแต่ใจยังไงอันดาก็เอาแต่ใจไม่แพ้กัน ยิ่งเขาร้อนอันดายิ่งร้อนกว่า หากไม่ปรับตัวเข้าหากันก็คงจะไม่ต่างจากแม่เหล็กขั้วเดียวกันที่คอยแต่จะผลักกันให้ออกห่างอยู่เรื่อย
หลังจากได้ใช้เวลาอยู่กับตนเองและทบทวนหลายๆอย่าง จาริญรู้แล้วว่าควรจะทำยังไง เรื่องเมื่อวานนี้อันดาผิด แต่เขาเองก็ผิดเหมือนกัน และอาจจะผิดมากกว่าด้วยซ้ำเพราะเผลอตัวผลักอีกฝ่ายไปด้วย
ถ้าอันดาอยู่ต่อหน้าตอนนี้จาริญจะไม่ลังเลที่จะขอโทษ จะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้อันดากลับมายิ้มให้เขาเหมือนเดิม ไม่ใช่มองหน้ากันด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตาเหมือนเมื่อคืนนี้
“อ๊ะ…” จาริญสะดุ้งเมื่อถูกโอบกอดจากด้านหลัง กลิ่นกายที่คุ้นเคยทำให้ร่างบางชะงักนิ่ง หน้าท้องอีกฝ่ายแนบชิดกับแผ่นหลังบาง อันดาเกยคางบนไหล่เล็กแคบเหมือนอย่างทุกครั้งที่กอดคนในอ้อมแขนเอาไว้แบบนี้
“จูน” น้ำเสียงของอันดาเมื่อเรียกชื่อเขายังคงน่าฟังเช่นเคย จาริญวางมือลงบนมือเรียวที่ประสานอยู่บริเวณเอวของเขา ขอบตาร้อนผ่าวและยังแสบจมูกไปหมดในตอนที่ริมฝีปากของอันดาจูบเบาๆที่ใบหูก่อนจะกระซิบบอกเสียงสั่น
“เราขอโทษ…ขอโทษนะจูน” อ้อมกอดนั้นกระชับแน่นกว่าเดิม เสียงสะอื้นเบาๆจากอันดาทำให้รู้ว่าบ่อน้ำตาแตกอีกแล้ว จาริญปลดแขนเรียวออกจากตัวและหันกลับมามองหน้าอีกฝ่าย ข้อนิ้วขาวเช็ดน้ำตาบนผิวแก้มเนียนออกให้อย่างเบามือ
“ขอโทษอันเหมือนกันนะ” จาริญยิ้มบาง พอเห็นอันดาร้องไห้เขาก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ สุดท้ายเลยกลายเป็นว่ายืนร้องไห้ใส่กันอีกแล้ว
“เมื่อคืนเรางี่เง่า”
“เราก็งี่เง่า”
อันดาขำออกมาทั้งน้ำตาเมื่ออีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยคำพูดเดียวกัน จาริญดึงมือคนที่ยังตาแดงเพราะร้องไห้ให้นั่งลงที่โซฟาด้วยกัน มือบางลูบผมอันดาอย่างอ่อนโยน
“ต่อไปนี้ถ้ามีอะไรต้องคุยกันดีๆนะ อย่าใช้แต่อารมณ์”
“อื้อ เราผิดไปแล้ว เรางี่เง่ามากเลยใช่ไหม แต่จูนอย่าเพิ่งเบื่อเราเลยนะ”
ท้ายประโยคอันดาเสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้ออกมาอีกระลอก จาริญประคองใบหน้าสวยด้วยสองมือ กดจูบที่หน้าผาก ดวงตาเรียวบวมช้ำ จมูกโด่งสวย และจบลงที่ริมฝีปากบาง
“เราไม่เคยเบื่ออันเลย อย่าพูดแบบนี้สิ ทำไมงอแงจังคะ”
“ไม่ทะเลาะกันแล้วได้ไหม เราไม่ชอบเลย”
จาริญพยักหน้าและสวมกอดคนตรงหน้าไว้ อันดาในตอนนี้อ่อนไหวและปราะบางจนอยากจะกอดไว้แน่นๆไม่ปล่อย มือบางลูบแผ่นหลังที่สะท้อนขึ้นลงเพราะแรงสะอื้นเบาๆ
“เราไม่ชอบให้เราสองคนทะเลาะกัน ไม่ชอบเห็นจูนร้องไห้”
“อย่าร้อง เราก็ไม่ชอบเห็นน้ำตาของอันเหมือนกัน”
อันดาผละออกมาเช็ดน้ำตาลวกๆเหมือนเด็กน้อย ทั้งใบหน้าสวย และปลายจมูกแดงก่ำไปหมด จริงอยู่ที่จาริญไม่ชอบเห็นอันดาร้องไห้ แต่ดูใบหน้าที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มาหมาดๆนั่นสิ ทั้งน่าเอ็นดูและน่ารังแกไปพร้อมๆกัน
“อยากจูบ”
“อะ…อื้อ”
อันดายังไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำริมฝีปากนุ่มก็ประทับจูบลงมาเสียแล้ว ทุกครั้งที่จาริญเป็นฝ่ายเริ่มก่อนจูบของเรามักจะอ่อนนุ่มและหอมหวานเหมือนสายไหมชวนให้ปั่นป่วนในท้องน้อย แต่ครั้งนี้ต่างออกไปเพราะกลีบปากอิ่มบดจูบอย่างเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ
จาริญกดไหล่ของอันดาให้ตรึงกับพนักโซฟา หยอกล้อกับแผ่นลิ้นอุ่นนุ่มภายในโพรงปากหวานฉ่ำจนได้ยินเสียงครางแผ่ว เสียงหวานถามขึ้นทั้งที่ยังคลอเคลียจูบกับริมฝีปากที่เคลือบใสไปด้วยน้ำลายของอีกฝ่าย
“วันนี้อันมีกุหลาบให้เราไหม ?”
“มี แต่อยู่ในห้องนอน มาเอาสิ”
อันดาตอบและผลักร่างบางให้ออกห่าง ลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องนอน จาริญจิ๊ปากเล็กน้อยเพราะอารมณ์ค้างเติ่ง รสชาติหวานๆจากจูบของอันดายังติดที่ปลายลิ้นอยู่เลย
แต่สุดท้ายก็ยอมเดินตามเข้ามาอยู่ดี ร่างเพรียวบางในชุดนักศึกษานอนพิงหัวเตียงโดยในมือเรียวถือดอกกุหลาบสีแดงไว้ อันดาปรายตามองคนที่ยืนอยู่หน้าประตู พร้อมทั้งส่งรอยยิ้มที่จาริญมองว่ายั่วยวนอย่างตั้งใจ
“มานี่สิคะ ที่รัก” อันดาแกว่งกุหลาบดอกสวยในมือเรียกอีกฝ่ายให้เข้าไปหา จาริญหน้าร้อนยังไงบอกไม่ถูกเพราะตอนนี้คนสวยบนเตียงดูเหมือนราชินีจอมร้ายกาจไม่มีผิด
จาริญยิ้มน้อยๆก่อนจะพาตนเองมาที่เตียงโดยขยับคร่อมคนช่างยั่วไว้ภายใต้อาณัติ กลิ่นกายของอันดาบวกกับกลิ่นหอมอ่อนๆจากดอกกุหลาบกำลังทำให้จาริญมึนเมา ดวงตากลมโตมองสบตากับนัยน์ตาเรียวที่กำลังฉายแววท้าทาย
“เราจะให้ดอกกุหลาบดอกที่สี่สิบเอ็ดกับจูน…” อันดายิ้มหวาน เกลี่ยดอกไม้งามไปตามแก้มขาวนวลของคนบนร่างเบาๆ
“ถ้าจูนตอบได้ว่าความหมายของดอกกุหลาบดอกที่สี่สิบคืออะไร”
“ร้ายนักนะอันดา”
จาริญว่าอย่างไม่จริงจังนัก อีกฝ่ายเพียงแค่หัวเราะคิก พลางจับมือของเขาให้ลูบบริเวณหน้าอกของเจ้าตัวผ่านเสื้อนักศึกษา และยังช้อนสายตาขึ้นมองทำเอาจาริญพ่ายแพ้อย่างราบคาบอีกต่างหาก
“จูนตอบเค้าสิคะ เดี๋ยวให้รางวัล”
เสียงน่าฟังเน้นคำว่า รางวัล อย่างชัดเจน จาริญยอมตามใจเพราะอยากรู้จนแทบจะทนไม่ไหวแล้วว่ารางวัลของอันดาที่ว่าคืออะไร ริมฝีปากอิ่มกระซิบบอกชิดใบหูขาว
“คำตอบคือ ความรักที่ฉันมีให้เธอเป็นเรื่องจริงค่ะอันดา”
“ตอบถูกใจแบบนี้จะเอาอะไร…เรายอมให้ทุกอย่างเลย”
นิ้วเรียวกรีดไปตามแผ่นอกของจาริญ แกล้งปลดกระดุมออกหนึ่งเม็ดจนเห็นอกขาวเนียน ก่อนจะยกตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อจูบลงบนผิวเนื้อบางที่หน้าอกด้านซ้ายตรงกับตำแหน่งของหัวใจ
tbc.
น้องจูนจะเอาอะไรเป็นรางวัลดีคะลูก
#กุหลาบแดงกับแมวขาว
-
:z1: :z1: :z1:
-
ชอบเวลาพูดคะกันจังเลย จัยบางงงง ~~
-
กรี๊ดดดดด เขินหนักมาก
ไม่ทะเลาะกันแล้วน๊า รักกันๆ
คนแต่งมาต่อทุกวันแบบนี้เราอยากจะเม้นให้กำลังใจเป็นสิบเป็นร้อยครั้ง
ทำไมน่ารักแสนดีอย่างนี้คะ :L1:
-
วิธีง้อของอันดาดาเมจรุนแรงมากค่า
รางวัล รางวัล รางวัล. :hao6:
-
:L2: :L1: :pig4:
โง้ยยยยยย อมชมพูมากๆ
-
จะคบกันต้องมีเหตุผลมากๆนะค่ะ
ต้องรู้จักผ่อนสั้นผ่อนยาว
รู้จักให้อภัย ขอโทษเมื่อทำผิด
เชียร์คู่นี้นะค่ะ ละมุนมากเลย :กอด1:
-
โอ๊ยย เขินมากค่า งือออ ตอนแรกจะร้องไห้ตามเลย ไหงตอนหลังเขินขนาดนี้ :-[ :o8:
-
ค้างเติ่ง ไม่ใช่น้องจูนนะคะ เราเองค้าาาาหื้มมมม จะเอาอะไรดีน้าา อันดาดีมั้ย :hao6:
-
:katai2-1: :katai2-1:
อันดากะจูน.. ต้องสลับกันดูแล เอาใจใส่กัน นะคะ :-[
-
จะเอาอะไรดีค่ะน้องจูน น่ารักมุ้งมิ๊งกันจริงคู่นี้ ทะเลาะกันก็แบบงี่เง่ากันทั้งคู่แต่ยังดีที่รู้จักง้อ และเอาใจใส่กันอยู่
-
ตายจ้าาาาาา น้องจูนจะได้กินอันดาแล้วใช่มั้ยๆๆๆๆๆๆ กรี้ด
-
:-[ :-[ :-[
-
เหมือนสัตว์เล็กเล่นกัน น่ารักมากๆ
-
✿ c h a p t e r 8
“แบบนี้เรียกว่ายั่วนะ รู้ตัวไหมอันดา” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่จาริญกลับยิ้มน้อยๆอย่างพอใจ เพราะไม่บ่อยนักหรอกที่จะได้เห็นอันดาในโหมดช่างยั่วขนาดนี้ อดใจไม่ไหวที่จะก้มลงจูบริมฝีปากบางนั่นแรงๆ วันนี้ถ้าเขายังไม่พอใจอย่าหวังเลยว่าอันดาจะรอดไปได้
“แล้วชอบไหม ?” คนสวยจอมยั่วถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า มือซุกซนเริ่มปลดเสื้อนักศึกษาของจาริญให้หลุดจากหัวไหล่พลางลูบไปตามผิวเนื้อเรียบลื่น
“เราชอบทุกอย่างที่เป็นอันดา” คนน่ารักหยอดคำหวาน ก้มลงตามแรงโน้มจากแขนเรียวที่คล้องรอบคอเพื่อมอบจูบให้เจ้าของเรือนผมสีดำสนิท จาริญขบเม้มเรียวปากบางและสอดลิ้นเข้าไปชิมความหวานภายใน มือบางลูบสีข้างของคนใต้ร่างเพื่อปลุกเร้า บดขยี้ปลายนิ้วกับยอดอกเล็กผ่านเนื้อผ้าจนอันดาครางอื้ออึง
ริมฝีปากอิ่มพรมจูบไปทั่วใบหน้าของอันดาอย่างอ่อนโยน เกลี่ยเส้นผมที่ปรกหน้าสวยออกให้พร้อมทั้งเอ่ย
“วันนี้เราจะอยู่ข้างบนนะ”
“ออนท็อปเหรอ”
อันดาแกล้งถามไปแบบนั้น เลยโดนฟัดแก้มอย่างหมั่นเขี้ยว จาริญงับแก้มนุ่มเบาๆเหมือนเวลาที่เล่นกับเจ้าลูน่า
“เราจะอึ๊บเธอต่างหากล่ะคนสวย”
“ทำไมต้องพูดตรงขนาดนั้นด้วย”
จาริญหัวเราะก่อนจะเริ่มซุกไซร้ลำคอขาว สูดกลิ่นหอมๆของอีกฝ่ายอย่างชอบใจ จูบไซร้กันอยู่พักหนึ่งเสื้อผ้าก็อันตธานหายไปจนเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่ จาริญฝังใบหน้าลงกับแผ่นอกขาวเนียน โฉบปลายลิ้นตวัดเลียยอดอกสีทับทิมก่อนจะดูดกลืนเข้าสู่โพรงปาก ส่วนอีกข้างมือบางจัดการนวดคลึงอย่างไม่ให้น้อยหน้ากัน
ใบหน้าสวยแดงก่ำด้วยแรงอารมณ์ อันดากดศีรษะของคนน่ารักให้สัมผัสตนเองมากยิ่งขึ้น พร้อมทั้งแอ่นอกเข้าหาอย่างต้องการ
“อ๊ะ…จูน…อ๊า…อย่ากัด” อันดาส่ายหน้าไปมากับหมอนจนเส้นผมพลิ้วกระจาย บริเวณยอดอกเจ็บตึงเพราะจาริญดึงมันด้วยฟันและแกล้งขบกัดเบาๆแต่ก็ทำให้ทั้งเจ็บปนเสียวไปถึงท้องน้อย
จาริญดูดยอดอกรสหวานลิ้นเป็นครั้งสุดท้าย นัยน์ตาพราวระยับมองดูผลงานของตนเองอย่างพอใจ สองจุกน้อยบนหน้าอกบางเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มและยังเปียกชื้นไปด้วยน้ำลายของเขา
มือบางลูบไปตามเรือนร่างเปลือยเปล่าที่มีส่วนโค้งเว้าอย่างชัดเจน ลงแรงบีบเค้นหนักมือบริเวณบั้นเอวคอดเรื่อยมายังสะโพกกลมตึง จาริญฟาดมือลงบนแก้มก้นขาวอย่างหมั่นเขี้ยว นวดไปมาเหมือนกำลังนวดแป้งขนมปังจนได้ยินเสียงครางจากคนถูกกระทำ
“ฮื่อ จูน”
“ก้นนิ่มจังเลยอันดา”
หน้าท้องแบนราบหดเกร็งเมื่อสัมผัสวาบหวามเปลี่ยนจากสะโพกมาที่ต้นขา จาริญแยกขาเรียวออกจากกันพลางลูบต้นขาด้านในที่มักจะไวต่อความรู้สึก นิ้วมืออยู่ไม่สุขลากกรีดจากซอกขามายังส่วนอ่อนไหวที่กำลังตื่นตัวอย่างน่ารัก ส่วนหัวของมันผงกขึ้นลงราวกับจะทักทาย
จาริญคว้าหมับเข้าที่อันดาน้อยขนาดพอดีมือ แกล้งปัดนิ้วโป้งผ่านส่วนหัวไปมาก่อนจะรูดเบาๆจนเห็นปลายมนสีชมพูเข้ม ฝ่ามืออุ่นและนิ้วทั้งห้าทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดี ขยับมือช้าบ้างเร็วบ้างแต่ก็เรียกเสียงครางจากอันดาได้อย่างไม่ขาดปาก
“จูน…อ๊ะ…อ๊า…เสียว” อันดายิ่งเกร็งเท้าจิกเตียงเมื่อริมฝีปากนุ่มจูบไปตามแท่งเนื้อสีอ่อนตั้งแต่โคนจรดปลาย หยอกล้อกับลูกกลมๆสองลูกข้างใต้จนสะโพกสวยบิดแอ่นด้วยความกระสัน
จาริญใช้เวลาทักทายส่วนน่ารักอยู่ไม่นานมันก็สั่นกระตุก ก่อนที่ของเหลวสีเหมือนน้ำนมจะปลดปล่อยออกมาเต็มโพรงปาก ร่างบางกลืนกินรสชาติของอีกฝ่ายลงคออย่างเช่นทุกครั้ง จาริญขยับขึ้นมาหอมแก้มคนที่นอนตาปรือหน้าแดงเพราะเพิ่งเสร็จสม
นิ้วกลางของจาริญแตะลงที่ริมฝีปากบางและกดให้กลีบปากนั้นอ้าออกเพื่อรับนิ้วเข้าไป อันดาดูดเลียอย่างรู้งาน ดวงตาเรียวฉ่ำน้ำมองใบหน้าหวานของคนด้านบนพร้อมทั้งขยับปากเร็วขึ้น จาริญครางเบาๆเพราะช่วงล่างรู้สึกปวดหนึบขึ้นมาอย่างง่ายดายแค่เพราะเห็นท่าทางยั่วๆของอีกฝ่าย
จะร้ายกาจเกินไปแล้วนะอันดา
“ยั่วเก่งจังเลยน๊า” ปากอิ่มงับจมูกคนช่างยั่วอย่างหมั่นเขี้ยวปนเอ็นดู อันดาโอบรอบคอจาริญทันทีเมื่อสองขาถูกจับให้ชันขึ้น นิ้วเรียวกดคลึงรอบปากทางที่เริ่มชุ่มแฉะเพราะน้ำหล่อลื่น ก่อนจะกดนิ้วแรกเข้าไปอย่างง่ายดาย หมุนควานไปทั่วผนังนุ่มที่ตอดรัดแน่น
จาริญส่งนิ้วที่สองตามเข้าไป กางนิ้วออกเป็นตัววีเพื่อขยับขยายโพรงอุ่น อันดาหลับตาพริ้มรับสัมผัสของเขา ใบหน้าแดงจัดชื้นเหงื่อยิ่งทำให้ใบหน้าสวยน่ามองขึ้นอีกเป็นเท่าตัว จาริญเพิ่มนิ้วที่สามเป็นนิ้วสุดท้ายและขยับเร็วขึ้นจนอันดาครางถี่แถมยังบิดตัวเร่าเป็นท่วงท่าน่ามอง
“ฮื่อ…จูน…อ๊า…อ๊ะ”
“เสียวไหมคะอันดา บอกเค้าหน่อย”
เสียงหวานถามชิดใบหูขาว แกล้งขบเม้มติ่งหูที่ประดับด้วยจิวสีเงินรูปดาวห้าแฉกเบาๆ จิวพวกนี้ยิ่งทำให้อันดาดูเซ็กซี่ รวมไปถึงที่สะดือนั่นด้วย น่าหมั่นเขี้ยวจนอยากงับให้จม
“เสียว…อ๊ะ…เค้าเสียวค่ะจูน” อันดาน้ำตาคลอด้วยแรงอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นทุกขณะ ยิ่งจาริญกระแทกนิ้วแรงเท่าไหร่สะโพกสวยยิ่งขยับตาม ความต้องการของอันดามากมายเสียจนตอนนี้เพียงแค่นิ้วสามนิ้วในร่างกายไม่เพียงพอแล้ว
ต้องการมากกว่านี้
“จูน…มะ…ไม่เอาแล้ว”
“หืม ไม่เอาอะไร”
จาริญจูบขมับชื้นเหงื่อและแกล้งเอียงคอถามอย่างใสซื่อ ส่วนข้างล่างยังไม่หยุดกระทุ้งนิ้วใส่โพรงร้อนคับแคบที่บีบรัดแน่นแถมยังทำนิ้วเขาเปียกไปหมดอีกต่างหาก อันดาร้องลั่นเมื่อปลายนิ้วเรียวกระแทกโดนจุดกระสัน ร่างเพรียวบางตัวสั่นร้องขอด้วยน้ำเสียงหวานออดอ้อน
“ไม่เอานิ้ว…อื้อ…ใส่ของจูนเข้ามา นะคะ…”
พูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้น ช้อนตาขึ้นมองแบบนั้น จาริญกำลังรู้สึกเหมือนจะตายเสียให้ได้ เขาชอบอันดาเวลาอยู่บนเตียงมากที่สุด ทั้งอ้อนทั้งยั่วจนใจสั่น แล้วแบบนี้ใครจะกล้าขัดใจได้ลง
จาริญดึงนิ้วออกมาจากช่องทางที่พรั่งพร้อมเต็มที่ ไม่ต่างจากส่วนนั้นของเขาที่เพียงแค่กำรอบและรูดเบาๆก็ตื่นตัวขยายเต็มมือ ส่วนหัวสีชมพูจ่อที่ปากทางเปียกชื้นและกดเข้าไปอย่างช้าๆ รอยจีบสีพีชหดเกร็งบีบรัดในทันที จาริญสูดปากด้วยความเสียว
เพราะไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อน อันดาเป็นคนแรกที่เขาจะได้ครอบครอง และมันทำให้จาริญตื่นเต้นมากเสียจนแท่งเนื้อแข็งตัวมากกว่าปกติ
“อ๊า…จูน”
“เธออย่าเกร็ง”
จาริญบอกและช่วยให้คนใต้ร่างผ่อนคลายด้วยการบีบเค้นสะโพก เพราะอันดาเกร็งเลยทำให้เข้าไปได้เพียงครึ่งทาง ร่างบางมอบจูบให้เมื่ออีกฝ่ายร้องขอ มอมเมาอันดาด้วยรสจูบและมือที่ลูบไปทั่วเรือนร่างนุ่มมือ บีบขยำหน้าอกเล็กพร้อมทั้งสะกิดยอดอก
สะโพกกลมค่อยๆดันตนเองเข้าไปทั้งหมดในที่สุด ช่องทางอุ่นจัดกลืนกินตัวตนของจาริญแนบแน่น
“จูน…อ๊ะ…ดีจัง” อันดาโอบกอดแผ่นหลังบาง ร้องครวญครางเมื่อคนด้านบนเริ่มขยับเข้าออก เพราะห่างหายจากการโดนกระทำไปนาน ถึงได้รู้สึกดีไปหมดจนแทบจะเสร็จออกมาอยู่แล้ว ใบหน้าสวยซุกลงกับซอกคอของจาริญในตอนที่ร่างบางโน้มตัวลงมากอด
“อ๊า…แน่นมากเลยอัน” จาริญครางชิดใบหูของอีกฝ่าย อันดากำลังจะฆ่าเขาเพราะช่องทางที่นุ่มและอุ่นบีบรัดหนึบหนับจนขยับแทบไม่ได้ รู้สึกถึงหัวใจของตนเองที่เต้นถี่รัว ทุกครั้งที่ขยับสะโพกจะได้ยินเสียงเนื้อกระทบเนื้อเพราะเราสองคนกอดกันแนบชิดจนไม่มีช่องว่าง
อันดายกขาเกี่ยวรอบเอวบางรับแรงกระแทกที่หนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆหลังจากที่จาริญจับจังหวะได้ สะโพกกลมตอกอัดส่วนแข็งจัดเข้ามาลึกจนอันดาจุกท้อง ก้มมองผ่านหน้าท้องที่ขยับเป็นจังหวะเดียวกันลงไปมองเห็นแท่งเนื้อสีอ่อนกำลังขยับเข้าออกอยู่ข้างล่างนั่น
จาริญท้าวแขนทั้งสองข้างกับเตียงและส่งแรงกระแทกอย่างไม่แรงนักแต่โดนจุดที่ทำให้คนใต้ร่างครางลั่นทุกครั้ง เล็บของอันดาจิกไปทั่วแผ่นหลังขาวเนียนเปลือยเปล่า แอ่นสะโพกรับความร้อนแรงอย่างถึงใจ
“จูน…อ๊ะ…ตรงนั้น…อ๊า…เสียว…ฮึ่ก” อันดาแทบกระอักความสุขที่อีกฝ่ายมอบให้ ไม่ว่าจาริญจะสัมผัสไปตรงไหนก็ทำให้เขาสั่นสะท้านไปทั้งหมด ก้นกลมแอ่นขึ้นสูงเมื่อแรงกระแทกถี่ๆติดกันทำให้รู้สึกเหมือนกำลังจะถึงฝั่งฝันในไม่ช้า
“อีกนิดเดียว…อื้อ…รัดเค้าแน่นจัง…อันดา…อื้ม…อ๊า!” จาริญขยับกายออกมาจนเกือบสุดและกระแทกเข้าไปทีเดียวสุดความยาว ได้ยินเสียงอันดากรีดร้องดังลั่นก่อนที่หน้าท้องของเขาจะเปียกชื้นไปหมด ช่องทางชื้นแฉะกระตุกตอดถี่รัวยิ่งกว่าเดิมหลังจากที่เจ้าของเพิ่งปลดปล่อย
จาริญหูตาพร่ามัวกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่เพิ่งเคยได้สัมผัส ส่วนนั้นถูกโพรงอุ่นร้อนดูดกลืนบีบรัดจนเขาเสร็จตามไปติดๆในเวลาไล่เลี่ยกัน
ร่างบางเปลือยเปล่าทิ้งตัวลงทาบทับกับคนใต้ร่าง จาริญหายใจหอบถี่หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะกับบทรักที่เพิ่งจบลง พอเริ่มปรับลมหายใจได้เลยทอดสายตามองอันดาอย่างรักใคร่ มือขาวลูบใบหน้าสวยชื้นเหงื่อเบาๆ แมวตัวสวยก็ช่างอ้อนเป็นที่หนึ่งเอียงใบหน้าถูไถกับมือนุ่ม
“อันดา ~ สุดยอดเลย” จาริญแตะหน้าผากลงกับหน้าผากของอีกฝ่าย พูดชมเชยถึงความยอดเยี่ยมในเรื่องบนเตียงของอันดา คนโดนชมหน้าแดงอย่างเขินอายเพราะไม่คิดว่าจาริญจะกล้าพูดออกมาตรงๆ มือเรียวตีหัวไหล่เปลือยเปล่าไปหนึ่งที
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ หน้าไม่อาย”
“ก็ของเธอฟิตอ่ะ ทั้งอุ่นทั้งนุ่มอีกต่างหาก”
“จูน!” อันดาแหวเสียงสูง แต่คนน่ารักกลับหัวเราะชอบใจ แถมส่วนนั้นที่ยังแช่ค้างไว้ในช่องทางของอันดาเริ่มขยับอีกครั้ง จาริญมองใบหน้าสวยอย่างอ้อนๆ
“ไม่ต้องมองเค้าแบบนั้น อ๊ะ อย่าขยับสิ”
“อันจ๋า ขึ้นให้เราหน่อยนะ”
จาริญเคยผ่านเรื่องแบบนี้มาก่อน รู้ว่าการอยู่ข้างบนคุมเกมให้ฝ่ายรุกดีขนาดไหน และที่สำคัญเขาอยากจะเห็นอันดานั่งขย่มอยู่บนตัวมากที่สุด
“แต่เราเหนื่อยแล้ว”
“นะ…”
อันดาเม้มปากเมื่อดวงตาสวยจ้องมองด้วยสายตาที่บอกว่าปรารถนาในตัวเขาขนาดไหน ถึงจะอยากปฏิเสธแต่เพราะจาริญแกล้งขยับสะโพกเลยทำให้เขารู้สึกขึ้นมาอีกเช่นกัน
“เอาแต่ใจ”
“อ๊ะ…ใจเย็นค่ะ...อื้อ...อันดา”
จาริญยังไม่ทันได้ตั้งตัวร่างเพรียวบางก็พลิกขึ้นมานั่งคร่อมอยู่บนตักเสียแล้ว สองแขนวางไว้บนไหล่เล็กเพื่อช่วยพยุงตัว แกล้งขมิบช่องทางด้านหลังถี่ๆให้จาริญครางกระเส่า อันดายกตัวขึ้นเล็กน้อยจนแท่งเนื้อที่ชุ่มไปด้วยน้ำที่อีกฝ่ายปล่อยไว้ข้างในก่อนหน้านี้เกือบจะหลุดออกมาและทิ้งตัวลงกลืนกินส่วนร้อนผ่าวจนสุดโคน
น้ำขุ่นข้นไหลย้อยออกมาอาบหน้าขาของจาริญทุกครั้งที่ร่างด้านบนขยับโยกด้วยท่วงท่าลีลาพริ้วไหวราวกับกำลังเต้นรำ ภาพนั้นสวยงามเสียจนละสายตาไม่ได้ มือบางประคองก้นกลมช่วยควบคุมจังหวะ สวนสะโพกกลับไปบ้างแกล้งร่างขาวจัดให้ตัวสั่นเพราะความเสียว
“อัน...ซี๊ด...อันดา...เสียวจัง...อ๊า...ที่รัก” จาริญครางไม่ขาดปากเมื่อเราบดสะโพกเข้าหากันเป็นจังหวะเดียวกัน อันดาขย่มกายไม่ยั้ง มือเรียวเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าก่อนจะเชิดหน้าสูดปากคราง ยิ่งตอนที่ริมฝีปากอิ่มของจาริญดูดเลียยอดอกจนเกิดเสียงความเสียวซ่านยิ่งวิ่งพล่านไปถึงปลายเท้า
“อ๊ะ...อ๊า...จูน...เค้าจะเสร็จ”
“อื้อ...เค้าขอเสร็จข้างในอีกรอบนะคะ...อ่ะ...อ๊ะ”
อันดาจิกเล็บลงกับบ่าที่เต็มไปด้วยรอยข่วนเมื่อของเหลวอุ่นๆพุ่งทะลักเข้ามาภายในพร้อมๆกับแท่งเนื้อของเขาที่กระตุกสั่นเสียดสีกับหน้าท้องขาวและพ่นความอึดอัดทุกหยาดหยดออกมาจนเลอะเทอะ อันดาตัวอ่อนปวกเปียกอย่างหมดแรง ใบหน้าสวยซบลงที่ไหล่ของจาริญหายใจถี่ไม่เป็นจังหวะ
มือบางลูบแผ่นหลังของคนที่นั่งคร่อมตักอยู่ ทั้งหอมทั้งจูบแก้มแดงปลั่งจนแทบช้ำ ก่อนจะยกตัวของอันดาขึ้นและถอนกายออกมา ช่วยประคองร่างเพรียวบางให้นอนลงบนเตียงและตามลงไปกอด จาริญมองใบหน้าหวานและอดที่จะหยอกไม่ได้
“ดุเหมือนกันนะเราอ่ะ”
“อันดาอยากน่ารักเองทำไม”
คนสวยเบะปากใส่ จำไม่ได้แล้วว่าวันนี้โดนจาริญชมว่าน่ารักไปกี่ครั้ง ทั้งกอดทั้งหอมไม่หยุดอีกต่างหาก คิดอยู่ในใจยังไม่ทันขาดคำริมฝีปากนุ่มๆก็แตะลงมาที่ปากแผ่วเบา แมวน้อยตรงหน้าของอันดากำลังยิ้มทั้งตาและปากบ่งบอกว่ามีความสุขแค่ไหน
“เรามีความสุขจัง”
“อื้อ เราก็เหมือนกัน”
อันดายิ้มบาง ลูบผมคนที่ขยับเข้ามากอดแน่นกว่าเดิม เคยได้ยินมาว่าการง้อที่ดีที่สุดคือการง้อบนเตียง วันนี้อันดาก็เพิ่งรู้ว่าคำกล่าวนั้นเป็นจริง
*****
หลังจากผ่านศึกบนเตียงก็พากันนอนหลับด้วยความอ่อนเพลียทั้งคู่ ตื่นขึ้นมาอีกทีฟ้าข้างนอกก็มืดแล้วแถมลูน่ายังร้องประท้วงแง้วๆอยู่ข้างเตียงเพราะหิว จาริญเป็นฝ่ายรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก่อน ร่างบางก้าวลงจากเตียงสะลึมสะลือเดินมาที่ตู้เสื้อผ้าหยิบเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นออกมาใส่
“เมี๊ยววว ~”
“อย่าเสียงดัง อันหลับอยู่ ป่ะ ออกไปข้างนอกกับจูนดีกว่า” จาริญอุ้มเจ้าแมวน้อยขึ้นและพาออกมานอกห้อง มองนาฬิกาเกือบจะสามทุ่มแล้ว ลูน่าถึงได้ร้องโวยวายเพราะหิว
จาริญเทอาหารใส่ชามให้ลูกรัก ตามด้วยนมอีกชามวางไว้ข้างกัน นั่งท้าวคางมองแมวเหมียวที่กำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย มือบางลูบหัวมันเบาๆอย่างเอ็นดูก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจเล็กน้อย และเริ่มลงมือจัดการกับอาหารเย็นที่ใกล้เคียงจะเป็นมื้อดึก
ระหว่างที่กำลังนำอาหารแช่แข็งออกมาอุ่นไมโครเวฟจาริญได้ยินเสียงเปิดประตู อันดาคงจะตื่นแล้ว เผลอๆจะบ่นหิวด้วยเพราะใช้พลังงานไปเยอะ
ร่างบางวางจานอาหารลงบนโต๊ะพอดีกับที่อันดาโผล่เข้ามาในครัว ผู้มาใหม่นั่งลงที่เก้าอี้แต่นั่งไม่เต็มก้นเสียทีเดียวเพราะยังเจ็บอยู่
“อาบน้ำแล้วเหรอ ?”
“ยัง แค่ทำความสะอาดข้างใน เจ็บอ่ะ”
อันดาบ่น เพราะจูนทำแรงเขาถึงได้ระบมไปหมดทั้งช่วงล่างแบบนี้ หลังจากทำความสะอาดเสร็จเลยไม่อยากใส่กางเกง หยิบแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่มาสวมกับชั้นในเท่านั้น
“ครั้งหน้าเราจะทำเบาๆ”
“ไม่ต้องมาพูดเลย”
จาริญยิ้มขำ รินนมสดใส่แก้วและวางลงบนโต๊ะให้ อาหารเย็นของเราเป็นไปอย่างเรียบง่าย บทสนทนาบนโต๊ะอาหารเป็นเรื่องสัพเพเหระเสียส่วนมาก หลังจากทานข้าวเสร็จก็พากันมานั่งอยู่หน้าทีวีเปิดหนังดูเพราะยังไม่ง่วง จาริญเป็นคนเลือกหนังรักโรแมนติค
ห้องนั่งเล่นในเวลาใกล้ห้าทุ่มมืดสนิทมีเพียงแสงไฟจากทีวีจอใหญ่ และเสียงจากหนังที่กำลังฉายอยู่ อันดาเอนศีรษะซบไหล่คนข้างกาย ดวงตาเรียวมีน้ำตาคลอเพราะฉากซึ้งกินใจของหนังฝรั่งเรื่องดัง ไม่ใช่แค่อันดาแต่จาริญก็แอบมีเสียงสะอื้นเบาๆให้ได้ยินเหมือนกัน
“ฮื่อ เป็นการขอแต่งงานที่โรแมนติคดีจัง” จาริญว่าพลางสูดจมูก ฉากจบของหนังในจอคือพระเอกขอนางเอกแต่งงานที่ริมทะเล จุดเทียนสวยๆไว้รอบชายหาด อันดาเห็นด้วยว่าการขอแต่งงานแบบนี้ช่างโรแมนติคและน่าประทับใจมากจริงๆ
“พระเอกรักนางเอกมากๆเลย ดูแล้วอยากมีแฟนแบบนี้บ้าง”
“จูนก็มีเราแล้วไง”
จาริญชะงักเล็กน้อย หันมองคนพูดที่ยิ้มให้ อันดาจับมือบางขึ้นมาจูบเบาๆ เขารู้ว่าอีกฝ่ายต้องการความชัดเจน แต่อยากจะให้จาริญรออีกสักหน่อย เพื่อให้ความมั่นใจในตัวกันและกันของเราสองคนมากเกินกว่าร้อย
“รออีกนิดนะจูน พอถึงวันนี้เราจะทำให้จูนเป็นคนที่น่าอิจฉาที่สุดในโลกเลย”
tbc.
สำหรับตอนนี้คือเป็นฉากโคมไฟไปซะ70% เขินจัง
แต่เสมอภาคกันแล้วนะคะเด็กๆ เปลี่ยนกันคนละทีสองที
#กุหลาบแดงกับแมวขาว
-
“นะคะ” เจอคำนี้เข้าไป ฮืออออออออออ ตายเลย
-
ฮื้อออ เขินนนนนนน มานั่งรีเฟรชรอตั้งแต่สามทุ่ม น่ารักกกกงื้อออออ :-[
-
เขินนน ไม่ไหวแล้วว เขินๆๆค่างือออ :-[ เป็นแฟนกันเร็วๆน้า เขินๆๆ แก้มจิแตกแล้วค่า อิอิ
-
:m25: :m25:
-
:jul1: :jul1: :-[ :mew1: :hao7:
-
เขินไปหมดแล้ววววว
แซ่บพอกันทั้งคู่เลย ฮืออออ
อดทนอีกนิดเพื่อวันของเราใช่ไหมคะ
ขอให้เด็กๆเข้าใจกัน ไม่ทะเลาะกันแบบที่ผ่านมาก็พอแล้ว
หอมๆนุ่มๆไปหมดเลย น้องกับน้อง ;_;
-
จับคู่กัน ลงตัว เพอเฟ็คท์เลย :katai2-1:
ทั้งหน้าตา รูปร่าง อารมณ์ สลับขั้วกันได้อีก :z3: :z3: :z3:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
หมอคะ !!!! เลือดจะหมดตัวแล้วค่ะ ขอยาดไปเติมเลือดก่อนนะฮะ :z3: :z3: :z3:
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก :impress2: :impress2: :กอด1: :กอด1:
-
+1 +เป็ดจ้า
-
รีบๆเป็นแฟนกันน๊าาาา :o8:
-
งื่ออออ...ดีงาม นี่คือความลงตัวที่สุดแห่งปี คือแบบตามทันกันทุกลีลา
-
:o8: :o8: :-[ :-[
-
:jul1: เด็กๆ ง้อกันแบบนี้ ป้าจะตายเพราะเลือดหมดตัวนะคะลูก
-
:katai2-1: :katai2-1:
นิแร่ะ ที่รอคอย..
เทอต้องสลับกันดูแล นะ..
อิอิ :hao7: :hao7:
-
อันดาใช้กุหลาบแทนความรู้สึกในทุกๆวันเหรอคะ ครบตามจำนวนที่ตั้งไว้แล้วขอเป็นแฟนไรงี้? หวังว่าคงไม่มีใครมาทำให้ผิดใจกันอีกนะ
:o8: น่ารักมาค่ะเป็นเรื่องที่ 2 ที่อ่าน รับxรับ สนุกมาก :pig4:
-
ฉากโคมไฟนี่แซ่บ กันทุกตอนเลย
อ่อยยยย
-
ไม่รู้เพราะบรรยากาศของตัวละครรึเปล่าที่ทำให้อ่านเรื่องนี้ทีไรแล้วคิดว่าเป็น ญxญ ทุกที
-
ตามๆรอตอนต่อไป.
-
✿ c h a p t e r 9
โดยปกติแล้วหากเป็นวันเสาร์ที่ไม่มีเรียนอันดาจะตื่นอย่างน้อยสิบโมงหรือไม่ก็สิบเอ็ดโมงเพราะอยากนอนให้เต็มอิ่ม จาริญเองก็ชอบที่จะนอนกลิ้งไปมาเล่นสมาร์ทโฟนอยู่บนเตียงในวันหยุดที่ไม่ต้องเร่งรีบออกไปไหนเช่นกัน แต่วันนี้เสียงคุยโทรศัพท์ปลุกให้อันดาตื่นขึ้นมาในเวลาแปดโมงเช้า
จาริญกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียง แต่เพราะไม่ได้ปิดประตูเลยทำให้คนบนเตียงได้ยินบทสนทนาที่ร่างบางพูดคุยกับปลายสายไปด้วย
“แม่โทรมาปลุกจูนแต่เช้าด้วยเรื่องแค่นี้เองเหรอ คิดว่ามีอะไรสำคัญเสียอีก”
อันดาได้ยินร่างบางทำปากยื่นบ่นใส่ปลายสาย และพอจาริญหันมาเจอเห็นว่าเขาตื่นแล้วขาเรียวเลยเดินกลับเข้ามาในห้อง นั่งลงบนเตียงให้มอร์นิ่งคิสอย่างเช่นทุกเช้า โดยที่มือยังคงถือโทรศัพท์ค้างอยู่ อันดาไม่ได้กวนนอกจากกอดคนน่ารักไว้หลวมๆจากด้านหลัง เกยคางกับไหล่บางฟังแมวน้อยคุยโทรศัพท์กับคุณแม่
“ฮื่อ จูนบ่นไปงั้นแหละ ยังไงก็จะลับไปกินฝีมือของแม่อยู่แล้ว คร้าบ ไว้เจอกันนะ” จาริญทำเสียงจุ๊บๆใส่ผู้เป็นแม่อย่างน่ารักก่อนจะกดวางสาย พอโยนโทรศัพท์ออกห่างจากตัวได้ก็พลิกตัวกลับมากอดคนที่ยังหน้ามึนเพราะตื่นไม่เต็มตาไว้ เลยกลายเป็นว่านั่งกอดกันกลมอยู่บนเตียง
“คุณแม่โทรมาเหรอ”
“ช่าย ~ แม่จะทำแตงโมกับปลาแห้งเลยโทรมาชวนเราไปกินล่ะ”
เห็นเบอร์ของมารดาโทรมาแต่เช้าตอนแรกจาริญตกอกตกใจคิดไปว่าจะมีใครที่บ้านเป็นอะไรหรือเปล่า แต่พอรับสายปรากฏว่าแม่โทรมาเพื่อจะเรียกเขาให้กลับบ้านเพราะเรื่องของกินเท่านั้นเอง
“แตงโมกับปลาแห้งคืออะไร ?”
“ก็แตงโมกินกับปลาแห้ง ร้อนๆแบบนี้กินแล้วสดชื่น”
อันดาฟังและพยักหน้าตามถึงจะนึกภาพไม่ออกก็ ตั้งแต่เกิดมาจนอายุยี่สิบปีเขาไม่เคยได้ยินชื่อของกินที่ว่านั่นมาก่อนด้วยซ้ำ
“อันไปด้วยกันนะ เราบอกแม่แล้วว่าจะมีเพื่อนไปด้วย”
“เราไปด้วยจะไม่เป็นอะไรเหรอ ที่บ้านจูนมีใครบ้างอ่ะ”
ใบหน้าสวยฉายแววกังวลเล็กน้อย อันหาเป็นคนเข้าหาผู้ใหญ่ไม่ค่อยเก่งมาแต่ไหนแต่ไร กลัวว่าจะไปเผลอทำตัวไม่น่ารักให้พ่อกับแม่ของจาริญไม่พอใจเข้าน่ะสิ
“มีพ่อแม่เรา แล้วก็มีน้องชาย แต่ไม่รู้ว่าน้องจะกลับบ้านหรือเปล่านะ เพราะปกติมันอยู่หอ”
“พ่อจูนดุไหม”
จาริญหลุดขำออกมากับคำถามนั้น นิ้วเล็กเกี่ยวเอาเส้นผมยุ่งๆของอันดาขึ้นไปทัดหูให้ก่อนจะตอบ
“ไม่ดุหรอก รับรองว่าไม่โดนเอาปืนไล่ยิงแน่นอน ถึงพ่อจะมีลูกซองก็เถอะ”
“ขอบคุณนะ สบายใจขึ้นม๊ากมากเลย ไม่กลัวแล้วเนี่ย”
อันดาแกล้งพูดประชด เล่นกันอยู่บนเตียงอีกพักหนึ่งก่อนจะสลัดความขี้เกียจออกเพื่อลุกจากเตียงไปทำธุระส่วนตัว ราวหนึ่งชั่วโมงต่อมาก็อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยกันทั้งคู่ จาริญตรวจเช็คความเรียบร้อยก่อนจะออกจากห้อง ไม่ลืมที่จะกระเตงเจ้าลูน่าไปด้วยเพราะไม่อยากทิ้งแมวอ้วนจอมวุ่นวายให้อยู่ตัวเดียว
“เจ้าอ้วนนั่งเบาะหลังเลยนะ ห้ามนั่งตักจูน” อันดาเปิดประตูเบาะหลังสำหรับเปอร์เซียตัวขาว ในตอนแรกจาริญอิดออดเพราะอยากจะอุ้มลูกรักให้นั่งด้วยกันที่เบาะข้างหน้ามากกว่า
“ให้ลูน่านั่งกับเราไม่ได้เหรอ นั่งข้างหลังลูกจะเมารถ”
“แต่เราแพ้ขนลูน่า จูนห่วงแต่ลูกไม่ห่วงอันบ้างเหรอคะ”
จาริญพ่ายแพ้ทุกทีเวลาที่อันดาแทนตนเองด้วยชื่อ ร่างบางพยักหน้าและยอมวางเจ้าลูน่าลงที่เบาะหลัง ไม่ลืมที่จะวางตุ๊กตาตัวโปรดของมันไว้ด้วย
อยู่ด้วยกันมาสามเดือนกว่าแล้ว แทบจะรู้จักกันดีทุกเรื่อง ตั้งแต่ทะเลาะกันคราวก่อนเขาและอันดาก็ไม่เคยมีเรื่องผิดใจกันอีกเลย เราพูดคุยกันด้วยเหตุผลมากขึ้น ต่างคนต่างใจเย็นมากขึ้นเช่นกัน ปรับตัวเข้าหากันได้ดีจนระหว่างเราแทบไม่มีช่องว่างใดๆ
ถึงแม้จะอยู่ด้วยกันทุกวันแทบจะตลอดเวลาแต่จาริญไม่เคยเบื่อเลย กลับกันหากไร้เงาอันดาอยู่ข้างกายมันทำให้เหงาจนอยากจะร้องไห้ออกมา ช่วงสัปดาห์ก่อนที่อันดามีงานของมหาวิทยาลัยต้องนอนค้างที่คณะสองคืน เขาจำได้ว่าตนเองโทรไปร้องไห้บ่นว่าคิดถึงกับอันดาทุกคืน
ส่วนรายนั้นก็ติดเขาหนึบเป็นตังเมเหมือนกัน ถ้าวันไหนจาริญมีเรียนแต่อันดาไม่มี บางครั้งอีกฝ่ายถึงกับไปนั่งรอด้วยซ้ำ จนเพื่อนของเขาแต่ละคนสนิทกับอันดากันไปหมดแล้ว
บางคนก็ถามแล้วถามอีกว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน จาริญไม่เคยตอบได้แต่ยิ้มๆเพราะมันไม่สำคัญเท่ากับเขาและอันดารู้ดีที่สุดว่าเราอยู่ในสถานะใด
อันดาบอกว่าตอนนี้เราเป็นความสุขของกันและกัน และจาริญก็เห็นด้วย
“จูน ~ เหม่ออะไรอยู่ เราเรียกตั้งหลายครั้งแล้ว”
คนที่กำลังคิดอะไรเพลินๆสะดุ้งเมื่อมือเรียวสะกิดแขนเรียก จาริญส่ายหน้าจนเส้นผมปลิว
“เราก็คิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อย”
“ขอแซนวิชหน่อย หิว”
อันดาบุ้ยปากไปยังตะกร้าที่ใส่กล่องอาหารบนตักของจาริญ เพราะออกจากห้องมาแต่เช้าเลยไม่ทันได้ทานข้าวจาริญเลยทำแซนวิชง่ายๆกับน้ำส้มคั้นใส่ขวดมาไว้ทานระหว่างทาง เพราะกว่าจะถึงบ้านที่อยู่แถบชานเมืองก็คงใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง
ร่างบางหยิบแซนวิชทูน่าออกมาอย่างระมัดระวัง ยื่นส่งให้อีกฝ่ายแต่อันดากลับขมวดคิ้วใส่
“ป้อนหน่อย ขับรถอยู่กินเองไม่ได้”
“เยอะสิ่ง”
จาริญบ่นแต่ก็ยอมป้อนให้ คอยชะเง้อมองเบาะหลังไปด้วย พอเห็นว่าลูน่าหลับอยู่ก็เบาใจ ไม่อย่างนั้นคงร้องแง้วๆอยากจะมานั่งข้างหน้า วุ่นวายพอๆกันทั้งอันดาทั้งลูน่าเลย
“พอเลี้ยวแยกข้างหน้าแล้วก็ตรงไปเลยใช่ไหม” เพราะจำทางไปบ้านของจาริญที่อีกฝ่ายบอกก่อนออกมาจากคอนโดไม่ได้แล้วเลยถามเพื่อความแน่ใจ ร่างบางอือรับและจ่อหลอดน้ำส้มมาที่ปากของอันดา
“ขับไปเรื่อยๆแล้วจะมีทางแยกอีกให้เลี้ยวซ้ายจะเป็นทางเข้าหมู่บ้าน”
คนฟังพยักหน้ารับรู้ นิ้วเรียวดันแว่นตากันแดดให้เข้าที่เล็กน้อย สีหน้าจริงจังเวลาขับรถของอันดาทำให้จาริญละสายตาไม่ได้ทุกที
อันดาเป็นคนหน้าตาดี ทั้งสวยและมีเสน่ห์ มีแรงดึงดูดทั้งต่อเพศเดียวกันและเพศตรงข้าม เวลาไปไหนมาไหนด้วยกันไม่ใช่แค่ผู้ชายที่มองอันดาจนเหลียวหลัง ผู้หญิงก็มองแบบไม่วางตาเหมือนกัน บางทีอยากควงแขนไว้แน่นๆและตะโกนบอกว่าอันดาเป็นของเขา แต่ก็แค่คิดเพราะเขาขี้อายเกินกว่าจะทำอะไรแบบนั้นได้
“มองอะไร”
“มองคนสวย”
จาริญตอบหน้าตาเฉย คำตอบของเขาคงจะทำให้อันดาเขิน แก้มขาวๆถึงได้เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ ปากก็บ่นมุบมิบไปเรื่อย เห็นแล้วอยากจะแกล้งจาริญเลยวางมือลงบนหน้าขาภายใต้กางเกงยีนส์ของอีกฝ่ายพลางลูบเบาๆ
“วันนี้เราขอทำนะ”
“ไม่เอา ครั้งก่อนเธอก็ทำ”
อันดาปัดมือบางออก ปฏิเสธจะให้จาริญเป็นฝ่ายทำเพราะครั้งล่าสุดที่มีอะไรกันเจ้าคนน่ารักนิสัยไม่ดีรังแกเขาจนลุกจากเตียงไม่ขึ้นไปตั้งครึ่งวัน เดี๋ยวนี้ดื้อใหญ่แล้วแถมยังเจ้าเล่ห์อีกต่างหาก พยายามจะหลอกล่อให้เขาอยู่ข้างล่างตลอด
เป็นแมวดีๆไม่ชอบริอยากจะเป็นเสือ มันน่าจับตีก้นเสียให้เข็ด
“ล้อเล่นเฉยๆหรอก อย่าทำหน้าดุสิ น่ากลัวอ่ะ”
จาริญเห็นหน้าดุๆแล้วทั้งขำทั้งเอ็นดู มือบางเอื้อมไปบีบแก้มนิ่มเบาๆแต่อันดาร้องโอดโอยเหมือนเจ็บมากมายอย่างน่าหมั่นไส้
“โอ๊ยๆ เจ็บค่ะเธอ ปล่อยก่อนๆ จะเสยรถคันข้างหน้าแล้วเนี่ย”
“เว่อร์ตลอด นั่นๆซอยเข้าหมู่บ้าน จะเลยแล้ว”
มัวแต่เล่นกันจนเกือบขับรถผ่านทางเข้าหมู่บ้านเสียแล้ว อันดาชะลอรถแทบไม่ทัน เผลอเบรกเอี๊ยดจนลูน่าสะดุ้งตื่นร้องเมี๊ยวเสียงดังเพราะตกใจ
“โอ๋ๆ ลูน่าไม่ตกใจนะลูก มาๆจูนอุ้มนะ” จาริญปลดเข็มขัดนิรภัยออกและย้ายตนเองข้ามไปยังเบาะหลังทั้งที่รถยังเคลื่อนอยู่ อันดาเลยฟาดก้นกลมเข้าให้เสียหนึ่งทีตามด้วยน้ำเสียงดุๆ
“ทำแบบนี้มันอันตรายนะจูน!”
“มีอันดาอยู่ด้วยทั้งคนเราไม่กลัวหรอก”
จาริญพูดเสียงใส ยิ้มตาหยีให้อีกต่างหาก อันดาได้แต่ถอนหายใจพลางส่ายหน้าน้อยๆ ดื้อจริงๆเลยสิน่าเจ้าแมวตัวแสบ
*****
รถสีขาวคันสวยจอดเทียบหน้าบ้านจัดสรรที่มีต้นไม้ร่มรื่นและสนามหญ้าสีเขียวมองแล้วสบายตา จาริญอุ้มลูน่าลงมาจากรถเดินนำเข้าไปในบ้านก่อน อันดาจัดการล็อครถและหอบผลไม้ที่แวะซื้อจากซุปเปอร์มาเก็ตเดินตามไปติดๆ ร่างเพรียวบางถอดแว่นตากันแดดเหน็บไว้ที่เสื้อขณะก้าวเข้ามาในบ้าน
“พ่อจ๋า แม่จ๋า ~” ส่วนเจ้าของบ้านปล่อยเจ้าแมวอ้วนลงก่อนจะเรียกหาคุณพ่อคุณแม่แล้วเดินหายไปทางหลังบ้าน อันดาวางตะกร้าผลไม้ลงบนโต๊ะและถือวิสาสะนั่งรอที่โซฟา ครู่ต่อมาจาริญก็เดินกลับออกมาพร้อมควงแขนหญิงวัยกลางคนที่ใบหน้ายังมีเค้าความสวยมาด้วยกัน
“นี่อันดาครับแม่”
อันดาลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะยกมือไหว้เธออย่างมีมารยาทเมื่อจาริญแนะนำเขาให้มารดารู้จัก ผู้อาวุโสรับไหว้ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
“สวัสดีจ้ะ ได้ยินน้องจูนพูดถึงหนูบ่อยๆ หน้าตาสวยน่ารักเชียว” คุณรวีวรรณเอ่ยชมเพื่อนของลูกชาย จาริญเคยพูดถึงเพื่อนคนนี้ให้เธอฟังบ่อยครั้งไม่ว่าจะเป็นผ่านทางโทรศัพท์หรือมาที่บ้านครั้งก่อนๆ เพิ่งเคยได้เห็นตัวจริงก็คราวนี้ ช่างเป็นเด็กผู้ชายที่สวยเหมือนผู้หญิงในสายตาของคนแก่อายุย่างเข้าเลขห้าอย่างเธอ
“ขอบคุณครับ คุณแม่เองก็ยังสวยมากๆอยู่เลย” อันดายิ้ม ชมเปาะให้คุณรวีวรรณหัวเราะชอบใจ
“ปากหวานชมคนแก่ แล้วนี่เจอพ่อเราหรือยัง” ประโยคหลังเธอหันไปถามลูกชาย จาริญส่ายหน้า
“ยังเลย จูนคิดว่าพ่ออยู่กับแม่ในครัว”
“รายนั้นอยู่ในสวนตั้งแต่เช้าแล้ว วุ่นวายกับกุหลาบของเค้านั่นแหละ”
คุณแม่ของจาริญพูดไปยิ้มไป อันดารู้แล้วว่าจูนได้ความสดใสกับรอยยิ้มสวยๆมาจากใคร ถอดแบบจากคุณแม่มาทุกกระเบียดนิ้วเลย
“งั้นจูนไปหาพ่อนะ ป่ะ อันดา” จาริญคว้ามือเรียวให้เดินตามมาทางหลังบ้าน สวนเล็กๆของคุณพ่อเต็มไปด้วยดอกกุหลาบดอกเล็กบ้างใหญ่บ้างหลากหลายสีคละกัน อันดามองอย่างตื่นเต้นเพราะชอบดอกกุหลาบอยู่แล้วเป็นทุนเดิม
“กุหลาบเต็มไปหมดเลย สวยจัง”
“พ่อชอบดอกกุหลาบน่ะ ปลูกแล้วก็ตัดแจกเพื่อนบ้าน ความสุขเค้าล่ะ” จาริญบอกให้ฟัง ก่อนจะเดินเข้าไปหาบิดาที่ก้มๆเงยๆตัดดอกกุหลาบใส่ตะกร้าอยู่
“จ๊ะเอ๋! พ่อจ๋า”
ชายวัยกลางคนในชุดลำลอง เส้นผมที่มีสีขาวแซมเล็กน้อยจัดเซ็ตทรงอย่างดีตกใจจนแทบหงายหลัง พอยืนขึ้นได้ก็ทำเสียงดุใส่ลูกชาย
“กรรไกรเกือบตัดนิ้วพ่อแล้วไหมล่ะ เจ้าลูกคนนี้”
“ฮื่อ จูนขอโทษ เนี่ยๆ แต่จูนพาเพื่อนมาด้วยน๊า”
จาริญดึงแขนอีกฝ่ายให้เข้ามาใกล้ อันดายิ้มให้คุณพ่อพร้อมทั้งยกมือไหว้ ผู้เป็นพ่อรับไหว้ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนเช่นกัน ทั้งคุณพ่อและคุณแม่ของจาริญใจดีมากในความรู้สึกของอันดา
“แล้วเราพาเพื่อนออกมาข้างนอกทำไม แดดมันร้อนเข้าบ้านเถอะลูก”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ว่าแต่ดอกกุหลาบพวกนี้คุณพ่อปลูกเองเหรอครับ สวยจังเลย” อันดาก้าวลงมาในแปลงกุหลาบของคุณพ่อ สะดุดตากับดอกกุหลาบสีแดงดอกโตที่กำลังเบ่งบานอยู่บนต้นของมัน
“ใช่แล้ว งานอดิเรกของพ่อน่ะ ชอบดอกกุหลาบหรือเปล่าเรา”
“ชอบครับ ให้อันช่วยตัดนะครับคุณพ่อ”
จาริญถูกลืมเสียแล้วเพราะคุณพ่อเขากำลังสอนอันดาตัดดอกกุหลาบจากต้นอย่างจริงจัง เห็นแบบนั้นเลยปล่อยให้คนชอบดอกไม้คุยกันไปส่วนตนเองกลับเข้ามาช่วยคุณแม่ในครัว พอเห็นว่าลูกชายกลับเข้ามาคนเดียวคุณรวีวรรณเลยถาม
“หนูอันดาไปไหนแล้ว ?”
“อยู่ในสวนกับพ่อแน่ะ ช่วยพ่อตัดกุหลาบอยู่ คุยกันถูกคอ”
ผู้เป็นแม่พยักหน้า มองลูกชายตัวดีกำลังล้างมืออยู่ที่อ่างล้างจานเพื่อจะช่วยเธอยกอาหารกลางวันออกไปตั้งโต๊ะ พร้อมกับแตงโมปลาแห้งของโปรดของเจ้าตัว
“เพื่อนของน้องจูนคนนี้น่ารักดีนะ”
“ครับ ?”
จาริญเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเพราะอยู่ๆแม่ก็พูดขึ้น สายตาที่มองตรงมายังเขาฉายแววล้อเลียนอะไรบางอย่าง และจาริญก็รู้เสียด้วยว่าแม่กำลังคิดอะไรอยู่
“คบกันมานานหรือยังกับหนูอันดาน่ะ”
“จะบ้าเหรอแม่ ไม่ใช่แฟน เป็นเพื่อนกัน”
ร่างบางรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธยกใหญ่ มารดาหรี่ตามองอย่างจับผิด เธอหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างรู้ทัน
“แม่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ที่ถามว่าคบกันมานานหรือยังก็หมายถึงคบแบบเพื่อน ร้อนตัวจริงๆลูกฉัน”
“แม่แกล้งจูนอ่ะ ไม่คุยด้วยแล้ว!”
จาริญมองค้อนใส่ ยกจานอาหารเดินฉับๆออกไปข้างนอก คุณรวีวรรณมองตามด้วยรอยยิ้ม เธอผ่านโลกมาตั้งเท่าไหร่แล้วมองปราดเดียวก็รู้ว่าเด็กทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ที่มากกว่าเพื่อน ทั้งสายตาของจาริญที่มองเด็กหนุ่มคนนั้นและสายตาของอีกฝ่ายที่มองลูกชายของเธอก็เช่นกัน
มันเต็มไปด้วยความรักและความสุขจนคนนอกอย่างเธอยังมองออกได้ง่ายๆ
*****
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารกลางวันเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ตามประสาพ่อแม่ที่จะดีใจเมื่อลูกกลับมาหา อาหารมื้อนี้เลยอร่อยมากกว่าทุกมื้อที่ผ่านมา อันดาหัวเราะเมื่อคุณพ่อคอยยิงมุกตลกๆเป็นระยะ ครอบครัวของจาริญอบอุ่นจนทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นหนึ่งในครอบครัวไปด้วย
หลังจากทานอาหารเสร็จและช่วยคุณแม่ล้างจานเรียบร้อยจาริญก็พาเขาขึ้นมาบนห้อง ห้องนอนของคนน่ารักน่ารักเหมือนเจ้าของไม่มีผิด บนเตียงมีตุ๊กตาวางอยู่เต็มไปหมด หรือแม้กระทั่งในตู้ก็ยังมีตุ๊กตาทั้งตัวเล็กตัวใหญ่ตั้งโชว์หลายสิบตัว
“ตัวนี้เหมือนจูนเลย” อันดาหัวเราะนั่งลงบนเตียงพร้อมทั้งหยิบตุ๊กตาตัวหนึ่งขึ้นมา จาริญมองตามแล้วแยกเขี้ยวใส่ คว้าตุ๊กตาสัตว์ตัวใหญ่สีน้ำตาลอมเทามีนอแหลมออกมาจากมือของันดาแล้วฟาดใส่เต็มแรง
“นิสัยไม่ดี เหมือนเธอน่ะสิ!”
“โอ๋ๆ เค้าล้อเล่น ไม่ทำหน้างอสิคะ”
อันดาฉุดมือบางให้นั่งลงบนตัก จมูกโด่งสวยแตะลงบนหลังคอขาวเบาๆ จาริญเอียงคอหลบเพราะจั๊กจี้ พอดิ้นไปดิ้นมาเลยกลายเป็นว่าพากันล้มลงบนเตียงด้วยกันทั้งคู่ จาริญที่นอนทับอยู่บนตัวของอีกฝ่ายตีไหล่บางเต็มแรงเมื่ออันดาจับมือให้ลงไปจับขอบกางเกง
“อันดา คนลามก!”
“เรายังไม่ได้ทำอะไรเลย แค่จะเอาของให้”
มือเรียวจับมือของจาริญไว้เพื่อไม่ให้ชักมือหนี คนน่ารักขมวดคิ้วเมื่อลองคลำๆขอบกางเกงผ่านชายเสื้อยืดสีดำที่อันดาใส่อยู่และพบว่ามีสิ่งแปลกปลอมบางอย่าง
“ใส่อะไรไว้ในกางเกง ?”
“เธอลองเปิดดูสิ”
จาริญมองอย่างไม่ค่อยไว้ใจนักแต่ก็ยอมขยับตัวลงต่ำเพื่อเลิกเสื้อยืดของอีกฝ่ายขึ้นมาถึงหน้าท้อง ผิวขาวๆของอันดาตัดกับสีแดงสดของดอกกุหลาบที่ก้านบางส่วนโผล่ออกมาจากขอบกางเกง จาริญหน้าแดงเพราะภาพตรงหน้าเซ็กซี่ยิ่งกว่าปกหนังผู้ใหญ่เสียอีก
“เล่นอะไรเนี่ย เอาไปใส่ไว้ตอนไหน”
“ตอนเดินขึ้นบันได กลัวเธอเห็น”
อันดาซ่อนดอกกุหลาบที่ขอคุณพ่อมาตอนช่วยตัดกุหลาบใส่ตะกร้าเก็บไว้ในกระเป๋า พอขึ้นมาบนห้องเลยแอบเสียบไว้ในขอบกางเกง คิดว่าจะให้จาริญเอาดอกกุหลาบดอกนี้ออกไปจากตัวเขาด้วยตนเอง
“เธออ่ะชอบเล่นอะไรก็ไม่รู้”
“ดอกนี้ดอกที่เท่าไหร่แล้ว ตอบแล้วเอามันออกไปสิ”
จาริญทำท่าครุ่นคิด มือบางลูบไปตามขอบกางเกงยีนส์อย่างเชื่องช้า นิ้วขาวลูบแผ่วเบาบริเวณใต้สะดือแกล้งให้หน้าท้องแบนราบหดเกร็ง
“จูน อย่าแกล้ง”
“อืม…ดอกกุหลาบดอกที่เก้าสิบห้า”
คนน่ารักตอบ ทำท่าจะหยิบดอกกุหลาบออกมาจากขอบกางเกงของคนที่นอนอยู่บนเตียง แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจ ใบหน้าหวานก้มลงมาใกล้จนลมหายใจอุ่นๆเป่ารินรดผิวเนื้อขาวจัด มือเรียวของอันดายกขึ้นมาจิกไหล่บางไว้ทันที
“อ๊ะ…จูน ฮื่อ…อย่าซน” เอวบางแอ่นขึ้นเล็กน้อยเมื่อริมฝีปากของจาริญจูบที่หน้าท้องและยังแกล้งขบเม้มเบาๆ อันดาหายใจไม่ทั่วท้องเอาเสียเลยตอนที่ปากนุ่มลากผ่านไปทั่วผิวเนื้อเหมือนอยากจะแกล้ง กว่าที่คนตัวเล็กกว่าจะคาบดอกกุหลาบออกไปจากขอบกางเกงของเขาได้ก็ทำเอาเหงื่อซึมเต็มหน้าผากไปหมด
จาริญหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นใบหน้าแดงๆของคนสวย มือบางแกว่งดอกกุหลาบไปมาก่อนจะเขี่ยมันเบาๆที่แก้มของคนที่เพิ่งยันตัวลุกขึ้นมานั่ง
“ชอบวิธีการให้ดอกกุหลาบของอันดาวันนี้จัง”
ไม่รู้ว่านั่นคือคำชมหรือเปล่าแต่อันดาถึงกับตีหน้ายุ่ง คิดจะแกล้งจาริญเล่นเพราะคิดว่าคนน่ารักต้องหน้าแดงแน่ๆกับวิธีการให้ดอกกุหลาบที่เขาคิดเอาเองว่าชวนเขินเป็นที่สุด แต่กลับกลายเป็นตนเองเสียเองที่ต้องมานั่งหน้าแดงก่ำไปจนถึงใบหู
จาริญน่ะชักจะร้ายกาจขึ้นทุกวันจริงๆ
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูเรียกให้ทั้งสองคนหันไปมองพร้อมกัน ก่อนที่เจ้าของห้องจะเดินไปเปิดประตู ส่วนอันดาที่นั่งอยู่บนเตียงจัดเสื้อผ้าของตนเองให้เรียบร้อยพลางชะเง้อมองว่าจาริญคุยกับใครอยู่
“แม่บอกว่าพี่จูนพาเพื่อนมาเที่ยวบ้านด้วย”
“อ๋อ ใช่ อันมานี่แป๊บนึง” จาริญหันกลับมาเรียก ร่างเพรียวบางเลยก้าวลงจากเตียงเดินเข้ามาหา ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองผู้มาใหม่ที่ยืนค้ำประตูห้องอยู่ เด็กหนุ่มร่างสูงที่อันดาคุ้นหน้าเป็นอย่างดี
“จะแนะนำให้รู้จักนะ…”
เสียงของจาริญไม่เข้าหูอีกต่อไปแล้วเมื่อภาพตรงหน้าที่อันดาเห็นมีเพียงคนที่ยืนอยู่ข้างหลังของร่างบางเท่านั้น สีหน้าของจิณณ์ฉายชัดว่าตกใจไม่น้อย เสียงทุ้มเรียกชื่อเขาออกมาโดยที่จาริญยังไม่ทันได้บอกด้วยซ้ำว่าเขาชื่ออะไร
“พี่อันดา…”
tbc.
เปิดตัวน้องจิณณ์ที่โผล่มาจากไหนไม่รู้5555
เอามากระตุ้นพี่จูนกับสร้างความวุ่นวายเล็กๆ
#กุหลาบแดงกับแมวขาว
-
ถ้าโจทย์เก่าอันดานี่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลยนะ :z2:
-
กรี๊ดดด ทำไมถึงรู้จักอันดาด้วยนะนี่
แต่กรี๊ดหนักมากตอนที่อันดาบอกว่าจูนห่วงแต่ลูกไม่ห่วงอัน
เขินทุกทีเวลาสองคนนี้พูดจาแบบนี้ใส่กัน
คุณแม่น่ารักจังเลย ><
แซวน้องจูนแบบนี้ ไฟเขียวมาแน่นอน
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
:hao7: :hao7:
-
เราชอบเรื่องนี้นะ แต่อ่านทีไรแล้วรู้สึก ญ x ญ จริง ๆ บรรยายกาศเรื่องงี้ คำแทนตัวงี้ ความสนิทสนมหรือการเล่นกันของอันกับจูนงี้ รู้สึก ญ ญ จริง ๆ
-
ให้ดอกกุหลาบกันทุกวันดีจัง :L2:
แอบหื่นทุกตอนเลย :z1:
สงสารจะเป็นคู่กรณีกับอีนดา :ling3:
-
น้องชายจูนเป็นอะไรกะอันดางั้นเหรอ :hao4:
-
ขอไม่ม่าน้าา งืออ ถ้าผิดใจกันก็เคลียร์กันหวานๆเยย ฮี่ๆ :mew2: :o8:
-
ม่ายยยยยยย!...ยังหวานไม่พอเลยอย่าเพิ่งงานเข้าอันสิ :ling1:
ครอบครัวอบอุ่นจัง
-
โอ๊ยยยยยยย สั้นแต่ได้ใจความค่ะ ฟินนนนนนนนนน ค่ะ
-
:z3: :z3:
ยังไงๆๆ.. อันดาาาา..
-
✿ c h a p t e r 10
จาริญมองทั้งสองคนสลับกันเพราะไม่คิดว่าน้องชายของตนและอันดาจะรู้จักกันมาก่อน ในตอนแรกจิณณ์ตกใจที่เห็นอันดา แต่หลังจากนั้นก็ยิ้มกว้างเหมือนดีใจ รีบปรี่เข้ามาจับมือร่างเพรียวบางยกใหญ่ แต่อันดาเบี่ยงตัวหลบและเดินเข้ามาหลบหลังจาริญ
“จินกับอันรู้จักกันเหรอ ?”
“ไม่…”
“ผมเคยจีบพี่อันดา”
อันดาถึงกับกุมขมับเมื่อไอ้เด็กเวรนั่นโพล่งออกมา กำลังจะปฏิเสธว่าไม่รู้จักกันแต่ยังช้ากว่าจิณณ์ที่พูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงจนน่ายันโครมเข้าให้สักที
“อ๋อ แฟนเก่าสินะ” จาริญพยักหน้ายิ้มๆ แต่สายตาที่มองอันดากลับทำให้เสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก มือเรียวแตะแขนคนน่ารักเบาๆแต่โดนสะบัดออก
“ไม่ใช่นะจูน…”
“พี่อันดาโคตรใจร้ายเลยว่ะ หลังจากคืนนั้นพี่ก็หายไปเลย ผมขอไลน์ขอเบอร์ก็ไม่ยอมให้ เลยไม่รู้จะไปตามหาพี่ได้ที่ไหน โชคดีจังที่มาเจอกันวันนี้ พรหมลิขิตชัดๆเลยว่าป่ะครับ”
จิณณ์ยังคงพูดต่อไปด้วยรอยยิ้ม ประโยคสองแง่สองง่ามชวนคิดไปไกลทำให้อันดาอยากจะด่าไอ้เด็กตรงหน้าเหลือเกิน ติดที่ว่ามันเป็นน้องของจาริญเขาเลยเกรงใจ
“จินดูอยากคุยกับเธอนะ ไปคุยกับน้องสิ”
“ไม่เอา”
อันดาซุกหน้าลงกับแผ่นหลังบาง หลบเลี่ยงจะพูดคุยกับเด็กหนุ่มที่ทำเหมือนสนิทกันนักหนา ทั้งที่ความจริงแล้วเคยนั่งดื่มด้วยกันที่ผับแค่ครั้งเดียว แต่จิณณ์บอกว่าอยากจีบเขาแถมยังขอเบอร์โทรศัพท์และขอไลน์ไว้ติดต่อเสร็จสรรพ แต่เพราะตอนนี้นเขาคบกับภูผาอยู่เลยไม่ได้ให้ไป แล้วก็ไม่ได้คิดอะไรกับอีกฝ่ายด้วย
แค่นั่งดื่มด้วยกันเฉยๆจากนั้นก็แยกย้าย ใครจะคิดว่าเด็กนี่มันจะจำฝังใจและดันโผล่มาเจอกันอีกครั้งในฐานะน้องชายของจาริญอีก
“คนสวยใจร้ายอีกละ”
“เงียบไปเลยไอ้เด็กเวร”
เพราะเป็นคนปากไวอยู่เป็นทุนเดิม อันดาเลยแหวเข้าให้ จิณณ์ถึงกับเบะปากหันไปขอความช่วยเหลือจากพี่ชาย จาริญไม่อยากจะยุ่งด้วยเลยโบกมือก่อนจะเดินหนี
“เชิญคุยกันตามสบายนะ เราจะลงไปข้างล่าง”
“เธออออ ~”
อันดาเรียกและกำลังจะเดินตามไป แต่มือใหญ่ๆของจิณณ์ก็คว้าข้อมือไว้ก่อน พอเลิกคิ้วใส่มันก็ยิ้มหวานชวนหงุดหงิดมาให้
“ปล่อยพี่จูนไปเถอะ อยู่คุยกับผมก่อนนะ”
“ไม่มีอะไรต้องคุย นายกำลังจะทำให้จูนเข้าใจผิดนะ”
จิณณ์ขมวดคิ้วไม่เข้าใจ แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือออก ถึงอันดาจะทำหน้าดุเหมือนอยากจะกินเลือดกินเนื้อเขาก็ตาม
“เข้าใจผิดว่า ?”
“ก็เข้าใจผิดว่าพี่กับนายเคยเป็นอะไรกันน่ะสิ งอนไปแล้วมั้งป่านนี้”
อันดาจิ๊ปาก อยู่ด้วยกันจนรู้ไส้รู้พุงหมดแล้วว่าอาการเดินหนีของจาริญคือขั้นแรกของการงอน ถ้าไม่รีบง้อและอธิบายให้เข้าใจคงได้งอนยาวแน่ๆ
“แล้วทำไมพี่จูนต้องงอนพี่ด้วย”
“เพราะพี่กับจูนคบกันอยู่ เข้าใจยัง!”
เด็กหนุ่มร่างสูงขมวดคิ้วอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนจะหัวเราะออกมาเพราะคิดว่าอันดาโกหกเขาเพื่อพยายามจะหลบเลี่ยงมากกว่า
“พูดเป็นเล่น ตลกน่าพี่”
“หน้าพี่เหมือนกำลังพูดเล่นเหรอ”
จิณณ์ทำหน้าเลิ่กลั่กเมื่อเจอสีหน้าและน้ำเสียงจริงจังของอีกฝ่ายเข้าไป เลยได้แต่กลืนน้ำลายลงคอก่อนจะถามซ้ำ
“สรุปคือพี่กับพี่จูนเป็นแฟนกัน ?”
“ยังไม่ใช่แฟน แค่คบกัน”
คำตอบนั้นไม่ได้ทำให้จิณณ์หายข้องใจ แต่ยิ่งทำให้งงหนักเข้าไปใหญ่อีกต่างหาก ตอนนี้เรื่องของพี่ชายและคนสวยตรงหน้าชักจะน่าสนใจขึ้นมาแล้วสิ
“ไม่ใช่แฟนแล้วคบกันแบบไหนวะพี่”
“คบกันแบบเอากัน เลิกถามสักทีได้ป่ะ” อันดาตอบไปตรงๆเพราะเริ่มหงุดหงิด จิณณ์ทำหน้าเหวอ ได้ยินสบถคำหยาบออกมาแว่วๆด้วย
“ถอยไปดิ๊ เกะกะ พี่จะไปหาจูน”
ร่างเพรียวบางดันไหล่คนตัวสูงกว่าให้หลีกทางและเดินลงมายังชั้นล่างของบ้าน เห็นจาริญนั่งปอกผลไม้อยู่กับคุณแม่ที่โซฟา อันดานั่งลงข้างๆจาริญ ส่วนคุณแม่นั่งอยู่ที่โซฟาอีกตัว
“คุยกับจินเสร็จแล้วเหรอ”
“เราไม่ได้คุยอะไรเลย อยากอยู่กับจูนมากกว่า”
อันดาพูดอ้อนๆ ใบหน้าสวยซุกเข้าหาไหล่บางอย่างลืมตัว แต่พอนึกขึ้นได้ว่าคุณแม่กำลังมองอยู่เลยรีบผละออกมาด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีเล็กน้อย หญิงวัยกลางคนยิ้มบางพร้อมทั้งลุกขึ้นจากโซฟา
“คุยกันตามสบายนะจ๊ะเด็กๆ แม่จะขึ้นไปพักผ่อนเสียหน่อย” เธอเดินเลี่ยงออกมาปล่อยให้เด็กๆอยู่กันตามลำพัง เห็นจิณณ์ทำท่าจะเดินเข้าไปกวนพี่ๆเลยดึงแขนไว้
“มานี่เลยเราน่ะ ขึ้นไปนวดให้แม่หน่อย”
“โหย แม่อ่ะ”
จิณณ์ร้องโอดครวญ แต่ใครจะกล้าขัดใจแม่ เลยได้แต่เดินคอตกตามหลังไปอย่างไม่มีทางเลือก
ฝ่ายอันดาเมื่อสบโอกาสอยู่กับจาริญตามลำพังเลยทั้งกอดทั้งหอมคลอเคลียไม่ห่าง เพราะคุณพ่อออกไปข้างนอกเมื่อก่อนหน้านี้เลยกล้าถึงเนื้อถึงตัวอีกฝ่าย ไม่อย่างนั้นคงได้แต่นั่งห่างกันคนละฝั่งโซฟาเพราะกลัวปืนของคุณพ่อจะลั่นใส่เอา
“เธอจ๋า ที่รัก” อันดาสวมกอดร่างบาง แนบหน้าลงกับไหล่ของจาริญ คนน่ารักอือรับในลำคอมือก็คว้านเมล็ดเงาะออกจากเนื้อสีขาวใสอย่างคล่องแคล่ว
“จูนทำอะไรคะ ?”
“คว้านเงาะ”
เสียงหวานที่ตอบมานั้นห้วนจนอันดาไปต่อไม่ถูก นิ่งใส่แบบนี้เพราะอยากได้คำอธิบาย อันดากำลังเรียบเรียงคำพูดในหัวว่าจะเริ่มยังไงดี จริงๆแล้วเรื่องนี้ไม่ได้สำคัญอะไรเลย แทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยเกิดขึ้น แต่ถ้ามันทำให้จาริญสบายใจเขาก็พร้อมที่จะเล่าให้ฟัง
“อันกับน้องชายของจูนไม่เคยเป็นอะไรกันนะ”
“แต่จินบอกว่าเคยจีบอัน”
เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่ผิดว่าจาริญเก็บเอาคำพูดของเด็กนั่นมาคิดจนได้ มันน่าเลาะฟันออกมาให้หมดปากจริงๆจะได้ไม่ต้องพูดจาพล่อยๆอีก
“น้องแค่จะขอจีบแต่ตอนนั้นเราคบกับพี่ภูผาอยู่”
“เหรอ เสน่ห์แรงจังนะ”
จาริญพูดยิ้มๆ แต่เป็นรอยยิ้มที่อันดาไม่รู้ว่าหมายความว่ายังไงกันแน่ กำลังพูดด้วยอารมณ์ปกติหรือกำลังประชด
“เธอ ~ เค้ากลัวแล้วนะ”
“กลัวอะไร ?”
ร่างบางถามพลางหัวเราะ เห็นสีหน้าเป็นกังวลของอันดาแล้วอดขำไม่ได้จริงๆ ไหนจะท่าทางหูลู่หางตกนั่นอีก เหมือนลูน่าเวลาที่เขาจับได้ว่าแอบเอาไหมพรมมาเล่นหรือไม่ก็เล่นกระดาษทิชชู่หมดม้วนจนกระจายเต็มห้องไม่มีผิด
“ฮื่อ เธอดุเราอ่ะ”
“ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย เราจะดุเธอทำไม”
จาริญขำจริงๆนะกับท่าทางหงอๆ อันดาคงจะกลัวเขาโกรธถึงได้สงบเสงี่ยมกว่าปกติ แต่จาริญไม่ใช่คนไร้เหตุผลถึงขนาดจะชวนทะเลาะด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง เขาและอันดาผ่านจุดที่ทะเลาะกันหนักที่สุดมาแล้ว เลยไม่อยากกลับไปเจอกับความรู้สึกแบบนั้นอีกเพราะมันแย่มากจริงๆ
“เรากลัวจูนจะคิดมากเรื่องที่น้องพูด”
“จินมันเป็นพวกขี้โม้ พูดอะไรแต่ละอย่างเชื่อถือได้แค่สิบเปอร์เซ็นต์”
พออีกฝ่ายพูดมาแบบนั้นอันดาเลยพอจะยิ้มออก ใบหน้าสวยที่เกยอยู่บนไหล่บางตามความเคยชินเริ่มขยับเข้าใกล้มากกว่าเดิมเพื่อกดจมูกลงบนแก้มนุ่ม
“เค้ารักเธอคนเดียวนะ รักมากๆจนมองคนอื่นไม่ได้แล้ว”
“พูดอะไรลิเกมากเลยอันดา”
จาริญส่ายหน้ากับคำพูดคำจาที่นับวันจะชวนเลี่ยนมากขึ้นทุกที แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มแฉ่งถูแก้มไปมากับแก้มของเขา
“ศุกร์หน้าไปเที่ยวทะเลกันไหม ไปเย็นวันศุกร์แล้วกลับวันอาทิตย์”
คนน่ารักฟังแล้วพยักหน้าตาม จะว่าไปแล้วยังไม่เคยไปเที่ยวด้วยกันสองคนแบบจริงจังเลย นอกจากเดินห้าง ดูหนังอะไรเทือกๆนั้น และอีกอย่างจาริญไม่ได้ไปเที่ยวทะเลนานมากแล้วด้วย เกือบสามปีเห็นจะได้แล้วมั้ง
“เอาสิ แต่ไปใกล้ๆก็พอ อาจจะเป็นหัวหินหรือไม่ก็พัทยา”
“หัวหินดีไหม คุณอาเรามีบ้านพักตากอากาศอยู่ที่นั่น จะได้ไม่ต้องเสียเงินเช่าโรงแรม”
อันดาคิดไว้เสร็จสรรพแล้วว่าจะพาแมวน้อยไปที่ไหนและอยากจะทำอะไรบ้าง เขาอยากมีช่วงเวลาดีๆกับจาริญในสถานที่ๆอีกฝ่ายเคยบอกว่าชอบ เจ้าคนตัวเล็กชอบทะเลแต่เขายังไม่มีโอกาสได้พาไปสักที คราวนี้เป็นโอกาสดีเพราะว่างตรงกันทั้งคู่
“ชอบคนรวยจังเลย” จาริญพูดติดตลก อันดาหมั่นเขี้ยวเลยงับปลายจมูกรั้นเล่นเบาๆ ก่อนจะหอมหน้าผากอย่างรักใคร่
“เราเลี้ยงจูนได้ตลอดชีวิตเลยนะ”
“ให้มันจริง”
มือบางโยกศีรษะของอีกฝ่ายและเงยหน้าขึ้นรับจูบหวานที่ประทับลงมา อันดาแตะริมฝีปากไว้แบบนั้นชั่วครู่ก่อนจะผละออกมายิ้มให้
“รักจูนนะ”
“เราก็รักอันดา”
คำบอกรักที่เคยได้ฟังอยู่ทุกวันยังคงหอมหวานเช่นเคย ช่วงเวลาเหล่านี้ของเราสองคนเต็มไปด้วยความสุข ไม่ขอให้เวลาแห่งความสุขคงอยู่ตลอดไปเพราะคงเป็นไปไม่ได้ แต่พียงแค่มีกันและกันแบบนี้ไปเรื่อยๆในแต่ละวันเท่านั้นก็พอแล้ว
*****
เสียงของสายฝนที่ตกกระหน่ำอยู่ข้างนอกทำให้เจ้าแมวตัวอ้วนซุกตัวเข้าหาตักของจาริญเป็นพัลวัน ลูน่ากลัวฝนตก กลัวฟ้าร้อง กลัวทุกอย่างที่เสียงดัง จาริญนั่งอยู่บนพื้นคอยลูบหัวลูบหลังเจ้าขนฟูไม่ห่าง ต้องรอให้ฝนซาลงกว่านี้ลูน่าถึงจะสงบลง ไม่ก็ต้องเอานอนบนเตียงด้วย แต่ก็ไม่ได้อีกเพราะอันดาแพ้ขนแมว
เพราะฝนตกหนักตั้งแต่หัวค่ำเลยโดนคุณแม่รั้งตัวให้นอนค้างที่บ้าน จาริญยังไม่ทันได้พูดอะไรแต่คนที่ชิงตอบตกลงกลับเป็นอันดา โดยเจ้าตัวให้เหตุผลว่า อยากจะทำความรู้จักกับครอบครัวของจาริญให้มากที่สุด
เหตุผลน่ารักๆแบบนั้นทำให้จาริญไม่กล้าขัดอะไร ถึงจะมีช่วงหนึ่งที่ฝนหยุดตกไปแล้วแต่อันดาก็ยืนยันว่าจะค้างที่นี่ และพอก้าวขึ้นมาบนห้องนอนเท่านั้นฝนก็ตกลงมาอีกระลอก
“จูน ไดร์เป่าผมอยู่ไหนอ่ะ” อันดาออกมาจากห้องน้ำทั้งผมเปียกๆ น้ำหยดลงพื้นจนน่ากลัวว่าจะเหยียบแล้วลื่นเข้า จาริญเห็นเลยอดที่จะดุไม่ได้
“ทำไมเธอไม่เช็ดผมก่อน พื้นเปียกหมดแล้ว เดี๋ยวก็ลื่นล้มหรอก”
“ขี้เกียจเช็ด”
จาริญส่ายหน้าใส่คนดื้อ อันดาเป็นโรคขี้เกียจเช็ดผมเหมือนเขาไม่มีผิด ถ้าไม่คอยทำให้ก็คงจะนอนหลับไปทั้งผมเปียกๆแบบนั้น บ่นอยู่ในใจพลางเดินเข้าไปล้างมือในห้องน้ำและกลับออกมาหยิบไดร์เป่าผมที่อยู่ในลิ้นชักด้านล่างของตู้เสื้อผ้า
“มานั่ง จะเป่าผมให้”
อันดานั่งลงที่ปลายเตียงให้ร่างบางเป่าผมที่เปียกซ่ก จาริญถือไดร์เป่าผมด้วยมือข้างหนึ่งส่วนอีกข้างถือผ้าไว้คอยเช็ดจะได้แห้งไวๆเพราะตอนนี้เกือบจะห้าทุ่มแล้ว เขาชักจะเริ่มง่วง อันดาเองก็คงจะง่วงเหมือนกันเพราะแอบเห็นว่าหาวตั้งหลายรอบ
“อันดานั่งดีๆ อย่าสัปหงก” จาริญดุเพราะอีกฝ่ายเอนศีรษะไปซ้ายทีขวาที อันดาที่กำลังจะหลับกลางอากาศรู้สึกตัวเลยกลับมานั่งตัวตรงอีกครั้ง
“จูนเบื่อหรือเปล่าที่ต้องคอยดูแลเรา”
“ทำไมถามแบบนั้น”
จาริญถามกลับพร้อมทั้งปิดไดร์เป่าผมและวางลงข้างๆตัว ใช้ผ้าเช็ดเส้นผมสีดำที่แห้งสนิทดีแล้วเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะพาดผ้าขนหนูชื้นน้ำไว้กับพนักเก้าอี้
“ถามเฉยๆ เราไม่ได้เรื่องสักอย่าง จูนต้องคอยปลุกตอนเช้า ทำอาหารให้กิน ดูแลเราแม้กระทั่งเรื่องเล็กๆน้อยๆ”
“ไม่เบื่อหรอก เพราะเราเต็มใจ” มือบางลูบเส้นผมนุ่มมือเบาๆ ไม่เคยคิดว่าการดูแลอันดาเป็นความลำบากหรือน่าเบื่อเลย เขาเต็มใจที่จะทำ ไม่ว่าจะเป็นแค่เรื่องเล็กๆหรือว่าเรื่องใหญ่ก็ตาม
“จูบหน่อย” อันดาพูดอ้อนๆ อีกฝ่ายอมยิ้มและก้มหน้าลงมาใกล้ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรมากไปกว่าริมฝีปากที่แตะกันแผ่วเบาจาริญก็รีบผละออกไปเพราะเสียงร้องของลูน่า
“เมี๊ยววว!”
“โอ๋ๆ ลูน่า ~ จูนขอโทษน๊า”
เจ้าแมวตัวอ้วนที่ถูกทิ้งให้นอนบนเบาะนอนตัวเดียวเรียกร้องความสนใจขึ้นมา ทั้งที่ฝนข้างนอกก็เริ่มซาลงแล้วแต่ลูน่าก็ยังร้องไม่หยุด ไม่ได้กลัวอะไรหรอกแต่คงอยากจะให้จาริญสนใจมากกว่า แต่ถ้าลูน่าดื้อแบบนี้ทั้งคืนก็คงจะไม่ได้นอนกันสักที
“ลูน่า เงียบเดี๋ยวนี้” อันดาไม่ใช่คนรักสัตว์ถึงขนาดจะมานั่งโอ๋ทั้งคืน ตอนนี้เขาง่วงมากและจาริญก็ควรจะมานอนได้แล้วเหมือนกัน
“อย่าดุลูก”
“วางลูน่าไว้บนเบาะแล้วขึ้นมานอนได้แล้ว”
จาริญอยากจะอุ้มลูกรักขึ้นไปนอนบนเตียงด้วย แต่ความเป็นห่วงเพราะอันดาแพ้ขนสัตว์มีมากกว่า เลยตัดใจวางลูน่าลงในเบาะนุ่ม ลูบหัวเบาๆและจุ๊บหนึ่งที รอจนแน่ใจว่าลูน่ากำลังจะเคลิ้มหลับถึงได้ปิดไฟและย้ายตนเองมาที่เตียง อันดากอดคนตัวเล็กกว่าไว้เมื่อจาริญขยับตัวเข้ามาในอ้อมกอด
“ช่วงนี้ลูน่าอารมณ์ไม่ค่อยดี บางครั้งก็ซึมๆ เราคิดว่าลูกอาจจะเหงา” จาริญว่า เป็นกังวลกับอาการของลูน่าในระยะหลังนี้ไม่น้อย อันดาพยักหน้าเป็นเชิงว่ากำลังฟังอยู่ แม้ว่าจะหลับตา
“อันว่าเราหาเพื่อนให้ลูน่าดีไหม น้องแมวตัวเล็กๆ”
“ก็ดี
อันดาตอบงึมงำเพราะกำลังจะหลับอยู่รอมร่อ จาริญเห็นแบบนั้นเลยบิดแก้มคนที่จะชิงหลับหนีกันไปก่อน
“เธออ่ะ ฟังเราอยู่ไหมเนี่ย”
“ฟังค่ะฟัง”
ถึงจะบอกว่าฟังอยู่แต่ไม่คิดจะลืมตาขึ้นมองกันเลย จาริญถอนหายใจเล็กน้อย ยอมจบบทสนทนาไว้แค่นั้นเพราะสงสารคนง่วง ร่างบางดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ทั้งตนเองและอีกฝ่าย อันดาชอบสะบัดผ้าห่มออกกลางดึก ตื่นมาเข้าห้องน้ำทีไรต้องห่มผ้าให้ใหม่ทุกที
อยู่ให้จาริญดูแลแบบนี้ไปตลอดเลยนะอันดา เพราะที่เป็นอยู่ตอนนี้มันดีมากจริงๆ
tbc.
เรื่องนี้อาจจะดราม่าสุดแค่อันดาไม่ยอมขอน้องแมวเป็นแฟนสักที5555
#กุหลาบแดงกับแมวขาว
-
:o8: :-[ :impress2:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ยังไม่เป็นแฟนก็ยังไม่เป็นค่ะ :o8:
แต่บอกรักกันงุ้งงิ้งงุ้งงิ้งไปหมด
น่ารักอะไรขนาดนี้
-
น่ารักดีจัง :กอด1:
-
o13 o13
มันต้องคุยกันแบบนี้มันถึงจะดี อย่างอแงใส่กัน อิอิ
-
ให้ฟีลมุ้งมิ้ง หวานๆละมุนๆมาก อ่านแล้วแบบ แงงงงงง เธอคะ ทำไมน่ารักจังคะ แงงงงงงงง
-
ขอน้องเป็นแฟนได้แล้วอันๆ :katai1: :katai1:
-
น่ารักฉุดๆเยย ขอเป็นแฟนได้แล้วน้าา งืออ :o8: :o8:
-
ขนาดนี้แล้ว อันก็ขอจูนเป็นแฟนเลยเหอะท
เอ๊ะ. หรือจะขอตอนไปทะเล. :hao3:
-
ยังไม่ได้เป็นก็เหมือนเป็นแล้วล่ะเราว่า
-
ยังน่ารักกันเหมือนเดิม รอการขอเป็นแฟนของทั้งสองคนค่ะ :-[
-
แม้ นึกว่า จะได้กินมาม่า ซะแร้ววว.. 55+
-
น่ารักกันจริงๆ
-
หายเลยเราอยากอ่านต่อง่ามาต่อหน่อยค้าบบ
-
✿ c h a p t e r 11
แรงยวบของเตียงปลุกให้จาริญสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา มือขาวขยี้ตาและทำท่าจะลุกขึ้นคล้ายละเมอเพราะยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ อันดาลูบผมร่างบางพร้อมทั้งจูบหน้าผากของคนที่เขาทำให้ตกใจตื่น ดวงตากลมโตปรือขึ้นมองด้วยสติที่ยังไม่เต็มร้อยเท่าไหร่นัก พอเห็นว่าเป็นใครจาริญก็ซุกใบหน้าเข้าหาอก
“ฮื่อ กี่โมงแล้ว ทำไมเพิ่งกลับ”
“ตีสองค่ะ จูนนอนต่อเถอะ”
จาริญส่ายหน้าขณะมองใบหน้าสวยของอีกฝ่าย อันดาลูบแก้มกลมๆของคนง่วงอย่างเอ็นดู ยังจะส่ายหน้าไม่ยอมนอนอีก ง่วงจนนั่งแทบจะไม่ตรงอยู่แล้วนั่น
“ถ้าเรานอนเดี๋ยวอันจะหายไปอีก”
“เราไม่หายไปไหนสักหน่อย ขออาบน้ำแป๊บนึงแล้วจะมานอนด้วย” อันดาบอกและกำลังจะก้าวลงจากเตียง ถ้าไม่ติดว่ามือบางคว้าแขนไว้
“จูน ปล่อยก่อนนะคะ เราเหนียวตัวอยากอาบน้ำ”
“เราไปด้วย”
มือบางจับแขนไว้แน่นไม่ยอมปล่อย อันดาขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ จาริญไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน งอแงถึงขนาดร้องจะเข้าไปนั่งดูเขาอาบน้ำมันผิดปกติเกินไป
“เราแค่จะไปอาบน้ำ ไม่ได้จะไปไหนสักหน่อย”
จาริญทำหน้าบึ้ง แต่ก็ยอมปล่อยมือในที่สุด อันดาลูบผมยุ่งๆของคนร่างบาง ไม่รู้หรอกว่าแมวน้อยเป็นอะไร แต่คงจะกำลังอามณ์ไม่ดีแน่ๆล่ะ
“ไม่งอแงน๊า นอนเล่นรอไปก่อนเดี๋ยวเราออกมาให้กอด”
ริมฝีปากบางจูบที่แก้มนิ่มก่อนที่ร่างเพรียวบางจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ จาริญโกยผ้าห่มขึ้นมากอดนั่งพิงหัวเตียงรออีกฝ่าย แม้จะง่วงจนแทบฝืนลืมตาไม่ไหวแต่ความอยากเจออันดากลับมีมากกว่า อย่างน้อยขอแค่ได้กอดอันดาและหลับไปพร้อมกันก็ยังดี
หลังจากกลับมาจากบ้านของจาริญเมื่อหลายวันก่อนอันดาก็แปลกไป เราสองคนเจอกันน้อยลงเพราะอีกฝ่ายอ้างว่าเรียนหนักและมีกิจกรรมของคณะ อันดามักจะออกจากห้องแต่เช้า บางวันเขาตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นอีกฝ่ายนอนอยู่ข้างๆแล้ว
จาริญทำทุกอย่างด้วยตนเอง ทั้งไปเรียน กลับห้อง ทานข้าวและเข้านอน เป็นแบบนี้แล้วไม่ชินเลย
อันดาจะกลับมาถึงห้องตอนดึกแบบนี้ทุกวัน พอถามก็บอกว่างานที่คณะกว่าจะเสร็จก็ดึกดื่น จาริญถามเพื่อนที่เรียนอยู่การท่องเที่ยวว่าที่คณะมีกิจกรรมอะไรถึงต้องอยู่กันถึงดึกทุกวัน แต่ก็ได้รับคำตอบว่างานนิทรรศการของคณะเพิ่งผ่านไปเมื่อเดือนก่อน ตอนนี้ไม่ได้มีกิจกรรมอะไรอย่างที่ว่า
คิดเป็นอื่นไม่ได้เลยนอกจากอันดาโกหก ทั้งที่เขาเคยบอกแล้วแท้ๆว่าไม่ชอบคนโกหกแต่ก็ยังทำ
ไม่นานนักประตูห้องน้ำก็เปิดออกพร้อมกับอันดาที่เดินออกมาในชุดนอนแขนยาว เมื่อปิดไฟเรียบร้อยอันดาก็ขึ้นมาบนเตียง แสงสว่างจากด้านนอกพอทำให้มองเห็นได้ลางๆ จาริญไม่ยอมนอนเอาแต่นั่งอยู่เหมือนเดิมจนอันดาต้องถูไถหัวกลมไปกับตักอย่างอ้อนๆก่อนจะนอนหนุนตักนิ่ม
“นอนได้แล้วนะ พรุ่งนี้จูนมีเรียนเช้านี่”
“ยังจำได้ด้วยเหรอ”
น้ำเสียงติดจะสั่นเล็กน้อยที่เอ่ยตัดพ้อทำให้อันดาขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ ลุกขึ้นจากตักของอีกฝ่ายเพื่อมองใบหน้าหวานที่เบือนหนีไปทางอื่นแต่เพราะแพขนตาสวยของจาริญกำลังกระพริบถี่อันดาเลยรู้ได้ไม่ยากว่าคนน่ารักกำลังพยายามกลั้นน้ำตา
“จูนร้องไห้ทำไม ?”
“ไม่ต้องมายุ่ง”
จาริญปัดมือที่แตะลงบนแก้มออก น้ำตาที่พยายามจะกลั้นไว้สุดท้ายก็ไหลออกมาจนได้ ร่างบางสะอื้นในความมืดเมื่อถูกรั้งเข้าไปกอด อันดากอดเขาไว้แน่นพร้อมทั้งลูบหลังปลอบโยนเหมือนเช่นทุกครั้ง
“เราขอโทษ จูนเป็นอะไร บอกเราได้ไหม” อันดาไม่รู้หรอกว่าจาริญร้องไห้เพราะอะไร แต่สาเหตุต้องมาจากเขาแน่ๆ ถึงจะยังไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรผิดแต่ก็พูดขอโทษออกไปก่อนเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาแคร์ความรู้สึกของคนในอ้อมกอดนี้มากขนาดไหน
จาริญไม่ตอบอะไรนอกจากสะอื้นอยู่แบบนั้น น้ำตาหยดลงบนแขนของอันดาจนเปียกชื้น ยิ่งร่างบางดิ้นอ้อมกอดยิ่งกอดรัดแน่นขึ้น อันดาจูบซ้ำๆที่ขมับของคนน่ารักคล้ายกับจะปลอบให้ใจเย็นลง ไม่ได้ถือสาต่อเล็บคมที่จิกลงมาบนแขนจนทำให้รู้สึกเจ็บ
สองแขนเรียวกอดกระชับร่างในอ้อมแขนท่ามกลางความมืดสลัว เสียงสะอื้นไห้ของจาริญบาดหัวใจเขาจนรู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กัน ก้อนเนื้อในอกซ้ายของอันดากระตุกด้วยความปวดแปลบเมื่องดวงตากลมโตที่คลอไปด้วยน้ำตาช้อนขึ้นมอง พร้อมกับเสียงสั่นพร่าที่เอ่ยถาม
“อันดา ฮึ่ก เบื่อเราแล้วใช่ไหม”
คนโดนกล่าวหาว่าเบื่อถึงกับงง อันดาจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าทำไมอยู่ๆจาริญถึงได้ถามแบบนี้ เขาทำอะไรที่สื่อไปในทางว่าเบื่อคนร่างบางหรือไงคำถามประหลาดๆถึงได้เกิดขึ้น
“ทำไมถามแบบนั้น เราจะเบื่อจูนได้ยังไง” อันดาลูบผมคนที่สะอื้นอยู่ในอ้อมแขน จุมพิตแผ่วเบาที่แก้มนุ่มและหอมเพื่อซับน้ำตาออกให้ด้วยริมฝีปาก ก่อนจะผละออกมาจ้องมองแก้วตาใสที่ถึงแม้จะมืดแต่ก็ยังสะท้อนภาพของเขาอยู่เสมอ
“เรารักจูนมากนะ จูนเองก็รู้ไม่ใช่เหรอ”
“แต่ช่วงนี้เธอเปลี่ยนไป ไม่รู้สึกบ้างเหรอว่าเราสองคนเจอกันน้อยลง เธอกลับดึกทุกวันเลย”
“บอกแล้วไงว่าเรามีงานที่คณะ…”
“โกหก!” จาริญตะโกนใส่พร้อมทั้งขืนตัวออกมาจากอ้อมกอดของอีกฝ่าย ความอดทนขาดผึงเพราะอันดาโกหกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“จูน เราไม่…”
“ที่คณะของอันไม่ได้มีงานอะไรทั้งนั้น เราถามเพื่อนแล้ว ทำไมต้องโกหก”
อันดานิ่งไปเล็กน้อยคล้ายหาเส้นเสียงของตนเองไม่เจอ จาริญหวังให้คนตรงหน้าพูดอะไรสักอย่างแต่กลับมีเพียงความเงียบเท่านั้น หัวใจของร่างบางบีบรัดจนปวดร้าวในอก คาดเดาไปต่างๆนาๆถึงสาเหตุที่ทำให้อันดาเปลี่ยนไปจนถึงขนาดโกหกกันได้ลง
จาริญไม่ได้คิดไปเองแต่อันดาไม่เหมือนเดิมจริงๆ จากที่เคยทำทุกอย่างด้วยกันกลับกลายเป็นเขาต้องทำมันคนเดียว นั่งดูทีวีอย่างเหงาๆ ทานข้าวไม่อร่อยมากี่มื้อแล้ว แม้ลูน่าจะเข้ามาเล่นด้วยแต่ก็ไม่ได้ช่วยทำให้เขารู้สึกดีขึ้น จาริญก็แค่อยากได้อันดาคนเดิมกลับมาเท่านั้นเอง
“เธอมีคนอื่นใช่ไหม…”
“จะบ้าหรือไงจูน!”
อันดาเผลอขึ้นเสียงเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะถามอะไรแบบนี้ออกมา แต่นั่นยิ่งทำให้จาริญร้องไห้หนักกว่าเดิม เห็นแบบนั้นเลยโอบไหล่บางเข้าหาตัวและกอดไว้อีกครั้ง คนอารมณ์อ่อนไหวดิ้นเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ยอมอยู่นิ่งๆให้กอดแม้จะยังสะอื้นไม่หยุดก็ตาม
“ขอโทษที่เสียงดัง แล้วก็ขอโทษที่โกหกจูน แต่เราไม่ได้มีคนอื่นเหมือนอย่างที่จูนคิดนะ” อันดาลูบแผ่นหลังบางอย่างปลอบโยน มือบางกำเสื้อนอนของเขาไว้แน่น สะอื้นอยู่กับอกพร้อมทั้งถามเสียงอู้อี้
“ฮึ่ก แล้วอันหายไปไหนทุกวันเลย”
“เรามีธุระต้องทำนิดหน่อย หยุดร้องได้แล้วนะคนดี นอนกันเถอะ”
อันดาประคองร่างบางให้นอนลง ห่มผ้าให้และจูบหน้าผากเบาๆ คอยลูบผมอยู่แบบนั้นจนกระทั่งลมหายใจของจาริญสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวหลับสนิทไปแล้ว อันดาถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะล้มตัวลงนอนและเข้าสู่ห้วงนิทราตามไป
*****
เป็นอีกวันที่จาริญตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและไร้เงาอันดานอนอยู่ข้างกาย ที่ว่างข้างๆเย็นชืดบ่งบอกว่าอีกฝ่ายลุกออกไปนานแล้ว มือบางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อมองนาฬิกา อีกสิบนาทีจะเจ็ดโมงเช้า วันนี้จาริญมีเรียนตอนแปดโมงครึ่ง และคงจะเป็นอีกวันที่เขาต้องขับรถไปเรียนเอง
ร่างบางล้างหน้าแปรงฟันก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอน ลูน่าเข้ามาพันแข้งพันขาทันทีเหมือนอย่างทุกวัน จาริญอุ้มเจ้าแมวน้อยขึ้นและพาเดินเข้ามาที่ครัวด้วยกัน วางลูน่าลงบนเก้าอี้พร้อมกับวางขนมสำหรับแมวไว้ให้ ระหว่างรอเครื่องชงกาแฟกำลังทำงานก็ยืนพิงสะโพกกับเคาท์เตอร์ครัวมองแมวขนฟูกำลังแทะขนมอย่างเอร็ดอร่อย
จาริญขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยดังแว่วมา พอเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่นถึงได้เห็นว่าต้นตอของเสียงคืออันดากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ คนน่ารักยิ้มกว้างเพราะคิดว่าอีกฝ่ายออกไปข้างนอกแล้วเสียอีก คิดว่าวันนี้จะได้ชวนอันดาทานข้าวเช้าด้วยกัน สองเท้ากำลังจะเดินเข้าไปหาแต่ก็ต้องชะงักเพราะบทสนทนาที่อีกฝ่ายคุยกับปลายสาย
“จูนยังไม่ตื่นหรอก แต่เมื่อคืนพี่แทบจะหาคำแก้ตัวไม่ได้แล้ว จูนดันสงสัยขึ้นมาน่ะสิ”
อันดาคงไม่รู้ว่าเขายืนอยู่ข้างหลังถึงได้เอ่ยพาดพิงถึง คำพูดของคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาทำให้จาริญนึกสงสัย โดยปกติแล้วเขาไม่ชอบยุ่งเรื่องส่วนตัวของใคร แต่ครั้งนี้ขอยอมเป็นคนไร้มารยาทแอบฟังเพราะทนเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ได้จริงๆ
“จะเรื่องอะไรอีกล่ะ ก็เรื่องที่กลับดึกทุกวันน่ะสิ จูนรู้แล้วว่าที่คณะพี่ไม่ได้มีกิจกรรม แต่จะให้บอกยังไงอ่ะ บอกว่ากลับดึกทุกวันเพราะอยู่กับนายงี้เหรอจิน มันทำได้ที่ไหน”
จาริญหน้าชาเหมือนโดนน้ำเย็นจัดสาดกระทบ หมายความว่าที่อันดาเปลี่ยนไปและกลับมาถึงห้องดึกดื่นเพราะอยู่กับจิณณ์ ทั้งที่บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันแต่สิ่งที่เขาได้ยินมันคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย เมื่อคืนบอกกับเขาว่าไม่ได้มีคนอื่นแท้ๆ ทำไมถึงได้โกหกซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้
ร่างบางไม่รู้ว่าตนเองยืนอยู่ที่เดิมนานแค่ไหน แต่รู้ตัวอีกทีร่างเพรียวบางของอันดาก็ลุกขึ้นจากโซฟา พอหันมาเจอเขาใบหน้าสวยฉายแววตกใจเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว
“ตื่นแล้วเหรอคะ มาเงียบๆเราตกใจหมดเลย”
“เราเพิ่งมานี่แหละ คิดว่าอันออกไปข้างนอกแล้วเสียอีก”
จาริญฝืนยิ้มให้ อีกฝ่ายยิ้มตอบก่อนจะเดินเข้ามากอด กลิ่นหอมประจำตัวของอันดายังคงทำให้รู้สึกผ่อนคลายเหมือนเคย แต่แปลกออกไปตรงที่วันนี้ทั้งอ้อมกอดและกลิ่นกายทำให้จาริญอยากจะร้องไห้ออกมาเช่นกัน
เพียงแค่คิดว่าต้องแบ่งปันอ้อมกอดนี้ให้คนอื่นเขาก็เจ็บไปหมดแล้ว
“วันนี้เรามีเรียนตอนสิบโมง เลยจะรอไปพร้อมจูนไง”
คนน่ารักไม่ได้ตอบอะไรนอกจากปล่อยให้อันดากอดและหอมแก้มอยู่แบบนั้น ในหัวคิดฟุ้งซ่านไปหลายอย่าง อยากจะถามให้กระจ่างแต่ก็ยังไม่กล้าพอ
บางทีการทำเป็นปิดหูปิดตาไม่รับรู้อะไรเลย อาจจะเจ็บน้อยกว่าก็ได้
*****
“ดอกกุหลาบดอกที่หนึ่งร้อยสำหรับคนน่ารักของเรา”
สิ่งที่ทำให้จาริญยิ้มออกมาได้เป็นครั้งแรกคงจะเป็นดอกกุหลาบสีแดงดอกสวยที่ยื่นมาตรงหน้า ในรอบหลายวันที่เขาได้รับดอกกุหลาบจากมือของอันดาเอง เพราะไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่นักวันที่ผ่านๆมาเลยมีเพียงพนักงานจากร้านส่งดอกไม้ที่นำดอกกุหลาบห่อด้วยพลาสติกและผูกริบบิ้นอย่างดีไปเสียบไว้ที่หน้าห้องเท่านั้น
อันดาไม่ได้ละเลย แต่ก็ไม่ใส่ใจเหมือนเดิม จาริญอดคิดแบบนั้นไม่ได้ แต่ความคิดในเชิงลบเหล่านั้นพอจะบางเบาลงไปได้บ้างเมื่ออันดามอบกุหลาบให้เขาด้วยตนเองในวันนี้
จาริญรับเอาดอกไม้มาถือไว้ด้วยรอยยิ้มบางๆ แก้มนุ่มถูกช่วงชิงความหอมจากจมูกโด่งและริมฝีปากของอีกฝ่าย
“ดอกที่หนึ่งร้อยหมายถึงชีวิตของอันดาเป็นของจาริญคนเดียวนะคะ”
มือเรียวเชยคางของจาริญขึ้นก่อนจะประทับจูบลงมาแผ่วเบา ละเลียดชิมความหวานหอมจากกลีบปากอิ่มและโพรงปากหวานฉ่ำจนน้ำใสๆเชื่อมย้อยเมื่อผละออกมา อันดาเช็ดคราบน้ำใสออกให้ด้วยมืออย่างไม่รังเกียจ จาริญใบหน้าร้อนผ่าวเสมอกับการกระทำอ่อนโยนแบบนั้น
ใบหน้าสวยกำลังจะขยับเข้ามาใกล้อีกครั้ง แต่จาริญเอียงคอหลบ มือบางดันไหล่อีกฝ่ายเบาๆ
“มีเรียนตอนบ่ายอีกไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่รีบไปจะสายเอานะ”
“เราเลิกเรียนสี่โมงแต่ว่ามีธุระต่อ อาจจะกลับดึกนะ จูนนอนก่อนได้เลยไม่ต้องรอ”
ดวงตาสวยหม่นลงทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น อุตส่าคิดว่าวันนี้อาจจะได้อยู่ด้วยกันมากขึ้น แต่ธุระที่ว่าของอันดากลับยังไม่เรียบร้อยเสียที และเขาจะทำอะไรได้นอกจากพยักหน้า
“ไม่ทำหน้าเศร้าสิ เราจะพยายามกลับไม่ดึกมาก”
“ลูกคิดถึงอันมากเลยนะ”
อันดายิ้มเอ็นดูกับคำพูดนั้น อดไม่ได้ที่จะบีบแก้มกลมของคนน่ารักอย่างหมั่นเขี้ยว
“มีแต่ลูกเหรอที่คิดถึง แล้วมามี๊คิดถึงไหมคะ”
“คิดถึงสิ คิดถึงจะตายอยู่แล้ว”
จาริญตอบ มองสบตากับดวงตาเรียวสวยของอีกฝ่าย อันดายิ้มอย่างถูกใจเมื่อได้ยินแบบนั้น อดไม่ได้ที่จะหอมแก้มนุ่มไปอีกฟอดใหญ่
“ชื่นใจ มีแรงทำงานเลยแบบนี้”
“ไปเรียนได้แล้ว ตั้งใจเรียนล่ะ”
อันดารับคำ มองตามร่างบางเปิดประตูลงจากรถกระทั่งแผ่นหลังบางหายลับเข้าไปในคอนโดถึงได้ออกรถ
ฝ่ายคนที่เพิ่งเข้ามาในห้อง โยนกระเป๋าลงที่โซฟาก่อนจะนั่งลงตาม จาริญพับแขนเสื้อนักศึกษาขึ้นมาจนถึงศอกพลางก้มมองเจ้าก้อนกลมที่กระโดดขึ้นมานอนบนตัก ลูน่าร้องเหมียวๆคลอเคลียหัวกลมกับตักของเจ้าของอย่างออดอ้อน จาริญก้มลงฟัดเจ้าตัวเล็กและบ่นพลางถอนหายใจ
“วันนี้ก็อยู่ด้วยกันสองคนอีกแล้วนะลูน่า”
จริงอยู่ว่าวันนี้อันดาไปรับไปส่งเขาเหมือนอย่างปกติ แต่พอมาส่งที่คอนโดเสร็จเขาก็ต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว หวังว่าธุระที่ว่าของอันดาจะเป็นธุระจริงๆไม่ได้เกี่ยวกับจิณณ์ ในเมื่ออันดาบอกว่าไม่มีอะไรเขาก็จะเชื่อ ถึงแม้ว่าในใจลึกๆจะรู้สึกกลัวก็ตาม
จาริญใช้เวลาช่วงครึ่งวันที่เหลือไปกับการทำความสะอาดห้องเพื่อที่จะได้ไม่ต้องคิดฟุ้งซ่าน จากนั้นจับลูน่าที่เริ่มสกปรกอาบน้ำ กว่าจะเรียบร้อยก็เล่นเอาหมดแรงเพราะลูน่าเกลียดการอาบน้ำเป็นที่สุดรองจากการถูกจับไปฉีดยา หันมองนาฬิกาอีกทีก็เกือบหนึ่งทุ่มแล้ว หลังจากให้อาหารและปล่อยลูน่าเล่นอยู่ข้างนอกร่างบางก็ทิ้งตัวนอนแผ่ลงบนเตียง
ดวงตากลมเหลือบมองโทรศัพท์มือถืออย่างชั่งใจ จาริญลังเลว่าจะโทรหาอันดาดีหรือไม่ ถ้าอีกฝ่ายกำลังทำธุระอยู่จริงๆอาจจะเป็นการรบกวน แต่เขาอยากได้ยินเสียงอันดา แค่ไม่กี่นาทีก็ยังดี
แต่สุดท้ายก็มือไวกดโทรจนได้ ฟันคมกัดเล็บตนเองอย่างเช่นทุกครั้งที่รู้สึกตื่นเต้นหรือประหม่ากับอะไรบางอย่าง รอสัญญาณอยู่นานแต่ไม่มีคนรับจนกระทั่งสายตัดไปเอง จาริญถอนหายใจหลังจากลองโทรอีกหลายครั้งแต่ผลลัพธ์ยังเหมือนเดิม สมาร์ทโฟนเครื่องสวยถูกวางลงข้างๆเจ้าของเมื่อความพยายามของจาริญหมดลงแค่นั้น
“คงจะกำลังยุ่งล่ะมั้ง” ร่างบางพูดกับตนเอง พลิกตัวนอนคว่ำซุกหน้าลงกับหมอน ปล่อยเวลาให้ผ่านไปเรื่อยๆเกือบครึ่งชั่วโมงถึงได้ลุกไปอาบน้ำ จาริญเดินออกมาจากห้องน้ำพลางเช็ดผมด้วยมือข้างหนึ่งส่วนข้างที่ว่างหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเผื่อว่าอันดาอาจจะโทรกลับมา แต่ก็พบว่ามีเพียงแจ้งเตือนข้อความในแอพลิเคชั่นไลน์จากเพื่อนๆเท่านั้น
ตอบไลน์เพื่อนจนครบทุกคนและนั่งเล่นโซเชี่ยลเป็นชั่วโมงจนไม่รู้จะเล่นอะไรแล้วแต่อันดาก็ยังไม่โทรกลับมาเสียที อาจจะยุ่งอยู่จริงๆถึงขั้นไม่ได้จับโทรศัพท์ จาริญล้มเลิกความตั้งใจที่จะโทรหา เพียงแค่ส่งข้อความไปบอกอีกฝ่ายว่ากำลังจะนอนแล้ว
เข้านอนคนเดียวมาตั้งหลายคืนแล้ว นอนเหงาอีกสักคืนก็คงไม่แย่เท่าไหร่หรอก
*****
จาริญตื่นขึ้นมาตอนกลางดึกเพราะได้ยินเสียงกุกกักตามมาด้วยเสียงพูดคุยที่จับใจความไม่ได้ กดโทรศัพท์เพื่อดูเวลาพบว่าตีหนึ่งกับอีกสิบสามนาที ร่างบางก้าวลงจากเตียงเดินออกมาจากห้องนอนอย่างเงียบเชียบ จนมาถึงหน้าประตูที่เห็นแผ่นหลังบางคุ้นตายืนอยู่ตรงนั้น
สาบานได้เลยว่าจาริญไม่ได้ตาฝาด เขาเห็นร่างของใครบางคนที่ยืนอยู่อีกฝั่งของประตูและคนๆนั้นดึงอันดาเข้าไปกอด พูดคุยกันอีกเล็กน้อยอย่างที่เขาได้ยินไม่ชัดก่อนที่อีกฝ่ายจะกลับไปตามด้วยเสียงปิดประตู
แน่นอนว่าเมื่อหันกลับมาและเห็นเขายืนอยู่อันดาตกใจ แต่พริบตาเดียวรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าสวย
“จูนยังไม่นอนเหรอ ดึกแล้วนะ”
“ใครมาส่ง ?”
จาริญไม่รู้ว่าตนเองทำเสียงยังไงตอนที่ถามออกไป แต่อันดาเหมือนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบ
“เพื่อนมาส่ง พอดีว่ารถของเราเสียน่ะ”
ร่างบางไล่สายตามองคนที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษา แต่ชายเสื้อหลุดลุ่ยไม่เรียบร้อย จาริญมองนิ่งราวกับจะจับผิดอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายก็ทำเพียงแค่พยักหน้า
“ป่ะ เข้าห้องกันเถอะ จูนง่วงแล้วใช่ไหม” อันดาเดินเข้ามาโอบคนตัวเล็กกว่า ความใกล้ชิดทำให้จาริญได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวของอีกฝ่าย กลิ่นน้ำหอมที่ไม่ใช่น้ำหอมของอันดาที่ใช้อยู่ประจำ
จาริญจำกลิ่นน้ำหอมกลิ่นนี้ได้ เพราะเขาเป็นคนเลือกซื้อให้กับเจ้าของๆมันเองกับมือ
กลิ่นน้ำหอมของจิณณ์
tbc.
อุ่ย คุณอันดาจะดีแตกหรือเปล่านะ
#กุหลาบแดงกับแมวขาว
-
กลับมาแล้วว เย่ แต่กลับมาก็หน่วงเลยย
อันดาอย่าทำร้ายจูนนะ คิดว่ามีเซอร์ไพรซ์แต่กอดกันแบบนี้ ใช้ไม่ได้ ฮึ่ยย :hao7: :katai1:
-
ทิ้งระเบิดไว้ตู้มเบอเร่อเลย ;_;
ขอให้อันดาแค่อยากจะทำอะไรให้จูนเถอะนะ
อย่าให้เป็นแบบที่จูนคิดเลย
ถ้าไม่อย่างาั้นคงเศร้าใจแย่
ตอนนี้เราอ่านแล้วหน่วงๆทั้งตอนเลย
น้องจูนก็คงไม่แพ้กัน แงงงง๊
-
ฮืออออออออออ ขอให้ไม่เป็นอย่างที่คิดเลย
-
เอาละไงจูนนอยยหนักมาก!!! อันดาจะทำไรรีบเฉลยด่วน!!!!!!!!
-
ไหนบอกดราม่าสุดแค่ไม่ขอเป็นแฟนแล้วนี่อะไร๊
-
คงไม่ม่าหรอกนะ น่าจะมีเซอร์ไพส์ให้จูนมากกว่า
-
:mew2: :mew2:
-
:m31: :m16: :m16:
-
คงมีอะไรที่ไม่ใช่นอกใจหรอก แต่ถึงยังไงก็ไม่ชอบอะไรแบบนี้ เหมือนจูนไม่รู้อะไรอยู่คนเดียว ต่อให้จะเซอร์ไพรส์ก็เถอะ แล้วอีกอย่างคือไม่ชอบจิณณ์์ตัั้งแต่แรกด้วย เป็นเราจะพาลูน่าหนีไปไกลๆ ซักพัก ให้คนที่กำลังทำไรอยู่ดิ้น ให้เซอร์ไพรส์เก้อไปเลย ลำไย o18
-
ทำไมอัน เปลี่ยนไป :mew2:
ทำไมต้องปิดจาริญ :mew5:
อัน มีอะไรถึงต้องอยู่กับจิณณ์ :hao3:
ถ้ามันจะแตกหัก เลิกลากันไป ก็สมควร :fire:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai1: :katai1:
หุหุ
-
งานนี้ก่อนจะจบแบบสวยๆเซอไพรส์อะไรกันก็ตสมแต่ เเต่มีคนร้องแน่ๆขอรับ
-
แงงงงงงง :sad4:
-
อันดาอะไรยังไงรีบมาอธิบายนะรอฟังคำอธิบายอยู่ :ruready
-
อันดาจะทำเซอร์ไพรส์อะไรใช่มั้ย
รอดูอยู่น้า
แต่นี่ไม่ชอบการเซอร์ไพรส์แบบนี้เลย 5555
เข้าใจเลยว่าทำไมจูนถึงระแวง
เรื่องพวกนี้จะว่าดีก็ดีอ่ะ แต่มันต้องระวังให้มากๆ บางอย่างเกิดรอยร้าวแล้วมันซ่อมไม่ได้
แล้วเราเพ้ออะไรแทนจูนล่ะเนี่ย
:katai5:
-
ทำไมหายอ่ะเราเข้ามาดูตลอดเลยเมื่อไหร่จะอัพอ่ะ5555ติดเรื่องนี้มาก55
-
✿ c h a p t e r 12
เมื่อคืนจาริญนอนไม่หลับ ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับได้จริงๆ ในหัวคิดไปต่างๆนาๆถึงกระทั่งว่าอันดาและจิณณ์แอบนัดแนะไปทำอะไรกันลับหลังเขา นอนพลิกตัวไปมาทั้งคืนจนถึงเช้า จะมีเผลอหลับไปบ้างก็แค่ไม่ถึงสองชั่วโมงแต่ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะความรู้สึกไม่สบายใจ
เหลียวมองคนข้างกายเห็นยังนอนหลับสบายอยู่เลย ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าทำให้เขาคิดมากขนาดไหน จาริญทอดสายตามองใบหน้าสวยๆนั่นแล้วอยากจะฟัดให้ช้ำโทษฐานที่ทำตัวไม่น่ารัก และเขาคงจะเผลอจ้องนานไปคนหลับถึงได้รู้สึกตัว เปลือกตาสีมุกค่อยๆเปิดขึ้น นัยน์ตาเรียวกระพริบถี่
“ทำไมรีบตื่นจัง วันนี้ไม่มีเรียนนะ” อันดาพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ทำท่าจะหลับต่อเลยซุกใบหน้าลงกับหมอน แต่เสียงของจาริญทำให้ต้องฝืนลืมตาขึ้นอีกครั้ง
“เรามีเรื่องต้องคุยกันนะอันดา”
“เธอ เราง่วง”
อันดาครางประท้วง ไม่พร้อมคุยตอนนี้เพราะอยากจะนอนมากกว่า แต่จาริญบทจะดื้อก็ไม่ใช่เล่นๆ อยากจะได้อะไรก็ต้องได้เดี๋ยวนั้น
“ถ้าเธอไม่อยากให้เราไม่สบายใจก็ลุกขึ้นมาคุยกันเดี๋ยวนี้”
จาริญตัดสินใจแล้วว่าจะถามให้ชัดๆไปเลย อย่างน้อยถ้าจะต้องมีเรื่องให้ผิดใจกันจริงๆ การทะเลาะกันเพราะความจริงคงจะดีกว่าปล่อยให้บานปลายจนกลายเป็นสงครามประสาทเพราะไม่เปิดอกคุยกัน ในเมื่อคบหากันแบบผู้ใหญ่ก็ควรจะคุยกันด้วยความเป็นจริงและเหตุผล จาริญคิดแบบนั้น
“ขอเราอาบน้ำแต่งตัวก่อนแล้วออกไปคุยกันข้างนอกได้ไหม คุยบนเตียงมันง่วง”
คนน่ารักพยักหน้า เห็นใจคนง่วงที่นั่งแทบไม่ตรงเลยยอมอนุโลมให้ หลังจากอาบน้ำแต่งตัวกันจนเรียบร้อยทั้งคู่ก็มานั่งมองหน้ากันที่โซฟาในห้องนั่งเล่น กาแฟร้อนๆหอมกรุ่นที่จาริญชงมาไม่ได้ทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้น ซ้ำยังทำให้รู้สึกถึงความอึดอัดที่ลอยวนอยู่รอบๆอีกต่างหาก
อันดาก้มลงจิบกาแฟในแก้วด้วยความประหม่าเพราะคนที่บอกว่ามีเรื่องอยากจะคุยด้วยไม่ยอมเปิดประเด็นเสียที ถึงจะไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรผิด แต่จาริญโหมดนี้เขาก็ไม่เคยชินเสียที เจอทีไรเป็นต้องกลัวจนหน้าซีดผากคอแห้งผากตลอด
ถึงใบหน้าน่ารักจะดูเหมือนแมว แต่เวลาไม่พอใจขึ้นมาจาริญก็ไม่ต่างจากเสือที่พร้อมจะใช้กรงเล็บตะปบและฉีกเหยื่อให้ขาดเป็นชิ้นๆได้ทุกเมื่อ
“เราไม่รู้หรอกนะว่าอันคิดจะทำอะไร” ร่างบางเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง อันดาช้อนสายตาขึ้นมองโดยที่ริมฝีปากยังครอบแก้วกาแฟอยู่
“แต่เราไม่สบายใจเลยที่อันโกหกเรา มีเรื่องอะไรทำไมถึงไม่บอกกันตรงๆ”
อันดาก้มหน้างุด รู้สึกเหมือนตนเองตัวเล็กลีบกว่าเดิม ตอนนี้เขาไม่ต่างจากเด็กที่กำลังโดนผู้ปกครองดุ จาริญเวลาโกรธน่ากลัวยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เลยต้องรีบเอาน้ำเย็นเข้าลูบ อันดาวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะก่อนจะกุมมือบางขึ้นมาแนบแก้ม ช้อนสายตามองอีกฝ่ายด้วยแววตาสำนึกผิด
“เราขอโทษ จูนอย่าโกรธเราเลยนะ ที่เราทำไปเพราะเรามีเหตุผล” อันดาพูดเสียงเบา ไม่บ่อยนักที่จะโดนจาริญดุอย่างจริงจังแบบนี้ พอเจอเข้าเลยไร้ภูมิต้านทานโดยสิ้นเชิง น้ำตาคลอเบ้าจะไหลอยู่รอมร่อ อีกทั้งริมฝีปากบางยังเบะลงเหมือนจะร้องไห้
“เหตุผลอะไร ?”
“จูนอย่าดุเรา”
จาริญเป็นคนใจอ่อนมาแต่ไหนแต่ไร เมื่อก่อนเจอผู้ชายตัวโตๆอ้อนยังใจอ่อนยวบยาบไม่เป็นท่า นับประสาอะไรกับคนตัวเล็กหน้าสวยอย่างอันดา แค่เบะปากทำเสียงสั่นความโกรธก็อันตธานหายไปอย่างรวดเร็ว ถึงจะยังมีความรู้สึกขมุกขมัวในใจอยู่บ้าง แต่เห็นหน้าอันดาแล้วโกรธไม่ลงจริงๆ
“เธอดื้อว่ะ อยากตี”
“อย่าทำหน้าดุซี่ ~ วันนี้จะไปเที่ยวกันนะ เราไม่อยากให้งานกร่อย”
จาริญพยักหน้าถึงจะยังมีความกังวลอยู่เล็กน้อย อันดาคงสัมผัสได้เลยประคองใบหน้าเขาด้วยสองมือและจูบเบาๆที่หน้าผาก
“ขอแค่จูนแค่เชื่อใจเราว่าเราไม่มีวันทำให้จูนเสียใจ เท่านั้นก็พอ”
“อื้อ เราเชื่อใจอันดา”
รอยยิ้มน่ารักปรากฏบนใบหน้าหวาน ในเมื่ออันดาบอกเช่นนั้นจาริญก็จะเชื่อ เพราะไม่อยากเก็บเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาทะเลาะกันเสียเปล่าๆ หลังจากปรับความเข้าใจกันได้ก็ต้องมาเถียงกันเรื่องเสื้อผ้าที่จะเอาไปเที่ยวทะเลอีก อันดาทำหน้าบึ้งมองเสื้อผ้าสองสามชุดของตนเองที่ถูกร่างบางเก็บเข้าตู้
“จูนอ่ะ!”
“ห้ามเอาเสื้อสีขาวไป กางเกงขาสั้นก็ห้าม”
จาริญยัดเสื้อยืดสีขาวและกางเกงขาสั้นที่อีกฝ่ายบอกว่าจะเอาไปสำหรับใส่เล่นน้ำเก็บเข้าตู้เสื้อผ้าให้หมด และหยิบเสื้อแขนยาวสีเข้มกับกางเกงขายาวเลยเข่าออกมาแทน อันดาเห็นถึงกับเบ้ปากรีบแย้งทันที
“ใครเค้าจะใส่เสื้อแขนยาวเล่นน้ำทะเลบ้างเนี่ยจูน”
“อาจจะมีเธอคนแรก”
อันดาขี้เกียจจะเถียงเลยยอมตามใจปล่อยให้จาริญเป็นคนเก็บเสื้อผ้าให้ ระหว่างรอก็กดโทรศัพท์มือถือหาจิณณ์ที่ตอนนี้คงกำลังจะออกจากบ้านแล้ว กำชับเรื่องที่คุยกันไว้ว่าอย่าให้มีอะไรผิดพลาดซึ่งอีกฝ่ายก็รับคำอย่างดี ไม่ลืมที่จะบอกเพื่อนสนิทของจาริญอีกสองคนและณภัทรเพื่อนสนิทของตนเองที่แอบชวนไว้เมื่อสองวันก่อนด้วย
ดวงตาเรียวลอบมองคนที่นั่งอยู่บนพื้นจัดของใส่กระเป๋าอย่างเป็นระเบียบ จาริญก็ยังคงเป็นจาริญที่ละเอียดอ่อนและคอยดูแลเขาเป็นอย่างดีมาเสมอ ถึงเวลาแล้วที่เขาจะทำให้จาริญมั่นใจว่าเราสองคนจะสามารถยืนอยู่เคียงข้างกันได้อย่างสนิทใจเสียที
“อย่าลืมอาหารของลูน่าด้วยนะจูน”
“หืม อันดาจะให้ลูน่าไปด้วยเหรอ ?”
จาริญถามอย่างแปลกใจ คิดว่าอาจจะพาลูน่าไปฝากไว้ที่โรงพยาบาลสัตว์เพราะไม่คิดว่าอันดาจะยอมให้เจ้าตัวเล็กไปด้วย
“พาไปด้วยน่ะดีแล้ว ลูกจะได้ไม่เหงา”
“อันน่ารัก ~ เค้ารักตายเลยแบบนี้” ร่างบางปิดกระเป๋าหลังจากเก็บของจนเรียบร้อยดีแล้ว ก่อนจะขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยกัน โถมตัวกอดคนที่นั่งอยู่จนล้มลงนอนด้วยกันทั้งคู่ อันดาหัวเราะพลางลูบผมนิ่มของคนน่ารักที่นอนทับอยู่บนตัว
“เหรอคะ รักมากขนาดไหน”
“รักเท่าโลก ~”
จาริญกางแขนออกกว้างตอบอย่างน่ารัก คนสวยหมั่นเขี้ยวเลยกอดหมับและฟัดหอมแก้มเสียหลายฟอด อันดาจรดหน้าผากกับหน้าผากของอีกฝ่าย จ้องมองดวงตาสวยของกันและกันเนิ่นนานก่อนจะกอดกันแนบแน่น จาริญเอ่ยบอกทั้งที่ยังแนบใบหน้าอยู่กับอกของอันดา
“รักเธอจัง”
“เค้าก็รักเธอ”
*****
“ถ้าง่วงก็นอนไปก่อน” จาริญบอกกับคนที่นั่งประจำเบาะข้างคนขับ เพราะตื่นเช้าอันดาเลยแอบหาวหลายรอบแต่พอบอกให้นอนก็ส่ายหน้าปฏิเสธ
“เราอยากอยู่เป็นเพื่อนจูนขับรถ”
“ลูน่าก็อยู่”
จาริญพยักเพยิดไปเบาะหลังที่ลูน่าส่งเสียงเมี้ยวตอบรับ แต่อันดาไม่ค่อยอยากไว้ใจปล่อยให้แมวอ้วนที่อีกไม่นานคงจะนอนหงายผึ่งแอร์หลับสนิทอยู่เป็นเพื่อนจาริญตามลำพัง
“ลูกกับผัวไม่เหมือนกันนะจูน”
“ยังจะกล้าพูดอีกนะ”
ร่างบางหรี่ตามองพลางยิ้มมุมปาก อันดาอ้าปากเหมือนจะเถียงแต่สุดท้ายก็หุบปากฉับเพราะเถียงไม่ออก จาริญหัวเราะเบาๆอย่างชอบใจ เหลือบมองคนที่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่นไปด้วย เห็นแล้วอดที่จะบ่นไม่ได้
“อย่าเล่นมือถือบนรถ มันจะเวียนหัว”
“บ่นจังเลย” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่อันดาก็ยอมเก็บโทรศัพท์มือถือและเอื้อมมือมาเปิดเพลงในรถแทน บ่นได้บ่นไปเถอะนะจาริญ ไปถึงหัวหินเมื่อไหร่จะทำให้พูดไม่ออกเลยคอยดู
*****
เกือบห้าโมงเย็นกว่าจะมาถึงบ้านพักส่วนตัวของคุณอาของอันดา เมื่อรถจอดเทียบที่หน้าบ้านจาริญถึงกับขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นรถคันคุ้นตาจอดอยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าหวานหันมองคนข้างกายทันที
“ทำไมรถอันถึงมาอยู่ที่นี่ ไหนบอกว่ารถเสียไง ?”
อันดาไม่ตอบอะไรนอกจากจับมือคนที่อุ้มเจ้าลูน่าด้วยมือเพียงข้างเดียวเดินเข้ามาในบ้าน ภายในบ้านตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์และเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน รอบๆบ้านเป็นกระจกทำให้สามารถมองเห็นทิวทัศน์ภายนอกได้อย่างชัดเจน เสียงคลื่นที่สาดกระทบและกลิ่นอายของทะเลช่วยให้ผ่อนคลาย
ถึงแม้จาริญจะข้องใจเอามากๆก็เถอะว่ารถของอันดามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง กำลังจะถามย้ำอีกรอบแต่ก็ถูกดันหลังให้เดินขึ้นมายังชั้นสอง จาริญตกใจจนเผลอปล่อยลูน่าให้กระโดดลงจากอ้อมแขน จนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่งอันดาก็จับมือบางขึ้นมากุมไว้
“เรามีอะไรจะให้”
“อะไร ?”
จาริญยังจับต้นชนปลายไม่ถูกพลันต้องสะดุ้งเมื่อสองมือของอันดาเลื่อนขึ้นมาปิดตา ด้วยความตกใจเลยตีแขนคนเล่นไม่รู้เรื่องเป็นพัลวัน
“เล่นอะไรเนี่ยเธอ!”
อันดาไม่ตอบนอกจากหัวเราะเบาๆ พาร่างบางเข้ามาในห้องที่ปิดไฟและดึงม่านลงจนมืดสนิท มีเพียงแสงสลัวจากไฟกระพริบที่ประดับกับบอลลูนสีเงินที่เรียงรายกันติดอยู่บนผนัง อันดาปล่อยมือออกและเปลี่ยนมากอดอีกฝ่ายจากด้านหลังแทน
คนตัวเล็กกำลังจะบ่นใส่อีกรอบ แต่กลับหาเส้นเสียงของตนเองไม่เจอไปเสียดื้อๆเมื่อกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง บอลลูนที่ติดกับผนังเป็นรูปร่างตัวอักษรที่สามารถอ่านออกได้อย่างชัดเจน จาริญอ้าปากค้างกระพริบตาถี่ด้วยความตกตะลึง วินาทีถัดมาขอบตาก็ร้อนผ่าว
จาริญพูดไม่ออก ได้แต่ยืนนิ่งอยู่แบบนั้นหลายนาที อ้อมกอดของอันดากอดแน่นขึ้น เสียงหวานนุ่มน่าฟังกระซิบบอกชิดใบหู
“เซอร์ไพรส์ค่ะ ที่รัก”
“บ้า…บ้าไปแล้ว”
น้ำเสียงที่เปล่งออกมาสั่นเล็กน้อยเพราะความรู้สึกที่ตีตื้นขึ้นมาจุกอก น้ำตาของจาริญหยดลงข้างแก้ม ขณะที่ไล่สายตาอ่านจับใจความตัวอักษรเหล่านั้นอีกครั้ง
ไม่ใช่น้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความเสียใจ แต่มันคือน้ำตาแห่งความตื้นตันและดีใจต่างหาก
จาริญไม่เคยถูกทำให้เซอร์ไพรส์แบบนี้มาก่อน คนรักคนก่อนไม่ใช่คนละเอียดอ่อนขนาดนี้ แต่เพราะคนที่กอดเขาอยู่ตอนนี้คืออันดา ภาพสวยงามที่เห็นอยู่ตรงหน้าถึงได้ประจักษ์แก่สายตา มือบางยกขึ้นปิดปากตนเองเพื่อกลั้นสะอื้น ความหมายของตัวอักษรนั้นยิ่งทำให้น้ำตาไหลพร่างพรู
เป็นแฟนกันนะ คือตัวอักษรที่ถูกรังสรรค์ขึ้นจากบอลลูนสีเงินสวย
อันดาได้ยินเสียงสะอื้นจากคนในอ้อมกอดเลยยิ้มบางๆอย่างเอ็นดู พลิกตัวของแมวน้อยที่กำลังร้องไห้กลับมามองสบตากัน ดวงตาเรียวมองใบหน้าหวานท่ามกลางแสงไฟสีส้มสลัว
“จูน”
“อือ”
อีกฝ่ายเพียงขานรับเพราะยังพูดอะไรไม่ออก หยดน้ำตาที่คลอนัยน์ตาสวยยิ่งทำให้จาริญสวยงามน่าทะนุถนอม อันดาประทับริมฝีปากที่หน้าผากนูนเบาๆก่อนจะถาม
“ตกลงไหมคะ ?”
“ถามอะไรของเธอ เราไม่รู้เรื่อง”
จาริญแกล้งบอกปนสะอื้น อยากจะตอบว่าตกลงตั้งแต่เห็นบอลลูนพวกนั้นแล้ว แต่ยังอยากจะได้ยินจากปากของอันดาอีกครั้งมากกว่า
“โธ่ จูนคะ”
“ขอเราดีๆก่อน”
น้ำเสียงเอาแต่ใจแบบนั้น อันดารู้ได้ทันทีว่าโดนแกล้งคืนเข้าให้แล้ว แขนเรียวโอบเอวบางเข้ามาใกล้ แตะหน้าผากกับหน้าผากของคนตัวเล็กกว่า แก้มของอันดาขึ้นสีระเรื่อด้วยความเขิน แต่ก็ยอมพูดออกมาในที่สุด
“เป็นแฟนกันนะจูน”
“ไม่ได้ยิน พูดอีก”
เจ้าแมวน้อยเอาแต่ใจแผลงฤทธิ์ใส่อันดาไม่หยุด คนสวยหมั่นเขี้ยวเลยงับปลายจมูกรั้นเบาๆ ใบหน้าเคลื่อนเข้ามาใกล้จนริมฝีปากแทบจะสัมผัสกัน ในตอนที่อันดาขยับปากพูดเลยทำให้กลีบเนื้อนุ่มสัมผัสกันอย่างช่วยไม่ได้
“เป็นแฟนกับอันดานะคะจาริญ”
จาริญกลั้นยิ้มไว้แทบไม่อยู่ เป็นฝ่ายบดเบียดริมฝีปากเข้าหาคนตรงหน้า จูบแช่ค้างไว้เนิ่นนานก่อนจะผละออกมายิ้มให้และตอบในสิ่งที่อันดาปรารถนาจะได้ยินมากที่สุด
“อื้ม เป็นแฟนกันแล้วนะ”
อันดายิ้มกว้างอย่างดีใจ กอดรัดร่างบอบบางแนบแน่นจนล้มลงบนเตียงที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีแดง จาริญหัวเราะกอดตอบคนที่นอนทับอยู่ด้านบนเช่นกัน กลิ่นหอมๆของดอกกุหลาบอบอวลไปทั่วท้องผสมกับกลิ่นกายของอันดา ร่างบางเผลอสูดเข้าเต็มปอด จนถึงตอนนี้ก็ยังยิ้มไม่หุบ
“จูนชอบเซอร์ไพรส์ของเราไหม” อันดาถามพลางใช้นิ้วม้วนเส้นผมของอีกฝ่ายเล่น จาริญพยักหน้า มือบางลูบแก้มแฟนหมาดๆอย่างเบามือ
“เราชอบทุกอย่างที่อันทำให้ ขอบคุณนะ” นับว่าเป็นเซอร์ไพรส์ครั้งแรกในชีวิตของจาริญ เขาทั้งตกใจประหลาดใจและดีใจผสมปนเปกันไปหมด ไม่คิดมาก่อนเลยว่าอันดาจะทำอะไรแบบนี้ให้ และเพราะเป็นอันดาถึงได้ทำอะไรก็น่ารักไปหมด
“ว่าแต่ไปแอบทำไว้ตอนไหน ?”
“หลายวันแล้ว”
อันดาตอบยิ้มๆ เพราะอยากทำให้จาริญประทับใจเลยปรึกษากับจิณณ์ว่าอยากจะทำเซอร์ไพรส์ ใช้เวลาเตรียมการอยู่ตั้งหลายวันกว่าจะออกมาลงตัว ทั้งเตรียมของและสั่งดอกไม้ หวิดทะเลาะกับจาริญอยู่แล้วเพราะกลับห้องดึกหลายวัน พอสุดท้ายออกมาดีตามที่หวังก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
“ที่หายไปหลายวันเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม จริงๆเลยนะ” จาริญตีแขนเพื่อทำโทษข้อหาทำให้เขาคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อย อันดาบอกขอโทษพลางถูจมูกกับซอกคอขาวไปมา ร่างบางเอียงคอหนีเพราะจั๊กจี้แต่กลับกลายเป็นว่ายิ่งเปิดทางให้ทั้งจมูกโด่งและริมฝีปากบางซุกไซร้ได้ถนัดยิ่งขึ้น
หลังจากลวนลามคนน่ารักจนพอใจอันดาก็จูบปากอิ่มซ้ำๆหลายหน จนใบหน้าหวานต้องเบือนหนีเพราะเริ่มเจ็บปาก ปลายจมูกของอันดาสัมผัสกับกลีบกุหลาบอย่างพอดิบพอดี ร่างบางหยิบมันขึ้นมาหนึ่งดอกแตะจมูกดมกลิ่นหอมอย่างที่ชอบ
“ดอกกุหลาบเต็มไปหมดเลย ทั้งหมดกี่ดอกเหรออัน ?”
“หนึ่งพันกับอีกหนึ่งดอก”
ดอกกุหลาบพันดอกพวกนี้ขนมาโดยจิณณ์และเพื่อนของจาริญที่นำใส่รถของเขามา ช่วยกันจัดวางลงบนเตียงและบางส่วนอยู่ในตะกร้าที่วางอยู่บนพื้น
“มีความหมายหรือเปล่า”
“ต้องมีสิ”
อันดาตอบยิ้มๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายรอฟังอยู่เลยกุมมือบางขึ้นมาจูบ ก่อนจะบอกด้วยแววตาทอประกายสดใสบอกให้รู้ว่าตอนนี้กำลังมีความสุขมากขนาดไหน
“ความหมายของดอกกุหลาบหนึ่งพันหนึ่งดอกหมายถึงความรักของอันดาจะมีให้จาริญเพียงคนเดียวตลอดไป”
คนอ่อนไหวน้ำตารื้นขึ้นมาอีกรอบ จาริญตีไหล่อีกฝ่ายด้วยแรงอันน้อยนิดจนแทบไม่รู้สึกเจ็บอะไร เพียงแค่อยากระบายความรู้สึกตื้นตันที่ล้นปรี่บ้างเท่านั้น
“เธอมันบ้า ทำอะไรก็ไม่รู้ เหนื่อยไหมเนี่ย ฮึก แค่นี้ก็รักจะตายอยู่แล้ว”
“โอ๋ๆ ไม่ร้องๆ เค้าเต็มใจทำ ไม่เหนื่อยเลย เธอชอบก็ดีแล้วไง”
อันดากอดคนขี้แยพลางโยกไปมาเหมือนปลอบเด็ก ปลอบกันอยู่นานสองนานจนกระทั่งจาริญหยุดร้องไห้ ก่อนที่อันดาจะดึงมือคนน่ารักให้ลุกจากเตียง ใบหน้าหวานฉายแววงุนงงเล็กน้อย
“เค้ายังมีของจะให้เธออีก”
จาริญยังไม่ทันได้ถามว่าของที่ว่านั่นคืออะไร อันดาก็เดินไปเปิดไฟจนห้องสว่างจ้า ร่างบางหรี่ตาเล็กน้อยเพราะยังไม่คุ้นกับแสง มองคนที่เดินไปอุ้มกล่องขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ตรงมุมห้องและนำมาวางบนตักของเขา น้ำหนักพอประมาณของกล่องทำให้จาริญต้องประคองกล่องบนตักไว้ ฝากล่องที่แง้มไว้เล็กน้อยทำให้ต้องก้มมองอย่างสงสัย
“ไม่ใช่กล่องระเบิดใช่ป่ะ”
“จะบ้าเหรอ ลองเปิดดูสิ”
มือบางเปิดฝากล่องที่ประดับด้วยริบบิ้นสีชมพูออก ดวงตากลมโตเบิกกว้างพร้อมรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าหวานเมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็กสีขาวที่นอนขดอยู่ภายในกล่องที่รองพื้นไว้ด้วยผ้า จาริญค่อยๆอุ้มลูกแมวเปอร์เซียตัวน้อยขึ้นมาอย่างเบามือ จ้องมองดวงตาสีฟ้าใสแจ๋ว
เหมือนลูน่าย่อส่วนเลย น่ารักจัง ~
“น่ารักจังเลย ตัวเล็ก” จาริญถูไถแก้มนุ่มลงกับขนฟูๆของลูกแมว อันดามองภาพนั้นแล้วหุบยิ้มไม่ได้เลย จูนเหมือนแม่แมวจริงๆให้ตายเถอะ
“เห็นจูนบอกว่าอยากให้ลูน่ามีเพื่อน แต่เราเลือกแมวไม่เป็นเลยต้องให้จินไปช่วยเลือก ชอบไหมคะ”
“เราชอบ ~ น้องน่ารัก ฮื่อ ลูกจ๋า”
อันดาชักจะอิจฉาแมวขึ้นมาเสียแล้วสิ เพราะคนน่ารักทั้งกอดทั้งหอมไม่หยุด แต่หลังจากฟัดเจ้าแมวน้อยจนหนำใจแล้วจาริญก็ปล่อยให้มันเล่นอยู่บนเตียงก่อนจะเดินเข้ามาหา สวมกอดอันดาและหอมแก้มซ้ายขวา
“ขอบคุณนะ เธอทำให้เค้าเยอะแยะไปหมดเลย ทั้งที่แพ้ขนแมวแท้ๆแต่ก็ยังจะซื้อลูกมาให้เลี้ยงเพิ่มอีก”
“ไม่เป็นไร เค้ารักเธอ แพ้ขนแมวเรื่องเล็ก เค้ากินยาแก้แพ้เอาก็ได้”
อันดาพูดติดตลก กำลังจะได้จูบริมฝีปากแดงๆของจาริญอยู่แล้วเชียวถ้าเสียงเคาะประตูไม่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงตะโกนเข้ามา
“ตกลงเป็นแฟนกันเรียบร้อยหรือยังพี่ ผมหิวแล้วนะ!”
จาริญผละออกจากคนรัก ตวัดสายตามองไปที่บานประตู จะเป็นเสียงใครไปได้อีกถ้าไม่ใช่น้องชายแท้ๆของเขาที่ทำตัวมีพิรุธจนเขาเกือบจะคิดว่าลักลอบไปทำอะไรกันกับอันดาอยู่แล้ว ต้องจัดการเสียให้เข็ดโทษฐานที่ทำให้คิดมาก
“จิณณ์! มานี่เลยนะไอ้ตัวดี!”
อันดาได้ยินเสียงจิณณ์ร้องโวยวายเมื่อโดนจาริญไล่ตีว่าทำไมโดนอยู่คนเดียว เขาเป็นคนต้นคิดแท้ๆแต่กลับไม่โดนตีบ้าง และคำตอบของจาริญก็ทำให้คนสวยยิ้มอย่างพอใจ แถมยังแอบยักคิ้วให้น้องชายของแฟนที่มองมาอย่างขอความช่วยเหลืออีกต่างหาก
“พี่จูนไปฟาดพี่อันดาบ้างดิวะ คนต้นคิดเลย โอ๊ยๆ ผมเจ็บนะเว้ย!”
“อันดาเป็นแฟนพี่ คนนี้ห้ามแตะ ส่วนแกน่ะมารับโทษเสียดีๆ ไอ้น้องบ้า!”
คนต้นคิดที่ตอนนี้ลอยตัวไม่ต้องรับโทษได้แต่หัวเราะชอบใจ จาริญเป็นแฟนที่น่ารักขนาดนี้อยากจะจัดรางวัลให้ชุดใหญ่จังเลยน๊า ~
tbc.
น้องๆเป็นแฟนกันแล้ว ~ น่าจะเป็นตอนที่คนอ่านรอคอยมานาน5555
พอเป็นแฟนกันแล้วมันจะยังไม่ใช่ตอนจบ แต่จะเป็นจุดเริ่มต้นของหลายๆอย่าง
#กุหลาบแดงกับแมวขาว
-
โอ๊ยย รอดไปนะอันน โรแมนติกสุดๆเลย น่ารักมากก รอให้จัดรางวัลอยู่นะคะ อิ๊อิ๊ :o8: :impress2:
-
น่ารักมากกกกกกกก แถมยังเป็นแฟนกันแล้วด้วย
มีลูกน้อยมาอีก1ตัว ฮือออ น่ารักเหลือเกิน
แอบรอเรื่องนี้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเลยค่า
เพราะเป็นเรื่องที่ดีกับใจเราเหลือเกิน :L1:
-
โล่ง.. อย่างน้อยจุดสตาร์ทก็ไม่มีมาม่า :katai2-1:
-
โอ๊ยยย โล่งไปที แต่จุดเริ่มต้นของทุกอย่างนี่จะม่ามั้ยยย ...
-
:impress2: :impress2:
-
คนสวยกับแมวน้อยเป็นแฟนกันแล้ววว
แต่กลัวใจดราม่าได้ม้ายยย
-
เคะxเคะ ถือเป็นความดีงามของโลกใบนี้ ฮือออออ
อันกับจูนน่ารักมาก แงๆ เอ็นดูทั้งคู่เลยลูกกก
เราชอบเรื่องนี้นะ ไม่มีดราม่าอะไรหนักๆ เราชอบเรื่องที่ดูเรื่อยๆแต่ละมุน ฮือ
-
:katai2-1: :katai2-1: :L1: :L1:
น่ารักจริง ๆ เลยคู่นี้ ฟีลกู๊ดดดดดดดดดดดดดดด :กอด1:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เป็นแฟนกันแบบเป็นทางการแล้วซินะ ยินดีด้วยยยยยย
-
วันนี้จะมามั๊ยน้อออ
-
หายเลยง่า
-
เป็นแฟนกันละ. ดีๆๆๆ
รีบมาต่อนะ
-
ทำไมไม่มาอัพเลยดองเลยเหรอเห้อ
-
อ่านแล้งยิ้มแก้มปริมาก น้องเป็นแฟนกันแล้ววว
-
อยู่ดีๆก็หาย
-
รอค่ะะะะะะ
-
คิดถึงเจ้าแมวแล้วค่าา งืออ :sad4: :o8:
-
:impress2: หายไปไหนแล้วค่ะ... มาไวๆนะค่ะ... คิดถึงลูกสาวทั้งสองแล้ว :hao7: :call:
-
หายไปไหนน้อออออ มาต่อไวๆนะค๊า
-
หายไปกับสายลม ฟิ้ววว~
-
✿ c h a p t e r 13
“นี่คือรู้เรื่องกันหมดเลยใช่ไหม โกรธอ่ะ!” จาริญโวยวายอย่างไม่จริงจังนัก หลังจากมารวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่นและเห็นเพื่อนๆอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา นอกจากน้องชายตัวดีแล้วยังมีเพื่อนสนิทของเขาและเพื่อนสนิทของอันดาอีกหนึ่งคนด้วย รวมหัวกันวางแผนหมดเลยสินะ ร้ายกาจจริงๆ
“อันดาเลยจอมวางแผน บอกว่าอยากเซอร์ไพรส์ขอจูนเป็นแฟน” ปันปันพูดด้วยสีหน้ากลั้นยิ้ม ยังตกใจไม่หายตอนที่อันดาบอกว่าอยากขอจูนเป็นแฟน เธอน่ะตงิดใจอยู่แล้วเชียวว่าสองคนนี้อาจจะเป็นมากกว่าเพื่อน แต่พอได้ยินจากปากของคนสวยตรงๆว่าคบกันมาพักใหญ่แล้วเลยอยากจะขอคนน่ารักเพื่อนของเธอเป็นแฟนอย่างจริงจังก็อดที่จะเขินไม่ได้
“เราตกใจจนแทบช็อคเลยรู้ป่ะตอนที่รู้ว่าอันดากับจูนคบกัน” พอร์ชเพื่อนสนิทอีกคนของจาริญยังไม่อยากจะเชื่อจนถึงตอนนี้ เพราะตั้งแต่เลิกกับแฟนคนเก่าถึงจะมีคนพยายามเข้ามาสานความสัมพันธ์มากมายแต่ก็ไม่เห็นจาริญสนใจ จะมีแต่ก็แต่อันดาที่บอกว่าเป็นเพื่อนแต่เทียวรับเทียวส่งกันตลอด สุดท้ายดันกลายเป็นว่ากำลังคบกันอยู่เสียอย่างนั้น
“ไม่เห็นจะน่าตกใจตรงไหนเลย” อันดาส่ายหน้าเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าจะทำตกอกตกใจเหมือนเป็นเรื่องใหญ่กันไปทำไม เขาและจาริญไม่ได้ปิดเสียหน่อย ไปไหนมาไหนด้วยกันอย่างเปิดเผย ทั้งกอดทั้งหอมกันต่อหน้าเพื่อนๆก็ออกจะบ่อย
“พี่ปันกับพี่พอร์ชอาจจะตกใจเพราะสงสัยว่าเวลาอยู่บนเตียงพี่สองคนทำกันยังไง”
“ไอ้จิน!”
เป็นจาริญที่คว้าหมอนอิงได้ก็ขว้างใส่น้องชายทันที จิณณ์รีบคว้าไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นคงกระแทกหน้าเข้าเต็มๆ ใบหน้าหวานแดงเรื่อเพราะน้องชายพูดเรื่องแบบนี้ออกมาได้หน้าตาเฉย
“อะไรวะพี่จูน ผมแค่อยากรู้” จิณณ์โอดครวญเพราะเกือบโดนทำร้ายร่างกายเข้าแล้ว แต่ณภัทรเพื่อนของอันดาเหมือนจะเห็นดีเห็นงามด้วยเลยพูดสมทบ
“จะว่าไปกูก็อยากรู้เหมือนกันนะ”
“ใช่ป่ะพี่ภัทร แบบอาจจะเบี้ยน- โอ๊ยๆ พี่อันดา อย่าตี”
คราวนี้เป็นอันดาที่เอื้อมมาตีเด็กแก่แดดเข้าเต็มแรง ตามด้วยใช้หมอนฟาดเพื่อนตนเองเข้าให้ด้วยโทษฐานทำให้แฟนหมาดๆของเขาเขินจนหน้าแดงมุดหน้าเข้าหาไหล่ยกใหญ่แล้ว
“ถามบ้าๆ เงียบไปเลย” อันดาทำท่าจะฟาดหมอนใส่อีกคนละที ทั้งณภัทรและจิณณ์เลยจำต้องจบบทสนทนาลงแค่นั้น ก่อนที่ปันปันจะเปลี่ยนเรื่องชวนออกมายังหน้าบ้านเพื่อทำอาหารเย็นทานกัน มีทั้งกับแกล้ม ของทานเล่น และจานหลักอย่างอาหารทะเลเผา
พระอาทิตย์ยังไม่ทันจะตกดินแต่เริ่มตั้งวงเหล้ากันแล้ว พื้นสนามบริเวณหน้าบ้านสามารถมองเห็นทะเลได้อย่างชัดเจน ทุกคนเลยพากันจับจองพื้นที่ของตนเอง พออาหารเริ่มสุกก็นั่งทานกันอย่างเอร็ดอร่อย แต่ยังมีจาริญที่ง่วนอยู่หน้าเตาย่างเพราะยังสนุกสนานกับการวางกุ้งและปูลงบนเตาอยู่เลย
อันดาเดินเข้ามาหาคนรัก เกยคางลงบนไหล่มองคนน่ารักที่ทำอะไรคล่องแคล่วไปหมด ถ้าให้เขาทำรับรองได้ว่ากุ้งคงจะไหม้ทานไม่ได้สักตัว
“เค้าหิวแล้ว เมื่อไหร่ที่รักจะไปนั่ง”
“เธอกินก่อนเลย เราขอจัดการเตานี้ก่อน อีกแป๊บจะสุกแล้ว” จาริญเหลียวมองคนด้านหลัง ยิ้มบางๆก่อนจะกดริมฝีปากลงบนแก้มของอันดา แต่อีกฝ่ายยังไม่ยอมผละออกไปแถมยังกอดเอวแน่นกว่าเดิมอีกต่างหาก
“จะรอกินพร้อมเธอ ไม่มีคนแกะกุ้งให้” คนฟังหัวเราะเบาๆเมื่อได้ยินแบบนั้น รู้ได้ทันทีว่าอันดากำลังอ้อน มือบางหยิบกุ้งตัวใหญ่ที่วางพักไว้บนจานให้พออุ่นๆ แกะเปลือกเรียบร้อยและส่งเข้าปาก เรียกเสียงโห่แซวจากกลุ่มเพื่อนๆได้เป็นอย่างดี
“สองคนนั้นอ่ะ สวีทกันจนน้ำทะเลหวานหมดแล้วเว้ย”
“อันดาวอแวอะไรขนาดนั้นวะ หมั่นไส้”
จาริญเพียงแค่ยิ้มขำกับคำแซวของเพื่อน แต่อันดาคว้าของใกล้มือได้ก็โยนเข้าใส่กลางวงจนแตกฮือกันทั้งกลุ่ม ตามด้วยตะโกนด่าอีกต่างหาก
“เลิกแซวสักที รำคาญ!”
*****
“เมายัง ?” จาริญกระซิบถามคนข้างกายที่ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอย่างต่อเนื่อง อันดาตัวแดงหน้าแดงไปหมดแล้วแต่ยังส่ายหน้าปฏิเสธว่าไม่ได้เมา
“สบายมาก ให้เราดื่มทั้งคืนเลยยังได้”
“ขี้โม้”
จาริญว่าพลางบิดจมูกโด่งไปมาอย่างหมั่นเขี้ยว อันดาเลยเอาคืนด้วยการจูบอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เราจูบกันลึกซึ้งเสียจนได้รสชาติขมปร่าในโพรงปากของกันและกัน และเป็นจาริญที่ผละออกมาก่อนเพราะสายตาของเพื่อนกำลังจ้องมองอย่างล้อเลียน
จนเวลาล่วงเลยมาจนเกือบห้าทุ่ม หลายคนต้านทานฤทธิ์แอลกอฮอล์ไม่ไหวต่างพากันหนีไปนอน ทิ้งเศษซากขวดเหล้าและกับแกล้มไว้คอยเก็บกวาดพรุ่งนี้ ไม่ต่างจากคนที่จาริญกำลังพยุงเข้ามาในห้องเท่าไหร่นัก อันดายังมีสติแต่ก็ไม่เต็มร้อย ปล่อยให้เดินเองสงสัยจะล้มเลยต้องโอบเอวมาส่งถึงเตียง
พอนั่งลงบนเตียงได้อันดาก็เริ่มคลอเคลีย จมูกโด่งซุกไซร้คอขาวๆของคนรักพลางลูบไล้เอวบางเรื่อยขึ้นมาถึงแผ่นหลังไม่ต้องเดาเสียให้ยากจาริญก็รู้ว่าต้องเจอกับอะไรหลังจากนี้ อันดาพอเมาแล้วเป็นแบบนี้ทุกที ปกติเวลาอยู่บนเตียงก็ดุจะแย่อยู่แล้ว พอเหล้าเข้าปากน่ะอย่าให้พูดเลย แทบลุกไม่ขึ้น นั่นแหละสภาพของเขา
ไม่พูดพร่ำทำเพลงอันดาจับร่างบางเปลื้องผ้าแล้วจัดการรักแรงๆเสียหลายรอบเป็นการฉลองที่เป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการ จนคนน่ารักประท้วงบอกว่าไม่ไหวแล้วถึงได้ยอมหยุด จาริญงอแงเอียงหน้าหลบเมื่ออีกฝ่ายก้มลงมาฟัดแก้มจนแทบช้ำ
“อัน ~ เราเจ็บไปหมดแล้ว”
“ก็เธอน่ารัก อันดารักจูนนะ รักมากๆเลยรู้ไหม”
อันดาจูบหน้าผากคนใต้ร่างอย่างรักใคร่ จาริญหลับตาพริ้มรับสัมผัสนั้น สองแขนกอดเอวของอันดาพึมพำตอบกลับไปคล้ายละเมอเพราะง่วงจนตาจะปิดอยู่รอมร่อแล้ว
“เค้าก็รักเธอเหมือนกัน”
“รักเท่าไหนคะ” คนสวยนอนลงข้างๆพร้อมทั้งดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ทั้งตนเองและคนข้างกาย จาริญขดตัวซุกเข้าหาอกเหมือนลูกแมว ส่งเสียงงุ้งงิ้งในลำคอแต่ไม่ยอมตอบคำถาม อันดาเลยแกล้งบิดแก้มนิ่มเบาๆ
“ที่รัก ตอบคำถามเค้าก่อน”
“ง่วงอ่า”
จาริญฝืนปรือตาขึ้นมอง บ่นอุบทำปากยู่ แต่ถ้าไม่ยอมตอบให้พอใจอันดาคงไม่ยอมปล่อยให้นอนเป็นแน่ เพราะถามซ้ำอีกรอบแล้ว
“จูนรักเค้ามากแค่ไหน หืม ?”
“รักเท่านี้” มือบางจับมือของอันดาวางลงบนแผ่นอกเปลือยเปล่าตรงกับตำแหน่งของหัวใจ ก้อนเนื้อขนาดเท่าฝ่ามือเต้นเป็นจังหวะอยู่ในนั้น อันดายิ้มพอใจกับคำตอบน่ารักๆสมกับเป็นจาริญ ยอมปล่อยให้ลูกแมวง่วงเข้าสู่ห้วงนิทราโดยกอดเอาไว้เพื่อให้จาริญฝันดีตลอดทั้งคืน
*****
จาริญตื่นมาตอนหกโมงเช้าเพราะอยากเข้าห้องน้ำแต่ไม่เห็นเงาคนข้างกายแล้ว ไม่รู้ว่าอันดาลุกออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จเลยเดินตามหาจนทั่วบ้าน ยังไม่มีใครตื่นสักคนเพราะเมื่อคืนดื่มกันจนเมา เดินมาเรื่อยๆจนมาเจออีกฝ่ายในห้องครัว
“อันทำอะไร ?” จาริญเดินเข้ามาดู ชะเง้อมองสิ่งที่อันดาทำอยู่ เห็นว่ากำลังชงกาแฟ เดาว่าคงจะเมาค้างถึงได้ลุกมาดื่มกาแฟแต่เช้าแบบนี้
“แฮงค์อ่ะ ปวดหัวจะอ้วก” นั่นไง ผิดจากที่เดาเสียที่ไหน อันดาทำหน้าผะอืดผะอม ก่อนหน้านี้ก็อาเจียนไปรอบหนึ่งแล้ว เมื่อคืนเขาคงจะดื่มหนักไปจริงๆ
“เธอไปนั่งดีกว่า เดี๋ยวเราทำให้เอง” เห็นสีหน้าคนรักแล้วจาริญสงสาร เลยจูงมือให้มานั่งรอที่โต๊ะ จัดการชงกาแฟดำมาวางให้ อันดาจิบกาแฟลงคออึกใหญ่ ดวงตาเรียวมองร่างบางที่นั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกัน จาริญยังผมยุ่งเพราะเพิ่งตื่นอยู่เลย แต่ก็ยังน่ารักมากๆอยู่ดี
“แล้วจูนล่ะทำไมรีบตื่น เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็…”
“เราตื่นมาเข้าห้องน้ำ!” จาริญชิงตอบขึ้นก่อน เสียงดังกลบเกลื่อนประโยคท้ายของอันดาที่ไม่อยากได้ยิน เพราะคงไม่พ้นจะพูดอะไรทะลึ่งๆให้เขาได้เขินอีกเหมือนเดิม
“แน่ะ เขินอ่ะดิ”
“รำคาญว่ะอันดา” คนโดนแซวทำเป็นดุ แต่กลับซ่อนแก้มแดงๆของตนเองไว้ไม่มิดถึงจะพยายามหันหน้าไปทางอื่นแล้วก็ตาม อันดายิ้มขำอย่างเอ็นดู อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือมาขยี้ผมนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยว จาริญจิ๊ปากบ่นอุบว่าผมยุ่งหมดแล้ว คนแกล้งเลยต้องช่วยลูบผมยุ่งๆเพื่อจัดให้เข้าทรง
“จะนอนต่อไหมคะ ยังเช้าอยู่เลย เพื่อนก็ยังไม่มีใครตื่น” อันดาเห็นว่ายังเช้าอยู่ และแมวตัวขาวก็แอบหาวหลายครั้งคิดว่าน่าจะอยากนอนต่อ ดวงตากลมมองหน้าอันดาตาปริบๆไม่ตอบรับหรือปฏิเสธแต่เลือกที่จะถามกลับ
“แล้วอันจะนอนด้วยไหม”
“เราตาสว่างแล้วอ่ะทำไงดี”
“งั้นเราก็ไม่นอน” จาริญส่ายหน้า จะไม่กลับเข้าไปนอนต่อแล้วถ้าต้องนอนคนเดียว อันดาอยู่ไหนเขาก็จะอยู่นั่นแหละ
“เป็นแฟนกันไม่ถึงวันจูนติดแฟนถึงขนาดห่างไม่ได้แล้วเหรอเนี่ย” อันดาแซวก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้ามาโอบไหล่คนรัก
“ไปนอนกันดีกว่า แล้วสายๆค่อยออกมาเล่นน้ำดีไหม”
จาริญพยักหน้า แล้วเป็นต้องได้ทั้งตีทั้งหยิกมือซนที่อยู่ไม่สุขเริ่มล้วงเข้ามาในเสื้อ พอเข้ามาในห้องได้ก็คว้าหมอนปาใส่จนอันดาทำหน้ายุ่ง ยกมือขึ้นลูบจมูกตนเองป้อยๆเพราะหมอนโดนหน้าเข้าเต็มๆ
“โหดจังเลยจูน ถ้าจมูกพังทำไง เราทำมาแพงนะ”
“ไหนๆ ขอดูจมูกทำมาแพงหน่อย” จาริญขยับเข้าไปใกล้ ทำทีเป็นช่วยดูจมูกโด่งที่ไม่เห็นจะมีร่องรอยความเจ็บอะไรเลยสักนิด เห็นแต่ปลายจมูกรั้นน่าหมั่นเขี้ยวเลยแกล้งบิดและส่ายไปมา อันดาทำเป็นร้องโอดโอยเกินจริง สองแขนคว้าเอวบางเข้าหาตัวจนจาริญล้มลงบนเตียง ก่อนจะเอาคืนด้วยการงับที่คอขาวๆจนเป็นรอยฟัน
“ฮื่อ เจ็บนะ กัดลงมาได้เป็นหมาหรือไง”
“ถ้าเราเป็นหมาแล้วจูนเป็นอะไร เมียหมาป่ะคะ”
“บ้า! ไปไกลๆเลย จะนอนแล้ว” อยู่ๆโดนหาว่าเป็นเมียหมาทำเอาจาริญถึงกับหน้าแดง มือบางดันไหล่อีกคนให้ออกห่างแล้วพาตนเองมุดเข้าใต้ผ้าห่ม อันดากำลังจะตามมาแกล้งอีกรอบหากโทรศัพท์ไม่ดังขึ้นเสียก่อน จาริญโผล่แค่หัวกลมๆออกมาจากผ้าห่ม มองคนที่สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดเมื่อมองโทรศัพท์ อันดาชั่งใจอยู่นานแต่ก็กดรับสายในที่สุด
“ครับ คุณพ่อ”
คิ้วสวยของจาริญขมวดเข้าหากันอย่างแปลกใจ อันดามองเขาแว้บหนึ่งก่อนจะลุกออกไปคุยที่ระเบียง จะว่าไปแล้วอันดาไม่เคยพูดถึงเรื่องครอบครัวให้ฟังเลยสักครั้ง และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นพ่อของอีกฝ่ายโทรมาหา จาริญไม่รู้อะไรมากนักเพราะไม่ได้ถามอันดาเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในเมื่อเจ้าตัวไม่เล่าก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะไปซักถาม
จากที่ว่าจะนอนต่ออีกสักหน่อยกลายเป็นว่านอนไม่หลับเสียแล้วเพราะห่วงคนที่หายออกไปคุยโทรศัพท์เกือบสิบห้านาทีได้แล้ว จาริญลุกขึ้นนั่งพลางชะเง้อมองไปที่ระเบียง เห็นแค่แผ่นหลังของอันดากับมือข้างที่ยกโทรศัพท์แนบหู ได้ยินเสียงแว่วเข้ามาในห้องแต่จับใจความไม่ได้ว่าพูดถึงเรื่องอะไร แต่แว้บหนึ่งที่อันดาหันมองมาทางเขา อดคิดไม่ได้ว่าเรื่องที่คุยจะเกี่ยวกับตนเองหรือเปล่า
เห็นสีหน้าเครียดๆของอันดาแล้วเป็นห่วงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งมอง ราวสิบนาทีต่อมาอีกฝ่ายก็วางสายและเดินกลับเข้ามาในห้อง อันดายิ้มให้คนรักเหมือนเช่นทุกครั้ง แต่ว่าครั้งนี้ดวงตาสวยไม่ได้ยิ้มไปด้วย จาริญเห็นแบบนั้นเลยอดถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
“มีอะไรหรือเปล่า ?”
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”
“แล้วใครโทรมาเหรอ”
“คุณพ่อน่ะ โอ๊ะ ตัวเล็กตื่นแล้ว มานี่มาลูแปง”
อันดากำลังผิดบังอะไรบางอย่าง ถึงได้เปลี่ยนเรื่องตัดบทแค่นั้นและทำเป็นคุยเล่นกับเจ้าลูกแมวตัวน้อยแทน จาริญยังไม่วางใจเลยถามย้ำอีกรอบ
“ไม่มีอะไรแน่นะอัน”
“อื้อ ไม่มีอะไรจริงๆ”
ในเมื่อได้รับคำตอบแบบเดิมแล้วจาริญจะทำยังไงได้นอกเสียจากต้องยอมเชื่อ อันดาบอกว่าไม่มีอะไรเขาก็จะเชื่อแบบนั้นก็แล้วกัน
*****
แต่เซ้นส์ของจาริญไม่เคยผิดจริงๆ เพราะหลังจากกลับมาจากหัวหินได้สองสามวันอันดาก็เหมือนคนมีเรื่องอะไรในใจอยู่ตลอด บางทีก็เหม่อ บางทีก็นั่งทำหน้าเครียด วันนี้พอเลิกเรียนกลับมาถึงห้องได้ไม่นานก็เปลี่ยนเสื้อผ้าจะออกไปข้างนอกอีกแล้ว จาริญเดาว่าน่าจะเกี่ยวกับโทรศัพท์ที่อันดาเพิ่งวางสาย เพราะพอคุยจบก็บอกกับเขาว่าจะออกไปทำธุระและเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดนักศึกษาอย่างรวดเร็ว
จาริญเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหวอีกแล้ว เป็นห่วงไม่อยากให้อันดาเก็บเรื่องไม่สบายใจไว้คนเดียว
“อันมีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็บอกเราได้นะ เราไม่อยากเห็นเธอทำหน้าเครียด” ร่างบางเดินเข้ามาลูบไหล่คนที่กำลังย่อตัวลงใส่รองเท้า อันดาผูกเชือกรองเท้าให้เรียบร้อยก่อนจะยิ้มให้
“เอาไว้เราจะเล่าให้จูนฟังหลังจากทำธุระเสร็จนะ”
“แล้วที่อันจะไปทำธุระนี่ไกลไหม”
“ไม่ไกลหรอก ไปคุยธุระกับคุณพ่อที่บ้านนิดหน่อย แป๊บเดียวก็กลับแล้ว” พออันดาตอบแบบนั้นจาริญเลยร้องอ๋อ ที่แท้ก็จะกลับบ้านไปหาคุณพ่อนี่เอง คนหน้าหวานเอียงคอหลบเล็กน้อยด้วยความจั๊กจี้เมื่อริมฝีปากนุ่มกดลงมาบนแก้มเบาๆ
“แล้วเค้าจะรีบกลับนะคะ แม่แมวเป็นเด็กดีอย่าซนนะรู้ไหม”
“ไม่ซนสักหน่อย เราไม่ใช่เด็กนะ”
อันดาบิดแก้มนิ่มอีกครั้งอย่างเอ็นดู ไม่ลืมที่จะบอกว่าให้ทานข้าวเย็นได้เลยไม่ต้องรอ หลังจากเดินออกมาจากห้องและประตูปิดลงรอยยิ้มบนใบหน้าสวยก็เลือนหายไปเหลือเพียงใบหน้าเคร่งเครียด ถ้าเลือกได้อันดาไม่อยากจะเจอหน้าพ่อนักหรอก แต่คราวนี้ไม่มีทางเลือกจริงๆเพราะพ่อขู่ว่าถ้าเขาไม่ยอมไปหาที่บ้านจะส่งคนมาตามถึงที่คอนโด
เขาไม่อยากให้คนที่บ้านนั้นมายุ่งกับจาริญ อันที่จริงแล้วพ่อไม่ควรจะมายุ่งเรื่องของเขาด้วยซ้ำ แต่ยอมรับว่าเรื่องนี้เขาพลาดเองที่พาจูนไปพักที่บ้านพักตากอากาศของคุณอา ลืมไปเสียสนิทว่าคุณอาสนิทกับคุณพ่อ มีเรื่องอะไรก็คงจะบอกกันหมด เรื่องที่เขาคบกับจาริญเลยรู้ถึงหูคุณพ่อและออกคำสั่งให้กลับไปที่บ้านโดยด่วน
แต่ไหนแต่ไรอันดาก็ขัดคำสั่งพ่อมาตลอดอยู่แล้ว ครั้งนี้ถ้าจะทำอีกก็ย่อมได้ แต่เพราะเป็นห่วงจาริญไม่อยากให้เดือดร้อนไปด้วยเขาเลยไม่มีทางเลือกมากนัก
*****
ดวงตาเรียวสวยมองภาพถ่ายหลายสิบใบที่กระจายอยู่บนโต๊ะ เยื้องๆกันบนโซฟาตัวสวยชายวัยกลางคนท่าทางน่าเกรงขามนั่งไขว่ห้างจ้องมองมาด้วยสายตาอ่านไม่ออก อันดากำหมัดแน่น แววตาฉายแววไม่พอใจขึ้นมาทันทีเพราะรู้สึกโดนก้าวก่ายความเป็นส่วนตัว
“คุณพ่อให้คนตามถ่ายรูปอันเหรอ!”
“ถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วพ่อจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าแฟนแกเป็นใคร หน้าตาเป็นยังไง” ผู้เป็นบิดายิ้มน้อยๆ นั่นยิ่งทำให้อันดาโกรธจัดจนยากจะควบคุมอารมณ์
“แต่คุณพ่อไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องส่วนตัวของอัน อันจะคบกับใครมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณพ่อ!” อันดาขึ้นเสียงด้วยความโกรธ ภาพถ่ายพวกนั้นเป็นภาพของเขาและจาริญในหลายๆอิริยาบถ ไม่ว่าจะเป็นตอนอยู่ในรถ ตอนเดินออกมาจากคอนโดด้วยกัน หรือแม้กระทั่งตอนนั่งทานข้าวในร้านอาหาร
“แกเลิกกับภูผาตั้งแต่เมื่อไหร่ ?” พ่อไม่ตอบแต่กลับถามคำถามไม่สร้างสรรค์แทน อันดาชักรำคาญแต่ก็ยอมตอบ
“สักพักแล้ว”
“รู้ใช่ไหมว่าภูผาเป็นลูกของเพื่อนพ่อ และพ่อกับฝ่ายนั้นกำลังมีแพลนจะร่วมหุ้นกันเปิดโรงแรม แต่ในเมื่อแกกับภูผาเลิกกันแล้วการเจรจามันก็จะยากขึ้น”
“นั่นมันเรื่องของคุณพ่อ ไม่เกี่ยวกับอัน” อันดารู้จักพ่อของตนเองดี และก็รู้อีกนั่นแหละว่าพ่อต้องการจะสื่ออะไร แต่เขาไม่มีทางยอมแน่ๆ
“ที่ฉันยอมให้แกคบกับภูผาก็เพราะเห็นว่าเป็นลูกชายของเพื่อน ไม่งั้นคิดว่าฉันจะยอมให้แกคบผู้ชายออกหน้าออกตาหรือไงอันดา รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น” น้ำเสียงของผู้ให้กำเนิดห้วนกระด้างแสดงถึงความไม่พอใจ อันดาเป็นลูกชายคนเดียว ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนรับได้ที่ลูกชอบพอกับผู้ชายด้วยกัน เขาต่อต้านมาตลอดจนถึงขั้นแตกหักทะเลาะกันรุนแรงจนอันดาแยกตัวออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียว
อันดาคบหากับลูกชายของเพื่อนสนิทยังพอทำใจรับได้ว่าถึงยังไงก็คนกันเอง แต่พอเลิกกันแล้วไปคบกับเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ทำให้เขาโมโห
“คุณพ่ออายแต่อันไม่อาย อันก็เป็นของอันแบบนี้ แล้วอันก็รักจูนมากด้วย” อันดาเชิดหน้าไม่สนใจคำกล่าวตำหนิพวกนั้น ร่างเพรียวบางลุกขึ้นจากโซฟาเตรียมตัวจะกลับ เพราะเรื่องที่คุณพ่อเรียกมาคุยช่างไร้สาระเกินกว่าเขาจะทนคุยด้วยต่อได้
“ถ้าคุณพ่อมีเรื่องจะคุยแค่นี้งั้นอันกลับแล้วนะ”
“ว่างๆก็พาเด็กคนนั้นมาที่บ้านสิ แฟนแกน่ะ อย่างน้อยก็พามาให้พ่อกับแม่รู้จัก อาทิตย์หน้าแม่จะกลับมานะรู้หรือยัง”
อันดาชะงักปลายเท้า ใบหน้าสวยหันมองพ่อและพยักหน้า ถึงจะไม่ได้ติดต่อกับคุณพ่อในระยะหลังนี้แต่กับแม่ที่ทำงานอยู่ต่างประเทศได้คุยกันบ่อยมากกว่า วันก่อนก็เพิ่งส่งข้อความมาบอกว่าจะกลับมาทำธุระที่เมืองไทย
“ครับ รู้แล้ว เอาไว้ถ้ามีเวลาอันจะพาจูนมาที่บ้านก็แล้วกัน” อันดาบอกแค่นั้นก่อนจะยกมือไหว้บิดาและเดินออกมาจากบ้าน โดยไม่ทันได้เห็นว่าผู้เป็นพ่อเรียกลูกน้องเข้ามากระซิบอะไรบางอย่างหลังจากเขาเดินออกมาจนลับสายตา
tbc.
หายไปนานแล้วยังกลับมาพร้อมกับระเบิดอีก55555
ไม่มีข้อแก้ตัวที่หายไปเป็นเดือนค่ะ ฮือ ยุ่งมากจริงๆเด้อ
แต่จะไม่หายยาวแบบนี้ละคั้บ จะกลับมาอัพแบบต่อเนื่องแล้ว
#กุหลาบแดงกับแมวขาว
-
เย่ๆๆๆๆๆ กลับมาแล้ววววววววว
-
กลับมาแล้วว ไม่เอาม่านะคะ งืออ :mew1: :hao3:
-
:mew2: :mew2:
-
คุณพ่อใจร้ายอย่าทำอะไรพวกเขานะ
-
กลับมาแล้ววววว คิดถึงอันกะจูนมากๆเลยยยย
-
นึกว่าตาฝาดที่เห็นตอนใหม่ 5555
เพิ่งจะตกลงเป็นแฟนกัน แต่ดันเจอก้างชิ้นโตเข้าเลยอ่ะ
-
แม่แมวสู้ๆนะคะ
-
อันกับจารินสู้ๆนะ
-
กำลังลุ้นเลย มาต่อไวๆนะคะ คิดถงึงเจ้าลูกแมวสองตัว
-
คนเขียนหายไปไหนเนี่ย คิดถึงลูกแมวสองคนแล้วนะ :monkeysad: :monkeysad:
-
งื้อระเบิดงูกใหญ่เลยนะเนี่ยยยยย ผ่ายไปให้ได้นะลู้กกกกก
-
✿ c h a p t e r 14
อันดากลับมาถึงห้องราวๆสามทุ่ม เปิดประตูเข้าห้องมาไม่เห็นจาริญอยู่ที่มุมประจำ ปกติจะต้องนั่งดูทีวีโดยมีลูกๆล้อมหน้าล้อมหลัง ตอนนี้เห็นแต่ลูน่ากับลูแปงนอนหลับอยู่บนโซฟาส่วนแม่แมวหายไปไหนก็ไม่รู้ แต่อันดาก็คลายสงสัยเมื่อได้ยินเสียงกุกกักมาจากห้องครัว พอเดินตามเสียงมาก็เจอร่างบางกำลังง่วนอยู่หน้าเตา น่าจะทำขนมอะไรสักอย่างเพราะได้กลิ่นหอมๆ
สองขาเรียวเดินเข้าไปใกล้โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว กอดเอวบางหมับพร้อมทั้งเกยคางลงบนไหล่อย่างที่ทำเป็นประจำ แก้มนิ่มๆแนบชิดกันจนได้กลิ่นหอมประจำตัวของจาริญผสมกับกลิ่นขนมอบอวลไปหมด
“หอมจัง หิวเลยเนี่ย” จมูกโด่งฟัดแก้มกลมและกัดเบาๆ จาริญหัวเราะด้วยความจั๊กจี้ ยอมวางมือจากการทำขนมหันมามองคนรัก ทิ้งสะโพกมนพิงกับเคาท์เตอร์ครัวพลางยกแขนโอบรอบคอของอันดา
“หิวอะไร ขนมหรือว่าจูน ?” ไม่บ่อยนักหรอกที่จาริญจะเรียกแทนตนเองด้วยชื่อแบบนี้ ยิ่งถามและเอียงคอมองแบบนั้นด้วยแล้ว อันดาจะตายเอาได้ง่ายๆ
“ถามแบบนี้ก็ต้องตอบว่าหิวจูน ขอกินหน่อยได้เปล่าคะ” อันดาวางมือลงบนเนินสะโพกของอีกฝ่าย พร้อมทั้งยื่นหน้าเข้ามาใกล้อ้าปากงับปลายจมูกรั้น พอเห็นว่าคนน่ารักไม่ขัดขืนเลยจู่โจมริมฝีปากอิ่มป้อนจูบหวานๆให้จนหอบแฮ่กเพราะหายใจไม่ทัน
อันดาคลอเคลียจูบซ้ำๆที่กลีบปากนิ่มในขณะที่มือลูบไล้ไปทั่วร่างของจาริญ ร่างกายบดเบียดแนบชิดกันจนแทบไม่มีช่องว่างเมื่อความต้องการประทุขึ้น
แต่เพราะถูกขัดจังหวะด้วยอะไรบางอย่างที่สะกิดขายิกๆทำให้จาริญต้องใช้มือดันหน้าอกของอีกฝ่ายไว้ พอเห็นว่าเป็นลูน่าที่เข้ามาป่วนอันดาก็ถูกลืมไปตามระเบียบ
“ลูน่าอ้อนจูนอีกแล้ว ง่วงล่ะสิ เดี๋ยวจูนพาไปนอนนะ” จาริญทำเสียงงุ้งงิ้งคุยกับแมว ส่วนพ่อแมวกลายเป็นคนโดนทิ้งเพราะคนน่ารักอุ้มลูกพาไปนอนแล้ว อันดาเปิดตู้เย็นหยิบน้ำออกมาเทใส่แก้ว มองหาต้นตอของกลิ่นหอมๆแล้วพบว่าเป็นไวท์ช็อกโกแลตบราวนี่หน้าตาน่าทานกำลังอบอยู่ในเตา
แม่แมวนึกคึกอะไรมาทำขนมตอนดึกแบบนี้ เป็นคนแปลกๆอีกแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ จาริญก็ยังน่ารักที่สุดในโลกอยู่ดี
“อันหิวมั้ย เดี๋ยวเราอุ่นกับข้าวให้” จาริญกลับมาในครัวหลังจากส่งลูกเข้านอนทั้งสองตัวแล้ว อันดาส่ายหน้าเพราะตอนนี้ดึกเกินไปที่จะทานข้าวแล้ว
“อยากกินบราวนี่ กินข้าวตอนนี้เรากลัวอ้วน”
“กินบราวนี่ก็อ้วน” จาริญว่าขำๆ แต่ก็จัดการแบ่งบราวนี่กลิ่นหอมกรุ่นที่เพิ่งนำออกมาจากเตาเมื่อก่อนหน้านี้ใส่จานมาให้คนรัก ไม่ลืมที่จะตัดแบ่งเป็นคำๆให้ด้วยเพราะอันดาน่ะชอบทานคำโตอยู่เรื่อย น่าเป็นห่วงว่าจะติดคอเอา
“มันยังไม่ค่อยเซ็ตตัวเท่าไหร่เพราะจริงๆต้องแช่ตู้เย็นก่อนคืนนึง พรุ่งนี้ถึงจะอร่อยหนึบหนับ แต่ตอนนี้ก็กินได้แหละ”
“อร่อยค่ะ” อันดายิ้มหลังจากส่งบราวนี่คำแรกเข้าปาก คนทำยิ้มอย่างดีใจ ก้มลงมาหอมแก้มให้รางวัลที่พูดจาถูกใจ
“น่ารักที่สุด อร่อยจริงไม่หลอกให้เราดีใจเล่นใช่เปล่า”
“อร่อยจริงๆสิ ทั้งนุ่ม ทั้งหวาน แถมยังหอมด้วย เหมือนคนทำเลย” หลังจากทานไปได้แค่ไม่กี่คำมือไม้ของอันดาก็เริ่มอยู่ไม่สุข ดึงแขนจาริญให้มานั่งบนตักเขาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ จมูกโด่งซุกซนแตะไปตามหลังคอขาวบางครั้งก็แกล้งใช้ริมฝีปากขบเม้มเบาๆพอให้สยิวเล่น
“อื้อ อันดาไปอาบน้ำก่อน” จาริญตะปบมือเรียวที่เริ่มทำเนียนสอดเข้ามาใต้เสื้อไว้ ขืนมาทำรุ่มร่ามกันตอนนี้บราวนี่ของเขาคงจะไหม้กันพอดี ส่วนอันดาก็จะซักแห้งไม่ยอมอาบน้ำถ้าเวลาเดินไปเรื่อยๆจนดึกกว่านี้
“ขี้เกียจจัง เธออาบให้หน่อย” อันดาอ้อน ดวงตาเรียวสวยช้อนขึ้นมองแต่จาริญไม่ใจอ่อน ร่างบางส่ายหน้าพร้อมทั้งลุกขึ้น จัดเสื้อผ้าที่ยับของตนเองให้เรียบร้อย
“เราอาบน้ำแล้วไม่อยากเปียกอีก เธออาบเองเลย ไม่ต้องมางอแง” จาริญยื่นคำขาด แต่คนขี้เกียจอาบน้ำยังอิดออดหาข้อต่อรองไปเรื่อย
“งั้นจูนต้องเช็ดผมให้เรานะ ถ้าไม่ทำให้จะหลับไปแบบผมเปียกๆเลยคอยดู”
“เอาแต่ใจ”
“จริงๆอยากเอาเธอมากกว่า” อันดาจ้องใบหน้าหวานด้วยสายตาวาววับ จาริญเลยคว้าหมอนอิงใกล้มือขว้างใส่
“บ้าบอ!”
คนโดนประทุษร้ายหัวเราะ อันดาตีก้นกลมดังเพี๊ยะก่อนจะเดินฮัมเพลงเข้าห้องไป จาริญมองค้อนตามหลัง ปล่อยให้คนสวยไปอาบน้ำส่วนตนเองมาจัดการกับบราวนี่เตาสุดท้ายให้เรียบร้อย พอกลับเข้ามาในห้องอันดาก็อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว นั่งทาโลชั่นหัวเปียกอยู่บนเตียง เห็นแล้วอดดุไม่ได้จริงๆ
“อันดา เช็ดผมเดี๋ยวนี้ เตียงเปียกหมดแล้ว”
“รอจูนมาเช็ดให้อยู่ มานี่เร็ว” คนโดนดุไม่สนใจกลับยิ้มร่าตบเตียงปุๆ จาริญหยิบผ้าที่พาดอยู่กับเก้าอี้มาวางแปะบนหัวของอีกฝ่ายก่อนจะปีนขึ้นเตียง ยืนเข่าซ้อนอยู่ด้านหลังของอันดา ค่อยๆเช็ดผมให้อย่างเบามือ ผมของอันดาเริ่มยาวแล้ว พอๆกับหน้าม้าที่ยาวทิ่มตา หาเวลาว่างตัดฉับๆให้หน่อยท่าจะดี
เพราะไม่มีใครพูดอะไรเลยก่อให้เกิดความเงียบ แต่กลับไม่น่าอึดอัดเลยสักนิด อันดากดโทรศัพท์ไปเรื่อยๆส่วนจาริญไดร์ผมให้จนแห้งสนิทอีกครั้งตามด้วยลูบเส้นผมนิ่มด้วยออยล์บำรุงผม พอเรียบร้อยก็บีบแก้มคนสวยเบาๆ
“เสร็จแล้ว กว่าจะแห้ง ผมยาวแล้วนะอันดา พรุ่งนี้ตัดผมกัน” จาริญชวน แต่อีกฝ่ายส่ายหน้าดิก
“ไม่เอา ยังไม่ยาวสักหน่อย แบบนี้กำลังพอดีแล้ว”
“งั้นเล็มแค่ผมหน้าม้า จะได้ไม่ทิ่มตา ดูสิเนี่ย ไม่รำคาญเหรอ” มือบางปัดผมม้ายาวๆที่เกะกะสายตาขึ้นแล้วมัดเป็นจุกแอปเปิ้ลให้ อันดาสะบัดหน้าไปมาเพราะไม่อยากมัดแต่สุดท้ายก็มีจุกเล็กๆประดับอยู่บนหัวจนได้ คนสวยทำหน้าบึ้งเมื่อจาริญยื่นกระจกให้ดู
“ฮื่อ ตลกอ่ะจูน หน้าเราเหมือนหมาชิสุเลย” อันดาล้มตัวลงนอนเพื่อหนีกระจก รับไม่ได้กับจุกบนหัวของตนเอง ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงเหลือแค่ดวงตาที่โผล่ออกมา จาริญหัวเราะชอบใจ ล้มตัวลงนอนตามกอดคนที่พันผ้าห่มทั้งตัวไว้แน่น กดจมูกลงบนแก้มนิ่มซ้ำๆหลายที
“หมาที่ไหนจะน่ารักขนาดนี้ ไหนขอดูหน่อย เอาผ้าห่มออก” จาริญดึงผ้าห่มออกเพื่อมองหน้าคนรักให้ชัดๆ ปากแดงของอีกฝ่ายเบะคว่ำอย่างน่าหมั่นไส้เลยจัดการงับไปเสียหนึ่งที อันดาเล่นตัวเอียงใบหน้าหลบ จูบที่สองเลยแตะลงที่บริเวณสันกรามแทน
จาริญเลิกแกล้งก่อนจะลุกมาปิดไฟเพราะอันดาคงจะง่วงแล้ว เขาเปิดโคมไฟหัวเตียงทิ้งไว้ เช็คความเรียบร้อยของลูกๆอีกครั้งว่าหลับกันหมดแล้วจึงกลับขึ้นมาบนเตียง อันดานอนลืมตาในความมืดสลัว พอคนตัวเล็กนอนลงข้างๆก็รั้งเอวบางเข้ามากอด ใบหน้าสวยซุกอยู่กับซอกคอหอม ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดทำให้จาริญขนลุกไปหมด แถมมือของอันดายังลูบเบาๆไปตามแผ่นหลังอีกด้วย
แต่ร่างนุ่มนิ่มที่เบียดเข้ามาใกล้ทำให้จาริญรู้ว่าอีกฝ่ายก็แค่อยากจะอ้อน เขาลูบผมอันดาเหมือนจะกล่อมให้นอน รู้สึกเหมือนกำลังกล่อมเด็กอยู่เลย
“เวลาอ้อนแบบนี้เป็นอันดาสามขวบ เด็กน้อย ~” แก้มนุ่มๆของอันดาเหมือนมาร์ชเมลโล่ อดไม่ได้ที่จะบีบอย่างเพลินมือ เลยโดนช้อนสายตามองอย่างไม่ชอบใจนัก แต่ดูเหมือนว่าอันดาคงจะขัดใจกับคำพูดของเขามากกว่าโดนบีบแก้มเล่น
“ไม่เป็นเด็ก เราโตแล้ว”
“เธอเกิดเดือนอะไร ?” บทสนทนาก่อนนอนกลายเป็นการซักประวัติกันไปเสียแล้ว อันดาเปลี่ยนเป็นพลิกตัวนอนหงายและตอบ
“เดือนตุลา”
“เป็นน้องจริงๆด้วย เราเกิดเดือนกุมภา เป็นพี่เธอตั้งหลายเดือน”
อันดาเบ้ปากใส่คนที่ภูมิใจเหลือเกินเมื่อรู้ว่าตนเองเกิดก่อน เขาตัดบทด้วยการดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้าเพราะอยากจะนอนแล้วแต่จาริญยื้อไว้ และยังขยับใบหน้าเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นหอมอ่อนๆประจำตัว
“อะไร จะนอนแล้วเหรอ ?”
“ง่วงแล้ว พรุ่งนี้เราเรียนเช้า” อันดาตอบ พร้อมมุดหน้าลงใต้ผ้าห่มได้ทุกเมื่อ แต่จาริญไม่ยอมปล่อยให้นอนง่ายๆ
“เรียกพี่จูนก่อนแล้วจะให้นอน” จาริญท้าวแขนกับเตียง จ้องมาด้วยนัยน์ตาใสแจ๋ว อันดาอยากจะดีดหน้าผากเข้าให้เสียทีแต่ถ้าทำแบบนั้นต้องโดนโกรธแน่ๆ เลยทำเป็นไม่ได้ยินและจะพลิกตัวหนี แต่ยังช้ากว่าอีกฝ่ายที่ตามมาคร่อมไว้ จาริญจัดการผ้าห่มออกให้พ้นทาง เนื้อตัวเลยแนบชิดกันไม่เว้นแม้แต่ช่วงล่างที่ใส่กางเกงขาสั้นด้วยกันทั้งคู่
มือบางลูบต้นขาเรียวขึ้นมาจนถึงบั้นท้ายนิ่ม สายตาที่มองหน้าอันดาราวกับเสือที่พร้อมจู่โจมหากเหยื่อทำให้ขัดใจ และตอนนี้เหยื่ออันแสนโอชะคงจะเป็นใครไปไม่ได้อีกนอกจากอันดาที่เป็นฝ่ายอยู่ข้างล่าง
“ถ้าดื้อจะโดนปล้ำนะ” จาริญกดเสียงต่ำขู่ มือเริ่มอยู่ไม่สุขทำท่าจะล้วงเข้ามาในเสื้อนอน ลูบไปตามหน้าท้องแบนราบ ปลายนิ้วสะกิดเบาๆที่จิวสีเงินตรงสะดือจนอันดาเผลอแอ่นตัวรับ แต่ก็ยังร้องประท้วงเพราะอยากนอนมากกว่า
“จูนอ่ะ เราง่วง”
“ต้องเรียกพี่จูนต่างหาก”
มือเรียวดันหน้าอกคนด้านบนไว้เมื่อจาริญเล่นซนแตะจมูกไปทั่วลำคอ ริมฝีปากบางขบเม้มฝากรอยไว้ทุกบริเวณที่ลากผ่าน เจ้าตัวเล็กคงจะไม่ยอมปล่อยให้นอนง่ายๆถ้ายังไม่ได้ยินอันดาเรียกด้วยสรรพนามที่พอใจ
จาริญเลิกเสื้อที่คนสวยใส่อยู่ขึ้นมากองไว้เหนือแผ่นอก ลูบมือขึ้นสูงเรื่อยๆจนอันดาเริ่มจะขนอ่อนลุกชันจากทั้งความเย็นของเครื่องปรับอากาศและสัมผัสจากมือนุ่มที่ลูบสะเปะสะปะ แต่ยังไม่ทันที่จาริญจะได้ลวนลามแฟนคนสวยไปมากกว่านั้นเสียงของอันดาก็พูดขึ้นอย่างอายๆ
“พี่…พี่จูน” คนพูดหน้าแดง แม้ในความมืดยังเห็นได้ถึงความเขินอายบนใบหน้า อันดาตะครุบมือบางไว้ ดวงตาเรียวสวยช้อนขึ้นมองแต่ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น จาริญได้ทีไล่ต้อน
“เรียกพี่ทำไมคะ อันดาจะเอาอะไร ?” สองแก้มของอันดาร้อนผ่าวอยากจะหายตัวจากตรงนี้ เขาไม่เคยเจอแม่แมวโหมดนี้มาก่อน และมันไม่ดีต่อใจเอามากๆ หัวใจจะวายตายอยู่แล้ว
“ง่วง อยากนอน” อันดามองไปอีกทางไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายตรงๆ จาริญเห็นแล้วยิ่งอยากแกล้ง ทำเป็นไม่ได้ยินถามซ้ำ
“หื้ม ? ว่าไงนะคะ”
ใบหน้าหวานอยู่ใกล้เพียงคืบจนปลายจมูกสัมผัสกัน เมื่อจาริญจูบเบาๆลงมาที่ริมฝีปาก อันดาถึงได้รวบรวมความกล้าพูดออกไปเพราะไม่อย่างนั้นต้องเลยเถิดไปกันใหญ่แน่ๆ จาริญไม่ใช่คนอ่อนโยนนักหรอก เผลอๆพรุ่งนี้เขาจะไปเรียนไม่ไหวเอา เลยต้องตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลม
“อันดาง่วง พี่จูนให้อันดานอนเถอะนะ” หลับหูหลับตาพูดเร็วๆ อันดาใจเต้นโครมครามเพราะได้ยินอีกฝ่ายหัวเราะเบาๆในลำคอ
“น่ารักจริงๆเลยน๊า เด็กดี” จาริญชอบใจตบแก้มคนสวยเบาๆก่อนจะผละออกไปนอนที่ตนเอง แต่ยังเหลือบมองเป็นระยะ อันดาดึงผ้าห่มขึ้นคลุมถึงหัว ลืมตาโพลงอยู่ในความมืด
แม่แมวขี้แกล้งที่สุด แล้วเขาจะนอนหลับลงได้ยังไงถ้าใจยังเต้นแรงอยู่แบบนี้ อย่าให้ถึงทีเขาบ้างนะ จะเอาคืนให้เข็ดเลยคอยดู
*****
“จูน เราไปเรียนก่อนนะ” อันดาบอกกับคนที่ยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง คนขี้เซาทำเพียงแค่ส่งเสียงตอบรับในลำคอ พลิกตัวเล็กน้อยเพื่อขยับเปลี่ยนท่านอนให้สบายขึ้น
“ตอนเที่ยงอยากกินอะไร เราจะได้ซื้อเข้ามา” คนสวยถามต่อพลางหมุนตัวตรวจดูความเรียบร้อยของตนเองหน้ากระจก อันดาฉีดพรมน้ำหอมตามจุดชีพจรเพื่อเพิ่มความมั่นใจ คำถามของเขาไม่ได้รับคำตอบในทันที นานเกือบสองนาทีกว่าที่จาริญจะตอบกลับมา
“ชานมไข่มุกแล้วก็ไอติม เอามากินคู่กับบราวนี่”
“มีแต่ของอ้วนๆ เจ้าแมวอ้วน” อันดาว่า คนโดนหาว่าอ้วนบ่นอะไรงุ้งงิ้งอยู่ใต้ผ้าห่ม ยังลืมตาไม่ขึ้นเพราะง่วง อยากจะนอนยาวๆแล้วตื่นสายหน่อย เมื่อเสียงประตูห้องปิดลงจาริญหลับสนิทอีกครั้ง ไม่รู้ว่าหลับไปนานขนาดไหน แต่เขาสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงเคาะประตู
จาริญสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา คิดว่าอาจจะเป็นอันดาลืมของไว้แล้วกลับมาเอา แต่ถ้าเป็นแบบนั้นก็ต้องเปิดประตูเข้ามาแล้ว ร่างบางก้าวลงจากเตียงด้วยความงุนงง เดินมาเปิดประตูทั้งที่ยังตื่นไม่เต็มตาดีสักเท่าไหร่ แต่พอเห็นคนที่ยืนอยู่อีกฝั่งของประตูจาริญก็หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง ผู้ชายร่างใหญ่หน้าดุที่เขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนยืนอยู่ตรงนั้น
เขากำลังจะปิดประตูเพราะรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัย แต่อีกฝ่ายรู้ทันสอดแขนเข้ามากันไว้ จาริญหน้าถอดสีหันซ้ายหันขวาเพื่อหาตัวช่วย ไม่รู้จะทำยังไงดี ในหัวคิดไปจนถึงว่าจะร้องตะโกนให้คนช่วย ถ้าชายแปลกหน้าไม่ถามขึ้นมาเสียก่อน
“ใช่คุณจาริญหรือเปล่าครับ” เสียงห้าวทำให้จาริญกลัว เลยพยักหน้าตอบไปทันทีอย่างรวดเร็ว
“ค…ครับ แล้วคุณเป็นใคร ?”
“มีคนอยากคุยกับคุณ พอจะมีเวลาว่างสักหน่อยไหม”
“คือว่า…” จาริญไม่ไว้ใจ ผู้ชายใส่ชุดดำท่าทางน่ากลัว มีจุดประสงค์อะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้ถึงได้มาเคาะห้องเรียกแบบนี้ และยังรู้จักชื่อเขาอีก ไม่ว่าจะมองทางไหนก็ไม่น่าปลอดภัยสักอย่าง
“พอดีว่าเจ้านายของผม หรืออีกนัยหนึ่งก็คือคุณพ่อของคุณอันดาน่ะครับ ท่านอยากพบคุณ”
*****
ร้านกาแฟใกล้ๆกับคอนโดคือสถานที่นัดพบที่คุณพ่อของอันดานั่งรอเขา จาริญคิดว่าคงจะเป็นการเสียมารยาทหากเขาปฏิเสธเพราะอีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่ หลังจากขอเวลาอาบน้ำแต่งตัวจาริญก็เดินตามชายแปลกหน้าเข้ามาในร้าน คุณพ่อของอันดานั่งอยู่ที่โต๊ะด้านในสุด ท่าทางของท่านดูน่าเกรงขามจนเขาตัวลีบ
“สวัสดีครับ” จาริญยกมือไหว้คนมากวัยกว่า จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้เลยว่าชายวัยกลางคนตรงหน้าจะอยากพบเขาไปทำไม
“นั่งสิ” อีกฝ่ายไม่ได้รับไหว้ แต่กลับพยักพเยิดให้เขานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกัน จาริญนั่งลง รอคอยว่าคุณพ่อของอันดาจะพูดอะไรต่อ
“ไม่อ้อมค้อมแล้วกันนะ ฉันมีเวลาไม่มาก” อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แต่จาริญกลับรู้สึกได้ถึงความไม่เป็นมิตร เขาเผลอบีบมือตนเองที่วางอยู่บนตักแน่น ถึงแม้จะประหม่าแต่ก็ยังสบตากับชายวัยกลางคนตลอดเวลา
“เธอเป็นคนรักของอันดาใช่ไหม ?”
“ครับ” จาริญตอบไปตามจริง ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องโกหก ฝ่ายตรงข้ามเงียบไปครู่หนึ่ง คุณพ่อของอันดายกกาแฟขึ้นจิบก่อนจะพูดต่อ
“เลิกกับอันดา”
จาริญคล้ายกับว่าได้ยินไม่ชัด คิดว่าตนเองหูฝาดไป ยังจะกล้าถามซ้ำอีกรอบ
“อะไรนะครับ ?”
“ฉันบอกว่าให้เธอเลิกกับอันดา เข้าใจหรือเปล่า ?” คราวนี้ชายมากอำนาจใช้น้ำเสียงกึ่งบังคับ จาริญแค่นหัวเราะกับตนเอง ไม่คิดไม่ฝันว่าจะต้องพบเจอกับสถานการณ์แบบนี้ เหมือนกับในละครไม่มีผิดเลย แต่มันคือเรื่องจริงที่เขากำลังเผชิญหน้าอยู่
ไร้เหตุผลสิ้นดีเลย ทำไมเขาต้องเลิกกับอันดาด้วยล่ะ ตอนคบกันก็ไม่ได้มีใครบังคับให้คบกันเสียหน่อย ถ้าวันหนึ่งระหว่างเขากับอันดาจะต้องจบลงมันก็ควรจะเป็นเพราะเราสองคนเอง ไม่ใช่เพราะมีใครมาบงการออกคำสั่ง ถึงแม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นพ่อของอันดาก็ตามที
จาริญมองหน้าอีกฝ่ายที่จ้องเขม็งราวกับคาดคั้นจะเอาคำตอบที่ถูกใจ ร่างบางยิ้มให้คุณพ่อของอันดาเล็กน้อยก่อนจะตอบ
“ไม่ครับ”
เขากำลังเสียมารยาท จาริญรู้ดี และชายวัยกลางคนก็ไม่พอใจเอามากๆ สีหน้าแสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ยอมรับว่ากลัว แต่เขาไม่ใช่นางเอกในละครที่จะยอมก้มหน้ารับ ฟังเหตุผลร้อยแปดของครอบครัวพระเอกก่อนจะเดินออกจากชีวิตของคนที่รักไปอย่างแสนเศร้า
จาริญไม่ใช่แบบนั้น ไม่มีทางหรอก
talk.
เรื่องนี้ 20 ตอนจบค่ะ ใกล้แล้ววว
ฝากอยู่ด้วยกันไปจนจบเลยนะคะ
#กุหลาบแดงกับแมวขาว
-
ดีใจกลับมาแล้ว
:L2: :pig4:
-
น่ารักมากค่ะ บรรยากาศเซซกซี่สุดๆ จูนน่ารักจังเลยอ่ะ
-
นว้องกลับมาแล้วววว กำลังนุ่มนิ่มได้ที่เลยคุณพ่อขัดฟีลมาก!!!
-
อ้าว.....คุณพ่อมาทำอะไรเหรอคะ
-
เดี๋ยวเจอแมวขวนหรอกค่ะ
-
อ้าว ๆ อะไรกันค่ะ มาถึงก็จะให้เลิก
-
o13 o13
-
อ่านรับxรับตรั้งแรกแล้วก็ชอบมากๆเลยค่ะ ชอบคาแรคเตอร์ทั้งสองคนมาก
แล้วก็ชอบที่สองคนมีการสลับตำแหน่งกันด้วย มันทำให้รู้สึกได้ว่ามันคือความรัก คือการที่คนสองคนมาเจอกัน รักกัน
ไม่ได้ฟิคว่าเธอจะต้องรุกนะ เธอรับนะ
เข้ามาเป็นกำลังใจให้นะคะ :mew1:
-
✿ c h a p t e r 15
“เธอไม่เหมาะสมกับอันดา จะดันทุรังคบกันไปทำไม คิดเหรอว่าจะคบกันรอด ?” คำพูดนั้นไม่ต่างจากการดูถูก จาริญคิ้วกระตุกขึ้นมาทันที เขากับอันดาจะคบกันรอดหรือไม่รอดก็เป็นเรื่องของเราสองคน ไม่เกี่ยวกับคุณพ่อเลยสักนิด ทำไมต้องมาคิดตัดสินใจเอาเองแบบนี้ด้วย
“เรื่องของอนาคตไม่มีใครทราบหรอกครับคุณลุง แต่ว่าตอนนี้จูนกับอันดารักกันดี” จาริญว่า คุณพ่อของอันดาไม่เหมือนกับพ่อแม่ของเขาที่รับได้และพร้อมเข้าใจทุกอย่างที่ลูกเป็น และดูท่าคงจะเข้าใจอะไรยากเสียด้วย ไม่รู้ว่าที่อันดากลับไปที่บ้านเมื่อวานก็ต้องเจอกับสถานการณ์แบบนี้เหมือนกันหรือเปล่า
“ต้องการเท่าไหร่ เธอถึงจะยอมออกไปจากชีวิตของอันดา”
วิถีคนรวยชัดๆเลย ไม่ชอบใจอะไรก็จะใช้เงินแก้ปัญหา จาริญไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินขนาดนั้น และความรักของเขากับอันดาก็ซื้อด้วยเงินไม่ได้
“จูนไม่ได้ต้องการเงิน แล้วก็ไม่อยากเลิกกับอันดา คุณลุงไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลย”
ในสายตาของคุณพ่ออันดาเขาคงจะเป็นเด็กดื้อด้านและไร้มารยาทไม่น้อยล่ะที่กล้าเถียงปาวๆ จาริญถอนหายใจ เขาพยายามจะสุภาพกับผู้ใหญ่มากที่สุดแล้ว ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะดูถูกเขาถึงขนาดจะเอาเงินฟาดหัว
“ฉันเป็นพ่อคนหนึ่งที่หวังดีต่อลูก อยากให้ลูกได้รักกับคนที่เหมาะสม คิดว่าเธอจะเข้าใจอะไรง่ายๆเสียอีก”
“ถ้าจูนกับอันดาต้องเลิกกันเหตุผลจะมีแค่เราสองคนไม่ได้รักกันแล้ว ไม่ใช่เลิกกันเพราะข้ออ้างที่ว่าเราไม่เหมาะกัน อะไรคือความหมายของคำว่าเหมาะสมหรือไม่เหมาะสมเหรอครับคุณลุง ในเมื่อรักก็คือรักเหมือนกัน” จาริญถามด้วยเหตุผล แต่ในเมื่อคุณพ่อไม่ยอมฟังต่อให้ยกเหตุผลล้านแปดมาพูดก็คงไม่มีประโยชน์ ถ้าไม่กลัวว่าจะเสียมารยาทเขาคงจะลุกออกไปจากตรงนี้แล้ว
“เรียกอันดามาคุย ให้รู้กันไปว่ามันจะเลือกพ่อหรือจะเลือกคนอื่น” เจ้าของใบหน้าดุน่าเกรงขามสั่ง จาริญมองนาฬิกาก่อนจะตอบ
“อันดาเรียนอยู่ครับ เลิกตอนเที่ยง”
“ไม่เป็นไร ฉันจะรอ”
*****
เพราะคุณพ่อของอันดายืนยันว่าจะอยู่รอจนกว่าจะได้คุยกับลูกชาย จาริญเลยจำต้องพาท่านมารอที่ห้อง อีกประมาณชั่วโมงครึ่งอันดาถึงจะเลิกเรียน เขาแอบส่งข้อความไปบอกแล้วว่าคุณพ่อรออยู่ ระหว่างนี้จาริญเกร็งน่าดูเพราะคุณพ่อเดินสำรวจไปทั่วห้องนั่งเล่น หยิบกรอบรูปถ่ายที่เขาถ่ายคู่กับอันดาขึ้นมาดูแล้วถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“เธอกับอันดาคบกันมานานหรือยัง”
“เพิ่งคบกันครับ แต่ว่ารู้จักกันมาหลายเดือนแล้ว” จาริญตอบขณะวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ เขาต้องจัดการขังลูกๆไว้ในห้องนอนเพราะกลัวว่าจะออกมากวนคุณพ่อของอันดา เดินผ่านห้องนอนได้ยินลูน่าร้องแง้วๆพร้อมทั้งข่วนประตู อยากจับลูกมาโอ๋แต่ก็ต้องปล่อยไว้แบบนั้นก่อน
“ฉันไม่ได้อยากใจร้ายขัดขวางความรักของพวกเธอหรอก แต่อันดาเป็นลูกชายคนเดียวของฉัน บริษัทต้องมีคนรับช่วงต่อ และถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากให้อันดาแต่งงานและมีลูก” ชายวัยกลางคนเอนหลังพิงพนักโซฟา พูดคุยด้วยท่าทางผ่อนคลายมากขึ้น จาริญที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันพยักหน้าเข้าใจ
“จูนเข้าใจครับ แต่ว่าเรื่องแบบนี้คุณลุงต้องคุยกับอันดาเอง ถ้าคุยกันแล้วอันดาตัดสินใจยังไงจูนก็เคารพการตัดสินใจของเขา” จาริญรับฟังและเข้าใจเหตุผลของคุณพ่อ อันดาเป็นลูกชายคนเดียวคงไม่แปลกถ้าท่านอยากจะให้อันดามีลูกเพื่อสืบสกุล เขาไม่ใช่คนงี่เง่า รับได้อยู่แล้วไม่ว่าอันดาจะเลือกทางไหน
แต่ลึกๆแล้วจาริญมั่นใจในตัวคนรัก อันดาคงมีคำตอบที่ดีพอสำหรับทั้งเขาและคุณพ่อ
จาริญและคุณพ่อของอันดาไม่ได้คุยอะไรกันมากนักหลังจากนั้น มีเพียงคนมากวัยกว่าที่ถามเรื่องทั่วไปเช่นเรียนคณะอะไรไปจนถึงเรื่องส่วนตัวเล็กน้อยที่ไม่ได้ละลาบละล้วงจนเกินไป พอเลยเที่ยงมาหน่อยประตูห้องก็เปิดออกตามมาด้วยเสียงของอันดาที่ดังมาก่อนตัว
“พ่ออย่าทำอะไรจูนนะ!” ร่างโปร่งบางก้าวเร็วๆเข้ามาในห้องนั่งเล่น คว้าตัวจาริญเข้ามากอดต่อหน้าพ่อของตนเอง คนน่ารักเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก ส่วนผู้เป็นพ่อได้แต่มองลูกชายด้วยสายตานิ่งๆ
“ฉันยังไม่ได้ทำอะไรแฟนแกเลย เห็นพ่อเป็นยักษ์เป็นมารหรือไง”
“ไม่รู้แหละ พ่อมาหาเรื่องจูนทำไม เมื่อวานเราคุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ แต่พ่อก็ตลบหลังอัน แอบมาขู่อะไรแฟนอันก็ไม่รู้อ่ะ!” อันดาโวยวาย จาริญเลยต้องลูบแขนคนรักให้ใจเย็น
“อันดาใจเย็นก่อน คุยกับคุณพ่อดีๆ” จาริญขืนตัวออกมาจากอ้อมกอด มายืนกอดกันต่อหน้าผู้ใหญ่คงจะดูไม่ดี เขาดึงมืออันดาให้นั่งลงข้างๆกัน แต่คนสวยยังมีท่าทางไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“พ่อคุยอะไรกับจูน” อันดามองพ่ออย่างไม่ไว้ใจ ตอนเห็นข้อความจากจาริญเขาตกใจแทบแย่ อันดารู้จักพ่อของตนเองดี เขากลัวว่าพ่อจะมาบังคับอะไรจูน
“คุยเรื่องที่ว่าฉันอยากให้แกแต่งงาน เลยขอจาริญให้เลิกยุ่งกับแก”
เมื่อได้ยินคำตอบของพ่ออันดาโพล่งขึ้นทันที เขาหงุดหงิดจนถึงที่สุดกับคำพูดของบิดา
“อันไม่แต่ง แล้วก็จะไม่มีวันเลิกกับจูนด้วย! พ่ออย่ามาบังคับอันซะให้ยาก” อันดาโวยวายเสียงดัง คิดว่าพ่อบ้าไปแล้วที่พูดเรื่องแต่งงานกับเขา อันดาไม่เคยมีความคิดอยากจะแต่งงาน ยิ่งต้องเลิกกับจาริญเขายิ่งไม่มีทางยอม และพ่อก็ไม่มีสิทธิ์มาบงการชีวิตเขา
“คุยกันด้วยเหตุผลนะอันดา ธุรกิจของพ่อต้องมีคนดูแลต่อ และพ่อกับแม่ก็อยากจะอุ้มหลาน ลูกสาวของเพื่อนพ่อ…”
“อันก็จะบอกกับพ่อด้วยเหตุผลเหมือนกันว่าอันไม่อยากแต่งงาน นี่มันชีวิตของอัน พ่อไม่มีสิทธิ์มาสั่งว่าจะให้อันทำนั่นทำนี่ตามใจ” น้ำเสียงของอันดาจริงจังอย่างที่จาริญไม่เคยได้ยินมาก่อน ดวงตาเรียวจ้องหน้าพ่อของตนเองและพูดต่อ
“พ่ออยากให้อันดูแลบริษัทต่อใช่ไหม ถึงมันจะไม่ใช่สิ่งที่อันอยากทำแต่อันทำให้พ่อได้หมดแหละ ส่วนเรื่องที่พ่ออยากมีหลานอันรับเด็กมาเลี้ยงก็ได้ มันมีทางออกเยอะแยะที่ไม่ใช่ให้อันเลิกกับจูน” ให้ตายยังไงอันดาก็ไม่ยอมทำตามที่พ่อต้องการ เรื่องแต่งงานบ้าบออะไรนั่นไม่มีทางเกิดขึ้น รวมไปถึงต้องเลิกกับจาริญด้วย เขามีทางออกมากมายให้พ่อเลือกจนกว่าจะพอใจ
“มันไม่เหมือนกันนะอันดา พ่ออยากได้หลานที่เกิดจากลูกของพ่อ ไม่ใช่ไปเอาเด็กที่ไหนก็ไม่รู้มาเลี้ยง” ผู้เป็นพ่อยังหาข้ออ้าง อันดาเสยผมตนเองลวกๆอย่างเหนื่อยใจ ว่าจะไม่พูดเรื่องนี้ขึ้นมาแล้วแต่ในเมื่อพ่อไม่ยอมเขาก็ไม่มีทางเลือก
“งั้นพ่อก็ไปบอกลูกชายอีกคนของพ่อสิ เรื่องนี้อันช่วยพ่อไม่ได้จริงๆ ขอเถอะ พ่อดูสภาพอันหน่อย จะให้อันมีเมียก็แย่แล้ว” บุคคลที่สามที่อันดาพูดถึงคือลูกชายของพ่อที่เกิดกับภรรยาอีกคน ฝ่ายนั้นอายุน้อยกว่าเขาสองปี พ่อไม่ได้อยู่กินกับผู้หญิงคนนั้นเพราะเลือกแม่ของเขา แต่ยังส่งเสียลูกอยู่เรื่อยๆมาจนถึงตอนนี้
จาริญได้แต่มองตาปริบๆ กลัวว่าระเบิดจะลง ต้องคอยกระตุกแขนอันดาเป็นบางครั้งถ้าคิดว่าคนรักพูดแรงจนเกินไป อันดาเป็นคนตรงพูดจาไม่อ้อมค้อม เขาเห็นว่าคุณพ่อปั้นหน้าไม่ถูกไปเลย
“แม่แกจะไม่ยอมน่ะสิ รู้อยู่ว่าแม่เขาไม่ค่อยชอบบ้านนั้น” ชายวัยกลางคนเสียงอ่อนลง คล้อยตามที่ลูกชายพูดแต่ยังไม่กล้าตัดสินใจเสียทีเดียว
“เดี๋ยวอันช่วยพูดกับแม่ให้ เรื่องกิจการของพ่อทั้งบริษัทแล้วก็โรงแรม หลังจากเรียนจบอันจะเข้าไปช่วยงานเอง แต่ขอเรื่องแต่งงานไว้หน่อยแล้วกัน”
“แต่ยังไงพ่อว่า…”
“เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะครับ เพราะถ้าพ่อไม่ยอมอันจะพาจูนหนีไปให้ไกลๆเลย พ่อก็รู้ว่าอันทำจริงไม่ได้ขู่” อันดาพูดอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า เขายอมเท่าที่จะยอมได้แล้ว หลังจากเรียนจบแทนที่จะได้ทำงานอย่างที่อยากจะทำแต่กลับต้องพาตนเองกลับเข้าไปอยู่ในชีวิตของพ่อที่เคยทะเลาะกันจนแตกหักไปแล้ว แต่อันดายอม เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่เขาจะรักษาจาริญไว้ได้ เพราะถ้าไม่ยอมพ่อต้องพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เขากับจูนเลิกกัน
พ่อทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ อันดาก็เช่นเดียวกัน เพราะเขากับพ่อนิสัยเหมือนกัน เลยรู้วิธีที่จะรับมือได้ไม่ยาก
“ถ้ามั่นใจว่าจะคบกันรอดก็ตามใจ อย่าให้พ่อเห็นว่าเลิกกันนะอันดา” ผู้เป็นพ่อว่าพร้อมลุกขึ้น เป็นนัยว่าจบบทสนทนาเพียงแค่นั้น นัยน์ตาคมดุมองหน้าจาริญจนร่างบางสะดุ้งเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว
“ฝากดูแลอันดาหน่อยแล้วกัน เจ้าเด็กนี่เอาแต่ใจ ต้องกำหราบให้เข็ด”
“เรื่องนั้นคุณลุงไม่ต้องห่วงนะครับ อันดาเป็นเด็กดี” จาริญยิ้มพลางโอบเอวคนข้างกายไว้หลวมๆ เขาเห็นว่าคุณพ่อของอันดามองตาม แต่อันดาตัวแสบก็ยิ่งกระชับแขนให้กอดเอวแน่นเข้าไปอีก ชักเยอะจนเริ่มเกรงใจคุณพ่อจาริญเลยเป็นฝ่ายขยับห่างออกมา ก่อนจะยกมือไหว้เมื่อคุณพ่อของอันดาบอกว่าจะกลับแล้ว
ร่างบางนั่งลงที่โซฟาระหว่างรออันดาเดินไปส่งพ่อที่หน้าประตู ตอนแรกคิดว่าจะเรื่องใหญ่กว่านี้เสียแล้ว โชคดีว่าอันดาจัดการได้อยู่หมัด พ่อแมวโหมดเอาแต่ใจกับคุณพ่อเมื่อกี้ทั้งน่าหมั่นไส้ทั้งน่ารัก ถ้าอยู่กันสองคนเขาจะจับตีสักทีสองที
“เธอขา เป็นไงบ้าง” อันดากลับเข้ามากอดคนรักจากด้านหลัง เกยคางบนไหล่พลางถูแก้มกับแก้มนิ่มไปมา จาริญเอื้อมมือไปลูบผมอีกฝ่ายแล้วถามกลับ
“แล้วอันจะให้เราเป็นอะไรล่ะ ?”
“คิดมากเรื่องพ่อเราหรือเปล่า ขอโทษนะ แต่พ่อก็เป็นแบบนี้แหละ” คนสวยย้ายตนเองมานั่งบนที่วางแขนโซฟา วางแขนบนไหล่ของจาริญทำหน้าเศร้า อันดากลัวว่าจูนจะคิดมากที่พ่อมาพูดอะไรกรอกหูไปเรื่อย
“ไม่ได้คิดมากเลย ดีซะอีก เธอกับพ่อจะได้คุยกันให้เข้าใจ”
“พ่อนะพ่อ พูดมาได้ว่าจะให้เราแต่งงาน ก็รู้อยู่ว่าเราไม่ชอบผู้หญิง” อันดาบ่น จาริญเอ็นดูปากแดงที่บ่นเจื้อยแจ้ว ใบหน้าหวานขยับเข้ามาใกล้และงับปลายจมูกโด่งเบาๆ
“แล้วอันดาชอบแบบไหน หืม”
“ชอบแบบนี้” อันดาประคองใบหน้าของคนรักแล้วหอมแก้มทั้งซ้ายขวา จาริญหมั่นเขี้ยวความน่ารักจนอยากฟัดแรงๆ มือบางตบที่ตักของตนเอง
“มาอ้อนเค้าหน่อย”
“เอ็นดูจังเลย” มือเรียวลูบอกของจาริญก่อนจะหย่อนบั้นท้ายลงบนตัก จัดการอ้อนให้ตามที่อีกฝ่ายขอ ริมฝีปากสวยจูบแผ่วเบาไปตามลำคอขาว ในขณะที่มือของจาริญลูบแผ่นหลังภายใต้เสื้อนักศึกษาของคนบนตัก บีบเค้นเอวบางจนอันดาครางเบาๆ จาริญดึงชายเสื้อของอีกฝ่ายออกนอกกางเกง เลื้อยมือเข้าใต้สาบเสื้อเพื่อสัมผัสหน้าท้องแบนราบ อันดารู้สึกไวเสมอ สะโพกแน่นบดเบียดลงมาจนแนบชิดกับหน้าขาของจาริญ
“ที่รักเซ็กซี่” จาริญบอกชิดใบหูขาวและแกล้งเป่าลมใส่ จูบตามสันกรามสวยได้รูปลงมาจนถึงปลายคาง ส่วนมือบางทำหน้าที่ลูบไล้แผ่นอกของอันดาที่เขาปลดกระดุมเสื้อออกจนหมดทุกเม็ด ริมฝีปากอิ่มจูบไปทั่วหน้าอกเนียน สูดกลิ่นหอมๆของเจ้าของร่าง อันดาเชิดหน้าขึ้นพลางสอดมือขยุ้มเส้นผมสีเข้มในตอนที่จาริญแตะลิ้นบนยอดอก
“อื้อ…” ฟันคมกัดริมฝีปากตนเอง ใบหน้าสวยแดงเรื่อเพราะความต้องการที่ถูกปลุกเร้า ลีลาการเล้าโลมที่อ่อนโยนของจาริญทำเอาจะขาดใจตายให้ได้ เจ้าคนน่ารักสัมผัสเขาอย่างอ้อยอิ่ง จังหวะการดูดเลียเนิบนาบเสียจนอันดาต้องเป็นฝ่ายแอ่นอกเข้าหาแทน
จาริญดูจะชอบใจที่สามารถแกล้งเขาให้คลั่งได้ ใบหน้าหวานผละออกไปและหัวเราะเบาๆ เสื้อนักศึกษาของอันดาถูกเหวี่ยงทิ้งไป จาริญดันคนสวยให้นอนลงบนโซฟา ขยับขึ้นคร่อมอยู่ด้านบนพลางลูบไปตามสีข้างเปลือยเปล่าลงมาจนถึงขอบกางเกง
อันดาผอมแต่สะโพกกลมเด้งบีบแล้วมันส์มือ แถมจิวสีเงินที่ประดับอยู่ตรงสะดือยังเซ็กซี่เอามากๆ
“วันนี้ทำกันเถอะ” จาริญช้อนสายตามองคนรัก นิ้วเล็กแตะริมฝีปากของอันดาและกดเข้าไปในรอยแยก อันดารู้งานดูดเลียนิ้วจนชุ่มไปด้วยน้ำลายใสๆ เส้นใยบางเบาเคลือบติดนิ้วตอนที่จาริญดึงนิ้วออกมาและสอดลิ้นเข้าไปแทนที่ แผ่นเนื้อนิ่มเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
รสจูบหอมหวานแต่ก็ทำให้มัวเมาได้ง่ายๆ ในขณะที่ริมฝีปากจูบกันต่างคนต่างช่วยถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายของอีกฝ่าย พริบตาเดียวก็เปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่
“อยากได้เมียอ้อนๆจังเลย อันดาเป็นให้เค้าหน่อยได้ไหม” จาริญบอกชิดกลีบปากบวมเจ่อของคนใต้ร่าง อันดาเสียววูบในท้องกับคำพูดของอีกฝ่าย ไม่บ่อยนักที่เราสองคนจะเรียกกันแบบนี้เวลาที่อยู่บนเตียง อันดาเขินเพราะคิดว่ามันหยาบคายจนเกินไป แต่ดูเหมือนว่าวันนี้จาริญคงจะอยากได้ความแปลกใหม่
เขาไม่คิดมากอยู่แล้วเพราะถึงยังไงก็เป็นแฟนกัน ก็แค่เพิ่มรสชาติให้กับเรื่องบนเตียง ไม่ได้พูดคุยกันแบบนี้ในชีวิตประจำวันสักหน่อย
“อยากได้อ้อนขนาดไหนคะ อันเป็นให้พี่จูนได้หมดทุกอย่างเลย” อันดามองสบตากับดวงตาหวานฉ่ำ กรีดปลายนิ้วไปตามแผ่นอกบางอย่างยั่วยวน นัยน์ตาของจาริญวาววับอย่างนึกสนุก ปกติอันดาก็ร้อนแรงมากอยู่แล้วเวลามีอะไรกัน อยากจะรู้เหมือนกันว่าพอต้องสวมบทบาทสมมุติ คนสวยของเขาจะทำได้ดีขนาดไหน
“น่ารักที่สุดเลยน๊า” คนน่ารักหอมแก้มขาวอย่างเอ็นดู ใจเต้นแรงกับสายตาออดอ้อนของอันดาที่มองตรงมา อีกฝ่ายจับมือเขาให้วางลงบนสะโพก จาริญบีบก้นกลมที่เด้งสู้มือเขาเป็นอย่างดี
“ผลัดกันไหม หรือวันนี้อันอยากนอนเฉยๆ” จาริญถามพลางลูบต้นขาเนียนของอันดาเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ ริมฝีปากบางจูบปลายคางเขาก่อนจะตอบ
“จูนทำก่อนเลย แล้วเดี๋ยวเราทำให้”
คำตอบของอันดาน่ารักเสียจนร่างบางอดไม่ได้ที่จะประคองใบหน้าสวยและป้อนจูบให้อีกครั้ง แขนเรียวโอบคล้องรอบคอจาริญ หลับตาพริ้มรับจูบที่หวานนุ่มเหมือนสายไหม
tbc.
ตอนหน้าน้องนุบนิบกันนนน
#กุหลาบแดงกับแมวขาว
facebook : https://facebook.com/carpediem.writer
twitter : https://twitter.com/carpediem093
-
อ่านแล้วอดนึกไปถึงแมวขาวฟัดกันไม่ได้จริงๆค่ะ แง น่าเอ็นดูทั้งสองคนเลย :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
นุ่มนิ่มไปหมดเลยยยยยยยย
-
งุงิงุงิอ่ะ o18
-
น่ารัก หนึบหนับ
-
น้องน่ารักก ดีจังที่คุณพ่อยอมง่ายๆ :hao3:
-
น่ารักกันจังคู่นี้
-
หู้ยยยย.... ดีอ่าาาา...อิอิ :katai5: :katai5:
-
โอ้ยยยยยยย น่ารัก นุ่มนิ่มและมีความน้องทั้งคู่
น่ารักจนใจละลายไปหมดแล้ววววว หวานแบบบแหวววววเลยยยย
ความน้อง ทะเลาะกันน่าเอ็นดู มาต่อเร็วๆนะค่า
-
✿ c h a p t e r 16
อันดาปล่อยเสียงครางไปตามอารมณ์ที่กำลังก่อตัวขึ้น ดวงตาสวยปรือมองกลุ่มผมสีเข้มที่คลอเคลียอยู่บริเวณหน้าอก ลิ้นนุ่มของจาริญตวัดเลียไปทั่วยอดอกสีหวานพร้อมกับที่ใช้นิ้วบดขยี้อีกข้างไปด้วย ปลายลิ้นดูดเลียอย่างเอร็ดอร่อยราวกับว่ามันเป็นลูกกวาดรสหวาน อันดากัดปากพลางพรูลมหายใจเพื่อระบายความร้อนรุ่มที่แผ่กระจายไปทั่วร่าง
แผ่นอกบางสะท้านขึ้นเพราะโดนรังแกไม่หยุด จาริญดูจะชอบกินนมมากเป็นพิเศษถึงได้ทำตัวเหมือนเด็กทารกที่กำลังหิวนมจากอกแม่ มือเรียวลูบผมของจาริญสลับดึงทึ้งเป็นบางครั้งเมื่ออีกฝ่ายใช้ฟันกับส่วนไวความรู้สึกกลางอกจนรู้สึกเจ็บหน่อยๆ
“อ๊ะ…จูนเบาๆ” อันดาหายใจไม่ทั่วท้องในตอนที่ริมฝีปากอิ่มจูบแผ่วเบาไปตามหน้าท้องของเขา จาริญขบเม้มผิวเนื้อบางจนขึ้นรอย บางครั้งทำให้รู้สึกเจ็บแต่ก็ชวนให้เสียววูบวาบอยู่ไม่น้อย คนสวยหลุดเสียงกรีดร้องออกมาเมื่อมือบางกอบกุมส่วนกลางลำตัวของเขาและเริ่มลูบไล้มัน
แท่งเนื้อสีอ่อนสั่นระริกในมือของจาริญ รูดมือแค่ไม่กี่ครั้งน้ำหวานก็ปริ่มที่ปลายยอด จาริญแตะจูบไปทั่วส่วนน่ารักขนาดพอดีของอีกฝ่าย อันดากระตุกเฮือกกับสัมผัสจากโพรงปากชื้นแฉะเมื่อคนน่ารักใช้ปากให้เขา
“เธอ ฮื่อ…เสียว” เล็บคมจิกลงบนไหล่ของจาริญ พรุ่งนี้ไหล่ขาวๆต้องเป็นรอยแน่อันดามั่นใจ แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อจูนทำให้เขาเสียวมากจนต้องหาที่ระบาย
สะโพกมนขยับสอดรับเป็นจังหวะกับหัวกลมที่ขยับเข้าออก อันดารู้สึกปวดมวนในท้อง ลามไปถึงสิ่งที่อยู่ในปากของจาริญที่มันปวดเนิบ
“จะเสร็จ อ๊า…จูน” อันดาตัวเกร็งหวีดร้องเสียงดัง ของเหลวสีน้ำนมพุ่งทะลักออกมาเต็มโพรงปากของอีกฝ่าย จาริญผละออกมาและคายน้ำรสหวานปนเฝื่อนบางส่วนใส่มือ ชโลมจนทั่วนิ้วแทนเจลหล่อลื่น ร่างบางขยับขึ้นมาจูบอันดา แบ่งปันรสชาติในโพรงปากให้เจ้าของได้ลิ้มรสด้วย
อันดาแยกขาออกอย่างรู้งาน ผ่อนลมหายใจเมื่อนิ้วของจาริญสอดใส่เข้ามาในร่างกาย คนน่ารักจูบแก้มอันดาซ้ำราวกับจะปลอบโยนเพราะผนังนุ่มกำลังรัดนิ้วเสียแน่น บีบรัดตุบๆจนขยับนิ้วได้ลำบาก
“แน่นจัง” จาริญเริ่มขยับนิ้วช้าๆ เพิ่มจากนิ้วเดียวเป็นสองนิ้ว จัดการเตรียมความพร้อมให้กับส่วนน่ารักของตนเอง ค่อยๆดันส่วนหัวเข้าไปในร่องแคบช้าๆโดยที่นิ้วทั้งสองยังคาอยู่ภายใน จนเมื่อแทรกตัวเข้าไปจนสุดจาริญถึงได้ถอนนิ้วออกมา ฟันคมกัดริมฝีปากกับความคับแน่นที่ตอดรัดไม่เป็นจังหวะ
“เสียว…” อันดาร้องบอก ใบหน้าสวยเหยเกที่พอจะมองออกว่าคงจะเป็นเพราะเสียวซ่านมากกว่าเจ็บ จาริญสอดแขนเข้าประคองแผ่นหลังบาง ดันตัวให้ลึกขึ้นจนเราแนบชิดกันจนถึงที่สุด หน้าขาแนบชิดกับแก้มก้นนิ่มของอีกฝ่ายที่เริ่มเป็นคนขยับเข้าหาเอง
มาแล้วอันดาที่เร่าร้อน
“ขึ้นไหมคะ”
“อื้อ”
จบคำนั้นร่างเพรียวบางก็เป็นฝ่ายย้ายตนเองขึ้นมานั่งบนตักของจาริญโดยที่ส่วนล่างยังคงเชื่อมกันอยู่ จาริญสูดปากครางในตอนที่อันดายกตัวขึ้นเล็กน้อยจนแท่งเนื้อของเขาเกือบจะหลุดออกมา ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงให้ช่องทางอุ่นและนุ่มกลืนกินเขาลึกทีเดียวจนสุดโคน
อันดาวางมือบนไหล่บาง หมุนวนสะโพกช้าเนิบนาบแต่ทุกจังหวะเน้นหนักจนกลั้นเสียงร้องเอาไว้ไม่อยู่กันทั้งคู่ เขาขยับ จาริญขยับ รู้ดีว่าต้องทำยังไงอีกฝ่ายถึงจะมีความสุข ใบหน้าสวยคลอเคลียไหล่เล็กพลางขบเม้มไปตามซอกคอของจาริญอย่างซุกซน ฝ่ายคนร่างบางทั้งตีเบาๆและบีบเค้นก้นกลมเร่งให้ขยับเร็วกว่านี้
“ขย่มแรงๆเลยอัน เราปวดไปหมดแล้ว” จาริญเอนหลังพิงพนักโซฟา ข้างในของอันดาบีบรัดลำเนื้อของเขาจนปวดไปหมด พอบอกไปแบบนั้นก็เหมือนได้ดูโชว์เด็ดๆที่ไม่ต้องเสียเงินสักบาท ร่างเปลือยเปล่าที่ผิวขาวๆเริ่มเปลี่ยนเป็นสีอมชมพูขยับโยกอยู่บนตักราวกับกำลังเต้นรำ อันดาคงจัดว่าเป็นมืออาชีพเพราะทุกท่วงท่าช่างน่ามอง เสียงเนื้อกระทบเนื้อเพราะยิ่งกว่าเพลงไหนๆเสียอีกในตอนนี้
“พี่จูน อ๊า…ดีจัง อันเสียว” อันดาเสยผมของตนเองที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ เอนตัวไปด้านหลังเล็กน้อยโดยที่ยังขย่มสะโพกไม่ยั้ง ปลายหัวมนของแท่งเนื้อเบียดบี้กับจุดกระสันภายในจนเสียวแปลบปลาบไปถึงปลายเท้า ใบหน้าสวยเชิดแหงนขึ้นเปิดโอกาสให้จาริญโลมเลียซอกคอลงมาจนถึงแผ่นอก
“อันดา อื้ม…คนดีขา” จาริญแทบขาดใจตายเสียให้ได้ทุกครั้งที่โดนตอดรัดถี่ เขาฝังรอยเขี้ยวไว้ที่หน้าอกของอันดาเมื่อจุดสิ้นสุดของอารมณ์มาถึง จาริญทนไม่ไหวปลดปล่อยออกมาอย่างมากมายจนน้ำข้นเหนียวไหลนองล้นออกมาจากช่องทางสีชมพู เพราะน้ำอุ่นๆที่ฉีดพ่นเข้ามาทำให้อันดาเสร็จตามได้ไม่ยาก ร่างเพรียวบางสั่นกระตุกพร้อมส่งเสียงครางยาว ของเหลวพ่นออกมาเลอะหน้าท้องของจาริญไหลลงมาจนถึงต้นขา
จาริญหมดแรงทิ้งตัวลงนอนโดยมีอันดานอนทับอยู่บนตัว มือบางลูบแผ่นหลังเนียนของคนบนร่าง ลูบมือลงต่ำมาจนถึงก้อนกลมสองก้อนที่ยังเปียกชื้น จาริญแยกแก้มก้นขาวออกจากกันและสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางที่ยังอ่อนนุ่ม ขยับนิ้วสองสามครั้งและกางนิ้วออกเพื่อให้น้ำที่เขาปล่อยไว้ข้างในไหลออกมา
“ฮื่อ อยากอีกแล้ว” คนสวยพูด เป่าลมหายใจอุ่นรดซอกคอจาริญ เจ้าของนิ้วทั้งสองที่แช่ค้างอยู่ในร่องนิ่มได้ใจขยับนิ้วต่อ
“ต่ออีกรอบไหม เราปล่อยข้างนอกก็ได้ เดี๋ยวเธอไม่สบายตัว” จาริญกดจูบที่แก้มขาว เซ็กส์ระหว่างเขาและอันดาไม่เคยจบลงที่รอบเดียว เราสองคนเติมเต็มกันและกันได้ดีจนเกินไป รู้ไปเสียทุกอย่างว่าชอบหรือไม่ชอบแบบไหน
“แต่เราอยากปล่อยในตัวจูนมากกว่า ยังเปียกอยู่เลย แบบนี้เข้าง่าย” อันดายิ้มเจ้าเล่ห์ หมายถึงทั้งส่วนนั้นของตนเองและช่องทางของจาริญที่ยังชุ่มฉ่ำเพราะน้ำรักที่เลอะเทอะ ไม่ต้องเสียเวลาขยับขยายร่องแคบมากนักเพราะจาริญพร้อมอยู่แล้ว
“อื้อ…อันดา” ขาเรียวแยกออกกว้าง ข้างหนึ่งพาดไว้กับพนักโซฟา เปิดเผยช่วงล่างที่ถูกรุกรานอย่างน่าอาย แต่ในสายตาของอันดายิ่งกระตุ้นเขาให้อยากมากขึ้น สะโพกมนขยับเข้าใส่ช่องทางที่กำลังดูดกลืนแท่งเนื้อของเขาอย่างเอร็ดอร่อย
จาริญคับแน่นเสมอ เหมือนกับครั้งแรก
“เธอ อ๊ะ…อย่าตอดแน่นสิ เจ็บ”
“ก็มันเสียว อ๊า…เบาหน่อย” มือบางทุบเข้าที่ไหล่ของคนบ้าพลัง อันดากระแทกเข้ามาแรงจนรู้สึกจุก กลัวว่าเอวจะหักกันไปก่อนทั้งคู่ จาริญปล่อยขาอีกข้างตกลงข้างล่างโซฟา สองขาแยกออกไปคนละทางอย่างน่าอาย แต่อันดาชอบที่จะเห็นอะไรลามกแบบนี้
“อันดา อึ่ก…ช้าๆ เราเสียวท้อง” จาริญทั้งจิกทั้งข่วนไหล่คนด้านบน แต่ยิ่งได้ยินคนรักครางบอกว่าเสียวอันดายิ่งทำเร็วและแรงขึ้น
“เราจะแตก อื้ม…จะแตกแล้วจูน”
จาริญอ้าปากกอบโกยอากาศหายใจเข้าปอด ดวงตาสวยปรือมองไฟสีขาวสว่างจ้าบนเพดาน มันสว่างกว่าทุกทีเหมือนดาวเป็นล้านๆดวงระยิบระยับที่เปลือกตา จาริญรู้สึกได้ว่าเขาเปียกไปหมดอีกแล้ว เสร็จพร้อมๆกับที่อันดาปลดปล่อยเข้ามาข้างใน
ถึงจะปล่อยไปแล้วถึงสองรอบแต่น้ำของอันดายังมีเยอะอยู่เลย อัดแน่นเข้ามาเต็มท้องจนเขาจุก พออีกฝ่ายเอามันออกไปน้ำอุ่นๆก็ไหลย้อยออกมาจากรูเล็กสีชมพูที่ขมิบรัดอากาศ
“อันดา หน้าเราเลอะหมดแล้ว!” ยังไม่ทันหายเหนื่อยดีจาริญต้องโวยวายใส่คนลามกที่ใช้มือรูดแท่งเนื้อของตนเอง รีดน้ำที่ยังหลงเหลืออยู่ให้หยดลงเปื้อนใบหน้าเขา ใบหน้าหวานสะบัดหนีแต่ก็หลบไม่พ้น น้ำเหนียวข้นเลอะแก้มไหลเป็นทางยาว
“เซ็กซี่ออก ถ่ายรูปเก็บไว้ดีไหม” อันดาพูดแกล้ง เลยโดนมองค้อนตาเขียว
“โกรธจริงๆแล้วนะ”
“โอ๋ๆ ล้อเล่นหรอกน่า เราเช็ดให้นะ”
จาริญหลับตาปี๋รับสัมผัสแผ่วเบาที่ข้างแก้ม อันดากำลังทำตัวเป็นแมว เหมือนลูน่าที่ละเลียดกินนมในชาม พริบตาเดียวแก้มขาวก็สะอาดหมดจด
อันดาเก่งนักแหละเรื่องทำคนอื่นเขาใจสั่น
“ต่อไหมคะ เป่ายิงฉุบกัน ใครชนะได้เริ่มก่อน” พูดง่ายๆเหมือนชวนเล่นขายของ แต่ใช้สายตาร้อนแรงมองตรงมาแบบนั้นจาริญไม่เคยจะปฏิเสธได้เลย
“ก็ได้ แต่ห้ามปล่อยในแล้วนะ มันเหนียวตัว”
*****
แรงขยับจากร่างใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันทำให้จาริญรู้สึกตัว เปลือกตาสีอ่อนเปิดขึ้นเล็กน้อยมองคนที่ขยับตัวยุกยิก อันดาพาดแขนกอดเอวบาง ซุกใบหน้าลงกับซอกคอขาวพร้อมทั้งถาม
“กี่โมงแล้ว”
“สิบโมง เธออยากตื่นยัง ?” จาริญถามแล้วจุ๊บเบาๆที่กลุ่มผมยุ่งเหยิง อีกฝ่ายสั่นหัวปฏิเสธ กระชับกอดเอวนุ่มนิ่มเปลือยเปล่าแน่นขึ้น
“ไม่เอา อยากกอดจูนอยู่ ฮื่อ ตัวนิ่ม” อันดางับซอกคอหอมๆของคนรักอย่างหมั่นเขี้ยว เบียดตัวเข้ามาแนบชิดจนอะไรๆเบียดเสียดกันจนแทบจะเป็นเนื้อเดียว จาริญหัวเราะคิกด้วยความจั๊กจี้ มือบางดันใบหน้าสวยออกห่าง
“พอเลย คอเราเป็นรอยหมดแล้ว”
“คนจะได้รู้ไงว่าจูนมีเจ้าของแล้ว หาปลอกคอมาใส่ดีไหมนะ” นิ้วเรียวลูบไปตามลำคอที่ขึ้นรอยจูบสีกุหลาบ จาริญตีมือซนพร้อมมองตาดุ
“เราไม่ใช่หมา!”
“จูนไม่ใช่หมาแต่เป็นแม่แมว ร้องเมี๊ยวๆหน่อยค่ะ” อันดาเกาคางแมวตัวขาว เห็นจาริญทำหน้าบึ้งๆแล้วชอบใจ แหย่นิดแหย่น้อยจูนก็แยกเขี้ยวทำขนพองเหมือนลูกๆไม่มีผิด
“หิวแล้ว ไปทำข้าวเช้าเลย”
“จูนอยากกินอะไร” คนสวยเลิกแกล้งยอมลุกขึ้นนั่งดีๆ เอี้ยวตัวเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นขึ้นมาสวม จาริญกำลังแต่งตัวเช่นกันก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องให้ลูน่าที่มาข่วนประตูห้องแต่เช้า สงสัยจะหิวแล้วถึงได้มางอแงใส่
“ขนมปังกับไข่ดาวก็พอ ง่ายดี เอาไส้กรอกด้วยนะ”
“ข้าวต้มได้ไหม เค้าอยากกิน” อันดาเสนอ อยากจะตามใจเจ้าคนน่ารักอยู่หรอกแต่เขาไม่อยากทานขนมปังแห้งๆ ร่างกายต้องการข้าวต้มร้อนๆซดคล่องคอมากกว่า
“เรากินได้หมดแหละ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จเราจะเล็มผมหน้าม้าให้ด้วย ยาวทิ่มตาหมดแล้ว” จาริญยังไม่เลิกวอแวเรื่องผม เห็นแล้วเกะกะแทนอยากจะมัดรวบขึ้นให้หมดแต่อันดาไม่ชอบมัดผม เลยคิดว่าควรจะตัดให้มันจบๆไป
“ครบเครื่องจริงๆเลยคนนี้ เป็นแมว เป็นเมีย เป็นช่างทำผม” อันดาอยากแซวให้อีกฝ่ายเขินสักหน่อย แต่นอกจากจาริญจะไม่เขินแล้วยังไล่สายตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกต่างหาก แถมสายตานั้นยังกรุ้มกริ่มน่าดู
“ให้พูดอีกทีว่าใครเป็นเมีย คนแถวนี้อ้อนใหญ่เลยนะเมื่อคืน จูนอย่าเพิ่งหยุ…”
“ไม่คุยด้วย!” เสียงแหลมพูดแทรกขึ้นก่อนที่จาริญจะทันได้พูดจบประโยค อันดาแก้มแดงเป็นผลมะเขือเทศก้าวฉับๆออกจากห้องไปแล้ว จาริญหัวเราะขำกับแมวน้อยที่อุ้มอยู่ก่อนจะเดินตามออกมาติดๆ
*****
“เธอคะ กรรไกรจะทิ่มตาเรา ที่รัก พอแล้ว” เสียงโวยวายของอันดาน่ารำคาญสำหรับคนที่กำลังใช้สมาธิในการเล็มผมให้ แต่เจ้าตัวกลับอยู่ไม่นิ่งขยับไปมา นั่งยื้อกันมาเกือบสิบนาทีแล้วยังเล็มไม่ได้แต่เซ็นเดียว จาริญชักหงุดหงิดท้าวสะเอวทำตาขวางมอง
“อันดา นั่งเฉยๆได้ไหม!”
“เรากลัวอ่ะ เธออย่าเล่นของมีคมได้เปล่า เดี๋ยวผีผลัก” อันดากระชับผ้าที่คลุมไหล่ไว้แน่น ไม่ไว้ใจกรรไกรแหลมๆในมือของจาริญเลย กลัวว่ามันจะทิ่มตาเขาเพราะเฉียดไปเฉียดมาอยู่ใกล้ๆ
“พูดบ้าๆ เรานี่แหละจะผลักไม่ใช่ผีหรอก จะตัดผมมันก็ต้องใช้กรรไกรไหม” จาริญเคาะกำปั้นลงบนหัวคนขี้โวยวายไปที ขยับเข้ามาใกล้และจับแขนของอันดาให้กอดรอบเอวเขาไว้กันหนี ก่อนจะเชยคางอีกฝ่ายขึ้นเพื่อเล็งระยะว่าควรจะตัดประมาณไหน อันดาทำหน้าบู้บี้จนน่าบีบปาก หรี่ตาเพราะผมหน้าม้ายาวไม่เป็นทรงทิ่มตาจนเคืองไปหมดแล้ว
“คุณช่างตัดผมดุจังเลย ลูกค้ากลัวไปหมดแล้วค่ะ” อันดาแกล้งทำตัวสั่นได้อย่างน่าหมั่นไส้ จาริญหลุดขำกับความทะเล้นของคนรัก หวีผมให้และเริ่มลงมือจัดการตัดผมเสียที
อันดาเสียววาบแถวต้นคอทุกครั้งที่ได้ยินเสียงชึ้บๆของกรรไกร มองหน้าช่างตัดผมจำเป็นก็เห็นว่าจาริญเม้มปากทำหน้าจริงจัง หน้านิ่วคิ้วขมวดอะไรก็ไม่รู้ของเขาไปตามเรื่อง อันดาแทบไม่กล้าหายใจเพราะกลัวว่าปลายแหลมของกรรไกรจะโฟกัสผิดจุด ไม่นานนักจาริญก็ผละออกไปมองผลงานของตนเอง ยิ้มพร้อมทั้งพยักหน้าอย่างพอใจ
“สวยแล้ว ไม่แหว่งด้วย” นิ้วเล็กจัดผมม้าที่เพิ่งตัดใหม่ของอันดาให้เข้าที่ ความยาวเลยคิ้วลงมาหน่อยกำลังพอดี ไม่สั้นไม่ยาวจนเกินไป จาริญชื่นชมฝีมือของตนเองอยู่ลึกๆ อย่างน้อยก็ไม่ต้องเสียเงินไปตัดที่ร้านล่ะนะ
“มันเด๋อไหม ขอดูกระจกหน่อย” อันดาเป็นกังวลไปต่างๆนาๆกลัวว่าจะออกมาไม่ได้เรื่อง รับกระจกที่จาริญส่งให้มองสำรวจอยู่นานจนแน่ใจว่าฝีมือการตัดผมของแม่แมวก็ใช้ได้เหมือนกัน
“ไม่เด๋อหรอก อันดาทำอะไรก็สวยทั้งนั้นแหละ”
“ขี้อวย” คนถูกชมหัวเราะ ถ้าเขาจะกลายเป็นคนหลงตนเองเข้าสักวันก็คงโทษใครไม่ได้นอกจากจาริญ
“มีแฟนอยู่คนเดียวก็ต้องอวยแฟนสิ” จาริญถอดผ้าคลุมไหล่ออกให้ สะบัดเศษผมที่ติดบนผ้าลงในถังขยะก่อนจะกลับมาจัดการหวีผมให้อีกรอบ มือบางลูบผมนิ่มของอันดาไปด้วย
“ปีหน้าก็อยู่ตัดผมให้เราแบบนี้อีกนะจูน” อันดากุมมือคนตรงหน้าไว้ แนบแก้มลงกับฝ่ามือพร้อมทั้งช้อนสายตาขึ้นมอง คำพูดธรรมดาและการกระทำเรียบง่ายแต่กลับทำให้จาริญใจเต้นแรงได้เสมอ
“อื้อ”
“อยู่กันแบบนี้ไปอีกสองปี สามปี ห้าปี อยู่ด้วยกันไปนานๆเลยนะ”
“เราจะอยู่กับอันดาจนกว่าเธอจะเบื่อเลย”
“สัญญาไหม”
“อืม สัญญาค่ะ” จาริญยิ้ม ก้มลงมาแตะริมฝีปากกับคนที่นั่งอยู่ต่ำกว่า ช่วงบ่ายวันเสาร์ ระเบียงห้องกับลมโกรก เสียงของลูกๆของเราที่กำลังเล่นกัน ทุกสิ่งเป็นพยานว่าคำสัญญาจะถูกรักษาไว้อย่างดีที่สุด
talk.
จะจบแน้ว นัวกันวนไป อิๆ
#กุหลาบแดงกับแมวขาว
facebook : https://facebook.com/carpediem.writer
twitter : https://twitter.com/carpediem093
-
:mew1: :mew1:
-
น่ารักทั้งคู่เลย เหมือนแมวฟัดกันจริงๆค่ะเราสลัดภาพออกจากหัวไม่ได้เลย
อ่านฉาก...ทีก็เขินที แง ไม่อยากให้จบเลยค่ะ
-
:-[ :-[ :-[
-
งืออออ นัวๆหนึลหนับ คิดถึงคู่นี้มากแกก
-
น่ารักมากๆๆ แงง เลิฟฟ :o8: :-[
-
น่ารักมากๆเลย แงงงงงงงงงงงง ชมพูเต็มไปหม๊ดดดดดดดดด
-
✿ c h a p t e r 17
6 Month Later.
“อันดาจัดกระเป๋าหรือยัง จะไปพรุ่งนี้แล้วนะ” จาริญบ่นใส่คนรักที่นอนคว่ำเล่นโทรศัพท์อยู่บนพรม พอโดนบ่นอันดาก็เงยหน้าขึ้นเบะปาก พร้อมจะงอแงได้ทุกเมื่อ
“ไม่อยากไปเลย จะไม่ได้เจอที่รักตั้งอาทิตย์หนึ่งอ่ะ” อันดาขยับเข้ามากอดเอวคนที่กำลังหย่อนสะโพกนั่งบนโซฟา ใบหน้าสวยถูไถกับตักของจาริญ เกยคางบนขาภายใต้กางเกงขาสั้นพลางช้อนตามองอ้อน
“ตัวเองจะไม่ไปกับเค้าจริงๆเหรอ ญี่ปุ่นตอนนี้อากาศดีนะ”
“บอกแล้วไงว่าจูนติดฝึกงาน อย่างอแงซี่ ไปเที่ยวกับคุณพ่อคุณแม่ให้สนุกเถอะ” จาริญจับแก้มขาวยืดไปมา ตั้งแต่สัปดาห์ก่อนที่อันดาเซ้าซี้อยากจะไปเที่ยวญี่ปุ่นด้วยกัน แต่เขาต้องปฏิเสธเพราะต้องเริ่มฝึกงานในอีกไม่กี่วันนี้แล้ว ไม่เหมือนอันดาที่ไม่ต้องฝึกงานเลยมีเวลาว่างไปเที่ยวต่างประเทศกับครอบครัวตั้งหลายวัน
“อันไม่สนุกหรอกเพราะจูนไม่ไปด้วย”
“เอาไว้ค่อยไปด้วยกันทีหลังก็ได้ รอบนี้อันก็ไปกับที่บ้านก่อน”
เป็นอีกครั้งที่การอ้อนวอนของอันดาไม่ประสบความสำเร็จ เขาไม่ได้อยากจะไปเที่ยวสักหน่อย อยากจะอยู่กับจูนมากกว่าต่างหาก แต่คุณแม่เขามีเวลาว่างจากงานในรอบหลายเดือนเลยชวนกันไปเที่ยวญี่ปุ่นทั้งบ้าน อยากจะปฏิเสธอยู่หรอกแต่เกรงใจคุณแม่เพราะนานๆทีจะได้เจอหน้ากัน เรียกได้ว่าเป็นทริปครอบครัวในรอบหลายปี
ความสัมพันธ์ของเขาและคุณพ่อดีขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สนิทใจกันเสียทีเดียว อันดายอมคุยกับคุณแม่ให้เรื่องลูกชายอีกคนของคุณพ่อ เกลี้ยกล่อมอยู่นานจนคุณแม่ยอมถ้าจะให้ฝ่ายนั้นไปดูตัวกับลูกสาวของเพื่อนคุณพ่อแทนเขา แน่ล่ะว่าอันดาบอกกับคุณแม่ไปตรงๆว่าเขาไม่ยอม เรื่องแต่งงานอะไรนั่นลืมไปได้เลย เขาไม่ได้ชอบผู้หญิงและตอนนี้ก็มีแฟนอยู่แล้วด้วย
คุณแม่เข้าใจเขามากกว่าคุณพ่อ ยอมรับได้ทุกอย่างโดยไม่มีการว่ากล่าวหรือตำหนิ หลังจากนั้นพอมีเวลาว่างตรงกันเขาเลยพาจูนไปที่บ้านเพื่อแนะนำให้คุณแม่รู้จัก ทั้งคู่เข้ากันได้เป็นอย่างดี จาริญเข้าหาผู้ใหญ่เก่งและแม่เขาก็แพ้คนน่ารักช่างอ้อน มีแต่คุณพ่อนั่นแหละที่ยังวางฟอร์มทำหน้าดุ แต่ก็ถือว่ายอมอ่อนให้บ้างแล้วเพราะเวลาที่พาจาริญไปที่บ้านพ่อก็ไม่ได้พูดจากระทบกระเทียบอีก
“อันไม่อยู่หลายวันแม่แมวห้ามดื้อนะ อย่าให้คนมาจีบแล้วก็อย่าไปมองใครด้วย วันก่อนเธอเพิ่งบอกว่าพี่คนที่จะสอนงานให้หล่อ” อันดาย้ายตนเองมานั่งบนโซฟาด้วยกัน สั่งกำชับด้วยสีหน้าจริงจังไม่ลืมที่จะรื้อฟื้นถึงเรื่องที่คุยกันเล่นๆเมื่อหลายวันก่อน จาริญแค่เผลอหลุดปากพูดว่าจะมีรุ่นพี่ช่วยสอนงานให้ เป็นผู้ชายตัวสูงหน้าตาหล่อใช้ได้ เท่านั้นแหละอันดาเก็บมาคิดมากจนถึงตอนนี้
“จะให้จูนไปมองใครที่ไหนอีก มีอันดาอยู่แล้วทั้งคน” จาริญพูดเอาใจคนขี้หวง จุ๊บหน้าผากเป็นการปลอบใจเสียหนึ่งที เลยโดนแขนเรียวดึงเข้าไปกอดอย่างไม่ทันตั้งตัวจนล้มลงไปนอนด้วยกันทั้งคู่ อันดาลูบนิ้วไปตามใบหน้าหวานของคนรัก ยิ่งอยู่ด้วยกันนานๆไปยิ่งรู้สึกว่าจาริญน่ารัก ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาเราอยู่ด้วยกันทุกวัน คิดไม่ออกเลยว่าถ้าไม่มีอีกฝ่ายแล้วจะอยู่ได้ยังไง
“อันดารักจูนมากที่สุดในโลก ห้ามเบื่อเค้านะ ถ้าจะทิ้งกันต้องบอกก่อนล่วงหน้าด้วย” ริมฝีปากสวยจูบกลีบปากบางซ้ำๆ คำพูดนั้นทั้งอ้อนวอนและร้องขอ อันดาน้ำตาคลอเหมือนจะร้องไห้ จาริญเอ็นดูขยี้ผมคนที่คร่อมทับอยู่จนยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง
“จูนก็รักอันดามากเหมือนกัน สัญญาว่าจะไม่ทิ้งไปไหน เป็นเด็กดีของเค้านะคะ” อยู่กันมาขนาดนี้แล้วความคิดที่ว่าจะทิ้งอันดาไม่เคยมีอยู่ในหัว เขามีแต่จะรักคนเอาแต่ใจมากขึ้นทุกวัน จาริญมีความสุขดีกับสิ่งที่เป็นอยู่ เขารักที่จะได้ไปเดินซื้อของกับอันดา กลับห้องมาทำกับข้าวทานด้วยกัน ช่วยกันอาบน้ำให้ลูกๆถึงแม้ว่าอันดาจะแพ้ขนแมวต้องคอยยืนฉีดน้ำให้อยู่ห่างๆก็เถอะ แต่ทุกการกระทำเต็มไปด้วยความสุขจนเขาคิดว่าคงจะขาดมันไปไม่ได้แล้ว
ใบหน้าสวยซบลงกับอกของจาริญและถูไถอย่างออดอ้อน อยู่กับแมวมาหลายเดือนอันดาเลยเกิดการลอกเลียนพฤติกรรมของลูกๆ เดี๋ยวนี้อ้อนเก่งใหญ่แล้ว โดนคนสวยอ้อนแต่ละทีจาริญใจเหลวเป็นน้ำ อ้อนเก่งยิ่งกว่าลูน่ากับลูแปงผสมกันก็อันดานี่แหละ
“จะไม่ได้เจอกันอาทิตย์หนึ่งต้องคิดถึงมากแน่ๆเลย” อันดาบ่น เริ่มงับไปตามหน้าอกของคนรักผ่านเสื้อยืดตัวบางอย่างซุกซน ลิ้นชื้นแตะลงบริเวณยอดอกจนเนื้อผ้าเปียกชื้น ขอลวนลามหน่อยเพราะอีกเดี๋ยวน่าจะโดนทุบเพราะฉวยโอกาส แต่ผิดคาดเมื่อจาริญเป็นคนเลิกเสื้อขึ้นมากองไว้บนหน้าอกด้วยตนเอง
“งั้นก็ฝากความคิดถึงไว้ที่จูนเยอะๆเลยสิ เอาให้พอสำหรับอาทิตย์หนึ่ง” มือบางลูบไปตามแขนคนรัก มองด้วยสายตาเชิญชวนทั้งที่เปลือยอกอยู่ อันดาถึงกับเสียววูบวาบในท้อง ใบหน้าสวยแดงเรื่อเพราะไม่บ่อยนักหรอกที่จาริญจะยั่วกันซึ่งๆหน้าแบบนี้ เอาเข้าจริงก็แอบไปไม่เป็นหน่อยๆ มือไม้เกะกะไปหมดไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน
และเป็นคนช่างยั่วที่คว้ามือเรียวให้วางบนหน้าอก จับมือของอันดาให้ลากผ่านยอดอกสีหวานที่เริ่มแข็งเป็นไตเพราะความเย็นจากเครื่องปรับอากาศและสัมผัสจากมือนุ่ม
“อื้อ” จาริญครางเมื่อเนินเนื้อเล็กๆโดนบีบสลับกับปลายนิ้วที่บดขยี้เม็ดยอดอก ไม่พออันดายังประกบจูบลงมาอย่างเร่าร้อน ดุดันกว่าทุกทีจนได้รสเลือดจากริมฝีปากที่ปริแตก เสียงหายใจกระเส่าจากอีกฝ่ายทำให้จาริญมวนท้อง สอดมือเข้าใต้เสื้อบีบเค้นเอวบางของอันดาเพื่อระบายอารมณ์ที่กำลังก่อตัวขึ้น
“ไปที่เตียงกัน” อันดาฉุดร่างบางให้ลุกขึ้นโดยที่ยังไม่ถอนจูบออกมา เสียงแหบหวานกระซิบชิดกลับปากที่เริ่มบวมช้ำ เสียงแลกน้ำลายดังขึ้นอย่างหยาบโลน อันดาจูบคนน่ารักอยู่แบบนั้นขณะพาเข้ามาในห้องนอน เมื่อแผ่นหลังของจาริญแนบลงกับเตียงกว้างเขาไม่รอช้าที่จะถอดเสื้อผ้าออกจากร่างขาวๆอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่จัดการกับเสื้อผ้าของทั้งตนเองและอีกฝ่ายพร้อมเหวี่ยงทิ้งอย่างไม่รู้ทิศทาง จมูกโด่งก็ซุกไซร้ซอกคอขาว งับผิวเนื้ออ่อนจนขึ้นรอยแดงเล็กๆ ไม่มีส่วนไหนบนร่างกายของจาริญที่ริมฝีปากสวยไปไม่ถึง อันดาทั้งขบกัดบ้างก็ดูดเม้มอย่างสนุกปาก โดยเฉพาะยอดอกเล็กที่ถูกรังแกจากโพรงปากชื้นจนบวมเต่ง
“อ๊ะ…อ่า” เสียงครางหวานกลั้นไม่อยู่เมื่ออันดาขยับใบหน้าลงต่ำจัดการใช้ปากกับส่วนน่ารักที่กำลังสั่นระริกได้ที่ มือเรียวบีบต้นขาของจาริญพร้อมทั้งปาดลิ้นตวัดเลียไปทั่วความยาวของแท่งเนื้อสีอ่อนลงมาจนถึงลูกบอลกลมนุ่มสองลูกด้านล่าง
จาริญหอมหวานไปทั้งตัว ชิมตรงไหนก็นุ่มลิ้นไปหมด โดยเฉพาะร่องสีชมพูใสที่อันดากำลังสอดนิ้วเข้าไป มันนุ่มและหยุ่นจนสามารถกลืนกินนิ้วยาวเข้าไปได้ง่ายๆ
“อันดา อ๊ะ…ที่รัก” น้ำเสียงที่เปล่งออกมากระท่อนกระแท่น มือบางจิกไหล่ของอันดาเรียกให้อีกฝ่ายต้องเงยหน้าขึ้นมอง
“ขา คนดี” เจ้าของชื่อขานรับ ริมฝีปากซุกซนจูบตั้งแต่เอวคอดขึ้นมาถึงแผ่นอกขาว ตวัดลิ้นชิมเม็ดเชอร์รี่กลางอกจนมันฉ่ำวาวไปด้วยน้ำลาย โดยที่นิ้วยังขยับอย่างเนิบนาบในช่องทางร้อนระอุ คนสวยแนบแก้มเข้ากับแก้มแดงๆของคนใต้ร่าง อดไม่ได้ที่จะหอมฟอดใหญ่พร้อมทั้งชักนิ้วเข้าออกเร็วขึ้น
“ฮื่อ เอาอีก” จาริญบอกอย่างเอาแต่ใจ สะโพกมนขยับเข้าหานิ้วของอีกฝ่าย อันดาหัวเราะเบาๆกับท่าทางนั้น แต่ก็ยังแกล้งถามแม้จะรู้อยู่แล้วว่าแม่แมวของเขาอยากได้อะไร
“จะเอาอะไรคะ ?”
“เอานิ้วอีก”
ให้ตายสิ อันดาสบถในใจ มองเขาด้วยสายตาหวานเยิ้มแล้วพูดออกมาแบบนั้น ยั่วตาใสชัดๆเลย จาริญคงจะไม่พอใจกับแค่นิ้วเดียวที่ขยับอยู่ในร่างกายเลยร้องขอเพิ่มอีก อันดาไม่ขัดใจรีบจัดให้ตามคำขอ นิ้วที่สองถูกส่งตามเข้าไปทันทีจนคับแน่นกว่าเดิม เขากระแทกนิ้วแรงๆแกล้งให้จาริญครางลั่น น้ำตาไหลปริ่มขอบตาด้วยความเสียว
“พอใจยังคะ ดีไหม”
“อื้อ เสียวจัง” จาริญครางตอบ สองแขนโอบกอดอันดาไว้แนบแน่น อีกฝ่ายขยับนิ้วเข้ามาแรงแค่ไหนเขายิ่งบดสะโพกกลับไปแรงยิ่งกว่า ไม่นานเสียงหวานก็ร้องดังกระเส่าและปลดปล่อยออกมาโดยที่ไม่ได้แตะต้องส่วนหน้าเลยสักนิด อันดามองคนที่นอนหายใจหอบแล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มแซว
“จูนลามกจังเลย แค่นิ้วก็เสร็จได้แล้วเหรอ”
ร่างบางมองค้อน เอียงใบหน้าหลบริมฝีปากสวยที่จูบลงมา แต่อันดาก็บิดคางให้หันกลับมารับจูบได้อยู่ดี ลิ้นนุ่มเลียไปทั่วกลีบปากที่ปิดสนิทของจาริญก่อนจะกดลิ้นสอดเข้าไปข้างใน รสจูบร้อนแรงทำให้ความต้องการโหมกระพือขึ้นอีกครั้ง จาริญตะปบสะโพกของคนด้านบนพลางถูนิ้วไปตามร่องนิ่มๆข้างหลัง
“อันดาขย่มให้จูนหน่อย” จาริญหอมแก้มคนสวย กระซิบบอกเสียงพร่าข้างหู ก่อนจะนิ่วหน้าเมื่อโดนหยิกเข้าให้ที่สีข้างเบาๆพร้อมกับเสียงบ่นของอันดา
“วันนี้จูนลามกจริงๆด้วย”
*****
อันดาคิดว่าเขาอาจจะมีอาการ Homesick อ่อนๆ เพราะตลอดสามวันที่อยู่ญี่ปุ่นไม่ได้ทำให้เขาสนุกเท่าที่ควร ถึงจะโดนคุณแม่ลากไปช็อปปิ้งด้วยวงเงินไม่จำกัด แต่เขาอยากจะกลับเมืองไทยมากกว่าเพราะคิดถึงจาริญจนนอนไม่หลับ เคยนอนกอดกันทุกคืนพอต้องห่างกันเลยกลายเป็นว่ากว่าจะข่มตาให้หลับได้ก็ช่างยากเย็น
ตั้งแต่วันแรกที่เขามาถึงและวิดีโอคอลคุยกันอยู่ประมาณชั่วโมงหนึ่ง หลังจากนั้นก็ไม่ได้เห็นหน้ากันอีกเลยมีแต่ส่งข้อความคุยกันเพราะจาริญยุ่งกับการฝึกงาน บอกว่ากลับมาถึงห้องค่ำๆทุกวัน พออาบน้ำและหัวถึงหมอนก็หลับไปเลย เขาคิดถึงจูนมากจนแทบบ้าอยู่แล้ว คิดถึงหน้าหวานๆ คิดถึงตัวหอมกอดแล้วนุ่มนิ่ม คิดถึงเผื่อแผ่ไปถึงลูกๆจอมซนทั้งสองตัวด้วย
วันนี้พอแยกกับคุณพ่อคุณแม่เข้ามาในห้องพักของโรงแรมอันดาก็รีบอาบน้ำและกดวิดีโอคอลหาคนรักทันที เขาบอกจูนไว้แล้วว่าจะคอลไปเพราะทนคิดถึงไม่ไหวแล้ว อันดาวางโทรศัพท์พิงไว้กับหัวเตียง นั่งกอดหมอนท้าวคางรอว่าเมื่อไหร่อีกฝ่ายจะกดรับ
“ที่รัก ~” พอหน้าจอโทรศัพท์เปลี่ยนจากหน้าของตนเองเป็นใบหน้าน่ารักของจาริญน้ำเสียงออดอ้อนก็ดังขึ้นทันที อันดายิ้มหวานให้คนที่ยิ้มตอบกลับมาเช่นกัน
“อันดาจ๋า คิดถึงจังเลย” จาริญยื่นหน้าเข้ามาใกล้จอ แก้มกลมๆขาวนุ่มเหมือนซาลาเปาทำให้อันดาอยากงับให้จมเขี้ยวไปเลย แม่แมวของอันดาอาบน้ำแล้วเหมือนกัน คนน่ารักกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียงอยู่ กล้องเลยไม่ค่อยนิ่งเท่าไหร่เพราะมือที่ขยับไปมา
“ตัวเองเป็นไงบ้าง ฝึกงานเหนื่อยไหม” อันดาชวนคุย ถามเรื่องทั่วๆไปพอให้คลายความคิดถึงลงได้บ้าง แต่ถึงยังไงการที่ได้เจอหน้ากันคงจะดีที่สุดแล้ว
“เหนื่อยแต่ก็สนุก พี่ๆใจดีกันทุกคนเลย เราจะอ้วนขึ้นแล้วเพราะพวกพี่ๆเลี้ยงขนมทุกวัน” คนน่ารักตอบเจื้อยแจ้ว อันดาฟังแล้วพยักหน้าตาม
“แล้วคนสวยล่ะคะ เที่ยวสนุกเปล่า”
อันดาไม่เคยจะชินสักทีเวลาที่จูนเรียกเขาว่าคนสวย มันเขินแปลกๆจนหน้าร้อนแก้มร้อนไปหมด พอเรียกแล้วยังจะมาทำตาหวานเชื่อมแบบนั้นใส่อีก เจ้าตัวดี
“ก็สนุกดี อันซื้อของเยอะมาก ซื้อไปฝากจูนกับลูกด้วย นี่ๆ จะอวด” ร่างเพรียวบางหายไปจากหน้าจอเพื่อหยิบถุงที่ซื้อของมาวันนี้ พอกลับมานั่งบนเตียงก็หยิบออกมาโชว์ให้ดู ของน่ารักหลายอย่างที่เห็นแล้วนึกถึงจาริญเขาก็ซื้อมาเยอะแยะ รวมถึงเสื้อแมวแล้วก็ขนมสำหรับเด็กๆ
“อ๊ะ สร้อยน่ารัก จูนชอบแอเรียล” จาริญทำตาโต ท่าทางจะถูกใจสร้อยข้อมือที่จี้ห้อยเป็นรูปตัวการ์ตูนเงือกน้อย อันดารู้ใจเสมอว่าคนรักชอบอะไร
“คิดอยู่แล้วว่าจูนต้องชอบ วันนี้ไปดิสนีย์แลนด์มาเห็นน่ารักเลยซื้อมาให้” อันดาเล่าให้ฟังว่าไปทำอะไรมาบ้างตลอดทั้งวัน ซึ่งอีกฝ่ายก็เป็นผู้ฟังที่ดีคอยพยักหน้ารับว่ากำลังตั้งใจฟังอยู่
“วันนี้มีหนุ่มญี่ปุ่นมาขอเบอร์ด้วย เขาบอกว่าเป็นนายแบบ”
คิ้วสวยของคนในจอขมวดเข้าหากันในทันที จาริญถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงความไม่ชอบใจเอาไว้หน่อยๆ
“หล่อไหม”
“ต้องหล่อสิ” อันดายิ้ม เล่าให้ฟังเพราะอยากจะแกล้งคนน่ารักให้หึงเล่นๆ แล้วดูท่าจะได้ผลเสียด้วยเพราะจาริญหน้าตึงแล้ว
“แล้วได้ให้เบอร์เขาไปหรือเปล่า”
“เอ…จำไม่ได้แล้ว ให้หรือว่าไม่ให้น๊า” คนขี้แกล้งทำท่านึก แอบมองปฏิกิริยาของจาริญเห็นว่าทำหน้านิ่งเชียว แม่แมวคงจะหงุดหงิดเข้าแล้ว
“เป็นเด็กไม่ดีเหรออันดา” จาริญเสียงแข็ง อันดาย่นจมูกใส่ ถ้าอยู่ด้วยกันเขาคงจะโดนตีแล้วแน่ๆ จูนไม่เห็นต้องจริงจังขนาดนั้นเลย แค่แกล้งเล่นเฉยๆเอง
“อันล้อเล่น จะให้เบอร์เขาได้ไงล่ะ มีแฟนอยู่แล้วทั้งคน”
“ใครจะไปรู้ เธออาจจะเบื่อเราแล้ว เผื่อจะอยากมีแฟนหล่อๆ ตัวสูงๆ” คนน่ารักว่าประชด อันดาเห็นท่าไม่ดีแล้ว คงจะเล่นแรงไปหน่อย รู้แบบนี้ไม่บอกเสียก็ดีหรอก
“ฮื่อ ที่รักโกรธเหรอ อันแกล้งเล่นเฉยๆ ไม่ได้เอาเบอร์ให้เขาจริงๆนะ” ใบหน้าสวยเริ่มเบะเพราะกลัวโดนโกรธ อันดาอยากจะร้องไห้แล้ว ยิ่งเห็นจาริญเสยผมอย่างหงุดหงิดแถมยังทำหน้าดุอีก
“ยอมให้จูนทำโทษสิ แล้วจะไม่โกรธ”
อันดาเลิกคิ้วเล็กน้อย แว้บหนึ่งที่เห็นว่าคนรักยิ้มมุมปาก แต่คนกำลังมีความผิดจะทำอะไรได้นอกจากพูดเสียงอ่อน
“กลับไปเค้าจะยอมให้ตัวเองตีก็ได้”
“ไม่ จะทำโทษเด็กดื้อตอนนี้” สีหน้าของจาริญไม่ได้ล้อเล่น จริงจังเสียจนทำให้คนมองนึกหวั่นใจ อันดากลืนน้ำลายลงคอเพราะคิดไม่ออกเลยว่าจะต้องเจอกับอะไร เขาเงียบไปนานเช่นเดียวกับปลายสาย เกือบนาทีก่อนที่จาริญจะเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน
“อันดา”
“คะ” อันดาขานรับด้วยคำพูดน่ารักอย่างที่คนรักชอบ เผื่อว่าโทษหนักจะได้กลายเป็นเบา ถึงจะไม่รู้ว่าจาริญคิดจะทำอะไรก็เถอะ แต่เห็นแบบนี้แม่แมวก็ร้ายกาจไม่เบา
“ตอนนี้ใส่อะไรอยู่”
ดวงตาเรียวสวยก้มมองเสื้อผ้าของตนเอง เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จตอนนี้เลยอยู่ในชุดสำหรับใส่นอน อากาศค่อนข้างเย็นอันดาเลยใส่เสื้อแขนยาวตัวใหญ่กับกางเกงขาสั้นเพราะไม่ชอบใส่ขายาวนอนให้อึดอัด
“ใส่ชุดนอนอยู่แหละ กางเกงเค้าสั้นไหม” อันดาคิดว่าเขารู้แล้วว่าตัวแสบคิดจะทำอะไร เลยถือโทรศัพท์ไว้และยกขึ้นมุมสูงเพื่อให้มองเห็นทั้งตัว ขาเรียวจงใจแยกออกจากกันพร้อมทั้งช้อนตามองกล้องตอนที่ถามออกไป
อันดาเห็นนะว่าจาริญยิ้มอย่างพอใจ ชักจะตื่นเต้นขึ้นมาแล้วสิ อยากจะรู้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายจะเล่นอะไรต่อ ใบหน้าสวยเอียงมองกล้อง ยิ้มตอบเจ้าของเสียงหวานที่เริ่มจะแหบเล็กน้อยเมื่อพูดออกคำสั่งกับเขา
“ถอดกางเกงออกแล้วอ้าขากว้างๆได้ไหมคะอันดา”
tbc.
น้องๆอัพเลเวล ใครบอกจาริญใสๆกันคะ ไม่มี
#กุหลาบแดงกับแมวขาว
facebook : https://facebook.com/carpediem.writer
twitter : https://twitter.com/carpediem093
-
:hao6: :hao6:
-
:hao6: :hao6:
-
ชอบเวลาพี่จูนหื่น อิอิ อันดาไปญี่ปุ่นทั้งที อย่าลืมซื้อของเล่นมาฝากพี่จูนนะคะ :laugh: :z1:
-
เปงลมสิบตลบ...
เขินแย่แล้ว แต่ก็ฟินเหลือเกิน ฮือๆๆ
แม่แมวกับอันดาทำเราชุ่มชื่นใจมาก
เราชอบให้คนน่ารักๆรักกัน มันชื่นใจจริงๆค่ะ
ถ...ถ้ามีรวมเล่มเราไม่พลาดแน่นอนค่า
-
ไม่รู้ว่าใครจะซนกว่าใคร น่ารักน่าตีทั้งคู่เลย
-
แม่แมว(ยั่วสวาท) :hao7:
-
น้องงงงงงงงงง จะยั่วกันเองแบบนี้ไม่ได้
ไม่ได้อยู่ด้วยกันนะ คิดถึงกันตาย
-
ฮือ ยัยแมวแสบ ใจเหลวเลย น้องงงงง
-
:o8:
-
เห็นลูกแมวสองตัวแกล้งกันไปมา น่ารักชะมัด ขอบคุณนะคะะที่มาต่อ :L1:รอตอนต่อไปจ้า
-
✿ c h a p t e r 18
เจ้าแมวลามก
อันดาบ่นอยู่ในใจแต่ก็ยอมลดมือที่ถือโทรศัพท์อยู่ลงต่ำเพื่อขยับกล้องหน้าเข้ามาใกล้ขา จงใจถ่ายให้เห็นตั้งแต่ช่วงหน้าอกลงไปจนถึงปลายเท้า อันดารั้งกางเกงนอนขาสั้นออกอย่างอ้อยอิ่ง ถอดลงมาไว้ที่ใต้ข้อพับเข่า อวดบั้นท้ายกลมกลึงที่ยังมีชั้นในปกปิดอยู่ ชายเสื้อเลิกขึ้นจนมองเห็นแค่ก้อนกลมๆและขาเรียวยาวได้อย่างชัดเจน
นิ้วเรียวค่อยๆเกี่ยวเข้าที่ขอบกางเกงชั้นในและถอดมันออก มือข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ลูบต้นขาตนเองเรื่อยมาจนถึงแท่งเนื้อที่ยังสงบนิ่ง แต่เพียงแค่อันดาลูบเบาๆไปตามความยาวส่วนน่ารักก็เริ่มตื่นตัว ฝ่ามือขาวรูดขึ้นลงจนเห็นส่วนหัวมนสีชมพูเข้ม
“น้องคิดถึงจูนแน่ะดูสิ” อันดาชวนให้ดูน้องที่ว่า เขาเห็นว่าจาริญกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เลยยิ่งได้ใจอ้าขาออกกว้าง มือสวยขยับไปมาอยู่ตรงหว่างขาจนแท่งเนื้อในมือเริ่มปริ่มน้ำที่ปลายยอด
“คิดว่าจูนกำลังใช้ปากให้สิ อันดาชอบนี่นา” เสียงของจาริญชัดเจนราวกับว่ากระซิบอยู่ข้างหู อันดาหลับตาพริ้มปล่อยตนเองให้เข้าสู่โลกจินตนาการ ท้องน้อยเสียววูบวาบเมื่อขยับมือเร็วขึ้น สะโพกสวยบิดแอ่นจนแทบไม่ติดเตียง
“จูน อ๊ะ…เสียว”
“ดีไหมคะอันดา อืม…จูนกำลังเลียตรงหัวให้เธอ”
เสียงดูดเลียฟังดูหยาบโลนทำให้อันดาลืมตาขึ้นมอง เห็นจาริญดูดเลียนิ้วสองนิ้วที่ขยับเข้าออกในโพรงปาก ดวงตาหวานเยิ้มจ้องมองเขาผ่านกล้อง ใบหน้าของจาริญแดงจัดอย่างน่ารัก เห็นแบบนั้นทำให้อันดายิ่งมีอารมณ์ มือสวยรูดแท่งเนื้อของตนเองถี่รัวพร้อมกับใช้นิ้วหัวแม่มือบดถูตรงส่วนหัวฉ่ำน้ำไปด้วย
มันเสียวจนแทบขาดใจเลย พวกเขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้ด้วยกันมาก่อน ทั้งตื่นเต้นและอยากรู้อยากลอง
“เสียว อ๊า…อยากเข้าไปในตัวจูน อ๊ะ…อยากเอาเธอจัง” คำพูดลามกออกมาจากปากไม่มีหยุดตามอารมณ์ที่กำลังพุ่งสูงทะลุปรอท เสียงหอบหายใจของจาริญผสานกับเสียงครางเบาๆยิ่งกระตุ้นให้อันดาบดสะโพกเข้าหามือตนเองถี่ขึ้น แท่งเนื้อสีหวานบวมเป่งและร้อนฉ่า เริ่มคายของเหลวสีน้ำนมออกมาทีละนิด
“อื้อ…จูนก็อยากเอาเธอแล้ว อ๊า…ข้างในของอันดาลื่นมาก” จาริญสาวรูดส่วนกลางลำตัวของตนเองเช่นกัน โทรศัพท์ถูกวางพิงกับของบนโต๊ะ ส่วนเขานั่งอยู่ที่ปลายเตียงในระดับที่อันดาจะสามารถมองเห็นได้ทั้งตัว จาริญไม่เคยรู้สึกว่าตนเองลามกขนาดนี้มาก่อน
เขากำลังจินตนาการว่าได้สอดใส่เข้าไปในตัวของอันดา พร้อมกับคิดไปว่าอันดากำลังขยับอยู่ในตัวของเขาเช่นกัน
“อ๊ะ…จูน เอานิ้ว อื้ม…ใส่เข้าไปหน่อย” อันดาเปลี่ยนเป็นวางโทรศัพท์ไว้ที่หัวเตียง ย้ายมานั่งกลางเตียงในท่าแยกขาออกกว้าง ช่องทางสีหวานโชว์ให้จาริญเห็นอย่างยั่วยวน รอบๆจีบพับมีนิ้วเรียวกำลังวนถูไปมา ในขณะที่มืออีกข้างขยับรูดแท่งเนื้อที่สั่นระริกใกล้จะปลดปล่อย
นิ้วเรียวค่อยๆสอดเข้าไปในช่องทางนิ่มของตนเอง อันดากัดปากด้วยความเสียว จากนิ้วเดียวเพิ่มเป็นสองนิ้วจนคับตึง ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวพลางชักนิ้วเข้าออก
“แน่นจัง อ๊ะ…มันจุก” จาริญสอดนิ้วเข้าไปรวดเดียวสองนิ้ว ทั้งจุกและเสียวจนสองขาแยกออกจากกันโดยอัตโนมัติ เล่นกับตนเองทั้งข้างหน้าและข้างหลังจนท้องน้อยบิดเกลียวเพราะความเสียวซ่านอย่างที่แปลกออกไปจากเดิม ยิ่งคิดว่ากำลังถูกจ้องมองอยู่จาริญยิ่งขยับนิ้วเร็วขึ้น
“ค่อยๆขยับแบบนี้ดีไหม อื้อ…จูนแน่นมาก อึ่ก…จะเสร็จแล้วเหรอคะ” อันดาปรือตามองภาพในจอที่ปรากฏร่างขาวๆบิดแอ่นอยู่ปลายเตียง ขาเรียวของงจาริญตั้งชันจนมองเห็นนิ้วที่ขยับเข้าออกอยู่ในช่องทางสีพีชได้อย่างชัดเจน รวมไปถึงเสียงครางหวานๆของอีกฝ่ายที่ทำให้ท้องน้อยเขาปั่นป่วนจะเสร็จออกมาเสียเดี๋ยวนั้น
“เสียว…อ๊า จะเสร็จแล้วเธอ”
“ใกล้แล้ว อ๊ะ…อา”
เสียงครางดังประสานกันตอนที่ความเสียวไต่ระดับไปจนถึงจุดสูงสุด แท่งเนื้อขนาดพอดีกระตุกสั่นก่อนจะฉีดน้ำออกมาทะลักเต็มมือของเจ้าของ
จาริญพ่นลมหายใจออกทางปากอย่างเหนื่อยอ่อน ค่อยๆถอนนิ้วออกมาจากช่องทางที่ยังคงขมิบรัดอากาศ พอปรับลมหายใจเป็นปกติได้ก็เอื้อมมือหยิบทิชชู่มาทำความสะอาดคราบที่เปรอะเลอะ มือที่ยังสั่นน้อยๆคว้าโทรศัพท์มาถือไว้ ให้อีกฝ่ายมองเขาในมุมที่กำลังนอนอยู่
คนสวยในจอกำลังทำความสะอาดตนเองเช่นกัน อันดาที่เหลือแต่เสื้อตัวเดียวไม่ต่างจากเขาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวจากนั้นกลับมาคุยกันต่อราวกับว่าก่อนหน้านี้เราไม่ได้เพิ่งจะทำเรื่องลามกกันไป
“จูนเสร็จไหมคะ” น้ำเสียงติดจะแหบหน่อยๆเพราะอันดาเล่นครางเสียลั่นเชียวเมื่อกี้ คำถามของอีกฝ่ายน่าอายแต่จาริญก็พยักหน้าตอบ
“อื้อ แต่จูนก็ชอบตอนที่เราอยู่ด้วยกันมากกว่าอยู่ดี” ร่างบางตอบไปอย่างที่คิด แบบนี้ก็น่าตื่นเต้นดีแต่ถ้าให้เลือกจาริญชอบเวลาที่เขาและอันดาได้สัมผัสกันจริงๆมากกว่าปลุกเร้าอารมณ์กันผ่านหน้าจอแบบนี้
“อยากฟัดจูนแล้วอ่ะ อยากบีบก้นนิ่มๆ”
“รีบกลับมาซี่ แล้วจะให้ฟัดทั้งวันเลย”
อันดาชี้นิ้วคาดโทษใส่คนขี้ยั่ว จาริญหัวเราะพลางดึงผ้าห่มขึ้นมาม้วนห่อตัวไว้ ผมยุ่งๆกับแก้มกลมที่โผล่ออกมาจากผ้าห่มน่ารักน่าเอ็นดูจนอยากพุ่งเข้าโทรศัพท์ไปงับเล่น สาบานเลยว่าอันดาจะไม่ห่างจูนไปไหนแบบนี้อีกแล้ว ความคิดถึงมันทรมานกว่าที่คิดเสียอีก
ได้อึ๊บเมียผ่านโลกมโนแบบนี้ก็เร้าใจอยู่หรอก แต่ถ้าได้กอดได้หอมตัวเป็นๆก็คงจะดีกว่าเป็นไหนๆอยู่แล้ว
*****
วันนี้จาริญมีความสุขมากเป็นพิเศษเพราะอันดาจะกลับมาจากญี่ปุ่นแล้ว เจ้าตัวบอกว่าไม่ต้องไปรับที่สนามบินเพราะคุณพ่อจะมาส่ง อันดาจะมาถึงตอนเย็น ช่วงกลางวันของวันหยุดที่มีเวลาว่างเพราะไม่ต้องไปฝึกงานจาริญเลยทำความสะอาดห้องรอ หลายวันมานี้เขายุ่งกับการฝึกงานจนแทบไม่มีเวลาทำงานบ้าน ตอนเช้าออกไปบริษัท กลับมาถึงห้องตอนค่ำทานข้าวอาบน้ำแล้วก็นอน
ลูน่ากับลูแปงเหมือนจะน้อยใจหน่อยๆแล้วที่เขาไม่ค่อยมีเวลาให้ วันนี้เลยมาพันแข้งพันขาแต่เช้าไม่ยอมห่าง จาริญเลยให้จุ๊บไปคนละทีถึงได้ยอมแยกย้ายไปนอนประจำที่ของใครของมัน หลังจากทำงานบ้านจนเหงื่อซ่กไปทั้งตัวจาริญก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียใหม่ มองนาฬิกาพบว่าสี่โมงกว่าแล้ว เขาหมดเวลาไปกับการทำความสะอาดตั้งหลายชั่วโมง
ระหว่างรอให้อันดากลับมาถึงร่างบางนั่งทำงานรอไปพลางๆ ใบหน้าหวานถูกปกปิดไว้ด้วยแว่นสายตาเหมือนทุกครั้งเวลาที่ต้องจ้องหน้าจอโน้ตบุ๊กนานๆ ไม่ถึงสิบนาทีต่อมาก็ได้ยินเสียงเปิดประตู จาริญลุกขึ้นและเดินตรงเข้ามาหาผู้มาใหม่ทันที
อันดาแต่งตัวเยอะจนน่าหมั่นไส้ เสื้อเชิ้ตแขนยาวตัวหลวมกับกางเกงยีนส์ขาดๆ มือหนึ่งถือกระเป๋าคลัชส่วนอีกมือลากกระเป๋า ขนาดใส่เสื้อผ้ามิดชิดอันดายังดูเซ็กซี่ได้เลย ผมที่เซ็ตเป็นทรงยุ่งๆยิ่งทำให้ใบหน้าของอีกฝ่ายดูสวยขึ้นเป็นเท่าตัว ไหนจะแว่นกันแดดที่เข้ามาในห้องแล้วก็ยังไม่ยอมถอดนั่นอีก เพิ่งลงเครื่องหรือไปเดินแฟชั่นวีคมาก็ไม่รู้
“นึกว่านายแบบที่ไหนซะอีก” จาริญแซว คนสวยหัวเราะพร้อมถอดแว่นกันแดดออก สะบัดผมช้าๆสองสามที
“สวยป่ะคะ สีผมใหม่เค้า” คนทำสีผมใหม่อวด สีผมของอันดากลายเป็นสีน้ำตาลอ่อนจนเกือบจะบลอนด์ ยิ่งทำให้ดูเปรี้ยวเข็ดฟันไปเลย
“จ้า สวยที่สุดแล้วคนนี้”
“จริงใจกับแฟนเธอหน่อยสิ”
จาริญยิ้มขำ ก้าวเข้ามาใกล้และหอมแก้มอีกฝ่ายเบาๆทั้งซ้ายและขวา จบด้วยจูบริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปกลอสสีชมพูใส
“อันดาสวยที่สุดเลย คิดถึงนะคะ”
“เค้าก็คิดถึงที่รัก ไหนขอฟัดที” อันดาบีบแก้มนิ่ม แกล้งทำท่าจะงับด้วยความหมั่นเขี้ยว แต่พอโดนทำหน้าบู้บี้ใส่ก็เปลี่ยนมากดจมูกลงบนแก้มกลมๆแทน เมื่อกอดหอมกันหน้าประตูจนพอใจก็เปลี่ยนมานั่งเกยกันที่โซฟา จาริญพิงหลังกับอกของคนรัก ดูอันดาแกะของฝากว่าซื้ออะไรมาบ้าง
“อันนี้ขนม ลองชิมแล้วอร่อย…โอ๊ย! ลูน่าอย่าข่วนเท้า” อันดาก้มลงมองข้างล่างโซฟา ดุเจ้าตัวซนที่ตะปบเท้าเขาเล่นสนุกสนาน พอเห็นพี่เล่นเจ้าลูแปงก็วิ่งเข้ามาสมทบด้วย กรงเล็บติดกับถุงเท้าร้องเมี๊ยวๆกันเสียงดัง คนสวยชักรำคาญพวกตัวยุ่งเลยตวาดไปที
“ลูน่า ลูแปง มันเจ็บนะ!”
“เด็กๆอย่าแกล้งป่ะป๊า ออกมานี่” จาริญทำเสียงดุ แต่ก็ช่วยแกะเท้าของลูแปงออกมาจากถุงเท้าของอันดา ให้รางวัลด้วยการตีก้นคนละทีโทษฐานดื้อนัก โดนคุณแม่ตีเข้าไปถึงกับหมดฤทธิ์หนีไปนอนอยู่ข้างโซฟากันคนละมุม
“เจ้าพวกขี้อิจฉา เห็นจูนรักอันมากกว่าเลยงอแง” อันดาหมั่นเขี้ยวอยากบีบเจ้าพวกก้อนสักทีสองที รอให้เขาหายจากอาการแพ้ขนแมวก่อนเถอะได้เห็นดีกันแน่ บีบเจ้าแมวไม่มีขนอย่างจาริญเล่นไปก่อน หน้าหมั่นเขี้ยวพอกัน อ้วนพอๆกันด้วย
“เธอทำหน้าเหมือนกำลังนินทาจูนเลยอ่ะ”
“บ้า ไม่ใช่สักหน่อย มาดูสร้อยของจูนดีกว่า สวยเนอะ” รีบปฏิเสธพร้อมทั้งส่ายหน้าพรืด อันดาเบี่ยงเบนความสนใจของแม่แมวด้วยการหยิบกล่องสร้อยข้อมือออกมาจากกระเป๋า พอเห็นแอเรียลตัวเล็กที่ห้อยอยู่กับสร้อยจาริญก็ยิ้มกว้าง ยื่นข้อมือซ้ายมารับของฝาก
อันดาสวมสร้อยลงบนข้อมือเล็ก ริมฝีปากสวยจูบขมับคนที่นั่งพิงไหล่เขาอย่างเอ็นดู จาริญแกว่งมือไปมาเพื่อให้จี้กระทบกันจนเกิดเสียงดังกรุ๊งกริ๊ง
“ชอบไหม”
“อื้อ ชอบที่สุดเลย ขอบคุณนะ” จาริญขยับตัวขึ้นจูบปลายคางอีกฝ่าย จับมือประสานมือกับมือของอันดา ลูบนิ้วเรียวยาวเล่นเบาๆ
“ที่รัก”
“ว่าไงคะ” อันดาขานรับ เกยคางบนไหล่บางจนแก้มแนบชิดกัน ชอบกลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวของจาริญ มันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายเสมอ เวลาอยู่ด้วยกันถึงอดฟัดเจ้าคนน่ารักแรงๆไม่ได้ทุกที
“จูนรักอันดานะ อยากอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปนานๆ” จาริญมีความสุข ทุกๆวันที่มีอันดาอยู่ด้วยกันทำให้แต่ละวันของเขาไม่น่าเบื่อเลย เขาวาดฝันว่าในอนาคตเราก็จะยังอยู่ด้วยกันแบบนี้
“รักเหมือนกันนะคะ อยู่ด้วยกันไปนานๆจนกว่าจะเบื่อกันเลยดีไหม” แขนเรียวเปลี่ยนมาโอบกระชับเอวบาง จมูกโด่งกดซ้ำๆบนแก้มนิ่ม ไม่ใช่แค่จาริญหรอกที่อยากให้เราอยู่ด้วยกัน อันดาเองก็อยากมีอีกฝ่ายอยู่ในอนาคตข้างหน้าของเขาเช่นเดียวกัน
“โตเป็นผู้ใหญ่ไปด้วยกันนะจูน อันดาจะเป็นแฟนที่ดี จะทำให้เธอเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกเลย”
“ฮื่อ อย่ามาทำแมน เขินจะตายแล้วเนี่ย” จาริญทำเขินกลบเกลื่อนซุกหน้าลงกับไหล่ของคนรัก แต่อันดารู้ทันว่าจูนกำลังซึ้งจนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว อีกไม่นานเสื้อบริเวณไหล่ของเขาคงจะเปียกแน่ๆ แม่แมวบ่อน้ำตาตื้นจะตายไป
เพราะเป็นจาริญที่น่ารักและน่าทะนุถนอมแบบนี้ เขาถึงอยากดูแลปกป้องอีกฝ่าย ไม่ใช่ตลอดไปแต่เป็นทุกๆวันที่เขาอยากจะทำให้จาริญมีความสุขที่สุด
*****
“น้องจูน วันนี้เลิกงานแล้วไปดูหนังกันไหมครับ พี่ได้ตั๋วหนังมาสองใบ” เสียงทุ้มดังขึ้นเหนือโต๊ะทำงาน จาริญละสายตาจากคอมพิวเตอร์ขึ้นมองอีกฝ่าย นิ้วเล็กดันกรอบแว่นตาบนใบหน้าให้เข้าที่เล็กน้อยก่อนจะยิ้มตอบอย่างสุภาพ
“ไม่เป็นไรดีกว่าครับพี่เฟิร์ส จูนไม่สะดวก” ฝึกงานมาเกือบสองสัปดาห์จาริญต้องหาทางปฏิเสธชายหนุ่มที่คอยเข้าหาอย่างมีเจตนาแอบแฝงไม่เว้นแต่ละวัน ชวนไปทานข้าวกลางวันบ้าง ไปเดินซื้อของตอนเย็นบ้าง ล่าสุดมาชวนไปดูหนังอีกแล้ว ช่างสรรหาจริงๆ และเขาก็ปฏิเสธไปทุกครั้ง
“น่าเสียดาย พี่อยากดูหนังกับน้องจูนนะ” อีกฝ่ายไม่ยอมเลิกราง่ายๆ ตั้งท่าจะตื๊อไม่เลิก จาริญถอนหายใจ คิดว่าควรจะบอกกับเฟิร์สไปตรงๆ เพราะไม่อย่างนั้นพี่เขาคงวอแวไม่เลิก
“พี่เฟิร์ส”
“ครับ ?”
“จูนมีแฟนแล้ว พี่อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ จูนลำบากใจ” เขาตัดสินใจพูดออกไป เพราะอึดอัดกับการกระทำของเฟิร์สหลายๆอย่าง จาริญไม่ใช่คนอ่อนต่อโลกถึงจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดยังไง และไม่มีทางเป็นไปได้อย่างเด็ดขาดเพราะเขามีอันดาอยู่แล้วทั้งคน และที่สำคัญตอนนี้เฟิร์สไม่ใช่แบบที่เขาชอบ
ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ไม่แน่ ชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้หน้าตาขี้เหร่ ออกจะหล่อมากด้วยซ้ำ แต่ว่าตอนนี้ต่อให้หล่อแค่ไหนก็ทำให้จาริญหวั่นไหวไม่ได้หรอก สวยให้ได้เท่าอันดาค่อยว่ากัน
“น้องจูนมีแฟนแล้วเหรอครับ” เฟิร์สทำหน้าเสียดาย เห็นว่าน้องน่ารักดีเลยอยากจะทำความรู้จักด้วย แต่คงจะอกหักตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มจีบเสียด้วยซ้ำเพราะคนน่ารักบอกว่าไม่โสดแล้ว
จาริญยิ้มน้อยๆแทนคำตอบ เห็นอีกฝ่ายทำหน้าเสียดายแบบโอเว่อร์แล้วหลุดขำ เฟิร์สเป็นพี่ชายที่ดี ช่วยสอนงานเขาทุกอย่าง ไม่ได้แย่อะไรนอกจากตั้งท่าว่าจะจีบออกนอกหน้าเกินไปหน่อย
“แต่ถ้าน้องจูนยังไม่มีแฟนพี่ยังพอมีหวังไหมครับ หล่อๆแบบนี้” เฟิร์สถามติดตลก จาริญหัวเราะ เกี่ยวแว่นตาออกจากใบหน้าก่อนจะตอบ
“แบบพี่เฟิร์สไม่ใช่สเป็คจูนหรอกครับ”
เฟิร์สถึงกับนิ่งไปเมื่อได้ยินคำพูดต่อมา ทำตาโตอย่างกับเห็นผี ในขณะที่คนตอบพยายามกลั้นขำ
“เห็นแบบนี้แต่จูนเป็นรุกนะ”
*****
อันดาขำจนตัวงอหลังจากที่คนรักเล่าให้ฟังว่าจัดการกับผู้ชายที่เข้ามาจีบยังไง คนสวยกอดหมอนนั่งหัวเราะอยู่บนเตียงส่วนจาริญเล่นอยู่บนพื้นกับลูกๆ ไม่เห็นว่าจะมีอะไรน่าขำตรงไหนแต่อันดากลับหัวเราะไม่หยุดเหมือนกับว่าได้ฟังเรื่องตลก
“หัวเราะเข้าไป จะโกรธแล้วนะ” จาริญเงื้อมือขึ้นทำท่าจะตี จากที่กำลังหัวเราะสนุกสนานอันดารีบเอามือปิดปากตนเองทันที
“ฮื่อ ขอโทษ ก็มันตลกนี่”
“ตลกตรงไหน!”
“ตรงที่จูนบอกว่าตัวเองเป็นรุก”
จาริญหน้าแดง จากที่จะเถียงก็ได้แต่อ้าปากพะงาบๆ เขินอยู่หรอกที่พูดออกไปแบบนั้น แต่หลังจากคบกับอันดาก็มีตั้งหลายครั้งที่เขาเป็นฝ่ายทำ ในสถานการณ์นั้นก็เป็นรุกจริงๆนี่นา ไม่ได้พูดอะไรผิดไปสักหน่อย
“ไม่ขำนะอันดา จูนเป็นคุณสามีก็ถูกแล้วไง ครั้งล่าสุดจูนก็เป็นคนทำอ่ะ”
“แต่ครั้งแรกของเราสองคนอันเป็นคนทำเธอนะ จำได้ป่ะที่เธอบอก ว่าเสียว…โอ๊ย! ตีเค้าอีกแล้ว” อันดาร้องเมื่อโดนตีแขน คนสวยเบะปากมองค้อนใส่คนมือหนัก
“จูนไม่ยอมรับความจริง”
“อันดา ไอ้บ้า” จาริญอยากจะฟาดเข้าให้อีกรอบ ปีนขึ้นเตียงมาพร้อมเล็งเป้าหมายที่หัวไหล่ของอีกฝ่าย แต่อันดาไวกว่าคว้าเอวบางหมับแล้วกดให้นอนลงกับเตียง ตรึงแขนของจาริญไว้พลางจ้องดวงตากลมโต
“ที่รักไม่ชอบเหรอคะ”
“อะไร ?” จาริญขมวดคิ้วถาม เอียงแก้มหลบริมฝีปากที่จูบลงมา เลยกลายเป็นว่าพลาดเป้าโดนจุ๊บที่คอแทน อันดาคลอเคลียซอกคอหอมๆจนหนำใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหวานของอีกฝ่าย
“จูนไม่ชอบเวลาที่อันทำให้เหรอ” อันดาทำหน้าเศร้า เบะปากเหมือนจะร้องไห้ ดวงตาสวยมีน้ำใสเอ่อคลออีกต่างหาก จาริญเห็นแบบนั้นเลยรีบส่ายหน้าเร็วๆ
“ไม่ใช่นะ”
“แต่จูนพูดเหมือนไม่ชอบ อันทำไม่ดีใช่ไหมล่ะ”
“จูนก็พูดไปงั้นแหละ อันดาเก่งที่สุดแล้ว นี่งอนเหรอ” จาริญเกือบจะหลุดขำออกมา ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะคิดจริงจังขนาดนี้ เขากอดอันดาพร้อมถูใบหน้าไปมากับไหล่บางอย่างอ้อนๆ
“คนสวยไม่งอนน๊า จูนแค่พูดเล่น”
“เสียความมั่นใจแล้ว อันคงจะห่วยจริงๆ”
“แค่ทำให้จูนเสร็จได้ยังไม่พอใจอีกเหรอ บอกว่าทำดีแล้วก็คือทำดีแล้วสิ!” ร่างบางโมโห ทุบอกคนขี้น้อยใจเต็มแรง แต่แทนที่อันดาจะร้องโอดโอยเพราะเจ็บแต่กลับยิ้มร่าเหมือนก่อนหน้านี้ไม่เคยทำหน้าเศร้ามาก่อน
“จริงนะ งั้นคืนนี้อันขอเป็นคนทำ ถ้าจูนอยากทำบ้างต้องเป่ายิงฉุบให้ชนะสามครั้ง” อันดาพูดอย่างอารมณ์ดี ส่วนอีกคนหน้าหงิกไปแล้ว
“ที่น้ำตาคลอเมื่อกี้คือแสดงละครเหรอ ?”
“ใครแสดงละคร ไม่มี๊”
จาริญหมั่นไส้คนเจ้าเล่ห์เลยงับเข้าที่ไหล่ของอีกฝ่ายเต็มเขี้ยว มั่นใจว่าต้องเป็นรอยฟันแน่ๆ สมน้ำหน้า อันดาเจ้าคนร้ายกาจ!
tbc.
เรื่องนี้จบที่ 20 ตอนค่ะ แต่ยังจะมีตอนพิเศษลงให้อ่านกัน
อยู่กับน้องๆไปจนจบเลยนะคะ ~
#กุหลาบแดงกับแมวขาว
facebook : https://facebook.com/carpediem.writer
twitter : https://twitter.com/carpediem093
-
น้องกะน้องจะน่ารักกันเบอร์ไหน พี่จะละลายไปหมดแล้วเนี่ย. :-[
-
มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านเรื่องนี้ ;_;
ดูแลกันไปนานๆเลยน๊าเด็กๆ
ฮือออ เราชอบรับกับรับที่สุดในโลกเลยค่า
-
:mew1: :mew1:
-
ซนทั้งคู่เลย5555555
-
แงงงงงงงงงง น๊องงงงงง ข้ามโลกมากกก
-
จูนจูนตอบกลับได้น่ารักมาก 55555
-
555. รุกยังไงก็แพ้อันอยู่ดี
-
มารอ
-
เขินน น่ารักที่สุดๆๆ อยู่ด้วยกันตลอดๆเยยน้า :o8: :-[
-
:hao5:
-
✿ c h a p t e r 19
อันดากำลังอยู่ในช่วงฝึกทำอาหาร ความสามารถในการเข้าครัวของเขาถือว่าติดลบ ที่ผ่านมาก็มีจาริญนั่นแหละที่รับหน้าที่ทำกับข้าว ส่วนอันดาครั้งสุดท้ายที่เหยียบเข้าไปในครัวก็คือตอนที่ช่วยคนน่ารักทำหมูทอดแล้วทำไฟลุกท่วมกระทะ หลังจากนั้นจาริญเลยสั่งห้ามอย่าเด็ดขาดว่าไม่ให้เข้ามาเพ่นพ่านในครัวอีก
ไม่ได้ชอบการเข้าครัวขึ้นมาหรอก แต่อันดาเห็นว่าช่วงนี้แม่แมวเหนื่อยเพราะฝึกงาน พอกลับมาถึงห้องยังต้องมาทำกับข้าวให้เขากินอีก อันดารู้สึกผิดเพราะเหมือนเอาเปรียบอีกฝ่ายยังไงก็ไม่รู้ เลยฝึกทำอาหารจากการหาสูตรในอินเตอร์เน็ต เขาโทรไปถามคุณแม่ด้วยถ้าอ่านแล้วไม่เข้าใจ โดนแซวใหญ่ว่าคิดจะเป็นแม่ศรีเรือนขึ้นมาอะไรตอนนี้
เขาไม่ได้อยากจะเป็นแม่ศรีเรือนสักหน่อย แค่อยากแบ่งเบาภาระของจาริญเฉยๆ อย่างวันนี้ก็คิดว่าจะทำอาหารเย็นง่ายๆอย่างแกงจืดสาหร่ายกับไข่เจียวกุ้งสับ อันดาอ่านสูตรซ้ำแล้วซ้ำอีกจนแน่ใจว่าเขาทำได้ ไม่น่ายากเกินความสามารถหรอก
วันนี้จาริญบอกว่ามีประชุมอาจจะกลับค่ำหน่อย พอมาถึงจะได้ทานของอร่อยๆทันที
“แล้วกุ้งมันแกะยังไง ฮื่อ” อันดาบ่นกับตนเอง กว่าจะแกะเปลือกกุ้งได้แต่ละตัวเล่นเอาเหนื่อย สภาพกุ้งยับเยินมองดูแล้วไม่ค่อยน่ากินเท่าไหร่ โดยเฉพาะหัวกุ้งที่เละไม่มีชิ้นดี อันดาจัดการโยนมันลงถังขยะไปแล้ว
อันดากำลังจะบ้าตายแล้ว เพิ่งรู้ตัวว่าตนเองห่วยขนาดนี้ ทุกครั้งเห็นจาริญทำอาหารแค่ประมาณหนึ่งชั่วโมงก็ได้กับข้าวหน้าตาน่าทานแถมยังอร่อยอีกด้วยตั้งสองสามอย่าง แต่พอเขาทำบ้างผ่านมาจะหนึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่ประสบความสำเร็จในการผ่าหลังกุ้งเอาเส้นดำออกเลย
กว่าจะทำเสร็จก็เหงื่อตก ไหนจะต้องมาสับกุ้งเพื่อเอาผสมกับไข่อีก จาริญต้องให้รางวัลเขาแล้วเพราะยากลำบากขนาดนี้
ความพยายามของอันดาไม่ได้แย่เท่าไหร่แต่ก็ไม่จัดว่าดีมาก ไข่เจียวไหม้เพราะเปิดไฟแรงแต่ลองชิมดูแล้วยังพอทานได้ ส่วนแกงจืดเต้าหู้ไข่เละไม่เป็นทรงเหมือนตอนที่จาริญทำ แต่รสชาติก็ไม่ได้เลวร้ายจนถึงขั้นต้องเททิ้ง คนทำคิดว่าอร่อยแล้วแต่กับคนชิมก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าจาริญทานไม่ได้ค่อยต้มมาม่าเอา
“ตัวเอง ทำอะไร” จาริญกลับมาทันตอนที่คนสวยกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่พอดี แปลกใจแน่อยู่แล้วเพราะไม่เคยเห็นอันดาเข้าครัวมาก่อน แต่จะว่าไปกับข้าวบนโต๊ะก็หน้าตาไม่เลวเท่าไหร่ แถมยังหอมชวนให้ท้องร้อง
“เธอจ๋า กลับมาแล้วเหรอ คิดถึง” อันดาเข้ามากอดคนที่เพิ่งกลับมา ถูจมูกกับแก้มนิ่มจนร่างบางต้องเอียงหน้าหลบ
“ฮื่อ อย่าเพิ่งหอม จูนตัวเหม็นเหงื่อ”
“ไม่เหม็นสักหน่อย” ไม่พูดเปล่าอันดายังพิสูจน์ด้วยการหอมแก้มอีกฝ่ายทั้งสองข้าง จาริญหัวเราะด้วยความจั๊กจี้ พิจารณามองคนรักที่ยังสวมผ้ากันเปื้อนอยู่
“อันดาทำอาหารพวกนี้เองหมดเลยเหรอ ?”
“ช่าย เค้าเก่งไหม” อันดายืดอกภูมิใจ จาริญเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก อยู่ด้วยกันมาตั้งนานแล้วแต่เขาเพิ่งเคยเห็นอันดาทำอาหารนี่แหละ ดูจากสภาพกับข้าวบนโต๊ะแล้วคงจะทุลักทุเลน่าดูกว่าจะทำเสร็จ แต่ความพยายามเป็นเลิศจริงๆน่านับถือ
“เก่งที่สุดเลย จูนหิวแล้วเนี่ย”
“งั้นจูนไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยออกมากินข้าวกัน”
“ครับผม” จาริญพยักหน้า เดินเข้าห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยมีเจ้าตัวแสบทั้งสองตัววิ่งพันแข้งพันขาตามไปติดๆ เป็นภาพที่อันดาเห็นจนชินตาแล้วแต่ไม่เคยเบื่อเลย
*****
“ถ้ามันกินไม่ได้เราสั่งอย่างอื่นมากินแทนก็ได้นะ”
“ที่รักกกก มันไม่อร่อย ไม่ต้องกินแล้ว”
“จูน ฮือ ไม่ต้องฝืนหรอก เดี๋ยวอันต้มมาม่าให้”
จาริญวางช้อนและเงยหน้าขึ้นมองคนที่เอาแต่บ่นงุ้งงิ้งอะไรก็ไม่รู้นานสองนานแล้ว รบกวนเขาที่กำลังทานข้าวจนต้องพูดดุ
“อันดา หยุดพูดแล้วกินข้าว”
“จูนกินได้จริงๆเหรอ” อันดาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ จาริญชักรำคาญแล้ว เขาบอกไปหลายรอบแล้วนะว่าอร่อยแต่คนดื้อนั่นแหละที่ไม่ยอมเชื่อ
“แล้วทำไมจะกินไม่ได้ จูนกินจนข้าวจะหมดจานแล้ว” จาริญชี้ให้ดูจานข้าวที่ข้าวพร่องไปจนเกือบหมด แต่ของอันดายังเต็มจานอยู่เลยเพราะไม่ได้ตักเข้าปากสักคำ
“อันกลัวเธอไม่อร่อย ไม่ต้องฝืนกินก็ได้” พอเอาเข้าจริงๆอันดาไม่ค่อยมั่นใจเลยว่าอาหารที่เขาทำจะอร่อย ถึงตอนชิมจะคิดว่ามันโอเคแล้วก็เถอะ แต่พอเห็นจาริญตักเข้าปากจริงๆกลับรู้สึกไม่มั่นใจขึ้นมา คิดว่าอีกฝ่ายอาจจะบอกว่าอร่อยเพื่อเอาใจเขาก็ได้
“จูนบอกว่ากินได้ไงอันดา” คนน่ารักถอนหายใจ อันดาน่ะกังวลไม่เข้าเรื่อง อาหารพวกนี้ไม่ได้รสชาติแย่สักหน่อย แล้วเขาก็ไม่ได้ฝืนใจกินด้วย ถ้าไม่อร่อยก็บอกไปตรงๆแล้วไม่มานั่งเคี้ยวตุ้ยๆอยู่แบบนี้หรอก
“ถึงมันจะไม่ได้อร่อยมากมายเหมือนซื้อกินที่ร้านแต่ก็ยังอร่อยแหละน่า”
“จริงนะ” อันดาถามเพื่อความแน่ใจ มองใบหน้าหวานของคนรักเพื่อจับพิรุธ แต่จาริญพยักหน้ายืนยัน แถมยังเอื้อมมาบิดจมูกเขาอีกต่างหาก
“จูนเคยโกหกเธอด้วยเหรอ”
“ไม่เคยค่ะ จูนน่ารักจัง” พอจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้วเมื่อจาริญยืนยันแบบนั้น อันดาเริ่มลงมือทานข้าวบ้าง สลับกับเอาใจอีกฝ่ายด้วยการตักอาหารใส่จานให้ บ่นไปด้วยว่าทำยากยังไงบ้าง อวดข้อมือที่โดนน้ำมันกระเด็นใส่ให้ดู ผิวขาวขึ้นรอยแดงจางๆเพราะความร้อน
“เจ็บตัวจนได้เลย ดูสิเนี่ย” จาริญลูบเบาๆไปตามข้อมือขาว อันดาทำอะไรแล้วไม่ค่อยระวังถึงได้เจ็บตัวอยู่เรื่อย เขาก็ต้องคอยเป็นห่วงอยู่เรื่อยเหมือนกัน
“คราวหลังไม่ต้องทำแล้วนะ เราไปกินข้าวข้างนอกก็ได้” คนน่ารักพูดอย่างเป็นห่วง เขาไม่อยากให้อันดาเหนื่อยแล้วก็ไม่อยากเห็นคนรักเจ็บตัวแบบนี้ด้วย ถึงจะแค่เล็กๆน้อยๆก็เถอะ
“อันดาอยากทำให้จูนบ้างนี่นา เธอทำงานกลับมาเหนื่อยเค้าก็อยากให้เธอได้กินของอร่อยๆ ถึงมันจะไม่ค่อยอร่อยแต่เค้าตั้งใจทำนะ”
“แค่กลับบ้านมาแล้วเห็นหน้าเธอจูนก็หายเหนื่อยแล้วค่ะ”
ใบหน้าสวยของอันดาขึ้นสีแดงจัดอย่างน่ารัก จาริญวางมือลงบนกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนพลางลูบเบาๆเหมือนอย่างเวลาที่เขาเล่นกับลูกๆ อันดาก็เหมือนกับแมวที่ชอบรื้อของออกมาเล่นจนรกบ้านแต่ที่ทำก็เพราะอยากให้เจ้าของรักและเอ็นดู แต่ถึงไม่ทำแบบนั้นจาริญก็รักแมวสวยๆตัวนี้มากอยู่แล้ว
“จูนรักอันดานะ รู้ไหมว่าสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตจูนนอกจากพ่อกับแม่แล้วก็คือเธอ” พูดเองก็เขินเอง จาริญชักร้อนๆที่หน้า เขาไม่ค่อยพูดอะไรชวนเลี่ยนแบบนี้เท่าไหร่ อันดาก็คงจะเขินเหมือนกันถึงได้เม้มปากงับช้อนไม่ยอมปล่อยแถมยังไม่ค่อยกล้าสบตาเขาด้วย
“เขินอ่ะดิ หน้าแดงเลย” คนขี้แกล้งเขี่ยแก้มที่แดงเหมือนผลมะเขือเทศเบาๆ อันดาอ้าปากทำท่าจะงับนิ้วเรียวแต่จาริญไวกว่ารีบชักมือหนี
“อย่าซน ห้ามกัดนิ้วจูน”
“หมั่นเขี้ยวเธอ ชอบทำให้เขิน”
“จะอยู่ทำให้เขินไปนานๆเลยคอยดู” จาริญเคาะหน้าผากคนสวย อันดาปัดมือออกและบ่นใส่ว่าเจ็บ แอคติ้งใหญ่ตลอดเขาเคาะไม่แรงสักหน่อย แต่ความสุขของจาริญก็หาได้ง่ายๆแค่นี้ แค่ได้ฟังอันดาบ่น ขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งใส่ๆเขาก็ไม่ต้องไปขวานขวายหาความสุขจากที่ไหนอีกแล้ว
*****
จาริญนั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับถือหลอดยาไว้ในมือ รอจนประตูห้องน้ำเปิดออกจึงกวักมือเรียกคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ อันดาเดินตัวหอมฟุ้งเข้ามานั่งลงข้างๆ แต่พอโดนจับมือและบอกว่าจะทายาให้ก็เริ่มดื้อจะชักมือหนี
“ไม่ทาได้เปล่า มันแสบ เมื่อกี้โดนน้ำยังแสบเลย” อันดาซ่อนมือไว้ข้างหลัง แค่รอยน้ำมันกระเด็นใส่ไม่เห็นจะต้องถึงขั้นใส่ยาเลย จะยิ่งทำให้เจ็บไปกันใหญ่น่ะสิ
“ถ้าไม่ทามันจะเป็นรอยนะ อยากให้ผิวสวยๆมีแผลเป็นเหรอ” จาริญขู่ คนรักผิวยิ่งกว่าชีวิตเบะปากเมื่อคิดภาพตาม ยอมยื่นแขนออกมาให้ทายาแต่โดยดี มือบางค่อยๆวนนวดยาไปตามผิวเนียนอย่างเบามือ ผิวของอันดาบางมากแค่โดนอะไรนิดหน่อยก็เป็นรอยแล้ว แถมยังเป็นคนเจ็บง่ายขนาดเขาทาเบาๆแล้วยังบ่นเจ็บอยู่เลย
“จูนเหมือนเป็นคุณแม่เลย ดูแลอันดี๊ดี” อันดาท้าวแขนอีกข้างกับคาง มองคนรักที่นวดยาให้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเป่าเพี้ยงเหมือนเขาเป็นเด็ก จาริญหัวเราะก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง
“ก็อันดาเป็นเด็กซน จูนเลยต้องดูแล”
“รักตายเลยแบบนี้ เรียนจบเมื่อไหร่อันจะไปขอเธอกับที่บ้านนะ” คนสวยพูดทีเล่นทีจริง จาริญเดินเอายาไปเก็บพร้อมกับล้างมือในห้องน้ำก่อนจะเดินออกมาปิดไฟและกลับมาที่เตียง คิดตามคำพูดของอันดาแล้วตลกดี พวกเขาไม่เคยคุยกันถึงเรื่องนี้มาก่อน พอคิดแล้วจั๊กจี้ยังไงบอกไม่ถูก
“จะบอกให้พ่อเรียกสินสอดแพงๆเลย” จาริญแกล้งว่า ดวงตากลมมองใบหน้าแต้มรอยยิ้มของคนรักท่ามกลางความมืด แต่แสงจากด้านนอกที่สะท้อนเข้ามาพอจะทำให้มองเห็นได้ลางๆว่าอันดากำลังยิ้มอย่างมีความสุข
“ตามสบายเลย อันมีจ่ายค่าตัวเธออยู่แล้ว พอเรียนจบอันก็จะกลายเป็นบอสอันดา” อันดาพูดวางท่าอย่างน่าหมั่นไส้ แต่ว่าไม่ได้หรอกเพราะอันดากำลังจะกลายเป็นคุณประธานบริษัทไปแล้วพอเรียนจบ ไม่ต้องหางานให้ยุ่งยากเพราะมีกิจการของที่บ้านอยู่ในมือ เห็นบอกว่าเป็นบริษัทส่งออกเกี่ยวกับเครื่องยนต์แล้วยังมีโรงแรมอีกตั้งหลายที่
มีแฟนรวยอย่างบอสอันดาทั้งทีจาริญจะเกาะหนึบไม่ปล่อยเลยคอยดู
“ใจป้ำขนาดนี้จูนต้องเรียกป๋าอันดาแล้วไหม”
“ขนลุก” อันดาทำหน้าแหยก่อนจะสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม คนน่ารักหัวเราะและนอนลงตาม ขยับเข้ามาใกล้ซุกหน้าเข้าหาอกให้มือขาวลูบหัว
“ขออ้อนหน่อย วันนี้เหนื่อย” จาริญถูหัวกลมๆไปมากับฝ่ามือของคนรัก ทำตัวเหมือนเจ้าพวกก้อนขนทั้งสองตัวเวลาอยากจะอ้อนไม่มีผิด อันดาจุ๊บผมหอมๆที่เพิ่งสระหนึ่งที แถมลูบหัวลูบหลังให้ด้วย
“คนเก่งหลับตานะคะ พักผ่อนจะได้หายเหนื่อย พรุ่งนี้ก็ได้หยุดแล้ว” แขนเรียวกระชับร่างนุ่มนิ่มเข้ามากอด อันดาชอบเวลาที่หน้าผากของเราสัมผัสกัน เขาชอบกลิ่นหอมๆของจาริญ ชอบริมฝีปากของอีกฝ่ายที่จูบเบาๆลงมาตรงปลายจมูก อันดาชอบทุกอย่างเลยที่เป็นจาริญ
เจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดของอันดาหลับไปแล้ว แขนยังพาดอยู่ที่เอวเขาอยู่เลย ดวงตาใสหลบซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกตาที่หลับสนิท อันดายังไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่เลยนอนมองหน้าอีกฝ่ายอยู่แบบนั้น ท่ามกลางความมืดแต่จาริญกลับสว่างไสว ต่อให้อยู่ท่ามกลางคนนับล้านแต่อันดามั่นใจว่าเขาจะสามารถมองเห็นแค่จาริญคนเดียว
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจั๊กจี้น่าดูที่มานอนกอดคนที่เป็นรับเหมือนกัน” อันดายิ้มขำอยู่คนเดียว เขาจิ้มแก้มกลมๆของจาริญเล่น แต่ถ้าวันไหนเหนื่อยมากๆคนน่ารักจะหลับลึกเสมอ ขนาดอันดาจูบไปทั่วใบหน้าแล้วจูนยังไม่รู้สึกตัวเลย ถึงจะแอบมีส่งเสียงเหมือนรำคาญแต่ก็ไม่ได้ลืมตาขึ้นมา จาริญเวลาหลับน่ารักมากจริงๆ เขาถึงได้มองอยู่แบบนี้อย่างไม่มีเบื่อ
อันดาไม่เคยคิดที่จะมองผู้ชายประเภทตัวเล็กน่ารักมาก่อน จนได้มาเจอกับจาริญระบบของเขาถึงได้รวนไปหมด จนถึงตอนนี้คิดไม่ออกแล้วว่าถ้าไม่ใช่จาริญเขายังจะรักใครได้อีกหรือเปล่า
คนสวยแอบงับริมฝีปากนุ่มแต่คงจะแรงไปหน่อยจาริญถึงได้ขยับพลิกตัวหันไปอีกทาง อันดาตามเข้ามากอดจากข้างหลัง จมูกโด่งคลอเคลียหลังคอของคนหลับ งับแล้วปล่อยอยู่แบบนั้นหลายทีจนคิดว่าคงจะขึ้นรอยแดงแล้ว พรุ่งนี้ถ้าจูนเห็นเขาโดนทุบแน่ แต่ขอแกล้งหน่อยเถอะ แอบชิงหลับไปก่อนได้ยังไง
“เธอจ๋า เค้านอนไม่หลับ” อันดาบ่นงุ้งงิ้ง แต่ไร้การตอบกลับใดๆนอกจากเสียงของเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานอยู่ จาริญฝันหวานไปแล้วคงจะไม่ได้ยิน อันดาพลิกตัวก้มมองข้างเตียง ขนาดเจ้าก้อนทั้งสองยังนอนหลับสนิทตามแม่ไปเลย มีแต่เขานี่แหละที่ยังตาสว่าง เพราะเพิ่งจะห้าทุ่มเองยังเช้าเกินไปที่จะเข้านอน
“จูน ~” ไม่ได้หวังจะให้จาริญตื่นขึ้นมาหรอกแต่อันดาแค่อยากแกล้งไปเรื่อยตามประสา เผื่อมันจะทำให้เขารู้สึกง่วงขึ้นมาบ้าง มือขาวลูบไปตามหัวไหล่มนภายใต้เสื้อนอน จูนนุ่มนิ่มไปทั้งตัว ช่วงฝึกงานเหมือนจะผอมลงนิดหน่อยแต่ก็ยังมีเนื้อมีหนังให้บีบแล้วหมั่นเขี้ยว
จาริญไม่ชอบออนท็อปบอกว่ามันน่าอายเลยไม่ชอบ แล้วก็กลัวเขาจะหนักเพราะเห็นตัวผอมนิดเดียว อันดาหัวเราะลั่นตอนที่ได้ฟัง จูนเป็นพวกชอบคิดว่าตนเองอ้วน คิดจุกจิกเหมือนผู้หญิงว่าอยากจะลดความอ้วนบ้างล่ะ จะควบคุมอาหารบ้างล่ะ แต่สุดท้ายพอเห็นของหวานก็เห็นตักเข้าปากไม่หยุดทุกที
นิ้วเรียวที่กำลังลูบแก้มนิ่มรีบชักหนีแทบไม่ทันเมื่อจาริญพลิกตัวกลับมา ดวงตาสวยมองตรงมาด้วยสายตาที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ารำคาญ
“อันดา” เสียงที่เรียกก็ชวนให้เสียวสันหลังวาบ อันดารู้ตัวแล้วว่ากำลังถึงคราวซวย ใบหน้าสวยซีดเผือดยิ้มแห้งๆขานตอบคนรัก
“ขา ที่รัก”
“ออกไปนอนข้างนอกไป กวนอยู่ได้ คนจะนอน!”
โดนไล่เข้าเต็มๆแถมหมอนยังถูกโยนมาให้อีก อันดานั่งเบะปากจะร้องไห้เพราะเจอแม่แมวโหมดโหดเข้าไป ในขณะที่จาริญดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปงหลับไปอีกรอบแล้ว โทษใครไม่ได้เลยนอกจากตนเองที่เล่นไม่เข้าเรื่อง ข่มตานอนๆไปก็ดีอยู่แล้วดันอยากกระตุกหนวดแมว เลยต้องระเห็จไปนอนโซฟาข้างนอกเลยทีนี้
tbc.
อยากตั้งชื่อตอนว่าอันดาคนหลงเมีย รักเมียที่สุดในโลก
ตอนนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากชีวิตประจำวันของน้อนๆ
แต่ว่าตอนหน้าจะจบแล้วล่ะค่ะ แง T^T เอาไว้เจอกันในตอนพิเศษเน๊อะ
#กุหลาบแดงกับแมวขาว
facebook : https://facebook.com/carpediem.writer
twitter : https://twitter.com/carpediem093
-
เอ็นดูแมวหยอกกัน
-
:mew1: :mew1:
-
น่ารัก น่ารัก น่ารัก :katai2-1:
-
555. อันดา
-
น่ารักทั้งคู่เลย :hao7:
-
:L2: :L1: :pig4:
-
น่ารักกันจังเลย ใจเหลวหมดแล้ว
-
✿ c h a p t e r 20
เมื่อสัปดาห์ก่อนเพิ่งครบรอบหนึ่งปีที่อันดากับจาริญคบกัน ความสัมพันธ์ของเราสองคนเป็นไปอย่างราบรื่น อีกแค่เทอมเดียวก็จะเรียนจบกันแล้ว อันดาเร่งทำโปรเจ็คจบควบคู่ไปกับเริ่มเข้ามาเรียนรู้งานที่บริษัทของคุณพ่อ ส่วนจาริญใช้เวลาเทอมสุดท้ายไปกับทำธีสิสที่ใกล้จะเป็นรูปเป็นร่างแล้ว
ชีวิตในแต่ละวันเงียบง่ายไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นมากนักแต่ก็มีความสุขดี อย่างวันนี้เป็นวันเสาร์แต่อันดาก็ยังต้องเข้าบริษัท คนสวยอิดออดไม่อยากไปงอแงตั้งแต่ยังไม่ลุกจากเตียง พอจาริญมาปลุกก็ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปง
“ถ้าไม่รีบตื่นไปอาบน้ำจะสายเอานะอันดา” จาริญแย่งผ้าห่มกลับมาและตวัดออกจากร่างของคนขี้เซา อันดาขยับเข้ามาอ้อนคนรัก กอดเอวบางพร้อมซุกหน้าเข้ากับท้อง
“ไม่อยากไปเลย วันนี้วันหยุดนะ เค้าอยากอยู่กับที่รัก” อันดาอ้อน เริ่มซนล้วงมือเข้าใต้เสื้อของจาริญ แต่โดนตะปบมือไว้ก่อนจะได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น
“อยู่ด้วยกันทุกวันไม่เบื่อเหรอ”
“ม่าย” คนเพิ่งตื่นลากเสียงยาว ผมยุ่งไปหมดจนต้องช่วยจัดทรงให้ จาริญอยากจับผมหน้าม้าของอันดามัดเป็นจุกแต่กลัวจะโดนบ่นใส่เพราะเจ้าตัวไม่ชอบ เพิ่งเล็มให้เมื่อเดือนก่อนเองแต่ยาวทิ่มตาอีกแล้ว
“อยากอยู่กับจูนตลอดเวลาเลย เค้าไม่เบื่อหรอก”
“แต่วันนี้อันดาต้องไปทำงานก่อนนะคะ ห้ามอู้” จาริญจับแก้มขาวยืดออกก่อนจะดึงแขนคนขี้เกียจให้ลุกขึ้น กว่าจะงัดอันดาออกจากเตียงไล่ไปอาบน้ำได้ก็เล่นเอาเหงื่อตก ระหว่างนั้นเขาหยิบสูทของอันดาออกมาแขวนไว้หน้าตู้เสื้อผ้า เสื้อเชิ้ตสีขาวสวมทับด้วยสูทสีเบจเข้ารูปเพราะอันดาไม่ชอบเสื้อผ้าสีมืดๆบอกว่าใส่แล้วดูแก่
จาริญเดินออกมาที่ครัว เทอาหารเม็ดใส่ชามให้ลูกๆทั้งสองตัวก่อนจะขยับมาชงกาแฟให้อันดา เขาปิ้งขนมปังและทาแยมสตรอว์เบอร์รี่กับอะโวคาโด้ให้อย่างละแผ่น เขาชินแล้วที่ต้องทำอะไรแบบนี้ให้อันดาทุกวัน ยังพูดกันขำๆอยู่เลยว่าพอเรียนจบเมื่อไหร่จะไม่ทำงานแล้ว อยู่บ้านเฉยๆเป็นแม่บ้านให้อันดาก็พอ
เสียงร้องเมี้ยวๆของเจ้าพวกก้อนทำให้จาริญหันมอง ลูน่ากำลังแกล้งใช้เท้าตะปบน้องเพราะอาหารในชามของตนเองหมดแล้ว
“ลูน่าอย่าแกล้งน้อง เดี๋ยวจะโดนตี” เจ้าลูน่าตัวอ้วนกินไม่อิ่มเลยจะแย่งอาหารของน้องกินอีก จาริญเลยต้องเปิดตู้เย็นหยิบเนื้อปลาทูที่แกะไว้เทใส่ชามให้เพิ่ม ขนาดเลี้ยงแมวแค่สองตัวยังปวดหัวขนาดนี้เลย
เขาเริ่มไม่เห็นด้วยแล้วที่อันดาบอกว่าหลังจากเรียนจบแล้วอยากรับเด็กมาเลี้ยง งานยากเลยล่ะนั่น เลี้ยงแมวให้รอดก่อนค่อยคิดถึงเรื่องเลี้ยงเด็ก
จาริญวางจานขนมปังปิ้งลงบนโต๊ะข้างๆแก้วกาแฟ ไม่นานอันดาก็เดินเข้ามาในครัว แต่ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย ชายเสื้อเชิ้ตหลุดลุ่ยกระดุมเสื้อสูทก็ยังไม่ได้ติด เป็นเขาอีกนั่นแหละที่ต้องช่วยจัดการให้ ทั้งจับชายเสื้อยัดใส่ในกางเกงและติดกระดุมให้ด้วย
“ขอบคุณค่ะเมีย” อันดาหอมแก้มนิ่มแล้วยิ้มหวาน จาริญหรี่ตามองคนตรงหน้าเล็กน้อย
“ใครเป็นเมียนะ ?”
“จูนไง”
“อ้อ เหรอ” ร่างบางพยักหน้า นั่งลงที่เก้าอี้พลางกัดขนมปังของตนเอง รอจนอันดาจิบกาแฟลงคอไปอึกใหญ่ถึงพูดต่อ
“แต่เมื่อคืนใครน๊าเรียกผั…”
“ห้ามพูดลามก!” อันดาขัด ไม่ยอมให้อีกฝ่ายพูดเรื่องน่าอายออกมา แก้มเขาร้อนวูบวาบไปหมดเพราะรู้ว่าจาริญจะพูดอะไร เลยต้องทำเสียงดังข่มไว้ก่อน
“ตรงไหนที่ลามก คำว่าผัวอ่ะนะ” จาริญแกล้งถาม คนสวยหน้าแดงเคี้ยวขนมปังคำโตแก้เขิน พอตั้งสติได้ก็อยากเอาคืนบ้าง
“คืนนี้เธอจะโดนหนักจนร้องไม่ออกเลยคอยดู” ไม่พูดเปล่าอันดายังเอื้อมมือที่เลอะมายีผมคนรักจนยุ่งไม่เป็นทรง จาริญปัดมือออกแล้วขู่ฟ่อใส่
“มือเธอเลอะ จูนเพิ่งสระผมเมื่อคืนเองนะ!”
“อิ่มแล้ว เค้าไปทำงานก่อนนะคะ ที่รักอยู่บ้านเป็นเด็กดีห้ามดื้อห้ามซนล่ะ” อันดาสนใจที่ไหน เช็ดมือกับผ้าก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ หอมแก้มคนน่าบึ้งทั้งสองข้างและเดินฮัมเพลงออกไป แค่เห็นหน้าบึ้งๆของจาริญเขาก็อารมณ์ดีไปทั้งวันแล้ว จูนบอกว่าเขาน่าแกล้งแต่ไม่รู้ตัวบ้างเลยว่าตนเองน่าแกล้งกว่าเขาเป็นสิบเท่า
*****
“อันนี้เป็นผลประกอบการล่าสุดค่ะ คนดูแลเป็นคุณมาติกา เธอจะตรวจดูรายละเอียดคร่าวๆแล้วส่งให้คุณอันดาอีกที” เอกสารเล่มหนาวางลงบนโต๊ะทำงานของอันดา เขาพยักหน้าว่าเข้าใจพลางเปิดหน้ากระดาษกวาดสายตาอ่านผ่านๆ
“ส่วนนี่เป็นโปรเจ็คของปีหน้า มีการเสนอแผนงานในที่ประชุมไปแล้วบ้างแต่ถ้าคุณอันดาอยากเพิ่มหรือลดอะไรก็บอกพี่ได้นะคะ” เลขาสาวยิ้มบอกอย่างใจดี เธอช่วยสอนงานให้อันดาอย่างเต็มใจถึงแม้ว่าบอสคนใหม่จะค่อนข้างเข้าใจงานบริหารยากไปสักหน่อยเพราะไม่ได้เรียนเกี่ยวกับทางด้านนี้มา
“อันงงมากตอนนี้ ศัพท์แปลกๆเยอะไปหมดเลย” อันดาบ่น คิ้วขมวดมองตัวหนังสือยาวเหยียดในเอกสาร คุณเลขาบอกว่าเขาต้องอ่านทั้งหมดนี่ เพื่อที่เข้าประชุมครั้งหน้าจะได้เข้าใจ
“ค่อยๆทำความเข้าใจไปนะคะคุณอันดา ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามพี่ได้”
อันดาพยักหน้า รอจนเลขาเดินออกจากห้องทำงานไปจึงเอนหลังพิงเก้าอี้ เขาจะทำเล่นๆเหมือนที่ผ่านมาไม่ได้แล้ว หลังจากนี้อันดามีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ เขาต้องดูแลธุรกิจของคุณพ่อและต่อยอดให้เติบโตขึ้นกว่าเดิม ถึงจะไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากทำแต่อันดาก็พยายามทำให้ออกมาดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้
เพราะไม่เคยสนใจว่าที่ผ่านมาคุณพ่อทำงานยังไง พอมาเริ่มต้นจากศูนย์ทุกอย่างเลยยากไปหมด แต่ไม่เกินความสามารถเขาหรอก โรงแรมของคุณพ่อที่ภูเก็ตกำลังจะรีโนเวทใหม่ อันดาคิดว่าจะขอคุณพ่อเปลี่ยนโรงแรมให้เป็นห้างสรรพสินค้าเพราะแถวนั้นมีโรงแรมเยอะแล้ว ถ้าเปลี่ยนเป็นห้างสรรพสินค้าแทนน่าจะสร้างรายได้มากกว่า
อันดามีแพลนว่าจะรับเด็กมาเลี้ยง เขาชอบเด็กแล้วก็อยากเห็นจูนเลี้ยงเด็ก แม่แมวกับลูกของเราคงจะน่ารักน่าดู แต่คงจะไม่ใช่เร็วๆนี้ อย่างน้อยก็ต้องรอให้อะไรมันเข้าที่เข้าทางก่อน
ดวงตาสวยหลุบมองนาฬิกาข้อมือและพบว่าเกือบจะเที่ยงแล้ว เป็นเวลาอาหารกลางวันที่พนักงานทุกคนจะพักหนึ่งชั่วโมง ส่วนเขาขี้เกียจลงไปเลยคิดว่าจะทานแซนวิชที่จาริญทำใส่กล่องมาให้เมื่อเช้า เราเหมือนสามีภรรยากันเข้าไปทุกวันแล้ว วันไหนที่เขาต้องเข้าบริษัทจาริญจะตื่นมาทำข้าวกล่องและจัดเตรียมเสื้อผ้าให้
จาริญไม่เคยบกพร่องแม้กระทั่งเรื่องเล็กๆน้อยๆ ส่วนเขาทำงานบ้านไม่ค่อยเป็นแต่ก็พยายามจะช่วยเท่าที่ทำได้ อย่างน้อยอันดาก็ซักผ้ากับทำอาหารเป็นแล้ว
เสียงแจ้งเตือนจากวิดีโอคอลเรียกให้อันดาหลุดจากภวังค์ มือบางกดรับก่อนจะยิ้มให้คนในจอที่ส่งยิ้มมาให้ก่อนแล้ว จากที่เครียดๆเรื่องงานกลายเป็นว่ายิ้มได้เพียงแค่เห็นหน้าคนรัก
“อันดา กินข้าวแล้วยาง ~”
“กำลังจะกินเลย คิดถึงที่รักจัง”
อันดาท้าวคางมองปากแดงที่เจื้อยแจ้วบอกว่าเพิ่งจับลูกๆอาบน้ำเสร็จ ลูแปงดื้อวิ่งสะบัดขนไปทั่วห้องไม่ยอมให้เป่าขนเพราะกลัวเสียงไดร์เป่าผม เขาหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดูแค่จาริญทำหน้ายุ่งบ่นลูกให้ฟัง
ง่ายๆแค่นี้แหละความสุขของอันดา
*****
“ตั้งใจทำงานนะอันดา เจอกันตอนเย็น”
หลังจากคุยกันอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงจาริญก็โบกมือให้อีกฝ่าย ตามด้วยส่งจูบน่ารักๆให้ด้วยก่อนจะวางสาย บอสอันดาที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานเท่จริงๆเลย เขาไม่ค่อยได้เห็นอันดาโหมดนี้เท่าไหร่ ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าเวลาปกติที่อยู่ด้วยกัน
จาริญยังจำวันแรกที่เจอกับอันดาได้อยู่เลย เราสองคนเจอกันในผับ ไม่คิดว่าความสัมพันธ์ฉาบฉวยแค่ชั่วข้ามคืนจะยาวนานถึงขนาดนี้ ครั้งแรกที่ทะเลาะกันเขาคิดว่าเราคงจะเลิกกันในเร็วๆนี้ไม่วันใดก็วันหนึ่งเพราะต่างคนต่างทนนิสัยเอาแต่ใจของอีกฝ่ายไม่ไหวหรอก แต่สุดท้ายตอนจบของมันกลับสวยงามมากกว่าที่คิด
เพราะทั้งเขาและอันดาพยายามปรับตัวเข้าหากัน ไม่ใช่แค่ความรักแต่รวมถึงความเข้าใจทำให้เรายังมีกันและกันอยู่จนถึงตอนนี้
อันดาจะกลับมาตอนสี่โมงครึ่ง เรามีนัดกันตอนหนึ่งทุ่มว่าจะดูบอลด้วยกัน จาริญเตรียมของทานเล่นไว้หลายอย่างพร้อมกับเบียร์ที่แช่ในตู้เย็น พออันดากลับมาถึงก็คงจะอาบน้ำก่อนเพราะไม่ชอบแต่งตัวเป็นทางการอยู่บ้าน เขาเลยเตรียมเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นไว้ให้แล้ว
เกือบห้าโมงอันดาก็กลับมาถึงห้อง พาดสูทไว้กับแขนส่วนเสื้อเชิ้ตตัวในชายเสื้อหลุดลุ่ยเพราะดึงออกตั้งแต่ในรถ เขาอยากอาบน้ำเพราะไม่สบายตัวหลังจากอยู่ในชุดสูททั้งวัน จาริญคงจะอยู่ในห้องนอนเพราะห้องนั่งเล่นมีแค่เจ้าก้อนสองตัวที่นอนหงายโชว์พุงอยู่บนโซฟา
ที่เขาจามบ่อยๆเวลานั่งโซฟาคงเป็นเพราะขนแมวนี่เอง ต้องบอกจาริญให้สอนเด็กๆหน่อยแล้วว่าอย่ากระโดดขึ้นโซฟา
ขาเรียวเดินเข้ามาในห้องนอน เห็นจาริญนอนหลับบนเตียงซุกหน้าเข้าหาตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่เขาเพิ่งซื้อให้ตอนวันครบรอบ อันดาพาดเสื้อตัวนอกไว้ที่เก้าอี้และนั่งลงที่เตียง ก้มลงหอมแก้มนิ่มเพื่อปลุกคนรัก
“เธอคะ อันกลับมาแล้ว” อันดาเรียกพลางแตะที่แขน จาริญไม่ใช่คนขี้เซาเหมือนเขาเลยลืมตาขึ้นมาง่ายๆ แต่นิสัยตื่นแล้วงอแงท่าจะแก้ยาก เพราะพอเห็นหน้าเขาก็เริ่มเบะแล้ว
“เค้าง่วง” จาริญอยากนอนต่อเพราะยังนอนไม่เต็มอิ่ม แต่อีกฝ่ายดึงมือเขาให้ลุกขึ้น
“เย็นแล้วไม่นอนแล้วค่ะ เดี๋ยวจะปวดหัว แล้วคืนนี้จะนอนไม่หลับนะ” อันดาจุ๊บหน้าผากคนน่ารัก กอดเอวไว้เมื่อจาริญทำท่าจะล้มตัวลงนอนอีกรอบ
“ดื้อจริง” เขากอดคนง่วงไว้ ปล่อยให้ใบหน้าหวานซบลงกับไหล่
“ทำงานเหนื่อยไหม” จาริญถามพลางกดจมูกไปตามไหล่และแผ่นอกที่มีกลิ่นน้ำหอมจางๆ แม่แมวเริ่มซนงับคอของอันดา คนเครื่องติดง่ายลูบมือไปตามแผ่นหลังบาง หนักเข้าก็ล้วงเข้าใต้เสื้อ
“เหนื่อย ขอเติมพลังหน่อย” อันดากัดริมฝีปากนุ่ม เติมพลังด้วยจูบหวานๆจากคนที่ยังไม่ตื่นดีเท่าไหร่ จาริญหลับตาปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นคนชักนำ เขาจะเคลิ้มหลับอีกรอบแล้วตอนที่แผ่นหลังสัมผัสลงกับเตียง
“เธอหลับไปเลยก็ได้นะ” เสียงทุ้มหวานกระซิบบอกพร้อมทั้งเปาลมอุ่นใส่ใบหูขาว อันดาถอดเสื้อผ้าของคนน่ารักออกจนแทบจะเปลือย เหลือแค่ชั้นในตัวเดียวที่ยังปกปิดส่วนล่างไว้อยู่
จาริญปรือตามองคนที่ยืดตัวขึ้นจัดการกับเสื้อผ้าของตนเองบ้าง ก่อนที่เนื้อจะแนบเนื้อเมื่ออันดาทิ้งตัวลงมากอดไว้ ริมฝีปากสวยจูบไปทั่วใบหน้าของจาริญเรื่อยลงมาถึงคอและแผ่นอก ในขณะที่มือเรียวถอดปราการตัวสุดท้ายออกจนแท่งเนื้อขนาดพอเหมาะดีดออกมาเสียดสีกัน
เสียงหวานครางทั้งที่หลับตาพริ้มในตอนที่ริมฝีปากชื้นครอบลงมาที่ยอดอก ตวัดเลียจุกนมสีหวานเข้าไปในปากและปลุกเร้าจนมันแข็งเป็นไตด้วยลิ้น จาริญเคลิบเคลิ้มทั้งอารมณ์เสียวซ่านและง่วงปนกัน สัมผัสเนิบนาบของอันดาราวกับจะกล่อมเขา
“จะนอนแล้วเหรอคะ” อันดาถามพลางแยกขาเรียวออกจากกัน นิ้วเรียวนวดวนบริเวณปากทางนุ่มก่อนจะกดนิ้วเข้าไปช้าๆ
“อื้อ” ไม่รู้ว่าเสียงนั้นเป็นการตอบรับหรือหลุดครางเพราะนิ้วที่เริ่มขยับอยู่ภายในช่องทาง อันดาเพิ่มนิ้วเข้าไปอีกพลางมองใบหน้าบิดเบี้ยวของคนใต้ร่าง จาริญหลับตาแต่กลับแสดงสีหน้าให้เขาเห็นว่ากำลังเสียวมากขนาดไหน
“เหมือนเค้ากำลังจะลักหลับเธอเลย” อันดาหัวเราะ จูบแก้มแดงปลั่งของอีกฝ่ายและถอนนิ้วออกมาจากโพรงแคบที่ขมิบถี่รอการเติมเต็ม
ส่วนหัวมนสีชมพูเข้มกดลึกเข้าไปในตัวของจาริญ อันดาครางในลำคอขณะที่ค่อยๆเสือกไสเข้าไปจนสุดลำ ยิ่งเห็นว่าร่างบางหลับไปแล้ว แต่ยังมีเสียงร้องหลุดออกมาให้ได้ยินเป็นระยะในตอนที่เขาเริ่มขยับ อันดายิ่งตื่นเต้นจนเกิดอารมณ์อย่างมาก
เขาอยากจะทำตอนที่จาริญหลับมานานแล้ว เคยลองแต่สุดท้ายก็โดนด่ากลับมาทุกที แต่วันนี้แม่แมวครึ่งหลับครึ่งตื่นเลยง่ายต่อการหลอกล่อ
“เธอ อ๊ะ…รัดแน่นจัง” อันดาซบหน้าลงกับซอกคอของคนที่สติการรับรู้ไม่ครบถ้วนเท่าไหร่นัก แต่ในตัวของจาริญตอบรับเขาได้เป็นอย่างดีเสมอ บีบรัดแน่นจนแทบจะเสร็จออกมาเสียเดี๋ยวนี้
อันดาแยกขาทั้งสองข้างของจาริญออกกว้าง ขยับกระแทกด้วยจังหวะที่เร็วขึ้นตามความต้องการที่เพิ่มมากขึ้นเช่นกัน มือเรียวช่วยรูดรั้งส่วนน่ารักที่คับพองของอีกฝ่าย น้ำข้นเหนียวตรงส่วนปลายไหลเลอะมือ เสียงเนื้อกระแทบกันดังคลอไปกับเสียงครางจากปากของจาริญ
คนสวยก้มลงงับริมฝีปากที่บวมเจ่อ ถามทั้งที่ยังขยับสะโพกอย่างต่อเนื่อง
“จูน เสียวไหมคะ”
“อื้อ…อ๊ะ” จาริญไม่รู้ตัว แต่สัญชาติญาณของร่างกายยังคงตอบสนองต่อสิ่งเร้า บั้นท้ายขาวเนียนบดรับแรงกระแทกเป็นอย่างดี
มือเรียวขยับอีกไม่กี่ครั้งของเหลวลื่นๆก็ไหลทะลักออกมาเต็มฝ่ามือ อันดากัดปากตนเองในตอนที่สะโพกกระตุกเกร็งและปล่อยเต็มช่องทางของคนรัก
อันดาพักหายใจอยู่เกือบนาที พอปรับลมหายใจให้เป็นปกติได้แล้วจึงค่อยๆดึงท่อนเนื้อออกมาจากความอ่อนนุ่ม น้ำรักไหลย้อยออกมาเลอะแก้มก้นขาวและผ้าปูที่นอน เขาหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดทำความสะอาดให้จาริญก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้
คิ้วสวยขมวดเข้าหากันพอคิดถึงสิ่งที่จะตามมาหลังจากนี้ ตอนทำก็ฟินดีอยู่หรอก แต่ไม่รู้ว่าพอจาริญตื่นขึ้นมาเขาจะโดนอะไรบ้าง
เผลอๆอาจจะโดนทุบตามด้วยโดนตีอีก ท่าจะน่วมแหงๆเลยงานนี้
*****
ทีวีจอใหญ่ตรงหน้ากำลังฉายการแข่งขันฟุตบอลบิ๊กแมตช์ จาริญในเสื้อเชลซีนั่งอยู่ชิดโซฟาอีกฝั่ง ส่วนอันดาที่สวมเสื้ออาร์เซนอลทำหน้าหงอยนั่งกอดเข่าอยู่อีกฝั่งเช่นเดียวกัน นอกจากบอลจะโดนนำแล้วยังโดนเมียโกรธอีก บัดซบจริงๆเลยชีวิตอันดา
“ที่รักขา…”
“อันดาอย่าเสียงดัง ดูเงียบๆเป็นไหม” เรียกยังไม่ทันจบดีก็โดนดุอีกแล้ว อันดากอดหมอนเกยคางกับเข่า มองนักเตะกำลังแย่งลูกฟุตบอลโง่ๆในสนาม ถือโอกาสที่จาริญกำลังตั้งใจดูขยับเข้ามาใกล้จนได้ อันดาเนียนเอนหัวซบไหล่บาง ก่อนจะต้องสะดุ้งเมื่อจาริญร้องออกมาเสียงดัง
“2-0แล้ว! เละแน่อันดา” จาริญหัวเราะคิกอย่างอารมณ์ดี แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งอยู่ใกล้จนแทบเกยตักก็ขมวดคิ้วใส่
“เข้ามาใกล้ทำไมเนี่ย ถอยออกไปเลยนะคนทำความผิด”
“จะมาโทษเค้าฝ่ายเดียวได้ไงอ่ะ ตัวเองก็ไม่ห้ามเหมือนกันนั่นแหละ” อันดายู่ปาก สองแขนเนียนกอดเอวบางพร้อมเกยคางลงบนไหล่
“คนหลับอยู่จะไปรู้เรื่องได้ไง เธอแหละฉวยโอกาส” จาริญตีแขนที่กอดเอวเขา โมโหจริงๆที่อันดาเล่นอะไรบ้าๆ ตอนก่อนจะกลับไปจริงๆเขาคิดว่าอันดาแค่แกล้งเล่นเลยไม่ได้ห้าม ใครจะไปรู้ว่าจะเอาจริง แถมยังเอาจนเสร็จด้วย
“แต่เธอก็ฟินไม่ใช่เหรอ แตกเยอะเลย”
“อันดา ไอ้บ้า!”
โดนตีอีกแล้ว ฟาดเข้ามาเต็มไหล่จนแทบจุก อันดาทำหน้าเหมือนลูน่าเวลาที่โดนดุ ช้อนสายตามองใบหน้าหวานอย่างรู้สึกผิด จาริญใจอ่อนเสมอกับสายตาแบบนี้ เขาไม่ได้โกรธจริงจังหรอกแค่โมโห พออีกฝ่ายเอาแก้มมาถูกับแก้มเขาก็ใจอ่อนยวบแล้ว
“เค้าขอโทษน๊า เดี๋ยวไถ่โทษให้เลย”
“จะไถ่โทษยังไง ?” จาริญถาม เลิกสนใจฟุตบอลเพราะกำลังพักครึ่งพอดี อันดาทำท่าคิดไปพักหนึ่งก่อนจะพูดต่อ
“แล้วจูนอยากให้เค้าทำอะไร ยอมหมดทุกอย่างเลย”
เข้าทางแล้วทีนี้ จาริญยิ้มมุมปาก มีไม่กี่วิธีหรอกที่จะลงโทษอันดา แล้วมักจะได้ผลเสมอเพราะหลังจากที่เจอไม้แข็งเข้าไปก็แทบจะไม่กล้าหืออีกเลย
“หนึ่งเดือน”
“คะ ? อะไรหนึ่งเดือน” อันดาเลิ่กลั่ก รู้สึกได้ถึงหายนะยังไงบอกไม่ถูก เสียวสันหลังวาบเลยตอนที่เห็นรอยยิ้มของจาริญ
“ห้ามมีอะไรกันหนึ่งเดือน”
“ทำไมจาริญใจร้ายยยย” เจอบทลงโทษโหดเข้าไปอันดาถึงกับลากเสียงยาวเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างอ่อนแรง ใบหน้าสวยส่ายไปมาเพราะไม่เห็นด้วย
“หนึ่งเดือนนานไป เค้าตายแน่”
“งั้นสามอาทิตย์ก็ได้ ห้ามต่อรองแล้ว ไม่งั้นจะเพิ่มเป็นสองเดือน” จาริญชี้หน้าคนที่กำลังอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พอเขาบอกไปแบบนั้นก็รีบหุบปากฉับทันที
อันดาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ส่วนคนใจร้ายหยิบป๊อบคอร์นเข้าปากพลางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี เขาอยากเขกหัวตนเองจริงๆ
ไม่น่าเลยอันดา ไม่น่าเลย!
END.
หว่า จบแล้ว ;-; ในที่สุดก็จบจริงๆแล้วนะคะ ใจหายจังเลย
ยังอยากแต่งเรื่องนี้ไปเรื่อยๆแต่ว่าทุกเรื่องมีตอนจบของมันล่ะเนอะ
ขอบคุณคนอ่านมากๆเลยนะคะที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่แรกจนถึงตอนจบ
เป็นการลงนิยายเรื่องแรกของเราที่ฟีดแบคเกินคาดหวังมากๆ
ไว้เจอกันในตอนพิเศษและเรื่องต่อๆไปของเรานะคะ รักรักเสมอเล้ย ~
#กุหลาบแดงกับแมวขาว
facebook : https://facebook.com/carpediem.writer
twitter : https://twitter.com/carpediem093
-
:mew1: :mew1: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :mew1:
-
น่ารักกกกกกกกกก แม่แมวก็น่ารักกกกกกก
อันดาาาาา เธอน่ะทำตัวเองนะ สมน้ำหน้า
ขอบคุณมากนะค่ะ เป็นนิยายที่ทำให้ยิ้มตามได้จริงๆ รอตอนพิเศษนะค่ะ
-
น้องๆ น่ารักกันจริงๆ มีทั้งออดอ้อน เอาใจ พ่อแง่แม่งอน แต่ก็แพ้ทางกันอยู่ดี
ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักมาก ๆ
-
ขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายน่ารักๆนะคะ :mew3: :mew1: รอตอนพิเศษนะคะ o18
-
ฮื้ออ น่ารักจังเลยย พ่อแมวแม่แมว เจ้าก้อนทั้งสองของแม่ รออ่านตอนพิเศษอยู่นะคะ :กอด1: :pig4: :man1:
-
น่ารักมากเลย อยากอ่านไปเรื่อยๆ รอตอนพิเศษน้า
-
น่ารักจังคู่นี้ อยากให้มีตอนพิเศษด้วยได้ไหมค่ะ จะว่าไปไม่ค่อยได้เห็นคู่นี้โกรธกันแบบจริง ๆ จัง ๆ เลยเนอะ
ขอเป็นตอนพิเศษได้ไหมค่ะ
-
น่ารักตลอด
-
หัวใจจะวายตั้งแต่ตอนแรกงื้อออออเอ็นดูมากกกกกกชอบมากกน่ารักกกกกก เมือนแมวเหมียวคลอเคลียกันนน :o8:
-
น่ารักน่ารักน่ารักกกก :กอด1: :mew1:
-
ชอบแนวนี้ๆๆๆๆๆ
ฮือออ
น่าร้ากกก
:ling1: :ling1: :ling1:
-
ดีต่อใจ น่ารัก กับ สวย ฟินจ้าาา :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
เขินมากแง มีแต่น้องกับน้องงง มันนุ่มนิ่มไปหมด :-[
-
:pig4: น่ารักจังเลย
-
สนุกมากเลยค่ะอ่านรวดเดียวจบเลยย
รอตอนพิเศษอยู่นะคะะ~
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
:mew3: :hao6: :pighaun: เรื่องนี้เร่าร้อนมาก ฟินนนนนนนนน ขอบคุณไรท์มากๆ ค่ะ
นอกจาก nc. ที่ถึงใจ การเดินเรื่อง ภาษาปอเนาะ อ่านแล้วลื่นไหล มีคำผิดบ้าง สลับคำบ้าง แต่โดยรวมโอเคค่าาา
-
เอ็นดูววว
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักนุ่มนิ่มดีค่ะ
เพิ่งเคยอ่านแนวนี้ครั้งแรก
:pig4:
-
อันดาซนมาก โดนเล่ยเป็นไง 555555
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆแบบนี้นะคะ เราอ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุขมากๆ ขอบคุณมากๆจริงๆค่ะ
-
น้องๆ ฟัดกันน่ารักมาก
-
นี่มันแรร์ไอเทมชัดๆ
:-[
-
ชอบมากค่าาาา มีความ sexy ละมุน อ่านแล้วดีต่อใจ ขอบคุณมากค่าา :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ยยยย ดูนุ่มนิ่ม แต่อ่านไปอ่านมาละจิ้นตัวละครไม่ออกเลย 5555
-
กรี้ดดดดดดด ความสวยงามของโลกใบนี้~ -//.,//- ไม่เคยอ่านรับxรับ เลย เมื่อรู้สึกไม่คือยออนเลยไม่เคยลองอ่าน แต่ช่วงนี้อยากลองอ่านแนวที่ไใ่เคยอ่านดูบ้าง เลื่อนมาเจอเรื่องนี้เลยลองอ่านซะหน่อย ปรากฏว่าสนุกมากกกก อุแง ความดีงามที่คาดไม่ถึง อันดาหยอดเก่งมากเหมือนไม่ใช่รับเลย 555555555 อ้อนเมียเก่งเช่นกัน
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
ทำไมอันดามีลับลมคมในอะไรกับจิน! กอดกับจินด้วย อัลไลกันๆๆๆๆๆๆ
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
เซอร์ไพร์สยิ่งใหญ่ อันดามีความผัวมากจริงๆ
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
น่ารักจังเลยลูกกกก
เหมือนแมวคลอเคลียกันจริงๆ นะ
ดีต่อใจเหลือเกิน :กอด1:
-
จาริญร้ายกาจอ่าาาา พอได้เป็นผัวบ้างแล้วเอาใหญ่เลยนะ 5555555
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
ชอบวิธีการตัดสินของอันนะ ให้อันเป็นรุกเป็นหลัก แต่ถ้าจูนอยากรุกให้เป่ายิงฉุบชนะ 3 ครั้งถึงจะทำได้ อันนี้แฟร์ดี 55555555555555 ชอบให้อันเป็นรุก นางดูแมนถึงจะหน้าสวยก็ตาม
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
:pig4: น่ารักมากๆ
-
น่ารักกก งุ้งงิ้งมาก อ่านแล้วใจละลาย~
-
อ่านแล้วใจบาง ชอบ เคะ×เคะ o13
-
เราไม่ได้อ้านที่เล้าเป็ดมานานแล้ว ถ้าจำไม่ผิดเหมือนจะตอบของตอนที่ผ่านมาแล้วไม่ได้ เราเลยจะทำแบบนี้แทน
ตอน prologue ><
เราไม่ค่อยได้อ่านนิยายแนวรับรับเท่าไหร่เลย เพราะมีน้อยด้วยแหละ แค่ตอนแรกก็สนใจกันแล้ว คนนึงสวย อีกคนก็น่าร้ากกก :jul1: :katai2-1:
-
ตอนที่ 1 ><
แหมมมมม อันดาา ไม่ธรรมดานะคะ เรียกน้องจูนเมียและเรียกตัวเองว่าผัวแล้วอ่ะ นี้ถ้าไม่มีแมวลูน่าเข้ามา ตอนเช้าน้องจูนก็ไม่น่ารอดอีกอ่ะ 555555
เอะอะจับ เอะอะฟัดน้องเขาตลอด
-
:pig4:
-
พึ่งเคยอ่านแนวนี้ครั้งแรก
บอกเลยว่าตกหลุมรักเลย
มันฟิน มันน่ารักไปหมด
ยิ่ง NC ยิ่งเด็ด :pighaun:
เรื่องนี้น่ารัก+เผ็ด ฟินกันไปจ้า
จะคอยติดตามผลงานน้า
-
:pig4:
-
น่ารักจิ้มลิ้มทั้งคู่เลยยยย :heaven :heaven
-
ทำไมเขินทุกทีที่อันดาเรียกพี่จูน งื้อออ :-[ น่ารัมาก
สนุกมากค่ะ
-
น่ารักดีค่ะ
น่ารักน่าบีบทั้งคู่
ไม่เคยอ่านรับ รับ เลย
สนุกดี
-
:pig4: