หัวข้อ: [รับxรับ] กุ หลาบ แดง กับ แมว ขาว UP! ✿ chapter 20 (END.) (23.12.61)

[Bk borz.]

หายเลยเราอยากอ่านต่อง่ามาต่อหน่อยค้าบบ

[carpe_diem]

✿ c h a p t e r 11

แรงยวบของเตียงปลุกให้จาริญสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา มือขาวขยี้ตาและทำท่าจะลุกขึ้นคล้ายละเมอเพราะยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ อันดาลูบผมร่างบางพร้อมทั้งจูบหน้าผากของคนที่เขาทำให้ตกใจตื่น ดวงตากลมโตปรือขึ้นมองด้วยสติที่ยังไม่เต็มร้อยเท่าไหร่นัก พอเห็นว่าเป็นใครจาริญก็ซุกใบหน้าเข้าหาอก




“ฮื่อ กี่โมงแล้ว ทำไมเพิ่งกลับ”




“ตีสองค่ะ จูนนอนต่อเถอะ”




จาริญส่ายหน้าขณะมองใบหน้าสวยของอีกฝ่าย อันดาลูบแก้มกลมๆของคนง่วงอย่างเอ็นดู ยังจะส่ายหน้าไม่ยอมนอนอีก ง่วงจนนั่งแทบจะไม่ตรงอยู่แล้วนั่น




“ถ้าเรานอนเดี๋ยวอันจะหายไปอีก”




“เราไม่หายไปไหนสักหน่อย ขออาบน้ำแป๊บนึงแล้วจะมานอนด้วย” อันดาบอกและกำลังจะก้าวลงจากเตียง ถ้าไม่ติดว่ามือบางคว้าแขนไว้




“จูน ปล่อยก่อนนะคะ เราเหนียวตัวอยากอาบน้ำ”




“เราไปด้วย”




มือบางจับแขนไว้แน่นไม่ยอมปล่อย อันดาขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ จาริญไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน งอแงถึงขนาดร้องจะเข้าไปนั่งดูเขาอาบน้ำมันผิดปกติเกินไป




“เราแค่จะไปอาบน้ำ ไม่ได้จะไปไหนสักหน่อย” 




จาริญทำหน้าบึ้ง แต่ก็ยอมปล่อยมือในที่สุด อันดาลูบผมยุ่งๆของคนร่างบาง ไม่รู้หรอกว่าแมวน้อยเป็นอะไร แต่คงจะกำลังอามณ์ไม่ดีแน่ๆล่ะ




“ไม่งอแงน๊า นอนเล่นรอไปก่อนเดี๋ยวเราออกมาให้กอด”




ริมฝีปากบางจูบที่แก้มนิ่มก่อนที่ร่างเพรียวบางจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ จาริญโกยผ้าห่มขึ้นมากอดนั่งพิงหัวเตียงรออีกฝ่าย แม้จะง่วงจนแทบฝืนลืมตาไม่ไหวแต่ความอยากเจออันดากลับมีมากกว่า อย่างน้อยขอแค่ได้กอดอันดาและหลับไปพร้อมกันก็ยังดี




หลังจากกลับมาจากบ้านของจาริญเมื่อหลายวันก่อนอันดาก็แปลกไป เราสองคนเจอกันน้อยลงเพราะอีกฝ่ายอ้างว่าเรียนหนักและมีกิจกรรมของคณะ อันดามักจะออกจากห้องแต่เช้า บางวันเขาตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นอีกฝ่ายนอนอยู่ข้างๆแล้ว




จาริญทำทุกอย่างด้วยตนเอง ทั้งไปเรียน กลับห้อง ทานข้าวและเข้านอน เป็นแบบนี้แล้วไม่ชินเลย




อันดาจะกลับมาถึงห้องตอนดึกแบบนี้ทุกวัน พอถามก็บอกว่างานที่คณะกว่าจะเสร็จก็ดึกดื่น จาริญถามเพื่อนที่เรียนอยู่การท่องเที่ยวว่าที่คณะมีกิจกรรมอะไรถึงต้องอยู่กันถึงดึกทุกวัน แต่ก็ได้รับคำตอบว่างานนิทรรศการของคณะเพิ่งผ่านไปเมื่อเดือนก่อน ตอนนี้ไม่ได้มีกิจกรรมอะไรอย่างที่ว่า




คิดเป็นอื่นไม่ได้เลยนอกจากอันดาโกหก ทั้งที่เขาเคยบอกแล้วแท้ๆว่าไม่ชอบคนโกหกแต่ก็ยังทำ




ไม่นานนักประตูห้องน้ำก็เปิดออกพร้อมกับอันดาที่เดินออกมาในชุดนอนแขนยาว เมื่อปิดไฟเรียบร้อยอันดาก็ขึ้นมาบนเตียง แสงสว่างจากด้านนอกพอทำให้มองเห็นได้ลางๆ จาริญไม่ยอมนอนเอาแต่นั่งอยู่เหมือนเดิมจนอันดาต้องถูไถหัวกลมไปกับตักอย่างอ้อนๆก่อนจะนอนหนุนตักนิ่ม




“นอนได้แล้วนะ พรุ่งนี้จูนมีเรียนเช้านี่”




“ยังจำได้ด้วยเหรอ”




น้ำเสียงติดจะสั่นเล็กน้อยที่เอ่ยตัดพ้อทำให้อันดาขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ ลุกขึ้นจากตักของอีกฝ่ายเพื่อมองใบหน้าหวานที่เบือนหนีไปทางอื่นแต่เพราะแพขนตาสวยของจาริญกำลังกระพริบถี่อันดาเลยรู้ได้ไม่ยากว่าคนน่ารักกำลังพยายามกลั้นน้ำตา




“จูนร้องไห้ทำไม ?”




“ไม่ต้องมายุ่ง”




จาริญปัดมือที่แตะลงบนแก้มออก น้ำตาที่พยายามจะกลั้นไว้สุดท้ายก็ไหลออกมาจนได้ ร่างบางสะอื้นในความมืดเมื่อถูกรั้งเข้าไปกอด อันดากอดเขาไว้แน่นพร้อมทั้งลูบหลังปลอบโยนเหมือนเช่นทุกครั้ง




“เราขอโทษ จูนเป็นอะไร บอกเราได้ไหม” อันดาไม่รู้หรอกว่าจาริญร้องไห้เพราะอะไร แต่สาเหตุต้องมาจากเขาแน่ๆ ถึงจะยังไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรผิดแต่ก็พูดขอโทษออกไปก่อนเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาแคร์ความรู้สึกของคนในอ้อมกอดนี้มากขนาดไหน




จาริญไม่ตอบอะไรนอกจากสะอื้นอยู่แบบนั้น น้ำตาหยดลงบนแขนของอันดาจนเปียกชื้น ยิ่งร่างบางดิ้นอ้อมกอดยิ่งกอดรัดแน่นขึ้น อันดาจูบซ้ำๆที่ขมับของคนน่ารักคล้ายกับจะปลอบให้ใจเย็นลง ไม่ได้ถือสาต่อเล็บคมที่จิกลงมาบนแขนจนทำให้รู้สึกเจ็บ




สองแขนเรียวกอดกระชับร่างในอ้อมแขนท่ามกลางความมืดสลัว เสียงสะอื้นไห้ของจาริญบาดหัวใจเขาจนรู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กัน ก้อนเนื้อในอกซ้ายของอันดากระตุกด้วยความปวดแปลบเมื่องดวงตากลมโตที่คลอไปด้วยน้ำตาช้อนขึ้นมอง พร้อมกับเสียงสั่นพร่าที่เอ่ยถาม




“อันดา ฮึ่ก เบื่อเราแล้วใช่ไหม”




คนโดนกล่าวหาว่าเบื่อถึงกับงง อันดาจับต้นชนปลายไม่ถูกว่าทำไมอยู่ๆจาริญถึงได้ถามแบบนี้ เขาทำอะไรที่สื่อไปในทางว่าเบื่อคนร่างบางหรือไงคำถามประหลาดๆถึงได้เกิดขึ้น




“ทำไมถามแบบนั้น เราจะเบื่อจูนได้ยังไง” อันดาลูบผมคนที่สะอื้นอยู่ในอ้อมแขน จุมพิตแผ่วเบาที่แก้มนุ่มและหอมเพื่อซับน้ำตาออกให้ด้วยริมฝีปาก ก่อนจะผละออกมาจ้องมองแก้วตาใสที่ถึงแม้จะมืดแต่ก็ยังสะท้อนภาพของเขาอยู่เสมอ   




“เรารักจูนมากนะ จูนเองก็รู้ไม่ใช่เหรอ”




“แต่ช่วงนี้เธอเปลี่ยนไป ไม่รู้สึกบ้างเหรอว่าเราสองคนเจอกันน้อยลง เธอกลับดึกทุกวันเลย”




“บอกแล้วไงว่าเรามีงานที่คณะ…”




“โกหก!” จาริญตะโกนใส่พร้อมทั้งขืนตัวออกมาจากอ้อมกอดของอีกฝ่าย ความอดทนขาดผึงเพราะอันดาโกหกซ้ำแล้วซ้ำเล่า




“จูน เราไม่…”




“ที่คณะของอันไม่ได้มีงานอะไรทั้งนั้น เราถามเพื่อนแล้ว ทำไมต้องโกหก”




อันดานิ่งไปเล็กน้อยคล้ายหาเส้นเสียงของตนเองไม่เจอ จาริญหวังให้คนตรงหน้าพูดอะไรสักอย่างแต่กลับมีเพียงความเงียบเท่านั้น หัวใจของร่างบางบีบรัดจนปวดร้าวในอก คาดเดาไปต่างๆนาๆถึงสาเหตุที่ทำให้อันดาเปลี่ยนไปจนถึงขนาดโกหกกันได้ลง




จาริญไม่ได้คิดไปเองแต่อันดาไม่เหมือนเดิมจริงๆ จากที่เคยทำทุกอย่างด้วยกันกลับกลายเป็นเขาต้องทำมันคนเดียว นั่งดูทีวีอย่างเหงาๆ ทานข้าวไม่อร่อยมากี่มื้อแล้ว แม้ลูน่าจะเข้ามาเล่นด้วยแต่ก็ไม่ได้ช่วยทำให้เขารู้สึกดีขึ้น จาริญก็แค่อยากได้อันดาคนเดิมกลับมาเท่านั้นเอง




“เธอมีคนอื่นใช่ไหม…”




“จะบ้าหรือไงจูน!”




อันดาเผลอขึ้นเสียงเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะถามอะไรแบบนี้ออกมา แต่นั่นยิ่งทำให้จาริญร้องไห้หนักกว่าเดิม เห็นแบบนั้นเลยโอบไหล่บางเข้าหาตัวและกอดไว้อีกครั้ง คนอารมณ์อ่อนไหวดิ้นเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ยอมอยู่นิ่งๆให้กอดแม้จะยังสะอื้นไม่หยุดก็ตาม




“ขอโทษที่เสียงดัง แล้วก็ขอโทษที่โกหกจูน แต่เราไม่ได้มีคนอื่นเหมือนอย่างที่จูนคิดนะ” อันดาลูบแผ่นหลังบางอย่างปลอบโยน มือบางกำเสื้อนอนของเขาไว้แน่น สะอื้นอยู่กับอกพร้อมทั้งถามเสียงอู้อี้




“ฮึ่ก แล้วอันหายไปไหนทุกวันเลย”




“เรามีธุระต้องทำนิดหน่อย หยุดร้องได้แล้วนะคนดี นอนกันเถอะ”




อันดาประคองร่างบางให้นอนลง ห่มผ้าให้และจูบหน้าผากเบาๆ คอยลูบผมอยู่แบบนั้นจนกระทั่งลมหายใจของจาริญสม่ำเสมอบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวหลับสนิทไปแล้ว อันดาถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะล้มตัวลงนอนและเข้าสู่ห้วงนิทราตามไป

*****

เป็นอีกวันที่จาริญตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและไร้เงาอันดานอนอยู่ข้างกาย ที่ว่างข้างๆเย็นชืดบ่งบอกว่าอีกฝ่ายลุกออกไปนานแล้ว มือบางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อมองนาฬิกา อีกสิบนาทีจะเจ็ดโมงเช้า วันนี้จาริญมีเรียนตอนแปดโมงครึ่ง และคงจะเป็นอีกวันที่เขาต้องขับรถไปเรียนเอง




ร่างบางล้างหน้าแปรงฟันก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอน ลูน่าเข้ามาพันแข้งพันขาทันทีเหมือนอย่างทุกวัน จาริญอุ้มเจ้าแมวน้อยขึ้นและพาเดินเข้ามาที่ครัวด้วยกัน วางลูน่าลงบนเก้าอี้พร้อมกับวางขนมสำหรับแมวไว้ให้ ระหว่างรอเครื่องชงกาแฟกำลังทำงานก็ยืนพิงสะโพกกับเคาท์เตอร์ครัวมองแมวขนฟูกำลังแทะขนมอย่างเอร็ดอร่อย




จาริญขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยดังแว่วมา พอเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่นถึงได้เห็นว่าต้นตอของเสียงคืออันดากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ คนน่ารักยิ้มกว้างเพราะคิดว่าอีกฝ่ายออกไปข้างนอกแล้วเสียอีก คิดว่าวันนี้จะได้ชวนอันดาทานข้าวเช้าด้วยกัน สองเท้ากำลังจะเดินเข้าไปหาแต่ก็ต้องชะงักเพราะบทสนทนาที่อีกฝ่ายคุยกับปลายสาย




“จูนยังไม่ตื่นหรอก แต่เมื่อคืนพี่แทบจะหาคำแก้ตัวไม่ได้แล้ว จูนดันสงสัยขึ้นมาน่ะสิ”




อันดาคงไม่รู้ว่าเขายืนอยู่ข้างหลังถึงได้เอ่ยพาดพิงถึง คำพูดของคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาทำให้จาริญนึกสงสัย โดยปกติแล้วเขาไม่ชอบยุ่งเรื่องส่วนตัวของใคร แต่ครั้งนี้ขอยอมเป็นคนไร้มารยาทแอบฟังเพราะทนเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ได้จริงๆ




“จะเรื่องอะไรอีกล่ะ ก็เรื่องที่กลับดึกทุกวันน่ะสิ จูนรู้แล้วว่าที่คณะพี่ไม่ได้มีกิจกรรม แต่จะให้บอกยังไงอ่ะ บอกว่ากลับดึกทุกวันเพราะอยู่กับนายงี้เหรอจิน มันทำได้ที่ไหน”




จาริญหน้าชาเหมือนโดนน้ำเย็นจัดสาดกระทบ หมายความว่าที่อันดาเปลี่ยนไปและกลับมาถึงห้องดึกดื่นเพราะอยู่กับจิณณ์ ทั้งที่บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันแต่สิ่งที่เขาได้ยินมันคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย เมื่อคืนบอกกับเขาว่าไม่ได้มีคนอื่นแท้ๆ ทำไมถึงได้โกหกซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้




ร่างบางไม่รู้ว่าตนเองยืนอยู่ที่เดิมนานแค่ไหน แต่รู้ตัวอีกทีร่างเพรียวบางของอันดาก็ลุกขึ้นจากโซฟา พอหันมาเจอเขาใบหน้าสวยฉายแววตกใจเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว




“ตื่นแล้วเหรอคะ มาเงียบๆเราตกใจหมดเลย”




“เราเพิ่งมานี่แหละ คิดว่าอันออกไปข้างนอกแล้วเสียอีก”




จาริญฝืนยิ้มให้ อีกฝ่ายยิ้มตอบก่อนจะเดินเข้ามากอด กลิ่นหอมประจำตัวของอันดายังคงทำให้รู้สึกผ่อนคลายเหมือนเคย แต่แปลกออกไปตรงที่วันนี้ทั้งอ้อมกอดและกลิ่นกายทำให้จาริญอยากจะร้องไห้ออกมาเช่นกัน




เพียงแค่คิดว่าต้องแบ่งปันอ้อมกอดนี้ให้คนอื่นเขาก็เจ็บไปหมดแล้ว




“วันนี้เรามีเรียนตอนสิบโมง เลยจะรอไปพร้อมจูนไง”




คนน่ารักไม่ได้ตอบอะไรนอกจากปล่อยให้อันดากอดและหอมแก้มอยู่แบบนั้น ในหัวคิดฟุ้งซ่านไปหลายอย่าง อยากจะถามให้กระจ่างแต่ก็ยังไม่กล้าพอ




บางทีการทำเป็นปิดหูปิดตาไม่รับรู้อะไรเลย อาจจะเจ็บน้อยกว่าก็ได้

*****

“ดอกกุหลาบดอกที่หนึ่งร้อยสำหรับคนน่ารักของเรา”




สิ่งที่ทำให้จาริญยิ้มออกมาได้เป็นครั้งแรกคงจะเป็นดอกกุหลาบสีแดงดอกสวยที่ยื่นมาตรงหน้า ในรอบหลายวันที่เขาได้รับดอกกุหลาบจากมือของอันดาเอง เพราะไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่นักวันที่ผ่านๆมาเลยมีเพียงพนักงานจากร้านส่งดอกไม้ที่นำดอกกุหลาบห่อด้วยพลาสติกและผูกริบบิ้นอย่างดีไปเสียบไว้ที่หน้าห้องเท่านั้น




อันดาไม่ได้ละเลย แต่ก็ไม่ใส่ใจเหมือนเดิม จาริญอดคิดแบบนั้นไม่ได้ แต่ความคิดในเชิงลบเหล่านั้นพอจะบางเบาลงไปได้บ้างเมื่ออันดามอบกุหลาบให้เขาด้วยตนเองในวันนี้




จาริญรับเอาดอกไม้มาถือไว้ด้วยรอยยิ้มบางๆ แก้มนุ่มถูกช่วงชิงความหอมจากจมูกโด่งและริมฝีปากของอีกฝ่าย




“ดอกที่หนึ่งร้อยหมายถึงชีวิตของอันดาเป็นของจาริญคนเดียวนะคะ”




มือเรียวเชยคางของจาริญขึ้นก่อนจะประทับจูบลงมาแผ่วเบา ละเลียดชิมความหวานหอมจากกลีบปากอิ่มและโพรงปากหวานฉ่ำจนน้ำใสๆเชื่อมย้อยเมื่อผละออกมา อันดาเช็ดคราบน้ำใสออกให้ด้วยมืออย่างไม่รังเกียจ จาริญใบหน้าร้อนผ่าวเสมอกับการกระทำอ่อนโยนแบบนั้น




ใบหน้าสวยกำลังจะขยับเข้ามาใกล้อีกครั้ง แต่จาริญเอียงคอหลบ มือบางดันไหล่อีกฝ่ายเบาๆ




“มีเรียนตอนบ่ายอีกไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่รีบไปจะสายเอานะ”




“เราเลิกเรียนสี่โมงแต่ว่ามีธุระต่อ อาจจะกลับดึกนะ จูนนอนก่อนได้เลยไม่ต้องรอ”




ดวงตาสวยหม่นลงทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น อุตส่าคิดว่าวันนี้อาจจะได้อยู่ด้วยกันมากขึ้น แต่ธุระที่ว่าของอันดากลับยังไม่เรียบร้อยเสียที และเขาจะทำอะไรได้นอกจากพยักหน้า




“ไม่ทำหน้าเศร้าสิ เราจะพยายามกลับไม่ดึกมาก”




“ลูกคิดถึงอันมากเลยนะ”




อันดายิ้มเอ็นดูกับคำพูดนั้น อดไม่ได้ที่จะบีบแก้มกลมของคนน่ารักอย่างหมั่นเขี้ยว




“มีแต่ลูกเหรอที่คิดถึง แล้วมามี๊คิดถึงไหมคะ”




“คิดถึงสิ คิดถึงจะตายอยู่แล้ว”




จาริญตอบ มองสบตากับดวงตาเรียวสวยของอีกฝ่าย อันดายิ้มอย่างถูกใจเมื่อได้ยินแบบนั้น อดไม่ได้ที่จะหอมแก้มนุ่มไปอีกฟอดใหญ่




“ชื่นใจ มีแรงทำงานเลยแบบนี้”




“ไปเรียนได้แล้ว ตั้งใจเรียนล่ะ”




อันดารับคำ มองตามร่างบางเปิดประตูลงจากรถกระทั่งแผ่นหลังบางหายลับเข้าไปในคอนโดถึงได้ออกรถ






ฝ่ายคนที่เพิ่งเข้ามาในห้อง โยนกระเป๋าลงที่โซฟาก่อนจะนั่งลงตาม จาริญพับแขนเสื้อนักศึกษาขึ้นมาจนถึงศอกพลางก้มมองเจ้าก้อนกลมที่กระโดดขึ้นมานอนบนตัก ลูน่าร้องเหมียวๆคลอเคลียหัวกลมกับตักของเจ้าของอย่างออดอ้อน จาริญก้มลงฟัดเจ้าตัวเล็กและบ่นพลางถอนหายใจ




“วันนี้ก็อยู่ด้วยกันสองคนอีกแล้วนะลูน่า”




จริงอยู่ว่าวันนี้อันดาไปรับไปส่งเขาเหมือนอย่างปกติ แต่พอมาส่งที่คอนโดเสร็จเขาก็ต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว หวังว่าธุระที่ว่าของอันดาจะเป็นธุระจริงๆไม่ได้เกี่ยวกับจิณณ์ ในเมื่ออันดาบอกว่าไม่มีอะไรเขาก็จะเชื่อ ถึงแม้ว่าในใจลึกๆจะรู้สึกกลัวก็ตาม




จาริญใช้เวลาช่วงครึ่งวันที่เหลือไปกับการทำความสะอาดห้องเพื่อที่จะได้ไม่ต้องคิดฟุ้งซ่าน จากนั้นจับลูน่าที่เริ่มสกปรกอาบน้ำ กว่าจะเรียบร้อยก็เล่นเอาหมดแรงเพราะลูน่าเกลียดการอาบน้ำเป็นที่สุดรองจากการถูกจับไปฉีดยา หันมองนาฬิกาอีกทีก็เกือบหนึ่งทุ่มแล้ว หลังจากให้อาหารและปล่อยลูน่าเล่นอยู่ข้างนอกร่างบางก็ทิ้งตัวนอนแผ่ลงบนเตียง




ดวงตากลมเหลือบมองโทรศัพท์มือถืออย่างชั่งใจ จาริญลังเลว่าจะโทรหาอันดาดีหรือไม่ ถ้าอีกฝ่ายกำลังทำธุระอยู่จริงๆอาจจะเป็นการรบกวน แต่เขาอยากได้ยินเสียงอันดา แค่ไม่กี่นาทีก็ยังดี




แต่สุดท้ายก็มือไวกดโทรจนได้ ฟันคมกัดเล็บตนเองอย่างเช่นทุกครั้งที่รู้สึกตื่นเต้นหรือประหม่ากับอะไรบางอย่าง รอสัญญาณอยู่นานแต่ไม่มีคนรับจนกระทั่งสายตัดไปเอง จาริญถอนหายใจหลังจากลองโทรอีกหลายครั้งแต่ผลลัพธ์ยังเหมือนเดิม สมาร์ทโฟนเครื่องสวยถูกวางลงข้างๆเจ้าของเมื่อความพยายามของจาริญหมดลงแค่นั้น




“คงจะกำลังยุ่งล่ะมั้ง” ร่างบางพูดกับตนเอง พลิกตัวนอนคว่ำซุกหน้าลงกับหมอน ปล่อยเวลาให้ผ่านไปเรื่อยๆเกือบครึ่งชั่วโมงถึงได้ลุกไปอาบน้ำ จาริญเดินออกมาจากห้องน้ำพลางเช็ดผมด้วยมือข้างหนึ่งส่วนข้างที่ว่างหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเผื่อว่าอันดาอาจจะโทรกลับมา แต่ก็พบว่ามีเพียงแจ้งเตือนข้อความในแอพลิเคชั่นไลน์จากเพื่อนๆเท่านั้น




ตอบไลน์เพื่อนจนครบทุกคนและนั่งเล่นโซเชี่ยลเป็นชั่วโมงจนไม่รู้จะเล่นอะไรแล้วแต่อันดาก็ยังไม่โทรกลับมาเสียที อาจจะยุ่งอยู่จริงๆถึงขั้นไม่ได้จับโทรศัพท์ จาริญล้มเลิกความตั้งใจที่จะโทรหา เพียงแค่ส่งข้อความไปบอกอีกฝ่ายว่ากำลังจะนอนแล้ว




เข้านอนคนเดียวมาตั้งหลายคืนแล้ว นอนเหงาอีกสักคืนก็คงไม่แย่เท่าไหร่หรอก

*****

จาริญตื่นขึ้นมาตอนกลางดึกเพราะได้ยินเสียงกุกกักตามมาด้วยเสียงพูดคุยที่จับใจความไม่ได้ กดโทรศัพท์เพื่อดูเวลาพบว่าตีหนึ่งกับอีกสิบสามนาที ร่างบางก้าวลงจากเตียงเดินออกมาจากห้องนอนอย่างเงียบเชียบ จนมาถึงหน้าประตูที่เห็นแผ่นหลังบางคุ้นตายืนอยู่ตรงนั้น




สาบานได้เลยว่าจาริญไม่ได้ตาฝาด เขาเห็นร่างของใครบางคนที่ยืนอยู่อีกฝั่งของประตูและคนๆนั้นดึงอันดาเข้าไปกอด พูดคุยกันอีกเล็กน้อยอย่างที่เขาได้ยินไม่ชัดก่อนที่อีกฝ่ายจะกลับไปตามด้วยเสียงปิดประตู




แน่นอนว่าเมื่อหันกลับมาและเห็นเขายืนอยู่อันดาตกใจ แต่พริบตาเดียวรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าสวย




“จูนยังไม่นอนเหรอ ดึกแล้วนะ”




“ใครมาส่ง ?”




จาริญไม่รู้ว่าตนเองทำเสียงยังไงตอนที่ถามออกไป แต่อันดาเหมือนชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบ




“เพื่อนมาส่ง พอดีว่ารถของเราเสียน่ะ”




ร่างบางไล่สายตามองคนที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษา แต่ชายเสื้อหลุดลุ่ยไม่เรียบร้อย จาริญมองนิ่งราวกับจะจับผิดอะไรบางอย่างแต่สุดท้ายก็ทำเพียงแค่พยักหน้า




“ป่ะ เข้าห้องกันเถอะ จูนง่วงแล้วใช่ไหม” อันดาเดินเข้ามาโอบคนตัวเล็กกว่า ความใกล้ชิดทำให้จาริญได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวของอีกฝ่าย กลิ่นน้ำหอมที่ไม่ใช่น้ำหอมของอันดาที่ใช้อยู่ประจำ




จาริญจำกลิ่นน้ำหอมกลิ่นนี้ได้ เพราะเขาเป็นคนเลือกซื้อให้กับเจ้าของๆมันเองกับมือ




กลิ่นน้ำหอมของจิณณ์

tbc.



อุ่ย คุณอันดาจะดีแตกหรือเปล่านะ
#กุหลาบแดงกับแมวขาว

[praewypn]

กลับมาแล้วว เย่ แต่กลับมาก็หน่วงเลยย
อันดาอย่าทำร้ายจูนนะ คิดว่ามีเซอร์ไพรซ์แต่กอดกันแบบนี้ ใช้ไม่ได้ ฮึ่ยย

[grimace]

ทิ้งระเบิดไว้ตู้มเบอเร่อเลย ;_;
ขอให้อันดาแค่อยากจะทำอะไรให้จูนเถอะนะ
อย่าให้เป็นแบบที่จูนคิดเลย
ถ้าไม่อย่างาั้นคงเศร้าใจแย่
ตอนนี้เราอ่านแล้วหน่วงๆทั้งตอนเลย
น้องจูนก็คงไม่แพ้กัน แงงงง๊

[tipppppp]

ฮืออออออออออ ขอให้ไม่เป็นอย่างที่คิดเลย

[Supparang-k]

เอาละไงจูนนอยยหนักมาก!!!   อันดาจะทำไรรีบเฉลยด่วน!!!!!!!!

[Bk borz.]

ไหนบอกดราม่าสุดแค่ไม่ขอเป็นแฟนแล้วนี่อะไร๊

[Jibbubu]

คงไม่ม่าหรอกนะ น่าจะมีเซอร์ไพส์ให้จูนมากกว่า

[puiiz]

 

[catka12]

    

[mareya.no7]

คงมีอะไรที่ไม่ใช่นอกใจหรอก แต่ถึงยังไงก็ไม่ชอบอะไรแบบนี้ เหมือนจูนไม่รู้อะไรอยู่คนเดียว ต่อให้จะเซอร์ไพรส์ก็เถอะ แล้วอีกอย่างคือไม่ชอบจิณณ์์ตัั้งแต่แรกด้วย เป็นเราจะพาลูน่าหนีไปไกลๆ ซักพัก ให้คนที่กำลังทำไรอยู่ดิ้น ให้เซอร์ไพรส์เก้อไปเลย ลำไย 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ทำไมอัน  เปลี่ยนไป   
ทำไมต้องปิดจาริญ 
อัน มีอะไรถึงต้องอยู่กับจิณณ์ 
ถ้ามันจะแตกหัก เลิกลากันไป ก็สมควร 
     
 

[gackmanas]

 
หุหุ

[arissara]

งานนี้ก่อนจะจบแบบสวยๆเซอไพรส์อะไรกันก็ตสมแต่ เเต่มีคนร้องแน่ๆขอรับ

[badsimaro]

แงงงงงงง 

[Nung66669]

อันดาอะไรยังไงรีบมาอธิบายนะรอฟังคำอธิบายอยู่

[masand]

อันดาจะทำเซอร์ไพรส์อะไรใช่มั้ย
รอดูอยู่น้า

แต่นี่ไม่ชอบการเซอร์ไพรส์แบบนี้เลย 5555
เข้าใจเลยว่าทำไมจูนถึงระแวง
เรื่องพวกนี้จะว่าดีก็ดีอ่ะ แต่มันต้องระวังให้มากๆ บางอย่างเกิดรอยร้าวแล้วมันซ่อมไม่ได้

แล้วเราเพ้ออะไรแทนจูนล่ะเนี่ย
 

[Bk borz.]

ทำไมหายอ่ะเราเข้ามาดูตลอดเลยเมื่อไหร่จะอัพอ่ะ5555ติดเรื่องนี้มาก55

[carpe_diem]

✿ c h a p t e r 12

เมื่อคืนจาริญนอนไม่หลับ ไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถข่มตาให้หลับได้จริงๆ ในหัวคิดไปต่างๆนาๆถึงกระทั่งว่าอันดาและจิณณ์แอบนัดแนะไปทำอะไรกันลับหลังเขา นอนพลิกตัวไปมาทั้งคืนจนถึงเช้า จะมีเผลอหลับไปบ้างก็แค่ไม่ถึงสองชั่วโมงแต่ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะความรู้สึกไม่สบายใจ



เหลียวมองคนข้างกายเห็นยังนอนหลับสบายอยู่เลย ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่าทำให้เขาคิดมากขนาดไหน จาริญทอดสายตามองใบหน้าสวยๆนั่นแล้วอยากจะฟัดให้ช้ำโทษฐานที่ทำตัวไม่น่ารัก และเขาคงจะเผลอจ้องนานไปคนหลับถึงได้รู้สึกตัว เปลือกตาสีมุกค่อยๆเปิดขึ้น นัยน์ตาเรียวกระพริบถี่



“ทำไมรีบตื่นจัง วันนี้ไม่มีเรียนนะ” อันดาพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ทำท่าจะหลับต่อเลยซุกใบหน้าลงกับหมอน แต่เสียงของจาริญทำให้ต้องฝืนลืมตาขึ้นอีกครั้ง



“เรามีเรื่องต้องคุยกันนะอันดา”



“เธอ เราง่วง”



อันดาครางประท้วง ไม่พร้อมคุยตอนนี้เพราะอยากจะนอนมากกว่า แต่จาริญบทจะดื้อก็ไม่ใช่เล่นๆ อยากจะได้อะไรก็ต้องได้เดี๋ยวนั้น



“ถ้าเธอไม่อยากให้เราไม่สบายใจก็ลุกขึ้นมาคุยกันเดี๋ยวนี้”



จาริญตัดสินใจแล้วว่าจะถามให้ชัดๆไปเลย อย่างน้อยถ้าจะต้องมีเรื่องให้ผิดใจกันจริงๆ การทะเลาะกันเพราะความจริงคงจะดีกว่าปล่อยให้บานปลายจนกลายเป็นสงครามประสาทเพราะไม่เปิดอกคุยกัน ในเมื่อคบหากันแบบผู้ใหญ่ก็ควรจะคุยกันด้วยความเป็นจริงและเหตุผล จาริญคิดแบบนั้น



“ขอเราอาบน้ำแต่งตัวก่อนแล้วออกไปคุยกันข้างนอกได้ไหม คุยบนเตียงมันง่วง”



คนน่ารักพยักหน้า เห็นใจคนง่วงที่นั่งแทบไม่ตรงเลยยอมอนุโลมให้ หลังจากอาบน้ำแต่งตัวกันจนเรียบร้อยทั้งคู่ก็มานั่งมองหน้ากันที่โซฟาในห้องนั่งเล่น กาแฟร้อนๆหอมกรุ่นที่จาริญชงมาไม่ได้ทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้น ซ้ำยังทำให้รู้สึกถึงความอึดอัดที่ลอยวนอยู่รอบๆอีกต่างหาก



อันดาก้มลงจิบกาแฟในแก้วด้วยความประหม่าเพราะคนที่บอกว่ามีเรื่องอยากจะคุยด้วยไม่ยอมเปิดประเด็นเสียที ถึงจะไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรผิด แต่จาริญโหมดนี้เขาก็ไม่เคยชินเสียที เจอทีไรเป็นต้องกลัวจนหน้าซีดผากคอแห้งผากตลอด



ถึงใบหน้าน่ารักจะดูเหมือนแมว แต่เวลาไม่พอใจขึ้นมาจาริญก็ไม่ต่างจากเสือที่พร้อมจะใช้กรงเล็บตะปบและฉีกเหยื่อให้ขาดเป็นชิ้นๆได้ทุกเมื่อ



“เราไม่รู้หรอกนะว่าอันคิดจะทำอะไร” ร่างบางเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง อันดาช้อนสายตาขึ้นมองโดยที่ริมฝีปากยังครอบแก้วกาแฟอยู่



“แต่เราไม่สบายใจเลยที่อันโกหกเรา มีเรื่องอะไรทำไมถึงไม่บอกกันตรงๆ”



อันดาก้มหน้างุด รู้สึกเหมือนตนเองตัวเล็กลีบกว่าเดิม ตอนนี้เขาไม่ต่างจากเด็กที่กำลังโดนผู้ปกครองดุ จาริญเวลาโกรธน่ากลัวยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เลยต้องรีบเอาน้ำเย็นเข้าลูบ อันดาวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะก่อนจะกุมมือบางขึ้นมาแนบแก้ม ช้อนสายตามองอีกฝ่ายด้วยแววตาสำนึกผิด



“เราขอโทษ จูนอย่าโกรธเราเลยนะ ที่เราทำไปเพราะเรามีเหตุผล” อันดาพูดเสียงเบา ไม่บ่อยนักที่จะโดนจาริญดุอย่างจริงจังแบบนี้ พอเจอเข้าเลยไร้ภูมิต้านทานโดยสิ้นเชิง น้ำตาคลอเบ้าจะไหลอยู่รอมร่อ อีกทั้งริมฝีปากบางยังเบะลงเหมือนจะร้องไห้



“เหตุผลอะไร ?”



“จูนอย่าดุเรา”



จาริญเป็นคนใจอ่อนมาแต่ไหนแต่ไร เมื่อก่อนเจอผู้ชายตัวโตๆอ้อนยังใจอ่อนยวบยาบไม่เป็นท่า นับประสาอะไรกับคนตัวเล็กหน้าสวยอย่างอันดา แค่เบะปากทำเสียงสั่นความโกรธก็อันตธานหายไปอย่างรวดเร็ว ถึงจะยังมีความรู้สึกขมุกขมัวในใจอยู่บ้าง แต่เห็นหน้าอันดาแล้วโกรธไม่ลงจริงๆ



“เธอดื้อว่ะ อยากตี”



“อย่าทำหน้าดุซี่ ~ วันนี้จะไปเที่ยวกันนะ เราไม่อยากให้งานกร่อย”



จาริญพยักหน้าถึงจะยังมีความกังวลอยู่เล็กน้อย อันดาคงสัมผัสได้เลยประคองใบหน้าเขาด้วยสองมือและจูบเบาๆที่หน้าผาก



“ขอแค่จูนแค่เชื่อใจเราว่าเราไม่มีวันทำให้จูนเสียใจ เท่านั้นก็พอ”



“อื้อ เราเชื่อใจอันดา”



รอยยิ้มน่ารักปรากฏบนใบหน้าหวาน ในเมื่ออันดาบอกเช่นนั้นจาริญก็จะเชื่อ เพราะไม่อยากเก็บเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาทะเลาะกันเสียเปล่าๆ หลังจากปรับความเข้าใจกันได้ก็ต้องมาเถียงกันเรื่องเสื้อผ้าที่จะเอาไปเที่ยวทะเลอีก อันดาทำหน้าบึ้งมองเสื้อผ้าสองสามชุดของตนเองที่ถูกร่างบางเก็บเข้าตู้



“จูนอ่ะ!”



“ห้ามเอาเสื้อสีขาวไป กางเกงขาสั้นก็ห้าม”



จาริญยัดเสื้อยืดสีขาวและกางเกงขาสั้นที่อีกฝ่ายบอกว่าจะเอาไปสำหรับใส่เล่นน้ำเก็บเข้าตู้เสื้อผ้าให้หมด และหยิบเสื้อแขนยาวสีเข้มกับกางเกงขายาวเลยเข่าออกมาแทน อันดาเห็นถึงกับเบ้ปากรีบแย้งทันที



“ใครเค้าจะใส่เสื้อแขนยาวเล่นน้ำทะเลบ้างเนี่ยจูน”



“อาจจะมีเธอคนแรก”



อันดาขี้เกียจจะเถียงเลยยอมตามใจปล่อยให้จาริญเป็นคนเก็บเสื้อผ้าให้ ระหว่างรอก็กดโทรศัพท์มือถือหาจิณณ์ที่ตอนนี้คงกำลังจะออกจากบ้านแล้ว กำชับเรื่องที่คุยกันไว้ว่าอย่าให้มีอะไรผิดพลาดซึ่งอีกฝ่ายก็รับคำอย่างดี ไม่ลืมที่จะบอกเพื่อนสนิทของจาริญอีกสองคนและณภัทรเพื่อนสนิทของตนเองที่แอบชวนไว้เมื่อสองวันก่อนด้วย



ดวงตาเรียวลอบมองคนที่นั่งอยู่บนพื้นจัดของใส่กระเป๋าอย่างเป็นระเบียบ จาริญก็ยังคงเป็นจาริญที่ละเอียดอ่อนและคอยดูแลเขาเป็นอย่างดีมาเสมอ ถึงเวลาแล้วที่เขาจะทำให้จาริญมั่นใจว่าเราสองคนจะสามารถยืนอยู่เคียงข้างกันได้อย่างสนิทใจเสียที



“อย่าลืมอาหารของลูน่าด้วยนะจูน”



“หืม อันดาจะให้ลูน่าไปด้วยเหรอ ?”



จาริญถามอย่างแปลกใจ คิดว่าอาจจะพาลูน่าไปฝากไว้ที่โรงพยาบาลสัตว์เพราะไม่คิดว่าอันดาจะยอมให้เจ้าตัวเล็กไปด้วย



“พาไปด้วยน่ะดีแล้ว ลูกจะได้ไม่เหงา”



“อันน่ารัก ~ เค้ารักตายเลยแบบนี้” ร่างบางปิดกระเป๋าหลังจากเก็บของจนเรียบร้อยดีแล้ว ก่อนจะขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยกัน โถมตัวกอดคนที่นั่งอยู่จนล้มลงนอนด้วยกันทั้งคู่ อันดาหัวเราะพลางลูบผมนิ่มของคนน่ารักที่นอนทับอยู่บนตัว



“เหรอคะ รักมากขนาดไหน”



“รักเท่าโลก ~”



จาริญกางแขนออกกว้างตอบอย่างน่ารัก คนสวยหมั่นเขี้ยวเลยกอดหมับและฟัดหอมแก้มเสียหลายฟอด อันดาจรดหน้าผากกับหน้าผากของอีกฝ่าย จ้องมองดวงตาสวยของกันและกันเนิ่นนานก่อนจะกอดกันแนบแน่น จาริญเอ่ยบอกทั้งที่ยังแนบใบหน้าอยู่กับอกของอันดา



“รักเธอจัง”



“เค้าก็รักเธอ”

*****

“ถ้าง่วงก็นอนไปก่อน” จาริญบอกกับคนที่นั่งประจำเบาะข้างคนขับ เพราะตื่นเช้าอันดาเลยแอบหาวหลายรอบแต่พอบอกให้นอนก็ส่ายหน้าปฏิเสธ



“เราอยากอยู่เป็นเพื่อนจูนขับรถ”



“ลูน่าก็อยู่”



จาริญพยักเพยิดไปเบาะหลังที่ลูน่าส่งเสียงเมี้ยวตอบรับ แต่อันดาไม่ค่อยอยากไว้ใจปล่อยให้แมวอ้วนที่อีกไม่นานคงจะนอนหงายผึ่งแอร์หลับสนิทอยู่เป็นเพื่อนจาริญตามลำพัง



“ลูกกับผัวไม่เหมือนกันนะจูน”



“ยังจะกล้าพูดอีกนะ”



ร่างบางหรี่ตามองพลางยิ้มมุมปาก อันดาอ้าปากเหมือนจะเถียงแต่สุดท้ายก็หุบปากฉับเพราะเถียงไม่ออก จาริญหัวเราะเบาๆอย่างชอบใจ เหลือบมองคนที่หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่นไปด้วย เห็นแล้วอดที่จะบ่นไม่ได้



“อย่าเล่นมือถือบนรถ มันจะเวียนหัว”



“บ่นจังเลย” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่อันดาก็ยอมเก็บโทรศัพท์มือถือและเอื้อมมือมาเปิดเพลงในรถแทน บ่นได้บ่นไปเถอะนะจาริญ ไปถึงหัวหินเมื่อไหร่จะทำให้พูดไม่ออกเลยคอยดู

*****

 



เกือบห้าโมงเย็นกว่าจะมาถึงบ้านพักส่วนตัวของคุณอาของอันดา เมื่อรถจอดเทียบที่หน้าบ้านจาริญถึงกับขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นรถคันคุ้นตาจอดอยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าหวานหันมองคนข้างกายทันที



“ทำไมรถอันถึงมาอยู่ที่นี่ ไหนบอกว่ารถเสียไง ?”



อันดาไม่ตอบอะไรนอกจากจับมือคนที่อุ้มเจ้าลูน่าด้วยมือเพียงข้างเดียวเดินเข้ามาในบ้าน ภายในบ้านตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์และเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน รอบๆบ้านเป็นกระจกทำให้สามารถมองเห็นทิวทัศน์ภายนอกได้อย่างชัดเจน เสียงคลื่นที่สาดกระทบและกลิ่นอายของทะเลช่วยให้ผ่อนคลาย



ถึงแม้จาริญจะข้องใจเอามากๆก็เถอะว่ารถของอันดามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง กำลังจะถามย้ำอีกรอบแต่ก็ถูกดันหลังให้เดินขึ้นมายังชั้นสอง จาริญตกใจจนเผลอปล่อยลูน่าให้กระโดดลงจากอ้อมแขน จนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าห้องๆหนึ่งอันดาก็จับมือบางขึ้นมากุมไว้



“เรามีอะไรจะให้”



“อะไร ?”



จาริญยังจับต้นชนปลายไม่ถูกพลันต้องสะดุ้งเมื่อสองมือของอันดาเลื่อนขึ้นมาปิดตา ด้วยความตกใจเลยตีแขนคนเล่นไม่รู้เรื่องเป็นพัลวัน



“เล่นอะไรเนี่ยเธอ!”



อันดาไม่ตอบนอกจากหัวเราะเบาๆ พาร่างบางเข้ามาในห้องที่ปิดไฟและดึงม่านลงจนมืดสนิท มีเพียงแสงสลัวจากไฟกระพริบที่ประดับกับบอลลูนสีเงินที่เรียงรายกันติดอยู่บนผนัง อันดาปล่อยมือออกและเปลี่ยนมากอดอีกฝ่ายจากด้านหลังแทน



คนตัวเล็กกำลังจะบ่นใส่อีกรอบ แต่กลับหาเส้นเสียงของตนเองไม่เจอไปเสียดื้อๆเมื่อกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง บอลลูนที่ติดกับผนังเป็นรูปร่างตัวอักษรที่สามารถอ่านออกได้อย่างชัดเจน จาริญอ้าปากค้างกระพริบตาถี่ด้วยความตกตะลึง วินาทีถัดมาขอบตาก็ร้อนผ่าว



จาริญพูดไม่ออก ได้แต่ยืนนิ่งอยู่แบบนั้นหลายนาที อ้อมกอดของอันดากอดแน่นขึ้น เสียงหวานนุ่มน่าฟังกระซิบบอกชิดใบหู



“เซอร์ไพรส์ค่ะ ที่รัก”



“บ้า…บ้าไปแล้ว”



น้ำเสียงที่เปล่งออกมาสั่นเล็กน้อยเพราะความรู้สึกที่ตีตื้นขึ้นมาจุกอก น้ำตาของจาริญหยดลงข้างแก้ม ขณะที่ไล่สายตาอ่านจับใจความตัวอักษรเหล่านั้นอีกครั้ง



ไม่ใช่น้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความเสียใจ แต่มันคือน้ำตาแห่งความตื้นตันและดีใจต่างหาก



จาริญไม่เคยถูกทำให้เซอร์ไพรส์แบบนี้มาก่อน คนรักคนก่อนไม่ใช่คนละเอียดอ่อนขนาดนี้ แต่เพราะคนที่กอดเขาอยู่ตอนนี้คืออันดา ภาพสวยงามที่เห็นอยู่ตรงหน้าถึงได้ประจักษ์แก่สายตา มือบางยกขึ้นปิดปากตนเองเพื่อกลั้นสะอื้น ความหมายของตัวอักษรนั้นยิ่งทำให้น้ำตาไหลพร่างพรู



เป็นแฟนกันนะ คือตัวอักษรที่ถูกรังสรรค์ขึ้นจากบอลลูนสีเงินสวย



อันดาได้ยินเสียงสะอื้นจากคนในอ้อมกอดเลยยิ้มบางๆอย่างเอ็นดู พลิกตัวของแมวน้อยที่กำลังร้องไห้กลับมามองสบตากัน ดวงตาเรียวมองใบหน้าหวานท่ามกลางแสงไฟสีส้มสลัว



“จูน”



“อือ”



อีกฝ่ายเพียงขานรับเพราะยังพูดอะไรไม่ออก หยดน้ำตาที่คลอนัยน์ตาสวยยิ่งทำให้จาริญสวยงามน่าทะนุถนอม อันดาประทับริมฝีปากที่หน้าผากนูนเบาๆก่อนจะถาม



“ตกลงไหมคะ ?”



“ถามอะไรของเธอ เราไม่รู้เรื่อง”



จาริญแกล้งบอกปนสะอื้น อยากจะตอบว่าตกลงตั้งแต่เห็นบอลลูนพวกนั้นแล้ว แต่ยังอยากจะได้ยินจากปากของอันดาอีกครั้งมากกว่า



“โธ่ จูนคะ”



“ขอเราดีๆก่อน”



น้ำเสียงเอาแต่ใจแบบนั้น อันดารู้ได้ทันทีว่าโดนแกล้งคืนเข้าให้แล้ว แขนเรียวโอบเอวบางเข้ามาใกล้ แตะหน้าผากกับหน้าผากของคนตัวเล็กกว่า แก้มของอันดาขึ้นสีระเรื่อด้วยความเขิน แต่ก็ยอมพูดออกมาในที่สุด



“เป็นแฟนกันนะจูน”



“ไม่ได้ยิน พูดอีก”



เจ้าแมวน้อยเอาแต่ใจแผลงฤทธิ์ใส่อันดาไม่หยุด คนสวยหมั่นเขี้ยวเลยงับปลายจมูกรั้นเบาๆ ใบหน้าเคลื่อนเข้ามาใกล้จนริมฝีปากแทบจะสัมผัสกัน ในตอนที่อันดาขยับปากพูดเลยทำให้กลีบเนื้อนุ่มสัมผัสกันอย่างช่วยไม่ได้



“เป็นแฟนกับอันดานะคะจาริญ”



จาริญกลั้นยิ้มไว้แทบไม่อยู่ เป็นฝ่ายบดเบียดริมฝีปากเข้าหาคนตรงหน้า จูบแช่ค้างไว้เนิ่นนานก่อนจะผละออกมายิ้มให้และตอบในสิ่งที่อันดาปรารถนาจะได้ยินมากที่สุด



“อื้ม เป็นแฟนกันแล้วนะ”



อันดายิ้มกว้างอย่างดีใจ กอดรัดร่างบอบบางแนบแน่นจนล้มลงบนเตียงที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีแดง จาริญหัวเราะกอดตอบคนที่นอนทับอยู่ด้านบนเช่นกัน กลิ่นหอมๆของดอกกุหลาบอบอวลไปทั่วท้องผสมกับกลิ่นกายของอันดา ร่างบางเผลอสูดเข้าเต็มปอด จนถึงตอนนี้ก็ยังยิ้มไม่หุบ



“จูนชอบเซอร์ไพรส์ของเราไหม” อันดาถามพลางใช้นิ้วม้วนเส้นผมของอีกฝ่ายเล่น จาริญพยักหน้า มือบางลูบแก้มแฟนหมาดๆอย่างเบามือ



“เราชอบทุกอย่างที่อันทำให้ ขอบคุณนะ” นับว่าเป็นเซอร์ไพรส์ครั้งแรกในชีวิตของจาริญ เขาทั้งตกใจประหลาดใจและดีใจผสมปนเปกันไปหมด ไม่คิดมาก่อนเลยว่าอันดาจะทำอะไรแบบนี้ให้ และเพราะเป็นอันดาถึงได้ทำอะไรก็น่ารักไปหมด     



“ว่าแต่ไปแอบทำไว้ตอนไหน ?”



“หลายวันแล้ว”



อันดาตอบยิ้มๆ เพราะอยากทำให้จาริญประทับใจเลยปรึกษากับจิณณ์ว่าอยากจะทำเซอร์ไพรส์ ใช้เวลาเตรียมการอยู่ตั้งหลายวันกว่าจะออกมาลงตัว ทั้งเตรียมของและสั่งดอกไม้ หวิดทะเลาะกับจาริญอยู่แล้วเพราะกลับห้องดึกหลายวัน พอสุดท้ายออกมาดีตามที่หวังก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง



“ที่หายไปหลายวันเพราะเรื่องนี้ใช่ไหม จริงๆเลยนะ” จาริญตีแขนเพื่อทำโทษข้อหาทำให้เขาคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อย อันดาบอกขอโทษพลางถูจมูกกับซอกคอขาวไปมา ร่างบางเอียงคอหนีเพราะจั๊กจี้แต่กลับกลายเป็นว่ายิ่งเปิดทางให้ทั้งจมูกโด่งและริมฝีปากบางซุกไซร้ได้ถนัดยิ่งขึ้น



หลังจากลวนลามคนน่ารักจนพอใจอันดาก็จูบปากอิ่มซ้ำๆหลายหน จนใบหน้าหวานต้องเบือนหนีเพราะเริ่มเจ็บปาก ปลายจมูกของอันดาสัมผัสกับกลีบกุหลาบอย่างพอดิบพอดี ร่างบางหยิบมันขึ้นมาหนึ่งดอกแตะจมูกดมกลิ่นหอมอย่างที่ชอบ



“ดอกกุหลาบเต็มไปหมดเลย ทั้งหมดกี่ดอกเหรออัน ?”



“หนึ่งพันกับอีกหนึ่งดอก”



ดอกกุหลาบพันดอกพวกนี้ขนมาโดยจิณณ์และเพื่อนของจาริญที่นำใส่รถของเขามา ช่วยกันจัดวางลงบนเตียงและบางส่วนอยู่ในตะกร้าที่วางอยู่บนพื้น



“มีความหมายหรือเปล่า”



“ต้องมีสิ”



อันดาตอบยิ้มๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายรอฟังอยู่เลยกุมมือบางขึ้นมาจูบ ก่อนจะบอกด้วยแววตาทอประกายสดใสบอกให้รู้ว่าตอนนี้กำลังมีความสุขมากขนาดไหน



“ความหมายของดอกกุหลาบหนึ่งพันหนึ่งดอกหมายถึงความรักของอันดาจะมีให้จาริญเพียงคนเดียวตลอดไป”


คนอ่อนไหวน้ำตารื้นขึ้นมาอีกรอบ จาริญตีไหล่อีกฝ่ายด้วยแรงอันน้อยนิดจนแทบไม่รู้สึกเจ็บอะไร เพียงแค่อยากระบายความรู้สึกตื้นตันที่ล้นปรี่บ้างเท่านั้น



“เธอมันบ้า ทำอะไรก็ไม่รู้ เหนื่อยไหมเนี่ย ฮึก แค่นี้ก็รักจะตายอยู่แล้ว”



“โอ๋ๆ ไม่ร้องๆ เค้าเต็มใจทำ ไม่เหนื่อยเลย เธอชอบก็ดีแล้วไง”



อันดากอดคนขี้แยพลางโยกไปมาเหมือนปลอบเด็ก ปลอบกันอยู่นานสองนานจนกระทั่งจาริญหยุดร้องไห้ ก่อนที่อันดาจะดึงมือคนน่ารักให้ลุกจากเตียง ใบหน้าหวานฉายแววงุนงงเล็กน้อย



“เค้ายังมีของจะให้เธออีก”



จาริญยังไม่ทันได้ถามว่าของที่ว่านั่นคืออะไร อันดาก็เดินไปเปิดไฟจนห้องสว่างจ้า ร่างบางหรี่ตาเล็กน้อยเพราะยังไม่คุ้นกับแสง มองคนที่เดินไปอุ้มกล่องขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ตรงมุมห้องและนำมาวางบนตักของเขา น้ำหนักพอประมาณของกล่องทำให้จาริญต้องประคองกล่องบนตักไว้ ฝากล่องที่แง้มไว้เล็กน้อยทำให้ต้องก้มมองอย่างสงสัย



“ไม่ใช่กล่องระเบิดใช่ป่ะ”



“จะบ้าเหรอ ลองเปิดดูสิ”



มือบางเปิดฝากล่องที่ประดับด้วยริบบิ้นสีชมพูออก ดวงตากลมโตเบิกกว้างพร้อมรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าหวานเมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็กสีขาวที่นอนขดอยู่ภายในกล่องที่รองพื้นไว้ด้วยผ้า จาริญค่อยๆอุ้มลูกแมวเปอร์เซียตัวน้อยขึ้นมาอย่างเบามือ จ้องมองดวงตาสีฟ้าใสแจ๋ว



เหมือนลูน่าย่อส่วนเลย น่ารักจัง ~



“น่ารักจังเลย ตัวเล็ก” จาริญถูไถแก้มนุ่มลงกับขนฟูๆของลูกแมว อันดามองภาพนั้นแล้วหุบยิ้มไม่ได้เลย จูนเหมือนแม่แมวจริงๆให้ตายเถอะ



“เห็นจูนบอกว่าอยากให้ลูน่ามีเพื่อน แต่เราเลือกแมวไม่เป็นเลยต้องให้จินไปช่วยเลือก ชอบไหมคะ”



“เราชอบ ~ น้องน่ารัก ฮื่อ ลูกจ๋า”



อันดาชักจะอิจฉาแมวขึ้นมาเสียแล้วสิ เพราะคนน่ารักทั้งกอดทั้งหอมไม่หยุด แต่หลังจากฟัดเจ้าแมวน้อยจนหนำใจแล้วจาริญก็ปล่อยให้มันเล่นอยู่บนเตียงก่อนจะเดินเข้ามาหา สวมกอดอันดาและหอมแก้มซ้ายขวา



“ขอบคุณนะ เธอทำให้เค้าเยอะแยะไปหมดเลย ทั้งที่แพ้ขนแมวแท้ๆแต่ก็ยังจะซื้อลูกมาให้เลี้ยงเพิ่มอีก”



“ไม่เป็นไร เค้ารักเธอ แพ้ขนแมวเรื่องเล็ก เค้ากินยาแก้แพ้เอาก็ได้”



อันดาพูดติดตลก กำลังจะได้จูบริมฝีปากแดงๆของจาริญอยู่แล้วเชียวถ้าเสียงเคาะประตูไม่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงตะโกนเข้ามา



“ตกลงเป็นแฟนกันเรียบร้อยหรือยังพี่ ผมหิวแล้วนะ!”



จาริญผละออกจากคนรัก ตวัดสายตามองไปที่บานประตู จะเป็นเสียงใครไปได้อีกถ้าไม่ใช่น้องชายแท้ๆของเขาที่ทำตัวมีพิรุธจนเขาเกือบจะคิดว่าลักลอบไปทำอะไรกันกับอันดาอยู่แล้ว ต้องจัดการเสียให้เข็ดโทษฐานที่ทำให้คิดมาก



“จิณณ์! มานี่เลยนะไอ้ตัวดี!”



อันดาได้ยินเสียงจิณณ์ร้องโวยวายเมื่อโดนจาริญไล่ตีว่าทำไมโดนอยู่คนเดียว เขาเป็นคนต้นคิดแท้ๆแต่กลับไม่โดนตีบ้าง และคำตอบของจาริญก็ทำให้คนสวยยิ้มอย่างพอใจ แถมยังแอบยักคิ้วให้น้องชายของแฟนที่มองมาอย่างขอความช่วยเหลืออีกต่างหาก



“พี่จูนไปฟาดพี่อันดาบ้างดิวะ คนต้นคิดเลย โอ๊ยๆ ผมเจ็บนะเว้ย!”



“อันดาเป็นแฟนพี่ คนนี้ห้ามแตะ ส่วนแกน่ะมารับโทษเสียดีๆ ไอ้น้องบ้า!”



คนต้นคิดที่ตอนนี้ลอยตัวไม่ต้องรับโทษได้แต่หัวเราะชอบใจ จาริญเป็นแฟนที่น่ารักขนาดนี้อยากจะจัดรางวัลให้ชุดใหญ่จังเลยน๊า ~ 

tbc.


น้องๆเป็นแฟนกันแล้ว ~ น่าจะเป็นตอนที่คนอ่านรอคอยมานาน5555
พอเป็นแฟนกันแล้วมันจะยังไม่ใช่ตอนจบ แต่จะเป็นจุดเริ่มต้นของหลายๆอย่าง
#กุหลาบแดงกับแมวขาว

[praewypn]

โอ๊ยย รอดไปนะอันน โรแมนติกสุดๆเลย น่ารักมากก รอให้จัดรางวัลอยู่นะคะ อิ๊อิ๊ 

[grimace]

น่ารักมากกกกกกกก แถมยังเป็นแฟนกันแล้วด้วย
มีลูกน้อยมาอีก1ตัว ฮือออ น่ารักเหลือเกิน

แอบรอเรื่องนี้อยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเลยค่า
เพราะเป็นเรื่องที่ดีกับใจเราเหลือเกิน

[mareya.no7]

โล่ง.. อย่างน้อยจุดสตาร์ทก็ไม่มีมาม่า

[tipppppp]

โอ๊ยยย โล่งไปที แต่จุดเริ่มต้นของทุกอย่างนี่จะม่ามั้ยยย ...

[puiiz]

 

[19august]

คนสวยกับแมวน้อยเป็นแฟนกันแล้ววว
แต่กลัวใจดราม่าได้ม้ายยย

[KizzllKizz]

เคะxเคะ ถือเป็นความดีงามของโลกใบนี้ ฮือออออ

อันกับจูนน่ารักมาก แงๆ เอ็นดูทั้งคู่เลยลูกกก

เราชอบเรื่องนี้นะ ไม่มีดราม่าอะไรหนักๆ เราชอบเรื่องที่ดูเรื่อยๆแต่ละมุน ฮือ

[Mafiaziip]

 

น่ารักจริง ๆ เลยคู่นี้ ฟีลกู๊ดดดดดดดดดดดดดดด 

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

 

[Jibbubu]

เป็นแฟนกันแบบเป็นทางการแล้วซินะ ยินดีด้วยยยยยย

[tipppppp]

วันนี้จะมามั๊ยน้อออ