-๒๒-
มีกันตลอดไป
2 ปีต่อมา
ตอนนี้แฝดทั้งสองได้เติบโตขึ้นเป็นเด็กที่หน้าตาน่ารักน่าชัง ยิ่งโตขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้ายิ่งละม้ายคล้ายกับผู้เป็นพ่อมากขึ้นทุกที เด็กทั้งสองเป็นที่รักของทุกคนในบ้าน รวมถึงคนอื่นๆ ที่ได้พบเห็นต่างก็อดใจไม่ไหวต้องเข้ามาหยอกล้อเล่นด้วยความมันเขี้ยว ใครหลายคนคงจะเกิดคำถามในใจว่าจริงๆ แล้ว นักบินมีอาการแพ้ผู้หญิงทุกคนบนโลกเลยหรือไม่ คำตอบก็คือไม่ ผู้หญิงที่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดเจ้าตัวกลับสามารถแตะเนื้อต้องตัวได้ปกติ ไม่ว่าจะเป็นแม่หรือลูกสาว ไม่มีอาการแพ้แต่อย่างใด(เข้าใจตรงกันนะอิอิ)
ส่วนเมย์ได้คลอดลูกชายสมใจอยากคุณสามี จากตอนแรกที่มีปัญหากระทบกระทั่งกันจนเกือบจะเลิกรา แต่เมื่อมีโซ่ทองคล้องใจกลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ทั้งสองครอบครัวยังคงติดต่อกันอยู่เรื่อยๆ แต่เมย์ยังไม่มีโอกาสกลับมาเมืองไทยเลยหลังจากนั้น
สำหรับเงินและเจฟฟี่ก็ยังคงใช้ชีวิตคู่ได้อย่างราบรื่น อาจจะมีงอนกันบ้างแต่ก็สามารถผ่านปัญหาไปได้อย่างง่ายดาย นั่นเพราะทั้งสองไม่ปล่อยให้มันคาราคาซัง มีอะไรก็เคลียร์กันให้เร็วที่สุดทำให้ปัญหาใหญ่ๆกลายเป็นแค่เรื่องเล็กๆเท่านั้นเอง ตอนนี้เจฟฟี่ได้รับความไว้วางใจจากบิดา ให้ดำรงตำแหน่งรองประธานบริษัท ในขณะที่เงินตัดสินใจเรียนต่อการศึกษานอกโรงเรียนจนจบมอปลาย ตอนนี้ก็กำลังศึกษาคณะบริหารธุรกิจในมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง วันไหนไม่มีเรียนก็จะมาช่วยงานที่ร้านเบเกอร์รี่ของเจสสิก้าอยู่เสมอ การพบเจอกับผู้ชายมากหน้าหลายตาในมหาวิทยาลัย ทำให้เจฟฟี่เทียวมารับมาส่งด้วยตัวเอง แสดงตัวเป็นเจ้าของซะจนคนเกือบทั้งมหาวิทยาลัยรับรู้ และไม่กล้าเข้ามายุ่งเกี่ยวแม้แต่คนเดียว
“พี่เจฟเสร็จหรือยัง” เงินตะโกนถามคนรักที่อยู่ในห้องน้ำ ขณะที่เจ้าตัวกำลังเก็บเสื้อผ้าเข้าไปในกระเป๋าเดินทาง วันนี้ทั้งสองมีนัดไปเที่ยวทะเลกับครอบครัวของเพื่อนรัก จึงรีบตื่นขึ้นมาเตรียมตัวตั้งแต่เช้า
“จะเสร็จแล้วครับที่รัก” เสียงของชายหนุ่มคนรักตะโกนตอบกลับมา ไม่นานเจ้าตัวก็เดินออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่ห่อหุ้มส่วนล่างเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ ก่อนจะเดินตรงมากอดคนรักจากด้านหลังแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่อย่างชื่นใจ
“อย่ามากวนจะรีบเก็บเสื้อผ้าอ่ะ รีบไปแต่งตัวเลย” คนที่อยู่ในอ้อมกอดเอ่ยประท้วงอย่างขัดใจ พร้อมกับใช้ข้อศอกแหลม ดันไปที่สีข้างของผู้รุกราน
“ครับผม...แค่นี้ก็ชื่นใจจะแย่แล้ว” เจฟฟี่คลายอ้อมกอดแล้วเดินไปหยิบชุดที่อีกฝ่ายได้เตรียมไว้ให้ในบนเตียงสวมใส่ทันที
เงินทำหน้าที่ศรีภรรยาได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องเลยแม้แต่น้อย รวมถึงการเข้าไปปรนนิบัติดูแลคนในครอบครัวของเจฟฟี่อีกด้วย ทำให้บิดามารดาของเจฟฟี่ยังคงรักและเมตตาเงิน อย่างเสมอต้นเสมอปลายไม่เคยเปลี่ยนแปลง มีแต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทุกวัน
“เสร็จแล้วใช่ป่ะลงไปกันเถอะ” เงินมองไปยังคนรักที่ตอนนี้สวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เจ้าตัวเตรียมเสื้อฮาวายเข้าคู่กับกางเกงขาสั้นไว้ให้ เหมาะสำหรับการไปเที่ยวทะเลอย่างเป็นที่สุด
“ครับที่รัก”
เจฟฟี่เดินตรงมาหาแล้วจับหูกระเป๋าเดินทางที่เงินได้จัดเตรียมไว้ ก่อนจะใช้มืออีกข้างรั้งเอวคอดของคนรักเอาไว้ หลังจากนั้นก็เดินออกจากห้องลงไปข้างล่าง เพื่อออกเดินทางไปยังปราณบุรี
*-*-*-*-*-*
นักบินรู้ดีว่าปลาวาฬชอบทะเลมากจึงตัดสินใจซื้อบ้านพักริมทะเลเอาไว้ที่ปราณบุรี ตัวบ้านมีสองชั้นสร้างด้วยปูนล้วน มีระเบียงยื่นออกมาจากตัวบ้านเพื่อชมทัศนียภาพสวยๆ ของท้องทะเลที่ไกลสุดลูกหูลูกตา หากมีเวลาว่างตรงกันกับคนในครอบครัวก็จะมาพักผ่อนที่นี่อยู่เป็นประจำ
เดินทางมาถึงตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นๆ ตอนนี้ทุกคนต่างก็พักผ่อนกันตามอัธยาศัย คุณหญิงกับสามีนั่งพักผ่อนอยู่ระเบียงบ้าน ส่วนนักรบก็นำโปรเจคมาทำที่นี่ด้วยเพราะอีกไม่นานก็ใกล้จะจบการศึกษาแล้ว ส่วนครอบครัวสุขสันต์ตอนนี้ล่ะเหรอ กำลังสนุกสนานอยู่ริมทะเล
ร่มผ้าใบผืนใหญ่ถูกตั้งไว้บนชายหาดสีขาว เพื่อให้ร่มเงาพอจะเป็นพี่พักพิงคลายร้อนจากแสงแดดในช่วงบ่ายแก่ๆได้ ปลาวาฬเตรียมน้ำดื่มและขนมไว้ในตะกร้าใบใหญ่ที่อยู่ข้างๆตัว เตรียมพร้อมเอาไว้ให้สองแสบที่กำลังเล่นอยู่ริมหาดกับผู้เป็นพ่ออย่างสนุกสนาน
“อย่าแกล้งพ่อสิลูกฮ่าๆ” เสียงหัวเราะของนักบินดังลั่นอยู่ไม่ไกล นั่นเพราะกำลังถูกลูกแฝดทั้งสองคนโกยเม็ดทรายทับถมบนลำตัว จะเหลือไว้ก็เพียงส่วนลำคอจนไปถึงศีรษะเท่านั้นเอง ตอนแรกเจ้าตัวก็นอนนิ่งๆยอมให้เจ้าแสบทั้งสองขุดทรายมาถมเล่นๆ แต่ตอนนี้มันเยอะมากจนเริ่มขยับตัวไม่ได้แล้ว
“คุงพ่ออยู่นิ่งๆสิฮะ” นักสู้เอ่ยกับบิดา ขณะที่มือน้อยๆ ก็ยังขนเม็ดทรายมาปกปิดบริเวณหน้าอกอยู่เนืองๆ
“ที่รักช่วยผมด้วย ลูกจะฝังผมทั้งเป็นแล้วเนี่ย” นักบินตะโกนเรียกคนรักให้มาช่วยปรามลูกทั้งสองคน
“เอาเลยลูกถมให้จมดินไปเลย” ปลาวาฬนั่งยิ้มกริ่มอย่างพอใจ พร้อมทั้งเอ่ยสนับสนุนลูกทั้งสองคนอย่างเต็มที่
“ทำไมใจร้ายทั้งแม่ทั้งลูกเลยเนี่ย พ่อจะไม่ทนแล้วนะอยากกินตับเด็กน้อยแล้วววว” นักบินดันตัวลุกขึ้นจนทำให้ทรายที่ทับถมอยู่หลุดออกจากตัว ก่อนจะทำหน้ายักษ์พร้อมกับยกมือทำเป็นเขี้ยวเล็บราวกับหมาป่าที่พร้อมจะขย้ำลูกทั้งสองคน เด็กแสบทั้งสองเห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งหนีโดยเร็ว แต่นักบินก็วิ่งตามก้นไปติดๆ หมายจะจับมากินตับเสียให้ได้
“กรี๊ดด!!! คุงพ่อเป็นผีไปแล้ว” เด็กหญิงปลาดาวร้องกรี๊ดกร้าดเสียงดัง พร้อมกับวิ่งหนีผู้เป็นพ่อ
“จะหนีไปไหนเด็กแสบทั้งสองมาให้พ่อกินตับซะดีๆ หึๆ”
“ฮ่าๆๆ คุงพ่อปล่อยหนูลง” นักบินวิ่งคว้าตัวลูกทั้งสองไว้แล้วอุ้มขึ้นด้วยวงแขนแกร่งคนละข้าง หลังจากนั้นก็หอมแก้มฟอดใหญ่ พาเดินกลับมาหาปลาวาฬที่กำลังนั่งอยู่ใต้ร่มผ้าใบ
“เหนื่อยกันแล้วล่ะสิ” เมื่อเห็นคนรักอุ้มลูกทั้งสองมาเจ้าตัวก็รีบเอ่ยถาม ขณะเดียวกันก็เตรียมน้ำดื่มพร้อมทั้งขนมขบเคี้ยวไว้ให้ลูกด้วย
“คุงแม่ฮับ...หนูหิวน้ำ” เมื่อนักบินวางลูกทั้งสองลงบนเสื่อที่ปูอยู่บนพื้นทราย นักสู้ก็รีบเดินไปยืนข้างๆมารดา ก่อนจะชี้ไปที่ขวดน้ำดื่ม
“นั่งลงก่อนสิครับ ปลาดาวด้วย” ปลาวาฬบอกกับลูกน้อยทั้งสองคน เจ้าตัวเล็กก็ยอมนั่งลงโดยง่าย ปลาวาฬจึงรินน้ำใส่แก้วให้ลูกทั้งสองคนดื่ม ส่วนนักบินก็คว้าขวดน้ำที่วางอยู่ไปดื่มบ้าง
“ป่านนี้ไอ้เจฟกับเงินน่าจะมาถึงแล้วนะ มีใครโทรมาหาหรือยัง” เมื่อดื่มน้ำจนเกือบหมดขวดแล้ว นักบินก็เอ่ยถามถึงเพื่อนทันที
“ยังเลยครับ กำลังคิดว่าจะโทรไปถามอยู่พอดี” ปลาวาฬตอบพร้อมกับดูแลลูกน้อยไปด้วย
“ถ้างั้นเรารีบขึ้นไปบนบ้านกันเถอะ จะได้ไปอาบน้ำเตรียมตัวร่วมงานปาร์ตี้เย็นนี้ด้วย”
“เดี๋ยวรอให้ลูกกินขนมหมดก่อนละกัน คุณขึ้นไปอาบน้ำก่อนเถอะเดี๋ยวผมกับลูกจะตามไป” ตอนนี้ลูกน้อยทั้งสองคนกำลังหยิบขนมในกล่องทานอย่างเอร็ดอร่อย
“เดี๋ยวไปพร้อมกันดีกว่าจะได้ช่วยอุ้มสองแสบนี้ไปด้วย” นักบินเอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มให้ ก่อนจะแกล้งลูกทั้งสองด้วยการคว้ากล่องขนมขึ้นมาทานคนเดียว
“คุงพ่อเอาขนมมา” นักสู้ยกมือน้อยๆขึ้นตามกล่องขนม โดนขัดจังหวะการกินอย่างนี้ทำเอาเจ้าตัวเล็กเกรี้ยวกราดขึ้นมาทันที ส่วนปลาดาวผู้เป็นพี่สาวก็มีอารมณ์ไม่ต่างกัน
“เด็กๆ กินเยอะมันไม่ดีรู้ไหมเดี๋ยวฟันจะผุเอา” นักบินยังไม่ยอมคืนกล่องขนมให้ลูก
“คุณอย่าแกล้งลูกสิ โมโหกันใหญ่แล้วนะนั่น” เด็กแฝดทั้งสองคนลุกขึ้นแล้วรีบไปแย่งขนมจากผู้เป็นพ่อคืนมา กลายเป็นว่าตอนนี้นักบินโดนลูกทั้งสองรุมทึ้งทั้งกัดทั้งทุบตีอยู่อย่างนั้น แต่เจ้าตัวก็ยังหัวเราะได้เพราะรู้สึกมีความสุขมากที่ได้แกล้งลูกๆ
“โอ๊ยๆๆ จะฆ่าพ่อกันรึไงเนี่ย ฮ่าๆๆ” นักบินตะโกนพร้อมกับหัวเราะลั่น เวลาเด็กๆ โมโหก็เอาเรื่องไม่ต่างจากปลาวาฬเลยแม้แต่น้อย
“เอาขนมคืนมานะ” เด็กๆ ยังคงเรียกร้องอยู่ไม่ขาดสาย จนนักบินต้องยอมวางขนมไว้ให้
“พ่อยอมแล้วๆ เอาคืนไปเลย”
“เย้!!!” เด็กทั้งสองเลิกปีนป่ายบนตัวบิดา แล้วรีบเดินไปนั่งหยิบขนมกินต่อ
“เป็นไงล่ะเจ็บตัวเลย อยู่ดีไม่ว่าดีนะคุณอ่ะ” ปลาวาฬว่าให้ด้วยความสมน้ำหน้า
“แกล้งลูกแล้วมีความสุขดีอ่ะ ลูกไม่น่าติดนิสัยนายมาเลยเนาะ พอเวลาเอาจริงน่ากลัวชะมัด”
“ลูกได้นิสัยผมมาน่ะดีแล้ว ถ้าได้นิสัยคุณไปแย่เลย” ปลาวาฬตอบกลับโดยเร็ว
“แย่ตรงไหนฉันเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีจะตาย” นักบินเอื้อมมือหนาไปจับแก้มคนรักหลังจากพูดจบ
“ตรงนี้ไงหื่นที่สุดในโลก” ปลาวาฬปัดมืออีกฝ่ายทิ้งทันที
“นี่แหละส่วนที่ดีที่สุดของฉัน ชีวิตมันจะได้มีรสชาติไงล่ะ คืนนี้เขาขอนะครับคนดี” พูดแล้วนักบินก็เริ่มอ้อนทันที
“อย่าหวังซะให้ยาก” ปลาวาฬรีบปฏิเสธทันควัน แต่ในใจก็คิดว่าอีกฝ่ายคงไม่ปล่อยเขาไว้แน่นอน
“ไม่ให้ก็จะเอาอยู่ดี เตรียมตัวไว้เลย” เจ้าตัวยิ้มมุมปากพร้อมกับยักคิ้วให้
ระหว่างนั้นเจฟฟี่และเงินก็เดินจูงมือกันตรงมาหาพอดี ทั้งสองมาถึงได้สักพักแล้ว แต่ก็มัวแต่เก็บของไว้ในห้องพักก่อนจะเดินลงมาหา
“ว่าไงครับครอบครัวสุขสันต์” เจฟฟี่เอ่ยทักทายเพื่อน
ปลาวาฬหันไปมองยังต้นเสียงก็เห็นเพื่อนรักเดินมาพร้อมกับแฟนหนุ่ม เจ้าตัวจึงส่งยิ้มให้ด้วยความดีใจ ส่วนเงินก็รีบเดินมานั่งข้างๆพร้อมกับมองดูหลานตัวน้อยที่กำลังนั่งทานขนมอย่างเอ็นดู
“มึงมาถึงนานหรือยังเนี่ย” นักบินเอ่ยถามเพื่อน
“สักพักแล้วว่ะมัวแต่เก็บของอยู่เลยลงมาหาช้าหน่อย” เจฟฟี่ตอบ
“นักสู้ ปลาดาวไหว้คุณลุงสิครับ” ปลาวาฬบอกกับลูกทั้งสองคน
เด็กๆ มองผู้มาใหม่อย่างคุ้นเคย แล้วก็ยกมือไหว้ตามคำสั่งของมารดา ตั้งแต่คลอดเด็กทั้งสองคนออกมา เงินและเจฟฟี่ก็เทียวมาที่บ้านจนเด็กๆ จำหน้าได้เป็นอย่างดี
“สวัสดีฮับ / สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับเด็กๆ ลุงซื้อขนมมาฝากด้วยนะ” เงินเอ่ยกับเด็กทั้งสอง มือเรียวก็ลูบเบาๆ ที่แผ่นหลังด้วยความเอ็นดู เงินเองก็อยากมีลูกที่น่ารักอย่างนี้เหมือนกัน แต่ติดตรงที่ไม่ได้มีความพิเศษเหมือนเพื่อน
“จริงเหรอฮับหนูอยากกินหนม” เจ้าหนูนักสู้ได้ยินก็รีบทิ้งขนมในมือลงพื้นอย่างไม่ไยดี
“หนูก็อยากเหมือนกัน” ปลาดาวเองก็ไม่น้อยหน้าน้องชายตัวเองเลย มีความตื่นเต้นกับของสิ่งใหม่อย่างออกหน้าออกตา
“ถ้างั้นเราเข้าไปในบ้านกันก่อนเถอะ จะได้เตรียมตัวไปจ่ายตลาดสำหรับมื้อเย็นนี้ด้วย” ปลาวาฬเอ่ยชวนทุกคนเข้าไปในบ้าน
“นักสู้ ปลาดาวมาให้พ่ออุ้มเร็วลูก” นักบินรีบยื่นมือไปหมายจะอุ้มลูกกลับเข้าไปในบ้าน แต่กลับโดนสองแสบปฏิเสธซึ่งๆ หน้า
“ม่ายอาว หนูจะให้ลุงเงินอุ้ม” ปลาดาวเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นเดินเข้าไปสวมกอดเพื่อนมารดาที่นั่งอยู่ข้างๆ
“หนูก็จะให้ลุงเจฟอุ้ม คุงพ่อชอบแกล้ง” นักสู้เองก็ไม่ยอมให้บิดาอุ้มเช่นเดียวกัน เจ้าตัวเล็กเดินไปยืนข้างเจฟฟี่ทันที เจฟฟี่เองก็อุ้มนักสู้ขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดพร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่
“ชื่นใจจังเลยเจ้าตัวเล็กของลุง” เจฟฟี่มองหน้าหลานด้วยความมันเขี้ยว อยากจะหยิกแก้มนุ่มๆนั่นซะเหลือเกิน
“ตอนนี้พ่อตกกระป๋องไปแล้วสินะ” นักบินแกล้งทำหน้าเศร้าให้ลูกๆ เห็นใจ แต่เด็กทั้งสองแทบไม่ชายตาแลเลยแม้แต่น้อย “แต่ไม่เป็นไรพ่ออุ้มแม่ของหนูก็ได้” ว่าแล้วนักบินก็เดินไปอุ้มปลาวาฬขึ้นในท่าเจ้าสาวเดินนำหน้าทุกคนไป
“คุณทำบ้าอะไรเนี่ยเดี๋ยวผมก็ตกหรอก” ปลาวาฬยกมือเรียวฟาดเข้าที่อกแกร่งเบาๆ หนึ่งครั้ง เพื่อเป็นการประท้วง ในขณะที่ใบหน้าเรียวกลับมีแต่รอยยิ้มละมุน
“ไม่หรอกน่าเบากว่าลูกอีกมั้งเนี่ย” นักบินแกล้งแหย่คนรักเล่น
“พูดเว่อร์ไป”
นักบินไม่ตอบกลับอุ้มคนรักนำหน้าเข้าไปในบ้าน ส่วนเงินและเจฟฟี่ก็อุ้มเด็กแฝดตามหลังไปติดๆ
ในที่สุดช่วงเย็นที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง หลังจากช่วยกันจัดเตรียมอาหารและสถานที่ สำหรับมื้อเย็นที่สุดแสนจะพิเศษในวันนี้เรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดก็มารวมตัวกันที่ลานหญ้าหน้าบ้านซึ่งอยู่ติดชายทะเล โต๊ะอาหารเต็มไปด้วยเมนูหลากหลายวางเรียงรายเป็นแนวยาว ซึ่งจะเป็นอาหารทะเลซ่ะสวนมาก
สองแสบนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างพ่อกับแม่ คนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะก็คือเกริกไกรเหมือนเช่นทุกครั้ง อีกฝั่งก็จะเป็นคุณหญิงที่นั่งติดกับนักรบ ส่วนเจฟฟี่และเงินก็นั่งถัดมาอีก
“กินให้เต็มที่เลยนะจ๊ะเจฟกับหนูเงินไม่ต้องเกรงใจ” คุณหญิงฉัตรฉายเอ่ยกับแขกทั้งสองคนที่เพิ่งจะมาใหม่
“ขอบคุณครับคุณแม่” เจฟฟี่ตอบรับพร้อมกับส่งยิ่มให้
“แล้วมึงจะอยู่มาอยู่กี่วันวะ” นักบินถามเพื่อน
“ก็ว่าจะอยู่สักสองวัน เดี๋ยวก็กลับแล้วงานที่บริษัทเยอะมากช่วงนี้” เจฟฟี่ตอบเพื่อน
“กูก็ประมาณนั้น แต่กลัวสองแสบนี่ล่ะจะไม่ยอมกลับน่ะสิ ชอบทะเลเหมือนแม่เขาเป๊ะเลย” นักบินเอ่ยพร้อมกับมองลูกแฝดทั้งสองคน ที่กำลังนั่งทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยอยู่ข้างๆ
“หนูชอบทะเล” นักสู้ได้ยินก็ตอบผู้เป็นพ่อทันที ในมือน้อยๆ ก็ถือกุ้งตัวโตที่ปลาวาฬแกะเปลือกให้เรียบร้อยแล้ว
“หนูก็ชอบ” เมื่ออีกคนเอ่ยมีหรือที่จะยอมกัน ปลาดาวเอ่ยขึ้นบ้างไม่ยอมน้อยหน้าน้องชาย
“อยู่ที่นี่นานๆ เลยดีไหมครับ ให้คุณพ่อกลับไปทำงานที่กรุงเทพก่อน” ปลาวาฬเอ่ยกับลูกน้อยทั้งสองคน เหมือนว่าจะได้รับการตอบรับที่ดี
“เย้!,เย้!” เด็กแฝดประสานเสียงขึ้นพร้อมกัน
“ปลาวาฬคิดว่าพี่ชายเราจะยอมเหรอ รายนั้นติดลูกซะยิ่งกว่าอะไรดี” นักรบแสดงความคิดเห็นบ้างหลังจากนั่งเงียบมานาน พร้อมกับเบ้หน้าไปทางพี่ชาย
“แน่นอนอยู่แล้วฉันไม่มีทางให้ลูกกับเมียอยู่ห่างกายแน่ ก็น่ารักกันซะอย่างนี้” นักบินตอบกลับน้องชายพร้อมกับกอดลูกชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เอาไว้ แต่เจ้าตัวน้อยกลับไม่ยอมอยู่นิ่งๆ จับโน่นจับนี่บนโต๊ะไปเรื่อย จนปลาวาฬต้องปรามลูกอยู่เนืองๆ
“ไม่ชอบเหรออยู่คนเดียวจะได้มีสาวๆ เข้ามาหาไง” ปลาวาฬเอ่ยหยอกเพราะรู้ดีว่านักบินแพ้ผู้หญิงไม่มีทางทำเรื่องอย่างนั้นได้แน่นอน
“เดี๋ยวก็มีกิ๊กจริงๆ ซะหรอกพูดประชดกันดีนัก” นักบินล้ออีกฝ่ายเล่น
“เอาเลยผมไม่สน จะมีสักกี่คนก็ไม่ว่าแล้วแต่คุณเลย” ปลาวาฬท้าทายอีกฝ่าย
“ทำเป็นพูดดีไปถ้าเขาไม่อยู่ตัวเองจะเสียใจคอยดู”
เด็กน้อยทั้งสองมองหน้าพ่อกับแม่สลับไปมาเวลาที่ตอบโต้กัน เงินสังเกตเห็นอย่างนั้นก็รีบเบรกคนทั้งสองเอาไว้ก่อน
“หยุดทะเลาะกันได้แล้วลูกมองตาแป๋วแล้วนั่น เดี๋ยวก็เป็นตัวอย่างไม่ดีให้ลูกหรอก” เงินเอ่ยเตือนสติคนทั้งสอง
“ก็เพื่อนเงินนั่นล่ะพูดไม่สนใจผมเลย” นักบินยังไม่ยอมหยุด
“พูดเองเออเองจะเอาอย่างนั้นก็ได้นะแล้วแต่เลย” กลายเป็นว่าตอนนี้บนโต๊ะอาหารกลายเป็นเวทีโต้วาทีของนักบินกับปลาวาฬไปแล้ว
“หนูอยากกิงปู” อยู่ๆ นักสู้ก็เอ่ยแทรกขึ้นมา พร้อมกับชี้ไปที่ปูอลาสก้าตัวใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะ ปลาวาฬรีบหันมาสนใจลูกแทนที่จะตอบโต้นักบินกลับ
“เดี๋ยวแม่แกะให้นะครับ” ว่าแล้วก็ดึงขาปูอลาสก้าออกมาจากตัวแล้วใช้กรรไกรตัดเอาเปลือกออก แคะเอาเนื้อออกมาให้ลูกทั้งสองคน เจ้าตัวเล็กดีใจตบมือซะเสียงดังกันเลยทีเดียว
“เดี๋ยวพ่อแกะให้บ้างนะ” นักบินหวังเอาใจลูกบ้าง จึงหยิบขาปูอีกข้างมาแกะเอาเนื้อยื่นให้ลูกแฝด ราวกับว่ากำลังทำสงครามแย่งความสนใจจากลูกทั้งสองคน
คนทั้งโต๊ะจ้องมองสี่คนพ่อแม่ลูกพร้อมกับรอยยิ้ม ราวกับว่าวันนี้เป็นการนัดรวมตัวเพื่อมาชมความน่ารักของครอบครัวนี้ซะอย่างนั้น
“ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับคุณแม่” นักรบเอ่ยกับมารดาพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ จะเดินเข้าไปในตัวบ้าน
“ฉันก็ปวดฉี่เหมือนกันรอด้วยไอ้น้อง รออยู่ตรงนี้นะลูกเดี๋ยวพ่อมา” นักบินลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตามหลังน้องชายไปติดๆ
ไม่นานหลังจากนั้นคุณหญิงฉัตรฉายก็เอ่ยอะไรบางอย่างกับลูกสะใภ้
“หนูปลาวาฬจ๊ะ”
“ครับคุณแม่” หลังจากคลอดลูกได้ไม่นานคำสรรพนามที่ปลาวาฬเรียกคุณหญิงฉัตรฉายก็เปลี่ยนไป
“หนูมาอยู่ที่บ้านในฐานะสะใภ้ฉันก็เกือบจะสามปีแล้วนะ น้อยใจหรือเปล่าที่แม่ไม่ได้จัดงานแต่งให้หนูอย่างออกหน้าออกตาเลย” คุณหญิงฉัตรฉายถามออกไปตรงๆ
“ไม่เลยครับคุณแม่ แค่ได้รับความเมตตาจากทุกคนผมก็ดีใจมากแล้ว เรื่องนั้นผมไม่เคยคิดถึงมันเลยครับ” ปลาวาฬตอบอย่างจริงใจพร้อมกับส่งยิ้มให้แม่สามี
“แต่แม่ว่ามีใครบางคนไม่คิดเหมือนหนูนะ นักบินอยากทำวันพิเศษนั้นให้กับหนู ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับหนูแล้วล่ะว่าจะตอบตกลงไหม” พอคุณหญิงพูดจบไฟทุกดวงรอบบริเวณนั้นก็ดับลงพร้อมกันทันที
ปลาวาฬรีบเอื้อมมือเรียวไปโอบกอดตัวลูกทั้งสองเอาไว้กลัวว่าจะตกใจจนงอแง แต่ผิดคาดเจ้าตัวเล็กทั้งสองกลับนั่งนิ่งอย่างเป็นใจ ระหว่างนั้นก็ได้ยินเสียงใครบางคนดีดกีตาร์เป็นจังหวะเพลงดังแว่วมา ปลาวาฬรีบหันไปมองยังต้นเสียง ก็พบว่าเป็นนักบินนั่นเองที่ดีดเดินกีตาร์เข้ามาอย่างช้าๆ ส่วนนักรบก็ถือตะเกียงเจ้าพายุเดินตามหลังมาติดๆ บรรยากาศตอนนี้
“คุณนักบิน..” ปลาวาฬเปรยออกมาเบาๆ เจ้าตัวรู้แล้วว่ามันเป็นแผนที่ตระเตรียมไว้ล่วงหน้าอย่างแน่นอนแต่ก็อดยิ้มไม่ได้ เขาไม่เคยเห็นนักบินเล่นกีตาร์มาก่อนเลยตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา
“ห่างกันไกลสุดฟ้า แต่ก็มาได้พบ คนๆนึงที่ใจตรงกัน ทำให้มีวันนี้ อยากให้เธอได้รู้ เธอคือคนที่แสนดี อยากมีเธอทุกวินาที เธอคือคนที่สำคัญ I’ll be with you forever จะรักเธอตลอดไป.........” (Cr. เพลงมีกันตลอดไป ของแอมมารี่)
ปลาวาฬมัวแต่จ้องมองนักบินโดยไม่รู้ตัวเลยว่า ตอนนี้ลูกทั้งสองคนได้เดินไปหาเจฟฟี่และเงินแล้ว ทุกคนเดินไปยังทางเดินแล้วยืนเรียงหน้ากระดาน ไม่เว้นแม้แต่คุณหญิงและสามีก็เอากับเขาด้วย ชูดอกไม้ไฟเพื่อส่องแสงสว่างนำทางให้นักบินเดินมาหาคนรัก
นักบินเดินดีดกีตาร์ร้องเพลงเดินเข้ามาหาปลาวาฬอย่างช้าๆ เมื่อมาถึงแล้วก็นั่งคุกเข่าลงตรงหน้า วางกีตาร์ลงข้างตัวแล้วหยิบแหวนเพชรที่เตรียมไว้ในกระเป๋ากางเกงออกมายื่นให้ พร้อมกับส่งสายตาหวานซึ้งเป็นประกายไปให้ ปลาวาฬเอาแต่ร้องไห้ด้วยความซาบซึ้งใจ ไม่นึกไม่ฝันว่านักบินจะทำอย่างนี้ให้กับตัวเองมาก่อน เพราะอยู่กันมาเกือบจะสามปีแล้วอีกฝ่ายไม่เคยเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาให้ได้ยินเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“จากวันแรกที่ได้เจอกันจนมาถึงวันนี้ฉันยังจำเรื่องราวของเราได้ดีทุกเรื่อง นายทำให้ฉันได้รู้จักกับคำว่ารักที่จับต้องได้ ขอบคุณที่เข้ามาทำให้ชีวิตที่เงียบเหงานี้มีสีสัน เข้ามาเติมเต็มความสุขให้กับฉันและคนในครอบครัว ฉันรักนายนะปลาวาฬ...แต่งงานกันนะที่รัก” พูดจบน้ำตาของนักบินก็ไหลลงมาเป็นสาย เจ้าตัวยิ้มด้วยความเขินอาย เขาไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าคนเยอะๆ อย่างนี้มาก่อนเลย
“ฮึก...ขอบคุณที่รักและดูแลคนที่ไม่มีอะไรเลยอย่างผม ผมเองรักคุณมาก จากนี้ไปชีวิตผมเป็นของคุณอย่างเป็นทางการแล้วนะ...ผมจะแต่งงานกับคุณครับ” พูดจบเจ้าตัวก็ยื่นมือไปให้อีกฝ่ายสวมแหวนให้ นักบินบรรจงสวมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายให้แล้วจุมพิตลงที่หลังมือเรียวทันที เสร็จแล้วทั้งสองก็กอดกันแน่น ต่างฝ่ายต่างร้องไห้ออกมา สักขีพยานที่มองดูอยู่นั้นต่างก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เช่นเดียวกัน โดยเฉพาะเงินที่ร้องไห้หนักกว่าปลาวาฬเสียอีก เพราะเขาดีใจมากที่เพื่อนมีวันนี้เสียที
“ฮิ้วววว!!!”
พอทุกอย่างเป็นไปตามแผนทุกคนก็ส่งเสียงโห่ร้องแสดงความยินดีกับคนทั้งสอง ไฟทุกดวงสว่างจ้าขึ้นพร้อมกันนั้นดอกไม้ไฟก็ถูกจุดขึ้นไปบนท้องฟ้าดอกแล้วดอกเล่าจนสว่างจ้า เด็กแฝดทั้งสองรีบเดินไปหาพ่อกับแม่แล้วกอดขาเอาไว้แน่น ปลาวาฬและนักบินต่างก็อุ้มลูกทั้งสองขึ้นมา มองดูความงดงามของดอกไม้ไฟอย่างมีความสุข
นักบินอยากขอบคุณโรคแพ้ผู้หญิงที่ทำให้เขามาเจอกับปลาวาฬ ซึ่งเป็นรักแท้ที่ช่วยมาเติมเต็มชีวิตของเขาให้มีความสมบูรณ์แบบมากขึ้น จากนี้เขาจะรักและดูแลภรรยาและลูกไปตราบนิจนิรันดร์...
จบบริบูรณ์
หัวข้อ: ❤️::::แม่พันธุ์จำเป็น[MpreG]::::❤️ตอนที่ 22 มีกันตลอดไป(จบ) l Up:16-06-2018 (อ่าน 108910 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก