Chapter 04: เมียอิเหนา
เรื่องที่จู่ๆ ก็ถูกวิหยาสะกำขอไลน์นั่น แน่นอนว่าทำให้ผมอึ้งงันทำอะไรไม่ถูกไปเหมือนกัน แต่เรื่องที่ทำให้อึ้งมากกว่าก็คือหลังจากที่ผมเอาตัวรอดด้วยการชิงวิ่งหนีในวันนั้นแล้ว ไม่กี่วันให้หลัง ผมก็ได้พบเจอกับสิ่งที่ไม่คาดคิดมาก่อนเลยในชีวิต
“ช่วงนี้มึงยังเห็นไอ้เวรนั่นมาตามดูอยู่อีกไหม”
พี่อินทร์ถามขณะที่พวกเรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ที่ร้านอาหารญี่ปุ่นเล็กๆ หน้ามหาวิทยาลัย วันนี้ผมมากินข้าวกับพวกเขาด้วยเพราะพี่บุศย์ตั้งใจจะเลี้ยงต้อนรับในฐานะน้องรหัส ไม่สิ ต้องบอกว่าผมตั้งใจมากินกับพี่บุศย์แค่สองคนต่างหาก ส่วนพี่อินทร์น่ะกาฝาก ไม่รู้โผล่มาจากไหน พอผมกับพี่บุศย์เข้ามาในร้านปุ๊บ ไม่กี่อึดใจหลังจากนั้นก็โผล่มาปั๊บอย่างกับว่าถูกนัดไว้
ซึ่ง...จริงๆ ก็นัดแหละ แต่เป็นพี่บุศย์นัดให้มาเอากุญแจห้อง เลยกลายเป็นว่าความฝันที่จะได้กินมื้อกลางวันกับพี่บุศย์สองต่อสองของผมเป็นอันพังพินาศ
ไอ้อิเหนา...ไอ้มารคอหอย!
แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับเรื่องที่กำลังพูดคุยกันอยู่ในตอนนี้แล้ว พอพี่อินทร์ถามจบปุ๊บ คนถูกถามก็ทำหน้าคิด
“เอ...ช่วงนี้ไม่เห็นเลยนะ”
“สองสามวันมานี้ไม่ได้ไปดักรอที่หน้าตึกคณะ?”
“อืม ไม่มี”
“ที่หน้าหอก็ไม่มี?”
“ไม่เห็นเลยแม้แต่เงา”
“น่าแปลก” ทั้งที่เป็นเรื่องที่ควรจะสบายใจ แต่พี่อินทร์กลับทำหน้าเหมือนสงสัยอะไรบางอย่างขึ้นมา “ปกติแล้วมันเกาะมึงแจเลยไม่ใช่หรือไงวะ”
พี่บุศย์พยักหน้าเห็นด้วย ดูท่าทางจะสงสัยเหมือนกัน ผมก็พอจะเดาได้ว่าผู้ชายคนนั้นตามติดพี่บุศย์ขนาดไหน ถึงขั้นออกปากให้พี่อินทร์มาคอยเป็นไม้กันหมาให้ แบบนี้มันไม่ธรรมดาแล้ว แล้วก็ไม่แปลกเลยถ้าสองคนนี้จะ เพราะที่จู่ๆ ไอ้เวรที่ตามพี่บุศย์เป็นสัมภเวสีมาเป็นปีหายหัวไปน่ะ ตั้งแต่ที่เจอผมวันนั้น...ตอนนี้มันมาตามเกาะติดผมแล้วนี่ไงโว้ย!
ผมนึกถึงหน้าคร้ามคมของผู้ชายตัวใหญ่เหมือนหมีขึ้นมาแล้วก็ขนลุกซู่ ผมกลัววิหยาสะกำมาตั้งแต่ชาติก่อนแล้ว ถึงแม้ในชาตินั้นจะมีเอวบางร่างน้อย ผมก็กลัวเพราะความบ้าดีเดือดของมัน ยิ่งมาเจอกันในชาตินี้ในขนาดตัวที่ไม่ต่างอะไรจากหมีกริซลีย์ มีเหรอที่ผมจะไม่กลัวมากกว่าเดิมน่ะ
คิดแล้วก็หน้าซีดเผือด ผมยังให้คำตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าไอ้ผู้ชายคนนั้นตามมาเจอผมได้ยังไง หมายถึง...รู้ทั้งชื่อ ทั้งคณะที่ผมเรียน แต่พอมาคิดๆ ดูแล้ว ผมว่าก็คงจะหาตัวไม่ยากสักเท่าไรว่าผมเป็นใคร ที่มหาวิทยาลัยมีการจัดอันดับคิวท์บอยอะไรนี่อยู่ ซึ่งผมก็หนีไม่พ้นที่จะมีรูป รวมถึงชั้นปีและคณะถูกเอาไปโพสต์ลงโซเชียลบ่อยๆ
เหตุนี้แหละถึงได้ถูกตามตัวเจอได้ง่ายๆ น่ะ
ครั้งแรกก็มาดักรอที่หน้าคณะ พอผมเริ่มรู้ตัว ผมก็หลบ เขาก็เลยย้ายที่ดักรอ เพิ่งเจอสดๆ ร้อนๆ เมื่อวานนี้ก็...ไปดักรอที่หน้าห้องเรียน
รู้ลึกถึงขนาดว่าผมเรียนวิชาอะไร ตึกไหน วันไหนบ้างแบบนี้ กูว่ามึงเป็นสตอล์กเกอร์โดยสมบูรณ์แล้วไอ้วิหยาสะกำ!
ความกลัวของผมพุ่งพล่านยิ่งกว่าเดิมเมื่อออกจากห้องเรียนมาแล้วเจอเขายืนรออยู่ ตอนแรกผมจะชิ่งหนีแล้ว แต่ทว่าเขากลับดักหน้าไว้ก่อน พร้อมกับแนะนำตัวเสร็จสรรพ
“พี่ชื่อวิญญู ปีสอง คณะวิทยาศาสตร์การกีฬา เรียกพี่วิญญูก็ได้ถ้าน้องจิสะดวก ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
แล้วผมจะไปทำอะไรได้ล่ะ นอกจากมองหน้าเขาเลิ่กลั่ก ตอบรับรอยยิ้มนั้นด้วยคำพูดโง่ๆ
“ยะ...ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
เท่านั้นแหละ ไอ้วิหยาสะกำที่ชาตินี้คือวิญญูก็ตามติดผมแจแทนพี่บุศย์เป็นที่เรียบร้อย
คิดแล้วผมก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ โชคดีที่วันนี้มีเรียนบ่าย ตอนเช้าผมเลยไม่ได้เจอเขาให้อารมณ์เสียก่อน และดูเหมือนท่าทางหนักใจของผมที่เผลอแสดงออกมาจะทำให้พี่บุศย์สังเกตเห็น
“เป็นอะไรหรือเปล่าจิ เห็นถอนหายใจหลายครั้งแล้ว”
ผมเหลือบมองหน้าเขา ระบายยิ้มน้อยๆ ก่อนส่ายหน้า
“ไม่มีอะไรครับ จิแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย”
“ไม่เชื่อหรอก ถ้าคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจะถอนหายใจทำไม มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกมาได้นะ พี่ยินดีช่วย”
โอ้...แม่บุษบาของพี่จรกา ชาตินี้ก็ช่างอ่อนหวานยิ่งนัก
แต่ผมไม่อยากให้เขาต้องมากังวลเรื่องผม ผมก็เลยโกหกไป
“ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ จิแค่เหนื่อยๆ น่ะ”
“ไม่สบายหรือเปล่า”
พอสิ้นเสียงก็มีมือใหญ่เอื้อมมาแตะหน้าผากผมทันควัน ผมจะดีใจมากถ้าเจ้าของมือนั้นเป็นพี่บุศย์ ไม่ใช่พี่อินทร์ที่เสล่อมาวัดอุณหภูมิร่างกายผมโดยที่ผมไม่ได้อนุญาตเนี่ย!
“ก็ปกติดีนี่หว่า”
พี่อินทร์ว่าหลังจากที่เทียบกับอุณหภูมิร่างกายตัวเองแล้ว ผมสะบัดหน้าหนี ว่าเสียงขุ่นน้อยๆ
“ไม่ได้บอกว่าไม่สบายสักหน่อยนี่ครับ”
“แน้! คนอุตส่าห์เป็นห่วง ยังจะมาทำหน้ากระรอกใส่อีก”
คราวนี้ทำเสียงสูงใส่ให้ผมเบ้ปาก
ก็ใครให้มาเสนอหน้าเป็นห่วงกันเล่า!
ไม่เถียงกับเขาหรอก ค่อนขอดในใจก็พอ ตอนนี้ผมกังวลมากกว่าว่าถ้าเข้าไปเรียนแล้ว ตอนเลิกเรียนจะเจอพี่วิญญูมาดักรอไหม
กังวล...จนเผลอแสดงสีหน้าออกมาอีกแล้ว
“จิแน่ใจนะว่าไม่มีเรื่องอะไร”
พี่บุศย์ถามอีกครั้ง สีหน้าดูเป็นกังวลอยู่ไม่น้อย ผมไม่อยากให้เขาเป็นกังวลเรื่องผมเลย ผมควรจะเป็นคนปกป้องเขา คอยเป็นห่วงเป็นใยเขามากกว่า ชดเชยที่ชาติที่แล้วไม่ได้ทำในฐานะสามี
“ครับ จิแน่ใจ”
ดังนั้นจึงตอบไปแบบนี้ แต่พี่บุศย์ก็ไม่วายพูดออกมาอีก
“ถ้าจิบอกว่าไม่มีอะไร พี่ก็จะเชื่อแล้วกัน แต่อย่าลืมนะว่าถ้ามีปัญหาอะไรที่แก้ไม่ได้ จิก็ยังมีพี่รอให้คำปรึกษาอยู่ ถ้าหาพี่ไม่เจอ ก็ปรึกษาไอ้อินทร์มันก็ได้ เดี๋ยวมันก็เอาเรื่องมาเล่าให้พี่ฟังเอง”
น่าดีใจอยู่หรอกที่เขาเป็นห่วงผม แต่ไม่น่าดีใจเลยที่ลากอิเหนาเข้ามาเอี่ยวด้วย
ไม่ต้องเอามันมาแทรกกลางระหว่างเราได้ไหมเนี่ย น้องบุษบา!
ผมมองไปยังพี่อินทร์ที่ยักคิ้วหลิ่วตาให้อย่างทะเล้นแล้วก็ได้แต่เสมองไปทางอื่น เอาเถอะ ถือเสียว่าอิเหนาในชาตินี้ก็ไม่ได้เลวร้ายสักเท่าไรก็แล้วกัน
อย่างน้อยก็ดีกว่าวิหยาสะกำที่กลับมาเกิดเป็นสตอล์กเกอร์ล่ะวะ
หลังจากกินมื้อกลางวันเสร็จ พวกเราก็แยกย้ายไปเรียน ผมเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องสักเท่าไร เพราะเอาแต่กังวลว่าเย็นนี้พี่วิญญูจะมาดักรออีกหรือเปล่า
คิดไป คิดมา คิดวุ่นวายไปหมด รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่อาจารย์สอนจบคลาสแล้ว ผมเก็บข้าวของ ค่อยๆ ย่องออกมาจากห้องเรียน มองซ้ายมองขวา พอเห็นว่าปลอดคนก็หายใจโล่งเป็นปลิดทิ้ง
วันนี้ไม่มาแฮะ สงสัยจะไม่ว่าง
ความดีใจพร่างพราย ไม่โผล่หัวมาแบบนี้ ไม่แน่ว่าอาจจะกลับไปตามพี่บุศย์เหมือนเดิมแล้วล่ะมั้ง ก็ตามรายนั้นมาเป็นปี จู่ๆ จะเปลี่ยนใจมาเป็นผมก็ดูเร็วไปหน่อย
วิหยาสะกำคงไม่รักง่ายหน่ายเร็ว เจ้าชู้ประหนึ่งขุนแผนเหมือนอิเหนาหรอก
คิดแล้วก็เดินออกจากห้องเรียนอย่างสบายใจ ทว่าพอกำลังจะเลี้ยวลงบันได ผมก็เบรกจึ้กทันทีเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังวิ่งสวนขึ้นมานั้นคือ...
“อ้าว น้องจิ เลิกเรียนแล้วเหรอ”
อะ...ไอ้วิหยาสะกำ!
จะถอยหลังก็ไม่ได้แล้ว ผมได้แต่มองผู้ชายตรงหน้าที่มีร่องรอยเหงื่อชื้นน้อยๆ แล้วอึกอัก จะอ้างว่าอะไรได้ล่ะทีนี้
“โทษทีนะ พี่มาช้าไปหน่อย วันนี้อาจารย์ปล่อยช้า”
เรียกแทนตัวเองว่าพี่อย่างสนิทสนมอีกด้วย ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ
“คือ...จิ...”
แล้วก็พูดไม่ออก ผมเลยตัดสินใจในชั่วแวบหนึ่งนั้นเลยว่า...
...หนี!
กูต้องหนี!
ถ้าไม่อยากให้ตามก็ต้องแสดงออกให้ชัดเจนไปเลยล่ะว่ารังเกียจหรืออะไรแบบนั้น เท่านั้นผมก็รีบหันหลัง เดินขึ้นกลับไปชั้นบนอย่างรวดเร็วโดยมีพี่วิญญูวิ่งตามขึ้นมา
“เดี๋ยวสิน้องจิ จะไปไหนน่ะ”
หนีมึงไง จะตามมาทำไมเนี่ย!
เดินเร็ว จ้ำพรวดๆ จนเกือบจะเป็นวิ่งแล้ว ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังตามหลังมาราวกับว่าเข้าใจสถานการณ์แล้วว่าตอนนี้เป็นยังไง
“เดี๋ยวสิน้องจิ ขอพี่คุยด้วยก่อน”
เขาพุ่งดักหน้าผมหน้าตาเฉย ผมเชะงักขาอีกครั้ง มองใบหน้าคร้ามที่ดูเคร่งเครียดด้วยความหวั่นใจ
ให้ตายเถอะ! มันชื่อวิญญูหรือวิญญาณกันแน่วะ ตามติดเป็นสัมภเวสีเลยเนี่ย!
แต่นั่นแหละ คีพลุค...ต้องคีพลุค...
“จะ...จินึกขึ้นได้ว่าลืมของไว้ในห้องเรียน แหะๆ”
ยิ้มแห้งๆ ยิ้มโง่ๆ คำแก้ตัวก็โง้โง่ สาบานได้เลยว่าคนตรงหน้าไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูดหรอก ซึ่งนั่นก็จริง เพราะนอกจากเขาจะไม่เสนอตัวช่วยเหลือเหมือนอย่างที่เคยทำ ยังเอาแต่มองผมนิ่งๆ เหมือนกับจะคาดคั้นอะไรสักอย่างจนผมกระสับกระส่าย ก่อนที่เขาจะเปล่งเสียงออกมา
“พี่ขอคุยแป๊บเดียว ไม่นานหรอก มีอะไรอยากจะถามสักหน่อย”
ผมไม่อยากคุยกับเขาเลย อย่างที่บอกว่าผมกลัว ถึงชาตินี้เขาจะจำไม่ได้ว่าผมคือใคร แต่ยังไงผมก็กลัวอยู่ดี ผมเลยรีบพูดขึ้น
“แต่เดี๋ยวป้าแม่บ้านจะมาปิดห้องเรียนแล้ว จิว่าจิรีบไปเอาของก่อนดีกว่า”
พูดเสร็จ ผมก็รีบเดินสวนเขาไป
ไม่ว่ายังไงก็ต้องรีบไปจากตรงนี้ก่อน ขืนอยู่นานกว่านี้ นักศึกษาคนอื่นๆ ลงอาคารไปหมด เหลือแต่ผมกับเขา มันจะทำให้หนียากขึ้น ตอนนี้ก็แทบจะไม่มีใครเหลืออยู่บนตึกคณะแล้วเนี่ย
แต่พอผมก้าวผ่านเขาไป ต้นแขนถูกรั้งไว้ด้วยมือใหญ่ทันที ผมหันไปทำหน้าเหวอ ในขณะที่เขาเรียกชื่อผมเสียงเรียบ
“น้องจิ”
ปล่อยกู๊!
เดาได้เลยว่าสีหน้าของผมในตอนนี้คงดูตื่นสุดชีวิต ป่านนี้ปากคงเผลอเบ้จะร้องไห้ไปแล้วด้วยมั้ง ส่วนพี่วิญญูไม่รู้สึกรู้สาเลยสักนิด ตีหน้าเศร้า ถามผมเสียงอ่อน
“ไม่อยากคุยกับพี่มากขนาดนั้นเลยเหรอ”
เออสิวะ ถ้าเกิดมึงจำได้ขึ้นมาว่ากูเป็นหนึ่งในต้นเหตุที่ทำให้มึงตายหองเมื่อชาติที่แล้ว กูจะทำยังไงล่ะเว้ย!
ผมไม่พูด พี่วิญญูเลยว่าออกมาอีก
“เอาจริงๆ นะ พี่ขอถามจิคำถามเดียว ขอคำตอบจริงๆ”
“ครับ?”
“น้องจิมีใครในใจแล้วใช่ไหมถึงได้ไม่สนใจพี่เลย”
น้ำเสียงเศร้าเชียว หน้าก็เศร้า เห็นแล้วนึกถึงหมีอดข้าว อยากจะบอกเหมือนกันว่าไม่มีหรอก แต่ถ้าบอกไปอย่างนั้น มีหวังคงโดนตามไม่เลิกแน่ ผมควรจะบอกว่าใช่ ผมมีใครในใจแล้ว ซึ่งใครคนนั้นก็คือพี่บุศย์ ทว่าก็คิดขึ้นมาได้ว่าถ้าบอกไปอย่างนั้น เดี๋ยวความซวยจะไปตกอยู่กับพี่บุศย์เอา
ก็ก่อนหน้านั้น ไอ้หมอนี่ก็ตามพี่บุศย์แจอยู่นี่หว่า ผมก็ต้องปกป้องบุษบาของผมไว้ก่อนล่ะ
“คือ...”
แต่ก็ไม่รู้ว่าจะตอบว่ายังไงดี ได้แต่อึกอักจนถูกคาดคั้นมาอีก
“ว่าไงน้องจิ ตกลงมีใครในใจแล้วใช่ไหม”
“จิ...”
“ถ้าไม่มี พี่จะขอจีบนะ แล้วก็เลิกหนีพี่ได้แล้ว”
เนี่ย! กูบอกแล้วไงว่าวิหยาสะกำจะมาจีบจรกาไม่ได้!
ผมพูดไม่ออก ตอบไม่ถูกเลย ก่อนที่จู่ๆ จะรู้สึกเหมือนมีมือของใครอีกคนกระชากแขนข้างที่ว่างอยู่ของผมไป ผมลอยหวือไปกระแทกกับร่างของใครบางคน พอหันไปมองก็เห็นว่าเป็นพี่อินทร์ หัวคิ้วผมก็ย่นยู่ทันควัน
ทำไมพี่อินทร์ถึงมาที่คณะได้...
ยังคิดไม่ทันจะจบดี พี่อินทร์ก็ส่งยิ้มหวานให้ผม ก่อนว่าด้วยน้ำเสียงระรื่น
“อยู่นี่เองที่รัก เค้าก็ตามหาตั้งนาน คิดถึงตัวจังเลย”
ระริกระรี้เป็นปลากระดี่ได้น้ำมาก ทำปากยื่นๆ ส่งเสียงดังจ๊วบมาให้ผมได้ยินด้วย ผมมองแล้วก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าเขากำลังช่วยผม แต่ท่าทางอินเกินเบอร์นี่ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้เลย
นี่อิเหนาหรืออิแรด ตอแล้ตอแหล
ผมก็ไม่ได้พูดอะไรหรอก ได้แต่เหวออยู่ ขณะที่พี่อินทร์ยังสะดีดสะดิ้งไม่เลิก
“แล้วนี่จะกลับรังรักของเราหรือยังจ๊ะฮันนี่ เค้าอยากจะแช่แว้บกับตัวเองแล้วนะ งื้อ~”
ขนลุกชันไปทั่วทั้งตัวเลย สาบานเลยว่าไอ้ตัวที่น่ากลัวกว่าวิหยาสะกำก็อิเหนานี่แหละ
แช่แว้บอะไรของมึ้ง!
แต่ไม่ทันไร พี่อินทร์ก็ทำเป็นเหมือนเพิ่งสังเกตเห็นว่ามีใครอีกคนอยู่ตรงนั้น พลันโพล่งออกมา
“แล้วคุณ...มีธุระอะไรกับแฟนผมเหรอครับ”
พี่วิญญูตีหน้าเข้มทันที เรียวคิ้วขมวดเข้าหากัน ว่าเสียงต่ำ
“คุณอีกแล้ว...”
“หืม?”
“ไหนว่าเป็นแฟนบุศย์ไม่ใช่หรือไง”
พูดมางี้ ผมก็รู้เลยว่าตอนที่พี่อินทร์เป็นไม้กันหมาให้พี่บุศย์ เขาอ้างว่าอะไร
ไม่ชอบอะ ไม่ชอบเลย แต่ทำได้แค่มุ่ยหน้าใส่เท่านั้น
“ก็ใช่ แต่คนนี้ก็แฟนผมเหมือนกัน”
พี่อินทร์ทำท่าไม่ยี่หระ อ้างตัวว่าเป็นเจ้าของผมหน้าตาเฉย และนั่นก็ทำให้พี่วิญญูทำหน้าเครียดมากไปอีก
“หมายความว่าอะไร หรือ...คุณจะจับปลาสองมือ?”
เท่านั้นพี่อินทร์ก็ส่งเสียงสูง “เปล๊า แค่คนละสถานะ”
สีหน้าของคนฟังบ่งบอกชัดเจนว่าคนละสถานะคืออะไร ไม่ต่างจากผมที่มองหน้าพี่อินทร์แล้วก็ได้แต่สงสัยด้วยคิดไม่ออกว่าเขามีแผนการอะไรอยู่ ก่อนที่พี่อินทร์จะว่าหน้าระรื่นในอีกไม่กี่วินาทีให้หลัง
“กับไอ้บุศย์น่ะ อันนั้นมันเป็นผัว” จากนั้นก็ปล่อยมือออกจากต้นแขนผมมาโอบกระชับให้เข้าไปแนบชิดกับลำตัวเขา “แต่หนุ่มน้อยคนนี้น่ะ เมียจ้า~”
ผมเบิกตาโตเลย พี่วิญญูก็เบิกตาโต ก่อนที่จะกลับมาเป็นสีหน้าเคร่งเครียดเหมือนเดิม ไม่สิ...ยิ่งกว่าเดิมอีก พลันถามผมด้วยน้ำเสียงคาดคั้นอีกครั้ง
“จริงหรือเปล่าน้องจิ?”
“คะ...คือ...”
ผมก็ไม่รู้จะตอบยังไง ถ้าตอบว่าไม่จริง รับรองเลยว่าเขาได้ตามเกาะติดผมแจเหมือนเดิมแน่ แต่ถ้าตอบว่าจริง มีหวังคงต้องเข้าใจผิดกันไปยกใหญ่ อะไรไม่ว่า แค่คิดว่าตัวเองเป็นเมียอิเหนา ผมก็คันคะเยอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแล้ว!
“จริง”
ไม่ต้องให้ผมตอบ พี่อินทร์ก็ตอบแทนแล้ว ผมหันไปถลึงตาใส่ ไม่อยากให้เขาพูดอะไรให้ชวนเข้าใจผิดไปมากกว่านี้ แต่ดูเหมือนจะหยุดเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
“หรือจะต้องให้พิสูจน์ความรักหืม?”
ยังไม่ทันจะมีใครตอบตกลง พี่อินทร์ก็ฝังปลายจมูกลงมาบนแก้มผมแล้ว ผมสะดุ้งโหยงเมื่อริมฝีปากนุ่มๆ ประทับลงมา หัวสมองมึนงงไปหมด ได้ยินแต่เสียงสูดลมหายใจดังฟอด ตามมาด้วยเสียงเจ้าคนขโมยหอมแก้มหน้าตาเฉยคนนั้น
“ชื่นใจ~ ว่าไง เชื่อหรือยังว่าเป็นเมีย หรือจะต้องให้พิสูจน์อีก?”
หะ...หอมแก้ม
อิเหนามันหอมแก้มผม!
ประโยคหลังถามพี่วิญญู ส่วนผมก็ใบ้กินไปแล้ว แต่ก็ยังพอจะมีสติที่จะเห็นว่าสีหน้าของพี่วิญญูในขณะนี้ดูตะลึงงันอยู่ไม่น้อย
“อ้อ ยังไม่ชัดสินะ งั้นเดี๋ยวจูบโชว์”
เฮ้ย! เดี๋ยวๆๆ
อันนี้ได้สติ ผมเตรียมจะห้ามเลย มือยกจะดันหน้าหล่อๆ นั่นออกห่างแล้ว แต่ก็ไวไม่เท่าพี่อินทร์ก็หันมาได้ปุ๊บ ก็จับผมไปจูบปั๊บ
ผมทำอะไรไม่ถูก สั่นระริกไปทั้งตัว สัมผัสได้แต่เพียงว่าริมฝีปากนุ่มๆ นั่นกำลังดูดกลืนเรียวปากของผมอยู่ อะไรไม่ว่า...แม่งสอดลิ้นเข้ามาด้วย
มึงจะสมบทบาทเกินไปแล้วไอ้อิเหนา!
พี่วิญญูคงจะทนดูเห็นภาพบาดตาบาดใจนี้ไม่ได้มั้ง ทำท่าฮึดฮัดแล้วเดินหนีลงบันไดไปทันที ปล่อยให้ผมกับอิเหนาจูบกันดูดดื่มอยู่อย่างนั้น
จูบ...ไม่ปล่อย จนผมต้องเป็นฝ่ายทุบคนตรงหน้าดังอั้ก ตอนนั้นเองที่พี่อินทร์รู้ตัว ยอมผละริมฝีปากออกไป
“อุแหม่ เพลินไปหน่อย ยาวเลย”
แต่กูไม่ได้เพลินเลยเว้ย!
ผมมองหน้าพี่อินทร์ที่ดูไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งใดพร้อมกับความรู้สึกบางอย่างที่ผุดพราย
ความรู้สึกนั้น...เสมือนเสียพรหมจรรย์ที่เก็บไว้มานานไป
จูบแรกในชีวิตของผม ผมตั้งใจจะทำมันกับพี่บุศย์ต่างหาก ไม่ใช่กับไอ้เวรนี่!
พี่อินทร์เพิ่งจะรู้สึกตัวมั้งว่าทำอะไรลงไปโดยไม่ได้ถามความสมัครใจของผมก่อน ยื่นมือไปตบบ่าปุๆ ว่าด้วยท่าทางไม่ยี่หระ
“ผู้ชายเหมือนกัน ไม่เป็นไรหรอกเนอะ แค่จูบเอง”
สำหรับกูมันไม่ใช่ไง!
เท่านั้นขอบตาก็ร้อนผะผ่าว น้ำตาหยดใสไหลอาบหน้า เผลอส่งเสียงสะอื้นออกมาด้วย
“ฮึก...”
พี่อินทร์ดูตกใจไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ยินดียินร้ายอะไรเท่าที่ควร ตบบ่าผมมาอีกที
“เฮ้ย ไม่ต้องซาบซึ้งขนาดนั้น เรื่องแค่นี้เอง ผัวเมียกัน ช่วยๆ กันไป ไม่เป็นไรหรอก”
ยังไม่สำนึกอีก ที่สำคัญนะ...กูใช่เมียมึงที่ไหนกันเล่าไอ้อิเหนา นี่จรกานะเว้ย จะเอาบุษบาเป็นผัว แล้วเอาจรกาทำเมียไม่ได้!
ไม่ใช่อิเหนาแล้ว อิแรดชัดๆ เลย!
------------------------------
สงสัยอิเหนาชาตินี้จะสติไม่ค่อยดี 555
ฝากกำลังใจกันไว้ด้วยนะคะ ตอนหน้าเจอกันพรุ่งนี้จ้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
