lเรื่องสั้นจบแล้วl 'คนเดิม' (เพชรxลูกตาล)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: lเรื่องสั้นจบแล้วl 'คนเดิม' (เพชรxลูกตาล)  (อ่าน 4337 ครั้ง)

ออฟไลน์ skylover☁

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +177/-2
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17


Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-05-2018 19:49:33 โดย skylover☁ »

ออฟไลน์ skylover☁

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +177/-2
☀ลูกตาล☀
[/b]
 

เป็นการพบกันที่ก่อให้เกิดอาการเหมือนไฟฟ้าช็อต..
 
 
อีกครั้งกับคนเดิม....
 
 
"......"  แต่ไร้ซึ้งคำทักทาย หรือแม้แต่รอยยิ้ม เหมือนเป็นคนแปลกหน้าสำหรับกันและกัน ตาลเพียงมองใบหน้าของเด็กคนนั้นที่ดูไม่คุ้นตาอีกต่อไปครู่นึง ให้พอเกิดความรู้สึกแปลกๆที่หัวใจ ก่อนจะหันมาสนใจบทสนทนาของตนกับเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ที่วางเอกสารไว้ตรงหน้า
 
 
ตาลลงมือกรอกเอกสารลงไปหลังจากที่ืยืนยันได้ว่ามือถือของตนที่ลืมไว้ในห้องน้ำสนามบินถูกนำมาไว้ที่ประชาสัมพันธ์ ความรู้สึกโล่งใจที่หาของและแปลกใจที่เห็นคนๆนึงในต่างประเทศทำให้ตาลทำอะไรไม่ถูกไปเสียหน่อยจนต้องถามย้ำกับพนักงานสาวเกี่ยวกับรายละเอียดที่เธอได้อธิบายไปแล้ว เมื่อทุกอย่างถูกจัดการเรียบร้อย ชายหนุ่มที่เลือกการเดินทางมาญี่ปุ่นคนเดียวครั้งแรกก็ลากกระเป๋า และเริ่มแผนการที่วางไปอย่างที่คิดว่ารอบคอบแล้ว รอบคอบสำหรับตาล แต่ไม่สำหรับคนอื่น
 
 
การวางมือถือทิ้งไว้ในห้องน้ำนี่ไม่เห็นจะรอบคอบตรงไหน...
 
 
แต่เพชรคงไม่ได้มาสนใจอะไร...ถ้าเขายังจำกันได้ ก็อาจจะแค่คิดว่าความบังเอิญที่ได้มาเจอ ตาลอยากยิ้มให้สักนิดเพื่อแสดงให้เห็นว่าตนเป็นรุ่นพี่ที่ดี ถ้าสถานการณ์ในตอนนั้นเอื้อกันบ้าง แต่เพชรก็คงไม่คิดอะไร เขามีความสนใจต่อคนอื่นน้อยมากๆ เขาจะสนใจเฉพาะกับคนที่เขาแคร์เท่านั้น และตอนนี้ตาล...ก็ถือเป็นคนอื่นไปแล้ว...
 
 
เป็นมานานแล้ว...ก็คงจะลืมหน้าไปแล้วด้วยซ้ำ
 
 
บนรถไฟที่กำลังมุ่งหน้าไปจังหวัดวากายาม่า ผู้คนในชุดสูทมากมายกำลังมุ่งหน้ากลับที่พัก ในจังหวัดที่อยู่ใกล้สนามบินนานาชาติคันไซมากๆอย่างวากายาม่าที่ตาลอยากจะมา กลับกลายเป็นว่าทำให้ทริปนี้ไร้ญาติขาดมิตร เพราะมันเป็นเมืองที่ดูจะเงียบเหงาเกินไปสำหรับการมาเที่ยวญี่ปุ่นแบบที่คนอื่นชอบ ความเงียบคือสิ่งที่ตาลเลือก และก็เลือกจะเที่ยวที่นี่อีกสองคืนสามวันก่อนจะไปพักที่โอซาก้าและเที่ยวเหมือนที่คนอื่นๆรีวิวไว้ ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงจุดหมายของคืนนี้
 
 
ตาลทิ้งตัวลงนอนบนเตียง จมร่างที่สดชื่นจากการแช่น้ำในอ่าง ปล่อยให้ตัวเองดำดิ่งไปกับทุกสิ่ง ผ่อนคลายไปกับทุกอย่าง ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อความคิดของตนวนกลับมาที่ใบหน้าคมคายนั่น....น้องเพชรของพี่ตาล โตขนาดนี้แล้วเหรอ...เขาเหมือนไม่ได้มาคนเดียว กลุ่มคนที่มีมากกว่าสองทำให้คิดขึ้นมาได้ว่าเขาคงมากับเพื่อน มากกว่ามากับคนรู้ใจ....ถ้าเพชรไม่เปลี่ยนไป เขาไม่น่าพาแฟนมาเที่ยวกับเพื่อน แต่ก็ไม่แน่ เด็กผู้หญิงที่อยู่ใกล้ๆก็น่ารักเหมาะสมกันดี ยิ่งยืนกับร่างสูงที่ดูเด่นกว่าใครยิ่งดูเหมาะสม แม้จะเป็นชั่วครู่ที่หันไปมอง แต่ตาลก็เก็บรายละเอียดได้มากมาย แม้จะเห็นหน้าตาผ่านโซเชี่ยลมีเดียที่เพื่อนตนไปไลค์รูปเจ้าตัวบ้าง แต่ตัวจริงนั้นน่าประทับใจมากกว่านั้น จากเด็กหนุ่มที่สูงเท่าๆกันในวันนั้น ตาลสูงขึ้นมาก คงนำกันไปหลายเซ็น ไหล่กว้างที่ดูแข็งแรงนั้นพิสูจน์ได้ว่าเขาดูแลตัวเองดีเลย เด็กมหาลัยสมัยนี้...ดูโตและหล่อแบบนี้ได้เหรอ สายตาก็ดูคมกล้าแลเป็นมืออาชีพมากกว่าคนที่ทำงานออฟฟิศมาสองปีอย่างตาลเสียอีก...
 
เรื่องราวของเพชรในวันนี้ได้จบลงพร้อมกับเปลือกตาที่ปิดลง ความเหนื่อยล้าถาโถมจนหลับใหลไป ก่อนจะตื่นมาเพื่อเริ่มแผนการเดินทาง ที่แรกที่ตาลเลือกจะไปคือการไปดูนายสถานีแมวชื่อดังรุ่นสองที่ชื่อนิทามะ ทันทีที่ได้เห็นหน้าเจ้าขนฟูในตู้กระจก ดวงตาของชายหนุ่มก็เป็นประกาย อยากจะจับมาอุ้มแต่ทำได้แค่เกาะตู้กระจกออดอ้อนให้มันหันมามองกล้องเพื่อรัวเซลฟี่ใส่ ตาลอยากเลี้ยงแมวมานานแล้ว ตั้งแต่ตอนที่ได้ไปวอแว 'เจ้าข้าวแช่' ที่บ้านของเพชร ทว่าช่วงหลังมานี้ต้องจ่ายเงินไปใช้บริการคาเฟ่แมวแทน หลังจากถ่ายรูปจนหนำใจ ตาลก็เลือกจะไปกินราเมงเจ้าดังในตัวเมือง และไปต่อที่โรงงานผลิตโชยุเพื่อกินไอศกรีมราดโชยุ การเดินทางก็มีติดขัดบ้างตามประสาคนที่จัดการปัญหาได้ชักช้า โชคดีที่คิดมาก่อนแล้วว่าเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับตนแน่ๆจึงวางแผนมาบ้าง แต่ขนาดวางแผนมาแล้วก็ยังมาถึงที่พักในเมืองติดทะเลอย่างชิราฮามะช้ากว่าที่คิด
 
 
แต่ความหงุดหงิดก็ถูกกำจัดเมื่อพบแมวอ้วนที่บ้านพัก
 
 
วอแวมันจนถูกรำคาญ ตาลก็เป็นฝ่ายถูกพามาออนเซ็นไม่ไกลกับคณะที่มาพักในวันนี้ ทั้งๆที่แค่คิดว่าอยากมาเห็นทะเลตอนอากาศหนาว และพักเกสต์เฮ้าส์เล็กๆ ตาลไม่คิดว่าจะฟลุ๊คโชคดีได้มาแช่ออนเซ็นกลางแจ้ง ตื่นเต้นขนาดที่แช่น้ำจนตัวแดงไปหมดและรีบแต่งตัวมาลองดื่มนมเหมือนในการ์ตูน ก่อนจะถ่ายรูปส่งไปแท้กเพื่อนสนิทที่ปฏิเสธจะมาเที่ยวด้วยกัน และไม่รู้ว่าเน็ตที่ไทยแรงไปหรืออย่างไร ใครบางคนถึงโทรกลับมาหากันทันทีที่ถึงห้องพัก
 
 
"อวดเก่ง" คำทักทายที่ดูเหมือนแซะดังขึ้นเป็นประโยคแรก
 
 
"สมน้ำหน้า ไม่มาด้วยกัน"
 
 
"ไม่อ่ะ ไม่อยากเห็นมึงแก้ผ้า" ประโยคนั้นทำให้คนที่ตั้งใจอวดถึงกับหน้าตึง
 
 
"กูก็ไม่อยากให้มึงมา"
 
 
"ว่าแต่น้องเพชรก็เหมือนจะไปญี่ปุ่นเหมือนกันนะ"
 
 
"เหรอ"
 
 
"เออเห็นไปกับเพื่อนอีกสองคน" 'นัต' เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่ยังคงติดต่อกับเพชรบ้างพูดเหมือนเป็นเรื่องทั่วไปแต่ส่อเจตนา หากบอกไปว่าบังเอิญเจอกันมันคงขุดและซ้ำเติมเรื่องมือถือหายแน่นอน...
 
 
คุยกันไม่นานก็วางสาย เจ้าของร่างบางที่รู้สึกล้าและสบายจากการแช่ออนเซนก็หลับตาลง แต่ก่อนจะเข้านิทรา รูปเซลฟี่กับแมวทุกตัวที่มีโอกาสได้ถ่ายรูปด้วย รูปไอศกรีมโชยุ และราเมงแชมป์ก็ถูกโพสต์ลงในไอจี ค่ำคืนที่สองของประเทศญี่ปุ่นจบลง ก่อนจะเริ่มใหม่อีกครั้งในวันที่ท้องฟ้าสดใส ตาลออกจากที่พักด้วยเป้ใบเดิม เดินไปตามแผนที่ไปยังหาดชิราฮามะ ดูคล้ายหัวหินที่อากาศเย็นในความรู้สึก เป็นครั้งแรกที่มาทะเลคนเดียว แถมเป็นทะเลที่ไร้กลิ่นคาวและหาดทรายขาวไร้ปูเสฉวน ภาพแรกของวันที่ลงในไอจีคือสีของหาดทรายขาวตัดกับฟ้าใสของผืนฟ้าสวย แท้กเพื่อนสนิทที่ปรามาสว่าตนคงไม่มีวันมาถึง ให้มันรู้ไปว่าถ้าตั้งใจ อะไรก็ทำได้!
 
'เราก็มาเองคนเดียวได้เว้ย โตแล้ว เก่งด้วย'
 
และรอไม่นานเลย
 
'@tann285คนเก่งงงงงงงง เก่งไปหมด ใช้แต้มบุญหมดละจะรู้สึ๊กกก เก่งคนเดียวไปทุกวัน ขึ้นเครื่องบินให้ถูกลำนะ กลัวไม่มีใครมาใช้กรรมที่ออฟฟิศ'
 
โคตรแซะ....
 
'@nat_ppppขอขึ้นรถไฟให้ถูกขบวนก่อนเนาะ'
 
ดูเหมือนคำอธิฐานที่ขอต่อฟ้าจะสำเร็จ ตาลได้พาร่างของตัวเองที่พร้อมจะล้มตัวลงนอนมายังจุดหมายต่อไปได้ โรงแรมที่จองด้วยโปรโมชั่นจากเว็บจองโรงแรมชื่อดังนั้นอยู่ในทำเลที่ดีกว่าที่คิด จากสถานีรถไฟJR นัมบะ ใช้เวลาเดินแค่ห้าถึงสิบนาทีอย่างที่บอกในแผนที่ และเพราะเส้นทางที่ไม่ซับซ้อนระดับที่คนอื่นปิดตาเดินได้ ตาลก็เปิดตาเดินมาถึงโรงแรมได้โดยไม่หลงทางอย่างที่ชอบเป็นเช่นกัน  หลังจากรับคีย์การด์และกระเป๋าเดินทางสีเหลืองแจ๋นที่เพื่อนชอบเบ้ปากใส่ เจ้าของร่างบางก็ไม่รอช้าที่จะกดลิฟท์เพื่อพาตัวเองไปยังห้องพักเล็กๆที่คนตัวเล็กอย่างตาลเห็น ยังอดที่จะอ้าปากค้างไม่ได้ ทั้งที่คิดไว้แล้วว่ามันต้องเล็กจึงเลือกเตียงใหญ่ที่นอนได้สองคนไว้ แต่พื้นที่ทางเดินที่แคบและใกล้ประตูจนน่าอึดอัดนั้น ตาลรู้สึกขอบคุณฟ้าเหลือเกินที่ตนชวนเพื่อนมาด้วยไม่สำเร็จ
 
 
ถ้ามาด้วยกัน….คนที่โดนด่าก็คือคนเลือกโรงแรมคนนี้สินะ
 
 
มื้อเย็นที่เลยมานานแล้ว ทำให้คนที่คิดว่าควรจะนอนเปลี่ยนใจที่จะลุกขึ้นและเดินออกจากโรงแรมเพื่อไปร้านสะดวกซื้อซึ่งมีอยู่เกือบทุกหัวมุมถนน ก่อนจะกลับมาจัดการข้าวปั้นง่ายๆและมิโซะสำเร็จรูปร้อนๆที่เหมาะกับวันหนาวๆของช่วงเดือนที่ใกล้จะเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ ตั้งแต่มานี่….ก็ยังไม่ได้เห็นดอกไม้ชื่อดังสีชมพูนั่นเลย แต่ก็นะ อากาศยังหนาวอยู่อย่างนี้ จนวันกลับก็คงไม่ได้เห็น แต่จะถอนหายใจจนหมดลมหายใจก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี เรื่องของธรรมชาติ ก็เป็นเรื่องที่ธรรมชาติเท่านั้นที่จะกำหนดได้
 
 
เช้าวันใหม่ของการท่องเที่ยวคนเดียวได้เริ่มต้นอีกครั้ง แต่ตาลเลือกที่จะลงมากินอาหารตอนเช้าของทางโรงแรมที่ได้ซื้อเอาไว้พร้อมกับห้องตั้งแต่ตอนจอง จากที่คิดว่าจะใช้ชีวิตอยู่กับอาหารจืดๆพวกนี้ได้ไงตั้งหลายวัน ในวันนี้ก็อดห่วงได้ เมื่อได้เห็นเครื่องเคียงพวกกิมจิ ดูเหมือนว่าทริปนี้อาจจะมีแนวโน้มได้กินกิมจิเยอะกว่าไปเที่ยวเกาหลีเสียอีก หลังจากจัดการอาหารเสร็จแล้วก็เลือกที่จะขึ้นห้องไปนอนกลิ้งไปมาหลับอีกสักตื่นและเปลี่ยนชุดออกมาเดินเล่นย่านนัมบะที่มีชื่อเสียง นัมบะในยามนี้เริ่มจะมีผู้คนพลุกพล่าน แต่ครั้งเมื่อเดินมาถึงโดทงบุริที่มีป้ายกูลิโกะอันโด่งดังได้แล้วนั้น ทุกอย่างก็เหมือนจะทำให้หน้ามืดตาลาย ร้านค้ามากมายที่ตั้งเรียงรายเรียกให้เดินเข้าไปจนได้นั่นนี่มาอย่างไม่รู้ตัว จนกระทั่งฟ้าเริ่มมืดลงนั่นแหละจึงได้มองนาฬิกา
 
 
จะห้าโมงแล้วหรือนี่….ที่ญี่ปุ่นมืดเร็วกว่าที่ไทย แต่มันก็ไม่ได้เย็นขนาดที่เขาต้องรีบกลับ ทว่าฝนเม็ดเล็กที่กำลังจะเทลงมาทำให้ตาลรู้สึกว้าวุ่นอยู่หน่อย และเพราะตัวเองเดินมาเรื่อยๆ จึงไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าตนจะกลับไปโรงแรมอย่างไร มือถือคู่ใจถูกหยิบออกมาหาแผนที่การเดินทางกลับ ผู้คนมากมายในเวลานี้ที่พากันมาจับจ่ายใช้สอยทำให้ลนลานขึ้นมา ตาก็มองแผนที่ สองขาก็เดิน แต่ก็เหมือนจะกลับมายังถนนหน้าตาคล้ายๆกันจนรู้สึกปวดหัวไปหมด ฝนที่ตกหนักขึ้นทำให้ตาลเลือกที่จะลงไปสถานีรถไฟใต้ดินที่มีร้านคาตั้งวางเรียงรายเป็นถนนยาวๆเชื่อมสถานีต่างๆ ทันใดนั้นก็มั่นใจขึ้นมาว่าถ้าตนเดินไปตามป้ายที่ชี้ไปสถานี JR นัมบะได้ ก็ต้องกลับที่พักได้เช่นกัน!
 
บนทางเดินชั้นใต้ดินนี้ให้ความรู้สึกที่สบายกว่าบนพื้นที่ฝนตกลงมา ความรู้สึกสงสัยก่อตัวขึ้น หากฝนยังไม่หยุดตก ต่อให้โรงแรมจะใกล้สถานีมากแค่ไหนแต่เดินยังไงก็เปียกแน่นอนอยู่ดี มือถือเครื่องโปรดถูกหยิบมาใช้อีกครั้ง และคราวนี้มันถูกนำมาตรวจสอบพยากรณ์อากาศ เป็นความผิดพลาดของตาลเองที่ไม่ตรวจสอบมาก่อน และตนก็เพิ่งได้เห็นว่าพยากรณ์อากาศวันนี้ชี้ว่าฝนจะตกทั้งวัน….แต่ฟ้าก็ยังใจดีมาเริ่มตกตั้งแต่ช่วงบ่ายเย็นเป็นการแจ้งภัย แต่คนมีตาหามีแววไม่เช่นต่างด้าวจากประเทศไทยคนนี้ก็ยังเด๋อด๋าวิ่งเข้าร้านรองเท้าแทนที่จะสังเกตว่าคนที่เดินผ่านไปมาทุกคนถือร่ม!
 
 
ตาลมันบ้าบอ
ตาลมันไม่เอาไหน
ตาลมันแย่
 
 
“อึก Sorry”  และตาลก็ซุ่มซ่าม!
 
เวลาเลิกงานของวันธรรมดาวันนึง เจ้าของร่างบางที่เอาแต่ก้มหน้าดูพยากรณ์อากาศของทุกวันอย่างไม่รู้เวล่ำเวลาก็เดินชนคนที่สวนมา กว่าจะรู้ตัวว่าต้องมองไปยังข้างหน้าก็สายเสียแล้ว ฝูงมนุษย์ทำงานในชุดสูทดำต่างก็พากันเดินมาทางนี้อย่างรีบเร่งเหมือนฝูงกระทิงป่าในการ์ตูนเรื่องไลอ้อนคิงตอนสังหารมูฟาซ่า ตาลที่ทำอะไรไม่ถูกรีบกลับหลังเดินไปในทางเดียวกันกับคนพวกนั้น โดยไม่ได้คิดเลย ว่าตนเพิ่งจะเดินมาจากทางนั้นนะ!
 
 
ฮืออออออ วันนี้จะได้ถึงโรงแรมไหม หรือต้องจบชีวิตตัวเองไว้ที่สถานีรถไฟใต้ดินยาม Rush hour เช่นนี้ และการแก้ปัญหาที่ไม่ได้ถูกกลั่นกรองมาล่วงหน้าจากที่ไทยก็ได้ถูกนำมาใช้ เมื่อสบโอกาสเห็นทางขึ้นที่อยู่ขวามือซึ่งตนพอจะปลีกไปได้ ร่างบางก็รีบเลี้ยวสุดตัวเพื่อพาตัวเองขึ้นไปดูสภาพอากาศที่ฟ้าอาจจะให้โอกาสกันอีกครั้งเพื่อเดินกลับไปที่โรงแรมโดยไม่ต้องมีร่ม หากแต่ตาลอาจจะใช้แต้มบุญหมดไปกับการพาตัวเองมาถึงที่นี่อย่างปลอดภัยไปแล้ว เพราะฟ้าไม่ได้ปราณีกันอีกเลย
 
 
…..ซู่……
 
 
“……..”  ไม่นะ
 
 
พี่ยังอยู่ไม่ได้ถึงครึ่งนึงของทริปปีนี้เลย……
 
 
“เฮ้อ”  ตั้งสมาธิดีๆสิตาล ค่อยๆคิด ค่อยๆทำ อย่าลนนะตาล นายเห็นนั่นไหม ร้านสะดวกซื้อตรงนั้น ถ้าวิ่งไปก็ไม่เปียกเท่าไหร่หรอก อาจจะหนาวสักหน่อย ไปซื้อถุงร้อนมาอุ่นมือ และซื้อร่มมาเก็บไว้ใช้ให้อุ่นใจ จากข้อมูลที่เปิดเช็คดู มั่นใจได้เลยว่าร่มกับถุงร้อนอะไรนั่น ต้องได้ใช้อย่างคุ้มค่าแน่นอน! ในระหว่างทำใจอยู่นั้น เพื่อไม่ให้เสียเวลารอฝนตกลงมาหนักกว่านี้ ตาลกำลังจะออกวิ่งไป และเมื่อตอนที่ขาของตนคิดว่ามันพร้อมจะทำสิ่งที่ถูกต้องอย่างคนที่พยายามจะมีสติอยู่นั้น
 
 
….หมับ…..
 
 
ความอุ่นร้อนที่วิ่งปราดขึ้นมาที่หัวใจขณะที่มือใหญ่ซึ่งเย็นไม่แพ้กันกำลังจับมือกัน ตาลคิดว่าตนกำลังจะวิ่งออกไปทำตามแผนการที่คิดมาอย่างดีด้วยระยะเวลาสั้นๆเสียแล้วเชียว    “……..”   ความเงียบก่อเกิดขึ้นช่วงระยะเวลาสั้นๆ แต่มีอะไรมากมายอยู่ในความรู้สึกจนยากที่คนอย่างตาลจะประมวลได้ในทันที ผิวแก้มของตาลแดงระเรื่อเพราะความหนาวเย็นแน่ๆ แต่ทำไมมันถึงได้รู้สึกร้อนยุบยับขึ้นมาอย่างนั้นได้ละ ความบังเอิญนี่มันช่างจะเกินไปหน่อยละ……
 
 
คนบนโลกนี้มีมากมายทำไมเป็นน้องเพชรที่มาจับมือกัน!
 
 





▽เพชร▽
[/b]
 
 
กระเป๋าเดินทางสีเหลืองแจ๋นนั้นและสติ๊กเกอร์รกๆที่เขาไม่คิดว่าจะได้เห็นอีกก็ได้มาเห็นที่นี่ เขาจ้องมองกระเป๋าที่ไร้เจ้าของอยู่นานอย่างครุ่นคิด วางไว้กลางสนามบินอย่างไม่กลัวหายแบบนี้ จะมีใครที่ไหนที่ทำได้นอกจากคนที่รนรานจนทำอะไรไม่ถูก เขาขยับปีกหมวก มือของเขาคงเป็นสิ่งเดียวในร่างกายที่เคลื่อนไหว เพราะขาของเขามันขยับไปไหนไม่ได้ด้วยหลายๆเหตุผล เขาเฝ้ากระเป๋าให้โดยที่ไม่มีความกล้าที่จะเข้าไปใกล้กว่านี้ หรือยืนรอดูหน้าคนเด๋อด๋าเจ้าของกระเป๋าอยู่นั่นเอง
 
 
และก็เป็นอย่างที่คิด ร่างบางที่เขาเคยคุ้นเคยเดินมาด้วยท่าทางเหมือนนกถูกหักปีก ‘พี่ลูกตาล’ ของเพชรเดินมาอย่างหงอยๆเพื่อลากกระเป๋าออกไปจากจุดนั้น ใครกันที่บ้าบอพอจะปล่อยให้พี่ตาลคนเก่งมาเที่ยวคนเดียวไม่มีคนเฝ้าอย่างนี้กันนี่ แล้วใครกันที่บ้าพอจะส่งพี่ตาลให้มาเที่ยวญี่ปุ่นในวันนี้และอาจจะเป็นไฟลท์เดียวกันกับเขาคนนี้ คนที่เข้าใจตัวเองดีว่าไม่มีโอกาสอีกแล้วที่จะเข้าใกล้ แต่จู่ๆก็มาอยู่ใกล้ๆแค่นี้ ใกล้พอที่เขาจะเดินเข้าไปกอดจากด้านหลังเหมือนที่เคยมีโอกาสได้ทำ ในวันที่เขายังเด็กกว่านี้และตัวของเราก็สูงพอๆกัน เมื่อได้มาเห็นชัดๆแบบนี้อีกครั้งโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัวว่าถูกจ้องมอง เพชรก็ตระหนักได้ว่าเขาสูงขึ้นมากเพราะอีกคนสูงน่าจะสูงถึงแค่คอของเขา ช่างเป็นส่วนสูงที่พอเหมาะให้ริมฝีปากได้สัมผัสบนหน้าผากเนียน หรือ….ให้ได้เชยคางอีกฝ่ายขึ้นมามองตาให้เข้าใจถึงความรู้สึกที่เขายังมีอยู่มากมาย
 
 
“เฮ้อ”
 
 
“ถอนหายใจอะไรวะ”  ไอ้เต เพื่อนของเขาถาม ทั้งๆที่กำลังจะได้เที่ยวกินปลาดิบกันยาวๆแต่ไอ้เพื่อนเพชรกลับถอนหายใจออกมาเสียงดังจนลั่นสนามบิน ดวงตาคมของชายหนุ่มที่เพิ่งสอบเสร็จดูเหนื่อยล้าอย่างน่าสงสัย เจ้าของใบหน้าหล่อที่ไม่ตอบอะไรเพียงหันไปมองความว่างเปล่าและถอนหายใจออกมาอีกครั้ง….ไปเสียแล้ว….พี่ลูกตาลของเขา
 
 
“เข้าห้องน้ำเสร็จแล้วเหรอวะ”
 
 
“เออ แต่รอหน่อยนะ เผอิญกูดันไปเจอมือถือในห้องน้ำ เลยให้หวานแฟนกูเอาไปคุยกับประชาสัมพันธ์ให้อยู่น่ะ”  เตเป็นคนดีกว่าที่คาดไว้ แต่ก็นะ มันก็ไม่ได้เป็นเพื่อนเลวที่จะงุบงิบมือถือคนอื่น เขาหันไปมองน้ำหวาน แฟนของมันที่กำลังคุยกับเจ้าหน้าที่อย่างคล่องแคล้วตามประสาสาวอักษรที่ดันซวยมาตกหลุมรักเพื่อนเตของเขา ทริปนี้เพชรเหมือนจะเป็นกาฝากอย่างแท้จริง ทั้งที่เขาตั้งใจจะมาคนเดียว แต่ไอ้เพื่อนเตก็ดันพาตัวเองและแฟนมากับเขาได้อย่างไม่ละอายใจต่อใคร
 
 
หวานเดินกลับมายังกลุ่มของพวกเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ทุกอย่างดูเหมือนจะเรียบร้อยดี แต่ใครกันที่จะลืมมือถือไว้ในห้องน้ำให้ไอ้เตไปเก็บมาได้ เมื่อความคิดนึงดังขึ้นมาในหัว คิ้วของเพชรก็ขมวด มันจะเป็นไปได้เหรอ แต่ความเป็นไปได้ก็สูง เพราะอะไรก็เกิดขึ้นได้ โดยเฉพาะเรื่องแบบนี้กับพี่ตาล เมื่อรวมถึงเหตุการณ์ที่เขากลายเป็นคนเฝ้ากระเป๋าจำเป็นเพราะเจ้าของวางทิ้งไว้ด้วยแล้ว เป็นไปได้ว่าเจ้าของมือถือทิ้งกระเป๋าไว้เพื่อไปตามหามือถือที่ลืมไว้ เขาหันกลับไปมองหน้าไอ้เตที่นอกจากจะเป็นคนดีก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอีก
 
 
“อะไรของมึง ไปกันเลยปะวะ”
 
 
“ยัง”  เขายืนยัน แม้จะไม่มีเหตุผลมารองรับ
 
 
“ทำไมวะ”
 
 
“กูแค่อยากพิสูจน์อะไรสักหน่อย”
 
 
“อะไรของมันวะ”
 
 
“กูขอสิบนาที”
 
 
“อะไรวะ”  เตยังคงไม่เข้าใจ แต่เขาก็ไม่ตอบอะไรอีก เพชรจ้องมองเค้าน์เตอร์ที่หวานเอามือถือไปฝากไว้เมื่อสักครู่ เขามีเวลาสิบนาทีที่จะพิสูจน์สมมติฐานการคาดเดาบ้าบอนั่น แต่พี่ตาลไม่ทำให้เขาผิดหวังเลย เพราะหลังจากนั้นเพียงห้านาที เจ้าของกระเป๋าสีเหลืองแจ๋นก็รีบลากกระเป๋าเดินมายังจุดที่เขาเพ่งมอง ทันทีที่ได้เห็นตาล เพชรก็ยิ้มออกมานิดๆ ทว่าเมื่อรู้สึกว่าไอ้เตกำลังมองอยู่ เขาก็รีบปรับสีหน้าให้เรียบเฉยจนติดเย็นชาเช่นปกติ
 
 
“มึงจะอธิบายได้ยัง”
 
 
“จะไปแล้ว”  เขาไม่มีคำอธิบาย เพชรเล็งเห็นว่าการรั้งตัวเองอยู่ต่อไปไม่ใช่เรื่องดี แค่นี้เขาก็ทำตัวเกินโควตามาไกลแล้ว และเมื่อตอนที่เรากำลังคุยกันเรื่องรถไฟขบวนที่เราพลาดไปเพราะเขาเมื่อครู่ ทันใดนั้นใบหน้าน่ารักของคนอายุมากกว่าก็หันมานิดๆ แต่มันก็มากพอให้เราได้สบตากัน แค่เพียงชั่วครู่เดียวเท่านั้น
 
 
แต่รุนแรงพอที่จะก่อให้เกิดอาการเหมือนไฟฟ้าช็อต..
 
 
อีกครั้งกับคนเดิม....
 
 
“รีบไปกันเถอะ”  เขาเร่ง พี่ตาลที่เห็นเขาแล้วไม่แม้แต่จะยิ้มหวานให้แบบที่เคยทำ หรือแม้แต่ยิ้มมารยาทเยี่ยงคนรู้จักก็ไม่มี เขาบอกไม่ถูกในทันทีว่าอาการที่เกิดขึ้นนั้นมันเป็นเช่นไร แต่ในตอนหลังก็มั่นใจ…..
 
 
ว่ามันคือความผิดหวังและเสียใจแบบที่เคยเกิดขึ้นกับคนเดิม
 
 
เขานั่งเงียบไปจนรถไฟจอดถึงสถานีเป้าหมาย พวกเราเข้าพักในโรงแรมและดำเนินแผนการอย่างที่วางไว้ด้วยการไปเที่ยวเกียวโตในวันหยุดอย่างสิ้นคิด และต่อด้วยโกเบในวันถัดไปเพื่อการกินของหวานที่เขาไม่ได้ปลาบปลื้มเลย เพชรมีความอดทนขึ้นมาได้เพราะเขามักจะแก้เซ็งด้วยการถ่ายรูปและเช็ครูป เขาตระหนักได้ถึงการเป็นกาฝากที่น่ารำคาญทั้งๆที่ไม่มีใครบ่นว่า ก่อนจะขอกลับมาโรงแรมก่อนใครเพราะไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอใครที่กำลังป้อนขนมเค้กให้กันและกัน
 
 
เจ้าหน้าที่บริษัทขนส่งกำลังพูดคุยกับพนักงานต้อนรับของโรงแรม แต่ไม่ใช่ว่าเขารู้จักหรือสนใจใครเหล่านั้นหรอก อยู่ๆขามันก็หยุดไปเองและแม้แต่มือก็ไม่ที่จะขยับไปกดลิฟท์ทั้งๆที่อยากจะกลับมาพักผ่อนในห้องเสียแทบแย่ บทสนทนาเหล่านั้น เขาไม่เข้าใจหรอก แม้จะพอมีพื้นฐานทางภาษานิดๆเพราะต้องลงเรียนเป็นวิชาเลือก แต่เขาก็จับใจความได้ว่าพนักงานบริษัทขนส่งมาติดต่อส่งกระเป๋าให้กับลูกค้าของโรงแรมที่ใช้บริการ จริงๆแล้วมันไม่เกี่ยวกับเขาเลยสักนิด และมันไม่เกี่ยวกับเขาเลย
 
 
แม้ว่ากระเป๋าที่ถูกลากมานั้นจะเป็นสีเหลืองแจ๋นและมีสติเกอร์รกๆมากมาย
 
 
“…………..”  ไม่น่า…..ไม่หรอก
 
 
ไม่น่าเป็นไปไม่ได้!
 
 
เขารีบเข้าห้องนอนที่เขาใช้นอนกับไอ้เต เพชรยังคงประมวลข้อมูลที่เขาเพิ่งรับทราบซึ่งมีพื้นฐานมาจากความรู้สึกทั้งนั้น ความสับสนและความรู้สึกที่มีอยู่มากมายเพราะรุ่นพี่คนนั้นทำให้เขาทำอะไรไม่ถูกอย่างที่ไม่เคยเป็น โชคดีเหลือเกินที่อยู่คนเดียว ไม่เช่นนั้นอาการแปลกๆแบบนี้จะต้องทำให้ไอ้เตลงมือซักเขาด้วยน้ำยาไฮเตอร์เป็นแน่ และเพชรไม่ชอบตอบคำถามใคร เพราะแม้แต่คำตอบ เพชรเองก็ยังไม่แน่ใจว่าสามารถมีให้ตัวเองได้เช่นกัน
 
 
“ฮึ….”  ก็ไม่ได้บังเอิญจนเกินไปหรอก ในเมื่อเว็บจองโรงแรมที่เขาใช้กำลังมีโปรโมชั่นจองห้องพักโรงแรมเปิดใหม่แห่งนี้ในราคาถูกมากๆ ในย่านที่ใกล้แหล่งช็อปปิ้งและสะอาดสะอ้านตามประสาโรงแรมใหม่ มีหรือว่าใครไม่อยากมาพักบ้าง พี่ตาลเองก็คงเลือกมาที่นี่ด้วยเหตุผลเดียวกัน แต่ถ้าอีกฝ่ายได้พบเห็นเขา.....
 
 
คนน่ารักคนนั้นจะทำร้ายหัวใจกันด้วยวิธีแบบไหนอีกดี…..
 
 
เพชรคิดว่าเขาระวังตัวดีแล้วกับการไม่ให้ฟ้ามาเล่นตลกกับหัวใจของเขาอีก ชายหนุ่มมักจะทำให้แน่ใจว่าในทุกที่ที่เขาไปจะต้องไม่ไปเฉียดใกล้คนที่มาเข้าพักในโรงแรมเดียวกันคนนั้น ในวันต่อมา เขาเดินอย่างโล่งอกเพื่อกลับโรงแรมเพราะฝนเริ่มที่จะตกลงมา เขาอาศัยการเดินจากใต้ดินเพื่อลัดไปยังสถานีรถไฟที่อยู่ใกล้กับที่พักที่สุด แม้จะมีร่มอยู่ในมือแต่เขาก็ไม่ได้ชอบหาเรื่องเปียกปอนแต่อย่างใด เพชรอดจะหัวเราะตัวเองอยู่ในใจไม่ได้กับความระแวงและความพยายามที่จะฝืนชะตา บางทีเขาอาจจะไม่ต้องทำอะไรเลยแม้แต่น้อยเพราะมันไม่มีเหตุผลให้เรื่องบังเอิญเกิดซ้ำๆได้ขนาดนั้น จนต้องทิ้งทริปนาราในวันนี้กับพวกเพื่อนด้วยระแวงว่าจะไปเจอ
 
แม้จะไม่รู้ว่าตาลเช็คอินวันไหน แต่มั่นใจว่าหากพี่คนนั้นเพิ่งมาเช็คอินล่ะก็ เจ้าตัวต้องเลือกเก็บที่ไกลๆก่อนเหมือนพวกเขาเพราะวันท้ายๆจะเก็บไว้ช็อปปิ้งแบบที่เจ้าตัวชอบทำ เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะเดินเล่นแถวที่พักดูเสื้อผ้าหาอะไรกินและไปคีบตุ๊กตา เขาใช้ชีวิตอย่างหายห่วงไปหนึ่งวันจนนึกขึ้นได้ว่าตนเองนั้นไร้สาระเกินไปแล้ว กับแค่ผู้ชายตัวเล็กๆคนนึง เขากลัวได้มากขนาดนี้ได้อย่างไร
 
 
ทว่าเมื่อเห็นหลังไวไวของคนที่เดินก้มหน้าเล่นมือถือใจของเขาก็เหมือนถูกเหวี่ยงไปมาอีกครั้ง ไม่น่า….เขาเพิ่งจะปลอบใจตัวเองได้เมื่อครู่นี้เอง เรื่องบังเอิญที่ไม่ควรจะเกิดก็เกิดซ้ำๆในวันที่เขามั่นใจว่าตนได้วางแผนดีแล้วนี่นะ เจ้าของใบหน้าคมคายขมวดคิ้ว เขากำลังจะเร่งฝีเท้าเพื่อเดินหนี จนกระทั่งได้เห็นภาพคนซุ่มซ่ามชนคนลุงตัวใหญ่คนนึงจนตัวเองแทบจะล้มไปนั่งกองที่พื้น ช่วงเวลารีบเร่งแบบนี้ทำให้อีกฝ่ายทำตัวไม่ถูกจนเดินตามคนอื่นไป เพชรกัดฟันกรอด เขาโกรธในเรื่องงี่เง่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความตั้งใจที่จะเดินหนีกลับกลายเป็นเดินตาม แต่มันไม่ใช่เพราะเจตนาหรืออะไรเลย เขาบอกไม่ถูกว่าอะไรคือแรงขับเคลื่อนที่ฉุดรั้งให้ผู้ชายตัวใหญ่อย่างเขาเดินตาม บางทีอาจจะเป็นคนที่ตัวเล็กกว่า คนที่ไม่ได้แม้แต่จะส่งมือมาฉุดให้เขาเข้าไปหา มิหนำซ้ำหากเจอกันซึ่งๆหน้า ก็อาจจะผลักไสกันก็เป็นได้….
 
 
ตาลได้วิ่งขึ้นบันไดไป เขาขมวดคิ้วและหงุดหงิดขึ้นไปอีกเพราะมั่นใจว่าตาลกำลังพยายามหาทางไปโรงแรมแต่ดันขึ้นผิดทางออก จะทำให้เขากังวลก็ต้องทำให้สุดให้ได้เลยใช่ไหม เพชรควรใช้โอกาสนี้เพื่อหนีไป แต่เขาก็คิดขึ้นได้ว่าตาลไม่เคยพกร่มแม้ว่าฝนจะตกหนักแค่ไหน และคนเด๋อที่ไม่เคยรู้จักการตั้งหลักหรือถอยหลังอย่างพี่คนนั้นจะทำอย่างไรหากขึ้นไปเจอถนนที่ไม่คุ้นเคย เพชรไม่ควรห่วงอะไร ตาลอายุมากกว่าเขาด้วยซ้ำ แต่แค่เพียงคิดว่าต่อให้อายุมากและพยายามทำเป็นเก่งแค่ไหน ตาลก็คือตาล ตาลที่พี่นัตเพื่อนสนิทของตาลมักจะพูดให้เขาฟังเสมอว่าเพื่อนของตนน่าเป็นห่วงแค่ไหน และเมื่อคิดได้ดังนั้น เขาก็ไม่รอให้ตัวเองปฏิเสธโอกาสบ้าๆที่ไม่อยากคาดหวังนั่นอีก สองขาของเขาเดินตามขึ้นไป แม้ในใจก็ยังแอบภาวนาขอให้ไปช้าเกินกว่าสองขาของตาลจะก้าวออกไป ทว่าตาลไม่ใช่คนที่พร้อมจะเดินหน้าโดยไม่ตั้งหลักอีกต่อไปแล้ว
 
 
เมื่อคนตัวเล็กข้างหน้ากำลังยืนสั่นเพราะแรงลมฝนอยู่ตรงนั้น
 
 
อยากกอด….คือความรู้สึกแรกที่เขาได้เห็นแผ่นหลังเล็กนั่น แต่เขาห้ามตัวเองไว้ได้ ตาลกำลังประมวลความคิด โชคดีที่ทางออกนี้ไม่มีผู้คนหลงเหลืออยู่ให้เขารำคาญคนสองคนที่ยืนขวางทางเดิน แต่ในความโชคดีก็อาจจะเป็นโชคร้ายของเขา เพราะถ้าหากอีกฝ่ายอยากจะเดินถอยหลังลงใต้ดินอีก เขาก็จะหันมาเห็นทันทีว่าเพชรยืนอยู่ตรงนี้ มันจะเป็นการทำร้ายกันเกินไปไหม เขาไม่อยากเดาหรือคิดไปเองอีกแล้ว ว่าอะไรคือสิ่งที่ตาลจะแสดงออกเมื่อเราได้สบตากันอีกครั้ง แค่ที่ผ่านมาเมื่อวันก่อนนั้น มันยังไม่พอให้เขาได้ซึมซับอีกใช่ไหม….
 
 
ใช่….ยังไม่พอจริงๆ
 
 
“………..”  โง่ และ งี่เง่าที่สุด ทั้งคนที่เด๋อด๋าทำอะไรไม่ถูก และคนที่ทำร้ายตัวเองซ้ำๆทั้งที่รู้อะไรเป็นอะไรคนนี้ ในขณะที่เหมือนคนตัวบางจะตัดสินใจและพร้อมแล้วกับการตัดสินใจของตน สองขาของตาลกำลังจะออกวิ่ง และโดยไม่รู้ตัวหรือรู้ตัวว่าต้องทำ….เขาก็เป็นฝ่ายส่งมือของเขาไปฉุดรั้งอีกคนที่กำลังจะวิ่งตากฝนอย่างไร้หนทางให้กลับมา ใช่……ไม่ใช่เพียงแค่ตัวที่อยากให้กลับเข้ามาอยู่ในระยะที่เขาจับต้องหรือกอดกกได้ แม้แต่หัวใจและทุกสิ่งที่บ่งบอกว่าเป็น ‘พี่ลูกตาล’ คนนี้
 
 
เขาก็อยากให้กลับมาถูกครอบครองโดยเขาอีกครั้ง…..
จะไม่ยอมให้วิ่งหนีกันไปไหนได้อีก….
 
 
 
 tbc


☀☀☀☀☀☀☀☀☀☀☀☀☀

 talk: เรื่องนี้แต่งตอนเราไม่มีอะไรทำบนเครื่องบินค่ะ คาดไว้ว่าจะจบภายในสองตอนเลยดำเนินเรื่องเร็วๆ(นี่เร็วสุดแล้ว ฮือออ)
ฝากติชมหน่อยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ m(._.)m
 
 
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 19-05-2018 21:07:55 โดย skylover☁ »

ออฟไลน์ PrimYJ

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3473
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-3
ลูกตาลควรมีเพชรคอยดูแลนะ
จะรออ่านนะคะ

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1
ไม่รู้ผิดใจอะไรกัน..แต่ขอให้บังเอิญเข้าใจกันได้ซะทีนะ   :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

ออฟไลน์ skylover☁

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +177/-2
ตอนที่ 2 /ตอนจบ



เป็นเพชรที่ทำหน้าดุใส่กันอีกแล้ว…


ในสถานะที่ชัดเจนว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันอีกแล้วทำให้ลูกตาลไม่รู้จะแสดงออกเช่นไร รู้แต่ว่าเราสองคนช่างเกะกะชาวบ้านเขาเหลือเกิน ในขณะที่ยังไม่รู้ว่าตนควรจะแสดงออกเช่นไร คนตัวบางก็เบะปากออกมาเมื่อเพชรดึงให้ร่างของเราสองคนมาหลบอยู่มุมหนึ่ง ในมือของเขาถือร่มอยู่ด้วย นับว่าเพชรยังเป็นเพชร คนรอบคอบคือคนรอบคอบ คนเบ๊อะบ๊ะคือคนเบ๊อะบ๊ะจริงๆ


ตาลไร้ซึ่งคำอธิบายหรือคำปฏิเสธใดๆ


“เพชรมาญี่ปุ่นเหรอ”  แต่ตาลโตกว่า ตาลต้องพูดก่อน นี่คือสิ่งที่แม่พร่ำสอนมาว่าถ้าเราโตกว่า เราต้องแสดงสปิริต! แต่คำถามนี้มันบ้าบอไปไหม ก็ไม่ใช่ตนเหรอที่รู้ว่าเพชรมาญี่ปุ่น เราเจอกันแล้วที่สนามบิน เพื่อนก็บอกไว้ แถม….ยังเห็นรูปเขาผ่านทามไลน์อยู่บ้าง


“ครับ ไม่คิดว่าจะเจอพี่ที่นี่”  ช่างปะไร! ในเมื่อเราต่างก็เป็นคนอื่นไปแล้ว การจะไม่รู้ย่อมเป็นเรื่องที่ไม่แปลก และการไม่รู้…ย่อมเท่ากับไม่ใส่ใจ!


“บังเอิญจังเนอะ”


“ครับ บังเอิญ”  หากจะพูดว่าบังเอิญล่ะก็ใช่ การที่เขามาญี่ปุ่น เพื่อนล้วนเป็นคนจองเป็นคนเลือก แต่การที่จะเดินตามหลังไวๆของคนๆหนึ่งแบบนี้ แน่นอนว่าเป็นเพชรที่เลือกเอง ความบังเอิญที่แท้จริงมันไม่มีอยู่หรอก เป็นลูกตาลที่ตามเขาไม่ทันอยู่บ้าง


“งั้นพี่ไปก่อนนะ” คำบอกลาได้ถูกกล่าวบอกขึ้น เพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะคุยต่อ ตาลอาจจะเลิกกับเพชรด้วยดี ไม่มีการทะเลาะเบาะแว้งให้เจ็บช้ำ แต่ทั้งๆนี้ทั้งนั้น ความสัมพันธ์ที่ว่าแยกจากก็หลงเหลือความเจ็บปวดไว้เช่นกัน ลูกตาลถือว่าทำถูกแล้วที่อยากออกมา ทว่าเป็นมือของเพชรเองที่จับกันเอาไว้


“พี่ตาลมีนัดเหรอครับ”


“อะ…อืม”


“นัด…กับใครเหรอครับ”  ใบหน้าของอีกฝ่ายนิ่งเรียบ จะว่าไป ลูกตาลก็ไม่เคยเดาอะไรออกเลยสักอย่าง เขาเป็นพวกต่ำกว่ามาตรฐานทั่วไป หากตั้งแต่เด็กยันโตไม่มีความน่าเอ็นดูแปะอยู่ที่หน้า ก็เกรงว่าจะโตมาได้อย่างยากลำบากเช่นกัน นี่คือสิ่งที่เพื่อนๆได้รุมกล่าวประณามความซื่อและบื้อนี่ให้เจ็บช้ำ


“ร้านสะดวกซื้อ”  แต่อย่างน้อยตาลก็รู้ดีว่าตนนั้นหลอกคนได้ห่วยเกินไป ในวันที่ฝนตกแบบนี้และเป้าหมายของเขามีเพียงแค่ร้านสะดวกซื้อและโรงแรม การจะหลอกเพชรว่ามีนัดและต้องไปนอกเหนือจากสองที่นี่ เป็นอะไรที่ลูกตาลไม่อยากทำเลย การซื่อสัตย์ต่อความคิดและถ่ายทอดออกไปจึงเป็นหนทางที่ถูกเลือก อากาศหนาวจนเท้าพาลจะแข็งแบบนี้ ลูกตาลไม่อยากเสียเวลาแม้แต่นิดเดียว หากป่วยมา อีกหลายวันต่อจากนี้ก็ไม่ได้เที่ยว มิหนำซ้ำ….อาจจะได้ไปนอนโชว์กระหม่อมบางๆที่โรงพยาบาลสักแห่งในประเทศนี้ ลูกตาลจะปล่อยให้ตัวเองอนาถาขนาดนั้นไม่ได้!


“งั้นเอาร่มนี้ไป”


“เพชร….”


“กว่าจะเดินไปถึง พี่คงเปียกพอดี เอาร่มไปใช้เถอะครับ”


“เพชร พี่ไม่เอา เดี๋ยวเพชรจะเอาอะไรใช้”  อนึ่งลูกตาลไม่รู้ว่าการเอาร่มเขาไปใช้แล้วจะเอาไปคืนได้ที่ไหน หากแต่เพชรรู้ดี เพราะเรานอนโรงแรมเดียวกัน ดังนั้นจะทวงก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร เขาไม่อยากให้อดีตคนรักตากฝนไปร้านสะดวกซื้อ ลูกตาลป่วยง่ายแค่ไหน เขารู้ดี และในสถานะที่ไม่มีสิทธิ์ที่แม้แต่จะเอามือไปอังหน้าผากอีกฝ่ายแบบนี้ เขาอยากจะมั่นใจว่าได้ทำดีที่สุดแล้ว ที่จะปกป้องเชื้อไวรัสตัวร้ายจากคนตัวบาง


“ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมไปขอที่โรงแรมใหม่”


“……….”


“พี่ตาลไม่ต้องเกรงใจหรอก”  เขามอบยิ้มบางๆให้นิดหน่อยเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกสบายใจ เพชรเป็นคนหน้าดุ หากทำหน้าเฉยๆก็ทำให้คนอื่นรู้สึกกลัวได้ ลูกตาลคงจะเกร็งเขาอยู่บ้าง มันไม่ใช่เรื่องแปลกเลย ดังนั้นเพชรจำต้องลดหรือเพิ่มบางอย่างเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ


“คือ….พี่กำลังจะไปซื้อร่ม”


“……..”


“เพราะงั้นเพชรไม่ต้องเอาร่มให้พี่หรอกนะ”  ยังคงปฏิเสธ แต่น้ำเสียงไม่แข็งเหมือนตอนที่คุยกันแรกๆ เพียงรอยยิ้มเดียวของเพชร ก็ทำให้กำแพงของตาลค่อยๆทลายลงมา ไม่รู้ว่านี่คือโอกาสหรือไม่ แต่เขาก็เห็นช่องว่างอยู่มากเลยทีเดียว


“พี่ตาลพักโรงแรมหรือเปล่าครับ”


“อืม”


“ปกติที่โรงแรมจะมีร่มให้ยืมนะ อย่างร่มผมก็ขอมาจากโรงแรมเหมือนกัน”  เขาค่อยๆอธิบายอย่างใจเย็น หรือจริงๆแล้วกำลังกล่อมนั่นแหละ….แต่ลูกตาลไม่ใช่เด็กแล้วนะ


กล่อมแบบนี้ใช้ไม่ได้หรอก!

.
.
.
.

‘เดี๋ยวผมไปส่งที่โรงแรมก็ได้นะ’


ถ้าไม่เห็นแก่ว่าหลงทางคงจะไม่ยอมเดินตามเขาเป็นแน่! ยอมรับว่าใจง่าย เพียงแค่หนึ่งยิ้มของคนหน้าดุก็ทำให้เดินตามเขาเป็นลูกไก่เดินตามแม่ไก่ได้แล้ว ตาลที่ตอบตกลงยอมเขาที่ว่าจะให้พาไปส่งโรงแรม รีบเปิดหาแผนที่จากในมือถือ แต่พลิกดูแค่ไหนก็ยังงง เอาจริงๆตอนนี้อยู่ที่ไหนก็ยังไม่รู้เลย หลงจนน่ากลัวว่าที่ยืนอยู่จะไม่ใช่แผ่นดินญี่ปุ่นแล้วด้วยซ้ำ หากแต่เพชรที่ยืนมองคนมึนศึกษาเส้นทางในมือถือก็เลือกที่จะฉวยหยิบมือถือของอีกฝ่ายไป เลื่อนนั้น ดูนี่นิดหน่อยก็ส่งคืน และบอกว่าเข้าใจ แต่หลังจากเดินตามมาได้สักพัก เกรงว่าจะไม่ใช่เข้าใจธรรมดา…


เรียกว่าเข้าใจอย่างทะลุปรุโปร่งก็ดูจะไม่ใช่คำที่เกินจริงเล้ย!


“โชคดีนะครับที่พี่ลูกตาลพักที่เดียวกับผม”


หา!


“ว่าแต่อยู่ชั้นไหนอะครับ”


สติที่หลุดหายของลูกตาลยังคงไม่กลับเข้าร่าง คาดว่าอากาศหนาวที่ข้างนอกนั้นทำให้ชาไปหมดทั้งตัวรวมทั้งสติด้วย โดยไม่รู้ตัว ก็เผลอจ้องหน้าอีกฝ่ายไปด้วยหน้าตาแบบไหนลูกตาลก็ไม่อยากคะเน เมื่อรู้ตัวจึงรีบก้มหน้าและหาคีย์การ์ด และเมื่อหาเจอก็รีบเดินไปกดลิฟท์ สถานการณ์อันน่าอึดอัดเมื่อครู่กำลังจะจบลงแล้ว


อีกอึดใจเดียวเท่านั้น


“พี่ตาล” ไม่….อีกหลายอึดเลยต่างหาก!


“งื้อ”


“ผมขอขึ้นไปด้วยได้ไหม”


“………..”


“นะครับ” เนี่ยไง….


ก็เพราะเป็นเด็กแบบนี้ไง!




ระหว่างเรามีแต่ความเงียบงัน
 
 
ตาลปล่อยให้เพชรเดินตามกันมาโดยไม่ต่อต้าน เพราะแม้จะมีคำถาม ก็ไร้ซึ่งความกล้าที่จะพูดออกไป ใบหน้าของเพชรที่ได้มองใกล้ๆทำให้ตาลตระหนักดีว่าเขาไม่เหมือนคนเดิมที่เคยรู้จัก คนเดิมที่มาจีบกันทั้งๆที่เขาเป็นรุ่นพี่มัธยมปลายส่วนอีกฝ่ายยังเรียนแค่มัธยมต้น เพชรในตอนนั้นยังใส่เหล็กดัดฟันและมีแก้มเยอะกว่านี้  ทว่าเพชรในวันแรกที่ได้รู้จักก็ให้ความรู้สึกคล้ายๆกับแบบนี้แหละ….
 
 
หากว่าเพชรจะเพียงขอเข้ามาอยู่กับเขา ตาลเองก็คงจะลังเลไม่น้อยแม้จะไม่รู้หนทางที่จะปฏิเสธ ทว่าในหัวคงเต็มไปด้วยคำถาม โชคดีที่เพชรเหมือนจะทันกันในข้อนี้ ร่างสูงของเด็กหนุ่มรุ่นน้องจึงอธิบายเพื่อกันไม่ให้คิดไปไกล เขาแค่อยากจะเข้าห้องน้ำและอยากนั่งพักในระหว่างที่รอเพื่อนกลับมา ทั้งนี้คีย์การ์ดที่มีเพียงใบเดียวคือเพื่อนที่ถืออยู่ หากตาลจะปฏิเสธก็เกรงว่าจะใจร้ายเกินไป แม้จะเลิกกัน แต่ก็ไม่ได้โกรธกันนี่ นี่แหละข้อเสียของการพยายามที่จะเป็นผู้ใหญ่ที่มีเหตุผลของตาล หากใครสักคนทำให้เกลียดได้อย่างเด็ดขาด บางทีวันนี้เราอาจจะไม่มองหน้ากันเลย และ….ไม่เข้ามาอยู่ในห้องแคบๆแบบนี้ด้วยกันอย่างแน่นอน


“ผมขอเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”  ตาลเพียงพยักหน้าอนุญาต ห้องของโรงแรมนี้เล็ก ขนาดอยู่คนเดียวยังรู้สึกอึดอัดเลย และเจ้าเด็กตัวโตนั่นยังจะมาขออยู่ด้วย แม้จะไม่นานก็เถอะ แต่มันก็ทำให้ตาลรู้สึกอึดอัดขึ้นมาได้ ไม่สิ….อะไรกันนะ อย่างที่รู้สึกอยู่นี่คืออึดอัดเหรอ อืม….ใช่….ใจเต้นแรงแบบนี้มันน่าอึดอัดใช่ไหมล่ะ


เพชรหายเข้าไปในห้องน้ำนานพอสมควร กำแพงไม่ได้กั้นเสียง ตาลได้ยินเสียงน้ำไหลแรงพอตัวจนต้องขมวดคิ้วออกมา ไม่ใช่ว่าเจ้าตัวจะเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำเขาหรอกนะ ไม่หรอก เพชรไม่เคยเป็นคนไร้มารยาทแบบนั้น หลายครั้งเลยที่เจ้าตัวคือผู้นำการอบรมมารยาทให้คนอื่น ไม่ปล่อยให้คนสงสัยได้คิดไปต่างๆนานา เขาได้ออกมาชี้แจง หากแต่ไม่ใช่ด้วยคำพูดเพียงอย่างเดียว สำหรับเพชร….


การกระทำก็ถือว่าชัดเจนดี…..


“ผมรองน้ำอุ่นไว้ให้”


“……..”


“รีบไปแช่เท้าเถอะครับ” 


ตึกตัก…ตึกตัก….


ลูกตาลเอ้ย…..แย่แล้ว


เหมือนห้องยิ่งแคบลง เหมือนเราสองคนยิ่งใกล้กันมากขึ้นทางความคิด ในขณะที่คิดว่าเรื่องราวระหว่างเรามันไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่อีกแล้ว แต่จริงๆกลับไม่ใช่อย่างนั้นเลย ไม่เคยไม่มีอะไรหลงเหลือ สิ่งที่เคยเกิดขึ้นย่อมไม่มีวันลบเลือนหายไปได้ เหมือนครั้งหนึ่ง….ตาลเคยเดินกะเผลกมาหาเขาที่โรงหนัง ทั้งๆที่เดินลำบากอย่างนั้นก็ยังมาหาเพราะนัดกันแล้ว เพชรนั้นทำหน้าดุใส่กัน หัวใจของคนพี่นั้นเหมือนยวบไปหมด แต่ก็ยังหัวเราะออกมาทั้งๆที่ไม่มีอะไรน่าขำ ตาลมักจะเป็นเช่นนี้ในช่วงที่อากาศเย็นและยิ่งถ้าเปิดพัดลมจ่อเท้า ความเย็นทำให้มีอาการอักเสบที่ข้อเท้า


ไม่ใช่ทุกคนที่เป็นแบบนี้ แต่ก็มีคนหนึ่งในชีวิตของเพชรที่เป็น ใครจะไปเชื่อว่าพี่ลูกตาลมีอาการแบบนี้ทุกครั้งที่อากาศเย็นในประเทศที่ร้อนอย่างกับอยู่ในนรกอย่างประเทศไทย นับประสาอะไรกับประเทศที่ทั้งฝนตกและลมหนาวพัดมาอย่างไร้ความปราณี ในตอนที่เปิดประตูเข้ามาในห้องพัก เขาก็เห็นถุงเท้าคู่สีเหลืองที่เคยซื้อให้แขวนตากอยู่ ไม่ใช่ว่าต้องใส่นอนทุกวันเหรอ…..และที่เดินไปนั่นนี่ทั้งวันท่ามกลางอากาศแบบนั้น ไม่ใช่ว่าเท้าของตาลกำลังร่ำไห้ขอให้เจ้าของร่างกายช่วยปราณีมันอยู่หรอกเหรอ


“………”  ทันทีที่เท้าอันบอบบางของคนตัวเล็กจุ่มลงกับน้ำในอุณหภูมิที่ถูกคัดสรรมาแล้วว่าดีที่สุด ใบหน้าที่เคยติดจะบึ่งตึงก็พลันผ่อนคลาย แบบนี้มันดีจริงๆ อา….นี่มันดีจริงๆ


“ชอบไหมครับ”  เจ้าของเสียงทุ้มนั้นถามกัน แต่ยังไม่ทันได้ตอบอะไร เขาก็มายืนซ้อนอยู่ข้างหลัง โดยไม่ได้บอกเหตุผล ก็อดจะคิดไม่ได้ว่าอีกฝ่ายมายืนอยู่อย่างนี้เพื่อให้เขาได้พิงหน้าท้องแกร่งอยู่หรือเปล่า ก็นั่งบนขอบอ่างแบบนี้มันจะสบายอะไร


“ชอบสิ”


“ดีใจที่ชอบครับ”


.////.




ต่อข้างล่างค่ะ




 


ออฟไลน์ skylover☁

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +177/-2
“ฝนเหมือนจะยังตกอยู่ เดี๋ยวเรานั่งพักให้หายเหนื่อยแล้วค่อยลงไปซื้ออะไรในเซเว่นขึ้นมากินดีกว่านะ”


“อื้ม”


“ยังปวดยังเหมื่อยตรงไหนไหม”


“ไม่….ไม่เท่าไหร่แล้วล่ะ”


“เสียดายที่อ่างมันเล็ก”  ในห้องน้ำของบิสเนสโฮเตลของประเทศที่ประหยัดพื้นที่เก่งน่ะเหรอ ต่อให้ตัวเล็กอย่างลูกตาลก็ยังไม่สามารถเหยียดขาให้ตึงได้ขณะลงไปแช่น้ำหรอกนะ นับประสาอะไรกับเพชรที่ตัวโตไม่แบ่งส่วนสูงมาให้กันเลยล่ะ


“ถ้าผมลงไปได้คงลงไปนวดให้แล้ว”  ในตอนนั้นเลยที่ตาลได้ยินแล้วรู้สึกชอบอ่างเล็กๆอันนี้ขึ้นมา ให้ตายเหอะ น้ำคงไม่ได้ร้อนเกินไปใช่ไหม ทำไมหน้าเขามันร้อนจัง ทว่าต่อให้อ่างเล็ก ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคเลย คนที่ยืนซ้อนหลังนั้นค่อยๆย่อตัวลงนั่ง มือข้างหนึ่งโอบเอวเขาไว้ไม่ให้หงายหลัง และมืออีกข้าง…..ก็ค่อยๆเอื้อมลงไปในอ่าง จุ่มลงไปในน้ำ และค่อยบีบนวดข้อเท้าอีกคนให้อย่างเบามือ


“เพชร!”  เขายิ้มออกมา นี่คงเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขาได้ยินเสียงของคนคุ้นเคยเรียกกัน แม้เสียงเรียกนั้นจะเต็มไปด้วยความตกใจและอาจจะไม่พอใจอยู่หลายส่วนก็เถิด…


แต่ตาลไม่ได้ชะงักเท้าหนี ทุกคนรู้ดีว่าเท้าคืออวัยวะที่อยู่ต่ำสุดของร่างกาย และหากไม่สนิทชิดเชื้อก็จะไม่มีใครสัมผัสเท้าของ ‘คนอื่น’ อย่างที่เพชรทำ ตาลไม่ได้โวยวายต่อ แต่ก็ไม่ได้พอใจเท่าไหร่นัก ทว่าเพชรก็ยังแกล้งไม่สนใจความไม่ถูกต้อง เขายังคงบีบนวดข้อเท้าให้อย่างเบามือ ทะนุถนอมตาล แบบที่เขาเคยทำมาตลอดช่วงเวลาที่เคยมีโอกาส ใช่ว่าตอนนี้เขามีโอกาส…..ไม่ ตาลไม่ได้ให้โอกาสเขาหรอก


แต่เพชรกำลังสร้างโอกาสขึ้นมาด้วยสองมือของตัวเองต่างหาก


เจ้าเด็กดื้อที่ตัวโตกว่ากระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ เขาหมายมั่นไว้แล้วว่าจะต้องไม่กลับไปมือเปล่า หากเขาไม่แคร์หรือไม่สนใจคนรักเก่าคนนี้ คงไม่มีหรอกที่จะโหยหาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ภายใต้ความเย็นชาที่แสดงออกมา เพชรยังมีลูกตาลอยู่เต็มหัวใจ และเขาก็รู้ตัวมาตลอด เสียเพียงอย่างเดียวที่ไม่มีช่องโอกาสให้ทำอะไรสักอย่าง และในตอนนี้เขาก็มีช่องที่ว่านั่นแล้วด้วย….แล้วทำไมถึงไม่รีบสร้างโอกาสมันขึ้นมากันล่ะ


“เพชรพอแล้ว พี่โอเคแล้ว”  ไม่รู้ว่าจริงหรือไม่ แต่เพชรก็ยอมหยุดมือ หากเขาไม่ทำ ก็เกรงว่าจะทำให้ลูกตาลวุ่นวายใจจนเกินไป เขาอาจจะยังไม่ชัดเจน แต่ก็ไม่ได้สับสนเท่าอีกฝ่าย เรื่องระหว่างเรามันขาดช่วงไปนานเหลือเกิน เขาต้องค่อยๆอดทนเติมเต็มมันไปเรื่อยๆ ไม่ใช่เอะอะก็จะเทใส่แบบนี้


“พี่ตาลหิวหรือยังครับ”  เขาพูดทั้งๆที่ยังโอบอีกฝ่ายโดยที่มืออีกข้างกำลังจัดการกับน้ำที่ต้องทิ้ง


แผนทำให้คนบางคนเคยตัวกำลังเริ่มต้นขึ้น เราสองคนออกมาหาอะไรกินที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ และเอากลับขึ้นไปนั่งกินที่พื้นหน้าห้องน้ำข้างๆเตียง ความอึดอัดที่เคยมีก่อให้เกิดความอบอุ่นขึ้นมาเมื่อไหร่ไม่รู้ นี่มันก็ค่อนข้างจะดึกแล้ว แต่ยังไม่มีทีท่าเลยอีกฝ่ายจะกลับไปนอนที่ห้อง ถ้าตาลถาม…..จะเสียมารยาทไหม แล้วถ้าไม่ถามล่ะ….วันนี้มันจะจบอย่างไร


“เพชรอยู่ญี่ปุ่นถึงวันไหนเหรอ”


“วันศุกร์ครับ”


“อา…ไฟลท์เดียวกันแน่เลย”  แม้จะพึมพำเสียงเบา แต่ดังพอให้คนที่ถูกพูดถึงยิ้มออกมา รู้ตัวได้ดังนั้นก็พลาดเสียแล้ว อย่างนี้อีกฝ่ายก็รู้แล้วล่ะสิ ว่าตาลเห็นเขาที่สนามบินวันนั้น


“ก็คง…ไม่มีไฟลท์ไหนแล้วล่ะครับ”


ไปเลื่อนไฟลท์เข้าดีไหม….หาเรื่องเสียเงินใช่เหตุไปอีก!


ยังเป็นความใจดีของอีกคนที่ไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องไฟลท์บินต่อ เพชรได้กล่าวลาเพราะได้รับข้อความจากเพื่อนว่าพวกเขาได้กลับมาแล้ว เมื่อตาลมองนาฬิกา ก็พบว่านี่มันดึกมากแล้วเช่นกัน ยังต้องอาบน้ำ จัดของ เข้านอน ตื่นแต่เช้า วันพรุ่งนี้เขาจะต้องออกเดินทางไปเที่ยวต่างจังหวัดและก็กลับมานอนพักที่นี่ ตารางเที่ยวค่อนข้างแน่นเลยสำหรับพรุ่งนี้ และตาลก็อยากจะทำทุกอย่างให้ตรงตามแพลน


และเช้าวันต่อมาก็ไม่ได้เจอกับเพชรอย่างที่คิดไว้ว่าเราอาจจะบังเอิญได้เจอกันอีก ในความจริงแล้ว ความบังเอิญก็คือความบังเอิญ ร่างบางมาถึงสถานีรถไฟในตอนสายๆหลังเวลาคนไปทำงาน ทว่าก็ยังแอบมองไปรอบๆอย่างไม่รู้ตัวรู้ใจตนเองอยู่บ้าง จนกระทั่งขึ้นมาในรถไฟแล้วก็ยังไร้เงาของบางคนอยู่ดี อย่างว่าแหละ….ความบังเอิญเมื่อวาน มันก็มากเกินพอแล้ว


ตาลพาตัวเองมาที่โกเบเพื่อเดินเล่นรอร้านเค้กที่อยากกินเปิดก่อนจะจัดการของกินที่วางแผนไว้ตรงหน้า ความหวานของขนมช่วยพาให้ความหงุดหงิดใจหายไปได้บ้าง เป็นที่พอใจแล้วก็พาตัวเองไปยังจุดหมายต่อไป แต่คราวนี้ไกลออกไปกว่าเดิม เพราะพาสที่ซื้อมานั้นอำนวยให้นั่งไปไกลถึงโอคายาม่า จังหวัดที่ไม่ค่อยเป็นที่นิยมในหมู่นักท่องเที่ยวชาวไทย แต่ในเมื่อไปได้ ตาลก็จะไปให้คุ้มกับเงินที่เขาสูญเสีย ร่วมๆสองชั่วโมงจากโกเบด้วยชินคันเซ็น ทำให้ไปถึงโอคายาม่าในช่วงบ่ายนิดๆ ทว่าช่วงบ่ายที่ท้องฟ้าในเดือนมีนาคมควรจะสดใส บัดนี้กลับมืดครึ้มและเต็มไปด้วยความชุ่มช่ำ…ที่ออกจะมากเกินไป


ดีนะที่ยืมร่มโรงแรมมาด้วย….


พลันให้คิดถึงคนที่แนะนำกันเมื่อวาน วันทั้งวันตาลไม่สามารถสะบัดเขาออกจากความคิดได้ สองเท้าของหนุ่มรุ่นพี่นั้นมุ่งเดินไปข้างหน้ายังจุดหมายที่ตนตั้งใจมา เวลาหลายชั่วโมงในวันนี้ที่เสียไปตาลจะไม่เสียเปล่าไปกับการคิดถึงใครบางคนคนนั้นแน่ๆ แม้ความใจดีของเขาจะทำให้ใจอ่อนยวบเป็นเยลลี่มากแค่ไหนก็ตาม


ทว่าความสนุกสนานที่ควรจะมีก็ได้พลันหายไป หมู่บ้านโบราณคุราชิกิในวันที่ฝนตกลงมาอย่างไร้ซึ่งความปราณีนั้นทำให้ความสดใสของตาลพลันหายไปในเวลาไม่ถึงชั่วโมง เขานั่งรถไฟมานานจากโอซาก้า เดินมาอีกสักพักจากสถานีจนถึงที่นี่ แต่แล้วความสนุกอยู่ไหน หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ไหนล่ะที่ว่าจะมาใส่กิโมโนถ่ายรูป ได้ใส่ไหม ก็ไม่ เพราะอะไร….เพราะกลัวทำชุดเขาเลอะ


ถ้าตาลเรียบร้อยหรือใจเย็นกว่านี้สักนิดคงไม่หวั่นเกรงต่อคราบสกปรกใดๆ แต่เพราะว่าเรื่องเด๋อด๋านี่เก่งกาจกว่าใครนัก เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาในภายหลัง ผู้มีประสบการณ์ชีวิตเด๋อๆมากมายเช่นตนจึงเลือกแล้วว่าจะไม่เสี่ยง เดินเที่ยวได้ไม่เท่าไหร่ก็มาจบอยู่ที่ร้านราเมงไม่ใกล้ไม่ไกลจากแถวนั้น อารมณ์หิวและเมื่อยเท้าทำให้ต้องหาที่นั่งพักอุ่นๆ อากาศหนาวอย่างที่อยากเจอนักหนา ในตอนนี้ไม่สามารถพูดว่าชอบได้เต็มปากเต็มคำ อาการเจ็บเท้าที่คาดเดาได้ว่ามาจากการเดินเยอะและความเย็นทำให้ต้องหน้านิ่ว นี่เขาอยู่ห่างจากที่พักที่โอซาก้านานหลายชั่วโมงและยังอยู่คนเดียวไร้ที่พึ่งพา จริงๆอาการเหล่านี้ไม่ถือว่าหนักหนาเจียนตาย แต่แค่คิดว่าหนทางยังอีกยาวไกลแล้ว ความหวั่นใจก็ก่อตัวขึ้นมา


ไม่อร่อย…ราเมงก็ห่วยแตก ตาลอยากกลับบ้านนอนแล้ว! โวยวายไร้สาระอยู่ในใจ ก่อนจะตัดสินใจอดทนและเดินเผชิญสายฝนไปสถานีเพื่อนั่งรถไฟ ไปต่อรถไฟ และต่อรถไฟอีกหลายๆต่อจนกว่าจะถึงที่พัก ช่วงเวลาอันยาวนานหลายชั่วโมงผ่านไปเรื่อยๆ ตาลยังคงพยายามฝืนไม่ให้ตัวเองหลับนอน การอยู่คนเดียวก็เช่นนี้แหละ ในตอนที่เหนื่อยจัดๆแบบนี้หากได้หลับสักครั้งก็คงจะหลับยาวปลุกไม่ตื่น ทีนี้ถ้าไม่ตื่นจริงๆ แทนที่จะได้ลงโอซาก้า บางทีนี่อาจจะได้นั่งยาวลงไปเที่ยวโตเกียวโดยไม่ตั้งใจก็เป็นได้


ผ่านไปนานกับความทรมานที่ไม่สามารถบรรยายได้ สถานีสุดท้ายที่วันนี้ได้มาเหยียบคือ JR Namba ที่ใกล้กับที่พักที่สุด ในยามเย็นที่มนุษย์ทำงานพากันกลับบ้าน ตาลกำลังเร่งพาเฮือกสุดท้ายออกมาใช้ อีกไม่นานก็ถึงห้องแล้ว เดินแค่นิดเดียวเอง ร้านอาหารบริเวณนั้นคลาคล่ำไปด้วยผู้คน ไม่มีร้านไหนมีที่ว่างให้ฝากท้องจนต้องถอนหายใจออกมา ตาลจะไม่ลงมาอีกแล้ว แค่นี้เขาก็เหนื่อยจะแย่ หากแต่มื้อเย็นก็สำคัญอยู่ แม้ตอนนี้จะยังไม่หิวมาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่กิน ตาลรู้จักร่างกายตัวเองดีในระดับหนึ่งเลยทีเดียว…..


เดินวนไปวนมาไม่ต่ำกว่าห้ารอบในร้านสะดวกซื้อ ทว่ายังไม่มีอะไรที่ได้ติดไม้ติดมือเป็นชิ้นเป็นอัน เหมือนโลกเริ่มจะหมุนเป็นวงกลมในความรู้สึก แม้อีกนิดเดียวก็จะถึงที่พัก แต่อาการในตอนนี้จะเรียกว่าเป็นหนักก็ว่าได้ มันเหมือนจดจ่อได้ยากขึ้น เมื่อสัมผัสเนื้อตัวก็รู้สึกได้ว่าผิวหนังของตนร้อนกว่าความรู้สึกจริงที่หนาวเหน็บ ไข้ถามหาแล้วให้ตายเถอะ แต่ไม่แปลกเลย ก็วันนี้เล่นไปซนกลางฝนไกลเสียแบบนั้น


“พี่ตาล”


“อื้อ”  เสียงตอบรับที่ดังออกมาจากลำคออันแห้งผาก ตาลหันไปมองคนเรียก และก็พบได้ว่าไม่ใช่ใครที่ไหนเลย….


เป็นคนเดียวในประเทศนี้ที่เรียกชื่อเขาออกมาได้อย่างถูกต้องนั่นเอง….


ให้ตายเหอะ! เพชรคิดไว้แล้วว่าเรื่องแบบนี้มันต้องเกิดขึ้น เขาเดินตามร่างบางมาได้สักพัก จนในที่สุดก็ทนไม่ไหวต้องส่งเสียงเรียกออกไป โดยไม่ทันให้อีกฝ่ายล้มลง เขาตัดสินใจที่จะเข้าไปประคองเอาไว้เสียงเอง เจ้าของใบหน้าหวานที่แดงเพราะพิษไข้นั้นเอนมาซบกับไหล่เขาโดยไม่ต้องบอก ลูกตาลจอมดื้อได้สิ้นฤทธิ์แล้ว แค่ดูเขาก็ตัดสินได้อย่างเด็ดขาดเลยทีเดียว!


“พี่ตาล”  เขาเรียกอีกครั้ง


“เพชร…”


“เอายามาหรือเปล่าครับ”


“พี่…พี่มี”


“นี่ตัวร้อนมากเลยรู้ไหม”


“……..”


“ลูกตาล”  เขาเรียกออกมา


“……..”


“อดทนหน่อยนะครับ”  เสียงเรียกชื่อที่ไม่ได้ยินมานานและถ้อยคำอ่อนโยนในวันที่หนาวเหน็บนั้นทำให้น้ำตาคลออกมา แม้ตาลพร้อมที่จะเทร่างของตนเองลงกับพื้นอยู่ทุกเมื่อ แต่เพราะเสียงเรียกชื่อและถ้อยคำให้กำลังใจนั้น….มันทำให้เปลี่ยนใจจากเทร่างลงพื้นเป็นเทร่างลงกับอกของอีกฝ่ายในทันที ความป่วยทำให้คนเราอ่อนแอถึงเพียงนี้ ให้ตายเหอะ……ใจบางไปหมดแล้วเนี่ย….


เจ้าเด็กตัวโตที่ไม่รู้เอาสติมาจากไหนมากมายจัดการหยิบจับสิ่งนู้นสิ่งนี้ที่คิดว่าจำเป็นก่อนจะประคองร่างคนป่วยพาไปจ่ายเงินและกลับที่พัก โดยไม่ต้องรอให้บอกเพชรก็คว้าเอาคีย์การ์ดของอีกฝ่ายมาใช้เป็นใบเบิกทางเข้ามาถึงห้องนอน ตาลไม่สามารถเถียงหรือผลักไสอะไรได้อีกเพราะตนสิ้นแล้วซึ่งความแสบสันแบบที่เคยถูกปรามาส เก้าอี้ถูกลากออกมาให้คนตัวเล็กนั่ง ก่อนที่คนตัวใหญ่กว่าจะย่อตัวนั่งคุกเข่าลงกับพื้น สองมือนั้นประคองแก้มใสของคนหน้าเด็กที่อายุมากกว่าอย่างทะนุถนอม มือของเพชรไม่ได้นุ่มนิ่มเอาเสียเลยแต่มันกลับให้ความรู้สึกดีๆที่นิ้วเรียวใหญ่ของผู้ชายนั้นสัมผัสเบาๆที่แก้ม


“ตัวร้อน”  คำบอกอาการที่เจือเสียงดุนั้นเป็นของเพชรเองไม่ใช่ใคร


“อยากอาบน้ำ”


“ไม่ได้ครับ วันนี้เช็ดตัวนอนพอนะ”


“พี่ทำเอง”


“ตามใจครับ นั่งรอตรงนี้ก่อนนะ”  เพชรพูด ก่อนจะก้มลงไปถอดรองเท้าให้กับร่างบางอย่างไม่นึกรังเกียจ แม้จะขัดใจอยู่บ้าง แต่ตาลไม่มีแรงไปชักเท้ากลับ สองมือใหญ่ของเขาประคบลงบนข้อเท้าที่มักจะเจ็บ ใครใช้ให้วันนี้ดื้อไม่ใส่ถุงเท้าออกไปกัน ป่านนี้มันคงจะร้องหาอาการอักเสบกันไปหมดแล้ว หมอก็บอกอยู่ชัดๆว่าให้ทำให้เท้าอุ่นเข้าไว้ เพชรถอนหายใจออกมา เขาไม่ได้บ่นแต่ก็ไม่พอใจเท่าไหร่ ทิ้งลูกตาลไว้กับลูกตาลไม่ได้เลยจริงๆ ทำไมเขาถึงไม่เคยจำกันนะ!


“เพชร ไม่ต้องก็ได้”  แม้จะชื่นชอบกับการที่มือใหญ่อุ่นๆของอีกฝ่ายกำลังบีบนวดให้ แต่ตาลก็รู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจออกมา ความเหนื่อยหน่ายของเพชร เป็นที่มาของความลำบากใจของตาลเช่นกัน


“งั้นไปเช็ดตัวนะครับ เดี๋ยวผมไปเตรียมน้ำให้ก่อน”  ไม่ใช่แค่น้ำที่เขาเตรียม ผ้าขนหนูผืนเล็กสำหรับชุบน้ำเช็ดตัว ชุดนอน ถุงเท้า ซุปร้อนๆ ยาแก้ไข้ ยาทาสำหรับนวดกล้ามเนื้อ หรือแม้แต่แผ่นเจล ก็เป็นเขาที่เตรียมไว้ ลูกตาลที่ออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดนอนสบายตัว เห็นแล้วก็ตกใจอยู่ไม่น้อย


“เพชร”  การเรียกชื่ออาจจะไม่ใช่การเอ่ยคำขอบคุณที่ถูกต้อง แต่เจ้าของชื่อยินดีเสียยิ่งกว่าอะไร


“ทานข้าวและทานยานะครับ”


“พี่รบกวนเพชรเกินไปแล้ว”


“ลูกตาล”


“……….”


“ผมอยากทำจริงๆ”  ใจอ่อนไปหมดแล้ว….


เพราะคำว่าลูกตาล….คำเดียวเลยจริงๆ


ตัวยาเย็นๆถูกทาลงบนข้อเท้าที่บอบบาง สองวันมานี่ที่เจอกัน ดูเหมือนว่าเพชรจะได้แตะต้องเท้าของเขาบ่อยเกินไปแล้ว! ทว่าจะร้องห้ามหรืออย่างไรก็ไม่อาจจะฝืนความดื้อรั้นของอีกฝ่ายไปได้ ใครว่าตาลดื้ออยู่คนเดียว เพชรก็ดื้อ ดื้ออย่างมากมายมหาศาลเลยด้วย ดวงตาสีน้ำตาลของคนอายุมากกว่ากำลังจ้องมองเด็กหนุ่มรุ่นน้องและการแสดงออกอันอ่อนโยน ตั้งแต่เมื่อครู่แล้วที่เราเดินกลับมาโรงแรมด้วยกันจากร้านสะดวกซื้อ อุณหภูมิภายนอกตอนที่ฝนตกนั้นช่างหนาวเหน็บ แต่มันช่างต่างกันราวฟ้าเหวตอนเดินเข้าและเดินออก เมื่อได้เอียงซบไหล่ของเจ้าของมืออุ่นที่โอบกอดกันไว้ พลันความหนาวได้ถูกเบี่ยงเบนความสนใจไปแล้วจนหมดสิ้น ยามนี้ความอึดอัดได้อันตรธานหายไป เหลือเพียงความอบอุ่นใจ และรสชาติกลมกล่อมของซุปสำเร็จรูปที่กำลังถูกละเลียดกิน


ทำไมเราถึงเลิกกันนะ….


เป็นคำถามที่ไม่คิดว่าจะถูกนำกลับมาถามอีก….แต่ในตอนนี้มันถูกถามกลับเพราะความอ่อนโยนของผู้ชายคนนี้อีกครั้ง ตาลเป็นคนบอกเลิกเด็กคนนี้เอง แต่ก็ยังจำได้ว่าเมื่อตัดสินใจพูดออกไปอย่างเด็ดขาดแล้ว ต้องรีบกลับบ้านไปร้องไห้อยู่คนเดียวตั้งนานสองนาน น่าขำแต่ก็เป็นตัวเองนั่นแหละที่เลือกทุกอย่างเอง….เพชรในวันนี้เหมือนและไม่เหมือนคนที่เขาเคยคบหานัก ในความอบอุ่นของเพชร เด็กหนุ่มที่เป็นรุ่นน้อง เขามีความสามารถบางอย่างที่เรียกกว่ากดดันกันได้เก่งเลยทีเดียว และมันทำให้ตาลอึดอัดใจอยู่บ้าง แต่แสดงออกหรือพูดไม่ได้ ด้วยเชื่อว่าคนอายุมากกว่าต้องไม่งี่เง่า


ทั้งๆที่คำว่างี่เง่า โง่เง่า เด๋อด๋า เป็นคำที่ถูกสร้างขึ้นมาพร้อมกับคำว่าลูกตาลเลยจริงๆ ความรู้สึกอึดอัดที่เก็บสะสมมาเรื่อยๆได้ขาดสะบั้นลงในตอนที่เห็นและได้ยินว่าเพชรกำลังคบหาดูใจกับใครอีกคน แม้จะฟันธงไม่ได้ว่าอีกฝ่ายนอกกายหรือนอกใจกันไปแล้วหรือเปล่า แต่ความเหนื่อยล้าทางความรู้สึกที่ตาลต้องแบกรับอยู่คนเดียวมาตลอดทำให้เส้นความอดทนสะบั้น และเป็นตาลเองที่กล่าวออกมาอย่างชัดเจนว่าเขาไม่ต้องการความสัมพันธ์แบบนี้อีก


และเพชรก็ไม่พยายามหาเหตุผลที่จะปฏิเสธคำขอของเขา….


หนุ่มรุ่นน้องที่ริอาจทำตัวเจ้ากี้เจ้าการเกินวัยเป็นคนบีบยาสีฟันใส่แปรงให้ การดูแลของเพชรจัดได้ว่าดีเยี่ยมอย่างหาข้อติไม่ได้ ตาลก็ยังแอบคิด ว่ากับแฟนเก่าป่วยๆคนหนึ่งยังขนาดนี้ แล้วกับแฟนตัวเองล่ะเพชรจะดูแลได้ดีแค่ไหน แม้ว่าตอนนี้เพชรจะยังไม่มีแฟน แต่ในระหว่างที่เลิกรากันไป อีกฝ่ายก็มีคนเข้ามาอยู่ตลอดนั่นแหละ มันก็เป็นแค่ความสงสัยของตาลคนเดียวเท่านั้น ความสงสัยที่ไม่มีความกล้าที่จะถามออกไป


หลังจากมัดจุกให้ เพชรก็แปะแผ่นคูลฟีเว่อร์ลงบนหน้าผาก  ตาลได้เอนหลังลงบนเตียงนอนและเข้าสู่นิทรา เขารู้สึกดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดแม้จะยังมีไข้อยู่ก็ตาม คนอายุเยอะกว่าหลับไปแล้ว แต่ยังมีคนหนึ่งที่ยังไม่หลับและกำลังจ้องมองใบหน้าผู้ใหญ่ดื้อด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย หากไม่เป็นเพชรที่อยู่ที่นี่ หากไม่เป็นเพชรที่เข้าไปหา ตอนนี้พี่ลูกตาลของเพชร จะเป็นอย่างไรหนอ….


เขาเดินไปเปิดประตู รับของใช้ที่ส่งข้อความไปสั่งเพื่อนให้เอามาให้ด้วยความรำคาญใจเล็กๆที่เพื่อนส่งสายตาล้อๆมาให้ ทุกคนในกลุ่มเพื่อนรู้ดีและบางทีก็ด่าว่าเขาที่ทำไม่ถูก ทั้งๆที่ไม่เคยหยุดรักเจ้าของห้องได้เลย แต่ก็เป็นเขาที่ยอมรับการตัดสินใจของอีกฝ่ายจึงเป็นเหตุให้ต้องเลิกรากัน หลังจากนั้นมีคนเข้ามามากมาย เขาก็ไม่ใช่พระเอกนิยายที่ไหนที่จะเก็บตัวเองไม่พัวพันกับใคร แต่ทุกความสัมพันธ์ล้วนสั้นจนน่าใจหาย เขามันแย่เองที่ไม่สามารถเป็นเพชรที่ดีแบบที่อยากจะเป็นจริงๆเลยสักครั้ง


คนบนเตียงจะรู้ไหมหนอว่าคืนนี้จะไม่ได้นอนคนเดียว ในฐานะคนที่แต่งตั้งตัวเองมาเป็นผู้ดูแล เขาจำเป็นจะต้องมานอนด้วย เผื่อว่าอาการจะหนัก ในใจนึกก่นด่าเพื่อนๆของลูกตาลที่ปล่อยให้อีกฝ่ายมาเที่ยวคนเดียว แต่อีกส่วนหนึ่งก็คิดว่าดีแล้ว เพราะถ้ามีคนอื่นอยู่ด้วยที่นี่ ตัวเขาก็ไม่จำเป็นสำหรับอีกฝ่ายเลย เพียงแค่คิดว่าจะหมดความสำคัญ หัวใจก็บีบหนักจนต้องขมวดคิ้วออกมา


เพชรเข้าไปจัดการอาบน้ำให้ตัวเองและออกมานอนข้างๆคนป่วยอย่างไม่กลัวติดไข้ ดูท่าว่าแผนการเที่ยวของคนพี่และตัวเขาคงต้องล้มเลิกไปให้หมด จริงๆเขาไม่ต้องเลิกก็ได้ แต่ใครมันจะกล้าปล่อยลูกตาลไว้กับลูกตาลอีกล่ะ ชื่อนี้ฟังอย่างไร…ก็อันตรายทั้งกับตัวเองและใจของเขาอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงค่อยๆทิ้งตัวลงนอน การได้เห็นอีกฝ่ายหลับอยู่ข้างๆเป็นความสุขอย่างที่เขาเองก็ไม่เคยนึกฝันเช่นกัน ฝ่ามือใหญ่สัมผัสใบหน้าเนียนอย่างแผ่วเบาเพื่อดูว่าอุณหภูมิของร่างกายเป็นเช่นไรบ้าง แต่เพียงแค่นี้ก็เหมือนจะทนไม่ไหว….


นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้จูบหน้าผากผู้ใหญ่ดื้อ…..


“หายป่วยไวไวนะครับ”  หรือจะป่วยอีกนิดก็ได้….


เขาจะได้ใช้มันเป็นข้ออ้างมาอยู่ด้วยอย่างนี้….


ตาลตื่นขึ้นมาในยามเช้า ยังคงมีไข้ให้หน้าบึ้งเมื่อรับรู้ว่าวันนี้ไปเที่ยวไม่ได้อย่างที่หวังไว้ จริงๆก็รู้ดีว่าถ้าไม่อยากให้ไข้กลับวันนี้ก็ต้องพักทั้งวัน แต่ตาคนที่ไม่รู้มานอนอยู่ข้างๆได้ไงยื่นคำขาดก่อนจะบีบยาสีฟันและยื่นให้เหมือนก่อนนอน เราลงมากินอาหารเช้าของโรงแรมด้วยกัน ยังเป็นเพชรที่จัดการทุกอย่างตั้งแต่พาไปนั่ง เอาตั๋วทานอาหารให้พนักงาน เลือกของกินให้ และเอามาเสิร์ฟถึงที่ เป็นของโปรดของตาลทุกอย่างโดยไม่ต้องบอกให้ไปเอามา


เราสองคนนั่งกินเงียบๆ สภาพของเราที่คนภายนอกมอง ใครจะเชื่อว่าคนที่มัดจุกยัดไข่ม้วนเข้าปากเป็นพี่ แล้วคนที่นั่งจิบกาแฟเป็นน้องกัน แง่ม! อารมณ์ไม่พอใจเพราะไม่ได้ไปเที่ยวและขัดหูขัดตาอีกฝ่ายมีอยู่หลายส่วน ในตอนเช้าที่ฝนยังไม่ตก เพชรได้พาตาลออกไปเดินเลือกซื้อขนมกินที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ เพราะเกรงว่าการบังคับให้คนป่วยนอนแต่ในห้องแคบๆทั้งวันจะทำให้อาละวาดได้ เยลลี่แบบดูดถูกยื่นมาให้ ถ้าลูกตาลไม่ได้รับความหวาน จะเกรี้ยวกราดเลี้ยงยากกว่าเดิมมากทีเดียว


“แล้วเพชรไม่ไปเที่ยวเหรอ”


“ไม่ล่ะครับ พี่ลูกตาลป่วย”


“เพชรไม่ต้องมาเฝ้าก็ได้นะ” ตาลพูดไปเช่นนั้น ติดจะงอนอย่างเห็นได้ชัด


“ไม่ได้ครับ ผมต้องเฝ้า”  แต่เพชรก็ปฏิเสธอย่างชัดเจนพร้อมกับเปิดประตูให้อีกฝ่ายเข้าไป เขาไม่ได้รู้สึกอยากเที่ยวที่ไหนเป็นพิเศษ เมื่อมีเหตุผลที่สำคัญกว่า เขายิ่งสลัดทิ้งได้ไม่ยาก


“งั้นพี่จะรีบหาย เพชรจะได้ไปเที่ยวกับเพื่อนซะที”


“ลูกตาลไม่อยากอยู่กับผมขนาดนั้นเลยเหรอ”


“พี่ชื่อตาล”


“ลูกตาลคือลูกตาลของผมครับ”


“……….”


“ว่าไงครับ ลูกตาลไม่อยากให้ผมอยู่ด้วยขนาดนั้นเลยเหรอ”


“ก็เปล่า….ไม่เอาสิ ตัวโตแล้วงอนไม่น่ารักหรอก”


“ครับ ตัวเล็กแล้วงอนน่ารักให้ง้อบ่อยๆอย่างลูกตาลดีกว่าเนอะ”


“ใครให้มาง้อล่ะ….”


“อยากง้อเองครับ ผมชอบ”


“ฮื้อ!”


“ลูกตาลยังไม่ได้บอกเลยว่าไม่อยากอยู่กับผมแล้ว”


“ไม่เคยพูดว่าไม่อยากอยู่ด้วยสักหน่อย”


“แสดงว่าอยากอยู่ใช่ไหมครับ”  ทำไมประกายตาคู่นั้น มันยิ่งชัดเจนขึ้นมานะ


“ก็….ยังไงก็ได้ แต่เกรงใจ เพชรมาเที่ยวกับเพื่อน”


“พวกมันยินดีเอาผมใส่พานถวายมาให้ลูกตาลนะ อย่าคิดอย่างนั้นสิ”


“แต่วันนี้พี่คงไม่ได้เที่ยวที่ไหน เพชรก็คงจะอยากไปเที่ยว…..ใช่ไหมล่ะ”  เขานั่งเครื่องมาตั้งหลายชั่วโมง เสียเงินไปตั้งเยอะ ไม่ได้เพื่อมาเฝ้าคนป่วยเสียหน่อย ใช่….ที่ลงทุนไปขนาดนั้นไม่ได้เพื่อมาเฝ้าคนป่วยอย่างแน่นอน แต่เพชรกลับรู้สึกว่า…..เขาเดินทางมาไกลเสียเงินมาเยอะเพื่อได้มีโอกาสมาทำเรื่องที่สุดแสนจะเกินคุ้มนี่ต่างหาก


“ผมก็ไม่ได้อยากไปเที่ยวเท่าไหร่”


“………..”


“จะเที่ยวสนุกได้ไงถ้าในหัวคิดแต่ว่าลูกตาลจะกินข้าวไหมแล้วจะกินยาหรือยัง กำลังอยากกินขนมแต่ไม่มีคนไปซื้อให้อยู่หรือเปล่า คงเที่ยวไม่สนุกแน่ถ้าเป็นอย่างนี้ สู่มานั่งเฝ้าให้เห็นกับตาดีกว่า”




ต่อข้างล่างค่ะ

ออฟไลน์ skylover☁

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +177/-2
“……..เพชร…”


“อีกอย่างเพื่อนๆของลูกตาลและคุณพ่อคุณแม่ก็รู้สึกวางใจด้วยที่ลูกตาลมีคนอยู่ด้วย”


“ทุกคนรู้แล้วเหรอว่าพี่ป่วย”


“ครับ ขอโทษนะที่ต้องบอก แต่ทุกคนเป็นห่วงที่ติดต่อลูกตาลไม่ได้ เมื่อวานคุณแม่ก็โทรมา ผมเลยต้องไลน์ไปบอก”


“อื้ม…ไม่เป็นไร”  จากใบหน้าดื้อรั้นก็เปลี่ยนมาติดจะซึม ความไม่น่าเชื่อถือของลูกตาลทำให้ต้องเป็นภาระคนอื่นถึงเพียงนี้เลย


“คิดมากอะไรครับ ผมเต็มใจนะ”


“……….”


“ลูกตาลคือข้ออ้างที่ดีที่สุดสำหรับผมเลยนะ”


“………..”


“นอนพักได้แล้วล่ะครับ เดี๋ยวถ้าไม่มีไข้แล้ว ตอนเย็นจะพาไปหาอะไรกิน”  เหมือนคำพูดหลอกเด็ก แต่ตาลก็เลือกที่จะพักสายตาตัดขาด แค่นี้หัวใจก็เต้นแรงจนเกินจะรับไหวแล้ว นี่ลูกตาลป่วยอยู่นะ!


ลูกตาลเด็กดีถูกพามากินอาหารญี่ปุ่นอร่อยๆในตอนเย็นอย่างที่เขาได้ให้สัญญาไว้ ยิ่งอยู่ด้วยกันก็ยิ่งเหมือนสับอายุกันจริงๆ ตาลควรจะเป็นคนที่ได้รับความน่าเชื่อถือมากกว่าเพราะตนอายุมากกว่า แต่ทฤษฏีที่ว่าโตกว่าไม่ได้แปลว่าเป็นผู้ใหญ่กว่าเลยจริงๆ ระยะเวลาเกือบสองวันของตาลและเพชร คนเคยรู้ใจที่มีสถานะความสัมพันธ์ที่แปลกไปกว่าเดิมนั้นไม่ได้ทำให้ตาลรู้สึกสบายใจนัก  ยิ่งเป็นสถานะที่ไม่ชัดเจน กับคนที่เคยเลิกรากันอย่างชัดเจนแล้วล่ะก็ มันยิ่งน่าหงุดหงิดใจมากกว่า


“พยากรณ์บอกว่าพรุ่งนี้ฝนจะตกอีกแล้ว”


“ถ้ารู้ว่าฝนตกทุกวันอย่างนี้ พี่ไม่จองตั๋วมาดีกว่า”  เที่ยวไม่สนุกเลยจริงๆ นั่นอาจจะเป็นความเห็นของคนที่กำลังหงุดหงิดกับหลายๆเรื่องอย่างตาล แต่กับเพชรที่ชัดเจนในความรู้สึกมากกว่า เขากลับรู้สึกขอบคุณเรื่องร้ายๆในชีวิตของอีกฝ่าย แต่ถ้าหากพูดไป….อาจจะโดนกระโดดกัดคอได้…..


“ลูกตาลหายแล้ว ไปเที่ยวได้แล้วล่ะผมว่า” เหลือเวลาอีกไม่ถึงสามวันด้วยซ้ำสำหรับการท่องเที่ยว


“อืม พี่รู้สึกดีขึ้นแล้วจริงๆ”


“พรุ่งนี้ลูกตาลจะไปเที่ยวไหนเหรอครับ”


“อืม คิดก่อน…ว่าแต่เพชรและเพื่อนจะไปเที่ยวไหนกันเหรอ”


“…………”


“พี่หายดีแล้ว คืนเพชรให้เพื่อนได้แล้วล่ะ”


“ลูกตาลไม่อยากอยู่กับผมเหรอครับ”


“…………”


“ลูกตาล”  อย่าเรียก…อย่างนี้ได้ไหม


“พี่ก็แค่เห็นว่าเพชรก็ใกล้จะกลับเหมือนกัน คงมีอีกหลายที่ที่ยังไม่ได้ไปใช่ไหม”  ลูกตาลพยายามอธิบาย แต่น้ำเสียง…มันดูร้อนรนฟังคล้ายจะแก้ตัว เพชรนิ่งเงียบ เขายิ่งทำให้ลูกตาลกระวนกระวาน กับคนที่ไม่สำคัญ ทำไมลูกตาลถึงต้องพยายามที่จะ….ทำให้เขาสบายใจมากที่สุดด้วย


“จริงๆก็มีอีกหลายที่นั่นแหละครับ”


“ใช่ไหม….เพราะงั้น เพชรไปตามแผนของเพชรเดิม รีบเที่ยวให้ครบ ทนแทนเวลาที่เสียไปเถอะนะ”


“……….”


“พี่รบกวนมานานแล้วด้วย”  ไม่ชอบเลย….


ทั้งตาลและเพชร ไม่ชอบอะไรแบบนี้เอาเสียเลย….


“พี่ไม่อยากเป็นภาระ”  คำอธิบายเบาๆนั้นอาจจะไม่ไปถึงใครอีกคน แต่มันคือความรู้สึกที่แท้จริง


หลังจากออกมาจากร้านอาหารญี่ปุ่น คนสองคนก็เดินกลับที่พักโดยไร้ซึ่งบทสนทนา อาจจะเพราะบทสนทนาก่อนหน้านี้ที่ชวนอึดอัดใจมากขึ้น ทุกครั้งที่คนตัวเล็กกว่าเหลือบมองไปที่คนข้างๆ ใบหน้านิ่งของเขาก็มักจะทำให้ใจเสีย ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ยังเป็นลูกตาลที่รู้สึกเหนื่อยใจอยู่บ่อยครั้ง เมื่อย้อนคิดกลับไป ก็จึงรู้สึกได้ว่านี่ก็คืออีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้ทนไม่ไหวจนต้องเลิกกัน


แค่รัก….มันไม่พอจริงๆสินะ….


ตาลก็แค่อยากเป็นคนที่ไว้ใจได้ อยากเป็นคนที่พึ่งพาได้ และอยากเป็นคนที่ดีพอให้เพชรเชื่อใจและบอกใครต่อใครว่ามีตาลเป็นคนรักไม่ใช่ภาระ แต่ความพยายามเท่าไหร่ก็ไม่พอ ตาลพยายามแล้วจะที่เอาชนะตัวเอง แต่ยิ่งทำเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนถูกผลักห่างออกไปทุกครั้ง การที่เราอยู่ใกล้ชิดกัน ไม่ได้ทำให้รู้สึกเหมือนเราเข้าใจกันเลย เป็นเช่นนั้นแล้ว….ตาลก็ไม่อยากจะกลับไปวิ่งตามหรอกนะ


สองเท้าค่อยๆชะลอลง ยิ่งอยู่ใกล้ก็เหมือนยิ่งเจ็บปวด การเดินตามหลังหรือเดินห่างๆจากจุดใดจุดหนึ่งไกลๆย่อมดีกว่าจริงๆ ตาลพอใจที่จะได้รับทราบรับรู้ว่าอดีตคนรักกำลังใช้ชีวิตแบบไหนหรือมีใครในใจ การครอบครองไม่ได้เป็นทุกอย่างที่ต้องการ แต่การได้ชื่นชมไม่ว่าจะห่างแค่ไหนก็ตามต่างหาก ที่เหมาะกับความรักเหมือนเต่าคลานของตาลจริงๆ แต่ในขณะที่การก้าวเดินของคนๆหนึ่งช้าลง คนอีกคนหนึ่งก็เลือกที่จะหยุดเดิน


“……….”


“………..”


“เพชร”


“……..”


“มีอะไรหรือเปล่า”  เพชรรู้…..ว่าลูกตาลไม่ได้ยอมแพ้เพราะไม่คิดจะเริ่มรื้อฟื้นความสัมพันธ์ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในช่วงนี้มันคือเขาเองที่ดิ้นรนอยู่คนเดียว และสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังจะหยิบยื่นให้ คือการหลบหนีกันเพื่อจุดยืนที่เรียกว่า ‘แฟนเก่า’ แบบนั้น เขาเองก็เหนื่อย….อยู่บ้าง….


แต่ไม่ได้คิดจะหยุดมันไว้ตรงนี้….


“แผนเที่ยวของผมพรุ่งนี้คือไปยูนิเวอร์ซัลสตูดิโอ….”


“………..”


“กับลูกตาลที่แต่งตัวเหมือนมินเนี่ยน”


“เหะ…..”


“ผมรู้ว่าลูกตาลกลัวความสูงแต่ชอบเครื่องเล่นเร็วๆ เพราะฉะนั้นเราสองคนจะรีบวิ่งไปต่อแถวเครื่องเล่นใหม่ที่คนเยอะอย่าง flying dinosaur เป็นอย่างแรก” พอเล่นเสร็จเขาอาจจะรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย อีกฝ่ายคงเดินวนเวียนคอยสอบถามว่ายังสบายดีอยู่ไหม


“เสร็จแล้วค่อยมากดบัตรเข้าไปดูโซนแฮร์รี่ พอตเตอร์ และเล่นเครื่องเล่นด้วยกัน จะเที่ยงแล้ว ลูกตาลคงหิว ผมจะไปจองโต๊ะในร้านอาหารให้ ส่วนลูกตาลไปซื้ออาหาร” ลูกตาลใน wizard world จะเป็นมินเนี่ยนที่ถือไม้กายสิทธิ์


“ระหว่างกินก็คุยกันไปว่าอยากเล่นอะไรอีกและก็ไปตามนั้น”  แววตาของเขาแลดูอ่อนโยนลง เพียงแค่คิดว่าตนกำลังพยักหน้าเห็นด้วยกับความเห็นของคนตัวเล็กกว่าที่กำลังดูแผนผังเครื่องเล่นในสวนสนุกอย่างใจจดใจจ่อ เขาก็ยิ้มออกมาทั้งๆที่มันยังเป็นแค่จินตนาการ


“วันพฤหัส เป็นวันซื้อของฝาก มีคนฝากลูกตาลซื้อของเยอะแน่เลย ผมว่าจะเดินตามคอยช่วยถือ”  และคอยออกความเห็น คอยห้ามไม่ให้อีกฝ่ายซื้อของจนมากเกินความจำเป็น ลูกตาลต้องมีคนแบบนี้สักคนเคียงข้าง


และถ้าหากยังไม่มีใคร…..ให้เขาทำหน้าที่ไม่ได้เหรอ…


“วันกลับ ลูกตาลคงอยากจะมีใครสักคนช่วยจัดกระเป๋าและตรวจสอบว่าไม่หลงลืมอะไร และผมก็จะเป็นคนดูตารางรถไฟ พาลูกตาลไปเช็คอินที่สนามบินและเดินดูของฝากในดิวตี้ฟรีกันอีก”


“เพชร….”


“นั่นคือแผนเที่ยวของผมที่ลูกตาลถาม”


“………..”


“ถ้าไม่มีลูกตาลในนั้น มันก็จะไม่เป็นไปตามแผน ผมเลยไม่คิดว่าตัวเองจะไปไหนต่อได้”


“เพชร พี่ว่ามัน….”


“ผมไม่เคยคิดว่าลูกตาลเป็นภาระเลย”  ตอนนี้ต่อให้ลูกตาลพูดอะไรมาเขาก็จะไม่ฟัง


เพราะจริงๆแล้วเพชรก็ไม่ได้โตเป็นผู้ใหญ่อย่างที่ใครๆเข้าใจ…..


“ผมเองก็เด็ก เด็กมากๆ เอาแต่ใจ ยิ่งเป็นเรื่องของลูกตาลยิ่งเอาแต่ใจ อยากจะดูแล อยากจะเจ้ากี้เจ้าการ อยากทำให้มั่นใจว่าลูกตาลจะมีความสุขจริงๆตอนที่อยู่กับผม และอยากจะมั่นใจว่าจะไม่มีใครที่ไหนเขามาจีบมายุ่งกับลูกตาลของผม”


“………..”


“ผมปล่อยลูกตาลไปไม่ได้ เพราะความคิดเด็กๆที่อยากจะยึดลูกตาลให้เป็นของผมคนเดียว อย่างนี้แล้ว….ผมไม่ได้ดูเป็นผู้ใหญ่ที่พึ่งพาได้เลยจริงๆ”  ไม่เลยเพชรพึ่งพาได้เสมอ….


เขาแค่มีมุมเอาแต่ใจที่แสนจะ….เข้าใจยากแบบที่ลูกตาลไม่เคยรู้มาก่อนก็เท่านั้น….


“ลูกตาล”


“……….”


“พี่ลูกตาลครับ”


“เพชร…อย่าเรียกพี่แบบนี้”  ลูกตาลตอบรับด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ


“เป็นมินเนี่ยนพรุ่งนี้ให้ผมได้ไหม”  ถ้าลูกตาลอยากจะทำให้ชัดเจนก็ต้องเลือก….ถ้าลูกตาลอยากจะให้มันจบก็ต้องปฏิเสธ


แต่ถ้าลูกตาลเริ่มจะเข้าใจและยอมรับมันได้….
ก็ต้องถามถึงข้อเสนอ…


“มินเนี่ยนคืออะไรเหรอ”  ใบหน้าเล็กก้มลงมองพื้นขณะถาม พลาดโอกาสมองรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าหล่อเหลาของอดีตแฟนเก่าที่กำลังพยายามละลายหัวใจกันเพื่อไปเป็นแฟนใหม่ในอนาคตอันใกล้นี้ เพชรรู้สึกเหมือนปรอทความสุขของตนเองกำลังพุ่งจนฉุดไม่อยู่ ลูกตาลอาจจะไม่พูดว่าใช่หรือไม่ ได้หรือไม่ได้ สำหรับเขาแค่นี้มันก็ดีแล้ว ความซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเองของลูกตาลน่ะเหรอ….แค่นี้ก็ชัดเจนแล้วว่าลังเลให้เขามาหลายส่วน


ว่าแต่มินเนี่ยนคืออะไรเหรอ…ผู้ใหญ่เขาไม่ดูการ์ตูนกันหรือไง?


“มินเนี่ยนคืออะไรนะเหรอครับ”


ตัวเหลืองๆ ตาโตๆ พูดภาษามินเนี่ยน


“คือตัวที่น่ารักๆและเป็นความสุขของผมไงครับ”


คือลูกตาลของผมไง….
ก็ดูจะเป็นคำอธิบายที่ชัดเจนกว่าจริงๆ




เช้าวันต่อมาที่ได้นัดแนะกันไว้ว่าจะไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกันก็เป็นตาลที่ตื่นเต้นลุกมาแต่งตัวส่องกระจก กลิ้งไปกลิ้งมาเขินอยู่คนเดียว เมื่อคืนเพชรไม่ได้มานอนด้วย แหงสิ เด็กนั่นหมดข้ออ้างให้มานอนข้างๆแล้ว เห็นงี้ลูกตาลเป็นผู้ใหญ่ที่เหล่เด็กขี้โมเมเก่งอยู่หรอก หลังจากที่แยกกันเมื่อวานพร้อมคำอธิบายที่ชวนให้มุดแผ่นดินหนี ลูกตาลก็ได้ต่อสายโทรหาเพื่อนสนิทที่รู้ดีที่สุด ก่อนจะได้รับเสียงหัวเราะดังๆยาวๆกลับมา อ้าว…..ตลกได้ไง นี่ซีเรียสนะนี่


ดูเหมือนทุกคนจะโล่งใจไม่น้อยที่เพชรเดินหน้าเต็มกำลังแบบนั้น เพราะกว่าอีกฝ่ายจะกล้าสลัดความคิดแย่ๆและเริ่มรุกไล่กัน ก็มีคนยุยงไปเยอะ หากแต่เพชรก็มีมุมขี้ขลาดแบบขรึมๆจนหลายคนต้องยอมแพ้และปล่อยให้เป็นชะตากรรม นัตเพื่อนรักจึงได้แต่ขอบคุณตัวเองที่ปล่อยให้ลูกตาลไปเด๋ออยู่ญี่ปุ่นคนเดียวเป็นเหตุให้เพชรทนไม่ไหวต้องเอาตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องให้ได้ อันนี้ก็ไม่แน่ใจว่าชมหรือด่ากันแน่….แต่ช่างเหอะ…..ใกล้จะได้เวลานัดแล้ว….


“มินเนี่ยน”  เพชรเดินเข้ามาหาที่ล็อบบี้ของโรงแรม เรากำลังจะมาทานข้าวเช้ากัน ลูกตาลอยากให้เขารู้ว่าแม้จะไม่ได้พูดอะไรมากเกี่ยวกับกิจกรรมวันนี้แต่ตนก็ให้ความร่วมมือเต็มที่ด้วยการไปหาข้อมูลเกี่ยวกับไอ้ตัวมินเนี่ยนที่ว่า วันนี้เขาเลยใส่เสื้อแขนยาวสีเหลืองอ๋อยกับกางเกงยีนส์เพื่อให้ดูเข้าตีม แล้วดูอีกฝ่ายสิ….เสื้อดำกับแจ็กเก็ตยีนส์ นี่เหรอคนที่เอ่ยปากชวนไปเที่ยวสวนสนุกดูมินเนี่ยน!


ฟึบ!


“เอ๊ะ!”  ลูกตาลอุทานออกมา ก็จู่ๆอีกฝ่ายเอาหมวกอะไรก็ไม่รู้มาใส่ให้จนบังตาไปหมด พอถอดมันออกมาดูได้ก็เห็นว่าหมวกนี่คือความตั้งใจของอีกฝ่าย หมวกมินเนี่ยนที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นสมบัติส่วนตัวของเพชรมาอยู่บนหัวทุยๆของลูกตาลแล้ว


เพชรนี่เด็กจริงๆเลย


“น่ารัก”  พร้อมกับคำชมที่ทำให้ต้องหน้าแดง ตายๆ กลับเป็นคนหน้านิ่งแบบเดิมเลยนะ!


“รีบกินข้าวเถอะ”  ตาลรีบเบี่ยงเบนความสนใจ ก่อนจะดึงอีกฝ่ายให้เข้าไปที่ห้องอาหารของโรงแรมด้วยกัน มือเล็กจับแขนของเพชรให้เดินตาม เป็นกิริยาที่ดูสนิทสนมประมาณหนึ่งจนทำให้คนถูกกระทำยิ้มออกมา


เป็นตาลที่เร่งเร้าให้เพชรกินเร็วๆเพราะอยากรีบไปจะได้ทำทุกอย่างตามแผนการที่วางไว้ แน่นอนว่าแผนของเพชรที่บอกมาเมื่อวานก็ได้รับอนุมัติไปส่วนหนึ่ง แต่ลูกตาลเองก็มีแผนของลูกตาลต่อจากนี้เหมือนกัน ก็ไม่รู้หรอกว่าแผนการเดินทางนั้นจะทำได้สำเร็จแค่ไหน แต่ในเมื่อตั้งใจไว้แล้วว่าจะต้องเริ่มอะไรสักอย่าง ก็ต้องเริ่มทำมัน เพราะไม่งั้นมันก็ไม่ไปไหนอยู่ดี….


ความรักก็เหมือนการท่องเที่ยวนะแหละ…


มีเป้าหมาย
มีความสุข
มีตื่นเต้น
มีฝนตก
มีหลงทาง
มีแยกจาก

และมีเพชรอยู่ข้างๆตลอดการเดินทางของความรักที่กำลังจะเริ่มต้นขึ้นจากวันนี้….

End







Talk: ในที่สุดก็แต่งเรื่องนี้จบ ยอมรับว่าดองไว้นานมากจนไม่แน่ใจว่าแต่งอะไรลงไปเลยแอบต่อไม่ติดนักค่ะ555555 หลายโมเมนท์ที่เอามาเขียนคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริงในชีวิตเรา(ส่วนใหญ่เป็นเรื่องเด๋อๆไม่มีเรื่องของเพชรในชีวิตจริงแต่อย่างใด555)



ขอฝากงานที่ลงในบอร์ดนี้นะคะ



lเรื่องสั้นจบแล้วl เรื่องเล่าในวันศุกร์ที่ฝนตกหนัก (ณวัฒน์xธรณ์)
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67038.0


lเรื่องสั้นจบแล้วl ช่อดอกไม้และ20cmของเรา (กานต์xฐา)
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66964.0


lเรื่องยาวยังไม่จบl ☼ ☽ เมื่อทินกรลับฟ้า ยามจันทราดับแสง (mpreg) ☼ ☽ #อาทิตย์ศศิ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67216.0


lเรื่องสั้นจบแล้วl Delicious kiss (Akira and Navin) l Creme Bulle's kiss
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=67217.0
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 24-05-2018 21:13:01 โดย skylover☁ »

ออฟไลน์ ืniyataan

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3324
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +64/-1

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6

ออฟไลน์ Seilong2

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 366
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-2
ลูกตาลเด๋อๆน่ารัก

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ puiiz

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-4

ออฟไลน์ มนุษย์บิน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 407
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-1
หนังสือเล่มเดิมแต่จบไม่เหมือนเดิมเพราะเขียนขึ้นเองใหม่แก้ไขใหม่

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
ลูกตาลน่ารักจังเลย ให้เพชรอยู่ข้าง ๆ คอยดูแลกันแบบนี้แหละดีแล้ว

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4991
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7

ออฟไลน์ PrimYJ

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3473
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-3
 น่ารักมากๆเลย

ออฟไลน์ nunda

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3004
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
น่ารักมากเลยค่ะ ชอบๆ ^^

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5480
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9

ออฟไลน์ Rafael

  • เพราะคนเราเกิดมาเพื่อแตกต่าง
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4377
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +685/-7
น่าร้ากกก
ลูกตาบน่ารักมากๆ

ขอยคุณคนเขียนนะคะ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด