คนโปรด 13.1
"เป็นไร?ช่วงนี้นัดกูแดกเหล้าทีไรอารมณ์เสียทุกที"
"กูปกติ"
"กูรู้จักมึงมาเกือบ10ปี ทำไมจะไม่รู้ว่ามึงเป็นคนยังไง...ว่าไง เรื่องเมียเด็กหรอ?"
"..."
"บอกกูมาเถอะน่า"เกรย์ แอนเดอร์สันคะยั้นคะยอเพื่อน
"...ช่วงนี้มิทตี้ดูซึมๆ ทั้งๆที่กูเพิ่งพาไปเที่ยวมาเมื่อสัปดาห์ก่อน"ลูคัสยอมเปิดปากเล่า
"มึงทำการบ้านหนักไปรึเปล่าวะ?"
"ก็...เรื่อยๆ"
"เรื่อยๆมึงน่ะ ถี่แค่ไหนครับ?"
"เกือบทุกวัน"
"ไอ้สัส!เยอะไปละ นั่นเด็กนะ"
"ช่วงนี้กูก็เพลาๆแล้วนะ"
"เหรอออ เดี๋ยวนี้หลงเขาหนักเลยนะมึง"เกรย์เอ่ยอย่างรู้ทัน
"..."ลูคัสไม่ได้พูดปฏิเสธอะไรออกไปเพราะรู้สึกว่าตัวเองหลงเด็กหนักอย่างที่เพื่อนว่าจริงๆ
"กูว่าบางทีน้องอาจจะเหงา"
"?"
"มึงก็ปล่อยให้น้องไปหาเพื่อนบ้างสิ"
"ไม่!"ลูคัสเอ่ยปฏิเสธทันทีอย่างไม่ต้องคิด
"ทำไมวะ?มึงให้เขาอยู่แต่ในห้องเฉยๆ เล่นเกมส์กับบอดี้การ์ด อ่านหนังสือ ดูการ์ตูนซ้ำๆกันทุกวันแบบนั้นมันก็น่าเบื่อไม่ใช่เหรอ แล้วนี่ยังโดนผัวจัดหนักทุกคืนอีก เป็นใครก็ไม่ไหวเปล่สวะ"
"กูปล่อยสมิธไปหาใครไม่ได้ เขาจะหนีกู"
"ใครบอกมึงทำสันดานชั่วไว้ล่ะ"
"สัส! กูจะรู้ไหมว่ามันจะเป็นแบบนี้"ลูคัสเอ่ยด้วยเสียงติดจะเข้มขึ้นพร้อมกระดกวิสกี้ดีกรีแรงเข้าปากอีกรอบ
ลูคัสคิดไม่ถึงว่าสมิธจะกล้าตัดเขาได้ง่ายขนาดนี้ทั้งๆที่เด็กคนนั้นก็ไม่เหลือใครนอกจากเขาแท้ๆ
กล้าหนีไปจากเขา...ยอมตัดใจจาก
ใครมันจะไปยอมกัน!
"สมน้ำหน้า!...งั้นมึงก็หาสัตว์เลี้ยงให้น้องมันสักตัวสิ เผื่อจะคลายเหงาไปได้บ้าง"
"กูเกลียดสัตว์"ลูคัสเอ่ยออกมาแบบไม่ต้องคิด
"เกลียดไม่เกลียดมึงก็ต้องยอม เพื่อเมียน่ะทำได้ไหมวะ!"
"ถ้าไม่เวิร์คกูจะสั่งให้โยกระทืบมึง"
"โอ๊ะ!อย่าเอาจุดอ่อนกูมาเล่นสิครับ"เกรย์เอ่ยยิ้มๆเหลือบสายตามองลูกน้องคนสนิทของลูคัสที่นั่งห่างพวกเขาออกไปไม่ไกล
+++++++++++
"ชอบตัวไหน?ชี้เลย"ลูคัสพาสมิธออกจากเพ้นท์เฮ้าส์ในรอบสัปดาห์มาที่ร้านขายสัตว์เลี้ยง
สมิธขมวดคิ้วมองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างตัวเองนิดๆอย่างแปลกใจ...นึกยังไงถึงพามาซื้อสัตว์เลี้ยง
เด็กหนุ่มกวาดมองไปทั่วร้านด้วยสายตาเบื่อหน่าย ก่อนจะขยับปากสีชมพูกระจับบอกกับอีกคน
"กูไม่เอา" ลูคัสเลิกคิ้วนิดๆอย่างแปลกใจ คาดไม่ถึงว่าเด็กร่าเริงอย่างสมิธจะไม่ชอบสัตว์เล็กๆพวกนี้
"ไม่ชอบหรอ?"
"อืม" สมิธพยักหน้าเนือยๆให้ จริงๆก็ไม่เชิงว่าไม่ชอบ แต่สมิธไม่อยากมีภาระต่างหาก
ขนาดตัวเองยังต้องพึ่งคนอื่น เขาจะดูแลสัตว์พวกนี้ให้ดีได้ยังไง
ทั้งๆที่ชอบมากแท้ๆ
"ถ้าอย่างนั้นก็กลับกันเถอะ"ลูคัสจูงมือสมิธเดินออกจากร้าน ดวงตากลมโตของเด็กหนุ่มหม่นแสงลงเล็กน้อย เขาหันกลับไปมองร้านนั้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินตามลูคัสไปด้วยความรู้สึกเสียดาย
++++++++++
หลังจากที่ออกจากร้านขายสัตว์เลี้ยงลูคัสก็พาสมิธไปทานอาหารจีนที่ภัตราคารชื่อดังในลอนดอน เสร็จจากนั้นชายหนุ่มก็พาเด็กน้อยไปเดินเล่นซื้อของต่อจนเต็มมือทั้งสองข้างของบอดี้การ์ดทั้งห้าคน
สมิธชี้มั่วๆไม่คิดว่ามันขะซื้อให้จริงๆ
ขณะที่กำลังนั่งรถกลับเพ้นท์เฮ้าส์ฝนในหน้าร้อนก็ตกลงมาอย่างหนัก เด็กหนุ่มนั่งเหม่อลอยมองออกไปนอกรถ หางตาเหลือบเห็นบางสิ่งก่อนจะตะโกนให้หยุดรถทันที
"จอด!หยุดรถเดี๋ยวนี้!" เซนที่ทำหน้าที่เป็นพลขับรีบตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางเพราะคำสั่งของสมิธโดยไม่รู้ตัว
"จะไปไหน"ลูคัสถามเสียงเข้มพร้อมคว้าแขนเรียวไว้เพราะสมิธทำท่าจะเปิดประตูรถลงไป
"ไอ้นั่น ต้องไปช่วย"สมิธชี้มือไปด้านหลังที่รถขับเลยมาแล้ว
"ไม่ต้องลงไป"ชายหนุ่มจับแขนเล็กไว้แน่นอย่างไม่ยินยอม
"แต่ว่า..."
"โยลงไปดู"ลูคัสหันไปสั่งลูกน้องแทน โยฮันเนสคว้าร่มแล้วเปิดประตูลงจากรถเดินไปตามทิศทางที่สมิธชี้บอก ไม่ถึงห้านาทีต่อมาโยก็อุ้มลูกสุนัขตัวเล็กสีน้ำตาลอ่อนอายุราวๆ2-3เดือนที่ตัวสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมแขนคนอุ้ม โยเคาะกระจกด้านหลัง เมื่อกระจกเลื่อนลงสมิธก็ทำท่าจะคว้าลูกสุนัขเอาไว้ทันที แต่โยฮันเนสกลับเบี่ยงแขนออกไม่ให้สมิธได้แตะแล้วเอ่ยถามผู้เป็นเจ้านายแทน
"เอาไงดีครับนาย"
"จะเอา!"สมิธพูดขึ้นอย่างเอาแต่ใจ
"พี่ว่าไปซื้อที่ร้านจะดีกว่า..."
"จะเอาตัวนี้เท่านั้น"สมิธหันไปจ้องตาลูคัสอย่างไม่ยอมแพ้ ฟันขาวขบริมฝีปากตังเองจนแดงช้ำอย่างดื้อดึง ลูคัสถอนหายใจอย่างยอมแพ้ รู้สึกว่าช่วงนี้จะแพ้ทางสมิธไปซะหมด
"เอาขึ้นรถมา"จบคำสั่งลูคัส โยฮันเนสก็พาเจ้าลูกหมาตัวน้อยขึ้นมานั่งบนรถคันหรูด้วย ชายหนุ่มรีบหาผ้ามาคลุมตัวเจ้าลูกหมาขนปุยเพื่อให้ความอบอุ่น
"โย ผมอยากอุ้ม"สมิธชะเง้อหน้ายื่นไประหว่างเบาะหน้ารถ เอ่ยขอโยฮันเนสตาปริบๆ
"ไม่ได้"เป็นลูคัสเองที่เอ่ยห้าม สมิธจึงตวัดสายตาขวางๆมองคนนั่งข้างๆอย่างไม่พอใจ
"ทำไม"
"หมาที่ไหนก็ไม่รู้ ต้องพาไปฉีดยาก่อน ติดเชื้อพิษสุนัขบ้าขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะ"
"กลัวทำไม แค่มึงคนเดียวก็บ้าพอแล้ว อื้อ!" ปากเล็กๆแสนยั่วโมโหนั่นโดนอีกคนจูบปิดปากสั่งสอนทันที
สมิธดิ้นขลุกขลัก เล็บคมๆที่เพิ่งงอกจิกลงกับต้นคอแกร่ง ลูคัสครางต่ำในลำคอแล้วดูดริมฝีปากอิ่มแรงๆจนแทบหลุดติดปากตัวเองออกมา
"อย่าปากดีกับผัว"ลูคัสกระซิบบอกพร้อมใช้นิ้วเคาะหน้าผากมนเบาๆ
"จิ๊"สมิธสบถในลำคออย่างไม่ค่อยพอใจแล้วยกแขนเสื้อเช็ดปากตัวเองแรงๆพร้อมส่งสายตาขุ่นมัวให้อีกคนด้วย
ลูคัสสั่งให้ลูกน้องพาเจ้าลูกสุนัขไปฉีดวัคซีนที่โรงพยาบาลสัตว์ที่อยู่ใกล้ที่สุด หลังจากที่เจ้าลูกสุนัขขนสีน้ำตาลอ่อนฉีดวัคซีนเสร็จเรียบร้อยแล้ว มันก็สามารถอยู่ในอ้อมกอดของสมิธได้แล้วในตอนนี้
สมิธกอด'แคท'(ชื่อหมา)ไว้แนบอก มือบางยกขึ้นมาลูบหัวมันเบาๆอย่างเอ็นดู แคทหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดของเด็กหนุ่มอย่างมีความสุข
สมิธหอบแคทขึ้นเพ้นท์เฮ้าส์ วางเจ้าลูกหมาตัวเล็กลงบนเบาะนอนที่เซนถือตามมาให้ที่มุมหนึ่งของห้องนั่งเล่น
"อาบน้ำแล้วก็นอนนะมิทตี้ อย่ามัวแต่เล่นกับหมา"
"อืม"สมิธพยักหน้ารับ ลูคัสจึงหอมหัวทุยฟอดใหญ่แล้วเดินออกจากห้อง
สมิธใช้ชีวิตแต่ละวันในเพ้นท์เฮ้าส์ร่วมกับแคทเกือบๆเดือน แคทเป็นเพื่อนเล่นคลายเหงาให้สมิธได้จริงๆ เจ้าหมาน้อยลูกผสมวัย3เดือน วิ่งเล่นหยอกล้อกับสมิธแทบทั้งวัน
เด็กหนุ่มเริ่มมีรอยยิ้มผุดขึ้นประดับใบหน้าเรียว เสียงหัวเราะใสๆพลอยให้คนรอบข้างสบายใจขึ้น
อารมณ์ดีชนิดที่ลูคัสทั้งกอดทั้งหอมก็ไม่ปริปากด่าสักคำ หลังมีอะไรกับชายหนุ่มทั้งคืนก็ตื่นแต่เช้าเพื่อไปเปิดประตูระเบียงให้แคทออกไปทำธุระส่วนตัว
บางครั้งก็เอ่ยปากขออนุญาตลูคัสเพื่อพาแคทออกไปเดินเล่นข้างนอกบ้าง
และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ลูคัสอนุญาตให้สมิธพาแคทออกไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ๆเพ้นท์เฮ้าส์ได้โดยมีเซนคอยตามดูแลอยู่ไม่ห่าง
"แคท อย่าไปทางนั้นสิ"สมิธกระตุกสายจูงไว้เพราะแคทชักจะวิ่งออกนอกเส้นทาง
"บ็อกๆๆ" สมิธทำเป็นย่นจมูกใส่แคท
ยังจะเถียง ไอ้หมาน้อยนี่
"วันนี้จิมไปไหน?"สมิธหันไปเอ่ยถามเซนที่เดินตามอยู่ใกล้ๆแทน
"ไปรับเจ้านายครับ"เซนเอ่ยบอก สมิธก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ผู้ชายคนนั้นหายไปจากชีวิตสมิธร่วมสัปดาห์
พอรู้ว่าอีกคนกำลังมา อารมณ์ที่ยังดีๆอยู่ของสมิธก็หม่นหมองลงทันใด
"ผมหิวน้ำอ่ะ"สมิธบอกเซนขณะเดินเข้าไปในล็อบบี้ของคอนโด
"ทานร้านนี้ได้ไหมครับ"เซนชี้ไปทางร้านคอฟฟี่ชื่อดังใต้คอนโด
"อืม"สมิธพยักหน้ารับและเดินตรงไปทางร้านนั้น แต่ป้ายที่เขียนบอกห้ามนำสัตว์เข้าร้านนั้นทำให้ขาเรียวหยุดชะงักที่หน้าประตูพอดี
"เขาห้ามเอาสัตว์เลี้ยงเข้า"สมิธหันไปบอกเซน บอดี้การ์ดหนุ่มขมวดคิ้วมองแล้วเริ่มคิดหนัก
"คุณเข้าไปซื้อให้ผมเถอะ เอาโกโก้ปั่นนะ"สมิธเอ่ยบอก
"เอ่อ..."เซนมีสีหน้าลำบากใจทันที
"ทำไม?ผมไม่หนีหรอก จะนั่งรอตรงนี้แหละ จะมัดไว้ด้วยเลยไหม?"สมิธชี้นิ้วไปที่เก้าอี้ยาวหน้าร้าน แล้วเลิกคิ้วถามเซน
"ก็ได้ครับ แต่คุณสมิธอย่าไปไหนเด็ดขาดนะครับ"เซนเอ่ยย้ำอย่างไม่ค่อยมั่นใจในตัวเด็กหนุ่มสักเท่าใดนัก
"อืม รู้แล้วๆรีบไปซื้อเถอะ หิว!"
"ครับๆ"
สมิธทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้นิ่งพลางเล่นกับแคทไปด้วยอย่างไม่คิดที่จะไปไหนตามที่บอกกับเซน
ไม่ถึงห้านสทีต่อมา ก็มีรองเท้าคู่สวยมาหยุดอยู่ตรงหน้าสมิธ เด็กหนุ่มที่ก้มหน้าเล่นกับเจ้าสุนัขตัววุ่นอยู่จึงเงยหน้าขึ้นมองเพราะคิดว่าเป็นเซน
แต่ที่ไหนได้...
"นาย!"
"สวัสดีครับ ใช่คุณสมิธรึเปล่า?"ฝ่ายตรงข้ามเอ่ยถามยิ้มๆ ขณะยกมือที่จับแก้วเครื่องดื่มอยู่ดูดเบาๆ
"..."สมิธเงียบเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรู้จักชื่อของตัวเอง
"จำผมได้รึเปล่าครับ?ที่เจอกันที่ร้านอาหาร...กับคุณลูคัสไง" ไนซ์ฉีกยิ้มหวานในขณะที่สมิธหน้าบึ้งขึ้นทุกที
"มีธุระอะไร?"สมิธเอ่ยถามเสียงห้วนอย่างไม่ค่อยจะอยากเสวนาด้วย จับแคทขึ้นมานั่งบนตักแล้วกอดไว้
"ไม่มีอะไรหรอกครับ เผอิญว่าผมเห็นคุณจากในร้าน แล้วรู้สึกคุ้นๆก็เลยลองมาทักดูน่ะครับ อย่างน้อยก็เคยรู้จักกันผ่านๆ...คุณลูคัส" สมิธกำหมัดแน่น โกรธจนตัวสั่นกับน้ำเสียงและรอยยิ้มของผู้ชายคนนี้ที่เหมือนเยาะเย้ยเขา
"กูไม่รู้จักมึง!"
"ว้า เสียดายจัง คุณลูคัสไม่เคยเล่าเกี่ยวกับผมให้คุณฟังเลยหรอครับ"
"ใช่เรื่อง?อย่ามาสำคัญตัวผิด กูไม่เคยอยากรู้เรื่องของมึง"รอยยิ้มบางๆที่ใบหน้าหวานของไนซ์หุบลงทันที
"แล้วไม่อยากรู้ว่าใครมาก่อน หรือว่าคุณลูคัสเลือกใครบางคนให้เหมือนผมเหรอครับ"
สายตาที่ไอ้หมอนี่มองเหยียดลงมามันหมายถึงเขาไม่ใช่หรอ
กรอดดด สมิธกัดฟันแน่นจนเจ็บกราม
"เอ๊ แล้ววันนี้คุณลูคัสเรียกผมมาทำไมกันนะ"
"มันเรียกมึงมาที่นี่?"สมิธเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ
"เขาไม่ได้บอกคุณไว้เหรอครับ?"ไนซ์เอียงคอถามซื่อๆ
"..."
"มีอะไรกันหรือเปล่าครับสมิธ?"เซนที่เดินออกจากร้านมาเห็นสมิธหน้าบึ้งจัดจึงเอ่ยถาม พร้อมกับหันไปเห็นใครอีกคนที่เขาไม่คิดว่าจะเจอที่นี่
"เอ่อ..."เซนพูดไม่ออก ส่วนไนซ์ยังคงยิ้มอยู่
"ถามมันเอาเองสิ"สมิธลุกขึ้นและคว้าแก้วน้ำจากมือเซนมาดูดทันที แคทที่ถูกสมิธอุ้มด้วยมือข้างเดียวส่งเสียงร้องหงิงๆอยากกินด้วย แต่ก็ถูกสมิธส่งสายตาดุๆให้ว่ากินไม่ได้นะ
"คุณลูคัสนัดผม แต่อาจจะสื่อสารกันผิดพลาดนิดหน่อยน่ะครับ"ไนซ์เอ่ยบอกเซนยิ้มๆ
"นายน่ะเหรอครับจะนัดคุณมาที่นี่"แม้แต่เซนก็ยังเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อ แต่เมื่อเห็นสีหน้าสมิธก็รีบปิดปากฉับลงทันที
"ถึงได้บอกว่าน่าจะสื่อสารผิดพลาดไงครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อน อึ่ก!"
"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"
"คือผมปวดฉี่น่ะครับ มากๆเลย แถวนี้ก็ไม่มีห้องน้ำด้วยสิ ผมขอขึ้นไปใช้ห้องน้ำที่ห้องคุณสมิธได้ไหมครับ"ไนซ์เอ่ยขออย่างไม่เกรงใจ แต่สีหน้าเหมือนอดกลั้นนั้นถ้าแสดงก็นับว่าแนบเนียน
"..."สมิธนิ่งไม่หือไม่อือ
"นะครับ"ไนซ์เอ่ยขอ สมิธถอนหายใจหนักก่อนจะเอ่ยปกอนุญาต
"ตามใจ ยังไงก็ไม่ใช่ห้องของกูอยู่แล้วนี่"เด็กหนุ่มเอ่ยอนุญาตแต่ประโยคสุดท้ายสมิธพึมพำพูดกับตัวเองเสียงเบา
สามคนกับอีกหนึ่งตัวเข้าลิฟท์ขึ้นไปชั้นบนสุดที่เป็นเพ้นท์เฮ้าส์ของลูคัส ระหว่างที่อยู่ในลิฟท์ทุกคนต่างเงียบ มีเพียงเจ้าแคทที่ขยันเลียคอเลียมือสมิธไม่หยุด
"พอแล้วน่าแคท จะเลียอะไรนักหืม"สมิธกดคางตัวเองกับหัวที่เต็มไปด้วยขนนุ่มๆของแคทอย่างหยอกล้อ ก่อนจะจูบหัวมันไปอีกหลายทีด้วยความเอ็นดู
เด็กหนุ่มกอดเจ้าตัวเล็กไว้ในอ้อมแขนและแกว่งไปมาเบาๆอย่างที่แคทชอบ เจ้าตัวเล็กเห่าหลายครั้งอย่างชอบใจในขณะที่สมิธหัวเราะเบาๆกับความแสนรู้ของมัน
"เจ้าตัวเล็กนี่ชื่อแคทเหรอครับ"ไนซ์เอ่ยถามยิ้มๆ
"..."สมิธเฉยชาไร้คำตอบ ไนซ์จึงแกล้งยื่นนิ้วทำท่าจะลูบหัวแคท แต่เจ้าตัวเล็กกลับึรางขู่อย่างไม่เป็นมิตรแบบที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน
กรรรร!
"อย่าน่าแคท"สมิธตบหัวเล็กของแคทเบาๆ จึงยอมสงบลง แต่แคทกลับจ้องไนซ์ด้วยท่าทีหวาดระแวง
"หึ"สมิธเหยียดยิ้มออกมาอย่างพอใจกับท่าทีของแคทต่อไนซ์
ค่อยสมกับเป็นหมาเขาหน่อย
ไนซ์หน้าเสีย เลิกคิดจะตีสนิทเจ้าหมาน้อย แต่พอเห็นรอยยิ้มเยาะๆของสมิธกลับรู้สึกแค้นใจขึ้นมา
เมื่อถึงชั้นบนสุด ทั้งหมดก็เดินออกจากลิฟท์ เซนเดินนำไปเปิดประตูก่อนตามด้วยสมิธและไนซ์ที่เดินตามหลัง
และในจังหวะที่สมิธกำลังก้าวเท้าเข้าห้อง ความเย็นจัดก็ราดลงที่ตรงหลังคอสมิธไหลลงไปยังแผ่นหลังขาวๆจนชื้นไปหมด
"มึง!"สมิธหันไปด้านหลังมองหน้าเจ้าของน้ำที่ราดใส่หลังเขาอย่างเอาเรื่อง
"โอ้ ขอโทษครับพอดีผมสะดุด...ขาตัวเองน่ะ"แม้ว่าไนซ์จะเอ่ยขอโทษแต่สายตากลับไม่ได้รู้สึกผิดตามไปด้วยเลยสักนิด
สมิธสูดหายใจลึกอย่างพยายามระงับอารมณ์และก้าวขาเดินเข้าห้องโดยไม่พูดอะไร
"ให้เขาทำธุระให้เสร็จแล้วรีบส่งแขกนะเซน"สมิธเอ่ยบอกเซนด้วยระดับเสียงที่ทำให้ได้ยินกันทุกคน
ก็เหมือนไล่ไนซ์ให้ไปทำธุระให้เสร็จแล้วไสหัวไปซะ!
"อ่าครับ"เซนรับปาก แล้วหันไปยิ้มเจื่อนๆให้ไนซ์ที่เพิ่งเดินเข้าห้องมา
"รออยู่นี่นะแคท เดี๋ยวเราไปอาบน้ำเแลี่ยนเสื้อผ้าแปบหนึ่งแล้วจะออกมาเล่นด้วย"สมิธก้มจูบแคทอีกหลายทีแล้ววางลงพื้น
หงิงๆๆ แคทครางเล็กๆแล้วทำท่าจะตามสมิธเข้าห้องไปด้วย
"ไม่ได้ รออยู่นี่แหละ"สมิธเอ่ยห้าม เพราะกลัวลูคัสว่าเอาหมาเข้าไปนอนในห้อง เพราะสมิธมักจะแอบทำแบบนั้นบ่อยๆ ลูคัสที่เวลาเข้าไปนอนกับสมิธรู้สึกไม่ชอบใจนักจึงเอ่ยห้าม
หงิงๆ แคทครางรับเสียงหงอยแล้วเดินตรงไปนอนที่เบาะนอนของตัวเองโดยไม่ดื้อไม่ซนอีก
"เอ่อ คือผมมีเรื่องจะรบกวนคุณเซนสักเรื่องจะได้ไหมครับ"ไนซ์เอ่ยปากขึ้นเมื่อเห็นสมิธเดินตรงเข้าไปในห้องของตัวเองแล้ว
"อะไรหรืครับ"
"ช่วยลงไปสั่งน้ำที่มันหกเมื่อกี้ให้ผมทีได้ไหมครับ"
"คือว่า...ต้องคอยดูแลคุณสมิธน่ะครับ"เซนลำบากใจอีกครั้ง คนหนึ่งก็ต้องเฝ้า อีกคนหนึ่งก็เป็นคนใหม่
ไอ้เซนอยากแยกร่างได้โว้ย
"นะครับแปบเดียวเอง เดี๋ยวผมช่วยดูสมิธให้ก่อนก็ได้ ยังไงร้านก็อยู่ใต้คอนโดแค่นี้เอง คุณเซนก็เห็นอยู่แล้วว่าใครเข้าออกบ้าง"ไนซ์พูดเพื่อให้เซนตัดกังวล
"ถ้าอย่างนั้นผมฝากดูคุณสมิธด้วยนะครับ ผมไปแปบเดียวเดี๋ยวมา...ห้องน้ำอยู่ทางนั้นนะครับ"เซนชี้มือไปทางประตูห้องน้ำแล้ว โดยไม่ทันฉุกคิดว่าทำไมไนซ์ถึงรู้ว่าเขาต้องคอยจับตาดูสมิธไว้
"ขอบคุณครับ"
หลังจากเซนออกจากห้องไป รอยยิ้มบนใบหน้าหวานก็จางลงไปอย่างรวดเร็ว ไนซ์กวาดสายตาไปทั่วห้องด้วยความรู้สึกริษยา ร่างบางเดินตรงดิ่งไปทางห้องของสมิธอย่างมีแผนการ แต่ก่อนที่จะเปิดประตูห้องนั้น กลับมีบางสิ่งดึงขากางเกงของไนซ์เอาไว้
ปรากฏว่าคือแคทที่คาบขากางเกงราคาแพงไว้อย่างไม่ยินยอมให้ไนซ์เข้าไปได้ง่ายๆ
ไอ้หมาระยำ!
ไนซ์พยายามสะบัดขาแต่สะบัดเท่าไรก็ไม่หลุด จนแคทกัดถูกเนื้อของไนซ์ร่างบางจึงซี๊ดปากเตะแคทจนกระเด็นไปอีกด้าน
เอ๋ง! เสียงหมาเล็กร้องไม่ดังนักจึงทำให้สมิธที่กำลังอาบน้ำอยู่ไม่ได้ยิน
"มึงกล้ากัดกูเหรอ หาเรื่องตายเองนะมึง!"ไนซ์ย่างเท้าไปทางแคทที่กำลังลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางเจ็บๆขา ชายหนุ่มหน้าสวยตรงเข้าไปจับปากเล็กของแคทไว้ไม่ให้กัดเขาได้ จากนั้นก็อุ้มล็อคตัวออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
+++++++++++++++
"แคท...แคทอยู่ไหน? ออกมาหาเราหน่อย" สมิธที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเดินออกจากห้องมาก็เรียกหาแคททันที
สมิธขมวดคิ้วจนเป็นปมเมื่อไม่ได้ยินแม้แต่เสียงกระดิ่งจากแคท ปกติไอ้จอมยุ่งนั่นแค่ได้ยินเสียงเขาเปิดประตูก็วิ่งมาดักที่หน้าห้องแล้ว
แอ๊ด
เสียงเปิดประตูห้องน้ำอีกฟากเปิดออกและไนซ์ก็เดินออกมาจากห้องนั้น สมิธไม่ได้สนใจไนซ์แต่เขาเลือกที่จะเดินหาแคทและเรียกไปด้วย
"แคท ออกมาเถอะ อย่ามางอนเรานะ"สมิธเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงสั่นๆ รู้สึกเป็นกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก สมิธเดินหาไปทั่วทั้งห้องไม่เว้นแม้แต่ในห้องของลูคัสก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของแคท
เด็กหนุ่มเริ่มร้อนรนด้วยความรู้สึกกังวลใจ สมิธเดินผ่านโซฟาที่ไนซ์นั่งอยู่โดยไม่คิดถาม เขาเดินไปถึงหน้าประตูห้องเห็นประตูเปิดอยู่ก็ใจร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เท้าเล็กรีบเดินออกจากห้องอย่างไม่ลังเลพลางตะโตเรียกเจ้าสุนัขตัวน้อยไปด้วย
"แคท...แคท"สมิธมองหาไปทั่วโถงทางเดิน เท้าน้อยๆเดินสั่นๆไปทางบันไดลงจากชั้น
สมิธหยุดเท้านิ่ง สายตาจับจ้องไปที่ร่างแคทนอนแน่นิ่งอยู่ตรงที่พักบันไดก่อนจะถึงชั้นที่เขาอยู่
"แคท..."สมิธแทบไม่มีเสียงออกจากหลอดลม ส่วนแคทยังนอนนิ่งไม่ยอมไหวติง
ราวกับว่าไม่หายใจ...
หยาดน้ำก่อขึ้นเต็มกระบอกตาก่อนจะไหลรินออกมาไม่ขาดสาย สมิธวิ่งตรงเข้าไปหาแคท ยกร่างของมันที่อ่อนปวกเปียกขึ้นมาช้าๆอย่างระมัดระวัง
"แคทฟื้นสิ ฮึก...อย่าทิ้งเราแคท ได้โปรดอย่าทิ้งเรา ฮือออ"หูเล็กแนบลงกับอกของแคท ไม่ได้ยินเสียงหายใจ ไม่เห็นว่าท้องขยับขึ้นลงเมื่อยังหายใจอยู่ เลือดไหลออกมาทางปากไม่ขาดสาย
ไม่ยอมลืมตาขึ้นมาเล่นกับเขาอีกแล้ว...
"แคท...ฮืออออ เรา ฮึก เราไม่มีใครแล้วแคท อย่าทิ้งเราไป เราไม่เหลือใครแล้ว ฮือ..."สมิธอุ้มร่างแคทกอดแนบอกทั้งน้ำตา ร้องไห้เสียงดังราวกับจะขาดใจ
"คุณสมิธ เกิดอะไรขึ้นครับ" เซนที่เพิ่งขึ้นลิฟท์มาได้ยินเสียงร้องไห้ของสมิธจึงรีบวิ่งมาดู แต่ภาพที่เห็นตรงหน้ากลับทำให้เขาพูดไม่ออก
"ฮึกๆเซน ช่วย ฮึก แคทด้วย ฮือออ ช่วยแคททีได้ไหม ฮึก อย่าให้เขาไปจากผมได้ไหม ฮืออ"สมิธหันมาขอร้องเซนด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต
"ผมจะพาไปหาหมอเองครับ"เซนรีบวิ่งไปหาสมิธ อุ้มแคทขึ้น เมื่อสัมผัสร่างกายที่อ่อนยวบของแคทก็ทำให้รู้ว่าคำขอร้องของสมิธแทบไม่มีหวัง
"ไป รพ.กันเถอะครับ"
+++++++++++
"คุณสมิธ..." เซนเอ่ยเรียกคนที่เอาแต่นั่งเหม่อลอยตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล
พวกเขามาไม่ทัน...
"ชีวิตผม มีอะไรดีบ้าง"
"..."
"ผมเคยมีความสุขกับอะไรได้นานๆบ้าง ฮึก ทำไม ฮึก ผมถึงได้มีแต่สูญเสีย ฮือ"สมิธกอดห่อศพแคทเอาไว้แน่น
น้ำตาเม็ดโตร่วงผล็อยใส่ผ้าสีขาวเป็นวง
"ขอโทษ ฮึก นะแคท ฮึก ที่เราดูแลเธอได้ไม่ดี...เธอต้องจากไปอย่างเจ็บปวด ฮึก เราขอโทษ"สมิธกอดร่างแคทเอาไว้แน่นเป็นครั้งสุดท้าย
เขาไม่อยากเชื่อเลย...ทั้งๆที่เพิ่งกอดจูบเพิ่งเล่นกันไปแท้ๆ แต่เวลาไม่กี่สิบนาทีมันกลับต้องจากเขาไปตลอดกาล
ถ้าเขาให้มันเข้าไปในห้องด้วย ถ้าเขาอยู่เล่นกับมันนานกว่านี้อีกสักนิด...ถ้าเขาไม่รักมัน
ก็คงไม่ต้องเจ็บปวดมากมายเหมือนหัวใจจะหลุดออกมาขนาดนี้
สมิธหลุบสายตามองร่างในแขนตัวเองนิ่งแล้วปิดเปลือกตาลงปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเงียบๆแทนคำเอ่ยลา
+++++++++++
มาแย้ว คิดถึงเค้าป่าว ฮี่ๆ ขอโทษที่ทำให้รอกันนานเลยน้า คือเปรมสอบไฟนอลค่ะ (แจ้งไปในเพจแล้วว่าจะช้า) ยังสอบไม่เสร็จแต่ก็ทิ้งช่วงวันสอบเยอะแล้วทำให้พอมีเวลาแต่งได้บ้าง เปรมอยากให้คนอ่านเข้าใจเปรมนะถ้าอัพช้าไปคือไม่ค่อยว่างจริงๆ แต่ก็จะพยายามมาเร็วๆอย่างสุดความสามารถนะคะ
ตอนนี้เป็นอีกตอนที่บีบหัวใจและไม่อยากจะเขียนเลย(แต่ก็เขียนไปแล้ว) อาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่เพราะเปรมก็รู้สึกเขียนไม่ค่อยออกเหมือนกัน เฮือก! ตอนหน้าจะเป็นไงต่อรอติดตามนะจ๊ะ><
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
