[จบ]You're my fav person•คนโปรด•[Special Talk : HNY](01/01/2562)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [จบ]You're my fav person•คนโปรด•[Special Talk : HNY](01/01/2562)  (อ่าน 72635 ครั้ง)

ออฟไลน์ kinjikung

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2940
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +163/-8
ลูคัสสายซึนกว่าจะรู้ตัวเค้าก็เมินตัวเองแล้ว งานนี้จิมมี่ได้ใจมิตตี้ไปเต็ม ๆ

ออฟไลน์ kunt

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 700
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +42/-1
โห กว่าจะมาเจอคนนั้น สมิธต้องตายไปอีกกี่รอบเนี่ย เตรียมน้ำตารอเลย

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3066
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
แกเดินหมากผิดแล้วแหละลุค แกจะได้เจอกับมิตตี้ที่ไม่ยอมแกแน่นอน5555สะใจ อิพี่ลุคนี่มันชั่วช้าได้ใจจริงๆ

ออฟไลน์ YINGPREM

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 131
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +112/-1
คนโปรด 11.1

"แล้วนี่เมียเด็กมึงไม่งอแงหรือไง?ถึงออกมากินเหล้ากับกูได้"เกรย์เอ่ยถามเพื่อนสนิทด้วยรอยยิ้มกระเซ้า

"...."

"โห่ เล่นกับกูหน่อยดิวะ"

"อย่าเสือก"ลูคัสตวัดสายตาดุๆใส่เพื่อนพร้อมยกแก้ววิสกี้ดีกรีแรงเข้าปากรวดเดียวหมด

"แสดงว่าเด็กยังงอนไม่หาย หึๆ"

"มึงอยากโดนตีนกูมากใช่ไหมเกรย์"น้ำเสียงของลูคัสเข้มขึ้นด้วยความหงุดหงิด คุณหมอหนุ่มจึงเลิกแหย่เพื่อนได้

"กูบอกมึงแล้วว่าอย่า มึงก็ไม่เชื่อ เป็นไงล่ะทีนี้" เกรย์ แอนเดอร์สันหยิบแก้วเหล้าตนเองขึ้นกระดกบ้าง

"กูจัดการได้"

"จัดการได้?แต่เด็กไม่ยอมคุยด้วยมาสี่วันแล้วเนี่ยนะ"ลูคัสหรี่สายตาสีมรกตเข้มมองเพื่อนนิดๆ

"รู้ดีนักนะ"

"ฮ่าๆๆ สายกูเยอะ...ให้กูช่วยเปล่า? มึงก็รู้ว่ากูกำลังเรียนต่อด้านจิตวิทยา ไม่ลองปรึกษากูบ้างล่ะ?"เกรย์เสนอตัวช่วยเพื่อนสนิทด้วยท่าทีสนุกสนาน ขัดกับอีกคนที่นั่งหน้าขรึมตั้งแต่มาถึงคลับ

"มึงช่วยกูไม่ได้หรอก"ลูคัสสบตาเพื่อนนิ่งๆอย่างที่เกรย์คาดเดาความคิดอีกฝ่ายไม่ออก คุณหมอหนุ่มถอนหายใจยาวออกมาเฮือกใหญ่

"ถ้าสายเกินไป ระวังจะเอากลับคืนมาไม่ได้"เกรย์เอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจัง ซึ่งลูคัสก็พยักหน้ารับคำก่อนจะยกวิสกี้เข้าปากอีกรอบจนหมดแก้ว

"ว่าแต่เด็กใหม่มึงชื่ออะไรนะ?"

"ไนซ์"

"เด็กอีกรึเปล่าวะ?"

"ไม่ใช่ โยบอกว่าบรรลุนิติภาวะแล้ว"

"อ้อ...เรียกมาดูหน่อยดิวะ"เกรย์พูดยิ้มๆ

"เรียนหมอว่างนักหรือไง?ถึงได้มีเวลาเสือกเรื่องของกูเก่งนัก"

"ฮ่าๆๆ ขอบคุณที่ชม พามาให้เจอหน่อย อยากรู้ว่าเหมือนจริงไหม"ลูคัสไม่ได้ตอบรับคำเกรย์แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธเช่นกัน

"อย่าทำหน้าเครียดนักเลยน่า ดูไม่สมกับเป็นมึงเลย"

"ปกติกูก็หน้าแบบนี้"เมื่ออยู่ต่อหน้าเพื่อนสนิท น้อยครั้งมากที่ลูคัสจะยิ้มออกมาเพราะนิสัยส่วนตัวจริงๆของลูคัสนั้นค่อนข้างนิ่งและเย็นชา แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น ชายหนุ่มมักจะมีรอยยิ้มประจำตัวที่ทำให้คนอื่นมองไม่ออกว่าเจ้าตัวคิดอะไรอยู่

"เด็กหนีออกจากบ้านมันก็เรื่องปกติ เขากำลังอยู่ในวัยต่อต้าน มึงก็อย่าไปทำให้น้องมันเสียใจนักสิ เอาใจเขาเยอะๆ"

"กูก็ตามใจสมิธตลอดนะ อยากได้อะไรกูก็หามาให้ทุกอย่าง ทำไมดื้อนักก็ไม่รู้"ลูคัสเล่าอย่างไม่เข้าใจแต่เกรย์กลับหัวเราะหึๆ

"ไม่ดื้อได้ยังไงมึงดูสิ่งที่มึงทำกับน้องดิ แล้วการที่มึงบอกว่าตามใจ น้องมันไม่ได้ต้องการมากเท่ากับการเอาใจใส่หรอก"คำพูดของเกรย์สะกิดแผ่วๆที่หัวใจลูคัส แต่แค่ครู่เดียวชายหนุ่มก็ก็กลบความรู้สึกนั้นไว้ในใจแล้วหรี่ตามองเพื่อนนิ่งๆจนเกรย์ทนกับสายตานั้นไม่ไหวจึงถามออกไป

"มองกูแบบนั้นหมายความว่าไง?"

"มึงสนิทกับเด็กกูนักหรือไงถึงเรียกน้องได้"เกรย์อ้าปากเหวอเมื่ออยู่ๆก็โดนหาเรื่อง

"เอ้า!ไอ้นี่ แม้กระทั่งคำเรียกก็หวง ไม่ชอบเขาไม่ใช่หรือไง กูขอเรียกละกัน"

"ไอ้เหี้ยเกรย์!"ลูคัสกัดฟันด่าเพื่อนไปหนึ่งหยาบ

"ฮ่าๆๆๆ ถ้ามึงเบื่อน้องสมิธแล้วกูขอนะ เด็กนี่คงมีอะไรดีสักอย่างแหละที่ทำให้มึงเป็นได้ขนาดนี้"เกรย์ยังอำลูคัสต่อโดยไม่สนสายตาดุๆที่เชือดเขาจนเนื้อแทบจะหลุดเป็นชิ้นๆ

"มึงไปรอในนรกก่อนแล้วกัน"หมอหนุ่มแกล้งกอดตัวเองด้วยท่าทางหวาดกลัวเพื่อกวนโมโหเพื่อนสักพักก่อนจะเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งอย่างจริงจัง

"แล้วตอนนี้มึงรู้แล้วหรือยังว่าตัวมึงต้องการแบบไหน"

"กูไม่รู้ พูดกันตรงๆกูก็ไม่ได้รู้สึกอยากอยู่กับสมิธตลอดเวลา มีบ้างที่คิดถึง กูรู้ตัวนะว่าไม่ได้รู้สึกคลั่งไคล้สมิธมากขนาดนั้น แต่ถ้าจะให้กูปล่อยเขาไปกูก็ทำไม่ได้ว่ะ...กูคิดว่ากูชอบร่างกายสมิธ และพอไนซ์เข้ามาก็ตอบโจทย์ที่กูกำลังหาคำตอบ...รูปร่างไนซ์ดีกว่าสมิธซะอีก ไม่แตกหักง่าย เป็นงาน ไม่ต้องระวังมากเหมือนสมิธและควบคุมได้ง่ายกว่า"

"แสดงว่ามึงพอใจไนซ์มากกว่า"

"เปล่า กูพอใจในทั้งสองคนละแบบ เพราะ

สมิธก็มีสิ่งที่ไนซ์ไม่มี"

"เหอะ!ไอ้คนหล่อเลือกได้"เกรย์เหน็บเพื่อนไปหนึ่งทีแม้จะเป็นความจริงก็ตาม "สรุป มึงจะควบกี่คนครับ สมิธ ไนซ์ แล้วก็ดีนเด็กมึงที่อยู่ลาสเวกัสอีก นี่ยังไม่รวมที่มึงคั่วชั่วคราวนะ นับรวมนิ้วตีนกูด้วยยังไม่ถึงครึ่ง!"

"กูก็ให้ความสำคัญเท่าๆกัน พวกเขารู้จุดยืนของตัวเองดี ไม่น่ามีปัญหา ถ้าจะมีก็คงเป็น..."

"สมิธ! น้องไม่มีทางยอมให้มึงมีคนอื่นแน่ๆ ดูจากเหตุการณ์วันนั้นที่ร้านอาหารดิ เอาเรื่องอยู่นะ ฮ่าๆๆๆ"เกรย์หัวเราะอย่างสะใจ

"ไม่ยอมกูก็จะทำให้ยอม" ลูคัสเหยียดยิ้ม ราชสีห์อย่างเขาชอบความท้าทายอยู่แล้ว

"กูจะรอดู!"สิ้นคำของเกรย์สองชายหนุ่มก็ชนแก้วกันก่อนจะยกเครื่องดื่มเข้าปากพร้อมกันทันที

เมื่อนั่งดื่มกันสักพักจนกรึ่มๆ เกรย์ก็วกกลับมาถามคำถามที่ลูคัสไม่เคยคิดมาก่อน

"แล้วด้านความรู้สึกที่ไม่มีเซ็กส์เข้ามาเกี่ยวข้อง มึงอยากอยู่กับใครมากกว่ากัน"

"...กู"เกรย์ยกมือเบรคเพื่อนไม่ให้ตอบ

"ไม่ต้องตอบกูหรอก เก็บไว้ตอบตัวเองแล้วก็รักษาเขาไว้ให้ดี ตอนนี้มึงอาจจะยังไม่รัก แต่เรื่องอนาคตก็ไม่แน่" ลูคัสชนแก้วกับเพื่อนอีกครั้งแทนคำตอบ

"สวัสดีครับ คุณลูคัส" เสียงหวานใสเอ่ยทักทายขึ้นทำให้ลูคัสหันไปมองตามต้นเสียง คิ้วเข้มเลิกขึ้นข้างหนึ่งนิดๆอย่างแปลกใจที่เห็นผู้มาใหม่ เขาอยู่ในชุดทันสมัยเข้ากับแฟชั่นในช่วงนี้ และเป็นชุดที่ลูคัสพาไปซื้อเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว

"ไนซ์"

"ผมขอนั่งด้วยได้ไหมครับ"หนุ่มหน้าหวานเอ่ยขออย่างสุภาพพร้อมรอยยิ้มบางๆ

"อืม"ลูคัสพยักหน้ารับคำ ไนซ์จึงยิ้มกว้างเดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับชายหนุ่ม

"สวัสดีครับ ผมชื่อเกรย์นะครับ"คุณหมอหนุ่มเอ่ยทักทายและแนะนำตัวพร้อมยื่นมือไปเช็คแฮนด์ทำความรู้จักกับไนซ์ หนุ่มร่างบางยิ้มรับแล้วจับมือเกรย์เบาๆพอเป็นพิธี

"สวัสดีครับ ผมไนซ์ครับ"เกรย์ยกยิ้มพูดถึงไก่ ไก่ก็มา หมอหนุ่มมองสำรวจหนุ่มหน้าหวานที่นั่งข้างลูคัสอย่างเปิดเผยถึงแม้จะมีแค่ดวงไฟสลัวๆให้เห็น แต่ก็ไม่ถึงกับเป็นปัญหา คนๆนี้เหมือนกับสมิธราวๆ70%เลยทีเดียว ผมสีน้ำตาลเฮเซลนัทที่แม้เหมือนย้อมแต่ก็ดูเข้ากันกับหน้าหวานๆนั่น ดวงตาสีฟ้า ปากบางได้รูป ผิวข่าวเปล่งออร่าแม้จะอยู่ในที่มืด

อยู่ในระดับเกรดAเลยทีเดียว

แต่ด้านบรรยากาศกับต่างจากสมิธอย่างสิ้นเชิง เกรย์พอจะเข้าใจที่ลูคัสพูดแล้วว่าสมิธก็มีส่วนที่ไนซ์ไม่มี...บางสิ่งมันก็ทดแทนกันไม่ได้

"มาครับ เดี๋ยวไนซ์ชงให้"ไนซ์อาสาเมื่อเห็นว่าลูคัสกำลังเทวิสกี้ลงแก้วตนเอง ลูคัสจึงส่งขวดเหล้าให้ไนซ์จัดการให้ ชายหนุ่มนั่งคุยกับเพื่อนเรื่องสัพเพเหระต่ออีกสักพักไนซ์ก็นั่งฟังเงียบๆอยู่ข้างลูคัสมีออกความคิดเห็นบ้างเมื่อถูกเกรย์ถาม จนกระทั่งเวลาผ่านไปเป็นวันใหม่คุณหมอหนุ่มจึงเอ่ยขอตัวกลับ

"ชวนกูออกมาแต่กลับก่อน?"

"เออน่าเอาไว้วันหลังกูจะนั่งกับมึงยันสว่างเลย แต่พรุ่งนี้นัดศาสตราจารย์เอ็ดเวิร์ดไว้แล้วไง เดี๋ยวไม่ไหว กูเริ่มเมาๆแล้วเนี่ย"เกรย์พูดลิ้นพันกันนิดๆแต่ก็ยังครองสติไว้ได้อยู่

"อืม เดี๋ยวให้เด็กไปส่ง"ลูคัสพยักหน้าไปทางลูกน้องที่ยืนอยู่ใกล้ๆ แต่เกรย์กลับโบกมือปฏิเสธ

"ไม่ต้องๆกูกลับเองได้"

"กูจะให้โยไปส่ง"เกรย์กระตุกยิ้มมุมปาก ตาวาวขึ้นนิดๆ

"ดีเหมือนกัน เดี๋ยวตำรวจจับกู"เกรย์กลับคำอย่างรวดเร็ว ลูคัสจึงพยักหน้าเป็นอันตกลงแล้วเอ่ยเรียกลูกน้องคนสนิทเข้ามาหา

"โยคุณช่วยไปส่งเกรย์ทีนะ"โยฮันเนสที่ได้ยินคำสั่งนายก็คิ้วกระตุกไปเล็กน้อยเหลือบสายตามองคนที่จะให้เขาไปส่งนิดๆแต่ก็รับคำสั่งผู้เป็นนายอย่างว่าง่าย

"ได้ครับ"

"อืม"

"เชิญครับ"โยฮันเนสหันไปผายมือให้คุณหมอรูปหล่อนิ่งๆ เกรย์เอ่ยลาเพื่อนและไนซ์สองสามคำก่อนจะเดินนำโยฮันเนสออกไป

"เกเบียล"ลูคัสเรียกลูกน้องและยื่นบัตรเครดิตให้นำไปชำระค่าเครื่องดื่ม

"คุณลูคัสจะกลับแล้วหรอครับ"ไนซ์คล้องแขนลูคัส เอนศรีษะซบกับไหล่แกร่งภายใต้เชิ๊ตของชายหนุ่ม

"อืม"

"ผมกลับด้วยนะครับ"น้ำเสียงแหบปนหวานเอ่ยออดอ้อนอย่างเอาใจ

"ได้"ไนซ์ยกยิ้มเมื่อลูคัสรับปาก หนุ่มหน้าหวานยืดตัวขึ้นก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปกระซิบใกล้หูอีกคน

"คืนนี้ค้างกับผมที่ห้องนะครับ"

"..."

+++++++++++++++

สองชั่วโมงต่อมา

ลูคัสกลับถึงเพนท์เฮ้าส์ใจกลางลอนดอนที่ตอนนี้มีอีกคนอาศัยอยู่ เมื่อไล่ลูกน้องให้กลับไปพักผ่อนแล้วชายหนุ่มจึงเปิดประตูเดินเข้าห้องเงียบๆโดยไม่ได้เปิดไฟ จังหวะที่กำลังเดินผ่านห้องครัว เขาเห็นแสงไฟเปิดอยู่หนึ่งดวง พร้อมเงาตะคุ่มของใครบางคนอยู่หน้าตู้เย็น

"แหวะ!จะบูดแล้วนี่"สมิธยกขวดนมออกจากปากแล้วบ่นเบาๆเมื่อลิ้นสัมผัสได้ถึงรสเปรี้ยวนิดจากนมจืด เด็กหนุ่มเอาขวดนมไปทิ้งถังขยะ ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำมากินล้างปาก

เมื่อดื่มเสร็จก็เก็บขวดน้ำเข้าตู้เย็นไว้เหมือนเดิม จังหวะที่หมุนตัวจะเดินออกจากครัวกลับห้องนอนร่างเล็กก็ชนเข้ากับบางสิ่งที่ยืนขวางทางออก

"เชี่ย!"สมิธเผลออุทานออกมาด้วยความตกใจ ทำให้คนที่ได้ยินขมวดคิ้วนิดๆด้วยความไม่ชอบใจ

"พูดไม่เพราะเลยนะมิทตี้"น้ำเสียงตำหนิที่เข้มขึ้นกว่าปกติของลูคัส ทำให้สติสมิธกลับเข้าร่าง

เด็กหนุ่มเงยหน้ามองคนที่อยู่ตรงข้ามตนเองด้วยสายตานิ่งๆโดยไม่พูดอะไรแล้วเบี่ยงตัวจะเดินหนีไปอีกด้าน แต่ก็ถูกมือแกร่งคว้าแขนเล็กไว้ไม่ให้ผ่านไปได้ง่ายๆ

"อ๊ะ!"

"พี่พูดได้ยินไหม!"

"..."ยิ่งเห็นสมิธเงียบใส่เหมือนหลายวันที่ผ่านมา ลาวาในอกของลูคัสก็กำลังเดือดขึ้นๆทุกวินาที

"มิทตี้!!"มือแกร่งบีบแขนเล็กแรงขึ้นแล้วกระชากร่างเล็กเข้ามาชิดกับร่างกายตน สมิธเจ็บจนนิ่วหน้า

"ไม่ได้หูหนวก!ปล่อย!"สมิธดิ้นพยายามจะบิดแขนของตัวเองออกจากพันธนาการอีกคน

"พูดกับพี่ให้มันดีๆได้ไหม งอนบ้าอะไรนักหนาวะ!"ลูคัสเริ่มขึ้นเสียงและใส่อารมณ์

"ไม่ได้งอนแม่งไรทั้งนั้นแหละ ไม่ต้องมาเสือก!"

"สมิธ!!"ลูคัสตะคอกเสียงดัง มือข้างหนึ่งยกขึ้นจะตบร่างเล็กแต่ก็ยั้งมือตัวเองไว้ได้ทัน

"ไม่ตบล่ะ ตบแล้วก็ปล่อยกูไปสักที!"ลูคัสตวัดสายตามองสมิธดุดันขึ้นทันที ชายหนุ่มกัดฟันกรอดเมื่อเด็กน้อยชักจะลามปามมากเกินไปแล้ว

"อย่าพูดแบบนั้นให้พี่ได้ยินอีก"ลูคัสสูดหายใจหนักพยายามระงับอารมณ์

"กูจะพูด!อะไรที่มึงไม่ชอบกูจะทำให้หมด มึงได้ยินไหม!!"

เพี๊ยะ!! ใบหน้าเล็กหันไปตามแรงตบ มุมปากเล็กยิ้มเยาะราวกับพอใจที่ถูกกระทำ

"มึงมันก็ดีแต่ใช้ความรุนแรง กูไม่อยากอยู่กับมึงอีกแล้ว แค่เห็นหน้าก็อยากจะอ้วก!!!อึก!"ลูคัสใช้มือข้างหนึ่งบีบคอเล็กด้วยความโมโห

"พูดว่าไงนะ! ลองพูดใหม่อีกทีสิถ้าไม่อยากเจอดี"

"มึงมันชั่ว!ระยำ!!!"สมิธตะคอกใส่ลูคัสอย่างไม่เกรงกลัวมือที่กำรอบคอตนเองอยู่

"ระยำแค่ไหนก็ผัวมึงไหม!!!"ลูคัสตะคอกสวนอย่างหมดความอดทน

"กูไม่เคยมีผัว ก็แค่ประสบการณ์ระบายความอยากกับหมาชั่วคราว"สมิธเหยียดยิ้ม นึกตกใจกับคำพูดที่ตัวเองสรรหามาด่าอยู่เหมือนกัน

"ดี!วันนี้มึงได้เอากับหมาจนฟ้าเหลืองแน่"ลูคัสพูดเสียงเหี้ยมก่อนจะคว้าตัวสมิธขึ้นพาดบ่าแล้วเดินไปทางห้องนอนตัวเองทันที

"ปล่อยกูนะ!ไอ้ชั่ว!สารเลว!กูเกลียดมึง!!!"สมิธดิ้นและร้องโววายบนตัวร่างสูง แต่ลูคัสก็ไม่ได้สะทกสะท้าน ก้าวขายาวจนถึงห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว

ตุบ!ลูคัสโยร่างเล็กลงบนเตียงสปริงขนาดคิงไซส์อย่างไม่ปรานี สมิธจุกจนพูดไม่ออกไปหลายวินาที

ลูคัสอาศัยจังหวะนั้นกระชากเสื้อเชิ๊ตตนเองออกจนกระดุมหลุดไปทั้งแผง แผ่นอกตึงแน่นและกล้ามท้องเป็นลอนปรากฎต่อสายตา

ชายหนุ่มขึ้นไปบนเตียงโน้มตัวคร่อมและกดแขนขาเล็กของสมิธไม่ให้ดิ้นได้อย่างรวดเร็ว

"มึงอย่ามาทำเรื่องต่ำๆพรรค์นั้นกับกูนะ!"สมิธพูดเสียงขู่ ทั้งที่ในใจกลับสั่นไปหมดเพราะความกลัว

"แล้วจะทำไม?ของมันก็เคยๆอยู่แล้วนี่ ระบายกับผัวหมาหน่อยจะเป็นไรไป"ลูคัสแสยะยิ้มร้าย

"กูขยะแขยงคนสกปรกอย่างมึง!เหมือนหมาที่มันเอาไม่เลือก!"

"มาทำเป็นสะดีดสะดิ้งรังเกียจอะไรตอนนี้ ก่อนที่นายจะรู้ก็ใช่ว่าพี่ไม่เคยทำ"สมิธกัดฟันกรอด รู้สึกปวดใจที่ถูกทรยศซ้ำแล้วซ้ำเล่า ที่ผ่านมาผู้ชายคนนี้เคยจริงใจกับเขาบ้างไหม

"กูเกลียดมึง!"

"เออ!อยากเกลียดนักก็เชิญ แต่อย่าหวังว่าชาตินี้จะได้ไปจากกูเลย"พูดจบลูคัสก็ลงมือกระชากเสื้อออกจากร่างบางทันที

ใบหน้าหล่อหวานซุกไซ้ไปตามซอกคอขาวที่เบี่ยงหนี ริมฝีปากชายหนุ่มไล่ขบกัดทั่วลำคอระหงจนขึ้นสีม่วงช้ำดูน่ากลัว

"กรี๊ดดดด ปล่อย"สมิธกรีดร้องโวยวายอย่างไม่ยินยอม แต่ลูคัสก็ไม่ได้สนใจ ชายหนุ่มยังไล่ริมฝีปากสร้างรอยรังแกไปทั่วท่อนบนสมิธสร้างความเจ็บปวดให้แก่ร่างบางไม่น้อย

"ช่วยด้วย! แม่ช่วยผมที ใครก็ได้ ฮือออ จิมช่วยผมที!"

กึก!ลูคัสหยุดชะงักไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองสมิธด้วยสายตาที่ร่างบางสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว

"เมื่อกี้เรียกใครนะ...จิมงั้นหรอ? หึ!ดี!ดีมาก! ผัวอยู่ตรงนี้แต่กลับเรียกหาผู้ชายคนอื่น...นายคนแรกเลยสมิธที่ทำฉันอยากลากคอลูกน้องมายิงทิ้งซะเดี๋ยวนี้...ลับหลังกูพวกมึงไปถึงไหนกันแล้ว!!!"ลูคัสตะคอกอย่างโกรธจัด เพราะแอลกอฮอลล์ในร่างกายทำให้ลำดับการคิดและการระงับอารมณ์ของชายหนุ่มลดลง

"พูดบ้าอะไร!ใครจะไปทำเรื่องต่ำๆอย่างมึง!"สมิธตะคอกกลับอย่างลืมกลัว

"แล้วจะเรียกหามันทำไม!"ลูคัสตะคอกถามอย่างงี่เง่าในความรู้สึกของสมิธ

"ก็เขาดีกับกู อย่างน้อยก็จริงใจมากกว่ามึง!"

"เคยได้ยินไหมว่าคนดีมักอยู่ได้ไม่นาน?"ลูคัสกระตุกยิ้มร้ายอีกคนั้ง ซึ่งสมิธก็เข้าใจความหมายคำพูดของชายหนุ่มทันที

"ถ้ามึงทำอะไรเขา กูจะไม่ให้อภัยมึงไปตลอดชีวิต!"

"ผ่านคืนนี้ไปให้ได้ก่อนเถอะ"ว่าจบลูคัสก็ก้มหน้าลงจูบปิดปากร่างเล็กทันที

"อื้อออ!!!"

++++++++++++++

ดราม่าไหม?สำหรับเปรมคิดว่าไม่นะ เหมือนผัวเมียทะเลาะกันปกติ(หรอ?) ครึ่งหลังก็จะเป็นฉากที่เรารู้กันนั่นแหละจ่ะ...

และขอโทษนักอ่านทุกคนมากๆที่เปรมหายไปหลายวัน ช่วงนี้ใกล้ไฟนอลแล้ว งานล้นมือมาก ควิซต่างๆนานา แต่พออ่านคอมเม้นแล้วเหนื่อยแค่ไหนเปรมก็พยายามปั่นสุดกำลังเลยนะ!ขอบคุณทุกคนเลยค่า :mew1:

ออฟไลน์ suck_love

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 780
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-1
มาเชียร์ให้มิทตี้หนีไปพร้อมจิมค่ะ
หึ  :katai1:

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
ทำอะไรอีลูมันไม่ได้ ต้องใช้ไม้ตาย กัดมันเลยยยยยยยย  o12

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3066
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
อยากให้มิทตี้แก้แค้นลุคแบบสาสม :hao3:

ออฟไลน์ meteexp

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 709
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-0
 :angry2: เอาคืนๆ

ออฟไลน์ คนคิ้วท์คิ้วท์

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 339
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-1
มิทตี้ แม่เชียร์หนูให้เอาคืนนะลูก!!

ออฟไลน์ donutnoi

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2187
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-7
 :katai1:  สมิธนิ่งไว้  รอเวลาโตอีกนิดตอนนี้สู้ไปก็มีแต่แพ้

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Funnycoco

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 252
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
ทำไปเลย เลวให้มากๆ จะได้รู้สึกเวลาเขาหายไป ไม่มีคนให้ทำชั่วใส่

ออฟไลน์ wanida023

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 49
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
สมิทสู้ๆน้าาาาา

ออฟไลน์ YINGPREM

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 131
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +112/-1
​คนโปรด 11.2
​​

ลูคัสลูบไล้ฝ่ามือไปทั่วลำตัวเนียนนุ่มของสมิธ บีบเค้นลงน้ำหนักมือไปบางจังหวะทำให้ร่างเล็กร้องอู้อี้ในลำคอด้วยความเจ็บ ริมฝีปากร้อนยังแนบประกบจูบปากอิ่มอย่างดุดันโดยไม่เปิดช่องว่าง รสแอลกอฮอลล์จากลูคัสที่ลอยคละคลุ้งอยู่ในปากสมิธทำให้ร่างเล็กมึนเบลอไปชั่วขณะ

มือข้างหนึ่งของลูคัสรวบแขนเล็กทั้งสองของสมิธไว้เพื่อไม่ให้ขัดขืนเขาได้ ส่วนมืออีกข้างก็กระชากกางเกงพร้อมอันเดอร์แวร์ออกจากร่างเด็กน้อยอย่างรวดเร็ว

ลูคัสผละริมฝีปากออกจากปากอิ่มที่บวมเจ่อก่อนจะจูบซับไปตามลำคอขาวที่ขึ้นรอยอีกครั้ง ชายหนุ่มดูดซ้ำไปที่รอยรักเดิมที่ทำไว้จนสมิธต้องครางออกมาด้วยความเจ็บปวด

"อ๊ะ!โอ้ย!กูเจ็บ!"สมิธน้ำตาปริ่มที่หางตา

"เจ็บสิดี มิทตี้จะได้จำ...เลิกดื้อกับพี่สักที"ลูคัสเอ่ยโต้ขณะลากริมฝีปากจากที่หนึ่งไปทำรอยไว้อีกที่หนึ่ง

"กูจำแน่ล่ะ ว่ามึงทำชั่วอะไรกับกูไว้ อ๊ะ! อื้อ!"ประโยคสุดท้ายสมิธต้องกัดริมฝีปากกลั้นเสียงไว้ไม่ให้ตัวเองครางออกมาเพราะความเสียวซ่านตรงยอดอกจากโจมตีกระทันหันด้วยปากจากลูคัส

ชายหนุ่มลงลิ้นหนักลากเลียไปตามปานนมเล็กก่อนจะดูดแรงๆหลายที มืออีกข้างของเขาก็เลื่อนไปกอบกุมสมิธน้อยไว้แล้วคลึงชักเน้นๆ ทำให้สมิธต้องกัดริมฝีปากตัวเองไว้จนขึ้นห้อเลือดเพราะความเสียวสยิวถาโถมใส่ไม่ยั้ง

"อ๊ะ...อ่าห์"

"เป็นเด็กดีของพี่นะมิทตี้"ลูคัสเคลื่อนริมฝีปากไปที่ใบหูเล็กของอีกฝ่าย ขบติ่งหูขาวเบาๆก่อนจะลากลิ้นเลียไปตามซอกหูแล้วเอ่ยกับเด็กดื้อด้วยเสียงทุ้มพร่า

"อื้ออ อ๊ะ...แล้วมึงมีกูคนเดียวได้ไหมล่ะ"

"..."ลูคัสไม่ตอบ

"หึ!"

"พี่จะให้ความสำคัญกับมิทตี้มากกว่าคนอื่น"ลูคัสพยายามระงับอารมณ์เดือดในใจลงไปแล้วใช้ไม้อ่อนเกลี่ยกล่อมเด็ก เขาขบติ่งหูเล็กอีกครั้งก่อนจะยื่นจมูกไปหอมแก้มเนียนหนักๆอย่างที่ชอบทำ

"กูไม่ต้องการ!โอ๊ย!"ทันทีที่สมิธเอ่ยปฏิเสธอย่างไม่ไยดี มือที่ขยับกลางกายเล็กของสมิธอยู่ก็ชักรูดขึ้นอย่างแรงจนหนังหุ้มส่วนนั้นเลิกสูงขึ้นทำให้มีเลือดซิบออกมาด้วย

"พี่ไม่ได้ให้มิทตี้เลือก แค่บอกให้รู้เท่านั้น"

"มึงมันเห็นแก่ตัว!อ๊ะ..."

ลูคัสไม่ได้สนใจโต้ตอบสมิธอีก เขาจับสมิธพลิกตัวนอนคว่ำแล้วสอดแขนเข้ากับใต้ท้องบางรั้งสะโพกมนเปลือยเปล่าให้ลอยเด่นขึ้นสู่สายตา

ชายหนุ่มแยกขาสมิธให้ห่างออกจากกันก่อนจะแทรกตัวนั่งคุกเข่าตรงหว่างขาเล็กอย่างรวดเร็วโดยที่สมิธก็ยังไม่ทันได้ตั้งตัว

"มึงจะทำอะไร!"สมิธเอี้ยวตัวหันไปถามลูคัสด้วยน้ำเสียงตกใจ แต่ไม่สามารถขยับตัวขัดขืนได้เพราะถูกลูคัสตรึงสะโพกไว้แน่น

"แก้ผ้าขนาดนี้แล้วยังจะถาม? พี่จะเอามิทตี้ไงครับ"ลูคัสฉีกยิ้มยั่วโมโหอีกฝ่าย

"ไม่ให้เอา!"

"จะเอา"

"กูจะแจ้งตำรวจ!"รอยยิ้มลูคัสชะงักไปเสี้ยวหนึ่งก่อนจะยิ้มร้ายแล้วเริ่มไล้นิ้วกลางไปตามรอยแยกระหว่างบั้นท้ายกลมกลึง

"กล้าแจ้งตำรวจจับผัว?ก็ลองดูสิ!ถ้าคิดว่าทำได้"ชายหนุ่มพูดจบก็สอดนิ้วกลางเรียวยาวไร้สิ่งหล่อลื่นของตนเข้าสู่ช่องทางสีสดของเด็กน้อยทันที

"อ่ะ!อึก!อย่านะ!"ช่องทางภายในของสมิธบีบรัดนิ้วของลูคัสจนขยับแทบไม่ได้ แม้สมิธจะรู้สึกเสียดๆอึดอัดแต่มันก็ไม่ได้เจ็บอย่างที่กลัว

"ตอดขนาดนี้ยังจะห้ามอีกหรอ?"ลูคัสก้มหน้าคายน้ำลายตัวเองใส่ช่องทางรักของสมิธแทนเจลหล่อลื่นแล้วสอดนิ้วนางเข้าไปอีกนิ้วพร้อมกับขยับนิ้วทั้งสองชักเข้าออกทันที

"อ๊ะ!ไม่เอา ไม่ทำ...อ๊าาา"สมิธร้องห้ามส่ายหน้าลงกับหมอนด้วยความเจ็บใจที่ขัดขืนอีกคนไม่ได้เลยสักนิด ลูคัสสอดนิ้วเพิ่มเข้าไปอีกเป็นนิ้วที่สามและเริ่มขยับนิ้วถี่เร็วขึ้น สมิธกัดหมอนกลั้นเสียงครางน่าอายของตน เสียงเฉอะแฉะจากด้านหลังลอยเข้าหูอย่างอายจนสมิธทนไม่ไหวต้องยกมือขึ้นมาปิดหู แต่ก็ไม่วายได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของลูคัสลอยมาให้ได้ยิน

หนุ่มน้อยได้ยินเสียงสวบสาบแต่ไม่ได้หันไปมอง ก่อนความอึดอัดในช่องทางด้านหลังจะหายไปและถูกเติมเต็มด้วยสิ่งที่ใหญ่โตกว่าแทน

ลูคัสขยับกายเข้าไปได้ไม่ถึงครึ่งก็ขยับไปต่อไม่ได้เพราะสมิธเกร็งและขมิบรัดไว้จนลูคัสปวดน้องชายไปหมด

"ซี๊ด...มิทตี้อย่าเกร็ง!"ชายหนุ่มกัดฟันบอกเสียงเข้ม

"อึก...กูไม่ได้เกร็ง กูเจ็บ!"

"ถ้าอย่างนั้นอย่าหาว่าพี่ใจร้ายก็แล้วกัน"ลูคัสใช้ฝ่ามือขยำไปที่ซาลาเปาทั้งสองข้างของสมิธ บีบเค้นจนขึ้นรอยนิ้วเป็นปื้นก่อนจะฟาดฝ่ามือใส่ความนุ่มเด้งนั้นอย่างไม่ปราณี

เพี๊ยะ!เพี๊ยะ!

"โอ๊ย...อื๊ออ" เมื่อสมิธผ่อนคลายด้านหลังเพราะตกใจขากการถูกตีก้น ชายหนุ่มก็รีบเสือกกายเข้าไปจนสุดช่องทางของสมิธ ส่วนหัวมังกรลูคัสชนผนังด้านในสมิธดังกึก ความรัดแน่นและอุ่นร้อนผ่านถุงยางบางเฉียบสร้างความเสียวที่กลางกลายให้ชายหนุ่มตลอดเวลา

"อ่าาห์...ตรงนี้นายยังน่ารักเหมือนเดิม"ลูคัสครางต่ำในลำคอและเริ่มขยับกายอีกครั้ง สองมือเปลี่ยนจากบีบเค้นเป็นจับเอวบางของอีกคนไว้แน่น ลูคัสขยับเอวช้าๆเน้นหนักให้สมิธคุ้นชินกับของๆเขาก่อน

"อ๊าาห์"ชายหนุ่มขยับยิ้มเมื่อขยับไปเจอกับจุดกระสันภายในของร่างเล็ก ลูคัสขยับสะโพกเร็วขึ้นอีกนิดแต่เน้นเข้าเข้าแรงๆไปที่จุดนั้นของสมิธอย่างต่อเนื่อง ร่างบางที่โดนกระตุ้นจุดเสียวครั้งแล้วครั้งเล่าถึงกับหลุดครางออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ แม้จะกัดปากตัวเองไว้แน่นแค่ไหนก็ตาม

"อื้อออ...อ๊าาาา...อ๊ะ...อ๊ะ"

"หึๆ รู้ไหมท่านี้เรียกท่าอะไร?"ลูคัสเอ่ยถามอีกคนอย่างอารมณ์ดีในขณะที่สะโพกเขาก็สาวน้องชายเข้าออกช่องทางสีหวานไม่หยุด สมิธเงียบไม่ยอมตอบมีเพียงเสียงครางแผ่วๆเล็ดรอดออกมากจากริมฝีปากอิ่ม

"เขาเรียกว่าด็อกกี้สไตล์...หมาอย่างที่นายบอกเลยไง"ลูคัสโน้มตัวลงไปหาสมิธใช้ลิ้นเลียไปตามใบหูเล็กก่อนจะดูดแรงๆที่หลังคอขาวไปอีกหลายรอย ลูคัสยังสาวสะโพกอย่างต่อเนื่อง เน้นหนักสลับเบาบ้างเพื่อยืดเวลาเสร็จออกไปเรื่อยๆ

แม้จะทรมานตัวเอง แต่เขาก็ต้องการลงโทษสมิธเช่นเดียวกัน ท่านี้ทำไปนานๆก็ใช่ว่าจะไม่เมื่อย

"มึงรีบๆ อ๊ะ! ทำ...รีบๆเสร็จ อ๊ะ...อ๊า สักทีได้ไหม กูเมื่อย!อื้ออ!"

"พูดกับพี่ดีๆก่อน...อืมมห์"

"อ๊าา มะไม่!"

"หรอ...งั้นก็อยู่อย่างนี้มันทั้งคืนละกัน"ลูคัสกระแทกสะโพกหนักขึ้นด้วยอารมณ์คุกรุ่น ร่างเล็กตัวสั่นคลอนไปมาตามแรงขยับ เสียงดังพั่บๆๆหยาบโลนดังไปทั่วห้อง สมิธถูกกระแทกโดนจุดกระสันภายในครั้งแล้วครั้งเล่าจนรู้สึกร้อนไปทั้งร่างการ มวลความเสียวก่อตัวอยู่ที่ปลายแก่นกายเล็กก่อนจะประทุและปลดปล่อยออกมาในที่สุด

เมื่อสมิธกระตุกตัวปลดปล่อย ช่องทางด้านหลังก็ขมิบบีบรัดตัวตนของลูคัส ชายหนุ่มกัดฟันกรอดเพราะความเสียวอย่างหนัก เขารู้สึกว่าตัวเองใกล้จะปลดปล่อยเต็มทีจึงขยับสะโพกถี่เร็วไม่ยั้งแรง ริมฝีปากบางก็จูบไปตามแผ่นหลังเนียนด้วยความปรารถนา ไม่กี่นาทีต่อมาลูคัสก็เสร็จสมภายในตัวของเด็กน้อย ชายหนุ่มสาวสะโพกอีกสี่ห้าครั้งให้ปลดปล่อยทุกหยาดหยด เมื่อแก่นกายอ่อนตัวลงจึงถอนร่างดายออกมารูดถุงยางออกแล้วมัดปาก ก่อนจะโยนไปที่ถังขยะมุมห้องอย่างแม่นยำ

สมิธตัวอ่อนไร้เรี่ยวแรง ทั้งง่วงและเหนื่อย ร่างบางทำท่าจะฟุบได้ทุกขณะ แต่มือเรียวของอีกคนยังรั้งสะโพกบางไว้ไม่ให้นอนได้ง่ายๆ

"อย่าคิดว่าจะจบแค่รอบเดียว" สมิธดวงตาเบิกกว้าง เมื่อหัวมังกรบานใหญ่ถูกยัดเข้ามาภายในอีกครั้ง...เมื่อกี้มันแค่เปลี่ยนถุงยางสินะ

.

.

.

.

.

.

.

"อ๊าาา...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะะ พอแล้ว อ๊า ไม่ไหวแล้ว อื้อออ"สมิธใช้มือจิกบ่าและหลังกว้างของอีกคนระบายความเสียว เมื่อลูคัสยอมเปลี่ยนจากท่าด็อกกี้มาเป็นท่าเบสิคในรอบที่สี่ ชายหนุ่มโน้มตัวลงจูบปากร่างเล็กอย่างดูดดื่มแลกลิ้นกันไปมาขณะที่ส่วนล่างยังขยับเข้าออกถี่รัว

สมิธทั้งแสบและเสียวไปทั่วส่วนล่าง แม้ลูคัสจะไม่ได้ทำอะไรรุนแรงนัก แต่ส่วนล่างสมิธถูกทรมานเกินสามชั่วโมงเข้าไปแล้ว มันบวมแดงและมีเลือดไหลซิบออกมาจนร่างบางยังรับรู้

สมิธไม่มีแรงจะขัดขืนลูคัสจึงกล้าจูบปากแลกลิ้นกับสมิธได้อย่างที่ใจอยาก เพราะถ้าเป็นเวลาปกติไม่แน่ว่าสมิธอาจกัดลิ้นเขาขาดก็ได้

ชายหนุ่มถ่างขาเล็กออกกว้างขึ้นและขยับสะโพกตอกความเป็นชายใส่ช่องทางแดงช้ำของสมิธหนักรัว ซิคแพ็คที่เสียดสีกับแก่นกายเล็กก็ทำเอาสมิธเสียวอีกครั้งหลังปลดปล่อยรอบที่ห้าไปไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้

หยาดเหงื่อของชายหนุ่มไหลลงไปตามแนวสันจมูกแล้วหยดลงบนใบหน้าเล็กไปหลายเม็ด

ลูคัสยังตะโบมจูบปากเด็กน้อยราวเสพติด เขาขบเม้มดูดปากเล็กเหมือนจะกลืนกืนให้ได้ ลิ้นร้อนเกี่ยวพันดูดดึงลิ้นเล็กจนชาหนึบ

มันไปเก็บกดมาจากที่ไหน...สมิธได้แต่คิดในใจ

สมิธก็ได้แต่จำยอมให้ลูคัสกระทำ สิ่งที่ร่างเล็กพอจะเอาคืนได้เล็กๆน้อยๆก็คือการจิกเล็กข่วนไปทั่วแผ่นหลังและลำคอแกร่งจนเลือดซิบเป็นทาง

ลูคัสสาวสะโพกหนักและถี่เร็วขึ้นทำให้สมิธรับรู้ว่าอีกคนใกล้จะเสร็จสมแล้ว

แรงเสียดสีที่แก่นกายเล็กทำให้สมิธร่างกายกระตุกถี่รัว ช่องทางด้านหลังตอดขมิบและเสร็จสมไปก่อน ต่อด้วยลูคัสที่กระแทกหนักแล้วกระตุกเกร็งปลดปล่อยตามมาติดๆ

เปรี๊ยะ ลูคัสขมวดคิ้วเมื่อสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างแปลกๆ แต่ขณะนั้นเป็นช่วงที่ชายหนุ่มกระแทกตัวสุดแรงและปลดปล่อยใส่ช่องทางรักสมิธพอดี ลูสโยกเอวสองสามครั้งก่อนจะทางตัวออกมา พอจับถุงยางจะรูดออกจากมังกร ชายหนุ่มก็อึ้งไปทันที

ถุงยางแตก...

ด้านสมิธที่เหนื่อยล้าจนแทบจะสลบอยู่รอมร่อก็รู้สึกได้ถึงความอุ่นร้อนที่ถูกฉีดเข้ามาภายใน มันทะลักไปถึงในท้องน้อย ช่องทางนั้นก็รู้สึกเหนอะหนะมากกว่าปกติ แต่ร่างบางก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะอยากจะพักผ่อนเต็มที อยู่ๆลูคัสก็สอดนิ้วเข้าไปภายในอีกของสมิธอีกครั้ง ร่างบางตกใจจนผวาเฮือก ความรู้สึกตอนนี้มันทั้งเจ็บและแสบ เขาทรมานจนจะไม่ไหวอยู่แล้ว

"พอสักที!"สมิธเอ่ยห้ามด้วยเสียงแหบแห้ง แต่ลูคัสก็ยังไม่หยุดมือ เขากำลังคว้านไปทั้วช่องทางภายในแล้วไล่กวาดบางสิ่งให้ไหลย้อยออกมา

"ขอโทษที พี่ทำถุงยางแตก"

"อะไรนะ!"

"ถุงยางแตก แต่ไม่เป็นไรหรอก พี่แลอดภัยดี" ลูคัสกล้าพูดได้เต็มปากเพราะเขาตรวจเลือดทุกเดือน คนที่เขามีความสัมพันธ์ด้วยก็ต้องได้รับการตรวจเลือดทุกคนไม่เว้นแม้แต่สมิธ ชายหนุ่มใส่ถุงยางมีเพศสัมพันธ์ทุกครั้งไม่ว่ากับชายหรือหญิง ซึ่งในชีวิตนี้เขาไม่เคยทำถุงยางแตกเลยสักครั้ง

ครั้งนี้ครั้งแรก...

"มึงมันมั่ว...สกปรก!"สมิธพูดขึ้นด้วยความโกรธ

"ว่าไงนะ!"ลูคัสกัดฟันกรอด ตอนแรกก็ว่าจะพอแล้ว แต่พอได้ยินสมิธพูดแบบนี้ก็รู้สึกโกรธขึ้นมา

"กูบอกว่ามึงสกะ...โอ๊ยย"สมิธเอ่ยยังไม่ทันจบประโยคดีก็ถูกลูคัสสวนแก่นกายอันใหญ่โตเข้ามาที่ช่องทางรักตัวเองอย่างแรง

"ดี!ถ้าอย่างนั้นก็มาสกปรกไปด้วยกัน!"ลูคัสขยับตัวอีกครั้ง ความรู้สึกเวลาไม่ได้ใส่ถุงยางมันเป็นอย่างนี้นี่เอง

ลูคัสมีอารมณ์มากขึ้นเป็นเท่าตัว เขาขยับสะโพกใส่ช่องทางเล็กที่มีเลือดซึมออกมาไม่ยั้ง สมิธน้ำตาปริ่มและร้องโวยวายด่าทอลูคัสตลอดเวลา ช่วงสุดท้ายที่ลูคัสใกล้จะเสร็จสมิธก็สลบไปกลางคัน ร่างสูงขยับตัวหนักหน่วงใส่สมิธแล้วปลดปล่อยทุกหยาดหยดจนเอ่อล้นออกมาภายนอกแม้จะเสร็จไปก่อนหน้านี้หลายครั้งแล้วก็ตาม

ลูคัสไม่ได้ถอนตัวออกจากร่างกายสมิธ เขาทรุดตัวลงนอนข้างๆร่างเล็ก กอดซ้อนจากด้านหลังอีกฝ่ายแน่นและเข้าสู่นิทราตามเด็กน้อยไปอย่างรวดเร็ว

+++++++++++++

"อื้อออ"สมิธขยับตัวตื่นและครางออกมาด้วยความเมื่อยล้าไปทั่วทั้งร่าง ดวงตาสีฟ้ามหาสมุทรกวาดมองไปทั่วห้อง บนเตียงใหญ่ยับยู่ยี่มีเขานอนอยู่คนเดียว

ยังอยู่ที่ห้องมันอีกหรอ

สมิธไม่มีแรงแม้แต่จะขยับกาย แขนขาหนักอึ้งราวกับเป็นอัมพาต แต่สุดท้ายร่างเล็กก็ต้องรวบรวมเรี่ยวแรงฝืนลุกขึ้นเพื่อไปเข้าห้องน้ำเพราะรู้สึกมวนท้องแปลก

สมิธแทบจะต้องคลานกว่าจะถึงห้องน้ำและทำธุระให้เสร็จ ร่างบางอยากจะร้องไห้ตะโกนดังๆด้วยความเจ็บปวดทุกข์ทรมาน ดีที่ทั้งตัวมีแค่เสื้อเชิ๊ตผ้านุ่มที่ยาวคลุมไปถึงขาอ่อน ทำให้ไม่ต้องยุ่งยากเวลาทำธุระให้รู้สึกทรมานยิ่งกว่าเดิม

ยิ่งคิดว่าใครเป็นต้นเหตุก็ยิ่งเจ็บอยู่ในอก

ร่างบางกลับมานอนที่เตียงอีกครั้งเพราะรู้สึกเพลียๆ แต่ช่วงเคลิ้มๆกำลังจะหลับก็มีเสียงเปิดประตูห้องขึ้นมาก่อน

"มิทตี้ตื่นได้แล้ว ออกไปทานอาหารทานยาก่อน"ลูคัสทรุดนั่งบนเตียงแล้วสะกิดปลุกร่างบาง

สมิธขมวดคิ้ว ใช้ผ้าห่มคลุมหัวหนีด้วยความรำคาญ

"มิทตี้ ออกไปกินข้าฝก่อนแล้วค่อยมานอน"ลูคัสกดเสียงเข้ม

"ไม่!กูจะนอน...อ๊ะ"ลูคัสไม่ยอมให้ร่างเล็ดได้ปฏิเสธ เขาตวัดผ้าห่มออกจากตัวสมิธแล้วช้อนร่างเล็กขึ้นอุ้มเดินออกจากห้องทันที

"ปล่อยยย"สมิธทุบอกชายหนุ่มไปหลายที แต่ดูเหมือนว่าลูคัสจะไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด

ลูคัสวางสมิธบนเก้าอี้ที่มีเบาะนุ่มรองไว้หลายใบแล้วย้ายตัวเองไปนั่งตรงหัวโต๊ะอาหาร ตรงหน้าสมิธมีอาหารหลายอย่างเรียงรายทั้งแนวอเมริกัน อังกฤษและอิตาเลี่ยนให้เลือกกินได้อย่างเต็มที่

"กินสิ"ลูคัสเอ่ยปากบอกเมื่อเห็นสมิธไม่ยอมกินสักที ทั้งๆที่เวลานี้ก็เกือบหกโมงเย็นแล้ว

"จิมอยู่ไหน?"ลูคัสหน้าตึงทันทีที่ได้ยินคำถามสมิธ แต่เขาก็เลือกที่จะเงียบแล้วตักอาหารเข้าปากต่อไปอย่างช้าๆ

"ถามว่าจิมอยู่ไหน!"สมิธกอดอกถามอีกคนอย่างเอาเรื่อง

"จะถามหามันทำไม?ที่โดนเมื่อคืนยังไม่เข็ดใช่ไหม"สมิธถลึงตาใส่ลูคัส ไล่สายตามองไปรอบห้องมีลูกน้องลูคัสอยู่สองสามคนแต่ไม่มีจิมมี่อยู่ในนั้นเขาจึงสงสัยและเป็นห่วงเท่านั้นเอง

"เรียกเขามา"สมิธเอ่ยเหมือนสั่ง

"ถ้าไม่ล่ะ?"ชายหนุ่มแสยะยิ้มบ้าง สมิธทำหน้านิ่งแล้วขยับมือขว้างจานอาหารตรงทิ้งทันที

เพล้ง!

"สมิธ!"ลูคัสปรามเสียงดุ แต่สมิธกลับเริ่มทำลายอาหารบนโต๊ะทิ้งเรื่อยๆ ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปกระชากแขนเล็กอย่างแรงให้หยุดอาระวาด

"มึงมันงี่เง่า แค่ทำให้กูสบายใจสักเรื่องมันจะตายไหม!"สมิธตาแดงๆ ลูคัสกัดฟันกรอด ตะคอกสั่งลูกน้องเสียงดัง

"ไปตามไอ้จิมมี่มา!"

"ทีหลังอย่าทิ้งขว้างอาหารอีก มีคนอีกตั้งไม่รู้เท่าไหร่ที่ต้องอดอยาก มันไม่ดี เข้าใจไหมมิทตี้"ลูคัสเอ่ยสั่งสอนถึงพฤติกรรมที่สมิธพึ่งทำไปเพราะไม่อยากให้สมิธเคยตัวจนติดเป็นนิสัย เด็กหนุ่มหน้าเศร้าลงทันทีเพราะสำนึกผิด ลูคัสจูงสมิธไปนั่งอีกที่แล้วเรียกลูกน้องมาเก็บเศษซากที่สมิธทำลายไว้

ไม่ถึง10นาทีต่อมา จิมมี่จึงปรากฎกายขึ้นภายในห้อง ลูคัสนั่งกอดอกมองเขานิ่งๆ ส่วนสมิธที่นั่งข้างลูคัสเป็นคนฉีกยิ้ม

"นายเรียกผมมามีอะไรรึเปล่าครับ?"จิมมี่ทำใจดีสู้เสือเอ่ยถามลูคัสที่นั่งทำหน้าถมึงทึงอยู่

"เมียกูเขาอยากเจอมึง"สมิธหันไปตวัดสายตามองลูคัสอย่างไม่ชอบใจกับคำเรียกเหมือนประชดของชายหนุ่ม

"ผมอยากเจอจิมเฉยๆ อยากเล่นเกมส์"สมิธพูดยิ้มๆแต่ความจริงแล้วแค่อยากจะเช็คเฉยๆว่าจิมมี่ปลอดภัยดี เพราะจิมมี่ก็ดีกับสมิธหลายอย่าง สมิธไม่ยอมให้ลูคัสทำอะไรจิมมี่เพราะเขาแน่ๆ

"ไม่ได้"ลูคัสเอ่ยห้ามทันที

"จะเล่น!"สมิธดื้อดึงทั้งๆที่สังขารก็ไม่ค่อยจะไหว แต่เด็กหนุ่มแค่อยากจะสวนทางลูคัสเท่านั้น

"จะดื้อให้ได้ใช่ไหม...ถ้าไม่ฟังพี่จะยิงจิมมี่ทิ้ง"ลูคัสก้มกระซิบสมิธเสียงขู่ เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากอย่างใช้ความคิดก่อนจะยอมโอนอ่อนในที่สุด

"ก็ได้ แต่พรุ่งนี้จิมต้องมาเล่นเป็นเพื่อนผมนะ"ประโยคหลังสมิธหันไปพูดกับจิมมี่ ซึ่งบอดี้การ์ดหนุ่มก็ไม่กล้าตอบรับได้แต่มองเจ้านายอึกอัก ลูคัสถอนหายใจก่อนจะพยักหน้าให้จิมมี่

"ได้ครับ"เมื่อจิมมี่รับคำ สมิธยิ้มออกมาในที่สุด

"งั้นทานข้าวได้แล้วจะได้ทานยาแล้วพักผ่อน"ลูคัสเอ่ยบอกแม้สมิธจะไม่มีไข้แต่ก็ตัวรุมๆ ซึ่งก่อนหน้านี้ชายหนุ่มก็สอดยาใส่ช่องทางรักของสมิธไว้ให้แล้ว

สมิธเริ่มลงมือทานอาหารที่เหลือไม่กี่อย่างบนโต๊ะอย่างไม่อิดออดเพราะท้องร้องประท้วงตั้งแต่ตื่นนอน

ลูคัสนั่งมองเด็กน้อยทานอาหารเงียบๆจนกระทั่งสมิธอิ่มจึงยื่นยาให้สมิธสองเม็ด เด็กหนุ่มก็รับมาทานอย่างว่าง่าย

เมื่ออิ่มแล้วความง่วงก็เริ่มจู่โจมร่างบาง สมิธตาปรือลงนิดๆ ปากอิ่มเล็กหาวกว้าง

"นั่งสักพักก่อนแล้วค่อยไปนอน"ลูคัสเอ่ยบอกเพราะกลัวสมิธจะเป็นกรดไหลย้อน

"ง่วงแล้ว"สมิธขยี้ตานิดๆไม่ให้ตัวเองหลับ

"ทนไว้ก่อน"แม้จะพูดแบบนั้นแต่ลูคัสก็รั้งร่างเล็กมานั่งเบี่ยงข้างบนตักของตัวเองโดยที่สมิธไม่ทันได้ตั้งตัว เด็กหนุ่มดิ้นอย่างไม่ยอมแต่กูถูกลูคัสจับไว้ไม่ให้ขยับ สมิธจึงนั่งหน้าบูดปนง่วงอยู่บนตักแกร่งนิ่งๆ ลูคัสกดศีรษะสมิธให้พิงอกแกร่งของตัวเองแต่ร่างเล็กก็ฝืนตัวไว้อย่างไม่ยินยอม

"หลับก็ได้ อีกสักพักพี่จะอุ้มไปส่ง"

"ไม่!"

ฟอด!ลูคัสอดใจไม่ไหวเพราะหมั่นเขี้ยวหน้าบูดๆของสมิธเหลือเกิน จึงหอมแก้มเนียนไปฟอดใหญ่ แล้วย้ายริมฝีปากมาจูบขมับเล็กอีกที

"เป็นเด็กดี สัปดาห์หน้าพี่จะพาไปเที่ยว"

สมิธไม่ได้ตอบกลับชายหนุ่มออกไป แต่มาดมั่นไว้ในใจว่าจะไม่ยอมใจอ่อนหลงเชื่อไปกับคำพูดและการกระทำของลูคัสง่ายๆอีก!
+++++++++++

เขียนncไม่เก่งนะเตง :hao5:

แต่พยายามมาเร็วเพราะคอมเม้นเลยนะ อีกประมาณ2-3ตอนก็จะจบภาคเด็กแล้วนะคะ

ตอนนี้ยังไม่ใช่จุดที่ทำให้สมิธกลัวลูคัสเท่าไหร่แต่ความเกลียดนั้น... ซึ่งตอนจบภาคจะเป็นจุดที่พีคสุดในภาคนี้

ส่วนเรื่องการพูดจาหยาบคายของมิทตี้ อย่าลืมว่าก่อนหน้านี้สมิธโตมาในสภาพสังคมแบบไหน มันก็มีซึมซับมาบ้าง อยู่ที่ว่านางจะพูดหรือไม่พูดก็แค่นั้น

ป.ล.เปรมอยากมาลงทุกวันเลยนะถ้าทำได้ แต่นี่ควิซทุกวันจริงๆ วันอาทิตย์นี้ก็ต้องไปสอบแลปภาคสนามที่ตจว. ตอนหน้าอาจจะมาลงอีกทีหลังกลับมานะคะ รอกันหน่อยน้าเบบ :L1:

ออฟไลน์ mundoo

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 282
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +55/-2
ห๊ะ....นี่ยังไม่พีคอีกเหรอค่ะ!!!! แค่นี้ก็เกลียดอิพี่จะแย่แล้ววววววววว

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
นี่ยังมีที่ร้ายกว่านี้อีกหรอ  :katai1:
จะทำไว้ให้ขึ้นใจ ต่อไปถ้าอยากกินหมูกรอบให้อ่านเรื่องนี้ อ่านไป มือก็ใช้ส้อมทิ่มหนังหมูไป เอาหมูไปทอด คงได้หนังหมูที่ขึ้นฟูกรอบอร่อยแน่ ๆ  :hao6:

ออฟไลน์ pantita Anova

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 1
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
 :hao5: ฮือออออออน้องงงงง อิพี่ทำไมทำงี้

ออฟไลน์ YINGPREM

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 131
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +112/-1
​คนโปรด 12.1

​​​

"อ๊ะๆๆๆ...อื้ออ"ร่างเล็กตัวสั่นคลอนตามแรงโยกของกายแกร่งที่อยู่ด้านล่าง สะโพกเล็กถูกมือเรียวของชายหนุ่มจับให้ขยับขึ้นลงรับเป็นจังหวะที่มังกรใหญ่เสือกไสเข้าไปในช่องทางแดงฉ่ำ

พั่บ!ๆๆๆ

"อ่าาห์ เร็วอีกมิทตี้"ลูคัสครางต่ำในลำคอ แม้ปากจะบอกอีกคนแต่เขากลับเป็นคนขยับสะโพกตัวเองให้เร็วถี่ยิ่งกว่าเดิม

"อื้อออ...อ๊ะ...อ๊าาา"สมิธร้องครางดังลั่นก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักออกมาเป็นรอบที่สอง น้ำขาวขุ่นพุ่งกระเด็นเปรอะเปื้อนไปถึงหน้าอกแน่นของลูคัส

"ซี๊ด..พี่จะเสร็จแล้ว"ลูคัสกระหน่ำแทงสวนสะโพกใส่ทางสีหวานรัวเร็ว แรงตอดขมิบจากช่องทางรักสมิธทำให้ชายหนุ่มอดทนต่อความเสียวซ่านไม่ไหว เอวสอบเกร็งแน่นเมื่อถึงจุดนั้นก่อนที่มังกรยักษ์จะฉีดพ่นพิษอัดเต็มถ้ำของเด็กน้อย

ลูคัสรั้งคอเล็กให้ก้มลงมารับจูบอันเร่าร้อนจากตัวเอง สมิธที่เหน็ดเหนื่อยจากการถูกรีดน้ำออกมานับชั่วโมงก็ตัวอ่อนปวกเปียกไม่มีแรงขัดขืนเหมือนตอนแรกๆ จึงถูกลูคัสดูดชิมปากหวานจนเต็มอิ่ม

ชายหนุ่มพลิกสมิธให้นอนหงาย แล้วตัวเขาขึ้นคร่อมอยู่ด้านบนแทน ลูคัสค่อยๆดึงแก่นกายออกจากช่องทางด้านหลังของสมิธ ของเหลวสีขาวขุ่นก็ไหลย้อนตามออกมาด้วย

ลูคัสมองภาพนั้นด้วยสายตาเร่าร้อน สมิธที่นอนตาปรือ ปากเจ่อ หอบเบาๆ พร้อมกับน้ำของเขาที่ไหลออกมาจากจีบสีช้ำที่ยังหุบไม่ลง

มันเซ็กซี่จนลูคัสอยากขย้ำสมิธแรงๆอีกหลายๆรอบ

นับตั้งแต่วันที่ได้ทำสดกับสมิธ ลูคัสก็ไม่เคยใช้ถุงยางดับสมิธอีกเลย

ลูคัสมีเซ็กส์กับสมิธทุกวันจนถึงวันนี้ก็เกือบสองสัปดาห์แล้ว ลูคัสทำอย่างต่ำคือวันละหนึ่งรอบ และแน่นอนว่าไม่มีสักครั้งที่สมิธจะเต็มใจ

ชายหนุ่มพาสมิธมาเที่ยวที่เกาะลาดีกประเทศเซเชลส์เมื่อสามวันก่อน แต่เท้าสมิธยังไม่ทันได้แตะน้ำทะเลก็ถูกลูคัสลากเข้าสวีทในโรงแรมที่ดีที่สุดในเกาะ จับรีดน้ำลงโทษเพราะเถียงคำไม่ตกฟากตั้งแต่บนเครื่องบิน ส่วนวันอื่นๆก็ด่าลูคัสบ้างทำลายข้าวของบ้าง สมิธจึงถูกลงโทษทุกวันจนแทบไม่มีแรงจะเดินพ้นบันไดของโรงแรมเพื่อชมความงามของทะเลเลยสักวัน

แต่บางวันก็ได้ดูวิวจากทางระเบียง...

ลูคัสก้มลงจูบหนักๆกับหน้าผากมนที่ชื้นเหงื่อของสมิธแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

"วันนี้เป็นเด็กดี ตอนเย็นพี่จะพาไปเดินเล่นริมชายหาด...แต่ถ้าดื้อก็จะโดนพี่จับกินจนไม่ได้ออกไปเที่ยวแบบนี้แหละ"สมิธมองหน้าหล่อที่อยู่ห่างจากหน้าตัวเองไม่ถึงคืบด้วยสายตาขวางๆ

เขาหมดแรงอยู่แต่ในห้องมาสามวันแล้ว...ยังไงวันนี้ก็ต้องเหยียบทรายกัยน้ำทะเลให้ได้!

"แล้ววันนี้กูดื้อตอนไหน!"ร่างเล็กถามติดจะเหวี่ยงเล็กน้อย ยอมรับว่าสามวันก่อนเขาค่อนข้างแข็งข้อและดื้อเป็นพิเศษ แต่วันนี้เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ...ไหงโดนจับสูบจนไร้เรี่ยวแรงแบบนี้ล่ะ!

"มิทตี้ไม่ให้พี่จูบ"ลูคัสฉีกยิ้มมุมปากขึ้นนิดๆเมื่อเห็นใบหน้าเล็กหงิกงออย่างไม่สบอารมณ์

"ก็กูรังกะ-..."สมิธยังพูดคำว่ารังเกียจไม่ทันจบคำดีก็ถูกลูคัสชี้หน้าพร้อมรอยยิ้มเหี้ยมก่อน

"จะพูดอะไรคิดดีๆ พี่อยู่กับมิทตี้ในห้องจนจบทริปเลยก็ยังได้...แต่พี่ไม่อยู่เฉยๆหรอกนะ"สมิธกัดฟันกรอด เพราะเชื่อว่าลูคัสทำได้อย่างที่ปากว่าจริงๆ

"ลุกออกไปดิ๊ จะนอนพัก"สมิธเปลี่ยนเรื่องเอาตัวรอดทันที

"ไปอาบน้ำก่อน"

"เหนื่อย!ค่อยอาบตอนเย็นทีเดียว"

"แล้วจะไม่เอาน้ำพี่ออกหรือไง?"ลูคัสเลื่อนสายตาลงต่ำ ทำให้สมิธนึกได้ว่าเขาโป๊เปลือยต่อหน้าชายหนุ่มอยู่

ช่างเถอะ...โดนจับแก้ผ้าทุกวันขนาดนี้ สมิธหมดความอายไปตั้งนานแล้ว

แต่ไอ้น้ำที่ค้างอยู่ข้างในช่องทางนั้นคงต้องเอาออกไม่อย่างนั้นสมิธจะรู้สึกไม่สบายท้อง และลูคัสไม่ยอมเอาออกให้สมิธเหมือนตอนแรกด้วยเหตุผลที่สมิธอยากจะอาเจียนที่ได้ยิน

'ตอนที่มันไหลออกมาจากตัวมิทตี้มันสวยมาก เหมาะกับมิทตี้สุดๆ พี่ไม่อยากทำลายมัน'

แหวะ!โรคจิตโคตรๆเลย

สมิธหน้าบึ้งดันอกลูคัสให้ถอยออกห่าง คนตัวโตกว่าก็ยอมขยับให้แต่โดยดี

เด็กหนุ่มค่อยๆขยับตัวลุกจากเตียงด้วยความลำบาก รู้สึกเสียดไปทั้งช่องทาง อีกทั้งสะโพกยังปวดตุบๆไม่หยุดๆ

ลูคัสกอดอกมองเด็กน้อยที่อวดดีไม่ยอมเรียกเขาให้ช่วยเลยสักครั้ง...ซึ่งมันน่าหงุดหงิดมากจริงๆ

สมิธเดินเข้าห้องน้ำทั้งตัวเปลือยเปล่าเพื่อเอาน้ำของอีกคนออกจากร่างกาย เมื่ออกมาอีกทีก็พบว่าผ้าปูที่นอนถูกเปลี่ยนใหม่เรียบร้อยและลูคัสก็ไม่อยู่ในห้องแล้ว

ก็ดี...

สมิธล้มตัวนอนบนเตียงอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลียก่อนจะผล็อยหลับไปในเวลาไม่นาน

++++++++++++

"ปล่อย!"สมิธพยายามกระชากมือตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุมของลูคัส แต่ชายหนุ่มกลับกระชับฝ่ามือแน่นขึ้นไม่ยอมปล่อยง่ายๆ

"พี่บอกว่ายังไง?อยากกลับโรงแรมตอนนี้เลยไหมมิทตี้?"

"จิ๊!"สมิธสบถในลำคอแต่ก็ไม่ได้ดื้อใส่ชายหนุ่มอีก

ลูคัสจูงมือสมิธพาเดินเล่นรอบชายหาดไม่ไกลจากโรงแรมนัก ในช่วงเวลาพระอาทิตย์ใกล้ตก หาดทรายสีขาวละเอียด น้ำทะเลสีฟ้าใส และท้องฟ้าสีส้มแก่ ช่างเป็นบรรยากาศที่โรแมนติคมากจริงๆ

สมิธเลิกสนใจลูคัส เด็กหนุ่มหันไปดื่มด่ำกับธรรมชาติตรงหน้าที่เขาไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน



"จะทำอะไร"ลูคัสเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นสมิธถอดรองเท้าแล้วหยิบขึ้นมาถือแทน

"ตาก็ไม่บอดนี่ ดูไม่ออกหรอว่าถอดรองเท้า"สมิธตอบกวนๆแต่ก็โดนชายหนุ่มบีบมือเล็กจนต้องเบ้หน้า

"อย่าลามปามพี่!"ลูคัสปรามเสียงดุ สมิธจึงได้แต่สบถเบาๆในลำคออีกรอบ

"ระวังจะเหยียบเปลือกหอย ถ้าเท้าบาดขึ้นมาพี่จะไม่ให้เล่นน้ำจริงๆ" ลูคัสเอ่ยเตือนขึ้นอีกรอบเมื่อเห็นว่าดุไปสมิธก็คงไม่ฟังอยู่ดี เด็กหนุ่มพยักหน้าส่งๆก่อนจะย่ำเท้าเดินเลียบไปตามหาด คลื่นเล็กๆที่สาดซัดขึ้นมาบนหาดสัมผัสกับเท้าเล็กทำให้สมิธยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี

เด็กหนุ่มเดินย่ำชายหาดออกนำลูคัสโดยที่ไม่ได้สนใจมือที่กอบกุมกันอยู่จนแขนแทบจะเหยียดตึงในบางทีที่สมิธก้าวนำออกไปไกล

จนกระทั่งตะวันลาลับขอบฟ้า ชายหนุ่มจึงได้พาเด็กน้อยไปยังร้านอาหารทะเลเลียบชายหาดบรรยากาศดีร้านหนึ่ง

ในเมนูพาสต้าผัดทะเลของสมิธ เด็กหนุ่มเขี่ยผักในอาหารไว้ขอบจานให่หมดก่อนจะลงมือทาน ลูคัสขมวดคิ้วนิดๆแต่ก็ไม่อยากขัดใจเด็กน้อยให้เสียบรรยากาศ

"อร่อยไหม?"ชายหนุ่มเอ่ยถามสมิธที่ตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารตรงหน้าโดยไม่สนใจรอบข้าง ในทีแรกสมิธไม่ตอบแต่เมื่อถูกลูคัสถามย้ำอีกครั้งจึงยอมพยักหน้าตอบ

"อื้อ"

"พรุ่งนี้พี่จะพาไปดำน้ำดูประการังอีกเกาะหนึ่ง"สมิธวาวขึ้น กักปากเพื่อกลั้นยิ้มอย่างดีใจ

ลูคัสยื่นจานหมึกตุ๋นสูตรพิเศษของทางร้านที่เขาเห็นว่าอร่อยดีไปทางสมิธ เด็กหนุ่มก็รับมาทานอย่างไม่อิดออด เคี้ยวจนแก้มตุ่ยเต็มปากอย่างน่ารัก

เมื่อทานอาหารคาวหวานจนเต็มอิ่มลูคัสจึงจูงมือพาสมิธกลับโรงแรมรับลมเย็นๆจากทะเลโดยมีลูกน้องที่อิ่มหนำได้รับผลบุญจากการติดตามครั้งนี้เดินตามหลังทั้งคู่อยู่ห่างๆ

เดินกันเกือบถึงโรงแรมที่พัก อยู่ๆลูคัสก็รั้งแขนเล็กให้หยุดเดิน

เด็กหนุ่มหันมามองร่างสูงด้วยความมึนงง มือแกร่งคว้าเอวบางเข้ามาใกล้ร่างก่อนจะรั้งต้นคอเล็กให้เชิดขึ้นแล้วก้มหน้าประกบจูบปากอิ่มทันที สมิธนิ่งอึ้งเพราะไม่ทันได้ตั้งตัวเผลอเปิดปากให้ลิ้นร้อนสอดเข้ามาเกี่ยวพันเล่าชิมความหวานของรสพุดดิ้งที่ยังติดอยู่ในปาก ลูคัสขบเม้มปากอิ่มอย่างไม่รู้เบื่อ ไม่สนว่ากำลังยืนทำประเจิดประเจ้ออยู่ที่หน้าหาด ไม่สนว่าใครจะผ่านมาเห็น

ตอนนี้ลูคัสสนใจแค่สมิธและริมฝีปากหวานๆนี่เท่านั้น

สมิธกำชายเสื้อร่างสูงแน่น คอก็ปวด ปากก็เจ็บ แล้วไหนจะหัวใจที่เต้นถี่เร็วเสียงดังจนเขานึกกลัวนี่อีกล่ะ

ลูคัสถอนริมฝีปากออกช้าๆ ลากลิ้นเลียรอบกลีบปากอิ่มเล็กก่อนจะหอมแก้มแก้มนุ่มอีกสองฟอดใหญ่

"แฮ่กๆ"สมิธหอบหายใจเบาๆ ตวัดสายตามองร่างสูงด้วยความขุ่นมัว

"เดินไหวไหม หรือจะให้อุ้ม?"ลูคัสแกล้งถามสมิธยิ้มๆ

"ไหว!" เด็กหนุ่มสะบัดตัวออกจากชายหนุ่มแล้วเดินนำออกตัวกลับโรงแรมไปก่อน ลูคัสส่ายหัวมองร่างเล็กยิ้มๆแล้วเดินตามไปติดๆ

ส่วนพวกลูกน้องที่เหลือก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินตามเจ้านายอยู่ห่างๆเหมือนเดิม

.

.

.

.

"อื้ออ ลุค! ไม่ทำ!"สมิธเบี่ยงหน้าหนีดันอกชายหนุ่มออกห่างจากตัว

"รอบเดียว"ลูคัสบอกพลางขบติ่งหูเล็กที่เป็นจุดอ่อนของสมิธ

"ไม่!มึงอย่าบ้ากามนักได้ไหม กูเหนื่อย"สมิธตีหน้ายุ่ง

"รอบเดียวจริงๆ"

"ถ้าจะเอาก็พากูกลับอังกฤษ กูไม่อยากเล่นน้ำทั้งๆที่ปวดไปทั้งตัว!"สมิธพูดเสียงเด็ดขาดด้วยสีหน้าจริงจัง

"โอเค นอนนะเด็กดี"ลูคัสก้มจูบหน้าผากมนหนักๆแล้วผละออก

สมิธตวัดผ้าห่มหันหน้าหนีจากร่างสูง ส่วนลูคัสก็ได้แต่เดินออกจากห้องสมิธด้วยสีหน้าเซ็งๆ โยฮันเนสที่รั้งอยู่รอเห็นเข้าจึงเอ่ยแซวด้วยสีหน้ายิ้มๆ

"เด็กไล่ เอ้ย เด็กนอนแล้วหรือครับ"

"เออ!"ลูคัสกระแทกเสียงห้วนแล้วเดินหนีเข้าห้องตัวเองทันที

+++++++++++++

​อิพี่พาเมียมาเที่ยวชิลๆก่อนนะจ๊ะ

เปรมติดทำงานเตรียมพรีเซนท์ เลยสั้นๆไปหน่อยนะคะ ส่วนครึ่งหลังจะรีบมาในวันสองวันนี้ค่ะ

ป.ล.ขอบคุณทุกคอมเม้นท์❤

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
แค้นนี้ รอการชำระ  :fire:

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3066
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
หวายยย เด็กไม่ยอม 5555

ออฟไลน์ wanida023

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 49
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
ฮูยยยยย สมน้ำหน้าลูคัส

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ YINGPREM

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 131
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +112/-1
คนโปรด 12.2

"ไปเปลี่ยนเสื้อ กางเกงด้วย"ลูคัสพูดเสียงดุๆเมื่อเห็นสมิธใส่กล้ามสีดำและกางเกงขาสั้นเลยเข่าสีครีมเดินออกจากห้อง

สมิธขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้เดินกลับไปเปลี่ยนตามที่ลูคัสบอก

"ทำไม?"

มันน่ารักเกินไป...

"พี่ไม่ชอบ"

"กูไม่เปลี่ยน มึงจะทำไม?"สมิธแสยะยิ้มยียวน ลูคัสกัดฟันกรอดเดินตรงไปกระชากแขนเด็กหนุ่มเข้าห้อง

"ปล่อย!!มึงอย่ามาบังคับกูจะได้ไหม!"สมิธพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย

"ก็ฟังที่พี่พูดบ้างสิ!"

"ไม่!!!"

"มิทตี้!"

"มาเที่ยวทะเลมึงจะให้กูใส่กางเกงยีนส์กับเสื้อโค๊ทเล่นน้ำหรอห๊า!"

"อย่ามาประชดพี่"ลูคัสกดเสียงเข้ม จ้องตาสมิธอย่างดุดัน เด็กหนุ่มตัวสั่นนิดๆแต่ก็ยังดื้อดึงเถียงอย่างไม่ยอมแพ้

"กูใส่ชุดนี้มันผิดตรงไหน?ใครๆเขาก็ใส่กัน ทีมึงยังใส่ได้เลย!"สมิธมองลูคัสที่ใส่เสื้อกล้ามสีขาวทับด้วยเชิ๊ตแขนสั้นสีฟ้าอ่อนและกางเกงขาสั้นเนื้อดีประมาณเข่า

"มันโป๊ เป็นผู้ชายโชว์เนื้อหนังมันน่าเกลียด"

"ไม่มีใครเขาคิดเหมือนมึงหรอก"สมิธกำหมัดแน่นด้วยความโกรธที่ถูกลูคัสว่าด้วยคำพูดแบบนั้น

"พี่ไม่สน เปลี่ยนเดี๋ยวนี้"ลูคัสลากสมิธไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อแขนยาวตัวบางและกางเกงขาสามส่วนให้สมิธ "ใส่!"ลูคัสสั่ง

"ไม่!"

"ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องไป!"ลูคัสสะบัดแขนสมิธออกอย่างแรงจนร่างบางแทบล้ม เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากอิ่มตัวเองแน่นเพื่อสะกดกลั้นความรู้สึกน้อยใจที่ตีตื้นขึ้นมา

"แล้วแต่มึง"สมิธเอ่ยเสียงเรียบ ขยับตัวขึ้นนอนบนเตียงเงียบๆแล้วหันหลังให้ชายหนุ่ม

ลูคัสถอนหายใจหนักเมื่อเห็นท่าทางสมิธก็รู้สึกผิดขึ้นมา ชายหนุ่มยืนเก้กังอย่างไม่รู้จะขยับตัวไปทางไหน สุดท้ายชายหนุ่มจึงทรุดตัวลงนั่งบนเตียง เอื้อมมือไปจับแขนเล็กแต่ก็ถูกอีกคนปัดออก ลูคัสจึงโน้มตัวลงไปกอดร่างบางไว้ทั้งตัว ริมฝีปากได้รูปจูบขมับเล็กและพวงแก้มใสราวกับจะขอโทษ

"พี่หวง ไม่อยากให้ใครเห็น"น้ำเสียงลูคัสอ่อนลงกว่าเดิม

"..."สมิธเงียบ

"เปลี่ยนแค่เสื้อก็ได้...นะ"ฟอดดด ลูคัสหอมแก้มเนียนอีกฟอดใหญ่

"..."

"มิทตี้"

"ก็ลุกออกไปสิ กูจะได้เปลี่ยน"สมิธพูดห้วนๆ ลูคัสยิ้ม ดึงตัวสมิธให้ลุกขึ้นตามก่อนจะกดจูบริมฝีปากอิ่มของอีกคนเร็วๆ สมิธหน้าบึ้งขึ้นไปอีก ลูคัสจึงเดินไปหยิบเสื้อยืดแขนยาวคอกลมอีกตัวในตู้เสื้อผ้ายื่นให้สมิธ สมิธรับมาแต่ยังไม่ยอมขยับตัวเปลี่ยนเสื้อ ชายหนุ่มจึงเลิกคิ้วถามสมิธอย่างไม่เข้าใจ

"มึงออกไปดิ๊ กูจะเปลี่ยนเสื้อ"

"หึ จะอายอะไร?พี่เห็นจนจำได้ทุกส่วน"ลูคัสกระตุกยิ้มหล่อ

"กูไม่ได้หน้าหนาเหมือนมึง"

"อยากเดินขาถ่างก่อนไปดูปะการังไหม?"ลูคัสถามยิ้มๆ แต่แววตาที่ฉายออกมาทำให้สมิธกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

"กูหิวแล้ว"

"ไม่เนียน"ลูคัสพูดอย่างลูทันที่สมิธเปลี่ยนเรื่อง สมิธกัดปากตัวเองนิดๆแล้วถอดเสื้อกล้ามบนตัวออกเปลี่ยนไปใส่เสื้อแขนยาวอย่างรีบๆ

"ก็แค่เนี้ย"

"จิ๊!"สมิธสบถในลำคอเบาๆด้วยความขัดใจก่อนจะเดินลงจากเตียงด้วยสีหน้าเหวี่ยงๆที่แทบจะเป็นสีหน้าประจำของสมิธในช่วงนี้แล้ว

จังหวะที่สมิธเดินผ่านชายหนุ่ม ลูคัสก็คว้าเอวบางไว้ แล้วกดจมูกหอมแก้มใสแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยว

ฟอดดด

สมิธถลึงตามองลูคัสอย่างไม่พอใจ แต่ก็ได้แต่กัดฟันกรอดๆอย่างอดทนปล่อยให้มือแกร่งจับจูงเดินออกจากห้อง

ขืนดื้อเกินไป...วันนี้ได้นอนซมคาเตียงอีกแน่ๆ

+++++++++++++++

"มิทตี้เวียนหัวรึเปล่า?"ลูคัสเอ่ยถามเด็กด้วยความเป็นห่วง สมิธส่ายศีรษะปฏิเสธทั้งๆที่หน้าตาย่ำแย่เข้าไปทุกที

อยากอาเจียนมากๆ แต่กลัวถูกพากลับ

"เมาเรือใช่ไหม?...จิมไปเอายามา"ลูคัสวางแก้วไวน์ลงแล้วขยับตัวไปนั่งใกล้ๆร่างเล็ก

"กูไหวน่ะ"เด็กหนุ่มพยายามทำเก่ง ปัดมือเรียวที่ลูบผมตัวเองออก

"ถ้าไม่ดีขึ้นก็อด"ลูคัสชี้หน้าสมิธดุๆ

"ไม่เอา! อุ๊บ!"สมิธรีบเอามือปิดปากเพราะรู้สึกอาหารเช้าที่พึ่งทานไปก่อนหน้านี้กำลังจะขย้อนออกมา

ลูคัสรีบหยิบถังขยะที่อยู่ใกล้ๆมาให้สมิธทันที

อึ่ก!อ้วก!

"ยาได้แล้วครับนาย"ลูคัสรับจากจากจิมมี่ไว้ รอจนสมิธอาเจียนจนเสร็จเขาก็ให้เด็กน้อยบ้วนปากแล้วกินยา

สมิธรับยามากินอย่างไม่อิดออด อาการเวียนหัวยังไม่ทุเลาลงเท่าไหร่ ลูคัสจึงอุ้มสมิธขึ้นย้ายเด็กน้อยจากห้องรับรองไปนอนพักผ่อนในมาสเตอร์รูมสุดหรูภายในเรือยอร์ชลำนี้

ลูคัสวางสมิธที่ไร้การขัดขืนลงบนเตียงหลังใหญ่ ชายหนุ่มเกลี่ยปอยผมออกจากหน้าผากมนแล้วก้มจูบปากเล็กเบาๆ

"นอนพักก่อน ดีขึ้นแล้วค่อยไปเล่น"ลูคัสเอ่ยบอกเมื่อเห็นหน้าที่พยายามฝืนไว้ของสมิธ

ชายหนุ่มพาสมิธขึ้นเรือยอร์ชจากลาดีกเพื่อมาดูประการังน้ำตื่นอีกเกาะหนึ่งของเซเชลส์ อีกสักครึ่งชั่วโมงก็น่าจะถึง ให้นอนพักสักหน่อยอาการคงจะดีขึ้น

"ถึงแล้วปลุกด้วยนะ"สมิธเอ่ยย้ำเพราะกลัวจะไม่ได้ดูปะการังอย่างที่ตั้งใจไว้

"ครับๆที่รัก"ลูคัสเอ่ยยิ้มๆ

สมิธที่ได้ยินคำเรียกนั้นก็ใจสั่นขึ้นมารีบหลับตาหนีอีกคนทันที

.

.

.



"คุณสมิธลองฝึกหายใจทางปากดูก่อนนะครับแล้วเดี๋ยวผมต่อท่อให้ลองหายใจ ส่วนวิธีเอาน้ำออกถ้าน้ำเข้าหน้ากากต้องทำแบบนี้..."ลูคัสนั่งมองสมิธที่ตั้งหน้าตั้งตาฟังเจ้าหน้าที่สอนใช้อุปกรณ์ดำน้ำด้วยความตั้งใจ

ชายหนุ่มยกแก้วไวน์ขึ้นจิบเงียบๆ พร้อมนั่งมองสมิธไปเพลินๆ สมิธที่รู้สึกว่ามีใครจ้องพาหันไปมองว่าเป็นใครก็ได้แต่ถลึงตาดุๆใส่

"ข้อควรระวังคือต้องหายใจเข้าออกยาวๆด้วยนะครับ...ที่สำคัญอาจมีเม่นทะเล ตัวดำๆมีหนามแหลมๆตามแนวปะการังบ้าง ระวังอย่าให้หนามมันโดนตัวเชียวนะครับ ไม่อย่างนั้นจะปวดมาก"สมิธพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ แต่อีกคนที่ฟังอยู่ถึงกับขมวดคิ้วทันที

"อันตรายมากรึเปล่า ผมไม่ต้องการให้คนของผมเสี่ยงแม้แต่นิดเดียว"ลูคัสพูดเสียงเข้ม สมิธหน้าซีดลงในทันใด เพราะกลัวลูคัสจะไม่ให้ไป

"แถวนี้มีน้อยจนแทบไม่มีครับแต่ผมเตือนให้คุณสมิธระวังไว้ถ้าเจอจะได้ระวัง"เจ้าหน้าที่เอ่ยอธิบาย แต่ลูคัสก็ยังไม่คลายปมคิ้วที่ขมวดไว้เลย

"มึงอย่าเยอะ กูดูแลตัวเองได้"สมิธเอ่ยขึ้นบ้าง

"พี่เป็นห่วง"

"กูดูแลตัวเองได้"

"มิทตี้เป็นอะไรไปพี่จะหาจากไหนได้อีกอีก หืม?"

"ก็มีอยู่ไม่ใช่หรอ?"สมิธพูดเสียงหยันจ้องตาลูคัสอย่างไม่ยอมแพ้ ชายหนุ่มถึงกับพูดไม่ออกเพราะไม่คิดว่าสมิธจะรู้สึกตัวเร็วขนาดนี้

"..."

"กูอยู่หรือตายก็มีค่าเท่ากัน"

"มิทตี้!"ลูคัสปรามเสียงเข้ม เสียงรอบๆตัวเงียบลงทันใด

"อืม ผมว่านี่ก็สายมากแล้ว ถ้าไม่รีบลงตอนนี้แดดจะแรงเอานะครับ"โยฮันเนสที่เห็นบรรยากาศมาคุระหว่างเจ้านายและเด็กกิตติมศักดิ์จึงเอ่ยขัดขึ้น สมิธร้องหึในลำคอก่อนจะหันไปให้จิมช่วยใส่ชูชีพโดยไม่สนใจลูคัสอีก

ลูคัสตีหน้าขรึมทำเอาลูกน้องเข้าหน้าไม่ติดไปใหญ่

"จิมตามเขาลงไปด้วย ดูแลให้ดี"ลูคัสเอ่ยสั่งนิ่งๆก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าไปในเคบินเรือโดยไม่พูดอะไรอีก

"นายโกรธแล้วนะครับ คุณสมิธไม่น่าไปพูดอย่างนั้นเลย"จิมมี่เอ่ยขึ้นขณะเช็คความเรียบร้อยชูชีพของสมิธ

"เรื่องของมันดิ หรือที่ผมพูดมันไม่จริง?คนที่โกรธควรเป็นผมด้วยซ้ำ"สมิธเอ่ยอย่างไม่แยแสความรู้สึกของอีกคน ในใจของเด็กหนุ่มมันเจ็บแปลบทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้

สมิธเพิ่งมาคิดได้เมื่อส่องกระจกดูตัวเองชัดๆ

ไม่รู้หรอกว่าใครเหมือนใคร...แต่โคตรไม่ชอบเลย ให้ตายสิ!

"ผมว่านายโกรธที่คุณสมิธพูดเรื่องตายมากกว่า"

"ไม่รู้สิ ก็ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ"เด็กน้อยพูดเสียงเศร้า หัวใจดวงน้อยๆปวดแปลบขึ้นมาอีกครั้ง

++++++++++++++

"จิมไปทางนั้นกัน"สมิธเลิกหน้ากากดำน้ำขึ้นเพื่อเอ่ยเรียกจิมมี่

"แต่ตรงนั้นเม่นทะเลเยอะนะครับอย่าไปเลย"จิมมี่เอ่ยห้ามเมื่อว่ายน้ำเข้าไปใกล้สมิธ เจ้าหน้าที่ที่ว่ายอยู่ใกล้ๆก็พยักหน้าเห็นด้วยกับบอดี้การ์ดหนุ่ม

"ก็ปะการังตรงนั้นมันสวยนี่ ปลาก็เยอะ"สมิธพูดอย่างเอาแต่ใจ แต่จิมมี่ก็ส่ายหน้าห้ามอย่างเดียว

"ถ้าไม่ไปผมไปเอง"พูดจบสมิธก็ใสหน้ากากและคาบท่อหายใจว่ายน้ำไปทางที่ตนเองต้องการทันที

จิมมี่เอ่ยห้ามก็ไม่ทันแล้ว เลยได้แต่ว่ายน้ำไปด้วยความเป็นห่วง

ขออย่าให้เกิดเรื่องเลย

"โอ๊ย!"

...และมันก็เกิดเรื่องจริงๆ

จิมมี่และเจ้าหน้าที่ที่ลูคัสจ้างมารีบตรงปรี่ไปหาสมิธทันทีที่ได้ยินเสียงร้องของสมิธ เด็กหนุ่มมีสีหน้าเจ็บปวดอย่างชัดเจน

"คุณสมิธเป็นอะไรครับ?"จิมมี่เอ่ยถามด้วยความร้อนรน

"ไม่รู้ เมื่อกี้เผลอปล่อยเท้าแปบเดียวอยู่ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรทิ่มแล้วมันก็ปวดขึ้นมาเลย"สมิธพูดเสียงสั่นเพราะความปวดที่หลังเท้า เจ้าหน้าที่รีบมุดหน้าลงไปดูเท้าของสมิธ เห็นจุดดำๆที่หลังเท้าเด็กหนุ่มก็รู้สาเหตุได้ทันที

"โดนหนามเม่นทะเลน่ะครับ ผมว่าขึ่นเรือกันเถอะ"จิมมี่พยักหน้ารับเจ้าหน้าที่ บอดี้การ์ดหนุ่มให้สมิธเกาะคอตัวเองไว้แล้วพาว่ายกลับขึ้นเรือ

"เกิดอะไรขึ้น?"ลูคัสเดินออกมาที่ท้ายเรือเมื่อได้ยินเสียงเอะอะจากลูกน้อง

"คุณสมิธโดนหนามเม่นทะเลตำเท้าครับนาย"โยฮันเนสเอ่ยรายงาน ขณะที่เกเบียลกำลังรับสมิธขึ้นเรือจากจิมมี่

สีหน้าลูคัสทะมึนยิ่งกว่าพายุเข้าทันทีที่ได้ยิน

"ผมบอกว่าให้ดูแลคนของผมให้ดีไม่ใช่หรือไง!"เสียงลูคัสตะคอกออกมาด้วยความเดือดดาลราวกับฟ้าฝ่า สมิธตัวสั่นในอ้อมแขนเกเบียล รู้สึกว่าเขาจะนำความซวยมาสู่จิมอีกแล้ว

"ผมผิดเองครับนาย"จิมมี่ที่ขึ้นเรือมาก้มหน้ายอมรับความผิดกับผู้เป็นนาย

"สองครั้งแล้วจิม กูไม่มีครั้งที่สามสำหรับคนที่ทำงานพลาด"ลูคัสเอ่ยเสียงเย็นจนติดลบ

"โอ้ย!"สมิธร้องออกมาด้วยความเจ็บทำให้ลูคัสละความสนใจจากจิมมี่ไปหาสมิธทันที

ชายหนุ่มรับตัวสมิธมาอุ้มไว้เอง เขาสั่งออกเรือกลับที่พักแล้วเอ่ยเรียกเจ้าหน้าที่ ก่อนจะรีบพาร่างบางเดินเข้าเคบินเรือไปโซนรับรองทันที

"ปฐมพยาบาลเบื้องต้นยังไง?"ลูคัสเอ่ยถามเจ้าหน้าที่

"คุณสมิธโดนหนามใหญ่ ไม่มีพิษแต่ทำให้ปวดครับ รอให้หนามสลายไปเองก็หายปวดแล้ว แต่ถ้าอยากหายปวดเร็วก็ต้องทุบตรงที่โดนทิ่ม"

"ไม่เอา"สมิธงอแงส่ายหน้ากับอกลูคัสทันที(ตอนนี้กำลังนั่งบนตักลูคัสอยู่)



"ไม่ทุบ"ลูคัสยืนยันเสียงแข็ง เขาจะยอมให้คนอื่นมาทำรุนแรงขนาดนั้นกับสมิธได้ยังไง

"ถ้าอย่างนั้นก็มะนาว ไม่ก็น้ำส้มสายชูก็ได้ครับ พอบรรเทาไปได้บ้าง"เจ้าหน้าที่เอ่ยบอกอย่างเกรงๆ

ลูคัสเอ่ยเรียกลูกน้องให้ไปหาตามที่เจ้าหน้าที่บอกทันที โชคดีที่มีมะนาวติดครัว อาการปวดของสมิธจึงเบาเทาขึ้นบ้าง แต่เท้าเล็กๆก็ยังบวมแดงอยู่

"ไปเรียกจิมมี่เข้ามา"สมิธตัวเกร็งขึ้นทันทีที่ลูคัสเอ่ยตามจิมมี่

"ครับนาย"

ไม่นานจิมมี่ก็ปรากฏกายต่อหน้าลูคัสและสมิธ ส่วนเจ้าหน้าที่ขอออกไปรอด้านนอก

"คุณรู้ความผิดดีนะจิม"

"ครับ"

"สิ่งที่คุณพลาดมันไม่น่าอภัยได้เลยสักครั้ง ถ้าคนของผมเป็นอะไรขึ้นมาคุณจะชดใช้ให้ผมได้ไหม?"

"ไม่ครับ"จิมมี่ก้มหน้าลงนิดๆอย่างสำนึกผิด

"คุณซื่อสัตย์และภักดีนั่นคือข้อดีของคุณ เพราะฉะนั้นจบทริปนี้คุณก็ไปตามทางของคุณซะ"

"ไม่นะ!"สมิธประท้วงขึ้นมาทันที

"ครั้งนี้พี่ไม่ตามใจนายอีกแล้วสมิธ"ลูคัสเอ่ยเรียกชื่อจริงของสมิธเพื่อให้อีกคนรู้ว่าเขายังโกรธอยู่

"จิมมี่ไม่ผิด กูไม่ฟังจิมเอง...กูดื้อ"ท้ายประโยคสมิธพูดเสียงแผ่วแต่ลูคัสก็ยังได้ยิน

"รู้ตัวด้วยหรอ? เห็นรึยังว่าการที่นายดื้อนอกจากนายจะเจ็บตัวแล้วยังทำคนอื่นเขาเดือดร้อนตามไปด้วย"

สมิธกัดปากอย่างไม่สบอารมณ์เพราะเถียงไม่ออก

"ก็ยอมรับผิดแล้วไง อย่าไล่จิมออกนะ"แม้ประโยคจะดูเหมือนขอร้องแต่น้ำเสียงขอสมิธก็ยังดูห้วนกระด้างอยู่ดี

"ไม่ได้หรอก พี่พูดออกไปแล้ว กลับคำไปมาก็เสียการปกครองสิ"

"จะอะไรนักหนา ทีกับกูมึงยังกลับกรอกไม่หยุด"

"มิทตี้!"ลูคัสบีบเอวเล็กอย่างแรงด้วยควสมไม่รู้ตัว สมิธเบ้หน้านิดๆด้วยความเจ็บแต่ไม่ยอมร้อง

"มึงต้องการอะไรว่ามาเลย แลกกับไม่ต้องไล่จิมออก"

"ที่พูดออกมาคิดว่าตัวเองจะให้ได้หรือไง?"

"ก็พูดมาก่อนสิ"

"ได้!ถ้านายยอมออรัลให้พี่ด้วยตรงนี้ของนาย จุ๊บ! พี่จะยอมละเว้นจิมมี่สักครั้งก็ได้"ลูคัสกระซิบข้างหูขาวแล้วย้ายริมฝีปากไปดูดปากอิ่มแรงๆหนึ่งทีอย่างสื่อความหมายว่า 'ตรงนี้' ของเขาคืออะไร

สมิธอ้าปากค้างแก้มใสแดงเป็นริ้วบางๆ แม้จะเคยทำมาแล้วครั้งหนึ่งแต่มันก็นานมาแล้ว และตอนนั้นสมิธก็เต็มใจทำด้วยความรัก

"มะ...ก็ได้"คราแรกสมิธอยากเอ่ยปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นหน้าจิมมี่แล้วก็รู้สึกผิด กลั้นใจยอมๆทำให้มันซะจะได้จบๆไป

ลูคัสเลิกคิ้วอย่างแปลกใจที่สมิธยอมตอบตกลงง่ายๆ แต่ในวินาทีต่อมาชายหนุ่มก็นึกขึ้นได้ว่าสมิธยอมทำเพื่อใคร ความโกรธ ไม่พอใจ และหลายๆอย่างตีรวนอยู่ในอกแกร่ง

เห็นคนอื่นดีกว่าผัวอีกแล้ว!

ลูคัสรั้งท้ายทอยเล็กไว้แน่น ก่อนจะก้มลงประกบปากจูบริมฝีปากอิ่มทันที สมิธก็ยังงงๆเพราะอยู่ๆก็ถูกจับจูบซะอย่างนั้น ต่อหน้าคนอื่นอีกแล้ว!

ชายหนุ่มยังตะโบมละเลงริมฝีปากขบเม้มดูดดึงปากอิ่มไม่หยุดเล่นเอาซะเด็กน้อยเริ่มหายใจไม่ทัน ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในโพรงปากเล็ก เกี่ยวชิมน้ำหวานไม่รู้พอ

กว่าริมฝีปากได้รูปจะยอมผละออกก็เล่นเอากลีบปากเล็กเจ่อบวมน่าขยี้อีกรอบ สมิธหอบหายใจแฮ่กๆไม่มีแรงจะด่า

"มึงไปได้แล้วจิม ครั้งนี้มึงรอดตัวไปเพราะเมียกูเขายอมออกหน้าแทนหรอกนะ" ลูคัสพูดเสียงเรียบ แต่สายตาเข้มจัดราวกับจะยิงจิมมี่ให้ตายตรงนั้น

"ขอบคุณครับนาย" จิมมี่ขอบคุณเจ้านายแล้วก็รีบเผ่นออกจากบริเวณนั้นทันที

รู้สึกว่าเขาจะโดนหมายหัวอีกแล้ว...คุณสมิธอย่าทรมานผมด้วยวิธีนี้เลยนะครับ!

++++++++++++

ขอโทษที่ให้รอนานน้าาา หลังพรีเซนต์เสร็จเปรมต้องแก้รายงาน กระซิกTT

เรื่องนี้เปรมสงสารจิมมี่ที่สุดแล้ว ฮ่าาา ตอนหน้าคุณพร้อมรึยัง?...อย่าสาปแช่งพระเอกเปรมมากนะ ขี้เกียจหาผัวใหม่ให้มิทตี้ อิอิ

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
จิมมี่ อดทนไว้  :กอด1:

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3066
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
เหนื่อยใจกับผัวของมิทตี้ 5555

ออฟไลน์ kinjikung

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2940
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +163/-8
สงสารจิมนะ เหมือนโดนสมิธลากลงมาให้ซวยตลอด

ออฟไลน์ suck_love

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 780
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-1
สงสารจิมมี่ เหมือนเหยื่ออารมณ์ของทั้งสองคน 5555555

ออฟไลน์ wanida023

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 49
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
มารอค่าาาาา

ออฟไลน์ YINGPREM

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 131
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +112/-1
คนโปรด 13.1

"เป็นไร?ช่วงนี้นัดกูแดกเหล้าทีไรอารมณ์เสียทุกที"

"กูปกติ"

"กูรู้จักมึงมาเกือบ10ปี ทำไมจะไม่รู้ว่ามึงเป็นคนยังไง...ว่าไง เรื่องเมียเด็กหรอ?"

"..."

"บอกกูมาเถอะน่า"เกรย์ แอนเดอร์สันคะยั้นคะยอเพื่อน

"...ช่วงนี้มิทตี้ดูซึมๆ ทั้งๆที่กูเพิ่งพาไปเที่ยวมาเมื่อสัปดาห์ก่อน"ลูคัสยอมเปิดปากเล่า

"มึงทำการบ้านหนักไปรึเปล่าวะ?"

"ก็...เรื่อยๆ"

"เรื่อยๆมึงน่ะ ถี่แค่ไหนครับ?"

"เกือบทุกวัน"

"ไอ้สัส!เยอะไปละ นั่นเด็กนะ"

"ช่วงนี้กูก็เพลาๆแล้วนะ"

"เหรอออ เดี๋ยวนี้หลงเขาหนักเลยนะมึง"เกรย์เอ่ยอย่างรู้ทัน

"..."ลูคัสไม่ได้พูดปฏิเสธอะไรออกไปเพราะรู้สึกว่าตัวเองหลงเด็กหนักอย่างที่เพื่อนว่าจริงๆ

"กูว่าบางทีน้องอาจจะเหงา"

"?"

"มึงก็ปล่อยให้น้องไปหาเพื่อนบ้างสิ"

"ไม่!"ลูคัสเอ่ยปฏิเสธทันทีอย่างไม่ต้องคิด

"ทำไมวะ?มึงให้เขาอยู่แต่ในห้องเฉยๆ เล่นเกมส์กับบอดี้การ์ด อ่านหนังสือ ดูการ์ตูนซ้ำๆกันทุกวันแบบนั้นมันก็น่าเบื่อไม่ใช่เหรอ แล้วนี่ยังโดนผัวจัดหนักทุกคืนอีก เป็นใครก็ไม่ไหวเปล่สวะ"

"กูปล่อยสมิธไปหาใครไม่ได้ เขาจะหนีกู"

"ใครบอกมึงทำสันดานชั่วไว้ล่ะ"

"สัส! กูจะรู้ไหมว่ามันจะเป็นแบบนี้"ลูคัสเอ่ยด้วยเสียงติดจะเข้มขึ้นพร้อมกระดกวิสกี้ดีกรีแรงเข้าปากอีกรอบ

ลูคัสคิดไม่ถึงว่าสมิธจะกล้าตัดเขาได้ง่ายขนาดนี้ทั้งๆที่เด็กคนนั้นก็ไม่เหลือใครนอกจากเขาแท้ๆ

กล้าหนีไปจากเขา...ยอมตัดใจจาก

ใครมันจะไปยอมกัน!

"สมน้ำหน้า!...งั้นมึงก็หาสัตว์เลี้ยงให้น้องมันสักตัวสิ เผื่อจะคลายเหงาไปได้บ้าง"

"กูเกลียดสัตว์"ลูคัสเอ่ยออกมาแบบไม่ต้องคิด

"เกลียดไม่เกลียดมึงก็ต้องยอม เพื่อเมียน่ะทำได้ไหมวะ!"

"ถ้าไม่เวิร์คกูจะสั่งให้โยกระทืบมึง"

"โอ๊ะ!อย่าเอาจุดอ่อนกูมาเล่นสิครับ"เกรย์เอ่ยยิ้มๆเหลือบสายตามองลูกน้องคนสนิทของลูคัสที่นั่งห่างพวกเขาออกไปไม่ไกล

+++++++++++

"ชอบตัวไหน?ชี้เลย"ลูคัสพาสมิธออกจากเพ้นท์เฮ้าส์ในรอบสัปดาห์มาที่ร้านขายสัตว์เลี้ยง

สมิธขมวดคิ้วมองผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างตัวเองนิดๆอย่างแปลกใจ...นึกยังไงถึงพามาซื้อสัตว์เลี้ยง

เด็กหนุ่มกวาดมองไปทั่วร้านด้วยสายตาเบื่อหน่าย ก่อนจะขยับปากสีชมพูกระจับบอกกับอีกคน

"กูไม่เอา" ลูคัสเลิกคิ้วนิดๆอย่างแปลกใจ คาดไม่ถึงว่าเด็กร่าเริงอย่างสมิธจะไม่ชอบสัตว์เล็กๆพวกนี้

"ไม่ชอบหรอ?"

"อืม" สมิธพยักหน้าเนือยๆให้ จริงๆก็ไม่เชิงว่าไม่ชอบ แต่สมิธไม่อยากมีภาระต่างหาก

ขนาดตัวเองยังต้องพึ่งคนอื่น เขาจะดูแลสัตว์พวกนี้ให้ดีได้ยังไง

ทั้งๆที่ชอบมากแท้ๆ

"ถ้าอย่างนั้นก็กลับกันเถอะ"ลูคัสจูงมือสมิธเดินออกจากร้าน ดวงตากลมโตของเด็กหนุ่มหม่นแสงลงเล็กน้อย เขาหันกลับไปมองร้านนั้นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินตามลูคัสไปด้วยความรู้สึกเสียดาย

++++++++++

หลังจากที่ออกจากร้านขายสัตว์เลี้ยงลูคัสก็พาสมิธไปทานอาหารจีนที่ภัตราคารชื่อดังในลอนดอน เสร็จจากนั้นชายหนุ่มก็พาเด็กน้อยไปเดินเล่นซื้อของต่อจนเต็มมือทั้งสองข้างของบอดี้การ์ดทั้งห้าคน

สมิธชี้มั่วๆไม่คิดว่ามันขะซื้อให้จริงๆ

ขณะที่กำลังนั่งรถกลับเพ้นท์เฮ้าส์ฝนในหน้าร้อนก็ตกลงมาอย่างหนัก เด็กหนุ่มนั่งเหม่อลอยมองออกไปนอกรถ หางตาเหลือบเห็นบางสิ่งก่อนจะตะโกนให้หยุดรถทันที

"จอด!หยุดรถเดี๋ยวนี้!" เซนที่ทำหน้าที่เป็นพลขับรีบตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางเพราะคำสั่งของสมิธโดยไม่รู้ตัว

"จะไปไหน"ลูคัสถามเสียงเข้มพร้อมคว้าแขนเรียวไว้เพราะสมิธทำท่าจะเปิดประตูรถลงไป

"ไอ้นั่น ต้องไปช่วย"สมิธชี้มือไปด้านหลังที่รถขับเลยมาแล้ว

"ไม่ต้องลงไป"ชายหนุ่มจับแขนเล็กไว้แน่นอย่างไม่ยินยอม

"แต่ว่า..."

"โยลงไปดู"ลูคัสหันไปสั่งลูกน้องแทน โยฮันเนสคว้าร่มแล้วเปิดประตูลงจากรถเดินไปตามทิศทางที่สมิธชี้บอก ไม่ถึงห้านาทีต่อมาโยก็อุ้มลูกสุนัขตัวเล็กสีน้ำตาลอ่อนอายุราวๆ2-3เดือนที่ตัวสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมแขนคนอุ้ม โยเคาะกระจกด้านหลัง เมื่อกระจกเลื่อนลงสมิธก็ทำท่าจะคว้าลูกสุนัขเอาไว้ทันที แต่โยฮันเนสกลับเบี่ยงแขนออกไม่ให้สมิธได้แตะแล้วเอ่ยถามผู้เป็นเจ้านายแทน

"เอาไงดีครับนาย"

"จะเอา!"สมิธพูดขึ้นอย่างเอาแต่ใจ

"พี่ว่าไปซื้อที่ร้านจะดีกว่า..."

"จะเอาตัวนี้เท่านั้น"สมิธหันไปจ้องตาลูคัสอย่างไม่ยอมแพ้ ฟันขาวขบริมฝีปากตังเองจนแดงช้ำอย่างดื้อดึง ลูคัสถอนหายใจอย่างยอมแพ้ รู้สึกว่าช่วงนี้จะแพ้ทางสมิธไปซะหมด

"เอาขึ้นรถมา"จบคำสั่งลูคัส โยฮันเนสก็พาเจ้าลูกหมาตัวน้อยขึ้นมานั่งบนรถคันหรูด้วย ชายหนุ่มรีบหาผ้ามาคลุมตัวเจ้าลูกหมาขนปุยเพื่อให้ความอบอุ่น

"โย ผมอยากอุ้ม"สมิธชะเง้อหน้ายื่นไประหว่างเบาะหน้ารถ เอ่ยขอโยฮันเนสตาปริบๆ

"ไม่ได้"เป็นลูคัสเองที่เอ่ยห้าม สมิธจึงตวัดสายตาขวางๆมองคนนั่งข้างๆอย่างไม่พอใจ

"ทำไม"

"หมาที่ไหนก็ไม่รู้ ต้องพาไปฉีดยาก่อน ติดเชื้อพิษสุนัขบ้าขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะ"

"กลัวทำไม แค่มึงคนเดียวก็บ้าพอแล้ว อื้อ!" ปากเล็กๆแสนยั่วโมโหนั่นโดนอีกคนจูบปิดปากสั่งสอนทันที

สมิธดิ้นขลุกขลัก เล็บคมๆที่เพิ่งงอกจิกลงกับต้นคอแกร่ง ลูคัสครางต่ำในลำคอแล้วดูดริมฝีปากอิ่มแรงๆจนแทบหลุดติดปากตัวเองออกมา

"อย่าปากดีกับผัว"ลูคัสกระซิบบอกพร้อมใช้นิ้วเคาะหน้าผากมนเบาๆ

"จิ๊"สมิธสบถในลำคออย่างไม่ค่อยพอใจแล้วยกแขนเสื้อเช็ดปากตัวเองแรงๆพร้อมส่งสายตาขุ่นมัวให้อีกคนด้วย

ลูคัสสั่งให้ลูกน้องพาเจ้าลูกสุนัขไปฉีดวัคซีนที่โรงพยาบาลสัตว์ที่อยู่ใกล้ที่สุด หลังจากที่เจ้าลูกสุนัขขนสีน้ำตาลอ่อนฉีดวัคซีนเสร็จเรียบร้อยแล้ว มันก็สามารถอยู่ในอ้อมกอดของสมิธได้แล้วในตอนนี้

สมิธกอด'แคท'(ชื่อหมา)ไว้แนบอก มือบางยกขึ้นมาลูบหัวมันเบาๆอย่างเอ็นดู แคทหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดของเด็กหนุ่มอย่างมีความสุข

สมิธหอบแคทขึ้นเพ้นท์เฮ้าส์ วางเจ้าลูกหมาตัวเล็กลงบนเบาะนอนที่เซนถือตามมาให้ที่มุมหนึ่งของห้องนั่งเล่น

"อาบน้ำแล้วก็นอนนะมิทตี้ อย่ามัวแต่เล่นกับหมา"

"อืม"สมิธพยักหน้ารับ ลูคัสจึงหอมหัวทุยฟอดใหญ่แล้วเดินออกจากห้อง

สมิธใช้ชีวิตแต่ละวันในเพ้นท์เฮ้าส์ร่วมกับแคทเกือบๆเดือน แคทเป็นเพื่อนเล่นคลายเหงาให้สมิธได้จริงๆ เจ้าหมาน้อยลูกผสมวัย3เดือน วิ่งเล่นหยอกล้อกับสมิธแทบทั้งวัน

เด็กหนุ่มเริ่มมีรอยยิ้มผุดขึ้นประดับใบหน้าเรียว เสียงหัวเราะใสๆพลอยให้คนรอบข้างสบายใจขึ้น

อารมณ์ดีชนิดที่ลูคัสทั้งกอดทั้งหอมก็ไม่ปริปากด่าสักคำ หลังมีอะไรกับชายหนุ่มทั้งคืนก็ตื่นแต่เช้าเพื่อไปเปิดประตูระเบียงให้แคทออกไปทำธุระส่วนตัว

บางครั้งก็เอ่ยปากขออนุญาตลูคัสเพื่อพาแคทออกไปเดินเล่นข้างนอกบ้าง

และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ลูคัสอนุญาตให้สมิธพาแคทออกไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ๆเพ้นท์เฮ้าส์ได้โดยมีเซนคอยตามดูแลอยู่ไม่ห่าง

"แคท อย่าไปทางนั้นสิ"สมิธกระตุกสายจูงไว้เพราะแคทชักจะวิ่งออกนอกเส้นทาง

"บ็อกๆๆ" สมิธทำเป็นย่นจมูกใส่แคท

ยังจะเถียง ไอ้หมาน้อยนี่

"วันนี้จิมไปไหน?"สมิธหันไปเอ่ยถามเซนที่เดินตามอยู่ใกล้ๆแทน

"ไปรับเจ้านายครับ"เซนเอ่ยบอก สมิธก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ผู้ชายคนนั้นหายไปจากชีวิตสมิธร่วมสัปดาห์

พอรู้ว่าอีกคนกำลังมา อารมณ์ที่ยังดีๆอยู่ของสมิธก็หม่นหมองลงทันใด

"ผมหิวน้ำอ่ะ"สมิธบอกเซนขณะเดินเข้าไปในล็อบบี้ของคอนโด

"ทานร้านนี้ได้ไหมครับ"เซนชี้ไปทางร้านคอฟฟี่ชื่อดังใต้คอนโด

"อืม"สมิธพยักหน้ารับและเดินตรงไปทางร้านนั้น แต่ป้ายที่เขียนบอกห้ามนำสัตว์เข้าร้านนั้นทำให้ขาเรียวหยุดชะงักที่หน้าประตูพอดี

"เขาห้ามเอาสัตว์เลี้ยงเข้า"สมิธหันไปบอกเซน บอดี้การ์ดหนุ่มขมวดคิ้วมองแล้วเริ่มคิดหนัก

"คุณเข้าไปซื้อให้ผมเถอะ เอาโกโก้ปั่นนะ"สมิธเอ่ยบอก

"เอ่อ..."เซนมีสีหน้าลำบากใจทันที

"ทำไม?ผมไม่หนีหรอก จะนั่งรอตรงนี้แหละ จะมัดไว้ด้วยเลยไหม?"สมิธชี้นิ้วไปที่เก้าอี้ยาวหน้าร้าน แล้วเลิกคิ้วถามเซน

"ก็ได้ครับ แต่คุณสมิธอย่าไปไหนเด็ดขาดนะครับ"เซนเอ่ยย้ำอย่างไม่ค่อยมั่นใจในตัวเด็กหนุ่มสักเท่าใดนัก

"อืม รู้แล้วๆรีบไปซื้อเถอะ หิว!"

"ครับๆ"

สมิธทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้นิ่งพลางเล่นกับแคทไปด้วยอย่างไม่คิดที่จะไปไหนตามที่บอกกับเซน

ไม่ถึงห้านสทีต่อมา ก็มีรองเท้าคู่สวยมาหยุดอยู่ตรงหน้าสมิธ เด็กหนุ่มที่ก้มหน้าเล่นกับเจ้าสุนัขตัววุ่นอยู่จึงเงยหน้าขึ้นมองเพราะคิดว่าเป็นเซน

แต่ที่ไหนได้...

"นาย!"

"สวัสดีครับ ใช่คุณสมิธรึเปล่า?"ฝ่ายตรงข้ามเอ่ยถามยิ้มๆ ขณะยกมือที่จับแก้วเครื่องดื่มอยู่ดูดเบาๆ

"..."สมิธเงียบเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรู้จักชื่อของตัวเอง

"จำผมได้รึเปล่าครับ?ที่เจอกันที่ร้านอาหาร...กับคุณลูคัสไง" ไนซ์ฉีกยิ้มหวานในขณะที่สมิธหน้าบึ้งขึ้นทุกที

"มีธุระอะไร?"สมิธเอ่ยถามเสียงห้วนอย่างไม่ค่อยจะอยากเสวนาด้วย จับแคทขึ้นมานั่งบนตักแล้วกอดไว้

"ไม่มีอะไรหรอกครับ เผอิญว่าผมเห็นคุณจากในร้าน แล้วรู้สึกคุ้นๆก็เลยลองมาทักดูน่ะครับ อย่างน้อยก็เคยรู้จักกันผ่านๆ...คุณลูคัส" สมิธกำหมัดแน่น โกรธจนตัวสั่นกับน้ำเสียงและรอยยิ้มของผู้ชายคนนี้ที่เหมือนเยาะเย้ยเขา

"กูไม่รู้จักมึง!"

"ว้า เสียดายจัง คุณลูคัสไม่เคยเล่าเกี่ยวกับผมให้คุณฟังเลยหรอครับ"

"ใช่เรื่อง?อย่ามาสำคัญตัวผิด กูไม่เคยอยากรู้เรื่องของมึง"รอยยิ้มบางๆที่ใบหน้าหวานของไนซ์หุบลงทันที

"แล้วไม่อยากรู้ว่าใครมาก่อน หรือว่าคุณลูคัสเลือกใครบางคนให้เหมือนผมเหรอครับ"

สายตาที่ไอ้หมอนี่มองเหยียดลงมามันหมายถึงเขาไม่ใช่หรอ

กรอดดด สมิธกัดฟันแน่นจนเจ็บกราม

"เอ๊ แล้ววันนี้คุณลูคัสเรียกผมมาทำไมกันนะ"

"มันเรียกมึงมาที่นี่?"สมิธเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"เขาไม่ได้บอกคุณไว้เหรอครับ?"ไนซ์เอียงคอถามซื่อๆ

"..."

"มีอะไรกันหรือเปล่าครับสมิธ?"เซนที่เดินออกจากร้านมาเห็นสมิธหน้าบึ้งจัดจึงเอ่ยถาม พร้อมกับหันไปเห็นใครอีกคนที่เขาไม่คิดว่าจะเจอที่นี่

"เอ่อ..."เซนพูดไม่ออก ส่วนไนซ์ยังคงยิ้มอยู่

"ถามมันเอาเองสิ"สมิธลุกขึ้นและคว้าแก้วน้ำจากมือเซนมาดูดทันที แคทที่ถูกสมิธอุ้มด้วยมือข้างเดียวส่งเสียงร้องหงิงๆอยากกินด้วย แต่ก็ถูกสมิธส่งสายตาดุๆให้ว่ากินไม่ได้นะ​

"คุณลูคัสนัดผม แต่อาจจะสื่อสารกันผิดพลาดนิดหน่อยน่ะครับ"ไนซ์เอ่ยบอกเซนยิ้มๆ

"นายน่ะเหรอครับจะนัดคุณมาที่นี่"แม้แต่เซนก็ยังเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อ แต่เมื่อเห็นสีหน้าสมิธก็รีบปิดปากฉับลงทันที

"ถึงได้บอกว่าน่าจะสื่อสารผิดพลาดไงครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อน อึ่ก!"

"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"

"คือผมปวดฉี่น่ะครับ มากๆเลย แถวนี้ก็ไม่มีห้องน้ำด้วยสิ ผมขอขึ้นไปใช้ห้องน้ำที่ห้องคุณสมิธได้ไหมครับ"ไนซ์เอ่ยขออย่างไม่เกรงใจ แต่สีหน้าเหมือนอดกลั้นนั้นถ้าแสดงก็นับว่าแนบเนียน

"..."สมิธนิ่งไม่หือไม่อือ

"นะครับ"ไนซ์เอ่ยขอ สมิธถอนหายใจหนักก่อนจะเอ่ยปกอนุญาต

"ตามใจ ยังไงก็ไม่ใช่ห้องของกูอยู่แล้วนี่"เด็กหนุ่มเอ่ยอนุญาตแต่ประโยคสุดท้ายสมิธพึมพำพูดกับตัวเองเสียงเบา

สามคนกับอีกหนึ่งตัวเข้าลิฟท์ขึ้นไปชั้นบนสุดที่เป็นเพ้นท์เฮ้าส์ของลูคัส ระหว่างที่อยู่ในลิฟท์ทุกคนต่างเงียบ มีเพียงเจ้าแคทที่ขยันเลียคอเลียมือสมิธไม่หยุด

"พอแล้วน่าแคท จะเลียอะไรนักหืม"สมิธกดคางตัวเองกับหัวที่เต็มไปด้วยขนนุ่มๆของแคทอย่างหยอกล้อ ก่อนจะจูบหัวมันไปอีกหลายทีด้วยความเอ็นดู

เด็กหนุ่มกอดเจ้าตัวเล็กไว้ในอ้อมแขนและแกว่งไปมาเบาๆอย่างที่แคทชอบ เจ้าตัวเล็กเห่าหลายครั้งอย่างชอบใจในขณะที่สมิธหัวเราะเบาๆกับความแสนรู้ของมัน

"เจ้าตัวเล็กนี่ชื่อแคทเหรอครับ"ไนซ์เอ่ยถามยิ้มๆ

"..."สมิธเฉยชาไร้คำตอบ ไนซ์จึงแกล้งยื่นนิ้วทำท่าจะลูบหัวแคท แต่เจ้าตัวเล็กกลับึรางขู่อย่างไม่เป็นมิตรแบบที่ไม่เคยทำกับใครมาก่อน

กรรรร!

"อย่าน่าแคท"สมิธตบหัวเล็กของแคทเบาๆ จึงยอมสงบลง แต่แคทกลับจ้องไนซ์ด้วยท่าทีหวาดระแวง

"หึ"สมิธเหยียดยิ้มออกมาอย่างพอใจกับท่าทีของแคทต่อไนซ์

ค่อยสมกับเป็นหมาเขาหน่อย

ไนซ์หน้าเสีย เลิกคิดจะตีสนิทเจ้าหมาน้อย แต่พอเห็นรอยยิ้มเยาะๆของสมิธกลับรู้สึกแค้นใจขึ้นมา

เมื่อถึงชั้นบนสุด ทั้งหมดก็เดินออกจากลิฟท์ เซนเดินนำไปเปิดประตูก่อนตามด้วยสมิธและไนซ์ที่เดินตามหลัง

และในจังหวะที่สมิธกำลังก้าวเท้าเข้าห้อง ความเย็นจัดก็ราดลงที่ตรงหลังคอสมิธไหลลงไปยังแผ่นหลังขาวๆจนชื้นไปหมด

"มึง!"สมิธหันไปด้านหลังมองหน้าเจ้าของน้ำที่ราดใส่หลังเขาอย่างเอาเรื่อง

"โอ้ ขอโทษครับพอดีผมสะดุด...ขาตัวเองน่ะ"แม้ว่าไนซ์จะเอ่ยขอโทษแต่สายตากลับไม่ได้รู้สึกผิดตามไปด้วยเลยสักนิด

สมิธสูดหายใจลึกอย่างพยายามระงับอารมณ์และก้าวขาเดินเข้าห้องโดยไม่พูดอะไร

"ให้เขาทำธุระให้เสร็จแล้วรีบส่งแขกนะเซน"สมิธเอ่ยบอกเซนด้วยระดับเสียงที่ทำให้ได้ยินกันทุกคน

ก็เหมือนไล่ไนซ์ให้ไปทำธุระให้เสร็จแล้วไสหัวไปซะ!

"อ่าครับ"เซนรับปาก แล้วหันไปยิ้มเจื่อนๆให้ไนซ์ที่เพิ่งเดินเข้าห้องมา

"รออยู่นี่นะแคท เดี๋ยวเราไปอาบน้ำเแลี่ยนเสื้อผ้าแปบหนึ่งแล้วจะออกมาเล่นด้วย"สมิธก้มจูบแคทอีกหลายทีแล้ววางลงพื้น

หงิงๆๆ แคทครางเล็กๆแล้วทำท่าจะตามสมิธเข้าห้องไปด้วย

"ไม่ได้ รออยู่นี่แหละ"สมิธเอ่ยห้าม เพราะกลัวลูคัสว่าเอาหมาเข้าไปนอนในห้อง เพราะสมิธมักจะแอบทำแบบนั้นบ่อยๆ ลูคัสที่เวลาเข้าไปนอนกับสมิธรู้สึกไม่ชอบใจนักจึงเอ่ยห้าม

หงิงๆ แคทครางรับเสียงหงอยแล้วเดินตรงไปนอนที่เบาะนอนของตัวเองโดยไม่ดื้อไม่ซนอีก

"เอ่อ คือผมมีเรื่องจะรบกวนคุณเซนสักเรื่องจะได้ไหมครับ"ไนซ์เอ่ยปากขึ้นเมื่อเห็นสมิธเดินตรงเข้าไปในห้องของตัวเองแล้ว

"อะไรหรืครับ"

"ช่วยลงไปสั่งน้ำที่มันหกเมื่อกี้ให้ผมทีได้ไหมครับ"

"คือว่า...ต้องคอยดูแลคุณสมิธน่ะครับ"เซนลำบากใจอีกครั้ง คนหนึ่งก็ต้องเฝ้า อีกคนหนึ่งก็เป็นคนใหม่

ไอ้เซนอยากแยกร่างได้โว้ย

"นะครับแปบเดียวเอง เดี๋ยวผมช่วยดูสมิธให้ก่อนก็ได้ ยังไงร้านก็อยู่ใต้คอนโดแค่นี้เอง คุณเซนก็เห็นอยู่แล้วว่าใครเข้าออกบ้าง"ไนซ์พูดเพื่อให้เซนตัดกังวล

"ถ้าอย่างนั้นผมฝากดูคุณสมิธด้วยนะครับ ผมไปแปบเดียวเดี๋ยวมา...ห้องน้ำอยู่ทางนั้นนะครับ"เซนชี้มือไปทางประตูห้องน้ำแล้ว โดยไม่ทันฉุกคิดว่าทำไมไนซ์ถึงรู้ว่าเขาต้องคอยจับตาดูสมิธไว้

"ขอบคุณครับ"

หลังจากเซนออกจากห้องไป รอยยิ้มบนใบหน้าหวานก็จางลงไปอย่างรวดเร็ว ไนซ์กวาดสายตาไปทั่วห้องด้วยความรู้สึกริษยา ร่างบางเดินตรงดิ่งไปทางห้องของสมิธอย่างมีแผนการ แต่ก่อนที่จะเปิดประตูห้องนั้น กลับมีบางสิ่งดึงขากางเกงของไนซ์เอาไว้

ปรากฏว่าคือแคทที่คาบขากางเกงราคาแพงไว้อย่างไม่ยินยอมให้ไนซ์เข้าไปได้ง่ายๆ

ไอ้หมาระยำ!

ไนซ์พยายามสะบัดขาแต่สะบัดเท่าไรก็ไม่หลุด จนแคทกัดถูกเนื้อของไนซ์ร่างบางจึงซี๊ดปากเตะแคทจนกระเด็นไปอีกด้าน

เอ๋ง! เสียงหมาเล็กร้องไม่ดังนักจึงทำให้สมิธที่กำลังอาบน้ำอยู่ไม่ได้ยิน

"มึงกล้ากัดกูเหรอ หาเรื่องตายเองนะมึง!"ไนซ์ย่างเท้าไปทางแคทที่กำลังลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางเจ็บๆขา ชายหนุ่มหน้าสวยตรงเข้าไปจับปากเล็กของแคทไว้ไม่ให้กัดเขาได้ จากนั้นก็อุ้มล็อคตัวออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

+++++++++++++++

"แคท...แคทอยู่ไหน? ออกมาหาเราหน่อย" สมิธที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเดินออกจากห้องมาก็เรียกหาแคททันที



สมิธขมวดคิ้วจนเป็นปมเมื่อไม่ได้ยินแม้แต่เสียงกระดิ่งจากแคท ปกติไอ้จอมยุ่งนั่นแค่ได้ยินเสียงเขาเปิดประตูก็วิ่งมาดักที่หน้าห้องแล้ว

แอ๊ด

เสียงเปิดประตูห้องน้ำอีกฟากเปิดออกและไนซ์ก็เดินออกมาจากห้องนั้น สมิธไม่ได้สนใจไนซ์แต่เขาเลือกที่จะเดินหาแคทและเรียกไปด้วย

"แคท ออกมาเถอะ อย่ามางอนเรานะ"สมิธเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงสั่นๆ รู้สึกเป็นกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก สมิธเดินหาไปทั่วทั้งห้องไม่เว้นแม้แต่ในห้องของลูคัสก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของแคท

เด็กหนุ่มเริ่มร้อนรนด้วยความรู้สึกกังวลใจ สมิธเดินผ่านโซฟาที่ไนซ์นั่งอยู่โดยไม่คิดถาม เขาเดินไปถึงหน้าประตูห้องเห็นประตูเปิดอยู่ก็ใจร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เท้าเล็กรีบเดินออกจากห้องอย่างไม่ลังเลพลางตะโตเรียกเจ้าสุนัขตัวน้อยไปด้วย

"แคท...แคท"สมิธมองหาไปทั่วโถงทางเดิน เท้าน้อยๆเดินสั่นๆไปทางบันไดลงจากชั้น

สมิธหยุดเท้านิ่ง สายตาจับจ้องไปที่ร่างแคทนอนแน่นิ่งอยู่ตรงที่พักบันไดก่อนจะถึงชั้นที่เขาอยู่

"แคท..."สมิธแทบไม่มีเสียงออกจากหลอดลม ส่วนแคทยังนอนนิ่งไม่ยอมไหวติง

ราวกับว่าไม่หายใจ...

หยาดน้ำก่อขึ้นเต็มกระบอกตาก่อนจะไหลรินออกมาไม่ขาดสาย สมิธวิ่งตรงเข้าไปหาแคท ยกร่างของมันที่อ่อนปวกเปียกขึ้นมาช้าๆอย่างระมัดระวัง

"แคทฟื้นสิ ฮึก...อย่าทิ้งเราแคท ได้โปรดอย่าทิ้งเรา ฮือออ"หูเล็กแนบลงกับอกของแคท ไม่ได้ยินเสียงหายใจ ไม่เห็นว่าท้องขยับขึ้นลงเมื่อยังหายใจอยู่ เลือดไหลออกมาทางปากไม่ขาดสาย

ไม่ยอมลืมตาขึ้นมาเล่นกับเขาอีกแล้ว...

"แคท...ฮืออออ เรา ฮึก เราไม่มีใครแล้วแคท อย่าทิ้งเราไป เราไม่เหลือใครแล้ว ฮือ..."สมิธอุ้มร่างแคทกอดแนบอกทั้งน้ำตา ร้องไห้เสียงดังราวกับจะขาดใจ

"คุณสมิธ เกิดอะไรขึ้นครับ" เซนที่เพิ่งขึ้นลิฟท์มาได้ยินเสียงร้องไห้ของสมิธจึงรีบวิ่งมาดู แต่ภาพที่เห็นตรงหน้ากลับทำให้เขาพูดไม่ออก

"ฮึกๆเซน ช่วย ฮึก แคทด้วย ฮือออ ช่วยแคททีได้ไหม ฮึก อย่าให้เขาไปจากผมได้ไหม ฮืออ"สมิธหันมาขอร้องเซนด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต

"ผมจะพาไปหาหมอเองครับ"เซนรีบวิ่งไปหาสมิธ อุ้มแคทขึ้น เมื่อสัมผัสร่างกายที่อ่อนยวบของแคทก็ทำให้รู้ว่าคำขอร้องของสมิธแทบไม่มีหวัง

"ไป รพ.กันเถอะครับ"

+++++++++++

"คุณสมิธ..." เซนเอ่ยเรียกคนที่เอาแต่นั่งเหม่อลอยตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล

พวกเขามาไม่ทัน...

"ชีวิตผม มีอะไรดีบ้าง"

"..."

"ผมเคยมีความสุขกับอะไรได้นานๆบ้าง ฮึก ทำไม ฮึก ผมถึงได้มีแต่สูญเสีย ฮือ"สมิธกอดห่อศพแคทเอาไว้แน่น

น้ำตาเม็ดโตร่วงผล็อยใส่ผ้าสีขาวเป็นวง

"ขอโทษ ฮึก นะแคท ฮึก ที่เราดูแลเธอได้ไม่ดี...เธอต้องจากไปอย่างเจ็บปวด ฮึก เราขอโทษ"สมิธกอดร่างแคทเอาไว้แน่นเป็นครั้งสุดท้าย

เขาไม่อยากเชื่อเลย...ทั้งๆที่เพิ่งกอดจูบเพิ่งเล่นกันไปแท้ๆ แต่เวลาไม่กี่สิบนาทีมันกลับต้องจากเขาไปตลอดกาล

ถ้าเขาให้มันเข้าไปในห้องด้วย ถ้าเขาอยู่เล่นกับมันนานกว่านี้อีกสักนิด...ถ้าเขาไม่รักมัน

ก็คงไม่ต้องเจ็บปวดมากมายเหมือนหัวใจจะหลุดออกมาขนาดนี้

สมิธหลุบสายตามองร่างในแขนตัวเองนิ่งแล้วปิดเปลือกตาลงปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเงียบๆแทนคำเอ่ยลา

+++++++++++

มาแย้ว คิดถึงเค้าป่าว ฮี่ๆ ขอโทษที่ทำให้รอกันนานเลยน้า คือเปรมสอบไฟนอลค่ะ (แจ้งไปในเพจแล้วว่าจะช้า) ยังสอบไม่เสร็จแต่ก็ทิ้งช่วงวันสอบเยอะแล้วทำให้พอมีเวลาแต่งได้บ้าง เปรมอยากให้คนอ่านเข้าใจเปรมนะถ้าอัพช้าไปคือไม่ค่อยว่างจริงๆ แต่ก็จะพยายามมาเร็วๆอย่างสุดความสามารถนะคะ

ตอนนี้เป็นอีกตอนที่บีบหัวใจและไม่อยากจะเขียนเลย(แต่ก็เขียนไปแล้ว) อาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่เพราะเปรมก็รู้สึกเขียนไม่ค่อยออกเหมือนกัน เฮือก! ตอนหน้าจะเป็นไงต่อรอติดตามนะจ๊ะ><
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 14-05-2018 05:08:02 โดย YINGPREM »

ออฟไลน์ kinjikung

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2940
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +163/-8
สงสารหมาน้อย นังโรคจิตฆ่าหมา

ออฟไลน์ areenart1984

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-7
อีลู่ เมียอีกคนของแก มาระรานน้อง แถมแกล้งน้อง ฆ่าหมาน้อง และใช้คนที่ดูแลน้อง แกจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร  :pigangry2:

ออฟไลน์ Leenboy

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3066
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +105/-2
อิไนซ์ หล่อนมันวอนโดนตบ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด