หัวข้อ: [3P] Sugar daddy ❤️ #พริ้มกับdaddy แจ้งข่าว

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เหมือนจะดีนะ แต่กลัวๆอ่ะ.............   

[papapoope]

คุณท่านน่ารักขึ้น

[labelle]

กาลดีขึ้นเยอะ พัฒนาไปมาก คงหลอนพริ้มทำอีก
บางทีก็ดี จะได้รู้บ้างว่าคนเค้าเจ็บเป็น เสียใจเป็น
และโชคดีมากที่พริ้มปลอดภัยมาให้ดูแล

พริ้มเป็นคนตลก งอแง ขี้อ้อน มีมุมเด็กเยอะอยู่
สงสารพริ้มนะ ที่บางอย่างน้องยังฝังใจ
กาลก็เทคแคร์มากขึ้น ใส่ใจเยอะขึ้น ต้องพกไปด้วย

[kawaiineko]

  จิ้มคนเขียน รออยู่นะ~

[Pangpang2535]

รออยู่ค้าา

[Leenboy]

หายไปนานจังเลย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

หายไปสองเดือนแล้วนะไรท์   

[kanj1005]

ตาลาย  นึกว่าอัพใหม่ 28ธันวา

[songte]

อ่านไปพร้อมกับ .????????ในหัวตลอดเวลา เอาจริงคือยังหาความสมเหตุสมผลของการกระทำของแต่ละคนไม่ได้ เดาได้อย่างเดียวคือทุกคนไม่ปกติอ่ะ ไอ้ที่หวานๆตอนนี้ก็ระแวงๆจะยังไง 3pนี่จะมาครบตอนไหน

[แม่พิเสือ]

ตอนที่ 29

ช่วงรอยต่อระหว่างฤดูฝนและฤดูหนาวเป็นช่วงที่อากาศเย็นสบาย น่านอนเป็นที่สุด ในขณะที่ฝนกำลังโปรยปรายก็ยังคงมีร่างๆหนึ่งนอนหลับฝันดีอยู่บนเตียงทั้งๆที่ตอนนี้นาฬิกาบอกเวลาเกือบสิบโมงเช้าแล้ว


อ้อมกอดอุ่นจากคนคุ้นเคยที่ห่างหายกันไปนานนับเดือนทำให้คนบนเตียงเอียงหน้าซุกเข้ากับแผงอกอุ่น ริมฝีปากนุ่มหยุ่นจูบเบาๆที่กลางหน้าผากด้วยความคิดถึง คนห่างไปไกลลูบศรีษะเด็กตัวโตในอ้อมกอดด้วยความเอ็นดู แค่เห็นหน้าก็หายเหนื่อยแล้ว


“งรื้อ…”เด็กโข่งตัวโตโอบกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ถูไถแก้มกับอกคนคุ้นเคยเพราะคิดว่าเป็นหมอนข้าง


สัมผัสอุ่นชื้นแนบประทับลงกลางหน้าผากอีกครั้ง ประทับค้างไว้เนิ่นนานจนคนที่โมเมว่าสิ่งที่ตัวเองกอดเป็นหมอนข้างลืมตาตื่น


“พี่ธิวา…”เด็กน้อยเรียกชื่อคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความไม่อยากเชื่อสายตา


ใช่เขาจริงๆรึเปล่า เป็นเขาที่มาอยู่ตรงหน้าผมจริงๆใช่ไหม หรือผมจะคิดถึงเขามากไปจนเกิดภาพหลอน


น้ำตาใสไหลเอ่อคลอในดวงตาด้วยความคิดถึง “ผมขอโทษ” ถ้อยคำที่ถูกเก็บค้างไว้ในใจกว่าหนึ่งเดือนถูกเอ่ยออกมาเป็นคำแรกตามที่เจ้าตัวตั้งใจไว้


“พี่เข้าใจ”แจ๊คเก็ตยีนส์สีเข้มถูกใช้แทนผ้าเช็ดหน้าเพื่อซับน้ำตาของเด็กขี้แย


“ร้องไห้โยเยเป็นเด็กไปได้ ไม่โตขึ้นเลยนะเรา”ถึงปากจะบ่นแต่มือก็คอยซับน้ำตาให้น้อง


“ก็พี่หายไปเป็นเดือน ติดต่อก็ไม่ได้ ผมคิดว่าพี่เกลียดผมไปแล้ว พี่รู้ไหมว่าผมคิดถึงพี่…อื้อ”ถ้อยคำมากมายที่พรั่งพรูออกมาถูกดูดกลืนด้วยริมฝีปากนุ่ม คนสองคนแลกเปลี่ยนสัมผัสกันด้วยความคิดถึง


“พี่ครับ ผมขอโทษจริงๆนะ”เด็กน้อยที่ได้มีเวลาทบทวนความคิดตัวเองเอ่ยขอโทษคนโตกว่าอีกครั้งด้วยความรู้สึกผิด


“พี่ต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษเรา ขอโทษแทนคุณพ่อพี่ด้วยนะที่พูดไม่ดีกับเรา”


“ไม่ใช่ความผิดท่านหรอกครับ พ่อแม่ทุกคนก็รักและเป็นห่วงลูกทั้งนั้น ผมเข้าใจ”


“ช่างเถอะ เลิกคุยเรื่องนี้กันได้แล้ว”


“พี่ธิวาปรับความเข้าใจกับคุณพ่อรึยังครับ ผมขอโทษจริงๆที่ทำให้พี่ทะเลาะกับครอบครัว”


“พริ้ม! ถ้ายังไม่หยุดขอโทษ พี่จะโกรธเราจริงๆแล้วนะ” ผมเม้มปากแน่นเอ่ยคำขอโทษอีกครั้งด้วยเสียงอ่อน “ผมขอโทษ” สิ้นเสียงคำขอโทษ พี่ธิวาก็ลุกออกจากเตียง เดินหนีผมไปแบบไม่เหลียวหลัง ผมรีบวิ่งลงบันไดตามเขาแทบไม่ทัน


นิ้วสองนิ้วของผมจับชายเสื้อเขาดึงไว้เบาๆ “ผมรู้ว่าการขอโทษมันทำให้พี่รำคาญ แต่ผมรู้สึกผิดที่ทำตัวไม่น่ารักกับพี่ทั้งๆที่พี่เป็นคนช่วยชีวิตผม”


“ผมเสียใจ ผมไม่อยากเป็นตัวซวยที่เข้ามาทำให้ชีวิตพี่พัง ผมเสียใจที่ทำให้พี่ต้องขายบ้านที่พี่รัก เสียใจที่ผมเป็นจุดเริ่มต้นทำให้พี่ทะเลาะกับคุณพ่อ” ผมพยายามกลั้นก้อนสะอื้นลงคอแล้วพูดความในใจต่อให้จบ “สุดท้าย ผมอยากขอโทษที่ทำให้พี่เสียใจ”


ผมสวมกอดเขาจากทางด้านหลังเบาๆ แนบหน้ากับแผ่นหลังอุ่นที่คุ้นเคย ปล่อยให้รอยน้ำตาเปรอะเปื้อนแจ็คเก็ตยีนส์ของพี่ธิวา “ยกโทษให้ผมนะครับ”


พี่ธิวาดึงมือผมออกจากเอว “พี่ไม่ยกโทษให้” น้ำตาที่ไหลอาบแก้มอยู่แล้วยิ่งไหลออกมาอย่างต่อเนื่องไม่ยอมหยุดเมื่อได้ฟังถ้อยคำโหดร้ายจากปากคนที่รอคอย


“พี่ไม่ยกโทษให้…เพราะพี่ไม่เคยโกรธเรา”


“พี่ครับ…”


“เด็กดี”ผมโผเข้าไปซบอกอุ่นที่คุ้นเคย ฝ่ามือนุ่มลูบหลังผมเบาๆ “หยุดร้องได้แล้ว”


ผมเงยหน้าสบตากับพี่ธิวาด้วยตาแดงก่ำ คนตัวสูงกว่าโอบเอวผมไว้หลวมๆ “คิดถึง”


“พี่ก็คิดถึงเราเหมือนกัน”


“โกหก”


“เป็นเด็กเป็นเล็กมาหาว่าพี่โกหก”


“คนคิดถึงกันที่ไหนจะหายไปเป็นเดือน ติดต่อก็ไม่ได้”


“หึ!”พี่ธิวายิ้มขำ ปาดน้ำตาบริเวณข้างแก้มออกให้ผม “พี่ไม่อยู่นี่กาลซื้อเค้กให้กินทุกวันเลยใช่ไหม”


“พี่ธิวาอย่ามานอกเรื่อง!”


“ก็อ้วนขึ้นจริงๆนี่ แก้มยุ้ย พุงก็เริ่มย้วยแล้วรู้ไหม ห่วงยางก็กำลังมาแล้วนะพริ้ม”


“งรื้อออ…อย่าแกล้งผม คิกๆ”ผมพยายามขืนตัวหนีจากพี่ธิวาที่พยายามจี้เอวผมอยู่ ถึงจะเริ่มมีห่วงยางเหมือนเขาว่าแต่ผมก็ยังบ้าจี้อยู่นะ


“พี่ธิวาไม่เอา ฮ่าๆๆๆ โอ๊ย…”ผมโดนจี้จนลงไปนอนกองกับพื้น แต่พี่ธิวาก็ยังไม่ลดละตามลงมาแกล้งต่อจนสุดท้ายผมถูกพี่ธิวาคร่อมทับอยู่บนพื้น ข้อมือสองข้างถูกเขารวบไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียว


“คิดถึง…”ถ้อยคำต่อจากคำว่า ‘คิดถึง’ ของผมถูกดูดกลืนด้วยริมฝีปากร้อนของคนที่คร่อมทับอยู่ด้านบน คนที่ห่างเหินกันไปนานมอบรสจูบที่แฝงด้วยความคิดถึงส่งผ่านมาให้เช่นเดียวกัน ก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อน ดุดันและรุนแรง


กระดุมชุดนอนถูกแกะออกด้วยปลายนิ้วของคนตัวสูง ริมฝีปากร้อนขบเม้มผิวกายอุ่นของคนใต้ร่าง ฝากรอยประทับความเป็นเจ้าของไว้ทั่วทุกพื้นที่ที่ริมฝีปากลากผ่าน


ลิ้นร้อนลากวนเหนือแอ่งสะดือ ฝ่ามือนุ่มบีบเค้นบริเวณโคนขาด้านในขณะที่ริมฝีปากร้อนเองก็ไม่หยุดทำงาน ขบเม้มทักทายเจ้าเด็กน้อยที่อยู่ภายใต้กางเกงนอนจนมันแข็งโด่ชูชันขึ้นมา


“พี่…อื้อ…”เด็กน้อยอ่อนประสบการณ์แลบลิ้นเลียริมฝีปากด้วยความอยาก คนตัวสูงเห็นดังนั้นก็ยิ้มมุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์ ฝ่ามือหนาดึงร่างที่นอนอยู่ข้างใต้ให้ลุกขึ้นมานั่งทับบนตัก


ลิ้นร้อนของเด็กน้อยไล้เลียที่ริมฝีปากของคนตัวสูงอย่างกระเซ้าเย้าแหย่ก่อนจะสอดปลายลิ้นเข้าไปทักทาย สองลิ้นเกี่ยวกระหวัดกันด้วยความคิดถึงเป็นท่วงทำนองเดียวกันกับสะโพกแน่นที่ขยับบดบี้ขยี้เจ้ามังกรให้ผงาดชี้ฟ้า


“ฮ้า…”คนบนตักดูดนิ้วตัวเองด้วยความเสียวกระสันต์ คนตัวสูงเห็นดังนั้นจึงผลักไหล่ให้เลื่อนตัวลงไปด้านล่าง


ผมกัดปลายซิปกางเกงยีนส์ของพี่ธิวาแล้วรูดลงช้าๆ อาศัยจังหวะที่เขายกสะโพก รูดรั้งกางเกงยีนส์ออกจากสะโพกแกร่ง เผยให้เห็นชั้นในสีแดงสดสกรีนยี่ห้อแบรนด์ดังปรากฎออกมา ผมเงยหน้าสบตาพี่ธิวาขณะที่พยายามกลืนกินเจ้ามังกรยักษ์ที่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้กางเกงชั้นใน


“อื้อ…ดี”ฝ่ามืออุ่นลูบเบาๆที่ท้ายทอยผม เมื่อเห็นว่าเขาเริ่มมีอารมณ์ ผมจึงแหวกชั้นในออก เผยให้เห็นมังกรขนาดยักษ์ที่พร้อมพ่นพิษดีดตัวออกมา


ริมฝีปากอุ่นร้อนของผมครอบครองมันเข้ามาไว้ในปากทั้งหมดอย่างรู้งาน “อื้อ เก่งมาก เด็กดี”ผมดูดริมฝีปากจนแก้มตอบเพื่อทำรักให้เขา ขยับริมฝีปากเข้าออกจนมันแดงช้ำจากการเสียดสี



เมื่อใกล้ปลดปล่อย คนตัวสูงดึงไหล่ผมขึ้นมาจูบ รูดรั้งกางเกงนอนและปราการด่านสุดท้ายออกไปให้พ้นตา ผมรีบเอามือปิดเจ้าเด็กน้อยที่เริ่มหลั่งน้ำขาวขุ่นออกมาเพียงเพราะทำรักให้เขาด้วยปาก


คนเจ้าเล่ห์ใช้นิ้วเขี่ยวนที่ปากทางน้ำรัก เขาจับมันดีดเล่นอย่างคนขี้แกล้ง “เป็นเด็กไม่ดีเลยน้า แค่นี้ก็…” เขายิ้มร้ายแล้วรูดรั้งแรงๆโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว ผมเสียวสะดุ้งสุดตัวจนต้องซี้ดปาก “ซี้ด…อา”


“ร้อยคำหวานก็ไม่เท่าภาษากายที่ตอบรับ พริ้มรู้ไหมครับ”พูดจบเขาก็กระทำย่ำยีเจ้าเด็กน้อยจนมันสิ้นฤทธิ์ปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมา ผมที่เสียวจนหมดแรงลงไปนอนแผ่อยู่บนพื้นอย่างหมดสภาพ


“พี่ธิวาไม่ได้…อ๊ะ”ผมซี้ดปากตัวเองกลั้นเสียงครางเมื่อยังคงขยำขยี้ที่ส่วนปลายหลังผมสุขสม “ผม…อา ขอร้อง ผม…ซี้ด…เสียว”ช่วงเวลาหลังสุขสมเป็นช่วงที่ผมรับแรงกระตุ้นต่อไม่ไหวจริงๆ ผมเสียวจนสมองขาวโพลนไปหมด


“เสียวขนาดนั้นเลยเหรอครับ”เขาจับผมพลิกตัวคว่ำ หน้าผมแนบพื้น ฝ่ามือร้อนปล่อยเจ้าเด็กน้อยให้เป็นอิสระ


“อ้าขากว้างๆให้พี่หน่อยสิครับ”ผมหลับตาด้วยความอายแต่ก็ยอมอ้าขาให้เขา


“แอ่นสะโพกแล้วขยายรูให้พี่หน่อยสิครับ ห่างกันไปนานเดี๋ยวเราจะเจ็บ”คนใจร้ายพูดจาลามกจนผมอายแทบแทรกแผ่นดินหนี แต่ผมที่กำลังตกเป็นทาสทางกามารมณ์ของเขาลึกเกินกว่าจะหนีพ้น


เขาจับเจ้าก้อนเนื้อแน่นสองข้างแยกออกจากกัน เผยเห็นรอยพับจีบซึ่งเป็นปากทางของช่องทางรักชัดขึ้น ผมดูดนิ้วตัวเองให้มีสารหล่อลื่นเคลือบก่อนจะส่งนิ้วเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่ม จากหนึ่งเพิ่มเป็นสองจนเป็นสามในที่สุด “พี่…อื้อ ผมอึดอัด”


เพี้ยะ!
ฝ่ามือร้อนฟาดลงมาบนเนื้อสะโพกแน่น “ขยับสิครับเด็กดี ค้างไว้เฉยๆรูมันจะขยายได้ไงครับ”ผมกัดฟันแน่นด้วยความอายแต่ก็ยอมขยับนิ้วเข้าออก แต่ดูเหมือนจะไม่ทันใจเขา


นิ้วร้อนสอดเพิ่มเข้ามาในช่องทางรัก ผมเจ็บจี๊ดกับความคับแน่นที่ไม่เคยพบเจอ เจ็บจนเหมือนหูดับไปชั่วขณะ แต่ก็ยังมีสติรับรู้ถึงเสียงรถที่กำลังขับเข้ามาจอด


หวังว่าจะไม่ใช่คุณท่านที่กลับมาหรอกนะ นี่มันยังไม่เที่ยงด้วยซ้ำ! เขาจะกลับมาได้ยังไง? แต่เมื่อยืดตัวขึ้นมอง สิ่งที่ภาวนาไว้กลับไม่เป็นดังที่คิด


“พี่ธิวา ไม่เอาครับ คุณท่านกลับมาแล้ว”


“ทำไมละ? มันกลับมาแล้วทำไม”


“พี่ธิวา ผมขอ”


คนตัวสูงยิ้มร้าย “ได้สิครับ พริ้มขอทั้งที พี่จะไม่จัดให้ได้ยังไง”พูดยังไม่ทันขาดคำ ท่อนลำใหญ่โตก็สอดแทรกเข้ามาในช่องทางอ่อนนุ่มแทนนิ้วทั้งสี่


“พี่ธิวา พอเถอะครับ นะครับ”ผมยกมือไหว้ขอร้องพี่ธิวาเหมือนหมาจนตรอก ถ้าปล่อยให้คุณท่านกลับมาเห็นผมกำลังมีอะไรกับพี่ธิวา ศพผมไม่สวยแน่


“พี่…อ๊ะ ผมขอ…ร้อง”ผมขอร้องเขาด้วยเสียงอ่อนระโหยโรยแรงแต่เขาก็ยังไม่ยอมถอดถอนสะโพกออก แถมยังแกล้งผมเพิ่มมากขึ้นด้วยการหมุนวนสะโพกเพื่อหาจุดเสียวกระสันต์


“พี่…อึก…ผมขอ”ผมขอร้องเขาเสียงสั่น น้ำตาเริ่มไหลคลอด้วยความหวาดผวา


“ได้สิ แต่เราต้องทำตามที่พี่ขอ 1 อย่างแลกกัน”


“ครับ”


พี่ธิวาทาบทับกายผมแนบแน่นจนเหมือนเราหลอมรวมเป็นร่างเดียวกัน เขาดูดดึงเนื้อนิ่มบริเวณซอกคอจนเป็นรอยแดง แต่แค่นั้นยังไม่สาแก่ใจเขาเมื่อเขางับมันอีกครั้งจนเป็นรอยฟัน “พี่…อึก ผมเจ็บ”


“รอยจูบประทับสัญญา ถ้าพริ้มผิดสัญญาแล้วรู้กัน” ผมจับข้างลำคอที่เริ่มเจ็บๆแสบๆแล้วรีบกวาดเสื้อผ้าที่ถูกถอดเหวี่ยงทิ้งเรี่ยราดบนพื้นแล้ววิ่งขึ้นห้องนอนก่อนที่คุณท่านจะเปิดประตูเข้าบ้าน


เมื่อเข้ามาในห้องนอนซึ่งเป็นสถานที่ปลอดภัยแล้ว ผมรีบวิ่งไปอาบน้ำด้วยความเร็วแสง หลังจากแต่งตัวเสร็จ สายตาซุกซนของผมก็เหลือบไปเห็นคุณท่านกับพี่ธิวานั่งคุยกันอยู่ที่สวนด้านนอกบ้าน แอบฟังผู้ใหญ่คุยกันสักคำสองคำคงไม่เป็นอะไรหรอก (มั้ง)


ผมนั่งลงริมระเบียงแล้วเช็ดผมตัวเองไปด้วย


“ชั้นกลับจากอเมริกาทั้งที นายไม่คิดจะถามถึงฟ้าครามบ้างรึไง”พี่ธิวาถามคุณท่านด้วยท่าทีสบายๆ แต่ผมรู้สึกว่าคุณท่านเริ่มหน้าตึงเมื่อพี่ธิวาเอ่ยถึงคุณฟ้าคราม เหมือนชื่อนี้เป็นชื่อต้องห้ามที่ไม่ควรออกจากปากเขา


“ทำไมชั้นต้องถามถึงคนรักของตัวเองจากคนอื่น”


“หึ! คนอื่นงั้นเหรอ คบเขาแบบทิ้งๆขว้างๆ ระวังจะได้เปลี่ยนสถานะเป็นคนอื่นซะเอง”


“ไม่ใช่เรื่องของคนนอก”พี่ธิวายักไหล่ไม่แคร์ “ไม่พูดถึงฟ้าครามก็ได้ เพราะสำหรับเขาชั้นคงเป็นแค่คนอื่น แต่สำหรับพริ้ม มันไม่ใช่”


“จะเอาอะไร”คุณท่านถามกลับเสียงเย็น ผมแอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความเสียวสันหลัง


“อีกสองอาทิตย์ ชั้นต้องกลับไปอเมริกา ชั้นจะเอาน้องไปอยู่ด้วย”


“ชั้นไม่ให้”คุณท่านตอบกลับสวนพี่ธิวาไปทันทีโดยไม่ต้องคิดราวกลับคำว่าคำตอบนั้นถูกกลั่นกรองออกมาจาก Spinal cord แทนที่จะเป็นสมอง


“ชั้นไม่ได้ขออนุญาต มันเป็นแค่ประโยคบอกเล่า”


“ชั้น-ไม่-ให้-ไป”คุณท่านพูดย้ำทีละพยางค์เสียงดังฟังชัด ผมเริ่มถอยตัวจากระเบียงเข้าห้อง สภาวะกรุ่นโกรธทางอารมณ์ที่เริ่มปะทุแบบนี้ควรถอยหนีเป็นที่สุด


“เอาสิทธิอะไรมาห้ามน้องไม่ทราบ”


“ผัว”


พี่ธิวาเหยียดยิ้มเย้ยด้วยความร้ายกาจ “โทษทีวะ แต่กูก็ผัวน้องเหมือนกัน ถ้ามึงกลับมาช้ากว่านี้อีกนิด เราอาจจะได้เป็นผัวเมียกันอีกสักรอบ”


คุณท่านหันไปกระชากคอเสื้อพี่ธิวาจนตัวลอยจากเก้าอี้ “FUCK YOU!”


พี่ธิวายิ้มเย็น แกะมือคุณท่านที่ดึงคอเสื้อพี่ธิวาอย่างแรงจนผ้าแทบขาด “ไม่เอาหน่า โตแล้ว อย่าใช้กำลังแก้ไขปัญหาสิ สมองไม่ได้มีไว้แค่ประดับตกแต่งนะจะบอกให้”


“ถ้าชั้นไม่ให้ไปก็อย่าหวังว่าหมาหน้าไหนมันจะคาบไปแดกได้”คุณท่านผลักพี่ธิวาอย่างแรงจนหน้าแทบคว่ำ แววตาเขาวาวโรจน์เหมือนเสือที่จ้องจะฉีกเหยื่อเป็นชิ้นๆ


ผมรีบเขยิบมาหลบหลังผ้าม่านกลัวคุณท่านจะเงยหน้าขึ้นมาเห็น จะตีกันก็ตีกันไปเถอะครับ อย่าลากผมลงไปร่วมวงด้วยเป็นพอ


เมื่อได้นั่งครุ่นคิดแล้วก็ได้แต่สงสัย ทำไมพี่ธิวาถึงอยากให้ผมไปอเมริกาด้วยนะ เอาผมไปก็เป็นภาระเปล่าๆ แต่ช่างเถอะ ยังไงผมก็ไม่มีสิทธิตัดสินใจเลือกทางเดินชีวิตตัวเองอยู่แล้วนี่


เมื่อเช็ดผมจนมั่นใจว่าแห้งดีพอที่จะไม่โดนคุณท่านดุ ผมจึงลงไปด้านล่าง หวังใจว่าสงครามจะสงบดีแล้ว


“มานั่งนี่สิ”ผมเดินไปนั่งข้างๆคุณท่านที่นั่งไขว้ห้างรออยู่ที่โซฟา


ผมเงยหน้าสบตากับเขา คุณท่านหรี่ตามองผมเหมือนต้องการจะสำรวจ “พี่ธิวากลับไปแล้วเหรอครับ”


เขาไม่ตอบคำถามผมแต่ผลักผมนอนลงบนโซฟาแทน “เมื่อกี้ปล่อยให้มันทำอะไรบ้าง” ผมไม่ชอบใจคำพูดเขาเลย ทำไมต้องหาว่าผมปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ผู้ชายคนอื่นด้วย ไม่คิดบ้างรึไงว่าจะเขาจะบังคับผม


“คุณท่าน…”


“ไม่ต้องมาทำเสียงออดอ้อน บอกชั้นมาให้หมดว่ามันย่ำยีเธอตรงไหนบ้าง”ผมมองเขาที่เริ่มกลายร่างเป็นสัตว์ป่าพร้อมจะออกล่าเหยื่ออีกครั้งด้วยความหวาดกลัว


“จะบอกชั้นดีๆ หรือให้ชั้นหาเอง”ผมกลืนน้ำลายลงคอด้วยความกลัว กลั้นใจชี้ที่ปากตัวเอง เมื่อเขาได้รับคำตอบ คุณท่านทาบทับลงมาจนร่างของสองเราแนบชิด ริมฝีปากล่างของผมถูกดูดดึงขบกัดอย่างเอาแต่ใจ เสียงดูดปากแลกลิ้นดัง จุ๊บ อย่างน่าเกลียด


“ตรงไหนอีก”เขาถามต่อในขณะที่ริมฝีปากของเราสองแนบชิดติดกัน


ผมเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเองแล้วชี้ไปที่ลำคอ เรี่ยวแรงมากมายของคนโมโหที่พยายามใจเย็นกระชากเสื้อผมทีเดียวจนกระดุมหลุดกระจายไปคนละทิศละทาง


ลำคอที่มีรอยคิสมาร์กสีแดงช้ำเป็นหลักฐานชั้นดีว่าผมถูกกระทำย่ำยีมา ผมเบี่ยงลำคอหนีเมื่อคุณท่านลงลิ้นที่รอยแดง “อื้อ…”ผมสะดุ้งจนตัวแทบไม่ติดกับโซฟาเมื่อเขาฝังคมเขี้ยวลงมาทับรอยเดิม และสร้างรอยใหม่เรื่อยไปจนถึงเนินอก


รอยจูบสีแดงช้ำถูกสร้างเป็นตราประทับไว้ทั่วแผ่นอกเพื่อเป็นการตีตราจองแสดงความเป็นเจ้าของ


“ตรงไหนอีก”ยังไม่ทันที่ผมจะตอบคำถาม เม็ดบัวเม็ดน้อยก็ถูกเค้นคลึงจนผมแอ่นอกไม่ติดโซฟา กายร้อนเริ่มบิดเร่าด้วยเสียวกระสันต์ “อา…อื้อ…อึก”ผมพยายามกัดริมฝีปากตัวเองไม่ให้ครวญครางเสียงดัง ยิ่งผมพยายามทรมานตัวเองด้วยการกลั้นเสียงคราง เขาก็ยิ่งเร่งเร้า ยอดอกอีกข้างถูกเขาครอบครองด้วยริมฝีปากร้อน เขาดูดดึงมันเหมือนทารกกำลังดูดนมมารดา


“โอ้ว..อา..”ผมพยายามดันหัวเขาออกจนเกิดเสียงจุ๊บเมื่อเขาปล่อยลิ้น แบบนี้มันน่าอายเกินไปแล้ว


“ตรงไหนอีก ชั้นถามว่าตรงไหนอีก”ผมชี้นิ้วลงต่ำกว่าใต้สะดือ คุณท่านเลื่อนตัวขึ้นมาดูดปากสั่งสอนผมจนบวมเจ่อ “มันกลับมาแปปเดียวก็อ้าขาให้มันเลยนะพริ้ม”


“คุณท่าน…ไม่ อื้อ…”ผมพยายามขยับกายหนีเมื่อเขาจับลำตัวผมพาดกับโซฟา กางเกงถูกดึงไปกองที่ข้อพับเข่าพร้อมกับชั้นใน


นิ้วร้อนสอดเข้ามาทีเดียวสามนิ้ว “หลวมเชียวนะ” ผมที่ห้อยหัวอยู่ที่โซฟารู้สึกเหมือนกำลังจะหน้ามืดเพราะถูกจับให้อยู่ในท่าตีลังกา


“หมาที่มันอ้าขาให้ตัวผู้ตัวอื่น มันต้องถูกลงโทษ รู้ไหม”ไม่ทันได้ตั้งตัว ขาผมสองข้างถูกจับฉีกออกจากกันแล้วเขาก็ดันท่อนเนื้อขนาดมหึมาเข้ามาโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว


“คุณ…อา ซี้ด…”ผมครางแทบไม่เป็นภาษาเมื่อเขารัวสะโพกในจังหวะที่รุนแรงมากขึ้น ลำตัวของผมบิดเร่าตามแรงเร้า ยอดอกเสียดสีกับโซฟาจนเจ็บไปหมด


“โอว…อึก…”ผมกัดปากสั่นๆของตัวเองแน่นด้วยความเสียวเมื่อเขางัดสะโพกกระแทกจุดกระสันต์


“จะอ้าขาให้มันอีกไหม”คุณท่านหมุนควงสะโพกจนผมน้ำตาซึม อึดอัดทรมานเหลือเกิน


“ผม…ไม่ อึก…รู้”


“ร่านอย่างซื่อสัตย์ดี สัตว์เลี้ยงของฉัน”พูดจบเขาก็กระแทกกระทั้นจนตัวผมสั่นไหวไปตามแรงอัด


“คุณท่าน โอว…แรงอีก แรง…อา”ผมเด้งสะโพกรับกับแรงกระแทกของเขา ตอนนี้ในหัวคิดอะไรไม่ออก มีแต่ความต้องการที่อัดแน่นจนสมองขาวโพลนไปหมด


“คุณ ผมจะ…ไป”ความทรมานด้วยความเสียวจบลงเพียงเพราะคำพูดประโยคเดียว คุณท่านถอนกายออกโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว ผมหันหลังมองเขาน้ำตาคลอ ความรู้สึกถูกกระชากตกสวรรค์มันทรมานเหลือเกิน


“อยากมากไหม”ผมเกลียดรอยยิ้มร้ายกาจของเขาที่สุด


“ถ้าอยากมากก็ช่วยตัวเองสิ”พูดจบเขาก็เปิดลิ้นชักใต้โซฟาหยิบบรรดาของเล่นออกมาโยนใส่ผม


ผมส่ายหน้ายกมือไหว้ขอร้องเขา “คุณ ไม่เอา ผมกลัว”


“ไม่มีอะไรบนโลกที่น่ากลัวกว่าชั้นแล้วพริ้ม”


“ฮึก คุณ ไม่เล่นแบบนี้”


“จะทำเองหรือให้ชั้นทำให้”ผมมองหน้าเขาน้ำตาคลอ จำใจคลานลงจากโซฟาไปหยิบของเล่นที่เล็กที่สุด ผมแกะมันออกจากซองพลาสติกด้วยมือที่สั่นไหว “คุณ ฮึก…ไม่เล่นอันนี้ได้ไหม”


“ไม่ได้! เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษจะได้หราบจำ”


“ผมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ฮึก…ทำไมคุณไม่ไปว่าเขาบ้าง”ความสัมพันธ์แบบเราสองสามคนแบบนี้ใช่ผมที่เรียกร้องให้เกิดที่ไหน คุณท่านนั่นแหละที่สร้างมันมากับมือ แล้วเขาจะมาโทษผมได้อย่างไร


คุณท่านดึงผมให้ลุกขึ้นยืน เขาคล้องเอวผมไว้แล้วเค้นคลึงที่สะโพกแน่น “ถ้าเธอไม่อ้าขา มันจะสอดเข้ารูได้ยังไง”ความผิดผมคนเดียวเลยสินะ


ผมเงยหน้ามองเขาน้ำตาคลอ กลัวของเล่นก็กลัว แต่กลัวเขามากกว่า เกิดผมขัดขืนแล้วเขาลุกขึ้นมาเฆี่ยนผมด้วยแส้เหมือนครั้งก่อนจะทำยังไง


“ถ้าใส่เข้ามาแล้วผมไม่ไหว คุณต้องหยุดนะ”แค่เห็นของเล่นก็นึกถึงวีแล้ว ผมกลัวว่าผมจะไม่ไหวเกิดประสาทหลอนเหมือนคนบ้าขึ้นมาอีก


“เชื่อใจชั้นสิ”คุณท่านอุ้มผมขึ้นมาจากพื้น ผมโอบรอบคอแล้วเกี่ยวเอวเขาไว้กันร่วง ริมฝีปากเขาและผมแลกเปลี่ยนรสรักกันไม่ห่าง ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราขึ้นมาถึงห้องนอนตั้งแต่เมื่อไหร่


คุณท่านวางผมลงบนเตียงนอนอย่างนุ่มนวล เขาหยิบวัตถุสีชมพูที่มีรูปร่างเหมือนไข่ขึ้นมาให้ผมดู “จับมันสิ”ผมใช้มือสัมผัสมัน สัมผัสของมันเรียบลื่นและเย็น คุณท่านค่อยๆเพิ่มระดับการสั่นจนถึงระดับสูงสุด “มันไม่ได้น่ากลัวเลยเด็กดี”


“คุณ…”ผมร้องประท้วง รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กที่กำลังถูกหลอกล่อด้วยของเล่น


“อ้าปากสิครับ”ผมมองหน้าเขาอย่างชั่งใจ หวาดกลัวสีหน้าท่าทางแบบนี้ของเขาเป็นบ้า ผมเปิดปากตามคำสั่งเขาแล้วรับเจ้าของเล่นเข้ามาไว้ในปาก ความรู้สึกแรกที่ร่างกายต่อต้านมันเหมือนจะอ้วก คุณท่านรีบดึงมันออกแล้วดึงผมไปจูบ


“หายใจเข้าออกลึกๆเด็กดี อย่าไปกลัว คิดว่ามันเป็นของชั้น”ผมมองเขาน้ำตาคลอด้วยความหวาดกลัว แต่ก็ยอมเปิดปากรับมันเข้ามาอีกครั้ง


เขาค่อยๆวางมันแตะที่ปลายลิ้นผม แล้วเพิ่มระดับสั่นมากขึ้นเรื่อยๆ “ลองอมดูสิพริ้ม” ผมทำตามคำสั่งเขา อมมันไว้ทั้งหมดในช่องปาก รู้สึกกลัวจนหายใจไม่ออก


“อย่ากลั้นหายใจเด็กดี”คุณท่านปลอบประโลมผมด้วยการเค้นคลึงยอดอก “หายใจเข้าออกลึกๆ”ผมสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดแล้วค่อยผ่อนออกช้าๆ สุดท้ายผมก็ค่อยๆปรับตัวรับกับมันได้


“ชันขาขึ้นสิ”ผมหลับตาเอียงหน้าซุกลงกับเตียงด้วยความอาย กลั้นใจชันขาขึ้นเป็นรูปตัวเอ็มตามที่เขาสั่ง คุณท่านค่อยๆเคลื่อนกายลงไปด้านล่างจนผมต้องสะดุ้งลืมตามองเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสเปียกชื้นที่ช่องทางด้านหลัง


“คุณ อย่า…มันสกปรก”


“คุณ งรื้อออ…”ผมบิดกายเร่าด้วยความเสียว ทุกครั้งที่โดนลงลิ้นที่ช่องทางรักมันปั่นป่วนไปทั่วร่าง


ลิ้นร้อนไล้เลียปากทางเข้าอย่างทักทาย ก่อนที่ฝ่ามือหนาจับขาแยกกว้างขึ้นแล้วส่งลิ้นเข้ามาในช่องทางอ่อนนุ่ม สัมผัสเปียกชื้นในช่องทางรักให้ความรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อนับร้อยตัวบินวนอยู่ในท้องน้อย


ในขณะที่ผมกำลังเคลิบเคลิ้ม เจ้าไข่สั่นถูกดันเข้ามาในร่างผมทีละนิด “คุณ ไม่…อื้อ”คุณท่านหยัดกายขึ้นมานอนในระดับเดียวกับผม เขาคว้าคอผมไปจูบจนไม่มีช่องว่างให้ร้องอุธรณ์


“คุณ…”ผมมองเขาน้ำตาคลอเมื่อเจ้าไข่สีชมพูถูกช่องทางคับแน่นของผมกลืนกินไปจนหมด


“เดี๋ยวมันจะดีเอง”เขาพูดปลอบประโลมในขณะที่เพิ่มระดับสั่นจนถึงระดับสูงสุด


“คุณ ไม่…ไหว อืออ…”คุณท่านดึงความสนใจของผมด้วยการดึงไปจูบและจับผมพลิกลำตัวไปที่ปลายเท้าเขา “ช่วยชั้นหน่อยสิ เด็กดี”ผมอ้าปากรับเจ้าลูกชายเขาเข้าปากทั้งน้ำตา


“โอว คุณ…ผมทรมาน อา…”ผมครางอย่างหมดท่า ซบหน้าลงกับต้นขาแกร่งของเขาเมื่อกระตุ้นน้องน้อยของผมพร้อมกับขยับไข่สั่นเข้าออก


“อือ…อา ซี้ด…”ผมปล่อยให้แก่นกายกลางลำตัวของคุณท่านเสียดสีบริเวณใบหน้าอย่างหมดสภาพ ผมไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะปรนเปรอเขาอีกต่อไป


ขาของผมสั่นด้วยความเสียวจนต้องล้มตัวลงนอนทาบทับต้นขาเขา เจ้าไข่สั่นถูกดันเข้าออกครูดกับผนังช่องทางรัก มันแหวกว่ายไปมาเหมือนลูกอ๊อดที่แหวกว่ายอยู่ในธารน้ำ โดยเฉพาะเวลาที่เจอจุดกระสันต์มันก็เอาแต่พุ่งชนย้ำสัมผัส จนสะโพกผมบิดเร่า


น้ำกามสีขาวขุ่นไหลปริ่มๆที่ส่วนปลายจากการโดนกระตุ้นพร้อมกันทั้งสองทาง


“คุณ อื้อ ผมจะไป…”ผมปลดปล่อยออกมาอย่างหมดสภาพ คุณท่านดึงตัวผมขึ้นไปนอนแนบอก เขาปรนเปรอจูบให้ผมจนน้ำลายใสไหลเยิ้มที่มุมปาก


จุ๊บ
เขาจุ๊บเบาๆที่ข้างแก้มผมเป็นรางวัลเด็กดี การถูกกระตุ้นด้วยของเล่นและการช่วยของคุณท่านมันทำให้ผมเสียวสะท้านไปทั้งตัว เหนื่อยเหมือนพึ่งไปออกสนามรบ


คุณท่านลูบใบหน้าที่ชื้นเหงื่อของผม “เด็กดี”


“คุณ ผมไม่ไหวแล้วนะ เอามันออกไป”


“แต่ชั้นยังไม่ได้ปลดปล่อยเลยนี่ เธอจะมานอนตัวเบาคนเดียวได้ไง”


“คุณ…อื้อ…มะ…ม่าย”


เขางับเบาๆที่ติ่งหูผม “ยังมีของเล่นอีกหลายอย่างที่เรายังไม่ได้ลองกันเลยนะ”

[แม่พิเสือ]

หายไป 2 เดือนเลยกับการที่ไม่ได้ลงนิยายอย่างต่อเนื่อง

ชีวิตช่วงที่ผ่านมาเหนื่อยหัวหมุนมากจริงๆค่ะ

ช่วยภาวนาให้อีก 3 เดือนที่เหลือของปีการศึกษานี้ผ่านไปได้ด้วยความราบรื่นเหมือนกลีบกุหลาบปูทางด้วยเถอะนะคะ

อยากจะสวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าทุกคน แต่ก็แอบคิดว่าจะแวบมาลงอีกสักตอนในวันส่งท้ายปีเก่าตอนรับปีใหม่เป็นของขวัญให้นักอ่านที่ยังคงรอติดตามกันอย่างเหนียวแน่น

ขอบคุณสำหรับการรอคอยของทุกคนนะคะ

เราตั้งใจว่าอยากให้นิยายเรื่องนี้จบในปีหน้า ไม่รู้จะทำได้ไหม


ฝาก #พริ้มกับdaddy ด้วยค่ะ


 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ดีใจ ไรท์มาลง 

สามคน แต่คนที่อลเวงเป็นพริ้มคนเดียวน่ะสิ 
คุณท่านนะคุณท่าน ที่มันสามคนอลเวงก็มาจากคุณท่านอนุญาติแท้ทรู
แล้วมาโมโหโทโสใส่พริ้มทำอะหยัง เฮ้อ 

แต่ฟ้าครามล่ะ คุณท่านก็ยังหวง พริ้มก็ไม่ปล่อย
จะกอดซ้าย กอดขวาให้ได้งั้นสิ 

คุณท่าน ---->  พริ้ม <----- พี่ทิวา   
       
 

[areenart1984]

 

[O-RA DUNGPRANG]

เรายังมองไม่เห็นความรักจากคุณท่านเลยแม้กระทั่งธิวาก็เริ่มเบาบางลงแล้วแล้วหนทาง3Pอีกแทบมองไม่เห็นความเป็นไปได้เลย ปล่อยพริ้มไปตามทางของเขาดีกว่าไหม

[fullfinale]

กรี๊ด มาอัพแล้ว เย่ๆ

ถ้าตกลงกันไม่ได้ ขอ3p ก็ได้นะจ๊ะ

[Majariga]

โอ่ยยย หัวใจจะวาย ความสัมพันธ์ซับซ้อน 

คุณกาลก็ดี คุณทิวาก็ดี อ่ะถ้าสองคนนี้รักพริ้มจริงๆทั้งคู่ คุณฟ้าล่ะ โอ้ววว เฮดเอ้กเด้อ

นับวันรอ 3P เด้อ ถ้าเป็น กาล+พริ้ม+ทิวา โอ้ววว นี่ฟินเด้อออออ

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[Leenboy]

คุณท่านเล่นบทมิสเตอร์เกรย์ด้วย

[oilzaza001]

กลับมาแล้ววว สู้ๆนะคะ

[labelle]

ยังไงก็ผ่านไปได้แน่นอนค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ

โอยยยย บางทีก็เบื่อกาล จะอะไรของเค้า
หวงก็เข้าใจ ห่วงก็เข้าใจ แต่ชอบรังแกพริ้มอยู่เรื่อย
คงไม่หนักข้อไปทุกวันหรอกนะ สงสารพริ้ม
เกือบไม่รอดไปรอบแล้ว

ธิวาโผล่มาแบบมาไวไปไวมากไง
จะมารับน้องไปอยู่ด้วยแล้วจ้า
แต่จะพาไปยังไงนี่น่ะสิ มีคนขวางขนาดนี้

พริ้มก็เปรมไปเลยจ้า ดีที่กาลกลับมาไว
ไม่งั้นธิวาสมใจไปแล้ว

[little_munoi]

ทำไมเหมือนสงสารพริ้ม เฮ้อ .. ทำไงดีอะ

[btoey]

 

[AkuaPink]

 
 

[nightsza]

รอพี่ธิวากลับมาเคลียร์กันดีๆ

[NooW]

  รอแล้ว กาลยังมีปัญหาแฟน กับพริ้มก็ยังหวง ธิวา กาลทำไมเป็นคนแบบนี้   อ้าาาาาาาาา  รอคะ

[แม่พิเสือ]

ถึงผู้อ่านที่ยังคงรองานเขียนเรื่องนี้อยู่ ผู้เขียนอยากแจ้งข่าวว่าผู้เขียนตั้งใจที่จะเขียนเรื่องนี้ให้จบ แร่อาจมีการปรับโครงสร้างของเนื้อเรื่อง

เนื่องจากนิยายเรื่องนี้ไม่ได้เขียนติดต่อกันมานานประมาณ 2 ปี mindset อะไรบางอย่างก็เปลี่ยนไป

ถ้าใครยังติดตามอยู่ก็รอกันหน่อยนะคะ อาจมีการย้ายบ้านใหม่ไปอยู่ RAW ด้วย

ส่วนนิยายในบอร์ดนี้อาจจะต้องขอลบไปก่อน



ด้วยรักและคิดถึง
แม่พิเสือ

[nuum]

อย่าลบนิยายเลยครับ
บ้านนี้อบอุ่นนะครับ
นิยายที่แต่งผมชอบมาก
สนุกครับ
มีอะไรคุยกับโมที่นี้ นะครับ
เขาใจดีออก


             

[Pakeleiei]

อยากให้มาอยู่ร่วมกัน3คนแล้ว