หัวข้อ: [3P] Sugar daddy ❤️ #พริ้มกับdaddy แจ้งข่าว

[B52]

เป็นตอนแรกที่อ่านแล้วสบายใจที่สุด

[bpyt]

มันต้องดีขึ้นเรื่อยๆ สินะอจริงไหม

[fullfinale]

เขาหวานมาหน่อย พอให้เราชื่นใจ

[O-RA DUNGPRANG]

ใช่ค่ะอย่าให้เราต้องหวาดผวา ว่าจะมีเหตูการณ์ไม่ดีเกิดขึ้นอีกเลยนะคะ 
และหวังว่าสิ่งที่คุณท่านกำลังทำอยู่ในตอนนี้มันจะมาจากความรู้สึกรักพริ้มบ้างไม่ใช่มาจากการตามใจหรือเอาใจเพราะกลัวพริ้มจะคิดสั้นอีก 
ส่วนธิวารีบกลับมาเด้อเดี๋ยวคุณท่านจะทำคะแนนน้ำหน้าไปไกล 
ป.ล.ฟ้าครามในตอนนี้กับคุณท่านแล้วคืออะไรหรือเคลียร์กันแล้วตั้งแต่ไปหาคราวก่อน แต่เราว่ายังอะคุณท่านคงปล่อยเบลอแน่เลย 

[labelle]

กาลดีขึ้นเยอะเลย มีความแดดดี้ที่แท้จริง

พริ้มน่าตีเยอะขึ้น แต่ก็ดีนะ มีอารมณ์ มีส่วนร่วม
จิตใจเข้มแข็งขึ้นเยอะเลย จากที่ต้องเจอเรื่องร้ายมา

ธิวาก็เป็นห่วงอะเนาะ คนของเค้าเหมือนกัน
แอบสงสารธิวา ที่บ้านต้องตัดขาดกันเลยหรอ

[Supparang-k]

งื้ออออออ.....ทำไมละมุนเหมือนไม่ใชุคุณท่านกับพริ้ม แต่เป็นแด๊ดดี้กับเจ้าหนูของเขา 55555


ปล. รอวัน ทู ทรีซะ.....ซั้ม.....  อิอิ

[areenart1984]

อะไรกันเนี่ย พฤติกรรมแบบนี้ของคุณท่าน กินยาแล้วลืมเขย่าขวดหรือเปล่า หรือกินยาไม่ครบ 

[Sky]

อย่าหลอกกันนะคะ เรื่องที่ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้น

[papapoope]

คุณท่านนิสัยดีขึ้นมากๆ

[Leenboy]

ไรท์เพิ่งรู้เรอะ!!! เราว่าเรามีอาการจิตอ่อนๆจากเรื่องนี้แหละ555

[t2007]

กังวลใจ กลัวดราม่า พริ้ม ขอให้ชีวิตต่อจากนี้ มีแต่ความสุข จิตใจเข้มแข็ง

[Nung66669]

ตอนนี้หวานได้อีก ธิวามาแค่ชื่อเองรีบกลับมานะคนอ่านคิดถึง
หวังว่าพอคนชื่อฟ้ากลับมาคงไม่ต้องกินมาม่ากันเป็นกล่องนะ อยากกินผัดเผ็ดไม่อยากกินมาม่าเลย

[kanj1005]

นี่ส่วนตัวก็คิดว่าพริ้มเป็นคนพิเศษของคุณท่าน มาตั้งแต่แรกแล้ว  ที่แหวกกฎความชอบทุกสเปคของคุณท่านมาได้.. คุณชัยก็เคยพูดเป็นนัยๆว่าพริ้มนี่พิเศษ... แต่จะด้วยความที่คุณท่านไม่เคยเป็นสองและกลัวถูกหาว่ายึดติดกับพริ้ม(ในตอนนั้น) ทำให้เกิดการไม่แยแสเมื่อรู้สึกว่ากลัวจะติดพริ้ม(ตอนที่พริ้มถูกเอาไปเปรียบกับฟ้าคราม)  เลยยกพริ้มให้นอนกับธิวา  แล้วโมโหขึ้นไปอีกจนเอาพริ้มไปโยนทิ้งที่หน้าบ้านธิวา   ทั้งที่ตอนนั้นคุณชัยพูดนัยๆเหมือนพริ้มมีความสำคัญอะไรบางอย่าง....


เข้าใจอยู่ว่าตอนนี้เพิ่งครึ่งทาง   
เพราะยังมีบทไม่ครบความ3P   
และยังต้องมีบทพิสูจน์ความเชื่อใจ/ความหนักแน่นสุดท้ายของคุณท่านที่มีต่อพริ้มเมื่อฟ้าครามกลับมา

เอาจริงถ้าจะ3Pนี่  เท่าที่อ่านมา  พริ้มรับมือคุณท่านไม่อยู่
จะ3 Pไหวรึเปล่า

[mystery Y]

รอๆ

[Quatree]

 

[แม่พิเสือ]

ตอนที่ 28

ณ ชั้นสูงสุดของโรงแรมที่มีชื่อเรียกห้องอาหารเก๋ๆว่า ‘Aqua shard’ เป็นห้องอาหารที่ติดกับสระว่ายน้ำซึ่งมีผนังกั้นเป็นกระจกให้ความรู้สึกเหมือน Infinity pool


“พริ้ม อยากได้อะไรอีกไหม”ผมที่กำลังทานข้าวพร้อมกับอ่านรีวิวท่องเที่ยวหันไปมองคุณท่านงงๆกับคำถามที่ได้รับ ‘อะไร’ ที่คุณท่านเอ่ยถึง นี่หมายถึงอาหารใช่ไหม


“ไม่แล้วครับ ผมอิ่มแล้ว”


คุณท่านถอนหายใจแรง “ชั้นไม่ได้หมายถึงอาหาร ชั้นหมายความว่าเธออยากซื้ออะไรอีกไหม”หรือคุณท่านจะคิดว่าผมอยากได้เสื้อผ้าแบรนด์เนมเพราะผมขโมยของเขามาใส่ โธ่! เข้าใจผิดกันไปใหญ่ ที่แอบเอามาใส่เพราะไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาด้วยตังหาก


“ไม่เอาหรอกครับ แค่ที่แอบขโมยของคุณมาใส่ ผมก็ไม่มีปัญญาหาเงินมาใช้คืนแล้ว”


“เด็กโง่ นั่นมันของๆเธอ ไม่ใช่ของชั้น”


“ของผม? ทั้งหมดเหรอครับ”ผมถามด้วยความไม่แน่ใจ แต่พอนึกย้อนกลับไปแล้วก็คงเป็นอย่างที่คุณท่านพูด ถ้าเสื้อผ้าพวกนั้นเป็นของคุณท่านผมคงใส่ไม่พอดีสักชุด


คุณท่านถอนหายใจด้วยท่าทีรำคาญใจ “ชั้นละเหนื่อยใจ”


“เราซื้อมายังไม่เกิน 7 วันผมว่าน่าจะเอากลับไปคืนแล้วเปลี่ยนเป็นไซส์คุณได้อยู่นะครับ”


“พริ้ม! ผู้ใหญ่ให้ของต้องทำยังไง”


“ขอบคุณครับ”ผมยกมือขึ้นไหว้เขาเพื่อขอบคุณ แต่ยกสูงไปหน่อยจนดูเหมือนคนกำลังไหว้เจ้า


“ทะลึ่งตึงตัง ทำตัวเป็นลิงเป็นค่าง”


นั่นละครับ แล้วมื้อเช้าของเราก็ผ่านไป ภารกิจต่อไปก็คือการลากคุณท่านไปปิคนิคริมอ่าวมาริน่า ระหว่างทางที่เราเดินไป ผมชวนคุณท่านแวะร้านแม่เหงือกเพื่อซื้อเครื่องดื่มกับขนม


“ผมอยากกินเค้ก”ผมดึงชายเสื้อคุณท่านเบาๆเป็นเชิงขอร้อง


“เลือกมาสิ ให้ชิ้นนึง”


“พริ้มขอสอง”ผมขอร้องตาปริบๆพร้อมกับชูสองนิ้ว


คุณท่านหันมายิ้มร้าย “เดี๋ยวพริ้มจะได้ศูนย์” พอโดนขู่ผมก็รีบเลือกอย่างรวดเร็ว เรื่องมากเดี๋ยวจะอด ไม่ได้สักชิ้น “ผมเอา Red velvetแล้วกัน”


“เครื่องดื่มละ”


“ขอนมวนิลลาร้อนครับ”


หลังจากได้ขนมแล้วเราก็เดินต่อไปที่หมาย ระหว่างทางผมก็ถามนู้นถามนี่เกี่ยวกับประเทศสิงคโปร์ไปเรื่อยเปื่อย จนคุณท่านเริ่มรำคาญดึงไหล่ผมมาโอบแล้วปิดปากไว้


“พูดมาก”


“งรื้อ…”ผมร้องประท้วง สุดท้ายคุณท่านก็ยอมปล่อยมือแต่ยังทิ้งแขนไว้โอบไหล่เช่นเดิม


เราเดินไปเรื่อยๆจนในที่สุดก็มาถึงสวนสาธารณะที่สามารถมองเห็นวิวของสิงคโปร์ได้เกือบทั้งเกาะ บริเวณสวนสาธารณะค่อนข้างกว้างขวาง สามารถมองเห็นตึกที่มีสัญลักษณ์เป็นรูปเรือซึ่งถือเป็นสัญลักษณ์อีกอย่างหนึ่งของประเทศสิงคโปร์ และนอกจากนั้นยังมองเห็นชิงช้าสวรรค์อีกด้วย


“วันนั้นหายมาที่นี่ใช่ไหม”คุณท่านถามในขณะที่ปูผ้าเช็ดหน้าลงที่พื้นก่อนจะนั่งลง โถวพ่อคุณ กลัวกางเกงจะเลอะแต่ไม่กลัวผ้าเช็ดหน้าเลอะเลยเนอะ


“คุณรู้ได้ยังไง”


“เบื่อจะตอบคำถามเด็กโง่ละ”ผมเบ้ปากมองบนแล้วหยิบกล่องขนมเค้กมาแกะกิน แต่พอแกะกล่องขนมออกเท่านั้นแหละ สิ่งที่อยู่ภายในก็ทำให้ผมยิ้มกว้างตาเป็นประกายได้


“ไหนว่าคุณซื้อให้ผมชิ้นเดียวไง”


“Chocolate signature อีกชิ้นของชั้นไง”


“คุณไม่ชอบกินเค้ก อย่ามาขี้ตู่”


“รู้ดีอยู่แล้ว ยังจะถามมากอีก”ผมวางกล่องขนมเค้กลงข้างตัว แล้วเขยิบกายไปใกล้ชิดกับคุณท่าน แอบมองซ้ายมองขวาว่าไม่มีใครสนใจเรา ก่อนจะยืดตัวสูงขึ้นแล้วจุ๊บแก้มเขาแทนคำขอบคุณ แต่คนไม่รู้จักพอ เชยคางผมค้างไว้แล้วก้มลงมาจูบผมแทน


“ที่ไม่ซื้อให้เยอะ ไม่ใช่เพราะหวง แต่ไม่อยากให้ทานเยอะเพราะมันไม่ดีกับสุขภาพรู้ไหม”


“รู้แล้วคร้าบคุณพ่อ”คุณท่านโยกหัวผมเบาๆ


“คุณทานไหม”ผมตักเค้กถามเขาพอเป็นพิธี รู้ดีว่ายังไงเขาก็ไม่กิน


“พริ้มทานเลยครับ”


ผมนั่งละเลียดเค้กอย่างมีความสุขอยู่ข้างๆคุณท่านที่กำลังจิบกาแฟร้อน การใช้เวลานั่งมองทะเลไปเรื่อยเปื่อยแบบนี้ก็มีความสุขไปอีกแบบ


“พริ้มรู้ไหมว่าเวลาของชั้นไม่ได้หยุดเดินมานานแล้ว”ผมใช้เวลาประมวลผลในสมองสักพักถึงเข้าใจว่าเขาต้องการสื่อว่าอะไร


คำว่า ‘เวลาหยุดเดิน’ ในความหมายของเขาไม่ได้หมายถึงนาฬิกาตาย แต่หมายถึง การไม่ได้หยุดอยู่นิ่งๆเพื่อมองการเปลี่ยนแปลงรอบตัว ที่ผ่านมาเขาคงเป็นคนที่ ‘วิ่ง’ มาโดยตลอด


“แล้วคุณชอบไหม”


“ก็ดี สบายใจดี”ผมยิ้มกว้างกับคำตอบที่ได้รับ อย่างน้อยตอนนี้ผมก็เป็นคนที่เขาสบายใจที่จะอยู่ด้วย


“พริ้ม”


“ว่าไงครับ”


“รักษาสัญญาด้วยนะ”สัญญาที่เขาพูดถึง คงหมายถึงสัญญาในวันนั้นที่ผมได้เอื้อนเอ่ยวาจาออกไปว่าผมจะไม่มีทางจากเขาไป ถ้าเขาไม่เป็นคนเอ่ยปากไล่ผม


“ถ้าวันนั้นมาถึง…”วันที่ผมไม่มีค่าพอที่จะอยู่ในชีวิตคุณอีกต่อไป “บอกผมดีๆได้ไหม ผมจะจากไปเอง แต่อย่าทำร้ายจิตใจกัน”


“ชั้นสัญญา”สำหรับผมคำพูดอย่างเดียวคงไม่พอเพราะการกระทำสำคัญกว่า คงต้องรอดูต่อไปเรื่อยๆว่าใครกันแน่ที่จะผิดสัญญาก่อน

.
.
.

การไปสิงคโปร์กับคุณท่านเหมือนเป็นของขวัญที่พ่อแม่พาไปเที่ยวระหว่างปิดภาคเรียน เพราะหลังจากกลับมา ตารางชีวิตผมก็ไม่รู้จักกับคำว่า ‘ว่าง’ อีกต่อไป


คุณท่านจัดตารางอ่านหนังสือให้ผมจนแทบไม่มีช่องว่างให้หายใจ ทุกวันผมจะถูกหนีบมาที่ทำงานของคุณท่านด้วย ผมมีที่อ่านหนังสือประจำก็คือโต๊ะเล็กๆข้างๆโต๊ะทำงานของเขา เพราะฉะนั้นอย่าได้คิดว่าผมจะมีเวลาอู้เชียว


ตามตารางวันนี้ผมต้องทำแบบทดสอบระดับภาษาอังกฤษ ผมแอบยิ้มกับคะแนนที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆทุกครั้งที่ทำ แต่สงสัยจะยิ้มกว้างเกินกว่าเหตุไปหน่อยทำให้กลายเป็นจุดสนใจของคุณท่าน “ไหนดูสิว่าได้กี่คะแนน”


“ไม่ให้ดู”ผมส่ายหน้าแล้วยัดใบคะแนนลงไปในเสื้อเชิ้ต


คุณท่านแบมือทำหน้าดุ “เอามาดู”


“ไม่ให้”


“พริ้ม นับ1”เอาอีกแล้ว ชอบบังคับผมจริงๆ เอะอะก็นับตลอด ทำเหมือนผมเป็นเด็กตัวเล็กๆ


“พริ้ม นับ2”


“พริ้ม นับ…”ก่อนที่จะนับครบสามแล้วผมจะถูกลงโทษ สุดท้ายผมก็ต้องยอมจำนนดึงข้อสอบออกจากเสื้อยื่นให้คุณท่านดู


“ก็แค่นั้น”


คุณครูจำเป็นหยิบแบบทดสอบไปเปิดผ่านๆ “คะแนนแย่กว่าชั้นตอนทำครั้งแรกอีก”ผมเบ้ปากใส่เขาด้วยความเซ็ง คะแนนระดับนี้เท่าที่ผมอ่านรีวิวมาในอินเตอร์เน็ตก็ถือว่าอยู่ในเกณฑ์ผ่านแล้ว


“ถ้าอยากจะเรียนที่เดียวกับชั้น ความสามารถเธอจะแค่เทียบเท่าค่าเฉลี่ยของคนทั้วไปไม่ได้ คะแนนเธอต้องโดดเด่นติดอันดับท็อป ถ้าเรื่องกิจกรรมเธอไม่เด่น เราก็ต้องดึงคะแนนช่วย”ผมนั่งหน้าหงอยหลังจากโดนดุ


“รู้ไหมว่า acceptance rate มหาวิทยาลัยชั้นกี่เปอร์เซ็นต์”


“ไม่ทราบครับ”


“6 เปอร์เซ็นต์เท่านั้นพริ้ม ถ้าเธออยากจะเข้าเรียนจริงๆ เธอต้องเป็นคนที่ extraordinary ขึ้นมา จะมาทำตัวอยู่ในระดับ average ไม่ได้”ผมดึงแบบทดสอบคืนมาด้วยใจห่อเหี่ยว


“ไม่ได้พูดเพื่อให้เสียกำลังใจ แต่พูดเพื่อให้พยายามมากขึ้น เธอจะได้รู้ว่าจุดหมายของเธอควรอยู่ตรงไหน”


“ครับ”


“เดี๋ยวชั้นจะสั่งหนังสือมาให้เธออ่านเพิ่ม”


“แต่เท่าที่มีอยู่ก็เยอะแล้วนะครับ”ผมท้วงคุณท่านเพราะตอนนี้หนังสือที่มีที่บ้านก็กองจนแทบท่วมหัวผมแล้ว อีกอย่างหนังสือแต่ละเล่มที่คุณท่านเลือกใช่ว่าจะราคาถูก หลายๆเล่มต้องสั่งจากต่างประเทศด้วยซ้ำ


คุณท่านกดสายตาดุมองผม “ครับๆก็ได้ครับ คุณพ่อ”ดุกว่าหมาข้างบ้านก็คนนี้แหละ


เมื่อการต่อรองไม่มีผล การอ่านหนังสือเยี่ยงทาสจึงเป็นทางออกของปัญหานี้
ถ้ารู้นะว่าต้องอ่านหนังสือโหดขนาดนี้ ไม่ยอมตกลงง่ายๆแน่ว่าจะสอบเข้ามหาลัยเดียวกับคุณท่านให้ได้


แต่ถึงอย่างไร ถึงแม้ว่าสมองจะสั่งให้ผมอ่านหนังสือ แต่พอหนังท้องตึง หนังตาผมก็เริ่มหย่อน
หัวผมเริ่มโยกเยกไปตามแรงโน้มถ่วงด้วยความง่วง สุดท้ายเมื่อร่างกายทานทนความง่วงไม่ได้อีกต่อไป หัวผมก็ฟาดลงกับโต๊ะจนหน้าผากเป็นรอยแดง


คุณท่านส่ายหน้ายิ้มขำแต่ไม่เดินมาปลอบ ปล่อยให้ผมลูบหน้าผากตัวเองที่บวมปูด


“ชั้นมีประชุมถึงสี่โมง อย่าซนละ”เขาทิ้งท้ายไว้เท่านั้นก่อนจะเดินออกจากห้องไปเข้าประชุม


แมวไม่อยู่…หนูก็นอนสิครับ
ผมล้มตัวนอนลงบนโซฟาด้วยความง่วง ขอพักสายตาสักพักละกันเนอะ


ความง่วงไม่เคยปราณีใคร สุดท้ายผมก็นอนพักนานเกินกว่าที่ตั้งใจไว้ เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที ท้องฟ้าด้านนอกก็เป็นสีส้มแดงซะแล้ว


ผมลุกขึ้นจากโซฟาด้วยอาการงัวเงีย สอดสายตามองหาคุณท่านแต่ก็ไม่พบ พระอาทิตย์กำลังจะตกดินแล้ว ทำไมคุณท่านยังไม่กลับมา อย่าบอกนะว่าลืมผมแล้วทิ้งผมกลับบ้านไปแล้ว


ผมเดินออกไปดูด้านนอกห้อง ไฟทุกดวงถูกปิดไว้มืดสนิท แม้แต่ไฟทางเดินก็ไม่เหลือเปิดทิ้งไว้สักดวง ขนาดเวลากลางวันชั้นผู้บริหารยังไม่ค่อยมีคน นับประสาอะไรกับเวลาเย็นย่ำแบบนี้


บรรยากาศมันวังเวงจนผมขนลุก สิ่งที่ได้ยินมีแต่เพียงเสียงแอร์เบาๆ ผมรีบวิ่งกลับเข้ามาในห้องคุณท่าน ดึงเสื้อสูทคุณท่านมาคลุมตัวแล้วนั่งหลบมุม


ผมไม่ชอบการถูกทิ้งไว้คนเดียวในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้เลย ยิ่งช่วงเวลาโพล้เพล้แบบนี้ ผมยิ่งไม่ชอบ ผมดึงเสื้อสูทคุณท่านให้คลุมกายแน่นมากขึ้น พยายามสูดกลิ่นกายคุณท่านจากเสื้อคลุมแล้วบอกตัวเองว่า ‘ไม่เป็นไร คุณท่านอยู่กับผม’


ผมนั่งรอคุณท่านอยู่นานก็ยังไม่มีวี่แววว่าเขาจะกลับมา สงสัยจะลืมผมทิ้งไว้ที่นี่แล้วจริงๆ ผมพยายามใจกล้าหยิบมือถือมาเปิดไฟฉายเพื่อใช้แสงสว่างเพียงน้อยนิดนำทางออกนอกห้อง ในขณะที่กำลังจะก้าวเท้าออกจากห้อง แสงไฟจากลิฟท์ที่กำลังเปิดก็สว่างขึ้น ผมรีบใส่เกียร์หมาวิ่งไปเข้าลิฟท์ พอเห็นเป็นคุณท่านกำลังจะก้าวเดินออกมา ผมก็ไม่รอช้าที่จะกระโดดกอดคอเขาเป็นลูกลิง


“พริ้มเป็นอะไร”ผมกอดคอซุกหน้าลงที่บ่าคุณท่านแน่น “กลับบ้าน กลับบ้านกันนะ”


คุณท่านลูบหลังผมที่กำลังตัวสั่นเป็นลูกนก “พริ้ม ปล่อยชั้นก่อน”


“ไม่ปล่อย กลับบ้านเรากันเถอะนะคุณ นะๆ”ผมกำเสื้อสูทเขาแน่นด้วยความกลัว ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว


“ไม่เป็นไร ชั้นอยู่นี่แล้วไง”


“กลับบ้าน”ผมขอร้องเขาด้วยเสียงระโหยโรยแรง


“เฮ้อ! กลับก็กลับ”


“ชัย ฝากจัดการที่เหลือด้วยนะ”

.
.
.

ผมนั่งกอดเข่าอยู่ข้างๆคุณท่านในขณะที่รถติดไฟแดง คนตัวสูงหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อที่ซึมบริเวณไรผมให้


“พริ้มกลัวอะไรครับ”


“มันมืด ผมไม่คุ้นสถานที่”


“โทษที ชั้นติดประชุมยาว ลืมให้ชัยโทรบอกด้วย”


“ผมคิดว่าคุณลืมผมแล้วทิ้งผมกลับบ้านไปแล้วซะอีก”


“ตัวโตขนาดนี้จะลืมได้ไง”


“ที่ผ่านมาคุณก็ลืมตลอด”โดยเฉพาะวันไหนที่ผมอยู่โรงพยาบาลแล้วคุณชัยบอกว่าวันนั้นคุณท่านจะมาหา แสดงว่าวันนั้นคุณท่านจะไม่มา ลืมผมตลอด…


“งอแง”


ผมนั่งมองข้างทางไปเรื่อยเปื่อยจนสุดท้ายเราก็ฝ่ารถติดมาถึงบ้านสักที ผมรีบเปิดประตูลงจากรถแล้ววิ่งเข้าบ้าน การได้เข้าบ้านเหมือนได้เข้าหลุมหลบภัย ไม่รู้ทำไมแต่ผมสบายใจ


คุณท่านเดินตามเข้ามานั่งยองๆลงตรงหน้าผม “หายกลัวรึยัง”


“หายแล้ว”


“แน่นะ ห้ามโกหกนะ”


“หายแล้วจริงๆ”คุณท่านดึงผมไปกอดแล้วลูบหลังผมเบาๆอย่างปลอบประโลม ผมซบหน้าลงกับไหล่กว้าง รู้สึกอบอุ่นจนไม่อยากปล่อย 


“คุณ”คุณท่านผละออกจากอ้อมกอด “ว่าไงครับเด็กดี”


“อย่าทิ้งผมอีกนะ”


คุณท่านยิ้มจาง “ห้ามทิ้งนะ ห้ามทิ้ง ห้าม!”ผมปีนลงจากโซฟาไปนั่งคร่อมตักเขา รู้ว่าตัวเองไม่ได้ตัวเล็ก แต่อยากอ้อนอะ จะทำไม


“งอแงนะเราเดี๋ยวนี้”ผมเกี่ยวขากับเอวสอบแล้วโอบแขนรอบคอเขา


“ไม่ได้เหรอครับ”


“ไม่ได้”


“ขอโทษครับ”ผมปล่อยมือจากตัวเขาแล้วรีบลุกหนีแต่โดยดีก่อนที่จะโดนทำโทษ


“นอกจากงอแง เอาแต่ใจแล้วยังขี้งอนมากด้วย รู้ตัวไหม”


“ขอโทษครับ ต่อไปผมจะระวังมากกว่านี้ ขอโทษที่ไม่รู้หน้าที่ของตัวเอง”


“แล้วหน้าที่ของเธอคืออะไร”ผมมองเขาน้ำตาคลอด้วยความน้อยใจ รู้อยู่แก่ใจทำไมต้องย้ำกันด้วย กลัวผมจะหลงลืมตัวรึไงว่าผมอยู่ในสถานะไหนสำหรับเขา


ผมปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ดจนหมดด้วยการตั้งใจประชด อยากจะให้ทำหน้าที่ดีนัก เดี๋ยวจะบริการให้ถึงใจจนตายคาอกกันไปข้างหนึ่งเลย


เข็มขัดยี่ห้อดังถูกผมถอดเหวี่ยงลงพื้น ตามด้วยกางเกงแสล็คสีเทา จนตอนนี้ผมเหลือเพียงชั้นในสีขาวไว้คลุมกาย


“นี่คือหน้าที่ของผมไงครับ คุณจะรับบริการเลยไหม”


คุณท่านยิ้มขำแล้วตบบ่าผม “หน้าที่ที่แท้จริงของเธอก็คือเก็บเสื้อผ้าที่ถอดเรี่ยราดนี่ให้เรียบร้อยแล้วไปอาบน้ำนอน ชั้นจะไปทำงานต่อ”


ผมมองคุณท่านที่เดินหนีไปทำงานด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม อะไรของเขา มีความสุขมากนักรึไงที่แกล้งผมได้ คนแก่ใจร้าย!


“อ้อ! คืนนี้นอนได้เลย ไม่ต้องรอ เพราะนับตั้งแต่วันนี้ชั้นจะแลก ‘มัน’ มาด้วยความรู้สึกเท่านั้น”เขาหันหลังกลับมาพูดแล้วขยิบตาข้างเดียวใส่ผม


พูดอะไรของเขา ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ช่วยพูดอะไรที่ผมเข้าใจหน่อยไม่ได้รึไง
จิตใจคนแก่ยากแท้หยั่งถึงจริงๆ



 



พบเด็กซึนที่โดนแกล้ง 1 อัตราแหละทุกคน

พรุ่งนี้เราสอบแต่ก็แอบแวบมาอัพน้อง #พริ้มกับdaddy

รู้สึกเหมือนนิยายดราม่ามากจนคนอ่านหนีไปพักใจกันหลายคนเลย

อย่าพึ่งไปไหนน้าาาาาา

[naezapril]

พริ้มน่ารักกกก​ ทำไมคุณท่านมุ้งมิ้งขนาดนี้

[t2007]

เด็กโข่งน้อยใจเก่ง

[O-RA DUNGPRANG]

 

[fullfinale]

เราชอบมาม่า แต่คุณท่านใจดีก็ดีต่อใจเราเหมือนกัน

[areenart1984]

ขอให้พริ้มสุขแบบนี้ไปนานๆ นะคุณท่าน 

[WilpeR]

เรื่องราวจะดราม่าอีกไหมเนี่ย อยากให้พริ้มมีความสุขนานๆหน่อย ไม่ใช่แปบๆเครียดอีกแล้ว

[Quatree]

เมื่อไรธิวาจะกลับมา??

[whistle]

ทิวาหาย........

[Sky]

บรรยากาศแบบนี้คือกำลังดีอ่ะ สบายๆไม่มากไป ไม่น้อยไป รอพี่ธิวากลับมาช่วยกันเติมเต็มความรู้สึกให้แน่นขึ้นนะคะ

[Leenboy]

เด็กขี้งอน

[Nus@nT@R@]

คุณท่านอ่อนโยนขึ้น //รอพี่ธิวา

[anythinginitt]

พี่ธิวาหายไปนานเลย

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[Nung66669]

พริ้มเด็กขี้งอนอยากให้บรรยากาศแบบนี้ไปอีกนานๆแต่จะดีกว่านี้ถ้าธิวากลับมา