12
เมษานั้น 1
13 เมษายน / 13:10 น. “เพื่อนธันนนนน”เสียงคนปลายสายดังขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ผนวกกับเสียงโหวกเหวกโวยวายที่ดังลอดเข้ามาในโทรศัพท์บ่งบอกว่าพวกเขาเหล่านั้นกำลังอยู่ในสถานที่บางสถานที่ๆ ถ้าเขาเลือกได้จะไม่ไปเหยียบโดยเด็ดขาด
“อือ”
“เฮ้ยเพื่อนรัก พวกกูอยู่สีลม”“แล้วไง”
“เอ๊า ไอ้ห่าธัน กูโทรมารายงานมึงเฉยๆ เหรอ ก็ไม่ มึงมาสิมา กูโทรมาชวนเนี่ย” อากรต่อว่าผ่านสายโทรศัพท์ เมื่อได้ยินเสียงที่ไม่ได้ดูตื่นเต้นอะไรกับพวกเขาเลย
“ไม่เอาว่ะ ร้อนจะตายห่า” ร่างสูงที่นอนเหยียดยาวจ้องหน้าคอมอยู่บนเตียงอิดออด อันที่จริงเขากำลังจะเคลิ้มหลับไปแล้วด้วยซ้ำ แต่เพราะเสียงโทรศัพท์ทำให้รู้สึกตัวอีกครั้ง
ไหนๆ กูคุยดิอีกเสียงหนึ่งลอดออกมา คนต้นสายกดวาง พร้อมกับปิดเครื่องในทันที เพราะรู้ว่าถ้าทำแบบนี้ยังไงเพื่อนสี่หน่อของเขาก็ไม่ยอมจบง่ายๆ แน่
ธันวาเป็นคนที่ไม่ชอบอะไรแบบนี้นัก สถานที่ๆ คนชุกชุม เบียดเสียด หรือในช่วงเทศกาลแบบนี้ที่การถูกเนื้อต้องตัวกันเป็นเรื่องปกติ เลี่ยงได้เขาก็จะเลี่ยง
เขายังจำเหตุการณ์เมื่อสามปีก่อนที่หลวมตัวออกไปกับบรรดาเพื่อนตัวแสบของเขาได้ ด้วยหน้าตาและรูปร่างแบบเขา ไม่วายจะตกเป็นเป้าหมายของเพศตรงข้ามหรือแม้แต่เพศเดียวกัน เรียกได้ว่าน่วมกลับมาเลยทีเดียว
เพราะฉะนั้นในช่วงวันหยุดยาวแบบนี้ ถ้าไม่ออกไปต่างจังหวัดกับครอบครัว เขาก็จะเลือกที่จะนอนเงียบๆ อยู่ในห้องของตัวเอง
ชายหนุ่มเงยมองนาฬิกาที่ผนังข้างหัวเตียง เวลาก็คล้อยบ่ายมาแล้ว ท้องไส้ที่ยังว่างเปล่าก็ลั่นโครกคราก ร่างสูงจึงลุกขึ้นไปหยิบเสื้อยืดผืนบางมาสวมเพื่อลงไปหาอะไรยาไส้
“จะมีร้านไหนเปิดบ้างไหมวะเนี่ย” ร่างสูงพึมพำกับตัวเอง
“อ้าว สงกรานต์ไม่ออกไปเล่นน้ำเหรอธัน” ป้าแสงจันทร์เจ้าของร้านข้าวแกงข้างคอนโดเอ่ยถามลูกค้าหนุ่ม
“ไม่อะป้า แค่เดินออกมาตรงนี้ยังเกือบไหม้”
“แปลกคน ปกติคนวัยหนูนี่กำลังตื่นเต้นกับเทศกาลอะไรแบบนี้เลยนะ”
“ไม่ใช่สำหรับผมคนนึงล่ะ”
จานข้าวราดแกงสองอย่างที่ธันธเนศเลือกไว้ถูกยกมาเสิร์ฟ ก่อนที่ผู้เป็นเจ้าของร้านจะนั่งลงตรงกันข้ามเขา เพื่อเริ่มบทสนทนา ในช่วงเทศกาลแบบนี้ ไม่ค่อยมีลูกค้ามากนัก ภายในร้านจึงเงียบเหงา นานๆ จะมีลูกค้าเข้ามา เธอจึงมีเวลาเหลือที่จะมานั่งพูดคุยตามประสาแม่ค้า
“อยากให้ลูกชายกับลูกสาวป้าคิดแบบนี้บ้างจัง สองตัวนั้นน่ะ นับวันรอตั้งแต่พ้นปีใหม่”
“เขายังเป็นเด็กมัธยมอยู่ไม่ใช่เหรอครับ วัยนั้นน่ะกำลังสนุกเลย ผมอะแต่ก่อนก็แบบนี้แหละ แต่พอเรียนจบมาทำงาน ก็เริ่มไม่ตื่นเต้นกับเทศกาลอะไรแล้ว ทำงานเหนื่อยมาตลอดเดือน พอมีวันหยุดก็อยากพักผ่อน เก็บเงิน แต่ถ้าออกไปพักผ่อนหย่อนใจในที่ไหนสักที่ แบบนั้นพอไหว”
“แหม อายุเพิ่งจะเท่าไหร่เองพ่อคุณ พูดเหมือนคนแก่ไปได้” “อ้าว มาอีกหนึ่งหนุ่มหล่อแล้ว วัยรุ่นสมัยนี้เป็นอะไรกันไปหมด” เธอพูดพลางลุกออกจากโต๊ะที่เขานั่งไป แต่ธันธเนศก็หาได้สนใจสิ่งที่เธอพูดไม่ ก้มหน้าก้มตากินข้าวของเขาต่อไป
ไม่ทันไรเสียงลากเก้าอี้ตรงข้ามเขาดังขึ้น
“ป้า---” คนที่กำลังเงยหน้ามองหยุดพูดแทบไม่ทันเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คนเดิมกลับมานั่งแต่อย่างใด
“ขออนุญาตรึยัง ก่อนจะนั่ง” ธันธเนศเอ่ยถาม
“ไม่อนุญาตก็จะนั่ง” ผู้พูดยักคิ้วท้าทาย
“ถ้าเป็นลูกหลานนะจะส่งไปอยู่โรงเรียนดัดสันดาน”
“ถ้าผมเป็นลูกเป็นหลานผมก็จะส่งคนบางคนไปอยู่บ้านพักคนชราเหมือนกัน ขี้บ่น”
“ข้าวไข่เจียวร้อนๆ มาแล้ว” เสียงป้าแสงจันทร์ดังขึ้นหลังจากเสียงเคาะกระทะเงียบลง ขัดจังหวะการต่อล้อต่อเถียงของคนสองคน “อ้าวธันสองธัน รู้จักกันด้วยเหรอ”
“ไม่รู้จ--” “รู้จักครับป้า” ขณะที่อีกคนกำลังจะปฏิเสธ คนที่เพิ่งมาถึงก็ขัดไว้เสียก่อน “รู้จักดีเลยล่ะ”
“ไม่ออกไปเล่นน้ำเหรอ” คนที่เพิ่งตักข้าวไข่เจียวใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ ถาม
“ไม่ ร้อน”
“เหมือนกันเลย เออ! มีหนังใหม่เข้า เห็นเพื่อนรีวิวว่าสนุก”
“แล้วไง”
“ไปดูเป็นเพื่อนหน่อยดิ”
“ยังกล้ามาชวนอีกเหรอ คุณยังมีคดีกับผมอยู่นะ”
“หายกันไง คุณก็ตีเข่าผมซะน้องชายผมช้ำเลยรู้ไหม”
คนฟังแทบสำลักข้าว “ครั้งหน้าอาจจะไม่ใช่แค่ช้ำก็ได้นะ”
“ก็ถ้ามันชำรุดเสียหาย คุณนั่นแหละที่ต้องเสียใจ” ธันวาพูดเสียงไม่เต็มปาก ก้มหน้าหลบตาคนฟัง
“ไหนพูดใหม่สิ”
“อ่อเปล่า ไม่มีไร” คนถูกถามตีหน้าเฉไฉ “ไปนะ”
“ไปไหน”
“ดูหนังกับผมไง”
“ไม่ไป”
“อ่ะๆ ผมเลี้ยงก็ได้ ถือว่าไถ่โทษที่แกล้งคุณ”
“เราสนิทกันขนาดที่จะไปไหนมาไหนด้วยกันได้แล้วเหรอ”
“ทำไม ทำไมจะไปไม่ได้” โค้ชกีฬาหนุ่มคอเป็นเอ็น “อย่าหยิ่งนักเลยน่า”
“ไม่ได้หยิ่ง แต่ผมไม่ว่าง จริงๆ แล้วแจ้เขาชวนไปบ้านยายเขาที่ชลบุรีน่ะ”
“อ้าว ก็นึกว่าจะไม่ไปไหนซะอีก ทำไมไม่เห็นบอกเลย กลัวผมรู้เหรอ”
“อือ”
คนตอบหน้าตาเรียบเฉย หาได้สนใจสายตาคมที่มองปราดมาที่เขาเหมือนแมวกำลังได้กลิ่นหนู
“ไปกันยังไง ใครบ้าง”
“ต้องรู้ด้วย?”
“ก็ผมอยากรู้”
คนที่ถูกถามถอนหายใจยาว “ไปรถที่เอกกับรถผมครับคุณธันวา ไปกันเจ็ดคนครับ ซึ่งก็คือพวกเพื่อนๆ ที่ยิมคาราเต้น่ะครับ มีผม เพื่อนของผมซึ่งได้แก่ กล้วยและภรรยา แจ้ พี่เอกและเมียของเขาครับคุณธันวา”
“ประชด?”
“เอ๊า ก็เดี๋ยวตอบไม่ละเอียดก็ไม่จบอีก”
“อือ แล้วอีกคนหนึ่งล่ะ เจ็ดคนไม่ใช่เหรอ”
นั่นง่ะ“ก็ตี๋น่ะ”
เมื่อได้ยินชื่อนั้น อีกฝ่ายถึงกับหยุดเคี้ยวทันที มือที่กำลังตักข้าวในจานค้างเติ่ง สายตาคมดุจเหยี่ยวจ้องมาที่เขาก่อนจะหลุบลง
ช้อนกับส้อมในมือถูกวางลง “ผมไปด้วย”
“คือ?”
“เอ๊า ก็คือผมจะไปด้วย”
“ในฐานะอะไร”
“ไม่สน ทีเด็กตี๋นั่นยังไปได้เลย คุณกับเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย เอ๊ะ หรือเป็น”
“ผมอิ่มละ ไปนะ” คนฟังเลื่อนเก้าอี้ออกห่างจากโต๊ะ ก่อนจะยืดกายลุกขึ้น โดยไม่ได้สนใจท่าทีเอาแต่ใจของอีกฝ่ายเลย
ร่างสูงที่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังวิ่งตามมาติดๆ “นะคุณ ผมสัญญาว่าจะเป็นคนดี เชื่อฟังคุณทุกอย่างเลย ขอผมไปด้วยนะ”
“พี่รัญบอกผมว่าจะไปเยี่ยมญาติที่เชียงใหม่ แม่คุณกับคุณก็ไปด้วย”
“ก็ผมไม่อยากไปเชียงใหม่ แต่อยากไปกับคุณ” คนเดินนำเหลือบมองคนที่กำลังเดินตามตื้อต้อยๆ
“หื้อออ” เขาถอนหายใจ “คุณนี่มัน...” ก่อนจะหยุดเดิน
“แน่ใจนะว่าอยากไปด้วย คนที่ไปก็พี่ๆ คุณทั้งนั้น อาจจะไม่ถูกใจวัยรุ่นอย่างคุณก็ได้”
“คุณพูดอย่างกะอายุห่างกันเป็นสิบปี ถ้าเด็กมัธยมไปได้ แล้วทำไมเด็กมหา’ลัยอย่างผมจะไปไม่ได้ รถคุณไม่ต้องเอาไป เอารถผมไป เดี๋ยวค่าน้ำมันผมออกเอง”
“นี่จริงจัง?”
“จริงจัง ถ้าคุณไม่ให้ผมไปด้วย ผมจะเผาห้องคุณ เอาสิ”
“เถื่อนได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ คนเรา เออๆ งั้นก็เจอกันบ่ายสามแล้วกัน ชักช้าไม่รอนะ”
13 เมษายน / 15:45 น.แม้อณวุฒิกับเจนจพจะยังค้างคาใจเมื่อเห็นคู่อริที่ถึงขั้นลงไม้ลงมือกันต่อหน้าต่อตาพวกเขามาแล้ว แต่วันนี้กลับอยู่ด้วยกันเสียอย่างนั้น แต่ก็ถือเป็นเรื่องดีที่แม้จะเคยบาดหมางกันก็กลับกลายมาเป็นมิตรที่ดีต่อกันได้ จากคืนนั้นที่หนุ่มนักศึกษาอาสาพาเพื่อนหัวแก้วหัวแหวนของเขากลับจากร้านเหล้า ความสัมพันธ์ก็คงพัฒนาดีขึ้นเรื่อยๆ ตามลำดับ หรือเปล่า?
เมื่อรวมตัวกันได้เสร็จสรรพ ทุกคนก็พร้อมออกเดินทางเพื่อไปเปลี่ยนบรรยากาศในช่วงเทศกาลหยุดยาวแบบนี้ รถสองคันมุ่งตรงจากกรุงเทพฯ สู่จุดหมายคือบ้านของคุณยายของเจนจพที่จังหวัดชลบุรี
รถคันแรกที่เป็นของอากิระ มีภรรยาของเขา และอณวุฒิกับภรรยาเป็นผู้โดยสาร ส่วนอีกคันหนึ่งที่เป็นรถธันวาก็ มีเขาเป็นคนขับ ผู้ที่อยู่ในรถคันนั้นคือธันธเนศเจนจพและราชวุฒิ รถที่เปรียบเสมือนแหล่งรวมบรรดาชายโสด
ราชวุฒิที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอธันวาเป็นผู้ร่วมทริปในครั้งนี้ หน้าหงิกงอบ่งบอกอารมณ์ ก่อนจะข่มตาหลับตั้งแต่รถเพิ่งจะออกจากคอนโด
“เห้ย ไอ้น้อง คิดยังไงถึงอยากมาด้วยวะ ไอ้ธันชวนเหรอ” เจนจพที่นั่งอยู่หลังคนขับขยับตัวไปเกาะเบาะหน้าตัวเองก่อนจะเอ่ยถามขึ้น สายตาเหล่มองเพื่อนหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างพลขับ
“โหพี่ ผมนี่แทบก้มลงกราบขอร้อง เรื่องชวนน่ะลืมไปได้เลย” คนตอบคำถามเหล่มองคนที่นั่งเงียบๆ อยู่ข้างๆ
“เว่อร์ไป ไม่ใช่คนใจร้ายใจดำอะไรขนาดนั้น”
“น้อยไปสิมึง” เจนจพสวน
“เบาๆ น้องมันนอนอยู่” ธันธเนศบอก ก่อนสองหนุ่มจะนึกขึ้นได้ว่ามีอีกคนที่กำลังหลับเป็นตายอยู่ด้วย
“เออ แล้วไม่ออกไปโชว์ตัวให้สาวๆ กรี๊ดเล่นแถวข้าวสาร สีลม อาร์ซีเอ ไรแบบนี้กับเพื่อนวะ หน้าตาอย่างเอ็งนี่ตัวท็อปเลยนะเว้ย น่าสนุกกว่ามากับคน
แก่ๆ แถวนี้นะ” เจนจพเสนอ
“ไม่อะพี่ ผมชอบอยู่เงียบๆ กับคน
แก่ๆ มากกว่า” คนตอบเน้นเสียง
“คิดซะว่ากูไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วกัน”
เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะไอ้ห่า ผู้ถูกแซะก่นด่าในใจ “หรือจะให้กูไปนั่งกับตี๋ข้างหลังไหม จะได้คุยกันสะดวก” ก่อนจะเสนอแนะแนวทางประชดคนทั้งสอง
“แหม หยอกเล่นครับคุณเพื่อน”
“ทำไมถึงอยากไปนั่งข้างหลังจังเลย นั่งข้างผมมันอึดอัดเหรอ” คนขับตัดพ้อสีหน้าจริงจัง
“อ้าวๆ อย่าเพิ่งตีกันเด้อ กูยังอยู่ตรงนี้ ยังอยากให้ทริปนี้เป็นทริปที่รื่นเริงอยู่”
แล้วเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นดักการสนทนา
“ฮัลโหล ว่าไงจ๊ะ” เจนจพรับ “ได้ๆ”
“เฮ้ย ไอ้น้อง ธัน เดี๋ยวแวะปั๊มข้างหน้า พวกนั้นจะเข้าห้องน้ำกัน” เจนจพพูดพลางชี้นิ้วไปยังข้างทางข้างหน้าที่มีป้ายบอกสถานที่ขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านให้เห็น
รถสองคันที่ขับต่อท้ายกันมาเลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมันขนาดใหญ่ที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกให้นักเดินทางอย่างครบครัน ทั้งห้องน้ำที่สะอาดสะอ้าน ร้านสะดวกซื้อ และร้านอาหาร
“ตี๋ เอ็งจะเข้าห้องน้ำไหม” เมื่อรถจอดลง เจนจพก็ไม่ลืมปลุกผู้ที่หลับเป็นตายอยู่ข้างๆ
“ไม่เข้าก็ลงไปนั่งรอข้างนอกก่อนดีกว่ากูว่า ในรถมันร้อน” ธันธเนศแนะ
ร่างสูงงัวเงียออกจากรถด้วยท่าทีไม่สู้ดีนัก ก่อนจะปิดปากวิ่งไปที่ห้องน้ำ ทุกสิ่งอย่างที่หลงเหลืออยู่ในท้องออกมาจนหมดไส้หมดพุง
ธันธเนศคอยลูบหลังให้อย่างเป็นห่วง
“เป็นไงบ้าง เมารถทำไมไม่บอกวะ”
มือหนายกขึ้นเช็ดปาก ด้วยท่าทีพะอืดพะอม
“ปกติผมไม่เมานะครับ แต่นี่คงเป็นเพราะอากาศร้อนด้วย ผมเลยมึนๆ”
“โอเคยัง”
คนที่สูงกว่าพยักหัว
ธันธเนศกลับออกมาจากร้านสะดวกซื้อหลังพาเด็กหนุ่มไปหาอะไรดื่มให้ร่างกายสดชื่นขึ้น ตรงหน้ารถที่จอดอยู่ ใต้ต้นไม้ที่คอยให้ร่มเงาตรงบริเวณโคนต้นก่อปูนเป็นที่นั่งพัก ชายหนุ่มนั่งไขว่ห้างกระดิกขามองตรงมายังเขาทั้งคู่ที่เดินเคียงคู่กันมา ภายใต้แว่นกันแดดสีทึบแม้สายตาจะถูกปิดซ่อนอยู่ แต่ธันธเนศก็พอจะเดาออกว่าจุดพักสายตาของอีกฝ่ายอยู่ที่ไหน รอยยิ้มจางๆ นิ่งๆ ที่ดูเย็นเฉียบบ่งบกถึงอารมณ์ของเขาผู้นั้นได้เป็นอย่างดี
“น้ำไหม” เขายื่นขวดเครื่องดื่มสีเหลืองให้
“ไม่กิน” แม้ปากจะบอกว่าไม่กินสิ่งที่ธันธเนศยื่นให้ แต่มือหนาก็ยื่นมาดึงแก้วที่เขากำลังดูดอยู่ไปต่อหน้าต่อตา แล้วเอาไปดูต่ออย่างหน้าตาเฉยๆ โดยราชวุฒิได้แต่มองตาปริบๆ ในพฤติกรรมของทั้งสอง
“นี่มันโอวัลตินนิ”
“ก็เออไง”
“ไอ้ธันมันแพ้คาเฟอีน กินอย่างอื่นได้ที่ไหน อย่างมันน่ะ ไม่น้ำผลไม้ก็นม หรือไม่ก็โอวัลติน”
อณวุฒิที่เดินเข้ามาใกล้พูดขึ้น
“เนื้อสัตว์ก็ไม่กิน คาเฟอีนก็กินไม่ได้ ฟังดูเลี้ยงยากจัง ยังมีอะไรอีกไหมครับพี่ๆ ผมจะได้จดไว้”
“จดไว้ทำห่าไร” คนที่ยืนอยู่กระชากแก้วน้ำคืน แต่ปฏิกิริยาที่ไวกว่าของคนถือยกออกห่าง
“เผื่อต้องใช้” คนตอบยิ้มปั้นจิ้มปั้นเจ๋อยียวนอารมณ์ แล้วลุกขึ้นเดินไปที่รถ
“กูว่า...” เจนจพที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดขึ้นขณะมองตามหลังชายหนุ่มรุ่นน้องไป
“ว่าอะไรมึง” ธันธเนศเหวี่ยงหน้ามาทางผู้ที่กำลังตั้งข้อสันนิษฐาน
“อ๋อเปล่าๆ ปากมันไปเอง” คนที่กลัวโดนลูกหลงตอบพลางดิ่งไปที่รถเช่นกัน
ขวดเย็นๆ แตะเข้าที่แขนธันธเนศ “พี่ธันกินกับผมก็ได้ ไม่มีคาเฟอีน” ราชวุฒิยื่นของเขาให้แทน
“ไม่เป็นไร มึงกินไปเถอะ” เขาพูดก่อนจะเดินนำที่รถ
คนที่หยุดนิ่งอยู่ข้างหลังเอ่ยขึ้นเบาๆ
“ดูเขาหวงพี่นะ”
คนที่ได้ยินหยุดเดินชั่วขณะ ก่อนจะก้าวออกไป
13 เมษายน / 16:15 น. บ้านชั้นเดียวในพื้นที่กว้างขวางที่ล้อมรอบด้วยรั้วทั้งสี่ด้าน ตั้งตะหว่านอยู่ริมถนนสี่เลน ติดกันเป็นพื้นที่ขายเครื่องจักรและยานพาหนะทางการเกษตรซึ่งเป็นของคุณตาของเจนจพเอง ภายในบริเวณบ้านปกคลุมด้วยต้นไม้ดอกและไม้ประดับ ให้ร่มเงาร่มรื่น
เมื่อทุกคนก้าวลงมาจากรถก็ได้รับการต้อนรับอย่างชื่นมื่นจากเจ้าของบ้านสูงวัยสองคน ที่ยังดูแข็งแรงด้วยกันทั้งคู่
“ไหว้พระเถอะจ๊ะ” หญิงเจ้าของบ้านเอ่ยรับเมื่อบรรดาหลานๆ ยกมือไหว้ทักทาย
“เข้าไปข้างในล้างหน้าล้างตากันก่อนสิลูก ยายเขาเตรียมห้องไว้ให้แล้วสี่ห้อง กว้างขวางอยู่สบาย เอาของไปเก็บกันได้เลย จะอยู่ห้องไหนก็เลือกได้เลยตามใจชอบ คิดเสียว่าเป็นบ้านตัวเอง” คนเป็นตากล่าวแนะด้วยรอยยิ้มอิ่มสุข
นานครั้งที่ลูกหลานจะกลับมาเยี่ยม ครั้งนี้เจนจพต้องมาบ้านตากับยายแทน เพราะพ่อกับแม่ของเขาต้องไปเยี่ยมปู่กับย่าที่ภาคอีสาน บ้านที่เงียบเหงา มีเพียงคนงานไม่กี่คน ที่เมื่อถึงเวลาเลิกงานหรือช่วงเทศกาลอย่างนี้ก็กลับบ้านกันหมด ทิ้งไว้เพียงสองตายายเจ้าของบ้าน ทำให้ทุกครั้งที่เจนจพมาก็จะทำให้บ้านพอมีสีสันขึ้นมาบ้างแม้ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ และการกลับมาแต่ละครั้ง ด้วยความที่เจนจพยังตัวคนเดียว ไม่มีครอบครัว เขาจึงมักจะชวนเพื่อนๆ มาเที่ยวด้วยเสมอ และก็จะได้รับการต้อนรับขับสู้อย่างนี้จากสองตายายเช่นนี้เสมอมา
“เย็นนี้ทำอาหารทะเลกินกัน แล้วพรุ่งนี้ไปเกาะล้าน” เจนจพบอกแก่ทุกคน ซึ่งก็เป็นที่ทราบกันตั้งแต่วางแผนทริปแล้ว ยกเว้นก็แต่ธันวา ที่ยังไม่รู้ว่าต้องไปเกาะด้วย แต่นั่นก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าการตัดสินใจติดสอยห้อยตามมาครั้งนี้ไม่ผิดหวังจริงๆ เขาชอบทะเล
13 เมษายน / 16:45 น. “ธันๆ พี่สองคนจะไปตลาดซื้ออาหารทะเล ไปช่วยพี่หน่อยได้ไหม” สองสาวภรรยาของอากิระกับอณวุฒิชวนธันธเนศ
“ได้ครับ เดี๋ยวผมขับรถให้” เขาตอบ
“ผมไปด้วย” เมื่อธันวาที่คอยตามธันธเนศต้อยๆ ไม่ได้ห่างได้ยินเข้าก็รีบเสนอตัวทันที “ผมแข็งแรง เดี๋ยวช่วยยกของ” เจ้าตัวเสริม
“จ๊า ดีเลย อยากได้คนไปใช้แรงงานอยู่พอดี งั้นปล่อยพวกแก๊งนั้นให้เขาจัดสถานที่เตรียมอะไรของเขาไป เราไปเที่ยวตลาดกันดีกว่า”
อีกฟากหนึ่ง เด็กหนุ่มมัธยมที่ยืนอยู่ไกลๆ มองตามสี่คนที่เดินตรงไปที่รถอย่างสงสัย
“พี่ๆ เขาจะไปไหนกันอ่ะครับ”
“อ๋อ ไปตลาดซื้ออาหารทะเล เอ็งไม่ต้องไปหรอก อยู่นี่กับข้านี่แหละ มาช่วยยกกระถางต้นไม้นี่หน่อยเร็ว ยังหนุ่มยังแน่น” เจนจพหลานชายเจ้าของบ้านกล่าว ขณะกำลังง่วนอยู่กับการจัดบริเวณสวนหน้าบ้านให้เหมาะแก่การสามัคคีชุมนุมในช่วงค่ำที่จะมาถึงนี้
ตลาดที่คนจอแจ แม้อากาศช่วงบ่ายแก่ๆ จะร้อนอบอ้าว สองหนุ่มสองสาวก้าวลงมาจากรถที่จอดเลียบข้างทางไว้ ในตลาดที่มีของขายดาษดื่น ทั้งอาหารทะเลสดๆ นานาชนิด มีให้เลือกอย่างหลากหลาย อาหารท้องถิ่น ของฝากที่ขึ้นชื่อ
“เอางี้ดีกว่า อากาศมันร้อนเนอะ เรามาแบ่งหน้าที่กันดีกว่าทุกอย่างจะได้เสร็จไวๆ พี่จดของที่ต้องซื้อไว้หมดแล้ว” เกวลินภรรยาสาวของอากิระหยิบกระดาษโน้ตในกระเป๋าออกมาฉีกแบ่งครึ่ง
“สองหนุ่มไปซื้ออาหารทะเลตามนี้ แล้วเดี๋ยวพวกพี่ไปซื้อพวกเครื่องปรุงแล้วก็ของจุกจิกอื่นๆ โอเคไหม”
“เอ๊ะ แต่น้องธันไม่ทานเนื้อสัตว์นี่ ซื้อได้เหรอ” ภรรยาของอากิระถามขึ้นเมื่อนึกบางอย่างขึ้นได้
“สบายมากครับ” ธันธเนศรับกระดาษมา “ผมแค่ไม่กินเฉยๆ”
“จะเอาเงินที่พี่ไปก่อนไหมหรือไง”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมออกเอง”
เมื่อจัดสรรงานกันเสร็จสรรพ สองฝ่ายก็แยกย้ายกันไปหาซื้อของตามที่ต้องการ ธันธเนศเดินไปตามสองทางเดินที่มีอาหารทะเลสดชนิดที่ยังมีชีวิตเรียงรายขนาบข้าง จนละลานตาไปหมด โดยที่มีธันวาเดินปาดเหงื่อตามต้อยๆ
“ร้อนเหรอ” เขาหันไปถามหนุ่มที่เหงื่ออาบตัวจนอกเสื้อยืดบางๆ เปียกแนบเนื้อ
“ขี้ร้อนแล้วยังจะตามมาอีก รออยู่บ้านสบายๆ ไม่ชอบ”
“ไม่เอา อยู่กับคุณผมสบายใจกว่า” คนพูดพ่นลมออกทางปากระบายความร้อน “เออ เดี๋ยวผมมานะ”
“อือๆ ถ้าหากันไม่เจอก็รอตรงศาลาหน้าตลาดนะ”
“แปบเดียว เดี๋ยวผมมา”
ธันธเนศส่ายหัวโงนๆ อย่างเอ็นดู จะว่าไปใครจะไปคาดคิด คนที่เจอกันครั้งแรกก็แยกเขี้ยวยิงฟันใส่กัน แถมยังตามราวีกันอย่างเอาเป็นเอาตายไม่เลิกรา เจอกันที่ไหนเป็นเรื่องไปทุกที แต่ในวันนี้จะมาอยู่ด้วยกันชนิดที่ต้องมาเดินตามกันต้อยๆ เหมือนคนที่สนิทกันมานาน
“ปูพวกนี้ขายยังไงครับ”
“กิโลสองร้อยแปดสิบคะ สองโลห้าร้อย”
“ผมเอาสามโลครับ”
คนที่กำลังนั่งเลือกปูอยู่สะดุ้งโหยงจากแก้วเครื่องดื่มเย็นๆ สัมผัสเข้าที่ข้างแก้ม
“อ่ะ”
“อะไร”
“น้ำมะพร้าวปั่น กินได้ ไม่มีคาเฟอีน”
ธันธเนศมองใบหน้าที่ดูร่าเริงขึ้นมาในบัดดลที่ได้เครื่องดื่มเย็นๆ คลายร้อน เหมือนเด็กที่เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันตาเห็น
“ถือไว้ก่อน เลือกปูอยู่”
ปูม้าสดๆ ถุงใหญ่ถูกส่งมาจากมือแม้ค้า คนที่ตัวโตกว่าชิงรับไปถือไว้เองอย่างไม่ต้องบอก
เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมงเมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการครบแล้ว สองหนุ่มก็ออกมานั่งรออีกสองสาวที่ยังอยู่ในตลาดที่ศาลาหน้าตลาด ลมเอื่อยๆ พัดมาปะทะใบหน้าแต่ก็มิวายหอบไอร้อนด้านนอกเข้ามาด้วย
“ไม่น่าเชื่อเลยเนอะว่าเราสองคนจะมาญาติดีกันได้” ธันธเนศเอ่ยขึ้น ขณะที่สายตายังคงมองสิ่งอื่นไปเรื่อยเปื่อย คนที่นั่งเอนตัวอยู่ข้างๆ หันมองเขา
“สถานการณ์มันพาไป”
“ว่าแต่เราเริ่มคุยกันดีๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมยังจำไม่ได้เลย”
“ผมพยายามพูดดีๆ กับคุณตั้งแต่ที่ติดในลิฟต์ครั้งนั้นแล้ว แต่ตอนนั้นคุณคงเกลียดขี้หน้าผมไปแล้ว”
“ก็โดนโจมตีก่อน ใครจะชอบ”
คนฟังหันมองหน้าเขาอีกรอบ
“ขอโทษ” มือหนาเอื้อมมาโอบไหล่เขา ก่อนจะเขย่าเบาๆ คนถูกโอบเหลือบมองมือปลาหมึกนั่น
“เดี๋ยวหักมือ”
“แฮ่ๆ ก็ตอนแรกที่ผมเจอคุณ คุณดูไม่ใช่แบบนี้”
“แบบไหน”
“ก็... คุณดูน่าเอาชนะ หน้าคุณหยิ่ง ดูไม่กลัวใคร ดูน่าหมั่นไส้สำหรับผู้ชายเอาง่ายๆ ถามจริง ไม่เคยมีผู้ชายมาหาเรื่องคุณเลยเหรอ”
“จะมีใครนิสัยเสียได้เท่าคุณอีกเหรอ”
คนถูกว่าได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ยอมรับ ไม่มีข้อโต้เถียงใดๆ
“เออ แล้วตอนนี้ล่ะ” ธันธเนศถามต่อ
“ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งรู้ว่าคุณน่าปกป้องมากกว่า”
“ล่ะ? จะมาปกป้องผม? ถามจริง?”
ผู้ถูกตั้งคำถามได้แต่ก้มหน้ายอมรับความจริง ยังจำได้ดี ที่ไม่ว่าจะปะทะอารมณ์กันกี่ครั้ง คนที่เพรี่ยงพร้ำก็คือตัวเขาเองตลอด แต่ถึงอย่างไรก็แล้วแต่ เขารู้แค่ว่า เขาคือคนที่ต้องปกป้องอีกฝ่ายมากกว่า
... ก่อนเหมันต์ ...
หัวข้อ: ห้องตรงข้ามผมมันนักเลง - *** แจ้งข่าวรีไรท์ *** อัพตอนพิเศษ!!! (4/11/61) (อ่าน 79814 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก