หัวข้อ: โทษทีครับ คนนี้ผมจองตั้งแต่ห้องคลอด ตอนที่ 35 [END] 20.10.2018

[DrSlump]

 

  back

[กาแฟมั้ยฮะจ้าว]

เป็นตอนที่ชิลมากกก แต่ถ้าคิดจะรีวิวสินค้านี่เลือกที่มีอย.(ย่อมาจากอา+หย่อย)น๊า 
ปล.ให้กำลังใจให้คนเขียนผ่านมรสุมชีวิตไปได้ด้วยดีนะครับ 
ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ

[aemmilicious]

​ตอนที่ 35 : Together [End]

หลังที่สุมหัวทำรายการกันจนเสร็จ ผมกับหวานก็นั่งแทบจะเอาออกซิเจนครอบปาก เรียกว่างานไฟไหม้จริงๆ แต่ก็ผ่านไปด้วยดี

"เหี้ย ถ้าเรียนหมอยากขนาดนี้ กูไปเป็นเด็กเชียร์เบียร์ดีกว่า"

"โอ้โห เลือกอาชีพได้ดีมากหวาน กูแนะนำให้เริ่มจากเชียร์เป็นแก้ว เลื่อนเป็นขวด และสุดอาชีพที่เป็นลัง"

"มีมึงนี่แหละหนึ่งที่เข้าใจกู ว่าแต่ทำไมตือมันไปส่งรายงานนานจังวะ กูอยากกลับไปนอนล่ะ"

"มึงก็ใจร้อนเดี๋ยวมันก็มา นั่นไง กูพูดยังไม่ขาดคำก็มาล่ะ" ตือวิ่งเข้ามาด้วยทาทางร้อนลนสุด สงสัยไปเลือกรู้เรื่องอะไรมาแน่ๆ  ถามว่าฟังไหม ฟังสิครับ

"หนึ่ง หนึ่งจำที่หนึ่งสอบไปชิงทุนไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่นได้ป่ะ"

"อ้อ ที่กูกับไอ้เก็ตสอบชิงทุนแล้วได้คะแนนเท่ากัน แล้วเค้าตัดสินที่ตัวอักษรชื่อใครมาก่อนใช่ป่ะ" พูดแล้วเจ็บจี๊ด แม่น่ะแม่ ไม่ตั้งชื่อว่า "กก" ป่านี้ก็ชนะไปล่ะเสียใจ

"อาจารย์พึ่งบอกเมื่อกี้นี้เองว่าเก็ตมันสละสิทธิ์"

"แล้ว"

"หมายความว่าหนึ่งได้ทุนไปเรียนที่ญี่ปุ่น"

ผมกับตือโผเข้ากอดกันด้วยความดีใจ เดี๋ยวนะเหมือนขาดใครไป ผมมองดูหวานที่นั่งกดมือถืออย่างเร่งรีบ

"มึงทำไรหวาน"

"กูโฟสต์เฟสอยู่"

"อะไรที่มันสำคัญว่ะ"

"นี่ไง รับหิ้วสิ้นค้าจากญี่ปุ่น สนใจ Inbox มาเลย"

"ถามกูยัง"

"กูให้ครึ่งๆ"

"โอเค เสร็จแล้วมาดีใจกันได้ยัง"

เราต่างโผกอดซึ่งกันแหละกัน

"กูว่ามึงลืมอะไรไปอย่างว่ะ"

"ลืมเหี้ยไรล่ะ หนึ่ง สอง สาม สามคนครบ"

"มึงลืมจริงๆ หนึ่ง"

"ลืมเหี้ยไร นี่ไง กู ตือ หวาน ครบ"

"ผัวมึงไง" อ้าวเหี้ยล่ะ กูลืมผัว


ผมได้เข้าพบอาจารย์หลังจากนั้น เนื้อหาส่วนใหญ่เป็นเรื่องการเตรียมตัวและการปรับพื้นฐานที่นั้น แต่ส่วนสำคัญอยู่ที่ ผมมีเวลาเตรียมตัวแค่หนึ่งอาทิตย์ เพราะไอ้เก็ทสละสิทธิ์กะทันหัน ผมถึงมีเวลาเตรียมตัวแค่นี้   

"เอาไงดีวะ"

ผมรีบกลับบ้านพร้อมมานั่งคิดวิธีที่จะบอกแทน ผมจะบอกมันยังไงดีน้า หรือผมจะไม่ไปดี แต่ไอ้แทนมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้โอกาสนี้ ผมเคยคิดว่าพลาดไปแล้ว แต่มันยังกลับมาหาผม มันไม่มีอะไรที่ต้องปฏิเสธ ส่วนแทนช่างแม่ง กูจะไป 5555

"หัวเราะอะไรครับเมีย" เอ๊า มึงทำไมมาเงียบๆ

"เปล่าๆ กูจะรินน้ำให้มึงนะ นี่เย็นๆ เลยนะมึง"

"มีอะไรเปล่าครับเมีย ดูแปลกๆ"

"แปลกยังไงกูรินน้ำให้มึงแดกเนี่ย กลับมาเหนื่อยๆ จะได้ชื่นใจ อ่ะ" ผมพูดพร้อมยื่นแก้ให้

"อืมมมม เมียดื่มก่อนล่ะกัน สักอึกนึงก่อนเดี๋ยวผัวค่อยดื่ม"

"โว๊ย เรื่องเยอะ ไม่ต้องแดก" แทนหันมาคว้ามือ

"ดื่มก็ได้ครับ ว่าแต่มีอะไรจะพูดกับผัวไหม"

"ใช่ กูมีเรื่องจะคุยกับมึง" แทนวางแก้ว พร้อมนั่งลงตรงข้ามที่เคาน์เตอร์ในครัว

"เรื่องอะไรครับเมีย"

"คือกู.....แบบ" บอกแม่งไปเลยจะได้จบๆ

"อะไรล่ะครับ"

"คือกู...."

"เอ๋????"

"คือ..... เดี๋ยวกูไปสูดอากาศตรงระเบียงแวบ เดี๋ยวกูมาคุย"

ผมได้แต่เดินหัวฟัดหัวเวี่ยงออกไปที่ระเบียง กับเรื่องแค่นี้ทำไมพูดยากพูดเย็นขนาดนี้ หรือกูกลัวไอ้แทน

"สรุปเมียมีไรครับ" ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อแทนออกมาเดินอยู่เคียงข้าง

"มีไรครับ วันนี้เมียดูแปลกๆ" เอาวะเป็นไงเป็นกัน

"แทนคือกู...."

"กูเงี่ยนนะ ไปมีอะไรกันเถอะ" เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยบอกล่ะกันกู

"จริงเหรอครับ" ตายห่าละกูไม่เนียน

"จริงสิ"

"อืมมมมมมมมม" มาอืมอะไรของมึง ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมด คว้าเข้าที่แทนน้อย

"โอ๊ะ จริงด้วยครับเมีย" เอ๊าเชื่อกูซะงั้น

"ไปครับ เข้าห้องกันดีกว่าตรงนี้ยุงเยอะ"

พรุ่งนี้แล้วกัน

ผมตื่นขึ้นมากลางดึกขึ้นมากระดกน้ำในตู้เย็น หลังจากแทนหมดแรงสลบไสล ทำไมผมถึงไม่กล้าบอกมัน หรือมันสำคัญมากจนผมไม่กล้าบอก หรือที่ผมไม่กล้าเพราะเป็นห่วงความรู้สึกมัน ไม่ได้ ไม่ได้ พรุ่งนี้ต้องบอก เดี๋ยวมันไปรู้จากปากคนอื่นจะยิ่งแย่ 

"รับหิ้วของจากญี่ปุ่นเหรอครับ"

"เออ สั่งกับหวานเลย" 

เอ๊ะ ใครถามกู ท่ามกลางความมืดผมเห็นแค่เพียงข้อความในมือถือจากกรุ๊ปไลน์

หวานกว่าน้องนี้จะหาไหน: รับหิ้วของจากญี่ปุ่นนา คิดราคาไม่แพง หนึ่งจะไปเรียนต่อญี่ปุ่นหนึ่งปี ใครจะสั่งอะไรรีบเลย นี่รับพรีออเดอร์อยู่

แทน(หัวใจ)หนึ่ง: จริงหรือครับ

หวานกว่าน้องนี้จะหาไหน: อ้าวหนึ่งยังไม่บอกแทนรึ

แทน(หัวใจ)หนึ่ง: ยังครับ

หวานกว่าน้องนี้จะหาไหน: อ้าวสายหลุด

เหี้ยมากครับหวาน มึงแชทไลน์ มาบอกสายหลุด ผมค่อยๆ มองหน้าเจ้าของมือถือที่อารมณ์ดูสวิงเต็มที่

"แทนคือกู"

"เมียจะบอกผัวเมื่อไหร่ครับ"

"กูก็จะบอกมึงวันนี้แหละแทน แต่กู..."

"แล้วทำไมไม่บอก ปล่อยให้ผัวโง่เป็นคนสุดท้ายที่รู้"

"ไม่ใช่มึง กูตั้งใจจะบอกมึงคนแรก แต่...."

"ช่างมันเถอะครับ"

"ไม่โกรธกูใช่ไหมแทน"

"ไม่โกรธ แต่ไม่ให้ไป"

"อ้าววววว"

"เรียนที่นี่ก็ได้ ทำไมต้องไปไกลกันด้วย"

"แทน แต่มึงลองคิดดูนะ โอกาสแบบนี้ไม่ใช่ได้กันง่ายๆ ทุกอย่างฟรีหมด" แทนเงียบรับฟังเหตุผล

"อีกอย่างมันแค่ปีเดียว แวบเดียวก็คบปีแล้ว"

"แล้วผัวจะอยู่ยังไง"

สิ้นประโยค แทนเดินกลับห้องทิ้งไว้แต่ความเงียบงัน อยู่ยังไงถามกูมาได้  แต่ก่อนมึงยังอยู่คนเดียวได้ ทำไมตอนนี้จะทำไม่ได้ แปบเดียวกูก็กลับมาล่ะ ผมหงุดหงิดเดินกลับห้องนอนตัวเอง ไม่รู้จะแก้ปัญหายังไง นั่นเป็นคืนแรกที่ตั้งแต่เราย้ายมาอยู่ด้วยกัน ที่ผมนอนคนเดียว โดยที่ไม่มีแทนมานอนเคียงข้าง บางทีเตียงที่นอนมันคงกว้างเกินไป ผมค่อยๆ ข่มตานอนจนหลับไป

ผมลุกขึ้นจากที่นอน อาบน้ำแต่งตัวอยู่หน้ากระจก พร้อมคิดว่าผมจะทำหน้ายังไงเมื่อเจอแทน เฮ้อ คิดไปก็เท่านั้น ผมค่อยๆ เปิดประตูออกมา

"เมียตื่นแล้วรึครับ มากินข้าวเช้าก่อน" ผมเดินไปอย่างงงๆ เมื่อเห็นแทนอารมณ์ดีผิดปกติ

ข้าวต้มวางลงอย่างเบามือ พร้อมรอยยิ้มจากแทน เอออออ…. มันมียาในข้าวไหมวะ

"แทนมึงวางยากูในข้าวเปล่า"

"บ้าจะมีได้ไง ผัวเคยทำรึครับ" ผมพยักหน้า

"คิดมากครับเมีย"

"แทนมึงลืมไปแล้วเหรอว่าเราทะเลาะกันอยู่"

"ไม่ลืมครับ"

"ไม่ลืมแล้วยังไงมึง"

"ผัวตัดสินใจแล้วว่าให้เมียไปเรียนต่อได้ครับ ในเมื่อมันเป็นอนาคตของเมีย และเป็นสิ่งที่เมียอยากทำไมผัวต้องขัดขวาง" ผมน้ำตาเอ่อ ซึ้งในน้ำใจแทน

"ขอบใจนะแทน กูอาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่กูก็ไม่อยากพลาดโอกาสดีๆ แบบนี้" เราสองคนกอดกันแทนค่อยๆ เอามือลูบผม

"ไหนๆ เมียจะไปแล้ว และเรามีเวลาแค่อาทิตย์เดียว ผัวขออะไรเมียหน่อยได้ไหมครับ"

"ได้สิแทน มึงอยากได้อะไรกูให้หมดเลย"

"งั้นเช้าๆ แบบนี้ก่อนไปเรียนเรามีอะไรกันก่อนได้ไหมครับ"

"ได้สิ" ผมค่อยๆ เดินจูงมือแทนเข้าห้อง

"ฮึ ฮึ"

เอ๊ะ เหมือนได้ยินเสียงใครหัวเราะ แต่ช่างมันเถอะ

ใครคิดว่าเวลาเตรียมตัวหนึ่งอาทิตย์นั้นสั้น ผมเถียงใจขาดดิ้น เพราะแม่งโคตรสั้น เพราะแค่เวลาเตรียมเอกสารต่างๆ ก็กินเวลาไปเกือบสองวันแล้ว ไหนจะเก็บของและออกไปซื้อของใช้ส่วนตัวอีก กว่าจะเตรียมตัวเสร็จก็เหลือเวลาแค่วันเดียวก่อนบิน 

"เมียแน่ใจนะครับว่าไม่ลืมอะไร"

"อืม น่าจะครบหมดแล้ว"

คุณคงคิดว่าผมสองคนคงสวีทหวานกันตลอดอาทิตย์ล่ะสิ ไม่จริงครับ ผมยุ่งจนแทบจะไม่มีเวลาคุยกัน กลับถึงบ้านก็เหนื่อยจนเผลอหลับไป แต่ผมรู้สึกขอบคุณนะครับ เพราะแทนคอยช่วยเหลือทุกอย่าง ขับรถเป็นสารถีอย่างดี ถ้าทำคนเดียวคงตายแน่ และไม่รู้จะทันรึเปล่า

ผมตรวจเซ็กจนมั่นใจว่าไม่ลืมอะไรแล้ว จึงปิดกระเป๋า

"เสร็จยังครับเมีย"

"อืม" ผมพยักหน้า ผมเดินเข้าไปกอดแทน

"อ้อนอะไรครับเมีย"

"ขอบคุณนะแทนที่ไม่ขัดขวางกู"

"เมียจะมาทำตัวเล็ก น่ารักไม่ได้นะครับ มันขัดกับหน้าตา" ผมกระชับกอดให้แน่นขึ้น

"ไม่โกรธหรือครับ"

"ไม่โกรธ ไหนๆ วันนี้กูจะไปล่ะ กูจะตามใจมึงหนึ่งวัน"

"โหยตัวเล็กน่ารักเชียว"

"ไหนๆ เมียก็ตามใจผัวล่ะ วันนี้เราไปกินข้าวข้างนอกกันดีกว่า"

"โหย ลาปปากกูแท้ๆ เสี่ยแทนพาไปแดกอย่างหรู กะจะเลี้ยงส่งกูว่างั้น"

"เปล่าครับ จะชวนไปแดกหมูกระทะ เมียแดกเยอะเลี้ยงไม่ไหว"

"เออ หมูกระทะก็ยังดีวะแทน แดกทิ้งทวนก่อนไป"

"ป่ะ"

ผมเห็นแก่ตัวไปไหม ที่ทิ้งผู้ชายดีๆ แบบนี้ ให้หลุดมือ แม้ผมกับแทนจะยังคบกัน แต่เราจะรู้ได้ยังไง ว่าช่องว่างและความห่างไกลจะไม่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป แม้ผมจะอยากไปมาก แต่ลึกๆ ในใจผมก็ยังหวั่น หรือผมจะไม่ไปดี และให้ทุกอย่างเป็นไปแบบนี้ ผมลังเลอยู่ในใจ ระหว่างที่มองเหม่อดูแทนขณะขับรถ ผมยอมรับตรงๆ ตอนนี้ผมก็ยังลังเลอยู่ ผมค่อยๆ เอามือไปกุมมือแทน แทนหันมามองยิ้ม แล้วพูดว่า 

"เมียเงี่ยนหรือครับ"   

เอาเวลาสิบนาทีก่อนหน้านี้กูคืนมา แต่เดี๋ยวนะ ทำไมกูลืมนึกถึงมึงไป ตั้งแต่มึงรู้ว่ากูจะไปนี่ นอกจากคืนแรกที่เหมือนจะโกรธกู นอกนั้นมึงดูอารมณ์ดีมาก หรือแม่งไม่เสียใจที่กูจะไป กูว่าเมื่อกี้กูเห็นมึงร้องเพลงอย่างมีความสุขนะ ไม่เห็นร้องไห้เสียใจ ก้มลงกอดขาอ้อนวอนไม่ให้กูไป หรือ....  สารเลวมึงกะจะนอกใจกู มึงดีใจใช่ไหมแทน ไม่ได้ล่ะ กูต้องหาเรื่อง เอ๊ย ต้องถาม 

"แทน กูจะถามอะไรมึงหน่อย"

"ทำไมเสียงดุจังครับเมีย ผัวกลัว" มึงอย่ามาอ่อนแอ

"แทนกู..."

"โอ๊ะ ถึงล่ะครับเมีย ลงไปกินกัน"

"ป๊ะ" โหยยยย หิว เดี๋ยวค่อยถามล่ะกัน

ผมเดินเข้าไปในร้าน วันนี้ร้านดูเงียบพิกล ปกติร้านนี้เป็นที่นิยมในหมู่นักศึกษามาก เพราะเจ้าของเป็นสิทธิ์เก่าที่มหาลัย ค่อนข้างสนิทและเป็นกันเองกับรุ่นน้องทุกคน น่าจะด้วยพิษเศรษฐกิจ ทำให้ลูกค้ามีเพียงครึ่งร้าน แต่เดี๋ยวนะ แล้วทำไมลูกค้ามันไปเบียดอยู่ครึ่งร้าน แล้วอีกครึ่งร้านจะเว้นว่างไว้เผื่อ 

"พี่เอกหวัดดีครับ"

แทนกล่าวทักทาย และยกมือไหว้ แทนค่อนข้างสนิทกับพี่เอกเพราะเป็นรุ่นพี่ที่คณะ เอาอาหารไปเลี้ยงรุ่นน้องบ่อยๆ และเจ้านี้แหละครับที่แทนสั่งไปที่มอบ่อย

"เออ มาสักทีมึง"

"พี่เอกร้านทำไมอีกฝั่งโล่งจัง จะเจ๊งเหรอพี่"

"รีบพาเมียมึงไปนั่งแดกเลยไอ้แทน เจอกูทีไรปากหมาใส่กูทุกที มึงเห็นไหมเนี่ย ลูกค้ากูจะขี่คอกันแดกอยู่ล่ะ"

"ทำไมอีกฝั่งนึงโล่งล่ะพี่"

"ก็ผัวมึงจองไว้เลี้ยงส่งมึงไง นี่เห็นเป็นไอ้แทนนะ กูถึงเป็นร้านให้ ถ้าเป็นคนอื่นกูก็....."

"ไม่ปิด"

"ปิดสิมึง ได้เงินเป็นก้อนชัวร์ใครจะไม่เอา รีบไปแดกเลยมึง ป๋ามึงจ่ายหนักมากวันนี้"

"มาครับเมีย อย่าไปกวนพี่เอก พี่เอกยิ่งปากหมาอยู่"

"เออ ไอ้พวกนี้ รีบไปแดกเลย เพื่อนมึงมารอล่ะ"

เพื่อนไหน ไม่เห็นมีใครเลย ผมมองซ้ายขวา ก็ไม่เห็นมีใคร ผมเดินตามแทนไปนั่งที่โต๊ะ มองซ้ายขวาก็ไม่เห็นมีใคร เห็นแต่พนักงานที่เร่งจุดเตากันอย่างเร่งด่วน มึงจะรีบจุดเตาทำไม เอ๊ะ เหมือนควันเข้าตา ผมค่อยๆ หลับตา แค่เสี้ยววินาที

"อ้าวมึง นั่งทำไมเหี้ยไรเนี่ย รีบย่างสิวะ" เดี๋ยวนะหวาน

"มึงมาตอนไหนเนี่ย เดี๋ยวนะ"

ผมหันมองรอบข้าง คนเต็มไปหมด มีทั้งคณะวิศวะและแพทย์ปะปนกัน

"หนึ่ง ช่วยตือย่างหน่อย หวานกินจนตือย่างไม่ทันล่ะ"

"เดี๋ยวนะ พวกมึงมายังไง มาพร้อมกันรึ"

"เปล่าต่างคนต่างมา"

"แล้วมาพร้อมกันได้ยังไง"

"อ้อ กูก็รอมึงไงที่ฝั่งตรงข้าม รอมึงมาก็เข้ามาเนี่ย แม่งมาช้าหิวสัต"

"แล้วทำไมมึงไม่เข้ามาแดกกันก่อนล่ะ รอกูทำไม หรือมึงรอกินพร้อมกู กูแบบ ขอบใจนะเว๊ยอุตสาห์รอ" ซึ้งน้ำใจเพื่อน

"รอเหี้ยไรล่ะ กูหิวจนแดกหัวไอ้กันได้ล่ะ มึงคิดดูดีๆ น่ะ นี่มันงานเลี้ยงส่งมึง ถ้ามึงไม่มา..."

"ก็จะไม่ได้กินพร้อมกู"

"แดกพร้อมเพร้มเหี้ยไรล่ะ มึงอยู่มอปลายรึ ถึงต้องยกโขยงไปกันเป็นหมู่คณะ"

"อ้าว"

"สมมุติน่ะ ถ้ากูเข้ามาแดกกันก่อน แล้วมึงไม่มา ใครจะจ่าย"

แหม กูซึ้งน้ำใจมึงจริงๆ

"อย่าบอกน่ะ พวกมึงทั้งหมดเลยรอเข้ามาพร้อมกัน"

"ใช่ กูบอกไอ้กัน ไอ้กันไปบอกเพื่อนมัน ตือไปบอกเพื่อนเรา สรุปยืนรอมึงมาจนกูหิวจนขาสั่นไปหมดล่ะ รีบย่างเลย"

"แล้วเรื่องเลี้ยงส่งกูล่ะ"

"เดี๋ยวกูแดกอิ่มก่อนค่อยว่ากัน ว่าแต่หมูที่มึงคีบอยู่จะแดกไหม กูขอล่ะกัน" โถ กูอุตสาห์คีบมา ยังมาแย่งกูอีก

"หวานกันได้ปลาหมึกมาล่ะ เมื่อกี้ขู่เด็กประถมตั้งนานกว่าจะได้" "เก่งมากเลยกัน รักกกกก" แหม ความรักพวกมึงเกิดง่ายกันเหลือเกิน ผมแทนหันมองหน้ากันแล้วยิ้ม ให้กับเพื่อนที่เสมอต้นเสมอปลายตั้งแต่วันแรกที่เจอจนวันที่ต้องลาจาก

ระหว่างรอเพื่อนแดกกันอย่างพายุและไม่วางมือ ผมก็ได้พูดคุยกับเพื่อนคนอื่นที่มาบางคนก็บอกเสียดายที่ต้องจากกัน บางคนก็ให้ของขวัญ แม้ผมจะปฏิเสธยังไงก็ยืนยันที่จะให้ จนผมเกรงใจ บางคนรู้จักบ้าง ไม่รู้จักบ้าง เพื่อนผมบ้างเพื่อนแทนบ้าง แต่ผมรู้ครับว่าทุกคนมาด้วยความยินดี และรู้สึกหมดห่วงที่แทนมีเพื่อนดีๆ อยู่รอบข้าง ทำให้หมดห่วง ว่าแทนยังมีคนดีๆ อยู่เคียงข้างที่พร้อมจะร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน เวลาผ่านไปราวชั่วโมงกว่าๆ จนเพื่อนๆ ต่างทยอยกันกลับ เหลือแต่เพื่อนสนิทของแทน พี่หมอก กัน โจ๊กที่มาพร้อมกับเค้ก และเพื่อนผมอย่าง ตือ หวาน 

"กูว่าพวกมึงอิ่มกันได้ล่ะ" แทนสั่งเบรก

"อะไรวะแทน งงกูยังแดกไม่หมดเลย มาเค้กพี่โจ๊กป้อน"

"หยุดเกาะแกะ น้องกู จะแดกก็แดกไปลำพัง"

"มึงยังไม่เลิกหวงน้องมึงอีกหรือวะแทน อย่างว่าแหละทำคนอื่นไว้เยอะ กลัวน้องตัวเองเจอบ้าง 5555" กันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

"ไม่หยุดแฉกู กูจะแฉมึงให้หวานฟัง"

"อืม น้ำซุปก็อร่อยดีว่ะ กินๆ" กูนึกว่าแน่

"หนึ่งไม่ต้องห่วงทางนี้นะ เดี๋ยวพี่หมอกจะช่วยดูพฤติกรรมแทนให้ มีอะไรเดี๋ยวพี่จัดการเอง"

"ครับ ขอบคุณครับพี่ ผมก็ต้องฝากดูตือเพื่อนผมด้วย"

"คนนี้พี่รัก ไม่ต้องห่วง พี่จะดูแลอย่างดี" พี่หมอกเอามือโอบด้านหลังตือ

"อืม หวานน่ะ กันเอาแบบนี้บ้าง"

"คนนี้กันรัก หนึ่งไม่ต้องห่วง"

"ใครเค้าไปเป็นห่วงหวานกันมึง หวานไปหลงป่าเดือนนึงมันยังรอดเลย กูเอาเวลาไปห่วงมึงดีกว่ากัน หวังว่ากูกลับมามึงคงคบ 32 นะกัน" พวกเราหัวเราะกันอย่างเฮฮา

"พูดไปก็น่าใจหาย เวลาผ่านไปเร็วจนน่าใจหาย นี่เรารู้จักกันมาหนึ่งปีแล้วเหรอครับ พี่ไม่อยากเชื่อ" พี่หมอกกล่าว

"ผมก็ว่างั้นพี่ จากแก๊งหนุ่มโสด ตอนนี้มีคู่ไปหมดล่ะ" โจ๊กเสริม

"จริงพี่ ผมยังเคยคิดอยู่เลย ว่าผู้หญิงแบบไหนจะมาสยบผู้ชายเจ้าชู้อย่างไอ้กัน ที่แท้ก็หวานนี่เอง" แทนเสริม

"อย่ามาสร้างเรื่องให้กูแทน มึงกับกูก็พอๆ กัน"

"ตืออวยพรให้หนึ่งโชคดีนะ รีบๆ กลับ มากอดหน่อย"

"กูกอดด้วย" หวานโผเข้ากอดสมทบ

"หวานมึงวางตะเกียบก่อน ทิ่มหลังกู"

"อ้าวกูลืม" อืมมมมม รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก แต่รู้สึกใจหายเหมือนกันนะครับ ที่ต้องจากเพื่อนๆ ไป

"พี่ว่าเรากลับกันดีกว่า"

"โหยพี่หมอกหวานยังไม่อิ่มเลย นี่พึ่งสองทุ่มกว่าจะรีบกลับทำไม"

"พี่หมอกเค้าหวังดี ให้ไอ้แทนกับน้องหนึ่งไปสวีทกันก่อนไปรึเปล่า" โจ๊กพูดแบบรู้ทัน

"อืม หวานกลับเถอะ" ตือรบเร้า

"งั้นเอานี้ แทนหนึ่ง มึงไปจ่ายเงินค่าอาหารแล้วกลับได้เลย เดี๋ยวพวกกูอยู่แดกต่อ" หวาน มึงจะมากไปล่ะ

"เออ โจ๊กก็ว่าดี เดี๋ยวกินเหล้าต่อ โจ๊กเลี้ยงเอง"

"เฮ!" แหมพวกมึงนี่ช่างสามัคคีกันจริงๆ

"งั้นเดี๋ยวผัวไปจ่ายบิลก่อนนะครับเมีย"

ผมพยักหน้าตอบ พูดไปก็น่าใจหายจะจากเพื่อนที่รักไป กว่าจะสนิทขนาดนี้ ต้องผ่านอะไร มามากมาย ไม่รู้ไปที่นั่นจะพบเจอเพื่อนดีๆ แบบนี้ไหม

"หนึ่งอย่าทำหน้าเศร้า เดี๋ยวพี่กันกินเผื่อ"

"ไม่ใช่อย่างงั้นสิ พรุ่งนี้ไปส่งที่สนามบินกันป่าวเนี๊ย"

"ไปสิมึง เดี๋ยวให้พี่หมอกขับ โจ๊กสงสัยเมาเละขับไม่ไหว" ดูว่าดูพวกมึงเฮฮา ดูยังไงชอบกล

"สรุปพวกมึงเสียใจที่กูไปไหมเนี่ย ดูดีใจกันแปลกๆ"

"เสียใจสิมึง นี่น้ำตาคลอเลย" หวานมาใหญ่มาก

"ทำไม ทำไม" กันซึ่งเล่นใหญ่กว่า ตะโกนพร้อมออกไปวิ่งร้องไห้หน้าร้าน

มีใครบอกมึงสองคนไหมว่าที่พวกมึงทำมันเล่นใหญ่เกินเบอร์ คนธรรมดาเค้าไม่ทำกัน แต่ช่างแม่งเถอะ ปกติพวกมึงก็ไม่ธรรมดากันอยู่ล่ะ

"เมียครับ กลับไปสวีทกันดีกว่า" อย่าว่าแต่พวกมันมึงก็ร่าเริงไม่ต่างกัน

"ห่างกันตั้งเป็นปี คืนนี้กูว่าสว่างคาตาชัวร์"

"ไอ้กัน ทำไมมึงพูดแบบนี้ ทำเหมือนไม่รู้จักกู มันแน่อยู่แล้วเว๊ย เอ้า ดื่ม" แก๊งวิศวะต่างชนแก้วกันอย่างพร้อมเพียง

"เอาด้วย หวานชนด้วย"

"ตือด้วย เค็กด้วย"

"เฮ!"

สรุปพวกมึงไม่เสียใจกับการจากไปของกูกันเลย ผมค่อยๆ กอดลาเพื่อน และเดินกลับมาขึ้นรถ นั่งเหม่อมองข้างทาง

"เมียเป็นไรครับ"

"เปล่า กูแค่ใจหาย พรุ่งนี้กูไปอยู่ต่างที่ต่างถิ่น ไม่รู้จะเป็นยังไง จะได้เพื่อนดีไหม จะกินอยู่ยังไง หรือกูไม่ไปดีวะแทน"

"ไม่ได้!" เอ๊าจะดุกูทำไม

"ดุกูทำไม"

"ผัวดุให้เมียเห็นอนาคตครับ เมียไปเพื่ออนาคต ยังไงก็ต้องไป"

"ถ้ากูไม่ไป"

"ยังไงก็ต้องไปครับ"

"ไม่ไป"

"ต้องไป ต้องไป"

"สรุปมึงไม่อยากอยู่กับกู"

"อยากอยู่สิครับเมีย แต่เมียต้องทำเผื่ออนาคต สู้ๆ ครับ" สู้ๆ อะไรของมึง มึงดูอยากให้กูไปจริงๆ เอาซะหน่อยล่ะกัน

"เออไปก็ไป นี่ยังดีนะ กูพอพูดญี่ปุ่นได้บ้าง"

"เอ! จริงหรือครับ พูดว่าอะไรได้บ้างครับ"

"คิมูจิ อิไต" สำเนียงได้มาก

"สำเนียงแน่นมากครับเมีย ไม่อดตายแล้วครับ พูดได้สองคำนี้ก็อยู่รอดแล้วครับ" เราต่างหัวเราะ




มีต่อด้านล่าง

[aemmilicious]

ไม่นานนักก็มาถึงคอนโด แทนเปิดประตูห้อง พร้อมโยนกุญแจไว้ที่ชั้นปากประตู ผมค่อยๆ โผเข้ากอดแทนจากด้านหลัง   

"อะไรครับเมีย"

"แทนกูขอบคุณมึงน่ะ"

"ขอบคุณเรื่องอะไรครับ"

"ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกัน ไม่ว่ากูจะทุกข์หรือสุข ขอบคุณที่ไม่เคยทิ้งกันไปไหน ขอบคุณที่รักกู ทำทุกอย่างเผื่อกู ขอบคุณที่กลับมา" แทนคลายอ้อมกอดผมออก พร้อมหันหน้ามากอด

"ผัวก็ขอบคุณเมียน่ะครับที่รักกัน ยังรอกัน และเก็บความบริสุทธิ์ไว้ให้"

"อย่าทำลายบรรยากาศกูแทน กูจะถือซะว่ากูไม่ได้ยิน"

"งั้นผัวขออะไรอย่างนึงได้ไหมครับ"

"แค่อย่างเดียวทำไมจะไม่ได้"

"งั้นขอโต้รุ่งอย่างที่กันบอกได้ไหมครับ" ผมค่อยๆ กระซิบที่ข้างหู

"ต่อให้มึงไม่ขอ กูก็ให้มึงอยู่แล้วแทน"

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ทุกๆ อย่างผ่านไปอย่างนุ่มนวล แทนค่อยๆ บรรจงจูบไปทั่วตัว ดั่งต้องการแสดงความเป็นเจ้าของ ซึ่งไม่ต่างกับที่ผมทำ เราทั้งสองต่างทำร่องรอยให้แก่กันและกัน แสดงความเป็นเจ้าของให้ติดนานเท่านาน เท่าที่ความห่างเหินที่ต้องจากลา เราต่างกระหายกันและกัน ไม่มีทีท่าว่ามันจะลดลง แต่กลับเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น ครั้งแล้วครั้งเล่า ความร้อนระอุ แผ่ซ่าน เหงื่อออกไม่รู้เท่าไหร่ จนเป็นความเย็นจากเหงื่อที่ไหล จนกระทั่ง 

"แทนกูว่าพอก่อนไหมมึง"

"โหยเมียครับ ในอ่างอาบน้ำเรายังไม่เลยลองเลยครับ"

"กูไม่ได้ห้ามอะไรมึงเลย แต่กูขอพักก่อน เดี๋ยวค่อยทำต่อ"

"ถ้าเมียอยากทำ ผัวยังไงก็ได้ครับ งั้นจับหน่อย"

"จับมือ"

"หืมมมม?" ไม่ใช่มือสิน่ะ

"แทนกูมีเรื่องสำคัญจะคุยกับมึง"

"ว่าไงครับเมีย ดูซีเรียสเชียว"

"แทน ระหว่างที่กูไม่อยู่ มึงไปมีไรกับคนอื่นก็ได้น่ะ"

"เอ๋!"

"กูรู้ว่ามึงก็มีความต้องการเหมือนคนอื่น การที่เราห่างไกลมันทำให้เราทำอะไรไม่ได้มากนัก ถ้ามึงอยากมึงไปมีอะไรกับคนอื่นก็ได้นะ แต่ขออย่างเดียว อย่าทำให้กูรู้หรือระแคะระคาย เพราะมันจะทำให้โง่ กูจะเสียใจ"

แทนค่อยๆ สวมกอดจากด้านหลัง

"ทำไมผัวต้องทำแบบนั้นล่ะครับ ในเมื่อมีเมียดีขนาดนี้ ถ้าผัวมีอารมณ์ก็ช่วยตัวเองก็ได้นี่ครับ หรือไม่ถ้าเมียพัฒนาแล้วเราเล่นช่วยตัวเองในวีดีโอคอลก็ได้ครับ อีกอย่างผัวมีรูปโป๊เมียตั้งเยอะ ไม่เหงาหรอกครับ ว่าแต่ถ่ายเพิ่มสักหน่อยดีกว่า"

แชะแชะ แชะ

"เดี๋ยวน่ะ มึงมีตั้งแต่เมื่อไหร"

"เอ๋!"

"กูหมายรูปโป๊กูน่ะ"

"มีตั้งแต่เมียเกิดเลยครับ แม่ยายส่งมาให้"

แม่นะแม่

"เมียครับ"

"อะไรมึง"

"พรุ่งนี้ผัวขอไม่ไปส่งนะครับ"

"ทำไม"

"ผัวกลัวผัวร้องไห้ เพราะไม่อยากให้เมียไป ผัวกลัวเมียเห็นน้ำตาลูกผู้ชาย" มึงอ่อนแอตอนไหนแทน บอกกูมาสิ

"อืม กูก็กลัวกูจะร้องไห้เพราะเห็นมึงเหมือนกัน" 

เราสองค่อยๆ จูบกันช้า และปล่อยให้ทุกๆ อย่างเป็นไปตามความต้องการที่เรามีให้กัน เราต่างหลับไหลในอ้อมกอดที่อบอุ่นของกันและกัน ที่ผมอยากจะจำไปนานเท่านาน

"หนึ่งแม่รออยู่ด้านล่างนะลูก"

ผมรับโทรศัพท์จากแม่พร้อมเซ็กความเรียบร้อยครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะหันไปมองแทนที่หลับไหล ผมว่าจากกันแบบนี้คงดีกว่า จะได้ไม่ต้องมีน้ำตาในการลาจาก ผมค่อยๆ มองแทนที่หลับอย่างสงบ ในใจพลานคิด หมดแรงเลยนะมึง โต้รุ่งสมใจอยากมึงแล้ว ภาพต่างๆ ตั้งแต่วันแรกที่เราพบกัน จนวันนี้ที่ต้องจากลาค่อยๆ หมุนย้อนเข้ามาในสมอง ไม่ได้ ไม่ได้ล่ะ ผมกำลังจะร้องไห้ผมค่อยๆ กลั้นน้ำตาและกลั้นใจมองดูแทนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนปิดประตูออกมา ผมร้องไห้ในลิฟต์เล็กน้อย ก่อนที่จะเช็ดน้ำตาทำตัวร่าเริงเมื่อพบแม่ 

"แทนไม่ไปส่งหรือลูก" แม่ถามด้วยความสงสัย

"ครับ แทนบอกไม่อยากร้องไห้"

"อืม แม่ว่าอย่างนี้ก็ดีนะลูก ป่ะ ไปกันดีกว่า สายละเดี๋ยวรถจะติด เพื่อนลูกรออยู่ที่สนามบินล่ะ” 


ผมนั่งมองเหม่อตลอดทาง ผมต้องยอมรับอย่างนึงนะครับ ผมเคยคิดว่าคนที่ทิ้งทุกๆ อย่างเพื่อความรักคือคนโง่ รักมันไม่ใช่ทุกอย่าง แต่ผมรู้แล้วตอนนี้ ว่าการที่จะทิ้งรักมันยากเพียงใด ความรักอาจไม่สร้างอนาคต ฐานะและหน้าที่การงานที่ดีได้ แต่ผมรู้แล้วครับทำไมคนถึงโหยหาความรัก รักให้ความสุข ที่มีเงินเท่าไหร่ก็หาซื้อไม่ได้ 

ผมค่อยๆ กล่าวลาเพื่อนที่มาส่งอย่างพร้อมเพรียง พร้อมถ่ายรูปกันจนตาลายเลยทีเดียว

"พอแล้วมั๊งมึง ถ่ายกันจนกูตามัวไปหมดล่ะ"

"เออ พอก็พอ เดี๋ยวกูแท็กมึงไปในไอจี มึงอย่าลืมดูก่อนเครื่องออกละ"

"อืมๆ กูไปแล้วน่ะเค้าเรียกล่ะ"

ผมค่อยๆ กอดลา และเดินจากมา ทิ้งไว้เพียงความอบอุ่น แต่เดี๋ยวนะ เหมือนพวกมึงมีอะไรน่าสนใจมากกว่ากูน่ะ 

"สรุปเอาไงโจ๊ก มึงวางข้างไหน เอาไปรึไม่ไปเหลือมึงคนเดียวแล้ว" หวานโวยวาย

"โหย มาส่งขนาดนี้ก็ต้องไปไหมหวาน เอาไป 2,000"

"โหย เด็กว่ะโจ๊ก กันเลือกไม่ไป ให้เพิ่มเป็น 5,000 เลย ใจๆ ป่าววะโจ๊ก"

"เออ 5,000 ก็ 5,000"

หืมมมมมม 

ผมคงไม่มีเวลาไปคิดมาก ผมค่อยๆ ทำเรื่องเซ็กอิน ส่งกระเป๋า แล้วค่อย ไปหาที่นั่งตัวเอง แต่น่าเสียดายครับที่ผมไม่ได้นั่งติดหน้าต่าง แต่เดี๋ยวไปนั่งแล้วค่อยทำตาเว้าวอนขอคนข้างๆ ย้ายที่นั่งก็ได้ครับ อิอิ

ผมค่อยๆ หาที่นั่งจนเจอ แต่คนที่นั่งข้างหน้าต่างมาแล้ว แล้วทำไมต้องคลุมผ้าจนมิด มึงไม่ร้อนรึ แล้วมึงไปอดหลับอดนอนมาจากไหนมึงถึงกรนได้ดังกว่าเสียงเครื่องบิน ไม่ได้ ไม่ได้เราต้องตีสนิท เผื่อเปลี่ยนที่นั่ง ชวนคุยดีกว่า ผมค่อยสะกิดที่แขน

"บินคนเดียวรึครับ"

"หืมมมมม จะนอน" ใครบอกกูสยามเมืองยิ้ม กูจะไปต่อยปากเรียงตัวเลย

หลังจากหมดหวังกับที่นั่งริมหน้าต่าง ผมจึงค่อยหยิบมือถือมาเซ็กระหว่างรอเครื่องออก และไม่ลืมเข้าไปเซ็กดูไอจี ที่หวานย้ำนักย้ำหนา มีการแจ้งเตือนจากการแท็กรูปจริงๆ ครับ ที่แปลกคือ มันไม่ได้มาจากไอจีหวาน แต่เป็นไอจี ที่แทนทำไว้

รูปนั้นเป็นรูปเดียวที่เห็นหน้าเราทั้งคู่อย่างชัดเจน เราต่างหันหน้ายิ้มให้กันอย่างมีความสุข พร้อมแคปชั่น

"ต่อไปนี้และตลอดไปจะไม่มีวันที่เราจะพรากจากกัน"

​

ผมค่อยๆ นึกย้อน นั่นคือคำสัญญาที่แทนให้ไว้หลังจากที่แทนกลับมา ผมลืมไปได้อย่างไร ว่าการรอคอยมันทรมานเพียงใด และแทนต้องสู้พยายามเท่าไหร่ กว่าจะมาเคียงข้างกัน 

"ไม่ไป ไม่ไปแล้ว" ผมพูดออกมา ท่ามกลางความเงียบพร้อมลุกขึ้นพรวด

"ท่านผู้โดยสารค่ะ เดี๋ยวเครื่องจะออกแล้วคะ"

"ผมไม่ไปแล้วครับ" ผมรีบวิ่งออกมาจากเครื่อง อย่าคนที่โหยหาอิสรภาพ และทันเวลาประตูปิดแบบฉิวเฉียด

แต่ในละครกับชีวิตจริงแม่งต่างกัน แม้ผมจะออกมาได้ แต่ผมจะกลับยังไง เงินติดตัวไม่มีสักบาท มีแต่เงินเยนญี่ปุ่น อ้อ กูต้องไปแลกเงิน

"หนึ่ง" เหมือนเสียงสวรรค์ ผมหันไปเห็นเพื่อน ยังรออยู่ที่เดิม โบกมือพร้อมเฮลั่น

"เอามาเลยโจ๊ก มึงแพ้พนันตลอด กูบอกแล้วยังไงก็ไม่ไป"

"แม่ง โดนแดกตลอดเลยกู ทำชั่วไม่ขึ้นเลย"

"หน้ามึงชั่วมากโจ๊ก"

"มึงสนใจกูก่อนกูอยากกลับคอนโด"

"เออ เดี๋ยวพวกกูไปส่ง ขอกูเคลียร์เงินกันก่อน" อะไรมันจะสำคัญไปกว่ากู

"เงินไรว่ะ"

"กูพนันกันว่าสุดท้ายมึงจะไปหรือไม่ไป"

เหี้ยๆ จริงๆ พวกมึง ผมต้องรอจนพวกมันจ่ายเงินกันจนครบ ท่ามกลางความเฮฮาของผู้ชนะและร้องไห้ผู้แพ้

รถแล่นไปช้าๆ ไม่ทันกับใจผมที่อยากให้ถึงเร็วๆ ไม่รู้ป่านี้แทนร้องไห้ ขี้มูกโป่งไปถึงไหนล่ะ ไปเซอร์ไฟรส์มันดีกว่า อิ อิ 

"หวาน ตือว่าเราลืมอะไรไปอย่างนึงไหม"

"พี่หมอกก็คิดเหมือนตือนะ คนครบไหม"

"หวาน ตือ หมอก กัน โจ๊ก เค้ก หนึ่ง"

"ก็ครบนี่พี่ กันรู้ล่ะว่าเราลืมอะไรกัน"

"อะไร" ทุกคนต่างประสานเสียง

"ลืมไปใช้เงินไงพี่ เงินมันเยอะ ต้องรีบใช้ โจ๊กไปไหมเดี๋ยวกูเลี้ยงเงินมึงทั้งนั้นไม่ต้องเกรงใจ"

"เจ็บ"

"เออ กูว่ามึงรีบขับไปส่งกู แล้วรีบไปใช้เงินกันไหม ขับให้มันเร็วๆ หน่อย" ไม่ทันใจกูเลย

"มึงรีบเหรอหนึ่ง มอไซค์วินไหม"

"หวาน บนทางด่วน" กูยิ่งรีบๆ อยู่อย่ามา

ผมรีบลงรถ พร้อมบอกลาเพื่อนๆ เออ ไปเซอร์ไฟรส์มันยังไงดีนะ ไขกุญแจแล้วไปจ๊ะเอ๋ข้างในดีกว่า ดีนะที่เอากุญแจมาด้วย ผมจะทิ้งได้ไงล่ะครับ ในเมื่อกุญแจเป็นของขวัญที่แทนมอบให้ ผมไปรอช้ารีบเปิดกุญแจ ผลักประตูอย่างแรง 

"แทน กูกลับมาแล้ว" ผมตะโกนลั่นห้อง แต่ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา สงสัยอยู่ในห้องนอน

"แทน" ไม่มี ห้องครัว ไม่มี ระเบียง ไม่มี ห้องน้ำ ไม่มี เอ๊ะ แทนไปไหนหว่า ผมคิดพลางมองฝ้าเพดาน หรือมันซ่อนในฝ้าเพดาน บ้าน่าเรา ทำไมคิดได้ สงสัยมันไปธุระข้างนอก ไปแอบในห้องนอนเราดีกว่า อิอิ

......................................................................................
**-แทน- **

​

อิอิ ผมอยู่ไหนน่ะเหรอครับ เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง แต่ขอย้อนไปอดีตก่อน 

วันเกิดเหตุ 

"ไม่โกรธ แต่ไม่ให้ไป" 

สิ้นเสียง เราสองคนต่างแยกกันนอนห้องใครห้องมัน นี่เป็นครั้งแรกที่เราไม่ได้นอนอยู่ด้วยกันตั้งแต่ย้ายมา นี่ก็แทบจะทนไม่ไหวล่ะ แล้วไปตั้งปีใครจะทนได้ นี่อยากเข้าไปขยำขยี้ใจแทบขาด ในใจผมสับสน รู้ว่าหนึ่งไปเพื่ออนาคตแต่ใจก็ยากเกินจะอดทน เหมือนจิตใจมันแยกออกเป็นสองฝ่าย 

เทวดาแทน: แทนต้องให้หนึ่งไป เพราะหนึ่งไปเพื่ออนาคต

ซาตานแทน: โหย ตั้งปีหนึ่ง แล้วจะอยู่ยังไง ไม่เป็นกามตายด้านรึ

เทวดาแทน: แต่มันเป็นอนาคตของหนึ่ง แทนจะขัดขวางรึ

ซาตานแทน: คนจะมีอนาคต อยู่ที่ไหนก็มีอนาคต

เทวดาแทน: คนนิสัยไม่ดี

ซาตานแทน: จะสู้เหรอ ตัวๆ ป่ะ

โหย แล้วมึงสองคนจะเถียงกันทำไม ปวดหัว

เดี๋ยวนะ ในเมื่อหนึ่งไปเพื่ออนาคต แล้วทำไมเราไม่ไปมีอนาคตกับหนึ่งด้วยละวะ ในเมื่อก็ไปด้วยกันได้ จะแยกกันทำไมล่ะ ผมนั่งคิดปัญหาในการเดินทางครั้งนี้ มีแค่เรื่องเดียวคือเรื่องเงิน ในเมื่อเรามีปัญหาเรื่องเงิน เราก็ต้อง…. ผมไม่รอช้ารีบต่อสายโทรทางไกลทันที 

"แม่ครับ วันนี้แม่สวยมากเลย สวยเหมือนนางฟ้าเลยครับ"

"หยุดเลยแทนแม่ขนลุกซู่ไปหมดเลย"

"อืมมมม รักแม่ครับ"

"ไม่โทรหาแม่จนนึกว่าตายไปแล้ว อยู่ๆ โทรหานี่มีเรื่องอะไรให้ช่วยใช่ไหมลูก"

"แม่เก่งจังเลยครับ มิน่าพ่อบอกแม่สวยด้วย ฉลาดด้วย"

"เข้าเรื่องไหมลูก แม่อยากรู้แล้ว"

"คือ หนึ่งสอบชิงทุนได้ไปเรียนที่ญี่ปุ่นหนึ่งปีครับ"

"หนูหนึ่งนี่เรียนเก่งจังเลยนะ สมเป็นลูกสะใภ้แม่ แล้วปัญหาคืออะไร มีแต่เรื่องน่ายินดีนี่ลูก"

"แทนจะไปด้วย"

"แล้ว"

"แทนไม่ได้ทุน ก็เลยจะมาขอทุนแม่ไปเรียนครับ เขินจัง"

"ถ้าแม่ไม่ให้"

"ช่วงนี้รู้สึกอยากไปขับมอไซค์แว๊นกับเด็กแว๊นนะครับแม่ จริงๆ มานั่งคิดสก็อยก็สเป็กแทน เอาสก็อยเป็นเมียก็ดีน่ะครับ แม่ว่าไง"

"เออ"

"เออคือไรครับแม่"

"จะไปก็ไป แต่อย่าให้น้องหนึ่งหลุดมือล่ะ หลุดมือมาแม่จะทวงเงินคืน คนนั้นคือคนเดียวที่แม่จะเอามาเป็นสะใภ้"

"รักแม่"

"อย่ามาปากหวานนะลูกคนนี้ ถ้ารักแม่จริงมีหลานให้แม่ดีกว่า"

"แม่ครับหนึ่งไม่มีมดลูก แม่รอจากน้องเด็กดีกว่า"

"แทน น้องเราก็ไม่มีมดลูก" สิ้นเสียงเราต่างคนต่างหัวเราะ ผมโชคดีแค่ไหนครับ ที่มีครอบครัวที่รักและเข้าใจ  ฉะนั้นลืมเรื่องในนิยงนิยายที่นางเอกไปเรียนต้องแยกห่างกับพระเอกกันเป็นปีๆไปได้เลยครับ เพราะในชีวิตจริงนั้น แทนรวย มีเท่าไหร่ก็จ่ายกันไป ป๋าแทนเทหมดหน้าตักครับ นี่ต้องขอบคุณแม่ครับที่เป็นสปอนเซอร์หลักในครั้งนี้ แทนรักแม่ครับ อิอิ ไปเก็บกระเป๋าดีกว่า

  มาครับกลับเข้าเรื่อง เรื่องอะไรผมจะบอกหนึ่งละครับ ว่าผมจะตามไปด้วย ผู้ชายชั่วๆ เอ๊ย เจ้าเล่ห์อย่างผม ก็ต้องปิดเป็นความลับ ทำไมนะเหรอครับ เพราะว่าผม

ต้องตักตวงให้มากที่สุด จะจากกันเวลาก็น้อย จะขออะไรก็ตามใจหมด จะเช้าเย็นก็ให้ อย่างเมื่อคืน ขอทั้งคืนหนึ่งก็ให้  อิอิ มีความสุขจังครับ

มาครับมาว่าเรื่องของปัจจุบันกันดีกว่า ผมจะบอกล่ะว่าผมอยู่ไหน ผมก็ต้องอยู่บนเครื่องสิครับ ผมนี่แทบจะใส่ตีนหมาโกยมาขึ้นเครื่องต้องรีบออกมาให้ถึงสนามบินก่อนที่หนึ่งจะถึง ทั้งๆ ที่ผมออกมาทีหลัง เพราะต้องการมาเซอร์ไฟรส์และพระเจ้าก็เข้าข้างผม ผมแลกที่กับคนที่นั่งข้างหนึ่งได้อย่างง่ายดาย โดยที่ไม่ต้องพูดใดๆ แค่ยื่นเงินให้สองพัน ผมบอกแล้วป๋าแทนมาครั้งนี้มาเพื่อจ่าย จ่ายเนาะๆ มาเพื่อใช้เงินล้วนๆ ครับ แต่เอ๊ะ ว่าแต่ทำไมหนึ่งยังไม่มา นี่รอจนง่วงละนี่ ว่าแต่เมื่อคืนก็โต้รุ่ง คิดแล้วก็มีความสุขคิดแล้วก็.....  ไม่เอาไม่เอา คลุมโปกงีบสักพักดีกว่า หนึ่งมาจ๊ะเอ๋ สวีท สวีท อิอิ 

"คุณผู้โดยสารค่ะ คุณผู้โดยสารค่ะ"

"อืมมมมม" ใครมาขัดจังหวะกูว่ะ นี่กำลังจะลากเมียลงออนเซ็น อ้าวพี่สาวคนสวย

"คาดเข็มขัดด้วยคะ"

"ครับ"

ผมทำตามอย่างว่าง่าย ว่าแต่คาดทำไมว่ะ ผมค่อยๆ ตั้งสติระหว่างที่เครื่องจะออกตัว เดี๋ยวน่ะผมจำได้ว่าเมื่อคืน อิอิ ไม่เอาไม่คิด ตอนนี้อยู่ไหน บ้าน อ้อ บนเครื่องบิน ไปไหน อ้อไปญี่ปุ่น ไปญี่ปุ่น ไปกับหนึ่ง อ้อต้องเซอร์ไฟรส์เมีย ผมหันหน้าไป

"แฮ่ เซอร์...." เอ๊า ไม่อยู่ อืม สงสัยไปห้องน้ำ สงสัยไปล้าง อิอิ เดี๋ยวถึงปุ๊บ ผัวจะเอาของใหม่เข้าเลย อิอิ

ผมนั่งมองบรรยากาศบนท้องฟ้า มองก้อนเมฆ แหม วันนี้ผมอารมณ์ดีจังครับ ว่าแต่เมียทำไมไปนานจังครับ หรือ…. หรือว่า เมียแอบเปิดผ้าดู แล้วดีใจที่ผัวไปด้วย เลยแอบไปร้องไห้ แหมเมียครับ ซบอกพี่แทนก็ได้ ไม่เห็นต้องไปแอบร้องไห้คนเดียว คงเขิน อะอะ รอก็รอ 

ผมรอจนถึงเวลาเสิร์ฟอาหาร ซึ่งผมสั่งไว้เยอะมาก เมียกินจุครับ แดกทั้งของสุก ของดิบนี่เป็นปลาดีนะไม่ใช่ไก่ ไม่งั้นคงต้องลากลงแก้วเพราะหาบ่อไม่ได้ เมียไปนานจัง 

"ขอทราบเลขที่นั่งด้วยคะ"

"A2324 โทษครับ คนที่นั่งข้างๆ ผมไปเข้าห้องน้ำนานจังครับ รบกวนตามให้หน่อยครับ"

"ข้างไหนค่ะ" ทำไมกวนตีนพี่แทนครับ มันมีอยู่ข้างเดียว อีกข้างมันหน้าต่าง จะข้างไหนครับ แต่สวยพี่จะให้อภัย

"ตรงนี้ครับ A2325"

"อ้อ ผู้โดยสารท่านนี้ยกเลิกการเดินทางคะ ที่ตรงนี้ว่างค่ะ"

"เอ๋ หมายความว่าไงครับ"

"หมายความว่าที่ตรงนี้ว่างค่ะ ผู้โดยสารสามารถพับเบาะเหยียดตัวได้ตามสบายเลยค่ะ"

"หมายความว่า กู.....  กูมาทำไมมมมมมม"

"โทษครับ เมาเครื่องรึเปล่าครับเห็นหน้าซีดๆ เมื่อกี้ยังดูร่าเริงอยู่เลย"เสียงทักจากผู้โดยสาร A2326 จะให้กูร่าเริงยังไง กูจะลงโบกเครื่องใหม่ก็ไม่ได้ กูหวังจะลากเมียลงออนเซ็นกลับโดนทิ้งกลางอากาศ ที่มึงเห็นกูร่าเริง นั่นไม่ใช่ กูเงี่ยน กูอยากฝัดเมียใจแทบขาด แต่เมียทิ้ง ไม่ใช่กูนี่แหละทิ้งเมียมาญี่ปุ่น กูมาทำไม

"อ้อ เปล่าครับ" อ่ะ กูตอบตามมรรยาท

"มาคนเดียวหรือครับ ผมก็มาคนเดียว นี่กะจะไปเซอร์ไฟรส์แฟนที่โน่น" มึงพลาดล่ะ คนที่เซอร์ไฟส์สุดคือกูนี่

"ครับ นี่อยากฝัดแฟนใจแทบขาด เจอจะฝัดให้หนำใจเลย" กูจะร้องไห้

"ร้องไห้ทำไมครับ"

"ผมดีใจแทนแฟนคุณนะครับ ปวดหัวขอนอนก่อนน่ะครับ"

"ครับ"

พี่แทนปวดร้าววววว

ใช้เวลาไม่นานนักก็ถึงสนามบินที่ญี่ปุ่น ผมไม่รอช้ารีบเตรียมของเผื่อจะไปซื้อตั๋วบินกลับในรอบถัดไป แต่ใครมายิ้มให้ อ้อ A2326

"เที่ยวให้สนุกนะครับ" ทำไมมึงต้องมาตอกย้ำกู

"ครับ" นี่คือมารยาทสุดท้ายจากกู ทำกูสะเถือนใจอีก กูจะ....ร้องไห้

ผมรีบดำเนินการทุกอย่างอย่างเร็วที่สุดแต่ขัั้นตอนต่างๆ ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เสียเวลาสุดตรงรอกระเป๋า และกระเป๋าผมกูออกมาเป็นใบสุดท้าย

ผมไม่รอช้าเข้าไปสอบถามที่เคาเตอร์ของสายการบินที่ผมมาเพื่อบินกลับไทยทันที

"โทษทีครับ ผมขอตั๋วกลับไทยรอบที่เร็วที่สุดหนึ่งใบครับ"

"ตอนนี้สนามบินยังไม่เปิดให้เครื่องขึ้นเลยค่ะ เพราะมีพายุเข้าเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา ลูกค้าต้องรอก่อนนะคะ"

"นานไหมครับ"

"น่าจะหนึ่งถึงสองวันคะ อุ๊ย ดูสิค่ะพายุแรงมากเลย" พนักงานชี้ไปด้านนอกที่ลมพัดแรงกระแทกจนกระจกด้านนอกสั่น โอยยย ทำไมมันซวยอย่างนี้ ผมหงุดหงิดพลางโมโหลมฟ้าอากาศที่ไม่เป็นใจ แต่ทันใดนั้น ผมก็เห็นผู้โดยสาร  A2326 ถูกลมพัดกระแทกต้นไม้อย่างจัง ก็รู้สึกผ่อนคลาย

"ไหนๆ ก็มาล่ะ ไปซื้อขนมฝากเมียดีกว่า" ทำไมอยู่ดีๆ ก็มีความสุขก็ไม่รู้

---------------------------------------

"มันจะมากไปแล้ว"   

ผมนึกพร้อมโมโหอย่างขีดสุด แค่กูจากไปไม่ทันไร มึงจะร่าเริงขนาดไปฉลองสองวันสองคืนไม่ได้แทน มึงไปไหน กูโทรก็ปิดเครื่อง โทรจนแบตกูหมด แม่งก็ไม่เปิดเครื่อง จนกูว่าส่งจดหมายน่าจะเร็วกว่า ว่าแต่มึงไปไหนหรือ หรือว่ากูบอกให้นอกใจได้ มึงเลยตีปีก ไปเอากลับผู้หญิง สองวันสองคืนเต็ม หนอยยย มึงนี่มันเหี้ยจริงๆ กลับมากูจะเอาให้ตาย ผมนั่งรอสองวันสองคืน จนตากูบวมล่ะ แม่งก็ไม่กลับ โทรไปก็ปิดเครื่อง กูรอด้วยความเป็นห่วงจนตอนนี้กูเริ่มโมโหล่ะ 

"เมียครับ ผัวกลับมาแล้ว" แทนพุ่งเข้ากอดพร้อมหอบของพะรุงพะรัง

"มึงไปไหนมา" อย่ามาเนียน มึงคิดว่ากูจะลืม

"ผัวบินตามเมียไปญี่ปุ่น ผัวไม่คิดว่าเมียจะเลือกผัวและไม่ไปเรียนต่อ รักจังครับ กอดหน่อย"

"จริงอ่ะ"

"จริงครับ นี่ซื้อขนมมาฝากด้วย" มึงคิดว่ามึงเนียนใช่ไหม มึงจะมาโกหกกูซึ่งๆ หน้าแบบนี้ไม่ได้แทน

"มึงคิดว่ากูไม่รู้จักเจ๊เล้งเหรอ"

"เจ๊เล้งคือใครครับเมีย"

"Duty Free ซอยรางน้ำกูก็เคยไป"

"ซอยรางน้ำคือซอยไหนครับเมีย"

"โอยยย ต่อยทำไมครับเมีย หมัดหนักเหมือนเจอครั้งแรกเลย"

"มึงไปไหนมาแทน"

"ญี่ปุ่น"

"กูจะถามมึงอีกที มึงไปไหนมา"

"ก็ญี่ปุ่นไงครับ"

"โวยยยย"

"โอยยย เมียใช้ความรุนแรงทำไมครับ โอยยย โอยยยย"

"ก็มึงไปญี่ปุ่นทำไมไม่บอกกู" ผมนั่งพลางติดพลาสเตอร์ที่จมูกแทน

"บอกแล้วครับ แต่เมียไม่เชื่อ"

ผมมาเชื่อตอนไหนรึครับ ก็ตอนที่แทนมันควักพาสปอร์ตส่งให้ดู

"ก็กูคิดว่ามึงนอกใจกู"

"แหม จะดีใจหรือเสียใจดีล่ะครับที่เมียหึง"

"แทน กูขอโทษมึงอยู่นี่ไง กูยอมรับก็ได้ว่ากูหึง"

แทนค่อยๆ ดึงผมเข้ามากอด

"ขอบคุณนะครับที่กลับมา ขอบคุณนะครับที่เลือกผัว"

"ขอโทษที่ลืมนึกถึงหัวอกคนรอนะแทน บางทีกูอาจกระด้าง ไม่อ่อนหวานอ่อนโยน เหมือนคนอื่น แต่กูก็รักมึงไม่น้อยกว่าใคร"

"ก็อะไรนะครับเมีย"

"เออ กูรักมึง"

"ผัวก็รักเมีย"

มันคงไม่มีความรักใดที่จะมั่นคงถาวร เราคงจะรักกัน โกรธกัน ทะเลาะกันบ้าง เป็นธรรมดาของคู่รัก แต่ผมคงไม่ปล่อยมือคนๆ นี้ห่างไปไหน ผมไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง แต่ผมจะรักให้ดีที่สุด กับคนๆ นี้ที่รักและรับผมได้ทุกอย่างที่ผมเป็น ผมไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เป็นอย่างไร แต่ที่รู้คือเราจะอยู่อย่างนี้ไปเรื่ิอยๆ จนแก่เฒ่าไปกับคำสัญญาที่เราจะไม่พรากจากกัน ความรักดีๆ มีอยู่รอบตัว ผมพบเจอของผมแล้ว หวังว่าวันนึงทุกคนคงเจอเช่นกัน รัก

"แทนกูว่ามึงติดพลาสเตอร์เหมือนตอนมึงเรียนอนุบาลเลย ไหนมึงลองไปยืนทำท่า Superman บนโซฟาสิ"

"โหยยย เมียครับ น่าอายจะตาย ทำไมตอนนั้นผัวคิดว่าเท่ห์ก็ไม่รู้"

"เดี๋ยวกูให้เบิ้ลสองที หัวเราะด้วย"

"555555"


---------------------------Fin-----------------------------------

​

และเหมือนทุกๆ ครั้งขอโทษที่ช้า กับปัญหาเดิมๆ แต่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ช้า เพราะตอนนี้เป็นตอนจบแล้ว เดี๋ยวท้ายตอนขอพูดสั้นๆ นะ เดี๋ยวเค้าขอขอบคุณอย่างอีกรอบพรุ่งนี้ถ้าว่าง เป็นเวลาอันยาวนานมากกกก ใช้เวลาเขียนนิยายเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนจบปีกว่าๆ เข้าโรงบาลหนักๆ  ไปสองหน มีปัญหาเข้ามาให้แก้ไม่เว้นวัน เรียกว่าเป็นสองปีที่แย่ที่สุดในชีวิตตั้งแต่เกิดมา แต่อย่างน้อยก็ดีใจที่เจอคนอ่านที่น่ารัก แรกเริ่มเราเขียนจากใน Dek-D ก่อนและนึกน้อยใจทุกครั้งที่นิยายเราไม่มีคนอ่าน มานั่งคิดว่ามันไม่สนุกเหรอผิดพลาดตรงไหน และแล้ววันนึงก็มีคนเห็นค่านิยายของเรา เราอาจไม่ใช่คนเขียนที่ดี อาจจะต้องพัฒนาอีกมาก แต่เข้าใจตอนเป็นคนเขียนนี่แหละค่ะ ว่าคอมเมนท์มันอ่านแล้วทำให้รู้สึกดี จะลากันแล้ว ถือว่าสุดท้ายใครไม่เคยเมนท์ มาเมนท์กันหน่อยเร็ว ขอบคุณที่ติดตามอ่านตลอดน่ะคะ ขอบคุณที่ชอบรักในตัวละครในแบบที่คนเขียนรัก หนึ่งและแทนยังดำเนินชีวิตต่อไป อยากให้มันสวยงามในสายตาคนอ่านและอยากให้ทุกคนมีความสุขในการอ่าน รักและขอบคุณมาก และแล้วก็เขียนเสร็จ ของคุณหมิงหมิงด้วย สำหรับแรงใจในการเขียนตอนสุดท้าย รัก xxxx​

P.S. วันนี้จะไปงานหนังสือเด้อ เจอกันทักได้ ปีนี้ไปซื้อ หวังว่าปีหน้าจะได้ไปแจกลายเซ็นนะ

Aemmilicious

[Meen2495]

บอกก่อนว่า ... เรายังอ่านไม่จบนะคะ
อ่านถึงแค่ตอนที่ "แทน+หนึ่ง" เข้ามหาวิทยาลัยค่ะ
เจอคำผิดเยอะมาก อ่านแล้วเลยติด ๆ ขัด ๆ ในใจ
ก็เลยถอดใจ ... หยุดอ่านก่อน

แต่เราอยากจะให้ "กำลังใจ" นะคะ
การเขียนนิยายสักเรื่องให้ "จบ" ได้ เป็นเรื่องยากค่ะ
ต้องใช้วินัยและความรับผิดชอบสูงเลยทีเดียว
ตรงจุดนี้ ชื่นชมนะคะ
เพราะเราชอบ... ตอนเล่าเรื่องอนุบาล น่ารักดีค่ะ

แต่ในฐานะทำงานพิสูจน์อักษร ...
ขอเวลาทำใจเรื่อง "คำสะกดผิด" ก่อนนะคะ
เอาไว้วันไหนว่าง ๆ แล้วเราจะกลับมาอ่านให้จบค่ะ

สู้ ๆ นะคะ อย่าเพิ่งท้อถอย ขยันเขียนและขยันอ่านทวน ตรวจคำผิดบ้าง
เราจะเอาใจช่วยค่ะ
แล้วถ้าเขียนเรื่องต่อไป บอกกันบ้างนะคะ

ขอให้ปีหน้าได้ไปเป็นเจ้าของหนังสือเล่มที่วางขายในงานหนังสือนะคะ 

[aemmilicious]

บอกก่อนว่า ... เรายังอ่านไม่จบนะคะ
อ่านถึงแค่ตอนที่ "แทน+หนึ่ง" เข้ามหาวิทยาลัยค่ะ
เจอคำผิดเยอะมาก อ่านแล้วเลยติด ๆ ขัด ๆ ในใจ
ก็เลยถอดใจ ... หยุดอ่านก่อน

แต่เราอยากจะให้ "กำลังใจ" นะคะ
การเขียนนิยายสักเรื่องให้ "จบ" ได้ เป็นเรื่องยากค่ะ
ต้องใช้วินัยและความรับผิดชอบสูงเลยทีเดียว
ตรงจุดนี้ ชื่นชมนะคะ
เพราะเราชอบ... ตอนเล่าเรื่องอนุบาล น่ารักดีค่ะ

แต่ในฐานะทำงานพิสูจน์อักษร ...
ขอเวลาทำใจเรื่อง "คำสะกดผิด" ก่อนนะคะ
เอาไว้วันไหนว่าง ๆ แล้วเราจะกลับมาอ่านให้จบค่ะ

สู้ ๆ นะคะ อย่าเพิ่งท้อถอย ขยันเขียนและขยันอ่านทวน ตรวจคำผิดบ้าง
เราจะเอาใจช่วยค่ะ
แล้วถ้าเขียนเรื่องต่อไป บอกกันบ้างนะคะ

ขอให้ปีหน้าได้ไปเป็นเจ้าของหนังสือเล่มที่วางขายในงานหนังสือนะคะ 

ส่ง PM ไปหาแล้วน่ะคะ นี่คือคนที่น้องตามหา

[DrSlump]

 

โถ...สงสารแทนนะ  ดันหลับเลยไม่รู้ว่าเมียหนีออกจากเครื่องไปแล้ว  555

[Cyclopbee]

  เป็นกำบังใจให้คนเขียนนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆอีกเรื่องค่ะ

[Leenboy]

โดนเซอไพรซ์เองซะงั้น5555

[areenart1984]

อยากรู้ความรู้สึกของคนที่ไม่คิดว่าจะไปญี่ปุ่นแต่กลับได้ไป มันเป็นอย่างไงน่ะ 

[unicorncolour]

 

[MayA@TK]

 

[dolbyelf]

้เพิ่มเติมการเชื่อมโยงอีกนิดจะเด็ดมาก

[aoihimeko]

 

[บีเวอร์]

 

[l3iggy]

 

หัวเราะหนักมากกก อ่านไปขำไป ไม่เป็นอันทำงาน ติดงอมแงมชนิดที่ว่าไปถ้ำกระบอกก้อไม่หาย 555 อ่านรวดเดียวจบเลยคัฟ ... รักทุกตัวละคร เข้าถึงง่าย เห็นภาพ ชัดเจน

ขอบคุณนะคัฟ ขอบคุณมากๆ ที่สรรสร้างผลงานดีดีแบบนี้ให้ได้อ่าน ... จะเป็นกำลังใจและจะคอยติดตามคัฟ

 

[sk_bunggi]

โอ่ยยยย เป็นเรื่องที่ฮามากเลยค่ะ 
ชอบทุกคู่เลยอ่ะ สนุกมากๆเลยค่ะ

[Piiiimsen]

โอ๊ยย แทน มีความจองตั้งแต่เด็กอ่ะ 5555

[titansyui]