KING ที่ 39 คำว่ารักที่บอกออกไป พวกเรามานั่งกินซูชิกันในร้านอาหารญี่ปุ่นที่เดิม ผมสั่งไม่มาก เพราะผมไม่ได้หิวหรือคิดจะแกล้งมันแบบครั้งก่อนๆ ผมมองมันที่นั่งเงียบๆ แต่ก็คอยคีบหยิบให้ผม จะพูดเลยดีไหมนะ ใจเย็นๆ ไอ้ฟา บรรยากาศมันยังไม่ได้ยังไงไม่รู้
แต่ผมที่นั่งตื่นเต้นอยู่นั้น ก็เหลือบมองเห็นคนคนหนึ่งที่เดินผ่านไป กำลังออกไปจากร้าน ผมมองดูเพื่อนของผมที่ไม่ได้ติดต่อกันนาน ตอนนี้เธอกำลังเดินอยู่กับชายหนุ่มคนหนึ่ง ด้วยใบหน้าที่มีความสุข
ผมอยากออกไปทักเพื่อน แต่พอเป็นเรื่องน้ำ ไอ้ธีร์ก็มักจะเดือดขึ้นมา เพราะงั้น ผมไม่พูดบอกมันน่าจะดีกว่า
" ไอ้ธีร์ เดี๋ยวกูไปห้องน้ำแปบนะ รอนี่นะ ห้ามไปไหน " ผมพูดบอกมัน และรีบร้อนเดินออกมาจากร้านอาหารนั้น
ผมยังคงมองเห็นด้านหลังของน้ำที่กำลังเดินอยู่ ผมดีใจนะที่มันดูมีความสุขดี มันคงตัดใจจากไอ้ธีร์ได้ และพบคนใหม่สักที
" น้ำ " ผมจับไหล่เพื่อนและร้องเรียกเบาๆ
แต่เมื่อน้ำหันกลับมาและเห็นว่าเป็นผมนั้น น้ำกลับทำสีหน้าตกใจ และค่อยๆ ถอยห่างออกจากผม
" ฟ.ฟาา " น้ำมองผมด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
" ไม่เจอกันนานนะ ใครอ่ะ " ผมยิ้มและมองแฟนหนุ่มของเพื่อนที่กำลังยิ้มให้ผมเช่นกัน
ผมมองน้ำที่กำลังทำสีหน้าสงสัย และไม่เข้าใจ
" ทำไมทำหน้าเหมือนเห็นผีแบบนั้น จำกันไม่ได้แล้วเหรอเนี่ย " ผมพูดพลางหรี่ตามองเพื่อนแบบกวนๆ
" ธีร์ไม่ได้บอกงั้นเหรอ " ผมจ้องมองน้ำที่กำลังพูดกับตัวเอง
" ไอ้ธีร์ ทำไมเหรอ " ผมถามเพื่อนเบาๆ ด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น
" เดี๋ยวกลับไปก่อนนะ น้ำอยากคุยกับเพื่อน " น้ำพูดบอกชายหนุ่มข้างๆ
" ถ้างั้นไปรอที่รถนะ " ผมมองแฟนของน้ำที่ยิ้มให้น้ำและผม พลางเดินออกไปเงียบๆ
" ไม่เห็นต้องไล่แฟนไปเลยนี่ " ผมพูดบอกเพื่อนอย่างเกรงใจ
" ไม่เป็นไร มานี่เถอะ " น้ำดึงแขนผม และพาผมมายืนหลบมุมอยู่ที่แถวทางเข้าห้องน้ำ ที่ที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่าน
" คือ...เป็นยังไงบ้าง " น้ำถามผมและยังคงทำหน้าไม่ค่อยดี
" ก็ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอก เหมือนเดิมนั่นแหละ " ผมพูดและยิ้มให้เพื่อน
" แล้วมึงเป็นไงบ้าง แฟนหล่อนะ " ผมพูดแซวเพื่อน
" มึง...ยังคบกับธีร์อยู่ไหม " น้ำพูดเบาๆ และจ้องมองผม
ผมยิ้มให้เพื่อน แต่ก็ค่อยๆ หุบยิ้มลง ผมไม่รู้มันเกิดอะไรขึ้น แต่ผมก็ยังคงสู้ต่อไป
" พวกเรา...เลิกกันแล้ว " ผมพูดและพยายามทำสีหน้าปกติ
" ตั้งแต่ตอนไหน " น้ำพูดถามผมด้วยสีหน้าตกใจ
" วันปัจฉิม อยู่ดีๆ มันก็...บอกว่าเรา เลิกกัน " ผมที่นึกย้อนกลับไปนั้น ก็รู้สึกอยากร้องไห้อีกแล้ว
" แต่ไม่เป็นไรหรอก มันก็ยังอยู่ข้างๆ กูนั่นแหละ แค่ไม่ค่อยเข้าใจกันเท่าไหร่ " ผมพูดและกลับมายิ้มอีกครั้ง แต่คงเป็นรอยยิ้มที่เศร้าเหลือเกิน
" ฟา " ผมมองหน้าน้ำที่เหมือนกำลังอยากจะบอกอะไร
" วันนั้นกูเมามาก แล้วก็ คิดเรื่องเลวสุดๆ ออกมา " น้ำพูดด้วยเสียงสั่นเทาและใบหน้ารู้สึกผิด
" หมายความว่าไง " ผมถามน้ำด้วยความไม่เข้าใจ
ผมมองน้ำที่เดินไปพิงผนัง และนั่งลงเงียบๆ กุมหน้าเอาไว้
" ขอโทษจริงๆ กูไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ " ผมเดินช้าๆ เข้าไปตรงหน้ามัน และนั่งลงใกล้ๆ
" เรื่องอะไรกัน " ผมจับแขนมันเอาไว้ ผมอยากรู้ นี่ใช่ไหม ที่ทำให้พวกเราเป็นแบบนี้
ช่วงเวลาที่ผมฟังน้ำเล่าให้ฟังนั้น มันเหมือนกับมีดแหลมคมที่กรีดลึกลงไปถึงหัวใจ น้ำบอกว่ามันรู้สึกผิดมาก มันคิดว่าธีร์จะไปเค้นหาความจริงจากผม และมันก็เลยไม่กล้ามาเจอผม เพราะคิดว่าผมคงเกลียดมันไปแล้ว แต่จริงๆ แล้วผมนั้นไม่รู้อะไรเลย เพราะไอ้ธีร์นั้นเชื่อหมดใจว่าผมส่งข้อความนั่น
ไอ้ธีร์มันไม่เชื่อผมจริงๆ สินะ มันไม่เคย เชื่อผมเลย มันคิดว่าผมเป็นคนส่งข้อความนั้นให้มัน มันคิดว่าผมเป็นคนทำ มันไม่ถามผมเลยสักนิด แต่มาหาผม และพยายามทำร้ายผม และในที่สุด มันก็ทิ้งผมไป
" ฟา กูขอโทษจริงๆ " ผมลุกขึ้นออกจากน้ำ ผมไม่ได้พูดอะไร ผมพูดไม่ออก ผมค่อยๆ เดินออกมาจากตรงนั้น เข้าไปยังร้านอาหารร้านเดิมที่ผมเดินออกมา
" ไปไหนมาตั้งนาน " ไอ้ธีร์ลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินมาหาผม ด้วยสีหน้าไม่พอใจ
ผมไม่ได้พูดอะไรออกไป ผมได้แต่จ้องมองมัน ผมเสียใจ ผิดหวังกับทุกสิ่ง นี่ใช่ไหม ที่ทำให้ผมเหมือนตกนรกทั้งเป็นแบบนี้
" ไม่สบายหรือเปล่า " ไอ้ธีร์พูดเบาลง และแตะหลังมือลงที่แก้มของผม
" กลับเถอะ " ผมพยายามพูดออกมาอย่างยากลำบาก และเดินนำมันออกจากร้าน
ตลอดเวลาที่อยู่บนรถนั้น ผมนอนนิ่งๆ และเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างในความมืด ผมเหนื่อยเหลือเกิน สิ่งที่ทำให้ผมต้องนอนร้องไห้มาตลอด มันเป็นเพราะเพื่อนของผม และคนที่ผมให้ใจเสมอมา
" ฟา " ผมไม่ได้หันกลับไปมองมันที่กำลังเรียกผมอยู่
" จอดรถได้ไหม " ผมพูดเบาๆ และมันก็จอดรถทันทีตามที่ผมพูด
" เป็นอะไรไป " ไอ้ธีร์จอดรถที่ข้างทางและมองดูผมด้วยสีหน้าเป็นกังวล
ผมไม่ได้ตอบคำถามมัน ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและกดโทรออก
" เนม ที่กูส่งโลเคชั่นให้ ช่วยมารับกูที " ผมพูดและกดวางสาย ไม่สนใจไอ้ธีร์ที่กำลังจับตัวผม
" ฟา " ไอ้ธีร์เรียกผมอีกครั้งและเสียงดังขึ้น
" กูจะไปหาเพื่อน " ผมพูดเบาๆ แกะมือมันออกจากแขนผมและพยายามจะเปิดประตูรถออกไป
" ฟา เป็นอะไรไป ทำไม... "
" มึงนั่นแหละ ทำไม " ผมหันไปหามันและเริ่มเดือดขึ้น
" มึงถามกูว่าทำไม ทำไม ทำไม แล้วที่กูเคยถามมึงล่ะ มังเคยบอกกูบ้างไหม! " ผมน้ำตาไหลออกมาช้าๆ และมันทำให้ไอ้ธีร์เริ่มอึกอัก และขยับตัวมาหาผมมากขึ้น
" อย่าร้องไห้ " มันพูดและลูบเช็ดน้ำตาบนแก้มผม
" ปล่อยกู " ผมปัดมือมันออกและพยายามจะเปิดประตูออกไปอีกครั้ง
ผมหันหลังและพยายามจะเปิดประตู แต่ผมก็ต้องตกใจมาก เพราะตอนนี้ไอ้ธีร์นั้นกอดผมเอาไว้ ไม่ให้ผมออกไป
" ไม่อยากพูด ไม่อยากนึกถึง ถ้าลืมมันไปได้ พวกเราก็อาจจะเป็นเหมือนเดิมได้ " ไอ้ธีร์กอดผมแน่นมากขึ้นและพูดเบาๆ เหมือนกำลังร้องไห้
" ตั้งแต่ครั้งแรก มึงก็บอกให้กูเป็นแฟนมึง ต่อมามึงก็บอกว่าเราเลิกกัน ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่มึงจะฟังที่กูพูด มึงทำทุกอย่างตามใจตัวเอง กูไม่มีสิทธิ์คิด ไม่มีสิทธิ์เลือก ไม่มีสิทธิ์ได้เรียกร้องอะไร " ผมร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดใจ
" ขอโทษ " ผมฟังมันที่พูดขอโทษและกอดผมแน่นมากขึ้นอีกนิด
' ก็อกๆๆ '
ผมมองเพื่อนสองคนของผมที่ยืนอยู่ข้างประตูรถ และกำลังเคาะเรียกผม
ผมค่อยๆ แกะมือคนที่กอดผมเอาไว้ออกช้าๆ และเปิดประตูรถ
" ขอโทษนะ แต่ปล่อยมันก่อนเถอะ " ไอ้เนมดึงแขนผมและดึงผมให้ออกมาจากรถ
" อย่าไป " ผมยืนนิ่งๆ และพยายามจะไม่หันหลังกลับไป ไอ้ธีร์พูดเบาๆ เหมือนกับกำลังขอร้องผม มันทำให้ผมเจ็บปวดใจมาก ผมไม่ได้อยากจากมันไป ผมแต่อยากพัก แค่สักพักเท่านั้น
ผมหันกลับไปมองมันที่กำลังน้ำตาไหลออกมา ผมค่อยๆ เอื้อมมือไปหามันช้าๆ หัวใจของผมมันทนไม่ได้ที่เห็นมันกำลังเสียใจ แต่ไอ้เนมก็จับแขนผมเอาไว้
" มาเถอะ " ผมละสายตาจากคนที่ผมรักและเดิมตามเพื่อนเข้าไปนั่งในรถอีกคัน โดยที่ไอ้นนนั้นเข้าไปนั่งแทนที่ผมในรถของไอ้ธีร์
" มึงใจอ่อนลงเยอะเลยนะ มันทิ้งมึงไม่ใช่เหรอ ปล่อยให้มันเจ็บซะบ้าง " ไอ้เนมพูดและกำพวงมาลัยแน่น
" มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก ทุกสิ่งทุกอย่าง อาจเป็นที่กูเองก็ได้ " ผมพูดออกไปเบาๆ พยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง
ผมนั้นไม่เคยทำอะไรให้มันเชื่อมั่นเลยว่า ผมนั้นรักมัน ไม่แปลกหรอกที่มันจะคิดว่าผมเป็นคนส่งข้อความพวกนั้นจริงๆ ก็เพราะว่าผมทำตัวให้มันเชื่อแบบนั้นเสมอมา
ธีร์ ผมมองฟาที่นั่งอยู่ในรถข้างหน้า ผมต้องไปพาฟากลับมา ฟาอาจจะตัดสินใจไปจริงๆ ก็ได้
" มึงรักฟาจริงๆ เหรอ กับสิ่งที่มึงทำกับฟา " ไอ้นนที่นั่งอยู่ข้างๆ ถามขึ้นขณะที่ผมจะเปิดประตูออกไป
" มึงไม่รู้อะไรก็อย่าพูดดีกว่า " ผมพูดและไม่ได้มองหน้ามัน
" ทำไมมึงถึงทิ้งฟา " ผมเกลียดคำถามนี้ที่สุด ผมเหรอจะทิ้งฟา ผมรักฟา ผมรักฟามาก แต่ฟานั้นไม่ได้รักผมเลย ฟาทำเหมือนรักผม แต่ฟาก็แค่แกล้งผมเท่านั้น ผมเจ็บปวดทรมาน ไม่มีใครรู้ว่าผมรู้สึกยังไง
" มึงทบทวนดูดีๆ นะ ว่าสิ่งที่มึงทำมันถูกไหม มึงไม่เห็นเหรอ มึงโง่จนดูไม่ออกหรือไง ไม่ใช่มึงคนเดียวที่กำลังเจ็บปวด มึงกำลังทำร้ายฟา และตัวมึงเอง ถ้าเลิกโง่ได้เมื่อไหร่ กูจะพาเพื่อนกลับมา ขอร้องเถอะกูอยากเห็นเพื่อนกูมีความสุข กูอยากให้พวกมึงมีความสุข "
ผมยังคงนั่งอยู่ในรถ มองไอ้นนที่ออกไป และกลับขึ้นรถคันเดิมของมัน ผมมองดูรถข้างหน้าที่แล่นจากไป พร้อมกับคนที่ผมรักและแคร์ที่สุด
ผมฟุบหน้าลงกับพวงมาลัย ผมนึกถึงสีหน้าของฟาที่มองผม ผมอยากจะคิดว่าฟารักผม แต่เหตุการณ์บ้าๆ นั่นมันก็คอยหลอกหลอนผม บอกผมว่าผมกำลังคิดไปเอง ผมกำลังหลงละเมอไปกับความฝันและความหวังโง่ๆ แต่ผมก็ตัดฟาไม่ได้ ผมบอกเลิกฟา แต่ก็ยังคงติดตามฟาอยู่เสมอ ผมมันน่าสมเพช
มันไม่ใช่เพราะว่าเรื่องคืนนั้นทั้งหมดหรอกที่ทำให้ผมเสียใจมาจนถึงตอนนี้ ผมเกือบจะทำร้ายฟา ฟาที่ผมเฝ้าทะนุถนอมเสมอมา ภาพในคืนนั้นมันยังคงฝังอยู่ในหัวใจของผม ผมทำร้ายคนที่ผมรักที่สุด ถ้าผมไม่หยุดมือเอาไว้ ผมไม่อยากคิดเลยว่าผมใช้ชีวิตหลังจากนั้นได้ยังไง ผมจะมี ชีวิตอยู่ได้ยังไง
หลังจากนั้น ผมกลับมาที่หอพัก และก็พบว่าฟาไม่ได้กลับมาทั้งคืน ผมนั่งรอฟาอยู่บนเตียงของฟา แต่ก็ไม่มี ฟาไม่ได้กลับมา และไม่ได้กลับมาอีกเลย
วันนี้เป็นวันที่ผมต้องประกวดเดือนแล้ว ผมนั่งหม่นเศร้าอยู่ที่หน้ากระจก มองดูตัวเองที่มีชีวิต แต่ไร้ซึ่งจิตใจ ผมตามหาฟา ไปยังที่ที่ฟาควรอยู่แต่ก็ไม่มี ไอ้นนกับเนมนั้นก็ไม่ยอมบอกผม ไม่ว่าผมจะขอร้องหรือทำยังไงก็ตาม
ถึงผมจะไปดักรอฟาที่คณะ เพราะฟาต้องมาเรียน แต่ปรากฎว่า ฟาก็ไม่มาอยู่ดี นี่ถึงขนาดขาดเรียนเพื่อหลบหน้าผมเลยเหรอ นี่มันเรื่องอะไรกัน ฟาดูเหมือนจะดีกับผมแล้ว แต่อยู่ๆ ก็เปลี่ยนไป ผมไม่เข้าใจเลย
ผมรอเวลาที่จะต้องขึ้นไปบนเวที เดินไปเดินมาเรื่อยๆ มองไปยังกลุ่มคนที่มาดูการประกวด ทีมงานนักศึกษา และพวกรุ่นพี่
ผมไม่สนใจคนที่พยายามเข้ามาทักผม หรือขอถ่ายรูปกับผม ผมคงทำตัวแย่ๆ แต่ผมก็ไม่แคร์ ผมไม่มีเพื่อนเลยสักคน เพราะมันไม่เคยจำเป็น ผมมีแค่ฟา มีแค่ฟาก็พอแล้ว ผมคิดแบบนั้นเสมอมา แต่ตอนนี้ฟาก็หนีผมไปแล้ว และผมอาจจะไม่ได้เจอฟาอีก
ผมเดินมาที่หลังอาคารอเนกประสงค์ที่จัดงาน เดินไปเรื่อยๆ และนั่งลงที่ม้านั่งใกล้ๆ ตอนนี้ฟ้าเริ่มใกล้จะมืดแล้ว อีกประมาณครึ่งชั่วโมงผมก็ต้องกลับเข้าไป ผมถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย ผมอยากให้ช่วงเวลาเหล่านี้ผ่านไปเร็วๆ
จะดีแค่ไหนกันนะ ถ้าวันนี้ฟาจะมาดูผม ส่งยิ้มให้ผมจากด้านล่างของเวที เป็นกำลังใจให้ผม เป็นหัวใจของผม
" ธีร์ " ผมสะดุ้งน้อยๆ และหันไปตามเสียงเรียก
ผมค่อยๆ ลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นว่าคนคนนั้นคือใคร ผมกำมือแน่น และหันหลังกลับทันที
" ธีร์ ได้โปรดเถอะ ฟังก่อน " ผมรีบเดินออกมาจากตรงนั้น ไม่สนใจผู้หญิงที่ผมเกลียดที่สุดในชีวิต
" ฟาไม่ได้เป็นคนส่งข้อความนั้น " ผมหยุดชะงักทันที และหันกลับไปมองผู้หญิงคนนั้น
" เมื่อกี้ว่าไงนะ " ผมเดินกลับมาและกระชากผู้หญิงคนนั้นเข้ามาใกล้ๆ
" ฟาไม่ได้ทำอะไรเลย น้ำเป็นคนทำเอง ทุกอย่าง " ผมมองคนตรงหน้าที่กำลังร้องไห้และขอร้องให้ผมฟัง
" บอกฟาว่าน้ำขอโทษ ขอโทษจริงๆ " ผมนิ่งชะงัก และค่อยๆ ปล่อยคนตรงหน้า
ผมนิ่งชะงัก ผมทำอะไรลงไป ทุกสิ่งทุกอย่างตลอดเวลาที่ผ่านมา ฟาไม่รู้อะไรเลย แต่ผมกลับ... ผมเดินไปนั่งลงช้าๆ อย่างอ่อนแรงที่เก้าอี้ใกล้ๆ ผมนึกถึงวันที่ผมไปหาฟาและทำร้ายฟา วันที่ผมบอกเลิกฟา และเหมือนฟานั้นจะโกรธผมมาก แต่เมื่อไม่กี่วันนี้ ฟาก็เข้ามาหาผม และส่งยิ้มให้ผม ฟาส่งยิ้มให้ผมเหมือนกับไม่เคยมีเรื่องเลวร้ายอะไรเกิดขึ้น
ผมน้ำตาไหลออกมาช้าๆ เรื่องของฟานั้นทำให้ผู้ชายที่เข้มแข็งเสมอมา แตกร้าวราวกับแก้วที่กำลังจะแตกสลาย ผมไม่เคยเข้มแข็งได้เรื่องฟา ผมเสียใจ ร้องไห้ ราวกับจะสูญสิ้นชีวิต
" เอ่อ น้องธีร์ ได้เวลาแล้วนะ " ผมพยักหน้าให้รุ่นพี่คนหนึ่งที่เดินมาตามผม ผมไม่ได้สนใจเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา ผมไม่เคยสนใจอยู่แล้วว่าใครจะคิดยังไงก็ตาม
ผมเดินเข้าไปรวมตัวกับดาวเดือนคนอื่นๆ เพื่อเตรียมที่จะขึ้นไปบนเวที ผมยืนคู่กับดาวคณะแพทย์ และพี่ๆ ก็เข้ามาหาผม และซับหน้าให้ผมอีกครั้ง ผมยืนนิ่งๆ ปล่อยให้ทุกสิ่งผ่านไป
" เอาละคะ ต่อไปขอเชิญพบกับตัวแทนคณะแพทยศาสตร์ของเรา... " ผมไม่ได้สนใจเสียงกรี๊ดหรือสิ่งต่างๆ รอบๆ ตัวมากมายนัก ผมเหม่อลอย มองแสงไฟที่ส่องแสงจ้าอยู่ตรงหน้า
" เหมือนจะโกงหน่อยๆ ไหมคะแบบนี้ เหมือนจะรู้ตัวผู้ชนะแล้วเลย... " ผมทำหน้านิ่งๆ ไม่สนใจผู้คนที่กำลังสนใจตัวผม ไม่ว่าจะชนะหรือไม่ มันไม่สำคัญเลยสักนิด ผมมาทำอะไรที่นี่ ผมควรจะอยู่กับฟา ผมควรจะไปหาฟา ผมก้มหน้ามองพื้นด้วยความเศร้าใจ ผมอยากหายไปจริงๆ
ผมเดินลงจากเวทีไปที่ห้องด้านข้างอีกครั้ง ต่อไปจะเป็นการแสดงความสามารถพิเศษ ผมคิดนะว่าถ้าผมออกไปยืนเฉยๆ ทุกคนจะว่าอะไรผมไหม แต่ก็ไม่หรอก ผมมีสิ่งที่ผมอยากทำ เพื่อฟา
" เอาละครับ ต่อไปจะเป็นการแสดงปิดท้ายจากตัวแทนเดือนคณะแพทยศาสตร์สุดหล่อของเรา แหม ผมพูดได้เต็มปากเลยว่าต้องพิเศษมากแน่ๆ "
ผมยืนอยู่ข้างเวทีด้วยชุดนักศึกษาตามเดิม ผมไม่ได้ทำอะไรที่ยิ่งใหญ่เหมือนคนอื่นๆ ผมก็แค่ อยากบอกฟา ผ่านทางบทเพลงนี้ บอกฟาว่า เขาสำคัญกับผมแค่ไหน ผมเป็นยังไงเมื่อไม่มีเขาอยู่ข้างๆ
" ได้เวลาแล้วเนอะ ขอเชิญพบกับน้องธีร์ตัวแทนเดือนคณะแพทยศาสตร์ได้เลยค่ะ "
ผมเดินออกไปท่ามกลางแสงไฟที่เจิดจ้า เสียงเชียร์ที่ดังกึกก้องในตอนนี้ มันไม่ได้เข้ามาในโสตประสาทของผมเลยสักนิด ผมค่อยๆ เดินมาที่กลางเวที ถือกีต้าร์ไว้ในมือและนั่งลงที่เก้าอี้กลมที่เตรียมเอาไว้ ผมขยับปรับไมโครโฟนตรงหน้า ให้พอดีกับความสูงของผม
" ผมไม่ได้หวังว่าผมจะชนะ ผมก็แค่ อยากร้องเพลงนี้ให้คนคนนึง ไม่รู้ว่าเขาจะฟังผมอยู่ไหม แต่ผมอยากให้เขารู้ว่า เขาสำคัญกับผมแค่ไหน " ผมพูดและเริ่มไล่นิ้วไปตามเมโลดี้ทันที ผมค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ ปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมด บรรเลงขับขานบทเพลงนี้ออกมาด้วยหัวใจ
เธออยู่ตรงนั้น เธอได้ยินฉัน รึเปล่า
ฉันอยู่ตรงนี้ มีแต่คิดถึง สุดหัวใจ
ยังจำภาพสุดท้ายของเธอที่จากกัน
วันที่เป็นที่สุด ของความเสียใจ
แล้วโลกก็เปลี่ยนไป ตลอดกาล
* *
ไร้ซึ่งจุดหมาย ในโลกที่แสนวางเปล่า
มองฟ้าตั้งแต่เช้า จนตะวันลับ เลือนหายไป
ในค่ำคืนที่ไร้ ดาวบนฟ้า
ฉันยังคงมองหา ว่าเธออยู่ที่ใด
ช่วยมาบอกฉันที ชีวิตต้องทำ ยังไง
* *
โลกที่ไม่มีเธอ เป็นโลกที่ฉันไม่เหลือใคร
มีเพียงร่างกายที่หายใจ แต่ทั้งหัวใจสลาย
ชีวิตที่ไม่มีเธอ ทุกอย่างที่เหลือจากนี้ ไม่มีความหมาย
จะทำเช่นไร เมื่อรักได้ตายไปแล้ว
ผมยังคงเปล่งเสียงร้องออกไปด้วยหัวใจที่หมองเศร้า ผมไม่รู้ว่าฟาจะได้ยินผมไหม ผมอยากให้ฟารู้ว่าผมอยากเจอฟามากแค่ไหน ผมคิดถึงฟามากเพียงใด ได้โปรดกลับมาเถอะ ไม่ต้องดีกับผมก็ได้ ขอเพียงได้มองเห็น ได้ปกป้อง ผมก็มีความสุขมากพอแล้ว
แค่เพียงภาวนาไปอย่างสิ้นหวัง
ให้ฉันได้พบเธออีกครั้งนึง
แค่มองตากันและกอดฉันอีกครั้งนึง
อย่าปล่อยให้ทรมานอย่างนี้เลย
* *
โลกที่ไม่มีเธอ เป็นโลกที่ฉันไม่เหลือใคร
มีเพียงร่างกายที่หายใจ แต่ทั้งหัวใจสลาย
ชีวิตที่ไม่มีเธอ ทุกอย่างที่เหลือจากนี้ ไม่มีความหมาย
จะทำเช่นไร เมื่อรักได้ตายไปพร้อมเธอ
* *
ไม่เหลืออะไร ในโลกที่ไม่มีเธอ
เธออยู่ตรงนั้น เธอได้ยินฉัน รึเปล่า~
บทเพลงจบลงแล้ว ผมยืนขึ้นช้าๆ ฟังเสียงปรบมือที่ดังกึกก้อง ผมมองผู้คนด้านล่างที่กำลังยิ้มและโบกมือให้ผม แต่ผมก็ทำเพียงแค่ ก้มตัวลงเป็นเชิงขอบคุณ แม้แต่ตอนนี้ ผมก็ยังไม่เห็นคนที่ผมรักแม้แต่เงา
ผมถอยช้าๆ และกลับไปยืนรวมกับดาวเดือนคณะอื่นๆ ที่กำลังเดินขึ้นมา
" เอาละค่ะ จบไปแล้วกับการแสดงสุดท้าย ยอดเยี่ยมไปเลยนะคะ สื่อถึงอารมณ์และร้องออกมาจากหัวใจมากๆ ยังไงเป็นกำลังใจให้เดือนคณะแพทย์ของเราด้วยนะคะ "
ผมยังคงมองไปตามผู้คนด้านล่างด้วยความเศร้าใจ ฟา จะไม่มาจริงๆ เหรอ ออกมาหน่อยได้ไหม ผมแค่อยากเห็นฟา อีกสักครั้ง
ผมมองตัวแทนดาวเดือนคนอื่นๆ ที่เริ่มเดินไปที่ริมขอบเวทีเพื่อรับดอกกุหลาบที่คนด้านล่างยื่นให้ ผมค่อยๆ เดินออกไป และรับช่อดอกไม้เช่นกัน ตอนนี้คงถึงช่วงมอบดอกไม่ป็อปปูล่าโหวตแล้ว ทุกอย่างใกล้จะจบลงแล้วสินะ ผมเหนื่อยเหลือเกิน
ผมพบว่าคนที่ตั้งใจจะมอบดอกไม้ให้ผมนั้นมีเยอะมาก มากจนผมจะต้องวางมันลงข้างๆ เพื่อที่จะได้รับจากคนอื่นๆ ต่อไป
แต่ละคนที่เข้ามาใกล้ผมนั้น มีมากมายหลากหลาย บ้างก็ดึงแก้มผม ลูบแขนผม คล้องคอผมด้วยพวงมาลัยดอกไม้ เอ่อ มียัดเงินใส่กระเป๋าผมอีกด้วย
และเดี๋ยวนะ ถ้าจำไม่ผิด จีจี้ที่อยู่หอห้องเดียวกัน หมอนั่นดึงคอผมและหอมแก้มทันที ให้มันได้อย่างนี้
ผมที่ถูกดึงถูกทึ้งจนแทบจะตกเวทีนั้น ก็เหมือนว่าจะหมดลงสักที ผมค่อยๆ ชันขาลุกขึ้น มองช่อดอกกุหลาบที่วางกองข้างๆ ผมทั้งๆ ที่ของคนอื่นนั้นก็แค่ถือเอาไว้ในมือเท่านั้น เกินคาดเลยนะแบบนี้
" น้องธีร์ ยังรับไม่หมดนะ " ผมมองตามมือที่พี่สตาฟชี้ และเดินออกไปรับดอกกุหลาบที่ยังคงหลงเหลืออยู่
ผมมองดอกกุหลาบตรงหน้า ไม่สิ ต้องบอกว่าเป็นกุหลาบช่อใหญ่มากๆ มันใหญ่จนผมมองไม่เห็นว่าใครกำลังถือมันอยู่ ผมเดินไปใกล้ๆ คุกเข่าลงและจับช่อดอกไม้ช่อนั้น
" ขอบคุณนะครับ " ผมพูดและรับช่อดอกไม้นั้นมา ผมอุ้มมันเอาไว้ และมองกระดาษเล็กๆ ที่ห้อยอยู่ด้านข้าง
ผมขมวดคิ้วน้อยๆ และจับมันพลิกดู เพราะของคนอื่นๆ นั้นไม่มีการ์ดหรือกระดาษแบบนี้
[ ธีร์ กูรักมึง ]
ราวกับโลกทั้งใบหยุดเคลื่อนไหว ผมอึ้งชะงัก และค่อยๆ ละสายตาจากการ์ด มองดูคนที่มอบกุหลาบช่อนี้ให้กับผม นี่มันความฝันงั้นเหรอ ผมมองคนที่สวยและดีที่สุดในสายตาของผม ผมไม่สามารถหุบยิ้มลงได้ ผมมีความสุขเหลือเกิน
ผมมองฟาที่อยู่ในชุดกระโปรงสีขาวแบบที่ผมชอบ และกำลังยิ้มให้ผมด้วยใบหน้าสวยหวานนั้น
ผมทำตัวไม่ถูก ผมจ้องมองฟาตลอดเวลาและไม่ได้ฟังเสียงพิธีกร หรือเสียงประกาศรางวัลใดๆ สมองผมมันเหมือนกับรวนไปแล้ว ผมไม่เคยยิ้มกว้างขนาดนี้มาก่อน และวันนี้ ผมก็ได้ยิ้ม
ยิ้มออกมาจากหัวใจสักที
********************************************************************************
หัวข้อ: King Of CrossDress!!ราชาแห่งครอสเดรส!![#67 รัก...ก็บอกว่ารัก][END](21/2/63) (อ่าน 143496 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก