KING ที่ 38 เริ่มใหม่อีกครั้งหนึ่ง " มาทำอะไรกันมืดๆ ขึ้นห้องเหอะ ยุงโครตเยอะ " ผมมองไอ้สองแฝดนรกที่โผล่มาในช่วงเวลาเหมาะเจาะมากเหลือเกิน เฮ้อ
" ไปกันเถอะ " ผมพูดเบาๆ บอกไอ้ธีร์ที่ยังยืนนิ่งอยู่
ผมลุกขึ้นจากชิงช้าและเดินตามเพื่อนออกไป เมื่อกี้ถ้าไม่มีคนมากวนละก็ ผมเกือบจะพูดออกไปแล้ว ว่าผมรู้สึกยังไงกับมัน
ผมกลับเข้ามาในห้อง มองไอ้นาถที่ยังคงนั่งอ่านหนังสืออย่างขมักเขม้น แต่เดี๋ยวนะ แม่งหนังสือการ์ตูน โธ่ ส่วนจีจี้นั้นกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือ ด้วยเอ่อ ผ้าเช็ดตัวและผ้าโพกหัว คงจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ และกำลังลงครีม ไม่สิ กำลังอาบเลยล่ะ
" ว๊ายย มองแบบนี้จี้ก็เขินแย่สิคะ " ผมเลิกคิ้วมองจีจีิ้ และดูเหมือนจี้จะไม่ได้พูดกับผม แต่เป็นไอ้ธีร์ที่เพิ่งเดินตามเข้ามาและไม่ได้ชายตามองหล่อนเลยสักนิด
" มองได้ แต่อย่าชอบ~ " ผมนั่งลงที่เตียงและมองจีจี้ร้องเพลงพลางขยิบตาให้ไอ้ธีร์ต่อไป
" กินขนมไหม เราเอามาจากบ้านน่ะ " ผมล้วงขนมในลิ้นชักและเดินไปแจกจ่ายให้เพื่อน
ผมเหลือบมองไอ้ธีร์ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือเงียบๆ และขว้างใส่หัวมัน
" โทษทีๆ เล็งผิดไปหน่อย " ผมยิ้มให้มันที่หันมามองแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
" อ่านอะไรอ่ะ " ผมเดินเข้าไปข้างหลังมันและชโงกหน้ามองหนังสือที่มันกางอยู่
ไอ้ธีร์หันมามองผม แต่ก็ยังไม่ได้พูดอะไรออกมา บางทีก็ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ที่จะคุยกัน เพราะพวกเราไม่ได้อยู่กันสองคนอีกแล้ว
ผมวนเวียนรอบๆ ตัวมันที่กำลังเริ่มกลับไปอ่านหนังสือเหมือนเดิม ชิ มึงยังไม่บอกกูเลยนะ ว่าจะพากูไปเที่ยวไหม
" อะไร " มันวางหนังสือลงและหันมามองผมอีกรอบ
" ไม่ยุ่งก็ได้ " ผมแกล้งพูดเบาๆ และเดินกลับไปที่เตียง หยิบผ้าเช็ดตัวเตรียมไปอาบน้ำ
" หนังสือแพทย์ปี 3 " ผมหันไปมองมันที่เดินมานั่งลงที่เตียงผมและยื่นหนังสือให้ดู ผมหัวเราะเบาๆ ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น
" แล้วมึงมาบอกกูทำไมไม่ทราบ " ผมเท้าเอวและมองมันแบบ หึ่ยย นึกว่าจะแน่
ผมเดินออกไปนอกระเบียง และเข้าไปอาบน้ำ ห้องน้ำของห้องพักนั้นเป็นห้องน้ำเล็กๆ ที่มีเพียงฝักบัวและชักโครกเท่านั้น แต่แบบนี้ก็โอเคแล้วล่ะ เพราะพื้นที่ค่อนข้างมีจำกัด
ผมอาบน้ำเสร็จและนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมา ตากผ้าที่ราวด้านนอก โอ้ยย ไอ้แมลงนี่ก็เยอะจริงๆ นั่นแหละ ทำเอาผมตัวแดงไปหมด
' หิ้วววว ขาวจัง!! '
ผมสะดุ้งมองไอ้ตึกตรงข้ามที่กำลังป้องปากตะโกนแซวผมอยู่ หนอยมึง นี่กูต้องเจอไอ้พวกเวรแบบนี้อีกเยอะไหมเนี่ย
" ทำอะไร " ผมมองไอ้ธีร์ที่เปิดประตูออกมาทำหน้าดุผม
" ทำไมไม่เอาเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนข้างใน " ผมขมวดคิ้วมองมัน ดีด้วยเอาใหญ่นะมึง บ่นๆ เข้าไป
" ก็ถอยไปดิ จะเข้าไปใส่เสื้อผ้า " ผมพูดพลางดันมันและพยายามจะเข้าห้อง
" เข้าไปในห้องน้ำ เดี๋ยวหยิบชุดให้ " มันดึงแขนผมและดันผมให้กลับเข้าห้องน้ำ เอ๊ะ ไอ้นี่อะไรของมึง
" ในห้องก็มีแต่ไอ้ขี้ก้างกับกระเทย " ผมพูดพลางพยายามแทรกตัวออกจากห้องน้ำผ่านช่องแคบเล็กๆ
ผมวางมือลง ดันลำตัวของมันและออกแรงเบาๆ แต่ผมในตอนแรกที่ดันมันนั้น ก็ผ่อนแรงลง และเงยหน้ามองมันที่กำลังจ้องมองผม
" ทำไมมึงถึงปล่อยตัวเองแบบนี้ " ผมพูดถามมันเบาๆ และมองมันด้วยความเสียใจ สิ่งที่มึงทำมันทำให้สภาพจิตใจและร่างกายสาหัสขนาดนี้เลยเหรอ ถ้าแบบนั้นก็เอาสิ ถ้ามึงขอโทษกู กูจะยกโทษให้ พูดมาสิ ว่าให้เราเป็นเหมือนเดิม บอกกูอีกครั้งว่ามึงรักกูมากแค่ไหน
" รอนี่นะ " มันพูดและเดินกลับเข้าไปในห้อง และกลับมาพร้อมชุดนอนชุดโปรดของผม
" รู้ดี " ผมยิ้มกลบเกลื่อนความเศร้าข้างในหัวใจ แต่ไม่เป็นไร พวกเรายังมีเวลาอีกเยอะ ผมจะพยายาม
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยและเข้ามานั่งที่เตียง มองดูคนอื่นๆ ที่ยังคงทำอะไรกันอยู่คนละมุม ผมมองไอ้ธีร์ที่นั่งอ่านหนังสืออีกแล้ว ชีวิตมึงนี่มีแต่เรื่องแบบนี้หรือไง แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่ผมเพิ่งรู้ เวลาอยู่บ้านมันก็คงเป็นแบบนี้ใช่ไหม
แต่เวลาที่มันอยู่กับผมเมื่อก่อนนั้น เวลาทั้งหมดที่มี มันจะเอาแต่ใส่ใจสนใจผมตลอดเวลา นั่นทำให้ผมรู้ว่า ผมสำคัญกว่าหนังสือพวกนั้น
ผมมองมันและเปิดลิ้นชัก กอบขนมช็อคโกแลตมากมายไว้เต็มมือและเดินไปหามันอีกครั้ง
" อะไร แปรงฟันแล้วนะ " มันหันมาขมวดคิ้วมองผมทันทีที่เห็นกองขนมตรงหน้า
" กิน " ผมพูดพลางแกะขนมให้มัน และยื่นขนมในมือไปใกล้ๆ หน้ามัน
" จะขุนกันหรือไง " มันพูดและยื่นมือมาจับข้อมือผมไว้
" ถ้าอยากร่างกายแข็งแรง กล้ามเนื้อสมส่วน ต้องกินอาหารที่มีประโยชน์ และออกกำลังกาย แต่ถ้าอยากเห็นพุงกลมๆ นั่นก็อีกเรื่อง " ไอ้ธีร์พูดยาวเหยียด แต่ก็ยอมกินขนมในมือผม
" พูดมาก กินๆ ไปเหอะ ก็เหมือนๆ กันนั่นแหละ " ผมหน้าบูด มันไม่รู้หรือไง ว่าพุงกลมๆ ก็ยังดีกว่าร่างกายของมึงตอนนี้ แต่ก็น่าหมั่นไส้ชะมัด ผอมแล้วยังเสือกหล่ออีกนะมึง
" โอ้ยยยย รู้สึกร้อนจังเลยค่ะ รู้สึกกันไหมคะ ยิ่งตรงตาเนี่ย ร้อนผ่าวไปเลยค่ะ " ผมมองจีจี้ที่นั่งยิ้มกริ่มและทำท่ากรีดพัดโบกไปมา
ผมมองมือไอ้ธีร์ที่ยังคงกำรอบข้อมือผม โอ้ยยย แม่งอยู่กันเยอะนี่หว่าลืมไป อ้ากกกก
" กินให้หมดด้วย " ผมบอกมันพลางดึงมือตัวเองออกและรีบเดินกลับมาที่เตียงตัวเอง นอนลงกอดหมอนทันที โอ้ยย ไอ้ฟานะไอ้ฟา ประเจิดประเจ้ออีกแล้วกู
ผมนอนอยู่ในความมืด พลางแอบเหลือบมองเตียงตรงข้าม ตอนนี้ทุกคนหลับไปแล้ว รวมถึงไอ้ธีร์ที่กำลังนอนอยู่ ผมยิ้มน้อยๆ ผมรู้สึกว่า พวกเรายังคงเป็นไปได้ เพราะเวลาที่ผมพูดดีกับมัน มันก็จะดีกับผมเช่นกัน ถ้าเป็นแบบนั้น ผมก็จะดีกับมันนับจากนี้ไป พวกเรายังเริ่มใหม่ได้ เริ่มต้นอีกครั้งหนึ่ง
ในวันรุ่งขึ้น ผมถูกเรียกตัวจากพี่ๆ ที่คณะ และมายืนทำหน้ามุ่ยอยู่ในกลุ่มหลีด ไอ้ตอนแรกก็คิดว่าต้องเหนื่อยแหละ แต่นี่แบบสุดๆ นี่แค่วันแรกก็กะเอากันถึงตายเลยเหรอ แล้วต้องซ้อมแบบนี้ทุกๆ วันผมลาขาดล่ะ พรุ่งนี้หนีแม่ง
' ไปดูซ้อมดาวเดือนมา '
' เดือนแพทย์ยังไงก็ได้ '
' ก็คงเหมือนพี่ชายละมั้ง ชนะขาดแต่แรกแล้ว '
ผมหูผึ่งทันที ไอ้เรื่องแบบนั้นผมรู้อยู่แล้วล่ะ ไอ้ธีร์นั้นหน้าตาดี วางตัวดี พูดจาดี แถมหัวดีอีกต่างหาก ใครจะสู้มันได้ฟะ
และเย็นนี้พวกเรามีนัดกัน ถึงผมจะชวนมันเที่ยวนั้น แต่จริงๆ ก็ยังไม่รู้ว่าจะไปไหนดี แต่มันก็ไม่สำคัญหรอก ขอแค่พวกเราได้อยู่ด้วยกันก็พอแล้ว
" เหม่อแบบนี้คิดถึงพี่แน่ๆ " ผมสะดุ้งทันทีที่ถูกจี้ที่เอว
" อะไรของพี่เนี่ย " ผมหน้าบึ้งอย่างหัวเสีย มองพี่ธีมที่กำลังหัวเราะผม
" โทษทีๆ พี่เอาหนมมาฝาก " ผมมองน้ำกับขนมในมือพี่ธีมแบบนี้ค่อยคุยกันได้หน่อย
" ยังไม่บอกพี่เลยนะว่าเราน่ะ ไปหลงรักใครเข้า " พี่ธีมพูดพลางเท้าคางจ้องมองผม
" จ้างให้ก็ไม่บอกหรอก " ผมพูดพลางกินขนมในมือ
" เสียใจจัง " พี่ธีมพูดพลางทำหน้าเศร้าแบบหลอกๆ
ผมจ้องมองพี่ธีม ไอ้หมอนี่ก็เคยเป็นเดือนมหา'ลัยสินะ ก็ไม่แปลกหรอก บ้านนี้หน้าตาดีกันทั้งบ้านเลยมั้ง หมั่นไส้จริงๆ
" ธีมๆ น้องชายประกวดเดือนเหรอ " ผมมองพี่ในคณะที่เข้ามาทักพี่ธีม
" ไม่ต้องลุ้นหรอก เชื้อพี่ไม่ทิ้งแถว " พี่ธีมพูดพลางยิ้มกว้าง ไอ้ตระกูลนี้มันหลงตัวเองกันทุกคนเลยสินะ
" ไปดูธีร์กันไหม เพื่อนเรานิ " พี่ธีมหันมามองผมและส่งยิ้มหวาน แบบนี้ก็ดีสิ หนีแม่งเลยดีกว่า
" ไปครับ " ผมพูดเบาๆ และเดินตัวลีบตามติดพี่ธีมไปทันที
ตอนแรกผมคิดว่าพี่ธีมจะขับรถไปซะอีก แต่ก็ไม่ใช่ พวกเราเดินผ่านตึกคณะวิทย์ คณะมนุษย์ และในที่สุดก็มาถึง
เอาจริงๆ ไม่ไกลเลยนะเนี่ย แบบนี้แอบมาดูบ่อยๆ ดีกว่า ผมเดินมากับพี่ธีม และสังเกตว่าผู้คนมากมายก็แอบจ้องมองพี่ธีมเช่นกัน พี่ธีมนั้นผิวขาว แต่น้อยกว่าไอ้ธีร์นิดหน่อย และตัวสูงพอๆ กัน
" ถึงแล้ว " พี่ธีมพูดพลางจับมือผม
" ทำอะไรเนี่ย " ผมยื้อมือตัวเองทันที ไอ้หอกนี่ไว้ใจไม่ได้จริงๆ
" เถอะน่า จริงๆ ที่นี่ห้ามเข้านะ " พี่ธีมทำตาเจ้าเล่ห์ใส่ผมและจูงมือผมให้เดินตามเข้าไป
ผมหน้ามุ่ยและเดินตามพี่ธีมเข้าไปในอาคารอเนกประสงค์ขนาดใหญ่ที่เอาไว้จัดงาน ด้านซ้ายเป็นเวทีขนาดใหญ่ และลานกว้างๆ ให้ผู้คนได้เข้าชม ซึ่งตอนนี้มีแต่พวกรุ่นพี่ และพวกตัวแทนดาวเดือนคณะต่างๆ กำลังซ้อมเดินอยู่บนเวที
" ไอ้ธีม พาเด็กไหนมาวะ " ผมมองพี่คนหนึ่งที่เดินมากอดคอพี่ธีม ผมจึงค่อยๆ กระดึ๊บตัวหนีออกจากพี่ธีมได้
" น้องชาย " พี่ธีมพูดพลางดึงผมที่กำลังหนีให้กลับมา
" ถุยย น้องมึงอ่ะ โน้นไม่ใช่เหรอ หน้าถอดแบบกันมาเลย " ผมมองตามอีพี่ที่กำลังชี้ไปที่เวที และก็ชัดเจน ผมมองไอ้ธีร์ที่กำลังยืนอยู่บนนั้น และ เอ่อ กำลังจ้องมองผมด้วยสีหน้าที่มันเคยทำตอนงานกีฬาสีของโรงเรียน
หึ่ยย อย่ามามองกูแบบนั้นนะ เพราะพี่มึงนั่นแหละ ชอบฉวยโอกาส ผมมองมันและมองผู้หญิงข้างๆ มันที่ดูมีความสุขเหลือเกินที่ได้คู่กับมัน เอาเถอะ ก็แค่งานประกวดนั่นแหละ
ไม่นานพวกดาวเดือนก็ถูกปล่อยให้พักได้ ผมที่นั่งอยู่กับพี่ธีมตลอดนั้น ก็ถูกเพื่อนๆ พี่ธีมแซวหนักพอดู แต่ก็เอาเถอะ ผมอยากอยู่ที่นี่ ผมอยากมองคนที่ผมคิดถึง
ผมมองพี่ธีมที่กำลังหันไปคุยกับเพื่อนๆ ได้เสียล่ะแบบนี้ ผมค่อยๆ กระดึ๊บและวิ่งฉิวหนีไปหาคนที่ยืนนิ่งๆ อยู่กลางวงล้อมของสาวๆ ดาวมหา'ลัย แหม่ ผมมองสายตาเดือนคณะอื่นๆ ที่กำลังมองมาที่มัน แต่ก็นะ มันน่าหมั่นไส้จริงๆ นั่นแหละ เข้าใจๆ
" น้ำไหม " ผมเดินแทรกเข้าไป และยื่นขวดน้ำที่แอบขโมยมาให้มัน
" ขอโทษครับ ขอตัว " ไอ้ธีร์พูดและแทรกตัวออกจากกลุ่มนั้น
" ทำเป็นเก๊กนะมึง ยิ้มๆ หน่อยโลกก็สดใสแล้ว " ผมพูดพลางยิ้มกวนมัน
" ดาวคณะศิลปกรรมสวยมาก " ผมหุบยิ้มทันทีที่มันพูดแบบนั้น
" เหรออ เออ คณะกูเอง ถูกใจมึงเลยสิ " ผมหรี่ตามองมัน หนอยมึ๊ง
" ทำไมมากับพี่ธีม " มันถามผมและจ้องมองเขม็ง
" ที่นี่เขาไม่ให้คนนอกเข้า กูก็เลย... " ผมพูดและหลบตามัน
" กูอยากมาดูมึง " ผมเลิกหลบสายตาและจ้องมองมันกลับ แต่กลับกลายเป็นมันที่หลบตาผมแทน
" มึงใส่ชุดนักศึกษาแล้วดูดีนะ เหมือนโตเป็นผู้ใหญ่เลย " ผมพูดต่อและยิ้มน้อยๆ ให้มัน
" ก็โตแล้ว ไม่ได้เป็นเด็กน้อยเหมือนคนแถวนี้ " หนอยยย มึงกัดกูเหรอ หึ่ย
" แล้วเป็นไง ประกวดเดือนสบายดีนะ ไม่ต้องใช้แรงเลยด้วย " ผมนั่งลงที่เก้าอี้ว่างใกล้ๆ
" ไม่อยากประกวดเลยสักนิด แต่ทุกคนก็ขอร้องให้ทำ " มันพูดและนั่งลงข้างๆ ผม
" ถ้าไม่ใช่มึงก็ไม่มีใครเหมาะอีกแล้ว " ผมพูดพลางจ้องมองมันที่กำลังมองผมอยู่เช่นกัน
" แล้วฟาทำอะไร " มันถามผม นั่นแน่ อยากรู้สินะ
" กูเป็นหลีดของคณะ ยังซ้อมไม่เสร็จเลย แต่หนีมา น่าเบื่อจะตาย ร้อนก็ร้อน "
" กลับไปซ้อมซะ หนีมาแบบนี้ทีมจะเป็นยังไง " ผมหน้าบูดมองมัน มึงนี่เหมือนเดิมจริงๆ นั่นแหละ
" ไล่กูเหรอ " ผมพูดเบาๆ แหย่มัน
" เปล่า " ผมเริ่มยิ้มออกมา มึงอยากหรือไม่อยากให้กูอยู่กันแน่
" เย็นนี้ไปไหนดี กูจะรอจนมึงซ้อมเสร็จนั่นแหละ " ผมพูดและจ้องมองมัน
ไอ้ธีร์นั้นถึงจะผอมลงแต่ก็ไม่ค่อยเปลี่ยนไป หน้าตามันยังคงแบบว่า ชวนมอง บุคลิกมัน การวางตัว ทำเอาหลายๆ คนมองมันจนละสายตาไม่ได้ ผมสังเกตุว่าผมมันยาวขึ้นมากและยุ่งน้อยๆ แบบปกติ ใบหน้าของมันเวลาจ้องมองผม มันทำให้หัวใจของผมรู้สึกแปลกๆ เสมอ นี่ผมชอบมันมากแค่ไหนกันนะ
" ทำไมถึงอยากไป " มันถามผมและจ้องมองผมอย่างสงสัย
ผมจ้องมองมันกลับ ผมอยากบอกมันว่าผมไม่ได้อยากไปไหนหรอก ผมแค่อยากอยู่กับมัน เท่านั้นจริงๆ แล้วทำไมถึงไม่พูดออกไปล่ะ
" กู... " ผมกลืนน้ำลายลงคอ ถ้าพูดแบบนั้นก็สารภาพรักไปเลยดีกว่าไหม
" อยาก ให้ไปด้วยกัน " ผมใจสั่นและมองมันที่กำลังขมวดคิ้วน้อยๆ
" อยากจะทำอะไรกันแน่ ก็รู้ใช่ไหมว่ารู้สึกยังไง อย่าให้ความหวัง แล้วพังมันได้ไหม " มันพูดกับผมด้วยใบหน้าแสนเศร้า
" ไม่ใช่แบบนั้น " ผมส่ายหน้าช้าๆ และจ้องมองมันยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
" กูรั... "
" น้องธีร์ กลับขึ้นเวทีด้วยค่ะ " ผมชะงักและมองรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเรา
" ไปเถอะ กูจะรอตรงนี้ " ผมพูดและดันมันเบาๆ ให้ลุกขึ้น
มันจ้องมองผมและยอมเดินตามรุ่นพี่คนนั้นออกไป ผมใจเต้นรัว ผมกำเสื้อที่อกข้างซ้ายเอาไว้ เกือบไปแล้ว แต่ผมจะบอกมันแน่ๆ วันนี้นี่ล่ะ ตื่นเต้นมาก ผมนึกว่าผมจะหัวใจวายไปซะแล้ว
ผมนั่งมองมันที่กำลังซ้อมเดินอยู่บนเวที ตอนนี้พี่ธีมไม่อยู่แล้ว คงจะมีธุระและมองไม่เห็นผมนั่นแหละ ผมหนีมานั่งอยู่บนชั้นลอยที่สามารถมองเห็นคนบนเวทีได้ถนัด ผมจ้องมองไอ้ธีร์ ที่คอยเหลือบมองผมเช่นกัน มึงไม่รู้จริงๆ เหรอว่ากูรู้สึกยังไง บางทีคนที่ฉลาดเกินไปแบบมึง ก็โง่เรื่องแบบนี้ได้เหมือนกันสินะ
หลังจากที่ทุกอย่างของวันนี้เสร็จเรียบร้อย ผมยืนรอมันที่ทางเข้าและเดินกลับหอไปพร้อมกัน ผมยังคงไม่ได้พูดอะไรต่อ และมันก็ไม่ได้ถามเช่นกัน
พวกเราเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ที่หอ ผมแต่งตัวธรรมดา เสื้อยืดกางเกงยีนส์ เพราะไม่ได้เอาชุดดีๆ มาเลย เฮ้อ คิดถึงชุดสวยๆ เหมือนกันนะ อยากกลับไปอยู่คอนโดจัง
ผมลงมานั่งรอไอ้ธีร์อยู่ที่สวนด้านหน้าตึกของเรา ไกวชิงช้าไปมามองดูผู้คนที่กำลังใช้ชีวิต ผมสังเกตว่ามีผู้ชายบางคนเหมือนกันที่กำลังอยู่กับเพื่อนของเขา แต่สายตาที่พวกเขามองกันและกัน มันไม่ใช่แค่เพื่อนน่ะสิ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่ได้สนใจอะไร แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว ผมเป็นส่วนหนึ่งในโลกใบนั้น และผมคิดว่า ผมไม่ได้ผิดปกติอะไร พวกเราก็แค่ มีความรัก เท่านั้นเอง
" ไปกันเถอะ ถ้าดึกเกินไปอาจกลับเข้าหอไม่ได้ " ผมหันมองคนที่กำลังเรียกผมอยู่ และยิ้มทันทีที่มองเห็นมัน
" แต่งหล่อขนาดนี้ไม่ไว้หน้ากูเลยนะ " ผมพูดแซวมันที่สวมเสื้อเชิ๊ตสีดำ กางเกงสแล็ค นาฬิกา รองเท้าหนัง
" ธัญจัดกระเป๋าให้ " มันถอนหายใจหลายเฮือกจนผมสงสาร
ผมลุกขึ้นจากชิงช้า และเดินเข้าไปจัดคอปกเสื้อให้มัน
" โอเค ไปกันเถอะ " ผมยิ้มและเงยหน้ามองมันที่ก้มลงมองผม มันเหมือนกับวันนั้น วันที่พวกเราไปเที่ยวด้วยกันครั้งแรก วันที่พวกเรายังคงเป็นแฟนกัน
" มึงเอารถมาไหม " ผมถามมันที่เดินอยู่ข้างๆ ผม พวกเราเดินไปเรื่อยๆ เพื่อออกไปยังหน้าหอ
" เอามา " ผมเบะปากยิ้มกวนทันที
" ไอ้คุณชายเดินเรียนไม่เป็น " ผมพูดแหย่มัน
" ไม่ชอบให้คนมาจ้อง " อ๋อเหรอ แต่ผมก็รู้ว่าต้องเป็นแบบนั้นถ้ามันขึ้นรถไฟฟ้าไปเรียน หมั่นไส้ว่ะ หึ่ย
พวกเราเดินออกมาด้านนอกผ่านป้อม รปภ. และทันทีที่โผล่พ้นออกมา ทุกสายตาก็จับจ้องอยู่ที่พวกเรา ไม่สิ อยู่ที่ไอ้หอกข้างๆ ผมนี่แหละ ออร่ามันและการแต่งตัว ทำเอาสาวๆ แทบคลั่งเลยทีเดียว ใจเย็นๆ นะทุกคน มันเป็นของผมครับ หึหึ
" ไม่ชอบให้คนมาจ้อง " ผมพูดล้อเลียนมัน สิ่งที่มันพูดช่างตรงกันข้ามกับมันตอนนี้ที่มีแต่คนจ้องจนตาแทบทะลัก
" ถามจริงๆ เถอะ ไม่รู้ตัวเลยเหรอ " ผมเลิกคิ้วขึ้นแบบงงๆ ทันที่ที่มันพูด ไม่รู้ตัวอะไรฟะ
ผมมองไปรอบๆ อีกครั้งทันที และก็พบว่ามีคนหลายคนกำลังมองผมอยู่เช่นกัน และเป็นสายตาที่แสดงความสนใจชัดเจน
ผมหลบสายตาคนพวกนั้นและเดินมาชิดคนข้างๆ มากขึ้น
" มึงจอดรถไว้ไหน " ผมเปลี่ยนเรื่องคุยทันที เขินนะเนี่ย
" ลานจอดนั่นไง " มันพูดและกดรีโมททันทีที่เห็นรถใกล้ๆ ผมสังเกตว่าในลานไม่ค่อยมีรถยนต์เท่าไหร่ และถึงมีก็ไม่มีใครขับรถหรูราคาหลายล้านแบบไอ้บ้านี่หรอกครับ หมั่นไส้อีกแล้ว หึ่ยย
พวกเราขึ้นรถ และออกเดินทางกัน ทั้งๆ ที่ไม่รู้จะไปไหนดี เฮ้อ
" ตกลงไปไหน " นั่นไง
" ไปที่ริมน้ำ... "
" ไม่ " มันพูดทันที และสีหน้าก็เริ่มเครียดนิดๆ ผมไม่น่าเลย
" ตลาดนัด "
" ไม่ " ผมมองหน้าด้านข้างของมัน ปกติมันจะไม่ขัดใจผมแท้ๆ แต่ผมก็เข้าใจมันนะ มันคงไม่อยากไปเจอบรรยากาศเก่าๆ อ่อนไหวจริงๆ นะมึงเนี่ย
" งั้นมึงคิดละกัน " ผมพูดและนั่งนิ่งๆ ให้มันตัดสินใจ
และในที่สุดเราก็มาถึง เอ่อ ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง นี่มึงสิ้นคิดจริงๆ นะเนี่ย แต่ไม่เป็นไร ที่ไหนก็ได้จริงๆ แค่มีมันอยู่
" หิวไหม " ผมลงจากรถและเดินไปกับมันเพื่อเข้าไปยังตัวห้างฯ
" อยากกินซูชิ " ผมพูดและยิ้มให้มัน
" อยากกินอะไรก็นำไปเลย " เย่ ผมดึงแขนมันให้เดินเร็วมากขึ้น และเดินเข้าไปข้างใน
ถ้าจำไม่ผิดที่นี่ก็คือที่ที่ผมกับมันเคยมาซื้อเครื่องสำอางค์ และเอ่อ ข้อมือเส้นนั้น ผมมองมือมันที่มีแหวนสีเงินสวมอยู่ ผมนึกถึงวันนั้น วันที่เราเลิกกัน ผมปาข้อมือเส้นนั้นใส่มัน ไม่รู้ว่าไอ้ธีร์จะยังเก็บมันไว้ไหม ผมไม่น่าเลยจริงๆ
พอนึกถึงข้อมือเส้นนั้น พวกเราก็บังเอิญเดินผ่านร้านที่ขายมันพอดี ผมเดินเข้าไปมองดูสร้อยข้อมือสีเงินเส้นเล็กๆ น่ารักนั้น อันที่เหมือนกับที่ผมเคยมี
" ยังซื้อ 1 แถม 1 อยู่ไหมครับ " ผมมองข้อมือที่คล้ายๆ กันและถามพนักงานคนสวย
" อันไหนคะ ถ้าเป็นเส้นนั้นไม่เคยเอามาจัดโปรโมชั่นนะคะ จะเป็นราคาเต็มค่ะ ถ้าลูกค้าสนใจแบบที่ซื้อ 1 แถม 1 จะเป็นสินค้าด้านนี้ค่ะ " ผมมองตามมือของพนักงาน ของที่จัดโปรโมชั่นนั้นจะเป็นพวกแหวนราคาต่ำเท่านั้น
ผมยิ้มให้พนักงานและหันกลับไปมองไอ้ธีร์ที่ทำเป็นมองทางอื่นอยู่ หนอย ของแถมเหรอ มึงนี่มัน หึ่ยย
" ไปกัน " ผมยิ้มให้พนักงานและดึงแขนมันให้เดินไปที่ร้านซูชิในชั้นถัดไป
" ไหนบอกของฟรี " ผมพูดอุบอิบและมองมันที่ทำหน้ามึนๆ ไม่สนใจผม แต่พอรู้แบบนี้ผมก็หุบยิ้มไม่ได้เลยสักนิด ถ้าเรากลับเป็นแบบเดิมเมื่อไหร่
ผมจะซื้อของขวัญให้มันบ้าง แทนส่วนที่ขาดหายไป
หัวข้อ: King Of CrossDress!!ราชาแห่งครอสเดรส!![#67 รัก...ก็บอกว่ารัก][END](21/2/63) (อ่าน 136187 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก