Shadows ที่ 6 ขอแค่อยู่เคียงข้าง
ผมยังคงยืนอยู่หน้าประตูห้อง มองซินที่จ้องผมเขม็งกลับมาด้วยความรู้สึกแปลกๆ แต่ยังไงก็เถอะ ผมดีใจมากจริงๆ หวังว่าซินจะไม่ได้มาหลอกเป็นเพื่อนกับผมใช่ไหม แต่ถึงจะทำแบบนั้น แล้วซินจะได้อะไรขึ้นมาล่ะ ก็ผมน่ะ ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง
"เอ่อคือ งั้นไว้เจอกันนะ ผมขอตัวก่อน" ผมพูดบอกซินและชี้เข้าไปยังห้องนอนของผม เพื่อจะบอกซินว่าผมจะเข้าห้องพักผ่อนแล้ว ให้เขากลับบ้านไปได้แล้ว ซินคงเข้าใจใช่ไหม
ผมค่อยๆ ไขกุญแจ และเปิดประตูออกพลางเดินเข้าไปข้างใน
"แคบ" ผมสะดุ้งทันที่ที่ได้ยินเสียงซิน เป็นอันชัดเจนว่าซินไม่ได้เข้าใจที่ผมจะสื่อแม้แต่น้อย ผมมองซินที่เดินตามผมเข้ามา เดินไปรอบๆ และมองดูทุกสิ่งในห้องด้วยใบหน้านิ่งๆ
"ซิน พักอยู่ที่ไหนเหรอ" ผมวางกระเป๋าและนั่งลงบนฟูกนอน เอาเถอะ ไหนๆ ก็เข้ามาแล้ว ผมคงไม่กล้าไล่ซินหรอก
"ไกลจากที่นี่" ซินไม่พูดเปล่าแต่กำลังเปิดตู้และรื้อเสื้อผ้าของผม
"ซิน แล้วซินไม่กลับบ้านหรอ ดึกแล้วนะ" ผมคว้าแขนซินและดึงให้มานั่งลงข้างๆ ทำไมถึงซนแบบนี้ แล้วนี่คงไม่คิดจะนอนนี่จริงๆ ใช่ไหม
"ไม่มี" ผมขมวดคิ้วมองซินที่ตอบไม่ตรงคำถาม แต่กำลังงึมงำอะไรแปลกๆ
"ซิน พูดอะไรเหรอ"
"อยู่คนเดียว ไม่กลัวหรือไง" ซินเริ่มยิ้มน้อยๆ อีกครั้งพลางจ้องมองผม
"ที่นี่ไม่มีอะไรหรอก คือ ถ้ามีผมจะรู้น่ะ" ผมพูดเบาๆ ด้วยความมั่นใจ เพราะผมไม่เคยเจอผีหรืออะไรแปลกๆ ภายในห้องนี้
"งั้นเหรอ งั้นก็ ไปก่อนนะ" อยู่ๆ ซินก็ลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู อะไรของเขากันนะ เหมือนอยู่ๆ ก็อยากจะเข้ามา แล้วตอนนี้ก็รีบหนีออกไป
"งั้น เดี๋ยวผมเดินไปส่งนะ" ผมทำท่าจะลุกขึ้นตามซิน
"ไม่ต้อง แล้วเจอกัน" ซินหันมาพูดบอกผมและปิดประตูเมื่อเดินออกไปจากห้องแล้ว
ภายในใจลึกๆ ของผมรู้สึกกลัว ผมไม่แน่ใจเลยว่า ผมจะได้พบกับซินอีกไหม ที่ซินบอกว่าอยากเป็นเพื่อนกับผม
นั่นเป็น...เรื่องจริงหรือเปล่า
ผมค่อยๆ ลุกขึ้น และตัดสินใจว่าจะออกไปหาซิน และขอเบอร์มือถือไว้น่าจะดีกว่า
ผมหยิบกระดาษและปากกา พลางเดินไปที่หน้าประตู ผมนั้นไม่มีมือถือ เพราะผมไม่ค่อยมีเงิน และคงไม่มีใครอยากโทรหา ผมเลยไม่ได้เก็บเงินซื้อมัน
ก็อกๆๆ
ผมหยุดชะงักค้างทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะประตู สงสัยซินคงจะลืมอะไรแล้วกลับมาใช่ไหม ผมที่คิดแบบนั้น ก็เอื้อมมือออกไปเปิดประตูทันที
"ซิน..." แต่ผมที่คิดว่าจะพบซินอยู่หน้าประตูนั้น กลับมีเพียงความว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้า
ผมตื่นนอนในตอนเช้าด้วยความอ่อนเพลีย ผมเฝ้าแต่หวาดระแวงทั้งคืนเรื่องเสียงเคาะประตูนั่น มันชัดเจนมาก นี่ผมถูกผีหลอกอีกแล้วสินะ
ผมลงมาช่วยคุณยายเปิดร้านเหมือนทุกทีและเดินทางไปยังมหา'ลัยเพราะมีเรียนเช้า วันนี้ก็ยังคงเป็นเหมือนเมื่อวาน วิชาที่ผมต้องเจอกับพวกที่ชอบแกล้งผม มันทำให้ผมไม่อยากที่จะมาเรียน แต่ผมก็ต้องอดทน เพราะว่าผมอยากที่จะเรียนให้จบ เพื่อที่จะได้ทำงานดีๆ สามารถดูแลตัวเองและคุณยายได้
ผมมาถึงห้องเรียน และขึ้นไปนั่งตรงที่ประจำของผม เปิดประเป๋าหยิบหนังสือออกมาเพื่อเตรียมเรียนเหมือนเช่นเคย
"วันนี้ก็หอมเหมือนเดิม" ผมสะดุ้งทันทีที่รู้สึกว่ามีคนเอาหน้ามาใกล้ๆ คอของผม และผมรู้ได้ในทันทีว่าใคร
"เมื่อไหร่จะมาหอเต้ยล่ะ" เต้ยเกาะเก้าอี้ด้านหลังผม และชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ๆ ผมรู้สึกอึดอัดมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
"ทำเป็นเล่นตัวฉิบหาย อยากมีเพื่อนไม่ใช่เหรอ เพื่อนกูนี่เสนอตัวเป็นยิ่งกว่าเพื่อนเลยนะโว้ย คิดดีๆ" แมนนั่งลงข้างๆ และถีบเก้าอี้ที่ผมนั่ง
"ผมมีเพื่อนแล้ว" ผมพูดเบาๆ และพยายามไม่สนใจพวกเขา
"ถรุยยย ฮ่าๆ ใครจะอยากเป็นเพื่อนมึงว่ะ นอกจาก...ผี" ต้องนั่งลงอีกข้างของผม และกระซิบคำว่าผีข้างๆ หูผม
"ผมมีแล้วจริงๆ" ผมพูดและเก็บหนังสือพยายามจะลุกหนี แต่ก็ถูกจับไหล่เอาไว้
"คนแก่นั่นน่ะ ยายของมึงเหรอ เป็นปอบหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฮ่าๆ" ผมตกใจทันทีที่ได้ยินแมนพูดแบบนั้น พวกนี้รู้ได้ยังไงกัน
ผมรู้สึกกลัวมากขึ้นไปอีก ไม่เพียงแต่ผมที่ถูกคุกคาม แบบนี้คุณยายก็อาจจะเดือดร้อนไปด้วยก็ได้
"คุณยายท่านแก่แล้ว อย่าไปยุ่งเลยนะ" ผมพูดกับแมนกึ่งขอร้อง
"งั้นแปลว่า คืนนี้จะมาหาเต้ยที่ห้องเหรอ" เต้ยพูดขึ้นทันทีพลางหัวเราะขำ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ผมไปก็มีแต่ไปตาย
"หลบไป" เสียงของผู้ที่มาใหม่ทำให้ทุกคนตกใจ ผมนั้นถึงกับลุกขึ้นยืน หัวใจเต้นแรงอย่างไม่เป็นส่ำ ทำไม ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ผมดีใจเหลือเกิน ดีใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา
"มึงมาจากไหนวะ" ต้องลุกขึ้นหันไปหาซินที่ยืนอยู่ด้วยสีหน้าหาเรื่อง
"ตรงนั้นน่ะ จะเรียนไหมคะนักศึกษา อย่าให้อาจารย์เหลืออดนะ" อาจารย์ประจำวิชาพูดขึ้นทันทีที่เห็นเหมือนนักศึกษากำลังจะมีเรื่องกัน
"เดี๋ยวมึงเจอกูแน่" ต้องพูดกับซินและดึงเพื่อนให้เดินออกไป
ผมยังคงยืนอึ้งตาโตมองซินที่เดินเข้ามานั่งลงข้างๆ ผม
"ม.มาได้ยังไงกัน" ผมยิ้มกว้างมองซินที่ใส่ชุดนักศึกษา กางเกงยีนสีดำ พอมองแบบนี้แล้วก็ดูอายุพอๆ กันจริงๆ
"ก็มาเรียนไง" ซินพูดและยกยิ้มมุมปาก
"ซินย้ายมาเหรอ คณะอะไร" ผมถามด้วยความดีใจ
"เหมือนไวท์นั่นแหละ" ซินเท้าคางจ้องมองผมแบบสบายๆ
"กลางเทอมแบบนี้ แปลกจัง" ผมพูดด้วยความไม่เข้าใจ แต่ว่า ผมดีใจจัง ดีใจที่สุด
"ไม่ดีเหรอ"
"ดีสิ ดีมากเลย" ผมยิ้มกว้าง ผมจะไม่ต้องโดดเดี่ยวอีกแล้ว ผมมีความสุขมากจริงๆ
ผมเหลือบมองเก้าอี้แถวถัดไปที่มีสามคนนั้นนั่งอยู่ ทั้งสามคนดูโกรธแค้นซินมาก ผมจะทำยังไงดีนะ ผมกลัวซินเจ็บตัว
"สามตัวนั่น เพื่อนเหรอ" ซินถามและยังคงจ้องมองผมเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่
"เปล่า พวกนั้นชอบแกล้งผมน่ะ" ผมพูดและทำหน้าหงอยๆ
"งั้นก็แกล้งมันกลับสิ" ซินยื่นหน้ามาใกล้ผมและพูดเบาๆ
"เขาเป็นคนไม่ดี ก็ใช่ว่าจะต้องเป็นคนไม่ดีตามนี่นา" ผมพูดตอบซินและเอียงตัวหลบจมูกโด่งของซินที่มาใกล้แก้มผมเหลือเกิน มันทำให้ผมรู้สึกร้อนแปลกๆ
"คิดแบบนี้สิ มันทำให้ไวท์เจ็บปวดไม่ใช่เหรอ เพราะงั้น ต้องสั่งสอนมัน ให้มันรู้ว่าถ้ามันทำอะไรที่ไม่ดี มันจะต้องเจอกับอะไร" ซินยังคงพูดต่อไปข้างๆ หูผม
"เรียนเถอะ" ผมยิ้มและจับหน้าซินให้หันไปมองข้างหน้าที่อาจารย์กำลังสอน ซึ่งซินก็จ้องมองไปข้างหน้าสักพัก และไม่นานก็หันกลับมาจ้องผมอีกครั้งตลอดเวลา ทำตัวแบบนี้ตลอดเลย ทำให้ผมรู้สึกประหม่านิดๆ ไม่เข้าใจว่าจะเขินอะไร
ผมมองไปรอบๆ ห้องและสังเกตได้ว่า ผู้คนมากมายภายในห้องเรียนตอนนี้ ต่างแอบเหลือบมองมาที่ผมกับซินอย่างสนใจใคร่รู้ ก็ไม่แปลกหรอกมั้ง เพราะซินน่ะหน้าตาดีสุดๆ ไปเลยนี่นา
ผมกลับมามองคนข้างๆ ผม ซินที่ใส่เสื้อนักศึกษา แต่รองเท้ากลับเป็นบูธสีดำ กำไลข้อมือสีดำเยอะเต็มแขน และเจาะหูอีกด้วย ผมว่าถ้าเดินสวนอาจารย์ใกล้ๆ คงต้องโดนสวดกันมั่งแหละงานนี้ แต่ก็แบบว่า เท่จริงๆ นะ ผมอยากดูดีและมีความมั่นใจแบบนี้บ้างจัง
ไม่นานเมื่อชั่วโมงเรียนสิ้นสุดลง ผมเก็บหนังสือใส่กระเป๋า และมองดูซินที่ยืนบิดขี้เกียจไปมาด้วยท่าทีเบื่อๆ ซินไม่มีกระเป๋าหรือถืออะไรมาสักอย่าง นี่นายมาเรียนแน่หรือเปล่าเนี่ย
"มึงเป็นใคร" ผมที่กำลังจะเดินออกจากเก้าอี้ก็ต้องชะงัก และจ้องมองซินที่ถูกต้องกระชากเสื้ออยู่
"อย่านะ" ผมตกใจและรีบเข้าไปดึงซินออกมาจากมือนั้น ตอนนี้ผู้คนออกไปจากห้องเกือบหมดแล้ว ทำให้คนพวกนี้กล้าเข้ามาหาเรื่องต่ออีก
"ผัวมึงเหรอ" แมนพูดและจ้องหน้าซินเอาเรื่อง
"เปล่า นี่เพื่อนผม" ผมมองซินที่ไม่ได้เปลี่ยนสีหน้าเลยสักนิด ซินยังคงทำสีหน้าเบื่อๆ และมองไปรอบๆ อย่างไม่สนใจคนสามคนนี้
"กวนตีนมากเหรอมึง" เต้ยไม่พอใจท่าทีของซิน เดินเข้ามาหา พลางง้างหมัดมาแต่ไกล
ผั๊วะ!
ผมที่เห็นท่าไม่ดีก็เข้าไปขวางข้างหน้าซินเอาไว้ และก็โดนชกเข้าเต็มๆ ตามคาด ผมกุมแก้มตัวเองไว้หันหน้าตามแรงที่ถูกชก
"เข้ามาขวางทำไมวะ" เต้ยพูดและดึงผมเข้าไปหาเพื่อมองหน้าผมใกล้ๆ แต่ผมก็ยื้อตัวเอาไว้
"ผมไม่เป็นไร พอใจหรือยัง" ผมผลักอกเต้ยออกไป
ซินยืนมองมาที่ผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ได้พูดอะไร หรือคิดจะเข้ามาช่วย
"ไปเหอะ ก็แค่ไอ้หมาขี้แพ้ ถุย" แมนดูถูกซินก่อนจะกอดคอเพื่อนเดินออกไป และต้องที่ยืนจ้องหน้าซินสักพัก ถ่มน้ำลายลงพื้นและเดินตามเพื่อนไป
"เจ็บไหม"
"ผมชินแล้ว" ผมยิ้มให้ซินเพื่อบอกว่าผมไม่เป็นไร
"ทำไมถึงยังยิ้มได้ ไม่อยากเอาคืนบ้างเหรอ" ซินเดินเข้ามาหาผม เข้ามาใกล้และกระซิบที่หูของผม "ถ้าไวท์บอกว่าจะเอาคืน ซินจะช่วย เล่นพวกมันให้หนัก" ไม่รู้ทำไม แต่เสียงของซินราวกับดังกังวานอยู่ในหู และผมก็ไม่ค่อยชอบรอยยิ้มที่ดูน่ากลัวของซินเลย
"ถ้ามัวแต่จองเวรกัน มันก็จะไม่จบสิ้นสักที" ผมไล่เสียงสะท้อนนั้นออกจากหัว และเดินออกมาจากที่นั่ง เดินลงบันไดเพื่อไปยังประตูทางออก
"โกรธเหรอ" ซินถามขึ้นพลางเดินตามมาข้างๆ ผม
"โกรธใครเหรอ คนที่ต่อยผมเหรอ" ผมถามด้วยความสงสัย
"ไม่ใช่" ผมหยุดเดินและขมวดคิ้วมองซิน
"โกรธซินหรือเปล่า" ซินพูดต่อไปด้วยใบหน้านิ่งๆ ผมยิ้มทันทีที่ได้ยินแบบนั้น
"ทำไมจะต้องโกรธด้วยล่ะ ซินเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว ไม่ต้องช่วยผม ไม่ต้องพยายามทำอะไรเพื่อผมทั้งนั้น ขอแค่ไม่ทิ้งผม ขอแค่อยู่ข้างๆ ผมแบบนี้ก็พอ ซินทำได้ไหม" ผมบอกซินด้วยความจริงใจ ผมไม่กลัวเลยที่จะต้องเจ็บปวด ขอแค่ ไม่ทิ้งผมไปไหน อยู่กับผม ขอแค่เพียงอยู่เคียงข้างผมเท่านั้น
"งั้นเหรอ" ผมพยักหน้ายิ้มให้ซินและเดินต่อไป แต่เมื่อเดินห่างมาสักพักนั้น ผมก็พบว่าซินไม่ได้เดินตามมา แต่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
"ซิน มาเถอะ หาข้าวกินกัน" ผมเดินกลับไปหาซินและดึงแขนให้ซินเดินตามมา
ผมไม่ได้รู้สึกแย่เลยสักนิดที่ถูกต่อยหรือถูกทำร้าย เพราะว่าวันนี้เป็นวันที่ดีจริงๆ เป็นวันที่ผมรู้สึกไม่เหงา ทุกอย่างรอบตัวผมนั้นดูสดใสไปหมด เพราะตอนนี้ผมมีคนอยู่ข้างๆ แล้ว
และผมจะไม่ต้องเดินคนเดียวอีกแล้ว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
