ตอนที่ 9
พาร์ท ควิน
เช้านี้ผมลืมตาตื่นขึ้นมาก็เจอกับซอกคอของคนที่นอนกอดผมมาทั้งคืนทันที เรื่องเมื่อคืนเหมือนฝันไป เอ๊ะ หรือว่าผมฝันไปจริงๆแต่ร่างกายของอีกคนที่สัมผัสอยู่ตอนนี้คงตอบคำถามทั้งหมดได้อย่างดีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าของคนที่ยังคงหลับใหลอยู่ในนิทรา นี่ขนาดหลับอยู่มองมุมเสยยังหล่อ คนอะไรวะ ผมเริ่มจะอิจฉาในความเพอร์เฟคของอีกคนแล้วนะ ผมเหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้เข็มสั้นบนหน้าปัดชี้ไปที่เลขแปดนั่นหมายความว่าผมมีเวลาอาบน้ำแต่งตัวไปมหาลัยแค่ชั่วโมงเดียว แม้จะอยากอยู่ในอ้อมกอดของอีกคนต่อสักแค่ไหนแต่ก็ต้องตัดสินใจลุกขึ้นสักที ผมพยายามยกแขนของอีกคนที่พาดอยู่บนตัวผมออกช้าๆแต่คงไม่ช่วยอะไรเพราะเจ้าของร่างที่กอดเขาไว้ทั้งคืนเริ่มรู้สึกตัวแล้ว
"เช้าแล้วหรอ"
"แปดโมงแล้ว คิงนอนต่อไปอีกสักพักก็ได้"
"อือ"
คิงพูดทั้งที่ยังไม่ลืมตาและหลับไปทั้งอย่างนั้น ผมปล่อยให้อีกคนนอนต่อไปคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป สักพักพอผมออกมากลับเห็นคนที่ควรจะนอนหลับอยู่ตอนนีี้ดันมานั่งสัปหงกอยู่ปลายเตียงแทน ผมเดินเข้าไปสะกิดคิงสองสามครั้งเจ้าตัวก็สะลึมสะลือขึ้ยมามองพอเห็นว่าเป็นผมยืนอยู่ตรงหน้าก็เอาหัวมาพิงท้องผมแล้วนิ่งไปเฉย
"ง่วงก็ไปนอน ตื่นมาทำไมครับ"
"เดี๋ยวไปส่ง"
"ไปส่งพี่? ไม่เป็นไรพี่ไปเองได้"
แต่คนตรงหน้าใช่ว่าจะฟังส่ายหัวไปมาเป็นการบอกว่าไม่ยอมรับฟังสิ่งที่ผมพูดอย่างแน่นอน ผมเลยรับปากไปแต่ให้อีกคนนอนรอแล้วถ้าแต่งตัวเสร็จผมจะมาเรียกอีกคนเลยพยักหน้ารับรู้แล้วขึ้นไปหนุนหมอนนอนแต่โดยดี ผมส่ายหน้าและยิ้มให้กับอีกมุมหนึ่งของเด็กขี้เซาบนเตียงที่ผมเพิ่งเคยได้เห็น ปกติผมเป็นคนที่ติดจะยิ้มอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้วนะแต่ว่าตั้งแต่มาเจอกับคิงผมว่าผมยิ้มมากขึ้นเข้าไปทุกที ถ้าอีกคนยังทำตัวน่ารักแบบนี้อีกหน่อยปากผมคงจะต้องฉีกไปถึงหูแน่ๆเลย
ผมปล่อยให้อีกคนนอนแล้วหันมาแต่งตัวให้เรียบร้อยจนกระทั่งแต่งตัวเสร็จก็เห็นว่าคนขี้เซายังนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง พอเห็นว่าอีกคนหลับสบายผมก็ทำใจปลุกไม่ลงตัดสินใจเดินลงไปขึ้นรถไปมหาลัยเองในที่สุด ระหว่างที่อยู่บนรถผมก็ไลน์ไปบอกคนที่หลับอยู่ในห้องว่าผมออกไปก่อนแล้วนะ หวังว่างานนี้ผมคงจะไม่โดนคิงโกรธหรอกนะครับ
ผมมาถึงมหาลัยอย่างฉิวเฉียดพอเดินมาที่โต๊ะก็เห็นว่าแก๊งผมมากันครบหมดแล้ว ไม่ทันจะหย่อนตูดแตะเก้าอี้ไอ้ชาร์ปไอ้ซองก็ทำการสอบสวนผมทันที
"เป็นไงมั่งไอ้ควิน
"มีอะไรบ้างเล่ามาให้หมด"
"อะไรของพวกมึง ก็ปกติอ่ะ"
"มึงอย่ามาาา กลับด้วยกันเฉยๆหรอกูไม่เชื่อ"
"เออมึงอย่ามาหมกพวกกู นี่เพื่อนไงเล่ามาซะดีๆ"
"ก็มันไม่มีอะไรมึงจะให้กูเล่าอะไรวะ"
"โห่ไรวะ กากจริงมึง"
"เป็นกูนี่ไม่ปล่อยให้รอดไปหรอก"
ไอ้ซองไอ้ชาร์ปบ่นผมไปอีกยาว หาว่าผมชักช้างู้นงี้ไป ไม่มีเหตุการณ์อะไรที่เร้าใจพวกมันเลย เหตุการณ์ที่เร้าใจงั้นหรอ...เหมือนผมได้ยินเสียงหน้าตัวเองไหม้เพราะดันไปนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานก่อนนอนซะได้ ทำไมมันถึงได้เป็นแบบนั้นได้วะ เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย แต่จริงๆเราก็เหมือนรู้อยู่แล้วว่าอีกคนคิดยังไงก็คุยกันเข้าใจแล้วเพราะงั้นก็ไม่เป็นอะไรหรอกเนอะ...ทำไมมึงใจง่ายยังงี้วะไอ้ควิน! ผมสะบัดหน้าไล่ความคิดอกุศลทิ้งไปพอดีกับที่ได้เวลาขึ้นไปเรียน ผมเดินตามไอ้คู่หูมหาประลัยไปพร้อมๆกับไอ้เต
"ควิน"
"ห้ะ"
"ถ้าไม่มีอะไรจริงมึงจะหน้าแดงทำไม"
เหมือนตอนนี้มีไฟลุกอยู่บนหน้าผมผมหันไปมองหน้าไอ้เตมันก็กระตุกยิ้มยักคิ้วมาให้อย่างรู้ทัน ผมเลยส่งยิ้มให้มันอย่างรู้กันมันก็ไม่ตอบอะไรนมาพาเอาแขนมาพาดไหล่ผมแล้วพากันกอดคอกันไปเรียน ระหว่างที่เรียนอยู่คนที่ผมปล่อยให้นอนอยู่ก็ส่งไลน์มาว่าทำไมผมถึงไม่ปลุกยังงู้นยังงี้ ผมก็ตอบกลับไปว่าไม่อยากปลุกอยากให้นอนต่ออะไรประมาณนี้คิงก็ไม่ตอบอะไรเรื่องนี้อีกส่งมาแค่ว่าเย็นนี้ให้กลับด้วยกัน
ตกเย็นคิงมารับที่คณะแล้วก็เป็นอย่างที่ผมคาดไม่มีผิด ทันทีที่ขึ้นรถไปเด็กน้อยของผมก็เอาแต่เงียบไม่พูดอะไรกับผมสักคำสุดท้ายผมก็เลยต้องง้อก้วยอาหารเย็นและเตียงนอนอีกหนึ่งคืนแถมยังโดนแทะเล็มอีกนิดหน่อย แต่ไม่รู้สิครับยอมรับเลยว่าผมเต็มใจที่จะง้ออีกคนสุดตัวไปเลยครับ
.
.
.
.
.
.
หรือผมจะแกล้งให้คิงงอนบ่อยๆดี?
ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมาคิงมารับมาส่งผมทุกวันแถมยังมานอนที่ห้องผมตลอดอีกแม้ว่าวันไหนที่คิงไม่มีเรียนตอนเช้าแต่เจ้าตัวก็จะตื่นมาส่งผมถึงขนาดที่ว่าแม้จะง่วงแค่ไหนแต่ก็จะตื่นมานั่งรอผมแต่งตัวเพราะกลัวว่าผมจะแอบหนีไปเองอีก แเห็นแล้วสงสารก็สงสาร เอ็นดูก็เอ็นดู ทีสำคัญคือตอนนี้เหมือนคิงจะรู้แล้วว่าผมแพ้ทางเขาขนาดไหน ทีนี้พอคิงอยากได้อะไรก็จะเริ่มมางุ้งงิ้งมาอ้อนจนผมใจอ่อนจนได้ ผมก็ดันแพ้ไอ้ท่าทางน่ารักนั่นจนยอมไปหมด เบื่อตัวเองเหมือนกันครับ5555555 แล้วตอนนี้ก็มีหลายคนที่เริ่มสงสัยเรื่องของผมกับคิง บางคนก็แอบถ่ายรูปไปลงตามเพจไปหาสาเหตุที่ผมกับคิงเริ่มสนิทกันมากขึ้นไม่เว้นแม้แต่เพจดังของมหาลัยที่เอารูปที่ผมอยู่กับคิงไปลง แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอกครับเพราะถ้าเกิดว่าผมกับคิงคบกันขึ้นมาจริงๆทุกคนก็ต้องรู้อยู่ดี ตอนนี้ใครอยากจะคิดยังไงก็ให้เขาพูดไป ใครเข้ามาถามผมก็แค่ยิ้มตอบไปแค่นั้น
วันนี้เป็นวันเสาร์แต่เมื่อคืนคิงไม่ได้มานอนกับผมหรอกนะครับเพราะเห็นว่าต้องกลับไปนอนที่บ้าน วันนี้ทั้งวันก็เลยยังไม่ได้เจอกันแต่ก็คุยแชทกันตลอดทั้งวัน ผมใช้เวลาทั้งวันไปกับการจัดห้อง เอาผ้าไปซักที่ชั้นล่างและเก็บกวาดห้องที่รกเพราะมีอีกหนึ่งชีวิตมาสถิตอยู่เพิ่มจนเย็นผมเตรียมตัวออกไปร้านอาทิมตั้งแต่ห้าโมง ที่วันนี้ไปไวก็ว่าจะไปนั่งคุยกับไอ้ไทค์สักหน่อย พอบอกคิงว่าจะไปที่ร้านคิงก็ตอบมาว่าจะตามมาตอนค่ำแถมจะเอาเพื่อนมาด้วย พอพูดถึงเพื่อนของคิงผมก็นึกถึงคนตัวเล็กที่มองหน้าผมในร้านอาหารวันนั้น คนนี้คงจะมาด้วยสินะ อืมมม เขาอาจจะแค่มองเฉยๆแหละมั้ง ว่าแต่พอคิดว่าจะต้องมารู้จักกับเพื่อนของคิงผมก็เริ่มประหม่าขึ้นมาเหมือนกำลังจะเปิดตัวยังงั้นแหละ
.
.
.
.
เพ้อเจ้อชิบหาย แค่เจอเพื่อนเองผมก็คิดไปถึงไหนแล้วแต่ถ้าต้องไปเจอเพื่อนคิงคนเดียวมันก็เกร็งๆนิดหน่อย ผมตัดสินใจโทรหาเดอะแก๊งและนัดให้พวกมันไปด้วยกันพอพวกมันรู้ก็รับปากว่าจะต้องมาแน่นอน ผมว่านะ มันมาเสือกแน่นอน555555555 แต่ก็ยังดีกว่าไปคนเดียวแหละเนอะ
ผมมาถึงร้านเกือบหกโมงเลยตรงเข้าไปหาอาทิมในห้องก่อนเลยแต่พอเข้าไปอาทิมแกคุยโทรศัพท์กับใครอยู่ไม่รู้ดูซีเรียสพอสมควรขนาดผมยกมือไหว้ลุงแกแค่พยักหน้ารับแล้วไปสนใจคนในสายต่อ ผมมองซ้ายมองขวาหาไอ้ไทค์ในห้องแต่ไม่เห็นแม้แต่เงา เลยเดินออกไปด้านนอกพอดีว่าฟิคเดินเข้ามาทักผมเลยคุยกันนิดหน่อย ก่อนฟิคจะขอตัวไปทำงานต่อผมก็ถามหาไอ้ไทค์น้องมันเลยบอกมาว่านั่งอยู่ที่โต๊ะด้านนอกผมเลยสั่งให้น้องยกอะไรออกมาให้กินสองสามอย่างแล้วตรงไปหาไอ้ไทค์ทันที
"ไงมึง กูก็เดินหามึงไปทั้งร้านเลยเหอะ"
"ทำไมวันนี้มึงมาไวจังวะ"
"ก็ที่ห้องมันไม่มีอะไรให้ทำ"
"แดกไรยัง สั่งมากินดิ"
"สั่งมาแล้ว" ตอนนี้ที่โต๊ะมีแต่เบียร์ของไอ้ไทค์อย่างเดียว วันนี้ที่ผมตั้งใจมาไวก็เพราะส่วนนึงคืออยากจะมาคุยกับไอ้ไทค์ด้วย เรื่องที่จะคุยก็เรื่องของคนที่คุณก็รู้ว่าใครนั่นแหละครับ ก็อย่างที่รู้เมื่ออาทิตย์ที่แล้วไอ้ไทค์มันเตือนผมไว้ซะเยอะแต่วันนี้ผมดันนัดคิงมาที่ร้านซะแล้ว ยังไงวันนี้มันต้องเจอกันแน่นอนผมเลยจะมาเล่าเรื่องให้มันฟังไว้ก่อนดีกว่า ผมสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดก่อนจะเริ่มบอกมัน "ไทค์ กูมีอะไรจะบอก"
"อะไรของมึง"
"คือ คือกู...คุย...กับคิงอยู่ว่ะ"
เอาจริงจากใจผมก็แอบหวั่นไอ้ไทค์ไม่ใช่น้อยเลยนะถึงแม้ว่ามันจะบอกว่าแล้วแต่ผมก็เถอะ แต่ผมรู้ว่าจริงๆแล้วมันไม่อยากให้ผมคุยกับคิงจริงๆอย่างที่มันพูดหรอก ลองนึกดูคนที่ผมจะพามาแนะนำให้มันรู้จักคนแรกเป็นคนเดียวกับที่มันไม่อยากให้ผมเข้าใกล้และในชีวิตผมมีแค่ไอ้ไทค์กับอาทิมที่ผมถือว่าเป็นครอบครัวที่ผมเหลืออยู่ ถ้าเกิดว่าไอ้ไทค์มันไม่พอใจที่ผมคุยกับคิงจริงๆผมเองก็คงไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไป...คนนึงก็เพื่อนที่โตมาด้วยกัน อีกคนก็คนแรกที่รู้สึกดีด้วย...
"มึงว่ายังไงนะควิน อีกทีดิ๊?"
อย่างที่คิดสีหน้าไอ้ไทค์เปลี่ยนไปหลังจากที่ผมพูดจบ หน้าตาดุดันที่ไม่ค่อยได้เห็นจากผู้ชายอารมณ์ดีขี้เล่นอย่างมันกำลังแสดงออกมาอยู่ตอนนี้ ผมหลุบตาหนีสายตาที่จ้องมา น้ำเสียงกดต่ำที่เอ่ยออกจากปากของมันเริ่มทำให้ใจผมไม่สู้ดีแต่ก็ต้องเงยหน้ามาคุยกับมันให้รู้เรื่องให้ได้
"มึงฟังถูกแล้ว...กูคุยกับคิงอยู่"
"..."
"มึงอย่าเพิ่งพูด ฟังกูก่อน"
"...ว่ามา"
พอไอ้ไทค์มันให้โอกาสผมก็รีบเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่วันที่เจอคิงวันแรกให้มันฟัง ไอ้ไทค์มันก็ฟังเงียบๆไม่ได้พูดอะไรแทรกเข้ามาสักคำแต่เท่าที่สังเกตสีหน้าของมันเริ่มเปลี่ยนไปเป็นบางช่วง บางครั้งก็ทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ บางทีก็ขมวดคิ้วเหมือนไม่เข้าใจจนผมเล่าจบมันก็ยังเงียบอยู่แบบนั้น
"กูรู้ว่ามึงอาจจะไม่ค่อยชอบคิงแต่ว่ากูอยะ-"
"กูไม่ได้ไม่ชอบคิง"
"อ้าว แต่ว่าวันนั้นมึงบอกกูว่า..."
"กูแค่บอกว่ามันอันตราย แล้วมันก็ไม่เคยจริงจังกับใคร"
"เออนั่นแหละ กูเข้าใจว่ามึงห่วงนะเว้ยแต่กูไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครก่อน กูแค่อยากลองสักทีก็แค่นั้นเองถ้าไม่โอเคก็ถอยแค่นั้น"
"เฮ้ออออออ อาทิตย์ที่แล้วกูบอกว่าตามใจมึงแต่กูก็ไม่นึกว่ามึงจะเร็วขนาดนี้ แค่อาทิตย์เดียวมึงสามารถพามันมาเจอกูได้แล้ว กูล่ะยอมใจมึง"
"สรุปมึงโอเคใช่ป่ะ?"
"ไม่รู้ ขอดูมันก่อนแล้วกัน"
"ขอบใจมึง"
"เออๆ"
เหมือนยกภูเขาออกจากอกอย่างน้อยผมก็หมดห่วงเรื่องไอ้ไทค์ไปเปราะหนึ่งที่เหลือก็ได้แต่หวังให้ทั้งคู่ลงรอยกันเท่านั้น หลังจากที่คุยกันเรื่องคิงจบพวกผมก็นั่งทานอาหารที่สั่งไว้จนเกือบทุ่มแก๊งผมก็มาถึงกัน พอคนเริ่มเยอะแอลกอฮอล์ก็เริ่มเต็มโต๊ะ แก๊งผมรู้จักกับไอ้ไทค์ดีเพราะเจอกันหลายครั้งกินเหล้าด้วยกันก็บ่อยเลยสนิทกันไปเอง
"ไหนเด็กมึงวะไอ้ควิน เมื่อไหร่จะมากูรอจนจะเมาอยู่ล้ะ"
"เห้ยไอ้ชาร์ป! กูเผลอแปบเดียวมึงกินไปกี่แก้วเนี่ย พอเลยๆ"
"อะไรของมึงวะซอง กูจะแดกกกกกก"
"เออมึงก็ปล่อยมันกินไปเถอะน่า"
"ปล่อยแป๊ะมึงสิไอ้เต เดี๋ยวมันเมามันก็เรื้อนอีก"
"แหม กลัวมันจะได้ผัวเหมือนครั้งที่แล้วหรอไอ้ซองงง55555555555"
"ได้ผัวพ่องงง"
คือไอ้ชาร์ปมันเคยมีประเด็นครับเมื่อสามเดือนที่แล้วพวกผมไปกินเหล้าวันเกิดไอ้เตกันที่ผับแล้วไอ้ชาร์ปมันก็คออ่อนแต่ดันซดไปจนเมา เรื่องมันเกิดตอนที่มันไปเข้าห้องน้ำโดยที่ไม่บอกใครพวกผมก็กรึ่มๆกันเลยไม่ทันได้สังเกต ปกติแล้วเวลากินเหล้าไอ้ซองมันจะคอยดูไอ้ชาร์ปตลอดแต่วันนั้นพอดีว่าไอ้ซองออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกไอ้ชาร์ปเลยไปห้องน้ำคนเดียวจนไอ้ซองกลับมาไม่เจอพวกผมถึงได้รู้ว่ามันหายไป สรุปว่าไปเจอตอนมันกำลังโดนผู้ชายคนนึงลากไปหลังร้านเพราะนึกว่ามันเป็นเด็กขาย ไอ้ซองสติแตกซัดคนนั้นไปไม่ยั้งจนการ์ดต้องเข้ามาห้ามส่วนไอ้คนที่ก่อเรื่องเมาหลับไปไม่รู้เรื่องรู้ราวห่าอะไรเลยหลังจากนั้นก็เป็นอย่างที่เห็น ไอ้ชาร์ปแทบไม่ได้แตะเหล้าเลยเพราะดดนไอ้ซองเบรกตลอด
พวกผมนั่งกินไปคุยไปกันอีกสักพักจนเกือบสองทุ่มคิงก็ส่งไลน์มาบอกว่าจะถึงแล้วผมก็บอกตำแหน่งโต๊ะที่นั่งกันอยู่ไปให้อีกคนก็อ่านแล้วไม่ได้ตอบอะไรกลับมา
"พวกมึง คิงจะมาถึงแล้วว่ะ"
"ฮั่นน้อวววว ตื่นเต้นหรอจ๊ะ"
"นี่คือต่างคนต่างมาเพื่อนมาแนะนำนี่คือยังไงอ่ะเพื่อนควิน"
"รู้อยู่อย่าพูดมากน่า"
พวกมันก็ช่างแซ็วเหลือเกิน ผมก็ว่าผมเปิดเผยขนาดนี้แล้วพวกมันก็ยังแซ็วไม่เลิกสักทีอีกนิดผมจะเขินแล้วนะครับ555555
"เดี๋ยวนะ ไอ้เด็กนั่นจะมาด้วยไหมอ่ะ? ที่มองหน้าไอ้ควินวันนั้นพวกมึงจำได้ป่ะ?"
"เออกูจำได้ พูดขึ้นมาแล้วกูนี่ยังรู้สึกไม่ถูกชะตาอยู่เลย"
"...กูว่าเราอาจจะคิดมากก็ได้ว่ะ ไม่มีอะไรหรอก"
"อะไรกันวะ"
"คืองี้ไอ้ไทค์วันก่อนพวกกูไปกินเอ็มเคกันแล้วบังเอิญเจอกับกลุ่มของคิง แล้วตอนจะกลับเพื่อนของคิงก็ทักไอ้ควินกันแต่มันแม่งมีคนนึงมองไอ้ควินเขม็งเลยอ่ะ ไม่รู้แม่งมองห่าอะไร"
"..."
"..."
"..."
พอไอ้ชาร์ปมันอธิบายให้ไอ้ไทค์ฟังเสร็จเดดแอร์ก็บังเกิด ไอ้ไทค์เริ่มขมวดคิ้วแล้วมองหน้าผม ผมก็ยักไหล่ให้มันไปเพราะผมก็ไม่รู้ว่าเพื่อนของคิงคนนั้นคิดยังไงกับผมหรือพวกผมจะคิดไปเองจริงๆ
"เอางี้ ยังไงวันนี้ก็ต้องเจอกันค่อยสังเกตเอาแล้วกัน"
"เออเนอะ ทำไมมึงฉลาดวะเต"
"เพราะกูหล่อ"
"ถุย"
"55555555555"
"เห้ยดูนั่น พวกนั้นมากันละ"
คำพูดของไอ้ซองทำให้พวกผมทั้งหมดมองไปทางเดียวกัน กลุ่มที่เดินเข้ามาดูแล้วไม่ได้เป็นที่สนใจแค่เฉพาะโต๊ะผมแต่คงเป็นที่สนใจของคนทั้งร้าน ผู้ชายหน้าตาดีห้าคนกำลังมุ่งตรงมาที่โต๊ะผมโดยมีสายตาของคนทั้งร้านจับจ้องไว้เป็นตาเดียว คิงเป็นคนเดินนำมาที่โต๊ะตามด้วยเพื่อนของเขา คิงแต่งตัวด้วยโทนสีดำยิ่งทำให้ดูดีมากขึ้นกว่าเดิมอีก ผมรู้สึกได้ว่าจุดโฟกัสสายตาของคนที่เดินมาเป็นผมเหมือนกันกับจุดโฟกัสของผมคือคนที่กำลังเดินมา
"มองตาไม่กะพริบเลยนะไอ้ควิน"
"หึหึ"
ผมหันไปมองไอ้ไทค์ที่แซะผมขึ้นมาแล้วผลักไหล่มันไปที ก็จะให้ทำยังไงอ่ะ ไม่ได้อยากมองสักหน่อยตามันไปเองนี่ คิงเดินมาถึงที่โต๊ะพอดี โต๊ะที่นั่งกันอยู่ตอนนี้เป็นโซฟาชุดใหญ่ของร้านผมย้ายมานั่งนี่กันเพราะคิดว่าคนน่าจะเยอะ ผมเว้นที่ไว้ฝั่งหนึ่งให้คิงกับเพื่อนของเขาแต่พอเดินมาถึงเด็กโข่งของผมก็พาร่างตัวเองมาทิ้งตัวลงขางผมจนต้องเขยิบไปทางไอ้ไทค์เพื่อให้อีกคนได้นั่งสบายๆ ส่วนคนอื่นก็นั่งลงฝั่งตรงข้ามที่เว้นไว้ให้
"หิว"
"จะกินอะไรอ่ะ"
พอตูดติดเบาะคิงก็หันมาบ่นกับผมทันที เห็นน้องหิวผมก็เลยถามไปตามความเคยชินจนลืมไปเลยว่าตอนนี้เราไม่ได้อยู่กันแค่สองคน
"แหมไอ้คิง จิตใจมึงจะไม่แนะนำพวกกูหน่อยหรอ"
"เออนี่พวกกูยังมีตัวตนอยู่มั้ย"
"ช่างมัน สวัสดีครับพวกพี่ๆ ผมเป็นเพื่อนไอ้คิงนะครับ ชื่อปาร์ค ส่วนไอ้นี่ชื่อฟิน ไอ้นี่ตังค์ส่วนไอ้คนตัวเล็กสุดนี่ชื่อไวน์"
"เออๆพี่ชื่อชาร์ปนะ ส่วนนั่นซอง เตแล้วก็ไทค์"
"จะแดกอะไรก็สั่งมาเลยแล้วกัน วันนี้กูเลี้ยงเอง"
"เห้ยไอ้ไทค์!!! ทีพวกกูแดกมาตั้งนานทำไมมึงไม่เลี้ยงวะ?"
"เออไอ้ไทค์มันไม่เลี้ยงมึงหรอกแต่กูก็ไม่เห็นมึงจะจ่ายสักทีกูเห็นกูออกตลอดป่ะไอ้สัส"
"แค่นี้มึงบ่นหรอซอง?"
"กูพูดเฉยๆไหมล่ะ"
"ตอนแรกก็เหมือนจะเก่งนะเว้ย 5555555555"
"เมื่อกี๊ตอนแรกผมเกือบปลื้มพี่แล้วนะบอกตรงๆ"
"5555555555555"
พวกน้องเขาก็ดูจะเข้ากับเพื่อนผมได้ดีพอเห็นไอ้ซองไอ้ชาร์ปมันง้องแง้งกันพวกน้องมันก็ขำตาม ผมเหลือบไปมองเด็กที่มองหน้าผมวันนั้นที่ชื่อไวน์ก็เห็นน้องเขายิ้มๆก็ไม่มีอะไรนี่หว่า
"แล้วมึงอ่ะ ไม่คิดจะพูดอะไรกับพวกกูบ้างหรอ?"
ไอ้ไทค์หันไปถามคิงที่ยังไม่ได้พูดกับใครเลยตั้งแต่มาถึง ทุกคนที่ได้ยินไอ้ไทค์พูดก็เงียบกริบรวมทั้งผมด้วย ผมหันไปมองคิงก็เห็นว่าน้องกำลังสบตากับไอ้ไทค์นิ่งๆสีหน้าของไอ้ไทค์ก็เรียบสนิทไม่ต่างกัน เหมือนต่างคนต่างดูเชิงกันไปมาพวกผมที่นั่งอยู่ที่มองตาปาดเหงื่อกันเลิ่กลั่ก จะพูดแทรกก็ไม่กล้า บรรยากาศมาคุสุดๆ ไอ้ไทค์ทำผมใจคอไม่ดีอีกแล้วครับ
"เอ่อ..."
"คิงครับ"
"..."
"จีบเพื่อนพี่อยู่"
ให้ตายสิ...พูดอะไรออกมาเนี่ยเด็กบ้า...
"หึหึหึ โอเคตามนั้น"
"เชี่ยยย หล่อสัส"
"ฮิ้วววววว"
"เพื่อนโผมมมม"
"ส่วนเพื่อนกูแข็งไปแล้วครับ"
"อะไรแข็งครับพี่"
"ไม่ต้องถามครับน้อง5555555555555"
"55555555555555"
ผมได้แต่นั่งเงียบเพราะเขินจนพูดอะไรไม่ออกหันไปหาคนก่อเรื่องเจ้าตัวก็เอาแต่ยิ้มอย่างถูกใจกับอาการของผม ผมก็เลยก้มหน้าหยิบเบียร์มาจิบแก้เขินปล่อยให้พวกมันพูดกันไปเถอะ สักพักเพื่อนของผมกับน้องๆก็เหมือนสนิทกันมาเป็นปีสรรหาสารพัดเรื่องมาคุยกันอย่างเมามันส์ไม้เว้นแม้กระทั่งไอ้เตที่พูดน้อยก็ยังแข่งกันพูดกับพวกน้องเขาไปด้วย ส่วนคิงน่ะหรอครับ
"หิว"
"เออพี่ลืมเลยจะกินอะไรอ่ะเดี๋ยวสั่งให้"
"อะไรก็ได้"
"งั้นรอแปบ"
ผมกวักมือเรียกเด็กเสิร์ฟมารับออเดอร์สั่งของมาสี่ห้าอย่างเผื่อน้องๆคนอื่นด้วย ผมกับคิงไม่ค่อยได้คุยอะไรกันส่วนมากจะนั่งฟังคนอื่นคุยกันมากกว่า คิงหันมาบอกว่าให้ฟินมารับเดี๋ยวขากลับจะรอกลับกับผมและดูท่าคงจะได้นอนห้องผมอีกตามเคย เรานั่งกันไปจนเกือบจะได้เวลาที่ผมต้องขึ้นไปร้องเพลงผมเลยลุกขึ้นกะจะไปเข้าห้องน้ำก่อนสักหน่อย
"ไปไหน"
"ไปห้องน้ำ"
"เร็วๆ"
"พี่ควินเขาไปแค่ห้องน้ำไหมล่ะไอ้คิง มึงกลัวส้วมจะสูบพี่เขาเข้าไปหรือไง"
"มึงก็พูดซะกูเห็นภาพเลยไอ้ตังค์"
"5555555555555"
"ผมไปด้วยสิ"
พอได้ยินว่าผมจะไปห้องน้ำไวน์ก็ขอไปด้วยผมก็พยักหน้าให้น้องตามมา เพื่อนผมก็มองมานิดหน่อยแต่ผมหันไปยิ้มให้พวกมันเลยไม่ได้อะไรหันไปคุยต่อ ระหว่างทางน้องก็ไม่ได้คุยอะไรกับผมสักคำผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเลยเงียบกันทั้งคู่ พอมาถึงห้องน้ำในห้องน้ำไม่มีใครเลยสักคนเราเลยแยกไปต่างคนต่างทำธุระของตัวเอง ใช้เวลาแปบเดียวพวกเราทั้งคู่ก็มาล้างมือกันที่หน้ากระจก
"พี่คงไม่ได้คิดว่าคิงจะจริงจังหรอกใช่ไหมครับ"
"ห้ะ"
อยู่ดีๆไวน์ก็พูดขึ้นโดยไม่ได้เงยหน้ามามองผมทั้งที่ยังล้างมืออยู่อย่างนั้น ผมเริ่ไม่แน่ใจว่าอีกคนอย่ากจะพูดอะไรกันแน่ ไวน์เหลือบตาขึ้นมาสบตากับผมผ่านกระจกตรงหน้าก่อนจะยืดตัวขึ้นมาแล้วหันมาหาผมเต็มตัวพลางยกยิ้มมุมปากแล้วพูดกับผม
"ผมบอกว่า...พี่คงไม่ได้คิดจริงใช่มั้ยครับว่าคิงจะจริงจังกับพี่"
"..."
"ผมเป็นเพื่อนกับคิงมาหลายปี ผมรู้จักเพื่อนผมดีว่ามันนิสัยยังไง"
"..."
"มีไม่รู้ตั้งกี่คนที่หวังจะจับคิงแต่คนที่คิดเข้าข้างตัวเองสุดท้ายก็โดนเขี่ยทิ้งไปทุกที"
"..."
"เห็นแล้วก็ได้แต่สงสาร หวังสูงไปพอตกมาก็เจ็บกันทั้งนั้น"
"..."
"มันก็แค่เล่นๆไม่คิดจะคบกับใครจริงๆหรอก พี่เข้าใจใช่ป้ะ"
งั้นหรอ...
ถ้าจะเอาแบบนี้...ก็ได้
"พี่เข้าใจ"
"ก็ดี"
"...เข้าใจว่าการที่คิงยอมให้พี่ขนาดนี้พี่คงจะพิเศษมากกว่าใครจริงๆ"
"..."
"เข้าใจว่าพี่คงจะพี่คงจะเป็นคนแรกที่คิงคิดจะจริงจังด้วยแบบนี้"
"..."
"และก็เข้าใจว่าไวน์คงจะห่วงพี่...ไม่ใช่น้อยถึงได้มาเตือนกันแบบนี้"
"..."
"ขอบใจแล้วกันที่บอกตั้งแต่ตอนนี้ พี่จะได้รู้ไว้ว่าควรจับมือคิงไว้ให้แน่นกว่านี้"
"..."
"คิงจะได้ไม่ทิ้งพี่เหมือนคนอื่น แล้วคนอื่น...จะได้ไม่มาแย่งคิงไป"
"...
"ไวน์ว่าดีไหม?"
"..."
สายตาวาวโรจน์ที่เต็มไปด้วยความโกรธของคนตรงหน้าผมตอบคำถามของผมได้อย่างดี ถามเด็กสองขวบก็ยังรู้ว่าคนตรงหน้ามีเจตนาแบบไหน แล้วสาเหตุมาจากอะไรคงไม่ต้องมันสืบหาความจริงให้เสียเวลา เด็กโข่งของผมเสน่ห์แรงขนาดนี้เจ้าตัวจะรู้ตัวหรือเปล่า
"กลับไปที่โต๊ะกันเถอะ มีคนรออยู่"
ปึก!
พอผมพูดจบไวน์ก็เดินกระแทกไหล่ผมออกไปจากห้องน้ำ ผมไม่อยากจะเก็บคำพูดของไวน์มาใส่ใจหรอกครับตั้งแต่เริ่มชอบคิงผมก็ทำใจไวแล้วว่าคงจะมีหลายคนที่ชอบคิงไม่ต่างจากผมเพียงแค่ผมไม่คิดว่าคนนั้นจะเป็นคนใกล้ตัวคิงขนาดนี้ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้กับเรื่องที่คงจะต้องเจอในอนาคต เอาเถอะ ถึงผมจะเป็นคนเงียบๆแต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะต้องยอมใคร ถ้าดีมาผมก็ดีตอบแต่ถ้าร้ายมา...
ก็เดี๋ยวได้รู้กัน...
_________________________________________________________
ครบ 100% แล้วจ้า มาดึกตลอดไม่รู้เป็นห่าอะไร 5555555555555555555 มาละจ้า มันกำลังจะมาแล้วจ้า หลังจากนี้จะเริ่มเข้าสู่เนื้อเรื่องแล้วน้าหลังจากที่เลยเถิดมุ้งมิ้งมานาน หุ้หุ้ ส่วนพี่ควินเราก็แซ่บอยู่นะว่าป้ะ555555 อาจจะมาช้าบ้างอย่าว่าพี่เอิร์ทเลยน้าา
ปล.ใครอยากคุยอะไรกับพี่เอิร์ทไปคุยกันได้ในทวิต @Earthybenben น้าา แต่ขอล่ะอย่าทักมาด่าอย่างเดียวพอ5555555555555555ร รักน้าา
หัวข้อ: ...แค่คุณ... ตอนที่ 22 up [29/9/61] (อ่าน 14879 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก