หัวข้อ: My Gear รักร้ายๆ ของคุณชายเย็นชา ( Chapter - 54 / บทส่งท้าย )

[หมีขาว]

เย็นวันเดียวกัน…

ผมเลิกซ้อมบาสที่ชมรมไวกว่าปกติจนพวกสมาชิกคนอื่นๆ พากันแปลกใจ  เพราะปกติคนที่เข้มงวดอย่างผมไม่น่าจะปล่อยให้เลิกไวเกือบตั้งครึ่งชั่วโมงแบบนี้

“ ไอ้เรย์ ! ก่อนกลับมึงอย่าลืมไปรอรับเพื่อนมึงกลับหอด้วยนะ  อยู่หอเดียวกันก็ให้กันต์มันกลับด้วย  ห้ามปล่อยให้มันกลับคนเดียวดึกๆ เป็นอันขาด  เพราะกูจะตามไปดู ! “

“ โหพี่  ถ้าคิดจะตามกันขนาดนั้น  พี่ไม่ไปรับมันเองเลยล่ะ “

มันทำหน้าอิดออดว่ามาครับ

“ ก็ถ้ากูทำได้...  กูทำไปนานละ  แล้วมึงก็ห้ามไปบอกมันด้วยว่ากูเป็นคนสั่งมา “

“ ถึงผมไม่ไป...  ไอ้ธันมันก็คงอาสาไปส่งให้อยู่แล้วแหละ  แต่เสียใจด้วยนะพี่...ชมรมแบดเค้าพักการซ้อมของเทอมนี้กันหมดแล้ว  มันจะปลายภาคแล้วนะพี่...  มีแต่ชมรมเราเนี่ยแหละที่ยังซ้อมกันอยู่ “

“ อ้าวเหรอ.... “

ผมขานรับเสียงแผ่วไปอย่างไม่รู้ครับ  แถมยังแอบรู้สึกผิดด้วยที่โหมซ้อมกันมากจนเกินไป  ท่าทางผมคงต้องนัดประชุมกับสมาชิกปีสูงของทีมเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วล่ะครับ

“ แต่ว่า...  ค่ำนี้พวกผมนัดกันกินข้าวหลังมอนะ  ถ้าเฮียอยากเจอมันละก็....  ตามผมมาได้นะ “

มันทำหน้าเป็นต่อว่ามาครับ  ผมเลยตบหัวมันไปเบาๆ ทีนึงก่อนจะพูดขึ้น

“ ทำเป็นรู้ดีนะมึง  อีกอย่าง...  กูเป็นเฮียมึงไปตั้งแต่ตอนไหน “

“ อ้าว...  ไหงทีพี่เอ็กส์ยังเรียกเฮียได้เลย “

“ ก็ไอ้เอ็กส์มันน้องรหัสกู... “

“ แต่ไอ้กันต์มันเพื่อนผมนะ  เพื่อนสนิทแฟนเขานับเป็นน้องนะ  เฮียไม่รู้เหรอ....  โอ้ย!! “

ผมแกล้งตบหัวมันไปอีกรอบ  ซึ่งมันก็ได้แต่ทำหน้าเซ็งๆ ลูบหัวตัวเองไปมาป้อยๆ

“ กูบอกละไงว่ากูไม่ใช่เฮียมึง...  แต่ถ้ามึงช่วยจนกันต์มันยอมใจอ่อนได้ละก็...  กูจะยอมเป็นเฮียมึงให้ก็ได้ “ 

“ ตกลงกันแล้วนะเฮีย.. “

“ เออ... !! “


...............................


ที่ร้านอาหารตามสั่งร้านประจำหลังมหาลัยฯ

สุดท้ายผมกับไอ้พีก็มาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ ร้านประจำของพวกเรา  ซึ่งก็ดูเหมือนว่าจะเป็นร้านประจำของกลุ่มของกันต์มันด้วยนะครับ  ทว่าครั้งนี้ผมกลับไม่กล้าที่จะเข้าไปนั่งกินเหมือนเช่นทุกที  เพราะกลัวว่ากันต์มันจะรู้สึกอึดอัดและก็ทำตัวไม่ถูกเอา

“ ป๊อดว่ะ... “

ไอ้พีมันทำหน้าหน่ายๆ ว่ามาครับ  ซึ่งก็ถูกของมันนะ  คือตอนนี้ผมยังไม่กล้าสู้หน้ากันต์มันสักเท่าไหร่  เพราะเรื่องแย่ๆ ที่ผมได้ทำเอาไว้กับมันในคืนนั้น  ก็เลยว่าจะรอเวลาอีกสักหน่อย  เพื่อให้ความรู้สึกของมันที่มีต่อผมได้ดีขึ้นมากกว่านี้  ไม่อย่างนั้น... ผมกลัวว่ามันอาจจะหนีหรือยิ่งเกลียดผมมากไปกว่าเดิมเสียมากกว่า..

“ ตกลงจะเอายังไง  ลากกูมาแดกข้าวแต่เสือกไม่กล้าเข้าร้าน  ไอ้อ่อน... “

“ เออ...  กูมันอ่อน..  แต่ก็แค่ช่วงนี้เท่านั้นแหละ  แล้วมึงคอยดูต่อไปก็แล้วกัน “

สุดท้ายผมก็เลือกที่จะกินก๋วยเตี๋ยวข้างทางยังฝั่งตรงข้ามกับร้านประจำ  พร้อมทั้งคอยมองกันต์มันอยู่ห่างๆ จากตรงนี้ตลอดเวลา  จนเห็นมันออกมาจากร้านและกลับหอกับไอ้เรย์และน้องแพรนั่นแหละผมถึงวางใจได้

ผมขับรถตามกลับมาถึงหอไม่นานหลังจากนั้น  และก็ไม่ลืมที่จะแวะซื้อขนมที่มันชอบติดไม้ติดมือกลับเข้ามาด้วย  ผมเอาของที่ซื้อมาห้อยไว้ที่ลูกบิดประตู  ก่อนจะเคาะเรียกมันแล้วรีบกลับเข้าห้องของตัวเองไป  จากนั้นก็คอยฟังอยู่หลังประตู เพื่อรอดูว่ามันจะเปิดออกมาเอาไปมั้ย  ซึ่งก็ไม่นานครับ  ก่อนที่เสียงจะเงียบไป  แล้วตามมาด้วยเสียงเคาะประตูห้องของผมต่อในทันที

ผมทำตัวเงียบที่สุดราวกับว่าไม่ได้อยู่ในบริเวณนี้  และไม่นานเสียงเคาะประตูห้องก็ดูจะเงียบลง  ผมเดินยิ้มๆ อย่างสบายใจที่ได้ดูแลมันแบบนี้เข้าไปภายในห้อง  โยนกระเป๋าลงบนเตียง  ก่อนจะเดินเลยออกมายังนอกระเบียงเพื่อสูดอากาศเย็นๆ  จากนั้นไม่นานผมก็ได้ยินเสียงประตูห้องของกันต์มันเปิดออก

“ พี่นิก...  อยู่มั้ยครับ “

เสียงกันต์มันทักขึ้นผ่านผนังกำแพงหนาจนผมต้องถอยหลังกลับเข้ามาจากขอบระเบียงทันทีเพื่อความปลอดภัยครับ

“ อื้ม...  มีอะไรเหรอครับน้องกันต์ “

ผมที่กำลังยืนพิงกำแพงซึ่งกั้นระหว่างเราอยู่พูดขึ้น

“ ขอบคุณนะครับที่ซื้อขนมมาฝาก “

“ อ๋อ..  ไม่เป็นไรหรอก “

“ แต่จริงๆ....  พี่ไม่ต้องซื้อมาก็ได้นะครับ  ผมเกรงใจอะ “

“ เห้ย!  ไม่เป็นไร  ไม่ได้ลำบากอะไรพี่สักหน่อย  พี่ก็กินเหมือนกัน  เลยซื้อมาเผื่อเฉยๆ  อีกอย่างเราก็เป็นรุ่นน้องที่คณะด้วย  ดูแลได้ก็ดูแลกันไป “

“ แต่... “

“ นั้นถ้าเกรงใจก็ต้องกินให้หมดนะ  จะได้ไม่เสียน้ำใจพี่ “

“ เอ่อ...  ก็ได้ครับ...  ขอบคุณอีกครั้งนะครับพี่ “

“ อื้ม..  ไม่เป็นไร  ว่าแต่ช่วงนี้เป็นไงบ้าง  ใกล้จะสอบแล้วนี่ “

อดห่วงมันเรื่องเรียนไม่ได้ครับ...  ยิ่งไม่มีผมคอยจ้ำจี้จ้ำไชด้วยแล้ว  มันจะอ่านหนังสือมั้ยล่ะเนี่ย...

“ ก็หนักใจอยู่เลยพี่  ผมยิ่งเรียนไม่ค่อยจะเก่งอยู่ด้วย  คงต้องให้เพื่อนมาช่วยติวให้อะครับ “

มันว่ามาถึงตรงนี้  ผมก็นึกถึงสิ่งที่จะต้องทำในวันพรุ่งนี้ขึ้นมาได้ทันที....



...............


เช้าวันต่อมา 

เช้านี้สิ่งแรกที่ผมทำก่อนเข้าเรียนก็คือ  การไปดักรอไอ้น้องธันมันที่หน้าห้องเรียน  และถึงแม้ว่ามันออกจะไม่ค่อยน่าไว้วางใจสักเท่าไหร่  แต่เท่าที่ดูแล้ว... ก็มีแต่ไอ้น้องธันเนี่ยแหละที่พอจะช่วยกันต์มันเรื่องเรียนได้

“ พี่กิจมีธุระอะไรเหรอครับ  มาหาผมได้ถึงที่นี่เลย “

มันทักมาราวกับเห็นเป็นเรื่องผิดปกติ  หลังจากที่ผมขอมันแยกมาคุยเป็นการส่วนตัวที่หน้าห้องเรียน

“ คือพี่เป็นห่วงกันต์มันเรื่องเรียนน่ะ...  เราพอจะมีเวลาว่างช่วงเย็นมั้ย  พี่จะได้ช่วยติวและเกร็งข้อสอบที่มันเคยออกมาให้  แล้ว...  พี่ฝากเราไปช่วยติวให้กันต์มันแทนพี่ที “

มันร่นคิ้วมองผมอย่างแปลกใจ  แต่สุดท้ายก็ยอมตกลงครับ  ซึ่งมันบอกว่าช่วงนี้ไม่ได้มีซ้อมแบดที่ชมรมเลยว่างตลอด  ถ้าผมว่างเมื่อไหร่ก็ให้โทรมานัดได้เลย  จากนั้นเราก็แลกเบอร์กันก่อนที่มันจะขอตัวไปเรียนต่อ

สำหรับเที่ยงนี้....  ผมได้นัดประชุมสมาชิกปีสูงของชมรมบาสเกี่ยวกับเรื่องการหยุดพักการซ้อมสำหรับเทอมนี้  เพื่อให้สมาชิกของชมรมได้เตรียมตัวอ่านหนังสือสอบกัน  และผมเองก็จะได้มีเวลาว่างมากพอที่จะไปติวหนังสือให้กับไอ้น้องธันมันด้วย  ซึ่งผลสรุปที่ได้ก็คือ  เราจะซ้อมกันวันนี้เป็นวันสุดท้ายและจะแจ้งให้น้องๆ ในชมรมทราบกันหลังจากซ้อมเสร็จ

ถือเป็นการจบไปอีกหนึ่งภารกิจสำหรับวันนี้.....


.............................


ค่ำนี้ที่ระเบียงห้อง

ผมไม่รู้ว่าตัวเองชอบมาอยู่ที่ระเบียงห้องตั้งแต่เมื่อไหร่  มารู้ตัวอีกทีก็ยืนเกาะขอบระเบียงมองวิวออกไปไกลๆ แล้วละครับ  ในขณะที่หูก็คอยแต่จะฟังเสียงจากคนห้องข้างๆ  และเฝ้ารอเวลาที่มันจะออกมายังระเบียงห้องด้วยเช่นกัน

อาจจะเพราะว่าที่นี่มันเป็นที่เดียวที่ผมจะสมารถคุยกับกันต์มันได้อย่างใกล้ชิดเหมือนอย่างเคย  แม้ว่าผมจะอยู่ในคราบของคนอื่นก็ตามที  แต่อย่างน้อยที่สุด  ผมก็ยังสามารถคุยกับมันได้เหมือนเมื่อก่อน

พอมานึกๆ ดูแล้ว  คิดถึงช่วงเวลาตอนนั้นจังเลยครับ  ผมไม่น่าทำให้เรื่องมันเกิดขึ้นมากมายขนาดนี้เลย  ไม่อย่างนั้นผมคงจะได้นั่งหัวเราะอยู่ข้างๆ มันตอนนี้อยู่ก็ได้


“ แกร๊ก! ครืด… “

เมื่อเสียงประตูบานเลื่อนหลังห้องถูกเปิดออก  ผมก็ถอยตัวเองออกมาจากขอบระเบียงไปยืนพิงกำแพงอยู่อย่างเคย  และพอฟังจากเสียงก็พอจะรู้ได้ว่ามันกำลังจะตากผ้าอยู่ครับ

“ เป็นไงบ้างเราวันนี้ “

ผมทักขึ้น  ขณะที่มันกำลังสะบัดผ้าเสียงดัง  ก่อนจะตอบผมมาด้วยน้ำเสียงระรื่นหูที่ผมรอฟังมาตลอดทั้งวัน

“ ก็ดีพี่  บางรายวิชาก็จบคลาสไปแล้ว  ช่วงบ่ายวันนี้ก็เลยว่างครับ  ไปอ่านหนังสือกับเพื่อนที่หอสมุดกลางมา  โครตมึนเลยอะ... “

“ ฮะๆๆ  ชีวิตช่วงใกล้สอบก็แบบนี้แหละ  เขาเรียกว่าสัปดาห์นรก “

“ นั่นดิพี่  แถมคืนนี้ยังต้องมานั่งทำ Drawing ต่ออีกนะ  งานชุดสุดท้ายแล้ว  แต่อาจารย์สั่งมาแบบ..ไม่ห่วงเด็กอ่านหนังสือเตรียมสอบกันเลย “

“ ตอนรุ่นพี่ก็เจอ  แถมส่งหลังเส้นตายนี่แกไม่รับงานด้วยนะ “

“ จริงอะ !   โอ้ย...  ตายแน่ไอ้กันต์ “

ได้ยินเสียงมันบ่นขึ้นมาก็พอจะนึกหน้ามันออกเลยครับ  จนผมเผลอยิ้มขำเล็กๆ ขึ้นมาเสียไม่ได้

“ ให้พี่ช่วยมั้ย “

“ ไม่เป็นไรพี่  ผมยังไหวอยู่ “

“ แต่ถ้าไม่ทันก็บอกพี่นะ  Drawing พี่ถนัด “

“ คร้าบผม  ขอบคุณนะครับพี่นิก “



เช้าวันต่อมา

ผมยังคงตื่นเช้าเหมือนเดิมตามปกติ  จะต่างออกไปก็ตรงที่ช่วงนี้ผมไม่ได้ออกกำลังกายอะไรมากนัก  นอกจากการวิดพื้นและซิทอัพเพียงแค่นั้น

ผมซื้อโจ๊กแถวๆ หอสำหรับมื้อเช้า  และก็ไม่ลืมที่จะซื้อมาเผื่อกันต์เหมือนเดิม  แต่วันนี้ผมใส่พวกเครื่องดื่มบำรุงสายตาให้มันลงไปด้วย  เพราะการอ่านหนังสือหนักๆ ทำงานดึกๆ มันควรจะต้องบำรุงกันเอาไว้บ้าง



“ ก๊อกๆๆ ! “


ผมเคาะประตูห้องบอกมันก่อนจะเดินจากไปในตอน 7 โมงเช้า.... และทิ้งไว้เพียงแค่โพสต์อิทสีฟ้าที่ถุงโจ๊ก




พี่ซื้อมาฝาก...  ดูแลสุขภาพด้วยนะ  อย่าหักโหมให้มาก...
                                                                           พี่ข้างห้อง...



บ่ายนี้ผมว่างครับ  เลยไปหาซื้ออุปกรณ์เขียนแบบมาไว้ที่ห้อง  ก่อนจะโทรบอกให้ไอ้เรย์มันเนียนไปว่างานมันเสร็จแล้ว  และจะช่วยกันต์มันทำงาน  โดยให้มันเอางาน Drawing บางส่วนมาให้ผมช่วยทำที่ห้องในช่วงค่ำ ( นอกจากนิกและเพื่อนในกลุ่มของผมแล้ว  ก็มีแต่ไอ้เรย์นี่แหละที่รู้ว่าผมพักอยู่ที่นี่ )

ในช่วงเย็นผมนัดไอ้น้องธันที่ร้านกาแฟข้างมหาลัยเพื่อติวแคลให้  ผมขุดเอาทุกอย่างที่มี  ทั้งเลคเชอร์เก่าๆ  แนวทางข้อสอบและทุกอย่างที่พอจะนึกได้บอกไป  ซึ่งมันที่ค่อนข้างจะฉลาดอยู่แล้วก็ดูจะเข้าใจอะไรได้ไม่ยาก 

ในขณะที่ติวกันอยู่  มันก็ถามผมมานะครับว่าผมมีปัญหาอะไรกับกันต์มันรึเปล่า  และทำไมผมถึงไม่ไปขอโทษมันเสียเลยล่ะ  ซึ่งผมก็ได้ไม่ตอบอะไรไปนะครับ  ได้แต่ยิ้มๆ  และบอกออกไปว่า  ถ้าผมไปตอนนี้  ยังไงกันต์มันก็ไม่มีทางยกโทษให้ผมหรอก  แทนที่จะทำให้มันหนีผมไปอีกครั้ง  สู้อยู่ดูแลมันห่างๆ แบบนี้ไปก่อนน่าจะดีกว่า...


“ ที่พี่ทำได้ตอนนี้ก็แค่  คอยดูแลมันอยู่ห่างๆ ก็เท่านั้น... แต่พี่ก็ยินดีที่จะทำแบบนี้นะ  ไว้รอให้อะไรๆ  มันดีขึ้นอีกหน่อยแล้วกัน  ถึงเวลานั้นพี่ก็จะเข้าไปเคลียร์กับมันอย่างแน่นอน “




TBC.


.......................................


อย่างแรกเลย...  ไม่คิดว่าจะมีกำลังใจเยอะขนาดนี้จริงๆ ขอบคุณมากๆ นะครับ ( กะว่าจะเป็นไรท์สายติดลบซะแว้ว แฮ่... )

และผมจะไม่ลืมเลย  อย่างที่บอกไว้อะครับ  ต่อให้มีคนอยากอ่านแค่คนเดียว  ผมก็จะทำเพื่อคนเหล่านี้....

สำหรับฮานะ... รอดูไปนะครับ  เธอจะได้รับผลกรรมตามที่เธอได้ทำเอาไว้เอง  ส่วนจะเป็นไงก็ต้องรอติดตามดูไปนะครับ  แต่เธอคงไม่กล้าเข้ามายุ่งอีกแล้วล่ะ  เพราะหลังจากนี้จะเป็นโมเม้นต์น่ารักๆ ละครับ

ส่วนในตอนหน้า...  สนุกมาก...  เพราะจะเห็นถึงความพยายาม(กินแห้ว)ของกิจ  คือเขียนเองยังนั่งขำเองเลยครับ55+

ไว้อีก3-4วันจะมาลงต่อให้นะครับ  ขอโทษทีที่เมื่อวานลงไม่ทันอะครับ

 

^__________________________________________________^

[joborcusier]

สู้ๆครับ

[Kirana9165]

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[tang]

สู้ๆ ทั้งพี่กิจ ทั้งไรต์ เลยน้าาา

[เอมมี่]

พี่กิจสู้ๆนะ

[uyong]

 

[yowyow]

 

[iceman555]

 

[Leenboy]

สู้ๆนะไรท์  รออ่านนะ

[areenart1984]

ดูท่าชะนีจะไม่เข็ด จัดชุดใหญ่ไปเลย 

[DrSlump]

 

ยัยฮานะ  จะยังกล้าแผลงฤทธิ์อีกไหม?

[tegomass]

  อยากอ่านต่อแล้วอะ สู้ๆนะคะคนอ่านคนนี้ชอบนิยายเรื่องนี้ค่ะ เขียนสนุกน่าอ่านไม่เครียด(รึป่าว) คอมเม้นท์ อันไหนติก็ปรับทีละนิดกำลังใจเยอะกว่ายุแล้วค่ะ อย่าคิดมากนะคะ
คุณหมีขาว

[sompong]

 

[หมีขาว]

Chapter 48

กันต์’s  Part



เหลืออีกเพียง 1 สัปดาห์ก็จะสอบปลายภาคแล้วล่ะครับ  ช่วงนี้ก็เลยต้องเร่งเคลียร์งานที่ต้องส่งให้เสร็จ  แถมยังต้องอ่านหนังสือกันหัวฟูแทบจะทุกวัน  โชคดีหน่อยที่ในกลุ่มเรามีคนหัวดีสุดๆ อย่างไอ้ธันคอยช่วยติวให้เพื่อนๆ

วันนี้ผมกลับมาถึงห้องก็เกือบจะ 4 ทุ่มแล้วละครับ  และก็เหมือนเดิม...  ที่มีถุงของกินห้อยไว้ที่ลูกบิดประตูพร้อมกับโพสต์อิทสีฟ้าจากพี่ข้างห้อง

ผมนี่โครตจะเกรงใจพี่เขาเลยจริงๆ  เพราะไม่ได้สนิทอะไรกันมากขนาดนั้น  คือเอาเข้าจริง...  ผมก็เคยเห็นพี่เขาแค่ครั้งเดียวเท่านั้นเองครับ  ก็ในวันที่ผมย้ายเข้ามาที่นี่เป็นวันแรก  หลังจากนั้นเราก็ได้แต่คุยกันผ่านทางระเบียงห้องมาโดยตลอด 

แต่ที่น่าแปลกก็คือ...  ผมกลับรู้สึกคุ้นเคยกับพี่เขายังไงก็ไม่รู้สิครับ  อาจจะเพราะน้ำเสียงของพี่เขาที่คล้าย...  ไม่สิเรียกว่าเหมือนกันเลยก็ว่าได้กับพี่กิจ  แถมไม่ใช่แค่นั้นนะครับ  ทั้งวิธีการพูดและมุมมองความคิดก็ยังเหมือนกันด้วย  นี่ถ้าผมไม่รู้มาก่อนล่ะก็...  ผมมั่นใจเลยว่าคนที่อยู่ข้างห้องก็คือพี่กิจ

แต่ว่า...  มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกครับ.....


……


ผมเปิดประตูห้องก่อนจะวางข้าวของต่างๆ ไว้ที่โต๊ะแล้วตรงออกไปยังระเบียงห้อง  ด้วยความรู้สึกว่าจะได้คุยกับพี่เขาเหมือนเช่นทุกที

แต่ว่า...  ผมไม่ได้ชอบพี่เขาหรอกนะครับ  ก็แค่รู้สึกว่ามันสบายใจเวลาที่ได้คุยกัน.... ก็แค่นั้น   


“ ขอบคุณนะครับพี่นิกสำหรับขนม  ของเก่าผมยังกินไม่หมดเลย “


ผมทักขึ้นมาลอยๆ  ด้วยความรู้สึกว่าพี่เขาอาจจะอยู่ที่ระเบียงห้องเหมือนเช่นทุกคืนก็เป็นได้  และก็เป็นจริงตามนั้นครับ

“ ก็เอาไว้กินเผื่อหิวตอนดึกไง  ยิ่งช่วงนี้เราต้องอยู่ดึกอ่านหนังสือด้วยไม่ใช่เหรอ “

“ ครับพี่...  แล้วพี่ล่ะ...  กันต์ไม่ค่อยจะเห็นพี่อ่านหนังสือบ้างเลย “

“ รู้ได้ไงว่าพี่ไม่อ่าน “

“ ก็ตอนดึกๆ เวลาผมออกมาที่ระเบียงห้องทีไร  ก็เห็นไฟในห้องพี่ดับแล้วตลอด “

“ นั่นแน่...  แอบดูพี่เหรอ “

“ ป่าวพี่...  ก็แค่สังเกตเฉยๆ “

“ ฮะๆๆ  คร้าบๆ   คือพี่ไม่ค่อยอ่านเยอะหรอกเวลาที่กลับมาถึงห้องแล้วอะ  ส่วนมากก็จะอ่านที่มอกับเพื่อนซะมากกว่า “

ดูท่าแล้วพี่เขาน่าจะเรียนเก่งเหมือนกันนะครับเนี่ย  เพราะขนาดผมที่พึ่งกลับมาจากการติวหนังสือกับพวกเพื่อนๆ  ยังต้องมานั่งอ่านต่ออีกหน่อยเลยคืนนี้  พอเห็นพี่เขาแบบนี้แล้วก็ชวนให้นึกถึง.... 

พี่กิจ...

ว่าแต่...  ตอนนี้พี่เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ...

ไม่ได้ๆ  เราต้องไม่คิดถึง...

ผมสะบัดหัวไล่ความคิดนี้ออกไปทันที  ก่อนที่จะหาเรื่องอื่นคุยกับพี่นิกต่อ  จะได้ไม่ต้องนึกถึงคนที่ผมยังไม่สามารถสลัดออกไปจากหัวใจได้เสียที

“ นั้นแบบนี้เดี๋ยวพี่นิกก็จะนอนแล้วอะดิ “

“ ก็... ยังหรอก  ทำไม...  จะไล่ให้พี่ไปนอนแล้วเหรอ  ยังคุยกันไม่เท่าไหร่เลย “

“ เปล่าพี่...  ผมก็แค่เห็นว่ามันดึกแล้ว  ก็นึกว่าพี่จะรีบเข้านอน “

“ ยังหรอก...  ว่าแต่เราเหอะ  เหนื่อยมั้ยวันนี้ “

“ โครตๆ เลยครับพี่ “

“ เอาน่า...  ทนเอาหน่อย  อีกสองอาทิตย์ก็สอบเสร็จแล้ว “

“ ครับพี่  ถ้าผมยังมีชีวิตรอดจนถึงวันนั้นนะ “

“ ฮ่าๆๆๆ  เรานี่ก็เวอร์ไป  มันไม่ขนาดนั้นหรอก  ว่าแต่.... ถ้าปิดเทอมแล้ว  เรามีแพนจะไปที่ไหนรึเปล่า “

“ ก็ยังคิดอยู่เลยพี่  ถ้าไม่กลับบ้านที่กระบี่  ก็อาจจะไปเชียงใหม่กับเพื่อน  เพราะไอ้ธันมันก็ชวนอยู่เมื่อเย็นนี้ “

ผมบอกไปตามจริงครับ  เพราะเมื่อเย็นตอนที่มันมาช่วยติวแคลให้ก็ชวนอยู่  เห็นมันว่าจะไปขึ้นดอยด้วยนะครับ  ท่าทางน่าจะสนุกดี

“ ว่าแต่พี่ล่ะครับ  จะไปไหนรึเปล่า “

“ ก็คงต้องตามง้อแฟนให้สำเร็จก่อนอะ  แล้วค่อยว่ากันทีหลัง ”

“ อ่อครับ...  สู้ๆ นะพี่   มีไรที่ผมพอช่วยได้ก็บอกมานะ “

“ อืม.... แต่จะว่าไปมันก็มีนะ..  คือพี่มีเรื่องอยากจะขอคำปรึกษาเราหน่อยอะ “

“ ได้สิครับพี่..  ว่ามาเลย “

ผมขานรับไป  เพราะนี่ถือเป็นครั้งแรกเลยนะครับที่พี่เขามาขอความช่วยเหลือจากผม.... ก็ดีเหมือนกันนะ  จะได้แทนคำขอบคุณสำหรับขนมอร่อยๆ ของพี่เขาด้วย

“ คือ... พี่อยากรู้อะ  ว่าปกติแล้ว....  เวลากันต์โกรธใครมากๆ  แล้ว...  เอ่อ...  คืออีกฝ่ายจะต้องทำไง  กันต์ถึงจะยอมยกโทษให้เขาได้อะ “

“ มันก็ต้องดูว่าเป็นเรื่องอะไรอะพี่  เพราะแต่ละคนมันก็ไม่เหมือนกัน  คือถ้าพี่จะวัดจากผม... มันก็อาจจะไม่ได้อะ  เพราะผมไม่ค่อยจะโกรธใครหรอก  ฮ่าๆๆ  แถมยังเป็นพวกที่โกรธง่ายหายเร็วอีกต่างหาก “

“ จริงอะ  แปลว่าถ้าใครมาง้อเดี๋ยวเดียวก็หายอะดิ “

“ ปกติก็ใช่นะ  แต่ถ้าเป็นเรื่องที่สุดๆ จริงๆ แล้วล่ะก็  ผมก็เป็นพวกโกรธชนิดหัวชนฝาเลยเหมือนกัน “

“ อ่าว.... “

“ แต่ก็ไม่ค่อยมีใครทำให้ผมโกรธได้ขนาดนั้นหรอกครับ “

“ แล้วถ้ามีล่ะ  ทำยังไงเราถึงจะหายโกรธได้ “

“ ไม่รู้สิพี่  นึกไม่ออกเหมือนกัน....  แต่ถ้าเขาตั้งใจมาขอโทษผมจริงๆ แล้วล่ะก็  ผมก็น่าจะใจอ่อนได้ไม่ยากนะ  ยิ่งถ้ามีขนมที่ผมชอบมาชดเชยให้ด้วยแล้วก็ยิ่งหายไว ฮ่าๆๆๆ  อันนี้ผมล้อเล่นนะ...  แต่จริงๆ แล้ว  ผมว่าพี่ลองไปขอโทษแฟนพี่ตรงๆ เลยน่าจะดีกว่านะ....  คือถ้าพี่ทำให้เขาเห็นว่าพี่รู้สึกผิดและตั้งใจจะขอโทษเขาจริงๆ แล้วล่ะก็  ผมว่ายังไงเขาก็น่าจะยกโทษให้พี่ได้ไม่ยากหรอก “

“ อืม...   ขอบใจนะ  แล้วพี่จะลองดู...  “




………………………….




กิจ ‘ s  Part



เช้านี้ผมออกจากหอมาแต่เช้าเลยครับ  เพื่อไปหาซื้อขนมที่กันต์มันชอบกิน  ผมตระเวนหาซื้อไปเรื่อยๆ จนเมื่อใกล้ถึงเวลาเรียน  ก็รีบกลับเข้ามหาลัยฯทันที  เพื่อไปดักรอมันที่หน้าห้องเรียนครับ

ผมรอมันอยู่นานพอสมควร  ท่ามกลางนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งมากหน้าหลายตาใน Sec เดียวกับกันต์ที่เดินผ่านผมไปพร้อมกับรอยยิ้มและการทักทายต่างๆ นานา  ทั้งแบบที่เกรงๆ จากการที่ผมเคยเป็นประธานเชียร์มาก่อน  หรือแบบที่ดูเป็นกันเองเหมือนรุ่นพี่รุ่นน้องทั่วไปในคณะ  แต่ผมก็ยิ้มตอบและทักทายทุกคนอย่างเป็นกันเองนะครับ  เพราะตอนนี้มันไม่ได้มีหัวโขนของประธานเชียร์เหมือนช่วงนั้นอีกต่อไปแล้ว

ผมมองเข้าไปภายในห้องเรียนที่มีนักศึกษาจนเกือบจะเต็มห้องอยู่แล้วในตอนนี้  ทว่าผมก็ยังไม่เห็นวี่แววของกันต์มันเลยครับ  ท่าทางวันนี้มันคงจะมาสายแน่ๆ  นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนที่อยู่ด้วยกันนะ  ผมรับรองได้เลยว่ามันไม่มีทางมาสายอย่างแน่นอน  เพราะผมเนี่ยแหละที่จะเป็นคนคอยปลุกมันทุกเช้าหากเห็นว่าสายผิดปกติ

ไม่นานมากเสียงฝีเท้าถี่ๆ และท่าทางกระหืดกระหอบก็ปรากฏให้ผมเห็นอยู่ไกลๆ  ก่อนที่มันจะชะงักเท้าลงเมื่อมองเห็นผมด้วยเช่นกัน

ผมลุกขึ้นยืนในขณะที่มันทำหน้าปะหลับปะเหลือกค่อยๆ เดินมาอย่างเชื่องช้า  และก่อนที่มันจะเดินผ่านหน้าผมไปโดยที่ไม่คิดจะหันมามองเลยแม้แต่น้อยนั้น  ผมก็รีบคว้าข้อมือมันเอาไว้ก่อนทันที

“ กันต์.... “

“ ……. “

“ เอ่อ....  พี่ซื้อขนมมาฝากอะ... ของชอบของเราทั้งนั้นเลยนะ... “

“ …… “

มันเลือกที่จะนิ่งและไม่ตอบอะไร  ก่อนจะพยายามบิดข้อมือออกจากพันธนาการของผม

“ คือพี่มีเรื่องจะคุยด้วย... “

“ แต่ผมไม่มี...  และผมก็กำลังจะรีบไปเรียน “

“ คือกันต์...  เราฟังพี่นะ...  คือว่าพี่.. “


ในที่สุดมันก็สะบัดมือหลุดออกจากมือผม  และทำท่าว่าจะเดินจากไปโดยไม่ได้สนใจอะไรอีก  ทั้งขนมที่ชอบหรือคำพูดจากผม


“ พี่ขอโทษ.. “


สิ้นเสียงผม...  มันที่กำลังก้าวเท้าออกไปก็หยุดชะงักลงทันที  หากแต่ยังคงไม่มีท่าทีว่าจะหันกลับมาสนใจผมเสียแต่อย่างใด

“ พี่คงไม่มีข้อแก้ตัวอะไรให้กับเรื่องแย่ๆ ที่เกิดขึ้น  พี่ก็แค่อยากจะขอโทษในทุกๆ เรื่องที่พี่ได้ทำเอาไว้กับเรา “

“ …… “

มันไม่ได้ตอบอะไร  และผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ  ได้แต่รอดูปฏิกิริยาของคนตรงหน้าเพียงเท่านั้น 

“ แค่นี้ใช่มั้ยครับที่อยากจะพูด  นั้นผมขอตัวไปเรียนก่อนนะครับ...  สายมากแล้ว “

จากนั้นมันก็เดินจากผมไปเลย  โดยไม่ได้หันกลับมามองผมที่ทำหน้าเป็นหมาหงอยเลยสักนิด

ใจแข็งเป็นบ้าเลยไอ้เด็กคนนี้....

ผมมองดูถุงขนมที่อุตส่าห์แหกขี้หูขี้ตาตื่นแต่เช้าไปหาซื้อให้อย่างหงอยๆ  ดูท่าคงจะเป็นหม้ายซะแล้วขนมเรา...

สุดท้ายประธานเชียร์มาดเข้มอย่างผมก็เดินหางลู่หูตกกลับเข้าคลาสเรียนของตัวเองไปอย่างจำยอม...

แต่เพียงแค่นี้...  คนอย่างผมไม่มีทางยอมแพ้ง่ายๆ อยู่แล้ว  ยังไงก็จะตามตื้อมันจนกว่าจะสำเร็จให้ได้เลยล่ะครับ....



....................................



กันต์’s  Part


กว่า 4 ทุ่มที่หอพัก

หลังจากที่ไปนั่งอ่านหนังสือเล่นที่ห้องไอ้เรย์ได้สักพักใหญ่  ผมก็กลับขึ้นห้องของตัวเองมาครับ  พร้อมกับความรู้สึกไม่สบายใจที่ติดตัวมาตั้งแต่เช้ากับพฤติกรรมแย่ๆ ที่ทำเอาไว้กับพี่กิจ

ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้สึกอะไรจากท่าทีเย็นชาที่แสดงออกมาเลยนะครับ  ตรงกันข้ามกัน...  ขาผมแทบจะไม่มีแรงเลยด้วยซ้ำ  กับสัมผัสและน้ำเสียงของพี่เขาที่ผมไม่ได้ยินมานานแล้ว  ยิ่งคำว่าขอโทษในตอนท้าย...  มันยิ่งทำให้กำแพงที่ผมพยายามสร้างขึ้นมาแทบพังทลายลงไปเลยก็ว่าได้  ดังนั้นผมจึงต้องพยายามยื้อหัวใจของตัวเองเอาไว้ให้ได้มากที่สุด  โดยการไปให้พ้นจากจุดนั้นโดยเร็ว...

ทั้งๆ ที่คิดว่าเริ่มทำใจได้บ้างแล้วแท้ๆ  แต่เอาเข้าจริง  ต่อหน้าพี่เขาแล้ว...  ความรู้สึกทุกอย่างของผมมันกลับยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย

ผมเดินออกมายังระเบียงห้องเพื่อสูดอากาศเย็นๆ ให้หัวปลอดโปร่งขึ้นมาหน่อย  บางที...ถ้าโชคดีผมอาจจะมีเพื่อนคุยจากห้องข้างๆ ก็เป็นได้

เอาจริงๆนะ  ผมรู้สึกว่าเราคุยกันถูกคอดีอะครับ  แม้ว่าจะเป็นการคุยกันผ่านทางระเบียงห้องแบบนี้ทุกครั้งไปก็ตาม....

และไม่รู้ทำไม  พอยิ่งคุยกันนานเข้า  ผมกลับยิ่งรู้สึกว่าพี่เขามีอะไรหลายๆ อย่างที่คล้ายกับพี่กิจมากเลย  นั่นเลยทำให้ผมชอบเวลาที่ได้คุยด้วย  แต่ผมไม่ได้คิดจะเอาพี่เขามาแทนที่พี่กิจหรอกนะครับ  เพราะถึงไงก็ไม่มีใครแทนใครได้อยู่แล้ว  แค่รู้สึกว่ามันสบายใจ  ก็แค่นั้นเอง....


“ กลับมาซะดึกเลยนะ “

เสียงพี่นิกดังขึ้นจากอีกฝากหนึ่งของกำแพงครับ  ทำเอาผมเผลอยิ้มออกมาได้อย่างไม่รู้ตัวทันที

ก็นึกว่าจะไม่ได้คุยกับพี่เขาแล้วซะอีก....

“ ไปอ่านหนังสือห้องไอ้เรย์มาอะครับ “

“ อ่อ...  แล้วเป็นไงบ้าง  อาทิตย์หน้าก็เริ่มสอบแล้วนะ  พร้อมยังเรา “

“ ให้ตอบจริงๆ ก็ยังเลยอะพี่  นี่ขนาดมีคนเก่งๆ อย่างไอ้ธันมาช่วยติวให้ด้วยนะ  ผมยังไม่รู้เลยว่าจะรอดรึป่าว  คิดแล้วก็กลุ้ม...  นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะ...  ผมคงให้พี่กิ.... “

ผมชะงักขึ้นมากลางครัน  ก่อนจะกลืนคำพูดที่เหลือทั้งหมดลงคอไป....  แล้วเปลี่ยนเรื่องคุยแทบจะในทันที  เพื่อไม่ให้ตัวเองต้องกลับมาคิดถึงพี่เขาอีกรอบ

“ เอ้อ... ว่าแต่พี่นิกล่ะครับ  เป็นไงบ้าง...  ง้อแฟนสำเร็จมั้ย “

“ เฮ้อ... “

ได้ยินเสียงพี่เขาถอนหายใจมาก็พอจะรู้คำตอบแล้วล่ะครับ

“ ยังเลยอะ...  แถมเขาดูไม่มีทีท่าว่าอยากจะคุยกับพี่เลยด้วย  ใจแข็งสุดๆ “

“ นั้นก็ต้องหาวิธีใหม่อะพี่ “

“ ก็คงต้องอย่างนั้น  ว่าแต่เราพอมีวิธีไหนมาแนะนำพี่อีกมั้ย “

“ โห...  ผมก็ไม่รู้เหมือนกันอะพี่  เอาจริงๆ นะ  ผมเองก็ยังไม่เคยมีแฟนกับเขาเลยสักครั้ง “

“ แต่พี่อยากให้เราช่วยคิดจริงๆ นะ  เพราะพี่เชื่อว่าความคิดของเราต้องทำให้พี่ง้อสำเร็จแน่ๆ “

“ ฮ่าๆๆ  ขนาดนั้นเลย....  ว่าแต่แฟนพี่นี่ใครเหรอ  เผื่อว่าผมอาจจะรู้จัก...  จะได้ช่วยพี่ได้ไง “

คือผมเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน  ว่าใครกันนะที่ใจแข็งกับพี่เขาได้ซะขนาดนี้...

“ ความลับ...  แต่ว่า...  เราน่ะรู้จักแน่นอน “

พอได้ยินพี่เขาว่ามาแบบนี้แล้ว  มันก็ยิ่งทำให้ผมอยากรู้มากขึ้นไปอีกอะครับ....

สรุปแล้ว....  ใครกันว้า!!!!!!


“ แต่อย่าเดาให้เหนื่อยเลย  มาช่วยพี่คิดดีกว่าว่าควรจะทำไงต่อไปดี “

“ นั้น... ก็ถ้าเขาเอาแต่หนี  พี่ก็ต้องหาวิธีหรือสถานที่ที่เขาจะหนีไปไหนไม่ได้ดิ “

“ อืม...  ก็น่าสนใจนะ... “

“ เชื่อผม...  ตื๊อบ่อยๆ เดี๋ยวเขาก็ยอมใจอ่อนเองแหละครับ “

“ จริงนะ.... “

“ ก็..  ไม่รู้สิครับ  ฮ่าๆๆๆ “



...............................

[หมีขาว]

กิจ’s  Part 



วันต่อมา

จากที่คุยกับกันต์มันไปเมื่อคืนนี้  ผมเลยเกิดไอเดียให้ไอ้เรย์มันชวนแก๊งของพวกมันไปเล่นแบดในตอนเย็นเพื่อพักผ่อนสมอง  ซึ่งผมตั้งใจว่าจะไปดักเจอกันต์มันที่ห้องล็อคเกอร์ตอนมันเปลี่ยนเสื้อผ้า  แต่คงต้องให้ไอ้เรย์มันช่วยทำให้กันต์ได้อยู่ตามลำพังในนั้นด้วย  เพราะถ้าเป็นที่นั่นซึ่งมีเฉพาะสมาชิกของชมรมที่เข้าไปได้แล้ว  มันก็น่าจะสะดวกถ้าผมจะไปดักเจอ  แถมยังเป็นที่ที่มันจะหนีผมไปไหนไม่ได้ด้วย  และคราวนี้แหละ... ผมจะไม่ยอมให้พลาดเหมือนเมื่อวานไปอย่างแน่นอน

จนถึงตอนเย็น...  ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปด้วยดีตามแผน  ซึ่งเรื่องนี้ก็ดูเหมือนว่าไอ้น้องธันมันเองก็พอจะเดาได้ว่าผมกับไอ้เรย์นั้นมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง  แต่ทว่ามันก็เลือกที่จะทำเป็นไม่รู้และไม่เข้ามายุ่งหรือขัดขวางอะไรทั้งนั้น  ซึ่งสำหรับผมแล้ว...  ผมถือว่านั่นเป็นเรื่องที่ดี  และมันก็ทำให้ผมมองมันเป็นศัตรูหัวใจน้อยลงได้อีกหน่อย ( แม้จะยังวางใจไม่ได้ก็ตาม )

กันต์ดูจะมาช้ากว่าทุกๆ คนในกลุ่ม  เพราะต้องเอางาน Drawing ที่พึ่งจะทำเสร็จเมื่อช่วงบ่ายไปส่งก่อนจะตามมาที่คอร์ดครับ  แต่จนแล้วจนรอดตอนนี้ผมก็ยังไม่เห็นมันสักที...

ผมนั่งคอยอยู่ในรถซึ่งจอดอยู่ห่างๆ จากคอร์ด  และกำลังเฝ้ามองหามันอยู่ตลอดเวลา  ในขณะที่ท้องฟ้าดูจะเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทามากขึ้น  ซึ่งเดาได้ไม่ยากเลยว่าฝนคงใกล้จะตกในอีกไม่นาน

สุดท้ายด้วยความเป็นห่วง  ผมจึงตัดสินใจขับรถออกไปตามหามันที่คณะ  และทันทีที่ขับออกมาได้ไม่นาน  ฝนก็ตกลงมาอย่างหนักราวกับว่ากำลังจะสั่งลาฟ้าเป็นครั้งสุดท้าย  เพื่อเตรียมตัวสำหรับการเปลี่ยนฤดูกาลในอีกไม่นานนี้

วิชา Drawing อาจารย์ผู้สอนนั้นประจำอยู่ภาควิศวกรรมโยธาครับ  ซึ่งจากลานจอดรถไปยังตึกภาคก็ดูจะไกลโขอยู่  แถมเอารถเข้าไปไม่ได้ด้วย 

ผมกดโทรศัพท์หาเรย์มันอีกรอบ  แต่มันก็ยังคงไม่รับสายผมเหมือนเดิม  สงสัยกำลังเล่นแบดอยู่ล่ะมั้งครับ  สุดท้ายด้วยความเป็นห่วง  ผมก็เลยตัดสินใจที่จะวิ่งฝ่าฝนเข้าไปครับ  โดยใช้เสื้อช็อปบังหัวเอาไว้เพื่อจะได้ไม่ต้องเปียกมาก

คือถ้ากันต์มันไม่เงียบหายไปเลยแบบนี้  ผมก็คงไม่ทำเรื่องบ้าๆ วิ่งตากฝนอยู่แบบนี้หรอกครับ

ทว่าไม่ทันที่จะวิ่งไปถึงตึก  สายตาของผมก็พลันเหลือบไปเห็นเข้ากับใครบางคนที่ผมกำลังตามหาอยู่  ซึ่งกำลังหลบฝนอยู่บริเวณหน้าร้านถ่ายเอกสารซึ่งตอนนี้ได้ปิดร้านลงไปเรียบร้อยแล้ว

ผมวิ่งตรงเข้าไปที่นั่นทันทีด้วยใจที่ชื้นขึ้น  เมื่อเห็นว่าคนที่เรากำลังตามหาอยู่นั้นปลอดภัยดี  กันต์มองผมอย่างตกตะลึงพร้อมทั้งเผยอปากบางออกมาเล็กน้อยอย่างน่าสัมผัส  ผมมองชุดนักศึกษาที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝนจนแนบเนื้อ  เผยให้เห็นร่างขาวน่าสัมผัสสุดเซ็กส์ซี่  ซึ่งตอนนี้บริเวณโดยรอบก็ใกล้จะมืดลงเต็มทีแล้วและปราศจากซึ่งผู้คน  จะมีก็เพียงแค่เราสองคนเท่านั้นท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย



“ เอ่อ... “


พูดอะไรไม่ถูกเลยครับ  จะเริ่มยังไงดีล่ะ...  จะบอกว่าผมมาตามหามันก็ใช่ที่...
 
แต่จะว่าไป...  นี่ก็ถือว่าเป็นโอกาสเหมาะที่เราจะได้พูดคุยกันด้วยนะครับ  แม้จะอยู่นอกเหนือแผนการและเป็นเรื่องบังเอิญอย่างแท้จริง  แต่ทว่า...  ทุกอย่างดูจะเป็นใจอย่างถึงที่สุด  ทั้งความเป็นส่วนตัวและสายฝนที่ทำให้กันต์มันไม่สามารถหนีผมไปไหนได้อย่างแน่นอน

“ เรามาทำอะไรที่นี่เหรอ “

“ มาส่งงานครับ... “

“ อ๋อ..  งั้นเหรอ...  เอ่อ.. เอ่อ...    ฝนตกหนักเลยเนอะ “

“ ครับ.. “

“ เอ่อ..  แล้ว...  เดี๋ยวเราจะไปไหนต่ออะ  ให้พี่ไปส่งมั้ย  รถพี่จอดอยู่ไม่ไกลนี่เอง “

“ ขอบคุณครับ  แต่ไม่รบกวนจะดีกว่า...  ว่าแต่พี่มาทำอะไรที่นี่เหรอครับ “

“ เอ่อ...  พอดีพี่มา... เอ่อ... มาหาเพื่อนน่ะ..  ใช่ๆ มาหาเพื่อน “

โอ้ย...  ไอ้กิจ  ใจเย็นๆ  เป็นตัวของตัวเองหน่อย  ใจเย็นเข้าไว้ๆ  มึงมันไม่ใช่เด็กมอปลายที่พึ่งหัดจีบสาวนะเว้ย!!!

“ อ่อ..ครับ “

“ ฝนตกหนักจังเนอะ   แหะ... “

“ ครับ..  พี่พึ่งพูดไปเมื่อกี้เอง “

“ อ้าวเหรอ... “


ไม่บ่อยนะครับที่คนอย่างผมจะรู้สึกอายและทำหน้าแหยๆ อย่างไปไม่ถูกเอาซะเลยแบบนี้


“ เอ่อ... กันต์... “


มันมองผมมาด้วยสายตานิ่งๆ  ชักเริ่มประหม่าที่จะพูดซะแล้วสิ...


“ วันนั้นที่พี่พูดไป...  พี่รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นะ  พี่ไม่มีอะไรจะแก้ตัวหรอก  แต่พี่อยากจะขอโทษเราจริงๆ นะ “

“ เหรอครับ..  นั้นถ้าผมยกโทษให้  พี่ก็จะสบายใจและก็จบมันไปได้สักทีใช่มั้ยครับ “

“ เห้ย!!  พี่...  พี่ไม่ได้คิดอยากจะจบกับเรานะ  ตอนนี้พี่มั่นใจตัวเองแล้วว่าพี่....  เอ่อ...  พี่ชอบเรา.... ไม่สิ... พี่ว่าพี่...  รักเราเข้าให้แล้ว... “


มันดูจะอึ้งๆ ไปเล็กน้อย  และเราทั้งคู่ก็เงียบกันไปอยู่ครู่หนึ่ง  โดยทีผมกำลังเฝ้ารอปฏิกิริยาตอบสนองจากคนตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ  ซึ่งไม่นานมันก็ยอมเปิดปากพูดกับผมขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย


“ ขอบคุณนะครับที่พี่รู้สึกดีกับผม   แต่..  ถึงยังไงผมก็ยังไม่สมารถเชื่อในตัวของพี่ได้อยู่ดี “

“ แล้วพี่ต้องทำยังไง...  เราถึงจะกลับมาเชื่อในตัวของพี่ได้อีก “

“ เพราะผมไม่รู้ไงครับ  ผมถึงต้องออกห่างจากพี่มาแบบนี้  ผม...ไม่อยากจะรู้สึกเจ็บแบบนั้นอีกแล้ว  พี่คงเข้าใจผมนะ... “

ผมไม่ได้ตอบอะไร  ได้แต่มองหน้ากันต์มันด้วยสายตาที่มั่นคงและไม่มีความประหม่าอีกต่อไป  แม้ก่อนหน้านี้ท่าทีของผมจะดูราวกับเด็กมัธยมที่พึ่งเข้ามาคุยกับสาวที่ตัวเองชอบเป็นครั้งแรก  แต่ทุกสิ่งที่ผมพูดและรู้สึกมันคือความจริง  หวังแค่เพียงว่า...  สายตาของผมคู่นี้มันอาจจะพอทำให้กันต์มันเริ่มเชื่อในตัวของผมได้บ้างก็ยังดี

แต่เปล่าเลยครับ....  เพราะตอนนี้มันไม่แม้แต่จะมองตาของผมเลย   ไม่ว่าผมจะถ่ายทอดความรู้สึกส่งผ่านไปให้มากแค่ไหนก็ตาม

“ ผมว่า...  ไหนๆ ผมก็เปียกแล้ว...  นั้น... ผมไปก่อนนะพี่ “

“ แล้วจะไปยังไง  ฝนตกหนักขนาดนี้ “

“ ก็ฝ่าไปสิครับ  ยังไงผมก็เปียกไปหมดแล้ว “

มันยิ้มเจื่อนๆ ว่ามาครับ  และขณะที่มันทำท่าว่าจะผละตัวออกไป  ผมก็เอื้อมมือไปคว้าแขนมันเอาไว้เสียก่อน

“ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ  จากนี้ไป..  ถ้าเราอึดอัดมาก...  ให้เป็นพี่เอง  ที่เป็นคนออกไป..  แต่ว่าครั้งนี้.... “

พอพูดมาถึงตรงนี้...  ผมก็ถอดเสื้อยืดพอดีตัวสีดำที่ไม่ค่อยเปียกอะไรมากของผมออก  ก่อนจะพาดมันเอาไว้บนบ่า  แล้วเอื้อมมือไปยังชุดนักศึกษาตัวบางของกันต์ต่อทันที

“ ไม่ต้องกลัว...  พี่ไม่ทำอะไรเราหรอก “

ผมพูดขึ้นเมื่อมันทำท่าตกใจและผงะตัวออกไปเล็กน้อย  แต่ผมก็รั้งเอาไว้ได้ทัน  ก่อนจะค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อมันออกอย่างเบามือด้วยใบหน้าที่อ่อนโยนตามความรู้สึกที่อยากดูแลและทะนุถนอมคนตรงหน้านี้อย่างจริงใจ

“ เอาเสื้อพี่ไปใส่นะ  เดี๋ยวจะไม่สบายเอา... “

มันไม่ได้ตอบอะไรและก็ไม่ได้ขัดขืนด้วย  กันต์ยอมให้ผมปลดกระดุมและถอดเสื้อเชิร์ตสีขาวที่เปียกออกแต่โดยดี  จากนั้นผมก็ส่งเสื้อยืดของผมให้มันไป

“ แล้วพี่ล่ะ... “

ผมอมยิ้มตอบไปก่อนจะพูดขึ้น

“ พี่ไม่เป็นไรหรอก  พี่แข็งแรงจะตายไปเราก็รู้  เดี๋ยวเรารออยู่ที่นี่นะ  พี่เจอไอ้เรย์มันเล่นแบดอยู่ที่คอร์ดน่ะ  เดี๋ยวพี่จะบอกมันให้มารับเราที่นี่ละกัน “

ผมอมยิ้มส่งให้ไปอีกรอบ  ก่อนจะผละตัวออกไปจากใต้ชายคา  และแม้ว่าสายฝนเย็นๆ ที่มากระทบกับกายเปล่าจะทำให้รู้สึกหนาวขึ้นมาทันทีที่ได้รับสัมผัส  แต่ผมกลับรู้สึกดีและอบอุ่นหัวใจมากกับการที่ได้ดูแลคนที่ผมรักแบบนี้

ซึ่งที่ผ่านมา...  ผมอาจจะเคยถูกกันต์มันเข้ามาดูแลอยู่บ่อยๆ  แต่จากนี้ไป...  ผมคนนี้เนี่ยแหละที่จะคอยอยู่ดูแลมันไปตลอด


กว่าจะกลับเข้ามาในรถได้ก็เล่นเอาซะเปียกโชกเลยล่ะครับ  แถมในรถก็ไม่มีผ้าขนหนูหรือเสื้อผ้าสำรองเตรียมเอาไว้ด้วย  ผมขับรถต่อไปยังคอร์ดแบดและเดินเข้าไปมันทั้งอย่างนั้นเลย  ในสภาพที่เปียกปอนและเปือยท่อนบนอยู่อย่างนั้น  คนมองกันเพียบเลยครับ  ไม่รู้ว่าสนใจที่รูปร่างหรือว่าสภาพที่น่าตลกตอนนี้กันแน่

ผมบอกให้ไอ้เรย์มันรีบไปรับกันต์ทันที  ซึ่งมันก็รีบรุดออกไปแต่โดยดีครับ  ด้วยเพราะว่ามันเอาโทรศัพท์ทิ้งไว้ในกระเป๋าเลยทำให้มีสายที่ไม่ได้รับทั้งของกันต์และของผมเกินกว่าสิบสาย



ที่หอพัก

กว่าที่ผมจะอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จและออกจากห้องน้ำมา  ฟ้าภายนอกก็มืดไปหมดแล้วล่ะครับ  ผมเอาผ้าเช็ดตัวออกไปตากที่ระเบียงห้อง  ซึ่งก็พอดีกับที่กันต์มันกลับเข้าห้องมาพอดี

หวังว่ามันคงจะไม่เป็นหวัดเอานะครับ...

ผมยืนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยที่ริมระเบียง  ไม่นานมากเสียงเปิดประตูระเบียงห้องมันก็ดังขึ้น  สงสัยว่าจะพึ่งอาบน้ำเสร็จล่ะมั้งครับ


“ ไงเรา... วันนี้กลับมาเร็วนะ “

ใช่ครับ  ถ้าเทียบกับทุกวันที่ผ่านมาแล้ว  วันนี้ถือว่ามันกลับมาไวกว่าปกติ  แต่ก็คงเพราะสาเหตุเดียวกันกับผมนั่นแหละครับ....
 
“ รีบกลับมาอาบน้ำอะพี่  เปียกฝนมาเดี๋ยวจะไม่สบายเอา... “

แปลกแฮะ....  ทำไมวันนี้น้ำเสียงมันฟังดูเศร้าๆ จังครับ

“ เป็นไรรึเปล่า  วันนี้เสียงดูไม่สดใสเลยนะ “

ถ้าอยากรู้ก็ต้องถามไปครับ 

“ เปล่าพี่...  แค่รู้สึกแย่ๆ อะครับ “

“ เรื่องไรเหรอ  เล่าให้พี่ฟังได้นะ”

มันเงียบไปครู่หนึ่ง  ผมเลยชิงพูดขึ้นมาแทน

“ ถึงพี่จะช่วยอะไรไม่ได้  แต่การที่เราได้ระบายเรื่องที่ไม่สบายใจออกมานั้น  มันก็ช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นได้นะ “

ผมเงียบรอฟังคำตอบ  และไม่นานเสียงอ่อยๆ ของมันก็ดังขึ้นมาจากอีกหนึ่งฝากของกำแพง

“ คือวันนี้ผมพึ่งไปทำเรื่องแย่ๆ กับใครบางคนมาอะครับ  ทั้งๆ ที่ความจริงแล้ว  ผมไม่ได้อยากทำอย่างนั้นเลยสักนิด  แถมไม่รู้ด้วยว่าตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง... “

“ ห่วงเขาเหรอ “

“ ครับ.. “

“ ถ้าห่วง...  แล้วทำไมไม่ไปดูด้วยตาตัวเองล่ะว่าเขาเป็นยังไงบ้าง “

“ ผมทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกพี่...  เพราะที่ผมย้ายมาอยู่ที่นี่ก็เพื่อที่จะหนีเขามา  ผมคงไม่สามารถกลับไปได้หรอกครับ  ถึงจะห่วงแค่ไหน  แต่ก็คงได้แค่อยู่ห่างๆ แบบนี้ก็แค่นั้น “

ได้ยินมันพูดมาอย่างนี้  ผมนี่โครตจะรู้สึกดีเลยล่ะครับ  ที่รู้ว่าจริงๆ แล้วมันเองก็ยังแคร์ผมอยู่เหมือนเดิม

“ ดูเราจะรักเขามากนะ “

“ …… “

“ …… “

“ ก็ใช่อะพี่  จนถึงตอนนี้ผมก็ยังรักเขาอยู่เหมือนเดิม  ถึงจะพยายามหลอกตัวเองว่าทำใจได้แล้ว  แต่จริงๆ ..  ผมก็ยังคงรู้สึกกับเขาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน  มันไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย “

“ ถ้างั้นทำไมเราไม่กลับไปหาเขาล่ะ  ไม่แน่นะ...  บางทีทุกอย่างมันอาจจะดีขึ้นก็ได้ “

“ ความเชื่อใจอะพี่...  ถ้ามันหมดไปแล้ว  ผมก็คงต้องอยู่กับความหวาดระแวงตลอดเวลา  ว่าอะไรมันคือความจริง  สภาวะแบบนั้นมันแม่ง..  ทรมานสุดๆ  แถมเขายิ่งเป็นคนที่เจ้าชู้มากๆ มาก่อน  ไม่มีทางที่เขาจะมาหยุดอยู่ที่ผมได้อย่างแน่นอน...  ผมไม่อยากเป็นคนที่นั่งรอวันเสียใจอะครับ...  สู้เจ็บมันไปเลยตอนนี้น่าจะดีกว่า... “

ผมเข้าใจน้องมันนะครับ  เพราะตอนนั้น... ผมเองแหละที่ไม่ชัดเจนและยังไม่กล้าพอที่จะคบกับมันเป็นแฟน  การให้มันรออยู่อย่างนั้น  มันคงจะรู้สึกแย่เอามากๆ  ยิ่งมีเรื่องที่มาทำให้เราเข้าใจผิดกันด้วยแล้ว  การที่มันจะหมดความเชื่อถือในตัวผมมันก็คงจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร


แต่ว่านะ...  ตอนนี้ผมชัดเจนและกล้ายอมรับกับความรู้สึกของตัวเองแล้วล่ะครับ  และไม่ว่ายังไง  ผมก็จะไม่ยอมแพ้อย่างแน่นอน...  ไม่ว่าจะต้องถูกปฏิเสธอีกสักกี่ครั้งก็ตาม...




TBC



....................................................

ก่อนอื่นเลย....  ปุ่มกดขอโทษล้านรอบ  อยู่ตรงไหนคร้าบ  ปมจาไปกดอ้าาาา
 

ขอโทษทุกคนจริงๆ ครับ  อาทิตยที่แล้ว  มหกรรมงานเลยครับ   กลับถึงบ้านกินยาเสร็จ สลบเลย

สำหรับตอนหน้า...  จะเป็นบทสรุปของฮานะ  และความจริงของพี่นิก....  แต่ยังมะจบนะครับ  แอบสปอยว่าไม่ได้ง้อกันที่ กทม.หรอก (เพราะตอนหน้าสอบเสร็จแว้ว)  ส่วนจะเป็นไงติดตามต่อไปนะครับ  ไม่มีดราม่าครับหลังจากนี้  จะออกแนวน่ารักละครับ  ใครเอาคืนกันบ้างต้องรอติดตามดูนะครับ

สุดท้ายนี้  ขอรีบไปทำงานต่อละคร้าบบบ แว่บมาลง   ผมขอขอบคุณทุกๆ กำลังใจนะครับผม
ปล. ใครมีอะไรอยากถามหรือสงสัยเกี่ยวกับนิยายถามได้น้าาาา  หรือจะตั้งสมมุติฐานเนื้อเรื่องก็ได้งับ  ผมชอบอ่าน  เผื่อเป็นแนวทางสำหรับ SS2 ด้วย
ปล. อีกที  คู่ของธันจะโผล่ใน SS2 นะครับ  บอกได้เลยว่าเเป็นรุ่นพี่ชื่อ  หมอตุลย์  แต่แสบมาก  

[Leenboy]

พี่กิจทำน้องใจบางมาก ผู้ชายอะไรละมุ๊น ละมุน~

[Billie]

มันเป็นเรื่องของคนสองคน ตอนนี้หลักฐานอะไรก็มี
เพื่อนก็ยืนยันได้ ทำไมไม่เปิดใจ พี่ไม่ชัดเจน น้องก็ไม่ฟังอะไรเลย แล้วก็ฟังคนอื่นสะเยอะ

สวีสดีคุณหมีขาว เราไม่ได้มาคอมเม้นนานเลย
ช่วงเศร้าของหนังสือคือยาขมของเราเลย นิสัยเสียชอบอ่านตอนต้น แล้วก็ตอนจบที่มีความสุขแล้ว ตอนเศร้า เอาไว้อ่านท้ายสุด แย่เนาะ

เป็นอีกกำลังใจ 

[iceman555]

เฮ้ออออ จริงๆกันต์ก็ไม่ยอมฟังอะไรเลย เห็นแค่ภาพจัดฉากก็เชื่อแล้ว คนที่ไม่เชื่อใจคือกันต์เองต่างหากละ

[warin]

ขอบคุณค่ะ

[areenart1984]

จะรอนะฮานะ เจอกันตอนหน้า 

[yowyow]

 

[lune]

 

[Nus@nT@R@]

ตามๆๆๆ

[DrSlump]

 

งุย ๆ  จะมีเฉลยแล้ว

ป.ล. คอยลุ้นยัยร่านฮานะ จะรับผลกรรมอย่างไร

[หมีขาว]

Chapter 49

กันต์ ‘s  Part



1 วันก่อนสอบปลายภาค  ที่ร้านกาแฟข้างมหาลัยฯ

ไม่ไหวครับ....  หัวมันรับอะไรต่อไปไม่ได้อีกแล้ว !!!

ทั้งๆ ที่มีคนเคยกล่าวไว้ว่า  ช่วงใกล้สอบเราต้องทำหัวมันให้โล่งๆ  เพื่อที่เวลาสอบจะได้หัวไม่ตื้อ  แต่ในความเป็นจริงแล้ว  สำหรับคนที่หัวปานกลางค่อนไปทางแย่อย่างผม  มันทำแบบนั้นไม่ได้เลยครับ...  ขืนลองไม่อ่านดูนะ....  มีหวัง... 

เฮ้อ...ไม่อยากจะคิด....

บ่ายนี้ไอ้ธันมาช่วยติวแคลให้แก๊งเราที่ร้านกาแฟครับ  เพราะเสาร์ - อาทิตย์อย่างนี้ที่หอสมุดมันปิด  ส่วนในมหาลัยฯ ก็ร้อนโครต  ช่วงบ่ายพวกเราเลยย้ายมานั่งตากแอร์พร้อมกับหาขนมและเครื่องดื่มทานกันที่นี่  ซึ่งพี่ทามเจ้าของร้านก็ใจดีมากครับ  ไม่ว่าอะไรพวกเราเลยสักคำที่มาใช้สถานที่นานขนาดนี้  หนำซ้ำแกยังบอกว่าให้มากันได้ทุกเมื่อเลย  เพราะว่าเขาทำร้านนี้มาก็เพื่อให้ทุกคนได้มาพักผ่อนและนั่งเล่นกันโดยไม่ได้หวังเอากำไรอะไรมากมาย

โอ้แม่เจ้า !!!  อย่างนี้ก็ได้เหรอ.... 
 
แต่จะว่าไป  ถ้าผมมีเงินมากๆ ผมก็อยากจะทำเหมือนกับพี่เขานะครับ  เพราะถ้ามันเป็นสิ่งที่เราชอบ  มันก็คงจะมีความสุขมากเลยที่ได้ทำ  แม้ว่าค่าตอบแทนมันจะไม่ได้สูงมากก็ตาม

ผมตักเค้กช็อคโกแลตเข้าปากไปคำนึงก่อนจะตามด้วยลาเต้ที่เหลืออยู่อีกกว่าครึ่งแก้ว  เห้อ.... ค่อยยังชั่ว....  พอได้กินแบบนี้แล้วฟินดีจังเลยครับ....

คือถ้าหัวมันไม่รับแล้ว  มันก็ต้องหาอะไรเพื่อมาผ่อนคลายใช่มั้ยล่ะครับ  และการกินของอร่อยๆ เนี่ยแหละ  สำหรับผมถือว่าเป็นการพักผ่อนที่ดีที่สุดเลยล่ะ

“ เชร็ดดดด  พี่กิจแม่ง...เด็ดเวอร์ “

ไอ้แน๊คที่นั่งดูโทรศัพท์อะไรของมันไปเรื่อย  จู่ๆ ก็อุทานขึ้นมาด้วยชื่อที่ทำให้ผมแทบจะสำลักกาแฟที่พึ่งดื่มเข้าไปเมื่อสักครู่นี้ทันทีเลย

“ อะไรวะมึง “

เสียงไอ้เจมส์ที่นั่งข้างๆ ถามขึ้นมาอย่างอยากรู้ครับ ( ซึ่งผมเองก็เช่นกัน ) ไอ้แน๊คยื่นโทรศัพท์ไปให้มันดู  พร้อมกับเสียบหูฟังเข้าที่หูให้ด้วย  และแม้ว่าผมจะไม่เห็นหรือได้ยินเสียงอะไรด้วยก็ตาม  แต่ดูจากสีหน้าและแววตาของไอ้เจมส์แล้ว  ท่าทางมันจะชอบใจมากกับสิ่งที่ได้ยินได้เห็นอยู่ตรงหน้านี้เป็นอันมาก

“ อะไรมึง “

คราวนี้ไอ้เรย์ถามไอ้แน๊คขึ้นมาบ้าง  จากนั้นมันก็เริ่มเล่าเรื่องราวให้เราฟังว่า   

เพจข่าวสารและเรื่องซุบซิบนินทาต่างๆ ที่มีในรั้วมหาลัยฯ ( มันมีเพจแบบนี้ด้วยเหรอ  ผมพึ่งจะรู้นะครับเนี่ย ) ได้มีคนลงคลิปหนึ่งเอาไว้เมื่อไม่นานมานี้  ซึ่งเป็นคลิปที่พี่กิจได้เข้าไปคุยกับพี่ฮานะที่คณะมา  เห็นว่าเหมือนจะมีปากเสียงกันด้วยนะครับ  ถึงขั้นที่ว่าพี่ฮานะวีนแตกขึ้นมาเลยทีเดียว

“ แต่จากที่กูอ่านหลายๆ คอมเม้นต์มานะเว้ย  รู้สึกว่าเจ้แกจะร้ายมาก  และทำเรื่องแย่ๆ เอาไว้เยอะเลย  โดยเฉพาะเรื่องผู้ชาย...  คือพอมีคนเอาคลิปนี้มาลง  ก็เริ่มมีคนเข้าไปขุดคุ้ยต่อ  รวมทั้งบางคนที่เข้ามาแฉพฤติกรรมแย่ๆ ของเจ้แกด้วย “

ไอ้แน๊คเริ่มเม้าท์ต่อหลังจากที่เล่าจบครับ  และแม้ว่าข้อมูลที่ได้มานั้น  เราจะไม่รู้ว่ามันจริงแท้แค่ไหนจากเพจสายดาร์กที่สมาชิกต่างก็เป็นร่างอวตาลกันทั้งนั้น  แต่มันก็ดึงความสนใจของผมไปได้มากเลยทีเดียว

หลังจากที่ไอ้เจมส์ดูคลิปจบ  คราวนี้ไอ้แน๊คมันเลยเปิดคลิปให้ทุกคนที่โต๊ะได้ดูกันครับ  ซึ่งจกคลิปที่เห็นนั้น  เหมือนว่าพี่กิจจะเข้าไปเคลียร์กับพี่ฮานะเพื่อที่จะให้เลิกยุ่งกับเขา  ซึ่งเท่าที่ผมดู..  รู้สึกว่าพี่ฮานะจะไปก่อเรื่องใหญ่เอาไว้ด้วย  และจากท่าทีของพี่กิจที่แสดงออกมาให้เห็นนั้น  มันก็ทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าสิ่งที่พี่เขาเคยบอกเอาไว้ว่าไม่ได้คิดอะไรกับพี่ฮานะนั้น  มันอาจจะเป็นเรื่องจริงก็เป็นได้ 


“ โห..  ถ้าในคอมเม้นต์พวกนี้เป็นจริงนะ  เจ้แกร้ายมากเลยนะเว้ย  ขนาดแฟนเพื่อนยังไม่เว้นเลยอะ “

ไอ้เจมส์สมทบขึ้นมาบ้าง

“ ก็สมชื่อแล้วไง  ฮานะแปลว่าดอก...ไม้ “

คราวนี้แพรครับ  เล่นเอาพวกเราแปลกใจกันเลยทีเดียว  เพราะปกติเธอไม่เคยว่าใครเลยนะครับ  พึ่งจะเห็นก็คราวนี้แหละ

“ ตัวเอง...  แรงจัง “

ไอ้เรย์ที่นั่งข้างๆ หันไปบอกอย่างหงอๆ

“ ก็เราไม่ชอบพี่คนนี้นี่... “

“ จ้า...  ถ้าตัวเองไม่ชอบเค้าก็ไม่ชอบเหมือนกัน “

“ แหวะ!! “

ถึงจุดนี้  พวกเราที่เหลือต่างก็ส่งเสียงให้มันอย่างหมันไส้ทันที ( โดยพร้อมเพรียง )

“ ท้องกันรึไง  พวกมึงอะ “

แหม...ทีกับคนอื่นทำเป็นเสียงเข้มเชียวนะมึง....

“ แต่จะว่าไป...  ตอนแรกกูก็คิดว่าเจ้แกกับพี่กิจแม่งมีซัมติงกันไปแล้ว  แต่จากคลิปกูว่าน่าจะยัง...  แถมดูจะเป็นเจ้แกเองมากกว่าที่จ้องจะเอาพี่กิจ “

ไอ้เจมส์ดึงพวกเรากลับเข้าเรื่องมาต่อครับ

“ ก็ตามนั้นเลย...  เรื่องนี้กูฟันธง “

ไอ้เรย์พูดขึ้นทันทีราวกับว่ารู้อะไรมาเสียอย่างนั้น

“ มึงรู้อะไรมาวะ “

ไอ้แน็คถามต่อทันที  จากนั้นไอ้เรย์ก็เริ่มเล่าให้พวกเราฟัง  ด้วยเพราะการที่มันอยู่ชมรมบาสและค่อนข้างสนิทกับกลุ่มของพวกพี่กิจ  เลยทำให้ได้รู้ข้อมูลดีๆ จากพี่คิมมา

ไอ้เรย์เริ่มเล่าสิ่งที่มันรู้มา (ไม่นาน) ให้พวกเราฟังเรื่อยๆ  ตั้งแต่เรื่องที่พี่ฮานะแอบแบล็คเมลพี่คิมจนกระทั่ง...

“ แล้วเจ้แกก็มอมยาพี่กิจเว้ย  ดีนะที่พวกพี่คิมไปช่วยไว้ได้ทัน  ไม่อย่างนั้นเฮียกูเสร็จเจ้แกแน่นอน “

ถึงจุดนี้ผมก็รู้แล้วล่ะครับว่าสิ่งที่พี่กิจพยายามจะบอกมานั้นมันคือความจริง  อดห่วงและรู้สึกผิดในเรื่องที่เกิดขึ้นกับพี่เขาในช่วงที่ผ่านมาไม่ได้เลยครับ 

แต่ถึงกระนั้น...  ผมก็คงไม่กลับไปหาพี่เขาอยู่ดี... 

คือตอนนี้มันไม่ใช่เพราะอะไรทั้งนั้นแล้วล่ะครับ  แต่เป็นเพราะใจของผมเองต่างหาก... ที่มันไม่เข้มแข็งมากพอที่จะเผชิญกับอะไรก็ตามที่อาจเกิดขึ้นมาบนความสัมพันธ์ของเราได้...

ผมไม่มั่นใจเลยครับว่าพี่เขาจะรักผมจริง...  ไม่มั่นใจเลยว่าเราจะไปกันรอด...  ผมไม่อยากจะต้องเสียใจอีกต่อไปแล้ว... ก็แค่นั้น


“ ว่าแต่...  ข่าวฉาวซะขนาดนี้  พี่ฮานะเขาจะอยู่มหาลัยฯได้ยังไงวะ “

ไอ้ธันที่นั่งฟังอย่างเดียวถามขึ้นมาบ้างครับ

“ นี่แก...  เป็นห่วงเขาเหรอ “
 
แพรแอบกัดเพื่อนสนิทต่อทันที  ดูท่าแพรคงจะไม่ชอบพี่เขาจริงๆ นั่นแหละ

“ บ้าดิ   แกก็รู้... ว่าเราชอบใคร “

ไอ้ธันรีบสวนขึ้นมาทันที  ก่อนที่ทั้งสองคนจะพยักพเยิดกันอย่างเข้าใจ

“ เรื่องนี้กูสืบมาแล้วเว้ย...  ตอนนี้เจ้แกไม่ได้เข้ามาเรียนเลย  และก็ไม่มีใครคบแกแล้วด้วย  คาดว่าเดี๋ยวก็ต้องซิ่วไปเรียนที่อื่นอย่างแน่นอน “

ไอ้แน๊คว่ามาครับ  ซึ่งถ้ามันเป็นจริงก็อดสงสารพี่เขาไม่ได้เหมือนกันนะครับ  แต่จะทำไงได้ล่ะ...   เพราะผลทุกอย่างมันเกิดจากการกระทำของตัวเขาเองแท้ๆ...




...........................................




การสอบปลายภาคเริ่มขึ้นอย่างหฤโหดตลอดทั้งสัปดาห์  ชนิดที่เรียกว่าไม่เป็นอันได้ทำอะไรเลยนอกจาก...  อ่านหนังสือแล้วก็สอบ... 

กลับมาอ่านหนังสือ...  แล้วก็สอบต่อ 

กลับมาอ่านหนังสือ...  แล้วก็สอบต่อ

กลับมาอ่านหนังสือ...  แล้วก็สอบต่อ

กลับมาอ่านหนังสือ...  แล้วก็สอบต่อ


โอ้ย!!!!!!!!  จะบ้าตายแล้วคร้าบโผม!!!!!!


และแล้ววันศุกร์สุดสัปดาห์ก็มาถึง...

ผมวางปากกาลงทันทีหลังจากที่เขียนอธิบายและวิเคราะห์สำหรับคำถามสุดท้ายลงในสมุดเสร็จ  ขอย้ำนะครับว่าสมุด.....  คือวิชานี้เป็นปรนัย 60 ข้อ และ อัตตานัย 5 ข้อกับสมุด 1 เล่ม  สำหรับวิชา Material

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาให้กับวิชาสุดท้ายของเทอมนี้  ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะเพื่อไปส่งกระดาษคำตอบและออกจากห้องไปก่อนเพื่อนคนอื่นๆ ในกลุ่ม 

จบไปสักทีครับกับสัปดาห์นรก  ส่วนทำได้รึเปล่านั้น...  ค่อยว่ากันอีกทีตอนเกรดออกก็แล้วกัน  แต่สำหรับในตอนนี้....


กูสอบเสร็จแล้วโว้ย!!!!!!!!


ผมลงมานั่งรอพวกเพื่อนๆ ที่ใต้ตึกครับ  เพราะเย็นนี้เรามีนัดไปฉลองสอบเสร็จกันที่ร้านหมูกระทะใกล้ๆ มหาลัยฯ

ผมนั่งรออยู่ได้ไม่นานก็เห็นพี่ซีพี่รหัสผมเดินลงมาจากตึกครับ  ก่อนจะร้องทักพี่เขาขึ้นมาทันที  ซึ่งจะว่าไป..  ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยได้เจอพี่เขาสักเท่าไหร่เลยครับ

“ พี่ซี !  หวัดดีครับพี่ “

“ อ้าวกันต์  สอบเสร็จแล้วเหรอเรา “

“ เสร็จแล้วพี่  แต่ทำไมค่อยได้หรอก  ฮ่าๆๆ “

“ เอาน่า....  ว่าแต่...แล้วเพื่อนๆ เราล่ะ “

“ พวกนั้นมันยังไม่เสร็จกันเลยครับ  ผมเลยลงมานั่งรอข้างล่างนี้ก่อน “

“ อ๋อ..  นั้นเดี๋ยวพี่นั่งรอเป็นเพื่อน...  เพราะไอ้เอ็กซ์กับพวกเพื่อนพี่มันก็ยังไม่เสร็จเหมือนกัน  ไม่รู้ว่ามั่วกันไปถึงไหนแล้ว  หนังสือก็ไม่ค่อยจะอ่าน  แล้วก็มาบ่นเอาตอนสอบเสร็จแบบนี้ทุกที “

“ ดูพี่กับพี่เอ็กซ์สนิทกันจังเลยนะครับ “

เอาจริงๆ พี่ซีก็ไม่เคยบอกผมจากปากของพี่เขาเองเลยนะครับว่ากำลังคบอยู่กับพี่เอ็กซ์  แต่กระนั้นผมก็พอจะดูออก  เพราะพี่เขาก็ไม่มีท่าทีจะปิดบังอะไร  จะว่าไปผมก็แอบอิจฉาพี่เขาอยู่เหมือนกันนะครับ  นี่ถ้าผมกับพี่กิจสามารถแสดงความรู้สึกต่อกันได้แบบนี้บ้าง....  มันจะเป็นยังไงกันนะ...

โอ้ย !!  คิดเพ้อฝันไปอีกแล้วนะไอ้กันต์....

“ ก็อย่างที่เห็นนั่นแหละ “

“ เอ่อ..  พี่ซี...  แบบว่า..  พี่กับพี่เอ็กซ์...  เอ่อ... ผมถามได้มั้ยครับ “

พี่ซีร่นคิ้วมองผมอย่างแปลกใจ  แต่ก็ยิ้มๆ แล้วตอบรับมา

“ ได้สิ...  จะถามว่าพี่กับพี่เอ็กซ์เป็นแฟนกันรึเปล่าใช่มั้ย “

“ แฮ่...  ก็ประมาณนั้นอะครับ “

พี่ซียิ้มขำขึ้นมาทันที  ราวกับว่าเรื่องที่ถามอยู่นี้  ดูจะเป็นเรื่องชิลๆ สำหรับพี่เขาเลย 

นี่ถ้าเป็นผมนะ...  ผมจะชิลแบบพี่เขามั้ยเนี่ย...  แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น  ผมว่ามันก็ขึ้นอยู่กับแฟนของเราด้วยแหละ  ว่าจะทำให้เรามั่นใจในความสัมพันธ์ได้มากน้อยแค่ไหน

“ อื้ม...  พี่กับพี่เอ็กซ์เป็นแฟนกัน...  ตั้งแต่ปี1 แล้ว... “

“ มิน่าละ  ดูพี่เอ็กซ์เอาใจพี่ซีสุดๆ  ผมนี่โครตอิจฉาเลย “

“ ฮะๆๆ  เอาจริงๆ นะ  ก่อนที่เราจะมาคบกันเนี่ย  พี่กับพี่เอ็กซ์...คือเราเป็นเพื่อนกันมาก่อน  และมันก็ไม่เคยจะมาทำดีอะไรแบบนี้กับพี่เลยนะ  ออกจะถูกเอาเปรียบซะด้วยซ้ำไป “

“ อ้าว....  แล้วไหงกลายมาเป็นแฟนกันได้ละครับ “

พอฟังพี่เขาว่ามาแบบนี้  ผมก็ชักอยากจะรู้เรื่องราวของพวกพี่เขาขึ้นมาแล้วสิครับ
 
ก็มัน...  น่าสนใจออกนี่...  ว่ามั้ยครับ...


“ ก็.. ไม่รู้เหมือนกันนะ  ว่ามันเริ่มตั้งแต่ตอนไหน  แต่ที่จำได้แน่ๆ ก็คือ...  พี่เองนี่แหละที่ไปเริ่มชอบมันก่อน...  ทั้งๆ ที่ตอนนั้นมันเองก็มีแฟนอยู่แล้วด้วยนะ “

“ โห...  แล้วแบบนี้พี่ไม่รู้สึกแย่เอาเหรอครับ “

“ ไอ้แย่มันก็แย่จริงๆ นั่นแหละ...  แต่เพราะมันไม่มีทางเลือกนี่  จะถอยก็ถอยไม่ได้แล้ว  ที่ทำได้ก็แค่อดทน...  กันต์ลองนึกดูนะ...  ว่าการที่เราไปชอบคนที่เขาไม่ชอบเรา  แถมจะพูดไปก็อาจจะต้องเสียเพื่อนไปอีก  หลบหน้าก็ไม่ได้เพราะเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน  เลยต้องทนดูเขาสวีทกันกับแฟนอยู่บ่อยๆ  มันโครตแย่เลยนะความรู้สึกตอนนั้น... “

พูดอะไรไม่ออกเลยครับ...  พอได้ยินพี่ซีเล่ามาแบบนี้....  เพราะเมื่อเทียบกันแล้ว...  เรื่องของผมมันช่างเล็กน้อยมากๆ เลยหากเทียบกับสิ่งที่พี่เขาเจอมา  แต่ทว่าความพยายามและความอดทนของผมกลับน้อยกว่าพี่เขาเสียอีก...  ขนาดแค่เรื่องเข้าใจผิดเล็กน้อย  ผมก็เลือกที่จะยอมแพ้และก็กลัวมันไปซะทุกอย่าง  ช่างน่าอายจริงๆ....

“ แล้ว...  ทำยังไงพี่เอ็กซ์ถึงมาชอบพี่ได้ล่ะครับ “

“ อืม...  พี่ก็ไม่ได้ทำอะไรนะ  คงเพราะความสนิทและความใกล้ชิดกันมั้ง  เพราะจู่ๆ มารู้ตัวอีกที  มันก็มาชอบพี่เข้าให้แล้วอะ... “

“ ว้าว..  แบบนี้พี่ก็โครตดีใจเลยดิ “

“ มันก็ไม่เชิงหรอกนะ...  เพราะถึงจะชอบกันแต่เราก็เปิดตัวกันไม่ได้  เพราะตอนนั้นเอ็กซ์มันก็ยังไม่ได้เลิกกับแฟนที่มันคบอยู่  แล้วก็ยังมีปัญหาอื่นๆ ตามมาอีกเพียบ  แต่จะว่าไป... พอมานึกๆ ดูแล้ว  พี่ก็ไม่คิดนะว่าเราจะผ่านกันมาได้จนถึงทุกวันนี้ “

“ โห...  แล้วนี่...  พวกพี่ผ่านปัญหาต่างๆ มากันได้ยังไงอะ “

“ ก็ถ้ารักกันมากพอ  เราก็ต้องอดทน...ที่สำคัญ.... อย่าสูญเสียความเชื่อใจระหว่างกันไปโดยเด็ดขาด... “

ราวกับสวรรค์มาโปรดเลยครับ  ที่ทำให้ผมเข้าใจและคิดได้กับเรื่องง่ายๆ ที่ผมมองไม่ออกแบบนี้...  ขอบคุณนะครับพี่ซี...  ขอบคุณพี่มากจริงๆ

“ ว่าแต่...  นี่เราแอบไปชอบใครเข้าปะเนี่ย  ถึงได้ถามเอาๆ แบบนี้... “

พี่ซียิ้มถามมาพร้อมสายตาคาดคั้นอยู่กลายๆ  ซึ่งผมก็ได้แต่ยิ้มแก้เก้อตอบไปให้เท่านั้น

“ ก็...ไม่รู้เหมือนกันสิครับพี่...  แต่ว่า...ได้ยินพี่เล่ามาแบบนี้แล้ว  มันก็ทำให้ผมรู้สึกอยากจะลองลุกขึ้นมาพยายามใหม่อีกครั้งเลยนะครับ  ขอบคุณนะครับพี่... ที่ทำให้ผมรู้สึกเข้มแข็งขึ้นมาได้... “

“ ขนาดนั้นเลย... “

พี่ซีทำหน้าเหมือนไม่ค่อยเชื่อ  แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ นะ  เลยได้แต่อมยิ้มพยักหน้ารับไปเขินๆ

“ ซี..... ! “

แล้วเสียงพี่เอ็กซ์ก็ดังขึ้นมาแต่ไกลให้พวกเราหันไปมองกันครับ  พี่เอ็กซ์เดินเร่งๆ เข้ามาหา  ก่อนจะนั่งลงข้างๆ พี่ซี  พร้อมกับเอนหัวลงมาพิงไหล่พี่เขาไว้อย่างหมดแรง....

“ จะรอดมั้ยเนี่ย... เอ็กซ์ทำไม่ได้เลยอะ “

“ ก็บอกให้อ่านหนังสือก็ไม่เชื่อ  แล้วมาอ่านเอาเมื่อคืน...  มันจะไปทันได้ไง “

พี่ซีทำเสียงเข้มดุไปครับ  ในขณะที่พี่เอ็กซ์ได้แต่ทำหน้ามุ่ยอย่างเถียงไม่ออก

ดูๆ แล้วก็น่ารักดีนะครับ  อิจฉาสุดๆ อะ

ลากับพี่เอ็กซ์พี่ซีไปได้ไม่นาน  ผมก็พบกับอีกคนหนึ่งที่ทำให้ความรู้สึกผมแทบจะดับวูบไปในทันทีที่เข้าไปทักทาย  เมื่อเห็นพี่เขาเดินลงบันไดมาพร้อมกับกลุ่มเพื่อนๆ

“ หวัดดีครับพี่นิก...  ไม่ได้เจอกันในมอเลยนะครับ “

พี่เขาทำหน้างงๆ ก่อนจะร่นคิ้วถามผมกลับมา..

“ น้อง...  กันต์ใช่มั้ยครับ...  เอ่อ...  น้องรู้จักพี่ด้วยเหรอ.... “

น้ำเสียงและข้อความที่ผมได้รับกลับมา...  มันทำให้ผมถึงกับพูดอะไรไม่ออก... 

นี่พี่เขาไม่ใช่คนที่อยู่ข้างห้องและพูดคุยกับผมอยู่บ่อยๆ หรอกเหรอ....

หรือว่าบางที....




.............................

[หมีขาว]

กิจ ‘s  Part 




กว่า 5 โมงเย็น  ที่ร้านกาแฟข้างมหาลัยฯ

“ เอาอันนี้ครับ  แล้วก็ชิ้นนี้ด้วย  อืม...  อันนี้ด้วยครับ “

ผมบอกพี่ทามเจ้าของร้านถึงขนมในตู้ที่ผมกำลังเลือกอยู่  คือผมไม่ใช่สายขนมหวานหรอกนะครับ  แต่มาเลือกซื้อเอาไปให้กันต์มันอะครับ  เพราะสอบเสร็จแล้วแบบนี้  เผื่อว่ามันอยากจะพักผ่อนด้วยการกินของอร่อยๆ เหมือนที่มันชอบก็เป็นได้

“ โหเฮีย....  ซื้อไปจีบสาวที่ไหนเนี่ย “

ไม่ทันที่ผมจะเลือกเสร็จ ( ซึ่งก็ปาไปกว่า 6 ชิ้นแล้ว ) เสียงน้องรหัสสุดกวนของผมก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังพร้อมกับน้องซีแฟนของมันครับ
 
“ อะไรของมึง...  กูจะไปจีบใครล่ะ  ซื้อกินเองไม่ได้รึไงวะ “

“ เหรอ....  อย่างเฮียเนี่ยนะกินของหวาน  แถมแต่ละอย่างนี่...  ไม่ใช่สไตล์เฮียเลยสักอย่าง “

แสนรู้จริงๆ  แต่เจอมันก็ดีละ  ผมเองก็มีเรื่องอยากจะคุยกับมันอยู่พอดี

“ ช่างกูเหอะ  ว่าแต่มึงรีบไปไหนป่าววะ... “

“ ไม่อะเฮีย  นี่ว่าจะมานั่งเล่นกับซีก่อนกลับห้องอะ  แต่คืนนี้ผมไม่ว่างนะ  เพราะไอ้พวกนั้นมันจะมากินเหล้าที่ห้องผม “

“ เออ... แล้วแต่มึงเลย  เพราะกูเองก็มีนัด “

ผมหมายถึงนัดของกลุ่มพวกผมที่จะไปฉลองสอบเสร็จกันที่ร้านเหล้าข้างมหาลัยฯ อะครับ

“ ว่าแต่เฮียมีไรเหรอ “

“ กูมีเรื่องจะปรึกษามึงหน่อยอะ “

มันทำหน้าแปลกใจราวกับไม่เชื่อหูของตัวเองขึ้นมาทันที  คือปกติด้วยนิสัยของคนอย่างมันแล้ว  ไม่มีทางเลยที่ผมจะมาขอคำปรึกษาอะไรจากมัน  แต่คราวนี้คงเป็นข้อยกเว้น....

“ อะไรมึง...  ทำหน้าแบบนี้หมายความว่าไง “

“ เปล๊า...  ก็แค่แปลกใจ... “

นี่มึงแปลกใจได้กวนตีนมาก...  น้องรหัสใครวะเนี่ย....

จากนั้นผมกับมันก็เดินมานั่งที่โต๊ะตรงมุมสุดของร้าน  ในขณะที่แฟนของมันกำลังยืนสั่งขนมและเครื่องดื่มอยู่ที่เค้าท์เตอร์

“ มีเรื่องอะไรอะเฮีย... “

พอนั่งลงปุ๊บมันก็ถามปั๊บทันทีเลยครับ

“ ก็ไม่มีอะไรมาก....  กูก็แค่อยากรู้เฉยๆ ว่า  ปกติเวลาที่มึงทำให้ซีโกรธมากๆ อะ  มึงง้อเขายังไงวะ “

“ ทำไมเฮีย...  ไปทำสาวที่ไหนโกรธมาเหรอ  ว่าแต่...  อย่างเฮียเนี่ยนะจะไปง้อสาว...  ไม่อยากจะเชื่อ... “

มันทำหน้าสงสัยแต่ค่อนไปทางกวนตีนว่ามาครับ  น่าหมันไส้จริงๆ เลย....

“ เรื่องของกูดิ  เร็วมึง...ตอบมา  มึงทำไงวะ “

“ ผมก็...  ไม่ได้ทำไรนะเฮีย  เพราะคนดีๆ อย่างผมไม่เคยทำแฟนเสียใจเลยสักครั้ง.. “

เห็นมั้ยล่ะครับ... เชื่อยังว่าน้องรหัสผมมันกวนตีนมาก  นี่ขนาดผมเป็นพี่มันนะครับเนี่ย... 

“ เหรอ....  ไม่บอกไม่รู้เลยนะเนี่ย... “

แล้วน้ำเสียงเย็นๆ ของน้องซีก็ดังขึ้น  ก่อนที่เจ้าตัวจะนั่งลงมายังที่ว่างข้างๆ ไอ้เอ็กซ์มันครับ  ซึ่งตอนนี้เจ้าตัวได้เปลี่ยนสีหน้าจากที่กวนตีนมาเป็นเจื่อนๆ ไปซะแล้วครับ

อ่อนเอ้ย...  ไอ้พวกกลัวเมีย...

ว่าแต่...  ถ้าลองเปลี่ยนเป็นกันต์บ้างล่ะ...  อืม....

ไม่คิดต่อแล้วกัน  เพราะแค่ทุกวันนี้ผมก็ยังเอาตัวเองไม่รอดเลยล่ะครับ  เฮ้อ.....


“ ก็...  เอ็กซ์เคยทำซีเสียใจด้วยเหรอ... “

“ จ้ะ...  ไม่เคยเล้ย... “

รอยยิ้มของน้องซีกับน้ำเสียงแบบนี้  ผมนี่เข้าใจอารมณ์ไอ้เอ็กซ์มันเลยครับ  เพราะลองถ้ากันต์มันทำแบบนี้มาบ้างแล้วล่ะก็... 

ไม่หือแล้วล่ะคร้าบ....


“ อย่าไปเชื่อมันนะพี่กิจ  ผมเสียน้ำตาให้มันไปตั้งหลายครั้ง “

“ อะไรซี...  ตอนไหน... “

“ ยังจะพูดอีก...  เงียบไปเลย.. “

นานๆ ทีเห็นไอ้เอ็กซ์มันหงอแบบนี้ก็ตลกดีนะครับ  เพราะปกติคนอย่างไอ้เอ็กซ์ที่มีนิสัยคล้ายๆ กันกับผม  คือไม่ค่อยจะยอมใครสักเท่าไหร่  ต้องมาแพ้ราบคาบซะขนาดนี้...

“ ฮะๆๆ  หงอเลยนะมึง “

“ แล้ววันนึงเฮียจะเข้าใจ... “

เงียบเลยครับ  เพราะไม่ต้องรอให้ถึงวันนั้นหรอก  ตอนนี้ผมก็พอจะเข้าใจแล้วล่ะครับ... 

ไม่นานเครื่องดื่มก็ถูกเสิร์ฟมาที่โต๊ะ  โดยมีอเมริกาโน่ร้อนของไอ้เอ็กซ์และที่น้องซีสั่งมาเผื่อผม  ลาเต้ร้อนของน้องซีและขนมอีก 2 ชิ้น

“ ว่าแต่...  พี่ขอถามอะไรเราสองคนหน่อยจะได้มั้ย “

คือจากตอนแรกที่ตั้งใจว่าจะมาฟังวิธีการของไอ้เอ็กซ์มัน  เผื่อสามารถนำไปปรับใช้ในแบบของผมเองได้  แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วครับ  เพราะดูท่าแล้ว... มันคงไม่น่าจะได้ผลสักเท่าไหร่  แต่มันก็ยังมีสิ่งหนึ่งที่ผมอยากรู้มากๆ อยู่นะครับ  คือไม่ใช่ว่าผมไม่มั่นใจกับการตัดสินใจของตัวเองหรอกนะ  ผมก็แค่อยากรู้เพื่อเปิดมุมมองใหม่ของผมบ้างก็เท่านั้นเอง


“ คือ...  ที่เราสองคนคบกันอะ...  ชีวิตมัน.... โอเคมั้ย... “

สองคนนั้นมองหน้ากันเล็กน้อย  ในขณะที่น้องซีไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มๆ ส่งมาให้  และเป็นไอ้เอ็กซ์ที่ตอบออกมาแทน  จนทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาอย่างรู้สึกดีแทบจะในทันทีที่ได้ยิน....


“ โครตมีความสุขเลยอะเฮีย..... “


เนอะ...  ผมก็รู้สึกอย่างนั้น

ไม่ใช่เพราะว่าผมเห็นหรือสัมผัสได้จากความสัมพันธ์ของคนทั้งสองนี้นะครับ

แต่เป็นเพราะผมรู้สึกได้...  และรู้สึกมาโดยตลอดในช่วงเวลาที่ผ่านมา...  ช่วงเวลาที่เราได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน...

ผมเสียเวลาไปมากเลยกับการยึดติดในข้อจำกัดเรื่องเพศสภาพ  ทั้งๆ ที่ความรักมันไม่ได้มีข้อจำกัดอะไรเลยแท้ๆ....

เฮ้อ... สบายใจจัง  ว่าแล้วก็คิดหาวิธีง้อมันตอนช่วงปิดเทอมนี้ต่อดีกว่า... 

เชื่อผมนะ...  ยังไงก่อนเปิดเทอม  ผมก็ต้องง้อมันได้สำเร็จอย่างแน่นอน 

ไว้ใจผมได้...



TBC.


......................................................


ขอโทษนะครับผม  มาช้าอีกตามเคย...  ช่วงนี้งานเยอะขึ้น..เวลาเลยน้อยลง  นอนดึกก็ไม่ได้เพราะต้องตื่นเช้า+ยาประจำตัวทำให้ม่ามารถนอนดึกได้  T T โครตเหนื่อยเลยครับ...

แต่เพราะมีพ่อกับแม่และหมาอีก 7 ตัวต้องดูแล  ถึงเราจะไม่แข็งแรงแต่ก็ต้องอดทนอะเนอะ  ทำไงได้ล่ะเราเลือกแล้วที่จะอยู่จุดนี้และทำแบบนี้  ซึ่งต่อจะให้เลือกอีกกี่ครั้งผมก็ยังคงเลือกคำตอบเดิม...

แม่ผมชอบบ่นว่า  รู้ตัวว่าสุขภาพตัวเองไม่ดีต้องพักผ่อนเยอะๆ  ตอนเช้าก็น่าจะนอนไปเลยยาวๆ เดี๋ยวแม่จะไปซื้อของให้เอง  ให้ผมลิสรายการทิ้งเอาไว้  แต่ผมก็ไม่ให้แกทำนะ...และก้ไม่ให้เหตุผลอะไรด้วย คือผมเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดหรือแสดงออกสักเท่าไหร่อะ  ทุกอย่างผมมักใช้การกระทำเป็นตัววัด
 
ส่วนเหตุผลที่ผมไม่อยากให้แม่ผมไปซื้อของก็คือ...  ผมไม่อยากให้แกขับรถครับ...  ผมไม่ไว้ใจกับทุกอย่างที่อาจเกิดขึ้นได้  ทุกความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นถ้าเลือกได้ผมเสี่ยงเองดีกว่า  ถึงจะตื่นเช้าหน่อยเพลียหน่อยก็มะเป็นไร...
ซึ่งผมก็ไม่คิดจะบอกเหตุผลทุกอย่างที่ผมทำอยู่ดี55+....

ใกล้จบละนะครับ SS1  ส่วนจะเป็นไงต้องรอติดตามนะครับ  สำหรับตอนหน้าจะเป็นการออกต่างจังหวัดนะครับ  จะพ่อแง่แม่งอนกันแค่ไหน  หรือจะเอาคืนกันยังไงต้องรอติดตามน้าคร้าบบบบ

ขอบคุณมากๆนะครับสำหรับการติดตาม  อาจมาช้าหน่อย  แต่มาแน่นอนนนน  แง่ม

^_____________________________________________^


@Leenboy  ต่อไปจะละมุนก่านี้อีกน้าคร้าบ
@Billie ขอบคุณน้าคร้าบ แค่ยังติดตามผมก็ดีใจละคร้าบผม  ผมก็แนวเดียวกันเลยไม่ค่อยชอบอ่านอะไรที่ดราม่าเยอะๆ อะ  แต่พอมาเขียนเองมันเลยจำเป็นต้องหยิบใส่ลงไปเพื่อให้มันไม่จืดเกินไปอะครับ( ออกขมๆเนอะครับ)
@iceman555 ใช่เลยครับ(คิดเหมือนกัน)  เอาจริงๆนะ ไอ้นิสัยแบบกันต์ตอนนี้  มันเป็นนิสัยที่ผมไม่ชอบเอาเลย  แต่ผมจำเป็นต้องสร้างดราม่าอะจิครับ  เง้อ...  แต่อีกหน่อยกันต์จะค่อยๆได้เรียนรู้ไปเองกับเรื่องของความเชื่อใจงับผม  แฮ่
@warin  ขอบคุณเช่นกันครับ ตามตลอดเลยจนผมจำชื่อได้แว้วเนี่ย แง่ม....
@areenart1984 จริงๆเหมือนโดนน้อยเนอะครับ  แต่ถ้าเราลองนึกว่าการถูกสังคมแบนมันก็หนักอยู่นะครับสำหรับยัยฮานะ 
@yowyow ขอบคุงง้าบ
@lune ขอบคุงคับผม
@Nus@nT@R@ ขอบคุณน้าครับ  แล้วตามกันต่อไปน้า แฮ่
@DrSlump ขอบคุณคร้าบ  ตอนนี้กันต์รู้ละครับว่าคนที่อยู่ข้างห้องไม่ใช่นิก  แต่ยัยฮานะนี่ไม่รู้ว่าผมเขียนเบาไปป่าวนะครับ  แต่การถูกสังคมแบนไม่มีเพื่อนคบ  ถ้าเอาเข้าจริงมันก็หนักอยู่กับสภาพจิตใจนะครับ

[warin]

ขอบคุณค่ะ. ติดตามจ้า
สมหวัง หวานชื่นกันไวๆนะคะ
มีคำผิดค่ะ. ราบคราบ----------)ราบคาบ

[DrSlump]

 

[iceman555]

คู่รองหวานแซงคู่หลักไปแระ อิอิ

[areenart1984]

นี่จัดการชะนีขั้นเด็ดขาดแล้วใช่ไหม น่าจะแรงกว่านี้นะ