ตอนที่ 21 DDoS "เออๆ อีกยี่สิบนาที ลงมารับกูด้วย!!"
กวินทร์วางสายแล้วถอนหายใจมองเกมส์ในจอคอมฯตาละห้อย ก่อนจะเลื่อนมือกดเซฟแล้วปิดเครื่อง
ถ้าใครเข้ามาในห้องร่างโปร่งคงคิดว่าเขาเป็นคนติดเกมส์ เพราะมีทั้งหูฟังและคีย์บอร์ดรูปร่างหน้าตาแปลกจากอันทั่วๆ ไป หรือจอมอนิเตอร์แบบโค้งราคาเฉียดแสน แต่จริงๆ แล้วกวินทร์ไม่ได้บ้าเกมส์และเล่นอยู่ไม่กี่อัน หนึ่งในนั่นก็คือ This War of Mine เกี่ยวกับสงครามแต่แตกจากเกมส์อื่นๆ โดยไม่เน้นการต่อสู้ของกองทัพทหาร แต่เป็นการดํารงค์ชีวิตของคนธรรมดาภายใต้สงคราม ตัวละครต้องทำการตัดสินใจที่ยากลำบากหลายอย่างเพื่อให้สามารถอยู่รอดได้ทุกวัน และตอนจบของเกมส์ก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจที่ผ่านมาของผู้เล่น
และเธียรวิชญ์ก็โทรในขณะที่เขากำลังทำการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่!!! ไอ้เมตนะไอ้เมต!
ร่างโปร่งบ่นกระปอดกระแปดกับตัวเองซักพักแล้วลุกจากเก้าอี้ เดินหาของที่คิดว่าต้องใช้ เช่น USB แฟลชไดรฟ์ที่สามารถบูท Kali Linux ซึ่งเป็นลินุกซ์ดิสทริบิวชั่นที่รวมเครื่องมือกว่า 600 โปรแกรมในการใช้การตรวจพิสูจน์พยานหลักฐานทางดิจิทัลและการโจมตีฐานข้อมูล ถ้าพูดให้เห็นภาพสำหรับคนทั่วไป ก็เหมือนกล่องเครื่องมือช่าง ที่มีเครื่องมือทุกอย่างในนั้น ขอแค่ใช้มันเป็น ล็อคที่ไหนก็เอาคุณไม่อยู่ อีกอย่างที่ชายหนุ่มหยิบใส่กระเป๋าไปด้วยก็คือโน๊ตบุ๊ค dual-boot เครื่องรอง เพราะไม่อยากเอาไปปนกับตัวเก่งที่เขาใช้งานส่วนตัว ทั้งสองเครื่องเหมือนกันตรงที่สามารถบูทได้ทั้ง Windows และ Kali Linux
กวินทร์ยัดทุกอย่างลงในกระเป๋าคอมฯ พร้อมของทานเล่นสามสี่อย่าง เขาค้นพบว่าการแฮกไปด้วย เคี้ยวขนมไปด้วย สมองจะแล่นเป็นพิเศษ!
"พี่อั๋น มาขับรถให้ผมหน่อยนะครับ ผมจะแวะไปที่ทำงาน" กวินทร์โทรตามคนขับรถที่อายุน้อยกว่าลุงโชค ดึกๆ ดื่นๆ ไม่อยากรบกวนเวลานอนแก
"ได้ครับ เดี๋ยวผมเตรียมรถรอ"
"ขอบคุณครับพี่"
จากนั้นกวินทร์ก็วานแม่บ้านให้ขึ้นมานอนเฝ้าเจ้าแฝดข้างบน แล้วแวะเข้าไปดูเด็กๆ น้องปรายและน้องปลื้มกำลังหลับปุ๋ยพร้อมตุ๊กตาหมีข้างกาย กวินทร์ก้มจุ๊บเหม่งคนละที ก่อนจะค่อยๆ ย่องออกจากห้อง
"งื้อ.. ป๊า.."
กวินทร์สะดุ้งหยุด แล้วหันไปมองต้นเสียง
น้องปลื้มลุกขึ้นนั่งงัวเงีย กำปั้นเล็กๆ ขยี้ตาให้หายง่วง แล้วเงยหน้าหันมองซ้ายขวา ก่อนจะยิ้มแฉ่งเมื่อเห็นร่างอันคุ้นตาของปะป๊า
"ปะป๊า!" เจ้าหนูตะโกนเรียกเสียงแหบเพราะเพิ่งตื่น ร่างป้อมๆ อวบๆ ยืนขึ้นเกาะไม้กั้น
"ปะป๊า อุ้มๆ"
มาตื่นอะไรเอาตอนนี้เนี่ย กวินทร์ได้แต่ถอนหายใจ แล้วเดินไปอุ้มตามที่ตัวแสบสั่ง กวินทร์อุ้มน้องปลื้มขึ้นแล้วลูบหลังสองสามทีก่อนวางลงเตียง แต่เด็กชายกลับไม่ยอมและกอดปะป๊าไว้แน่น พร้อมส่งเสียงแผดร้อง จนกวินทร์ต้องรีบพาออกจากห้องเพราะไม่อยากให้น้องปรายตื่นมาอีกคน
"ปะป๊า เย่น" เจ้าหนูชวนเล่นตาใสแจ๋ว
โธ่ น้องปลื้ม ปะป๊าต้องออกไปข้างนอกนะคร้าบบบบ
******
กวินทร์ทั้งกล่อมทั้งขอร้องให้เจ้าหนูนอน แต่นอกจากจะตาสว่างขึ้นแล้วยังกอดคอเขาไม่ปล่อย พอจะวางลงกับพื้นก็ดิ้นใหญ่แล้วกอดเขาแน่นกว่าเดิม
ร่างโปร่งเหลือบมองนาฬิกา เขาบอกเธียรวิชญ์อีกยี่สิบนาทีจะไปถึง แต่ตอนนี้ผ่านไปแล้วสิบนาที แต่เขายังไม่ได้ออกจากบ้านเลย
กวินทร์ก้มหน้ามองเจ้าตัวแสบในก้อมกอด น้องปลื้มเงยหน้ายิ้มแฉ่งให้ปะป๊า "คิกๆ" เอาซะเขาอดยิ้มตามไม่ได้
สุดท้ายกวินทร์ก็ต้องบอกแม่บ้านให้จัดนมและของทานเล่นของเด็กพร้อมแพม
เพิสใส่กระเป๋าอีกใบ แล้วเปลี่ยนไปนั่งรถคันใหญ่ที่มีคาร์ซีทติดไว้ เพราะต้องจำใจพาเจ้าตัวแสบไปด้วย
"ง่ำๆ" ดู นั่งหม่ำแก้วมังกรไม่รู้สึกรู้สา
กวินทร์ส่ายหัวให้อย่างระอาแกมเอ็นดู แต่ เอ.. ทำไมรู้สึกเหมือนกำลังลืมอะไรวะ? ร่างโปร่งเช็คดูของอีกครั้ง ก็เอามาหมดแล้วนี่นา ช่างเถอะ สงสัยคิดมากไปเอง
"ปะป๊า โม๊ะ" มือเล็กชูถุงเปล่าให้กวินทร์ดูว่ากินหมดแล้ว
"กินเร็วจริงๆ เจ้าหมูเอ้ย" กวินทร์พูดแล้วเอาถุงเก็บ "ไหน ให้ปะป๊าดูพุงหน่อยครับ"
น้องปลื้มเลิกเสื้อขึ้นแล้วตบพุงบ่องๆ ของตัวเอง แปะๆ
"ปะป๊า จูๆ" เด็กชายพูดพร้อมสีหน้าตื่นเต้นดีใจและชี้นิ้วใส่ปะป๊า
"หือ? อะไรครับ"
"จูๆ ปะป๊า จูๆ" ชี้นิ้วใส่เขาใหญ่ กวินทร์ก้มมองตัวเอง อ๋อ ปิกาจู
... ห๊ะ?!
เหี้ยยยยย ว่าแล้วลืมอะไร ที่แท้ลืมเปลี่ยนชุด!!
โอ้ยยย ไอ้กวินทร์ ไอ้ควายเอ้ยยยย
กวินทร์อยากจะทึ้งหัวตัวเอง แถมมารู้เอาตอนรถเลี้ยวเข้าบริษัทพอดิบพอดี! แล้วมันไม่ใช่ลายปิกาจูสีพาสเทลตัวเล็กน่ารักๆ แต่มันเป็นรูปปิกาจูตัวใหญ่สีเข้มเหมือนลายการ์ตูนสกรีนเสื้อเด็กสีฉูดฉาดที่เขาขายกันตามตลาดนัด และจะนั่งมองหรือตีลังกามองยังไง มันก็ชุดนอนชัดๆ!
ถึงกวินทร์จะเป็นคนที่หน้าด้านไม่ค่อยแคร์ความคิดคนอื่น แต่ก็ไม่ได้ติสต์ถึงขั้นใส่ชุดนอนตัวโคร่งลายปิกาจูออกมาข้างนอกขนาดนี้นะครับ!
******
"พี่อั๋นออกไปเดินเล่นรอแถวๆ นี้ก็ได้นะครับ ไม่ต้องขึ้นไป เดี๋ยวจะเบื่อเอา" กวินทร์บอกคนขับรถ
"เอาอย่างงั้นก็ได้ครับ"
"เดี๋ยวผมโทรหา"
"เฮ้ย ไอ้กวินทร์ มึงไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะสาด" เธียรวิชญ์ตบฝุ่นที่ก้นพร้อมตะโกนทักเพื่อน แล้วมองชุดนอนเขาด้วยสายตาเหมือนกำลังถามว่า มึงไม่เต็มหรือมึงล้น?
"มึงใส่ส้นตีนไรมาเนี่ย?"
"ไอ้ห่า พูดไม่เพราะ ลูกกูก็อยู่" แต่คำว่าไอ้ห่านี่ไม่หยาบเลยว่างั้น?
"แล้วมึงเอาลูกมาด้วยทำไมวะ?" เธียรวิชญ์ถาม แล้วแย่งเจ้าหนูมาอุ้ม "น้องปลื้มมาหาพี่เธียมา" ยังคงพยายามให้เจ้าแฝดเรียกตัวเองว่าพี่แทนลุง
"งอแงไม่ยอมนอน เลยต้องหอบมาด้วย"
"อืมๆ แล้วววว..." เธียรวิชญ์ลากเสียงพร้อมมองร่างโปร่งตั้งแต่หัวจรดเท้า
"ลืมเปลี่ยน" ตอบแบบหน้าตาย
"ทั้งชุดเนี่ยนะ?" เธียรวิชญ์ถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ
"เออ!" กวินทร์กระแทกเสียง มึงอย่าย้ำได้ไหม!
"คนบ้าไรลืมเปลี่ยนชุดนอนก่อนออกจากบ้าน" ไอ้เพื่อนตัวดีพึมพำ
"ปะป๊าบ้าไปแล้วครับน้องปลื้ม" เธียร์วิชญ์พูดกับหมูน้อยด้วยน้ำเสียงราวกับว่ากำลังเล่าเรื่องน่าตื่นเต้น
"ปะป๊าบ๊ะ" เสียงเล็กพูดตามใสกิ๊ก!
"ไอ้เมต มึงสอนอะไรลูกกูเนี่ย!" นี่ถ้าไม่ติดว่ามันอุ้มลูกเขาอยู่ กวินทร์คงตบเธียรวิชญ์หัวทิ่มไปแล้ว
"ปะป๊าบ๊ะๆๆ" น้องปลื้มส่งเสียงเจื้อยแจ้วพร้อมปรบมือชอบอกชอบใจยิ่งนัก
"บ๊ะๆๆๆ เชพบ๊ะ!" เธียรวิชญ์ร้องเป็นเพลงพร้อมพาหนูน้อยเต้นหมุนไปด้วยกัน
ดูทำเข้า ทีอยู่มหาลัยฯ ล่ะทำเป็นขรึม สงสัยแม่งเก็บกด ไอ้ตุ๊ดหลบในเอ้ย! ลูกเขาก็ดูจะสนุกเหลือเกิน หัวเราะเอิ้กอ๊ากไม่หยุด
"ไม่เมต มึงจะเล่นอีกนานไหมเนี่ย เร็วๆ!" กวินทร์หันกลับไปสั่งเพื่อนที่ยังมัวแต่เต้นอยู่กับน้องปลื้ม
กวินทร์เดินไปขึ้นลิฟท์ ถามว่ารู้สึกประหม่าไหม? เขาตอบได้อย่างเต็มปากเลยว่าไม่ ทำไมต้องประหม่าล่ะ? นอกจากเธียรวิชญ์เขาก็เพิ่งมารู้จักคนอื่นๆ ตอนฝึกงานนี่เอง แล้วแปลกตรงไหนถ้าคนพวกนั้นจะไม่รู้ว่าเขาเก่งในเรื่องไอที? ฉะนั้น อย่าคิดมาก ยิ่งคิดหรืvพยายามปิดก็ยิ่งจะดูมีพิรุธ
และถ้าให้เดา ภูผาก็คงอยู่ด้วยแน่ๆ เพราะอีกฝ่ายโดนโทรตามก่อนเขาแค่ไม่กี่ชั่วโมง นิสัยอย่างภูผา ถ้าปัญหายังแก้ไม่ได้ ก็ไม่มีทางกลับบ้านหรอก
"ปะป๊า" น้องปลื้มร้องเรียกปะป๊าพร้อมอ้าแขนให้อุ้ม
"ทำไมครับ? เหม็นลุงเมตเหรอ?" กวินทร์กัดเพื่อน
"ลุงเม็ต คิกๆ" เด็กชายตัวอวบขำ "ปะป๊าบ๊ะ" อ่าว... หันมาว่าปะป๊าตัวเองเสียอย่างงั้น
กวินทร์แอบส่งสายตาคาดโทษให้เธียรวิชญ์ที่ยักไหล่อย่างไม่รู้ไม่ชี้ ยักไปเถอะ ก่อนมึงจะไม่มีไหล่ให้ยัก
******
"มาแล้วครับ" เธียรวิชญ์นำหน้าเปิดประตูเข้าไป มืออีกข้างถือสำภาระของกวินทร์ ทุกคนในห้องหันหน้าดูผู้มาใหม่เพราะอยากรู้ว่าหนุ่มรุ่นน้องพาใครมา
แล้วทุกคนก็ต้องเบิกตากว้างเพราะความคาดไม่ถึง เมื่อเห็นกลุ่มผมบลอนด์และผิวขาวนวลของร่างโปร่งที่เดินตามเข้ามา
"ไอ้กวินทร์?!" แผนกไอทีตะโกนชื่อเขาพร้อมเพียง
"อ่าว ไอ้เมตไม่ได้บอกเหรอว่าผมจะมา?" กวินทร์ถามพร้อมยกมือไหว้ทุกคน
"กวินทร์?" ภูผาพึมพำเบาๆ กับตัวเอง คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างฉงน ชายหนุ่มไม่แน่ใจว่าเขาควรรู้สึกยังไงกับการปรากฏกายของร่างโปร่ง.....ในชุดนอน?
กวินทร์มาฝึกงานที่บริษัทเขาหลายเดือนแล้ว และภูผาเองก็พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายมีนิสัยที่ไม่ค่อยแคร์สายตาใคร แต่... ใส่ชุดนอนลายการ์ตูนออกข้างนอกเนี่ยนะ?
ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรต่อ ร่างป้อมๆ ของหมูน้อยที่ไม่ยอมนอนก็กระโดนดึ๋งๆ ตามเข้ามา แล้วกอดขาปะป๊าหัวเราะคิกคัก ก่อนตากลมใสจะเบิกกว้างเมื่อเห็นภูผา
"จุนยุงๆ" เด็กชายอ้าแขนวิ่งเข้าใส่ภูผา ที่ก้มลงรับเจ้าหนูขึ้นมาอุ้มอย่างไม่ลังเล
"ฝากด้วยนะครับคุณภูผา" กวินทร์หันไปบอกเจ้านาย ก่อนจะพูดกับลูกชายตัวแสบ "คุยกับคุณลุงไปก่อนนะครับน้องปลื้ม" อย่างกับลูกชายตัวเองคุยรู้เรื่อง แต่เด็กชายก็พยักหน้าหงึกหงักเหมือนจะรับทราบ แล้วซบลงบนไหล่ของคุณลุง
"สถานการณ์เป็นไงพี่?" กวินทร์ถามปุริน
"ลองหยุดให้บริการแล้วก็รีบูทเซิร์ฟเวอร์แต่มันไม่กลับขึ้นมาว่ะ" หัวหน้าแผนกไอทีกล่าวหัวเสีย และมองกวินทร์เหมือนจะไม่ค่อยเชื่อว่าอีกฝ่ายจะช่วยได้
"อ่า... ขออนุญาตนะพี่" ร่างโปร่งกล่าวและทำสัญญาณมือให้อีกฝ่ายลุกจากเก้าอี้
พอปุรินลุกขึ้น กวินทร์นั่งลงไปแทน แล้วเริ่มทำการแก้ปัญหาขั้นต้นเหมือนที่ปุรินทำเพื่อดูการตอบสนอง และก็เป็นไปตามคาด
ตัวหนังสือสีขาวโผล่ขึ้นมาอย่างไม่ขาดสาย เหมือนกำลังตอกย้ำความผิดพลาดของระบบ
destination unreachable [time out]...
access denied...
DDoS หรือ Distributed Denial of Service การโจมตีโดยปฏิเสธการให้บริการแบบกระจาย แต่ถ้าแปลให้เข้าใจง่ายๆ ก็ไม่ต่างจากการโดนรุมยิงจากหลายๆ ที่ในเวลาเดียวกัน โดยผู้โจมตีเริ่มจากการเทกโอเวอร์คอมฯเป็นจำนวนมากในอิตเตอร์เน็ต จากนั้นก็ติดตั้งซอมบี้หรือบอทซอฟต์แวร์ลงบนคอมฯพวกนั้น โดยที่เจ้าของเครื่องส่วนมากจะไม่รู้ว่าคอมฯตัวเองกลายเป็นซอมบี้ไปแล้ว ซึ่งกวินทร์เองก็ได้สร้างกองทัพซอมบี้ไว้เหมือนกัน มีไว้ก็ดีกว่าไม่มี
หลังจากนั้น ผู้โจมตีก็ใช้ซอมบี้ไปโจมตีเหยื่อด้วยการยิงข้อมูลไปยังเซิร์ฟเวอร์ของเหยื่อซ้ำๆ จนเซิร์ฟเวอร์รับกระแสข้อมูลที่เข้ามาไม่ไหวและหยุดทำงานลงในที่สุด เป็นการโจมตีที่แทบจับมือใครดมไม่ได้
และถ้าเป็นการโจมตี DDoS แบบธรรมดา มันควรไม่ยากที่จะรับมือ แต่ทำไมล่ะ?
กวินทร์ขมวดคิ้ว หรือว่า..?
ร่างโปร่งแสดงสีหน้าเหมือนคิดอะไรได้แล้วลงมือกดพิมพ์คีย์บอร์ดอย่างรวดเร็วและเงยหน้ามองจอเป็นพักๆ กูว่าล่ะ ร่างโปร่งคิดในใจ
"ผมว่าไม่น่าจะใช่ DDoS ธรรมดา ใครก็ตามที่กำลังโจมตีเรา น่าจะติดตั้ง rootkits ไว้ในเซิร์ฟเวอร์" กวินทร์หมุนเก้าอี้บอกภูผาและคนอื่นๆ ในห้อง แล้วหันไปเซ็คดูน้องปลื้มที่หลับอยู่บนเก้าอี้ จากนั้นก็ค้นกระเป๋าเอาขนมออกมาแกะ ขืนไม่รอให้เจ้าตัวแสบหลับ มีหวังงอแงอยากกินด้วยแน่ๆ
ปุรินตบเข่าดังฉาด "rootkits! ผมลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย!" เขาอุทานแล้วมองกวินทร์อย่างทึ่งๆ
"rootkits คืออะไร?" เสียงเอ่ยถามมาจากชายหนุ่มที่กวินทร์ไม่เคยเห็น แต่พอเดาออกว่าเป็นพี่ชายฝาแฝดของพยัคฆ์
"rootkits เป็นเหมือนส่วนประกอบที่ถูกดีไซน์ขึ้นให้อำพรางตัวเองหรืออำพรางพวกไวรัสกับมัลแวร์ต่างๆ น่ะครับ ทำให้โปรแกรมแอนตี้ไวรัสทั่วๆ ไปตรวจสอบไม่เจอ" ปุรินเป็นคนอธิบายแทนกวินทร์ที่กำลังเอาฟูกมาปูให้น้องปลื้มนอนได้สบายขึ้น เขาเตรียมมาเพราะรู้อยู่แล้ว ว่าเด็กชายต้องสลบก่อนกลับบ้าน
และ rootkit ที่นั่งอยู่ในเซิร์ฟเวอร์นั่นก็เป็นของตูเอง กวินทร์แอบคิดในใจ เขาพอจะเดาออกแล้วว่าการ DDoS ครั้งนี้เป็นฝีมือใคร
สิ่งที่ปุรินลืมบอกก็คือ rootkits สามารถใช้เป็น backdoor หรือประตูหลังได้ ถ้าแฮกเข้ามาได้ครั้งแรกและติดตั้ง rootkits ไว้เป็นประตูหลัง ครั้งต่อๆ ไปก็สามารถเข้าระบบของเหยื่อได้เหมือนปลอกกล้วยเข้าปาก และคนที่กำลังโจมตีบริษัทอยู่ในขณะนี้ ก็คงใช้ backdoor ที่เขาสร้างขึ้นและเคยสอนวิธีใช้ให้พวกมันเสร็จสรรพ!
"แล้วจะหยุดมันยังไงล่ะถ้ามองไม่เห็น?" พยัคฆ์ถาม
"นั่นแหละครับปัญหา เราหยุดมันไม่ได้" รองหัวหน้าแผนกกล่าวเสียงเครียด
"ซิบหายล่ะ เซิร์ฟเวอร์กำลัง time out ไม่มีตัวไหนกลับขึ้นมาเลย!" ปุรินสถบ
เออสิโว้ย นั่นแหละที่ตูต้องการ หนุ่มผมบลอนด์คิด พอมาเห็นพวกแผนกไอทีหัวเสียกับผลงานของตัวเองแล้วรู้สึกภูมิใจพิลึก
กวินทร์รู้ดีว่าคนทั่วไปจะแก้ปัญหาระดับเบื้องต้นด้วยการรีบูทเซิร์ฟเวอร์ และทุกครั้งที่รีบูท โค้ดที่เขาเขียนขึ้นจะทำให้ไวรัสก็อปปี้ตัวเองแล้วแพร่กระจายไปทั่วและทำลายโฮสต์ ตามที่ปรากฏบนจอในขณะนี้
"ดึงกลับมาได้ใช่ไหม?" ภูผาที่นั่งเงียบมาตลอดเอ่ยปากถาม
"ทำไม่ได้ครับ เพราะทุกครั้งที่รีบูทก็จะจบด้วยการแพร่ไวรัสไปทั่ว" กวินทร์ตอบและพยายามลดความตื่นเต้นในเสียงตัวเอง "ทางออกเดียวก็คือทำให้ระบบทั้งหมดออฟไลน์ ล้างเซิร์ฟเวอร์ที่ติดไวรัสแล้วดึงกลับขึ้นมาใหม่"
ทุกคนยกเว้นเธียรวิชญ์มองหนุ่มผมบลอนด์เหมือนเป็นคนละคน การที่จะเก่งเรื่องไอทีนั่นไม่ใช่ง่ายๆ และเก่งถึงขั้นหาจับตัวอยากขนาดนี้ ในประเทศไทยยิ่งไม่ค่อยมีให้เห็น
"ห้องเก็บเซิร์ฟเวอร์อยู่ไหนครับ?" กวินทร์ถาม
"ตามฉันมา นายด้วยปุริน" ภูผาลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินนำออกไป โดยไม่ได้หันมามองว่าอีกฝ่ายตามมาหรือไม่
******
กวินทร์ใช้เวลาหลายนาทีในการกำจัดไวรัสออกจากเซิร์ฟเวอร์ แล้วทำเป็นเหมื่อยขาหาที่นั่งเหมาะๆ เพื่อที่จะไม่ให้ปุรินเห็นว่าตัวเองกำลังทำอะไร แล้วลงมือทำงาน ไม่รับรู้ถึงสายตาคมที่กำลังจับจ้องตัวเอง
astu trace -pid 244 -cmd
กวินทร์ต้องการรู้ว่าใครเป็นคนโจมตีในครั้งนี้ ถึงจะมั้นใจตั้ง 95% ว่าใคร แต่เขาไม่อยากเสี่ยงกับอีก 5% ที่เหลือ
ps aux | grep root | cpuset
แฮกเกอร์ทุกคนชอบทิ้งอะไรบางอย่างไว้ โดยเฉพาะการโจมตีในรูปแบบ DDoS
แล้วก็เป็นไปตามที่เขาคิดไว้
steeleagle.dat ฉายาของเด็กสองคนที่เขารู้จักเป็นอย่างดี
กวินทร์รีบทำการลบทุกอย่าง รวมทั้ง rootkit ของตัวเองไม่ให้เหลือร่องรอย
ร่างสูงจ้องมองกวินทร์ที่กำลังรัวนิ้วลงบนคีย์บอร์ดเหมือนไม่ต้องคิดอะไรมาก ราวกับว่าคุ้นเคยต่อปัญหาที่ลูกน้องเขาเองยังจนปัญญา
ชายหนุ่มคนนี่ คนที่แต่ก่อนเขาไม่เคยสนใจ ไม่เคยมอง ไม่เคยอยากรู้จักมากไปกว่าคนทั่วไป จนกระทั้งอีกฝ่ายเข้ามาเป็นผู้ช่วยเลขาของตน กวินทร์กลับไม่เหมือนอย่างที่เขาคิดไว้แม้แต่น้อย ภูผานึกว่าอีกฝ่ายจะเป็นแค่เด็กเอาแต่ใจและไม่มีความสามารถในการทำงาน แต่ผิดคาด กวินทร์กลับมีมีไหวพริบในการแก้ไขปัญหาทั่วไปและรู้จักวางตัวว่าอะไรควรไม่ควร
"สตาร์ทได้เลยพี่ปืน"
"เคๆ"
ถึงภูผาจะไม่ได้ทำงานเกี่ยวกับไอที แต่เขาก็รู้ดีว่าการที่จะมีความสามารถถึงระดับนี้ได้นั่น กวินทร์ต้องเคยผ่านการทำอะไรผิดกฎหมายมานับไม่ถ้วน และที่น่าแปลกใจไปกว่านั้นคือ กวินทร์ดูเหมือนจะชอบและมีความรู้ด้านไอทีมาก แล้ว.. ทำไมถึงเรียนอักษรศาสตร์?
ภูผาไม่ใช่คนขี้สงสัย แต่ถ้ามีเรื่องไหนที่เขาอยากรู้ เขาก็ต้องรู้ให้ได้
ความรู้สึกของร่างสูงที่มีต่อกวินทร์ในตอนนี้เหมือนกำลังตีกัน ทั้งสงสัยเคลือบแคลงและอยากค้นหาในเวลาเดียวกัน
"งั้นผมขอตัวพาลูกกลับไปนอนก่อนนะครับ" กวินทร์เก็บของเสร็จแล้วไหว้ลาโดยไม่รอให้ใครท้วง "ไอ้เมต มาเร็วๆ เอากระเป๋ากูมาด้วย"
"เคๆ"
พอลงมาถึงลานจอดรถ กวินทร์ก็หันไปพูดกับเพื่อน "มึงกลับไปรอที่บ้านกูกับพี่อั๋นก่อนนะ กูมีธุระต้องยืมรถมึงหน่อย"
"มึงจะไปไหนดึกๆ ดื่นๆ ขนาดนี้วะ?" เธียรวิชญ์ขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
กวินทร์ถอนหายใจเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าจะบอกเพื่อนยังไงดี "กูมีธุระสำคัญ"
เธียรวิชญ์นิ่งเงียบไปซักพัก ก่อนจะถามต่อ "เกี่ยวกับเรื่อง DDoS วันนี้ใช่ไหม?"
"อืม"
คนฟังแสดงสีหน้าปลง "เออๆ" เธียรวิชญ์รู้ดีว่าถึงเขาเซ้าซี้ต่อ กวินทร์ก็ไม่บอกอยู่ดี
"เดี๋ยวกูโทรหา" หนุ่มผมบลอนด์พูดทิ้งท้าย
******
ขับรถออกมาเกือบชั่วโมง กวินทร์ก็มาถึงที่หมาย
เกือบปีแล้ว แต่ทุกอย่างยังเหมือนเดิม กวินทร์ตัดสินใจไม่รอมาพรุ่งนี้ เพราะเขากลัวว่าจะไม่ทัน กวินทร์ผิดต่อพวกมันที่มีชีวิตใหม่แล้วลืมที่จะมาเช็คดูความเป็นอยู่ของเด็กพวกนี้ ลืมไปว่ายังมีสามชีวิตที่กำลังต่อสู้เกมส์ที่เขาแพ้ไป
มือเรียวหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดเข้าบริการอีเมล์ของสาวิทย์ที่เขาไม่เคยใช้ในฐานะกวินทร์ เขาพิมพ์ข้อความสั้นๆ แต่ได้ใจความ พร้อมแนบรูปงานวันเกิดเจ้าแฝดที่กำลังยิ้มให้กล้องในก้อมกอดตน แล้วกดส่ง และรอ...
เขารู้ว่าเด็กพวกนี้ต้องระวังตัวเป็นพิเศษ และไม่มีทางตามเขาไปจากที่นี้ถ้าไม่มีหลักฐานอะไรมายืนยันว่ากวินทร์เป็นเพื่อนกับสาวิทย์ ดังนั้นรูปถ่ายเจ้าแฝดที่โตขึ้นและกำลังยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมกวินทร์ จึงเป็นตัวเลือกที่ดี
สิบนาทีต่อมา เสียงเตือนว่ามีอีเมล์เข้าก็ดังขึ้น
ทางเข้านาร์เนียอยู่ที่ไหน? กวินทร์คลี่ยิ้ม
เหมือนแฮกเกอร์ทั่วไป เขาและเด็กพวกนี้ก็มักมีโค้ดลับที่ใช้กันแค่สามคน มือเรียวจึงกดตอบอย่างทันที
ตู้เสื้อผ้าไอ้ไม้ ขอฉันขึ้นไป? ไม่นานอีกฝั่งก็ตอบกลับมา
ได้ กวินทร์สูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเปิดประตูรถเดินออกไป เขาหวังว่าพวกมันจะไม่ซุ่มโจมตีเอาอะไรมาทุบหัวเขานะ ร่างโปร่งก้มมองตัวเอง
เอาว่ะ ไอ้ชุดนอนปิกาจูนี่น่าจะช่วยให้ดูน่ากลัวน้อยลงล่ะน่า
******
"สิงห์ ฉันรู้ว่านายเพิ่งกลับมา แต่ฉันมีงานให้ทำ" ภูผากล่าวกับลูกน้องคนสนิท
"งานอะไรครับบอส?"
"ไปสืบเรื่องของนาย กวินทร์ กิตติปรียากุล มาให้หมด การศึกษา เพื่อน นิสัย ความเครื่อนไหวของบัตรเครดิต ฉันต้องการรู้ทุกเรื่อง" ดวงตาคมกริบกอดอกมองออกไปนอกหน้าต่าง
"ได้ครับบอส"
ถึงจะสงสัยในตัวกวินทร์ แต่เขามั่นใจว่าอีกฝ่ายไม่ใช่ศัตรู ถึงอย่างนั้น เขาก็ยังอยากรู้จักตัวตนจริงๆ ของอีกฝ่ายให้มากขึ้นอยู่ดี
เห็นทีเราต้องมาทำความรู้จักกันใหม่เสียแล้วคุณพ่อลูกสอง...ของฉัน ภูผายกยิ้ม เขาไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นเท่านี้มาก่อนเลยจริงๆ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่าาาา
หัวข้อ: ▂▃▄The Hacker : ก็เเค่คนธรรมดา...?▄▃▂14/3/18 ตอนที่ 20 อยากได้หลาน ต้องขอปู่ (อ่าน 55854 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก