ตอนที่ 20 อยากได้หลาน ต้องขอปู่ แกงกะหรี่ปลาอินทรีของกวินทร์ขายดีเป็นอย่างมาก คุณพริ้งชมไม่ขาดปาก และดูเหมือนเจ้านายเขาเองก็ติดใจไม่น้อย ถึงกับเติมข้าวจานที่สอง ทานคู่กับแกงเห็ดฟางน้ำใสใส่ยอดมะขามอ่อน เปรี้ยวคล่องคอ ตัดกับความเข้มข้นของแกงกะหรี่ได้เป็นอย่างดี ส่วนเมนูซุปลูกชิ้นไก่ก็ฮิตไม่น้อย เจ้าแฝดทานหมดเกลี้ยง แถมยกถ้วยซดจนเกือบหงายหลังตกเก้าอี้ แล้วตบท้องป่องแปะๆ โชว์คุณทวดทั้งสอง
ทานข้าวเสร็จเจ้าแฝดก็ออดอ้อนให้คุณลุงอยู่ต่อ วิ่งกลับไปกลับมา หาของเล่นออกมาอวดให้คุณลุงเล่นด้วย
โธ่เจ้าแฝดเอ้ย คุณลุงนี่สามสิบแล้วนะ กวินทร์ได้แต่ยิ้มและส่ายหัวให้กับลูกๆ จอมซนทั้งสอง
"เอาล่ะเจ้าแฝด ได้เวลาอาบน้ำแล้ว"
หนูน้อยที่วิ่งตุตะไปมาชะงักกึกเมื่อได้ยินคำว่าอาบน้ำ ร่างป้อมๆ ทิ้งของเล่นในมือแล้วบีนขึ้นไปกอดแขนคุณลุงบนโซฟา
"ไม่!" หมูน้อยสองตัวซุกแขนคุณลุงจนแทบจะปีนตัก
กวินทร์ถอนหายใจ เห็นเขาไม่ค่อยดุเวลามีแขกมาล่ะได้ใจใหญ่ พูดอะไรไม่ค่อยฟัง
"คุณลุงอยากกลับบ้านแล้วนะครับ"
น้องปรายแอบโผล่หน้าจากท่อนแขนมองปะป๊า แล้วรีบมุดหัวกลับเมื่อเห็นกวินทร์จ้องด้วยสายตาถมึงทึง
"คุณภูผาลุกขึ้นหน่อยครับ จะดูซิ พอไม่มีที่ซุกแล้วจะทำไง" กวินทร์กอดอกบอกร่างสูง ซึ่งอีกฝ่ายก็ทำตามไม่อิดออด
เจ้าแฝดส่งเสียงประท้วงงุ้งงิ้ง พอขาดที่พึ่งร่างป้อมๆ ทั้งสองก็เปลี่ยนเป็นมากอดกันเอง แล้วแบะปากส่งสายตางอนๆ ให้ปะป๊าและคุณลุง
"เย่น" แหนะ ยังมีหน้ามาบอกจะเล่นต่อ
"ไม่เล่นแล้วครับ อาบน้ำๆ" ไม่พูดพร่ำทําเพลง กวินทร์ซ้อนตัวน้องปลื้มจากโซฟา "คุณภูผาครับ รบกวนด้วยนะครับ" หันไปใช้เจ้านายเสร็จสรรพ
เมื่อโดนปะป๊าอุ้ม เด็กชายก็แผดเสียงร้องดังลั่นและพยายามดิ้นหนี ต่างจากพี่สาวที่แสดงสีหน้าแง่งอนแต่ไม่ตีโพยตีพายเหมือนเจ้าน้องชายตัวแสบ
"เย่น ฮื่อออออ ฮื่อ" เอาเข้าไป เจ้าเด็กซนเอ้ย
ห้องของเด็กๆ อยู่ติดกับห้องกวินทร์ที่ชั้นบนและมีห้องน้ำส่วนตัวทั้งคู่ กวินทร์วางเจ้าหนูลงกับพื้นพร้อมกำชับว่าห้ามไปไหน ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมน้ำให้สองแสบแต่มีเหรอน้องปลื้มจะฟัง
พอปะป๊าหายเข้าห้องน้ำปุ๊บ เจ้าหนูก็วิ่งตุตะหมายจะออกจากห้องปั๊บ แล้วก็ต้องพบกับความผิดหวังเพราะกวินทร์ล็อคประตูไว้ เจ้าหนูพยายามเปิดอยู่นาน จนสุดท้ายก็หันมาส่งสายตาละห้อยขอความช่วยเหลือจากภูผา "จุนยุง เย่น"
ภูผาส่ายหัว "ฉันยังไม่อยากผิดใจกับปะป๊าของนาย"
แค่เห็นคุณลุงส่ายหน้ากับเอ่ยคำว่าปะป๊าเจ้าหนูก็เข้าใจความหมายแล้ว น้องปลื้มทิ้งก้นแหมะลงหน้าประตู กอดอกทำหน้ามุ่ยใส่คุณลุง จะได้รู้ว่าหนูงอนแล้วนะ
สิบนาทีต่อ
"เย้ยๆๆ" เสียงเล็กๆ ร้องปะสานกันอย่างอย่างสนุกสนาน ไม่เหลือคราบงอนตุ๊บป่องจากเมื่อกี้แม้แต่นิด มืออวบตีน้ำให้กระจายจนกวินทร์เปียกม่อล่อกม่อแล่กตามไปด้วยคน
"สนุกกันเข้าไป ทีตอนแรกล่ะไม่อยากอาบ"
"คิกๆ" สองแฝดยิ้มแฉ่งให้ปะป๊า
เห็นแล้วหมั่นไส้ กวินทร์แกล้งวิดน้ำใส่ จนสองแฝดกรี้ดร้องอย่างชอบอกชอบใจ แล้วเอาคืนปะป๊าเป็นสองเท่า! "ว๊ากกก พอแล้วคร้าบ ยอมแล้ว"
ภูผายืนกอดอกพิงประตูมองสามพ่อลูก สายตาที่ปกติเย็นชาในตอนนี้กำลังจับจ้องภาพตรงหน้าอย่างอ่อนโยน ถ้าลูกน้องมาเห็นคงได้มองกันตาค้าง
และอยู่ๆ ภูผาก็นึกอะไรได้ ชายหนุ่มยิ้มเจ้าเล่ห์ ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วแอบถ่ายคลิปสามพ่อลูกอย่างเนียนๆ โดยที่กวินทร์ไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย จะมีก็แต่น้องปรายที่บังเอิญหันหน้ามา เอียงหัวงงๆ แล้วยิ้มหวานให้กล้อง จนคนถ่ายหลุดขำออกมาเบาๆ ในขณะที่ปะป๊าพยายามห้ามน้องปลื้มที่กำลังตีน้ำให้กระเด็นใส่ปะป๊าพร้อมร้องเย้วๆ อย่างสนุกสนาน
ร่างสูงถ่ายคลิปสั้นๆ หนึ่งนาที ยิ้มพอใจกับผลงานตัวเองแล้วเก็บโทรศัพท์มือถือกลับที่เดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
อาบน้ำปะแป้งให้เจ้าแฝดจนหน้าขาววอก วันนี้มีคุณลุงอยู่ด้วย เจ้าแฝดเลยงอแงไม่อยากนอน แล้วกลิ้งไปมาบนเตียง
และนี่ก็เป็นครั้งที่สอง ที่ภูผาและกวินทร์ได้มานอนขนาบข้างหนูน้อยทั้งสอง ดูเหมือนเจ้าแฝดจะชอบใจเอามาก ยิ้มแป้นแล้นโชว์ฟันซี่เล็ก ปีนป่ายซบอกปะป๊าบ้างคุณลุงบ้าง
"จุนยุงๆ จิทัน" หืม? ภูผาถึงกับไปไม่เป็น อะไรคือจิทัน?
"นิทานน่ะครับ" กวินทร์เฉลยให้ฟัง พร้อมเดินไปหยิบหนังสือนิทานที่มีรูปการ์ตูนสีสวย น้องปลื้มน้องปรายปรบมือแบะๆ ตื่นเต้นดีใจ
แต่พอกวินทร์ทำท่าจะเปิดหนังสืออ่าน น้องปรายกลับรีบมาแย่งไปจากมือแล้วส่งให้คุณลุงแทน
"จะให้ฉันอ่านเหรอ?" หนูน้อยพะยักหน้าหงึกๆ "จิทัน" แฝดน้องก็ปรบมือแบะๆ เห็นดีเห็นชอบ
น้ำเสียงของภูผาทุ้มและลึกกว่ากวินทร์ ฟังแล้วชวนเคลิ้ม อ่านไม่ทันจะจบเล่ม ตาเจ้าแฝดก็เริ่มตาปรือ ดิ้นหยุกหยิกหาตำแหน่งสบายตัวและหลับลงในที่ :ling1:สุด
******
หลังจากกล่อมเด็กๆ จนหลับ ภูผาเลยขอตัวไปคุยกับเจ้าสัว
ริจะสร้างบ้านก็ควรตัดต้นไม้ที่ขวางทางออกให้หมดเสียก่อน เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงปัญหาในอนาคต ภูผาเป็นคนที่ทำอะไรจริงจังและไม่ชอบวอกแวกเสียเวลา รวมทั้งเรื่องหัวใจเองก็เช่นกัน วันนี้เขาเลยตัดสินใจที่จะคุยกับเจ้าสัวธาราเรื่องของกวินทร์
"ไปไงมาไงถึงมากับตากวินทร์ได้ล่ะ" นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ภูผามาทานเข้าที่บ้านของเจ้าสัวธารา แต่เป็นครั้งแรกที่อยู่นานและไม่เกี่ยวกับเรื่องงาน แถมยังขลุกอยู่กับ
กวินทร์และเจ้าแฝดเป็นชั่วโมง
"ผมมีเรื่องอยากคุยกับเจ้าสัวครับ" ภูผาเริ่มเข้าเรื่อง
"ว่ามาสิ"
"ผมชอบกวินทร์" น้ำเสียงมั่นคงสม่ำเสมอ "และอยากขออนุญาตจีบหลานชายคนนี้ของเจ้าสัว"
คุณธารามองพิจารณาชายหนุ่มตรงหน้า คนที่ท่านเอ็นดูเหมือนหลานอีกคน จะว่าแปลกใจก็ไม่ใช่ เพราะสายตาที่ภูผาทอดมองกวินทร์ยามเจ้าหลานตัวดีเผลอมันก็ชัดเจนเสียขนาดนั้น อีกอย่างเจ้าสัวเองก็รู้นานแล้วว่าหลานชายตัวเองชื่นชอบในเพศเดียวกัน และไม่เคยห้ามปรามอะไรเพราะมันไม่ใช่เรื่องที่ผิด แต่ภูผานี่สิ..
"ปู่ไม่เคยรู้ว่าหลานเป็นเกย์เหมือนตากวินทร์"
ภูผานิ่ง นั่นสิ เขาเป็นเกย์เหรอ?
"ผมเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร รู้แค่ว่าไม่เคยชอบใครเท่ากวินทร์มาก่อน" พูดเองก็รู้สึกเลี่ยนเอง แต่มันคือความรู้สึกของเขาจริงๆ ในเวลานี้
ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยมองใคร ไม่เคยให้ความสนใจใคร จนเขาคิดว่าตัวเองเป็นหนึ่งในคนกลุ่มคนน้อยอย่าง Asexual พวกที่ไม่ฝักใจทางเพศ ไม่ว่าจะทางร่างกายหรือจิตใจ แต่ถ้าถามว่าชอบอะไรในตัวกวินทร์ เขาเองก็ตอบไม่ได้เช่นกัน
เจ้าสัวถอนหายใจ "ปู่ไม่บังคับหลานคนไหน ถ้ากวินทร์ชอบพอกับภู ปู่ก็จะไม่ห้าม" ภูผาเองก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ออกจะเป็นตัวเลือกที่ดีด้วยซ้ำไป อีกอย่าง หลังจากความจำเสื่อม หลานชายท่านก็กลายเป็นคนละคน ถึงจะทำตัวเด็กบ้าง ผู้ใหญ่เกินอายุบ้าง แต่เจ้าสัวเชื่อว่าหลานชายคนนี้สามารถดูแลตัวเองได้ดีกว่าแต่ก่อนมาก
"เรื่องพวกนี้ปู่ให้กวินทร์เป็นคนตัดสินเอง"
"ขอบคุณครับ" ภูผาพอจะเดาออกอยู่แล้ว ว่าเจ้าสัวไม่มีทางบังคับกวินทร์ในเรื่องความรัก
"แต่ถ้าภูทำตากวินทร์เสียใจ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ถึงเวลานั้นปู่คงอยู่เฉยไม่ได้" คุณธาราพูดและยกถ้วยชาขึ้นมาเป่าแล้วจิบเบาๆ มันไม่ใช่คำขู่ แต่มันคือคำสัญญา
ถ้า แอล คาโปน เป็นเจ้าพ่อแห่งวงการมาเฟีย เจ้าสัวธาราก็คงไม่ต่างจากเจ้าพ่อแห่งวงการธุรกิจของไทย ทั้งธุรกิจดำและขาว ก่อนที่จะเจอกับคุณพริ้ง เจ้าสัวธาราเคยทำธุรกิจใต้ดินมาหลายปี ถึงจะวางมือไปนานแล้ว แต่เส้นสายและบารมียังคงฝังลึกและสามารถขุดมาใช้ได้ทุกเมื่อ เพียงแค่ท่านเอ่ยปากขอ และต่อให้เป็นถึงสุริยัน ก็คงล้มไม่เป็นท่าเช่นกัน
"ครับ ผมเข้าใจ"
"แล้วการงานเป็นไงบ้างล่ะ?" เปลี่ยนเรื่องง่ายๆ
"ก็เหมือนเดิมครับ"
เจ้าสัวพยักหน้าเข้าใจ "งานเยอะเหมือนเดิมสินะ?"
"ใช่ครับ" ภูผาตอบกลับโดยไม่ได้คิดอะไร ก่อนจะรู้ตัวว่าพลาดไปเสียแล้ว เมื่อผู้อาวุโสยิ้มอย่างรู้ทัน งานเยอะ แต่มีเวลามาขลุกอยู่กับหลานท่านตั้งหลายชั่วโมง
"งั้นเหรอ"
ภูผาและเจ้าสัวคุยเรื่องงานกันต่อซักพัก ร่างสูงก็ขอลากลับ
ชายชรามองตามแผ่นหลังกว้างของร่างสูง มานั่งคิดดูดีๆ ระหว่างภูผากับกวินทร์ คนที่ควรโดนตักเตือนน่าจะเป็นเจ้าหลานตัวดีซะมากกว่า ไม่รู้คบกันไปจะชวนภูผาทำเรื่องพิเรนทร์ๆ อะไรไหม แต่งานนี้คงถูกใจคุณพริ้งเขาล่ะ อยากได้หลานเขยหล่อๆ ถ้ารู้ข่าวคงยินดีต้อนรับหลานเขยคนนี้
******
กวินทร์เดินมาส่งเจ้านายที่รถ ตอนนี้เขาอยู่ในชุดนอนลายการ์ตูนตัวใหญ่โคร่ง ดูแล้วไม่ต่างจากเด็กอายุสิบหกสิบเจ็ด
"ขอโทษนะครับที่รบกวนเวลาคุณภูผา จริงๆ คุณไม่ต้องตามใจเด็กๆ มากก็ได้นะ"
กวินทร์รู้สึกผิดเล็กน้อยที่เจ้าแฝดดื้องอแงไม่ยอมให้เจ้านายเขากลับบ้านจนค่ำมืดขนาดนี้
"ไม่เป็นไร ฉันว่าง"
"ครับๆ" กวินทร์ยิ้มรับ ว่างก็ว่าง ย้ำจนเขาเริ่มสงสัยว่าว่างจริงหรือเปล่า
ร่างสูงกำลังจะพูดอะไรบางอย่างต่อ แต่เสียงโทรศัพท์มือถือเขากลับดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน ชายหนุ่มมองดูชื่อในจอแล้วกดรับ
"ว่าไงเสือ?"
ภูผาแสดงสีหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อยกับสิ่งที่ปลายสายพูด
"อืม เดี๋ยวฉันไปดู"
"งานเข้าเหรอครับ?" กวินทร์ถามเมื่อภูผาวางสายลง
"มีเรื่องนิดหน่อย"
"งั้นผมไม่รบกวนล่ะ คุณรีบไปดูงานดีกว่าจะได้กลับไปพักเร็วๆ"
ร่างสูงยกยิ้มเพียงเสี้ยววินาทีกับความห่วงใยของอีกฝ่าย
"งั้นฉันไปล่ะ"
"ขับรถดีๆ นะครับ" กวินทร์บอกทิ้งท้าย ก่อนภูผาจะปิดประตูรถแล้วขับออกไป โดยมีร่างโปร่งยืนมองตามจนรถขับออกไปจากประตูเหล็ก
เอ๋... ทำไมรู้สึกเหมือนกำลังส่งสามีไปทำงานยังไงยังงั้น?
วู้ คิดอะไรเลอะเทอะ กวินทร์ตำหนิตัวเอง ส่ายหัวรัวๆ ก่อนจะวิ่งเข้าบ้าน
******
"เกิดไรขึ้นเสือ?" ชายหนุ่มผู้มีรูปร่างและใบหน้าละม้ายคล้ายพยัคฆ์เอ่ยปากถาม ในมือเขาลากกระเป๋าเดินทางใบหย่อมๆ มาด้วยหนึ่งใบ
"เว็บบริษัทล่มว่ะ รอพวกไอทีมาดู"
"แล้วมึงโทรเรียกกูมาหาพระแสงอะไร?" ชายหนุ่มหัวเสีย เพราะยังไม่ได้พักพ่อนตั้งแต่ลงจากเครื่องบินมา
"เรียกมาเป็นเพื่อน" พยัคฆ์ตอบอย่างสบายอารมณ์ จนผู้มาใหม่รู้สึกเท้ากระตุก
พยัคฆ์กับราชสีห์เป็นพี่น้องฝาแฝดที่ภายนอกเหมือนกันทุกระเบียบนิ้ว ไม่ว่าจะใบหน้าหรือรูปร่างสูงใหญ่ แตกต่างกันแค่ทรงผมและอุปนิสัย
ราชสีห์คนพี่ตัดผมสั้นทรงธรรมดาทั่วไป แต่พยัคฆ์คนน้องไว้รองทรง ดูหล่อแบบเท่ๆ และขี้เล่นเข้ากับนิสัยเจ้าตัว ต่างจากพี่ชายที่เป็นการเป็นงานคล้ายๆ เจ้านาย ภูผาเลยให้ราชสีห์เป็นคนไปดูงานที่ต่างประเทศแทนตัวเองบ่อยๆ
ราชสีห์ถอนหายใจเสียงดัง ตบหัวน้องชายป๊าบใหญ่ แล้วเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆ กัน
ทีมไอทีมาถึงบริษัทและพยายามแก้ปัญหาจนเกือบชั่วโมงแล้ว แต่แก้ยังไงก็แก้ไม่ได้ นี่เป็นครั้งที่สอง ที่บริษัทโดนโจมตีและไม่สามารถทำอะไรได้เลย ทั้งแผนกไอทีล้วนแสดงสีหน้าเคร่งเครียด โดยเฉพาะปุริมผู้เป็นหัวหน้าแผนก
"สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง?"
ทุกคนหันไปตามเสียงของภูผาที่กำลังเดินเข้ามา โชคดีรถไม่เยอะ เขาเลยมาถึงภายในเวลาไม่ถึงยี่สิบนาที
"DDoS ครั้งนี้แย่กว่าครั้งที่แล้วเยอะเลยครับ ยิ่งแก้เหมือนยิ่งแย่ลงกว่าเดิม" ปุรินรายงานอย่างหัวเสีย
ราชสีห์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเสิร์ช "ยังไม่มีสำนักข่าวไหนรายงานครับบอส"
"อืม"
ทั้งชีวิตภูผาทุ่มเทเวลาให้กับการเรียนรู้เรื่องธุรกิจ ส่วนความรู้ด้านไอทีก็น่าจะมีมากกว่าคนทั่วไปแค่เพียงแค่เล็กน้อย งานนี้คงต้องขึ้นอยู่กับลูกน้องเขา
เว็บไซต์ของสุริยันเป็นเว็บให้ข้อมูลลูกค้าและคนทั่วไป ไม่ใช่เว็บการให้บริการ ดังนั้นความเสียหายทางการเงินจึงแทบจะเป็นศูนย์ แต่ปัญหาของเว็บแบบนี้ล่มจะส่งผลเสียไปที่ชื่อเสียงของบริษัท และอาจทำให้ลูกค้าบางรายหมดความเชื่อถือ
วันนี้เป็นวันเกิดของหัวหน้ากลุ่มไอที ทั้งแผนกเลยนัดสังสรรค์กัน ในขณะที่กำลังเฮฮาก๊งเหล้ากันอยู่ หัวก็หน้าโดนตามตัวและยกกันมาเป็นโขยง
ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีแม้กระทั้งเสียงกดคีย์บอร์ดหรือเสียงคลิ๊กของเม้าส์ เพราะฝ่ายไอทีเองก็จนปัญญา และทำได้อย่างเดียวคือรอ หนึ่งชั่วโมง? สองชั่วโมง? หรือสิบชั่วโมง? ไม่มีใครตอบได้ แต่ที่แน่ๆ ยิ่งนาน ความเสียหายก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น
"เอ่อ... จริงๆ แล้วผมรู้จักคนที่อาจจะพอช่วยได้นะครับ" เธียรวิชญ์เอ่ยปากทำลายทำความเงียบ
พอพูดจบ ทุกสายตาก็พุ้งตรงมาทางเขาทันที
ภูผาแสดงสีหน้าครุ่นคิด "ไว้ใจได้ไหม?"
"ได้ครับ ผมรับประกัน" เธียรวิชญ์ยืนยันหนักแน่น
"งั้นรบกวนนายช่วยตามตัวเขามาตอนนี้เลยได้ไหม?"
"ครับ เดี๋ยวผมโทรตามมันตอนนี้เลย ขอตัวแป๊บหนึ่งนะครับ" เธียรวิชญ์เดินออกจากห้องแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นกดหาชื่อ แล้วโทรออก
"มึง บริษัทโดน DDoS ว่ะ ทั้งทีมไอทีอยู่นี่ แต่ทำไรไม่ได้เลย"
"... DNS?"
"ลองหมดแล้ว"
"กูต้องไปว่างั้น?"
"มึงเป็นความหวังสุดท้ายแล้วนะเว้ย"
... ปลายสายเงียบไปพักใหญ่
"เออๆ อีกยี่สิบนาที ลงมารับกูด้วย!!"
มาล่ะ ตอบคุณสำหรับคอมเม้นค่ะ
หัวข้อ: ▂▃▄The Hacker : ก็เเค่คนธรรมดา...?▄▃▂14/3/18 ตอนที่ 20 อยากได้หลาน ต้องขอปู่ (อ่าน 55865 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก