ตอนที่ 32 แล้วทำไม
ไอ้โมครับ ที่เป็นฝ่ายพูดแทนผม
ซึ่งไอ้หน้าตีนมันก็ยิ้มกวนๆมาทางผม
ก่อนจะตอบคำถามไอ้โม
“กูแฟนเบส”
“เห้ย...เบสไหนเมิง”
ไอ้โมมันยังไม่รู้ว่าผมพึ่งทะเลาะกับแฟนไอ้เบสมา
แล้วหากผมเดาไม่ผิด ไอ้คนนี้ก็คืออีปอ
“ก็เบส คนเดียวกับที่เพื่อนเมิงแย่งไปนั้นแหละ”
อีปอมันหันมองมาทางผม พร้อมกับสายตาอาฆาต
ส่วนไอ้โมมันคงจะเริ่มเข้าใจอะไรบ้างนิดหน่อยแล้วล่ะ
“อ่าวชู้ไอ้เบสเองเหรอว่ะ”
ไอ้โมพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่อีปอ ผมก็พยักยักหน้างิกๆให้มัน
แต่อีปอมันคงไม่พอใจครับ ที่ใครเรียกมันแบบนั้น
“ทำไมปากหมาแบบนี้ว่ะ เพื่อนเมิงนั้นแหละชู้”
“เป็นชู้ได้ไง ไอ้เบสมาหาเพื่อนกูเอง แล้วมันสองคนก็เป็นแฟนกัน
หรือบ้างทีอาจมากกว่านั้น หึหึ
แล้วที่บอกว่ากูปากหมา อันนี้ขอบใจ”
ไอ้โมมันชักจะพูดมากไปหน่อยน่ะครับ
แต่พอเห็นหน้าอีปอ ที่ทำท่าเหมือนจะกรี้ด
อืม...ให้อภัยมัน
“เมิงพูดถูกแล้วโม กูจะเป็นชู้ได้ไง ในเมื่อไอ้เบสมันมาหากูเช้าเย็น
แต่หากเป็นคนอื่น อันนี้ไม่แน่”
ผมย้ำคำพูดไอ้โมอีกที
แล้วอารมณ์อีปอตอนนี้คงไม่ต้องบอกน่ะครับ
ว่ามันแค้น แล้วหงุดหงิดแค่ไหน เหะๆ
“พวกเมิง....”
“ขอทางหน่อยครับ”
ผู้ชายที่เข้ามาซื้อของ พูดแทรกขึ้นก่อนที่อีปอจะพูดจบ
เลยกลายเป็นว่ากลุ่มแตก
ผมที่ได้เปรียบเพราะพึ่งด่าอีปอไป
เลยยืนยิ้มกันกับไอ้โมสองคน
“มันรู้จักเมิงได้ไงว่ะต่าย”
“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน นี้ก็ยังงงๆอยู่เลย”
ไอ้โมถามผมระหว่างที่ผมทำทีเป็นซื้อของ
ทั้งที่จริงๆ ผมยืนจ้องหน้าอีปอ ที่อยู่อีฝั่งของล็อกขนม
แล้วอีปอมันก็มองหน้าผม ไม่เลิกราเหมือนกัน
“แล้วแบบนี้เมิงจะเอาไงต่อ กูดูท่าแฟนไอ้เบสนั้น มันคงไม่เลิกง่ายๆแน่”
“มันจะเอาไงก็แล้วแต่มัน เพราะมันมาหาเรื่องกูก่อน แล้วไอ้นั้นอ่ะ มันชื่อ อีปอ”
ไอ้โมมันมองไปที่อีปอ แล้วหันกลับมามองผม
ซึ่งในความคิดผมตอนนี้ คือหากอีปอมันจะลงไม้ลงมือ
ผมก็พร้อม หรือหากมันจะมาคิดบัญชีที่หลัง อันนี้ก็แล้วแต่มัน
ผมยืนจ้องหน้าอีปอไม่นาน ก็มีผู้ชายตัวสูงกว่ามันนิดหน่อย
เดินเข้ามาคุยกับมัน แล้วทั้งสองคนก็เดินตามกันออกไป
แต่ก่อนที่อีปอมันจะไป มันชี้นิ้วมาที่ผมเชิงขู่
แต่ผมก็ยิ้มสยามตอบมันกลับไปอย่างมีมารยาท
และคิดว่าไม่นานผมก็น่าจะได้เจอกับมันอี
เพราะขนาดหน้าตาผมเป็น มันยังรู้จักเลย
สงสัยงานนี้คงสนุกแน่ๆ เหะๆ
“เอาไง กลับบ้านเลยไหม”
ไอ้โมมันถามผม เมื่อเราสองคนซื้อขนมเสร็จ
และตอนนี้ก็ผมกับมันก็ออกมายืนอยู่หน้า7-11แล้ว
“แล้วเมิงอยากไปที่ไหนต่ออีกเปล่า”
ผมเห็นหน้าไอ้โมมันยังเครียดๆอยู่
เลยคิดว่ามันคงไม่อยากจะกลับบ้านเท่าไร
“ไม่แล้วว่ะ แล้วเมิงล่ะ”
ผมส่ายหน้า เมื่อไอ้โมหันกลับมาถาม
แล้วใจจริงผมก็อยากจะถามมันเรื่องที่มันเครียดอยู่
แต่ผมเชื่อแน่ว่า ยังไงมันก็คงไม่บอก
เพราะนิสัยอีโมมันชอบเก็บปัญหาไว้กับตัว
แล้วไม่ค่อยปรึกษาคนอื่น แต่ก็ไม่นานครับ
เดี๋ยวมันก็กลับมายิ้ม หัวเราะ แล้วก็บ้าเหมือนเดิม เหะๆ
“งั้นกลับเลยแล้วกัน”
ผมพยักให้ไอ้โม แล้วมันก็ขับรถมาส่งผมที่บ้าน
แต่ระหว่างทาง ผมก็เล่าเรื่องแฟนไอ้เบสให้ไอ้โมฟัง
พร้อมทั้งเรื่องคนชื่อนัท นั้นด้วย
ไอ้โมมันดูสนใจมากครับ
เพราะขนาดถึงบ้านผมแล้ว มันก็ยังถามผมไม่หยุด
ผมก็ตอบมันเท่าที่รู้นั้นแหละ
แต่เรื่องไอ้ต้ากับบูม ผมยังไม่กล้าบอกมันครับ
เพราะกลัวมันช็อก เล่าแค่เรื่องแฟนไอ้เบส
มันก็ช็อกพออยู่แหละ เหะๆ
ผมนั่งคุยกับมันอยู่หน้าบ้านอีกไม่นาน
พอเอามือถือขึ้นมาดู ก็เกือบตีหนึ่ง
เลยไล่ให้มันกลับบ้านไป
เพราะมันขับรถคนเดี๋ยว อันตรายครับ
อันตรายต่อคนอื่นน่ะ ไม่ใช่มัน เหะๆ
หลังจากไอ้โมกลับไป ผมก็เดินขึ้นห้องอาบน้ำเลยครับ
แล้วก็ไม่ลืมทายาสิว ตอนนี้นี่แหละ ที่ผมจะชอบนึกถึงไอ้เบส
เพราะที่ผมกำลังทำอยู่ หากไม่ใช้เพราะไอ้เบส
ผมก็คงไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้หรอกครับ
เหอ.........
ผมจัดการตัวเองเสร็จสับ
จนขึ้นมานอนคิดถึงเรื่องไอ้เบสอยู่บนเตียง
ตอนนี้ผมแถบหาทางไม่ออกเลยว่าจะจัดการกับไอ้เบสยังไง
ทั้งที่เหมือนก่อน ผมคิดและมั่นใจว่าตัวเองทำได้
แต่ตอนนี้ทุกๆวัน มันกลับทำให้ผมไม่แน่ใจ
แล้วยิ่งเวลาผ่านไป ปัญหามันก็เหมือนจะยิ่งมากขึ้น
และหากผมไม่รีบจัดการกับความรู้สึกของตัวเอง
อย่าว่าแต่จะแก้แค้นไอ้เบสเลย
แค่ถอนตัวเองให้ออกห่างจากไอ้เบส
ถึงวันนั้น......ผมคงทำไม่ได้
.
.
.
วันนี้ผมตื่นตั้งแต่เช้ามืดครับ
และที่แหกตาตื่น ก็เพราะโทรศัพท์
อืม.....สองวันแล้วน่ะครับที่เป็นแบบนี้ (กูเซ็ง....)
และผมคิดว่า หากเป็นอีปอ
ผมจะกดปิดเครื่อง เพราะไม่มีอารมณ์จะคุย
ง่วงสุดๆ
แต่พอยิบมือถือขึ้นมาดูชื่อ
ตาสว่างเลยครับ....ไอ้เบส โทรมา หึหึ
“โหล”
ผมรีบกดรับสาย ทั้งที่ไม่มีความจำเป็นต้องทำอย่างนั้น
แล้วน้ำเสียงของผม ก็พูดไปแบบกล้าๆกลัวๆ
“เมิง แต่ตัวให้พร้อม ครึ่งชั่วโมงกูไปรับ แค่นี้แหละ”
ตู๊ด.......ตู๊ด
มันรีบพูดแล้วกดว่างสายไป บ่อยให้ผมนั่งงงอยู่บนเตียง
โดยไม่ทันที่จะตอบ หรือปฏิเสธอะไรออกไป
แล้วที่มันโทรมา เหตุผลเพื่อแค่ให้ผมออกไปกับมันใช่ไหม
ตลอดเกือบสองวันที่หายไป ที่บอกให้ผมรอ
มันไปไหนแล้วทำไมไม่ติดต่อมาเลย
แล้วพอมันจะมา มันก็มาโดยที่ไม่พูดอะไร นอกจากโทรมาสั่ง
สรุปแล้ว ในความคิดมันผมเป็น....อะไร
อารมณ์ผมตอนนี้ รู้สึกไม่เข้าใจ สับสน
และเหมือนเอาตัวเองไปผูกหมัดไว้กับไอ้เบส
ทั้งที่มันไม่ได้คิดแบบเดี๋ยวกับผม
แล้วอีกอย่าง ผมกับมัน เราไม่ได้มีอะไรที่จะเรียกได้ว่า สิ่งดีๆ
ที่พอให้คิดถึงกันสักหน่อย
มีแต่ผมที่คิดไปเอง คนเดียว ทั้งนั้น
“เหอ....คิดไรเนี่ยกู”
ผมลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว
แล้วผลัดเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าที่ง่ายๆ เสื้อยืด กางเกงยีนส์ธรรมดาๆ
แล้วจากนั้นก็มามั่งรอมันอยู่หน้าบ้าน
ระหว่างที่นั่งรอ ผมก็กลับไปย้อนคิดถึงเรื่องไอ้เบส
ครั้งแรกที่ผมได้เจอมัน และอีกไม่กี่ครั้ง
ซึ่งผมคิดว่ามีอยู่แค่ครั้งเดียว ที่ไอ้เบสมันยิ้มให้ผม
และแน่นอน ภาพเพียงไม่กี่ภาพที่ผมอยู่กับไอ้เบส
หากเป็นหลายคน คนส่วนใหญ่อาจไม่รู้สึกเหมือนผม
รู้สึกคิดถึง และผมยอมรับว่าผมชอบมัน อย่างรวดเร็ว แบบไม่มีเหตุผล
ผมไม่อยากจะโทษตัวเอง หรือโทษไอ้เบส
เพราะหากสิ่งที่ไอ้เบสมันทำให้ผม มันทำเพื่อสนุกของมัน
แต่เป็นผมคนเดียวที่กลับไปยึดติดกับส่วนที่มันสร้างขึ้น
ทั้งที่เป็นแค่ภาพหลวงตา แต่ผมก็รู้ดี...แล้วทำไม....ทำไมผมถึงต้องไปคิด
และหลอกตัวเองว่าไอ้เบส มันชอบผม
ทั้งที่มันไม่จริง....แล้วทำไม
.
.
.
“กูมาช้านิดหน่อย ร้องไห้เลยเหรอว่ะ หึหึ”
ผมหันไปมองตามเสียงพูด
และเห็นไอ้เบสมันกำลังเดินมาทางที่ผมนั่งอยู่
ผมรีบปาดน้ำตาทิ้ง แล้วทำตัวเองให้เป็นปกติ
เหมือนไม่ได้ร้องไห้....(ไม่ทันแหละ เหะๆ)
“ใครร้องไห้ เปล่าสักหน่อย”
ผมหันกลับไปมองไอ้เบส
หน้าของมัน ที่ผมไม่ได้เห็นมาเกือบสองวัน
ก็ยังคงหล่อแล้วดูดีเหมือนเดิม
( เหอ….เลิกหล่อสักวันเหะเมิง)
“เออๆ ร้องไม่ร้องแล้วแต่เมิง กูไม่อยากถามมาก แต่นี้เมิงแต่งตัวจะไปไหนว่ะ”
ไอ้เบสมันมองการแต่งตัวผมแล้วทำหน้างงๆ
ส่วนผมก็มองเสื้อผ้าที่มันใส่อยู่ กางเกงบอลขาสั้น
เสื้อยืดกีฬาธรรมดาๆ ซึ่งมันแตกต่างจากผมมาก
“แล้วนายไม่ได้ไปเที่ยวเหรอ”
ผมถามไอ้เบส ที่ยืนทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจอะไรบ้างอย่าง
“ใครบอกเมิง กูจะพาเมิงไปวิ่งต่างหาก”
“อ่าว...แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก”
“ก็นึกว่าเมิงรู้ซะอีก ตีห้าแบบนี้เมิงคิดว่ากูจะชวนเมิงไปไหนว่ะ”
“เออๆ เราเข้าใจผิดเอง”
ผมทำหน้าเซ็งๆ ไม่อยากทะเลาะกับมันต่อ
แต่ไอ้เบสมันทำหน้าเหมือนไม่พอใจ
“นั่งอยู่ทำไม รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดิว่ะ”
ไอ้เบสมันสั่งผมอีกแหละ ผมกำลังจะบอกมันว่าไม่ไป
แต่มันก็เดินลิ่วๆไปที่รถเรียบร้อยแล้วครับ
ผมเลยต้องขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
เป็นชุดกางเกงขาสั้น เสื้อกีฬาธรรมดาเหมือนๆมัน
แล้วจากนั้นก็ขึ้นคร่อมรถมอไซค์ของมัน
จนมาถึงที่สนามกลางจิระนคร
ซึ่งเป็นที่ๆคนจะวิ่งกันเยอะมากครับ
ยิ่งตอนเช้ากับตอนเย็นคนก็จะเยอะเป็นพิเศษ
เพราะมีทั้งฟิตเน็ต แอร์โรบิค
แล้วกีฬาที่พวกวัยรุ่นจะเล่นกันเยอะหน่อย
คือบาสเก็ตบอล กับฟุตบอล
ผมมาถึงที่นี้ก็ประมาณเกือบๆ6โมงเช้า
เมื่อไอ้เบสมันไปจอดรถเสร็จ ผมก็เดินตามหลังมันเหมือนลูกหมาเลยครับ
ไอ้เบสมันเดินไปโดยที่ไม่ได้หันกลับมามองผมเลย
ผมก็เดินจนเกือบวิ่ง เพราะไอ้เบสมันเดินเร็วมาก
มันเดินไปเรื่อยๆ จนถึงสนามที่ตอนนี้มีคนวิ่งอยู่ก่อนแล้ว
มันยืนเส้นสี่ห้าครั้ง มันก็เริ่มต้นวิ่งเลยครับ
ผมก็ไม่รู้จะทำอะไร เพราะไม่อยากวิ่ง เลยนั่งรอมันอยู่ขอบๆสนาม
จนไอ้เบสมันวิ่งเสร็จรอบหนึ่ง มันก็เดินอาดๆมาที่ที่ผมนั่งอยู่
“ไปซื้อน้ำให้หน่อย กูร้อนอยากกินน้ำ”
ผมก็คงได้แต่รับฟังมันอย่างเดียวครับ
เพราะหากไม่ทำ เชื่อมั้ย มันด่าผมแน่นอน
ผมเดินมาซื้อน้ำที่7-11
ผมเดินเรื่อยๆครับไม่ได้รีบมาก
เพราะบรรยากาศตอนเช้ามันเย็นสบายดี
แล้วอีกอย่าง คนหล่อๆก็เยอะด้วย หึหึ
ผมเดินกลับมาเอาน้ำให้มัน
ระหว่างทางมีผู้ชายหล่อคนหนึ่งยิ้มให้ด้วยครับ
แอบบดีใจ เหะๆ แต่มั่วเขินนานไม่ได้ครับ
เพราะเดี๋ยวไอ้เบสมันด่าอีก
ผมเดินมาถึงในสนาม ปรากฏว่ามันหายไปแล้ว
แล้วก็มองรอบๆสนาม คนเริ่มเยอะขึ้น เลยมองไม่เห็น
ผมเลยนั่งรอมันขอบๆสนามที่เดิม
ผมนั่งมองคนที่วิ่งผ่านไปมา
จนรู้สึกว่ามีคนกำลังเดินเข้ามาที่ที่ผมนั่งอยู่
แล้วพอหันไปมอง ก็เห็นพี่คนหล่อที่ยิ้มให้ผม
กำลังเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นๆ
แล้วในที่สุด พี่เขาก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม
พร้อมกับยิ้ม เหมือนที่ยิ้มให้ตอนที่ไปซื้อน้ำให้ไอ้เบส
ตัวพี่เขาสูง ขาว หุ่นนักกีฬา แล้วหน้าตาคงไม่ต้องบอกหรอกครับ
คนอะไรว่ะ หล่อโครต เหะๆ
“น้องเป็นเพื่อนไอ้เบสใช่เปล่า”
ผมก็หันมองด้านหลังเอ๋อๆ
แล้วจึงรู้ว่าเขาถามผม เหะๆ
“คะ...ครับ ผมเพื่อนเบส”
เหอ...จิตหนอจิต ไม่อยู่กับตัวเลยเรา
แล้วยิ่งพี่เขายิ้มให้ผม มันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกทั้งจิต
แล้วก็ใจไปอยู่กับพี่เขาเร็วมากขึ้น เหะๆ
“เบสมันบอกให้พี่พาน้องไปที่สนามบาสครับ”
พี่ครับ ทำไมถึงยิ้มแล้วหล่ออย่างนี้
โอ้ย....หล่อจริงๆ เริ่มใจหวั่นไหวน่ะเนี่ย
.
.
.
เหอ.....หล่อครับ....หล่อ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล.ขอบคุณทุกๆคนครับ
แล้วที่หายไปก็ขอโทษด้วยน่ะครับ
พอดีสอบ O-net ครับ เลยไม่ค่อยมีเวลาเขียน
งานก็เยอะ การบ้านก็มากด้วยครับ
ขอบคุณมากๆครับ
หากรอนานก็ขอโทษอีกนั้นแหละครับ
หัวข้อ: Section I :: อะไรของมัน :: [เบสกับต่าย*] (อ่าน 157372 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก