-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
----------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่อง......อะไรของมัน::กัดกันอยู่ได้::สุดท้ายก็รักกัน
นิยายบวกเรื่องเล่า เรื่องนี้ที่ผมเขียนได้เพราะไปงานกินเจครับ แล้วเพราะอารมณ์บ้าบวกกับเบื่อ
เลยเขียนอะไรเล่นๆสั้นๆ ให้หลายคนได้อ่านกัน แต่เขียนไปเขียนมามันเริ่มยาวครับ
ผมเลยวางแผนใหม่....เหะๆ
โดยเรื่องนี้มี 3 ตอนครับ...
ตอนที่ 1 อะไรของมัน ------คู่ต่ายกับ....
ตอนที่ 2 กัดกันอยู่ได้ -------คู่ต้ากับ.....
ตอนที่ 3 สุดท้ายก็รักกัน -----คู่โมกับ....
ซึ่งตอนที่ผมลงและให้หลายคนอ่านอยู่ ก็เป็นคู่ของต่ายครับ ซึ่งเป็นตอนที่ 1 อะไรของมัน
และตอนที่เหลือ คงอีกนานกว่าจะได้อ่าน ฮ่าๆๆๆ
ตอนที่ 1 อะไรของมัน.. :m28:
เนื้อเรื่องจะซับซ้อน งงๆ(โครต) เหอ....แล้วผมคิดว่าจะหาทางแก้ได้ และคนอ่านจะไม่เบื่อกันก่อน
แต่เหมือที่บอกครับ ผมเริ่มผูกเรื่องและปัญหาเยอะเกินไป ตอนนี้เลยต้องมานั่งแก้ ว่าจะหาทางออกยังไง
แล้วที่หลายคนอ่านๆ เหมือนเด็กๆเขียน อันนี้คงเพราะประสบการณ์ของผมมั้งครับ
เลยทำให้เขียนออกมาไม่น่าติดตามหรือหน้าอ่านอย่างที่คิด....
และสำหรับตอนต่อๆไป ค่อยว่ากันครับผม... :z1:
แล้วนิยายเรื่องนี้ผมมั่นใจว่าจบแน่นอนครับ แต่....
ผมไม่คิดว่าจะเร็วเท่าไรครับ เพราะวันนี้ตอนที่ผมดูผลสอบเข้ามหาลัย
ผมไม่ติดครับ เครียดมากๆ เหอ...อยากร้องไห้ แต่ร้องไม่ออก
และด้วยเพราะเหตุนี้ ผมเลยต้องเตรียมตัวอย่างหนักครับ
เพราะต้องแข็งกับคนทั่วประเทศ คือสอบเอ็นทราน์
เหนื่อยครับ เหนื่อยใจ ผมรู้สึกตัวเองแย่มากครับ เวลาที่ตัวเองเหลวไหล
ทำเรื่องไม่เป็นเรื่อง.....
แต่ก็ยิ้มออกน่ะครับเวลาเข้าบอร์ดหรือเห็นคนเม้นนิยายเรา เหะๆ
จนผมคิดว่าผมจะหายไปสักพัก และคิดว่าคงจะนานพอดู....
ผมมไม่แน่ใจน่ะครับว่าพอถึงตอนนั้นหลายๆคนที่อ่านเรื่องผมอยู่
จะยังจำหรืออ่านของผมได้ไหม
ก็อย่างที่ผมเคยพูดครับ
เรื่องผมไม่มีความประทับอะไรเหมือนของคนอื่นๆ
สุดท้ายก็ขอโทษน่ะครับที่จะให้รอกันอีกพักใหญ่ครับ
รักน่ะ รักเรื่องนี้ เพราะทุกความรู้สึกผมได้ทำและได้สัมผัสมา
รักน่ะ รักคนอ่าน ที่ตอนนี้ยังคงตามอ่านเรื่องของผมอยู่
และครั้งหนึ่งเคยอ่านเรื่องของผม.....
ปล.ขอบคุณทุกกำลังใจ ที่ให้ผมเขียนเรื่องนี้...และผมไม่อยากให้ใครหวังอะไรกับผมมากน่ะครับ :กอด1:
------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 1 เมิงมาจากไหน....
“ น้องๆ .....” น้ำเสียงเหมือนของผู้ชายดังอยู่ด้านหลังผม
ผมเองไม่แน่ใจว่าคนที่เรียกนั้น เขาเรียกผมจริงๆ หรือเรียกคนอื่น
แต่พอผมหันหลังไปดู ที่ตรงนั้น ก็มีแค่ผมกับ
...ผู้ชาย ที่ผมไม่เคยเห็นหน้า...
“เรียกผมเปล่า...” ผมชี้หน้าตัวเอง แล้วมองผู้ชายที่ไม่แน่ใจว่าเรียกผมจริงๆหรือเปล่า
“ เออ...เมิงนั้นแหละ.....ไอ้สิว ” ผมมองหน้ามัน และเห็นมันมองผมไม่สบอารมณ์เท่าไร
แล้วอีกอย่าง ถึงหน้าผมจะเป็นสิว แต่ก็ไม่เคยมีใครเรียกผมแบบนี้...ไอ้เหี้ยนี้แหละคนแรก
"ยังมามองหน้าอีก กรูหล่ออ่ะดิ" เออเมิงหล่อ แล้วอีกอย่างปากหมาได้ใจ
ผมก็ได้แต่คิด และก็เดินเข้าบ้านพร้อมจะปิดประตู
“เฮ้ย...อย่าพึ่งปิด เมิง ” มันรีบเอามือมาจับประตูบ้านผมไว้
“เรียกแค่นี้ทำเป็นหนี ยอมรับความจริงไม่ได้อ่ะดิ ” ผมยิ่งจ้องหน้ามันเข้าไปอีก
แล้วสายตาของผมก็ดูเหมือนจะฆ่ามันได้ง่ายๆ
แต่ไอ้คนที่เห่าอยู่มันก็ดูจะดีใจ ที่ทำให้หน้าผม กลายเป็นตูดแพะได้แบบนี้
[ เมิงเป็นใครวะ เห่าใส่...กูอยู่ได้ ]
ประโยคเด็ดที่ผมอยากพูดมากๆ
แต่ก็...แค่เก็บมันไว้ (จริงๆผมไม่ได้กลัว แค่ไม่อยากมีเรื่อง เหอะๆ)
“ขอโทษครับ ถึงผมเป็นสิว แต่ผมก็ไม่ได้ชื่อ สิวครับ” ผมพูดด้วยหวังจะกระชับมิตร
แต่ในใจผม มันอยากขยี้ไอ้คนตรงหน้าให้จมดิน...สาดดด กูจะกัดหูเมิงงงง
“เออๆ เมิงชื่อไรก็ช่าง แต่กูจะเรียกแบบนี้...”
[...เอ่อ....ขอโทษครับพี่บ้านผมไม่ชอบหมา ช่วยไปเห่าไกลๆหน่อย ได้ไหมครับ...] และผมก็ได้แต่คิดอีกนั้นแหละ
“ครับๆ เรียกอะไรก็ช่างพี่เหอะ ผมจะเข้าบ้านแล้วครับ” ผมเตรียมจะปิดประตู
แต่แรงที่มันดันอยู่มีเยอะกว่า แล้วดูท่าทางมันคงอยากจะกัดกับผมต่อ
ผมเองก็แอบมองหน้ามันแปปหนึ่ง สายตาของมันดูชวนหาเรื่องไม่มีผิด
ผมเองที่ไม่อยากมีเรื่องกับมันอยู่.....ก็ได้แต่.....เงียบต่อไป (ตกลงกรูทำอะไรได้บ้าง)
“เฮ้ยๆๆ....จะไปไหน มาฟังกูก่อนไอ้สิว” มันยังเห่าเสียงดังอยู่หน้าบ้าน
แต่ผมไม่สนใจ เพราะไม่อยากมีเรื่องกลับมัน.... (อันนี้จริงๆ)
เลยหันหลังเดินขึ้นบ้าน เพราะยังไงมันคงไม่กล้าเข้ามาแน่
“เสียงใคร...ต่าย” แม่ผมเปิดประตูห้องออกมาดู
ผมเองมองหน้าแม่ แต่ก็ไม่ได้สนใจ จากนั้นผมก็เดินเข้าห้องไปนอน
วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้าย แถมวิชาที่สอบก็ยากอีก
เลยต้องคิดกันหัวหมุน ผมเองหวังว่าพอกลับมาบ้านจะได้อาบน้ำ
แล้วก็นอน แต่นี้มาเจอไอ้ผู้ชายที่ไม่รู้มาจากไหน เรียกว่า ไอ้สิว
ตอนแรกทนฟังไม่ได้จริงๆ เรื่องที่ใครเอาหนังหน้าตัวเองมาเรียกแบบนี้
ก็กะจะด่ากลับ แต่แรงมันไม่มี แถมยังเหนื่อยอีกด้วย
เลยขอเลี่ยงดีกว่า แล้วตอนนี้เห็นเสียงมันเงียบ สงสัยมันจะกลับบ้านไปแล้ว
แต่ไงก็ช่างเหอะ ผมเหนื่อยมากๆ ขอนอนก่อนแล้วกัน....
------------------------------------------------------------------------------------
ปล.ไม่รู้คำผิดเยอะเปล่า ไงก็อ่านทนๆหน่อยน่ะครับ :m1:
-
มาเป็นกำลังใจให้บูมๆๆ
ไอ้สิว!!!
แต่ก่อนก็เป็น เจอแบบนี้ เจ็บ...!!
เดี๋ยวมีโบก อิอิ 555+
เดี๋ยวจะเป็นแรง ผลัก และ ดัน เรื่องนี้เอง หุหุ
จิ้มบูม อิอิ
-
:m30: :m30: :m30:
เป็นกำลังให้ครับ
แวะมาอ่าน อิอิ
-
บูลสู้ๆๆ
:ped149: :ped149: :ped149: :ped149: :ped149: :ped149:
-
คำวิจารณ์ :
สั้นไปปิ้ดฮะ ... อยากจะให้ลองเขียนตอนนึงให้ได้ประมาณอย่างต่ำ 3 หน้ากระดาษ A4 อ่ะ อิอิ
ลืมตัวอักษรขนาด 16 นะ เด๋วบอกว่าสามหน้าแว้ววแต่เป็นขนาด 50 อิอิ แซวเล่นนะคับ
-
คำวิจารณ์ :
สั้นไปปิ้ดฮะ ... อยากจะให้ลองเขียนตอนนึงให้ได้ประมาณอย่างต่ำ 3 หน้ากระดาษ A4 อ่ะ อิอิ
ลืมตัวอักษรขนาด 16 นะ เด๋วบอกว่าสามหน้าแว้ววแต่เป็นขนาด 50 อิอิ แซวเล่นนะคับ
:m1:>>>เห็นเหมือนกันครับ ขอบคุณครับบบผม
---------------------------------------------------------------------------
.
.
“เฮ้ยนี้กูอยู่ไหนว่ะ” หลังจากผมนอนไป ไม่รู้นานมากไหม
แต่พอตื่นมาอีกทีก็เข้ามาอยู่ในป่ามืดๆ แล้วต้นไม้ก็มีเยอะอีกด้วย
ผมมองหันซ้ายหันขวา ก็ไม่เห็นใคร เลยเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ
พอเดินมารู้สึกว่ามันไกลมากแล้ว ผมก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเดินมาด้านหลัง
พอหันกลับไปมอง สิ่งที่เจอแทนที่จะเป็นคน กลับเป็นงูแทน
“เฮ้ย....” ผมรู้สึกตกใจ เลยร้องออกมา
และผมก็กำลังจะหันหลังกลับ เพื่อเตรียมวิ่ง
แต่จู่ๆไอ้งูที่ดูเหมือนอยู่ไกล ก็เข้ามารัดตัวผมไว้
ผมเองก็ได้แต่บิดไป บิดมา แต่บิดแรงแค่ไหนก็ไม่ออก
แล้วดูเหมือนไอ้งูที่รัดผมมันจะยิ่งรัดจนตัวผมสั่นไปหมด
“เฮ้ย....เป็นไรวะ” เสียงนี้ไม่ใช่ของผม
แต่เป็นเสียงงูที่ผมรัดผมอยู่
ผมเองก็รู้สึกตกใจเข้าไปอีก...งูพูดได้
ตอนนี้หลังจากตกใจ ผมกลับรู้สึกปวดเอวมาก
สงสัยเป็นเพราะงูรัด ผมคิดแบบนั้น
และตอนนี้ผมก็คิดว่าให้งูมันกินดีกว่า
ถึงสู้ไปกูก็ไม่รอดอยู่ดี....(เวร กูจริงๆ)
“เฮ้ยๆ....เป็นไรไอ้สิว” เสียงงูเหมือนเดิมนั้นแหละ
แต่ที่สงสัยคือทำไมมันเรียกผมว่าไอ้สิว...
สงสัยงูนี้แม่งเป็นวิญญาณไอ้คนแปลกหน้านั้นแน่ๆ
ผมได้แต่คิด เพราะแรงที่จะสู้ก็ไม่มี
แล้วเอวก็ปวดมากด้วย สงสัยกระดูกคงหักไปแล้ว
“โอ้ยยยย...” ผมแหกปากลั่น
แล้วตอนนี้ดูเหมือนผมจะกลับมาในห้องแล้ว
เพราะตาของผมก็มองเห็นหลอดไฟที่อยู่ในห้อง
แล้วอีกอย่างผมก็รีบลุกขึ้นแล้วมองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นงูสักตัว
“เมิงเป็นอะไร...” เฮ้ยเสียงงูนี้หว่า
ผมรีบมองไปทางเสียง กลัวจะเจองูเข้าอีก
แต่พอเห็นต้นเสียงที่พูด มันกลับเป็น....หมานี้หว่า
“มองหน้าหาเตี้ยเมิงเหรอ...” หมาตัวนั้นยังเห่าใส่ผมไม่เลิก
แล้วอีกอย่างมันก็ยังมาว่า เตี้ยผมอีก
ไอ้สาดดด....เมิงไม่รู้เหรอ เตี้ยกูตายนานแล้ว
ผมมองหน้าหมาตัวนั้น แล้วอยากเอาตีนยัดปากมันจริงๆ
“ยังมองกรูอีกน่ะเมิง...เดี๋ยวเหอะ” หมามันก็คือหมานั้นแหละ
แล้วการที่มันจะเห่าก็ไม่แปลกหรอก
ผมคิดสัจจะธรรมขึ้นในใจ
“โทษครับ ไม่ทราบว่าเข้าห้องผมมาได้ไงครับ” ใช่แล้วครับ ผมพูดกับหมา
เพราะหมาตัวนี้มัน ก็พูดภาษาคนได้
แล้วอีกอย่างผมเคยเจอหมาตัวนี้มาแล้วครั้งหนึ่งที่หน้าบ้านผม
และสิ่งที่คุณคิดมาตลอดก็ถูกแล้วครับ...มันคือไอ้คนแปลกหน้า ที่มาด่าผมหน้าบ้านนั้นและครับ...
“เมิงเลิกพูดครับๆ เหอะ กูฟังแล้วเลี่ยนหู” อ่าวๆๆๆๆ....พูดแบบนี้มีถีบ
ผมทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ไอ้กูพูดดีด้วยไม่ชอบ
สงสัยชอบเถื่อนๆแบบมัน
[เมิงเข้ามาได้ไง]
ใช่แล้วผมจะพูด แต่คงไม่ใช่ตอนนี้ เพราะตอนนี้ผมได้แต่....คิดในใจ
เพราะไม่อยากมีเรื่องหรอกครับ ถึงไม่บอกออกไป...เหอะๆ
“แล้วพี่เข้ามาได้ไง”
“ใครพี่..เมิง” ดูมันตอบผม
แล้วสายตาที่มันมองผมก็มีแวว...เหี้ยอยู่นัยๆ
นี้ขนาดผมยอมเรียกพี่แล้วน่ะครับ
มันก็ไม่เอา ตกลงเมิงจะเอาอะไรฟ่ะ
“แล้วจะให้เรียกยังไง” ผมถามมัน
นั้นคงจนปัญญาจริงๆ ของผม
เพราะรอยยักในสมองคงมีเรื่องแบบนี้น้อยมาก
“กูชื่อ....บูม เรียกกูว่า บูมเฉยๆก็ได้” มันแนะนำตัว
ผมคิดว่าหากซื้อหมามาเลี้ยง...จะตั้งชื่อนี้
เป็นบุญชื่อน่ะ...บูม เหอะๆ
“บูม....เข้ามาได้ไง” ผมเน้นชื่อมันเป็นพิเศษ
“ก็เดินเข้ามา” เมิงจะเลิกกวน ส้นพระบาทกูไม่ได้เลยใช่ไหม
“อืมๆ งั้นนอนก่อนน่ะ” ผมพูดแบบไม่มองหน้ามัน
เพราะหากดูหน้ามันต่ออีก 2 วิ ต้องมีเรื่องแน่ๆ
แต่ที่ทนอยู่ได้เพราะไม่อยากมีเรื่อง....(อันนี้จริงๆ)
พอผมล้มตัวนอน...เหมือนพึ่งตด แต่กลิ่นยังไม่จางหาย....(ช่างเปรียบเนอะกู)
ไอ้บูม(ปากหมา) มันก็เอามือมาเขย่าตัวผม
ผมเองก็ไม่อยากหันไปแล้ว เพราะหันไปก็ต้องเจอหน้ามัน
แล้วพอเจอก็เดี๋ยวมีเรื่อง...ผมไม่อยากมีเรื่อง....เลยเลี่ยงดีกว่า
1 วิผ่านไป กูเริ่มเจ็บนิดหน่อย
5 วิผ่านไป กูเริ่มเจ็บมากขึ้นนิดหน่อย
10 วิผ่านไป กูเริ่มเจ็บมากจนเริ่มทนไม่ไหว
15 วิผ่านไป กูเจ็บ แล้วกูก็ไม่ทนแล้วสาด
[โว้ยยยยยยยยยยยย....เป็นเหี้ยอะไร กูเจ็บน่ะโว้ย] ผมลุกขึ้นนั่งแล้วผมร้องแหกปากลั่น
....อยู่ในใจ....
เพราะหากตะโกนออกไป คนแถวนี้ต้องมามุ่งดูที่หน้าบ้านผมแน่ๆ
แล้วจากนั้นนักข่าวก็จะมา แล้วคนทั่วประเทศก็จะประโคมข่าวกันยกใหญ่
คิดแล้วก็รับไม่ได้....(เมิงเวอร์ได้อีก)
“บูม ....มีอะไร....เราจะนอน” เสียงอันไพเราะ ที่พื้นหลังเต็มไปด้วยความแค้น...ไอ้บูม
ค่อยๆออกมาจากปากผมอย่าชัดถ้อยชัดคำ จนเหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วง
“ไม่ต้องนอน...แม่มึงใช้ให้มาปลุก” เข้ามาในบ้านกู
แล้วยังมาแหลว่าแม่กูใช้เนี่ยนะ....เมิงคิดได้ไง
“แล้วทำไมแม่ต้องให้...บูมมาปลุกด้วย” ต่อให้ผมเรียกชื่อมันกี่ครั้ง
หากไม่มีคำว่าไอ้...นำหน้าชื่อมัน
ผมไม่ค่อยกล้าพูด เพราะคนอย่างมันจะให้ผมพูดดีๆ สงสัยยาก
“แม่เมิงไปเที่ยวเชียงใหม่กับแม่กู เลยให้กูมาปลุกเมิงแทน” เฮ้ย....จะแหลมากไปแล้วน่ะเฟ้ย
เมื่อกี่แม่กูยังอยู่ในห้อง แล้วแม่จะไปเชียงใหม่ได้ไง ผมว่ามันโกหกแน่นอน
เพราะแม่ผมถ้าจะไปก็ต้องบอกผมก่อน ไอ้นี้มั่วแน่ๆ
“ล้อเล่นเหรอ ตลกดีน่ะ.....บูม” ผมยิ้มให้มันอย่าพิมใจ
เมิงหลอกใครหลอกไป แต่หลอกกูไม่ได้หรอกเฟ้ย....ฮ่าๆๆ
“ล้อเล่นหา...เตี้ยเมิงดิ แม่เมิงไปเชียงใหม่จริงๆ ไปกับแม่กูเนี่ยแหละ”
เตี้ยกูตายแล้ว เมิงเอาบรรพบุรุษกูมาล้อ เดี๋ยวคืนนี้โดนดีหรอกเมิง
“แล้วทำไมต้องไปกับแม่บูมด้วยอ่ะ แม่เรารู้จักแม่บูมเหรอ”
อะไรเนี่ยกูเชื่อมันจริงๆเหรอ...
เอ๋...แต่ว่าไป ตอนแม่ออกมาจากห้อง แม่ก็แต่งตัวสวย
แล้วด้านหลังก็มีกระเป๋าว่างอยู่
กระเป๋าแบบนั้น สีแบบนั้น หลายแบบนั้น....มันกระเป๋าเดินทางนี้หว่า
เฮ้ย...แต่ไม่หรอก แม่จะไปเชียงใหม่ทำไมไม่บอกเรา เราเองก็อยากไปด้วย
แล้วอีกอย่าง แม่จะไปกับแม่ไอ้บูมได้ไง สงสัยไอ้บูมมั่วแน่ๆ
“ทำไมแม่เมิงจะไม่รู้จักแม่กู ก็คุยกันทุกวัน...เมิง โง่จริงๆ” สาด...ว่ากูโง่
เมิงไปมองกระจกไป หน้าเมิงอ่ะโง่กว่ากูอีก
“มั่วเปล่าบูม แม่เราคุยกับแม่นายที่ไหน แถวนี้แม่เราก็รู้จักแต่ป้าใจบ้านข้างๆเนี่ยแหละ”
เป็นไงละไอ้บูม แหลก็แหลไม่พ้น กรูจับติดจนได้ ฮ่าๆๆ...กรูนี้แสนฉลาดจริงๆ (เรื่องแบบนี้เท่านั้นแหละ)
“อ่าวก็นั้นแหละ...แม่กู แล้วพูดผิดตรงไหนว่ะ”
เฮ้ยยยย....จะมากไปแล้วน่ะเฟ้ย ลูกป้าใจเข้าเรียนอยู่กรุงเทพ
เมิงเอามาอ้างแบบนี้ นึกว่ากูโง่รึไง....
“ลูกป้าเขาเรียนอยู่กรุงเทพ แล้วเขาจะเป็นบูมได้ไง เหอะๆ”
นั้นน่ะซิ...จะเป็นเมิงได้ไง
แค่คิดก็ขำแหละ...ไอ้ปากหมา
“อ่าว...ก็กูปิดเทอมแล้วนิ กูเลยกลับมาบ้าน แล้วมันแปลกตรงไหน แล้วกูนี้แหละ....บูม สุดหล่อขอแท้
ไม่มีเทียม ไม่เชื่อลองดู” เฮ้ยยย...เมิงจะทำเหี้ยไรฟ่ะ จะเปิดกางเกงให้กูดูทำไมไอ้สาด...
“เฮ้ย...บูมทำไรอ่ะ” ผมรีบร้องห้ามมัน เพราะดูตอนนี้มันกำลังจะปลดซิบกางเกง
คิดแล้วสยิว...ขนลุกจริงๆ
“อ่าว ก็เอาเป๋าตังค์ให้เมิงดูไง” เฮ้ย...นี้กูคิดไปเองใช่ไหมว่าเมิงจะให้กูดูไอ้นั้นของเมิง
เห่อออ....เสียได้ เฮ้ยไม่ใช่ โล่งอกต่างหาก...(ตกลงกูอยากดูหรือไม่อยากว่ะ)
“อืมๆ...” ผมพยักหน้างิกๆให้มัน
“เอาดูซะ รูปกูกับแม่ แล้วนี้ก็บัตรประชาชน” อืมๆ...ลูกป้าใจ
เฮ้ยยย....มันเป็นลูกป้าเขาจริงๆเหรอว่ะ
ป้าใจแกสวยน่ะ แต่ไอ้นี้....ก็ถือว่าหล่อ(โครตๆ)งั้นๆแหละ
แต่นิสัยต่างจากป้าแกแบบ หน้ามือเป็นหลังตีน เลยน่ะเนี่ย
“สงสารป้าแกจัง ได้ลูกแบบนี้” ผมบ่นเสียงเบา แล้วส่งกระเป๋าตังค์เอากลับให้มัน
“บ่นไรว่ะ...”ทำไมต้องมองกรูแบบนั้นด้วยไอ้บูม
กูแค่บ่นเบาๆ เมิงยังเสือกได้ยินอีกน่ะ
“ปะ..เปล่า...แค่บอกว่าบูมหล่อเนอะ” อ้วกกกกกก...พูดแล้วกระดากปากจริงๆกรู
“ใช่ไหม ฮ่าๆๆ”
พอเหอะไอ้บูม กูแค่พูดประชด
แต่ก็ดีน่ะที่เมิงไม่ได้ยินที่กูด่า ไม่งั้นมีเรื่องกันแน่ๆ
กูไม่กลัวหรอกมีเรื่องกับเมิง แค่เมิง....ตัวโตกว่า กล้ามใหญ่หว่า
หน้าตาดีกว่า(มันเกี่ยวอะไรกัน)...ถึงไงกูก็แค่ไม่อยากมีเรื่อง...ชิชิ
-------------------------------------------------------------
ปล.ขอบคุณทุกคนคร้าบบบ...แก้ไขคำผิดแล้วน่ะครับ แล้วก็รับแก้เรื่องคำพูดนิดหน่อย
-
......... :L2: ให้กำลังใจค่ะ แต่หน้าจะมาให้มันมากกว่านี้หน่อยค่ะ..........
ไอ้สิว!!!!!~ จิ๊ดดดดดดดดด ......เลยอ่ะ ไมว่ะ มันหนักหัวเมิงมั้ยยยยยย :angry2:
เฮ้อออออ ..... ออกนอกหน้าไปหน่อยค่ะ
-
ตรวจทานก่อนโพสต์ก็ดีนะครับ คำผิดเยอะจัง
เป็นกำลังใจนะครับ
:L2:
:pig4:
-
จิ้มๆด้วยคน :L2:
-
ไม่คิดจะบอกเรยใช่ไหม ว่าจะลงนิยายในหน้าหลัก
นะ นะ นะ น้อยใจ :o12:
-
เอามาลงอีกนะเจ้าคะ จะรออ่าน :m4:
-
:m30: นี่ขนาดยังไม่รุ้จักกันดีนะ
นายบุมยังว่างก้างขนาดนี้เลยอ่ะ
แล้วต่อไปจะขนาดไหนหว่า
อิอิ ชักสนุกแล้วสิ
มาต่อน้าคับ
เปนกำลังจัยหั้ย
:bye2:
-
คิกขุจัง ต่อไวไวน้า
-
มาประเดิมอ่านเรื่องนี้ครั้งแรกคับ
สนุกดีคับ
จะมาอ่านบ่อยๆ นะคับ
-
:กอด1:บูม
แนนมาลงชื่ออ่านไว้ก่อนน๊า
วันนี้ไม่ไหวแล้วอ่า ไม่มีแรงแย้ววว
เด๋วพรุ่งนี้จะมาอ่านน๊า
คิดถุงงงงงงบูม :m1:
-
ป้าขวัญมาลงทะเบียนด้วยคน :t2:
-
เชียร์ ๆ :o8:
-
:m22: :m22: บูมๆๆๆๆ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
มาให้กำลังใจค่า...
มารออ่านต่อด้วย
:a4:
-
:L2:
-
อ่านแล้วงงๆ กับอันไหนพูดจริง อันไหนคิดในใจ
คือต้องอ่านต่อลงมาอีกตั้งนานกว่าจะรู้ว่าคิดในใจ
เลยทะแม่งๆ
อะ
ไม่รู้ดิ
ลองเปลี่ยนเป็นวิธีอื่นดีไหม?
-
นายบูมนี่ดูท่าจะเป็นพระเอกแนวพิมพ์นิยมของเล้านี้แฮะ โหด โฉด ตบจูบ ตบจูบ :m29:
-
หล่อ เถื่อน ได้ใจมา นายบูม :o8:
-
ตามมาอ่านเรื่องนี้ด้วยคับ
ลุ้นๆ
-
เจี๊ยกกกกกกกกกกกกกกก
น้องบูม เรื่องใหม่หนูเหรอ เย้ :mc4:
ยังอ่านไม่จบ เดี๋ยวว่าง ๆ จะมาตามเก็บนะจ๊ะ
สู้ ๆ นะน้องบูม เท่าที่อ่านพาร์ทเริ่ม แอบเห็นอยู่จิ๊ดนึงนะ
“ เออ...เมิงนั้นแหละ.....ไอ้สิว ” ผมมองหน้ามัน และเห็นมันมองผมไม่สบอารมณ์ทันเท่าไร
แล้วก็
"เอ่อ....ขอโทษครับพี่บ้านผมไม่ชอบหมา ช่วยไปเห่าใกล้ๆหน่อย ได้ไหมครับ..." ใกล้ ๆ เป็น ไกล ๆ หรือเปล่าคะ
เป็นกำลังใจให้น้องบูมนะคะ พยายามต่อไปนะน้อง :L2: :กอด1:
-
รอลุ้นตอนต่อไปคร๊าบบบบ! :o
-
ตามมาอ่านของบูมค่ะ แต่ว่าเอาหมามาชื่อบูมจะดีเหรอ :laugh:
-
:oni1: วิ่งวนให้กำลังใจ
-
หวัดดีคับ
มาให้กำลังใจ
อ่านแล้วบางทีก็งงๆอ่ะนะ
อยากให้ตรวจทานคำผิดก่อนลงด้วยนะคับ
ว่าแต่ใกล้สอบแล้วยังมีเวลามานั่งแต่งนิยายอีกหรอเนี่ย
:oni2:
-
มาต่อได้แล้ว เร็ว มา อยากรู้ว่าตาปากเสียกล้ามโตนั่นจะบอกว่ารักยังไง :o8:
-
อ่านแล้วงงๆ กับอันไหนพูดจริง อันไหนคิดในใจ
คือต้องอ่านต่อลงมาอีกตั้งนานกว่าจะรู้ว่าคิดในใจ
เลยทะแม่งๆ
อะ
ไม่รู้ดิ
ลองเปลี่ยนเป็นวิธีอื่นดีไหม?
:กอด1:>>>ผมปรับปรุงแล้วน่ะครับ
แต่ไม่รู้มันจะดีขึ้นเปล่า
เรื่องคำผิดตอนนี้กำลังหาอยู่และแก้แล้วบางส่วน
หากมีมากจริงๆ ก็ขอโทษน่ะครับ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 2 ลงนรกชัดๆ
“บูม...แล้วตกลงแม่เราไปเชียงใหม่ กับแม่นายจริงๆใช่ไหม”
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงไปเชียงใหม่ไม่บอกผม
เพราะผมอยากไปเชียงใหม่มากๆ
แล้วที่สำคัญ แม่ยังบอกว่าให้ผมอยู่กับ....ไอ้บูม....คิดแล้วบ้าชัดๆ
“เออ จริงดิว่ะ...แล้วแม่เมิงยังฝากให้กูอยู่เป็นเพื่อนเมิงด้วย จนกว่าแม่เมิงจะกลับจากเชียงใหม่” หา...เวรกูแล้วไหมล่ะ
“แล้วแม่จะกลับเมื่อไร...บูมรู้เปล่า”
“ 3 อาทิตย์ ” เห้ยยย....ทำไมชีวิตกูช่าอัปรีย์แบบนี้
“ เออ...เดี๋ยวเราขอโทรหาแม่หน่อยน่ะ” ผมโทรถามแม่ดีกว่า
เพราะกลัวไอ้บูมมันอำ
“โทรดิ กูไปอุดปากเมิงเหรอ” โทษครับ....บูม กูผิดเองที่บอกเมิง
ผมไม่ตอบอะไรไอ้บูม เพราะเวลาพูดกับมัน เหมือนกัดกับหมาชัดๆ
“โหล...แม่อยู่ไหน ทำไมไปเชียงใหม่ไม่บอกสักคำ รู้เปล่าว่าโกรธ”
พอแม่รับสายผมก็ยิงคำถามซะยืดยาว
ก็จะไม่ให้ถามได้ไงละ แม่ไปเที่ยวมีความสุข แล้วทิ้งลูกให้เจอนรกอย่างไอ้บูม
“อะไรลูก ก็เห็นตอนแม่ถามบูม เขาก็บอกว่าลูกไม่ไป จะอยู่ที่บ้านกับเขาสองคน”
“อืมเหรอครับ...” ผมมองหน้าไอ้บูม แล้วก็ยิ้มให้มันเหมือนเชิงขอบคุณที่ให้ผมร่วมเผชิญ...นรกกับมันสองคน
“ใช่สิ ตอนแรกแม่จะไปปลุกลูก แต่เห็นบูมบอกแบบนั้น
แม่เลยไม่ได้ไปถาม ” แม่คิดผิดตั้งแต่ไปคุยกับมันแล้วครับ
“อืม...ครับ แล้วนี้แม่อยู่ไหนแล้วครับ”
ผมถามแม่ เพราะเริ่มปลงกับชีวิต
“ก็นั่งอยู่บนรถทัวร์ ตอนนี้ใกล้ถึงประจวบ แล้วล่ะ”
จากบ้านผม คือสงขลา จนถึง ประจวบ
มันก็ถือว่าไกลอยู่น่ะ
งั้นแสดงว่าผมนอนหลับไปนานเลยทีเดี๋ยว
“ครับ งั้นเดินทางดีๆน่ะแม่ ”
ผมบอกลาแม่แล้ววางสายไป
หลังจากรู้สาเหตุและข้อสงสัย ว่าทำไมไอ้บูมถึงเข้ามาอยู่ในบ้านผม
แล้วเรื่องที่แม่ไปเชียงใหม่ไม่บอกผมนั้นเป็นเพราะอะไร
สรุปแล้วทุกอย่างมาจากไอ้คนที่ยืนมองผมอยู่เนี่ยแหละ...ไอ้บูม
“บูมทำไมนายบอกแม่ ว่าเราไม่ไปเชียงใหม่”
ผมมองหน้ามัน
และสีหน้าของมันพอผมพูดจบก็ไม่ได้มีแววสำนึกผิด
หรือมีแววอยากจะเอยคำขอโทษเลยด้วยซ้ำ
“ก็เห็นตอนเย็น เมิงทำหน้าเหมือนอยากพูดกับกู
กูเลยนึกว่าเมิงอยากอยู่กับกู มากกว่าไปเที่ยว”
สาดดดด....
เมิงคิดได้ไงฟ่ะ...ว่ากูอยากอยู่กับเมิง...
หน้ากูตอนนั้นเมิงดูไม่ออกหรือฟ่ะ ว่ากู....รำคาญเมิง
แล้วนี้กูต้องมาอยู่กับเมิงเป็นอาทิตย์ๆ
กูขอผูกคอตายดีกว่า…ไอ้บูมมม
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น กูรู้.....ว่าเมิงดีใจ
เพื่อนดีๆแบบกูและหน้าตาหล่อขั้นเทพแบบกู หายากน่ะเมิง เหอะๆๆ...”
นี้มันเคยคิดอะไรถูกบ้างเนี่ยยย...
ผมทำหน้าตาโกรธสุดๆ......มันบอกว่าผมดีใจที่ได้อยู่กับมัน
ผมทำหน้าเบื่อโครตๆ.....มันบอกว่าผมมีความสุขที่ได้คุยกับมัน
แต่ที่มันบอกว่าผมหาเพื่อนแบบมันยาก อันนี้ถูกของไอ้บูม
เพราะคนที่มีคุณสมบัติ ปากหมา เห่าได้ทุกเวลา กัดไม่เลือกคน
ไม่เลือกที่ ไม่เลือกเวลา อันนี้มีมันคนเดียวจริงๆ และมันก็คนแรกด้วย
แล้วแบบนี้กูจะดีใจหรือเสียใจ ที่เจอเมิงดีว่ะ....ไอ้บูมมมม
“เมิงไม่หิวเหรอ…”
พอมันถาม ผมก็เริ่มรู้สึกหิวนิดๆเหมือนกัน
เพราะผมยังไม่ทานข้าวเย็นเลย
แล้วนี้ก็ไม่รู้กี่ทุ่มเข้าไปแล้ว
“นิดหน่อยอ่ะ แล้วนี้กี่โมงแล้วบูม”
ผมถามมันเพราะเห็นมันใส่นาฬิกาอยู่
และพอมันบอกผมว่ากี่ทุ่มเท่านั้นแหละ
ผมก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน...นี้ห้าทุ่มแล้วเหรอว่ะ
“ทำไมเรานอนนานขนาดเลยเหรอ”
ผมถามไอ้บูม เพราะรู้สึกแปลกใจเหมือนกัน
แล้วอีกอย่าง ผมก็หลับเป็นตายไม่รู้สึกตัวอีก
แบบนี้หากมีคนมาปล้ำ...ผมไม่เสียความบริสุทธิ์ไปแล้วเหรอ(คิดแล้วเขิน)
“เออ....แล้วตอนที่เมิงนอนเมิงก็ยังละเมออีก
กูเรียกเมิงตั้งหลายครั้ง เมิงก็ไม่ได้ยิน กูเลยเอาตี-นถีบๆที่เอว แล้วเมิงถึงก็ตื่น”
เออ...ขอบใจที่ช่วยปลุกกู แล้วก็ทำให้กูรู้ว่าจริงๆแล้ว งูไม่ได้รัดกู
แต่เพราะฝ่าตี-นเมิงนี้เอง....ไอ้บูม
“อืมๆ ขอบใจที่ช่วยปลุก” ผมบอกขอบใจมัน หวังว่ามันจะสำนึกที่ใช้ตี-นถีบผม
“ไม่เป็นไร กูถีบเมิงแล้วนุ่มตีนดี” กูนึกอยู่แล้ว ว่าเมิงไม่สำนึกหรอกไอ้สาด
“เออเมิงหิวอยู่เปล่า...” มันถามผมอีกครั้ง แล้วผมก็พยักหน้าให้มันตามความจริง
“งั้นก็ลุกขึ้น...กูจะพาไปหาอะไรกินข้างนอก” มันสั่งผม
“อืมๆ...งั้นเดี๋ยวไปล้างหน้าก่อน”
ผมรีบลุกขึ้นและกำลังจะล้มลงอีกครั้ง...เพราะหน้ามืดไปหมด
แต่สงสัยเป็นดวงดีของผม และเป็นดวงซวยของไอ้บูมที่เข้ามารับผมไว้
ตอนนี้มันเลยถูกผมล้มทับไปอยู่ข้างล่างเรียบร้อยแล้ว
อึกกกกกกก..........
อกผมกับมันกระแทกกัน และหน้าของมันก็อยู่ห่างจากผมไม่ถึงนิ้ว
ตาของผมมองตามัน และมันเองก็มองตาผม เราไม่พูดอะไรกัน
ผมไม่ร้องออกมาเพราะไม่รู้สึกเจ็บ แล้วไอ้บูมเองที่เป็นคนรับผมไว้
ทั้งที่มันน่าจะเป็นคนเจ็บที่หลังกระแทกกับพื้น
แต่มันก็ไม่ได้ร้องออกมาสักคำ ตอนนี้เลยมีเพียงเสียงเงียบ
ริมฝีปากมันค่อยๆเลื่อนเข้าหาผม และผมก็ไม่ได้หลบหลีก
และสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่มันก็ยากที่ผมจะคิด....ว่ามันเกิดขึ้นจริงๆ
-------------------------------------------------------------------------------------------
ปล.ขอบคุณทุกคนที่ให้กำลังมากๆครับ
-
พยายามต่อไปนะคะน้องบูม :L2:
-
รอตอนต่อไปคร๊าบ o11
-
เป็นกำลังใจเขียนต่อไปคร้าบ
สนุกดีครับ o13
นายบูมนี่ยียวนกวนประสาทได้ใจเลยจริงๆ
-
เป็นกำลังให้ค่ะ อย่าทิ้งกันไปน้า :man1:
รออ่านอยู่ค่ะ :oni1:
-
เปนกำลังใจต่อไปครับ
รีบมาต่อน้า
-
เป็นกำลังใจให้คับ :L2: :L2:
อืม อยู่สงขลาเหรอ
ที่เดียวกะตูเลย :m29:
อยู่แถวไหนเนีย จะได้ชะแว้บบบบบบบบบบแอบเข้าหา :laugh: :laugh:
-
สนุกดีครับ มาต่อไวๆนะ :oni1:
-
อิอิ นิยายใหม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:m18: :m18: :m18: :m18: :m18: :m18:
-
ที่เดี่ยวกับ...ตูเมือนกาน.......................นุกดี...ชอบ
-
มาลงน้อยจังเลย
ขอเยอะๆ หน่อยนะคับ
-
:m13:
มาให้กำลังใจครับ
-
ขอยาวๆๆ :laugh:
:L2: เป็นกำลังใจให้จ้า
-
:oni1: :oni1:
-
ที่มาทำปากเสียใส่เค้านี่ก็เพราะอยากให้ต่ายสนใจว่างั้นเถอะ เชอะ :a14:
แต่ว่า จอ อู บอ กันแน่ใช่ไหมเจ้าคะ o8
-
มาต่อเร็วๆน้าคร้าบบบ
อยากรู้ว่าไอ้บูมจะปากหมาได้นานแค่ไหนกัน!
-
จะเกิดอะไรขึ้นน้อ :oni1:
-
ผมหาเพื่อนแบบมันยาก อันนี้ถูกของไอ้บูม
เพราะคนที่มีคุณสมบัติ ปากหมา เห่าได้ทุกเวลา กัดไม่เลือกคน
ไม่เลือกที่ ไม่เลือกเวลา อันนี้มีมันคนเดียวจริงๆ และมันก็คนแรกด้วย
แล้วแบบนี้กูจะดีใจหรือเสียใจ ที่เจอเมิงดีว่ะ....ไอ้บูมมมม
เออ วิจารณ์ได้แสบมากกกกกกกกก o13
-
สนุกครับ น่าติดตาม
เป็นกำลังใจให้นะครับ........................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
.........Storm Gust!!
-
อ๊า สามตอน แต่ว่ารู้สึกว่าแต่งดีขึ้นนะคะ ^__^
เห็นได้ชัดเลยว่าพอตัดความคิดในใจที่แอบสับสนอยู่หน่อยๆออกไป ภาษาก็เริ่มลื่นขึ้น
รอตอนไปนะค้า เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ
:L2: :L1: :L2:
-
มีแอบทิ้งให้ค้างเล่นด้วย :m29:
-
:m13: :m13:
-
:serius2: :interest: :interest: o3 o3
-
อ้าเพิ่งอ่านครั้งแรกครับ
อิอิ
ว่าแต่ถ้าเปนเราตาบูมไรนี่คงโดนด่าเละตั้งแต่ หน้าปากแร้วละ 55+
เอ่อ แต่ว่ามันค้างมากเลยอะครับบบ :m1:
-
อ๊า สามตอน แต่ว่ารู้สึกว่าแต่งดีขึ้นนะคะ ^__^
เห็นได้ชัดเลยว่าพอตัดความคิดในใจที่แอบสับสนอยู่หน่อยๆออกไป ภาษาก็เริ่มลื่นขึ้น
รอตอนไปนะค้า เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ
:L2: :L1: :L2:
>>>อันนี้ไม่ได้รู้ตัวหรอกครับ
แต่ก็รู้สึกว่าตัวเอง เริ่มเขียนได้สบายๆมากขึ้น
ไม่ได้กดดัน
แล้วอีกอย่างกำลังใจก็เยอะ...เลยทำให้อุ่นใจมั้งครับ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 3 มองแปลกๆ (อะไรของมัน)
“เป็นไรว่ะกู”
ผมมองหน้าตัวเองในกระจกแล้วบ่นเบาๆ
เพราะไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร
เหตุคงมาจากเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น ก่อนที่ผมจะเข้าห้องน้ำได้ไม่นาน
ไอ้บูม....ใช้แล้วมันคือต้นเหตุ มันคือปัญหา
และมันทำอะไรกับปากผมไม่รู้
เพราะหลังจากที่ผมล้มไปทบตัวมัน
ปากของผมก็เหมือนมีอะไรนุ่มๆมาแตะ
ตอนแรกผมก็อยากจะลืมตาขึ้นมาดู
แต่ไม่รู้ทำไม ใจผมมันไม่กล้า
กลัว...ผมรู้แค่ว่ากลัว
หากถามว่ากลัวอะไร ผมคงตอบแบบไม่มั่นใจว่า.....กลัวใจตัวเอง
กริ่ง......
เสียงนี้ผมจำได้
มันคือโทรศัพท์รุ่นคลาสสิก ตั้งแต่แม่เป็นสาวๆ
และตอนนี้แม่ผมก็ก้าวสู่วัยทอง
ผมเลยได้รับมรดกอันนั้นมาไว้ในครอบครอง
แบบช่วยไม่ได้นัก
“โหล...มีไรเปล่าแม่”
เบอร์โทรศัพท์ที่โทรเข้าคือเบอร์ของแม่ผมนี้แหละ
ตอนแรกก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมแม่ถึงโทรมา
แต่พอได้ยินเสียงของป้าใจในสายเท่านั้นแหละ
ผมก็ถึงได้รู้ ว่าป้าแกจะคุยกับไอ้บูมแน่นอน
“ครับป้า...รอเดี๋ยวน่ะครับ”
ผมรีบออกจากวิ่งห้องน้ำ
เมื่อป้าใจบอกว่าขอสายไอ้บูม
“บูม...แม่นายโทรมา”
ผมวิ่งมาถึงชั้นล่างของบ้าน
และก็เห็นไอ้บูมนั่งกำลังนั่งเหม่ออยู่
แล้วแน่นอน มันคงไม่ได้ยินเสียงที่ผมเรียก
“บูม....แม่นายโทรมา”
ผมเพิ่มเสียงขึ้นอีกหน่อย
และครั้งนี้ ดูไอ้บูมจะสะดุ้งตัว
ก่อนหันหน้ามองผม
“อะไรเหรอ.....ต่าย”
คำพูดที่มันเรียกชื่อผม แบบธรรมดาๆ
หากตอนแรกที่ผมรู้จักกับมัน ผมคงจะไม่ได้รู้สึกแปลกอะไร
แต่ครั้งนี้มันต่างกัน
“อะ...เอ่อ.....แม่นายโทรมา”
ผมยื่นโทรศัพท์ให้ไอ้บูม
และมันก็รับไป แบบไม่ได้สนใจมากนัก
แต่ดูเหมือนสิ่งที่มันสนใจมากกว่า คือหน้าของผม
ผมเองก็มองหน้ามัน แต่ผมมองมันด้วยสายตาปกติน่ะครับ
แต่ไอ้คนที่ยืนมองผมอยู่เนี่ยแหละ สายตามันดูแปลกๆ ยังไงพิกล
“บูม มีอะไรติดหน้าเราเหรอ”
ผมลองแกล้งถามมันไป
ทั้งที่รู้ว่าไม่มีอะไรติด
เพราะเมื่อตอนที่ผมอยู่ในห้องน้ำ
ผมก็สำรวจหน้าตาตัวเองแล้ว
และผมก็ไม่พบอะไรติดอยู่ที่หน้าเลยจริงๆ...นอกจากไอ้สิวเม็ดเล็ก เนี่ยแหละ
[........เฮ้ย เมิงทำไรว่ะ..........]
ผมบ่นอยู่ในใจ กับภาพที่อยู่ตรงหน้า
เพราะนอกจากไอ้บูมมันจะทำสายตาแปลกๆ :interest:
นิสัยของมันก็แปลกพอๆกันอีก
ตัวอย่างตอนนี้น่ะคือ
มันค่อยๆเดินมาหาผม
หากถามว่าเดินมาทำไม
อันนี้ผมเอง ก็ไม่อาจจะตรัสรู้ได้
แต่ที่รู้แน่ๆคือผมต้องถอย
และเมื่อผมถอยจนติดกำแพง...(หมาจนตรอก)
ไอ้บูมมันก็เอามือมาลูบๆ อยู่บนหัวของผม
และมันก็ปัดผมที่ปรกหน้าของผมอยู่ออก
ในตอนแรกผมเองคิดว่า...เดี๋ยวสักพักมันคงจะเลิกเล่น(บ้าๆ)แบบนี้
แต่นี้เวลาก็ผ่านไปสักพักแล้ว
ไอ้บูมมันก็ยังคงยืนมองหน้าผม(แถมยิ้มหื่นๆ) และมือก็ลูบผมอยู่แบบนั้น
[..............เมิงทำอะไรของเมิง........]
ผมคิดอยู่ในใจ เพราะไม่กล้าพูดออกไป
แล้วท่าทีของไอ้บูมตอนนี้
ดูมันมีความสุขซะเหลือเกิน
และไอ้ร้อยยิ้มที่อยู่บนหน้ามันอีก
ไอ้บูมมันยิ้มให้ใครกันน่ะ...
[....เมิงยิ้มให้กู หรือ กำแพง....]
ผมคนที่โดนมันเข้าประชิดและเป็นคนที่รู้สึกอึดอัด
ถามตัวเองขึ้นในใจอีกครั้ง
เพราะร้อยยิ้มนั้น มันก็ไม่เคยยิ้มให้ผม
และผมก็ไม่เห็นว่า มันจะมีเหตุผลอะไรที่มันจะยิ้มให้ผม
งั้นก็ฟันธงได้เลยว่า.....มันยิ้มให้กำแพง
ผมเอง เมื่อหันมองกำแพงที่ตัวเองยืนพิงอยู่
ก็ได้เห็นคือ............แมลงวันหัวเขียงสองตัว กำลังอึ้บ...ผสมพันธ์กันอยู่
ล้อเล่นครับ...
ผมเองก็เห็นแค่...พนังกำแพงที่ว่างเปล่า
แล้วสรุป ไอ้บูม...มันยิ้มให้ใคร :m16:
------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล.ขอบคุณทุกคนมากๆน่ะครับ ผมอาจจะตอบทุกรีไม่หมด แต่ผมก็อ่านน่ะครับ :กอด1:
-
อิอิ ตาปากเสียได้คุยกับป้าใจหรือยังเนี่ย :oni1:
มาลงเพิ่มอีกเร็วๆนะ
-
>>>อันนี้ไม่ได้รู้ตัวหรอกครับ
แต่ก็รู้สึกว่าตัวเอง เริ่มเขียนได้สบายๆมากขึ้น
ไม่ได้กดดัน
แล้วอีกอย่างกำลังใจก็เยอะ...เลยทำให้อุ่นใจมั้งครับ
ดีแล้วล่ะค่ะ ดีขึ้นจริงๆนะ อะไรๆเริ่มเข้าที่เข้าทางมากขึ้น นายบูมก็เริ่มน่ารักขึ้น ฮ่าๆๆ
จริงๆเวลาเขียนอะไรแบบนี้เราก็ไม่ต้องไปเครียดกับมันหรอกเนอะ ? สบายๆกับมันดีกว่า เห็นมั้ยออกมาดีขึ้นเลย ^^
จุ๊บๆกันไปแล้ว มีปัดผมให้อีก ฮ่าๆ ไม่รู้เมื่อไหร่นายบูมจะทำให้หนูต่ายระทวยแบบจริงๆจังๆสักทีน้า
รออยู่เสมอนะค้า เป็นกำลังใจให้ต่อไปค่ะ ^__^
แอบแนะนำตัว ชื่อเฟิร์นนะคะ
-
มาจิ้มๆๆๆๆๆ
น่ารักคับ
-
มัวแต่ทำฉากสยองขวัญ เอ้ย...... ฉากสบตากัน! จนลืมคุยสายคุณแม่ไปแล้วเหรอครับ พี่บูม
เป็นกำลังใจให้นะครับ...............แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
-
มองตาก็รู้ใจ อะปะ
-
ดีครับ เอาใจช่วย :a2:
-
รู้ค่ะ ว่าบูมมองต่ายทำไม มองเพราะ
นี่กูกำลังตกหลุมรักมึงใช่มะเนี่ย อ้ากกกกกกก :serius2::give2:
แล้วบูมก้อบ้าไปแล้ว :laugh: :laugh: :laugh:
-
ง่ะ แค่นี้เองหรอ
-
อ่านรวดเดียวจบ ชอบคับ บูม+ต่าย อิอิ :m4:
ขยันเขียนบ่อยๆเด่วก็เก่งเองคับน้องรัก :m14:
เขียนให้จบนะเว๊ยอย่าเป็นแบบใครบางคนแถวนี้555+ :m23:
ปล.อย่าคิดในใจมากเด่วคนอ่านจะงง
-
ตอนที่ 4 ถอดไหม
กริ่ง....................
[...ทำไมโทรศัพท์ ดังได้เวลาแบบนี้ว่ะ...]
ผมคิดแบบนั้นน่ะครับ
ถึงแม้ในใจจะแอบเสียได้หน่อยๆก็เหอะ
เพราะไม่รู้ว่าไอ้บูมมันเหม่อมองอะไรของมัน
“ต่าย โทรศัพท์ดังอ่ะ”
[...เมิงมาบอกกูทำไม เมิงก็รับดิว่ะ...]
ตกลงไอ้บูมมันเป็นอะไรของมันกันแน่
ขนาดโทรศัพท์ดัง แทนทีมันจะไปสนใจที่โทรศัพท์
แต่นี้มันยังมองหน้าผมไม่ลด ละ เลิก กันสักที
“อืม...แม่นายโทรมา”
ผมบอกไอ้บูม ในตอนที่เอามือถือในมือของมันมาดู
และเบอร์ที่โทรเข้าก็เบอร์แม่ผมนี้แหละ
สงสัยป้าใจแกจะโทรมาหาไอ้บูม
“แล้วทำไงอ่ะ”
[...กรูจนปัญญาจริงๆเลย ไอ้บูม...]
ปากมันถามเรื่องโทรศัพท์
แต่หน้ามันจะติดกับหน้าผมอยู่ร่ำไร
แล้วตกลงหน้าผมเหมือนโทรศัพท์ขนาดนั้นเลยเหรอครับ
“เอา...คุยดิ”
ผมกดรับสายให้มัน
ซึ่งไม่รู้เป็นเพราะมันไม่มีโทรศัพท์ เลยกดรับสายไม่เป็น
หรือเป็นเพราะโทรศัพท์ของผมรุ่นเก่าเกินไป มันเลยหาปุ่มกดไม่เจอ
แต่มันจะยังไง ก็ช่างมันเหอะ
เพราะตอนนี้ผมรู้สึกโล่ง
สบายใจ
อากาศสดชื่น
และรู้สึกว่า ไอ้อาการแปลกๆมันก็หายไปด้วย
พร้อมกับไอ้บูมที่เดินหายไปนอกบ้าน
แล้วตอนนี้มันก็ยืนหล่อ
คุยโทรศัพท์อยู่ตรงหน้าบ้านนั้นแหละ
[...ผมรู้สึกกับมันยังไงกันแน่ว่ะ...]
ผมมานั่งเล่นที่โซฟา ตอนรอไอ้บูมคุยโทรศัพท์อยู่กับแม่
และผมก็คิดถึงเรื่องที่ไอ้บูมเข้ามาบ้านผม พร้อมกับที่มันว่าผม...ไอ้สิว
และตอนที่ไอ้บูม มันทำหน้าหล่อใส่ผม หมายถึงเมื่อกี่นี้ และบนห้อง
ผมไม่รู้ว่า ไอ้อาการตัวชา ร้อนตรงหน้าอกกับที่หน้า
มันเกิดขึ้นตอนไหน เมื่อไร
แต่ผมก็พอรู้ว่าผมรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่อยู่ใกล้...ไอ้บูม
แหละผมเองก็ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใคร
ไม่ใช่เพราะผมอยู่ใกล้คนอื่นแล้วไม่รู้สึก
แต่กับไอ้บูม มันเล่นกับผมมากกว่าเพื่อนที่ผมสนิท
หน้าของมันเวลาอยู่ใกล้หน้าผม...ผมต้องกลั้นหายใจ
ทั้งที่กรูก็อยากหายใจต่อ
แล้วเวลาหน้าอกของมัน ที่เต็มด้วยกล้ามเนื้อ
มาสัมผัสกับหน้าอกลีบๆของผม...หัวใจผมแทบหยุด
ทั้งที่ผมก็อยากมีชีวิตต่อ
และอาการนี้...ผมเองไม่ได้โง่ขนาดไม่รู้เลยว่าตัวเองเป็นอะไร
ผมรู้ว่านี้คงเป็นอาการเริ่มแรก ของคนมีความรัก...
และผมก็คิดว่า คนแบบผมที่ไม่เคยมีความรักกับใคร(นอกจากคนในครอบครัว)
มันจะทำให้การว่างตัวกับนิสัย...ใจง่าย...ของตัวเองยาก
ก็ลองคิดดู นี้ขนาดผมเจอมันแค่มันวันเดียว
มันกลับทำให้อาการแบบนี้เกิดขึ้นได้
แล้ววันต่อไปล่ะ วันที่ผมต้องอยู่กับมันอีก...3 อาทิตย์
ผมคงไม่ต้อง...รักมัน...ตายเหรอ
เหอ..........
ผมถอนหายใจ เพราะผมรู้สึกว่าเรื่องนี้มันเป็นปัญหาซะะแล้วสำหรับผม
และผมก็น่าจะหาวิธีไหน ที่จะหลีกไอ้อาการแบบนี้ได้
สงสัยผมต้องโทรไปถามไอ้คนเจน เรื่องแบบนี้ซะหน่อยแล้ว
และคนๆนั้นคือ...ไอ้เมย์ เพื่อนผมเอง
แต่ตอนนี้ผมไม่มีโทรศัพท์และรู้สึกเหนื่อยมาทั้งวัน
สงสัยให้รอดจากวันนี้ไปได้ก่อน แล้วค่อยวางแผน
เหอ......มีเรื่องให้คิดน่าปวดหัวจริงๆกรู
“ต่าย ไปกันได้ยังครับ”
สงสัยไอ้บูมมันคุยโทรศัพท์พึ่งเสร็จ
และนี้พอมันเดินเข้ามาในบ้าน
ประโยคที่มันพูด ช่างสุภาพเรียบร้อย จนผมน่าขนลุก
....ครับ....
มันคิดได้ไงถึงพูดคำนี้กับผม
ทั้งที่ต่อให้โลกแตก มันก็ไม่น่าจะหลุดออกมาจากปากของมันได้
“อ่อ....ได้เลย”
ผมตอบมันเสร็จและรีบลุกขึ้นยืน
เพราะอะไร......อันนี้ไม่น่าถาม
ก็ไอ้คนที่ชื่อ...บูม และท่าทางมันตอนนี้แหละ
ที่ผมต้องรีบลุกขึ้นซะก่อน
“เฮ้ย....”
ผมตกใจ เพราะจู่ๆไอ้บูมมันก็ดึงมือให้ผมนั่งลงอีก
ตอนแรกที่มันลงมานั่งข้างๆผม ผมเองก็ยังพอทน
แต่พอมันเริ่มมาชิดผม มากขึ้นๆ
และไอ้มือที่เอามาว่างทับกับไหล่ผม
มันทำให้อาการตัวชา หายใจไม่ออก แล้วหัวใจหยุดเต้น
มันเกิดขึ้นอีกแล้ว....
ผมเลยตัดปัญหาโดยการลุกขึ้นซะก่อน
ตอนแรกคิดว่าจะหมดปัญหา แต่นี้อะไร มันสร้างปัญหาชัดๆ
ผมคนที่น่าจะไปนั่งข้างๆมันในตอนแรก
แต่กลับยืนหาเรื่องใส่ตัว ให้มันดึงนั่งลงบนตักของมัน
และอาการเดิมๆ ก็เริ่มเป็นขึ้นอีก
แบบนี้ผมจะทำไงดี เพราะหากลุกขึ้น ไอ้บูมมันก็จับเอวอยู่
แล้วหากไม่ทำอะไรเลย ผมแย่แน่ๆ
“ไม่ต้องรีบก็ได้เนอะ นั่งแบบนี้ก็อุ่นดี”
ไอ้บูมบอกผมว่าอุ่น แต่ทำไมผมรู้สึกร้อน...(ตกลงกรูเพี้ยนหรือเมิงเพี้ยน)
แล้วท่านั่งของผมบนตักของมัน ก็ไม่ธรรมดาเลย
เพราะดูจะยิ่งเพิ่มความสะดวก ในการให้ไอ้บูมลวนลามผมมากขึ้นไปอีก...(กรูไม่ได้อ่อย...โว้ย)
“ต่าย หน้าเป็นอะไรอ่ะ แดงหมดเลย”
ไอ้บูมมันถามผมและมือมันก็เริ่มจับที่แก้ม และผมเริ่มตัวชา
“ต่าย เหงื่อไหลเยอะจัง มาเช็ดให้”
ไอ้บูมมันเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงมันออกมา
และเริ่มเช็ดเหงื่อที่ไหลเหมือนเขื่อนแตกให้ผม
และผมเริ่มหายใจไม่ออก ในขณะที่อาการตัวชายังมีอยู่
“ต่าย หน้าอกสั่นๆ ไหนดูหน่อยว่า สบายดีเปล่า.......แล้วทำไม หัวใจต่ายเต้นเร็วจัง”
ไอ้บูมมันเอาหัวไปแนบกับหน้าอกผม
และหัวใจผมเริ่มหยุดเต้น
ในขณะที่อาการตัวชา และหายใจไม่ออก ยังคงมีอยู่
“ต่ายปากสั่นๆ ไหนดูซิ”
“ต่ายร้อนใช่ไหม แบบนี้ต้องถอดเสื้อ”
“ต่ายถอดกางเกงด้วยไหม งั้นตกลงถอดดีกว่า”
“ต่ายกางเกงใน....”
ผมไม่รู้ว่ามันพูดอะไร
และไม่รู้ว่ามันทำอะไรผมอีก
แต่ที่รู้ คือรู้แค่ว่า....กรูเป็นลม
“เฮ้ย..ต่ายเป็นไร”
และนั้นก็เป็นประโยคสุดท้าน ก่อนผมจะไม่รู้เรื่องอะไรอีก....
-------------------------------------------------------------------------------------------
ปล.ขอบคุณมากๆครับทุกคน และคำแนะนำ ผมเองเอาไปใช่น่ะครับ ไม่รู้ดีหรือเปล่า
อ่านรวดเดียวจบ ชอบคับ บูม+ต่าย อิอิ :m4:
ขยันเขียนบ่อยๆเด่วก็เก่งเองคับน้องรัก :m14:
เขียนให้จบนะเว๊ยอย่าเป็นแบบใครบางคนแถวนี้555+ :m23:
ปล.อย่าคิดในใจมากเด่วคนอ่านจะงง
:กอด1:>>>อย่าหายไปไหนอีกน่ะครับ
-
:serius2: :serius2: ไอ้เจ้าต่ายจะมาเป็นลมอะไรตอนนี้เนียะห๊า!!
:angry2:บูมมาลงต่อเลย
เมื่อวานได้ไปเที่ยวงานลากพระที่สระบัวป่าวคับน้อง
-
ง่ะ โดนเขาทำดีเข้าหน่อย อ่อนระทวย......เชียว!
เป็นกำลังใจให้นะครับ..............................แล้วมาต่ออีกนะครับ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
o2 o2
มาให้กำลังใจค่า
ต่ายเอ๊ย แค่อยู่ใกล้ยังเป็นลมขนาดนี้
ถ้ามากกว่านี้ล่ะ ไม่ต้องห่ามส่งโรงบาลเลยหรอ? 55+ :m20:
-
แผนกินกระต่ายของเจ้าบูมนี่มันเนียนจิง ๆ อ่ะ
แหม ๆ ๆ ทำไปได้เน่อะเรา
-
กร๊ากกก หนูต่ายจ๋า
จะมาปอด เป็นลมอะไรตอนนี้คะลูก ? แต่แหม..บูมค่ะ เหมือนจะนิสัยดี -*- แกหวังเคลมนี่หว่า ไอ้เจ้เล่ห์นิ!
อ๊าย คนแต่งแต่งดีขึ้นดีวันดีคืนอ่ะค่ะ ไม่ได้แกล้งชมเน้อ แต่ชอบมากๆเลย เพราะอ่านไปก็รู้สึกได้เลยว่าคนแต่งแต่งเป็นธรรมชาติมากขึ้น
เจ๋งมากค้าบบ ~ o13 o13 o13
-
บูมเอ้ย รุกเร็วไปมั้ย???
เล่นเอาซะเค้าเป็นลมเลย...ดีไม่มีจะหัวใจวายเอานะนั่น 5555
-
ต่ายเกิดอาการ เหวอ อย่างรุนแรง หรือว่าโดนสะกดจิต ว่ะเนี่ย
-
ตาปากเสีย แกจะทำอะไรหนูต่ายกันเนี่ย
ว่าแต่ว่า เล่นจริง ถอดจริง เอ่อ จุดจุดจุด จริงใช่ไหมเจ้าคะ :m13:
-
ตามมาอ่านจนทัน
น้องต่ายลูกแม่.....ทำไมมาเป็นลมผิดเวลาแบบนี้หล่ะลูกกกกกกกก
หรือว่าไม่ชอบแบบหวานๆ ชอบแบบโหดๆ ด่าๆ ตบๆ แล้วก็ปล้ำ แบบนั้นหรอ???
-
กามมมมมมเปงลมซะงั้น :m15:
งี้ตื่นขึ้นมาจะเหลืออะไรไหมนี่ :m16:
นายบูมยิ่งดูหื่นๆอยู่ :m4:
ลุ้นๆ มาต่ออีกนะคับน้องรัก
-
:m20: ต่ายถึงขั้นเปงลมเลยหรอ บูมยังไม่ได้ทำไรเลยนะเนี่ย :m20:
ปอลอ เอ๋...หรือว่าทำไปแล้ว :laugh:
-
ต่ายเกิดอาการ วิ้ง วิ้ง แล้วอ่ะดิ่เนี่ย
555
-
ค้าง ๆ มาต่อด่วน
ไม่มาเร็ว ๆ เดี๋ยวกดลบคะแนนโหวตให้เหลือน้อย ๆ กว่าบางคนนะบูม :laugh:
-
งง กับอาการของบูม...................... :o
-
เดี๋ยวต่ายจะโดนอุ้มเข้าห้องป่าวนิ :m32:
แถมาส่งกำลังใจคะน้องบูม :L2:
-
โห่ ต่ายอ่ะ จะมาเป็นลมอะไรกันตอนนี้ ชิชิ อารมณ์เสีย :m16:
-
เป็นลม
หนุกจิงๆๆ
-
555+ โดนประชิดตัวขนาดนี้จะรอดไหมน้อ :laugh:
-
มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
(http://upic.me/i/mj/yociexp90.gif) (http://upic.me/show.php?id=a0773b173a62926c510bbc5991f95c7e)
อากาศมันแปรปรวนบ่อย
หายใจไม่ออก ก็ต้องผายปอดให้ต่ายนะบูม
เข้ามาอ่านคร๊าบ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน เรื่องน่ารักดีนะจ้ะ
ต่ายเป็นลมไปซะแร้วววว โอกาสช่างน่าเป็นใจให้นายบูมเหลือเกิน
แล้วตื่นมาจะเป็นยังไงละเนี่ย :t2:
มาต่อไว ๆ นะจ้ะ เป็นกำลังใจให้จ้า :L2:
-
ค้างง :serius2:
บูมจัดการต่ายเลย :laugh:
มา :กอด1:บูม
มาให้กำลังใจ มาต่อไวๆนะจ๊ะ
-
....กำเป็นลมซะงั้น .... อดเลย ..... ว่านะ ไอบูมมันต้องแกล้งอีกแน่เลย
...... อย่าเพิ่งไปเชื่อมานนนนนนนน ....
-
:mc4:เย้!!เรื่องใหม่ๆ(รู้สึกจะมาช้ากว่าชาวบ้านเขาไปเยอะเลยแฮะ :m23:)
หนุกอีกแล้วครับท่าน เล้านี้มีเรื่องที่น่าติดตามเยอะเจรงๆ เรื่องนี้ก้อด้วย o13
แต่ทั่นผู้แต่งมีพัฒนาการขึ้นในระยะเวลาสั้นๆอย่างที่คนอื่นๆเขาชมกันจริงๆนั่นแหละ เห็นได้ชัดเลยทีเดียว สงสัยต่อๆไปคงจะยอดเยี่มกระเทียมเจียวแน่ๆ!!! :a2:
จะรอติดตามชมอย่างใจจดใจจ่อเลยคร่า...
ป.ล.ต่ายเรียบร้อยจัง ส่วนบูมก้อ..ทะเล้นดี (ดูๆไปก็เหมาะไม่หยอก ชีวิตนู๋ต่ายจะได้มีสีสันซะบ้าง) แต่ท่าทางจะหลงสิวเสน่ห์ของนู๋ต่ายไปจังเบอร์ แซวดีนัก...ของเข้าตัวเลย โส.น้าม..หน้า....555+
-
ตอนที่ 5 ถอดไหม(โหดไปหน่อย)
"ครับแม่ ผมจะดูแลให้ครับ....สวัสดีครับ"
ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
ก็พร้อมๆกับที่ไอ้บูมคุยโทรศัพท์เสร็จนั้นแหละ
ตอนนี้ผมก็กำลังสำรวจร่างกายตัวเอง
ว่ามีเสื้อผ้าชิ้นไหนที่หายไปบ้าง
และผมก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
เพราะเสื้อผ้าที่ผมใส่อยู่ ได้อยู่ครบทุกชิ้น
โดยไม่มีชิ้นไหนขาดหายไปเลย
“ต่ายๆ ตื่นยัง”
เสียงไอ้บูมไม่รู้ดังมาจากมุมไหนของบ้าน
เพราะตอนมันคุยโทรศัพท์ ผมได้ยินแค่เสียง
แต่ไม่รู้ตัวมันยืนอยู่ที่ไหน
และหากมันกำลังจะเดินมาหาผม
ผมจะทำยังไงดี
ผมไม่อยากเป็นลม อีกเป็นครั้งที่สองหรอกน่ะ
แล้วตอนนี้ผมก็นอนอยู่บนโซฟาที่เดิม
แต่หากเป็นลมอีกครั้ง ไม่รู้ว่าต้องย้ายไปนอนวัด
แล้วให้พระสวดกุสลาหรือเปล่า
[....ตายแน่ๆกรู....]
ผมคิดแบบนั้นในใจ
เมื่อรู้ว่างานนี้คงไม่รอดอีกตามเคย
และสงสัยได้ตายแบบที่ตัวเองคิดไว้จริงๆ
“อ่าว...ยังไม่ตื่นเหรอ”
เมื่อไอ้บูมเดินเข้าห้องมา
ผมเองก็นอนนิ่งและท่องสาธุอยู่ในใจ
เพื่อไม่ให้มันรู้ว่า.....ผมแกล้งหลับ
ก็จะให้ผมทำไงละ ในเมื่อสมองผม
มันไม่ได้มีไว้เพื่อคิดแผนเรื่องหลบไอ้บูม
หรือคิดว่าวันหนึ่งตัวเองต้องตกมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้
แล้วไอ้เรื่องแกล้งหลับ
มันก็ไม่แน่ใจว่าจะได้ผลมากแค่ไหน
เพราะผมไม่เคยใช้กับใคร
“หลับจริง.........เหรอ”
นี้มันรู้เปล่า พอมันพูดประโยคนี้ออกมา
ผมเกิดอาการตัวแข็ง ลมหายใจเข้าออกก็ไม่ปกติ
และเหงื่อที่อยู่บนหน้าผากก็เริ่มไหล
สงสัยที่มันพูดแบบนี้ เพราะมันรู้แน่ๆ
“เหงื่อก็ไหล หน้าก็ซีด ไม่รู้เป็นไข้หรือเปล่า”
ถ้ากูเป็นไข้ก็เพราะเมิงนั้นแหละ
ผมคิดแบบนี้จริงๆ เพราะเวลาโดนมันจับตัวนิดๆหน่อยๆ
ก็รู้สึกว่าเนื้อตัวร้อนไปหมด
แล้วมือของมัน ที่วางอยู่บนหน้าผากตอนนี้
ก็คงมีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรง
ในเรื่องที่ทำให้ผมเกิดอาการช็อกได้
“ไงก็เช็ดตัวหน่อยแล้วกัน”
[...เฮ้ยยยย...เมิงจะทำอะไร...]
ไอ้บูมพูดจบ มันก็เริ่มลงมือถอดเสื้อผ้าที่ผมใส่อยู่ทันที
จนตอนนี้ ผมก็เหลือแค่กางเกงในคู่ใจ
ซึ่งเป็นสมบัติชิ้นสุดท้าย ที่ไอ้บูมทิ้งให้ผม
“ถอดชิ้นนี้ก็จะเห็นลูกต่ายตัวน้อยๆอ่ะดิ แบบนี้จะถอดดี.............ไหมเอย”
ทำไมไอ้บูมต้องแกล้งลากเสียงยาวด้วย
แล้วที่มันบอกว่า ลูกต่ายตัวน้อยๆอ่ะ
มันรู้ได้ไง ผมคิดแล้วก็โมโห
จริงๆผมอยากตะโกนบอกมันว่า....ของกูใหญ่
“ตกลงถอด”
ตกลงแล้วไอ้บูมมันจะถอดจริงๆเหรอ
ตอนแรกผมแค่ว่า จะโชว์ของตัวเองให้มันดูสักหน่อย
แต่พอมันเกิดอยากดูจริงๆ ผมกลับไม่กล้า
ก็จะให้ผมกล้าได้ไงล่ะ
ผมก็กลัวจะเสียบริสุทธิ์เหมือนกันน่ะ......(ก็มันไม่เคยนิ)
“อืม......”
ผมแกล้งละเหม่อ แล้วผลิกตัวให้นอนคว่ำลง
เพราะตอนนี้ก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
แผนที่คิดก็ทำได้แค่นี้แหละ
“ทำไมมันยากแบบนี้ว่ะ”
ไอ้บูมมันคงจะหงุดหงิดเหมือนกัน
เพราะมันดึงกางเกงในตั้งหลายครั้ง แต่ไม่ยอมออก
แล้วผมเองก็เหนื่อย เพราะต้องคอยขะมิบก้นไม่ให้กางเกงในหลุด
สงสัยสงครามนี้คงต้องตายกันไปข้าง ถึงจะรู้ชนะ...(เพลานี้ช่างยาวนานเยี่ยงนัก)
“งั้นเอากรรไกรตัดแม่งเลย”
ฮื่อๆ ผมจะร้องจริงๆแล้วน่ะครับ
มันเล่นพูดว่า จะเอากรรไกรตัดกางเกงในสุดโปรดของผม
แบบนี้มันโหดร้ายไปหน่อยแล้ว
ทำไมไอ้บูมมันต้องทำแบบนี้ด้วย ฮื่อๆ
มันไม่เห็นคุณค่าของกางเกงในเลยเหรอ ฮื่อๆ
สาธุ.......ของให้มันหากรรไกรไม่เจอ
“เจอแล้ว....บ้านต่ายทำไมต้องเอากรรไกรไปซ่อนด้วย ไม่เข้าใจเลย”
ผมอยากถามมันเหลือเกิน
หากมันรู้ว่าผมซ่อน แล้วทำไมมันต้องหาด้วย
มันไม่รู้เลยหรือไง ว่าผมไม่อยากให้มันเจอ
เพราะหากมันเจอ ผมรู้ไงว่ามันต้องเป็นแบบนี้ ฮื่อๆ
ลาก่อนกางเกงใน.... :o7:
ลาก่อนความบริสุทธิ์.... :oo1:
ลาก่อนชีวิต.... :freeze:
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอโทษทุกคน ที่หายไปไม่ได้บอกกล่าว เพราะที่บ้านมีงานกอดกระฐิน เลยต้องกลับบ้านโดยด่วน
แล้วเอาบุญมาฝากทุกคนในบอร์ดด้วยน่ะครับ.....สาธุ ขอให้เจอแต่สิ่งดีๆกันทุกคน
สำหรับตอนนี้หากมีคำผิดก็ขอโทษด้วยน่ะครับ และหากไม่ฮาอย่างที่คิดก็ถือว่าทนๆเอาหน่อย เหอะๆ
รู้สึกว่ามีคนอ่านเพิ่มขึ้น กร๊ากกกก....คุณแม่ปลื้ม แบบนี้ต้องปิดบอร์ดเลี้ยงฉลอง ฮ่าๆๆๆๆ(กรูเวอร์มั้ย)
ไงก็ขอบคุณทุกกำลังใจเหมือนเดิมครับ ผมอาจไม่เอยชื่อ แต่ให้รู้ไว้ว่าผมอ่านทุกรีจริงๆครับ
แล้วรีไหนมีเรื่อง หรือต้องการติ หรือชม(สงสัยน้อย) ก็ส่งพีเอ็ม หรือทิ้งรีเอาไว้ก็ได้น่ะคับ
ปล.อ่านกันสนุกน่ะคร้าบ
-
:oni2:
สงสารกางเกงใน
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ตอนนี้เขียนได้น่ารักดีนะเจ้าคะ ชอบอ่ะ ตาปากเสียต้องรู่แน่เลยว่าหนูต่ายแกล้งหลับ คิกคิก :o8:
-
:m26: บูม เจ้าต่ายมันแกล้งหลับ รีบกระเฉาะมันเลย ให้ไวๆ
-
:m1: คิกคิก...อ๊าาาาาา...น่ารักจัง
อ่านเองเขิลเอง :jul1:
-
น่ารักมากมาย
-
:laugh: :laugh: หน้ามึนมากบูมเอ๊ย..
กระซิก ๆ สงสารกางเกงในตัวโปรด :laugh:
-
ตกลงบูมจะเอาไงเนี่ย o12 เล่นอยู่ได้ จะรุกก็รุกซะทีสิ คนอ่านรออยู่ :laugh:
-
ชอบตอนนี้วะ หนุกหนานดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆแท้ :m4:
กางเกงในตัวเดียวไม่ต้องใช้กรรไกรหรอก
ใช้มือจับฉีกไปเลยแนะนำนะนายบูม
ปล. สั้นไปนิดนะน้องnod32 กรุณาต่อให้ยาววววววววววกว่านี้ด้วย :angry2:
-
:m24: ..... บูมเห็นน้าทำไรอ่ะ .....
...... สาธุค่ะ ..... ขอบคุณนะค่ะ ที่เอาบุญมาฝาก ... เอิ๊กกกก อิ่มบุญค่ะ
-
กร๊าก น่าสงสารกางเกงในจริงๆ
มุกนอนหลับนี่ใช้ไม่ได้นะคะหนูต่าย ฮ่าๆ
มีการแกล้งละเมอๆ เดี๋ยวเถอะๆ
มาเร็วๆน้า ^__^ ตอนนี้แอบสั้น ฮืออออออออ :sad2: :sad2: :sad2:
-
เง้ออออ ต่ายต้องตื่นขึ้นมาปกป้องกางเกงในได้แล้วนะครับ o13
น่ารักมากมาย
เป็นกำลังใจให้นะครับ...........................แล้วมาต่ออีกนะครับ
-
:m4:
อ่านทันแล้วนะน้องบูม
หนุกดีๆ รีบๆ มาต่อน้า
-
แลดูค้างๆๆไงไม่รู้ครับ
:angry2:
ตกลงพี่บูมจะเผด็จศึกแร้วใช่ม้า :m12:
-
:m16: บูมวัน 5 ตอนแล้วนะ ยังไม่ไปถึงไหนเลยอ่ะ
เราต้องการบท NC เร็วอ่ะ :serius2:
คือเราโรคจิตรนิดๆอ่ะ ชอบอ่านบทผู้ชายเสียตัว :t2:
-
:m16: บูมวัน 5 ตอนแล้วนะ ยังไม่ไปถึงไหนเลยอ่ะ
เราต้องการบท NC เร็วอ่ะ :serius2:
คือเราโรคจิตรนิดๆอ่ะ ชอบอ่านบทผู้ชายเสียตัว :t2:
>>>ยากให้ถึงตอนนั้นเร็วเหมือนกันครับพี่แอน ฮ่าๆๆๆ
---------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 6 เหอะๆ...กูผิด
ฉึบๆ........
“กรรไกรบ้านต่ายคมจัง”
ไอ้บูมกำลังสนุกกับของเล่นที่อยู่ในมือมัน
และผมก็กำลังจะเป็นของเล่นชิ้นต่อไป ที่นอนนิ่งโดยไม่ขัดขืน
ก็จะให้ผมทำไงได้ เมื่อให้เลือกระหว่างเจอหน้าไอ้บูมแล้วเป็นลม
กับนอนนิ่งๆให้มันแกล้งแต่ยังหายใจอยู่
แบบนี้ผมขอเลือกอันหลังดีกว่า
พ่อคร้าบบบบ.....รับสายด้วยคร้าบบบ.................
เสียงเด็กที่ไหนไม่รู้ดังอยู่ในบ้านผม
ผมเองจะหันไปดู แต่กลัวไอ้บูมมันจะรู้ว่าผมแกล้ง
เลยต้องฝืนตัวนอนแบบนั้นต่อไป
แล้วเสียงที่ไอ้เด็กนั้นมันร้อง มันก็บอกว่าให้รับสาย
ผมเองก็ยิ่งงงไปใหญ่ ไม่รู้รับสายอะไรของมัน
“โหล...มีไรว่ะ”
เสียงเด็กนั้นเงียบไปแล้ว
และไอ้บูมก็เหมือนกำลังคุยโทรศัพท์อยู่
หรือว่าเสียงนั้นจะเป็น.........เสียงเรียกเข้า
ความโง่ของผมก็หลุดพ้น
เมื่อเริ่มรู้ตัวว่าเสียงนั้นคือเสียงเรียกเข้า
ทำไมสมัยนี้เขาตั้งเสียงเรียดเข้ากันแปลกๆก็ไม่รู้
ผมเองยังตามไม่ทันเลย...(ตกลงกูเกิดยุคไหนเนี่ย)
“ฮืมๆ...ได้เดี่ยวออกไป”
ผมได้ยินไอ้บูมบอกสายที่โทรหาว่าจะออกไป
ความหวังก็เริ่มเกิดขึ้นนิดๆ
เพราะยังไงซะสวรรค์คงไม่ใจร้ายกับผมนัก
“ต่ายครับ...”
ขนแขนลุกแทบจะทันทีที่ไอ้บูมพูด
ก็มันเล่นมากระซิบที่ข้างหู
แล้วเป่าลมเบาๆ แบบนี้จะให้ผมทนไหวได้ไง
“บูมออกไปข้างนอนก่อนน่ะครับ เดี๋ยวมาสนุกกันต่อ”
ไอ้บูม....เมิงจะไปก็รีบไปเหอะ
ตอนนี้ขนกูลุกไปหมดแล้ว
เดี๋ยวทนไม่ไหว จับปล้ำเมิงขึ้นมาแล้วจะซวย เหอๆ
แกร็อก...........
ผมลุกขึ้นแทบจะทันทีพอประตูปิดลง
ก็ความอดทนมันใกล้จะถึงขีดสุดเต็มที
แล้วทั้งตัวก็เต็มไปด้วยเหงื่อ คิดแล้วก็แค้นไอ้บูมจริงๆ
อย่าให้ถึงทีผมน่ะ จะทบต้น ทบดอก ให้มันเจ็บ........เฮ้ยยยย
“อ่าว ตื่นแล้วเหรอ”
ไอ้บูมมันจะเปิดประตูเข้ามาอีกทำไมเนี่ย
ตอนแรกนึกว่าแผนจะสำเร็จแล้วซะอีก
นี้โดนมันเห็นเข้าเต็มๆแบบนี้
สงสัยแผนไหนๆก็ช่วยไม่ได้แล้วล่ะ
“อะ...อ่อ....อืม พอดีพึ่งตื่นอ่ะ
แล้วนี้บูมลืมอะไรเหรอ เห็นพึ่งออกไปนิ”
ผมตอบแบบไม่เนียนนัก แต่คงพอช่วยได้
“ต่ายรู้ได้ไงว่าเราเพิ่งออกไป”
อ่าวซวยกูแล้วดิ ดันไปเปิดทางให้มันจับผิด
“อ่อ..ก็ได้ยินเสียงประตูปิด ก่อนจะ...จะ..ตื่นอ่ะ
เลยเดาเอาว่าเป็นบูม....เหอะๆ”
ที่สุดก็ไหลไปได้ เก่งจริงๆกู
“เหรอ.............พอดีเราเอาผ้าไปชุบน้ำมาให้
นึกว่าไม่สบาย กะจะเช็ดตัวให้ซะหน่อย”
ทำไมไอ้บูมต้องลากเสียงยาวด้วย แบบนี้ไม่ค่อยน่าไว้ใจ
“เราไม่เป็นไรแล้วล่ะ ขอบใจน่ะ”
“แต่ให้เราดูหน่อย ว่าตัวร้อนเปล่า”
เฮ้ย....มันจะจับตัวผมอีกแล้วเหรอ
ไม่เอาๆ แบบนี้ตายอีกแน่ๆ
“ไม่เป็นไร ตัวเราสกปรก เดี๋ยวเราก็ไปอาบน้ำแล้วแหละ”
ผมรีบดันไหล่มันออก
เพราะไม่อยากนั้น ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยแน่ๆ
แล้วสายตาแปลกๆเมื่อกี่มันอะไรกัน
ไอ้บูมมันคิดอะไรอยู่....
“แล้วงบูมไม่ออกไปข้างนอกเหรอ”
ผมถามมันเพราะยากจะเปลี่ยนเรื่องคุยมากกว่า
แต่ใครจะรู้ ว่าผมเอาความซวยเข้าตัวชัดๆ
“ออกไปดิ แต่......ต่ายรู้ได้ไง”
ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆกู
“กอ...ก็...เดาเอาน่ะ เห็นแต่งตัวหล่อเชี่ยว”
“เราหล่อจริงๆนั้นแหละ เหอะๆ”
ไอ้บูมมันพูดประโยคนี้ทีไร
ผมยากอ้วกทุกที ไม่ใช่เพราะมันไม่หล่อ
แต่เพราะไอ้นิสัยหลงตัวเองของมันนี้แหละ
ผมไม่เคยชินสักที
“อืม....งั้นรีบไปเหอะเดี๋ยวจะดึก”
“ดึกที่ไหน นี้เช้าแล้ว”
อะไรขอมัน บอกว่าเช้า จะมามุขไหนอีกว่ะ
ก็ตอนที่ผมเป็นลม ผมก็นอนไปไม่นาน
แล้วทำไมไอ้บูมมันบอกว่าเช้า
“ก็ต่ายเป็นลมแล้วนอนไปทั้งคืน เราเลยให้ต่ายนอนตรงนี้
แล้วพอเช้านี้ เราก็อาบน้ำแต่งตัว แล้วมาดูต่ายเนี่ยแหละ”
ผมยังงงๆอยู่ และไอ้บูมเหมือนจะรู้ มันเลยเดินไปเปิดม่าน
และทุกอย่างก็กระจ่างแจ้ง พอผมเห็นแดดเท่านั้นแหละ
“เหอะๆ เราหลับไปนานเลยเนอะบูม”
ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าตัวเองเล่นหลับเป็นตาย
ผมเลยยิ้มให้มัน แล้วเกาเบาๆแก้เขินไปตามภาษา
แล้วตอนนี้ไอ้บูมมันก็เริ่มยิ้มให้ผมเหมือนกัน
[...ยิ้มอะไรแบบนั้นของมัน...]
ผมนึกในใจ
เพราะเห็นไอ้บูมมันยิ้มให้ผมแบบแปลกๆอีกแล้ว
อะไรว่ะ ยิ้มไรของมัน
ตอนนี้ผมก็เลิกยิ้มแล้ว ทำไมไอ้บูมยังยิ้มอยู่
“ยิ้มอะไรเหรอบูม”
นี้ขนาดผมบอกมันขนาดนี้น่ะ
แทนที่มันจะเลิกยิ้ม มันกลับยิ้มเข้าไปอีก
ผมบอกว่าให้เลิกยิ้ม แต่มันยังยิ้มอะไรของมัน
ผมเริ่มแล้วน่ะ เริ่มทนไม่ไหวแล้วจริงๆน่ะ
ผมจะไม่ทนแล้วน่ะ ดูดิยังยิ้มอะไรของมันอีก
เออ...กูไม่ทนแล้วน่ะ กูเขินน่ะโว้ย
ไม่เล่นกับมันแล้ว กูไม่เล่นแล้วโว้ย
ผมคิดได้เท่านั้นก็รีบวิ่งขึ้นห้องไปอาบน้ำ
ก็จะให้ผมทำไงล่ะ
ไอ้บูมมันยิ้มอย่างคนบ้า
เป็นใครๆก็ต้องหลบใช่เปล่า
แล้วจะให้ผมทนได้ไง ผมไม่ทนหรอก
ฮ่าๆๆๆ.....ไอ้บ้าบูม ยิ้มไปคนเดียวเหอะ
:oni1:
----------------------------------------------------------------------------
วันนี้เอาตอนใหม่มาลงให้....แล้วก็ยาวที่สุดเท่าที่แต่งมาฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณน่ะครับ...ทุกคนที่เป็นกำลังใจให้
ทั้งที่กดบวกและลบให้
ผมเองเมื่อวานพอเห็นว่าคะแนนโดนลบ
ก็รู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย สงสัยภูมิใจมั้งครับ
ที่มีคนไม่ชอบเราด้วย
เพราะปกติแล้ว ผมจะได้แต่บวก
แต่ลบก็พึ่งเจอเป็นครั้งแรกอ่ะครับ
สำหรับคนที่กดลบก็เป็นอีกหนึ่งบันดานใจ
ที่ทำให้ผมรู้ว่า...ผมต้องเขียนให้ดีขึ้น
ไงก็มาฉลองคะแนนสำหรับคะแนนที่โดนลบหน่อย
ยังไงก็ติดตามกันต่อไปน่ะครับ....ผมว่าผมจะเขียนให้ดีขึ้น
สักวันหนึ่ง................. o7
-
:m20: บูมจ๋าหัวเราะจนจะร้องไห้อยู่ละ
บูลยังไม่งาบต่ายอีกเหรอ :m16:
-
อะโชะ !
^
^
^
^
^
^........ จิ้มค่ะ เรายังไม่ได้ทั้งบวกและลบตอนนี้นะค่ะ เพราะเท่าที่ดูเนี้ย มันสั้นจนประเมินไรไม่ได้เลยอ่ะค่ะ
......... เนื้อเรื่องมันยืดไปเป่าค่ะ แค่ตอนจะถอดไม่ถอดเนี้ยยังมีแต่ความในใจ ไม่มีไรให้ตื่นเต้นเลย ถามยาวกว่านี้หน้าจะทำให้ได้เรื่องมากกว่านี้รึเป่า ลองพิจารณาดูนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ fighting!!!!!!!~
-
ฮาดี เอาอีก เอายาว ๆ เอาใหญ่ ๆ :laugh:
-
บูมยิ้มเพราะเห็นต่ายน้อยน่ะจิ คิกคิก
-
รอดูต่อไป ว่าเจ้าบูมมันจะเพี้ยนได้ถึงไหน :t2:
-
+ ให้แร้วนะ กำลังใจเยอะขนาดนี้ อย่าทิ้งไปหละ
และอีกอย่าง อ่านดี ๆ รีพลายที่บูมบอกแบงก์นั้น ก็ไม่เห็นมีอะไรนิ เขาเป็นกำลังใจให้ด้วยซ้ำไป ไม่เห็ฯต้องเครียด
-
+ ให้แล้วน่ะคับ จะได้มีกำลังใจเขียนต่อ
แล้วอนุโมทนา สาธุ ด้วยน่ะค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
แหมๆๆๆ บูมเขายิ้มให้ก็ดีแล้วน้า ดีกว่าเข้าโหมดหื่นกามโรคจิต อิอิ (หรือวาที่ยิ้มนี้ ยิ้มหื่นอ่ะ)
เป็นกำลังใจให้นะครับ....................แล้วมาต่ออีกนะครับ :oni3:
ปล. +1ให้นะครับ เป็นกำลังใจให้กับผู้เขียน o13
-
มาอ่านแล้วนะคับ
-
หุหุ ฮาได้อีก
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งคร้าบ o13
-
ตามมาอ่านต่อค่ะ สนุกดีค่ะบูมเป็นกำลังใจให้นะค่ะ :L2:
เรื่องบวกลบอย่าไปสนใจเลยค่ะ บางทีก็กดผิด คิดแบบนี้แล้วกันเนอะ :t2:
สู้ต่อไป ทาเคชิ :a2:
-
มา + เป็นกำลังใจน้องบูมจ้า :a2:
-
:oni1:ต่อไวไวนะ
o7 o7
-
มาต่อให้ไวนะ
รออ่านอยู่
ชอบ น่ารักอ่ะ
:angry2: บูม รีบ กระเฉาะเจ้าต่ายได้แล้วเว้ย!!
:laugh: :laugh:
-
รีบมาเลยคับ ให้ว่อง อย่าต้องให้รอนาน :o8:
-
:a2: :a2: :a2:
:jul1:
-
รอต่อน้าาาาาา
-
มาต่อได้แล้วนาย :t4:
อย่าหายไปนานดิ :serius2:
คนอ่านเรารออยู่ :t3:
-
ให้กำลังใจคนแต่ง
-
จะติดตามต่อไปนะ
รออ่านต่ออยู่นะ
เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ
-
:sad2: :sad2: :sad2:
-
น้องบูม ถึงกรุงเทพฯยังอะ
พยายามเข้านะเรื่องสอบ :L2:
-
:L2: :L2: :L2: มาเป็นกำลังใจให้ค่ะบูม เขียนสนุกดีค่ะ
-
:m24:
ตามเข้ามาถ่ายรูป บางคน :jul3:
-
:t3:รอต่อไปคร๊าบบ
-
มารออ่านอยู่นะจ้า Fighting !!
-
ตาปากเสียพาหนูต่ายไปซื้อกางเกงในใหม่กันถึงไหนเนี่ยยยยยย คิกคิก
-
:m32:
-
แวะเข้ามาดูน้องบูม
ยังไม่มาต่ออีกเหรอคะ อย่ามัวแต่เที่ยวเพลินนะบูม
ใกล้ถึงวันสอบแล้ว ท่องหนังสือเตรียมตัวสอบด้วย
ไม่งั้นอดมาอยู่กรุงเทพฯนะจ๊ะ :laugh:
-
ตอนที่ 7 หวังว่าจะ...
“นอนได้แล้วน่ะ”
“อืม”
“ห่มผ้าหน่อยน่ะ”
“อืม....”
.“ฝันดีน่ะ”
“อืม....”
ประโยคเดิมๆที่ไอ้บูมกับผมจะพูดกันก่อนนอน
ผมจะตอบมันเฉพาะคำว่า....อืม
ซึ่งนั้นแปลว่าตกลง หรือไม่ก็ โอเค
การที่มันบอกผมว่าฝันดี หรือห่มผ้าให้ มันก็ทำเป็นประจำ
ใช่.....มันทำแบบนี้เหมือนเป็นกิจวัตรก่อนนอนของมัน
และนี้ก็.....คืนที่ห้าแล้ว ที่มันทำแบบนี้กับผม
เมื่อก่อนไอ้บูมมันจะบอกคำว่าฝันดี ที่ประตูหน้าบ้าน
จนมาถึงตอนนี้มันก็เข้ามาบอกคำว่า...ฝันดี...ถึงในห้องนอน
ผมเองไม่ได้รู้สึกอึดหรือรู้สึกรำคาญเลย กับสิ่งที่มันทำให้
เพราะตลอดเวลาที่มันอยู่กับผม
มันทำให้ผมพูดได้อย่างเต็มปากว่า....มีความสุข
หากถามมันเกิดขึ้นเมื่อไร.....อันนี้ผมตอบไม่ได้จริงๆ
ไม่ใช่เพราะผมไม่ยากบอก แต่เพราะผมไม่รู้
ทุกวัน ทุกเวลา หายใจเข้า หายใจออก
ผมก็เจอแต่หน้ามัน
แล้วการที่เราจะมานั่งนับวันว่าเราสนิทกันเมื่อไร
ผมว่ามันก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมคาดไว้
วันนี้.....เราต้องคุยด้วยกัน เมื่อความเป็นจริง....บางวันมันก็ไม่ใช่
วันนี้.....เราต้องไปเที่ยวด้วยกัน เมื่อความเป็นจริง....บางผมก็เบื่อ
วันนี้.....เราจะต้องสนิท เมื่อความเป็นจริง....บางวันผมก็เซ็งที่จะเจอหน้ามัน
ก็เพราะผมไม่ได้...ลิขิตหรือเจตนา....ให้มันเกิดขึ้น
และทุกสิ่งล้วนแต่เกิดขึ้นด้วย...ตัวมันเอง
และอันนี้มันคงจะเป็นเหตุผลได้...ถึงจะไม่ดีเท่าไรก็เถอะ
“กลับบ้านก่อนน่ะ”
“อืม”
ไอ้บูมหันมายิ้มให้ผมและเดินออกจากห้องไป
ร้อยยิ้มที่หากเป็นเมื่อก่อนผมคงจะอายจนหน้าแดง
หรือไม่ก็ตัวสั่นจนทำตัวไม่ถูก นั้นคงเพราะผมยังไม่ชิน
แต่ตอนนี้ ผมเริ่มชินกับร้อยยิ้ม
หรือปรับตัวเข้ากับนิสัยไอ้บูมได้แล้ว
และไอ้อาการตื่นเต้นมันก็ยังมีอยู่บ้าง และมันก็ยังไม่ชินสักที
ก็จะให้ผมชินได้ไง!.......
เพราะทุกครั้งที่ไอ้บูมมันโดนเนื้อตัว
มันทำให้ผมรู้สึกเหมือน...ไฟช๊อต
ผมเองไม่ใช่ไม่ยากเข้าใกล้มัน
แต่ผมคงต้องการเวลาหน่อย
ทุกวันนี้...
ผมก็พยายามที่จะให้ไอ้บูมมันแตะผมได้
และอนาคต.....(คิดแล้วเขิน)
ผมกับมันคงจะแตะกันได้ มากขึ้นจนอาการนี้หายไป
กริ่งงงงงง........
เสียงอันไพเราะดังได้ขัดเวลากูจริงๆ
ผมยังนึกถึงอนาคตของผมกับบูมยังไม่เต็มที่
แล้วนี้ก็ห้าทุ่มแล้ว ไอ้ตัวเงินตัวทองที่ไหนมันโทรมาหาว่ะ
“โหลบูม โทรมายังไม่นอนเหรอ”
......ผมรักตัวเงินตัวทองตัวนี้จัง
“ยังอ่ะ เรายากได้ยินเสียงต่าย เลยโทรหา”
..... กูจะละลาย
“อ่ะน่ะ แล้วนี้ทำไรอยู่ ทำไมยังไม่นอน”
.......บูมน่ะบูม เล่นซะเราเสียงสั่น
“ก็จะอาบน้ำอ่ะ”
“อาบน้ำตอนนี้ไม่หนาวเหรอ”
.......กูยากช่วยอาบ
“ก็หนาวอ่ะ แต่ถ้าต่ายช่วยอาบ คงอุ่นกว่าเยอะ”
“เหอะๆ ทะลึ่งแหละบูม”
“เราพูดเล่นน่ะ ฮ่าๆ”
......แต่กูคิดจริงน่ะโว้ย
ตูดๆ.............
ผมดูที่หน้าจอมือถือก็ไม่เห็นมีสายซ้อน
เพราะปกติเวลามีสายซ้อนมันจะดังแบบนี้ทุกที
แต่ช่างหอะ คุยกับบูมต่อดีกว่า
“พรุ่งนี้ไปซื้อข้าวต้มกันอีกเปล่า”
ผมถามบูม
เพราะทุกวันตอนเช้าบูมจะมาปลุกผม
แล้วไปซื้อของกินกันที่ตลาด
“.........”
อ่าว....บูมเงียบซะงั้น
“บูม....ไปเปล่า”
“........”
บูมเป็นอะไรเปล่า....เงียบอีกแล้ว
“บูม....ไปเปล่า”
ผมเพิ่มเสียงอีกนิด และมันก็ได้ผล
“อ่ะ....อะ...อะไรน่ะ” อ่าวไม่ได้ฟังกูอยู่เหรอ
“ไปตลาดกันเปล่าพรุ่งนี้”
“อ่อ....ไป.....ไปดิ”
ตูดๆ.............
เสียงเดิมอีกแหละ....
ผมมองดูหน้าจอมือถือ มันก็ไม่มีสายซ้อนเหมือนเดิม
สงสัยเป็นเสียงมือถือบูมแน่เลย....
“บูม โทรศัพท์นายมีสายซ้อนเปล่า”
“อ่ะ..อ่อ...อ้อ...ใช่ๆ มีคนโทรมา”
“อ่าว...ทำไมไม่รับล่ะ”
“อ่ะ...อ่อ....ก็ยากคุยกับต่ายอ่ะ”
“อ่ะน่ะ” กูเขินอีกแล้วน่ะโว้ย
ตูดๆ.............
รอบที่สามแล้วที่มือถือบูมมีสายซ้อน
แต่เห็นบูมยากคุยกับผม
ผมเลยไม่ได้สนใจ...
และพอเวลาผ่านไปสักพัก
เสียงสายซ้อนก็ดังขึ้นอีก ผมก็ไม่ได้สนใจ
และบูมเองก็เหมือนจะทำเป็นไม่สนใจกับเสียงนั้นซะ
ผมได้รู้อะไรเกี่ยวกับตัวบูมเยอะขึ้น
เพราะผมจะเป็นฝ่ายถามบูมมากกว่าบูมจะถามผม
และบ้างครั้งบูมก็เสียงเงียบไป
จนตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าบูมเงียบทำไม
แต่ช่างเหอะ....
เพราะน้ำเสียงบูมที่คุยกับผม ยังมีเสียงหัวเราะอยู่
และนั้นมันก็แสดงว่าบูมมีความสุข ที่ได้คุยกับผม
ตูดๆ.............................
จนตอนนี้ผมรู้สึกว่าสายซ้อนมันดังบ่อยขึ้น
ดังบ่อยจนผมผิดสังเกต
เพราะปกติ หากเราโทรหาใคร
แล้วปลายไม่รับประมาณ 3 สาย
นั้นก็แสดงว่าเขาไม่ว่าง
แต่ที่เขาคนนั้นโทรหาบูมซ้ำๆหลายสาย
ผมว่าเขาจะต้องมีธุระอะไรสำคัญอย่างแน่นอน
“บูม....เราว่านายไปรับสายเหอะ สงสัยเขาคงมีธุระสำคัญแหละ”
“อืม....ไม่เป็นไรหรอก”
“ไม่ป็นไรได้ไง ไปรับเถอะ แสดงว่าเขาต้องมีธุระแน่ๆเลย”
“ไม่เป็นไรหรอก”
“บูม....รับเหอะ อย่างน้อยจะได้รู้ ว่าเขาโทรมาทำไม”
“ไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรซิ”
“แล้วเขาจะโทรหาบูมทำไม หากเขาๆไม่มีธุระ เรา....วะ....ว่า”
“ไม่รับก็ไม่รับซิ บ่นมาก แค่นี้น่ะ.....รำคาญว่ะ”
ประโยคนี้ผมคงจะชินกับมัน เมื่อตอนที่เจอบูมครั้งแรก
แต่ตอนนี้....มันไม่ใช้
ผมไม่รู้ว่าบูมหงุดหงิด หรือตะคอกใส่ผมทำไม
ผมเองก็แค่หวังดี เพราะ หวังดีจริงๆ
แล้วนี้มันกลับเป็นว่า ผมเป็นตัวน่ารำคาญ....เหรอ
หรือว่าผมเป็นแบบนั้นจริงๆ
งั้นแสดงว่าผมต้องขอโทษบูมใช่เปล่า
แต่หากผมโทรหาบูม ผมว่าเขาต้องด่ากลับมาแน่ๆ
เพราะเขาอารมณ์ร้อนอยู่ แล้วแบบนี้ผมจะทำยังไงล่ะ
สงสัยคงต้องรอถึงตอนเช้า
ตอนที่บูมอารมรณ์เย็นแล้วนั้นแหละ
สรุป....คืนนี้ผมคงต้องนอนหลับ
ทั้งที่ในใจยังมีคำถามมากมาย
แล้วคำถามในนั้น 100%
มีคำตอบคำว่า....บูม อยู่ทุกข้อ
“ฝันดีน่ะบูม”
ไม่นานผมคงหลับ
และไม่นานมันคงเช้า
และไม่นานผมกับบูมคงจะคุยกันเหมือนเดิม
และไม่นาน.....ผมหวังว่าจะเป็นแบบนั้น
.
.
.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
อะโชะ !
^
^
^
^
^
^........ จิ้มค่ะ เรายังไม่ได้ทั้งบวกและลบตอนนี้นะค่ะ เพราะเท่าที่ดูเนี้ย มันสั้นจนประเมินไรไม่ได้เลยอ่ะค่ะ
......... เนื้อเรื่องมันยืดไปเป่าค่ะ แค่ตอนจะถอดไม่ถอดเนี้ยยังมีแต่ความในใจ ไม่มีไรให้ตื่นเต้นเลย ถามยาวกว่านี้หน้าจะทำให้ได้เรื่องมากกว่านี้รึเป่า ลองพิจารณาดูนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ fighting!!!!!!!~
>>>คิดเหมือนกันน่ะครับ (ฮ่าๆๆๆ)
พอดีว่านิยายผมมันเป็นแนวเก็บหวานแล้วอมทุกข์
ผมจะกำหนดขีดความสัมพันธ์ของต่ายกับบูม
คือแค่ 10 วัน
หลังจากนั้นจะไม่ได้ยือยื้อมาก
ไงก็ลองดูตอนนี้น่ะครับ
ขอบคุณมากๆครับ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
:กอด1:ขอบคุณทุกคนมากน่ะครับที่เข้ามาเป็นกำลังใจให้ ทั้งคนที่สนิทและคนที่พึ่งรู้จักกัน
พอดีผมไปสอบ มศว.ครับ เลยไม่ได้เข้าเน็ตเลย(มันเกี่ยวกันไงว่ะ)
ก็พอดีผมอยู่สงขลา แล้วไอ้ที่ผมไปคือ กรุงเทพ.
ไม่ใช่ว่าร้านเน็ตหาไม่ได้หรอกครับ แต่เพราะเวลาที่จะเล่น แถบหาไม่ได้
แต่ไปกรุงเทพ ครั้งนี้ ได้อะไรกลับมาบ้านเยอะมากครับ ทั้งประการณ์(เหมือนบ้านนอกเข้ากรุงเลยกู)
ผมไป กรุงเทพครั้งแรก และคิดว่า....แม่งวุ่นวายชิบ
และผมก็ไปพักแถวม.หอการค้าครับ หากใครพักแถวนั้น คงน่าจะเจอกัน :o
ไอ้ที่พูดมายังไม่หมด ไว้ค่อยเล่าต่อ
แต่ที่จะมาบอกคือขอบคุณทุกคนนั้นแหละครับ บ้างคนก็เป็นห่วง
บ้างคนก็เม้นในกระทู้ตั้ง 3 ครั้ง (อันดีดีใจที่มีคนรออ่าน)
แล้วคนที่กดบวก(เรื่องนี้ไม่ได้เครียดแล้วครับ เพราะผมดูที่คนเข้าอ่านกับคนเม้นมากกว่า คะแนนที่เราได้รับมา)
ปล.ขอให้ทุกคนโชคดีน่ะครับ ไม่แน่ผมอาจจะได้ไปอยู่ กรุงเทพ แล้วได้เจอกับใครหลายๆคน
สำหรับคนที่อยู่สงขลา....ก็ยากเจอเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
^
^
^
ไอ้หนูบูม
ยินดีต้อนรับกลับสงขลา เกี่ยวกันป่ะเนียะ
สู้ :a2:
-
เหอะ
เป็นเราโดนพูดกระแทกหน้าแบบนั้นก็อึ้งอ่ะ
-
หวังว่าเจ้าบูมคงไม่ได้กำลังล้อเล่นกับใจคนอยู่นะ
-
ไม่มาซะนาน.......................ลืมตอนเก่าๆๆไปเลยครับพี่น้อง
อ่านแล้วมันขัดกันยังก็ไม่รู้
มาต่อบ่อยๆก็ดีนะครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:เฮ้อ:
-
อ้าว แล้ว กอกอนอ ที่มาทำให้คนอ่านวาบหวามมันไปไหนแล้วอ่ะ
ว่าแต่ ตาบูมเนี่ย....หลอกกันเล่นหรือเปล่า....หนูต่ายของเค้าจะต้องเสียใจไหมนะ
-
:angry2: บูมเป็นอะไรไปละนี้
เป็นกำลังใจให้นะครับ..............แล้วมาต่ออีกนะครับ
-
วู้ๆๆๆ กลับมาแล้วหรอน้องชายยยยย :mc4:
เรื่องเอนท์พี่มั่นใจว่าเราต้องทำได้อยู่แล้ว ว่าที่เด็กมศว.:m13:
ยินดีต้อนรับการกลับมานะ มาลงเรื่องบ่อย ๆ สู้ ๆ
ปล.ถ้าเอนท์ติดแวะมาทักทายบ้างเน้อ ช่วงนี้งานเข้าวะ:m15:
-
หายไปตั้งนาน พอลงก็ลงนิดเดียะ :t2: :t2:
-
ต่ายน่ารักดีค้าบบบบบบ
แต่บูมนี่ปากไม่ค่อยเลยนะ หึหึหึหึหึ
-
ตอนที่8 ไม่น่า....รับ
......หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ขณะ......
กี่สิบสายแล้วที่ผมโทรหาบูม......และอีผู้หญิงคนนี้มันก็พูดอยู่ประโยคเดิมq
แต่เขาคงไม่ผิดหรอก
เพราะมันก็หน้าที่ของเขานิ
แต่หากเขาคนนั้นกลับเป็นบูม
ผมคงจะไม่ต้องนั่งคิดมากอยู่แบบนี้
เพราะอย่างน้อย ขอแค่ได้ยินเสียงบูมก็ยังดี
เหอ...................
ผมถอนหายอย่างกับอากาศในโลกนี้มันเป็นมลพิษไม่พอ
ก็จะให้ผมทำไงล่ะ นอกจากถอนหายใจรอบูมอยู่หน้าทีวี
ตอนนี้ก็ตี 2 แล้วและอีกไม่นานก็จะหกโมงเช้า.... (กรูจะบ้า)
ผมตื่นเต้นที่จะได้เจอบูมจนทำให้นอนไม่หลับ
แต่มันคงไม่ใช่หรอก...
ผมตื่นเต้นที่จะหาข้ออ้างในการแก้ตัวมากกว่า
ผมทำตัวไม่ถูก และไม่เคยคิดจะง้อใคร
แต่นี้...ผมคงจะทำผิดจริงๆที่ทำให้บูมโกรธ
ผมเลยต้องง้อ....
หรือถึงแม้บูมจะผิดจริงๆ แต่...ในสุดท้ายแล้ว
ใจผมมันก็บอกให้ง้อบูมอยู่ดี
“เมิงเป็นไรว่ะ....”
ผมกระซิบถามตัวเอง
และลองใช้มือจับหน้าอกด้านซ้าย
ตึกๆ.......
ผมเชื่อว่าหัวใจทุกคนก็เต้นเหมือนกัน
และหัวใจของผมก็ด้วย
เพียงแต่ที่ผมยากรู้คือ...ข้างในนี้มันคิดกับบูมอย่างไร
และมีสักคนไหมที่หาคำตอบให้ผมได้จริงๆ
“....เราให้คำตอบคุณได้....”
ผมรีบหันไปมองทีวีที่เปิดทิ้งอยู่
และหวังว่าสิ่งที่เจอคือ....
รายการอะไรที่ทำให้ผมดูแล้วรู้สึกเห็นแนวทาง
หรือไม่ก็ขอแนะนำในการหาคำตอบของความคิด
“.....เพียงแค่คุณซื้อเครื่องออกกำลังเครื่องนี้
และใช้ทุกวัน...
รับรองสิ่งนี้จะเป็นคำตอบที่ดีให้คุณได้อย่างแน่นอน....”
ผมคว้ารีโมททีวีและกดปิดในแทบจะทันที
.....รายการแนะนำสินค้า.....
ผมน่าจะรู้ตั้งแต่เปิดทีวีแล้ว
เพราะนอกจากรายการแนะนำสินค้า
ไอ้รายการที่มีเนื้อหาสาระแบบที่ผมต้องการจริงๆ
มันก็ไม่มีเลย....
เหอ..............
ผมขอถอนหายใจอีกรอบ
พร้อมกับตั้งคำถามตัวเอง
“กูเป็นไรของกูวะ...”
ตอนนี้ผมได้แค่นั่งกอดเข่าตัวเอง
และคว้ารีโมททีวีกดเปิดมันอีกครั้ง
รายการเดิมช่องเดิมที่ผมพึ่งกดปิดไป
ตอนนี้มันก็อยู่ตรงหน้าผมแล้ว
ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องเปิด
ก็เหมือนกับสายตาของผมนั้นแหละ
ผมมองหาอะไรที่บ้านหลังข้างๆ
ผมมองหาใครเหรอ
ผมยากเจอใครเหรอ
ผมยากคุยกับใครเหรอ
หรือทั้งหมดคือ...ความว่างเปล่า
กริ่งงงง..............
ความคิดไร้สาระของผมแทบจะหายไปทันที เพราะเสียงโทรศัพท์
และเมื่อมองดูเบอร์โทรเข้าก็เป็นเบอร์ของ.....บูม
“บูมเราขอโทษ...”
ผมแทบไม่ต้องตัดสินใจว่าจะรับหรือไม่รับดี
และประโยคแรกที่ผมพูดไป มันก็เป็นสิ่งที่ผมยากบอกบูมจริงๆ
“ อ่ะ...เอ่อ...เมิง เห้ย ต่ายไม่ต้องขอโทษหรอก”
“ทำไมล่ะ เราทำให้บูมโกรธ เราก็ขอโทษไง”
“นายไม่ได้ผิด ทำไมต้องขอโทษ”
น้ำเสียงที่บูมบอกผม
ผมรู้สึกได้ว่ามันเป็นเรียบ
แต่นั้นแหละ มันยิ่งทำให้ผมคิดมากกว่าเดิม
“บูมยังโกรธเราใช่ไหม...บูมถึงพูดแบบนี้”
“เรื่องมันก็ผ่านไปแล้วก็ปล่อยไปเหอะ”
“แต่เราว่าบูมยังโกรธเราอยู่น่ะ”
“กูบอกว่าหยุดก็หยุดดิว่ะ”
น้ำเสียงและคำพูดของบูม....มันทำให้ผมกลัว
ผมไม่ชอบเลยเวลาบูมขึ้นเสียงแบบนี้
มันเหมือนว่าบูมกำลังหงุดหงิดหรือไม่พอใจ
และมันก็ยิ่ง....ทำให้ผมยากจะร้องไห้
“...อ่ะ...เอ่อ....แล้วนี้....บะ......บูมยังไม่นอนเหรอ”
ผมรีบเปลี่ยนเรื่องคุย
และน้ำเสียงของผมก็สั่นไปหมด
ทั้งที่ผมพยายามทำเสียงให้ปกติ
แต่มันก็เก็บไม่อยู่จนได้
“จะนอนแล้ว งั้นแค่นี้น่ะ”
บูมตัดสายไปแล้ว
และตอนนี้ผมก็ไม่จำเป็นต้องทำตัวเอง
ให้เหมือนอยู่ในสภาพปกติอีกต่อไป
........ฮื่อๆๆ......
ผมยากให้ตัวเองร้องไห้ออกมาดังๆ
เพราะอย่างน้อยผมก็จะได้รู้ว่าตัวเองกำลังเสียงใจอยู่
แต่มันอะไรกัน....น้ำตาไหลแต่ไม่มีเสียงร้องไห้
ผมไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเลย
ใจหนึ่งผมดีใจที่บูมโทรหา....เพราะตัวเองก็รอได้ยินเสียงบูม
แต่อีกใจหนึ่ง มันเหมือนคนที่ผมคุย....ไม่ใช่บูมคนเดิม
ตกลงที่บูมโทรมา...ผมควรดีใจหรือเสียใจดี
ถ้าผมดีใจ แล้วทำไมผมถึงไม่ยิ้ม
หรือเพราะความจริงแล้ว....ผมกำลังเสียใจอยู่
.
.
.
“ผม....ไม่....ควร....รับ...เลย”
----------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล.ขอบคุณทุกกำลังใจมากๆครับ เนื้อเรื่องค่อนข้างเครียดหน่อย...ยังไงก็อ่านต่อน่ะครับ :กอด1:
-
รักไปแล้ว คงทวนเข็มความรู้สึกไม่ไหว...โถหนูต่าย :o12:
-
กระต่ายน้อยตาแดง มามะ มาให้พี่กอดปรอบ :กอด1: :กอด1:
-
ปวดหัวกะเจ้าสองตัวนี่จริง ๆ :เฮ้อ:
-
:m13: :m13:
-
o2 o2 o2 o2 o2
-
บูมเป็นไรไปอ่ะ
-
อีสองตัวนี่มันเปงไรกานเนี่ยยยยย
-
:m16: :m16: กัดกันเข้าไป เมื่อไรจะรักกันซักที
-
มัยบูมรมณ์แปรปรวนจัง
มาทำน้องต่ายเราร้องไห้ o12
เพิ่งมาตามอ่าน +1 ให้เป็นกำลังใจค้าบ
รอตอนต่อไปน้า :oni1:
-
เพิ่งได้มาอ่านจ้า มาถึงตอนปัจจุบันก็ค้างพอดี ไอ้เจ้าบูม!! มาทำน้องต่ายร้องไห้ได้ไงเนี่ย รีบมาง้อเดี๋ยวนี้เลยนะ!!! :m31:
-
ไม่น่า..........................................เข้ามาอ่านเลย
ค้างอีกแระ
ทำไมบูมต้องอารมณ์แปรปรวนด้วยอ่ะ
-
ตอนที่ 9 อยากรู้ว่า....ใช่ไหม
หลังจากคุยโทรศัพท์กับบูมเมื่อคืน
แทนที่มันจะทำให้ผมนอนหลับ
มันกลับยิ่งทำให้ผมคิดมาก จนนอนไม่หลับไปเลย
และเช้านี้ ปกติผมจะต้องตื่นมาเปิดประตูให้บูม
และบูมก็จะเดินเข้ามาเปิดทีวี แล้วมานั่งรอผมที่โซฟาตัวนี้
ทั้งที่ภาพนี้...ภาพที่เกิดขึ้นทุกวัน มันก็น่าจะเป็นแบบนั้นต่อไป
แต่วันนี้มันไม่มี....
คนที่เปิดทีวีดู เขาคนนั้นไป
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะยังโกรธผมอยู่หรือเปล่า
หรือบ้างครั้งเขาอาจตื่นสายก็ได้
ผมเองก็ได้แต่รอเท่านั้นแหละ เพราะหากจะไปกดกริ่งหน้าบ้าน
แต่หากเขายังไม่ตื่น มันก็กลายเป็นผมไปทำตัวน่ารำคาญ
จนทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมาอีก
.......เหอออออ.......
เคยไหมเวลาถอนหายใจจนกลายเป็นงานอดิเรก
สงสัยคงมีผมเท่านั้นแหละ.....
เมื่อก่อนผมก็ไม่ใช่ในเซ็งโลกอะไรแบบนี้หรอก
แต่พอมาช่วงนี้พอมีเรื่องให้คิดมาก
ดูเหมือนผมจะถอนหายใจบ่อยขึ้น
“ปี๊นๆๆ.........ซาลาเปาครับซาลาเปา”
รถขายซาลาเปาที่ผมจำได้ดี
เพราะผมจะซื้อก่อนไปโรงเรียนทุกวัน
แต่พอมาหลังปิดเทอม 7วันนี้
ผมก็ไม่ได้ออกไปซื้อเหมือนก่อนอีก
นั้นก็เพราะต้องไปซื้อของที่ตลาดกับบูมตั้งแต่เช้า
และตอนนี้ก็ 7 โมงครึ่ง
ทั้งที่ผมน่าจะได้ไปเดินตลาดกับบูม
แต่ตอนนี้ผมกลับกำลังนั่งดูทีวี
1 ชั่วโมงผ่านไปที่เลยเวลานัดของบูม
แต่ผมก็รอได้....
เพราะผมก็รอบูมมาทั้งคืน จะรออีกหน่อยมันก็ไม่เป็นไรนิ
ใช่ไหม.....ครับ
ชั่วโมงที่ 2 ผ่านไป ผมก็ได้แต่นั้งดูทีวีและรอบูม
ชั่วโมงที่ 3 ผ่านไป ผมกำลังนั่งฟังวิทยุและรอบูม
ชั่วโมงที่ 4 ผ่านไป
ผมกำลังนั่งฟังเพลง
และท้องผมก็กำลังร้องเพราะหิว แต่ผมก็ยังรอบูมอยู่
ผมมองนาฬิกาหลายครั้งมากแล้วนี้ก็ 10 โมงแล้ว
แต่ผมยังไม่ได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้านหรือว่าเสียงบูมเลย
ถ้าหากผมคิดคือ บูมไม่ใช่คนตื่นสาย
หรือบ้างครั้งอาจมีเหตุผลอื่นที่บูมยังไม่ตื่น
และที่ผมคิดคือ บูมไม่สบาย
และความคิดเรื่องเป็นห่วงบูม ผมก็มีมาก
มากจนตอนนี้มันทำให้ผม มาหยุดอยู่หน้าประตูบ้านของบูม
ผมควรจะกดกริ่งหรือว่ากลับบ้านดี
แต่หากบูมไม่สบายแล้วใครจะดูแลล่ะ
แต่หากกดแล้วบูมนอนอยู่ นั้นก็แสดงว่าผมรบกวนเขา
ตกลงแล้วเหตุผลไหนที่ผมควรเชื่อมากกว่ากันน่ะ
“เราห่วงนายน่ะบูม”
........กริ่งๆ........
สิ้นเสียงพูด ผมก็กดกริ่งหน้าบ้านและรอ
ผมรอสักพัก แต่ไม่เห็นบูมมาเปิดประตู
ผมก็กดกริ่งย้ำอีกครั้ง และมันก็เป็นแบบเดิม
จนตอนนี้สติผมก็ไม่ได้อยู่กับตัวเลย
เพราะผมกำลังกดกริ่งซ้ำๆติดต่อกันหลายรอบ
แหละในหัวผมก็คิดเรื่องบูมไปต่างๆนาๆ
ว่าบูมไม่สบาย หรือไม่ก็คงลุกไม่ไหว
แต่หากบูมลุกขึ้นมาเปิดประตูหน่อย
แล้วให้ผมเข้าไป ผมก็จะได้ดูแลบูมได้
แต่หากบูมไม่ได้สบายจริงๆ
และผมต้องเป็นคนทำให้บูมรำคาญ
ตอนนี้ผมก็ยอม....
ยอมทุกอย่างจริงๆ
.....แกร็ก........
เสียงปลดล็อกประตูดังขึ้นและผมก็แทบจะหยุดหายใจ
ผมยืนรอเวลาที่จะเห็นหน้าบูม และรอที่จะรู้ว่าบูมเป็นอะไร
ทำไมถึงไม่ไปหาผมที่บ้าน
อยากรู้ว่าจริงๆแล้วบูมโกรธผมอยู่อีกใช่ไหม
อยากรู้ว่าผมเป็นตัวน่ารำคาญจริงๆใช่ไหม
และผมก็อยากคุยกับบูมด้วยเหมือนกัน
แต่ตอนนี้มันคงไม่สำคัญเท่ากับอยากรู้ว่าบูม...ไม่สบายใช่ไหม
และไม่นานความคิดของผมก็หาย
เพราะตอนนี้บูมยืนอยุ่หน้าผมแล้ว
“ต่าย..”
เป็นคำแรกที่บูมพูดกับผมเมื่อเราสองคนเจอหน้ากัน
และมันก็ทำให้ผมอดยิ้มให้บูมไม่ได้
....บูมยิ้ม....
ใช่....บูมยิ้มให้ผมเหมือนกัน
และมันก็ทำให้ผมรู้สึกดีกับร้อยยิ้มนี้อย่างบอกไม่ถูก
“อ่ะ....เอ่อ...เรานึกว่านายไม่สบาย เลยเข้ามาดูน่ะ”
เหอ......
ผมแถบจะพูดเหตุผลที่มาบ้านบูมไม่ได้ซะแล้ว
ก็เพราะร้อยยิ้มของบูมนั้นแหละ
มันทำให้ผมคิดไปไกล จนตอนนี้ในความคิดผม
มันมีแต่เรื่อง ริมฝีบางหนาของบูมและก็....จูบ
“อ่ะ....เราไม่ได้เป็นอะไรหรอก ดูดิเราแข็งแรงจะต่าย”
บูมขยับตัวให้ผมดู และผมก็ถึงกับหน้าแดงขึ้นมาทันที
เพราะสายตาของผมแท้ๆ
ก็ตอนนี้บูมอยู่ในชุดนอนที่มีแค่กางเกงบางๆ
และเสื้อก็ยังไม่ใส่อีก แล้วบูมก็แถบจะยืนชิดกับผม
เป็นแบบนี้ ใครไม่อายก็บ้าแล้วครับ
“อืมๆ ใช่ๆ แล้วบูมจะไปตลาดเปล่า”
จากตอนแรกที่มองหน้าบูม
ตอนนี้กลับเป็นต้องก้มหน้าและพูดกับบูมแทน
เพราะเขินแท้ๆเลย
“เห้ย...โทษทีต่าย เดี๋ยวเรารีบไปอาบน้ำก่อนน่ะ
แล้วต่ายไปนั่งรอที่บ้านก่อน พอเสร็จเดี๋ยวเราจะไปหา”
“อ่ะ...ไม่ต้องรีบก็ได้ เรารอได้”
ผมก็ยังก้มหน้าต่อไป
และสายตาของผมก็ช่างสั่งเกตเหลือเกิน
.....เป้าของบูม.....
ผมเผลอหันไปมองและต้องรีบหลบ
แล้วไอ้เรื่องที่ผมอายๆเขินๆอยู่
ดูมันจะยิ่งมากเข้าไปอีก
บ้าจริงๆ...เลยผม
“ไม่รีบไม่ได้หรอก ต่ายรอเรานานแล้วนิ เรานี้แย่จริงๆเลย”
“ป่ะเปล่าน่ะ บูมไม่ได้แย่ แต่เราตั้งหากล่ะ”
ผมหันมองหน้าบูมและพูดรัวจนบูมดูเหมือนจะตกใจนิดหน่อย
แต่ไม่นานผมก็เห็นร้อยยิ้มบูม
และบูมก็ยิ้มกว้างกว่าตอนเจอผมซะอีก
“ไม่ต้องคิดมากหรอก แล้วเลิกเขินได้แล้ว”
เขิน......
บ้าน่า บูมรู้ได้ไงว่าเขิน
แล้วผมเขินเมื่อไร ใครเขินกัน ใครว่ะ..
“เราไม่ได้เขินน่ะ”
“แล้วที่น่าแดง แล้วท่าทีอายๆแบบนี้เขาไม่เรียกว่าเขินเหรอ”
“อ่ะ....เอ่อ”
ผมพูดไม่ออกเลยครับ
และตอนนี้ผมก็ได้แต่ก้มหน้าอีกนั้นแหละ
สงสัยหากเป็นแบบนี้บูมคงล้อผมตายแน่ๆ
ชิ...ไม่มาหาก้ดีหรอก
“เอาๆ ไม่แกล้งต่ายแหละครับ เพราะยิ่งพูดต่ายก็ยิ่งเขิน
งั้นต่ายไปรอเราที่บ้านน่ะ”
บูมพูดจบผมก็พยักหน้าและกำลังจะหันหลังกลับ
“เราค่อยแกล้งต่ายตอนอยู่บ้านต่ายยดีกว่า ฮ่าๆๆ”
ผมอยากตะโกนว่า.....บ้าเหรอ
แต่คำพูดมันก็ดูน่ารักเกินไป
เอาเป็นว่าแค่พยักหน้า ก็น่าจะเหมากว่า
และพอผมพยักหน้าเท่านั้นแหละ
บูมก็หัวเราะเหมือนถูกใจเข้าไปอีก
ผมก็ไม่รู้ว่าบูมหัวเราะหรือถูกใจอะไรกับท่าทางผม
แต่ผมก็ไม่ได้สนใจฃ...เพราะเขิน
และกว่าผมจะเดินมาถึงบ้านได้
ไอ้อาการเขิน...มันก็เกือบลงแดงตาย
แต่เอาว่ะ...อย่างน้อยก็ทำให้บูมยิ้มได้
อย่างน้อยถึงไม่รู้ว่าบูมหงุดหงิดอะไรเมื่อคืน
แต่แค่บูมยิ้มและหัวเราะ
ผมก้ไม่ต้องการอะไรกับความสัมพันธ์
ของวันที่ 7 ที่เรารู้จักกันหรอด
.
.
.
“เขินว่ะ......บูม”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ปล.ตอนนี้แอบอินอ่ะ ไม่รู้คนอ่านรู้สึกเหมือนกันไหมว่า....น่ารัก
แล้วเรื่องที่บูมเป็นอะไร อันนี้เก็บไว้ค่อยบอก
แล้วขอบคุณทุกคนมากน่ะครับ ที่เข้ามาอ่านและติชม
และรู้สึกดีที่คนอ่านอินกับเราด้วย :m1:
-
อะไรเนี่ย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวหวานเดี๋ยวงอน คนอ่านตามไม่ทัน o2
-
อารมณ์หรืออากาศ
ประเทศไทยเนี้ย!!!~
-
ตามไม่ทันจริงๆ
-
เดี๋ยวหวาน
เดี๋ยวงอน
บิ๊วท์อารมณ์ตามไม่ทันแย้ว
ว่าแต่ :oni3:มาต่ออีกตอนเถอะ
-
ตกลงไอสองคนนี้มันจะเอายังไงกานแน่เนี่ยยยยย
-
ตกลงบูมเป็นไรเนี่ย อยากรู้
-
อารมณ์แปรปรวนมากมาย อีกคนก้อเซ้าซี้เก่งเป็นชะนีเลย แล้วจะรักกันยังไงหว่า
ปล.อยากให้แต่ละตอนยาวกว่านี้อีกนิสนึงอ่ะจ้ะ
ยั่งตอนนี้ได้ใจความแค่หน้ารั้วบ้าน ตอนที่แล้วสายซ้อน มันแทบไม่เดินเรื่องเลย
แต่ก้อเขียนได้ดีแหละ ติดว่ามันสั้นเกิ๊น
-
ยังไงเนี่ย จะเอายังไงกับหนูต่ายกันแน่เนี่ย ตาปากเสีย ฮึ
-
:serius2: :serius2:
อะไรของเค้าน้า..........................บูม
เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
-
อะรายยยยยยยยกานนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
เห่อ... :m29:
-
บูม อะนะ เหอะๆ
-
:L2: :L2:
ลุ้นให้เข้าใจกันซะทีเนอะ :t2:
-
ตอนที่ 10 ไอ้.....เกย์
“บูม นายกินแบบเดิมเปล่า”
พอผมกับบูมมาถึงตลาด
เราสองคนก็ตกลงกันแยกย้ายไปซื้อของ
บูมจะเป็นคนซื้อป๋าท่องโก๋กับน้ำเต้าหู
ส่วนผมจะเป็นคนไปซื้อผัดไท
ปกติทุกวัน บูมมันก็จะกินผัดไทเหมือนผม
แต่วันนี้ผมก็ถามตามมารยาทแหละครับ
เพื่อมันอยากกิน...หอยทอด...(ชิชิ เราไม่กินหอย)
“แล้วต่ายอ่ะ กินแบบเดิมเปล่า”
บูมถามผม ทั้งที่เขายังไม่ให้คำตอบเรื่องผัดไทย
“บูมซื้อมาเหอะ เรากินได้ทั้งนั้นแหละ”
“งั้น เราก็ได้ทั้งนั้นเหมือนกัน”
ผมมองหน้าบูมงงๆ
ตกลงบูมมันตอบจริงๆ
หรือมันยั่วโมโหผมกันแน่
“อ่าว...ถามจริงๆ”
ผมถามบูมอีกครั้ง
แต่มันก็ยิ้มหวานๆตอบกลับมา
“เราก็พูดจริงคร๊าฟฟ...”
เออ...เมิงไม่ต้องลากเสียงประชดก็ได้
แต่ดูไปดูมา บูมมันก็ยิ้มน่ารักดีอ่ะ
ชอบๆ...หุหุ
“งั้น เดี๋ยวมาเจอกันที่นี้น่ะ”
ผมนัดแนะบูมเรียบร้อย
จากนั้นต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปซื้อของ
ผมเดินมาถึงร้านผัดไทก็ถึงกับเซ็ง
คนต่อแถวเยอะมากๆ...
แต่มีหรือ ผมจะยอมแพ้
.
.
.
และแล้วผมก็ได้ผัดไทมา 2ห่อ
แต่กว่าจะได้นี้ดิ ยากมากครับ
เพราะเมื่อคนเยอะ ที่นั่งในร้านก็จะเต็ม
ซวยกู...เลยต้องยืน
เหอะๆ...แต่ช่างมัน
เห็นหน้าบูมก็หายเหนื่อย
“บูมอยู่ไหนว่ะ...”
ผมมาถึงก็ไม่เห็นบูม...(ฝันสลาย)
แล้วตอนนี้ก็เหนื่อยอ่ะ อยากเห็นหน้าบูม...(ฮื่อๆ)
....บูมกลับบ้านแล้วแน่ๆ....
ผมหันมองบูมทั่วที่สายตาของผมมองเห็น
แต่ก็...ไม่เห็น
หรือว่าบูมจะทิ้งผมจริงๆ
ผมไม่น่าจะไปซื้อผัดไทนานเลย ฮื่อๆ....
แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดเขาหรอก
เหอ.......
ผมถอนหายใจ แล้วเดินคอตก
สงสัยผมคงต้องกลับบ้านเองแล้วล่ะ
….โบกๆ.....
ผมใช้มือโบกรถ...(ใครใช้ตรีนโบกวะ)
แต่ความคิดผมกลับไปอยู่บ้านแล้วล่ะ
ผมนึกถึงบูม...
แล้วผมก็แอบน้อยใจหน่อยๆที่มันทิ้งผมไว้ที่นี้
แต่เอาเหอะ...ผมผิดเองแหละ
.
.
.
ผมขึ้นมานั่งบนรถ
แล้วรถก็เคลื่อนได้นิดหน่อย จู่ๆมันก็แบรก...
......หยุดทำแปะไรว่ะ.....
ผมบ่นในใจก่อนจะหันหน้าไปมองคนที่กำลังวิ่งขึ้นรถ
อืม....หล่อ
ผมพูดได้คำได้ว่าหล่อจริงๆครับ
ไม่รู้ว่าผมเผลอมองเขานานแค่ไหน
แต่ที่รู้คือ ตอนนี้เขากำลังมองผม
และตัวเขาก็นั่งติดอยู่ข้างๆผมเนี่ยแหละ
“มองไรว่ะ”
น้ำเสียงเขาดูเหมือนคนไม่พอใจ
และมันก็ทำให้ผมรู้สึกตัวขึ้นมาทันที
“.....”
ผมไม่พูด แต่หันไปมองด้านหลัง
เพื่อว่ามีคนที่มองเขานอกจากผม
แต่มันก็ไม่มี...สรุปคือผมคนเดียวที่มอง
“เมิงนั้นแหละ มองกูทำไม”
มันพูดขึ้นเสียงดัง
แล้วคนในรถก็หันมามองผมด้วยสายตาเดียวกัน
อึ้ง.....ผมทำตัวไม่ถูกอ่ะครับ
“เออ.....ผมไม่ได้มอง”
“ไม่ได้มองเหี้ยไร กูก็เห็นเมิงมอง”
ผมบอกก่อนน่ะครับ ตั้งแต่ผมเกิดมา
ครั้งนี้มันทำให้ผมรู้สึกเสียหน้ามาก
แล้วอีกอย่างผมก็แก้ตัวไม่ได้
แต่หากจะให้ผมบอกไปว่า....มองเพราะมันหล่อ
รับรองครับ ทั้งรถต้องมองผมเหมือนตัวเชื้อโรคแน่ๆ
“ขอโทษครับ....ตะ...แต่....ผมไม่ได้มอง”
“สัดจริงๆเมิง แม่ง....ทีหลังอย่าเสือกมองกูอีกน่ะ”
ผมไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกที่ไหนดีครับ
อายมากๆ อายมากจริงๆ
น้ำตามันเหมือนจะไหล
แต่มันก็ไม่ไหล
แล้วสายตาที่คนในรถมองผม
มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกอายมากขึ้นไปอีก
“ไอ้เกย์....หึหึ”
ไอ้คนที่ฉีกหน้าผมจนไม่เหลือเศษ
มันก้มมากระซิบข้างๆหู
ก่อนจะยิ้มให้ผมเหมือนถูกใจ
หรือมีความสุขกับที่ผมเป็นแบบนี้
กริ่งงงงงงงงงง....
ผมรีบกดกริ่งก่อนจะวิ่งลงจากรถ
จากนั้นก็ไปจ่ายเงินให้คนขับ
และเมื่อผมมองไปยังบนรถที่ผมพึ่งลงมา
สาตตาที่ผมไม่ชอบ...
ร้อยยิ้มที่ผมเกลียด...
มันร่วมอยู่ในผู้ชายคนนั้นคนเดียว
ผู้ชายที่ครั้งหนึ่งผมเคยมองว่าหล่อ
แต่ตอนนี้ผมแค้นและเกลียดมัน
.
.
.
“บูม......นายอยู่ไหน”
----------------------------------------------------------------------------------
ปล.ขอบคุณทุกคนน่ะครับที่ยังตามอ่านเรื่องของผมน่ะครับ
ผมเองก็เริ่มเครียดกับการเขียนนิยายอ่ะครับ
ถามว่าเพราะอะไร อันนี้ไม่รู้อ่ะครับ(เนื่องมาจากหลายๆเรื่องอ่ะครับ)
ไงก็ขอบคุณมากๆครับ
แล้วอีกสักพักจะมาต่อเพิ่มน่ะครับ....
-
o18
ฆ่ามัน
-
มันเป็นใคร :ped151:
-
ตอนที่ 11 แต่......มันไม่ใช่
“ต่าย.......”
ผมยืนอยู่ที่เดิมและกำลังจะโบกรถคันอื่น
แต่จู่ๆบูมก็ขับรถมาจอดตรงหน้าผม
และมองผมด้วยความเป็นห่วง
“ทำไมไม่รอเรา”
บูมถามผม
และจับมือผมไว้ด้วยความเป็นห่วง แบบที่ผมรู้สึกได้
สายตาของบูมเวลาที่ผมมอง มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น
และมันทำให้ผมรู้สึกสบายใจ
แล้วเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นบนรถคันนั้นมันก็ทำให้ผมคิดถึงบูม
หากตอนนั้นมีบูมคงจะดีเพราะผมจะได้ไม่ต้องมองใคร
นอกจากบูม....
“ร้องไห้ทำไม”
ผมไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้ตัวเองกำลังร้อง
และบูมก็มองหน้าผมเหมือนต้องการคำตอบ
แต่ตอนนี้ผมไม่พร้อมที่จะพูด
มีสิ่งเดียวที่ผมอยากทำคือ...
“บูมกอดหน่อยได้............ไหม”
ผมยังพูดไม่จบ บูมก็รวบตัวผมไปกอดไว้
แล้วมันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่า...ตัวเองอ่อนแอ
บูมเอาหน้าผมไปซบกับแผ่นอกกว้างของบูม
มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาก แต่น้ำตาก็ยังคงไหลไม่หยุด
และจากนั้นมันก็เปลี่ยนเป็นสียงสะอื้น
“ร้องออกมาให้หมด แล้วก็ไม่ต้องร้องอีก”
บูมกอดผมไว้แน่ขึ้น
และบูมไม่สนว่าคนที่เดินผ่านมาผ่านไปจะมองแบบไหน
บูมแคร์ความรู้สึกผมคนดียว ผมคิดแบบนั้นน่ะ
และมันก็ทำให้ผมดีใจ
.
.
.
ผมนั่งซ้อนท้ายมอไซค์บูมจนมาถึงบ้าน
และได้กอดเอวบูมด้วย..(แอบดีใจ)
น้ำตาของผมที่เคยไหล
ตอนนี้ก็หายไปหมดแล้วครับ
หากไม่ได้บูม...ผมคงจะรู้สึกแย่กว่านี้
“ต่ายขึ้นไปล้างหน้าก่อนเหอะ
เดี๋ยวเราจะแกะผัดไทไว้รอกินพร้อมกัน”
ผมพยักหน้าก่อนจะวิ่งขึ้นไปบนบ้าน
ผมใช้เวลาล้างหน้าไม่นานก็เสร็จ
และเมื่อผมลงมาด้านล่าง
ผมก็ได้ยินเสียงบูมคุยโทรศัพท์อยู่
แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ ผมเลยเดินไปยิบจานในครัวมาสองใบ
เพราะจะเอาใส่ผัดไทที่ซื้อมา
และตอนที่ผมกำลังจะเดินไปที่โซฟาหน้าทีวี
ผมก็เกิดอยากรู้ว่าบูมคุยกับใคร....(เจือกอีกกู)
ผมเลยยืนแอบอยู่หลังตรงพนังห้องที่บูมนั่ง
“เออๆ ได้ๆ พรุ่งนี้กูจะพามันไปร้านนมสด
เมิงจะทำไรก็เรื่องของเมิง..แต่อย่านักมากน่ะโว้ย”
แสดงว่าบูมกำลังคุยอยู่กับเพื่อน
แต่ประโยคที่บูมพูด มันฟังน่ากลัวไงไม่รู้
“เห้ย...กูเหรอว่ะชอบมัน ฮ่าๆๆ
หน้ามันกูยังไม่อยากมองเลย...”
หากบูมพูดประโยคนี้ใส่ผม
ผมคงจะเจ็บมากอ่ะครับ
แต่นี้บูมพูดถึงใคร?
....แล้วทำไมกูต้องมายืนคิดมากว่ะ...
ผมไล่ควมคิดบ้าๆในหัวออก
และหายใจเข้าปอด เตรียมตัวจะเดินไปหาบูม
แล้วทำเหมือนว่าผมเพิ่งออกมาจากในครัว...(แผนสูงจริงๆกู)
“เมิงคิดได้ไงให้กูกอดมันว่ะ
คิดแล้วขนลุกไม่หาย
แล้วไอ้เหี้ยนี้ก็เสือกร้องไห้อีก
กูแม่งแทบจะหมดความอดทน”
“..................”
“กูรู้ว่ากูเป็นคนเริ่มคิด แต่กูเบื่อแล้วว่ะเมิง
เลิกเหอะ..เดี๋ยวซวยขึ้นมา เกิดมันอยากได้กูเป็นผัว
กูไม่ต้องอัดก้นให้มันทุกวันเหรอว่ะ”
“.....................”
“มันชื่อต่าย แม่ง...แต่ชื่อไม่เข้ากับหน้าเลยว่ะ”
“......................”
“เมิงรู้จากไอ้ซันแล้วใช้เปล่า ว่าหน้าตาเป็นยังไง”
“.........................”
“แต่กูว่าเดี๋ยวไปถึงเมิงก็รู้เองแหละ
เพราะมันจะเดินมากับกู
แล้วเมิงก็อย่าลืมพาน้องปุ้ยกูไปด้วยน่ะโว้ย”
“............................”
“มันอยู่บนบ้าน มันไม่ได้ยินหรอก
แต่กูว่าหากมันได้ยิน แม่ง.....ช็อกแน่ว่ะ
แต่ทำไงได้ว่ะ มันเสือกชอบกูเอง ฮ่าๆๆๆ”
“...............................”
“เออๆ งั้นเจอกันว่ะ”
ผมควรจะยิ้มหรือหัวเราะกับตัวเองดีครับ....ฮ่าๆๆ
ผมนี้โง่จริงๆเลยเนอะ...ปล่อยให้เขาหลอกมานาน
เหอๆ....ไม่ไหวๆ
เอาเป็นว่ายิ้มให้กับตัวเองแหละดีที่สุดแล้ว
อย่างน้อยก็จะได้รู้ว่า.........รักแรก
คือรักที่โง่และมีคนที่ชื่อว่า....บูม
ได้ทำลายมันลงต่อหน้าต่อตาผมเอง
.....ผมอยากพูด และยิ้มให้ได้แบบที่คิด.......
แต่......มันไม่ใช่
ทั้งหน้าผมเต็มไปด้วยน้ำตา
ตัวผมนั่งอยู่กับพื้น
มือไม้ ไม่มีแรง
ปากตอนนี้แถบพูดอะไรไม่ออก
แต่ยังดีที่ความคิดตอนนี้ยังเหลืออยู่
ใช่....มันยังเหลือที่ว่าง ที่บูมยังไม่เติมเต็ม
ความหลอกลวง......ลงไป
“ต่ายเสร็จยัง บูมรออยู่น่ะครับบบบ”
น้ำเสียงสดใสของบูมที่ผมได้ยินแล้วหายกังวลทุกเวลา
แต่เสียงนี้มันไม่ใช่.....
เสียงที่กำลังตะโกนเรียกเรียกชื่อผมให้ลงไปทานผัดไท
มันไม่ใช่เสียงบูม แบบที่ผมคุ้นเคย....
“ไม่รีบลงมา บูมจะทานให้หมดเลยน่ะ”
ผมไม่ได้ตอบบูม...
แต่ผมค่อยๆลุกขึ้นและเดินขึ้นบันได
ขาที่แถบก้าวไม่ไหว...
ตัวที่แถบลุกขึ้นไม่รอด...
แต่สุดท้าย ผมก็พามันมาถึงบนห้อง
และผมก็คิดดีแล้วใช้ไหมที่จะบอกบูมแบบนี้
“คะ....คร้าบบบ..อือ....เดี๋ยวลงไป อาบน้ำ..ปะ..แปป ครับ”
เท่านี้แหละที่ผมทำได้
ผมเลือกที่จะไม่โทษบูม
ผมเลือกที่จะโทษตัวเอง
ทั้งที่รู้ว่าโง่....
แต่ผมอาจจะมีความสุข ที่ได้โดนหลอกก็เป็นได้
“เป็นอะไรเปล่าต่าย”
บูมตะโกนถามผมขึ้นมาอีกประโยค
และมันก็ทำให้ผมยิ้มออก....
“บูม....นายห่วงเราจริงๆใช่ไหม”
ผมไม่ได้ตะโกนออกไป
เพียงแต่ผมกระซิบถามตัวเองทั้งที่ยังร้องไห้
และก็ยิ้มให้ตัวเองเหมือนเคย.....
ผมคงเป็นบ้าจริงๆแล้วล่ะ
เพราะตอนนี้แม้ใจจะเจ็บมากแค่ไหน
แต่ปากของผม ยังคงยิ้มเหมือนดีใจ
เหมือนที่มีควาสุขครั้งเจอบูม...
“ไม่เป็นอะไร...แค่คิดถึงบูม...เหมือนว่าเราอยู่ไกลกัน...แค่นั้นเอง”
“คิดถึงก็รีบเข้าล่ะ”
“คร้าบบบ”
แล้วมันก็จบสักทีความอดทน
ผมพยายามทำน้ำเสียงให้ปกติมากที่สุด
เพราะไม่อยากให้บูมรู้ว่า ผมได้รับรู้เรื่องอะไรมาบ้าง
ตอนนี้หากผมร้องไห้ลงไม่มีปัญญาแล้วใช่ไหม
ฮื่อ.................................
ผมเอาหมอนปิดหน้าเอาไว้
พร้อมกับที่สิ่งต่างๆที่ถูกกักเก็บได้ถูกปลดบ่อย
น้ำตา...
เสียงร้องไห้...
ความเสียใจ...
สงสัย....ผมคงต้องหยุดแค่นี้แล้วล่ะ
.
.
.
“ขอบคุณรสชาติ.....ของรักครั้งแรก”
--------------------------------------------------------------------------------------------------
มีคนเข้าอ่าน 3800 ครั้ง และร่วมผมด้วย 555+
ถึงคนเม้นไม่มาก แต่มีคนอ่านก็โอครับ
ไงก็ขอบคุณทุกกำลังใจ
และไม่นานจะมาต่อครับ... :oni1:
-
ไอ้บูมแกตายยยยย :เตะ1: :เตะ1:
น้องต่ายจ้า มามะมา ซบอกของพี่ไวๆ เดี๋ยวพี่จะขอปลอบใจให้ทั้งคืนเลย
อินครับอิน
-
เข้ามากรี๊ดดดดดดดดดแตก แก แก แก ไอ้บูม ใจคนนะไม่ใช่ของเล่น :fire:
-
แวะมาเยี่ยม.......จะติดตามต่อไปนะ
สู้ๆนะครับ ขอเป็นกำลังใจให้ในทุกๆเรื่อง รวมถึงการแต่งนิยายนะ
รออ่านต่ออยู่นะ
-
:เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1:
:เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1:
:เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1:
:เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1:
:เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1:
:เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1:
:เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1:
:เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1:
:เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1: :เศร้า1:
-
ทำไมทำแบบนี้ล่ะ
เลวสุดๆ
-
:m16:
เกลียดๆๆๆ
-
ไม่คิดว่า บูม จะเป็นแบบนี้ เป็นเกย์แล้วไงมาเล่นกับความรู้สึกคนแบบนี้ได้ยังไง
รับไม่ได้อะ สงสัย ไอ้หล่อ คนนั้นที่ด่าต่าย อะ จะเป็นพระเอกซะแล้วละซิ อิๆ
-
เซ็งแทนเลย
-
แหงะ ทำไมทำกันแบบนี้ล่ะเนี่ย ตกลงตาปากเสียนัมเบอร์ทู แอบชอบน้องต่ายใช่ไหมเนี่ย :really2:
-
โคตรเลว!!!~
-
เลวสาดดดด
-
ค้างอ่ะ
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ไม่ได้เข้ามาพลาดไปหลายตอนเลย
ทำไมเป็นแบบนี้ละ บูมแย่มากมาย ~~~! ถ้าเป็นผมคงลงไป :เตะ1: เรียบร้อยแล้วละครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับ........................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
-
ตอนที่ 12 คำถาม
“ไม่อร่อยเหรอ”
บูมหันมาถามผม
หลังจากที่ผมกับบูมนั่งกินผัดไทได้ไม่นาน
“เปล่า...อร่อยดี”
ผมยิ้มให้บูม
แล้วทำทีเป็นตักเส้นผัดไทเข้าปาก
แต่ไอ้ท่าทางของผม มันคงจะหลอกบูมไม่สนิท
“ต่ายเป็นอะไร บอกเราได้น่ะ”
ผมหันหน้าไปมองเมื่อบูมพูดจบ
และนั้น มันก็ทำให้ผมได้มองตากับบูมตรงๆอีกครั้ง
สายตาที่มองผม
มันไม่ได้แตกต่างจากทุกครั้งเลย
แววตาที่อบอุ่นและดูห่วงใย
มันทำให้ผมรู้สึกดี...
ดีจนคิดว่าบูมไม่ได้หลอกผมด้วยซ้ำ
“บอกได้ทุกเรื่องเหรอ”
ผมถามบูม แล้ววางช้อนที่ตักผัดไทอยู่
และบูมก็เหมือนกัน
ตอนนี้เราสองคนต่างฝ่ายต่างมองตากัน
และเมื่อผมมองแววตาของบูม
สิ่งหนึ่งและสิ่งเดียวที่อยากรู้คือ บูมคิดอะไรอยู่
“ได้ทุกเรื่องสิ หากต่ายไว้ใจ”
บูมยังคงมองตาผมอยู่
และมือของบูมจากที่อยู่บนหน้าตัก
ตอนนี้ได้เปลี่ยนมากุ้มมือผมไว้
....ความอบอุ่น....
และมันก็ทำให้ใจผม เริ่มอ่อนแอลงอีกครั้ง
“บูมรู้ไหมว่าเรากำลังคิดเรื่องของบูมอยู่”
ผมตัดสินใจเริ่มคำถามแรก
และมองดูท่าทีของบูม
“ไม่รู้”
บูมตอบผม และส่ายหน้าไปมา
จากร้อยยิ้มของบูมที่เคยเด่นชัด
ตอนนี้ก็เหลือแค่ใบหน้าเรียบเฉย
“บูมรู้ไหม เรื่องที่เราคิดกับบูม...คือ...เรื่องอะไร”
“ไม่รู้อ่ะ”
คำตอบเดิม พร้อมกับสีหน้าจริงจัง
และนั้น..... มันเริ่มทำให้ผมกังวลมากขึ้นไปอีก
“บูมรู้ไหม ว่าบูมทำให้เรารู้สึกหวั่นไหว”
“คิดว่าน่าจะรู้”
และผมกำลังจะเริ่มคำถามอีกข้อ
โดยในใจมันเริ่มรู้สึกกลัวและกังวล
จนบ้างครั้งคิดว่าผมคงไม่กล้าที่จะถามต่อ
แต่เพราะอยากให้รู้ อยากให้ได้ยิน
ว่าผมคิดกับบูมยังไง...
เผื่อใจของบูมจะเปลี่ยน และหันมาชอบผมบ้าง
“บูมรู้ไหม ว่าเราคิดยังไง.........กับบูม”
ผมแทบหยุดหายใจ เมื่อคำถามนี้หลุดไป
และบูมก็คงไม่ต่างจากผมนัก
ตอนนี้เขาดูลังเลที่จะตอบ
แต่เมื่อสุดท้ายแล้ว
เขาก็ได้คำตอบที่คิดว่า.....ตรงใจเขามากที่สุด...
“ไม่รู้ดิ.....แล้วต่ายคิดไงกับเราเหรอ”
บูมตอบเสร็จและมองหน้าผม
ซึ่งแน่นอน คำถามที่ผมจะถามข้อต่อไป
มันก็ร่วมอยู่ในคำตอบของบูมแล้ว
“บูมอยากรู้....จริงๆ....ใช่....ไหม”
น้ำเสียงที่แฝงด้วยความรู้สึกบ้างอย่างของผม
ผมคิดว่าบูมจะรู้สึกได้ถึงมันน่ะ
ผมหวังอย่างนั้น....
“อืม....อยากรู้”
บูมตอบผมและกำมือผมแน่นกว่าเดิม
และในความคิดของผมตอนนี้...มันสับสน
สับสนว่าระว่างความจริงกับความหลอกลวง
สิ่งไหนที่บูมคิดจะใช้กับผมกันแน่
หากตอนนี้ผมบอกว่า.....รัก
นั้นแสดงว่าผมต้องเดินตามหมากที่บูมกับเพื่อนวางไว้
แต่หากผมบอกว่า.....ไม่
นั้นแสดงว่าผมกับบูม ต่างคนต่างอยู่
และมันก็จะไม่มีภาพแบบนี้อีก
ผมควรทำไงดี ?
คำถามเริ่มดังขึ้นในใจ
และคำตอบก็อยู่แค่ริมฝีปาก
และตอนนี้ผมก็ตัดสินใจ
ที่จะพูดว่า...
.
.
.
“บูม....เรารักนาย”
http://media.imeem.com/m/gHJfdzzWxd
-
ง่าจะเป็นยังไงต่อไปละครับนี้ ไม่รู้บูมตอบยังไงด้วยนะ แต่ที่รู้ๆบูมทำไม่ได้กับต่ายไว้ด้วยน้า เง้อ
เป็นกำลังใจให้นะครับ....................แล้วมาลงต่อด้วยนะครับ
-
โอ้ย...สงสารต่าย!!!~
-
อ้าว อย่ามาค้างอย่างนี้ดิ่
-
ในที่สุดก็แพ้ใจตัวเองสินะ :monkeysad:
-
:t3:
ไม่เห็นมีตรรกะที่ต้องทำเลย
:t3:
-
คิดถึงงงงงงงง
เปิดเทอมแล้ว ตั้งใจเรียนเน้อน้องชาย จุ๊บ ๆ
-
ในที่สุด ต่าย ก็ไม่อาจโกหกความรู้สึกของตัวเองได้
-
อ๊ากกก ไอ้บร้า มาต่อไวๆๆเลย
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย อยากรู้อ่ะ
-
แล้วไอ้บูมมันจะทำไงต่อไปละ่ทีนี้ :m16:
-
:haun4:สงสัยว่าไอ้บูมมันจะพาคุณต่ายไปให้เพื่อนมัน :oo1: :oo1: แน่ ๆ
:angry2:โดนข่มขืนแน่ ๆ ต่ายเอ๊ย ...... อย่าไปกับมานนนนนน นะ
-
ย้ากกกกกกกกกกส์ ค้างอย่างแรง ค้างมากๆ บูมจะตอบต่ายว่าอะไรคะ ขอตอนต่อไปด่วน!!!!! :fire:
-
รู้สึกยากเหลือเกินอะระหว่างความรัก กับ ความจริง ที่ต้องแยกออกจากกัน
-
เผลอใจไปกับคนแบบนี้ หนูต่ายช่างโชคร้ายจริงๆเลย :o12:
-
:z3: :z3: :z3:
ค้างคาได้ใจจริงๆๆ
-
ยังติดตามอยู่นะ สู้ๆนะ
-
ตอนที่ 13 คุ้มที่จะเสี่ยง
หลังจากผมบอกความรู้สึกในใจให้บูมได้รู้
มันก็คงอยู่ที่บูมแล้วล่ะ ว่าเขาจะคิดยังไง
และตอนนี้ผมก็รอที่จะฟังประคำตอบนั้นอยู่
“ต่าย หากเราทำอะไรแบบให้อภัยไม่ได้ ต่ายจะยังรักเราอยู่เปล่า”
น้ำสียงของบูมที่ผมอยากได้ยิน
แม้ประโยคที่บูมพูดจะไม่ใช้แบบที่ผมคิดไว้
แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมใจชื่นขึ้นบ้าง
“อืม....ยังไงเราก็รักบูม”
ผมตอบคำถามและหันมองบูม
เพราะคำถามที่บูมถามมา
มันทำให้ผมแทบไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ
“ต่าย แล้วต่ายคิดว่าเราดีพอหรือเปล่า ที่จะรักต่าย”
บูมถามผมอีกประโยค
และนั้นมันก็เริ่มทำให้ผมสงสัย
สงสัยว่าทำไหมบูมถึงถามผมแบบไม่มั่นใจ
หรือเพราะผมทำให้เขามั่นใจไม่ได้
“เราไม่รู้ว่านายใช้เกณฑ์อะไรมาตัดสินน่ะบูม
แต่เราก็ยังบอกคำเดิมว่า เรารักนาย”
น้ำเสียงของผมไม่ดูดุดันหรือรู้สึกรำคาญกับสิ่งที่บูมถาม
แต่กลับกัน น้ำเสียงที่ดูอ่อนโยนและแผ่วเบา
เมื่อเทียบกับอารณ์ของผมที่ดูจริงใจ
มันคงพอจะทำให้บูมได้สัมผัสกับสิ่งดีๆ
ที่ผมพยายามส่งผ่านเขาไป
“ต่ายหวังมากไหม........หวังว่าเราจะรับรักต่าย”
“เราหวังน่ะ หวังว่านายจะรับรัก
แต่เราบอกไม่ได้ว่ามากหรือน้อย
เพราะมันเป็นเรื่องของความรู้สึก”
“แล้วหากว่าเรารับรักต่าย แล้วสุดท้าย.....เลิกกัน
ต่ายจะเสียใจกับมันมากไหม”
ผมยังมองหน้าบูมอยู่
และบูมก็ยังคงมองหน้าผมเหมือนกัน
แล้วคำถามขอบูมมันก็ต้องทำให้ผมได้คิด
คิดว่าบูมต้องการอะไรจากผม
“คงเสียใจหากเราไม่ได้ทำอะไรให้ดีขึ้น
และเราก็คงเจ็บ หากบูมทิ้งเราไป ทั้งที่เรายังรักบูมมากขนาดนี้”
ผมพยามบังคับให้น้ำเสียงเป็นปกติ
เพราะผมรู้สึกว่าสิ่งที่ผมกลัว
มันเริ่มจะเป็นความจริง
“แล้วหากตอนนี้รู้ว่าเลิกกัน ต่ายจะยังอยากคบกับเราอีกไหม”
ผมแทบสะอึกเมื่อได้ยินคำถามข้อนี้
แต่สุดท้าย มันก็บีบที่ให้ผมตอบออกไป
และหวังว่าบูมจะคิดอย่างที่ผมคิด
“เราว่ามันก็คุ้มที่จะลองเสี่ยงน่ะ
หากเราทั้งสองคนได้รู้ใจตัวเอง”
ผมรอฟังคำตอบของบูม
ที่มันคงไม่มีอะไรจะทำให้ผมรู้สึกจ็บ
และอยากร้องไห้ไปมากกว่านี้
แต่ผมต้องทน....
ทนเพราะผมไม่อยากเอาน้ำตา
มาเป็นเครื่องเรียกความสงสารจากบูม
“ต่าย.....บ้างทีเราว่ามัน....ไม่ใช่แบบนี้ก็ได้น่ะ”
ผมได้ยินที่บูมพูดทุกอย่าง
และทุกคำผมก็เขาใจดี
เพียงแต่ผมหวังว่าบูมจะขยายความหมาย
หรือพูดในสิ่งที่มันพอจะช่วยย้ำ
และทำให้ผมได้รู้ตัวมากกว่านี้
“อืม....เราเข้าใจ”
คำสั้นๆที่ออกมาจากปากผม
มันคงพอจะทำให้บูมเชื่อได้ว่า
ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว
“เราขอโทษน่ะต่าย....ที่รักเรา เราให้ต่ายไม่ได้”
“อืม อย่าขอโทษเลย เรื่องความรู้สึกบังคับกันไม่ได้หรอก
ถ้า...ใช่...มันก็ใช่ ถ้า...ไม่ใช่...มันก็ไม่ใช่”
ผมฝืนยิ้มให้บูมก่อนจะมองสายตาเศร้าๆของเขา
ซึ่งผมคิดว่ามันคงจะไม่ได้ต่างจากสายตาของผมเลย
เหอ...........................................................................................
ผมถอนหายใจและรีบแหงนหน้าขึ้น
......อย่างร้องน่ะเมิง.....
ผมพยายามบอกตัวเอง และบังคบให้อามรณ์เข้าอยู่ในสภาพปกติ
เพราะหากขืนเป็นแบบนี้ต่อไป มันคงจะยิ่งทำให้ผมต้องร้องไห้
แล้วอีกอย่าง ผมกับบูมเราก็ควรจากกันด้วยร้อยยิ้ม
ไม่ใช่น้ำตา....
“ต่าย....กินผัดไทเหอะ เราว่ามันเริ่มจืดแล้วล่ะ”
ผมค่อยๆหันกลับมาหน้าบูม
และเห็นบูมยิ้มให้ผม
ผมแอบรู้สึกดีใจอยู่ลึกๆเหมือนกัน
เพราะอย่างน้อยก้าวต่อไปของผมกับบูม
มันยังคงมีคำว่าเพื่อนเคียงข้างเราสองคน
.
.
.
ผมเดินขึ้นห้องมาด้วยน้ำตา
เพราะหลังจากที่ผมไปส่งบูมที่หน้าบ้าน
และปิดประตูบ้านเรียบร้อยแล้ว
ความเหนื่อย ความท้อ ความผิดหวัง
มันก็ค่อยๆเข้ามารุมเร้าตัวผม
จนน้ำตาที่ครั้งหนึ่งผมได้กักเก็บไว้
มันก็ค่อยๆไหลลงอาบแอบ
และผมก็ไม่คิดที่จะหยุดร้องไห้
เพราะอย่างน้อย น้ำใสๆนี้
มันอาจจะช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นได้
เมื่อผมเดินขึ้นห้องมาได้
ผมก็เดินไปคว้าผ้าเช้ดตัวและตรงเข้าห้องน้ำ
เหอ.............................................................
ผมถอนหายใจเป็นครั้งที่ร้อย
และเริ่มมองสำรวจตัวเองในกระจก
นอกจากหน้าโทรมๆของผมที่เต็มไปด้วยน้ำตา
ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรอีก
“น้ำหน้าอย่างกูใครจะมาชอบว่ะ เหอะๆ”
หลังจากด่าตัวเองและปลงกับหลายๆสิ่งได้
ผมลงมืออาบน้ำและทำภารกิจต่างๆของคืนนี้จนเสร็จสิน
และที่เหลือคือ...นอนหลับ
ก่อนจะหลับตา ผมหันไปมองที่บานประตู
ทีที่อดีตเคยมีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่
และเข้าก็จะบอกคำๆหนึ่งกับผม
และมันก็จะทำให้ผมรู้สึกดี
“ฝันนี้น่ะ...บูม”
น้ำตาผมเริ่มไหลอีกแล้ว
ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าตัวเองจะร้องทำไม
เพราะมันก็แค่อกหัก มันก็แค่เจ็บ และมันก็แค่ไม่เหลือใคร
“กะ....กู....บอ....บอก...ว่า...อย่า....ร้อง”
ทั้งที่บอกตัวเองแบบนี้
แต่มันก็เหมือนจะช่วยกระตุ้นให้ต่อมน้ำตา
มันเพิ่มการผลิตมากขึ้นและสุดท้าย
ผมก็คว่ำหน้าร้องไห้กับหมอน อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้จริงๆ
ผมนอนร้องไห้ไม่นานก็รู้สึกง่วง
และนี้มันก็เป็นสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุด
เพราะช่วงเวลาที่ผมหลับ
มันก็จะช่วยให้ผมลืมสาเหตุของการร้องไห้
และหวังว่าเช้าพรุ่งนี้ มันจะสดใสกว่าเดิม
.
.
.
“กริ่งงงง...........”
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล.ขอบคุณมากๆน่ะครับที่มาอ่านกัน พอดีมีเข้าค่ายที่โรงเรียน แล้วผมเป็น กนร.(คณะกรรมการนักเรียน)
เลยมีบทบาทค่อนข้างมากถึงมาก เพราะจัดงาน ไงก็บ้างคนอาจลืมนิยายเรื่องนี้แล้ว
ผมก็ขอโทษน่ะครับที่ไม่ได้มาแจ้ง...ขอบคุณมากครับ
-
^
^
^
จิ้ม
โฮ...สงสารน้องต่าย ถึงบูมจะไม่แสดงท่าทีรังเกียจ แต่กว่าที่ใครคนนึงจะทำใจรวบรวมความกล้าบอกรักเพื่อนไปตรงๆได้นี่มันต้องใช้กำลังใจสูงมากเลยนะ ขออวยพรให้น้องต่ายไม่เศร้านานและมีใครที่ใจตรงกันเข้ามาดามหัวใจเร็วๆนะจ๊ะ
+1 กับอารมณ์เหงาๆสำหรับเช้า(สาย)วันนี้ :3123:
ว่าแต่ ตกลงชื่อเรื่องอะจ้ะ--> "อะไรของมัน กัดกันอยู่ได้ สุดท้ายก็รักกัน" นี่มันหมายความว่าอร้ายยยย
-
โถ หนูต่าย ความรักมันช่างเล่นตลกกับหนูได้ถึงเพียงนี้ เสียดายหัวใจดีๆ ความรู้สึกสวยงามนี้ของหนูต่ายจัง :impress3:
-
:m15:
สงสารต่ายจัง
-
เศร้า....จัง.....
แล้วไอ้กริ่งงงง ตอนสุดท้ายน่ะ อย่าบอกนะว่าเจ้าบูมมันจะกลับมาเล่นตลกไรอีกน่ะ สงสารใจต่ายมั่งเห้อ เฮ้ออออ
-
“กริ่งงงง...........” ........................ :m28: เสียงกดอ๊อดหน้าบ้านใช่ป่ะ
แล้วใครมากดอ่ะ :m28:
-
ตอนที่ 14 เพื่อนเอ๋ย...
“กริ่งงงง...........”
ผมก็แอบคิดไว้แล้ว
ว่าผมคงจะไม่ได้นอนง่ายๆอย่างแน่นอน
และมันก็จริงๆด้วย เพราะเสียงโทรศัพท์รุ่นโบราณ
จู่ก็เกิดมีคนโทรเข้า และหลังจากสมองผมประมวลผล
ผมก็รีบดีดตัวขึ้นนั่ง ในความคิดผมมันตีความว่าบูม
และเมื่อผมคว้าโทรศัพท์มาดูชื่อ.......
ผมก็แทบจะคว้าทิ้ง เพราะมันไม่ใช่ชื่อบูม
แต่มันเป็นเบอร์ใครก็ไม่ทราบ
เพราะมันไม่ใช่เบอร์ที่ผม save ไว้
“โหล.....โทรหาใคร”
ผมตัดสินใจรับสาย
และพูดด้วยอารมณ์ไม่พอใจสุดๆ
“ขอสายต่ายหน่อยค่ะ”
น้ำเสียงเหมือนควายอมโทรศัพท์
และดันเสียงเหมือนกะเทยแปลงเพศ
มันเริ่มทำให้ผมคุ้นๆหูเหมือนเคยได้ยินที่ไหน
“ใครพูดอ่ะ เรานี้แหละต่าย”
“กรี้ดดดดดด....ชะนีน้อย”
พอกรี้ดเท่านั้นและ ผมก็จำเสียงได้ทันที
ไอ้โมกะเทย ซึ่งมันเป็นกะเทยนาย เฮ้ย นางเดียวในห้อง
และตอนนี้ผมก็อยากรู้ว่ามันเกิดบ้าอะไรถึงโทรมา
“อ่าวอีโม เมิงโทรมีไรเปล่า”
“ต๊ายยย....ซิลิโคนฉันจะระเบิด(เมิงไปทำตอนไหนว่ะ กรูอยากรู้)
เสียงหล่อมากน่ะนังต่าย”
“เออๆ มีไรป่าวว่ะโทรมาป่านนี้
แล้วนี้เมิงอยู่ไหนเนี่ยดังเหมือนอยู่ส้อง”
ผมคุยกับมันแถมมีเสียงเหมือนมันอยู่ในพับ
เพราะเสียงเพลงดังมากๆ
แล้วไอ้โม มันก็ชอบไปเที่ยวกลางคืนด้วย
“ฉันไม่ไปหรอกย่ะส้อง มีแต่ชะนี
ตอนนี้ฉันอยู่กับบุรุษหล่อทั้งสองท่าน
และอีกท่านหนึ่ง ฉันไม่รู้เรียกมันว่าบุรุษได้เปล่า ฮ่าๆ
......อีโม เดียวกูถีบให้หรอกมิง....”
เสียงผู้ชายด่าแทรกขึ้นมาระหว่างไอ้โมพูด
และผมก็จำได้ดีว่ามันคือเสียงไอ้ต้า
เพื่อนสนิทผมอีกคน
“เห้ยเมิงอยู่กันกี่คนว่ะอีโม
แล้วนี้เมิงอยู่ไหนกันว่ะ”
ผมรีบถามมัน
พร้อมกับอาการง่วงเมื่อกี่
พอเจอเสียงอีโมก็หายทันที
“โหล...ต่าย นี้กูต้าน่ะ ตอนนี้กูอยู่ข้างนอก
เมิงอยู่ไหนว่ะ”
“กูอยู่บ้าน กำลังจะนอนพอดี
แล้วนี้พวกเมิงจะไปเที่ยวไหนว่ะ
เดี๋ยวนี้ไปไหนไม่ยอมชวนกูน่ะสัด”
ผมด่ามันไปดอกหนึ่ง
และไอ้ต้าก็เหมือนกำลังจะพูดแทรกขึ้นมา
แต่ไม่รู้ใครบอกว่าให้เปิดลำโพง
แล้วพวกมันอีกคนบอกว่าไม่ต้องเปิด
เลยกลายเป็นว่าพวกมันทะเลาะกัน
ผมก็นั่งรอให้มันทะเลาะกันเสร็จ
เพราะไอ้การจะพูดแทรกมันก็ไม่ฟังผมอยู่แล้ว
“โหล....ไอ้เบส”
ตอนที่ผมเอาโทรศัพท์ออกจากหู
ผมได้ยินเสียงบูมเหมือนกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ตรงระเบียง
และความอยากรู้ของผมมันก็เกิดกระตุกให้ลุกขึ้นยืน
และเดินไปที่ระเบียงหลังห้อง....
ซึ่งบ้านผมจะอยู่ในหมู่บ้านจัดสรร
และรูปแบบบ้านก็จะเหมือนๆกันทุกบ้าน
แถมทุกบ้านจะมีระเบียงหลังบ้านติดกัน
และในตอนกลางคืนที่เงียบๆแบบนี้
เวลามีคนมายืนคุยหรือทำกิจกรรมอะไรก็ตามเท่าที่เขาจะสรรหา
แสดงว่าห้องข้างๆก็จะต้องได้ยินอย่างแน่นอน
ซึ่งบ้านผมกับบ้านบูมจะติดกัน
ดังนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ที่ผมจะได้ยินเสียงบูม
แต่ผมจะได้ยินก็ต่อเมื่อเขาอยู่ที่ระเบียงเท่านั้นน่ะครับ
เพราะหากได้ยินเสียงตอนเข้าอยู่ในห้อง
แสดงว่าบ้านที่คนกำลังทำ....ด้วยกัน
บ้านหลังข้างๆก็เสียงคร้างเห้ย คิดอะไรเนี่ยผม หึหึ
“ไอ้ต่าย ได้ยินไหมว่ะ”
เสียงไอ้ต้ามันตะโกนถามผมทางโทรศัพท์
และเสียงมันก็ดังมาก นี้ขนาดผมเอาออกจากหูน่ะ
สงสัยหากผมเอาแนบกู หูได้แตกแน่ๆ
“เมิงเงียบๆก่อน กูจะดักฟังคนคุยโทรศัพท์”
ผมกระซิบตอบมันไป
และสงสัยว่ามันเปิดลำโพงอยู่
ไอ้โมมันเลยได้ยิน
“นี้แกๆ ดักฟังคนอื่นไม่ดีนะย่ะ”
“แล้วเมิงจะไม่ฟังใช่ไหมกูจะได้วาง”
ผมถามมันครับ
เพราะปกติเรื่องเสือกๆแบบนี้มันจะชอบเป็นพิเศษ
“บ้าน่ะเมิง นี้แหละของชอบกู เอิกๆ”
มันหัวเราะอุบาดๆแบบนี้เป็นเมื่อไรว่ะ
“เออๆ งั้นเมิงก็ปิดไมค์โทรศัพท์ด้วย
เสียงพวกเมิงดังว่ะ”
“ด้ายยยค่ะ เจ้จัดให้”
อีโมจัดการปิดเสียงไมค์เรียบร้อย
และตอนนี้ก็อยู่ที่ผมแล้วล่ะว่าจะเปิดประตูไงไม่ให้เสียงดัง
โอม..............จงไม่มีเสียง
ผมท่องคาถาในใจและค่อยๆเปิดประตูออกไป(บ้าได้โล่ว่ะกู)
และในที่สุดผมก็เปิดออกมาได้
ตอนนี้ที่เหลือคือยืนฟังเสียงบูมคุยโทรศัพท์อย่างเงียบๆ
และผมก็จัดการเปิดเสียงในโทรศัพท์จนสุด
เพื่อไอ้พวกที่ขอส่วนบุญอีกฝั่ง(พวกอีโม)
จะได้ยินกันชัดๆ
......ขอโทษน่ะบูม แต่หากเรื่องนี้มันเกี่ยวกับเรา เราจะได้รู้ไว้....
ผมบอกตัวเองในใจและยืนฟังอย่างมีมารยาท(เหอะๆๆ)
และบทสนทนาระหว่างบูมกับอีกคนที่บูมโทรหาก็เริ่มขึ้น
“ไอ้เบส กูไม่เอากับเมิงแล้วน่ะโว้ย
กูสงสารต่ายว่ะ”
“..........................”
ประโยคแรกของบูมก็ช่างน่าสนใจซะแล้ว
แบบนี้ไม่ฟังต่อก็ไม่ใช่กู
และที่ “..........................”
แบบนี้คือคำพูดอีกฝั่งน่ะครับ
ซึ่งผมก็ไม่ได้ยิน เพราะบูมไม่ได้เปิดลำโพง
“เหี้ย กูไม่ได้ชอบต่ายโว้ย
แต่กูสงสาร เมิงไม่เป็นกู เมิงไม่รู้นี้หว่า”
“..........................”
“หากเมิงคิดจะแกล้งต่ายอีก
อันนี้กูไม่ร่วมด้วยน่ะโว้ย แล้วกูก็จะบอกต่ายให้รู้ตัว”
“............................”
“เมิงจะแกล้งทำไมว่ะ
ผู้ชายที่เป็นเกย์มีให้เมิงเอาอีกเยอะ
แล้วเด็กๆเมิงอีก
แบบนี้เมิงยังไม่พออีกเหรอว่ะ”
“..........................”
“เออถือว่ากูขอเหอะว่ะ
ต่ายมันก็ลูกเพื่อนแม่กู
นี้ถ้าแม่กูรู้น่ะเมิง กูต่ายห่าแน่ๆ”
“..........................”
“เรื่องร้านน้ำชาพรุ่งนี้ก็ยกเลิกน่ะโว้ย
ที่เมิงบอกให้กูพาต่ายไปอ่ะ”
“..........................”
“เฮ้ย....ไรว่ะ”
“..........................”
“ครั้งสุดท้ายเหี้ยไรเมิงอีกเนี่ย”
“..........................”
“แน่น่ะเมิง ครั้งสุดท้ายก็ครั้งสุดท้าย”
“..........................”
“เออๆ ต่ายมันนอนไปแล้ว
งั้นแค่นี้แหละ กูง่วงโว้ย”
“..........................”
“เออๆ ไม่ลืม”
บูมวางสายแล้วเดินเข้าห้องไป
ส่วนผมได้แต่ยืนแข็งอยู่ที่เดิม
เพราะอย่าว่าแต่เดินเลย
แค่ก้าวขาก็ยังก้าวไม่ออก....
และอารมณ์ผมคงอยู่ประมาณนี้แหละครับ
อึ้ง..............................................
เพราะบ้างเรื่องที่ผมไม่รู้ผมก็ได้รู้
งง...............................................
เพราะไม่คิดว่ามีคนบ้าขนาดตามแกล้งผม
ดีใจ...........................................
เพราะอย่างน้อยบูมก็กลับใจได้
และคิดจะปกป้องผม ถึงไม่ตลอดก็เหอะ
ผมยืนอยู่ด้วยอารมณ์หลากหลาย
และตอนนี้ผมก็กำลังคิดว่าผมควรจะทำไงดี
ผมจะร้องไห้ ดีใจ หรือเสียใจดี
แต่หากจะร้องไห้ น้ำตาผมก็ไม่ไหล
หรือเสียใจ แต่อามรณ์ผมก็ไม่ได้ทุกข์ขนาดนั้น
หรือดีใจ แต่ผมก็ไม่ได้ยิ้มออกมากมายกับสิ่งที่รู้สึก
แล้วสรุปผมกำลังอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่ๆ
ในระหว่างที่ผมกำลังสับสน
สายตาผมก็มองไปเห็นวัตถุโบราณที่ตั้งอยู่บนขอบปูน
และแล้วผมก็เริ่มรับรู้ว่าสิ่งนั้นคือ โทรศัพท์
“โหลพวกเมิง ฟังกูอยู่เปล่า”
ผมคว้าโทรศัพท์และเดินเข้ามาคุยในห้อง
เพราะกลัวบูมได้ยิน
“.........เมิงเป็นอะไรหรือเปล่า.......(เสียงไอ้ต้า)
..........แกไม่เห็นบอกฉันเลย..........(เสียงอีโม)
..........เมิงจะเอาไงว่ะ............(เสียงไอ้คมที่พึ่งได้ยิน)
..........แม่ง พวกเมิงพูดหมด แล้วจะให้กูพูดไรว่ะ........(เสียงไอ้กรดที่พึ่งได้ยินอีกเช่นกัน)”
พวกมันร่วมหัวแสดงความคิดเห็น
และผมก็ไม่รู้จะตอบอะไรพวกมันเหมือนกัน
เพราะตอนนี้ผมก็ยังให้คำตอบตัวเองไม่ได้ว่าจะเอาไงต่อ
“กูก็ไม่รู้ว่ะ กูสับสนไปหมด”
“เออๆ กูเข้าใจ เป็นกู กูก็เครียดซิลิโคนแตกแน่(กูอยากรู้เมิงไปฉีดตอนไหน)”
อีโมมันพยายปลอมใจผม
ผมคิดว่าอย่างนั้นน่ะ
“กูว่าไปบ้านมันดีกว่าว่ะ พวกเมิงว่าไง”
ไอ้ต้ามันเสนอความคิด
ก่อนพวกมันจะตอบตกลงพร้อมกัน
“เมิงรอกูอยู่ที่นั้นแหละ เดี๋ยว 1 นาทีถึง
..............ไปนรกเหรอย่ะดอก...........”
เสียงไอ้ต้าบอกผม
และมีเสียงอีโมดังแทรกขึ้นมาตอนท้าย
“อืมๆ เดี๋ยวกูรอ”
ผมรู้สึกน้ำเสียงผมฟังดูเหนื่อย
และเหมือนคนที่กำลังหมดแรง
“เฮ้ย....เมิงไม่ต้องวางสายน่ะโว้ย
กูกลัวเมิงฆ่าตัวตาย”
เสียงไอ้ต้ามันบอกผมกลับมา
สงสัยเพราะน้ำเสียงผมมันออกไปทางนั้นมั้งครับ เหะๆ
“เออ กูไม่ฆ่าตัวตายหรอก
แฟนยังไม่มีรีบตายไปไหนว่ะ เหอะๆ”
ผมตอบมันติดตลก
เพราะไม่อยากให้มันคิดมากเรื่องผม
แล้วอีกอย่างพวกมันก็จะมาบ้านผมกันแล้ว
เดี๋ยวก็คงมีเพื่อนได้นั่งคุยปรึกษาปัญหา
“มันจะฆ่าตัวตายเหรอย่ะ
บอกมันน่ะ เดี๋ยวฉันจะไปตบมันกับซิลิโคน
เดี๋ยวมันได้ตายสมใจ เอิกๆๆ”
อีโมมันตอบผม
พร้อมกับมุขควายๆของมันที่ทำให้ผมยิ้มได้
แล้วอีกอย่าง มันก็เป็นกะเทยปากจัดที่เวลาไปไหน
พวกผมก็จะเอาเป็นแม่ทัพ
เพราะมันจะเล่นด่าไม่เลือกหน้า
แบบชาติหน้าไอ้คนที่โดนด่าไม่มีวีนมาเกิดแน่ๆ
คิดแล้วก็ตลกครับ
“เออๆ กูไม่รอเมิงแล้วจะให้ไปไหน
แล้วคุยกันแบบนี้เมื่อไรเมิงจะถึงว่ะ”
“เออๆ เดี๋ยวคุยกัน”
ไอ้ต้ามันตอบผม
แล้วผมก็ได้ยินเสียงพวกมันสตาร์รถมอไซต์
สงสัยพวกมันเริ่มมากันแล้ว
ผมเลยเดินลงมาชั้นล่าง
เตรียมเปิดประตูให้พวกมัน
...
ปล.ขอบคุณมากน่ะครับ เอามาลงให้อีกตอนครับผม :กอด1:
-
:เฮ้อ: เหนื่อยครับ เหนื่อยใจแทนต่าย กับความรู้สึกสับสนที่เป็นอยู่
หรือไม่ได้สับสนหว่า
-
+1 ให้เลยอิๆ รวดเดียว 2 ตอน แถมมีลุ้นอีก
-
พี่น้องคับ ผมอุส่าจิ้นimage น้องต่ายเป็นน้องใส ๆ น่ารัก ๆ เรียบร้อย ๆ
เจอ ..............ไปนรกเหรอย่ะดอก........... เห่อ ๆ ๆ น้อง เสีย picture หมดเร๊ยยย :monkeysad:
-
marchmenlo >>>.....ไปนรกหรือย่ะดอก.... อันนี้เป็นเสียงอีโมครับ ไม่ใช่เสียงต่าย เหะๆ ต่ายยังเรียบร้อยน่ะ ฮ่าๆๆๆ
-
สนุกจังเลยครับ อยากอ่าตอนต่อไปจัง ส่วนไอเบส ไรนี้ เขาจะมาหลอกฟันต่ายเหรอครับ เง้อ
เป็นกำลังใจให้นะครับ.........................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
-
เปิดประตูมาแล้วจะเจอใครล่ะเนี่ย ลุ้นๆ :fire:
-
โถ ๆ น้องต่าย น่าสงสารจริง ๆ แต่ดีนะเนี่ย ที่มีเพื่อนดี :monkeysad:
-
เปลี่ยนคนเหอะต่าย
-
ต่อเหอะๆ ลุ้นๆ
-
marchmenlo >>>.....ไปนรกหรือย่ะดอก.... อันนี้เป็นเสียงอีโมครับ ไม่ใช่เสียงต่าย เหะๆ ต่ายยังเรียบร้อยน่ะ ฮ่าๆๆๆ
อ้าวเหรอ :laugh: ตายแว๊วววว ปรักปรำน้องต่ายซ่ะงั้นตรู :monkeysad:
น้องตายคร๊าฟฟพี่ขอโต๊ดดดดด :m15:
-
:m15: :monkeysad: :sad11:
o18 ฆ่ามัน คนไม่ดี...หมายถึงคนชื่อเบสนะ
เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
ตอนที่ 15 จบไป...อีกวันหนึ่ง
ผ่านไปสักพักที่ผมนั่งรอพวกมันอยู่
เห็นไอ้ต้ามันบอกผมว่ามันจะรีบมา
แล้วนี้โทรศัพท์ที่ผมบอกให้มันไม่ต้องวางสาย
จู่ๆสัญญาณก็ถูกตัดไปซะเฉยๆ
โทรไปก็ไม่มีใครรับ
สรุปแล้วผมก็ได้แต่นั่งรอพวกมัน
ฮาว..........................................
พวกมันขับรถอ้อมโลกกันหรือไงว่ะ
ผมนั่งรอมันมาชั่วโมงหนึ่งแล้วน่ะครับ
ง่วงก็ง่วง ยุ่งแม่งก็กัดเจ็บไปหมด
ผมว่าผมเลิกรอมันดีกว่า
หงุดหงิดโว้ย......คนกำลังง่วง
“กริ่ง...............”
(เสียงนรกอีกแล้ว)
ผมลุกเตรียมจะเดินขึ้นห้องนอน
โทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือก็เกิดดังขึ้นมา
แล้วเบอร์ที่เข้าก็เป็นเบอร์ของอีโม
พอเห็นแล้วอารมณ์หงุดหงิดพุ่งปรี้ดเลยครับ
“ฮื่อๆ....ไอ้ต่าย”
ผมปากค้างเลยครับพอได้ยินเสียงอีโมร้อง
ทั้งที่ตอนแรกเตรียมที่จะด่ามันอยู่แล้วน่ะ
แต่พอได้ยินเสียงมันร้องไห้ บ่นกับเสียงคนที่ดูวุ่นวาย
ผมก็ได้แต่ยืนฟังเสียงมันนิ่งๆ
“ฮื่อๆ.....มะ...เมิง กู......ยะ..อยู่”
“พรุ่งนี้เมิงจะคุยเสร็จไหม มาเดียวกูคุยเอง”
เสียงอีโมในตอนแรกก็ถูกแทรกด้วยเสียงไอ้คม
ผมว่าไอ้คมมันคงรำคาญเสียงร้องอีโมมั้งครับ
มันเลยเอามาคุยกับผมซะเองเลย
“เหอะๆ อีโมมันเป็นไรว่ะ เสียงเหมือนควายร้อง”
ผมถามไอ้คม แล้วหัวเราะกับเสียงร้องอีโม
แต่ไม่นึกว่าประโยคที่ไอ้คมมันกำลังพูด
กลับทำให้ผมหัวเราะไม่ออก
“ไอ้ต้าล้มรถว่ะ”
.......................อึ้ง.........................
ผมพูดอะไรไม่ออกเลยครับ
ตอนแรกก็หัวเราะกับเสียงอีโม
แล้วตอนนี้ผมต้องมาอึ้งกับเรื่องไอ้ต้า
ผมปรับอารมณ์ไม่ทันจริงๆ
และไหนยังเรื่องของบูมอีก
วันนี้มันเป็นวันอะไรกันครับ
ทำไมรู้สึกว่าผมเจออะไรที่แย่ๆเยอะจัง
“เมิงอย่าร้องไห้น่ะไอ้ต่าย แค่อีโมคนเดียวกูก็บ้าพอแล้ว”
“เออๆ กูกำลังอึ้งอยู่ ร้องไห้ไม่ออก แล้วไอ้ต้ามันเป็นไงบ้าง”
ผมถามไอ้คมไปใจสั่นๆครับ
เพราะกลัวไอ้ต้ามันเจ็บนัก
“ตอนที่ยังไม่ถึงโรงบาลอ่ะ มันเป็นลม
แต่ตอนนี้พวกกูพามันมาโรงบาลแล้ว
เมิงไม่ต้องห่วงหรอก”
ไอ้คมมันพูดเหมือนไม่มีอะไรมาก
แต่ผมรู้ว่ามันก็ห่วงไอ้ต้าไม่น้อยกว่าผมหรอก
“เมิงมารับกูที่บ้านหน่อยดิ
กูจะไปอยู่เฝ้าไอ้ต้ากับพวกเมิง”
“เมิงอยู่บ้านนั้นแหละ
เพราะขืนเมิงมาเดี๋ยวได้ร้องไห้ตามไอ้โมไปอีกคน
แล้วอีกอย่างพวกกูก็อยู่ เมิงไม่ต้องห่วง”
ไอ้คมบอกผม
ทั้งที่ผมก็อยากไปอยู่เฝ้าไอ้ต้าด้วย
แต่เหตุผลที่มันพูดก็ถูกอีกนั้นแหละ
เพราะหากผมไป ผมก็ได้แต่นั่งร้องไห้เป็นเพื่อนอีโม
หรือไม่แน่ ก็ได้แต่นั่งปลอบอีโมให้เลิกร้องไห้
ผมกับไอ้คมคุยกันอยู่สักพัก
มันก็ตกลงกับผมว่าจะมารับไปเยี่ยมไอ้ต้าในตอนเช้า
เพราะหมอบอกว่าจะให้ไอ้ต้ามันนอนพักที่โรงพยาบาล
ผมก็ตอบรับมันไป จากนั้นก็วางสาย
“วันเชี่ยไรว่ะ ทำไมกูเจอแต่เรื่อง
เหอ.............................”
ผมอยากเปลี่ยนเสียงถอนหายใจท้ายประโยค
เป็นเสียงร้องตะโกนดังๆ ดังเท่าทีมันจะทำให้ผมรู้สึกดี
วันนี้เรื่องแย่ๆคงจะจบลงเท่านี้แหละครับ
เพราะผมหัวถึงหมอนเรียบร้อยแล้ว
และหากว่าคืนนนี้ผมนอนฝันดี.....
มันก็คงช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นไม่น้อย
.
.
.
“ฝันดีน่ะ........”
--------------------------------------------------------------------------------------
ปล.ขอบคุณทุกคนน่ะครับที่ติดตามอ่านกัน (นึกว่าลืมเราซะแล้ว ฮื่อๆ)
ผมกดบวกให้ทุกคนแล้วน่ะครับ และสำหรับชื่อเรื่องกับเนื้อหาที่ไม่เกี่ยวกัน
อันนี้อยากให้ตามอ่านครับ เพราะนี้แค่เริ่มต้น เหอะๆ
ขอบคุณมากๆน่ะครับ...เดี๋ยวจะมาต่ออีกตอนครับ
-
จิ้ม ๆๆ คนเขียนได้เปนครั้งแรก :m15:
ขอบคุณครับที่มาต่อ :monkeysad:
ปล.ผลเอนท์ออกยังอะ ไปแล้วนะน้องlove:a5:
-
ตอนที่ 16 สุดท้าย…(หรือยัง)
ไอ้คมมันมากดกริ่งบ้านผมตั้งแต่เช้าเลยครับ
ผมเองก็พึ่งอาบน้ำเสร็จ เสื้อผ้าก็ยังไม่ใส่
เลยเดินออกไปเปิดประตูให้มันเข้ามานั่งรอในบ้าน
ตอนมันเดินเข้ามาในบ้านดูมันมองผมแปลกๆ
หรือเพราะว่าผมไม่ใส่เสื้อผ้าว่ะ
พอดีผมนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวไปเปิดประตูให้มันครับ
“รอแปป เดี๋ยวกูลงมา”
ผมบอกมันแล้วเดินขึ้นห้องไปใส่เสื้อผ้าเลยครับ
แล้วเรื่องที่มันมองผมแปลกๆ ผมก็ลืมๆ ไปแล้ว
ไม่ได้เอามาคิดมากมาย (ท่องไว้กรูน่ารัก)
“อืม ไปกันได้ยัง”
ผมถามไอ้คมมมันครับ เพราะแต่งตัวเสร็จแล้ว
ส่วนไอ้คมมันก็พยักหน้า งิกๆ ไม่ได้พูดอะไร
ผมก็จัดการปิดบ้าน ปิดช่อง แล้วก็ซ้อนมอไซค์มันออกไปเลยครับ
ก่อนที่ผมจะออกมา ผมแอบมองประตูบ้านบูมครับ
แต่ก็ไม่เจอรถมอไซค์ คาดว่าบูมคงออกไปหาอะไรกิน
แล้วปกติทุกวันผมก็จะไปกับบูม แต่วันนี้......ไม่มีผม
ผมนั่งซ้อนท้ายไอ้คมมาเรื่อยๆครับ
ในหัวก็คิดแต่เรื่องของบูม
ภาพที่ผมนั่งซ้อนท้าย….
ภาพที่ผมนั่งกอดเอว….
ภาพที่ผมเดินที่ตลาด…
ภาพที่ผมนั่งหัวเราะ…
ภาพทุกภาพมันมีผม แต่ไม่มีบูม…
ผมจำภาพทุกภาพได้ดี และมันก็วนเวียนอยู่ในหัวผมตลอด
น้ำตาที่มันไหลโดยไม่รู้ตัว มันก็ทำให้ผมรู้สึกสะดุ้งนิดหน่อย
เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะร้องไห้อีก ทั้งที่คิดว่าตัวเองไม่เป็นอะไร
แต่สุดท้ายมันก็เป็นแบบนี้
“ไอ้ต่าย เมิงได้ยินกรูเปล่า”
ไอ้คมมันตะโกนถามผมครับ
“เออๆ มีไรว่ะ ฟังอยู่”
ผมก็รีบเช็ดน้ำตา แล้วเอาหูไปใกล้ๆหน้ามัน
เพราะมันขับเร็วมาก เลยไม่ค่อยได้ยินที่มันพูดเท่าไร
“เปล่า กูเห็นเมิงเงียบ เรียกหลายครั้งก็ไม่ตอบ เป็นไรมากเปล่าว่ะ”
ผมนั่งไงไม่รู้ตัวเลย ว่าไอ้คมมันเรียก
“ไม่ได้เป็นไร กูแค่ง่วงๆ”
ผมโกหกมันไป ทั้งที่ในใจก็แอบร้องไห้
แล้วหากบอกมันไป ผมก็กลัวมันจะเป็นห่วง
“เมิงกอดเอวกู แล้วเอาหลังกูทำหมอนตามบายเพื่อน…”
“อืม ขอบใจคม”
ในเมื่อมันอนุญาต ผมเลยกวดเอวแล้วฟุบหน้าลงกับหลังมัน
ไอ้คมมันเป็นร่างใหญ่แล้วก็สูงกว่าผมมาก
และไม่ต้องแปลกใจ ว่าทำไมมันถึงตัวใหญ่ร่างยาว
ก็มันเป็นคนชอบเล่นกีฬาครับ
ผมเคยไปนั่งดูไอ้คมกับไอ้กรด เล่นบอลกับเพื่อนต่างโรงเรียนกับมันบ่อยๆ
ส่วนผม ไอ้ต้า อีโม จะนั่งดูติดขอบสนาม
เพราะถนัดทางกองเชียร์มากกว่า เหอะๆ
ไอ้คมขับรถมาเรื่อยๆครับ
ส่วนผมก็ฟุบหน้าอยู่ที่หลังมัน แต่ก็ไม่ได้หลับน่ะ
แล้วไม่นานผมกับมันก็มาถึงโรงพยาบาล
พอไอ้คมมันเอารถไปจอดเรียบร้อยแล้ว
มันก็พาผมเดินไปที่ห้องไอ้ต้ามันนอนพักอยู่
ระหว่างทางที่เดินมา ผมเองก็กลัวว่าไอ้ต้ามันจะเจ็บหนัก
เพราะเมื่อคืนได้ยินอีโมมันร้องไห้เสียงดัง
แต่พอมาเห็นสภาพไอ้ต้า.....
มีแค่เผือกพันขา แผลถลอกนิดหน่อยตามตัว
ผมก็รีบมองหาอีโม เพราะจะจับมาตับหัวซะหน่อย(เล่นเอากรูตกใจ)
“เมิงเจ็บมากไหมว่ะ”
ผมถามมัน แล้วก็ไปยืนดูเผือกที่พันขามันอยู่
“ไม่เจ็บมากว่ะ แต่ขันขาชิบหาย”
ไอ้ต้ามันลุกขึ้นนั่ง แล้วทำทีเป็นเกาเผือกที่พอกขามันอยู่
ผมเองก็ตลกมันน่ะ เกาไปได้ทั้งที่มันก็ไม่ได้ช่วยเมิงเลย...ไอ้ต้า
“เออ ทนหน่อยแล้วกันเมิง ตอนแรกกูนึกว่าเมิงเจ็บนัก เห็นอีโมมันร้องหูแทบแตก”
“เมิงก็ไปบ้าตามอีโม กูแค่โดนรถปาดหน้า ”
“แล้วไหนไอ้คมบอกว่า เมิงเป็นลม”
ผมมองหน้าไอ้คม แล้วมามองหน้าไอ้ต้ามันครับ
“เหะๆ พอดีกูกลัวเลือด เห็นเลือดทีไร เป็นลมทุกที”
ผมเข้าใจว่ามันล้มรถ แล้วหัวฝาดพื้น จากนั้นก็สลบ
แต่พอได้ยินแบบนี้ก็ค่อยเบาใจหน่อย
อย่างน้อยมันก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก
“เออ แล้วนี้ไอ้กรดกับอีโมไปไหนว่ะ”
ตั้งแต่ผมมาแล้วล่ะ ผมไม่เห็นมันสองตัวเลย
“พวกมันออกไปหาขนมกิน เดี๋ยวก็.....กลับ”
ไอ้ต้ามันบอกผม และไม่ทันที่จะพูดจบ
ประตูก็ถูกเปิด และคนที่เดินนำเขามา มันก็คือ...อีโม
(ตายยากจริงๆ เมิง)
“คิดถึงเจ้หรือจ๊ะเด็กๆ”
มันเดินเข้าห้องมา
และก็เริ่มทักทายด้วยภาษาและท่าทางกวน...เท้า...มากๆ
“ไปฉีดฟอมาลีนมาเหรอว่ะ เดินหน้าบานมาเลยเมิง”
ไอ้ต้าครับที่เป็นฝ่ายกัดอีโม
ส่วนผมกับไอ้คมกำลังยืนขำๆ อีโมอยู่
“บ้าน่ะพวกแก..............ฉันไปฉีกน้ำอสุจ๊ากกกก มาต่างหากล่ะ
ใช่ไหมดาร์ลิงค์”
น้ำเสียงจริตชัดเจน….ผ่าน
ท่าหันหลังกลับ พร้อมไปควงแขนไอ้กรดไว้…..ผ่าน
แล้วนี้มันบางเปล่า ว่าคนที่ยืนดูรู้สึกมั่นไส้ และตลกกับท่าทางมัน
“ห่า...เมิงไปอมของกรูเมื่อไร พอๆ เลิกเล่น มุขเสียตัว”
ผม ไอ้ต้า ไอ้คมและไอ้กรด พร้อมใจกันประสานเสียงหัวเราะ
ส่วนอีโมได้แต่ทำหน้างิกๆ ยืนอยู่ข้างไอ้กรดมัน
แต่ไม่นานครับ อีโมดูจะเปลี่ยนเป้าหมาย จากไอ้กรดมาเป็นไอ้คมแทน
พวกผมที่ยืนหัวเราะกันอยู่ ก็ยิ่งหัวเราะนักกันเข้าไปอีก
เพราะตอนนี้ไอ้คมมันวิ่งหนีอีโมจนทั่วห้อง
แถมอีโมก็จะจับไอ้คมมากอดซะให้ได้
และคนที่ยืนดูเฉยๆ ก็เชียร์ให้ไอ้คมมันเสร็จอีโมไวๆ
ดูเหมือนตอนนี้ทั้งห้องจะวุ่นวายไปหมด
แต่........
ช่วงเวลานี้มันทำให้ผมรู้สึกสบายใจ
โดยไม่ต้องคิดถึงเรื่องของบูม
และผมคิดว่า บ้างทีเรื่องของบูมกับผม
มันอาจจะเร็วเกินไปก็ได้ ที่ผมจะรู้สึกชอบหรือรักใครจริงๆ
แล้วอีกอย่าง ถึงผมไม่มีบูม ความรู้สึกของคำว่าเพื่อน
มันก็มาเติมเต็มส่วนที่ขาดนั้นแล้ว
และต่อไปนี้คำว่าเพื่อน ผมคิดว่ามันก็จะทำให้ผมมีความสุข
จนลืมสิ่งที่ผมเคยเสียน้ำตาให้กับมัน
.
.
.
จนตอนนี้ ไอ้ต้ามันก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว
และผมก็มาเยี่ยมมาเล่นที่บ้านของมันทุกวัน
ส่วนแม่ของผมที่ไปทัวร์เชียงใหม่กับป้าใจก็กลับมาแล้วด้วย
และเรื่อง ของบูม...
ผมก็เจอเขาบ่อยๆ ที่หน้าบ้าน และเราก็ยังพูดคุยกันเหมือนเดิม
หรือบางครั้ง เวลาที่จะผมออกไปไหน
ผมก็จะติดรถบูมออกไป
แล้วเรื่องของไอ้คนชื่อ...เบส
สำหรับเรื่องที่ผมเคยโกรธมัน
ผมก็ปิดบัญชีหนังหมา กรวดน้ำให้มันเรียบร้อยแล้ว
และมันเองก็เกือบจะถูกลบออกจากความคิดผม
.
.
.
จนมาถึงวันนี้....
วันที่มันทำให้ผมลืมมันไม่ลงจริงๆ (ไอ้เลว)
------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล.ฝันดีน่ะครับทุกคน
ขอบใจพี่เอ็มน่ะครับบบ พี่ :man1:
-
คืนนี้ได้อ่านสองตอนเลย
-
“พวกมันออกไปหาขนมกิน เดี๋ยวก็.....กลับ”
ไอ้ต้ามันบอกผม และไม่ทันที่จะพูดจบ
ประตูก็ถูกเปิด และคนที่เดินนำเขามา มันก็คือ...อีต้า
(ตายยากจริงๆ เมิง)
ผม งง ตรงนี้นิดหน่อยนะครับ :a5:
ต้าเขานอนอยู่ที่เตียงไม่ใช่เหรอครับ
แหะๆ ถ้าผมเข้าใจผิดยังไงก็ขออภัยด้วยนะครับ
ตอนใหม่สนุกจังเลย เหมือนจะจบแล้วนะ ไม่รู้ใช่ไหม
แต่ยังไงก็มาต่อด้วยนะครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับ......................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รีบมาต่อนะคราบ กำลังมันหยด อิๆ
-
มาต่อไว ๆ น่ะคร๊าฟฟ
-
ต่อเลยๆ :3125:
-
ไม่ได้เข้ามานานตามอ่านแต่แรกใหม่
เห็นได้ถึงพัฒนาการเรื่องการเขียน
ดีขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัดสงสัยแอบ..
ไปฝึกวิทยายุทธ์กับปรมาจารย์สักนักไหน..
มาหรือป่าวเอ่ย :z3:
ปล. อืมเอาเปนว่าขยันลงเรื่อยๆนะคราบบบจะเปงกะลังใจให้นะไอน้องงงงงง
-
รีบมาต่อนะ
-
ผม งง ตรงนี้นิดหน่อยนะครับ :a5:
ต้าเขานอนอยู่ที่เตียงไม่ใช่เหรอครับ
ปล.ผมผิดเองอ่ะครับ เหะๆๆๆๆ โทษทีครับ ไปแก้ให้แล้ว ที่จริงเป็นอีโมนั้นแหละ :man1:
-
ได้จิ้มคนเขียนอีกรอบ :z2:
มาต่อเลยเมิงงงงงงง
มัวแต่เขามาเช็คเรนติ้งอยู่ได้
คนอ่านเขารออยู่นะ
-
:haun4: :haun4:
อะไรอ่ะ.........................
-
รอลุ้นอยู่จ้ะ มาต่อไวๆ นะ
+1 ให้เป็นกำลังใจเลย :L2:
-
เง้อ ค้างง่ะ o22
-
ตัดค้างได้ใจจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :a5:
มาต่อเลยมึงงงงงอย่ามานิสัยยยยยยยยยย
ปล.วันนี้กูไปตัดชอปมาวะ แพงชิบหายเลย แม่งกว่าจะได้ตั้งปีหน้า ถ้าตัดเสดแล้วไม่สวยคอยดูนะ
ไว้ได้ใส่เมื่อไหร่เด่วจะถ่ายรูปมาให้ดู ว่าเท่ส์ป่าว อิอิ:mc4:
-
อะไรกันนี่หลอกกันมาตลอดเลยเหรอ 10กว่าตอน เวรกรรม :angry2:
ตัดใจไปเหอะต่าย หาใหม่ดีกว่า :กอด1:
-
ตาเบสมาทำป่วนอะไรอีกล่ะเนี่ย รออ่านตอนต่ออยู่เน้อ :mc1:
-
น่าสงสารต่าย
แต่ต่ายก็ดูสับสนในชีวิตจัง
ไม่เข้าใจว่าบูมทำขนาดนี้ไม่คิดไรได้ไง ว้า...แย่จุง...
นึกออกละว่าเรื่องนี้ขาดไรไป...
ขาดดาร์กไซด์ของนายเอกเราไง แบบว่า เช่นถูกบูมหลอกแต่แบบว่าแค่ร้องไห้แต่ไม่แค้น มันดูขัดๆอ่ะ เป็นต้น
เราอ่านตั้งแต่แรกถึงตอนล่าสุดนี่เลย การเขียนดีขึ้นนะ
ถ้าใส่ความคิดของต่าย บวกสีสันให้ต่ายอีกนิดน่าจะดีมาก
สู้ๆนะคะ
-
ตอนที่ 17 โต๊ะข้างหลัง
“แม่...วันนี้ไปไหนเปล่า”
ผมถามแม่ ที่นั่งดูทีวีด้วยกันตอนเช้า
แล้วขนมที่แม่ซื้อมาจากเชียงใหม่
ผมก็นั่งกินไป ดูทีวีไป จนตอนนี้ก็เกือบหมดถุง
.....อร่อยจริงๆ แม่.....
“ทำไม? ลูกจะออกไปข้างนอกเหรอ”
มีเรื่องไหนบ้างหว่า ที่แม่ผมตามไม่ทัน
แต่ก็อย่างว่าแหละครับ....แม่
เลี้ยงเรามาตลอด เรื่องนิสัยลูก
ไม่มีใครรู้และรับนิสัยเราได้เท่าแม่แล้วครับ
“ก็จะออกไปเที่ยวกับพวกไอ้ต้าอ่ะ”
“แล้วเรากลับดึกเปล่า”
แม่ผมดูจะเป็นห่วงผมเรื่องเวลากลับครับ
เพราะตอนที่ออกไปเที่ยว ก็จะกลับดึกเป็นประจำ
แม่ผมจะไม่ด่าครับ แต่จะนั่งคุยกันมากกว่า
แล้วเราก็หาทางแก้ ไม่นานปัญหาก็หมด
“ตีห้า ประมาณนั้น”
สีหน้าแม่ผมดูจะตกใจครับ
จากดูทีวีก็หันมามองหน้าผมอย่างด่วน
“ล้อเล่นแม่ ประมาณ 4 ทุ่มเอง”
“อืม งั้นก็รีบกลับล่ะ แล้วเอย่าลืมเอาของฝากให้เพื่อนๆเราด้วย”
“ครับ”
แม่ผมซื้อของฝากให้ ไอ้พวกเพื่อนผมด้วย
เห็นแกบอกว่าน่ารักดีเลยซื้อมาฝาก
ส่วนของผมก็เป็นตุ๊กตาน่ารักๆ ครับ
ตอนแรกก็งงๆน่ะ ซื้อของน่ารักให้เด็กผู้ชาย
แต่แม่ผมบอกว่า งั้นเอากลับมา...
ผมรีบวิ่งเอาไปเก็บในห้องทันที
……..ตุ๊กตาน่ารัก จัง……..
.
.
.
ช่วงบ่ายๆ หลังจากผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ
ผมกดโทรศัพท์หาไอ้ต้าทันที
เพราะมันนัดกับผมว่าจะมารับไปเที่ยวด้วยกัน
“เมิงถึงไหนแล้วว่ะ”
“ใกล้ถึงแล้ว ไงแค่นี้น่ะ กูขับรถอยู่”
มันตัดสายไป ผมก็เดินมานั่งดูทีวี เพื่อฆ่าเวลา
ผมนั่งรอพวกมันไม่นาน เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดัง
พอผมเปิดประตูออกไปดูแถบหัวใจวาย...
วิญญาณกระเทยมายืนอยู่หน้าบ้าน
“ฉ่านร้อน....เห็นไหมดำหมดแล้ว”
อีโมเป็นคนเริ่มพูดครับ ส่วนไอ้พวกที่เหลือก็ยืนอยู่ข้างหลังมัน
“เวอร์ล่ะเมิง”
ผมพูดเสร็จ ก็เดินไปเปิดประตูให้มันเข้ามานั่งในบ้าน
ตอนนี้ทั้งบ้านมีแค่ผมคนเดียวครับ
เพราะแม่ขับรถออกไปซื้อของใช้
“แล้วพวกเมิงจะไปที่ไหนกันว่ะ”
ผมถามเรื่องที่มันจะเที่ยวกัน
แล้วพวกมันบอกว่ายังไม่ได้คิด
ผมเลยเสนอว่าจะไปกินนมสด
พวกมันก็พยักหน้าหงิกๆ
เหอ....ว่าง่ายจริงเนอะพวกเมิง
“แต่มันตอนเย็นอยู่เลยว่ะ กูว่าไปเที่ยวสวนกันก่อนม่ะ”
ผมเสนออีกความคิดหนึ่งครับ
เพราะที่สวนสาธารณะ มันเย็นสบายดี
แล้วอีกอย่างมันก็ไม่น่าเบื่อด้วย
“อืม ไงก็ได้”
ไอ้กรดมันเป็นคนตอบผม
ส่วนไอ้พวกที่เหลือก็ได้แต่พยักหน้าหมือนเดิม
“สรุปแล้ว...กูเป็นคนคิดหมดเลยใช่ไหม”
ผมถามพวกมัน
แล้วพวกมันก็ร่วมใจกันพยักหน้าตกลง
.....เหอ.....มีเพื่อนก็เหมือนไม่มี ฮื่อๆ…..
พอตกลงกันได้เรียบร้อย
พวกผมก็ค่อยๆทยอยกันออกจากบ้าน
ตอนนี้ผมก็กำลังจะล็อกประตูบ้านอยู่แล้ว
แต่เกิดนึกขึ้นได้ว่าลืมกระเป๋าตังค์
ผมเลยบอกให้พวกมันรอแปป…
แล้วผมก็ใส่เกียร์หนึ่ง วิ่งขึ้นบ้านอย่างด่วน
เหอ...กว่าจะวิ่งกลับลงมาได้ ลิ้นแทบลากพื้น
“ไอ้เชี่ย...”
เสียงไอ้ต้าดังอยู่หน้าบ้าน ตอนแรกหนึ่งว่ามันกัดกับอีโม
แต่พอผมเดินออกไป ก็เห็นครับ ว่ามันไม่ใช่อีโม แต่เป็นบูม
“เมิงทำเหี้ยไรไว้กับเพื่อนกู อย่านึกว่ากูไม่รู้”
ไอ้ต้ามันดึกคอเสื้อบูมไว้ ส่วนหน้าตามันก็โกรธสุดๆ
แต่กลับกันสีหน้าของบูมช่างดูเรียบเฉย
ไม่มีแววกลัวอะไรเลย
“ทำหน้ากวนตีนจริงน่ะเมิง เอาสักหมัดไหม”
“เห้ยยยยยยยย...”
ไอ้ต้ากำลังจะสวนหมัดใส่บูม
ส่วนไอ้พวกที่เหลือก็พยายามดึงไอ้ต้าไว้
ผมที่เห็นก็รีบยืนเขาไปขว้างระหว่างทั้งสองคน
เพราะไม่อย่างงั้น มีเวทีมวยเล็กๆหน้าบ้านผมแน่
“เห้ย ใจเย็นหน่อนดิว่ะต้า”
ไอ้คมครับ มันกอดไอ้ต้าไว้จากด้านหลัง
เพราะไอ้คมมันตัวใหญ่สุด แรงก็อย่างควาย
มันจึงเป็นคนเดียวที่เอาไอ้ต้าอยู่
สวนไอ้กรดกับอีโม แรงพวกมัน
ยืนห่างๆก็เป็นพอ…..เหะๆ
“เมิงดูหน้ามันดิคม แม่งกวนตีชิบ สงสัยอยากแดกตีน”
ไอ้ต้ามันน่ากลัวมากครับ
ผมที่ยืนบังระหว่างกลาง ก็กลัวโดนลูกหลงเหมือนกันน่ะ ไม่ใช่ไม่กลัว
“เออ.....”
บูมพูดสั้นๆครับ
แต่มันยิ่งทำให้อารมณ์ไอ้ต้าเดือนมากเข้าไปอีก
“เมิงดูมัน เมิงดูมันไอ้คม แบบนี้เป็นเมิง เมิงทนไหวเหรอ”
ไอ้ต้ามันก็ดิ้นๆจะวิ่งมาต่อยบูมให้ได้
ผมเองพอหันไปมองหน้าบูม
ทำไมมันช่างกวนตีนได้ใจแบบนี้
ก็เพราะตอนนี้บูมกำลังยิ้มย้วยไอ้ต้ามันดิครับ
“บูมนายเข้าบ้านก่อนเหอะ เราขอร้อง”
ผมพูดกับบูม
แล้วบูมก็มองหน้าผม จากนั้นก็พยักหน้าตอบรับ
ส่วนที่เหลือก็มีแต่ไอ้ต้าเท่านั้นแหละ
แถมตอนบูมเดินเข้าบ้านไป ไอ้ต้ามันยังตะโกนด่าเขาอีก
ผมไม่อยากคิดเลย หากไอ้ต้าตัวเล็กๆ
ต่อยกับบูมที่ตัวใหญ่ๆ ใครว่ะที่แพ้
……ไอ้ต้า เมิงร่างไม่ให้แต่ใจรัก กูเข้าใจ......
“พอเหอะ...ต้า เรื่องมันจบไปแล้ว”
ผมบอกไอ้ต้าที่อารมณ์ค่อยเย็นลงหน่อย
“ทำไมเมิงไม่โกรธมันว่ะ มันหลอกเมิงน่ะโว้ย”
ไอ้ต้าจ้องหน้าผมนิ่ง ผมเองก็ได้แต่หลบตามัน
เพราะผมก็ไม่สามารถให้คำตอบมันได้
แล้วอีกอย่าง ผมกับบูมก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
และไม่คิดว่าเรื่องนี้ ไอ้ต้มันยังจำได้อยู่
ตอนนี้ทั้งสี่คนที่ยืนอยู่หน้าบ้าน
ทุกคนเงียบ ไม่มีใครปริปากพูดอะไรเลย
แล้วอารมณ์ไอ้ต้ามันก็เย็นลง จนเป็นปกติ
ไอ้คมได้แต่จับไหล่ไอ้ต้าไว้
ส่วนผมก็มองไปที่อื่น ไม่ได้มองที่ใคร คนใดคนหนึ่ง
จนเมื่อ.....
“กรี้ดๆๆๆ....แมงสาป”
อีโมมันแหกปากร้องลั่นหน้าบ้าน
พวกผมที่ยืนๆกันอยู่ ก็หันไปมองมันด้วยสายตาเดียวกัน
ผมที่ยืนมองหาแมลงสาปก็ไม่เห็นว่าจะมีสักตัว
เจอก็แต่เศษใบไม้....
“แมงสาปที่ไหนเมิง กูเห็นแต่เศษใบไม้”
ผมบอกอีโมมัน
มันก็หยุดร้อง แล้วก้มลงไปมองที่เท้ามัน
จากนั้นมันก็หันมายิ้มๆให้พวกผม
“เหรอ เหอะๆ กูดูผิด”
เสียงอีโมเหมือนจะช่วยให้พวกผม กลับมาเป็นปกติกันเหมือนเดิม
ตอนนี้ไอ้ต้ากับผมก็คุยกับปกติ โดยทำเป็นลืมเรื่องของบูมไป
หลังจากนั้น พวกผมก็ขับรถมาที่สวนสาธารณะกัน
พอถึง พวกผมก็เดินไปดูโน้น ดูนี้ ไปเรื่อยๆ
แล้วพอค่ำๆหน่อย พวกผมก็ยกทีมกันไปร้านนมสด
ซึ่งในร้านก็จะมีคนไม่เยอะมากนัก เพราะยังค่ำๆอยู่
แต่ไม่นานครับ พอพวกผมนั่งกินไปเรื่อยคนก็เริ่มทยอยกันมา
แต่ก็พอยังเหลือที่ว่างอยู่ คือโต๊ะข้างๆผม
“ผู้ชายโต๊ะนั้นน่ารักว่ะ เมิงว่าเปล่าต้า”
อีโมมันถามอีต้าข้ามโต๊ะครับ
พวกผมเลยพลอยได้ยินกันไปด้วย
“ไอ้พวกนี้ มันเด็กโรงเรียนแสงทองนี้หว่า”
ไอ้ต้ามันหันไปมอง แล้วก็หันกลับมาบอกพวกผม
ซึ่งโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนชายล้วนครับ
แล้วอีกอย่างเรื่องผู้ชายหล่อๆ โรงเรียนนี้เขาก็ดัง
“อายๆ งั้นเป็เกย์สิแก”
อีโมดูเหมือนมันจะกรี๊ดกร๊าดใหญ่ครับ
เพราะเรื่องเกย์ โรงเรียนนี้ก็ดังพอๆกัน
“ไปรู้มันเหรอว่ะ กูไม่รู้จัก”
ไอ้ต้ามันดูไม่สนใจเท่าไร
สวนอีโมก็ได้แต่นั่งมองตาปริบๆ
ไม่นานครับ สงสัยกระแสจิตมันแรง
ผู้ชายหนึ่งในโต๊ะนั้น หันมามองที่มัน
“แกๆ เขามองมาที่ฉันด้วย”
อีโมมันดูวี๊ดวายเกินเหตุ
ไอ้ต้ามันเลยหันมอง
แล้วก็หันกลับมานั่งกินน้ำในแก้วมัน
“เออ ขออย่าให้มันมองกูเหอะ”
ไอ้ต้าพูดออกมา
แล้วก็หันไปมองพวกโต๊ะนั้นอีกรอบ
คราวนี้ไอ้คนเดิม มันส่งยิ้มมาให้
อีโมมันทำทีเป็นเขิน
“เขามองฉันจริงๆน่ะย่ะ ดูซิ ยิ้มให้ด้วย”
อีโมดูจะยิ้มร่ามีความสุข
ส่วนพวกผมก็นั่งคุยกันเรื่องอื่น
เพราะเรื่องที่มีผู้ชายมามองแล้วยิ้มให้
มันก็ไม่ใช้ ครั้งนี้เป็นครั้งแรก....
พวกผมนั่งกินกันไปเรื่อยๆ ของกินบนโต๊ะก็เริ่มหมด
ไอ้กรดเลยเรียกพนักงานมาสั่งของกินเพิ่ม
แล้วไม่นานของกินชุดใหม่ก็ถูกเอามาตั้งบนโต๊ะ
แต่ที่น่าแปลกคือ ไอศกรีมสตอเบอร์รี่ มันเป็นของใคร?
“ใครสั่งว่ะ”
พวกผมทุกคนมองหน้ากัน แต่ไม่มีเห็นใครสั่ง
ไอ้กรดเลยเรียกพนักงานกลับมาอีกครั้ง
แล้วบอกว่าไม่ได้สั่ง แต่พนักงานอกว่า
มีโต๊ะผู้ชาย โต๊ะโน้นสั่งให้ แล้วจ่ายตังค์แล้วด้วย
“อืม.....”
พอพวกผมมองตามนิ้มของพนักงาน
ก็ถึงกับอืม...ครับ
เพราะโต๊ะนั้น มันเป็นโต๊ะที่อีโมมันแอบชอบอยู่
“งั้นของเมิงไอ้โม”
ไอ้ต้ามันยกไอศกรีมให้อีโม
แล้วดูท่าทางอีโมจะดีใจไม่ใช่น้อยครับ
“เห็นไหม บอกแล้วเขาชอบฉัน”
อีโมนั่งตักไอศกรีมเข้าปาก
แล้วก็ยิ้มให้โต๊ะนั้นไปด้วย
พวกผมก็เลยเปลี่ยนประเด็นการคุย
มาเป็นคุยเรื่องเกย์ แทน
“เมิงว่าเดี๋ยวนี้ เกย์มันเยอะเปล่า”
ไอ้คมเป็นคนเปิดประเด็น
แล้วทุกคนก็ให้ความเห็นว่า เยอะ
แล้วเราก็คุยกันเรื่องอื่นต่อ
จนเห็นอีโมมันเงียบผิดปกติ เลยหันไปมองหน้ามัน
ซึ่งหน้ามัน ดูจะยิ้มมากกว่าปกติเข้าไปอีก
“อีโม เมิงท่าจะบ้าแล้วน่ะโว้ย ไอ้โต๊ะนั้นของเมิงกูไม่เห็นว่าจะหล่ออะไร”
ไอ้ต้ามันบอกอีโม
“เปล่าย่ะ โต๊ะนี้มาใหม่ หล่อทั้งกลุ่ม”
พวกผมเลยหันไปมองตามที่อีโมบอก
แต่มันก็จริง อย่าที่มันบอกนั้นแหละ
หล่อทั้งกลุ่ม….
“เออ...หล่อดี แต่หล่อสู้ไอ้โต๊ะหลังไอ้ต่ายไม่ได้”
ไอ้ต้ามันพูดกลับ
ทุกคนจึงรีบเปลี่ยนทิศทางการมอง
เป็นหันมามองโต๊ะที่อยู่หลังผม
ซึ่งจริงๆ มันเคยว่างอยู่ แต่ตอนนี้มีกลุ่มคนมานั่งแล้ว
ผมเองก็ยังไม่รู้ตัวเลย ว่ามีคนมานั่งข้างหลังตั้งแต่เมื่อไร
กริ่ง......
เสียอีโมมันทำช้อนตกลงบนจาน
แล้วดูหน้ามันจะอึ้งๆ ไปนิดหน่อย
พวกผมก็มองตามสายตาอีโมไป
โต๊ะข้างหลังผม
ดูเหมือนมันจะได้ยินเสียงอีโมทำช้อนตก
เลยหันมามองที่กลุ่มผมเหมือนกัน
จนกลายเป็นว่าตอนนี้ทั้งโต๊ะผม
และโต๊ะข้างหลังผม ก็กำลังจ้องหน้ากันอยู่
“ไอ้เชี้ย..........”
ผมเผลอหลุดปากออกมา
ก็เพราะโต๊ะที่พวกผมมองอยู่
หนึ่งในนั้นมันมีไอ้เบสด้วยน่ะดิ
สงสัยคืนนี้ได้ตายไปข้างหนึ่ง
เพราะผมเองแค้นมันอยู่เหมือนกัน
ตอนแรกว่าจะลืมๆมันไป
แต่พอเห็นมันมองหน้าผม แล้วแสยะ ยิ้มให้
อารมณ์เกลียด โกรธ ของผม ก็กลับมาอีกครั้ง
-------------------------------------------------------------------------------------------
ปล. คุณ punchnaja เรื่องอารมณ์ของหนูต่ายนี้อยากให้ลองอ่านไปเรื่อยๆอ่ะครับ
เพราะอารมณ์ของตัวละคร จะค่อยๆ ออกมาว่าเพราะเหตุผลใด ทำไมถึงเป็นแบบนี้
ทำไมถึงเป็นแบบนั้น และขอบคุณสำหรับคำชมครับ....
และขอบคุณทุกกำลังใจครับผม...อยากร้องไห้ ไม่นึกมีคนอ่าน เหะๆ
-
ตอนนี้ของขึ้นบ่อยจิงๆเลย แล้วจะรออ่านต่อนะ อิๆ
-
มีคนอ่านจิ๊ ป้าเอาใจช่วยหนูต่ายขนาดนี้ แล้วมาลงตอนหน้าเร็วๆนะจ๊ะ :z2:
-
เข้ามาให้กะลังใจคนแต่งอะ
เย้ๆที่ 3 แนะอิอิ
หนูต่ายอารมณ์เปลี่ยนแปลงตามสภาพอากาศหรือป่าวเอ่ย :serius2:
-
พาเบสไป.......... :oo1: ........... ที่บ้านแก้เผ็ดเลย (สะส่างความแค้น) อิอิ
เป็นกำลังใจให้นะครับ..................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
-
ถึงเวลาเอาคืนแล้ว
55555555555555555
-
มาแล้วตัวบงการ
:3125: :3125:
เอามันตูดหักไปเลย....นะคุณน้องโม :oo1:
-
มีคนอ่านอยู่น้า :กอด1:
เพียงแต่ไม่ได้เม้นท์เท่านั้นเอง แหะ แหะ
รออะว่าจะแก้แค้นได้สำเร็จหรือเปล่า
-
โต๊ะหลัง !!!!!! มันเป็นใคร o22
-
รอน้าคร้าบบบ
-
ดันคร้าดัน อึ๊บๆๆ รอตอนต่อไปนะคร้าบบบ :call:
-
ไม่ได้อ่านอ่ะ งานเยอะ
แค่เข้ามาช่วยดันเฉยๆ ไปล่ะ
-
แวบมาดันอีก แห่ะๆ :call:
ชอบเรื่องนี้อ่ะ ยังรออยุ่นะคร้าบ :impress2:
-
รอเรื่องนี้อยู่ค่า +1 ให้กำลังฮับผม :L1:
-
:z2: :z2: :z3: :z3:
เด๋วต้องกลับไปอ่านใหม่แล้ว
อิอิอิอิอิ
ขอบอกว่า ลืมไปแล้วอ่ะนะ
แต่เคยอ่านมาคับ
ยังงัยก็รอเสมอนะครับ
-
งานนี้มีปิดบัญชีแค้นป่าวเนี่ย o18
-
ตอนที่ 18 กูรู้ว่าเมิงชอบ
“น้องครับ โต๊ะนั้นฝากมาให้”
พวกผมละสายตาจากกลุ่มโต๊ะข้างหลัง
แล้วหันไปมองพี่พนักงานที่เอาไอศกรีมมาให้
ไอศกรีมก็รสเดิมครับ แต่คราวนี้มีโน้ตสีชมพูมาให้ด้วย
“คนเดิมอีกแล้วเหรอพี่”
ไอ้ต้ามันหันไปถามพี่พนักงานที่ยืนยิ้มอยู่
“อ่ะ..เอ่อ...ครับ”
“ขอบใจครับพี่”
ไอ้ต้ามันยิ้มตาหยี้ให้พี่พนักงาน
ดูหน้าพี่แกแล้วตลกครับ
สงสัยเจอยิ้มไอ้ต้าหวานๆเข้าไป เลยทำตัวไม่ถูก
“คะ....ครับ ไม่เป็นไร”
พี่พนักงานเดินหน้าแดง กลับไปทำงานของพี่เขาต่อ
แต่ก็มีเป็นครั้งคราว ที่พี่แกหันมามองที่โต๊ะผมบ่อยๆ
ผมเองคาดว่า คงจะมองไอ้ต้ามัน
แต่กลุ่มผมไม่ได้สนใจพี่คนนี้หรอกครับ
เพราะสิ่งที่น่าสนใจมันอยู่ใกล้ๆเนี่ยแหละ
“ทำไมมันหล่อแบบนี้อ่ะ พวกแก”
อีโมหันมาถามพวกผมที่สุ่มหัวกันอยู่
แต่ตามันก็มีแอบมอง ไปที่กลุ่มผู้ชายด้านหลังผม
“กูจะไปรู้เหรอ ไม่ได้คุยเป็นส่วนตัว”
ไอ้กรดมันตอบแทนเพื่อนทั้งกลุ่ม
และผมเองก็เห็นด้วยกับมัน
“พวกแกว่าเขามีแฟนยังอ่ะ”
อีโมทำทีเป็นดูดน้ำ
แต่สายตามัน ก็ไม่พ้นที่มองไปยังไอ้เบส
“อืม...มีแล้ว...เยอะด้วย”
ผมตอบคำถามอีโม
แต่ดูสีหน้ามันเหมือนจะไม่เชื่อที่ผมพูดเท่าไรนัก
“แกรู้ได้ไง”
อีโมเป็นคนยิงคำถาม แล้วทั้งกลุ่มก็หันมองมาที่ผม
สงสัยพวกมันคงยังไม่รู้ ว่าไอ้คนที่อีโมว่าหล่อน่ะ
เป็นไอ้เบส คนเดียวกับที่แกล้งผม
“พวกเมิงก็รู้ แต่นึกไม่ออกเท่านั้นแหละ”
พวกมันดูยิ่งงง มากเข้าไปอีก
แต่ผมก็ยังไม่เฉลยก่อน
ปล่อยให้พวกมันคิดเอาเอง
“พวกเมิงไม่คุ้นเสียงเหรอว่ะ”
ผมเพิ่มคำถามอีกข้อให้พวกมัน
และคาดว่าพวกมันน่าจะนึกออก
“อืม........ไม่น่าเลย”
อีโมมันคงจะเป็นคนแรกที่รู้
เพราะไอ้คนที่เหลือ มันก็ดูจะยิ่งใช้ความคิด
มากกว่าการสอบปลายภาคกันซะอีก
“ใครว่ะโม”
ไอ้กรดมันถามอีกโม.....ผู้ซึ่งตรัสรู้แล้ว....
และคนอื่นๆ ก็พลอยลุ้นกันไปใหญ่
“โง่จริงพวกเมิง....ก็.....วันที่เราแอบฟังโทรศัพท์อ่ะ จำได้เปล่า”
ไอ้พวกที่เหลือ ก็ใช้เวลาไม่นาน
มันก็คิดออกกันสักที ผมคิดว่าน่าจะแบบนั้นน่ะ
เพราะดูจากหน้าตาพวกมัน ที่อึ้งๆ ตามๆกัน
“มันชื่ออะไรแล้วน่ะ”
ไอ้คมที่นั่งเงียบอยู่นาน มันก็หันมาถามผม
ผมก็กำลังจะชื่อไอ้เบสให้พวกมันรู้
แต่ไม่รู้ว่ามีเสียงที่ไหนมาขัดซะก่อน
แถมน้ำเสียงก็คุ้นอีกต่างหาก
“ไอ้เบส มานานยังว่ะ”
ผู้ชายตัวสูงๆ ที่ผมคุ้นตาดี
แล้วไอ้ต้าก็น่าจะคิดแบบนี้เหมือนกัน
เพราะพอหันไปมองหน้าไอ้ต้า
มันก็จ้องอยู่ก่อนแล้ว
ตอนที่บูมเดินเข้าร้านมา
ผมคิดว่าบูมมน่าจะไม่เห็นโต๊ะผม
เพราะในร้านไฟ ไม่สว่างมานัก
แล้วต้นไม้ก็เยอะอีกด้วย
พอบวกกับคนที่นั่งกันหลายโต๊ะ
กลุ่มผม เลยไม่ได้เด่นมาอะไรมากนัก
“ไม่นานว่ะ แล้วเมิงทำไมพึ่งมาว่ะ”
ไอ้เบสมันหันไปคุยกับบูม
พวกผมที่นั่งฟังในตอนแรก
ก็ดูจะสนใจกันมากกว่าเดิม
“เล่นกับมาหน้าบ้านนิดหน่อย
แม่ง กัดกูไม่ปล่อนเลยว่ะ...”
เพร้งงงงงงง.......
พอบูมพูดจบ เสียงแก้วแตกก็ดังตามมา
ทั้งร้านที่นั่งคุยกันอยู่เสียงดัง ก็เงียบกันหมด
แล้วตอนนี้โต๊ะผม ก็โดนโต๊ะอื่นมองด้วยสายตาเดียวกัน
ซึ่งรวมถึงโต๊ะไอ้เบสมันด้วย
ผมเองรู้สึกตกใจอยู่เหมือนกันที่จู่ๆ แก้วก็แตก
แต่พอหันไปมองไอ้ต้า ก็รู้เลยครับ
มันเป็นคนจงใจทำแก้วแตก
แล้วอามรณ์มันตอนนี้ ก็คงปรี้ดสุดๆแล้วเหมือนกัน
“แอ่ม.........ๆ”
ไอ้คมมันทำทีเป็นไอเสียงดัง
แล้วโต๊ะอื่นๆที่มองกันอยู่ ก็หันกลับไปคุยกันปกติ
แต่ก็ยังมีบางกลุ่มที่มองๆ มาที่กลุ่มผมเป็นระยะ
ผมหันไปมองหน้าไอ้ต้ามันอีกครั้ง
ตอนนี้มันก็ทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แถมนั่งกินขนมปังหน้าตาเฉย
พวกผมก็นั่งเงียบๆ ดูท่าทีมันต่อไป
แต่กลุ่มไอ้เบส ดูให้ความสนใจกลุ่มผมมากเข้าไปอีก
และผมก็คาดว่า บูมก็คงรู้แล้วว่าตอนนี้ โต๊ะผมนั่งอยู่ใกล้ๆ
…
หลังจากไอ้ต้ามันทำแก้วแตก
ผมคาดว่ากลุ่มไอ้เบสก็คงจะรู้ว่าไอ้ต้าไม่พอใจ
(ซึ่งมันก็เป็นความผิดของบูมจริงๆนั้นแหละ)
แต่พวกมันก็ไม่แสดงท่าทีอะไร
สงสัยเพราะกลุ่มผมมีไอ้คม กับไอ้กรดนั่งอยู่
แล้วอีกอย่างคนก็เยอะด้วย
หากมันอยากมีเรื่อง ก็น่าจะนัดกันด้านนอกมากว่า
“กูว่านัดเคลียร์กันเลยดีกว่าว่ะ”
ไอ้กรดมันเสนอขึ้นมา
หลังจากไอ้ต้ามันคิดจะแก้แค้นกลุ่มไอ้เบส
“แม้ๆๆ......พูดยั้งกับพวกกูมีแรงพอนั้นแหละ”
อีโมพูดแล้วมองมาที่ผม ไอ้ต้า แล้วก็มองกลับไปที่ไอ้กรดอีกครั้ง
“เมิงมีพวกไม่ใช่เหรอว่ะ ไอ้โม”
ไอ้กรดมันน่าจะหมายถึงพวกเด็กช่าง
ที่รู้จักกับอีโม เพราะเวลามีเรื่องอะไรหนักๆ
อีโมก็จะขอช่วยไอ้พวกนี้ตลอดครับ
“กูว่าอย่างให้เป็นเรื่องใหญ่เลยว่ะ”
ผมบอกพวกมัน เพราะยิ่งมากคน
ก็ยิ่งมากความ เดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่
แล้วตอนหลังต้องมาขึ้นโรงขึ้นศาลกันอีก
“กูก็เห็นด้วยกับต่ายมัน แล้วเรื่องนี้ก็ผ่านมานานแล้วด้วย”
ไอ้คมมันเห็นด้วยกับเรื่องที่ผมพูด
แต่ดูไอ้ต้ามันจะทำสีหน้าไม่พอใจเท่าไร
“เมิงจะปล่อยมันเหรอว่ะคม”
ไอ้ต้ามันจ้องหน้าไอ้คม พร้อมกับหันไปมองโต๊ะด้านหลัง
“เรื่องนี้มันอยู่ที่ต่าย หากหาทางออกที่ไม่ใช่กำลังก็น่าจะดีว่ะ”
ที่ไอ้คมพูด ไม่ใช่เพราะมันไม่กล้าหรอก
แต่เพราะมันอยากให้เรื่องจบกันง่ายๆมากกว่า
ซึ่งผมเองก็เข้าใจมัน
ตอนนี้เลยกลายเป็นผม ว่าจะเอายังไง
และผมคิดว่าหากผมจะแรง ไอ้ต้ามันก็จะเต็มที่
แต่อีกใจ ผมก็อยากให้เรื่องนี้ ผมเป็นคนจัดการเองมากว่า
แล้วหากมีเรื่องอะไร ผมก็ค่อยขอความช่วยเหลือจากพวกมัน
แล้วแบบนี้ผมจะเอาไงดีแหละ
เหอ...กูเจ็บกะบาลจริงๆ
“ขอกูไปฉี่ก่อนแล้วกัน”
ผมบอกพวกมัน
เพราะจะได้มีเวลาที่จะตัดสินใจอีกนิดหน่อย
แล้วจากนั้นผมก็เดินออกจากโต๊ะ
“กูไปด้วย”
ไอ้ต้ามันตะโกนบอกผม แล้วเดินตามหลังมาติดๆ
ระหว่างที่เดินมา ไอ้ต้าเองก็ไม่ได้พูดอะไร
ผมเองก็เดินเข้าห้องน้ำไปเลย ซึ่งห้องน้ำจะมีแค่ห้องเดี๋ยว
และตอนที่เข้ามา ผมก็ไม่ได้ปิดประตูด้วย
เพราะไอ้ต้ามันยืนอยู่ด้านนอก และผมก็แค่เข้ามาล้างหน้า
จึงคิดว่าไม่ได้มีอะไร
แต่พอตอนที่กำลังจะเดินออกไปนี้แหละครับ
เฮ้ย..........................
ผมเกิดร้องออกด้วยความตกใจ
นั้นคงเพราะจู่ๆก็มีคนวิ่งเข้ามา
แล้วผลักให้ผมชิดกับกำแพง
จากนั้นก็จัดการล็อกประตูห้องน้ำจนเสร็จเรียบร้อย
และตอนนี้เอง ตอนที่มันหันหน้ามา
ผมถึงได้รู้ ว่ามันคือไอ้เบส...
“ม่ะ.....เมิงเข้ามา....ทำไม”
น้ำเสียงของผม ทั้งสั่น ทั้งตกใจ
แต่ไอ้เบส คงจะพอใจกับสิ่งที่มันทำอยู่
แล้วร้อยยิ้มของมันที่มุมปาก
ก็คงเป็นเครื่องยืนยันได้ว่า มันพอใจแค่ไหน
“แล้วเมิงคิดว่า..... ที่แคบๆแบบนี้ พอจะทำไรได้บ้างว่ะ”
มันเขามาประชิดตัวผม
โดยใช้มีข้างหนึ่งดันกำแพงไว้
ส่วนอีกมือหนึ่งก็จับอยู่ที่กระดุมเสื้อของผม
“เมิงคิดจะทำอะไรอ่ะ”
จากที่ตกใจ ผมกลายเป็นกลัว
เพราะคนอย่างไอ้เบส มันก็ทำเรื่องเลวๆ
แบบที่บ้างครั้ง ผมก็นึกไม่ถึง
“เมิงไม่ต้องกลัวหรอก กูรู้ว่าเมิงชอบ”
.
.
.
อุ๊บ...............
**************************************************************************
เกียรติเกย์: รู้สึกดีใจและอยากขอบคุณทุกๆคน ที่เข้ามาอ่าน และมาช่วยดัน
ผมเองไม่นึกว่าจะมีคนรออ่านอยู่ ขอบคุณจริงครับ เหตุผลก็เพราะประกวดโรงงานครับ
คว้าเหรียญทองมา เหะๆ ได้ไป กทม.ด้วยครับ(บ้านนอกว่ะกู) นิยายเรื่องนี้ขอแบบอ่านสบายน่ะครับ
ไม่อยากให้เครียดกัน หากเขียนแล้วอ่านติดขัด ขออภัยด้วยครับผม
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ค้างอ่ะ ไอ้เบสมันจะทำอะไรอยากรู้ ๆๆๆๆๆ แล้วไอ้ต้ามันหายไปไหน :serius2:
-
ใครก็ได้มาช่วยที
-
เบสจะทำอะไรเหรอ ฆ่าปาดคอออออ หมกห้องส้วมเปล่าอ่ะ
หรือจะเป็น :oo1: เหอะๆ
เป็นกำลังใจให้นะครับ................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
-
:o8: :o8: :o8:
ไม่อยากคิดถึงตอนหน้าเลย อิๆ ท่าทางจะ เป็นไปตามทางของ ... นะ
-
:serius2: อ้า....................อยากรู้ค่ะว่าจะเป็นไงต่อ แล้วต้ที่มาด้วยกันหายไปไหนค่ะตัวเอง :pig4:
-
o13 o13มาต่อให้แล้ว
ต้องมีศึกชิงนายแน่เลย
:3123: :3123:
-
ตอนต่อไปผู้ชายคนนี้ได้เสียเลือดแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :jul1:
-
แล้วตกลงไผเป็นพระเอกล่ะน้อ
ต้านี่น่ารักใช่มะ :z1: น่าจะมีคู่ด้วยนา อาฮุ อาฮุ
-
ลุ้นอ่ะ แล้วจะมีใครมาขัดจังหวะมั้ยเนี่ย :z1:
-
ต่อแบบค้างๆ
คือ ไม่รู้ว่าข้ามตอนไปหรือป่าว
แต่ไอ้เบสมันเป็นใครหรอครับ
คนที่ให้บูมมาหลอกต่ายหรอ
ลืมๆ
-
แอร๊ยยยยย อุ๊บ......ทิ้งไว้นี่จะสื่ออะไรจ๊ะ ป้าคาใจ ว่าแต่ต้าหายไปไหนละนั่น อุตส่าห์ตามมาเป็นองครักษ์พิทักษ์ต่าย หรือโดนคนอื่นในกลุ่มเบสลากออกไปจัดการแล้ว ตกลงเรื่องนี้เบสพระเอกใช่ปะ :fox2:
ล.ป. ยินดีด้วยที่แข่งได้เหรียญทองน้า เก่งมากคับ สู้ต่อไปทาเคชิ o13 :L1:
edit: ตอนเพื่อนๆต่ายแอบฟังโทรศัพท์ ไม่มีใครได้ยินเสียงเบสไม่ใช่เหรอ แล้วไหงบอกว่าคุ้นเสียงเบสได้ล่ะ :m28:
edit 2: ขอเดาว่าคนที่ลากต้าออกไปคือบูม อิๆ
-
ทำไมเค้าต้องเข้ากันสองต่อสองอ่ะ เข้าไปด้วยได้ป่าว :-[
-
ตอนที่ 19 ศึกแรก
ผมยืนตัวแข็งเหมือนหิน เพราะความตกใจ
ก็ใครจะไปคิดแหละ ว่ามันจะทำได้ทุกอย่างจริงๆ
ตอนแรกมันทำให้ผมคิด คิดไปถึงไหนต่อไหน
แต่สุดท้าย....มันกลับทำฝันผมสลาย
“กูว่าเมิงตัวเหม็นว่ะ อาบน้ำซะหน่อยแล้วกัน”
ไอ้เบสพูด หลังจากที่มันตักน้ำราดลงบนตัวผมเรียบร้อยแล้ว
น้ำที่มันราดใส่ผม มันก็เย็นเข้ากระดูก จนแทบช็อก
แต่ก็ต้องขอบใจมัน ที่ทำให้ผมรู้สึกตัว
และรู้ว่าตัวเองจะต้องทำหน้าตา หรือต้องพูดอะไร
“เห้ย.........อุ๊บ”
ไอ้เบสเอามือปิดปากผมไว้
แล้วดันตัวผมให้ชิดกำแพงมากขึ้น
เลยทำให้คำที่ผมต้องการด่ามัน
ถูกกลืนกับลงในคอ
มีแค่สีหน้าของผมที่แสดงออกมาเท่านั้น
และผมคิดว่ามันคงรู้ รู้ว่าผมดูไม่พอใจมันมากแค่ไหน
“กูรู้ว่าเมิงจะขอบใจกู แต่ไม่เป็นไร รอให้กูอาบให้เมิงเสร็จก่อนแล้วกัน”
มันยิ้มเยาะใส่ผม แล้วหันไปคว้าขันน้ำตักน้ำจนเต็ม
จากนั้นก็ราดใส่ผมอีกครั้ง ผมเองพยายามแกะมือมันออก
แต่ก็ทำได้แค่เกาๆ ให้มันรู้สึกจั๊กจี้เล่นเท่านั้นแหละ
แรงมันกับผมระดับมันต่างกันครับ
และผมก็คิดว่า หากรอดจากมันเมื่อไร
ผมคงต้องออกกำลังกาย เตรียมพร้อมไว้สำหรับคราวหน้า
แต่ที่รู้ๆ ผมจะรอดจากมันวันนี้เปล่าหว่า....
“อะไรน่ะ เอาอีกขันเหรอ อืมๆ พี่เบสจัดให้”
ผมดิ้นไปมาเหมือนตัวหนอน เพราะอยากจะหลุดจากมันเร็วๆ
แต่นี้มันกลับคิดว่าผมอยากเล่นอาบน้ำกับมันอีก
สงสัยงานนี้ผมคงได้แต่ยืนนิ่งๆ แล้วทำตามที่มันบอกเท่านั้นแหละ
“อืม เย็นสบายดีไหม”
มันมองหน้าผม เหมือนมันเองต้องการคำตอบ
ผมเองจ้องหน้ามันนิ่ง และหน้าผมตอนนี้ก็คงแดงสุดๆ
นั้นคงไม่ใช่เพราะเขินหรอก แต่เพราะโกรธมากกว่า
“ถามดีๆทำไมไม่ตอบ สงสัยจะเอาอีกขัน หึหึ”
น้ำเย็นๆ ถูกราดลงมาอีกครั้ง
ผมเองไม่ทันได้พูดอะไร (ซึ่งมันก็พูดไม่ได้อยู่แล้วล่ะ)
แล้วไอ้การที่ผมทำหน้าโกรธมัน หรือไม่พอใจมัน
ดูเหมือนจะยิ่งยุให้มันอยากแกล้งผมมาขึ้นไปอีก
“มองทำไม เมิงมองแล้วทำไรกูได้”
น้ำเสียงและหน้าตามันดูจริงจัง
จนผมเองก็เกิดกลัวมันขึ้นมานิดหน่อย
แต่ได้เพียงแค่นั้น เพราะตอนนี้ความโกรธมันมากกว่า
“เมิงคิดว่ากูไม่รู้เหรอ ไอ้กระเทยกลุ่มเมิงจะทำไรกัน”
น้ำเสียงกับหน้าตามันยังนิ่งอยู่
และผมเองก็มองมันโดยไม่กลัวเมื่อกัน
“แต่ถึงพวกเมิงจะทำอะไร กูก็ไม่สน
เพราะกูจะลงที่เมิงคนเดียว แล้วยิ่งพวกเมิงทำกูเจ็บ
หึหึ เมิงก็เตรียมตัวเจ็บกว่ากูไว้ได้เลย ”
ผมนิ่งไปพักหนึ่ง เพราะความไม่เข้าใจ
แล้วมันก็ยิ้มเยาะให้ผมอีกครั้ง
จากนั้นก็ปล่อยให้ผมเป็นอิสระ
“เล่นกับเมิงนี้สนุกดีเหมือนว่ะ แก้เซ็งได้สักพัก”
มันยืดตัวแล้วทำทีเป็น บิดไปบิดมา
ผมเองก็ค่อยรู้สึกสบายตัวขึ้นหน่อย
แต่ใจผมเหมือนกังวลหรือกลัวอะไรบางอย่าง
สิ่งที่ไอ้เบสพูดมันทำเพื่ออะไร?
“เมิงทำเพื่ออะไร”
ผมพูดขึ้นมาลอยๆ สายตาก็มองข้ามไหล่มันไป
ไอ้เบสเองจ้องหน้าผม แล้วยิ้มแบบที่ผมไม่เคยประทับเลยสักครั้ง
“สนุกๆ ไม่ค่อยมีคนให้แกล้งเหมือนเมิง”
มันหันหลังแล้วเปิดประตูเดินออกไป
ผมเองได้แต่ยืนมองมันอยู่ที่เดิม
และจู่ๆ มันก็หยุดยืนอยู่ที่ประตูด้านนอก
แต่มันไม่ได้หันกลับมามองผม
“ไอ้บูม เมิงซะใจพอยังว่ะ”
พอไอ้เบสมันเรียกชื่อบูม
แล้วผมก็เกิดนึกถึงไอ้ต้าขึ้นมา
เพราะไอ้ต้ามันรอผมอยู่ด้านนอกห้องน้ำ
และที่ไอ้เบสมันเข้ามาได้ แสดงว่ามีคนจับไอ้ต้าอยู่
ไม่อย่านั้น มันก็ไม่มีทางปล่อยให้ไอ้เบส เดินเข้ามาหาผมหรอก
และเมื่อผมเดินออกไปดูด้านนอก
ผมก็ถึงกับตกใจ ก็ภาพไอ้ต้ากับบูม ที่กำลังจูบปากกัน
มันทำให้ผมงง ไม่รู้ว่าไอ้ต้ามันยอม หรือ โดนบูมบังคับ
แต่ผมว่าน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า (ถึงไอ้ต้ามันจะยืนนิ่งก็ตามเถอะ)
และไม่รู้ว่า โชคดีดีหรือโชคร้าย ที่บริเวณนี้ไม่มีคนที่เดินเข้าห้องน้ำเลย
บูมผละออกจากไอ้ต้า แล้วก็ยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดมุมปาก
ส่วนไอ้ต้ายืนนิ่ง และจ้องหน้าบูม ด้วยสายตาที่ดูสับสน
ผมเองที่ยืนดูอยู่ ก็คิดว่าบูมน่าจะโดนต่อย หรือไม่ก็โดนไอ้ต้าถีบ
แต่นี้ไอ้ต้ากลับยืนนิ่ง?......
“ไปเมิง โดนจูบกูเข้าหน่อยก็จอด หึหึ”
บูมหันมาพูดกับไอ้เบส และหันมองผมนิดหน่อย
แต่เพียงไม่นาน เมื่อไอ้เบสเดินไป
ผมเองที่เคยคิดว่าบูมเป็นคนดี
ตอนนี้มันกลับทำให้ไม่แน่ใจ
“เมิง.....ปึก.....”
ไอ้ต้าเหมือนจะพึ่งรู้สึกตัว มันเอยเรียกบูมจากด้านหลัง
และเมื่อบูมหันหน้ากลับมามอง
ไอ้ต้าก็ปล่อยหมัดเต็มแรงเข้าที่ปากของบูม
แต่หน้าบูมก็หันเพียงนิดเดียวเท่านั้น
“อื้อ............”
บูมคว้าเอวไอ้ต้าให้มาชิดกับลำตัว
แล้วจากนั้นก็จูบปากไอ้ต้าอีกครั้ง
ผมเองที่ยืนอยู่ห่างๆ ก็ต้องรีบวิ่งเข้ามาดันบูมออกจากไอ้ต้า
เพราะสงสารไอ้ต้า
แต่ไอ้เบสดูจะไม่สนใจ หรือคิดที่จะห้ามบูมเลย
แต่มันก็เลวอยู่แล้วล่ะ เรื่องแบบนี้มันคงจะดีใจด้วยซ้ำ....
“บูมพอเหะ เราขอร้อง”
บูมยิ้มให้ไอ้ต้า ที่กำลังยืนหายใจหอบอยู่ข้างๆผม
และดูเหมือนคำขอร้องผมจะเป็นผล
เพราะไอ้เบสกับบูมเริ่มเดินห่างออกไป
ตอนนี้ก็เหลือแค่ผมกับไอ้ต้าสองคน
ไอ้ต้ามองตามหลังบูม
ซึ่งดูจากสายตามันคงแค้นมาก
และผมคิดว่า มันคงไม่ต่างจากผมเท่าไรนัก
แล้วสภาพไอ้ต้าที่ผมดูยุ่งเหยิง เสื้อผ้าที่ไม่เรียบร้อย
มันทำให้ผมหันมาก้มมองตัวเองที่ย่ำแย่กว่ามันมาก
เพราะตอนนี้ทั้งตัวผมก็เปียกโชกไปหมด ตั้งแต่หัวถึงเท้าเลยจริงๆ
“ไปล้างหน้าก่อนเหอะเมิง”
ผมบอกไอ้ต้า และตอนที่มันหันมามองผม
ดูมันจะตกใจนิดหน่อย แต่มันก็ไม่พูดอะไร
แล้วผมก็พามันไปล้างหน้าจนเสร็จเรียบร้อย
ส่วนผมคงต้องรออาบน้ำที่บ้านทีเดียวเลย
กว่าที่ผมจะทำใจเดินไปที่โต๊ะได้
ก็นานนิดหน่อย เพราะคนในร้านเริ่มมองมาทีละคน
และพอไปถึงโต๊ะ อีโมเหมือนจะกรีดร้องซะให้ได้
ผมเองก็ได้แต่ทำหน้าประมาณ ห้ามมันไว้
มันเองก็เลยสงบลง….
จากนั้นไอ้กรดดูเหมือนจะถามอะไร
แต่ผมก็บอกให้พวกมันคิดเงิน แล้วกลับบ้าน
ไอ้คมก็เป็นคนจัดการเรื่องเงิน
แล้วก่อนที่ผมจะเดินออกไป ผมก็ผ่านโต๊ะไอ้เบส
ตอนนั้นเลยแกล้งทำทีเป็นสะบัดผม
และน้ำกระเซ็นไปโดนหน้าไอ้เบสนิดหน่อย
ดูมันทำสีหน้าเหมือนจะโกรธ
แต่ก็ไม่นาน มันกลับมายิ้มเยาะให้ผมแทน
ส่วนไอ้ต้ารายนั้น เดินออกไปก่อนผมอีกครับ
และมันไม่ได้หันไปมองหน้าบูมเลย
ผมว่ามันน่าจะมองน่ะ
เพราะบูมดูสีหน้าไม่ค่อยดีนัก
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน
แต่ก็เท่านั้นแหละครับ...
เพราะพวกมันก็เลวกันหมด
.
.
.
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก.....กูแค้น
------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล.ขอบคุณทุกคนมากๆครับ ผมเองพยายามลงให้ทุกวันน่ะครับ
ตอนนี้ลงอย่าเร็วอ่ะครับ แล้วพ็อตเรื่อง...เหะๆ
ผมเองไม่ได้คิดตั้งไว้เลยอ่ะครับ...เลยออกมาไม่ค่อยดีใช้ป่าว...พี่ริน เหะๆ
แล้วก็เรื่องที่พวกเพื่อนๆต่ายนี้ได้ยินเสียงเบสได้ไง อันนี้มีขอแก้ตัวครับ...เหะๆ
ติดตามกันต่อไป....
คุณ j4c9y อันนี้จะพยายามลงไม่ค้างแล้วกันครับ ขอโตด เหะๆ
พี่เอ็มสุ่มจริงๆ.....เหะๆ
รักทุกคนครับ มีอะไรถามได้ครับ
-
o18 o18 o18 o18 o18
แว๊บมาเปิดซิง ก่อนชิ่งไปอ่าน
:pig4:
-
ตอนนี้แรงมากมาย ไม่เข้าใจว่า บูมทำแบบนั้นกับต้าทำไม
คงไม่ใช่ว่า บูมคู่ต้า เบสคู่กับตัวนางหลอกนะ เฮ้อ ท่าทางศึกนี้ยังอีกยาวนานอิๆ
-
มาแล้วๆๆๆ กรี๊ดดดด รอเรื่องนี้ทุกวันเลยอ่ะ ชอบๆ หุหุ :กอด1:
เราว่าเบสน่าจะคุ่ต่าย แล้วบูมคุ่ต้านะ ใช่ป่ะ แห่ะๆ
แอบตงิดๆนิดๆ ตอนเหนบูมจูบต้าต่อหน้าต่าย ต่ายเคยชอบบูมอ่ะ ถึงจะอยากให้ต่ายคุ่เบสก้อเหอะ แห่ะๆ
มะไหร่จะถึงไคลแมกว่าทำไมเบสถึงเกลียดต่าย
รีบๆมาต่อนะคร้าบบ รอคร้าบบ จุฟๆๆ :L2:
-
แหะๆ น่าจะสู้กันให้เลือดสาดเลยนะครับ หึหึ
อุตส่าเจียดเวลาอ่านหนังสือสอบมาอ่าน ไม่ผิดหวัง ไม่ผิดหวัง!
เป็นกำลังใจให้นะครับ..........................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
-
ศึกแรกผ่านไป
รอศึกวันทรงชัย
นะค๊าบบบบบบบบบบ
-
บูมไม่น่าทำแบบนี้เลย เกลียดเขาก็ต่างคนต่างอยู่ จะมาระรานกันทำไมไม่เข้าใจเลย
-
เริ่มสับสนแล้วว่าใครจะเป็นพระเอกของเรื่อง
-
โห ไอ้บูมนึกว่าจะดี ที่แท้ก็รู้เห็นเป็นใจกัน :angry2:
-
แม่เจ้านี่หรือเมืองพุทธ
เลวกันยกก๊วนเลย
กำแท้ๆๆๆๆ :z3:
-
สรุปใครคู่ใคร
รับไม่ได้
หือๆ
-
วุ้ย! อย่้าคิดมากจ้า เรื่องพล็อตมีไว้ก็ดี แต่ถ้าไม่มี มันก็สดดี เพียงแต่ตอนนี้คนอ่านงงนิดหน่อยว่าต่ายเป็นนายเอกหรือเพื่อนนายเอกแน่ อ่านไปอ่านมาเหมือนบูมแอบชอบต้าอยู่ไงพิกล
ว่าแต่ไอ้เบส อย่าได้มาเสนอหน้าใกล้ๆต่ายอีกเชียวนะ ไม่งั้นมีเฮ!!! :fire:
-
สรุปใครคู่ใคร
รับไม่ได้
หือๆ
o2 o2 o2 o2 o2
เหมือนกัน อยากรู้ว่าใครคู่ใคร
มาต่อเร็ว ๆ น๊า ~
:pig4:
-
ตอนที่ 20 วางแผน...
พวกผมแทบจะไม่ได้ออกจากร้านนมสด
เพราะไอ้คมกับไอ้กรดนั้นแหละครับ
มันสองคนคงอารมณ์เดือดพอๆกัน
แต่ดีที่ผม ไอ้ต้า และอีโมด้วยนิดหน่อย
ที่ช่วยกันจับมันสองคนไว้ได้ทัน
ผมเองไม่อยากนึกเลย...
หากกลุ่มไอ้เบส เข้ามารุมไอ้คมกับไอ้กรด
ซึ่งรับรอง ศึกรอบสอง ฝ่ายผมแพ้เห็นๆ
“พวกเมิงใจเย็นหน่อยได้ไหม”
ผมลากมือไอ้คมให้มาอยู่ห่างจากประตูร้าน
ส่วนไอ้กรดก็โดนอีโมกับไอ้ต้าสกัดไว้
จากนั้นก็ลากมือตามหลังผมมา
“เมิงนึกว่ากูไม่โกรธเหรอ
กูก็โกรธ ไอ้ต้าก็โกรธ แต่ทนหน่อยดิ
พวกมันมีเป็นสิบ เราแค่สี่ กับอีโมอีกหนึ่งเป็นห้า
แล้วใครจะทำไรมันได้”
ผมพูดอีกครั้ง คราวนี้ดูพวกมันจะค่อยสงบลงหน่อย
ส่วนไอ้กรดเหมือนกำลังจะพูดอะไรต่อจากผม
แต่มันก็ถูกไอ้ต้าพูดแทรกขึ้นก่อน
“อย่าคิดว่ากูจะไม่แก้แค้น กูแค่กลับไปตั้งหลัก”
ไอ้ต้าหันไปมองไอ้กรด
เหมือนมันจะรู้ว่าไอ้กรดกำลังจะพูดอะไร
“อืม.....งั้นก็แล้วแต่เมิง”
ไอ้กรดคงจะหมดปัญหาคาใจสักที
พวกผมเลยยกขบวนกันแยกย้ายกลับบ้าน
ส่วนเรื่องหนี้แค้น เราก็ตกลงว่าจะคุยกันพรุ่งนี้
โดยนัดเจอกันบ้านผม...
หลังจากที่ตกลงเรื่องนี้กันดีแล้ว
ไอ้คมก็ขับรถมาส่งผมที่บ้าน
สงสัยโชคคงยังเข้าข้างผม ที่แม่นอนหลับไปแล้ว
เลยไม่ต้องมานั่งโกหกแม่ ว่าไปทำอะไรมาถึงตัวเปียก
ผมเองหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำ
ก็จัดการก็กระโดดขึ้นเตียงเลยทันที
พร้อมกับความแค้นที่สะสมไว้อยู่ในอก
ผมนอนผลิกไปผลิกมาไม่นานก็หลับ
แล้วตื่นขึ้นมาอีกทีก็หกโมงเช้า
ผมยอมรับว่าตัวเองแทบนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน
คงเหมือนกับ...ตายตาไม่หลับ...นั้นแหละครับ
ผมยังไม่ได้แก้แค้น แล้วอีกอย่างพอจะหลับ
หน้าของไอ้เบสก็พุดขึ้นในหัว
เลยต้องข่มใจอย่างมากกว่าจะหลับสนิทจริงๆ
ส่วนไอ้ต้า ผมว่ามันคงไม่ต่างจากผมเท่าไร
เพราะดูมันง่วงๆอยู่เลยตอนมาบ้านผม
ตอนนี้ก็ประมาณแปดโมงเช้า
ทุกคนก็พร้อมกันที่บ้านผมหมดแล้ว
และวันนี้แม่ผมก็ไปทำงานตั้งแต่เช้า
ทางเลยสะดวก...
และเรื่องที่เริ่มคุยกันเป็นเรื่องแรก คือเรื่องเมื่อคืน
ไอ้กรดมันบอกให้ผมเล่าให้ฟัง
ผมเองก็เล่าให้พวกมันฟังจนจบ
และสังเกตสีหน้าพวกมันตอนฟัง
ไอ้คมกับไอ้กรดอารมณ์มันดูแค้นมาก
ดูท่าทางแล้วพวกมันแค้นไอ้เบสเอามากๆ นั้นแหละ
ส่วนอีโมก็เหมือนจะร้องไห้ (เมิงสงสารกูใช่ไหม?)
ส่วนเรื่องไอ้ต้า---------
ไอ้ต้ามันนอนหลับอยู่ ไอ้กรดเลยบอกให้ผมเล่าแทน
ผมเลยเล่าแบบไม่มีข้าม ไม่มีตก
ไอ้คมกับไอ้กรด มันดูจะอึ้งๆบ่นกับโกรธนิดหน่อย
แต่อีโม มันเอามือปิดปากแน่น...
(สงสัยมันอยากโดนจูบแทนไอ้ต้า?)
พวกมันสามคนเหมือนกำลังคิดทบทวนอะไรกันอยู่
ผมเองที่นั่งมอง ก็เหมือนจะเดาไม่ออก ว่าพวกมันคิดอะไร
เลยตัดสินใจ พูดแทรกขึ้นก่อน
“พวกเมิงจะแก้เผ็ดพวกไอ้เบสยังไง ตอนนี้ใครพอมีแผนบ้าง”
ผมกวาดตามองพวกมันทั้งสามคน
ส่วนไอ้ต้ามันยังนอนหลับอยู่ข้างๆผม
“แปป....”
ไอ้คมตอบผม แทนไอ้กรดกับอีโม
แล้วจากนั้นมันสามคนก็กอดคอ แล้วเอาหัวชนกัน
ผมเองที่นั่งมองก็งงๆ มันจะคุยกับผมเลยไม่ได้หรือไงว่ะ
“อืม....โอเค”
หลังจากพวกมันเงียบไปพักนึ่ง
ไอ้คมก็เป็นคนพูดขึ้นกลางวง
แล้วพวกมันก็สะลายตัว กลับมานั่งตามปกติ
“โม เมิงพูดดิ”
อีโมหันมองไอ้คมที่เป็นคนใช้มัน
ตอนแรกดูมันเหมือนจะไม่กล้าพูดกับผม
แต่พอโดนไอ้กรดอ้อนหน่อนเดียว
มันก็ตกลงว่าจะพูดกับผมเอง
“คือ...มันเป็นอย่างนี้น่ะ ต่าย
ที่จริงแผนนี้มัน...กูก็ไม่ได้คิดหรอก...”
ผมหันไปมองไอ้คมกับไอ้กรดที่นั่งยิ้มกันอยู่สองคน
แล้วก็หันมาฟังอีต้ามันพูดต่อ
“คือ...ไอ้คมมันคิดนั้นแหละ...
แล้วมันก็บอกว่าแผนนี้น่ะดีแล้ว
แล้ว...เมิงกับไอ้ต้าก็ทำได้ด้วย ใช่ไหม...กรด...คม”
ผมหันไปมองไอ้กรดกับไอ้คมอีกครั้ง
พวกมันก็พยักหน้าพร้อมกัน แต่ผมยังงงอยู่
เลยไม่ได้รู้สึกอะไร
“แล้วพวกเมิงจะให้กูกับไอ้ต้าทำอะไร
อย่าบอกน่ะ ว่าให้กูสองคนไปต่อยกับพวกไอ้เบส”
ผมถามพวกมัน เพราะจะได้หายสงสัยสักที
“ไม่ใช่โว้ย เรื่องต่อยๆตีๆอ่ะ แผนสอง เอาไว้ทีหลัง
เดี๋ยวพวกกูจัดการ แต่เรื่องแรก คือให้เมิงกับไอ้ต้าจัดการไง
แล้วไอ้โมก็ช่วยด้วย”
ไอ้กรดมันบอกผม แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“แล้วทำไมเมิงไม่ยกพวกไปจัดการมันเลยว่ะ”
ผมถามพวกมันสามคน
“เอ่อ นั้นดิ”
ไอ้ต้ามันก็พูดต่อจากผม ทั้งที่ตามันจะหลับ
แต่มันก็เสือกลุกขึ้นมาอีก
“แต่ไอ้เชี่ย ข้างบ้านไอ้ต่าย กูจัดการเอง”
พอมันพูดจบ มันก็ล้มตัวลงไปนอนข้างๆผม ตามเดิม
พวกผมมองมันอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็หันมาคุยกันต่อ
“เอาตามนี้น่ะเมิง แผนแรกเมิงจัดการก่อน
แล้วแผนที่สอง พวกกูจัดการเอง”
ไอ้กรด ซึ่งเป็นคนพูด เหมือนลุ้นให้ผมตอบตกลง
ส่วนไอ้คมกับอีโม ก็มองผมด้วยสายตาเดียวกัน
“ทำไมต้องกูด้วยว่ะ”
ผมถามพวกมัน ก่อนจะตัดสินใจตอบตกลง
“ก็เมิงแค้นมันนี้หว่า หรือเมิงไม่ตกลง
กูว่าหากเมิงตกลง ไอ้ต้าก็ต้องตกลงเหมือนกันนั้นแหละ
เอาไง จะแก้แค้นหรือเปล่า”
ไอ้กรดมันเหมือนจะขู่ผมอยู่นัยๆ
ผมเองคิดว่าแผนพวกมันก็ไม่น่าจะไม่มีอะไรมาก
จึงตัดสินทันที…
“อืม....ตกลง”
พวกมันดูจะดีใจไม่น้อย ผมเองก็ไม่ได้คิดอะไรอีกนั้นแหละ
เพราะมีไอ้ต้ากับอีโม ทำแผนนี้ร่วมกันอยู่
“แล้วแผนคืออะไรว่ะ”
ผมถามพวกมันถึงแผนที่ผมต้องรับผิดชอบ
พวกมันดูเหมือนจะลังเลนิดหน่อย
ผมเองก็เริ่มกลัวๆ กับสิ่งที่มันคิดกัน
แต่เอาครับ....เพื่อความแค้น....ยังไงก็ยอมได้ทุกเรื่อง
“พวกกูลงความเห็นกันแล้วน่ะ”
ไอ้คมเป็นคนพูด และหันไปมองไอ้กรดกับอีโมที่นั่งให้กำลังใจอยู่ข้างๆ
แล้วมันก็กลับมามองหน้าผม ก่อนจะพูดต่อ
.
.
.
“เมิงกับไอ้ต้า.......ต้องเป็นแฟนไอ้เบสกับไอ้บูม”
………………………………………………………………
ปล.สวัสดีทุกๆคนเลยครับผม ขอบคุณทุกกำลังใจมากๆน่ะครับ
แล้วที่ถามกันมาใครคู่ใคร เหะๆ สามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอด
แต่ผมก็ล็อกไว้แล้วน่ะครับ เอาเป็นว่า คู่ใครก็คู่นั้นแหลพ เหะๆๆๆ
วันนี้ผมมาต่อติดกันเป็นตอนที่ 3 แล้วน่ะครับ
รู้สึกดีใจนิดหน่อย เพราะรู้สึกหากไม่ขยันเขียน
คนอ่านก็จะทิ้งเรา :o12:(รับไม่ได้เหะๆ)
เมื่อวานผมเอาตอนเก่าๆไปอ่านคือตั้งตอนที่ 1อ่ะครับ
เพราะตอนเก่าๆ ไวรัสกินเรียบครับ
มีหลายครั้งน่ะครับ Save แล้วไวรัสกินเปิดไม่ได้
ก็ท้อใจน่ะครับ แต่ก็สู้ๆ เหะๆ
ขอบคุณทุกคนมากๆครับผม
-
ติดตามคับ
มาต่อไวๆนะ
:z2: :z2:
-
แผนแรกร้ายกาจ
-
กะจะแก้แค้น แต่ดูท่าว่างานนี้ต่ายกะต้าเปลืองตัวแหงๆ :z1:
-
แค่วางแผนลางแพ้ก็มาเห็นๆแล้ว
-
:z2: :z2: :z2:
แผนแรกถูกใจสูดสุดอะ แล้วจะรออ่านตอนต่อ อิๆ
-
แผนร้ายกาจมากเลย
แววมาเห็นๆ o18
ตัว ต. เสร็จ ตัว บ. แน่นอน :oo1:
สำหรับคนเก่ง :L2:
-
สรุปต้าคู่กะบูมหรอ
เซ็งเลย
-
กำลังมัน มาต่อเลยน่ะคับบบ อิอิ :z2:
-
กะจะแก้แค้น แต่ดูท่าว่างานนี้ต่ายกะต้าเปลืองตัวแหงๆ :z1:
เหอๆ นั่นดิ ลางแพ้มาแต่ไกล เปลืองตัวมะพอ จะเปลืองใจด้วยนี่สิ เหอๆ คุ้มมะเนี่ยยยย :z3:
อ้อ แล้วเค้าเกลียดตัวเองขนาดนั้น จะทำอีท่าไหนไปเปนแฟนเค้าอ่ะ เหอๆ :z10:
ปล.อย่าเพิ่งท้อเลยน้า เปนกำลังใจให้จ้า สู้ๆๆๆ :L2: :กอด1:
-
แผนนี้ดี มีเฮ อิอิ
เป็นกำลังใจให้นะครับ...............แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
-
ร้ายกาจมากผู้ชายคนนี้ :z2:
-
ให้เป็นแฟนกันนี่ ปรึกษาไอ้เบสกะไอ้บูมยัง มันจะยอมไหมเนี่ย :laugh:
-
แผนการนี้ ลางชนะจะมีรึป่าวเนี่ย o22
-
ตอนเห็นสามทหารเสือโขกหัวกันวางแผนก็นึกอยู่แล้ว งานนี้มีเฮแหงๆ แล้วก็มิผิดจริงๆด้วย :laugh:
ของต้ากับบูมพอเห็นวี่แววบ้างเพราะท่าทางบูมจะถูกใจอยู่เหมือนกัน แต่ของเบสกับต่ายนี่ท่าจะต้องลุ้นตัวโก่ง สงสัยน้องต่ายต้องขุดมารยาร้อยเล่มเกวียนมาล่อลวง แต่เค้าว่าคนเค้าแกล้งเพราะเค้าชอบ จริงมะๆ
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อจ้า :bye2:
ลป. ชอบน้องโมอะ เรื่องนี้โมไม่มีคู่มั่งเหรอ :eiei1:
-
เป็นกำลังใจให้ต่ายเอา ไอ้เบส ให้อยู่หมัดเลย
-
เหอะๆๆๆ เอาแล้วไง
-
รอคร้าบรอ หุหุ :กอด1:
-
(http://i200.photobucket.com/albums/aa319/teerak_photos/Merry_Christmas_Glitter_Wreath.gif)
-
:-[
:-[
-
:a5: กัดกันอย่างนี้แล้วจะให้คบกันมันจะรอดไหมค่ะเนี้ย สงสัยจังว่าทั้งต้ากับต่ายจะทำไง :m28: :m28:
-
(http://upload.mwake.com/images/VYSiusKUEX.gif) (http://upload.mwake.com/v.php?id=VYSiusKUEX.gif)
-
เอ้าๆๆ ไปหน้าสองแล้วนะครับ มาต่อได้แล้วนะครับ
ดันให้น้า อึ่บๆๆ
จริงๆแล้วก็อยากอ่านต่ออ่านะ
อยากอ่านต่อง่ะครับ
-
เมอรี่คริสมาสคร้าบบบบ :L2:
เข้ามารอ แห่ะๆ :call:
-
Merry Christmas ช้าไปวันนึง คงไม่ว่าพี่คนนี้นะ แล้วมาลงตอนต่อไปเร็วๆนะจ๊ะ :3123:
-
ตอนที่ 21 ดำเนินการ...
ไอ้คม ไอ้กรด แล้วก็อีโม พวกมันมองผมนิ่ง
ผมเองก็เหมือนจะพึ่งรู้ว่าตัวเองต้องทำอะไร
ตอนนี้เลยถึงกับ.......อึ้ง!!!
“พูดเล่นใช่ไหมเมิง”
ผมถามพวกมันแบบไม่เชื่อหูตัวเอง
แผนที่พวกมันจะให้ผมทำ
ผมคิดว่ามันดูจะไม่เกี่ยวกับการแก้แค้นเลยด้วยซ้ำ
เลยหวังว่าพวกมันสามคน น่าจะเล่นมุกอะไรกับผมอยู่
“เปล่า”
พวกมันประสานเสียงตอบพร้อมกัน
ตอนนี้ผมอยากให้ไอ้ต้าตื่นขึ้นมาจัง
เพื่อมันจะช่วยผมตัดสินใจอะไรได้บ้าง
“คือ.....ใช่ๆ ไอ้ต้ามันยังไม่รู้เลย
กูว่าหากมันรู้น่ะเว้ย มันต้องไม่ยอมแน่นอน”
ผมเอาไอ้ต้ามาเป็นข้ออ้างในการรอดตัว
สีหน้าพวกมันดูเครียดกันนิดหน่อย
และผมก็เห็นหนทางที่จะหนีอยู่ร่ำไร เหะๆ
กึก.....ไอ้ต้ามันดีดตัวลุกขึ้นนั่ง
และผมก็รู้ทันที ว่ายังไงงานนี้ผมก็รอดชัวร์
“ต้าเมิง ไม่.....”
“กูเอาตามแผนเมิงไอ้คม แผนว่าไง....พูดต่อ”
ขอบใจ....เมิงไม่หน้าตื่นมาเลย
ผมกำลังจะถามไอ้ต้าว่า...มันก็ไม่เห็นด้วยใช่ไหม..
แต่พอมันตอบมาแบบนี้...
“โอเค เข้าเรื่องแผนเลยน่ะ”
ไอ้คมมันก็พูดเรื่องแผนที่พวกเราจะใช้กัน
โดยเริ่มจากไอ้ต้าก่อน ผมนั่งฟังแล้วหันมามองไอ้ต้า
มันไม่ได้ดูแปลกใจหรือตกใจ กับสิ่งที่มันต้องทำเลย
ผมก็รู้สึกตงิดๆนิดหน่อย
เพราะปกติไอ้ต้ามันจะเป็นคนชอบโว้ยว้าย
แต่นี้มันกลับนั่งฟังอย่างเงียบๆ (น่าซื่ออีกต่างหาก)
และพอไอ้คมพูดจบ อีโมก็เป็นคนพูดในแผนที่ผมต้องทำ
ผมฟังไป น้ำตาแทบไหล (ทำไมกูต้องทำถึงขนาดนี้)
และพออีโมพูดจบ ไอ้กรดก็พูดต่อทันที
เหมือนมันรู้มาล่วงหน้าว่ามันต้องพูดอะไร
“แล้วแผนก็เริ่มคืนนี้...”
ไอ้กรดเสียงเฉียบขาด และหนักแน่น
ผมแทบเป็นลมล้มพับ เพราะมันไม่มีเวลาให้หายใจกันเลย
“เห้ย เมิงบ้าเปล่าว่ะ กูกับไอ้ต้ายังไม่ได้เตรียมตัวเลย”
ผมทำสายตาวิ้งๆใส่พวกมัน
เพราะหวังว่าจะได้รับความเห็นใจ
และคิดว่าพวกมันจะบอกว่า...อืมๆ เลื่อนก็ได้ กูสงสารเมิงว่ะต่าย...
แต่เมื่อดูสายพวกมัน คำตอบที่ผมคิด ไม่น่าจะมีอยู่ในหัวมันเลย
“กูอ่ะยังไงก็ได้ แต่ไอ้ต้านี้ดิ กูว่ามันเตรียมใจไม่ทันว่ะ”
ผมเอาไอ้ต้ามาเป็นข้ออ้างอีกครั้ง
เพราะดูแผนเรียกความสงสารจะใช้ไม่ได้ผล
“ใครบอกเมิง กูได้อยู่แล้ว”
ไอ้ต้ามันทำน้ำเสียงเหมือนไม่เห็นด้วยกับผมเท่าไร
แล้วคำตอบของมัน ก็ทำผมอึ้งไปอีกรอบ...(ฮื่อๆๆ เพื่อนเลว)
“โอเค งั้นก็ไม่มีปัญหา”
พวกมันอยู่คุยกันที่บ้านผมสักพัก
แล้วเรื่องที่คุยก็แผนล้วนๆ ผมเองแทบไม่มีช่องว่างได้หายใจ
จากนั้นพอเริ่มเที่ยง ทุกคนก็ออกไปหาอะไรกินข้างนอก
ไอ้ต้ามันพาพวกผมไปกินก๋วยเตี๋ยวเนื้อไก่ อร่อยมากๆครับ
ไก่นุ่มๆ ผักตะน้ากรอบอร่อย... น้ำซุปแบบหวานกลมกล่อม
ร่วมแล้ว สุดยอด (คว้ารางวัลสามดาวไปเลย เย้ๆ)
และตอนที่นั่งกินก๋วยเตี๋ยวกันในร้าน
พวกมันก็ไม่เว้นเรื่องแผนอีกนั้นแหละ
ไม่รู้เป็นผมคนเดียวหรือเปล่า ที่รู้สึกไม่อยากทำตามแผน
เพราะไม่ว่าจะเป็นอีโม มันก็ดูดี้ด๊า เป็นพิเศษ
ส่วนไอ้คมกับไอ้กรด มันสองคนก็วางแผนอย่างกับออกรบ
และไอ้ต้า มันก็ตั้งใจฟังแผนนี้เป็นอย่างดี
เหอ...............
เดี๋ยวนี้ทำไมกูซวยจังว่ะ ต้องมานั่งล้างแค้นคนอื่น
หรือว่าจะเอาสุภาษิตเป็นแบบอย่างดี
....เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร...
แล้วก็ปล่อย.....ไอ้เบส.....มัน....ไป
พอคิดถึงชื่อนี้ จู่ๆ น้ำซุปในถ้วยก็กลายเป็นหน้ามัน
อี้ คิดแล้วก็ไม่อยากกิน....
แหวะ.......
ผมทำเสียงเหมือนอ้วกแตก
สงสัยลืมตัวทำเสียงดังไปหน่อย
โต๊ะข้างๆเลยหันมามองผมใหญ่เลย เหะๆ
ส่วนพวกในโต๊ะผมก็หยุดคุย แล้วก็หันมามองที่ผม
ไอ้เราก็เนียนครับ ทำเหมือนไม่มีอะไร
แล้วก็ก้มหน้าก้มตากินก๋วยเตี๋ยวต่อ งุดๆ
หลังจากจบสภาร้านก๋วยเตี๋ยว
พวกมันก็ยกขบวนกลับมาบ้านผมต่อ
และเหมือนพวกมันจะคุยกันเรื่องแผนจนแน่ใจว่าจะไม่พลาด
ไอ้กรดก็เป็นคนพูดกับผมคนแรก...
“เราจะเปลี่ยนแผนใหม่ วันนี้แผนจะเป็นของไอ้ต้า
ส่วนแผนเมิงกับไอ้เบสจะไว้วันอื่น”
เย้ๆ เป็นเรื่องโชคดีของวันนี้เลยก็ว่าได้
เพราะตั้งแต่พวกมันวางแผนกันมา
รู้สึกผมจะเครียดนักที่สุด (ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรเนี่ยแหละ)
“แต่....เมิงต้องเป็นโทรหาไอ้บูม ให้มันกลับมาบ้านให้ได้”
ผมก็ลองนึกๆดู ว่าจะทำได้หรือเปล่า
แต่แค่โทรศัพท์ ก็ยังดีกว่าไปเจอไอ้เบสอีกนั้นแหละ
“ไม่แน่ใจ แต่จะลองดู”
“อืมๆ ได้ งั้นเมิงลองไปเตรียมแผนกับไอ้ต้าสองคนแล้วกัน”
ไอ้ต้าดูสายตามันจริงจังมากครับ
ผมว่ามันคงคาดหวังกับแผนนี้ไว้สูง
แล้วหากผมทำแผนนี้พัง พวกมันต้องฆ่าผมแน่.......เหอ
“ต่ายแผนกูคือ.....กูจะร้องไห้อยู่หน้าบ้านเมิง
ตอนที่เมิงโทรหาไอ้บูมให้กลับมาบ้านเรียบร้อยแล้ว
แล้วสิ่งที่พวกกูคิดคือ...ไอ้บูม่นาจะมาสนใจกู
แล้วก็เข้ามาปลอมกู และกูก็ทำทีประมาณว่า…ดีใจ
ที่มันมาปลอบ แล้วอีกเรื่องคือ หากไอ้บูมเป็นเกย์จริงๆ
แผยกูก็ไปได้รวด”
ระหว่างไอ้ต้ามันพูด ผมก็ได้กลิ่นเหมือนอะไรเหม็นๆ
จนพอมันพูดจบเนี่ยแหละ....น้ำเน่าชัดๆ....
“ใครคิดว่ะ เน่ากว่านี้ได้อีกน่ะกูว่า ฮ่าๆ”
ผมหัวเราะ แล้วหันไปมองหน้าไอ้กรด
มันทำเหมือนเคืองๆผม ส่วนไอ้ต้ามันยังนั่งนิ่งอยู่
“เออๆ แล้วเมิงจะให้กูโทรหาบูม จากนั้นบอกว่าไงว่ะ
แล้วอีกอย่าง กูก็ไม่แน่ใจว่าบูมมันเป็นเกย์จริงๆหรือเปล่า”
พอผมคิดถึงเรื่องบูมคิดมา
ภาพบูมจูบกับไอ้ต้าที่ห้องน้ำ มันก็เด่นชัดขึ้นมา
ผมสบสนว่าตัวเองรู้สึกยัง….
รู้สึกไม่อยากให้บูมจูบต้า หรือรู้สึกแค่ตกใจธรรมดา
….เป็นอะไรว่ะกู....
“ไอ้ต่ายๆ เมิงฟังกูอยู่เปล่าว่ะ”
“อืมๆ ฟังอยู่”
ผมเผลอนึกเรื่องของบูม
จนลืมไปว่า นั่งคุยกับไอ้ต้าอยู่
ไอ้ต้ามันดูงงๆ แต่มันก็ไม่ได้สนใจ
แล้วมันก็เริ่มแผนมันต่อ...
“เมิงโทรหาบูม แล้วบอกว่าให้มาดูกูหน่อย
เพราะเมิงจะออกไปทำธุระด่วนด้านนอก
แล้วกูจะนั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าบ้านเมิง”
“ต้า แล้วเมิงแน่ใจได้ไงเขาว่ามา
เมิงเองพึ่งต่อยเขาไปเนี่ยน่ะ”
ผมถามเพราะสงสัย แล้วอีกอย่าง
หากผมเป็นบูม ผมก็คงไม่มาหาคนที่ต่อยเราหรอก
“กูว่าคิดว่ามันมาว่ะ กูมั่นใจนิดหน่อย”
ไอ้ต้ามันให้เหตุผลซึ่งผมเองก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร
แต่ในเมื่อมันแน่ใจ ผมก็คิดว่าจะลองดูสักตั้ง
แล้วพอตอนเย็น พวกมันก็นัดแนะกันจนเรียบร้อย
ผมก็เริ่มแผนแรกทันที ซึ่งกว่าผมจะกล้าโทรหาบูม
ถึงกับต้องยกมือไหว้พระ ขอกำลังใจกันหน่อย เหะๆ
และพอกดโทออก พวกมันก็ลุ้นกันยกใหญ่
ผมเองเกือบฉี่ราด ใจมันเต้นแรงมากครับ
และเวลาที่รอก็มาถึงครับ....
“โหล....บูมเหรอ”
ผมยืนตัวแข็ง เพราะอาการตื่นเต้น
ส่วนไอ้พวกที่อยู่ข้างๆผม ก็แนบหูฟังกันทุกคน
แล้วตอนนี้พวกผมก็รอเสียงตอบรับจากอีกฟังอยู่
“โหล....จะคุยกับพี่บูมเหรอ”
เสียงหวานๆ ที่ไม่ใช่เสียงบูม ตอบกลับมา
พวกผมมองหน้ากันเหมือนต้องการคำตอบว่าใคร?
แต่เหมือนจะคิดกันนานเกินไป เสียงคนเดิมเลยถามย้ำอีกครั้ง
ผมเลยต้องตอบกลับไปแบบไม่ค่อยเป็นธรรมชาติมากนัก
“หา...เอ่อ ครับ ขอสายบูมครับ”
พวกที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ ดูโล่งอก เมื่อผมตอบกลับไป
ผมเองก็ถอนหายใจ อย่างโล่งอกเหมือนกัน
“ค่ะ...แปป หนึ่งน่ะค่ะ”
พูดว่าค่ะ....เสียงหวานๆ งั้นแสดงว่าผู้หญิง
ไอ้ต้าคิ้วชนกัน เหมือนกำลังใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง
ผมเองก็รู้สึกแปลกใจเหมือนกัน หากผู้หญิงนี้เป็นแฟนบูม
หรือเปล่า? ถ้าหากเป็น แสดงว่าบูมไม่ได้เป็นเกย์อ่ะดิ…
ผมนั่งรอปลายสายอยู่ไม่นาน
เสียงหวานๆของผู้หญิงคนเดิมก็ตอบกลับมา
.
.
.
“พี่บูม....ใส่เสื้อผ้าอยู่ค่ะ”
---------------------------------------------------------------------------
ปล.ขอบคุณมากๆครับผมที่เข้ามาอ่าน มาดันกระทู้ เห็นแล้วหายเหนื่อยครับ
ผมเองอยากมาลงต่อทุกวันครับ เพราะผมจะตื่นตีสองมานั่งพิมพ์อ่ะ(เห็นมั้ยรักคนอ่านมาก เหะๆ)
แล้วที่ไม่มาต่อก็ไม่มีเงินเล่นเน็ต ขอโทษจริงๆครับ
(http://i242.photobucket.com/albums/ff298/akapong999/glitter/newyear/26-12-2008_01K.gif)
-
อืม..แผนเนาะแผน คิดไปได้ อิอิ
ให้ต้านั่งร้องไห้รอให้บูมมาปลอบ? แล้วถ้าบูมผ่านไปเลยล่ะ หน้าแตกยับสิ?? เหอๆ
แอบสะดุด ตรง.."พอผมคิดถึงเรื่องบูมคิดมา ภาพบูมจูบกับไอ้ต้าที่ห้องน้ำ มันก็เด่นชัดขึ้นมา ผมสบสนว่าตัวเองรู้สึกยัง….รู้สึกไม่อยากให้บูมจูบต้า หรือรู้สึกแค่ตกใจธรรมดา….เป็นอะไรว่ะกู...."
รึว่าจริงๆแล้วต่ายไม่ได้ชอบบูม??
เสียงผู้หญิงคนนั้นใช่น้องปุ้ยที่บูมเคยพูดถึงรึเปล่า เหอๆ
ปล.ตื่นมานั่งพิมตีสองเลยหรอ น่ารักจัง หุหุ ไม่มาลงต่อเพราะไม่มีตังค์เล่นเนต ฮือๆ เศร้าไปมั๊ย :monkeysad:
เอาใจช่วยนะ สู้ๆ อย่าฝืนก้อแล้วกาน ยังไงก้อรอได้นะคร้าบบ :กอด1: :L2:
-
อืมมมม น้องนางปริศนาคนนี้เธอจะเป็นน้องสาวหรือเป็นเด็กในสังกัดเจ้าบูมกันหนอ
แค่ของต้ากับบูมก็ลุ้นแล้ว แล้วของต่ายกับเบสจะเป็นไงหว่า เพื่อนๆต่ายนี่ก็ช่างวางแผนกันจริงวุ้ย :m7:
ว่าแต่น้องเกียรติตื่นมาพิมพ์ดึกจัง ยังไงพักผ่อนให้พอนะเด๋วเรียนไม่รู้เรื่อง ว่างเมื่อไหร่ค่อยมาจ๊ะ จะรอติดตาม :mc4:
-
บูมใส่เสื้อผ้าอยู่หมายความว่าไงอ่ะ o22
แผนน่าลุ้นอ่ะ
เป็นกำลังใจให้นะครับ....................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
-
แผนสูงนะนี่ สูงกว่าสะดือลงมานิดหนึ่งจะดีมากกกกกกกกกกกกก :z2:
-
กลัวจังว่าแผนจะไม่ง่ายสะแล้ว อะนะ ก็อยู่ๆมีน้องสาวโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้อิๆ :m16: :m16:
แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ ท่าทางงานมีเฮชัว น๊า
-
ทั้งสองคน ต่าย ต้า ระวังตกหลุมที่ตัวเองขุดล่ะ :z10:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า รอตอต่อไปน้า :call:
-
ระวัง จะตกหลุมที่ตัวเองขุดไว้เน้อออ
-
แผนนี้อันตรายน่ะเนี่ยยยยยยยยยยยย หลุมชัดๆ 555
-
แผนแบบนี้ จะขุดหลุมฝังตัวเองอะป่าวเนียะ :z2:
-
แล้วตกลงนี่ใครคู่ใครล่ะเนี่ย
-
น่าเป็นห่วง พี่ต่าย
จะรอดมั้ยเนี่ย(ระวังสับขาหลอกตัวเองนะ) o13
-
แผนนี้จะเสร็จเค้า รึเสร็จเรากันละเนี่ย
รอลุ้นจ้า :L2:
-
รอตอนดำเนินแผนการ :z2:
-
แวะมาดัน หุหุ :-[
-
ดันด้วย :laugh: :laugh: :laugh:
-
กลับมาดันอีกที อิอิ :กอด1:
-
ตอนที่ 22 เตรียมตัว
“พวกเมิงจะเอาไงต่อ”
ผมถามพวกมัน หลังจากผมวางสายไปได้สักพักใหญ่
ตอนนี้ทั้งบ้านเงียบ ไม่มีใครพูดหรือเสนอความคิดอะไรเลย
ไอ้คม ไอ้กรด แล้วก็อีโมอีคน พวกมันดูสีหน้าคิดหนัก
เพราะเรื่องที่จับคู่ไอ้ต้ากับบูม ดูเป็นไปได้ยากมากขึ้น
“ไอ้กรด เมิงแน่ใจเหรอว่ะ ว่าแผนนี้จะแก้แค้นไอ้บูมมันได้
แล้วอีกอย่างน่ะ เรื่องให้กูเป็นแฟนไอ้บูม มันฟังแล้วแปลกๆว่ะ”
ไอ้ต้ามันหันไปถามไอ้กรดที่มีอีโมคอยนวดขาให้อยู่ข้างๆ (อีทาส)
ผมเองอยากจะถามไอ้ต้าเหมือนกันว่า...ทำไมเมิงพึ่งคิดได้...
เพราะแผนนี้ผมมีความรู้สึกว่า มันไม่มีความจำเป็นเลยที่ต้องทำ
แค่ยกพวกไปจัดการก็หมดเรื่อง (เหะๆ ชอบความรุนแรง)
“ที่ไอ้ต้าพูดมากูก็เห็นด้วยเหมือนกัน แล้วอีกอย่างพลาดขึ้นมา
พวกที่จะโดนเล่นงานกลับเป็นพวกกูสองคนเนี่ยแหละ”
ไอ้กรดเหมือนลังแลที่จะตอบผมกับไอ้ต้า
หลายครั้งน่ะ ที่มันหันมองมาที่ผม แล้วก็หันกลับไปใหม่
ส่วนไอ้คมก็อีกคน มันหันมองหน้าผม แล้วก็ถอนหายใจ
จากนั้น มันก็หันกลับไปนั่งเงียบๆของมันเหมือนเดิม
เหอ......
เหอ.....
ไอ้กรดกับไอ้คมก็ถอดหายใจตามกันติดๆ
ผมเองมองมันสองคนด้วยความสงสัย ระคนอยากรู้
แต่เมื่อผมหันไปจะถามไอ้ต้า มันก็นั่งจ้องไอ้คมกับไอ้กรดอยู่ก่อนแล้ว
ผมเองเห็นแววเหมือนมันกำลังจับผิดอะไรไอ้สองคนนั้น
แต่เมื่อผมกำลังจะถาม มันก็ยกมือขึ้นห้ามผมไว้
แล้วจู่ๆมันก็พูดขึ้นมาเอง แถมไอ้กรดก็เกิดสะดุ้งตกใจ
เมื่อไอ้ต้าเรียกชื่อมัน...
“ไอ้กรด......เมิงมีแผนอะไรกันแน่ว่ะ เมื่อคืนตอนไปส่งกูที่บ้าน
เมิงบอกว่ามีเรื่องจะให้กูช่วย แต่พอกูพูดเรื่องไอ้บูม
เมิงก็เปลี่ยนเป็นมาพูดเรื่องกูแทน
แล้วนี้ก็เมิงก็มาวางแผนให้กูไปแก้แค้นไอ้บูมโดยให้เป็นแฟน
กูว่าเหมือนเมิงจะให้กูเอาตัวไปติดกับพวกมันตลอดงั้นแหละ”
ไอ้กรดหน้าซีดเลยครับ ส่วนไอ้คมมันก็เหมือนละล่ำละลัก
จะพูดหรือไม่พูดดี
“เมิงมีแผนอะไรกันแน่ไอ้กรด ไอ้คม แล้วก็ไอ้โม”
ไอ้ต้ามันจ้องหน้าพวกที่นั่งรวมกลุ่มกันสามคน
ตอนนี้ไอ้คมกับอีโม ก็เป็นฝ่ายที่สะดุ้งบ้างครับ
มันสองคนหันไปมองไอ้กรด แล้วไอ้กรดก็มองตอบ
ดูท่าแล้วเหมือนพวกมันกำลังกลัวไอ้ต้า
“เอ่อ.........เรื่องแผนที่ว่า จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้มีอะไรเลย”
ไอ้กรดพูด และพยายามบังคับให้น้ำเสียงฟังดูเป็นปกติ
“เมิงไม่ต้องโกหกกู บอกกูมาตรงๆ”
พอไอ้ต้าพูดจบ ไอ้กรดดูอึ้งไปนิดหน่อย
ก่อนจะหันมองไอ้คมกับอีโมเพื่อขอความเห็น
แต่มันสองคนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ
“ว่าไง จะบอกกูดีๆ หรือให้กูรู้เอง”
ไอ้ต้าถามเสียงแข็ง ผมรู้สึกเหมือนสถานการณ์จะยิ่งแย่มากขึ้น
ไอ้พวกสามคนนั้นก็ไม่ยอมพูดอะไร
ส่วนไอ้ต้ามันก็อารมณ์ร้อนมากขึ้นไปอีก
ผมว่าหากไม่มีใครพูดอะไร สุดท้ายก็ไม่พ้นมาเป็นทะเลาะกันเอง
“เมิงไม่บอก กูบอกเองแล้วน่ะโว้ย ไอ้กรด”
ไอ้คมอารมณ์คงถึงขีดสุดแล้วครับ
มันเองนั่งเงียบไม่พูดอะไรมาสักพักแล้ว
และดูหน้ามันก็เครียดพอๆกันกับไอ้ต้า
“เรื่องแผนที่เราคิดกัน จริงๆ มันก็ไม่ได้ที่แก้แค้นให้พวกเมิงอย่างเดียว
แต่กูจะให้เมิงไปสืบเรื่องให้กูด้วย เพราะเรื่องนี้ไอ้นนท์ที่จะมายกพวกมารุมกลุ่มไอ้บูม
มันก็ขอมา มันบอกว่าสืบเรื่องเด็กให้หน่อย แล้วมันถึงจะช่วยเรา”
ไอ้ต้ากับผม หลังจากฟังไอ้คมพูด
ตาก็ยังมองไอ้คมแบบไม่แน่ใจเท่าไร
ว่ามันพูดจริงๆหรือเปล่า
แต่ไม่นานไอ้ต้ามันก็เป็นคนพูดขึ้น
“ทำไมต้องเป็นกูสองคน
เมิงไม่คิดว่าพวกมันจะรุมกูบ้างเหรอว่ะ”
“เรื่องที่ทำไมต้องเป็นเมิงสองคน
ตอนแรกไอ้โมมันบอกว่ามันทำเอง แต่ไอ้กรดบอกว่า
เมิงสองคนหน้าตาน่ารักกว่า
แล้วอีกอย่างพวกกูคิดว่าไอ้บูมกับไอ้เบสมันชอบแบบพวกเมิง
ถึงเลือกเมองสองคนนี้แหละ แล้วไอ้เรื่องที่พวกมันจะรุมเมิง
กูว่าไม่หรอก แต่ถึงทำ พวกกูก็ไม่ปล่อยมันไว้แน่”
พอไอ้คมพูดจบ ไอ้ต้ามันก็พูดขึ้นทันที
“แล้วเมิงรู้ได้ไงว่า ไอ้บูมกับไอ้เบสมันชอบผู้ชาย”
“ไอ้ต่ายมันบอกกู แล้วกูก็ได้ยินที่มันคุยโทรศัพท์กันด้วย”
ไอ้คมมันมอง แล้วไอ้ต้าก็หันมามองผม
ผมก้พยักหน้าให้มัน...
แต่เองที่ผมยังไม่แน่ใจคือ บูมเป็นเกย์หรือเปล่านี้แหละ
“อันนี้กูก็คิด แต่ไอ้บูมมันจะชอบผู้ชายด้วยกันเหรอว่ะ”
น้ำเสียงไอ้ต้าดูเป็นปกติแล้วครับ
ตอนนี้ไอ้กรดกับอีโม ก็ค่อยๆเสนอหน้าเข้ามาในวงบ้าง
“เมิงคิดดู ผู้ชายที่ไหนจะจูบผู้ชายด้วยกัน”
ไอ้ต้าเกิดหน้าแดงขึ้นมา พอไอ้คมพูดจบ
แต่มันก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่พยักหน้า งิกๆ
แล้วไอ้คมก็พูดต่อ
“แล้วแผนก็เอาตามเดิมน่ะ”
ไอ้คมมองมาที่ผมกับไอ้ต้า
ผมเองพอมองหน้าไอ้ต้า
ก็รู้ทันที เลยพยักหน้า ตอบรับมันไป
“แต่มีปัญหาคือ ไอ้บูมกับไอ้เบส
ที่กูรู้ๆมา มันสองคนมีเด็กเยอะ
แล้วคนที่รับสายเมื่อกี่ กูคิดว่าเป็นเด็กไอ้บูมมัน
กูสามคนเลยคิดกันว่าจะเอาไงดี
แต่ก็ยังคิดไม่ออก แล้วพวกเมิงล่ะ ว่าไง”
ผมมองหน้าไอ้คมงงๆ
แต่พอรู้ว่ามันให้ผมคิดว่าจะกำจัดเด็กๆไอ้เบสยังไง
ส่วนไอ้ต้า มันเองก็นิ่งพักพักหนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นมา
“พวกเมิงว่ากูดูดีเปล่า เออ.....ก็....ประมาณน่ารักอ่ะ”
ไอ้ต้าเขินๆ ที่จะบอกว่าตัวเองหน้ารัก
เพราะมันไม่เคยคิดที่จะชอบผู้ชาย
แล้วนี้มันต้องมาเล่นเป็นแฟนกับผู้ชาย
ผมคิดว่ามันก็แปลกๆเหมือนกัน
อืม..................
พวกผมพยักหน้าพร้อมกัน
เพราะไอ้ต้ามันดูน่ารักจริงๆครับ
แล้วพอผมมามองตัวเอง
ก็คิดหนักครับ ไม่รู้พวกมันเอาอะไรมาตัดสิน
ว่าไอ้เบสจะชอบผม…
“แล้วพวกเมิงคิดไงถึงเลือกกูว่ะ”
ผมถามพวกมัน แบบไม่ค่อยมั่นใจ
เพราะรู้สภาพตัวเองดีครับ
แล้วพวกมันมองมาที่ผม
ผมก็สะดุดกับร้อยยิ้มที่มุมปากอีโม
แล้วอีโมมันก็เป้นคนพูดขึ้นทันที
“แม้ๆ เรื่องนั้นฉันจัดการเองย่ะ
เวลาของแกกับเบสสุดหล่อมีอีกเยอะ
ยังมีเวลาปรับปรุงตัวเอง”
ผมก็พยักหน้าให้มันแบบไม่เข้าใจ
แถมงงๆ ว่ามันจะปรับปรุงอะไรผม
แต่ผมไม่ทันได้ถาม เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นซะก่อน
“เฮ้ย.....บูมโทรมาว่ะ เอาไงดีเมิง”
ผมดูชื่อที่โทรเข้าเป็นชื่อบูมก็ตกใจครับ
ไม่ทันได้เตรียมตัว เตรียมบทอะไร
แล้วนี้ตัวเองต้องทำอะไรบ้างก็ลืมหมดเลยครับ
“เมิงไหมว่ะ”
ไอ้ต้ามันหันมาถามผม
ผมว่าหน้าผมคงตื่นเต้นมากครับ
แถมมือที่ถือโทรศัพท์ยังสั่นอีก
เลยตอบไอ้ต้าด้วยความมั่น...
“ไม่พร้อม”
พวกที่ยืนลุ้นกันอยู่ก็เริ่มเต้นครับ
สงสัยมันคิดไม่ออกว่าเอาไงกันแน่
ผมเองอาการตื่นเต้นมันก็ค่อยๆเพิ่มขึ้น
แต่ก่อนที่ผมจะตัดสินใจอะไรได้
ไอ้ต้าก็เป็นคนกดรับโทรศัพท์แล้วครับ…
“โหล........”
...........
พอไอ้ต้าเริ่มพูด ทุกคนก็นิ่งเงียบเลยครับ
ผมเองก็แนบหูฟังอยู่ติดๆ (ก็มันอยากรู้นิ)
“ไม่ใช่ต่าย แต่กูเพื่อนมันมารับแทน”
อืม....พอไอ้ต้าพูดคำแรกก็ไม่ผ่านแล้วครับ
พูดเมิงๆกูๆ ใครที่ไหนจะเอาทำแฟนว่ะ
............
“กูมีเรื่องจะคุยกับเมิง มาหากูที่บ้านไอ้ต่ายหน่อย”
..........
“เมิงมาถึงก็รู้เอง”
..........
“งั้นเมิงไม่มาใช่ไหม”
พวกผมที่นั่งรอลุ้นอยู่เริ่มนั่งไม่ติดอีแล้วครับ
อีโมมันเหมือนจะงับขาไอ้กรดให้ได้
สงสัยมันอยากกรี้ดมากกว่า หากทำได้...
........
“เออๆ งั้นแค่นี้แหละ”
พวกผมรู้ผลครับ...บูมไม่มา...
ไอ้คมกับไอ้กรดก็คงรู้เหมือนกัน
แล้วส่งสัยงานนี้คงต้องเปลี่ยนแผนอีกตามเคย
“เมิงพูดกูๆเมิงๆ ใครมันจะมาว่ะ”
ไอ้กรดเป็นคนพูดขึ้นแทนพวกผมครับ
“ใครบอกมันไม่มา”
...
หลังจากพวกผมรับรู้กันแล้วว่าแผนเริ่มต้นได้ดี
เพราะตอนนี้บูมมาหาไอ้ต้าที่บ้านแล้วครับ
แล้วตอนที่ไอ้ต้าไปคุยกับบูมข้างนอกบ้าน
บูมไม่ได้ดูหงุดหงิด หรืออามรณ์ร้อนอะไร
ไอ้ต้าเองก็เหมือนกัน แถมมันก็ดูเงียบๆไปเลยครับ
เพราะส่วนใหญ่บูมจะเป็นคนพูดมากกว่า
แล้วสุดท้าย บูมเหมือนจะตกลงอะไรกับไอ้ต้า
ซึ่งพวกผมไม่ได้ยินอยุ่ เพราะแอบมองอยู่ในบ้าน
ไอ้ต้ามันก็พยกหน้าเหมือนตกลง
จากนั้นก็นั่งซ้อนรถมอไซค์บูมออกไปเลย
พวกผมที่รออยู่ในบ้าน ก็เริ่มไม่ค่อยสบายใจ
แต่ไอ้คมมันก็พูดขึ้นก่อน
“พวกเมิงไม่ต้องเครียด ไอ้ต้ามันรู้ว่ามันทำอะไร”
พวกผมก็ไม่มีใครถามอะไร
แล้วไม่มีใครตามไอ้ต้าออกไปด้วย
จนประมาณทุ่มหนึ่ง ไอ้ต้าก็ส่งข้อความมา
......ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวกูกลับบ้านเอง.....
พวกผมค่อยเบาใจลงหน่อยครับ
แล้วพอแม่ผมกลับมาจากที่ทำงาน
พวกมันก็นั่งคุยกันอีกไม่นานก็กลับ
แล้วผมก็ไม่ลืมจะเอาของฝาให้พวกมันด้วย
เพราะแม่ผมเกิดทักขึ้นมาเลยนึกขึ้นได้
ส่วนของไอ้ต้า ไอ้กรดจะเอาไปให้เอง
แล้วพอพวกมันกลับบ้านไป
ผมก็ขึ้นนอนเลยเหมือนกันครับ เพราะง่วงมาก
แล้ววันนี้ก็เหนื่อยด้วย ใช่สมองก็เยอะ เหะๆ
แล้วไม่นาผมก็หลับครับ แล้วก็มีแอบฝันด้วยน่ะ
ฝันว่าตัวเองถูกงูรัด ฮ่าๆ ล้อเล่นครับ
.
.
.
เรื่องบูมกับไอ้ต้าก็ผ่านไปเป็นสัปดาห์แล้วครับ
ตอนนี้บ้านผมเลยกลายเป็นฐานทัพย่อยๆของพวกมันไป
เพราะในเวลามีเรื่องอะไร เราก็จะมากระจายข่าวกันที่นี้
ซึ่งไอ้ต้ามันก็จะมาเล่าให้ฟังเรื่อยๆครับ
และเรื่องที่ไอ้ต้ากับบูมคุยกันหน้าบ้าน
มันก็เล่าให้ฟังว่า
“ตอนแรกกูไม่เข้าใจ ทำไมมันถึงชวนกูไปสวน
แต่พอไปถึง มันก็ไม่มีอะไรว่ะ แค่ชวนกูไปเดินเล่น
ให้อาหารปลา แล้วมันก็พากูกลับ
แล้วเรื่อง เออ......ที่มันต่อยกับกูหน้าห้องน้ำ
กูเองก็รอว่ามันจะพูดเมื่อไร แต่ไม่เห็นมันพูด
กูก็เลยไม่ได้ถามมัน”
ท่าทางของบูม ทำให้พวกผมสงสัยและแปลกใจไม่น้อยครับ
แต่มันก็ดีแล้วล่ะ ที่แผนนี้ผ่านไปได้ไม่ยากนัก
เพราะหลังจากวันนั้น บูมกับไอ้ต้าก็ไปเที่ยวกันบ่อยครับ
บ้างครั้งเวลาที่ไอ้ต้ามันเล่าให้พวกผมฟังเรื่องบูม มันเองก็แอบยิ้มบ้าง
แต่บางครั้ง มันเหมือนจะทำหน้าไม่พอใจเอาดื่อๆ
ซึ่งพวกผมก็ไม่กล้าถามว่าไม่พอใจอะไร
เพราะเดี๋ยวมันก็จะพาลมาโกรธเอาได้
...
ดูเหมือนเรื่องไอ้ต้ากับบูมจะทำให้ผมลืมไปเลยครับ
ลืมว่าตัวเองก็มีหน้าที่เหมือนกัน…
จนมาถึงวันนี้ ตอนที่พวกผมนั่งคุยกันอยู่
ไอ้คมกับอีโมก็ปลีกตัวออกไปคุยกันสองคน
แล้วพอมันกลับมา อีโมก็มานั่งข้างๆผม
แล้วมันก็พูดขึ้นว่า
.
.
.
“ต่าย เมิงต้องเตรียมตัว”
...............................................................................................
ปล.ขอบคุณทุกคนที่รออ่านกันครับ ขอบคุณที่ช่วยดันเนอะเหะๆ
เรื่องไม่มีตังค์นี้เป็นปัญหาครับ(แต่เริ่มมีแหละ) แล้วมันก็จริงๆนั้นแหละ ฮ่าๆๆ
เอาเป็นว่าจะมาต่อไม่ให้ขาดตอนมากนัก เนอะๆๆ
อ่านแล้วติดขัดๆบ้างเปล่า ติได้ครับ
พอตเรื่องอ่านงงๆหน่อยน่ะ
ต่อตอนจบคงไม่งงมาก... :เฮ้อ:
รักครับสวัสดี....(ดูลายเซ็นเองดิ)
-
:monkeysad: น่ารักมากเลยมาต่ออีกเร็วๆนะ :3123: :L1:
-
มอรอดูต่ายปรับปรุงโฉม :z1:
-
รอลุ้นแผนน้องโม หึๆ :z1:
-
เหมือนเด็กน้อยเลย แก้คนกันไปกัน แล้วก็รักกัน
555
-
จะแปลงโฉมกันยังไงน้อ แล้วจะเป็นยังไงต่อเนี้ย ลุ้นๆๆๆ :z2:
-
จะรอดูของต่ายบ้างนะว่าจะเป็นยังไง
เป็นกำลังใจให้นะครับ.................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
-
Happy New Year 2009 คราบ
อืมยิ่งอ่านแล้วยิ่งอยากอ่านต่ออะกำลังมัน
หวังว่าคงไม่ต้องรออ่านข้ามปีน๊าอยากมากๆๆๆๆ
ถึงต้องรอก็จะรอน๊า อิๆ
-
สรุปบูมคู่ต้า ว่างั้น
-
:o8: :o8: :o8:
-
เย้ๆๆๆมาแล้ว แห่ะๆๆ
สุขสันต์ต้อนรับปีใหม่เช่นกันนะจ๊ะ :L2:
ขอให้คนแต่งเงินทองไหลมาเทมา จะได้มาต่อบ่อยๆ อิอิ :call:
รอดูโฉมใหม่ของนู๋ต่ายนะ เอาให้ไอ้เบสตาค้างไปเลย หุหุ
รอตอนต่อไปคร้าบบบบ :กอด1:
-
(http://glitter2.postjung.com/data2/2008123110/495aec2c8d73b.gif)
มีความสุขสมหวังในทุกเรื่องที่ปรารถนาค่ะ :L1:
-
สวัสดีปีใหม่นะครับ
มีความสุขตลอดปีหน้านะครับ
เป็นกำลังใจให้น้า.........................................งง
-
รอดูต่ายแปลงโฉมเสร็ว ไอ่เบสต้องตะลีงแน่ๆๆๆๆ
สวัสดีปีใหม่จ้า :L1:
-
สุขสันต์วันปีใหม่จ้าน้องรัก
:3123: :3123: :3123:
-
ขอให้มีความสุขกันตลอดปีทุกคนเลย
-
Have a great Year. Happy New Year 2009
:L2:
-
หวัดดีปีใหม่คร้าบบบบบ บูมมมมม :L2:
มีความสุขมากๆน้า
จุฟฟฟฟฟฟฟฟฟ :กอด1:
ปล.ยังรอนิยายอยู่นะ อิอิ :call:
-
ตอนที่ 23 แฟนไงครับ
“เตรียมอะไรขอเมิง”
ผมมองอีโมที่กำลังยิ้มหน้าบานอยู่ใกล้ๆ
ก็ใครจะไปรู้ล่ะ ว่ามันให้เตรียมทำอะไร
แล้วตอนที่มันไปคุยกับไอ้คม ผมก็ไม่ได้ไปฟังด้วยนิ
เลยไม่รู้ว่ามันคุยอะไรกันบ้าง
“แผนเมิงนั้นแหละ”
มันยิ่งพูดผมก็ยิ่งไม่เขาใจ
มันบอกว่าแผนผม
แล้วผมเคยไปตกลงกับมันเมื่อไรว่ะ
ไอ้โมมองผมเหมือนเป็นอากาศธาตุ
เพราะมันไม่ได้ตอบผม แต่มันหันไปพูดกับไอ้ต้าแทน
“ต้า เมิงได้เรื่องเด็กไอ้นนท์บ้างเปล่า”
ไอ้ต้าใช่ความคิดอยู่ไม่นาน มันก็ส่ายหน้า
“เมิงว่าเด็กไอ้นนท์มันรู้จักกับไอ้บูมเปล่าว่ะ”
ไอ้กรดถามไอ้คมที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับมัน
ผมเองพอเห็นอีโมไม่พูดเรื่องแผนอะไรนั้น
สักพักก็ลืมๆไป แล้วกลับมาคิดเรื่องไอ้ต้าต่อ
“แล้วเมิงเคยถามไอ้บูมไหม”
“ไม่ว่ะ”
พอไอ้ต้ามันตอบไอ้คม ผมก็ไม่เข้าใจเท่าไร
ตกลงไอ้ต้ามันทำอะไรมาบ้างตอนอยู่กับบูมสองคน
แล้วเรื่องแผนที่เราคิดจะแก้แค้น ไอ้ต้ามันลืมไปบ้างเปล่าเนี่ย
“แล้วตอนเมิงอยู่กับไอ้บูมเมิงทำไรว่ะ”
ไอ้คมเป็นคนถามไอ้ต้า และผมว่าทุกคนก็คงอยากรู้เหมือนกัน
ไอ้ต้ามองหน้าพวกผมเหมือนรู้ความหมาย
แล้วมันก็หยุดมองหน้าผมหมือนลังเลที่จะพูด
แต่สุดท้ายมันก็ตอบกลับมาเรียบๆ
“กะ....กูไปเที่ยวกับมันแค่ครั้งสองครั้งเองน่ะโว้ย
แล้วชื่อเด็กไอ้นนท์ กู....ก็ยังไม่รู้ แล้วเมิงจะให้กูถามไงว่ะ”
ไอ้ต้ามันบอกว่าไปเที่ยวกับบูมแค่ครั้งสองครั้ง
แล้วที่มันหายไปเป็นสัปดาห์ มันไปไหน?
“ไหนเมิงบอกว่าไปเที่ยวกันบ่อยไงว่ะ
แล้วนี้ทำไมแค่ครั้งสองครั้ง”
ไอ้ต้าดูตกใจเหมือนกันครับพอผมถามมัน
ซึ่งไม่แน่มันอาจโกหกพวกผมอยู่
หรือไม่มันก็มีความหลับอะไรสักอย่าง...กับผม
“เออ....ก็กูกับมันทะเลาะกันบ่อย
บ้างครั้งมันมาชวนกู แต่กูเบื่อๆเลยไม่ได้ไป....”
พวกผมมองหน้ากันแบบไม่อย่างเชื่อ
เพราะแสดงว่าหลังๆมานี้ ที่มันเล่าว่าแผนผ่านไปดี
แสดงว่ามันก็โกหกพวกผมมาตลอด
“ไอ้ต้า.....เมิงเอาไงกันแน่ว่ะ”
ไอ้คมดูเหมือนจะเหนื่อยใจครับ
ไอ้ต้ามันก็ลังแลที่จะพูด
ซึ่งพวกผมก็ไม่ได้ต่อว่า หรือพูดอะไรให้มันสำนึกหรอก
“พวกเมิงเข้าใจกูหน่อยดิว่ะ
มันเคยทำ.....อะไร.....ไว้กับกู คนเลยด่า เคยเกลียดกัน
แล้วเมิงจะให้จู่ๆก็ไปสนิทกัน มันไม่ง่ายน่ะโว้ย”
ไอ้ต้าดูอารมรณ์หงุดหงิดนิดหน่อยครับ
เลยไม่มีใครพูดอะไรต่อ
ส่วนพวกผมก็เหมือนรู้ว่าแผนนี้คงไปไม่รอด
ไอ้คมเลยมองมาที่ผม
ผมก็มองหน้าคนอื่นๆ แต่พวกมันก็มองมาที่ผมเหมือนกันหมด
อะไรว่ะ ชักรู้สึกแปลกๆ
“มองอะไรกูว่ะ”
ผมถามพวกมัน เพราะสงสัยว่าพวกมันมองทำไม
แล้วไอ้ต้ามันก็หันมายิ้มให้อีก
แล้วนี้ไอ้กรดที่นั่งติดๆกับผม มันก็เอามือมารั้งคอผมไว้
ส่วนไอ้ต้า มันก็เริ่มยิ้มขึ้นมาบ้างแล้วครับ
“เออ....ยังมีไอ้ต่ายนี้หว่า”
เมื่อไอ้ต้ามันพูด แล้วหันมามองที่ผม
ไอ้คมก็พยักหน้าตอบรับ
ในที่สุด….
ไอ้ต้ามันก็ไม่ปล่อยให้ผมต้องสงสัยครับ
เพราะพอมันพูดผมก็รู้ชะตากรรมทันที
“ต่าย บ้างทีคู่เมิงกับไอ้เบสน่าจะเข้าท่ากว่าว่ะ”
ผมมองพวกมันอึ้งๆ
ก็ตอนแรกนึกว่าแผนนี้จะล้มเลิกแล้วซะอีก
แล้วไง ผมถึงต้องทำอีกและ…
ผมยังไม่เตรียมใจอะไรเลยน่ะครับ ฮื่อๆๆ
“ไอ้โม เดี๋ยวเมิงคิดว่าจะปรับไอ้ต่ายยังไง
ส่วนพวกกูจะมาคิดกันว่า ไอ้ต้ากับไอ้บูม
พอจะทำอะไรได้บ้าง”
ไอ้คมเป็นสั่งเสร็จสับ
โดยมันไม่ต้องถามผมว่า คิดอะไรยังไง.....ชิชิ
แล้วพอพวกมันพยักหน้าตกลงตามที่ไอ้คมบอก
มันก็แยกย้ายกันไป โดยที่ผมยังนั่งงงๆ อยู่
เพราะยังไงก็ทำใจไมได้ ฮื่อๆๆ
“ต่ายกูให้เวลาเมิง 10 วิ
เตรียมใจแล้วยอมรับซะ”
อีโมมันพูดง่ายจัง แต่ผมทำยากน่ะครับ
ในขระที่อีโมนั่งใช้ความคิดอยู่ข้างๆผม
ไอ้คม ไอ้กรด แล้วก็ไอ้ต้า
พวกมันสามคนดูเครียดกันเข้าเส้น
แต่ถึงเครียดยังไง.... มันก็สู้อาการจิตตกของผมไม่ได้หรอก
“กริ๊งงง...หมดเวลา
แล้วเมิงก็พากูไปบนห้องเมิงได้แล้ว”
เหอ.....เมิงจะทำอะไรกูอีโม
ให้กูพาไปบนบ้าน เมิงคงไม่คิดชั่วกับกูหรอกน่ะ
“มองไรแก อย่ามาคิดว่าฉันจะทำอะไรแกน่ะย่ะ”
ผมค่อยโล่งอกลงหน่อย แต่แค่ 1 เปอร์เซ็นครับ
เพราะที่เหลือ อาการเครียดเรื่องแผนไอ้เบสมันดันไว้อยู่
หลังจากพาใจอันห่อเหี่ยวกับกระเทยอีกตัวที่ตามหลังมา
ตอนนี้ผมก็มาถึงบนห้องแล้วครับ
อีโม หันมองรอบห้องผม ที่ผ้าปูเตียงสีชมพู
แล้วมันก็หันมายิ้มกริ่ม แล้วก็หันกลับไปมองที่อื่นต่อ
อืม............
มันทำเสียงเหมือนพอใจ
แล้วมันก็เดินสำรวจห้องผมจนทั่วครับ
ผมสงสัยว่ามันสำรวจเหมืองแร่
หรือว่าสำรวจห้องผมกันแน่
เพราะมันดูทุกมุมจริงๆครับ
“หาอะไรว่ะ”
ผมเริ่มทนไม่ได้ครับ
มันเอาเสื้อผ้าผมออกมาตั้งกองไว้
แล้วมันก็เปิดลิ้นชักทุกลิ้นชักที่มีในห้อง
แล้วมันก็ทำท่าคิด แล้วก็หันมาถามผม
“แกไม่มีเครื่องสำอางบ้างเหรอย่ะ”
ผมมองหน้ามันงงๆ แล้วก็ชี้ไปในห้องน้ำครับ
มันเดินผ่านผมไป แล้วก็เข้าไปในห้องน้ำ
สักหนึ่งผมก็ตกใจกับเสียงมันอีกแหละ
“กรี้ด......แกใช่เยอะอย่างเลยเหรอ”
ผมเดินไปหามัน เห็นมันยิบเครื่องสำอางแม่ขึ้นมาดู
แล้วก็หันมามองผม
“ป่าว ของกูอ่ะอันนั้น”
ผมชี้ไปที่แปรงสีฟันอันเดี๋ยว
ไอ้ต้ามันทำหน้างงๆ แล้วพอผ่านไปสักพัก
มันก็มองผมเหมือนเป็นตัวประหลาด (กูไม่ใช่เชื้อโรคน่ะเมิง)
“นี้แกไม่คิดจะดูแลตัวเองเลยเหรอ”
ผมไม่เข้าใจความหมายของมันครับ
ดูแลตัวเอง ผมก็ดูแลตลอดนิ
“ใครบอก กูก็ดูแลตัวเองดีแล้วนี้หว่า”
“แล้วตอนที่ตื่นมา แกทำอะไรบ้างเนี่ย”
ผมมองหน้ามันแบบไม่ค่อยเข้าใจ
มันก็ทำแบบผม ทำไม่ต้องถามอีกน่ะ
เหอ.....ไม่เข้าใจจริงๆ
“ก็แปรงฝัน อาบน้ำ สระผม อืม...แล้วก็ เช็ดตัว”
อีโมมันกำลังยิ้มเยาะผมครับ
มันหัวเราะหึหึ แล้วก็สะบัดหน้าไปมา
จากนั้นก็เชิดหน้าขึ้น แล้วก็หันมามองผมเยียดๆ
“งานนี้เกิดแน่....
เชื่อเจ้น่ะ หนูต่าย...ฮ่าๆๆๆ”
.
.
.
ผมนอนผลิกไปผลิกมาอยู่หลายครั้งแล้วครับ
เสียงหัวเราะ ตามความหมายของอีโม ผมรู้ดีว่าคืออะไร?
มันต้องการจะปรับเปลี่ยนผมใหม่
ซึ่งผมเองก็ไม่ได้กลัวหรอกครับเรื่องนั้น
แต่มันบอกว่าจะพาผมไปหาหมอ
อันนี้แหละที่น่ากลัว…
ตอนที่ผมไปหาหมอตอนเด็กๆ หมอชอบฉีดยา
ผมเลยไม่ชอบครับ
แล้วเรื่องหมอๆเนี่ย หากผมหลีกได้ ผมก็จะหลีก
แต่อีโมมันพูดซะขนาดนี้ ผมว่ามันคงเอาจริงแหละครับ
“เอาไงดี หรือว่าจะปฏิเสธเรื่องแผนเหมือนกับไอ้ต้า”
ผมนอนพูดกับตัวเองในห้องนอน
ตอนนี้แม่ผมเขาหลับเรียบร้อยแล้วครับ
คงมีแต่ผมเท่านั้นแหละ ที่นอนเท่าไรก็นอนไม่หลับ
“หรือว่าจะเปลี่ยนแผนเป็นอีโมคู่กับไอ้เบส”
ผมคิดถึงภาพตอนที่อีโมเดินตามไอ้เบส
คนหนึ่งผู้ชายแมนๆ ส่วนอีกคนเดินสะบัดไปมา
คิดแล้วคงตลกน่าดู เหะๆๆ
.
.
.
อีโมมันโทรจิกผมตั้งแต่ตอนเช้า
เลยต้องทำให้อะไรๆก็ดูรีบไปหมด
พอผมตื่นมาก็รีบอาบน้ำแต่งตัว
ซึ่งผมเป็นคนอาบน้ำเร็วอยู่แล้วน่ะครับ
คือใช้เวลาไม่ถึงห้านาที แต่พออีโมมันบอกว่ารีบๆ
ผมก็จัดการตัวเองทั้งอาบน้ำทั้งแต่ตัว
ดูเวลาแล้วก็ สมนาทีเศษๆ เหะๆๆ
หลังจากนั้นผมก็วิ่งลงมาขอตังค์แม่หน้าทีวี
วันนี้เสาร์ครับ แม่เลยไม่ไปทำงาน
แล้วเรื่องประชุมลับ...
เราก็ตกลงว่าหยุดทำการวันเสาร์-อาทิตย์
“แม่ตังค์หน่อย”
พอเห็นหน้าแม่ก็พูดทันทีครับ...(ตรงไปตรงมาดีจริ๊งๆ)
พักหลังมานี้ผมไม่ค่อยได้ขอตังค์แม่เลยครับ
เพราะอยู่แต่บ้าน ไม่ค่อยได้ออกไปไหน
ฟังแล้วเหมือนเด็กเรียบร้อยเลยเนอะ หึหึ
“จะกลับกี่ทุ่มอีกล่ะคืนนี้”
แม่ผมคงคิดว่าผมไปเที่ยวกับเพื่อนอีกมั้งครับ
แต่เสียใจแม่...วันนี้ลูกทำอะไรที่เป็นงานเป็นการมากกว่านั้น
“อ่ะแน่....วันนี้เขาไปทำธุระต่างหากล่ะ”
แม่ผมก็มองผมงงๆครับ
เพราะตั้งแต่คลอดผมมา จนผมก็โตขึ้นเรื่อยๆ
แม่คงไม่เห็นผมทำอะไรที่มีประโยชน์เลย เหะๆ (ล้อเล่นน่ะ)
“แล้วจะไปทำอะไรล่ะ”
“ก็ว่าจะไปหาหมอสิว....อ่ะแม่”
ผมไม่ทันจะพูดจบ
แม่ก็รีบยิบเงินให้ทันทีครับ (สองพัน เหะๆ เสร็จกู)
ผมเองเห็นแม่ยิ้มเหมือนถูกใจอะไร
ก็ไม่ได้ถามครับ เพราะเดี๋ยวแม่เปลี่ยนใจ
พอได้ตังค์เสร็จก็รีบวิ่งมาหาอีโมหน้าหมู่บ้านครับ
มันบอกว่ามันรออยู่...
พอผมวิ่งมาถึงก็เห็นกลุ่มผู้ชายสักสี่ห้าคน
กับกำลังล้อมอีโมอยู่ ตอนแรกตกใจครับ
นึกว่าอีโมโดนรุม(โทรม).....
แต่พอเห็นมันทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ ก็รู้ทันทีครับว่ามันคุยกันอยู่
เลยไม่ได้คิดอะไรครับ เพราะยังไม่เห็นตัวอันตราย
“โมมารอนานยังว่ะ”
ผมถามอีโมคนเดียว แต่พวกมันเล่นหันมามองที่ผมกันหมด
ผมก็ยิ้มให้พวกมันทีละคน
ซึ่งผมว่าหน้าพวกมันคุ้นๆน่ะ จึงยิ้มไล่ไปเรื่อยๆ
จนพอมาหยุดที่คนสุดท้ายก็รู้ทันทีครับว่าใคร
“ไอ้เบส...”
ผมพูดชื่อมันโดยที่ตัวเองก็ยังดูอึ้งๆอยู่เลย
ไม่รู้ไอ้เบสมาอยู่กับอีโมได้ไง
แต่พอผมหันไปมองหน้าอีโม มันก็ยิ้มเขินๆกลับมาให้
“ต่าย...ไปกันได้ยัง”
ไอ้เบสมันถามผมครับ แต่ผมไม่ตอบ
พวกมันทั้งห้าคนก็มองมาที่ผมเหมือนยิ้มเยาะ
ผมได้แต่ทำหน้าสงสัยกลับไป…(ก็งงนี้หว่า)
“ไปๆ เรารอตั้งนานแหละ”
ไอ้เบสเดินมากอดคอผม แล้วมันก็ลากผมมาที่รถ
ผมเองพอมาหยุดอยู่ที่รถมอไซค์ของมัน ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีนั้นแหละ
“แล้วทำไมต้องไปกับนายด้วย”
ผมถามไอ้เบสแบบสุภาพครับ(ทั้งทีไม่จำเป็นเลย)
มันที่รอให้ผมขึ้นซ้อนท้ายอยู่ ก็หันกลับมายิ้มให้
แล้วสักพักหนึ่ง มันก็พูดขึ้นว่า
.
.
.
“ก็เราเป็นแฟนกันไงครับ….ต่าย”
………………………………………………………………
ปล.ขอบคุณทุกคนมากครับ ที่เข้ามาอ่านแล้วเป็นกำลังใจให้
บ้างคนอ่านแล้วอาจไม่ถูกใจ อันนี้ขอโทษด้วยเนอะ หึหึ
มีเรื่องอยากแจ้งคือ บทของเรื่องจะเรื่อยๆครับ อาจยืดบ้าง
ซึ่งมันก็ป็นนิสัยเสียของคนแต่งเองเนอะๆๆ
แล้วบ้างครั้งพล็อตเรื่องอาจไม่ถูกใจคนอ่าน
อันนี้ก็ขอโทษอีนั้นแหละ หึหึ และเนื้อเรื่องของเรื่องนี้
อยากบอกว่าอาจไม่ถึงครึ่งเรื่องเลยครับ ใครที่จะถอดใจก็ได้น่ะครับ
ยินดีกับการตัดสินใจทุกอย่างของคนอ่านคร้าบบบผม
คติคนเขียน....คนอ่านคือพระเจ้า ฮ่าๆๆๆ
สวสัดีปีใหม่ 2552 เช่นกันครับ
-
เอาเถอะครับ จะยังไงก็ขอให้รักที่จะเขียนเถอะนะครับ
มั้นใจในผลงานของตนเองเถอะนะครับ
ส่วนตอนนี้ก็ อ่านเพลินดีนะครับ ลุ้นตอนต่อไปจังเลย
ผมชอบเรื่องนี้นะครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับ....................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
ปล. สวัสดีปีใหม่นะครับ
-
ก็ยังจะติดตามต่อไป...ครับผม (ว่าแต่โมไปทำอีท่าไหนหว่าเบสเลยยอมตามมาง่ายขนาดนี้) :z2:
-
งงเต๊ก
-
:a5: :a5:
อึ้ง ทึ้ง เสียว(เสียวตรงไหน)
เรื่องราวเป็นไงถึงมาตอนนี้ได้อ่ะครับ
-
เออนะ เป็นแฟนกันง่ายดี อิอิ
-
:m31: งงอ่ะ :seng2ped:
-
:z3: :z3: :z3:
งงอะว่า คุณโมเธอทำอีท่าไหนคุณเบสถึงกล่าวเช่นนั้นออกมาได้
แล้วจะรออ่านต่อ แหมชอบจังที่บอก คติ คือ คนอ่านคือพระเจ้า อิๆ
-
เย้ยยยยยยยยยยยย เกิดไรขึ้นเนี่ยยยยย ผีเข้าไอ้เบสมันหรอ หรือโมเล่นของใส่เจ้าเบสมัน?? เหอๆๆ :a5:
ค้างอ่ะค้างๆๆๆๆๆ รีบๆมาต่อน้า พลีสสสสสส :call:
ฝันดีจ้า :L2:
-
ตามทันแล้ว :a2:
แล้วตกลงนี่ ต้าคู่กับบูม ต่ายคู่กับเบสหรอ :really2:
-
งงอะ
ไปย้อนก่อนนะ งง? ด้วย ลุ้นด้วย แต่ งง? มันมีเยอะกว่าเอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้ละกันนะ
ป.ล. :กอด1: :กอด1: ให้กำลังใจละกันไปละ ฟิ้วววววว~~~
-
แผนอะไรหว่านี่ งงจัง
-
ถึงจะ งง แต่ก้อไม่ ท้อ อ่านกันต่อไป
แต่ช่วยเฉลยข้อข้องใจไว ๆ ก้อดีนะจ้ะน้องบูม :m13:
-
ยังงัยกัยเนี้ย
งง ไปหมดแล้ว
:z13: :z13: :z13: :z13:
-
แวบบบบบบมาดัน แอนด์ แอบรอ หุหุ :z2:
-
ตอนที่ 24 หาหมอ
“ก็เราเป็นแฟนกันไงครับ….ต่าย”
ยิ้มของไอ้เบส มันเริ่มทำให้ผมขนลุก
จนตอนนี้กลายเป็นน่ากลัวไปแล้วครับ
“อ่ะ....เออ.....”
“ต่าย เดี๋ยวเมิงกับเบสขับรถตามกูมาเลยน่ะ”
อีโมมันเดินเข้ามาระหว่างที่ผมกำลังอ้ำอึ้งจะตอบไอ้เบส
“ได้ๆ โมขับนำไปเลยน่ะ”
ไอ้เบสเป็นคนตอบคำถามแทนผม
ซึ่งผมตอนนี้อยู่ในภาวะงุนงง และไม่เข้าใจ
ผมหันมองหน้าอีโม ด้วยความสงสัย บ่นคำถาม
แต่สุดท้ายผมก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี เพราะไอ้เบสมันมองอยู่
เลยได้แต่ยิ้มฝืดๆให้มันไป
ระหว่างทางจากบ้านผมถึงตัวเมือง
ก็ไม่ไกลมากครับ ขับรถสิบนาทีก็ถึง
แต่ไม่รู้ทำไม พอนั่งรถกับไอ้เบส ผมถึงคิดว่ามันไกลเอามากๆ
แล้วทุกครั้งที่ไอ้เบสมันขยับตัว ผมก็มองมันไม่คลาดสายตาครับ
ไม่รู้ว่าตัวเองระแวงไปหรือเปล่า แต่เหมือนไอ้เบสมันมองผมอยู่ตลอดเวลา
ซึ่งผมเองก็ไม่ได้ชวนมันคุย และมันเองก็ขับรถไปเงียบๆ โดยไม่ได้พูดกับผมเหมือนกัน
จนเมื่อรถติดไฟแดง....
“สวมหมวกให้หน่อย”
เบสพูดกับผม พร้อมกับยื่นหมวกกันน็อกมาให้
มันเองขับออกจากบ้านผมมาได้สักพักแล้วครับ
แล้วทำไมมันไม่สวมตั้งแต่ออกรถมาว่ะ...ไม่เข้าใจ
“สวมเองได้ไหม”
ผมถามไอ้เบส โดยในใจไม่ได้คิดจะกวนตีนหรืออะไรน่ะครับ
แต่มือมันก็มี แล้วมันใส่เองสะดวกกว่าตั้งเยอะ
“ทำหน้าที่แฟนหน่อยดิว่ะ”
ผมชะงักไปพักหนึ่ง เพราะร้อยยิ้มบนหน้าขาวๆของมันนี้แหละ
ไม่คิดว่ามันยิ้มแล้วจะหล่อมากกว่าเดิม (หล่อวันหล่อคืน จริงๆเมิง)
ใจมันวูบๆครับ ไม่อยากมองหน้ามันแหละ...
ผมเลยรีบคว้าหมวกมาสวมให้มันทันที
มือไม้ผมก็สั่นไปหมด เป็นไรว่ะ.....
“มือสั่นเนอะ”
ไอ้เบสมันช่วยย้ำผมอีกที
ซึ่งผมอยากบอกมันเหลือเกิน...กูรู้แล้ว...
แต่ไม่รู้ทำไมสั่น
“อืมเสร็จแหละ”
ผมพวกมัน แล้วหวังว่ามันจะหันหน้ากลับไปสักที
แต่เปล่าครับ มันยังมองหน้าผมต่อ
ผมเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมองหน้าน่ะครับ
ไม่ใช้อะไรหรอก เขินมากกว่า
เพราะผมเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเอง
แล้วพอเขามองหน้าเรานิ่งๆ เหมือนเขากำลังคิดอะไรอยู่
ซึ่งผมจะเผลอยิ้ม แล้วสุดท้ายผมก็ต้องหลบหน้าไปเอง
“มองหน้าทำไม”
ผมถามไอ้เบสน้ำเสียงหาเรื่องมากๆครับ (ก็กูพาลนี่หว่า...)
แล้วไอ้เบสมันก็ไม่ได้เกรงกลัวผมเลยครับ
เพราะมันยังคงยิ้มให้ผม จนรถที่จอดรออยู่ข้างๆเข้าเริ่มแหระ
“เออ...........กูแพ้เมิง”
ผมบ่นแบบไม่พอใจครับ เพราะในเมื่อมันไม่หลบ
สุดท้ายก็ต้องเป็นผมที่ต้องหลบ....(เหอ....เกลียดเมิงจริงๆ)
ไอ้เบสมันก็ยังไม่รู้สึกครับ มันก็ยังคงยิ้มให้ผมต่อ
แถมมีหัวเราะหึหึให้อีกด้วย...กูขนลุก...
ผมว่าผมกลั่นยิ้มมานานแล้วน่ะครับ
หากไอ้เบสมันยังมองหน้าผมแบบนี้ต่อไป
ไม่ช้าก็เร็ว ผมต้องหลุดยิ้มออกมาแน่ๆ
“ไฟจราจรมันมีสามสีเหรอ….
แล้วป้ายจราจรมันสีเหลือง เหรอเนี่ย....
อ่าว...มีพวงมาลัยขายสี่แยกด้วยเหรอ...”
ผมมองไปเรื่อยครับ แล้วทำทีเป็นชี้นิ้วไปที่ต่างๆ
ที่คิดว่าจะเบี่ยงแบนความสนใจไอ้เบสได้
แต่ก็เปล่า....
จนในที่สุด ผมก็ยิ้มออกมาจนได้ครับ
(คนบนรถข้างๆ เขายิ้มให้ผม แต่ผมไม่ได้ยิ้มให้เขา มั่วแหระ.....)
ไม่ใช่ยิ้มเขินไอ้เบสแต่อย่างใด แต่ยิ้มเพราะดีใจกับสิ่งที่เห็นมากกว่าครับ เหะๆ
“ไปได้แหละ”
ผมชี้ให้มันดูไฟเขียวที่ ไฟจราจรครับ
และก็.....สำเร็จ มันยิ้มหยดย้อยให้ผมทีหนึ่ง
ก่อนจะกลับไปขับรถเหมือนเดิม…ฮ่าๆๆ
เหอ.....กูแทบตาย
ตลอดทางที่นั่งรถกับมันมา
ก็เจอแยกไฟแดงอีกสองสามแยกครับ
แต่ดีหน่อยที่ไฟแดงไม่นาน ผมเลยรอดไป…(บุญกูยังมีอยู่)
ส่วนอีโม กระเทยรายนั้นก็ขับรถนำหน้าไอ้เบสอยู่ครับ
แต่มันไม่ได้ขับเองน่ะ เพื่อนไอ้เบสมันขับให้
แล้วหลายที่ผมเห็นมันหัวเราะอยู่กับเพื่อนไอ้เบส
สงสัยมันคงคุยกับเพื่อนไอ้เบสถูกคอมั้งครับ
ก็เพื่อนมันน่าตาใช่ได้เลยล่ะ...(แล้วอีโมจะพลาดเหรอ เหะๆ)
ไอ้เบสมันขับรถไปอีกไม่นานก็ถึงครับ
ผมเห็นมันมาหยุดให้ผมลงแถวๆ...ตลาดกิมหยง…
จากนั้นมันก็ไปจอดรถครับ…(ไปให้นานเหอะเมิง)
ผมมาถึงที่นี้ก็ประมาณแปดโมงครับ
ซึ่งยังตอนเช้าอยู่ ปกติแล้วตลาดจะมีของขายเยอะประมาณช่วงสายๆ
แต่พึ่งรู้ครับว่าตอนเช้าก็มีของขายเยอะ แล้วเท่าที่ผมเห็นก็น้ำเต้าหู้ กับปลาท่องโก๋
เพราะสองอย่างนี้ผมชอบครับ เลยมองอะไรก็เป็นสองอย่างนี้ เหะๆ
แต่ของกินอื่นก็เยอะน่ะครับ...(น้ำลายเริ่มไหลแหระ)
หลังจากลงรถแล้วมารวมกลุ่มกันจนครบ (แต่ขาดไอ้เบส ซึ่งผมไม่นับ...)
ผมรู้สึกแปลกๆครับ เวลายืนกับกลุ่มคนอื่นที่ไม่ใช่ไม่ใช่กลุ่มของตัวเอง
แล้วทุกครั้งที่เพื่อนไอ้เบสมองผม มันเหมือนระแวงอยู่เรื่อยๆ
เซ็นเยอะจริงๆเนอะผม....
“คลินิกไหนว่ะ โม”
ผมถามอีกโมที่ยืนอยู่ข้างๆเพื่อนไอ้เบส
ไม่รู้มันจะพาผมมาหาหมอหรือมาหาของกินครับ
ก็เล่นยืนอยู่หน้าร้านผัดไท...ของผมโปรดผม
“ต้องเดินไปอีกนิดอ่ะ”
อีโมบอกผม แล้วมันก็เปลี่ยนจากเดินกับเพื่อนไปเบส เป็นมาเดินติดกับผม
ซึ่งผมคิดว่ามันเป็นโอกาสเหมาะที่จะกระซิบคุยกัน......(ซุบซิบ ซุบซิบ)
แต่ก็คิดเท่านั้นแหละ....ครับ
เพราะเมื่อผมกำลังจะอ้าปากพูดกับอีกโม
อุปสรรค์ตัวใหญ่มันก็มาซะก่อน.....ไอ้เบส
“ต่าย ร้อนไหม”
ไอ้เบสมันไปจอดรถ แล้วมันก็หายไปสักพัก
ตอนแรกแอบดีใจนึกว่ามันจะกลับไปแล้วซะอีก
แต่ทำไมเมิงยังอยู่….
“ก็นิดหน่อย แต่เพราะนายมากกว่า เราถึงร้อน”
มันถามผมว่าร้อนไหม แต่มันไม่ได้ดูสิ่งที่มันกระทำกับผมเลย
พอมันมายืนข้างผมปุบ มันก็เอาแขนมาพาดไว้บนไหล่ผมโดยไม่ได้ถามเลย
ว่าแขนมันจะนัก หรือผมจะรำคาญมันบ้างหรือเปล่า
แล้วที่สำคัญ มันไม่ได้อายเพื่อนๆ หน้าหล่อ(โหด) ของมันที่มองกันอยู่เลย
“แฟนกันก็ต้องกอดกันดิ”
เวลามันพูดประโยคนี้ทีไร ผมเหมือนถูกยัดเยียดทุกทีครับ (ไม่เคยคิดจะดีใจเลย)
ผมอยากจะถามอีโมอยู่หลายครั้งล่ะ เรื่องไอ้เบสทำไมถึงเป็นแบบนี้?
ตกลงแล้วมันไปคุยกับไอ้เบสตอนนั้น แล้วทำไงไอ้เบสถึงตอบตกลง
แต่ตลอดเช้ามานี้ ผมก้ไม่ได้มีโอกาสถามอีโมเลยสักครั้ง
เพราะเวลามีช่องว่าง ไอ้เบสมันก็จะมาอุดไว้ตลอด....มารจริงๆ
“จริงไหมพวกเมิง แฟนกันก็ต้องกอดดิว่ะ”
ไอ้เบสมันยังหันไปถามเพื่อนมันอีกครับ
ผมเห็นเพื่อนมันยิ้มเยาะ (แบบมีประสงค์ร้าย)
เลยอยากให้อีโมมันรู้สึก และเห็นเหมือนผม
แต่....มันคงไม่เห็นหรอกครับ
เพราะเรื่องเดียวที่มันสนใจตอนนี้คือเพื่อนไอ้เบส
ขนาดผมโดนไอ้เบสทำบ้าอะไรอยู่ มันก็ยังคุยกับเพื่อนไอ้เบสได้หน้าตาเฉย
เหอ...............เพื่อนกู
“นี้ไงๆ คลินิกนี้ไง”
พอเดินกันมาอีกสักพัก อีโมมันก็พูดขึ้นแล้วก็มันชี้นิ้วไปที่หน้าประตูคลินิก
ซึ่งมีตัวหนังสือมโหฬารเขียนว่า....รักษาสิว....
ผมก็พยักหน้าให้มัน ไอ้โมมันเลยจูงมือผมเดินเข้าไปสองคนครับ
ตอนแรกตามความเข้าใจผมคือ พวกไอ้เบสจะอยู่ด้านนอก
แต่....
ทำไมพวกมันถึงยกขบวนกันเข้ามาในนี้ได้ว่ะ
แถมพอเข้ามาก็นั่งกระดิกเข้า ตากแอร์สบายใจเลยครับ
“สวัสดีครับ”
พนักงานต้อนรับหน้าตาหล่อ ขาว สูง ทักผมตั้งแต่เดินเข้าไปแล้วครับ
แต่สงสัยผมไม่ได้ยิน อีโมมันเลยสักกิดแขนผม นั้นแหละ ผมถึงรู้สึกตัว
“ครับ สวัสดีครับ”
ผมยกมือไหว้พี่เขาตามมารยาทครับ
พี่พนักงานดูจะทำตัวไม่ถูกเท่าไรครับ
เพราะไอ้พวกที่มันนั่งรอผมอยู่ มันแอบแซวพี่เขา
ไอ้พวกนี้มันชั่วเนอะพี่เนอะ.....
พอผมมานั่งได้สัก พี่เขาก็เข้ามาถามเรื่องทั่วไปครับ
เช่นแพ้ยาอะไรบ้าง หรือเคยไปหาหมอที่ไหนหรือเปล่า
ผมก็บอกว่าไม่ แล้วพี่เข้าก็บอกว่าของผมเป็นแค่นิดเดียว
ไม่นานก็หาย(ซึ่งผมก็คิดแบบนั้น นั้นแหละ)
แต่อีโมมันยืนยันว่าจะรักษา ผมก็เออๆ เพราะขอเงินแม่มาแล้วด้วย
แล้วอีกอย่างก็รำคาญด้วยครับ (เป็นสิวแล้วมันเจ็บชิบหาย ฮื่อๆๆ)
ผ่านไปสักพัก พี่เขาก็เอาใบกรอกประวัติมาให้ผม
แล้วก็เดินเข้าไปในห้องตรวจ...
ไอ้เบสมันก็เดินเข้ามาดูครับ ตอนแรกยังไม่เห็นมันหรอก
แต่รู้สึกว่ามีคนมายืนข้างๆ เลยใช้หางตามองมันเขี่ยๆ (อี๋.......)
แต่ผมก็ไม่ได้ถามหรือพูดอะไรมันครับ..
เพราะผมตั้งหน้าตั้งตากรอกประวัติอยู่ งุดงุด.....
“อย่าลืมวงเล็บว่ามีแฟนแล้วด้วย”
ผมหันไปมองมันแบบ....เสือกไรด้วย
เพราะประโยคนี้มันสะกิดใจผมครับ
จะให้ผมเขียนได้ไงก็ยังไม่มีแฟนนี้หว่า....
“ยังไม่มี” ผมตอบมันไปเรียบๆครับ
แต่พอมันตอบผมกลับมานี้ซิ....แทบสะอึก
“แล้วเราอ่ะไม่ใช่แฟนเหรอ หรืออยากเป็นมากกว่านั้น”
ไอ้เบสมันทำให้ผมคิดน่ะครับ ไม่ใช่ผมคิดไปเอง
แล้วสายตาหื่นๆของมันนี้ก็อีก แบบนี้จะไม่ให้ผมคิดได้ไง
“ก็เอาดิ”
ปากผมพูดไปไม่ทันได้คิดอะไรครับ เพราะนึกสนุกมากกว่า
แล้วเพื่อนไอ้เบสมันก็ร้องเชียร์อยู่ข้างๆ
สงสัยวันนี้คงเป็นวันซวยของผมจริงๆครับ
พอเพื่อนมันร้องเชียร์ มือไอ้เบสก็เริ่มทำหน้าที่ครับ
มือมันเริ่มไต่มาที่คอผม ผมก็นั่งนิ่งให้มันทำอยุ่ได้ครับ
ไม่เข้าใจว่าทำไม มือผมก็มี ทำไมไม่ปัดมือมันออกว่ะ หรือเพราะผมอึ้งอยู่มั้งครับเลยไม่ทันคิดอะไร (สมองกูปลาทองนี้หว่า)
“อ่ะ...เอ่อ...น้องเสร็จยังครับ”
พี่พนักงานเขาเดินออกมาจากในห้องตรวจแล้วครับ
ผมพอได้ยินเสียงก็รีบปัดมือไอ้เบสออกครับ (แอบเสียได้ หึหึ)
ไม่รู้พี่เขาเห็นเปล่าน่ะครับ เพราะพี่เข้าดูอึ้งๆไป
สำหรับไอ้เบส ผมก็นึกว่ามันจะตกใจ แต่เปล่าเลย....มันยังยืนยิ้มให้ผมอยู่ข้างๆ
ผมอยากถามมันครับ ว่าในชีวิตมันอายอะไรบ้าง เหะๆๆ
หลังจากกรอกประวัติส่วนตัวเสร็จ และไอ้เบสมันก็เดินไปนั่งกับเพื่อนมันแล้วด้วยครับ
พี่พนักงานก็ให้ผมเข้าไปพบหมอตรวจ
เมื่อผมเข้าไปในห้อง คุณหมอหน้าขาว แถมหล่อด้วย
ก็กำลังนั่งยิ้มรอผมอยู่ แล้วเรื่องที่คุยก็ไม่มีอะไรมากครับ
คุณหมอก็บอกวิธีใช้ยาที่คลินิกเขาจะให้ไป
ผมก็เอออ้อไปครับ รู้บ้างไม่รู้บ้าง
แล้วหมอก็บอกวิธีดูแลผิวหน้า ผมก็พยักหน้าตอบรับแบบครับ
จนสุดท้ายหมอก็เขียนใบนัดให้ผมครับ ซึ่งอีกสองสัปดาห์ก็มาอีกครั้ง
พอออกจากห้องตรวจ ผมก็เดินออกมารอเอายาที่หน้าเคาน์เตอร์
ซึ่งตอนนี้ไอ้พวกนั้นก็ยังนั่งตากแอร์กันอยู่อีกครับ
แล้วพวกมันก็ยังแซวพี่พนักงานเป็นอยู่เป็นระยะๆ
แต่พี่แกก็น่ารักครับ ไม่ด่าอะไรพวกมัน แถมยิ้มให้อีกด้วย เหะๆ (มันแปลก)
หลังจากผมเอายาซึ่งมีไม่มากครับ แล้วพี่เขาก็อธิบายวิธีใช้ให้ผมอีกที
ผมก็ครับๆอีกตามเคย แล้วจ่ายตังค์เสร็จสับ ก็หมดไป หกร้อยครับ
(เงินยังเหลืออีกเยอะ ฮ่าๆๆๆ)
พอตอนที่กำลังจะออกจากคลินิก ผมเห็นไอ้เบสมันยิ้มให้พี่พนักงานด้วยครับ
แล้วพี่เขาก็เขินซะด้วย......เฮ้ย........
สงสัยไอ้เบสมันหม้อแน่ๆ ครับ ก็นิสัยของมันอยู่แล้วล่ะ
พวกมันซึ่งร่วมถึงผมกับอีโมด้วย ก็ค่อยๆทยอยออกมากันจนหมด
ตอนนี้ก็มายืนเป็นรวมกลุ่มกันหน้าคลินิกนี้แหละครับ ไม่รู้จะไปไหนดี เหะๆๆ
พวกมันเหมือนกำลังคิดครับว่าจะไปไหนต่อ
ผมเห็นว่าท่าจะไม่ดี เลยผู้ตัดหน้าพวกมันซะก่อน
“กลับบ้านเลยแล้วกัน”
ผมคิดว่ากลับบ้านนี้แหละดีที่สุดครับ
แถมจะได้คุยกับอีโมอีกด้วย
“ไม่”
ไอ้เบสพูดขึ้นครับ ผมเลยหันไปมองหน้ามัน
“ไปหาอะไรกินกัน”
พวกไอ้เบสมันพยักหน้าตอบรับกันหมดทุกคนครับ
ผมเลยหันไปมองอีกโม เพื่อหวังว่ามันจะกลับบ้านตามที่ผมคิด
แต่ช้าไปครับ…
“ต่ายไปหาอะไรกินกัน”
ผมทำหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไรครับ แล้วหันไปมองไอ้เบสคนต้นคิด
มันก็ยักคิ้วให้ประมาณเยาะเย้ย ผมก็ได้แต่เก็บอารมณ์ครับ
แล้วก็กัดฟันพูดในที่สุด
.
.
.
“เบส...จะ....กิน...อะ....ไร....เหรอ”
..................................................................
ปล.ขอบคุณทุกๆคนครับ ที่เข้ามาอ่านเม้น และช่วยดันครับ ฮ่าๆๆๆๆ
เมื่อวานไปเขียนมา ก็ได้ไป 3 ตอน กะจะลงวันนี้จนหมด ไม่รู้อ่านกันไหวไหมครับ
สำหรับเนื้อเรื่อง ผมเองก็ไม่แน่ใจเท่าไรว่าจะคุ้มหรือเปล่า
ที่จะไปเฉลยตอนหลัง ว่าเรื่องและที่มาของความงงๆ
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ก็เฉลยจะอยู่ในตอนที่ 26 ครับ
เขียนเสร็จแล้วล่ะครับ....วันนี้จะรอดูว่ามีคนรออ่านบ้างเปล่า(3ตอนรวด) :z2:
เนื้อเรื่องงๆไหม คนเขียนก็งง อ่าว.....แล้วจะหยุดเขียนดีไหมหว่าเนี่ย
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มๆ อิๆ
ไม่งงนะ แล้วจะรออ่านอีก 2 ตอนคราบ
-
ตอนที่ 25 บรรยากาศ...ดี...ดี้
“อะ อ่อย อะ โอ (อร่อยเนอะโม)”
ผมพูดในขณะที่เส้นก๋วยเตี๋ยวยังเต็มปากอยู่ครับ
ก็มันอร่อยจริงๆนิ หรือเพราะผมกินได้ทุกอย่างว่ะ หึหึ
ตอนที่นั่งรถมากับไอ้เบส มันขับรถไปทั่วเมืองครับ
ไม่เข้าใจมันจะเพื่ออะไรของมัน มันไปร้านโน้นร้านนี้
จนในที่สุด ก็มาดินก๋วยเตี๋ยวเนื้อไก่ที่ผมเป็นแนะนำมันเองแหละ
“อืม”
อย่าว่าแต่ผมครับ อีโมเองยังพูดไม่ออกเลย
มันแค่หันมาพยักหน้าให้ผม แล้วก็หันไปกินต่อ
ส่วนเพื่อนไอ้เบสบ้างคนก็สั่งชามที่สองแล้วครับ
มีคนหนึ่งบอกว่ามันไม่เคยกิน ผมก็เออๆครับ
เพราะพึ่งคุยกับมันครั้งแรก แต่ดูแล้วน่าจะนิสัยดี (แต่ไม่ค่อยไว้ใจ)
ส่วนไอ้เบส มันก็นั่งกินอยู่ข้างผมนี้แหละ
มันก็ไม่พูดอะไรครับ..........(นั่งเงียบเนอะเมิง)
แต่มันยังคงหันมามองผมบ่อยๆครับ
มองแล้วไม่พูดอะไร แบบนี้ผมเก็บตังค์มันดีกว่ามั้ย หึหึ
แต่มันมองก็มองไปครับ ผมไม่สนใจ
เพราะตอนนี้ก็กำลังกินหมี่อย่างได้อารมณ์ ฮ่าๆๆ
“ขอหน่อยดิ เหะๆ”
มือมารของไอ้เบสมันครับ มันเลวจริงๆ จกลูกชิ้นของผมไป
แต่มีหรือที่ผมจะยอม ผมเลยจกกลับมา
และคิดว่าหากตั้งเอาไว้คงไม่ได้ เพราะเดี๋ยวไอ้เบสมันใช่แผนจกเอาไปอีก
เลยคีบเข้าปากเลยครับ แต่พอจะเอาเข้าปาก ฮื่อๆ
ตะเกียบลื่น ลูกชิ้นผมมม หล่นดิ๋งๆอยู่ใต้โต๊ะเลยครับ
ไอ้เบสมันหัวเราะใหญ่ครับ ผมเลยหันไปมองมันแวบหนึ่ง
เพราะมันนั้นแหละที่ทำให้ผมต้องรีบกิน
ผมเลยส่งสายตาตัดพ้อให้ไอ้เบสครับ (มารยา)
......กูโป้งเมิงไอ้เบส.....
ผมมองหน้ามันงอนๆ แต่ไม่นานครับ
ผมก็ตั้งหน้าตั้งตากินต่อ เพราะยังไงก็หิวอยู่
แต่เอ๋....มือสวรรค์ครับ มือขาวๆคุ้นๆ แต่จำไม่ได้
เขาคีบลูกชิ้นให้ผมครับ....ซึ้งจัง แต่พอหันไปมองหน้าเท่านั้นแหละ
“นายไม่กินเหรอ”
ผมรีบกลืนก๋วยเตี๋ยวลงคอ แล้วถามไอ้เบสที่เอาลูกชิ้นให้ผม
ไม่คิดว่าจะเป็นมัน
“ไอ๋ อิ๋น (ไม่กิน)”
ไอ้เบสตอบกลับมาไม่เป็นภาษาพูดเท่าไร
แต่เข้าใจครับ ในปากมันก็มีเส้นหมี่อยู่
ผมก็ยิ้มให้มันไปทีหนึ่ง เห็นมันหยุดอึ้งไปพักใหญ่
สงสัยมันจะเอาลูกชิ้นกลับ....แต่เสียใจผมไม่ให้ เหะๆ
ผมรีบคีบลูกชิ้นแบบไม่ให้พลาดครับ
แล้วก็เอาเข้าปากไปได้อย่างสวยงาม และ อย่อยยย.....
หลังจากกินกันจนพุงก้าง
พวกผมก็นั่งพักให้อาหารย่อยที่ร้านกันแปปหนึ่ง
แต่แปปหนึ่งจริงๆครับ เพราะหลังจากจ่ายตังค์(ซึ่งไอ้เบสจ่ายให้ผม ซึ้งใจ)
ไอ้เบสก็เป็นคนเสนอความคิด(อีกแหละ)
“ไปเที่ยวสวนกันดีกว่าว่ะ ลมเย็นดี”
แล้วพวกมันก็พยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง
และคราวนี้ก็ผมร่วมด้วย
เพราะรู้สึกง่วงๆแหละ....
ไปงีบที่สวนซะหน่อยก็ดีครับ
ลมเย็นสุดๆ........อ่า คิดแล้วก็อยากให้ถึงไวๆ
ตอนนั่งรถก็เหมือนเดิมครับ ผมไปกับไอ้เบส
ส่วนอีโมก็แก้มปริครับ ไปกับเพื่อนไอ้เบสมัน
ผมนั่งซ้อนท้ายไอ้เบสมาเรื่อยๆ ก็ไม่มีใครพูดอะไรครับ
และเพราะเหตุนี้แหละ มันถึงทำให้ผมรู้สึกง่วง
ผมไม่รู้ว่าตัวเองแปลกหรือเปล่าน่ะ
เพราะเวลานั่งรถมอไซค์ แล้วลมพัดไปเรื่อยๆ
มันทำให้รู้สึกง่วงนอนครับ
และไม่จำเป็นว่าต้องเป็นที่ไหน เพราะผมหลับได้หมด
ซึ่งรวมถึงบนรถนี้ด้วย
และตอนนี้ก็เป็นแบบนั้นแหละครับ
ผมเริ่มหาวแหละ แล้วไม่นานหัวก็เริ่มเอียง
แต่ยังพอรู้สึกตัวครับ จนเมื่อหัวผมไปชนเข้ากับหลังไอ้เบส
ชนแรงครับไม่ใช่เบาๆ เหะๆ
ไอ้เบสมันคงตกใจครับ และผมเลยตกใจไปด้วย
เพราะมันแบรกรถแรงมาก แล้วมันก็หันมามองผมที่นั่งหน้าอึ้งๆอยู่ด้านหลัง
“ต่าย เป็นอะไร”
ไอ้เบสมันหันมาถามผมที่ตอนนี้ตื่นเต็มตาเลยครับ
แล้วพอรู้สึกตัว ผมก็อ้ำอึ้งอยู่พักหนึ่ง
ก่อนจะตอบไอ้เบสไป
“อะ......เออ.....สับหงกอ่ะ” ผมตอบมันไปเขินๆครับ
“ฮ่าๆๆ....” ไอ้เบสหัวเราะร่าเลยครับ
“ก็คนไม่ง่วงนี้หว่า ให้ทำไง”
“ฮ่าๆๆ....งั้นกอดเอวเราไว้แล้วกัน”
พอไอ้เบสเตรียมตัวจะออกรถ
ผมก็ทำตามที่มันบอกคือกอดเอวมัน
แต่ไม่ถึงกับกอดหรอกครับ ก็แค่จับเอวมันไว้หลวมๆ
ตอนแรกผมไม่กล้าแตะไอ้เบสเลยครับ
จนมันพามือผมให้กอดเอวมันไว้
แต่เพราะไม่กล้าอยู่ดี ผมเลยเลื่อนมือเป็นแค่จับเอวไว้หลวมๆ
ผมว่าความรู้สึกมันต่างกันน่ะครับ
ระกว่างกอดเอวไอ้คมกับกอดเอวไอ้เบส
เพราะกอดไอ้คม มันไม่รู้สึกตื่นเต้น
แต่ทำไมเวลากอดเอวไอ้เบส ผมรู้สึกตื่นเต้นมากๆ
.......ทำไม.....
.
.
.
จนตอนนี้ผมก็มาถึงสวนสาธารณะแล้ว และมือก็จับอยู่ที่เอวไอ้เบสด้วย
แต่ตลอดทางที่นั่งรถมา ผมก็ไม่ได้รู้สึกง่วงอีกเลยน่ะ
นั้นคงเพราะได้จับเอวไอ้เบสมั้งครับ..... เหะๆ
“ไปด้านบนกันดีกว่าว่ะ”
ไอ้เบสบอกเพื่อนมัน ที่รอผมสองคนอยู่ตรงต้นไม้ใกล้ๆกับทางเข้า
พวกเพื่อนมันก็ว่าง่ายครับ พยักหน้างิกๆตอบรับ
แล้วก็ขับรถขึ้นไปบนเขา ซึ่งทางขึ้นเขาจะเป็นถนนลาดยาง
โดยวิ่งได้ทั้งรถยนต์ รถมอไซค์ครับ
สำหรับผม ผมไม่เคยขึ้นไปด้านบนหรอกครับ
เคยแต่เดินอยู่ด้านล่าง เพราะด้านล่างก็เย็นสบายดีครับ
ต้นไม้เยอะ แล้วอีกอย่างก็มีสระน้ำด้วย
เวลาเบื่อๆก็ดูปลาแย่งอาหารที่เอาให้ครับสนุกดี.....(โรคจิตเปล่าว่ะกู)
แล้วไอ้เบสก็ขับรถขึ้นไปเรื่อยๆครับ
ผมรู้สึกกลัวเหมือนกันน่ะครับ
เพราะหน้าผาสูงมาก แล้วทางก็โค้งมากด้วย
แต่ชอบอย่างครับ ต้นไม้เยอะ ดี เย็นสบาย
บรรยากาศ....หากมากับแฟนคงจะดีไม่น้อย
แล้วพอผมคิดถึงประโยคนี้ ผมก็หันมองไอ้เบสที่ขับรถอยู่
ส่วนผมเป็นคนซ้อน แผ่นหลังกว้างของมัน
มันทำให้ผมรู้สึกอยากเอาหน้าไปแนบ แล้วก็นอนฟังเสียงลมพัด
แต่ไม่รู้ผมคิดยังไง เลยเอาหน้าลองไปแนบกับแผ่นหลังไอ้เบสมันดู
แต่พอนิ่งไปสักพัก ไอ้เบสก็ไม่ว่าอะไร
ผมก็ลองเอามืดสอดเข้าไป...กอดเอว....มันครับ
(ผมคิดว่าตอนนั้นหากผมมีสติดีอยู่ และไม่เคลิ้มกับลมพัด
ผมคงจะไม่คิดทำแบบนั้นแน่นอนครับ)
ไอ้เบสมันไม่ได้เอามือผมออก แต่มันกลับเอามือมาจับมือผมไว้เบาๆ
แขนที่กอดเอวมันไว้หลวมๆ ก็ยิ่งแน่นมากขึ้น
ซึ่งตอนนี้ผมรู้สึกดีมากๆครับ และผมก็อยากรู้สึกแบบนี้ไปนานๆ
“ชอบแบบนี้จัง”
ผมพูดเบาๆ และไม่คิดจะให้ไอ้เบสมันได้ยินด้วยครับ
เพราะทุกอย่างอารมณ์มันพาไป...
แล้วไอ้เบส มันอาจจะได้ยินที่ผมพูดหรือไม่? ไม่แน่ใจ
เพราะมันจับมือผมแน่นมากขึ้น แล้วมือข้างหนึ่งของผมก็ถูกมันเอาไปแนบกับหน้าอก
ผมก็รู้สึกว่าไอ้เบส อารมณ์มันก็เคลิ้มไปเหมือนกัน
เพราะปกติแล้วไอ้เบสมันจะไม่ทำอย่างนี้แน่นอน
ขนาดมันเจอผมครั้งแรก มันเล่นผมซะเกือบตาย
และที่มันเป็นนี้ได้ เหตุผลเดียวคือ...มันไม่ตั้งได้ใจ...
ผมหลับตาแนบไปกับหลังไอ้เบส
ส่วนไอ้เบสก็ขับรถไปเรื่อยๆครับ ไม่เร็วมาก
ผ่านไปไม่นานครับ ไอ้เบสก็ขับรถทะลุทางที่มีต้นไม้
แล้วก็เข้าสู่ลานกว้าง ที่มีพระพุทธรูปองค์ใหญ่ ยืนหันไปทางหน้าผา
และใกล้ๆกัน ก็จะเป็นเหมือนลานหญ้า ที่ด้านหน้าเป็นหน้าผา
และเมื่อมองลงไปก็จะเห็นเมือง
...................หาดใหญ่................
“ถึงแล้ว”
อีโมตะโกนเสียงดัง แล้วไปหยุดยืนอยู่ที่สนามหญ้า
ส่วนคนอื่นๆก็ค่อยๆทยอยกันไปสมทบ
ส่วนรถไอ้เบสที่ผมนั่งมา ก็เป็นคันสุดท้ายที่มาถึง
และผมก็รีบผละออกจากไอ้เบสทันที
เพราะเพื่อนๆ มันเริ่มมองมาที่ผมมากขึ้น
(ก็มันเล่นจับมือผมไว้ไม่ยอมปล่อนเลยครับ)
พอผมลงมายืนข้างไอ้เบส มันก็ไม่พูดอะไรครับ
แล้วมันก็ยอมปล่อยมือที่จับผมไว้อยู่
ผมก็ทำเหมือนทุกอย่างเป็นปกติ เหมือนไม่ได้เกิดขึ้น
แล้วผมก็รีบเดินไปหาอีโมที่ยืนอยู่กับเพื่อนไอ้เบสอีกนั้นแหละ
ผมยืนดูวิว ที่มีเมืองหาดใหญ่เป็นพื้นหลัง
ผมไม่เคยขึ้นมาเลยจริงๆครับ ไม่คิดว่าเห็นวิวได้สูงขนาดนี้
พวกเรายืนดูกันต่ออีกสักพัก ก็เริ่มนั่งลงทีละคน
และเมื่อผมกำลังจะนั่งลง ก็หันไปมองคนไอ้ข้างๆ
ที่ไม่คิดว่าจะเป็นไอ้เบสครับ เพราะไม่รู้มันมาตั้งแต่เมื่อไร
และพอผมนั่ง มันก็นั่งลงด้วยครับ…(อะไรของมัน)
.
.
.
บนนี้ไม่ค่อยมีคนมาก มีก็แต่กลุ่มผมนี้แหละที่ใหญ่ที่สุดแล้วครับ
เพราะคนอื่นจะมากันเป็นคู่ๆ คงจะรู้น่ะว่าเขาเป็นอะไรกัน.....(เหอ....แฟนกูอยู่ไหน)
ตอนนี้จากนั่งก็เปลี่ยนเป็นนอนครับ
นอนไปนอนมา ผมก็ไม่ได้สังเกตเลยว่าไอ้เบสมันนอนจับมือผมอยู่ข้างๆ
มันหลับตาพริ้มเลยครับ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรมัน
เพราะนอนมองหน้าขาวๆของมันก็สนุกดีครับ
ไอ้เบสมันเป็คนที่หล่อเลยล่ะครับ
และตามที่ไอ้คมบอกผมก็ไม่สงสัยหรอก ทำไมมันถึงมีเด็กๆเยอะไปหมด
พอคิดเรื่องนี้แล้วอยากถามมันเหมือนกันครับ
ไม่รู้มันเคยรักใครแบบจริงจังบ้างหรือเปล่า….เนอะ
สงสัยผมคงคิดมาไปครับ
เพราะตอนนี้ใจผมเริ่มวาบๆ มันเหมือนข้างในชาไปหมด
ไม่อยากรู้ว่ามันเป็นอะไรหรอกครับ เพราะกลัว...
ผมเลยเลิกสนใจไอ้เบส แล้วกลับมานอนเล่นต่อ
พอผมนอนได้ไม่นาน โทรศัพท์ผมก็สั่นอยู่ในกระเป๋า
ผมเห็นเบอร์ที่โทรเข้าเป็นเบอร์ไอ้คม
และกำลังจะลุกขึ้นไปคุยที่อื่น
แต่ลืมไปว่าไอ้เบสมันจับมือไว้อยู่ แล้วมันก็นอนหลับอยู่ด้วย
ผมเลยตัดสินใจคุยโทรศัพท์อยู่ข้างๆ มันนี้แหละ (ทำไมไม่ปลุกว่ะ งงชีวิต)
“โหลคม....อยู่ไหนเนี่ย”
“อยู่บ้านครับบบบบบบบ” ผมว่ามันเมาแล้วล่ะครับ แล้วข้างๆมันก็น่าจะมีไอ้กรดกับไอ้ต้าอยู่ด้วย
“เสียงเหมือนเมาเลยว่ะ”
“นิน่อยยยย แล้วยูน้ายยยย” มันบอกผมว่านิดหน่อย สงสัยนิดน่ะ คือ ใกล้ตายแหระ
“อยู่สวน มากับไอ้โม”
“กูคิดถึงเมิงงง เมิงคิดถึงกูม้ายยย”
“หาอะไรน่ะ”
ผมถามันอีกทีครับเพราะไม่แน่ใจ
ไอ้คมมันไม่ค่อยพูดหวานๆครับ
“คิดถึงม้ายยยย”
“อ่ะ เออ คิดถึง เป็นไรว่ะ”
มันเริ่มแปลกๆแหละครับ ไม่รู้เป็นไรของมัน
“ร้ากกก กูม้ายยย”
“เออๆ รักเมิง”
ผมก็บ้าตอบมันไปได้ไงว่ะ คิดแล้วก็ตลกตัวเอง
เหมือนกับคนอกหักเลยเพื่อนผม
“แค่นี้น้าคร้าบบบบ”
“เออๆ แค่นี้แหละ”
ผมวางสายไอ้คมไปแบบงงๆครับ
แล้วมองดูคนข้างๆว่ามันตื่นหรือเปล่า
แต่เปล่าครับ ยังนอนนิ่งกันอยู่
ผมเลยล้มตัวลงนอนข้างๆไอ้เบสเหมือนเดิมครับ
แต่จู่ๆ ไอ้เบสมันกลับลุกพรวดขึ้นมา แล้วก็สะบัดมือผมออกอย่างแรง
อาการผมก็ตกใจซิครับ ไม่รู้มันตื่นตั้งแต่เมื่อไร
แต่ที่ผมพอจะรู้คือ มันคงอามรณ์เสียอยู่ครับ….(ตื่นแล้วพาล ชิชิ)
“เป็นอะไรเปล่า”
พอไอ้เบสไอ้ยินที่ผมพูด มันก็ค่อยๆ หันมามองหน้าผม ก่อนจะพูดว่า
.
.
.
“เสือกอะไรด้วย”
...
ปล.ขอบคุณ newykung ครับผม
-
ยัง งง อยู่ ไหนว่ารักบูม ทำไมมาหวั่นไหวกะเบสล่ะ o18
-
งงอะ จะลงเลยกันอย่างไรหละนี่คู่นี้
็Happy New Year 2009 ย้อนหลังวะ :mc4:
มีความสุขสมหวังตลอดปีนะน้องรัก
ปล.เพิ่งกลับมาจากเชียงใหม่หนาวมากกกกกกก. :bye2:
-
ตอนที่ 26 ความจริงจากปาก....บูม
ไอ้เบสมันพูดจนเกือบตะคอกใส่ผม
ผมหน้าว่อเลยครับ...งง บ่นอึ้ง
แถมตอนนี้พวกที่นอนอยู่ก็เริ่มจะลุกขึ้นมาบ้างแล้ว
เฮ้ย.................................................
ไอ้เบสมันจับมือผม
แล้วลากไปหลังต้นไม้ที่ขึ้นติดๆกันอยู่แถวนั้น
ซึ่งมันก็ห่างจากที่ที่เรานอนกันอยู่พอควร
“มีอะไรหรือเปล่า”
ผมถามมันด้วยน้ำเสียงบ่นสงสัย
เพราะมันลากผมมา ก็ได้แต่ยืนมองหน้ากัน ไม่ยอมพูดอะไร
แล้วหน้ามันก็เหมือนสงสัยหรือโกรธใครอยู่
“กูไม่แน่ใจ”
มันมองผมด้วยสายตาเหมือนเดิม
และมันยังมองผมเงียบๆ จนผมเริ่มทนไม่ไว้
“ไม่แน่ใจอะไร”
มันเหมือนจะพูดออกมา
แต่แล้วมันก็หยุดคิดอยู่สักพักหนึ่ง
“ไม่แน่ใจว่าเมิงเป็นเมิง”
อ่าว.....งง แดก
มันบอกว่า ผมไม่เป็นผม
อะไรของมันว่ะไอ้เบส
“แล้วเราจะเป็นใครล่ะ”
ผมมองหน้าไอ้เบสนิ่ง และยิ่งเพิ่มความสงสัยมากขึ้น
ผมไปเป็นใคร หรือว่ามีใครเหมือนผม หรืออะไรของมัน
โอ้ย.....คิดแล้วปวดหัว
“กูทดสอบหน่อย”
ผมจะถามว่ามันทดสอบอะไร
แต่พูดไม่ทันแล้วครับ เพราะมันคว้าเอวผมไปชิดกับตัวมัน
แล้วก็ไม่มีเวลาให้ผมสงสัยอะไรเพิ่มเติม
“ฮื่อ.......อ่ะ”
เสียงขัดดังอยู่ในคอผม
เมื่อไอ้เบสมันเอาปากมาประกบกับปากผม
แล้วตอนนี้ลิ้นมันก็เริ่มสอดตวัดอยู่ในปากของผม
ผมรู้สึกนุ่มและรู้สึกดีกับรสจูบที่ไอ้เบสมันเป็นเริ่ม
เพราะผมเองไม่เคยได้รับสัมผัสแบบนี้จากใคร
แม้แต่บูม ผมก็ยังไม่เคยได้รับ....อะไรเลย
“อึก.....”
ไอ้เบสค่อยๆ ถอดปากมันออก
และผมยินดีที่จะรับสัมผัสนี้จากมันอีกครั้ง หากไอ้เบสมันต้องการ
แต่ตอนนี้ผมต้องการคำอธิบาย
ผมมองหน้ามันนิ่ง มันเองก็เหมือนกัน
สายตาของไอ้เบสที่มองผม
เหมือนต้องการคำตอบบ้างอย่าง
และผมคิดว่ามันก็ได้สิ่งแล้วด้วย
“มัน......ไม่ใช่”
ไอ้เบสบอกผมคำสั้นๆ แล้วก็เดินผละจากไป
มันทำให้ผมไม่เข้าใจ ทั้งตัวของมันและผมตัวเอง
มันลากผมมาเพื่อมอง แล้วก็จูบ แล้วก็จากไป
แต่มันไม่พูดอะไรเลย
มันเล่นอะไรอยู่กันแน่....
แล้วภาพของบูมก็พุดขึ้น เมื่อผมหลับตานั่งลงตรงโคนไม้
“ต่าย.....บ้างทีเราว่ามัน....ไม่ใช่แบบนี้ก็ได้น่ะ”
คำพูดของบูมที่พูดกับผม ผมจำมันได้ดี
แต่นี้ไอ้เบส คนที่ผมไม่ได้บอกรัก แต่มันกลับพูดว่า
มัน....ไม่ใช่
แล้วทำไมความรู้สึกมันถึงได้เหมือนกันน่ะ
ความรู้สึกตอนที่ไอ้เบสเดินจากไป
กับตอนที่บูมบอกว่าไม่ได้รักผม
ทุกอย่างมันเหมือนกันหมด
แล้วตกลงไอ้เบสกับบูม มันสองคนเล่นอะไรกันอยู่.....
.
.
.
ตอนนี้ผมก็ถึงบ้านแล้ว โดยที่ไอ้เบสขับรถมาส่งผม
และระหว่างทางที่กลับมาบ้าน ไอ้เบสก็ไม่พูดอะไรสักคำเดียว
ส่วนผมเองก็ไม่ได้พูดอะไรกับมันเหมือนกัน
จนตอนมาถึงหน้าบ้าน
ไอ้เบสมันเอยปากจะพูดอะไรออกมา
ผมก็ยืนรอ เพื่อว่าสิ่งนั้นมันจะทำให้ผมได้รู้
หรือบางทีมันจะช่วยให้ผมเขาใจอะไรในตัวมันกับบูมเพิ่มขึ้น
แต่สุดท้ายมันก็นั่งนิ่งอยู่บนรถ ไม่ยอมพูดอะไร
ผมเลยตัดสินใจเดินหนีขึ้นบ้าน
แล้วปล่อยให้มันนั่งอยู่บนรถของมันต่อ
พอเข้ามาในบ้านเจอแม่นั่งดูทีวีอยู่
ผมไม่ได้พูดหรือทักอะไรแม่
แล้วผมก็เดินผ่านไป
หลังจากเข้ามานั่งเงียบๆคนเดียวอยู่ในห้อง
พร้อมกับความคิดเรื่อง ไอ้เบสกับบูมตีกันอยู่ในหัว
ผมไม่เข้า และไม่เข้าใจ ตอนนี้สิ่งที่ผมอยากรู้คือคำตอบ...
และผมจะหาได้จากใคร....
ไอ้เบส....มันได้แต่นิ่งเงียบไม่ยอมพูด
แล้วมันจะตอบอะไรผมได้ แต่ว่าหากเป็นบูม.....
ผมรีบวิ่งไปที่ระเบียบ แล้วชะโงกหน้าไปยังห้องบูมที่อยู่ติดกัน
ไฟในห้องเปิด แสดงว่าบูมต้องอยู่แน่ๆ
ผมเลยจัดการปีนลงบนราวปูนที่เป็นขอบของหลังคา
จากนั้นก็เข้ามาอยู่ที่ระเบียงของบูมจนสำเร็จ (ทำได้ไงว่ะกู)
“บูม”
ผมเรียกบูม แล้วยืนรออยู่ที่ระเบียง
บูมไม่ได้ตอบผม แต่เปิดประตูออกมาดู
ผมคิดว่าบูมมันคงตกใจไม่น้อยครับที่เห็นผม
แต่ผมไม่มีเวลาจะมาอธิบายว่าเข้ามาได้ไง
เลยจัดการลากบูมเข้ามาอยู่ในห้อง (ทั้งที่ไม่ใช่ห้องกู)
“ขอถามไรหน่อยดิ”
ผมพูดกับบูม แต่สายตามองไปรอบห้องที่มีโปสเตอร์ติดจนเต็ม
แล้วเสื้อผ้าก็กองอยู่บนเตียงนอน ซึ่งห้องบูมมันต่างจากห้องผมมาก
แต่เข้าใจครับ ห้องนอนผู้ชาย มันก็รกเป็นธรรมดา (แล้วกูไม่ใช่ผู้ชายหรือไง)
“อ่ะ...อ่อ....”
บูมเหมือนพึ่งจะรู้ตัว แต่พอผมได้ยินเสียงบูม
ผมก็ยิงคำถามเลยครับ
“เรื่องของบูมกับไอ้เบส......มีอะไรที่เกี่ยวกับเราเปล่า”
ผมจ้องหน้าบูมนิ่ง ส่วนบูมดูจะตกใจนิดหน่อย
ดูหน้าตาบูม ผมคิดว่าบูมคงไม่อยากที่จะบอกผมเท่าไรหรอก
“บอกเราเหอะบูม....เราขอร้องว่ะ”
ผมทำหน้าจริงจัง แต่บูมไม่ได้มองผมเลย
นั้นแหละ มันยิ่งทำให้ผมเครียดและคิดนัก
(กูจะป็นสิวเพิ่มไหมว่ะ ชิชิ)
“แล้วต่ายรู้อะไรมาบ้างแล้วล่ะ”
บูมเดินไปนั่งบนเตียง แล้วบูมก็ค่อยๆโกยเสื้อผ้าลงบนพื้นห้อง
ตอนนี้เลยเหลือที่ว่างที่ผมพอจะนั่งได้
“รู้แค่ว่า เราไม่ใช่....ใครสักคนหนึ่ง”
ผมเดินไปนั่งที่เตียงข้างๆบูม
แล้วที่ผมบอกว่าตัวเองเหมือนใครน่ะ ผมก็เสี่ยงถามดู
เพราะเท่าที่คิดๆ ไอ้เบสมันเหมือนคิดว่าผมเป็นคนที่มันรู้จัก
แต่ความรู้สึกของบูมที่มีต่อผม ผมไม่รู้ว่าคืออะไร
“อืม.....เรื่องที่ต่ายเหมือน...นัท...นั้นเหรอ”
“อะไรน่ะ....ใครคือ นัท”
บูมบอกว่าผมเหมือนคนชื่อนัท
งั้นแสดงว่าผมเหมือนคนที่บูมกับไอ้เบสรู้จักจริงๆน่ะซิ
“นัท....แฟนเก่าไอ้เบสมันน่ะ เขาหน้าตาคล้ายๆต่ายเลยน่ะ
ยิ่งตา..... เวลาที่เรามองตาของต่าย มันทำให้เรารู้สึกว่าต่ายเป็นนัททุกที
คิดแล้วก็ตลกเนอะ มันจะเป็นไปได้ไง”
ผมหน้าตาคล้ายคนชื่อนัท.... ผมคล้ายขนาดนั้นเลยเหรอ
คล้ายจนบูมกับไอ้เบสมองไม่ออกขนาดนั้นเลยเหรอ
“แล้วตอนนี้ เขาไปไหนแล้วเหรอ”
ผมถามบูมด้วยความสงสัยบ่นอยากรู้
(อย่าบอกน่ะว่าตาย....กูช็อกแน่ๆ)
“ก็อยู่บ้านเขาไง”
บูมตอบผมเรียบๆ แต่ผมก็ไม่หายสงสัย
เพราะหากเขาอยู่บ้าน แล้วเอาผมไปเกี่ยวทำไม
ทำไมไอ้เบสไม่ไปหาเขาว่ะ
“อ่าวแล้วทำไมไอ้เบสไม่ไปหาเขาอ่ะ
เอาเราไปเกี่ยวทำไม”
“เขาก็มีแฟนเขาดิ แล้วจะไปยุ่งอีกทำไม”
ผมรู้ว่าบูมไม่ได้กวนตีน
แต่มันก็รู้สึกเหมือนจะกวนอยู่นัยๆ เอ๋.....หรือว่าใช้
“อ่าวแล้วไอ้เบสอ่ะ...”
ยิ่งถามก็ยิ่งอยากรู้ สงสัยต่อมเสือกเริ่มทำงานเหะๆ
“ก็โดนนัทมันทิ้งไง”
ความอยากรู้ของผมยังไม่หมดครับ ผมเลยถามบูมต่อ
“อ่าวแล้วทำไมถึงทิ้งเหรอ!!!”
“ฟังน่ะ.......เมื่อก่อนนัทกับไอ้เบสมันอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพ แล้วนัทมันก็เป็นผู้ชายคนแรกที่ไอ้เบสมันรักด้วย แต่เพราะแม่ของไอ้เบสมันขายบ้านที่โน้น มันเลยต้องย้ายมาอยู่สงขลา แล้วพอไอ้เบสมาอยู่สงขลาได้ประมาณเดือนหนึ่ง มันก็โดนนัทบอกเลิก นัทเองมันหน้าตาน่ารัก มีคนมาชอบก็เยอะ แล้วยิ่งอยู่ไกลกันแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันเมื่อไร เลิกกันไปมันก็มีค่าเท่ากัน”
“แต่ไอ้เบสมันยังรักนัทน่ะ มีอยู่หลายครั้งที่ไอ้เบสมันประชดไอ้นัทแล้วไปนอนกับคนอื่น
ทั้งผู้หญิงบ้างทั้งผู้ชายบ้าง แล้วต่ายรู้เปล่า.....ทุกครั้งที่นัทมันโทรหาไอ้เบส ไอ้เบสจะรับสายตลอด
แล้วพอเมื่อต้นเดือนนี้แหละ ตอนที่นัทมันเลิกกับคนทางโน้น
นัทมันก็ขอไอ้เบสกลับมาแฟน ไอ้เบสก็ตอบตกลง แต่สุดท้าย นัทก็ทิ้งมันไปอีก
ช่วงนั้นไอ้เบสมันแค้นมาก พอรู้ว่าโดนนัทหลอก มันทั้งกินเหล้า มั่วผู้หญิง ผู้ชายไปเรื่อย
แต่มันก็ยังบอกว่า....มันรักนัท....”
พอบูมเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง จากที่เกลียดไอ้เบส
ก็เริ่มลังเล ไม่รู้จะเห็นใจหรือสมน้ำหน้าดี
แต่ก็จริงนั้นแหละ ระยะทางมันก็เป็นเครื่องพิสูนจ์หลายๆอย่าง
เหอ.....กรรมมึงจริงๆไอ้เบส
พอบูมหยุดไปพักหนึ่ง เหมือนกำลังรือฟื้นความจำ
แล้วไม่นานบูมก็เล่าต่อ ผมเองก็ตั้งใจฟังไม่วอกแวก อยากรู้ๆ....งุดงุด
“แล้ว...เออ.....พอเรามาเจอต่าย ตอนนั้นเราแค้นนัทมันอยู่ด้วย
แล้วอย่างที่เราบอกหน้าตาของต่ายคล้ายนัทมาก เราเลยโทรบอกไอ้เบส ตอนแรกไอ้เบสมันไม่เชื่อ
แต่พอมันเห็นเราเดินกับต่ายที่ตลาด มันถึงเชื่อ จากนั้นเราก็แกล้งต่ายมาตลอด
แล้วพอเราเริ่มแผนแกล้งต่ายมากขึ้นๆ.....เออ.......จู่ๆเราก็เกิดไม่อยากทำ เราเลยเลิกซะ
แต่ไอ้เบส.......มันบอกว่า มันจะเป็นแกล้งต่ายเอง เราก็ห้ามๆมันบ้าง มันก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง
แต่ต่ายก็อยากโกรธมันเลย มันคงแค้นนัทมากๆ ไงเราขอโทษ..เออ...แทนมันด้วยแล้วกัน”
บูมตบไหล่ผมไว้เชิงปลอบใจ (กูจะพ่นไฟใส่เมิง)
แต่ผมก็เอามือบูมออก แล้วก็มองหน้าบูมนิ่ง
ก่อนจะตัดสินใจพูดในสิ่งที่คิดเอาไว้
“ขอบใจบูมที่เล่าให้เราฟัง หากเราไม่ถามบูม เราคงโง่ไปอีกนาน แล้วเรื่องที่บูมแกล้งเรา เราอภัยให้ได้ แต่สำหรับไอ้เบส บูมต้องเข้าใจเราน่ะ มันเกินจะให้อภัยได้ แล้วเอาเป็นว่าเราของตัดสินด้วยอารมณ์มากกว่าเหตุผลแล้วกัน นายไม่ต้องคิดมากน่ะบูม เราไม่โกรธนายหรอก”
จากที่บูมตบไหล่ผม ผมกลับไปฝ่ายที่ตบไหล่บูมบ้าง หึหึ
พร้อมกับอารมณ์ที่เดือดเต็มที
บูมยิ้มให้ผมฝืดๆ เหมือนไม่ค่อยสบายใจ
ผมเองก็ยิ้มตอบบูมเหมือนกัน แต่มันเต็มไปด้วยรอยแค้น ฮ่าๆๆๆ
แล้วผมก็กำลังจะลุกขึ้นบอกลาบูมกลับบ้าน
แต่เรื่องไอ้ต้าก็กระโดด ดึ๋งๆอยู่ในหัว
เลยถามบูมเพื่อความสบายดีอีกขั้น ก่อนจะทำการแก้แค้น....(ไอ้เบสเมิงตาย)
“บูมถามหน่อยดิ”
“อืม....อะไรเหรอ”
ผมคิดมากไปเองเปล่าว่าบูมตกใจที่ผมเรียก
เหมือนว่าบูมกำลังกลัวผมอยู่ เหะๆ
“วันนั้นที่ห้องน้ำร้านนมสด ทำไมบูมถึงจูบต้าเหรอ”
ผมถามบูมด้วยความสงสัย และไม่คิดหึงหรืออะไรบูมหรอก
แต่แปลกใจมากกว่า
“เออ เรื่องนั้นเหรอ.....พอดีตอนที่เราทะเลาะกับ......ต้า
เราไม่รู้ว่าคิดไงเหมือนกัน แต่...... ต้ามันน่ารักน่ะ.........เรายอมรับ แล้วเราก็ไม่เคยชอบผู้ชายด้วย
แต่วันนั้นตอนที่เราจูบต้า เราทำไปได้ไง เรายังสงสัยตัวเองอยู่เลย
แต่เรารู้แค่ว่าเราไม่อยากต่อย แล้วตอนนั้นก็โมโหมากด้วย เราเลยเออ.......จูบต้า”
บูมดูเหมือนกำลังเขินอยู่
ซึ่งผมเห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ครับ เพราะเวลาผู้ชายแมนๆเขิน ทำไมมันดูน่ารักว่ะ เหะๆ
สงสัยบูมกับไอ้ต้ามันน่าจะมีอะไรในกอไผ่ เหะๆๆ
“อืมๆ แล้วบูมกับต้ามีปัญหากันหรือเปล่า”
บูมสะดุ้งโย้งเลยครับ ผมมคิดว่าเรื่องนี้จะทำให้บูมตกใจได้
หรือว่ามันมีอะไรไม่ชอบมาพากล งุดงุด
“เออ......ป่ะ....เปล่า”
“บูมไม่อยากให้เราโกรธไม่ใช่เหรอ บอกเรามาเหอะ”
ผมพูดเชิงรู้ว่าบูมกำลังปิดบังผมอยู่
และไม่ว่าบูมจะปิดอะไรผม ผมก็จะรีดออกให้หมด ฮ่าๆๆ
“เออ.....งั้นก็ได้ แต่ต่ายห้ามพูดเรื่องนี้กับต้าน่ะ
เราว่าต้าต้องโกรธเราแน่ๆ หากต้ารู้ว่าเราบอกต่าย”
ผมพยักหน้างิกๆ
“เออ...เมื่อหลายอาทิตย์ก่อน ตอนที่ต้าจะไปเที่ยวกับเรา
เราก็แปลกใจน่ะ ทำไมต้าถึงอยากไปกับเรา แต่เราก็ไม่ได้ถาม
เรายอมรับว่าเรารู้สึกแปลกๆกับต้า....เออ อยากอยุ่ใกล้น่ะ
แล้วหลังจากนั้น เรากับต้าก็สนิทกันมากขึ้น แล้วก็ไปเที่ยวกันบ่อยๆ
จนสามสี่วันก่อน เราพาต้าไปเที่ยวบ้านเพื่อนคนหนึ่ง หนึ่งในนั้นมีไอ้เบสด้วย”
“ตอนแรกไอ้เบสมันคิดแผนจะมอมเหล้าต้า
ซึ่งเราก็ห้าม แล้วก็ไม่เห็นด้วย แต่เลยบอกว่า มันจะมี..เออ....อะไรกับต้า หากเราไม่ยอม
สุดท้ายเราเลยต้องยอมมัน แล้วพอมันมอมเหล้าต้า ไอ้เบสก็หลอกถามต้าเรื่อง....ต่าย
พอต้ามันเมา ต้าเลยเล่าเรื่องแผนเออ....ที่พวกต่ายวางอยู่ แล้วก็เรื่องที่ต่ายจะเป็นแฟนไอ้เบสมัน”
บูมหยุดเล่า แล้วหันมามองที่ผม
ตอนนี้ผมอึ้งเลยครับ ไม่คิดว่าไอ้เบสมันจะรู้เรื่องแผน
ผมก็สงสัยไว้แล้วว่าทำไมวันนี้มันถึงบอกว่า....เป็นแฟนกัน
ตอนแรกนึกไอ้โมจัดการ แต่แล้วไอ้เบสมันก็รู้จากปากไอ้ต้านี้เอง
ส่วนไอ้ต้า ผมก็สงสัยอยู่ ทำไมมันถึงดูมีพุรุธ
พอถามเรื่องบูมก็ชักแม่น้ำมาอ้าง เหะๆๆ
แต่จะโทษมันก็ไม่ได้ครับ
เพราะเวลามันเมา ใครถามอะไรมันก็เล่าหมด
นี้แหละนิสัยไอ้ตาเวลาเมา.....
“แล้วไงต่อ”
ผมบอกกับบูม เมื่อตัวเองเรียบเรียงลำดับเหตุการณ์ต่างๆได้แล้ว
“ตอนนั้นเราโกรธต้ามาก จะทำอะไรก็ไม่ได้
เราเลยจะพาต้ากลับไปนอนบ้านเพราะค่ำมากแล้ว
แต่เราไม่รู้จักบ้านต้า......
เราเลยเอาต้ามานอนที่บ้าน...แล้วเออ......พอกลางคืน
ตอนที่เราเช็ดตัวให้ต้า เราไม่รู้ทำไม เราไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายเลย
แต่กับต้าเราทนไม่ได้จริงๆ เราเลยเออ.....เลยมีอะไรกับต้า”
-
หายสงสัยแระ :laugh: ต้าเสร็จบูมไปแว้ว :z1:
-
บูมก้มหน้า มือกุมขมับแน่น บูมเองคงคิดไม่ออกว่าจะทำไง
ส่วนผมนั้นปากไหลน้ำยืดเลยครับ.... อึ้ง.....
ไม่คิดว่าบูมจะทำมีอะไรกับไอ้ต้า
ฮื่อๆๆ เพื่อนกู เสียความบริสุทธิ์ แต่กูยังรอด....(ตกลงเครียดเรื่องนี้แหละ เหะๆๆ)
“แล้วบูมจะเอาไงต่อ”
ถึงอึ้งแค่ไหนก็ต้องกลั้นใจพูดครับ
เพราะเรื่องนี้มันกระทบต่อไอ้ต้าเพื่อนผมด้วย
(ผมคิดว่าหากอีโมรู้ มันต้องอยากเป็นไอ้ต้าแน่ หึหึ)
“เรายังไม่รู้เลย เพราะก่อนที่ต่ายจะเข้ามา เราก็นั่งคิดเรื่องนี้อยู่เหมือน”
ผมอยากบอกบูมว่า ผมก็ช่วยเขาไม่ได้หรอก
เพราะมันอยู่ที่ตัวเขาเท่านั้นแหละ
แหละผมก็ได้แต่ตบไหล่บูมเบา(อีกแหละ)
“เรื่องนี้อยู่ที่นายจะยอมรับหรือเปล่า”
เรื่องนี้ก็อยู่ที่เขานั้น ผมช่วยคิดไม่ได้หรอกครับ
ผมเลยขอตัวกลับดีกว่า เพื่อเขาจะได้คิดว่าจะคิดหาทางต่อ เหะๆๆ
“อืม....งั้นเดี๋ยวเราไปส่ง”
ตอนนั้นผมบ้าบิ่นบีนหลังคาข้ามมาห้องบูมมา
แต่ตอนกลับ ขอกลับทางที่มนุษย์เขากลับกันเหอะ
บูมเดินลงมาส่งผมที่หน้าบ้าน
ผมก็ไม่ลืมสวัสดีป้าใจที่นั่งดูทีวีอยู่
ป้าแกคงงงๆครับ ว่าผมมาทางไหน
แต่ผมไม่อยู่รอให้ป้าแกถามหรอกครับ เหะๆ
เพราะรีบวิ่งออกมาโดนด่วน พอออกจากบ้านบูมได้
และกำลังจะกลับเข้าบ้าน หูผมก็ได้ยินเหมือนแม่คุยอยู่กับแขก
สงสัยมีคนมาหาแม่ แต่ผมไม่ได้สงสัยอะไรมากครับ
เพราะตัวเองก็ค่อยๆย่อง บ้านอย่ามีมารยาท
แต่......
พอเห็นหน้าคนที่แม่คุยอยู่ ก็ตกใจเหมือนเจอเจ็คพ็อตครับ
ไม่นึกว่ามันจะกล้าขนาดนี้
.
.
.
“ต่ายครับ....เบส รอที่หน้าบ้านตั้งนานแล้วอ่ะ”
.........................................................................................
ปล.จะมาต่อให้จบไว้ๆครับ สงสารคนอ่านเหะๆ
-
:z13: :z13:
-
กรี๊ดให้กับความลับของต้ากับบูม :pighaun:
ว่าแต่เบสพิสูจน์แล้วว่าต่ายไม่เหมือนนัท แล้วทีนี้จะทำไงต่อ ลุ้นๆ :z1:
-
+1 ให้นะคราบ อัพถี่โดนใจ
เรียก นิวก็ได้ ไม่ต้อง เต็มหลอก อิๆ
-
ฮ่าๆๆๆๆ บูมกับต้า เอาแล้วววววว
เลยมานั่งลุ้นรอผลของ ต่าย นะนี้
เป็นกำลังใจให้นะครับ..................................แล้วมาลงต่อนะครับ
-
ที่แท้ก็เป็นอย่างงี้นี่เอง :z1:
-
:เฮ้อ:
รอบนี้เยอะดี ชอบๆ
อิจฉาต้าจัง :m16:
-
:เฮ้อ:
รอบนี้เยอะดี ชอบๆ
อิจฉาต้าจัง :m16:
-
กรี๊ดดดดดดด คิดไม่ผิดเลยที่แวบมาดูก่อนนอน แบบนี้สิ มาทั้งที มาเยอะๆ อิอิ :impress2:
ว่าแต่อะไรกันเนี่ย โอวววว ความลับ มันช่าง.....เหอๆ
แล้วนี่เบสมันจะเอาไงต่อไปเนี่ย แล้วต่ายโกรธเบสเรื่องไรหรอ เราว่าต่ายเปนเหมือนพวกหัวอ่อนน่ะ รึไง? เหนใครชักไปทางไหนก้อไป หวั่นไหวง่ายด้วย เหอๆ
แล้วนี่ต้าเสร็จบูมแล้วหรอ โอ มายกอด แอบขำ ฮื่อๆๆ เพื่อนกู เสียความบริสุทธิ์ แต่กูยังรอด....(ตกลงเครียดเรื่องนี้แหละ เหะๆๆ)
ฮ่าๆๆ :m20:
รีบๆมาต่อนะคร้าบบบ มาต่อสามตอน แต่เราก้อยังค้างเหมือนเดิมอ่ะ (โลภภภ) อิอิ
-
สรุปคู่แต่ละคู่นี่กลับกันไปกันมาหมดเลย
-
:a5: :a5:
อยากอ่านต่อจังเลยอ่ะนะ
รีบมาต่อโดยเร็วเลยครับ :call: :call:
-
กี๊ดๆๆๆๆ :serius2: :serius2:
-
แวบมารอคร้าบบบ แห่ะๆๆ :o8:
-
โหยยยย กะลังมันส์ กะลังเข้มข้นเลยอ่ะ อยากอ่านต่ออ่าค้าบบบบบบบบบบ มาต่อไว ๆ เน่อ
-
เสร็จไปซะแล้ว ต้าร์เอ้ย o22
รอตอนต่อไปนะ คะ :pig4:
-
ยัง ยังไม่หายงงเลยอะ รีบมาคลายความ งง? ด้วยน้า....
ป.ล. :กอด1: :กอด1: อะอะ กำลังใจให้เทรอออออ ( :haun5: :eiei1:)
-
มารอจ้า :call:
-
ตอนที่ 27 ขึ้นห้อง(ยังงงเหมือนเดิม)
ผมมองหน้าไอ้เบส แบบขอคำอธิบายเพิ่มเติม
แต่มันก็ได้แค่ยิ้มสยามให้ผมอย่างเดียวครับ
ส่วนแม่ผม มองหน้าผมเหมือนไม่พอใจ ทั้งที่ผมก็ไม่ได้ทำไรผิดน่ะ
“ต่ายน่ะต่าย ให้เพื่อนมารอตั้งนาน แล้วนี้ออกไปตั้งแต่เมื่อไร”
“เออ...อ่ะ....ออกไปสักพักแล้วแม่”
ผมเลือกที่จะไม่แก้ตัวเรื่องไอ้เบสครับ เพราะผมไม่ได้ให้มันรอ
ส่วนเรื่องที่ออกไปไหนมาเนี่ย กว่าผมจะพูดออกมาได้ก็แทบแย่ครับ
แม่มองอยู่ตลอด ไม่รู้จะจับผิดอะไรผมนักหนา
“แล้วทำไมไม่ให้เพื่อนเข้ามารอในบ้าน”
พอเคลียร์คำถามเดิม ยังไม่ทันสบายใจ
คุณแม่ที่รักยิ่งของผมก็เพิ่มคำถามอีกข้อแล้วครับ
ไม่รู้จะจับผิดอะไรนัก เหอ...งั้นก็โกหกต่อ (ชั่วแต่กำเนิดจริงๆผม)
“แม่เดินไปไหนบ้างหรือเปล่าครับ ผมเดินผ่าน แล้วแม่ไม่เห็นเองมากกว่าม้างงงง”
แอบลากเสียงยาว เพื่อเรียกกำลังใจคืนมาครับ
และคิดว่าแผนนี้จะพอรอดไปได้สักวิ
แต่เห็นแม่จะอ้าปากถาม ผมก็แทรกขึ้นทันทีครับ
“เบสมาเอาของไม่ใช่เหรอ ตามเรามาดิ”
ผมโยนให้ไอ้เบสครับ และหวังว่ามันจะช่วยผมน่ะ
“เออ.....”
มันทำหน้าตาแสดงความไม่ฉลาดให้ผมเห็น......ก็เริ่มรู้ครับ
ยังไงมันก็คงช่วยอะไรผมไม่ได้อย่างแน่นอน
“ไปๆ รีบไม่ใช่ เหอ...ต้องให้บอกเรื่อยเลย”
ผมรีบไปดึงมือไอ้เบสแล้วลากขึ้นห้องครับ
ทางเดียวที่ผมคิดหนีคำถามแม่ได้ ก็มีวิธีนี้วิธีเดียวเท่านั้นแหละ
แต่พอขึ้นไปถึงหน้าหน้าประตูห้องนอน
ผมก็เริ่มไม่แน่ใจ (ก็เอาผู้ชายเข้าห้องน่ะนั้น)
แต่ไม่ทันคิดแล้วครับ ไอ้เบสมันเปิดประตูห้อง
แล้วลากผมเข้าไปข้างในเรียบร้อยแหละ
“เข้ามาทำไม?”
ผมถามไอ้เบสตอนที่มันหันไปปิดประตูห้อง
แล้วมันก็เดินไปนั่งบนเตียงเหมือนเป็นเจ้าของห้องซะเอง
“ห้องแฟนกู เห้ย ผม เห้ย กูนั้นแหละ ทำไมจะเข้ามาบ้างไม่ได้”
ไอ้เบสมันตอบเหมือนไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร
และที่มันพูดคำว่ากูได้เนี่ย เพราะอยู่กับผมสองคน
โดยไม่มีอีโมอยู่ด้วย (เลิกสร้างภาพแล้วดิ)
“เราไปตกลงกับนายเมื่อไร นายคิดไปเองทั้งนั้น”
สงสัยผมคงโดนอบรมมาดีครับ
คุณแม่ท่านมิให้พูดคำหยาบคาย.....หึหึ
“พวกเพื่อนเมิง มันคิดจะจับคนหล่อๆอย่างกูเป็นแฟนกับเมิง
กูเลยช่วยสงเคราะห์ให้ แล้วมันผิดตรงไหน หึหึ”
อืม.....ถูกของมันครับ
“แต่เราไม่อยากทำแล้ว”
ไม่รู้ผมไปเยียบอวัยวะส่วนไหนของมัน
ไอ้เบสมันจ้องผมเขม็งเลยครับ
“เมิงบอกว่าไรน่ะ”
“ก็บอกว่า...เราไม่อยากทำแล้ว...”
ผมตีหน้าซื่อมองหน้างงๆของมัน
แต่มันกลับเหมือนทำท่าไม่ค่อยพอใจผมเท่าไร
“เมิงไม่ตกใจเลยเหรอ ที่กูรู้แผนพวกเมิง”
ผมส่ายหน้าให้มันครับ
เพราะไม่รู้ตกใจไปทำไม ก็บูมเล่าให้ผมฟังแล้วนิ
“ทำไม”
มันถามผม เหมือนสงสัย
“ก็บูมบอกเรา ว่านายรู้แผนทั้งหมดแล้ว”
ผมตอบมันแบบไม่คิดปกปิดหรือกังวลเลยครับ
เพราะสมองผมช้ามั้ง เลยไม่ทันคิดว่าบูมมันจะเดือดร้อนอะไร
“อะไรน่ะ.......ไอ้บูมบอกเมิงแล้วเหรอ”
“เออ.......”
ผมเองเหมือนจะพึ่งนึกได้ ว่าไม่ควรบอกเรื่องที่คุยกับบูมไป
เลยได้แต่เอามือปิดปากเหมือนเผลอพูดอะไรที่ทำผิดออกไป
“แล้วเมิงบอกพวกเพื่อนเมิงหรือยัง”
ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ ส่วนไอ้เบสดูจะรู้สึกสบายใจขึ้นหน่อย
แล้วสักพักหนึ่งจากหน้าตาที่ไม่พอใจของมัน
ไอ้เบสมันก็กลับมายิ้มร่าได้อีกครั้ง
“งั้นไม่เป็นไร แต่เมิงห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกเพื่อนเมิง”
อ่าว...อะไรของมันว่ะ
เพื่อนผม ผมก็มีสิทธิ์อันชอบธรรมที่จะเล่าให้ฟัง
แล้วมันเป็นใครเนี่ย มาสั่งผม (หึหึ พึ่งรู้ตัวว่าโดนบังคับ)
“เรื่องของเรา”
ไอ้เบสมันหุบยิ้มแล้วเปลี่ยนมาทำหน้าไม่พอใจอีกแล้วครับ
ในชีวิตมันเรื่องที่มันพอใจ นอกจากเรื่องเห็นคนอื่นมีความทุกข์
แล้วมันจะมีเรื่องไหนอีกบ้างล่ะ
“งั้นเมิงก็ไม่คิดที่จะทำตามที่กูพูดใช่มั้ย”
หึหึ ไอ้เบสมันอารมณ์หงุดหงิดครับ (กูดีใจ)
ส่วนผมก็แน่นอนอยู่แล้วครับ ยังไงก็ไม่ทำตามมันหรอก
“อื้ม.....”
ผมพยักหน้าให้มันอย่างมั่นใจสุดริดครับ
“เมิงแน่ใจน่ะว่าจะไม่เปลี่ยนใจ”
ไอ้เบสมันก็แปลกน่ะครับ
ถามทำไม ทั้งที่น่าจะรู้ว่าผมไม่ยอม
ผมเลยพยักหน้าแบบเมื่อให้มันไปอีกครั้ง
“แน่ใจมากๆ”
“งั้นกูจะทำให้เมิงเปลี่ยนใจเอง”
เอาแล้วไงครับ ไม่ทันตั้งรับ (แต่กูก็เป็น...รับ...อยู่แล้วนี้หว่า)
ไอ้เบสมันก็ยื่นมือมาดึงผมลงไปบนเตียง
ผมที่ไม่ทันตั้งตัว ก็เผลอล้มลงไปบนตัวไอ้เบส
ภาพี่เห็นตอนนี้ก็กลายเป็นว่าไอ้เบสมันนอนอยู่ด้านล่าง
ส่วนผมก็อยู่ด้านบน
“หาอะไรทำให้เมิงเปลี่ยนใจดีกว่า หึหึ”
จากผมที่มีสีหน้าดีใจ ก็กลับขดหาย กลายเป็นตกใจ
ส่วนไอ้เบสมันดูจะมีความมั่นใจมากขึ้นกว่าเดิม (มันแย่งของผมไป)
“เฮ้ย....นายจะทำอะไรน่ะ”
ผมยังมีสติอยู่ครับ เพราะไม่ได้เผลอไปมองตามัน (มองแค่หน้านิดหน่อย)
และผมก็พยายามดันตัวให้ลุกออกจากมันให้ได้
ไอ้เบสมันก็เห็นท่าว่าผมจะลุก มันเลยเอามือมากอดเอวผมไว้
แต่ผมก็ยังพยายามดิ้นให้หลุดครับ (ก็พอเป็นพิธีอ่ะน่ะ)
“จะดิ้นทำไม เดี๋ยวเมิงก็เสร็จกูอยู่ดี”
ที่มันพูดมาผมก็เข้าใจดีครับ
แต่คนเขาจะเล่นตัวหน่อยไม่ได้เหรอ เหะๆ (ล้อเล่นน่ะ)
ผมก็พยายามไม่มองหน้าไอ้เบสเวลามันพูด
เพราะตอนนี้ขนาดแค่ผมตัวติดอยู่กับมัน ใจผมก็เต้นแรงกว่าประกาศผลสอบอีกครับ
“ปล่อยดิ ร้อนน่ะเนี่ย”
“เมิงร้อนหรือตื่นเต้นกันแน่ว่ะ”
ไอ้เบสมันยิ้มกริ่มแบบรู้ทันครับ
ขนาดผมว่าผมหน้าตายสุดๆแล้วน่ะ มันยังจับได้
แล้วตัวผมที่เล็กกว่ามัน ก็ยิ่งหดเล็กลงไปอีกครับ (กูอายเว้ย)
“ไม่พูด หรือจะให้ใช้สารหล่อลื่นจากปากกูก่อน”
ผมรู้ครับว่าที่ไอ้เบสพูด นั้นแหละคือเรื่องจริง
และผมก็ไม่คิดจะท้าทายมันด้วย (เสียดายนิดหน่อย)
“คะ.....ใคร.....ตื่นเต้น อย่ามามั่ว เราแค่ร้อน”
ผมพูดติดๆขัดๆ ก็คนมันตื่นเต้น เห้ย ร้อนต่างหาก
เพราะผมร้อนถึงได้ตอบไอ้เบสไม่ค่อยจะชัดเท่าไร
ผมว่าผมร้อนจริงๆนั้นแหละ.....ร้อนอกร้อนใจ....
“แน่ใจน่ะว่าร้อนไม่ได้ตื่นเต้น”
มันถามมาความมั่นใจผมก็ขดน้อยลงไปอีกครับ
ไม่รู้มันจะถามเอาอะไรของมัน
ผมก็ได้แต่พยักหน้าทั้งที่คิดว่าไม่มั่นใจเลยครับ
“แล้วทำไมไม่มองตากูล่ะ หรือว่าร้อน”
มันสั่งเกตด้วยเหรอเวลาผมหลบตามัน
แล้วที่สำคัญมันยังรู้ว่าผมรู้สึกยังไงอีก
“ไม่ใช่แฟน จะมองทำไม”
ผมตอบเสร็จ ก็ได้แต่รอลุ้นว่ามันจะพูดอะไรต่อ
แต่ก็เปล่าครับ มันเงียบไป เงียบจนเหมือนว่าหลับไปแล้ว
ผมที่นอนอยู่บนตัวมันก็รอต่อไปครับ
จนเมื่อคิดว่าไม่ มันนานไปมากจริงๆ
ผมเลยตัดสินใจจะพูดขึ้นมา
แต่ไอ้เบสมันก็ตัดหน้าพูดขึ้นก่อนครับ
“มองตากูหน่อยไม่ได้เหรอ”
ผมรู้สึกว่าน้ำเสียมันอ่อนโยนผิดปกติครับ
แถมน้ำเสียงกึ่งขอร้องของมันก็ทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นมายิ่งขึ้น
“หรือว่าเมิงมองใคร ที่ไม่ใช่กูอยู่.....เหรอ”
มันเป็นอะไรของมันครับ
มันยิ่งพูดผมก็ยิ่งรู้สึก น้ำเสียงของมันที่ไม่มีความล้อเล่นอยู่
จู่ๆมันก็เกิดขึ้น และผมตั้งตัวไม่ทันด้วย
“หันมองหน่อยได้ไหม”
น้ำเสียงของมันอ่อนโยนจนกลายเป็นเกือบเศร้า
และมันก็ทำให้ผมหันไปมองตาของมันได้สำเร็จ
สายตาของไอ้เบสไม่ได้มีความล้อเล่น หรือสายตาแบบที่ผมเห็น
และใบหน้าของมันก็เรียบเฉย จนตอนนี้ผมรู้สึกว่ามันกำลัง......เศร้า
ผมไม่รู้ว่าเวลาที่ผมมองตาไอ้เบสมันจะนานมากหรือเปล่า
เพราะขนาดที่ผมกำลังจะก้มตัวลงไปประกบจูบปากกับมัน ผมยังไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ
และเมื่อรู้สึกตัว ปากผมกับปากไอ้เบสก็อยู่ห่างกันแค่ไม่กี่เซ็นเท่านั้น
......ความรักในโลกใบนี้มีน้อยไปไหม.......
ผมรีบพลิกตัวลุกขึ้นออกจากตัวไอ้เบส พอเริ่มได้สติว่าตัวเองกำลังจำทำอะไรอยู่
โชคดีน่ะครับที่โทรศัพท์ไอ้เบสมันดังซะก่อน
ไม่งั้นผมคิดว่าผมกับมันคงมีอะไรเลยเถิดกันไปไกลกว่านี้
“โหล...”
ไอ้เบสมันกดรับโทรศัพท์โดยที่สายตามันยังมองผมอยู่
แต่ก็มองไม่นานครับ เพราะผมเป็นฝ่ายที่หลบสายตามันซะก่อน
ตอนที่ไอ้เบสคุยโทรศัพท์ ผมคิดว่าคนที่มันคุยอยู่ไม่น่าจะเป็นเพื่อน
เพราะไอ้เบสมันพูดเพราะ ไม่มีคำว่าเมิงๆกูๆเหมือนที่ใช้กับเพื่อหรือกับผม
สักพักหนึ่งมันก็ลุกขึ้นไปคุยที่นอกระเบียงห้องผม
ผมไม่แน่ใจว่ามันไม่อยากให้ผมได้ยินหรือว่าไม่มีสัญญาณ
แต่ใจผมมันคิดว่าเป็นอย่างแรกมากกว่าครับ
และในขณะที่ผมกำลังใจลอยคิดถึงเรื่องไอ้เบส
เจ้าตัวมันก็เดินเข้าห้องมาพอดี
ผมก็หันไปมองมันก็สะดุ้งนิดหน่อยครับ
แต่ก็ยังวางตัววางใจได้อยู่ เหะๆ
“เออ....จะกลับแล้วใช่เปล่า”
ผมไม่ได้ไล่มันน่ะครับ (ถึงตอนแรกจะคิดอย่างนั้นก็เหอะ)
มันก็พยักหน้าต้อบรับกลับมาให้ผม โดยไม่พูด
ผมก็เปิดประตู แล้วเดินนำลงไปข้างล่าง
เดินผ่านหน้าทีวีก็ไม่เจอแม่แล้วครับ
ส่งสัยแม่คงขึ้นไปนอนแล้วล่ะ
และเมื่อผมหันมองหน้านาฬิกาตอนนี้ก็ เกือบๆสี่ทุ่มแล้วครับ
ไม่คิดว่าจะคุยกับมันนานขนาดนี้ เหะๆ
แล้วตอนนี้ผมก็ไปยืนรอส่งมันอยู่หน้าบ้าน
ไอ้เบสมันยืนมองมอไซต์ตัวเองอยู่ข้างๆผม
ผมก็หันไปมองหน้ามันว่าทำไมไม่ไปสักที (ไม่ได้ไล่น่ะ)
มันก็ยืนเหม่อเหมือนคิดอะไรอยู่ ผมเลยไม่ได้ขัดจังหวะ
สักพักนึ่งมันก็หันมามองหน้าผม ก่อนจะขมวดคิ้วเหมือนคิดนัก
“กูไปแหละ”
สั้นๆง่ายๆดีครับ แต่มันเล่นคิดซะนาน
ผมก็ยืนรอมันสตาร์ทรถ แล้วก็ขับออกไปจนพ้นหมู่บ้านผม
ผมถึงปิดประตูแล้วขึ้นไปอาบน้ำ เพราะคิดว่าคงจะนอนเลย
และในหัวของผม เรื่องไอ้เบสตอนนี้เป็นเรื่องเดียวที่ยังหมุนคว้างอยู่ในหัว
แต่สุดท้ายผมก็ได้แค่เก็บเรื่องไอ้เบส
พร้อมกับอะไรหลายๆอย่างที่ผมจะถามมันเอาไว้พียงแค่เท่านั้น
เพราะไม่นานผมก็นอนหลับไป
------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล.ขอบคุณมากครับสำหรับคำเม้น แล้วผู้ช่วยดัน ฮ่าๆๆๆ
ตอนนี้ก็ยืดมากครับ เหะๆ แต่ไม่แน่อัพตอนหน้าอาจจบเลยก็ได้น่ะครับ
เหอ.....รอคำด่า เหะๆ ใครที่อาจตั้งแต่เริ่มแรกจนถึงหน้านี้
และอาจจนถึงสุดท้าย ผมขอบใจมากครับ อยากกดบวกให้มากๆ แต่กดได้ + เดียวต่อ 12 ชั่วโมง เหะๆ
แล้วเรื่องที่มาลงช้า อันนี้ผมไม่ว่างจริงๆครับ ขอโทษ
และบ้างครั้งผมก็ตื่นขึ้นมาเขียนดึกเนี่ย นั้นคงเพราะว่างมั้งครับ ฮ่าๆๆ
แต่ก็ดีใจน่ะที่มีคนรออ่านของเรา
ขอบคุณมากๆครับ
-
:z3: :z3: :z3:
โถ่อีกนิดเดียวเองอะ สงสัยคนที่เบสรักคนนั้นโทรมาแหงเลยอะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
แหมอย่างเพิ่งรีบจบดิคราบ รออ่านอยู่น๊า อิๆ :bye2: :bye2:
-
ขอให้เบสตัดใจจากนัท แล้วย้ายมารักต่ายได้โดยเร็ว อิๆ :mc1:
-
ดูซับซ้อนเนอะ
-
เง้อออออ
ใครโทรมาหว่า ?
แร้วตกลงเบสมันคิดอะไร ยังไงกับต่ายมั้ยเนี่ยยย ??
ต่ายน่าจะสวนกลับไปว่า แล้วเมิงมองกูเป็นตัวแทนใคร.....เหรอ เนอะ 5 55+
ป.ล. จะจบแร้วเหรอคะ ?? :a5: อย่าเพิ่งจบเลย ๆๆ ๆๆ ๆ
-
ยังงงเหมือนเดิม เหมือนเจ้าของเรื่องบอกเลย อิอิ
ตกไอ้เบสมันจะเอายังไงกันแน่ โทรศัพท์นั่นคงเปนนัทโทรมาสินะ
แล้วต่ายล่ะ ไหนตอนก่อนโกรธเบส?
อ่านไปอ่านมาแล้วแอบเศร้านิดๆ ตรงที่ไม่รู้ว่าเบสคิดอะไรอยุ่ หากเราเปนต่าย คงเศร้าพิลึก เวลาโดนเค้ามองใครสักคนผ่านเรา
ตอนหน้าจะจบแล้วจริงดิ ง่า มันจะจบแบบไหนนี่ มองข้างหน้าไม่เหนเลยอ่ะ แห่ะๆ เอาแบบสุขๆนา พลีสสสส :call:
เปนกำลังใจให้เสมอจ้า :L2: :กอด1:
-
หงุดหงิดจัง เข้าด้ายเข้าเข็มกันเลยสิ :3125:
แหม! ต่ายนี้อายจังเลยนะ
เอาเถอะ ดูเหมือนจะเศร้าๆกันทั้งคู่นะ
เป็นกำลังใจให้นะครับ.......................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
-
ดูยังไม่มีแววลงเอยกันสักคู่เลย
-
:seng2ped:
คู่นี้เป็นยังๆอยู่นา
มาต่อไวไวนะ
-
หง่า ก้อยัง งง อยู่ดี น่าจะคลายความงงไปทีละเปลาะนะ เพราะไอ่ความงงที่ให้มามันเยอะไปอะ (จะพูดไงดีหว่า ?? คนแต่งพยายามผูกให้เรื่องมันเป็นปม เพื่อให้คนอ่านสงสัย ดูจากปมที่พยายามผูกไว้มันเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ไม่มีลดลงอะ ??) เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้นะ
- ท่าทางนัทจะโทรมา ว่าแต่เบสไม่คิดไรกะต่ายเหรอ ไม่งั้นจะมาเจ๊าะแจ๊ะกะต่าย :confuse:
- ส่วนต่ายลืมโกรธง่ายไปป่าว ดูท่าทางอารมณ์ของต่ายมันเปลี่ยนไวไปหน่อยมั้ย เด๋วเหมือนไม่รู้สึกอะไร เดี๋ยวก้อโกรธหงุดหงิด เด๋วก้อสมยอม :confuse:
ป.ล. :กอด1: :กอด1: ให้กำลังใจ สู้ ๆ เน่อ
-
ไม่งงนะค้าบ ค้างอะ
:a5: :a5: :a5:
-
เพิ่งเข้ามา มาให้กำลังใจก่อน ด้วย :z13: ไป 1 +
-
มาลุ้นด้วยคน เฮ้อ เอาไงเนี่ยเบส :เฮ้อ: สงสัยแฟนเก่าโทรมาแน่ะ
+1 ให้คนแต่งจ้า :pig4:
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่ค้างงงงงงงงงงงงงงง
-
คนที่คุณก้อรู้ว่าใคร โทรมาแน่ๆ กร๊ากกก
:z13: :z13: :z13:
-
เบสจะเอายังไงเนี่ย ตกลงจะเลือกใครคนไหนละเนี่ย ห๋า :beat:
-
เข้ามารอก้าบบบบบบ :กอด1:
-
ขอเป็นกำลังใจให้ จะติดตามต่อไปเช่นเคยนะ
-
พี่ครับ หายไปนานแล้วนะครับ
มาลงต่อด้วยนะครับ
รออ่านอยู่นะครับ
เอ้าดันๆให้นะครับ ยังไงก็เขียนไวๆนะครับ
ผมให้กำลังใจนะ
-
ยังมะมาอีกเหยอ ดันๆๆ อึ๊บๆๆ :3123:
-
เหอ ๆ อย่าจบง่าย ๆ ดิ เอาให้เคลียร์นะ ดูท่าทางเรื่องราวมันน่าจะยังไม่น่าจะจบง่ายนี่นา
อยากอ่านต่อนะค้าบ คนแต่ง อย่าเพิ่งรีบจบเลย อิอิ ^^
-
ตามอ่านทันแร้ว
มาต่อด้วยน้ารออยู่
-
ตอนที่ 28 ก็คนมันจะเอากัน(ไม่อยากค้างหรืองง ไม่ควรอ่านครับ)
ผมนอนจนมาตื่นอีกทีก็ตอนเช้าของวันใหม่แล้วครับ
ตอนแรกยังไม่อยากตื่นหรอก
แต่เริ่มรู้สึกตัวก็ตอนนาฬิกาปลุกดังนั้นแหละ
กริ่งงงงง............โครม
ทันใจทันเวลาครับ
ผมเอื้อมมือไปจัดการเจ้านาฬิกาที่ผมยังงงๆ ว่าไปตั้งปลุกไว้ตอนไหน
เพราะปกติผมจะตั้งปลุกก็เฉพาะตอนเปิดเรียนเท่านั้นแหละ
กริ่งงงงง............
มันก็ดังขึ้นอีกรอบ ทีนี้ผมลุกขึ้นเลยครับ
เพราะมันผิดปกติมากๆ นาฬิกาผมจะดังแค่ครั้งเดี๋ยว
แต่หากดังสองครั้ง แสดงว่ามีคนตั้งซ้ำ
“แม่เล่นไรเนี่ย”
ผมลืมตายังไม่สนิทดีครับ เพราะเอามือขยี้ตาอยู่
แต่พอตาเริ่มปรับแสงได้ก็เห็นเงาลางๆที่คิดว่าน่าจะไม่ใช้แม่
จนพอเห็นชัดเจนนั้นแหละถึงได้รู้
“เฮ้ย...เล่นไรเนี่ยเบส”
ผมนั่งอยู่บนเตียง แบบงงๆ
ไม่รู้มันเข้ามานานหรือยัง
แล้วทำไมมันถึงเข้าบ้านผมได้ล่ะเนี่ย
“คนไรว่ะตื่นสาย”
ผมมองหน้าไอ้เบสก็แค้นครับ มันยิ้มร่า แถมดูมีความสุขอีกด้วย
ส่วนหน้าตาผมก็ ปูดเบี้ยวตามประสาคนน่ารัก(น้อย) เท่าที่จะทำได้
“คนอย่างเรานี้แหละ แล้วนี้พึ่ง....หกโมง.....มาปลุกอะไรอ่ะ ไม่เอาจะนอนต่อ”
ผมล้มตัวจะนอนต่อ แต่ไอ้เบสมันบ้าครับ
มันเอาหมอนผมไปกอดไว้
หัวผมเลยไปโดนกับขอบเตียง เต็มๆ
โป๊ก......
ผมเอามือกำหัวแน่นเลยครับ
แล้วก็เอาหน้าซุกใต้แขน จากนั้นก็งอตัวเป็นหนอนเลยครับ
ดูท่าทางเหมือนจะเจ็บเยอะ แต่จริงๆ นิดเดียวครับ เจ็บไม่มากครับ เหะๆ
“เป็นไรมากเปล่า”
ได้ผลครับ นี้แหละแผน เพราะผมจะแกล้งไอ้เบสมัน
ก็มันอยากเล่นไม่คิดทำไมล่ะ
“ไหนดูหน่อยดิ”
ไอ้เบสมันเห็นผมไม่ตอบ มันเลยเดินมานั่งที่เตียงครับ
แล้วมันก็พยายามแกะแขนผมเพื่อจะดู(มั้ง)ว่าผมเป็นไรเปล่า
แต่มันหารู้ไม่ ว่าตัวเองโดนหลอก เหะๆ
“เมิงอย่าเงียบดิว่ะ เฮ้ย เป็นไรเปล่า เฮ้ยๆ ทำไมไม่ตื่นว่ะ”
ผมปล่อยให้มันเขย่าตัวเล่นไปเรื่อยๆครับ
แล้วผมก็แกล้งเป็นไม่รู้สึกตัว ฮ่าๆๆ (ซะใจ)
ไม่รู้ผมเผลอยิ้มหรือว่าไอ้เบสมันจับติดก็ไม่รู้น่ะ
เพราะผมเห็นมันเงียบไป
ผมเลยแกล้งทำตารี่ๆ แล้วก็ลุกขึ้น เหมือนพึ่งตื่นจากเป็นลมอ่ะ
“โอ้ย ปวดหัวจัง เราเป็นอะไรไปเหรอเบส”
ผมเรียนการแสดงพอไหวมั้ยครับ เหะๆ
เพราะดูจากท่าทางแล้วน่าจะผ่าน
“เมิงแกล้งสลบ แล้วถามกูทำไม....บ้าเปล่าว่ะ”
อ่าว....มันรู้แล้วเหรอ เหะๆ หน้าแตกเลยผม
แต่มันก็บ้าเหมือนกัน
“แต่นายก็โดนเราหลอกอยู่ดีนั้นแหละ เหะๆ”
อาจจะเป็นครั้งแรกครับ ที่ผมหัวเราะกับไอ้เบสมัน
ไอ้เบสมันก็เปลี่ยนจากหน้าตาธรรมดา เป็นยิ้มหวานให้ผมทีหนึ่ง
“ยิ้มไรของนาย”
ผมเริ่มอีกแหละครับ อาการที่ไม่ชินกับยิ้มของไอ้เบสมัน
เวลามันยิ้มให้ผมหวานๆทีไร ผมก็จะเหมือนทำตัวไม่ถูกทุกที
สงสัยเพราะมันยิ้มให้ผมน้อยครั้งด้วยมั้งครับ
หรือไม่ก็เพราะผมคิดอะไรกับมันอยู่ เหอ....
“หน้าแดงเหรอว่ะ ฮ่าๆๆ”
ผมไม่รู้ตัวหรอกว่าตัวเองหน้าแดงหรือเปล่า
รู้แค่ว่ามันรู้สึกร้อนๆที่หน้า แต่หากหน้าแดงจริงๆ มันก็เป็นอะไรที่รู้สึกอายมากเลยครับ
“เออ.....หน้าแดง ร้อนโว้ย อยากอาบน้ำ”
ผมไม่มีอะไรจะพูดเลยครับ
เพราะเมื่อรู้ว่าตัวเองทำเรื่องน่าขายหน้า ก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปเลย
แล้วก็มาหยุดยืนอยู่หน้ากระจกห้องน้ำนี้แหละ
“เพราะเมิงเหรอว่ะเบส กูถึงหน้าแดง”
ผมลูปหน้าตัวเองพร้อมกับพูดคนเดียวเบาๆในห้องน้ำ
ผมไม่คิดกว่าไอ้เบส มันจะมีผลต่ออารมณ์ผมขนาดนี้
แล้วไอ้อาการแบบนี้ผมรู้สึกว่านอกจากบูมแล้ว ก็มีเบสนี้แหละ
ที่มันทำให้ผมรู้สึก และคิดว่ามากขึ้นไปกว่าเดิมทุกที
หลังจากนั้นผมจัดการอาบน้ำล้างหน้าตา
ซึ่งครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าอาบน้ำนานเป็นพิเศษ
ระหว่างอาบน้ำ ผมก็เหมือนว่าตัวเองลืมทำอะไรบ้างอย่าง
คิดแล้วคิดอีกก็คิดไม่ออกครับ
จนเมื่ออาบน้ำเสร็จ แล้วมายืนอยู่หน้ากระจกนี้แหละ
.......ยาสิว......
ผมลืมไปสนิท ตั้งแต่เมื่อคืนที่อาบน้ำแล้วครับ
เพราะมีเรื่องไอ้เบสมาคิด จึงลืมเรื่องนี้ไปเลย
ผมกำลังจะออกจากห้องน้ำ เพื่อไปเอายา
แต่ดันลืมเอาผ้าเช็ดตัวมาครับ
เลยเรียกแม่ให้เอาให้ดีกว่า
“แม่.....เอาผ้าเช็ดตัวให้หน่อย”
ผมไม่ได้ยินเสียงตอบรับอะไรเลยครับ
แต่เมื่อผมตะโกนเรียกซ้ำครั้ง ก็มีคนมาแคะประตูห้องน้ำ
ที่ผมคาดว่าจะเป็นแม่ผมน่ะ เหะๆ
“ขอบคุณครับ”
ผมค่อยๆแง้มประตูห้องน้ำออกนิดหน่อย
แล้วก็รับผ้าเช็ดตัวที่ส่งมาให้ แต่พอผมดึงผ้า อีกมือหนึ่งกลับไม่ปล่อยครับ
และผมคิดว่าน่าจะเป็นมือไอ้เบสที่เอาผ้าเช็ดตัวให้ผม
“เบสไรว่ะ”
มันไม่ตอบครับ แถมมันยังมีเล่นต่อด้วยน่ะ
เพราะมันจะดันประตูห้องน้ำเข้ามาแหละ เหะๆ
ผมเลยเอาโอกาสตอนที่มือมันโผล่เข้ามาในห้องน้ำมานี้แหละ
จัดการมันซะ ก่อนที่ไอ้เบสจะเข้ามาได้ทั้งตัว
“โอ้ยยยยยยย........เจ็บ”
ไอ้เบสมันยอมปล่อยผ้าเช็ดตัวแล้วดึงมือกลับไป
ผมเลยจัดการปิดล็อกประตูห้องน้ำ ฮ่าๆๆ
ผมเอาผ้าเช็ดตัวหมัดไว้รอบเอวหลวมๆ
แล้วเข้าไปเอายาในห้อง ตอนเข้าไปเจอไอ้เบสมันลูปมือข้างที่โดนผมกัดอยู่
คิดแล้วก็สมน้ำหน้ามันครับ เหะๆ
ผมเดินเข้าไป ไอ้เบสมันก็หันมองมาที่ผมสายตาแปลกๆครับ
ผมเองก็เริ่มสยิวแหละ แต่ก็หายาต่อไป และไม่คิดจะสนใจมันครับ
จนเมื่อหาทั่วห้องไม่เจอ เลยมองไปที่ไอ้เบส หวังว่าจะเจอ
ชัดเลยครับ ข้างๆมัน ถุงสีขาววางอยู่ เมื่อผมหันมองหน้าไอ้เบส
มันก็ทำทีเป็นมองไปทางอื่น แล้วยังมีการเบาปากแบบสบายใจด้วยน่ะครับ
ผมก็เดินเข้าไปเอาถุงยาที่วางอยู่ข้างๆมัน แล้วผมก็มีแอบระแวงด้วยน่ะ
แต่เมื่อผมหันไปมองหน้ามันอีกที มันก็ไม่มีทีท่าจะทำอะไรผมเลยครับ (คิดมากเปล่าว่ะกู)
แต่ทันทีที่ผมจะเดินออกจากห้อง ไอ้เบสมันก็ดึงมือผมไว้ซะก่อน
ผมจึงรีบหันไปมองมันครับ เพราะกลัวว่ามันจะทำอะไรที่ไม่ดีไม่ร้าย
“เมิงน่ารักดีว่ะ”
แค่คำพูดมันผมก็เขินพอแล้วน่ะครับ
แล้วนี้มันยังยิ้มหวานให้ผมอีก ผมเลยใจเต้นไม่เป็นจังหวะเข้าไปใหญ่
ผมรู้ว่าไอ้เบสมันแกล้งแน่ๆ ผมเลยหันหลังกลับจะเดินเข้าห้องน้ำ
แต่มันก็ดึงมือผมเอาไว้อีก แล้วมันก็ค่อยๆยกแขนขึ้นกอดผมไว้จากด้านหลัง
“เมิงอยากมีอะไรกับกูไหม”
“อ่ะ...เออ....บ้าเปล่าว่ะเมิง”
นั้นดิ ผมคิดว่ามันบ้าไปแล้วแน่ๆครับ
ขอมีอะไรกับผม แล้วอีกอย่างผมจะไปยอมมันได้ไง
ผมแค้นมันอยู่น่ะ แค้นน่ะ แค้นที่แปลว่าโกรธ เหอ.....
“กูพูดจริงๆ”
มันเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ผมเลยทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่
ไม่รู้ว่ามันพูดจริงหรือว่าพูดเล่น
และผมก็ไม่คิดว่าเรื่องนี้มันจะดีสำหรับตัวผมด้วย
ไอ้เบสมันคงเห็นผมไม่ตอบ มันเลยหันตัวผมให้ไปเจอหน้ากับมันตรงๆ
“เมิงก็ต้องการกูไม่ใช่เหรอ”
มันไม่รอให้ผมคิดหรือว่าพูดอะไรเลย
เพราะปากของมันที่มาประกบปากผม
นั้นก็เป็นคำตอบได้แล้ว ว่ามันพูดจริงๆ
“อ่ะ...อืม....”
มือผมข้างที่ถือถุงยาของผม ก็พยายามดันมันออกไป
แต่จู่ๆ แรงผมมันก็หายไปพร้อมกับลิ้นไอ้เบสที่บุกเข้ามาในโพลงปาก
และตอนนี้จากมือผมที่พยายามผลักให้มันออกไป
ก็กลับเป็นรัดรอบคอมันไว้ให้เข้าชิดตัวผมมากขึ้น
“อ่ะ........อ้า”
.
.
.
"เสียว.....มั้ยครับต่าย"
ไอ้เบสมันเริ่มลงลิ้นที่สะดือผม
และมือของมันที่กำลังล้วงลึกเข้าไปในขอบผ้าขนหนู
ผมเลยทำได้แค่บิดตัวไปมา และจับหัวไอ้เบสมันไว้แทนความรู้สึก
"ซืด............อ้า"
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ปล.ขอบคุณทุกคนมากน่ะครับ....
ไม่รู้กี่วันแล้วน่ะครับ ที่ผมไม่ได้มาลง ไงก็ยอมรับผิดครับ
แล้วเหตุผลที่ไม่มาลง คงเพราะแฟนผมมาจากกรุงเทพครับ(โทษมันซะ)
เลยไม่ได้อยู่แต่งนิยายให้อ่านกัน เหะๆ
และสุดท้าย ผมมีเรื่องจะแจ้งเกี่ยวกับนิยายของผม......และคิดว่าคงยาวนิดหน่อย เหะๆ
เอาเป็นว่าจะมาแจ้งอีกทีหนึ่งครับ....เหอ.... :a5:
-
เรื่อง......อะไรของมัน::กัดกันอยู่ได้::สุดท้ายก็รักกัน
นิยายบวกเรื่องเล่า เรื่องนี้ที่ผมเขียนได้เพราะไปงานกินเจครับ แล้วเพราะอารมณ์บ้าบวกกับเบื่อ
เลยเขียนอะไรเล่นๆสั้นๆ ให้หลายคนได้อ่านกัน แต่เขียนไปเขียนมามันเริ่มยาวครับ
ผมเลยวางแผนใหม่....เหะๆ
โดยเรื่องนี้มี 3 ตอนครับ...
ตอนที่ 1 อะไรของมัน ------คู่ต่ายกับ....
ตอนที่ 2 กัดกันอยู่ได้ -------คู่ต้ากับ.....
ตอนที่ 3 สุดท้ายก็รักกัน -----คู่โมกับ....
ซึ่งตอนที่ผมลงและให้หลายคนอ่านอยู่ ก็เป็นคู่ของต่ายครับ ซึ่งเป็นตอนที่ 1 อะไรของมัน
และตอนที่เหลือ คงอีกนานกว่าจะได้อ่าน ฮ่าๆๆๆ
ตอนที่ 1 อะไรของมัน.. :m28:
เนื้อเรื่องจะซับซ้อน งงๆ(โครต) เหอ....แล้วผมคิดว่าจะหาทางแก้ได้ และคนอ่านจะไม่เบื่อกันก่อน
แต่เหมือที่บอกครับ ผมเริ่มผูกเรื่องและปัญหาเยอะเกินไป ตอนนี้เลยต้องมานั่งแก้ ว่าจะหาทางออกยังไง
แล้วที่หลายคนอ่านๆ เหมือนเด็กๆเขียน อันนี้คงเพราะประสบการณ์ของผมมั้งครับ
เลยทำให้เขียนออกมาไม่น่าติดตามหรือหน้าอ่านอย่างที่คิด....
และสำหรับตอนต่อๆไป ค่อยว่ากันครับผม... :z1:
แล้วนิยายเรื่องนี้ผมมั่นใจว่าจบแน่นอนครับ แต่....
ผมไม่คิดว่าจะเร็วเท่าไรครับ เพราะวันนี้ตอนที่ผมดูผลสอบเข้ามหาลัย
ผมไม่ติดครับ เครียดมากๆ เหอ...อยากร้องไห้ แต่ร้องไม่ออก
และด้วยเพราะเหตุนี้ ผมเลยต้องเตรียมตัวอย่างหนักครับ
เพราะต้องแข็งกับคนทั่วประเทศ คือสอบเอ็นทราน์
เหนื่อยครับ เหนื่อยใจ ผมรู้สึกตัวเองแย่มากครับ เวลาที่ตัวเองเหลวไหล
ทำเรื่องไม่เป็นเรื่อง.....
แต่ก็ยิ้มออกน่ะครับเวลาเข้าบอร์ดหรือเห็นคนเม้นนิยายเรา เหะๆ
จนผมคิดว่าผมจะหายไปสักพัก และคิดว่าคงจะนานพอดู....
ผมมไม่แน่ใจน่ะครับว่าพอถึงตอนนั้นหลายๆคนที่อ่านเรื่องผมอยู่
จะยังจำหรืออ่านของผมได้ไหม
ก็อย่างที่ผมเคยพูดครับ
เรื่องผมไม่มีความประทับอะไรเหมือนของคนอื่นๆ
สุดท้ายก็ขอโทษน่ะครับที่จะให้รอกันอีกพักใหญ่ครับ
รักน่ะ รักเรื่องนี้ เพราะทุกความรู้สึกผมได้ทำและได้สัมผัสมา
รักน่ะ รักคนอ่าน ที่ตอนนี้ยังคงตามอ่านเรื่องของผมอยู่
และครั้งหนึ่งเคยอ่านเรื่องของผม.....
ขอบคุณน่ะครับ
-
:haun4: :haun4:
เบสหื่นสะใจมากอะ
แหมแฟนมาอย่าทิ้งกันละ รออ่านอิๆ
ปล. อิจฉาคนเขียน :impress2: :impress2:
-
:z13: คนเขียน แล้วอ่านประกาศก่อน ค่อยไปอ่านเรื่อง
เห็นคำอธิบายแล้วก็เก็ทที่มาที่ไปของเรื่องนี้มากขึ้น แต่อย่าถล่มตัวเรื่องว่ามันไม่มีความน่าประทับใจหรือเด็กๆเลย เพราะอ่านแล้วมันก็ได้อารมณ์แบบลุ้นๆของตัวละครเพราะความที่ไม่เดียงสาดีออก อย่างน้อยพี่ก็ชอบเรื่องนี้นะ (แอบอยากให้ถึงคู่ของโมเร็วๆ 555)
สุดท้าย เรื่องเอ็นท์ เป็นใครก็คงเครียดนะถ้าเจอแบบนี้ แต่พี่ไม่เข้าใจระบบสมัยนี้เท่าไหร่ เพราะเป็นรุ่นแรกที่โดนระบบเอ็นท์สองครั้ง (กรี๊ดดดดด ประกาศความแก่) ยังไงมหา'ลัยรัฐไม่ใช่ทุกคำตอบนะจ๊ะ แต่ก็ขอให้พยายามต่อไปนะ พร้อมเมื่อไหร่หรืออ่านหนังสือเครียดจัดแล้วอยากเขียนต่อแก้เซ็งก็ค่อยมาลงก็ได้ รออ่านจ้า
+1 ให้กำลังใจคนเขียน :L1:
-
กรี๊ดดดดด ในที่สุดก้อมา แห่ะๆ :-[
แต่สงสัยไรเตอร์คงจะมึนกะผลสอบนิดหน่อย ได้ข่าวว่าต่ายพันผ้าเช็ดตัวรอบเอวหลวมๆแล้วเดินเข้าห้องมาเอายามะใช่หรอ ไหงตอนเบสถอด มีถอดเสื้อผ้าทีละชิ้นๆด้วยล่ะ อิอิ o18 (เอ๊ะ รึเราเข้าใจไรผิด แห่ะๆ)
แล้วก้อค้างอีกแล้ว ต่ายจะเสียตัวให้เบสมะนี่ ใจง่ายนะเราน่ะ เผลอแปบเดียวกอดคอเค้าซะแระ อิอิ :z1:
ในที่สุดก้อเข้าใจ ชื่อเรื่องมีความเปนมางี้นี่เอง จะรอติดตามไปเรื่อยๆนะจ๊ะ สุ้ๆ เย้ๆๆ :mc4:
ปล.เหนด้วยกะรีบน พี่ก้อระบบเอนท์สองครั้งเหมียนกาน มะค่อยรุ้ระบบสมัยนี้ แห่ะๆ แต่ก้อไม่อยากให้เครียดนะ ทำให้ดีที่สุดก้อพอ เรียนที่ไหนก้อเหมือนกัน ขอให้มีความตั้งใจเปนที่ตั้ง ความสามารถไม่ได้วัดด้วยชื่อมหาลัย(อันนี้ประสบการณ์ตรง แห่ะๆ) ไงก้อเปนกำลังใจให้เสมอนะจ๊ะ หายเครียดเมื่อไหร่ค่อยมาลงนิยายก้อได้ จะดันรอเรื่อยๆจ้ะ อิอิ :กอด1: :L2:
-
ว๋าย ต่ายโดนนายเบส สอยซะแง้ว :haun4:
เป็นกำลังใจให้นะคะ เรื่องสอบ สู้ๆๆๆๆนะ :L2:
-
นิยายของนายก็นับว่า โอเคนะครับ ถึงขั่นดี ทำให้ผมได้ลุ้นบ้าง มีความสุขบ้าง อ่านแล้วเรี่อยๆบ้าง แต่รวมๆแล้วสำหรับผมก็ประทับใจนะครับ ยังไงก็ยังรอคู่อื่นๆอยู่นะครับ ยังไงถ้าเขียนรอบใหม่ก็ปรับปรุงแก้ไชในส่วนที่ตนเองคิดว่าไม่ดีก็แล้วกันนะครับ ยังไงผมก็ชอบนะครับเรื่องนี้นะ
ยังไงก็ขอให้สู้ๆในเรื่องเรียนนะครับ แล้วก็ขอให้ได้เข้ามหาวิทยาลัยดีๆได้นะครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับ..........................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
ปล. ขออย่าให้แฟนมา อย่าขัดความสุขคนอ่านน คนจะอ่านนิยาย ฮ่าๆๆๆ
-
มันก็ค้างอ่ะนะ
แต่นิดหน่อยอ่ะ
ยังไงก็รีบมาต่อแล้วกันนะครับ
เป็นกำลังใจให้นะ
-
งืม ๆๆ อ่านแล้ว สงสัยอยู่อะ ว่าต่ายใส่เสื้อผ้าตอนไหนอะ ก้อเข้าห้องมาใส่แต่ผ้าเช็ดตัว no เสื้อ...no กางเกง...no anything แล้วเบสเอาเสื้อผ้าที่ไหนมาถอดอะน้องต่ายยยย เอาเหอะการก้าวเดินมันต้องมีก้าวแรก การขึ้นบันไดก้อต้องขึ้นไปเหยียบขั้นที่ 1 ก่อน เพราะฉะนั้นทำดีแล้วอะ พัฒนาต่อไปเนอะ
ส่วนเรื่องสอบนะ ทำเท่าที่ทำได้ ทำให้เต็มที่ แล้วจงยอมรับ และพอใจในผลของมันนะ ส่วนเรื่องระบบพี่ก้อไม่รู้หรอกเพราะไอ่ระบบตอนที่พี่สอบมันแบบ :m29: นะ ช่างมันเหอะปล่อยมันปายยย ( :laugh: )
ป.ล. :กอด1: :กอด1: ให้กำลังใจ
-
เข้ามาดันรอไปพลางๆ อิอิ :-[
-
เรื่องก็โอเคนะคับ ความประทับใจมันมีทุกเรื่องแหระครับ แล้วแต่ว่าคนอ่านจะเก็บเอาส่วนใดมาเป็นความประทับใจ
อ่านแล้วพี่ยังชอบเลย สู้ๆนะคับยังรออ่านต่อไป
ส่วนเรื่องเอนท์ก็พยายามคับ
บอกตรงๆว่าไม่ค่อยเข้าใจระบบสักเท่าไร เพราะพี่ไม่เคยเอนท์ เหอะๆๆ
-
นิยายเรื่องนี้ก็ทำหน้าที่ของมันไปด้วยดีนะจ้ะ อ่านแล้วก็ได้ลุ้น ได้งง ได้ค้างบ้างง
อ่านไปอ่านมาอาจไม่ได้ดังใจเพราะไอ่ที่เชียร์ ๆ อยู่ดันสลับคู่ได้อีกตะหาก
แต่ยังไงก็เป็นอีกเรื่องที่น่าติดตามนะจ้ะ
พี่อุ่นใจทุกครั้งที่คนเขียนบอกว่าจะต่อให้ให้จบ <<< นี่แระความสุขของคนอ่านนิยายอย่างพี่
ตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนก็ได้จ้ะ แล้วค่อยมาต่อ ยังไงจะรออ่านจ้ะ
โชคดีในการสอบเอ็นทรานซ์เน้อ เป็นกำลังใจให้ด้วยคนจ้า :L2:
-
:z13: :z13:
-
ตอนที่ 29 ทุกข์ๆสุขๆ
ไอ้เบสมันทำให้ผมรู้สึกดี จนลืมเนื้อลืมตัวไปเลยครับ
ทั้งที่ใจผมยังแค้นมันอยู่น่ะ แต่พอโดนมันแตะตัว แล้วทำแบบนี้
ตัวผมก็กลับยอมทำตามที่มันบอก และไม่มีอาการที่จะขัดขืนเลย
“อ่ะ.......อืม”
หลังจากไอ้เบสมันปลดผ้าขนหนูของผมลงไปอยู่ที่พิ้นเรียบร้อยแล้ว
มันก็จัดการถอดเสื้อผ้าของมัน โดยที่ปากมันยังจูบผมอยู่....(จะกินลิ้นกูแหละ)
และหากตอนนั้นผมรู้สึกตัว ผมเองก็อยากถามมันน่ะครับ
ถามว่าในปากผมมีอะไร....ทำไมมันต้องเอาลิ้นเข้ามาสำรวจด้วยมิทราบ (มีอะไรดีหว่า)
“ช่วยเบสหน่อยน่ะครับ”
ไอ้เบสถอดปากออกแล้วทำสายตาหวานซึ้งมองผมครับ(ทีแบบนี้แหละก็น่ะ...)
ผมก็หลวมตัวกับมันมามากแล้วอ่ะครับ เอาไงเอากัน
“อืม...”
ผมพยักหน้าให้มันอายๆ(เริ่มรู้สึกตัวแหละ) บ่นงงนิดหน่อย
ที่อายเพราะไอ้เบสมันดึงมือผมให้ไปจับลำอะไรไม่รู้ครับแข็งๆ
และที่งง อันนี้เพราะไม่รู้ว่ามันให้ทำอะไรกันแน่ (ใสจริ๊งๆ กู)
ไอ้เบสจัดการปลดกางเกงในทิ้งไปครับ
ตอนแรกมันนั่งรอเหมือนให้ผมทำอะไร ผมก็ได้แต่มองหน้าเพราะไม่รู้
พอสักพักนึ่งมันคงทนไม่ไหว เลยจัดการถอดกางเกงในทิ้งไป
ตอนนี้ส่วนล่างของมันเลยมี.....ชี้หน้าผมอยู่
“อ่ะ...อืม.....”
ไอ้เบสมันเข้ามาประกบปากผมไม่ให้ผมตั้งตัวเลยครับ
มันเป็นคนที่จูบเก่งมากน่ะ เพราะเมื่อไม่นานมานี้ ผมเริ่มรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่….
แต่พอมันเริ่มจูบผมอีกที มันก็ดึงอารมณ์ผมกลับเข้ามาโหมดหื่นตามเดิม
“อมให้หน่อยน่ะครับ”
ไอ้เบสมันมองผมแบบเดิมอีกแล้วครับ(หื่นๆ)
ผมเห็นแล้วก็แทบละลายไปกับพื้น
แล้วสายตาของมัน ก็เหมือนสะกดจิตให้ผมต้องตอบรับอีกตามเคย
“อืม”
ไอ้เบสดึงผมเข้าไปกอด
แล้วมันก็ดึงให้มือผมไปจับส่วนล่างที่เป็นลำยาวของมัน
ผมก็ถึงกับสะดุ้งครับ เพราะไม่คิดว่ามันแข็ง แล้วก็ยาวแบบนี้
และเมื่อผมหันมองหน้าไอ้เบส มันก็ก้มลงมาจูบผมอีกทีหนึ่ง
ก่อนจะพยักหน้ายิ้มๆให้ผม (เหะๆ )
ผมก็พอเดาออกบ้างแล้วครับ ว่าต้องเอา...ไอ้เบสเข้าปากจริงๆ
และเมื่อผมกำลังจะลากลิ้นลงที่ส่วนนั้นของมัน จู่ๆ....
อ๊อดๆๆ........................................................
เสียงอ๊อดหน้าบ้านผมก็ดังขึ้นสะก่อน (ฮ่าๆๆ)
ผมก็ชะงักครับ เหมือนสติเริ่มกลับมา
และเมื่อผมก้มลงมองที่มือตัวเองว่ากำลังจับอะไรอยู่ ก็ถึงกับตกใจครับ
“เฮ้ย......”
ผมทั้งเขินทั้งอายเลยครับ เพราะนอกจากของตัวเองแล้ว
ของคนอื่นก็ไม่เคยเห็นเลย แล้วยิ่งมาเห็นของในเบสในตอนที่มันถอดเสื้อออกหมด
กล้ามแขน กล้ามหน้าท้องเป็นหมัดๆ บวกกับหน้าตาหล่อๆของมัน
อารมณ์เขินผมยิ่งสูงปรี้ดเลยครับ ผมเลยรีบลุกออกจากตัวมัน
และพอผมหันไปมองหน้าไอ้เบส มันก็ทำหน้าเหมือนไม่พอใจ
แถมสายตามันก็ดูหงุดหงิดมากด้วย (ค้างอ่ะดิเมิง)
“อ่ะ...เออ....ระ....รีบใส่เสื้อผ้า เดี๋ยวเราไปดูว่าใครมา”
ผมพูดไปก็เขินไปครับ เพราะไอ้เบสมันหน้าดานจริงๆ
ขนาดผมรู้สึกตัวแล้วน่ะ มันก็ยังไม่ดูเขินหรือตกใจเลย
ถามมันยังใช้ไอ้นั้นชี้หน้าผมอยู่อีก (รอจัดการรอบหลังน่ะเบสน้อย เหะๆ)
ผมเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วใส่เสื้อกับกางเกงแบบไม่รอช้าครับ
ส่วนไอ้ยาสิวอะไรนั้นค่อยทาครับ (เพราะตอนนี้ต้องรักษาประตูหลังก่อน)
และเมื่อผมจัดแจงตัวเองจนคิดว่าเรียบร้อยแล้ว ก็หันไปมองไอ้เบสครับ
“อ่าว....สะ..เสื้อผ้าดิ จะโชว์อะไรหนักหนา”
จากอารมณ์เขินเริ่มกลายเป็นโมโหครับ
เพราะไอ้เบสมันยังนั่งเฉย แถมไอ้ส่วนนั้นยังชี้หน้าผมอยู่ (ไม่ชอบให้ใครชี้หน้าโว้ยยยย เหะๆ)
ไม่รู้มันจะแข็งไปถึงไหนน่ะครับ...ของไอ้เบส
ขนาดของผมก็อ่อนลงบางแล้วน่ะ เหะๆ ทะลึ่งจริงๆผม
อ๊อดๆๆ.......................................................
ไอ้คนกดก็ย้ำจริงๆครับ
ผมเลยต้องรีบวิ่งลงไปเปิดประตู ไม่สนอะไรเบสแหละ
และพอผมไปดูที่หน้าบ้านก็เจอหน้างามๆ ของกะเทยเพราะจำกลุ่มครับ เหอ....อีโม
“มาแต่เช้าเลยน่ะเมิง”
ผมเปิดประตูให้อีโมเข้ามาในบ้านครับ
เพราะเดี๋ยวอยู่ด้านนอกนานๆมันจะวิ่งตามผู้ชายไปอีก
“แต่ก็มาหลังใครบ้างคน......”
อีโมมันสายตากรุ่มกริ่มครับ ผมก็เสียวสันหลังวาบ
ไม่รู้ว่ามันหมายถึงใคร แต่ใจผมก็คิดไปถึงไอ้หื่นที่อยู่ข้างบนแล้วครับ
“คะ...ใครว่ะ ไม่มีๆ”
“จะไปรู้เหรอ....กูก็พูดงั้น ลองถามดักควาย เหะๆ”
ผมหน้าร้อนเลยครับ ดันไปแสดงตัวให้มันเห็นว่าเราควาย
แถมอีกอย่าง คนอย่างอีกโมมันก็ชอบจับผิดซะด้วย กลุ้มจริงๆ ผม
“อะ...เออ..นั้นดิ กูก็งงๆ เหะๆ ไม่มีหรอกคิดมากเมิง ฮ่าๆๆ”
ผมขอตลกกลบเกลื่อนแล้วกันครับ เพราะไม่อยากยอมรับความจริง
แล้วแผนนี้ก็น่าจะพอเก็บเศษหน้าแตกได้บ้าง
“ไม่มีก็ไม่มี ไม่เห็นต้องหัวเราะ”
เอาอีกแหละ อีโม มันเริ่มจับผิดตามเคยครับ
มันยิ้มเหมือนเห็นแววอะไรบนหน้าผม
ผมก็ทำมองไปทางอื่นครับ แล้วผมก็แกล้งไปเปิดทีวี
จากนั้นก็วิ่งเข้าในครัวเอาน้ำมาให้อีโม
“แล้วเมิงมาทำไมแต่เช้าว่ะ”
ผมค่อยๆเนียนเปลี่ยนเรื่องครับ
ตอนแรกคิดว่าไม่สำเร็จ แต่โชคยังเข้าข้าง
เพราะไอ้โมมันริ่มไปสนใจทีวี ที่มีผู้ชายเดินแบบกางเกงในแทน
“ก็ทุกวันเสาร์ อาทิตย์ กูก็ต้องพาเมิงไปเปลี่ยนบุคลิก การแต่งตัว
แล้วก็เรื่องหน้าตาของเมิงด้วย”
ไอ้โมมันยังมองผู้ชายในทีวีไม่ละสายตาเลยครับ
“อ่าว ไปหาหมอสิวก็พอแล้วไม่ใช้เหรอว่ะ”
“แล้วเมิงทำแค่นั้น ผู้ชายที่ไหนเข้าจะสนใจเมิงล่ะ”
มันก็ยังมองทีวีอยู่ครับ ผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจที่มันทำหรอก
เพราะคิดว่าหน้าตาดูดีอย่างเดี๋ยวก็พอแล้วนิครับ
“อ่าว....ก็ไอ้เบสมันก็เป็นแฟนกูแล้วไง ทำไมต้องทำอีกว่ะ”
“ก็ต้องให้เขาหลงเมิงให้มากๆซิว่ะ แผนจะได้ง่ายขึ้นไง”
เรื่องที่ไอ้เบสมันรู้เรื่องแผนของพวกผม ผมก็ไม่กล้าที่จะบอกอีโมอยู่ดี
เพราะกลัวว่าไอ้เบสมันจะทำอะไรเหี้ยๆ ออกไป
แล้วเรื่องที่แก้แค้น ผมก็คิดว่าขอให้เป็นผมกับมันสองคนเคลียร์กันเองดีกว่า
หรือว่าผมควรจะทำยังไงดี?.......
หลังอีโมนั่งดูทีวีอยู่สักพักใหญ่ มันก็จะขึ้นไปบนห้องผม
ผมฟังทีแรกก็ตกใจ แถมพยายามพูดให้มันอยู่ด้านล่าง
แต่ดูเหมือนยิ่งพูด ก็ยิ่งแสดงพิรุธให้มันเห็นครับ เลยต้องยอม
ตอนแรกพอขึ้นไปนึกว่าเจอไอ้เบสนอนเอา...ชี้หน้าผมอยู่
แต่ผิดคาด ไอ้เบสมันออกไปตั้งแต่เมื่อไร ก็ไม่รู้ครับ
เพราะเข้าไปอีกทีมันก็ไม่อยู่แหละ (เหอ โล่งอก)
อีโมมันเห็นถุงยาครับ มันก็ถามผมว่าทาหรือยัง
ผมก็บอกว่ายัง มันก็เหมือนจะกรี้ดครับ แล้วมันก็ให้ผมรีบไปทายาอย่างด่วนครับ
ผมก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำ กลัวมันจะกลายร่างแล้วพังบ้านผม เหะๆ
พอออกมาอีกทีอีกโมก็นั่งเขียนอะไรยุกยิกอยู่ก็ไม่รู้ครับ
ผมก็เดินเข้าไปดูใกล้ๆมัน แต่มันกลับดึงกระดาษขึ้นอ่านให้ผมฟังแทน
“กฎว่าด้วยเรื่องการปรับปรุง...ความน่ารัก
1.ปรับปรุงผิวหน้า
2.ปรับปรุงเรื่องผิวพัน
3.ปรับปรุงเรื่องรูปร่าง
4.ปรับปรุงเรื่องบุคลิกนิสัย
5.ปรับการแต่งตัว
6.อื่นๆ แล้วแต่ความเหมาะสมของผู้บังคับ
ลงนาม....โมจัง........ผู้บังคับ”
ผมมองหน้าอีโม มันก็เชิดหน้าใส่ แถมทำท่ายังกับมดแดงแปลงร่าง
ตอนแรกก็เกือบหลุดขำกร๊ากออกแหละ
แต่พอนึกขึ้นได้ว่าผมต้องทำทั้งหมดที่อีโมเขียนมา ก็เริ่มวิตกป่นกังวลครับ
“เมิงทำจริงเหรอว่ะ”
อีโมพยักหน้าแบบไม่ลังแลครับ
ผมเองก็ถอดหายใจกับสิ่งที่มันจะทำให้ผม
เพราะคิดแล้ว ขนาดเรื่องหาหมอสิวผมยังเบื่อเลย
แล้วนี้ตั้งอีกกี่ข้อที่ผมต้องทำ...
“กูทำไหวเหรอว่ะ”
อีโมพยักหน้าอีครั้ง ผมก็เริ่มคิดหนักครับ
เพราะที่อีโมบอกว่าทำได้ นั้นอาจเป็นตัวมัน
แต่หากเป็นผมที่ไม่ชอบดูแลตัวเองอยู่แล้ว ไม่รู้จะทำได้เปล่า?
“เอาแหละมาเริ่มทบทวนกันอีกทีน่ะ...”
อีโมไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปครับ
เพราะหลังจากนั้น มันก็พูดถึงแต่และข้อที่ผมต้องทำ
ซึ่งฟังแล้วก็ปวดหัวครับ อีโมมันคงเห็นผมทนฟังมานานแหละ
มันเลยให้ผมนั่งพักแปปนึ่ง ก่อนจะพูดกันต่อ
ผมกับมันใช้เวลาคุยกันนานมากครับ
ซึ่งผมก็ยังไม่รู้ตัวเลย นั่งคุยกันไปคุยกันมา
แม่ผมก็เดินเข้ามาในห้อง แล้วก็บอกว่าแม่พึ่งกลับมาจากตลาด
เลยซื้อของกินมาเยอะเลย ผมก็มองนาฬิกาครับ
ตอนนี้ก็เกือบๆเที่ยงแล้วครับ ซึ่งจริงๆก็เริ่มรู้สึกหิวเหมือนกัน
แต่ไม่ได้ดูเวลา เลยไม่รู้ว่าคุยกับอีโมนานแค่ไหน
.
.
.
“อร่อยมากเลยแม่”
พวกผมสองคนมานั่งทานขนมที่แม่ซื้อมาจากตลอด
โดยอีโมเป็นคนพูดครับ แล้วมันก็นั่งคุยกับแม่เรื่องอาหารต่อไปอีกซักพัก
ผมก็นึกถึงไอ้เบสขึ้นมาได้ เพราะเมื่อตอนเช้ามันมาหาผม
ไม่รู้แม่เปิดประตูให้มันเข้ามา หรือว่ามันเข้ามาทางห้องบูมครับ
เพราะตอนที่มันกลับไป มันก็กลับไปทางห้องบูม แน่ๆ
“แม่ๆ เมื่อเช้ามีคนมาหาเปล่า”
“เปล่านิ...ทำไหม เรานัดใครไว้เปล่า”
“เปล่าๆแม่ แค่ถามดู”
แม่ผมก็หันไปสนใจทีวีที่ดูค้างไว้ต่อ
ผมก็นั่งคิดเรื่องที่ไอ้เบสเข้ามา
ตกลงว่าเมื่อคืนผมลืมล็อกประตู แล้วที่ไอ้เบสมันมาตั้งแต่เช้า
ความเป็นไปได้ที่มันนอนอยู่ห้องบูมก็มีสูง
เพราะเช้าขนาดนั้นบูมคงไม่ตื่นมาเปิดให้มันหรอก
แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่าเรื่องที่ไอ้เบสมันพูด...
เพราะมันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับแผนผมหมดแล้ว
โดยที่ตัวผมยังไม่รู้อะไรที่เกี่ยวกับมันเลยสักข้อเดี๋ยว
สงสัยหากเป็นแบบนี้ ผมต้องเป็นฝ่ายแพ้มันแน่ๆ
หรือไม่อย่างนั้น ผมต้องเป็นฝ่ายที่รุกบ้าง….
ผมหยุดความคิดเรื่องไอ้เบสไว้แค่นั้น
เพราะพอตอนเย็นอีโมก็จูงมือผมออกนอนบ้านทันทีครับ
มันบอกว่าจะไปซื้อโลชั่นทาผิว ผมก็นั่งรถมอไซค์มันไปครับ
อีโมมันตัวเล็กครับ แต่ก็ไม่เล็กมากประมาณ 170 เหะๆ
ก็เท่าๆผมนี้แหละ
มันพาผมขี่รถทั่วหาดใหญ่ครับ ไปห้างก็เยอะมาก
แต่มันก็ไม่ได้ซื้อครับ มันบอกว่าต้องเลือกหน่อย
ผมก็ตามใจมันครับ เพราะมันจะบำรุงให้เพื่อนมันออกแนวผู้หญิง (กูแมนน่ะสาดดด)
มันเดินนำผมตลอดครับ มีบ้างครั้งมันก็หยุดมองผู้ชาย
ผมก็เดินนำหน้ามันแทน จนมันวิ่งตามมาจนทัน
แล้วมันก็พูดเรื่องโลชั่นให้ผมฟังอีกที ผมก็เออๆ เพราะไม่รู้เลย
จนสุดท้ายมันก็มาคว้าเอาโลชั่นยี่ห้อ... เจ้าหญิงตะวันตก (คิดเอาเอง คุ้นๆมั้ย)
ผมก็ไม่รู้ราคาหรอกครับ ก็เออๆ เอาก็เอา
พอจ่ายตังค์ ทำไหมแพงจังหว่า....ฮื่อๆ เงินผม
พอตอนกลับอีโมเดินกลับหน้าบานเลยครับ
แต่ผมควันขึ้นหัวอ่ะ โมโหก็โมโห ทำไมแพงจัง
คอยดูน่ะใช้ไม่ดีกูจะเอามาปาหัวเมิง ฮื่อๆ
ผมกลับถึงบ้านประมาณ 5 โมงเย็นครับ
และต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำแถบไม่ทันครับ
เพราะตอนที่ไปเดินซื้อของกินกับอีโมตอนกลับบ้าน
อีโมมันก็บังคับให้ผมทานอาหารที่มีมันน้อย
ซึ่งมันก็ไม่มีอะไรอร่อยเลยครับ
แต่มันบอกว่าผมต้องกิน ผมก็ต้อเชื่อมันครับ (ไม่เข้าใจตัวเอง)
จนพอกลับมาบ้าน ผมเริ่มรู้สึกอืดครับ เลยต้องอาเจียนอย่างด่วน
แล้วพอล้างหน้าล้างตา จนรู้สึกว่าสบายตัวก็ขึ้นเตียง
และกำลังจะปิดตาอยู่แล้วน่ะครับ
ข้อความมือถือก็ดังขึ้นมา ผมเลยเปิดดูข้อความ
และเกิดอาการจิตวิตก
“ออกมาหากูหน้าบ้านด่วนๆ ไม่งั้นเจอดี...”
เบส
ผมเคยบันทึกเบอร์ไอ้เบสไว้นานแล้วครับ
ตอนนั้นเพราะจะโทรไปแกล้งมันเฉยๆ
แล้วผมกับพวกไอ้ต้าก็รวมหัวกันแกล้งเป็นโทรศัพท์โรคจิต
ได้ผลครับ มันโมโหใหญ่เลย พวกผมฮากันยกใหญ่
มีหลายครั้งที่ไอ้เบสมันโทรมา แต่ผมไม่รับเพราะรู้ว่าเป็นเบอร์มัน
แล้วบ้างครั้งมันก็ยังใช้เบอร์อื่นโทรเข้ามาอีก
แต่พอผมรับ แล้วได้ยินเสียมันผมก็รีบกดวางตลอด
จนมันส่งข้อความมานี้แหละ ไม่คิดว่ามันจะรู้ว่าเบอร์นี้เป็นของผม
แล้วมันรู้มาจากไหนกันว่ะ.....ซวยแล้วกู
ผมนั่งอยู่ในห้องต่ออีกประมาณห้านาที
เพราะกลัวว่าแผนนี้จะเป็นแผนหลอก
แต่พออีกสักพักนึ่ง ข้อความก็เข้ามาอีกรอบ
“เมิงอยากเจอดีใช่ไหม...กูจัดให้”
เบส
ผมเริ่มขนลุกครับ แต่ใจหนึ่งก็สู้น่ะ
เพราะยังไงมันก็ไม่มีทางเข้ามาห้องผมได้แน่นอน
ด้านหน้าแม่ก็นั่งดูทีวีอยู่ ส่วนด้านหลังห้องก็ล็อก
เหะๆ แบบนี้เมิงจะเข้ามายังไง
“ต่าย อยู่กับเบสไปก่อนน่ะ เดี๋ยวแม่ไปทำธุระด้านนอก”
เอาแล้วไงครับ มันเข้ามาจนได้
แล้วนี้มันเข้ามาตั้งแต่ตอนไหน
แล้วในบ้านหากแม่ผมออกไปข้างนอกก็จะเหลือมันกับผมสองคน
เมื่อเช้าผมก็เกือบพลาดท่ามันไปแหละ
แล้วแบบนี้ผมจะรอดจากมันไปได้เหรอ
เหอ......เอาไงดีว่ะกู
.
.
.
“อยากลองดีเหรอเมิง”
จู่ๆไอ้เบสมันพุ่งตรงเข้ามาในห้องผม
แล้งมันก็จับตัวผมไว้ พร้อมกับกดตัวผมลงบนเตียงนอน
ผมที่ไม่ทันตั้งตัว ก็หันมองหน้าไอ้เบสด้วยความตกใจครับ
เพราะไม่คิดว่ามันมาเร็ว แถมยังโมโหอะไรขนาดนี้
“เฮ้ย...ออกไปน่ะโว้ย”
ผมพยายามใช้มือผลักมันออกจากตัว
แต่แรงและขนาดตัวมันต่างจากผมมากครับ
“วันนี้เมิงไปไหนมา”
ไอ้เบสมันไม่สะท้านเลยครับกับแรงผลักของผม
แถมมันยังตั้งคำถามไร้สาระให้ผมตอบอีก
“ไปไหน....แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายเนี่ย”
ผมเริ่มหงุดหงิดไอ้เบสแล้วครับ
เพราะมันเล่นจับข้อมือผมซะแน่น แล้วอีกอย่าง
ตัวมันที่ทับตัวผมอยู่ก็นัก แถมยังเจ็บอีกด้วย
“เมิง-ไป-ไหน-กับ-ใคร-มา.....อย่าให้กูถามซ้ำ”
ไอ้เบสมันจัดการล็อกตัวจนผมแทบหายไม่ออก
แล้วหน้าของมันที่อยู่ห่างจากผมไม่ถึงคืบ
ก็ยิ่งทำให้ผมหายใจลำบากเข้าไปใหญ่
“โอ้ย....ออกไปก่อนได้ไหม หายใจไม่ออก”
“เมิงตอบกูมาก่อน...”
“ก็ออกไปก่อนดิ แล้วค่อยพูดกัน”
ไอ้เบสยอมลุกออกจากตัวผม แต่มือของมันก็ยังจับข้อมือผมอยู่
เหอ....แต่ยังดีครับ ที่มันฟังผมบ้าง
ไม่งั้นผมต้องตายเพราะมันแน่นอน
“เหอ.....นึกว่าจะตายแล้วซะอีก”
“อย่ามาลีลา ตอบกูมาเร็วๆ”
อะไรของมันเนี่ย ถอนหายใจก็หาว่าลีลา
แล้วที่ผมเกือบจะตายก็เพราะมันนี้แหละ
“แล้วจะรู้ไปทำไหม”
ผมนั่งอยู่ข้างๆไอ้เบส แถมหน้าตาก็หงุดหงิดน่าดู
แต่ถึงยังไงก็คงสู้อารมณ์ไอ้เบสไม่ได้ครับ
เพราะไอ้นี้ หน้ามันโกรธเหมือนคนบ้าเลยจริงๆ
“ถามเพื่ออะไร”
ผมยังไม่วายไปยุอารมณ์มันอีกครับ
“เมิงจะให้กูทำแบบเมื่อเช้าก่อนใช่ไหม ถึงจะตอบ”
“เฮ้ยๆ บอกก็ได้ บอกแล้วๆ”
ไอ้เบสมันผลักผมลงไปนอนบนเตียงอีกครั้ง
แต่โชคดีครับ ผมรีบพูดขึ้นซะก่อน
สงสัยหากช้ากว่านี้ รับรองคืนนี้มีการเสียตัวแน่ๆ
“ว่าไง? เล่ามา”
“รีบจริง....ก็วันนี้ไปเดินเที่ยวกับไอ้โม แล้วทั้งวันก็อยู่กับมันสองคนนี้แหละ”
ผมรีบจัดเสื้อให้เข้าที่เข้าทาง
แล้วค่อยๆ ขยับนั่งห่างไอ้เบสออกไปหน่อยนึ่ง เพื่อความปลอดภัย
“เมิงไม่ได้โกหกกูแน่น่ะ”
“จริงๆ”
“ไอ้ที่จริงๆเนี่ย คือเมิงโกหกกู หรือว่าเมิงไม่ได้โกหก”
ดูมันครับ ยังไม่เชื่อผมอีก (กวนตีนได้เรื่อง)
แบบนี้ผมแกล้งมันอีกสักรอบดีไหมครับ
แต่ดูไปดูมา ฝ่ายที่เสียเปรียบน่าจะเป็นผม เหะๆ
“เราไปกับไอ้โมจริงๆ ไม่ได้โกหก”
ไอ้เบสดูอารมณ์ค่อยเย็นลงบางแล้ว
ผมก็โล่งอกไปตามๆมันนี้แหละ
“แต่....”
พอมันพูดคำว่าแต่ ผมก็เริ่มหายใจไม่ออกอีกแล้วครับ
ไม่รู้มันจะมีคำถามอะไรมากกมาย
“ตะ...แต่..อะไร”
“เมิงกับพวก เคยโทรไปแกล้งกูใช่ไหม”
เหอ....ไอ้เบสมันเก่งจริงๆครับ
ขนาดนึกว่ามันลืมไปแล้วน่ะ มันก็ยังฝื้นความจำมาได้อีก ซวยจริงๆกู
“อ่ะ...เอ่อ....ปะ...”
“ก่อนจะตอบคิดให้ดีๆ เพราะโทษที่เมิงทำ มันจะเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว”
“หา....โทษอะไรของนาย”
ผมสั่นใหญ่เลยครับ แถมเหงื่อก็ไหลยังกับฝนตก
“ก็กูเคยบอกแล้ว.....หากเมิงหรือพวกของเมิงทำให้กูไม่พอใจ...กูจะลงที่เมิงคนเดียว”
ไอ้เบสมันค่อยๆขยับแขนมากอดรอบตัวผมไว้
ส่วนผมเรื่องสัญญาบ้าบออะไรของมัน
ผมก็ลืมไปตั้งแต่ที่ผมตัดสิ้นใจจะแก้แค้นมันแล้วครับ
“เอ่อ....ก็....ไม่ได้ตั้งใจ”
พยายามปัดปัญหาออกจากตัวครับ
เพื่อไอ้เบสมันเห็นใจ ทั้งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้(ทำเพื่อ....)
“แต่เมิงก็ทำไปแล้ว เอาเป็นว่ากูจะเก็บโทษเมิงไว้ก่อน แล้วค่อยจัดการทีหลัง”
เบาใจไปครึ่งหนึ่งครับ เพราะอย่างน้อยเมื่อถึงตอนนั้น
มันก็คงไม่มีทางแกล้งผมได้แล้ว เหะๆ
ไอ้เบสมันคุยกับผมอยู่ไม่นาน (ซึ่งส่วนใหญ่จะลวนลามมากกว่า)
มันก็บอกว่าจะกลับบ้าน แล้วค่อยมาหาใหม่พรุ่งนี้
ตอนแรกผมก็จะปฏิเสธมันหรอกครับ
แต่มันบอกว่า หากไม่ตกลง มันจะเข้ามาทำกับผมแบบเมื่อเช้าอีก
ผมจึงต้องตอบตกลง (เพราะมันบังคับ)
แล้วผมก็เดินไปส่งมัน พร้อมกับเผาดอกไม้จันทน์ให้มันถึงหน้าบ้านเลยครับ
“เมิงได้กลิ่นอะไรไหม”
มันทำหน้าสงสัยมาทางผมครับ
ผมอยากตอบเหลือเกินว่ากลิ่นดอกไม้จันทน์ เหะๆ
“ไม่เห็นจะได้กลิ่นอะไรเลย”
ผมก็สงสัยครับ เพราะยืนอยู่กับมันหน้าบ้าน
แถมกลิ่นอะไรที่ไหน ก็ไม่เห็นมี ไอ้นี้ชักแปลกๆแหละ
“ดมดีๆดิ”
ไอ้เบสมันค่อยๆเดินเข้ามาหาผม
ผมก็ไม่ได้ระวังตัวอะไรน่ะครับ เลยได้แต่ยืนนิ่งๆ
จนเริ่มมารู้สึกตัวก็ตอนที่โดนมันรวบเอวนี้แหละ
“เฮ้ยปล่อย....เดียวใครมาเห็น”
“แล้วตกลงเมิงไม่ได้กลิ่นจริงๆเหรอ”
ไอ้เบสมันยังหน้าหนาครับ ไม่ฟังผมสักนิด
แต่ก็ดีหน่อยที่กลางคืนมืด คนเลยไม่ค่อยเห็นเท่าไร
(แถมอากาศก็เป็นใจด้วย หึหึ)
“แล้วนาย......ได้กลิ่นอะไรอ่ะ เราไม่เห็นได้กลิ่นอะไรเลย”
“ก็กลิ่นความสุขของกู แต่ความทุกข์ของเมิงไงว่ะ ฮ่าๆๆ”
ตอนแรกนึกว่ามันจะตอบอะไรที่หวานๆกว่านี้
หรือไม่ก็มันอาจจะจูบผมซะอีก
แต่พอได้ยินแบบนี้ผมก็รีบผลักมันออกจากตัว
แล้วก็รีบล็อกประตูเข้าบ้านเลยครับ
ส่วนไอ้เบสมันก็ยังหัวเราะอยู่ด้านนอกครับ
ไม่รู้มันจะขำอะไรของมันนักหนา
แต่การที่มันบอกว่าความสุขของมันคือความทุกข์ของผม
อันนี้ผมก็เข้าใจครับ ว่ามันคงจะจองเวรผมอีกนานแน่ๆ
พอกลับขึ้นมาบนห้อง ผมก็จัดการอาบน้ำ
และก็ไม่ลืมที่จะทายาสิว จากนั้นเมื่อรู้สึกความสบายตัว(แต่ไม่สบายใจ)
ก่อนนอน ผมก็หาสมุดน่ารักๆ ที่ไม่ได้ใช้เลย เอามากกางหน้าแรกออก
แล้วเริ่มต้นเขียน โดยตั้งชื่อว่า...บันทึกความแค้น เหะๆ
ผมเปิดพิธี โดยเขียนเรื่องไอ้เบสวันนี้ลงไป
จากนั้นผมก็เขียนคำด่ามันอีกระลอกใหญ่ จนคิดว่าสบายใจแล้ว
ผมก็เก็บสมุดที่เหมือนกับไดอะรี่ เอาไว้ใต้โต๊ะ
และก่อนจะนอน ผมก็ยิ้มให้ตัวเองแล้วก็พูดเบาก่อนอนว่า
“ความทุกข์ของนาย ก็คือความสุขของเราเหมือนกัน....เบส”
แล้วไม่นานผมก็หลับไป จนมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนเช้าครับ
*****************************************************************
ปล.ขอบคุณทุกๆคนมากครับ
ขอยอมรับผิด ไม่มีขอแม้ครับ... ประโยค xx ที่เบสถอดเสท้อผ้าต่าย
ผมไปแก้แล้วน่ะครับ เหอ...ผิดบ่อยๆจริงเนอะผม
ผมรู้สึกดีมากน่ะครับ ที่หลายๆคนเข้ามาให้กำลังใจ และรออ่านเรื่องของผม
เรื่องนี้ผมต้องเขียนดึกๆจริงๆครับ เพราะรู้สึกหัวมันไหลอ่ะ (แปลกมั้ย)
แล้วเรื่องที่เรียน ผมจะเรียนม.กรุงเทพครับ เหะๆ
แต่ต้องถามพ่อก่อน เพราะผมไม่อยากเครียดกับเอ็นแล้วครับ
เอาเป็นว่า ขอบคุณ และหากเขียนได้เมือ่ไร ก็จะมาโพสอย่างด่วนครับ
:z2:
-
:z1: :z1:
เป็นปลื้ม....ตาต่อแล้ว
:really2: :really2:
-
เย้ๆๆ มาแล้ววววว นึกว่าต้องรอจนกว่าจะเอนท์เสร็จซะอีก หุหุ :impress2:
แอบผิดคาดนิดหน่อย แต่ก้อดีแระ ที่ต่ายยังไม่เสียทีไอ้เจ้าเบสมัน ไม่งั้นคงไม่เหลือไรไปต่อกรกะเค้า แค่นี้ก้อตกเปนเบี้ยล่างเค้าจะแย่แระ เหอๆ :z3:
เปนกำลังใจให้นะจ๊ะ ทั้งเรื่องนิยายแล้วก้อเรื่องมหาลัย จุฟๆๆ :กอด1: :L2:
-
โถ่เบส อีกนีดเดียวเอง อิๆ :haun4: :haun4: :haun4:
-
การจะเรียนจบได้หรือไม่ได้ อนาคตจะดีหรือไม่ดีขึ้นอยู่กับเราและโอกาสที่เราสร้างขึ้นค่ะ
การเอนท์ติดไม่ได้หมายความว่าทุกสิ่งในชีวิตต้องดีเสมอไป
เอนท์ไม่ได้ก็ไม่ได้หมายความว่าทุกอย่างจะต้องเลวร้าย
ถ้าเลือกมหาลัยแล้วก็ขอให้ตั้งใจเรียนละกัน สู้ๆ ค่ะ
-
เย้ ๆๆ ๆ
มาต่อแว้ววววว
ต่ายเอ๊ยยย สู้คนบ้างอะไรบ้างเหอะ
บันทึกแก้แค้นเดี๋ยวได้เป็น บันทึกแก้ผ้าหรอก
:laugh:
ป.ล. ม.กรุงเทพก็ดีนะ เรียนที่ไหนก็ได้ความรู้เหมือนกัน :กอด1:
-
ถ้าต่ายสู้คนมั้ง คงจะดีกว่านี้นะเนี่ย คงไม่โดนกดขี่แบบเน้
เอ๊ะ หรือสมยอมหว่า กร๊ากกกก
:z13: :z13: :z13:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
หายไปก็นาน
แต่ มาลงนิดเดียวเอง
:seng2ped:
-
ว้าววววววววววววววววววว มาต่อแล้ว ^^ :z2:
ต่ายต้องร้องเพลงนี้
ฉันก็สู้คนค่ะ ฉันก็สู้คน >> เพลงของนิโคล อิอิ
:really2:
ยังให้กำลังคนแต่งเหมือนเดิมคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ทั้งเรื่องนิยาย และเรื่องเรียน :L2: +1
-
ต่ายจะทำสำเร็จเร้อ ลางแพ้เห็นมาแต่ไกลเลยอ่ะ o16
-
สะเดิดมากๆๆเลย ชอบๆ
เป็นกำลังใจให้นะครับ......................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
-
ติดตามครับ
-
จะยังติดตามต่อไปนะ
และขอเป็นกำลังใจให้ในเรื่องเรียนต่อนะครับ
-
ขอบคุณ ขอบใจ ขอบพระทัย Thanks
ปล.ขยันเปลี่ยนลายเซ็นต์เหลือเกิน ดีนะที่ไม่ขยันเปลี่ยนแฟนเหมือนลายเซนต์555+ :m20:
-
ในที่สุดก็มาต่อแล้ววววว ชอบคำพูดเบสจริงๆ “ก็กลิ่นความสุขของกู แต่ความทุกข์ของเมิงไงว่ะ ฮ่าๆๆ”
่ท่าทางจะต้องยื้อกันอีกนานนะคู่นี้ แต่ไม่เป็นไร คนอ่านรอได้ หึๆ :z1:
-
เริ่มอ่านบทแรกๆ งงๆๆๆๆ
แต่อ่านต่อมาก็แต่งดีขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้สนุกมากๆๆๆๆๆเลย
เป็นกำลังใจให้นะ :L2:
-
อะโห ต่ายแน่มาก เขียนระบายใส่สมุดซะงั้น :laugh:
คู่นี้สงสัยลุ้นกันอีกหลายยก :z1:
+ให้เป็นกำลังใจในการแต่งต่อจ้า :L2:
-
แวบมารอ หุหุ :z2:
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
เอา(คืน)ให้คางเหลืองเลย เพ่น้อง
-
555
โดนแกล้งตลอดเลยนะ
-
ตอนที่ 30 รอเพื่ออะไร?
เช้านี้ป็นเช้าวันทำงานของแม่ และเป็นเช้าที่พวกไอ้ต้าจะมากันที่บ้านผม
ซึ่งวันนี้ผมก็ต้องตื่นเช้าอีกตามเคยครับ (เหอ..เบื่อจริงๆ)
ผมมานั่งรอพวกมันอยู่ด้านล่าง
นอนกลิ้งไปกลิ้งมาไม่นาน พวกมันก็เริ่มทยอยมากันทีละคน
จนคนสุดท้ายที่มาก็คือไอ้กรด
แล้วเรื่องที่พวกมันเริ่มคุยก็เรื่องเดิมๆครับ
แค้น...แล้วก็...แค้น
ผมนั่งฟัง-นอนฟังพวกมันคุยไป โดยไอ้ต้ามันก็บอกว่า มันเริ่มรู้เรื่องแฟนไอ้นนท์แล้ว
และพวกมันก็ดูเหมือนจะดีใจกันยกใหญ่ครับ
ผมมองไอ้ต้าแล้วก็อยากพูดเรื่องบูมกับมันมากๆ
แต่เพราะบูมขอไว้ ผมเลยต้องทำใจไม่เอามาพูด
และคิดว่าตอนนี้ เรื่องของมันกับบูม คงจะมีอะไรที่ดีขึ้น
.
.
.
ผมนั่งฟังพวกมันคุยกันไปเรื่อยๆ
จนไอ้คมครับ มันหันมาถามผม เรื่องไอ้เบส
“แล้วเมิงกับมัน ก็ไม่มีปัญหาอะไรใช่เปล่า”
ผมไม่รู้จะพูดเรื่องที่ไอ้เบสมันรู้ความลับดีหรือเปล่า
เพราะผมกลัวไอ้เบสมันจะทำอย่างที่มันเคยพูดไว้จริงๆ
และผมคิดว่า ผมไม่ควรเอาพวกเพื่อนๆมาเกี่ยวด้วย
นั้นน่าจะเป็นสิ่งที่ผมควรทำมากที่สุด
“โห้ยมือระดับนี้.....ไม่ต้องห่วง มันจับกูไม่ติดหรอก”
พวกมันก็ดูเหมือนจะพอใจกับคำตอบผม
แต่ผมกลับคิดหนักกับเรื่องไอ้เบส
เพราะเรื่องนี้ผมอยากจัดการด้วยตัวผมเองครับ
“เฮ้ยพวกเมิง....เรื่องไอ้เบสกูตัดสินใจดีแล้วว่ะ กูจะจัดการไอ้เบสด้วยวิธีกูเอง”
ผมตัดสินใจพูดออกไป และพวกมันก็เงียบกันหมด ไม่มีใครพูดอะไร
แต่ผมก็อึ้งเหมือนกันน่ะครับ
เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าตัดสินใจแบบนี้ เหะๆ
“เมิงจะไม่ให้พวกกูช่วยได้ไงว่ะ”
ไอ้ต้าครับที่พูดคนแรก
และผมคิดว่าคนอื่นๆก็จะพูดเหมือนกับไอ้ต้าด้วย
และที่เห็นได้ชัดคือไอ้คมครับ มันดูไม่พอใจเอามากๆ
“พวกเมิงฟังกูก่อนดิ เรื่องที่กูจะจัดการไอ้เบส มันก็เฉพาะตอนแรก
แต่พอมันเริ่มเชื่อง กูก็จะให้พวกเมิงจัดการกับมันเอง”
พวกมันที่จะพูดกันทีแรกก็หน้านิ่งกันหมดครับ
ส่วนไอ้คมก็เหมือนกำลังคิดหนักกับแผนของผม
แต่ทำไงได้ครับ ผมต้องทำอย่างนี้ก็เพราะพวกมัน
หากเอาพวกมันมาเกี่ยว รับรองไอ้เบสมันต้องเล่นงานพวกมันแน่ๆ
แต่หากให้ผมเป็นคนจัดการเอง ผมคิดว่าหลายๆอย่างก็น่าจะดีขึ้น (ผมคิดว่าน่ะ)
“แล้วเมิงคิดว่า เมิงทำได้เปล่า”
ไอ้คมมันหันมาถามผม โดยที่คนอื่นๆก็มองผมอยู่เหมือนกัน
“มันก็ต้องลองดู”
“งั้นหากเมิงคิดว่าทำแล้วมันโอเค พวกกูก็จะรอดูผล”
ผมพยักให้พวกมัน และผมคิดว่าพวกมันก็เชื่อใจผมด้วย
แล้วเรื่องของผมก็ผ่านไป โดยที่มีเรื่องไอ้ต้าเข้ามาแทน
ตอนนี้ผมกำลังคิดระยะเวลาที่เหลือ
หากว่าพวกมันเริ่มรู้ข่าวแฟนไอ้นนท์เร็วเท่าไร
แผนที่แก้แค้นก็จะเสร็จเร็วมากขึ้น
และร่วมถึงเรื่องของผมก็ด้วย....
ตลอดเช้าวันนั้น ผมลืมเรื่องไอ้เบสไปเลยครับ
จนพวกไอ้ต้ามันเริ่มทยอยกันกลับบ้านในตอนเย็น
ในขณะที่ผมนั่งดูทีวีอยู่ ไอ้เบสมันก็โทรเข้ามาครับ
อย่างหนึ่งที่ผมไม่เข้าใจคือ ทำไมถึงรู้สึกดีใจ และต้องรีบกดรับไอ้เบสด้วย
ทั้งที่ความจริง ผมก็โกรธและคิดจะแก้แค้นมันอยู่
“โหล....นี้เบอร์ใครอ่ะ”
หลังจากกดรับสาย ผมไม่ทันพูดอะไร
อีกฝั่งก็ยิงคำถามใส่เลยครับ แล้วเสียงที่พูดก็ไม่ใช่ไอ้เบสด้วย
แต่เป็นเสียงผู้ชายที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน
“อ่ะ..เอ่อ...แล้วจะคุยกับใครเหรอครับ”
“แล้วคนที่คุยอยู่เป็นใครล่ะ”
“แล้วคุณจะคุยกับใคร ก็เป็นคนนั้นแหละครับ”
อารมณ์ผมเริ่มขึ้นนิดหน่อยครับ
เพราะอีกฝั่งมันพูดเสียงดังใส่ผมก่อน
“อย่ามากวน เมิงอ่ะ ชื่อต่ายใช่ไหม”
“เออ นั้นแหละชื่อกู”
ผมก็เริ่มกูบ้างแล้วครับ ตอนแรกผมก็ครับๆกับมันตลอด
แต่นี้มันเล่นมาแบบ เมิงๆกูๆ
หากมันอยากพูดผมก็จัดให้
“รู้จักเบสได้ไง”
ผมแอบคิดไว้ตั้งแต่แรกแล้วครับ ว่าน่าจะเป็นพวกเด็กไอ้เบส
แต่มาแน่ใจก็คำถามนี้แหละ (หวงของน่ะเนี่ย)
“จะรู้ไปทำไม”
“อย่ามากวนกู”
“กูไปกวนเมิงตอนไหน”
“ตกลง เมิงจะไม่ตอบใช่ไหม”
ผมว่าเวลานี้ต่างฝ่ายต่างอารมณ์ร้อนพอๆกัน
และผมคิดว่า หากมันยังไม่หยุด ผมก็จะไม่หยุดเหมือนกัน
“ทำไหมกูต้องตอบ ไม่เห็นเกี่ยวกับเมิง”
“ฮ่าๆๆ ทำไมไม่เกี่ยวล่ะ ก็กูกับเบสเป็นแฟนกัน”
เอาแล้วครับ อึ้ง ทึ่ง ไปตามๆกัน
ผมไม่รู้จะตอบยังดี เพราะที่ผมกำลังทำอยู่
มันเหมือนไปแย่งของของคนอื่น
“ทำไมไม่พูดล่ะ......แต่รู้แล้วก็จำไว้น่ะ ทีหลังจะได้ไม่ต้องมายุ่งอีก”
หลังจากที่แฟนไอ้เบสมันวางสายไปแล้ว
ผมก็นั่งหน้าชาเหมือนพึ่งโดนตบหน้าเข้าไปเต็มๆ
ทำไมผมถึงรู้สึกสั่นแบบนี้น่ะครับ
ไม่รู้เป็นเพราะโดนแฟนไอ้เบสด่า
หรือเป็นเพราะรู้ว่าไอ้เบส...มันมีแฟนแล้วกันแน่
แล้วไหนบูมบอกว่าไอ้เบสมันไม่จริงจังกับใครไง
แล้วทำไมไอ้คนที่ผมพึ่งคุยด้วยถึงบอกว่าเป็นแฟนมัน
“หึหึ……”
แต่ถึงเป็นแบบนั้น ผมจะไปสนใจทำไหม
ในเมื่อผมต้องการแก้แค้น ไม่ใช่จะเอาไอ้เบสมาเป็นแฟนสักหน่อย
เหะๆ คิดก็ก็ขำครับ ผมเหมือนคิดมากกับเรื่องแฟนไอ้
จนลืมไปว่าจริงๆแล้ว สิ่งที่ผมต้องทำคืออะไร
.
.
.
“โหล....ขอสายเบสหน่อย”
ผมตัดสินใจโทรกลับไปอีกครั้ง
แล้วคราวนี้เสียงผู้ชายคนเดิมก็ต้อบกลับมาครับ
“เมิงพูดไม่รู้เรื่องใช่ไหม”
“กูจะคุยกับเบส ไม่ใช่คุยกับเมิง”
“เบสหลับอยู่ แต่ถึงตื่นกูก็ไม่ให้คุย” ดูมันพูด
“ปลุกเบส แล้วบอกว่าต่ายโทรมา”
“กูไม่ปลุกจะทำไหม” มันยังกวนตีนได้อีก
“เมิงเป็นแค่แฟนอย่ามาลองดี” เอ๋...แน่จะว่าผมตอบแบบนี้
“แล้วเมิงเป็นอะไรกับเบส”
“กูเป็นเมีย มีอะไรเปล่า”
พูดแล้วก็ยังงงไม่หาย ไม่รู้พูดไปได้ไง
กระดากปากครับ เอาตัวเองไปแทนเมียไอ้เบส เหะๆ
“ไม่จริง.....เมิงโกหก”
ผมว่าไอ้คนที่ผมคุยอยู่เริ่มใจสั่นแล้วน่ะ
เพราะน้ำเสียงของมันเหมือนคนตกใจ
“ไม่เชื่อก็ปลุกเบสขึ้นมาถามซิ”
ผมลองดูครับ ว่ามันจะติดกับหรือเปล่า
แต่มันก็โง่จริงๆนั้นแหละ เพราะตอนนี้มันเรียกไอ้เบสยกใหญ่เลยครับ
คิดแล้วก็ซะใจไม่หาย เหะๆ
“เบสๆๆๆ.....ตื่นมาคุยกันก่อน ไหนบอก...ปอ...ว่าไม่มีแฟนไง
แล้วทำไมไอ้คนชื่อต่าย มันถึงบอกว่าเป็นเมียเบสล่ะ”
ผมใช้มือปิดปากกลั่นเสียงหัวเราะแทบไม่อยู่
เห็นไหมครับ บอกแล้ว เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับกู
“เมิงเงียบเสียงดิ....กูรำคาญ....ไหนโทรศัพท์”
ไอ้เบสพึ่งตื่นจากนอนจริงๆครับ
แถมน้ำเสียงมันก็คงหงุดหงิดไอ้คนชื่อปอมากๆ
หึหึ....สมน้ำหน้า......ลาล้าลา
“เมิงเดี๋ยวกูไปหา”
นี้ก็เย็นมากแล้วด้วยครับ ทำไมมันพึ่งคิดจะมา
หงุดหงิดครับ สงสัยหงุดหงิดที่ด่าแฟนไอ้เบสไม่เต็มที่มั้ง เหะๆ
ไอ้เบสมันกดวางสายไป สงสัยมันคงกำลังทะเลาะอยู่กับแฟนของมันแน่ๆ
แต่ผมเองก็ไม่ได้อยากให้ไอ้เบสมาบ้านหรอก
แค่อยากโทรไปด่าแฟนมันก็เท่านั้น(แน่ใจเหรอ....)
.
.
.
ผมนั่งดูทีวีจนเผลอหลับ
แล้วมารู้สึกอีกทีก็ตอนที่แม่กลับมาบ้านแล้วครับ
ผมมองออกไปที่หน้าบ้าน เผื่อเจอไอ้คนที่บอกว่าจะมาหาผม
แต่ก็ว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย ผมจึงขึ้นไปอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จก็ลงมาดูทีวีด้านล่างต่อ
ปกติผมจะนอนไม่ดึกมากครับ แต่วันนี้อยากดูทีวีมั้ง เลยนอนดึกเป็นพิเศษ
ผมแอบชำเลืองมองโทรศัพท์เผื่อมีสายโทรเข้า
แต่สุดท้าย....ก็ไม่มี
ผมนั่งมองที่รั้วหน้าบ้านบ่อยๆครับ ตอนนี้ก็สองทุ่มแล้ว
ส่วนแม่ผมก็นั่งอยู่ข้างๆครับ
แต่สงสัยผมแสดงคงอาการให้แม่ดูมากเกินไป เหะๆ
แม่เลยหันมาถามผมซะงั้น
“รอใครหรือเปล่าเรา”
ผมมองหน้าแม่ แล้วก็ส่ายหน้า
ผมไม่อยากโกหกแม่หรอกครับ
แต่จะให้บอกว่ารอผู้ชาย มันก็น่าเกลียดเกินไป
“ขึ้นนอนแล้วน่ะแม่”
ผมมองนาฬิกา ก็ใกล้สามทุ่มแล้วครับ
รู้สึกง่วงมากๆ แถมตอนนี้เริ่มไม่เข้าใจกับสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่
ผมนั่งรอไอ้เบส ผมมองหาไอ้เบส ผมอยากโทรหาไอ้เบส
ผมอยากรู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมถึงต้องฟังคำไอ้เบสมันด้วย
มันบอกผมว่าจะมาหา....
ทั้งที่ไอ้เบสมันเป็นคนนิสัยแย่ขนาดไหน ผมก็น่าจะรู้ดี
แต่นี้ผมยังรอมัน ผมรอมันไปทำไหม แล้วรอเพื่ออะไร
ผมเดินขึ้นห้อง แล้วระหว่างทางผมก็กุ้มหัวมาตลอด
เหมือนพยายามคิด แต่ก็คิดไม่ออก
ผมจัดการล้างหน้าล้างตาแล้วทายาสิว
จากนั้นก็ขึ้นเตียงเลยครับ
ผมไม่อยากให้ตัวเองคิดมาก ปวดหัว
เลยตัดสินใจข่มตาหลับ และไม่นานผมก็หลับไป
โดยที่ตัวเองยังไม่รู้ว่า ทำไมต้องรอไอ้เบส เหะๆ
http://media.imeem.com/m/us6EJUSFva
******************************************************************
ปล.ขอบคุณทุกๆคนมากครับ
เห็นคนอ่านทั้งเก่าทั้งใหม่ก็ดีใจมากๆครับ
ไม่รู้จะตอบแทนยังไง ได้แต่กดบวก กับขอบคุณมากๆครับ
ผมเขียนคงไม่งงกันมากน่ะครับ และปริศนาอะไรที่แปลก
ที่หลายคนลืมๆก็จะมาแก้ไข้ให้เรื่อยๆ
และที่เรื่องนี้อีกนานไหม อันนี้คงคิดว่าอีกสักหน่อยครับ
เพราะอยากเขียนเรื่องนี้ เหะๆ
ใครที่ว่าเราเปลี่ยนลายเซ็นบ่อย :m20: อันนี้ความสุขเล็กน้อยๆครับ
ช่วงนี้ผมรู้สึกทำอะไรผิดพลาดบ่อยจังครับบัตรประชาชนหาย เอทีเอ็มก็หาย
งานเยอะมากๆครับ ทั้งของห้อง ทั้งของตัวเอง เทอมนี้ผมมีสิทธิ์ลุ้น มส. ครับ
เพระขาดเรียน หเ แย่ๆเนอะผม แล้วเรื่องมหาลัย ขอบใจทุกๆคนมากๆครับ
:L2:
-
นายเบสเนี่ยยังไงวะ อะไรกัน เอาหญ้าเลี้ยงแทนข้าวดีมะ ?
กลับไปคืนดีกับแฟนเก่าซะงั้น ชิส์ :beat:
ต่ายน่าจะหาแฟนควง เย้ย นายเบสซะเลย พวกไม่ชัดเจน!! :z6:
แฟนต้าก็แรงนะเคอะ
แต่หนุต่ายแรงกว่า
“กูเป็นเมีย มีอะไรเปล่า” :laugh:
-
:pig4:มาต่ออีกนะ
-
หืมๆๆๆ ปอหรอ? ปอไหนหว่า เหอๆ คนที่เบสรักมันชื่อนัทใช่มะ? แล้วใครอีกละเนี่ย ไอ้เบสนะไอ้เบส ฮึ่มๆ :m16:
ต่ายเอ้ย หัวอ่อน ใจก้ออ่อนไปแล้วเราน่ะ เจอแบบนั้นยังจะมารอเค้าอีก เฮ้อออ :เฮ้อ:
สรุปไอ้เบสมันจะมาจริงมะเนี่ย รอตอนต่อไปน้า หุหุ :3123:
-
เอาใจช่วย ผมก้อจะได้ มส. เหมือนกันไม่ได้ไปเรียนจะเกือบ3อาทิตย์แล้ว เฮ้อ ดันป่วยๆๆบ่อยๆๆเรียนตามมะทันเลยหยุดมันซะเลย
แล้วลงภาคเสาอาทิตย์แทน อีกปีก้อจบอยู่แล้วเชียว แฮ้ ++++++
-
:เฮ้อ:
ตกลงเบสมันจะเอาไงกันแน่เนี่ย
รออ่านต่อน๊า o13
-
มึงเป็นแค่แฟน อย่ามาลองดี
5 55+ สะใจ ๆๆ ๆ
เพิ่งจะเห็นต่ายแก่กล้าก็หนนี้แหละ
ดี ๆๆ ชอบบบบบบบบบบบ
ต่ายช่วยหัวแข็ง ใจแข็งมั่งเหอะ
รู้สึกจะรักไอ้เบสไปแร้วเนาะ เง้ออออออ
ป.ล. ไม่รู้จะด่าไรไอ้เบสดี ไม่อยากสนใจด้วย (ซะงั้น)
จะมีแฟนกี่คนก็ช่าง ... เพราะไม่เชียร์มันตั้งแต่แรกแระ ,, ไม่ชอบบบบบบ 5 55+
-
เด๋วต่ายอาจจะได้เป็นเมียเบสจริง ๆ
โดนแน่ ๆ เลยงานนี้ :z1:
-
ต่ายนี่อารมณ์สาวน้อยจังเนอะ อ่อนไหวง่ายมาก ๆ ตอนแรกก็บูม เผลอแป๊บเดียวก็กลายเป็นเบสซะละ :เฮ้อ:
-
เอ่อ ลืมไปว่า ปอ ไม่ใช่แฟนเก่าคนที่เคยหักอกเบส o22 คนนั้นนัทต่างหาก :z3:
ขอโทษคร้าบบบบบ คนเขียนอาจจะงงเม้นก่อนหน้านี้ ของเรา :serius2:
แต่ยังไงก็
:beat: :beat: :beat: อยู่ดีนะนายเบส
ขอให้ต่ายเอาคืนแสบๆเลยนะ
-
เบสนจะเอายังไงกันแน่วะ :z3:
-
มารอตอนต่อไปนะคับ
-
ไอ้เบสมันจะเอาไงกันแน่เนี่ย
ปล.ถึงคนแต่ง สู้ๆ นะงับ
-
มาให้อยากแล้วจากไป
เบสทำไมทำแบบนี้หละ
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
แวะมาบอกว่าคิดถึง หุหุ :L2:
-
จะมีตีกันเพื่อแย่งไอเบสไหมนะ :z6: เหอะๆ
เป็นกำลังใจให้นะครับ...........................แล้วมาลงต่ออีกนะครับ
-
ดันๆ....พึ่งทำงานเสร็จ
แล้วงานก็ไม่ค่อยประสบผลสำเร็จเท่าไร..เหะๆ
เข้ามาเพราะคิดถึงครับ :L1:
-
ตามมาจิ้มบูม
คิดถึงเหมือนกันจ้า หุหุ :กอด1:
-
:call: :call: :call:
-
เหนื่อย แวะมาหาก่อนไปเตรียมไหว้เจ้าอีกรอบ
ป.ล. :L2: :L2: ให้กำลังใจ
-
อ่านทันแระ...
อะไรของมันเนี่ย ไอ้เบส
เหอๆๆ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ดันๆๆๆ หุหุ :3123:
-
ดันด้วย........ช่วยกัน :call: :call: :call:
-
โหย ค้างงงงงง่ะ
-
:z13: :z13: :z13:
เป็นกำลังใจให้นะ
-
ยังมะมา........... :monkeysad:
-
คิดถึงเหมือนกัน ---------------
คิดถึงนิยายนะมะช่ายคนแต่ง :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
ดันๆ ตกไปไกลเลย :z13:
555+ สอบเสร็จซ้าที :เฮ้อ:
-
ทู้ตกไปไกลงิ
ยังมะมาต่ออีกหยอ นานแล้วน้า :serius2:
ป.ล. :L2: :L2: กำลังใจ แถม ๆๆ :z13: :z13: o18
-
:z13:
-
ช่วยพัดกระทู้อีกคนนะครับ ถึงแม้จะรู้ดีว่าผู้เขียนติดภารกิจ แต่เอาเถอะคนอ่านต้องการอ่าน มาลงต่อเดียวนี้นะ 555+
เป็นกำลังใจให้นะครับ..........แล้วมาลงต่อด้วยนะครับ
-
ตอนที่ 31 เห้ย...ใจเย็น
วันนี้ผมตื่นเช้ากว่าปกตินิดหน่อยครับ
แล้วสาเหตุมันก็เพราะ
กริ้ง......
อืม.....เสียงโทรศัพท์ผมนี้แหละ
ตอนแรกคิดว่าเป็นไอ้ต้าหรือไม่ก็พวกเพื่อนผมนี้แหละ ที่โทรเข้ามา
แต่พอรับสาย แล้วฟังเสียงที่ตอบกลับมา.....(มันไม่ใช่นี้หว่า )
“เมิงต่ายเปล่า”
ใครไม่รู้ เสียงคุ้นๆ
“ใครว่ะ”
“กูแฟนเบส”
ผมค่อยๆเริ่มตั้งสติ
และพยายามนึกถึงไอ้คนที่บอกว่าเป็นแฟนไอ้เบส
ซึ่งมันก็มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละครับ
ประกาศตัวซะขนาดนี้...อีปอ
“อ่าวนึกว่าใคร ชู้เบสนี้เอง”
“แกนั้นแหละ ไม่ใช่ฉัน”
“ฮ่าๆ....มีไรว่ามา กูง่วง”
จริงๆผมก็ไม่ง่วงแล้วละครับ
แต่ไม่อยากฟังเสียงแหลมๆของมันมากกว่า
แสบแก้วหูโว้ย.....
“ดี งั้นกูพูดเลยแล้วกัน เมิงอย่างมายุ่งกับเบส
ไม่อย่างนั้น...อย่าหาว่าไม่เตือน”
นี้มันขู่ผมหรือเล่นตลกครับ พูดอย่างกับในหนัง
แล้วอีกอย่าง มันก็มาขู่ผิดคนแล้วครับ เหะๆ
“ขนลุกว่ะ ยังกับหมาหอน ฮ่าๆๆ”
“เมิงจะไม่เลิกใช่ไหม”
“รอกูเบื่อก่อนแล้วกัน เดี๋ยวกูเซ้งต่อให้เมิง”
“ตกลงเมิงอยากลงดีใช่ไหม”
“ก็พร้อมน่ะ เอาไงว่ามา”
ผมรู้ว่าอีกฝ่ายก็เริ่มหงุดหงิดแล้วครับ
แล้วผมก็ไม่ได้กลัวอะไรมันเลยด้วย
จะมีเรื่องผมก็ไม่แคร์....
“งั้นเมิงก็จับเบสไว้ดีๆแล้วกัน เพราะกูจะเอาเบสมาเป็นของกู
แล้วพอถึงตอนนั้น กูค่อยมาจัดการเมิง”
“คงไม่มีวันนั้นหรอก เพราะกูกับเบสเร้าร้อนกันดี” กล้าเนอะ
“ให้มันจริงอย่างที่พูดแล้วกัน”
“ของมันแน่อยู่แล้ว”
“หึหึ กูจะคอยดู”
อีปอมันกดตัดสายไปแล้วครับ
ส่วนผมก็จัดการบันทึกเบอร์มันไว้เรียบร้อย
เพราะเวลามันโทรมา จะได้ปรับภาษาพูดได้ถูก เหะๆ
ผมล้มตัวลงนอน พร้อมกับคิดเรื่องที่พึ่งผ่านไป
ซึ่งผมคิดว่า การที่ผมไปมีเรื่องกับอีปอ
มันเหมือนผมกำลังหวงไอ้เบสก็คงไม่ผิด
ทั้งที่จริงๆแล้ว ผมอยากให้เป็นการทำเพื่อตัวเองและเพื่อแผนมากกว่า
“กูทำอะไรอยู่ว่ะเนี่ย”
ผมตะโกนใส่หมอน ที่จู่ๆก็นึกถึงหน้าไอ้เบสขึ้นมา
ผมไม่อยากให้ความรู้สึกหึง หวง มันเกิดขึ้นระหว่างผมกับไอ้เบสเลยครับ
เพราะผมรู้ดีว่าหากผมคิดแบบนั้น ไม่นานมันก็กลายเป็นเหมือน...บูม
และผมก็ไม่อยากให้ตัวเองมานั่งเสียใจทีหลังด้วย
ผมนอนคิดเรื่องไอ้เบสอยู่พักใหญ่
แล้วก็ลุกไปอาบน้ำ แล้วก็ไม่ลืมทายาสิวด้วย (สำคัญมากๆ)
ผมออกจากห้องน้ำได้ไม่นาน ก็มีคนมากดกริ่งหน้าบ้าน
ซึ่งผมคิดว่าต้องเป็นพวกไอ้ต้าแน่นอน
ผมเลยลงไปเปิดประตูให้พวกมัน ทั้งที่นุ่งแค่ผ้าขนหนูผื้นเดียว (วิ้วๆ)
และพอลงไป ก็เป็นพวกมันจริงๆนั้นแหละ
“แม๋ๆๆ...แต่งยั่วซะขนาดนี้ นึกว่าเบสล่ะสิเมิง”
อีโมมันคิดได้ไงครับ หึหึ สงสัยต้องเอาไปใช่กับไอ้เบสหน่อย
“สัด กูพึ่งอาบน้ำเสร็จโว้ย”
ผมรู้สึกหน้าร้อนๆน่ะครับพออีโมพูดถึงไอ้เบส
“โมเมิงก็ไปล้อมัน ดูดิ หน้าแม่งแดงหมดแหละ”
ไอ้ต้ามันก็รวมหัวกับอีโมอีกคน เหอ...เพื่อนดีจริงๆ เหะๆ
“เปิดประตูด้วย กูไปใส่เสื้อผ้าแหละ”
ผมวิ่งขึ้นห้องไปเลยครับ เพราะรู้สึกอารมณ์ชักจะมากขึ้นทุกที
ผมจับหน้าตัวเองก็รู้สึกร้อนๆ แถมมียิ้มอีก (เป็นอะไรว่ะกู)
แต่สาเหตุคงไม่มีอะไรมาก ก็เพราะไอ้เบสตามเคย
ผมแต่งตัวเสร็จก็มานั่งรวมกลุ่มกับพวกมันด้านล่าง
ตอนที่ผมลงมา พวกมันก็ไม่เห็นมีใครพูดอะไรครับ
แล้วไอ้ต้ามันก็ไม่รู้หายไปไหน...
“ไอ้ตาไปไหนว่ะ” ผมหันไปถามไอ้คม
“มันไปเที่ยวกับไอ้บูม”
ผมพยักหน้าให้ไอ้คม แล้วก็นั่งลงข้างมัน
วันนี้พวกมันดูแปลกครับ ไม่เห็นคุยกันเหมือนทุกๆวัน
ปกติไอ้คมมันจะเป็นหัวหลักเลยน่ะ แต่วันนี้มันนั่งเงียบ
ส่วนไอ้กรดกับอีโม ก็นั่งกันคงละฝั่ง
ทำเหมือนไม่รู้จักกัน ชักแปลกๆ
“แล้วพวกเมิง ไม่คุยกันเรื่องแผนเหรอ”
ผมหันไปมองไอ้คมกับไอ้กรดยิ้มๆครับ
เพราะน่าจะช่วยคลายบรรยากาศ ที่รู้สึกเครียดๆได้บ้าง
“ไม่มีอะไรคุยแล้ว”
ผมเริ่มหุบยิ้ม แล้วก็เข้าโหมดงง
ที่ไอ้คมบอก...ไม่มีอะไรคุยแล้ว...
ตกลงมันหมายความว่าไงกันแน่
“อ่าว...ทำไมว่ะ”
ผมถามไอ้คม ที่ดูมันจะไม่สนใจอะไรเท่าไร
ร่วมถึงผมด้วย....
“ก็เหลือที่เมิงคนเดียว เพราะฝั่งไอ้บูมก็ไม่มีปัญหา
แล้วเรื่องไอ้นนท์ ตอนนี้มันกับพวกก็พร้อมแล้ว
เหลือแต่เมิงนี้แหละ จะจัดการไอ้เบสมันยังไง ให้มันเชื่องให้ได้”
ผมชงักไปพักใหญ่ เพราะไม่คิดว่าพวกมันจะจัดการกันเร็วขนาดนี้
แล้วเรื่องแผน ก็เหลือเพียงแค่ผมเท่านั้น...
“อ่ะ...เอ่อ แล้วอย่างเร็ววันไหนว่ะ”
ในหัวผมมีเรื่องแผน กับหน้าไอ้เบส ตีกันไปหมด
ไม่รู้จริงๆแล้ว ผมพร้อมหรือยัง ที่จะให้เวลานี้มาถึง
แล้วเรื่องที่ไอ้เบสมันเชื่อง ผมว่ามันไม่ค่อยคืบหน้าเท่าไรเลย
แล้วสุดท้าย ดูเหมือนว่าผม จะเป็นฝ่ายที่ต้องเชื่องไอ้เบสมากกว่า เหะๆ
“ก็เมิงพร้อมเมื่อไร ก็เมื่อนั้นแหละ
แต่อย่าช้าเกินน่ะโว้ย เดี๋ยวมีปัญหาตามมาอีก”
ไอ้คมมันยังสนใจทีวีต่อ แล้วไอ้กรดกับอีโม
พวกมันสองคนก็ไม่พูดอะไรกันเหมือนเคย
เหอ...กลุ้ม จริงๆกู
ผมพยักหน้าให้ไอ้คม แล้วก็กลับมานั่งมองทีวี
แต่ความคิดผม มันคิดไปถึงเรื่องไอ้เบส แล้วก็แผน
แผนแล้วก็ไอ้เบส สองอย่างนี้สลับวนกันไป
ผมนั่งคิดเรื่องนี้อยู่ตลอดทั้งวัน
พอไอ้คม ไอ้กรด แล้วก็ไอ้โมมันกลับบ้าน
ผมก็ขึ้นห้อง แล้วกลับมานอนคิดเรื่องนี้ต่ออีก
แล้วไอ้เบส ที่มันบอกผมว่าจะมาหา
ผมก็ไม่เห็นมันมาเลย...( ยังรอมันอยู่ เหะๆ)
แถมโทรศัพท์ มันก็ไม่โทรเข้ามาเลยสักครั้ง
เหอ.....แบบนี้ผมควรจะเอาไงดีครับ
.
.
.
ประมาณช่วงตอนค่ำๆ อีโมมันมาที่บ้านครับ
ซึ่งตอนนั้นผมก็นอนหลับอยู่
ตอนแรกที่ไอ้โมมาปลุก ผมก็ไม่อยากตื่นเท่าไร
เพราะตื่นขึ้นมา เรื่องที่จะคิด ก็มีแต่เรื่องไอ้เบส
สู้หลับไป โดยที่ไม่ต้องคิดถึงมันซะยังดีกว่า...ชิชิ
“มาปลุกกู มีไรเปล่าว่ะ”
“ออกไปเที่ยวกับกูหน่อย”
ไอ้โมหันมองผม แล้วหน้าตาของมันก็เหมือนคนอมทุกข์มากๆ
ซึ่งผมก็พอรู้ ว่ามันกับกำลังไม่สบายใจอยู่แน่นอน
“อืมๆ รอแปป”
ผมรีบวิ่งไปล้างหน้าล้างตา แล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้า
จากนั้นก็เดินมาลากแขนไอ้โม ออกจากบ้านไปเลย
ผมนั่งรถกับมันมาเรื่อยๆ จนเริ่มเข้าสู่ในตัวเมือง
แล้วบรรยากาศในตอนกลางคืน ผมว่าดูน่าสนใจกว่ากลางวันอีกครับ
ไม่รู้ผมคิดไปเองเปล่าน่ะ เหะๆ
พับมากมายที่เปิดอยู่สองข้างทางที่ไอ้โมมันขับรถผ่าน
ผมว่าดูคึกคัก พอๆกับตลาดสดในตอนเช้าเลยครับ
แถมคนไปไทยแล้วก็ชาวต่างชาติ ที่เข้ามาเที่ยว
ผมว่าสวนใหญ่ เขาหมักจะมาเที่ยวกลางคืนมากกว่า
แล้วสิ่งที่ขาดไม่ได้ ผมว่าก็น่าจะเป็นการขายบริการน่ะครับ
เพราะแถวที่ผมนั่งรถผ่าน ก็เป็นย่านที่ดังเรื่องนี้เหมือนกัน
ไม่รู้เข้าขายกันยังไงน่ะครับ...(^ ^*)
ไอ้โมมันขับต่อไปอีกสักพัก มันก็หยุดรถที่หน้า 7-11
มันบอกว่าหิว หาอะไรกินก่อน
ผมก็พยัก งิกๆ เพราะตอนเย็นก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย
หาอะไรรองท้องซะหน่อยแล้วกันครับ
ผมเดินตามไอ้โมเข้าไป แต่เดินกันคนละล็อก
เดินดูโน้นดูนี้ไปเรื่อย เลยเจอขนมปังฟาร์มเฮ้าส์
แล้วมันก็เหลือชิ้นสุดท้ายแล้วด้วยครับ
ผมกำลังจะเอื้อมมือไปยิบ แต่ เห้ย....
มีคนมาแย่งไปก่อน แล้วไอ้คนนั้นมันก็รู้ด้วยครับว่าผมจะเอา
มันเป็นผู้ชายครับ ตัวก็เท่าๆผมนี้แหละ
แล้วที่สำคัญ หน้ามันกวนตีนมากๆ
พอมันเห็นผมทำหน้างงๆ มันก็สะบัดหน้า
แล้วเดินผ่านไปเลยครับ...
“อะไรว่ะ”
ผมยังงงๆอยู่ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
เลยเดินไปซื้ออย่างอื่นต่อ
แล้วพอมาที่แผนกเครื่องดื่ม
ผมกำลังจะเปิดตู้เย็นเพื่อยิบน้ำ
อีกแหละ
“โอ้ยยย…..”
ผมร้องออกมา แล้วกุ้มหน้าผากแน่นเลยครับ
ก็ไอ้ประตูตู้เย็นมันชนเข้ากับหน้าผากผมเต็มๆ
แถมไอ้คนที่มันเปิดชนผม ยังมาหัวเราะใส่อีก
แบบนี้ มันมากเกินไปแล้วครับ
“หึหึ”
ไอ้คนที่ทำผม หัวเราะแบบซะใจ
ซึ่งมันก็เป็นคนเดียวกับที่ยิบขนมปังตัดหน้าผมนั้นแหละ
ผมมองหน้ามัน แถมอารมณ์ก็เริ่มร้อนครับ
เพราะรู้ว่าไอ้เนี่ยมันตั้งใจแกล้งผม
ซึ่งผมก็ไม่เคยรู้จักมันหรอก
แต่หากมันเล่นมาหาเรื่องผมแบบนี้
อย่าคิดว่าผมยอมน่ะครับ
ผมเดินเข้าไปหามันใกล้ๆ
ซึ่งดีหน่อยที่คนไม่ค่อยเยอะมาก
ผมกับมัน เลยไม่เป็นที่สนใจของใครเท่าไร
“เมิงจะเอาไง ว่ามา”
ผมถามมัน พร้อมกำหมัดแน่น
แล้วหน้าตาโครตกวนตีนของมัน ก็ยิ่งทำให้อารมณ์ผมร้อนเพิ่มขึ้นไปอีก
“ไม่ได้เอาไง ก็แค่สั่งสอน”
ผมกำลังจะลงหมัดเข้าที่หน้ามัน
แต่ไอ้โม มันเข้ามาคว้าแขนผมซะก่อน
ซึ่งตอนนี้ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น
ขอแค่ จัดการไอ้คนตรงหน้าให้ได้ก็พอ
“เห้ย ใจเย็น พนักงานมองอยู่”
ไอ้โมมันกระซิบบอกผม แหละเมื่อผมหันไปมอง
ก็จริงด้วยครับพี่พนักงาน7-11
มองมาทางผม กับไอ้หน้าตีนคนนี้
ผมเลนลดหมัดลง แต่หน้าตาก็ แค้นมันสุดๆ
“เมิงเป็นใคร แล้วหาเพื่อนกูทำไม”
ไอ้โมครับ ที่เป็นฝ่ายพูดแทนผม
ซึ่งไอ้หน้าตีนมันก็ยิ้มกวนๆมาทางผม
ก่อนจะตอบคำถามไอ้โม
.
.
.
“กูแฟนเบส”
*****************************************************
ปล.ขอบคุณทุกๆคนมากๆครับผม ที่รออ่าน
ซึ่งเหตุผลคงมากจากงาน เหะๆ เพราะพึ่งเสร็จไปอีกงาน
ก็ค่ายอาสาพัฒนาครับ เมื่อวันศุกร์นี้เอง (ปัญหาเยอะมากๆ)
แล้วที่ลงนิยายให้อ่านไม่ได้ คงเพราะคอมยังอยู่บ้านเพื่อนครับ
ผมเลยต้องมาพิมพ์ที่ร้านเน็ต
เพราะกวนคนไม่อ่านของเรา เหะๆ
ขอบคุณทุกคนที่ดัน ทุกกำลังใจที่อ่าน ฮื่อๆ จะร้องไห้
เดี๋ยวจะเอาภาพกิจกรรมาให้ดูน่ะครับ กลัวไม่เชื่อ
หายไปนาน อย่าโกรธกันเลยครับ :3123:
-
แปะก้นไว้ก่อน เดี๋ยวมาอ่าน
-
เห่อ ๆๆ ๆ ๆ
ไม่ทันแร้วมั้งต่าย
แกคงชอบไอ้เบสไปแย้ววววววว
ต่ายมันจะจัดการเบสได้ยังไง อยากรู้จริงๆ
เพราะตอนนี้คนคุมเกมน่าจะเป็นเบสแล้วนะ 5 55+
แล้วยังมีแฟนไอ้เบสอีกคนโผล่มาอีก ... แล้วต่ายนะ
จะไปสู้มันได้เหรออออ พูดไรไปไม่คิดนะ ... ถ้าเบสมันรักต่ายก้ว่าไปอย่าง
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อุปสรรคเยอะดีแท้
:m31:
ป.ล. มาต่ออีกไวไวนะคะ ... รอลุ้นคู่มวยอยู่ :laugh:
-
หลงรักเค้าโดยไม่รู้ตัวซะหละ แต่ก้อนะ มันมีอุปสรรคเยอะไปหน่อยนะเนี่ย
ได้ตามล้างกันอีกนานเลย
:z2: :z2: :z2:
-
เรื่องมันจะอลวนกันไปใหญ่แล้วววววว :serius2: ว่าแต่ ไอ้เบสหายไปไหนหว่า
-
อืม
-
ตกหลุมที่ตัวเองขุดซะแล้ว ต่าย
+1 คนแต่งคร้าบ :L1:
-
งานเข้าของแท้
-
เป็นกำลังใจให้ตลอดคร้าบบ
ติดตามตอนต่อไป
:t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
-
ไม่มีอะไรคืบหน้าเลย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกแปลกๆอะ
ไม่รู้เรื่องจะเป็นไงต่อเดาทางมะค่อยถูกเลย
แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ จะคอยเป็นกำลังใจให้ อิๆ :L2: :L2: :L2:
-
ตามมาหาเรื่องเลยหรอเนี่ย
-
อานไปอ่านมาชักยังไงๆกะคู่สุดท้าย ตอนแรกนึกว่าคู่โมจะเปนพวกทางเบสบูม แต่อ่านของตอนนี้ กลัวจะเปนคนกันเองซะล่ะม้าง เหอๆ :o8:
อีปอนี่ก้อแรงดีชิบหาย อย่ายอมมันนะต่าย ชั้นก้อสู้คนค่ะ ชั้นก้อสู้คน เสียทองเท่าหัว ไม่ยอมเสียผัวให้ใคร จำไว้ เราเอาใจช่วย อิอิ :z1:
ปล.คิดถึงนะคร้าบบบบ ไหนล่ะรุป เอามาๆๆๆ o18
-
มะเปงรัย ยังไงก็รอตอนต่อไป :mc4: :mc4:
-
ดันนนนนนนน ดันๆๆๆๆ :3123:
-
:call: :call:
รออ่านต่อไป.....และเป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
ต่ายงานเข้าแล้วคราฟพี่น้อง :เฮ้อ:
ใจมากนะนายที่มาต่อ
ปล.ได้ที่เรียนยังวะไอน้อง เห็นข่าวเอเน็ตแล้วนึกถึงเองเลยส่งข่าวคราวมาบอกมั้งเนอะเปนห่วงวะ
(http://photos2.hi5.com/0078/457/261/IcoO7o457261-02.jpg)
-
แวบมาดันนนน อึ๊บๆๆๆ o18
ปล.หนังเรื่องข้างบนน่าดูจัง อิอิ :impress2:
-
แวบมาดันีกรอบ หุหุ :z2:
-
เข้ามารออ่านนะ
-
(http://www.up-pic.com/2/pic/1322009-23568-61403.gif) (http://www.up-pic.com)
ขอให้มีความสุขในวันแห่งความรักมากๆนะคราบ
-
ดันรอคร้าบบบบบบบ :L1:
-
ดัน ฮึ้บๆๆๆ รอคนแต่ง :z2:
-
มารอจ้า :z2:
-
ดองกันนานดีแท้ นานอย่างนี้แล้วเมื่อไหร่จะถึง part สุดท้ายก็รักกัน ซักทีอ่า :sad4: ง๊า ๆๆๆๆ ไม่น้า..... :serius2:
ป.ล. :กอด1: :กอด1: ให้กำลังใจ
-
ตกลงทต่ายนี่ สู้คนใช่มั้ย แล้วทำไมเวลาอยู่กะเบส ถึงเหมือน คนขี้แย อ่อนแอ แถม สุภาพ โอ๊ยงง บุคลลิก พ่อคนนี้อ่ะ
-
หายไปเยยน้า บูมๆๆ :monkeysad:
-
ตอนที่ 32 แล้วทำไม
ไอ้โมครับ ที่เป็นฝ่ายพูดแทนผม
ซึ่งไอ้หน้าตีนมันก็ยิ้มกวนๆมาทางผม
ก่อนจะตอบคำถามไอ้โม
“กูแฟนเบส”
“เห้ย...เบสไหนเมิง”
ไอ้โมมันยังไม่รู้ว่าผมพึ่งทะเลาะกับแฟนไอ้เบสมา
แล้วหากผมเดาไม่ผิด ไอ้คนนี้ก็คืออีปอ
“ก็เบส คนเดียวกับที่เพื่อนเมิงแย่งไปนั้นแหละ”
อีปอมันหันมองมาทางผม พร้อมกับสายตาอาฆาต
ส่วนไอ้โมมันคงจะเริ่มเข้าใจอะไรบ้างนิดหน่อยแล้วล่ะ
“อ่าวชู้ไอ้เบสเองเหรอว่ะ”
ไอ้โมพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่อีปอ ผมก็พยักยักหน้างิกๆให้มัน
แต่อีปอมันคงไม่พอใจครับ ที่ใครเรียกมันแบบนั้น
“ทำไมปากหมาแบบนี้ว่ะ เพื่อนเมิงนั้นแหละชู้”
“เป็นชู้ได้ไง ไอ้เบสมาหาเพื่อนกูเอง แล้วมันสองคนก็เป็นแฟนกัน
หรือบ้างทีอาจมากกว่านั้น หึหึ
แล้วที่บอกว่ากูปากหมา อันนี้ขอบใจ”
ไอ้โมมันชักจะพูดมากไปหน่อยน่ะครับ
แต่พอเห็นหน้าอีปอ ที่ทำท่าเหมือนจะกรี้ด
อืม...ให้อภัยมัน
“เมิงพูดถูกแล้วโม กูจะเป็นชู้ได้ไง ในเมื่อไอ้เบสมันมาหากูเช้าเย็น
แต่หากเป็นคนอื่น อันนี้ไม่แน่”
ผมย้ำคำพูดไอ้โมอีกที
แล้วอารมณ์อีปอตอนนี้คงไม่ต้องบอกน่ะครับ
ว่ามันแค้น แล้วหงุดหงิดแค่ไหน เหะๆ
“พวกเมิง....”
“ขอทางหน่อยครับ”
ผู้ชายที่เข้ามาซื้อของ พูดแทรกขึ้นก่อนที่อีปอจะพูดจบ
เลยกลายเป็นว่ากลุ่มแตก
ผมที่ได้เปรียบเพราะพึ่งด่าอีปอไป
เลยยืนยิ้มกันกับไอ้โมสองคน
“มันรู้จักเมิงได้ไงว่ะต่าย”
“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน นี้ก็ยังงงๆอยู่เลย”
ไอ้โมถามผมระหว่างที่ผมทำทีเป็นซื้อของ
ทั้งที่จริงๆ ผมยืนจ้องหน้าอีปอ ที่อยู่อีฝั่งของล็อกขนม
แล้วอีปอมันก็มองหน้าผม ไม่เลิกราเหมือนกัน
“แล้วแบบนี้เมิงจะเอาไงต่อ กูดูท่าแฟนไอ้เบสนั้น มันคงไม่เลิกง่ายๆแน่”
“มันจะเอาไงก็แล้วแต่มัน เพราะมันมาหาเรื่องกูก่อน แล้วไอ้นั้นอ่ะ มันชื่อ อีปอ”
ไอ้โมมันมองไปที่อีปอ แล้วหันกลับมามองผม
ซึ่งในความคิดผมตอนนี้ คือหากอีปอมันจะลงไม้ลงมือ
ผมก็พร้อม หรือหากมันจะมาคิดบัญชีที่หลัง อันนี้ก็แล้วแต่มัน
ผมยืนจ้องหน้าอีปอไม่นาน ก็มีผู้ชายตัวสูงกว่ามันนิดหน่อย
เดินเข้ามาคุยกับมัน แล้วทั้งสองคนก็เดินตามกันออกไป
แต่ก่อนที่อีปอมันจะไป มันชี้นิ้วมาที่ผมเชิงขู่
แต่ผมก็ยิ้มสยามตอบมันกลับไปอย่างมีมารยาท
และคิดว่าไม่นานผมก็น่าจะได้เจอกับมันอี
เพราะขนาดหน้าตาผมเป็น มันยังรู้จักเลย
สงสัยงานนี้คงสนุกแน่ๆ เหะๆ
“เอาไง กลับบ้านเลยไหม”
ไอ้โมมันถามผม เมื่อเราสองคนซื้อขนมเสร็จ
และตอนนี้ก็ผมกับมันก็ออกมายืนอยู่หน้า7-11แล้ว
“แล้วเมิงอยากไปที่ไหนต่ออีกเปล่า”
ผมเห็นหน้าไอ้โมมันยังเครียดๆอยู่
เลยคิดว่ามันคงไม่อยากจะกลับบ้านเท่าไร
“ไม่แล้วว่ะ แล้วเมิงล่ะ”
ผมส่ายหน้า เมื่อไอ้โมหันกลับมาถาม
แล้วใจจริงผมก็อยากจะถามมันเรื่องที่มันเครียดอยู่
แต่ผมเชื่อแน่ว่า ยังไงมันก็คงไม่บอก
เพราะนิสัยอีโมมันชอบเก็บปัญหาไว้กับตัว
แล้วไม่ค่อยปรึกษาคนอื่น แต่ก็ไม่นานครับ
เดี๋ยวมันก็กลับมายิ้ม หัวเราะ แล้วก็บ้าเหมือนเดิม เหะๆ
“งั้นกลับเลยแล้วกัน”
ผมพยักให้ไอ้โม แล้วมันก็ขับรถมาส่งผมที่บ้าน
แต่ระหว่างทาง ผมก็เล่าเรื่องแฟนไอ้เบสให้ไอ้โมฟัง
พร้อมทั้งเรื่องคนชื่อนัท นั้นด้วย
ไอ้โมมันดูสนใจมากครับ
เพราะขนาดถึงบ้านผมแล้ว มันก็ยังถามผมไม่หยุด
ผมก็ตอบมันเท่าที่รู้นั้นแหละ
แต่เรื่องไอ้ต้ากับบูม ผมยังไม่กล้าบอกมันครับ
เพราะกลัวมันช็อก เล่าแค่เรื่องแฟนไอ้เบส
มันก็ช็อกพออยู่แหละ เหะๆ
ผมนั่งคุยกับมันอยู่หน้าบ้านอีกไม่นาน
พอเอามือถือขึ้นมาดู ก็เกือบตีหนึ่ง
เลยไล่ให้มันกลับบ้านไป
เพราะมันขับรถคนเดี๋ยว อันตรายครับ
อันตรายต่อคนอื่นน่ะ ไม่ใช่มัน เหะๆ
หลังจากไอ้โมกลับไป ผมก็เดินขึ้นห้องอาบน้ำเลยครับ
แล้วก็ไม่ลืมทายาสิว ตอนนี้นี่แหละ ที่ผมจะชอบนึกถึงไอ้เบส
เพราะที่ผมกำลังทำอยู่ หากไม่ใช้เพราะไอ้เบส
ผมก็คงไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้หรอกครับ
เหอ.........
ผมจัดการตัวเองเสร็จสับ
จนขึ้นมานอนคิดถึงเรื่องไอ้เบสอยู่บนเตียง
ตอนนี้ผมแถบหาทางไม่ออกเลยว่าจะจัดการกับไอ้เบสยังไง
ทั้งที่เหมือนก่อน ผมคิดและมั่นใจว่าตัวเองทำได้
แต่ตอนนี้ทุกๆวัน มันกลับทำให้ผมไม่แน่ใจ
แล้วยิ่งเวลาผ่านไป ปัญหามันก็เหมือนจะยิ่งมากขึ้น
และหากผมไม่รีบจัดการกับความรู้สึกของตัวเอง
อย่าว่าแต่จะแก้แค้นไอ้เบสเลย
แค่ถอนตัวเองให้ออกห่างจากไอ้เบส
ถึงวันนั้น......ผมคงทำไม่ได้
.
.
.
วันนี้ผมตื่นตั้งแต่เช้ามืดครับ
และที่แหกตาตื่น ก็เพราะโทรศัพท์
อืม.....สองวันแล้วน่ะครับที่เป็นแบบนี้ (กูเซ็ง....)
และผมคิดว่า หากเป็นอีปอ
ผมจะกดปิดเครื่อง เพราะไม่มีอารมณ์จะคุย
ง่วงสุดๆ
แต่พอยิบมือถือขึ้นมาดูชื่อ
ตาสว่างเลยครับ....ไอ้เบส โทรมา หึหึ
“โหล”
ผมรีบกดรับสาย ทั้งที่ไม่มีความจำเป็นต้องทำอย่างนั้น
แล้วน้ำเสียงของผม ก็พูดไปแบบกล้าๆกลัวๆ
“เมิง แต่ตัวให้พร้อม ครึ่งชั่วโมงกูไปรับ แค่นี้แหละ”
ตู๊ด.......ตู๊ด
มันรีบพูดแล้วกดว่างสายไป บ่อยให้ผมนั่งงงอยู่บนเตียง
โดยไม่ทันที่จะตอบ หรือปฏิเสธอะไรออกไป
แล้วที่มันโทรมา เหตุผลเพื่อแค่ให้ผมออกไปกับมันใช่ไหม
ตลอดเกือบสองวันที่หายไป ที่บอกให้ผมรอ
มันไปไหนแล้วทำไมไม่ติดต่อมาเลย
แล้วพอมันจะมา มันก็มาโดยที่ไม่พูดอะไร นอกจากโทรมาสั่ง
สรุปแล้ว ในความคิดมันผมเป็น....อะไร
อารมณ์ผมตอนนี้ รู้สึกไม่เข้าใจ สับสน
และเหมือนเอาตัวเองไปผูกหมัดไว้กับไอ้เบส
ทั้งที่มันไม่ได้คิดแบบเดี๋ยวกับผม
แล้วอีกอย่าง ผมกับมัน เราไม่ได้มีอะไรที่จะเรียกได้ว่า สิ่งดีๆ
ที่พอให้คิดถึงกันสักหน่อย
มีแต่ผมที่คิดไปเอง คนเดียว ทั้งนั้น
“เหอ....คิดไรเนี่ยกู”
ผมลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว
แล้วผลัดเปลี่ยนใส่เสื้อผ้าที่ง่ายๆ เสื้อยืด กางเกงยีนส์ธรรมดาๆ
แล้วจากนั้นก็มามั่งรอมันอยู่หน้าบ้าน
ระหว่างที่นั่งรอ ผมก็กลับไปย้อนคิดถึงเรื่องไอ้เบส
ครั้งแรกที่ผมได้เจอมัน และอีกไม่กี่ครั้ง
ซึ่งผมคิดว่ามีอยู่แค่ครั้งเดียว ที่ไอ้เบสมันยิ้มให้ผม
และแน่นอน ภาพเพียงไม่กี่ภาพที่ผมอยู่กับไอ้เบส
หากเป็นหลายคน คนส่วนใหญ่อาจไม่รู้สึกเหมือนผม
รู้สึกคิดถึง และผมยอมรับว่าผมชอบมัน อย่างรวดเร็ว แบบไม่มีเหตุผล
ผมไม่อยากจะโทษตัวเอง หรือโทษไอ้เบส
เพราะหากสิ่งที่ไอ้เบสมันทำให้ผม มันทำเพื่อสนุกของมัน
แต่เป็นผมคนเดียวที่กลับไปยึดติดกับส่วนที่มันสร้างขึ้น
ทั้งที่เป็นแค่ภาพหลวงตา แต่ผมก็รู้ดี...แล้วทำไม....ทำไมผมถึงต้องไปคิด
และหลอกตัวเองว่าไอ้เบส มันชอบผม
ทั้งที่มันไม่จริง....แล้วทำไม
.
.
.
“กูมาช้านิดหน่อย ร้องไห้เลยเหรอว่ะ หึหึ”
ผมหันไปมองตามเสียงพูด
และเห็นไอ้เบสมันกำลังเดินมาทางที่ผมนั่งอยู่
ผมรีบปาดน้ำตาทิ้ง แล้วทำตัวเองให้เป็นปกติ
เหมือนไม่ได้ร้องไห้....(ไม่ทันแหละ เหะๆ)
“ใครร้องไห้ เปล่าสักหน่อย”
ผมหันกลับไปมองไอ้เบส
หน้าของมัน ที่ผมไม่ได้เห็นมาเกือบสองวัน
ก็ยังคงหล่อแล้วดูดีเหมือนเดิม
( เหอ….เลิกหล่อสักวันเหะเมิง)
“เออๆ ร้องไม่ร้องแล้วแต่เมิง กูไม่อยากถามมาก แต่นี้เมิงแต่งตัวจะไปไหนว่ะ”
ไอ้เบสมันมองการแต่งตัวผมแล้วทำหน้างงๆ
ส่วนผมก็มองเสื้อผ้าที่มันใส่อยู่ กางเกงบอลขาสั้น
เสื้อยืดกีฬาธรรมดาๆ ซึ่งมันแตกต่างจากผมมาก
“แล้วนายไม่ได้ไปเที่ยวเหรอ”
ผมถามไอ้เบส ที่ยืนทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจอะไรบ้างอย่าง
“ใครบอกเมิง กูจะพาเมิงไปวิ่งต่างหาก”
“อ่าว...แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก”
“ก็นึกว่าเมิงรู้ซะอีก ตีห้าแบบนี้เมิงคิดว่ากูจะชวนเมิงไปไหนว่ะ”
“เออๆ เราเข้าใจผิดเอง”
ผมทำหน้าเซ็งๆ ไม่อยากทะเลาะกับมันต่อ
แต่ไอ้เบสมันทำหน้าเหมือนไม่พอใจ
“นั่งอยู่ทำไม รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดิว่ะ”
ไอ้เบสมันสั่งผมอีกแหละ ผมกำลังจะบอกมันว่าไม่ไป
แต่มันก็เดินลิ่วๆไปที่รถเรียบร้อยแล้วครับ
ผมเลยต้องขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
เป็นชุดกางเกงขาสั้น เสื้อกีฬาธรรมดาเหมือนๆมัน
แล้วจากนั้นก็ขึ้นคร่อมรถมอไซค์ของมัน
จนมาถึงที่สนามกลางจิระนคร
ซึ่งเป็นที่ๆคนจะวิ่งกันเยอะมากครับ
ยิ่งตอนเช้ากับตอนเย็นคนก็จะเยอะเป็นพิเศษ
เพราะมีทั้งฟิตเน็ต แอร์โรบิค
แล้วกีฬาที่พวกวัยรุ่นจะเล่นกันเยอะหน่อย
คือบาสเก็ตบอล กับฟุตบอล
ผมมาถึงที่นี้ก็ประมาณเกือบๆ6โมงเช้า
เมื่อไอ้เบสมันไปจอดรถเสร็จ ผมก็เดินตามหลังมันเหมือนลูกหมาเลยครับ
ไอ้เบสมันเดินไปโดยที่ไม่ได้หันกลับมามองผมเลย
ผมก็เดินจนเกือบวิ่ง เพราะไอ้เบสมันเดินเร็วมาก
มันเดินไปเรื่อยๆ จนถึงสนามที่ตอนนี้มีคนวิ่งอยู่ก่อนแล้ว
มันยืนเส้นสี่ห้าครั้ง มันก็เริ่มต้นวิ่งเลยครับ
ผมก็ไม่รู้จะทำอะไร เพราะไม่อยากวิ่ง เลยนั่งรอมันอยู่ขอบๆสนาม
จนไอ้เบสมันวิ่งเสร็จรอบหนึ่ง มันก็เดินอาดๆมาที่ที่ผมนั่งอยู่
“ไปซื้อน้ำให้หน่อย กูร้อนอยากกินน้ำ”
ผมก็คงได้แต่รับฟังมันอย่างเดียวครับ
เพราะหากไม่ทำ เชื่อมั้ย มันด่าผมแน่นอน
ผมเดินมาซื้อน้ำที่7-11
ผมเดินเรื่อยๆครับไม่ได้รีบมาก
เพราะบรรยากาศตอนเช้ามันเย็นสบายดี
แล้วอีกอย่าง คนหล่อๆก็เยอะด้วย หึหึ
ผมเดินกลับมาเอาน้ำให้มัน
ระหว่างทางมีผู้ชายหล่อคนหนึ่งยิ้มให้ด้วยครับ
แอบบดีใจ เหะๆ แต่มั่วเขินนานไม่ได้ครับ
เพราะเดี๋ยวไอ้เบสมันด่าอีก
ผมเดินมาถึงในสนาม ปรากฏว่ามันหายไปแล้ว
แล้วก็มองรอบๆสนาม คนเริ่มเยอะขึ้น เลยมองไม่เห็น
ผมเลยนั่งรอมันขอบๆสนามที่เดิม
ผมนั่งมองคนที่วิ่งผ่านไปมา
จนรู้สึกว่ามีคนกำลังเดินเข้ามาที่ที่ผมนั่งอยู่
แล้วพอหันไปมอง ก็เห็นพี่คนหล่อที่ยิ้มให้ผม
กำลังเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นๆ
แล้วในที่สุด พี่เขาก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม
พร้อมกับยิ้ม เหมือนที่ยิ้มให้ตอนที่ไปซื้อน้ำให้ไอ้เบส
ตัวพี่เขาสูง ขาว หุ่นนักกีฬา แล้วหน้าตาคงไม่ต้องบอกหรอกครับ
คนอะไรว่ะ หล่อโครต เหะๆ
“น้องเป็นเพื่อนไอ้เบสใช่เปล่า”
ผมก็หันมองด้านหลังเอ๋อๆ
แล้วจึงรู้ว่าเขาถามผม เหะๆ
“คะ...ครับ ผมเพื่อนเบส”
เหอ...จิตหนอจิต ไม่อยู่กับตัวเลยเรา
แล้วยิ่งพี่เขายิ้มให้ผม มันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกทั้งจิต
แล้วก็ใจไปอยู่กับพี่เขาเร็วมากขึ้น เหะๆ
“เบสมันบอกให้พี่พาน้องไปที่สนามบาสครับ”
พี่ครับ ทำไมถึงยิ้มแล้วหล่ออย่างนี้
โอ้ย....หล่อจริงๆ เริ่มใจหวั่นไหวน่ะเนี่ย
.
.
.
เหอ.....หล่อครับ....หล่อ
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล.ขอบคุณทุกๆคนครับ
แล้วที่หายไปก็ขอโทษด้วยน่ะครับ
พอดีสอบ O-net ครับ เลยไม่ค่อยมีเวลาเขียน
งานก็เยอะ การบ้านก็มากด้วยครับ
ขอบคุณมากๆครับ
หากรอนานก็ขอโทษอีกนั้นแหละครับ :o12:
-
ยังเหลือเอเน็ทอีกอะดิเนี่ย อวยพรให้ได้คะแนนดีๆละกันเน้อ o13
สังหรณ์ว่าพี่หน้าหล่อคนนี้ อาจไม่ได้มาดี อ๊ะป่าว?
-
สอบทำได้ป่ะคะ ?
:กอด1:
ไอ้เบส
:m31: :m31: :m31:
ขอพ่นไฟใส่หน้ามันสักสี่ห้ารอบ
อะไรวะ จะไปก้ไป จะมาก้มา คือไรไอ้เบส คือไร
จะทำไรก้ทำ ไม่สนคนอื่นเล้ยยยยยยยย
ตกลงมันจะรักหรือจะหลอกว่ะ ... แล้วหายไปไหนตั้งสองวันเนี่ยยยย
กลุ้ม ... ขอโหวตเปลี่ยนพระเอกทันมั้ยนี่
:m31:
น้องต่ายเลิกเหอะ ... ไม่ต้องไปยุ่งกะแม่งแระ
ด่าก้ด่าช่างแม่งมันเหอะ ... เดี๋ยวเกิดว่าเรากลายเป็นชู้มัน
อย่างอีปอว่า นี่อายอีปอตายเลยนะ ... อันนี้สำคัญที่สุด 5 55+
ไม่ต้องไปแก้แค้นแระ ... เลิกๆไปผู้ชายแบบเน้ ...
:serius2:
ป.ล. พี่หน้าหล่อคือครายยยยยยยยยยยยยยยยยยย :z3:
ป.ล.2 สอบเอเน็ตเสร็จแล้วมาต่ออีกตอนด้วยนะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ เรื่องสอบ สู้ๆๆ o13 +1 ให้นะ :L2:
-
ลักษณะเหมือนจะโดนพี่สุดหล่อหลอกเลยอ่ะ :a5:
เคลียร์เรื่องเรียนแล้วค่อยมาต่อนิยายก็ได้จ้า :L2:
ขอให้ประสบผลสำเร็จในการสอบนะจ้ะ รออ่านได้จ้ะ :z2:
-
ไอ้น้องต่ายยยยยยย ทำไมใจง่ายอย่างงี้ :angry2:
-
โอวววววว ในที่สุดก้อมา หุหุ :call:
แหมๆๆ ถ้ามันมีตั้งสองหล่อแล้วเกิดลังเลเนี่ย โยนมาทางนี้คนนึงก้อได้นะ ว่างงงง เหอๆๆ :o8:
ปล.ทำไมเดกสมัยนี้สอบเยอะจังเนี่ยยยยยย :z3: แต่ไงก้อสู้ๆๆน้า เอาใจช่วยจ้า จุฟๆๆ :3123:
-
เปลี่ยนใจเป็นพี่คนนี้ยังทันนะ
-
สอบเสร็จแล้วคงจะมีเวลาพักผ่อนแล้วใช่มะ ลุ้นผลสอบช่วยนะฮับ
-
จะเปลี่ยนไปชอบคนนี้ไหมอ่ะ
-
มีแววว่างานจะเข้าอีกแล้วเนี่ย หรือว่า......
:z3: :z3: :z3:
-
ตอนที่ 33 กู...อะไรแน่ว่ะ
แล้วในที่สุดผมก็เดินตามพี่เขาไปถึงสนามบาส
ระหว่างทางผมเห็นพี่เขาหันมามองผมอยู่บ่อยๆ
แต่ผมก็ยังเก็บอาการครับ ไม่แสดงท่าทีจนเกินเหตุ
มีบ้างก็ยิ้มเขินๆพอเป็นมารยา
แล้วระยะทางจากที่ผมนั่งอยู่ จนถึงสนามบาสก็ไกลพอควรครับ
แต่ทำไมผมรู้สึกว่า เวลามันผ่านไปเร็วแบบนี้ เอิ้กๆ
“น้องนั่งตรงนี้น่ะครับ เดี๋ยวพี่ไปเล่นบาสก่อน”
“ครับ”
ผมพยักหน้าอย่างเสียได้ เหะๆ
แล้วพี่คนหล่อก็วิ่งลงสนามไป
แต่พอวิ่งได้สักพัก พี่เขากันกลับมายิ้มหวานให้ผม
และมันก็มีผลทำให้ผมเขินอีกตามเคย
ผมยิ้มตอบรับ แต่สายตาก็ไปสะดุดกับผู้ชาย ร่างสูง หล่อขาวอีกคน
หึหึ ไอ้เบส และนั้นมันก็ทำให้ผมหุบยิ้มแถบไม่ทัน
ผมไม่เข้าใจเหมือนกัน ทำไมต้องรู้สึกกลัวไอ้เบสด้วย
ทั้งที่มันก็แค่ผู้ชาย...คนหนึ่ง
หรือบ้างทีเหตุที่ผมกลัว เพราะมันชอบหาเรื่องคนอื่น แล้วพาลไปทั่ว
หรืออีกเหตุผลหนึ่ง เพราะผม...ที่แคร์ความรู้สึกมัน
ผมนั่งมองเพื่อนไอ้เบสเล่นบาสไปเรื่อย
จนเริ่มรู้สึกปวดฉี่ เลยเดินไปเข้าห้องน้ำ
ในห้องน้ำก็ดีหน่อยครับที่ไม่มีคนเลย
ผมเลยยืนฉี่ได้สะดวกหน่อย
โดยปกติหากมีคนยืนฉี่อยู่ที่โถฉี่
ผมจะเข้าไปฉี่ในห้องน้ำครับ
เพราะหากยืนมันฉี่ไม่ออก
เหมือนมีคนมองเราอยู่ตลอดอ่ะ
แล้วระหว่างที่ผมยืนฉี่อยู่ ก็มีคนเข้าห้องน้ำ
แต่ผมไม่ได้ดูหน้าครับว่าเป็นใคร
จนผมฉี่เสร็จนั้นแหละถึงได้รู้ว่าเป็นพี่หน้าหล่อ
“อ่าว...”
ผมไม่รู้จะพูดอะไรดี เลยได้แต่ยิ้มให้พี่เขา
พี่เขาก็ยิ้มตอบให้ผม
และพอผมเดินไปล้างมือ
พี่เขาก็ยังยืนมองผมอยู่ จนผมรู้สึกผิดสังเกต
แต่ก็ไม่ได้ถามหรือพูดอะไร
ผมเลยล้างหน้าต่ออีกสักพัก
เมื่อล้างเสร็จ แล้วเงยหน้าขึ้นมาดู
คราวนี้พี่เขาหายไปแล้วครับ
ผมหันมองรอบห้องน้ำก็ไม่เห็น
เลยคิดไปว่าพี่เขาคงกลับไปแล้วล่ะ
เหอ....นึกว่าจะมีอะไรซะอีก หึหึ
จากนั้นผมเลยเดินออกจากห้องน้ำไปเลย
แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นประตู
ผมก็ชนเข้ากับคนที่เดินสวนมา
แต่ชนไม่แรงมากครับ เลยไม่ล้ม
แต่ไม่รู้ทำไม ไอ้คนที่ผมชน หรือมันชนผม
ถึงเอาแขนมาโอบเอวผมซะแน่น
“ขอโทษครับ น้องเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
ผมเงยหน้ามองคนพูด
แล้วอาการที่ตามมาของผมคือหน้าแดง
ก็ใครจะไปคิดล่ะ ว่าเขาคือคนเดียวกับพี่หน้าหล่อ
“ปะ....เปล่าครับ.....มะ...ไม่ ได้ป็นอะไร”
“พี่ขอโทษน่ะครับ ที่เดินไม่ระวัง”
“คะ..ครับ ไม่เป็นไร”
พี่เขาทำหน้าเหมือนคนรู้สึกผิด
แต่ผมไม่ได้โทษอะไรพี่เขาเลยน่ะครับ
เพราะส่วนหนึ่ง ผมเองที่เดินไม่ดู
ผมกับพี่คนหล่อ หลังจากขอโทษกันไปมา
แล้วจบลงด้วยร้อยยิ้มหวานๆให้กัน
เราสองคนก็เดินออกจากจุดที่เกิดอุบัติรัก เหะๆ
“น้องชื่ออะไรเหรอครับ พี่ลืมถามไปเลย”
พี่คนหล่อถามผมระหว่างที่เดินกลับไปที่สนามบาส
“ผมต่ายครับ”
ยิ้มๆๆ….
ผมยิ้มหวานๆให้พี่เขาไปชุดใหญ่
ใจจริงแค่กระชักมิตรน่ะครับ
แต่หากพี่เขาคิดเกินกว่านั้น
อันนี้ผมคงห้ามไม่ได้ หึหึ
“พี่ชื่อซัน ดีใจที่ได้รู้จักครับ”
พี่คนหล่อที่ชื่อซัน ก็ยิ้มหวานๆให้ผม
แต่พี่แกยิ้มแต่ครั้งเนี่ย ทำเอาผมแทบละลาย
“คะ..ครับ” เหอ...ขันติ ขันติ
“น้องต่ายรู้จักไอ้เบสนานแล้วเหรอครับ” พี่ซันถามผม
“พึ่งรู้จักไม่นานครับ”
“พี่ก็คิดไว้แล้วล่ะ เพราะพี่ไม่เคยเห็นหน้าน้องต่ายเลย
ส่วนใหญ่ไอ้เบสมันจะมากับคนอื่น หึหึ”
พี่ซันแกเล่นหัวเราะเหมือนมีลับลมคมนัย
ผมควรจะถามหรือ ทำเป็นเฉยๆดีเนี่ย
แล้วที่พี่ซันบอกว่าไอ้เบสมากับคนอื่น
อันนี้เป็นแฟนคนเก่ามันใช่หรือเปล่า...
“พี่ซันครับ คนอื่นๆนี้ หมายถึงใครเหรอครับ”
ผมพยายามถามพี่ซันให้ดูเป็นปกติมากที่สุด
และคิดว่าพี่เขาน่าจะมองไม่ออกน่ะ เหะๆ
“ก็พวกแฟนมันแหละครับ แต่พี่ว่าหลายๆคนที่ไอ้เบสคบอยู่
น้องต่ายน่ารักที่สุดแล้วล่ะ”
“อ่ะ...เอ่อ....ผมกับเบส...เราสองคน....”
ผมพูดไม่ออกเลยครับ
ไม่รู้จะเขิน หรือจะช็อกดี
เพราะพี่แกดันมองออก ว่าผมเป็นแฟนไอ้เบส
ทั้งที่ไม่ได้เต็มใจก็เหอะ
“น้องต่ายอย่าบอกน่ะครับ ว่าไม่ได้เป็นแฟนกับไอ้เบส”
“อ่ะ...เอ่อ.....”
พี่ซันดูน้ำเสียงตกใจนิดหน่อยครับ
แต่ผมไม่รู้จะบอกว่าใช่หรือไม่ใช่ดี
เพราะกลัวไม่เหมาะสม
แล้วอีกอย่างท่าทีไอ้เบสที่มันทำกับผม
มันไม่มีอะไรที่บอกได้เลยว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน
“บอกพี่มาเถอะครับ เพราะอย่างน้อยพี่จะได้ทำตัวกับน้องต่ายได้ถูก”
ผมเริ่มสับสนครับ
แล้วพี่แกจะทำตัวต่างกันยังไง
ในเมื่อผมจะเป็นเพื่อนหรือแฟนไอ้เบส
มันก็ไม่มีอะไรที่สำคัญไม่ใช่เหรอ?
“เพื่อนครับ ผมกับไอ้เบสเป็นเพื่อนกัน”
เหอ.....อะไรขอพี่เขา
ผมตอบไปงงๆ ไม่รู้พี่แกจะทำท่าทีดีใจทำไม
แล้วจากนั้นผมกับพี่ซันเดินคุยกันไปเรื่อยๆ จนมาถึงสนามบาส
ตอนนี้เพื่อนไอ้เบสมัน กำลังนั่งพักกันอยู่ข้างสนาม
เพราะแดดเริ่มออกแล้ว
ส่วนไอ้เบสมันนั่งห่างออกไป แต่สายตามันกลับมองมาทางผมกับพี่ซัน
ซึ่งกำลังเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อนๆมัน
ผมก็มองมันกลับ แต่มันทำหน้าเรียบไม่แสดงอาการอะไร
ตอนแรกผมคิดว่ามันจะทำสายตาไม่พอใจ
แต่พอเห็นมันทำหน้าตาเหมือนเฉยชา
กลับเป็นผมที่รู้สึกไม่พอใจ ชิชิ
“น้องต่ายกินน้ำมั้ยครับ”
ผมหันกลับมามองพี่ซันหน้าหล่อ
ที่กำลังยืนยิ้ม พร้อมยื่นแก้วน้ำให้ผม
ผมยิ้มตอบ แล้วรับน้ำมาดื่ม
อ่า.....น้ำเปล่ามันหวานเหมือนหน้าพี่ซันเลยครับ เหะๆ
“ใครว่ะซัน แฟนไอ้เบสเหรอ”
เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มถามพี่ซันแล้วหันมองมาทางผม
เลยทำให้ไอ้คนอื่นๆ ที่นั่งพักเหนื่อยกันอยู่
พลอยสนใจผมเข้าไปด้วย
“เห้ย...น้องเขาเพื่อนไอ้เบส ไม่ใช่แฟน”
พี่ซันแก้ตัวให้ผม แต่เพื่อนๆพี่ซันนี้ดิ
เหมือนมีลับลมคมนัย ยิ้มให้ผม พร้อมกับหันไปมองหน้าพี่ซัน
“อ่าว งั้นก็เสร็จเมิงอีกดิว่ะ” เพื่อนพี่ซันอีกคนพูดขึ้นมา
“เห้ยๆ ให้เกียรติน้องเขาหน่อย กูไม่ใช่คนอย่างนั้น”
พี่ซันพูดยิ้มๆ และผมรู้ดีว่ามันหมายความว่ายังไง
“น้องครับ น้องคิดว่าไอ้ซันเพื่อนพี่มันนิสัยดีเปล่า”
เพื่อนพี่ซันคนเดิม หันมาถามผม
แต่ผมไม่รู้จะตอบยังไงดี
เพราะรู้สึกเหมือนเขินๆ เหะๆ
“ดีครับ พี่ซันนิสัยดี”
ผมตอบสั้นๆ แต่คิดว่าดูดีที่สุด
“แล้วหน้าตาดีเปล่า”
เพื่อนพี่ซันคนเดิมถามผมอีกข้อ
“ครับ หน้าตาดี” เหะๆ พูดเองก็เขินเอง
แล้วผมกับเพื่อนพี่ซันก็คุกกันสนิทมากขึ้น
จนรู้จักชื่อเพื่อนพี่เขาจนครบทุกคน
แล้วเรื่องที่เราคุยกัน ก็เป็นเรื่องตลกฮ่าๆของพี่ซัน
บ้างทีผมก็จะเห็นพี่ซันหัวเราะ หรือไม่ก็เขิน
ดูท่าพี่แกแล้วน่ารักดีครับ
ส่วนเพื่อนๆพี่เขาก็คุยกันสนุก
หาเรื่องตลกมาคุยได้ตลอด
แถมบ้างทียังวิ่งไล่เตะกันก็มี
ผมนั่งคุยกับพี่ซัน จนลืมไอ้เบสไปเลย
แล้วพี่ซันก็ไม่ได้พูดถึงไอ้เบสบ่อยนัก
ผมเลยไม่ได้หันไปดู แต่พอผมหันกลับไปอีกที
ไอ้เบสมันหายไปแล้ว
ผมหันมองรอบๆก็ไม่เห็น
เลยสงสัยว่ามันจะกลับบ้านไปแล้ว
หรือไม่มันก็ไปซื้อของ
แต่คนอย่างไอ้เบส เดาไม่ถูกครับ ว่ามันจะทำอะไร
หากมันจะกลับบ้านแล้วทิ้งผมไว้
ผมคิดว่ามันก็ทำได้ง่ายๆ โดยไม่ต้องสนใจความรู้สึกผมด้วยซ้ำ
“ต่ายมองหาอะไรเหรอครับ”
พี่ซันถามผม คงเพราะเห็นผมเงียบไป
แต่ผมก็ยิ้มให้พี่ซันแล้วกลับมาคุยต่อ
ผมคุยกับเพื่อนพี่เขาอีกสักพักใหญ่
โทรศัพท์ผมก็ดัง เลยขอตัวไปรับโทรศัพท์
แล้วคนที่มาก็เป็นไอ้เบส
“โหล ตอนนี้อยู่ไหน”
ผมรีบชิงถามไอ้เบสมันก่อน
เพราะกลัวมันรีบพูด แล้วไม่ฟังผม
“กูอยู่ห้องน้ำ มาหากูหน่อย แค่นี้แหละ”
ไอ้เบสมันกดวางสายไป
ผมดีใจหน่อยที่มันไม่ได้ทิ้งผมแล้วกลับบ้านไป
จากนั้นผมเดินไปบอกพี่ซันว่าจะไปห้องน้ำ
ตอนแรกพี่แกจะตามมาด้วย แต่ผมบอกว่าผมไปไม่นาน
พี่ซันเลยปล่อยให้ผมมาคนเดียว
เมื่อผมเดินมาถึงห้องน้ำ ผมก็เห็นไอ้เบสมันยืนพิงประตูห้องน้ำอยู่
ตอนแรกไม่กล้าเดินเข้าไปเพราะเริ่มรู้สึกแปลกๆ
แต่ไอ้เบสมันกระชากแขนผมให้เข้าไปในห้องน้ำ
แล้วมันก็จัดการล็อกประตู
ผมยืนชิดพนังกำแพง
ตอนนี้ผมรู้สึกทั้งตกใจแล้วก็กลัว
เพราะไม่รู้ไอ้เบสมันอยู่ในอารมณ์ไหน
แล้วอีกอย่าง มันจะทำอะไรผม ถึงได้ให้ผมเขามาอยู่ในห้องน้ำกับมันสองคน
“มีอะไร แล้วเรียกมาทำไม”
ผมยืนตัวแข็งถามไอ้เบส
แล้วพยายามอยู่ห่างจากมันให้มากที่สุด
“แล้วเมิงคิดว่ากูจะเรียกเมิงมาทำไม”
ไอ้เบสทำหน้าเรียบ แต่น้ำเสียงมันดูน่ากลัว
“จะ...จะไปรู้เหรอ ก็เห็นเรียกเรามา”
“แล้วตอนเมิงมาห้องน้ำกับไอ้ซัน เมิงสองคนทำอะไรกัน”
ไอ้เบสยิ้มมุมบางแล้วเดินเข้ามาผม
ส่วนผมก็พยายามหลีกให้ห่างออกจากมัน
เพราะคิดว่าหากอยู่ใกล้มันเท่าไร อันตรายก็มากเท่านั้น
“ก็แค่ล้างหน้า” ผมตอบไอ้เบสกล้าๆกลัว
“หึ แล้วเมิงใช้น้ำอะไรล้างหน้าล่ะ”
คำพูดดูถูกของไอ้เบส ผมรู้ว่ามันหมายถึงอะไร
“พี่ซันเขาดีพอที่จะไม่ทำอะไรเชี่ยๆแบบนั้นหรอก”
“มันดีขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ ฮ่าๆ แสดงว่าลีลามันเก่งใช้ย่อยดิ
เมิงถึงได้ออกตัวปกป้องมัน”
ไอ้เบสพูดจนเกือบตะคอกใส่หน้าผม
ผมยืนตัวสั่นด้วยอารมณ์โกรธ
โกรธที่มันพูดดูถูกผม แล้วยังร่วมถึงพี่ซัน เพื่อนสนิทมันด้วย
“นี่ ถามหน่อยเหอะเบส ในหัวของนายมีแต่เรื่องชั่วๆใช่ไหม
เวลาใครไปห้องน้ำกันสองคน
ทำไมต้องชอบคิดว่าเขาจะไปทำอะไรกันด้วย
แล้วขนาดพี่ซันเพื่อนสนิทของนาย นายเองยังไม่เชื่อใจ
เราว่าคนอย่างนาย....”
“หุบปากได้แล้ว เมิงไม่ใช่แม่กู ไม่ต้องมาสอน”
ผมที่กำลังพูดอยู่ ก็ต้องหยุดพูดอย่างรวดเร็ว
เพราะจู่ๆไอ้เบสมันเกิดตะคอกใส่หน้าผมอย่างแรง
พร้อมกับกระชากคอเสื้อให้เข้าหาตัวมัน
สายตาของมันที่ดูดุดันหน้ากลัว
จนผมเองรู้สึกได้ถึงความโกรธ
และคิดว่า หากผมพูดอะไรออกไปอีกสักประโยค
มันคงกำหมัด แล้วต๋อยผมแน่นอน
“เมิงคิดว่าเมิงเป็นใคร ถึงมาสอนกู
แล้วที่กูเรียกเมิงมา ไม่ใช่ให้เมิงมายืนพร่าม
แต่จำไว้น่ะ เพราะกู...จะ.....เอา...เมิง
เหมือนที่เมิง เอากับไอ้ซัน หึหึ
รู้แล้วคงดีใจใช่มั้ย เพราะเมิงจะได้มีผัวเพิ่มอีกคน ”
สายตาและเสียงหัวเราะไอ้เบส มันเหมือนกำลังเยาะเย้ยผม
และมือไอ้เบสที่ค่อยๆลากเข้าไปในเสื้อผ้า พร้อมกับปากที่วนเวียนอยู่ที่ลำคอ
มันคงต้องการปลุกเร้าอารมณ์ของผมให้คล้อยตามไปกับมัน
แต่ว่าอารมณ์ผมตอนนี้ไม่ได้มีความรู้สึกต้องการ
หรืออยากมีอะไรกับไอ้เบสเลย
กลับกันผมรู้สึกตกใจ และเกลียดไอ้เบส มากขึ้นๆ
น้ำตาของผม ที่มันกำลังไหลออกมาเพราะความรู้สึกโกรธ
มันยิ่งตอกย้ำความรู้สึกผมเข้าไปอีก ว่าต่อให้ไอ้เบสมันทำชั่วกับผมเท่าไร
ผมก็จะยอมรับ และไม่สามารถขัดขืนอะไรมันได้เลย
“แม่ง...”
ไอ้เบสสถบออกมาเหมือนไม่พอใจ
โดยที่ปากมันยังวนเวียนอยู่ที่ซอกคอผม
แต่เพียงไม่นาน มันก็ผลักผมจนไปชิดกำแพงอย่างแรง
“ถามหน่อยเหอะ เมิงเคยโดนเอาหรือยังว่ะ
อารมณ์แม่ง ไม่ได้เรื่อง เสียเวลาจริงๆกู”
ไอ้เบสด่าผมอย่างไม่พอใจ
จากนั้นมันก็หันหลัง แล้วเดินออกจากห้องน้ำไปเลย
ผมทรุดตัวนั่งบนพื้นห้องน้ำ ที่ไม่สกปรกมากนัก
แล้วสภาพหน้าตาของผมตอนนี้ ก็ดูหมดแรงและอ่อนแอเต็มที
ผมรู้สึกเหนื่อยกับความรู้สึกตัวเอง
ทั้งที่ไอ้เบสมันพูดดูถูกผม ทั้งที่มันทำอย่างนี้กับผม
แต่ผมก็เอาแต่ร้องไห้ ทำอย่างกับผู้หญิง
หรือบางที ผมสมควรที่จะโดนไอ้เบสมันด่าแล้วล่ะ
.
.
.
“หึหึ น้ำหน้าอย่างเรา สมควรแล้วใช่ไหมเบส สมควรแล้วใช่ไหม”
[wma=300,110]http://media.imeem.com/m/8t9kxkwHlU[/wma]
-----------------------------------------------------------------------------
ปล.ขอบคุณทุกคนมากๆครับ ที่ยังอ่าน และจำเรื่องนี้ได้
ไงก็จะลงให้เร็วที่สุดน่ะครับ แล้วเรื่องนี้ มันจะจบลงยังไง
สมหวังหรือผิดหวัง อาจจะไม่ใช่ที่หลายคนคิดหรือเปล่า?
ผมพยายามตัดอะไรที่คิดว่ามั่วๆออกไปน่ะครับ เพราะตอนนี้
ผมรู้สึกจะผูกเรื่องยาวเกินไป จนคิดว่า หากให้ใครที่รออ่าน
คู่สุดท้าย คงอีกนาน ขอบคุณมากครับ
ขอบคุณมากจริงๆ เหอ...จะร้องไห้น่ะเนี่ย เหะๆ
พอดีช่วงนี้ผมนั่งทำนิยาย yaoi ก็ลอกๆเขามา หึหึ
เดี๋ยวจะเอามาให้อ่านกันเป็นรางวัลที่รอน่ะครับ
:L2:บวก 1 ให้ทุกกำลังใจครับ ขอบคุณมากๆ
-
ตอนที่ 34
หลังจากเกิดเหตุในห้องน้ำ ผมก็นั่งรถกลับบ้านทันที
โดยที่ไม่ได้บอกพี่ซันและเพื่อนๆแกเลย
หรือแม้แต่ไอ้เบสเอง ผมก็ไม่คิดที่จะบอกให้มันรู้สึกรำคาญ
เพราะถึงอย่างไร จะบอกหรือไม่บอก
ผมก็ไม่ได้มีความสำคัญอะไรสำหรับมัน
ผมเดินมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าประตูสนามกีฬา
สภาพผมตอนนี้ ถึงจะให้ตัวเองดูดีแค่ไหน
แต่หน้าตา กับเสื้อผ้าที่สกปรก มันคงไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย
แล้วอีกอย่าง แค่คนที่เดินผ่านผมไป เขาไม่หันกลับมามอง
มันก็เป็นอะไรที่ยังพอโชคดีอยู่บ้าง เหะๆ
“จะกลับบ้านไงว่ะกู”
ผมมองดูสภาพตัวเองแล้ว หากขึ้นรถสองแถว
คนที่นั่งใกล้ๆ จะต้องทำท่าทีรังเกลียดแน่นอน
แล้วที่สำคัญ ตอนออกจากบ้าน ผมก็ลืมยิบกระเป๋าตังค์มา
เหอ..... ซวยอะไรอย่างนี้
ผมมองหาที่นั่งพักเหนื่อย
เพราะตอนนี้วิธีที่จะกลับบ้าน ดูเหมือนจะเหลือเพียงแค่วิธีเดียว
คือไม่เดินกลับ(คิดได้ไง?) ก็กลับกับไอ้เบส
แต่ผมก็พอมีศักดิ์ศรีอยู่น่ะครับ
จะไปขอความช่วยเหลือคนที่มันทำเราเจ็บ คนที่มันเกลียดเรา
ดูจะไม่เข้าท่าเท่าไร แต่มันก็เกิดอีกคำถาม ศักดิ์ศรีมันกินได้ไหม?
ผมนั่งเอาหน้าซุกที่ฝ่า เพราะอัพจนหนทางจริงๆ
วันนี้หากไม่มากับไอ้เบสเรื่องแบบนี้มันคงไม่เกิด
แต่หากผมไม่มากับมัน ผมยังนึกสภาพตัวเองไม่ออก
ว่าจะโดนมันแกล้งอะไรบ้าง หึหึ
ผมนั่งก้มหน้าคิดอยู่ไม่นาน
ก็มีคนเรียกชื่อผมดังมาจากด้านหลัง
พอหันกลับไปดู....พระเจ้าส่งคนมาช่วยจนได้
“พี่ซัน”
พ่อคนหล่อ พ่อคนใจดี พ่อพระในใจผม
กำลังนั่งอยู่บนรถมอไซค์กับพี่นิค เพื่อนอีกคนหนึ่ง
พอผมเห็น ผมเลยยิ้มเหนื่อยๆให้พี่แก
และคิดว่าพี่แกน่าจะรู้สึกสงสารผมบ้างน่ะ
“ทำไมไม่กลับบ้านครับ และ...แล้ว....เสื้อไปโดนอะไรมาครับ”
พี่ซันกับพี่นิคเดินลงจากรถ แล้วเดินมานั่งใกล้ๆผม
ผมเห็นหน้าพี่ซัน ตอนมองเสื้อผ้าที่ผมใส่อยู่
ก็รู้สึกตลกครับ เพราะพี่แกดูตกใจ จนหน้าเว่อ
“เอ่อ......ผมลื่นล้มในห้องน้ำครับ เสื้อมันเลยสกปรก”
พอพี่ซันฟังคำตอบจากผม พี่แกดูเบาใจลงหน่อย
“แล้วนี่ทำไมไม่กลับบ้านกับไอ้เบสล่ะครับ”
พี่นิคเป็นคนถามคำถามที่ผมเองไม่อยากตอบเท่าไร
“อ่ะ....เอ่อ....พอดีไปคนละทางครับ เลยไม่ได้ไปกับเบส”
“อ่าวเหรอ....เห็นไอ้เบสมันนั่งอยู่ที่สนาม นึกว่ามันจะรอเรา”
“เหะๆ คงไม่ใช่มั้งครับ”
พี่ซันบอกว่าไอ้เบสรออยู่ที่สนาม เหะๆ
ผมคิดว่าโอกาสที่มันรอผม คงจะเป็นไปได้น้อยมากครับ
“แล้วนี่เราจะกลับไงล่ะ พี่ไปส่งไหม”
พี่ซันถามคำถามที่ผมรอคอยมานานแล้วครับ
และผมก็รู้สึกเต็มใจมากที่จะบอกว่า
“ไม่ ต่ายมันจะกลับกับกู”
อ่าว ใครแย่งผมพูดว่ะ
และเมื่อผมหันไปมองตามเสียง
ซึ่งมันดังอยู่ด้านหลังพี่ซัน
“เบส”
ไอ้เบส...มันไม่รู้มาจากไหนครับ
แต่ที่สำคัญ มันแย่งบทพูดผมไป
และที่สำคัญ ผมไม่อยากไปกับมันเลย
เพราะแค่ผมเห็นหน้ามันตอนนี้
อารมณ์ตอนอยู่ในห้องน้ำ มันก็กลับมาอีกครั้ง
ไอ้เลว....
“พี่ซันผมขอกลับบ้านกับพี่ด้วยน่ะครับ”
เอาว่ะ หน้าด้านก็หน้าด้าน
แต่จะให้ไปกับไอ้เบส ผมยอมเดินกลับบ้านดีกว่า
“ครับ ได้ครับ”
พี่ซันเลิกสนใจไอ้เบส แล้วหันมายิ้มหวานให้ผม
คราวนี้จากผมที่รู้สึกไม่พอใจ
กลับเป็นไอ้เบสแทน และมันก็ไม่ใช่คนที่ยอมอะไรง่ายๆด้วย
“ซัน เมิงไปส่งไอ้นิคแหละดีแล้ว เดียวกูไปส่งต่ายเอง”
ไงล่ะ อย่างที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด
ไอ้เบสมันไม่ยอมง่ายๆ แน่
แล้วพี่ซันของผมล่ะ จะปล่อยให้กระต่ายน้อย
ต้องไปกับหมาบ้าหรือเปล่าครับ
“แต่พอดีกูมีธุระต่ายว่ะ
เมิงช่วยไปส่งไอ้นิคที่บ้านให้หน่อยดิ”
เหอ....อย่างนี้ซิพี่ซัน
ซะใจจิงๆครับ ไอ้เบสเถียงไม่ออกเลย
แต่บ้างที่ผมก็รู้สึกสงสารพี่นิคน่ะ ดูเหมือนพี่แกไม่เป็นที่ต้องการของใครเลย
แต่ผมขอวันหนึ่งน่ะครับพี่นิค เหะๆ
“ไปกลับกันต่าย”
พี่ซันยื่นมือให้ผมจับ
และสายตาของไอ้เบสก็กำลังมองอยู่
ว่าผมจะจับหรือเปล่า?
แต่นอนครับ โอกาสทองที่จะได้จับมือคนหล่อ
ผมไม่ปล่อยให้หลุดมือหรอก เหะๆ
“รีบยืนดิต่าย เดี๋ยวไอ้ซันมันรอนาน”
เห้ย..........
ไอ้เบสปัดมือพี่ซันออก แล้วมันก็มาดึงมือผมแทน
แต่ตอนที่มันดึง โครตแรงเลยครับ ผมแถบไปชนกับพี่ซัน
อะไรของมันว่ะไอ้เบส....
ผมทำหน้าไม่พอใจที่ไอ้เบสมันดึงมือผมแรง
แต่ไอ้เบสมันกลับยิ้มหน้าบานเลยครับ…..สัด
แต่ก็เท่านั้นแหละ พอผมขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายพี่ซัน
แล้วพี่แกก็เอามือผมไปกอดเอวพี่แกไว้ (เขินน่ะเนี่ย)
ไอ้เบสเลยหุบยิ้มแถบไม่ทัน เหะๆ
พี่ซันค่อยๆออกรถ โดยไอ้เบสกับพี่นิคยืนดูอยู่ด้านหลัง
แล้วหน้าตาไอ้เบสคงไม่ต้องบอกครับว่าหงุดหงิดแค่ไหน
และในที่สุดพอพ้นขอบประตู ผมก็รู้สึกโล่งใจ
แต่ก็ยังไม่วายหันไปมองด้านหลังอีก
ไม่รู้เพราะกลัวไอ้เบสมันตามมา
หรือเพราะกลัวไม่ได้เห็นหน้ามันอีกกันแน่
แต่สุดท้ายแล้ว ผมก็ครองคู่กับพี่ซันอย่างสงบสุข เหะๆ (ล้อเล่นครับ)
แล้วพี่ซันก็มาส่งผมจนถึงที่บ้าน
ตอนแรกผมก็ชวนพี่ซันแกเข้าบ้าน
แต่โทรศัพท์พี่แกดังขึ้นซะก่อน
ผมเลยยืนรออยู่สักพัก
แล้วพี่ซันถึงคุยเสร็จ แต่ดูพี่แกหน้าเศ้รา
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
ผมถามพี่ซันอย่างสงสัย
“พอดีพี่มีธุระ เลยอยู่ไม่ได้ครับ”
ตอนแรกผมเข้าใจว่าญาติพี่แกเสีย
ที่แท้ก็เสียได้ที่ไม่ได้อยู่กับผม เหะๆ
“ไม่เป็นไรครับ ค่อยมาวันหลังก็ได้”
“จริงดิ งั้นพรุ่งนี้เช้าพี่มาหาน่ะ”
เห้ย.....ทำไมเปลี่ยนอารมณ์เร็วแบบนี้ว่ะ
ตอนแรกพี่แกทำหน้าเศ้รา แต่ตอนนี้ยิ้มหน้าบาน
“อ่ะ..เอ่อ...ก็ได้ครับ”
ผมตอบไปเพราะไม่มีทางเลือกจริงๆ
แล้วพี่ซันก็บอกลาผม จากนั้นก็บขับรถออกไปเลย
ผมงงๆกับท่าทงพี่แก แต่ก็ไม่ได้คิดสงสัยอะไรมาก
เลยเดินเข้าบ้าน เปิดตู้เย็นกินน้ำ
จากนั้นก็มานั่งหน้าทีวี
ตอนนี้ทั้งบ้านมีแต่ผม เพราะแม่ออกไปทำงาน
แล้วพวกที่จะมาประชุมกันบ้านผม
พวกมันก็ยกเลิก จนกว่าผมทำแผนสำเร็จ
ผมนั่งดูทีวีไม่นานก็เผลอหลับไป
จนตื่นมาอีกทีเพราะเสียงกริ่งหน้าบ้าน
ผมดูหน้าฬิกา ประมาณบ่ายสองกว่าๆ
จากนั้นเลยเดินไปเปิดประตู
แต่หากผมรู้ล่วงหน้าว่าคนที่มาหาเป็นไอ้เบส
ผมคงไม่ออกไปอย่างแน่นอน
“แม่อยู่บ้านไหม”
ไอ้เบสถามผมหลังจากมันเดินเข้ามาในเรียบร้อยแล้ว
“ไม่อยู่ แม่ไปทำงาน”
ผมตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แล้วไม่มองหน้ามัน
ผมว่าหากคนปกติทั่วไป เวลาเจ้าบ้านทำสีหน้าไม่ต้อนรับ
เขาก็น่าจะเดินออกไป แล้วไม่คิดจะมาที่นี้อีก
แต่สำหรับไอ้เบส มันไม่ใช่คน...
“แฟนมาบ้านทำหน้าดีๆหน่อยดิว่ะ”
นั้นไง มันเอาคำนี้มาอ้างอีกแล้ว
ทั้งที่มันก็รู้ ว่าแค่คำว่าเพื่อน ผมก็ไม่ได้อยากจะใช้กับมันเลย
.
.
.
“ทำหน้าอย่างนี้ หรืออยากได้ผัวมากกว่าแฟน”
เห้ย.......ดูมันพูด
-
ไอ้เบสตกลงจะเอาไงกันแน่เนี่ย :angry2:
-
ต่อๆๆๆๆๆ
-
ต่ายตอบไปเลย ใช่ อยากได้ผัวมากกว่าแฟน
แต่คงไม่ใช่เมิงหรอกเบส ที่จะเป็นคนนั้น
:m20: :m20: :m20:
-
อยากรู้จังว่าเบสคิดอะไรอยู่
มันถึงได้เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย
จะสอบแล้วยังมาต่อให้อีกตั้ง 2 ตอน
+1เป็นกำลังใจให้นะ :L2:
-
เบสแกเอาไงกันแน่นเนี้ย :serius2: :เฮ้อ:
-
สงสัยแค่ตั้งใจปั่นหัวต่ายเล่นๆมั๊ง สงสารต้าจังบูมนี่ทุเรศเนาะ ลักหลับชาวบ้าน - -
ขอบคุณครับคุณนักเขียน รออ่านตอนถัดไปครับ :o8:
-
งงกับเบสมากมายอ่ะ
-
เบสเอ้ยยยยยย ชอบเค้าก้อไม่บอกเค้าเนอะ ทำแบบนี้แล้วเค้าจะรู้ได้งายยยย ไม่ชัดเจนแบบนี้คงได้หรอก
แล้วนี่มี พี่หน้าหล่อมาติดใจต่าย แสดงว่ายาที่ทาอยู่ไม่ขาด คงได้ผลแหง ๆ เอาดิ ๆ ทีน้เบสคงรู้ใจตัวเองได้ชัดเจนขึ้นอะ
แต่ต่ายเองเหอะ อย่าไปให้ความหวังพี่คนนั้นเค้าล่ะ เอาแค่พอประมาณเพราะถ้ามากไปเกิดเค้าชอบจริง ๆ จะลำบากกก
ป.ล. :L2: :L2: :L2: มาต่อบ่อย ๆ เน่อออ
-
เบสเป็นไรมากป่าวเนี่ย ผีเข้าผีออกมาก ๆ ท่าทางที่บ้านจะมีปัญหานะเนี่ย เหอ ๆ
อารมณ์ตามไม่ทันเลยทีเดียว มาเล่นกับความรู้สึกต่ายอยู่ได้ มันน่าโมโหแทนต่ายจิง ๆ เลย
มา่ต่อไว ๆ นะค้าบ ขยันมากเลย +1 ให้เลยคับ
-
เริ่มจะเดาทางเอาใจนายเบสกะน้องต่ายไม่ถูก :z3:
รอลุ้นตอนต่อไปละกัน
-
นายเบสเนี่ย อารมณ์เสถียร ค่อยมาคุยกันดีมะ อารมณ์ขึ้นๆลงๆยิ่งกว่าดัชนีหุ่นไทย
-
ตกลงเบสจะเอาไงแน่เนี่ย
-
เซ็งไอ้เบส
โหวตเปลี่ยนพระเอกได้ม้ายยยยยยยยยยย
:m31:
เอาไงกันแน่(วะ)
จะไปจะมา จะดีจะร้าย ... ขอสักอย่างได้มั้ยนิ ?
สงสารต่ายเนาะ ... ไปรักไอ้เบสมันซะแระ ... ไม่น่าเร้ยยยยย
ไม่ใช่ไร กลัวต่ายจะเป็นแค่ชู้ ... เดี๋ยวอายปอตายเรยยยย
:jul3:
ป.ล. +1 ให้เลย สองตอนรวด ... ชอบบบบบบบบบ
-
งืม ๆๆ นานดีแท้
ท่าจะยุ่งแฮะ
เรายังรออยู่น้า......
ป.ล. :L2: :L2: ให้กำลังใจ น้า
-
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: :fire:
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
หายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:-[มาต่อเร็วนะชอบ :bye2:
-
ง่า.........ยังคงคอนเซ็ปผีเข้าผีออกเหมือนเดิมนะเจ้าเบส เหอๆ :z3:
ว่าแต่มะไหร่จะได้กันล่ะนี่ เหนมีแต่ขู่ตลอด อิอิ :z1:
ปล.คิดถึงจัง ไม่ค่อยได้เข้ามาเม้น(ดัน)เลยอ่า ช่วงนี้ยุ่งมากมาย แต่ยังติดตามนะคร้าบบ อย่าเพิ่งลืมกันล่ะ แห่ะๆ :-[
-
ตอนที่ 35 ฝืนความรู้สึก
“แล้วนี่นายมาทำอะไรบ้านเรา”
ผมถามไอ้เบสที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโซฟา
ดูหน้าตากวนๆของมันแล้ว คงมีความสุขครับ
แต่ไม่แน่ใจว่า มันมีความสุขที่มาหาผม
หรือมีความสุขที่ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดกันแน่
“เปล่า......ก็จะมาดูผัวใหม่ของเมิง แล้วนี่มันไปไหนแล้วว่ะ”
“นายเลิกเอาเราไปยัดเยียดเป็นเมียใครได้ไหม เราทำอะไร เรารู้ดี”
อารมณ์ผมเริ่มเดือดนิดหน่อยครับ
แต่ไม่เข้าใจ ทำไมกรูต้องพูดเพราะกับมัน เหะๆ
“หรือว่ามันไม่จริง เมิงชอบไอ้ซันมันไม่ใช่เหรอ แล้วที่กูพูดแบบนี้มันผิดตรงไหน”
ไอ้เบสดูหน้าตาไม่พอใจ แล้วท่าทีกวนตีนของมัน
ก็เริ่มหดหายไป เหลือแต่ท่าทีที่จริงจัง
“อ่ะ...เอ่อ”
อารมณ์ของไอ้เบส มันเหมือนไม่พอใจ
ที่ผมไปไหนมาไหนกับพี่ซัน(คิดว่าน่ะ)
แล้วหากผมคิดในทางที่เข้าข้างตัวเองหน่อยนึ่ง
ผมจะคิดว่าไอ้เบสมันกำลังหึงผม (เป็นไปได้เหร๋อ!!!!!!)
“หึหึ มันจริงใช่ไหม”
ไอ้เบสทำสีหน้าเหมือนกำลังเยาะเย้ย
แต่แว๊บหนึ่ง ผมเห็นเหมือนสายตามันกำลังเศร้า
แล้วตกลงความรู้สึกจริงๆของไอ้เบส มันคืออะไร
“เบส”
ผมเรียกชื่อมัน เพื่อจะได้มองหน้ามันตรงๆ
และรวมถึงสายตาที่ผมคิดไว้...
แต่ผมตาฝาด
“มีอะไร”
มันขมวดคิ้มชนกันเหมือนสงสัย
แต่เมื่อผมเห็นสาตาของมันที่ดูปกติ ไม่มีแววความเศร้า
มันก็ทำให้ผมรู้ว่า ไอ้เบสมันคิดยังไงอยู่...กับผม
“ปะ...เปล่า เหะๆๆ”
ผมยิ้ม เหมือนคนกำลังปกปิดความผิด
แต่เรื่องนี้ไอ้เบสดูจะฉลาดครับ
“เมิงปิดอะไรกู”
วิ๋งๆๆๆๆ
สายตาเหมือนมีความนัยของมัน
ทำให้ผมรู้สึกหัวใจล้นวูบไปใต้โซฟา
“เมิงจะฉลาดอะไรอนนี้ว่ะ”
“เมิงว่าอะไรนะ”
หูมันดีจริงๆครับ ขนาดผมพูดเบาๆกับตัวเอง
มันก็เสือกได้ยิน เหอ...ซวยแล้วไม่ล่ะกู
“กูถามว่าเมิงพูดอะไร”
แค่ผมยิ้มหวานอย่างเดียว คงไม่พิมพ์ใจมันเท่าไรครับ
เพราะมันขึ้นเสียง(หรือตะวาด) ใส่ผมอย่างรุนแรง
ฮื่อๆๆ ใจร้ายจริงเมิง
“หะ...หา ปะ..เปล่า”
“กูไม่เชื่อ เมิงมีความลับอะไรบอกกูมา”
“ความลับอะไร เรื่องไร้สาระน่ะดิ เหะๆ”
เห้ย.....
ไอ้เบสมันกระโดดมานั่งติดกับผม
แล้วสายตาของมันที่ไม่คล้ายความสงสัย
ก็ทำให้ผมรู้ว่า มันต้องการเอาความจริง จากปากผม
เหะๆ ทำไงดีว่ะกู
“ตกลงว่าไง มีไรบอกมาดีๆ อย่าให้ต้องใช้กำลัง”
มันเคยเป็นทหารมาหรือไงว่ะโหดจัง
ผมนั่งเหงื่อไหลเป็นน้ำตก ร้อนๆๆ
ร้อนใจจริงๆครับ เวลามีคนอย่างไอ้เบสมาบีบบังคับ
แล้วไอ้เราก็พูดไม่ได้ซะด้วย รู้สึกมันลำบากจริงๆ
“เหะๆ ร้อนเนอะ เดียวไปเอาน้ำมาให้”
“เมิงมานี่เลย อย่าคิดว่าจะหนีกูได้ แล้วอีกอย่างบอกมาเร็วๆ ก่อนที่กูจะทนไม่ไหว”
เอาแล้วไง เริ่มยกที่หนึ่งแล้วครับ
เวลามันโหด มันน่ากลัวจริงๆ
ตอนแรกที่เจอมันจำได้เลย
กูเปียก แม่งยังกับหมา
“อ่ะ...เอ่อ...ม่ะ...มันเป็นเรื่องส่วนตัว อย่างรู้เลย”
“แต่เมิงกับกูเป็นแฟนกัน หึหึ มีอะไรก็บอกกันได้ ไม่มีอะไรต้องปกปิดไม่ใช่เหรอ”
เอาแล้วไง เกลียดจริงๆคำนี้
ชอบเอาแฟนมาอ้างรู้ทั้งรู้ว่ามันก็แค่คำว่า...อ้าง
“แน่ใจเหรอพูดคำนี้?”
ผมเผลอหลุดปากพูดออกไป
แต่แทนที่ไอ้เบสมันจะเข้าใจ
มันกลับงงยังกับควายเข้าไปอีก
“อะไร คำอะไรของเมิง”
“ก็คำว่าแฟนไง แน่จะ...ใจเหรอพูดคำนี้”
เอาล่ะ เป็นไงก็เป็นกันครับ
อยากรู้อีกสักที ว่ามันคิดอะไรกับผมหรือเปล่า
“ทำไมไม่แน่ใจว่ะ”
ไอ้เบสทำหน้างงอีก
แต่ผมกลับรู้สึกดีครับ เพราะมันมีมูล
ว่าไอ้เบสมันคิดอะไรกับผมจริงๆ
“เอ่อ...ก็คำว่าแฟนมันหมายถึงคู่รักไง นายแน่ใจจริงๆใช่ไหม ถึงเรียกคำนี้”
“อ่ะ...เอ่อ...ม่ะ...ไม่นิ ก็เมิงกับกูเล่นบทนี้กันอยู่ไม่ใช่เหรอว่ะ
แล้วคู่รักอะไรของเมิง? กูไม่เข้าใจ”
ไอ้เบสหลบหน้าผม แต่ผมก็อึ้งไปนิดหน่อย
เหมือนไอ้เบสมันไม่ได้คิดอย่างที่ผมหวัง
แต่ก็น่ะ....ผมมันก็หวังไปเรื่อย เหะๆ
“เหะๆนั้นดิ แล้วเนายรู้จักกับพี่ซันนานยัง”
ผมคิดจะเปลี่ยนเรื่องพูด แต่กลับคิดสั้นแท้ๆ
พอพูดถึงพี่ซัน ไอ้เบสก็เริ่มทำเสียงกระฟัดกระเฟียด
ฮื่อๆๆๆ แล้วรังสีความร้อนจากตัวมันก็ทำให้ผมรู้
ว่าไอ้เบสคนเดิมกลับมาแล้วครับ
“อยากรู้เรื่องมันมากนักเหรอไง”
“โอ้ยยย....เจ็บแขน”
ไอ้เบสบีปแขนผมแน่น
นั้นคงเป็นเพราะความโกรธของมัน
แต่ผมไม่เข้าใจ
มันพึ่งทะเลาะกับพี่ซันมาหรือไง ถึงได้ลงกับผมแบบนี้
“จับนิดจับหน่อยไม่ได้เหรอไงว่ะ แม่งทีไอ้ซันมันมาเอาเมิงถึงที่บ้าน เมิงก็อ้างขารับมัน”
ผมไม่คิดว่าไอ้เบสมันจะโกรธผมขนาดพูดดูถูกผมได้ขนาดนี้
ผมไปทำอะไรให้มันโกรธเหรอครับ หรือเพราะคำพูดเพราะๆของผม
ถึงทำให้มันหงุดหงิด หรือเพราะเรื่องพี่ซันที่มาส่งผม มันเลยไม่พอใจ
แล้วทำไมมันถึงไม่พอใจล่ะครับ
ในเมื่อมันไม่ได้คิดอะไรกับผม แล้วทำไมมันต้องโกรธ
ผมไม่เข้าใจความคิดของมันจริง
“อ่ะ....เอ่อ”
“แต่พอกูจับตัวเมิงแค่นี้ เมิงก็เป็นเจ็บ หึหึ ค-ยไอ้ซันมันใหญ่กว่ากูเหรอว่ะ เมิงถึงได้ยอม”
ไอ้เบสไม่คิดจะให้ผมพูด หรือแม้แต่ฟังคำแก้ตัวของผมเลย
แล้วคำพูดที่มันพูดมา มันก็ทำให้ผมรู้สึกแย่
ผมอาจจะรู้สึกโกรธมัน ที่มันพูดแบบนี้
แต่ไม่รู้ทำไม ความรู้สึกเสียใจ มันมากกว่าความโกรธที่ควรจะเป็น
“เบส แล้วทำนายต้องนาย ต้องโมโหขนาดนี้เหรอ”
“ก็กูไม่พอใจ เวลาเมิงไปไหนมาไหนกับไอ้ซัน”
ข้างในตัวผมมันรู้สึกว่างเปล่า น้ำตาที่เอ่อล้น
มันเหมือนเครื่องหมายของความอ่อนแอ
แล้วอารมณ์ที่ไอ้เบสมันแสดงออกมา
มันไม่ได้ไกลกว่าคำว่า หึง หวงเลย
แต่ในเมื่อมันไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับผม
แล้วความรู้สึกของมันในตอนนี้ เขาเรียกว่าอะไร?
“เบสนายไม่ได้หึงเราใช่เปล่า”
“หึหึ เมิงคิดว่าเมิงเป็นใคร กูถึงต้องหึงเมิง”
“แล้วทำไมนายถึงแสดงอารมณ์เหมือนหึง หวง เราด้วย เราไม่เข้าใจ”
ผมตะโกนใส่หน้ามัน พร้อมกับความสับสน
ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ทำไม ทำไมน่ะ
“อ่ะ...เออ...กูว่ากูกลับบ้านดีกว่าว่ะ”
ไอ้เบสหลบหน้าผม แล้วหันไปยิบกุญแจรถมอไซค์ของมัน
จากนั้นมันก็เดินออกไปเลย
ผมได้ยินเสียงรถมอไซค์ที่ค่อยๆ ห่างออกจากบ้านผมไปเรื่อยๆ
จนในที่สุด เสียงนั้นก็หายไป เหลือแต่ผม
ผมที่ไม่ได้เอื้อมมือหรือบอกให้มันอยู่ต่อ
แต่ผมเพียงนั่งมองพื้นที่ว่าง ที่ไอ้เบสมันเคยนั่งอยู่
พร้อมความคิด น้ำตา และความสับสน
.
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้นไอ้เบสก็มารับผมตามปกติ
ตอนตีห้าที่ไอ้เบสมันโทรมามันไม่ได้พูดอะไรมาก
“เดี๋ยวกูไปรับ”
เพียงเท่านั้น คำสั้นๆ แล้วผมก็เดินไปล้างหน้าล้างตา
หลังจากร้องไห้มาทั้งคืน พร้อมกับความคิดที่ยังหมุนเวียน สับสน
ไอ้เบสไม่ได้ปากหมาอย่างเมื่อวาน
วันนี้มันมารับผม ผมขึ้นซ้อนท้ายรถมัน
แล้วมันก็ขับรถไปจนถึงสนามกีฬา
ระหว่างทางมันไม่ได้พูดอะไรกับผมเลย
ผมเองไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เลยได้แต่เงียบ
แล้วความเงียบผมต้องสิ้นสุดลง เมื่อได้มาเจอพี่ซัน
แต่ผมก็ได้แค่พูดสองสามคำ กับยิ้มฝืดๆ เท่านั้น
เพราะอารมณ์กับสภาพ ที่อดหลับอดนอน
มันก็อยู่ในสภาพที่ยากจะฝืนตัวเองเต็มทน
“ไปซื้อน้ำให้หน่อย กูหิว”
ไอ้เบสพูดโดยไม่ได้หันมามองผม
ผมเห็นเพื่อนไอ้เบสหันมามองผม
เหมือนอยากถามอะไร แต่ก็ได้แต่มองอยู่หางๆ
ส่วนพี่ซันไปเข้าห้องน้ำกับพี่นิค
เลยไม่มีใครให้ผมต้องพูดด้วยเลย
ผมเดินไปซื้อน้ำให้ไอ้เบส กับสภาพแดดตอนเช้าที่ร้อนขึ้นอีกหน่อย
เนื้อตัวที่เริ่มล้าของผม มันทำให้ผมรู้สึกมึนหัว แล้วตาก็เริ่มมัว
เพียงแค่สามก้าวที่ผมเดิน ผมก็รู้สึกวูบไป
แล้วจากนั้น ผมก็ไม่มีแรง แล้วหลับไปในที่สุด
.
.
.
.
เหนื่อยครับ เวลาเราฝืนกับความรู้สึก...ของตัวเอง
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
ปล.ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่าน และคนที่เม้นเป็นกำลังใจ ร่วมถึงคนดันด้วย หึหึ
หากมีคำตกหล่นก็ขออภัยด้วยครับ ผมว่าผมอ่อนภาษาไทยน่ะครับ
เพราะผมเขียนผิดบ่อย หากมากเกินไปก็เตือนได้ครับ
ตอนนี้เรื่องมาถึงสัก 40% แล้วครับ สู้ๆ อันนี้บอกทั้งคนอ่านแล้วก็ตัวเอง
ฝืนๆหน่อยครับผมมมมม...
ไงก็ไม่คิดว่ามีคนอ่านขนาดนี้ รู้สึกมีความสุข แล้วรู้สึกดีมากๆครับ
ขอบคุณทุกๆคนมากๆครับผม
-
ว้าว ได้มาเมนท์ต่อคนแต่งด้วย หายไปนานเลยนะคับเนี่ย หุ ๆ
นั่นสิ เบสคิดอะไรกันแน่นะ ทำให้คิดไปเรื่อย สับสน ผิดหวัง เสียใจ
งัยก็รอติดตามตอนต่อไปนะคับ
-
:z2: :z2:
ได้อ่านต่อแล้วนะคร้าบบ
ช่วงนี้มีงานเยอะมากเลย
ไม่ค่อยได้เม้น
แต่ก็ติดตามผลงานตลอดนะคร้าบบ
:L2: :L2: เป็นกำลังใจให้นะคร้าบบ :L2: :L2:
-
ไอ้เบสนี่มันโรคจิตเข้าขั้นจริง ๆ :เฮ้อ:
-
ได้อ่านต่อแล้วคร๊าบบบบ คิคิ
-
ต่ายเป็นลมไปซะงั้น
เห่อ ๆๆ ๆ
เบสแม่งปากแข็งเว้ยยยย
เซ็งแทน
:m31:
-
กลับมาต่อแล้ว หลังจากที่หายมานานแสนนาน
-
หง่าเพิ่งมาต่อได้ตอนเดียว แล้วเมื่อไหร่จะได้อ่านตอนต่อปายหง่า :sad4:
ป.ล. :กอด1: :กอด1: กำลังใจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดเน่อ o13
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ต่อด่วนๆ
-
เบสเอาไงกันแน่นะ o18 สงสารต่ายจังงงงง :m15: :monkeysad:
-
เบสนี่มันสับสนทางความคิดจริงๆ (เอ หรือว่าคนแต่งว้า) o18
ยังรอตอนต่อไปอยู่เสมอนะน้อง...
-
อ่านแล้วระทวยงวยงง กะคุณชายเบสจริงๆ :beat:
-
:z3: :z3: :z3:
ค้างแบบนี้ต้อง +1 ให้ อิๆชอบ แล้วจะรออ่านต่อ
-
:call: :call: มาดันกระทู้สุดชีวิต
-
หา????? ตอนนี่สี่สิบเปอเซ็นเองเรอะ?? :a5:
หุหุ :call:
-
:fcuk: :fcuk: :fcuk: :fcuk: :fcuk:
-
:z6: เบส
:L2: :L2: ให้คนแต่ง +1
-
ยังไม่มาอีกเหรอ ???
อยากอ่านต่อแย้วววววววว
:z13:
นี่แน่ะ ๆๆ ๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
พึ่งเจอ นิยายของบูม :laugh:
มาจิ้มไว้ก่อน เด๋วไปเริ่มอ่าน
:กอด1:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านนานเพิ่งปิดเทอม
อ่านรวดเดียว โหสงสารต่าย :o12: เบสจะเอาไงกันแน่งงและนะ :z3:
ปล.สบายดีป่าวน้องรัก โชคดีในการเอนท์นะเปนกำลังใจให้ :bye2:
-
เข้ามาบอกว่า...
กฏข้อที่ 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณถูกแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน
การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น
ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
***ส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่ห้องอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ***
ต่อไปนี้จะเป็นการปฏิบัติหน้าที่ของดิฉันในฐานะโมฯ นะคะ
เพื่อธำรงไว้ซึ่งกฏระเบียบของเล้าฯ ไม่ได้ทำไปเพราะสาเหตุส่วนตัวใดๆ ทั้งสิ้น
ถ้าใครไม่สบายใจได้การปฏิบัติหน้าของดิฉัน เชิญตั้งกระทู้เพื่อสอบถามได้ที่ "ห้องพูดคุยทั่วไป" นะคะ
เพราะห้องนั้นเรามีไว้ให้พูดคุย ซักถาม แสดงความคิดเห็น-คิดถึง ต่อกันได้อย่างอิสระ
ผิดจากห้องนี้ซึ่งเป็นห้องนิยายที่เปรียบไปก็คล้ายกับห้องสมุดกลายๆ
ดังนั้นหากต้องการจะพูดคุย-ไต่ถามกันก็เชิญได้ที่ห้องพูดคุยนะคะ
แล้วดิฉันจะได้เรียนชี้แจงเป็นรายบุคคล และถี่ถ้วนนะคะ
หวังว่าจะได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งจากผู้อ่าน แฟนคลับ นักโพสต์ และนักเขียน นะคะ
โพสต์ได้ เล่นได้ แต่อย่าพากระทู้ออกทะเลก็พอ
สงสารคนที่จะเข้ามาอ่านนิยายบ้าง หาเนื้อนิยายอ่านยากมากกกกกกกกกกกกกกกกก
เราเตือนคุณแล้วนะคะ
เจ้สอง กะเทยอาวุโส อิอิ :bye2:
-
ตอนที่ 36 เหอ....พี่ซันครับ
“ใครครับ”
ผมเรียกผู้ชายตัวสูงที่กำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้
บริเวณนี้นอกจากผมกับคนๆนี้แล้ว ผมก็ไม่เห็นใครเลย
“ใครครับ”
ผมเรียกเขาอีกครั้ง เพราะดูเหมือนเขาจะไม่สนใจ
หรือเหมือนกับเขาไม่ได้ยินที่ผมเรียกเลยด้วยซ้ำ
แล้วตอนเย็นบริเวณนี้ มันทำให้ผมรู้สึกเหงาพิลึก
เหมือนไม่มีใครอยู่ ไม่มีใครนอกจากเขาที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้
ส่วนตัวผม กลับเหมือนอากาศที่อยู่รอบๆ ตัวเขาเท่านั้น
ผมเดินเข้าหาคนที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ จนเห็นแผ่นหลังกว้างที่เริ่มคุ้นเคย
และทรงผมกับสีผิวที่ผมคุ้นตา มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนเคยเจอคนคนนี้
มาแล้วครั้งหนึ่ง เพียงแต่ผมจำไม่ได้ว่าเป็นใคร?
ผมเดินไปหยุดด้านหลังเขา โดยที่เจ้าตัวเหมือนไม่รู้ด้วยซ้ำ
ว่ามีคนกำลังมองอยู่ ตัวของเขาเป็นผู้ชาย และกำลังสั่นเทิ้มเหมือนคนไม่สบาย
แต่เมื่อผมตัดสินใจนั่งลงข้างเขา ก็ทันทีรู้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังร้องไห้อยู่
น้ำตาที่ไหลลงบนดอกไม้ที่แห้งเหี่ยวบนมือ
มันเหมือนผู้ชายคนนี้กำลังคิดถึงใครสักคน ใครที่ให้ดอกไม้ดอกนี้กับเขา
และใครคนนั้นก็ทำให้เขาเสียใจ...
ผมมองหน้าของเขาที่กำลังก้มหน้าอยู่ และใบหน้าที่ผมเห็น
มันทำให้ความรู้สึกตกใจ และแปลกใจในคราวเดียวกัน
ว่าผู้ชายคนนี้คือ...
.
.
.
ผมสลึมสลือตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในโรงยิม
พี่ซันกับเพื่อนพี่แก พอเห็นผมลุกขึ้นนั่ง ก็เริ่มเดินเข้ามานั่งข้างผม
“เป็นอะไรมากเปล่าครับต่าย”
ผมนั่งปรับตัวเองให้อยู่ในท่าสบาย
แล้วค่อยๆย้อนความคิด ว่าทำไมผมถึงได้มาอยู่ที่นี่
เพราะผมจำได้ว่าตัวเองกำลังไปซื้อน้ำให้ไอ้เบส
แล้วจากนั้น....ผมก็จำไม่ได้เลย
“ค่อยยังชั่วแล้วครับ แล้วผมเป็นอะไรไปครับ”
ผมหันมองหน้าพี่ซัน พี่นิค แล้วเพื่อนๆพี่แก
แต่คนที่ผมกำลังมองหา กลับไม่อยู่
“น้องต่ายเป็นลมไปครับ พี่ไปเจอเข้า เลยพามานอนพักที่นี้”
ผมมองหน้าพี่ซัน แล้วเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น
แล้วเหตุการณ์ครั้งนี้ ผมก็เป็นหนี้พี่ซันตามเคย
“ขอบคุณครับ”
ผมยกมือไหว้พี่ซัน แล้วพี่แกก็ยิ้มให้ผมเชิงไม่เป็นไร
ส่วนคนอื่นๆก็เริ่มพูดคุยกับผม อย่างปกติ
จนผมรู้สึกดีขึ้นมาก แต่ในขณะนั้น ผมก็ยังไม่หยุดหันมองไอ้เบส
ที่ตอนนี้ไม่รู้มันไปอยู่
“เอ่อ..พี่ครับ เบสไปไหนเหรอครับ”
ผมถามพี่คนที่นั่งใกล้ผมที่สุด รู้สึกจะชื่อพี่ต้า หากจำไม่ผิด
พี่แกดูจะมองไปรอบวง เพื่อหาใครสักคน
“ไอ้ซัน- ไอ้เบสมันไปไหนว่ะ”
“เห็นมันบอกว่าออกไปด้านนอก ไม่รู้เหมือนกันว่าไปไหน”
พี่ซันตอบไอ้พี่ต้า แล้วหันมามองที่ผม
แต่ผมไม่รู้ว่าพี่แกมองทำไม เลยไม่ได้สนใจ
แล้วผมก็กลับมาคิดถึงเรื่องไอ้เบสต่อ
ว่ามันไปไหนของมัน และมันคงไม่คิดจะทิ้งผมไว้ที่นี้หรอกน่ะ
แล้วตอนที่ผมเป็นลม ทำไมมันไม่อยู่กับผม
มันหายไปไหนของมัน ไม่คิดห่วงผมเลยใช่ไหม...
แล้วความรู้สึกหลายๆอย่างกับเหตุผลที่ทำไม และทำไม
มันกลับทำให้ผมรู้สึกน้อยใจในตัวไอ้เบส จนอยากจะร้องไห้
แต่ผมเพียงเก็บเงียบไว้ข้างใน และพยายามทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด
ผมนั่งเงียบ คิดเรื่องไอ้เบสไปต่างๆนานา
จนรู้สึกเหมือนโทรศัพท์มีคนโทรเข้า
เพราะผมตั้งระบบสั่นไว้
แล้วเมื่อดูเบอร์ที่โทรเข้าเป็นไอ้เบส ก็รู้สึกดีใจขึ้นทันที
“มาหากูหลังโรงยิมหน่อย เร็วๆอย่าช้า”
ผมไม่ทันได้พูดอะไร เพราะพอไอ้เบสมันพูดจบ มันก็กดตัดสายไปเลย
ผมได้แต่ทำหน้าไม่พอใจ แต่ก็ต้องไปหามันนั้นแหละ
หลังจากผมบอกพี่ซันว่าจะไปห้องน้ำ พี่แกก็จะตามมาด้วย
ไม่รู้พี่แกจะห่วงอะไรกันนักหนาน่ะครับ
แต่ผมไม่ได้รู้สึกรำคาญหรอก มันรู้สึกแปลกใจก็เท่านั้นเอง
แล้วพี่แกก็ดูจะเป็นห่วงผมอยู่น่ะครับ
แต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยให้ผมมาคนเดียว
เพราะทนลูกอ้อนของผมไม่ไหว เหะๆ
ผมเดินจนเกือบวิ่งไปหาไอ้เบสที่อยู่ด้านหลังโรงยิม
จนเจอมันนั่งอยู่บนม้านั่งหินอ่อน แล้วบนโต๊ะ ก็มีข้าวกล่องหนึ่ง
น้ำแก้วหนึ่ง กับยาอีกแผงหนึ่ง
ผมไปนั่งตรงข้ามกับมัน แล้วมองกล่องข้าวที่วางอยู่บนโต๊ะ
แล้วหันไปมองหน้ามันสลับกัน
“มองเฉยๆแล้วมันอิ่มเหรอว่ะ”
ไอ้เบสเห่าเหมือนทุกครั้ง แบบที่มันเคยทำ
แล้วผมก็รู้สึกชินกับน้ำเสียงแบบนี้ของมันแล้วล่ะครับ
“แล้วนายซื้อให้เราเหรอ”
ผมชี้ไปที่ข้าวกล่อง แล้วมองหน้ามันเขินๆ
ไอ้เบสมันทำหน้าเรียบเฉยมากครับ
จนผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่กันแน่
“เออ รีบๆกินก่อนกูจะเปลี่ยนใจ”
ผมถึงกับยิ้มออก ที่อย่างน้อยมันก็ยังห่วงผมอยู่
และลึกๆในใจมัน ก็ไม่ได้มองว่าผมไม่สำคัญเลยซะทีเดียว
ผมแกะข้าวกล่องแล้วก้มหน้ากิน พร้อมกับสลับมองหน้าไอ้เบส
ส่วนไอ้เบสมันก็มองหน้าผมดุๆ ตามนิสัยของมันแหละครับ
“นายไม่กินเหรอ”
“ไม่ กูกินมาแล้ว เมิงรีบกินอย่าถามมาก”
ผมก็อดยิ้มไม่ได้อีกนั้นแหละครับ
เลยก้มหน้าไปยิ้มไป แล้วสักพักก็ตกใจกับเสียงท้องร้องของไอ้เบสมัน
โครกกกกกก...
“เหะๆ ไหนว่ากินแล้วไง”
ไอ้เบสดูจะทำตัวไม่ถูกเหมือนกันครับ
เพราะมันไม่คิดว่าเรื่องหน้าอายของมัน จะเกิดขึ้น หึหึ
“อ่ะ..เออ...เมิงรีบๆกินเหอะ กูจะกินไม่กิน มันเรื่องของกู”
ผมได้แต่กลั่นหัวเราะครับ เพราะอย่างน้อยก็เป็นการรักษาน้ำใจมัน
แต่ไอ้เบสมันก็ยังเนียนน่ะครับ ทำเป็นหงุดหงิดใส่ผม เหะๆ
ผมตักข้าวแล้วยื่นช้อนให้มัน แต่ไอ้เบสมันมองหน้าผม
แล้วไม่ยอมกินครับ แถมทำหน้าตาขู่ผมอีก
“กินด้วยกันเหอะ เรากินไม่หมดหรอก”
ไอ้เบสมันก็ไม่ยอมกินอยู่ดีครับ
ผมเลยคิดว่าจะต้องใช้แผนเด็ดกับมัน
ถึงมันจะกิน เหะๆๆ
“เบสครับ กินกับต่ายน่ะครับ ต่ายรู้ว่าเบสหิว กินด้วยกันนะ น่ะครับ”
เหอ...แผนอ้อนไอ้เบสน่าจะใช้ไม่ได้ผลน่ะครับ
เพราะดูจากหน้าตามันแล้ว เหมือนมันไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
แถมยัง...
“เออ...ไหนอ่ะ”
อ่าว...ตอนแรกนึกว่าไม่ได้ผล
แต่ทำไมได้ผลว่ะ หึหึ
ผมก็นั่งกินข้าว กับป้อนข้าวมันสลับกัน
จนข้าวหมด แถมรู้สึกข้าวจะหวานแปลกๆด้วย เหะๆ
พอผมทานน้ำเสร็จ ไอ้เบสก็แกะยาให้ผมสองเม็ด
มันบอกว่าเป็นยาพารา กินกันไว้ เดียวผมไม่สบาย
แล้วมันก็เอามือมาแตะหน้าผมเบาๆเพื่อวัดไข้
แต่ผมว่ายิ่งมันทำแบบนี้ ตัวผมกลับยิ่งร้อนเข้าไปอีก
แถมคืนนี้อาจมีไข้ด้วยก็เป็นได้ เหะๆ
พอเริ่มเที่ยงผมกับมันก็เดินไปรวมกลุ่มกับพวกพี่ซันเพื่อจะกลับบ้าน
ตอนเดินไปกับไอ้เบส ผมรู้สึกว่าตัวเองมีร้อยยิ้มอยู่บนหน้าตลอด
จนมันทำให้รู้สึกอบอุ่น และมีความสุขได้ไม่ยาก เหะๆ
พอเดินไปถึง พี่ซันกับเพื่อนพี่แก ก็มองมาที่ผมกับไอ้เบสแปลกๆ
ไอ้เบสมันก็คงรู้สึกครับ เพราะมันก็หันมองหน้าผมเหมือนกัน
“มองเหี้ยไรพวกเมิงว่ะ”
ไอ้เบสเป็นฝ่ายเห่าใส่พวกพี่ซันกับเพื่อนครับ
ส่วนผมได้แต่ยืนตาแว๋ว
“อ่าว ทำไมไม่พูดว่ะ”
พวกพี่ซันเงียบไป และมันก็ยิ่งเพิ่มความสงสัยให้ผมกับไอ้เบสมากขึ้น
แต่ในที่สุด ผมกับไอ้เบสแทบถอยห่างกันแทบไม่ทัน
เพราะเมื่อพี่ต้ามันชี้นิ้วมาที่ระหว่างผมกับไอ้เบส
นั้นแหละถึงได้รู้ว่าผมกับมันกำลังจับมือกันอยู่
“เห้ย”
ไอ้เบสเป็นฝ่ายปล่อยมือ
ส่วนผมเป็นฝ่ายเดินออกห่างนิดหน่อย
แถมมีเขินให้พวกพี่ซันแกแซวเล่นด้วยครับ เหะๆ
พวกพี่แกแซวผมกับไอ้เบสไม่นาน
ก็ถึงเวลาแยกย้ายกันกลับ ตอนเช้าผมมากับไอ้เบส
แถมอารมณ์ตอนเช้ากับตอนนี้ที่ผมรู้สึกกับไอ้เบส
มันก้ช่างต่างกันลิบลับ
“เบสเมิงพาไอ้นิคมันกลับด้วย”
พี่ซันพูดขึ้นเมื่อตอนนี้เหลือกันอยู่แค่สี่คน
และมันก็เข้าสู่ล็อกเดิม คือแบบเมื่อวาน
แต่วันนี้ผมอยากกลับกับไอ้เบสไม่ใช่พี่ซัน
แล้วไอ้เบสมันก็คงจะรู้ เพราะมันหันมามองหน้าผม
แถมทำสีหน้าของมัน เหมือนไม่พอใจที่พี่ซันแกพูดเท่าไร
“เห้ย ไม่เป็นไรกูจะไปหาไอ้บูมพอดี เมิงไปส่งไอ้นิคเหอะ”
ไอ้เบสมันเอาบูมมาอ้าง
“แต่กูนัดกับต่ายไว้ว่าจะไปส่งน้องเขาวันนี้ เมิงก็ไปส่งไอ้นิคมันก่อน
แล้วค่อยไปบ้านไอ้บูม”
“แต่...”
“ถือว่ากูขอช่วยแล้วกันน่ะเมิง”
พี่ซันแกเล่นพูดดักกันแบบนี้ ผมว่าไอ้เบสคงไม่มีข้ออ้างแล้วล่ะครับ
“อ่ะ..เอ่อก็ได้”
เหอ...สรุปแล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆนั้นแหละครับ
ไอ้เบสมันไปส่งพี่นิค แล้วสายตาที่มันมองผมก็มีแววไม่พอใจ
ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่ามันไม่พอใจเรื่องอะไร
เพราะเมื่อพี่ซันแกขับรถออกจากสนามกลาง
ผมก็ไม่มีโอกาสจะถามไอ้เบสมันเลย
ผมนั่งรถมากับพี่ซันมาเรื่อย แต่ทำไมพอไปถึงทางแยกในเมือง
พี่แกกลับพาผมไปอีกทาง ที่ไม่ใช่ทางกลับบ้านของผม
“พี่ซันครับ อ่ะ...เอ่อ เราจะไปไหนเหรอครับ”
ผมตัดสินใจถามพี่แก
“พี่จะพาเราไปหาอะไรอร่อยๆกินกัน”
อืม.......ทำไมไม่มีการบอกกันก่อนล่ะ
แล้วเล่นพาผมมาแบบนี้ หากไอ้เบสมันรู้
ผมตายแน่ๆครับพี่ ฮื่ออออ...
“ผมไม่มีตังคือ่ะครับ เราค่อยมากันวันหลังดีกว่ามั้ยครับ” เหะๆ
“ไม่เป็นไรครับ พี่เลี้ยงเอง”
แป๋ว....แผนล้มซะงั้น
ไม่เป็นไรหาแผนอื่นต่อ สมองระดับผม
เรื่องไร้สาระแบบนี้น่าจะคิดออกอยู่แล้ว
“พอดีผมนัดแม่ไว้ตอนเที่ยงอ่ะครับ”
“เดี๋ยวพี่โทรศัพท์บอกให้เองครับ เดี๋ยวเอาเบอร์ให้ด้วยน่ะครับ”
เอาแล้วไง นี้ขนาดอ้าง แม่แกก็ยังไม่มีท่าทีอะไรเลย
แล้วแบบนี้ แผนอื่นมันจะสำเร้จเหรอครับ
เหอ...สงสัย ต้องแล้วแต่บุญหนุนนำล่ะครับ สาธุ
พี่ซันแกขับรถไปจนถึงตลาดกิมหยง
ที่ใกล้ๆกับคลินิค ที่ผมมาหาหมอสิวอ่ะครับ
ตอนนี้หน้าผมเริ่มใสแล้วน่ะครับ วิ้งๆๆๆๆ
พี่ซันแกหาที่จอดรถอยู่สักพัก ก็หาเจอครับ
ตอนนี้เราสองคนก็กำลังยืนอยู่บนฟุตบาตรถนน
“น้องต่ายอยากกินอะไรครับ”
พี่ซันแกยิ้มหล่อๆให้ผม ตามหน้าตาที่ดูดีของพี่แกนั้นแหละครับ
“เอ่อ...แล้วแต่พี่ซันครับ ผมทานได้หมด เหะๆ”
ก็เขาเลี้ยงเราใช่มั้ยครับ ตามมารยาทมันก็ต้องเป็นแบบนี้
แต่หากเอาจริง ผมอยากกินทุกอย่างเลยอ่ะพี่ หึหึ
“เอางั้นเหรอครับ”
พี่ซันแกถามเพื่อความแน่ใจ ผมก็ได้แต่พยักหน้าหงิก ๆ
“งั้นซื้อกับข้าวไปกินกันบ้านพี่แล้วกัน ตกลงน่ะ”
อึก....พี่แกทำแต่ล่ะอย่าง เล่นเอาผมหายใจไม่ทั่วท้องเลยน่ะครับ
ผมยืนอึ้งอยู่แปปหนึ่ง พี่ซันก็เอามือมาจับมือผม
มือพี่แกนุ่มมากๆอ่ะครับ เหะๆ
แล้วพี่แกก็พาผมไปซื้อกับข้าวประมาณสามสี่ถุง
ตอนแรกพี่แกถามว่าเอานี้ไหม ผมก็ได้แต่ยิ้มให้
แล้วบอกว่าแล้วแต่ครับ พี่แกก็ซื้อไปเรื่อยๆ
จนรู้สึกว่ามันเยอะเกินไป เลยบอกว่าพอแล้วครับ พี่ซัน
ก็ยิ้มให้ผม เหมือนพี่แกกำลังเล่นสนุกอะไรอยู่
ผมยอมรับน่ะครับว่าพี่แกหล่อมาก
แถมกล้ามากด้วย เพราะขนาดคนมองเวลาเราสองคนจูงมือกัน
พี่แกก็ไม่สน แถมยังยิ้มมั่นใจให้ผมอีกด้วย
ผมไม่รู้ว่าตัวเองซื่อหรือว่าไม่เข้าใจอะไรน่ะครับ
เพราะผมไม่ได้ดึงมือออก แถมพี่แกจะพาไปตรงไหนก็ไป
แต่ในใจผมมันไม่มันได้คิดกับพี่ซัน เหมือนที่คิดกับไอ้เบสน่ะครับ
“เราจะเอาอะไรอีกหรือเปล่าครับ”
“ผมว่าแค่นี้ก็พอแล้วล่ะครับ”
กับข้าวกับขนมที่อยู่ในมือพี่แก
ผมคิดว่าวันนี้หากกินหมดคงได้ตายแน่ๆครับ
เพราะมันเยอะจนแทบถือไม่ไหว
ผมจะช่วยพี่แกถือ แต่พี่แกก็ไม่ยอม
แถมมือที่จับมือผมอยู่ ก้ไม่ยอมปล่อยด้วยน่ะครับ
ผมก็ไม่รุ้จะพูดอะไร เลยปล่อยไปตามอารมณ์ของพี่เขา
จนพวกเราออกจากตลาด
แล้วมุ้งหน้าไปบ้านพี่ซัน ซึ่งบ้านพี่แกอยู่ทางเดียวกับผม
แต่ห่างออกไปอีกหน่อย แล้วสองข้างทางก็เต้มไปด้วยหมู่บ้านจัดสรร
ซึ่งดูจากรูปแบบบ้านแล้ว มันก็ระดับคนรวยอ่ะครับ ถึงจะซื้อ
“อ่าว ถึงแล้วครับ”
พี่ซันแกหยุดรถหน้าประตูบ้านจัดสรรหลังหนึ่ง
ในจำนวนหลายสิบหลัง ซึ่งตัวบ้านจะเป็นสองชั้น
มีสนามหญ้าหน้าบ้านแบบที่ผมชอบ แถมมีต้นไม้ขึ้นรอบๆรั้วบ้านพี่แกด้วยน่ะครับ
“น้องต่ายชอบมั้ยครับ”
ระหว่างพี่แกขับรถเข้าบ้าน
พี่เขาก็หันมาถามผม ที่นั่งสำรวจอะไรรอบๆบ้านไปเรื่อย
“ชอบครับ ผมชอบบ้านที่มีต้นไม้เยอะ”
ผมยิ้มให้พี่ซัน แล้วพี่แกก็จอดรถที่โรงรถ
จากนั้นก็เดินไปปิดประตูรั้ว พร้อมกับเดินหิ้วของ
แล้วไปเปิดประตูบ้านที่เป็นไม้สลักสวยงาม
“งั้นก็มาอยู่ที่นี้ดิ”
อึก....เหะๆ พี่แกพูดอะไรแปลกๆอยู่เรื่อยน่ะครับ
“เหะๆ แล้วพี่ซันอยู่กับใครเหรอครับ”
ผมเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะเมื่อเข้ามาในบ้าน
ก็ไม่เห็นเจอ แถมการตกแต่งบ้านก็ดูค่อนข้างหรูหรา
และสะอาดเรียบร้อยอีกด้วย
“อยู่คนเดียวครับ พ่อกับแม่พี่ไปทำงานต่างประเทศกันหมด”
อืม...พวกเหลือกินเหลือใช้
“โห้...ว่าแล้วทำไมบ้านพี่ใหญ่จัง ก็คนรวยนี้เนอะ”
ทำไมกูเหมือนบ้านนอกเข้ากรุงเลยว่ะ
แถมหน้าตาก็ให้ด้วยน่ะเนี่ย เหะๆ
“บ้านใหญ่อยู่คนเดียวเหงาอ่ะครับ แต่หากต่ายมาอยู่กับพี่ พี่ว่าพี่คงไม่เหงาเท่าไร”
พี่แกมาอารมณ์นี้อีกแล้วครับ แถมคราวนี้ตัวพี่แกก็ขยับมาชิดผมมากกว่าปกติ
ทั้งที่ในปกติ ผมกับพี่แกก็ติดกัน จนแยกไม่ออกแล้วน่ะ
“อ่ะ..เอ่อ คงไม่ได้ครับ เพราะผมอยู่กับแม่”
ผมพยายามขยับตัวออกห่างพี่แก
แล้วทำทีเดินไปที่กับข้าว ที่ว่างอยู่บนโต๊ะ
“ผมเอากับข้าวใส่จานเหอะครับ เริ่มหิวแล้วด้วย”
พี่ซันแกยิ้มแบบมีเล่ห์นัยอ่ะครับ
แถมสงสายตาแปลกๆมาอีก
“อืม งั้นได้ครับ แล้วเดี๋ยวเราค่อยไปนั่งเล่นกันบนห้องนอนพี่ต่อน่ะครับ”
“เหะๆ”
งานนี้กูจะรอดใช่ไหมเนี่ย แล้วตอนนี้ไอ้เบสมันก็น่าจะรออยู่ที่บ้านผมเรียบร้อยแล้วล่ะครับ
แต่กว่าผมจะไปถึงบ้านอันนี้ไม่รู้เมื่อไร เพราะพี่ซันแกจะชวนผมไปคุยต่อบนห้อง
แถมหากไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั้นคงจะดีน่ะครับ
.
.
.
แต่หากมีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ ถึงตอนนั้น ผมจะหาทางออกยังไงว่ะ...
-------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและเม้นเป็นกำลังใจน่ะครับ
ขอบคุณเจ้สองน่ะครับ ผมเองบ้างครั้งก็คิดว่าตัวเองทำผิดเหมือนกัน
ไงก็จะปรับปรุงให้อยู่ในกฏระเบียบของบอร์ดในทุกๆข้อ o13
สำหรับใครที่รออ่านก็ขออภัยด้วยน่ะครับที่มาลงช้า
เหตุด้วย ไปสัมนาคณะกรรมการนักเรียนมากครับ
สนุกดีครับไปทะเลตรังมาสวยงามมากๆครับ
และบวกหนึ่งให้ทุกๆคนน่ะครับ :man1:
-
ไม่ตายงานนี้จะตายงานไหน o22
-
พี่ซัน....ร้ายจังเลย
จะพรากน้องต่ายออกจากอกพี่เบสแย้วววว
-
ต่ายกลับไปโดนเบสเชือดแน่ :sad4:
-
โหยยยยยยย
ไม่ต้องเดาก็รู้เลย ต่ายงานเข้าแน่ ๆๆๆๆๆๆๆ
:serius2:
ไปจองวัดรอได้เลยยยยยยยย
เบสมันไม่เอาไว้แน่ ๆๆๆๆ
:laugh:
รีบๆโทรบอกไอ้เบสให้มาช่วยเลยยยย
ก่อนที่จะได้ไปนอนที่วัดจริง ๆ
:m31:
ป.ล. +1 เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
โหยยยยยยยยยยยยย จะเกิดไรขึ้นเนี่ยยยยยยยยย
-
รายงานตัวคร้าบ
เพิ่งมาอ่าน-ยังตามไปทัน
แล้วจะมาเป็นขาประจำนะคร้าบบบบ
:pig4:
-
กลายเป็นนายเอกใจง่ายไปซะละ ตามผู้ชายไปจนถึงบ้าน เสร็จแน่ o18
-
น้องต่ายยยยยยยยยยย ยอมตามไปทำมายยยยยยย ถึงเค้าหน้าตาดีเค้ารวย ทางสะดวกอย่างนี้ พี่ว่ากลับบ้านเหอะ
เด๋วต่ายจะโดนรังแกเอาน้า............. แล้วไมต้องไปนั่งเล่นบนห้องนอนด้วยหงะ ห้องรับแขกข้างล่างนั่งมะได้เร้ออออ
เมื่อไหร่เจ้าเบสจะชัดเจนซักทีหว่า ???
ท่าทางอีก 2 part ที่เหลือคงได้อ่านปลายปีแหงม ๆ งืม ๆๆ เอาเหอะรอได้อะ
ป.ล. :L2: กำลังใจอันแรงกล้า
-
ต่อด่วยเลยครับ ค้างงงงงงง
-
ดันๆๆๆ อึ๊บๆๆๆๆ :z10:
-
รู้สึกช่วงนี้ ต่ายจะเนื้อหอมเป็นพิเศษ เอาละเหวย ไอ้เบสเอ๊ย ถ้ายังเป็นผู้ร้ายปากแข็งต่อไป มีหนาว
-
:z3: :z2:
-
ไม่ได้หายไปไหนหรอกค้าบบบบบบบบบบ
พอดีว่าช่วงนี้ใกล้จะสอบปิดเล่มวิทยานิพนธ์แล้ววว
เลยต้องเร่งหน่อยยยยย
ยังไงอดใจรอนะคร้าบบบบ
ไม่เกินอาทิตย์หน้าแน่นอน
สัญญาค้าบบบบบบบบบบบบบบ
จากใจ มะขาม อิอิ
-
มาอ่านนะคับ หลังจากไม่ได้อ่านนานมากๆ
-
อืมๆๆ
ตามมาให้กำลังใจด้วย :L2:
-
ติดจายอ่ะ มาต่อไวๆ น๊า ^ ^
:impress2:
-
นานแล้วนะ
มาต่อได้แล้วววววววว
:3123:
-
ว่างแล้วแล้วมาต่อนะคะน้อง
รออยู่นะจ๊ะ
-
แวะมาเยี่ยม และรออ่านตอนต่อไป
-
ไหนว่าไม่เกินอาทิตย์หน้าไงจ๊ะ บูมจ๋า เหอๆ :z3:
-
ความเดิมตอนที่แล้ว...
หลังจากต่ายไปสนามกีฬา ต่ายก็เป็นลม จากนั้นเบสก็ไปซื้อข้าวกับยาให้กิน
พอตอนกลับบ้าน ซึ่งตอนมาต่ายมากับพี่ซัน แต่พอตอนกลับความรู้สึกของต่ายคืออยากไปกับเบส
แต่ต่ายสุดท้ายต่ายก็ต้องไปกับพี่ซัน พี่ซันไม่ได้พาได้กลับบ้าน แต่พาไปซื้อกับข้าว
เพื่อกลับไปกินที่บ้าน พี่ซันพาต่ายมาบ้านตัวเอง จากนั้นก็แกะกับข้าวทานกับนโต๊ะ สองคน…
ตอนที่ ตอนที่ 37 สิ่งสุดท้าย
“อร่อยมั้ยครับ ทานเยอะน่ะๆ”
พี่ซันพูดกับผมระหว่างที่เราสองคนนั่งกินข้าวอยู่ในครัว
กับข้าวเต็มโต๊ะ แต่พี่แกไม่ให้ผมตักอะไรเลยครับ
เพราะพี่แกตักให้ผมทุกอย่าง จนตอนนี้กับข้าวปนกัน
จนแทบจะเป็นอาหารหมาแล้วครับ
“หึหึ พอก่อนดีกว่าครับ เดียวผมทานไม่หมด ”
“ครับ อิ่มเมื่อไรบอกได้น่ะครับ ไม่ต้องฝืน เพราะเดียวเราค่อยไปนั่งเล่นกันบนห้องพี่ เพื่อให้อาหารย่อย”
เหอ....ผมหายใจทิ้งไปแทบทุกวินาที
เพราะเมื่อไรที่พี่ซันแกพูดถึงห้องนอน ผมก็ต้องนึกภาพไอ้เบสหน้าโหดทุกทีจริงๆ
“อืม....ยังเลยครับ ยังไม่อิ่ม”
ผมไม่แน่ใจว่าตัวจะยืดเวลาได้นานแค่ไหน
เพราะกระเพาะผมก็เริ่มอืดแล้วครับ
แล้วมันก็อยากจะอ้วกออกมาทุกครั้งที่ต้องฝืนกินข้าว
ฝนที่ตกแรงอย่างกับพายุเข้า และไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
มันทำให้ผมรู้สึกสังหรณ์ใจว่าจะมีเรื่องอันตรายเข้าตัวครับ
และหากผมขอไม่ให้ไอ้เบสไปบ้านผมตอนนี้
จะทันหรือเปล่าครับ เพราะไอ้นี่มันเจ้าอารมณ์อยู่ด้วย
แล้วหากผมมาบ้านพี่ซัน แล้วไปอยู่บนห้องกับพี่ซันนกันสองต่อสอง
แบบนี่ไอ้เบสมันต้องฆ่าผมแน่ๆ
“พี่อิ่มแล้วครับ เดี๋ยวพี่ไปจัดห้องรอน่ะครับ”
เกร๊ง......ช้อนในมือผมหลุดอย่างไม่รู้ตัว
“เหะๆ ครับ แต่ผมยังไม่อิ่มเลย พี่เบสขึ้นไปก่อนเหะๆครับ”
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปจัดห้องก่อนน่ะครับ” พี่ซันยิ้มให้ผม
“ครับ”
อึก....ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วแบบนี้น่ะครับ
อย่าให้กระเพาะผมเท่าปลาวาฬจริงๆเลย
จะได้กินไปถึงพรุ่งนี้ เหะๆ
(ฮื่อๆๆ ไอ้เหี้ยเบส ทีกูต้องการเมิงทำไมไม่มา
แล้วแบบนี้กูจะทำไงดีว่ะ)
พี่ซันเดินขึ้นห้องไปแล้ว ผมจึงต้องใช้ความคิด
ที่ในหัวมีเรื่องไร้สาระอัดแน่นเต็มไปหมด
แต่คำตอบที่ได้คือ เมิงไม่รอด...เมิงไม่รอด...เมิงไม่รอด
ผมหันมองโทรศัพทืที่คิดว่าเป็นทางรอดสุดท้าย
เลยตัดสินใจ กดโทรหาไอ้เบส แต่ก็...
หมายที่ท่านเรียกไม่สามารถ บร้าๆๆๆ
ผมกดหาอีกสี่ห้าครั้ง แต่ก็เหมือนเดิม
แล้วชื่อของบูมก็แวบเข้ามาในหัว
ผมเลยโทรหาบูม ที่คิดว่าน่าจะช่วยผมได้บ้าง
และหลังจากที่ผมรอสายอยู่สักพัก บูมก็รับสาย....(พระเจ้าเข้าข้างลูกแล้ว)
“โหลบูม เบสอยู่กับนายหรือเปล่า”
“เปล่าน่ะ ทำไมเหรอ” บูมตอบ
“หากเจอเบสช่วยบอกมันหน่อยว่าเราอยู่บ้านพี่ซัน ให้มาช่วยรับหน่อย”
“อ่าวไปอยู่บ้านไอ้ซันได้ไง”
“เรื่องยาว เดียวเราค่อยเล่าให้ฟัง”
ผมรีบตัดบท เพราะหาเล่าเรื่องนี้ในบ้านพี่ซัน
ท่าจะไม่ปลอดภัยต่อผมเท่าไร
“อืมๆ ได้”
“โอเค ขอบใจมาก”
ผมกดวางไป และได้แต่สาธุให้ไอ้เบสมารับผมไวๆเถอะครับ
แต่ดูจากฝนตกแรงขนาดนี้โอกาสที่มันจะมา แทบเป็นไม่ได้เลย
แล้วที่ผมจะให้มันพยายามเพื่อผมขนาดนี้
หากมันถามว่าผมกับมันเป็นอะไรกัน
แล้วผมจะตอบมันว่ายังไง…
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น ผมก็ยังมีหวังอยู่
“ต่ายครับ อิ่มหรือยังครับ พี่จัดห้องเสร็จแล้วน่ะครับ”
พี่ซันเดินลงจากบันไดด้วยสภาพกางเกงขาสั้นตัวเดียว
ส่วนด้านบนตั้งแต่เอวขึ้นไป ก็ไม่มีอะไรปกปิด
กล้ามหน้าท้อง กับผิวขาวๆของพี่แก แทบทำให้ผมคุมอารมณ์ตกใจไม่อยู่
“เมื่อกี่คุยกับใคร เหรอครับ”
“ห๋า...อ่ะ เอ่อ เพื่อนโทรมาครับ”
ผมหายใจแทบไม่ออก กว่าจะตอบคำถามนี้ได้
แล้วพี่ซันเขาไปได้ยินตอนไหนล่ะเนี่ย หึหึ หูดีจริงๆ เนอะพี่
“อืมครับ แล้วน้องต่ายอิ่มยังครับ พี่จัดห้องเรียบร้อยแล้ว”พี่ซันถามผมหน้าตายิ้มแย้ม
“อืม....ครับอิ่มแล้ว” จะให้กินต่อก็คงต้องอ้วกแน่ๆ
“งั้นเดี๋ยวเก็บจาน แล้วขึ้นบนห้องกันเลยน่ะ”
พี่แกไม่รอคำตอบจากผม แล้วก็เดินไปเก็บจานข้าวที่วางอยู่
ผมก็ไม่รู้จะทำไงต่อ เลยต้องไปช่วยพี่แกเก็บจาน แล้วเอาไปล้าง
ตอนแรกพี่ซันจะไม่ให้ผมล้างหรอกครับ
แต่คงทนสายตาออดอ้อนของผมไม่ไหว
เลยยอมให้ล้าง แล้วมีพี่แกยืนให้กำลังใจอยู่ข้างๆ
สายตาพี่ซันที่มองผม มันทำให้ผมรู้สึกประหม่า
เพราะทุกการเคลื่อนไหวของผม พี่แกก็จะมองแล้วยิ้ม
เหมือนพี่เขากำลังคิดอะไรอยู่โดยที่ผมมรู้
แล้วสุดท้ายช่วงเวลาที่ผมพยายามหลีกเลี่ยง
มันก็มาถึงจนได้ ตอนนี้ผมนั่งอยู่บนห้องพี่ซัน
ที่ดูเรียบร้อย สะอาดตา เหมาะกับหน้าตาของพี่เขามากๆ
“เออ ห้องพี่ซันสะอาดดีน่ะครับ”
ผมพูดตามความจริง เมื่อมองดูรอบๆ
ก็ไม่เห็นมีตรงไหนที่ไม่ถูกระเบียบ
แม้แต่ตะกร้าเสื้อผ้า พี่ซันก็จัดเข้ามมุมห้องอย่างเรียบร้อย
และในห้องพี่แกก็มีห้องน้ำในตัว
รวมถึงระเบียงที่ยื่นออกไปด้านนอกด้วย
“ขอบคุณครับ แล้วน้องต่ายชอบฟังเพลงหรือเปล่า”
พี่ซันยกกีต้า ขึ้นตั้งบนตัก แล้วหันมายิ้มให้ผม
“ครับชอบ”
“แล้วอยากฟังเพลงอะไรล่ะ พี่จะร้องให้ฟัง”พี่ซันบอกผมหน้าตาจริงจัง
“อืม เพลงอะไรก็ได้ครับ ผมฟังได้หมด”
ผมไม่กล้าเลือกเพลงหรอกครับ เพราะกลัวพี่เขาร้องไม่เป็น
เพราะเพลงที่ผมชอบส่วนใหญ่จะเป็นเพลงเก่าๆ
รุ่นตอนที่ผมยังอยู่ประถมอยู่เลย
“งั้น ลองฟังเพลงนี้แล้วกันน่ะครับ ไม่รู้ชอบหรือเปล่า”
พี่ซันยิ้มให้ผม จนผมชักรู้สึกชอบร้อยยิ้มพี่ซันแล้วซิครับ
รอยยิ้มพี่เขาดูอ่อนหวาน จริงใจ และทำให้ผมรู้สึกดีด้วย
พี่ซันเริ่มดีดกีต้า โดยไม่ดูเนื้อร้อง
แล้วสายตาพี่แกก็มองมายังผม ด้วความจริงจัง
แม้ว่าลมจะเปลี่ยนทิศไป เมฆที่ลอยจะเปลี่ยนสีไป
ฉันก็ยังไม่เปลี่ยนหัวใจที่มีให้เธอ
แม้ตะวันจะเลือนลับไป ฝนจะซาจะหยุดหายไป
ฉันก็ยังไม่หยุดหัวใจที่ยังรอเธอ
วันนั้นวันนี้พรุ่งนี้วันที่เท่าไหร่
วันไหนวันนั้นแต่ฉันก็ยังรอเธอ
วันนั้นที่เคยได้รอตั้งแต่แรกเจอ
พรุ่งนี้ก็ยังจะรอแต่เธอเรื่อยไป
ฟ้าอาจเบื่อที่อยู่ข้างบน โลกอาจเบื่อที่มันต้องกลม
แต่ฉันไม่เบื่อที่ยังมั่นคงโปรดจงเข้าใจ
แม้ว่าใครจะยังรักเธอ แม้ว่าเธอจะยังรักใคร
ฉันก็ยังจะมีหัวใจให้เพียงแค่เธอ
ฉันไม่มีเหตุผลที่เป็นอย่างนี้มันเพราะอะไร
ฉันก็ไม่เข้าใจทำไมต้องเป็นแค่กับเธอ
รู้แค่เพียงว่าใจ บอกฉันทุกวันว่าฉันรักเธอ
รู้แค่เพียงว่าใจสั่งให้ฉันรอ
รอเธอ วันนั้นวันนี้พรุ่งนี้วันที่เท่าไหร่
วันไหนวันนั้นแต่ฉันก็ยังรอเธอ
วันนั้นที่เคยได้รอตั้งแต่แรกเจอ
พรุ่งนี้ก็ยังจะรอแต่เธอเรื่อยไป
เพลงจบลง พร้อมกับร้อยยิ้มพี่ซันที่มอบให้ผม
ตอนนี้ผมนอนอยู่บนเตียงพี่แกโดยไม่รู้ตัว
สงสัยเพราะอาการหนาวๆตอนฝนตก
กับเสียงเพลงเพราะๆ เลยทำให้ผมเคลิ้มไป
“เพราะเปล่าครับ”
พี่ซันวางกีต้าไว้ข้างเตียง แล้วล้มลงมานอนข้างผม
“ครับ เพราะมากเลยครับ”
ผมเห็นสายตาพี่ซันที่จ้องผมอยู่ ก็แทบละลาย
ผมพยายามหลบหน้าพี่เขาน่ะครับ
แต่พี่เขาก็เอามือมาจับหน้าผม ให้มองอยู่ที่หน้าพี่เขาเหมือนเดิม
“เป็นอะไรไรครับ ทำไมต้องหลบตาด้วย”พี่ซันนถามผมด้วยร้อยยิ้ม
“เออ-- เหะๆ ไม่รู้ดิครับ”
ใครจะไปตอบได้ละครับ เล่นถามกันตรงๆอย่างนี้
ผมรู้สึกเหมือนพี่เขาจะขยับมาใกล้ผมมากขึ้น
แล้วหน้าของผมกับพี่เขา ก็แทบติดกันอยู่แล้ว
แต่ผมก็ยังพอมีสติ ที่ไม่เคลิ้มไปกับร้อยยิ้มของพี่เขาน่ะครับ
เพราะหลังจากนั้น ผมก็ลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะมีอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้
“เป็นอะไรเปล่าครับ”พี่ซันถามผม
“เปล่าครับ ผมว่าเราไปนั่งเล่นกันด้านล่างดีกว่าน่ะครับ” ผมพูดไปโดยไม่มองหน้าพี่ซัน
“อืม แล้วแต่น้องต่ายครับ”
พี่ซันกับผมลงมานั่งคุยที่ที่เราเคยนั่งกินข้าวกันก่อนหน้านี้อ่ะครับ
พี่ซันชวนผมคุยเรื่องพ่อแม่พี่ซันที่ไปทำงาน แล้วพี่ซันก็ต้องอยู่คนเดียวบ่อยๆ
ผมเลยถามไปถึงแฟนพี่เขา พี่เขาบอกว่ายังไม่มี หาคนจริงใจยาก
ดูสายตาพี่เขาตอนที่ตอบ เหมือนพี่เขาเคยอกหักกับเรื่องความรักมานับสิบ
ผมเลยเปลี่ยนเรื่องคุยเป็นเรื่องเพื่อนๆพี่เขาที่ไปเล่นฟุตบอลด้วยกัน
แล้วมันก็เขาสู่เรื่องไอ้เบสจนได้ พี่เขาเล่าว่ารู้จักไอ้เบสตั้งแต่ตอนที่อยู่บ้านไกลกัน
แล้วพอไอ้เบสย้ายบ้านก็ยังพอติดต่ออยู่บ้าง จนพี่ซันพูดมาถึงแฟนไอ้เบสนี่แหละ
ผมถึงได้รู้ว่ามันเป็นคนตามใจแฟนมันทุกอย่าง รักแฟนตัวเองมาก รักจนพี่เขาบอกว่าไม่สนอะไร
พี่ซันเล่าต่อว่า แฟนมันเคยโทรหาพี่เขาบ่อยๆ จนเขาเองก็พอรู้ตัวว่าทำไม…
เขาเลยเลี่ยงๆไป แล้วแฟนไอ้เบสก็เลิกยุ่งไป แต่พอหลังจากนั้น
ดูเหมือนแฟนไอ้เบสจะเป็นคนบอกเลิกมันเอง(เหมือนที่บูมบอกผมเลย)
ไอ้เบสมันเป็นบ้าไปเลย มันประชดแฟนมันที่เขาไม่สนใจ
แต่ล่าสุด พี่ซันบอกว่าแฟนมันมาขอคืนดี
ไอ้เบสที่รักแฟนมันอยู่ เลยกลับไปคบกันต่อ
ผมแทบไม่อยากเชื่อเลย ว่าคนอย่างไอ้เบสจะรักคนอื่นเป็นด้วย
แล้วพักหลังๆมานี่มันก็ขึ้นไปกรุงเทพบ่อยๆ
เพื่อจะขึ้นไปหาแฟนมัน(พยายามสูงเนอะ) พอพี่ซันบอกว่ามันขึ้นไปกรุงเทพ
ผมเลยไม่ค่อยแน่ใจ ว่าที่มันหายไปโดยไม่มาหาผมเลย
อันนี้มันเอาเวลาไปอยู่กับแฟนมันที่กรุงเทพหรือเปล่า
ผมรู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาดื่อๆ กับเรื่องไอ้เบส
ผมไม่รู้ว่าทำไมต้องรู้สึกเสียใจกับเรื่องไอ้เบสไปหาแฟนมันด้วย
เพราะมันกับผม เราก็ตกลงกันเรื่องนี่แล้ว ว่าแค่เล่นสนุกๆ
แต่ความรู้สึกของผมล่ะ ที่เคยบอกตัวเองว่าไม่รักไอ้เบส
แล้วนี่ มันทำไม...
ฝนหยุดตกแล้วครับ แล้วมันก็ดึกมากแล้วด้วย
จนตอนนี้ผมลืมไปเลยว่ากำลังรอไอ้เบสอยู่
“ตอนนี้ก็ดึกแล้ว พี่ว่าน้องต่ายนอนบ้านพี่เลยดีกว่า”พี่ซันบอกผม ผมมองไปที่นาฬิกา ที่ตอนนี้ประมาณ 4 ทุ่มกว่าๆ
“เออ-- เดียวผมบอกให้แม่มารับดีกว่าครับ รบกวนพี่เปล่าๆ”ผมพูดด้วยความเกรงใจ ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรพี่เขาเหมือนตอนเย็นหรอกครับ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพี่ไปส่งเอง”
“เออ- - เสื้อผ้าผมก็ไม่ได้เอามา ผมว่า..”
“ต่ายไม่ต้องกลัวพี่จะทำอะไรหรอกครับ เพราะหากจะทำ พี่คงทำตั้งแต่ตอนนอนเล่นบนห้องแล้ว และหากต่ายยังไม่เชื่อใจพี่ คืนนี้พี่มานอนข้างล่างก็ได้ครับ ส่วนต่ายนอนด้านบนห้อง”
พี่ซันพูดมีเหตุผล และน้ำเสียงจริงจังของพี่เขา ก็ทำให้ผมยากที่จะปฏิเสธ
ผมเลยตอบตกลงพี่เขา พี่ซันเลยโทรไปคุยกับแม่ผมให้ ตอนแรกผมว่าจะคุยเอง
แต่พี่ซันบอกว่าพี่เขาจะรับผิดชอบผมเอง (พูดอย่างกับผมได้เสียแล้วนั้นแหละ)
หลังจากวางสาย พี่ซันก็บอกเรื่องที่ทำให้ผมแทบเป็นลม
ก็ไอ้เบสไงครับ มันมานั่งรออยู่ที่บ้านผม
แต่พี่ซันบอกว่าไม่มีปัญหาแล้ว เพราะมันจะมาหาใหม่วันหลัง
พี่ซันดูท่าทางสบายใจน่ะครับ แต่ผมแทบนั่งๆไม่ติด เพราะรู้นิสัยไอ้นี่ดี
แล้วตอนนี้มันก็น่าจะกำลังมาบ้านพี่ซันแล้วด้วย (ตายห่าแน่กู)
พี่ซันบอกให้ผมขึ้นไปอาบน้ำบนห้องก่อน
เดี๋ยวพี่แกจะเตรียมเสื้อผ้าตั้งรอไว้ให้
พอพี่แกส่งผ้าขนหนูให้ผม ผมก็เข้าห้องน้ำอย่างร้อนใจ
ระหว่างอาบน้ำ ผมก็พยายามมองโลกในแง่ดี
ว่าไอ้เบสมันคงไม่ใส่ใจอะไรอย่างนี้หรอก
แล้วมันก็คงไม่มาหาผมถึงบ้านพี่ซันหรอก
เหอ...ทำไมมันเหมือนปลอบใจตัวเองก็ไม่รู้
ผมอาบน้ำจนรู้สึกสดชื่น ก็เดินออกจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวที่ปิดส่วนล่างอยู่
ตอนแรกผมคิดว่าพี่เขาจะเอาเสื้อผ้าตั้งไว้ให้แล้ว แต่มัน...ไม่มี
ผมเลยมองหาจนทั่วห้องอีกครั้ง ก็ไม่เจอ เลยเดินลงไปหาพี่แกด้านล่าง
แต่พอเห็นหน้าพี่แกก็แทบตะร้องกรี้ด ไม่ได้กรี้ดพี่เขาน่ะครับ
แต่กรี้ดตกใจไอ้เบส ทำไมมันมาไวแบบนี้
แล้วสายตาเคืองแค้นที่มันมองผม มันคืออะไร?
มันไปโกรธกับใครมาหรือเปล่า หึหึ กูตายแน่ๆ
“เดี่ยวพี่ไปเอาเสื้อผ้าให้ครับ” พี่ซันบอกผม
ผมเลยเดินขึ้นไปนั่งรอบนห้องตัวสั่น
ที่สั่นเพราะอะไรคงรู้ดีน่ะครับ.....ไอ้เบส
พี่เขายิบเสื้อผ้าที่ดูดีอย่างกับไปเที่ยวให้ผมชุดหนึ่ง
ตอนแรกพี่เขาให้กางเกงในมาด้วย (ที่ยังไม่ใช้น่ะครับ)
แต่ผมบอกว่าใส่ตัวเก่าก็ได้ หึหึ สกปรกจริงๆกู
แต่จริงๆเพราะผมต้องกลับบ้านอยู่แล้วล่ะครับ
เพราะพี่ซันบอกว่า แม่ให้ไอ้เบสมารับผม
พี่เขาดูหน้างงๆน่ะครับ
แต่ผมไม่งงหรอก เพราะรู้ว่าไอ้เบสมันตอแหล
ไอ้เบสดึงผมจนแทบลากไปกับพื้นตอนออกจากบ้านพี่ซัน
ผมไม่ทันจะลาพี่เขา ตอนที่พี่เขามาส่งหน้าบ้าน
ไอ้เบสมันสตาร์สรถแล้วขับออกไปอย่างเร็วจนผมแทบกรี้ด
ฮื่อๆๆ หากกูตกรถแล้วตายไป กูจะมาหลอกเมิง
คำด่าที่ผมเคยได้ยินจากปากไอ้เบสเวลามันโมโห
ไม่มีเลยครับ...เงียบ...แต่มันก็ไม่เงียบเท่าหรอกครับ
เพราะเสียงลมที่ผ่านผมไป
ก็พอจะรู้ว่า มันขับรถจนเห็นนรกอยู่ปลายทาง
ไอ้เบสขับเลยทางบ้านผม แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกตกใจหรอกครับ
เพราะเตรียมใจมาล่วงหน้าแล้ว ว่ามันคงไม่พาผมกลับบ้านแน่ๆ
ตอนนี้ไอ้เบสเริ่มลดความเร็วเมื่อเขาสู่ตัวเมือง
ที่ผมแทบไม่เห็นรถเลย คงเพราะดึกมากแล้วด้วยล่ะครับ
ไอ้เบสขับรถเลี้ยวเขาซอยตรงบริเวรร้านน้ำสมุนไพรที่ผมชอบกิน
เพราะอยู่ใกล้โรงเรียนชายล้วนด้วยมั้งครับ เลยเป็นอาหารตาไปด้วย หึหึ
ไอ้เบสหยุดรถหน้าร้านอาหารตามสั่ง คนนั่งกันเต็มร้านเลยครับ
แล้วมันก็มองผมที่กำลังนั่งกอดถุงเสื้อผ้าตัวเองที่เอามาจากบ้านพี่ซัน
ผมทำตัวไม่ถูก เพราะไม่รู้ว่ามันมองแล้วหมายถึงอะไร
(กูไม่ใช่หมอดูน่ะโว้ย จะได้อ่านใจเมิงออก)
“ไม่แดกอะไรใช่ไหม”ฮื่อๆ มันพูดไม่สุภาพครับ เล่นเอาผมสะดุ้งโย้ง
“กะ---ก็แล้วแต่”ผมพูดกล้าๆกลัวๆ
“เออดี งั้นก็ไม่ต้องกิน”
ไอ้เบสหันไปสั่งอาหารของมันคนเดียว แล้วไม่สนใจผมอีก
ผมก็ไม่ได้โวยวายอะไรครับ ไม่คิดว่ามันใจร้ายขนาดนี้ แต่ไม่สิ...
แค่นี้เป็นธรรมดาของมันอยู่แล้ว
ผมยืนมองแม่ค้าทำอาหาร ส่วนไอ้เบสมันเหมือนกำลังจ้องผมอยู่
ตอนแรกไม่กล้าหันไปมอง คิดว่าตาฝาด
แต่พอหันไปเจอสายตาพิฆาตมัน แทนที่มันจะตกใจ
กลับเป็นผมที่ต้องหลบสายตามัน
ผมปล่อยให้มันมองไป สักพักมันก็ได้ข้าวที่สั่งไป
รู้สึกจะเป็นคะน้าหมูกรอบ อืม...จำไว้คนหล่อเขาชอบกิน หึหึ
ไอ้เบสรับข้าวจ่ายตั้ง สตาร์สรถอย่างรวดเร็ว จนผมแทบตกรถ
ผมไม่กล้ากอดเอวไอ้เบสหรอกครับ แต่พอมันแบรกตอนไฟแดงนี้สิ
ผมโผลเข้าไปกอดมันเต็มๆ
“อู๊ยยย เจ็บ ขับรถอะไรว่ะ”ผมบ่นแต่ไอ้เบสไม่หันมามองเลยครับ
มันยังทำหน้าเหี้ยเหมือนเดิม
มันขับรถผ่านซอยจนผมงงตึบไปหมด
เพราะเหมือนมันจะขับวน แล้วสักพักมันก็มาจอดรถหน้าบ้านหลังใหญ่
ที่คิดว่ายังไงก็ไม่น่าจะใช่ของมันแน่ๆ แต่แป๋ว...
“เอาไปเปิดประตูเร็วๆ”ไอ้เบสสั่งผมแล้วยื่นกุญแจให้
ผมรับมาแล้วเดินไปไขกุญแจประตูเหล็กหน้าบ้านมัน
มันขับรถเข้าบ้าน ผมก็ล็อกประตูเรียบร้อยอย่างรู้งาน
ในบ้านไอ้เบสมีรถเก๋งจอดอยู่คันหนึ่งคลุมผ้าอยู่
แล้วก็รถมอไซค์ของมัน มันเหมือนจะรอให้ผมไปเปิดประตูบ้านให้
ผมก็รีบเดินไปเปิดให้ กลัวไม่ถูกใจมัน กว่าจะหาดอกกุญแจเจอก็ช้านิดหน่อย
แต่ไม่เห็นว่ามันจะโว้ยวาย
พอเข้ามาในบ้านมัน มืดมากๆครับ ไม่เปิดไฟสักดวง
ไอ้เบสหายไปในความมืด แล้วสักพัก ไฟก็เปิดจนทั่วบ้าน
โห้.......
ผมอ้าปากค้าง ไม่ใช่เพราะบ้านจัดอลังฯเหมือนบ้านพี่ซันหรอกครับ
แต่บ้านมันรกยังกับกรุเก็บขยะ
ผมมองไปทางไหนก็มีแต่กล่องวางซ้อนกัน แล้วก็ผ้าสีขาวคลุมฟอร์นิเจอร์เต็มไปหมด
แล้วฝุ่นก็จับหนายังกับดิน
ไอ้เบสดูจะไม่สนใจอะไร เพราะมันเดินขึ้นชั้นสองไปเลย
ส่วนผมยังไม่หายงงกับสภาพบ้าน เลยยืนอึ้งอยู่ที่ประตู
จนไอ้เบสมันตะโกรลงมานั้นแหละ
“ปิดประตู ปิดไฟ แล้วขึ้นมาด้านบน”
คำสั่งของมันที่ผมต้องทำตาม
ผมล็อกประตูเรียบร้อย ปิดไฟด้านล่างจนหมดทุกดวง
เหลือแต่ไฟด้านบนที่พอนำทางผมอยู่
ผมเดินขึ้นมาด้านบน สภาพไม่ต่างจากด้านล่างเลย
บนบ้านมันมีสองห้องนอน และห้องไปเบสก็อยู่ติดกับบันได
ในห้องมันมีของเต้มไปหมดครับ เสื้อผ้าเกลื่อนพื้น
ต่างจากห้องพี่ซันลึบลับ ผมยังแอบคิดเลยครับ
หากมันฆ่าคนแล้วเอามาหมกไว้ห้องของมัน
ผมว่าหาศพไม่เจอแน่ๆ หึหึ
“เอาน้ำให้หน่อย”ไอ้เบสสั่งผม
ผมมองหาขวดน้ำในห้องมัน ที่แทบจะมองไม่เห็นอะไรเลย
เพราะมันรกจนผมหาอะไรไม่เจอ
แต่แล้วก็เจอครับ ผมรินใส่แก้วยื่นให้มัน
ไอ้เบสกินน้ำเสร็จ มันก็ดูทีวีโดยไม่สนใจอะไรผมเลย
ผมยังงงครับ มันให้ผมมาเพื่ออะไร มาเป็นคนใช้ใช่มั้ย?
“ทำไมถึงพาเรามาที่บ้านนาย”ผมจ้องหน้ามัน
ไอ้เบสหันมามองผมด้วยสายตาเย็นชา
ก่อนจะหันไปสนใจทีวีต่อ
“กะจะมาเอาเมิง แต่ยังไม่มีอารมณ์”มันพูดหน้าตาเฉย
“พูดไรให้เกียรติหน่อยได้ไหม เราไม่ใช่คนขายตัวที่นึกจะเอาก็เอา”ผมพูดอารมณ์เริ่มเดือด
“หึหึ เกียรติ เกียรติเหี้ยไรเมิงอีก เมิงให้ไอ้ซันไปเอาถึงบ้าน แล้วนี้เมิงยัง...”ไอ้เบสพูดยังไม่จบ
ผมก็เอาถุงเสื้อผ้าที่ถืออยู่ (ถือทำบ้าไรตั้งนานแล้วว่ะกู)
ปาเข้าใส่หน้ามันเต็มแรง มันก็ไม่หลบน่ะครับ
แล้วมันก็หันมายิ้มเหมือนสะใจให้ผม
นั้นคงเพราะมันเริ่มเดือนขึ้นมาบ้างแล้ว
แต่ดีแล้วล่ะครับเพราะสันดานอย่างไอ้เบส
เวลาพูดอะไรมันก็ไม่เคยแคร์ความรู้สึกใครอยู่แล้ว
“หึหึ”
ไอ้เบสไม่พูด แต่เสียงในลำคอที่ดูน่ากลัวของมัน
ก็ทำให้ผมไม่ทันระวังตัว มันเลยลากผมขึ้นเตียง
โดยที่แรงมันยังกับควาย และผมก็ไม่สามารถสู้ได้เลย
“เห้ย....ปล่อยเบส ไม่เล่น”ผมพูดด้วยความตกใจ
“กลัวทำไม นึกว่าชินซะอีก”ไอ้เบสล็อกมือผมทั้งสองข้างไว้บนหัว
แล้วมันก็เอามือที่เหลือข้างหนึ่งปลดเข็มขัดของมัน
ผมได้ทีเลยใช้เท้าถีบไปที่ท้องมันไม่แรงนัก
แต่พอให้มันกระเด็นห่างจากเตียงสักระยะ
“เราไม่เคยทำอะไรอย่างที่นายคิด แล้วเลิกพูดอย่างนี้สีกที”
ผมโกรธมันจนตัวสั่น แต่เกลียดที่ทำอะไรมันไม่ได้
ผมเลยเดินเลี่ยงมัน แต่ก็โดนมันกระชากกลับมาให้นอนอยู่ที่เตียงเหมือนเดิม
ผมรีบลุกขึ้น แต่ไอ้เบสโหมตัวมันมาทับผมไว้ เลยทำให้ผมขัดขืนไม่ได้
“อย่าเล่นตัวดีกว่า เมิงอยากโดนกูทำแบบนี้อยู่นานแล้วใช่ไหมล่ะ”
ผมพยายามใช้มือผลักมันออก แต่ครั้งนี้ไอเบสมันไม่ปล่อยให้ผมหลุดไปได้แล้ว
เพราะมันก้ใช้เข็มขัดที่พึ่งถอดออก มามัดมือผมไว้
แล้วหน้ามันตอนนี้ก็ซุกกอยู่ที่คอผม
อารมณ์ผมไม่ได้รู้สึกถึงคนที่อยากมีเซ็กซ์
แต่มันรู้สึกกลัวแล้วก็โกรธ ผมอยากจะตะโกนให้ดัง
แต่เสียงก็ดังแค่ในลำคอ ไอ้เบสมันใช้ปากประกบปากผมแน่แทบหายใจไม่ออก
เสื้อผ้าที่เคยอยู่บนตัวผมก็ถูกมันกระชากจนขาดไปกองกับพื้น
กางเกงในที่เป็นสิ่งปกปิดอันสุดท้ายก็ยังโดนมันถอดทิ้งไปไกล
ตอนนี้สภาพผมที่นอนเปลือยเปล่า ก็โดนมือไอ้เบสมันสัมผัสทุกส่วน
เหมือนผมเป็นของเล่น มันจะกัดตรงไหนก็กัด โดยที่ผมพยายามกลั่นเสียงไว้
เพื่อไม่ให้มันได้ยิน ว่าผมเจ็บจากสิ่งที่มันทำมากแค่ไหน
น้ำตาไหลจนหยุดไหล ไอ้เบสมันก็เห็นว่าผมร้องไห้
แต่มันกลับไม่สนใจ และลุกขึ้นถอนเสื้อผ้ามันออกบ้าง
ตอนนี้ทุกส่วนของมันที่ผมเคยเห็นมาแล้ว
ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเขินอายเลย แต่มันกลับทำให้ผมกลัว
ไอ้เบสโถมตัวเข้าใส่ผมอย่างรุนแรง
และมันก็พยายามปลุกอารมณ์ของผม...จนสำเร็จ
“หึหึ เมิงก็อยากให้กูเอาเข้าใช่ไหมล่ะ”
คำพูดไอ้เบสไม่มีผลกับผมอีกต่อไป เมื่อความเจ็บเข้ามาแทนที
ไอ้เบสใส่ของมันเข้ามาในตัวผมรวดเดียว
ผมรู้สึกจุก และอยากร้องแต่ร้องไม่ออก
ทุกอย่างไอ้เบสมีความพึ่งใจมาก
ร่างกายของผมที่เป็นของมัน แต่ความรู้สึกที่ผมเคยมีให้มัน
ตอนนี้ได้ลอยหายไปพร้อมหยดน้ำตา...
คนเราเวลาถูกข่มขืนมันทรมานแบบนี้เลยเหรอครับ
ร่างกายที่แทบรับไม่ไหว กับสิ่งที่เข้าออกอยู่ทางด้านหลัง
มันทำให้ผมเจ็บ เจ็บจนชาไปทั้งตัว แล้วในที่สุด ก็ไม่เหลือความรู้สึกอะไรอีกเลย
ทุกวินาทีที่ไอ้เบสมันจูบปากผม
ครั้งหนึ่งที่ผมเคยรู้สึกชอบกับสัมผัสนี้มันหายไป
แล้วเนื้อตัวที่หอม และผิวที่ขาวเนียนของไอ้เบส
ที่ผมเขินอายทุกครั้งเวลามันแกล้งให้ผมสัมผัส
ตอนนี้ไม่เหลืออีกแล้ว มันหมดสิ้น
“อะ...อ่ะ......อ๊า”
ไอ้เบสขยับตัวอีกสองครั้งสามครั้ง หยาดหยดที่อุ่นร้อน
ก็เขามาอยู่ในตัวผมจนล้นทะลัก
ไอ้เบสมองผมด้วยสายตาประหลาดที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
แต่ผมก็หลบหน้ามัน ไม่ใช่เพราะเขิน
แต่เพราะรังเกียจที่จะเห็นหน้ามันต่อแม้สักวินาทีเดียว
มันปล่อยร่างกายผมให้เป็นอิสระ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมนอนมองฝาพนังที่ว่างเปล่า เอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวไว้
และพยายามคิดถึงสิ่งที่ผมกับไอ้เบสเคยทำด้วยกัน
และความรัก ที่ผมเคยมีให้มัน ผมพยายามจดจำมันเอาไว้
เพราะสิ่งเหล่านี้ มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ไอ้เบสจะทำ....กับผม
http://media.imeem.com/m/TlLvbjlVmB
................................................................................................
-
ไม่ได้มาต่อนาน แล้วเวลาก็เร่งรีบมากเลยครับ ขอโทษที่ไม่ได้มาต่อ
และคนที่รอผม ก็ขอบคุณมากๆครับ ตอนนี้ผมมีกำลังใจที่จะเขียนเรื่องต่อ
และมหาลัย ผมหลังจากเครียดมานานก็ได้สักที เหะๆๆ
เรื่องผมเขียนไปตอนนี้เนื้อเรื่องเขียนใกล้จบแล้วครับ รอแค่ลงอย่างเดียว
และคิดว่าคงจะมีคนอ่านถึงคำสุดท้ายของเรื่อง ขอบคุณน่ะครับ ขอบคุณจริงๆ
:bye2:
-
ทิ้งไอ้เบส ไปรักพี่ซันดีกว่า
-
ง่ะ คนบร้า รุนแรง ให้ต่ายหาผัวใหม่เลยค่ะ :m16:
-
ไม่รู้จะพูดยังไงเลยเนี่ย
-
กว่าจะมาลงใหม่
นานโข
:serius2: :serius2:
-
กี๊ดดดดดดดดดดดด
โดนข่มขืนแล้วววววว :angry2:
เกลียดเบสมากกกกก ... อะไรว่ะ
จะบอกว่าหึงรึไงเนี่ยยยยยย
:m31:
อะไรวะแม่มมมม ... ทีตัวเองยังไปหาแฟนเก่าได้เลยยยย
แล้วจะมาโมโหอะไรที่ต่ายมากับพี่ซันว่ะ
ไม่ได้รักต่ายสักหน่อยแม่มมม ... สงสัยอาการหวงก้างกำเริบ - -"
ต่ายรักพี่ซันเหอะ ... ลืมไอ้เบสปายยยยยยย
:m31:
มาต่ออีกตอนนะคะ :impress2:
-
โอวววววววววว อะไรเนี่ยยยยยย
โผล่มาปุ๊บ เสียตัวปั๊บ ไถ่โทษที่ให้รอป่าวเนี่ย ปกติหนีได้ตลอด อิอิ :z1:
ยินดีด้วยเรื่องมหาลัยนะจ๊ะ :L2:
ติดตามจนหยดสุดท้าย หุหุ :-[
-
ตอนที่ 38 ติดตัว
ผมเดินออกจากบ้านไอ้เบสประมาณตอนตีสามของคืนนั้น
ตอนที่ผมตื่น ผมเห็นว่าไอ้เบสมันเอาแขนมากอดผมไว้หลวมๆ
กว่าผมจะขยับตัวได้ก็แทบร้องกรี้ดดด
เพราะมันเจ็บไปทั้งตัว แล้วอีกอย่างแสบตูดโครตๆ
ผมมองหาเสื้อผ้าที่โดนไอ้เบสฉีก เผื่อมันยังเหลือสภาพให้ใส่กลับบ้านได้
แต่เปล่าเลย ไอ้เบสมันฉีกจนไม่เหลือสภาพของเสื้อผ้าเลย
ผมเลยตัดสินใจเอาเสื้อผ้าชุดเก่า(ที่เอามาจากบ้านพี่ซัน)มาใส่
เนื้อตัวผมยังไม่ได้ล้างเลย แต่ตอนนั้นไม่ได้คิดหรอกครับ
คิดอย่างเดียวคือกลัวไอ้เบสที่นอนอยู่ตื่นขึ้นมา
ผมทำทุกอย่าง อย่างระมัดระวัง จนออกจากบ้านไอ้เบสได้ในที่สุด
ผมเดินออกจากบ้านไอ้เบส แล้วมองหารถมอไซค์ที่คิดว่าน่าจะยังมีอยู่บ้าง
แต่มันก็เนอะ....คนมันซวยมาทั้งวัน
ผมเลยตัดสินใจโทรหาไอ้คม ที่บ้านมันอยู่ห่างจากนี้ไม่มากนัก
ผมไม่พูดอะไรมาก นอกจากสถานที่ที่ให้มันไปรับ
พอวางสายจากมันไป ผมก็หาที่นั่งแถวๆนั้น
จนเจอม้าหินอ่อนวางอยู่ ผมนั่งรอมันสักพัก
ไอ้คมก็มาถึงแล้วสภาพของมันก็ง่วงเต็มทน
แต่พอมันเจอผมเท่านั้นแหละ
“เห้ย……”ไอ้คมตกใจ
“..........”ผมไม่พูดอะไร เพราะรู้สึกสภาพจิตใจตอนนี้แย่มากๆ เลยเดินไปกอดมันไว้หลวมๆ
“ใครทำไรเมิง ไอ้เบสใช่ไหม?” ผมไม่รู้ว่าไอ้คมมันรู้ได้ยังไง แต่พอมันพูดชื่อไอ้เบส ผมก็เริ่มร้องไห้จนตัวสั่น แล้วยิ่งไอ้คมมันปลอบผม ผมก็ยิ่งนึกถึงตอนที่ไอ้เบสมันทำกับผมมากขึ้น จนตอนนี้ผมไม่สามารถบังคับให้ตัวเองหยุดร้องได้เลย
“อืม ร้องออกมาเหอะ” ไอ้คมพูดแล้วกอดผมแน่นยิ่งขึ้น
ผมเองก็ไม่สามารถพูดอะไรได้เลย เพราะหากยิ่งพูดก็จะยิ่งเจ็บ
อ้อมกอดไอ้คม มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาก
เพราะมันทำให้ผมรู้สึกว่าอย่างน้อยผมก็ยั่งมีมัน ยังมีเพื่อนที่จะอยู่ข้างๆผมตลอดเวลา
“กูว่าเมิงไปนอนบ้านกูดีกว่าไหม เพราะหากกลับบ้านเมิงตอนนี้ แม่เมิงตื่นมาต้องถามแน่นอน”
ไอ้คมบอก แล้วมันก็ประคองผมให้นั่งลงบนเบาะรถมอไซค์ของมัน
“อืม ก็ได้” ผมพยักหน้าให้มันอย่างหมดแรง
ผมซ้อนท้ายรถมอไซค์ไอ้คมจนมาถึงบ้านมัน
บ้านไอ้คมมีมันอยู่คนเดียวครับ พ่อกับแม่มันอยู่ต่างจังหวัดกันหมด
มันเข้ามาเรียนที่หาดใหญ่ พ่อมันเลยซื้อบ้านให้อยู่
ตอนเดินเข้าบ้านไอ้คม ผมไม่มีแรงเหลือเลย
ไอ้คมคงเห็นผมเดินช้า มันเลยตัดสินใจอุ้มผมพาไปที่ห้องมัน
ตัวไอ้คมมันตัวใหญ่ไงครับ แล้วแรงมันก็เยอะ
เรื่องอุ้มผม เลยเป็นงานสบายๆของมัน
“เดี๋ยวกูเอาผ้าชุบน้ำ แล้วมาเช็ดตัวให้น่ะ”ไอ้คมบอกผม หลังจากมันวางผมลงบนเตียงนอนเรียบร้อยแล้ว
“อืม” ตอนนี้มันจะทำอะไรผมก็ทำเหอะครับ เพราะผมไม่มีแรงเหลือเลย
หนังตาที่ปิดลงและเห็นภาพไอ้คมเดินออกจากห้องไปเป็นภาพสุดท้าย
หลังจากนั้นผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย
.
.
.
เที่ยงของอีกวัน ผมตื่นขึ้นมารู้สึกเหนื่อยไปหมดทั้งตัว
แล้วรู้สึกหิวน้ำมากด้วย ผมมองหาไอ้คมจนทั่วห้องแต่ก็ไม่เจอ
เลยตัดสินใจเดินไปหาน้ำกินเองในครัว
แต่ยังไม่ทันก้าวเดิน ความเจ็บก็เล่นพล่านอยู่บริเวณก้นผม
แล้วขาทั้งสองข้างก็เกิดไม่มีแรงขึ้นดื่อๆ เลยทำให้ผมล้มตึงลงบนพื้นห้อง
ผมแทบน้ำตาไหลเมื่อก้นไปกระแทกกับพื้น
เพราะความเจ็บที่มันเจ็บอยู่แล้ว
เมื่อโดนกระแทกเข้าไปแรงๆ แทบกลั่นเสียงร้องไว้ไม่อยู่
“อีต่าย ทำไมเมิงถึงมานอนที่พื้นเนี่ย”
เสียงโมดังมาจากประตูห้องที่ผมนอนอยู่
ผมหันผมไปมอง ก็เห็นพวกมันยืนอยู่ครบทุกคนเลยครับ
ทั้งไอ้คม ไอ้ต้า ไอ้กรด แล้วก็ไอ้โม
พอพวกมันเห็นว่าผมพยายามจะขึ้นบนเตียง
พวกมันก็รีบวิ่งเข้ามาประคอง จนผมสามารถนั่งบนเตียงได้อีกครั้ง
“เป็นไงปวดหัวมากหรือเปล่า”ไอ้คมถาม แล้วมันก็เอามือมาแตะที่หน้าผากผมเพื่อวัดไข้
“นิดหน่อยว่ะ”
“แต่กูดูจากสภาพเมิง กูว่าไม่นิดแล้วน่ะโว้ย”ไอ้โมพูดด้วยความเป็นห่วง
ผมมองสายตาที่พวกมันเป็นห่วงผม
น้ำตาที่คิดว่าจะไม่ไหล มันก็ไหลออกมาจนกลั่นไม่อยู่
ผมเอามือปากน้ำตาทิ้งไป พอหันหน้าไปมองพวกมันอีกที
ก็เห็นไอ้โมยืนร้องไห้กอดไอ้คมตัวสั่น
ส่วนไอ้ต้า ไอ้กรดมันสองคนลงมานั่งข้างๆผม
แล้วจับไหลผมเบาๆ
“เห้ยอย่าทำหน้าอย่างนี้ดิว่ะ กูยังไม่เป็นไรสักหน่อย เห็นมั้ย”
ผมพยายามฝืนทำหน้าตาสดชื่น จนกลายเป็นตลกให้พวกมันเห็น
แต่ก็รู้ดีครับ ว่าพวกมันคงไม่เชื่อผมแน่นอน
“เหะๆ อีสาด เจ็บจะตายยังมาปากดีอีก” ไอ้โมกัดผม
ในที่สุดมันก็ยิ้มออกคนแรกครับ
ผมหันไปมองไอ้คมที่ปลอบมันอยู่ ผมก็เห็นไอ้คมยิ้มให้ผมฝืดๆ
ร่วมถึงไอ้ต้ากับไอ้กรดด้วยเหมือนกัน
“เมิงหิวยัง”ไอ้ต้าเปลี่ยนเรื่องคุย
“อืม แล้วพวกเมิงซื้ออะไรให้กูบ้างล่ะ”รู้สึกตัวเองห่วงกินไปหน่อย เหะๆ
“กูซื้อกะจะให้เมิงแดกไปถึงชาติหน้าเลยว่ะ”ไอ้โมพูด
“ดี กูจะแดกแม่งให้หมด ฮ่าๆ”
ทุกคนเริ่มเข้าสู่ปกติอีกครั้ง นั้นก็รวมถึงผมด้วย
แต่ถึงแม้มันยังไม่ครบร้อย แต่ผมก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้วครับ
หลังจากผมบอกว่าหิว พวกมันก็ช่วยกันประคองผมไปที่หน้าทีวี
แล้วสักพักไอ้โมกับไอ้กรด ก็เป็นคนยกอาหารมาตั้งที่โต๊ะ
อาหารตั้งเต็มโต๊ะ แต่พวกผมใช้เวลาไม่นานก็หมด
ตอนแรกไม่มีใครยอมกิน ผมจับใส่ปากพวกมันทีละคน
พอมาดูอีกที อ่าวหายไปไหนหมดว่ะ
ผมนั่งคุยกับพวกมันสักพัก ก็ขอตัวเข้าห้องน้ำ
พอไปยืนอยู่หน้ากระจก ก็ตกใจกับรอยช้ำที่คอ ที่ไอ้เบสมันทำทิ้งเอาไว้
ผมจัดการทุกอย่างจนเสร็จ แล้วออกมานั่งคุยกับพวกมันด้านนอก
พอผมมานั้งได้สักพัก ไอ้โมมันกระอักกระอ่วนเหมือนจะถามอะไรผม
พอผมหันไปมองหน้ามันทุกคนก็เป็นเหมือนกันหมด
“เป็นไรกันว่ะ” ผมกวาดตามองพวกมันทุกคน จนไปหยุดที่ไอ้ต้า
“ก็พวกกูอ่ะ อยากจะรู้ว่าเมิงจะเอายังไงต่อกับไอ้เบส”ไอ้ต้าตอบผมด้วยสีหน้าจริงจัง
“กูคงจะเฉยๆ ไม่อยากไปยุ่งกับมันอีก แล้วเรื่องแก้แค้นก็ปล่อยตามเวรตามกรรมมันแล้วกัน”
ผมพูดโดยไม่หันมองพวกมัน
เพราะยิ่งนึกถึงไอ้เบส ภาพเก่าๆที่เกิดขึ้น
ก็ยิ่งย้ำให้ผมเสียน้ำตามากเท่านั้น
“เห้ย แต่กูไม่ยอมน่ะโว้ย”ไอ้ต้าอารมรณ์เดือดขึ้นทันตา
“แต่ถ้าเมิงไม่ยอม มันก็จะตามล้างแค้นกูอีก แล้วแบบนี้เมื่อไรจะจบสักทีว่ะ”ผมพูดด้วยน้ำเสียเย็นลงหน่อย
“งั้นเมิงก็อยู่เฉยๆ เดี๋ยวกูจัดการเอง”
ผมรู้ว่าไอ้ต้า มันเป็นคนพูดจริงทำจริง
ตอนนี้พวกผมสี่คนก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรไปมากกว่านั้น
นอกไอ้กรดที่จับไหลมันไว้เบาๆ
ตลอดทั้งวันผมนั่งอยู่ที่บ้านไอ้คมพร้อมกับพวกมันทั้งสามคน
ตอนที่นั่งอยู่ ผมนึกขึ้นได้เรื่องแม่ เลยจะโทรไปบอกสักหน่อย
แต่ไอ้คมบอกว่ามันโทรบอกให้แล้ว
ผมเลยค่อยเบาใจหน่อย เพราะแม่จะได้ไม่ต้องห่วง
พวกผมนั่งดูหนังฟังเพลงไปเรื่อยเปื่อย
แต่ทำยังไง ผมก็ยังมีหน้าไอ้เบสมาหลอกหลอนอยู่ตลอดเวลา
เลยทำให้พลอยนึกถึงเรื่องที่ไอ้คมมันรู้ว่าเกี่ยวกับไอ้เบส
ผมเลยสงสัยว่ามันรู้ได้ไง ทั้งที่ผมยังไม่บอก
“คม กูลืมถามไปเลยว่ะ เมิงรู้ได้ไงว่า....ไอ้เบส มันทำอย่างนี้กับกู”
ผมพูดชื่อไอ้เบสอย่างลำบาก
แล้วทำให้พวกมันที่สนใจอยู่ที่ทีวี
ก็หันมามองผมเป็นสายตาเดียวกัน
“ไอ้ต้าเมิงเล่าดิ”ไอ้คมโยนไปให้ไอ้ต้า
“รู้ไงว่ะ”ผมถามไอ้ต้า ท่าทางของมันดูลังแล ก่อนจะเล่าให้ผมฟัง
“ก็เมื่อวานกูไปบ้านเมิงมา กะจะถามเรื่องไอ้เบสนี้แหละว่าเมิงจะเอาไง เพราะกูแค้นไอ้บูมเต็มทน หากเมิงพร้อมกูจะให้พวกไอ้นนท์มันจัดการเลย แต่พอตอนกูไปกูก็สวนทางกับไอ้เบสพอดี กูนึกว่ามันมาจากบ้านไอ้บูมเลยไม่สงสัย แต่พอเข้าไปนั่งบ้านเมิงสักพัก แม่เมิงก็บอกว่าเมิงไปนอนบ้านไอ้พี่ซัน แล้วไอ้เบสมันก็ลืมเจ็กเก็ตเอาไว้บ้านเมิง แม่เมิงเลยถามว่ากู รู้จักไอ้เบสเปล่า มันทำเสือลืมไว้ เท่านั้นแหละกูเลยรู้ว่าไอ้เบสมาหาเมิงที่บ้าน แล้วตอนที่มันขี่รถออกไป มันก็ทำหน้ายังกับญาติเสีย กูก็เดาเอาว่ามันไม่พอใจชัวร์ๆ แล้วมันต้องไปตามเมิงกลับบ้าน กูเลยตัดสินใจโทรหาพวกเราทุกคนแล้วถามว่ามีใครรู้จักบ้านไอ้พี่ซันเปล่า เพราะกูรู้สึกว่าจะเกิดเรื่อง(เซ็นเมิงดีจริงๆ) แต่ไม่มีใครรู้จัก กูเลยไม่รู้ทำไง แล้วก็ไม่คิดว่าไอ้เหี้ยนั้นมันจะ......ทำกับเมิงยังนี้”
สี่ห้าคำของท้ายประโยค ไอ้ตาพูดเสียงเบาอยู่ในคอ
และผมรู้ว่ามันต้องคิดว่าที่ผมเป็นแบบนี้เพราะมันแน่นอน
“ไม่ใช่ความผิดใครหรอก ก็แค่กูโชคดีน้อยกว่าทุกวัน ก็เท่านั้น”
ผมเดาได้ว่าพวกมันคงไม่ลืมเหตุการณ์นี้อย่างแน่นอน
และตัวผมเองต่อให้ข่มตาหลับในทุกๆคืน
ไม่ว่าความฝันหรือความจริง เรื่องนี้มันก็จะเป็นสิ่งที่ติดอยู่ในใจผมไปตลอด
ผมพักอยู่บ้านไอ้คมสองวัน โดยบอกแม่ว่า จะไปเที่ยวแล้วค้างคืนกับเพื่อน
แม่ผมน่าจะรู้สึกสัยมั้งล่ะครับ ที่ผมไม่ได้ไปบอกด้วยตัวเอง แต่โทรไปบอก
แต่ก่อนที่แม่จะถามอะไรมากกว่านั้น ผมก็รีบชิงตัดสายให้เร็วที่สุด
ระหว่างอยู่บ้านไอ้คมพวกมันก็หมุนเวียนกันมาหาผมทุกวัน
จนสภาพผมดีขึ้นมาก และรอยช้ำที่คอ ก็ค่อยๆจางไป
ผมกลับมาหัวเราะอีกครั้ง เวลาที่อยู่กับพวกมัน
แต่พอกลางคืน หน้าไอ้เบสก็ยังอยู่ในความคิดผมตลอดเวลา
ผมทำใจให้ข่มตาหลับ ทำใจไม่ให้คิดถึงมัน
แต่ไม่มีผล ทุกอย่างมันตรงข้ามกันหมด
น้ำตา....เลยเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนนอน ที่ช่วยให้ผมหลับลงได้
และพร้อมที่จะพบเจอกับสิ่งใหม่ๆในเช้าต่อไป
ผมกลับบ้านนั่งคุยกับแม่ คุยกับเพื่อน
ทุกวันของผมเริ่มกลับเข้าสู่ปกติ อย่างน้อยก็สี่ห้าวันมาแล้ว
ไอ้เบสมันโทรหาผม จนผมต้องเลิกให้โทรศัพท์ไป
เวลามันมาหาผมที่บ้าน ผมก็จะออกไปเที่ยวกับเพื่อน
และจะกลับมาอีกทีก่อนตอนที่ดึกมากๆแล้ว
แม่ผมก็ถามว่าผมมีปัญหากับมันหรือเปล่า
ผมบอกว่าเปล่า แม่ก็ไม่สักไซร้ต่อ
จนในที่สุดมันก็เลิกมาหาผม
*
*
*
สองสัปดาห์ต่อมา ในเช้าที่เป็นวันหยุดทำงานของแม่
แม่ผมก็มีเรื่องใหญ่ที่ต้องให้ผมใช้ความคิด
กับการต้องย้ายบ้าน สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ผมไม่คิดมาก่อน
และแม่ก็ไม่ได้มีแววว่าจะย้ายบ้านมาก่อนเลย
“แม่ว่าเชียงใหม่ก็เหมาะกับเราน่ะ”
แม่ผมพยายามหาของดีของการย้ายไปเชียงใหม่ให้ผมเห็น
และผมก็รู้ว่า แม่อยากให้ผมไปอยู่มากๆ
“แต่ต่ายไม่อยากปรับตัวแล้วอ่ะ เพื่อนต่ายก็อยู่ที่นี้ แล้วต่ายก็ไม่อยากย้ายโรงเรียนด้วย”
ผมพูดไปก็อยากร้องไห้ไป เมื่อนึกถึงพวกไอ้ต้า
พวกมันเป็นเพื่อนสนิทของผมมากที่สุด
แล้วหากผมย้ายไปที่อื่น ผมก็ไม่รู้ว่าจะหาเพื่อนได้แบบนี้หรือเปล่า
“แล้วเราจะอยู่คนเดียวได้ไง”แม่ผมพูดด้วยความเป็นห่วง
“แต่ต่ายก็ผู้ใหญ่แล้วน่ะแม่ หากแม่ไม่ลองปล่อยให้ต่ายอยู่คนเดียว แล้วเวลาเรียนมหาลัย ต่ายจะปรับตัวยังไงอ่ะ ไอ้คมเพื่อนต่ายอ่ะ พ่อแม่ก็ปล่อยให้มันอยู่คนเดียว แล้วหากแม่อยากให้ต่ายไปหา ต่ายไปตอนปิดเทอมใหญ่ก็ได้ ไม่เห็นมีปัญหาเลย...”
ผมพยายามยกหาเหตุผลมาหักล้างกับเหตุผลของแม่
ตอนนี้แม่ทำหน้าเหมือนกำลังใช้ความคิดกับสิ่งที่ได้ฟังไป
ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆน่ะครับ เพราะคนเราจะอยู่กับแม่ไปตลอดไม่ได้หรอก
แล้วผมเองก็คิดว่า ตัวเองต้องฝึกเป็นผู้ใหญ่ให้พร้อมเอาไว้
ทั้งที่นิสัยยังเหมือนเด็กป.1ก็เหะ...
“งั้นก็แล้วแต่เรา แต่......”ผมยิ้มด้วยความดีใจ แต่ต้องหยุดค้างไว้เพื่อให้แม่พูดต่อ
“ถ้าหากเราอยู่ไม่ได้หรือก็ปัญหา แม่จะให้เราตามแม่ไปเลยโอเคน่ะ”
“ได้ครับแม่”ผมรีบตกปากรับคำโดยไม่ต้องคิด
เหอ...ผมคิดว่าตัวเองตัดสินใจดีแล้วน่ะครับที่ไม่ตามแม่ไป
ตอนนี้ผมรู้สึกดีใจ ที่แม่ยอมเชื่อมั่นในตัวผมบ้าง
แต่มันก็ไม่แน่นอนหรอกครับ วันหนึ่ง ผมอาจเสียใจก็ได้
ที่ได้อยู่ที่นี้ต่อ....
ไม่กี่วันต่อมา แม่ผมก็ขึ้นเครื่องไปเชียงใหม่เลยครับ
ผมเองรู้สึกใจหายวูบ ตอนที่ไปส่งแม่ขึ้นเครื่อง
เพราะผมกับแม่ไม่เคยห่างกันขนาดนี้
ตั้งแต่พ่อจากไป แม่ผมก็อยู่ข้างผมตลอด
เวลาที่เราต้องอยู่คนเดียว บ้างครั้งผมก็รู้สึกดีใจที่ได้เป็นอิสระ
แต่บ้างครั้งมันกลับกัน เพราะผมกลัวว่าตัวเองไม่กล้าพอ
ที่จะอยู่คนเดียวได้ โดยไม่เหงา
“ได้ครับแม่”พวกเพื่อนผมพูดพร้อมกัน
หลังจากผมไปส่งแม่ที่สนามบิน ซึ่งพวกเพื่อนผม มันบอกว่าจะตามไปด้วย
แล้วแม่ก็ฝากผมไว้กับพวกมัน พวกมันดูจะรับปากกันดิบดี
ว่าจะไม่ให้ผมกลับบ้านดึกมาก ไม่เที่ยวกลางคืนบ่อยๆเหมือนเมื่อก่อน
แต่พอตกค่ำ…….
พวกมันกลับพาผมไปฉลองที่รานน้ำชาร้านเดิม
ผมก็คิดไว้แล้ว น้ำหน้าอย่างพวกมันจะไม่เที่ยวกลางคืนได้หรอ...
“หายไปนานเลยน่ะครับ”
พี่พนักงานเสิร์ฟที่เคยหลงเสน่ห์ไอ้ต้า
ยืนเมนูให้พวกผม ก่อนจะยิ้มหวานๆให้ไอ้ต้า
“นั้นดิ แล้วแบบนี่พี่คิดถึงกันบ้างเปล่าเนี่ย” ไอ้โมไม่วายแซวพี่เขาครับ
“คิดถึงดิครับ”พี่แกตอบเขินๆ
“คิดถึง แต่หันไปมองอีต้าคนเดียว แบบนี้หมายความว่าไงหว่า....”ไอ้โมมันกล้าจริงๆครับ
จนไอ้ต้าส่ายหัวไปมา เชิงบอกว่าเลิกได้แล้ว
แต่ท่าทางพี่เขาดูจะหลงไอ้ต้ามันเอามากน่ะครับ
แต่พี่เขาคงไม่ใช่สเป็คไอ้ต้ามัน เพราะเห็นมันไม่สนใจอะไรพี่เขาเลย
พอไอ้โมมันแกล้งพี่เขาจนนำใจ จากนั้นก็ถึงเวลาสั่งอาหารแล้วครับ
ผมสั่งตามเดิมครับ ช็อกโกเล็ตปั่น ตอนแรกไอ้โมมันบอกว่าอย่ากินมากเดียวเป็นสิว
แต่ตอนนี้หน้าผมเรียบ เด้งแล้วครับ แล้วไม่รู้จะดูแลตัวเองไปทำไม
ในเมื่อ....ไม่มีใครให้เราต้องใส่ใจอีกแล้ว
“กูว่าพี่เขาชอบเมิงแน่เลยอ่ะอีต้า”ไอ้โมรีบพูดทันที เมื่อพี่พนักงานเดินออกจากโต๊ะไปได้ไม่นาน
“คิดมากเปล่าว่ะ”ไอ้ต้าทำหน้าตาเหมือนเรื่องที่ไอ้โมพูด ไม่ใช่ความจริง
“โห้อีสาด ไม่ต้องมาแกล้งโง่ เขาให้ท่าเมิงเห็นๆ แบบนี้ยังไม่ชัดอีกเหรอว่ะ”
ไอ้โมเวลามันพูดอะไร มันต้องทำสีหน้าประกอบด้วยน่ะครับ เพื่อความสมจริง
แล้วเรื่องที่มันพูดมา ปฏิกิริยาไอ้ต้าก็เหมือนเดิม คือนิ่ง
“พี่เขาหน้าตาก็ดีนี่หว่า ดูท่าทางน่าจะนิสัยดี ทำไมไม่สนใจว่ะ” ไอ้กรดลงความเห็น
“กูว่าลองคบดูก็ไม่เสียหาย” ไอ้คมเสริม
ไอ้กรดกับไอ้คมนี้ผู้ชายแท้ๆน่ะครับ มั่นใจเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ เหะๆ
เพราะมันทีแฟนเป็นผู้หญิงทั้งคู่ แล้วดูรักกันดีด้วย
ท่าทางไม่มีออกครับว่าจะเป็นเกย์
แต่สามสิบเปอร์เซ็นต์ที่ผมเผื่อไว้
เพราะโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน
ผู้ชายอย่างมันสองคน อยู่กับพวกผมมากๆ
สภาพแวดล้อมอาจจะพาไปก็ได้(ใช่มั้ย?)
“หน้าตาดีอย่างเดียว ก็ไม่รู้นิสัยหรอกโว้ย ดูอย่างไอ้เหี้ยบูมกับไอ้เบสดิ แม่งหน้าตาก็ใช้ได้
แต่นิสัย...”
“ยังไงเหรอว่ะ”เสียงแทรกขึ้นระหว่างที่ไอ้ต้าพูด
พวกผมทั้งโต๊ะหันไปมองที่ต้นเสียง
บูมในลุคตัดผมสกินแฮด ยืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนในกลุ่มสี่ห้าคน
ซึ่งพวกผมเคยเจอมาแล้วหลายครั้ง
ในทีแรกผมคิดว่าจะได้เจอกับไอ้เบสรวมอยู่ในนั้นด้วย
แต่ปรากฏว่ามันไม่ได้มา...
“ยังกับหมา”
ไอ้ต้าเติมสิ่งที่มันกำลังพูดให้จบ
และสายตามันก็ดูไม่ต่างจากบูมเลย
ผมไม่รู้ว่าไอ้สองคนนี้มันมีเรื่องกันเมื่อไร
เพราะก่อนหน้านี้ดูจะเข้ากันได้ดี โดยเฉพาะบูมที่บอกว่าชอบไอ้ต้า
แต่ทำไมมาวันนี้ ยังกับพวกเด็กช่างจะตีกัน
“ถุย.....มันก็เหมือนกันแหละว่ะ”
บูมถมน้ำลายที่พื้นเหมือนพวกเด็กช่างจริงๆด้วย
เพราะนิสัยแบบนี้ของบูม ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
แล้วท่าทางเคียดแค้นของบูม ที่พร้อมจะต่อยไอ้ต้าตลอดเวลา
มันก็ทำให้ผมรู้สึกกลัวแทนไอ้ต้ามันจริงๆ
ตอนนี้มันสองคนจ้องหน้ากันอย่างเอาจริงเอาจัง
แล้วทั้งร้านก็มองกันใหญ่ แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่งกับกลุ่มผมและบูมเลย
มีแต่พี่พนักงานที่หลงไอ้ต้าอ่ะครับ ดูทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเหลือเกิน
“มีเรื่องอะไรกันเปล่าครับ”พี่เขาเข้ามายื่นข้างพวกผม
และหันไปมองพวกบูมอย่างสงสัย
“ไม่เกี่ยวกับเมิง อย่างเสือก”บูมด่าพี่พนักงาน
ซึ่งผมคิดว่าน่าจะรุ่นเดียวกับบูมนั้นแหละ
พี่เขาดูไม่พอใจบูมมากๆ ซึ่งเป็นใครก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว
แต่พี่เขาเพียงเก็บอาการเก่งครับ คงเพราะบูมมันเป็นลูกค้า
แล้วอีกอย่าง หาจะมีเรื่องกับพวกบูม ผมว่าตายลูกเดียว
“เห้ย-- ทำไมต้องพาลว่ะ”ไอ้ต้าตะโกนใส่บูม
จากที่มันนั่งอยู่ ตอนนี้ก็ยืนรวดขึ้นเลยครับ
พวกผมก็พลอยยืนไปด้วย
ไอ้คมกับไอ้กรดผู้ชายแท้ ที่หน้าตาก็ดูแค้นบูมสุดๆ
ต้องระงบสติอารมรณ์ แล้วกันไอ้ต้าให้ออกห่างจากบูมให้มากที่สุด
“ทำไม มันผัวเมิงเหรอ ถึงได้ปกป้อง”บูมอารมณ์เดือดมากขึ้น
“ไอ้เหี้ย วอนกินตีนแล้วมั้ยล่ะ”ไอ้ต้าพูดจบก็กระโจนใส่บูมทันที
ไอ้คมที่ตั่งท่ารอไว้แล้ว ก็จับไอ้ต้าไว้ได้
ส่วนบูมดูจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย ยืนเฉยซะด้วยซ้ำ
ไอ้ต้าตะเกียดตะกายทั้งเท้าทั้งมือให้หลุดจากไอ้คม
พวกผมที่เหลือก็ช่วยๆกันจับไอ้ต้า
ไอ้โมเหมือนจะพูดกระซิบอะไรข้างหูไอ้ต้า
ซึ่งผมคิกว่ามันน่าจะกำลังพูดให้ไอ้ต้าใจเย็น แต่มันโง่หรือบ้าเนี่ย
อยากกรี้ดใส่หูมันจริงๆ ไอ้ต้าอารมณ์จะฆ่าคน แทนที่มันช่วยจับ
มันกลับไปปลอบ เหอ...อีโมน่ะอีโม
“สัด อย่าให้กูหลุดไปได้น่ะ เมิงเตรียมตัวตายไว้ได้เลย ปล่อย...พวกเมิงปล่อยกู”ไอ้ต้าตะโกน
แรงมันเยอะมากๆ เห็นตัวเล็กแบบนี้ก็เหอะ
เล่นเอาไอ้คมแทบเอาไม่อยู่ ผมที่เห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี
เลยตัดสินใจไปพูดกับบูมที่ยืนมองไอ้ต้าอยู่
ส่วนพวกเพื่อนมัน หน้าตาก็กวนตีนอย่างแรง
“บูมเราขอเหะ ออกไปคุยกันนอกร้านดีกว่า เดี่ยวตำรวจมา”ผมบอกเหตุผลกับบูม
บูมมันก็รับฟังผมครับ เพราะมันผยักตอบรับ
แล้วเดินออกไปนอกร้านข้างถนน
ผมเลยขอบใจมัน ก่อนจะบอกไอ้คมกับไอ้กรดให้พาไอ้ต้าออกไปนอกร้าน
ส่วนไอ้โมมันก็ไปจ่ายเงินค่าอาหารที่สั่งไป หึหึ
พวกผมออกมายืนกันนอกร้าน
ตอนนี้ไอ้ต้าเริ่มจะสงบสติอารมณ์ได้นิดหน่อย
แต่ไอ้คมกับไอ้กรดก็ต้องจับมันไว้
เพราะท่าทางไอ้ต้ามันไม่น่าไว้ใจเท่าไร
กลัวมันขึ้นมากอีกรอบ คราวนี่คงเอาไม่อยู่
“พวกเมิงจะเอาไงว่ามา”ไอ้คมเป็นคนพูดกับกลุ่มบูม
เมื่อพวกเราทั้งสองกลุ่มมายืนประจันหน้ากันที่ระยะห่างกันสมควร เพื่อป้องหมาบ้าอย่างไอ้ต้า
“ถามเพื่อนเมิงดีกว่า จะเอาไง เพราะพวกกูได้อยู่แล้ว”บูมพูดจบก็ชี้ไปที่ไอ้ต้า
“ว่าไง”ไอ้คมถามไอ้ต้า ที่มองบูมไม่วางตา
“เลิกแล้วต่อกัน แล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน อาบน้ำนอนโอเค”ไอ้โมรีบเสนอความคิด
แต่ความคิดมันดูจะไม่ถูกใจไอ้ต้า ซึ่งมันก็แน่อยู่แล้ว
เพราะปัญญาอ่อนแบบนี้ มีแต่อีโมคนเดียวที่จะคิดได้
“ให้มันมากราบตีนกูดิ”ไอ้ต้าพูดเยาะเย้ย แล้วชี้ไปที่เท้าตัวเอง
“จะให้ผัวกราบตีน มันไม่มากไปหน่อยเหรอ”บูมก็พูดได้แรงโดนใจจริงๆครับ
“…….”ไอ้ต้าโกรธตัวสั่นจนพูดไม่อออก
“พวกเมิงเอาไงว่ามาดีกว่า เรื่องจะได้จบๆ”ไอ้คมเป็นฝ่ายยื่นขอเสนอตัดปัญหา
บูมใช้ความคิดสักครู่ ก่อนจะยิ้มแปลกๆมาทางผม
“อืม--งั้นก็ได้ ขับรถตามพวกกูมาเลย”
-
บูมเหมือนต้องการจะแหย่ไอ้ต้า แล้วไอ้นี่ก็ดันยุขึ้นสะด้วย
ผมเห็นไอ้โมทำหน้าประมาณ ยังไงงานนี้เราต้องแพ้แน่ๆ
ซึ่งผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน
บูมขับรถนำไปก่อน โดยมีไอ้ต้าขับตามหลัง
พวกผมก็อยู่ท้ายๆครับ เพราะไอ้ต้ามันรีบ จึงขับแซงพวกเเราไป
ที่ช้าก็เพราะไอ้โมตัวเดียว มันไปเอาของที่เราสั่งตั้งไว้ในร้านอ่ะครับ
ตอนแรกผมนึกว่ามันจะไม่เอาแล้ว แต่มันก็ยังห่วงกินอีก
สถานการณ์น่ากลัวแบบนี้ อีนี่มันยังกินลงอีกเนอะ [-_-“]
ผมไม่รู้ว่าบูมจะพาพวกเราไปไหน แต่หากบูมจะลงไม้ลงมือกับไอ้ต้าจริงๆ
ผมว่าบูมมันก็เป็นผู้ชายที่เหี้ยพอๆกับไอ้เบสเลยล่ะ เพราะรูปร่างอย่างไอ้ต้า
ยังไงก็แพ้ชัวร์ๆ แบบนี้บูมจะยังจะทำกับมันอีกเหรอ?
หรือบ้างทีผมอาจจะคิดมากไปก็ได้ บูมอาจจะแค่ต้องการพูดกับไอ้ต้า
ซึ่งผมก็ขอให้มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ เถอะครับ
“ทำไมวันนี้ชาเย็นมันจืดๆว่ะ”
ไอ้โมดูดชาเย็นที่ถืออยู่ในมือไปเกือบครึ่งถุง แล้วมันก็เริ่มวิจารณ์ทันที
ผมที่นั่งอยู่ด้านหลังมัน กำลังใช้ความคิดว่าหากเหตุการณ์มันแย่มากๆจะทำยังไง
แต่อีนี่ดูสบายใจ จนผมอยากจะถีบมันลงจากรถ แล้วขับไปเองซะจริงๆ
พวกบูมขับรถลึกเข้าไปในซอย ซึ่งผมเริ่มรู้สึกคุยตาอย่างมาก
เพราะเหมือนเคยมาที่นี่แล้ว แต่จำไม่ได้
จนรถมาจอดอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่นี่แหละ
ผมถึงได้รู้ว่ามันคือบ้านไอ้เบส ที่ผมไม่คิดจะเยียบมาที่นี่อีกเป็นครั้งที่สอง
“เมิงพาพวกกูมาบ้านใคร”
ไอ้ต้าถามด้วยอารมณ์หงุดหงิด หลังจากลงจากรถ
พวกผมที่ค่อยๆทยอยกันไปสมทบ
จนตอนนี้ก็ยืนแยกเป็นสองกลุ่มเหมือนเดิม
“บ้านเพื่อนกูเอง”
บูมยิ้มให้ไอ้ต้า ก่อนจะหันหน้ามองมาที่ผม
ผมรู้สึกเสียวสันหลังวาบ เมื่อนึกถึงคืนนั้น
“แล้วเมิงจะเอาไง ว่ามาเลย กูพร้อม”ไอ้ต้าสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง
มันยังคงบ้าดีเดือดเหมือนเดิม บูมกำลังจะเดินมาใกล้ไอ้ต้า แต่ก็โดนไอ้กรดขว้างไว้วะก่อน
“เดียวก็รู้”บูมพูดจบก็เดินไปกดกริ่งหน้าบ้านไอ้เบส
ซึ่งไอ้พวกเพื่อนผมมันยังไม่รู้ว่าบ้านนี้เป็นของไอ้เบส
ไม่นานนักผู้ชายที่ผมหลบหน้ามาเกือบเดือน
ก็เดินออกมาเปิดประตูรั้วให้พวกบูมแล้วก็รวมถึงพวกผมเข้าไป
พวกเพื่อนผมมันหันมามองหน้าผม
แต่ไม่มีใครถามอะไร ผมเลยพยักหน้าให้เชิงว่าใช่นี่แหละบ้านมัน
“เห้ย พวกกูขอเปลี่ยนที่”ไอ้ต้าตะโกนไล่หลังบูมเข้าไป
“งั้นเรื่องก็ไม่จบ จะเอาไง”บูมตอบ เหมือนตัวเองถือไพ่เหนือกว่า
พวกเพื่อนผมเลยหันมามองที่ผมอีกครั้ง
เชิงขอคำตอบ ซึ่งผมเองก็รู้ว่าพวกมันแคร์ผม
“อืม....ให้เรื่องมันจบๆไปเหะ”ผมพูดเมื่อเริ่มทำใจได้แล้ว
“งั้นก็เข้ามาเลย”ไอ้เบสพูด
ผมพยายามไม่มองหน้าไอ้เบส ทั้งที่มันจ้องมาที่ผมคนเดียว
ผมรู้สึกถึงความกลัวเมื่อเดินผ่านมันไป
แต่ก็ยังดีหน่อยที่ไอ้คมกับไอ้โมเดินอยู่ข้างๆ
เพราะไอ้เบสจะรอปิดประตูเป็นสุดท้าย
เลยทำให้ผมกับมันมีโอกาสมองหน้ากัน
แต่ก็เพียงครู่เดียวเท่านั้น...
“เมิงจะเอาไงบอกมาเลย”ไอ้ต้าพูดเสียงดังและหยุดยืนบนทางเท้า
พวกผมที่ยืนอยู่หลังไอ้ต้าต้องตั้งใจฟังของเสนอและดูทีท่าของบูม และรวมถึงไอ้เบสด้วย
“เบส....”
เสียงผู้ชายเรียกชื่อไอ้เบสดังขึ้นในบ้าน
แต่ก็ไม่มีใครสนใจเท่าไร จนเมื่อตัวต้นเสียงออกมายืนข้างๆไอ้เบส
พวกผมก็รีบหันไปมองอย่างสงสัย ไอ้โมที่มองอยู่ก่อนแล้ว
ก็ทำสายตาอย่างกับไอ้คนที่ยื่นข้างๆไอ้เบสเป็นตัวเชื้อโรค
ผมเองก็รู้สึกไม่ชอบมันเท่าไร(จริงๆก็มากแหละ)
ไม่ใช่เพราะหน้าตามันไม่ดีหรอกครับ
แต่สายตากับท่าทางที่มันจับแขนไอ้เบส
ผมเห็นแล้วรู้สึกหงุดหงิดเป็นบ้า
“อ่าว....บูม ” มันเรียกบูมเหมือนคนที่เคยรู้จักกัน แถมดูสนิทกันดีอีกด้วย
“อ่ะ...อ่าว...นัท มาเมื่อไร ไม่เห็นไอ้เบสบอกเลย”บูมยิ้มฝืดๆให้มัน
แล้วหันไปมองไอ้เบสด้วยความงุนงง
แต่ไอ้เบสมันคงไม่เห็นหรอกครับ เพราะตอนนี้มันกำลังจ้องผมอยู่
ผมก็ได้แต่ทำสายตาเฉยชา แล้วหันไปมองทางอื่น
“ก็เกือบเดือนแล้วล่ะ แล้วนี้....”
อีนัทหันไปยิ้มให้บูม แล้วหันมามองพวกผม
ซึ่งมันก็ประทะกับหน้าไอ้ต้าที่กำลังหงุดหงิดพอดี
แถมสายตาที่มันมองพวกผม ก็ดูไม่มิตรยังไม่รู้
แล้วชื่อ...นัท...มันก็ทำให้ผมคิดไปถึงแฟนไอ้เบสคนแรก
และเป็นคนที่มันรักมากที่สุด ผมคิดว่าหากเดาไม่ผิด
มันต้องคนเดียวกับอีนี่แน่ๆ
“กูไม่ใช่เพื่อนมัน ไม่ต้องมามอง....รำคาญ”ไอ้ต้าพูดใส่อีนัทอย่างหงุดหงิด
“อ่ะ--เออ”อีนัทถึงกับพูดไม่ออก หึหึ
“พาลว่ะ”บูมพูดขึ้นลอยๆ แต่ไอ้ต้ามีเหรอจะไม่รู้ตัว
“สัด เมิงจะเอาไงว่ามาสักที กูเบื่อ เห็นหน้าเมิงแล้วนึกถึงหมาที่บ้าน”
ไอ้ต้าเดินเขาไปประจันหน้ากับบูมใกล้มากขึ้น
อีนัทที่ทำท่ากระฟัดกระเฟียตไอ้ต้า แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร
พวกเราทั้งสองฝ่ายก็รอดูว่าบูมมันจะตอบว่าไง
เพราะตอนนี้ไอ้ต้าก็เดินเครื่องเต็มที่แล้ว
“ตัวต่อตัว”บูมพูดจบก็ยิ้มให้ไอ้ต้าอย่างท้าทาย
“งั้นก็เริ่มเลยแล้วกัน...”
ไอ้ต้าพูดจบก็ฝาดหมัดเข้าที่แก้มบูมอย่างแรง
พวกผมที่ไม่ทันตั้งตัวก็รีบเข้าไปจับไอ้ต้าไว้
แต่มันก็ดิ้นจนหลุดไปได้ แต่พอจะไปจับมันอีกที
พวกเพื่อนมันก็รีบเข้ามาขว้างไว้ เลยทำให้เราต้องดูอยู่ห่างๆ
“เล่นทีเผลอนี้หว่า”บูมพูดจบก็ตั้งท่ารับหมัดไอ้ต้า
ไอ้ต้าจากที่ผมไม่คิดว่ามันต่อยใครเป็น
แต่พอดูจากท่าทางแล้วการกำหมัด ของมัน
ผมว่ามันต้องเคยเป็นนักมวยเก่ามากแน่ๆ
“แน่จริงก็มาต่อยอีกข้างดิ”บูมทำแก้มป่อง
เหมือนกำลังยั่วโมโหไอ้ต้าอยู่
แล้วไอ้นี่มันก็ไม่ดูอะไรเลย
พอได้ยินแบบนั้น มันก็พุ้งหมัดตรงไปหาบูม
แต่คราวนี้มันไม่ได้โชคดีแบบเมื่อกี่นี่ดิ
“เห้ย....”ไอ้ต้าร้องตกใจ เพราะบูมมันรับหมัดไอ้ต้าได้ แทบยังรวบมือไอ้ต้าไว้ทั้งสองข้างด้วย
ไอ้คมกับไอ้กรดพอเห็นดังนั้นจึงพุ้งเข้าไปช่วยไอ้ต้า
แต่โดนพวกบูมมันผลักกับมาที่เดิมอีกครั้ง
ภาพที่อยู่ตรงหน้าผมดูชุนละมุนไปหมด
--ไอ้คมกับไอ้กรดที่พยายามฝ่าด้านกำแพงเพื่อนบูม
จนตอนนี้เริ่มมีการลงไม้ลงมือกันแล้ว
--ไอ้ต้าที่พยายามต่อสู้ให้หลุดจากอ้อมแขนของบูม
ตัวมันเล็กกว่าบูมตั้งเยอะ เห็นแล้วเหนื่อยแทนมันจริงๆ
--ผมกับไอ้โมที่พยายามจับพวกไอ้คมให้แยกออกจากกัน
“พวกเมิงหยุดกันก่อนได้ไหม เห้ย.....หยุดๆ หยุดฟังก่อน”
ผมกับไอ้โมตะโกนโวกแวกแล้วพยายามดึงให้ทั้งสองฝ่ายแยกจากกัน
แต่ดูจะไม่เป็นผลสำเร็จ ผมหยุดหายใจจนสายตาเลือบไปเห็นไอ้เบสกับอีนัท
ที่ยืนดูอย่างไม่ทุกร้อน แต่มันก็แน่อยู่แล้วล่ะ เพราะพวกมันเยอะกว่านิ
พวกผมแค่ห้า แต่หากเอาจริงๆแล้วคนที่สู้ไหวก็มีอยู่แค่สองคน
“ไม่คิดจะช่วยกันบ้างเหรอ”
ไอ้โมตะโกนใส่ไอ้เบสกับอีนัทระหว่างที่มันพักเหนื่อย
ผมลงไปจับพวกมันแยกกันต่อโดยไม่อยากรอฟังคำตอบ
เพราะการกระทำของมันก็พิสูจน์ดีอยู่แล้ว
อารมณ์โกรธที่เห็นเพื่อนโดนรุมบวกกับแค้นไอ้เบส
มันก็ทำให้ผมเตะพวกเพื่อนมันไปคนหนึ่ง
อารมณ์ผมที่คุมไม่อยู่จนอีโมเห็นแล้วตะลึ่ง แต่ผมก็ไม่สนใจ
ผมจับพวกมันให้แยกออกไป แต่หากใครยังดื่อดึงจะต่อยกันต่อ
ผมก็จะเป็นฝ่ายที่หาเรื่องมันซะเอง ผมเตะเข้าที่ท้องพวกมันไปสองสามคน
ตอนนี้ไอ้คมกับไอ้กรดเลยกลับมาสู้ได้แล้ว
จากที่สู้แค่สองคนตอนนี้ก็รวมผมก็กลายเป็นสาม
เพื่อนไอ้เบสมันเป็นควายแน่ๆ ขนาดผมเตะไปที่ท้อง มันก็ยังลุกขึ้นมาได้อีก
ผมหันไปมองไอ้ต้ากับบูม แต่ปรากฏว่ามันสองคนหายไป
ผมหันดูรอบๆก็ไม่เห็น พอมองออกไปนอกบ้านก็พบว่ามอไซค์บูมหายไป
“เห้ย.....บูมกับไอ้ต้าหายไป โอ้ย.....”
ผมโดนต่อยเข้าที่ท้องจนทำให้ตัวเองต้องลงไปนอนขดอยู่ที่พื้น
ตอนนี้พวกมันกำลังแลกตีนกันอย่าเมามัน โดยไม่มีใครสนใจผม
ไอ้โมเองก็เป็นคนลุกขึ้นมาสู้บ้าง เหะๆ
ผมรู้สึกเจ็บที่ท้องจนลุกขึ้นไม่ไหว มองดูรอบๆก็เห็นไอ้เบสสีหน้าตื่นตกใจมองมาที่ผม
มันแกะแขนที่โดนอีนัทจับอยู่จนหลุด แล้ววิ่งตรงมาผม
“ต่าย เป็นอะไร.....ได้ยินเราไหม”
ไอ้เบสตะโกนถามผม ซึ่งผมยังพอมีสติอยู่บ้าง เลยผยักหน้าให้มันไปทีหนึ่ง
“เห้ย........พวกเมิงหยุดก่อน”
ไอ้เบสตะโกนสั่งพวกเพื่อนมัน พวกมันก็เริ่มหยุดกันทีละคน
ตอนนี้พวกเพื่อนผมมันก็เริ่มเห็นแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
“ต่าย เมิงเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
ไอ้โมถามอาการผม แต่ผมจุกจนพูดไม่ออก
ไอ้เบสเลยตัดสินใจเป็นฝ่ายอุ้มผมเข้าไปในบ้านมัน
ผมมองใบหน้าไอ้เบสที่ยังดูดีเหมือนเดิม สายตาที่ดูห่วงใยของมันก็ทำให้ผมรู้สึกถึงภาพเก่าๆ
อกที่ผมแนบอยู่ตอนนี้ก็ยังมีกลิ่นตัวของมันที่ผมเคยชอบ
ข้างในผมรู้สึกปั่นป่วนไปหมด ผมพยายามดึงความคิดให้กลับมาปัจจุบัน
จนถึงตอนที่ไอ้เบสมันวางผมลงบนโซฟาในบ้านที่ยังคุมผ้าสีขาวอยู่
ไอ้เบสถูกเบียดให้ออกไปโดยไอ้โม แต่ผมก็ยังพอมองเห็นหน้ามันอยู่บ้าง
“เมิงเจ็บตรงไหน แล้วเจ็บมากเปล่า”ไอ้โมสีหน้าตกใจระหว่างถามผม
“เจ็บที่ท้องนิดหน่อย ไม่ต้องเป็นห่วง”ผมพยายามยิ้มให้มัน
“ไอ้ต้ากับบูม หายไป”ผมพูดขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้
พวกมันหันมองหาในบ้านแต่ก็ไม่เจอ ไอ้คมเลยวิ่งออกไปดูข้างนอก
มันก็บอกว่าก็ไม่เจอ ไอ้โมเลยโทรหาไอ้ต้า แต่โทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง
หลังจากผมอาการดีขึ้น ก็ค่อยๆลุกขึ้นนั่งโดยมีไอ้โมมาประคอง
ตอนแรกผมเห็นไอ้เบสมันทำท่าจะเข้ามาประคอง แต่โดนไอ้โมมันตัดหน้าซะก่อน
คืนนั้นหลังจากผมรู้สึกดีขึ้นพวกเราก็พากันกลับบ้าน
ตอนแรกตัดสินใจจะไปตามหาไอ้ต้า แต่เบสบอกว่าบูมโทรมา
แล้วจะพาต้าไปส่งเอง แต่หากพวกเรายังคิดจะตามหาหรือแจ้งตำรวจ
บูมมันบอกว่าจะพาไอ้ต้าหนีไกลๆ พวกเราเลยต้องเชื่อฟังบูมมัน
และคิดว่าไอ้ต้าคงไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ
ตอนที่ออกจากบ้านไอ้เบสมันก็เดินมาส่งพวกผมที่หน้าบ้านพร้อมกับอีนัท
“ขอบคุณที่ช่วย”
ผมกล่าวตามมารยาทที่มันช่วยผมไว้ ไอ้เบสมันเหมือนจะพูดอะไร
แต่ผมหันหลังขึ้นรถไอ้คมซะก่อน ส่วนรถไอ้ต้า ไอ้กรดมันจะพากลับไปให้
ผมออกจากบ้านไอ้เบสโดยไม่หันกลับไปมองอีก ความรู้สึกเก่าๆวันนี้
ที่ผมเคยทิ้งมันไปแล้ว ความเจ็บปวด ที่ไอ้เบสมันเคยทำกับผม
ตอนนี้มันกลับมาอีกแล้ว มันติดตัวผมมาจนถึงตอนเข้านอน ผมไม่สามารถข่มตาหลับได้
และคืนนั้นน้ำตาก็ยังเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนนอน
เหมือนในทุกๆคืนที่ผ่านมากับการอยู่คนเดียว...
...
ขอบคุณทุกๆคนมากครับ
ปล.เนื้อเรื่องผมพยายามรวบรัดน่ะครับ เหะๆ ก็พอใช้เวลาเขียนเรื่องนี้ถึงได้รู้ว่า
ตัวเองเขียนตัวละคร ดูไม่สมเหตุสมผลเท่าไร แล้วบางทีตอนหน้า อาจทำให้ใครหลายคนหงุดหงิด
แต่ก็น่ะครับ อยากอ่านให้จบจริงๆ เพราะผมคิดว่าไอ้เบสมันน่าจะดีได้
-
คู่ต้าบูมเค้าน่าลุ้นอ่ะ ไปเคลียร์กันถึงไหนแล้วละเนี่ย :z1:
ถึงมันจะงงๆ แต่ก็จะตามอ่านจนจบจ้า จิ้ม+ เป็นกำลังใจให้นะจ้ะ :L2:
-
ค่อยๆพัฒนาไปเรื่อยๆสิจ๊ะ เดี๋ยวก้อเก่งเอง :กอด1:
ไงก้อติดตามต่อไป ถึงไหนถึงกันอยู่แล้ว หุหุ :-[
แล้วไอ้นัทกลับมาแบบนั้นเนี่ย เจ้าเบสมันจะทำไงต่อไปนะ สงสารต่ายอ่า ถึงะทำเหมือนไม่สนใจ แต่ลึกๆข้างในก้อตัดไม่ขาดอยู่ดี หนีหัวใจตัวเองน่ะ หนีไปไหนก้อไม่พ้นหรอก เห้อออออออออ
เจ้าบูมก้อนะ พระเอกหนังไทยจริงๆนะเนี่ย เพื่อนต่อยกัน ยังแอบชิ่ง ลากเมียหนีไปกก หึหึ
รอตอนต่อไปจ้า
-
โอ้วมาทียาวสะใจ แต่อย่าหายไปนานนะคับ กะลังมันส์เลยอ่ะ ติดพัน อย่าให้ขาดช่วงนะค้าบ
+1 ให้เลยคับผม ^^
-
มาต่ออีกน้าคร้า
รอต่อไปคร้า
-
ไม่ได้อ่านเรื่องนี้นานมากเลยอ่ะ
เศร้าจังอ่ะ
-
:เฮ้อ:เศร้าจัง
-
ตอนที่ 39 สารภาพ
เมื่อคืนกว่าจะนอนก็ดึก แล้วนี้ต้องตื่นเช้าอีก เหอ...ง่วงมากๆ
ผมเกาะราวบันไดแล้วค่อยๆเดินลงมาเปิดประตูบ้านในตอนเช้าของอีกวัน
ตอนแรกนึกว่าเป็นพวกเพื่อนผมที่มากดกริ่ง แต่พอเปิดประตูออกไปดูถึงได้รู้ว่า...
“ดีตอนเช้าครับน้องต่าย”
พี่ซันมาหาผมตั้งแต่เช้า แล้วสภาพผมก็ดูไม่ได้สุดๆ
ผมจากที่งัวเงียก็เปลี่ยนเป็นตกใจ จนทำตัวไม่ถูก
ก็พี่แกหายหน้าไปนาน ผมก็ไม่คิดว่าจะมาหา แถมเช้าขนาดนี้ด้วย
“อ่ะ..เอ่อ....ดีครับพี่ซัน เข้ามานั่งในบ้านก่อนดิครับ”
ผมยกมือไหว้พี่เขา แล้วเวลาพูดก็พยายามปิดปาก
เพื่อไม่ให้กลิ่นปากที่ยังไม่แปรงฟัน ทำให้พี่เขารู้สึกรังเกียจ หึหึ
พี่ซันดูจะงงกับท่าทางของผม แต่ก็เข้ามานั่งในบ้านโดยดี
ผมวิ่งเข้าไปในครัวหาน้ำหาท่าให้พี่เขากิน เปิดทีวีให้ดู
จากนั้นก็ขอตัวขึ้นไปจัดการกับสภาพตัวเอง จนคิดว่าดูไม่ทุเรศมาก
จึงกลับมานั่งคุยกับพี่เข้าต่อที่หน้าทีวี
“พี่ขอโทษน่ะครับที่มาหาเช้าขนาดนี้”พี่เขาพูดทันทีเมื่อผมนั่งลง
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แล้วพี่ซันมีอะไรเปล่าครับ เห็นมาตั้งแต่เช้า”ผมมองนาฬิกาที่เข็มสั้นชี้อยุ่ที่เลขหก
“ก็เราเล่นหายไปเลย”พี่เขาพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
ผมเองตั้งแต่วันที่ไปบ้านพี่เขา จากนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย
ไม่คิดว่าเขาจะเป็นห่วงเราขนาดนี้ แล้วช่วงที่ผมไม่ได้ไปเฝ้าไอ้เบสที่สนาม
ไม่รู้ไอ้เบสมันจะแก้ตัวว่าไงน่ะ แต่ผมคิดว่าไอ้เบสมันคงไม่บอกความจริงเรื่องนั้นไปหรอก
“แล้วเบสมันบอกพี่ว่าไงครับ”
“มันบอกว่าเราไม่ว่าง แต่พี่ไม่ค่อยเชื่อเท่าไร...”พี่ซันมองมาทางผมเหมือนกำลังจับผิด
“อ่ะ..เอ่อ ก็คงงั้นแหละครับ”ผมไม่รู้ตอบว่าไง เลยปล่อยให้พี่เขาสงสัยไป เพราะ อย่างน้อยมันก็ดีต่อตัวผมเอง
“อืม..พี่เห็นไอ้เบสมันพานัทไปที่สนาม เลยคิดว่าเรามีปัญหาอะไรกับมันหรือเปล่า”
“เปล่า”ผมเผลอขึ้นเสียงใส่พี่เขา เมื่อได้ยืนว่าไอ้เบสมันไปกับอีนัท
ดูท่าพี่เขาก็ตกใจไม่น้อย
“เออ--หากไม่มีปัญหาอะไรก็ดีแล้วครับ พี่แค่เป็นห่วง”
ความเป็นห่วงขอพี่เขา บ้างครั้งผมก็รู้ว่าเขาเหมือนมีใจให้
แต่ในบางประโยคบางคำพูด เขาก็เหมือนเป็นพี่ชายของผม
แต่ถึงแม่พี่ซันจะคิดกับผมยังไง ตอนนี้ผมไม่พร้อมที่จะคิดกับใครเกินเลยกว่าเพื่อน
หรือพี่ชายทั้งนั้น ความรู้สึกดีๆที่พี่เขาให้ผม ผมก็ตอบกลับไปเท่าที่จะไม่ล้ำเส้นของความรู้สึก
อย่างน้อยมีคนรักมันก็ดีกว่ามีคนเกลียดไม่ใช่เหรอครับ
“ขอบคุณครับ แล้วนี่พี่ซันจะไปไหนหรือเปล่าครับ”
“ก็ว่าจะไปสนามกีฬา แล้วเราจะไปด้วยมั้ย”พี่ซันเอยปากชวนผม เหมือนอยากให้ผมไป
“เออ...ก็ได้ครับ ไปก็ได้”
หลังจากตกลงกับพี่เขา ผมก็ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
ส่องกระจกจนคิดว่าตัวเองน่าจะพอเดินคู่กับพี่เขาได้แล้ว
จากนั้นก็ลงมาปิดประตูปิดบ้าน แล้วขึ้นรถพี่เขาเลย
คนเราวิ่งหนีอดีตไปตลอดไม่ได้หรอกครับ
และผมเองก็เป็นอย่างนั้นเหมือนกัน ที่ผมตกลงจะมากับพี่วัน
นั้นเพราะผมคิดอยากจะมา แต่อีกใจหนึ่งหากเจอไอ้เบสผมจะทำไง?
ดังนั้นผมจึงอยากลองวิ่งชนปัญหามันดูบ้าง เพราะอย่างน้อยเราก็จะได้รู้ว่า
ตัวเราลืมอดีตมันไปแล้วหรือเราแค่แกล้งทำเป็นที่จะลืมมัน
.
.
.
ผมมาถึงสนามกีฬา ตรงบริเวณที่ผมเคยมาเป็นประจำ
ผมคงหายหน้าไปนานจริงๆนั้นแหละครับ
เพราะเพื่อนพี่เขาถามผมอย่างเป็นห่วงทุกคน
ผมเองรู้สึกยิ้มไม่หุบเลยตั้งแต่มานั่ง พอคนนี้พูดจบคนโน้นก็พูดต่อ
จนลืมไปว่า ไอ้เบสมันก็อยู่ที่นี่ด้วย เพียงแต่มันยังไม่มา
“ต่ายนั่งรอตรงนี้อย่าไปไหน เพราะพี่กลัวมีคนฉุดมา เหะๆ”พี่ซันยิ้มให้ผม
จากนั้นก็วิ่งลงสนามไปพร้อมกับพวกเพื่อนๆของพี่เขา
ผมนั่งมองพี่ซันเล่นฟุตบอลเพลินๆ ก็ได้ยินเสียงรถที่คุ้นหู
ก็ไม่ใช่รถใครอื่นหรอกครับ เป็นรถไอ้เบสนั้นแหละ
ผมหันไปมอง เห็นไอ้เบสมันกำลังขับโดยมีอีนัทซ้อนท้ายมาด้วย
ผมรีบหันหน้าไปมองที่สนามเหมือนเดิม เพราะยิ่งเห็นมันก็ยิ่งหงุดหงิด
สักพักไอ้เบสก็วิ่งลงสนามไป มันเองก็หันมองผมเป็นระยะ แต่ผมก็ไม่ได้ทำสีหน้าอะไร
นอกจากเฉยชา ส่วนอีนัทมันนั่งห่างจากมไม่มาก แล้วสายตากับท่าทางมัน ก็หาเรื่องมากๆครับ
แค่ผมหันหน้าไปมองมัน มันก็ทำท่างยังจะตบผม (คิดว่ากูกลัวเหรอ)
ตอนเช้าอย่างนี้แดดกำลังดีเลยครับ ผมมองไปที่สนามอื่นก็เห็นมีคนมาออกกำลังกายเหมือนกัน
ผู้ชายตัวสูงโปร่งกำลังถอดเสื้อแล้วส่งให้กับผู้ชายอีกคนที่ดูอ่อนแอ ยังกับเป็นเกย์รับเลยครับ
พอเห็นนี้เลย ทำให้นึกถึงตัวเองเมื่อก่อน เวลาไอ้เบสมันใช้อะไรผมก็ทำให้หมด ไม่ว่าจะซื้อน้ำ
หรือเช็ดเหงื่อ ผมยังสงสัยอยู่เลยว่า เวลาเราทำอะไรให้ใครสักคน ไม่ว่ามันจะลำบากแค่ไหน
แต่หากคำว่ารัก เราจะทำได้ทุกอย่างเลยใช่มั้ย? แล้วไอ้เบสล่ะ มันเคยทำอะไรเพื่อผมจริงๆจังๆบ้าง
เท่าที่ผมสังเกต...ไม่มีเลย.... แต่ถึงอย่างนั้น ทำไมผมถึงมีความสุข
ผมนั่งใต้ต้นไม้ที่ผมเคยฝันว่าเจอผู้ชายเคยนั่งร้องไห้อยู่ ซึ่งตอนนั้นเป็นตอนที่ผมเป็นลมไป
แล้วพี่วันก็มาเจอเข้า และผู้ชายในฝันคนนั้นก็คือ...ไอ้เบส ผมมาคิดตอนนี้ก็ไม่อยากเชื่อ
ว่าผมเคยมีความฝันที่บ้าบอแบบนั้น เพราะคนอย่างไอ้เบสมันมีแต่ทำให้คนอื่นเสียใจ
ไม่มีทางหรอก ที่มันจะเสียใจเพื่อแค่ใครสักคน...
“ต่ายครับ” ผมรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่พี่ซันเข้ามาสะกิด
เพราะมั่วนั่งกินลม อินกับความทรงจำเก่าๆอยู่
“คะ..ครับ”ผมสะดุ้งตกใจ
“นั่งคิดถึงใครอยู่ครับ”
“เปล่าครับ แล้วนี้เหนื่อยมั้ย”ผมโกหก
“เหนื่อยครับร้อนด้วย”ถึงพี่เขาไม่ตอบผมก็พอรู้
เพราะสภาพพี่เขาตอนนี้เหงื่อท่วมตัว เสื้อที่ใสอยู่ก็เปียกจนแนบเนื้อ
แล้วจู่ๆพี่แกก็ถอดเสื้อออกโดยไม่เกรงใจผมเลยครับ
แต่ผมก็ไม่ได้เขินอายอะไรหรอก เพราะเห็นของไอ้เบสจนชินแล้ว
แต่อีนัทนี่สิ มองพี่ซันตาเป็นมัน ผมรู้ครับว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่
“เดียวผมเช็ดเหงื่อให้น่ะครับ”ผมขออนุญาตพี่เขา
“น้องต่ายไม่เหม็นเหงื่อเหรอครับ”พี่ซันมองผมเหมือนลังแล
“ไม่หรอกครับ ตัวพี่ซันหอมออก”ผมเอาจมูกไปใกล้ๆกับหน้าอกพี่เขา
ก็ได้กลิ่นโคโลนอ่อนๆที่โชยออกมา ทำให้ผมรู้สึกพี่เขามีเสน่ห์เพิ่มขึ้นอีก
“อ่ะ เอ่อ ก...ก็ ได้ครับ”
ผมแค่แกล้งแหย่ แต่ทำไมพี่ซันเขินจริงๆว่ะ หึหึ
ผมเอาผ้าซับเหงื่อที่หน้าขาวๆพี่เขา แล้วหันหน้าไปมองอีนัท
อีนัทมันทำหน้าตาไม่พอใจ แต่ดูจะไม่ใช่แค่มันคนเดียว
เพราะไอ้เบสที่ยื่นอยู่ข้างอีนัทก็มองผมตาเขียวเหมือนกัน
“เห้ย หวานไปเปล่าเมิง”เพื่อนพี่ซันในกลุ่มแซวพี่เขากับผม ขำๆ
ผมพอรู้สึกตัวว่าที่ทำอยู่ มันดูน่าเกลียดเกินไป เลยลดมือข้างที่กำลังเช็ดอยู่
แต่พี่ซันกลับคว้ามือผมให้ค้างไว้ ผมเลยทำสายตาสงสัย
“เช็ดต่อน่ะครับ”พี่ซันพูดเชิงขอร้อง ผมเลยต้องทำต่อ
รู้สึกแผนแหย่อีนัทได้ผลเกินคาดครับ มันนั่งมองผมอย่างอาฆาต
ส่วนไอ้เบสได้แต่ทำท่าทีหงุดหงิด เพราะมันทำอะไรผมไม่ได้
แล้วงานนี้คนที่ได้กำไรสุดๆก็ดูจะเป็นพี่ซัน เพราะขนาดลงเล่นฟุตบอลกลางแดด
ยังยิ้มสดชื่นเหมือนพึ่งอาบน้ำเลยอ่ะ ผมก็ได้แต่ยิ้มๆ แต่ในใจก็ไม่ได้คิดอะไร
ผมหันไปมองอีนัท มันก็หันมามองผมเหมือนกัน แต่สายตาของมันที่มองผม
มันคงอยากฆ่าผมมากๆที่ไปทำกับพี่ซัน ที่มันแอบชอบอย่างนั้น
เพราะพี่ซันเคยบอกผมว่าอีนัทตามจีบพี่เขา แต่พี่เขาไม่เล่นด้วย
แล้วตอนนั้นผมอยากรู้ว่าไอ้เบสมันรู้บ้างหรือเปล่า ว่าคนที่มันคบอยู่หักหลังมันขนาดนี้
ไม่รู้จะสงสารหรือสมเพสไอ้เบสมันดี ที่มีแฟนอย่างอีกนัท...
กริ่ง......
ผมละสายตาจากอีนัทมารับโทรศัพท์ ที่เบอร์โทรเข้าเป็นของ….ไอ้ต้า
“โหล เมิงอยู่ไหนว่ะ เป็นไงบ้าง”ผมรีบถามไอ้ต้าทันทีที่กดรับสาย
เพราะตั้งแต่เมื่อคืนผมก็ไม่ได้โทรหามันเลย แล้ววันนี้ก็มาที่นี่ตั้งแต่เช้า
ลืมนึกถึงมันไปเลย(ชั่วจริงๆลืมพื่อน)
“กูอยู่บ้าน สบายดี แล้วนี่เมิงอยู่ไหนว่ะ”ไอ้ต้าน้ำเสียงปกติ ไม่ได้ดูเหนื่อย
“อยู่ที่สนานกลาง แล้วเมื่อคืนเมิงกลับตีเท่าไร”ผมยังเป็นห่วงมัน
“ก็ประมาณตีสอง แล้วเมิงไปทำอะไรสนามกลางว่ะ”
“มาเป็นเพื่อนพี่ซัน”ผมค่อยใจเย็นลงหน่อย
“อ่าว แล้วไอ้เบสไม่อยู่เหรอ”
“อยู่ดิ แถมเอาอีนัทมาด้วย มันโครตกวนตีนกูเลยว่ะ”ผมพูดจบก็หันไปมองอีนัทที่ทำสายตาสงสัย
“แม่ง...เดี๋ยวกูไปจัดการให้มั้ย”ไอ้ต้ามันเลือดร้อนจริงๆครับ
“ไม่เป็นไร แล้วเมื่อคืนไปกับบูมเป็นไงบ้าง”ไอ้ต้าเงียบไปเมื่อผมพูดถึงเรื่องนี้อีกครั้ง
“เรื่องมันยาว เดี๋ยวให้กูไปรับมั้ย จะได้เล่าให้ฟังทีเดี๋ยวพร้อมกันเลย”มันหมายถึงพวกไอ้คม ไอ้กรดแล้วก้อีโม
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูนั่งรถไปบ้านเมิงเอง”ผมรีบปฏิเสะเพราะกลัวมีเรื่อง
“เออๆ เดี๋ยวมาถึงก็โทรมาบอก กูไปรับหน้าปากซอยเอง”
“อืมๆได้ งั้นไว้เจอกัน”
ผมกดวางสายแล้วหันไปสนใจที่สนามฟุตบอล ไอ้เบสนี่มันโรคจิตแน่ๆเลยครับ
เวลาผมหันไปมองมันทีไร ก็จะเห็นมองผมอยู่ก่อนแล้ว อยากจะตะโกนถามมันเหลือเกิน
‘เมียก็มีทำไมมามองกู’ ในเมื่อมันเหลืออีนัท ไม่ใช่ผมนี่หว่า...หงุดหงิด เหะๆ
ผมนั่งรอพี่ซันไม่นาน พี่เขาก็มาชวนผมกลับบ้าน
ผมก็รอเวลานี้อยู่เหมือนกันเพราะนัดกับไอ้ต้าเอาไว้ แล้ว
แต่ก่อนกลับพี่เขาบอกว่าขอเข้าห้องน้ำก่อน ผมเลยเดินไปด้วย
เพราะไม่อยากเห็นไอ้เบสกับอีนัท เช้ดเหงื่อให้กัน อ้วกกก....
พี่ซันเดินเข้าห้องน้ำไป ผมก็รออยู่ด้านนอก
ระหว่างนั่งรอ ไอ้เบสมันก็เดินมาคว้ามือผม ทั้งกระชากลากถู
จนไปอยู่กับมันสองคนที่มุมแคบๆข้างๆห้องน้ำ
“เห้ย ปล่อย”ผมพยายามแกะมือมันออก แต่มันไม่หลุดง่ายๆ
“เมิงฟังกูก่อนได้ไหม กูไปหาเมิงที่บ้าน เมิงก็หลบหน้ากู...”
“เราไม่อยากฟัง เรื่องมันผ่านไปแล้ว”
ผมไม่อยากฟังไอ้เบสอธิบายอะไรทั้งนั้น เพราะกลัวใจอ่อน
แล้วสุดท้ายก็ต้องกลับไปอยู่ในสภาพเดิม
“ไม่ยังไงเมิงก็ต้องฟัง เพราะกูไม่ชอบ หากเอาใครโดยไม่เต็มใจ”ผมอึ้งกับคำพูดของมัน
“เอามีไรก็บอกมาแล้วจะได้จบ ๆ”ผมกลั่นใจพูด ทั้งที่น้ำตามันกำลังจะไหล
“กูไม่ชอบเวลาที่เมิงทำอย่างนั้นกับไอ้ซัน เมิงเลิกได้ไหม”ผมมองหน้าไอ้เบสที่มองผมด้วยสายตาจริงจัง
“เพื่ออะไร ในเมื่อเมิงกับกูไม่ได้เป็นอะไรกัน”ผมเริ่มพูดเมิงกูกับไอ้เบส เพราะไม่ชอบที่มันจะมาใช้นิสัยอย่างเก่า
“นั้นเมิงคิดไปเอง”ไอ้เบสพูดเสียงดัง
“กูคิดไปเองเหรอ? แล้วอย่างงั้นถามหน่อยว่ากูกับเมิงเป็นอะไรกัน”ผมรู้สึกจุกับคำถามนี้ จนกลั่นน้ำตาต่อไปไม่ไหว
“...........”ไอ้เบสเงียบ แล้วหลบหน้าผม
“ทำไมไม่ตอบล่ะ หรือเมิงไม่รู้...”ผมตะคอกใส่หน้ามัน แล้วพูดต่อ
“งั้นกูช่วยบอกให้ก็ได้ .....กูก็คู่นอนเมิงไง เมิงนึกจะทำอะไรก็ทำ จะเอาตอนไหนก็เอา ไม่ต้องถามว่ากูรู้สึกยังไง เพราะเมิงมันไม่เคยใสใจคนอย่างกูอยู่แล้ว....”
ผมร้องไห้จนคุมตัวเองไม่อยู่ ไอ้เบสมันทำได้แค่กอดผมไว้
ไม่พูดอะไรออกมา ผมรู้สึกอึดอัดข้างในมาก อึกอัดกับความรู้สึกอย่างนี้
ไอ้เบสมันเลวมา ทันทำให้ผมเจ็บมากขนาดนี้ มันรู้หรือเปล่า
ผมเจ็บกับมันมามากแค่ไหน มันรู้หรือเปล่า...
“ต่าย เมิงไม่รู้หรอกว่ากูอึดอัดแค่ไหน”ไอ้เบสพูดเบาๆข้างหูผม
“เมิงมันใจร้ายมาก รู้ไหม....อึก....”ผมพูดไปสะอึกไป แล้วน้ำตาก็ยิ่งไหลมากขึ้น
“กูรู้ว่ากูเลว ที่ทำกับเมิงอย่างนั้น ตลอกเวลากูเอาแต่หงุดหงิดใส่เมิง มาลงที่เมิง
แล้วเมิงรู้บ้างไหมต่าย พอเมิงหายไปคืนนั้นกูขับรถหาเมิงทั่วซอย แต่ก็ไม่เจอ ไปรอหน้าบ้านจนเช้า
แม่เมิงก็บอกว่าเมิงยังไม่กลับ กูไปหาเมิงทุกวัน กูรอเมิง แต่เมิงหลบหน้ากู กูไม่รู้ว่าข้างในนี้มันเป็นอะไร...”
ไอ้เบสพูด แล้วเอามือผมไปแตะหน้าอกชุ่มเหงื่อของมัน
แต่ผมไม่พูดอะไร มันเลยพูดต่อ
“กูไม่เคยเป็นกับใคร กูหงุดหงิดเวลาเห็นเมิงอยู่กับคนอื่น กูไม่ชอบเวลาเมิงทำอย่างนั้นกับไอ้ซัน
กูเป็นเหี้ยไรว่ะต่าย.....กูไม่รู้ว่ากูเป็นอะไร....ถึงกูอยู่กับนัท แต่ทำไมกูคิดถึงเมิง เมิงเข้าใจมั้ย
เมิงเข้าใจมั้ยต่าย”
ไอ้เบสกอดผมแน่จนผมเริ่มหายใจไม่ออก หากที่ไอ้เบสพูดมามันเป็นเรื่องจริง
ผมก็รู้สึกดี และผมก็รู้ว่าที่มันเป็นอยู่เขาเรียกอะไร
ไอ้เบสเริ่มตัวสั่นนิดหน่อย แต่ผมรู้สึกได้ และหยดน้ำตกลงมาโดนแก้มผม
มันก็ทำให้ผมรู้ว่า ไอ้เบสกำลัง....ร้องไห้....
ผมรู้สึกงงกับหลายๆอย่างในตัวไอ้เบส แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกดี
ไอ้เบสไม่เคยพูดแบบนี้กับผมมาก่อน ไอ้เบสไม่เคยร้องไห้กับผมมาก่อน
แล้วไอ้เบส มันก็ไม่เคยดูอ่อนโยนอย่างนี้ในสายตาผมมาก่อน
ผมจับหน้าไอ้เบสที่อยู่สูงกว่าผม มันค่อยๆคล้ายกอดผม
แต่ยังกอดไว้หลวมๆ ไอ้เบสมองหน้าผมผ่านหยดน้ำตา
ผมเห็นแล้วรู้สึกใจไม่ดี และทำให้ผมอยากปลอบคนที่อยู่ตรงหน้านี้มากๆ
ผมค่อยประทับริมฝีปากลงบนปากไอ้เบส ผมรู้สึกอบอุ่นที่ลิ้นเข้าไปอยู่ข้างใน
โดยไอ้เบสเองก็ตอบรับอย่างดี หวาน อบอุ่น สบายใจ
ทุกอย่างมันร่วมกันอยู่ในตัวผม และคิดว่าคนที่อยู่ตรงหน้า
คงมีความรู้สึกไม่ต่างจากผม เราจูบกันนานแค่ไหน ผมไม่รู้
เพราะทุกอย่างมันเป็นไปเองตามทำธรรมชาติ
ผ่านมาเกือบเดือนที่ผมรอจูบนี้…
ผ่านมาเกือบเดือนที่ผมไม่ได้เห็นหน้ามัน…
ผ่านมาเกือบเดือนที่ความรู้สึกข้างในมันบอกว่าคิดถึง…
ผมเป็นคนเลวหรือเปล่า หากชิงไอ้เบสมาจากอีนัท
แล้วหากผมต้องเป็นคนดีแล้วเสียไอ้เบสไป
ผมอยู่ได้เหรอ...ผมอยู่ได้หรือไง....ในเมื่อรู้ว่าผมรักมัน แล้วมันก็รักผมมากขนาดนี้
แต่ถึงแม้อนาคตผมจะต้องผิดหวังหรือสมหวัง
ในตอนนี้ผมอยู่กับไอ้เบส ผม...รัก...มันและรู้ว่ามัน...รัก...ผม
ผมก็มีความสุขแล้ว และช่วงเวลานี้ ผมก็ขอเก็บความรู้สึกนี้ให้มากที่สุด
เพราะวันหนึ่ง ผมอาจจะต้องเสียมันไป ให้ใครสักคน
.
.
.
ผมเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำ โดยมีไอ้เบสล้างหน้าอยู่อ่างข้างๆ
ผมแหงนมองหน้าตัวเองในกระจก แล้วหันมองไอ้เบสที่ยังล้างหน้าอยู่
ผมกับมันตอนนี้เป็นอะไรกัน? คำตอบนี้ผมก็ตอบไม่ได้
แต่หากถามว่าผมรักมันมั้ย? ผมตอบได้ว่ารัก
แล้วกลัวเจ็บอีกมั้ย? ผมกลัวมาก
แล้วทำไมผมถึงได้รักมันอีก?
ผมไม่ได้รักมันอีกครั้ง แต่ผมไม่เคยหยุดรักมันเลย
ผมนอนร้องไห้ คิดถึงมัน แค่นี้ก็คงพอสูจน์ได้แล้ว ว่าผมรักมันหรือเปล่า
“เบส หันมานี่หน่อย”ผมเรียกมันหลังจากที่มันล้างหน้าพึ่งเสร็จ
“ทำไมเหรอ”
“อยู่นิ่งๆน่ะ”มันทำตามที่ผมสั่ง
ผมเอาผ้าเช็ดหน้าที่พาดอยู่บนไหล่มัน
เช็ดน้ำที่อยู่บนหน้าให้มันเบาๆ จนน้ำออกหมด
มันยิ้มเก็กหล่อให้ผม แล้วเอาผ้าที่ผมถืออยู่มาครองคอผมให้เข้าหาตัวมัน
แล้วปากผมกับปากมันก็ประกบกันเบาๆ ไอ้เบสมันเริ่มต้นจูบอีกครั้ง
ผมปล่อยให้มันจูบโดยไม่ขัดขื่น แล้วเวลานี้ในห้องน้ำก็ไม่มีคนเข้าด้วย
ไอ้เบสถอดปากออกแล้ววิ่งไปปิดประตูพร้อมกดล็อก ผมมองหน้ามันงงๆว่ามันจะทำอะไร
แต่มันยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม กว่าผมจะพูดมันก็สายไปแล้วครับ
ไอ้เบสปิดปากผมด้วยปากมันอีกครั้ง ผมพยายามขัดขื่น แต่สู้แรงมันไม่ไหว
แถมจูบมันก็ทำเอาผมเคลิ้มไปด้วย ไอ้เบสยกตัวผมให้ขึ้นไปนั่งบนอ่างล้างหน้า
แต่ปากยังไม่ถอดออก มันจับต่ายน้อยของผมที่เริ่มแข็งสู่มือมัน
แล้วมันก็ยกขาทั้งสองข้างของผมไปพาดไว้บนหัวไหล่มัน ผมรู้สึกอายมันมาก
แต่ไอ้เบสอารมณ์หื่นมันเข้าสิ่งครับ หลังจากมันถอดกางเกงผมแล้ว
มันก็ปลดกางเกงกีฬาของมันลงอย่างรวดเร็ว
“อะ....อ่า....บะ...เบส..ระ...เรา..ซืด”
ไอ้เบสมันปล่อยปากของผมให้เป็นอิสระ
แต่พอผมกำลังจะร้องห้าม มันก็ไซร้คอผม จนผมพูดติดๆขัดๆ
สุดท้ายมันก็ลงมาดูดหัวนมผม ทำเอาผมเสียวจนต้องร้องออกมา
“ต่ายครับ เบสไม่ไหวแล้วครับ”
ไอ้เบสร้องบอก แล้วสายตาของมันก็ทำให้ผมหลงกลมันจนได้
มันเริ่มแทรกตัวเข้ามาในตัวผม โดยไม่มีการเปิดทาง
ขนาดของเบสน้อยที่ไม่น้อยของมัน ทำให้ผมเจ้บจนทนไม่ไหว
“โอ้ย...เบส หยุดก่อน”
ผมพูดขึ้นเสียงดัง ไอ้เบสได้ยินก็สะดุ้ง มันหยุดกึก
ผมเอาขาลงจากไหล่มัน แล้วจับหน้ามันให้เข้ามาใกล้ๆกับหน้าผม
“เบสรอได้ไหม ต่ายยังไม่พร้อม”
ผมทำสายตาอ้อนวอน ตอนแรกคิดว่าไอ้เบสจะหงุดหงิด
แต่มันยิ้มให้ผม แล้วจูบหน้าผากผมเบาๆ
“ได้ หากเมิงต้องการ”
ผมไม่คิดว่าไอ้เบสมันจะยอมผมขนาดนี้
เพราะขนาดผมยังรู้สึกอึดอัดเลย หากไม่ได้ปลดปล่อย
“แล้วทนได้เหรอ? หรือว่า.......จะทำกับนัท”
ผมพูดเสียเศร้าเมื่อนึกถึงตอนที่ไอ้เบสกับอีนัทมันจะต้องทำกันจริงๆ
“แล้วเมิงยอมเหรอ?”ไอ้เบสมันหน้าตาจริงจัง
“เบสจะทำยังไงได้หมดแหละ เราได้ทั้งนั้น”ผมฝืนยิ้ม
“ไม่หวงเลยเหรอ?”ไอ้เบสถามอย่างน้อยน้อยใจ
“หวง จะให้ทำไงล่ะ ก็เรา...”ผมกำลังจะพูดต่อ แต่ไอ้เบสมันเอามือมาปิดปากไว้
ผมเห็นมันยิ้ม ก็ไม่เข้าใจว่ามันยิ้มทำไม
ทั้งที่ผมเครียดอยู่ หรือว่ามันเห็นเป็นเรื่องตลก
“กูแค่อยากรู้ว่าเมิงก็หวงกู หึหึ”ไอ้เบสมันแกล้งให้ผมหึงมันนี้เอง
“แล้วเรื่องนั้น....จะทำกับนัทจริงๆเหรอ”ผมยังไม่สบายใจเรื่องนั้น
ถึงแม้ผมจะไม่ใช่คนยึดติดด้านร่างกาย
แต่เรื่องอย่างนั้น หากไอ้เบสมันทำเพราะอยากทำกับผม
แต่ไปปลดปล่อยกับคนอื่น ผมก็รู้สึกไม่ดี
“งั้นกูสัญญา ว่าต่อไปนี้จะไม่ทำกับคนอื่น ยกเว้นเมิงคนเดียว”ไอ้เบสมันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
ซึ่งมันทำให้ผมเชื่อใจมันมากขึ้น ทั้งที่ตอนแรกก็กลัวว่ามันทำไม่ได้
“ทำได้แน่เหรอ”ผมถามเพราะไม่อยากให้ไอ้เบสมันต้องทำอะไนในสิ่งที่ไม่เต็มใจ
“งั้นนี้คือสิ่งที่กูขอสัญญา”ไอ้เบสพูดจบ มันก็จูบผมอีกครั้ง
จูบเป็นคำสัญญาที่มันจะฝั่งไว้ข้างในใจผมตลอดไป
จูบที่ผมจะไม่มีวันลืมว่าไอ้เบสคนที่ผมรัก ได้สัญญาเอาไว้
ไอ้เบสผละออกจากผม ผมเลยได้โอกาสพูดบ้าง
“งั้นนี้คือสัญญาของเราว่า จะรอบสคนเดียว”
ผมลงไปประทับจูบเบาๆที่ปากไอ้เบส มันจูบกลับมา เชิงรับรู้
กอด...แค่เรากอดกัน มันก็แทนความหมายหลายๆคำพูดได้
และจูบ...ผมว่ามันก็แทนความหมายหลายๆคำที่ไอ้เบสมันต้องการบอกผมได้เหมือนกัน
ไอ้เบสเดินจับมือออกจากห้องน้ำโดยไม่อายคนที่เดินผ่านไปผ่านมา
ความรู้สึกมั่นใจ ความรู้แบบนี้ ไอ้เบสมันทำให้ผมรู้สึกตั้งแต่เมื่อไร
ผมเคยอยากเดินจับมือใครสักคนที่ไม่ต้องอายว่าคนอื่นจะมองยังไง
ไม่ต้องสนความรุ้สึกใครๆนอกจากเราสองคน
ผมได้มาแล้วจากไอ้เบส ในวันนี้ผมมีความสุข ถึงวันหน้าจะทุกข์ผมก็ไม่กลัว
ผมไม่ถามและไม่ปล่อยมือไอ้เบสเลย จนมาถึงใกล้ๆกับที่อีนัทนั่งอยู่
และมีพวกเพื่อนๆพี่ซันนั่งอยู่ด้วย ผมหยุดเดินทันที จนไอ้เบสหันมามองผมอย่างสงสัย
“ใกล้ถึงแล้ว...”ผมบอกไอ้เบส แต่ไอ้เบสยังไม่หายสงสัย
“ทำไมไม่เดินต่อล่ะ”ไอ้เบสถามอย่างกับไม่รู้จริงๆว่าผมหมายความว่าไง
“มือนายอ่ะ”ผมบอกไอ้เบสตรงๆและหันไปมองมือผมกับมือมัน
ผมมองหน้าไอ้เบสแต่มันไม่พูดอะไร ผมเลยต้องเป็นฝ่ายดึงมือออก
“ไม่อยากจับเหรอ?”ไอ้เบสถามน้ำเสียงน้อยใจ
“เปล่า ก็ยังพอเดินไปถึงต้องปล่อยอยู่ดีไง”ผมพูดแล้วต้องถอนหายใจตามหลัง เหมือนรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำอยู่
“ทำไมต้องปล่อยล่ะ หรือเมิงไม่อยากให้ใครรู้”ไอ้เบสมันซื่อจริงๆหรือมันแกล้งเนี่ยครับ
“เราน่ะไม่สน แต่นายนั้นแหละ”ผมพยายามยิ้มให้มัน แต่สายตาผมมันคงปิดไม่ได้
ไอ้เบสดันผมให้ชิดกำแพง ณ ที่ตรงนั้น ก่อนจะปรับหน้าตาจากสงสัย
เป็นสายตาและสีหน้าที่จริงจัง เวลาไอ้เบสมันทำอย่างนี้ทีไร
ผมรู้สึกว่ามันเป็นผู้ใหญ่ และสิ่งที่พูดไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
“กูไม่สนใครและแคร์ใครอยู่แล้ว นอกจากเมิง หากเมิงพร้อมกูก็พร้อม
เพราะกูไม่อยากห่างกับเมิงอีกแล้ว มัน....ก็อย่างที่บอก อึกอัด ทรมาน
จากนี้เมิงจะเอาไง กูก็พร้อมทำตาม....”
ไม่อยากเชื่อว่าเวลที่ผมห่างจากไอ้เบส มันจะทำให้ไอ้เบสเปลี่ยนไปขนาดนี้
ผมเข้าไปกอดไอ้เบส อย่างที่ไม่เคยรู้สึกอยากอดใครมากเท่านี้
และในที่สุดผมก็ยิ้มออก
“แล้วนัทล่ะ”ผมถามถึงคนที่ปัจจุบันเป็นแฟนไอ้เบสอยู่
“ไม่ต้องสนใจ แค่เชื่อใจกูไว้ก็พอ ได้มั้ย?”ไอ้เบสพูดพร้อมกับเอามือผมขึ้นมาลูบอย่างถนอม
ไอ้เบสแตะริมฝีปากลงบนนิ้วมือผม ผมรู้สึกเขินนิดหน่อย(กรี้ดดดดด)
แล้วก็เปลี่ยนมาเป็นกุ้มไว้ข้างๆลำตัว ผมมองหน้าไอ้เบสที่แต้มด้วยรอยยิ้ม
ความเชื่อมั่น และความมั่นใจเหมือนถูกถ่ายถอดมาให้ผม
ผมกุ้มมือไอ้เบสแน่ และคิดว่ายังไงก็ไม่มีวันหลุดแน่นอน
เราก้าวไปข้างหน้าพร้อมกัน ต่อให้ต้อเงจอกับอะไร
ผมคิดว่าไอ้เบสจะพาผมผ่านพ้นไปได้
และถึงแม้ความผิดหวังจะมาจากทุกทิศทาง
ความรักของไอ้เบส ผมว่ามันก็พอแล้ว ที่ผมจะสู้ต่อไป
“งั้น เราก็พร้อม” ผมพูดอย่างไม่เคยมั่นอะไรเท่านี้มาก่อน
.................................................................................
ขอบคุณทุกๆคนมากๆครับที่ติดตาม
เนื้อเรื่องอาจจะไม่มีเหตุผล หรือ น้ำเน่า เหะๆ
ขอบคุณมากๆสำหรับใครที่รออาจจนตอนสุดท้าย
ดีใจครับ ทั้งที่ผมเครียดอยู่ก็ตาม
เรื่องนี้ผมอยากแก้ตัวในคู่ของต้า
ซึ่งคิดว่าตัวเองอาจเขียนได้ดีขึ้น
ไงก็ขอบคุณทุกกำลังใจ จริงๆครับ
-
ไงก็ต่อสู้กันต่อไปนะ
-
อ้าว แล้วพี่ซันหายไปไหนอ่ะ
อีกอย่าง ถามหน่อย ต่ายไม่อายหรอ หวานกะพี่ซันออกหน้าออกตาอยู่แหมบๆ ตอนนี้มาเดินกุมมือกะเจ้าเบส คนอื่นมองมาไม่เข้าข่ายร่านไปแล้วเรอะ เดี๋ยวมั่วกะคนหนึ่ง เดี๋ยวโผใส่คนหนึ่ง เพราะคนอื่นเค้าไม่รุ้ต้นสายปลายเหตุ มองจากภาพรวมแล้วมันเปนงั้นนะ ตรงนี้ต่ายไม่แคร์เลยหรอ ไม่กลัวว่าใครเค้าจะมองตัวเองด้วยสายตาดูถูกเลยหรอ
คู่ต้า-บูมก้อน่าสนนะ แต่ที่อยากอ่านมากๆคงเปนคู่ของโม-? เพราะเราชอบนายเอกแนวนี้ นายเอกที่แสดงออกเลยว่าเปน แรดๆ แรงๆ แต่ก้อมีศักดิ์ศรีในตัวเอง หุหุ
เปนกำลังใจให้เช่นเคยคร้าบบบบ
-
เห็นด้วยกับเมนต์ข้างบน
ถ้าต่ายเดินออกมาหวานกับเบส เราว่าต่ายทำไม่ถูกมากๆ เพราะทำให้พี่ซันเสียหน้า เสียความรู้สึก รวมถึงพี่ๆ คนอื่นด้วย ภาพลักษณ์เสียสุดๆ
-
เจ้าต่ายมันแพ้ทางเจ้าเบสจริง ๆ ยอมเค้าตลอดอ่ะ :เฮ้อ:
-
เห็นด้วยกะสามรีข้างบนอ่ะ
คนอื่นเค้าจะมองต่ายยังไง ? ถึงจะบอกว่า ทั้งคู่ไม่แคร์ก้เถอะ
แต่เบสก้ควรคิดให้ไกลอีกนิดนึง คิดเผื่อต่ายด้วย ... อย่างน้อยก้อย่าเพิ่งแสดงออกโจ่งแจ้งขนาดนี้
เอิ่มมมมม ... สงสารพี่ซันเลยแฮะ
แล้วก้อยากด่าต้าโคดดดดดดดดดดดดดดดดด
โง่ได้อีกกกกก อิหนู ! ถ้าเราอยู่ในเหตุการณ์คงมีตบเรียกสติต้าอ่ะ 5 55+
อารมณ์ร้อน ใจร้อน ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง จนทำให้เพื่อนต้องเดือดร้อนไปด้วยเลยไง
:เฮ้อ:
ป.ล. ตอนนี้แอบหวานเนาะ ... ชอบบบบบบบบบบบบบบบ
มาต่อไวไวนะคะ ... จะรอค่ะ
:กอด1:
-
มอบแต้ม+ ที่ 164 คร้าบ
***
ขอบคุณที่มาต่อตอนใหม่คร้าบ :pig4:
-
จบแล้วเหรอคับ มันดูห้วน ๆ จังเลยอ่าคับ เหอ ๆ มีมาต่ออีกมั๊ยคับเนี่ย ดูมันยังไม่สมบูรณ์ดีเลยง่ะคับ งัยก็ +1 ให้เลยนะค้าบ มายาวดีจิง ๆ อ่านเพลิน
-
จะติดตามต่อไปนะ ถ้ายังมีต่อนะ
-
ตอนที่ 40 ฝันดีที่สุด
ผมกับไอ้เบส เราสองคนเดินมาถึงสนามฟุตบอล และสายตาคู่แรกที่หันมามองผมกับไอ้เบสคืออีนัท
มันมองมาที่มือของเราสองคน ผมเห็นสายตาไม่พอใจของอีนัท ซึ่งมันก็เป็นไปตามที่ผมคิดไว้
“เบส...ทำไมต้องจับมือกันด้วย”อีนัทเปิดฉากทันทีที่ผมกับไอ้เบสเดินไปใกล้มัน
“เรามีเรื่องสำคัญจะพูดด้วย”ไอ้เบสไม่ตอบคำถามอีนัท
“มีอะไรก็พูดมาซิ”
“กลับไปคุยกันที่บ้าน”ไอ้เบสบอกด้วยน้ำเสียงหนักใจ
“ทำไมไม่คุยที่นี้ล่ะ”อีนัทขึ้นเสียงใส่ไอ้เบส ผมยืนนิ่งไม่พูดอะไร
“เรื่องส่วนตัวน่ะ”
“แล้วมันเกี่ยวกับต่ายด้วยเปล่า”อีนัทมองหน้าผมอย่างเอาเรื่อง แต่ผมพยายามข่มใจ
“เกี่ยว แต่เราจะพูดกับนัทก่อน”ไอ้เบสพูดตรงๆ
“งั้นก็พูดมาเลย เราพร้อม”อีนัทมองหน้าผมเดือดดาล
“กลับไปคุยที่บ้าน”
“จะเลิกกับเรา แล้วไปคบกับต่ายก็บอกมาตรงๆ ไม่ต้องอ้อม”อีนัทพูดเสียงดังแล้วชี้หน้าผม
“ใช่ เราจะเลิกกับนัท แล้วไปคบกับต่าย”ไอ้เบสพูดตรงๆ ผมว่าหากผมเป็นนัทคงเสียใจมากแน่ๆ (แอบสงสาร)
“ไม่เลิก....แล้วเมิงก็อย่าคิดว่าจะได้ไอ้เบสไปง่ายๆ”อีนัทพูดกับบูมแล้วหันมาพูดกับผม
“นัทจะคบกับเราอีกทำไม ในเมื่อนัทก็มีคนอื่นอยู่แล้ว”คำพูดของไอ้เบส ทำให้อีนัทหันมองตาค้าง
“คะ...ใคร...บอก เรามีไอ้เบสคนเดียว”อีนัทตอบเสียงสั่น
“นัท....เรื่องของนัทอย่านึกว่าเราไม่รู้ เรารู้ทุกอย่าง แค่เราแกล้งไม่สนใจเท่านั้น”
“ระ..เรา มีไอ้เบสคนเดียวจริงๆ ที่เรามาหาไอ้เบสถึงหาดใหญ่ เพราะเรารักไอ้เบสจริงๆน่ะ”อีนัทพยายามยกหาเหตุผลมาพูดกับไอ้เบส แต่สีหน้าไอ้เบส ดูไม่รับรู้กับเรื่องโกหกที่อีนัทพูดขึ้น
“นัท ที่นัทมาหาเรา เพราะนัทเลิกกับแฟนนัท ทำไมเราจะไม่รู้...เราว่าพอแค่นี้เหอะ”
ไอ้เบสยื่นยันนักแน่ ผมเองได้แต่ยืนมอง เพราะหากต้องพูดอะไร ผมก็รู้ว่ามันคงไม่ดีขึ้น
และยิ่งแย่ด้วยซ้ำ อีนัทไม่ได้ร้องไห้ แต่มันมองมาทางผมเหมือนเป็นตัวปัญหา
ผมไม่ได้หลบตา หรือทำสีหน้าสะใจที่มันถูกบอกเลิก ในลึกๆแล้วผมก็สงสารมัน
ถึงแม้มันจะเกลียดผมก็ตาม
“งั้นเราคงพูดอะไรไม่ได้แล้ว”อีนัททำสีหน้าเสียใจ(แสร้งอ่ะดิ) แล้วหันกลับไปมองไอ้เบส
“แต่เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช้มั้ย”อีนัทพูดต่อ
ไอ้เบสดูสายตาลังแล แล้วหันกลับมามองผม ซึ่งหากผมเดาไม่ผิด
มันคงรอคำตอบจากผม ผมเลยพยักหน้าให้ ประมาณตามใจเมิงเหอะ
“ครับ ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันได้”ไอ้เบสยิ้มให้อีนัท...เพื่อนใหม่ของมัน
ผมรู้สึกดีที่อีนัทจบลงกับไอ้เบสด้วยความเป็นเพื่อน
แต่ผมก็ไม่ใช่คนมองโลกในแง่ดีเสมอไปหรอกครับ
เพราะท่าทางแล้วกิริยาที่อีนัทมันมองผม
นั้นคงเป็นเครื่องหมายที่ว่า ผมมีศัตรูเพิ่มอีกคน…
“เมิงให้ไอ้ซันไปส่งบ้าน เดียวกูไปหา...แล้วห้ามไปไหนเด็ดขาด”
ไอ้ไอ้เบสกระซิบข้างหูผม เน้นประโยคหลังเป็นพิเศษ
และที่ผมไปพร้อมไอ้เบสไม่ได้ ก็เพราะอีนัทมันมาด้วย....ซึ่งผมก็เข้าใจ
พอตอนเดินไปถึงที่รถพี่ซัน พวกเพื่อนๆแกก็มองผมเหมือนอยากถาม
แต่ก็ไม่มีใครเอยปากถามผมสักคน
“เอ่อ แล้วนี่กลับบ้านกันเลยมั้ยครับ”ผมถามพี่ซัน และมองหน้าเพื่อนๆพี่เขา
“ครับๆๆ....กลับบ้าน.....เห้ยกูไปก่อนซัน กลับบ้านดีๆ....ไปแล้วโว้ย”
เพื่อนพี่ซันพูดจบก็รีบลุกขึ้นสตาร์สรถเหมือนมีพิรุธ พี่เขาเองก็เหมือนกัน
ไม่พูดอะไรกับผมสักคำ จนถึงวงเวียนใหญ่ผมก็นึกถึงไอ้ต้าขึ้นมาได้
เลยขอลงตรงนี่ พี่เขามองหน้าผมงงๆ
“เอ่อ......ผมจะไปบ้านเพื่อนอ่ะครับ ขอบคุณพี่มากน่ะครับ”ผมบอกให้พี่แกหายสงสัย
“ครับๆ มีอะไรก็โทรมาน่ะ”
“ครับขอบคุณครับ”
หลังจากบอกลาพี่แกเรียบร้อย ผมก็โบกรถตุ๊กๆไปบ้านไอ้ต้า
ระหว่างนั่งก็รีบกดหาไอ้ไอ้เบส เพราะลืมบอกมันว่าต้องไปบ้านไอ้ต้าก่อน
“โหลเบส...เดียวเราไปบ้านไอ้ต้ามันก่อน ลืมว่านัดมันเอาไว้”ผมรีบแก้ตัว
“แล้วอยู่นานเปล่า”
“ไม่แน่ใจ”
“กลับแล้วโทรมาบอก เดี๋ยวกูไปรับหน้าปากซอย”
“อืม..โอเค”
ไอ้เบสไม่ได้หงุดหงิดหรือโกรธผมอย่างที่คิด
มันเป็นคนพูดง่ายขึ้นมาก และคิดว่ามันน่าจะเป็นแบบนี้ไปนานๆ
เพราะผมกลัวว่ามันจะเอาใจผมเฉพาะช่วงนี้ แล้วพอคบไปนานๆ มันก็เบื่อ...
ผมมาถึงบ้านไอ้ต้าใช้เวลาไม่นาน พอเข้าไปในบ้านผมก็เจอทุกคนนั่งอยู่แล้ว
สรุปคือผมมาเป็นคนสุดท้าย เหะๆ พวกมันไม่ได้ถามว่าทำไมมาช้า หรืออะไร
พอผมนั่ง ไอ้ต้าก็เริ่มเล่าทันที ผมมองสภาพไอ้ต้าก็ไม่เห็นมีอะไรบุบสะลาย
ดูปกติทุกอย่าง แสดงว่าบูมมันไม่ได้ทำ...อะไรมัน
ไอ้ต้าเล่าว่าบูมพามันไปปรับความเข้าใจ แต่มันอารมณ์หงุดหงิดจะต่อยบูมให้ได้
บูมเลยจเอาผ้ามัดมือหมัดปากมัน จนมันทำอะไรไม่ได้ บูมเลยเล่าให้ฟังทีละเรื่อง
ซึ่งเรื่องเหล่านั้น ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่ไอ้ต้ามันเคยทะเลาะกับบูม บูมมันขอเวลาพิสูจน์
ว่ามันรักไอ้ต้าคนเดียว ไม่ได้รักคนอื่น ตอนที่ไอ้ต้ามันเล่า มันพยายามเก็บอาการ
แต่ก็มียิ้มให้เห็นบ้าง ไอ้ต้าบอกว่า มันไม่รู้คิดอะไรในตอนนั้น เลยตอบตกลงบูมไป
พวกผมก็พากันงง เพราะตอนแรกมันจะฆ่ากันตาย แต่พอหายไปไม่กี่ชั่วโมง
ไอ้ต้ากลับเปลี่ยนใจ แต่ไม่มีใครพูดอะไร รอให้ไอ้ต้ามันเล่าต่อ ไอ้ต้าบอกว่าเรื่องแก้แค้น
มันสับสนว่าจะทำไงดี เพรามันไม่แน่ใจว่าอยากทำอย่างนั้น ผมก็พอเข้าใจน่ะ
เพราะอยู่ในอาการเดียวกับมัน แต่ไอ้คมกับไอ้กรด ดูจะไม่พอใจเท่าไร
ทุกคนเลยลงความเห็นกันว่า ที่ไอ้ต้าเป็นอย่างนั้นเพราะมันชอบบูม
ไอ้ต้าบอกว่ามันไม่แน่ใจ แต่มันก็ยิ้มน่ะครับ มันเลยบอกว่าเรื่องที่จะให้ยกพวกมารุมบูม
เป็นอันยกเลิก ทุกคนก็เฉยๆ เพราะพอรู้เรื่องไอ้ต้ากับบูมมาบ้างแล้ว
เหลือก็แต่ผมที่ยังไม่เล่าให้พวกมันฟัง
ผมกระอักกระอ่วนอยู่นานกว่าจะตัดสินใจพูดเรื่องไอ้เบสกับพวกมัน
ทุกคนตั้งใจฟังผมมาก หลายครั้งที่ไอ้คม ไอ้กรด ไอ้ต้าจะขัด
แต่อีโมบอกให้เล่าต่อ ผมเลยเล่าเรื่องที่เกิดในวันนี้จนจบ
แต่ข้ามเรื่องที่มันจะทำ...กับผมในห้องน้ำน่ะครับ หึหึ
“กรี้ดดดด เพื่อนได้กับคู่แค้น”อีโมกรี้ดกราดเมื่อรู้ว่าผมกับไอ้ต้า ต่างก็รักคนที่แค้นกันมาตลอด
“เหอ.....กูไม่มีอะไรจะพูด”ไอ้กรดถอนหายใจ
“กูก็ไม่ค่อยเข้าใจ....แต่หากพวกเมิงรัก กูก็ไม่ว่าอะไร”ไอ้คมพูดเหมือนพ่อพวกผมเลยครับ ซึ้งจริงๆ
ผมกับไอ้ต้าล้วนแล้วแต่โล่งอกกับเรื่องที่เก็บงำมานาน และดีใจที่เพื่อนต่างเข้าใจดี
ผมไม่รู้ว่าการรักใครง่ายๆ อย่างผมรักไอ้เบส กับไอ้ต้ารักบูม(หรือเปล่า)
จะเคยเกิดกับใครบ้างมั้ย...รักแรกพบ...ยอมได้เพื่อรัก...มันจะดูน้ำเน่า หรืองี้เง่าไปหรือเปล่า?
แต่ผมไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใคร เหมือนที่รู้สึกกับไอ้เบส ต่อให้เวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันจะน้อย
และอยู่ด้วยกันทีไร ไอ้เบสก็ด่าผม แต่ผมรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่มีมันอยู่ใกล้ๆ
พอหรือเปล่า...
แค่นี้มันพอหรือเปล่า ที่จะเป็นหนึ่งเหตุผล...
ในจำนวนหลายล้านเหตุผล…
ที่ทำให้ผม...รักมัน
.
.
ผมนั่งคุยกับพวกมันอยู่สักพัก บูมมันโทรมาหาต้า จะรับต้าไปเที่ยว
พวกผมเลยต้องยกทัพกลับบ้าน ผมเลยโทรหาไอ้เบสให้มารับหน้าปากซอย
ผมบอกทางมาบ้านไอ้ต้า มันบอกว่าจะออกไปให้เร็วที่สุด (สงสัยคิดถึงเรา เอิ้ก)
“ไปเดี๋ยวกูไปส่ง”ไอ้คมบอก หลังจากผมว่างสายไอ้เบส
“ไม่เป็นไรว่ะ เดี๋ยวไอ้เบสมารับ”ผมบอกตามตรง
“นี่แหละเนอะ ได้แฟนแล้วลืมเพื่อน”ไอ้คมแกล้งพูดน้อยใจได้น่าถีบมากๆ
“ไม่เป็นไรคม อย่างน้อยก็ยังมีเรา”ไอ้โมกระโดดขึ้นที่ว่างด้านหลังรถ แล้วกอดหลังไอ้คมแน่น
“หึหึ ทันทีน่ะเมิง”ไอ้คมหัวเราะ ผมก็พลอยหัวเราะไปด้วย
“แล้วเมิงอ่ะกรด ไม่ไปรับแฟนบ้างเหรอ”ผมถามไอ้กรดที่นั่งขำไอ้โมอยู่บนรถ
“ตอนนี้กูโสดโว้ย”ไอ้กรดท่าทางภูมิใจ
“เลิกคราวนี้ไม่สนใจผู้ชายบ้างเหรอว่ะ”ผมถามมันขำๆ
“ก็ว่าจะลองดู ไม่รู้ผู้ชายกับผู้ชายมันสนุกตรงไหน เหะๆๆ”
“แล้วแฟนเมิงอ่ะคม”ไอ้ต้าถาม
“เลิกกันตามคาด เบื่อ...กูว่าจะลองผู้ชายอยู่เหมือนกัน เหะๆ”ไอ้คมมันพูดเหมือนไอ้กรด
ผมอยากรู้จริงๆ ว่าหากมันมีแฟนเป็นผู้ชาย พวกมันจะทำไง
“ถ้าเมิงไม่รักเขา ก็อย่าเลยว่ะ....แต่ถ้าเป็นกู เมื่อไรนัดมา...”ไอ้โมพูดเสียงเครียดในตอนแรก
แต่พอประโยคหลัง มันทำเอาพวกผมหัวเราะกันไม่หยุด
แต่มันก็จริงอย่าที่ไอ้โมบอก ถ้าไม่รักก็อย่าดีกว่า เพราะ...เกย์...ก็มีความรู้สึก
ผมเดินออกมารอไอ้เบสหน้าปากซอย แดดร้อนมากๆ แต่ไม่นานมันก็มา
มันแต่งตัวเสื้อยืด เกงยีนต์ธรรมดา มีหมวกสีขาวที่มันใส่กันแดด
ผิวขาวของมันเข้ากับเสื้อสีชมพู เห็นแต่ไกลแล้วน่ารักน่ากอดมากๆ
ผมขึ้นซ้อนท้ายมอไซค์ไอ้เบส หลังจากไม่ได้นั่งกับมันมานาน
“จะไปเที่ยวไหนมั้ย”ไอ้เบสหันมาถามผม
“อืม ไปหาอะไรกินมั้ย เรายังไม่กินข้าวเช้าเลย”ผมมองนาฬิกาเวลาใกล้เที่ยงแล้ว
“ได้ครับ”ไอ้เบสพูดจบ มันก็เอาหมวกที่มันใส่อยู่มาครอบให้ผม
จุ๊บ........
มันหอมแก้มผมทีหนึ่งก่อนออกรถ ผมได้แต่นั่งอึ้ง เพราะในซอยมีคนขับรถไปมา
ถึงไม่ได้มากก็เหอะ มันก็อายอยู่ดีนั้นแหละ (แต่ก็มีความสุข)
ไอ้เบสหันมองผมทางกระจกรถพร้อมกับเลิกคิ้วกวนๆ ผมแลบลิ้นใส่มัน
มันหัวเราะชอบ จากนั้นก็เอามือผมไปกอดเอวมันแน่น ทั้งที่อากาศก็ร้อน เหะๆ
ไอ้เบสไปถึงที่ร้านปรากฏว่าที่นั่งเต็ม เพราะตอนนี้พนักงานอยู่ในช่วงพักเที่ยงพอดี
ผมเลยเสนอความคิดว่าซื้อไปกินที่บ้าน ไอ้เบสมันก็เห็นด้วย ผมเลือกกับข้าวมาสองสามอย่าง
ส่วนใหญ่จะเป็นพวกผัก และคิดว่าไอ้เบสมันชอบ เพราะดูจากร่างกายของมันดูเหมือนคนรักสุขภาพ
ผมซื้อเสร็จไอ้เบสก็จ่าย เหอ...ตอนแรกแย่งกันครับ แต่ไอ้เบสบอกว่าผัวที่ไหนให้เมียเลี้ยง
ผมเลยต้องยอมให้มันจ่าย เพราะถูกของมัน หึหึ
หลังจากนั้นเราก็พ้นไปร้านเช่าหนัง เพราะวันนี้มีเวลาอยู่ด้วยกันทั้งวัน ไอ้เบสบอกว่ามันว่าง
ซึ่งมันก็ว่างทุกวันอยู่แล้วแหละ มันเลือกเรื่องหนึ่ง ผมเลือกสองเรื่อง เพราะมันช่าสิงฟรีหนึ่ง
“เบสเลือกเรื่องไรอ่ะ”ผมถามไอ้ไอ้เบสที่เลือกอยู่ในมุมหนังไทย
“นี่อ่ะ”ไอ้เบสมันยื่นให้ผม ผมดูชื่อเรื่อง...รักสามเศร้า...
“ยิบผิดเปล่า”ผมถามมันสงสัย เพราะนิสัยอย่างมันชอบดูหนังแนวนี้เหรอ
“กูยิบไม่ผิดน่ะ ก็รักสามเศร้าไง”ไอ้เบสมองดูหน้าปก แล้วทำสายตาสงสัย ซื่อๆ
“อืมๆ งั้นไปจ่ายตังค์กันได้แล้ว”ผมกลั่นหัวเราะ เพราะไอ้เบสมันดูซื่อจริงๆ
เราออกจากร้านเช่าหนังโดยผมได้เรื่อง สี่แพร่ง กับเรื่อง ปิดเทอมใหญ่ ส่วนไอ้เบสได้รักสามเศร้า
ที่มันยังไม่รู้ว่าผมแอบขำมันอยู่ ไอ้เบสขับรถมาบ้านผม ซึ่งมันก็ไม่ไกลมาก พอมาถึงเบสมันถามผมทันที
“แม่อยู่บ้านเหรอ เห็นรถอยู่” ผมลืมไปว่าไม่ได้บอกเรื่องที่แม่ย้ายไปเชียงใหม่ให้มันรู้
“เปล่า แม่เราจอกรถไว้บ้าน”ผมตัดสินใจไม่บอกมันดีกว่า
เดี๋ยวมันเกิดทำอะไรขึ้นมาจะได้อ้างว่าแม่อยู่ เหะๆ
ผมเข้าไปในบ้านเตรียมจานช้อนออกมาตั้งไว้หน้าทีวี ไม่รู้น่ะผมเป็นคนชอบดูทีวีไปด้วย
กินข้าวไปด้วย ไอ้เบสมันก็เริ่มแกะกับข้าวใส่จานจนหมด แล้วเอาข้าวเปล่าที่ซื้อมาด้วยแบ่งกัน
ไอ้เบสมันเอาข้าวไปน้อยมาก ผมเลยถามว่าไม่หิวเหรอ ไอ้เบสก็บอกว่าพึ่งกินมา ผมก็ไม่ถามอะไรต่อ ไอ้เบสกินข้าวเหมือนพยายามฝืน ผมเห็นแล้วก็สงสัยเลยตัดสินใจถาม
“ไม่อร่อยเหรอ”ผมถาม
“เปล่า กูอืดๆท้อง เพราะพึ่งกินมา”ไอ้เบสตอบมันพร้อมเปิดพุ้ง ที่ผมไม่เห็นว่ามันจะอ้วนตรงไหน
“อืมๆ”ผมหันมากินข้าวจนหมด ไอ้เบสมันไม่กินตั้งแต่สองคำแรกแล้วครับ
สงสัยมันอิ่มจริงๆ ผมเก็บจานไปล้าง ไอ้เบสมันก็ช่วย พอล้างเสร็จผมก็มานั่งดูหนังกับมัน
เรื่องแรกที่เปิดคือรักสามเศร้า ที่ไอ้เบสเลือก สองชั่วโมงที่ผมนั่งดูแล้วไอ้เบสมันนอนเอาหัวหว้บนตัก ผมว่าเรื่องนี้ทำเอาผมเสียน้ำตาจนได้ ไอ้เบสมันไม่ได้น้ำตาไหลสักหยด
“ไม่เศร้าเหรอ”ผมถามมันตอนไปเอาแผ่นออกจากเครื่องเล่น
“เศร้ามาก หนังดีด้วย”ไอ้เบสน้ำสียปกติ แต่กูไม่เห็นว่าเมิงจะเศร้าตรงไหน
ไอ้เบสใส่แผ่นเรื่องปิดเทอมใหญ่ที่ผมเลือก แล้วกลับมานอนดูบนตักเหมือนเดิม
เรื่องนี้ดีหน่อยไม่เศร้าครับ รักสดใส แถมมีอมยิ้มด้วย พอนั่งจบผมก็สงสัยทำไมไอ้เบสไม่ลุก
“อ่าว..หลบตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย”
ผมมองไอ้เบสที่นอนหลับเหมือนเด็ก มันดูน่ารักไม่มีพิษภัย ใสซื่อ แต่นิสัยมันเป็นไง
อันนี้ผมไม่แน่ใจ เพราะผมยังรู้จักมันไม่ดีพอ บ้างครั้งผมเหมือนจะเข้าใจ แต่มันก็ไม่ใช่
ไอ้เบสเป็นคนเก็บอารมณ์เก่งครับ แต่หากมันซื่อมันก็ซื่อไปเลย บ้างทีผมอาจจะเป็นแฟนที่ไม่ได้เรื่องเลย ผมก้มลงจูบแก้มไอ้เบส แต่ไม่ตั้งใจให้มันตื่นเลย
“อื่อ....หนังจบแล้วเหรอ”ไอ้เบสพูดเมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นผมมองมันอยู่แล้ว
“จบแล้ว ง่วงก็นอนต่อเลยไม่เป็นไร”
ไอ้เบสลุกขึ้นบิดตัวไปมา แล้วนั่งลงข้างผมเหมือนเดิม มันนั่งมองผมเหมือนมีอะไรอยู่บนหน้า
ผมเลยเอามือลูบๆ มันก็เอามือผมออก แล้วมองต่อ
ผมยิ่งสงสัยใหญ่ แต่ก็รีบหลบตามัน เพราะไอ้นี่สายตามันดูแปลกๆ จนผมชักขนลุก
“เป็นอะไร”เบสถามผมที่เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมมองหน้ามัน
“เปล่า แล้วนายเรามองทำไม”ผมพูดไม่มองหน้ามัน
“มองหน้ากูดิ แล้วจะตอบ”ผมเลยต้องมองหน้ามันอีกครั้ง มันก็มองผมด้วยสายตาเหมือนเดิม
“ไหนอ่ะจะบอกอะไร”
“ทำไมกูไม่อยากห่างเมิงเลยว่ะ”
“ไม่รู้ดิ เพราะนายไม่มีเพื่อนคบมั้ง” เหะๆ
“แล้วเมิงอยากอยู่กับกูเปล่า”ไอ้เบสไม่ขำ แต่ถามผมกลับ
“แล้วคิดว่าไงอ่ะ”
“งั้นกูขอจูบเมิงหน่อยดิ”ไอ้เบสบอกผมซื่อๆ
‘สาด....เมิงไม่คิดว่ากุเขินบ้างเหรอว่ะ’ ผมคิดในใจ
ผมไม่ตอบตกลงแต่คิดว่ามันคงรู้ จูบนุ่มลึกของมันทำให้ผมลืมตัว จนเผลอนอนแนบไปกับโซฟา
ไอ้เบสมันได้ทีเลยขึ้นคร่อมผม แต่คราวนี้มันไม่ง่ายหรอกครับ ผมถอดปากออก
แล้วดันตัวมันออกให้นั่งที่โซฟาเหมือนเดิม ไอ้เบสมันยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม
ซึ่งมันคงไม่คิดว่าผมจะไหวตัวทัน ไม่เหมือนตอนอยู่ในห้องน้ำที่สนามกีฬาหรอก ชิชิ
ผมกับไอ้เบสนั่งคุยกันต่อ มันก็ยังหาจังหวะที่ผมเผลอ ลวนลามผมจนได้
แต่แค่จูม หอมแก้ม ไม่เป็นไรมากครับ ให้อภัยได้ แต่หากมากกว่านี้คงต้องคิดหนักหน่อย
จนประมาณสามทุ่ม ไอ้เบสมันถามว่าทำไมแม่ยังไม่กลับ ผมก็ไม่รู้จะโกหกไง
เลยบอกว่าแม่ติดประชุม มันก็พยักหน้างิกๆรับรู้ สักพักอีนัทมันก็โทรมา ถามว่าจะกลับบ้านไหม
ไอ้เบสเลยหันมามองผม ผมก้ได้แต่คิดหนักใจแต่ไม่พูด ไอ้เบสเลยบอกว่ากลับ
มันว่าสายจากอีนัทมันก็บอกว่าจะกลับเลยเพราะดึกแล้ว ผมพอไอ้เบสจะกลับก็เกิดกลัวขึ้นมา
กลัวว่าไอ้เบสกลับไปจะต้องนอนห้องเตียงเดียวกับอีนัท แล้วพาลไปคิดถึงภาพต่างๆ
“เบสจะกลับแล้วเหรอ”ผมถามไอ้เบสตอนมาส่งมันที่หน้าบ้าน
“อืม เพราะเดี๋ยวแม่เมิงก็กลับมาแล้ว”
“เอ่อ...”ผมพูดไม่ออก ไอ้เบสมันก็รอฟังว่าผมจะเอาไง
“นอนกับเราได้มั้ย”ผมตัดสินใจพูดอย่างไม่อาย (หน้าด้านมาก..)
“แม่เมิงไม่ด่าเหรอ”ไอ้เบสสงสัย แต่เห็นมันแอบยิ้ม
“ไม่หรอก พวกเพื่อนเรามันก็เคยมานอน”ผมโกหกไอ้เบส
“ได้ๆ”ไอ้เบสมันตอบแบบไม่ต้องคิดเลย เพราะว่ามันก็อยากนอนอยู่แล้ว
มันโทรไปบอกอีนัทว่านอนบ้านผม แต่กว่าจะคุยกันเสร็จ ก็นานเหมือนกัน
ระหว่างที่รอมันคุยโทรศัพท์ ผมก็หาเสื้อผ้า แปรงสีฟัน แล้วผ้าเช็ดตัวให้มัน
จากนั้นผมก็เข้าไปอาบน้ำ ออกมาอีกทีมันก็นั่งเปิดทีวีดูอยู่ในห้องผมแล้ว
“ไปอาบน้ำดิ เสื้อผ้าเตรียมให้แล้ว”ผมบอกมัน แล้วเดินไปเช็กผมที่เปียก หน้าพัดลมปลายเตียง
ตอนเดินออกมาจากห้องน้ำ ผมไม่สั่งเกตุหรอกครับว่าไอ้เบสมันจะมองผมยังไง
แต่พอนั่งเช็ดผมสักพักก็มีมือมากอดผมจากด้านหลัง ซึ่งเป็นมือไอ้เบสนั้นแหละ
“ตัวเมิงหอมว่ะ”ไอ้เบสไม่พูดเปล่า เอาจมูกมาดมหลังผมจนทั่ว
“เห้ย จักจี้”
“เมิงอย่าถอดเสื้อให้ใครเห็นยกเว้นกูคนเดียว ได้มั้ย”ไอ้เบสลงไปนั่งที่พื้นตรงหน้าผม
“อืมได้”ผมเห็นหน้าตาจริงจังของมันก็ตลก แต่ก้กลั่นเอาไว้
“เมิง”จู่ๆไอ้เบสมันก็เรียก
“ทำไม”
“กูเห็นเมิงถอดเสื้อ แล้วมันแข็งว่ะ”ไอ้เบสยิ้มกว้างให้ผม แต่ผมรีบออกห่างจากมัน
มันคว้าผ้าเช้ดตัวแล้วเดินหัวเราะเข้าห้องน้ำไปเลย
ผมมองมันจนลับตาและคิดว่าปลอดภัยแล้ว ก็หันมาเช็ดผมแต่
“กูว่าเมิงรีบใส่เสื้อดีกว่า เดี๋ยวคืนนี้เมิงได้เสียวแน่ๆ”
ไอ้เบสเปิดประตูห้องน้ำออกมาบอกผมในสภาพกางเกงในตัวเดียว
ผมตกใจรีบหันไปมอง ทีนี้ก็ได้เห็นเต็มตาเลยครับ ว่าของมันแข็งจนล้นขอบกางเกงออกมา
ผมฟังจบก็วิ่งไปหาเสื้อผ้ามาใส่ อย่างหนา ย้ำว่าหนามาก ไอ้เบสมันก็ร้องเพลงไป
หัวเราะไประหว่างอาบน้ำ จนผมชักไม่แน่ใจว่ามันปกติดีอยู่หรือเปล่า
ตอนมันออกมาผมก็นอนอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว ไอ้เบสใส่กางเกงที่ผมเตรียมให้
แต่ไม่ใส่กางเกงในตัวใหม่ของผมที่ผมเตรียมให้มัน ร่วมถึงเสื้อด้วย มันเดินเปลือยอก
แล้วที่เป้ากางเกงก็มีไอ้เบสน้อย ดันออกมาเวลามันเดิน จนผมรู้สึกร้อนหนาวไปทั้งตัว
“ฝันดีน่ะครับ”
ไอ้เบสมันจูบปากผมก่อนจะลงมานอนกอดผมแน่น ผมรู้สึกยิ้มจนหน้าร้อนไปหมด
เพราะไอ้เบสมันไม่เคยพูดเพราะอย่างนี้ แล้วหน้ามันก็ทาแป้งผมจนหอมไปทั่วตัว
ผมกดปิดไฟที่หัวเตียง ตอนนี้ทั้งห้องก็มืดหมด
“ฝันเหมือนกันครับ”
ผมบอกมันแล้วจูบมันที่ปาก ไอ้เบสยังไม่หลับ มันกอดผมแล้วเอาหน้าผมไปซุก
ไว้กับอกของมัน ผมอุ่นมาก แล้วมีความสุขมากด้วย
คืนนั้นผมกับไอ้เบสไม่ได้มีเซ็กซ์กัน แต่ผมรู้สึกดีกว่ามีอะไรกันอีกน่ะครับ
เพราะได้รู้ว่าไอ้เบสมันไม่ได้ต้องการอยู่กับผมเพื่อเซ็กซ์ แต่เพราะมันรักผม
ผมนอนหลับไปด้วยรอยยิ้ม ไม่ใช่หลับด้วยน้ำตาเหมือนทุกๆคืน
และคิดว่าอยากให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไป
...
ปล.ขอบคุณมากๆน่ะครับ...
อาจเป็นเพราะผมยังไม่เข้าถึงอารมณ์ของตัวละครตัวนั้น
เลยทำให้ผมเขียนออกมาได้ไม่ค่อยดีเท่าไร ไงขอโทษด้วยน่ะครับ
จะพยายามครับ
-
ตอนที่ 41 หากันจนเจอ
ในตอนเช้าขณะที่ผมกำลังจะลุกขึ้นจากเตียง ไอ้เบสมันก็รู้สึกตัวขึ้นมา แล้วมันก็ลากให้ผมลงไปนอนกับมันต่อ แต่ผมไม่ยอม เลยเกิดการต่อสู้ สุดท้ายผมใช้ท้าไม้ตาย ไซร้คอไอ้เบสจนมันรอซืด...
พอมันเผลอ ผมก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที แต่พออกมา มันก็นอนหลับเหมือนเดิม ผมเลยไปนั่งดูทีวีอยู่ปลายเตียงโดยไม่ได้ปลุกมัน
“อือ........”เสียงไอ้เบสตื่นนอน ผมนั่งดูการ์ตูนโปเกม่อนอยู่ มันก็คงเห็นว่าผมไม่สนใจ
เลยเข้ามานั่งชิดด้านหลัง จนไอ้เบสน้อยที่แข็งเต็มที่ก็มาดันอยู่ที่ก้น
“เบส เอาออกไปไกลๆเลย”ผมสั่ง
“อะไรของเมิง”
“ไอ้แข็งๆอ่ะ เอาออกห่างๆจากก้นเราหน่อย”ผมบอกให้ชัดขึ้น สายตาก็นั่งจ้องอยู่ที่ทีวี
“อะไรอ่ะ แข็งๆ กูไม่รู้จัก”ไอ้เบสแกล้งโง่ เพราะจริงๆมันต้องการแกล้งผม
“จะไม่ไมทำ”
“งั้นเมิงถอดกางเกงดิ กูจะได้ทำสักที หึหึ”ไอ้เบสมันหื่นจริงๆครับ
ผมหันมองหน้ามัน มันก็ยักคิ้วล้อเลียน
“จะเอาก็ได้ แต่หลังจากนี้ก็อย่าหวัง ตกลงน่ะ”ผมทำทีเป็นลุกขึ้นถอดเสื้อผ้า แต่ไอ้เบสร้องห้ามไว้ซะก่อน
“เออ ไม่เอาก็ได้ว่ะ แต่เมิงต้องอาบน้ำพร้อมกู”ไอ้นี้มันยังมีต่อรองอีกน่ะครับ
“แล้วทำไมเราต้องอาบกับนาย”
“เพราะเมิงไม่ให้กูเอา”อ่าว...กูผิดใช่มั้ย ที่กูกลัวเจ็บ
“เราให้เอา แต่เป็นครั้งสุดท้าย”ผมพูดอย่างนี้ แต่จริงๆหากมันต้องการผมก็ยอมแหละครับ
“อืม ไม่เอาก็ได้”
ไอ้เบสพูดจบก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปเลย ผมสงสัยว่ามันโกรธอะไรหรือเปล่าที่ผมไม่ให้เอา
เพราะผู้ชายมันอึกอัดใช่มั้ย หากไม่ได้ปลดปล่อย แล้วผมก็เป็นแฟนมัน เรื่องอย่างนี้
หากแฟนไม่ทำให้แล้วใครจะทำ งั้นแสดงว่าผมเป็นแฟนที่ไม่ได้เรื่องเลยดิ
ผมนั่งดูโปเกม่อนอีกใจหนึ่งก็อยากดูต่ออีกใจหนึ่งก็แคร์ไอ้เบส ผมมองประตูห้องน้ำ
สลับกับหน้าจอจนปวดหัว เลยตัดสินใจเดินไปเคาะประตูห้องน้ำเรียกไอ้เบสดีกว่า
ก๊อก-----ก๊อก------ก๊อก
“เบสโกรธเราเปล่า”ผมตะโกนถามมันแล้วรอสักพัก แต่มันก็ไม่ตอบกลับมา
“เบสเปิดประตูหน่อย”ไอ้เบสชักเหมือนเด็กๆน่ะครับ ขี้งอน ผมเรียกอีกที มันก็ไม่เปิด
เลยลองบิดลูกบิดประตูดู ปรากฏว่ายังไม่ล็อก
“เราเข้าไปน่ะ”ผมบอกมัน แต่มันไม่ตอบ เลยตัดสินใจแง่มประตูดู เพราะกลัวไอ้เบสมันมีแผน
จนประตูเปิดกว้างออก ผมเห็นมันนอนหมดสติอยู่บนพื้นห้องน้ำในสภาพเปลือย ตอนนี้ผมไม่มีเวลาอาย เพราะกำลังตกใจ วิ่งเข้าไปหามัน แล้วเอาหัวมันมาหนุนที่ตัก
“เบสเป็นไร....เบสได้ยินเราไหม”ผมตบหน้ามันเบาๆ เพื่อให้มันฝื้น แต่มันก็ยังหลับนิ่ง
“เบส......เป็นไร เบส เบส ตื่นดิเบส เบส”ผมพยายามปลุกมัน และรู้สึกตกใจมาก น้ำตากับน้ำที่ไหลจากฝักบัวปนกันจนแยกไม่ออก ผมกำลังจะลุกขึ้นไปโทรศัพท์เรียกรถโรงพยาบาล แต่มือไอ้เบสมันจับผมไว้ซะก่อน
“เบส เป็น....”ผมก้มลงมองหน้ามัน ก็เห็นมันกำลังยิ้มอยู่ เลยรู้ว่าโดนมันแกล้ง ผมหงุดหงิดมาก
เอาหัวมันออกจากตัก โดยไม่สนใจว่าหัวมันจะโดนกับพื้นหรือเปล่า
โอ้ย...............
ผมกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ กลับต้องหันไปมองมันอีก ตอนนี้ไอ้เบสกุ้มหัวแน่น ผมรู้ว่าตัวเองเป็นคนทำให้มันเจ็บ เลยกลับลงไปนั่งข้างมันเหมือนเดิม และแกะมือที่กุ้มหัวอยู่ออก เพื่อดูว่ามีบาดแผลหรือเลือดออกหรือเปล่า จนเมื่อเห็นหน้าไอ้เบสที่ยิ้มอย่างภูมิใจ เลนยรู้ว่ามันลอกผมได้สำเร็จอีกครั้ง
“เฮ้ยยยย อย่าพึ่งไปดิ”ไอ้เบสจับมือผมไว้ เพื่อไม่ให้ผมลุกออกจากห้องน้ำ
“ปล่อย”ผมพูดเสียงแข็ง
“เมิงโกรธเหรอ”
“เราก็คนน่ะเบส”ผมมองมันตาขว้าง ถามมาไม่คิดเลยน่ะเมิง
“เห้ย กูขอโทษ กูแค่อยากให้เมิงอาบน้ำด้วยกันก็เท่านั้นเอง”
“แล้วไม่คิดถึงใจเราบ้างเหรอ ว่าเราเสียความรู้สึกขนาดไหน ที่รู้ว่าเบสโกหก”
“กูขอโทษน่ะที่เล่นอะไรไม่คิด....เบสขอโทษน่ะครับ”
ไอ้เบสเอาหน้าผากผมไปชนกับหน้าผากของมัน ขณะที่น้ำจากผักบัวก็ไหลรดตัวเราสองคน
ปลายจมูกที่ชนกันมันทำให้ผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ
ผมนั่งนิ่งปล่อยให้มันทำอย่างนี้อยู่เป็นนาน เพราะข้างในตัวผมรู้สึกดีอย่างประหลาด
แล้วความหงุดหงิดในตัวกลับหายไป เหลือแค่ความอบอุ่น และความรู้สึกดีๆที่คนตรงหน้า
พยายามส่งผ่านให้ผม ได้รับรู้
“กูขอโทษน่ะ ไม่คิดว่าเมิงจะเป็นห่วงขนาดนี้”สายตาของไอ้เบส มันทำให้รู้ว่ามันสำนึกผิดจริงๆ
“แล้วทีหลังอย่าเล่นแบบนี้อีกน่ะ”ผมใจอ่อน
“ครับ...ไม่เล่นอีกแล้ว”ไอ้เบสพยักงิกๆ แต่มันกลับยิ้มที่มุมปาก
“แต่มันก็ดีน่ะ...เพราะได้รู้ว่าเมิงรักกู”คำพูดไอ้เบสทำให้ผมหน้างอ แต่กลับมายิ้มได้อีกครั้ง
สรุปในวันนั้นผมก็ต้องอาบน้ำกับมันสองคน โดยไอ้เบสใช้ขออ้างที่ว่า
“เสื้อเมิงเปียกแล้ว งั้นอาบน้ำด้วยกันเลยน่ะ”
แต่ผมขัดขืนไม่อาบน้ำกับมัน เพราะกลัวเกิดเหตุเสียตัวครั้งที่สอง เหอะๆ
แต่ไอ้เบสมันบอกว่าจะไม่ทำอะไรผม จนกว่าผมจะยอมมันเอง ผมเลยโล่งใจ
แต่ก็แอบกลัวใจตัวเองเหมือนกัน เพราะสภาพไอ้เบสตอนนี้ไม่หลงเหลืออะไรปกปิด
ส่วนผมถอดกับไม่ถอดก็มีค่าเท่ากัน เพราะเสื้อกับกางเกงที่ผมใส่อยู่ มันบางจนเห็นกางเกงใน
แถมกางเกงในก็ยังขาวอีกด้วย ไอ้เบสจึงหาโอกาสที่จะลวนลามผมตลอด จนผมต้องหันไปทำตาขว้าง แต่แทนที่มันจะสำนึก มันกลับหัวเราะถูกใจ พอตอนถูสบู่ ผมหันไปมองหน้าไอ้เบส
เพราะใส่เสื้อผ้าอยู่ เลยถูไม่ได้ ไอ้เบสเลยแนะนำว่าให้ผมถอด มันพูดง่ายแต่ผมทำใจอยาก
แต่สุดท้ายก็ต้องยอมถอด ให้เหลือแต่กางเกงใน ผมไม่ชินเลยกับการอาบน้ำกับคนอื่น
แล้วยิ่งเป็นไอ้เบสที่กำลังมองผมทุกสัดส่วน มันทำให้ผมเขิน อึดอัด ระแวง ทุกอย่างมันมั่วไปหมด
แล้วยิ่งมันเข้ามาประชิดตัวผม จนมือผมเผลอไปโดนเข้ากับส่วนด้านล่างของมัน
จากที่เคยอ่อน ตอนนี้มันแข็งผง่าเหมือนจะมาสู้กับผม ผมก้มลงไปมอง ด้วยความตกใจ
ไอ้เบสมันบอกว่าผมลวนลามมัน แต่ผมบอกปัดไป บอกว่ามันมาชนเอง แต่ไอ้เบสยังย้ำหนักแน่น
แล้วมันก็บอกให้ผมรับผิดชอบ
ไอ้เบสมันทำตัวเด็กจริงๆน่ะครับ พอผมบอกว่าไม่ มันก็งอแงเหมือนเด็ก ชิชิ
จนผมต้องตอบตกลง ผมไม่รู้ว่ารับผิดชอบในความหมายของมันคือยังไง
แต่พอมันบอกชี้ไปที่ปากผมแล้วก็ชี้ไปที่ตรงส่วนนั้นของมัน ผมรีบสิ่งออกจากห้องน้ำ
โดยไม่เช็ดตัวเลยครับ
ผมออกมาเช็ดตัวด้านนอก ถอดกางเกงในไปตาก เข้าในห้องอีกทีก็เห็นไอ้เบสกำลังทาแป้งอยู่แล้ว
มันหันมายิ้มหน้าตาเจ้าเล่ห์ให้ผม ผมเลยชี้หน้ามันประมาณ เมิงอย่าหวัง แล้วลงไปนั่งหน้าพัดลมเพื่อเช็ดผม ผมกับมันเราแต่งตัวเสร็จก็ลงไปนั่งดูทีวีกันด้านล่าง เพื่อดูหนังที่เหลือให้จบ
สี่แพร่ง..ทำเอาผมตกใจจนสะดุ้งหลายครั้ง ไอ้เบสก็เหมือนกัน บ้างฉากที่ลุ้นมากๆ มันก็จับมือผมแน่น จนเมื่อเรื่องจบ ผมก็ค่อยโล่งอก แต่มันรู้สึกติดตามากๆ หลังจากดูหนังกันเสร็จ ผมกับมันก็ออกไปกินข้าวกันข้างนอก เพราะไม่มีใครทำอาหารเป็น พร้อมเอาหนังไปคืนด้วย ผมกับมันกลับมาปบ้านประมาณช่วงเย็นๆ มันนั่งกอดผมดูทีวี เพราะไม่มีอะไรทำ ผมนั่งไปเรื่อยๆก็คิดถึงเรื่อง
อีนัทขึ้นมา เลยตัดสินใจถามไอ้เบส
“เบส...ทำไมนายถึงบอกเลิกนัทล่ะ เห็นว่านายรักนัทมากไม่ใช่เหรอ”ผมถามไอ้เบสถึงปัญหาที่คาใจผมอยู่
“ใคร?.....บอก”เบสทำสีหน้าสงสัย
“บูมกับพี่ซัน”
“แล้วเมิงเชื่อเปล่าล่ะ”ไอ้เบสถามผมกลับ
“เราเชื่อ”ผมพยักหน้ายอมรับ
“ทำไมเมิงถึงเชื่ออย่างนั้น”
“ก็หากนายไม่รัก นายจะกลับไปหาเขาอีกทำไม ในเมื่อเขาบอกเลิกนายแล้ว”
“แล้วทำไมต้องคิดว่าเพราะรัก ที่กลับไป”ไอ้เบสมันถามมากอีก
สรุปคือมันถามผม ไม่ใช่ผมถามมัน
“แล้วที่นายประชด อ่ะ..เอ่อ....ไปนอนกับคนอื่นๆ หากไม่ใช่เพราะรักนายทำเพื่ออะไร”
“เพื่อสนุก”คำตอบสั้นๆของมัน แต่ทำให้ผมงง
“เพื่อสนุก แล้วทำไมต้องไปหานัทถึงกรุงเทพด้วยล่ะ”ผมยังไม่หยุด
“ใครบอกว่ากูไปเพื่อจะเจอนัท ที่กูไปเพราะเรื่องเรียนต่างหาก”อ่าว กูคิดไปเองเหรอว่ะ
“เอ่อ.........”ผมนั่งอ้าปากค้าง เพราะเรื่องที่คิดมันกลับตรงข้ามกันหมด ไม่คิดว่าที่ไอ้เบสจะทำไปทั้งหมด กับอีนัท อีปอ แล้วคนอื่นๆที่มันนอนด้วยเพื่อสนุก จนเมื่อคิดมาถึงตัวเอง ที่ไอ้เบสมันทำกับผม มันคงไม่ใช่แค่เรื่องสนุกใช่มั้ย ผมได้แต่เก็บเอาไว้เพราะไม่กล้าถาม กลัวจะเป็นการไม่เชื่อใจ
แล้วอีกอย่างหากที่มันทำมาทั้งหมด เพื่อสนุก อย่างนี้ผมคงตายแน่ๆ
“มีอะไรจะถาม ถามมาเลย”ไอ้เบสยักคิ้วล้อเลียนผม
“แล้วนายคิดว่าเรากับนัทคล้ายกันเปล่า”ผมถามเพราะคิดถึงเรื่องที่บุมเคยบอก
ว่าที่ไอ้เบสมันแกล้งผม เพราะผมหน้าตาเหมือนอีนัท
“ไม่”ไอ้เบสบอกผมและผมก็คิดว่าอย่างนั้นเหมือนกัน เพราะตอนเห้นอีนัทครั้งแรก
ผมยังหาความคล้ายในตัวมันกับตัมผมไม่เจอเลย เพราะผมน่ารักกว่า กร๊ากกก
ผมหมดคำถามที่จะถามมันแต่ในลึกๆก็ยังมีปัญหาคาใจอยู่ และคิดว่าผมจะไม่ถามมัน
จนกว่ามันจะบอกผมเอง ว่าที่มันทำมาทั้งหมดกับผมเพื่อความสนุก ตอนนี้ผมอยู่กับมัน
รู้สึกมีความสุข และไม่อยากจะเป็นเหมือนเก่าอีกแล้ว การมีให้เรารัก ให้เราห่วงใย
ผมว่าแค่นี้มันก็เกินกว่าที่ผมคาดการณ์ไว้แล้วล่ะครับ
.
.
.
วันต่อมาผมกับมันตื่นขึ้นมาพร้อมกันซึ่งไอ้เบสมันก็ยังนอนบ้านผมอยู่ และแอบสงสัยเรื่องแม่
แต่ผมก็บอกว่าแม่ออกจากบ้านเร็ว มันก็ไม่ถามอะไรต่อ ผมกับมันเราอาบน้ำด้วยกันอีก
คราวนี้ ผมยอมให้ไอ้เบสจูบกับอาตัมมาเบียดผมได้ แต่เรื่องอย่างว่า ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้
ยังไม่มีอะไรที่ทำให้ผมเสียประตูครั้งที่สองได้เลยครับ
“กินข้าวเสร็จ แล้วค่อยไปดูหนัง กับเดินเที่ยวกัน”ผมเสนอความคิด
“แล้วตอนค่ำไปทะเล”
ผมกับมันนั่งคิดกันเรื่องเที่ยวกับเรื่องอาหารวันนี้ เพราะวันนี้ว่าง(อีกแล้ว)
ผมกับมันเลยนัดออกเดท เห้ย นัดกันเที่ยว ไอ้เบสมันบอกว่าอยากไปทะเลตอนกลางคืน
ผมก็ไม่เคยไปหรอก แต่มันบอกว่าอากาสดี (อันนี้ต้องพิสูจน์)
“งั้นชวนพวกเพื่อนเราไปด้วย ได้มั้ย”
“ได้ แต่พวกเพื่อนเมิงไม่โกรธกูแล้วเหรอว่ะ”ไอ้เบสดูท่าคิดนัก เพราผมยังไม่บอกเรื่องที่พวกเพื่อนผม รู้เรื่องที่ผมคบกับมันแล้ว
“ไม่แล้ว พวกมันเขาใจเรา”ผมเห็นมันเบาใจขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบจากผม
ผมกับมันตัดสินใจกันเรื่องเที่ยวได้แล้ว ส่วนเรื่องกิน ผมบอกว่าไปกินร้านคุณปู่ ซึ่งเป็นส้มตำ
ที่ผมเคยไปกินแล้ว อร่อยด้วย ไอ้เบสก็ตอบตกลง ผมจึงโทรนัดแนะพวกเพื่อนๆ พวกมันตอบตกลง
ว่าเจอกัน ผมกับไอ้บสเลยออกจากบ้านกันตอนนั้นเลย ผมไปถึงร้านอย่างรวดเร็ว
และผมกับไอ้เบสก็ไปกันคู่แรกจรีงๆด้วย ผมเข้าไปนั่งในร้าน คนเยอะหน่อยครับ แต่ยังพอมีที่ว่าง
ผมกับไอ้เบสเดินผ่านโต๊ะผู้หญิง ก็เห็นทั้งโต๊ะหันมามองพวกผม แล้วมุ้งความสนใจไปที่ไอ้เบส เพราะการแต่งตัวมัน........ดูดี เพราะมันไปยืมเสื้อผ้าบูมมาใส่ มันใส่ของผมไม่ได้
ขนาดตัวมันใหญ่อ่ะ
“สั่งน้ำมากินก่อนมั้ย”เบสถามผม แล้วเขียนในใบสั่งอาหารหลังจากหาดตะได้แล้ว
“เราเอาน้ำแครอท”
“กินเหมือนกระต่ายเลยว่ะ”ไอ้เบสยิ้มให้ผม
“อ่าว ทำไม มันผิดเหรอว่ะ”ผมพูดจาหาเรื่อง เหมือนนักเลง แต่ไอ้เบสหลุดขำ
“เมิงเป็นนังเลงไม่ได้หรอก เป็นได้แต่...”ไอ้เบสพูดแล้วหยุด
“ได้แต่อะไร พูดให้จบ”ผมหงุดหงิดอยากรู้
“เอาหูมาใกล้ๆ จะบอก”ไอ้เบสทำลับๆล่อๆ มีพิรุธ ผมก็พลอยสงสัย แต่ไม่ทันระแวงถึงภัยที่มาถึง
“อะไร”ผมถามมันแล้วเอาหูไปใกล้ๆกับปากมัน
จุ๊บ.......................
“เป็นได้แต่เมียกู”ไอ้เบสจูบแก้มผม แล้วบอกถึงสิ่งที่มันพูดค้างไว้
ผมจะผละออกก็ไม่ทันแล้วครับ เพราะมันทำไปเรียบร้อยแล้ว
ผมได้แต่ทำหน้าตาเหร่อหร่าเพราะอึ้ง คนนั่งอยู่โต๊ะข้างๆมันก็ไม่สนใจ
แถมอีโต๊ะผู้หญิงเมื่อกี่ก็ยังมองอยู่ แถมกำลังจับกลุ่มแล้วพูดอะไรก็ไม่รู้ที่ผมคากว่าน่าจะนินทา
ไอ้เบสยิ้มอย่างถูกใจ ส่วนผมหน้าแดง ก็สิ่งที่มันทำไว้ ไม่ให้เขินก็บ้าแล้วครับ
เอาดูดิ ดูมันยิ้มครับ ดูมัน แล้วแบบนี้ผมจะไม่ยิ่งเขินได้ไงว่ะ
ผมนั่งมองหน้ามันพร้อมกับมองคนข้างๆว่ายังสนใจอยู่มั้ย ซึ่งนอกจากโต๊ะผู้หญิงแล้ว
ก็ไม่มีใครมองอีก ผมกับำอ้เบสนั่งรอที่สั่งไปสักพัก โทรศัพทืไอ้เบสก็มีใครโทรเข้ามา ผมขอเดาว่าดเป็นอีนัท
“โหลนัท”เบสรับโทรศัพท์ของคนที่ผมพึ่งเดาไป
-
“อยู่ร้านอาหาร”
-
“อืมๆ แปปน่ะ”เบสบอกปายสาย
“นัทจะมาด้วย”เบสหันมาถามผม ผมก็พยักหน้า เพราะหากบอกว่าไม่ มันก็น่าเกลียดใช่มั้ยครับ
“ได้ๆ”เบสไปคุยต่อ
-
“อืมๆโอเค”เบสวางสาย แล้วทำสีหน้าทุกข์ใจ ซึ่งผมเองก็พอเข้าใจ
“นัทให้กูไปรับ”เบสบอกผม
“อืม เรารอที่น่ะ”ผมพยายามทำน้ำเสียงใส แต่จริงๆแล้วข้างในเหมือนจะร้องไห้
“เดี๋ยวกูมา จุ๊บ......”
ไอ้เบสก้มลงมาหอมแก้มผมอีกทีก่อนไป แต่ผมเพียงแค่ยิ้มฝืดๆให้มัน ไม่อายหรือใจเต้น
มันรู้สึกเหมือนกำลังเสียอะไรไป หรือจริงอย่างที่ใครๆบอก...หากเราได้อะไรมาง่ายๆ
มันก็จะจากเราไปเร็วเสมอ… ความรักที่ไอ้เบสได้จากผม มันไม่จำเป็นจะต้องพิสูจน์อะไรเลย
แค่เพียงคำพูดของมัน ผมก็ใจอ่อน และยอมรับให้มันเข้ามาอีกครั้ง ทั้งที่ยังกลัวเจ็บ
หรือเพราะผมที่พยายามยึดและดึงให้มันเข้าหาตัวเองให้เร็วที่สุด โดยไม่สนว่าอนาคตจะเป็นยังไง
ไม่สนว่ามันจะเคยบอกรักผมหรือไม่ หรือแม้แต่เรื่องที่มันบอกว่า...เพื่อสนุก...
การมีอะไรกับคนอื่นเพื่อสนุก ผมเริ่มกลัวว่ามันจะเป็นจริง เหมือนที่มันทำกับหลายๆคน
“เดี๋ยวเบสก็กลับมา อย่าคิดมา”ผมบอกตัวเอง
แต่นั้นสิไม่รู้ทำไมผมถึงกลัว ตลอดเวลาที่ผมอยู่กับมัน มันทำหลายๆอย่างให้ผมยิ้มออก
แล้วหาวันนี้มันไปทำอย่างนั้นกับอีนัท ผมล่ะ จะเป็นยังไง
“เมิงแย่งเขามาน่ะ” คำพูดหนึ่งดังขึ้นในหัวผม
ตัวผมเองอาจจะรู้สึกผิด แต่ในเมื่ออีนัทไม่เคยรักเบส แบบนี้จะเรียกว่าแย่งหรือเปล่า
เบสรักผม....ผมคิดอย่างนั้นน่ะ...เพราะรู้สึก...แต่ไม่เคยได้ยินจากปากเบส
ผมกังวลจนแทบนั่งไม่ติด แต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่นั่งจ้องมองน้ำแครอทที่พนักงานพึ่งเอามาเสิร์ฟ
ตอนแรกรู้สึกหิวข้าวมาก แต่ตอนนี้กลับกินอะไรไม่ลง ผมนั่งรอเหมือนคนอกหัก
-
โว้ยยยยยยยยยย......
“กูเป็นไรว่ะ”ผมเผลอร้องเสียงดังออกมา จนทั้งร้านหันมามอง แต่ผมไม่สนใจ..
เห้ยยยยยยยยยย......
“เป็นไรว่ะ”ไอ้โมวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในร้าน รวมถึงไอ้คม ไอ้กรด ไอ้ต้าแล้วก็บูม
“มานานยัง”ผมถามน้ำเสียงไม่ตกใจหรือแปลกใจที่เห็นพวกมัน
“มาถึงตอนเมิงตะโกนนั้นแหละ กูตกใจหมดนึกว่าอะไรเข้าสิง”ไอ้กรดพูดแล้วนั่งลงข้างผม
“กูก็นึกว่าเมิงเป็นอะไร...แล้วนี่ไอ้เบสไปไหนว่ะ”ไอ้ต้าพูดจบก็นั่งลงอีกคน แล้วตามด้วยคนอื่นๆ
“นั้นดิ แล้วเมื่อคืนเบสไปนอนบ้านต่ายเหรอ”บูมถามเสียงอยากรู้ คนอื่นๆเลยพลอยสนใจไปด้วย
“แล้วเมิงมีอะไรกันแล้วใช่มั้ย”เห้ย........อีโมมัน เมิงถามกูตรงไปเปล่า
“แล้วแฟนไอ้เบสกลับกรุงเทพยังว่ะ”ไอ้คมถาม แล้วเอาน้ำแครอทผมไปดูดจนเกือบหมด
ผมสะบัดความคิดไอ้เบสออกจากหัวชั่วคราว แล้วหันมาตอบคำถามพวกมัน
“ไอ้เบสกับบ้าน...แล้วเมื่อคืนมันก็นอนบ้านกู...แต่ไม่ได้มีอะไรกัน...ส่วนอีนัท เบสกำลังไปรับ
เดี๋ยวก็คงเจอกัน”พวกมันมองผมด้วยสายตาคิดนัก
“มันเลือกใครกันแน่ว่ะ อีนัทหรือเมิง”ไอ้ต้าน้ำเสียงหงุดหงิด โดยมีบูมจับไหลอยู่ข้างๆ
“กูคิดว่าบูมเหลือกู”ผมพูดอย่างไม่มั่นใจ
“คิดว่า....งั้นแสดงว่าไม่แน่ใจอ่ะดิ”ไอ้ต้าถามกลับ
“ใจเย็นๆก่อนดีกว่า...”ไอ้ต้าหันไปทำตาขว้างใส่บูมที่เป็นคนพูด
“พวกเดี๋ยวกันมันก็ต้องเข้าข้างกันดิว่ะ”ไอ้ต้าพาลไปทะเลาะกับบูม จนผมต้องร้องห้าม
“กูว่าอย่าพึ่งคิดอะไรเลยต่าย เมิงรอถามเจ้าตัวจริงๆน่าจะดีกว่า”อีโมเสนอ ซึ่งมันก็ทำให้ผมเริ่มใจเย็นลงหน่อย
“เออๆ คิดมาก เอาเป็นว่ากินก่อนแล้วกัน...”ไอ้คมพูดจบก็ยิบปากกาขึ้นมาเขียนเมนูอาหาร
แล้วช่วงเวลานั้นพวกมันก็สั่งอาหารมากินกันหลายอย่าง ทั้งส้มตำ น้ำตก หมูย่าง บร้าๆๆ...
แต่ผมกินไม่ลง เพราะนั่งรอไอ้เบสอยู่ นั่งรอจนพวกเพื่อนผมมันบังคับให้ผมกิน ไม่งั้นพวกมันก็จะไม่กินด้วย ผมเลยจำใจต้องกิน แต่กินไปแค่คำสองคำก็ไม่อยากกินต่อ ถึงแม้อาหารจะอร่อย
แต่หากเราไม่สนใจ มันก็กลายเป็นอาหารธรรมดาๆ ที่เราเบื่อเท่านั้นแหละครับ
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป อาหารที่เคยเต็มโต๊ะก็หมดไปด้วยฝีมือพวกมันที่กำลังนั่งเงียบมองผมอยู่ห่างๆ
ส่วนไอ้เบสกับอีนัท ผมไม่แน่ใจว่าไอ้เบสจะจำทางได้มาได้หรือเปล่า หึหึ มันคงไม่ลืมหรอกน่ะ
ว่าผมคนที่เป็น...แฟน...มันจะนั่งรอจนกินอะไรไม่ลง
“แล้วเมิงโทรหามันยัง”ไอ้ต้าถาม
“ยัง”
ที่ผมไม่โทรเพราะอยากให้มันโทรมาหาเองมากกว่า
หรือหากมันติดธุระ มันก็น่าจะโทรมาบอกผมสักหน่อยก็ยังดี
“กูว่าเมิงโทรหามันดีกว่าว่ะ เผื่อมันมีเรื่องอะไร...ที่มาไม่ได้”ไอ้โมบอก
คำพูดไอ้โมทำให้ผมนึกถึงอุบัติเหตุ ที่ผมลืมคิดถึงเรื่องนี้ไป เพราะมั่วแต่หมกมุ่นกับเรื่องอีนัท
ผมรีบกดโทรศัพท์หาไอ้เบส ไม่นานมันก็รับสาย
“โหล...เบสอยู่ไหน”ผมถามน้ำเสียงรีบร้อน
“ใคร...ต่ายเหรอ”ไม่ใช้เสียงไอ้เบสแต่เป็นเสียงอีนัท
“ใช่...แล้วเบสไปไหน”พวกเพื่อนผมทำหน้าสงสัย เมื่อรู้ว่าคนที่รับไม่ใช่เบส
“เบสนอนอยู่ข้างๆมีอะไรฝากบอกหรือเปล่าล่ะ”คำพูดอีนัททำให้ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอจนพูดต่อไปไม่ได้
“อ่ะ...เอ่อ...แล้วเบสเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมไม่มาตามที่นัด”น้ำเสียงผมสั่น จนพวกมันที่ยื่นข้างๆเป็นห่วง
“เบสบอกว่าไม่คิดว่าจะรอ เลยไม่ไป”
“..............”ผมอึ่ง
“มีอะไรอีเปล่า แค่นี้น่ะ..พอดีเรากับเบสมีอะไรต้องทำด้วยกันอ่ะ”ผมเหมือนได้ยินอีนัทหัวเราะเบาๆก่อนจะวางสายไป
ความรู้สึกของผมอยู่ในช่วงเวลาที่วางเปล่า ในหัวไม่มีอะไรลงเหลือ นอกจากภาพเก่าของไอ้เบส
ผมไม่รู้ว่าตัวเองยื่นอยู่อย่างนั้นนานแค่ไหน แต่รู้สึกอีกทีก็ตอนที่ไอ้คมผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำที่หน้า
ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าน้ำอะไร ไอ้โมเข้ามาเหมือนจะกอดปลอบผม แต่ผมกับไม่รู้สึกอะไร...
“ไอ้บูม เห็นเพื่อนเมิงมั้น แม่งเลวจริงๆ”ไอ้ต้ากำลังหงุดหงิดหัวฟัดหัวเหวี่ยง
“อ่าว เราไม่เกี่ยวน่ะ”บูมทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้
ผมร้องไห้จนพวกมันต้องรีบพาผมออกไปนอกร้าน เพราะคนในร้านเริ่มมองกันเยอะแล้ว
อีโมให้ผมนั่งที่ม้าหินอ่อนหน้าร้าน ซึ่งไม่ค่อยมีคนเดินไปเดินมาเท่าไรแล้ว พวกมันยิ่งปลอบ
ก็ทำให้ผมยิ่งร้อง
เรื่องไอ้เบสมันไม่ใช่ครั้งแรกที่มันทำผมเจ็บ แล้วเพื่อนที่อยู่ข้างๆคอยปลอบ มันหลายครั้ง
จนผมแอบคิดว่า หากไม่มีพวกมันจะทำยังไง จะพูดคุยกับใคร จะระบายกับใคร แล้วจะปรึกษา
เรื่องที่ไม่สบาย ที่มันอัดแน่กับใคร
ผมพยายามควบคุมตัวเองให้ได้ ไม่ให้น้ำตาต้องไหลไปมากกว่านี้
และต้องไหลเพราะคนที่มันทำเลวกับผมอีกครั้ง เป็นนานกว่าน้ำตาหยุดไหล
และภายนอกผมเข้าสู่สภาพปกติ พวกมันเลยนั่งคิดตัดสินใจว่าจะไปไหนต่อดี
เพราะไม่อยากให้ผมกลับบ้าน ซึ่งผมก็เห็นด้วยเหมือนกัน แล้วในที่สุด
เมื่อตกลงกันได้ว่าจะไปเดินเล่นกันที่เปิดท้าย พวกมันก็ออกรถทันที
โดยผมไปซ้อนท้ายกับไอ้คม
ผมเดินล่อลลอยเหมือนผีไร้ญาต หน้าตาไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ ถึงอีโมมันจะพูดตลก
ผมก็แค่ยิ้มให้มัน เชิงว่ากูเข้าใจ และขอบคุรที่พวดเมิงพยายามปลอบ
วันนี้วันศุกร์ซึ่งนักเรียนและคนก็จะเยอะมากเป็นพิเศษ กว่าพวกเราจะเดินซอยหนึ่งทะลุไปอีกซอย
ได้ ก็ใช่เวลานาน แล้วยิ่งเดินอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง โดยไม่ได้ซื้ออะไร
มันทำให้ผมเหนื่อย เลยบอกพวกมันว่าให้เปลี่ยนเป็นที่อื่นได้มั้ย ซึ่งพวกมันก็ตามใจ
และลากผมจนมาถึงทางออก ไอ้คมให้ผมรอที่จุดนัดผม แล้วเข้าไปเอารถ ที่จอดอยู่ด้านใน
“เมิงอยากไปที่ไหนว่ะ”ไอ้ต้าถามผม
“ไปที่คนไม่เยอะ เงียบๆหน่อยอ่ะ”ผมบอกมัน
แต่สายตามองอยู่ที่ทางเข้าของตลาดเปิดท้าย ซึ่งผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาเยอะแยะ
บ้างคนก็มากับแฟน บ้างคนก็มากับเพื่อน ดูเข้าหัวเราะสนุกสนาน มันเลยทำให้ผมคิดถึงตัวเอง
หากวันนี้ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับผม ผมคงจะหัวเราะ แล้วทำให้พวกเพื่อนผมสนุกได้
มากกว่านี้
“งั้นไปสระน้ำเน่า แถวไดอาน่า ดีมั้ยว่ะ”ไอ้ต้าถามขึ้นอีก
ที่มันบอกว่าสระน้ำน่า เพราะเมื่อก่อนน้ำมันเน่าจริงๆครับ แล้วสถานที่ก็โทรมมากด้วย
วัยรุ่นขี้ยาเยอะ แต่พอเข้าเปลี่ยนแปลง จัดสวน สร้างศาลา ตอนนี้เลยผลิกจากหน้ามือ
เป็นหลังเท้าเลยครับ
“อืม ก็ได้”ผมหันมาตอบมัน แล้วหันกลับไปที่เดิมต่อ
“ต่าย เมิงรู้สึกไงก็บอกได้ พวกกูเป้นห่วง”ไอ้โมที่นั่งอยู่ข้างผมอีกด้าน บอกด้วยน้ำเสียงเย็น
แต่มันก็อบอุ่น พอหันไปมองหน้าพวกมันสองคน ก็รู้ว่าพวกมันห่วงผมแค่ไหน
แต่ตอนนี้ผมไม่พร้อมที่จะพูดและถึงพูด ก็ไม่รู้จะเริ่มจากจุดไหนดี
เราสามคนรอพวกที่ไปเอารถอยู่สักพัก มันก็ออกมาพร้อมกันเลย ไอ้กรดไปกับไอ้โม
ไอ้ต้าไปกับบูม แล้วผมไปกับไอ้คม
“ไปสระน้ำเน่าข้างไดอาน่า”ไอ้ต้าบอกพวกที่ขับรถ
โดยมีบูมขับนำ พอรถเริ่มเคลื่อนตัวได้สักพัก บุมก็เกิดหยุดขึ้นมา เลยทำให้พวกที่เหลือหยุดไปด้วย
ผมเลยหันไปมองข้างหน้าว่าเกิดอะไรขึ้น และก็เห็นบูมกำลังยืนคุยอยู่กับไอ้เบสแล้วก็อีนัท
ผมเห็นแล้วก็รีบหลบไปข้างหลังไอ้คม
“เราขับนำไปก่อนได้มั้ย กูไม่อยากเห็นหน้ามัน”ผมกระซิบบอกไอ้คม
“ได้ดิ”ไอ้คมทำตามที่ผมสั่ง แต่ก็ยังไม่ทันจะออกตัวมันก็แบรกรถกะทันหัน
“ต่ายเมิงกับกูมีเรื่องต้องคุยกัน”ไอ้เบสเข้ามาคว้างรถไอ้คมไว้
“คมขับไปเลย เดี๋ยวมันก็หลบออกไปเอง”ผมบอกไอ้คม แต่มันเหมือนจะลังเล
ผมเลยเอื้อมมือไปบิดขันเร่งเอง พอมันกระตุกออกไป ไอ้คมก็เลยต้องขับต่อ
เพราะหากมันเกิดแบรกรถต้องล้มแน่
เป็นอย่างที่ผมคาด ไอ้เบสมันกระโดดหลบจริงๆ ผมเห็นมันทางกระจกรถ มันดูท่าจะโกรธมาก
แต่ตอนนี้ผมไม่สนหรอกครับ เพราะที่มันทำกับผม มันเยอะกว่ากันตั้งเยอะ ไอ้คมขับจนมาออกถนนใหญ่ สักพักผมก็เห็นพวกไอ้กรด กับบูมตามมา ไอ้คมขับนำไปเรื่อยๆ ไม่นานก็มาถึง
ที่นี้กลางคืนคนจะเยอะกว่าตอนกลางวัน เพราะแสงไฟที่สะลัว แล้วการตกแต่ง
มันดูจะเข้ากับการนั่งพูดคุย หรือมานั่งเล่นกับฟน แล้วตรงกลางสระน้ำก็จะมีเวที
ซึ่งผมก็เคยมาดูเข้าเล่นดนตรีเหมือนกันครับ แต่จะมีเป็นช่วงๆ
ผมลงจากรถก็เดินไปนั่งที่ขอบสระที่เป็นแนวโค้ง ไอ้ต้ากับไอ้บูมระหว่างเดินมา
พวกมันสองคนก็ทะเลาะกันมาตลอด ผมคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องไอ้เบส และก็ดีใจ
ที่ไอ้เบสไม่ตามมาด้วย ผมนั่งลงด้วยความรู้สึกอึดอัด เมื่อได้เจอไอ้เบสอีกครั้ง
มันทำให้ความรู้สึกอยากร้องไห้กลับมาอีกครั้ง
“กูไปเข้าก้องน้ำแปปหนึ่งน่ะ”ผมบอกไอ้โมกับคนอื่นๆที่นั่งด้วยกัน
“กูไปเป็นเพื่อนมั้ย”ไอ้โมถาม แต่ผมปฏิเสธ
ผมเข้าไปล้างหน้าล้างตา ปล่อยให้ความคิดเรื่องไอ้เบสไหลลงท่อน้ำไป
แต่มันก็ยังซึมซับอยู่ในความคิดผม ทุกครั้งที่ผมพยายามหลีก มันก็เหมือนจะยิ่งเจอ
หรือว่าบ้างที เวลาอาจจะพอช่วยให้ผมดีขึ้นก็เป็นได้
ผมเดินออกจากห้องน้ำผ่านกลุ่มวัยรุ่นผู้ชายสี่ห้าคน เสียงพูดคุยของพวกมันทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังมีอันตราย เลยต้องรีบเดินออกจากที่นั้นให้เร็วที่สุด เมื่อผ่านมาได้ ผมก็นั่งลงที่เดิม
ลมเย็นๆที่พัดผ่านไป ผมรู้สึกหนาวอย่างประหลาด มองไปมุมหนึ่งของสวน ผู้ชายสองคน
กำลังเดินจับมือกัน ภาพนั้นมันทำให้ผมรู้สึกหนาวมากยิ่งขึ้น จนต้องหันมองไปทางอื่น
ประมาณเที่ยงคืนผมถึงบ้าน...ไม่มีใคร...ไม่มีใครทั้งนั้น รถไอ้เบสไม่จอดอยู่
แสดงว่ามันก็ไม่อยู่เหมือนกัน ผมเดินเข้าบ้านหลังจากลากับไอ้คมเรียบร้อยแล้ว
ผมขึ้นไปบนห้อง ถอดเสื้อผ้าอาบน้ำ ตอนเอาผ้าไปใส่ตะกร้าผมเห็นเสื้อไอ้เบสที่ใส่แล้ว
ยังอยู่ในตะกร้า เลยจัดการยิบใส่ถุงกระดาษแล้ววางไว้อีกมุม เพราะหากมันจะมาเอาคืน
มันจะได้ไม่ต้องเสียเวลากับผมนาน
ผมเข้าไปอาบน้ำ ยังได้กลิ่นแป้งที่ไอเบสใช้ทาตัวอยู่เลย ผมคิดว่าผมคงต้องเปลี่ยนแป้งใหม่แล้วล่ะ
เพราะผมจะทำทุกอย่าง เพื่อให้ลืมมันได้เร็วที่สุด แปรงสีฟันไอ้เบสผมก็ยิบเอาไปใส่ในถุงเสื้อผ้า
หรือหากมันไม่ต้องการก็จะได้เอาทิ้ง ทั้งที่ยังไม่อยากทำอย่างนั้นก็ตาม
คืนนี้ผมผมกลับมาบ้านโดยไม่เสียน้ำตาสักหยด หรือว่าผมชิดแล้ว ชิดกับการต้องเจ็บเพราะมัน
เมื่อก่อนมันยังทำผมเจ็บกว่านี้ เรื่องแค่นี้ผมว่ามันคงไม่เกินความสามารถของผม ที่จะทนได้
ผมเปิดไฟในบ้านเพียงดวงเดียวคือที่บันได นอกจากนั้นก็ปิดหมด ในตอนแรกผมคิดว่านอนเลย
แต่นอนไม่หลับ เลยลงไปดูทีวี แต่ไม่มีอะไรที่ผมอยากดู เลยเปลี่ยนเป็นเปิดวิทยุทีแทน
เมื่อก่อนตอนที่แม่ซื้อมาใหม่ๆ ก็จะเปิดแทบทุกวัน แต่พอนานไป เมื่อเรา...เบื่อ...
มันก็ไม่มีค่าอะไรเลย
“เพลงต่อไป เป็นเพลงรักที่อยู่ในใจผมและคิดว่าของใครหลายคน
การตามหารักแท้ บ้างครั้งเราอาจต้องใช้เวลาทั้งชีวิตกว่าจะเจอ
บ้างคนอยู่กับมันตลอดเวลา แต่กว่าจะรู้มันก็สายไปแล้ว ดังนั้น
ไปฟังกันเลยครับ .....หากันจนเจอ....”
เสียงดีเจเงียบลง แทนทีด้วยร้องของผู้หญิงที่ผมฟังแล้วต้องหยุดนิ่ง
และปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปตามเนื้อเพลง
แม้ว่าเพลงนี้จะเป็นเพลงรักและสมหวัง แต่ทำไมผมฟังแล้วรู้สึกจบ
รู้สึกเหมือนตัวเองวางเปล่า เหมือนไม่มีใคร การอยู่คนเดียวมันอ้างว้าง
ผมรู้ดี แต่เมื่อฟังเพลงนี้ น้ำตาที่ไม่คิดว่าไหล ก็ไหลจนหยุดไม่ได้
ภาพไอ้เบสตอนมันกอดผม ตอนมันทะเลาะกับผม ทำไมถึงเป็นภาพที่ผมเห็นในเวลานี้
แต่เราก็หากันจนเจอ มันนานแค่ไหนที่คอยเธอมา รู้สึกไหมว่าชีวิตคุ้มค่า เมื่อมีใครสักคนข้างกาย...
ผมเหงา...
ผมร้องไห้...
ผมรู้สึกเจ็บที่อก...
ผมรู้สึกไม่เหลือใคร...
ผมรู้สึกอยากอดใครสักคน...
ตอนนี้ผมอยากถามไอ้เบสเหลือเกิน ว่ามันสนุกหรือเปล่าที่ได้ทำกับผมอย่างนี้
มันดีใจหรือเปล่าที่ทำให้ผมร้องไห้ หรือนี้หากเป็นการแก้แค้น มันก็ทำได้สำเร็จ
ผมยอมแพ้ ยอมแพ้มันจริงๆ และไม่เหลือแรงที่จะมาสู้ต่อได้แล้ว
“เบส...กูเจ็บ...แล้วเมิงล่ะ.. มีความสุขอยู่ใช่มั้ย”
...
ปล.ที่มาลงช้า เพราะติดรับน้องปี1 ครับ
ไงขออภัยด้วยครับผม ใครอยู่ ม.อ.ปัตตานี
คงน่าจะได้เจอกัน ว๊ากกกกกกก
แล้วจะมาลงต่อให้เร็วที่สุด เท่าที่เวลาจะอำนวย
ขอบคุณมากครับ
-
กี๊ดดดดดดดดดดดดดด
เบส แกรีบๆมาเคลียร์เลยยยยยย
:angry2:
อีนัท ทำเรื่องอีกแล้วไง :z6:
เบื่อแม่งแระ ... คบกับเบสมีแต่ความทุกข์
เฮ้อออออออออออออ
น่าจะบอกเบสไปน้อว่าแม่ไปอยู่เชียงใหม่แล้วววว
ทีนี้ละ จะได้ตัวติดกันตลอด 24 ชั่วโมงเลยยยย
อีนัทจะได้ไม่ต้องมาทำให้เข้าใจผิดแบบนี้อีก
(ว่าแต่ เป็นเรื่องเข้าใจผิดใช่ม้ายยยย เบสไม่ทำไรแบบนั้นใช่ม้ายย :o12:)
-
รีบกลับมาเคลียร์ด่วนเลย เบสสสสสสสส
-
หวานกันได้ไม่ถึงตอนก็เข้าโหมดเศร้าอีกแล้ว :z3:
-
เห้ออออออออออออออออออ
แล้วก้อกลับมาเปนอีหรอบเดิม เหอๆๆ
ต่ายนี่น้า เปนคนยังไงกันนะ พอเค้ามาง้อนิดหน่อยก้อยอมง่ายๆ พอเหนเค้าทำร้ายใจก้อทำเปนหนีไม่ยอมรับฟังอะไร แต่เอาเข้าจริงก้อหนีไปไหนไม่รอด พอเค้ามาง้อนิดเดียวก้อยอมง่ายๆอีก แล้วเจออีกก้อหนีอีก แล้วเมื่อไหร่มันจะจบ ต้องเปนแบบนี้ไปทั้งปีทั้งชาติเรอะ เหนได้ชัดว่าเปนคนไม่หนักแน่น เห้อออออออออ เหนคนต่ายแล้วเหนื่อย :z3:
-
นึกว่าจะมีความสุขแล้วนะเนี่ย
-
สงสารต่ายจับใจ เบสไม่ทำให้เคลียร์กับนัทไปเลยนะ เลิกยุ่งกันจะได้จบ ๆ มะต้องมามีปัญหาทีหลังอีก
กะแล้ววว ว่าตอนที่่ต่ายใจดีให้เบสกับนัทยังเป็นเพื่อนกันได้อ่ะ จะ้้ต้องมีปัญหาตามมาแน่ ไ่ม่ตัดไฟแต่ต้นลม ใจดีเกินไปอ่ะ
อ่านแล้ว นึกถึงเพลงนี้เลย ชอบมาก ๆ เวลาอกหักทีไรฟังทุกที หุ ๆ
.
.
.
ฟ้าแกล้งกันใช่ไหม ฟ้าจงใจใช่ไหม ที่ทำให้ฉัน ได้แต่ร้องไห้อย่างนี้
เรื่องราวก็เดิมๆ เหมือนเดิมอยู่ทุกที ก็คือวันนี้ ฉันไปรักคนที่ไม่รักกัน
รักคนที่ไม่รัก สนคนที่ไม่สน กี่ทีกี่หน เขากลับไม่เคยใส่ใจ
หรือเป็นเพราะฉันเอง ไม่มีสิทธิ์รักใคร ทุ่มเทแค่ไหน สุดท้ายลงเอยด้วยน้ำตา
เจ็บแบบซ้ำๆ จบแบบช้ำๆ เรื่องราวก็ซ้ำ ตรงคำว่าเสียใจ
เมื่อไหร่ความรัก จะหยุดทำลายหัวใจ ไม่รู้ทำไม จะเจ็บช้ำเท่าไหร ไม่เคยจำ
ขอแค่เพียงซักครั้ง ขอแค่เพียงหนึ่งคน ที่ไม่ทำร้าย ให้เจ็บปวดใจอย่างนี้
ขอเพียงแค่คนเดียว รักฉันจริงซักที ให้คนๆนี้ ไม่ต้องลงเอยด้วยน้ำตา
เจ็บแบบซ้ำๆ จบแบบช้ำๆ เรื่องราวก็ซ้ำ ตรงคำว่าเสียใจ
เมื่อไหร่ความรัก จะหยุดทำลายหัวใจ ไม่รู้ทำไม จะเจ็บช้ำเท่าไหร ไม่เคยจำ
ขอแค่เพียงซักครั้ง ขอแค่เพียงหนึ่งคน ที่ไม่ทำร้าย ให้เจ็บปวดใจอย่างนี้
ขอเพียงแค่คนเดียว รักฉันจริงซักที ให้คนๆนี้ ไม่ต้องลงเอยด้วยน้ำตา
ให้คนๆนี้ ไม่ต้องลงเอยด้วยน้ำตา
.
.
.
-
ตอนที่ 41 ...ก็เท่านั้น
ผมนอนหลับบนโซฟาทั้งน้ำตา คืนนั้นผมหลับไปโดยไม่รู้ตัว แล้วตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนหกโมงเช้า
เช้านี้ผมรู้สึกตัวเองสดใส แต่เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน จากท้องฟ้าสดใสก็เปลี่ยนเป็นมืดครึม
ผมสะบัดหัว รู้สึกเหมือนใครเอาหินมาไว้ในหัว มันหนักๆ ขนาดนั่งยั่งเอียงเลยครับ
พอร่างกายเริ่มปรับสภาพได้ ผมเดินไปปิดวิทยุที่เปิดมาทั้งคืน แล้วเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำ
ถุงผ้าไอ้เบสยังวางอยู่เหมือนเดิม ผมคิดว่าหากมันไม่มาเอา ผมจะฝากบูมไปคืนมันเอง
ผมเข้าไปอาบน้ำได้ไม่ถึงห้านาที ก็ได้ยินเสียงเหมือนคนเคาะประตูหลังห้อง
ตอนแรกคิดว่าหูฝาด แต่พอได้ยินครั้งที่สอง
เลยต้องออกจากห้องน้ำในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียว
เพื่อไปแงมดูที่หน้าต่าง
ผู้ชายตัวขาวเสื้อผ้าคุ้นๆ นั่งเอาหน้าซุกเข่าอยู่.....
เห้ยย ผมร้องด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่าเป็นไอ้เบส
“มานั่งตั้งแต่เมื่อไร”ผมไม่ได้ไปเปิดประตู แต่ยืนคุยกับมันทางหน้าต่างที่มีหลวดเหล็กกันอยู่
“เมื่อคืน”ไอ้เบสตอบเสียงเหนื่อย มันเกาะลูกกรง ดูหน้าตามันน่าสงสารมากครับ
“มาทำอะไร ทำไมไม่กลับบ้าน”ผมถอยห่างจากหน้าต่าง
“มาหาเมิง แล้วเมิงไปนอนไหนมา ทำไมไม่เห็นอยู่ในห้อง เรียกอยู่ตั้งนาน...”
“ไปนอนไหนก็เรื่องของเรา แล้วทำไมต้องมานั่งที่หลังห้องเราด้วย”ผมหงุดหงิด
“แล้วทำไมเมื่อวานเมิงไม่รอฟังกูก่อนล่ะ”
“ไม่จำเป็น”
“จำเป็นดิ เพราะเมิง.......”
“เพราะเราจะได้กลับไปเป็นคนโง่เหมือนเดิม....ใช่มั้ย”ผมพูดแทรกไอ้เบสทันควัน
“เมิงมาเปิดประตูให้กู แล้วกูจะอธิบายให้ฟัง”ไอ้เบสออกคำสั่ง
“อีนัทบอกเราขนาดนั้น เราว่าไม่ต้องอธิบายอะไรแล้วล่ะ”ผมไม่ฟังที่มันสั่งและกำหมัดแน่น อยากต่อยหน้ามันจริงๆ
“แล้วทำไมเมิงไม่ฟังกูอธิบายก่อนล่ะ”ไอ้เบสเหมือนจะขอร้อง
“เราไม่อยากฟัง เราเจ็บกับนายมามากแล้วเบส เราว่า.......พอแค่นี้เหอะ”
ผมกำหมัดแน่นมากขึ้น แล้วน้ำตาที่ไม่สามารถบังคับได้ ก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองลอยอยู่ในอากาศ น้ำตาที่เย็นชื้น และข้างในตัวที่รู้สึกเย็นวาบ
มันทำให้ผมเจ็บอย่างบอกไม่ถูก เมื่อสายตาของผม มองคนที่อยู่ตรงหน้า
คนที่ผมกำลังเสียมันไป หรือบ้างครั้งผมอาจจะเสียมันไปตั้งนานแล้ว....
“โว้ย.........ทำไมไม่ฟังเลยว่ะ”ไอ้เบสพูดจบก็ต่อยกำแพงไปหนึ่งที ผมเห็นแล้วก็อดเจ็บแทนไม่ได้
“เมิง......จะเลิกใช่มั้ย”ไอ้เบสถามผมเสียงสั่น
ผมมองหน้ามัน มันเองก็มองผมเหมือนกำลังรอคำตอบอยู่ ผมเองคิดว่ามันก็น่าจะหยุดสักที
เพราะหากผมขืนไปมากกว่านี้ ผมเองที่เป็นฝ่ายจะต้องเจ็บ
“ใช่”ผมพูดน้ำเสียงสั่นไม่น้อย
“โอเค งั้นเอาเสื้อผ้าเรามา”
ผมไม่เข้าใจว่าไอ้เบสคิดอะไรของมัน ตอนแรกมันหงุดหงิด แต่นี้มันกลับรู้สึกเฉยชา
เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เอาเสื้อผ้ากูมา”
ไอ้เบสย้ำเสียงดัง ผมเลยต้องเดินไปยิบเสื้อผ้าที่วางอยู่ ด้วยความสับสน
จากนั้นก็เดินไปเปิดประตู แล้วยื่นให้มัน
“กูไม่เลิก เพราะเมิงเป็นเมียกูแล้ว”ไอ้เบสยิ้มที่มุมปาก แล้วผลักประตูจนเปิดออกกว้าง
ผมไม่ทันตั้งตัว ก็โดนไอ้เบสรวบไม้รวบมือ จากนั้นก็ลากขึ้นเตียง
ผมที่เริ่มรับรู้ว่าตัวเองโง่ที่หลงเชื่อแผนไอ้เบสมัน ก็สายไปแล้ว
มันกดตัวผม โดยใช้ตัวมันทับ เพื่อไม่ให้ผมดิ้นไปไหน
“ปล่อย........”ผมรีบดันมันออก แต่ไม่มีผล
“แต่กูเป็นผัวเมิงแล้วน่ะ”ไอ้เบสทำสีหน้าไม่พอใจ
“เป็นก็หาใหม่ได้”ผมพูดเยาะเย้ย และพยายามดันให้มันออกจากตัว ทั้งที่รู้ว่ายากก็เถอะ
“ใคร...ไอ้ซันใช่มั้ย”ไอ้เบสสีหน้าโมโห เดือดขึ้นมาทันที
“ก็ไม่แน่ เพราะพี่ซัน...อุ๊บ....เอ๋า...อ่อย....”
ไอ้เบสบดเบียดริมฝีปากลงบนปากผม และพยายามดันลิ้นให้เข้าไปในปากผม แต่ผมขัดขืน
มันใช้มือซ้ายรวบมือทั้งสองของผม ส่วนมือขวาก็พยายามลูบไล้เข้าไปในผ้าเช็ดตัวที่ผมนุ่งอยู่
ผมพยายามเบี่ยงตัวหลบ แต่ก็โดนมันปลุกอารมณ์จนกระเจิดกระเจิงไปไหนต่อไหน แล้วในที่สุด
มันก็เอาลิ้นเข้ามาในปากผมจนสำเร็จ ไอ้เบสเริ่มปล่อยมือ แล้วเลื่อนปากมาดูดไซร้ที่คอผม
จนผมต้องแกร่งตัว แล้วเผลอร้อง ซืด....... ออกมา มันคงได้ใจ เพราะจากนั้นปลายลิ้นของมัน
ก็ไปตวัดอยู่บนหัวนมผม ซึ่งผมต้องบิดตัวด้วยความเสียว แต่ก็โดนมันใช้มือ จับตัวให้อยู่นิ่ง
ผ้าขนหนูโดนปลดออกอย่างง่ายดาย ไอ้เบสถอดกางเกงออก จนเหลือแต่กางเกงใน
มันเอาส่วนที่แข็งขื่นมาเบียดกับ ส่วนล่างที่กำลังแข็งอยู่ของผม จนผมรู้สึกเสียวเพิ่มขึ้นไปอีก
“ไม่มีใครทำให้เมิงเสียวเท่ากูแล้ว งั้นอย่าเลิกเลยน่ะ”ไอ้เบสยิ้มกวน
คำพูดของมันทำให้ผมได้สติ แล้วรีบผลักมันออกจนผมสามารถลุกขึ้นมานั่งได้อีกครั้ง
ผมรีบคว้าผ้าที่กองอยู่ที่พื้นขึ้นมาปิดส่วนล่างที่ยังไม่อ่อนตัว
“ได้เสื้อผ้าแล้ว ก็กลับไปดิ”ผมบอกเสียงสั่น ในใจก็กังวลว่ามันจะกระโจนเข้ามาอีก
“แต่กูยังไม่ได้เมิงเลย”ไอ้เบสยิ้ม
“เอาเราอีกทำไม ในเมื่ออีนัทอยู่แล้ว”ผมเปลี่ยนเป็นหงุดหงิด
“ก็เมิงเมียกู ทำไมกูต้องไปเอาคนอื่นด้วย”
“ก็เราไม่สนุกไง นายไปเอาคนที่คิดว่ามีอะไรแล้วสนุก ไม่ดีกว่าเหรอ”
“เมิงพูดไรเนี่ย”ไอ้เบสทำสีหน้าสงสัย
“ก็นายบอกเราไม่ใช่เหรอ ว่ามีอะไรกันเพื่อสนุก”
ผมโกรธไอ้เบสมาก แต่สายตาที่มันมองผมเหมือนกำลังคิดอะไรบ้างอย่าง
แต่เพียงครู่เดียว มันก็ยิ้ม เหมือนคิดอะไรอย่างออก
“วันที่เมิงถามกูว่า ทำไมกูถึงมีอะไรกับคนอื่น แล้วกูตอบว่าเพราะสนุก
เพราะคำตอบนี้ใช่มั้ย เมิงถึงคิดมาก”ไอ้เบสขยับมาใกล้ผม แต่ผมถอยหนี
“แล้วเมิงเลยคิดว่ากูมีอะไรกับเมิง ก็เพื่อสนุกด้วย”มันพูดต่อ แล้วขยับมาใกล้ผม
“ที่กูบอกเมิงตอนอยู่สนามกีฬา มันไม่ได้ทำให้เมิงเชื่อใจกูเลยใช่มั้ย”
ผมขยับจนชิดฝาผนัง ไอ้เบสเองก็ขยับมาเรื่อยๆจนชิดตัวผม ผมเลยลุกขึ้นยืน
แต่ก็ต้องกลับลงไปนั่งบนตักไอ้เบสแทน ผมพยายามแกะแขนไอ้เบสที่กอดเอวผมอยู่
แต่มันแน่นจนผมต้องยอมแพ้
“เบส...นายทำกับเราเจ็บไว้มาก แล้วจู่ๆ...วันหนึ่งนายก็มาบอกว่าขาดเราไม่ได้
นายเห็นเราเป็นอะไร...นายคิดว่าเราไม่รู้สึกเหรอ นายคิดว่าเราไม่เจ็บกว่าเดิม...หรือไง”
ผมพยายามไม่ให้น้ำตาไหลในเวลานี้ ไม่อยากอ่อนแอให้ใครเห็น อย่างน้อยก้ต่อหน้าไอ้เบส
แขนไอ้เบสที่กอดผมแน่ ค่อยๆคลายออก จนผมเป็นอิสระ
“เราว่านายไปสนุกกับชีวิตของนายให้เต็มที่ แล้วอย่างเอาเราไปเกี่ยวอีกเลย...เราของร้อง”
สายตาที่ผมมองไอ้เบสไม่ใช่เกลียดชัง...ไม่ใช่หงุดหงิด...ไม่ใช่โมโห
แต่มันเป็นสายตาที่ของร้อง และแสดงถึงความเหนื่อยล้า
ไอ้เบสดูจะอึ่งไปเหมือนกัน มันไม่ได้มีทีท่าว่าจะยิ้ม หรือพูดกวนๆ
แต่มันเงียบไปเลย มันมองหน้าผมนิ่งเหมือนคิดหนัก
“เมิงต้องการอย่างนี้.....ใช่มั้ย”ไอ้เบสน้ำเสียงสั่น
ผมสูบลมหายใจลึกและคิดว่ามันคือสิ่งที่ผมต้องการ ในเวลานี้
“ใช่ พอแค่นี้เหอะ”
TBC*
-
โอววววววววววววววว หายไปไหนมา?????????????????????
แต่ก้อยังดีที่ไม่ทิ้งกันไป หุหุ
แล้วตกลงสองคนนี้จะเอายังไงแน่เนี่ย ไปไม่ถึงไหนสักที หึหึ :z10:
รอตอนต่อไปจ้า
:o8:
-
:laugh: ไม่นะ ๆ อย่าทำอย่างนี้กับเบสนะ
-
:เฮ้อ:
-
อ่านรวดเดียวมาถึงตอนนี้เเล้ว.........ต้องรอต่อไปให้หายค้างงงง :L2: :L2:
-
แง้วเสียรู้เบสอีกแว้ว แต่แอบสะใจ อย่ายอมเบสมานนน :beat:
-
เฮ่อออออ
ตามอามรมณ์ทั้งสองคนไม่ถูกละ
อะัไรกันเนี่ยยยยยยย
เบสมันจะยอมง่ายๆงี้เหรอ ?
ฮึ้ยยยย อะไรก้ไม่เคีลยร์สักอย่างงงงง
อย่างน้อยก่อนไปก้ช่วยเคีลยร์เรื่องอีนัทให้เข้าใจก่อนได้มะ
:m31:
-
สงสารต่าย โมโหเบส ไม่เคลียร์โว้ย
-
+
+
+
ผมปล่อยตัวนั่งลงบนเตียงด้วยความเหนื่อย เหนื่อยกับหลายๆอย่าง ที่เกี่ยวกับผมสองคน
ไอ้เบสนอนนิ่งอยู่บนเตียงโดยไม่มีคำถาม ระหว่างผมกับมันเราเงียบไปนาน จนไอ้เบสลุกขึ้นออกไปนอกระเบียบ แล้วคว้าโทรศัพท์ผมไปด้วย มันเดินออกไปในสภาพกางเกงในตัวเดียว
เห็นแล้วอนาจจริงๆ มันเดินไปคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียบ แต่ไม่รู้ว่าคุยอยู่กับใคร สักพักใหญ่ๆมันถึงได้กลับมา
“เมิงไปกับกู”ไอ้เบสดึงให้ยืนขึ้น ผมไม่ทันตั้งตัว เลยคว่ำหน้าไปกับแผงอกของมัน
“ไปไหน”ผมรีบดันออก
“ไม่ต้องถาม ไปใส่เสื้อเร็วเข้า”ไอ้เบสสั่งผม และทำสีหน้าจริงจัง
ผมยอมทำตามที่มันสั่งโดยไม่มีสาเหตุ มันเองก็รีบยิบเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมาใส่ แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป มันออกมาอีกทีผมก็ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว ส่วนมันหน้าตาก็ดูดีขึ้น (สงสัยไปล้างหน้ามา)
“ไปไหน”ผมถามอีกครั้ง
“เดี๋ยวเมิงก็รู้”
ไอ้เบสพูดจบก็ลากผมลงมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านอย่างรวดเร็ว ในความรีบร้อนของมัน ผมมีความสงสัยมากมาย แต่ต้องเก็บเอาไว้ และไม่ว่าวันนี้ไอ้เบสจะพาผมไปไหน แต่คำตอบที่ผมได้พูดออกไป เมื่อตอนอยู่ในห้อง นั้นก็เป็นคำขาดแล้ว...สำหรับผม
ไอ้เบสขับรถมาจอดหน้าบ้านของมัน ในเวลาต่อมา และนอกจากมันกับผมแล้ว ไอ้ต้า ไอ้โม ไอ้คมไอ้กรด และก็บูม พวกมันทั้งหมดรวมหัวกันอยู่ที่นี้ ผมมองหน้าทั้งห้าคนเรียงตัว ไม่เข้าใจ และงงว่ามันมากันทำไม แล้วอีกอย่าง ไอ้เบสมันต้องการจะทำอะไร
“ใครนัด!!!”ผมถามเสียงแข็ง
“กูเอง กูโทรไปนัดพวกมันมา”
“แล้วนัดมาทำไม”ผมจ้องหน้าไอ้เบสที่เป็นคนต้นคิด
“เมิงจะได้รู้ความจริง เหมือนพวกเพื่อนๆเมิงไง”ไอ้เบสไม่พูดเปล่า ยังมีหน้ามายิ้มอีก
ผมมองหน้าพวกเพื่อนตัวดี พวกมันก็พยักเห็นด้วย ส่วนไอ้ต้าสีหน้าอย่างกับจะไปฆ่าใคร
“ความจริงอะไร”ผมถามไอ้เบสกลับ
“เรื่องกูกับนัท”ไอ้เบสพูดจบ ผมก็หันหลังเตรียมเดินกลับ แต่ไอ้เบสมันคว้าคอไว้ซะก่อน
“เมิงต้องอยู่ฟัง กูบังคับ”ไอ้เบสหน้าโหดขึ้นทันที
“ไม่”
“แต่กูจะให้เมิงฟัง”ไอ้เบสยืนยันคำเดิม
“แต่เราไม่อยากฟัง”ผมยืนยันหนักแน่น และเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นมากกว่าลมปาก
“แต่กูว่าเมิงต้องฟัง”ไอ้ต้าพูดแทรกขึ้น และหน้าตามันก็ไม่ได้ลดระดับความแค้นลงเลย
“เมิงก็รู้ไม่ใช่เหรอต้า ว่าอะไรคืออะไร แล้วเมิงจะให้กูฟังอีกทำไม”
“นั้นและเมิงยิ่งต้องฟัง เพราะเมิงเข้าใจผิดมากๆ แล้วอีตัวทองที่นอนแผ่อยู่บนบ้านไอ้เบส
อีตัวที่ชอบทำให้คนอื่นแตกคอกัน มันต้องโดนดีซะบ้าง”ไอ้ต้าสายตาจริงจัง และผมคงขัดมันไม่ได้ด้วย ผมเดินเข้าบ้านตามไอ้เบสไป โดยมีอีโมเดินขนาบข้างพร้อมกับไอ้ต้า
“เดี่ยวเมิงจะได้เห็น มวยสด หึหึ”
อีโมกระซิบข้างหูผม เหมือนเป็นเรื่องตลก แต่ผมไม่สนใจ ดูมันเงียบๆไป จนพวกผมเดินเข้ามาในบ้านไอ้เบส ซึ่งสภาพก็ยังเหมือนเดิม ไม่ต่างจากวันก่อนๆ ผมยืนเงียบ ทุกคนก็เหมือนกัน ไอ้เบสหันมามองหน้าผมก่อนจะเดินขึ้นบันไดบัน แต่ไม่มีใครตามไปด้วย บนชั้นสองผมได้ยินเสียงอีนัทกับเบสคุยกัน ไม่นานพวกมันสองคนก็เดินลงมาด้วยกัน อีนัทตกเมื่อเห็นว่าพวกผมมากันครบ แต่แค่แปบเดี๋ยว มันก็หันมายิ้มให้ผม ซึ่งความหมายและลักษณะการยิ้มก็คงรู้ๆกันอยู่ ว่ามันกำลังเยาะเย้ยผม
“เบส มีเรื่องอะไรเหรอ เห็นมากันเต็มบ้าน”อีนัทเกาะแขนเบสแน่น แถมเอาตัวไปเบียดเสียด เห็นแล้วก็ทนไม่ไหว อยากจะไปลากมันมากระทีบ แต่.....ผมจะหงุดหงิดทำไม ก็ไม่ได้เป็นอะไรกับไอ้เบสแล้วนี้หว่า หึหึ
“เราจะมาเคลียร์เรื่องเมื่อวาน ที่นัทไปพูดกับต่ายเอาไว้”เบสเข้าเรื่อง
“เรื่องอะไรเหรอ”อีนัมทำหน้าหมาโง่ จนผมทนดูไม่ไหว เพราะจะอ้วก (น่ารักตายแหละ ชิชิ)
“เมิงอย่ามาทำควาย เมื่อวานเมิงไปคุยอะไรกับเพื่อนกู”ไอ้ต้าคุมอารมณ์ไม่อยู่ครับ มันเดินฉับๆเข้าไปหาอีนัท แต่บูมต้องคว้าแขนไอ้ต้าไว้ได้ทัน
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเมิง”อีนัทตอกกลับ
“ไม่เกี่ยว แต่กูจะเสือก ทำไมมีไรมั้ย”ไอ้ต้าพูดเสียงดัง
“รู้ด้วย ว่าตัวเองเสือก หึหึ”อีนัทด่ากลับ แถมส่งสายตาเยาะเย้ย
ไอ้ต้าคงทนไม่ไหวแล้วครับเพราะมันผลักบูมจนลงไปนั่งกองกับพื้น จากนั้นก็ก้าวเท้าไปหาอีนัทอย่างรวดเร็ว พร้อมกับจัดฝ่าเท้าไปกลางท้องอีนัทหนี่งชุดใหญ่ ทุกคนยืนมองด้วยความอึ้งไม่ใช่แค่ผม เพราะมันเกิดขึ้นเร็วมาก จนผมไม่ทันตั้งตัว มารู้สึกอีกทีก็ตอนไอ้ต้ามันถีบอีนัทไปหลายทีแล้ว
ผม อีโม แล้วก็บูมช่วยกันจับไอ้ต้า เพราะแค่ผมกับอีโมคงเอาไม่อยู่ ส่วนอีนัทก็โดนไอ้เบสปกป้อง
ลากไปอยู่อีกฝั่ง เห็นแล้วอยากให้ไอ้ต้าถีบไปทั้งสองคนนั้นแหละ
“เห้ย ใจเย็นๆอีต้า.....ใจเย็นๆ....เย็นไว้ลูก เย็นไว้....เย็นไว้ เดี่ยวจะหมดแรง ไม่ทันต่อรอบสอง”อีโมพูดเหมือนจะปลอบให้ไอ้ต้าอารมณ์เย็นลง แต่ผมว่าประโยคหลังมันฟังแปลกๆน่ะ
“เมิงเข้ามา...แน่จริงเมิงเข้ามา”อีนัทตะโกนจากมุมห้อง ส่วนมือก็กำท้องที่พึ่งโดนไอ้ต้าถีบไป
“ได้......เมิงไม่ต้องท้า.....เดี๋ยวกูจัดให้”ไอ้ต้าพยายามดิ้นให้หลุดจากแขนของบูม ที่กอดมันไว้ทั้งตัว แต่มันก็ทำได้แค่ดิ้นไปมา เพราะแขนทั้งสองข้าง โดนผมกับอีโมล็อกไว้เรียบร้อยแล้ว
“ไอ้โม ไอ้ต่าย พวกเมิงปล่อยกู....ปล่อย....อ่อย...ไอ่...อูม....อ่อยยยย”บูมจัดการเอามือปิดปากไอ้ต้า แล้วลากออกไปนอกบ้าน ส่วนอีนัทมันคงเจ็บที่ท้องใช่ย่อย เห็นแล้วสงสารมันเหมือนกัน แต่พอไอ้เบสทำท่าทีเหมือนเป็นห่วง ทุกอย่างกลับเข้าสู่สถานการณ์เดิม.....
“เมิงไปรอด้านนอกก่อน เดี๋ยวกูตามไป”
ไอ้เบสบอกผม แต่ถึงมันไม่บอกผมก็ไม่อยู่ดูภาพพวกมันสองคนหรอก เพราะอีนัทขนาดมันเจ็บน่ะ มันยังทำท่ายั่วโมโหผมได้อีก เหอ...กำเวรอะไรของกูเนี่ย เห็นแล้วองค์จะลงเหมือนไอ้ต้า
ผมออกมาด้านนอก ก็เห็นบูมยังคงกอดไอ้ต้าแน่น ไม่รู้เพราะกลัวไอ้ต้าดิ้นหลุดไป หรือเพราะอยากกอดกันแน่
“เอาแขนเมิงออกไปได้แหละ กูอึดอัด”ไอ้ต้าบ่น แล้วทำสีหน้าหงุดหงิด
“ไม่เอา เดี๋ยวเมิงก็ไปมีเรื่องกับนัทอีก”บูมตอบเหมือนจะหวังดี แต่สีหน้ามันแปลกๆ
“เมิงจะปล่อยไม่ปล่อย”
“ไม่ปล่อยหรอก ก็อยากกอดอ่ะ”บูมมันไม่รู้จะอายบ้างเหรอว่ะ
ผมเห็นแล้วก็ต้องหันหน้าหนี ไม่รู้ว่ามันจะสวีทอะไรกันนักหนา ขนาดไอ้ต้าหงุดหงิด อารมณ์ร้อน แต่บูมยังกล้าขนาดนี้ เหะๆๆ กูทุกข์ใจ แต่พวกเมิงมีความสุข ฮื่อๆๆ อิจฉา
“กูว่าหากมันอยู่กันสองคน คงเสร็จกันไปหลายรอบแล้วว่ะ”อีโมทำสีหน้าไม่พอใจ แต่ดูออกไปทางตลกมากกว่า
ไม่นานไอ้เบสก็จูงอีนัทออกมา แต่อยู่ห่างจากไอ้ต้าพอควร พวกเรายืนคุยกันที่สนามหญ้า โดยมีไอ้ต้าเป็นแนวหลัง อีนัทจากที่เคยทำสีหน้าหรือท่าทางน่ามั่นไส้ ก็ลดลง ไม่รู้ว่าเพราะกลัวไอ้ต้าหรือเปล่า
“มีเรื่องอะไรก็พูดมา จะได้จบๆแล้วกลับสักที”ผมพูดขึ้นทันที และไม่อยากทนอะไรอีกแล้ว
“เรื่องที่กูไม่ได้ไปหาเมิงที่ร้านอาหาร จริงๆเพราะนัทบอกกูว่า เมิงไปกับพวกเพื่อนเมิงแล้ว”ไอ้เบสพูดจบทุกคนก็หยุดเงียบ
“แล้ว.....”ผมพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเฉยชา แต่ในใจก็ขออย่าให้ทุกอย่างเป็นเพราะผมเข้าใจผิด และมีอีกนัดเป็นตัวตนเหตุเลย
“พอตอนเย็นนัดก็ชวนกูไปเปิดท้าย กูเลยไปเป็นเพื่อนเขา จนไปเจอเมิง แล้วเมิงก็เดินหนีกู แต่พอกูตามไปบ้านเมิง กูกดกริ่งก็แล้วเรียกเมิงก็แล้ว แต่เมิงไม่ออกมา กูเลยปีนไปนั่งอยู่หลังห้องเมิงจนเช้า…”ไอ้เบสพูดไป มือมันก็จับมือผมเบาๆ คงหวังว่าจะให้ผมเข้าใจ
“ละ...แล้ว.....กูจะเชื่อเมิงได้ไง”ผมหายใจไม่ทั่วท้อง
“กูก็คิดไว้แล้วว่าเมิงคงไม่เชื่อ เลยให้เมิงได้ยินจากปากนัทเอง”ไอ้เบสพูดหันไปทางอีนัท
“นัท ที่เราพูดมาจริงหรือเปล่า”ไอ้เบสถามอีนัท ที่นั่งอึ้ง
“อ่ะ...เอ่อ......เรา......เรา......”อีนัทตอบไม่เป็นภาษา
“เรารักเบสน่ะ แล้วถ้าไม่ใช่เพราะอีต่าย เบสก็คงจะกลับมาคบกับเราใช่มั้ย”อีนัทหยุดไปสักพักและพูดขึ้นมาอีก แต่สายตาของมันกลับมองมาทางผม
“นัทมีคนอื่นมากมาย แต่เราก็ยอมรับ ว่านัทเป็นคนที่เราใช้เวลาด้วยมากที่สุด และนัทก็เป็นแฟนคนแรกของเรา แต่เราเลิกกันแล้ว และเราก็มีคนใหม่ที่เรารักเขาและเขาก็รักเรา การที่เรามีคนใหม่ ที่เราไม่รอนัทกลับมา แบบนี้มันผิดเหรอ เราผิดเหรอ”ไอ้เบสพูดน้ำเสียงหนักแน่น และสายตาของมันก็ดูจริงจัง ไออุ่นมือของมันที่ยังจับมือผมอยู่ มันทำให้ผมรู้สึกว่ามันต้องการใครสักคน
ทุกคนหันมองเบสกับอีนัทสายตาเดียวกัน ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอีกคนหนึ่ง เพราะผมคิดว่ายังไงผมกับไอ้เบส คงต้องจบกัน แต่พอมาได้ยินความจริง สิ่งที่ผมหนี และสิ่งที่ผมไม่อยากฟัง มันทำให้ใจจากที่เริ่มชา กลับถูกกระตุ้นด้วยกระแสไฟฟ้าให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง
“เบสว่าเราอย่างนี้ได้ไง หากเบสไม่ทำตัวน่าเบื่อเราคงไม่ไปหาคนอื่นหรอก”อีนัทพูดขึ้นทันที และมันก็ทำให้ผมจี๊ดมาก และคงทนไม่ไหวอีกแล้ว (เหอ...ไม่อยากมีเรื่องเลย หุหุ)
“สัดทำไมพูดหมาๆแบบนี้ว่ะ”ไอ้ต้าเจ้าเดิม ลุกขึ้นมาเลยครับ มือมันกำลังจะไปอยู่ที่หน้าอีนัท แต่ผมจับไว้ก่อน
“ทำไมไม่ตบล่ะ แน่จริงก็ตัวต่อคัว ไม่ต้องใช้พวก”อีนัทสำแดงฤทธิ์ไม่หยุด
“เมิงไม่ต้องต้า กูจัดการเอง”ผมพูดอย่างใจเย็น จนไอ้ต้าหน้าว่อไปเลย แต่เพียงครู่เดียว
ผวะ....................................................โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย........อีสัด
ทุกคนหันมองผม ที่เป็นคนลงมือกับอีนัทเอง เพราะอีนี่มันต้องโดนแรงๆ ถึงได้จำ
“เมิงจะแก้แค้นกูเมื่อไรก็มา เพราะกูพร้อม แต่ตอนนี้เมิงไปเอาน้ำแข็งประคบดั้งเมิงก่อนดีกว่า”
ผมพูดเสียงดังฟังชัด และลุกขึ้นจับมือไอ้เบสลากออกไปที่รถทันที รู้สึกบรรยากาศรอบด้าน
จะเหมือนในหนังยังไงไม่รู้ครับ ทุกคนจับจ้องมาที่ผม และเหมือนตัวเองได้แก้แค้น
ไม่ใช่แค่ผม แต่รวมถึงไอ้เบสด้วย
TBC*
-
กี๊ดดดดดดดดดดดดด
อิหนูต่ายเท่ห์มากกกกกกกก
:jul3:
อินัทดั้งหักแน่ ๆๆ สงสัยได้ศัลยกรรมใหม่
กร๊ากกกกกกกกกก
:jul3:
-
สะใจจริงจริ๊งงงงง อิิอิ นังนัทโดนต่ายเล่นซะแล้ว อิอิ
-
สะจายยย
-
มาอ่านแล้วนะคับ
-
สมน้ำหน้า อีนัท
หุหุ
รอตอนต่อไปนะคะ ^-^
-
:z2: :z2:รอออออออตอนต่อไปปปปปป o13
-
“รีบกลับกรุงเทพแล้วไปเสริมดั้งใหม่ซะ แล้วหากเจอพวกกูที่ไหนก็อย่ามามองหน้า...เพราะเดี๋ยวกูเกิดมันหน้าเมิงขึ้นมาจะมีเก็บตกรอบสอง”เสียงไอ้ต้าพูดกับอีนัทไล่หลังผมมา จนเมื่อเดินมาถึงที่รถ ผมถึงปล่อยมือไอ้เบส
“เมิงน่ากลัวว่ะ....”ไอ้เบสยังอยู่ในอารมณ์ตะลึง
“ก็ทนไม่ไหว ทำไมห่วงมันเหรอ”
“เปล่า.....กูแค่ไม่นึกว่าเมิงจะกล้าต่อยกับใคร ตัวก็เล็ก แต่ทำไมหมัดหนักว่ะ”
“อยากลองไม่ล่ะ”ผมยิ้มให้เบส แต่มันรีบสายหน้า แล้วกลับมาจับมือผมไว้อีกครั้ง (อิอิ กลัวดิเมิง)
หลังจากนั้นผมกับพวกก็ยกโขยงกันมาที่บ้าน เว้นแต่ไอ้เบสที่มันขออยู่ดูอีนัทก่อน เพราะอีนัทมันเลือดไหล ผมเลยยอมให้มันไป
“กูว่าอีนัทคงจำไปอีกนานกับเรื่องผู้ชาย”อีโมพูด เมื่อเข้ามานั่งในบ้าน
“กูว่าโดนแค่นี้มันน้อยไป อีนี้มันต้องกินตีน ถึงจะรู้สึก”ไอ้ต้าเสริม
“พอเหอะว่ะ กูไม่อยากเอามาคิด คิดไปก็ปวดหัว เปลี่ยนเรื่องดีกว่า”ผมเข้าไปในครัวเอาน้ำ เอาขนมมาให้พวกมันกิน และอีโมก็เป็นคนแรกที่เปิดถุงขนม (หึหึ อีสัด)
แล้วเรื่องอีนัทไม่มีใครอเอามาพูดกันอีกเลย ส่วนบูมที่มาด้วย มันก็พูดน้อยมาก เพราะไอ้ต้าจะคอยขัดตลอด เห็นหน้าตาบูมมันแล้วก็น่าสงสารน่ะครับ ไม่รู้มันคิดผิดคิดถูกที่มาเป็นแฟนกับไอ้ต้า
ประมาณเกือบทุ่มหนึ่ง ไอ้เบสก็มาถึง แล้วมันก็ลงมานั่งข้างๆผม พร้อมกับเอาแขนมาโอบไหลผมไว้ ดูสีหน้ามันเหมือนกับดีใจอะไร จนผมเก็บความสงสัยไว้ไม่อยู่
“เป็นไร”
“รู้สึกดี”คำสั้นๆของมัน แต่มันทำให้ผมรู้สึกใจเย็นลง
“อืม....แล้วนัทอ่ะ”ผมตัดสินใจถาม
“กูไปส่งมันที่สนามบินเมื่อกี่ มันบอกว่าจะกลับวันนี้เลย”ผมตกใจนิดหน่อย เพราะไม่คิดว่าอีนัทมันจะเลิกราง่ายๆขนาดนี้
“แล้วจมูกเขาเป็นไงบ้างว่ะ”บูมมันถาม โดยที่ไอ้ต้ามองด้วยหางตาประมาณ ใครใช้ให้เมิงถาม?
“เจ็บนิดหน่อย แต่ไม่ถึงกับหักหรอก”ไอ้เบสมองมาทางผมแล้วยิ้มให้
ไม่ต้องมามองหรอก ถึงกูผิด แต่เป็นใคร ใครก็อดไม่อยู่ แล้วอีกอย่างเพราะกูโกรธแทนเมิงน่ะเนี่ย ไม่อย่างนั้นกูไม่ทำ ชิชิ ยังกูก็ไม่ผิด
“กูว่าไปหาไรแดกดีกว่าว่ะ เรื่องเชี่ยๆผ่านไปทั้งที ต้องฉลอง ว่ามั้ย”ไอ้ต้าเสนอความคิด และผมก็เห็นด้วย ถึงแม้ไอ้เบสจะยังไม่แน่ใจก็ตาม (ไม่รู้มันมองอะไรน่ะครับ)
สรุปคืนนี้ พวกผมก็ตกลงกันไปซื้อของกิน แล้วมานั่งกินกันที่บ้านผม เหล้า น้ำอัดลม ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบบนโต๊ะ แต่ในไม่นาน พอทุกคนเริ่มมึน นั้นคือผม ไอ้ต้า และอีโมไม่ต้องพูดถึง อีกนี่มันหลับตั้งแต่สองแก้วแรกแล้วครับ
พวกผมไม่ค่อยดื่มเหล้ากันหรอกครับ แต่บูมกับไอ้เบสมันเหมือนจะบังคับให้ลอง ซึ่งตอนแรกก็คนละแก้วครับ แต่มันสองคนก็ยังให้กินต่อ จนตอนนี้ไม่เหลือสภาพซึ่งความเป็นคน (เชี่ยจริงๆพวกเมิง)
ผมหลับไปเมื่อไรไม่รู้ แต่แก้วสุดท้ายที่จำได้คือไอ้เบสเป็นคนป้อน จนตื่นมาอีกทีก็ตอนเที่ยงๆแล้วครับ ผมปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัว แถมหัวยังกับระเบิดอยู่ข้างใน มันปวดไปหมด ผมขยับตัวจะลุกนั่ง แต่ลุกไม่ไหว เลยกลับลงไปนอนต่อ
“ฮื่อ.....”เสียงดังจากด้านในผ้าห่ม และเมื่อผมเปิดขึ้นดู ก็พบไอ้เบสนอนไอ้จู๋กำลังเคารพธงชาติอยู่
“เห้ย.......ไรว่ะ”
TBC*
-
ค้างแบบนี้ไม่ดีนะ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กี๊ดดดดดดดดดดดด
เมื่อคืนเกิดไรขึ้นนนน
:haun4:
-
:z13:
จิ้มน้องน้อยรีบน อิๆ
มาค้างคานะเนี่ย แล้วจะมารออ่านต่อ
-
สั้นอะ ค้างด้วย ใจร้ายทำเค้าค้างได้ไง :m16:
ขอยาวๆ ครับผม ขอยาวๆ นะ จัดมาให้หน่อย :-[
-
นอนเคารพธงชาติ หุหุ ^-^
-
ตอนที่ 42 กูคือคนสำคัญ(ใช่ไหมไอ้เบส)
ผมมองไอ้เบสด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าตัวเองจะเมาหนักจนไม่รู้สึกขนาดนี้ เพราะขนาดตอนที่ไอ้เบสสอดเข้าไป ผมยังไม่รู้สึกตัว ทำไมน่ะแปลกจริงๆ
“ตื่นๆๆ เบส ตื่นมาคุยกันก่อน”
“ฮื่อ......”เสียงมันงัวเงีย จากนั้นก็เอาหน้ามาซุกที่อกผม
“ตื่นดิ”ผมพยายามผลักมันออก แต่ก็ไม่สำเร็จ จนผมต้องใช้เท้าถีบมันให้ตกเตียง เท่านั้นแหละ....
“โอ้ยยยย ใครทำกูว่ะ อย่าให้รู้น่ะ”
“รู้แล้วทำไม.....”ผมทำสีหน้ามีเรื่อง แต่แค่มันเห็นหน้าผมเท่านั้นแหละ ครับ มันแถบวิ่งเข้ามากอด
“โอ้ย ถีบผัวทำไมอ่ะ”
“ใครผัว พูดให้ดี”ผมอารมณ์หงุดหงิดไม่หาย
“เออ.....แฟนโว้ยแฟน แล้วเมิงถีบกูทำไมเนี่ย”
“แล้วทำอะไรผิดไว้เปล่าล่ะ”มันใช้ความคิดสักครู่ แล้วยิ้มออกมาในที่สุด
“ก็ทำอย่างคนรักทำกันไง”มันยังมาตอบหน้าระรื่น
“แล้วใครอนุญาต”
“กะ................ก็”
“เราบอกว่าเราพร้อมเมื่อไร งั้นต่อไปก็เตรียมช่วยตัวเองไว้ได้เลย”
ผมยื่นคำขาด และพยายามลุกออกจากเตียง โดยมีไอ้เบสทำเสียงโว้ยวาย บอกว่าไม่ และมันยังบอกอีกว่าจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว แต่มีเหรอที่ผมจะเชื่อ คนอย่างไอ้เบส เรื่องบนเตียง หากมันได้โอกาสเมื่อไรมันไม่บ่อยไปหรอกครับ แบบนี้ต้องแกล้งให้หนัก หึหึ
ผมเดินเข้าห้องน้ำโดยมีไอ้เบสช่วยพยุงไว้ ตอนแรกก็ขัดขืนครับ ไม่อยากให้มันมาจับตัว อิอิ แต่พอเอาเข้าจริง เดินไม่ไหวเลยครับ ทำไมมันแสบแบบนี้ก็ไม่รู้น่ะครับ ทั้งที่ผมเคยมีอะไรกับมันแล้วก็ตาม(นานไปเปล่า) ครั้งนั้นตอนโดนไอ้เบส.... ผมเจ็บ แต่ทำไมยังทนไหวก็ไม่รู้หรือเพราะอารมณ์โกรธในตอนนั้น เลยทำให้ทนไว้ ครั้งนี้ใจอ่อนกับมันมากไปหน่อย (กระซิกกระซิก)
ผมเข้าไปล้างเนื้อหาตัว โดยมีไอ้เบสคลอเคลียอยู่ข้างๆ ปากมันบอกว่าไม่ทำ แต่มือมันไม่หยุดครับ จับโน้นจับนี้ได้ตลอด คอยดูเหอะ แม่จะตัดทิ้งให้หมากินเลย หลังจากออกจากห้องน้ำ ผมก็เช็ดตัว แล้วออกมาทาโลชั่น กับครีมทาหน้าอีกนิดหน่อย ตอนที่ผมกำลังเอื้อมไปยิบโลชั่น ไอ้เบสก็พูดขึ้น
“โลชั่นเมิงหอมดีน่ะ”ไอ้เบสพูดเสร็จ ก็เช็ดหัวที่เปียกต่อ
“รู้ได้ไง เคยใช่เหรอ”
“อืม เคยดิ...ก็ตอนที่กูเอาเมิงเมื่อคืนไง กูต้องใช้โลชั่นนำทาง เพราะรูเมิงฟิตมาก จนกูเอาเข้าไม่ได้”
อึก.........................................
เหมือนโดนมีดแทงเข้าไปเต็มๆอก หันไปมองหน้าไอ้เบสก็เห็นแต่สีหน้าเรียบเฉย ไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย มันพูดออกมาได้ไม่อายปาดเลยน่ะครับ กูล่ะปวกหัวจริงๆ
ผมรีบแต่งตัวใส่เสื้อผ้าแล้วเดินเกาะราวบันไดลงไปด้านล่าง แต่ไอ้เบสก็รีบเข้ามาพยุงอีก เพราะเมื่อคืนเมามาก ไม่รู้ว่าพวกไอ้ต้าจะเป็นไงกันบ้าง แล้วอีกอย่างหากผมอยู่ข้างบนต่ออีกนาทีเดียว ไอ้เบสต้องกลายเป็นศพเพราะปากของมันแน่ๆ หึหึ
“เห้ย....ไอ้ต้ากับบูมหายไหนอ่ะ”ผมหันไปถามไอ้เบส เพราะเห็นแต่อีโมนอนกอดขวดเหล้าอยู่บนพื้น
“นอนบ้านไอ้บูมมั้ง หึหึ”
“หมายความว่าไง”ผมสงสัยในเสียงหัวเราะของมัน
“เดี๋ยวก็ได้รู้”
ผมเลิกคิดเรื่องไอ้ต้า แล้วเดินไปนั่งที่โซฟา จากนั้นก็สั่งให้ไอ้เบสเดินไปเปิดที่ทีวี กับหาขนมมาให้กิน (มันไม่กล้าขัดใจครับ เพราะทำผิดไว้อยู่ ) ผมนั่งกับไอ้เบสได้สักพักไอ้โมก็ตื่น ผมเลยไล่ให้มันขึ้นห้องไปอาบน้ำอาบท่า เพราะสภาพมันดูลอยๆ เหมือนยังไม่ตื่นไงไม่รู้
ผมนั่งเบื่อๆเลยจะลุกไปเปิดผ้าม่าน แล้วจากนั้นก็เก็บกวาดบ้าน แต่พอไอ้เบสเห็นผมกำลังจะลุกขึ้น มันก็รีบบอกให้ผมนั่งลงต่อ เดียวมันทำเอง ผมนึกว่าหูฝาดไปครับ มันเดินไปเปิดผ้าม่าน จับไม้กวาด เก็บขยะ เอาขวดเหล้าไปทิ้งถังขยะหน้าปากซอย แล้วกลับมาก็ถูกบ้านจนเสร็จ ผมมองทุกอิริยาบถของเลยน่ะครับ ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้เห็นไอ้เบสจับไม้กวาดทำงานบ้าน (ฮื่อๆๆ.....เปลื้อมใจแทนแม่มันจริงๆ)
“นายทำเป็นด้วยเหรอ”มันลงมาพักเหนื่อย ผมเลยถาม
“เป็นดิ กูอยู่คนเดียว เรื่องแค่นี้สบายมาก แต่กูไม่ค่อยทำเท่านั้นแหละ”แล้วมันก็เอนหัวลงมานอนบนตักผม
“แล้วทำไมไม่ให่เราทำ”
“ก็เพราะกูจะทำให้เมิงแค่คนเดียวไง”
ผมเงียบไม่พูดอะไร ส่วนไอ้เบสเห็นหลับตา ไม่รู้ว่าหลับหรือไม่หลับ หากมันตื่นขึ้นมา มันคงจะได้เห็นหน้าผมว่าดีใจแค่ไหน เพราะผมไม่คิดว่าคนอย่างไอ้เบส ที่นิสัยเถื่อนๆอย่างมันจะทำอะไรเพื่อผม
เรื่องที่มันทำให้ผม อาจจะเป็นแค่เรื่องเล็กๆ อาจจะดูไม่สำคัญ แต่การที่ไอ้เบสมันยอมทำอะไรเพื่อผม นั้นก็เป็นสัญญาณที่ดีว่า ผมก็เป็นคนสำคัญของมัน เหมือนที่มันก็เป็นคนสำคัญของผมเช่นกัน...
TBC*
-
กี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
เป็นพ่อบ้านพ่อเรื่อนนนนน
แหมมมมมมมมม
ทำตัวดีแบบนี้ มีหวังผล(คืนเน้) ไว้ป่ะเนี่ยพี่เบสสสสสสส
:laugh:
-
“ก็เพราะกูจะทำให้เมิงแค่คนเดียวไง”
ประโยคนี้กรี๊ดเลย โดนใจเต็มๆ อะเบส o13
ตอนนี้หวานอะ อ่านไปก็เขินนะเนี่ย :-[
-
แหม๋ ทำตัวดีนะ :-[
-
:o8: o13รอจ้า
-
แหม เชื่องเชียวนะเมิง ไอ้เบส หึหึ
ปล.เปนกำลังใจให้เช่นเคยจ้า :L2:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
อ่านแล้วชอบท่อนสุดท้ายจริง
ผมเป็นคนสำคัญของมันเหมือนที่มันเป็นคนสำคัญของผมเช่นกัน
แล้วจะมานอนรออ่านต่อน๊า
-
+1 ให้กับความหวานของตอนนี้
o13 เยี่ยมมากน้องต่าย แต่น่าจะทำให้อิเบสหงอมากกว่านี้นะเนี่ย
-
ว๊าน หวาน เนอะ :-[
-
:L2: :L2:
หวานได้อันเดอร์กราวน์มากก :impress2: :impress2:
-
ทำตัวดี หวังผลตอนกลางคืนอ่ะจิ หุหุ ^-^
-
ไม่นานไอ้โมก็ลงมานั่งดูทีวีด้วยกัน ผมเลยต้องดันให้ไอ้เบสลุกขึ้นนั่งปกติ เราสามคนนางคุยกันถึงเรื่องเมื่อคืน ไอ้โมมันบอกว่า มันหมือนโดนยานอนหลับ
“ทำไมเมิงคิดว่าโดนยานอนหลับว่ะ”ผมสงสัย
“ก็กูเมายังไงก็ต้องรู้สึกตัวดิ แต่เมื่อคืนมันแปลกๆ........”
ผมหันมองไอ้เบส แต่มันทำทีเป็นสนใจทีวี ทั้งที่ตอนแรกมันก็ตั้งหน้าตั้งตาฟังอยู่แท้ๆ
“เบส.......”
“เห้ย ปะ....เปล่าน่ะ กูไม่ได้ทำน่ะ”แค่เรียกชื่อมัน แต่มันร้อนตัวขนาดนี้ หึหึ ผมไม่รู้ก็บ้าแล้วครับ
“เปล่า.....เราแค่บอกว่าหิวน้ำ ไปเอาน้ำให้หน่อยได้มั้ย”
“ดะ...ได้...จะไปเดี่ยวนี้แหละ”
นั้นไงชัวร์ๆ ไอ้เบสเป็นคนใส่ยานอนหลับในเหล้า ให้ผมกับไอ้โมกินแน่ๆ ผมเองก็ยังสงสัยตั้งแต่เรื่องเมื่อคืนแล้ว คนเราจะโดนเสียบทั้งที่ไม่เจ็บเลยนี้น่ะ เป็นไปไม่ได้ (ร้ายน่ะเมิง)
ผมกับอีโมมองหน้า แล้วยิ้มออกมาพร้อมกัน นั้นคือ “เราคิดเหมือนกัน”
ไอ้เบสหายไปนาน จนผมต้องเรียก มันถึงกลับมา (ส่งสัยไปเตรียมตัวอยู่ครับมันถือน้ำมาขวดหนึ่ง แล้วนั่งลงข้างๆผม ท่าทางของมันดูมีพิรุจ แต่ผมก็ยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะหากจะเอาผิดกับมัน ต้องให้จำไปจนตาย หึหึ
พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืน มันทำให้ผมนึกถึงไอ้ต้าขึ้นมา ไม่รู้ตอนนี้มันจะโดนบูมทำไม่ดีไม่ร้ายเหมือนผมหรือเปล่า
แต่หากเป็นอย่างนั้นจริงๆ บูมคงโดนไอ้ต้ากระทืบตายแน่ๆ
“โอ้ยยยยย........ช่วยกูด้วยไอ้เบส ช่วยกูด้วย”
เสียงของบูมดังมาตั้งแต่ประตูรั้วหน้าบ้าน เลยทำให้ผมต้องหยุดความคิด และหันไปมองพร้อมๆกับพวกที่นั่งอยู่ในบ้าน
“ช่วยกูด้วย”
บูมกระโดดมาหลบด้านหลังไอ้เบส ดูท่าทางบูมเหมือนวิ่งหนีอะไรมา แต่ไม่ทันที่ผมจะถาม ไอ้ต้าก็วิ่งถือกรรไกรเข้ามาในบ้านซะแล้ว
“เมิงออกมาไอ้สัด...เมิงออกมา หรือจะให้กูแทงแม่งทั้งสองคน”ไอ้ต้าชี้กรรไกรไปที่เบส พวกมันสองคนเหงื่อตกพอๆกัน ผมเลยรีบเข้าไปห้ามไอ้ต้า เพื่อให้มันลดกรรไกรลงก่อน แต่กว่ามันจะลด เล่นเอาผมกับอีโมเหนื่อย เพราะต้องกล่อมให้อารมณ์มันเย็นลง
ทุกอย่างเกือบ!.....เข้าสู่ปกติ ไอ้ต้ายอมนั่งลงและคุยกับบูมดีๆ แต่สายตาของมันอย่างกับจะฆ่าบูมให้ได้ ผมอีโมแล้วก็ไอ้ต้า นั่งโซฟาตรงข้ามกับไอ้เบสและบูม
“เรื่องมันเกิดขึ้นยังไงบูม”ผมเป็นคนถาม
“กะ...ก็...เรา”บูมพูดติดขัดๆ สงสัยไอ้ต้ารู้สึกรำคาญเลยเอามือตบโต๊ะไปหนึ่งที
ตึง!...........................
“เราลักหลับต้า”
“แล้วมันเกิดขึ้นได้ไง”ผมถามต่อ
“ก็เราเมาไม่รู้สึก เราเลย.......”ไอ้ต้ารีบแทรกขึ้นทันที
“สัดอย่างมาพูดว่าไม่รู้สึก เมิงใส่อะไรให้กูกิน กูถึงได้หลับเป็นตาย แม่ง...เห็นหน้าแล้วมั่นไส้ เอาสักทีมั้ย...”
ผมรีบจับไอ้ต้าให้นั่งลง ก่อนที่มันจะส่งเท้าข้ามฝั่งไปให้บูมได้เชยชม
“ใจเย็นก่อนเมิง เรื่องมันยังอีกยาว”ผมทำสายตาวิบวับใส่ไอ้เบส มันคงเริ่มจะรู้ตัวครับ ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“แล้วมันจริงเปล่าล่ะ ที่บูมกับเบสใส่ยานอนหลับ ให้เราสามคนกิน”มันสองคนสะดุ้งทันที
“ยะ....ยาที่ไหน มะ.....ไม่มี”
“แน่น่ะบูม”
“อ่ะ...อืม”
“งั้นก็ดี แต่อย่าให้เราจับติดแล้วกัน...”
ผมพูดเสียงเรียบ แต่ในใจรู้สึกหงุดหงิดกับอาการปากแข็งของพวกมันมากๆ ในตอนนั้นไอ้ต้ากับไอ้โมคงงงครับ ไม่คิดว่าผมจะจบเรื่องง่ายๆแบบนี้ แต่พอบูมกับไอ้เบสกลับบ้านมันไป ผมเลยเล่าให้ฟังว่า
“เรื่องไม่จบแค่นี้หรอก พวกเมิงเชื่อกู สักวันมันก็ต้องทำอีก แล้ววันนั้นหากมันพลาด กูนี่แหละ จะเยียบมันเอง”
อาการแก้แค้นเริ่มก่อตัวเป็นไฟเล็กๆในอก หึหึ พวกผมสามคนทำให้ทุกอย่างเป็นเหมือนปกติ ส่วนเรื่องผมกับไอ้เบส มันก็ยังไม่รู้ว่าแม่ผมย้ายไปเชียงใหม่แล้ว ตอนแรกก็จะบอกอยู่หรอกครับ แต่มันดันเกิดเรื่องซะก่อน เลยต้องปิดมันต่อไป
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นผ่านมา 3 วัน ผมกับไอ้เบสไม่มีความคืบหน้าเรื่องบนเตียงเลยครับ หลายครั้งที่ไอ้เบสพยายามปลุกอารมณ์ผม แต่ผมก็ทำท่าทางไม่พอใจ มันเลยยอมหยุด
คิดแล้วก็สมน้ำหน้ามันครับ คืนนั้นอยากหื่นทำไมแหละ แถมยังมาโกหกว่าไม่ได้ใส่อะไรให้พวกผมกินอีก แบบนี้ต้องเอาให้นัก จะได้จำว่าอยากโกหกคนอย่างกู ฮ่าๆๆ
แต่แล้วตอนเย็นของวันต่อมา ไอ้เบสกับบูมมันก็เอาอีกแล้วครับ มันชวนพวกผมกินเหล้า ซึ่งครั้งนี้มาแปลกครับ มันให้ผมสามคนกินน้ำอัดลม ส่วนพวกมันสองคนกินเหล้า มันให้เหตุผลว่ากลัวผมจะเมาแล้วมาโทษว่ามันใส่ยานอนหลับให้กินเหมือนครั้งที่แล้ว แต่ผมก็ยังไม่ชื่อสนิทใจ เพราะมันอาจใส่ยาไว้ในน้ำโค้กก็ได้ เลยลองให้มันสองลองกินดูเพื่อความมั่นใจและแล้ว...
“เห็นมั้ย ไม่มีอะไร”ไอ้เบสกับบูมทำหน้าเรียบเฉย แล้วหันไปกินเหล้าต่อ
พวกผมสามคนสังเกตปฏิกิริยา ก็ไม่เห็นความผิดปกติ เลยตัดสินใจกินด้วยกัน แล้วเอาเรื่องยานอนหลับทิ้งไป
เพราะคนเราเวลามันจะทำชั่ว คงไม่ทำติดต่อกันหรอกครับ หึหึ
กินไปได้สักพักอาหารบนโต๊ะก็เริ่มน้อยลง บูมเลยอาสาไปซื้อ ไอ้ต้าบอกจต้องปล่อยบูมให้ไปซื้อคนเดียว ตอนแรกผมก็ไม่ได้แปลกใจหรอกครับ จนเมื่อผมไปเข้าห้องน้ำในห้องครัว ออกมาก็เจอไอ้ต้ายืนอยู่หน้าห้อง
“เข้าห้องน้ำเหรอเมิง”ผมถาม
“เปล่า กูจะมาถามว่า เมิงสงสัยไอ้บูมมันเปล่า”ไอ้ต้าพูดเสียงเบาจนเหมือนกระซิบ
“ไม่น่ะ ทำไมเหรอ”
“ก็เมิงคิดดูให้ดีน่ะ เวลามันไปไหน มันก็จะพากูไปตลอด ไปซื้ออะไรก็เอากูไปเป็นเพื่อน แต่นี่มันแปลกๆ”
“เมิงคิดว่าบูมจะใส่ยาในของกินที่ไปซื้อเหรอ”ผมถาม แล้วไอ้ต้าก็พยักหน้า
“งั้นก็ลองให้มันกินก่อนแล้ว เราถึงกิน”ผมเสนอ ไอ้ต้าก็เห็นด้วย แล้วเราก็กลับไปนั่งเหมือนเดิม
ประมาณยี่สิบนาทีบูมก็กลับมาพร้อมกับของกินเต็มมือ แล้วยังมีการแยกถุงด้วยน่ะครับ ว่าถุงนี้สำหรับผมสามคน
แล้วที่เหลือก็พวกมันสองคน ผมไปเอาจานแล้วแกะอาหารออกจากถุง ตอนแกะถุงพวกมันสองคนมองไม่ว่างตาเลยครับ สงสัยกลัวผมใส่ผิดจาน
“มองทำไม”ผมถาม
“ปะ..เปล่า...”ไอ้เบสตอบเสียงยาว
“หรือว่าในนี่ใส่ยานอนหลับ”ไอ้ต้าพูด ดูท่าทางพวกมันจะสะดุ้งเหมือนจะตกใจ
“ยะ..ยาที่ไหน ไม่มี ไม่มีใครใส่ทั้งนั้นแหละ”
“หากไม่มีจริง ก็กินของให้ดูหน่อย”ผมสั่ง มันสองคนทองหน้ากันเหมือนจะไม่ตกลงกันไม่ได้
“กินทั้งสองคนนั้นแหละ”ไอ้ต้าตะคอก
“มะ...ไม่..”บูมกับไอ้เบสกำลังจะปฏิเสธ แต่ไอ้ต้าสั่งให้กิน เลยต้องยอมจับช้อนแล้วตักอาหารเข้าปาก
พอกินเสร็จบูมกับไอ้เบสก็นั่งกินเหล้ากันต่อ ไม่นานครับประมาณสองสามนาที พวกมันสองคนเริ่มมีอาการ ดูท่าทางมันก็รู้แล้วครับ สลึมสลือเหมือนคนจะหลับ พวกผมก็กินครับน่ะอาหาร แต่สลับจานกับพวกมัน ไอ้ที่พวกมันสองคนซื้อมากิน พวกผมสามคนกินกันเองครับ เพราะปลอดภัยแน่ๆ แล้วมันก็จริงด้วย...ไม่นานมันสองคนก็ฟุบหลับไปทั้งที่มือยังถือแก้วเหล้า
“กูว่าแล้ว ว่ามันต้องใส่ยานอนหลับให้กูกินแน่ๆ เห็นหน้าไอ้บูมแล้วขอหน่อยเหะสัด....”ไอ้ต้าบูมจบก็ถีบบูมไปที่ก้นทีหนึ่ง
“แล้วเมิงจะเอาไงต่อ”ไอ้โมถามขึ้นมา
“เก็บหวาดก่อน แล้วให้มันนอนด้านล่างเนี่ยแหละ”ผมตอบแล้วหันไปมองไอ้เบสที่นอนหลับอยู่ สงสัยไอ้เบสคิดว่าผมจับมันไม่ทันครับ แต่แล้วในที่สุด ผมก็ฉลาดกว่ามัน หุหุ ไอ้หื่น รู้จักกูหน่อยไปแล้ว....
พวกผมช่วยกันเก็บกวาด แต่รู้สึกง่วงมากๆครับ สงสัยคงดึกแล้วล่ะ ผมรีบจัดการไอ้เบสให้นอนอยู่ในสภาพปกติ
แล้วกำลังจะขึ้นไปนอน แต่มันง่วงมากๆ จนรู้สึกหน้ามืด ไอ้ต้ามันก็เหมือนกัน ส่วนไอ้โมหลับไปตั้งแต่เมื่อไรผมไม่ทันมอง หัวผมเริ่มเข้าสู่สภาพว่างเปล่า ตัวเบาวิว แล้วในที่สุดก็วูบไป.....
-
น่าน เอาแล้วไง เกิดไรขึ้น
หรือจะโดนตลบหลังกันซะแล้วงานนี้
-
:haun4:
ท่าทางงานี้มีได้เสียกันอีกรอบชัว อิๆ
เล่นตลบหลังซะเนียนเชียว 555+
-
:jul3:
แผนซ้อนแผน :oo1:
-
:-[เหอๆๆๆ เจ้าเล่ห์จริงๆๆๆๆ o13
-
โดนอีกแล้ว แผนเยอะจริง ๆนะคับ
:z2: :z2:
-
อ้าวๆๆๆ แผนซ้อนแผนรึป่าววะ งานนี้ อิอิ :z2:
-
5555
เจอเเผนเหนือชั้นขั้นเทพ
เจอตลบหลังซ้อนเเผน... :haun4: :haun4:...ความหื่นย่อมไม่เข้าใครออกใคร
-
โอ้วววว แรง มีการวางยานอนหลับกันด้วยอ่ะ จะมีไรกันทียากน่าดู คริ ๆ ดูซิว่าจะเกิดไรขึ้นต่อไป หลับกันหมดเลย เอิ๊ก ๆ ^^
-
ตอนที่ 43 ลาก่อน(อะไรของมัน)*1
ไอ้เบสสสส!!!!!
ผมเห็นสภาพตัวเอง แล้วหันไปมองไอ้คนที่นอนเปลือยอยู่ มันทำให้รู้สึกหงุดหงิดมาก เพราะไม่คิดว่าจะโดนมันซ้อนแผน แถมเนื้อตัวก็เจ็บมากไปกว่าครั้งที่แล้วอีก ไม่รู้มันล่อไปตั้งที่ยก สภาพมันงัวเงียเหมือนคนไม่ได้หลับไม่ได้นอน
ผมเจ็บก้นจนลุกไม่ขึ้น....
แถมในใจยังเจ็บจี๊ดเพราะไม่เคยทันแผนไอ้เบสมันเลย หน้าขาวๆของมันที่ผมกำลังมองอยู่ ดูนิ่งหลับเป็นตาย เห็นแล้วก็อยากถีบมันเหมือนครั้งที่แล้ว แต่ก็ต้องยับยั้งชั่งใจ ไม่ใช่เพราะสงสาร แต่กำลังคิดว่าจะเอาคืนมันยังไงดี ถึงให้สมกับที่มันทำผมเจ็บขนาดนี้ หึหึ (โอ้ยยย....เจ็บก้นโว้ยยย)
คิดไปคิดมาสักพัก แววแห่งความชั่วก็ฉายเปล่งประกายออกมา.....
ผมเดินลงจากเตียง(โคตรทรมาน) ไปเปิดลิ้นชัก เอากรรไกรออกมาถือไว้ แล้วเดิน(ทรมาน)กลับไปที่เตียงอีกครั้ง
“เบสครับ.....ตื่นได้แล้วครับ”ผมพูดเสียงกระซิบใกล้กับหูไอ้เบส ซึ่งมันก็เริ่มรู้สึกตัวหน่อยหนึ่ง
“เบสครับ.....”ปากผมไม่พูดอย่างเดียว แต่มือผมยังไปกระตุ้นอารมณ์โดยการลูบไปที่หน้าอก จากนั้นก็ขึ้นมาทับตัวมันไว้ ทั้งที่ยังเจ็บก้น(ไม่)นิดหน่อย แต่เพื่อแผนนี้.....ยอม อิอิ
อือ.....................
ในที่สุดมันก็ลืมตาขึ้นมา แต่พอเห็นว่าผมนั่งอยู่บนตัวมัน ไอ้เบสถึงกับผงะ หน้าตาดูตกใจมากครับ แต่แล้วก็ยิ้มออกจนได้
“เมื่อคืนทำไปกี่รอบครับ...”ผมพูดน้ำเสียงเย็น ทั้งที่ในใจอยากจะฆ่ามันให้ตายคามือจริงๆ
“อะ..เออ...5 รอบ ทะ....ทำไมเหรอ”พอไอ้เบสตอบ ผมแทบจะเป็นลม คนบ้าอะไรว่ะ คืนเดียวห้ารอบ ไม่คิดบ้างเหรอว่ากูเจ็บ ฮื่อๆๆๆๆ....
“เปล่าครับ....เพราะหากเบสยังไม่เต็มอิ่ม ต่ายจะ......ขะ......ขอต่อ......ได้เปล่าครับ....”ผมทำน้ำเสียงให้ดูเซ็กซี่เข้าไว้ ซึ่งมันก็เริ่มมีผลกับอวัยวะกลางลำตัวไอ้เบส ที่ผมนั่งทบมันอยู่
“ต่ายว่ายังไง เบสได้ทั้งนั้นแหละครับ”ไอ้เบสน้อยเริ่มแข็งขึ้นมาดันก้นผม จนต้องยกก้นขึ้นให้พ้นจากทิศทาง....
“อืม......คะ.....ครับ”
ไอ้เบสจัดการไซร้คอโดยไม่รอฟังคำตอบ จนทำให้ผมเกือบลืมไปว่า ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่....
ผมเอื้อมมือไปคว้านหากรรไกรที่ซ้อนเอาไว้ในผ้าห่มข้างตัวไอ้เบส เพราะกลัวว่ามันจะเห็น เดี๋ยวแผนแตกกันพอดี
หึหึ ทีนี้แหละไอ้เบส เมิงจะได้รู้ว่าอย่ามาเล่นกับกู ฮ่าๆๆๆ แต่หัวเราะในใจได้ประมาณสิบวินาที
เอ๊ะ…….......
มันหายไปไหน!!!!
ไอ้เบสพรมจูบจนตัวผมเองก็แทบทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ขนาดผมนั่งอยู่บนตัวมันน่ะครับ มันยังกระตุ้นอารมณ์ผมจนกระเจิง แล้วไอ้กรรไกรที่เอามามันอยู่ไหนว่ะ ผมคว้านจนทั่วแต่ก็ไม่เจอ จนไอ้เบสมันผลิกตัวผมให้ลงไปอยู่ด้านล่างโดยไม่ทันตั้งตัว
“หาไรอยู่ล่ะเมิง”ไอ้เบสพูดเหมือนกลั้นหัวเราะ ซึ่งผมก็เริ่มจะกลัวๆท่าทางไอ้เบส
“ปะ...เปล่า....”ผมปัดไป แต่เมื่อไอ้เบสชูกรรไกรขึ้นมา ผม อึ้ง......นิ่งด้วยความตกใจ
ไปอยู่ที่เมิงได้ไง....
“จะเอาไอ้นี่มาทำอะไรกู จะมาแกล้งกูอ่ะดิ....หึหึ ดีน่ะที่กูตื่นก่อน แล้วทันเห็นเมิงไปยิบมันมากจากลิ้นชัก”
“อ่ะ...เอ่อ....”พูดไม่ออกเลยครับ ตอนแรกกะจะเอามาขู่ประมาณว่าจะตัด...ไอ้เบส แล้วให้มันวิ่งหนีกลัวจนทั่วบ้าน แต่แล้ว...
“เมิงนี่มันร้ายเหมือนกันน่ะ.....”ไอ้เบสพูดจบก็หัวเราะอยู่ในคำคอ
“ละ.....แล้วนายอยากทำเราก่อนทำไม”ผมไม่ยอม แถมพยายามปั้นหน้าให้ดูเหมือนไม่พอใจ
“เรื่องอะไร”ดูมันยังมาโง่ครับ
“ก็เรื่องเมื่อคืนไง ทำไมต้องอะ..เอ่อ.....”
“นั้นมันผ่านไปแล้ว”ไอ้เบสพูดแทรกขึ้นมา แต่เหตุผลมันฟังไม่ขึ้นเลยครับ
“เห้ย.....ได้ไงอ่ะ”ผมไม่พอใจ แต่ไอ้เบสกลับมองเป็นเรื่องตลก
“เหะๆ ไม่ต้องมาเถียง...เมิงคิดจะทำร้ายกู....แบบนี้จะลงโทษให้จำ”
เห้ยๆๆ หยุดๆๆ หยุดน่ะเว้ย
ไอ้เบสประกบปากผมทันที โดยไม่ปล่อยให้ผมประท้วงอะไรมันได้เลย เหมือนมันจะรู้ครับว่าผมไม่ยอม ยิ่งผมดิ้นมันก็ยิ่งจูบหนัก แถมมือของมันหลังจากโยนกรรไกรทิ้งไป ก็เริ่มปลุกอารมณ์ผม จับโน้นล้วงนี่ จนผมอ่อนไปหมด ในที่สุดเลยต้องปล่อยให้มันทำตามอิสระ....
ไอ้เบสมันยิ่งฉลาดขึ้นทุกวันจนผมตามไม่ทัน แล้วแบบนี้เมื่อไรเรื่องบนเตียง ผมจะเป็นฝ่ายกำหนดเองบ้างว่ะ(เซ็ง)
เหอ..........ผมคงต้องจำบทเรียน แล้วครั้งต่อไปนี้เวลาจะแกล้งอะไรไอ้เบส ต้องใช้แผนที่รอบคอบจริงๆ เพราะไม่อย่างนั้น ก็จะโดนมันทำโทษเหมือนอย่างวันนี้....(โอ้เบสบ้า!)
เรื่องราวของผมกับมันผ่านมาจนเกือบเดือน และเรื่องที่แม่ผมย้ายไปอยู่เชียงใหม่ก็ไม่สามารถปิดมันได้อีกต่อไป เพราะวันนั้นเป็นวันที่ไปรษณีย์เอากล่องพวกของใช้เสื้อผ้าที่แม่ส่งมาจากที่โน้น ตอนแรกมาก็โทรมาบอกครับว่าจะส่งมา แต่ผมดันลืม.... และไม่คิดว่าจะเหมาะเจาะกับที่ไอ้เบสมาบ้านผม(ทั้งที่มันอยู่ตลอด 24 ชั่วโมงก็เหอะ)
และวันนั้นไอ้เบสก็รีบไปเอาเสื้อผ้าขนมาบ้านผมเลยครับ มันบอกว่าจะอยู่กับผม 24 ชม. ผมอยากจะบ้า ไม่นึกว่าไอ้เบสมันจะเป็นเอามาก แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกดีครับ เพราะมีมันมานอนกอดทุกคืน และถึงจะต้องโดนมันทำร้ายร่างกายอันบอบบางทุกคืนด้วยก็เหอะ อิอิ
“กินดีมีสุข เกินไปแหละ”
ผมกัดไอ้เบสที่วันๆมันเอาแต่กินนอนดูทีวี หรือไม่ก็ออกพาผมไปเที่ยว ทั้งที่ช่วงนี้มันจะใกล้วันเปิดเทอมของผมแล้วก็ตาม ซึ่งปกติจะต้องเป็นช่วงที่เริ่มหาที่เรียนพิเศษ เพราะผมอยู่ม.5 แล้วอีกหน่อยพอม.6ก็จะตั้งเตรียมตัวสอบไล่ ไปอยู่มหาลัย สงสัยช่วงนั้นผมคงจะปวดหัวน่าดูเลยครับ
“แล้วจะให้ทำไรอ่ะ หรือว่าเมิงจะ......”ดูมันเว้นช่วงเอาไว้จนผมขนลุกเลยครับ ไอ้นี้มันลามกได้ทุกชั่วโมงจริงๆ จนผมต้องเอามือไปดึงจมูกมันเพื่อสั่งสอน
“โอ้ยยย...”สมน้ำหน้า
“เข้าบอกว่าหากเวลามีความสุขมากๆ ให้นึกถึงความทุกข์ที่จะตามมาด้วย”ผมสั่งสอนไปอีกชุด
“ก็กูไม่อยากนึกถึงความทุกข์ ตอนนี้มีความสุขก็รีบเก็บไว้ไม่ดีกว่าเหรอ”เออ...ก็จริงของมัน
สรุปคือผมเลิกบ่น แล้วขยับมานั่งข้างๆมันแทน แต่มันกลับชี้ให้ไปนั่งตรงที่ว่างระหว่างขามัน ผมเลยลุกขึ้น แล้วต้องไปเบียดกับไอ้เบสน้อยที่ตุงๆอยู่ข้างหลัง วันนี้มันก็เหมือนหลายวันที่ผมกับไอ้เบส อยู่ด้วยกัน ไม่เบื่อ ไม่เซ็ง แต่มีความสุข ผมนั่งมองที่หน้าจอทีวี ในปากก็เคียวมะม่วงที่ไปซื้อมาเมื่อตอนไปตลาด ไอ้เบสก้มลงมาหอมแก้มผมฝอดใหญ่ แล้วบอกว่าให้ผมป้อนมะม่วงให้หน่อย (กูว่าแหละเมิงต้องหวังผล)
ภาพที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตรงหน้าและในทุกๆวัน มันทำให้เส้นของคำว่า ผูกพัน หมัดไอ้เบสกับผมไว้ด้วยกัน จนผมก็อดนึกไม่ได้ว่า หากวันหนึ่ง วันที่ผมกับมันต้องจากกันจริงๆ ไม่ว่าจะด้วยการเรียน การงาน หรืออะไรก็ตาม วันนั้นผมจะเป็นยังไง ผมจะทุกข์ใจแค่ไหน ผมจะเสียใจแค่ไหน
ไม่เลย....ไม่รู้เลย....ว่ามันจะจบยังไง
ปล.อีก 2 ตอนจะจบแล้ว ขอบคุณน่ะครับ ขอบคุณมากๆ ที่อยู่ด้วยกันจนถึงตอนนี้ และถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะจบลงยังไง
แต่ผมก็รู้สึกดีใจ ที่มีพวกคุณรออ่านอยู่... :m15:
-
+1 เป็นกำลังใจให้
:m15: :m15: :m15:
กลัวจังเลยอย่าจบเศร้าเลยน๊า ลุ้นให้จบสวยๆมานานแล้ว
แต่ถึงจะจบเศร้ามันก็เหมือนเป็นการสะท้อนเรื่องที่อาจจะเป็นจริงได้ให้เห็นว่า
ทางที่จะเดินต่อมันจะเป็นเช่นไร แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ
นิว
-
อ้าวๆๆๆๆๆ
เกริ่นซะเศร้าเชียว จบเศร้าไม่เอานะยะ เดวมีประทุษร้ายคนแต่งแน่นอน หึหึ :m16:
รออยุ่น้า จุฟๆๆ :impress2:
-
ฮืออออออออ
ถูกกกกกกกกกก
ไม่เอาเศร้านะ
:m15: :m15: :m15:
ขอจบแบบหวาน ๆๆๆๆ
ห้ามเศร้าเด็ดขาด ห้ามเบสทิ้งต่ายไปไหนด้วยอะ
:m15:
-
รอ รอ คร้าบ...
แต่ไม่เอาเศร้านะ :call:
-
กลิ่นเริ่มมาไม่ดี
หรือเราคิดมากไปเองอะ
ตอนจบขอแบบไม่เศร้าได้ม๋ายยยยยยยยย
ภูมิคุ้มกันความเศร้าต่ำอะ
กลัวช็อค
คนแต่งคงไม่ใจร้ายเกินไปเน๊าะ
-
รอต่อไปอย่าเศร้ามากนักนะ :L2:
-
ตอนที่ 43 ลาก่อน(อะไรของมัน)*2
“นายว่าสองต้นนี้ ต้นไหนสวยกว่า”ผมยิบต้นไม้ทั้งสองต้นขึ้นมาเปรียบเทียบ เพื่อให้ไอ้เบสช่วยตัดสิน
“มันก็สวยทั้งสองต้นนั้นแหละ กูเลือกไม่ถูก”
“อ่าว....เราก็เลือกไม่ถูกเหมือนกัน”
“แล้วทำไมเมิงไม่ซื้อทั้งสองต้น”ไอ้เบสขมวดคิ้วเหมือนไม่เข้าใจ
“ก็มันเหมือนกันสองต้น เราจะซื้อแค่ต้นเดียว”
“งั้นต้นหนึ่งกูเอาเอง”
ไอ้เบสจ่ายเงินแล้วส่งต้นไม้ที่ซื้อให้เจ้าของร้านห่อถุงให้ จากนั้นมันก็จับมือผมลากให้ตามมันเข้าไปในซอยที่มีคนเดินกันแน่นจนหายใจแทบไม่ออก...
วันนี้เป็นวันศุกร์ ผมเลยลากไอ้เบสให้พามาเดินเที่ยวที่ตลาดเปิดท้ายอาเซี่ยนเทรด ปกติทุกวันผมกับมันก็จะออกไปซื้อกับข้าวมากินกันที่บ้านหรือบางทีก็ไปซื้อของสดมาทำกินกันเอง วันนี้เลยอยากลองไปเดินเที่ยวแถมหาอะไรใส่ท้องด้วย เมื่อตอนมาถึงผมเจอร้านต้นไม้ที่ลานจอดรถเลยเดินเข้าไปดูเล่น ซึ่งมันก็ดูสดชื่นดีครับ
ผมดูไปดูมาก็มาติดใจที่ต้นไม้พุ่มเล็กๆ ซึ่งแม่ผมก็ชอบปลูกต้นไม้ด้วยแหละ มันเลยพลอยมาถึงผม(มันเกี่ยวกันเหรอว่ะ -*-) ผมยืนเลือกไอ้ต้นเนี่ยอยู่ซักพัก เลยบอกให้ไอ้เบสช่วยเลือก แต่มันบอกว่าให้ผมเอาทั้งสองต้น แต่ผมไม่รู้จะเอาไปทำไมทั้งสองต้นเพราะมันเหมือนกัน สงสัยไอ้เบสมันคงตัดปัญหามั้งครับ เลยบอกว่าอีกต้นเหนึ่งมันจะเอาเอง ท่าทางไอ้เบสดูมันหงุดหงิดหรือเปล่าผมไม่แน่ใจ....
เมื่อเข้ามาในซอย ผมก็ต้องเบียดกับคนอื่นที่หยุดซื้อของกินที่วางขายเต็มสองข้างทางแคบๆ เลยทำให้ไอ้เบสต้องจับมือผมไว้ (สงสัยกลัวหลง) จนเดินไปอีกสักระยะหนึ่ง เราสองคนก็หลุดออกมายืนบนทางเดินที่คนบางตาลงหน่อย
“กินร้านนี้มั้ย ”มันหันมาถามโดยที่มือยังคงจับมือผมไว้อยู่
“ได้ทั้งนั้น”ผมตอบโดยไม่มองหน้าไอ้เบส
เราสองคนเข้ามานั่งในร้านก๋วยเตี๋ยวที่ด้านในยังพอมีที่ว่างอยู่ (แต่คนก็ยังเยอะอยู่ดีนั้นแหละ) สายตาผู้หญิงกลุ่มหนึ่งหันมามองผมกับไอ้เบส แล้วหันกลับไปคุยกันเองในกลุ่ม ซึ่งสัญชาตญาณผมมันบอกว่ากำลังถูกนินทา ผมหันกลับมามองที่มือของตัวเอง ที่ยังมีมือของไอ้เบสกุมไว้อยู่ และพอรู้ว่าสาเหตุคืออะไร…
ผมเดินหลบคนเข้ามานั่งยังโต๊ะที่ว่างอยู่ และไอ้เบสก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยมือผมสักที....
“เบส...จับมือแบบนี้ไม่อายคนอื่นเหรอ”ถึงแม้ผมจะเคยได้ยินจากปากไอ้เบสมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ทำไมผมถึงยังไม่แน่ใจ
“...........”มันไม่ตอบแต่แค่ยิ้มกวนๆ
ผมยิ้มกลับ.....และรู้ดีว่าร้อยยิ้มนั้นดูมั่นใจและจริงใจกับผมแค่ไหน
“สั่งอะไรดีครับ”พนักงานผู้ชายเดินมาถามที่โต๊ะ
“หมี่ต้มยำ.......”ไอ้เบสสั่งของมันเสร็จ ก็หันกลับมามองผมที่ยังคงคิดไม่ออกว่าจะกินอะไรดี
เพราะผมเป็นคนไม่ชอบทานก๋วยเตี๋ยวครับ นานๆถึงจะกินสักครั้ง แล้ววันนี้ก็ไม่อยากกินด้วย
ผมเลยบอกว่าไม่เอา น้องเขาเลยเดินกลับไป โดนในมือก็มีแค่เมนูไอ้เบสเพียงคนเดียว
“ทำไมเมิงไม่กิน”ว่าแหละมันต้องถาม
“ไม่ชอบก๋วยเตี๋ยว”
“แล้วทำไมไม่บอกก่อนหน้านี้ จะได้ไปทานอย่างอื่น”
“เบสกินเหอะไม่เป็นไร”
“เมิงจะกินอะไร เดี่ยวกูไปซื้อให้”ไอ้เบสลุกขึ้นเตรียมจะออกไปซื้อของกินให้ผม แต่ผมจับแขนให้มันกลับลงมานั่งอย่างเดิม
“เดี๋ยวเราไปซื้อเอง นายนั่งเหอะ”
“อ่าว กูเป็นผัวก็ต้องดูแลเมิงดิ หึหึ ”โอ้ยไอ้สัด พูดอะไรอย่างโจ่งแจ้งหนักได้มั้ย แล้วนี้หัวเราะอะไรของเมิง
“ไม่ต้องนั่งนี้แหละ เดี๋ยวเรากลับมา”ผมกำลังจะเดินออกไป แต่ไอ้เบสคว้ามือไว้ซะก่อน
“มีอะไร”ผมสงสัย
“รีบกลับมาน่ะ กูคิดถึง”
อ้วกกก...
ผมหลุดหัวเราะออกมา แล้วเดินออกมาจากร้านพร้อมกับรอยยิ้มที่ยังติดอยู่บนหน้า
ไอ้เบสมันบ้าจริงๆน่ะครับ เล่นอะไรไม่อายคนอื่น (อิอิ เขิน)
ผมเดินไปซื้อลูกชินกับของกินอีกสองสามอย่าง เพราะที่นี้ของเยอะมากๆ เลือกไม่ถูกตาหลายไปหมด อันนั้นก็อยาก อันโน้นก็อยาก แต่พอมาก้มดูที่ถุง อ่าว...เยอะสัด พอๆ กลับได้แหละ
ผมเดินหันหลังกลับไปร้านก๋วยเตี๋ยวร้านเดิม แต่พอไปถึงหน้าร้านก็สะดุ้ง เพราะเห็นไอ้เบสนั่งอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง ลักษณะการแต่งตัวดูดี น่ารัก ผิวขาว ผมยาว แล้วท่าทางที่คุยกับไอ้เบสก็ดูสนิทกันเหมือนเจอมานานแล้ว ผมหยุดทันที ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องหยุด ร่างกายมันเป็นไปเองครับ
ผมมองภาพที่อยู่ตรงหน้าแล้วรู้สึกเจ็บจี๊ดไงไม่รู้ ผมไม่ได้โกรธ ไม่ได้ได้หึง แต่มันเหมือนตัวเองหน้าชา เหมือนกำลังจะเสียไอ้เบสไป ทั้งที่แค่ไอ้เบสนั่งคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูสนิทกันมาก ซึ่งผมก็เห็นไม่บ่อยหนักเวลาไอ้เบสคุยแล้วมีความสุขแบบนี้ นอกจากอยู่กับเพื่อนของมัน และเวลาอยู่กับผมสองคน
“ต่าย.....”
ไอ้เบสเรียกสติผมกลับมา ผมยิ้มให้มันแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะ ที่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิม
“อ่ะ เอ่อ นี่....ใหม่.... เพื่อนกูเอง” ผมยิ้มให้ผู้หญิงตรงหน้า เขาก็ยิ้มตอบกลับมา....(น่ารักว่ะ)
“ต่ายเหรอ....น่ารักกว่าที่คิดไว้อีก”ไหมหัวเราะกับเบสสองคน ซึ่งผมได้แต่งง
“แต่น่ารักสู่ใหม่ไม่ได้หรอก”เอ๊ะใครพูด........แต่พอเห็นใหม่ยิ้มให้ผมเขินๆ ก็รู้แหละว่ากูพูดเอง
พวกผม สามคน.... เดินไปตามทางเดินที่คนเริ่มมากขึ้น มันก็เป็นปกติอย่างนี้อยู่แล้วล่ะครับ ร้านแต่ละร้านที่ผมเดินผ่าน ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า รองเท้า หรือร้านขายซีดี ผมก็จะหยุดดูแต่ไม่ได้ซื้อ เหะๆ ก็ไม่ค่อยถูกใจเท่าไรไงครับ แล้วยิ่งต้องเบียดไปมากับคนในร้าน ผมขอบายดีกว่า
ผมเดินดูดน้ำไปเรื่อยๆ ของกินในมือไอ้เบสถือเต็มจนไม่รูจะซื้ออะไรอีก ผมเดินเข้าร้านโน้นออกร้านนี่ โดยไอ้เบสกับใหม่ก็เดินคุยกันตามเข้ามาในร้าน ซึ่งผมเหมือนเป็นเด็กที่เขาสองคนพามาเที่ยวสนุก แล้วปล่อยให้สนุก
โดยไม่สนใจ…..
“กลับบ้านเลยมั้ย”ผมชักเริ่มเบื่อ เลยหันไปขอความคิดไอ้เบส
“ก็ได้ แล้วใหม่จะกลับเลยมั้ย”ไอ้เบสหันไปถามใหม่ที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ
“อืม....เอางั้นก็ได้”
…
ผมยืนรอไอ้เบสที่เข้าไปเอารถบริเวณที่จอดรถด้านใน ไม่นานมันก็ออกมาพร้อมกับรถคลิกสีขาวของใหม่ที่ขับตามหลังมาด้วย
“ขับรถไปส่งใหม่ก่อน แล้วค่อยกลับบ้าน...”ไอ้เบสหันมาบอก เมื่อผมขึ้นไปซ้อนท้ายมันเรียบร้อยแล้ว
“อืม....”เพราะพยักหน้าตอบรับ เพราะหากผมบอกว่าไม่ ไอ้เบสก็คงไปอยู่ดี หึหึ
เราสามคนออกจากเปิดท้ายฯ ขึ้นมาอยู่บนถนนใหญ่ที่รถเยอะมาพอสมควร ใหม่ขับนำหน้า ส่วนไอ้เบสขับตามหลัง ตอนนี้ผมเริ่มคิดอะไรเรื่อยเปื่อยถึงเรื่องไอ้เบสกับใหม่ แต่คิดอยู่ได้ไม่นานไอ้เบสก็ถามผมขึ้นมา
“เมิงเป็นอะไรหรือเปล่า”ไอ้เบสตะโกนถามผม แข่งกับเสียงลม
“เปล่า...”ผมกระซิบตอบข้างหู
ไอ้เบสไม่ถามอะไรผมต่อ มันจัดการรวบมือผมให้ไปกอดเอวมันไว้เหมือนทุกครั้ง
และมือข้างหนึ่งของมัน ก็กุ้มมือผมไว้จนรู้สึกอุ่น พร้อมกับความคิดของผมที่เริ่มสงบ และเย็นลงเป็นปกติ...
ไอ้เบสขับรถจนมาถึงบ้านของใหม่ ก่อนกลับเขาก็ขอเบอร์ไอ้เบสกับเบอร์ผมไป ผมก็บอกไปงงๆ จนเมื่อบอกลาอะไรกันเรียบร้อย ไอ้เบสก็บิดคันแร่งจนมาถึงบ้าน โดยใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาที
หลังจากเข้ามาในบ้าน ผมก็เอาของกินเข้าไปเก็บในตู้เย็น ส่วนต้นไม้ที่ซื้อมาก็เอาขึ้นไปไว้หลังห้องนอนชั้นบน จากนั้นผมก็เดินไปคว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำโดยไม่พูดอะไรกับไอ้เบสสักประโยคเดียว ผมยืนอยู่ในห้องน้ำ โดยเปิดให้น้ำไหลผ่านไป โดยในใจยังมีความสับสนและความกลัวตีกันจนไม่สามารถแยกกันออก และรู้สึกว่าตัวเอง เหมือนกลับมาอยู่คนเดียว
เหมือนที่ไม่เคยมีใคร…
เหมือนไม่เคยเหลือใคร....
ผมอาบน้ำเสร็จช้ากว่าทุกๆครั้ง และเมื่อผมเปิดประตูห้องน้ำออกมาก็เจอไอ้เบสยืนรออยู่แล้ว ผมก้าวโดยเบี่ยงตัวหลบไอ้เบส แต่มันก็รีบคว้าแขนผมให้ไปประจันหน้ากับมันตรงๆ
“เมิงเป็นอะไร”
“เปล่า” ผมพยายามมองหน้ามัน เพื่อไม่ให้มีพิรุธมากไปกว่านี้
“แต่กูว่ามี”
“.........”
“เรื่องใหม่ใช่มั้ย”
“.........”
“หากเมิงคิดว่ากูชอบใหม่ เมิงคิดถูก….”ผมหันไปมองหน้ามันทันที และต้องรีบหันกลับเมื่อเห็นรอยยิ้มของมัน
“แล้วแต่นาย”ผมพูดสั้นๆ และพยามแกะมือที่จับแขนผมอยู่
“กูยังพูดไม่จบ ที่กูบอกว่าชอบ ใช่กูชอบจริงๆแต่มันเมื่อก่อน ตอนที่กูเรียนกรุงเทพกับเขา กูกับเขาเคยเป็นแฟนกัน แต่ตอนนี้ กูมีเมิง กูอยู่กับเมิง....”
“หากคิดว่าเป็นเพราะนายมีเราอยู่แล้ว นายไม่ต้องห่วงหรอก หากนายรักเขา.....นายก็กลับไปหาเขาเหอะ”
ผมพูดทั้งที่ใจสั่นๆ ขอบตาก็เริ่มร้อนขึ้นอีกแล้ว
อ่อนแอจริงๆกู........
TBC*
-
แค่คิดไปเองเท่านั้นพอนะน้องต่าย
รอความจริงจากเบสครับ ...
-
คิดไปเองนะนะ :impress3:
-
นางเอกเกิ๊นนนนนน ไม่สมกับเป็นเบสเลย
-
เฮ้อออออออออออออออออออออออออออ o13
-
โหย อะไรกันเนี่ย อีกตอนเดียวจะจบแล้ว แต่มะรู้ว่าเบสจะเอางัยกับต่ายกันแน่ ทำมัยใหม่ต้องเข้ามาตอนใกล้จะจบด้วยอ่ะคับ มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย โอ๊ยยยยย :serius2:
-
:เฮ้อ:
เครียดๆๆๆๆๆๆๆๆ เธอจะเดินเข้ามาทำไมน๊า ใหม่ เข้ามาทีวุ่นเลยเห็นไหม
ส่วนความคิดต่าย ใช่ อ่อนแอจริงๆ บางครั้งจะมีความรักมันต้องมีความมั่นใจ เชื่อใจ
ไม่ใช่นิดหน่อยก็เกบไปคิดเอง และไปไล่ส่งให้่ไปหาคนนู้นคนนี้ ต้องมองต่ายใหม่แล้วล่ะ
ส่วนเบสตอนนี้ขอบอกว่า :impress2: น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เบสเปลี่ยนไป ใหม่เข้ามา ต่ายก็บ้าตาม
แล้วจะรออ่านต่อ
นิว(LOVEis)
-
ต่ายอย่าจิตตกสิค่ะ!!
-
ไม่ใช่อย่างที่ต่ายคิดหรอกน่า
-
:serius2:
ใกล้ละ...ใกล้จะปรี๊ดดดดดดแตกกกกก
เง้อ จะจบแล้วน้าน้องต่าย ใจเย็นๆเน่อ
รักกันๆๆๆ อย่าเคืองกันอีกเยยยยยย อิอิ :man1:
-
อะไรของมัน.....เบสกับต่าย*
“กูไม่ไป”ฟังแค่น้ำเสียงก็รู้แล้วละครับ ว่ามันไม่พอใจ
“........................”
“เมิงคิดอะไรไรอยู่”
“........................”
“ไม่รักกูแล้วใช่มั้ย”
“ไม่ใช่น่ะ........ เรารักนาย รักมากด้วย” ผมตอบกลับอย่างรวดเร็ว พร้อมกับมองหน้าไอ้เบสที่นิ่งสนิท ไม่มีแววล้อเล่น
สายตาผมจับอยู่ที่สายคนตรงหน้าไม่ละไปไหน เหมือนต้องการหาคำตอบ เหมือนต้องการความแน่ใจ ผมไม่คิดว่าคำพูดของผมมันจะมีผลทำให้ตัวเองและคนที่ผมรักต้องตกอยู่ในสถานการณ์อย่างนี้
“แล้วทำไมเมิงถึงต้องผลักกูให้คนอื่นด้วย”
“ระ....เรา เราไม่ได้ผลักนะ ก็ตอนที่นายคุยกับใหม่ ดูนายมีความสุขมาก จนเรากลัว.... ”
“เมิงกลัว เมิงกลัวแล้วทำไมต้องคิดไปเอง ทำไมไม่ถามกูตรงๆ เมิงรู้เปล่าว่าตอนนี้กูรู้สึกยังไง.......”
ไอ้เบสหยุดคำพูดลง สายตาไอ้เบสไม่ได้เกรียวกราว แต่เหมือนคนกำลัง.....หมดหวัง
“ตลอดเวลาเมิงไม่เคยไว้ใจกูเลย”ไอ้พูดต่อ
ผมยืนนิ่งหลบสายตาของมัน น้ำตาที่พยายามอดกลั้นตกลงบนพื้น พร้อมกับความไม่แน่ใจในสิ่งที่ไอ้เบสพูดออกมา
วันแรกจนถึงวันนี้ ที่ผมกับมันตกลงเป็นแฟนกัน ผมรู้ว่าไอ้เบสยอมเปลี่ยนหลายๆอย่างเพื่อผม ไม่ว่าเวลาว่างตอนค่ำ ซึ่งปกติไอ้เบสจะต้องออกไปกินเหล้ากับเพื่อน หรือไม่ก็ออกไปเที่ยวกลางคืน แต่มันก็ยอมปฏิเสธเพื่อน แล้วมานั่งกินข้าวดูทีวีกับผมสอง หรือเรื่องผู้หญิงที่มันนอนด้วย ไม่ว่า คนที่มันเคยคบมา ชายหรือหญิง มันโทรไปบอกเลิกหมด และยอมเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์
เพื่อใครละ....
ก็เพื่อผม.....
ทำไมผมถึงไม่คิดนะที่ไอ้เบสทำมาทั้งหมดนั้นก็เพื่อผม
แล้วกับเรื่องแค่นี้ กับเรื่องของผู้หญิงที่ชื่อใหม่ แค่นี้ทำไมผมถึงไม่เชื่อใจมันนะ ทำไมนะ
น้ำตาผมไหลมากขึ้น พร้อมความเสียใจที่ประดั่งเข้ามาเหมือนฝน ผมยืนก้มหน้าร้องไห้ ไม่กล้าที่จะมองหน้าไอ้เบสเลย ผมคือคนที่งีเง่า ผมคือคนที่ผิด แล้วผมจะบอกไล่ให้ไอ้เบสไปหาคนอื่นอีก ทำไมผมถึงเลวแบบนี้นะครับ ผมทำกับคนที่ผมรักแบบนี้ได้ไง
“บ.....เบส”
อึก.........................
ฮือ............................
เสียงที่ผมเรียกชื่อไอ้เบสดังอยู่ในคำคอ เพราะไม่ทันที่ผมจะบอกขอโทษ หรือพูดอะไร ที่เป็นการสำนึกว่าตัวเองผิด ไอ้เบสก็ดึงผมเขากอดแน่น ความอบอุ่นกับความอึกอัดมันผสมกันอยู่ในอ้อมกอดนี้ แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้คือ เสียงหัวใจไอ้เบสที่เต้นแรง มันเหมือนกำลังบอกผมว่าไม่เป็นไร และมันก็ยังรักผมเหมือนเดิม ผมร้องไห้นักขึ้นกับตัวที่เริ่มสั่น ไอ้เบสกระซิบข้างหูผมเบาๆ
“ไม่ว่าเมิงจะทำให้กูเจ็บมากแค่ไหน แต่ขอแค่ให้เมิงรู้ไว้ ว่ากูจะไม่มีวันไปจากเมิงเด็ดขาด”
ฮื่อ........................
ไอ้เบสพูดจบ ผมทรุดลงกับพื้น จนไอ้เบสต้องลงมานั่งกอดปลอบไม่ให้ผมร้องไห้นักไปกว่าเดิม ผมซบหน้าลงที่แผ่นอกอุ่นๆของมัน และไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน แต่ตอนนี้ผมไม่มีน้ำตาอีกแล้ว
ลมหายใจ เริ่มเข้าสู่ปกติ และไอ้เบสพยายามจับหน้าผมให้มองหน้ามันตรงๆ แต่ผมได้ไม่ยอม ได้แต่หลบ ก้มหมุดอยู่ที่อกของมันไม่ยอมไปไหน จนเมื่อไปเบสดึงมือให้ผมยืนขึ้นแล้วเดินไปที่เตียง ผมก็ยอมลุกขึ้น แล้วเดินไปอย่างเงียบๆ
ไอ้เบสให้ผมนอนลงบนเตียง พร้อมกับมันที่นอนลงข้างๆ มันกอดผมหลวมๆแต่รู้สึกอบอุ่น
“กูจะไปอาบน้ำ เมิงก็ไปล้างหน้าล้างตาก่อนดีกว่า”เมื่อผ่านไปสักพักไอ้เบสถึงได้พูดขึ้น
“อือ.........”
ผมเดินตามมันไปอย่างว่างาย ซึ่งเนื้อตัวตอนนี้ก็ไม่มีอะไรปกปิดอยู่เลย ผมเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาอีกครั้ง แต่พอตอนที่กำลังจะออก ไอ้เบสที่ถอดเสื้อผ้าเหลือแต่ตัวเปล่า ก็จับผมไว้อีกครั้ง
“อาบน้ำกับกูก่อนน่ะ”
“อือ.........”ผมตกลงเสียงเบา แต่เอ๊ะ แล้วทำไมผมต้องอาบกับมันอีกเนี่ย ในเมื่อผมก็พึ่งอาบไป แต่ก็ช่างเหอะ เพราะไม่กล้าขัดใจมัน เมื่อตัวเองก็เป็นฝ่ายผิดอยู่
เมื่อผมเปิดน้ำก็สะดุ้งนิดหน่อย ที่ไอ้เบสเข้ามากอดผมจากด้านหลัง แล้วจูบผมเบาๆที่ต้นคอ
“เมิงยังอยากให้กูไปหาคนอื่นอีกไหม”
“ไม่.....”ก็ลองมันไปดิ ผมคงได้ตายแน่ๆ
“แล้วเมิงรักกูเปล่า”ผมพยักหน้า
ไอ้เบสจับหน้าให้ผมมองมันตรง แล้วเข้าประกบปากเบาๆ ลิ้นที่อุ่นร้อนของมันเข้าในโพรงปากของผมที่ปล่อยเป็นอิสระ เนินนานที่เราสองคนต่างมองความอบอุ่นนี้ให้กัน โดยไม่มีใครที่อยากจะแยกจาก
สายน้ำที่ไหลผ่าน ผมอยากให้มันไปพร้อมกับความคิด ความหวั่นไหว และความไม่เชื่อใจในตัวไอ้เบส
ตอนนี้ผมมีความสุขมาก ผมรู้สึกอบอุ่นที่มีไอ้เบสอยู่ตรงนี้ กอดของมันที่ผมคงคิดถึงมาก หากต้องจากกับมันไปจริงๆ วันนี้ผมจะจำเอาไว้ ว่าคือวันที่ผมเกือบเสียคนที่ผมรัก เพราะแค่คำว่าไม่เชื่อใจ ความรักมันเป็นสิ่งที่เราสองคนต้องต่างปรึกษากัน และต้องทำความเข้าใจกัน ไม่ใช่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต่างเงียบ แล้วเก็บเอาไปคิดอย่างที่ผมทำ
ผมไม่รู้ว่าเหตุการณ์อย่างนี้จะเกิดขึ้นอีกหรือเปล่า แต่ผมเชื่อว่าหากมันเกิดขึ้น ต่อให้สักอีกสิบครั้ง ร้อยครั้ง หรือมากแค่ไหน แต่ตอนนั้นผมคงจะมั่นใจ และเชื่อใจในตัวไอ้เบส จนยากที่จะจากกัน และความรักที่ผมกับไอ้เบสต่างเติมให้กัน มันคงมากจนเกินกว่าที่เราสองคน จะจากกันได้....
.
.
.
“โอ้ทะเลแสนงามมมมมมม......
ฟ้าสีครามสดใสสสสสสส.......
มองเห็นเรือใบบบบบบบ.........
แล่นอยู่ในทะเลลลลลลล...........”
บทเพลงอันแสนจะแสบหูก็จบลงพร้อมกับที่พวกผม 7 ชีวิตมาอยู่กันที่ขอบนถนนในตอนเที่ยงๆของวันที่ 18 กันยายน ซึ่งมันก็ไม่ได้เป็นวันสำคัญอะไรหรอกครับ แค่ชวนกันมาเที่ยวแก้เบื่อ อยู่บ้านกับไอ้เบสนอนกิน จนชักจะเบื่อๆ เลยลองไปช่วยพวกมันดู ตอนแรกคิดว่าคงไม่มีใครว่าง แต่ทำไมมันถึงชั่งว่างได้ตรงกันอย่างนี้ว่ะ เหะๆ
ทะเลสงขลาช่างสวยงามไม่มีที่ติ เอ๊ะ หรือว่าผมมาเที่ยวแค่ที่นี้ที่เดียวก็ไม่รู้ เพราะทะเลอื่นไม่ค่อยได้ไป เวลาไปไหน ก็มาแต่ทะเลสาบสงขลา หึหึ
“ยืนทำอะไรค่ะคุณต่ายยยยยย......ช่วยกันขนของลงสิค่ะ ถึงเมิงมีผัวเเป็นเจ้าของรถ ก็เหอะ”
นั้นไงโดนอีโมกันจนได้ แถมยังโดนไอ้พวกที่มาด้วยหัวเราะซะกูไม่รู้จะเอาหน้าไปไหวไหนเลย อีสัดโม.....
“ชอบกัดกูจริงๆน่ะเมิง”
“ไม่กัดเมิงแล้วจะให้กัดไอ้เบสเหรอ แต่กูว่าหากเป็นเบสกูขอดูดนะ ไม่ขอกัด อิอิ” อีโมทำสายตากรุมกริมไปทางไอ้เบส จนมันหลุดหัวเราะใหญ่
ผมไม่ขอยุ่งกับอีโมดีกว่าครับ อีนี่มันกัดแต่ละที อายคนกันทั้งบาง
ผมหันมาช่วยไอ้คมขนของที่อยู่ท้ายรถเก๋งสีดำขันงามของไอ้เบสเสร็จ เราก็ช่วยกันถือของที่ขนออกมาไปโยนไว้บนเสื่อที่ไอ้ต้ากับบูมปูรอไว้แล้วเรียบร้อย ต้นสนที่นี่ปลูกเป็นแนวยืนต้นสูง จนไม่เห็นแดดเลยครับ แถมลมก็สบายได้บรรยากาศมากๆ ผมลุกขึ้นถอดรองเท้าเดินเล่นแถวๆนั้นหลังจากช่วยพวกมันจัดของเสร็จ
เด็กผู้ชายสองสามคนเล่นน้ำอยู่ที่ทะเลจนผมชักอยากเล่นขึ้นมา แต่ขณะกำลังคิดอยู่นั้น ไอ้เบสก็เอามือมาโอบไหลผมไว้หลวมๆ ดูๆไปเหมือนเพื่อนกันมากกว่าแฟน(หรือเปล่าไม่แน่ใจ)
“เมิงจะเล่นน้ำหรือจะกินก่อน”ไอ้เบสพูดขึ้น
“อยากเล่นน้ำอ่ะ แต่ก็หิวเหมือนกัน”ผมเลือกไม่ถูก
“งั้นก็เอาลงไปกินในน้ำ หึหึ”ดูมันกวนครับ
“พอเลย....เดี๋ยวเราว่าไปเล่นน้ำก่อนดีกว่า แล้วค่อยขึ้นมากิน”
“ตามนั้น”
ผมเดินกลับไปที่กลุ่ม เห็นพวกมันนั่งเล่นกันอยู่ เลยลองชวนไปเล่นน้ำทะเล พวกมันพยักหน้าเหมือนนัดหมาย (ใจง่ายจริงๆ) ผมจัดการถอดเสื้อจนเหลือแต่กางเกงขาสั้นที่ใส่มา เมื่อเสร็จเรียบร้อยกันทุกคน ผมก็เดินเตรียมทะเลแต่ไอ้เบสไม่รู้มากจากไหน เข้ามาช้อนตัวผม แล้ววิ่งพาลงทะเลไปพร้อมกับมัน
พวกผมดำพุดดำวายโดยมีอีโมกรี๊ดกราดเพราะเห็นกล้ามหน้าท้องผู้ชาย ขำมันจริงๆ มันเข้าไปเล่นกันคนโน้นทีคนนี้ที จนผมกับไอ้ต้าหลุดหัวเราะเพราะกลั้นไว้ไม่อยู่ ผ่านไปเกือบชั่วโมง พวกผมก็พากันกลับขึ้นไปที่นั่ง กลับมาเห็นอาหารทุกอย่างอยู่ครบ ตอนแรกลืมไปว่าไม่มีใครเฝ้า กลัวของ(กิน)หาย แต่โชคดี มั้ยอย่างนั้นอีโมคงไอ้ร้องแน่ๆ เพราะอีนี่มันห่วงของกิน ขนาดตอนไปซื้อ ยังไปเลือก ด้วยตัวเองเลยครับ หึหึ
พวกผมแยกย้ายกันนั่งตามเก้าอี้แถวนั้น เพราะแต่ละคนเปียกจนนั่งบนเสื่อไม่ได้ ไอ้เบสไปยิบกล่องของกินมาสองสามกล่อง แล้วมานั่งใต้ต้นไม้ ที่มีผมนั่งอยู่ก่อนแล้ว ผมมองไอ้เบสตอนที่กำลังเดินมา ดูเซ็กซี่เป็นบ้าเลยครับ หุ่นมันดีมากๆ จนคิดแล้วอารมณ์ขึ้น เหะๆ
“กูหล่ออ่ะดิ”มันรู้ทัน
“แหวะ หลงตัวเอง”
“เมิงมากว่ามั้งที่หลง เพราะไม่งั้นคงไม่ยอมกูทั้งคืนหรอก”
“..........................”ผมหน้าแดงเลยครับ ไอ้เบสมันชอบเอาเรื่องอย่างว่ามาพูด ซึ่งไอ้ผมก็ไม่ชินสักที พยายามจะให้ชิน แต่ไม่รู้ทำไมถึงทำไม่ได้
ผมเลิกคุยกับมัน แล้วหันมากินแทน เพราะหิว แถมพูดไปก็เข้าตัว ไอ้เบสที่นั่งกินอยู่ข้างๆ พูดเรื่องโน้นเรื่องนี่ จับใคความสำคัญอะไรไม่ได้ เหะๆ
หลังจากกินเสร็จผมก็ลงไปเดินเล่นกับไอ้เบสที่ทะเล ตอนนี้แดดอ่อนลงมากแล้ว ส่วนกางเกงที่ปียกก็ยังใส่อยู่ จนชักจะเริ่มแห้ง ฮ่าๆ ทะเลที่มีเกาะอยู่สองสามเกาะ แต่ที่เด่นๆก็เกาะหนูกับเกาะแมว (มองไงว่ะเหมือนแมว) ผมเดินไปสักพักก็แหงนขึ้นมองท้องฟ้า ที่ดูฟ้าใสสวย จนผมต้องเรียกให้ไอ้เบสดู แต่มันกลับว่าเฉยๆ อ่าวไอ้นี่ ชมสักคำก็ไม่มี
“เมิงว่ากูเป็นเกย์เปล่า”จู่ๆไอ้เบสก็ถามขึ้นมา จนผมต้องหันไปมองมันเพราะความไม่เข้าใจ
“แล้วนายว่านายเป็นหรือเปล่า”
“กูรู้แล้วจะถามเมิงมั้ย”เอ่อ....กูโง่เอง
“คนเป็นเกย์คือคนผู้ชายที่ชอบผู้ชายด้วยกัน”ผมไม่ตอบแต่ให้มันคิดเอง
“งั้นกูก็เป็นดิว่ะ”อ่าว....อย่างมาทำเป็นฉลาดน้อย
“ก็คงงั้น แล้วทำไมถึงถาม”ผมตอบไปอย่างไร้อารมณ์
“ก็กูมาคบกับเมิง กูเลยไม่แน่ใจ”
“อ่าว แล้วนายไม่เคยชอบผู้ชายเหรอ”ผมหยุดเดิน แล้วหันมองหน้ามันอย่างแปลกใจ
“ไม่”ไอ้เบสมองหน้าผมงงๆ เหมือนจะบอกผมว่า เมิงจะถามทำไม
“อ่าว แล้วผู้ชายที่นายคบคนอื่นๆอ่ะ”
“กูไม่เคยคบผู้ชาย กูแค่เอาเฉยๆ”ผมตกใจ แปลกใจ มันผสมป่นกันไปหมด
“ยะ...อย่าบอกน่ะ ว่าเราคือแฟนผู้ชายคนแรกของนาย”
“เออ”ไอ้เบสตอบปัดๆ แต่แอบเห็นหน้ามันแดงๆ
ผมช็อค เพราะ คนอย่างไอ้เบสที่เคยมีอะไรกับเกย์มาหลายคน แต่ไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชาย ใจหนึ่งก็แอบดีใจน่ะครับที่ผมเป็นผู้ชายคนแรกที่มันรัก
“ละ...แล้ว.....มันต่างจากมีแฟนเป็นผู้หญิงหรือเปล่า”ผมถามเพราะอยากรู้ เหะๆ
“ไม่ต่าง”
“แล้วทำไมนายถึงไม่คบกับผู้ชายด้วยกันอ่ะ”
“ไม่รู้”
“อ่าว.....แล้วทำไมนายถึงมาคบกัยเรา”ผมถามพร้อมกับทำหน้ายุ่ง (สงสัยครับสงสัย)
“ก็เพราะ...............”ไอ้เบสหยุดคำพูดไว้เท่านั้น แล้วเดินต่อ โดยทิ้งให้ผมยืนงงกับคำตอบที่เหลือ
“เห้ย....บอกมาว่าทำไม บอกมาก่อน”ผมวิ่งตาม แต่ไอ้เบสเดินเร็วขึ้น จนผมชักจะตามไม่ทัน
“ก็อย่างนั้นแหละ”ไอ้เบสไม่ยอมบอกง่ายๆ จนผมต้องออกแรงเดินมาตามมันให้เร็วขึ้น
“อย่างนั้นอ่ะอย่างไหน”
“ไม่รู้โว้ย”
“เห้ย....หยุดก่อนดิ บอกมาก่อน”
“ไม่เอา บอกแล้วกูจะได้อะไร”
“อยากได้อะไรได้หมด แต่บอกมาก่อน”
อั๊ก...............................................
ไอ้บ้าหยุดก็ไม่บอก ผมชนเข้ากับหลังมันเต็ม ปวดหัวชิบหาย....
“ทุกอย่างแน่น่ะ”ไอ้นี่ก็ยังย่ำ
“อืม.....บอกมา”
“มาใกล้ๆดิ”
ผมเข้าไปยืนใกล้ๆมัน แต่พอผมเดินไปหยุดตรงหน้ามัน มือมันทั้งสองข้างก็จับหน้าผม นิ่ง แล้วก็จูบอย่างรวดเร็วที่ริมฝีปาก ผมตัวแข็งนิ่ง แต่ไอ้เบสกลับยิ้มดีใจ ไหนว่ามันจะบอก แล้วนี่มันกลับมาแกล้งผม ไอ้เบส เลวจริงๆเมิง ผมหันมองซ้ายมองขวาปรากฏว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้น เหอ....โล่งอก
“บอกมาเร็วๆ...ไม่เล่นแล้ว”ผมเร่งมัน
“มาใกล้ๆดิ”เอาอีกแหละเมิง แกล้งกูอีกอ่ะดิ
“ไม่เอาแล้ว บอกมาเลย”
“เมิงเข้ามาใกล้ๆดิ”
“ไม่เอา เดี๋ยวนายแกล้งอีก”
“ไม่แกล้งแล้ว”ผมมองหน้ามันอย่างไม่มั่นใจ แต่ก็ยอมเดินไปอยู่ใกล้มันเหมือนเดิม
“เมิงจำไว้น่ะ เมิงจะเป็นผู้ชายคนแรกและะเป็นคนสุดท้ายที่กูจะพูดอย่างนี้…..”
.
.
.
.
“......เบสรักต่ายครับ......”
(http://i676.photobucket.com/albums/vv126/thaiboyslove/SSL20033.jpg)
http://www.youtube.com/v/FixHEDoWMMc&hl=en&fs=1&autoplay=1&loop=1
-
กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เบสรักต่ายครับ
มึงจะมาโรแมนติกอะไรตอนเน้!!!!!!!!!!!
หลงเบสไม่ไหวแร้วววววววว
ตายเพราะประโยคสุดท้ายยยยยยย
:serius2:
เพลงเพราะมากค่ะ
+1 ขอบคุณสำหรับประโยคสุดท้ายของเบส
กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:m3:
-
ปล(ปลาบปลี้ม)......ขอบคุณมากๆครับ (ซ้ำเนอะๆ) ผมก็ไม่รู้จะให้อะไรได้มากไปกว่านี้ นอกจากคำขอบคุณและการกดบวกให้
เรื่องนี้เขียนเดือนตุลาปีที่แล้ว และจบตอนที่หนึ่งวันที่ 18 กันยายน 2552 เกือบปีที่ผมรู้สึกและผูกผันกับเรื่องนี้
บางคนเข้ามาแล้วจากไป ไม่เป็นไรครับ แค่คอมเม้นที่เป็นกำลังใจให้จนถึงตอนปัจจุบัน ก็ทำให้ผมรู้สึกดี
และมีกำลังใจที่จะเขียนในตอนต่อไปเรื่อยๆ
ตอนหน้าที่ผมจะเขียนอาจจะใช้เวลาหน่อย และภาษาที่เขียนก็อาจจะเป็นเด็กๆ หรือเปล่า อันนี้ก็ไม่แน่ใจเหะๆ
ผมต้องขอโทษน่ะครับ ที่เขียนผิด ตกหล่น หรือบรรยายอารมณ์ของตัวละครได้ไม่ดี....
ขอบคุณน่ะครับ แล้วเจอกันใหม่.... :L2:
-
:-[น่ารักอะๆๆๆๆ รอตอนพิเศษจ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
ผมก้อคนสงขลาครับ
:L2: :L2:
-
กรี๊ดรอ..พาร์ทต่อไปจร้า!!!~
-
+1 ให้คุณพี่เลย
เขียนออกมาได้เลิศมาก อ่านมาทั้งเรื่องโดนก็เยอะแต่วันนี้
วันที่ 19 กันยายน 2552 555+
“......เบสรักต่ายครับ......”
ประโยคเดียวที่รออ่าน มันโดนที่สุดแล้ว กริ๊ดดดดดดดดดด
แล้วจะรออ่านต่อน๊าเขียนมาเถอะคนเขียนยังไงก็ยังเป็นคนเดิม
ลายการเขียนเดิมงามอย่างไร มันก็ต้องงามอย่างนั้นละ หึหึ
เป็นกำลังใจให้เสมอ เหมือนที่วันนี้ เบสเป็นกำลังให้ต่ายยืนได้ :impress2:
นิว(งามอย่างผู้ดี)
-
ตามมาบวกหนึ่งให้กับคนเขียนนะคะ
เรื่องนี้สนุกค่ะ มีเรื่องให้ลุ้นอยู่ตลอดเวลาเลย
น้องต่ายในเรื่องน่ารักที่สุดเลย
ขอให้เบสหลงต่ายตลอดไป
-
อ๊ากกกก ยังไม่กล้าอ่าน แต่อ่านไปแล้วเบสรักต่าย ๕๕๕
เดี๋ยวๆมาอ่านใหม่ต่อ (ดันมาอ่านต่อล่าสุดก่อนซะนี่) o13
-
+1 แล้วเติม 0 อีกซักสิบตัวก้อได้นะค้า :o8:
ง่าๆๆๆ น่ารักจังเยยยย อยากมีคนมาบอกรักท่ามกลางทะเล หาดทราย สายลมอย่างนี้บ้างจัง
โรแมนซ์ที่ซู้ดดดดดดดดด
จัดมาอีกนะตัวเอง ต่อไปก็คงเป็นคู่กัดใช่มั้ยคะ
รอๆๆๆๆๆๆ
รีบๆมาลงเร็วน้า :impress2:
-
อย่า ได้ แคร์ สิง ใด ใด
น่ะ จ๊ะ
-
ฝาก ตัว....ฝากตับ....เป็น แควน คลับบบ....โด้ยยยย.....คนเจ้าค่ะ....
อ่านจบแล้ว.....เย้ๆ......
ขอบอกว่า ตอนแรก งง มึน เมา เบลอ เว้อออ ปัยพักนึง...อ่ะ.....
แต่ตอนนี้.....เข้าจัยแล้ว....ลึกซึ้ง ชัดเจน...
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดี เจ้าค่ะ......
และ ท้ายที่สุด.....รอ ภาคต่อออออปายยยยยยย......แว่
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ในที่สุดก้อมีวันนี้
"เบสรักต่ายครับ"
ดีจายยยยยยยยยยย ติดตามเรื่องนี้มานานมาก เหนเปนฝั่งเปนฝาก้อดีใจ หุหุ :-[
รอภาคต่อไปอยู่นะ ว่าแต่ภาคต่อไปของใครอ่า บูมต้า? รึโม...
อยากได้ของโมอ่า เพราะเดาทางไม่ถูก คู่ใครยังไม่รุ้เลย แต่ต้าบูมพอลางๆ
ไงก้อเปนกำลังใจให้เสมอนะครับ สุ้ๆๆ :L2: :กอด1:
-
มาอ่านเอาตอนที่พาร์ทแรกจบพอดีเลย ตอนอ่านไปใจก็ตุ้มๆต่อมๆไป กลัวว่าจะไม่สมหวัง หรือต้องเจ็บตัวกันก่อนถึงจะรู้ใจกัน แต่พออ่านมาเรื่อยๆจนจบ อยากจะบอกว่า จบได้น่ารักมากๆเลยอะครับ :กอด1:
-
หวานจัง :กอด1:
-
:กอด1: ขอบคุณที่เขียนเรื่องน่ารักๆให้อ่านนะจ้ะ :L2:
จะรอติดตามตอนต่อๆไปนะคะ
-
:L2:
เป็นกำลังใจให้สำหรับ Section II
อ่า...หวานจัง :กอด1:
-
ตัวเรื่องน่ารักดี...
ขอบคุณคับ
-
สุดยอด............
ขอบคุณจริงๆครับผม............... :pig4:
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทัน
Happy Ending ซะที
"เบสรักต่ายครับ" ไม่คิดว่าคนเถื่อนปากหมา จะพูดคำนี้
หวานเป็นที่สุดเลยนายเบส จากเสือกลายเป็นแมวคิตตี้ของหนูต่ายซะแล้ว
น่ารักกกกกกกกกกก :impress2:
รออ่าน section 2 จ้า :L2:
-
รักคับ :pig4:
-
รักคนแต่งที่สุดในโลก...
ยิ่งพร้อมกับฟังเพลงนี้ :music: ชอบจัง
-
:o8: :o8: :o8:เบสน่ารักถึงจะเลวมากอยู่ก็เหอะ อิอิ
-
อ่านจบแ้ล้ววววว
เขินแทนต่ายเลย
:o8: :o8:
-
หึๆๆ
ไม่ได้เข้ามาในนี้นานนนน พอมาอีกที อ้าว จบซะละ
แอบงงตอนจบแฮะ ทำไมต่ายกลายเป็นแฟนคนแรกได้หว่า แฟนคนแรกคือนัทไมใช่หรอ?? เอ...เง็งจริง
สนุกมากค่า แต่งเรื่องหนุกๆมาให้อ่านอีกน้า
-
เบสน่ารักสุด ๆ ไปเลยอ่ะ :L2: :L2:
สนุกมากเลยคร้า :o8:
แต่งได้ o13 มากๆเลยนะคร้า
:bye2: :bye2:
-
555+ หนุกดีคับ อิอิ
-
อือ....
อ่านแรกๆ ก็คิดว่าจะไม่อิน
ที่ไหนได้อินกับความน่ารักน่าหยิกของหนูต่ายไปซะงั้น
แต่ตอนนี้......
เกลียดอิบูมว่ะเว่ยเฮ้ย
ตกลงที่แกคุยโทรศัพท์กับต่ายของเจ้แบบขาดๆหายๆ เหมือนไม่มีสัญญาณนี่เพราะแกคุยอยู่กับนังน้องปุ้ยใช้ม้ายยยย
เชอะ!!!
ไปเลยไป๊ ไปหาน้องปุ้ยนู่นนน
ส่วนหนูต่ายน่ะของฉัน!!!!ชริ
อย่ามาขอคืนล่ะ ไม่ให้!!
-
งง ไปบ้าง แต่ก็สนุกค่ะ
-
:mew1: