ตอนที่ 17 โต๊ะข้างหลัง
“แม่...วันนี้ไปไหนเปล่า”
ผมถามแม่ ที่นั่งดูทีวีด้วยกันตอนเช้า
แล้วขนมที่แม่ซื้อมาจากเชียงใหม่
ผมก็นั่งกินไป ดูทีวีไป จนตอนนี้ก็เกือบหมดถุง
.....อร่อยจริงๆ แม่.....
“ทำไม? ลูกจะออกไปข้างนอกเหรอ”
มีเรื่องไหนบ้างหว่า ที่แม่ผมตามไม่ทัน
แต่ก็อย่างว่าแหละครับ....แม่
เลี้ยงเรามาตลอด เรื่องนิสัยลูก
ไม่มีใครรู้และรับนิสัยเราได้เท่าแม่แล้วครับ
“ก็จะออกไปเที่ยวกับพวกไอ้ต้าอ่ะ”
“แล้วเรากลับดึกเปล่า”
แม่ผมดูจะเป็นห่วงผมเรื่องเวลากลับครับ
เพราะตอนที่ออกไปเที่ยว ก็จะกลับดึกเป็นประจำ
แม่ผมจะไม่ด่าครับ แต่จะนั่งคุยกันมากกว่า
แล้วเราก็หาทางแก้ ไม่นานปัญหาก็หมด
“ตีห้า ประมาณนั้น”
สีหน้าแม่ผมดูจะตกใจครับ
จากดูทีวีก็หันมามองหน้าผมอย่างด่วน
“ล้อเล่นแม่ ประมาณ 4 ทุ่มเอง”
“อืม งั้นก็รีบกลับล่ะ แล้วเอย่าลืมเอาของฝากให้เพื่อนๆเราด้วย”
“ครับ”
แม่ผมซื้อของฝากให้ ไอ้พวกเพื่อนผมด้วย
เห็นแกบอกว่าน่ารักดีเลยซื้อมาฝาก
ส่วนของผมก็เป็นตุ๊กตาน่ารักๆ ครับ
ตอนแรกก็งงๆน่ะ ซื้อของน่ารักให้เด็กผู้ชาย
แต่แม่ผมบอกว่า งั้นเอากลับมา...
ผมรีบวิ่งเอาไปเก็บในห้องทันที
……..ตุ๊กตาน่ารัก จัง……..
.
.
.
ช่วงบ่ายๆ หลังจากผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ
ผมกดโทรศัพท์หาไอ้ต้าทันที
เพราะมันนัดกับผมว่าจะมารับไปเที่ยวด้วยกัน
“เมิงถึงไหนแล้วว่ะ”
“ใกล้ถึงแล้ว ไงแค่นี้น่ะ กูขับรถอยู่”
มันตัดสายไป ผมก็เดินมานั่งดูทีวี เพื่อฆ่าเวลา
ผมนั่งรอพวกมันไม่นาน เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดัง
พอผมเปิดประตูออกไปดูแถบหัวใจวาย...
วิญญาณกระเทยมายืนอยู่หน้าบ้าน
“ฉ่านร้อน....เห็นไหมดำหมดแล้ว”
อีโมเป็นคนเริ่มพูดครับ ส่วนไอ้พวกที่เหลือก็ยืนอยู่ข้างหลังมัน
“เวอร์ล่ะเมิง”
ผมพูดเสร็จ ก็เดินไปเปิดประตูให้มันเข้ามานั่งในบ้าน
ตอนนี้ทั้งบ้านมีแค่ผมคนเดียวครับ
เพราะแม่ขับรถออกไปซื้อของใช้
“แล้วพวกเมิงจะไปที่ไหนกันว่ะ”
ผมถามเรื่องที่มันจะเที่ยวกัน
แล้วพวกมันบอกว่ายังไม่ได้คิด
ผมเลยเสนอว่าจะไปกินนมสด
พวกมันก็พยักหน้าหงิกๆ
เหอ....ว่าง่ายจริงเนอะพวกเมิง
“แต่มันตอนเย็นอยู่เลยว่ะ กูว่าไปเที่ยวสวนกันก่อนม่ะ”
ผมเสนออีกความคิดหนึ่งครับ
เพราะที่สวนสาธารณะ มันเย็นสบายดี
แล้วอีกอย่างมันก็ไม่น่าเบื่อด้วย
“อืม ไงก็ได้”
ไอ้กรดมันเป็นคนตอบผม
ส่วนไอ้พวกที่เหลือก็ได้แต่พยักหน้าหมือนเดิม
“สรุปแล้ว...กูเป็นคนคิดหมดเลยใช่ไหม”
ผมถามพวกมัน
แล้วพวกมันก็ร่วมใจกันพยักหน้าตกลง
.....เหอ.....มีเพื่อนก็เหมือนไม่มี ฮื่อๆ…..
พอตกลงกันได้เรียบร้อย
พวกผมก็ค่อยๆทยอยกันออกจากบ้าน
ตอนนี้ผมก็กำลังจะล็อกประตูบ้านอยู่แล้ว
แต่เกิดนึกขึ้นได้ว่าลืมกระเป๋าตังค์
ผมเลยบอกให้พวกมันรอแปป…
แล้วผมก็ใส่เกียร์หนึ่ง วิ่งขึ้นบ้านอย่างด่วน
เหอ...กว่าจะวิ่งกลับลงมาได้ ลิ้นแทบลากพื้น
“ไอ้เชี่ย...”
เสียงไอ้ต้าดังอยู่หน้าบ้าน ตอนแรกหนึ่งว่ามันกัดกับอีโม
แต่พอผมเดินออกไป ก็เห็นครับ ว่ามันไม่ใช่อีโม แต่เป็นบูม
“เมิงทำเหี้ยไรไว้กับเพื่อนกู อย่านึกว่ากูไม่รู้”
ไอ้ต้ามันดึกคอเสื้อบูมไว้ ส่วนหน้าตามันก็โกรธสุดๆ
แต่กลับกันสีหน้าของบูมช่างดูเรียบเฉย
ไม่มีแววกลัวอะไรเลย
“ทำหน้ากวนตีนจริงน่ะเมิง เอาสักหมัดไหม”
“เห้ยยยยยยยย...”
ไอ้ต้ากำลังจะสวนหมัดใส่บูม
ส่วนไอ้พวกที่เหลือก็พยายามดึงไอ้ต้าไว้
ผมที่เห็นก็รีบยืนเขาไปขว้างระหว่างทั้งสองคน
เพราะไม่อย่างงั้น มีเวทีมวยเล็กๆหน้าบ้านผมแน่
“เห้ย ใจเย็นหน่อนดิว่ะต้า”
ไอ้คมครับ มันกอดไอ้ต้าไว้จากด้านหลัง
เพราะไอ้คมมันตัวใหญ่สุด แรงก็อย่างควาย
มันจึงเป็นคนเดียวที่เอาไอ้ต้าอยู่
สวนไอ้กรดกับอีโม แรงพวกมัน
ยืนห่างๆก็เป็นพอ…..เหะๆ
“เมิงดูหน้ามันดิคม แม่งกวนตีชิบ สงสัยอยากแดกตีน”
ไอ้ต้ามันน่ากลัวมากครับ
ผมที่ยืนบังระหว่างกลาง ก็กลัวโดนลูกหลงเหมือนกันน่ะ ไม่ใช่ไม่กลัว
“เออ.....”
บูมพูดสั้นๆครับ
แต่มันยิ่งทำให้อารมณ์ไอ้ต้าเดือนมากเข้าไปอีก
“เมิงดูมัน เมิงดูมันไอ้คม แบบนี้เป็นเมิง เมิงทนไหวเหรอ”
ไอ้ต้ามันก็ดิ้นๆจะวิ่งมาต่อยบูมให้ได้
ผมเองพอหันไปมองหน้าบูม
ทำไมมันช่างกวนตีนได้ใจแบบนี้
ก็เพราะตอนนี้บูมกำลังยิ้มย้วยไอ้ต้ามันดิครับ
“บูมนายเข้าบ้านก่อนเหอะ เราขอร้อง”
ผมพูดกับบูม
แล้วบูมก็มองหน้าผม จากนั้นก็พยักหน้าตอบรับ
ส่วนที่เหลือก็มีแต่ไอ้ต้าเท่านั้นแหละ
แถมตอนบูมเดินเข้าบ้านไป ไอ้ต้ามันยังตะโกนด่าเขาอีก
ผมไม่อยากคิดเลย หากไอ้ต้าตัวเล็กๆ
ต่อยกับบูมที่ตัวใหญ่ๆ ใครว่ะที่แพ้
……ไอ้ต้า เมิงร่างไม่ให้แต่ใจรัก กูเข้าใจ......
“พอเหอะ...ต้า เรื่องมันจบไปแล้ว”
ผมบอกไอ้ต้าที่อารมณ์ค่อยเย็นลงหน่อย
“ทำไมเมิงไม่โกรธมันว่ะ มันหลอกเมิงน่ะโว้ย”
ไอ้ต้าจ้องหน้าผมนิ่ง ผมเองก็ได้แต่หลบตามัน
เพราะผมก็ไม่สามารถให้คำตอบมันได้
แล้วอีกอย่าง ผมกับบูมก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
และไม่คิดว่าเรื่องนี้ ไอ้ต้มันยังจำได้อยู่
ตอนนี้ทั้งสี่คนที่ยืนอยู่หน้าบ้าน
ทุกคนเงียบ ไม่มีใครปริปากพูดอะไรเลย
แล้วอารมณ์ไอ้ต้ามันก็เย็นลง จนเป็นปกติ
ไอ้คมได้แต่จับไหล่ไอ้ต้าไว้
ส่วนผมก็มองไปที่อื่น ไม่ได้มองที่ใคร คนใดคนหนึ่ง
จนเมื่อ.....
“กรี้ดๆๆๆ....แมงสาป”
อีโมมันแหกปากร้องลั่นหน้าบ้าน
พวกผมที่ยืนๆกันอยู่ ก็หันไปมองมันด้วยสายตาเดียวกัน
ผมที่ยืนมองหาแมลงสาปก็ไม่เห็นว่าจะมีสักตัว
เจอก็แต่เศษใบไม้....
“แมงสาปที่ไหนเมิง กูเห็นแต่เศษใบไม้”
ผมบอกอีโมมัน
มันก็หยุดร้อง แล้วก้มลงไปมองที่เท้ามัน
จากนั้นมันก็หันมายิ้มๆให้พวกผม
“เหรอ เหอะๆ กูดูผิด”
เสียงอีโมเหมือนจะช่วยให้พวกผม กลับมาเป็นปกติกันเหมือนเดิม
ตอนนี้ไอ้ต้ากับผมก็คุยกับปกติ โดยทำเป็นลืมเรื่องของบูมไป
หลังจากนั้น พวกผมก็ขับรถมาที่สวนสาธารณะกัน
พอถึง พวกผมก็เดินไปดูโน้น ดูนี้ ไปเรื่อยๆ
แล้วพอค่ำๆหน่อย พวกผมก็ยกทีมกันไปร้านนมสด
ซึ่งในร้านก็จะมีคนไม่เยอะมากนัก เพราะยังค่ำๆอยู่
แต่ไม่นานครับ พอพวกผมนั่งกินไปเรื่อยคนก็เริ่มทยอยกันมา
แต่ก็พอยังเหลือที่ว่างอยู่ คือโต๊ะข้างๆผม
“ผู้ชายโต๊ะนั้นน่ารักว่ะ เมิงว่าเปล่าต้า”
อีโมมันถามอีต้าข้ามโต๊ะครับ
พวกผมเลยพลอยได้ยินกันไปด้วย
“ไอ้พวกนี้ มันเด็กโรงเรียนแสงทองนี้หว่า”
ไอ้ต้ามันหันไปมอง แล้วก็หันกลับมาบอกพวกผม
ซึ่งโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนชายล้วนครับ
แล้วอีกอย่างเรื่องผู้ชายหล่อๆ โรงเรียนนี้เขาก็ดัง
“อายๆ งั้นเป็เกย์สิแก”
อีโมดูเหมือนมันจะกรี๊ดกร๊าดใหญ่ครับ
เพราะเรื่องเกย์ โรงเรียนนี้ก็ดังพอๆกัน
“ไปรู้มันเหรอว่ะ กูไม่รู้จัก”
ไอ้ต้ามันดูไม่สนใจเท่าไร
สวนอีโมก็ได้แต่นั่งมองตาปริบๆ
ไม่นานครับ สงสัยกระแสจิตมันแรง
ผู้ชายหนึ่งในโต๊ะนั้น หันมามองที่มัน
“แกๆ เขามองมาที่ฉันด้วย”
อีโมมันดูวี๊ดวายเกินเหตุ
ไอ้ต้ามันเลยหันมอง
แล้วก็หันกลับมานั่งกินน้ำในแก้วมัน
“เออ ขออย่าให้มันมองกูเหอะ”
ไอ้ต้าพูดออกมา
แล้วก็หันไปมองพวกโต๊ะนั้นอีกรอบ
คราวนี้ไอ้คนเดิม มันส่งยิ้มมาให้
อีโมมันทำทีเป็นเขิน
“เขามองฉันจริงๆน่ะย่ะ ดูซิ ยิ้มให้ด้วย”
อีโมดูจะยิ้มร่ามีความสุข
ส่วนพวกผมก็นั่งคุยกันเรื่องอื่น
เพราะเรื่องที่มีผู้ชายมามองแล้วยิ้มให้
มันก็ไม่ใช้ ครั้งนี้เป็นครั้งแรก....
พวกผมนั่งกินกันไปเรื่อยๆ ของกินบนโต๊ะก็เริ่มหมด
ไอ้กรดเลยเรียกพนักงานมาสั่งของกินเพิ่ม
แล้วไม่นานของกินชุดใหม่ก็ถูกเอามาตั้งบนโต๊ะ
แต่ที่น่าแปลกคือ ไอศกรีมสตอเบอร์รี่ มันเป็นของใคร?
“ใครสั่งว่ะ”
พวกผมทุกคนมองหน้ากัน แต่ไม่มีเห็นใครสั่ง
ไอ้กรดเลยเรียกพนักงานกลับมาอีกครั้ง
แล้วบอกว่าไม่ได้สั่ง แต่พนักงานอกว่า
มีโต๊ะผู้ชาย โต๊ะโน้นสั่งให้ แล้วจ่ายตังค์แล้วด้วย
“อืม.....”
พอพวกผมมองตามนิ้มของพนักงาน
ก็ถึงกับอืม...ครับ
เพราะโต๊ะนั้น มันเป็นโต๊ะที่อีโมมันแอบชอบอยู่
“งั้นของเมิงไอ้โม”
ไอ้ต้ามันยกไอศกรีมให้อีโม
แล้วดูท่าทางอีโมจะดีใจไม่ใช่น้อยครับ
“เห็นไหม บอกแล้วเขาชอบฉัน”
อีโมนั่งตักไอศกรีมเข้าปาก
แล้วก็ยิ้มให้โต๊ะนั้นไปด้วย
พวกผมก็เลยเปลี่ยนประเด็นการคุย
มาเป็นคุยเรื่องเกย์ แทน
“เมิงว่าเดี๋ยวนี้ เกย์มันเยอะเปล่า”
ไอ้คมเป็นคนเปิดประเด็น
แล้วทุกคนก็ให้ความเห็นว่า เยอะ
แล้วเราก็คุยกันเรื่องอื่นต่อ
จนเห็นอีโมมันเงียบผิดปกติ เลยหันไปมองหน้ามัน
ซึ่งหน้ามัน ดูจะยิ้มมากกว่าปกติเข้าไปอีก
“อีโม เมิงท่าจะบ้าแล้วน่ะโว้ย ไอ้โต๊ะนั้นของเมิงกูไม่เห็นว่าจะหล่ออะไร”
ไอ้ต้ามันบอกอีโม
“เปล่าย่ะ โต๊ะนี้มาใหม่ หล่อทั้งกลุ่ม”
พวกผมเลยหันไปมองตามที่อีโมบอก
แต่มันก็จริง อย่าที่มันบอกนั้นแหละ
หล่อทั้งกลุ่ม….
“เออ...หล่อดี แต่หล่อสู้ไอ้โต๊ะหลังไอ้ต่ายไม่ได้”
ไอ้ต้ามันพูดกลับ
ทุกคนจึงรีบเปลี่ยนทิศทางการมอง
เป็นหันมามองโต๊ะที่อยู่หลังผม
ซึ่งจริงๆ มันเคยว่างอยู่ แต่ตอนนี้มีกลุ่มคนมานั่งแล้ว
ผมเองก็ยังไม่รู้ตัวเลย ว่ามีคนมานั่งข้างหลังตั้งแต่เมื่อไร
กริ่ง......
เสียอีโมมันทำช้อนตกลงบนจาน
แล้วดูหน้ามันจะอึ้งๆ ไปนิดหน่อย
พวกผมก็มองตามสายตาอีโมไป
โต๊ะข้างหลังผม
ดูเหมือนมันจะได้ยินเสียงอีโมทำช้อนตก
เลยหันมามองที่กลุ่มผมเหมือนกัน
จนกลายเป็นว่าตอนนี้ทั้งโต๊ะผม
และโต๊ะข้างหลังผม ก็กำลังจ้องหน้ากันอยู่
“ไอ้เชี้ย..........”
ผมเผลอหลุดปากออกมา
ก็เพราะโต๊ะที่พวกผมมองอยู่
หนึ่งในนั้นมันมีไอ้เบสด้วยน่ะดิ
สงสัยคืนนี้ได้ตายไปข้างหนึ่ง
เพราะผมเองแค้นมันอยู่เหมือนกัน
ตอนแรกว่าจะลืมๆมันไป
แต่พอเห็นมันมองหน้าผม แล้วแสยะ ยิ้มให้
อารมณ์เกลียด โกรธ ของผม ก็กลับมาอีกครั้ง
-------------------------------------------------------------------------------------------
ปล. คุณ punchnaja เรื่องอารมณ์ของหนูต่ายนี้อยากให้ลองอ่านไปเรื่อยๆอ่ะครับ
เพราะอารมณ์ของตัวละคร จะค่อยๆ ออกมาว่าเพราะเหตุผลใด ทำไมถึงเป็นแบบนี้
ทำไมถึงเป็นแบบนั้น และขอบคุณสำหรับคำชมครับ....
และขอบคุณทุกกำลังใจครับผม...อยากร้องไห้ ไม่นึกมีคนอ่าน เหะๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
