◈Jurassic Foster◈ กลายพันธุ์รัก ใต้ธารา <♦◈ธาราส่งท้าย◈♦> 25/03/62 P.17 -จบ-
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ◈Jurassic Foster◈ กลายพันธุ์รัก ใต้ธารา <♦◈ธาราส่งท้าย◈♦> 25/03/62 P.17 -จบ-  (อ่าน 122406 ครั้ง)

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4

ออฟไลน์ mild-dy

  • ☆ ทาสแมว ☆
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8891
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +389/-80

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
สามจะเริ่มจริงจังกับการเป็นคู่หูแล้วววว
ลูก้าน่ารักเหมือนเดิมมมเลยย

ใช่เลย

ออฟไลน์ cinpetals

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 452
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
เพิ่งเห็นว่ามีภาคสามมม :ling1:

ออฟไลน์ SaJung13

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1057
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +76/-1
สามลูกกก ตัว แค่นั้น จะ ไป ช่วย อะไร ลูกค้า
ปล่อยให้ลูก้าเขาทำไปเถอะ

ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7524
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8

ออฟไลน์ labelle

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2664
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +81/-0
สามมีความพยายามมาก
อยากมาเป็นคู่จริงไหม ไม่ใช่แค่คู่ต่อสู้น่ะ
สามทำมึนนะ แต่รู้ไปถึงไหนแล้ว

ลูก้าคนจริงมาก แค่สามเท่านั้น
แล้วให้ออกซิเจนคือจูบตรงไหน
ทำไมลูก้าทำเนียน 5555

ออฟไลน์ nicedog

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 588
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +366/-0
◈ธาราที่12◈




หลังจากเหตุการณ์แพร่ระบาดของโรคก็ผ่านมาสักพักใหญ่ เป็นสักพักใหญ่ที่ผมเอาใช้เวลาอยู่กับการทดลองซึ่งไม่ใช่การทดลองที่เป็นงานแต่เป็นการทดลองเกี่ยวกับอุปกรณ์ชิ้นใหม่ การได้ลงไปดำน้ำกับลูก้าทำให้ผมรู้ถึงขีดจำกัดของตัวเองเพราะงั้นต้องหาอะไรมาทดแทนขีดจำกัดนั้น


ช่วงที่ผมกำลังทดลองนี่ไม่ใช่ว่าไม่มีงานแต่เพราะผมบอกกับทุกคนในทีมวิจัยว่าขอเวลาพักสักระยะหนึ่ง หลายคนเมื่อฟังเหตุผลก็ไม่ได้ว่าอะไรแถมยังออกแนวอยากมาเป็นผู้ช่วยด้วยซ้ำ


ไขควงขนาดเล็กถูกหมุนจนส่วนประกอบสุดท้ายแนบสนิทกัน อุปกรณ์ใหม่ที่ใช้เวลาทำมานานนับสัปดาห์ในที่สุดก็เสร็จ


“ทำได้แล้ว”ผมถึงกับยิ้มกว้างออกมาเมื่อผลงานชิ้นแรกทำเสร็จ


ภายในห้องทดลองที่4นี่ถูกผมขอยืมใช้ตลอดหลายสัปดาห์ที่ผ่านมาโดยห้องทดลองข้างๆก็มีพวกยุทำงานวิจัยกันอย่างขยันขันแข็ง ส่วนลูก้าคงกำลังนอนเล่นเกมอยู่ด้านหน้าของห้องทดลองสลับกับไปว่ายน้ำเล่นในทะเล


ตลอดหลายสัปดาห์ ไม่สิ ต้องบอกว่าตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่เซโครพาผมกับลูก้ามาส่งก็ไม่มีการติดต่อให้ไปทำภารกิจเลยสักครั้ง เหตุการณ์ครั้งก่อนความจริงน่าจะเป็นภารกิจที่เซโครควรจะติดต่อมา


แต่ก็เข้าใจว่าทางเรือที่เกิดเหตุไม่ได้โทรไปแจ้งยังหน่วยปฏิบัติการพิเศษทำให้เรื่องนั้นไม่รู้ไปถึงเซโครอย่างที่ควรเป็น


หน่วยปฏิบัติการพิเศษมีหน้าที่หลายอย่างแต่หน้าที่หลักๆคือการควบคุมและจัดการไดโนเสาร์ที่หลุดออกมาจากการขนย้ายหรืออุบัติเหตุต่างๆ นั่นคือกรณีที่มีคนแจ้งเข้าไป แน่นอนว่าถ้าไม่มีใครแจ้งก็ไม่สามารถรู้ได้ว่ามีเหตุเกิดบริเวณใด


ผมคิดว่ามีอีกหลายเหตุการณ์แน่ที่เกี่ยวข้องกับไดโนเสาร์แต่ไม่ได้แจ้งหน่วยปฏิบัติการพิเศษ


พวกเขาอาจคิดว่าการขอความช่วยเหลือจากคนที่อยู่ใกล้ที่สุดคือทางออกแต่กับผมไม่คิดแบบนั้น ถ้าเกิดสัตว์ที่หลุดไปมีขนาดใหญ่และเป็นอันตรายต่อให้พามนุษย์ไปเป็นร้อยก็อาจชนะไม่ได้


อย่างครั้งก่อนกว่าจะผ่านกระแสน้ำวนมาได้ลูก้าก็จำต้องกลับร่างไดโนเสาร์จนเกือบถูกยิง


ลองคิดสภาพว่าคนที่อยู่ตรงนั้นไม่ใช่ลูก้าแต่เป็นมนุษย์ปกติป่านนี้คงได้ลอยหายไปกับกระแสน้ำวนแล้ว


“ลูก้าไปไหนวุธ”ผมเอ่ยถามคนที่อยู่ใกล้ที่สุดเมื่อเดินออกมาแล้วไปเจอคนที่น่าจะนอนเล่นอยู่บนโซฟาตัวยาวสีเข้มเหมือนอย่างทุกที


“เห็นเดินออกไปข้างนอกเมื่อไม่กี่นาทีก่อนนะครับ...แต่ไม่รู้ว่าไปไหน”วุธละสายตาจากเอกสารตรงหน้าเพื่อบอกข้อมูลให้รู้


“ถ้าเดินออกไปคงมีอยู่แค่ที่เดียว...ขอบใจวุธ”พึมพำจบผมก็เดินออกมาห้องวิจัย


แสงแดดยามเที่ยงช่างแสบผิวจนอยากหาอะไรมาคลุมร่างจริงๆ ประเทศไทยตั้งอยู่ในเขตอบอุ่น...ผมอยากจะแก้ข้อมูลนี้ซะเหลือเกิน อุณหภูมิตอนนี้มันไม่เรียกว่าอบอุ่นแล้ว


ถึงจะร้อนขนาดนี้แต่ก็มีชาวต่างชาติมาเที่ยวอยู่ไม่ขาด สำหรับเหตุผลนั่นก็ง่ายๆเพราะพวกเขาต้องการแสงแดดจากพระอาทิตย์ ด้วยประเทศของพวกเขาอยู่ในเขตหนาวเย็นจึงต่อให้เป็นฤดูร้อนก็ยังคงหนาวอยู่พวกเขาเลยโหยหาความอบอุ่นจากแสงของพระอาทิตย์


ผมเองก็เคยโหยหาแสงแดดของพระอาทิตย์เหมือนกัน ช่วงนั้นเป็นฤดูหนาวของฝรั่งเศสที่มีพายุหิมะเข้า เชื่อไหมว่าผมหมกตัวอยู่ในห้องที่เปิดฮีทเตอร์และสวมเสื้อหนาๆเกือบสิบชั้นเพื่อบรรเทาความหนาวที่เล็ดรอดเข้ามาภายในห้อง


ความหนาวเย็นนั่นทำให้ผมนึกถึงประเทศไทยขึ้นมาจับใจ


แต่เมื่อกลับมายังประเทศไทย...แสงแดดจ้าที่เจอทุกวันไม่ได้ทำให้ผมคิดถึงเหมือนก่อนหน้านี้สักนิด


“มันจะร้อนเกินไปแล้ว...”ผมบ่นพลางเดินไปยังชายหาดด้านหน้า


การจะหาลูก้าไม่ได้ยากเลยสักนิด


ผมเดินรัดเลาะมาตามแนวโขดหินก่อนจะหยุดอยู่บริเวณที่มีร่มเงาจากหน้าผาด้านบน ผืนน้ำด้านหน้าอาจดูสงบนิ่งเหมือนไม่มีอะไรอยู่แต่ไม่กี่วินาทีต่อมาร่างสมส่วนของมนุษย์ที่มีเส้นผมสีฟ้าแซมแดงก็โผล่พ้นขึ้นมาเหนือน้ำ เส้นผมสีแปลกตาสะบัดไปมาเล็กน้อยก่อนดวงตาสีเงินจะลืมขึ้นและเมื่อเห็นผมยืนอยู่เขาก็ว่ายตรงมาหา


ถ้าถามว่าทำไมถึงรู้ว่าลูก้าอยู่นี่


คำตอบคือรู้สึกแบบนั้น


สถานที่นี้ผมเคยพาลูก้ามาตอนยังเป็นเด็กก็เลยคิดว่าถ้าเขาอยากจะว่ายน้ำสถานที่ที่จะมาก็ต้องเป็นที่นี่อย่างแน่นอน


“มาไม่บอกกันเลยนะ”ผมนั่งลงบนโขดหินด้านหน้าพร้อมกับถามลูก้าที่ขึ้นจากน้ำมานั่งข้างๆในสภาพเปียกปอน เสื้อผ้าเนื้อดีถูกน้ำทะเลทำให้เปียกชุ่มไปหมด


“เห็นกำลังยุ่งอยู่นี่”


“ก็ถูก”ผมยุ่งอยู่จริงๆ แต่ตอนนี้ว่างแล้ว


“พอถามว่าทำอะไรอยู่ก็ตอบกลับมาว่าความลับอีก”เสียงบ่นนั่นเรียกรอยยิ้มจากผมได้


ก่อนหน้านี้ลูก้าเคยถามหลายรอบว่าผมกำลังทำอะไรอยู่และคำตอบของผมก็เป็นอย่างที่อีกฝ่ายพูด


“ตอนนี้ไม่เป็นความลับแล้ว”ผมหันไปพูดยิ้มๆ


“...”


“คิก...ทำหน้าตลก”ความเงียบกับสามตาเหมือนไม่เชื่อนั่นทำเอาผมหลุดขำออกมา


“น่าขำตรงไหน”


“ก็ทำหน้าแบบนั้นใครจะไม่ขำได้ล่ะ”


“ไม่ได้ทำหน้าตลกสักหน่อย”


“ก็ไม่ตลอกหรอก แต่มันขำนี่”


“...มีคนบอกว่าคนจบด็อกเตอร์มักเป็นพวกประสาท”


“ลูก้า”ผมรีบหันไปมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเคืองๆ


นี่คือกำลังว่าผมสินะ


“รู้สึกว่าจะเป็นความจริงนะ”


“ลูก้า”


“ขำโดยไม่สาเหตุ...แถมอยู่ๆก็เรียกชื่อเดิมซ้ำไม่หยุดอีก”


“ลูก้า”


“นี่ไง พูดชื่อผมอีกแล้ว”


“อะ...”ประโยคยียวนนั่นเล่นผมซะพูดไม่ออก


นี่คิดจะแกล้งกันรึไง


“หึ...ทำหน้าตลก”ลูก้าพูดพลางมองหน้าผมด้วยรอยยิ้ม สายตาที่มองมานั่นเหมือนกำลังเอาคืนที่ผมแหย่ไปก่อนหน้านี้


“นั่นคำพูดผม”ขโมยกันซึ่งๆหน้าเลยนะ


“เหรอ...ผมไม่เห็นรู้”


“ลูก้า”


“ครับสาม”


“...ตอนเด็กน่ารักกว่านี้แท้ๆ”ผมสะบัดหน้าหนีโดยบ่นพึมพำไปด้วย


เมื่อก่อนผมแหย่ยังไงก็ชนะแต่เดี๋ยวนี้กลับไม่เคยชนะเลยสักครั้ง


น่าเจ็บใจที่สุด


“น่ารักแล้วรักรึเปล่า”น้ำเสียงทุ้มขยับเข้ามากระซิบข้างใบหูจนผมถึงกับสะดุ้งเกือบตกน้ำ


“...อะ...อะไร”


“ผมน่ารักแล้วรักผมไหม”


“...จะขยับเข้ามาใกล้ทำไม”ผมพยายามพูดไม่ให้เสียงตัวเองสั่นเมื่อถูกอีกฝ่ายขยับหน้าเข้ามาใกล้ ถึงผมจะขยับหน้าหนีแต่ก็ตามมาอยู่นั่นแหละ


“ก็หนีทำไมล่ะ”


“...พอเลย เอาหน้าออกไป”ผมทนกับความรู้สึกแปลกๆนี่ได้ไม่นานก็ใช้มือดันหน้าลูก้าให้เขยิบออกไป


“ตอบผมก่อนสิ”อีกฝ่ายบอกโดยที่ไม่ยอมขยับออกไป แรงของผมดูจะสู้พละกำลังอันมหาศาสของยีนไดโนเสาร์ไม่ได้สักนิด


“จะให้ตอบอะไร...”ในหัวมันเริ่มเบลอจนจำไม่ได้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร


น้ำเสียงทุ้ม ลมหายใจร้อนๆ ผิวกายอุ่นที่ขยับมาแนบ


ทุกอย่างนั่นทำให้ผมรู้สึกแปลก


อาการมันเหมือนคนกำลังเขินอายทั้งที่ในความจริงมันไม่มีอะไรให้ต้องรู้สึกแบบนั้น


ผู้ชายก็ผู้ชายเหมือนกัน


จะมาเขินทำไดโนเสาร์อะไร


“ผมน่ารัก...แล้วรักไหมสาม”คำถามดังขึ้นข้างใบหูก่อนที่ลูก้าจะขยับหน้ามาจนแก้มของเราแนบกัน


การกระทำนั้นเหมือนอยากได้ยินคำตอบผมชัดๆ


หัวใจมันเต้น...เต้นแรงเกินไปแล้วนะ


“...รัก...”


“งั้นก็เป็นของผมได้แล้วใช่ไหม”


“อย่ามาโมเมนะ...ผมบอกว่าลูก้าเมื่อก่อนน่ารักไม่ใช่ตอนนี้สักหน่อย”ผมรีบแก้ไม่ให้อีกฝ่ายเข้าใจผิดมากไปกว่านี้


“แต่สามบอกเองนี่ว่ารักน่ะ”


“ก็รักตอนเด็กไง ตอนนี้ไม่รักแล้ว ปล่อยเดี๋ยวนี้”ผมไม่รอช้ารีบใช้มือตัวเองดันอีกฝ่ายให้ออกไป


“...ไม่รักจริงเหรอ”


“ลูก้า ปล่อย”ผมบอกเสียงเข้มเมื่อลูก้าเริ่มใช้แขนโอบเอวผมให้ขยับเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม


“สาม”


“...ไหนบอกว่ารอได้ไง”ผมบ่นเสียงเบา


“อืม...รอได้สิ”


“ถ้ารอได้ก็ปล่อย”คำพูดผมเหมือนจะได้ผลเพราะลูก้าขยับตัวออกไปนั่งห้อยขาลงทะเลเหมือนตอนแรกแล้ว


ความเงียบสร้างบรรยากาศหนักจนผมทำตัวไม่ค่อยถูก พอเหล่มองลูก้าก็เห็นแค่ทอดสายตาไปยังทะเลด้านหน้าเท่านั้น
นี่ผมทำให้เขารู้สึกไม่ดีเหรอ


“ลูก้า...”


“งานเสร็จแล้วเหรอถึงมานี่ได้”ลูก้าเปลี่ยนเรื่องโดยสายตายังมองไปยังทะเลอยู่


“เสร็จแล้ว...นี่ลูก้า ผมทำให้รู้สึกไม่ดีเหรอ”


“เปล่าหรอก...ความจริงก็นิดหน่อย แต่ผมเข้าใจ สามมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธมันแต่กลับไม่ทำแค่นั่นก็เพียงพอแล้ว...”


“...ลูก้า”


“ผมน่ะรู้ว่าความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้ ถึงอย่างนั้นก็ยังอยากให้สามรัก...เป็นคนไม่ดีเลยใช่ไหมล่ะ”ลูก้าพูดด้วยน้ำเสียงติดเศร้าเล็กน้อย


ใบหน้าแบบนั้นผมพึ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก


น่าแปลกที่ผมไม่คิดอยากเห็นมันอีกเป็นครั้งที่สอง


“นายพูดถูกลูก้า...ความรู้สึกเป็นสิ่งที่บังคับกันไม่ได้ ไหนๆก็พูดเรื่องนี้ก็ขอบอกหน่อยละกัน...คำว่ารักตอนนี้ให้ไม่ได้หรอก”ผมบอกออกไปตามตรง


“...อืม”


“แต่อยากให้รู้ไว้ว่าตอนนี้สำหรับผมลูก้าเป็นคนพิเศษ”


“สาม...”คำพูดของผมเรียกดวงตาสีเงินให้หันมาสบด้วยแววตาสั่นๆ


“แบบนี้ดีขึ้นไหม”ผมถามพร้อมรอยยิ้มบางๆ


“อืม”รอยยิ้มที่ตอบกลับมานั่นไม่มีความเศร้าปะปนอีกแล้ว


“ดีมาก...งั้นมาเรื่องต่อไปเลยดีกว่า”


“เรื่องต่อไป?”


“ใช่”ผมพยักหน้าก่อนจะชันเข่าขึ้นมาพับขากางเกงทั้งสองข้าง


“เรื่องอะไร”


“ตอนนี้เราเป็นคู่หูกัน”


“ก็ใช่...แล้ว?”ลูก้าทำหน้างงเหมือนจะไม่เข้าใจสิ่งที่ผมต้องการจะสื่อ


“ครั้งก่อนที่เราดำลงไปใต้ทะเลลูก้าว่ายเร็วเกินไปจนผมตามไม่ทัน ความเร็วระดับนั้นเรามีสิทธิหลงกันได้เลย”พูดถึงตรงนี้ความทรงจำเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนก็ปรากฏขึ้นมา ทั้งที่ตัวผมค่อนข้างมั่นใจว่าว่ายน้ำเร็วพอสมควรแต่กลับถูกลูก้าทิ้งห่างหายไปจากสายตาได้อย่างเร็ว


ก็เข้าใจว่าลูก้าเคลื่อนไหวในน้ำได้ดี แต่นี่เหมือนจะดีกว่าที่คิดไว้มาก


“...แปลว่าผมควรจะว่ายช้าลงใช่ไหม”


“ไม่...การว่ายช้าลงไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาหรอกแถมถ้าทำอย่างงั้นอาจทำให้ภารกิจที่ได้มาเสร็จช้ากว่าเดิมอีก”การออมแรงในการว่ายไม่ใช่สิ่งที่ช่วยแก้ปัญหาสักนิด ลองนึกภาพตอนไปทำภารกิจจับไดโนเสาร์ที่หลุดไปแต่ลูก้ากลับว่ายรอผมดูสิ


คงจะตามจับไดโนเสาร์นั่นทันหรอก


“งั้นจะทำยังไง”


“สำหรับเรื่องนั้นผมมีนี่มาให้”ของที่ใส่อยู่ในกระเป๋ากางเกงถูกชูขึ้นมาด้านหน้า ลูก้าที่เห็นก็ขยับเข้ามาใกล้เพื่อดูว่าของในมือผมคืออะไร


“พลาสติก?...นาฬิกา?”ลูก้าลองบกออกมาด้วยใบหน้าไม่แน่ใจ


“ก็ถูกอยู่...นี่เป็นริสแบนด์ที่ผมทำขึ้นมาเอง”อยากบอกว่าพึ่งเสร็จสดๆร้อนๆเมื่อไม่กี่นาทีก่อนนี้เอง


“ริสแบนด์...หมายถึงกำไลข้อมือซิลิโคนสินะ ของแบบนี้จะช่วยเรื่องที่ผมว่ายน้ำเร็วกว่าได้ยังไง”


“ริสแบนด์ปกติคงช่วยไม่ได้หรอก”ผมบอกพร้อมรอยยิ้ม


“แปลว่าอันนี้ไม่ปกติสินะ”


“แน่นอน...กว่าจะทำเสร็จใช้เวลาไปนานเลย อันนี้ของลูก้าส่วนอันนี้ของผม”ผมคว้ามือของลูก้ามาสวมริสแบนด์สีฟ้าอ่อนให้ ใส้ให้ลูก้าเสร็จก็หยิบอีกอันของตัวเองขึ้นมาใส่บ้าง


ริสแบนด์สีฟ้าอ่อนทั้งสองอันถูกทำขึ้นมาด้วยเทคโนโลยีและวัสดุพิเศษที่ไม่สามารถทำลอกเลียนแบบได้ง่ายๆ พูดง่ายๆก็มีแค่สองเส้นในโลกนี้


“ให้ผมเหรอ”ลูก้าถามพลางยกแขนขึ้นมามอง


“ใช่...ห้ามถอดด้วย”


“ดีใจจัง...พึ่งเคยได้ของที่สามทำให้”


“ผมจะสอนวิธีใช้งานให้นะ...เจ้านี่ดูเหมือนริสแบนด์ธรรมดาใช่ไหมล่ะ”


“ใช่...ดูเหมือนจะขาดง่ายด้วย ถ้าผมกลับร่างมัคงขาดแน่”


“หึ...ผมรับรองด้วยชื่อของหัวหน้าฝ่ายวิจัยและดูแลสัตว์น้ำเลยว่าต่อให้กลับร่างก็ไม่มีทางขาด วัสดุที่นำมาใช้ในการทำมีความยืดหยุ่นสูงกว่าปกติหลายสิบเท่าแถมภายในยังมีGPSใส่ไว่เมื่อกดตรงนี้ก็จะโชว์ตำแหน่งของGPSอีกที่ออกแบบมาให้ทำงานคู่กันระบบนี้ต่อให้ออกห่างกันแค่ไหนก็ยังสามารถรู้ได้ว่าอีกฝ่ายอยู่ไหน”ผมอธิบายอุปกรณ์ใหม่ให้ลูก้าพร้อมสาธิตให้ดูเป็นตัวอย่าง
ถึงจะเป็นเพียงริสแบนด์เส้นเล็กแต่เมื่อกดปุ่มหน้าปัดของริสแบนด์จะฉายด้วยภาพโฮโลแกรมของตำแหน่งลิสแบนด์ต่อให้อยู่ในน้ำก็สามารถใช้ได้ เหมือนแผนที่หรือเรด้านำทางของเรือในสมัยก่อน


“สุดยอด...สามารถทำของแบบนี้ได้โดยใช้เวลาแค่นี้เองเหรอ”


“ก็ไม่ได้ยากมากมายหรอก”แค่เอาสิ่งที่มีมาพัฒนาและปรับใช้อย่างเหมาะสมเท่านั้น


“แต่ถึงจะรู้ตำแหน่งแล้วจะทำยังไงกับการว่ายน้ำล่ะ”


“เรื่องนั้นคงทำอะไรไม่ได้นอกจากพยายามฝึกฝนให้สามารถว่ายได้เร็วขึ้น”นอกจากทางนี้ก็ไม่มีทางอื่นแล้ว


ถ้าอยากว่ายเร็วก็ต้องว่ายให้มากขึ้น


มันเป็นการแก้ไขที่ง่ายที่สุดแล้ว


“สามต้องทำงานนี่ จะหาเวลาไหนไปฝึก”


“ผมคงต้องเลือกระหว่างงานวิจัยกับการเป็นคู่หูนาย...การทำสองสิ่งพร้อมกันไม่มีทางที่จะทำได้ดีหรอก”ไม่มีใครทำสองอย่างได้ดีในเวลาเดียวกัน


“สาม...”


“ผมเลือกที่จะเป็นคู่หูให้นาย...ลูก้า”ดวงตาสีน้ำตาลของผมหันไปสบดวงตาสีเงินด้านข้างเพื่อยำว่าสิ่งที่พูดมันเป็นความจริง


“...แต่สามชอบการวิจัยและทดลอง...”


“ใช่...ผมชอบ แต่ถึงผมจะเลือกลูก้าก็ไม่ได้หมายความว่าจะทำวิจัยไม่ได้นี่ ก็แค่แบ่งเวลา...ผมอยากทุ่มกับการเป็นคู่หูที่ดี”การจะเป็นคู่หูกันได้มันต้องมีอะไรที่มากกว่าความเชื่อใจซึ่งหลายๆอย่างมันจำเป็นต้องผ่านการฝึกฝน


“ผมก็จะพยายามด้วย”


“ดีมาก...งั้นสิ่งที่เราต้องทำต่อไปคือสัญญาณมือ”


“สัญญาณมือ?”


“ใช่...ก่อนหน้านี้ถึงเราจะเหมือนสื่อการได้แต่ก็ใช่ว่าจะเข้าใจทั้งหมด จากนี้ผมจะสอนสัญญาณมือและพวกเราจะใช้สัญญาณนี้ในการสื่อสารกันในน้ำ”ผมอธิบายก่อนจะเริ่มสอนสัญาณแต่ละแบบให้


ขืนพากันดำน้ำลงไปโดยไม่มีสัญญาณเป็นชิ้นเป็นอันคงมีแต่จะต้องมองตาสื่อสารซึ่งก็ไม่รู้ว่าครั้งต่อไปจะสามารถเข้าใจกันได้รึเปล่า


สัญาณที่ผมสอนนอกจากจะมีสัญญาณธรรมดาแล้วยังสอนสัญญาณเฉพาะให้อีก กว่าจะสอนเสร็จก็ใช้เวลาค่อนข้างมาก


“จำได้เนอะ”


“คิดว่านะ...”


“อย่าคิดว่าสิ”สอนมาตั้งนานขอความมั่นใจหน่อยลูก้า


“จำได้...แต่ไม่เห็นต้องใช้สัญญาณก็ได้นี่ แค่มองตาสามผมก็รู้แล้วว่าต้องทำอะไร”


“แค่มองจะรู้ได้ยังไง...ก่อนหน้านี้มันอาจบังเอิญก็ได้”


“ไม่ใช่บังเอิญหรอก ผมรู้จริงๆ...มันเหมือนสื่อมาได้”คำอธิบายของลูก้าดังขึ้นระหว่างที่ผมหย่อนขาลงเตะน้ำทะเลไปมา


“นายอาจรู้แต่ผมไม่รู้นี่”จะให้ผมเสี่ยงเอาก็คงไม่ได้อีก


“ผมคิดว่าสามรู้”


“อย่าคิดเองสิลูก้า”ผมยังไม่มีความมั่นใจเลยสักนิดว่าจะรู้ความคิดอีกฝ่ายได้เพียงแค่มองตา


“จริงอยู่ที่การทำสัญญาณมือมันบอกได้ง่ายกว่า แต่ถ้าผมอยู่ในร่างไดโนเสาร์จะทำยังไงล่ะ”ลูก้าถามพร้อมกับมองมายังผมที่นิ่งไป


นั่นสิ


ผมลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย


ถึงจะสอนสัญญาณมือให้แต่ถ้าอยู่ในร่างไดโนเสาร์คงทำสัญญาณมาไม่ได้แน่


“...เอาไงดีนะ”


“ลองให้ผมกลับร่างไหม”


“ที่นี่?”


“อืม...น้ำตรงนี้ก็พอลึกอยู่ ไม่น่ามีปัญหา”


“ลองดูก็ดี งั้นผมลงไปด้วยดีกว่า”พูดจบผมก็ชันเข่าขึ้นมาพับขากางเกงให้สั้นขึ้น ชุดนี้ไม่ค่อยเหมาะกับการว่ายหรือดำน้ำเท่าไหร่แต่ก็ขี้เกียจวิ่งไปเปลี่ยนในห้องแล้วล่ะนะ


“รอยนั่น...”เสียงพึมพำของลูก้าดังขึ้นก่อนที่ขาซ้ายผมจะถูกยกอย่างไม่ตั้งตัว


“หว๋า...ลูก้า ทำอะไรเนี่ย”ผมเกือบจะหงายหลังถ้าไม่ใช้มือยันพื้นไว้


“ฝีมือผมสินะ”คำพูดนั่นเรียกสายตาผมให้มองไปยังลูก้าที่ใช้มือข้างนึงลูบยังข้อเท้าซ้ายบริเวณที่มีรอยแผลเป็นอยู่เบาๆ


รอยแผลเป็นนั่นได้มาจากลูก้าเมื่อนานมาแล้ว


“ลูก้า”


“ผ่านมาตั้งนานยังเห็นชัดอยู่เลย”ดวงตาสีเงินมองแผลเป็นบริเวณข้อเท้าซ้ายด้วยสายตาเศร้าๆจนผมรู้สึกไม่ค่อยดี ตอนที่เกิดเรื่องขึ้นลูก้าก็โทษตัวเองว่าเป็นสาเหตุให้ผมเจ็บ


ทั้งที่ผ่านมานานจนคิดว่าอีกฝ่ายจะลืมไปแล้วแต่ดูเหมือนจะไม่ใช่สินะ


“ผมไม่เป็นแล้วน่า ไม่เจ็บสักนิด”


“...ขอโทษนะสาม”


“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ใช่ความผิดลูก้าน่ะ”


“ถึงอย่างนั้นก็...”


“ไม่ฟังแล้ว ปล่อยเท้าผมลูก้า....เอาล่ะกลับร่างได้แล้ว”ผมเลือกที่จะขัดประโยคของอีกฝ่ายเพราะรู้ว่าต่อให้พูดอีกกี่รอบความรู้สึกผิดมันก็คงไม่หายไปง่ายๆ


“ถ้ากลับแล้วหางผมไปโดนสาม...”


“ครั้งก่อนก็กลับนี่”ผมรีบพูดแทรก


“ครั้งนั้นผมคาบสามไว้เลยไม่เป็นไรแต่ถ้าว่ายด้วยกันอาจจะโดนก็ได้”


“ผมรู้ว่าลูก้ารู้สึกผิด...และความรู้สึกผิดนั้นคงไม่หายไปง่ายๆต่อให้ผมบอกว่าไม่ใช่ความผิดลูก้าก็ตาม แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วทั้งผมและลูก้าต่างรู้ถึงจุดนั้นดี ผมจะระวังไม่ให้ไปโดนหางแน่นอน ลูก้าเองก็จะระวังไม่ให้โดยผมเหมือนกันใช่ไหมล่ะ”


“อืม...ระวังอยู่แล้ว”


“ถึงจะระวังแต่ไม่จำเป็นต้องคอยมองอยู่ตลอดนะ เราทำงานกันเป็นคู่ถ้าเอาแต่พะวงอยู่กับผมคงไม่ได้ไปไหนกันสักที”


“แล้วถ้า...”


“ไม่มีถ้าแล้วลูก้า...มาลองกันว่าจะสื่อสารในร่างนั้นได้ยังไง”


“...ก็ได้”ถึงจะเหมือนมีอะไรอยากพูดแต่สุดท้ายก็ยอมลงไปในน้ำตามที่ผมบอก


ร่างมนุษย์ของลูก้าว่ายไกลออกไปเล็กน้อยก่อนจะมุดลงใต้ทะเล ไม่นานร่างมนุษย์ก็ค่อยแปรเปลี่ยนเป็นร่างไดโนเสาร์ที่วัดความยาวคร่าวๆก้วยสายตายก็น่าจะเกิน10เมตรเข้าไปแล้ว


ใหญ่และยาวจริงๆ


ลูก้าในร่างสีฟ้าลายแดงโผล่หัวขึ้นมามองผมที่ลงไปในน้ำแล้วว่ายตรงไปหาอีกฝ่าย ด้วยเสื้อผ้าที่ค่อยข้างอุ้มน้ำทำให้ร่างกายรู้สึกหนักเวลาว่าย ซึ่งก็ดีถือว่าเป็นการฝึกไปในตัว


“ตัวใหญ่ขึ้นเยอะเลยแฮะ”ผมบอกพลางเอื้อมมือไปวางเรียวปากยาวที่มีเขี้ยวอันแสนคมกริบอยู่ภายใน สัมผัสของผิวลื่นๆไม่ต่างจากพวกปลากระเบนหรือสัตว์น้ำปกตินัก


จะว่าไปนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้มองดูลูก้าในร่างนี้ชัดๆหลังจากไม่ได้เจอกันมาเป็นปี


งี๊ดดด~


เสียงครางเบาดังขึ้นพร้อมกับส่วนหัวขยับเข้ามาคลอเคลียกับใบหน้าผมจนรู้สึกจักจี้เล็กน้อย ท่าทางของลูก้าเหมือนวาฬตัวใหญ่ๆว่ายเข้ามาอ้อนเลย


เพียงแต่ถ้าเป็นคนอื่นเห็นคงได้กรีดร้องวิ่งหนีกันเป็นแถวแน่


ดวงตาสีเงินคู่ใหญ่เรียวคมราวกับนักล่าที่เอาไว้ใช้จับจ้องเหยื่อ ถ้าถูกดวงตานี่เล็งไว้คงไม่มีทางหนีรอดต่อให้ว่ายได้เร็วสักแค่ไหนก็ตาม


“ลูก้า...อ้าปากหน่อยได้ไหม”ผมลูบเรียวปากใหญ่นั่นไปมาระหว่างพูด


ลูก้าไม่ได้ส่งเสียงอะไรมีเพียงอ้าปากออกตามคำพูดผม ปากขนาดใหญ่ถูกอ้าออกจนเห็นเขี้ยวอันแหลมคมหลายสิบซี่ที่เรียงรายอยู่ภายในแถมไม่ใช่แค่แถวเดียวแต่ถึงสามแถมทั้งบนและล่าง


อ่า...ที่ถูกคาบครั้งก่อนดีแค่ไหนแล้วที่ปลอดภัยอยู่


ฟันแบบนี้กัดทีคงไม่ใช่แผลเล็กๆ


“ปิดปากได้...อยู่เฉยๆก่อนนะ ผมอยากมองนายชัดๆหน่อย”ผมบอกก่อนจะเริ่มว่ายไปรอบๆตัวลูก้า ลายคาดสีแดงดูจะใหญ่กว่าครั้งก่อนอีกแถมเกราะกลางหลังยังดูแข็งขึ้น


รู้สึกว่าพิษของปลาหินจะอยู่ตามหนามแหลมบริเวณเกราะนี่สินะ


ร่างสีฟ้าดูเผินๆแล้วกลืนไปกับทะเลแต่พอมีลายสีแดงกลับดูราวกับของอันตรายที่ไม่ควรแตะต้องไม่ว่ากรณีใดๆก็ตาม


ผมว่ายและมุดลงไปใต้ผิวน้ำเพื่อดูส่วนหางที่มีหนวดของแมงกะพรุนกล่องแตกแขนงกระจายอยู่ทั่วบริเวณกินพื้นที่เกือบสามเมตรได้


ขนาดของลูก้าเหมือนจะยังโตไม่เต็มที่ แน่นอนว่าด้วยขนาดเท่านี้ก็มากพอที่จะทำให้สัตว์อื่นหวาดกลัวแล้ว


งื๊ดดด~


ทันทีที่เสียงครางดังขึ้นร่างขนาดใหญ่ก็เคลื่อนที่ ส่วนหางที่ผมกำลังมองสะบัดไปมาก่อนจะถูกแทนที่ด้วยส่วนหัวขนาดใหญ่เข้ามาประชิดร่าง ดวงตาสีเงินคู่ใหญ่จ้องมายังร่างผมที่หันไปสบตา


บอกว่าอย่าพึ่งขยับไง


ผมอยากจะพูดแบบนั้นออกไปแต่เพราะอยู่ใต้น้ำเลยทำได้แค่ขมวดคิ้วแล้วชี้นิ้วไปยังไดโนเสาร์ตรงหน้าอย่างไม่พอใจนัก


งี๊ดดด~


ลูก้าพงกหัวขึ้นลงใต้น้ำจนฟองอากาศกระจายตัวขึ้นเหมือนจะบอกว่าขอโทษ


ท่าทางของไดโนเสาร์ขนาดใหญ่กว่า12เมตรก้มหัวขอโทษนี่ช่างเป็นภาพที่น่าขันจนอดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้างๆออกมาแม้จะอยู่ในน้ำก็ตาม


น่ารักชะมัด...ไดโนเสาร์ตัวนี้


แรงขยับตัวของลูกก้าทำให้กระแสน้ำรอบๆเริ่มไม่นิ่งผมเลยยกมือขึ้นบอกให้อีกฝ่ายอยู่นิ่งๆ ทั้งที่ไม่แน่ใจว่าลูก้าจะเข้าใจไหมแต่ร่างยักษ์นั่นก็หยุดขยับตัวโดยที่หันหน้ามายังผมเหมือนก่อนหน้านี้


ผมว่ายเข้าไปลูบผิวลื่นๆนั่นเบาๆแทนคำชมก่อนจะว่ายมุดลงไปตามร่างของลูก้าจนถึงส่วนท้องที่มีสีอ่อนกว่าบริเวณอื่นๆ พอยกมือขึ้นลูบหน้าท้องนั่นร่างของลูก้าก็เหมือนจะสะดุ้ง ส่วนหัวหรือใบหน้าม้วนตัวกลับลงมาดูว่าผมกำลังทำอะไร


ส่วนท้องนี่คงเป็นจุดอ่อนแน่


ไดโนเสาร์ทุกตัวล้วนมีสุดอ่อนทั้งนั้น และจุดอ่อนนั้นส่วนมากถ้าเป็นไดโนเสาร์บกก็มักจะเป็นขา คอหรือท้อง ถ้าเป็นไดโนเสาร์มีปีกก็แน่นอนว่าจุดอ่อนอยู่ที่ปีกหรือส่วนขาที่อ่อนแอ และสุดท้ายคือไดโนเสาร์น้ำจุดอ่อนไม่ใช่ขาเพราะหลายสายพันธุ์มีเพียงครีบเล็กๆในการทรงตัว ดังนั้นจุดอ่อนเลยมักจะเป็นบริเวณช่วงท้องไม่ก็ช่วงคอไปจนถึงครีบที่อ่อนแอกว่าบริเวณอื่น


งี๊ด!


เสียงงี๊ดเล็กๆจากลูก้าถูกส่งออกมาก่อนที่ผมจะถูกส่วนปากดันจนแนบชิดเข้ากับส่วนท้องนิ่มๆ สัมผัสลื่นๆคลอเคลียผมไปมาสักพักใหญ่ก่อนละออกไป


ผมอยู่นิ่งๆสักพักเพื่อปรับร่างกายที่ถูกคลอเคลียจนเหมือนไร้น้ำหนัก ไม่นานร่างของลูก้าก็เคลื่อนที่ไปยังบริเวณน้ำที่ลึกกว่า เมื่อเห็นว่าผมไม่ตามไปก็หันกลับมามองพร้อมเสียงครางเล็กเหมือนจะบอกว่ามาสิ


การกระทำนั่นทำให้ผมส่ายหัวเราะเบาๆด้วยรอยยิ้มก่อนจะว่ายตามร่างยักษ์นั่นไปโดยระวังส่วนหางที่มีหนวดสีขาวใสกระจายอยู่ในน้ำ ลูก้าเองก็เหมือนจะคอยระวังให้เพราะตลอดเวลาที่ว่ายเล่นด้วยกันเขามักจะสะบัดหางไปยังอีกกฝั่งเสมอ


เมื่อรู้ว่าลมหายใจที่มีใกล้หมดผมก็ว่ายไปหาลูก้า และเพียงแค่ดวงตาสีน้ำตาลของผมประสานกับดวงตาสีเงินตรงหน้าไม่จำเป็นต้องเอ่ยหรือพูดอะไรพวกเราก็ว่ายขึ้นไปยังผิวน้ำด้วยกัน


ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงรู้สึกว่าต่อให้ไม่ต้องใช้สัญญาณผมก็สามารถสื่อสารกับลูก้าได้


ไม่รู้แม้กระทั้งผมเอาความมั่นใจนั่นมากจากไหนด้วยซ้ำ

........................................................................

สวัสดีค่า

มาแล้วกับความคืบหน้าของสามและลูก้า

ตอนนี้อาจดูเอื่อยๆ หน่อยซึ่งเราอยากแต่งโมเม้นท์แบบอยู่ใต้น้ำแล้วถูกคลอเคลียมานานแล้ว ในที่สุดก็มีโอกาสได้แต่งในตอนนี้สักที

เราไม่เคยดำน้ำมาก่อน ขนาดว่ายน้ำเองยังสิบกว่าปีมาแล้วที่ไม่ได้ลงแตะน้ำเลยเลยค่อนข้างกังวลว่าจะสื่อความรู้สึกยามอยู่ใต้น้ำได้ดีไหม เราแต่งโดยมโนเอาว่าตอนที่อยู่ในน้ำความรู้สึกควรเป็นแบบนี้

ลูก้าเองนับวันก็จะยิ่งทวีความน่ารักขึ้นไปอีก เหลือแค่รอให้สามยอมรับความรู้สึกตัวเองให้ได้เท่านั้น อิอิ

ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ

บ๊ายบาย

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪

ออฟไลน์ suikajang

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 813
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-0
 :mew1:  :pig4:  :L2:
น่ารัก ช่างอ้อน รับรองพี่สามไม่หายไปไหนแน่นอนจ้าลูก้า

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4
 :pig4: ลูก้าน่ารักอ่า  :impress2:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7524
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11

ออฟไลน์ labelle

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2664
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +81/-0
สามโดนลูก้าล่อลวงแล้วแบบรู้ตัว แต่ถอนตัวไม่ได้
สามห่วงลูก้ามากจริงเลย รู้ใจไปหมดด้วย
แล้วแบบนี้จะให้ลูก้าไปไหนรอด


ออฟไลน์ MSeraph

  • This too shall pass
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1751
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-3
ลูก้าน่ารักมากกก ขี้อ้อนเหลือเกินนน
สามตกหลุมพรางลูก้าไปตั้งนานแล้วนะ
ยังไม่รู้ตัวอีกกกก 5555

ออฟไลน์ LifePo-YuGu

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 192
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-1
อดใจไว้อ่านตอนจบเลยได้ไหมน่าาา  :katai5: :katai5:

ออฟไลน์ JustWait

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3348
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-4

ออฟไลน์ buathongfin

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1243
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-3
น่ารักมากๆเลยย

ออฟไลน์ Prionear

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 2
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ลูก้าน่ารักขึ้นทุกวัน ชอบเวลาทั้งสองคนอยู่ในน้ำด้วยกัน น่ารักดี

ออฟไลน์ Nus@nT@R@

  • Life is Investment
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5589
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +456/-11

ออฟไลน์ SaJung13

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1057
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +76/-1
สู้ๆต่อไปลูก้า สามเริ่่มมีใจให้แล้ว
ต้องถึงวันของเราแน่ๆๆ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ jimmyjimmy

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1962
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +58/-17
ยอมเป็นของลูก้า... จะมองตาก้อรู้ใจกว่านี้อีก

ออฟไลน์ Victor.yuriyurio

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 16
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
 :hao5: :hao5: :hao5:โธ๋ลูกแม่ สงสาร สามใจแข็งซะจริง ไม่ยอมรับหัวใจตัวเองซักที วุ้ยยยยยยย ไปอยู่ที่เกาะกับลูกแม่ได้แล้วนะสาม สงสารน้องงงงงงงง  :z3:

ออฟไลน์ JokerGirl

  • ∀Σ❤∀ΔΣ Forever^^
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2921
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +128/-3
โดยคลอเคลียใต้น้ำ นี่น่ารักมากๆเลย

ออฟไลน์ เป็ดอนุบาล

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2
สนุกมากเลยค่ะ
อ่านไปยิ้มไปลูกาน่ารักทั้งตอนโตและตอนเด็กเลยค่ะ
ตอนนี้ฝึกการสื่อสารกันแล้วหวังว่าจะได้อ่านตอนที่ปฎิบัติภารกิจนะค่ะ

ออฟไลน์ akajinkame

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 82
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
ยกมือขอถามลูก้าค่า ตอนอยู่ในร่างไดโนเสา แล้วโดนสามลูปท้อง รู้สึกอย่างไร

ออฟไลน์ nicedog

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 588
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +366/-0
◈ธาราที่13◈




เสียงขยับตัวเข้ามาแนบชิดไม่ได้ทำให้คนพึ่งเสร็จจากฝึกดำน้ำลึกเมื่อตอนเย็นอย่างผมตื่นเต็มตาได้ เมื่อถูกกวนโดยการเอาแขนมาพาดเอวผมก็จัดการขยับหนีตามสัญชาตญาณ


“สาม...”


“อื้อ ยังไม่เช้าเลย ขอนอนอีกเดี๋ยว” เสียงกระซิบข้างหูจากลูก้าเรียกดวงตาสีน้ำตาลของผมให้ปรือขึ้น ทันทีที่เห็นความมืดกระจายตัวอยู่รอบๆ ผมก็อยากดึงผ้านวมขึ้นมาคลุมหัวเหลือเกิน


ทำไมต้องมาปลุกกันด้วยลูก้า


ก็อยากจะบ่นอยู่แต่ความง่วงที่มีเหมือนจะมากกว่าเพราะงั้นตื่นแล้วค่อนบ่นอีกทีละกัน


“สาม...โทรศัพท์สั่นอยู่นะ”


“โทรศัพท์?” ผมพึมพำเสียงงัวเงีย


“อื้อ สั่นไม่หยุดมาสักพักแล้ว”


“...อยู่ไหน” เมื่อรู้ว่ามีสายเข้าผมก็ต้องจำใจลุกขึ้นนั่งทว่าโทรศัพท์ที่น่าจะอยู่ไม่ไกลกลับไม่อยู่ที่เดิม


“สั่นมาจากโซฟา” ลูก้าบอกพร้อมกับชี้ไปทางโซฟายาวด้านข้าง


“ไกลขนาดนั้นยังรู้สึกอีกนะ” ผมพูดระหว่างเดินไปคว้าโทรศัพท์ที่ยังคงสั่นไม่หยุด พอดูชื่อที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอความงัวเงียที่มีก็หายไปกว่าครึ่ง ผมไม่รอช้ารีบกดรับสาย...


(ทรี...รับช้านะ ผมโทรไปเป็นสิบสายแล้ว) ยังไม่ทันได้ทักทายอะไรปลายสายก็พูดขัดซะแล้ว


“โทษที พอดีผมเหนื่อยนิดหน่อย...ว่าแต่โทรมาแบบนี้แปลว่ามีภารกิจสินะเซโคร” ผมถามปลายสายตรงๆ


คนที่โทรมาหาผมคือไทรแอสซิก เบนซ์ ฟงเซ่หรือเซโครที่เป็นหัวหน้าของหน่วยปฏิบัติการพิเศษนั่นเอง นี่เป็นครั้งแรกที่มีการติดต่อมาเมื่อดูจากช่วงเวลาและน้ำเสียงก็พอจะเดาได้ว่าต้องเกิดเรื่องขึ้น แน่นอนว่าถ้าโทรมาหาผมก็ต้องเกี่ยวกับภารกิจอะไรสักอย่าง


(สมแล้วที่เป็นทรี ผมต้องการให้ทั้งคู่ไปทำภารกิจทางตอนใต้ของมหาสมุทรแอตแลนติกแทบประเทศบลาซิล)


“ภารกิจคืออะไร” ผมถามต่อ


(จับปลาที่หลุดระหว่างขนย้าย)


“หึ...ถ้าแค่ปลาธรรมดาคงไม่โทรมาหาผมหรอกมั้ง” ผมรับรองเลยว่ามันต้องไม่ใช่แค่พวกปลากะมงหรือปลาหมอทะเลแน่ๆ


(ก็นะ...ดังเคิลออสเตียสน่ะ)


“...คงไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม” ผมนิ่งไปสักพักก่อนจะถามกลับ ถ้าเป็นมุขก็ถือเป็นมุขที่ตลกอยู่แต่ถ้าเกิดเป็นเรื่องจริงผมพูดเลยว่าขำไม่ออก


(ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาล้อเล่นหรอกนะ ทางนั้นกำลังพยายามขับเรือตามจีพีเอสที่ติดกับตัวมันไว้อยู่ ผมอยากให้ทรีกับลูก้านั่งเฮลิคอปเตอร์ไปจัดการโดยด่วน)


“เฮลิคอปเตอร์ตอนนี้จะมีคนอยู่เหรอ” นาฬิกาตอนนี้บอกเวลาตี4ครึ่ง ต่อให้เป็นพนักงานดีเด่นก็ไม่มีทางตื่นมาทำงานเวลานี้เป็นแน่


(ไม่ต้องห่วง ผมจัดการให้แล้ว รีบขึ้นไปก็พอ)


“เข้าใจแล้ว”


(ภารกิจแรกก็ได้หนักเลยเนอะ)


“เนอะอะไรล่ะเซโคร เจ้าปลาที่เจอนั่นไม่ควรเรียกว่าปลาด้วยซ้ำ”


(ผมรู้ แต่ถ้าเป็นทรีกับลูก้าทำได้แน่)


“ก็นะ ต้องลองดู” พูดจบผมก็วางสายก่อนจะเดินไปหาลูก้าที่มองมาตลอดตั้งแต่รับสายจากเซโคร


“มีภารกิจ?” ลูก้าถาม


“ใช่ เราต้องไปทางเฮลิคอปเตอร์” ผมบอกพลางเดินไปค้นชุดสำหรับดำน้ำในตู้เสื้อผ้า


“ไปเลยสินะ”


“อืม ขอผมเปลี่ยนชุดแป๊บ วานหยิบของบนโต๊ะใส่กระเป๋าบนโซฟาให้ที” พูดจบผมก็รีบเดินไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ ชุดดำน้ำถูกใส่แล้วสวมทับด้วยชุดลำลองปกติอีกที


พอออกมาผมกับลูก้าก็พากันขึ้นลิฟต์ไปยังดาดฟ้าของตึกซึ่งมีลานเฮลิคอปเตอร์อยู่ด้านบน เสียงของใบพัดเฮลิคอปเตอร์ดังลั่นเมื่อเปิดประตูดาดฟ้าออก เจ้าหน้าที่ที่ควบคุมเรียกพวกเราขึ้นไปก่อนเฮลิคอปเตอร์จะทะยานสู่ท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนจากสีดำเป็นสีฟ้าอ่อน


“สาม...เราต้องไปทำอะไร” ลูก้าถามระหว่างที่เฮลิคอปเตอร์กำลังบินอยู่


“ดูเหมือนดังเคิลออสเตียสจะหลุดจากการขนส่ง พวกเราต้องไปจับมันกลับมา”


“ดังเคิลออสเตียส?” น้ำเสียงนั่นดูเหมือนว่าลูก้าจะไม่รู้ว่าดังเคิลออสเตียสคืออะไร


“ไม่รู้จักสินะ...บางทีการไม่รู้จักอาจดีกว่าก็ได้” ถ้ารู้จักแล้วทำเอาผมเริ่มเครียดแบบนี้ก็ไม่อยากรู้จักมันเลย


“อันตรายสินะ”


“ทำไมคิดงั้น?”


“ก็สามทำหน้าเครียดตั้งแต่วางสายแล้ว ถ้าเป็นสายพันธุ์ปกติสามคงไม่ทำหน้าแบบนั้นหรอก”


“ก็นะ...ดังเคิลออสเตียสเป็นปลาที่มีนิสัยอันดุร้ายยิ่งกว่าฉลามขาวในปัจจุบันซะอีก ด้วยความยาวกว่า10เมตรและฟันขนาดขนาดยักษ์ที่สามารถบดขยี้ได้แทบทุกสิ่งทำให้มันเป็นนักล่าที่บนสุดของห่วงโซ่อาหารในยุคดีโวเนียน แค่นั้นยังไม่พอดังเคิลออสเตียสยังมีหนังที่แข็งแกร่งกว่าปลาปกติหลายต่อหลายเท่า ดังเคิลออสเตียสกินอะไรรู้ไหมลูก้า” ผมอธิบายก่อนจะเปลี่ยนมาถาม


“ก็กินปลาไม่ใช่เหรอ”


“ใช่...แล้วกินปลาอะไรรู้รึเปล่า” ผมยังคงถามต่อ


“ไม่รู้ เฉลยมาเลย”


“ฉลาม”


“...” คำพูดผมทำให้คิ้วของลูก้าขมวดเข้าหากันแน่นทันที


“ดังเคิลออสเตียสล่าและกินฉลามในยุคเดียวกันจนฉลามนั่นสูญพันธ์ไปอย่างรวดเร็ว ถ้าดังเคิลออสเตียสออกล่าจะไม่มีอะไรหยุดมันได้”


“สาม...”


“เป็นภารกิจแรกที่สาหัสน่าดูเลย”


“ผมจะแพ้งั้นเหรอ” คำถามของลูก้าเรียกผมให้เงยหน้าขึ้นไปสบดวงตาสีเงินที่จับจ้องมา แม้คำพูดนั่นเหมือนคนกำลังหมดกำลังใจทว่าดวงตาสีเงินกลับไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้สักนิด รู้สึกว่าลูก้าจะเป็นพวกไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรสินะ ผมเองคงต้องเอาอย่างบ้างแล้ว


“ไม่แพ้หรอก...ถ้าเป็นลูก้า ไม่แพ้แน่” ผมพูดด้วยรอยยิ้มที่เริ่มมีความมั่นใจมากขึ้น


“ไม่ใช่แค่ผมสิ”


“อะไร...”


“ไม่ใช่แค่ผมที่จะไม่แพ้ สามก็จะไม่แพ้ด้วย”


“ลูก้า”


“พวกเราจะไม่แพ้”


“อืม ไม่แพ้แน่” ถ้าเป็นตอนนี้ผมรู้สึกว่าต่อให้เจอดังเคิลออสเตียสผมก็ไม่มีทางแพ้ตราบเท่าที่ยังมีลูก้าอยู่ด้วย


“จะปกป้องสามเอง”


“ขอบคุณ ผมเองก็จะปกป้องลูก้าเหมือนกัน” พวกเราเป็นคู่หู


“ถึงแล้วครับ” เสียงของเจ้าหน้าที่ขับเฮลิคอปเตอร์ดังขึ้น


“ครับ” ผมลุกขึ้นพร้อมกับเปิดประตูเฮลิคอปเตอร์ออกแล้วชะโงกลงไปดูด้านล่าง


พื้นน้ำสีฟ้าแกมน้ำเงินด้านล่างถูกย้อมด้วยสีแดงสดของเลือดเป็นหย่อมๆ โดยไม่ไกลกันมีเรือขนาดใหญ่แล่นอยู่ท่ามกลางผืนน้ำสีแกงก่ำ ถ้าให้เดาเรือนั่นต้องเป็นเรื่อที่ขนดังเคิลออสเตียสมาส่วนน้ำทะเลสีแดงนั่นคงเป็นฝีมือการล่าของดังเคิลออสเตียส พวกมันคงกำลังหิวไม่ก็กำลังหงุดหงิดเลยระบายออกโดยการล่าทุกสิ่งที่เคลื่อนไหว


แบบนี้อันตรายแฮะ แถมดูแล้วไม่น่าจะมีตัวเดียวด้วย ภารกิจแรกก็ดันเจอดังเคิลออสเตียสทั้งฝูงเป็นการรับน้องที่น่าสนุกและตื้นเต้นดีนี่


“สาม”


“พวกดังเคิลออสเตียสไม่ได้มีแค่ตัวเดียว” ผมบอกกับลูก้าที่เดินตามมา


“เอาไงต่อ”


“กระโดดจากนี่คิดว่าไหวไหม”


“จากนี่? ไม่เคยแต่คิดว่าไหว”


“ดี เราจะกระโดดลงไป พอใกล้น้ำลูก้าก็กลับร่างได้เลย พวกดังเคิลออสเตียสต้องว่ายมาหาพวกเราแน่” แรงสะเทือนขนาดนั้นสัตว์น้ำตัวอื่นคงหนีแต่ถ้าเป็นดังเคิลออสเตียสนักล่าแห่งท้องทะเลพวกมันจะมาแน่


“แล้วสามจะทำยังไง”


“ตอนที่ลูก้ากลับร่างผมจะเกาะคอไว้พอลงน้ำจะช่วยจัดการดังเคิลออสเตียส” ผมอธิบายสิ่งที่คิดออกไป


“เข้าใจแล้ว”


“มีอย่างนึงที่อยากบอก”


“ว่ามาเลย”


“พวกเราต้องจับพวกดังเคิลออสเตียสเป็นๆ กลับไป แต่ในกรณีเลวร้ายลูก้าก็จัดการไปได้เลย”


“สาม...”


“ความปลอดภัยของลูก้าเป็นที่หนึ่ง เข้าใจนะ”ผมย้ำให้อีกฝ่ายได้ยิน สำหรับผมการทำภารกิจไม่สำเร็จนั้นไม่ทำให้เสียใจเท่ากับการที่ลูก้าได้รับอันตราย ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลูก้าผมก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเขา


“เป็นห่วงผมเหรอ” ลูก้าถามพลางด้วยน้ำเสียงดีใจ


“แน่นอน” เป็นห่วงที่สุดด้วย


“ผมจะไม่เป็นไร สามก็ด้วยนะ”


“ไปกันเถอะ” ผมพยักหน้าก่อนจะถอดเสื้อผ้าเป็นชุดดำน้ำแบบพิเศษที่สวมไว้ด้านใน


ผมหันไปสบตากับลูก้าก่อนที่พวกเราจะกระโดดลงไปยังพื้นน้ำสีฟ้าแกมน้ำเงินด้านล่างนั่น ความเร็วของแรงดิ่งดูจะมากกว่าที่คิดไว้พอสมแต่ก็ไม่เป็นปัญหาเพราะผมชอบเล่นพวกกีฬาหวาดเสียวอยู่แล้ว ความสูงผมไม่กลัวหรอก


ยิ่งใกล้ทะเลมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเห็นซากของปลาหลากหลายชนิดลอยขึ้นมาในสภาพโดนฉีกกระชากจากเขี้ยวอันแหลมคมได้ชัดเจนขึ้น


“สาม กลับร่างละนะ” ลูก้าตะโกนบอกก่อนที่ร่างมนุษย์บนฟ้าจะกลายเป็นร่างไดโนเสาร์ขนาดใหญ่ยักษ์ ด้วยร่างกายที่ใหญ่ทำให้น้ำหนักมากขึ้นกว่าในร่างมนุษย์ส่งผลให้ตกลงสู่ผืนน้ำด้วยความเร็วเพิ่มขึ้น เมื่อร่างของลูก้ามาถึงผมก็รีบคว้าส่วนคอที่ยาวเล็กน้อยนั่นไหวแน่น


ตู้ม!!


เพียงไม่กี่วินาทีร่างของพวกเราก็ตกลงน้ำพร้อมกับผืนน้ำกระจายตัวออกเป็นวงกว้าง ผมเตรียมกลั้นหายใจไว้ก่อนจะลงน้ำเลยไม่จำเป็นต้องเสียเวลาขึ้นไปหายใจ ผมลืมตาพร้อมกับหันไปมองรอบๆ อย่างระแวดระวังโดยมีลูก้าอยู่ข้างๆ มือข้างหนึ่งของผมลูบผิวหนังลื่นๆ นั่นไปมาแทนคำพูดว่าผมลงมาอย่างปลอดภัย


กรรรร~


ท่าทีสงบนิ่งของลูก้าเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเมื่อสัมผัสได้ถึงอันตราย คมเขี้ยวอันแหลมคมอ้าออกเล็กน้อยเตรียมเปิดฉากต่อสู้ ทันทีที่ดังเคิลออสเตียสเข้ามาอยู่ในสายตาลูก้าก็พุ่งตัวไปจัดการด้วยความเร็วเหนือกว่า ทำให้ดังเคิลออสเตียสตัวแรกถูกลูกขย้ำเข้าบริเวณโคนหางก่อนจะเหวี่ยงไปด้านบนเต็มแรง


กรรรร~


แน่นอนว่าการต่อสู้ไม่ได้จบลงเพราะดังเคิลออสเตียสไม่ได้มีแค่ตัวเดียว ดังเคิลออสเตียสอีกหลายตัวว่ายเข้ามาจากหลายทิศทางลูก้าเองคงจะรู้ตัวแต่แทนที่จะพุ่งไปจัดการตัวที่อยู่ใกล้สุดกลับหันกลับมามองผมด้วยสายตาเป็นห่วงจนโดนดังเคิลออสเตียสกัดเข้าเต็มแรง


งี๊ดดดด~


ลูก้า!


ผมรีบว่ายไปหาหมายจะเข้าไปช่วยแต่ดังเคิลออสเตียสสามตัวกลับว่ายมาล้อมผมไว้จากสามทิศทาง ดวงตาขนาดใหญ่จ้องมาราวกับจะไม่ปล่อยเหยื่ออันโอชะให้รอดไปได้ ทางลูก้าเมื่อถูกกัดก็อาศัยส่วนคอที่ยาวจัดการขย้ำเข้าบริเวณท้องของดังเคิลออสเตียสจนมันล่าถอยไป ทว่าการล่าถอยไม่ได้แสดงถึงการยอมแพ้


ดังเคิลออสเตียสไม่ใช่สัตว์ที่จะยอมแพ้...พวกมันจะยอมแพ้ต่อเมื่อตายเท่านั้น!


กรรรร~


กรรรร~


เสียงคำรามใต้น้ำดังขึ้นพร้อมกับดังเคิลออสเตียสอีกห้าตัวโผล่มาล้อมลูก้าไว้เช่นเดียวกันผม  ลูก้าไม่ได้กังวลที่ตัวเองโดนดังเคิลออสเตียสล้อมแต่ดวงตาสีเงินยังยังคงหันมามองผม พอเห็นว่ามีดังเคิลออสเตียสสามตัวล้อมผมอยู่ลูก้าก็เตรียมจะว่ายมาหาแต่กลับถูกดังเคิลออสเตียสตรงนั้นขวางไว้


ลูก้าไม่มีสมาธิกับการสู้


ผมรู้ได้ทันทีจากท่าทางและการกระทำพวกนั้น ส่วนสาเหตุที่ลูก้าไม่มีสมาธิคงเป็นตัวผม เพราะลูก้าเป็นห่วงผมเลยกังวลจนไม่มีสมาธิสู้


ให้ตายสิ


เป็นห่วงก็ดีอยู่หรอก...แต่แบบนี้เหมือนลูก้าไม่เชื่อใจผมเลยทั้งที่พูดว่าพวกเราจะไม่แพ้แท้ๆ


น่าโมโห


เมื่ออยู่ในน้ำการจะพูดนั้นทำไม่ได้อยู่แล้วผมเลยเปลี่ยนเป็นชี้นิ้วไปยังลูก้าก่อนจะชี้กลับมาที่ตัวเอง ผมอยากให้ลูก้ามองผม และผมจะแสดงให้เห็นว่าดังเคิลออสเตียสสามตัวไม่คาระนามือหรอก


งี๊ดดด~


กรรรรร~


ดังเคิลออสเตียสสามตัวเหมือนจะไม่อดทนรอนานกว่านี้พวกมันพุ่งเข้ามาจากสามทิศทาง แน่นอนว่าการเคลื่อนไหวนั้นเป็นจุดอ่อนของดังเคิลออสเตียส ด้วยความที่พวกมันมีเกราะอันแข็งแกร่งทำให้มีน้ำหนักมากส่งผลให้เคลื่อนไหวช้า การเคลื่อนไหวนั่นผมหลบได้ไม่ยากเพียงแค่ดำลงไปในน้ำที่ลึกขึ้น ดังเคิลออสเตียสทั้งสามตัวที่พุ่งเข้ามาชนกันอย่างแรงจนเกิดกระแสน้ำรุนแรงขึ้น


ผมไม่สนว่ากระแสน้ำนั่นจะทำให้ทรงตัวอยาก สิ่งเดียวที่รู้คือนี่เป็นโอกาส...อาวุธขนาดเล็กถูกหยิบออกมาจากกระเป๋าของชุดดำน้ำ มีดสีเงินใสขนาดบางเฉียบถูกถือไว้ในมือก่อนจะพุ่งเข้าหาดังเคิลออสเตียสตัวใกล้สุดแล้วจัดการกรีดบริเวณส่วนโคนครีบ ในเสี้ยววินาทีหลังการกรีดร่างของดังเคิลออสเตียสก็ดิ้นทุรนทุรายก่อนจะค่อยๆ ลอยขึ้นไปด้านบนทั้งๆ แบบนั้น


สิ่งที่ผมทำไม่ใช่การใช้พิษหรือตัดครีบแต่คือการกรีดเบาๆ ไปยังเส้นประสาทโดยตรง ครีบเป็นส่วนช่วยรักษาสมดุลในการว่ายถ้าเกิดอะไรขึ้นก็จะทรงตัวไม่ได้อย่างที่เห็น


อาวุธนี่ใช้ได้แฮะ


ของในมือผมอาจดูเหมือนมีดซึ่งก็ทั้งใช่และไม่ใช่ มันยังมีอะไรที่พิเศษกว่านั้นอีก


พอดังเคิลออสเตียสตัวแรกถูกจัดการผมก็หันไปสบตากับลูก้าที่มองมาอย่างไม่เชื่อสายตาด้วยรอยยิ้มภูมิใจ ผมชี้นิ้วไปยังลูก้าอีกรอบแน่นอนว่าผมไม่ได้ชี้กลับมายังตัวเองแต่เป็นดังเคิลออสเตียสที่ล้อมรอบอีกฝ่ายไว้


จัดการซะลูก้า!


กรรร~


เพียงแค่เห็นท่าทางนั้นลูก้าก็เหมือนจะเข้าใจสิ่งที่ผมต้องการจะสื่อ เรียวปากขนาดใหญ่อ้าออกพร้อมเสียงคำรามก่อนจะพุ่งตัวไปหาดังเคิลออสเตียสที่ล้อมอยู่ แบบนั้นคงไม่ต้องห่วงแล้วที่เหลือคือผมจะทำยังไงกับอีกสองตัวที่เหลือนี่ดี อากาศก็ใกล้หมดแล้วด้วย


กรรรร~


เสียงคำรามใต้น้ำดังขึ้นทั่วบริเวณดังเคิลออสเตียสสองตัวพุ่งเข้ามาหาผมพร้อมกับอ้าฟันขนาดใหญ่สำหรับบดขยี้สิ่งมีชีวิตออกกว้าง แผนเดิมคงไม่ได้ผลถ้าแบบนั้นก็ต้อง...


เสี้ยววินาทีที่ร่างของดังเคิลออสเตียสเข้ามาประชิดผมก็ตัดสินใจเอื้อมมือไปกดส่วนหัวของมันอาศัยเป็นแรงผลักเพื่อม้วนตัวขึ้นไปอยู่บนหลัง


กรรรรร~


แน่นอนว่าคงไม่มีใครยอมอยู่นิ่งๆ ดังเคิลออสเตียสสะบัดไปมาอย่างรุนจนผมต้องใช้แรงทั้งหมดเพื่อยึดร่างกายลื่นๆ นี่ไว้ อาวุธในมือถูกทำให้มีรูสำหรับใช้นิ้วเกี่ยวไว้ได้เลยหมดปัญหาว่าจะต้องทิ้งอาวุธไป ใช้เวลาไม่นานความเร็วของมันก็เริ่มตกผมเลยรีบจัดการใช้อาวุธกรีดลงไปยังส่วนระหว่างหัวและตัวที่อ่อนแอกว่าส่วนอื่น


ก่อนที่ผมจะไปทำการวิจัยหรือทดลองผมเป็นมือหนึ่งด้านพฤติกรรมสัตว์น้ำนะ ทุกๆ วันผมหมกอยู่กับสัตว์เหล่านั้นเพื่อเฝ้าดู มีหลายครั้งที่เอาสัตว์ที่ตายไปมาผ่าตรวจดู  ดังนั้นเรื่องโครงสร้างของปลาน่ะผมรู้ดี


กรรรร~


ดังเคิลออสเตียสตัวที่ผมขี่ดิ้นไปมาสักพักพอหยุดขยับตัวร่างนั้นก็ค่อยๆ ลอยขึ้นไปบนผิวน้ำ


ที่ผมทำก็แค่ให้ชาชั่วขณะไม่ได้ฆ่าหรอก ผมรู้ว่าการจะฆ่าต้องกรีดส่วนไหนพอๆ กับการหยุดว่าควรกรีดส่วนไหนเช่นกัน


“อึก...” อากาศมัน


ผมเงยหน้าขึ้นไปมองยังผิวน้ำก่อนจะตัดสิใจหยิบออกซิเจนขนาดพกพามาต่อลมหายใจ แม้จะว่ายขึ้นไปก็คงหมดลมก่อน โชคดีที่เอามาด้วย


กรรรร~


เสียงนั่นเรียกผมให้หันไปมองพร้อมกับดวงตาสีน้ำตาลที่เบิกกว้างขึ้นเมื่อลืมไปว่ายังเหลือดังเคิลออสเตียสอยู่อีกตัว


หลบไม่พ้น


“อั๊ก!” ออกซิเจนถูกพ่นออกมาจนเกิดฟองเมื่อบริเวณสีข้างถูกฟันของดังเคิลออสเตียสถากจนเลือดออก


เมื่อรู้ว่าหลบไม่พ้นทางเดียวที่ทำได้คือลดความเสียหายให้เหลือน้อยที่สุด นั่นทำให้ผมโดนเพียงฟันถากๆ เท่านั้น


ขนาดแค่ถากยังเจ็บขนาดนี้ แถมน้ำทะเลยิ่งทำให้แผลแสบเข้าไปอีก ดังเคิลออสเตียสเหมือนรู้ว่าเหยื่อที่หมายตายังมีชีวิตมันเลยหมุนตัวกลับมายังผมอีกรอบ


ร่างกาย...ขยับไม่ได้ดั่งใจ


บ้าเอ้ย!


กรรรรรรร~


ระหว่างที่ความสิ้นหวังมาเยือนร่างสีฟ้าคาดแดงก็พุ่งทะยานมาพร้อมกับอ้าปากออกกว้างขย้ำเข้าไปยังส่วนลำตัวแต่ด้วยความแข็งของหนังทำให้เขี้ยวของลูก้าเข้าไปได้ไม่ลึกพอ  เห็นแบบนั้นผมก็เม้มปากแน่นข่มความเจ็บว่ายเข้าไปยังดังเคิลออสเตียสแล้วจัการเข้าบริเวณที่อ่อนแอของมัน ส่วนที่อ่อนแอของดังเคิลออสเตียสก็เหมือนปลาทั่วไปก็คือครีบและส่วนข้อต่อของหัวและลำตัว


งี๊ดดด~


ลูก้าว่ายเข้ามาหาโดยใช้ส่วนคอที่ยาวเล็กน้อยพันร่างผมไว้ก่อนจะว่ายพาขึ้นไปด้านบน ด้วยความเจ็บผมเลยไม่ขัดขืนอะไรนัก เมื่อโผล่พ้นผิวน้ำก็เจอเข้ากับเรือขนาดใหญ่ที่ด้านบนมีกลุ่มคนกำลังชะโงกลงมามองด้วยใบหน้าตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น


“พวกเราคือคนของหน่วยปฏิบัติการพิเศษ!” ผมตะโกนบอกคนด้านบน


“หน่วยปฏิบัติการพิเศษ? พวกเราได้ยินมาแล้วแต่ไม่คิดว่าจะมาเร็วขนาดนี้แถมยังจัดการดังเคิลออสเตียสได้หมดอีก” ใบหน้าตื่นตกใจนั่นดูน่าขำแต่ด้วยความเจ็บในตอนนี้คงขำไม่ออก


“รีบจับพวกดังเคิลออสเตียสเถอะครับ”


“ขะ...เข้าใจแล้ว”


“แล้วก็ขออุปกรณ์ปฐมพยาบาลด้วย” ผมพูดต่อ


“ได้ครับ ทางขึ้นเรืออยู่ทางนั้น พวกนายไปดูแลหน่อย” บอกผมเสร็จก็หันไปบอกกลุ่มคนข้างๆ ต่อ


“สาม” ลูก้ากลับมาอยู่ในร่างมนุษย์ก่อนจะว่ายเข้ามากอดผมไว้แน่น


“ลูก้า เก่งนี่จัดการได้เร็วแบบนั้น”


“สามเก่งกว่าอีก สุดยอดไปเลยที่เคลื่อนที่ได้ขนาดนั้น” ลูก้าเอ่ยชม


“ถึงแบบนั้นก็ต้องให้มาช่วยอยู่เรื่อย ทั้งที่อยากจะโชว์ว่าไม่ต้องห่วงแล้วแท้ๆ เชียว” แบบนี้คงทำให้เป็นห่วงกว่าเดิมแน่ๆ


“ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็จะช่วย”


“ขอบคุณ”


จากนั้นลูก้าก็พาผมขึ้นไปบนเรือ ก่อนจะขึ้นผมส่งเสื้อผ้าที่เตรียมมาในกระเป๋าให้อีกฝ่ายใส่แล้วค่อยเดินตาคนบนเรือไปจนถึงห้องขนาดเล็กที่มีอุปกรณ์ปฐมพยาบาลเตรียมไว้


“ให้พวกเราช่วยอะไรไหมครับ” ชายหนุ่มหนึ่งในคนนำทางมายังห้องนี้ถามขึ้น


“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก”


“ถ้ามีอะไรก็เรียกได้เลยนะครับ” พูดจบก็เดินออกไปจากห้องพร้อมปิดประตู


ภายในห้องตอนนี้มีเพียงผมนั่งเปิดกล่องปฐมพยาบาลโดยมีลูก้านั่งมองมาอย่างห่วงๆ รอยถากจากดังเคิลออสเตียสทำให้เกิดแผลค่อนข้างใหญ่ตั้งแต่หน้าท้องไปจนเกือบถึงเอว ถึงแผลจะไม่ลึกมากแต่เลือดก็ยังซึมๆ อยู่


“สาม เจ็บมากไหม” ลูก้าระหว่างมองแผลผม


“เจ็บนะ แต่ไม่มาก”


“ให้ผมทำให้นะ” ยาฆ่าเชื้อในมือถูกอีกฝ่ายแย่งไป ลูก้าขยับตัวมาใกล้ใช้สำลีชุบยาฆ่าเชื้อเช็ดบริเวณแผลอย่างเบามือ เบามากจนผมไม่รู้สึกเจ็บสักนิด


“มือเบาจัง” ผมบอก


“แปลว่าไม่เจ็บสินะ”


“อืม ถ้าทำเองคงเจ็บกว่านี้แน่”


“เช็ดเสร็จแล้วต่อไปใส่ยาใช่ไหม” ลูก้าถามต่อ


“ใช่ ยาตัวนี้” ผมเอื้อมมือไปหยิบขวดยาสีน้ำตาลเข้มส่งให้ลูก้าที่พยักหน้าเข้าใจ แผลของผมถูกลูก้าช่วยจนเสร็จในเวลาไม่นาน เพียงแต่บรรยากาศแปลกๆ จากลูก้าแผ่ออกมาจนผมต้องคอยมองสังเกตอีกฝ่ายว่าเกิดอะไรขึ้น


“สาม”


“อะไรลูก้า”


“สามบอกว่าถ้าเกิดกรณีร้ายแรงก็สามารถจัดการได้ ให้เอาความปลอดภัยของผมเป็นที่หนึ่ง...”


“ใช่ ผมพูดแบบนั้น”


“ตอนที่ผมโดนกัดไม่ได้รู้สึกว่าเป็นกรณีร้ายแรงขึ้นขนาดต้องฆ่า แต่พอดังเคิลออสเตียสตัวนั้นทำร้ายสามจนเลือดออกผมกลับรู้สึกอยากฆ่า อยากจัดการใครก็ตามที่มาทำให้สามเจ็บ...การที่คิดแบบนั้นมันไม่ดีใช่ไหม” คำอธิบายด้วยน้ำเสียงหง๋อยๆ นั่นทำให้ผมถอนหายใจยาวออกมา


“ผมตอบไม่ได้หรอกว่ามันดีหรือไม่ดี เรื่องของความคิดมันเป็นเรื่องของแต่ละบุคคล แต่ที่ผมบอกได้คือถ้าผมเป็นลูก้าก็คงคิดเหมือนกัน”


“สาม...”


“ถ้าผมเห็นลูก้าต้องถูกทำร้ายจนบาดเจ็บผมก็คงจะไม่ให้อภัยคนที่ทำแบบนั้นง่ายๆ ” ผมบอกพลางเอื้อมมือไปลูบเส้นผมสีฟ้าแซมแดงตรงหน้าเบาๆ


“สาม”


พรึ่บ!


ร่างของลูก้าโผลเข้ามากอดแน่นจนผมเซหงายลงไปนอนราบกับโซฟาโดยมีลูก้าคร่อมอยู่ด้านบน ใบหน้าของลูก้าซุกลงพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดต้นคอ แขนทั้งสองข้างเองก็กระชับร่างเราให้แนบสนิทกันมากขึ้น


“ลูก้า...”


“ผมไม่อยากเห็นสามเจ็บ...แต่ผมก็ไม่อยากได้ใครเป็นคู่หูนอกจากสาม” ประโยคนั้นเหมือนคนที่กำลังสับสนกับความคิดซึ่งขัดกันอยู่ สิ่งที่ลูก้าคิดก็เหมือนกับผม...ผมเองก็ไม่อยากเห็นลูก้าเจ็บและก็ไม่อยากให้ลูก้าหาคู่หูคนอื่นนอกจากผมด้วย เป็นความคิดที่ขัดแย้งกันเอง


“ผมเป็นคู่หูของลูก้า” ผมกระซิบพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอีกฝ่ายบ้าง


“สาม สาม...”


“ครั้งนี้ผมอาจบาดเจ็บ แต่รับรองว่าครั้งหน้าไม่มีแน่นอน” ผมย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจัง


ไม่อยากให้ลูก้าต้องมาคอยห่วงหรือกังวล


“จะปกป้องสาม”


“เราจะปกป้องกันและกัน”


“อืม”


“เอาล่ะ...ลุกได้แล้วผมขอดูแผลหน่อย จำได้ว่าโดนกัดมือนี่” ผมพูดพร้อมออกแรงดันไหล่อกีฝ่ายให้ลุกขึ้นนั่งแต่กลับไม่เป็นผลเลยสักนิดเดียว


“ขออยู่แบบนี้อีกแป๊บ”


“ก็ได้อยู่ แต่แผลน่ะ...”


“แผลแค่นั้นผมไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้อยากกอดสาม”


“ก็กอดอยู่นี่” จะมาอยากกอดอะไรอีก


“อยากกอดแน่นๆ ”


“นี่ยังไม่แน่นพออีกเหรอ หายใจจะไม่ออกแล้ว” ผมบ่นด้วยรอยยิ้ม


“ไม่ได้กอดแน่นขนาดนั้นสักหน่อย”


“โอ้ย! โอ้ย! กระดูกจะหักแล้ว” ผมแกล้งบิดเสียงร้องโอดครวญ


“กวน” คำเดียวที่สุดถูกมาทำเอาผมหลุดขำออกมาทั้งที่แผลยังเจ็บอยู่


“น่ารักจริงๆ ลูก้า”


“น่ารักแล้วรักรึยังล่ะ” สุดท้ายก็วกมาเรื่องนี้จนได้


“...นั่นสินะ...ถ้ายอมกระโดดลอดห่วงจะรักโดยการให้ปลาละกัน”


“ผมไม่ใช่โลมา”


“งั้นก็ขึ้นไปเลี้ยงตัวบนบอล...”


“นั่นแมวน้ำ”


“แมวน้ำก็อยู่ในน้ำสิจะอยู่บนบอลได้ยังไง” ผมกวนต่อ


“สาม!”


“คิก!” เสียงทุ้มที่เรียกชื่อผมแข็งทำอาหลุดขำออกมาอีกรอบ


ไม่ว่าจะเป็นตอนเด็กหรือตอนโตก็ไม่ได้เปลี่ยนเลยตรงจุดนี้ ไม่สิ ไม่ใช่แค่ลูก้าที่ไม่เปลี่ยนแต่ผมเองก็เหมือนกัน พวกเราแหย่กันไปมา แพ้บ้างชนะบ้าง แต่การแหย่นั่นไม่เคยทำให้เราผิดใจกันเลยสักครั้งเดียว

........................................................

สวัสดีค่ะ

มาอัพช้าหน่อยพอดีมีปัญหากับคือเปลี่ยนคอมใหม่แล้วดันจำพวกพาสเวิดเข้าเว็บอัพนิยายไม่ได้ แต่ตอนนี้สามารถเข้าได้ปกติแล้วค่ะ

สำหรับตอนนี้อาจเป็นที่หลายคนรอคอยกับฉากบู๊ใต้น้ำแบบเต็มตัวของสามและลูก้า แต่งเองยังรู้สึกตื่นเต้นเองเลยค่ะ

การที่มนุษย์จะเคลื่อนไหวในน้ำสู้พวกปลาได้นั้นแทบเป็นไปไม่ได้ทำให้สามค่อนข้างเสียเปรียบเต็มๆ แต่เพราะมีทั้งทักษาะและไหวพริบเลยสามารถจัดการได้สำเร็จ

หวังว่าทุกคนคงจะชอบในภารกิจแรกของทั้งคู่นะคะ

ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้า

บ๊ายบายค่ะ

----มุมให้ความรู้เรื่องไดโนเสาร์----

วันนี้ขอเสนอ ดังเคิลออสเตียส ชื่ออังกฤษ: Dunkleosteus ดังเคิลออสเตียส เป็นปลาทะเลขนาดใหญ่อาศัยอยู่ในปลายยุคดีโวเนียน (380-360 ล้านปีมาแล้ว) จัดเป็นปลาที่มีขากรรไกรที่เป็นปลานักล่ากินเนื้อขนาดใหญ่ที่เป็นเสมือนคู่แข่งตัวฉกาจของปลาฉลามในยุคต้นของการวิวัฒนาการเลยทีเดียว

ดังเคิลออสเตียส ถือเป็นสกุลของปลาที่มีขนาดใหญ่ที่สุดที่อยู่ในอันดับ Arthrodira รูปลักษณ์ภายนอกของปลาสกุลนี้แลดูดุดันน่ากลัวมาก ที่เห็นเด่นชัดสุดคงเป็นแผ่นขากรรไกรแข็งแรง ยืดหยุ่นได้ดี ไม่มีฟันแต่ที่ขอบปากมีลักษณะแหลมคล้ายเขี้ยวทั้งด้านบนและล่าง ทำให้เป็นเหมือนจะงอยปากไว้งับเหยื่อโดยไม่ต้องใช้ฟัน ในขณะที่มีลำตัวตัวยาวกว่า10เมตรและมีโครงสร้างประกอบด้วยเกล็ดอย่างหนาและแข็งเสมือนชุดเกราะ

ขอบคุณข้อมูลจาก : https://th.wikipedia.org/wiki/ดังเคิลออสเตียส

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪

ออฟไลน์ suikajang

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 813
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-0
เขาหยอกกันน่ารักจ้า  :katai2-1:
 :3123:  :pig4:  :3123:

ออฟไลน์ SaJung13

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1057
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +76/-1
สามน่าจะรู้ตัวแล้วละ
เหลือแค่รอเวลาเท่านั้น

ออฟไลน์ บูมเบส

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1740
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +33/-4
เขาน่ารักกันจังเลย

ออฟไลน์ ChabaSri

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 602
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด