(ต่อนะคะ)
การเดินการไปแลกเปลี่ยนความรู้และดูงานยังสถาบันวิจัยสัตว์ทะเลนั้นเริ่มต้นโดยการขึ้นเครื่องบินตรงไปยังประเทศเม็กซิโกก่อนจะนั่งรถต่อมาจนถึงรัฐหนึ่งทางภาคตะวันออกซึ่งมีสิ่งก่อสร้างที่คาดว่าคือสถานบันวิจัยสัตว์ทะเลขนาดใหญ่ตั้งอยู่เรียงติดกัน
สถานที่แรกของการเดินทางคือตึกสูงกว่า5ชั้นบริเวณทางเข้าที่ถูกตกแต่งอย่างเรียบง่านด้วยโทนสีสว่างโดยมีพนักงานนำทางผมและลูก้าให้เข้าไปด้านในของสถาบันวิจัย ทั้งคำพูดหรือท่าทางของพนักงานทำให้ผมสงสัยถึงท่าทางหงุดหงิดของคุณเลโอเมื่อวานว่าทำไมถึงได้ดูจะไม่ชอบที่นี่เอามากๆ
ด้านในของสถาบันวิจัยถูกแบ่งย่อยออกเป็นสัดส่วนอย่างชัดเจน แต่ละส่วนจะมีป้ายติดไว้หน้าทางเข้า ห้องที่พนักงานพาเข้ามาเป็นห้องประชุมขนาดใหญ่ที่ตอนนี้อัดแน่นไปด้วยผู้คน
ดูจากเสื้อผ้าและหน้าตาก็รู้ได้ทันทีว่าต้องเป็นระดับด็อกเตอร์กันทั้งนั้น
“พาตัวแทนขององค์กรดอร์วูมาแล้วค่ะ”พนักงานเอ่ยบอกภายในห้องก่อนจะขอตัวกลับออกไปปล่อยให้ผมและลูก้ายืนนิ่งค้างโดยมีสายตานับสิบคู่จับจ้องมา
“สวัสดีครับ ผมนทีธาร ธาราสุขเป็นตัวแทนขององค์กรจะมาแลกเปลี่ยนความรู้และประสบการณ์ที่มีให้กับทุกคนครับ”ผมเอ่ยแนะนำตัวอย่างมีมารยาท
“อะไรกัน คนที่จะมาไม่ใช่ระดับหัวหน้าหรือไง”เพียงคำพูดแรกของชายตรงหน้าก็ทำเอาผมเริ่มคิ้วกระตุก
“ผมเป็นหัวหน้าของศูนย์วิจัยและเพราะพันธุ์สัตว์น้ำของเอเชีย...”
“อ้อ ไอ้ที่ตั้งอยู่ในประเทศเล็กๆซึ่งกำลังพัฒนามาหลายสิบปีที่อยู่ใกล้ๆเส้นศูนย์สูตรนั่นน่ะนะ”ยังไม่ทันได้พูดจบชายอายุประมาณ40กว่าคนหนึ่งก็พูดแทรกขึ้น
“...ใช่ครับ”รอยยิ้มเมื่อครู่ของผมหายไปอย่างรวดเร็ว
“สงสัยจะขาดแคลนคนมีความรู้เลยต้องให้เด็กตัวกระจ้อยมาเป็นหัวหน้า ไม่รู้ว่าเรียนจบปริญญารึเปล่าเลย”
“ผมจบปริญญาเอกครับ”
“ซื้อเอารึเปล่าล่ะ”
คำพูดของคุณเลโอที่บอกให้จัดการพวกเขาซะรวมถึงสาเหตุที่เขาหงุดหงิดผมเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งเลยล่ะ
คนพวกนี้มันจะดูถูกกันไปถึงไหน
ผมชักเริ่มหงุดหงิดแล้วนะเนี่ย
“สาม...ให้ผม...”
“ไม่เป็นไรลูก้า”ผมพึมพำตอบลูก้าที่ทำหน้าเหมือนกำลังจะวิ่งเข้าไปงาบคอมนุษย์ตรงหน้า
“ฮืม? สีผมนั่นมันหรือว่าจะเป็น...สิ่งมีชีวิตที่ถูกจับยีนมาผสมกันมั่วๆสินะ”
“งั้นคุณอยากถูกผลงานมั่วๆนี่ขย้ำสักสองสามแผลไหมล่ะครับ”ผมสวนกลับไปพร้อมรอยยิ้มท้าทาย
จะดูถูกผมยังไงก็ช่างแต่อย่ามาดูถูกลูก้า
“อึก...แก...”
“ผมมาในฐานะตัวแทนขององค์กรดอร์วูเพื่อจะมาแลกเปลี่ยนความรู้กับพวกคุณแต่ดูเหมือนพวกคุณจะไม่ต้องการมันสักเท่าไหร่นะ”
“หึ...พวกเราไม่ต้องการแลกเปลี่ยนกับระดับล่างๆอย่างแกหรอก นึกว่าคนที่มาจะเป็นไอ้หัวหน้าหน่วยปฏิบัติการพิเศษอะไรนั่นซะอีก”คำพูดของชายตรงหน้าทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมาจนคนทั้งห้องหรี่ตามองอย่างไม่พอใจ
“คิก...โทษทีครับ ผมคิดว่าพวกคุณโชคดีแล้วนะที่หัวหน้าปฏิบัติการพิเศษไม่มานี่ ไม่งั้นพวกคุณคงไม่มีโอกาสได้ยืนพูดอยู่แบบนี้หรอก”ผมรู้นิสัยของเซโครดี ถึงจะดูนิ่งๆแบบนั้นแต่ถ้าใครไปทำให้อารมณ์ขึ้นได้โดนจัดการทั้งทางร่างกายและจิตใจแน่
ลองให้คนที่มาเป็นเซโครด็อกเตอร์พวกนี้ได้โดนชกกระเด็นไปติดกำแพงแล้ว ดีไม่ดีคู่หูและคนรักอย่างยูทาร์อาจเข้าไปซ้ำเติมด้วยซ้ำ
“จะดูถูกพวกเราเหรอ”
“เปล่าครับ แต่ร่างกายมันฝึกมาผิดกัน”สำหรับพวกนักวิจัยหรือนักวิทยศาสตร์จะมีแรงเทียบกับคนที่ออกภาคสนามเกือบทุกวันได้ยังไงล่ะจริงไหม
“ว่าแต่พวกเราแล้วตัวผอมแห้งแถมเตี้ยอย่างแกจะทำอะไรได้รึไง”
“ทำได้มากกว่าพวกคุณละกัน”ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
“หึ...งั้นก็ลองมาให้ความรู้พวกเราหน่อยสิ”ชายคนเดิมท้าทายพลางมองไปยังกลุ่มด็อกเตอร์ที่นั่งอยู่ด้านหลัง
ท่าทางแบบนั้นคงคิดจะทำให้ผมขายหน้าสินะ
แหม...น่าสนุกจัง
นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นแบบนี้
เหมือนได้กลับไปช่วงเรียนแล้วโดนแกล้งเลย
ยิ่งกับคนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจอันล้นหลามยิ่งรู้สึกสนุกทุกทีที่ได้ค่อยๆทำลายความมั่นใจนั่น
แต่ยังไงพวกเขาก็เป็นถึงระดับด็อกเตอร์การพูดเรื่องการวิจัยธรรมดาทั่วไปคงไม่ต่างจากการพูดในสิ่งที่พวกเขารู้อยู่แล้ว
ในเมื่อเป็นสถาบันวิจัยสัตว์ทะเลก็คงต้องพูดเรื่องแนวนี้...
จะว่าไปทำไมคุณเลโอไม่บอกให้เร็วกว่านี้นะ
ผมพึ่งรู้ว่าตัวเองมาโดยที่ไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย
“สาม”ลูก้าสะกิดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรลูก้า เดี๋ยวผมจัดการเอง”ผมหันไปบอกพร้อมรอยยิ้ม
“คิดไม่ออกรึไงคุณหัวหน้า”เสียงเยาะเย้อดังขึ้นก่อนทั้งห้องจะส่งเสียงหัวเราะ
“เรามาเริ่มกันเลยดีกว่า...เรื่องที่ผมจะพูดวันนี้คือเรื่องการเพาะพันธุ์อาร์คีโอไซยาทิด”ผมเดินไปคว้าไมค์จากคนบนเวทีก่อนจะประกาศหัวข้อเรื่องที่จะพูด
“ว่าไงนะ...”
“การเพาะพันธุ์อาร์คีโอไซยาทิด”
“เห็นว่ามันเพาะพันธุ์ไม่ได้นี่...แล้วทำไม”
“ยังไม่เคยได้ยินว่ามีใครเพาะพันธุ์มันสำเร็จมาก่อน...”
“ที่พูดคงไม่ได้คิดจะโม้หรือโกหกหรอกนะ”ด็อกเตอร์ที่นั่งอยู่แถวหน้าเอ่ยถาม
“ผมไม่ทำอะไรที่ทำองค์เสียชื่อเสียงหรอกนะ”ผมยักไหล่ตอบไป
“ไม่เห็นเคยได้ยินเลยว่ามีคนที่เพาะพันธุ์มันสำเร็จ”
“ไม่เคยได้ยินเหรอว่าในแต่ละองค์กรมักมีความลับที่ไม่เปิดเผยให้ภายนอกรู้อยู่ทั้งนั้น”แต่การให้ความรู้ครั้งนี้ถือเป็นการเผยแพร่ความลับหรือวิธีการใหม่ๆในการทดลองอยู่แล้ว
อีกอย่างคุณเลโอไม่ได้ห้ามไว้ด้วย
อาร์คีโอไซยาทิดที่พูดถึงคือพืชในยุคแคมเบรียน ถ้าถามถึงเหตุผลที่เหล่าด็อกเตอร์ในห้องนี้ทำหน้าไม่เชื่อก็คงเป็นเพราะไม่เคยมีรายงานว่ามีการเพาะพันธุ์อาร์คีโอไซยาทิดสำเร็จมาก่อน
อย่างที่บอกว่าเรื่องนี้ถือเป็นความลับขององค์กรที่ไม่ได้เปิดเผย และผู้ที่เพาะพันธุ์มันได้สำเร็จเป็นคนแรกของโลกก็คือผม เรียกว่าเป็นผลงานที่ทำให้ผมได้ขึ้นเป็นหัวหน้าก็ไม่ผิดซะทีเดียว
การเพาะพันธุ์อาร์คีโอไซยาทิดไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะมันเติบโตอยู่ก้นทะเลลึกซึ่งมีแรงดันน้ำมหาศาล ด้วยลักษณะทางกายภาพที่เป็นรูพรุนช่วยในการกรองสารอาหารเวลาไหลผ่าน
อาร์คีโอไซยาทิดเป็นที่สนใจของนักวิทศาสตร์และผู้คนทั่วโลกเมื่อหลายสิบปีก่อนเพราะนอกจากมันจะสามารถกรองสารอาหารได้แล้วมันยังสามารถกรองสารพิษหรือเชื้อโรคต่างๆให้น้อยลงได้ ยิ่งในปัจจุบันเกิดปัญหามลพิษทางน้ำเป็นจำนวนมากจึงมีหลายประเทศที่ให้งบมหาศาลทุ่มกับการเพาะพันธุ์อาร์คีโอไซยาทิดนี้แต่ก็ไม่สำเร็จ
ผมเองกว่าจะทำมันสำเร็จก็ใช้เวลาไปนานโข เรียกว่าเป็นปีเลยทีเดียว
ขั้นตอนการเพาะพันธุ์อาร์คีโอไซยาทิดค่อยๆถูกอธิบายตั้งแต่เริ่มแรกไปจนถึงการทดลองจนประสบผลสำเร็จโดยไม่มีการหยุดพัก แม้จะไม่ได้มีเอกสารรูปภาพหรือแม้ตัวอย่างประกอบก็ไม่ถือเป็นอุปสรรค์แต่อย่างใด
ความรู้ทุกอย่างมันอยู่ในหัวผมอยู่แล้ว
เหล่าด็อกเตอร์ต่างนั่งฟังด้วยใบหน้าเจ็บใจจนผมรู้สึกว่านี่แหละคือการชนะโดยไม่ต้องใช้กำลัง
“สามสุดยอด”ลูก้าเดินเร็วเข้ามาผมหลังจากบรรยายจบด้วยใบหน้าภูมิใจ
“แค่นี้ไม่เท่าไหร่น่า”
“ความสามารถของสามดูจะมากกว่าที่ผมรู้อีกนะ”
“งั้นเหรอ?”
“ตอนอยู่เกาะ เอ่อ คุณเซโครเล่าเรื่องของสามให้ฟังเยอะแยะตั้งแต่เรื่องทักษะการต่อสู้ที่ไม่สมกับตัวไปจนถึงความสามารถด้านวิทยาศาสตร์ที่ไม่เป็นรองใคร แต่ไม่คิดว่าสามจะสามารถพูดมันออกมาได้โดยไม่มีอะไรแบบนี้”น้ำเสียงชื่นชมจากลูก้าทำเอารู้สึกดีจนต้องแสดงออกด้วยการยิ้มกว้างแล้วเอื้อมมือไปขยี้เส้นผมสีฟ้าแซมแดงเพื่อระบายความเขิน
“ชมเกินไปแล้ว”ถ้าตัวผมลอยได้คงลอยไปนอกอวกาศแล้วโครจรสักสามรอบแน่ๆ
“พูดจริงต่างหาก สมแล้วที่เป็นแฟนผม”
“ใครแฟนนาย?”ผมยักคิ้วถามกลับ
“สามไง”
“เหมือนผมจะยังไม่ตกลงนะ”
“ถึงสามไม่บอกผมก็รู้น่า”
“รู้อะไร?”
“สามรักผม”
“...รู้ดี”จนถึงตอนนี้ผมยังไม่แน่ใจเลยว่าความรู้สึกที่มีต่อลูก้ามันคือรักรึเปล่า
แต่มีอย่างหนึ่งที่รู้แน่ๆคือลูก้าสำคัญกับผมมาก
ผมอยากปล่อยให้ช่วงเวลานี้มันยืนยาวต่อไปเรื่อยๆเพราะไม่รู้ว่าถ้าตอบรับมันจะมีอะไรเปลี่ยนไปไหมซึ่งผมไม่อยากให้มันเปลี่ยนไป
“นี่”เสียงตะโกนเรียกจากกลุ่มด็อกเตอร์ดังขัดการสนทนา
“มีอะไรครับ”ผมถามพลางเดินไปหาโดยมีลูก้าตามหลังมาติดๆ
“เห็นว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญพฤติกรรมสัตว์ทะเลสินะ”
“...ใช่ครับ”แม้รอยยิ้มนั่นจะดูไม่น่าไว้ใจแต่ผมก็ตอบกลับไปตามจริง
“จะดูพฤติกรรมสัตว์คงไม่ใช่ดูผ่านหน้าจออย่างเดียวหรอกเนอะ”
“แน่นอนครับ การสังเกตพฤติกรรมส่วนมากผมจะลงไปสำรวจด้วยตัวเองตั้งแต่พฤติกรรมการล่า การรวมฝูงหรือแม้แต่การย้ายถิ่น”แค่ดูผ่านจอมันจะไปเข้าใจพวกสัตว์ได้ยังไง
“งั้นก็ดีเลย พอดีพวกเราพึ่งเพาะพันธุ์สัตว์น้ำชนิดใหม่ขึ้นมาได้แต่ด้วยสาเหตุอะไรสักอย่างทำให้มันกินน้อยแถมยังตัวไม่โตอีก ไหนๆก็เป็นถึงผู้เชี่ยวชาญ...ช่วยพวกเราหน่อยละกัน”
“เอาสิ”ผมอยากรู้ว่าจะมาไม้ไหนกัน
“สามจะดีเหรอที่ยอมง่ายๆ”ลูก้าเดินมากระซิบถาม
“ดีสิ ขอผมดูก่อนว่าสัตว์ที่ว่าคืออะไร”
“ผมไม่ชอบพวกนี้เลย”
“ก็นะ...”ผมเองก็ใช่ว่าจะชอบหรอก
เหล่านักวิทยาศาสตร์พาผมเดินออกไปยังด้านนอกอาคารซึ่งมีทางเดินถูกปูด้วยหินช่วยให้เดินไปยังด้านหลังอาคารในส่วนติดกับทะเลได้อย่างรวดเร็ว ส่วนด้านหลังนี้ถูกกั้นด้วยรั้วยาวประมาณด้านละ50เมตรตั้งแต่บนบกยาวไปถึงในทะเล
ในรั้วกันนั่นต้องมีสัตว์อะไรอยู่แน่
“ลูก้า”ผมหันไปมองลูก้าเป็นเชิงถาม ลูก้าพยักหน้าเล็กน้อนก่อนมองไปภายในรั้วนั้น
“...มีอยู่ตัวเดียว ขนาดไม่ใหญ่...เล็กกว่าผมมากอยู่ เดี๋ยวสาม จะทำอะไรน่ะ”ระหว่างที่ลูก้าอธิบายผมก็กระโดดลงไปตามโขดหินด้านล่างท่ามกลางความตกใจของเหล่าคนที่มองอยู่ แม้แต่ลูก้าเองยังถึงกับกระโดดตาผมลงมาด้วย
“ไม่ต้องตามมาหรอก”ผมหันไปบอก
“ไม่ตามได้ยังไง คิดจะทำอะไรน่ะสาม”
“ก็จะเข้าไปดูใกล้ๆ”
“สายพันธุ์ก็ยังไม่รู้มันอันตรายไปนะถึงจะขนาดไม่ใหญ่เท่าผมแต่ก็ใหญ่กว่าสาม...”
“ลูก้า ผมน่ะไม่ได้ใบปริญญามาเพราะแค่อยู่ในห้องทดลองหรอกนะ การจะศึกษาพฤติกรรมสัตว์มันต้องเห็นด้วยตา...เมื่อเราเห็นเราก็จะสามารถรู้ได้ถึงสิ่งที่ทำอยู่หรือสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปไม่ว่าจะเป็นความคิดหรือการกระทำ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมจะเข้าไปสังเกตุพฤติกรรมของสัตว์สักหน่อย”
“ก็รู้ว่าสามเก่งแต่ว่ามัน...”
“ผมไม่ประมาทหรอกนนะ ไม่ต้องห่วง”ผมบอกพร้อมส่งยิ้มบางๆกลับไปให้
“สาม...”
“ที่พวกคุณต้องการจะรู้คือสาเหตุที่มันไม่ยอมกินอาหารกับขนาดตัวที่เล็กกว่าปกติสินะ”ผมถามย้ำอีกรอบ
“ใช่...แต่ขอเตือนสักหน่อย ครั้งก่อนก็มีนักพฤติกรรมสัตว์ถูกจ้างให้มาดูแล้วหมอนั่นดันลงไปดูด้วยตัวเองเหมือนอย่างนาย สุดท้ายแขนก็หายไปข้างนึง”คำอธิบายนั่นทำเอาผมเลิกคิ้วขึ้นข้างนึง
แรงกัดขนาดแขนขาดแปลว่าต้องไม่ใช่พวกกินพืช
“สาม”
“ไม่เป็นไรน่า ขอบคุณสำหรับคำเตือน”พูดจบผมก็เดินเข้าไปใกล้บริเวณน้ำมากขึ้น
ถึงจะไม่หันไปมองก็ยังรู้สึกได้ถึงสายตาห่วงๆจากลูก้า
ผืนน้ำสีฟ้าใสช่างสะอาดผิดกับบางพื้นที่ของประเทศไทย ที่เป็นแบบนี้อาจเพราะกระแสน้ำและพื้นที่ไม่ได้อยู่ในจุดสะสมของตะกอนทำให้น้ำไม่ขุ่น ซึ่งถือเป็นเรื่องดีเพราะช่วยให้สามารถมองเห็นสิ่งมีชีวิตที่มีลำตัวยาวสีกรมท่าว่ายอยู่ไม่ไกล
ส่วนหัวขนาดเล็กกับเรียวปากยาวเมื่อเทียบกับขนาดของส่วนลำตัวที่ใหญ่กว่า ลำตัวนั้นไล่ระดับตั้งแต่ใหญ่ก่อนจะค่อยๆเล็กลงเรื่อยๆจนถึงสุดปายหางอันยาวเรียวคล้ายหางของปลาไหล
การเคลื่อนไหวของมันอาศัยครีบด้านข้างลำตัวในการเคลื่อนที่โดยมีครีบเล็กๆอยู่บริเวณปลายลำตัว
จากรูปล่างลักษณ์ที่เห็นชื่อพลาทีคาร์พัสก็ผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
พลาทีคาร์พัสเป็นนักล่าของยุคครีเทเชียสซึ่งมีความยาวประมาณ5เมตรและอาศัยอยู่บริเวณน้ำตื้นของผืนทะเล ถ้าให้เปรียบมันกับสัตว์ในยุคนี้ก็ใกล้เคียงกับจระเข้ที่มักออกล่าตามน้ำตื้น เพียงแต่พลาทีคาร์พัสมีการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วกว่ามากเนื่องจากมีคลีบช่วยในการเคลื่อนไหวใต้ผิวน้ำ
“...นึกว่าจะเจออะไรที่อันตรายกว่านี้ซะอีก”ผมพึมพำเสียงเบาด้วยรอยยิ้ม
ไม่ใช่ว่าผมประมาทหรือดูถูกพลทีคาร์พัสหรอกนะ ไม่ว่าจะเป็นสัตว์อะไรก็ต่างมีความอันตรายแตกต่างกันตามสายพันธุ์ แต่เพราะคำพูดของด็อกเตอร์พวกนี้เหมือนผมต้องมาเจอกับโมซาซอร์ไดโนโนเสาร์ที่ยาวเหยียด30เมตรสักตัว
อีกอย่างที่ทำให้ผมยิ้มออกคือพลาทีคาร์พัสเป็นไดโนเสาร์น้ำที่ถูกชุบชีวิตมาเป็นอันดับต้นๆทำให้มีการศึกษาเกี่ยวกับพวกมันอยู่มากพอสมควร
ดวงตาสีน้ำตาลของผมละออกจากพลาทีคาร์พัสไปยังสภาพแวดล้อมรอบๆ และทันทีที่ดูเสร็จผมก็เข้าใจแล้วว่าทำไมมันถึงกินน้อยและมีขนาดตัวเพียง2เมตรจาก5เมตร ไม่จำเป็นต้องเข้าไปใกล้ถึงขนาดเสียแขนเลย
สาเหตุของเรื่องนี้ผมไม่คิดว่าพวกด็อกเตอร์นั่นจะไม่รู้หรอกนะ แต่ถ้าไม่รู้คงไม่จ้างนักพฤติกรรมคนอื่นมาดู...แปลว่าคงไม่รู้จริงๆ
ไม่สิ สาเหตุไม่น่ามีแค่นั้น
“คงต้องข้าไปดูใกล้ๆสินะ”พึมพำเสร็จผมก็ค่อยๆก้าวขาลงไปในน้ำ
“สาม...”เสียงเรียกชื่อหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อผมหันกลับไปมองลูก้าที่ทำท่าจะก้าวเข้ามาใกล้
ไดโนเสาร์ยักษ์อย่างลูก้าถ้าเข้ามาใกล้พลาทีคาร์พัสคงตื่นตกใจแน่
เมื่อเดินมาจนถึงระดับน้ำที่ลึกพอสมควรผมก็ดำลงไปด้านใต้โดยที่มองไปยังพลาทีคาร์พัสซึ่งว่ายอยู่ไกลออกไปประมาณ10เมตร สายตาของมันจับจ้องมายังผมด้วยความระแวดระวัง
ดี...ไม่เข้ามาโจมตีสุ่มสี่สุ่มห้า
นักล่าปกติมักจะโจมตีอย่างรวดเร็วเพื่อเพิ่มโอกาสในการล่าให้ประสบความสำเร็จมากขึ้นแต่กับพลาทีคาร์พัสตัวนี้ไม่ใช่
มันกำลังสังเกตอยู่ว่าผมจะทำอะไร และเป็นการสังเกตที่ระแวดระวังพอสมควรด้วย ถ้าเคลื่อนไหวผิดหรือทำให้มันเห็นว่าผมเป็นศัตรูคงได้จบเหมือนอย่างนักพฤติกรรมสัตว์ก่อนหน้านี้
การจะสร้างความเชื่อใจมันไม่ยากเพียงแต่ต้องค่อยๆทำ ห้ามรีบร้อนเด็ดขาด
ร่างผมค่อยๆเคลื่อนไหวไปตามกระแสน้ำที่ผลัดไปมาอย่างอ้อยอิ่ง ส่วนมือที่ใช้ในการแหวกว่ายถูกใช้เคลื่อนไหวด้วยท่าทางคล่องแคล่ว
ไม่กี่นาทีบรรยากาศก็เริ่มเปลี่ยนไป พลาทีคาร์พัสว่ายวนสักพักก่อนจะเคลื่อนที่มาใกล้ผมมากขึ้นจนร่างของผมขนาบอยู่กับร่างนั้น ผิวหนังลื่นๆลากผ่านลำตัวผมแสดงถึงความเชื่อใจที่มอบให้
เห็นแบบนั้นผมก็เผยยิ้มออกมาก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปลูบบริเวณท้องสีเหลืองนวลช้าๆเพื่อตรวจร่างกายภายนอกแบบคร่าวๆ ผลที่ได้ดูจะน่าพอใจแต่ไม่มากเท่าที่ควร
บริเวณที่เป็นกระเพาะเมื่อเทียบกับความยาวของร่างค่อนข้างแปลก และนี่คงเป็นสาเหตุหลัก
ผมใช้เวลาอยู่สักพักใหญ่ในการตรวจซ้ำเพื่อความแน่ใจก่อนจะพาตัวเองขึ้นมาบนฝั่งในสภาพเปียกโชกไปทั้งตัว ลูก้าเองก็รีบวิ่งมาหาผมด้วยใบหน้าห่วงๆ
“สาม...ไม่เป็นไรนะ”
“อืม ครบถ้วนสมบูรณ์ดี”ผมตอบกลับ
“เป็นห่วงแทบแย่...ทำอะไรน่ะ”น้ำเสียงห่วงทำให้ผมคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะเอื้อมมือไปหยิกแก้มลูก้าเบาๆ
“หยิกแก้มไง”
“ใช่เวลาเล่นไหมสาม”
“...ดำน้ำได้กว่า20นาที ไม่ใช่มนุษย์แล้ว”คำพูดจากหนึ่งในเหล่าด็อกเตอร์ทำให้ผมนึกได้ว่ายังไม่ได้ตอบคำถามเลยนี่นะ
“พลาทีคาร์พัสตัวนี้มีขนาดกระเพาะเล็กกว่าปกติทำให้สามารถกินอาหารได้น้อย และด้วยสาเหตุนั้นเลยส่งผลต่อการเจริญเติบโต ถ้าอยากให้ตัวใหญ่กว่านี้อย่างแรกที่ทำคือต้องเพิ่มช่วงการให้อาหาร ถ้าให้มื้อเดียวก็เพิ่มเป็นสอง ถ้าให้สองก็เพิ่มเป็นสาม อีกอย่างคือขยายเขตที่อยู่ด้วย...พื้นที่แค่นั้นไม่พอให้เติบโตได้เต็มที่หรอก”ผมอธิบายทุกอย่างออกไปรวดเร็วจนคนฟังถึงกับขมวดคิ้วผสมกับเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา
“กระเพาะ? แค่เวลาสั้นๆรู้ได้ยังไง”
“แค่สัมผัสดูก็รู้แล้วครับ”
“สัมผัส? นี่จะบอกว่าจับตัวพลาทีคาร์พัสได้?”คำพูดผมเหมือนจะทำให้ทุกคนตกใจมากกว่าเดิม
“ก็อย่างที่ว่ามา ผมไม่สนหรอกนะว่าพวกคุณจะคิดยังไงกับตัวผมหรือองค์กรแต่อยากบอกไว้ว่าต่อให้เป็นด็อกเตอร์ก็ไม่มีสิทธิ์ไปดูถูกใคร อ้อ...ขืนทำให้คุณเลโอหงุดหงิดมากๆก็ระวังตัวหน่อยก็ดีนะ”ผมเอ่ยเตือนก่อนจะขึ้นไปบนทางเดินด้วยร่างกายเปียกๆ
“มะ หมายความว่าไง”
“เรื่องนี้ผมขอไม่ยุ่งละกัน ขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ ไปกันลูก้า”ผมเรียกพร้อมกับเดินกลับเข้าไปในโรงแรมโดยมีลูก้าตามมาติดๆ
“น่าจะให้ผมขู่สักหน่อย”
“โห...เดี๋ยวนี้ขู่เป็นแล้วเหรอ”ผมถามเสียงตลก
“ก็แค่คำราม”
“คำราม?...อยู่กับผมทีไรเห็นแต่คราง งี๊ดๆ”ไม่เคยเห็นจะคำรามเลยสักครั้ง
“กับสามผมไม่ขู่หรอก...ก็รักมากนี่”
“ลูก้า...”เจอประโยคนั้นเข้าจะไม่ให้เงียบคงไม่ได้
“อย่าทำให้เป็นห่วงนักสิ ผมเกือบจะตามลงไปอยู่แล้ว”น้ำเสียงที่เต็บไปด้วยความห่วงใยนั้นทำให้ผมยิ้มออกมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบกับดวงตาสีเงินที่มองมา
“ขอบคุณที่ห่วงนะ”แค่ดูก็รู้แล้วว่าตัวเองถูกห่วงมากขนาดไหน
ความรู้สึกของลูก้าที่มีต่อผมมันเป็นของจริงที่ไม่จำเป็นต้องทดสอบเลยสักนิด
ที่เหลือก็คือตัวผมเองนี่แหละที่ยังไม่ชัดเจนสักที
คงเวลาแล้วมั้งที่จะเลิกบ่ายเบี่ยงและคิดจริงจังถึงความรู้สึกจริงๆของตัวเองที่มีต่อลูก้า
............................................................
สวัสดีค่า
มาแล้วกับตอนที่17
หลายคนอยากเห็นฉากในน้ำโดยมีพี่หนึ่งอยู่ด้วย ขอโทษที่ไม่ได้แต่งแบบนั้นนะคะ 555
เมื่อวานเรื่องJurassicเพิ่งเข้าซึ่งเราคิดว่าคงมีหลายคนที่อยากอ่านเรื่องนี้ต่อ
ใครไปดูมาแล้ว มาแอบเม้ามอยกันได้น้าา
โดยส่วนตัวเราค่อนข้างชอบคุณเลโอเห็นไม่มีบทมานานเลยให้บทสักหน่อย อิอิ
ไว้เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ
บ๊ายบาย
-----มุมให้ความรู้เรื่องไดโนเสาร์-----
วันนี้ขอเสนอพลาทีคาร์พัส นักล่าของยุคครีเทเชียสซึ่งมีขนาดลำตัวยาวได้กว่า 5 เมตร กินเนื้อและอาศัยอยู่บนเวณน้ำตื้น ขนาดของมันไม่ใหญ่นัก รูปร่างเพียว ลำตัวและหัวสั้นแถมยังเป็นสายพันธุ์ที่ขุดพบค่อนข้างบ่อย
เครดิต : รูปภาพ-http://www.dinosaurusi.com ข้อมูล-หนังสือประจัญหน้าเจ้าสมุทรยุคครีเทเชียส
nicedog
♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪
หัวข้อ: ◈Jurassic Foster◈ กลายพันธุ์รัก ใต้ธารา <♦◈ธาราส่งท้าย◈♦> 25/03/62 P.17 -จบ- (อ่าน 112908 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก