หัวข้อ: ✽✽ DOWNPOUR : ขอให้พรุ่งนี้ไม่มีสายฝน ✽✽ CH20 + บทส่งท้าย หน้า9 [ 24/06/18 ]

[สีหราช]

 

[ellemm]

 

[darinsaya]

 

[sk_bunggi]

เนื้อเรื่องเขียนดีมากๆเลยค่ะ ตัวละครแต่ล่ะตัวก็เขียนออกมาได้ดี 
สงสารก็ตอนที่ทุกคนติดอยู่ในบ่วงวังวนนี้ล่ะค่ะ อ่านไปหน่วงไปว่าจะหาทางออกกันได้ยังไง ลุ้นมากๆเลย

[allmysecret]

คือเราอ่านรวดเดียวเว้ย มันก็จะมีช่วงหรือตัวละครบางครั้งที่เราไม่ชอบ แต่ด้วยความไม่สมเหตุสมผลของตัวละครเลยทำให้นิยายสนุกมากๆ ตอนแรกก็สงสารบี๋ แต่หลังๆก็ไม่สงสารล่ะ ตอนแรกไม่ชอบแดนตอนนี้ก็ไม่ชอบเหมือนเดิม 555555 แต่ประทับใจเรื่องนี้มากกกก

[มนุษย์สาววาย]

คือทั้งเรื่องเชียร์แดนมาตลอดเลย แต่จบแบบนี้ก็แฮปปี้ค่ะ

[BuzZenitH]

สนุกมากกกก หน่วงมากกกกก เทามากกกกกก
เราชอบที่สร้างตัวละครมีปมทุกคนเลย
อ่านไปปวดใจไป 

[nyxca]

อ่านจบหน้าสี่ละ บอกกงๆว่าชอบนายแดนมาก ถ้าทิชายอมปล่อยโรมไปสักหน่อยและลองคบแดนดู มันอาจจะดีกว่านี้ก็ได้หรืออย่างแย่ก็แค่เริ่มต้นใหม่ ดีกว่าโรมน่ะ ไม่รู้ดิ... โรมเป็นคนดีที่ก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น แต่ทิชาปักใจไปแล้ว การที่พระเอกเคยชอบทิชาและเปลี่ยนใจไปชอบบี๋มันทำให้เรารู้สึกแย่กับโรม แต่ถ้าโรมชอบบี๋มาตั้งแต่แรกและค่อยมาชอบทิชาเราโอเคอยู่ นึกออกปะถ้าคุณชอบคนแรกจริงคุณจะไม่มีทางมีคนที่สองแล้วอย่างงี้ถ้าโรมชอบทิชาอีกครั้งมันเชื่อใจได้หลอ


เราอาจจะอิน5555 และอาจจะมีทัศนคติมุมมองแบบยึดมั่นถือมั่นเลยอ่านไปเกลียดโรมไป แต่ก็ไม่ได้เกลียดอะไรขนาดนั้นหรอก เรื่องมันจะไม่มีอะไรถ้าทิชาไม่ได้รักโรมอะนะ ถ้ากลับมารักกันจริงก็กีไป



Edit///จบแล้วฮูเร่ๆๆ สนุกมากกอะ5555 จนจบเรายังชอบแดนอยู่ดี เป็นตัวละครตัวเดียวที่ออกมาละเรายิ้มได้ เวลาไม่เคยเปลี่ยนแดนเลยรักไงก็รักงั้นแต่หวังว่าหลังจากนี้แดนจะเปิดใจให้คนอื่นมากกว่านี้ แต่คนบางคนก็ขอแค่ได้รักอะเนอะ แค่มีความสุขตอนเค้ายิ้มก็พอ

คุณพระเอกโรม เรายอมรับนะคะว่าโรมเป็นผู้ชายที่ดี ช่าย... ดีกับทุกคนด้วยสิ เหตุการณ์ที่โรงพยาบาลตอนบีบี๋แกล้งความจำเสื่อมมันทำให้เราคิดว่านี่มันเห้อัลไลเนี่ย ปล่อยให้แฟนเก่ามาบลัฟทิชาอยู่ได้ เคลียร์กับทิชาได้แต่คนอ่านดันไม่ลืมอะดิ5555 เอาเหอะ ข้อดีนางก็เยอะจะลืมไปละกัน


น้องนายเอกทิชา เราชอบแหละและแอบสงสารอดีตเก่าๆของน้อง ตอนอ่านเรามีคำถามในใจมากมาย ทำไมทิชาต้องมาเจออะไรแบบนี้ ดีที่ไม่พังไปก่อนจะได้เจอความรักที่เหมาะสมกับตัวเอง และแบบน้องเป็นแฟนที่ดีมาก ไอ้ผู้ชายที่ทิ้งน้องไปโง่อะนี่พูดเลย555 หรือเพราะน้องไม่ได้รักคนพวกนั้นก็เลยไม่ได้แสดงออกเท่ากับตอนที่อยู่กับโรมก็ไม่รู้นะ


บีบี๋ตัวร้าย อ่านจบแล้วก็สงสารนาง เจอกับคนแบบอิรุจนี่ให้เราตายดีกว่า และอิรุจมันก็ไม่ใช่คนดีอะไรเลย บิดเบี้ยวมากๆ รู้จากพาร์ทของรุจอะนะว่าครอบครัวนางเจออะไรแต่เราไม่ได้เห็นใจ เกลียดด้วยอ่านจบละยังเกลียดอยู่


สุดท้ายขอบคุณคนเขียน ผลงานเรื่องนี้ของคุณมีความหลากหลายมากอ่านแล้วบันเทิง  เราอาจจะเม้นไม่สุภาพได้โปรดให้อภัยเพราะอิน ><

[Mrfoxx]

งานเขียนดีมาก ชอบมิติของตัวละคร เทาๆดี

[tong_pub]

ยังอ่านไม่จบแต่แวบไปอ่านเมนต์ช่วงท้ายตอนจบแล้วก็คงบอกได้แค่ว่า โรมคือพระเอกที่แย่ที่สุดเท่าที่เคยอ่านนิยายมา เข้าหาเขา หักหลังเขา ปากบอกว่าอยากให้เขาเจอคนดีๆ แต่ตัวเองหลอกเขา ทำร้ายจิตใจเขา ชั่วในคราบนักบุญ การกระทำส้นตี-แต่กลับบอกว่าตัวเองทำดี
ส่วนอีบี๋คือไม่ชอบตั้งแต่ไปร้านกับไอ้พี่อาร์ทแล้วบอกให้ทิชาขอโทษคนอื่น คำแก้ตัวโคตนแย่อ่านแล้วตะหงิดมากจนได้รู้ว่ามันก็ร้ายใช่ย่อย
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นขอบคุณที่สร้าวตัวละครแดนขึ้นมา เพราะมันคือสิ่งที่ทำให้นิยายเรื่องนี้ไม่อึดอัดเกินไปนัก

คือนี่อินนะคะ ภาษาคนเขียนเขียนดีมากๆ ภาษาสวยมากกกก

:::

อ่านจบแล้วววว
สารภาพว่าอ่านเมื่อคืนช่วงที่อิเชี่ยโรมทำไม่ดีกับทิชาคืออ่านไปมือสั่นตัวสั่น โกรธ โกรธมากๆ จนกระทั่งอ่านจบโรมก็ยังเป็นคนเดียวที่รู้สึกว่าลอยตัวเหนือปัญหาทุกอย่าง หาเหตุผลสวยหรูมาซัพพอร์ตแต่ถามว่าความจริงเป็นไง ก็คือทำร้ายจิตใจคนที่ตัวเองเลือกซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็นะ...นิยายแหละ
ส่วนบีบี๋ ไม่รู้ว่าเกลียดมันเพราะชื่อด้วยรึเปล่า ยิ่งเวลาแทนตัวเองบี๋อย่างนั้นเฮียอย่างนี้คือแบบกลอกตาเอือมมาก ทุกอย่างที่มันทำความฉิบหายที่เกิดขึ้นเพราะตัวเองแต่ไม่เคยโทษตัวเอง(มาตอนท้ายทำสำนึกผิดไม่นับนะ สายเกินไปแล้ว เกลียด)
ส่วนแดนคือตัวละครที่ทำให้เรื่องนี้ไม่จมดิ่งมากเกินไป แม้ตอนที่ต่อว่าทิชาจะหลุดฟิวขาดมากก็ตาม
และสุดท้ายทิชา ถ้าทิชาคือคนปกติน้องควรพบจิตแพทย์มากๆ เพราะน้องมีบาดแผลทางความรุ้สึกมากเกินไปแล้ว สงสาร

สุดท้ายชื่นชมภาษาของคนเขียน ภาษาดีมากจริงๆค่ะ การเรียบเรียงคำออกมาไม่ติดขัดเลย

[airicha]

ในที่สุดก็อ่านจนจบ สาหัสมากบอกเลย อ่านนิยายเรื่องนี้ สงสารทิชามากๆ
อ่านไประแวงไปว่าอิพี่โรมมันจะทำร้ายจิดใจทิชาอีกตอนไหนแบบ อีพี่โรมดูโลเลมาก
ส่วนบี๋เราอ่านแล้วรู้แต่แรกเลยว่าเพื่อนคนนี้ตอแหลแน่ๆคบไม่ได้อ่ะ แล้วก็โป๊ะ จริงๆด้วย
ส่วนแดนไม่ชอบนิสัยตอนแรกมากๆแต่หลังๆโอเคถึงขนาดเชียให้คู่ทิชาไปเลย

[nOn†ღ]

 

[sk_bunggi]

มาอ่านรอบที่สอง ชอบมากๆเลยค่ะ รักตัวละครทุกคนเลยยยยย 

[mentholss]

 

[Thep503]

อ่านจนจบจนได้....เหนื่อยมาก เป็นนิยายที่แบบ อ่านไปสักพักแล้วอยากจะขอข้ามมาอ่านตอนจบเลยได้มะ  ตัวละครแต่ละคนมีความเทามาก ผูกโยงกัน ทับซ้อนไปหมด ไม่รู้ใครจะคู่ใคร มึนตึบไปหมด คนเขียนเก่งมากครับขอชื่นชม  ขอบคุณมากครับ...

[toonsora]

ทำไมอ่านเรื่องนี้แล้วให้ความรู้สึกเหมือนฟิคสายเจเรื่องนึงเลย แต่สนุกมากเลยค่ะ

[Bebii123]

เราลงเรือ แดนทิชา  แต่จบแบบนี้ก็ถือว่าเหมาะสมละ 

[Musashi]

การะเกด ทิพยศักดิ์เสนา พี่สาวต่างพ่อของผม

  ชา.... อย่าลืมสิว่าแกกับหนูเกดใช้นามสกุลเดียวกัน ถ้าไม่เรียกว่าพี่น้องแล้วจะให้เรียกว่าอะไร?”

เดี๋ยวๆๆเดี๋ยวนะ คนละพ่อแต่นามสกุลเดียวกัน ไม่เข้าใจอ่ะ หรือใช้นามสกุลแม่ทั้งคู่ แต่ก็ไม่ถูกนะ ถ้าใช้นามสกุลแม่ทำไมแม่ถึงบอกว่าตัวเองเป็นคนนอก

[Musashi]

 

“นะ.....เปิดห้องกัน........เดี๋ยวชาอมของพี่ให้ก็ได้ รับรองว่าพี่โรมต้องติดใจแน่”

“ไอ้ทิชา.... ตั้งสติหน่อยสิวะ!” 

พี่โรมจับตัวผมเขย่าจนหัวคลอน เขาคงคิดว่าผมเมาหรือไม่ก็เสียใจจนเป็นบ้า ถึงได้พูดคำพูดน่ารังเกียจเมื่อกี้ออกมาโดยไม่รู้ตัว 

“มึงอย่าเที่ยวไปพูดแบบนี้ให้ใครได้ยินอีกนะ อมเอิมเหี้ยไร.... พูดอย่างกับจะเอาตัวเข้าแลกให้กูเป็นผัวมึงอยู่ได้!”

“แล้วทำไมจะพูดไม่ได้ล่ะ? พี่โรมไม่ได้ทำดีกับชาเพราะว่าอยากนอนด้วยหรอกเหรอ?”

“ห่าเอ๊ย.....มึงนี่แม่งประสาทแดกชัดๆ!” 

จากที่แค่โกรธกลับกลายเป็นรังเกียจ พี่โรมลุกขึ้นยืนมองหน้าผมเหมือนเห็นเป็นตัวประหลาด....

เลือดแม่นี่มันแรงจริงๆ น่ารังเกียจ

[Musashi]

“อย่าจับ........ฮึก.......!”

แค่ถูกแตะเนื้อต้องตัว อารมณ์ความรู้สึกที่ควบคุมไม่ได้ก็ยิ่งเตลิดไปไกลและรวดเร็ว กางเกงชั้นในของผมเริ่มเปียกเพราะบางสิ่งซึ่งขยับขยายปล่อยน้ำหล่อลื่นอยู่ภายใต้ร่มผ้า.... ร่างกายผมตื่นตัวรุนแรงจนไวต่อสัมผัสไปหมดทุกส่วน ผมตั้งสติให้มั่นเผยอปากสูดอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด แต่มันไม่ช่วยให้มีอะไรดีขึ้นเลย ผมยังคงร้อนรุ่มไปทั้งกายและอยากปลดปล่อยความอัดอั้นบริเวณหว่างขาออกมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

ทว่า พี่รุจกลับตรงเข้ามาลากตัวผม รวบเอวแล้วจับโยนขึ้นไปนั่งบนเคาท์เตอร์บาร์ให้ทุกคนในร้านได้เห็นสภาพน่าอับอายนี้ชัดๆ

“เฮ้ย พวกมึงทุกคนฟัง!”  เสียงห้วนประกาศกร้าว  “คืนนี้เรามีนกน้อยบินหลงฝูงมาเว้ย!!”

สายตาสารพัดรูปแบบจากทุกมุมร้านจับจ้องมายังผมซึ่งถูกล็อกตัวเอาไว้บนบาร์เหมือนสินค้าประมูล ทั้งแปลกใจ สนใจ สงสัย ขบขัน สมน้ำหน้า เยาะเย้ย และสมเพชเวทนา ผมมองไปรอบๆ ไม่ต่างจากสัตว์เล็กที่ตื่นกลัวคมเขี้ยวของผู้ล่า.... พี่รุจกระชากคอเสื้อผมจนกระดุมหลุดหายไปสองเม็ด สาบเสื้อร่วงลงมาจากไหล่ให้คนพวกนั้นได้เห็นผิวขาวจัดที่โดนบ่มด้วยฤทธิ์เหล้าและยาจนเป็นสีชมพูระเรื่อ

ผมมองหาพี่โรม แต่ไม่รู้ว่าเขาอยู่ตรงไหนของร้าน....

“มีคนบอกว่ามันจะมาชิงเกียร์ที่มีเจ้าของแล้ว อยากมีผัววิศวะฯ จนต้องแรดมาหาแดกถึงถิ่นกู.... พวกมึงคนไหนเกียร์ยังอยู่ที่คอตัวเองช่วยมาสงเคราะห์มันหน่อยเด๊ะ!”

เสียงโห่ฮาเป่าปากดังขึ้นรับคำสั่งจากพี่รุจ.... ผมรู้ทันทีว่าตัวเองกำลังเผชิญอยู่กับอะไร เพราะผมไม่ใช่สะใภ้วิศวะฯ ตัวจริง เกียร์ของพี่โรมไม่ใช่ของผม ดังนั้น การมาหาพี่โรมก็ไม่ต่างจากมาขึ้นเขียงให้พวกนี้จับเชือด

“พี่โรม........ฮึก......พี่โรม..............”

“ไม่ต้องกลัวนะน้อง เคสแบบน้องเนี่ยมีมาให้เห็นอยู่เรื่อยๆ แหละ ไม่ใช่คนแรกหรอก” 

พี่รุจบอกผมซึ่งนั่งตัวสั่นอยู่บนที่สูงก่อนที่เขาจะล้วงมือลงมาปลดกระดุมกางเกงยีนแล้วดึงลงจนทุกคนได้เห็นขาอ่อนผม... ผมดิ้นรนขัดขืน บอกตัวเองว่านี่คือการเข้าถ้ำเสือที่ผมตัดสินใจเลือกเอง อย่าร้องไห้ต่อหน้าคนพวกนี้เป็นอันขาด แต่ไอ้น้ำตาไม่รักดีก็เสือกไหลออกมาจนได้

“กติกาคือให้รุ่นน้องพี่ผลัดกันเอา.... โดนเอาน้ำนึงก็ได้เกียร์ไปคล้องคอหนึ่งวัน อยากคล้องกี่วันก็อ้าขารอได้ตามใจเลยนะ น้องทิชาคนสวย”



“แต่หลังจากนั้น ถ้าโดนเรียกว่ากะหรี่ห้อยเกียร์ก็ช่วยไม่ได้นะอีหนู”



 

ถ้าไม่ร่าน ไม่คิดจะแย่งของเพื่อน ก็ไม่โดนหรอก สมน้ำหน้ามากถึงมากที่สุด

[Musashi]

กฎบ้าบอ เจริญล่ะเรื่องแค่นี้เอาเรื่องการเรียนมาขู่ นิยายเรื่องนี้ต่างก็เป็นนักศึกษา แต่ทุกคนทำตัวเหมือนคนไม่มีการศึกษา

ให้1,000,000 likeเลย ตอบโดนฝจมาก รุ่นพี่เ-ี้ยๆเอาตีนเขี่ยก็เจอ

[Musashi]

ROME’s PART





ผมรู้.... ผมเข้าใจ....

ถ้าไม่รู้ก็คงไม่เป็นไร แต่ในเมื่อรู้แล้ว ผมจะทำนิ่งเฉยแล้วปล่อยให้บีบี๋จ่ายค่าเกียร์กับหนี้ค่าตัวผมต่อไปได้อีกนานแค่ไหนนี่สิ

เอาเลย เข้าไปช่วยเลย ทุกอย่างมันจะได้พังพินาศ แคร์อะไรนักหนา บีบี๋มันเลือกเอง แล้วไอ้รุจมันเลว ปล่อยมันสองคนไปอย่าไปยุ่ง

[Musashi]

BEE-BEE's PART


 
ผมพยายามยื้อมือถือเอาไว้สุดชีวิตแต่เฮียรุจก็แย่งมันไปได้แบบไม่ยากเย็น ริมฝีปากแสะยิ้มตอกย้ำเหมือนคำสั่งประหารตัดหัวเสียบประจานในที่สาธารณะ ความอับอาย การถูกสังคมรวมถึงคนที่ตัวเองรักขับไสไล่ส่งก็คือบทลงโทษที่คนเลวอย่างบีบี๋ควรจะได้รับ 

“ประเดิมด้วยคนที่บ้านมึงกับอดีตเพื่อนรักมึงก่อนเลยก็แล้วกัน!”

“......ฮือ........เฮียรุจ.........บี๋ขอร้องล่ะ.......บี๋ยอมแล้ว..........จะให้ทำอะไรก็ได้.........ยอมแล้ว...........ฮือ.............”

“พิการไปครึ่งตัว กูเอามึงไปก็ไร้ประโยชน์แล้วล่ะ.... เสียใจด้วยนะ น้องบีบี๋”

“.......เฮียรุจ......อย่า...............”

เจ้าของเบอร์ลิคใช้มือถือผมดูดไฟล์จากคลาวด์แล้วส่งหาคนที่มีรายชื่ออยู่ในไลน์ เขาใจร้ายมากที่ทำทุกอย่างให้ออกมาดูเหมือนว่าผมเป็นคนตั้งใจส่งคลิปอัปยศพวกนั้นด้วยตัวเอง.... ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากนั่งร้องไห้อ้อนวอนจะเป็นจะตาย ไม่รู้ว่าคลิปถูกส่งไปถึงมือใครแล้วบ้าง แต่ที่แน่ๆ ก็คือเฮียรุจเล่นงานผมได้ถูกจุดมากเพราะสองในนั้นเป็นคนที่ผมรักและแคร์ที่สุด 

“พี่สาวมึงได้คลิปแล้วเรียบร้อย คนต่อมาก็พี่ชายมึง.... ชื่ออะไรนะ? เฮียบิ๊กใช่ไหม?”

“ฮึก.......ฮือ............”

หลังจากที่คลิปถูกส่งไปหาเฮียบิ๊ก โทรศัพท์จอแตกก็ถูกโยนคืนมาให้ผม ข้อความนับสิบจากบรรดาคนที่ได้รับคลิปเด้งเข้ามาจนน่ากลัวว่าเครื่องจะระเบิด ทันใดนั้นเอง เสียงริงโทนสายเข้าก็ดังขึ้น.... ทีแรกผมคิดว่าคงเป็นเจ้แบมโทรเข้ามาถามเรื่องคลิปที่ได้รับ หากพอดูชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอถึงได้รู้ว่าไม่ใช่



 

มันคือปีศาจ เลวร้ายที่สุด หวังว่าไรท์จะเขียนตอนจบให้มันตายสยดสยองทนทุกข์ทรมานนะ

[Musashi]

18
 
“เฮียโรมกำลังเข้าใจผิดนะ......เฮียรุจไม่ใช่คนที่ทำให้ไอ้ชาเจ็บ......แล้วเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับการที่เฮียลาออกจากเบอร์ลิคด้วย...........” 

 

ไม่ได้เข้าใจผิดหรอก ต้นเหตุมาจากไอ่รุจทั้งนั้น ถ้ามันเป็นเหมือนมนุษย์ธรรมดา ทิชาจะต้องพาบีบี๋หนีมั้ย แล้วไอ้รถที่ไล่ตามพร้อมโทรมาข่มขู่มันไอ้เลวตัวไหนถ้าไม่ใช่ไอ้รุจ คนบาดเจ็บน่าจะเป็นไอ้รุจมากกว่า