หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล

[nartch]

มาต่อไวๆๆๆๆๆ อึดอัดกับบรรยากาศแบบนี้จัง...

[Ferfa]

  สาธุขอให้ไปเจอกันซะที

อยากให้มีความสุขเร็วๆๆจัง

ลุ้นคู่นี้ที่สุดแล้วเนี่ย

 

[bellbomb]

ได้เจอหน้าพี่ต้นแว้วววววว finally ว่าแต่ แล้วน้ำจะจัดการเรื่องหมูยังไงเนี่ย 

[both^^]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ผู้มาเยือนมีตัวตนแล้ว

เย่ๆ

[pongsj]

น้ำก็ไม่น่าปล่อยให้เค้าสับสนกัน บอกๆไปเลย

[mist]

no comment 

[ifwedo]

มาอ่านนนนนนนนนนน

[blackie]

เย้ๆ จะได้เจอกานแล้วอะ 
แต่ก้อสงสารหมูอะครับ!! 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

อ๊า เมื่อไหร่จะได้อ่านแบบ ยาวๆงะ

อยากอ่านๆ อิๆ

[panang]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด  ดีใจ

[three]

หมูไม่กินข้าวหมูกินหญ้าเป็นอาหารหลักแล้ว

[อิง]

  ให้นายหมู ดีเลย ไม่เชื่อใจ ก็ไม่ต้องมาวอแวน้ำหยดอีก

ไม่ไหว ๆ ทำตัวได้แย่มากนายหมู แล้วแบบนี้จะดูแลน้ำหยดได้ยังไง ดีเลย เลิกกันไปเสียแต่ตอนนี้

แถมยังมาพูดจากถากถางอีก ประชดประชันแบบนี้มันน่า     

หนูน้ำอย่าไปสนใจรอพี่ต้นไม้คนเดียวพอ เก็บตัวเก็บใจไว้ให้พี่ต้นไม้คนเดียวพอ 

[Kirimanjaro]

รอติดตามอยู่ครับ

นายเอกอย่าโลเลสิ  เดี๋ยวปั๊ดจับถ่วงน้ำ

[sukie_moo]

รอติดตามอยู่ครับ

นายเอกอย่าโลเลสิ  เดี๋ยวปั๊ดจับถ่วงน้ำ

โหดมากมาก   


เค้าไม่ได้โลเล   แต่เค้าสับสน  รักพี่ เสียดายน้องต่างหาก  เหมือนตัวเองนั่นแหละ

[krappom]

น้ำหยดน่าจะพูดอะไีรบ้างอ่ะ
อึดอัดๆ
 

[Jeremy_F]

อึดอัดกับนิสัยน้ำหยดจริงๆ 

 

[zandwizz]

ปายกานใหญ่แระ


เห็นด้วยกับรีบนนะ

น้ำหยดนิ ช้าได้ใจจิง ๆ

[บุหรง]

ตอนที่ ๕๕

   ต้อยมองดูเก้าอี้ตัวที่ว่างเปล่า คิดถึงคำพูดของคนที่ลุกเดินจากไป
   ... แล้วต้อยไม่คิดบ้างเหรอครับ ว่าหมูหลอกพี่ แต่มันก็คงไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ที่จะมานั่งอธิบายกัน เพราะตอนนี้หมูเค้าคงไม่สนใจพี่อีกแล้ว สำหรับต้อย มันก็คงไม่มีประโยชน์เหมือนกัน ให้มันจบแค่นี้เถอะ อะไรที่ผ่านไปแล้ว ก็ให้ผ่านเลยไปดีกว่า ...
   ... ทำไมจะไม่มีประโยชน์ ... ต้อยค้านอยู่ในใจ ... อย่างน้อยผมก็อยากรู้ว่าจริงๆแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ระหว่างหมูกับพี่ แล้วทำไมเรื่องมันถึงได้ลงเอยแบบนี้ได้ ...
   ต้อยไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าน้ำหยดจะมีคนอื่นไปได้ แต่สิ่งที่เขาเห็น มันเป็นสิ่งที่ไม่ต้องอธิบายใดๆเลยอย่างที่น้ำหยดบอก แต่ต้อยอยากจะค้านเหลือเกิน
   .... ถึงหมูจะไม่สนใจ ไม่อยากรู้ แต่ผมอยากรู้ ผมอยากเข้าใจ ผมไม่เชื่อหรอกว่าพี่จะทำแบบนั้นโดยไม่มีเหตุผล แต่ ทำไมล่ะ ทำไมพี่ไม่บอกผม หรือพี่ไม่ไว้ใจผม หรือผมไม่สนิทพอที่พี่จะบอกผมได้ ...
   ต้อยได้แต่คร่ำครวญอยู่ในใจ พลางหันไปมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดลงภายนอกหน้าต่างของห้องสมุด คิดถึงชื่อของชายหนุ่มคนนั้น ชายหนุ่มที่เขาเห็นอยู่กับน้ำหยดที่ริมบึงเมื่อคืนนี้ ชายหนุ่มที่เขามั่นใจว่า ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยภายในมหาวิทยาลัยแห่งนี้
   ... แล้วคนคนนั้นชื่ออะไร พี่บอกผมได้มั๊ย...
   ... ได้สิ ... รอยยิ้มบางๆกระจายอยู่บนใบหน้า ก่อนที่น้ำหยดจะบอกชื่อของชายหนุ่มคนนั้นให้ต้อยรู้
..................................................................
..................................
   “ไอ้น้ำ นี่เหล้านะเว๊ย ไม่ใช่น้ำเปล่า อั๊กๆลงคอแบบนั้นได้ไงวะ” ไก่พูดพลางรับแก้วเปล่าที่น้ำหยดส่งคืนมา
   “ก็พวกนายสอนไว้ว่าให้กินแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”  ตอบพลางหยิบข้าวเกรียบกุ้งในจานขึ้นมาใส่ปาก
   “แต่นี่มันแก้วที่สี่แล้วนะเว๊ย” ปากก็พูด แต่มือก็ผสมเหล้าแก้วใหม่ ค่อนข้างเจือจางลงกว่าแก้วที่แล้ว
   “เพิ่งสี่เอง” น้ำหยดพูดยิ้มๆ ยื่นมือรับแก้วเหล้าจากไก่ แล้วหันไปสนใจกับหนังสือเพลงที่อยู่ตรงหน้าชูกับโดม ซึ่งกำลังดีดกีตาร์ร้องเพลงกันอยู่อย่างสนุกสนาน

   คืนนี้เป็นคืนวันพุธ วันที่น้ำหยดและเพื่อนๆสอบเสร็จ จึงมานั่งเล่นกันอยู่ที่ห้องของชูในหอชาย๕ เวลาล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงคืน น้ำหยดจึงกลับห้องพักของตนเอง พร้อมด้วยอาการมึนเมาพอสมควร เมื่อถึงห้องก็เข้านอนทั้งเสื้อยืดแขนสั้น และกางเกงขาสามส่วน ชุดเดิมที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนเมื่อตอนเย็นนั้นเอง หลับไปนานเท่าไรน้ำหยดไม่รู้ มารู้สึกตัวตื่นเพราะสัมผัสชื้นๆบริเวณหลังกกหู และความเสียวซ่านจากสัมผัสของมือหยาบใหญ่ที่บริเวณยอดอก จนมันแข็งเป็นตุ่มไต
   “ดื่มเหล้ามาอีกแล้วเหรอ” เสียงทุ้มห้าวกระซิบที่ข้างหู เมื่อรู้ว่าน้ำหยดตื่นแล้ว
   “ครับ”  น้ำหยดรับคำ เอื้อมมือไปจับข้อมือของมือที่กำลังคลึงยอดอกของตนเอง รู้สึกถึงความอบอุ่นจากอกกว้าง ที่แนบอยู่กับแผ่นหลังของตน ซึ่งนอนตะแคงอยู่
   ร่างของน้ำหยดถูกจับพลิกให้นอนหงาย  น้ำหยดขยับตัวเล็กน้อยให้อีกฝ่ายถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายของตนได้สะดวกขึ้น แล้วน้ำหยดก็รับรู้ถึงน้ำหนักของร่างกายแกร่งที่ทาบทับลงมา แขนแข็งแรงสอดลงไปโอบกอดน้ำหยดไว้แนบแน่น จมูกและริมฝีปากของผู้มาเยือนยามวิกาลคลอเคลีย วนเวียนอยู่ที่แก้ม คิ้ว คาง ของน้ำหยดอยู่นาน ก่อนที่ริมฝีปากจะมาดูดแม้มอยู่ที่ริมฝีปากของน้ำหยด แล้วประทับจูบลงไปอย่างดูดดื่ม ตลอดเวลาที่ทุกอย่างดำเนินไปตามครรลอง ร่างของน้ำหยดถูกกอดรัดไว้ในอ้อมกอดของอีกฝ่ายอย่างแนบแน่น ราวกับกลัวว่าน้ำหยดจะหายไป ความอึดอัดจากแรงกอดรัดในตอนแรก กลับกลายเป็นความอบอุ่นอย่างประหลาดในใจของน้ำหยด จนกระทั่งหลับไปในอ้อมกอดอันอบอุ่นนั้นเอง
...............................................................
..............................
“กลับบ้านด้วยกันนะครับพี่” น้ำหยดพูดกับต้นชมพูพันทิพย์ พลางลูบลำต้นที่แข็งแรงแผ่วเบา ในใจยังคงประหลาดใจไม่หายที่ถูกขอร้องให้ทำแบบนี้
... ก่อนกลับบ้าน น้ำมาตรงนี้อีกครั้งนะครับ แล้วพูดชวนพี่กลับบ้านด้วยกัน ...
... ทำไมล่ะครับ อย่าบอกนะว่าพี่เป็นวิญญาณกลับบ้านไม่ถูก ... ตอนนั้นน้ำหยดพูดด้วยความสงสัย
... ฮ่าๆๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ พี่รับรองถ้าน้ำทำแล้วไปหาพี่ตามที่ที่พี่บอก น้ำจะได้เจอพี่แน่ๆ สัญญานะครับ อย่าลืมเด็ดขาด ... พูดจบก็โอบร่างน้ำหยดเข้าไปกอดไว้อีกครั้ง พลางลูบปอยผมด้านหลังท้ายทอยอย่างอ่อนโยน

น้ำหยดเดินกลับไปขึ้นรถสปอร์ตสีแดงของติ๊ก แล้วรถก็แล่นออกจากบริเวณนั้น มุ่งหน้าเข้าสู่กรุงเทพฯ

“ที่นี่เหรอ ทำไมมันใหญ่โตนักล่ะ”
“ไม่ผิดหรอก พี่เค้าก็บอกนะว่าบ้านเค้าใหญ่ แต่เราไม่คิดเหมือนกันว่าจะขนาดนี้”
พูดแล้วทั้งสองคนก็หันไปมองบ้านหลังนั้นจากในรถอีกครั้ง  รั้วบ้านทอดยาวประกอบด้วยตัวเสาและเหล็กดัด ประตูไม้บานใหญ่ มีป้อมยามเล็กๆอยู่ใกล้ประตู มองลอดรั้วบ้านเข้าไปมองเห็นบ้านขนาดย่อม๓หลัง กระจายกันอยู่ภายใน ตรงกลางเป็นสนามหญ้ากว้างใหญ่ ร่มรื่นไปด้วยไม้พุ่มเล็กๆ และไม้ใหญ่หลายต้น ติดกับบ้านที่อยู่ทางขวามือเป็นบึงน้ำขนาดย่อม ดูร่มเย็นเพราะกิ่งก้านของไม้ใหญ่ริมบึงที่แผ่กิ่งก้านสาขา ให้ร่มเงาทาบลงไปในบึงน้ำ กอบัวกอเล็กๆหลายกอออกดอกสีต่างๆดูสวยงาม
“เข้าไปคนเดียวได้นะ” ต้อยถามอีกครั้ง เมื่อน้ำหยดเปิดประตู ขยับตัวเตรียมจะลงจากรถ
“อื้อ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ถ้ามีอะไรเราจะโทรหานายทันทีเลย” น้ำหยดหันไปยิ้มให้เพื่อน ก่อนจะลงจากรถแล้วปิดประตู เดินตรงไปยังป้อมยามริมประตูใหญ่
ติ๊กมองตามน้ำหยด แล้วก็ต้องอมยิ้ม เมื่อคิดถึงประกายตาที่สดใสขึ้นมาวูบหนึ่งเมื่อสักครู่นี้ แล้วขับรถออกไปจากบริเวณบ้านริมถนนใหญ่ใจกลางเมือง ตั้งใจว่าจะไปนั่งเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ จนกว่าจะแน่ใจว่าน้ำหยดไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขาจริงๆ

[pupper]

จากเหตุการณ์จากคราวที่กินยาฆ่าตัวตายคราวนั้น ทำให้จิตแยกออกจากร่าง
ทำให้จิตของผู้มาเยือนมาอยู่ที่นี่ ที่รู้สึกผูกพันธ์ โดยที่กลับเข้าร่างไม่ได้
เลยกลายเป็นเจ้าชายนิทรา ร่างกายทำงานตามปรกติแต่ไม่มีจิตอยู่
จึงต้องให้น้ำหยดเรียกและพอดวงจิตกลับไปหาร่างหรือเปล่า
ประมาณนี้ไหมอะ

[อิง]

อีกนิดเดียวใช่มั้ย อีกนิดเดียว จะได้เจอกันซะที

อยากอ่านตอนต่อไปจังเลย 

[blackie]

ดีใจมากมาย
มาลงต่อเร็วๆนะครับ
ลุ้นๆ 

[bluesky]

   ดีจัง...จะได้เจอกันแล้ว

[sun]

^
^
^
จิ้มทะลุ


อึมนั่นจิ  จิตกับร่างแยกออกจากกัน
ทำให้ไม่สามารถกลับเข้าร่างของตัวเองได้ ...ท่าจะเป็นอย่างนั้น
จนหว่าจะมีใคร มาพากลับไปชิมิ


แล้วน้ำหยดก้อเป็นคนพาพี่ต้นไม้กลับบ้านแย้วกรี๊ดดดดดดด  

กลับบ้านกันๆๆ

[Poes]

จะได้เจอแล้ว    น้องน้ำจะพาจิตของต้นกลับเข้าร่างหรอ

อยากอ่านต่อแว้ว

[tutu]

ความฝัน

ย่อมมีวัน


เกิดขึ้นจริง


....อีกนิสเดียวเอง........

[attachment deleted by admin]

[nana]

มาบ้านแล้วเหรอ

[marchmenlo]

เอาล่ะเหว๊ยย จะเข้าร่างแล้ว 

[||WiTHOuT_YoU||]

ปริศนากำลังจะกระจ่าง โปรดติดตามตอนต่อไป 

[christiyaturnm]

 :กอด1:จะได้เจอหน้า เห็นตัวเป็นๆแล้ว


ตื่นเต้นๆๆๆๆๆ

[THIP]

ใกล้จะได้เจอแล้วโว้ยยยยย