หัวข้อ: ➳➴❤Found Love...อุบัติเหตุ(พบ)รัก❤➵➶ [Mpreg] *ตอนที่ 24* END--; P.8 // 2-6-2019

[พันธุ์ไทย]

[Kalamall]

ขอบคุณค่ะ อ่านไปยิ้มไป สนุกจังค่ะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

สนุกมาก 

พี่ภู ลูกข้าว 
รอตอนต่อไปนะ
       
 

[weedear]

ท้องเเย้วววววว

[mild-dy]

 

[iceman555]

จะมีน้องละ กี่คนดีนะ อิอิ

[manami_01]

ม้องแบบนี้ภูไม่ยิ่งหวงและห่วงหรออออ

[no.fourth]

 

[weedear]

 

[JokerGirl]

ท้องแล้วจ้า รีบแต่งเลย

[manami_01]

รอยคอยยยย

[kun]

ท้องแล้วๆๆๆ
แอบเป็นกับการเดินทางครั้งนี้จัง

[manami_01]

รอคอยยยย

[moggy]

ตอนที่ 9
By moggy
-----------------------

รุ่งเช้ามืด ผมลุกขึ้นมาอาเจียน วันนี้เหนื่อยกว่าเมื่อวานอีกครับ และรู้สึกเพลียๆ ด้วย

“อ้อก....” เสียงอาเจียน ทำให้คนที่หลับลึกอยู่รู้สึกตัว และต้องรีบลุกไปหาลูกข้าวด้วยความเป็นห่วงทันที หลังจากเข้ามาก็เห็นคนตัวเล็กนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง เห็นแล้วถึงกับสงสารจับใจ เพราะเขาก็ช่วยอะไรไม่ได้ จะพาไปหาหมอ เจ้าตัวก็บอกรอดูอีกสักพักก่อน ถ้าไม่ดีขึ้นค่อยไปก็ได้ ก็ต้องตามใจคนป่วยครับ

“เป็นยังไงบ้าง” ภูธิปถลาเข้าไปพยุงลูกข้าวขึ้น

“พี่ภูพาออกไปหน่อย” ลูกข้าวพยักหน้า แล้วขอให้คนตัวโตพาออกไป ภูธิปอุ้มเจ้าตัวขึ้นทันทีแล้วพาไปพักที่เตียง

“เดี๋ยวพี่ไปเอาผ้าก่อนนะ”

“ไม่ต้อง พี่ภู” ผมรั้งจับที่ข้อมือพี่ภูไว้ “กอดข้าวหน่อย”


ภูธิปจึงขึ้นไปนอนข้างๆ แล้วรวบตัวลูกข้าวมากอดไว้ สักพักคนตัวเล็กก็หลับไปเพราะความเพลีย ภูธิปจึงก้มลงจูบที่หน้าผากคนในอ้อมกอด และหลับตามไป รู้สึกตัวอีกทีก็มีอะไรยุกยิกแถวหน้า ภูธิปจึงหรี่ตาขึ้นดูว่าคืออะไร และคำตอบนั้นก็กระจ่างอยู่ตรงหน้าเขา ร่างใหญ่แปลกใจเป็นอย่างมาก ก็ลูกข้าวน่ะสิกำลังจูบเขาอยู่

เขาหรี่ตาลงอีกเล็กน้อย เพื่อให้ลูกข้าวไม่สังเกตเห็น เพราะจะดูว่าเจ้าตัวเล็กจะทำยังไงต่อ หึหึ การที่ลูกข้าวเริ่มก่อน ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ นะครับ ร่างเล็กพยายามเบียดตัวเข้าหาร่างใหญ่ มือก็เอื้อมไปจับน้องชายของเขาอีก สักพักคนตัวเล็กก็เปลื้องเสื้อผ้าของตัวเอง และปลดกางเกงของภูธิป (ปกติจะไม่ใส่เสื้อนอนครับ) ภูธิปอดจะตื่นเต้นไม่ได้ น้องชายของเขาก็เริ่มผงาดแล้ว อืม...เจ้าตัวขึ้นคร่อมและก้มลงมาจูบอีกครั้ง ส่วนล่างเราเสียดสีกัน ความรู้สึกเสียววาบแล่นริ้วขึ้น เขาจะไม่ไหวแล้ว จึงเอามือเริ่มลากวนแถวสะโพกลูกข้าว จนเจ้าตัวละจากจูบ แล้วมากระซิบชิดที่ปากเขาแทน

“พี่ภู ช่วยข้าวหน่อยนะ” เสียงแหบเล็กเอ่ยขึ้น ทำไมวันนี้ลูกข้าวดูร้อนแรงจัง หรือเขาจะคิดไปเอง ภูธิปขยับตัวขึ้นพิงกับหัวเตียง ช่วยจับเจ้าตัวเล็กค่อยๆ นั่งลงมา

“อ๊ะ พี่ภู พี่ภู” ลูกข้าวค่อยๆ นั่งลงมา เขาจึงไซร้ซอกคอขาว เจ้าตัวเหมือนมีปฏิกิริยามากขึ้น จนช่องทางนั้นรับแท่งร้อนจนหมด สักพักคนตัวเล็กจึงเริ่มขยับช้าๆ และเริ่มเร็วขึ้น

“พะ...พี่ภู” เสียงหวานครางเรียกชื่อเขา ภูธิปจึงขยับสวนขึ้น เพื่อให้สอดรับกันพอดี

“พี่ พี่ภู ข้าว ข้าว...” ลูกข้าวขยับขึ้นลงเร็วขึ้น ทำให้ภูธิปต้องขยับตาม เพราะก็ใกล้แล้วเหมือนกัน สักพักน้ำขาวขุ่นก็ออกมาเปรอะหน้าท้องแกร่ง ส่วนด้านในของลูกข้าวก็ถูกน้ำอุ่นร้อนฉีดเข้าไปแทนที่ ลูกข้าวกอดเข้ากับร่างใหญ่ เพื่อพักพิงร่างที่หมดแรง ภูธิปจึงจูบเข้าที่หน้าผากนวล

“พี่ภูอย่ามองข้าวนะ” คนตัวเล็กที่เริ่มรู้สึกตัวเอ่ย “อย่าถามด้วย”

“หึหึหึ” ภูธิปอยากจะถามเหมือนกัน แต่ก็แล้วแต่เจ้าตัวละกัน ก็ดูสิ นั่งซบกับอกเขาแก้มแดงๆ อยู่เนี่ย แล้วจะทำให้เจ้าตัวอายกว่าเดิมทำไม แค่นี้ก็แดงไปทั้งตัวแล้ว แต่เขาว่าช่วงนี้ลูกข้าวอ่อนไหวกว่าปกตินะ ภูธิปถอดแก่นกายออก น้ำขาวขุ่นก็ไหลย้อนออกมาด้วยไม่ใช่น้อย จึงอุ้มลูกข้าวไปอาบน้ำซะเลย เดี๋ยวก็ต้องออกเดินทางแล้ว



เราลงมาทานข้าว เพื่อเตรียมตัวเดินทาง แต่ระหว่างลงบันไดผมเกิดหน้ามืด ดีที่พี่ภูกอดเอวผมไว้อยู่ ไม่อย่างนั้นผมร่วงแน่ๆ

“ข้าว เป็นอะไร” เสียงเข้มเอ่ยขึ้น

“แหะๆ หน้ามืดครับ” ลูกข้าวยิ้มไปให้ ทั้งที่สีหน้ายังซีดเซียว

“หน้าซีดๆ ไม่สบายหรือเปล่า” มือใหญ่ทาบลงมาที่หน้าผากลูกข้าวทันที

“ตัวก็ไม่ร้อนนิ ไปหาหมอไหม”

“ดูอีกสักพักนะ ค่อยไป”

“เห้อ...ดื้อจริงๆ แล้วแต่เราละกัน แต่ถ้าไม่ดีขึ้น พี่จะพาไปทันทีนะ”

“ครับ” ลูกข้าวยิ้มให้อย่างเอาใจ

“ไปกินข้าวกัน” ภูธิปประคองคนตัวเล็กลงบันได เดี๋ยวหน้ามืดมาอีก จะยุ่งเอา

“อ้าว ตาภู น้องเป็นอะไร”

“หน้ามืดครับ”

“เอายาหอมไหมลูก” นายแม่เดินเข้าไปจับตัวลูกข้าว แตะตามตัวเพื่อวัดอุณหภูมิ

“ก็ดีครับ ขอบคุณนะครับ คุณแม่”

“จ้ะ ตาภูพาน้องไปนั่งก่อนไป” ตอบรับลูกข้าวเสร็จ ก็หันไปที่ลูกชาย ภูธิปพยักหน้ารับเท่านั้น



“นี่จ้ะ” นายแม่ยื่นยาหอมมาให้ผม อาการเก่าๆ ก็เริ่มตีขึ้นมาอีกครั้ง ลูกข้าวจึงวางยาหอม แล้วลุกไปห้องน้ำทันที

“ข้าว” ภูธิปรีบตามไปทันที เพื่อช่วยพยุงและลูบหลังให้ พอเสร็จก็อุ้มลูกข้าวออกมานั่งพัก


“ยังไม่หายหรอลูก” นายแม่ถามด้วยความเป็นห่วง

“ครับ ตอนแรกก็ดีขึ้นแล้ว อยู่ๆ ก็เวียนหัว แล้วก็เหม็นยาหอม” คนเพลียพูดอย่างอ่อนแรง

“เหม็นหรอลูก” นายแม่เอ่ยถามอย่างแปลกใจ แต่ก็เก็บความสงสัยนั้นไว้ แล้วถามเจ้าตัวต่อ

“แล้วจะกลับกรุงเทพฯ กันไหวหรอ”

“ผมว่าจะเลื่อนวันเดินทางออกไปก่อนครับแม่ รอให้ข้าวหายก่อน” คนตัวโตเอ่ยแทรกขึ้น

“แล้วงานน้องล่ะ”

“ก็ให้ลาไปก่อน”

“ไม่ได้พี่ภู ลาเยอะ เดี๋ยวข้าวโดนไล่ออก” ผมเอ่ยแทรกทันที

“ดี พี่เลี้ยงเอง” ภูธิปตอบหน้านิ่ง

“เอ๊ะ พี่ภูนี่ยังไง” ลูกข้าวพูดอย่างงอนๆ

“พอๆ ทั้ง 2 คนแหละ เอาอย่างนี้นะลูก พักที่นี่ให้หายก่อน แล้วค่อยกลับไปทำงานนะ ทำเรื่องลาเอาไว้ มีเหตุผลน่าจะไม่มีปัญหาหรอกมั้ง ใช่ไหมจ๊ะ หนูข้าว” นายแม่เริ่มเคลียร์ปัญหาของทั้ง 2 คน

“เอ่อ...ถ้าอย่างนั้นข้าวขอคุยกับแม่ก่อนนะครับ” สงสัยกันใช่ไหมครับ ว่าทำไมผมถึงต้องคุยกับแม่ เพราะแม่เป็นหัวหน้าผมน่ะสิ ถึงจะเป็นแม่ลูกกัน แต่ก็ต้องทำตามกฏ ตามระเบียบของแลปอยู่ดีแหละครับ ไม่มีข้อยกเว้น

‘ครับ ลูก’ เสียงปลายสายรับ หลังจากที่ผมต่อสายหาแม่

“แม่ อาการข้าวยังไม่ดีเลยครับ จะขอลาพักอีกสัก 2 วันได้ไหมครับ”

‘ได้ลูก…แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ไปหาหมอหรือยังลูก’

“ยังเลยครับ ข้าวกะว่าจะรออีกสักพัก อาการมันเป็นๆ หายๆ อ่า”

‘แล้วแต่ลูกล่ะกัน ไม่ไหวก็ให้พี่ภูพาไปหาหมอนะลูก’

“ครับแม่ ถ้าอย่างนั้นข้าวขอไปพักก่อนนะครับ”

‘จ้ะลูก ระวังตัวด้วยนะ’

“ครับแม่”



หลังจากวางสายไป พี่ภูก็อุ้มผมขึ้นมาพักบนห้อง

“กินนมละกันนะ เดี๋ยวพี่ให้แหววเอาขึ้นมาให้”

“ก็ได้” คนเพลียเอ่ยแล้วเอนพิงกับอกแกร่ง

“นอนพักได้แล้ว” พี่ภูเอ่ยดุๆ ก็มันไม่ง่วงนี่ แค่เพลียเฉยๆ

“อื้ม” ลูกข้าวเอ่ยอย่างดื้อรั้น แต่ภูธิปไม่ได้ติดใจอะไร กลับเข้าไปนอนกอดร่างเล็กซ้อนหลังอีกที มือใหญ่ลูบไปมาบริเวณท้องของลูกข้าว สักพักคนเพลียก็ผล็อยหลับไป



ผ่านมา 2 วันแล้วอาการลูกข้าวยังเหมือนเดิม เป็นๆ หายๆ ส่วนใหญ่จะอาเจียนช่วงเช้ามืด นอกนั้นตลอดวันไม่มีอาการให้เห็น แม่ของเขาเอาของที่มีกลิ่นฉุนๆ ออกห่างจากเจ้าตัวเล็กเลย จะได้ไม่มีปัญหา แต่ก็ดีที่ยังพอกินอาหารได้ และยิ่งของจุบจิบจะกินเยอะมาก ส่วนใหญ่จะเป็นผลไม้ครับ ไม่อย่างนั้นเขาต้องกังวลกว่าเดิมแน่ๆ

“พี่ภู พรุ่งนี้ต้องกลับกรุงเทพฯ แล้ว”

“อืม แต่พี่ว่าข้าวลายาวเลยดีกว่านะ อาการที่เป็นก็ยังไม่หาย พี่เป็นห่วง”

“อืม...ข้าวก็คิดๆ อยู่เหมือนกัน ถ้ายังเป็นอยู่อย่างนี้ ข้าวได้ทำแลประเบิดแน่ๆ” ผมพูดไป ยิ้มไป โดยมีอกแกร่งเป็นที่พิงตัว

“ข้าว...มาอยู่กับพี่ไหม อยู่ที่นี่” ภูธิปตัดสินใจพูดออกไป ในตอนแรกอยากให้คนตัวเล็กได้ทำงานที่ตัวเองรักจนพอใจเสียก่อน จากนั้นเขาจะขึ้นไปรับเจ้าตัวมาอยู่กับเขาที่นี่ถาวร แต่คิดไปคิดมา บอกตอนนี้ไปเลยดีกว่า

“…” ตาโตลืมขึ้นด้วยความตกใจ เขาอยากอยู่กับพี่ภูอยู่แล้ว แต่คนตัวโตไม่เคยพูดอะไรเลย แล้วจะให้เขาทำอะไรได้ล่ะ แล้วอยู่ๆ มาชวนให้อยู่ด้วย ก็อดที่จะตกใจและดีใจไม่ได้

“ว่ายังไง หื้ม” ภูธิปเอ่ยขึ้น และกอดเอวเจ้าตัวไว้

“ได้หรอ ข้าวอยู่ได้หรอ”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ หื้ม”

“แต่...อยู่ในฐานะอะไรครับ” ลูกข้าวไม่มีความมั่นใจเลย

“หึหึ ถามอะไรน่ะ ข้าว...ก็ต้องในฐานะคนรักของพี่น่ะสิ เอ...หรือนายหญิงของที่นี่ดี” ภูธิปเอ่ยตอบพร้อมกับเย้าลูกข้าวเล่น การที่เห็นแก้มแดงๆ เป็นอะไรที่น่ารักมากในสายตาเขา

“คนบ้า”

“ตกลงอยู่นะ ลาออกเลยยิ่งดี”

“ลาออก แล้วจะเอาเงินจากไหนกิน ใช้ เล่าพี่ภู”

“หึหึ จากพี่นี่ไง พี่ให้มากกว่าที่ข้าวเคยได้เป็น 10 เท่าเลย”

“พี่ภูรู้หรือเปล่า ว่าที่เดิมข้าวได้เท่าไร” ผมเลิกคิ้วถามคนขี้โม้

“ไม่รู้ แต่พี่ให้ได้แล้วกัน เพราะพี่ก็ได้จากข้าวเยอะอยู่นะ หึหึหึ” วันนี้ดูคนขี้โม้จะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ พูดไป หัวเราะไปตลอดเลย

“ถ้าข้าวอดล่ะ น่าดู”

“หึหึ พี่จะปล่อยให้น้องอดได้ยังไง” ภูธิปเอ่ยกับคนเด็กกว่าอย่างเอ็นดู แหมแหลงใต้ซะด้วย อารมณ์ดีจริงวันนี้



ผ่านมากว่าเดือนแล้วที่ผมตกลงปลงใจมาปักหลักอยู่ที่นี่ สรุปผมทำเรื่องลาออกครับ นายแม่ใจดีมากรับรู้และยินดีที่ผมจะอยู่ที่นี่ ส่วนของจากกรุงเทพฯ แม่ผมจัดการส่งมาให้แล้ว แม่ผมรับรู้และยังเย้าผมเล่นเสมอที่คุยกัน เห็นว่าจะลงมาหาผมนะ เอ...วันนี้หรือพรุ่งนี้นี่แหละครับ อ่อ...ส่วนอาการของผมหายเป็นปกติเมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เอง ตอนนี้กินได้เยอะขึ้น พี่ภูยังทักเลย ว่าอ้วนขึ้นหรือเปล่า - -*

มาอยู่ที่นี่เฉยๆ ผมก็เบื่อ พี่ภูเลยให้ช่วยงานบัญชี และการแปรรูปผลิตภัณฑ์จากปาล์มน้ำมัน เห็นว่ากำลังจะตั้งศูนย์วิจัยขึ้น อยากให้ชาวบ้านมีรายได้เพิ่มขึ้น แต่ก็แค่เริ่มต้นเท่านั้น ส่วนยางพาราพี่ภูบอกไม่ได้มีเยอะมาก ส่วนใหญ่จะส่งขายให้เพื่อนพี่ภู ที่ทำสวนยางพาราโดยเฉพาะ งานวิจัยเรื่องการแปรรูปผมพอจะเข้าใจ แต่งานบัญชีนี่สิ งงครับ ถ้าไม่ได้พี่ภูช่วยสอน มีอ้วกแน่ พี่ภูบอกว่าส่วนใหญ่นายแม่จะจัดการเรื่องนี้ และอยากให้นายแม่พักบ้าง ก็เลยอยากหาคนมาช่วยตรงนี้ แต่ทำไมต้องเป็นผม - -! คำตอบเดียวครับ ต้องหาคนที่ไว้ใจได้ นั่นแหละเหตุผลที่ต้องเป็นผม พี่ภูบอกต้องช่วยกันรักษาผลประโยชน์ เดี๋ยวไม่มีเงินมาให้ผมกิน อดตายแล้วผมจะทิ้งไป โห...มีเหตุผลขนาดนี้ ผมก็ต้องช่วยสิครับ เดี๋ยวอดตายกันพอดี


“นายหัวกลับมาแล้วค่ะ คุณข้าว” แหววพูดขึ้นเมื่อได้ยินเสียงรถพี่ภู ผมสะดุ้งทันทีกำลังมีสมาธิกับตัวเลขในเล่มอยู่

“อ่อ งั้นแหววไปเอาน้ำใบเตยมาให้พี่ภูนะ”

“ค่ะ คุณข้าว” แหววเดินออกไป พร้อมกับใบหน้าเข้มที่เพิ่งเดินเข้ามา

“ฟอด..วันนี้ทำอะไรบ้าง” เสียงทุ้มเอ่ยถาม หลังจากหอมแก้มผมไปเรียบร้อย

“ดูตัวเลขในบัญชีอยู่ครับ”

“อืม”

“นายหัว น้ำค่ะ” แหววเอาน้ำเข้ามาให้ คนตัวโตมองอย่างสงสัย

“วันนี้ได้ใบเตยมาจากป้าพิณ ข้าวก็เลยต้ม ลองดูนะ พี่ภู” ป้าพิณแกเป็นเมียของลุงกชผู้จัดการไร่ราชันครับ แกใจดี มีอะไรก็เอามาแบ่งตลอด

“อือ หอมดี ชื่นใจ”

“ ”

“แล้วอาการที่เคยเป็น เป็นยังไงบ้าง”

“หายแล้วครับ”

“ดีแล้ว” มือใหญ่ลูบหัวเล็กไปมา

“แม่ล่ะ”

“ไปโรงแรมครับ”

“อือ”

“พี่ภูขึ้นไปอาบน้ำ แล้วลงมากินข้าวนะครับ”

“อืม เดี๋ยวพี่ลงมา” ภูธิปวางมือที่หัวเล็ก และเดินขึ้นบ้านไป


++++++++++++++++++++++


สายๆ ของวันเรามารับแม่พิมพ์กันครับ พี่ภูอาสามารับเอง เพราะจะได้เจอแม่ผมเป็นครั้งแรก

“แม่” ผมร้องเรียกร่างสวยที่อายุ 50 ปีเข้าไปแล้ว

“ข้าว”

“คิดถึงจังเลยครับ”

“คิดถึงเหมือนกันครับลูก เอ...อ้วนขึ้นหรือเปล่าเรา”

“แม่อ่า…” หลังจากกระเซ้าลูกเล่น ดอกเตอร์พิมพ์พิกา ก็มองเลยไปที่ชายร่างสูงที่อยู่ด้านหลังลูกข้าว

“สวัสดีครับ ผมภูธิปครับ”

“สวัสดีจ้ะ พี่ภู ตัวจริงหล่อนะเนี่ย” แม่พิมพ์เอ่ยและหัวเราะ

“ขอบคุณครับ ผมช่วยครับ” ภูธิปอาสาเข็นกระเป๋าให้

“ขอบใจจ้ะ พี่ภู”

“ครับ ไปที่รถกันครับ”



รถจอดลงที่หน้าบ้านหลังใหญ่ ลุงยิ้มมาช่วยขนกระเป๋า ผมพาแม่เข้าบ้าน

“สวัสดีจ้ะ เชิญๆ” นายแม่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“สวัสดีค่ะ คุณพี่” ระหว่างนั้นแหววก็เอาน้ำเข้ามาให้

“เดินทางเหนื่อยไหมคะ จัดห้องไว้ให้ เดี๋ยวไปพักผ่อนสักหน่อยนะคะ”

“นิดหน่อยค่ะ ขอบคุณนะคะ คุณพี่”

“สายพาคุณพิมพ์ไปพักผ่อนนะ”

“เดี๋ยวข้าวพาไปเองครับ” ลูกข้าวที่นั่งอยู่ข้างๆ แม่พิมพ์เอ่ยขึ้น

“เอาอย่างนั้นก็ได้จ้ะ” นายแม่เอ่ยกับลูกข้าว


หลังจากพาแม่พิมพ์เข้ามาในห้อง ลูกข้าวก็ตรงไปกอดแม่เป็นอย่างแรก

“คิดถึงจังครับ แม่”

“อ้อนอะไรอีกล่ะเรา” ดอกเตอร์พิมพ์พิกาเอ่ยพร้อมกับลูบหัวลูกชาย

“เปล่าซะหน่อย แม่อ่า”

“แล้วที่ว่าไม่สบาย หายหรือยังลูก”

“หายแล้ว ข้าวกินข้าวได้เยอะเลย”

“แล้วตอนนี้มีอาการอะไรอีกไหม”

“ก็ไม่มีนะครับ เออ...เมื่อเช้าข้าวรู้สึกเวียนหัว ช่วงนี้ก็เหนื่อยง่ายด้วย” ลูกข้าวพยายามนึกถึงช่วงนี้มีอาการยังไงบ้าง ก็มีแค่นั้นนะ ส่วนอาเจียนตอนนี้ไม่มีแล้ว

“อืม...ถ้าอย่างนั้นก็พักผ่อนเยอะๆ นะลูก” แม่พิมพ์ลูบหัวลูกข้าวไปมา

“ถ้าอย่างนั้น แม่พักผ่อนก่อนนะครับ เดี๋ยวข้าวลงไปข้างล่างก่อน” ลูกข้าวหอมแก้มผู้เป็นมารดาแล้วลุกออกจากห้องไป

******************
TBC.

**คำผิดแจ้งได้เลยค่ะ//

[iceman555]

 

[unicorncolour]

น่ารัก บวกเป็ด 

แต่เมื่อไหร่จะรู้ว่าเบบี๋มาแล้ว น้องข้าวคงงอแงน่าดู 

[weedear]

อยากอ่าานอีดอ่าาาาา

[areenart1984]

ถ้าไปหาหมอตั้งแต่วันแรก ๆ คงได้รู้ว่าท้องไปนานแล้ว  รีบ ๆ ไปหาหมอเสียทีซิ 

[manami_01]

โดยปกติทั่วไปคนที่เขามีอาการขนาดนี้คงไปหาหมอแล้วแหละ

แต่นี่เพราะข้าวมึนและดื้อ5555 ไม่ยอมไปแล้วเมื่อไรจะรู้สักที

[❣☾月亮☽❣]

ไปรู้เอาตอนปวดท้องคลอดล่ะมั้งเนี่ย
ดูแลกันดีดีนะนี่ระแวงศัตรูมาเล่นงานตลอดเลย

[Jibbubu]

แล้วแบบนี้เมื่อไหร่พี่ภูจะรู้ว่าท้องเนี่ย

[JokerGirl]

จะได้ไปหาหมอแล้วรู้ว่าท้องตอนไหนนิ พี่ภูดูแลข้าวดีๆนะ

[ommanymontra]

 

[seaz]

ดูแลน้องดีๆ นะครับ จะมีข่าวดีแล้ว ดีใจๆ

[moggy]

ตอนที่ 10
By moggy
-----------------------

สายๆ ของวันถัดมาในห้องโถง นายแม่นั่งคุยอยู่กับแม่พิมพ์ ผมก็เลยไปนั่งร้อยพวงมาลัยกับป้าสายที่ชานบ้าน ตอนนี้ผมร้อยเก่งแล้วนะครับ นายแม่ยังชมเลย

“ขอบคุณครับ” แหววเอาชมพู่กับน้ำหวานเข้ามาให้ เห็นแล้วอยากกินขึ้นมาทันที อืม...หวาน กรอบ ชอบจัง

“อร่อยจัง แหวว”

“ค่ะ นายหัวเอามาให้ค่ะ”

“อ้าว พี่ภูกลับมาแล้วหรอ”

“ค่ะ แต่เห็นเดินไปทางห้องโถงนะคะ”



คนตัวเล็กขมวดคิ้ว ห้องโถงหรอ...แม่พิมพ์กับนายแม่กำลังคุยกันอยู่นิ พี่ภูเข้าไปทำอะไรหว่า แต่ช่างเถอะ ชมพู่แสนอร่อยตรงหน้าน่าสนใจกว่าเยอะ สักพักใหญ่พี่ภูก็เดินเข้ามา ป้าสายกับแหววก็เลี่ยงออกไป

“ทำอะไรอยู่ ข้าว”

“หืม...พี่ภู” ลูกข้าวเงยหน้าจากมาลัยที่ร้อยอยู่

“มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”

“เมื่อกี้นี้เอง”

“อ่อ...ข้าวร้อยพวงมาลัยถวายพระอยู่ สวยไหม” คนตัวเล็กแอบโชว์ผลงานตัวเอง

“สวยดี” ภูธิปมองร่างเล็กที่นั่งยิ้มกับผลงานตัวเองอยู่ เป็นภาพที่สวยงามจริงๆ

“เอ้อ...ทำไมพี่ภูกลับเร็วจังวันนี้”

“พี่เข้ามาหาแม่น่ะ”

“อ่อ” ลูกข้าวพยักหน้ารับรู้

“ข้าว วางไว้ก่อนแล้วขึ้นไปบนห้องกับพี่หน่อยสิ”

“ทำไมหรอครับ” ผมสงสัย

“ไปช่วยพี่หาของหน่อย”

“อื๋อ...ได้ครับ” ผมยิ้มให้แล้วลุกขึ้นโดยมีพี่ภูประคองเอวไว้อยู่




ในห้องนอน

“พี่ภูจะหาอะไรอ่ะ” ผมถามขึ้น จะได้ช่วยหาถูก

“นาฬิกาน่ะ”

“เรือนไหนครับ” ที่พี่ภูใส่บ่อยๆ เจ้าตัวก็ใส่อยู่นะ จะหาเรือนไหนหว่า

“เรือนที่หน้าปัดสีน้ำเงิน”

“อ่อ ได้ๆ เดี๋ยวข้าวช่วยหา” ผมจำนาฬิกาพี่ภูได้ครับ มีอยู่ไม่กี่เรือนหรอกครับ

“อืม” ระหว่างนั้นภูธิปก็เฟสตัวเองออกมาเพื่อไปเตรียมตัว เป็นครั้งแรกเลยที่นายหัวภูคิดที่จะทำ เพราะไม่ใช่นิสัยของตัวเองเลย แต่กับคนสำคัญก็ต้องพิเศษหน่อย


ภูธิปกลับมานั่งที่เตียงพร้อมกีต้าร์โปร่งตัวหนึ่ง ลูกข้าวยังนั่งหน้าลิ้นชักเปิดหานาฬิกาอยู่

“ข้าว” ภูธิปเรียกคนที่มัวแต่หาของอยู่

“หืม...” ผมหันมาพร้อมความแปลกใจ เพราะไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่ภูเล่นกีต้าร์เป็น
 

เสียงกีต้าร์นำขึ้นก่อนที่พี่ภูจะร้องเพลงตาม   >>https://www.youtube.com/watch?v=mDROwyebpUU<<

…Baby life was good to me
ที่รัก ชีวิตผมมันก็ดีอยู่แล้วนะ

…But you just made it better
แต่คุณทำให้มันดียิ่งขึ้นไปอีก

เสียงทุ้มนุ่มของพี่ภูเพราะมาก ครั้งแรกเลยที่พี่ภูร้องเพลงให้ฟัง

…I love the way you stand by me
ผมรักที่คุณยืนเคียงข้างกัน

…Through any kind of weather
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

ผมนั่งฟังเงียบๆ พี่ภูมองผมอยู่ตลอด สื่อความหมายออกมาทางสายตาให้ผมได้รับรู้
 
…I don’t wanna run away
ผมไม่อยากจะวิ่งหนีไปเลย

…Just wanna make your day
อยากจะทำให้วันคืนของคุณมีแต่ความสุข

…When you feel the world is on your shoulders
ในยามที่คุณรู้สึกเหมือนแบกโลกทั้งใบไว้บนบ่า

…Don’t wanna make it worse
ผมก็ไม่อยากจะทำให้มันแย่ลงไปกว่าเดิม

…Just wanna make us work
แค่อยากจะทำให้ความสัมพันธ์ของเราสองคนเป็นไปด้วยดี

น้ำตาผมเริ่มคลอที่เบ้าตา แต่ผมก็ไม่ได้สนใจมัน เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าสำคัญกว่ามาก

…Baby tell me I will do whatever
ที่รัก บอกผมสิ และผมจะทำให้ทุกอย่างเลย

…It feels like nobody ever knew me until you knew me
…Feels like nobody ever loved me until you loved me
…Feels like nobody ever touched me until you touched me
…Baby nobody, nobody, until you
รู้สึกเหมือนว่าไม่มีใครรู้จักผมดี จนกระทั่งคุณมารู้จักผม
รู้สึกเหมือนไม่มีใครเคยรักผม จนกระทั่งคุณรักผม
รู้สึกเหมือนไม่เคยมีใครสัมผัสผมมาก่อน จนกระทั่งคุณสัมผัสผม
ที่รัก ไม่มีใครเลย จนกระทั่งคุณเข้ามา

น้ำตาที่กักเก็บไว้ เริ่มกลั้นไม่อยู่ ไหลออกมาเป็นสาย แต่ผมก็ยังยิ้มให้พี่ภู

…Baby it just took one hit of you now I’m addicted
ที่รัก แค่คุณเข้ามาในชีวิตผม ก็ทำให้ผมหลงใหลจนแทบบ้า

…You never know what’s missing
…Till you get everything you need, yeah
คุณไม่รู้หรอกว่าอะไรที่มันขาดหายไป
จนกระทั่งคุณได้ทุกๆ สิ่งที่คุณต้องการ

…I don’t wanna run away
…Just wanna make your day
…When you feel the world is on your shoulders
…Don’t wanna make it worse
…Just wanna make us work
…Baby tell me, I’ll do whatever
ผมไม่อยากจะวิ่งหนีไปเลย
อยากจะทำให้วันคืนของคุณมีแต่ความสุข
ในยามที่คุณรู้สึกเหมือนแบกโลกทั้งใบไว้บนบ่า
ผมก็ไม่อยากจะทำให้มันแย่ลงไปกว่าเดิม
แค่อยากจะทำให้ความสัมพันธ์ของเราสองคนเป็นไปได้ด้วยดี
ที่รัก บอกผมสิ และผมจะทำให้ทุกอย่างเลย

…It feels like nobody ever knew me until you knew me
…Feels like nobody ever loved me until you loved me
…Feels like nobody ever touched me until you touched me
…Baby nobody, nobody, until you
รู้สึกเหมือนว่าไม่มีใครรู้จักผมดี จนกระทั่งคุณมารู้จักผม
รู้สึกเหมือนไม่มีใครเคยรักผม จนกระทั่งคุณรักผม
รู้สึกเหมือนไม่เคยมีใครสัมผัสผมมาก่อน จนกระทั่งคุณสัมผัสผม
ที่รัก ไม่มีใครเลย จนกระทั่งคุณเข้ามา

…See it was enough to know
…If I ever let you go
…I would be no one
…Cause I never thought I’d feel
…All the things you made me feel
…Wasn’t looking for someone until you
มันก็เพียงพอแล้วที่จะรู้
ว่าหากผมยอมปล่อยคุณไป
ผมคงไร้ความหมาย
เพราะผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะรู้สึก
ทุกๆ สิ่งที่คุณทำให้ ผมรู้สึกได้
ผมไม่เคยมองหาใครมาก่อน จนกระทั่งผมเจอคุณ

…It feels like nobody ever knew me until you knew me
…Feels like nobody ever loved me until you loved me
…Feels like nobody ever touched me until you touched me
…Baby nobody, nobody, until you
รู้สึกเหมือนว่าไม่มีใครรู้จักผมดี จนกระทั่งคุณมารู้จักผม
รู้สึกเหมือนไม่มีใครเคยรักผม จนกระทั่งคุณรักผม
รู้สึกเหมือนไม่เคยมีใครสัมผัสผมมาก่อน จนกระทั่งคุณสัมผัสผม
ที่รัก ไม่มีใครเลย จนกระทั่งคุณเข้ามา

…It feels like nobody ever knew me until you knew me
…Feels like nobody ever loved me until you loved me
…Feels like nobody ever touched me until you touched me
…Baby nobody, nobody, until you
รู้สึกเหมือนว่าไม่มีใครรู้จักผมดี จนกระทั่งคุณมารู้จักผม
รู้สึกเหมือนไม่มีใครเคยรักผม จนกระทั่งคุณรักผม
รู้สึกเหมือนไม่เคยมีใครสัมผัสผมมาก่อน จนกระทั่งคุณสัมผัสผม
ที่รัก ไม่มีใครเลย จนกระทั่งคุณเข้ามา


ตลอดเพลง ผมกับพี่ภูเรามองหน้ากันตลอด ความรู้สึกทั้งหมดมันสื่อออกมาทางสายตา ผมรับรู้ได้ เรื่องราวของเรามันเป็นไปตามเพลงที่พี่ภูร้องให้ฟังทุกอย่าง


พี่ภูวางกีต้าร์ลงข้างตัวแล้วขยับลงมานั่งกับผม
 
“ร้องไห้ทำไมครับ หื้ม...” พี่ภูถามแล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาให้

“…” ผมยังไม่สามารถเอ่ยอะไรออกไปได้ มันพูดอะไรไม่ออกครับ

“พี่ให้...” พี่ภูยื่นช่อดอกมะลิที่ห่อด้วยใบตองแล้วใช้ไม้กลัดเอาไว้ยื่นมาให้ผม “แต่งงานกับพี่นะ”

“…” ผมยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปอีก ใครใช้ให้ทำซึ้งขนาดนี้เนี่ย...คนบ้า ผมรับช่อดอกมะลิเอาไว้ แล้วพยักหน้าเร็วๆ

“หึหึ ตกลงแต่งนะ”

“อื้อ...” ผมตอบรับและพยักหน้าอีกครั้ง

“รักนะครับ เด็กดื้อของพี่” พี่ภูเช็ดน้ำตาให้แล้วดึงผมเข้าไปกอด

“อื้อ...รักเหมือนกัน” ผมซุกหน้าอยู่ที่อกพี่ภู มันอบอุ่นไปถึงหัวใจจริงๆ ครับ




หลังจากที่พี่ภูขอผมแต่งงานก็ผ่านมาอาทิตย์นึงได้แล้ว คุณแม่กับแม่พิมพ์ก็รับรู้และยินดีกับเรา เห็นว่ารู้ก่อนผมอีกนะ พี่ภูได้เข้าไปคุยด้วยนานแล้ว คุณแม่ไปขอฤกษ์ดีกับพระอาจารย์ที่คุณแม่นับถือได้แล้ว แต่ตอนนี้ยังติดเที่ยวกับแม่พิมพ์อยู่ พี่ภูก็เร่งยิกๆ ไม่รู้ว่าจะรีบอะไรนักหนา ยังไงก็อยู่ด้วยกันอยู่แล้ว แม่พิมพ์เห็นว่าจะกลับหลังจัดงานเสร็จ ส่วนพี่ภูช่วงนี้เร่งงาน เพราะมีออเดอร์มาเยอะ และเดี๋ยวจะเข้าหน้าฝนแล้ว ปีนี้เห็นว่าน้ำจะเยอะกว่าทุกๆ ปีที่ผ่านมา พี่ภูเลยต้องรีบจัดการงานให้เรียบร้อย เพื่อไม่ให้เกิดความเสียหายมาก


วันนี้ก็บ้านเงียบตามเคย นายแม่กับแม่พิมพ์อยู่ในเมือง พี่ภูเข้าไร่ตั้งแต่เช้ามืด ผมลงครัวครับ ทำอาหารไปให้พี่ภูสักหน่อย เมื่อเช้าก็ไม่ได้กิน

“คุณข้าว ทำอะไรคะ ป้าช่วย” ป้าสายเดินเข้ามาในครัว เพราะเห็นลูกข้าววุ่นกับข้าวของบนโต๊ะครัว

“จะทำกับข้าวให้พี่ภูครับ ป้าสาย”

“ค่ะ มาเดี๋ยวป้าช่วย”

“ขอบคุณครับ”

“แล้วคุณข้าวจะทำอะไรคะ” ระหว่างล้างผัก ป้าสายก็สอบถามถึงเมนู

“แกงส้มสัปปะรดปลาอินทรีย์กับใบเหลียงผัดไข่ครับ” คนตัวเล็กตอบอย่างยิ้มแย้ม


ระหว่างรอพริกแกงละลายและสัปปะรดสุกในน้ำเดือด ลูกข้าวก็ไปหั่นกระเทียมเพื่อเตรียมผัด ส่วนอย่างอื่นป้าสายเตรียมไว้ให้หมดแล้ว ตอนแรกก็คิดว่าอาการมันหายไปแล้ว แต่พอได้กลิ่นกระเทียมอีก ก็รู้สึกเหม็นและเวียนหัวขึ้นมา จนลูกข้าวเซและจับขอบโต๊ะไว้


“คุณข้าวเป็นอะไรคะ”

“เวียนหัวครับ เหม็นกระเทียม”

“แต่ไม่เป็นไรครับป้าสาย ข้าวไม่ได้เป็นไรมาก แต่รบกวนป้าสายปอกกระเทียมและผัดให้หน่อยนะครับ” ลูกข้าวเอ่ยต่อ

“ได้ค่ะๆ แต่คุณข้าวไหวแน่นะคะ”

“ครับ ข้าวไม่เป็นไร”


สักพักก็ดีขึ้น ลูกข้าวกลับมาทำแกงส้มต่อ เมื่อเห็นน้ำเริ่มเดือดอีกครั้งจึงใส่ปลาลงไป แล้วปิดฝาหม้อ ระหว่างนั้นป้าสายก็ผัดผักให้ ผมจึงรบกวนป้าสายทำต่อจนเสร็จ แล้วจึงขอออกไปก่อน เพราะทนต่อกลิ่นกระเทียมไม่ไหวจริงๆ


ผมจะขับรถไปหาพี่ภูเองแต่ลุงยิ้มแกบอกไม่ได้ พี่ภูสั่งไว้ พี่ภูนะ...พี่ภู สุดท้ายลุงยิ้มก็ขับรถให้ - -* มาถึงออฟฟิศในไร่ ผมก็บอกให้ลุงยิ้มกลับได้เลย วันนี้ผมจะกลับพร้อมพี่ภู ก็อยู่บ้านมันเบื่ออ่า...

“พี่ภู” ผมเอ่ยเรียกคนที่ก้มหน้าดูเอกสารอยู่

“ข้าว มาได้ยังไง” พี่ภูถามพร้อมลุกขึ้นมารับข้าวของที่ผมถืออยู่

“ลุงยิ้มมาส่ง”

“เอาข้าวมาให้ครับ”

“ฟอด...”

“พี่ภู เดี๋ยวมีคนมาเห็น เดี๋ยวเถอะ” ผมเอ็ดคนประเจิดประเจ้อ

“มากินข้าวก่อนครับ เมื่อเช้าก็ไม่ได้กิน” ผมพูดต่อ

“กินแล้ว”

“กินอะไรครับ”

“กาแฟ” พี่ภูตอบหน้าตาย อยากจะหยิกให้สักที


ระหว่างจัดโต๊ะอาหารให้พี่ภูที่โซฟาชุด ผมพยายามกลั้นหายใจเมื่อต้องเปิดกล่องใบเหลียงผัดไข่ เพราะกลิ่นกระเทียมตอนผัดเสร็จมันรุนแรงกว่าปกติ ผมเริ่มเวียนหัวอีกรอบ แต่พยายามไม่ให้ผิดสังเกต เดี๋ยวพี่ภูจะเป็นห่วง อีกอย่างพี่ภูยังไม่ได้กินข้าวเลย

ระหว่างพี่ภูกินข้าว ผมก็พยายามเลี่ยงโดยการนั่งดูเอกสารบนโต๊ะทำงานพี่ภู แต่กลิ่นกระเทียมมันก็ยังรุนแรงอยู่สำหรับผม รู้อย่างนี้ไม่น่าทำเลย T^T

“พี่ภู ข้าวไปห้องน้ำนะ” ผมพยายามเลี่ยงกลิ่น แต่คงไปไม่รอดจริงๆ เวียนหัวมาก พอลุกปุ๊บ ล้มพับเลย
 
“ข้าว” เสียงเรียกอย่างตกใจที่ผมได้ยินก่อนที่จะหมดสติไป


ภูธิปรีบอุ้มลูกข้าวขึ้นรถเพื่อพากลับบ้าน แต่ระหว่างทางนั้นคุณหญิงจันทร์ก็โทรเข้ามาพอดีว่ากำลังจะกลับแล้ว จะเอาอะไรหรือเปล่า แต่พอได้ยินเสียงร้อนรนของผู้เป็นลูก จึงสอบถามให้รู้ชัด ดอกเตอร์พิมพ์พิกาที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็พลอยเป็นห่วงไปด้วย เมื่อรู้ว่าลูกข้าวเป็นลม ก็รีบบอกให้พี่ภูพาน้องไปโรงพยาบาลเลย เดี๋ยวไปเจอกันที่นั่น ถ้าตอนปกติลูกข้าวไม่ยอมไปโรงพยาบาลอย่างแน่นอน เพราะเป็นเด็กที่กลัวเข็มขึ้นสมอง เธอจึงถือโอกาสนี้พาไปตรวจเสียเลย จึงปรึกษากับคุณหญิงจันทร์ก่อน

“คุณพี่คะ พอจะมีหมอที่ไว้ใจได้ไหมคะ”

“ก็มีนะ เป็นน้องสาวของพี่เอง แต่เป็นหมอสูติฯ ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะคุณพิมพ์”

“คือถ้าพิมพ์บอกอะไรไป ถ้าคุณพี่รับไม่ได้ ให้บอกพิมพ์ตรงๆ เลยนะคะ” คุณหญิงจันทร์พยักหน้าให้ดอกเตอร์พิมพ์พิกาจึงเริ่มเล่าเรื่องของลูกชายตัวเองให้คุณหญิงจันทร์ฟัง

“พ่อของลูกข้าวและพิมพ์เป็นนักวิจัยทั้งคู่ ตอนนั้นเราทั้งคู่อยากมีลูกมาก แต่ไม่มีสักที พอท้องลูกข้าวได้ พ่อของลูกข้าวก็เลยคิดค้นสกัดยาตัวหนึ่งขึ้นมา ฉีดเข้าที่พิมพ์เพื่อให้ตัวอ่อนฝังตัวแน่นขึ้น แต่เราไม่รู้ผลที่ตามมาจะทำให้ลูกข้าวมีสภาพภายในเป็นผู้หญิง เราเพิ่งมารู้ตอนที่ลูกข้าวเกิดมาแล้ว ตอนแรกพิมพ์แค่เห็นหน้า ก็นึกว่าเป็นเด็กผู้หญิง แต่พยาบาลบอกเป็นเด็กผู้ชาย พอเช้ารุ่งขึ้นคุณหมอที่ทำคลอดก็เข้ามาคุยกับพิมพ์เรื่องของลูกข้าว พิมพ์รู้สึกผิดมากที่ทำให้ลูกข้าวเป็นอย่างนี้ ผ่านไป 2 เดือนคุณหมอที่ทำคลอดให้ก็โทรมาหาเพื่อเจรจาอยากได้ยาตัวนั้น แต่พ่อของลูกข้าวปฏิเสธไป แต่แล้วคุณหมอก็ยังโทรมาเรื่อยๆ เพื่อเจรจา จนพ่อของลูกข้าวจะไปแจ้งความ ระหว่างทางนั้นก็เกิดอุบัติเหตุขึ้น พิมพ์เชื่อว่าต้องเป็นฝีมือของคุณหมอคนนั้นแน่ๆ เพราะพ่อของลูกข้าวได้ลองสืบก่อนหน้านั้นแล้วว่าคุณหมอที่ทำคลอดให้มีการร่วมมือกับนักค้ามนุษย์ด้วย พอพ่อของลูกข้าวเสีย พิมพ์ก็ย้ายบ้าน ย้ายงาน เก็บตัวเพื่อรักษาชีวิตลูกเอาไว้ ตอนนั้นมันมืดแปดด้าน ไม่รู้จะไปทางไหนดี รู้อยู่อย่างเดียวต้องดูแลลูก ต้องให้เขามีชีวิตต่อให้ได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าพวกมันจะกลับมากันอีกไหม พิมพ์ก็เลยบอกให้ลูกระวังตัวตลอด เรื่องนี้ลูกข้าวไม่เคยรู้มาก่อน ต้องขอโทษคุณพี่ด้วยนะคะที่ต้องปิดบัง” ดอกเตอร์พิมพ์น้ำตารื้นพร้อมกราบขอโทษ

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ พี่เข้าใจ” คุณหญิงจันทร์กุมมือปลอบ

“ถ้าคุณพี่จะยกเลิกงานตะ...” ยังไม่ทันพูดจบดี คุณหญิงจันทร์ก็พูดแทรกขึ้น

“งานแต่งยังคงเดิมค่ะ ถ้ายกเลิกตอนนี้เจ้าลูกชายมาเด็ดหงอกพี่แน่ๆ”

“ขอบคุณนะคะ คุณพี่” ทั้ง 2 คนยิ้มให้กัน ด้วยความเป็นแม่เหมือนกันจึงเข้าใจกันได้ดี

“ตอนนี้พิมพ์สงสัยว่าลูกข้าวจะท้องค่ะ” ดอกเตอร์พิมพ์พูดขึ้นอีกครั้ง

“คะ!!” คุณหญิงจันทร์ตกใจ “เรื่องภายในร่างกายที่เหมือนผู้หญิง นี่รวมกับเรื่องท้องได้ด้วยหรอคะ”

“ค่ะ คุณพี่” ดอกเตอร์พิมพ์ยิ้มรับกลายๆ

“อย่างนี้น่าจะเป็นเรื่องยินดีสินะ” คุณหญิงจันทร์พอหายจากตกใจ ก็ยินดีและดีใจแทน

“คุณพี่รับได้หรอคะ”

“พี่ดีใจมากกว่าค่ะ”

“แต่พี่ภูจะรับได้หรือเปล่านี่สิคะ” แม่ทั้ง 2 ไม่อาจคาดเดาความคิดของภูธิปได้เลย

“เดี๋ยวพี่สายตรงด่วนเลยค่ะ หลานพี่ทั้งคน ฮิฮิ”


คุณหญิงจันทร์กับดอกเตอร์พิมพ์พิกามาถึงก่อน จึงไปนั่งรอ ระหว่างนั้นแพทย์หญิงวิชุดาก็เดินเข้ามาหา

“มีอะไรหรือเปล่าคะ พี่จันทร์ โทรตามด่วนขนาดนี้”

“ยัยวิ”

“นี่แพทย์หญิงวิชุดา น้องสาวพี่เอง แล้วก็นี่ดอกเตอร์พิมพ์พิกาแม่ของลูกข้าวจ้ะ ว่าที่ลูกสะใภ้พี่เอง”

“สวัสดีค่ะ” ทั้งคู่เอ่ยทักทายกัน

คุณหญิงจันทร์จึงเล่าให้ฟังคร่าวๆ เรื่องลูกข้าวให้แพทย์หญิงวิชุดาฟัง ตอนแรกก็ตกใจ พอสอบถามไปๆมาๆ ก็เข้าใจ



“แม่” ภูธิปเห็นแม่นั่งรออยู่ก่อนเลยร้องเรียก

“ตาภู”

“พี่ภู ลูกข้าว” ดอกเตอร์พิมพ์เห็นลูกนอนหมดสติหน้าซีด ก็รู้สึกสงสาร

“เข็นเข้าไปในห้องเลยค่ะ” แพทย์หญิงวิชุดาบอกกับบุรุษพยาบาล

“ฝากด้วยนะ ยัยวิ”

“ค่ะ พี่จันทร์”


เรา 3 คนนั่งรออยู่หน้าห้อง ภูธิปเป็นห่วงลูกข้าวจนนั่งไม่ติด

“ตาภู มานั่งนี่สิลูก” ผู้เป็นแม่เอ่ยเรียก

“ครับ”

“น้องถึงมือหมอแล้ว ไม่เป็นไรแล้วลูก”

“ครับ แม่”

“ตาภู ถ้าแม่ถามอะไร ให้ตอบตามตรงนะ” คุณหญิงจันทร์มองหน้าดอกเตอร์พิมพ์นิดนึง แล้วพยักหน้าให้กัน

“ภูเคยคิดอยากมีลูกหรือเปล่า” คุณหญิงจันทร์เริ่มถาม

“…” ภูธิปมองหน้าผู้เป็นแม่อย่างแปลกใจที่อยู่ๆ ก็ถามเรื่องอย่างนี้ขึ้นตอนนี้

“บอกตามตรงนะครับ ผมไม่เคยคิดเรื่องลูกเลย”

“แล้วถ้าลูกกำลังจะเป็นพ่อคนล่ะ”

“หึหึ แม่พูดอะไรน่ะ ผมจะไปเป็นพ่อคนได้ยังไง ผมรักน้องคนเดียวนะครับแม่”

“ถ้าพี่ภูกำลังจะเป็นพ่อคนล่ะคะ พี่ภูจะทำยังไง” ดอกเตอร์พิมพ์พูดขึ้นอีกคน

“…” ภูธิปกำลังจมกับความคิดของตัวเอง ลูกหรอ...

“ถ้ามีลูก ผมจะมีกับน้องคนเดียว ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ครับแม่” คำตอบของลูกชายทำให้ทั้ง 2 แม่ ยิ้มออกมาได้



สักพักใหญ่หมอวิก็ออกมา

“เป็นยังไงบ้างยัยวิ”

“ก็...” น้าหมอยังพูดไม่จบ ภูธิปก็ถามขึ้น

“น้าหมอ ผมเข้าไปหาน้องได้ไหมครับ”

“ไปหาที่ห้องพักได้เลยจ้ะ เดี๋ยวพยาบาลจะพาไปแล้ว”

“แล้วน้องเป็นยังไงบ้างครับ”

“แค่เป็นลมน่ะ น้าให้วิตามินแล้ว”

“ขอบคุณครับ น้าหมอ” ภูธิปเบี่ยงตัวเพื่อไปรอลูกข้าว จะได้ขึ้นไปพร้อมกัน

“เป็นยังไง ยัยวิ”

“2 เดือนแล้วค่ะ พี่จันทร์”

“จริงหรอ โอ๊ย ชั้นดีใจ”

“พิมพ์ก็ดีใจค่ะ”

“2 เดือนอะไรครับแม่” ภูธิปกำลังจะเดินมาบอกแม่เรื่องห้องพักน้อง ก็ได้ยินทัน แต่ภูธิปจับใจความไม่ได้จึงเอ่ยถามมารดา


เมื่อเห็นทุกคนอึกอัก ภูธิปจึงสงสัยเข้าไปอีก แม่พิมพ์จึงเอ่ยขึ้น

“พี่ภู ไปคุยกับแม่สักครู่ได้ไหมคะ”

“ครับ”

“คุณพิมพ์” คุณหญิงจันทร์เอ่ยเรียก

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณพี่ พิมพ์อธิบายเองดีกว่า”



หลังจากแยกมานั่งคุยกัน

“คุณน้ามีอะไรหรือเปล่าครับ”

“แม่จะเล่าทุกอย่างให้พี่ภูฟัง ถ้าพี่ภูรับได้ ต่อไปให้เรียกแม่ว่าแม่นะลูก”


ดอกเตอร์พิมพ์พิกาเล่าเรื่องทั้งหมดให้ภูธิปฟังเสร็จ ก็เอ่ยถึงเรื่องที่ภูธิปคาใจ

“แล้วก็ข้าว...น้องท้องได้ 2 เดือนแล้วค่ะ”

“ครับ!!” หลังจากที่ภูธิปฟังเรื่องทั้งหมดก็เข้าใจ แต่ที่ตกใจคือน้องท้องได้ 2 เดือนแล้ว ในหัวสมองเขาว่างเปล่าไปเลย

“น้องรู้เรื่องนี้หรือเปล่าครับ”

“ข้าวไม่รู้เรื่องค่ะ แม่ไม่เคยบอก แม่ขอโทษนะคะพี่ภู”

“ครับ”

ตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่จมอยู่กับความคิดตัวเอง หัวสมองมันขาวโพลนไปหมด เป็นเรื่องที่เกินคาดและไม่นึกไม่ฝันมาก่อน เพราะตอนที่มีลูกข้าว ก็ไม่เคยคิดเรื่องลูกอีกเลย...

******************
TBC.

**คำผิดแจ้งได้เลยค่ะ//


  สวัสดีปีใหม่ 2561 นะคะ 

[Billie]

 

[ommanymontra]

 

[uyong]

สวัสดีปีใหม่ค่ะ

[areenart1984]

หวังว่าคงไม่เจอกับหมอและนักค้ามนุษย์นะ ขอให้รอดปลอดภัยเถอะ 

สุขสันต์วันปีใหม่จ้า สุข ๆ กันถ้วนหน้านะจ๊ะ 

[❣☾月亮☽❣]

เย้ สองเดือนแล้ว สวัสดีปีใหม่ค่ะ