:call:ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะ ครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรัก ชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้าม แจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะ ปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของ แต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้าม จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิด เดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การ พูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอม ให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อ ขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ด นิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยาย ที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยาย เรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วน หรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมด ออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้าม แจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใคร จะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*.:｡✿*ﾟ’ﾟ･✿.｡. *.:｡✿*ﾟ’ﾟ･✿.｡. *.:｡✿*ﾟ’ﾟ･✿.｡. *.:｡✿*ﾟ’ﾟ･✿.｡.
นิยายเรื่องนี้เป็นแนว Mpreg นะคะ ไม่ชอบหรือไม่ใช่แนว ปิดได้เลยค่ะ
บุคคล สถานที่ เหตุการณ์ มีการเสริมเติมแต่งทั้งหมด เป็นไปตามจินตนาการของผู้แต่งนะคะ
เรื่องนี้เนื้อเรื่องจะเรื่อยๆ นะคะ ไม่ได้หวือหวาอะไร
:mew2: ยังไงก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ :mew2:
<-·´¯`·.¸¸.·´¯`·._.·`·.¸¸.·´¯`·._.·`·.¸¸.·´¯`·._.·´¯`·.¸>
ทักทายกันได้ที่นี่นะคะ
..♥♥ .•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*¸¸.•♥:::
✎✬ Twitter >> https://twitter.com/nv_moggy
..♥♥ .•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*´¨`*•.¸¸.•*¸¸.•♥:::
บทที่ 14
By moggy
-----------------------
บ้านสไตล์โมเดิร์นที่สร้างด้วยไม้สัก และตีกระจกรอบตัวบ้าน ตั้งอยู่บนเนินเขา ตอนนี้ได้กลายเป็นสถานที่จัดงานแต่งงานของนายหัวแห่งไร่ราชัน ดอกมะลิที่ปลูกไว้รอบตัวบ้านส่งกลิ่นหอมคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ตามบริเวณทางเดิน ประตู หน้าต่าง บันได ซุ้มของกิน จะถูกประดับด้วยดอกรักที่ร้อยเรียงกันอย่างสวยงามโดยมีดอกกุหลาบสีโอรสแซม เป็นงานเล็กๆ ที่จัดภายในครอบครัว เชิญแค่ญาติและคนสนิทเท่านั้น รวมๆ แล้วประมาณ 20 คนได้ และตอนเย็นไร่ราชันก็จะมีงานเลี้ยงให้กับลูกจ้าง ภูธิปในชุดสูทสีครีมเป็นแบบลำลอง แต่งตัวเรียบร้อยแล้วลงมาต้อนรับ พูดคุยกับแขกในงาน พวกผู้ใหญ่ภูธิปแค่เข้าไปทัก แล้วขอตัวออกมาให้คุณแม่ต้อนรับต่อ
“ไง” เสียงชาครดังขึ้น
“อืม” ภูธิปทักกลับสั้นๆ
“สวัสดีครับ คุณภู” คนตัวเล็กข้างตัวชาครเอ่ยขึ้น
“สวัสดีครับ คุณรชา” ภูธิปทักกลับ
“นนท์กับนันท์ล่ะ” ภูธิปเอ่ยถามถึงเจ้าแฝด
“อยู่กับป้าละออ ซน ก็เลยไม่พามา”
“อือ”
เมื่อถึงเวลาฤกษ์ ลูกข้าวก็เดินลงมาจากข้างบนบ้าน ในชุดสีขาวคล้ายๆ กี่เพ้ายาวประมาณเข่า ชายพริ้วคล้ายสไบ และใส่กางเกงขายาวสีขาวทับอยู่ด้านใน หน้าถูกแต่งอ่อนๆ ผมก็ใช้กิ๊ฟหนีบเข้าที่ด้านข้าง ภูธิปมองค้างนิ่งๆ เมื่อลูกข้าวเดินลงมาใกล้จะถึงบันไดขั้นสุดท้าย ภูธิปจึงเดินเข้าไปรับทันที แล้วพาไปนั่งสำหรับพิธีสงฆ์
“วันนี้สวยมาก” ภูธิปกระซิบที่ข้างหูลูกข้าวให้ได้ยินกัน 2 คนขณะนั่งฟังพระสวด
“บ้า พี่ภู สวยอะไร ข้าวเป็นผู้ชายนะ” ลูกข้าวโต้ตอบ แต่แก้มก็แดงเป็นลูกตำลึง
แอบบอกนิดนึงตอนตักบาตร พี่ภูให้ผมจับทัพพีด้านบนแหละ อิอิ เมื่อพิธีสงฆ์เสร็จ ก็ถึงพิธีสู่ขอ และพิธีสวมแหวน ภูธิปสวมแหวนให้ลูกข้าวตามเวลาฤกษ์ยามที่จับมา ลูกข้าวก้มลงกราบที่ตัก ภูธิปรับไหว้ จากนั้นลูกข้าวได้สวมแหวนให้ภูธิปคืน แหวนคู่ทำด้วยทองคำขาว จะต่างกันแค่ของพี่ภูเป็นแบบเรียบ ส่วนของผมประดับเพชรฝังอยู่ที่แหวนด้วย อืม...เรียงเยอะอยู่นะ แต่ไม่รู้ว่ากี่กะรัต เดี๋ยวค่อยถามพี่ภู ส่วนแหวนของพี่ภูเห็นบอกว่าไม่ฝังเพชรแหละดีแล้ว เดี๋ยวตอนทำงานแล้วเพชรกระเด็นหลุดหายไป เสียดายแย่ เป็นเหตุผลที่น่าขำจริงๆ
จากนั้นก็ถึงพิธีผูกข้อมือ ผมนั่งอยู่ฝั่งซ้ายของพี่ภู มีหมอนทรงฟักทองสีเงินรองข้อมือไว้ ผู้ใหญ่เริ่มทยอยผูก เริ่มตั้งแต่คุณแม่ แม่พิมพ์ และผู้ใหญ่ท่านอื่นก็ทยอยกันมาผูก ลูกข้าวไม่มีเพื่อนมา เพราะไม่ค่อยสนิทกับใครอยู่แล้ว ส่วนพี่ภูก็มีคุณชาครพร้อมกับผู้ชายร่างเล็กคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ คุณตำรวจที่ชื่ออาชว์ คุณปาณัท คุณเวทิต เพื่อนพี่ภูครับ แล้วก็แขกผู้ใหญ่ที่สนิทกับคุณแม่ อ่อ...น้าหมอวิก็มาครับ ทุกคนที่มาไม่มีใครรังเกียจผมเลย ทุกคนใจดีมาก แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้วครับ จากนั้นก็จดทะเบียนสมรส คุณแม่ให้ทนายของตระกูลจัดการให้เรื่องนายอำเภอจากประเทศนิวซีแลนด์ เพราะพี่ภูจบจากที่นั่นมา คุณแม่ก็เลยเลือกให้จดที่นี่ และผมเปลี่ยนมาใช้นามสกุลพี่ภูครับ
สิปาง แก้ววรา เปลี่ยนเป็น สิปาง วัลลิพานนท์
พอถึงพิธีส่งตัว มีแค่คุณแม่กับแม่พิมพ์ที่เข้ามา
“คำว่า ‘แต่งงาน’ ไม่ใช่เป็นจุดสำเร็จของความรักระหว่างคนสองคน แต่คำว่า ‘แต่งงาน’ เป็นจุดเริ่มต้นของคำที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิมคือคำว่า ‘ครอบครัว’ หากวันไหนที่ไม่เข้าใจกัน ทะเลาะกัน หรือโกรธกัน ให้นึกถึงวันนี้ไว้นะลูก ในวันข้างหน้าคือบททดสอบความรักของลูกทั้งสอง ต้องจับมือกันฝ่าฟันและผ่านพ้นไปให้ได้…อุปสรรคที่เข้ามาจะเติมให้ความผูกพันธ์แข็งแกร่งขึ้น มีความสุขมากๆ นะลูก” คุณแม่เอ่ยอวยพรก่อนเป็นคนแรก พวกเราก้มลงกราบเท้าเพื่อขอบคุณ
“ข้าว ลูก” แม่พิมพ์เอ่ยเรียกพร้อมกอดเจ้าตัวเล็กเอาไว้แนบอก น้ำตาไหลเป็นสายธารด้วยความปิติยินดีที่ลูกจะมีคนคุ้มครองดูแลแทนตัวเอง ส่วนลูกข้าวก็ร้องไห้ตามด้วยความซาบซึ้ง แม่พิมพ์ผละตัวลูกข้าวออก แล้วจับมือภูธิปกับลูกข้าวทับกัน
“พี่ภู แม่ฝากน้องด้วยนะคะ ข้าวเชื่อฟังพี่ภู อย่าดื้อกับพี่เขานะลูก หนักนิดเบาหน่อยก็อภัยให้กันนะลูก”
“ถึงฤกษ์ส่งตัวแล้ว แม่ทั้งสองต้องออกไปแล้ว คืนนี้ห้ามออกจากห้องนะลูก มีความสุขมากๆ” คุณแม่เอ่ยขึ้นและเดินออกจากห้องไป แม่พิมพ์ก็เดินตามออกไปด้วย
หลังจากอยู่กันสองคน ลูกข้าวก็เริ่มทำตัวไม่ถูก อยู่ๆ มันก็เขินขึ้นมา
“เอ่อ...พะ...พี่ภูอาบน้ำก่อนเลยครับ”
“ข้าวอาบก่อนเลย พี่เหนื่อยขอพักแปป” โดยที่ลูกข้าวไม่ทันได้สังเกตสีหน้าคนพูดเลยว่าเจ้าเล่ห์แค่ไหน
“อย่างนั้นก็ได้ครับ” ลูกข้าวเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว กว่าจะล้างเครื่องสำอางค์ ถอดชุดอีก ก็ใช้เวลาหลายนาที ร่างเล็กเดินเข้าไปใต้ชาวเวอร์อาบน้ำ น้ำจากฝักบัวตกกระทบผิวเนียน ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกสดชื่นขึ้นมาหน่อย สบู่เหลวที่มือสวยไล้ไปตามลำตัวไปมาต้องชะงักลงเมื่อมีมือใหญ่ทาบทับมือเล็กเอาไว้ ลูกข้าวหันกลับไปหาร่างใหญ่ทันที
“พี่ภู เข้ามาตอนไหนเนี่ย”
“เมื่อกี้นี้เอง พี่อาบด้วยนะ” พูดแค่นั้นภูธิปก็ก้มลงจูบปากบางทันที
“อื้อ...” คนตัวเล็กทุบอกแกร่งเบาๆ เพื่อให้ร่างใหญ่รู้ว่าเขาหายใจไม่ออกแล้ว ภูธิปจึงผละออก ถึงจะเสียดายความหวานนั่นก็เถอะ ทั้งคู่เริ่มละเลงสบู่เหลวให้กัน กว่าจะอาบน้ำเสร็จก็นานทีเดียว จากนั้นภูธิปก็อุ้มร่างเล็กออกมาทันที เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา แต่งตัวเรียบร้อยเพื่อเตรียมเข้านอน ภูธิปจุ๊บหน้าผากว่าที่คุณแม่ แล้วก็เลื่อนตัวลงไปจุ๊บท้องของลูกข้าวที่เริ่มใหญ่ขึ้นนิดหน่อย
“ฝันดีครับ คนดีของพี่”
“ฝันดีครับ ลูก”
“ฝันดีครับ พี่ภู”
ทั้งคู่นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน
เช้ารุ่งขึ้น ผมลงครัวเหมือนเดิม เมนูวันนี้ข้าวต้มทะเลครับ เหมือนเดิมให้ป้าสายเจียวกระเทียวให้ทีหลัง ส่วนแหววผมวานให้ไปเก็บดอกอัญชันให้ เดี๋ยวพี่ภูดุอีก ว่าไม่ยอมล้างให้สะอาดก่อนกิน ช่วงนี้ผมจะกินดอกอัญชันทุกเช้าเลย มันรู้สึกอยากกินแค่ช่วงนั้นครับ
ถึงเวลาตั้งโต๊ะ ทุกคนก็ทยอยกันลงมา ตอนแรกที่คุณแม่ลงมาทำอาหารช่วงเช้า ผมก็เกรงใจครับ แต่คุณแม่บอกไม่ได้ทำทุกวัน ส่วนใหญ่ป้าสายจะทำ และตอนนี้ผมก็มาช่วยตรงนี้แล้ว ช่วงนี้คุณแม่ก็เลยไม่ได้เข้าครัว แต่ก็ยังเป็นห่วงกลัวจะลื่น เลยให้แหววดูแลผม
“ฟอด...” วันนี้พี่ภูลงมาเร็วแหะ ลงมาก็เดินเข้ามากอดแล้วหอมตามเคย ก่อนไปนั่งกินข้าว
สักพักคุณแม่ทั้งสองก็เดินลงมา
“หอมเชียว ลูก” แม่พิมพ์ทักขึ้น ผมแค่ยิ้มรับ
“พรุ่งนี้ แม่จะกลับกรุงเทพฯ แล้วนะข้าว” แม่พิมพ์พูดขึ้นระหว่างทานข้าว
“แม่” ลูกข้าวเรียกขึ้น เพราะไม่อยากให้กลับเลย แต่ทุกคนก็มีหน้าที่ของตัวเอง ตัวเขาก็เข้าใจ
“ทำไมรีบกลับล่ะคะ คุณพิมพ์” คุณแม่ทักขึ้น
“ต้องกลับไปจัดการงานต่อค่ะ ยังไงต้องฝากลูกข้าวด้วยนะคะ คุณพี่”
“ฝากอะไรกันคะ ตอนนี้ลูกข้าวก็เป็นลูกพี่อีกคนแล้ว พี่เต็มใจดูแลค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ คุณพี่”
ภูธิปกำลังจะไปทำงาน โดยมีลูกข้าวเดินออกมาส่งที่หน้าบ้านเหมือนเคย ภูธิปสวมสร้อยคอที่มีจี้รูปดอกมะลิให้กับลูกข้าว ที่จริงจะให้ตั้งแต่เมื่อวาน แต่ก็นะ ไม่มีโอกาสสักเท่าไร ก็ให้ไว้ตอนนี้นั่นแหละ ภูธิปขับรถออกไปแล้ว วันนี้ลูกข้าวใช้เวลาอยู่กับดอกเตอร์พิมพ์พิกาทั้งวัน
รุ่งเช้าของอีกวันแม่พิมพ์เตรียมของเรียบร้อย ภูธิปอาสาไปส่งเอง ลูกข้าวก็นั่งมาส่งด้วย
“พี่ภูแม่ฝากน้องด้วยนะคะ” ดอกเตอร์พิมพ์พิกาฝากลูกชายที่รักไว้กับภูธิป
“ผมจะดูแลอย่างดีครับ” ภูธิปตอบกลับพร้อมกับรอยยิ้ม
“ข้าวเชื่อฟังพี่เขานะลูก อย่าดื้อนะ” แม่พิมพ์พูดพร้อมกับกอดตัวลูกชายเอาไว้
“ครับแม่ ถึงแล้วโทรหาข้าวด้วยนะ”
“ครับลูก” หลังจากนั้นแม่พิมพ์ก็เดินเข้าเกตไป
ระหว่างที่ขับรถกลับชาครก็โทรเข้ามา ภูธิปรับสาย
“อืม”
‘เข้ามาหากูที่บ้านหน่อย มีอะไรจะให้ดู’
“โอเค” จากนั้นทั้งคู่ก็วางสายไป
“ข้าว เดี๋ยวพี่แวะบ้านไอ้ชาก่อนนะ”
“ได้ครับ”
กว่าจะถึงบ้านชาคร ก็เกือบชั่วโมงเลยทีเดียว
“สวัสดีค่ะ คุณภู…สวัสดีค่ะ คุณ...” ป้าละออเดินเข้ามาทัก
“ลูกข้าวครับ เรียกข้าวก็พอครับ”
“ค่ะ คุณข้าว…คุณภูเชิญที่ห้องทำงานคุณชาเลยค่ะ คุณชาเธอบอกเอาไว้แล้ว” ภูธิปพยักหน้ารับ
“ข้าว รอพี่ข้างล่างนะ เดี๋ยวพี่ไปทำธุระก่อน”
“ครับ”
“เชิญทางนี้เลยค่ะ คุณข้าว เดี๋ยวป้าไปเอาน้ำมาให้นะคะ”
“ขอบคุณครับ” ลูกข้าวตอบรับ ป้าละออก็เดินออกไป
“อ้าว สวัสดีครับคุณข้าว” รชาที่เดินลงมาจากชั้นบน
“สวัสดีครับ คุณรชา” ลูกข้าวทักกลับพร้อมรอยยิ้ม
“มาหาคุณชาหรอครับ”
“พี่ภูมาหาครับ ไม่ใช่ผม” ลูกข้าวยิ้มให้ก่อนตอบกลับไป
“แล้วนี่คุณรชาจะไปไหนหรอครับ”
“เรียกรักก็ได้ครับ ไม่ได้ไปไหนครับ เพิ่งกล่อมเจ้าแฝดเสร็จ นอนกลางวันน่ะครับ วัยกำลังซนเชียว”
“เอ่อ...จะเสียมารยาทไหม ถ้าจะถามคุณรักกับคุณชา เอ่อ...” ยังถามไม่จบ รักก็เดาออก
“เปล่าครับ ไม่ได้เป็นอะไรกัน ผมถูกจ้างมาครับ เป็นพี่เลี้ยงของเจ้าแฝดลูกคุณชาครับ”
“อ่อ...อย่างนี้นี่เอง” ลูกข้าวก็สงสัยตั้งนาน
ทั้งสองคุยกันในเรื่องทั่วไป ดูท่าทางจะสนิทกันเร็วเพราะทั้งคู่มีความชอบคล้ายๆ กัน เวลาใครพูดเรื่องะไรขึ้นมา อีกคนก็จะตามอย่างหาความสิ้นสุดของเนื้อหาที่คุยไม่ได้เลย จนกระทั่งภูธิปเดินลงมา
“พี่ภูเสร็จแล้วหรอครับ” ลูกข้าวที่เห็นภูธิปก่อน
“อืม”
“สวัสดีครับ คุณภู” รชาเอ่ยทักทาย
“สวัสดีครับ”
“ถ้าอย่างนั้น ผมกลับก่อนนะครับคุณรัก ว่างๆ ไปเที่ยวไร่ราชันนะครับ” ลูกข้าวเอ่ยลาก่อนจะเดินออกมาพร้อมภูธิป
ระหว่างทางกลับบ้าน
“พี่ภู คุณรักเขาน่ารักมากเลย พี่ภูว่าไหม”
“ไม่รู้สิ แต่ข้าวน่ารักที่สุดสำหรับพี่ครับ” เรื่องนี้ไม่น่าจะถามคนหน้าเข้มเลย
“ข้าวว่าคุณรักเขาน่ารักนะ และก็ย่อมต้องมีใครสนใจแน่ๆ แต่...” ลูกข้าวเงียบไปสักพัก จึงต่อบทสนทนาต่อ
“แต่ข้าวถามคุณรัก เรื่องคุณชา คุณรักบอกไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่สายตาของคุณชาไม่ใช่อ่ะพี่ภู ข้าวเห็นในงานแต่งงานของเรา”
“มันเรื่องของเขา เด็กดื้อ” ภูธิปพูด แล้วเอามือข้างหนึ่งมาโคลงหัวลูกข้าวเล่น
“อื้อ...พี่ภูอ่ะ” ปากจู๋ แก้มป่องใส่อีก ภูธิปถึงกับส่ายหน้า
ปัง...
เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด แน่ล่ะต้องยิงใส่รถภูธิปอยู่แล้ว เพราะภูธิปเห็นทางกระจกหลังว่าพวกมันขี่รถตามมาอยู่ ตอนแรกก็นึกว่าแค่สะกดรอย แต่นี่...
“ฉิบ” ภูธิปสบถ
“ข้าวก้มตัวลงต่ำไว้”
“ใครอ่ะ พี่ภู” ลูกข้าวตื่นกลัว ถามด้วยความสงสัย แต่ก็ทำตามภูธิปบอก
“เดี๋ยวพี่ค่อยเล่าให้ฟังนะ” ภูธิปบอก พร้อมหยิบปืนจากเกะหน้าคนนั่ง
ภูธิปเร่งเครื่องรถยนต์ เพื่อทิ้งระยะห่าง อีกอย่างที่กลัวคือมันจะยิงยางรถ ตัวเขาไม่เท่าไหร่ แต่มีลูกข้าวมาด้วย ไหนจะลูกเขาอีก ทำให้ภูธิปต้องคิดเยอะกว่าเดิม ผ่านโค้งข้างหน้าไปก็จะถึงไร่ราชันแล้ว ภูธิปจึงรีบเหยียบคันเร่งขึ้นไปอีก
ปัง...
“แม่งเอ้ย” ภูธิปสบถพร้อมหันไปยิงสวน
“...” ลูกข้าวไม่ได้พูดอะไร แค่แตะแขนเบาๆ ของอีกฝ่ายไว้ แต่นั่นก็ทำให้ภูธิปเย็นลงได้
รถเลี้ยวเข้าไร่ราชันแล้ว ภูธิปโล่งใจขึ้น
“ฝากจัดการด้วย” ภูธิปสั่งกับลูกน้องที่ทางเข้าไร่
“ครับ นายหัว”
พอถึงหน้าบ้าน ภูธิปรีบเดินอ้อมมาฝั่งคนนั่ง
“ข้าว” ภูธิปเอ่ยกับคนที่นั่งนิ่ง
“พี่ภู” ลูกข้าวหันมายิ้มให้ แต่ในใจยังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ ซึ่งภูธิปมองออกอยู่แล้ว
“มา พี่อุ้มดีกว่า” ภูธิปช้อนตัวลูกข้าวขึ้น โดยที่เจ้าตัวไม่ขัดอะไร
ภูธิปพาลูกข้าวขึ้นมาพักข้างบนห้อง แล้ววางเจ้าตัวที่เตียง วันนี้คุณหญิงจันทร์ไม่อยู่ เพราะไปโรงแรมในเมือง
“ตกใจใช่ไหม”
“…” ลูกข้าวที่นั่งอยู่บนตักร่างใหญ่ พยักหน้าน้อยๆ
“…” โดยที่ไม่ได้พูดอะไรกัน ภูธิปกอดเจ้าตัวไว้แนบอก สักพักใหญ่ลูกข้าวก็ดีขึ้น แล้วเกิดความสงสัยขึ้นมาแทนที่
“มันเรื่องอะไรกันอ่ะ พี่ภู พวกนั้นตามมาทำไม”
“…” ภูธิปถอนหายใจ แล้วเล่าความจริงให้ลูกข้าวรู้ เรื่องอุบัติเหตุของพ่อลูกข้าวและเรื่องคนร้าย เขาไม่อยากปิดบังอีกแล้ว
“…” ลูกข้าวนั่งฟังเงียบๆ น้ำตาไหลเป็นสาย แต่ไม่มีเสียงสะอื้นใดๆ ภูธิปแค่กอดเจ้าตัวเอาไว้
“เจ็บไหม พี่ภู” ลูกข้าวไล้มือไปที่แขนของร่างใหญ่ตรงที่โดนยิง ซึ่งตอนนี้ใกล้จะหายแล้ว ลูกข้าวไม่รู้เลยว่าจะทำให้ทุกคนเดือดร้อนขนาดนี้
“ไม่ครับ แต่ถ้าข้าวเป็นอะไร พี่จะเจ็บมากกว่า คราวนี้มีอะไรเราจะคุยกัน ไม่ปิดบังกันแล้วดีไหมครับ” ภูธิปจับมือลูกข้าวข้างที่ไล้แขนเขาเอาไว้
“ดีครับ มีอะไรพี่ภูต้องบอกให้ข้าวรู้นะ ข้าวเป็นห่วง” คนตัวเล็กยู่ปากเล็กน้อย ภูธิปมันเขี้ยว จึงก้มลงจุ๊บทีนึง ก่อนจะจูบลงที่ปากบาง
“อื้อ...พี่ภูอ่ะ น้าหมอบอกช่วงนี้ห้ามนะ เดี๋ยวกระเทือนลูก” ลูกข้าวรู้สึกถึงอะไรๆ ที่ดันก้นตัวเองอยู่
“พี่ทำเบาๆ ไม่กระเทือนแน่นอน”
แล้วภูธิปก็จัดการอย่างที่ปากว่า ลูกข้าวจะขัดอะไรได้ ก็ตามใจพี่ภูมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว อีกอย่างมันก็เป็นหน้าที่ด้วย หน้าที่ของภรรยา >///<
----------------------------
TBC.
**คำผิดแจ้งได้เลยค่ะ//
บทที่ 24 --END--
By moggy
-----------------------
หลังจากพักฟื้นที่โรงพยาบาลอยู่ 4 วัน ผมก็เตรียมตัวกลับบ้าน วันนี้มีแหววมาช่วยเก็บของ คุณแม่กับแม่พิมพ์ผมให้รออยู่ที่บ้าน ส่วนพี่ภูกำลังขับรถมารับครับ
“คุณข้าว ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะค่ะ เดี๋ยวแหววจัดการตรงนี้ให้” ผมมองไปที่กองของใช้ที่ไม่ได้เยอะมากเท่าไร
“ถ้าอย่างนั้นฝากด้วยนะครับ” ผมแยกไปทางห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
“อ้าว...” พอออกจากห้องน้ำก็เห็นพี่ภูอุ้มลูกอยู่
“พยาบาลมาส่งให้เมื่อกี๊นี้น่ะ” พี่ภูตอบข้อสงสัยผม
“ครับ” พี่ภูส่งลูกมาให้ผมอุ้มแทน
“พี่จัดการค่าใช้จ่ายเรียบร้อยแล้ว กลับเลยไหม”
“ครับ กลับเลย แล้วแหววล่ะพี่ภู” พอมองไปรอบๆ ห้องไม่เห็นแหววเลย
“พี่ให้กลับกับลุงยิ้มไปก่อนแล้ว”
“อ่อ...ป่ะครับ” ตื่นเต้นจังจะได้กลับบ้าน
“แล้วยังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า” พี่ภูถามขึ้นระหว่างทางที่เข็นรถให้ผม
“ดีกว่าวันแรกเยอะเลย”
“ดีแล้ว”
รถยนต์ 5 ประตูโลโก้ L ด้านหน้า ขับเข้ามาหน้าบริเวณบ้าน ภูธิปจอดรถและอ้อมไปอีกด้านเพื่อช่วยพยุงลูกข้าวที่อุ้มลูกอยู่ เขาถือกระเป๋า 1 ใบเท่านั้น เพราะให้แหววเอากลับมาก่อนหน้านี้แล้ว ทั้ง 2 คนก้าวเข้าบ้านมาก็เห็นคุณแม่ทั้งสอง ป้าสาย แหวว ลุงยิ้ม อยู่กันพร้อมหน้า ลูกข้าวมองไปรอบๆ เหมือนบ้านจะแปลกๆ
“พี่ภู บ้าน...” ผมยังถามไม่จบ พี่ภูก็ตอบกลับมาซะก่อน
“อือ เสร็จแล้ว”
“อ่อ” ดีเหมือนกันที่บ้านต่อเติมเสร็จแล้ว ผมก็กลัวเสียงดังจะทำให้ลูกตื่น เพราะเด็กแรกเกิดมักจะนอนเยอะ
“ต้นกล้า มาหาย่ามาลูก” ผมส่งลูกให้คุณแม่อุ้ม พี่ภูก็พยุงผมมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆ ก่อนจะนั่งลงข้างผม
“ขอบคุณครับ” ผมขอบคุณแหววที่เอาน้ำเข้ามาให้ ผมยกน้ำขึ้นดื่มแล้วมองไปรอบๆ บ้าน ตรงส่วนห้องนั่งเล่นเยื้องไปทางซ้ายมือมีคอกกั้นสำหรับเด็ก อืม...ทำเร็วไปไหมหว่า บ้านดูโปร่งโล่งขึ้น ข้างบนก็น่าจะเหมือนกัน เพราะขยายบ้านทั้งสองชั้น
“แผลเป็นไงบ้างลูก” แม่พิมพ์หันมาถามผม
“ดีขึ้นแล้วครับ”
“ช่วงนี้ก็อย่ายกของหนักนะลูก เดี๋ยวแผลจะปริ”
“ครับ” แม่พิมพ์ก็หันไปเล่นกับต้นกล้าต่อ
“ขึ้นไปพักไหม” พี่ภูหันมาถามผม
“แล้ว...” ผมหันไปมองลูก
“ดูแล้วน่าจะยังไม่ง่วง เดี๋ยวพี่ลงมารับอีกที” ผมพยักหน้า เอางั้นก็ได้
“แม่...เดี๋ยวผมพาน้องขึ้นไปพักก่อนนะ เดี๋ยวลงมารับต้นกล้าอีกที”
“จ้ะ ไปเถอะ เดี๋ยวแม่ดูให้”
พี่ภูพาผมขึ้นมาบนห้องนอน อืม...ห้องใหญ่ขึ้นจริงๆ ด้วย เหมือนจะตกแต่งใหม่ด้วย
“พี่ภูตกแต่งใหม่ด้วยหรอ” ผมนั่งลงบนเตียงมองสำรวจไปรอบๆ ห้อง จากห้องสีเทาๆ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีครีม ดูสว่างขึ้น โล่งขึ้นมาก ห้องที่มีประตูเชื่อมน่าจะเป็นห้องลูก
“อืม...นั่นห้องลูก”
“อยากดูอ่ะ”
“เดินไหวไหม”
“ไหวครับพี่ภู แค่ตึงแผลเท่านั้นเอง”
ผมเปิดประตูห้องลูกเข้าไป โห...สวยจัง
“คุณแม่ตกแต่งให้เองเลยนะ ชอบไหม”
“สวยจังพี่ภู ลูกน่าจะชอบครับ” ห้องของต้นกล้าเป็นโทนสีฟ้า บนเพดานมีลายก้อนเมฆสีขาวลอยอยู่ประปราย ส่วนผนังตกแต่งด้วยวอลเปเปอร์ลายน่ารักๆ เตียงเด็กวางชิดผนังอีกด้าน สรุปผมชอบมาก ลูกก็น่าจะชอบเหมือนกัน
“อื้อ...” พี่ภูเข้ามากอดจากทางด้านหลัง แล้วกดจูบที่แก้มผม
“ชื่นใจ”
“เดี๋ยวเถอะ...นี่ห้องลูกนะ” ผมตีแขนพี่ภูไปที
“มันเขี้ยว” ฟอด...ฟอด...ฟอด...ฟอด พี่ภูหอมแก้มผมสลับไปมาสองสามรอบ
“พอแล้วพี่ภู ข้าวอยากพักแล้ว”
“อืม...ป่ะกลับห้องเราดีกว่า”
“จุ๊บ” ผมจุ๊บพี่ภูก่อนจะนั่งลงบนเตียง
“หึหึ...ทำอย่างนี้แปลว่าแผลหายดีแล้วใช่ไหม”
“ยังเลย...” ผมซุกหัวลงกับอกพี่ภูอ้อนๆ
“พักผ่อนได้แล้วครับ เดี๋ยวพี่จะไปเอาเจ้าตัวเล็กขึ้นมากินนมนอนแล้ว”
“ครับ” ผมเอนตัวนอนบนเตียง พี่ภูลงไปรับต้นกล้า
ประตูห้องเปิดออกพร้อมร่างใหญ่ที่มีเจ้าตัวเล็กพาดบ่าเดินเข้ามา
“ลูกน่าจะหิวนมแล้ว ตอนลงไปรับเริ่มจะงอแง” พี่ภูเอ่ยขึ้น พร้อมส่งตัวต้นกล้ามาให้ผม
“หิวหรอลูก หืม...หืม” ผมแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตแล้วเอาลูกเข้าอก พอเจ้าตัวซุกอกก็ดูดใหญ่เลย
“หิวจริงๆ ด้วย” พี่ภูลูบหัวต้นกล้าเบาๆ นี่ผมก็เลิกเขินพี่ภูแล้ว เวลาผมให้นมลูกทีไรพี่ภูก็อยู่กับผมตลอด ถ้ามัวแต่เขินต้นกล้าคงจะไม่ได้กินนมแน่ๆ
ผ่านมา 3 สัปดาห์ ต้นกล้ากินนมเก่งมาก แต่ก็นอนเก่งเหมือนกัน เจ้าตัวเล็กนอนที่ห้องของตัวเอง หลับยาวไม่ตื่นกลางดึกทำให้ผมไม่เหนื่อยมาก กลางวันเจ้าตัวเขาจะชอบเล่นไม่ค่อยนอนสักเท่าไร ต้นกล้าเป็นเด็กอารมณ์ดี เลี้ยงง่าย แต่จะร้องเมื่อหิวหรือไม่สบายตัวเท่านั้น พี่ภูก็เข้าไร่ตามปกติ ตอนนี้ทุกอย่างค่อนข้างลงตัว ผมก็เลี้ยงลูกอยู่บ้าน มีแหววกับป้าสายช่วยเลี้ยงบ้าง เมื่อวันก่อนคุณชากับคุณรักก็มาหา มารับขวัญหลานเห็นพี่ภูว่างั้นนะ เจ้าตัวเล็กได้สร้อยทองตั้ง 5 บาทแหนะ ไหนจะแม่พิมพ์ให้กำไลข้อเท้าทอง คุณแม่ให้จี้พระเลี่ยมกรอบทอง รวยตั้งแต่เกิดเชียวนะ ส่วนคนพ่อไม่ต้องพูดถึงเตรียมไว้ตั้งแต่ลูกอยู่ในท้องแล้ว ก็ไม่เท่าไรของนายหัวแห่งไร่ราชันหรอกครับ ก็แค่จำนวนตัวเลขในสมุดบัญชี 8 หลักเท่านั้นเอง ตอนนี้ถ้าว่างผมก็จะลงครัวบ้างไม่หนักอะไร พวกเสื้อผ้า ผ้าอ้อมของต้นกล้า ผมจัดการเอง มีแหววคอยช่วยบ้างบางครั้ง แม่พิมพ์ช่วงนี้ต้องติดต่อประสานงานกับหน่วยงานอื่นเลยยุ่งๆ กับคุณแม่ช่วงนี้งานยุ่งเหมือนกันเพราะที่โรงแรมมีทัวร์มาลง พี่ภูตอนนี้งานก็มีเรื่อยๆ เหมือนเดิมไม่ได้เร่งอะไร แถมกลับบ้านเร็วอีกต่างหาก กลับมาก็ตรงไปหาต้นกล้าทันที ตอนนี้ลืมผมไปซะแล้ว ฮ่ะๆ พูดถึงเจ้าตัวก็เดินเข้ามาพอดี อายุยืนจริงๆ ผมนอนให้นมลูกอยู่ครับ นอนที่คอกกั้นนั่นแหละ ไหนๆ ก็ทำไว้ให้อยู่แล้ว พี่ภูเดินไปล้างมือในห้องน้ำก่อนจะเข้ามาหอมแก้มผมเหมือนเคยและมีแถมไปถึงลูกด้วย พอต้นกล้าได้รับสัมผัสก็ผละจากนมทันที เจ้าตัวชอบเล่นกับพ่อเขาครับ ติดแจเชียวล่ะ ผมเห็นดังนั้นก็ปล่อยให้ต้นกล้าอยู่กับพี่ภูไป ผมเดินเข้าครัวทันที หิวครับ น้ำหนักผมลดลงเร็วมากอาจเพราะเลี้ยงลูกเองด้วยก็เลยลดเร็ว
ตอนเย็นทุกคนก็พร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหาร วันนี้ผมลงมือทำอาหารเองเป็นก๋วยจั๊บน้ำใส ที่ทำเพราะคุณแม่บ่นมาสักพักว่าอยากทาน แต่ด้วยเวลาและสภาพร่างกายผมไม่อำนวยก็เลยไม่ได้ทำสักที เจ้าตัวเล็กมีแหววคอยดูอยู่ที่คอกกั้น
“วันนี้ทำอะไรลูก” คุณแม่ถามขึ้น
“ก๋วยจั๊บน้ำใสครับ”
“ข้าวรู้ใจแม่จริงๆ แม่อยากกินอยู่พอดีเลย”
“ครับ” ผมยิ้มและตักใส่ชามให้คุณแม่ทั้งสอง
“พี่ภูมากินข้าวครับ” พี่ภูนอนเล่นกับต้นกล้ามาสักพักแล้ว ติดลูกมากกว่าผมอีกตอนนี้
“…” คนตัวใหญ่ไม่ตอบ แต่ลุกเดินมาเลย
“ติดลูกแจเชียว สงสัยลืมเมียไปแล้ว” คุณแม่เอ่ยขึ้น แม่พิมพ์ยิ้มขำ
“คุณแม่!!” พาดพิงผมทำไม...
“เมียก็ติดครับ...ฟอด” นั่นไง ผมว่าแล้วเชียว
“พี่ภู เดี๋ยวเถอะ” ผมตีแขนพี่ภูไปที
“เดี๋ยวคุณแม่ไม่เชื่อ ว่าติดเมียด้วย”
“โอ๊ย...ก๋วยจั๊บแม่ มดจะขึ้นไหมเนี้ย” คุณแม่เย้าต่อ
“คุณแม่ ก็...”
“พอเถอะค่ะ คุณพี่ แค่นี้ข้าวก็แก้มแดงใหญ่แล้ว ฮ่ะๆ”
“แม่...”
“กินกันเถอะครับ เย็นจะไม่อร่อย” ผมรีบตัดบททันที พี่ภูก็นั่งอมยิ้ม ไม่ช่วยอะไรเลย
หัวค่ำผมก็พาต้นกล้าเข้านอน แล้วกลับห้องมาจัดการตัวเองมั่ง เหนียวตัวมาก พี่ภูอาบน้ำเสร็จก็นั่งทำงานต่อตั้งแต่ผมไปเอาลูกเข้านอนแล้ว อาบน้ำเสร็จก็นุ่งผ้าขนหนูออกมาแต่งตัวข้างนอก เพราะต้องทาครีมก่อน อันนี้คุณแม่สั่งนักสั่งหนาว่าต้องทาครีมตลอด...ห้ามลืม หน้าท้องจะได้ไม่ลาย ผมก็ทาจนติดเป็นนิสัยไปแล้วตั้งแต่ตอนท้อง แต่งตัวเสร็จก็ปีนขึ้นเตียงทันที ง่วงมาก ตอนที่กำลังเคลิ้มจะหลับ เตียงก็หยวบลง สงสัยพี่ภูจะเข้านอนแล้ว มือเกี่ยวเอวผมเข้าไปกอด ผมก็พลิกตัวกลับมากอดคนตัวโต
“จุ๊บ ฝันดีครับ” ผมบอกพี่ภู
“หึ ฝันดีครับ” พี่ภูโน้มหน้ามาจูบผมนานเลย ผมหายใจแทบไม่ทัน
“รีบๆ หาย ต้นกล้าอยากมีน้อง”
“ต้นกล้าบอกพี่ภูตอนไหนครับ เดี๋ยวเถอะ” ผมตีแขนพี่ภูไปที ข้อหาเอาลูกมาอ้าง
“พี่อยากมีเองก็ได้...จุ๊บ”
“คนบ้า”
“หึหึ นอนเถอะ ฝันดีครับที่รัก”
“ฝันดีครับ พี่ภู”
การเดินทางย่อมมีจุดหมายปลายทางเสมอ ขึ้นอยู่กับว่าเราจะหยุดลงที่ตรงไหนเท่านั้นเอง
สำหรับผม...ผมหยุดลงที่ตรงนี้ครับ ที่กระบี่ ที่ไร่ราชัน
และที่ผู้ชายคนนี้...ภูธิป วัลลิพานนท์ ♥
***************************************************
END
----------------------------
**คำผิดแจ้งได้เลยค่ะ//
**ขอบคุณนักอ่านทุกคนนะคะ ที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้ ถึงแม้ว่าเราจะไม่มีเวลามาอัพเดตบ่อยก็ตาม
**ขอบคุณกำลังใจทุกคอมเม้นท์นะคะ :mew1:
รักนักอ่านทุกคนค่ะ :pig4:
เหมียว
ปล.ถ้าว่างจะมาลงตอนพิเศษให้นะคะ :)