Chapter 55 :เรียกแขกท้องฟ้าในยามเย็นเริ่มเปลี่ยนสี หากภายในรั้วมหาวิทยาลัยก็ยังคงมีผู้คนพลุกพล่านเฉกเช่นในเวลากลางวัน
รวินท์ขับรถตรงไปยังคณะวิศวกรรมศาสตร์ พอจอดรถได้ก็เดินเข้าไปข้างในตึก เขาเดินโบกมือทักทายเหล่านักศึกษาไปทั่วราวกับเป็นรุ่นพี่คณะเสียเอง
“พี่หมอ สวัสดีค้าบ ไม่ได้เจอกันนานเลยพี่ เป็นไงบ้าง”
“พี่วิน หล่อเหมือนเดิมเลย มาหาไอ้สัสพิงค์เหรอค้า”
ทันตแพทย์หนุ่มผงกศีรษะหงึกๆ “สวัสดีๆ ผมไปออกหน่วยมาน่ะ เลยหายไปนานหน่อย”
“โห อิจฉาคนไข้พี่วินอ่า” สาวๆ เดินเข้ามาประกบ “ขนมให้พี่วินค่ะ”
“ขอบใจ ถ้าอยากรักษาฟันกับผม โรงพยาบาลลำพูนยินดีต้อนรับเสมอนะครับ” รวินท์แจกรอยยิ้มการค้า รับขนมไปรับขนมมาก็เต็มสองมือ แถมมีคนพาไปส่งถึงตัวภูพิงค์ที่ข้างสนามกีฬาเสร็จสรรพ วันนี้พวกเด็กหนุ่มมาช่วยฝึกซ้อมแบตมินตันให้เหล่านักกีฬาของคณะกัน
ภูพิงค์กำลังฝึกให้รุ่นน้องรับลูกตบ เพราะเป็นแบบเดียวที่เขาถนัด พอเห็นทันตแพทย์หนุ่มก็โบกมือให้ แล้วโชว์สกิลตบสักหน่อย
“ไอ้พิงค์เล่นกับน้องสักตาดิ โชว์พี่หมอหน่อยเว้ย”
“ได้เลย ไอ้บอล เข้าสนามมา” ภูพิงค์ขยิบตาให้ชายหนุ่มผู้มาเยือน แบบที่คิดไปเองว่าเท่เหลือเกิน เท่สุดๆ
รวินท์หัวเราะ จากนั้นจึงนั่งลงที่ม้านั่งรวมกับนักศึกษาคนอื่นๆ
“ไอ้บอล อย่าหลบลูกสิวะ!”
“โห ก็พี่เล่นหวดซะเอ็น(ขึงไม้แบต)แทบเป็นรู ใครจะอยู่รอลูกพี่ล่ะวะ!” เสียงดังโวยวายมาจากในสนามเป็นระยะๆ
กลุ่มนักศึกษาชายหันไปนินทาให้ทันตแพทย์หนุ่มฟัง “ปกติไอ้พิงค์มันไม่แอคทีฟแบบนี้หรอกพี่ สงสัยมันอยากจะโชว์เก๋า ทุกทีเหรอ เขาซ้อมอะไรกันก็ นู่น นั่งหน้าบูดเป็นตูดอยู่มุมสนาม ทำเหมือนใครบังคับให้มันมาขัดดอก ขยับตัวช้ายิ่งกว่าหอยทากอีก”
“ซ้อมกันทุกวันเลยเหรอ เหนื่อยแย่เลยนะ”
“ใกล้เปิดงานกีฬาแล้วอะพี่ ต้องฟิตกันหน่อย”
รวินท์พยักหน้าหงึกหงัก เขาส่งถุงขนมที่รับมาจากสาวๆ มากมายให้พวกเด็กหนุ่มได้กินบ้าง นั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อยสักพัก ภูพิงค์ก็เดินเหงื่อโซมกายออกมาจากสนาม
“เหนื่อยฉิบหาย” คนอ่อนวัยกว่าหอบฮั่กๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างกัน
“ทำไมวันนี้ซ้อมแบต วันก่อนยังซ้อมบาสอยู่เลยนี่”
“ผมจับฉ่ายว่ะพี่ แล้วแต่เขาเรียกให้ไปช่วยซ้อมอะไร”
ทันตแพทย์หนุ่มชำเลืองมองเสื้อที่เปียกชุ่มเหงื่อจนแนบไปกับรูปร่างด้วยความรู้สึกหมั่นไส้ เขาทั้งวิ่งจ๊อกกิ้ง ซิตอัปและวิดพื้นมาตั้งหลายวันแล้ว ไม่มีอะไรดีขึ้นเลยแม่ง คิดไปพลางหยิบคุกกี้ในถุงขึ้นมากิน
“หิวอะ” ภูพิงค์คว้าข้อมืออีกฝ่ายดึงเข้าหาตัว แล้วก้มลงกัดคุกกี้ในมือ
ภายในบริเวณนั้นเงียบกริบลงทันควัน ทุกสายตาเคลื่อนไปยังจุดที่สองหนุ่มนั่งอยู่ พอพวกเขาหันมองไปรอบๆ ก็เห็นโทรศัพท์มือถือเต็มไปหมด
“เล่นอะไรวะเนี่ย” รวินท์ถอนหายใจ
เด็กหนุ่มยักคิ้ว “เรื่องจิ้นของพี่กับผมมันเงียบๆ ไปสักพักแล้ว เรียกกระแสสักหน่อยไง จะได้ขายเสื้อได้เยอะๆ”
ทันตแพทย์หนุ่มยิ้มมุมปาก “อ่อ ไม่บอกแต่แรก ถ้าอยากจะให้ฮือฮาล่ะก็ แค่นั้นมันจะไปได้เรื่องอะไร มานี่ ผมจะสอนให้” เขาหยิบคุกกี้อีกชิ้นขึ้นมากัด ยกแขนขึ้นล็อกคอเด็กหนุ่มไว้พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปหา
ภูพิงค์ชะงัก ก่อนจะเบิกตากว้าง “ฮะ.... พี่วิน”
“ไอ้พิงค์กล้าๆ หน่อยเว้ย” เสียงเชียร์แว่วมาแล้ว ตามมาด้วยเสียงวี้ดว้ายของสาวๆ
“เอวๆ อิ เอี๋ยวอ้ำอายไอ๋” รวินท์พยักพเยิดหน้าพร้อมกับดึงเด็กหนุ่มให้เข้ามาใกล้อีก
คนอ่อนวัยกว่าค่อยๆ กัดคุกกี้อีกฝั่ง จงใจให้ริมฝีปากของพวกเขาสัมผัสกันเล็กน้อย แต่เรียกเสียงหวีดร้องได้ลั่นไปสามช่วงตึก พวกเพื่อนผู้ชายก็ลุกขึ้นตบมือรัวๆ ไชโยโห่ร้องราวกับเชียร์บอลกันอยู่
“เห็นมะ ได้ผลดีกว่าเห็นๆ” ทันตแพทย์หนุ่มสะกิดคนที่เคี้ยวคุกกี้หน้าแดงแปร๊ด
เว้ยยย~ไอ้พี่วินก็ยังคงเป็นไอ้พี่วิน เรื่องแบบนี้ล่ะเก่งฉิบหาย!เด็กหนุ่มคว้าข้อมืออีกฝ่ายแล้วจูงเดินหนีออกไปจากสนามทันที
“อาทิตย์หน้าเราได้ขึ้นหน้าฟีดยาวทั้งอาทิตย์แน่ๆ ดีมะๆ”
“เออๆ ดีครับดี”
“โอ๋ๆ หน้าแดงแจ๋เลยอะ เขินมากเลยอ่อ”
“ใครจะไปเหมือนพี่วะ!”
“เอ้า คุณเริ่มก่อนนะเว้ย” รวินท์หัวเราะร่วน “พิงค์นี่น่ารักจริงๆ เลยน้า”
พอเห็นดวงตาที่เป็นประกาย บนใบหน้าที่เขาคิดว่าน่ารักที่สุดในโลกแล้ว ภูพิงค์ก็นึกมันเขี้ยว เขารีบจูงทันตแพทย์หนุ่มเข้าไปในห้องเก็บล็อกเกอร์ หันมองซ้ายขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใครก็โอบเอวอีกฝ่ายเข้ามาแนบจูบ
ริมฝีปากสีแดงละออกมาช้าๆ ขณะที่ดวงตาหลุบมองเรียวปากที่เพิ่งจากออกมา “เดี๋ยวใครก็มาเห็นเข้าหรอก คราวนี้ได้ขึ้นเต็มฟีดไปอีกเป็นเดือน”
“ก็พี่อยากทำตัวน่ารักทำไมวะ คนยิ่งคิดถึงอยู่ด้วย” ภูพิงค์ประกบจูบกลีบปากตรงหน้าอีกครั้ง เขาสอดลิ้นเข้าไปตวัดไล้วน สองแขนกอดรัดทันตแพทย์หนุ่มไว้แนบกาย “พี่วิน คืนนี้ไปค้างด้วยได้มั้ยอะ”
“ค้างน่ะ ได้ แต่ไอ้เต้กับพี่สิงหาอยู่นะ”
“ฮื่อ...” เด็กหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ “ผมไม่ได้เจอพี่มาตั้งห้าวัน คิดถึง”
“คิดถึงหรือคิดหื่นกันแน่วะ” รวินท์อมยิ้ม พลางยกมือขึ้นเขกศีรษะเด็กหนุ่ม
“ทั้งสองอย่าง” ภูพิงค์ทำเสียงอ้อน “พี่วิน~ เข้าไปอาบน้ำด้วยกันหน่อยดิ”
“จะบ้าเรอะ เฮ้ย!” ปฏิเสธไปก็เท่านั้น คนอ่อนวัยกว่าจูงเขาเข้าห้องอาบน้ำแล้วปิดประตูล็อกกลอนเสร็จสรรพ “เดี๋ยวถ้ามีคนมาทำไงวะ”
“ไม่มีใครเข้ามาหรอก เขาซ้อมกันถึงห้าทุ่มนู่น วันนี้ผมขอเลิกก่อนน่ะ เพราะพี่จะมาหา” เด็กหนุ่มพูดพลางถอดเสื้ออีกฝ่ายออกให้เสร็จสรรพ จากนั้นก็ก้มลงซุกไซ้ซอกคอ จูบผ่านไหปลาร้าลงไปยังแผ่นอก สองมือรีบถอดกางเกงทันตแพทย์หนุ่มออกอย่างร้อนรน
“ใจเย็นๆ ก็ได้”
“เย็นไม่ไหวอะ”
รวินท์ช่วยคนอ่อนวัยกว่าถอดเสื้อออกบ้าง พวกเขาจับเสื้อผ้ายัดๆ ไว้ที่ราวแขวน ก่อนสองร่างที่เปลือยเปล่าจะขยับเข้ามาแนบชิดกันราวกับมีแรงดึงดูด
ฝ่ามืออุ่นของเด็กหนุ่มเคล้นคลึงแผ่นหลัง ขณะที่เขาก้มลงจูบติ่งไตสีชมพูบนแผ่นอกขาว ก่อนจะใช้ปลายลิ้นไล้เลียเบาๆ
ทันตแพทย์หนุ่มส่งเสียงครางในลำคอ เขาเงยหน้าขึ้นเอาศีรษะพิงผนังห้องน้ำไว้ พลางหายใจถี่กระชั้น ในอกปั่นป่วนไปหมด แค่ไม่ได้เจอกันเพียงไม่กี่วัน สัมผัสของเด็กหนุ่มก็ทำให้ร้อนไปหมดทุกส่วน
ภูพิงค์ค่อยๆ ไล้เรียวปากจากแผ่นอกผ่านลงไปยังหน้าท้อง เป็นผลให้อีกฝ่ายจับหัวไหล่เขาไว้แน่น
“พิงค์!คุณจะทำอะไรวะ!”
“ขอผมลองนิดเดียว ถ้าพี่ไม่ชอบ ผมจะหยุด”
“เฮ้ย!” รวินท์เบิกตาโพลง ยังไม่ทันจะพูดอะไร เด็กหนุ่มก็คุกเข่าลงตรงหน้า แล้วใช้ปากกับส่วนที่แข็งขึงกลางร่างเขา “พิงค์!อะ!”
แม้จะเป็นการกระทำที่เงอะงะไปสักหน่อย แต่กลับทำให้รู้สึกดีเหลือเชื่อ มือที่ในตอนแรกจับหัวไหล่อยู่เฉยๆ เปลี่ยนเป็นจิกแน่น เขาครางออกมาอย่างพอใจ
คนอ่อนวัยกว่าชำเลืองมองใบหน้าที่ฉายชัดถึงความปรารถนา แผ่นอกสะท้อนเข้าออกหนักๆ กลีบปากสีแดงที่เผยอออกสลับเม้มแน่นนั่น ทำให้เลือดในกายเขาพลุ่งพล่าน รู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งร่าง
จู่ๆ ก็มีเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าของคนสองสามคน เป็นผลให้ทั้งคู่หยุดกึก
ภูพิงค์ลุกขึ้นพรวด เอื้อมมือไปเปิดน้ำแรงๆ แล้วประกบจูบริมฝีปากอีกฝ่าย จากนั้นจึงใช้มือปรนเปรอส่วนไวสัมผัสของพวกเขา
เสียงพูดคุยจากข้างนอกห้องอาบน้ำดังแว่วมาเป็นพักๆ ก่อนแต่ละคนจะเดินเข้าห้องอาบน้ำข้างๆ แล้วเสียงน้ำก็ดังขึ้น
รวินท์มองเด็กหนุ่มด้วยสีหน้าตื่นๆ จะหยุดก็กำลังหื่นขึ้นหน้าทั้งคู่ เมื่ออีกฝ่ายยังบดเบียดริมฝีปากเข้ามา พร้อมกับมือที่เร่ง ขยับเร็วขึ้น เขาจึงปล่อยเลยตามเลย
ไม่นานห้องข้างๆ ก็พากันเดินออกไป ภายในห้องอาบน้ำเหลือเพียงพวกเขาสองคนอีกครั้ง ทั้งคู่จึงปลดปล่อยความรุ่มร้อนในกายออกมาพร้อมกัน
สองสายตาประสานกันนิ่ง ขณะที่ริมฝีปากเผยอหอบ จากนั้นพวกเขาก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“คุณนี่มันหื่นไม่ดูเวลา!”
ภูพิงค์กอดทันตแพทย์หนุ่มไว้ในอ้อมแขน “มีแฟนอย่างพี่ ทนได้ผมก็เป็นก้อนหินแล้ว”
“เออๆ ปากดีว่ะ”
เด็กหนุ่มยิ้มมุมปาก “แปลว่าวันนี้ผมทำใช้ได้มะ”
“ผมไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นเว้ย” รวินท์ขึงตาใส่ “ว่าแต่ใครสอนมาอีกล่ะ”
“อีแซนดี้สอนทฤษฎีให้ เอาไว้คราวหน้านะ จะทำให้พี่ครางจนเสียงแหบเลย”
“โห ขนาดนั้นเลย ผมจะรอดูแล้วกัน” ทันตแพทย์หนุ่มจูบตรงปลายจมูกของคนอ่อนวัยกว่า “แต่วันนี้ก็ถือว่าโอเค”
“มีรางวัลให้มั้ย”
“รางวัลอะไรวะ”
“ขออีกรอบนะ” ภูพิงค์ยิ้มกริ่ม
รวินท์ใช้มือยันหน้าคนอ่อนวัยกว่าออกห่าง “ไม่ใช่ที่นี่เว้ย!รีบอาบน้ำเลย!”
หลังจากนั้นพวกเขาก็อาบน้ำไปด้วยกันนั่นล่ะ พอเช็ดตัวแล้วก็หยิบเสื้อผ้าที่ยัดไว้ตรงราวจนยับยู่ยี่มาสวม ก่อนจะย่องออกไปจากห้องอาบน้ำด้วยกัน
“เสื้อยับขนาดนี้ ใครเห็นต้องว่าผมงกไม่ยอมส่งซักรีดแน่ๆ เสียหายหมด”
“โห เสื้อยับทั้งของพี่ของผม หัวก็เปียกแบบนี้ คนที่เห็นน่าจะคิดเป็นอย่างอื่นรึเปล่าวะ”
“เออ รีบออกไปจากที่นี่ก่อนเหอะว่ะ เดี๋ยวมีใครมาเจอจนได้”
สองหนุ่มรีบเดินออกไปจากห้องเก็บล็อกเกอร์ พวกเขาลัดเลาะไปตามทางเดินตรงที่ไม่ค่อยมีใครเดินผ่านไปมา แล้วตรงไปยังรถที่จอดอยู่
“คุณหิวมั้ย ไปหาอะไรกินกันเหอะ เมื่อเย็นผมกินไปนิดเดียว หิวอีกแล้วเนี่ย”
“เอาดิ กินไรดี ผมก็หิว”
“เอาที่กินได้เยอะๆ หน่อยก็ดี คุณเลือกละกัน แต่ขากลับต้องซื้อบัวลอยไปฝากไอ้เต้ด้วยนะ”
“งั้นไปกินหมูกระทะละกัน มีร้านบัวลอยอยู่ใกล้ๆ ด้วย”
เมื่อไปถึงร้านสองหนุ่มก็นั่งลงตรงข้ามกัน จัดการวางเนื้อสัตว์ลงบนกระทะจนเต็ม พอสุกแล้วก็คีบใส่ปาก กินกันไปสักพักใหญ่จึงเริ่มพูดคุยกันอีกครั้ง
“พี่วิน ผมมีเรื่องจะปรึกษา เรื่องวันวาเลนไทน์อะ”
“เออ ผมก็อยากจะคุยกับคุณเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน” รวินท์ถอนใจยาว “ไอ้เต้มันงอแง ไม่อยากอยู่คนเดียว”
ภูพิงค์ขมวดคิ้ว “ไอ้พวกเวรเพื่อนผมก็เหมือนกัน พวกมันหาว่าผมทิ้งพวกมัน แม่งดราม่าจัดหนักมาก”
“อย่างกับนัดกันมาดราม่าเลยนะ” ทันตแพทย์หนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ “เราจะเอาไงดี ที่จริงผมอยากไปเที่ยวค้างคืนกับคุณสองคน แต่ผมก็สงสารไอ้เต้มัน”
“ผมเข้าใจพี่ ผมเองจะปฏิเสธไอ้พวกนั้นก็ไม่ได้ อีกอย่าง พวกมันคอยช่วยเหลือผม ช่วยเหลือเราสองคนมาตลอด” คนอ่อนวัยกว่าใช้ปลายนิ้วไล้หลังมืออีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา “เอาไว้เราไปกันสองคนอาทิตย์ถัดไปละกัน ผมสัญญาว่าจะหาที่โรแมนติกๆ ไว้ให้ ส่วนวันวาเลนไทน์ก็จัดทริปไปเที่ยวกันแม่งให้หมดเลยดีมั้ยพี่ จะได้ไม่ต้องมีใครอยู่คนเดียว”
“ก็ดี จะได้ไม่มีใครดราม่าด้วย แล้วอย่างน้อยผมก็ได้อยู่กับคุณ”
ภูพิงค์ยกมือขึ้นหยิกแก้มอีกฝ่าย “พี่วินแม่งน่ารัก”
รวินท์อมยิ้ม “งั้นไปเที่ยวไหนกันดี ไปวันศุกร์บ่ายๆ ก็ได้นะ เดี๋ยวผมจะขอให้พี่ที่โรงบาลมาช่วยทำคลินิกแทนผมกับไอ้เต้ พี่เขาติดเวรผมไว้สองวันพอดี”
“แล้วพี่เขาไม่ไปเดตกับแฟนเหรอวะ”
“พี่เขามีเมียแล้วเว้ย ไม่เดตแล้วแหละ”
“เออ ดี งั้นไปม่อนแจ่มกันมั้ยพี่ เช่ารถตู้ไป นอนเต็นท์กันสองคืน ออกจากที่นี่บ่ายวันศุกร์” เด็กหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากูเกิลภาพให้ดู
รวินท์วางตะเกียบลง ยกน้ำขึ้นดื่มแล้วจึงย้ายไปนั่งข้างๆ เด็กหนุ่ม พลางเอนตัวพิงอีกฝ่าย “เออ ดีๆ น่าเที่ยว แล้วต้องโทรจองอะไรมั้ยอะ”
“ไม่ต้องพี่ เดี๋ยวผมจัดการให้นะ ส่วนที่เราจะไปกันสองคน พี่อยากไปไหนเป็นพิเศษรึเปล่า ภูเขา น้ำตก หรือแม่น้ำ”
“ผมน่ะ ไปที่ไหนก็ได้ที่มีคุณ เพราะงั้นคุณตัดสินใจละกัน”
ภูพิงค์ยกแขนขึ้นโอบเอวทันตแพทย์หนุ่ม “โอเค งั้นพรุ่งนี้เดี๋ยวผมไปรับพี่ที่คลินิกมาคณะนะ เสร็จแล้วค่อยชวนพี่เต้กับไอ้พวกนั้นมากินข้าวเย็น แล้วจะได้วางแผนเที่ยวกัน พี่วินบอกพี่เต้ด้วยละกัน”
“อือ” ทันตแพทย์หนุ่มวางมือลงบนตักอีกฝ่าย ก่อนจะหันหน้าไปสบสายตากัน “อิ่มยังคุณอะ”
“ยัง ทีเดียวจะอิ่มได้ไงวะ”
“ผมหมายถึงหมูกระทะเว้ย”
“อิ่มแล้ว”
“ทำไมกินน้อยผิดปกติ รักษาหุ่นเหรอวะ”
“อือ กลัวใส่ถ่ายแบบคู่กับพี่แล้วลงพุง”
รวินท์รู้สึกเหมือนโดนไม้หน้าสามตีแสกหน้า ไม่ได้แล้วโว้ย กลับลำพูนไปเขาต้องฟิตให้หนักกว่าเดิม “เขาจะนัดถ่ายแบบเมื่อไหร่นะ”
“น่าจะเสาร์หน้าแหละพี่ เห็นว่าถ่ายที่อ่างแก้วนี่ล่ะ เดี๋ยวรายละเอียดพรุ่งนี้ทางสโมฯ คงบอกพี่อีกที”
ทันตแพทย์หนุ่มพยักหน้า “งั้นเดี๋ยวเสาร์หน้าให้ไอ้เต้ทำคลินิก ผมค่อยทำวันอาทิตย์”
“พี่วินนี่ใจดีชะมัดเลยน้า~”
“ผมต้องทำบุญไว้เยอะๆ แฟนจะได้ทั้งรักทั้งหลงน่ะ”
ภูพิงค์ยิ้มกริ่ม “งั้นผมว่าพี่ทำบุญไว้พอแล้วแหละ แค่นี้ก็รักแทบบ้า”
“ปากดีเนอะ”
เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้ พวกเขาสุขจนลืมสนใจเวลาไปเลย นั่งยิ้มตาเยิ้มกันอยู่แบบนั้นจนกระทั่งเสียงข้อความเข้าในโทรศัพท์ดังขึ้นนั่นล่ะ
‘กลับบ้านได้แล้วลูก พ่อหิวบัวลอย’เตชิตส่งข้อความมาตาม
รวินท์รีบตอบกลับไป ‘สัส หิวตายไปเลยมึง!’
‘ซื้อมาเผื่อพี่สิงหาด้วยนะเว้ย’
‘เออๆ’
คนอ่อนวัยกว่าชะโงกหน้าไปมองโทรศัพท์มือถือในมืออีกฝ่าย “พี่เต้ตามแล้วอะดิ”
“เออ อยากเอาบัวลอยไปยีหัวมันชะมัด” ทันตแพทย์หนุ่มลุกเดินไปร้านบัวลอยข้างๆ สั่งแล้วยืนรออยู่ที่แถวหน้าร้าน
ตอนแรกภูพิงค์ก็นั่งรออยู่ที่โต๊ะ แต่พอเห็นพี่วินของเขายืนคนเดียว คนที่เดินผ่านไปผ่านมาหันมองกันจนคอบิดแล้ว เขาก็ลุก ไปจ่ายเงินค่าอาหาร ก่อนจะตามไปยืนข้างกัน
“อ้าว ทำไมไม่นั่งรอก่อนวะ”
“ไม่อะ หวงแฟน” คนอ่อนวัยว่าโอบเอวทันตแพทย์หนุ่มไว้เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
รวินท์หัวเราะ “เออ เดี๋ยวก็นอนกอดแฟนไว้ทั้งคืนเลยแล้วกัน”
“ท้าอ่อ ไม่กอดเฉยๆ ด้วยจะบอก”
“ผมจะคอยดู”
เมื่อกลับไปถึงคลินิก สองหนุ่มเดินเข้าครัวไปหยิบชามกับช้อน แล้วก็ไปเคาะประตูห้องของเตชิตซึ่งมีเสียงจากซีรีส์ที่ดูอยู่แว่วออกมา
เจ้าของห้องเดินมาเปิดประตูออก แสกนสองหนุ่มตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “แค่ไปเจอกันเนี่ย เสื้อยับยังกะไปออกรบมาเลยนะมึง” เขาเอื้อมมือไปรับถุงใส่บัวลอยมา พร้อมกับมองหน้าเด็กหนุ่ม “ขอบใจเว้ย แล้วไอ้นี่มาทำไมเนี่ย”
“ผมก็มาค้างกับพี่วินด้วยอะดิ” ภูพิงค์ยิ้มพลางยักคิ้วรัวๆ
เตชิตเบ้ปากใส่ “ห้องตัวเองก็มีไม่ใช่เหรอวะ”
“มีแฟนก็ต้องอยากนอนกอดแฟนป่ะวะพี่”
“เตียงก็มีแค่นั้น แคบจะตายห่า”
“ให้พี่วินนอนทับผมก็ได้”
“อย่าเสียงดังนักละกัน มันรบกวนการดูซีรีส์ผม”
“เออๆ ไม่เสียงดังหรอกน่ะ เดี๋ยวอาบน้ำแล้วจะนอนละ พรุ่งนี้กูมีคลินิกเช้า มึงก็อย่าดูเพลินละกัน” รวินท์พูดตัดบท แล้วคว้าแขนเด็กหนุ่มเดินเข้าห้องของตนเองไป
พอเดินเข้าไปในห้อง เด็กหนุ่มก็พูดเสียงอ้อน “โห พี่วินอะ กำลังเถียงกับไอ้พี่เต้มันส์เลย”
“มันส์กะผีอะไรวะ ไปอาบน้ำไป๊ เดี๋ยวจะได้นอนกัน นี่มันห้าทุ่มกว่าแล้วนะเว้ย”
“ถ้างั้นอาบด้วยกันอีกมั้ย จะได้เสร็จไวๆ” ภูพิงค์เดินหน้าบานมาจับมือทันตแพทย์หนุ่ม “ในห้องน้ำไม่ได้ยินเสียงอะไรหรอกพี่ ปะ ไปกัน”
รวินท์ถอนหายใจ ก็เพราะปฏิเสธคนอ่อนวัยกว่าไม่ได้น่ะสิ เขาเดินตามเด็กหนุ่มเข้าไปในห้องอาบน้ำอย่างว่าง่าย “ไหนแซนดี้สอนอะไรมาอีก งัดออกมาโชว์ให้หมดดิ๊”
ในตอนบ่ายของวันเสาร์หลังเสร็จจากคลินิกแล้ว ภูพิงค์ก็มารับทันตแพทย์หนุ่มไปที่คณะตามที่นัดกันไว้ พวกสมาชิกสโมฯ ตั้งโต๊ะรอพร้อม มีขนมและเครื่องดื่มไว้เอาใจรวินท์เต็มที่
“ขอบคุณพี่หมอที่มาช่วยนะครับ เชิญนั่งเลย เอ้า ไอ้พิงค์นั่งๆ” นายกสโมฯ ต้อนรับด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ จากนั้นจึงหันไปบอกเพื่อน “จ๋า เปิดรูปเลย”
พอเปิดแล็ปท็อปที่เชื่อมต่อกับจอฉายภาพขึ้นมา ก็เห็นภาพสองหนุ่มตอนที่กินคุกกี้ด้วยกันเมื่อวานเป็นภาพพื้นหลัง หญิงสาวเพียงคนเดียวในห้องซึ่งเป็นเจ้าของแล็ปท็อปด้วยร้องลั่น “ว้าย ขอโทษค่ะ”
“โอ้โห พี่จ๋าก็เอากะเขาด้วยเหรอ” ภูพิงค์เลิกคิ้วขึ้น
“ก็เห็นภาพมันสวยดี” เจ้าของชื่อหัวเราะแหะๆ แล้วรีบกดเปิดโปรแกรมแสดงภาพ “วันนี้เปิดเฟซมา เจอแต่รูปไอ้พิงค์กับพี่หมอนี่แหละ เหมือนโดนสะกดจิต”
“วิธีสร้างกระแสของพี่วินนี่ได้ผลดีชะมัด” เด็กหนุ่มพึมพำ
หลังจากนั้นทางสโมฯ ก็เปิดภาพที่คัดเลือกมาแล้วเหลือห้าภาพขึ้นบนจอทีละภาพ พวกเขานั่งปรึกษากันอยู่พักใหญ่ กว่าจะได้ข้อสรุป
พอเลือกภาพที่จะใช้งานได้แล้วก็พูดคุยกันเรื่องการเตรียมการโปรโมตเสื้อคณะต่อ
นายกโสมฯ ย่อตัวลงนั่งยองๆ ข้างๆ ทันตแพทย์หนุ่ม ใช้นิ้วชี้จิ้มๆ กัน แล้วช้อนตาขึ้นมอง “พี่หมอครับ คือ...ที่พวกเราขอให้พี่หมอมาถ่ายแบบเสื้อคู่กับไอ้พิงค์ ถ้าจะขอเปลี่ยนแปลงรายละเอียดสักนิดได้มั้ยครับ”
“หือ เปลี่ยนเป็นยังไงล่ะ”
“คืออยากจะถ่ายรูปแล้วก็ถ่ายคลิปไว้ทำเป็นมิวสิกวิดีโอด้วยน่ะครับ พอดีมีสปอนเซอร์อะพี่หมอ ก็เลยอยากทำให้อลังๆ อาจจะต้องขอเวลาพี่หมอเยอะสักหน่อย แล้วก็จะมีแต่งหน้าทำผมเซตใหญ่ด้วยน่ะครับ”
รวินท์พยักหน้าหงึกๆ “แล้วไปเอาเพลงมาจากไหน”
“เพลงของรุ่นพี่พวกเราเองครับ พี่เขามีวงดนตรี พวกผมได้รับอนุญาตมาเรียบร้อย” รองนายกสโมฯ ส่งเนื้อเพลงให้ดู ซึ่งก็เป็นเพลงรักเบาๆ ทำนองสบายๆ
ภูพิงค์ขมวดคิ้ว “บอกสตอรีมาก่อนได้มั้ยวะพี่ บอกตรงๆ ว่าผมกลัว”
“ได้เลย พวกเราเตรียมสตอรีบอร์ดไว้แล้ว” ตากล้องสโมฯ ดีดนิ้วเรียกให้หญิงสาวเจ้าของแล็ปท็อปเปิดภาพขึ้นบนจอใหญ่
เมื่ออ่านสตอรีบอร์ดจบ ทันตแพทย์หนุ่มก็หันไปปรึกษากับคนอ่อนวัยกว่า “ก็โอเคนะ คุณว่าไง”
“ถ้าพี่โอเค ผมก็โอเค แต่บอกก่อนว่าไม่ทำอะไรนอกเหนือจากสตอรีนะเว้ย”
“เออน่า ไว้ใจได้ สัญญาด้วยเกียรติของนายกสโมฯ ที่หล่อที่สุดในห้าสิบกว่ารุ่นเลย เอ้า สมาชิกสโมฯ ตัวแทนชมรมอาสาฯ พร้อม กราบ!”
สมาชิกสโมฯ และสองหนุ่มตัวแทนจากชมรมอาสาฯ พร้อมใจกันทรุดตัวลงหมอบกราบ “พี่หมอ พวกเราเป็นตัวแทนเพื่อนๆ และรุ่นพี่รุ่นน้องคณะ ขอบคุณพี่หมอมาก ขอบคุณที่ช่วยเหลือพวกเราเสมอๆ ขอบคุณจริงๆ ครับ พี่เป็นส่วนหนึ่งของคณะเรานะครับ”
“เฮ้ยๆ ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ เสาร์หน้าผมว่างอยู่แล้ว แต่ได้เสาร์เดียวนี่แหละนะ จะเริ่มถ่ายกี่โมงถึงกี่โมงล่ะ”
“ขอเริ่มเจ็ดโมงได้มั้ยพี่หมอ ถ่ายยาวถึงเย็นเลย เสร็จแน่นอน”
“อือๆ ก็ได้ แต่มีข้อแม้นะ คลิปที่ถ่ายทั้งหมดกับคลิปที่ตัดต่อแล้ว ขอให้ก๊อปปี้ให้ผมด้วย” รวินท์อมยิ้ม พลางหันไปหาคนที่นั่งอยู่ข้างกัน “อยากเก็บไว้ดู”
ภูพิงค์ยิ้มเขิน เขายกมือขึ้นเกาปลายจมูก “ก็มีผมอยู่ข้างๆ แล้วแท้ๆ”
คนอื่นๆ ในห้องพร้อมใจกันเบ้ปากกลอกตามองบน พวกเขารีบปิดการประชุม ก่อนที่ความอิจฉาและหมั่นไส้จะขึ้นหน้ามากไปกว่านี้ พวกเขาเบ้ปากแล้วเบ้ปากอีกจนมุมปากจะลากพื้นแล้วเนี่ย “ได้เลยครับ แล้วเสาร์หน้าเจอกัน กราบขอบคุณพี่หมอ ขอบใจไอ้พิงค์ จะไปสวีตกันต่อที่ไหนก็ไปเถอะไป”
“เออ ดี เสร็จไวดี งั้นพวกผมไปล่ะ” ภูพิงค์ลุกขึ้นพลางหันไปบอกเพื่อนรัก “ไอ้ซัน เดี๋ยวเจอกันที่บ้านนะเว้ย” จากนั้นก็จูงมือรวินท์เดินออกจากห้องประชุมสโมฯ ไป ทิ้งให้ทุกคนเบะปากมองตามอยู่ทางด้านหลัง
สองหนุ่มไปรับเตชิตที่คลินิก แล้วพาไปที่บ้านเช่า ซึ่งพวกเด็กหนุ่มที่เหลือไปซื้อข้าวเหนียว ไก่ย่าง ส้มตำ ลาบ น้ำตก และเตรียมทำแจ่วฮ้อนไว้รอ มื้อนี้พวกเขาจะเปิบอาหารอีสานกัน
เจ็ดหนุ่มนั่งตั้งวงบนเสื่อ กินมื้อเย็นกันอย่างสุขสำราญ
พออิ่มท้องภูพิงค์ก็พูดขึ้น “เรื่องวันวาเลนไทน์น่ะ กูคุยกับพี่วินแล้ว ตกลงพวกเราไปเที่ยวม่อนแจ่มกันละกัน ไปกันทั้งหมดเนี่ย นอนเต็นท์สองคืน”
ห้าหนุ่มหยุดกึก
เตชิตหันไปทางเพื่อนรัก “เอาจริงเหรอวะ”
“เออดิ เดี๋ยวเช่ารถตู้ไปกัน กูโทรคุยกับพี่นก พี่ไข่ให้แล้ว พี่เขาจะมาทำคลินิกแทนกูกับมึงให้ ดีปะ”
“เดี๋ยวกินเสร็จแล้วมาวางแผนเที่ยวกัน” ภูพิงค์ยิ้มกว้าง ทว่าสี่หนุ่มเพื่อนเขากลับยิ้มเจื่อนๆ “ทำไมพวกมึงทำหน้าเหมือนผีหลอก ไม่ดีใจเหรอวะ”
“ดีใจๆ ตอนนี้ม่อนแจ่มน่าจะอากาศดี เนอะไอ้ซัน” แซนดี้ใช้ข้อศอกถองเรียกสติเจ้าของชื่อเรียกรัวๆ “แต่... มึงกับพี่หมอ... วันวาเลนไทน์”
“ก็ฉลองกับพวกมึงไง”
รวินท์ยิ้มให้เพื่อนรัก “มึงจะได้ไม่ต้องเหงาอยู่คลินิกคนเดียวด้วย”
รอยยิ้มของคู่รักเป็นผลให้อีกห้าหนุ่มตาพร่า รู้สึกผิดในใจจนต้องก้มหน้าลงหยิบข้าวเหนียวเข้าปาก บางคนก็ตักน้ำซุปแจ่วฮ้อนขึ้นซด พวกเขาสบตากันไปมาเป็นพักๆ
พอเก็บจานชามไปล้างแล้ว เจ็ดหนุ่มก็นั่งลงวางแผนเที่ยวด้วยกัน โทรไปจองรถตู้และถามเรื่องที่พักเสร็จสรรพ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วภูพิงค์จึงพาทันตแพทย์หนุ่มทั้งสองไปส่งที่คลินิก ส่วนตัวเขาก็เนียนไปนอนเฝ้ารวินท์เช่นเคย
เมื่อเตชิตเข้าไปในห้องพักของตน เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกไปทันที
ปลายสายตอบรับเสียงอ้อน “ถึงห้องแล้วเหรอพี่หมอจ๋าสุดหล่อ~”
“เออ ไม่ต้องมาทำเสียงอ่อนเสียงหวาน พวกคุณแพ้พนันผมนะ เห็นมะ ผมบอกแล้วว่าไอ้วินกับไอ้พิงค์ต้องเลือกไปเที่ยวกับพวกเราแทนไปกันสองคนแน่”
“โห พี่ ก็ปกติไอ้พิงค์มันนึกจะไปไหนมาไหนก็ไป เคยสนใจพวกผมที่ไหน แม่ง วันก่อนพวกผมก็ไม่ได้ดราม่าใส่มันไปมากเลยนะ” ซันโวยวาย ตามมาด้วยเสียงของแซนดี้
“แล้วจะเอาไงต่อดีอะพี่ จะปล่อยให้ไปสองคนพวกผมก็รู้สึกผิด จะไปด้วยก็ยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ วางแผนเที่ยวกันเสร็จแล้วด้วย”
เตชิตขมวดคิ้วครุ่นคิด “งั้นเอางี้...”
*TBC*แผนของพี่เต้กับสี่หนุ่มจะได้ผลอะไรมั้ยเนี่ย 
มาถึงตอนนี้ น้องพิงค์ก็เก่งกล้าขึ้นแล้ว เป็นกำลังใจให้น้องพิงค์กันต่อนะคะ
ขอโทษที่เอามาลงช้า ฮัสกี้ไปเที่ยวมาค่ะ ฮี่ๆ
ขอบคุณทุกคนมากค่า คืนนี้นอนหลับฝันดี หยุดยาวใครไปเที่ยวก็ขอให้เที่ยวสนุก ใครอยู่บ้านซักผ้ารีดผ้าก็ขอให้ผ้ากองโตๆ ใครมีการบ้านก็ขอให้มีเยอะๆ แบบทำได้ยาวตลอดสี่วันนะคะ 5555555555
หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END] (อ่าน 612246 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก