หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END]

[songte]

ในที่สุดพิงค์พิงค์ก็ทำได้ น้ำตาจะไหลด้วยความปลาบปลื้ม แม้จะโดนพี่วินกดคะแนนไปซักหน่อย แต่ได้ขนาดนี้ พิงค์วินอย่างพี่ก็ปลื้มใจ

[Minty]

ดีใจที่น้องพิงค์เป็นฝั่งเป็นฝาแล้วค่ะ

[mooping-7]

ฉลองให้น้องพิงค์ที่เสียซิงแล้วเว่ยยยยยย

[patee]

 

[iikol]

จะจบแล้วหรอ T___T ใจหายหมดเลย อยากเจอภูพิงค์กับรวินทร์ จะเอาอีก

[LadySaiKim]

 

[broke-back]

ผลัดกันรุก-รับ น่าจะดีกว่านะคู่นี้
ดีต่อจายยยยยยยย แมนvsแมน
จะได้เป็นทั้งปั๋วและเมียไปพร้อมๆกัน

ดีนะ ผลัดๆกัน
ฮ่าฮ่า

[shoi_toei]

 

ให้น้องพิงค์ ค่าา

[labelle]

จุดพลุค่ะ สักทีนะ ลุ้นยิ่งกว่าอะไรอีก
ต้องขอบคุณความมีน้ำใจเกินของพิงค์วิน
ทีมเพื่อนกับเต้เลยต้องจัดให้ครบ

รักนี้ที่ม่อนแจ่ม ต้องจารึกไว้ค่ะ 5555

ลงตัวแล้วค่ะ เข้าใจกันดี อะไรหวานฉ่ำ
พี่วินงอนหนักมาก แต่ก็เข้าใจได้
ต่อไปพิงค์คงต้องไม่รับของใครบ้างแล้ว

ฮาตรงแอบไปซื้อของดีนี่แหละ สงสารแท้

จะจบแล้ว ขอตอนพิเศษด้วยก็ดีนะคะ
เต้หรอ อยากให้คู่ซันล่ะ ดูเข้ากันดีค่ะ

[Snowermyhae]

ภูมิใจที่มาถูกโพ ขอบคุณพี่วินที่ยอมน้องมันค่ะ 5555555555555555555

[EoBen]

เย้  จุดพลุฉลอง


ดีใจกับน้องพิงค์ด้วยคร่าาาา

[love-boy]

หายไปไหนแล้ววว รออยู่นาจ๊ะ

[DrSlump]

 

รอบนี้  หายไปนานเลยนะ  พี่วินท์นุ้งพิงค์

หายไปมากกว่าหนึ่งสัปดาห์อย่างที่ไม่เคยเป็น

รีบมานะ 

[namchok]

ึรออยู่นะครับ ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆ

[love-boy]

รอ ฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด เธอจะมาๆ เมื่อ ฉันรอเธออยู่นะจ้ะ

[อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย]

นิยายตอนจบนักเขียนหลายคนชอบเตะถ่วงเวลาจังค่ะ ทั้งที่ก็ยังต้องลงอยู่ดี

อาจคิดว่าเพื่อเรียกเรตติ้งรึเปล่าแต่เราคนอ่านรู้สึกว่ามันน่าเบื่อมากกว่าและความรู้สึกส่วนตัวคือ

(ทำให้คุณค่าของนิยายเรื่องนั้นลดลงชอบแค่ไหนก็ไม่ซื้อ แต่นักเขียนที่ลงเรื่องเร็วและสม่ำเสมอ
อาจไม่ได้ชอบมากมายแต่ส่วนใหญ่จะซื้อเพื่อเป็นการให้เกียรตินักเขียน
อีกอย่างนิยายเรื่องนี้ตอนต้นถึงกลางเรื่องผักบุ้งโหรงเหรงมากอาจต้องการวางเรื่องราวให้สมูท
เลยต้องค่อยเป็นค่อยไปแต่คิดว่าน่าจะทำให้กระชับกว่านี้ได้เพราะยาวไปมันมีผลกับตอนรวมเล่มนะคะ
เล่มหนาแพงขึ้นกับเนื้อเรื่องที่ไม่เข้มข้นมากพอ มันมีผลต่อการตัดสินใจค่ะ)

[huskyhund]

ู^ ตอบเม้นข้างบน

ขอโทษที่เอามาลงช้าค่ะ แต่ไม่ได้คิดเรื่องจะเรียกเรตติ้งอย่างที่คุณเข้าใจ เหตุผลของนักเขียนหลายๆ คนคงแตกต่างกันไป แต่สำหรับฮัสกี้ เหตุผลง่ายๆ ก็แค่รู้สึกใจหาย ไม่อยากให้มันจบ อยากลงเรื่องใหม่ต่อกันเพื่อให้รู้สึกว่าการเดินทางของหมอวินและหมอเต้ยังไม่หยุดลงที่ตรงนี้ค่ะ   

ส่วนเรื่องผักบุ้งโหรงเหรง ถ้าทำให้ไม่พอใจก็ขอโทษด้วยค่ะ 

[suikajang]

   รอได้จ้า ยังไงเราก็รักหมอวิน น้องพิงค์จ้า 
เป็นกำลังใจให้เสมอจ้า และรอผลงานเรื่องต่อไป สนุกทุกเรื่องคะ บางเรื่องก็อ่านซ้ำได้ระหว่างรอ 
ขอบคุณสำหรับการใช้ใจ และสมองในการคิด สร้างสรรค์ผลงานให้เราได้อ่าน ขอบคุณจริงๆ ค่ะ
    

[huskyhund]

Chapter 58 :ชื่นมื่นกันทั่วหน้า


เช้าตรู่ของวันอาทิตย์อากาศเย็นสบายน่านอน สองหนุ่มยังคงหลับอยู่ในอ้อมแขนของกันและกัน

พอเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ภูพิงค์ก็รีบหันไปกดปิด แล้วหันกลับมากอดทันตแพทย์หนุ่มไว้แนบกาย

รวินท์ผงกศีรษะขึ้น “กี่โมงแล้วอะ”

“อย่าเพิ่งลุกดิ ขอนอนกอดพี่อีกแป๊บนึงนะ”

ทันตแพทย์หนุ่มเขกศีรษะคนอ่อนวัยกว่าไปเบาๆ “กอดมาทั้งคืนแล้วยังไม่พออีกรึไงวะ”

“ก็พี่ให้นอนกอดเฉยๆ อะ มันจะพอได้ไงวะ รอมาตั้งนาน”

รวินท์ก้มลงมองศีรษะที่ก้มงุดอยู่บนแผ่นอกตน ดีนะที่เขาไหวตัวทัน เมื่อคืนก็เลยใส่เสื้อผ้ามิดชิดนอน ขนาดนั้นเด็กหนุ่มก็ยังมาแง้วๆ อยู่ข้างหูตลอด จนบางทีเขาก็นึกอยากถีบอีกฝ่ายให้ตกเตียง

ทีตอนแรกน่ะ รอได้ รอแล้วรออีก ได้ลองไปสักที หื่นเป็นกระต่ายเลยนะ

“พี่วิน”

“อะไร”

“หายเจ็บรึยัง”

“ยัง”

“ขอผมดูหน่อยดิ”

“ดูอะไรวะ”

ภูพิงค์จับทันตแพทย์หนุ่มนอนคว่ำ แล้วดึงขอบกางเกงลง

รวินท์รีบรั้งไว้ “เฮ้ย ไม่ต้อง!”

“ผมแค่จะดูว่าบวมแดงมั้ยอะ อยู่เฉยๆ ดิ”

“ไม่เอาเว้ย!”

“พี่วินอย่าดื้อ!” คนอ่อนวัยกว่ายื้อดึงขอบกางเกงลงมาจนได้ เขาค่อยๆ วางมือลงบนสะโพก “ยังแดงนิดหน่อย” พิจารณาดูอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปแนบจูบ

ทันตแพทย์หนุ่มสะดุ้งเฮือก รีบพลิกตัวกลับทันควัน “ทำอะไรวะ!”

“จูบให้หายเจ็บ”

รวินท์ยกขาถีบ “ไม่ต้องเลยเว้ย คุณลุกไปล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเลย”

“เดี๋ยวดิ ยังมีเวลาอีกตั้งเยอะ”

“เหม็นขี้ฟัน”

“นิดเดียว ทนๆ เอาหน่อยนะ”

ทันตแพทย์หนุ่มถอนใจ ในที่สุดก็ยอมนอนนิ่งๆ ให้คนอ่อนวัยกว่าเลื้อยเข้ามากอด “อ้อนชะมัด”

“ไม่ถามเหรอว่าอ้อนจะเอาอะไร”

“ไม่ต้องถามก็รู้”

ภูพิงค์หัวเราะร่วน พลางจับมืออีกฝ่ายมาวางไว้บนแผ่นอกเหนือหัวใจตนแล้วกุมไว้ “พี่วิน เมื่อวานผมมัวแต่หื่น ลืมให้ของขวัญวันวาเลนไทน์พี่ไปเลย”

“ไม่ต้องหรอก ผมก็ไม่ได้เตรียมไว้เลย แค่ได้อยู่กับคุณก็พอแล้ว” เมื่อพูดจบทันตแพทย์หนุ่มก็รู้สึกว่ามีอะไรเย็นๆ ที่นิ้วมือ เขารีบยกขึ้นมาดู ที่นิ้วนางข้างซ้ายของเขามีแหวนทองฝังพลอยสีฟ้าสวมอยู่ “เฮ้ย พิงค์...”

“มันไม่ใช่ของใหม่ พี่ก็คงพอดูออก เพราะมันเป็นแหวนที่พ่อเคยให้แม่อะพี่”

“คุณไปจิ๊กแม่คุณมาเหรอ”

“จะบ้าเรอะ ผมไปขอแม่มาเว้ย”

“ไปขอมาให้ผมเนี่ยนะ แม่รู้รึเปล่าวะ”

“โว้ย พี่วินนี่ รู้ดิ ผมบอกแม่ว่าขอมาให้แฟนไง”

รวินท์อมยิ้ม ขณะที่ใช้ปลายนิ้วไล้ตัวเรือนของแหวนช้าๆ นึกไม่ถึงเลยนะเนี่ยว่าเด็กหนุ่มจะกล้าทำเพื่อเขาขนาดนี้

“พ่อกับแม่บอกให้พาพี่วินไปบ้านอีก คิดถึง”

“อืม แล้วจะไปอีก”

“ซึ้งมั้ย”

“เออ ซึ้ง”

“งั้นขออีกทีก่อนไปกินข้าวนะ”

“พ่องส์!ลุกไปได้แล้วไป๊”

หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเรียบร้อย สองหนุ่มก็จัดการเก็บข้าวของในห้อง ถือเดินออกมาฝากเคาทน์เตอร์ของโรงแรมไว้ก่อนจะเดินออกไปดูทะเลหมอกและถ่ายรูปวิวสวยๆ จากนั้นจึงไปนั่งกินมื้อเช้ากัน

พอถึงเวลานัด รถตู้ก็พาห้าหนุ่มจากม่อนแจ่มมาถึงที่ม่อนม่วน พวกเขารีบรุดลงจากรถ แล้วเดินตรงเข้าไปในร้านอาหารของโรงแรม

“ไอ้...” เตชิตโบกมือจะทัก แต่ก็ต้องชะงักเพราะออร่าคู่รักมันช่างกระแทกตา เขาถอยกรูดไปตั้งหลัก เจ็บใจก็เจ็บ แต่ก็ดีใจกับเพื่อนด้วย

“พี่เต้ น้ำในหูไม่เท่ากันเหรอวะ เดินๆ หยุดๆ เอียงๆ เนี่ย”

“เปล่าเว้ย ไปๆ พวกคุณเดินนำไป ผมตามหลังดีกว่า”

“พี่หมอ~ไอ้พิงค์~” พวกเด็กหนุ่มร้องเรียก พร้อมกับพากันเดินไปรุมล้อมโต๊ะ

แซนดี้ก้มลงกระซิบถาม “เป็นไงบ้างฟินมั้ยวะ”

ภูพิงค์พยักหน้ารัว “กลับไปจะซื้อหัวหมูมาถวายมึง”

“กูขอแดกอย่างอื่นได้มั้ย”

“หยุดเลยนะเว้ยสองคนนั่น” รวินท์พูดเสียงเข้ม “เดี๋ยวผมเย็บปากแม่งทั้งคู่ เย็บให้ติดกันด้วย”

“โหดไปมั้ยพี่!” เด็กหนุ่มทั้งสองยกมือขึ้นปิดปาก แค่คิดก็สยิวแล้วโว้ย

รวินท์ลุกขึ้นพรวด “ไปๆ ขึ้นรถ เดี๋ยวจะไปเที่ยวต่อไม่ใช่เรอะ”

เมื่อยกข้าวของขึ้นเก็บในรถแล้ว พวกเขาก็ออกเดินทางกันต่อ ไปแวะที่สวนพฤกษศาสตร์กันอีกแห่งก่อนจะกลับ

เจ็ดหนุ่มกลับมาถึงบ้านเช่าที่ด้านหลังมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ในตอนบ่ายแก่ๆ ซึ่งคนขับรถตู้ดับเครื่องรถรออยู่ที่หน้าบ้าน ขณะที่พวกเขาช่วยกันขนของลง

“พี่วิน” ภูพิงค์คว้าข้อมือเจ้าของชื่อไว้ “ยังไม่อยากให้กลับเลยอะ”

“ก็ตามไปลำพูนสิวะ” เตชิตชะโงกหน้าเข้ามาตอบแทน แล้วยกแขนขึ้นโอบไหล่เพื่อนรัก “ให้เอาไปกกทั้งคืนแล้วยังไม่พออีก”

รวินท์ยกขาถีบเพื่อนรักไปหนึ่งที “กูไม่ใช่ไข่มะ กกอะไรวะ”

“ก็มันกกไข่มึงไง”

“สัส!” รวินท์ทำมือไล่ให้เพื่อนรักไปรอที่รถ แล้วหันมาบอกกับเด็กหนุ่ม “พรุ่งนี้คุณมีเรียนเช้า ผมเองก็ต้องทำงาน ช่วยไม่ได้นะ เวลาที่คิดถึงผมก็วางแผนเที่ยวอาทิตย์หน้าไปละกัน”

คนอ่อนวัยว่าพยักหน้า “ครับ”

ทันตแพทย์หนุ่มยกมือขึ้นเขกศีรษะอีกฝ่าย “ไม่ต้องมาทำหน้าหงอย” ก่อนจะเปลี่ยนเป็นลูบเบาๆ “วันไหนเลิกเรียนเร็วก็มาหาด้วยนะ”

“อือ ไปถึงห้องแล้วเมสเสจมาบอกด้วยนะพี่”

“เออๆ ไปละ” รวินท์ยิ้มบาง โบกมือลาแล้วก้าวฉับๆ ออกไป

รถตู้เคลื่อนออกไปแล้ว แต่เด็กหนุ่มยังยืนเหี่ยวอยู่ที่เดิม จนกระทั่งเพื่อนๆ เดินออกจากบ้านมาสะกิด

“ไอ้เหี้ยพิงค์ มึงไม่ต้องอาลัยอาวรณ์ให้เว่อวัง พวกกูหมั่นไส้”

“โห พวกมึง คนรักกันก็ไม่อยากอยู่ห่างกันปะวะ”

แซนดี้เบ้ปาก “แหม คนรักกัน พูดออกมาได้ ไม่เขินปากเลยเนอะเดี๋ยวนี้”

จากนั้นสี่หนุ่มก็ขยับเข้ามารุมล้อม “แล้ว... เป็นไงบ้างมึง คืนวันวาเลนไทน์”

“ก็ดี” ภูพิงค์อมยิ้ม

“เล่าหน่อยดิ”

“จะให้เล่าไรวะ ไม่มีเว้ย”

“โห งก!”

“อยากรู้พวกมึงก็หาแฟนสิวะ”

“โหย ถามแค่นี้ เล่นแรงว่ะ”

ภูพิงค์เดินนำกลับเข้าไปในบ้าน จากนั้นพวกเด็กหนุ่มก็เอาเสื้อผ้าใส่เครื่องซักรวมๆ กัน แล้วจัดการตาก กะว่าเมื่อผ้าหมาดจะเอามารีด ระหว่างที่รอก็ออกไปซื้อมื้อเย็นกินกัน

เด็กหนุ่มทั้งห้าเดินไปหยุดอยู่ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเนื้อตุ๋นที่เพิ่งมาเปิดใหม่ แค่เดินผ่านร้านก็ต้องหยุดยืนสูดกลิ่นหอมกันแล้ว แต่ละคนเดินตามกลิ่นเข้าไปสั่งอาหารในร้านกันแบบไม่ต้องหันไปปรึกษากันก่อนเลย



ภายในรถตู้ที่วิ่งออกจากตัวเมืองเชียงใหม่ไปยังลำพูน ทันตแพทย์สองคนนั่งยืดขาอยู่ที่เบาะช่วงกลางของรถ ดูซีรีส์ในโทรทัศน์ที่คนขับรถเปิดให้ไปเรื่อยๆ

เตชิตชำเลืองมองเพื่อนรัก “เฮ้ย มึงอะ เป็นอมตะยังวะ”

“สัส ไม่มีอะไรจะถามแล้วเรอะ”

“ก็อยากรู้บ้างไรบ้าง” คนถามใช้ข้อศอกสะกิด “แดกเด็กอร่อยมั้ยวะ”

“มึงจะถามให้ได้อะไรขึ้นมาเนี่ย” รวินท์หันไปส่งนิ้วกลางให้

“โห ก็อยากรู้”

“ภาษาชาวบ้านเขาเรียกว่าเสือก”

“เสือกก็ได้ กูยอมรับ” เตชิตหัวเราะ “แต่ดูหน้ามึงมีความสุขแบบนี้ กูก็ดีใจด้วย”

“ขอบใจเว้ย” รวินท์อมยิ้มพลางยกมือขึ้นกรีดนิ้วต่อหน้าอีกฝ่าย

“เออๆ แหวนก็สวยดีนะ แต่ถ้ามึงเปลี่ยนใจเป็นแฟนกู เดี๋ยวกูซื้อที่ใหญ่กว่าวงนี้ให้อีกสิบวงเลย”

“กูจะเอาไปทำอะไรตั้งสิบวง”

“ก็มีสิบนิ้วไง”

“เอาไว้ให้คนสำคัญของมึงในอนาคตเหอะ”

เตชิตส่ายหน้า “กูจะโสดไปชั่วชีวิต”

รวินท์ยิ้มมุมปาก แล้วเอนศีรษะพิงไหล่อีกฝ่าย “มึงรู้มะ ตอนกูโดนขวัญทิ้งก็คิดเหมือนมึงนี่ล่ะ”

“กูไม่เหมือนมึงหรอกเว้ย”

“เออ กูจะคอยดู”

ไม่นานรถตู้ก็เคลื่อนเข้าสู่เขตโรงพยาบาลลำพูน สองหนุ่มบอกขอบคุณคนขับรถตู้ แล้วก็หิ้วของเดินขึ้นหอพักกัน

ระหว่างที่เดินเข้าไปในลิฟต์โดยสาร รวินท์ก็หันไปถามเพื่อนรัก “เดี๋ยวออกไปหาไรกินกันมั้ยวะเต้”

“ไม่อะ เหนื่อยว่ะ เดี๋ยวกินมาม่าแล้วจะนอนละ”

“ทำไมเหนื่อยไวจังวะ เมื่อคืนนอนไม่พอรึไง”

“นอนห่าอะไร ไอ้เด็กพวกนั้นแม่งชวนคุย ชวนเล่นไพ่ทั้งคืน ได้นอนแค่สองชั่วโมงเท่านั้น ในรถตู้ก็ไม่ได้นอนอีก”

“อือ งั้นก็ไปเหอะ เดี๋ยวกูจะหุงข้าวแล้วผัดกะเพรากิน”

เตชิตเลิกคิ้วขึ้น โชคดีฉิบหายที่เขาออกตัวไปก่อนว่าจะกินมาม่าแล้วเข้านอน เกือบต้องพลีชีพให้ผัดกะเพราไอ้วินแล้วไหมล่ะ

“มึงทำหน้าดีใจอะไร”

“เปล๊า!” เตชิตปฏิเสธเสียงสูง “ไปๆ ถึงชั้นสามแล้ว อย่าแดกหมดล่ะผัดกะเพรามึงน่ะ เดี๋ยวขี้แตก กูต้องตื่นมาหามมึงส่งโรงบาลอีก”

“ไอ้เหี้ย โรงบาลก็อยู่แค่นี้ กูเดินไปเองก็ได้” รวินท์โบกมือลาเพื่อนรักที่เอาแต่หัวเราะ จากนั้นก็เดินดุ่มๆ กลับไปที่ห้องพักของตน

พอเปิดประตูห้องออกก็รู้สึกว่าห้องมันโล่งไปถนัดตา ไม่ได้มีโจรมายกเค้า แต่เพราะพออยู่คนเดียวก็รู้สึกเหงาขึ้นมา คิดถึงคนที่นอนกอดเขาตลอดคืน

รวินท์ส่งข้อความไปบอกเด็กหนุ่มว่ามาถึงแล้ว จากนั้นจึงเดินไปเปิดตู้เย็นดู ในตู้ยังพอมีของกินหลงเหลือบ้าง กะเพราที่ซื้อไว้เหี่ยวไปนิดหน่อย แต่ก็ยังพอมีใบดีๆ ให้เอามาผัดกินได้ ทันตแพทย์หนุ่มจึงเดินไปหุงข้าวไว้ เอาหมูที่แช่แข็งออกมาละลาย แล้วก็ไปนั่งรอข้าวสุกที่เบาะรองนั่งในห้องนั่งเล่น

เงียบเป็นเป่าสากเลย แพทย์ห้องข้างๆ ดูท่าจะอยู่เวรถึงได้เงียบกริบ ไม่มีแม้แต่เสียงโทรทัศน์แว่วมาเลยแม้แต่น้อย เขาควรจะซื้อโทรทัศน์บ้างจริงๆ เวลาอยู่คนเดียวแบบนี้ อย่างน้อยก็ยังมีอะไรให้ดูแก้เบื่อ

ทันตแพทย์หนุ่มเอนหลังลงนอนมองเพดาน นึกถึงจิ้งจกสองตัวที่เคยอยู่ด้วยกัน มันคงอดอยากมากจนทนไม่ไหว หนีเขาไปอยู่ห้องอื่น หรือไม่ก็อดตายไปแล้ว

ชีวิตแม่ง ขนาดจิ้กจกยังอยู่ด้วยไม่รอดเลย

แล้วกูจะดราม่าทำไมเนี่ย!

กลิ่นหอมของข้าวในหม้อหุงข้าวลอยมาเตะจมูก รวินท์จึงลุกเดินเข้าไปในครัวเพื่อทำผัดกะเพรา เมื่อเสร็จแล้วก็ยกมานั่งกินที่โต๊ะอาหาร

แค่คำแรกที่ตักใส่ปากน้ำตาก็พาลจะไหล

“ทำไมรสชาติแม่งยังไม่ได้เรื่องแบบนี้วะ!” เขากัดฟันกินไปสองสามคำ ก่อนจะเปลี่ยนใจลุกไปอาบน้ำ เผื่อว่าจะได้ทำใจได้ แล้วค่อยกลับมากินใหม่

พออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็มานั่งมองผัดกะเพราที่เย็นชืดบนโต๊ะ เขาหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดโทรออกไป

“คิดถึงผมอ่อ” คนที่ปลายสายกดรับแทบจะในทันที

“อือ เหงาอะ”

“พี่เต้ไปไหนวะ”

“ไปนอนแล้ว”

“โห น่าสงสาร แล้วกินไรยัง”

“กินผัดกะเพราไปนิดหน่อย แม่งไม่อร่อยเลย”

“อยากให้ไปหามั้ยล่ะ”

“ไม่ต้องมาหรอก” รวินท์ตอบไปเสียงเศร้า เพราะคำตอบเขาตรงข้ามกับสิ่งที่คิดอยู่ในใจ

“คิดถึงก็บอกดิว่าคิดถึง จะเก๊กไปทำไมวะ อยากให้ไปหาก็บอก”

“เออ คิดถึง อยากให้มา แล้วไง จะมามั้ยล่ะ!”

คนที่ปลายสายเงียบไป แต่กลับมีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

“พิงค์? ยังอยู่ในสายปะวะ” รวินท์ขมวดคิ้ว ก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องออก

คนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องยิ้มกว้าง พลางยกถุงใส่เกาเหลาเนื้อเปื่อย ก๋วยเตี๋ยวและขนมหวานในมือขึ้นให้ดู “มาแล้วนี่ไง”

“เฮ้ย! มาได้ไงเนี่ย แล้วขึ้นมาได้ยังไงวะ!”

“ก็ขับรถมาอะดิ พอมาถึงก็มีคนจะเดินเข้ามาในตึกพอดี ผมถือของสองมือด้วย เลยทำเนียนให้เขาเปิดประตูให้” ภูพิงค์เขย่าถุงใส่เนื้อเปื่อยโชว์ “นี่เจ้าใหม่พี่ เพิ่งมาเปิด อร่อยฉิบหายเล...ย”

รวินท์ก้าวเข้าไปสวมกอดเด็กหนุ่ม

“คิดถึงผมมากเลยเหรอ ห่างกันไม่กี่ชั่วโมงเลย”

“อือ แต่ก็คงไม่มากเท่าไหร่หรอก สู้คนที่อุตส่าห์ขับรถมาที่นี่ไม่ได้”

คนอ่อนวัยกว่าหัวเราะ “ของผมน่ะ ไม่ใช่แรงคิดถึงอย่างเดียว แต่พลังรักด้วยเว้ย”

ทันตแพทย์หนุ่มยกมือขึ้นหยิกแก้มอีกฝ่าย “น่ามันเขี้ยวชะมัด! เข้าห้องมาได้แล้ว”

ภูพิงค์เอาขนมหวานไปแช่ตู้เย็นก่อน จากนั้นก็เดินมาที่โต๊ะ “นี่อะเหรอผัดกะเพราที่ว่า ทำไมสีแปลกจังวะ” พอตักใส่ปาก คนอ่อนวัยกว่าก็ทำหน้าเหยเก ดีที่เขาตักนิดเดียวนะเนี่ย “ทำไมเปรี้ยววะ พี่ใส่อะไรไปบ้างเนี่ย”

“ก็ใส่ซอสขวดดำๆ แบบที่คุณบอกไง”

เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว เดินเข้าไปในครัวแล้วเปิดตู้ดู “ไหน พี่ใช้ขวดไหนบ้าง”

“ทั้งหมดที่สีดำนั่นล่ะ”

ภูพิงค์ยกมือขึ้นกุมขมับ คิดว่าคราวหน้าควรจะติดป้ายไว้ด้วยว่าขวดไหนสำหรับใส่ผัดกะเพรา เขาเดินไปจูงมือเจ้าของห้องมาชี้ที่ขวดซอส “เอาใหม่นะพี่ ผัดกะเพราใส่ขวดนี้กับขวดนี้ ส่วนขวดนี้อะ เขาเรียกว่าจิ๊กโฉ่ว ผมซื้อมาไว้ตอนที่เรากินขนมจีบกันไง ขวดนี้ใช้กับขนมจีบเท่านั้น โอเค้ ขวดนี้ซอสเทริยากิ เขาไม่ใช้ใส่ผัดกะเพรากัน ขวดนี้เรียกซีอิ้วดำ มันจะหนืดๆ หน่อย ถ้าจะใส่ก็ใส่นิดเดียว เพราะมันหวาน...”

รวินท์พยักหน้าหงึกๆ “มิน่า ไอ้เต้เกลียดผัดกะเพราผมมากเลย”

“ไอ้ที่อยู่บนโต๊ะเททิ้งไปเถอะ กินเนื้อเปื่อยกันดีกว่า” เด็กหนุ่มลุกขึ้นหยิบชาม จัดการอุ่นน้ำก๋วยเตี๋ยวให้เสร็จ “รอแป๊บนะพี่”

ทันตแพทย์หนุ่มอมยิ้ม ยืนมองคนอ่อนวัยกว่าอยู่สักพักจึงก้าวเข้าไปสวมกอดทางด้านหลัง “ขอบใจนะที่มา ผมดีใจมาก”

ภูพิงค์ค่อยๆ หันกลับมากอดตอบ เขาก้มลงจูบศีรษะคนในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน “ก็รักแล้วนี่ จะทำไงได้” จากนั้นจึงเคลื่อนมือต่ำลงเรื่อยๆ ไปหยุดขยำสะโพกอีกฝ่ายเบาๆ “หายเจ็บยัง”

รวินท์ผลักเด็กหนุ่มออกทันที “กลับเชียงใหม่ไปเลยไป๊”

“โธ่ ผมแค่ถามเฉยๆ”

“ยังเจ็บอยู่”

คนอ่อนวัยว่าลูบศีรษะทันตแพทย์หนุ่ม “คราวหน้าไม่เจ็บแน่ๆ”

“เออ แต่คราวหน้าไม่ใช่วันนี้นะ”

“โอเคครับ ไปกินข้าวกันเนอะ”

“คุณกินแล้วไม่ใช่เหรอ”

“อือ กินแล้วแต่จะกินอีก เห็นพี่วินแล้วหิว”

รวินท์หัวเราะพลางส่ายหน้าไปมา แล้วเดินตามคนที่จูงมือตนไปที่โต๊ะอาหาร พอเขานั่งลงแล้วเด็กหนุ่มก็เดินกลับเข้าครัวไปยกชามเกาเหลาและก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟ

“เชิญคร้าบ”

“น้องพิงค์น่ารักแบบนี้ อยากให้อยู่ที่นี่ตลอดไปเลย”

“เป็นผีเฝ้าห้องเหรอ”

“เออ อยู่แทนจิ้งจกที แม่งทิ้งผมกันไปหมดแล้ว”

เสียงพูดคุยสลับเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของสองหนุ่มดังแว่วมาเป็นระยะๆ ห้องพักของรวินท์ไม่เงียบเหงาอีกแล้ว และบางทีจิ้งจกสองตัวที่หนีไป ก็อาจจะเพราะทนความหวานของทั้งคู่ไม่ไหว

ทุกครั้งที่มีโอกาสภูพิงค์ก็จะกอดรวินท์ไว้แนบกาย ไม่ว่าจะเป็นตอนล้างจานด้วยกัน ตอนที่นั่งดูรูปในโทรศัพท์มือถือและเฟซบุ๊ก หรือตอนเข้านอน

กอด...เพื่อให้มั่นใจว่าในที่สุดเขาก็สอยเดือนที่ลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้ามาเป็นของตัวเองได้สำเร็จ



END



แล้วน้องภูของเราก็สอยเดือนไปสำเร็จแร้ววววว ฮือออออ เก่งจังลูก

เอามาลงช้าเพราะความอาลัยอาวรณ์ค่ะ 555555 ยังไม่อยากให้จบเลยยย เหมือนเรานั่งมองเด็กๆ ตั้งแต่เริ่มจีบกันจนโดนกด /เอามือทาบอกกุมใจ หมอวินเป็นฝั่งเป็นฝาแร้ว

ขอบคุณทุกคนที่อยู่เคียงข้างกัน รอส่งตัวน้องพิงค์และหมอวินเข้าหอไปด้วยกัน ขอบคุณทุกกำลังใจมากๆ ภูสอยเดือนจะไม่มีวันนี้เลย ถ้าไม่ได้กำลังใจจากคนอ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ เริฟๆ

ปล. จริงๆ ตั้งใจจะเอาเรื่องของหมอเต้มาลงต่อจากภูสอยเดือนเลย เรื่องของหมอเต้ชื่อ เดือนอิงดอยนะคะ แต่...ยังไปไม่ถึงไหน /ปาดน้ำตา  อยากลงต่อกัน อยากให้รู้สึกไปด้วยกันว่า ส่งหมอวินเข้าหอไปแล้ว มารอลุ้นเรื่องราวของหมอเต้ไปด้วยกันต่อ ยังไงก็ขอให้รอติดตามเรื่องของหมอเต้กันต่อด้วยน้าาาา เอาใจช่วยคนที่เคยแต่วิ่งตามหาความรัก ให้ได้มีความรักกับเขาสักทีนะคะ

ปล.อีกที ภูสอยเดือนมีรวมเล่มแน่นอนค่า ยังไม่แน่ใจกับกำหนดวางขาย แต่น่าจะเป็นภายในปีนี้นะคะ หยอดกระปุกหมูรอไปรับตัวน้องพิงค์กับพี่วินไปนอนกอดที่บ้านกันน้าาาา~ ขอบคุณค่ะ

[Elf_Carat]

  หวานเวอร์ จะมีตอนพิเศษ uncut ให้อ่านบ้างมั๊ยคะ

[suikajang]

  รอหมอเต้ค่ะ คู่นี้ก็ปล่อยให้เขาหวานกันไป 
    

[MayA@TK]

 

 

 

[shoi_toei]

ปรบมือออออ แต่ก็แอบคิดถึง 5555

ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ

[darling]

หวาน 

[fc_fic]

 

[Yara]

จบอย่างนี้เลยหรอไม่สิ!!! เราอยากเห็นตอนที่หมอวินไปแนะนำกับที่บ้านว่าพิงค์เป็นแฟน เพราะคราวที่แล้วที่บ้านก็รู้ว่าเป็นคนสำคัญแต่อยากเห็น effect ของคนในครอบครัวว่าถ้าหมอวินมีแฟนแล้วจะเป็นยังไง

[fammykiki]

 

[songte]

แงๆจบแล้ว หลังจากนี้คิดถึงพี่วินกับพิงค์จะทำยังไง

 

[Seilong2]

 

[seaz]

ให้เวลาหมอเต้เขาหน่อยนะครับ ^^