หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END]

[utamon]

สงสัยว่าพี่วินจะงานเข้าอีกล่ะ 

[rockiidixon666]

นังออยใครส่งเธอมาอ่อยพี่วินน พี่วินหัดปฏิเสธบ้างนะ หึ่ยย 

[tomnub]

มันก็ลุ้นหน่อยๆ.. 

[พลอยสวย]

เตรียมชามรอมาม่าเลย

[Plavann]

หวังว่าคงไม่ใช่แผนของเตชิตนะ ถ้าใช่นี่ก็โคตรแสบอ่ะ อัพอีกสองสามตอนเดี๋ยวมาอ่านต่อ เราอ่อนแอต่อดราม่า ขอหลบไปจนกว่าจะแฮปปี้ละกัน

[่jum]

งานจะเข้าหมอวินละซิทีนี้

[•♀NoM!_KunG♀•]

เจริญ!!

[why yyy]

  ขอบคุณ

[Panamapaper]

โอ้โห นายเต เดี๋ยวเจอเราลงโทษษษษ 

[NuTonKaw]

 

[Fallinlove]

ยังดีที่หยุดทันนะคะพี่วิน แต่เราก็ยังโกรธอยู่นะ
แล้วถ้าน้องพิงค์จะมาเจอ แล้วเข้าใจผิด ก็โทษน้องไม่ได้นะ
เพราะเอาจริง ๆ พี่ิวินก็เกือบห้ามใจไม่อยู่เหมือนกัน
ยังไงก็แล้วแต่ ก็ขอให้เข้าใจกันได้ อย่าทะเลาะกันนาน
แล้วพี่เต้ต้องการอะไรถึงทำอย่างนี้เนี่ย T^T

[Jibbubu]

น้องเห็นแน่ๆ จะแก้ตัวไงเนี่ยหมอวิน

[ChocoPop]

เกริ่นมาขนาดนี้ไม่น่ารอดโดนพิงค์เม้งแน่นอน
สู้ๆนะพี่หมอ ไม่ว่าพี่จะโดนจับกด หรือไปกดน้องซะเองก็เถอะ 55

[hereg407]

เอาแล้วๆๆ  หมอวินซวยแน่ๆ

[sripaerrr]

เย้....มนที่สุดหมอวินท์ก็เปลี่ยนไปจริงๆแล้วววว หวังว่าน้องพองค์จะเข้าใจ อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจนะ

[tae1234]

สนุกมากครับ

[DrSlump]

 

[Cosinesine]

รอออออ ลุ้นน้องมาเจอ

[tae1234]

หมอวินหวั่นไหวง่ายมากกกกก   

[huskyhund]

Chapter 29 : งานเข้าแบบชุดใหญ่


ภูพิงค์หอบดอกไม้ช่อโตและหมอนข้างเดินดุ่มๆ เข้าไปในหอพัก โชคดีที่ป้าสร้อยกำลังนั่งเม้าอยู่กับป้าพิมซึ่งเขาเคยพบมาก่อน เด็กหนุ่มจึงรีบเดินเข้าไปหา

“ป้าพิม ผมพิงค์ครับ จำผมได้มั้ย ที่เคยมาหาพี่วินตอนมีช่างมาติดแอร์น่ะครับ”

“เอ๋?” เจ้าของชื่อเรียกขมวดคิ้ว “ป้าจำชื่อพิงค์ได้ แต่คุณเป็นใครป้าจำไม่ได้ค่ะ”

“โธ่ คนเดียวกันกับคนที่ผมยาวมัดหางม้ากับมีหนวดนั่นแหละครับ นี่ผมตัดผมโกนหนวดแล้ว”

“อุ๊ยตาย เออ จริงด้วย ตัดผมแล้วหล่อจนป้าจำไม่ได้เลยลูก แล้วนี่มาหาหมอวินเหรอคะ”

“ครับ ผมเอาของขวัญวันเกิดมาให้พี่วินน่ะครับ ผมขึ้นไปหาพี่วินได้มั้ย”

“เชิญเลยค่ะเชิญ หมอวินกลับมาสักพักแล้วล่ะค่ะ” ป้าพิมยิ้มหวาน หากในใจนึกดีใจและสะใจ ไปขัดจังหวะยัยออยอะไรนั่นทีเถอะ พวกป้าๆ หมั่นไส้ กำลังเม้าท์ถึงกันอยู่เลย

เมื่อขึ้นลิฟต์โดยสารมาแล้ว เด็กหนุ่มก็เดินยิ้มตรงไปยังห้องของทันตแพทย์หนุ่ม เขาอยากเห็นสีหน้าของรวินท์ตอนที่เห็นเขาโผล่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย คงจะตกใจน่าดู

ภูพิงค์เดินไปหยุดที่หน้าห้อง เขาชะเง้อมองผ่านหน้าต่างมุ้งลวดเข้าไป ไม่เห็นใคร แต่ข้างหน้าห้องมีรองเท้าถอดอยู่ และภายในห้องเปิดไฟ ถ้าอย่างนั้นพี่วินก็อาจจะอยู่ในครัวหรืออาบน้ำอยู่ล่ะมั้ง

เด็กหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกไป

เสียงโทรศัพท์มือถือดังมาแว่วๆ เพราะงั้นเจ้าของน่าจะอยู่ไม่ไกล เขาจึงตะโกนเรียกออกไป “พี่วินคร้าบ” พอได้ยินเสียงโวยวายดังมาจากในครัว เด็กหนุ่มจึงเอื้อมมือไปลองหมุนลูกบิดประตูดู

“ประตูก็ไม่ได้ล็อกแฮะ” ภูพิงค์ร้องบอกอีกครั้ง “พี่วิน! ผมเข้าไปนะ พี่ไม่ได้ล็อกประตูห้องอีกแล้วอะ!”

“เดี๋ยว พิงค์!” รวินท์วิ่งหน้าตาตื่นออกมาจากในครัว เด็กหนุ่มมาได้จังหวะฉิบหาย จังหวะที่เรียกว่าฟ้าผ่าลงตรงกลางกบาลนั่นแหละ เขากับคุณออยยังไม่ทันได้จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยเลย ยังไม่ทันได้ส่องกระจกด้วยว่าตัวเองตอนนี้อยู่ในสภาพแบบไหน

“แฮป...” คนอ่อนวัยกว่าชะงัก เพราะเจ้าของวันเกิดวิ่งมาหยุดหอบตรงหน้าเขาทั้งเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ใบหน้าเปื้อนลิปสติก ซึ่งชัดเจนมากโดยเฉพาะบนริมฝีปาก ทำให้เขาต้องชะเง้อมองไปทางด้านหลังที่ในครัว ซึ่งมีผู้หญิงอีกคนทำท่าทางอึกอักขณะเดินตามรวินท์ออกมา

หญิงสาวจัดเสื้อผ้ากลับอย่างลวกๆ จนเห็นได้ชัดว่าเธอรีบร้อนมากขนาดไหน เพราะตรงแขนเสื้อกล้ามม้วนเป็นเกลียว ชายเสื้อก็ยังไม่ทันดึงลงมาให้เรียบร้อย แต่อะไรก็ไม่ชัดเจนเท่ารอยจูบสีแดงจางๆ ตรงลำคอและบนเนินอกซึ่งปิดอย่างไรก็คงไม่มิด เธอผงกศีรษะ หันไปคว้าโทรศัพท์มือถือแล้วรีบกล่าวขอตัว จากนั้นก็รีบรุดเดินสวนกับภูพิงค์ออกจากห้องไป

ภูพิงค์ยืนนิ่งอึ้ง พอหันกลับมาสบสายตากับทันตแพทย์หนุ่มอีกครั้ง รอยลิปสติกที่ชัดเจนบนใบหน้าอีกฝ่ายนั้น มันตอกย้ำให้เขาแน่ใจว่าไม่ได้กำลังฝันร้าย เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนโดนทุบศีรษะหนักๆ มึนตื้อไปหมด หัวใจกระตุกอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บ เขารีบยัดช่อดอกไม้และหมอนข้างให้เจ้าของวันเกิด “ผมขอโทษที่มาขัดจังหวะ ผมไม่นึก... เอ่อ ช่างเถอะ ผมขอโทษจริงๆ ครับ” เขายกมือไหว้ แล้วหันหลังเดินออกไป

“เดี๋ยวพิงค์!”

เด็กหนุ่มหยุดกึก จะหันกลับไปก็ไม่กล้า เขายอมรับตรงๆ ว่า... ภาพที่เห็นเมื่อครู่มันทำให้เขาเจ็บปวด

“ครับ”

“เรื่องเมื่อกี้น่ะ...”

“ผมไม่บอกใครหรอกพี่ สบายใจได้”

“ไม่ใช่” รวินท์กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปประจันหน้ากับเด็กหนุ่ม ทว่าอีกฝ่ายกลับเบือนหน้าหนี ไม่ยอมสบสายตากับเขา “พิงค์ เมื่อกี้ ไม่ได้มีอะไรนะ... คือผม... ไม่ได้ทำ... เอ้อ คือทำ แต่ทำไปนิดเดียว...”

“พี่ไม่จำเป็นต้องอธิบายหรอก มันเป็นเรื่องส่วนตัวของพี่”

ทันตแพทย์หนุ่มคว้าท่อนแขนอีกฝ่ายไว้ “เดี๋ยวสิพิงค์! รอก่อนได้มั้ย ผมจะรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อเดี๋ยวนี้ละ”

ภูพิงค์ฝืนหันหน้ากลับไปหาอีกฝ่าย หากสายตาหลุบต่ำ เขายิ้มบาง “ขอโทษครับ แต่ผมต้องรีบกลับแล้ว เพื่อนผมรออยู่ข้างล่าง ผมตั้งใจเอาของขวัญมาให้พี่เฉยๆ” เด็กหนุ่มส่ายหน้าไปมา “ผมควรจะโทรมาบอกพี่ก่อน ไม่น่ามาขัดจังหวะพี่เลย”

รวินท์อ้ำอึ้ง จะแก้ตัวก็แก้ไม่ได้สนิทใจ เพราะเขาก็ทำเกินเลยกับหญิงสาวไปพอควร ไม่ว่าจะดูอย่างไร เขาก็ทำตัวใจง่ายเหมือนที่เด็กหนุ่มเคยว่าไว้นั่นล่ะ “ผมดีใจที่คุณมานะ คุณไม่ได้ขัดจังหวะอะไรสักหน่อย” มือที่เย็นเฉียบจับท่อนแขนอีกฝ่ายไว้แน่น “อย่าเพิ่งกลับได้มั้ย ให้ผมอธิบายก่อน ... อยู่คุยกันก่อนนะ”

เห็นชัดๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นแบบนี้ ยังต้องให้เขาอยู่ฟังบรรยายอีกเหรอวะ พี่วินก็คือพี่วินจริงๆ นั่นล่ะ ไม่เคยแคร์อะไร ไม่เคยสนใจความรู้สึกของใคร

สำหรับพี่วินน่ะ จะไปไหน จะทำอะไรกับใครก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นเขา แต่สำหรับเขาน่ะ...

ภูพิงค์ย่นคิ้วเข้าหากัน พลางกำมือแน่น

เขาไม่น่าเสือกมาที่นี่เลย

ภูพิงค์จับมือของทันตแพทย์หนุ่มออกช้าๆ เขารู้สึกว่าลมหายใจของตนเองติดขัดชอบกล ยิ่งเมื่อเห็นรอยลิปสติกบนริมฝีปากตรงหน้าแล้ว หัวใจก็ยิ่งเจ็บ

เด็กหนุ่มกัดฟันกรอด

เขาพลาดไปเสียแล้ว ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าต้องเจ็บหนักแน่ แต่ยังเสือกคิดจะเล่นของสูง

“ผมว่าอย่างพี่น่ะ ถ้าจะหาคนคุยด้วยก็คงหาไม่ยากหรอก แล้วผมก็คงไม่ใช่เพื่อนคุยที่ดีสำหรับพี่นัก ที่ผมมานี่ ก็แค่อยากจะมาอวยพรวันเกิดให้พี่เท่านั้น” เด็กหนุ่มยกมือขึ้นไหว้ แล้วฝืนยิ้มให้ดูเป็นธรรมชาติที่สุด “แล้วก็... ผมขอบคุณพี่มากสำหรับเรื่องที่ผ่านมา ที่พี่ช่วยเหลือผม ช่วยเหลือคณะผม แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะครับ ผมกลับล่ะ พี่หมอ” จากนั้นจึงรีบวิ่งออกไป

“พิงค์!” รวินท์รีบวางของในมือลงแล้ววิ่งตาม หากพอไปถึงลิฟต์โดยสาร ลิฟต์ก็เคลื่อนลงไปแล้ว เขาหันรีหันขวาง แล้วจึงวิ่งลงบันไดแทน

หากเมื่อลงมาถึงชั้นล่าง ลิฟต์โดยสารเปิดออก แต่ภูพิงค์ไม่ได้ก้าวออกมา เขารีบหันไปถามป้าทั้งสองคน “ป้าครับ เห็นพิงค์มั้ย”

“วิ่งลงบันไดมาเมื่อกี้ แล้วก็วิ่งออกไปแล้วค่า”

ทันตแพทย์หนุ่มวิ่งออกมาจากในตึกทั้งที่ยังไม่ได้ใส่รองเท้า เขาหันมองไปรอบๆ ไม่พบอะไรเคลื่อนไหว ภูพิงค์วิ่งหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้

รวินท์ยืนนิ่งอึ้ง ทำอะไรไม่ถูกอยู่พักใหญ่

บทเรียนที่เขาเคยได้รับมาครั้งหนึ่งแล้ว ย้อนกลับมาสั่งสอนเขาอีกครั้งอย่างนั้นหรือ

“หมอวิน! เข้ามาล้างหน้าล้างตาแล้วใส่รองเท้าก่อนมั้ยคะ” ป้าพิมตะโกนเรียก ก่อนจะเดินไปคว้าแขนทันตแพทย์หนุ่มแล้วพาเดินกลับเข้าไปในตึก “หมอเป็นอะไรเนี่ย หน้าตาเหมือนเจอผี”

...ถ้าเจอผีอาจจะดีกว่า

“ตายจริง ลิปสติก...เลอะเต็มเลยค่ะหมอ”

ทันตแพทย์หนุ่มหันขวับไปมองเงาสะท้อนในบานกระจก เห็นสภาพตัวเองตอนนี้ก็เข้าใจอยู่หรอก... ว่าทำไมภูพิงค์ถึงเมินหน้าหนีเขาไปแบบนั้น

“ผมกลับห้องก่อนนะครับ” รวินท์เอ่ยกับป้าทั้งสองคนไปอย่างเลื่อนลอย

พอกลับถึงห้อง เขาก็สาวเท้าตรงไปเข้าห้องอาบน้ำ จัดการทำความสะอาดเนื้อตัวและใบหน้าให้เกลี้ยง พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วจึงหยิบช่อดอกไม้กับหมอนข้างขึ้นมาวางบนโต๊ะญี่ปุ่น พลางนั่งลงพิจารณาดู

ช่อดอกไม้ช่อใหญ่เป็นของขวัญจากสมาชิกสโมฯ พิงค์และเพื่อนๆ ส่วนบนหมอนข้างมีการ์ดวันเกิด เขียนคำอวยพรสั้นๆ และมีปล. ว่าให้เอาไว้กอดแทนตัวคนให้ เวลาที่เหงา ถ้าอย่างนั้นหมอนข้างนี่ก็คงเป็นของขวัญที่พิงค์ตั้งใจเลือกให้เขา

“พี่หมอ”

ภูพิงค์เรียกเขาแบบนั้น ทั้งที่เคยเรียกว่าพี่วินมาตลอด อีกฝ่ายตั้งใจเน้นคำนั้นเพื่อให้เห็นชัดถึงความห่างเหิน คำพูดและท่าทางของอีกฝ่าย... เขาเห็นมันซ้อนทับกับภาพของขวัญข้าวในวันสุดท้ายที่พูดคุยกัน

ดวงตาเรียวร้อนผ่าว รวินท์ยกมือขึ้นกุมใบหน้าไว้ หากน้ำตาก็ยังไหลออกมาจนได้

ใจง่าย นอนกับใครก็ได้ อ่อยไปทั่ว... ภาพพจน์เขาคงไม่มีวันเปลี่ยนไปในสายตาของภูพิงค์อีกแล้ว เด็กหนุ่มคงเกลียดคนอย่างเขาไปแล้ว

“ทำไมมึงถึงเป็นคนแบบนี้วะไอ้วิน!” นี่หรือจะปรับปรุงตัว คำสัญญาของเขา คำพูดของเขา ไม่มีอะไรน่าเชื่อถือเลยสักอย่าง “ชาตินี้คนอย่างมึงคงไม่มีวันเจอคนที่จริงใจกับมึงหรอก ไอ้โง่”

เมื่อนึกย้อนไป... ช่วงเวลาสั้นๆ ที่ได้รู้จักกัน เขามีความสุขมากขนาดไหน ทุกครั้งที่มีอยู่ด้วยกันมีแต่เสียงหัวเราะ เมื่อเขาโศกเศร้า อีกฝ่ายก็จะมีคำปลอบโยนและความเข้าใจให้หัวใจอบอุ่นเสมอ เขาได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ มากมาย เป็นช่วงเวลาที่ดีเสียจนเขาอยากจะย้อนกลับไป แล้วหยุดเวลาไว้แค่นั้น

ทันตแพทย์หนุ่มหันมองไปรอบๆ ห้องซึ่งมีความทรงจำของพวกเขาอยู่ทุกแห่ง ไม่ว่าจะเป็นผ้าม่าน โต๊ะ เบาะรองนั่ง หรือเก้าอี้กับโต๊ะกินข้าว

รอยยิ้มของภูพิงค์ชัดเจนอยู่ในใจ

“ให้โอกาสผมอีกครั้งได้มั้ย”

รวินท์แค่นหัวเราะให้กับความโง่เง่าตัวเอง คนอย่างเขา จะต้องขอโอกาสจากคนอื่นอีกสักกี่ครั้งกันนะ จะต้องสัญญาว่าจะปรับปรุงตัวเองอีกกี่ครั้ง คำพูดพล่อยๆ ใครเขาจะเชื่อกัน


ฝ่ายภูพิงค์นั้น เขาวิ่งกลับมาที่รถซึ่งจอดรออยู่ข้างตึกด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เด็กหนุ่มเปิดประตูเข้าไปนั่ง แล้วบอกให้แซนดี้กับซันอยู่นิ่งๆ พลางชะเง้อมองไปยังประตูทางเข้าตึกที่เขาเพิ่งจะวิ่งออกมา

เขาเห็นว่ารวินท์วิ่งตามเขาออกมาด้วย เด็กหนุ่มยิ้มบาง แต่เขาไม่อยากเจ็บปวดมากไปกว่านี้อีกแล้ว ตอนนี้เขาอาจจะยังไม่ได้ถลำลึกมากนัก อาจจะยังพอถอยออกมาตั้งหลักได้

“เกิดอะไรขึ้นวะไอ้พิงค์”

เด็กหนุ่มนั่งนิ่ง รอให้รวินท์กลับเข้าหอพักไปก่อนจึงพูดขึ้น “กลับกันเถอะว่ะ พี่เขาไม่ว่างน่ะ”

แซนดี้ขมวดคิ้ว แต่ภูพิงค์ทำหน้าเครียดขนาดนี้ เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเลยตั้งแต่รู้จักกันมา จึงไม่กล้าเซ้าซี้ถามอะไรต่อ เขาหันไปส่งสายตาให้ซัน เพื่อนอีกคนที่นั่งบนเบาะหลัง

ซันส่ายหน้าไปมา แล้วพยักพเยิดให้เจ้าของรถรีบขับออกไปก่อน สีหน้าไอ้พิงค์ตอนนี้โคตรน่ากลัว พวกเขาอาจจะโดนลูกหลงยับเยินได้ง่ายๆ

 
เมื่อถึงวันศุกร์ รวินท์ขับรถไปส่งเตชิตที่สนามบินเชียงใหม่เช่นเคย เขาพยายามทำตัวเป็นปกติ ไม่ให้ใครสงสัยว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในวันเกิดของเขา

พอกลับมาถึงคลินิกซึ่งคืนนี้ต้องนอนคนเดียว ทั้งที่อยู่ใกล้กับบ้านเช่าแค่นั้น แต่เขาก็ไม่กล้าแม้แต่จะโทรศัพท์ไปหาเด็กหนุ่ม
แล้วพอนอนลงบนเตียง เขาก็นึกถึงเมื่อครั้งที่ภูพิงค์เคยมาปลอบโยนเขาตอนที่เขาอกหัก ตอนนั้นเขาคิดว่าอีกฝ่ายน่ะ ถ้าหากไม่บ้าก็ต้องโคตรใจดีมากแน่ๆ ถึงได้ปล่อยให้เขานอนทับได้ทั้งคืน แถมยังค่อยๆ ปลอบอย่างใจเย็น แบบที่ไม่ได้เข้ากับใบหน้าเอาเสียเลย

ขณะที่นอนเหม่ออยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น รวินท์ปล่อยมันดังไปเรื่อย จนหยุดไปเอง ทว่าไม่นานมันก็ดังขึ้นอีก

โทรมาเวลานี้คงไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้เต้แน่ๆ เขาไม่มีอารมณ์จะคุยกับมัน...หรือใครๆ ทั้งนั้น

เสียงโทรศัพท์เงียบไปแล้วก็ดังขึ้นอีก ทำให้ทันตแพทย์หนุ่มชักจะอารมณ์เสีย เขาจึงเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มาดู กะว่าจะบล็อกเบอร์แม่ง แต่แล้วชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอก็ทำให้เขาเลิกคิ้วขึ้นด้วยประหลาดใจ

“ขวัญข้าว?” เขารีบกดรับสายทันที

“วิน”

แค่ได้ยินเสียงของเธอ หัวใจของทันตแพทย์หนุ่มก็เต้นไม่เป็นส่ำ เขาพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลย “ขวัญ... ขวัญโทรมาหาผม...”

“อื้อ ได้ยินว่าเสาร์อาทิตย์มาทำคลินิกที่เชียงใหม่ พรุ่งนี้พอมีเวลาว่างเจอขวัญหน่อยมั้ย”

“ได้สิ! พรุ่งนี้ผมเลิกบ่ายสี่ เจอกันที่ไหนดี”

“วินมาหาขวัญที่โรงแรมได้มั้ย”

“ได้อยู่แล้ว”

หลังจากนัดกันเสร็จ รวินท์ก็พอยิ้มออกมาได้บ้าง เขาคิดถึงขวัญข้าว แม้ไม่ได้คบหาเป็นแฟนกันแล้ว แต่ความผูกพันก็ยังคงมีอยู่ เขาอยากเจอเธอ อยาก...กลับไปเป็นเพื่อนกัน

มาถึงตอนนี้ทันตแพทย์หนุ่มก็เข้าใจ เขาไม่ได้รักขวัญข้าวเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ทำไมน่ะหรือ เพราะในใจยังเจ็บเมื่อนึกถึงภูพิงค์ แทนที่จะดีใจและคิดถึงแต่เรื่องของเธอเท่านั้น

เวลานี้เขาไม่ได้ต้องการกลับไปคบหากับเธอ หากก็ยังเป็นห่วง คิดถึงกันตามประสาคนเคยใกล้ชิดกันเท่านั้นเอง


เมื่อถึงเวลานัดในตอนบ่ายแก่ๆ ของวันเสาร์ รวินท์ไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งตัวหล่อเหมือนอย่างเคย เขาไปหาขวัญข้าวทั้งสภาพหลังเสร็จคลินิกนั่นล่ะ แค่ล้างหน้าล้างตาแล้วก็ไปทันที พอเคลื่อนรถเข้าไปจอดในที่จอดรถของโรงแรมแล้ว เขาก็ไปหาเธอที่ร้านอาหารตามนัด

แวบแรกที่ได้เห็นขวัญข้าว เธอดูดีขึ้นกว่าก่อนเป็นสิบเท่า ใบหน้าสดใส มีรอยยิ้มน่ารักประดับ เป็นผลให้เขาพลอยยิ้มตามไปด้วย เธอดูมีความสุขมากจริงๆ ไม่เหมือนเมื่อครั้งที่คบกับเขาเลย ทั้งที่ไปทำงานในที่ไกลขนาดนั้น

ทันตแพทย์หนุ่มเดินฉับๆ ไปนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกัน “รอนานมั้ย”

“ไม่หรอก ยังไงขวัญก็พักที่นี่ แต่เราสั่งอะไรมากินกันก่อนเถอะ หิวจะตายอยู่แล้ว”

หลังจากสั่งอาหารไป รวินท์ก็เท้าแขนลงบนโต๊ะพร้อมกับโน้มตัวไปทางที่อีกฝ่ายนั่งอยู่ “ขวัญดูมีความสุขดีนะ”

“อือ ทำงานเหนื่อย แต่มีความสุขมาก” เธออมยิ้มเล็กน้อย “ส่วนวินก็ยังหล่อเว่อร์เหมือนเดิมเลยนะ ตอนที่เดินเข้ามางี้ ทุกโต๊ะหันมองตามกันเลย”

“เหรอ ผมไม่ได้สังเกต สายตาของผมมองหาแต่ขวัญเท่านั้นน่ะ”

“ปากก็หวานเหมือนเดิมด้วยนะ ไม่เปลี่ยนเล้ย~ คนกะล่อน!” ขวัญข้าวหัวเราะ

รวินท์ชะงัก เขาทวนคำพูดนั้นในศีรษะอีกครั้ง “ปากหวาน? ผม...พูดจาแบบนี้ตลอดเลยเหรอ”

“หือ?”

“ผมตั้งใจจะบอกว่า ผมมองหาแต่ขวัญเพราะผมมีนัดกับขวัญ ผมไม่ได้...”

“มันก็อาจจะไม่ได้แปลกอะไรสำหรับวินหรอก แต่สำหรับขวัญน่ะ เพราะวินเป็นคนพูด มันเลยทำให้ขวัญรู้สึกว่าขวัญเป็นคนพิเศษ เพียงแต่... วินไม่ได้พูดแบบนี้กับขวัญคนเดียว แต่พูดกับผู้หญิงทุกคนน่ะสิ” เธอเอ่ยพลางเบ้ปากเล็กน้อย “เมื่อก่อน... ขวัญเคยโกรธมากเวลาที่วินพูดกับคนอื่นๆ แบบนี้ไปทั่ว”

“ขวัญ... เคยโกรธผมด้วยเหรอ”

“อือ โกรธมากด้วย”

“ผมไม่เคยรู้เลย”

รวินท์อ้ำอึ้งไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อดี เขาไม่นึกว่าจะโดนขวัญข้าว อดีตหญิงสาวผู้เป็นที่รักยิงด้วยปรมาณูลูกใหญ่ตั้งแต่เบาะนั่งยังไม่ทันอุ่น หากโชคดีที่พนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟให้ เขาจึงได้หยุดตั้งหลักก่อน

ขณะที่กินอาหารในจานไป สำหรับรวินท์ก็ยิ่งชัดเจนว่าบรรยากาศระหว่างพวกเขาไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เขาชำเลืองมองเธอ รู้สึกดีใจ อบอุ่นในหัวใจที่ได้พบกันอีกครั้ง แต่... บางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป

ทันตแพทย์หนุ่มวางส้อมกับมีดในมือลง เขายกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้ววางมือลงบนโต๊ะ

“ผมดีใจที่เราได้เจอกันอีกครั้งนะขวัญ

“....”

รวินท์ยิ้มอย่างอ่อนโยน แบบที่ทำให้หญิงสาวชะงักไปกับรอยยิ้มนั้น “ผมดีใจที่เรายังเป็นเพื่อนกันได้”

ขวัญข้าวนิ่งอึ้ง ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ “ขวัญก็ดีใจ ที่จริงก็ไม่นึกว่าวินจะยอมมาเจอขวัญอีก” ขณะเดียวกันก็มีพนักงานมาเก็บโต๊ะให้ หญิงสาวเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย หากยังวางมือค้างไว้บนโต๊ะเช่นเดิม

นัยน์ตาของเธอจับจ้องใบหน้าที่หล่อเหลาของอดีตแฟนหนุ่ม ไม่รู้สิ บางสิ่งบางอย่างของรวินท์เปลี่ยนไป ทำให้เธอไม่ต้องรู้สึกเกร็งเหมือนเมื่อก่อน “วินเปลี่ยนไปนิดหน่อยนะ คงมีหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงที่ผ่านมาล่ะสิ”

“อืม ก็คงแบบนั้น” นัยน์ตาของชายหนุ่มอ่อนแสงลง เขากำมือรวบรวมความกล้า สูดลมหายใจเข้าปอดลึก แล้วจึงเอื้อมมือไปกุมมือเธอไว้ “ขวัญ ผมขอโทษนะ ที่เมื่อก่อนทำตัวแย่ๆ ทำให้ขวัญต้องเสียใจบ่อยๆ ผมได้บทเรียนจากการกระทำของตัวเองแล้ว”

ขวัญข้าวจ้องมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาเรียว “เมื่อก่อนเวลาวินพูดแบบนี้ ขวัญไม่เคยเชื่อวินเลย แต่ครั้งนี้... ขวัญเชื่อแฮะ”

รวินท์ดึงมือกลับไปวางที่เดิม “ทำไม”

“เพราะสีหน้ากับแววตาของวิน... แสดงออกว่าเจ็บปวดจริงๆ”

ทันตแพทย์หนุ่มเลิกคิ้วขึ้น “ทำไมขวัญไม่เคยพูดอะไรเลย... สีหน้าผมเมื่อก่อนมันเสแสร้งมากเลยใช่มั้ย”

“ถ้าให้ตอบตรงๆ ก็ใช่” ขวัญข้าวหัวเราะเบาๆ “แต่ขวัญก็ผิดที่ไม่เคยบอกวินตามตรง ได้แต่เก็บเอาไว้ในใจ”

“ทำไมขวัญถึงไม่บอกผม ทำไมถึงไม่แสดงออกมาว่าโกรธ”

“เพราะขวัญรักวิน รักมากจนกลัวว่าจะต้องเสียวินไป ขวัญรู้ว่าวินเป็นคนป็อปมากแค่ไหน เลยพยายามอดทน ทำเป็นไม่หึง ไม่พูด ไม่แสดงอาการอะไรออกมา ขวัญเหมือนคนบ้าที่รักวินจนหน้ามืดตามัว ทุกครั้งที่ได้ยินข่าวลือว่าวินไปกับคนอื่น ทุกครั้งที่วินบอกว่าเบื่อที่ขวัญไม่มีเวลาให้ มันเจ็บปวด มันทรมาน ขวัญต้องร้องไห้อยู่คนเดียว ทั้งโกรธทั้งหึงแทบตายก็ไม่กล้าบอกให้วินรู้ เพราะกลัวว่าวินจะรำคาญ แต่ทุกครั้งที่วินกลับมาหาขวัญก็ทำให้ขวัญยอมอดทนต่อไปได้อีก หวังว่าวินจะเปลี่ยนแปลงไปเพราะคำสัญญาที่วินบอกว่าจะปรับปรุงตัวเอง กับคำขอโทษเสียใจทั้งหลาย แต่แล้วทุกอย่างก็วนกลับไปในลูปเดิมๆ สุดท้ายความอดทนของคนมันก็มีขีดจำกัด...”

รอยยิ้มของขวัญข้าวเศร้าสร้อยเมื่อเธอเล่าถึงอดีต “วินไม่เคยใส่ใจความรู้สึกของขวัญเลย พอๆ กับที่ไม่สนใจใครๆ รอบตัว อยากได้อะไรก็ได้มาง่ายๆ ตลอด มีแต่คนคอยเอาอกเอาใจ หลังจากหลายปีที่คบกันมา วินสัญญาว่าจะปรับปรุงตัวเองไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยสักนิด สิ่งที่ขวัญคาดหวัง วินทำลายมันครั้งแล้วครั้งเล่า...”

รวินท์ลดสายตาลงต่ำ ดวงตาของเขาร้อนผ่าว “ผมขอโทษ”

“วินไม่ได้ผิดคนเดียว ขวัญเองก็ผิดที่ไม่เคยพูดอะไรออกไป มันเป็นความผิดพลาดของเราสองคน” ขวัญข้าวพูดเสียงสั่น ยิ่งพอเห็นสีหน้าโศกเศร้าของรวินท์ และน้ำตาที่เอ่อคลอนัยน์ตาคู่นั้นด้วยแล้ว ยิ่งทำให้เธอเก็บความรู้สึกที่อัดอั้นมานานไว้ไม่ได้อีก เป็นผลให้หยดน้ำตาหลั่งออกมาจากดวงตาของเธอช้าๆ

ทันตแพทย์หนุ่มเอื้อมมือออกไปเกลี่ยทางน้ำตาบนพวงแก้มของอดีตคนรักอย่างแผ่วเบา ขณะที่น้ำตาของตนเองร่วงหล่นลงมาโดยไม่รู้ตัว

หญิงสาวใช้ผ้าเช็ดหน้าของเธอซับน้ำตาเขาให้ เธอจับมือเขาอย่างอ่อนโยน วางผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นลงบนฝ่ามือเขาแล้วกุมมือนั้นไว้ “วิน...มีคนใหม่แล้วใช่มั้ย”

รวินท์ส่ายหน้าช้าๆ “ไม่มี”

“แต่วินมีคนที่ชอบ”

ใบหน้าของภูพิงค์แวบเข้ามาในความคิดทันที ทำให้ชายหนุ่มพูดไม่ออก “.....”

“สวยกว่าขวัญมั้ย”

ครั้งนี้พอนึกถึงใบหน้าของขวัญข้าวเปรียบเทียบกับภูพิงค์แล้ว รวินท์ก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “คงเปรียบเทียบกันไม่ได้”

“น่ารักกว่าขวัญหรือเปล่า”

“น่ารักเหมือนกัน”

“แล้วทำไมถึงไม่ได้คบกัน”

รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาจางหายไปทีละน้อย “คงไม่มีใครทนนิสัยแย่ๆ ของผมได้ล่ะมั้ง”

“ทำไมล่ะ วินต้องแสดงแสนยานุภาพอะไรอีกแน่ๆ เลย”

“สมกับที่รู้จักผมดีเลยนะขวัญ เขากับผมแตกต่างกันมาก ทั้งนิสัยและความคิด...จนน่าจะเป็นเรื่องยากที่เราจะคบกันได้ เขาไม่เคยบอกว่าชอบผม ส่วนผมเองก็ไม่เคยบอกเขา ผมรู้สึกสบายใจเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ส่วนเขาจะคิดยังไง ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่เราก็ใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังบ่อยๆ เพราะงั้น...”

“เพราะงั้นวินเลยคิดว่าวินเป็นอิสระ จะทำอะไรไปไหนกับคนอื่นในระหว่างที่ยังไม่ได้คบหากันก็ได้ใช่มั้ย ไม่สิ... เมื่อก่อนทั้งที่คบกับขวัญ วินก็ยังทำ”

รวินท์สะอึก คำพูดของเธอบาดลึกเข้าไปในหัวใจ


(มีต่อค่ะ)

[huskyhund]

“ในเมื่อวินอยู่กับเขาแล้วรู้สึกดี ทำไมวินถึงทำอะไรที่มันทำลายความรู้สึกดีๆ นั่นไปซะล่ะ เขาจะมองวินว่าเป็นอย่างไร ควรจะเปิดโอกาส จะให้ใจกับวินดีไหม มันก็ต้องดูที่การกระทำของวินด้วยนะ”

“ผม...” ทันตแพทย์หนุ่มเม้มปากแน่น

“ถ้าวินกับเขาแตกต่างกันมาก แต่สบายใจเวลาที่อยู่ด้วยกันตามลำพัง นั่นไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนพิเศษสำหรับวินหรอกเหรอ คนเราน่ะ ไม่ได้สบายใจเวลาอยู่กับทุกคนหรอกนะ”

รวินท์ส่ายหน้าพลางยิ้มบาง “ผมกับเขา... เราเป็นได้แค่เพื่อนกันเท่านั้นละ”

“วินกับคนคนนั้นน่ะ อยู่ในระยะที่เรียกว่าระยะดูใจ รู้จักไหม... สำหรับวินที่มีแต่คนเข้ามาสารภาพรักคงจะไม่รู้ ว่าคนทั่วไปเขาต้องพยายามปรับปรุงตัว พยายามสั่งสมความกล้ามากขนาดไหน กับการที่จะเปิดรับใครสักคนเข้าไปในหัวใจ กับความพยายามที่จะเข้าหาเข้าไปใกล้ชิด กับการที่จะตัดสินใจบอกรักใครสักคน”

“ขวัญเองก็เหมือนกันเหรอ”

“เราเป็นเพื่อนกันเมื่อตอนปีหนึ่ง... ขวัญใช้เวลาทั้งปีเพื่อรวบรวมความกล้าเข้าไปบอกวิน”

“.....”

“ตอนนั้นคิดว่า... ช่างแม่ง ยังไงก็เรียนคนละคณะ” เธอหัวเราะเบาๆ “แต่อยากให้วินรู้... ว่าขวัญมองวินมาตลอด”

รวินท์ยิ้มบาง เมื่อนึกย้อนกลับไปก็ยิ่งรู้สึกถึงความงี่เง่า โง่เขลาของตัวเอง เขามีผู้หญิงที่ดีที่สุดอยู่ในมือแท้ๆ แต่ไม่เคย... ไม่เคยเลยที่จะใส่ใจความรู้สึกของเธอ ตลอดเวลาห้าปีที่คบกัน เธอให้โอกาสเขามาไม่รู้กี่ครั้ง หากเขาก็ปัดมันทิ้งไปเสียทุกที

...แล้วครั้งสุดท้าย ก็ยังมีหน้าขอโอกาสจากเธออีก

“ผมขอโทษ”

“เรื่องมันผ่านไปแล้วน่ะวิน” ครั้งนี้เป็นขวัญข้าวเอง ที่เป็นฝ่ายเอื้อมมือไปกุมมือเขาไว้ “ขอบคุณนะ ที่เปิดใจคุยกับขวัญตรงๆ”

“ไม่หรอก ผมต้องขอบคุณขวัญมากกว่า ที่สอนอะไรผมหลายๆ อย่าง”

“วินเองก็ปรับปรุงตัวมากขึ้นแล้วนี่นา แบบนี้น่ารักขึ้นเป็นกอง ที่จริง... ขวัญไม่เคยคิดเลยว่าเราจะมานั่งพูดคุยกันด้วยเหตุผลแบบนี้ได้” เธอบีบมือเขาเบาๆ “เรื่องของเรา มันอาจสายไปแล้ว แต่วินกับเขายังมีโอกาสนะ”

รวินท์พลิกมือกลับไปกุมมือหญิงสาวไว้ เขาส่ายหน้าไปมาช้าๆ “ผมว่าเขาตัดผมขาดจากชีวิตเขาไปแล้วล่ะ และถ้าหากว่าเขามีใจให้ผมสักนิด เขาก็คงตัดใจไปแล้วด้วย เขาเกลียดคนแบบผมจะตายไป”

“เขาถอยออกไปเพราะวินทำตัวไม่ดีเองไม่ใช่เหรอ ถ้าวินรู้ตัวว่ามีใจให้เขา วินก็ต้องเป็นฝ่ายเข้าหา พิสูจน์ให้เขาเห็นว่าวินเป็นคนใหม่แล้วสิ เริ่มต้นใหม่ตอนนี้ก็ยังไม่สายหรอกนะ” ขวัญข้าวอมยิ้ม “อันที่จริง การได้รักใครสักคนข้างเดียว ตามจีบเขา มันก็สนุกดีเหมือนกันนะ ลุ้นดีด้วย เชื่อขวัญสิ ขวัญมีประสบการณ์มาแล้ว”

“ประสบการณ์ที่ไม่น่าจดจำเอาซะเลยน่ะสิ”

“บ้าน่ะ มาถึงตอนนี้แล้ว ขวัญว่ามันเป็นความทรงจำที่ดีออกนะ ขวัญดีใจ ไม่เคยเสียใจเลยที่ได้รักวิน”

หัวใจของทันตแพทย์หนุ่มอุ่นวาบ มีรอยยิ้มละมุนอย่างจริงใจปรากฎขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา เขาค่อยๆ ดึงมือที่เธอกุมไว้ออก

ขวัญข้าวทำหน้าดุพลางชูนิ้วขึ้น “แต่ถ้าวินไม่เลิกนิสัยเจ้าชู้ ใจง่าย ขี้อ่อย เป็นกันเองกับทุกคน ไม่ใส่ใจคนรอบตัว วินจะไม่มีวันได้รับความรักความจริงใจจากใครทั้งนั้น จำเอาไว้ให้ดี”

“ครับ”

“ถ้าไม่ทำให้เขารู้สึกว่าเป็นคนพิเศษ เขาก็ไม่มีวันรู้หรอก ว่าวินคิดจริงจังกับเขา”

“ครับ”

“ว่านอนสอนง่ายแบบนี้ โคตรไม่คุ้นเลยอ่ะ”

“นั่นสิ ผมก็ไม่คุ้นตัวเองเหมือนกัน” เขาหัวเราะเจื่อนๆ

“ขวัญจะแอ๊ดเฟซวินใหม่ แล้วจะเลิกบล็อกวินทั้งหมดทุกโซเชียลนะ”

“เป็นพระคุณอย่างสูง” รวินท์ค้อมศีรษะลง

“แล้วขวัญจะมีโอกาสได้เจอเขามั้ย”

“ถ้าเขายังให้โอกาสผม ก็อาจจะมี”

“งั้นก็สู้ให้เต็มที่เลยนะ”

“ผมจะพยายาม”

ขวัญข้าวเท้าแขนลงกับโต๊ะแล้วเอี้ยวตัวเล็กน้อยเพราะรู้สึกเมื่อย “อืม... นั่งนานไปหน่อย”

“กี่เดือนแล้วล่ะ”

หญิงสาวหันขวับ พลางทำตาโตใส่ “ขวัญพุงโตมากเลยเหรอ”

“ไม่หรอก เหมือนกินอิ่มแล้วไม่ได้อึมาสักสองอาทิตย์”

“นั่นปากเรอะ!” เธอตีแขนเขาไปอย่างไม่เบาแรงนัก

“แล้วขวัญก็ขยับตัวช้าผิดปกติ ทั้งที่เมื่อก่อนทำอะไรว่องไวไปหมด แถมก็ดูจะระวังท้องมากๆ เลยด้วย อีกอย่าง...” รวินท์พยักพเยิดหน้าไปทางโต๊ะหนึ่งที่อยู่ห่างออกไป “เขาจ้องอยู่ตลอดเลย ท่าทางจะกังวลแล้วก็ห่วงขวัญมากๆ”

ขวัญข้าวแปลกใจไม่ใช่น้อย เพราะเมื่อก่อนรวินท์ไม่ใช่คนที่จะสังเกตอะไรแบบนี้ เธออ้าปากค้าง “วิน...”

ทันตแพทย์หนุ่มลุกขึ้น เดินฉับๆ ไปทางคนที่นั่งอยู่ แล้วยื่นมือเข้าไปหา “สวัสดีครับ ผมกับขวัญคุยกันเสร็จแล้ว เราไปนั่งด้วยกันดีกว่ามั้ย”

“อ่า... เอ่อ...” ชายหนุ่มยกมือขึ้นดันแว่น ก่อนจะลุกขึ้นพรวดแล้วยื่นมือที่เย็นเฉียบไปสัมผัสกับรวินท์ “สวัสดีครับ”

“ไปเถอะ ผมอยากรู้จักคนรักของขวัญนะ” รวินท์ยิ้ม เขาโอบไหล่อีกฝ่ายแล้วพาเดินไปยังโต๊ะเดิมที่เขานั่ง จากนั้นก็หันไปเรียกพนักงานให้นำเก้าอี้มาเสริม พร้อมกับสั่งน้ำเพิ่มอีก

“แนะนำตัวสิ” ขวัญข้าวอมยิ้มพลางใช้ข้อศอกสะกิดคนรักของเธอ

“ผมชื่อสาโรจน์ครับ เอ่อ... เราเรียนมาด้วยกัน”

“เราเป็นเพื่อนในคณะเดียวกันมาก่อนน่ะ”

“ผมเพิ่งเคยเจอคุณรวินท์ใกล้ๆ โห... ตัวจริงหล่อกว่าที่เขาลือกันซะอีก” แพทย์หนุ่มพูดเสียงสั่น แล้วใบหน้าของเขาก็ซับสีเลือดขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“ไม่ต้องชมผมขนาดนั้นหรอก พูดแบบนี้เดี๋ยวขวัญเปลี่ยนใจนะเอ้า” ทันตแพทย์หนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ “เรียกผมแค่วินก็พอ ไม่ต้องเรียกเต็มยศขนาดนั้นหรอกคุณโรจน์”

“ครับ” สาโรจน์พยักหน้ารัว

สาโรจน์เป็นผู้ชายหน้าตี๋ๆ ใส่แว่นตาหนาเตอะ หวีผมเรียบแปล้ ท่าทางเรียบร้อย ดูเป็นเด็กเรียนสุดๆ ถ้าหากใครๆ มองเข้ามา ก็คงไม่อยากเชื่อว่าขวัญข้าวทิ้งรวินท์ไปเพื่อคบกับเขา

หากทันตแพทย์หนุ่มเข้าใจดี ถ้าให้เดาสาโรจน์ก็คงเหมือนขวัญข้าวเมื่อครั้งที่แอบชอบเขาตอนอยู่ปีหนึ่ง คนคนนี้คงเป็นเพื่อนคอยเคียงข้าง คอยดูแลเธอในยามที่หมองเศร้า... ในยามที่เขาทำให้เธอเสียใจ

“เอ่อ ผมเพิ่งคบกับขวัญตอนเรียนจบนะครับ ผมตามเขาไปอินเทิร์นที่โรงพยาบาลเดียวกัน ไม่ได้...”

รวินท์พยักหน้า “ขอบคุณนะครับ ที่อยู่ข้างๆ ขวัญตลอด” ทั้งที่เขาหมายความอย่างที่พูดจริงๆ ทว่าอีกฝ่ายกลับหน้าเสีย จ๋อยหนักขึ้นไปอีก เขาจึงเอื้อมมือไปตบไหล่เบาๆ “เฮ้ย! ทำไมทำหน้าเหมือนจะมาขอผ่อนผันหนี้ผมแบบนี้ล่ะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ”

“คุณวิน...”

“รักขวัญให้มากๆ นะ ช่วยชดเชยที่ผมเคยทำให้เขาเสียใจด้วยนะครับ”

แพทย์หนุ่มยิ้มบาง “ทั้งชีวิตผม มีขวัญคนเดียวนี่ล่ะครับ เขาเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผมแล้ว ผมจะรัก จะดูแลเขาให้ดีที่สุด ผมสัญญา”

นี่คงเป็นเหตุผลที่ขวัญข้าวเลือกสาโรจน์ มากกว่าผู้ชายที่มีดีแค่หน้าตาอย่างเขา

“วิน... รับนี่ไว้ได้มั้ย” หญิงสาวหยิบซองจดหมายสีชมพูขึ้นมาส่งให้ “ขวัญกับโรจน์อยากให้วินมานะ”

“อะไรอ่ะ ซองผ้าป่าเหรอ จะบวชหมู่รึไง”

“ทำไมเดี๋ยวนี้ปากจัด!”

รวินท์หัวเราะ เขารับซองนั้นมาเปิดออกดู กวาดสายตาอ่านข้อความไปอย่างคร่าวๆ อีกเดือนกว่าๆ ก็จะมีงานมงคลของขวัญข้าวและสาโรจน์ มาตอนนี้เขาชักจะอิจฉาขวัญข้าวกับคนรักของเธอซะแล้วสิ ความรักของพวกเขาผลิดอกออกผลแล้ว ในขณะที่ตัวเขา... แค่นึกถึงก็ร้อนวูบเหมือนยืนอยู่กลางทะเลทรายตามลำพัง

“ยินดีด้วยนะ ผมจะพยายามไป... เชียงราย? โอ้โห! ไกลโคตร!”

“ไกลอะไรน่ะ! นี่ก็เชียงใหม่แล้ว!”

“สถานที่แต่งก็อยู่ที่โรงพยาบาลที่ใช้ทุนน่ะครับ แล้วก็มีงานเลี้ยงใกล้ๆ ในพื้นที่ของโรงพยาบาลครับ”

“เออ ผมลืม ตกใจแรงไปหน่อย” รวินท์ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยอย่างเขินๆ “เอาล่ะ งั้นวันนี้ผมกลับแล้วดีกว่า ขวัญกับคุณโรจน์จะได้พักผ่อนกัน” พอเขายืนขึ้น สาโรจน์ก็ลุกตามทันที

“ขอบคุณมากนะครับ” สาโรจน์เอื้อมมือไปจับมือรวินท์แล้วบีบเบาๆ พร้อมกับค้อมศีรษะลงเล็กน้อย สีหน้าเขาแสดงความรู้สึกที่มีอยู่ทั้งหมดออกมาอย่างจริงใจ “ถ้าหากคุณวินมีอะไรให้ช่วย ติดต่อมาได้เสมอนะครับ”

“ครับ ขอบคุณครับ แล้วเจอกัน ฟันผุเมื่อไหร่ก็มาหาผม จะเลาะออกให้ฟรี” รวินท์พูดพลางขยิบตาให้

“หวา~” สาโรจน์ยิ้มแหยๆ

“ขวัญเดินไปส่งวินที่รถนะ” เธอหันไปบอกกับว่าที่สามี จากนั้นก็เดินเคียงข้างทันตแพทย์หนุ่มไปช้าๆ

“ที่จริงไม่ต้องส่งก็ได้”

“อยากไปส่ง”

“ระวังคุณโรจน์จะหึง”

“ไม่หรอก เขาเข้าใจดี” ขวัญข้าวยื่นมือออกไปแตะท่อนแขนของรวินท์อย่างแผ่วเบา “วิน... ถ้ามีอะไรให้ช่วย โทรมาหาขวัญได้เสมอนะ”

“ขวัญจะมีเวลารับโทรศัพท์ผมมั้ยเนี่ย”

“มีสิ” เธอยิ้มอย่างน่ารัก “ส่วนเรื่องวินกับเขาคนนั้นน่ะ ขวัญจะเอาใจช่วยนะ อยากให้วินมีความสุขบ้าง”

“ขอบใจ” เขาตบลงบนหลังมือเธอเบาๆ

พอเดินไปถึงที่รถแล้ว ก่อนจะบอกลา รวินท์ก็หยุดยืนนิ่ง บางสิ่งบางอย่างผุดขึ้นมาในความคิด สิ่งที่เขาสงสัย... ค้างคาใจ มานาน “ขวัญ ผมขอถามอะไรหน่อยสิ”

“อะไรเหรอ?”

“ขวัญรู้ได้ยังไงว่าผมไปไหนมาไหน ทำอะไรอยู่กับใคร รู้กระทั่งเรื่องผมมาทำคลินิกที่เชียงใหม่”

“เอ่อ...”

“ขวัญติดต่อกับเต้มาตลอดเลยใช่มั้ย”

“ใช่...ขวัญติดต่อกับเต้มาตลอด เพราะขวัญเป็นห่วงวิน” หญิงสาวตอบเสียงอ่อย

“เรื่องทั้งหมดตั้งแต่ตอนอยู่มหาลัย ไอ้เต้ก็เป็นคนบอกขวัญใช่รึเปล่า ที่ขวัญรู้ว่าผมนอกใจ ไปไหนมาไหนกับใคร...”

“วินอย่าโกรธเต้เลยนะ เขาหวังดี เพราะเต้ก็เป็นเพื่อนขวัญเหมือนกัน”

รวินท์ยิ้มบาง “นั่นสินะ” เขากุมมือเธอไว้แล้วบีบเบาๆ “กลับไปเถอะ แดดร้อนจะตาย แล้วก็รักษาตัวด้วยนะ”

“จ้ะ ขับรถกลับดีๆ ล่ะ”


*TBC*


พี่วินนิสัยไม่ดีนักใช่ม้ายยย นี่ๆ ฮัสกี้ลงโทษชุดใหญ่ซะเรย คราวนี้แก้ตัวซะนะ ไปง้อน้องให้ได้ล่ะ หุหิ

/เกียมตะกร้ามาเก็บเกือกของทุกคน

หลายๆ คนคิดถึงขวัญข้าวใช่ม้อย หมอขวัญมาเคลียร์แร้วน้าาา หมอออกจะน่ารัก พี่วินของเรานิสัยไม่ดีเองกิงๆ นั่นแหละ 55555555555 /พี่วินบอกหยุดซ้ำเติมได้แร้ว

ตอนหน้าเรามาเช็กอาการน้องพิงค์กันนะคะ น้องจะเป็นยังไงบ้างน้าาาา~ เกียมโอ๋น้องกันรัวๆ

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าน้าาาา 

[utamon]

ถ้าพี่วินยังไม่ยอมเปลี่ยนนิสัยตัวเอง คอยดู เราจะไม่ยกน้องพิงค์ให้
ตอนนี้รีบไปง้อน้องมันเลย อย่าให้ต้องบอก หึ

[suikajang]

ในที่สุดหางก็โผล่แล้วหมอเต้ หึหึ น่ากลัวสุดๆ ก็ตรงนี้ละ เพื่อนกันแท้ๆ 
สู้ๆ ค่ะหมอวิน ปรับปรุงตัว พิสูจน์ให้น้องเห็น แล้วจีบน้อง ง้อน้องให้สำเร็จนะค่ะ
    

[MayA@TK]

ว่าแล้ววววววววว อีพี่วินรีบไปง้อน้องเลยนะ
ถ้าง้อไม่ได้จะขาคู่ใส่พี่วิน


 

[Jibbubu]

สงสารหมอวินนะ แต่ก็นะเรื่องนิสัยมันไม่ใช่จะแก้กันได้ง่ายๆ เหรอ เราเข้าใจอย่างเรายังมีนิสัยเสียๆ ที่แก้ไม่ได้เหมือนกันเลย

[hereg407]

รีบไปง้อพิงค์ด่วยเล้ยยยยย

[เนเน่]

หมอวินท์เอามือมาตีเดียวนี้ทำไมทำน้องพิงค์อกหักด้วย งอนแล้ววววว

[cheezett]

ตะก่อนหมั่นใส้ขวัญมากกก พอเจอนางล่ะจะร้องไห้ตามหมอวินแม่งสุดๆอ่ะ

[Al2iskiren]

ใจนึงก็สมน้ำหน้าพี่วิน ใจนึงก็แอบสงสาร (แต่สงสารพิงค์มากกว่า )
อดีตก็เคลียร์ไปแล้ว ปรับปรุงตัวแล้วเดินหน้าจีบน้องพิงค์โลด
 

[bradpitt]

เฮ้อออออออออออออ   ว่าแล้ว พิง มาเห็น ภาพ บาดตาบาดใจ จนได้

สุดท้าย หนุ่มๆๆ ก้อยอมรับ ความรุ้สึกที่มีต่อกันแล้วสินะ

พี่หมอวิน ต้อง ไฟท์หนักๆๆๆ เพื่อน้องพิงนะ


ขอบคุณ หมอขวัญ ที่กลับมาเคลียร์ ความรุ้สึกค้างคาใจ ของพี่หมอ .....ทำให้พี่หมอพร้อมปรับตัว และยอมรับว่ารัก น้องวิน แล้วใช่มั้ยยย...อะ

 อ้อ  ชอบๆๆ ที่ หมอขวัญ พาหนุ่มหน้าตี๋ ธรรมดาๆๆ มาแจกการ์ดงานแต่ง   มีกิมมิค ตรงนี้  ......คนที่รัก เรา ย่อมเข้าใจเราดีกว่าเสมอ