ตอนที่ 28 หมอคิตทำคะแนน
ผมอ่านข้อความไปน้ำตาผมมันก็ไหลไปครับ...ข้อความทั้งหมดนี้มันไม่ได้บอกหรอกครับว่าพี่เขมยังคงรักกับน้องเจอยู่รึป่าว...แต่มันบอกผมว่า เค้ายังคงติดต่อกันอยู่และข้อความล่าสุดก็คือ น้องเจ เลิกกับแฟนครับแล้วขอให้พี่เขมไปกินเหล้าเป็นเพื่อนหน่อย ซึ่งน่าจะเป็นเวลาหลังจากที่ผมคุยกับพี่เขมเสร็จแล้วผมก็หลับไป...ผมไม่รู้จะทำยังดีครับ...เพราะตอนนี้ พี่เขมก็น่าจะรู้แล้วครับว่าผมเข้าไปอ่านไลน์ของพี่เขมดู เพราะการ ล็อคอินทุกครั้งโดยใช้คอม ในตัว ไลน์ จะขึ้นว่ามีอีกเครื่องกำลังล็อคอินเข้าไป...แต่ก็ไม่มีการตอบกลับใด ๆ จากพี่เขมครับ ทั้ง ๆ ที่ผมโทรไปหาพี่เขมแล้ว และพี่เขมก็ไม่รับสาย
ผมขับรถไป...นับ 1 - 10,000 นับไปเรื่อย ๆ เพราะในใจผมก็ยังคิดเสมอว่า พี่เขมคงจะมีเหตุผลที่อธิบายผมได้ดีกว่านี้ พอผมขับรถไปถึงที่ร้าน ผมก็ไม่กล้าลงจากรถครับ...ผมไม่อยากเห็นเลยว่า ภาพมันจะเป็นยังไง ผมจึงโทรไปหาไอ้ปืนอีกครับ
บี : เมิงยังอยู่ร้านอยู่ป่าว
ปืน : ยังอยู่เมิงอยู่ไหนแล้วเนี่ย...มาเร็ว ๆ ดิฟระ เด๋วเค้าก็กลับก่อนพอดี
บี : กรูถึงละแต่กรูไม่อยากลงไปดูเลยหวะ...กรูกลัวกรูคุมตัวเองไม่ได้
ปืน : เฮ้ยมึง..ใจเย็น ๆ เมื่อกี้กรูเห็นพี่เขมมีเพื่อนมาด้วยเว้ย...แต่ตอนนี้กรูไม่เห็นเพื่อนเค้าแล้วนะ....ไม่รู้ไปไหน
บี : ผู้หญิงหรือผู้ชายวะ
ปืน : ผู้ชายหวะ...ตัวสูง ๆ ขาว ๆ ล่ำ ๆหน่อย
บี : หล่อ ๆ หน่อยมะ มีเครา ๆ นิด ๆ ใช่ป่ะ
ปืน : เอาใช่ ถ้าจะถามเรื่องความแซ่บกรูให้ 10-10-10 ไปเลยข่าาาา
บี : เออเพื่อนพี่เขมเองแหละ เมิงเค้าอยู่บนเวทีป่าว พี่เก่งมันเล่นคียร์บอดนะ
ปืน : สัส อยู่บนเวทีจริง ๆ ด้วย...แม่งยิ่งโคตรหล่ออ่ะ...กรูจีบได้มะ
บี : เค้าชอบผู้หญิงจ๊ะ...
ปืน : แสส เสียของหมด
บี : ให้เค้าผลิตประชากรโลกบ้างไม๊มึง...ให้เค้าปกติกันบ้างเหอะ
ปืน : แล้วมึงให้กรูไปรับที่รถมะ?
บี : ไม่เป็นไร กรูของทำใจแป๊ปนึง...เด๋วกรูลงไปหา
ปืน : เฮ้ยมึง....พี่เค้าพาน้องออกไปแล้วหวะ...ยังไงดี
บี : สัส เด๋วกรูตามเอง...ขอบใจมากนะมึง
ปืน : อย่าคิดมากนะมึง..ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ คุยกัน
ผมขับรถตามรถพี่เขมไปจนถึง...คอนโดพี่เขมครับ...ผมจอดรออยู่หน้าทางเข้าของคอนโดเพราะเป็นที่จอดสำหรับคนที่ไม่มีบัตรครับ...ผมเดินออกไปนั่งแอบรอพี่เขม แล้วซักพัก พี่เขมก็เดินประครองน้องเจมาครับ...ผมเดินออกไปขวางทางหน้าประตูทางเข้าคอนโดครับ...ผมมองพี่เขมด้วยสายตาที่เย็นชาและผมก็ไม่พูดอะไร รอให้พี่เขมอธิบายทุกสิ่งที่ผมกำลังเห็น พี่เขมเริ่มต้นด้วยคำว่า
พี่เขม : บี มันไม่ใช่อย่างที่บีเข้าใจนะ
ผมพยักหน้าเป็นการตอบรับแล้วก็ยังคงไม่พูดอะไรออกไป
พี่เขม : น้องมันเมามากพี่เลยต้องพากลับมาคอนโด
บี : แล้วพี่คิดจะบอกผมบ้างไม๊
พี่เขมเงียบ...ไม่ตอบ
บี : พี่เคยคิดถึงใจผมบ้างไม๊
พี่เขม : ก็เพราะพี่คิดหนะสิ พี่ถึงยังไม่อยากบอก
บี : ผมรู้แล้วครับ...ว่าผมมาอยู่ผิดที่ผิดเวลาเอง
พี่เขม : มันไม่ใช่นะบี...ฟังพี่ก่อนนะ
บี : พี่กลับไปดูแลคนของพี่เถอะครับ...
ผมเดินจากมาพร้อมกับน้ำตา...ผมไม่ฟังอะไรต่อไปทั้งนั้น...ในเมื่อเค้าอยากจะดูแลกัน ผมก็คงเป็นแค่ส่วนเกิน...หรือผมอาจจะเป็นแค่คนแก้เหงาก็ได้...ทุกสิ่งทุกอย่างมันอาจจะไม่จริงก็ได้...ผมอาจจะคิดเข้าข้างไปเองว่าเค้ารักผมก็เป็นไปได้...ถ้าน้องเจเลิกกับแฟนแล้วจริง...แล้วพี่เขมจะไปคบกับน้องเค้า...ผมก็คงต้องปล่อยไป...ความรักสำหรับผม ขอแค่คนที่เรารักมีความสุขกับสิ่งที่ทำ...ผมเองก็ดีใจมากแล้วครับ มันอาจจะเป็นสิ่งที่สวรรค์บอกมาตั้งแต่แรก ๆ แล้วก็ได้ว่า...ตัวผมเองมันไม่มีอะไรคู่ควรกับพี่เขมเลย ไม่ว่าจะฐานะ การศึกษา หน้าตา ผมว่าพี่เค้าคงหาคนที่ดีกว่าผมได้แน่ ๆ
ผมขับรถออกจากคอนโดพี่เขมพร้อมน้ำตา...มันไหลไม่หยุด..มันเป็นน้ำตาที่ผมไม่ทันตั้งตัวหรือพร้อมที่จะรับมือเลยครับ...ในใจอีกด้านหนึ่งลึก ๆ ผมก็คิดว่าพี่เขมน่าจะตามมาอธิบายทุกอย่างให้ผมฟัง...อย่างน้อย ๆ เราก็เคยสัญญากันว่า เราจะไม่ทะเลาะกันข้ามคืน...มีอะไรเราต้องเคลียกันเสมอ...แต่จิตใจผมตอนนี้มันอ่อนแอและย่ำแย่มาก แล้วไอ้ปืนก็โทรมา
ปืน : เมิงไอ้บี เป็นไงบ้าง...ได้เรื่องไม๊
บี : มึงมันจบแล้วหว่ะ...พี่เค้าเลือกน้องเจ...(ผมตอบด้วยเสียงสะอึกสะอื้น)
ปืน : เฮ้ย...มึงคุยกันแล้วเหรอ...มึงอย่ายอมนะเว้ย
บี : ถ้าเค้าเลือกแล้ว...กรูก็เป็นคนที่ต้องไปหวะ
ปืน : มึง...ไม่โอเคอ่ะ...อย่างงี้ไม่ใช่ดิฟระ
บี : ……..
ปืน : มึงอยู่ไหน ให้กรูไปอยู่เป็นเพื่อนไม๊
บี : ไม่เป็นไรเมิง...กรูกะลังขับรถกลับคอนโดกรูแล้ว...กรูดูแลตัวเองได้
ปืน : ไม่ไหวรีบโทรหากรูเลยนะ...เด๋วกรูไปอยู่เป็นเพื่อน
บี : ขอบคุณมากนะเมิง
ผมพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้คงที่ ที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ครับ...ผมหวังว่าอย่างน้อย ๆ พี่เขมก็คงจะโทรมา แต่มันก็ไม่มีครับ...ผมจึงค่อนข้างแน่ใจแล้วว่า...ผมหมดหวังแล้ว
คืนนั้น...ผมนอนจมอยู่กับกองน้ำตา...ผมไม่อยากให้ใครมาเห็นผมในตอนนี้เลย..และผมก็เลือกอยู่กับตัวเองให้มากที่สุด เพราะอีกไม่ถึง 1 อาทิตย์ผมก็ต้องสอบเพอร์แล้ว
ผมหลับไปพร้อมกับทิชชู่กองใหญ่ที่อยู่รอบตัว...ผมตื่นมาอีกทีเพราะว่าฝันครับ ผมฝันว่าพี่เขมมาหาผม ผมจึงรีบลุกขึ้น ตอนนี้...หัวผมมันหนักไปหมด...ตาผมก็บวมมากแล้ววันนี้ผมก็มีบินครับ ผมมองดูนาฬิกา มันเพิ่งจะ ตี 5 กว่า ๆ เองครับ...ผมรีบทำการโทรลาป่วยเพื่อจะต้องการจัดการกับความรู้สึกตัวเองให้ได้เร็วที่สุดแล้วทำการเตรียมตัวเพื่อไปสอบ...ผมจับโทรศัพท์ของผมขึ้นมาดู...ในใจลึก ๆผมหวังว่าอย่างน้อย ๆ พี่เขมก็น่าจะโทร หรือ ส่งไลน์มา...แต่ก็ไม่มีวี่แววของการตอบกลับจากพี่เขมแม้แต่น้อยครับ...มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่า ตัวผมนั้น “โง่มาก” ที่ไปรักคนอย่างนั้น เพียงข้ามคืน ทำไมทุกสิ่งถึงได้หายไปในพริบตา...ความรักของเรามันฉาบฉวยขนาดนั้นเลยเหรอครับ พี่เค้าไม่แม้แต่จะมาอธิบาย หรือพี่เค้าคิดว่า อย่างนี้ก็ดีแล้ว...ให้มันเห็นไปเลย...จะได้ตัดใจได้เร็ว ๆ แต่จริง ๆ มันก็ดีเหมือนกันนะครับ...ถ้ามันชัดเจนขนาดนี้แล้ว สิ่งเดียวที่ผมต้องทำก็คือต้อง.... “หยุด”
เวลาคนเราอกหัก...ทำไมต้องเปิดเพลงเศร้าแล้วก็นั่งร้องไห้อยู่ท่ามกลางฝนคนเดียวด้วยครับ....แล้วสิ่งที่ฮิตไปไม่แพ้การตากฝนตอนอกหักแล้วก็คือ การเอาตัวเองที่ใส่เสื้อผ้าเข้าไปอาบน้ำใต้ฝักบัว...ในเมื่อตอนนี้ฝนไม่ตก แล้วไม่มีเมฆแม้แต่น้อย ผมจึงทำอย่างที่สอง...คุณเชื่อไหมครับ แค่ก้าวเท้าตัวเองเอามือไปเปิดฝักบัว แล้วเปิดเพลงเท่านั้นแหละ...พังพินาศครับ...ผมเล่าอาจจะดูตลก แต่ในความเป็นจริงแล้ว...มันเศร้าจนกว่าจะทนไหว...ผมว่าตัวผมเป็นคนที่เข้มแข็งมากนะครับ ในทุก ๆ เรื่อง ผมสามารถดูแลจัดการ ทุกสิ่งรอบตัวได้อย่างดีเลยทีเดียวและยังลามไปถึงเพื่อนพ้อง แฟน เพื่อนแฟน พ่อแม่เพื่อน พ่อแม่แฟน ผมสามารถดูแลได้หมด แต่ตอนนี้ ผมอ่อนแอเหลือเกิน เกินกว่าจะลุกขึ้นยืนซะด้วยซำ้ ผมปล่อยให้เพลงจากมือถือเล่นวนไปเรื่อย ๆ แล้วร้องไห้ออกมาจนกว่าจะไม่มีน้ำตา
‘Cause there’ll be no sunlight
If i lose you, baby
There’ll be no clear skies
If i lose you, baby
Just like the clouds
my eyes will do the same, if you walk away
Everyday it’ll rain, rain, ra-a-a-ain
It will rain, Bruno mars..
ไม่นานก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น....อย่างที่บอกแหละครับ...ผมก็ยังหวังลึก ๆว่าจะเป็นพี่เขม แต่กลับเป็นพี่เก่ง ผมก็เลยกดโทรศัพท์รับ
พี่เก่ง : เฮ้ยมึง...เป็นไงบ้าง
บี : ก็พังคับพี่...
พี่เก่ง : พังยังไงฟระ...
บี : พี่เขมเค้าไม่รักผมแล้วครับพี่....ฮืออออออ.....(ผมร้องไห้ฟูมฟายออกมา)
พี่เก่ง : ไอ้หนูน้อย...มึงใจเย็น ๆ ก่อนนะ มึงฟังกรูพูดดี ๆ นะ
บี : (ฮืออออออ.....ไม่มีทางจะหยุดง่าย ๆ )
พี่เก่ง : เหี้ย....เอาแต่ร้องไห้แล้วจะรู้เรื่องไม๊วันนี้
บี : คับพี่...ผมไม่ไหวจริง ๆ คับ...ตอนแรกรับโทรศัพท์พี่ก็นึกว่าจะคุมตัวเองได้
พี่เก่ง : ดูเอ็งจะรักมันมากสินะ
บี : ครับ...แต่ผมก็ต้องตัดใจ
พี่เก่ง : มึงลงมาข้างล่างก่อนได้ไม๊
บี : ไม่ได้ครับพี่...ผมไม่อยากออกไปไหนเลย
พี่เก่ง : แล้ววันนี้กรูจะคุยกับมึงรู้เรื่องไม๊เนี่ย
บี : ไว้วันหลังละกันนะคับพี่...ผมขอวางก่อนนะครับ
พี่เก่ง : เฮ้ย...เด๋วดิ ๆ
ผมกดวางสายแล้วออกจากห้องน้ำไปเช็ดตัวครับ...ตอนนี้ผมแค่อยากกินยาแก้ปวดหัวแล้วนอนเผื่อตื่นมา อะไร อะไรมันจะดีขึ้นบ้าง...ตอนนี้มันเหมือนโลกทั้งใบถล่มลงมาต่อหน้าผม...ผมไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว คงมีแต่ปาฏิหาร์เท่านั้นแหละครับที่จะทำให้พี่เขมยอมกลับมาหาผม...
ผมนอนหลับไปเพราะความปวดหัว...ตื่นมาผมก็เหมือนจะมีไข้ เนื่องจากเสือกไปโทรมตัวเองทำมิวสิกเปิดฝักบัว...ตอนนี้หิวมากครับแต่ก็ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกเดินไปไหน ผมดูนาฬิกา นี่ก็ 7 โมงเช้าครับ...แล้วแม่ของผมก็โทรมาครับ แม่เป็นมนุษย์เพียงคนเดียวในโลก ไม่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหนหรือเวลาไหน แม่ของผมก็สามารถหยั่งรู้ได้หมดครับว่าผมต้องการกำลังใจตอนไหน เหมือนแม่จะมีเครื่องมืออะไรซักอย่างที่ทำให้รู้ว่าลูกตัวเองกำลังต้องการกำลังใจ
แม่ : ว่าจะใดลูกชาย...หายหน้าหายตาไปเลยเนอะ
บี : แม่...ลูกเหนื่อย
แม่ : เป็นอะหยังหละลูก...ไผ๋ยะอะหยังฮื้อลูก(เป็นอะไรลูก ใครทำอะไรให้ไม่สบายใจ)
บี : บะหมีคับแม่(ไม่มีครับแม่)...(ผมพยายามกลั้นเสียงสะอื้น เพื่อไม่ให้แม่รู้ว่าแค่ได้ยินเสียงแม่ ผมก็คิดถึงบ้านขึ้นมาทันที)
แม่ : แล้ววันนี้บะยะก๋านก๋าลูก(แล้ววันนี้ไม่ทำงานเหรอลูก)
บี : วันนี้ลูกเป๋นไข้
แม่ : แล้วมีไผอยู่ต๋ามหมูฮั้นก่อลูก...อ้ายเขมอยู่ก่อ ฮ้องมาดูแลกำลอ(มีใครอยู่แถว ๆ นั้นไม๊ พี่เขมอยู่รึป่าว เรียกมาดูแลได้ไม๊)
บี : อ้ายเขมบะอยู่คับ...เปิ้นยะก๋าน(พี่เขมไม่อยู่ครับ เค้าไปทำงาน)...(ผมโกหก แค่ผมต้องพูดหรือได้ยินชื่อพี่เขม หัวใจของผมมันก็แทบจะแตกสลายอีกครั้ง)
แม่ : ปิ๊กบ้านบ๋อลูก...ถ้าอิดขนาดนั้น...แม่เป๋นห่วงนาาา(กลับบ้านไม๊ลูก ถ้าเหนื่อยขนาดนั้น แม่เป็นห่วงน้าา)
บี : รอสอบเสร็จก่อนเน้อแม่ ลูกจะปิ๊กบ้านละ ลูกบะไหวละคับ(รอสอบเสร็จก่อนนะแม่ลูกจะกลับบ้าน ลูกไม่ไหวแล้ว)
แม่ : บีลูก...บีต้องเข้มแข็งนาลูก..แม่บ่อฮู้ว่าบีเป๋นอะหยัง แต่จะยะอะหยัง กึ๊ดถึงแม่ไว้นัก ๆ เน้อลูก แม่รักลูกที่สุด แม่กึ๊ดเติงหาลูกตลอดเน้อ ลูกรัก (บีลูกต้องเข้มแข็งนะลูก แม่ไม่รู้ว่าบีเป็นอะไร แต่จะทำอะไรให้คิดถึงแม่ไว้เยอะ ๆ แม่รักลูกที่สุด แม่คิดถึงลูกตลอดนะลูกรัก)
ถึงตอนนี้ผมก็หยุดไม่ได้แล้วครับ...ผมเอามือมาปิดปากไว้เพื่อให้..เสียงร้องไห้ของผมที่ปล่อยโฮออกมาไม่ให้แม่ได้ยิน...ถ้าแม่รู้ว่าผมพังขนาดนี้...แม่คงต้องตีตั๋วขึ้นมาหาผมในทันทีแน่นอน...(ผมพยายามสูดหายใจเพื่อจะให้เสียงเป็นปกติที่สุดแล้วตอบแม่ไป
บี : ลูกจะพยายามครับคุณแม่...ตะอี้ก่อนเน้อครับแม่
ผมกดวางสายในทันที...ผมว่าแม่คงรู้แหละครับว่าผมพังแค่ไหน...แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงอีกแล้ว...ร่างกายตอนนี้มันแทบจะขยับไม่ได้...ต่อมน้ำตาคงเป็นสิ่งเดียวยังคงทำงานอย่างต่อเนื่อง แล้วความพีคยิ่งไปกว่าแม่ตัวเองโทรมาก็เป็นแม่พี่เขมเนี่ยแหละครับที่โทรหาผม หลังจากผมวางโทรศัพท์ของแม่ได้ไม่นาน...ความสะอื้นเพิ่งจะจางหายไป ผมก็ต้องรับโทรศัพท์จากแม่พี่เขมอีก...มันจะมีอะไรยากไปกว่านี้อีกไม๊ครับชีวิตนี้
มีต่อครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
