•HANDSOME GHOST•
[19] - จบเรื่องวุ่นวาย
[Lome Part]
7ปีในคุก... สังคมนั้นสอนหลายๆอย่างให้ผม สอนให้ผมเอาตัวรอด สอนให้ผมรู้จักแก้ปัญหาอย่างคดโกง และที่สำคัญ มันสอนให้ผมเห็นแก่ตัว สอนให้ผมรักตัวเองมากกว่ารักคนอื่น
แต่ทำไมตอนนี้ ผมถึงต้องเข้ามารับกระสุนแทนฟานด้วย ใบหน้าหวาดกลัวสุดขีดของฟานตอนที่แม่เหนี่ยวไกปืน เหมือนกับใบหน้าของคริสตอนนั้น ตอนนั้นผมช่วยคริสไว้ไม่ได้ แต่ตอนนี้ผมช่วยฟานไว้ได้
เจ็บเนอะ เจ็บจนจุก พูดไม่ออก แค่จะร้องยังไม่มีเสียงเลย ผมโดนแค่กระสุนนัดเดียวยังเจ็บขนาดนี้
แล้วคริสหละ โดนทั้งทุบทั้งกรีด คริสจะเจ็บขนาดไหนกันนะ
คริส นายเจ็บมากไหม เจ็บเหมือนโฬมตอนนี้ไหม
รู้สึกเหมือนลมหายใจของตัวเองเริ่มขาดช่วง รู้สึกถึงหัวเข่าตัวเองที่ทรุดลงบนพื้น.. จำได้ลางๆว่าฟานกับปาร์คเข้ามาประคองตัวผม จำได้ว่าแม่ร้องไห้เสียงดังแค่ไหน จำได้ว่ามีเสียงรถพยาบาลดังเข้ามาในโสตประสาท
แต่ทำไมนะ... ทำไมตอนนี้ผมถึงมองเห็นคริส...
จริงไหมที่น้องปาร์คบอกว่าคริสอยู่กับผม.....
ถ้าจริงแล้วทำไมไม่มาให้ผมเห็นแต่แรก ผมไม่กลัวหรอก ก็แค่ผี ถ้าเจอผมจะกอด... กอดให้หายคิดถึง
ตอนนี้สายตาพร่ามัวของผมกลับมองเห็นใบหน้าคมคายที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยตลอดเจ็ดปีนั่น........ผมเห็นใบหน้ากังวลของคริส คิ้วเข้มๆนั่นขมวดมุ่น ถ้ามองไม่ผิด ผมเห็นคริสกำลังร้องไห้
ผมอยาก.... อยากจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตานั้นให้ เหมือนกับที่คริสทำให้ผมในวันที่ผมกลัวสุดขีด
แต่ทำไมแขนมันไม่มีเรี่ยวแรงอะไรเลย แค่จะพูดออกมาว่าอย่าร้องไห้นะคริส ยังทำไม่ได้
เริ่มรู้สึกชาขึ้นมาแล้ว หลังของผมเปียกโชกไปด้วยเลือด ฟานยังคงประคองผมไว้อยู่ ผมมองเห็นลางๆ มองเห็นว่าคริสร้องไห้จนสุดเสียง และแม่ของผมที่กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
ขอโทษครับแม่ แต่ผมให้แม่ทำผิดอีกครั้งไม่ได้แล้ว
ขอโทษน้องฟาน ที่ทำให้ฟานต้องตกอยู่ในอันตราย
ขอโทษน้องปาร์คที่ทำให้ไม่สบายใจ
ขอโทษคริส ที่อยู่ดูแลฟานตามที่บอกไม่ได้แล้ว
แต่ดีใจนะ ที่ผมจะได้ไปอยู่กับคริสแล้ว
แล้วเจอกันนะคริส
[Park part]
ทันทีที่พี่โฬมล้มลงตรงหน้า ผมกับพี่ฟานก็รีบเข้าไปประคองพี่โฬมทันที ผมเห็นรถพยาบาลและรถตำรวจหลายคันเข้ามาจอดหน้าบ้าน พอหันไปถามพี่ฟาน มันก็บอกว่ามันเป็นคนเรียกมาเอง ทีแรกพี่ฟานจะรับกระสุนเองด้วยซ้ำ ไม่ได้คิดเลยว่าพี่โฬมจะเอาตัวเข้ามาบังไว้
แม่ของพี่โฬมถูกรวบตัวขึ้นรถตำรวจไป เธอร้องไห้และพยายามจะฝ่าตำรวจหลายนายเพื่อเข้าไปหาพี่โฬมที่อยู่บนเตียงในรถพยาบาล ผมกับพี่ฟานถูกเชิญตัวไปที่โรงพักเพื่อให้ปากคำกับตำรวจ แต่พอไปถึงโรงพัก ผมก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ โดยมีพี่ฟานคอยให้ปากคำอยู่คนเดียว
ผมยังมือสั่นไม่หายตั้งแต่ที่บ้าน จนตอนนี้มาอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว เอาจริงก็กลัวนะ การที่กระบอกปืนมันเล็งมาแบบนั้น ใครบ้างไม่กลัว คงจะมีแต่พี่ฟานนี่หละมั้ง ที่พยายามบังผมซะมิด แต่คนที่น่าสงสารที่สุดก็คงเป็นพี่โฬม ที่ตอนนี้ยังไม่รู้ชะตากรรม
ผมเดินมาถึงหน้าห้องฉุกเฉิน เห็นไอ้คริสนั่งหน้าหงอยๆอยู่ ผมนั่งลงข้างๆมัน ส่วนพี่ฟานก็นั่งลงข้างผม
“พี่โฬมเป็นไงบ้างวะ”ผมพูดจบคริสมันก็ทำหน้าหงอยหันมามองผม
“แย่ กระสุนทะลุปอด นายอาจจะมองไม่เห็นนะปาร์ค แต่แถวนี้มีวิญญาณอยู่เต็มไปหมด พวกนั้นต้องการจะเอาโฬมมาเป็นตัวตายตัวแทน”คริสพูดจบก็มองไปรอบๆ ใบหน้าเศร้าสร้อยของมันทำเอาผมเศร้าตาม
ผมหันไปพูดประโยคเดียวกับคริสให้พี่ฟานฟัง พี่ฟานก็พยักหน้าแล้วเราก็นั่งเงียบๆกันหมด ปล่อยให้เวลาไหลผ่านไปเรื่อยๆ หมอเองก็ยังไม่ออกจากห้องฉุกเฉินมาซักคน
“คริส มึงรู้อะไรมาบ้างตอนที่มึงไปอยู่กับพี่โฬมมา”ผมพูดขึ้นทำลายความเงียบรอบๆตัว แล้วคริสก็เล่าเรื่องทั้งหมดที่มันรู้ให้ผมฟัง ผมพยักหน้าตาม เรื่องที่มันเล่า ทำให้ผมรู้ว่า เหตุที่มันยังติดอยู่ในโลกนี้ ก็เพราะคำพูดก่อนตายของมันเอง ที่ว่ามันจะไม่ทิ้งโลมไปไหน
“คริส มึงเข้าไปดูพี่โฬมหน่อยไป”
“ฉันไม่กล้าเข้าไป” มันทำหน้าเศร้าลงอีกครั้ง บางทีมันอาจจะกลัวว่าพี่โฬมอาจจะเป็นอะไรไปก็ได้ มันอาจจะกลัวว่าตัวเองจะรับไม่ได้
กึ้ก !
ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก หมอคนหนึ่งเดินออกจากห้องฉุกเฉินมา หน้าตาค่อนไปทางเคร่งเครียด
“พี่โฬมเป็นไงบ้างครับ”ผมเข้าไปถามหมอทันที
“ญาติคุณโฬมใช่ไหมครับ”
“ใช่ครับหมอ”ผมพยักหน้าให้หมอ
”ตอนนี้ยังไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ แต่ยังต้องเฝ้าดูอาการในห้องไอซียูอีก1-2วันครับ” หมอพูดจบก็เดินออกไป ไอ้คริสมีสีหน้าสบายใจขึ้น แต่หน้ามันก็ยังคงหงอยๆอยู่
“พี่โฬมปลอดภัยแล้ว ไม่เป็นไรหรอก”
ผ่านไปหลายวัน ร่างกายของพี่โฬมอาการดีขึ้น แต่เขาก็ยังไม่ฟื้นซักที เราย้ายพี่โฬมจากห้องไอซียูไปห้องเดี่ยวพิเศษ ผมกับพี่ฟานแวะมาดูพี่โฬมบ้าง บางคืนก็นอนค้างกัน แต่ผมกับพี่ฟานต้องไปเรียนอีก เลยอยู่เฝ้าตลอดไม่ได้ จะมีก็แต่ไอ้คริสนี่แหละที่อยู่ที่นี่ทั้งวันไม่ยอมไปไหน
“พรุ่งนี้น้องปาร์คมีเรียนเช้าใช่ไหมครับ”พี่ฟานถามผม ผมพยักหน้าตอบไป เย็นนั้นเราเลยต้องกลับมานอนที่บ้าน แล้วปล่อยให้คริสเฝ้าพี่โฬมไว้
เรากลับมาที่บ้านของพี่ฟาน เพราะผมย้ายของมาไว้บ้านพี่ฟานหมดแล้ว และหอนั้นก็คืนคนดูแลหอไปแล้ว แถมผมยังได้ยกเว้นค่าเช่าหอเดือนล่าสุดไปอีก เพราะผมบอกว่าผมไล่ผีที่ห้องนั้นให้แล้ว ให้เปิดเข้าอยู่ได้ตามปกติ พี่คนดูแลหอดูจะดีใจเป็นพิเศษ ถึงกับยกเว้นค่าหอเดือนล่าสุดให้ผม
“น้องปาร์คว่า แปลกๆไหม อาการพี่โฬมดีขึ้นมาก แต่ยังไม่ฟื้นซักที”พี่ฟานพูดขึ้นตอนที่เรากำลังจะนอนกัน
“ไม่รู้สิครับ ไม่เห็นคริสมันว่าอะไร แต่คริสมันมีสีหน้ากังวลมากๆเลยนะ” ผมบอกพี่ฟานไปตามที่ผมเห็นคริสวันนี้และหลายๆวันที่ผ่านมา ดูไอ้คริสมันจะกังวลอะไรแปลกๆ
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ว่าพรุ่งนี้พี่จะเข้าไปคุยกับหมอเจ้าของไข้” พรุ่งนี้พี่ฟานมีเรียนแค่ช่วงเช้า ตอนบ่ายมันคงจะไปโรงพยาบาลคนเดียวแล้วค่อยให้ผมตามไปทีหลัง
“ได้ครับ เดี๋ยวผมเลิกเรียนแล้วจะตามเข้าไป”ผมกระชับผ้าห่มขึ้นมาห่มแล้วหลับตาลง หลายวันมานี้ค่อนข้างเหนื่อยที่ต้องไปๆมาๆทั้งที่บ้าน ที่มหาวิทยาลัยแล้วก็ที่โรงพยาบาล แต่ก็นะ พี่โฬมมันไม่มีใครแล้ว จะให้ทิ้งมันไว้คนเดียวก็ดูจะใจจืดใจดำเกินไป
ก่อนที่ผมจะเคลิ้มหลับ ผมรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากมือของฟาน พี่ฟานจับมือผมไว้หลวมๆ บีบเบาๆราวกับให้ผมคลายกังวล... แล้วคืนนั้นผมก็หลับสนิทที่สุดในช่วงหลายวันที่ผ่านมา
“ปาร์ค ส่งรายงานแล็ป” ผมหยิบรายงานแล็ปที่ทำเสร็จตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วให้ประธานรุ่นไป แล้วก้มลงวาดๆเขียนๆลงในชีทต่อ
“นายดูไม่ค่อยโอเคนะ เป็นอะไรรึเปล่า”ประธานมันยังไม่ยอมไป แต่กลับสังเกตสีหน้าผมแทน
“เปล่าอะ” ผมปฎิเสธไปโดยไม่หันไปมองหน้าไอ้ประธาน
“โอเค งั้นเดี๋ยวเรามาคุยด้วย” แล้วไอ้ประธานก็เดินเก็บรายงานแล็ปไปส่งอาจารย์ พอมันส่งเสร็จมันก็เดินกลับมาหาผม
“เล่ามา” มันว่า
“มึงเข้าใจคำว่าเปล่าไหม” ผมทำหน้าเอือมๆใส่มัน
“ขอมือหน่อย” มันหงายมือมาตรงหน้าผม
“กูไม่ใช่หมาไอ้ประธาน” ผมชักสีหน้าหงุดหงิดใส่มัน
“ประธานมันจะดูดวงให้อะ ปาร์คให้มันแตะมือนิดๆหน่อยๆ พี่ฟานเขาไม่มาฆ่ามันหรอก” แล้วเพื่อนอีกคนก็เข้ามาพูดสมทบ แถมยังกล่าวถึงบุคคลที่สามที่ไม่ได้อยู่แถวนี้ด้วย
ผมค่อยๆยื่นมือไปให้ประธาน มันเอานิ้วชี้กับนิ้วกลางแตะลงมาที่มือผมแล้วก็หลับตา... พักหนึ่งมันก็มองขึ้นไปบนเพดานแล้วพูดขึ้น
“มีของที่กำลังตามหาอยู่ใช่ไหม” ผมมองหน้าไอ้ประธานอย่างอึ้งๆ เสร็จแล้วก็ส่ายหน้าไป
“ไม่มีอะ”
“อ้าว”ไอ้ประธานหน้าเหวอไป เพียงครู่เดียวมันก็พูดต่อ “แต่เราเห็น.... ของ...อาจจะไม่ใช่สิ่งของก็ได้นะ มันคืออะไรซักอย่างของคนใกล้ตัวนายที่มันหายไป มันอยู่......อืม เราไม่รู้ว่าที่ไหนอะ แต่เราเห็นพระ.... เห็นป้ายหลุมศพ.....” ไอ้ประธานหลับตาแล้วเงียบไปนาน “เห้ย... หลุมศพพี่ฟาน”
คราวนี้เป็นผมที่นิ่งเงียบ.... ไม่ตลกเลย อยู่ๆก็มาพูดถึงหลุมศพพี่ฟานแบบนี้.... ยังมีใครคิดจะทำร้ายไอ้พี่ฟานอยู่อีกหรอ
“ไม่ตลกไอ้ประธาน” ผมเริ่มทำเสียงเรียบๆ ไอ้ประธานมีท่าทีหลุกหลิกเพราะกลัวว่าผมจะโกรธมัน
“งั้นปาร์คช่วยนึกให้ออกได้ไหม ว่าอะไรมันหายไป... แหวน สร้อยคอ นาฬิกา.........” ผมส่ายหน้ารัวๆ ประธานพูดต่อ “ลูกหมา ลูกแมว...คน ?”ผมยังคงส่ายหน้ารัวๆ ไอ้ประธานหน้าบูดไปทันที “ถ้าไม่ใช่ของหรือหมาแมวหรือคนก็เป็นวิญญาณแล้วแหละที่หายอะ” ผมชะงักกับสิ่งที่ไอ้ประธานพูดแกมประชดออกมา.... วิญญาณหรอ ? เคยเห็นในหนังก็บ่อย ที่คนไม่ยอมฟื้นเพราะวิญญาณไม่กลับเข้าร่าง... งั้นที่พี่โฬมไม่ยอมฟื้น เพราะวิญญาณพี่โฬมไม่ยอมเข้าร่างหรอ ?
“ขอบใจมากไอ้ประธาน” ผมตบหลังไอ้ประธานซะแรง เสร็จแล้วก็พุ่งตัวออกจากห้องแล็ปแล้วตรงไปยังห้องเรียนของพี่ฟานทันที
พี่ฟานมันเรียนอยู่ที่ตึกคณะ ผมรีบวิ่งไปที่ห้องนั้น เปิดประตูเข้าไปแล้วพุ่งไปจับแขนไอ้พี่ฟานไว้ ดึงมันออกมาข้างนอก
“พี่ฟาน เถ้ากระดูกไอ้คริสอยู่วัดไหน” พี่ฟานมีสีหน้างงๆ เหมือนกับมีคำถามว่าผมจะถามไปทำไม ที่ผมถามหาที่เก็บกระดูกไอ้คริสเพราะหลุมศพพี่ฟานที่ไอ้ประธานพูดถึงต้องเป็นป้ายหลุมศพของไอ้คริสแน่ๆ และถ้าเป็นอย่างนั้นจริง วิญญาณไอ้พี่โฬมมันต้องอยู่แถวนั้นแน่ๆ
“น้องปาร์คถามไปทำไมครับ”
“บอกมาเหอะน่า” ผมฟาดแขนไอ้พี่ฟานไปทีนึงโทษฐานที่ชักช้า
“วัด......แถวๆบ้าน อะครับ บอกพี่ได้รึยังว่าถามไปทำไม”
“โดดได้ไหมพี่ฟาน ไปส่งผมที่โรงพยาบาลหน่อย จะไปหาไอ้คริส” พี่ฟานมีสีหน้าลังเลเล็กน้อย แต่แล้วก็พยักหน้าแล้วจูงมือผมเดินไปที่รถกัน
ไม่นานเราก็มาถึงโรงพยาบาล ผมรีบตรงไปห้องพักฟื้นของพี่โฬมทันที ไปถึงก็เห็นไอ้คริสกำลังนั่งอยู่บนโซฟา มองเตียงคนไข้ของพี่โฬมที่ยังคงแน่นิ่ง
“ไอ้คริส ตามกูมานี่” คริสลุกตามผมมาโดยไม่ถามอะไร มันคงจะรู้จุดประสงค์ของผมอยู่แล้ว แล้วเราก็เดินกลับมาที่รถอีกครั้ง โดยมีพี่ฟานเป็นคนขับ ผมสั่งให้ขับไปยังวัด.....ที่เป็นที่เก็บกระดูกไอ้คริส
“โฬมอยู่ที่นั้นใช่ไหม...ปาร์ค” คริสพูดขึ้นหลังจากเงียบมานาน ผมพยักหน้าส่งไป ตอนนี้มีแต่ไอ้พี่ฟานที่ยังงงๆอยู่ แต่เดี๋ยวไปถึงที่นั่นก็รู้เรื่องเองแหละ
ไม่นานเราก็มาถึงวัดที่ว่า ผมรีบเดินตามหาเจ้าอาวาสของวัดทันที เพราะพระที่ไอ้ประธานพูดถึงต้องมีส่วนเกี่ยวข้องแน่ๆ
“มาหาใครหรือ โยมทั้งสาม” เสียงหนึ่งเอ่ยทักขึ้น ผมหันไปตามเสียงก็เห็นพระแก่ๆรูปหนึ่งกำลังกวาดใบไม้อยู่ที่ลานวัด ผมยกมือไหว้แล้วเดินเข้าไปหา
“สวัสดีครับ เจ้าอาวาสอยู่ไหมครับ ?”
“อาตมาเอง โยมมีธุระอะไรหรือเปล่า” เจ้าอาวาส วางไม้กวาดพิงกับต้นไม้ต้นหนึ่งแล้วยืนอยู่เฉยๆ
“ตะกี้ท่านเห็นพวกผมมีสามคนใช่ไหมครับ แปลว่าท่าต้องเห็นไอ้คริส”
“เห็นสิ สีหน้าเขาดูกังวลนะ” พี่ฟานตอนนี้อึ้งไปแล้ว แต่ผมไม่อึ้งเท่าไหร่ เพราะรู้อยู่แล้วตั้งแต่ท่านทักว่าพวกผมมาสามคน ไม่ใช่สองคนหนึ่งตน
“นั่นแหละครับ พอดีพี่ของพวกผมเขายังไม่ฟื้น... ผมคิดว่าวิญญาณเขาอยู่ที่วัดนี้” เจ้าอาวาสยิ้มบางๆ ก่อนจะหันไปมองทางที่มีที่เก็บกระดูกเยอะๆ
“เขาอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว อาตมาบอกเขาแล้วว่าเขายังไม่ตายเขาก็ไม่เชื่อ เอาแต่นั่งเฝ้าอยู่หน้าป้ายที่เก็บกระดูกของพ่อหนุ่มคนนี้ ไปสิ ไปเอาเขากลับไปได้แล้ว อยู่ที่นี่มาหลายวัน เดี๋ยววิญญาณจะต่อกับจิตไม่ติดนะ” เจ้าอาวาสหันไปมองคริส ผมพยักหน้ารับ ตอนนี้พี่ฟานมันคงรู้แล้วว่าเรามาตามหาอะไรกัน แล้วเราก็เดินตรงไปยังป้ายที่เก็บกระดูกไอ้คริส... แต่ผมไม่เห็นใครอยู่ตรงนั้นเลย นอกจากช่อดอกไม้เหี่ยวๆช่อหนึ่งเท่านั้น
“โฬม.... นายยังไม่ตายนะ กลับไปเข้าร่างได้แล้ว” คริสพูดขึ้นแล้วมองไปที่หน้าหลุมศพตัวเอง มันคงจะมองเห็นพี่โฬม แต่ผมกับพี่ฟานมองไม่เห็น ผมเห็นมันพูดอีกหลายประโยค แล้วซักพักหนึ่งมันก็ยกแขนขึ้นมาเหมือนกับกำลังกอดใครบางคนอยู่.... คงจะเป็นพี่โฬมหนะแหละ
“เจอกันแล้วสินะ ชีวิตก็เป็นแบบนี้แหละ เราไม่รู้ว่าเราจะตายวันตายพรุ่ง ขอให้รักษาคนที่เรารักและคนที่รักเราไว้ให้ดีเป็นพอ” เจ้าอาวาสเดินเข้ามาหาพวกผมตอนที่กำลังจะเดินกลับ พวกเรายกมือไหว้เจ้าอาวาสก่อนขอตัวกลับ
และพอกลับมาที่โรงพยาบาล ทันทีที่เข้ามาถึงห้องพักของพี่โฬม พี่โฬมที่นอนอยู่บนเตียงก็รู้สึกตัว พี่ฟานรีบวิ่งไปตามหมอกับพยาบาลมาดูอาการทันที
ไอ้คริสยิ้มออกครั้งแรกในช่วงหลายวันที่ผ่านมา มันเข้าไปกุมมือพี่โฬมเอาไว้ พี่โฬมหันซ้ายหันขวาแล้วก็ไปหยุดมองอยู่ที่ไอ้คริสยืนอยู่....
หรือว่าพี่โฬมจะมองเห็นไอ้คริส ??
“คริส....นายจริงๆด้วย... ฮึก...ฮือ ฉันคิดถึงนายมากเลยรู้ไหม ฮือ” พี่โฬมร้องไห้ออกมาแล้วกอดไอ้คริสไว้แน่น คริสกอดตอบ แต่ก็ค่อยๆประคองพี่โฬมให้นอนลงเหมือนเดิม คงเป็นเพราะพี่โฬมพึ่งฟื้น เลยไม่ค่อยมีแรง ถึงได้นอนลงไปเหมือนเดิม แล้วพยาบาลก็เข้ามาดูอาการของพี่โฬม ตรวจวัดไข้ วัดชีพจร วัดความดันอะไรเสร็จสัพ ก็ออกจากห้องไปกัน กำชับให้พี่โฬมนอนพักเยอะๆ รอคุณหมอมาดูอาการตอนเย็นอีกที
หลายอาทิตย์แล้วที่พี่โฬมออกจากโรงพยาบาลมา อาการต่างๆหายไปเกือบหมดแล้ว แต่ยังคงมีอาการเหนื่อยง่าย แล้วก็อ่อนเพลียอยู่ พี่โฬมย้ายออกมาจากบ้านของตัวเอง แล้วหาบ้านใหม่อยู่ โชคดีที่บ้านในระแวกบ้านของพี่ฟานมีหลังหนึ่งที่เปิดให้เช่า เดือนละ8000 พี่โฬมเลยตัดสินใจย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนั้น... พร้อมกับคริส
พี่โฬมทำงานเป็นพนักงานร้านอาหารฟาสฟูดธรรมดาๆ เงินเดือนไม่เยอะมาก แต่หัวหน้างานของพี่โฬมใจดีมาก ภาระเรื่องค่าใช้จ่ายเลยเบาไปเปราะหนึ่ง
แต่พี่โฬมก็ต้องเจอปัญหาใหญ่ที่ผมเองก็คิดว่า แม่งโคตรน่ากลัว คือหลังจากพี่โฬมฟื้นขึ้นมา พี่โฬมก็มองเห็นวิญญาณไอ้คริส รวมถึงวิญญาณทุกตัวที่อยู่รอบๆตัวด้วย พูดง่ายๆว่ากลายเป็นคนเห็นผีไปเลย แรกๆผมแอบได้ยินเสียงตะโกนลั่นบ้านตอนกลางดึก หลังๆเลยต้องตั้งศาลแล้วให้พระมาทำพิธีเชิญเจ้าที่เจ้าทางมาอยู่ที่บ้าน ในบ้านหลังถัดไปเลยสงบไปบ้าง
แต่ผมเนี่ยสิ ต้องเจอกับผีหื่นทุกคืนเลย ไม่รู้ว่าพี่ฟานมันเก็บกดอะไรมา มันถึงมาลงเอากับผมบนเตียงแทบจะทุกคืน จนบางคืนผมไม่ไหว ผมต้องหนีไปนอนห้องเก่าของไอ้คริสแทน
เช่นเดียวกับคืนนี้
“น้องปาร์คคคคคค ออกมานอนกับพี่ที่ห้องเถอะ พี่ไม่ทำอะไรแล้วค้าบบบบบบ”เสียงพี่ฟานตะโกนอยู่หน้าห้อง ผมนั่งเล่นคอมฯอยู่ในห้องอย่างสบายใจ
“ผมไม่เชื่อพี่หรอก คืนนี้นอนคนเดียวไปเล้ย !!”
แต่ก็เหมือนทุกที ผมรอให้พี่ฟานหลับแล้วก็แอบย่องกลับไปนอนห้องพี่ฟาน ...เพราะผมไม่รู้ ว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น แต่วันนี้ผมอยากอยู่กับคนที่ผมรัก ทำสิ่งที่ตัวเองมีความสุขและไม่เดือดร้อนใคร ดีที่สุดแล้วครับ
เพราะเราไม่มีทางรู้ ว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น เราจึงควรทำวันนี้ให้ดีที่สุด อยู่กับคนที่เรารักให้มากที่สุด เวลามักจะพรากบางสิ่งบางอย่างจากเราไปเสมอ
โดยเฉพาะของกิน
รีบกินก่อนวันหมดอายุนะครับ
+++++++++++++++++++++++++++++
ขอโทษที่หายไปนานครับ เพราะติดภารกิจหลายอย่าง รวมถึงแต่งนิยายอีกเรื่องหนึ่งด้วย
ตอนนี้ก็จบแล้วครับ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่ติดตามมาจนถึงทุกวันนี้
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ที่ติชมให้กำลังใจไนท์มา
ยังไงฝากติดตามการรวมเล่มด้วยนะครับ ไนท์จะเอาตัวอย่างตอนพิเศษมาลงให้อีกที
ฝากอีกอย่างครับ ฝากติดตามนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะครับ
♥Loving Bear ʕ·ᴥ·ʔ คุณหมีที่รัก♥
หัวข้อ: [Rewrite] •HANDSOME GHOST• ตอนที่[19][END] Up 8/6/60 (อ่าน 15028 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก