รักแล้วบอก ชอบแล้วจีบ
ตอนที่ 7
“โอ้โห...”
ผมอุทานออกมารอบที่สามในเวลาไม่ถึงชั่วโมง ซึ่งรอบแรกเป็นตอนที่มันพาผมไปพบกับบิ๊กไบค์สีดำคันงามราคาหลายบาท ทำให้ผมต้องร้องอุทานออกมาอย่างเผลอตัว และรอบที่สองเมื่อมันพาผมมาที่คอนโดหรูที่เพิ่งเปิดตัวได้ไม่นานและมีชื่อเสียงสุดๆ แต่ไม่ได้อยู่ในสายตาผมซักนิดเพราะผมไม่มีเงิน ส่วนรอบที่สามคือหลังจากที่ผมเข้ามาในห้องของมันแล้วก็ต้องตื่นตาตื่นใจกับคอลเลคชั่นหมวกกันน็อคของมันที่มีมากมายจนตัวเองอยากจะเข้าไปส่องใกล้ๆ
ถ้าไม่ติดว่าสกปรกอยู่คงขอเข้าไปเอามาส่องและถ่ายรูปแล้ว
อ๊ะเดี๋ยว เห็นอะไรแว๊บๆ
...
เชรดดดดดดดดดดด นั่นมัน นั่นมัน !
โมเดลเทเลทับบี้ !
เอาจริงดิ !
ผมที่ส่องสายตาไปสะดุดกับตุ๊กตาโมเดลตัวเล็กตัวใหญ่ สีม่วง สีเขียว สีเหลือง สีแดงก็ต้องชะงักพลางหันไปมองคนที่ตอนนี้เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้เมื่อมันเห็นว่าผมมองไปเจ้าตัวก็หยุดเดินแล้วขมวดคิ้ว หัวก็เอียงเล็กน้อยเป็นเชิงถามว่า ‘มองผมทำไม’
เอ่อ ช่างมันเถอะ ถือว่ากูไม่เห็นไอ้กองโมเดลนั่นแล้วกัน...
“เอ่อ...ผ้าเช็ดตัว”
ไอ้อ้อนรักมันประหม่าขึ้นทันตาเห็นทำให้ผมต้องแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวจากมันแต่เมื่อมือใกล้ถึงก็ต้องชะงัก
“มือกู...”
ผมชักมือตัวเองขึ้นมาดมก็ต้องทำหน้ายู่และเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนมาตัวเองเกาะไอ้อ้อนรักไปซะเต็มเหนี่ยว
เออดี ให้มันได้อย่างนี้สิ
“ไปล้าง”
ไอ้อ้อนรักมันพูดขึ้นทำให้ผมที่ตอนแรกยังเอ๋อๆ อยู่เลยได้แต่เออออตามมันและยังไม่ทันที่จะก้าวเดินเจ้าของห้องก็เข้ามาหาก่อนจะคว้ามือของผมแล้วพาเดินเข้ามาในห้องน้ำตรงมาที่อ่างล้างมือ ตัวเองที่ตั้งตัวไม่ทันเลยได้แต่เดินตามมันมาเท่านั้น จนกระทั่งมือทั้งสองข้างของตัวเองโดนคนพามาจับมาจ่อไว้ที่ก๊อกและจัดการเปิดน้ำล้างให้
ฮะ...เฮ้ย...
“อ้อนรัก เดี๋ยวกูทำเองก็ได้ มึงไปเปลี่ยนเสื้อเลย กูดันเกาะมึงมาซะแน่นเลยว่ะ” ผมพูดพลางค่อยๆ ดึงมือออกจากมือสวยของอีกคน มันเองก็หยุดการกระทำและยอมปล่อยมือผมแต่โดยดี “ขอบใจมาก”
“อืม...”
คนตรงหน้าตอบเพียงแค่นั้นก่อนที่ผมจะบีบสบู่เหลวกลิ่นหอมบนชั้นวางมาล้างมือ ไอ้อ้อนรักเมื่อเห็นว่าผมจัดการเองมันก็เดินเอาผ้าเช็ดตัวไปแขวนไว้ให้ ก่อนที่ผมจะต้องสะดุดการกระทำของตัวเองเพราะเหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้
ว่าแต่เดี๋ยวนะ...
ทำไมกูไม่ให้มันแวะไปส่งที่หอวะ...
ไอ้เชี่ยยยย พลาด ไอ้เสือทำไมมึงโง่ !
ผมที่ล้างมือเรียบร้อยก็ยกมันขึ้นมาทึ้งหัวสกปรกๆ ของตัวเองอีกครั้งหลังจากรู้เรื่องความโง่ของตัวเอง ซึ่งไอ้คนพามามันก็ไม่ทักซักคำด้วย
ไม่น่าเลย ไม่น่ามัวแต่ตื่นเต้นกับรถของไอ้หมีเลย...
“พี่”
“ว่าไงวะ...” ผมตอบกลับเจ้าของห้องเสียงเบาก่อนจะหันกลับไปมองคนที่ตอนนี้ยืนมองอยู่ห่างๆ อย่างสงสัย
“พี่มีชุด”
“ไม่มี”
“...”
“ยืมหน่อย”
ผมพูดออกไปอย่างจนปัญญาเมื่อพบปัญหาอีกอย่างของตัวเอง ซึ่งไอ้อ้อนรักมันก็พยักหน้ารับแต่โดยดีก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไปเงียบๆ เหลือแต่ผมที่ยังคงยืนมองหน้าโง่ๆ ของตัวเองผ่านกระจก ซึ่งตอนนี้ทั้งกลิ่นและสภาพดูไม่จืดเลยซักนิด
ว่าแต่...
ไอ้เศษพริกที่ติดอยู่บนหัวกูนี่มัน...
อี๋ ~!
“อ้อนรัก”
เงียบ...
“อ้อนรัก มึงไปไหนวะ อยู่มั้ย”
ผมที่โผล่ออกมาจากห้องน้ำแค่หัวก็ต้องแปลกใจเมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่อยู่ในห้องซักนิด มีเพียงเสียงแอร์แว่วๆ และกลิ่นหอมๆ ของสบู่จากตัวผมเท่านั้นที่รับรู้ได้ ก่อนที่ตัวเองที่อยู่ภายใต้ผ้าเช็ดตัวผืนหนาจะเดินออกมาจากห้องน้ำพลางใช้สายตาสอดส่องหาเจ้าของห้อง
“ไอ้หมี !”
ผมตะโกนเรียกอีกครั้งเมื่อไร้เสียงตอบรับจากคนที่พาผมมาที่นี่จริงๆ ก่อนจะเริ่มเดินสำรวจในห้องกว้างที่ดูเหมือนจะไร้สิ่งมีชีวิตอื่นๆ นอกจากตัวเอง จนผมต้องขมวดคิ้วแปลกใจแล้วเลือกเดินไปทางโมเดลเทเลทับบี้หลากสีที่อยู่บนชั้นข้างๆ ทีวี
ไอ้ตัวแดงๆ นี่ชื่ออะไรนะ
ลาล่า ?
“พี่เสือ”
ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปหาที่ต้นเสียงก็เห็นว่าไอ้อ้อนรักมันเดินออกมาจากอีกห้องพร้อมกับเสื้อผ้าในมือ ผมเลยเดิน
เข้าไปหามันพลางถามอย่างสงสัย
“มึงหายไปไหนมาเนี่ย”
“ไปหาเสื้อ”
“...”
“ตัวเล็กๆ”
ไอ้อ้อนรักมันพูดพลางขมวดคิ้วเล็กน้อยมองของในมือตัวเองผมเลยได้แต่ร้องอ๋อออกมา ก่อนจะเห็นคนที่เงยหน้าขึ้นมองมาทางผมใหม่จะทำหน้าตกใจ
“พี่ !”
“ห๊ะ”
“แก้ผ้า...”
“แก้บ้าแก้บออะไรล่ะไอ้นี่ เห็นมั้ยกูยังมีผ้าเช็ดตัวคลุมเสือน้อยอยู่เว้ย !”
“น้อย ?”
“เอ่อ ไม่น้อยก็ได้...”
ผมพูดเสียงอ่อยเพราะไม่อยากยอมรับว่าของตัวเองนั้นไม่ได้ใหญ่ แต่ก็ไม่ได้เล็ก ขนาดเท่ามาตรฐานชายไทย และอาจจะมีผลข้างเคียงเล็กน้อยจากการที่ผมยังโตไม่เต็มที่...
เหรอ !
ฮื่อออ พระเจ้าโหดร้ายกับเสือ !
ผมที่แอบปาดน้ำตาตัวเองเบาๆ ก็ต้องมองไปที่เจ้าของห้องที่ยืนทำหน้างงอยู่อีกครั้ง มันค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้อย่างระมัดระวังแล้วยื่นเสื้อกับกางเกงมาให้ ผมเลยรับมาแต่โดยดีก่อนจะหันหลังเดินหนีเข้าห้องน้ำไปอีกครั้ง และจะจัดการคลี่เสื้อที่มันหามาให้
นี่มัน...
ผมพลิกซ้ายพลิกขวาอย่างพินิจ
เดี๋ยวดิ
ไอ้เสื้อสีชมพูแขนยาวลายกระต่ายน่ารักนี่มันคืออะไร ?
“อ้อนรัก !”
ผมที่สวมกางเกงผูกเชือกแล้วเรียบร้อยต้องวิ่งออกมาจากห้องน้ำอีกครั้งก่อนจะเห็นว่าอีกคนกำลังยืนส่องโมเดลเทเลทับบี้ของตัวเองอยู่ ซึ่งมันหันมามองทางผมงงๆ เมื่อเห็นว่าผมเดินออกจากห้องน้ำด้วยท่อนบนเปลือยเปล่าพร้อมกับเสื้อสีชมพูในมือ
“หือ...”
“ไอ้เสื้อหวานแหววสุดน่ารักนี่มันอะไรเนี่ย”
“ก็เสื้อ”
“ไม่เอา กูไม่ใส่” ผมขมวดคิ้วก่อนจะยื่นของตรงหน้าคืนเจ้าของห้องซึ่งมันก็รับไปแล้วมองอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่เจ้าของห้องจะเดินกลับเข้าไปในห้องนั้นอีกครั้งแล้วเดินกลับออกมาพร้อมเสื้อสีฟ้า
เดี๋ยว
“นั่นเสื้อคู่เหรอวะ”
“อ่า...”
ไอ้อ้อนรักมันไม่ตอบได้แต่ก้มมองของในมือซึ่งเป็นเสื้อแขนยาวแบบเดียวกับตัวเมื่อกี๊ มีกระต่ายหน้าตาน่ารักแปะอยู่เหมือนกันแต่ผิดกันที่เป็นสีฟ้าและตัวใหญ่กว่าเท่านั้น
“มึง...ไม่มีเสื้อตัวอื่นแล้วเหรอ”
“มี”
“งั้น...”
“แต่ตัวนี้...น่ารัก”
ไอ้อ้อนรักมันก้มมองของในมือโดยที่ผมได้แต่ขมวดคิ้วไม่เข้าใจกับไอ้คำว่า ‘น่ารัก’ ของมันนัก ก่อนที่คนตรงหน้ามันจะเดินเข้ามาใกล้แล้วยื่นมาให้
“ใส่”
ผมมองสิ่งที่ถูกยื่นมาอย่างหนักใจเพราะมายืมของๆ เขา อาบน้ำก็ห้องเขา ถ้าเรื่องมากอีกจะมีใครด่าผมมั้ย
นี่กูมีสิทธิ์เลือกบ้างมั้ยเนี่ยยย !
เสือเศร้า...
ในที่สุดผมก็รับของตรงหน้ามาอย่างจำใจ อย่างน้อยสีฟ้ามันก็ไม่ตลกเท่ากับสีชมพูแน่ๆ ผมที่มองกระต่ายน้อยบนเสื้ออย่างพิจารณาอีกครั้งก็ต้องถอนหายใจพอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นสายตาลุ้นสุดๆ จากเจ้าของเสื้อ ผมเลยจับมันขึ้นสวม
หลวม...
แบบหลวมเชี่ยๆ
“น่ารัก...”
เสียงพูดเบาๆ ที่เปร่งออกมาทำให้ผมก้มมองร่างตัวเองที่แขนเสื้อยาวเลยออกมาเล็กน้อย คอก็ย้วยมาจนแทบจะเห็นหัวนมเพราะเป็นคอกว้าง แต่โชคดีที่มันไม่หลวมจนน่าเกลียดเพราะตัวผมก็ไม่ได้เล็กขนาดนั้น สูงเลยไหล่ไอ้อ้อนรักด้วย จะมีที่ติดขัดอยู่จุดเดียวก็คือตรงคอเสื้อนี่แหละ
เอาซะเย็นวาบที่หัวนมเลยสัด
ว่าแต่เดี๋ยว
‘น่ารัก’
“อ้อนรัก ห้ามชมกูว่าน่ารัก”
มันเสียเซลฟ์เว้ยยยย !
“หมายถึง...เสื้อ”
เพร้ง !
“อะ...ไอ้อ้อน...!”
“ล้อเล่น”
“...”
“หมายถึง...พี่”
คำพูดที่พูดออกมาด้วยสีหน้ามึนๆ ของมันทำให้ผมอ้าปากเหวอ เพราะไม่เคยคิดว่าไอ้อ้อนรักมันจะพูด ‘ล้อเล่น’ ออกมาแบบนี้ ก่อนที่จะต้องสะดุ้งเมื่อคนตรงหน้ามันเดินเข้ามาใกล้แล้วจับแขนผมขึ้นมาจัดการพับแขนเสื้อให้ทั้งสองข้าง จนไม่รู้สึกรุงรัง แล้วเจ้าตัวก็เดินอ้อมไปด้านหลัง
“อ๊ะ...เดี๋ยวๆ !”
ผมรีบหดคอร้องประท้วงเมื่อมืออุ่นๆ ของใครบางคนสัมผัสโดนกับต้นคอ ไอ้อ้อนรักมันชะงัก ผมที่ไม่อยากให้มันรู้ว่าตัวเองมีจุดตายแถวนั้นเลยได้แต่ขยับหนีแต่ก็ต้องหยุดกึกจนแทบหงายหลังเมื่อคอเสื้อโดนเจ้าของเกี่ยวไว้อยู่
“แอ่ก !”
“อยู่นิ่งๆ”
“ไอ้หมี ปล่อยยยยย !”
ผมที่โดนเกี่ยวคอเสื้อไว้ได้แต่พยายามจะเดินออกแต่กลับโดนคนที่อยู่ด้านหลังจับไหล่ไว้แน่น มันขยับเข้ามาทาบด้านหลังอีกครั้ง มืออุ่นๆ ก็สัมผัสเข้าที่ท้ายทอยผมเบาๆ
อึก...
ผมที่หลับตาปี๋ด้วยความจักจี้ทุกครั้งที่ผิวสัมผัสอุ่นๆ โดนจุดตายของตัวเอง ซึ่งไอ้อ้อนรักมันก็ทำอะไรยุกยิกอยู่ด้านหลังได้ซักพักเจ้าตัวก็ถอยออกไป ผมที่ลืมตาขึ้นก็พบว่าคอเสื้อของตัวเองตอนนี้มันแคบลงอย่างเห็นได้ชัด
หืม...
ผมยกมือคลำด้านหลังก็พบกับกระจุกของผ้าที่ถูกมัดด้วยหนังยางทำให้ผมต้องหันมามองหน้ามันอีกครั้ง
และอยากจะตะโกนดังๆ ว่า
กูไม่โอเคเลยเว้ยยยยย !!
“อ้อนรัก กูขอเปลี่ยนเสื้อได้มั้ย...”
“...”
“นะ”
ผมพูดเสียงเบาพลางส่งสายตาอ้อนวอนไปหาเจ้าของเสื้อ ซึ่งคนตรงหน้ามันก็หน้าแดงขึ้นกะทันหันก่อนจะยกมือข้างหนึ่งปิดหน้าตัวเองแล้วหันหน้าหนี
เดี๊ยววววว !
หันมาคุยกับกูก๊อนนน
ฮื่ออออ !
ผมก้มมองกระต่ายน้อยบนเสื้อตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็อยากจะร้องไห้ออกมา ถ้าไม่ติดว่าทางเลือกที่สองที่คิดไว้จะต้องแก้ผ้ากลับบ้านผมคงถอดมันทิ้งไปแล้ว ก่อนจะต้องถอนหายใจออกมาอย่างจำยอมแล้วพูดออกไป
“งั้นกูกลับแล้วนะ ขอบใจมาก”
“...”
“เอ้อ แล้วก็ขอถุงด้วย กูจะใส่เสื้อผ้ากลับหอ”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงสลดก่อนจะเดินก้มหน้าก้มตากลับเข้ามาในห้องน้ำอีกครั้ง แล้วหยิบชุดที่ตัวเองถอดทิ้งไว้ขึ้นมาเพื่อจะเอาของทุกอย่างจากกระเป๋ากางเกง
กระเป๋าตังค์ อยู่
โทรศัพท์ อยู่
แต่กุญแจห้อง...
มันหายไปไหนวะ !
“เฮ้ย !” ผมร้องอุทานออกมาอย่างแปลกใจก่อนจะเริ่มคลำกางเกงนักศึกษาของตัวเองอีกครั้งโดยที่ตอนแรกรังเกียจมันสุดขีด แต่ตอนนี้กลับจับอย่างเต็มไม้เต็มมือ “เหี้ย...”
ผมหันไปมองคนที่เดินเข้าห้องน้ำตามมา มันทำหน้าสงสัยเมื่อเห็นว่าผมบ่นอะไรอยู่คนเดียว ตัวเองเลยรีบคว้าโทรศัพท์มากดโทรหาใครบางคนที่ผมเพิ่งแยกจากมันมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
“ไอ้เหี้ยตาม !”
{ห๊ะๆ อะไรของมึงวะ มีอะไร} น้ำเสียงตกใจจากปลายสายทำให้ผมต้องตั้งแต่สติแล้วค่อยๆ พูดออกไป
“มึงกลับไปดูตรงที่กูล้มให้หน่อย กุญแจห้องกูหายว่ะ”
{ห๊ะ}
“ไปดูให้หน่อยยยย กุญแจห้องกูหายยย”
{เชี่ย สกปรก ป่านี้ลุงอ่ำแกมาเก็บไปเรียบร้อยแล้วมั้ง ทำไมมึงไม่ไปถามกับลุงเขาเองวะ}
“มึงก็ไปถามให้กูดิ !”
{แหกตาดูนาฬิกาด้วยเพื่อน หมดชั่วโมงเรียนแล้ว กูกลับบ้านนานละครับ}
“โห่ ไอ้คามตวย !”
ผมที่ยืนหน้างิกหน้างออยู่หน้ากระจกได้แต่คิดอยากจะไปจับไอ้คนในสายกระทืบให้ตาย ถ้าไม่ติดว่าอยู่ห่างกันคงมีศึกระหว่างคามตวยคนจัญไร กับสำปวดเหือคนหน้าตาดีไปแล้ว
อันนี้ไม่ได้หลงตัวเองนะ มันเรื่องจริง !
ว่าแต่เรื่องกุญแจ...
“ไอ้เหี้ยตามมมมมม ช่วยกูหน่อยยย !”
{ช่วยยังไงล่ะ ทำไมมึงไม่ไปขอกุญแจจากคนดูแลหอวะ}
“ไม่เอา กลัว มันโรคจิต”
ผมพูดออกไปตามความจริงเมื่อคนดูแลหอของผมนั้นมันค่อนข้างจะเข้ากับคนอื่นได้ยาก แม้จะเป็นลุงแก่ๆ หน้าตาอัธยาศัยดีก็ตาม ที่สำคัญมันก็ชอบมาป้วนเปี้ยนแถวๆ หน้าห้องนักศึกษาด้วย แต่อย่าลืมว่านี่คือหอชาย
เชี่ย ขนลุก
ถ้าหมดสัญญาและได้ค่ามัดจำหลายบาทคืนนะ
เสือจะไม่ทน !
{เออว่ะ ระวังตอนเปิดประตูมันจะอาศัยโอกาสตอนมึงเผลอผลักมึงเข้าไปในห้องแล้วจึกกะดึ๋ยนะ}
“ไอ้เชี่ยตาม นั่นปาก !”
{ฮ่าๆๆๆ อ๊ะล้อเล่น}
“ไม่ตลกเลยสัดดด !”
ผมโวยวายโดยที่หน้าตายังหงิกงอเป็นตูดไม่หาย ไอ้อ้อนรักที่ยืนดูสถานการณ์อยู่ห่างๆ มันก็ทำหน้าสงสัยส่งมาให้อยู่ตลอด
{มึงก็ขอนอนห้องไอ้อ้อนรักไปก่อนดิวะ เผลอๆ จะได้หาโอกาสศึกษาวิธีทำตัวหน้าตาดีในแบบที่มึงไม่มีด้วยไง}
เออออ กูมันขี้เหร่ ไอ้พ่อคนหน้าตาดี !
“มึงตลกหรือไง กูไม่สนิทกับมันขนาดนั้นเว้ย”
{อ๋อเหรออออออ ~} น้ำเสียงล้อเลียนของไอ้ตามใจทำให้ผมอยากจะวางสายจากมันเต็มทีแต่ถ้าไม่ติดว่ายังต้องการความช่วยเหลืออยู่
“ขอไปนอนด้วย”
{ไม่}
“ไอ้เหี้ยย คิดก่อนตอบ !”
{เสียใจ วันนี้กูออกไปคั่วสาวว่ะ}
“นี่เพื่อน !”
{ผู้หญิงสำคัญกว่า ที่สำคัญมึงก็มีไอ้อ้อนรักไม่ได้จนตรอกซักหน่อย ใช่มั้ยเพื่อน}
“ไอ้ตามใจ มึงแม่ง...!”
{อย่าบ่นดิเสือดุ แค่นี้นะ เสียเวลาทำมาหากิน วุ๊ ~!}
ผมที่กำลังจะอ้าปากด่าก็ต้องหุบปากเมื่อคราวนี้ไอ้คนในสายมันกดตัดสายทิ้งไปเรียบร้อย ทำให้ผมยืนอ้าปากเหวออยู่หน้ากระจก
ไอ้คามตวย !
ไอ้เพื่อนเชี่ยยยยยยยยยย !
“พี่...”
“อ้อนรัก แป๊บนึงนะ”
“...”
คราวนี้ผมกดโทรหาไอ้หลง ปรากฏว่ามันไม่รับ จนผมไม่รู้ว่าไอ้สามหน่อนี่มันตั้งใจจะแกล้งอะไรผมหรือเปล่า และคนสุดท้ายที่ผมจะกดโทรหาได้ก็คือไอ้จั๊ม ซึ่งไม่นานมันก็รับสายอย่างรวดเร็ว
งี้ดิวะ เพื่อนรัก...
“ไอ้จั๊ม วันนี้กูขอไปนอนห้องมึงได้มั้ย”
{หือ...}
“นะ กุญแจห้องกูหายว่ะ”
{อ๋อ...} น้ำเสียงงัวเงียของฝั่งตรงข้ามที่ยังไม่ตัดบท ตอบตกลง หรือปฏิเสธทำให้ผมใจชื้นขึ้นมาก่อนที่ไอ้จั๊มมันจะพูดขึ้นอีกครั้ง {วันนี้กูไปนอนห้องไอ้ตามใจอ่ะ มันชวนเล่นเกมโต้รุ่ง...}
เดี๋ยวนะ...
“นะ...นอนห้องไอ้ตามใจเหรอวะ”
{อืม ขอโทษนะ มึงลองโทรหาไอ้หลงดิ}
“แต่...”
{แป๊บนะมึง สงสัยไอ้ตามใจมารับแล้ว}
คนปลายสายพูดออกมาแค่นั้น ผมที่กำลังจะอ้าปากท้วงเลยได้แต่หุบปากฉับอีกครั้ง แล้วฟังเสียงเพลงที่ขึ้นว่าพักสายจากฝั่งตรงข้าม ตัวเองเลยต้องกดวางอย่างหมดทางเลือก ก่อนจะกดพิมพ์แชทหาใครบางคนอย่างแค้นเคืองใจ
สำปวดเหือ มีเครือแปดหวี : ไอ้ตามใจ...
สำปวดเหือ มืเครือแปดหวี : ไอ้คนตอแหล !
คามตวยคนจริง ชอบผิดศิลและหัวนมบอด : (สติ๊กเกอร์หมีเขิน)
ง้ากกกกกกกกกกกกกก !!
เสือจะไม่ทน !!
------------------------------------
ขอบคุณทุกๆ คอมเม้นท์ค้าบผมมมม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
