ติดแฮชแท็ก #พี่ควอตซ์น้องเหนือ ในทวิตเตอร์
อุ้มรัก’S l “08”เสียงหัวเราะดังไปทั่วสวน วันนี้เป็นวันหยุดครอบครัวบริสตันเลยได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา และตอนนี้ทุกคนก็เปลี่ยนบรรยากาศมานั่งรับลมเย็นๆ ในสวน เพราะเข้าฤดูหนาวแล้วแม้อากาศจะไม่ได้หนาวจับใจแต่ปีนี้ก็อากศเย็นกว่าทุกปี แดดก็ไม่แรงมากนักทำให้สามารถออกมานั่งเล่นในสวนกันได้ อีกทั้งสวนของบ้านบริสตันก็เต็มไปด้วยไม้ใหญ่ที่ให้ความร่มรื่นจึงไม่มีปัญหาอะไร
ตอนนี้เหล่าผู้ใหญ่กำลังนั่งมองฝาแฝดพี่ฮาร์ทน้องเดียร์วิ่งเล่นอยู่กับลูกหมาตัวน้อยสายพันธ์ซามอยด์ คนหนึ่งวิ่งหนีลูกหมา อีกคนวิ่งตามลูกหมา เสียงหัวเราะชอบใจสลับกับเสียงเห่าของลูกหมาดังไปทั่ว
“สนุกเขาล่ะ” ควอตซ์พูดยามมองลูกชายทั้งสองวิ่งเล่น เขาหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปเอาไว้ “พี่ว่าจะทำอัลบั้มภาพใหม่อีกเล่ม”
“หือ... อะไรเหรอครับ”
“วิวัฒนาการของลูกคนกับลูกหมา” พูดจบก็หัวเราะชอบใจในความคิดของตัวเอง “ดูสิว่าลูกหมาจะติดลูกคน หรือลูกคนจะติดลูกหมา”
“พิสว่าไม่ต้องดูแล้วค่ะพี่ควอตซ์ เห็นชัดๆ เลยนั่นว่าลูกคนติดลูกหมา” ลาพิสพูดพยักเพยิบไปทางลูกคนกับลูกหมา
ที่ตอนนี้เปลี่ยนจากวิ่งหนีกับวิ่งตามเป็นเดินตามลูกหมาตัวขาวต้อยๆ ไม่ว่ามันจะเดินไปทางซ้ายก็ตามไปทางซ้าย เปลี่ยนเป็นเดินไปทางขวาก็เดินตามไปทางขวาไม่ทิ้งห่าง
“ต้องรอดูกันไปว่าจะเห่อได้นานแค่ไหนนะครับ” น้ำเหนือพูด พลางมองลูกชายสุดแสบที่กำลังเดินตามลูกหมาตัวน้อย
“รอดูกันไปลูก” คุณหญิงมรกตว่า “จริงสิ อาทิตย์หน้าพวกลูกจะเลี้ยงส่งนักศึกษาฝึกงานเหรอ”
“ครับคุณแม่ สิ้นเดือนนี้ก็สิ้นสุดการฝึกงานของน้องๆ แล้วครับ พวกพี่ๆ เขาเลยว่าจะเลี้ยงส่งน้องๆ สักหน่อยน่ะครับ” น้ำเหนือตอบ
คุณหญิงมรกตเองก็พยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดนั้น “อย่างนั้นก็ดีค่ะลูก แล้วนี่ได้กำหนดการเปิดตัวคอลเลกชั่นถัดไปมาหรือยัง”
“ยังครับ คิดว่าอาทิตย์หน้าคงเรียบร้อย แล้วเดี๋ยวคงมีประชุมร่วมอีกสักรอบเพื่อพรีเซ็นต์ครับ” ควอตซ์ตอบคนเป็นแม่
“เอาไว้หลังจบงานนี้แล้วพวกเราไปเที่ยวกันอีกสักรอบดีกว่า ในไทยนี้แหละไม่ต้องไปไหนไกล เดี๋ยวอีกหน่อยพอท้องน้ำเหนือโตขึ้นก็คงไม่ได้ออกไปไหนมาไหนแล้ว” คุณหญิงมรกตพูดยิ้ม
“พ่อว่าพอจบงานนี้เราพักเสียเลยก็ดีนะ ไปทำงานเครียดๆ มันส่งผลต่อลูก” คุณโทมัสพูด
“ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกันครับ ไม่อยากให้น้องไปทำงานเท่าไหร่ ทำงานทีไรไม่เผลอทำงานจนลืมเวลาก็คิดนู้นนี่นั่นไม่หยุด” ควอตซ์ยกมือขึ้นลูบผมคนรักของตัวเอง
“แต่ผมไม่อยากอยู่เฉยๆ นี่ครับ” น้ำเหนือทำหน้างอแงที่รู้ว่าจะต้องหยุดทำงานหลังจากโปรเจคนี้เรียบร้อย “พ่อครับ...” รู้ว่าอ้อนใครไม่ได้นอกจากพ่อสินธรก็เลยหันไปหาคนเป็นพ่อเพื่อให้อีกฝ่ายช่วยพูด
แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้พ่อสินธรเองก็คงช่วยอะไรไม่ได้มาก “พ่อเองก็เป็นห่วงนะ ถ้าได้พักเยอะๆ ก็คงดีนะลูก”
“พี่น้ำเหนือไม่ต้องกลัวเหงาไปค่ะ พิสอยู่ด้วย รับรองเลยว่าไม่มีเหงาะเพราะพิสจะเอาโปรเจคจบมาคุยกับพี่น้ำเหนือ” ลาพิสรีบพูดเมื่อเห็นว่าพี่สะใภ้กำลังจะงอแง ตอนนี้เจ้าตัวเรียนจบระดับปริญญาตรีแล้ว และกำลังเรียนปริญญาโทต่อ อยู่ในช่วงกำลังทำโปรเจคจบพอดี
น้ำเหนือถอนหายใจอย่างยอมแพ้ เพราะพูดไปก็คงไม่ชนะ เมื่อทุกคนจับมือกันหมดแล้ว เขาเองก็เข้าใจทุกคนว่าเป็นห่วง แต่เขาเองก็ไม่อยากอยู่เฉยๆ ทำตัวไม่มีประโยชน์ “ก็... ตามที่ทุกคนคิดว่าสมควรแหละครับ”
ควอตซ์นึกขำกับท่าทางของคนรัก จนต้องยกมือขึ้นโยกศีรษะของน้ำเหนือเล่นเบาๆ อย่างเอ็นดู เด็กดื้อของเขาก็ยังคงเป็นเด็กดื้ออยู่แบบนั้น แม้จะโตจนมีลูกสองคนและกำลังตั้งท้องลูกคนที่สามแล้วก็ตาม
“ฮาร์ท เดียร์มานี่เร็ว มาพักก่อนวิ่งเล่นกันมาตั้งนานแล้ว” คุณหญิงมรกตเอ่ยเรียกหลานชาย “พาเจ้าแพนเค้กมาด้วย”
“คร้าบ...” สองแสบขานรับเสียงดังก่อนจะพากันไล่จับเจ้าลูกหมามาอุ้มแล้วพาเดินมาหาทุกๆ คน
แพนเค้กคือชื่อของเจ้าลูกหมาสายพันธ์ซามอยด์ แม้ว่ามันจะเป็นเพศผู้ก็ตามที ที่ชื่อนี้เพราะฝาแฝดเป็นคนตั้งให้เหตุผลก็ไม่ได้มีอะไรมาก นอกจากว่าแพนเค้กเป็นขนมที่พวกเขาชอบมากที่สุด
ทั้งพี่ฮาร์ทและน้องเดียร์เดินยิ้มร่าเข้ามาหา ใบหน้าชื้นไปด้วยหงาดเหงื่อเพราะวิ่งเล่นมานานแล้ว ผมเปียกลู่ไปหมดจนน้ำเหนือต้องหยิบผ้ามาเช็ดหน้าให้ทั้งสองคน
“น้ำครับ ดูสิวิ่งเล่นกันจนเหงื่อซกเลย” คุณหญิงมรกตส่งแก้วน้ำส้มใส่น้ำแข็งเย็นๆ ให้หลานชาย
ฝาแฝดยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณคุณย่ารับน้ำเย็นๆ มาดูดอึกใหญ่
“ให้แพนเค้ก” น้องเดียร์ชูแก้วน้ำส้มที่ยังเหลืออยู่ให้ทุกคนดูเป็นเชิงบอกว่าจะให้น้ำส้มกับแพนเค้กที่นอนหมอบอยู่ใกล้ๆ
“อันนี้ให้แพนเค้กไม่ได้ ต้องอันนี้” พ่อสินธรส่งถาดอาหารสุนัขให้ “เทน้ำเปล่าใส่แล้วก็ให้แพนเค้กครับ”
“ครับ!” น้องเดียร์รับคำ รับถาดอาหารสุนัขกับขวดน้ำมา ทั้งสองคนช่วยกันเปิดฝาขวด น้องเดียร์จับขวดเอาไว้ ส่วนพี่ฮาร์ทก็บิดเปิดฝาขวด ใช้ความพยายามอยู่ไม่นานก็เปิดออก ยิ้มกว้างใส่กัน ก่อนจะเทน้ำใส่ถาดแล้วเลื่อนไปให้แพนเค้ก
“แพนเค้กกินน้ำๆ” ปรบมือแปะๆ เรียกแพนเค้กมากินน้ำ
ครอบครัวบริสตันใช้เวลาช่วงบ่ายพูดคุยและทานของว่างกันที่สวน นั่งดูฝาแฝดเล่นสนุกสนานกับลูกหมาตัวสีขาวจนเกือบเย็นถึงได้พากันเข้าบ้าน
น้ำเหนือกับควอตซ์พาฝาแฝดไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่หลังจากเล่นมาทั้งวัน ก่อนที่พวกเขาทั้งครอบครัวจะออกไปหามื้อเย็นทานนอกบ้านเพื่อเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศ
เสียงเพลงจังหวะสนุกสนานดังอยู่ภายในห้องอาหาร วันนี้แผนกดีไซน์เนอร์ของคิวเอ็นมาสังสรรค์กันในตอนเย็นเนื่องในโอกาสที่งานคอลเลกชั่นล่าสุดประสบความสำเร็จด้วยดี และกำลังจะมีงานเปิดตัวในอีกไม่กี่วันข้างหน้า อีกเหตุผลหนึ่งก็มาเพื่อเลี้ยงส่งทิวกับจ๊ะจ๋า นักศึกษาฝึกงานของแผนกทั้งสองคน
น้ำเหนือเองก็มาร่วมเลี้ยงส่งด้วยแม้จะต้องคุยและออดอ้อนคนคุมอยู่นานสองนานเพราะควอตซ์ไม่อยากให้มา ไม่ใช่กังวลเรื่องของทิวแต่เป็นห่วงน้ำเหนือกลัวว่าจะแพ้ท้องขึ้นมากะทันหัน แต่ถึงแม้จะห่วงแสนห่วงแต่คนช่างตามใจก็ไม่สามารถขัดใจคนรักได้เลยยอมปล่อยให้มา เนื่องจากเจ้าตัวมีนัดทานข้าวกับผู้ถือหุ้นเลยไม่สามารถตามมาด้วยได้ แต่ก็จะแวะมารับอีกที
“พี่ควอตซ์ฝากมาครับ” น้ำเหนือพูดกับคุณบี หัวหน้าแผนกพร้อมกับส่งซองสีขาวให้ “บอกว่าช่วยครับ”
“ที่จริงไม่ต้องก็ได้นะน้ำเหนือ” คุณบีตอบ
“ผมก็บอกแบบนั้นแหละครับ แต่ก็... พี่ควอตซ์นี่ครับ ยังไงพี่บีก็รับเอาไว้เถอะครับ เอาไว้จ่ายมื้อนี้เพราะถ้าขืนผมเอากลับไปขืนคงโดนดุแน่เลย” น้ำเหนือยิ้ม แบบที่คุณบีเองก็ยังยิ้มขำตาม สุดท้ายก็พยักหน้ารับและยื่นมือมารับซองจดหมายสีขาวในมือของน้ำเหนือไป
“น้ำเหนือ มาสนุกกันหน่อยเร็ว” พี่เอกวักมือเรียกน้ำเหนือ ตอนนี้ทุกคนยกเว้นคุณบีและน้ำเหนือต่างไปยืนออกันอยู่หน้าโทรทัศน์แล้วร่วมร้องร่วมเต้นคาราโอเกะกันอย่างสนุกสนาน
“ไม่เป็นอะไรครับ ผมขอเป็นฝ่ายนั่งดูดีกว่า” น้ำเหนือส่ายหน้าปฎิเสธ ไม่อยากออกไปกระโดดโลดเต้นมากนักกลัวจะแพ้ท้องและส่งผลกระทบต่อเจ้าตัวน้อย อีกอย่างเขาก็ไม่ใช่สายสนุกสนานเฮฮาด้วย ขอเป็นผู้ชมอยู่วงนอกแบบนี้ดีกว่า
“ไม่มาสนุกกันหน่อยเหรอ”
“นั่งดูแบบนี้ผมก็สนุกแล้วครับ เชิญทุกคนเต็มที่เลยไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมจะคอยอัดคลิปให้เอง” พูดจบก็หัวเราะ พลางเอนตัวหลบถั่วที่บรรดาพี่ๆ ปาใส่อย่างหยอกล้อ
ร้องกันจนเสียงแหบ ตะโกนกันจบแทบไม่เหลือเสียงให้พูดแต่ละคนถึงได้ทยอยกลับมานั่งพักเอาแรง ตอนนี้เลยเหลือแค่พี่โม่กับพี่เอสองคนที่ยังครองไมค์กันอยู่ น้ำเหนือมองแต่ละคนแล้วก็ยิ้มขำกับท่าทางหมดเรี่ยวแรงก่อนจะบริการส่งน้ำให้คนละแก้ว
“ขอบคุณค่ะ / ขอบคุณครับ” จ๊ะจ๋ากับทิวเอ่ยขอบคุณเมื่อน้ำเหนือส่งแก้วน้ำเย็นๆ ไปให้
“เหนื่อยเลยสิเรา”
จ๊ะจ๋าหันมายิ้มหวานใส่ ก่อนจะหันกลับไปจัดการกับอาหารตรงหน้าต่อ เหลือแต่ทิวที่ยังมองหน้าน้ำเหนือ “พี่น้ำเหนือน่าจะออกไปสนุกด้วยกัน”
เจ้าตัวส่ายหน้า “ไม่ล่ะ พี่ชอบเป็นผู้ชมมากกว่านักแสดงนะ ได้นั่งดูทุกคนสนุกก็สนุกไปอีกแบบ”
“ผมคงคิดถึงที่นี่น่าดูเลยหลังจากไปแล้ว” ทิวพูดหันไปมองพี่ๆ แต่ละคนที่กำลังสนุกสนานอยู่ ตลอดระยะเวลาสี่เดือนที่อยู่กับทุกคน ทิวได้ทั้งความสนุกสนาน ได้ทั้งความรู้ ได้ทำในสิ่งที่คิดว่าคงไม่มีทางได้ทำ ตอนเพื่อนคนอื่นๆ รู้ว่าเขาได้ออกแบบเครื่องประดับจริงๆ และจะได้วางขายจริงๆ ต่างก็พากันอิจฉายกใหญ่ เพราะแต่ละคนถ้าไม่ได้ไปเป็นเบ้ประจำแผนกก็ทำแค่ปรับแบบนิดๆ หน่อยๆ ในงานของรุ่นพี่ ไม่มีใครได้ลงมือจริงเหมือนอย่างเขากับจ๊ะจ๋าเลยสักคน
“วันงานเปิดตัวคอลเลกชั่นใหม่อย่าลืมมาล่ะ ไม่มาไม่ได้เลยนะเพราะเราน่ะเป็นดีไซน์เนอร์นะ จะได้รับรู้ความรู้สึกไงว่าตอนที่ผลงานที่เราออกแบบได้เปิดตัวและวางขายออกมามันเป็นยังไง”
“ตอนนั้นพี่น้ำเหนือรู้สึกยังไงเหรอคะ” จ๊ะจ๋าที่นั่งฟังอยู่ด้วยหันมาถาม
“แทบจะลอยเลยล่ะ พี่เองก็กว่าจะได้ทำงานออกแบบจริงจังแล้วก็ผลงานได้ออกวางขายจริงๆ ก็ตอนมาทำงานที่นี่แล้วนั่นแหละ ตอนที่เก่าก็เป็นแค่ลูกน้องเขา ลงสีให้เขาบ้าง เดินเอกสารให้เข้าบ้าง พอเห็นสร้อยที่พี่ออกแบบวางขายอยู่ในร้านนะ ตัวแทบลอย” น้ำเหนือตอบ พลางนึกไปถึงตอนที่เขาได้ทำงานออกแบบชิ้นแรกให้กับทางคิวเอ็น
เขายังจำได้ดีในวันที่ควอตซ์พาเขาไปเดินเที่ยวห้างสรรพสินค้า และบังเอิญเดินผ่านร้านคิวเอ็นพอดี น้ำเหนือที่เห็นสร้อยคอที่ตัวเองออกแบบแขวนขายอยู่ในนั้นก็เอาแต่ยิ้มกว้างไปทั้งวัน ไม่สิ... ยิ้มกว้างไปอีกหลายวันเลยทีเดียว
“ยิ่งตอนที่ได้ยินคำชมจากลูกค้าว่าชอบสร้อยที่พี่ออกแบบนะ ยิ้มไม่หุบไปเป็นวันๆ เลย มีกำลังใจในการออกแบบเพิ่มมากขึ้นไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ พี่ไม่รู้หรอกว่าดีไซน์เนอร์แต่ละคนตั้งเป้าหมายเอาไว้สูงสุดแค่ไหน แต่สำหรับพี่นะ... เป้าหมายสูงสุดของพี่เลยคือการทำงานออกมาแล้วลูกค้าชอบนั่นแหละ ไม่จำเป็นว่าทุกคนจะต้องชอบ แค่มีใครสักหนึ่งคนชอบ พี่ก็ดีใจที่สุดแล้ว”
“สำหรับผมในตอนนี้ก็คงไม่พ้นเรื่องที่งานออกแบบได้วางขายนั่นแหละครับ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันเป็นเรื่องจริง”
จ๊ะจ๋าเองก็พยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่ทิวพูด “ใช่ค่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ นะคะ จ๋ายังนึกว่ามันคือความฝันอยู่เลยค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้น วันเปิดตัวก็ต้องมาให้ได้นะ จะได้รู้ว่าความฝันมันเป็นจริงมันเป็นยังไง” คุณบีหันมาบอกกับทั้งสองคน “ถ้าทำโปรเจคจบแล้ว เรียนจบเรียบร้อยก็ลองมายื่นสมัครงานที่นี่ดูก็ได้ ถ้าหากที่นี่ยังเป็นหนึ่งในตัวเลือกของเรานะ เผื่อจะได้ทำงานร่วมกันอีก”
“แต่ที่นี่ไม่มีนโยบายรับเด็กเส้นนะครับ” พี่ดินเข้าร่วมวงสนทนาด้วย “จะบอกว่าเคยฝึกงานอยู่ที่นี่ สนิทกับพวกพี่ สนิทกับน้ำเหนือก็ไม่ช่วยนะบอกเลย ต้องผ่านการทดสอบเท่านั้นนะ”
“ผมจะลองดูครับ”
“จ๋าด้วยค่ะ”
น้ำเหนือนั่งพูดคุยกับทุกคนก่อนจะเอ่ยขอตัวเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพอหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็นควอตซ์ที่โทรเข้ามา เจ้าตัวเลยเอ่ยขอตัวกับทุกคนเพื่อเลี่ยงออกมารับโทรศัพท์ข้างนอก
“ครับพี่ควอตซ์”
[พี่เสร็จจากตรงนี้แล้วนะ กำลังจะเข้าไปรับเตรียมตัวกลับได้แล้วล่ะ]
น้ำเหนือก้มมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือ เกือบสามทุ่มแล้ว... คงได้เวลาที่จะต้องกลับตามที่อีกฝ่ายพูดแล้ว ไม่รู้ว่าพ่อสินธรกับทางคุณหญิงมรกตจะพาฝาแฝดเข้านอนได้หรือเปล่า นึกแล้วก็ชักจะเป็นห่วง “ครับพี่ควอตซ์ ถ้ายังไงใกล้ถึงแล้วพี่ควอตซ์โทรหาผมอีกทีนะครับ ผมจะได้ลงไปรอหน้าร้าน พี่จะได้ไม่ต้องขึ้นมา”
[ได้ เดี๋ยวพี่โทรหาอีกที]
“ครับผม” น้ำเหนือเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง ยืนรับลมเย็นยามค่ำคืนที่ระเบียงต่ออีกสักหน่อยแทนที่จะเข้าไปข้างใน
“พี่น้ำเหนือ...” เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้คนที่ยืนรับลมเย็นหันไปมอง
“ทิว” เอ่ยทักเมื่อเห็นว่าเป็นใคร “ไม่อยู่สนุกข้างในเหรอ”
“พอดีผมออกมาเข้าห้องน้ำครับ กำลังจะกลับเข้าไปข้างในเห็นพี่ก่อนเลยเดินมาหา พี่ไม่เข้าไปข้างในเหรอ” ทิวตอบก่อนจะถามกลับ
“อีกแป๊บน่ะ จะเข้าไปลาทุกคนแล้ว พอดีพี่ควอตซ์กำลังมารับ”
“อ่อ... ครับ” ทิวรับคำ
ระหว่างเขาทั้งสองคนเกิดความเงียบขึ้น น้ำเหนือเงียบและยืนมองรุ่นน้องตรงหน้าเพราะรู้สึกว่าอีกฝ่ายมีเรื่องที่อยากจะพูดกับเขา แต่เพียงแค่ยังไม่พูดออกมาเท่านั้น
“ทิว... มีอะไรจะพูดกับพี่หรือเปล่า” น้ำเหนือตัดสินใจถามหลังจากที่พวกเขาเงียบกันมาสักพัก
“ผม...” ทิวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพ่นมันออกมาเหมือนพยายามที่จะรวบรวมความกล้า “ผมชอบพี่น้ำเหนือ ผมรู้ว่าพี่ก็น่าจะรู้... ใช่ไหมครับ”
น้ำเหนือพยักหน้ารับกับคำถามของทิว “พี่รู้... แต่ว่า...”
“ผมรู้ครับว่าพี่น้ำเหนือไม่ได้ชอบผม และไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับผมเลย ผมรู้ว่าพี่น้ำเหนือรักคุณควอตซ์ และผมคงไม่มีทางสู้คุณควอตซ์ได้สักอย่าง” ทิวพูดขึ้นก่อนที่น้ำเหนือจะได้พูดอะไรต่อ
“ที่ผมบอกชอบพี่ ผมไม่ได้ต้องการอะไรไปมากกว่าว่ามันคือความต้องการของผม ผมรู้ตัวดีว่าต่อให้พยายามมากแค่ไหนผมก็ไม่มีทางได้หัวใจพี่ แต่ผมไม่อยากเสียใจ ไม่ว่าในอนาคตผมจะได้เจอพี่หรือไม่เจอ จะได้ทำงานร่วมกับพี่อีกหรือเปล่าผมก็ไม่รู้ แต่ผมไม่อยากเสียใจเมื่อตอนผมนึกย้อนกลับมา” ทิวพูดพลางมองหน้าน้ำเหนือ “ผมไม่อยากนึกย้อนกลับมาแล้วเสียใจว่าทำไมวันนี้ผมไม่บอกชอบพี่ ผมไม่อยากให้ความรู้สึกมันค้างคาอยู่ในใจของผม”
“พี่เข้าใจ... และพี่ก็ขอบคุณมากที่ทิวมีความรู้สึกดีๆ ให้พี่ ทิวเป็นน้องชายที่เก่งแล้วก็น่ารักมากสำหรับพี่ พี่เชื่อว่าสักวันหนึ่งทิวจะเจอคนที่ดี ที่เหมาะสมกับทิวแน่นอน” น้ำเหนือพูดด้วยรอยยิ้ม
คนตรงหน้าถอนหายใจออกมาอีกรอบ บนใบหน้าของทิวปรากฏรอยยิ้มจางๆ “ทั้งโล่งแล้วก็เศร้า อย่างน้อยผมก็ได้บอกความรู้สึกกับพี่ไปแล้ว ผมไม่อึดอัดข้างในใจแล้ว ที่เหลือต่อจากนี้ผมคงต้องรักษาใจตัวเอง”
“ทิวทำได้ พี่เชื่อ...”
“ขอบคุณครับพี่น้ำเหนือ...”
น้ำเหนือเดินเข้าไปใกล้ทิว ยกมือขึ้นแตะที่ไหล่ของอีกฝ่าย “แล้วเรามาทำงานร่วมกันอีกนะ”
“ครับ...” ทิวพยักหน้ารับ “ถ้ายังไง... ผมลาพี่ตรงนี้เลยแล้วกันครับ คุณควอตซ์มารับพี่แล้ว เดี๋ยวผมบอกพี่คนอื่นๆ ให้”
ทิวยกมือไหว้น้ำเหนือ รวมไปถึงใครอีกคนที่อยู่ทางด้านหลังด้วย ก่อนที่ทิวจะเดินกลับเข้าไปในห้องที่คนอื่นๆ ยังสนุกสนานกันอยู่
น้ำเหนือหันกลับไปมองคนที่บอกจะมารับ เขามีสีหน้าแปลกใจที่เห็นควอตซ์ยืนอยู่ตรงนี้ เพราะตอนที่คุยกันตกลงกันไว้ว่าถ้าอีกฝ่ายใกล้ถึงให้โทรมาและเขาจะลงไปรอหน้าร้าน แต่นี่อีกฝ่ายก็ไม่ได้โทรมาแถมยังมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“พี่ควอตซ์... มาตอนไหนครับ ไหนว่าจะโทรมาก่อนถึงไง” น้ำเหนือเอ่ยถามคนที่เดินเข้ามาหา
“ตอนแรกก็ว่าจะโทร แต่เจอที่จอดรถวางพอดีเลยลงมาเองเลยดีกว่า ก็ไม่คิดหรอกว่าจะลงมาเจออะไรดีๆ พอดี” น้ำเสียงขุ่นเคืองที่ทำให้น้ำเหนือแอบยิ้มเพราะรู้ดีว่าท่านรองฯ ผู้มาดขรึมคนนี้ออกอาการหวงเขาอีกแล้ว
“แสดงว่าได้ยินหมดเลยสินะครับ”
“เหอะ” ควอตซ์ส่งเสียงในลำคอให้น้ำเหนือต้องอมยิ้มเอ็นดูมากขึ้น ตอนคนขี้ห่วงออกอาการหวงเขาแบบนี้ก็ดูน่ารักน่าเอ็นดูดีเหมือนกัน
“ถ้าอย่างนั้นผมคงไม่ต้องเล่าให้ฟังเนาะว่าน้องทิวไม่มีโอกาสจีบผมติดแน่นอน เพราะพี่ก็ได้ยินแล้วที่น้องพูดเองว่าไม่มีทางสู้พี่ควอตซ์ได้”
“แล้วสู้ไม่ได้จริงไหมล่ะ” แอบเหล่มองคนรักที่ยืนยิ้มแป้นจนน่ามันเขี้ยว
น้ำเหนือส่ายหน้าจนผมกระจาย
“ฮื่อ... สู้ไม่ได้ตั้งแต่ไม่ได้ชื่อ ควอตซ์ อชิตพล บริสตัส แล้วครับ”คราวนี้ล่ะได้เห็นท่านรองฯ ผู้วางมาดชะงักกันไปบ้าง เจ้าตัวเหล่ตามองคนรักแล้วจัดการบีบจมูกน้ำเหนืออย่ามันเขี้ยวกับคำพูดคำจาที่แสนจะน่ารักนั่น
“ระวังเถอะพูดจาแบบนี้ จะโดนพี่รังแก”
“ฮื่อ! ไม่ได้สิ น้าหมอห้าม” น้ำเหนือส่งเสียงประท้วงเมื่อได้ยินแบบนั้น พยายามรั้งตัวเองเมื่ออีกฝ่ายเอื้อมมือมาโอบรอบเอวแล้วดึงเข้าไปใกล้ ตอนนี้พวกเขาอยู่ข้างนอกในที่สาธารณะนะ จะมาทำอะไรประเจิดประเจ้อได้ยังไงกัน
ควอตซ์มองแก้มแดงๆ ของคนรักแล้วก็ยิ้มขำ ก้มลงไปกระซิบใกล้ๆ แบบจงใจให้ปลายจมูดปัดผ่านแก้มแดงนั้น
น้ำเหนือตาโตยกมือตีอกคนรักไปหนึ่งที ก่อนจะรีบจ้ำหนีไปทันที ไม่รู้หรอกว่ารถอีกฝ่ายจอดตรงไหน แต่ขอหนีไปจากตรงนี้ก่อนก็แล้วกัน
“สงสัยเห็นที... แฝดกับน้องเลิฟจะมีน้องอีกคนต่อทันที เอาเป็นว่าพี่จะขยันๆ ก็แล้วกันนะ”❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈ ❈
น้องทิวเขาก็รู้ตัวเขาเองเนอะว่ายังไงก็ไม่มีทางทำให้น้ำเหนือหันมาชอบได้ แต่ใจมันชอบเขาอ่ะเนอะ อย่างน้อยก็ขอให้ได้สารภาพออกไปก็พอแล้ว ไม่ได้หวังอะไรเลย แค่ไม่อยากให้ค้างคาใจ นึกย้อนมาจะได้ไม่เสียดาย คงเหมือนความรู้สึกของเราๆ นั่นแหละเนอะที่บางครั้งพอนึกย้อนกลับไปแล้วก็รู้สึกเสียดาย ทำไมวันนั้นไม่ทำอย่างนั้น ทำไมไม่ทำอย่างนี้ ทิวก็แค่นั้นแหละจ้า อย่างที่ฟางบอก ทิวไม่ใช่ประเด็นดราม่านะจ๊ะ ฮี่ๆๆ ส่วนคุณแด๊ดดี๊ ลูกคนที่สามยังไม่ทันคลอดนี่พูดไปถึงคนที่สี่แล้วจ้า คนจริงก็พี่ควอตซ์นี่แหละ!
ถึงจะมาช้า แต่ก็ไม่ทิ้งนะ สัญญาเลยจ้า
แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ ^^
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่ควอตซ์น้องเหนือน้อยใจแย่เลย รักพี่ควอตซ์เมนต์ รักน้องเหนือเมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
ฝากอุ้มรักด้วยนะคะ อย่าลืม กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ❤... อุ้มรัก ' S ...❤ #Mpreg [Yaoi , Boy's Love] ► ตรวจสอบสถานะการโอนเงิน l P.45 (อ่าน 246481 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก