บทที่สิบสาม
โลกนี้เต็มไปด้วยคนร้ายๆ
เด็กชายผู้มีใบหน้าน่ารักปนหล่อเหลา ชนิดที่ว่าหากโตไปคงจะเป็นชายหนุ่มที่สมบูรณ์แบบ กำลังนอนตัวหนาวสั่นด้วยพิษไข้ ผ้านวมหนาที่ห่มขึ้นมาถึงคางดูจะไม่ค่อยช่วยอะไรเด็กน้อยได้มากนัก จนกว่ายาที่กินเข้าไปจะเริ่มออกฤทธิ์นั่นแหละ อาการไข้ถึงค่อยทุเลาเบาบางลง
ข้างเตียงมีเด็กผู้ชายอีกคนนั่งอยู่ พร้อมด้วยกะละมังน้ำและผ้าขนหนู เด็กผู้ชายคนนี้เป็นเด็กผิวขาว ตัวเตี้ย และค่อนข้างอวบ หน้าตาดูไร้อารมณ์ เป็นเด็กผู้ชายที่อมทุกข์ ขาดเสน่ห์ มองปราดเดียวก็เดาได้ง่ายว่าโตขึ้นไปคงเป็นชายหนุ่มท่าทางเซื่องๆ หน้าตาจืดชืด น่าเบื่อ
เด็กชายผู้มีใบหน้าเรียบเฉย จุ่มผ้าขนหนูในกะละมังน้ำอุณหภูมิห้อง บิดจนหมาดและคอยซับตามตัวคนป่วยอย่างคล่องแคล่ว ชำนาญ ซับตามข้อพับจนผ้านั้นร้อน จึงจะนำผ้าลงจุ่มน้ำใหม่อีกครั้ง ทำแบบนั้นอยู่ซ้ำๆ โดยไม่ปริปากพูดอะไร บวกกับสีหน้าเรียบนิ่ง จึงดูราวกับหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมเอาไว้
“ก้าน.....” เด็กบนเตียงเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน
“ครับพี่ฟ้า....”
“ตัวพี่ร้อนจี๋เลยดิ”
“ครับ....แต่อีกเดี๋ยวก็คงดีขึ้น เดี๋ยวก้าน....เอ่อ....เดี๋ยวผมไปเปลี่ยนน้ำเช็ดตัวก่อนนะครับ”
“อย่าไป....อยู่กับพี่ก่อน พ่อก็ไปทำงาน แม่ก็ออกข้างนอก ก้านอยู่กับพี่นะ พี่เหงา”
“เดี๋ยวผมมาครับ”
“อื่อ...เร็วนะ อย่าให้ใครเข้ามาในห้องพี่นะก้าน พี่ไม่อยากเจอใคร อยากอยู่กับก้านสองคน”
“ครับ....แต่อีกเดี๋ยวก็ถึงเวลากินข้าวเที่ยงแล้ว”
“ก้านก็ยกมาให้พี่ไง”
“ครับ”
คนป่วยนั้นดูเหมือนเด็กที่เอาแต่ใจ เนื่องจากเป็นถึงนายน้อยของบ้าน และน้อยครั้งที่จะถูกขัดอกขัดใจ ผิดกับเด็กอีกคนที่ดูใจเย็น เพราะเป็นเพียงเด็กรับใช้ที่ถูกซื้อตัวมา
แต่ถึงจะถูกคนเป็นแม่พร่ำบอกถึงความห่างชั้น ระหว่างพี่ฟ้ากับน้องก้าน แต่อย่างไรเสียฟ้าก็มองก้านเป็นน้องชายที่ตัวเขาไม่เคยมี แม่มักบ่นให้เขาได้ยินเสมอ เกี่ยวกับรูปร่างที่ร่วงโรย ความสวยงามที่ลดหายลงไป เป็นเพราะคลอดเขาออกมา และแม่ตั้งใจแล้วว่าจะไม่มีน้องให้เขาอีกเป็นอันขาด
ฟ้าเกลียดแม่ เพราะเกลียด จึงไม่ฟังในสิ่งที่แม่พูด เพราะเกลียดก็เลยให้ความสำคัญกับเด็กผู้ชายที่ถูกซื้อมา เพื่อประชดผู้เป็นแม่
“ก้าน....พี่อยากไปโรงเรียน อยากไปหาเพื่อน ป่านนี้เรียนตามเพื่อนไม่ทันแล้ว”
“เดี๋ยวพี่ฟ้าก็หายแล้วครับ ก็พี่ฟ้าไม่ยอมฉีดยานี่นา ถ้าฉีดยานะ ป่านนี้หายแล้ว”
“ก้านอย่าขัดพี่ได้ไหม”
“ขอโทษครับ”
“นี่ก้าน.....” ดวงตาของคนป่วยเป็นประกายวาววับ เมื่อนึกอะไรดีดีออก “ก้านรักพี่ฟ้าไหมครับ”
“รักครับ”
“รักมากแค่ไหน”
“รักที่สุดเลยครับ”
“รักพอจะป่วยแทนพี่ป่ะ”
“ได้ด้วยเหรอครับ”
“ได้สิ....ขึ้นมานอนข้างๆพี่ไง แบ่งไข้จากพี่ไปที....นะ...เดี๋ยวพี่ให้พ่อซื้อของเล่นให้ก้าน ของใหม่เลย”
ก้านทำตามคำสั่งผู้เป็นนายอย่างว่าง่าย เพราะพี่ฟ้าดีกับก้าน พี่ฟ้าเมตตาก้าน ไอ้ก้านคนนี้ก็เลยรักพี่ฟ้าอย่างหมดหัวใจ เท่าที่เด็กคนหนึ่งจะรักใครได้
“ก้านตัวหอมดีนะ....กลิ่นตืดๆดี พี่ชอบดมหัวก้านมากเลย....อย่าเพิ่งสระผมนะ”
“ฮะฮะฮะ”
“ขำอะไร ห้ามขำ”
“ขอโทษครับ”
“แค่กอดไม่พอหรอก ก้านหอมแก้มพี่สิ สูดแรงๆเลย เอาไข้พี่ไปที”
“ครับ”
“ก้าน....พี่ว่า พี่คิดออกแล้ว ว่าจะถ่ายทอดไข้ให้ก้านยังไง”
ว่าแล้วคนป่วยที่พอจะมีเรี่ยวแรงขึ้นมาบ้าง ก็พลิกตัวขึ้นคร่อมอีกฝ่าย ใบหน้าหล่อเหลาของเด็กชายอยู่ในระดับเดียวกับเด็กรับใช้ ห่างกันเพียงคืบ ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าที่เขาคิดเอาเองว่าน้องก้านนั้นดูคล้ายกับลูกสุนัขที่แสนน่ารัก หมาของเขา เจ้าหมาก้าน
เด็กชายฟ้าจรดฝีปากของตนลงไป ทาบทับกับริมฝีปากของเจ้าก้าน เป็นจูบแบบเด็กๆที่แสนไร้เดียงสา เพียงหวังจะถ่ายไข้หวัดให้กัน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่แม่ของฟ้าที่เพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยงน้ำชา เปิดประตูเข้ามาเห็นภาพนั้นพอดี
.
..
….
..
.
กรุณนอนหมดสภาพอยู่บนเตียงผู้ป่วย ในห้องพิเศษของโรงพยาบาลเอกชน ในฐานะคนไข้ชั้นดี ศีรษะถูกพันด้วยผ้าพันแผล ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาบัดนี้ยับเยิน เขียวช้ำ และปูดโปนเป็นบางที่ แขนข้างขวาต้องเข้าเฝือกอ่อนเนื่องจากกระดูกร้าว ที่ดูจะเจ็บปวดที่สุดเห็นจะเป็นอวัยวะเพศที่ถูกเตะอัดเต็มแรง ซึ่งคงต้องใช้เวลาฟื้นตัวกันอีกพักใหญ่ๆ ถึงจะสามารถกลับมาใช้งานได้ตามเดิม
อย่าให้รู้นะว่าเป็นใคร เขาสาบานว่าจะไม่ปล่อยมันไว้แน่ๆ แต่อย่างน้อยเจ็บตัวหนนี้คงจะพอซื้อใจกวินได้บ้าง หากไม่เพราะมีผู้ชายท่าทางนักเลงกลุ่มหนึ่งมาลวนลามกวินน้อยของเขาต่อหน้าต่อตา ตรงลานจอดหน้าข้างผับที่พวกเขาไปเที่ยวกันแล้วล่ะก็ คนอย่างเขาคงไม่ลดตัวลงไปต่อยกับพวกสวะพวกนั้นให้เสียเกียรติ
ยอมรับว่าเขาเองก็เมานิดหน่อย พอเห็นคนพวกนั้นดึงตัวกวินไปกอดรัด ซุกไซร้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขายังไม่เคยได้ทำ อารมณ์โกรธเลยปะทุขึ้นมา เลือดขึ้นหน้า ความบ้ามาเต็มสูบ
“นาย....ทานข้าวต้มสักหน่อยนะครับ”
“อืม”
หลายวันที่เขานอนเดี้ยง ก็ได้ไอ้ก้านนี่แหละคอยมาดูแล อดหลับอดนอนเฝ้าเขา ยิ่งเวลาที่เจ็บป่วย คนอย่างเขายิ่งเอาแต่ใจ เรียกร้องขอโน่นนี่ตลอด แต่ไอ้ก้านก็ไม่เคยปริปากบ่นใดใด
มันเคยคิดต่อต้านเขา....แต่ต่อจากนี้ไปมันคงไม่กล้าทำอะไรแบบนั้นอีกแล้ว กรุณมั่นใจเช่นนั้น มันรู้ดีว่าคนอย่างเขา คำไหนคำนั้น ถ้ามันไม่เชื่อ คนที่มันแคร์ถึงสองคน จะต้องเดือดร้อนเพราะมัน ไอ้ยามกระจอก กับไอ้มาร์คเด็กเหี้ย!!!
แต่ที่เหนือไปกว่านั้น หมาที่มีเจ้าของอย่างมัน ไม่มีทางมีชีวิตอยู่ในโลกภายนอกได้โดยไม่มีเขาหรอก กรุณเชื่อแบบนั้น
“เป่าด้วยสิก้าน” เสียงของเขาอู้อี้ คนอื่นฟังแล้วคงตลก แต่ไอ้ก้านไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร มันก็ยังคงเป็นไอ้ก้านที่ซื่อบื้อ ชอบทำหน้าไร้อารมณ์จนน่าหงุดหงิด
“เฮ้ยยย....ดีดีสิวะ”
“ผมขอโทษครับ”
“พี่ก้านระวังหน่อยสิ มา...ผมป้อนพี่รุณเองดีกว่า พี่ก้านไปพักเถอะ”
วันนี้กวินก็มาเยี่ยมเขาหลังจากเรียนเสร็จเหมือนเช่นเคย เจ้าตัวแสบของกรุณดูสงบเสงี่ยมขึ้นเยอะ และดูรู้สึกผิดมากที่ตัวเองนั้นเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องเจ็บตัว
แค่วินปลอดภัยพี่ก็ดีใจมากๆแล้ว....เขาบอกกับกวินไปแบบนั้น แล้วไอ้เด็กแสบก็ปล่อยโฮ
ช่างที่คนที่น่ากระทำย่ำยีเสียจริง น่ารัก ขนาดร้องไห้ก็ยังน่าหลงใหล แต่ตอนนี้กรุณรู้สึกหงุดหงิดในใจนิดหน่อย ที่เห็นกวินตวาดใส่สุนัขรับใช้ของเขา แต่ดูเหมือนกวินจะรู้ใจเขาไปหมด ว่าเขากำลังคิดอะไร
“วินดุพี่ก้านก็เพราะห่วงพี่นั่นแหละ พี่ก้านไม่ระวังเลย ดูดิ....ข้าวต้มเลอะพี่หมดแล้ว”
“มันก็อดนอนน่ะ เลยเบลอๆ วินอย่าถือสามันเลย”
“จริงๆวินก็ห่วงพี่ก้านด้วยแหละ เอางี้ไหม เดี๋ยววินให้คนที่บ้านมาช่วยดูแลพี่เอง”
“ไม่เอาน่าวิน ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย ก้านมันก็ซุ่มซ่ามงี้แหละ....พี่ชินแล้ว”
“นะนะนะ....ให้วินรับผิดชอบอะไรบ้างเถอะ ทำพี่เจ็บตัวก็แย่แล้ว นี่พี่ก้านยังต้องขาดเรียนอีก สงสารพี่มัน.....นะพี่รุณ”
“ขี้อ้อนจัง.....แต่....น่ารักดีนะ ที่เรียกตัวเองว่าวินแทนผมน่ะ น่ารักดีพี่ชอบ”
กรุณยิ้มกว้างจนเจ็บแผลที่มุมปาก แต่นั่นแหละ เจ็บตัวคราวนี้....มันคุ้ม
แต่ใครเล่าจะรู้....ว่าภายใต้สีหน้าห่วงใยของกวิน มันซ่อนความรู้สึกอิ่มเอมอย่างผู้มีชัยเอาไว้ได้อย่างมิดชิดนัก แนบเนียนเสียจนตัวกวินเองยังนึกกลัวตัวเอง
หากกรุณเป็นเด็กเอาแต่ใจ กวินก็เป็นเด็กที่เจ้าเล่ห์ และคนทั้งคู่ก็มีนิสัยชอบที่จะเอาชนะเหมือนๆกัน
และหากกรุณมาได้ยินกวินเรียกแทนตัวเองว่าน้อง อย่างที่ทำกับพี่ก้านของเขา ไอ้เกย์บ้ากามอย่างกรุณคงคลั่งตายแน่ๆเลย หึหึหึหึ
.
..
....
..
.
“ขอโทษนะที่ตะคอก.....เห็นพี่ต้องเหนื่อยเพราะมัน ผมก็หงุดหงิดอ่ะ” กวินสวมกอดก้านจากด้านหลัง เอาคางเกยไหล่อีกฝ่าย ก่อนจะส่งเสียงออดอ้อนน่าเอ็นดู
“พี่ไม่คิดมากหรอกครับ มันเป็นหน้าที่พี่อยู่แล้ว”
“หนีไหม....ตอนมันป่วยนี่แหละ ไปอยู่ด้วยกัน”
“เราเคยคุยกันแล้วนี่ครับ พี่ไปไหนไม่ได้หรอก”
“พี่ก้าน....ดื้อ....ไม่ชอบเลย พี่ก้านต้องโดนคนอย่างมันแตะต้อง น้องหวง หวงแต่ทำไรไม่ได้ มันหงุดหงิด”
“พี่ขอโทษ....รังเกียจพี่หรือเปล่า”
“ไม่....ไม่เลย ได้กอดพี่ก้านก็...มีความสุขแล้ว ใจจริงอยากทำมากกว่ากอดด้วยซ้ำ อยากหม่ำๆตัวอ่ะ ไอ้หมีขาว เอ็นดู๊”
“คุณวินทะลึ่ง แต่พี่ทำเรื่องนั้นไม่เก่งหรอกนะ เป็นฝ่ายถูกทำตลอดเลย”
“พี่ก้านก็ใช่ย่อยหรอก....ทะลึ่งเหมือนกันแหละวู้....แต่จนป่านนี้ ยังคิดว่าตัวเองจะรุกผมได้อีกเหรอ ตัวก็เล็กกว่าเขานะ”
“แต่คุณวินน่ารัก”
“หน้าตาอาจจะน่ารัก แต่อย่างอื่นไม่น่ารักนะ....เคยเห็นละนี่....ตอนแช่จากุซซี่อ่ะ”
เขิน....คำพูดคำจาของคุณกวิน ทำให้ไอ้ก้านเขินจนหน้าขึ้นสี เห็นหน้าตาน่ารัก....แต่นิสัยคุณเขาช่างโลดโผนโจนทะยานเสียจริง
ช่วงเวลาที่ไม่มีนาย และได้อยู่กับกวิน เป็นช่วงเวลาที่ไอ้ก้านมีความสุข และเป็นความสุขที่แท้จริง ยิ่งกว่าตอนที่นายแกล้งทำดีกับมันเสียอีก
เพิ่งรู้ว่าคนอย่างมันก็ถูกรักได้เช่นกัน และคุณกวินรักมัน....ไม่ใช่นายของมัน แบบนี้จะถือว่ามันชนะได้ไหม
ถ้าคิดจะสู้อีกสักครั้ง.....เป็นห่วงก็แต่พี่เทิด ส่วนมาร์คนั้นก้านไม่ค่อยห่วงเท่าไหร่ ถึงมาร์คจะเป็นคนดีดูไม่มีพิษภัย แต่ที่บ้านของมาร์คก็ไม่ใช่กระจอก ไม่ใช่คนที่นายของมันจะทำอะไรได้ง่ายๆ
“เอ่อ...คุณวินพอจะมีงาน....”
“พรุ่งนี้พี่ก้านไม่ต้องไปดูมันละนะ....”
ก้านกำลังจะเอ่ยปากขอความช่วยเหลือ หางานใหม่ให้พี่เทิดศักดิ์ แต่กวินที่เพิ่งเดินออกมาจากครัวเอ่ยขึ้นมาเสียก่อนด้วยเสียงที่ดังกว่า
“ครับ?”
“ผมบอกว่าพรุ่งนี้......พี่ก้านไม่ต้องไปดูแลมันแล้ว น้องให้คนที่บ้านน้องมาดูแลมันเอง พี่ก้านจะได้มีเวลาให้น้องทั้งวันไง”
“แต่พี่ว่า.....นายคงไม่พอใจ”
“หึหึหึ.....ใครสนกันล่ะ....ผมไม่สนความรู้สึกของมันหรอก....เพราะมันทำร้ายพี่ก้านมาเยอะแล้ว มันรังแกพี่ก้านมาตลอด....ถ้าไม่มีมันสักคน....พี่ก้านก็จะเป็นอิสระ”
คุณกวิน.....นางฟ้าของไอ้ก้าน ทำไมถึงพูดเรื่องแบบนี้ออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มขนาดนี้
“คุณวิน......”
“พี่ก้านน่าจะได้เห็นตอนที่มันถูกรุมกระทืบนะ.....โคตรสะใจเลย อยากเป็นพระเอกนักใช่ไหม.....ฮ่าฮ่าฮ่า...พระเอกตายตอนจบ ตายอนาถเสียด้วยสิ”
“คุณวิน....ทำเหรอครับ”
“ใช่....ผมทำเพื่อพี่ก้านไง....พี่ก้านชอบไหม....สะใจไหม....ถ้ามันรังแกพี่ก้านอีก น้องก็จะทำมันอีก มันทำพี่ก้านเจ็บเท่าไหร่ น้องจะทำให้มันเจ็บเท่านั้น”
กวินเดินยิ้มเข้ามาหามันพร้อมกับกางแขนหมายจะกอด แต่รอยยิ้มของคุณเขาช่างน่ากลัว....น่ากลัวเสียจนมันถอยหนีโดยไม่รู้ตัว
“พี่ก้านไม่สบายหรือเปล่า”
“ไม่ครับ....พี่แค่....เวียนหัวนิดหน่อย ห้องมันหมุนๆน่ะครับ”
กวินคว้าตัวของไอ้ก้านมากอดไว้ อ้อมกอดของเด็กหนุ่มนั้นแน่นเสียจนอึดอัดไม่เหมือนเช่นเคย
“พี่ก้านโกหกไม่เก่ง.....กลัวน้องใช่ไหม พี่ก้านอย่ากลัวน้องเลย....น้องรักพี่ก้านมากนะ ถ้าพี่ก้านไม่สามารถหนีจากมันได้ จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม น้องจะช่วยให้มันปล่อยพี่ก้านเอง....น้องจะฆ่ามันขอแค่พี่ก้านเอ่ยมา พี่ก้านไม่ต้องทนคนอย่างมันอีกแล้ว”
กลิ่นกายของคุณกวินที่ไอ้ก้านเคยคิดว่าหอมหวาน พอได้กลิ่นแบบชัดๆแล้ว ความหวานเลี่ยนทำเอามันเวียนหัวเหลือเกิน
.
...
......
...
.
“เธอออกไปก่อนไป”
กรุณสั่งเด็กสาวซึ่งเป็นคนของกวินให้ออกไปรอข้างนอกก่อน ทันทีที่ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำซึ่งเป็นคนของเขาเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมซองสีน้ำตาล
“เป็นไง.....นอกจากไอ้ยามกระจอกนั่น มึงพอจะรู้ไหมว่าไอ้ก้านแอบไปทำอะไรลับหลังกู”
“ผมกำลังสืบอยู่ครับ....เร็วๆนี้คงได้คำตอบ นายดูรูปที่ผมถ่ายเอาไว้ก่อนดีกว่า เผื่อเป็นคนที่นายรู้จัก”
กรุณรับซองมาจากชายชุดดำด้วยท่าทีสงบเยือกเย็น ....
และสีหน้าของเขาดูเย็นชาขึ้นทันทีที่ได้เห็นภาพในซองสีน้ำตาลนั้น
To be con
โอ้โห....มีแต่วายร้าย
ฉันมันแค่วายร้าย เป็นได้ก็แค่นั้น
คำผิดค่อยมาดูพรุ่งนี้นะคะ ง่วง....ฟิ้วววว
หัวข้อ: สุนัขรับใช้ - ***ADMIN อย่าเพิ่งลบนะคะ เรากำลังจะต่อค่ะ (อ่าน 85560 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก