หัวข้อ: สุนัขรับใช้ - ***ADMIN อย่าเพิ่งลบนะคะ เรากำลังจะต่อค่ะ

[yasperjer]

กวินกับมาร์ครู้อะไร แงงงงง สงสารก้าน ก็ยังเดาไม่ออกว่าใครเป็นพระเอกตัวจิง

[อะไร]

ขอให้น้องก้านอยุ่คนเดียวเถอะสบายใจดีอยุ่กับใครก่อปวดหัวหมดเลยงื้อ 

[t2007]

ต่อไปนี้เจอนรกของจริง สงสารก้าน

[ommanymontra]

 



 

[shoky_9]

เย้ๆๆ มาต่อแล้วววว

[อะไร]

ยังคงรอออต่อไป อันที่จิงใจเราเเอบสงสารกรุณนะคือนางเหลือเเค่ก้านคนเดียวเเล้วอ่ะนางเหมือนเด็กมีปัญหาเเสดงความรักไม่เป็นเลยเเสดงออกมายังงั้นปากบอกไม่ชอบเเต่ใจอ่ะมันสั่นไหวไงถ้านางจะรักก้านจิงๆนางคงต้องยอมรับตัวเองให้ได้ก่อนเเต่ถ้านางยังไม่โอคงต้องส่งนางไปให้มาร์คเถอะซึ่งเรารู้สึกว่าเป็นคนที่ดูปกติสุด ส่วนกวินเราจะไม่พูดถึง นางคงความเจ้าเล่ห์ได้ทุกเม็ด เราเชียร์#ก้านกรุณ นะเพราะนางเลวเเบบเปิดเผยซึ่งก้านของเราก็น่าจะเตรียมใจไรได้ เเต่กวินน้องก้านเราตามไม่ทันหรอกนางเปลี่ยนหน้ากากไปมาสงสารก้านเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย 

[Pam_ban]

จากศึกชิงพี่ก้าน  แต่ทำไมดูซีเรียสและน่ากลัวขนาดนี้  แอบสงสารน้องวิน  แต่ก็อยากรู้ว่าศึกนี้ใครจะแพ้ใครจะชนะ 


รอตอนต่อไปค่ะ


 

[LAFIA]

งื้ออออ กวินรับก้านไปซบอกหน่อยยย  นี่แอบหวั่นๆว่านางคือพี่น้องกันอะ ถ้าก้านรู้ก้านจะเจ็บปวดแค่ไหน ในความคิดคงมีแต่แบบ กูนอนกับน้องตัวเองไรงี้ แต่ด้านกวินคงเริ่มปลงแล้วเพราะใจรักและหลงจนไม่สนอะไรแล้ว ตอนสุดท้ายด้านความรู้สึกของกรุณก็แอบสงสารมันนิดนึงนะ ย้ำว่านิสสสสเดียว คงเพราะนางตัดพ้อว่านางไม่เหลือใครแล้วจริงๆ แต่ความร้ายกาจที่ผ่านมามันเกินจะรับได้จริงๆนะ Actions speak louder than words อะ  รู้สึกอยากให้น้องอยู่ตัวคนเดียวได้ในอนาคตอะ ไม่ได้สนับสนุนให้วินฟ้าได้กัน หรือฟ้ามาร์ค หรือวินก้าน แค่ต่างคนต่างได้รับผลการกระทำของตัวเอง และปล่อยน้องก้านของชั้นมีความสุขทีเถอะ  ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับพล็อตเรื่องของคนแต่งอยู่ดี เนื้อเรื่องไปทิศทางไหนเราจะยอมรับมันนน  มาต่อเร็วๆน้า เค้าติดตามอยู่ 

[อะไร]

 :ling3:อันที่จิงก็อยากให้ก้านมีความสุขอ่ะน่ะไม่ว่าผลจะเป็นยังไงก่อคาดหวังว่าสิ่งดีๆจะเข้ามาหาก้านน้อยของเราบ้าง :mew2:มารีเฟรชทุกวันเลยงื้ออ

[ผู้เสพติดความร้าวราน]

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ดีใจ มาอัพแล้ว มาอ่านช้าไปหน่อยค่ะ ส่วนตัวยังชอบอิกรุณมากๆเหมือนเดิม ใครไม่ทีมกรุณเรากรุณค่ะ รักความหล่อเลวเถื่อนไม่สร่างของนัง ส่วนตอนจบนี่ไม่หวังให้นังได้รักกับก้านหรอกค่ะทำเขาไว้เยอะ  แต่พอนังต้องมาเห็นฉากแบบนี้จะๆนางคงจะเสียใจหนักเหมือนกันถึงแค้นหนักไปด้วย  ถ้าอิกรุณไม่ตามแก้แค้นน้องก้านและนังกวินชีวิตนางคงเริ่มเหลวเป๋วไปแน่ๆค่ะ ไม่มีน้องหมาผู้ซื่อสัตย์ที่คอยรองรับอารมณ์ดิบของมันแล้ว ไม่มีนังแมวสุดสวยที่มันคอยลุ่มหลงชื่นชมให้ตามเปย์ตามใจ ส่วนคุณพ่อปะป๊าที่รักก็ไม่อยู่แล้ว นังไม่เหลือใครแล้ว แหล่งยืดเหนี่ยวใหม่ของนังคงเป็นการแก้แค้น เนี่ย นึกแล้วหวังให้ตอนต่อไปมาเร็วๆนี้เลย อยากรู้ว่านังกรุณจะไปทำอะไรได้บ้าง ส่วนนังกวินต้องบอกว่าแอบร้ายกาจไม่เบาเป็นหมาจิ้งจอกเจ่าเล่ห์ดีๆนี่เอง แต่ไม่ว่ายังไงก้านเนี่ยก็เป็นคนที่น่าสงสารจริงๆนะ คนอะไรทำไมซวยได้ขนาดนี้ 5555 สงสารน้องเขาจริงๆต้องมาเจอทั้งนังกรุณทั้งนังกวิน ถูกกักอิสระเป็นน้องหมารับใช้อยู่ตั้งนานไม่พอมาโดนน้องชายที่น่ารักเคลม ยังไงก็เอาใจช่วยนะคะ

[ichiichi]

เฮ้ย คือแบบ เพิ่งมาเจอเรื่องนี้ มันมากๆๆๆๆ

ชอบอ่ะแนวนี้ แต่แบบ เราดันจิ้นนังฟ้าโดนมาร์คกด ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หัวเราะสะเทือนโลกมาก

กวินกับก้านอ่ะดีแล้ว จะ incest ก็เอาเล้ย ลุยเต็มที่ อ่านได้หมด
แต่อยากให้อีฟ้าโดนกดจริงๆ น้า ให้มันรู้ซึ้งซะบ้าง เผลอ นางจะชอบ แบบจริงๆ แล้วเป็นมาโซ ไม่รู้ตัว ฮ่าๆ

[Maddog2543]

สรุปทางไหนพี่ก้านก็เจ็บอยู่ดี

[mutyamania]

บทที่สิบเจ็ด



------คุ้มคลั่ง-------



เทิดศักดิ์ย้ายมาทำงานกะกลางวันได้สักระยะหนึ่งแล้ว....
อาชีพเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้กับอาคารชุดหรูที่ผู้พักอาศัยมีแต่พวกคนมีเงิน ลูกผู้รากมากดี ไปจนถึงชาวต่างชาติ ก็ถือว่าเป็นงานที่ไม่ลำบาก และรายได้ก็สมน้ำสมเนื้อ เพียงแต่ว่าภาระที่ต้องส่งเสียเลี้ยงดูคนทางบ้าน เขาจึงต้องหารายได้ทางอื่นเสริม......

“อ้าว.....ไอ้หนุ่ม.....ทำไมมานั่งตรงนี้วะ”

เขาพบกับเด็กหนุ่มคนคุ้นเคย ไอ้ก้าน....เด็กรับใช้ของเจ้าของห้องชุดอารมณ์ร้ายที่เขาจำชื่ออีกฝ่ายได้ขึ้นใจ ‘กรุณ’ ไอ้เด็กดอยตาตี่นั่งเหม่อลอยอยู่ตรงที่นั่งรอรถประจำทางซึ่งอยู่ด้านข้างของอาคารชุดที่เขาทำงานอยู่ ไอ้ก้านสวมเสื้อยืดสีขาวที่ดูเหมือนจะถูกกระชากจนคอเสื้อปริขาด และยืดย้วย กางเกงขาสั้นสีดำ รองเท้าแตะคีบ เนื้อตัวของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยรอยแดง และคล้ายกับคนที่สติหลุดลอย ขนาดที่เขาเอามือไปโบกตรงหน้า เด็กคนนี้ก็ยังไม่มีทีท่าตอบสนอง

“มึง.....เป็นอะไรวะ....ก้านเอ้ย.....ก้าน....”
เทิดศักดิ์เขย่าแขนอีกฝ่าย อึดใจหนึ่งไอ้ก้านก็หันมามอง ดวงตาของมันช่างว่างเปล่าจนน่าใจหาย
“ก้าน.....มึงเป็นอะไร ใครทำอะไรมึง ให้พี่พามึงกลับคอนโดไหม”
“พี่.....”
“ว่ายังไง”
“...........”
“เอ้า....ลุก มึงจะมานั่งแบบนี้ไม่ได้นะ ไปห้องพี่ก่อนละกันวะก้านเอ้ย”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่นิ่ง ไม่ปริปากพูดอะไร ครั้นจะใจจืดใจดำปล่อยเอาไว้แบบนี้ ก็ดูจะผิดวิสัยคนเช่นเขาไปเสียหน่อย ยามหนุ่มจึงตัดสินใจชวนไอ้ก้านกลับไปยังห้องเช่ารูหนูของตนก่อนที่ฟ้าจะมืดไปกว่านี้ อย่างน้อยๆที่ห้องเช่าของเขาก็น่าปลอดภัยกว่าป้ายรถเมล์ของกรุงเทพในยามวิกาลเป็นไหนๆ หาข้าวหาน้ำให้มันกิน เผื่อท้องมันอิ่ม สติสตางค์มันคงฟื้นกลับมา เมื่อถึงตอนนั้นมันคงจะยอมพูดอะไรออกมาบ้าง
.
....
..............
.......................
...............
.....
.
“ผมกลับไปไม่ได้.....นายไล่ผมแล้ว.....ผมไม่รู้จะไปไหน ผมไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาด้วยเลย”
“เฮ้ย.....ไล่เลยหรือวะ แล้วเสื้อแสง ข้าวของอะไร ก็ไม่ให้มึงเก็บมาเลย”
“ครับ”
“ทำแบบนี้ก็ไม่ถูก.....มึงแจ้งตำรวจมั้ย ยังไง.....ต่อให้เขาจะไล่มึงออกมา เขาก็ไม่มีสิทธิ์ยึดของส่วนตัวของมึงไว้นะ”
“ผม.....ไม่กล้าแจ้งหรอกพี่......ไม่มีประโยชน์หรอก....”

ไอ้ก้านยิ้มเศร้าๆ ให้พี่ยามคนคุ้นเคย หลังจากที่ได้กินข้าวมันไก่รองท้อง มันก็อาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวจนสะอาด ค่าข้าว ค่าน้ำ ค่าแปรงสีฟันบวกกับของใช้ส่วนตัวล้วนเป็นเงินของเจ้าของห้องรูหนู มันทำได้เพียงยกมือไหว้ขอบคุณเสียยกใหญ่ จะไม่ให้ทำแบบนั้นได้อย่างไรกันเล่า เพราะแม้กระทั่งเสื้อผ้า กางเกงชั้นใน มันก็ยังต้องรบกวนพี่เทิด ต่างฝ่ายต่างก็เขินกันไปพักใหญ่ ทั้งผู้ให้และผู้รับ ตอนที่พี่ยามยื่นกางเกงชั้นในสีเทาตัวที่ดูโอเคที่สุดให้แก่มัน แล้วหลังจากนั้นพี่เทิดก็ถามมันถึงต้นสายปลายเหตุที่ทำให้มันต้องระเห็จออกม แน่นอนว่าไอ้ก้านไม่สามารถตอบอะไรคนถามได้เลยสักอย่าง เทิดศักดิ์ส่ายหัวช้าๆ ด้วยความเวทนา แล้วก็ไม่ซักถามอะไรให้มันต้องลำบากใจอีก
ในความอับจนหนทาง มันก็ยังนึกดีใจ ที่อย่างน้อยมันก็ได้เป็นอิสระจากนายในที่สุด แต่จะบอกว่าดีใจก็คงไม่สามารถพูดได้เต็มปากนัก เพราะเรื่องร้ายๆนั้นมีมากกว่าเรื่องดี หนทางข้างหน้านั้นแสนลำบาก และยังมีคนที่มันยังเป็นห่วงจับใจ
คุณกวิน เป็นเพราะคุณกวินลดตัวลงมาเมตตาคนชั้นต่ำอย่างไอ้ก้านแท้ๆเชียว ถึงได้พลอยโดนหางเลขเป็นศัตรูกับนายไปด้วย ไอ้ก้านเจ็บใจเหลือเกินที่มันปกป้องคนที่มันรักไม่ได้เลย แม้แต่ตัวของมันเอง มันยังช่วยเหลืออะไรตัวเองไม่ได้เลย
คิดไปคิดมาแล้ว มันยอมโดนกักขังอย่างเดิมดีกว่าให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อน นายของมัน ทำไมมันจะไม่รู้นิสัย คนอย่างกรุณเจ้าคิดเจ้าแค้น และสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองได้แก้แค้น
นายไม่เคยพ่ายแพ้ นายของมันจะต้องเป็นผู้ชนะเท่านั้น แม้กระทั่งพ่อเลี้ยงที่กรุณแสนเกลียด คนอย่างกรุณก็สามารถหาทางจัดการกับฝ่ายนั้นจนได้นั่นแหละ อาจจะไม่ใช่ตอนนี้ แต่ก็คงอีกไม่นานนัก จากสิ่งที่มันได้รับรู้มา สิ่งที่ออกมาจากปากของผู้เป็นนาย ถึงแผนการชั่วช้า มันในตอนนั้นทำได้เพียงรู้สึกขนลุกและหวาดกลัว และอีกเสี้ยวหนึ่ง มันเป็นห่วงนายของมัน ไม่อยากให้นายทำเรื่องเลวร้าย แต่ทุกครั้งที่แสดงความห่วงใยออกไป สิ่งที่เจ้าหมาได้รับกลับคืนมามีแต่ความเจ็บ สุดท้ายความรู้สึกห่วงนั้นก็ค่อยๆลดลงและจางหายไปจากใจของไอ้ก้าน

“มึงคิดอะไรอยู่หืม.....หน้าของมึงนิ่งเสียจนกูเดาไม่ถูกเลย”
“กำลังคิดว่า.....จะเอายังไงต่อไปหลังจากคืนนี้น่ะครับ”
“มึงพักกับพี่ได้นะก้านเอ้ย ถ้ามึงไม่รังเกียจห้องแบบนี้ ถึงมึงจะเป็นคนใช้เขา แต่ฟังๆจากที่มึงเคยเล่า ที่อยู่ที่มึงเคยอยู่ มันคงจะอยู่สบายมากกว่าห้องของกู....”
“ผมกลัวจะรบกวนพี่มากกว่าครับ”
“เฮ้ยยย พี่อยู่คนเดียว มีมึงมาอยู่ มันไม่รบกวนอะไรมากมายหรอก แต่พี่ก็มีภาระนะก้าน พี่แบ่งข้าวแบ่งน้ำให้มึงกินได้ แต่ก็คงไม่มากนัก มึงลองโทรหาเพื่อน....ห่า.....โทรศัพท์ก็คงไม่ได้หยิบมาสินะ เอางี้....ข้างล่างมีร้านเน็ต มึงลงไปหาทางติดต่อกับเพื่อนมึงดูนะ มีอะไรก็ปรึกษากันดู....หลายๆหัวก็ดีกว่าหัวเดียววะ....ไปๆ”
“แล้วพี่จะไปไหนเหรอครับ”
“พี่......เอ่อ.......พี่จะออกไป.....ทำงาน....งานพิเศษ.....พี่ทำงานควบกะมันเหนื่อยเกินไปว่ะ ร่างกายมันแย่ แล้วก็เงินที่ได้ก็ไม่พออยู่ดี....งานพิเศษพี่ทำแค่อาทิตย์ละสามวันเท่านั้น....แต่พี่คงทำไม่นานหรอก มันไม่ค่อยมั่นคงเท่าไหร่”
“ครับ”
“ไปๆ....เอางี้นะ กุญแจห้องพี่ฝากมึงไว้ละกัน อย่าทำหน้าอย่างนั้น ห้องพี่ไม่มีอะไรมีค่าหรอก แล้วพี่ก็ไว้ใจมึง เอาเป็นว่าติดต่อกับเพื่อนซะนะ ดูว่าจะเอายังไง”
.
....
.......
...............
........
.
แบงค์พันสิบใบถูกโยนใส่ร่างอวบที่เต็มไปด้วยรอยฟันและน้ำรักที่เปรอะเปื้อนใบหน้า
ไม่สนุก.....
ไม่สนุกเลยสักนิด
กรุณออฟเด็กขายมาได้คนหนึ่ง เขาเลือกเด็กที่เกรดปานกลาง ไม่สูงมากนัก เลือกคนที่ตัวเตี้ยและรูปร่างอวบแบบไอ้หมาหน้าโง่ตัวที่เขาเพิ่งเฉดหัวมันออกไป แค่เพิ่มเงินกับยาให้สักหน่อย ไอ้ตัวคนนี้ก็แทบจะก้มลงไปเลียเท้าของเขา มันยอมทำทุกอย่าง ยอมร่วมหลับนอนกับเขาในแบบที่รุนแรงเจ็บปวด
เขาฟาดร่างอวบนั้นไม่ยั้ง กระแทกกระทั้นอย่างบ้าคลั่ง พ่นคำดูถูกเหยียดหยามราวกับอีกฝ่ายไม่ใช่คน หรือแม้กระทั่งถ่มน้ำลาย ปัสสาวะรดใส่อีกฝ่ายอย่างวิปริต
แต่มันช่างเปล่าประโยชน์ ไม่มีใครแทนที่ไอ้หมาหน้าโง่นั่นได้ ความเจ็บปวดที่เขาส่งออกไป ไอ้ตัวหน้าเงินสามารถรับเอาไว้ได้อย่างหน้าชื่นตาบาน ฤทธิ์ของยาทำให้มันหัวเราะร่วน หาใช่ใบหน้าซื่อบื้อของไอ้ก้านที่พยายามข่มซ่อนความเจ็บปวด หาใช่ใบหน้าโง่ๆที่ทำได้เพียงจ้องเขาตาปริบๆ ยามที่ถูกด่าว่า ทั้งที่อยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่อาจทำได้ หาใช่ไอ้โง่ที่ยอมเขาทุกอย่างจากก้นบึ้งของหัวใจ ไอ้หมาโง่ที่เขาฝึกมานานนับปี จนกระทั่งร่างกายและจิตใจของมันเป็นของเขา เชื่อฟังเขาทุกอย่าง
แต่เขาก็ปล่อยมันไปแล้ว ปล่อยให้มันดื่มด่ำกับอิสระของมันไปก่อน เพราะอีกไม่นานหรอก มันจะต้องคลานกลับมาหาเขา และภักดีต่อเขาเป็นสองเท่า

ไอ้ห่านี่มันชื่ออะไรนะ.....ไอ้กาย....ชื่อกายหรือเปล่านะ หลอนยาจนหมดสภาพไปเสียแล้ว ช่องทางของมันก็หลวม และเนื้อของมันก็เหลว ไม่แน่น ไม่เด้ง เหมือนเนื้อตัวของไอ้ก้านเลยสักนิด

น่าเบื่อ......

กรุณหลับตา.....สองมือกอบกุมความเป็นชายเอาไว้ เขานึกถึงไอ้ก้าน ไอ้หมาหน้าโง่ เพียงอึดใจเดียวชายหนุ่มก็ปลดปล่อยออกมาจนหมดก๊อก ร่างของเขาสั่นสะท้านด้วยความสุขสมของจุดสุดยอด เขารู้สึกอิ่มเอมเสียยิ่งกว่าเซ็กส์ฝืดๆสองรอบที่เพิ่งผ่านไปเป็นร้อยเท่า




เพียงแค่นึกถึงหน้าโง่ๆของมัน
.
....
........
................
.......
.....
.
“อ้าวพี่.....นึกยังไงถึงได้มาหาน้อง....วินทั้งโทรหา....ทั้งไลน์หาพี่ ไม่เห็นพี่จะตอบวินเลยอ่ะ”

เสียงห้าวๆที่ถูกดัดให้ฟังดูน่ารักน่าใคร่ของกวินนั้น ดูราวกับจงใจทำเพื่อล้อเลียนเขา
สองวันแล้วที่ไอ้ก้านหายไป แต่ดูเหมือนว่าไอ้หมาก้านจะไม่ได้ติดต่อหาไอ้มาร์ค....หรือส่งข่าวหากวินเลยสินะ
หมารับใช้ อย่างไรก็เป็นหมารับใช้ ไอ้ก้านยังคงเชื่อฟังคำสั่งของเขาเสมอ แชทไลน์ที่กวินส่งหาไอ้ก้าน เขานี่แหละเป็นคนตอบ ไอ้การตอบข้อความแบบทื่อๆโง่ๆ ของไอ้ก้าน ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรที่จะลอกเลียน เขามีมือถือของไอ้ก้านที่ไม่ได้ตั้งล็อครหัสใดใด เขาเห็นประวัติการสนทนาของกวินที่ส่งหาไอ้ก้าน ดูเหมือนจะมีแต่ไอ้เวรนี่ที่ชวนไอ้ก้านคุย
แต่ไอ้หมาก้านก็ไม่ใช่เล่นๆหรอกนะ บางข้อความที่ไอ้ก้านตอบกลับไป มันคือการจีบกลับแบบซื่อๆสไตล์ของมันดีดีนี่เอง

พี่เป็นห่วงคุณนะครับ
นางฟ้าของพี่
พี่ไม่เป็นไรครับ พี่ชินแล้วที่ทำกับนาย แต่พี่คงใจสลายถ้าคุณต้องโดนอย่างพี่

หึหึหึ.....รักกันมากสินะ กูนี่แหละไอ้ก้าน กูคนนี้จะขยี้นางฟ้าของมึงให้แหลกเละ
“ดื่มอะไรมั้ย เดี๋ยววินเอามาให้”
รอยยิ้มที่กรุณเคยมองว่ามันน่ารัก ตอนนี้เขาเกลียดรอยยิ้มของมัน เกลียด.....จนอยากจะเอาเท้าขยี้ให้เลือดกลบ
“ไม่เป็นไร....พี่มาหาวินวันนี้ พี่มีเรื่องจะคุยนิดหน่อย”
“อย่างบอกนะ....พี่ฟ้าจะบอกเลิกวิน”
“วินครับ.....พี่ว่าวินลองคุยกับพี่ในแบบที่เป็นวินดีไหม ไม่เหนื่อยเหรอครับที่ต้องฝืนทำอะไรที่มันตรงข้ามความรู้สึกตัวเองแบบนั้นน่ะ”
“อ่า......ปกติ......วินก็เป็นแบบนี้นะครับพี่ฟ้า กับพี่ก้านวินก็เป็นแบบนี้ พี่นั่นแหละ เผยสันดานจริงๆออกมาดีกว่า มาหากันดึกๆแบบนี้ คงไม่ได้มาดีใช่ไหม”
“มาดีหรือไม่ดี วินก็เปิดประตูให้พี่เข้ามาแล้วนี่ครับ แล้วก็.....ถ้าอยากให้พี่แสดงตัวตนออกมา พี่โอเคนะ ห่วงแต่วินนั่นแหละ จะรับมันไหวไหม”
หมาป่ารุกคืบเข้าหาลูกแกะทีละก้าว ใบหน้าที่อบอุ่นของกรุณเต็มไปด้วยความมาดร้าย กวินจ้องมองอีกฝ่ายกลับด้วยแววตาที่แข็งกร้าว ทว่าเท้าของเด็กหนุ่มกลับถอยหนีทุกครั้งที่อีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้
“ผมรู้สิ่งที่พี่ทำกับพี่ก้าน....ผมไม่ยอมหรอกนะ....ไม่อยากให้พี่ขังพี่ก้านเอาไว้ด้วยบุญคุณเหี้ยๆของพี่อีกแล้ว พี่ก้านเป็นของผม ไม่ใช่ของพี่ ผมรักพี่ก้านมากกว่าพี่ และผมดูแลเขาได้ดีกว่าพี่ พี่ซื้อพี่ก้านมาเท่าไหร่ ผมจะจ่ายให้พี่สิบเท่า”
เสียงของกวินสั่นเครือ เขาก็ไม่คิดเหมือนกันว่าอีกฝ่ายจะจู่โจมเขาซึ่งหน้าแบบนี้ ดวงตาของกวินไหววูบ ไม่มั่นคงอย่างเมื่อครู่
เขาสู้ไอ้บ้านี่ไม่ได้แน่ๆ ทั้งขนาดตัว ทั้งพละกำลัง ในหัวของเขานึกได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น อย่างเดียวที่เขาจะสามารถทำได้.....

ร่างของกวินถูกเหวี่ยงลงบนพื้นอย่างไม่ยากเย็นนัก เด็กหนุ่มพยายามดิ้นขืนเพื่อให้หลุดพ้นจากกรงเล็บของสัตว์ร้าย แต่ก็เปล่าประโยชน์ เรี่ยวแรงของเขาทั้งหมดที่มี ไม่สามารถต่อกรกับกรุณได้เลย เขาถูกมันประกบจูบอย่างหื่นกระหาย เด็กหนุ่มรู้สึกรังเกียจและขยะแขยงในทุกสัมผัส ซอกคอของเขาถูกขบเม้มรุนแรง
หากกัดลิ้นมันกลับไป มีหวังถูกมันชกสลบแน่ๆ...
กวินหลับตา....เขาจินตนาการว่ามันคือพี่ก้าน พี่ก้านที่จูบเขาอย่างหิวกระหาย กวินจูบตอบอีกฝ่ายอย่างเร่าร้อน ดวงตาของเขามองกรุณอย่างฉ่ำเยิ้ม เด็กหนุ่มหอบหายใจ กัดริมฝีปากตัวเองราวกลับกำลังข่มอารมณ์ใคร่
กรุณยิ้มเยาะใส่เขาอย่างน่ารังเกียจ เมื่ออีกฝ่ายคล้อยตามบทรักของเขา ชายหนุ่มก็ผยองลำพองว่าตัวเองเป็นต่อ
แบบนี่แหละกรุณ เข้ามาใกล้ๆแบบนี้แหละ มือซุกซนของกวินเอื้อมไปแตะหน้าท้องของคนที่กำลังคร่อมร่างเขาอยู่ ใต้เสื้อยืดเนื้อบางนั้นคงเต็มไปด้วยลอนกล้าม

ผลั่ก!!!!

เด็กหนุ่มรวบรวมกำลังทั้งหมด ผลักกรุณจนเสียหลักหงายหลังไป และทันทีที่กรุณดีดตัวกลับขึ้นมาพร้อมกลับเงื้อหมัด ปืนที่เขาซ่อนเอาไว้ใต้เสื้อด้านหลังก็ถูกชักออกมาจ่อหน้าอีกฝ่าย
“ลุกออกไป”
“จะยิงพี่เหรอวิน....หืม”
“ไม่มึงก็กู....ต้องตายกันไปข้าง ถ้ามีคนตาย....เรื่องมันคงวุ่นวาย พี่ว่าไหมครับ”
ให้ตายเถอะ.....ไอ้แววตาหวดกลัวสั่นระริกเมื่อครู่ ก็เป็นละครตบตากันหรอกรึ!!!!
กรุณยกมือยอมแพ้ ชายหนุ่มยังคงยิ้มให้กวินอย่างใจเย็น มือของเด็กคนนี้ที่กำลังจับปืนอยู่ไม่มีสั่นเลยสักนิด สีหน้านั้นเล่า หากเขาตุกติก คงมีลั่นเปรี้ยงปร้าง และต่อให้เขาฉวยปืนมาได้และเป็นฝ่ายยิงใส่มัน ก็อย่างที่กวินบอกนั่นแหละ หากมีคนตายขึ้นมา มันคงยุ่งยากน่าดู เพราะบ้านของกวินก็ไม่ใช่กระจอกงอกง่อย
“ถอยออกไป”
“เมื่อกี้วินยังเคลิ้มกับจูบของพี่อยู่เลยนะ”
“พี่รุณ.....ไอ้เหี้ยกรุณ พี่อย่ากวนส้นตีนผมดีกว่าว่ะ.....พี่บุกรุกห้องผมนะ ผมมีสิทธิ์ที่จะป้องกันตัว”
“จะยิงพี่จริงเหรอ ยิงปืนมันเสียงดังนะวิน หนวกหูห้องอื่นเปล่าๆ”
กรุณก้าวเท้าเข้าหาอีกฝ่ายอย่างช้าๆ แต่ทว่ากลับมีอันต้องหยุดชะงักเมื่อกวินแสยะยิ้มโรคจิตกว่าให้เขา เด็กบ้านั่นล้วงบางอย่างออกมาจากด้านหลัง
“ผมมีที่เก็บเสียง ผมสามารถยิงพี่ให้ตายห่าในห้องนี้โดยไม่ต้องรบกวนห้องอื่น เพราะฉะนั้นอย่าบังคับให้ผมทำ”
บ้าเอ้ย.....เด็กเหี้ยนี่มันร้าย
ทำไมเขาถึงมองมันไม่ออกตั้งแต่ทีแรกนะ
“พี่กลับไปซะ ในเมื่อตอนนี้เราต่างก็รู้จักตัวจริงของกันและกันแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องปิดบังอะไรอีก ผมจะเอาพี่ก้านมาอยู่ด้วย และพี่ต้องปล่อยพี่ก้านได้แล้ว”
“ก้านไม่มาหาวินหรอกนะ”


“พี่รุณ.....พี่รู้มั้ย คนเดียวในโลกที่ทนความเหี้ยของคนอย่างพี่ได้ก็คือพี่ก้าน คนที่จงรักภักดีกับพี่และยืนอยู่ข้างพี่มาตลอดก็คือพี่ก้าน พี่ก้านสำคัญมากขนาดนี้ ทำไมพี่ถึงไม่รักษาเขาเอาไว้....มันสายไปแล้ว เพราะตอนนี้พี่ก้านรักผม เรารักกัน”
“ไอ้วิน!!!!.....อึก”

กวินกลับเป็นฝ่ายก้าวเข้าไปหาเขาอย่างไม่หวั่นเกรง และคราวนี้กรุณกลับกลายเป็นฝ่ายที่ต้องถอยหนี แล้วเมื่อชายหนุ่มพยายามข่มความกลัว ก้าวเข้าหาอีกฝ่ายอีกครั้งอย่างไม่ยอมเสียหน้า กวินก็ขยับเข้ามาใกล้เขาอีกก้าว
“ถ้าพี่ไม่ออกไป ก็ยืนอยู่แบบนั้นแหละ ผมจะเข้าไปหาพี่เอง.....”
“......”
“ว่าไงล่ะ ผมถือว่าผมให้โอกาสพี่กลับไปแล้วนะ ถ้าพี่ยังดื้อแบบนี้ ผมคงไม่มีทางเลือก”
กวินขยับเข้าหาเขาอีกก้าวหนึ่ง กรุณกัดฟันกรอด.....
“ฝากไว้ก่อนนะวิน”
ในที่สุดกรุณก็ยอมกลับไป ทันทีที่ประตูห้องถูกปิด กวินก็พุ่งเข้าไปกดล็อคอย่างรีบร้อน มือของเด็กหนุ่มสั่นขณะที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นกดโทรหาเพื่อนสนิท
“มาร์ค....ฮึก......มาหากูที......ขอร้อง....กูไม่ไหวแล้ว.....”
เพียงครึ่งชั่วโมง มาร์คก็มาเคาะประตูห้อง กวินร้องไห้และโผเข้ากอดเพื่อนเพียงคนเดียวของเขาอย่างสิ้นท่า
“มันทำอะไรมึง....มึงบอกกูวิน”
“เปล่า.....มันเปล่า....แต่กูกลัวมันมาร์ค.....กูกลัวมันจริงๆ....ฮือออออ”
เด็กหนุ่มแสดงความหวาดกลัวที่ข่มเอาไว้ออกมาอย่างไม่มีเสแสร้งเลยแม้แต่น้อย

To be con
……………………………………………………………….
แหม....เอาปืนไปขู่เขา ทำเป็นมากลัว กลัวจริงเหรอพ่อพระเอกของเรา....5555 เอ้า....กวินไง พระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยนุ้งก้าน
กรุณสิตัวร้าย ไอ้เวรนี่มันร้ายๆ 55555+

[tasteurr]

ไม่ใช่ว่างานพิเศษของพี่เทิดศักดิ์ จะทำให้ก้านเจออะไรไม่ดีอีกนะ
เดาว่าก้านคงได้คุยกับกวินแล้ว อันนี้คงเป็นแผนหลอกกรุณ
แต่ทำไมกวินต้องทำเป็นกลัวด้วยนะ..

 

[iceman555]

 

[papapoope]

สงสารก้าน

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

มาต่อแล้ววววววววววววววววววววว

[kun]

วินรีบร้องแล้วไผตามหาพี่ก้านด่วนนนนนน
พี่เทิดงานที่ว่าน่าจะไม่ดีแน่ๆๆมาร์ชว่าไง
รออออออ

[anythinginitt]

มารค์คือพระเอกที่แท้ทรู

[ป่ามป๊ามป่ามปาม]

พี่เทิดทำงานไรน่ะ   
กรุณกับกวินมวยถูกคู่จริงๆ โรคจิตพอๆกัน สงสารนุ้งก้าน 

[ppnplg]

งานที่พี่เทิดทำต้องไม่ใช่งานดีแน่ๆอะ
สงสารก้านอะ มาเป็นสนามรองรับอารมณ์
จะรอดเป็นอิสระได้อีกนานไหมเนี่ย กรุณจะมาตามกลับตอนไหนก็ไม่รู้

[shoky_9]

เย้ มาแล้ววว

[tutatoomtam]

สงสารก้านน คนกลางน่าสงสารที่สุดดด
มาต่อเร็วๆนะคะคุณคนแต่ง 

[อะไร]

น้องก้านอยู่กับใครก็น่าสงสารอยู่กับกรุณก็โหดร้ายอยู่กับกวินก่อเหมือนจะincestอีก อยากให้น้องเปิดโหมดสติเเล้วมีพลังสตรองขึ้นไม่ต้องขึ้นอยู่กับใครชีวิตอิสระไรงี้เเต่ถ้าจบเเบบนี้ก็เหมือนจะbad end น่ะ

[mutyamania]

ดันๆๆๆๆ

[ผู้เสพติดความร้าวราน]

สงสารน้องก้านจังเลย หนูรูกกกก สงสารน้องนะคะถึงจะเป็นอิสระได้แต่ก็ยังต้องหวาดระแวงนังกรุณ จริงๆยอมรับการจบแบบที่ไม่มีใครได้น้องก้านไปได้มากถึงมากที่สุดเลย เพราะกวินก็น่ารักดีแต่มันจะมีการค้ำคอร์เกิดขึ้นมั้ยถ้าจริงๆแล้วกวินเป็นน้องน้อยในความทรงจำของพี่ก้าน พี่ก้านจะเสียใจเพราะกวินมั้ยหรือจะรับได้แล้วมีความสุขด้วยกันโดยขจัดปีศาจร้ายอย่างนังกรุณทิ้งเสีย ถึงจริงๆจะอยากให้นังกรุณทำตัวดีๆเป็นรอตไวเลอร์กลับใจทำดีๆพูดดีๆกับน้องก้านหน่อยเพราะนังน่าจะรักน้องแบบไม่รู้ตัวถึงขนาดที่พี่งูในถุงโป่งพองได้เพราะคิดถึงน้องก้าน แต่ก็ช่างหัวนังเถอะค่ะ เพราะน้องก้านคงไม่รักนางแล้ว 5555 นังมันเป็นได้แค่วายร้าย แต่ช่างร้ายได้เสมอต้นเสมอปลายดีจริงๆ เดาไม่ถูกเลยว่านังกรุณคิดจะทำอะไรต่อไปแต่ยังไงก็ยังเชียร์นังนะคะ พอดีชอบผู้ชายวร้ายๆ ปล.วันนี้แผนอะไรก็ตามที่กรุณกำลังจะทำมันไม่ท็อปฟอร์มนะคะลูกก ไปหาเขาถึงบ้านในมาดดาวร้ายละครฉลองภักดีแต่หนีกลับมาเพราะถูกปืนขู่ซะงั้น 55 สำหรับตอนนี้สงสัยพี่มาร์คมากเลย ไม่รู้พี่เขาเป็นตัวประกอบเฉยๆหรือจะมีพลิกแพลงผลิกผันอะไรให้เราๆได้อึ้งทึ่งมั้ยคะเนี่ย 

[อะไร]

งื้ออออ รีเฟรชทุกวันน จะลงเเดงล้าวววว

[t2007]

สงสารก้าน

[joborcusier]

ยุ่งเหยิงกันน่าดู อยากให้ก้านมีความสุขจริงๆสักที

[MmNn]

 :z3:ถึงยังไงก็เชียร์นายนะครับ​ ฮื่อออไม่รู้เป็นไรชอบเชียร์พวกมาก่อนถึงนายจะร้ายแต่นายก็รัก​(ถึงจะไม่รู้ตัว)​ เศร้าสุดก็ตอนที่นำตาไหลก่อนจะปล่อยน้องไป