บทที่สิบสอง
ไม่ปล่อย....
ก้านค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการเวียนหัว ดวงตาของมันหยีเมื่อต้องกับแสงไฟจ้าบนเพดาน ขณะที่แผ่นหลังของมันรับรู้ถึงสัมผัสนุ่มนวลของเครื่องนอนราคาแพงบนเตียงนอนของนาย
“ฟื้นแล้วหรือ”
นายของมันยืนกอดมองมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย แววตาของกรุณเย็นชา และน้ำเสียงกดต่ำที่ไอ้ก้านไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลยในเวลานี้
หากโชคร้าย...นายคงลงโทษมันหนักกว่าทุกครั้ง
แต่ถ้านายไล่มันไปเสียให้พ้น นี่อาจจะเป็นเรื่องดีดีเรื่องใหญ่ที่เกิดกับมัน
“ดื่มน้ำก่อนสิ แหกปากใส่กูขนาดนั้น มึงคงเจ็บคอ” นายกลับมาพูดคุยกับมันด้วยภาษาแบบเดิม ไม่มีการเรียกแทนตัวเองว่าพี่ และเรียกมันด้วยชื่ออีกแล้วสินะ นี่เป็นสิ่งที่ไอ้ก้านเตรียมใจมานานเนิ่นแล้ว
“อ่า...นายครับ”
“เร็วสิ!!”
เสียงตวาดของนายทำเอามันลนลานคว้าแก้วน้ำบนโต๊ะข้างหัวเตียงขึ้นมายกดื่มพรวดด้วยความเคยชิน
นั่นเพราะกรุณฝึกหมาของเขามาแบบนี้ หมาที่ทำตามคำสั่งของเขาอย่างเด็ดขาดไร้ข้อแม้ เพียงแต่ช่วงนี้เจ้าหมาที่เลี้ยงเอาไว้ดูจะดื้อและพยศกับผู้เป็นนายไปเสียหน่อย
แต่ของแบบนี้มันปรับแก้กันได้
กรุณผู้มั่นใจในความภักดีของไอ้ก้านคิดเช่นนั้น
“เจ็บไหม.....ที่กูเตะมึง”
“ไม่ครับนาย”
“แหง....กูไม่ได้ใส่มึงเต็มแรงเสียหน่อย ก็มึงพยศใส่กูนี่ อีกอย่างมึงเป็นผู้ชาย โดนแค่นี้คงไม่ถึงตาย”
เห็นแก่ตัว...ช่างเป็นคำพูดแก้ตัวที่แสนน่ารังเกียจ กรุณไม่เคยขอโทษแม้ว่าตัวเองจะเป็นคนผิด ทั้งที่ในใจของผู้เป็นนายจะมีความรู้สึกผิดบาปในสิ่งที่ตัวเองก่อ แต่มันก็ถูกกดเอาไว้ด้วยคำแก้ตัวสารพัด
เพราะที่ผ่านมาหมาตัวนี้ไม่เคยเถียง
ไม่เคยโอดครวญว่าตัวมันเจ็บปวดแค่ไหน
แต่มันจะไม่เป็นเช่นนั้นอีกแล้ว
“ครับ.....ไม่ถึงตาย”
กรุณมั่นใจในตัวเองมากเกินไป จนลืมนึกไปว่าคนในอาณัติก็มีความรู้สึก มีหัวใจ มีความคิด ยิ่งเขาปล่อยให้ไอ้ก้านไปพบเจอกับคนที่ปฏิบัติต่อมันได้ดีกว่า เห็นค่าในความเป็นมนุษย์มากกว่า ใครเล่าจะกลับมาจมอยู่กับความโหดร้าย
ไอ้ก้านไม่ใช่หมาที่ถูกฝึกมาตั้งแต่เกิด ช่วงเวลาก่อนหน้าที่เขาดีกับมัน ตอนที่ทั้งเขาและมันยังเด็ก ก็นับว่าหลายปีอยู่ หากได้กลับไปรู้สึกแบบนั้นอีกครั้ง คนอย่างไอ้ก้านคงไม่ลังเลที่จะทิ้งโลกบูดเบี้ยวที่เขาสร้างให้กับมัน
“ผมเคยถูกนายเฆี่ยนหลังด้วยแส้จนสลบ เคยถูกน้ำตาเทียนร้อนๆ ราดใส่ตัว มันเจ็บมากกว่านี้อีกครับนาย แต่ที่เจ็บที่สุดคือถูกคนที่คิดว่าเป็นพี่ชาย.....คนที่ผมคิดว่าดีกับผม ข่มขืนอย่างเลือดเย็น มันเจ็บเสียจนจับไข้ไปเป็นอาทิตย์เลยครับ”
แววตาของไอ้ก้านก็นิ่งและเย็นชามากเช่นกัน ในยามที่มันพร่ำพรรณนาถึงสิ่งโหดร้ายที่เขาเคยกระทำต่อมัน
“แผลจากแส้....ยังเห็นเป็นแผลเป็นอยู่เลยครับนาย มันไม่เคยหายไปไหน แต่ก้านทนได้ครับนาย เพราะนายบอกไอ้ก้านเสมอ ว่านายเป็นเจ้าชีวิต นายเป็นคนให้ชีวิตหมาตัวนี้ ชุบเลี้ยง ให้ที่อยู่กิน ให้ไอ้ก้านได้เรียน สิ่งที่นายให้ มันมากมายเหลือเกินครับ นายต้องทะเลาะกับนายแม่ก็เพราะผม เพราะนายต้องการผม ไม่อย่างนั้นผมก็คงต้องไปตายอย่างหมาข้างถนน.....”
ใช่.....แม่ของกรุณไม่ชอบไอ้ก้าน ไม่ชอบเอาเสียมากๆ ยิ่งเห็นลูกชายของเธอสนิทสนมคลุกคลีกับเด็กที่ถูกซื้อมา มากเกินกว่าที่พี่ชายจะปฏิบัติต่อคนเป็นน้อง....ตอนนั้นกรุณยังเด็กเกินกว่าที่ตัวเองจะเข้าใจ ว่าเผลอทำบัดสีอะไรใส่สุนัขรับใช้ของเขาบ้าง แต่ผู้เป็นแม่รู้ และเธอยิ่งรับไม่ได้ แต่ลูกชายของเธอกลับดึงดันที่จะเก็บมันเอาไว้
นั่นยิ่งทำให้คนอย่างกรุณรู้สึกถึงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของสุนัขตัวนี้อย่างเต็มภาคภูมิ
และเขามีสิทธิ์อย่างเต็มที่ที่จะกระทำอย่างไรก็ได้ กับของๆเขา ในเมื่อเขาปกป้องมันเต็มที่ มันก็ควรภักดีอย่างไม่มีข้อแม้
“นายบอกผมเสมอ....ว่าชีวิตผมเป็นของนาย ต่อให้คิดจะตาย หากนายไม่อนุญาตผมก็ไม่สามารถตายได้ เพราะฉะนั้นผมจึงอดทน....อดทน.....ทนมาตลอด....ทนจนกว่าจะตายไปเอง.....แต่นายก็ไม่เคยทำผมถึงตายเสียที....หึหึหึ” มันหัวเราะขมขื่น ให้กับชีวิตที่ด้อยค่า มากกว่าจะหัวเราะใส่เขา
“มึงก็ดูจะเข้าใจสถานะของตัวเองดีนี่ไอ้ก้าน”
“แต่ความจริงคือมันเจ็บมากครับนาย ไอ้ก้านเจ็บเหลือเกิน เจ็บทุกครั้งที่นายกัด เจ็บเวลาที่นายชกแขน เจ็บเวลาที่นายต่อยหลัง แต่ที่เจ็บที่สุดคือทุกสิ่งที่นายพูดกับผม เจ็บทุกครั้งที่นายบอกว่าผมคนนี้มันไร้ค่าแค่ไหน มันเจ็บจนชาไปหมดแล้ว ไอ้ก้านไม่อยากทนอีกแล้วครับนาย แล้วไอ้ก้านคนนี้มันก็ไม่ได้ไร้ค่า ผมไม่ได้ไร้ค่าครับนาย!!!”
“แต่มึงต้องทน!!! เพราะกูยังต้องการมึง ได้ยินไหม กูยังต้องการมึง เอาล่ะ...แค่ขอโทษมา ขอโทษที่มึงล่วงเกินกูวันนี้ กูจะยอมอภัยให้หมาโง่ๆอย่างมึงสักครั้งหนึ่ง เป็นครั้งสุดท้าย นี่กูให้โอกาสมึงนะ....เห็นไหมว่ากูไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น”
“แต่ผมไม่ต้องการชีวิตแบบนี้อีกแล้ว เลิกพูดเสียทีว่าให้อะไรผมบ้าง สิ่งที่นายให้มา ผมตอบแทนไปหมดแล้ว จะเหลือก็แต่ชีวิต ถ้าจะเอาก็เอาไปเลยเสียตอนนี้ แต่ถ้าไม่ก็ปล่อยผมไปซะ ผมเบื่อเต็มทีแล้ว”
“หึ...ตอบแทน? ด้วยร่างกายราคาหมื่นนึง กับความโง่เง่าน่ารำคาญน่ะเหรอก้าน นี่หรือที่มึงตอบแทนกู มันไม่ได้เศษ.....”
ยังไม่ทันที่ผู้เป็นนายจะพูดจบดี ไอ้ก้านก็ตะโกนลั่นอย่างเหลืออด มันทนมาเกินพอแล้ว มันจ่ายคืนให้นายมากเกินไปมานานแล้ว
“ชีวิตของผมไงวะ....ชีวิตที่มึงย่ำยีกูไงไอ้กรุณ.....กูเกลียดมึง....เกลียด”
เป็นครั้งแรกที่ไอ้ก้านขึ้นมึงขึ้นกูใส่ผู้เป็นนาย แต่แทนที่จะโกรธ กรุณกลับยั่วอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มเหยียดหยาม
“กูซื้อมึงมาแล้ว มึงเป็นของๆกู....”
“งั้นกูขอซื้อชีวิตของกูคืน.....หมื่นนึงใช่ไหม กูจะลงไปกดเงินให้ตอนนี้เลย....อึก.....”
”มึงจะซื้อชีวิตของมึง...ด้วยเงินที่ได้จากกูเนี่ยนะ...หึหึหึ”
นายของมันหัวเราะ ขณะที่ร่างกายของมันร้อนรุ่ม
“ไม่ปากดีต่อแล้วล่ะก้าน หมดฤทธิ์แล้วเรอะ....แต่สงสัย....ยาน่าจะเริ่มออกฤทธิ์มากกว่า”
“นาย....อึก....นายให้ผมกินอะไร”
“เวลามึงเกรี้ยวกราดนี่....ก็น่ารักดีนะ ทำเอาของกูแข็งขึ้นมาเลยว่ะ”
ร่างสูงใหญ่ของกรุณโถมทับใส่ไอ้ก้านที่กำลังจะลุกหนี บดเบียดคลอเคลียร่างอ่อนปวกเปียกด้วยฤทธิ์ยาของมัน ที่พยายามดิ้นขืนเพื่อหนีไปจากเขาอย่างย่ามใจ
“ต้องการให้กูช่วยไหมก้าน....ขอร้องกูสิ”
“ออกไป.....ไม่เอา”
“มึงแน่ใจเหรอ”
เสื้อผ้าของไอ้ก้านถูกดึงรั้งจนเห็นผิวเนื้ออวบแน่น เพียงแค่ถูกสัมผัสหน้าท้อง ไอ้ก้านก็หลุดหอบครางออกมาจนผู้เป็นนายยกยิ้ม ไม่กี่อึดใจเขาก็เลิกเสื้อของมันจนขึ้นมาถึงอก กรุณใช้ปลายนิ้วบดขยี้หัวนมของมันที่แข็งเป็นไตเพราะสัมผัสกับอากาศเย็นๆภายนอก ไอ้ก้านยิ่งดิ้นพล่านด้วยความเสียวซ่านปนทรมาน
“ก้าน....มึงน่าจะได้เห็นสภาพของตัวเองตอนนี้นะ.....อย่าดื้อไปหน่อยเลย ขอร้องกูสิ....ขอร้องให้กูปลดปล่อยมึงจากความต้องการ.....กูฝึกมึงมาเองนะก้าน....มึงไม่มีทางสู้กูได้หรอก”
“ทำไม...อึก.....ทำไมต้องทำกับผมขนาดนี้ ผมทำอะไรผิดมากนักหรือ....นาย...อา....ปล่อยผมไป...ปล่อย”
“ผิดที่คิดจะไปจากกูไงก้าน...คนอย่างมึงจะไปไหน....โลกข้างนอกมึงจะอยู่ยังไง คนโง่ๆอย่างมึงขาดกูไม่ได้หรอกนะ”
กรุณกระชากตัวมันขึ้นจากเตียง ลากมันไปยังกระจกเงาบานใหญ่ บังคับให้มันจ้องมองเงาสะท้อนของมันเอง
เด็กผู้ชายหน้าตาอมทุกข์คนหนึ่ง บัดนี้ใบหน้าแดงซ่านด้วยฤทธิ์ยา บิดกายเร่าอย่างทรมาน เป้ากางเกงของมันตุงและมีของเหลวซึมออกมาเป็นดวงใหญ่ กรุณซุกไซร้ซอกคอของไอ้ก้าน โลมไล้อย่างอ้อยอิ่ง ราวกับจะแกล้งให้มันทรมานมากขึ้น
“กูเองก็ยังไม่สิ้นไร้ไม้ตรอกขนาดนั้น คนที่ยังจงรักภักดีกับพ่อของกูก็ยังมีอยู่ กูก็แค่รอเวลาเท่านั้น แต่มึงรู้ไหม หากกูจะอุ้มใครสักคน มันไม่ได้ยากเลย....เริ่มที่ไอ้ยามข้างล่างที่มึงชอบแอบไปคุยด้วยดีไหม แล้วค่อยตามด้วยไอ้มาร์ค ไอ้เวรนั่นสินะที่เป่าหูมึงให้ลุกขึ้นมาสู้กูน่ะ.....ว้า....หมดแล้วอ่ะก้าน คนสำคัญในชีวิตมึงมีแค่....สองคนเองเรอะ ฮ่าฮ่าฮ่า”
แต่กรุณมีไอ้ก้านแค่เพียงคนเดียว คนเดียวเท่านั้น อย่างน้อยก็ในตอนนี้
“ข.....ขอโทษ”
“อะไรนะก้าน....กูไม่ได้ยิน”
“ผมขอโทษ”
มันยอมขอโทษเขาก็เพราะสองคนนั่น ยิ่งทำให้หัวใจของกรุณรู้สึกแปลบขึ้นมา แต่แล้วเขาก็กดความรู้สึกนั้นลงไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่ใช่แบบนี้ก้าน มึงตะโกนใส่กู ด่ากู มึงต้องก้มลงกราบตีนกู.....ทำ!!!”
ไอ้ก้านก้มลงกราบเขาทั้งน้ำตา วันนี้เขาได้เห็นทั้งอารมณ์โกรธ ได้เห็นน้ำตาที่ไม่ได้เห็นมานานนักหนา จากสุนัขรับใช้
กรุณเหวี่ยงร่างมันกลับขึ้นไปบนเตียง ก่อนที่ตัวเขาจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนเองออกอย่างรีบร้อน
เขาต้องการมัน
มันเท่านั้น
.
...
.....
.........
.....
...
.
เสียงแตรรถที่ดังขึ้น ทำเอาก้านที่กำลังเดินเหม่ออย่างใจลอยสะดุ้งตัวโยน เด็กหนุ่มค่อยๆหันไปมองรถยุโรปสีดำที่ราวกับหลุดออกมาจากในหนัง ค่อยๆจอดเทียบริมฟุตบาท พร้อมกับกระจกตรงที่นั่งด้านหลังที่ค่อยๆลดลงเผยให้เห็นใบหน้าของคนคุ้นเคย
“พี่ก้าน”
“คุณวิน”
“ขึ้นมาสิครับ”
ไอ้ก้านไม่เคยปฏิเสธคนๆนี้ได้เลย แค่สบดวงตาเรียวเล็กที่หยีเป็นสระอิในยามที่กำลังยิ้ม หัวใจที่แห้งแล้งของมันก็กลับมาชุ่มฉ่ำอีกครั้ง
ยาใจของไอ้ก้าน แม้ว่าจะเสี่ยง แต่ไอ้ก้านคนนี้ไม่สนอะไรอีกแล้ว
มันอยากมีชีวิตก็เพราะคุณกวิน
นางฟ้าของไอ้ก้าน
รถคันงามแล่นมาจอดตรงหน้าอาคารสูงทรงสวย ของโรมแรมใจกลางเมืองที่มองปราดเดียวก็รู้ว่าราคาแสนแพง แพงชนิดที่ว่าทั้งที่ชีวิตของใครหลายคนก็ไม่มีปัญญาเก็บเงินได้มากพอที่จะเอามาจ่ายค่าเข้าพักได้ แต่กวินกลับจูงมือไอ้ก้านเดินเข้าไปในตัวอาคารนั้นด้วยท่าทีที่ดูคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้เป็นอย่างดี หลังจากที่เอ่ยปากสั่งคนขับรถให้กลับไปก่อน หากจะให้มารับ เขาจะโทรสั่งอีกที
“เอ่อ...คุณวินครับ”
“ทำตัวตามสบายเลยพี่ก้าน ไม่ต้องเกร็ง”
“พี่ไม่เกร็งไม่ได้หรอกครับ.....แหะๆ ที่นี่มันแพงกว่าทั้งชีวิตของพี่เลยมั้ง”
“พูดแบบนี้อีกแล้ว เดี๋ยวจูบให้ปากเปื่อยเลย”
จูบ....อ่า
หน้าของมันแดงซ่าน มันกลับคุณกวินจูบกันบ่อยครั้ง จนแทบจะเป็นเรื่องปกติของอีกฝ่ายไปเสียแล้ว แต่สำหรับมัน ไอ้ก้านไม่เคยชินกับความหวานละมุนนี้เลยสักครั้ง มันดีเสียจนไอ้ก้านไม่กล้าคิดว่าเป็นเรื่องจริง มันคิดว่ามันฝันไป
แต่มันกับคุณกวินก็ไม่เคยเกินเลยมากไปกว่านั้น คุณกวินมักจะพามันไปที่ห้อง อาทิตย์ละครั้งหรือสองครั้ง จูบมัน แล้วก็นอนกอดมัน บางครั้งก็กอดจากข้างหลัง บางครั้งก็กอดแบบหันหน้าชนกัน และคุณกวินชอบกดหัวของมันให้ซบจมลงไปกับอก อกของคุณกวินที่ดูแกร่งกว่าที่เห็นภายนอก และสุดท้ายก็หลับไปพร้อมกัน
มันอบอุ่น และสบายใจที่ได้ถูกกอดแบบนั้น รู้สึกว่าตัวเองยังมีค่า และยังเป็นที่ต้องการของใครสักคนหนึ่ง
“มะรืนนี้ต้องไปกินข้าวกับไอ้พี่ฟ้า.....น้องไม่อยากไปเลยพี่ก้าน น้องเกลียดมัน เกลียดที่มันชอบปั้นหน้าเป็นคนที่แสนดี ทั้งที่ตัวมันเป็นปิศาจ”
“คุณกวินก็ไม่เห็นต้องทนเลยนี่ครับ พี่ว่าคุณรีบถอยออกมาก่อนดีกว่า ก่อนที่นายจะรักคุณมากกว่านี้”
“ก็ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ เราจะได้มาเจอกันเหรอ ผมบอกให้พี่ก้านออกมาจากมัน พี่ก้านก็ไม่ยอม ทำไมต้องทนด้วยล่ะ”
ยิ่งเจอกันบ่อยเข้า มันจึงกลายเป็นความสนิทใจ ในที่สุดก้านก็ยอมเล่าเรื่องส่วนตัวให้อีกฝ่ายได้รู้ แม้จะไม่ทั้งหมด แต่มันก็ทำเอากวินรู้สึกเดือดจนอยากจะฆ่ากรุณให้ตายด้วยมือของเขาเอง
“ผมปกป้องพี่ได้นะ ถ้าพี่ยอมมาอยู่กับผม ผมจะเลิกกับมันทันทีเลย”
“โธ่คุณวิน”
“พี่ก้านต้องห่วงตัวเองมากกว่าคนอื่นนะ เพราะพี่ก้านน่าเป็นห่วงที่สุดแล้ว รู้ไหม....หรือห่วงไอ้มาร์ค ไอ้ห่านั่นกะล่อนจะตาย ไอ้พี่ฟ้าทำอะไรมันไม่ได้หรอก”
“......”
กวินรวบตัวไอ้ก้านไปกอดเอาไว้ หอมแก้มของมันฟอดแล้วฟอดเล่า
รู้สึกเหมือนคบชู้ ทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรเกินเลยไปถึงขั้นนั้น ไอ้ก้านหน้าแดงซ่าน คุณกวินนี่ร้ายกว่าที่คิดเอาไว้ ไอ้ก้านอยากตีก้นคุณเขาสักเพี้ยะ
“ถอดเสื้อแล้วไปอาบน้ำสิครับ แช่น้ำสบายๆ ผมเตรียมชุดมาเปลี่ยนให้พี่แล้ว เสื้อยืดธรรมดาของก๊อปกับกางเกงขาสั้นตัวละร้อย ไอ้ห่านั่นคงไม่ผิดสังเกต”
“.....เอ่อ”
“เป็นอะไร อยากให้ผมแช่ด้วยไหม แบบนั้นมัน....สุ่มเสี่ยงนา....ผมอาจจับพี่กินได้เลยนะ”
“ไม่นะครับ....พี่ต่างหากที่จะกินคุณ”
“ฮะฮะฮะฮะ.....แน่ใจ?.....เราอ่ะนะ...จะกินผม....แค่โดนผมจูบก็เคลิ้มแล้วคุณอ่ะ”
“.......คุณวิน....เอ่อ”
“ทำไม....หรือว่ามันทำพี่เจ็บตัวอีก.....ไหนถอดเสื้อออกสิ....เร็วเข้า....”
“เอ่อ....คุณวินครับ”
“ถ้าไม่ถอดน้องจะโกรธพี่ก้านนะ ถอดเดี๋ยวนี้”
ไอ้ก้านรีบปลดเปลื้องชุดนักศึกษาของมันออก แผ่นอกของมันยังมีคราบจากน้ำตาเทียนเมื่อสองคืนก่อนหลงเหลืออยู่ แขนเขียวเป็นจ้ำ และรอยฟันใหม่ๆ
“มันทำพี่อีกแล้วเหรอ....ไอ้ระยำนั่นกล้าดียังไง”
“พี่ไม่เป็นไรครับ มันไม่ได้เจ็บมากมายเลย พี่เป็นผู้ชาย พี่ทนได้ นักมวยเจ็บตัวมากกว่านี้เยอะ.....แหะๆ”
“พี่ก้านต้องเล่าทุกอย่างให้ผมฟังแล้วล่ะ”
“เล่าอะไรอ่ะครับ มันก็อย่างที่คุณวินเห็นนั่นแหละ นายพี่เค้าชอบแบบนี้....พี่เป็นห่วงคุณกวินมากกว่า กลัวเขาทำกับคุณแบบที่ทำกับพี่ หัวใจพี่คงสลาย พี่ยอมให้เขาทำกับพี่แค่คนเดียวก็พอแล้วครับ”
“ผมอยากฟังเรื่องของพี่ทั้งหมดได้ไหม ตั้งแต่ต้นจนจบ อย่าเก็บมันไว้เลย ถึงพี่จะไม่รับความช่วยเหลือของผม ก็ขอให้ผมแนะนำอะไรพี่บ้าง จะได้ไม่ต้องโดนแบบนี้บ่อยๆ พี่ไม่ใช่สัตว์นะ มันทำแบบนี้กับพี่ไม่ได้”
น้ำตา.....
คุณกวินพูดกับมันทั้งน้ำตา มิหนำซ้ำยังดึงตัวมันไปกอดแนบอกเสียแน่น
ไอ้ก้านแพ้ทางคุณเขามาตั้งนานแล้ว แต่กำแพงที่มีพังลงสิ้นในครานี้ เพียงได้เห็นน้ำตาที่ไหลพรูออกมาจากดวงตาคู่งาม
.
...
.....
...
.
กวินนอนมองก้านที่กำลังหลับอย่างเหนื่อยล้าด้วยแววตาห่วงหาอาทร พี่ก้านของเขาคงเหนื่อยมาก ถึงได้หลับลึกแบบนั้น เอาเถอะ ให้อีกฝ่ายนอนไปอีกสักพักใหญ่ ดวงตาเหลือบดูนาฬิกาบนหน้าจอมือถือบอกเวลาสิบเอ็ดโมงเศษ ให้หลับไปจนถึงเย็นนั่นแหละ แล้วค่อยพากลับไปส่งห้อง
ครืด....ครืดดดด
แววตาอ่อนโยนใจดีคู่นั้นเปลี่ยนไปเป็นแข็งกร้าว เมื่อมีคนโทรเข้ามา กวินกดรับสาย และเดินเลี่ยงไปคุยให้ไกลจากก้าน
“เห็นรูปที่ผมส่งไปในไลน์แล้วเนอะ....ก็อย่าให้ถึงตายเลย ขอแค่ให้มันเจ็บจนเข้าโรงพยาบาล เอาเลือดชั่วมันออก แล้วก็ถ้าทำได้ ฝากกระทืบเป้ามันแรงๆสักทีหนึ่ง ให้มันได้นอนรักษาตัวยาวๆ”
น้ำเสียงที่ออกคำสั่งนั้นเด็ดขาด คนปลายสายได้แต่ตอบรับบัญชาอย่างสุภาพนอบน้อม ไม่เอื้อนเอ่ยวาจาอื่นใดที่อาจเป็นการขัดใจผู้เป็นนาย
“มะรืนนี้ลงมือได้เลยครับ”
-------to be con---------
อ่ะ.....อีกรุณจะต้องได้เจ็บตัวค่ะ
..................................................................................
[ตอนพิเศษสั้นๆ]
วันซวยของชายหนุ่มผู้มีความขำขันในสายเลือด
การที่บ้านมีฐานะ ไม่ได้หมายความว่าสภาพการเงินของนักศึกษาปีหนึ่งอย่างเขาจะไม่มีวันขัดสน
เงินติดบัญชีแค่หลักร้อย ขืนโทรไปขออีก คงโดนสวดยับเยิน
ดื่ม....ดื่ม....ดื่ม แล้วก็ดื่ม ลำพังค่าเหล้ายาที่หมดไปมันก็ไม่ได้เยอะนัก แต่ที่มันหมดเห็นจะเป็นเพราะความใจป๋าใจปล้ำเวลาอยู่ต่อหน้าสาวๆนี่แหละ
ขึ้นชื่อว่าเมาแล้วคุมสติดีเป็นเลิศ ไม่อย่างนั้นแล้ว คนอย่างเขาคงไม่สามารถดูแลเพื่อนที่อายุน้อยกว่าผู้มีรูปร่างหน้าตาเร้าอารมณ์ทางเพศอย่างกวิน ให้รอดพ้นจากเงื้อมมือเหยี่ยวกา รักษาพรหมจรรย์ทางประตูหลังให้มันจากบรรดาชายหนุ่มร่างใหญ่ยักษ์ทั้งหลายที่จ้องจะยัดเยียดความเป็นผัวให้ มาได้จนถึงทุกวันนี้(แม้ว่ามันจะฟาดสาวมาแล้วในปริมาณที่แซงหน้าเขาไปไกลโขนัก)
ลองได้รู้จักมันอย่างเขาแล้วล่ะก็ ผู้ชายพวกนั้นคงอยากกระทืบมันมากกว่าจะอยากจับทำเมีย จริงๆนะ
แต่ใครจะรู้ว่าข้อเสียของเขาก็คือความนิ่งนี่แหละ ขนาดเมาก็ยังนิ่ง จนกระทั่งผ่านไปแก้วแล้วแก้วเล่า เขาจึงกลายเป็นคนที่ดื่มหนักกว่าใครไปโดยปริยาย และเมื่อทุกคนตายอย่างหมา ผู้รอดชีวิตอย่างเขาก็เลยมีโอกาสได้หิ้วสาวเปิดห้องหาความสำราญ ทำกันจนฟ้าเหลือง กระหน่ำแทงจนเธอต้องร้องขอชีวิต
และจบลงตรงเม็ดเงินมหาศาลที่จ่ายไป ทั้งทิปและค่าตัว ควักให้ไม่อั้น...จ่ายไปทั้งที่หน้านิ่งๆนั่นแหละ...โคตรคูล โคตรป๋า โคตรรวย สายเปย์ที่แท้จริงคือกูนี่ล่ะ
เด็ดสุดคืออึ๊บเสร็จแล้วฟุ่บคาอกอวบ ตื่นขึ้นมาอีกที แหวน สร้อย นาฬิกา ก็ถูกสาวปริศนาที่จำไม่ได้แม้แต่เหง้าหน้า รูดไปจนสิ้น
แปดร้อยกับชีวิตที่เหลืออีกยี่สิบวัน......ต้องเป็นหนี้ไอ้ห่าวินอีกละ หล่อเซ็ง ระหว่างนี้จากป๋ามาร์ค คงต้องจำแลงกายเป็นหมาวัดไปก่อนชั่วคราว
“เหี้ย”
สลิปเงินเจ้ากรรมปลิวออกจากมือที่อ่อนเปลี้ย ละลิ่วไปตามลม มาร์คเอื้อมมือออกไปคว้าไว้ตามสัญชาติญาณ เขามันพวกมือไว....มือแม่น
แต่ที่จับได้ไม่ใช่สลิป(มันลงไปนอนแอ้งแม้งบนพื้นเรียบร้อยแล้ว) แต่กลับเป็นบั้นท้ายแน่นๆของผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนซื้อผลไม้รถเข็นที่ตั้งอยู่ใกล้ๆตู้กดเงิน
คือไม่ใช่ใช่แค่มือไปโดนไง แต่ขยำเสียเต็มแรง ผู้ชายตัวโตผิวเข้มในชุดพนักงานรักษาความปลอดภัย ที่มีขนาดตัวล่ำถึกพอๆกับเขาหันควับมา ไม่พูดพร่ำทำเพลงใดๆทั้งสิ้น โบ้มเข้าให้ที่เบ้าตาข้างซ้าย....พลั่ก....สมจิตร จงจอหอ
“ไอ้เหี้ยยยย ไอ้โรคจิต”
“เฮ้ยพี่....ไม่ใช่นะเว้ย...คือผม”
ยังไม่ทันจะแก้ตัวใดใด หมัดหนักๆนั่นก็ประเคนเข้าใส่เบ้าตาอีกข้าง...อูย...บัวขาว บัญชาเมฆ
เป็นอันว่าเขียวเสมอกันอย่างเท่าเทียม แต่ยังยืนได้ ไม่ล้ม ถือกว่าแกร่งพอตัว
หากเป็นสถานการณ์อื่นเขาคงสวนกลับไปแล้ว แต่นี่คือไปบีบขยำง่ามก้นเขาเต็มๆไง มาร์คได้แต่มองพี่ยามหน้าหล่อที่เดินหัวเสียจากไป แม่ค้าผลไม้รุ่นป้าเข้ามาถามไถ่อย่างเป็นห่วง เขาก็ได้แต่ตอบอย่างสุภาพนอบน้อมว่าไม่เป็นไร ก่อนจะสั่งซื้อแตงโมเหลืองแก้เขิน
คงเป็นคราวซวย....แต่ก็ดี จะได้มีเรื่องตลกไปเล่าให้พวกกวินกับไอ้ก้านฟังคลายเครียด
ว่าครั้งหนึ่งพี่มาร์คคนนี้ก็เคยลวนลามพี่ยามตัวเท่าควายเลยนะเฮ้ย.....
----END----
ตอนคั่นกระชากอารมณ์ค่ะ
หัวข้อ: สุนัขรับใช้ - ***ADMIN อย่าเพิ่งลบนะคะ เรากำลังจะต่อค่ะ (อ่าน 85547 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก