บทที่ 4 เพื่อนเก่า
[หลายปีก่อนหน้านั้น]
“เฮ้ยยยย อย่าแกล้งมัน ใครแกล้งมันกูต่อย”
เด็กผู้ชายตัวโตเกินวัยที่มีแววความร้ายกาจฉายชัดอยู่บนใบหน้าประกาศกร้าวเสียงดังฟังชัด
พ่อหนูยืนประจันหน้ากับเด็กเกเรห้าคน ที่ถึงแม้จะมีจำนวนมากกว่าแต่ทุกคนล้วนสูงไม่ถึงอกของเขา แผ่นหลังของพ่อหนูบังเด็กผู้ขายอีกคนหนึ่งเอาไว้ ราวกับว่าจะใช้ตัวเองเป็นโล่กำบังให้อีกฝ่าย ขณะที่เด็กผู้ชายที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังนั้น แม้ว่าจะตัวสั่นและยืนหอบด้วยความตกใจกลัว แต่กลับไม่มีรอยน้ำตาอยู่ในแววตาเย็นชาคู่นั้น ใบหน้าของพ่อหนูน้อยทั้งฟกช้ำ และเปรอะเปื้อน เขาเพิ่งถูกพวกเด็กเกเรหมาหมู่รุมชกต่อยมาหมาด ๆ แต่ก็ดิ้นสะบัดจนหลุดและวิ่งหนีมาได้จนถึงตรงนี้
เด็กเกเรคนที่หนึ่ง : “ส่งไอ้หมาก้านมาให้พวกกู ไม่งั้นมึงเจ็บตัวไปด้วยนะไอ้มาร์ค ไอ้เชี่ยก้านออกมาให้พวกกูอัดต่อซะดีดี”
เด็กเกเรคนที่สอง : “วันนั้นมึงให้พี่ชายมาตบกบาลพวกกู วันนี้พวกกูจะเอาคืน มึงมันก็แค่ไอ้หมารับใช้ ไม่ใช่น้องไอ้เหี้ยรุณจริง ๆ ซะหน่อย คิดว่าใหญ่นักหรือไง”
เด็กเกเรคนที่สาม : “กูจะให้มึงคาบรองเท้าแล้วคลานรอบโรงเรียนเลย ไอ้ลูกหมา”
“คำก็หมา สองคำก็หมา แดกตีนกูซะเถอะไอ้พวกหมัดหมา” เด็กชายชยุตย์ หรือเจ้าเด็กโข่งมาร์ค ออกหมัดออกไม้ใส่เด็กเกเรคนหนึ่งที่อยู่ใกล้มือที่สุด ซัดใส่ไม่ยั้งจนเด็กคนนั้นล้มทั้งยืน
เท่านั้นแหละ....จราจลย่อม ๆ หลังโรงเรียนก็เกิดขึ้นอย่างชุลมุน
“เฮ้ย....รุมเว้ย อัดแม่งงงง”
มาร์คปัดมือน้อย ๆ ที่ขยำชายเสื้อของตนออก ก่อนจะสั่งให้เจ้าหมาก้านนั้นถอยฉากออกไปยืนให้ไกลจากลูกหลงดงตีนมรณะ
“เจ็บไหมมาร์ค....เราทำแผลให้นะ”
“เจ็บห่าไร ไม่เจ็บเว้ย มึงอ่ะ...ห่วงตัวเองเหอะ ใคร ๆ เขาก็หมั่นไส้พี่มึง แล้วไหงวันนี้เค้าไม่มาช่วยมึงวะ”
“พี่ฟ้า....ไปหานายท่านที่โรงพยาบาล นายท่าน...เอ่อ...พ่อพี่ฟ้า ป่วยหนักมาก”
“แต่ก็โชคดีที่วันนี้มึงมีกูนะไอ้เตี้ย....ยิ้มหวาน ๆ ให้พี่ได้ชื่นใจหน่อยสิครับ ไอ้เด็กดอย”
“ฮี่”
เด็กชายสองคนส่งยิ้มให้กัน ในห้องพยาบาลที่ไม่มีใครอื่น ยิ้มฝืน ๆ ของเด็กชายก้าน มันทำให้มาร์คอดหัวเราะออกมาไม่ได้จริง ๆ
น่ารักน่าเอ็นดูเสียไม่มีแหละ ก็เป็นเด็กซื่อ ๆ ที่ไม่เห็นจะมีพิษมีภัยกับใครเลย ไม่สมควรถูกรังแกเลยสักนิด
“งั้นระหว่างที่พี่มึงไม่อยู่คุ้มครอง มึงก็อยู่ใกล้ ๆ กูไว้นะ เข้าใจมั้ยไอ้หมาตาตี่...หึหึหึ”
“อื่อ”
[กลับมาที่ปัจจุบัน]
“..........มาร์ค”
“อ้าวเฮ้ย......ไอ้เด็กดอย เป็นไงมาไงวะเนี่ย”
กรุณละสายตาจากกวินหันมาทางไอ้ก้าน จ้องมองลึกลงไปในตาของสุนัขรับใช้โดยไม่แสดงความคาดครั้นจนเกินพอดีนัก เขาเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นเล็กน้อยอย่างต้องการคำตอบ ท่าทีที่ดูสบายๆ แต่กลับก่อให้เกิดบรรยากาศกดดันชวนอึดอัด
ชยุตย์ไม่ปล่อยให้เกิดความเงียบนานเนิ่นไปกว่านี้ เขาวางมือลงบนไหล่ของก้าน โน้มตัวลงมาเล็กน้อย ก่อนจะตอบคำถามที่ไร้ซึ่งเสียงของกรุณ
“เพื่อนเก่าผมเอง เคยเรียนด้วยกันตอน ม.ต้น”
“สนิทกันเหรอ”
คำถามนั้นกรุณหันไปเอ่ยกับไอ้ก้านที่ยังคงนั่งเงียบอย่างทำอะไรไม่ถูก
และก็ยังคงไม่มีคำตอบจากไอ้ก้านอีกเช่นเคย
“ก็เรียนห้องเดียวกัน คอยช่วยเวลามันถูกแกล้ง แต่มันคงไม่อยากสนิทกับผมหรอก ใช่มั้ยไอ้เด็กดอย”
“เอ่อ.....” ไอ้ก้านหันไปยิ้มแหยใส่เพื่อนเก่า “เปล่าสักหน่อย มาร์คก็เพื่อนเยอะอยู่แล้ว”
“ก็มึงมันโลกส่วนตัวสูงไง หึ.....แล้วพอย้ายโรงเรียนก็ไม่ติดต่อกูเลย ทั้งเบอร์ ทั้งไลน์ทั้งอีเมล์ที่แลกกัน สงสัยทิ้งไปหมดแล้วมั้ง”
“เฮ้ย....เปล่าทิ้ง ที่จริงเบอร์กับเมล์ที่มาร์คจดให้เราก็ยังเก็บเอาไว้.....แต่.....ขอโทษนะที่ไม่เคยติดต่อกลับไป”
“เล่นเฟสเล่นไลน์บ้างสิมึงน่ะ หรือว่ายังเป็นพวกโลว์เทคเหมือนแต่ก่อน....เอ่อ....ไอ้วิน มึงไปนั่งกับพี่รุณของมึงสิ กูจะนั่งกับเพื่อนกู ผมนั่งด้วยนะครับรุ่นพี่” มาร์คถือวิสาสะลากเก้าอี้ลงนั่งข้างก้าน ส่วนกวินยืนรอให้รุ่นพี่พยักหน้าอนุญาต ถึงจะยอมเดินไปนั่งข้างกรุณอย่างเกรงใจ
“สัดมาร์ค ทำตัวแบบนี้อีกแล้วนะ ห่า...พี่เค้ายังไม่ทันชวนเลย” กวินแยกเขี้ยวขู่เพื่อน เด็กหนุ่มทำหน้านิ่วคิ้วขมวดที่ดูออกยากว่ากำลังโมโหเพื่อนตัวดี หรือว่าเป็นผลข้างเคียงจากอาการเมาค้างกันแน่ หรือไม่ก็อาจจะทั้งสองอย่าง
“ไม่เป็นไรหรอก....พี่กินข้าวกับไอ้ก้านสองคน เบื่อจะตายห่าอยู่แล้ว ดูมันทำหน้าเข้าสิ อ่อ....สั่งอาหารสิวิน อยากกินอะไรก็สั่งได้เลย”
แล้วกรุณก็เลิกสนใจไอ้ก้าน แล้วหันมาคุยเล่นหัวกับกวินแทน
เหตุการณ์หลังจากวันนั้น ดีกว่าที่คิด อยู่ ๆ กรุณก็เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ
นายของไอ้ก้าน อ่อนโยนกับไอ้ก้านขึ้นมาก
มีเพียงคำถามคาดครั้นหลังจากกลับมาจากกินข้าว มีเพียงวันนั้นที่ไอ้ก้านรู้สึกว่านายของมันทำตัวแปลก ๆ นายบีบแขนของมันแน่น บังคับให้มันเล่าเรื่องทุกอย่างให้หมดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ไอ้ก้านแปลกใจไม่น้อยที่อยู่ ๆ กรุณก็เกิดจะสนใจเรื่องของมันทั้งที่ร้อยวันพันปี นายไม่เคยมองมันอยู่ในสายตา
“มึงกับไอ้เด็กเหี้ยนั่น....เคยเรียนด้วยกันเหรอ”
“ครับนาย”
“ที่ไหน”
“ที่โรงเรียนเก่าที่ผมเคยเรียน...โรงเรียนเดียวกับนายน่ะครับ”
“อ่อ.....แล้วทำไมถึงไม่ได้ติดต่อกันอีก กูไม่เคยห้ามมึงมีเพื่อนนะไอ้ก้าน”
แล้วพอมันเล่าทุกอย่างให้นายของมันฟัง ท่าทีของนายก็เปลี่ยนไป
“สรุปคือไอ้มาร์คเคยเรียน ม.ต้นกับมึง พอขึ้น ม.3 มึงก็ย้ายโรงเรียน ส่วนมันเองก็คงจะย้ายไปเรียนต่อ ม.ปลายที่อื่น มิน่าเล่า ถึงว่าไม่คุ้นหน้า เพราะถ้ามันเรียนต่อที่เดิม กูก็คงจะจำหน้ามันได้อยู่หรอก มันเองก็ทำเป็นไม่รู้จักกู....คงจำกูไม่ได้....หรือไม่ก็ทำเป็นจำไม่ได้ แต่กูคิดว่าน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า ใครวะแม่งจะไม่รู้จักกู พ่อกูเป็นใคร รวยแค่ไหน ใหญ่โตแค่ไหน ถามใคร ๆ ก็รู้....เหอะ เผลอ ๆ รู้จักกูดีกว่าตัวกูเองอีกมั้ง”
นายมองมันอย่างครุ่นคิด แต่ไอ้ก้านไม่ทันได้มองเห็นสีหน้าของผู้เป็นนาย มันนั่งก้มหน้าอย่างสงบเสงี่ยม รอการลงโทษ ที่ตัวมันเองก็ไม่รู้ว่าได้ทำผิดอะไรลงไป
“เห็นกวินบอกว่ามันซิ่วมาจากที่อื่นด้วยนี่ เท่ากับว่าตอนนี้มันปีหนึ่ง มึงปีสอง.....มันเป็นรุ่นน้องมึงปีนึง หึหึหึ...น่าเสียดายนะที่มึงไม่ได้เรียนมหาลัยเดียวกับกู ไม่อย่างนั้นคงได้สนิทกันแน่ ๆ แต่เอาเถอะ อย่างน้อยมึงกับมันก็เจอกันแล้ว เพื่อนเก่ามาเจอหน้ากันอีกครั้งก็ถือว่าเป็นเรื่องดีล่ะนะ ไปอาบน้ำเถอะ คืนนี้กูไม่ได้ไปเที่ยวไหน กูจะนอนกับมึง ไปจัดการตัวเองให้สะอาดซะไอ้ลูกหมา”
“ครับนาย”
เซ็กส์คืนนั้นดิบเถื่อนน้อยลง เหมือนกับนายของมันพยายามยั้งใจไม่ให้เผลอทำรุนแรงใส่ แล้วหลังจากคืนนั้น จนกระทั่งถึงวันนี้ นายก็ดีกับมันมากขึ้นเรื่อย ๆ
เย็นวันหนึ่ง หลังจากการร่วมรัก กรุณก็นอนแช่อ่างอาบน้ำร่วมกับไอ้ก้าน มือไม้ของชายหนุ่มอยู่ไม่สุข ลูบคลำโน่นนี่ไปเรื่อย ตาก็คอยสังเกตเด็กรับใช้ที่หายใจติดขัด การที่ไอ้ก้านพยายามที่จะข่มอารมณ์ความต้องการต่อหน้าเขา เป็นสิ่งที่กรุณมองว่า ‘น่าขัน’ อยู่ไม่น้อย
“ก้าน”
“ครับนาย”
“มึงลำบากมากไหม ตอนที่เรียนโดยไม่มีกู โดนแกล้งหนักหรือเปล่า”
“ไม่ครับนาย”
“อย่าโกหกกูเลยก้าน คนบื้อ ๆ แบบมึงมันน่ารังแกจะตายห่าไป ยิ่งย้ายไปอยู่โรงเรียนรัฐ เจอแต่พวกเด็กเหลือขอ จะไม่โดนแกล้งเลยเป็นไปได้เหรอวะ”
“ผมชินแล้วครับนาย โดนแกล้งจนชินแล้ว พอผมเฉยๆ ไม่ตอบโต้ พวกเค้าก็เลิกไปเอง เค้าว่ามันไม่สนุกคับนาย”
ไอ้ก้านไม่ได้โกหก สังคมเด็กโรงเรียนรัฐอาจจะดูต่ำต้อยป่าเถื่อนในสายตาของกรุณ แต่คนที่นั่นกลับเป็นมิตรกว่าที่คิด และคนที่เป็นนักเลง...ก็ทำตัวสมกับเป็นนักเลงจริง ๆ คือไม่แกล้งคนที่ดูไม่มีพิษมีภัย เด็กพวกนั้นมีกลุ่มก้อนมีสังคมเป็นของตัวเอง และชอบไปตีกับเด็กต่างโรงเรียนเสียมากกว่า มันโดนแกล้ง โดนล้อบ้างนิดหน่อย แต่พอมันนิ่งเฉยเสีย คนพวกนั้นก็ค่อย ๆ เลิกวอแว เลิกสนใจมันไปเอง บวกกับความที่มันเป็นเด็กที่หัวปานกลาง ไม่ถึงกับโง่ มันจึงถูกจัดอยู่ในกลุ่มเด็กห้องกลาง....ที่เด็กในห้องส่วนใหญ่ไม่ได้มีนิสัยห่าม...ห้าว...หัวรุนแรงเท่าเด็กห้องท้าย
“มึงเป็นคนที่อดทนเก่งนะ”
“.....”
“อะไร....เมื่อกี้มึงยิ้มเหรอ.....นี่กูตาฝาดไปหรือเปล่าวะ ยิ้มเป็นด้วยเหรอมึง....อ่อจริงสิ.....ปกติมึงก็ยิ้มให้คนอื่นอยู่บ่อยไปนี่นะ เช่นไอ้ยามหน้าคอนโด”
“โธ่นายครับ.....ไม่ใช่อย่างนั้น”
“เพราะอยู่กับกูมันทรมานใจมากเลยสินะ เอาเถอะ....มึงก็เห็นใช่ไหม ว่าพักนี้กูอ่อนให้มึงลงไปเยอะจริง ๆ”
ไอ้ก้านครางกระเส่า เมื่อผู้เป็นนายซุกไซร้ซอกคอขาว ๆ ของมัน
“มึงว่ากวินเป็นยังไง....”
“ครับนาย?”
“กวินน่ะ....เด็กคนนั้น ที่กินข้าวกับเราน่ะ มึงลืมแล้วเหรอ”
“ผมไม่ทราบครับนาย”
“ตอบกูมาเถอะ กูไม่ว่าหรอก กูอยากฟังความคิดของมึง”
“เขา....เอ่อ.....น้องเขา”
“คุณกวิน.....เรียกคุณกวินสิก้าน”
“ครับนาย.....เขาเป็นผู้ชายที่หล่อมากเลยครับ ผิวเขาก็สวย โครงหน้าเขา ปาก ดวงตา มัน.....งดงามมากครับนาย”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า....เวลามึงพูดคำว่างดงาม ดูไม่เหมาะกับมึงเลยว่ะ มึงจะบอกว่ากวินเป็นผู้ชายที่สวยล่ะสิ แต่เกรงใจกู”
“ครับนาย คุณกวินสวย ผมขอโทษที่คิดแบบนั้น แต่คุณเขาเป็นผู้ชายที่สวยมากเลยครับ”
พูดถึงกวิน ไอ้ก้านก็อดนึกถึงตัวมันเองไม่ได้
รูปร่างของมันไม่โปร่งบาง น่าทะนุถนอม ใบหน้าหรือก็ดู.....มันเคยคิดว่าใบหน้าของมันนั้นธรรมดา แต่กรุณผู้เป็นนายมักทำให้มันรู้สึกว่าตัวเองอัปลักษณ์ น่าเกลียด และด้อยค่าอยู่เสมอมา
“คิดอะไรอยู่.....หืม”
“ผม.....เอ่อ....เปล่าครับนาย ขอโทษที่เหม่ออีกแล้ว”
กรุณสั่งให้มันหมอบคว่ำไปกับพื้นอ่างอาบน้ำ เขาเหยียดกายขึ้นจากอ่างเพื่อสอดใส่ความเป็นชายเข้าไปในตัวของมันอย่างช้า ๆ เสียงน้ำกระฉอกดังเป็นจังหวะทุกครั้งที่กรุณเคลื่อนไหว ชายหนุ่มมองแก้มก้นของไอ้ก้านที่สั่นกระเพื่อมรับแรงกระแทก มันยิ่งทำให้อยากจะกระแทกกระทั้นมันแรงกว่านี้ แต่กรุณก็อดใจเอาไว้
เขาดีกับมันพอแล้วหรือยัง
ใจดีกับมันมากพอแล้ว....หรือต้องดีกับมันมากกว่านี้อีก
“อา....ก้าน....มึงแม่งเซ็กส์ซี่มากเลยนะ”
“นายครับ....ผม....รู้สึกดีมากเลย....ก้านรู้สึกดีมากเลยครับนาย”
ไอ้ก้านเองก็ดูจะชอบเซ็กส์ในแบบที่อ่อนโยน ช่วงหลังมานี่ดูมันมีอารมณ์ร่วมไปกับเขา ไม่ได้เอาแต่นอนทื่อรอฟังคำสั่งเพียงอย่างเดียว
“กวินเป็นคนดี กูชอบเด็กคนนี้ และกูมั่นใจว่ามึงจะต้องชอบ....”
คืนนี้กรุณก็อนุญาตให้มันมานอนร่วมเตียง จะว่าไปแล้วพักหลังมานี้ เขาให้มันนอนกับเขาทุกคืน ยังไม่มีวันไหนที่เขาไล่มันกับห้องของมัน แต่ถึงกระนั้นไอ้ก้านก็ยังรอฟังคำเชิญของผู้เป็นนาย มันไม่เคยถือวิสาสะนอนหลับบนเตียงเขา ทุกครั้งที่ร่วมรักจบ มันจะลงไปนั่งที่พื้น รอฟังว่าเขาจะสั่งให้มันทำอะไร
ยังดีที่หมาตัวนี้ไม่เคยลืมตัว ไม่ลืมกำพรืดเดิมว่ามาจากไหน ต่ำต้อยเพียงใด
“ต่อไปถ้ากูได้เป็นแฟนกับกวิน กูคงต้องเลิกนิสัยกินเรี่ยราด มันคงดูไม่ดี แต่มึงรู้ใช่ไหม ว่ากูเป็นคนขี้เบื่อ เพราะฉะนั้น กูยังต้องการ ‘ตัว’ มึง มึงเองก็หัดฝึกเรื่องบนเตียงให้เก่งกว่านี้นะก้าน นอนทื่อ ๆ อ่ะ....ไม่เอานะ กูจะได้มีแค่กวิน.....กับมึง แค่สองคนก็พอแล้ว”
“ผมไม่กล้าทำครับนาย ถ้านายไม่ได้สั่ง ผมกลัวว่าจะทำให้นายไม่พอใจ”
“โอ้ย...หึหึหึหึ มึงนี่ขี้กลัวกูจะโกรธจริงนะ ไม่อยากเป็นคนโปรดของกูหรือก้าน จะให้กูถูกใจ มึงก็ต้องกล้าหน่อย ว่าง ๆ ก็หาหนังอย่างว่าดู ศึกษาเอา”
“ครับนาย”
“ต่อไปก็ไม่ต้องเรียกนายแล้ว.....”
“นาย....”
“เรียกพี่ว่าพี่ฟ้าเหมือนเมื่อก่อนก็ได้ ดีไหม เราจะได้หายเกร็งน่ะ...หืม?”
“เอ่อ....ผมไม่กล้าครับนาย”
“เรียกตัวเองว่าก้าน แล้วเรียกพี่ว่าพี่ฟ้าสิครับ อย่าดื้อสิ....น้องก้านของพี่ ต่อไปนี้ไม่มีคำว่านายกับเด็กรับใช้อีกแล้วนะ เป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมไงครับ”
“ครับ....พี่ฟ้า”
“ทีนี้ก้านลองทำให้พี่ฟ้าพอใจสิ”
กรุณเหวี่ยงผ้าห่มผืนหนาที่คลุมร่างเขากับมันออกไป เผยให้เห็นความเป็นชายที่ผงาดง้ำ ไอ้ก้านค่อยขยับตัวเข้าหาสิ่งนั้นของกรุณที่สั่นกระตุกรออยู่ มันประคองสิ่งนั้นด้วยมือทั้งสองก่อนจะค่อย ๆ ครอบปากของมันลงไป
“อืมมมมมม.....ดีมากครับก้าน”
หัวใจของไอ้ก้านพองโต พี่ฟ้าอนุญาตให้มันเรียกว่าพี่ เหมือนอย่างแต่ก่อน มันนึกถึงช่วงเวลาที่เคยมีความสุข ช่วงสั้น ๆ ในชีวิตอันน่าสมเพชของมัน
นาย....
พี่ฟ้า.....
จะด้วยสาเหตุใดก็ตามแต่ แต่มันจะไม่ยอมปล่อยให้ช่วงเวลานี้หลุดลอยไป
แม้ว่าคน ๆ นี้จะหลอกใช้
แม้ว่าต่อจากนี้ไป หัวใจของมันจะต้องพบกับจุดจบที่อาจทำให้มันเจ็บเจียนตาย
“ก้าน....ต้องช่วยพี่นะครับ เราสองคนต้องช่วยกัน ไอ้มาร์คเพื่อนของก้าน มันคือศัตรูหัวใจของพี่ ก้านจะอยู่ข้างพี่ใช่ไหมครับ”
“ครับ.....ผมจะอยู่ข้างเดียวกับพี่ฟ้า”
“เด็กดี....พี่สัญญาว่าจะตามใจก้านทุกอย่าง อยากได้อะไรขอให้บอกมา”
สิ่งที่ก้านอยากได้....คือความรัก แต่มันก็รู้ดี ว่าเป็นสิ่งที่พี่ฟ้าไม่มีวันมอบให้สุนัขรับใช้เช่นมัน
มันจึงเลือกบอกอีกสิ่งหนึ่งที่มันต้องการเช่นเดียวกัน
“ผมไม่อยากได้อะไร....นอกจากอยากให้พี่ฟ้า.....นายของผมมีความสุข อะไรที่ทำให้พี่มีความสุข ผมจะทำครับ ผมสัญญา”
กรุณกระหยิ่มยิ้ม เขาปล่อยให้มันจัดการกับความเป็นชายของเขาด้วยปากของมันต่อ ใบหน้าของไอ้มาร์คศัตรูหัวใจฉายแวบขึ้นมาในมโนความคิด
เขาจะใช้หมาตัวนี้แหละ กันไอ้มาร์คให้ออกห่างกวิน
To be con
************
EDIT 17.02.2021
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
