หัวข้อ: ก๊อกๆ ขอโทษครับ เห็นความรักไหม? ❤️ตอนที่ 58 [จบบริบูรณ์]❤️ -8/1/61-

[Kaamnutt]

ปรบมือ รัวๆๆๆ ให้ น้องวิ่ง  :katai2 -1:

[Billie]

 

พี่วิ่งมาอรกแซงทางโค้ง สามมันระแวงมาแต่แรก เจออีโซหานเข้าไป ใส่เชื้อขนาดนั้นเลยเป๋

[GukakST]

>>ตอนที่ 24 [100%]<<

(มะเดี่ยว)
“อ่าว ความรักอะมึง” ด้วยความง่วงจัด ผมเดินไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อจะไล่อาการง่วง ทว่าพอออกมาก็เห็นโซฮานนั่งกดรีโมตทีวี แต่ไม่เห็นความรัก

“กูเอาไปคืนน้องมันแล้ว”

“ซะงั้น กูเอามากูต้องเอาไปคืนสิวะ” แล้วก็จะได้อ่อยสามต่อ อดเลย...อดจริง

“อยากไปคืนเองหรืออยากเจอน้องเขาวะ ไหนว่าจะขออยู่เป็นโสดจนกว่าจะทำงานเก็บเงินสร้างบ้านได้ค่อยมีแฟนไง นี่อะไร อ่อยเช้าอ่อยเย็น อยากได้เขาเหรอ” ไม่อยากได้กูจะอ่อยเขาไหมล่ะ ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน

“น่ารักดีไม่เห็นเหรอ”

“เห็น...แค่น่ารัก” มันว่าเสียงเรียบ รู้สึกว่ามันจะไม่พอใจอะไรหน่อยๆ ผมไม่สนใจไอ้โซหรอก มันก็เป็นของมันแบบนี้แหละ ตอนนี้แค่เสียดายที่ไม่ได้ไปอ่อยสามก่อนนอน

เจอกันครั้งแรกผมประทับใจในหน้าตาสะอาดสะอ้าน ดูเรียบร้อยของสามมากเลยนะแต่พอเขาบอกว่าเขามาหาความรัก...ผมก็เลยนึกไปถึงสมัยอยู่ตรอกข้าวสารกับพัทยา พวกนี้มีศัพท์แปลกๆ บ่อย แต่แปลได้ว่ามาหาคนเอาด้วยน่ะแหละ จากที่ประทับใจหน้าตาก็เกิดไม่ชอบขึ้นมา บวกกับที่มีหมูที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาในห้อง ผมกำลังวาดรูปอยู่ตกใจมาก ต้องรีบส่งวันนั้นเลย แค่ตกใจไม่พอ...แม่งวิ่งชนปลั๊กผมจนคอมดับ หายนะมาก งานหาย กำลังจะจับมันมาฆ่าทิ้งเลยก็มาโดนเคาะห้องเสียก่อน

สามโคตรซวย...ผมด่าเสียหมาเลยล่ะ ด่าไม่บันยะบันยัง แต่แปลกที่เด็กตรงหน้าทำแค่อึกๆ อักๆ ไม่เถียงผมฉอดๆ เหมือนเกย์น้อยทั่วๆ ไป ทว่าอารมณ์นั้นไม่มีการฉุกคิดอะไรทั้งนั้นอะครับ ต้องการไล่ให้ไปอย่างเดียว จนมารู้ว่ามาหาหมูตัวเองเท่านั้นแหละ...หน้าแตกยับ ด่าเขาเสียแรงเลย ด้วยกลัวความเสียหน้า ผมก็ใม่ขอโทษ กะตีหน้าเครียดหนีเข้าห้อง แล้วทำเหมือนเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น

ทว่า...คำพูดที่ว่าจะกินหมูตัวเองมันทำให้ผมเป็นห่วง

คือผมเป็นคนไม่กินหมู ไม่ใช่อิสลามแต่สงสารมัน เคยได้ยินเสียงมันร้องตอนโดนเชือดตั้งแต่เด็กๆ ไง แถมคนเชือดเขาก็ไม่มีท่าทีสะทกสะท้านอะไร เจอหน้ากันก็ทักทาย ยิ้มแย้มแจ่มใส ผมเลยเผลอกลัวว่าเด็กนี่มันจะฆ่าหมูตัวเองจริงๆ แม้ไม่เข้ากับหน้าตาใสๆ ของมันเลยก็เหอะ

หลังจากนั้นผมก็เป็นกังวลเกี่ยวกับหมูตัวนั้น ถึงขนาดหาจังหวะไปขโมยมันมาจากเจ้าของเลยนะ ติดที่ผมไม่ว่างแล้วก็ไม่มีช่วงเวลาที่ได้เจอเด็กนั่นเลย จนกระทั่งเจ้าหมูตัวน้อยวิ่งเข้ามาหาที่ฟลอ พร้อมกับร่างเล็กในชุดนักศึกษา...อย่างน้อยในตอนนั้นผมก็เบาใจมากว่ามันยังไม่ฆ่าหมูตัวเอง แต่ด้วยความหมั่นเขี้ยวอะนะ...ผมเลยแกล้งมัน เห็นหน้าตาตอนโดนแกล้งของมันแล้วรู้สึกว่าตัวเองชอบอะไรแบบนี้โคตรๆ เลยอะ

เอ่อ...ได้ข่าวว่าชอบอยู่แล้ว

ฮ่าๆ ปกติก็แกล้งเด็กๆ ในฟลอเต้นเป็นประจำ ได้เห็นพวกมันอับอายแล้วสนุกดี สมัยกูเป็นเด็ก กูโดนยังไงมึงก็ต้องโดนอย่างนั้น อะไรแบบนี้ ผู้ชายนะ ต่อให้แม่งแมนแค่ไหน แต่พอโดนแกล้งให้อาย มันก็มีปฏิกิริยาไม่ค่อยต่างกัน แต่สาม...มันน่ามองวะ

เห็นมันเป็นเพื่อนกับรุ่นน้องที่เต้นด้วยกันมานาน ผมก็เลยลองสอบถามเรื่องของสามจากพีชและวิ่ง เลยได้รู้ว่าที่จริงแล้วแม่งชอบพูดแบบนั้นกับหมูมัน หนำซ้ำยังมาพูดพานให้ผมรู้สึกเป็นกังวลอีก ทีนี้แหละ...แผนการแกล้งเต็มหัวผมไปหมดเลย

เห็นหน้าซื่อตาใสแบบสาม ลึกๆ ผมสัมผัสได้ถึงความกวนส้นตีนและซนซ่ามากๆ มันแค่ไม่แสดงออก เวลาอยู่ต่อหน้าคนเยอะๆ หรือผมเอง ไม่ว่าให้มันทำอะไรมันก็ทำ ไม่เถียง มีแค่โอดครวญเล็กๆ น้อยๆ ตามประสานั่นแหละ ยิ่งเห็นมันขมุบขมิบแอบด่าผมในใจแล้วก็ยิ่งชอบ...

อาจจะเป็นวันไหนสักวัน...ที่ผมเริ่มอ่อยมันเพราะอยากได้มัน คำว่าผีเห็นผีใช้ได้กับคนจำพวกเดียวกัน ผมมีความรู้สึกว่าสามไม่ใช่ชายแท้หรอก เขาไม่ตุ้งติ้งนะ...แต่เขาน่ารักแบบเด็กๆ อะ ทว่าเพื่อความชัวร์ ผมได้หลอกถามเพื่อนๆ ของสามอย่างพีชกับวิ่ง ทีนี้สิ่งที่ผมเชื่อมันก็เป็นจริง...พวกเดียวกันมันคบกันได้อะนะ

โห่...น่ารักขนาดนั้น ถามจริง มีใครไม่อยากได้มันบ้าง พวกประเภทเดียวกันอะ อยากได้มันทั้งนั้นแหละเชื่อเถอะ...สามเหมือนลูกหมูตัวน้อยที่ต้องอยู่ต่อหน้าหมาป่าอะ มันเนียม มันอาย แต่มันก็ยังมีความแข็งกร้าวอยู่ลึกๆ มีความกวนส้นตีนซ่อนอยู่ในดวงตา

ตอนที่รู้ว่าพี่บอยเป็นน้าของสาม ผมนี่ก็ไปตะล่อมถามบ่อยๆ ว่าเด็กคนนี้นิสัยยังไง มันไม่ต่างจากที่ผมคิดเท่าไหร่ พี่บอยบอกว่าตอนอยู่ที่บ้านมันซนมาก เปรี๊ยวจี๊ดสุดๆ ไม่ใช่การชกต่อยมีเรื่องอะไรกับใคร แต่การกวนตีนชาวบ้านและแกล้งชาวบ้านนี่มันก็ไม่ใช่ย่อยนะ

หึหึ...แค่แววตาของมันก็บอกทั้งหมดนั่นแล้ว

“นอนเหอะมึง...” กำลังคิดถึงสามเพลินๆ ไอ้โซฮานเพื่อนซี้ก็เรียก ผมมองนาฬิกานิดหน่อยแล้วก็พยักหน้า

“เสียดาย ไม่ได้อ่อยเด็กห้องตรงข้ามเลย” ถึงสามจะจีบ ผมก็ยังอยากอ่อยให้มันไปไหนไม่รอดอะ เพื่อความชัวร์ว่าจะไม่มีหมาตัวไหนคาบสามไปแดกต่อหน้าต่อตา เอาจริงๆ นะ...อยากได้มันอะ

ผมกล้าพูดว่าผมชอบเด็กคนนี้...เด็กอะไร แกล้งสนุกชิบเป๋ง เวลาทำหน้าอ้อนๆ เสียงงุ้งงิ้งๆ แม่งโคตรน่าหมั่นเขี้ยว สามไม่เหมือนตุ๊ด...เขาเหมือนเด็ก เด็กแบบเด็กเลยอะ คงเพราะเป็นลูกคนสุดท้องแล้วก็มีพี่ชายสองคนละมั้ง นิสัยขี้อ้อนเพื่อเอาตัวรอดเลยติดตัวมา ผมก็มีพี่สาวไง ผมก็อ้อนพี่สาวเหมือนกัน แม้มันจะเป็นเมื่อนานมาแล้วก็ตาม

“เยอะไปละมึง อยู่กับกูก็พูดแต่เรื่องน้องเขา...”

“เอ้า ก็กูชอบน้องเขาหนิ แปลกอะไรที่จะพูดถึบ่อยๆ”

“ชอบมากไม่บุกไปจับทำเมียเลยล่ะ ไม่ยากนี่มึง...ห้องอยู่แค่นี้เอง” ไอ้เลวนี่ก็เถื่อนจริง โซฮานเป็นผู้ชายตัวเล็ก เขากับสามตัวเท่ากันแล้วเมื่อยืนเทียบกับผมที่เป็นลูกครึ่ง สองคนนี้เหมือนเด็ก สูงแค่ไหล่ผมเองมั้ง แต่โซฮานต่างจากสามตรงที่ถึงตัวจะเล็กนิดเดียว ทว่ากำลังของมันเยอะไม่ใช่เล่นๆ ส่วนสามนี่...ด๋อย ได้คำเดียวจริงๆ

เมื่อก่อน สมัยที่ผมยังหัวเลี้ยวหัวต่อก็ตลอนอยู่กับมันเนี่ยแหละ ช่วงวันหยุดจากมหาลัยเราจะไปที่ตรอกข้าวสารบ้าง พัทยาบ้าง ไปเต้นเปิดหมวกหาเงิน บางครั้งที่ต้องไปเต้นในบาร์เกย์ก็มักได้คนที่เขาสนใจเรากลับมาบ้าง ช่วงนั้นนี่ฟรีเซ็กส์เลยล่ะครับ แล้วการที่ผมเป็นคนไม่สนเพศก็มาจากสมัยนั้นแหละ โซฮานก็ใช่ย่อย ไปนั่งให้เขาใช้ปากบ่อยๆ แค่มันน้ำแตกเขาก็ให้แล้วสามพัน เงินดีใช่ไหมล่ะ...ผมก็เคย จากนั้นถึงได้ค้นพบว่ามันไม่แย่นะ เพศไหน เรื่องบนเตียงมันก็พอๆ กันแหละ

“เขามีพ่อมีแม่นะมึง น้องพี่บอยอีก ขืนพี่บอยรู้นะ...กูตายอะ” เห็นพี่บอยดูนุ่มนิ่มแบบนั้น แต่พอมีเรื่องขึ้นมา พี่แกเป็นคนที่แบบ...เอามีดแทงคนได้ไม่รู้สึกอะไรอะ เอ่อ แค่ยกตัวอย่างนะ แกไม่เคยทำ หน้าตาแกเอาเรื่องมากและผมก็ไม่อยากมีปัญหากับผู้มีพระคุณด้วย ก็ถ้าผมไม่ได้พี่บอยแกให้งานทำ ผมก็อาจจะขอเงินพ่อแม่ใช้ไปเรื่อย

ไอ้การเต้นเปิดหมวกหาเงินของบีบอยอะ มันไม่ได้ได้เงินดีขนาดนั้นนะครับ ทุกฟลอมีเจ้าถิ่น มีเฮดฟลอคอยจัดการเรื่องการแชร์เงิน ก็ดูเหมือนเท่าเทียม...ซะเมื่อไหร่ ในฟลอจะมีสองประเภทหลัก อันนี้ไม่ใช่สายการเต้นนะ แต่มันคือความมีอำนาจและเก่งกาจ เราเรียกตัวเก่งๆ เท่ๆ แล้วมีอำนาจในฟลอว่า ‘ตัวแรร์’ ตัวพวกนี้ได้เงินหลักพันถึงหมื่นทุกคืน ย้ำว่าทุกคืนจริงๆ วันไหนได้เยอะ พวกนี้ก็จะยิ่งได้เยอะ

แต่สมัยที่ผมเต้นน่ะ ผมเป็นแค่ ‘ตัวซัพ’ เป็นเด็กๆ ละอ่อน ไม่มีฐานอำนาจในฟลอ คนรู้จักน้อยและไม่เก่งเท่าพวกนั้น เต้นแม่งเป็นสิบรอบ ก็ได้ไม่เคยเกินรอบละหนึ่งร้อยบาท คืนหนึ่งได้สามร้อยถือว่าสุดยอดแล้ว...เห็นไหมว่า มันเป็นชนชั้น เรามองด้วยตาเปล่า เราคิดว่าคนที่ลงฟลอบ่อยๆ ในแต่ละรอบจะได้เงินเยอะตามรอบที่ลงใช่ไหม ไม่เลย ตัวแรร์ แม่งลงแค่รอบเดียว...แต่รอบนั้นมันได้ห้าร้อยถึงพัน

แย่ปะ…แย่ แต่แล้วไง ระบบสังคมเขาเป็นแบบนี้ ทุกวันนี้ผมไต่เต้ามาจากตัวซัพขึ้นมาเป็นตัวแรร์เป็นที่เรียบร้อย อยู่มานาน มีคนรู้จักเยอะ เก่ง มีฐานอำนาจ…ประมาณนั้น และด้วยความสมัยนั้นเป็นแค่ตัวซัพ ได้คืนหนึ่งร้อยสองร้อยมันไม่พอกินไม่พอใช้ เลยต้องมาทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟที่ร้านนี้โดยพี่บอยเนี่ยแหละที่เป็นคนเอ่ยปากชวน

“น้องมันชอบมึง มันไม่เอาไปฟ้องใครหรอก” อยู่สังคมง่ายๆ แบบนี้มานานสินะ ความคิดนี่...ไม่อยากด่าเลยว่าเลว เพราะเคยคิดเหมือนมันเมื่อนานมาแล้ว

“ก็ไม่ดีอยู่ดี กูต้องให้เกียรติน้องเขาและพี่บอย”

“เออๆ พ่อคนดี...อ่อยต่อไป อ่อยจนกว่าน้องแม่งจะจีบมึงติดแล้วยอมให้มึงแดกนั่นแหละ” ไม่ปฏิเสธว่าอยากแดก แต่ก็ไม่ได้หวังขนาดนั้นหรอกนะเว้ยเฮ้ย กูเป็นคนดีแล้วนะตั้งแต่ขึ้นปีสามมาเนี่ย เพราะตั้งแต่ปีสามมาผมก็ช่วยงานทางบ้านเต็มตัว ด้วยการเป็นนักวาดให้กับสำนักพิมพ์ของที่บ้าน

“จริงๆ กูโคตรอยากบอกน้องมันเลยว่า ไม่ต้องจีบ แค่อ่อยพี่ตอบพี่ก็ยอมแล้ว...” ผมเอนหลังลงนอนข้างโซฮาน วันนี้มันเหนื่อยเลยไม่ไปเปิดหมวก แล้วก็เสือกไม่กลับห้องตัวเองด้วย บอกทะเลาะกับแฟน แต่...ผมไม่เคยเจอแฟนมันเลย

“อยากบอกก็บอกสิ”

“ไม่เอา ง่ายๆ...ไม่สนุก” อยากแกล้งน้องสามต่อ มันก็ต้องเล่นตัวแบบนี้สิเนอะ

“เห่อๆ ชอบน้องเขาจริงหรือแค่สนุกกับเขาวะ” โซฮานปิดไฟแล้วนอนตะแคงมองหน้าผม

“ชอบดิ ชอบมาก...เลยอยากแกล้ง ทำไมวะ มึงไม่เคยมีโมเมนต์แบบนี้หรอ แบบรักหรอกจึงหยอกเล่นอะ” มันส่ายหัว

“ไม่อะ มีแต่โมนเมนต์เอาแล้วทิ้ง...” ไอ้สัตว์นี่ยิ้มหวานเชียว ผมส่ายหัวกับความเถื่อนของเพื่อนตัวเอง

ก็นะ...เห็นโซฮานมันตัวเล็กๆ อ้อนแอ้นแบบนี้ แต่มันก็ผู้ชายทั้งแท่งนะครับ ให้ผู้ชายใช้ปากได้ เสียบผู้ชายได้ ความเบดในตัวมันมีสูงทีเดียว ยกเว้นเวลาเต้นหรือเล่นกับน้องๆ ในฟลอ มันยังมีความเป็นพี่อยู่ ดูแลน้อง สอนน้องเต้น แค่ติดโหดไปหน่อยเท่านั้น

“เออๆ เอาที่มึงสบายใจเถอะ” ตัดบทมันแค่นี้แหละ...ง่วงจะตาย

พอปิดเปลือกตาตัวเองลง ผมก็หลับลึกทันที ด้วยความซ้อมหนัก แถมยังแบทเทิลเดือดกับคู่อริ แต่ที่ทำให้ผมหลับแล้วมีความสุขมากไม่ใช่เพราะเรื่องเหนื่อยเรื่องเดียวหรอกนะ มันเป็นเพราะเดอะสามผู้มีหน้าเหมือนหมูหุ่นเหมือนหมามากกว่า ไม่คิดว่าเราจะพูดเรื่องจีบกันแล้ว...ไม่คิดว่าน้องมันจะตกหลุมอ่อยของผมเข้าเต็มเปาแบบนี้ บอกตามตรง วันนี้ผมโคตรมีความสุขเลยล่ะครับ

ร่างสูงลุกจากที่นอน...เดินไปเปิดประตูห้องฝั่งตรงข้ามอย่างถือวิสาสะ แล้วก็พบกับร่างบางกำลังนอนกอดหมอนข้างใบเปื่อยของตัวเองอย่างมีความสุข เสื้อยืดใส่นอนถลกขึ้นนิดหน่อย ผมขึ้นไปบนเตียง...คร่อมทับร่างของสามเอาไว้

“สามครับ...” กระซิบเสียงพล่าข้างหู เจ้าตัวดิ้นน้อยๆ ก่อนพลิกกายนอนราบ ดวงตาคนด้านใต้ปรือขึ้นสบกับผมในระยะประชิด

“พี่...อื้ม” แค่ปากเล็กๆ ขยับเรียกผมแผ่วเบา ผมก็ตัดสินใจประกบปากตัวเองลงไปบนปากของสาม

นุ่มมาก...นุ่มโคตรๆ มันทั้งหยุ่นจูบมันปากจนอดใจให้ถนอมไม่ไหว ความเป็นเสือในตัวตื่นขึ้น แล้วผมก็ตะโบมจูบสามอย่างดุเดือดมากขึ้น ฟังเสียงหอบหายใจกระเส่าที่คลออยู่ข้างหูพร้อมกับแผ่นอกที่กระเพื่อมขึ้นลง

มือสอดเข้าไปด้านใต้ของเสื้อ สัมผัสกับผิวกายที่นุ่มละเอียด แค่ลูบก็ลื่นขึ้นไปถึงตุ่มไตบนอก ผมแตะมันเบาๆ สามสะดุ้งเฮือกจนเผลอกันริมฝีปาก ซึ่งริมฝีปากที่เขากัดมันคือของผม ราวกับไฟมันได้เชื้อเพลิงอะ…ผมดึงปากตัวเองออกแล้วกัดเขาบ้าง พร้อมทั้งบดขยี้ยอดอกเล็กอย่างมันนิ้ว

“อื้มพี่ครับ…อ๊ะ...สะสามหายแฮ่กใจ ไม่ค่อยทัน พะพี่...ช้า..หน่อยนะ” น้ำเสียงอ้อนๆ บอกในระยะที่ประชิด ผมกดจูบย้ำที่ปากสีนู้ดหนักๆ หนึ่งหน

“ถ้าไม่ได้ละ...ถ้าพี่ไม่อออมแรงละ”

“พี่ไม่สงสารสามเหรอครับ...อ้ะ อื้อพี่ครับ” เพราะเลื่อนมือไปที่จุดกลางกายของสาม กอบกุมมันเบาๆ สามผวาโอบกอดรอบคอของผมพร้อมทั้งร่างเล็กเบียดเข้าหา

“พี่ไม่สงสารสามเลย พี่ชอบเห็นสามทรมาน”

“บ้า...ไม่เอา อื้อ พี่ครับ...อ๊ะ อ๊ะ...พี่มะเดี่ยว” โหย....เสียงเรียกที่ระโหยแบบนั้นทำน้องชายผมลุกพรึ่บแบบดุดัน แล้วมันก็เสียดสีที่หน้าท้องของสาม

“ดูของพี่สิ ของพี่มัน...แข็งมากเลย” คนฟังกัดปากมองผมหน้าแดงก่ำไปหมด

“มะมันใหญ่...”

“ไม่เป็นไร พี่จะทำเบาๆ...” ผมมอบจูบร้อนฉ่าให้สามอีกครั้ง

ส่วนมือก็บีบนวดสามน้อย ละมุนบ้าง ดุเดือดบ้าง มองร่างเขาดิ้นเร่าอยู่ใต้ตัวของผมเอง ผมถลกเสื้อของสามขึ้น ทอดสายตาจับจ้องไปยังเรือนร่างขาวผ่องที่กำลังขึ้นสีแดง เขาหอบหายใจหนักๆ ร่างกายเลยสั่นไหวไปหมด...ผมชอบ ผมเหมือนคลั่งไปแล้ว

ริมฝีปากก็ชอบ แต่เนื้อตัวยิ่งชอบกว่า ผมใช้ปากตัวเองไล่สัมผัสเรือนกายของสามอย่างหื่นกระหาย ทุกปฏิกิริยาในร่างกายของเขามันเร้าอารมณ์ผมมากเหลือเกิน เผลอแป๊บเดียวผมก็ถอดทุกชิ้นออกจากร่างของเขาแล้วก็ตัวเอง

เนื้อแนบเนื้อ แอร์เย็นฉ่ำก็ไม่อาจดับความร้อนรุ่มในตัวผมและสามในเวลานี้ได้ ผมกอดรัดเขาขณะที่เอาส่วนนั้นของตัวเองถูไปกับช่องทาง ฟังเสียงครางหวานๆ หวิวๆ ให้หัวใจกระหน่ำเต้นรุนแรง...

คงได้เวลาที่ผมต้องการ...

“สามเป็นของพี่...โอ้ย!!!!”

WTFFFFFFFF!!!

แขนโซฮานแม่งฟาดเข้าหน้ากูเต็มๆ ไอ้เชี่ยยยยย ฝันที่แสนหวานของกูดับสลายเพราะดั้งกูเกือบหักด้วยแขนมัน นี่แขนคนหรือเหล็กแป๊บฮะ เชี่ย เชี่ย เชี่ย!!! แม่งกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มสุดๆ น้องสามแม่งน่าแดก...น่าเลียไปทั้งตัว โอย นอนแล้วฝันต่อได้ไหมวะ

เซ็ง...

ผมเหลือบตามองนาฬิกาบนผนังไม่ได้อยากตื่น แต่เห็นเวลาแล้วผมลุกก็ได้วะ ถือว่ายังมีเรื่องดีอยู่บ้างที่แขนโซฮานฟาดมาที่หน้าผมพอดี เพราะนี่เป็นเวลาที่สามน่าจะตื่นแล้ว หรือเปล่า...ขี้เซาขนาดนั้นน่าจะยังไม่ตื่น แต่นั่นแหละเรื่องดี เพราะผมจะได้ไปปลุกเขา ให้เขาเห็นเป็นคนแรกของวัน...ได้อ่อยแต่วัน ดีไม่ดีความฝันผมอาจจะเป็นจริงเร็วขึ้น!

ผมรีบเด้งตัวลุกขึ้นแบบไม่สนใจเลยว่าไอ้โซฮานมันจะรู้สึกตัวตื่นตามขึ้นมาไหม ไม่สนใจแม้กระทั่งหัวผมจะฟูและยุ่งเหยิงมากเท่าไหร่ ตอนนี้นะ ดิ่งในสภาพคนเพิ่งตื่นสุดๆ ไปที่หน้าประตู เปิดมันออกแล้วก็ก้าวยาวๆ สามก้าวหยุดยืนที่หน้าห้องของไอ้หมูน้อย...
พี่มะเดี่ยวคนดีของน้องสามมาอ่อยถึงห้องแล้วนะคร้าบ…

....100%....

มาแล้วววววว เอ็นซีเบาๆ ก็มา...เอ๊ะ นั่นเรียกเบาหรือเปล่า ร้อนแรงอยู่นาแม้อยู่ในความฝันเท่านั้นก็ตาม ฮา

[lizzii]

ตลกพี่มะเดี่ยว ถึงขั้นเอาไปฝันเลยนะ

[MSeraph]

โซฮานนี่ชัดเจนมากกกนะ ทั้งสองมุมเลยอะ
พี่มะเดี่ยวอาการหนักมากกอะ ถึงขั้นเก็บไปฝัน
ท่าทางเก็บกดจริงๆ555 แล้วมาเจอน้องหลบหน้าหลังจากที่ใันแบบนั้นอีก
น่าสงสารเข้าไปอีกกกก
นี่ถ้าสามรุ้ว่าพี่มันฝันอะไรคงเลิกเครียดไปได้เลยทันทีอะ

[ommanymontra]

 

 

[mild-dy]

 

[Billie]

 

โซฮานเป็นเพื่อนซี้ หรือเพื่อนไม่ซื่อกันแน่ ไม่ได้บอกเพราะหวังดีกับสาม แล้วว่าเพื่อนตัวเองเลวอีก

[yewlyz]

วอททททททททโซต้องการอัลไลลลลล ทำไม่สร้างความอตกแยก

[darling]

พี่มะเดี่ยว สู้ สู้ 

[twinmonkey0311]

 

[Dark_Sky]

 

[GukakST]

>>ตอนที่ 25 [100%]<<

ก๊อกๆ

“คร้าบ...” เสียงขานตอบกังแว่วมาเบาๆ แสดงว่าเขาตื่นแล้ว เออ ตื่นเร็วดีเหมือนกัน

“ตื่นไวนะวันนี้ พี่คิดว่ายังไม่ตื่นก็เลยเดินมาปลุก” พอเจ้าตัวเปิดประตูผมก็เอ่ยทัก แต่...ตามึงโหลอะสาม นี่นอนดึกหรือยังไม่ได้นอนวะ

“ครับ ผมตื่นแล้ว…พี่ไปนอนต่อเถอะ” เจ้าตัวเหลือบมองไปทางด้านหลัง แต่ผมไม่ได้สนใจ สำรวจหน้าโทรมๆ ของมัน ชุดใส่เป็นระเบียบดีแต่หน้าไม่ได้มากเลยอะสาม ตาโหลเป็นแพนด้า หรือเล่นเกมยันเช้า...

“จะไปเรียนเลยปะอะ เอาความรักไว้กับพี่ไหม เดี๋ยวพี่เอาไปที่ฟลอด้วย สามเลิกเรียนแล้วจะไปได้เจอมันที่นั่นเลย” สามอึกอัก มอหน้าผมบ้างไม่มองหน้าผมบ้าง นอกจากเขาดูไม่ได้นอน เขายังแปลกๆ ไป

“ไม่ครับ เดี๋ยวฝากน้าบอยไว้นั่นแหละ ขอบคุณพี่มาก” หรือผมจะคิดไปเอง ทำไมรู้สึก...ห่างเหินกว่าเดิมนะ

“เออๆ งั้นเจอกันที่ฟลอนะ ตั้งใจเรียน” ผมอาจจะคิดมากละมั้ง ผมยีหัวสามเบาๆ

“ครับ...” มองหน้าเขาด้วยความแครงใจอีกที แต่ก็ต้องถอยทัพกลับก่อน

เหมือนมีอะไรแปลกๆ...แต่อะไรวะ?

โซฮานยังนอนอุตุอยู่ที่เดิม ส่วนผมไม่มีอารมณ์จะนอนต่อ วันนี้สามดูไม่เหมือนเดิม ท่าทางและแววตามันสะกิดใจแปลกๆ เรียกว่าเป็นรางสังหรณ์อะไรประมาณนั้นละมั้ง ผมเดินไปเปิดคอมพ์ ในเมื่อนอนต่อไม่หลับก็ทำงาน เรื่องของสามยังวนเวียนอยู่หัว ผมสรุปกับตัวเองว่าวันนี้จะเข้าไปถามเขาที่ฟลอ ยังไงเราก็ต้องซ้อมเต้นด้วยกันอยู่ดี

ทว่า...เมื่อผมไปฟลอ ผมกลับไม่เจอสามเลย

ผมลองถามวิ่งกับพีชที่ซ้อมเต้นกันอย่างตั้งอกตั้งใจ คำตอบที่ได้รับทำเอาผมขมวดคิ้วมุ่นเลยล่ะ สามกลับไปแล้ว...ไม่มาซ้อม เพราะป่วยเหรอ ผมเห็นโทรมนะ แต่ไม่เห็นทีท่าว่าจะป่วยเลย ดูแค่อดนอน หรือนอนไม่หลับอะไรแบบนั้น ผมลองไปที่ร้านพี่บอย ไปดูว่าสามกลับไปแล้วจริงไหม ซึ่งก็จริง ความรักไม่อยู่แล้ว อยากลองตามกลับไปที่ห้องสามเหมือนกัน แต่ผมมีหน้าที่ของผมและผมจะทิ้งมันไม่ได้

ก็ถือว่าเป็นันที่มีสมาธิซ้อมน้อย เมื่อวานสามอาการดีขึ้นแล้ว วันนี้ก็ไม่มีทีท่าว่าอาการจะหนักลง เพราะงั้นการที่สามบอกว่าเขาป่วยมาซ้อมไม่ไหวมันน่าจะเป็นข้ออ้าง ไม่กลับไปนอนก็ต้องมีอะซักอย่างที่ผมไม่รู้ ผมอยากรีบกลับไปหาเขา ถ้าป่วยจริงก็อยากดูแล...

“เฮ้ย...เหม่อะไรวะ” เซย์เรย์ หรือไอ้เรย์เพื่อนอีกคนในทีมเดินเข้ามากอดคอ แล้วเรื่องทีมนี่แหละที่ทำให้ผมกลับห้องเร็วๆ ไม่ได้ ผมยังต้องซ้อมเต้นสำหรับงานแข่งระดับประเทศ

“มันคิดถึงเด็กที่อ่อยอยู่อะดิ” โซฮานเป็นคนตอบก่อนที่มันจะออนฟลอไป

“อ่อ ไอ้เด็กหมูเมื่อวานนี่ปะ น่ารักดีนะ นึกว่าเป็นแฟนมึง...สรุปอ่อยอยู่”

“เออ ยังอ่อยๆ กันอยู่ แล้ววันนี้แม่งก็ไม่มาบอกว่าป่วย...กูว่ามันไม่น่าป่วยอะ แต่ทำไมไม่มาก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“น้องมันอาจไม่อยากเจอมึงเปล่า...” โซฮานไหวไหล่เหมือนมันก็เป็นแค่เรื่องธรรมดา แต่กับกูมันไม่ธรรมดาเพราะกูชอบน้องเขาไง

“ทำไมต้องไม่อยากเจอกูล่ะ กูยังไม่ได้ไปเหยียบหางน้องมันเลยนะ” แค่บอกว่าน้องมันหลบหน้าก็เริ่มจะมีน้ำโหหน่อยๆ

“เอ้า ก็จะไปรู้เหรอ มึงอาจจะคิดไปเองว่าน้องชอบมึง แต่จริงๆ น้องมันก็แค่แกล้งมึงก็ได้...มึงก็เคยแกล้งน้องเขานี่ถูกไหม คนอะเว้ยคน มึงดูหน้าแล้วรู้ไปถึงสันดานหรือไงล่ะ มันอาจจะแค่ชอบเล่นกับความรู้สึกคนก็ได้ หน้าตาน่ารักขนาดนั้น ไม่มีแฟน...เป็นไปได้เหรอมึง คิดดูดีๆ มึงไม่โง่นะเดี่ยว” คำพูดโซฮานแม่งแทงเข้าอกกูทุกดอกเลยสัตว์

“ก็จริงของไอ้โซนะมึง อย่าคิดมากเลย ซ้อมๆ” คงเพราะผมยังไม่รู้จักสามดี เราไม่ได้สนิทกัน เราเพิ่งจะมาคุยกันและรู้จักกันแค่ไม่กี่วันที่ผ่านมาเท่านั้น ทั้งคนอื่น และตัวผมเองก็ไม่เชิงเชื่อใจมัน...ดังนั้นคำพูดของโซฮานเลยแทงทะลุเข้าสู่ความรู้สึกของผม

นั่นสิ...ผมเพิ่งเจอนน้องเขา เพิ่งได้พูดคุยกันแล้วผมก็ชอบที่น้องเขาเป็นแบบนั้น แต่ใครจะรู้ว่าแท้ที่จริงน้องมันไม่ได้เป็นอย่างที่ผมเห็น เป็นวิธีแกล้งกันล่ะ ถ้าน้องมันเอาคืนที่ผมทำให้มันอับอายล่ะ บางทีมันกลับมาอีกทีมันก็คงมาบอกว่าพี่ ผมล้อพี่เล่นแบบนั้นก็ได้หนิใช่ไหม

เออ เจ็บ...แค่คิดก็เจ็บแล้วอะ มันเป็นความรู้สึกที่ช็อกแล้วก็ผิดหวัง ผมไม่เคยคิดในแง่นั้น เพราะเชื่อว่าน้องมันน่ารักในแบบที่มันเป็น น้องมันใสๆ ดูแกล้งง่าย ดูชอบคนง่าย แต่ผมลืมไปไงว่า คนเราอะมันดูกันที่ภายนอกไม่ได้หรอกจริงไหม

ผมไม่มีสมาธิเต้นอีกเลยหลังจากโซฮานพูดแบบนั้นกับผม ขนาดเราเดินทางมาซ้อมที่หลังห้าง ตรงตลาดเปิดท้ายกันแล้ว ผมยังนับจังหวะผิดไปบ้าง เต้นดีเลกว่าคนอื่นในทีมไปบ้าง ปกติผมเป็นคนยิ้มง่ายและร่าเริง...ทว่าวันนี้ผมยิ้มยากกว่าทุกวัน ในใจมันมีคำถามแล้วผมก็อยากได้คำตอบจากสาม ถ้าสามบอกกับผมตรงๆ แล้วมันใช่อย่างที่โซฮานบอก ผมก็จะตัดใจ เลิกยุ่งเลิกอ่อยน้องมัน เพราะทำต่อไปผมก็เป็นฝ่ายเจ็บปวด...

ผมอาจจะรักๆ เลิกๆ กับคนอื่นมามากมาย แต่ผมกล้าพูดว่าทุกคนที่ผมคบ...ผมคบเขาด้วยใจทั้งนั้น มันอาจไม่ใช่รักแบบทุ่มทั้งหัวใจแต่ผมก็รักพวกเขานะ เพียงแค่เราไปกันไม่ได้ ด้วยเวลาของผม ด้วยงานของผมและสิ่งที่ผมเป็น หลายคนเข้ามาเพราะผมหน้าตาดี ผมเต้นบีบอยเก่ง ผมดูโดดเด่นเมื่อลงไปเต้นกับคนอื่นๆ หรือแม้กระทั่งเพราะผมได้แชมป์ระดับประเทศมา พอชอบผมที่เป็นแบบนั้นเข้า ตอนเจอความจริงที่ว่าผมไม่ได้มีเวลามากมายมาเทคแคร์พวกเขา...คนเหล่านั้นก็เบื่อและบอกเลิกผมไป

ผมมีงานต้องทำ หลังจากงานผมให้เวลาที่ฟลอก่อนจะให้เวลาแฟน แรกๆ พวกเขาโอเค แต่คนเราอะ...พอรักกันแล้ว คบกันแล้ว จากที่แรกเริ่มโอเคมันก็คล้ายๆ ว่าต้องการมากขึ้น อยากให้ผมพาไปเที่ยวมากขึ้น อยากให้ผมมีเวลาให้มากขึ้น อยากสวีตหวานเหมือนคนอื่นเยอะๆ อยากถ่ายรูปโชว์คนเยอะๆ หรืออะไรอีกมากมายเต็มไปหมด แล้วผมก็ตอบสนองมันไม่ไหว...สุดท้ายจบด้วยการเลิกรา

มีใครอยากให้รักเราสิ้นสุดลงบ้าง...ไม่มีหรอก ทุกคนอยากรักษาคนที่เรารักเอาไว้ให้นานที่สุด แต่เมื่อมันไปกันต่อไม่ได้ มันก็ต้องจบ แค่นั้น...ไม่มีอะไรยากหรือมากไปกว่านั้น เช่นกัน...ผมชอบสาม ผมอยากได้เขา อยากคบเขา...ผมก็ต้องอยากให้เราไปต่อด้วยกันได้ ไม่ใช่แบบนี้

“โอ้ย...!!” เชี่ยยยย ไนกี้ดั้งก์ลงดั้งกูเต็มๆ ผมนี่กุมจมูกตัวเองอย่างไวเพราะรองเท้าของไอ้เรย์แม่งปะทะเข้าจมูกผม

“นั่งเหม่ออยู่ได้ ซ้อมเว้ยซ้อม เป็นเฮดทีมก็ช่วยทำตัวให้เป็นเฮดทีมหน่อยสัตว์ แชมป์อะจะเอาไหม...หรือจะแพ้ให้แม่งหยามอีก” กูเพิ่งพักแป๊บเดียวเองนะเว้ยเนี่ย

“แต่กูเพิ่งพัก...”

“แต่กูคุยกับมึงเรื่องบีทอยู่ ฟังกูด้วย พี่ฟูมันจะทำบีท...จะเอาไหมบีทเต้นอะสัตว์” กรรม ไม่ได้ยินจริงๆ อันนี้

“เออๆ โทษๆ เอาใหม่ดิ้...”

“งั้นมึงตั้งสติแล้วฟังกูนะ...ไม่งั้นอีกข้างของกูจะลงแหม่งมึง”

“ครับ” กูจะตั้งใจฟังครับเพื่อน รองเท้ามึงไม่คู่ควรกับหน้ากูเลยแม้แต่น้อย

เรย์เปิดบีทให้ผมฟัง แล้วบอกว่าต้องการเอาบีทนี้และจังหวะเข้าแทรกช่วงที่เราตั้งเฮดสปิน ซึ่งช่วงเวลามันจะได้พอดิบพอดี ผมเห็นด้วยก็เลยตกลงตามนั้น ทว่าการทำทีมแข่งไม่ใช่แค่นั้นก็จบ เราต้องลองทำดูก่อนว่าได้ไหม ไหวไหมกับสิ่งที่ตั้งสมมุติฐานเอาไว้ ผมต้องตั้งสมาธิอยู่กับสิ่งตรงหน้า มันคืออนาคตของผมแล้วผมต้องการให้มันออกมาดีที่สุดเพื่อจะคว้าแชมป์ปีนี้มาครอง

ไม่ใช่แค่โรมิโอซีเรียสที่น่ากลัว ยังมีอีกหลายๆ ทีม ทั้งบีทฮีโร่ที่เป็นแชมป์ติดกันหลายสมัย ทั้งเด็กหน้าใหม่อย่างสาคูลที่รวมเด็กปี๊ดๆ เอาไว้ในทีมหลายคน ไหนจะร็อกฟลอไลฟ์ ไหนจะ...เมโทลกรูฟเวอร์ซึ่งเป็นเด็กพัทยา มีแต่พวกกเก่งๆ มารวมตัวกัน แล้วเด็กพวกนี้มีความคิดครีเอตมาก คู่แข่งยิ่งเยอะ เรายิ่งต้องทำมันออกมาให้ดี

หลังจากโดนรองเท้าไอ้เรย์เรียกสติ ผมก็กลับมาทำหน้าที่หัวหน้าทีมอย่างเต็มความสามารถ กว่าเราจะซ้อมกันเสร็จก็ปาไปเกือบเที่ยงคืน ยามไม่มาไล่พวกเราก็ยังไม่กลับ ด้วยความที่ผมเหม่อก็เลยโดนลงโทษให้ไปเปิดหมวกกับพวกมันที่ตรอกข้าวสาร จากนั้นเราจะหาที่ซ้อมเต้นกันต่อ เรียกว่าคืนนี้ทั้งคืนผมต้องอยู่กับทีมตัวเอง ไม่มีเวลากลับห้องจนกระทั่งพระอาทิตย์เคลื่อนขึ้นมาอยู่บนท้องฟ้า...

สามไปเรียนแล้ว...ผมไม่ได้เจอเขา เคาะห้องไปก็ไม่มีเสียงตอบรับ ความเหนื่อยอ่อนทำให้ผมเลือกที่จะนอนก่อนไปตามหา ยังไงซะสุขภาพเราต้องมาก่อนน่ะนะ ผมนอนอยู่แบบนั้นทั้งวันจนกระทั่งบอมโทรมาตามให้เข้าฟลอ ซ้อมมาทั้งคืน กลางวันก็ยังต้องไปสอนน้องๆ อีก เห็นไหม...เวลาที่ผมจะเจียดให้ใครสักคนมันมีน้อยมากจริงๆ แต่ที่ผ่านมาผมก็พยายามมาตลอด สามเองก็เริ่มจะเต้น เขาอยู่ในฟลอด้วย ผมคิดว่าถ้าเป็นเขา...เขาน่าจะเข้าใจผมได้มากที่สุด

ผมรีบไปฟลอ หวังว่าจะเจอสามที่นั่น เฝ้ารออยู่กระทั่งเจอเจอวิ่งกับพีช แต่ผมไม่เจอสาม หนำซ้ำวันนี้ผมยังไม่รู้เหตุผลที่เขาไม่มาซ้อมด้วย แม้กระทั่งเพื่อนเรียนด้วยกันยังไม่รู้เลยว่าสามรีบกลับทำไม แล้วผมเป็นใครจะไปรู้ได้ยังไง

มันเกิดเป็นความหงุดหงิด...เพราะความไม่รู้ทำให้เราไม่มีกะจิตกะใจจะซ้อม ผมตัดสินใจไปที่ร้านพี่บอย เผื่อสามจะมาช่วยงาน แต่พอไปถึงพี่บอยก็บอกว่าสามกลับไปแล้วพร้อมความรัก พี่เขาก็ถามแหละว่าสามไม่ได้ไปซ้อมเหรอ หรือว่ามีปัญหาอะไรกัน แต่ผมไม่ได้พูด แค่รีบบอกเขาว่าสามไม่ไปซ้อมแค่นั้น

คำพูดของโซฮานวนเวียนอยู่ในหัว วันนี้ซ้อมหนีไปมันก็ยิ่งเพิ่มเติมความน่าเชื่อถือ บางทีคงคิดว่าตัวเองไม่น่ามาเล่นแบบนั้นกับผม เพราะเหมือนผมจะเอาจริงก็ได้ สามไม่ได้ชอบผมงั้นเหรอ...แล้วทำไมถึงเล่นกับความรู้สึกของผมล่ะ

ไม่ดิ...สามก็แค่เป็นตัวเอง ผมต่างหากที่ใช้ความรู้สึกตัดสินเขาจากสิ่งที่ผมเห็น ถ้าสามหลอกผมจริง คนที่ผิดคือผมนะ ผมโง่ไง...ผมเชื่อเขา สามไม่ได้ผิดอะไรเลย เหมือนที่เรามักพูดกันเสมอว่าความรักไม่ใช่สิ่งที่ผิด แต่คนเราต่างหากที่ทำให้มันดูเป็นแบบนั้น ผมคิดว่าเราจะไปกันได้ดีเสียอีก...

แต่ถึงแบบนั้น ผมก็ยังอยากได้ยินมันจากปากของสามที่สุด...อยากให้เขาพูดว่าจริงๆ แล้วที่เขาทำแบบนี้มันหมายถึงอะไรกันแน่ ไม่อยากฟังคำคนอื่นแล้วตัดสินเขาเลย ถึงเขาจะหลบหน้าผมจริงๆ ก็เหอะ

“อย่าคิดมากเลยเว้ย ก็แค่เด็กคนหนึ่ง” โซฮานตบบ่าผมเบาๆ เมื่อผมกลับมาจากร้านพี่บอยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“เด็กคนนั้นคือคนที่กูชอบไงโซ” ผมตอบกลับเสียเรียบ ไม่มีอารมณ์ร่าเริงหรืออยากจะเล่นจะหยอกอะไร มันหันมามองหน้า เลิกคิ้วเหมือนเห็นตัวประหลาด

“มึงจริงจังเหรอไง แล้วมึงดูที่น้องเขาทำ มันดูจริงจังกับมึงไหมล่ะ กูว่ามันก็คงเล่นๆ แกล้งมึงคืนจริงๆ ไม่งั้นไม่หายตัวไปเหมือนไม่เคยมีตัวตนแบบนี้หรอก” จะว่าคำพูดเพื่อนไม่ส่งผลกระทบต่อผมก็ไม่ได้ มันส่งผลมากแล้วผมก็เครียดมากขึ้น

“แต่กูก็ยังอยากได้ยินน้องมันพูดชัดๆ”

“แล้วถ้ามันเล่นกับความรู้สึกมึงจริง มันจะมาบอกมึงให้โมโหมันไหมล่ะ สมองมีก็คิดหน่อยเว้ย กูเชื่อ ต่อให้มึงไปกระชากคอเสื้อน้องมันถาม มันก็ไม่บอกหรอก มันจะอ้างนู้นอ้างนี่ไปเรื่อยเพื่อให้ตัวมันรอด” ก็จริงของโซฮาน

“แต่ก็อยากได้ยินอยู่ดี”

“แล้วแต่มึงเลย ถ้าน้องมันมาให้มึงถามอะนะ หรือจะไปเคาะห้องจนน้องแม่งต้องออกมาเปิดล่ะ เป็นกูนะ กูก็ไม่เปิดให้มึงหรอก คิดจะหนีหน้า แล้วหมาที่ไหนจะเดินออกมาเผชิญหน้าวะ” แม่ง...ยิ่งพูดกูก็ยิ่งเครียด ผมคิดตามโซฮาน มีแต่ความจริงที่หนีไม่พ้น แล้วมันก็ช่างน่าหงุดหงิด...

ผมเดินหนีเพื่อน ลงฟลอซ้อมเต้นด้วยท่าโหดๆ ใช้แรงเยอะๆ เพื่อให้ตัวเองเลิกฟุ้งซ่าน แม้บางทีมันจะพลาดจนล้มลงมาเจ็บจนกระอัก แต่ผมก็แค่ลุกขึ้นแล้วซ้อมต่อเท่านั้น ไม่อยากหยุด เพราะไม่อยากคิดถึงสิ่งที่โซฮานบอก มันดูมีความเป็นไปได้สูงที่สามจะเป็นอย่างที่โซฮานพูด ใจจริงไม่อยากให้เป็นแบบนั้น อยากให้น้องเขาเป็นคนดีกว่าที่ผมกลัว แต่จะทำยังไงล่ะ...ต้องทำแบบไหนถึงจะได้เจอน้องเขา

ผมแค่ต้องการคุย...อยากจะเคลียร์ให้มันรู้เรื่อง ไม่ใช่หลบหน้ากันไปหลบหน้ากันมาแบบนี้ ความเงียบมีแต่ทำให้เราคิดมากและคิดไปเอง ถ้าได้คุย ให้รู้ๆ กันไปเลย มันจะดีขึ้นเยอะ จะเอายังไงก็แค่บอกกัน...แค่นั้น

พอใกล้เลิกซ้อมที่มหาลัย เพื่อนๆ ในทีมผมก็ยกโขยงมา เราจะไปซ้อมต่อที่ตลาดเปิดท้ายเหมือนเมื่อวานนั่นแหละครับ แล้วมันก็จะเป็นแบบนี้วนไปอีกสักระยะ ช่วงนี้เป็นช่วงฟอร์มทีม อะไรๆ ก็ยังไม่ลงตัว เราจะมูฟแบบไหน ลงสกิวยังไง พวกเราไม่ใช้แผนผังในการซ้อมแต่ใช้ประสบการณ์แล้วก็ความจำของเราในการจดจำรูปแบบการเต้น ตกดึกไปต่อที่ตรอกข้าวสาร กลับเช้าวนไป...

ถึงห้องก็หลับเป็นตายนั่นแหละ ไม่ไหวหรอก จะไปก่อกวนใครในเวลานี้สภาพแม่งไม่ให้จริงๆ ผมมองประตูห้องตรงข้าม ลองเคาะแล้วไม่มีเสียงตอบรับกลับมา เบอร์โทรน้องเขาผมก็ไม่มี ไลน์หรืออะไรที่ติดต่อน้องเขาได้ไม่มีสักอย่างเลย แล้วไอ้ความอยากถามนี่รุมเร้ามากโคตร

ผมว่า...ผมต้องทำอะไรสักอย่าง

แต่นอนก่อนนะ

“เดี๋ยว...นั่นมึงจะไปไหน มึงต้องซ้อมนะเว้ยเดี่ยว” เสียงโซฮานตะโกนเมื่อผมคว้ากระเป๋าออกมาหลังจากซ้อมให้น้องๆ เสร็จ ไม่ยอมไปซ้อมทีมต่อ ก็บอกแล้วต้องทำอะไรสักอย่าง ที่ผมคิดไว้คือไปหาพี่บอย ขอความช่วยเหลือจากพี่เขา น่าจะได้ เพราะผมว่าผมเป็นคนดีพอที่เขาทั้งคู่จะไว้ใจอะนะ

“ไปหาสาม...”

“เดี๋ยวๆ มึงเห็นเด็กนั่นดีกว่าทีมเหรอ” ไอ้แนเดินเข้ามา มันตัวสูงพอกับผม ผิวเข้มหน้าโหด มันเองก็เป็นหนึ่งในทีม

“ทีมต้องสำคัญกว่าเด็กนั่นปะวะ ถึงมันจะเป็นผู้ชายแต่มันก็เข้าตำราเห็นหญิงดีกว่าเพื่อนนะเว้ย” ไอ้เรย์เสริม แม่งโคตรกดดันกูเลยไอ้ห่า กูแค่อยากจะไปเคลียร์ให้มันจบๆ จะได้ไม่ต้องมารู้สึกค้างคาอย่างที่เป็น ว่าจะเคาะห้องตอนกลับไปแม่งก็เช้าแล้วทุกที วนเป็นลูปแบบนี้เมื่อไหร่กูจะได้เจอน้องเขาวะแม่ง

“เดี๋ยวกูตามไปซ้อม” ว่าแล้วสะพายกระเป๋าเตรียมตัวเดินออกไป ทว่าโซฮานมันดันรั้งแขนผมเอาไว้ก่อน

“มึงให้ค่ากับเด็กคนนั้นมากไปนะ…นี่ทีมมึง นี่คือสิ่งที่มึงต้องให้ความสำคัญนะเว้ย มึงจะทิ้งพวกกูซ้อมแล้วไปตามง้อเด็กนั่นอะนะ ได้อะไรวะกูถาม...คนเอาด้วยอะแม่งมีเยอะแยะ ไปตรอกกูหาให้ก็ได้” เอ้าไอ้เหี้ย จู่ๆ มาพูดอะไรแบบนี้ ผมดึงแขนตัวเองออกจากมือเพื่อน

“สามไม่เหมือนคนอื่น...กูไม่ได้อ่อยน้องเขาเพื่อเรื่องอย่างว่า แล้วกูก็ไม่ได้ทิ้งทีม อย่าพูดเหมือนขาดกูแล้วพวกมึงซ้อมกันไม่ได้ พวกมึงมันระดับไหนกันแล้ว กูแค่ไปไม่กี่ชั่วโมงแล้วจะตามไปซ้อม แค่นี้เองเว้ย แล้วก็...มึงอาจจะเจอคนแย่ๆ มาเยอะ กูเองก็เยอะ แต่กูไม่อยากให้มึงตัดสินน้องมันแบบนั้น อย่าว่ามันทั้งที่มึงและกูก็ไม่ได้รู้จักน้องมันดีพอ...โอเคปะ เพราะถ้าเป็นมึงหรือกู ก็คงไม่อยากให้ใครมาตัดสินเราจากสิ่งที่เขาเห็นแล้วก็คำพูดของคนอื่นหรอกเว้ย” ผมว่าสีหน้าจริงจัง เพราะคำพูดมันว่าร้ายสามมากเกินไป วัดจากสิ่งที่ผมเห็น...ผมว่าสามเป็นเด็กน่ารักคนหนึ่ง ดังนั้นผมถึงอยากคุยกับเขาไง ไม่อยากคิดไปเองเพราะคำพูดไม่ดีของเพื่อน

ผมรีบเดินออกมา เป้าหมายคือร้านของพี่บอย พี่ภูมเป็นเจ้าของห้อง เขาน่าจะมีกุญแจสำรองห้องนั้น แล้วผมก็เชื่อว่า ถ้าผมเล่าเรื่องนี้ให้พี่เขาฟัง พี่เขาน่าจะยอมให้กุญแจสำรองกับผม แต่ถ้าไม่ได้จริงๆ ผมจะเคาะจนประตูแม่งพังเลยคอยดู!

....100%....

บอกตามตรงว่าชั่ววูบหนึ่งเราไม่มั่นใจที่จะอัป นักรบย่อมมีบาดแผล นักเขียนย่อมโดนปฏิเสธงานเป็นเรื่องธรรมดา ฮาาาา ประเด็นอยู่ที่เหตุผลการปฏิเสธละเนาะ เรารู้สึกงานเราแย่จัง... ตอนนี้ก็นอยด์อยู่ แต่เราเต๋มที่หัวงานนี้นะ...เราเต็มที่กับมันจริงๆ ^^

[Billie]

รักพี่เดี่ยวเลย
โซฮานเป็นเพื่อนที่เ-ี้ยมากอะ เสี้ยมทุกฝ่ายเพื่อ?

เป็นกำลังใจให้คุณคนเขียน

[ommanymontra]

 

[MSeraph]

เกลียดโซฮานอะ
จะมาพูดที่หลังว่าหวังดี เข้าใจผิด หรืออะไรก้ฟังไม่ขึ้นทั้งนั้นอะ
เพื่อนแย่ๆเราก้ไม่นับว่าเป็นเพื่อนอะ
ไปค่ะพี่มะเดี่ยว ไปเคลียร์
หลังจากน้องสามโดนเพื่อนจูนสติไปแล้ว
น่าจะอยากคุย อยากเคลียร์ อยากถามแล้วแหละ
ถ้าเค้าเปิดอกคุยกันตรงๆ โซฮานนี่หมาเลยอะ
แต่อยู่ทีมเดียวกันพี่เดี่ยวจะจัดการยังไงอะ
ปล.เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
การที่ผลงานเราไม่ได้รับเลือกไม่ได้แปลว่ามันไม่ดี หรือเราไม่พยายามนะคะ
มันอาจจะแค่ ยังไม่พอ ในสายตาเค้าก้ได้ค่ะ
เราทำอะไรไม่ได้เพราะเราอยู่ในสถานะผู้ถูกเลือก ไม่ใช่ผู้เลือก
เราทำได้แค่พยายามมองหาจุดที่มันยังไม่พอ แล้วแก้ไขให้มันดีพอนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ เราชอบเรื่องนี้นะ ไม่เคยอ่านเรื่องไหนที่เล่าเรื่องในวงการนี้มาก่อนเลย
เหมือนเป็นเรื่องแปลกใหม่ที่อาจจะไม่ได้ดูเท่ห์เท่าวงการรถแข่ง หรืออะไรพวกนั้น
แต่มันแปลกใหม่มากๆเลยค่ะ ถือเป็นประสบการณ์การอ่านที่ดีของเราเลย ขอบคุณนะคะ

[Dark_Sky]

ยังดีที่พี่มะเดี่ยวขอเราไม่เชื่อเพื่อนมากเกินไป
ถึงจะหวังดีแค่ไหนแต่ยังไงคุยกับน้องสามก็ดีที่สุด
ในทางร้องสามก็ผิดที่ฝังคนอื่นมากกส่าตัวต้นเหตุ
แต่เราก็ให้อภัยนะน้องยังเด็กผู้ใหญ่เตือนก้ฟัง
ในทางของโซฮานไม่ชอบเลยหวงก้างอย่าทำให้ความเป็นเพื่อนกับพี่มะเดี่ยวหายไปเลยทางที่ดีคนแต่งควรรีบหาคู่ให้โซฮานอย่างด่วนจี๋จะดีมากเป็นกำลังใจนะจ้ะ  

[dilokrittisak]

 อยากรู้จุดประสงค์ของโซฮาน
ชอบมะเดี่ยวใช่ไหมเลยมาปั่นหัว

ชอบคำพูดสุดท้ายของมะเดี่ยวมาก
ไม่รู้จักดีอย่ามาว่าร้าย

[fc_fic]

  โซฮาน 

[oki]

  คิดถึงความรักก

[GukakST]

>>ตอนที่ 26 [100%]<<

“ไง...ทำไมหน้าเครียดมาเลยล่ะ” พี่ภูมเอ่ยทักเมื่อผมเดินเข้ามาด้านใน

“เครียดดิ หลานพี่บอยเล่นหายหัวไปตั้งแต่วันพุธ นี่วันศุกร์ล่ะยังไม่ยอมเข้าฟลอมาซ้อมเต้นเลย” ผมนั่งลงที่เก้าอี้ขาเดียวทรงสูงหน้าเคาน์เตอร์ พี่บอยเดินมาจากล้างถ้วยมองหน้าผม

“เอ้าจริงดิ เห็นมารับความรักเร็วทุกวันก็นึกว่ามารับไปซ้อมเต้นด้วยซะอีก มีอะไรหรือเปล่า ได้ถามพีชกับวิ่งไหม” ผมส่ายหัว

“ถามแล้ว แต่พวกนั้นตอบไม่ได้ มันว่ามันถามแล้วแต่สามไม่บอกอะไร ทำเป็นมึนเปลี่ยนเรื่องตลอด แต่วันนี้ผมยังไม่ได้ถาม มัวแต่หงุดหงิด” วันนี้ดูนาฬิกามากกว่าทุกวันด้วย อยากจะเลิกซ้อมเร็วๆ เพราะมันคาใจ ยิ่งปล่อยไว้นาน ก็ยิ่งคิดมากแล้วก็หงุดหงิดมากขึ้น

เสียงเปิดประตูร้านดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนา ผมถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะรับรู้ว่าข้างๆ มีคนเดินเข้ามานั่งด้วย พอหันไปมองก็เจอวิ่งกับพีชที่เหงื่อโซมกาย นี่พวกมึงวิ่งมาจากลานกิจกรรมกันหรือไง สภาพแม่งอย่างกับตากฝนมา

“นั่นไง ถามวิ่งกับพีชสิ...ไหน บอกน้าหน่อยทำไมสามไม่มาซ้อมเต้น” พี่บอยเป็นคนตั้งคำถามกับพวกมัน

“ผมมาก็เพราะเรื่องนี้อะ ว่าจะบอกพี่ตอนอยู่ที่ฟลอแล้วแต่เห็นพี่มะเดี่ยวอารมณ์ไม่ดีเลยไม่กล้าเข้าไป กลัวโดนเตะคอขาด” ไอ้วิ่งนี่พูดจากวนตีนตลอด

“งั้นตอนนี้ก็พูดดิ” หันไปจ้องหน้ามันทั้งสองตัว

“เอ่อ...ผมต้องถามพี่ก่อนว่า พี่เล่นๆ กับไอ้สามมันปะ” คำพูดพีชทำเอาทุกสายตาหันมาจ้องมองที่ผม ก็พี่บอยพี่ภูมเป็นน้าไอ้สามมันนี่ เฮ้ย...หัวกูจะแตกก่อนได้เคลียร์กับน้องมันเปล่าเนี่ย

“อ่าวเดี่ยว หมายความว่าไง มีอะไรกันพี่ไม่รู้เหรอ” พี่บอยเสียงเข้มขึ้นมาทันที

“ถึงว่าสามซึมๆ ที่แท้เพราะมะเดี่ยวเหรอ” เอาแล้ว...งานเข้ากูแล้ว พี่ภูมเองก็มีท่าทีเอาเรื่องเหมือนกัน

“เฮ้ย เปล่านะ ผมยังไม่ได้เล่นๆ อะไรกับน้องมันเลย เออ ถ้าแกล้งอะว่าไปอย่าง”

“นั่นไง แกล้งอะไรน้อง ไหนมึงพูด” เหมือนเดินอยู่ดีๆ ก็มีกระถางต้นไม้หล่นใส่หัวดังตุ้บ พี่บอยจะไม่เอามีดมาแทงกูใช่ไหม

“ก็แค่แกล้งปกติ...” ก็ถ้าถามว่าแกล้งอะไรทำไมน้องมันหนีหน้าผมแบบนี้ผมไม่รู้จริงๆ นะเว้ย วันนั้นเราก็ยิ้มกันอยู่เลยอะ ไม่ได้มีอะไรที่ผิดใจกันแน่ๆ

“ที่พี่บอกว่าให้สามจีบพี่ได้...คือแกล้งมันใช่ปะ อ่อ สรุปว่าสามมันก็เข้าใจถูกแล้วดิที่พี่เล่นกับความรู้สึกมันอะ” เดี๋ยวๆ เรื่องเหี้ยไรวะเนี่ย...ผมมองทั้งหมดด้วยสายตาตกใจ คือพวกเขาไม่ตกใจกับผมนะ แต่หน้าตาเอาเรื่องผมมากอะตอนนี้

“หมายความว่าไงวะมะเดี่ยว!” ฉิบหายแล้ว...ฉิบหายแล้วกู!

“เดี๋ยว พี่ฟังผมก่อน...เรื่องให้น้องมันจีบอะผมไม่ได้ล้อเล่นนะเว้ย ผมไม่ได้แกล้งมันเรื่องนั้น” รีบยกมือปฏิเสธจนมือแทบจะพันกัน ผมนับถือพี่บอยพี่ภูมเหมือนพี่แท้ๆ อะ ถ้าพวกเขาโกรธหรือเอาเรื่องผมนี่ผมจะรู้สึกแย่มาก

“ถ้าไม่ได้แกล้งสามมันจะโดดซ้อมเหรอ เอาดีๆ...พูดมาตรงๆ ถ้ามึงไม่อยากหัวแตกออกจากร้าน” เอามาดีๆ อะไรละเว้ย กูยังไม่รู้เรื่องเชี่ยไรเลยเนี่ย ก็...เมื่อคราวก่อนที่ไปปลุกน้องมันอะ มันก็ยังดีๆ อยู่เลย ก่อนแยกกันไปมันก็ยังยอมให้ผมเอาความรักไปเล่นด้วยอยู่ เออ แล้วความผิดผมมันอยู่ตรงไหนล่ะ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะเว้ยเนี่ย!

“ผมไม่รู้พี่…แต่ผมไม่ได้แกล้งมันเรื่องนั้นแน่ๆ แล้วผมก็ไม่รู้ว่าทำไมน้องมันถึงหนีหน้าผมแบบนี้ จำได้ว่าผมยืมความรักไปเล่นที่ห้อง ตอนเช้าก็ยังไปปลุกน้องมันอยู่เลยอะ ก็ยังคุยกันปกติ แต่วันนั้นมันก็ไม่มาซ้อม นี่ผมไม่รู้จริงๆ นะพี่ ถ้ารู้ผมจะเครียดเหรอ” รีบพูดทันทีเพื่อไม่ให้หัวแตก ต่อให้ซ้อมเต้นมาหัวแข็งแค่ไหน เจอของที่แข็งกว่ายังไงแม่งก็แตก

“ก็พี่โซฮานบอกว่าพี่อะก็แค่พูดแหย่เล่นไปงั้น” คิ้วกูขมวดเป็นปมผูกโบแล้วเนี่ย

“โซฮาน?”

“เออ ไอ้สามมันบอกว่าพี่โซฮานบอกว่าอย่าเชื่อพี่มาก พี่อะแค่แหย่เล่น” พีชจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง กูสิต้องเครียด ไม่ใช่พวกมึงนะเว้ย

“เพื่อนผมมันชอบพี่นะ แล้วพี่มาทำแบบนี้ได้ไงวะ...เลว” วิ่งด่าผมอีกคน แต่ผมยังไม่ทันได้อ้าปากพูดอะไร คอเสื้อยืดแขนกุดก็โดนร่างเล็กๆ ของพี่บอยที่อยู่อีกด้านของเคาน์เตอร์กระชากเข้าให้เต็มแรง

“เมื่อก่อนมึงจะสำมะเลเทมายังไงกูไม่เคยว่า นั่นมันชีวิตมึง...แต่มึงจะมาทำตัวเหี้ยๆ ใส่หลานกูแบบนี้ กูยอมไม่ได้ มึงรู้ไหม..ทั้งสามทั้งความรักมันซึมเพราะมึงอะ มึงคิดบ้างไหม...คิดไหมว่าใอ้การแหย่เล่นของมึงมันทำร้ายคนอื่นน่ะหา!”

“ใจเย็นบอย” พี่ภูมรีบจับมืออีกข้างของพี่บอยเอาไว้ ผมบอกแล้ว อย่าทำให้คนๆ นี้โกรธ ตัวเล็กแต่ไม่อ่อนแอนะครับ

“พี่ พี่ฟังผมก่อน..ผมไม่ได้พูดแบบนั้นเลยนะ”

“มึงไม่ได้พูดแล้วไอ้โซฮานมันพูดได้ไง มันก็เพื่อนมึงอะ!” ก็กูงงอยู่นี่ไงพี่ ว่าทำไมไอ้โซฮานมันถึงไปพูดกับสามแบบนั้น ต้องเป็นตอนที่มันเอาความรักไปให้สามแน่ๆ เลย เพราะหลังจากนั้นผมก็รู้สึกว่าสามแปลกๆ ไป แสดงว่าเช้าวันนั้นที่ผมรู้สึกมันเป็นเรื่องจริงสินะ

“ก็ผมไม่รู้ ผมไม่รู้จริงๆ ว่ามันไปพูดกับน้องแบบนั้นได้ยังไง แต่พี่ต้องเชื่อผมนะว่าผมไม่ได้พูดแบบนั้นเลย...ผมไม่เคยคิดเล่นๆ กับสามนะพี่ ที่ผมบอกมันอะ ผมพูดจริง”

“กูไม่เชื่อ!” ทั้งที่ตัวเล็กมากแต่ดึงผมเข้าหาตัวเองจนหน้าอกกระแทกเข้ากับเคาน์เตอร์หินอ่อนอย่างแรง คนในร้านเขาตกใจตั้งแต่พี่บอยขึ้นเสียงแล้วล่ะครับ บางคนหนีไปแล้วด้วย แต่ผมก็ไม่มีเวลาสนใจ ไม่มีใครสนใจรอบด้านทั้งนั้นในตอนนี้

“บอยใจเย็นๆ....”

“ไม่เย็นแล้วภูม ดูแม่งทำกับหลานเราดิ นี่กูไว้ใจมึงนะ...กูช่วยเหลือมึงมาตลอด แต่มึงทำกับหลานกูแบบนี้อะนะ” น้ำเสียงของพี่บอยทั้งโกรธทั้งผิดหวังในตัวผม แต่ในความรู้สึกของผมตอนนี้มึนงงไปหมด ทุกอย่างมันบานปลาย...ผมเองก็ตามหาสาม ผมเองก็ถูกพูดว่าสามมันแค่เล่นๆ กับความรู้สึกผม...ถูกพูดเหรอ

คนที่พูดก็โซฮาน...แล้วคนที่บอกสามว่าผมเล่นๆ กับความรู้สึกสามก็โซฮาน เพื่ออะไร...มันทำแบบนี้เพื่ออะไร ผมไม่เข้าใจ ผมไม่รู้เลยว่าสิ่งที่มันทำลงไปนี้มันจะได้อะไรกลับมา แน่นอนว่าผมต้องไปถามเอาความจริงจากมันแน่ๆ แต่ตอนนี้อะนะ ผมต้องเคลียร์กับพี่บอยก่อน

“พี่บอย...พี่บอยฟังผมนะ ผมไม่เคยคิดเล่นๆ กับหลานพี่บอย ผมชอบสาม...ผมชอบน้องเขานะพี่” ผมอยากให้พี่เขาเชื่อผม แต่ไม่เลย พี่บอยยังคงมองหน้าผมแบบกินเลือดกินเนื้อ

“ถ้ามึงชอบสามแล้วโซฮานไปพูดแบบนั้นได้ยังไง”

“ผมไม่รู้อะพี่ ผมไม่รู้จริงๆ อย่างที่ผมบอกอะ...ตอนเช้าวันพุธผมก็ปลุกน้องอยู่เลย แต่แบบ...น้องมันก็แปลกๆ ไปแล้วสามก็ไม่มาซ้อมเต้นตั้งแต่วันนั้น ผมก็เครียดมาตลอด ไม่ว่างไปเคาะห้องเลย นี่ก็ว่าจะมาขอกุญแจพี่เพื่อไปเคลียร์กับสามให้รู้เรื่อง พี่เชื่อผมเหอะ...ผมชอบน้องเขาจริงๆ ผมไม่ได้มาหลอกนะ ผมไม่กล้าทำแบบนั้นกับหลานชายของพี่หรอก...ผมรักและนับถือพี่มากพี่ก็น่าจะรู้อะ" พี่บอยเริ่มนิ่ง มองผมอย่างจับผิด รวมถึงคนอื่นๆ ด้วย

“พี่...เชื่อผมเหอะนะ” ยกมือไหว้หวังให้พี่มันให้อภัยกับสิ่งที่ผมไม่ได้ทำ เออ...ผมไม่ได้ทำจริงๆ นะเว้ย เกิดเรื่องแบบนี้ได้ไงผมยังไม่รู้เลยเนี่ย

“กูจะเชื่อมึงได้ยังไง...”

“พี่ก็รู้จักผมดี ผมเปลี่ยนแฟนบ่อย...แต่ผมไม่เคยหลอกใครนะพี่” ได้โปรด ให้อภัยผมเถอะ...รู้สึกผิดมากอะ เพราะพี่เขามีบุญคุณกับผมมากจริงๆ

พี่บอยมองหน้าผมนิ่งก่อนจะคลายมือตัวเองออกจากคอเสื้อของผม หายใจโล่งขึ้นเยอะ แต่สีหน้าและท่าทางเอาเรื่องของพี่ท่านยังอยู่ เอาง่ายๆ ว่ายังไม่เชื่อผมร้อยเปอร์เซ็นนั่นแหละ แต่คงรู้ดีว่าผมเป็นคนยังไง ตอนนี้พี่เขาน่าจะโกรธผมมาก...โกรธที่มารู้ว่าผมหลอกหลานรักเขา

“แล้วเรื่องโซฮานพูดอะ มึงจะอธิบายว่าไง” ผมส่ายหน้า

“ผมไม่รู้...ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันพูดแบบนั้นทำไม” แล้วผมก็ไม่กล้าบอกด้วยว่ามันเองก็พูดทำนองเดียวกันนั้นกับผมด้วย ผมไม่อยากขายเพื่อน ไม่อยากให้พี่บอยที่ผมเคารพรักต้องมาเกลียดเพื่อนซี้ผม

“งั้นมึงไปเคลียร์กับสาม แล้วเอาคำตอบจากไอ้โซฮานมาให้กูด้วย ไม่งั้นนะ...มึงไม่ต้องมายุ่งกับหลานกูอีกเลย” เวรกรรมแล้วไง แล้วถ้าไอ้โซฮานมันไม่ยอมบอกผมล่ะ

“สรุปพี่ไม่ได้หลอกไอ้สามใช่ปะ” นี่พวกมึงไมได้ฟังกูเหรอวิ่ง กูอธิบายจนน้ำลายฟูมปากแล้วเนี่ย

“ไม่อะ อ่อยมันอยู่ทุกวันนี้ก็อยากได้มาเป็นแฟนนี่แหละ”

“เล่นของสูงด้วยนะ” ไอ้พีชบ่นลอยๆ แต่ผมเข้าใจ...ของสูงของมันหมายถึงพี่บอยกับพี่ภูมนี่ไงล่ะ เกิดทำสามเจ็บขึ้นมานี่กูตายอย่างเดียว

“ก็...ทำไงได้ ใครให้มันน่ารัก พี่บอย…คือผมขอกุญแจห้องสามทีได้ไหม”

“ไม่ ไปเคาะห้องเอาเอง กูยังเคืองมึงอยู่…เดี๋ยวๆ กูคุยกับสามเมื่อไหร่มึงโดนเคลียร์อีกรอบแน่” แล้วพี่บอยก็เดินหนีไป เหลือทิ้งไว้แค่พี่ภูม ผมส่งสายตาอ้อน แต่พี่เขาก็ไม่เห็นใจ

“พี่ไม่รู้นะว่าใครพูดจริง ใครโกหก แต่พี่ก็อยากเชื่อว่าเราพูดจริงนะ...สู้ๆ” พี่ภูมตบไหล่ผมนิดหน่อย พอหันมาหมายจะขอความช่วยเหลือจากพีชกับวิ่ง พวกมันก็พากันตบไหล่ผมคนละทีสองที

“สู้ตายวะพี่ ไปซ้อมล่ะ” พีชเดินออกไปก่อน

“ขอให้ได้ขอให้โดนนะ ผมไปละ” ตามด้วยวิ่ง สรุป...กูจะมาขอความช่วยเลือกลับโดนสวดยับ เกือบโดนต่อยอีกต่างหาก

แต่นั่งคิดมากอยู่ตรงนี้ต่อไปก็ไม่ช่วยให้ผมหายข้องใจหรอกนะ รู้แล้วว่าสามหนีหน้าผมทำไม แต่เสือกมีเรื่องใหม่ที่ทำให้ผมเครียด โซฮานมันไปพูดแบบนั้นกับน้องสามทำไมวะ น้องมันก็ไม่ได้ทำอะไรให้มันนี่หว่า หรือว่าจะแกล้ง...ผมคิดออกได้แค่นั้น เพราะนอกจากผมจะขี้แกล้ง แกล้งชาวบ้านเขาไปทั่วแล้ว แต่โซฮานมันก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าผมเลยนะ ติดที่ว่าทำไมต้องแกล้งกันแบบนี้วะ นี่มันสะเทือนถึงความสัมพันธ์คนสองคนเลยนะเว้ย

อืม...คิดอีกแง่ก็อาจจะทำให้เรารู้ใจกันงี้ หรือว่าทดสอบความรัก นี่กูเป็นคนโลกสวยตั้งแต่เมื่อไหร่ คือผมมองเพื่อนตัวเองในแง่ร้ายไม่ออกอะ ปกติมันก็ไม่เคยเข้ามายุ่มย่ามกับความสัมพันธ์ของผมกับแฟนผมนะ แล้วทำไมรอบนี้ถึงยุ่ง...

แม่ง อยากจับมานั่งรวมกันกับสามจริงๆ กูจะได้ถามแม่งทีเดียวทั้งหมดแล้วคลายปัญหาคาใจให้เกลี้ยงในทีเดียวไปเลย แต่คงไม่ได้ โซฮานมันไปซ้อมแล้ว โทรตามยังไงมันก็ไม่น่ามาหรอกนอกจากผมโดนกระทืบนู้นแหละ

ผมรีบนั่งวินมอเตอร์ไซก์กลับมาที่คอนโด ขายาวๆ ของตัวเองนอกจากจะสวยมากตอนเต้นแล้ว ยังมีประโยชน์ในการเดินเร็วมากอีกต่างหาก ตอนนี้ผมกระวนกระวาย นี่สามยังไม่ตัดใจจากผมใช่ไหม อ่อยใหม่นี่เหนื่อยมาเลยนะเว้ย...แต่ถ้าต้องอ่อยใหม่จริงก็คงยังดีกว่าการตัดขาดกันไปอะ นานๆ มาเจอคนถูกใจก็อยากเก็บเอาไว้คนเดียวไหมล่ะ

ผมรีบสาวเท้าไปตามทางเดินที่ทอดยาว ระยะมันค่อยๆ ใกล้เข้ามาทีละน้อย ผมอยากให้พรึ่บ! ถึงเลยงี้มากกว่าอะ แต่มันไม่ได้ จะวิ่งก็เดี๋ยวเสียงดัง...อดทนเดินไปเรื่อยๆ ให้ถึงหน้าห้องที่ผมอยากเคาะมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา

“ความรักมานี่ ไปนั่งอะไรหน้าประตู...เขาไม่มาหรอก มาหาป๊าเถอะ” นั่นเสียงสาม แล้วความรักนั่งหน้าประตูเหรอ..เขาเหรอ เขาคือผมใช่ไหม ต้องใช่ ยังไงก็ผมชัวร์ๆ งานนี้จะว่าหลงตัวเองก็ได้แต่ผมเชื่อแบบนั้น

“ไม่เอาหน่า แกอย่าซึมงี้สิวะ ไปเหอะ...ไปกินข้าวกัน”

“คร่อก...คร่อกๆ” เอาหูแนบประตูก็ได้ยินเสียงความรักเบาๆ

“ความรักแกอย่าเป็นแบบนี้สิ ป๊าเป็นห่วงนะรู้ไหม...ไปกินข้าวกับป๊านะ ผอมลงไปเยอะแล้วรู้เปล่า ไขมันน้อยมันไม่อร่อยน้า” ดูมัน ยังจะมาขู่ความรักอีก

“อู๊ดดดดดด” จู่ๆ ความรักก็ร้องเสียงดังและยาว…

“ฮรึก...ไปเอา ไปกินข้าว ไปกินข้าวกับป๊า แกจะมาอดข้าวประท้วงแบบนี้ไม่ได้ นะๆ ความรัก กินข้าวกับป๊าเถอะป๊าขอร้อง...” เสียงของสามสั่นเครือ มันอาจจะได้ยินไม่ชัด แต่ผมคิดว่าเขาน่าจะร้องไห้

เจ็บที่อกไปหมด...ทั้งหมูทั้งคนเป็นเอามากนะเนี่ย ผมจำได้ว่าพี่บอยบอกทั้งคนทั้งหมูซึมไปตามๆ กัน สามคงเสียความรู้สึกมากที่โซฮานบอกกับสามแบบนั้นแล้วเพราะแบบนั้นมันก็เลยลามไปถึงความรักด้วย สัตว์เลี้ยงมักจะรับรู้อารมณ์ของเจ้าของได้ และบางครั้งมันก็จะซึมซับอารมณ์ของเจ้าของจนตัวเองก็พลอยเป็นไปด้วย

“เขาไม่ใช่พ่อแกนะความรัก ป๊าสิป๊าเป็นพ่อแก ไปกินข้าวกันเถอะ...ไปเถอะนะ แล้วเราก็ไปอาบน้ำด้วยกัน นอนด้วยกันไงความรัก” สามยังคงเกลี้ยกล่อมวามรักไม่เลิกรา

“อย่าเป็นแบบนี้...อย่าเป็นแบบนี้ความรัก นั่งเฝ้าหน้าประตูทุกวันก็ไม่ได้เจอกันหรอก”

“เปิดประตูสิ...แล้วจะได้เจอกันไง” ผมพูดขึ้นเสียงปกติ แต่มันดังพอสมควร

“อู๊ดๆ....คร่อก..คร่อก....” เสียงความรักตอบกลับมาก่อนใคร ตามด้วยเสียงตะกุยประตูที่ค่อนข้างดัง ต่างกับสามที่เงียบหายไปเลย เขาคิดอะไรอยู่ผมไม่รู้หรอก ผมไม่ใช่เทวดานางฟ้าที่จะรู้ความรู้สึกคนที่อยู่อีกฝากของประตูได้ กลับกัน...ผมได้แต่ขอให้ดนใจสาม ให้สามเปิดประตูให้กับผม อย่าเชื่อคนอื่นมากจนไม่เชื่อสิ่งที่ผมพูดเลยเถอะ

“ไม่อยากเจอกันจริงเหรอ...พี่อยากเจอสามนะ อยากเจอความรักด้วย...ความรักอยู่ในนั้น เปิดประตูให้พี่เจอหน่อยสิ” เสียงตะกุยประตูดังขึ้นไม่หยุดหย่อน แต่คนด้านในก็ยังไม่ยอมเปิด

“สามจะปล่อยให้ความรักตรอมใจตายเหรอครับ” ไม่รู้หรอกว่าอาการความรักมันมากขนาดนั้นไหม ขู่ไว้ก่อน สามจะได้เปิดประตู

“ไม่ครับ” คำขู่ได้ผลเสมอกับเด็กคนนี้ สามค่อยๆ เปิดประตูออกมา ความรักมันเอาหน้าดันประตูให้อ้าออกก่อนวิ่งหลุนๆ เข้ามาคลอเคลียที่ขาของผม

“ขอเข้าไปหน่อยนะ” สามไม่ตอบ แค่พยักหน้า ผมเลยเดินเข้ามาในห้องที่ยัง...รกเหมือนเดิม

....100%....

ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ เราดีขึ้นแล้วล่ะ อย่างน้อยก็เต็มที่สุดๆ เราไม่ถนัดอะไรแบบนี้เลยล่ะค่ะ พยายามมาก ตอนนี้ที่หวังก็คงไม่อยากให้นักอ่านผิดหวังกับงานชิ้นนี้ ^^

[Billie]

 

สงสารทุกคนเลย ความรักด้วย
เป็นใครก็งงที่ซี้ทำแบบนี้ แต่ต่อให้มีเหตุผลดีดี มันก็ไม่โอเคไหม

 

[ommanymontra]

 

[dilokrittisak]

ความรักมาแล้วววว
แต่ยังไม่เคลียร์
ขอเคลียร์ๆนะโซฮาน
หวังไม่ดีมีตัดเพื่อนแน่

[MSeraph]

เรามองโซฮานในแง่ดีไม่ออกจริงๆอะ
เคลียกันให้เรียบร้อยนะ จะได้ไม่มีอะไรมาแทรกได้อีก
สงสารทุกคนเลย ทั้งคนทั้งหมูด้วย
รอนะคะะ

[BooJiRa_]

พี่มะเดี่ยวของน้องงงงง  ฮรืออออออ ไปเคลียกะนไวๆนะคะ  อย่าทำแบบในฝันล่ะ  -///-

[GukakST]

>>ตอนที่ 27 [100%]<<

ความรักเอาหัวซุกและดุนดุ๊กดิ้กอยู่ตรงอกของผม มันดิ้นแรงมากเหมือนกันนะ ผมเลยต้องพยายามอุ้มมันเอาไว้แน่นๆ พาไปนั่งที่โซฟาตัวยาวกลางห้อง โต๊ะเล็กตรงหน้ามีผลไม้ของความรักและมาม่าอืดจนน้ำแห้ง ทั้งสองอย่างไม่มีอะไรพร่องจากการกินเลย พอเงยหน้ามองสามที่ยืนอยู่ไม่ห่างก็เห็นตาแดงๆ ของคนตัวเล็ก เสียงสั่นเครือนนั้นคือสามร้องไห้เพราะความรักไม่กินอาหารสินะ

“มาม่าไม่ดีต่อสุขภาพนะรู้ปะ...” ผมเปรยขึ้นลอยๆ มือก็เอื้อมไปคว้าเอาถ้วยผลไม้มาให้ความรักบนตัก มันกระซวกตั้งแต่ผมยังวางไม่ดี เกือบหกเทกระจาดแล้วไหมล่ะ

“ครับ”

“แต่ดีต่อกระเป๋าเงิน มานั่งกินดิ อืดหมดแล้วเนี่ย” สามลังเลนิดหน่อยแต่ยอมเดินมานั่งใกล้ๆ สีหน้าปั้นยากของเขาพานให้ผมพลอยอึดอัดไปด้วย

“พะ..พี่ คือ…ช่วงนี้ผม ผม…ผม…” หาข้อแก้ตัวที่โดดซ้อมสินะ ผมปล่อยให้ความรักกินของๆ มันไป แล้วเงยหน้าจ้องคนข้างๆ

“ผมโดดซ้อมเพราะไม่อยากเจอหน้าพี่มะเดี่ยวครับ” ผมเป็นฝ่ายพูดออกไป สามตกใจเงยหน้าสบตาผมทันควัน แต่ผมกลับยิ้มบางๆ ให้เขาเท่านั้น

“พี่...พูดอะไรอะ ไม่มี..ไม่มีใครหลบหน้าพี่เลย...”

“สาม!” กดเสียงต่ำเพื่อให้เขาหยุด สามชะงัก ก้มหน้ามองมาม่าในมือตัวเอง

“ขอโทษครับ”

“ขอโทษเหรอ สามโดดซ้อมเพราะไม่อยากเห็นหน้าพี่ ทำให้พี่เสียความรู้สึกแล้วมาบอกขอโทษง่ายๆ แบบนี้เหรอ พี่ว่ามันไม่แฟร์เลยนะ สามมาทำเหมือนจะจีบพี่แล้วก็ทิ้งพี่ไปง่ายๆ แบบนี้ ปล่อยให้พี่คิดไปเองคนเดียว สามคงสนุก แต่พี่ไม่สนุกเลย” เออ อย่าเพิ่งด่าผมนะ ที่ผมใส่แรงขนาดนี้เพราะต้องการกดดันสามเท่านั้นแหละ ดูสีหน้าเขาสิ...สับสน กังวลแต่ก็มีควาไม่พอใจอยู่หน่อยๆ

“ผมเปล่า...ผม...”

“แกล้งพี่คืนเหรอครับ สนุกไหมครับ พี่เจ็บมากเลย...” สามเงยหน้าขึ้นมาสบตา

“พี่ต่างหากที่เล่นกับความรู้สึกของผม” แล้วเขาก็โพล่งขึ้น อยากยิ้มให้กับท่าทางที่ดูห้าวหาญผิดลุ๊กปกติ แต่เราจะไม่ทำลายบรรยากาศที่ผมอุตส่าห์บิ้วขึ้นมาหรอกนะ

“รู้ได้ไงว่าพี่เล่นกับความรู้สึกสาม... หืม รู้ได้ไง”

“ผมรู้แล้วกัน”

“ได้ไงก็บอกมาดิ พี่ยังไม่เห็นรู้เลยว่าพี่ทำแบบนั้นกับสามอะ...ไหนพูด มีใครมันรู้ดีไปกว่าตัวพี่เองบ้าง” ถึงจะไม่ได้ตะเบ็งเสียง ทว่าผมเป็นคนข้างเสียดังอยู่แล้ว คนตรงหน้าตอนนี้เลยแทบจะหดเหลือแต่หัว

“พี่โซฮาน...” จากที่ดูดุเดือดเมื่อกี้ กลายเป็นคำพูดของเด็กหงอๆ คนหนึ่ง หึหึ...ตัดสินคนจากคำพูดคนอื่นต้องโดนแกล้งเสียบ้าง

“แล้วมันใช่พี่เป็นคนพูดหรือเปล่า? สามตัดสินพี่จากคำพูดคนอื่นงี้เหรอ”

“แต่เขาเป็นเพื่อนพี่”

“เพื่อนแต่ไม่ใช่พี่ไง…” ผมรีบสวน เขาอ้าปาก..กระพริบตาปริบๆ หาคำพูดตัวเองไม่เจอ

“สามได้ยินอะไรมาพี่ไม่รู้หรอกนะ แต่พี่รอเจอสามทุกวัน...พี่อาจไม่ได้ว่างมีเวลาเข้ามาคุยสาม แต่สามควรจะเข้ามาหาพี่ เข้ามาถามความจริงจากพี่ ไม่ใช่ตัดสินพี่จากคำพูดของคนอื่น ถ้าเป็นสามโดนบ้าง...สามจะรู้สึกยังไง” ดราม่าเข้าว่าล่ะวะงานนี้ แต่เอาจริงๆ ผมก็รู้สึกตามนี้แหละ แต่ไม่ได้โกรธน้องมันหรอกนะ ผมเข้าใจ น้องไม่ได้รู้จักผมดีพอ ดังนั้นคำพูดของเพื่อนสนิทก็ทำให้ไขว่เขวได้

“เขาบอกว่าพี่แค่แหย่ผมเล่น...ผม…”

“สามเชื่อเขา” เด็กน้อยพยักหน้า เห่อๆ...ดีจริงชีวิต

“พี่ไม่กล้าแหย่สามเล่นหรอก เพราะพี่ยังไม่อยากตายด้วยน้ำมือพี่บอยกับพี่ภูม สามคงลืมไปว่าน้าของสามคือรุ่นพี่ของพี่…” ได้ยินดังนั้น เจ้าตัวก็เบิกตาโพลงขึ้นมา ประหนึ่งว่าอ๋อ...เออกูลืมไปวะ

“แล้วทำไมพี่โซฮานต้องพูดแบบนั้น”

“แกล้งเราเล่นมั้ง ดูว่าเราจะเชื่อคนง่ายหรือเปล่า…เออ เชื่อคนง่ายจริงๆ ด้วย เป็นไงล่ะ หมูเกือบตายกลายเป็นอาหารเย็นแล้วไหม” ดีดหน้าผากนวลๆ นั่นไปหนึ่งที

“แต่…ถ้ามันไม่จริงพี่เขาคงไม่พูดหรอก” เอ้า สรุปนี่จะเชื่อกันหรือไม่เชื่อกันวะเนี่ย

“สามก็พิสูจน์สิ...”

“พิสูจน์ยังไงอะ”

“เป็นแฟนพี่ไง...ทีนี้ก็จับตาดูพี่ตลอดเลยเป็นไง จะได้รู้ว่าโซฮานมันพูดจริงหรือมันแค่แกล้งเราเล่น แต่เพื่อนพี่อะ พี่รู้จักนิสัยมันดี มันก็ขี้แกล้งเหมือนพี่นั่นแหละ มันอาจจะแกล้งเราแรงไปหน่อย...พี่ขอโทษแทนมันด้วยนะครับ” เคลื่อนเข้าไปพูดขอโทษใกล้ๆ สามถอยหลบไม่ทัน เราเลย...สบตากันในระยะชิดมาก

“ไม่เป็นไร...ผม...ผมก็ขอโทษด้วยที่ไม่ถามพี่ก่อน” สามก้มหน้านิดหน่อย ดูอายๆ...น่ารักชะมัด น่ารักจนลืมไอ้ความรักไปแล้วเนี่ย

“อืม พี่จะยกโทษให้สามก็ต่อเมื่อตกลงเป็นแฟนพี่...” หยิกแก้มนิ่มนั่นเบาๆ แล้วหันมาเอาน้ำให้ความรัก หิวจัดเลยกินหมดอย่างไว ไม่รู้พอไหมแต่เอาน้ำให้ก่อนแล้วกัน ไม่อิ่มเดี๋ยวกินใหม่ก็ได้เนาะ

“แต่...ไหนว่าให้จีบก่อน”

“ขี้เกียจอ่อยแล้ว เป็นแฟนเลยเนี่ยแหละ”

“ง่ายจัง”

“ไม่ดีอ๋อ ไม่ดีก็ต้องดี พี่ตัดสินใจแล้ว...ใช่ พี่บอยโกรธพี่ใหญ่เลย หาว่าพี่ทำสามซึม เกือบโดนต่อยแหนะ ความผิดใครละเนี่ย...” ให้น้ำความรักเสร็จพอดี เลยหันไปจ้องหน้าสามอีกหน

“โทษตัวเองสิ...”

“สาม...” กดเสียงต่ำข่มขู่ เจ้าตัวยิ้มแห้งๆ

“ขอโทษครับ เดี๋ยวผมคุยกับน้าเอง” อย่าว่าแต่สามต้องคุยเลย ผมเองก็ต้องคุยด้วยเหมือนกัน ที่จริงที่ผมไม่ได้บอกสามอีกอย่างคือโซฮานก็ว่าสามแค่เล่นๆ กับความรู้สึกผม ตอนนี้มันดูจะดีอยู่บ้างที่สามไม่ได้เชื่อเป็นตุเป็นตะขนาดไม่ยอมกลับมาสนใจกันอีก แต่ลึกๆ..ผมยังคงค้นหาคำตอบในสิ่งที่โซฮานทำอยู่

“เรื่องนี้พี่ไม่ยกโทษให้ง่ายๆ หรอกนะ”

“อ่า...ทำไมล่ะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจนี่ ก็พี่โซฮานเขาบอก” เด็กน้อยหน้าเริ่มยู่แล้ว งอแงเพื่อเอาตัวรอดเหรอครับ

“หอมแก้มก่อน...เดี๋ยวยกโทษให้” ยื่นแก้มเข้าไปให้ใกล้ๆ แต่สามผงะถอย มองมาเหวอๆ แถมหน้ายังขึ้นสีอีกต่างหาก

“เอ่อ...”

“เร็วๆ เดี๋ยวจับกดเลยนะ”

“ก็ได้ๆ” ต้องเจอขู่ทุกที เป็นอะไรทำดีๆ เลยไม่ได้หืม แต่ก็นะ...น่ารักดี

ฟอด...

สามขยับมาหอมแก้มผมเร็วๆ ในจังหวะที่เขายังไม่ทันถอยหน้าออก ผมก็แย่งหอมแก้มนุ่มนิ่มของสามคืนบ้าง เจ้าตัวผอมแห้งไปนิดแต่เป็นคนมีแก้มละนะ ความนุ่มนี้ติดตราตรึงจริงๆ สามหน้าแดงลามไปยันหู เกิดเป็นคนขาวจัดก็ต้องทำใจแบบนี้แหละ เขินนิดเขินหน่อยก็ดูออกจนหมดเลย

“ชื่นใจ...”

“อื้อ” เจ้าตัวก้มน้าไปสนมาม่าที่เย็นชืดไม่ใช่ผม ก็เขินไง...เลยหาอะไรทำแก้เขินกันไป

ผมหันมาสนใจความรักที่มองดูเราอยู่เงียบๆ เรียกว่าเป็นลูกที่ดีที่ไม่ขัดขวางการสวีตหวานของป๊าตัวเอง ผมมอบความรักให้ความรักบ้างด้วยการจับมันขึ้นมาหอมซ้ายหอมขวา ยีหัวเกรียนเบาๆ ด้วยความเอ็นดู ไม่ได้เจอมันก็คิดถึงเหมือนกันนะ คิดถึงทั้งคนทั้งหมูเลยล่ะ...

“อร่อยไหม” พอถาม สามส่ายหน้า

“ไม่เลยพี่ แหวะ” ไม่ต้องหันมาทำท่าให้ดูก็ได้ เส้นมาม่าเต็มปากเลยไอ้นี่

“งั้นเอาไปเททิ้งไป เดี๋ยวพี่พาไปหาอะไรกินข้างนอก” หน้าลั้นลาขึ้นทันทีที่ได้ยิน

“พี่เลี้ยงนะ พี่ยังไม่จ่ายค่าน้ำผมเลย” ยิ้มได้แล้วเหรอไอ้หมู แหม่ ทีค่าน้ำละจำแม่นเชียวนะ

“เออเลี้ยง แต่อยู่กับพี่ด้วยนะ....พี่ต้องไปซ้อม”

“ซ้อมเต้นอะเหรอ ที่ต้องลงแข่งระดับประเทศปะ” ผมพยักหน้า

“ใช่ จะไปปะละ...”

“ไปดิ รอแป๊บ” สามรีบเอาถ้วยมาม่าอืดๆ ไปเททิ้ง แล้วกลับมาเอ้าชามใส่ผลไม้ของความรักไปล้างด้วย ถึงห้องจะรกไปหน่อย แต่เรื่องจานชามสามมันก็ไม่ได้ทิ้งให้เน่าคาอ่างล้าง

ผมเอนหลังนอนลงบนโซฟา ปล่อยให้ความรักเอาจมูกมาดุนอ้อนที่หน้า สามไม่เห็นขี้อ้อนเท่าความรักเลยอะ ถ้าสามขี้อ้อนได้เท่านี้นะ มีบ้านหมดบ้าน มีรถหมดรถ แต่มีเขือคงหมดแต่เขือ...เอ่อ มุกติดเรตไปปะ ฮ่าๆ แหม่ บางทีผมก็คิดลึกบ้างอะไรบ้างเป็นเรื่องธรรมดาอะจริงไหมครับ

ล้างจานชามเสร็จเจ้าตัวขอเวลาแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ซึ่งสามไม่ได้ใช้เวลาตรงนี้นานนักหรอก เขาเป็นผู้ชายไง ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์กับรองเท้าผ้าใบก็เรียบร้อยแล้ว ผมตัดสินใจว่าไม่ให้สามเอาจักรยานไป เผื่อผมต้องตามไปซ้อมที่ตรอกข้าวสาร จะได้ไม่ลำบากเอาจักรยานมาไว้ที่คอนโดก่อน นั่งรถไปเลยมันง่ายดี ซึ่งเด็กดีก็เชื่อฟังครับ สามไม่ดื้อ...สามน่ารัก

เราเดินมาขึ้นรถสองแถวหน้าปากซอย ผมเป็นคนอุ้มความรักเอาไว้ โดยสามสะพายแค่กระเป๋าที่มีของสำหรับความรักอยู่ เวลาไปไหนมาไหนเขาพกของพร้อมเสมอ แถมยังใส่ชุดให้ความรักซะน่ารักเชียว เป็นชุดนักบิน...สามบอกว่าความรักจะบินได้แล้ว เห่อๆ...ดีนะไม่ใส่ชุดนกมีปีกแล้วโยนความรักขึ้นหวังให้มันบินเอง ดูแล้วก็ต๊องๆ ดี

เขาเป็นธรรมชาติอะ...เป็นแบบที่ตัวเองเป็น ไม่เยอะเรื่องนอกจากการกิน...สามชอบกินหมู นี่แหละติดใจผมอย่างเดียว นอกนั้นผมชอบทุกอย่างที่เขาเป็นเลยล่ะ นี่ถ้าเป็นแฟนคนก่อนๆ มีเรื่องแบบนี้แล้วเจอผมกดดันอย่างนี้คงทะเลาะกันบ้านแตกไปแล้ว นี่เป็นสามไง อยากเถียงแค่ไหนก็แค่นั่งเงียบ เถียงคนไม่เก่ง...ไม่สู้คนด้วย นึกไม่ออกเวลาสามแกล้งคนอื่นมันเป็นยังไง

“นี่...เรามีแฟนเยอะปะ” ผมยืนชานรถสองแถว ส่วนสามนั่งที่นั่งติดกับราวกั้น

“อืม...ไม่อะพี่ ทำไมอะ” ความรักนั่งเงยหน้ามองเราสองคนสลับไปมา

“ก็อยากรู้…”

“ผมไม่ค่อยมีแฟนหรอกเพราะผมติดเกม สมัยเรียนมัธยมนอกจากเรียนหนักแล้วก็เล่นเกมนี่แหละ พี่หนึ่งพี่สองถึงชอบแกล้งผม อีกอย่าง...เวลามีแฟน ยังไม่เคยผ่านคำว่าชอบไปถึงรักก็เลิกกันก่อน” ผ่านคำว่าชอบไปถึงรัก?

“หมายความว่าไงอะ พี่ไม่เข้าใจ” จ้องหน้าสามแต่มือยังเล่นอยู่กับความรัก

“พี่เข้าใจคำว่า...ชอบง่ายแต่รักยากปะ คือผมว่าผมเป็นคนแบบนั้นอะ แบบว่า คบกับใครอะผมคบง่าย บางทีคบก็แค่รู้สึกชอบๆ แล้วคบเลยเงี้ย แต่พอเอาเข้าจริงผมก็ไม่ได้รักเขา แล้วเขาก็ไม่ได้รักผม…เราเลยแยกทางกันได้ง่าย” แววตาของสามมีความกังวลเต็มไปหมด ในขณะที่ผมรู้สึกดีที่เขาพูดเรื่องแบบนี้ออกมาตรงๆ ไม่ได้ปรุงแต่งให้ความเป็นตัวเองสวยหรู ปกติอะนะ เราคบคนใหม่ เราก็อยากสร้างภาพให้คนใหม่เชื่อว่าเรารักเขาใช่ปะ แต่สามดูไม่ใช่แบบนั้น...เขาก็แค่เขา แค่นั้นเลย

“งั้นเหรอ...” ผมลากเสียงยาวหน่อย คล้ายกดดันเจ้าตัวนิดๆ

“ครับ พี่...โอเคหรือเปล่าอะ แต่ว่าถ้ารู้ไม่ใช่ผมก็บอกเลยนะ ผมไม่เคยคบซ้อนหรือคบใครหลายคนนะพี่” อันนี้เรียกแก้ตัวปะ ฮ่าๆ ท่าทางลนๆ ดูเอ็นดูจัง...

“อืม…จะว่าไงล่ะ ตอนนี้สามรักพี่ไหม” ผมขอเล่นตัวหน่อย ปล่อยให้สามกังวลไป คงกลัวว่าผมจะรู้สึกแย่ รู้สึกไม่โอเคแล้วก็บอกเลิกดีกว่าอะไรแบบนั้น ก็ถ้าเป็นคนอื่นก็ไม่แน่นะ ทัศนะคติมันดูแบบ เห็นแก่ตัวไปหน่อย ทว่าในความรู้สึกผม...การที่เขาบอกออกมาแบบนี้นี่แหละคือความจริงใจที่คนๆ หนึ่งมอบให้กับคนๆ หนึ่ง

“ไม่...ผมไม่ได้รักพี่”

....100%....

ตั้งใจจะอัปเมื่อวานด้วย เผอิญง่วงจัด หลับคาไอแพดไปเลยจ้าาาาาา

[Billie]

 

ดีอะ เริ่มที่ความใจ

[BooJiRa_]

เขาเป็นแฟนกันแล้วค่ะแม่  -///-

[ommanymontra]