>>ตอนที่ 20 [100%]<<
ใครจีบใครอยู่กันแน่เนี่ยโอ้ย...ขยันทำให้ผมหวั่นใจเสียจริงนะคุณพี่ชาย!
ผมเอาพุงความรักดันหน้าพี่แกออกห่างจากตัว เสร็จวางความรักลง ทำท่าเต้นต่อ จะได้ไม่โดนพี่แกแกล้ง ถึงเป็นแบบนั้นแต่พี่มะเดี่ยวแกก็ยังนั่งขำผมอยู่ดีแหละครับ แค่เต้นผิดจังหวะ ขาพันกันนิดหน่อย มือไม้เก้งก้างเงอะๆ งะๆ แค่นั้นเองเหอะ ไม่เห็นจะตลกอะไรตรงไหนเลย
“สามเป็นแบบนี้ พี่คิดตอนสามคบผู้หญิงไม่ออกเลยแหะ...” จู่ๆ ก็โพล่งคำถามขึ้นมา เขาอุ้มความรักเอาไว้ในอ้อมแขนซึ่งผมก็มองหน้าความรักแทนหน้าพี่เขาเนี่ยแหละครับ
“ก็คบเหมือนปกตินั่นแหละครับ” พูดจริง มันก็มีเขินมีอายบ้าง แต่ผู้หญิงเขาไม่มารุกผมแบบนี้ ถ้าจะอ่อยก็อ่อยเนียนกว่านี้อะ
“จริงดิ เขินหน้าแดงขนาดนี้ด้วยปะ” เขาจิ้มหน้าตัวเอง ทั้งที่ผมไม่อยากมองหน้าเขาแต่ก็ดันมองอยู่ดี
“ก็...เป็น” โทษแม่กับพ่อโน้นที่ขาวเกินไป ลูกบ้านนี้ขาวโอโม่ทุกคนครับ น้าบอยยังไม่ใช่ข้อยกเว้น
“อ่อ อยากรู้ว่าเวลาหน้าแดงแล้วส่วนอื่นๆ แดงตามปะ” หยุดเลย...หยุดเต้น เดี๋ยวขาพันกันหน้าทิ่มขึ้นมาหมอไม่รับรักษาแน่ๆ ถามบ้าถามบอกอะไรวะเฮ้ย
“คือ...” ผมตอบไม่ถูก
“แดงดิ เมื่อเช้าที่พี่ทายาให้ สามแดงไปทั้งตัวเลย” ว่าจบก็เลียริมฝีปากตัวเอง พี่เป็นหมา...เหรอครับ
“ตามนั้นแหละครับพี่” ว่าปัดๆ แล้วก็เต้นต่อ
“ฮ่าๆ…แกล้งง่ายเสมอต้นเสมอปลาย” พี่ท่านเดินเข้ามาลูบหัว “หยุดซ้อมก่อนก็ได้ เดี๋ยวเลิกฟลอที่นี่แล้ว ค่อยไปซ้อมตรงตลาดเปิดท้าย”
“ครับ” พี่มะเดี่ยวส่งความรักมาให้ เขาเดินไปที่กลางฟลอเต้น
บางคนอาจสนใจมองมาทางเรา แต่บางคนเขาก็สนใจแต่เรื่องซ้อมของตัวเอง กลุ่มคนหลังไม่นับวิ่งกับพีชนะ มันสองตัวมองผมอยู่บ่อยๆ เพื่อนกันนะ รู้เลยว่าสองคนนั้นต้องซุบซิบเรื่องผมด้วยแน่นอน อย่าให้รู้ว่ามึงเต๊าะใครกันอยู่นะ พ่อจะล้อให้แม่งมุดดินกลับหอตัวเองแทบไม่ทัน
ผมเดินไปกินน้ำอึกใหญ่หลายอึกจนเกือบหมดขวด เสร็จมานั่งข้างพีชกับวิ่งโดยมีความรักดิ้นดุ๊กดิ้ดอยู่ในอ้อมแขน มันจะออกไปหาพีชไง ไอ้นี่มันพิศวาสทุกคน เป็นกับทั้งผู้หญิงและผู้ชายยกเว้น...ผมเอง
รับรู้ได้เลยล่ะว่าความรักมันไม่ค่อยชอบอยู่กับผมนัก เพราะผมชอบแกล้งมันเป็นชีวิตจิตใจ วันว่างๆ นี่ไม่ได้แกล้งความรักผมจะอยู่ไม่สุข การเห็นมันทุรนทุรายหนีผมแล้วมันแฮปปี้อย่างบอกไม่ถูก คิดแล้วก้มลงไปงับก้นมันทันทีทั้งที่มันกำลังเดินไปหาพีช!
“อู๊ดดดด” ร้องแล้วหันมามองหน้า ตาขวางๆ จ้องอย่างกับแค้นเคือง
“ไอ้นี่หนิ แกล้งที่รักกูอีกและ” แหมพีช ที่รักมึงก็ลูกกูไหมล่ะ
“ไมอะ กูจะแกล้งความรักของกูก็เป็นสิทธิ์ของกูนา”
“แต่ความรักมันเป็นที่รักของกู กูไม่อนุญาตให้มึงแกล้งที่รักของกูนะเว้ย ความรักไม่ชอบเลยเนอะๆ...คราวหลังมันแกล้งนะ ขวิดมันให้ไส้แตกเลยนะความรัก” อ่าวพีช ทำไมมายุยงลูกกูแบบนี้ล่ะ แต่เอาเถอะ...ยุแค่ไหนความรักก็ทำอะไรผมไม่ได้หรอก
“ก็ลองขวิดป๊าสิ ป๊าจะให้งดอาหาร จับออกกำลังกาย พาเข้าฟิดเน็ตแล้วให้เทรนเนอร์เฉพาะมาดูแล...ดีไหม” ทำน้าโหดใส่ความรัก มันจ้องหน้าผมได้ครู่เดียวก็เดินเข้ามาเอาหัวถูขา
“คร่อกๆ...”
“เป็นไง ศิโรราบต่อกูแล้ว ฮ่าๆ” แล้วก็อุ้มมันขึ้นมากอด หอมซ้ายหอมขวาจนมันรำคาญแล้วดิ้นรนอีกครั้ง
“ไอ้บ้า…” ไอ้วิ่งพูดเบาๆ แต่เจ็บนี้เข้าลึกถึงทรวงมากๆ
ผมกับพีชเตรียมโต้วาทีกับวิ่ง ทว่าพี่มะเดี่ยวแกประกาศให้รวมพลก่อน ก็เล่นเอบีซีเหมือนเดิมนั่นแหละครับ หน้าใหม่ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น ไทม์กับโจ้ คนที่ไม่มีพื้นฐานเหมือนผมเดินเข้ามารวมกลุ่ม เห็นแว็บๆ ว่าพวกมันพัฒนาไปกันเร็วมาก รู้สึกจะทำท่าวินด์มิลกันได้แล้ว เป็นท่าพาวเวอร์มูฟพื้นฐาน ซึ่งต่อยอดมาจากเบบี้ฟีตนั่นแหละครับ เห็นแล้วก็อึ้งเหมือนกัน ผมยังโพสต์ได้ไม่แข็งเลย ทำไมพวกมันไปกันเร็วแบบนี้
เอบีซีวันนี้ยังโหดเหมือนเดิม วิดพื้นวนไปครับ วนแม่งทุกรอบจนแขนล้า แทบยกตัวเองไม่ขึ้นแล้วด้วย ความรักรู้หน้าที่ดี มันนั่งอยู่ข้างกายผมไม่ไปไหน ไม่เดินต้วมเตี้ยมเกะกะคนอื่นซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่ดี เกิดเขาทำท่ากันแล้วมาโดนมัน มีหวังมันปลิวออกนอกโลกพุ่งทะลุชั้นบรรยากาศ เหาะด้วยความเรวแสงแล้วไปโพล่ที่ดาวอังคาร อาจเจอกลุ่มมนุษย์ที่ไปทดลองอาศัยที่นั่นและอาจโดนพวกเขาเอาไปขุนให้มันอ้วนก่อนจับกิน...
แค่คิดตามก็ฮาแล้ว...ความรักวิ่งแบบลอยๆ อยู่บนดาวอังคาร เห่อๆ แต่ที่บ้ากว่าหมูลอยก็ผมเนี่ยแหละ จินตนาการไปไกลเกิ้นนน สงสัยหัวโขกพื้นรุนแรงมากไปหน่อย สติสตางค์ก็เลยไม่สมประกอบอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้
เล่นเอบีซีเสร็จก็แยกย้าย พี่มะเดี่ยวจะปั่นจักรยานผมไปเหมือนอย่างเมื่อวาน ทว่าพี่โซฮานจะไปด้วย แล้วเราก็ไม่สามารถอัดสามไปได้ รถของพีชกับวิ่งมันเป็นฟิกเกียร์ ไม่มีเบาะซ้อน พี่มะเดียวเลยต้องตัดใจไปรถสองแถวกับพี่โซฮาน แล้วปล่อยให้สามหน่อเดินทางไปกันเอง
ก่อนออกถนนใหญ่ ผมแวะเข้าไปหาน้าบอยและน้าภูมก่อน ไปปล้นโกโก้กินเนี่ยแหละครับ ส่วนสองคนนั้นก็สั่งกาแฟเหมือนเดิม ติดคาเฟอีนกันประมาณนั้น จริงๆ เด็กในฟลอแทบทุกคนชอบโด๊ปนะ พวกเครื่องดื่มชูกำลังอะ พี่มะเดี่ยวหรือพี่โซฮานก็กิน พี่ออมก็ด้วย ดื่มแล้วมันกระปรี้กระเปร่ามั้ง ไม่รู้ดิ...ผมกินไม่ค่อยได้หรอก กาแฟหนึ่งแก้วต่อวันถือว่าโอเคที่สุดสำหรับร่างกายผม อ่อ...โกโก้ก็มีคาเฟอีกนี่นะ
“เหวอ...พวกโรมิโอมาวะ” มาถึงฟลอ วิ่งก็ชะงักตาค้าง ไอ้พีชกอดคอผมส่วนผมก็อุ้มความรักที่อยู่กระเป๋าเป้
“นั่นทีมพี่มะเดี่ยวก็มา เออ จะว่าไปก็ใกล้งานแข่งประจำปีแล้วหนิ” หันไปมองหน้าพีช
“งานอะไรวะ” เพราะไม่ได้อยู่ในวงการก็ลยไม่รู้
“งานโบตี้ งานแข่งบีบอยระดับประเทศ ที่หนึ่งจะได้ไปแข่งโบตี้ระดับเอเชียร์ด้วย เมื่อสองปีก่อนทีมดิสทินีย์ก็ชนะได้แชมป์ระดับประเทศ แล้วก็ได้ที่สองของเอเชียร์ อ่อ ดิสทินีย์เป็นทีมของพี่มะเดี่ยวอะ เห็นรอยสักที่แขนปะละ…นั่นล่ะโลโก้ทีม” วิ่งเป็นคนอธิบายให้ผมฟัง ก็ว่าอยู่รอยสักที่หัวใหล่ขวาเขาเหมือนโลโก้ของทีม ตัวอักษรแบบกราฟิตี้มันอ่านยากเลยไม่รู้ว่ามันเขียนว่าอะไร วันนี้แหละรู้แล้ว
“แล้วปีที่แล้วล่ะ...เขาไม่ชนะเหรอ”
“ไม่ ปีที่แล้วแพ้ให้กับโรมิโอซีเรียส” ว่าจบวิ่งก็เดินเข้าฟลอ โรมิโอซีเรียสว่าจะเป็นทีมที่มันพูดตอนแรกว่ามาฟลอด้วย พวกไม่เต็มนั่นสินะ แต่เดี๋ยว
“โรมิโอจูเลียตไม่ใช่เหรอวะ” ผมกับพีชเดินกอดคอตามวิ่งเข้ามา
“โรมิโอซีเรียสอะถูกแล้ว พวกนี้แม่งบ้า...จริงจังมันทุกอย่าง ไม่เชื่อเดี๋ยวมึงดู” คราวนี้พีชเป็นคนตอบ
พี่มะเดี่ยวเห็นเราก็กวักมือเรียกให้ไปนั่งบนม้านั่งตัวเดิม เพิ่มเติมคือวันนี้พี่แม็กโดนัลใส่หมวกด้วยแหละ หล่อนะครับ...หลอนด้วยอะอยากบอก ผมเอาความรักวางลงบนตักของพี่แม็กโดนัลแก แต่มันไม่ยอมออกง่ายๆ พยายามเอาหัวมุดกลับเข้าไปในกระเป๋าที่มีแอปเปิ้ลอยู่ เออ...รู้แล้วว่าหิวจะกินอีก
“อะ...กินดีๆ อย่าเลอะ” เอากล่องแอปเปิ้ลออกมาให้ มันกินแบบมูมมามของมันอะ ก็แหม่...ความรักเป็นหมูนะครับ
ระหว่างที่มองความรักกิน ผมก็โดนพี่มะเดี่ยวเบียด ม้านั่งยาวมันไม่ได้ยาวมาก นั่งสองคนก็เต็ม แต่ที่นั่งได้คนเดียวเนี่ยเพราะกระเป๋าหลายใบข้างพี่แม็กนั่นแหละครับ ผมหันไปมองหน้าเขา เจ้าตัวยิ้มๆ มือแกะหนังยางรัดผมตัวเอง
“ผมรัดให้ปะ” มีช่องว่างให้ทำคะแนนก็ต้องทำ ตอนจีบผู้หญิงผมก็ทำแบบนี้แหละ
“เอาสิ” พี่เขายื่นหนังยางสีดำให้
“หนังยางเก่าแล้วนะพี่ ซื้อใหม่เหอะ”
“สามซื้อให้พี่สิ” งกอีกละ เออ...พี่มะเดี่ยวยังไม่จ่ายค่าน้ำ!
“ซื้อให้ได้นะครับ แต่พี่ต้องจ่ายค่าน้ำที่ให้วิ่งไปซื้อวันนี้ก่อน ผมออกไปหมดเป๋าเลย” ว่าพลางยืดตัวรวบผมพี่มะเดี่ยว ชุ่มเหงื่อเหมือนเพิ่งออกมาจากห้องอาบน้ำ เปียกชนิดที่ว่าบีบแล้วน้ำไหลอะ
“เออลืมเลย เดี๋ยวเลิกซ้อมแล้วพี่ไปกดเงินมาให้ สามรอได้ปะละ”
“รอได้ดิ...” มัดเสร็จก็นั่งดีๆ ตามเดิม เวลาแกไม่หยอดไม่แซ็ว การนั่งข้างพี่แกทำให้ผมรู้สึกดีเหมือนกันนะ...
“วันนี้สามอาจซ้อมยากหน่อย คนล้นฟลอไปหมด มีที่ว่างตรงไหนก็ฝึกท่าเอาเลยนะ รู้ไหม”
“คร้าบ ท่านอาจารย์” พี่มะเดี่ยวจับหัวผมโยกนิดหน่อย แล้วหันไปมองที่ฟลอ
“ได้ยินว่าใกล้งานแข่งระดับประเทศแล้ว...” ผมเองก็มองไปที่ฟลอเหมือนกัน
“ใช่ คู่แข่งตัวเก็งมาเยือนถิ่นด้วยดูสิ” มิน่าล่ะ เอาแต่จ้องอีกฝ่ายที่กำลังออกท้วงท่าอยู่
“พี่ชนะเขาได้ปะ”
“ได้อยู่แล้ว...ยังไงปีนี้ก็ต้องเอาแชมป์คืน” เขาดูมุ่งมั่นดีนะ ปกติค่อนข้างขี้เล่น ทว่าตอนนี้เขาดูตั้งมั่นอย่างแปลกประหลาด
“อื้อ ผมจะรอดูพี่คว้าแชมป์นะ” พี่เขาหันมามองหน้ายิ้มๆ
“พูดแบบนี้แล้วอยาก…เลย” นั่นไง...สกิลคำพูดชวนคิดลึก แทบจะตบปากแก แต่ไม่กล้า
“อ่า…” หันหนีแป๊บ
“ฮ่าๆ ล้อเล่นหน่า ขอบใจนะ แต่ถ้าไปเชียร์ด้วยจะดีมากเลยล่ะ”
“อื้อ ผมจะไป”
“สัญญา” ไม่ว่าเปล่า ยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้าผมด้วย แล้วผมก็บ้าตามเขา...ยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกันไว้
“สัญญาครับ” ผมเผลอสบตากับพี่เขา เหมือนช่วงเวลาหนึ่งทุกอย่างรอบข้างมันหยุดนิ่ง ระยะที่ใกล้ขนาดนี้...พานเอาหัวใจผมเต้นแรงมากๆ เลย เสียงตึกๆ ที่อยู่ในใจไร้จังหวะ ทว่ามันกลับสามารถกลบบีทอันหนักหน่วงโดยรอบได้ชะงัก
หน้าผมแดงใช่ไหม...แสงไฟสีส้มๆ ของร้านแม็กกลบมันได้หรือเปล่า แล้ว...พี่มะเดี่ยวจะแซ็วไหม ที่เอะอะผมก็หน้าแดงง่ายแบบนี้ ที่จริงมันเป็นความผิดของพี่ ที่ทำให้ผมรู้สึกเก้อเขินจนชีพจรเต้นเร็ว เลือดมันเลยขึ้นไปเลี้ยงที่หน้าเยอะมาก...
พี่มะเดี่ยวยีหัวผมอีกครั้งด้วยรอยยิ้มหวานๆ ถ้าตาไม่ฝาด...ผมว่าเขาก็ล่อกแล่กไปเหมือนกัน นี่ผมไม่ได้เขินคนเดียวสินะ พี่เองก็เขินเหมือนกับผมล่ะสิใช่ไหม ฮ่าๆ...รู้สึกดีจัง ถึงพี่มะเดี่ยวจะเบนสายตาไปมองคนบนฟลอ แต่ผมก็รับรู้ได้ว่านั่นคือการกลบเกลื่อน
“เราสัญญากันแล้วนะ...”
“ครับ เราสัญญากันแล้ว” มันเป็นเสียงที่ค่อนข้างเบา แต่อยู่ใกล้ผมมาในความรู้สึก
พี่เขาเดินเข้าฟลอ แบทเทิลกับคนจากทีมโรมิโอซีเรียส ส่วนผมหันมาหาน้ำให้ความรักกิน มันอิ่มแล้วเพราะมันหมดแล้ว นี่เล่นไม่เหลือเอาไว้เผื่อหิวเลยหรือไงเนี่ยไอ้หมูบ้า ซัดซะเกลี้ยงกล่องเลยแหะ ไม่เป็นไร เราอยู่ที่ตลาด เดี๋ยวมันหิวก็ค่อยพามันไปซื้อกินเอาก็ได้ ผมจับความรักนั่งที่ตัก มันไม่นั่ง มันนอนขดตัวอยู่บนหน้าขาของผม อิ่มแล้วนอน เลี้ยงไขมันชัดๆ เลยไอ้ความรักเอ้ย
ละสายตาจากความรักไปมองรอบๆ กลับต้องคิ้วขมวดกับฉากที่เห็นแล้ว...ขนลุก! เขาเป็นผู้ชายตัวเล็ก ตัดผมแบบเกาหลีสุดๆ ย้อมสีขาว ผิวขาวกระจ่างมากและดูดีมากๆ ทว่าสิ่งที่เขาทำคือ...จูบกับผู้ชาย!!!
อ้าปากค้างจะน่าเกลียดปะ ผู้ชายคนนั้นรูปร่างสูงใหญ่ นั่งอยู่ข้างฟลอเต้น จูบกันนี่ก็แลกลิ้นดูดดื่ม ระยะของผมกับเขาก็ไม่ห่างกันมากอะครับ ไม่กี่ช่วงแขน เห็นจะๆ คาตาเลยว่าน้ำลายซึมออกมาทางมุมปากด้วย โอ้วชิท! จูบเสร็จ แลกลิ้นแลกน้ำลายกันเรียบร้อย พี่ผู้ชายผมขาวคนนั้นก็เดินเข้าฟลอ จากนั้นทำคอมโบเซ็ทใหญ่ ท่าสุดท้ายนี่หมุนติ้วๆ ด้วยมือข้างเดียว เหมือนเรายืนหมุนตัวเร็วๆ ด้วยขาข้างเดียวอะครับ แต่ที่เขาทำคือกลับหัวกลับหาง คนธรรมดาใช้ขา เขาใช้มือ ทำอยู่นาน เรียกเสียงเฮจากผู้คนโดยรอบ จบท่าปุ้บเดินไปจูบกับผู้ชายคนนั้นต่อ...
อ้าปากค้างไปสิกู!
“ฮ่าๆ มองขนาดนั้นนี่อยากจูบบ้างเหรอครับน้องสาม” แทบสะดุ้งเมื่อพี่มะเดี่ยวโพล่หน้าเข้ามาใกล้
“เปล่า...ก็แค่...แค่มอง”
“จริงอะ ไม่ได้อยากจูบบ้างจริงเหรอ...จูบพี่ได้นะ เติมพลังน่ะเติมพลัง”
“คนหมดแรงอย่างผม จูบอย่างเดียวก็เติมพลังไม่ได้...” อุ้บ! ฉิบผายยยย หลุดปาก!!!
.....100%....
เดอะสามก็ไม่ค่อยจะอ่อยเท่าไหร่เลยอ่านะ...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
