หัวข้อ: กลิ่นสี และ กาว(น์)หมอ「END」ตอนพิเศษ+แจ้งข่าว

[MayA@TK]

 

[บูมเบส]

โถ่เลือกผู้ชายซะงั้น 55555

[мıınta]

• 18 •


   หาดทรายสีขาว ทะเลสีฟ้า ท้องฟ้าสดใส และแสงแดดที่แผดเผา!

“วู้วววววววววววว ทะเลลลลลล”

“นั่นแฟนรึลูกมึงวะไอ้หมอ”

“แล้วข้างๆแฟนกูนั่นก็เมียมึงไม่ใช่หรอวะติณณ์”

เสียงของสองหนุ่มตัวใหญ่ดังแว่วออกจากจากห้องโถงของที่พัก คนข้างๆผมหันไปแยกเขี้ยวใส่แฟนตัวเองจนอีกคนหัวเราะลั่น ก่อนหันกลับมาชวนผมดูทะเลที่ทอดยาวลิบตา เพราะเป็นหาดส่วนตัวของที่พักจึงไม่มีนักท่องเที่ยวพลุกพล่านมากนัก

ใช่แล้วครับตอนนี้เราอยู่ที่ทะเลในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ตอนแรกผมนึกว่าพี่ติณณ์จะชวนมาเที่ยวกันแค่สี่คน พอมาถึงที่พักถึงรู้ว่าพี่มางานแต่งของเพื่อนพี่ เลยถือโอกาสนี้พาพวกผมมาเที่ยวด้วยเลย ตอนมาถึงแล้วเจอเพื่อนๆพวกพี่แกมารุมทักทายนี่ทำผมกับพี่ข้าวสตั้น สองคนนั่นไม่ได้บอกว่าจะพามางานแต่งด้วย พี่ข้าวถึงกับโวยใส่พี่ติณณ์เพราะไม่ได้มีชุดดีๆมา

“ฝุ่นเข้ามาก่อนครับ อยากเล่นค่อยไปเล่นตอนเย็น แดดแรงๆเดี๋ยวป่วยอีกนะ” เสียงทุ้มและสัมผัสที่เอวทำให้ผมสะดุ้งเบาๆ หันไปก็เจอคนตัวโตยืนกอดเอวไว้ออกแรงดึงเบาๆให้ห่างจากระเบียง

ผมพยายามไม่เบนสายตาไปมองผู้ชายอีกคนที่นั่งยิ้มกริ่มเตรียมจะล้ออยู่ด้านหลังเด็ดขาด!

“จะเล่นได้ไง ไหนพี่บอกว่ามีงานตอนเย็นอีก” ผมท้วง แกะมือปลาหมึกที่เอวออกอย่างเนียนๆ แต่ก็ไร้ผล...

“อืมมม ค่อยเล่นพรุ่งนี้แล้วกัน”

ฟอด

“พี่อาร์ต!”

“ฮิ้ววววว คู่นั้นมาฮันนีมูนกันหรอครับ แต่งกันตั้งแต่เมื่อไหร่เอ่ยยย” เสียงพี่ติณณ์เอ่ยแซว ว่าแต่คนอื่นแล้วตัวเองล่ะ!

กล้องแพนไปที่พี่ติณณ์กำลังป้อนองุ่นให้พี่ข้าวที่นั่งตักอยู่นะครับทุกคน

“ว่าแต่คนอื่น ตัวเองก็เหมือนกันไม่ใช่หรอ” พี่อาร์ตยักคิ้วให้อีกคน ก่อนออกแรงดันหลังให้ผมเดินเข้าตัวบ้าน แต่ตอนที่จะเดินผ่านคู่นั้นไป พี่ติณณ์ก็ล็อกคอพี่ข้าวไว้แล้วทาบริมฝีปากลงไป ซึ่งพี่ข้าวก็ไม่ขัดรสจูบที่อีกคนมอบให้ จังหวะที่พี่ข้าวเอียงหน้าจูบตอบทำให้คนที่ยืนมองอยู่เห็นแม้กระทั่งลิ้นของทั้งคู่ที่สัมผัสกัน

เหยดแหม่...

“มึงจะไปต่อกันที่เตียงไหม? แฟนกูหน้าแดงหมดแล้ว” เสียงพี่อาร์ตทำให้ทั้งคู่ผละออกจากกัน พี่ข้าวหน้าแดงจัดเหมือนลืมว่ามีคนอื่นนอกจากตัวเองอยู่ด้วย นิ้วเรียวของคนข้างๆจิ้มแก้มผมจึ่ก ความรู้สึกร้อนวูบแล่นที่หน้าทันที ผมจะเบนหน้าหนีคน...แต่ กลายเป็นว่าดันไปจุ๊บหน้าหล่อที่ยิ้มทะเล้นย่อตัวให้เสมอหน้าผมแทน

“อยากได้แบบนั้นไหมครับ” หน้าหล่อยักคิ้วกวนๆให้ ก่อนผมจะฟาดมือลงไหล่อีกคนแรงๆจนร้องโอดโอย

แพนกล้องไปอีกด้าน

“ตินอยากกินข้าว” คนตัวสูงเอ่ยขึ้นมาเบาๆให้คนบนตักได้ยิน ผลที่ได้คือกำปั้นเสยคางเน้นๆจนได้ยินร้องเจ็บปวดไปอีกคน...

ติณณ์ K.O.



ท้องฟ้ายามเย็นกับกลิ่นอายของทะเล คลอด้วยเสียงดนตรีเบาๆทำให้งานวิวาห์ของบ่าวสาวดูหวานชื่นกว่าเดิม พี่แนน เพื่อนของพี่อาร์ตซึ่งเป็นนางเอกของวันนี้อยู่ในชุดผ้าชีฟองสีขาวครีม รอยยิ้มสวยประดับบนใบหน้าตลอดเวลาที่ประกอบพิธีในตอนเย็น ซึ่งเป็นการแลกแหวนและกินเลี้ยงกัน ภายในงานมีแค่ญาติพี่น้องและเพื่อนสนิทเท่านั้น ถามพี่อาร์ตก็ได้ความว่าพี่แนนจัดที่โรงแรมไปแล้วรอบนึง ครั้งนี้เหมือนเป็นงานเลี้ยงในกลุ่มเฉยๆ สาวๆที่เป็นเพื่อนพี่แนนมองพี่อาร์ตตาไม่วาง พอพี่มันเล่นแนะนำว่าผมเป็นแฟนเท่านั้นแหละ จากมองคนหล่อกลายเป็นเสียงกรีดร้องเพราะเสียดายแทน

ถ้าความฝันของผู้หญิงทุกคนคือการได้เป็นเจ้าสาวของคนที่รัก แล้วถ้า...

ผมเงยมองคนตัวสูงข้างๆ ก่อนสบกับแววตาอบอุ่นที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว มือใหญ่เคลื่อนมาจับมือผมไว้ สอดประสานแล้วแกว่งเบาๆ ก่อนเอ่ยประโยคที่เหมือนอ่านใจผมออก

“แค่มีฝุ่นอยู่ตรงนี้พี่ก็ดีใจแล้ว”

แค่ประโยคเดียวก็สามารถทำให้ใจเต้นผิดจังหวะได้...

แพ้คนๆนี้จริงๆ...

“ใครจะขึ้นมาร้องเพลงให้แนนนะ? อาร์ตป่ะ อาร์ตตต where are you~~” เสียงของพิธีกรที่ดังผ่านลำโพงทำให้พวกเราผละมือออกจากกัน หันสบตาก่อนเบนหน้าไปคนละทาง สีแดงที่หูทำให้รู้ว่าอีกฝ่าย...ก็เขินอายไม่ต่างกัน

“อยู่นี่ๆ ฝุ่นยืนตรงนี้ห้ามไปไหนนะครับ” พี่มันตะโกนกลับ ก่อนหันมาพูดกับผม แล้วเดินตรงไปที่เวทีพื้นเตี้ย รับกีตาร์โปร่งสีดำมาเช็คสายและปรับไมค์ให้พอดี

“แฮ่ม จำเราได้ป่ะ? เราอาร์ตคนเดิมเพิ่มเติมคือหล่อขึ้น” เสียงโห่และเสียงหัวเราะดังขึ้นทันทีที่พี่มันพูด “ก็ยินดีกับบ่าวสาวด้วยเนอะ มีลูกเต็มบ้านล่ะ แล้วก็เพลงนี้ถือว่าเป็นของขวัญอีกอย่างจากเรานะ”

เสียงทุ้มเงียบไป แทนที่ด้วยเสียงกีตาร์ที่ดังขึ้นเบาๆ

จะบอกอีกทีว่าฉันรักเธอ
จะบอกให้ฟังว่าฉันค้นเจอ
ความหมายของการมีชีวิตอยู่
ก็รู้จากเธอไม่ใช่ใคร


คนที่นั่งร้องเพลงอยู่ตรงนั้นหันไปยิ้มให้บ่าวสาวก่อนส่งยิ้มไปรอบๆเรียงเสียงกรี๊ดกร๊าดจากสาวๆ


จะบอกอีกทีถ้าไม่เชื่อกัน
จะบอกอีกทีว่าความสำคัญ
เธอนั้นเป็นที่หนึ่ง เหนือผู้ใด
และไม่มีใครนอกจากเธอ

อย่ากลัวกับคนที่เขามานินทา
อย่ากลัวว่าในแววตาฉันมีใคร
เชื่อในรักเรา เชื่อในหัวใจที่ฉันให้เธอได้ไหม


จู่ๆคนที่นั่งดีดกีตาร์บนเวทีเงยหน้าขึ้นมา ผมเผลอกลั้นหายใจเมื่อสบตากับพี่มัน ก่อนที่เสียงพี่ติณณ์จะดังขึ้นเบาๆ
“ดูท่าไอ้หมอมันไม่ได้ร้องให้แนนมันแล้ว”


ใครจะพยายามแทรกกลางระหว่างเรา
รู้ไว้นะว่าเขาไม่มีวันเข้ามาได้
จะไม่มีตรงกลางที่เหลือว่างเผื่อใคร
ถ้าใจเรายังผูกกัน

ใครจะพยายามยุยงให้สั่นคลอน
รู้ไว้นะทุกครั้งฉันนอนหลับตาฝัน
เห็นแค่ภาพเรารักกันยาวนาน
จนถึงวันที่ฉันแต่งงานกับเธอ


คำที่ส่งผ่านบทเพลงและทำนอง นัยน์ตาสีเข้มที่สบมองมาแต่ผมตลอดเพลง ไหนจะรอยยิ้มอบอุ่นที่มอบให้ผมทั้งหมดแปลได้ว่า...รัก....


ผมหลุบตาลงเพราะไม่กล้าที่จะเงยหน้ามองอีกคนบนเวที ท่อนฮุกที่วนกลับมาอีกครั้งจบจวนเสียงของกีตาร์ที่หยุดลงไป พร้อมๆกับเสียงผู้คนรอบข้างที่เงียบสนิท


รองเท้าผ้าใบคุ้นตาก้าวเข้ามาในระยะมองเห็น ดอกกุหลาบสีขาวถูกยื่นมาบดบังภาพทุกอย่าง ก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ยท่อนสุดท้ายของบทเพลง

“จนถึงวันที่ฉันแต่งงานกับเธอ”



“ฮิ้ววววววววววว”

“เฮ้ยอาร์ตนี่งานเราป่ะ อย่าแย่งซีนดิ!”

“ฝุ่นหน้าแดงหมดแล้วไอ้อาร์ต”

“นี่จะอวยพรเพื่อนหรือขอแต่งงานครับคุณณณ”


เสียงต่างๆนานาที่ดังกระหึ่มเมื่อจบคำนั้น ผมได้แต่มุดหน้าแดงๆเข้ากับอกของคนพี่เพราะความอาย ผิดกับอีกคนที่ยิ้มหน้าบานเป็นกระด้ง

“พี่อาร์ตอ้ะ!”

“รักนะครับ อยู่ด้วยกันนานๆนะ”

“.......”

“ว่าไงครับ”

เสียงรอบข้างเงียบลงอีกครั้งเหมือนรอฟังคำตอบ ผมกลั้นใจดันตัวเองออกจากอกพี่มัน ก่อนจะ...

“รัก...เหมือนกัน”

“ฮิ้วววววววววววววว จัดสองคู่เลยไหมครับ บ่าวสาวตัวจริงว่าไงเอ่ยย”

“ไม่ๆๆ งานนี้เรางานเราดิ ถ้าอาร์ตแต่งตอนไหนร่อนการ์ดบอกเราด้วยนะ”

เสียงหยอดล้อทำให้ผมยกกุหลาบในมือฟาดใส่ตัวต้นเหตุเบาๆ ก่อนบังคับให้เอากุหลาบไปคืนทีเดิม

ครับ...พี่มันขโมยกุหลายข้างเวทีที่เป็นพรอพในงานมาใช้...



บรรยากาศกลับคือสู่ความปกติ เสียงจอแจพูดคุยของผู้คนที่นานๆทีได้กลับมาเจอกันอีกครั้งดังขึ้นตามุมต่างๆ ผมนั่งยกเครื่องดื่มในมือมองคนรอบตัวเพราะไม่รู้จักใคร พี่อาร์ตก็โดนลากตัวไปคุยมุมนึง พี่ติณณ์ลากพี่ข้าวไปอีกมุม กลายเป็นว่าผมถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวซะงั้น

“น้องฝุ่นใช่ไหม พี่ขอนั่งด้วยนะ” เสียงหวานๆของคนที่ผมจำได้ว่าเป็นเพื่อนเจ้าสาวดังขึ้นข้างๆ

“เอ่อครับ...”

“เฮ้ พี่มาดีไม่ต้องเกร็งๆ พี่ชื่อหม่อนนะ” หญิงสาวพูดขำๆ ยกเครื่องดื่มในมือชูขึ้นทักทาย

“อาร์ตมันมั่นคงดีนะ รักใครรักจริง” ผมเลิกคิ้ว หันไปมองเจ้าของเสียง “ตอนอยู่มหาลัยพี่ก็เคยจีบอาร์ตนะ น้องอยากรู้ไหมว่ามันตอบอะไรกลับมา”

ผมพยักหน้าลง

“อาร์ตบอกพี่ว่า... ขอโทษนะแต่เรามีคนที่ชอบแล้ว ชอบมาตั้งนานแล้วด้วยถึงเขาจะไม่รู้ตัวก็ตาม พอบอกให้ลองคบกันดูก่อนเพราะพี่คิดว่าคนที่อาร์ตพูดถึงอาจเป็นรักข้างเดียวที่คงไม่มีทางเป็นไปได้ แต่รายนั้นก็ปฏิเสธทันที บอกว่าไม่อยากให้รู้สึกผิดกับคนๆนั้น” คนตรงหน้าคลี่ยิ้มให้ผม “ตอนแรกพี่ก็นึกว่าอาร์ตมากับเพื่อนๆ แต่ฟังจากเพลงที่อาร์ตร้องเมื่อกี้แล้ว...น้องคงเป็นคนๆนั้นที่อาร์ตรอสินะ”

“.........”

“แล้วหลังจากนั้นมันก็เอาพี่เป็นไม้กันหมา กันคนเข้ามาจีบชาวบ้านก็นึกว่าพี่เป็นแฟมันเลยไม่มีหนุ่มเข้าหาพี่ โคตรเซ็ง” พี่หม่อนหัวเราะขำๆ และเล่าเรื่องสมัยอยู่มหาลัยให้ผมฟัง

“คนแบบนี้อย่าปล่อยให้หลุดมือไปนะน้องฝุ่น” เธอยื่นแก้วมากระทบกับแก้วในมือผม ก่อนลุกออกไปหากลุ่มเพื่อนที่กวักมือเรียก

ผมนั่งเหม่อไม่ได้รู้สึกว่ามีคนมานั่งข้างๆอีกครั้งจนกระทั่งลมหายใจอุ่นถูกเป่าใส่ใบหู

“อื๊ออ พี่อาร์ต!”

“เมื่อกี้หม่อนมาพูดอะไรด้วย ผู้หญิงคนเมื่อกี้น่ะ”

“....เปล่านี่ เขาแค่ทักทายเฉยๆคงเพราะเห็นผมมากับพี่” ผมก้มหน้าลงไม่สบตา หวังว่าความมืดจะซ่อนหน้าแดงๆของผมได้นะ งื้อ

“จริงหรอ?”

“หึ ไม่จริง เขาเข้ามาบอกว่าเขาเคยเป็นแฟนพี่”  ผมว่าเสียงเรียบ ตีหน้านิ่งจนพี่มันทำหน้าเลิ่กลั่ก

“เฮ้ย ไม่ใช้ พี่ไม่ได้คบหม่อนนะ นั่นเพื่อนในกลุ่มพี่ แม่งไอ้หม่อนแม่งพูดอะไรกับฝุ่นวะ รอพี่แปปเดี๋ยวพี่พาหม่อนมาคุยด้วย” ผมมองอีกคนที่ลนลานแก้ตัว ค้าวข้อมือไว้ก่อนที่คนตัวสูงจะไปลากพี่หม่อนมา

“พี่หม่อนมาเล่าวีรกรรมพี่ตอนมหาลัยให้ฟัง คนเนื้อหอมจนสาวๆเข้ามาจีบจนบันไดคณะไม่แห้ง” ผมฉีกยิ้มกว้างให้ อีกคนหยิกแก้มผมเต็มแรง

“แกล้งพี่หรอครับ หืม”

“เปล่า~~”

“เด็กไม่ดีต้องโดนทำโทษนะ”

“เฮ้ย ไม่เอา! อ๊ะ...” คนตรงหน้ายื่นมือมาสัมผัสริมฝีปากผมอย่างแผ่วเบา ยิ้มละมุมประดับใบหน้า

“เอาครับ คืนนี้ไม่ได้นอนแน่” ยิ้มร้ายผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อ...คืนนี้หนีไปนอนกับพี่ข้าวได้ไหมมม


Tbc.


———————————————————————————————————————

มาต่อแล้วค่ะ กดสคริปมาทะเลแล้วววว

#กลิ่นสีและกาวน์หมอ

[catka12]

  omg... จบตอนอย่านี้...คนอ่านยิ่งกว่าค้างอีกค่ะ....  รีบมาต่อด่วนนะค่ะ.... pleaseeee 

[iceman555]

 

[jimmyjimmy]

รอวันเียตัวได้เลยน้องฝุ่น... 5555

[suikajang]

  รอส่งตัวเจ้าสาว(หนุ่ม)เข้าหอ
 

[TIKA_n]

แย่งซีนคู่บ่าวสาวตัวจริงเขาเฉยเลยนะพี่อาร์ต แหม หวานซะ 
แล้วคืนนี้ จะเป็นยังไงต่อล่ะจ้ะ ฝุ่นเอ้ย หนีไปไหนไม่พ้นแล้ว 555
ขอบคุณคนเขียนค่า 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พี่อาร์ต หาโอกาสหื่นได้ตลอด
พี่อาร์ต ฝุ่น 
       
 

[บูมเบส]

ไม่ขอแต่งงานเลยอ่ะ

[cavalli]

 



หมอหิวสิน่ะ

[MayA@TK]

ฝุ่นคิดจะหนีไปนอนกับพี่ข้าวเขาน่ะ คิดดีแล้วเหรอคาดว่าจะไม่ได้นอนเหมือนกันมากกว่า

 

[мıınta]

• 19 •


“อื้ออ” ทันทีที่กลับมาถึงห้อง พี่อาร์ตก็รุกจูบจนผมหายใจไม่ทัน ลิ้นร้อนของอีกคนกวาดแทรกเข้ามาทั่วโพรงปากจนผมคลายจะมึนกับรสชาติของแอลกอฮอล์จางๆที่ติดปลายลิ้นนั้น

ไม่รู้ว่าถูกดันมาที่เตียงตั้งแต่ตอนไหน ไม่รู้ว่าถูกคนพี่จับนั่งตักตั้งแต่เมื่อไหร่ ความเย็นของเครื่องปรับอากาศปะทะกับผิวเนื้อส่วนที่โดนคนตัวสูงถอดออกไปเมื่อครู่ มือของอีกคนแตะเข้าที่สีข้างและเคลื่อนขึ้นอย่างช้าๆ ผมสะดุ้งเมื่อนิ้วเย็นสัมผัสกับยอดอก ออกแรงบีบเค้นจนมันบวมเต่ง

ผมหายใจเฮือกใหญ่เมื่อพี่อาร์ตถอนปากออกไป ปลายจมูกโด่งของอีกคนเคลื่อนลงแตะเข้าที่ลำคอจนรู้สึกถึงลมหายใจร้อน ผมเบนหน้าหนีแต่กลายเป็นเปิดทางให้อีกคนใช้ริมฝีปากขบเม้มตามลำคอ ลาดไหล่ และลงไปยันอกเปลือย ครอบครองยอดอกด้วยริมฝีปากดูดดึงจนรู้สึกวูบที่ท้องน้อย มือข้างที่ประคองหลังผมอยู่เคลื่อนลงตามแนวสันหลัง ก่อนแทรกมือลงในกางเกงไปบีบเค้นบั้นท้ายอย่างง่ายดาย

ผมจะจำไว้ว่าไม่ควรใส่กางเกงเอวยืด!!


.
.
.
.
.



พี่อาร์ตปรับให้ผมนอนราบกับเตียงและมอบรสจูบให้อีกครั้ง ถอดดึงกางเกงผมออกและกดสะโพกลงมาแนบชิด ทำให้ส่วนกลางตัวที่ถูกปลุกเร้าสัมผัสกัน แม้จะมีกางเกงหนาขวางกั้นไว้ก็รู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวของอีกฝ่าย มือที่บีบเค้นสะโพกเปล่าเปลือยอยู่นั้นค่อยเคลื่อนลงจนกระทั่ง...

“อื้อ!”

ปลายนิ้วเรียวที่สะกิดเข้าที่ช่องทางด้านหลัง...

เพราะปากยังถูกปิดโดยคนตรงหน้า จึงทำได้แต่ครางประท้วงในคอ ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะยกมือประทุษร้ายอีกคน สัมผัสแปลกใหม่ที่ได้รับทำให้ผมนึกย้อนถึงเรื่องที่พี่ข้าวบอกไว้ก่อนหน้านี้เกี่ยวกับครั้งแรก...ระหว่างผู้ชาย

ยอมรับตามตรงว่าผมกลัว...

“พี่อาร์ต...ไม่เอา...” เสียงผมสั่น พี่อาร์ตหยุดการกระทำนั้นและจูบเข้าที่ขมับชื้นเหงื่อ

“แค่นิ้ว...ได้ไหมครับ” เสียงแหบพร่ากระซิบติดใบหู ก่อนจะยกให้ผมคร่อมตักเมื่อผมพยักหน้ารับ...

“เชื่อใจพี่นะครับคนเก่ง” นิ้วเรียวกดลงกับช่องทางแคบอีกครั้งเมื่อคนตัวโตพูดจบ แค่แรงกดเบาๆไม่ได้ล่วงล้ำเข้าไปมากกว่านั้น ผมซุกหน้าลงกับไหล่พี่อาร์ตเหลือบเห็นอะไรบางอย่างที่กำลังดุนดันอยู่ใต้กางเกง ทันทีที่วางมือลงกับส่วนแข็งขืนคนตัวโตก็สะดุ้งเบาๆพร้อมสายตาดุที่ส่งมาให้

“สีฝุ่น...อย่าซนครับ”

“ฝุ่นทำให้นะ” ไม่รอคำตอบ ผมก็ปลดกระดุมกางเกง จับเอาส่วนโป่งพองของเจ้าของตักออกมา และรวบเข้ากับแก่นกายของตัวเอง

เสียงกัดฟัดกรอดที่ได้ยิน และลมหายใจรุนแรงทำให้ผมรู้ว่าอีกคนต้องอดกลั้นแค่ไหนที่จะไม่จับผมกดลงตอนนี้ แต่เพราะพี่อาร์ตรู้ว่าผมยังไม่พร้อม...

“อืม..” เสียงครางต่ำของอีกคนดังขึ้นเมื่อเริ่มผมขยับมือ พยามทำตามที่อีกฝ่ายเคยทำให้ก่อนหน้านี้ จังหวะที่เนิบช้าสลับเร็วไปตามแรงอารมณ์ เสียงเหนอะหนะและเสียงครางดังผสมกันจนเกรงว่าถ้าใครผ่านมาจะได้ยิน

“อ๊ะ พี่อาร์ต...” ครางชื่อคนตรงหน้าเมื่อนิ้วเรียวถูกกดเข้าไปในช่องทาง สัมผัสเสียดๆของสิ่งแปลกปลอมที่ล่วงล้ำเข้ามาทำให้ผมเกร็งตัวบีบรัดข้อนิ้วจนอีกคนต้องปลอบ

“ชู่ว์ อย่าเกร็งครับคนเก่ง” คนพี่ว่า ส่งมืออีกข้างที่ว่างมาช่วยรูดรั้งแกนกาย นิ้วที่แช่อยู่ภายในขยับควานเป็นวงคล้ายจะทำให้คลายเกร็ง เสียงครางดังออกมาอีกครั้งเมื่อคนพี่กดอีกนิ้วเพิ่มเข้ามาจนสุด ขยับเข้าออกเป็นจังหวะประสานกับส่วนหน้า ก่อนนิ้วเรียวจะไปสะกิดบางจุดภายในตัวผมจนสะท้าน

“ฮึก ตรงนั้น..ไม่...”

“ตรงนี้หรอครับ”

คล้ายคนตัวโตจะแกล้ง พี่อาร์ตยกยิ้มขึ้นและกดกระแทกนิ้วซ้ำๆที่จุดนั้นพร้อมกับรูดรั้งไปด้วยจนผมครางเสียงหลง ก่อนที่จะปลดปล่อยน้ำสีขาวออกมาจนเลอะอีกคน

“อื้อ...” ผมซบลงส่ายหัวกับไหล่กว้าง พี่อาร์ตถอนนิ้วออกจากช่องทางแคบ ก่อนจับมือผมขยับอีกไม่กี่ครั้งก่อนจะปลดปล่อยตามมา


 “เก่งมากครับคนเก่ง” พี่อาร์ตจูบขมับผมที่ยังคงหอบหนัก

คนพี่จัดการทำความสะอาดให้ผมที่หมดแรงนอนเป็นผัก ก้มจูบปากแรงๆก่อนเดินหายไปในห้องน้ำ แล้วออกมาพร้อมผ้าผืนเล็กที่ชื้นน้ำ เช็ดเอาคราบคาวที่ติดอยู่ออกให้ สัมผัสเสียดๆทางด้านหลังที่แม้ว่าพี่มันจะถอนนิ้วออกไปนานแล้วแต่ก็เหมือนยังคงอยู่ นี่ขนาดแค่นิ้วนะ ถ้ามากกว่านี้....

ฮรื่อออ ไม่อยากจะคิด

มองค้อนใส่พี่มันที่มองมางงๆก่อนจะมุดหายไปในผ้าห่ม เสียงคนตัวโตหัวเราะร่าตามมาทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิด! ! !

———————————————————————————————————————


“ฝุ่นครับเช้าแล้ว”

อืม...หนวกหูคนจะนอน

“ฝุ่นครับ”

“.......”

“ไม่ตื่นพี่ปล้ำนะ”

พรึ่บ!

“ตื่นแล้วววว” ผมลุกขึ้นมาฉีกยิ้มให้พี่มันทั้งที่ตายังปิดอยู่ กลัวโดนปล้ำครับบอกเลย

“ถ้าตื่นแล้วก็ไปล้างหน้าล้างตา อาหารเช้าเริ่มตอนเจ็ดโมงเดี๋ยวไม่ทัน” พี่อาร์ตดุนหลังผมที่ยังเมาขี้ตาให้ลุกไปห้องน้ำ สงสัยจะไม่ทันใจ เฮียแกเลยจัดการเอาน้ำลูบหน้าแถมด้วยยัดแปรงสีฟันเข้าปากให้ผมเอง ก่อนโยนผมออกนอกห้องน้ำแล้วจัดการตัวเองต่อ


“อ้าวตื่นกันแล้วหรอ” พี่ข้าวทักทายเมื่อเห็นผมออกมาจากห้อง คนตัวเล็กจ้องผมแล้วแก้มใสก็เปลี่ยนเป็นขึ้นสีระเรื่อ นิ้วชี้เข้าที่ลำคอตัวเองจนผมลูบตาม ก็ไม่มีอะไรติดนี่หว่า?

“เห~ ฝุ่นมีแรงตื่นด้วยหรอนี่”

“ทำไมต้องไม่มีแรงตื่นล่ะพี่ติณณ์” ผมเลิกคิ้วถามอีกคนที่เดินมาทางนี้

“ก็....” พี่ติณณ์ก้มหน้ามาเสมอผมก่อนแตะนิ้วลงกับคอผม จุดเดียวกับที่พี่ข้าวชี้ “เมื่อคืนไม่ใช่โดนไปแล้วหรอ รอยมาเต็มแถมเสียงครางลั่นเลย โชคดีนะที่บ้านนี้มีแค่สองห้อง”

“....................” ผมอ้าปากเหวอกับเรื่องที่พี่ติณณ์พูด

“ไม่น่าเชื่อว่าโดนครั้งแรกยังมีแรงลุกได้ หรืออาร์ตมันเล็-------อั่ก! เหี้ยกูเจ็บ!”

“หุบปากก็ไม่มีใครว่านะไอ้ติณณ์ อีกอย่างกูยังไม่ได้ทำอะไรน้องมัน” พี่อาร์ตวางหนังสือเล่มหนาที่ใช้เป็นอุปกรณ์ประทุษร้ายหัวพี่ติณณ์ลง โอบผมเข้าหาอกกวาดตามองผมแล้วยกยิ้มถูกใจ

“เอ่อ...”

“พี่ข้าวพามันไปกินข้าวก่อนเลยครับผมจัดการน้องแปป ฝุ่นเข้าห้อง”

ว่าจบพี่มันก็ลากผมเข้าห้องอีกครั้ง จับผมถอดเสื้อยืดคอกว้างที่ใส่อยู่แล้วคุ้ยหาเสื้อใหม่ในกระเป๋า ทำไมใส่ได้...วะ....
เฮ้ย!

“พี่อาร์ต!”

“ครับๆแปปๆ พี่หาเสื้อให้ฝุ่นก่อน”

“ไอ้พี่อาร์ต! คอฝุ่น! โอ๊ยยยย ยังว่าทำไมพี่ข้าวพี่ติณณ์ถึงทำหน้าแบบนั้น” ผมลูบคอตัวเองแรงๆ เงาสะท้อนจากกระจกตรงหน้าเผยให้เห็นบรรดารอยแดง รอยกัดที่ช่วงลำคอ ลาดไหล่ และหน้าอก

จะปิดยังไงให้มิดดีวะครับ...

“อ่ะ ฝุ่นตัวนี้ๆ” พี่มันยัดเสื้อใส่มือผม

“พี่อาร์ต!”

“ครับ?”

ผมชี้เข้าที่ลำคอและอกตัวเอง “ทำไมมันเยอะอย่างนี้! แล้วฝุ่นจะลงเล่นน้ำยังไง!!”

“ก็ใส่เสื้อลงไงครับ แต่ตอนนี้ใส่เสื้อก่อนเร็วคนเก่ง เอ้าฮึบ” พี่มันว่า หยิบเสื้ออกจากมือผมแล้วจัดการใส่ให้เอง “ตัวนี้คอสูงน่าจะปิดได้อยู่ ไม่มีใครเห็นแน่ครับที่รัก”

“ไอ้พี่อาร์ต!!”



หลังจากจัดการกับบุฟเฟ่ต์อาหารเช้ากันเรียบร้อย พี่ข้าวก็กลับไปเอารองพื้นของพี่แกมาโบกปิดรอยที่คอเสื้อบังไม่มิดให้ เพราะพวกเพื่อนๆพี่แกทยอยกลับกันแล้วหลังหมดมื้อเช้า แพลนของวันนี้ก็คือพี่ติณณ์จะพาไปเที่ยวรอบตัวจังหวัด อยากแวะไหนก็จอดนั่นในช่วงเช้า วนกลับมาที่พักแล้วค่อยออกไปตลาดจักจั่นต่อตอนดึกๆ พรุ่งนี้ก็ค่อยไปแวะเพลินวานก่อนกลับโคราช

“พี่ข้าวครับ” ผมสะกิดคนข้างๆให้หันมาสนใจ ตอนนี้พวกเรากำลังไปตลาดน้ำหัวหินกันครับ กะจะไปหาของกินกันก่อนกลับที่พัก

“ว่าไงฝุ่น”

“คืนนี้นอนผมขอกับพี่ข้าวได้ป่ะ” ผมขยับไปกระซิบ เมื่อเห็นพี่ติณณ์ที่ทำหน้าที่สารถีจำเป็นเหลือบมองผมผ่านกระจก

“ได้ๆ/ไม่ได้!!” เสียงแรกเป็นของคนข้างๆผม ส่วนอันหลังคือเสียงของไอ้พวกเกินมาตรฐานชายไทย(ในหลายๆความหมาย)ที่นั่งอยู่ข้างหน้าครับ...

“ฝุ่นจะไปนอนกันพี่ข้าวทำไม ไปรบกวนเขาซะเปล่า”

“ใช่ๆ พี่ก็อยากนอนกอดข้าวนะฝุ่น”

เมื่อสองเพื่อนซี้ประสานเสียงกันตอบ ผมก็ได้แต่ทำหน้าเลิ่กลั่กมองพี่ข้าวที่นั่งยิ้มกริ่ม

“ติณณ์ไปนอนกับอาร์ตพี่จะนอนกับฝุ่น เข้าใจตรงกันนะ” ดูท่าคำพี่ข้าวจะเป็นคำขาดของพี่ติณณ์แฮะ ไม่ฮือไม่อือต่อเลย มีแต่งึมงำอะไรคนเดียว พวกเกียมัวสินะ....

แต่คำพี่ข้าวใช้ไม่ได้กับอีกคน....

“โธ่พี่ข้าวครับ มาทะเลทั้งมีผมก็อยากอยู่กับแฟนผมนะ พี่ข้าวไม่อยากอยู่กับติณณ์หรือไง”

“ไม่อ่ะเบื่อหน้ามัน อยากนอนกับฝุ่น”

“ข้าว!!”

“ติณณ์เงียบ!” คนขับรถหุบปากทันที “อาร์ตไปนอนกับติณณ์นะ คืนนี้เดี๋ยวพี่ดูแลเด็กเราเอง”

เอ่อ..เปลี่ยนใจได้ไหมครับ เห็นยิ้มพี่ข้าวแล้วใจคอไม่ดี

“.....ที่บ้านผมมีบลูอยู่” พี่อาร์ตเว้นช่วง “มีคนให้แม่มานานแล้วแต่แม่ผมไม่ดื่ม คิดว่าพี่น่าจะต้องกา---”

“ดีล งั้นฝุ่นนอนกับอาร์ตนะ”

“.........”

นี่ผมมีค่าแค่บลูขวดเดียวหรอครับ...


———————————————————————————————————————

ตลาดน้ำตอนตะวันอยู่กลางหัวเป็นอะไรที่บอกได้แค่ว่า ร้อน-เหี้ย!

“ร้อนอ่ะ” ผมเกยคางลงกับโต๊ะบนหน้าผากมีผ้าเย็นติดไว้อยู่ ตอนเข้ามายี่สิบนาทีแรกก็วิ่งถ่ายรูปไปทั่วอยู่หรอกแต่พอเจอแดดจ้านานๆก็เหงื่อไหลเป็นน้ำ

ตัดภาพไปที่พี่ข้าวที่กำลังหอบสารพัดของกินมาทางนี้อย่างร่าเริง

“พี่ก็พัดให้แล้วไงครับ พี่ข้าวผมขอนั่น....กินนี่ไหมจะได้ดีขึ้น” แท่งไอติมโบราณที่พี่ข้าวเพิ่งไปซื้อมาถูกยื่นมาชิดปาก สัมผัสเย็นๆที่แตะริมฝีปากทำให้ผมอ้าปากรับอย่างง่ายดาย

ผมลุกนั่งแล้วหยิบไอติมออกจากมือพี่มันมาถือไว้เอง ดูดรสชาติของไอติมในมือไปทั่วแท่ง ที่จริงอยากกัดแต่ทำไม่ได้ครับมันเสียวฟันที่อุด... ความเย็นของไอติมทำให้คลายร้อนไปได้บ้าง

“หืม?” ผมเงยมองคนข้างๆที่นั่งนิ่งจ้องผมที่กำลังเขม็ง ไม่ใช่แค่คนข้างๆสิ สองคนตรงข้ามด้วย

เอ๊ะ ทำไมพี่ข้าวหน้าแดงๆหว่า?

“....เฮ้อ กินดีๆหน่อย” คนตัวสูงถอนหายใจออกมาแล้วยกมือขึ้นเช็ดปากผม ก่อนเบือนหน้าหนี

อ้าว..เปื้อนก็ไม่บอกกันนะคนเรา

“ไอ้หมอ...แสดงว่ามันน้องเคย? หน้ามึงแม่งฟ้อง” พี่อาร์ตพยักหน้ารับคำ ส่วนพี่ข้าวก็หน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ ว่าแต่ว่าเคยไรวะ?

   พอไอติมหมดแท่งพี่อาร์ตก็จูงผมกลับรถทันที โดยมีพี่ติณณ์พี่ข้าวตามมาติดๆ ก่อนดึงให้ผมเข้ารถแล้วตัวเองก็มานั่งแทนที่คนตัวเล็ก

“คราวหน้าพี่ไม่ให้กินแล้วนะ ไอ้ไอติมแท่งเนี่ย”

“ทำไมอ่ะ?” ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ทำไมอ่ะแค่กินไอติมเอง

“ก็....”

“ฝุ่นครับ คิดตามพี่นะ” คนขับรถพูดขึ้นเมื่อพี่อาร์ตไม่ยอมตอบสักที “เมื่อกี้ฝุ่นกินอะไรที่เป็นแท่งๆแถมยังมีคราบเปื้อนปากฝุ่นด้วยใช่ไหม” ผมพยักหน้าแล้วคิดตาม

อืม...
เอ๊ะ...
เดี๋ยวนะ...

“เชี่ยยยยยย!”

“ตามนั้นแหละครับน้องฝุ่น พี่ว่าตอนไอ้หมอมองน้องมันคงคิดเป็นอื่น” ผมสบตากับพี่ติณณ์ที่มองล้อผ่านกระจก ก่อนหันไปแยกเขี้ยวใส่คนข้างๆ

แม่งเอ๊ยยย ต่อไปนี้จะกินไอติมยังไงให้ไม่คิดมากวะะะะะ!


   
   หลังจากพี่อาร์ตพาไปถลุงเงินที่ตลาดจักจั่นจนผมได้ของจนพอใจ(พี่ติณณ์พี่ข้าวขออยู่ห้อง) มือข้างนึงของพี่อาร์ตก็แบกของของผมทั้งหมด ส่วนอีกข้างก็กุมมือผมไว้ตลอดทาง

   “พี่อาร์ตๆอยากกิน” ผมชี้ไปที่ร้านน้ำปั่นร้านนึง

   “แก้วเดียวพอนะ กินไม่หมดเดี๋ยวฝุ่นก็เอามาให้พี่อีก”

   “แฮะๆ ป้าครับเอาแตงโมปั่-- อ๊ะ”

ตุบ

มีเด็กผู้ชายคนนึงวิ่งเข้ามาชนผมอย่างแรง โชคดีที่พี่อาร์ตจับผมไว้จึงไม่ล้มแต่เด็กคนนั้นลงไปอยู่กับพื้นแล้ว

“อ๊ะ ขอโทษครับพี่ชาย เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เด็กคนนั้นผุดลุกขึ้นมาขอโทษก่อนที่ผมจะได้ก้มไปช่วยให้ลุก

“พี่ไม่เป็นไรครับ น้องล่ะเจ็บตรงไหนไหม”

“ไม่ครับ สบายมาก อ๊ะ แม่ครับทางนี้ๆ”เด็กชายโบกมือให้ผู้หญิงวัยกลางคนที่กำลังเดินมาทางนี้

“น้าขอโทษนะคะเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ถ้ายังไงให้น้าเลี้ยงแก้วนี้แทนคำขอโทษนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ  อ๊ะ พี่อาร์ตอย่าบีบแรงดิ เจ็บมือนะ” ผมตอบผู้หญิงตรงหน้าแล้วหันไปบอกคนข้างๆที่บีบมือผมแน่น

“อาร์ต?”

“เอ่อ...ผมไม่ได้เป็นไรครับ ไม่ต้องเลี้ยงก็ดะ--- เฮ้ย พี่อาร์ต!!”

“ฝุ่นกลับ” คนตัวสูงว่าเสียงเข้ม ออกแรงกระชากผมให้เดินตามทันทีโดยไม่ฟังเสียงผมโวยวาย พอถึงรถก็จับเหวี่ยงเข้ารถแล้วสตาร์ทออกไป

เป็นอะไรของเขากันนะ...


Tbc.


———————————————————————————————————————

มาต่อกับทริปทะเลวันที่สองงง เอ๊ะพี่อาร์ตเป็นอะไรอ่ะ??

คุณหมอยังไม่ได้กินค่ะ คุณหมอยอมน้องงงง น้องไม่พร้อมก็ไม่กล้าทำ พี่อาร์ตได้กินแน่ๆค่ะทุกคน ใจเย็นกันนะ55555 แต่ตอนไหนอีกเรื่องนะหุๆ ///ขอโทษเรื่องที่ภาษาอาจจะกากๆหน่อยนะคะ ; w ;

รักทุกคน❤

#กลิ่นสีและกาวน์หมอ

[iceman555]

อ้าวว พี่อาร์ตเป็นไรอะ

[yunnutjae]

เจอแม่เลี้ยงปะ.....
เมื่อไหร่จะได้กิ๊นนนนนนนน 
คือพี่อาร์ทแบบยอมน้องทุกอย่างอะ น่าร้ากกกกกก 

[TIKA_n]

แม่เลี้ยงกับน้องชายพี่อาร์ตแน่เลย ยังอุตส่าห์บังเอิญมาเจอกันอีก
ไม่ใช่ว่า พ่อพี่อาร์ตก็มาด้วยหรอกนะ เจอกันนี่เป็นเรื่องแน่
เรื่องเป็นแฟนกับน้องฝุ่นอีก ว่าพ่อพี่อาร์ตต้องไม่รับไม่ได้แน่ ๆ เลยอ่ะ
แต่ดูอย่างนี้ ก็เหมือนแม่เลี้ยงพี่อาร์ต ก็ไม่ได้นิสัยเลวร้ายเท่าไหร่นี่นะ
หมดสนุกเลยเนอะพี่อาร์ต อุตส่าห์มาเดทกับน้องทั้งที เฮ้ออ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ 

[cavalli]

 

[мıınta]

•20•


   หลังจากเราออกมาจากตลาดจักจั่น พี่อาร์ตก็ทำหน้าไม่รับแขกตลอดทางจนผมไม่กล้าพูดถามอะไร แต่เพราะเข็มอัตราความเร็วที่เพิ่มขึ้นสูงทำให้ผมต้องเอื้อมไปแตะแขนพี่มันเบาๆ

   “พี่อาร์ตเร็วไปแล้ว” เหมือนพี่อาร์ตจะเพิ่งนึกได้ว่ามีผมมาด้วย คนตัวโตผ่อนลมหายใจและค่อยๆลดระดับความเร็วลงจนกลับมาเป็นปกติ

“ขอโทษครับ” สิ้นคำพูดตัวโต ความเงียบก็เข้าปกคลุมห้องโดยสาร ทีแรกผมก็พยายามหาเรื่องคุยกับพี่มันแหละครับ แต่พี่มันตอบกับมาแค่ อืมๆ จนผมไม่รู้จะคุยอะไรต่อ เลยเลือกที่จะเงียบไว้ดีกว่า...


“อ้าว ทำไมกลับมาเร็วจัง” เมื่อถึงบ้านพี่ข้าวกับพี่ติณณ์ที่นั่งดูหนังอยู่ก็เอ่ยทัก แต่พี่อาร์ตก็เดินผ่านสองคนนั่นไปเฉย พี่ติณณ์เลิกคิ้วมองผมเหมือนจะถามว่ามันเป็นไร ผมได้แต่ส่ายหัวให้เพราะไม่รู้เหมือนกัน

เดินตามคนตัวโตที่เข้าห้องนอนไปก่อนหน้านี้ พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นว่าพี่มันทำหน้าเครียดอยู่ปลายเตียง ผมขยับเข้าไปใกล้จนอีกคนเงยหน้ามามอง และรวบเอวผมเข้าไปกอด

ผมได้แต่ยืนนิ่งให้อีกคนกอด แล้วยกมือลูบผมสั้นของพี่มันเบาๆ ลมหายใจหนักๆกระทบหน้าท้องก่อนคนกอดจะพูดขึ้นมา

“ขอโทษที่พากลับมาก่อนนะ พี่ทำฝุ่นหมดสนุกหรือเปล่าครับ” พี่อาร์ตเอ่ยเสียงเรียบ ผมส่ายหัวก่อนนึกได้ว่าพี่มันไม่เห็น

“ไม่ครับ”

“ผู้หญิงคนนั้น... เมียใหม่พ่อพี่เอง”

“แม่เลี้ยงพี่หรอครับ” ผมถาม รู้แค่ว่าป้าเล็กหย่ากับสามีนานแล้ว และพี่อาร์ตก็ไม่เคยเล่าเรื่องทางนั้นให้ฟัง

“อย่าเรียกเขาว่าแม่เลยครับพี่มีแค่แม่เล็กคนเดียว อีกอย่างทางนั้นเขาก็ไม่นับว่าพี่เป็นลูกด้วย” พี่อาร์ตกระชับเอวผมให้ไปใกล้ขึ้นจนหน้าแนบกับหน้าท้อง

“รู้ใช่ไหมว่าพ่อแม่พี่หย่ากันตั้งแต่พี่ยังเด็ก” ผมตอบรับเบาๆ “พี่ถูกพ่อพาไปอยู่ด้วย ที่จริงเขาจะเอาทั้งพี่ทั้งแอ๋มไปแต่แม่ไม่ยอมเขาเลยพาพี่ที่โตกว่าไป คงเพราะลูกชายทำอะไรๆได้มากกว่าลูกสาวมั้ง ยังดีที่ตอนปิดเทอมเขายังอนุญาตให้พี่กลับมาหาแม่ได้ถึงจะมีข้อแลกเปลี่ยนก็เถอะจนได้เจอฝุ่นนั่นแหละ”

คนตัวโตผละออกจากหน้าท้องมายิ้มให้ผมด้วยสีหน้าที่ดีขึ้นกว่าเดิม

“เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรพี่หรอกเจอหน้าปู่ย่ามากกว่าพ่อตัวเองอีก แต่พอใกล้ขึ้นมัธยมพ่อก็เข้มงวดเรื่องการเรียนพี่มาก ทั้งเรื่องสายการเรียน ลามไปถึงคณะตอนขึ้นมหาลัยเพราะตั้งใจจะให้พี่บริหารงานของทางนั้นต่อ ชีวิตช่วงนั้นพี่มีแต่เรียนและเรียนจนกระทั่งถึงจุดหัก
น่าจะช่วงพี่ม.2 พี่อยากจะไปหาแม่เพราะไม่ได้เจอนานมากแต่เขาไม่ให้ไปทะเลาะกันจนเขาตบหน้าพี่ ตอนนั้นพี่ไม่ไหวแล้วเลยโทรไปหาแม่...รู้ตัวอีกทีแม่ก็มากรุงเทพแล้ว สองคนนั้นทะเลาะกันลั่นบ้านจนปู่ต้องลงมาจัดการเรื่องเอง โดยการทำข้อตกลงฉบับใหม่ขึ้นมา”

“ข้อตกลง?”

“ครับ ปู่พี่ทำข้อตกลงระหว่างพ่อกับแม่ตั้งแต่เขาหย่ากัน ถ้าพี่จำไม่ผิดฉบับแรกพ่อจะมีสิทธิดูแลพี่จนจบมหาลัย ว่าง่ายๆคืออยู่ใต้คำสั่งเขาจน21-22นั้นแหละ แต่พอมีเรื่องเกิดขึ้นปู่เลยเปลี่ยนมาเป็นพ่อมีสิทธิดูแลพี่ถึงแค่จบม.3 แถมย่ายังไปยกเลิกบรรดาที่เรียนพิเศษให้พี่อีก บอกว่าอยากเรียนอะไรก็เรียนไปไม่ต้องสนเรื่องบริษัทก็ได้ หลังจากนั้นพี่ก็กลับมาอยู่โคราชจนเปิดเทอมแล้วกลับไปเรียนต่อจนถึงมหาลัย โชคดีที่แม่ซื้อคอนโดไว้ให้เลยไม่ต้องทนอยู่บ้านนั้นอีก มีไปหาปูย่าบ้างแต่ไปเฉพาะเวลาเขาไม่อยู่บ้านกัน โชคดีอีกอย่างคือตอนนั้นเขากำลังจะได้ลูกชายคนใหม่พอดี พี่เลยไม่โดนเพ่งเล็งอะไรมากออกมาอยู่คนเดียวชิวๆ”

“.....เจ็บไหม” ผมยืนมือลูบแก้มของอีกคนเบาๆ ตอนนั้นเด็กชายอินทัชเจออะไรๆมาเยอะสินะ...

 “ตอนนั้นเจ็บครับ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว” พี่อาร์ตจับมือผมไว้แล้วกดจูบลงกลางฝ่ามือ “แต่ก็นะ มันก็เหมือนแผลเป็นละมั้ง ถึงจะลืมๆไปแล้วแต่พอเห็นอีกทีก็รู้ว่ามันเคยเป็นแผล”

ผมเงียบ... อีกคนส่งยิ้มจางมาให้ ก่อนดึงผมให้นั่งลงที่ตักแล้วส่งมือมาลูบปากที่เม้มแน่น

“ไม่ทำหน้าอย่างนั้นสิครับ เรื่องมันผ่านไปนานแล้วเขาคงไม่มายุ่งกับพี่แล้วแหละ วันนี้ขอโทษที่พาออกมาก่อนนะครับ พี่แค่คิดว่าถ้าสองคนนั่นมาเขาก็ต้องมาด้วย แต่พี่ไม่อยากที่จะเจอเขา”

“ฝุ่นถามอะไรได้ไหม”

“ว่าไงครับ?”

“ทำไมถึงเลือกเรียนสัตวแพทย์?” ผมถามออกไป แต่คนตัวโตหันหน้าหนีทันที “ฝุ่นอยากรู้อ่ะ”

“เรื่องไม่บอกได้ไหมครับ...”

“ก็ได้.. ไม่อยากรู้ก็ได้” ผมแสร้งทำเสียงอ่อยแล้วก้มหน้ามองตักตัวเอง แอบอมยิ้มเมื่อเห็นอีกคนทำหน้าเหลอหลา

“เอ่อ...ถ้าบอกแล้วฝุ่นห้ามหัวเราะนะ” เงยหน้ามองพี่อาร์ตที่หันข้างให้ ใบหูพี่มันเปลี่ยนเป็นสีแดงอ่อนๆ “ก็...ตอนนั้นก่อนพี่จะกลับกรุงเทพ พี่เห็นเด็กคนหนึ่งกำลังเอาลูกนกที่ได้รับบาดเจ็บไปหาแม่เขา แล้วบอกประมาณว่าสัตวแพทย์ทั้งเก่งทั้งเท่ คือ...พี่อยากได้คำชมจากเด็กคนนั้นมั่งเลยเลือกเรียนทางนี้ครับ”

ผมขมวดคิ้วทันทีเมื่อพี่มันพูดจบ เด็กที่ไหนวะทำให้พี่มันอยากเรียนหมอหมา
ว่าแต่... ทำไมเหตุการณ์มันคุ้นๆจังวะครับ?

   “ขมวดคิ้วนี่คิดอะไรอยู่ครับ” พี่มันจับแก้มผมให้หันมองหน้า

   “เด็กที่ไหน” พอผมพูดออกไป พี่อาร์ตก็ยกยิ้มกว้างจนน่าหมั่นไส้แล้วยื่นหน้ามาจุ๊บปากผมเบาๆ

   “หึงหรอครับ”

   “หึงบ้านพี่ดิ!!”

   “โอ๊ะ เด็กคนนั้นก็อยู่ข้างบ้านพี่นะ”

   ห่ะ
ผมมองอีกคนเต็มตา เด็กข้างบ้านพี่มัน...ก็ตูนี่หว่า

“ตามนั่นครับผม” พี่มันก้มจุ๊บผมอีกครั้ง ผละออกยกยิ้มละมุนให้ “ขอบคุณที่รับฟังเรื่องของพี่นะครับ”

“อื้อ ขอบคุณ...ที่เล่าให้ฟังครับ”

และคนพี่ก็กดริมฝีปากลงมาที่ปากผมอีกครั้งเมื่อสิ้นคำ...

———————————————————————————————————————

- อาร์ต –

ผมยอมรับว่าควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้พอเห็นหน้าผู้หญิงของคนๆนั้นที่ตลาดจนพาลไปลงกับน้อง ก็ยังว่าอยู่ทำไมไอ้เด็กที่ชนฝุ่นมันหน้าคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหน ที่แท้ก็...

หลังจากคุยทุกอย่างให้น้องฟังจนจบ พอเห็นว่าเด็กน้อยหลับไปแล้วผมก็เดินออกมาที่ชานบ้าน กะจะให้ลมทะเลตีให้สมองโล่ง ไม่นึกว่าไอ้เพื่อนสนิทผมมันจะยืนรออยู่เหมือนจะรู้ว่าผมต้องออกมาแน่ๆ 

“ว่าไง มีอะไรที่กูควรรู้ไหมอาร์ต”

ผมถอนหายใจให้กับความรู้ทันของมัน ก็นะ...คบกันมาเป็นสิบๆปีไม่รู้ไส้รู้พุงกันก็แปลก

“เฮ้อออ กูก็ว่าอยู่ทำไมมึงพอน้องกลับมาเร็ว หมดสนุกเลยดิ”  ไอ้ติณณ์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อผมเล่าจบ

“เออดิ แถมกูยังพาลใส่น้องอีก แต่ดีที่น้องมันยังฟังกูอยู่” ผมทรุดลงนั่งกับขั้นบันได ที่จริงมันเคยมีเรื่องคล้ายๆอย่างนี้เกิดขึ้นตอนปี3-4ได้ครับแต่ผมไม่ได้เล่าให้น้องฟัง ตอนนั้นพาไอ้ติณณ์ไปจีบพี่ข้าวอยู่ดีๆ บังเอิญหันไปเจอเมียใหม่พ่อนั่งอยู่โต๊ะเยื้องๆกัน ไม่นานนักก็มีสายเรียกเข้าจากเขาโทรเข้ามา ประมาณว่าจะให้ผมเข้าไปรับช่วงต่อให้ได้

...เรื่องสิ...

เท่านั้นแหละครับ โยนซิมทิ้งแล้วไปซื้อเบอร์ใหม่ทันที.... อารมณ์แบบต่างคนต่างอยู่ก็แล้วจะมายุ่งวุ่นวายอะไรกันอีก เพราะงั้นเรื่องที่เจอพวกเขาคราวนี้ผมเลยไม่ได้วางใจเท่าไร กลัวเหตุการณ์ซ้ำรอยครับ ทำได้แต่ขอให้ไม่เกิดเรื่องอย่างนี้ผมคิด

“แล้วตกลงพรุ่งนี้เอาไง กลับเลยไหม?”

“ไว้ค่อยถามสองคนนั่นแล้วกัน” ผมมองเข้าไปในห้อง “กูอยากพาน้องมันเที่ยวมากกว่ามาเครียดเรื่องกูว่ะ ไม่รู้คราวนี้เขาจะมายังไงอีก”

“แพลนเดิมสินะ ไปนอนได้แล้วมึง เครียดมากระวังน้องมันเครียดตามนะ”

“เออ”

เช้ามาพอถามทั้งสองก็ได้คำตอบว่าจะไปเที่ยวก่อนกลับ เราเลยมาอยู่ที่เพลินวานกันตามแพลนที่วางไว้ เด็กน้อยของผมที่ตอนนี้วิ่งพล่านถ่ายรูปไปทั่วโดยมีพี่ข้าวเป็นนายแบบเต็มใจ ตั้งแต่ตื่นเช้ามาน้องก็ไม่พูดถึงเรื่องเมื่อคืนเลยซึ่งมันก็เป็นเรื่องดีเพราะผมก็ไม่อยากพูดถึงมันเหมือนกัน

“ข้าว! ไปหอมแก้มฝุ่นทำไม!” เสียงคนที่นั่งข้างผมโวยวายขึ้นเมื่อเห็นแฟนตัวเองหอมแก้มฝุ่น “ไอ้หมอมึงเอาเด็กมึงออกห่างแฟนกูดิ๊!”

“ฝุ่นมานี่ครับ” ผมเรียก แต่เด็กน้อยยังหน้ามึนยืนให้พี่ข้าวกอดไม่พอ ยังก้มไปหอมแก้มพี่ข้าวอีก! ผมมองน้องที่ยังไม่มีท่าทีว่าจะมาหาจนต้องกดเสียงต่ำ “ฝุ่นครับ...”

“มาแล้วครับพี่อาร์ต แฮะๆ” น้องเดินมายิ้มแหยะให้ผม ผิดกับพี่ข้าวที่ยิ้มระรื่น “ฝุ่นยังไม่ได้ทำอะ----”

ฟอด ฟอด
ผมดึงน้องให้นั่งสองที่ตัก รอบเอวไว้แน่น แล้วหอมแก้มนิ่มทั้งสองข้างแรงๆอย่างไม่อายคนผ่านไปมา

“โทษที่ไปหอมแก้มคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ครับ จุ๊บ” และแถมจุ๊บแก้มขึ้นสีแดงนั้นไปทีนึง

“ว้าวววว/วิดวิ้ววว”

“เงียบนะพี่ติณณ์พี่ข้าว!” น้องหันหน้าแดงๆไปโวยวายใส่สองคนนั้น แล้วพยายามแกะมือผมที่กอดเอวออก พอแกะไม่ได้ก็ฟาดมือผมแรงๆ “นี่ก็ปล่อยเลยไอ้พี่บ้า!”

“ตินตินขอหอมแบนั้นได้ไหมครับ”

“ไม่ครับ คนเยอะข้าวอาย”

“ไอ้พี่อาร์ตปล่อยเลย! อยากกลับแล้ววว ฮื่อ”

———————————————————————————————————————

.....ทั้งสี่หยอกล้อกันอย่างที่ไม่รู้ว่าทุกการกระทำตกอยู่ในสายตาใครบางคน...


Tbc.


———————————————————————————————————————

ยังคะ ยังไม่ดราม่า
คนที่เจอก็เมียใหม่พ่อพี่อาร์ตเขาแหละค่ะ พี่หมอเราไม่เรียกฝ่ายนั้นว่าแม่และฝ่ายนั้นก็ไม่เห็นพี่อาร์ตเป็นลูกค่ะ เพราะคุณเธอไม่เคยมาดูแลซ้ำยังไม่ชอบลูกติดพ่อพี่แกด้วย
แต่อิพี่อาร์ตนี่... หายดราม่าก็ลวนลามน้องต่อเลยนะคะที่รัก

เจอกับพี่หมอต่อตอนหน้านะคะ❤

#กลิ่นสีและกาวน์หมอ

[cavalli]

 


โอยยยยย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พี่อาร์ต หื่น รุกฝุ่นหนักมาก ก็ยังไม่สำเร็จ
ยังไงๆ พี่อาร์ตต้องพยายามให้สำเร็จ จนได้ 

พ่อพี่อาร์ต ก็พาลูกเมียใหม่มาเที่ยว
คนที่เห็นหอมแก้มกันคงเป็นพ่อแน่เลย 
       
 

[MayA@TK]

 

[jimmyjimmy]

งานจะเจ้าอีกรอบสินะ

[мıınta]

•21•

- สีฝุ่น –


   ตั้งแต่กลับมาจากทะเลจนถึงตอนนี้พี่อาร์ตก็มีอาการเหม่อลอยเป็นประจำเลยครับ ไม่รู้ว่ายังคิดมากเรื่องที่ไปเจอแฟนใหม่พ่อหรือเปล่า จะถามก็กลัวจะไปทำให้พี่มันคิดมากมากกว่าเดิมอีกเลยเลือกที่จะไม่ยกเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นประเด็น

   “เฮ้อ...”

   “พี่ฝุ่นถอนหายใจอีกแล้ว เดี๋ยวก็แก่ไวหรอก” เสียงใสๆคุ้นหูที่ดังขึ้นทำให้ผมต้องเงยหน้าจากเค้าเตอร์ขึ้นไปมอง

   “คิน! ไหนบอกแม่พี่ว่าเดือนนี้ขอลาไง แล้วนี่...” ผมถามคนตรงหน้า คิน หรือ ภาคิน เด็กผู้ชายที่สูงพอๆกับพี่ข้าวตัวเล็กใส่แว่น เป็นเด็กที่แม่ผมอุปการะอยู่ครับ มันบอกมีผมเป็นไอดอลเลยเลือกเรียนมัลติ... ก่อนหน้านี้น้องอยู่กับยายแค่สองคนพอยายแกเสียแม่ก็รับมันมาดูแลต่อ ส่งเสียพวกค่าเรียนค่าอยู่ แล้วคินมันเด็กขยันครับทำได้ทุกอย่างทั้งๆที่ไม่ได้สั่ง บอกว่าอยากตอนแทนเท่าที่ทำได้
แต่พอขึ้นมหาลัย คินมันก็ออกไปอยู่หอเพราะใกล้กว่าบ้านที่น้องอยู่ แม่เข้าใจว่าเด็กมหาลัยงานเยอะเลยให้มาช่วยงานร้านแค่เสาร์อาทิตย์ หรือช่วงว่างๆแทนครับ

   “คือ...มีปัญหานิดหน่อยฮะพี่ฝุ่น” น้องทำท่าอึกอักเหมือนไม่อยากจะพูดถึง

   “หืม มีไรเปล่า?”

”พี่ฝุ่นให้คินอยู่ด้วยสักอาทิตย์ได้ไหมฮะ นะๆ” เสียงอ้อนแง๊วๆของเด็กตรงหน้าทำให้ผมใจอ่อน แต่พอจะตอบตกลง หน้าของไอ้หมอหมาที่เนียนมานอนด้วยทุกคืนก็ลอยเข้ามา

“เอ่อ.. ขอพี่ถามแฟนพี่ก่อนนะ”

“หือออ พี่ฝุ่นมีแฟน!” ไอ้คินทำตาโตแบบที่ดูก็รู้ว่าแสร้งทำ จนผมอดที่จะดีดเหม่งมันไม่ได้

“เออ มีแล้วอยากเห็นป่ะ” เด็กมันพยักหน้า “หันหลังครับ”

   ขวับ!
ไอ้เด็กนี่หันหลังไปจังหวะเดียวกับร่างสูงของใครบางคนเปิดประตูก้าวเข้ามาในร้าน

“ไหนอ่ะพี่ฝุ่น คินเห็นแต่ลูกค้าเข้าร้าน พี่โกหกคินหรอออออ” ยังครับยัง มันคงไม่คิดว่าแฟนผมที่ว่าเป็นผู้ชาย พี่อาร์ตที่ดิ่งเข้ามาหาผมทำหน้าเหมือนอยากถาม แต่ผมเอานิ้วแตะปากตัวเองเป็นสัญญาณว่าไม่ให้พูด

“เมื่อกี้พี่บอกว่าไงครับ”

“ให้คินหันหลังแล้วจะเห็นแฟนพี่”

“แล้วไงต่อครับ”

“ก็พอคินหันหลังไป คินเห็นแต่ลูกค้าคนนี้เข้ามา ไม่เห็นมีใครที่น่าจะเป็นแฟนพี่ฝุ่นได้...เลย” ไอ้คินยกมือชี้หน้าคนมาใหม่ที่มายืนข้างๆตัวเองทันที ทำหน้าตาเหมือนเห็นผีมองผมสลับกับพี่อาร์ตไปมาจนผมขำ

“พะพะพะพี่ฝุ่น!!”

“หึ นี่พี่อาร์ตแฟนพี่เอง ส่วนพี่อาร์ตครับผนี่คินน้องอีกคนของฝุ่น” ผมแนะนำทั้งสอง ไอ้หมอหมายกยิ้มถูกใจคำว่าแฟน แต่ไอ้คินนี่สิ อ้าปากหวอไปแล้ว

“ไม่จริงน่า!”

“ก็ตามนั้นครับน้อง”

“จริงหรอคุณ!” มันทำตาโตหันไปถามคนยิ้มกริ่ม

“ให้พี่จูบปากฝุ่นให้ดูเลยไหมครับจะได้เชื่อ” พี่อาร์ตหันมายิ้มตาวาวๆให้ผม  ไอ้เด็กคินพยักหน้าทันที!

“ถ้าพี่อาร์ตทำตอนนี้ ห้ามเข้าห้องฝุ่น!!!!” ผมชี้หน้าห้าม ไอ้สองคนนั่นหัวเราขำ เออ เข้ากันไปเลยจ้า


หลังจากลากคินที่หยุดซักเรื่องผมแล้วเข้าบ้านพร้อมไอ้พี่อาร์ต น้องมันก็งัดลูกอ้อนที่ชอบใช้กับผมออกมาอ้อนพี่อาร์ตเพื่อที่จะได้ค้างบ้านผมได้
เดี๋ยวนะ ตกลงใครเจ้าของบ้านวะ... แต่พอพี่อาร์ตถามสาเหตุที่น้องจะมาอยู่บ้าน คินก็ไม่ยอมตอบ ก้มหน้าอ้อมแอ้มๆบอกแค่ว่ามีปัญหากับเพื่อนเฉยๆ

“นะๆ คุณศิลป์บอกให้ผมอยู่ได้ ปกติผมจะนอนกับพี่ฝุ่นแต่พี่ฝุ่นบอกให้ขอแฟนพี่ก่อน” ไอ้คินว่า ตอนนี้มันพับเพียบเรียบร้อยอยู่กับพื้นข้างพี่อาร์ต แทบจะซบตักไอ้หมอแล้วครับ
ส่วนพี่อาร์ตนั้น...ขมวดคิ้วจ้องผมเขม็งเลยวุ้ย

“ถ้าฝุ่นให้คินอยู่บ้าน ฝุ่นต้องไปนอนกับพี่นะ” จบคำพี่อาร์ต ไอ้คินก็หันมาทำตาปริบๆเหมือนลูกแมวใส่ผมเหมือนจะบอกว่า ตกลงไปสิ ตกลงไปนะ

อย่าคิดว่าจะได้ผล....

“นะครับพี่ฝุ่น” ผมมองสายตาอ้อนๆของมัน ก่อนจะเบือนหน้าหนี

....เออ กูยอมไอ้แมวนี่

“ทุกวันนี้ไม่ได้นอนด้วยกันหรือไง” ผมถอนหายใจออกมายาวๆหลังจบประโยค

   “ก็พี่อยากนอนกับฝุ่นนี่ครับ” ผีบ้า... เน้นคำว่านอนไม่พอ แววตาเหมือนสิงโตจ้องตะปบเหยื่อนั่นคืออะไรรรรร

   “เออๆ เห็นแก่คินนะ”

   “เย้ รักพี่ฝุ่นพี่สุดดด” ไอ้เตี้ยกระโจนขึ้นกอดผมแน่น จนพี่อาร์ตลุกขึ้นมากระชากคอเสื้อมันออกห่างผม
นั่นน้องกูนะ...

———————————————————————————————————————

“ครับพ่อ ครับๆได้ครับ บาย” ผมวางสายจากพ่อที่ยังลัลล้าอยู่ทะเลใต้ จู่ๆแกก็ได้งานด่วนจากเพื่อนมา แต่พ่อขี้เกียจทำเลยโยนงานให้ผมแทน... งานที่ว่าคือถ่ายพรีเวดดิ้งครับ

ผมหันจะบอกพี่อาร์ตเรื่องงาน แต่นึกขึ้นได้ว่าพี่มันเพิ่งเข้าห้องน้ำไปเมื่อสักครู่นี้เอง ตอนนี้โดนพี่มันบังคับย้ายสำมโนครัวมาอยู่ห้องที่คอนโดครับ ส่วนห้องผมก็ได้ไอ้คินครอง...


Rrrrrrrr
เสียงเรียกเข้าที่ดังขึ้นทำให้ผมยกโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดูว่าใครโทรมาแต่ก็พบกับหน้าจอเปล่า พอหันมองโทรศัพท์อีกเครื่องที่รุ่นเดียวกันเป๊ะที่วางอยู่บนโซฟา พร้อมหน้าจอแสดงชื่อ –แม่-

“พี่อาร์ตตต แม่พี่โทรมา” ผมตะโกนบอกคนในห้องน้ำ

“ฝุ่นรับเลยครับ พี่อาบน้ำก่อน” พอได้คำอนุญาตก็กดครับสายทันที “ครับแม่”

‘อาร์ตลูก เขาได้โทรหาเราไหม เมื่อวานเขาติดต่อลูกมาบอกว่าเจอลูกที่ประจวบฯ’ เสียงอีกฝ่ายดูรนแปลกๆ เขา? ใครวะ?

“เอ่อ..แม่ครับนี่ฝุ่นนะ พี่อาร์ตอาบน้ำอยู่ครับ”

‘อ้ะ ฝุ่นหรอลูก งั้นแม่รบกวนบอกพี่เขาให้โทรกลับหาแม่หน่อยนะครับ’

“ครับแม่”

พอวางสายจากแม่พี่อาร์ตเสร็จ รอไม่นานนักพี่มันก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพผ้าปิดส่วนล่างผืนเดียว แทนที่จะแต่งตัว พี่มันกลับเดินดิ่งมาหาผมแทน พี่อาร์ตเดินมาจูบผมจนพอใจถึงยอมไปแต่งตัวได้
.....ชินครับ


“พี่อาร์ตๆ อาทิตย์หน้าผมไปทำงานต่างจังหวัดนะ” ผมบอกคนข้างๆ มือยังเลื่อนอ่านรายละเอียดงานที่พ่อส่งให้อยู่ แม่งไปตั้ง3วัน บอกเลยขี้เกียจ

“อ้าว ไม่แทนตัวเองว่าฝุ่นแล้วหรอ” ผมยู่ปากจนอีกคนหัวเราะ “ไปเช้าเย็นกลับหรือเปล่า พี่จะได้ไปด้วย”

“น่าจะ3-4วันครับ เข้ากรุงเทพ”

“นาน! ไม่ไปได้ไหม” คนตัวโตขยับมากอดผมไว้ ทำหน้าอ้อนๆเหมือนที่ไอ้คินชอบทำใส่ผม รายนั้นแมวครับแต่นี่หมา... ความน่ารักมันต่างกันเถอะ

“ไม่ครับ พ่อรับปากไปแล้ว”

“งั้นให้พี่ทบต้นทบดอกก่อนไม่เจอกันนาน” มือพี่มันเลื้อยลงตามสันหลังผม แล้วบีบบั้นท้ายแรงๆ “ว่าแต่แม่โทรมามีเรื่องอะไรไหม”

“แม่พี่บอกให้พี่โทรกลับครับ ได้ยินแม่พูดประมาณว่าเขาติดต่อมา” เจ้าของมือที่อยู่ที่ก้นผมชะงักเมื่อผมพูดจบ สีหน้าร่าเริงเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉย

“ครับ งั้นพี่ขอโทรหาแม่ก่อนนะ” พี่มันจูบหน้าผากผมแล้วลุกขึ้นไปที่ระเบียงทันที

ผมมองตามแผ่หลังของคนตัวสูงกว่า ใบหน้าของพี่มันตอนคุยโทรศัพท์ดูเครียดๆ คิ้วขมวดหากันแน่น สีหน้าเหมือนว่าสิ่งที่ได้รับฟังมันไม่ใช่เรื่องดี

เขาที่ว่า...คงไม่ใช่พ่อพี่อาร์ตใช่ไหม...


   ครืด
   เสียงเปิดปิดประตูระเบียงทำให้ผมหันไปมอง คนตัวสูงเดินเข้ามานั่งข้างๆผมด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออก

   “ฝุ่นต้องไปทำงานวันไหนครับ” พี่มันถามเสียงเครียด

   “อีก3วันครับ พี่...พี่มีอะไรหรือเปล่า” ผมถาม แต่พี่มันนิ่งไม่ตอบ

   “พี่อาร์ต...”

   “....งั้นไปเก็บของครับเอากล้องไปด้วยเลย ไปหาแม่พี่ก่อนแล้วเดี๋ยวพี่ไปส่งถึงที่” ว่าจบพี่มันก็ฉุดผมให้ลุกขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าอันน้อยนิดในห้อง และพาผมไปเอาลูกรักที่ต้องใช้ทำงานที่บ้าน ก่อนจะจับผมยัดหน้ารถแล้วขับออกไปเลย

   “พี่อาร์ตครับ เกิดอะไรขึ้นหรอ” ผมถามคนที่ตั้งใจขับรถอยู่

   “ไม่มีอะไรหรอกครับ ง่วงก็นอนไปก่อนนะ” พี่อาร์ตไม่ตอบแต่เอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ
 
   ตกลงเกิดอะไรขึ้น!?

Tbc.


———————————————————————————————————————

อุ...มาลงต่อแล้วค่ะ ใครเห็นในทวิตเมื่อวานคงรู้แล้วว่าเรามัวแต่ทำของไปทำโรงทาน กว่าจะเสร็จทั้งหมดก็เกือบ4ทุ่มเลยไม่ได้เปิดคอมค่ะTwT

ขอบคุณทุกคนติดตามและคนเม้นนะคะ❤

#กลิ่นสีและกาวน์หมอ
ปล. คินไม่ใช่มือที่สามนะ ดักไว้ก่อน ฮ่าๆ

[iceman555]

 

[cavalli]

 

[jimmyjimmy]

มีเรื่องอัลไลกัน.. คงไม้พ้น.. เรื่องพ่อสินะ

[บูมเบส]

ไปถ่ายรูปให้พ่อของคินเหรอ

[MayA@TK]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ให้คิดว่าคนที่ติดต่อถ่ายภาพ คงไม่ใช่พ่อพี่อาร์ตนะ 

[TIKA_n]

เหมือนจะมีอีกคู่ น้องคินกับเพื่อน ผู้ทำให้น้องคินหนีมาหาพี่ฝุ่นแน่ ๆ > <
พ่อพี่อาร์ต จะมาก่อเรื่องวุ่นวายอะไรให้อีก เป็นคนที่น่ารำคาญจริง ๆ เฮ้อ 
เอาใจช่วยพี่อาร์ตกับน้องฝุ่นจ้า
ขอบคุณคนเขียนนะคะ