หัวข้อ: กลิ่นสี และ กาว(น์)หมอ「END」ตอนพิเศษ+แจ้งข่าว

[мıınta]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

——————————————————————————————————————


[ กลิ่นสี และ กาว(น์)หมอ ]
#กลิ่นสีและกาวน์หมอ





โดนแฟนทิ้ง...


เข้าบ้านไม่ได้....


เจอแมวโดนทิ้งบาดเจ็บเลยพาไปหาหมอ...


โดนหมอลากเข้าห้อง!!!!



"นี่โรงพยาบาลสัตว์ไม่ใช่โรงพยาบาลคน ที่จะเปิดห้องพิเศษแล้วจะนอนด้วยกันได้นะครับ”




"ผมเข้าบ้านไม่ได้อ่ะ นะๆให้ผมค้างนี่นะ” "




".......งั้นคืนนี้ไปค้างกับผม"




 


Contents

「1」　「2」 「3」
 「4」 「5」 「6」
 「7」 「8」 「9」
「10」 「11」 「12」
「13」 「14」 「15」
「16」「17」 「18」
「19」 「20」 「21」
「22」 「23」 「24」
「25」 「26」 「27」
「28」 「29」「30」
「บทส่งท้าย」


ตอนพิเศษ

Pocky Day

ชี้แจงเรื่องการปรับเปลี่ยนเนื้อหา
 
เนื่องจากมีคนแจ้งมาว่าเนื้อเรื่องเราไปคล้ายกับอีกเรื่อง เราเลยเปลี่ยนเนื้อหาในส่วนที่คล้ายกัน
เช่นจากแมว->สุนัข คาแรคเตอร์พระเอก และในอีกหลายๆจุดให้ต่างออกไปค่ะ
แต่เนื้อเรื่องหลักๆยังคงเหมือนเดิม
ดังนั้นอาจจะมีจุดที่ยังแก้ไม่เรียบร้อย หรือตกหล่นอยู่บ้าง
 
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
 
-มีน

นิยายที่แต่ง
Only you รักนี้แค่คุณ[ Short Story ]

First Time #ครั้งแรกพบ
———————————————————————————————————————

[мıınta]

ชี้แจงค่ะ

     เนื่องจากมีคนแจ้งมาว่ากลิ่นกาวน์เนื้อเรื่องคล้ายกับเรื่องคุณเกรย์ของคุณRaccool เราจึงทำการแก้ไขเนื้อหาบางส่วนที่คล้ายคลึงกันให้ต่างจากเดิมค่ะ

โดยเราเปลี่ยนจากที่สีฝุ่นเจอแมวกลายเป็นเจอน้องหมาพันธุ์ปอมเมเรเนียนแทน(แต่ยังคงชื่อเดิมไว้) ถ้ามีตกหล่นตรงไหนรบกวนแจ้งด้วยนะคะ

ขอบคุณทุกคนค่ะ

-มีน-

กลิ่นสีและกาว(น์)หมอ

• 1 •


ชีวิตบัดซบ...

โดนแฟนสาวที่คบมาเกือบปีบอกเลิกเพราะเธอบอกว่าเข้ากันไม่ได้ ไปชวนเพื่อนไปร้านเหล้าก็ไม่มีใครว่าง เลยต้องไปซดนมปั่นแก้ซ้ำใจคนเดียวจนเจ้าของร้านนมไล่  พอกลับมาถึงบ้าน...

แกร่ก....

รั้วล็อก....

โทรให้แม่มาเปิดให้ แม่บอกไปต่างจังหวัดตั้งแต่เที่ยงจะกลับมาพรุ่งนี้สายๆ... พี่สาวก็ไปทำงานต่างจังหวัด พ่อก็ออกไปหาแรงบันดาลใจ จะไปนอนร้านก็ไม่ได้กุญแจก็อยู่ในบ้าน กุญแจของตัวเองทำร่วงท่อละบายน้ำตั้งแต่เมื่อวานยังไม่ได้ไปปั้มใหม่ จะไปค้างบ้านเพื่อนก็คงไม่มีใครต้อนรับในเวลานี้...

“แม่งเอ๊ย! วันเหี้ยอะไรวะ” ผมได้แต่ทรุดตัวนั่งพิงประตูรั้ว ขยี้หัวตัวเองจนฟู โทษลมฟ้าอากาศ พาลมันแม่งหมดนี่ละ!  จะปีนรั้วเข้าบ้านเดี๋ยวไอ้พวกนั้นคิดว่าเป็นขโมย มาไล่กัดอีก
คืนนี้จะไปอยู่ไหนดีวะเนี่---

แกร่กๆ

หือ? เสียงอะไร?

ผมหันมองหาที่มาของเสียง พอเงี่ยหูฟังดีๆเสียงมันดังมาจากฝั่งซ้ายมือ งั้นแสดงว่าต้องอยู่แถวๆถังขยะหน้าบ้านผมแน่ๆ ผมลองลุกเดินไปดูอีกฝั่งของถังขยะ เขี่ยพวกถุงขยะออกบ้างส่วน

“หงิงๆ”

“อ๊ะ อยู่นี่จริงด้วย” ผมมองไอ้ก้อนขนมอมแมมสีน้ำตาลเข้มที่ใส่อยู่ในลังกระดาษ ถึงจะมองไม่ชัดเแต่คิดว่ามันคงตัวผอมน่าดู

แม่ง! ใครมันเอาลูกหมาใส่กล่องมาทิ้งหน้าบ้านกูวะครับ! !

“แกก็โดนทิ้งมาเหมือนกันสินะ” ผมลากลังกระดาษนั่นออกมาให้ห่างขยะ แล้วก็นั่งลงคุยกับมัน เอาวะ ถือว่ามีเพื่อนคุยรอเช้า

“ว่าไง ใครเอาเรามาทิ้งหน้าบ้านคนอื่นเนี่ย” พูดเหมือนมันจะตอบกลับมาได้ พอลองยื่นมือไปลูบหัวดู มันก็เอาหัวดุนๆมือเหมือนจะอ้อน

“หิวป่าว มีขนมปังเอาไหม” ผมถามมันพร้อมชูถุงขนมที่ซื้อมา ก็ได้ตาแป๋วๆพร้อมลิ้นที่แล่บออกมาของมันกลับมาเหมือนจะตอบกลับว่า ‘เราหิวแล้ว เอามาให้เรานะคุณมนุษย์’

“ฮ่าๆ มาๆเดี๋ยวป้อน กินด้วยกันนี่แหละ” ผมแกะถุงแล้วฉีกขมปังไปวางในลังให้มัน ได้ยินเสียงร้องเบาๆกลับมา สงสัยจะขอบคุณละมั้ง

ผมนั่งเคี้ยวขนมปังที่เหลือไปสักพัก พอหันไปมองไอ้ลูกหมานั่นก็เห็นว่าขนมปังที่วางไว้ไม่พร่องเลยสักนิด พอมันเห็นผมขมวดคิ้ว มันก็ร้องครางหงิงออกมา

“หืม? ไม่ชอบ? ทำไมไม่กิน” ผมหยิบไปจ่อปากมัน มันก็งับกินของมันนะ พอสังเกตดีๆ นอกจากเสียงร้องกับขยับหัวตอนผมลูบหัวมัน ทำไมมันไม่ขยับตัวเลย...ผมขมวดคิ้วอีกครั้งเพราะคิดว่ามันแปลกๆจึงอุ้มมันออกจากลัง

“หงิง...” มันคราง ถ้าเป็นปกติของหมาถ้าเจอคนแปลกหน้าจับตัวต้องเห่าใส่ หรือตะกุยตะกายผมไปแล้ว

แต่นี่ทำไมนิ่ง...

 พอเห็นมันนิ่งผมจับมันลงกล่องเหมือนเดิม ในใจสงสัยว่ามันคงได้รับบาดเจ็บมา แต่เพราะไฟถนนไม่สว่างทำให้มองอะไรไม่ชัด เลยเปิดไฟฉายจากโทรศัพท์ส่องดู

“บ้าชิบ! !” ผมสบถ เพราะทันทีที่แสงไฟกระทบตัวมันภาพที่ผมเห็นคือรอยเลือดที่เกิดจากแผลถูกกรีดตั้งแต่กลางหลังจนถึงช่วงสะโพก ดึกป่านนี้โรงบาลสัตว์ที่ไหนจะเปิดวะ! !
ไม่สิ จำได้ว่ากลางซอยมีเปิดถึงเที่ยงคืนนี่หว่า ผมก้มมองนาฬิกาตอนนี้อีก25นาทีจะเที่ยงคืน วิ่งไปน่าจะทัน

ผมถอดเสื้อคาร์ดิแกนที่ใส่อยู่ออกแล้วเอาคลุมตัวมัน ก่อนที่จะยกทั้งลังวิ่งไปโรงบาลสัตว์




23:52

“แฮ่ก แฮ่ก” ผมวิ่งจนมาเกือบถึงโรงบาลสัตว์ อีกไม่ถึง10นาทีจะเที่ยงคืน จะปิดยังวะ

แกร่ก
แกร่กๆๆ

ลูกบิดประตูถูกล็อกไว้และไฟด้านหน้าถูกปิดบางส่วน แต่ป้ายOpenยังไม่ถูกเปลี่ยน

ปังๆๆๆๆ

“คุณหมอครับ! คุณหมออออออ” ผมทุบประตูพลางตะโกนเรียก หวังว่าหมอเวรสุดท้ายยังมีอยู่

“คุณหม๊อออออออ” ผมแหกปากเพิ่มขึ้นแบบไม่เกรงใจบ้านข้างๆ จนเห็นว่ามีใครบางคนด้านในชะโงกหน้าออกมาจากประตูด้านหลังเค้าเตอร์

อ๊ะ หมอยังอยู่ล่ะไอ้มอม! ผมก้มยิ้มให้ตัวในลัง เห็นคนข้างในทำท่าแปลกๆก่อนเดินออกมาเปิดประตู

“มีอะไรครับคุ--”
   
“หมอครับ! ผมเจอไอ้ตัวนี่ถูกทิ้งนอนอยู่ตรงถังขยะหน้าบ้านผม ผมลองเอาขนมปังให้มันกินแต่มันไม่กินแถมไม่ขยับตัว เอาแต่ครางหงิงๆอยู่นั่นแหละ ผมว่ามันแปลกๆเลยลองอุ้มมันขึ้นมาดู คุณหมอรู้ไหมว่าผมเจอรอยกรีดยาวถึงสะโพก คนทำแม่งโคตรใจร้าย! พอเห็นอย่างนั้นผมเลยแบกมันวิ่งจากต้นซอยเข้ามาหาคุณหมอเลยเนี่ย นี่ไงๆหมอดูดิ” ผมพูดรัวแบบแทบไม่พักหายใจ พร้อมเอาคาร์ดิแกนที่คลุมปิดออกให้หมอเห็นสภาพลูกหทาข้างใน ไม่รู้ว่าหมอฟังทันไหมแต่ผมก็เล่าจนละเอียด

“เอ่อ.. ” คุณหมอหันไปดูนาฬิกาสลับกับเจ้ามอมในมือผมก่อนถอนหายใจออกมาแรงๆ “พาน้องเข้ามาก่อนครับ เดี๋ยวขอผมเปิดไฟสักครู่” หมอว่างั้น เดินไปหมุนป้ายจากOpenเป็นClose ก่อนเดินเลยเปิดไฟโซนเค้าเตอร์ และหยิบกระดาษออกมาตรงหน้าผม

“ตอนนี้เหลือผมเป็นเวรคนสุดท้าย รบกวนคุณกรอกข้อมูลของน้องเองได้ไหม? เดี๋ยวผมจะเอาน้องไปดูอาการข้างในก่อน” ผมพยักหน้า ยื่นเจ้าแมวกล่องให้หมอ และหันไปให้ความสนใจกระดาษแผ่นนั้น

ชื่อ? ชื่อไรดีหว่า ใช้ ไอ้มอม ไปก่อนละกัน
ต่อไปชื่อเจ้าของ... ไม่ใช่เจ้าของง่ะ บังเอิญเจอต้องเขียนไหมวะ? งั้นเขียนชื่อเล่นละกัน
ชื่อเจ้าของ : สีฝุ่น เบอร์โทร: 0812345678
ประเภท : สุนัข
สายพันธุ์... ดูจากขนน่าจะปอมเมเรเนียนมั้ง หรืออะไรวะ ข้ามๆๆ
สี น้ำตาลเข้ม
ตำหนิ? วันเกิด? เอ่อ ไม่รู้อ่ะ...

ผมกรอกข้อมูลเท่าที่จะกรอกได้ วางมันไว้บนโต๊ะและหาของทับ ก่อนไปนั่งรอหมออกมา มองนาฬิกาก็เที่ยงคืนกว่าแล้วแฮะ ง่วงอ่ะ ขอสักงีบละกัน
Zzzz






“ค....”

“คุณ”

“เฮ้ คุณ”

“.....งื้มๆ แม่หรอ?” ผมค่อยๆลืมตาขึ้นหลังจากรู้สึกว่ามีใครมาเรียกและตีแก้มเบาๆ เผลอเอียงหน้าหาไออุ่นที่แก้ม สายตายังโฟกัสภาพตรงหน้าไม่ได้

“คุณ สุนัขที่คุณพามาน่ะผมรักษาให้แล้วนะ แต่ต้องอยู่ที่นี่ดูอาการก่อน”

เสียงผู้ชาย? ไม่ใช่แม่??

ผมสะดุ้งลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงไม่คุ้นหู พอเห็นภาพตรงหน้าผมจึงนึกได้ว่าพาไอ้มอมมาหาหมอ

“เอ่อ.. หมอพูดอีกทีได้ไหม แฮะๆ” ยิ้มแหยๆให้คนตรงหน้า เห็นหมอได้แต่ส่ายหัวเอือมๆ

“ผมบอกว่า หมาคุณโอเคแล้ว แต่ต้องให้ค้างที่นี่ก่อน” พอพูดจบหมอก็ลุกไปปิดไฟด้านในทันที

 “คุณก็กลับบ้านได้แล้ว พวกค่าใช้จ่ายคุณค่อยมาคุยตอนเช้าละกัน” หมอว่าก่อนจะหาวออกมาวอดใหญ่ แล้วเดินออกมาไล่ปิดไฟตรงโซนที่ผมนั่งอยู่

ระหว่างที่หมอกำลังวุ่นกับการปิดไฟอยู่นั้น ผมก็เพิ่งจะได้สังเกตหมอดีๆ คือหมอโคตรสูงอ่ะครับ...ผม178นี่ว่าสูงแล้ว กะด้วยสายตาหมอคงเกือบๆ190อ่ะ ทรงผมยุ่งๆเหมือนคนไม่ได้หวี หนวดขึ้นเป็นตอๆ โคตรเซอร์อ่ะ คือถ้าเจอข้างนอกผมคงไม่คิดว่าเรียนหมอ ถึงจะหมอหมาก็เถอะ ฮา

“เฮ้ คุณก็กลับบ้านได้แล้ว ผมจะปิดร้านแล้ว” หมอพูดก่อนจะเดินผ่านผมไปที่ประตู แต่ระหว่างที่หมอจะผ่านหน้าผมไป

หมับ!

มือลั่นไปคว้าชายเสื้อเชิ้ตคุณหมอเข้าให้...

“หืม? มีไรครับคุณ ค่าใช้จ่ายค่อยมาพรุ่--”

“ผมนอนเฝ้ามันได้ไหม”

“ห๊ะ????”

“แฮะๆ คืนนี้ผมนอนเฝ้ามันได้ไหมอ่ะ” ผมยิ้มแหยๆส่งให้คุณหมอ มือก็ชี้ไปข้างใน ทำให้หมอถอนหายใจอีกรอบ

“คุณฟังผมนะ นี่โรงพยาบาลสัตว์” หมอเน้นคำว่าโรงพยาบาลสัตว์มาก... “ไม่ใช่โรงพยาบาลคนที่จะเปิดห้องพิเศษแล้วจะนอนด้วยกันได้นะครับ” หมอว่างั้น

“คือว่า..” หมอจ้องเขม่งมาที่ผม “ที่จริงผมเข้าบ้านไม่ได้อ่ะ จะไปบ้านเพื่อนก็ไม่มีคนอยู่ นะๆให้ผมค้างนี่นะ” ผมกระตุกเสื้อหมอรัวๆ หมอก้มมองนาฬิกาและถอนหายใจออกมาอีกแล้ว

“บ้านคุณอยู่ไหน?” หมอถาม

“ตรงร้านกาแฟต้นซอยครับ” ผมตอบ เห็นหมอนิ่งไปแวบนึง

“ร้านกาแฟนี่ใช่ร้านบ้านศิลป์? ที่เจ้าของชื่อน้าศิลป์? งั้นคุณก็ลูกชายคุณน้า??” หมอถาม ผมพยักหน้ารัวๆ ไม่แปลกที่คนแถวนี้จะรู้จักร้านของผมที่มีบริการส่งต้นซอยยันท้ายซอยฟรีๆอ่ะนะ

คุณหมอนิ่งไปแล้วเอามือลูบหน้าตัวเอง ก่อนที่จะบอกว่า...


“งั้นคืนนี้คุณไปนอนกับผมก่อนแล้วกัน ยังไงน้าศิลป์ก็คนรู้จัก” หมอยิ้มแปลกๆให้ผมก่อนเดินออกไปจากร้าน

“ห๊ะ คุณว่าไงนะ!” ผมลุกตามไปหน้าประตู

“ผมบอกว่าให้คุณมานอนห้องผมก่อน ยังไงผมไม่ให้คุณอยู่นี่หรอก จะไปกับผมหรือจะนอนหน้าร้าน? ถ้าไปกับผมก็ตามมานะ” หมอดึงผมออกจากประตู จัดการล็อกร้าน ก่อนเดินออกไปซอยข้างๆร้าน

ไปกับหมอ หรือ นอนหน้าร้าน...

ผู้ชายเหมือนกัน แถมตัวเท่าควายทั้งคู่ไม่น่ามีอะไรมั้ง

“คุณเอาไง ผมจะไปแล้วนะ”

“เฮ้ยหมอ! รอผมด้วยดิ ผมไปด้วย! ! ”

Tbc.

———————————————————————————————————————

[TIKA_n]

ชอบจัง    คุณหมอดูเหมือนพวกติสท์ ๆ อารมณ์ศิลปินเลย ชอบความเซอร์
น้องสีฝุ่นก็ตลกน่ารัก ดูเหมือนพวกเฮฮาบ้าบอ แต่จิตใจดี
ในวันร้าย ๆ ก็ยังมีเรื่องดี ๆ นะ เพราะเข้าบ้านไม่ได้ สีฝุ่นถึงได้เจอน้องมอม
แล้วน้องมอม ก็โชคดีที่ได้เจอคนใจดีแบบสีฝุ่น แถมยังนำพาให้มาเจอคุณหมออีก
ติดตามนะคะ เรื่องที่มีหมาแมวเนี่ย ชอบมากเลย
ขอบคุณคนเขียนค่ะ 

[rockiidixon666]

คุณหมอเท่อ่า

[ซีเนียร์]

ติดตามจ้า 

[мıınta]

• 2 •

ผมนั่งซ้อนท้ายรถมอไซต์คันใหญ่ของคุณหมอมาจนถึงที่พักซึ่งไม่ไกลจากร้านมากนัก ตอนแรกผมนึกว่าหมอจะอยู่หอพักรึบ้านพักธรรมดาๆ แต่ตรงหน้าผม...

ที่อยู่คุณหมอนี่...คอนโดหรูสุดของแถวนี้...

จริงๆผมไม่ควรแปลกใจตั้งแต่เห็นมอไซต์ของหมอแล้ว ดูคาดิ....

“ถึงแล้วครับคุณ รกหน่อยนะ” คอนโดที่หมออยู่เป็นคอนโดที่มี8ชั้น ซึ่งห้องของหมออยู่ชั้น8นั่นแหละ ชั้นที่บริเวรห้องกว้างขวางกว่าชาวบ้าน...

ผมก้าวเท้าเข้าไปในห้องตามคุณหมอต้อยๆประหนึ่งลูกเป็ด  ทันทีที่ผมเห็นห้องของหมอเต็มๆตา...

คือ ห้องโคตรน่าอยู่ครับ! ! ห้องชุดแบบชั้นครึ่ง ก้าวผ่านประตูไป ทางขวามือมีบันไดที่พาขึ้นไปชั้นลอย มองไปเห็นถูกกั้นไว้ คิดว่าคงเป็นห้องนอนหมอ มีโซนครัวกับโต๊ะทานข้าวอยู่ซ้ายมือ ถัดไปเป็นห้องนั่งเล่น ถัดห้องนั่งเล่นไปเป็นระเบียงแอบเห็นว่าหมอปลูกต้นไม้ไว้ ใต้ชั้นลอยเป็นห้องน้ำ กับโต๊ะทำงาน ประเด็นคือห้องหมอสะอาด และเป็นระเบียบมาก!

ไหนความรกที่หมอบอกวะครับ!

“ห้องแม่งโคตรน่าอยู่” ผมพึมพำ คิดว่าหมอน่าจะได้ยินแหละถึงได้ยิ้มออกมาแบบนั้น

“ฝุ่น ห้องน้ำอยู่ทางนั้น คุณอาบน้ำเลยนะ เดี๋ยวผมเอาเสื้อผ้าลงมาให้ คุณน่าจะใส่ของผมได้ส่วนผ้าเช็ดตัวมีอยู่ในตู้หน้าห้องน้ำ แปรงสีฟันคุณแกะเอาอันใหม่ได้เลย” ผมพยักหน้าหงึก เดินไปตามนิ้วที่หมอชี้


หลังจากมายืนเอ๋อในห้องน้ำไม่นาน คุณหมอก็มาเคาะประตูบอกว่าวางชุดเปลี่ยนไว้ข้างหน้าให้ออกมาเอา ผมเปิดไปเอาชุด เสื้อยืดกับกางเกงบอล แถมด้วยชั้นในตัวใหม่... ผมรีบอาบน้ำให้เสร็จเพื่อที่จะได้ให้คุณหมอได้อาบต่อ พอออกมาจากห้องน้ำก็เห็นคุณหมอนั่งซดมาม่าอยู่หน้าทีวี

“ผมเสร็จแล้วนะครับ ขอบคุณที่ให้ใช้ห้องน้ำครับ” ผมว่า ก่อนเดินไปนั่งข้างๆที่หมอนั่ง

“คุณขึ้นไปนอนบนห้องนะ ผมอาบน้ำเสร็จเดี๋ยวผมตามไป”

“เฮ้ย ผมนอนโซฟาได้ๆ แค่นี้ก็เกรงใจคุณหมอแย่แล้วครับ” ผมบอกปัด สนิทกันก็ไม่สนิท แค่หมอใจดีให้มาอาศัยด้วยก็เกรงใจแย่แล้ว

“เถอะน่าคุณ คุณนอนโซฟามันไม่สบายตัวหรอก ขึ้นไปนอนข้างบนแหละ อย่าดื้อ” หมอลุกไปทิ้งถ้วยมาม่าก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป


ถึงหมอจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ความเกรงใจมันมีมากกว่าไง คือเพิ่งเจอกันอ่ะสนิทก็ไม่สนิท แค่เขาพามาห้องด้วยนี่ก็เกรงใจจะแย่แล้ว แถมยังเอาเสื้อผ้ามาให้อีก ถึงหมอจะบอกว่ารู้จักกับแม่ก็เถอะ แต่นั่นแม่ผมป่ะ! แต่นี่มันผมไม่ใช่แม่! พอหมอลุกไปผมเลยนั่งแหมะกลางโซฟาแทนที่หมอ ทดลองนอนกลิ้งไปมากับโซฟาตัวยาว นิ่มขนาดนี้มันจะนอนไม่สบายตัวยังไงวะ

ผมนอนอยู่อย่างนั้นจนหมออาบน้ำเสร็จ พอหมอออกมาเห็นผมยังไม่ขึ้นไปตามที่บอกก็ทำหน้าดุๆใส่จนผมต้องรีบบอก

“ผมนอนนี่ก็ได้ นิ่มพอๆกับที่ฟูกบ้านผมเลย”

“มีคนเคยบอกคุณไหมว่าคุณดื้อมากเลยฝุ่น มาคุณ ไปนอนกัน”  หมอส่ายหน้าเบาๆ ก่อนฉุดข้อมือผมให้ลุกตาม กดปิดสวิตซ์ไฟขั้นล่าง ก่อนพาเดินขึ้นไปชั้นลอย พาเข้าห้องนอนโดยที่ไม่ฟังผมท้วง แถมยังเหวี่ยงผมลงเตียงอีก! นี่คนครับไม่ใช่ตุ๊กตา! !

เอ๊ะ เดี๋ยวนะ...เหมือนเมื่อกี้ได้ยินหมอเรียกผมว่าฝุ่น?

“เฮ้หมอ รู้ชื่อผมได้ไง?” ผมถามออกไป หมอหันมาจ้องหน้าผมนิ่งๆก่อนจะตอบออกมา

“เอ่อ.. ใช่ๆ ก็ใบประวัติที่คุณกรอกไง คุณเขียนชื่อเล่นลงไป”

ผมพยักหน้าหงึกหงัก เอ่อว่ะใบนั้นผมเขียนชื่อเล่นลงไป หมอคงอ่านตอนเอาไปเก็บแหละ

ผมนั่งมองหมอที่กำลังเอาผ้าห่มอีกผืนจากในตู้ออกมาให้ จะว่าไป หมอชื่อไรวะ......

“ว่าแต่ หมอชื่อไรอ่ะครับ?”

“......” หมอหันมามอง แล้วก็พึมพำอะไรคนเดียวเบาๆ

“ขอโทษที่แนะนำตัวช้า ผมอินทัชครับ จะเรียกอาร์ตเฉยๆ หรือหมอเหมือนเดิมก็ได้” หมอยิ้มให้ โอเครู้ชื่อแล้ว

“ผมสีฝุ่นครับ คิดว่าหมอคงรู้จักผมผ่านแม่แล้วแหละเนอะ แฮะๆ” ผมว่ายิ้มๆ

“ดึกแล้ว นอนเถอะครับ ตื่นมาผมจะพาไปร้านแล้วจะพาไปส่งบ้าน ผมปิดไฟได้นะ?” พยักหน้าให้หมออีกครั้ง พอไฟดับลง หมออาร์ตก็เดินมานอนอีกด้านของที่นอน วางหมอนข้างกั้นอาณาเขต ไม่นานก็ได้ยินเสียงหายใจดังสม่ำเสมอ หมอหลับแล้วแฮะ


ผมพลิกตัวไปมาเพราะนอนไม่หลับสงสัยจะแปลกที่ พอพลิกตัวไปด้านที่หมอนอนอยู่ก็เห็นว่าหมอจ้องมาทางนี้อยู่แล้ว

“นอนไม่หลับหรอครับ เห็นพลิกตัวไปมา”

“แฮะๆ นิดหน่อยครับสงสัยแปลกที่ ขอโทษที่ทำหมอตื่นนะ”

“ไม่เป็นไรผมยังไม่หลับดี” หมอส่ายหน้าเบาๆ “ให้ผมเปิดไฟตรงหัวเตียงไว้ไหม?” หมอถามต่อ ผมรีบปฏิเสธทันที

“งั้น... ราตรีสวัสดิ์ครับฝุ่น” มือของหมอเอื้อมมาลูบหัวผมเบาๆเหมือนผมเป็นเด็กน้อย

“ราตรีสวัสดิ์ครับหมอ”


ผมส่งยิ้มให้หมอผ่านความมืด ก่อนจมเข้าไปในห้วงนิทรา


———————————————————————————————————————



อืมม...

ผมปรือตาขึ้นเพราะถูกแสงในยามเช้ารบกวนการนอน มุดตัวลงให้ผ้าห่มปิดหน้าและพลิกตัวซุกความนุ่มนิ่มของหมอนข้าง
 
หืม? ทำไมวันนี้หมอนข้างมันแข็งแปลกๆวะ??

หมับ!

คลำ ‘หมอนข้าง’ที่ว่านั่น ทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา... หมอนข้างแข็งจังวะ แม่ซื้อมาเปลี่ยนใหม่หรอ? แม่? ไม่สิ..

เดี๋ยวนะไอ้ฝุ่น เมื่อคืนมึงเข้าบ้านไม่ได้ มึงเจอหมาข้างถังขยะ แล้วมึงมานอนห้องของหมอที่เพิ่งเจอที่โรงบาลสัตว์

แล้ว...แล้ว....


พรึ่บ! ทันทีที่สมองประมวลผลได้ ผมดึงผ้าห่มออกจากหัวทันที


เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!

หมอนข้างบ้านมึงสิไอ้ฝุ่น นี่มันอกหมออออออออออออออ ที่มึงซุกๆอยู่เนี่ยคือ อกแน่นๆของหมออ่ะไอ้ฝุ่นนนนนนนนนนนนน!

กึก
จะขยับตัวออกจากหมอ แต่ขยับไม่ได้... ผมผงกหัวขึ้นมอง... เสียใจครับสาวๆ หมอไม่ได้นอนกอดผมเหมือนพระเอกนางเอกในการ์ตูนตาหวาน แต่หมอนอนทับชายผ้าห่มที่ผมห่อตัวอยู่ครับ

“หมอครับ” ลองเรียก หมอยังไม่รู้สึก

“หมอออออ” ดิ้นเบาๆ หมอก็ยังไม่รู้สึกตัว

“หม๊อออออออออออออ” แหกปากดังพอประมาณ อ๊ะ! หมอขยับแล้ว!

“หมอตื่นก่อน ผมจะไปอาบน้ำ”

“หนวกหู คนจะนอน” ฟึ่บ! แขนหมอพาดผ่านเอว ก่อนดึงตัวผมเข้าไปกอดแน่น


เชี่ยหมอออออออออออออออ มึงตื๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน


ผมดิ้นใต้ผ้าห่มแบบที่สังขารพอจะอำนวย หวังให้หมอรู้สึกตัวตื่น แต่ผลที่ได้...ขาหมอพาดมาด้วยทำไมครับ! ! โอเค ตอนนี้ผมโดนล็อกตัวโดยหมอ... ถ้าใครเข้ามาตอนนี้ต้องเห็นภาพที่แม่งไม่น่าดูแน่ๆ ผู้ชายตัวเยี่ยงเสาไฟฟ้าสองคนนอนกอดกันบนอยู่เตียงนอน...

“หมออออออออออ ตื่นนนนนนนนนนนนนนนนนน” ผมแหกปากอีกครั้ง แต่หมอทำไม่สนใจกอดผมแน่นไปอีก!

Rrrrrrr

เสียงสวรรค์!
เสียงจากโทรศัพท์ของหมอดังขึ้น หมอขมวดคิ้วแล้วเอื้อมตัวไปหยิบมารับสายโดยที่ยังไม่ปล่อยผม ปล่อยดิหมอ ปล๊อยยยยยยยยยยยยยย

“ครับ”
‘พี่อาร์ตป่ะ นี่หวานนะ’
“อื้ม ว่า?”
‘จะถามว่าปอมๆในกรงนั้นมาจากไหนอ่ะ’
“อ้อ เมื่อคืนมีลูกค้าคนสุดท้ายมาตอนพี่จะปิดร้านพอดี เลยต้องรับไว้”
‘ไอ้ตัวน้ำตาลๆอ่ะนะพี่’
“เออๆ ไอ้ตัวนั่นแหละ ใบประวัติอยู่บนโต๊ะฝากเก็บด้วย มีใบเดียว”
‘ค่ะพี่อาร์ต แล้วเขาจ่ายค่าใช้จ่ายยัง’

หมอคุยทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ สงสัยที่โรงบาลโทรมาเรื่องไอ้มอม ผมไม่ได้ตั้งใจแอบฟังแต่ระยะนี้มันได้ยินเอง

“อ่าฮะ ก็บอกเจ้าของมันแล้.........” หมอเงียบไป ก่อนลืมตาโพลงมองผม “เดี๋ยวพี่โทรกลับ แค่นี้ก่อน!” หมอวางโทรศัพท์ไปแล้ว แต่ยังไม่คลายอ้อมกอดที่รัดผมอยู่

หมอเดดแอร์ไปแล้ว....

“เอ่อ... ปล่อยผมได้ยังหมอ” ส่งเสียงเรียกสติคุณหมอ พูดจบปุ๊บหมอเด้งตัวออกจากผมทั้งทีประหนึ่งโดนของร้อน

“อ่า พี่ อืมมม เอ่อคือผม...โทษทีผมคิดว่าเป็นหมอนข้าง” หมอก็ยกมือลูบหน้าลูบตาแล้วค้างมือไว้แบบนั้น ส่วนผมก็ลุกขึ้นนั่งทันทีที่เป็นอิสระ

“ฝุ่นลงไปข้างล่างก่อน เดี๋ยวผมตามลงไป” หมอว่า โบกมือไล่กลายๆ แต่มืออีกข้างยังปิดหน้าอยู่ “ถ้าจะอาบน้ำ ชุดเก่าคุณอยู่ระเบียงนะ”

“ครับ” ผมรีบวิ่งลงมาทันที คือปกตินอนกับเพื่อนมันก็ไม่ใกล้ชิดแบบนี้ไง นี่ใกล้ซะจน... ได้ยินเสียงลมหายใจของหมอ...


ทำไมหัวใจเต้นรัวแบบนี้


ผมอาบน้ำเสร็จก็ยังไม่เห็นหมอลงมาสักที เลยถือวิสาสะค้นของในครัวมาทำข้าวเช้าให้หมอกิน กว่าหมอจะลงมา ผมก็ทำข้าวเช้าเสร็จแล้ว

“ขอโทษที่ผมใช้ครัวโดยที่ไม่ได้ขอนะครับ เห็นเมื่อคืนหมอนั่งกินมาม่า ผมเลยอยากทำข้าวเช้าตอบแทนบ้าง” ผมพูดก่อนที่หมอจะถามอะไร ยกจานอาหารไปวางไว้บนโต๊ะ ข้าวเช้าง่ายๆ ไข่ดาว ไส้กรอก กับแซนวิช
หมอจ้องหน้าผมก่อนหลุบตาลง เอ่ยขอบคุณออกมาเบาๆ แล้วเรียกผมให้นั่งทานด้วยกัน

“สัก10โมงค่อยออกไปโรงบาลนะ” หมอพูดขึ้นมาระหว่างทานข้าวเช้าอยู่

“ไม่เป็นไรครับ ผมไปเองได้”

“เถอะน่า ยังไงผมก็มีเวรบ่าย ไปพร้อมกันนี่แหละ”

“ก็ได้ครับ”

“แล้วก็.......” ผมเงยหน้ามอง หมอทำท่าเหมือนอยากพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดออกมา

เมื่อหมออิ่ม ผมเลยอาสาเก็บจานไปล้างซึ่งหมอไม่ยอมแหละแต่ผมอ้างว่าเกรงใจไงหมอเลยปล่อย แล้วเดินไปห้องน้ำ จนเกือบๆ10โมงหมอก็ออกมาในชุดทำงานเรียบร้อย

“ไปกันคุณ ไม่ลืมของนะ?” หมอถาม ผมก็ส่ายหัวเป็นคำตอบ แล้วจึงเดินลงไปที่จอดรถ บิ๊กไบค์คันเดิมนั่นแหละ

หมอใช้เวลาขับรถจากคอนโดหมอมาโรงบาลสัตว์ไม่ถึง10นาที หมอบอกให้ผมลงไปคุยเรื่องประวัติกับเคลียร์ค่าใช่จ่ายก่อน ส่วนตัวเองก็เอารถไปจอดที่ซอยข้างๆ


“สวัสดีครับ เอ่อ...เจ้าของไอ้มอมที่มาเมื่อคืนครับ” ผมบอกกับพนักงาน เขาก็สอบถามประวัติเพิ่มเติมซึ่งมันก็เหมือนกับที่เขียนๆไปเมื่อคืนนั่นแหละ สักพักหมอก็ตามเข้ามาทักทายพนักงานคนนั้นที่บังเอิญได้ยินว่าชื่อหวาน ก่อนขอตัวไปดูแลสัตว์ในห้อง

“ค่าใช้จ่ายทั้งหมดxxxบาทนะคะ ต้องให้น้องดูอาการสักวันสองวัน ถ้าไม่มีอาการแทรกซ้อนน้องก็น่าจะกลับบ้านได้ค่ะ” คุณหวานยิ้มหวานสมชื่อให้ผม พร้อมบอกถึงอาการของไอ้มอมมัน “เอ่อ คุณสนิทกับหมออาร์ตหรอคะ?” เจ้าหล่อนถามขึ้น

“อืม ไม่เชิงครับ ก็คนรู้จักน่ะครับ” เจอเมื่อวานแล้วโดนเขาหิ้วเข้าห้องเลยนี่เรียกคนรู้จักได้เนอะ

“อ๋อออ ปกติไม่เคยเห็นหมออาร์ตให้ใครซ้อนมอไซต์เลยค่ะ เลยสงสัย แฮะๆ” เธอยิ้มแหยๆให้ผม ผมเลยขอตัวไปดูอาการไอ้มอมมัน แต่ไม่ทันได้เข้าไปหมออาร์ตก็เดินออกมาก่อน

“หมออาร์ตครับ มันเป็นไงบ้าง” ผมชี้เข้าไปในห้อง

“อาการก็ไม่น่าเป็นห่วงมากตอนนี้มันนอนอยู่ ว่าแต่คุณล่ะน้าศิลป์กลับถึงบ้านหรือยัง?”

“น่าจะใกล้ถึงแล้วมั้งครับ แม่บอกกลับมาสายๆ ยังไงผมขอตัวก่อนแล้วกันครับ ขอบคุณสำหรับเมื่อคืนนะครับ” ผมยิ้มให้ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากร้าน

“เดี๋ยวคุณ ผมไปส่ง”

“ไม่เป็นไรครับ เดินไปแค่นี้เองงง ชิวๆ” ผมว่า แต่มองสภาพอากาศแล้วว่าจะถึงเหงื่อคนไหลเป็นน้ำ

“......” หมอมองผมก่อนหันไปถามคนในร้าน “พี่จะไปบ้านศิลป์ เอาไรกันป่ะ?” เท่านั้นแหละออเดอร์มาเต็ม หมอหันมายักคิ้วแบบกวนๆให้ผมก่อนจะลากไปที่มอไซต์อีกครั้ง

เดี๋ยวหมอ มัดมือชกแบบนี้คือร๊ะะะะะะะะะะ

Tbc.


Talk with Mi

สวัสดีค่า มิเองค่ะ ไหนๆก็ลงตอน2แล้วขอพื้นที่น้อยๆมาทอล์กๆกันหน่อย ///w\\\
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งเลยค่ะ  ถ้าไม่นับฟิคสมัครม.ปลายนะฮา เราพยายามจะไม่ดองค่ะ เนื้อเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆ ถ้างงๆ หรือพิมพ์ผิดไปบ้างก็ขออภัยค่ะ ติชมได้เยยยยย
ขอบคุณทุกคอมเม้นตอนแรกมากค่ะ #กอดแน่น
ส่วนแฮชแท็กเรื่องก็ #กลิ่นสีและกาวน์หมอ ตามชื่อเลยค่ะ

[cavalli]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อ๊าาา............ชอบบบบบ 
ให้ความรู้สึกว่าหมอ แอบมองมานานแล้ว
มีเอาไปก่ายเป็นหมอนข้าง
มีไปส่งบ้านอีก
แถมไม่ยอมให้ใครซ้อนรถ ก็ยอมง่ายๆ แอร๊ยยยยยย 
รอตอนใหม่นะ
       
 

[Bradly]

ตอนแรกเดาโพสิชั่นไม่ออกเลยอะ ตอนนี้เริ่มจะเดาได้บ้างละ // ขอบคุณคนเขียนค่ะ

[ซีเนียร์]

รอตอนต่อไปจ้า 

[TIKA_n]

น่ารักกกกก ชอบมากเลย  พี่หมออาร์ตใจดีจัง อบอุ่นละมุนละไม
ดูแลน้องดีจนน่าสงสัย รู้สึกมันผิดปรกติคนเพิ่งรู้จักกันนะเนี่ย
แถมยังรู้ชื่อน้องอยู่แล้ว ตอนน้องถามชื่อกลับ พี่หมอก็บ่นพึมพัม ก่อนบอกชื่ออีก
หรือจริง ๆ เคยรู้จักกันตอนเด็ก ๆ แต่น้องฝุ่นจำพี่หมอไม่ได้หรือเปล่า
นี่คิดว่าพี่หมอแกล้งละเมอกอดน้องนะเนี่ย ก็น้องตะโกนออกลั่นขนาดนั้น
นี่ไม่รู้ตัวจริง ๆ อ่ะ ว่าที่กอดไม่ใช่หมอนข้าง น้องตัวนุ่มนิ่มขนาดนั้นเลย ?
ไม่เคยให้ใครซ้อนมอเตอร์ไซด์ ก็ให้น้องซ้อน หาเรื่องไปส่งบ้านอีก แหม ๆ มันน่าคิด
ชอบความใสซื่อของน้องฝุ่น พี่หมอใจดี แต่แอบกวน แถมเอาแต่ใจนิด ๆ ด้วย ชอบ
ต้องได้มาเจอพี่หมอเรื่อย ๆ เพราะน้องมอมยังอยู่โรงพยาบาลเนอะ
แต่ยังไง พี่หมอก็ต้องหาเรื่องไปเจอน้องอยู่ดีนั่นแหละ >////<
รอตอนต่อไปน้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ 

[WaterProof]

อยากอ่านอีก ชอบบบบบบบบบบ

[мıınta]

• 3 •


นับว่าเป็นบุญของก้นผมมากกกกที่ได้นั่งรถแพงๆถึง3ครั้ง หลังจากหมอฉุดผมซ้อนท้ายได้หมอก็บิดพาผมมาจนถึงบ้าน แถมไล่ผมให้ลงไปร้านก่อนอีก


พอผมเปิดประตูร้านเข้าไป น้าศรก็เข้ามาบอกว่าแม่ยังไม่กลับบ้าน น้าศรเป็นรุ่นน้องของแม่ แม่รู้จักกับน้าศรมานานเห็นว่าน้าแกทำขนมและเครื่องดื่มเป็น เลยจ้างน้าศรเป็นผู้คนดูแลร้าน นอกจากแล้วมีเด็กเสิร์ฟอีก2-3คน แล้วก็น้าหยงที่อยู่ทำขนมที่หลังร้าน

ร้านบ้านศิลป์ก็เป็นร้านกาแฟกึ่งแกลอรี่ ที่มีเฟรมผ้าใบวาดรูปตั้งวางปะปนกับเฟรมภาพถ่าย แม่ผมทำงานเป็นจิตรกร เลยเอางานตัวเองมาตั้งโชว์ลูกค้า อันไหนมีคนสนใจก็ขายไป เหมือนๆกับพ่อผมที่เป็นตากล้อง ก็เอารูปที่ตัวเองไปถ่ายมาตั้งโชว์ มีตั้งแต่ภาพสมัยพ่อเป็นวัยรุ่นจนถึงปัจจุบันเลยทีเดียว

แม่วาดรูปพ่อถ่ายรูป ลูกๆเลยได้ชื่อตามงานที่ตัวเองทำ ฟิล์ม กับ ฝุ่น....


“อ้าวน้องฝุ่น วันนี้ตื่นช้าจังคะ” น้าหยงที่ยกเอาเค้กออกมาพอดีเอ่ยทักทายผม

 “คือ.. เมื่อวานฝุ่นเข้าบ้านไม่ได้อ่ะฮะ เลยไปนอนบ้านเพื่อนมา”

 “อีกแล้วนะคะ นี่ไปบ้านเพื่อนจริงๆ หรือบ้านน้องผู้หญิงที่ชื่อฝนคนนั้นคะ” น้าศรพูดแซว เคยพาเธอมาที่บ้านบ่อยจนคนในร้านจำได้

“เพื่อนจริงๆฮะน้า” ผมยืนยัน ยังไม่มีใครในบ้านรู้ว่าเลิกกับฝนแล้ว เอาจริงๆเมื่อวานดันมีเรื่อไอ้มอมเข้ามาจนทำผมลืมนี่ ถ้าน้าศรไม่พูดผมคงลืมไปแล้วว่าเมื่อวานโดนแฟนทิ้งมา พอนึกได้ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาเลยแฮะ...


“เป็นอะไรรึเปล่าคะน้องฝุ่น?” สงสัยผมจะทำหน้าประหลาดๆออกไปให้เห็น ผมอึกอักไม่ได้ตอบออกไปทันที ก่อนที่ผมจะได้ตอบออกไปนั้น...

“พี่ครับ โรงบาลสัตว์เอารายการตามนี้” คุณหมอก็เข้ามายื่นกระดาษที่จดออเดอร์ให้ น้าศรเลยรับไปแล้วหันไปทำตามออเดอร์ แต่ไม่วายหันมามองผมแบบห่วงๆ

“ของหมอสั่งอะไรครับ เอาขนมด้วยไหม? เดี๋ยวผมไปทำให้เลยตอบแทนที่ให้ผมพักเมื่อคืน” ผมหันไปคุยกับคุณหมอระหว่างรอน้าศรหันไปทำเครื่องดื่ม

“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้เอง”

“แค่นี้ที่ไหนละหมอ ให้ผมไปนอนด้วยไม่พอ ชุดที่ผมใส่นอนหมอก็ไม่ยอมเอามาให้ผมซักด้วยซ้ำ”

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องเกรงใจผม คุณทำข้าวเช้าให้ผมก็ถือว่าตอบแทนแล้วน่า”

“ข้าวเช้ามื้อเดียว กับ คุณหมอที่ให้คนแปลกหน้าอย่างผมไปนอนด้วยเนี่ยนะ”

“คนแปลกหน้าที่ไหน รู้จักกันแล้ว---”

ระหว่างที่ผมกับหมอเถียงกันไปกันมาอยู่นั้น ก็มีคนเปิดประตูร้านเข้ามาอย่างแรงจนทำให้ผมกับหมอหันไปมอง


“ศร! เห็นฝุ่นมันกลับมายัง เมื่อคืนมันโทรมาบอกว่าเข้าบ้านไม่ได้ ไม่รู้ว่ามันไปหานอนไหน อ้าว!ตาอาร์ต มาซื้อกาแฟหรอลูก” บุคคลที่เข้ามาใหม่คือแม่ผมเองครับ ท่าทางเหมือนจะหงุดหงิดอะไรมาด้วย ตะโกนถามน้าศรดังลั่นร้านแต่พอเห็นหน้าของหมอแม่ก็ลดระดับเสียงมาเป็นเสียงปกติ คือผมยืนอยู่หลังหมอไง จากมุมที่แม่ยืนเลยยังไม่เห็นผม เพราะความหนาของหมอบังผมพอดี


“ครับน้าศิลป์ ผมมาซื้อให้คนที่โรงบาลด้วย”

“โถ่ จริงๆโทรมาก็ได้ เดี๋ยวน้าให้คนไปส่ง” แม่ว่าเสียงอ่อน

“อีกอย่าง... ผมต้องมาส่งเด็กด้วยครับ” หมอดึงให้ผมมายืนข้างๆ พอแม่เห็นผมปุ๊ป แม่ก็ทำตาโตเหมือนจะเบิกเนตรใส่ผมทันที

“สีฝุ่น! !”

“แฮะๆ แม่จ๋าาาาา” ผมเข้าไปกอดอ้อนแม่

“อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนสีฝุ่นไปนอนกับอาร์ทน่ะ” แม่หันไปถามหมอ เขาก็พยักหน้ารับ “แล้วนี่ไปเจอกันยังไง??” คราวนี้แม่หันมาถามผมบ้าง

แต่ก่อนที่ผมจะตอบแม่ น้าศรก็เอาบรรดาชากาแฟมาให้หมอ แม่บอกว่าไม่เอาเงินแต่หมอไม่ยอม พอจ่ายเงินเสร็จหมอก็ขอตัวกลับโรงบาลสัตว์ พอหมอไปปุ๊ปแม่ก็ลากผมเข้าบ้านและเริ่มซักทันที

“ไปเจอพี่อาร์ตได้ยังไง? เล่าแม่มาเลยนะ”

ผมก็เล่าเหตุการณ์ตั้งแต่เจอไอ้มอมข้างถังขยะ จนกระทั่งหมอพาเข้าห้อง (แต่ไม่ได้เล่าเรื่องหมอกอดนะ) พอฟังจบแม่ก็ยิ้มหน้าระรื่น ประหนึ่งว่าที่ผมเล่าไปเนี่ยมันสนุกมันน่าสนใจนักหนา ทั้งๆที่ผมอยากจะร้องไห้


“เอ่อใช่ แม่จ๋าฝุ่นถูกทิ้งแล้วล่ะ” ได้ทีเล่าให้แม่ฟัง เหมือนจะลืมความเจ็บของการถูกโดนทิ้งตั้งแต่เมื่อคืน แต่พอได้ขุดคุ้ยขึ้นมาก็เจ็บเหมือนเดิม ก็ว่าแหละเนอะแผลสดยังแสบ

“แม่ก็ว่าอยู่ว่าต้องมีวันนี้ แล้วหนูฝนบอกว่ายังไงตอนขอเลิกล่ะ”

“เขาบอกว่าเวลาอยู่กับฝุ่นแล้วฝุ่นเทคแคร์เขาเหมือนเพื่อนมากกว่าแฟนอ่ะแม่ เขาว่าฝุ่นไม่ใส่ใจเท่าที่เขาต้องการ แล้วมีหลายๆเรื่องที่เราเข้ากันไม่ได้ ฝนเลยขอเลิก...” ผมกอดแม่นิ่งๆ จนแม่หัวเราะขึ้นมา ปากก็บอกว่าฝุ่นเหมือนเด็กน้อย

“แม่ขอถามหน่อย ฝุ่นรู้สึกยังไงกับฝน เอาจากใจจริงๆเลยนะ”

ผมนิ่งไปนิด ก่อนตอบ “ฝุ่นชอ--”


“ฝุ่นใช้คำว่าชอบ แสดงว่ายังไม่ใช่รักเขาใช่ไหม ขนาดคบกันมาปีกว่านะนี่” แม่ขัดขึ้นมา “ตอนนี้ฝุ่นยังคงไม่เข้าใจ แต่ถ้าฝุ่นเจอคนที่ ‘รัก’ขึ้นมาฝุ่นจะเข้าใจเอง ชอบกับรักน่ะไม่ไม่เหมือนกันนะ ชอบคือเราสนใจแค่รูปร่างหน้าตาหรือแค่มีบางส่วนที่ถูกใจเรา แต่ถ้าเป็นรัก เราจะรับได้ทุกอย่างของเขาทั้งข้อดีข้อเสีย” แม่กอดผมโยกเบาๆราวกับปลอบเด็กน้อย

“ว่าแต่แม่จ๋า ทำไมแม่ถึงรู้จักหมอ? เขาเป็นลูกค้าประจำหรอ?? ทำไมฝุ่นไม่เคยเจอเวลาอยู่ร้านเลย” ผมเปลี่ยนเรื่องพูดจบแม่ก็หัวเราะลั่นออกมา มีอะไรน่าขำวะ?

“นี่ลืมไปแล้ว? ลูกแม่เป็นปลาทองหรือไง แม่ละสงสารตาอาร์ตมันจริงๆ” แม่ส่ายหัวปลงๆก่อนลุกหนีขึ้นห้อง ทิ้งให้ผมนั่งงงอยู่ตรงนั้น

ลืม? ลืมอะไรวะ?? แล้วสงสารหมอมันทำไม???

“แม่! ฝุ่นลืมไรอ่ะ เล่ามานะ!!” วิ่งตามไปเคาะประตูห้องแม่ มันค้างคาง่ะต้องรู้ให้ได้! !




ตอนเย็นผมตั้งใจว่าจะไปเยี่ยมไอ้มอม แต่ไอ้พวกซนๆที่บ้านมันดันลงไปคลุกดินจนมอมแมมไปทั้งตัว แม่เลยสั่งให้ผมอาบน้ำให้มันให้สะอาด ไอ้ซนที่ผมพูดถึงเนี่ยคือมะหมา4ขาครับ ที่บ้านเลี้ยงไว้2ตัว คือ หมาบางแก้วชื่อข้าวตัง กับหมาเตี้ยขาสั้นคอร์กี้ชื่อ หมูหยอง ผมคิดไว้ว่าถ้าไอ้มอมหายแล้วผมคงต้องหาบ้านให้ใหม่อ่ะ คิดว่าถ้าไอ้มอมมาอยู่กับพวกนี้คงไม่น่ารอด... มั้ง
กว่าผมจะจับพวกมันแต่ละตัวอาบน้ำ เป่าขนเสร็จก็ปาไปเกือบทุ่ม ผมนี่เปียกยันชั้นในเหมือนเล่นสงกรานต์ มองเวลาแล้วไม่ต้องออกไปไหนกันละวันนี้ พรุ่งนี้ค่อยไปเยี่ยม


ขึ้นห้องนอนด้วยความเหน็บเหนื่อย ปวดเมื่อยจากการจับหมาใส่ตะกร้าล้างน้ำ ไอ้หมูหยองก็วิ่งส่ายก้นกลมๆตามผมขึ้นห้องด้วย ผมนอนมองมันคุ้ยชั้นหนังสือชั้นล่างสุดจากบนเตียงนอน ส่วนมากเป็นอัลบั้มรูปที่เก็บใส่กล่องหนาไว้ เลยไม่กลัวว่ามันจะขาด

ผมรอมันคุ้ยจนพอใจ ก่อนจะตะกุยประตูออกไปข้างนอก ผมถึงได้ฤกษ์เก็บของที่มันคุ้ย

จะว่าไป ถ้าแม่พูดถึงเรื่องลืม ก็น่าหมายถึงเรื่องเก่าๆป่ะ? คิดได้ปุ๊ปผมก็นั่งไล่เปิดอัลบั้มรูปดู มีแต่รูปผมตั้งแต่ตอนเด็กจนรับปริญญา นอกจากคนในครอบครัวก็ไม่มีรูปคนอื่นเข้ามาแม้แต่นิด

ช่างแม่งละกัน




รุ่งขึ้นผมออกไปหาไอ้มอมตั้งแต่เช้า คิดว่าจะได้เจอหมออาร์ต แต่เป็นหมอคนอื่นแทน หมอคนนั้นบอกว่าใส่คอลล่าร์(ปลอกคอกันเลียแผล)ให้แล้ว นอกจากแผลตรงกลางหลังที่มีผ้าพันแผลแล้ว อาการอื่นๆก็ไม่มีอะไรหน้าห่วง สามารถพากลับบ้านได้เลย แล้วหมอก็ให้พามาตรวจใหม่หลังจากนี้อาทิตย์หนึ่ง กำชับไม่ให้มันลงน้ำหรือซนจนแผลเปิด

อ้อใช่ ผมถามหมอว่าไอ้มอมมันพันธุ์อะไร หมอบอกว่าเหมือนจะเป็นพันธุ์ผสมระหว่างปอมเมอเรเนียนกับชิสุห์ แต่จะให้ชัดก็ต้องรอตอนมันโต


ก่อนออกมาผมลองถามหาหมออาร์ตกับคุณหวาน เขาบอกว่าวันนี้เป็นวันหยุดของหมอคงไม่น่าเข้ามาถ้าไม่มีธุระ ผมว่าจะมาขอบคุณสักหน่อยเลยอดเลย



“ไอ้ตังไอ้หมู นี่เพื่อนใหม่พวกแก ชื่อมอมมันป่วยอยู่อย่าไปรังแกมันล่ะ” ผมหอบกรงใส่หมากลับบ้าน ไอ้พวกซนมันก็เข้ามารุมดมกันใหญ่ สงสัยจะแปลกกลิ่นเลยบอกว่ามันไว้ก่อนว่าห้ามรังแกมัน (Mi : พูดเหมือนมันเข้าใจนะคะลูก...) พอวางตะกร้าลง พวกมันมาก็ดมๆมองๆแต่ไม่ยักจะเห่าหรือขู่แฮะ ไอ้ตัวเล็กก็ไม่มีท่าทีกลัวหมาใหญ่พวกนี้ พออุ้มไอ้มอมออกจากตะกร้าไอ้คู่ซนก็จะเข้ามาใกล้ๆให้ได้จนผมลองปล่อยให้มันดมจนพอใจ ดูเหมือนสองซนจะไม่มีปัญหากับเพื่อนใหม่แฮะ
เออ ถ้าอยู่ด้วยกันได้ก็ดี จะได้เลี้ยงด้วยกันเลย

หมาสามตัวไม่ทำให้เดือดร้อนสักเท่าไหร่...มั้ง



หลังจากที่ผมพามอมเข้ามาอยู่ในบ้านไม่นาน มันก็กลายเป็นลูกรักของแม่ทันทีเพราะความน่ารักของมัน โดยมีข้าวตังหมูหยองเป็นเพื่อนเล่น

“ทำไมชื่อมอมละลูก ชื่ออื่นมีตั้งเยอะ เปลี่ยนชื่อดีไหม” เปล่าครับ แม่ไม่ได้พูดกับผม นู่นนน งุ้งงิ้งกับไอ้มอมอยู่นู่น

“ก็ฝุ่นไม่รู้จะกรอกชื่อไรไปนี่ เจอข้างถังขยะไม่ตั้งชื่อว่าถังก็ดีแล้ว” ผมบอกไป แม่หันมาจิกตามองทันที

“อืมมม ชื่อไรดีครับ มีข้างตังหมูหยองแล้ว ข้าวหลามไหม?”

“.........”

แม่เหลือบตามองผม

“ไม่ดีหรอ อ๊ะ งั้นชื่ออุ่นไหม? ไออุ่น”

“โฮ่ง!” มันตอบรับครับ! ไอ้มอมแม่พูดตั้งหลายชื่อมันนิ่ง แต่มาชื่อนี้มันขานรับ! !

“โอเค ชื่ออุ่นเนอะ ฝุ่น! น้องชื่ออุ่นนะไม่ใช่มอมแล้ว” แม่หันหน้ามาบอกผมแล้วหันกลับไปเล่นกับมันต่อ โดยมีไอ้ซนทั้งสองขนาบข้าง


ครับ ตอนนี้เราก็มีสมาชิกใหม่ของบ้านอย่างเป็นทางการ เป็นหมาปอมที่เก็บได้ข้างถังขยะ ตัวสีน้ำตาลๆ ขนยาวแอบแหว่ง นามว่า “ไออุ่น”

แม่ถ่ายรูปมันลงในไลน์ของครอบครัวใหญ่เลย พี่ฟิล์มก็บอกน่ารัก พ่อก็อยากกลับมาดู แม่งโคตรเห่อกันอ่ะ ตอนไอ้หมูหยองมาไม่เห็นเห่อขนาดนี้

ผมนั่งมองแม่เล่นกับไอ้มอมที่มีชื่อใหม่ไออุ่นสักพัก ก่อนขอตัวลงมาช่วยงานที่ร้าน จะว่าไปยังไม่เจอหมออาร์ตเลย พามอม...ไม่สิพาไออุ่นไปตรวจวันก่อนก็ไม่เจอ เรื่องที่แม่บอกตอนนั้นก็ยังไม่ได้ถาม เอาไว้ก่อนละกัน



ผมลงมาช่วยน้าศรที่ร้าน เพราะผมทำงานเป็นตากล้องฟรีแลนซ์เลยว่างมาช่วยร้านอยู่บ่อยๆ หน้าที่หลักของผมเวลาเข้าร้านคือทำขนมกับเครื่องดื่ม ครับอ่านไม่ผิด ทำขนม ผมชอบกินของหวานเลยหัดทำกับน้าหยง พอทำอร่อยแม่ก็ให้ผมประจำร้านทันที ฮา

เอาจริงๆก็เป็นแค่ลูกมือหละครับ ที่ร้านมีหน้าหยงทำประจำอยู่แล้ว ส่วนใหญ่ผมจะมาทำพวกเมนูพิเศษประจำวันมากกว่า อย่างวันนี้แม่ให้ผมมาทำเมนูพิเศษซึ่งมีจำนวนจำกัด แม่ไปโปรโมตไว้แล้วจะไม่ทำก็ไม่ได้ มันคือเงินเดือนนนนน

ไม่นานเกิดรอ ทาร์ตผลไม้สูตรผมก็พร้อมวางขาย ทำแค่15ชิ้นก็พอ เยอะกว่านี้ผมขี้เกียจ ฮาาาาาา

Tbc.


———————————————————————————————————————


Talk with Mi

สวัสดีค่า มิเองค่ะ ตอนนี้น้องแมวมีชื่ออย่างเป็นทางการแล้ววว //อิมเมจแมวเรามาจากแมววัดแถวบ้านค่ะ เราเรียกมันว่าไอ้เทาตามสี เป็นแมวที่ตัวใหญ่พอๆกับหมาเริ่มจะโต เสียงร้องนี่แบบใหญ่มาก ชอบเข้ามาเล่นในสวนเราบ่อยๆ แต่ไม่เคยไปผูกมิตรได้ซักทีขนาดล่อทั้งขนม ทั้งของเล่น และหลายๆอย่างก็ตาม #กัดผ้า แต่อิมเมจพระนายทั้งสองไม่มีค่ะ จิ้นกันตามสบายเลยยย (ไม่ใช่ไรค่ะคือเราขี้เกียจหา ฮาาาาาา) ถ้าว่างๆจะเอาอาร์ตหนุ่มๆมาฝากกกกก

ส่วนการลงนิยาย เราคิดว่าจะลงวีคละ1ถึง3ตอนนะคะ แล้วแต่ว่าวีคไหนหัวแล่นเยอะก็จะเขียนได้เยอะ 55555555

เจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ >[ ]<

[sirin_chadada]

พอบอกว่าชื่อไออุ่น ทำไมเรานึกถึงการผสมกันระหว่างฝุ่นกับอาร์ท ฮา

[TIKA_n]

ว่าแล้ว ๆ เคยรู้จักกันมาก่อนจริง ๆ ด้วย แต่เป็นอะไรกันละเนี่ย เพื่อนพี่ฟิล์มหรือเปล่า
รูปถ่ายด้วยกันก็ไม่มี คุณแม่ก็ไม่ยอมเฉลยอีก แล้วทำไมน้องฝุ่นถึงลืมได้สนิทขนาดนั้นกันน้อ
แหม แต่แอบคิดว่าพี่อาร์ต จะหาเรื่องมาเจอน้องฝุ่นเรื่อย ๆ ไหงหายไปเลยล่ะ น้องไปหาก็ไม่เจอ
อ่านแล้ว ชอบบรรยากาศร้านบ้านศิลป์มาก ๆ นึกภาพตาม ถ้าได้ไปนั่งชิว ๆ คงมีความสุขน่าดู
บ้านน้องฝุ่นนี่ ให้อารมณ์ศิลปินกันทั้งบ้าน ลูกชื่อฟิล์มกับฝุ่นไม่พอ ว่าที่ลูกเขยก็ชื่อ อาร์ต ด้วยนะ 555
ชอบน้องฝุ่นคุยกับแม่จัง ขี้อ้อนเหลือเกิน แม่จ๋าอย่างนั้นอย่างนี้ น่ารักอ่ะ
สุดท้าย น้องมอมก็ได้ชื่อเพราะ ๆ แล้ว น้องไออุ่น แถมมีข้าวตังหมูหยองอีก น่ากิน เอ๊ย น่ารัก ฮาาา
ตอนแรกคิดว่าสีฝุ่น ยังเป็นนักศึกษานะเนี่ย ทำงานแล้วแถมทำขนมเก่งอีกด้วย พ่อศรีเรือนจริง ๆ
ทาร์ตผลไม้สูตรน้องสีฝุ่น พี่หมอจะมาเหมาไหม ตอนหน้าพระเอกค่าตัวแพงคงโผล่มานะ
ชอบมาก ๆ เลยค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณคนเขียนค่า 

[cavalli]

 

[ซีเนียร์]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

น่ารัก ชอบบบบ 

อาร์ท รู้จักแม่ฝุ่นจริงๆ
แต่ฝุ่น ไม่รู้จักอาร์ท นี่มันแปลกๆนะ
       
 

[Zetnezz]

 

[บูมเบส]

โอ้ยน่ารักจริงๆเลย

[мıınta]

• 4 •


วันนี้แม่สั่งหยุดร้านครับ หยุด2วัน เพราะพ่อกลับมาแล้วบวกแกนัดเพื่อนไว้ เย็นนี้แม่เลยลงมือเข้าครัวโชว์ฝีมือทำอาหารเย็นเอง ทิ้งให้ผมกับพ่อนอนเฝ้าลูกรักตัวใหม่ของแม่อยู่ที่ห้องนั่งเล่น

มาคิดๆดูแล้ว ตั้งแต่วันที่ผมเอาไออุ่นกลับมาจากโรงบาลสัตว์จนถึงวันนี้ก็2อาทิตย์กว่าแล้ว อาการของมันดีขึ้นมากตามลำดับ แถมยังเข้ากับคนในบ้านได้ดีสุด โดยเฉพาะกับแม่ผมนี่แหละครับแม่ถึงกับอาสาพามันไปหาหมอเองเลย ซ้ำยังโทรสั่งให้พ่อซื้อของใช้สำหรับหมาเด็กเข้าบ้านอีก เมื่อวานนี้พ่อกลับจากมาการออกไปตามหาแรงบันดาลใจ (ฝุ่น: พ่อบอกว่างั้นนะ แต่จริงๆคือหนีแม่เที่ยว...) พอถึงบ้านปุ๊บบรรดาข้าวของของใช้ลูกหมาทั้งหลายก็ถูกส่งตามมามันที มีทั้งของเล่นเอย ที่นอนใหม่ แต่ไอ้อุ่นไม่สน มันลงแต่กล่องที่ใส่ของพวกนั้นมา... ถามจริงนี่หมาหรือแมววะถึงเล่นกล่อง?
ส่วนไอ้ข้างตังหมูหยองก็เข้ากันกับไอ้อุ่นได้ดีเกินคาด ตอนนี้มันตามตูดไออุ่นต้อยๆประหนึ่งเป็นองครักษ์เลยล่ะครับ ทั้งบ้านเหลือแต่พี่ฟิล์มที่ยังไม่เคยเจอมัน



“ไงไอ้ลูกหมา แม่บอกว่าเอ็งโดนสาวทิ้ง” ผมที่นอนอยู่กลางห้องนั่งหน้ามองพ่อที่เอาขาหน้าไออุ่นมาสะกิดผม

“ก็ไม่ไงอ่ะพ่อ คนมันไม่ใช่ก็คือไม่ใช่เนอะ ว่าแต่พ่อเถอะสาวเหนือสวยมากไหม” ผมถามพ่อกลับ เรื่องโดนบอกเลิกมานี่ผมพอทำใจได้ละ แค่อยู่กับไอ้สามซนนี่ผมก็ไม่มีเวลาคิดเรื่องอีกแล้ว

“อูย เบาลูกเบา สาวนงสาวเหนืออะไร๊ พ่อมีแต่แม่เอ็งคนเดียว”

“แล้วรูปนั่นล่----”

“ไอ้ฝุ่นเงียบ!” พ่อเอาตีนหมามาอุดปากผมทันที “เอาเท่าไรค่าปิดปาก” ฮาาา แสดงว่าพ่อไปแอ่วสาวเหนือจริงสินะถึงกับจะให้ค่าปิดปากเนี่ย

ผมจับขาหน้าไอ้ฝุ่นไว้ ก่อนลุกมานั่งประจันหน้ากับพ่อดีๆ

“ขอเลนส์กล้องสักตัวครับพ่อ” 

“ในตู้ อยากได้ตัวไหนไปเอามา”

 “....แม่คร้าบบบบบบบบ อุ๊บ” มือของพ่อปิดปากผมแทบจะทันที

“มีไรครับลูกชาย” แม่ตะโกนกลับมา ทำให้พ่อถลึงตาใส่ผม

“เปล่าครับแม่ ฝุ่นแค่จะบอกว่าหิวแล้ว ข้าวเสร็จรึยังงง” ผมตะโกนกลับไป ได้ยินแม่ตอบอะไรสักอย่างกลับมา ส่วนพ่อถอนหายใจดังเฮือก

“เออๆ จะเอาตัวไหนก็เอา แต่เอ็งต้องปิดปากเรื่องที่รู้ให้มิดเลยนะ” พ่อมองหน้าผมที่กำลังยิ้มกริ่ม มือก็เปิดกระเป๋าตังค์แล้วหยิบบัตรเอทีเอ็มให้ผม “อะ รหัสเดิมไปกดเอาเอง” ได้ยินพ่อบ่นกับตัวเองประมาณว่าเต๊าะนิดเต๊าะหน่อยเอง

“ขอบคุณครับคุณพ่อกร” ยกมือไหว้พ่องามๆไปที ใจปล้ำแบบนี่สิพ่อผม หึๆ

“สองพ่อลูกกินข้าวได้แล้ว แม่จะเอาข้าวไปให้3ตัวนั่นก่อน” จู่ๆแม่ก็เดินเข้ามาในห้อง อุ้มเอาไออุ่นที่ตักพ่อออกไป พ่อผมนี่สะดุ้งโหยงเลยคนมีชนักติดหลังก็แบบนี้แหละครับ

ผมเดินตามแม่ออกไป แต่ก่อนที่จะพ้นโซนห้องนั่งเล่น

“เออ พ่อครับ”

“จะเอาอะไรอีกไอ้หมา!”

“ฝุ่นแค่จะบอกว่า....”

“..............”

“ที่จริงฝุ่นพูดเล่นแหละ รูปอะไรฝุ่นก็ยังไม่เคยเห็นแต่ไม่นึกว่าพ่อจะไปแอ่วสาวมาจริ--- แว๊กกกกกกกกก” ยังพูดไม่จบประโยคดี พ่อผมก็ถอดสลิปเปอร์ที่ใส่อยู่แล้วปามาตรงผมทันที! !



ตลอดเวลาที่ทานมื้อเย็นกัน พ่อผมนี่มองผมแบบอาฆาตแค้นมากครับ แหมๆแค่ขอค่าปิดปากนิดหน่อยเองงง แม่ก็นั่งมองผมกับพ่อจ้องตากันเขม็งโดยไม่พูดอะไร พอทานกันเสร็จแล้วผมก็ขอตัวหนีขึ้นห้องก่อนมา ปล่อยให้หนุ่มๆสาวๆวันสี่สิบปลายๆมีเวลาสวีทกันสองต่อสองตามประสาคนไม่ได้เจอกันน๊านนาน โดยทิ้งสุนัขทั้งสามไว้ด้วย








ก็อกๆ

ก็อกๆๆๆ

“ฝุ่นลูก”

เสียงเคาะประตูห้องทำให้ผมรู้สึกตัว เงยมองนาฬิกา เพิ่งแปดโมงเช้า... เมื่อคืนนอนตี2 ตอนนี้มันยังไม่ได้เวลาผมตื่นเลยย

“ครับแม่ คร้าบบ” ผมตะโกน สะบัดผ้าห่มออกจากตัวก่อนเกิดไปเปิดประตูห้อง “ครับแม่ ฮ้าววว”

“เมื่อวานแม่ลืมบอก วันนี้พ่อกับแม่จะออกไปข้างนอกนะ แม่นัดป้าเล็กไว้”

“ป้าเล็ก?” ผมทวนชื่อที่ได้ยิน พร้อมทำหน้างงใส่

“ป้าเล็กที่เคยอยู่ข้างบ้านเราไงลูก ที่ตอนนี้ไปอยู่กับลูกสาวที่กรุงเทพฯน่ะ สิบโมงแม่จะออกไปแล้วนะ อ้อใช่ๆ ลูกสาวป้าแกน้องแอ๋มน่ะก็มาด้วยแต่ไม่ได้ไปกับแม่ ถ้าแม่ไปแล้วยังไงลูกก็พาน้องเข้าไปในเมืองหน่อยแล้วกันนะ เย็นๆพี่ชายเขาจะมารับไปนอนด้วย แล้วก็แม่เอาไออุ่นไปด้วยนะ” ผมพยักหน้ารับเหมือนเข้าใจ แต่จริงๆคือสมองยังไม่ทำงาน “ฝุ่นก็ไปอาบน้ำได้แล้วไป ป้าเล็กจะมาแล้ว” แม่ดันผมเข้าห้องคืนก่อนปิดประตูให้

ผมหยิบผ้าเช็ดตัวเดินตาปรือเข้าไปในห้องน้ำ โดนน้ำเย็นราดก็ยังไม่รู้สึกตื่นจนเผลอเอาโฟมล้างหน้ามาแปรงฟันนั่นแหละถึงจะรู้สึกตัวตื่นเต็มตา... ออกจากห้องน้ำมาก็เกือบ9โมงครึ่งแล้ว รีบแต่งตัวแล้วลงไปหาแม่



“อ้าวลงมาพอดีเลย ไหว้ป้าเล็กยังลูก” ผมยกมือไหว้คนตรงหน้า

“แล้วนี่น้องแอ๋ม ฝุ่นจำน้องได้ไหม?” ผมพยักหน้าแล้วมองตามมือแม่

 “จำได้ครับ ไม่เจอกันนานแอ๋มสวยขึ้นเยอะเลยนะ”

ผมยิ้มให้คนตรงหน้า พลางคิดว่าระยะ4-5ปีที่ไม่ได้เจอกันทำไมน้องเปลี่ยนไปเยอะแบบนี้!! คือแอ๋มเป็นลูกของป้าเล็กที่อยู่ข้างบ้านครับ แม่ๆเราสนิทกันเลยเล่นด้วยกันบ่อยๆ ป้าแกมีลูกสองคน ลูกชายกับลูกสาวที่อายุห่างกัน6ปี ลูกชายป้าเล็กรู้สึกจะชื่ออาร์มเป็นผู้ชายตัวสูงใส่แว่นหนาเต๊อะ ส่วนแอ๋มตอนนี้จากเด็กทอมๆ กลายมาเป็นสาวสวยแล้วครับ... น้องห่างกับผม3ปี เรียนอยู่ปี4ที่มหาลัยในกรุงเทพป้าเล็กแกห่วงลูกสาวเลยเข้าลงไปอยู่ด้วย บ้านป้าแกก็ให้ญาติแกมาอยู่แทน
ผมไม่ได้เจอน้องตั้งแต่น้องเข้ามหาลัยไม่น่าเชื่อว่าระยะเวลาไม่นานอะไรๆก็เปลี่ยนไปมากเลย...

“เห็นไหมแม่ แอ๋มบอกแล้วพี่ฝุ่นจำแอ๋มได้” แอ๋มเดินมากอดแขนผมหลวมๆสงสัยจะคุยกันไว้ว่าผมคงจำไม่ได้ จริงๆผมก็จำไม่ได้แหละครับ...

“พี่ฝุ่นต้องพาแอ๋มเที่ยวนะ แม่ทิ้งแอ๋มไปกับป้าศิลป์แล้ว” น้องหันมาทำเสียงอ้อนใส่ผม

“ป้าฝากน้องด้วยนะ พวกป้าคงกลับมาดึกๆ เดี๋ยวพี่ชายไอ้แอ๋มมันจะมารับตอนเย็น” ป้าเล็กว่า

“ครับผม อยากไปไหนบอกนะเดี๋ยวพี่พาไปนะ” ผมบอกแอ๋ม ก่อนแบมือไปตรงหน้าแม่ แม่เลยวางเงินและบัตรเครดิตให้ เลยเก็บใส่กระเป๋ากางเกงแล้วแบบมือต่อ

“อะไรลูก ที่แม่ให้ไม่พอรึไง” แม่ถามฉุนๆ

“เปล่าครับ ผมจะขอกุญแจรถ” เท่านั้นแหละครับ ทุกคนยกเว้นแม่ก็หัวเราะลั่น



———————————————————————————————————————


   

“หูย แอ๋มว่าแอ๋มไปไม่นานนะพี่ กลับมาทีนี่เปลี่ยนไปหมดเลย” ผมพาแอ๋มมาไหว้อนุสาวรีย์ย่าโมก่อน พอน้องเห็นว่าตรงข้ามมีบ้านทรงไทยที่เป็นเปิดพิพิธภัณฑ์จึงลากผมไปดู ข้างในมีเป็นของดีแต่ลำตำบล

“สวยอ่ะ พี่ถ่ายให้แอ๋มสวยๆนะ” น้องยิ้มสู้แดดให้ผม ผมก็รัวชัตเตอร์ตามน้องแกบอก

เราใช้เวลาเดินดูไม่นานแอ๋มก็บ่นหิวออกมา ตอนแรกผมจะพาไปห้างใกล้ๆแต่น้องบอกอยากกินชาบูชิก็เลยต้องขับรถพาน้องออกมาอีกห้างแทน ระหว่างกำลังเดินจากที่จอดรถเข้าตัวห้าง สายตาผมก็ดันไปเห็นรถของแฟนเก่าจอดอยู่ จึงถอนหายใจออกมาจนน้องแอ๋มสังเกต


“พี่ฝุ่นเป็นไรอ่ะ?”

“เปล่าๆ ไม่ได้เป็นไร”

“อิหรอบนี้เป็นแน่ๆ อกหักหรอ” น้องเข้ามาเขย่าแขนผม จึงพยักหน้าส่งๆให้ “หูย หล่อๆแบบพี่ถูกสาวทิ้งได้ไง” เล็บยาวของแอ๋มจิ้มเข้าที่แก้มผม

“ยุ่งน่า” ผมผลักหัวน้อง สงสัยจะแรงไปจนน้องเบ้หน้า

“งั้นวันนี้แอ๋มให้ยืมควงวันนึง อย่าเอาไปบอกแฟนแอ๋มนะ คิก” น้องควงเข้าที่แขนผม เลยปล่อยเลยตามเลย

“มีแฟนแล้วหรอเรา?”

“มีแล้วค่า เป็นถึงดาวคณะแอ๋มเลยนะ” แอ๋มยิ้มเขินๆ

หืม ดาว?

“เดือนคณะรึป่าวแอ๋ม?”

“ดาวแหละถูกแล้วพี่ แฟนแอ๋มเป็นผู้หญิง” น้องยิ้มกว้าง แล้วเปิดรูปให้ดู สวยคู่เลยครับ

“แล้วป้--”

“แม่โอเคค่ะ” แอ๋มขัดเหมือนรู้ว่าผมจะถามอะไร “แม่บอกว่าคบเพศไหนก็ได้ ขอแค่เป็นคนดีก็พอ”ผมพยักหน้าให้กับคำพูดแอ๋ม


เมื่อถึงร้านชาบูชิ ระหว่างที่ทานกันนั้นอยู่ผมก็นั่งฟังแอ๋มบ่นทั้งเรื่องเรียนว่ายาก เรื่องเพื่อนไม่ช่วยงาน เรื่องกลัวติดเอฟ กลัวจบไม่พร้อมกับกับแฟน น้องบอกว่า ปีหน้าจบแล้วจะกลับมาอยู่โคราชเพราะป้าเล็กอยากกลับมา เอาเป็นว่านาทีนี้น้องอยากบ่นอะไรผมก็พร้อมรับฟังหมดแหละครับ ฮา
   กว่าเราจะทานกันเสร็จก็บ่าย3กว่าแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าตัวเล็กๆแบบแอ๋มจะกินได้โคตรเยอะแบบนี้ เรียกว่าโคตรคุ้มอ่ะ


ผมถามแอ๋มว่าพี่จะมากี่โมง น้องก็บอกว่าน่าจะ6โมงเย็นแล้วจะพากลับไปนอนห้องพี่ ส่วนป้าเล็กค้างบ้านผม ผมเลยเสนอให้ซื้อของไปทำอาหารเย็นกินกันเอง ซึ่งแอ๋มก็เห็นด้วย เลยพากันไปซื้อของที่ซุปเปอร์ แต่พอจ่ายเงินเสร็จ กำลังจะเดินไปที่รถเท่านั้นแหละ....

“ฝน...” ผมพึมพำชื่อคนตรงหน้า ถึงจะเห็นรถที่จอดอยู่ก็เถอะแต่ก็ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอกันแบบนี้

ฝนปรายตาลงมองแขนผมที่ถูกแอ๋มควงอยู่

“แหม เพิ่งเลิกกันฝนไม่นานเองนะคะ” เธอว่าเสียงเรียบ “สวัสดีค่ะ ฝนค่ะเป็น‘แฟนเก่า’ของฝุ่น” ฝนเน้นคำ มือบางยื่นมาตรงหน้าแอ๋ม
น้องไม่จับมือ หรือตอบอะไรคนตรงหน้าแต่กลับขยับมากอดแขนผมแทน “พี่ฝุ่นคะไปกันเถอะ”

“ครับ เดี๋ยวกลับกันเลยนะ ส่วนฝน...ยินดีที่ได้เจออีกครั้งนะ” ผมลูบหัวน้องก่อนพูดบอกหันมองฝน เห็นเธอยืนเม้มปากแน่น “ผมขอตัวก่อนนะ”

ผมรู้ว่าฝนไม่พอใจ แต่ไม่พอใจอะไรล่ะในเมื่อเราเลิกกันแล้ว และเธอเป็นคนบอกเลิกผมก่อน



แอ๋มดึงผมให้เดินออกจากตรงนั้นทันที พอเห็นว่าไกลพอแล้วน้องก็เริ่มซักไซ้

“พี่ฝุ่น! นั่นแฟนเก่าพี่หรอ ใครบอกเลิกใครก่อนคะ ทำไมเขาทำหน้าเหมือนอยากจิกหัวแอ๋มแบบนั้นละ!” น้องพูดรัวมาก

“เขาบอกเลิกพี่ก่อนน่ะ” ผมว่า

“นี่เลิกจริง หรือเขาประชดให้พี่ไปง้อกัน?”

“ไม่รู้ดิ คงอยากเลิกจริงมั้ง” ผมยักไหล่

“เหอะ หมาหวงก้าง” น้องสบถออกมา



ทันทีที่ถึงบ้านน้องก็ขอไปพักก่อนเพราะรู้สึกมึนๆหัว ผมจึงอาสาเข้าครัวทำอาหารเอง(ตอนแรกตกลงว่าจะทำด้วยกัน) แล้วบอกให้น้องไปนอนที่ห้องแขกได้ กะเวลาว่าใกล้ๆ6โมงเย็นจะไปปลุกน้อง ผมยกของมาไว้บนเค้าเตอร์ครัว พอเอาเนื้อออกจากถุงไอ้หมาจมูกดีทั้งสองก็รีบปรี่เข้ามาหาผมทันที

“เฮ้ย อันนี้ไม่ใช่ของแก อย่ายุ่ง” ผมยกเนื้อขึ้นเหนือหัวเพราะไอ้ข้าวตังมันพยายามจะยืนเกาะผมให้ได้ “ข้าวตังออกๆๆ!”

มันผละออกไปแล้ว ผมมองดูท่าเหมือนซอมบี้หิวโซของมันทั้งสองก่อนนึกขึ้นได้ว่า ผมลืมให้อาหารมันตั้งแต่มื้อเที่ยง!! จึงจัดการคว้าเข้าที่ปลอกคอทั้งสองตัวให้ออกจากครัว ลากมันไปจุดที่วางจานอาหารที่ตั้งคู่เครื่องให้อาหารอัตโนมัติซึ่งมีแต่ความว่างเปล่า

“เออๆขอโทษๆ ลืม” ผมว่า แล้วเทอาหารเม็ดใส่จานให้มัน ก่อนจะเดินหาไออุ่นแต่นึกได้ว่าแม่เอาไออุ่นไปด้วย เสร็จภารกิจให้อาหารหมา ก็ถึงเวลาทำอาหารคนแล้ว ผมเลือกทำอาหารแบบที่ผมอยากกินอย่างพะแนงเนื้อ ยำไข่ต้ม กับของที่แอ๋มรีเควสไว้อีกสองสามอย่าง มีของหวานเป็นพายบลูเบอรี่ที่ผมลองทำ

ผมนี่มันพ่อศรีเรือนจริงๆเลย วานบ้านเป็น อาหารทำได้ ของหวานทำเป็น ใครได้เป็นสามีโคตรโชคดี หึๆ

มองนาฬิกาเข็มสั้นเกือบจะเลขหกแล้ว ผมเอากับข้าวเข้าเก็บในตู้ แล้วจึงขึ้นไปปลุกแอ๋มให้ไปล้างหน้าล้างตาเตรียมรอพี่ชายแอ๋มมารับ

“เมื่อกี้พี่โทรมาบอกว่าอาจมาช้าหน่อยนะคะ เห็นบอกว่าติดเคสด่วนอ่ะ” ผมพยักหน้ารับรู้ จำได้ราวๆว่าพี่ชายของแอ๋มเรียนหมอ จะว่าไปก็เหนื่อยแทนคนเป็นหมอนะครับไม่ได้พักเป็นเวลา ไหนจะวิ่งวุ่นกับเคสคนป่วยอีก

นั่งดูรายการทีวีรอเกือบชั่วโมง พี่ชายของแอ๋มก็โทรเข้ามาบอกว่าใกล้ถึงแล้ว น้องเลยบอกจะไปตั้งโต๊ะรอเอง รอไม่นานก็ได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดในบริเวณบ้าน สงสัยจะมาแล้วแฮะ

ผมออกมารอหน้าบ้าน เห็นรถของพี่ชายแอ๋มกำลังจอดอยู่ โรงจอดรถบ้านผมหลอดไฟขาดจึงทำให้เห็นแค่เป็นเงาคนเท่านั้น ผมยืนรอพลางคิดว่าถ้าคนน้องเปลี่ยนไปขนาดนี้ คนพี่จะหน้าตาเปลี่ยนจากความทรงจำอันน้อยนิดของผมมากไหม

อ๊ะ มาแล้วมาแล้ว

ผมยืนยิ้มมอง ก่อนเบิกตากว้างเมื่อเห็นหน้าคนมาใหม่ชัดๆ

“คุณ! ! ! !”


Tbc.


———————————————————————————————————————


Talk with Mi

ตัดฉิบบบบบบบบ ใครมาเอ่ย ตัวละครใหม่??????????
ก็ไม่รู้สินะ
เรื่องนี้ดำเนินเรื่องในจังหวัดบ้านเกิดมิเองค่ะ โคราชบ้านเอ็ง~~~ จังหวัดที่รถติดพอๆกลับกรุงเทพฯเลยย มิเคยไปอยู่กรุงเทพฯช่วงต้นปีที่ผ่านมา พอกลับมาโคราชแล้วรู้สึกว่าการจราจรของสองที่นี้มันไม่ต่างกันเลย ฮรื่อออ
สองตอนมานี้พระเอกค่าตัวแพงค่ะ พี่หมอบอกว่าไม่ว่าง----
ยังไงก็ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ อิอิ
#กลิ่นสีและกาวน์หมอ

[sirin_chadada]

พี่หมออาร์ทสินะ คราวนี้คงจำได้เสียที (หรือเปล่า)

[TIKA_n]

มาแล้ว ๆ  พี่อาร์ท  ลูกชายป้าเล็กคนนั้นนั่นเอง มาปุ๊บ ก็จบปั๊บเลยอ่ะ น่าสงสารคุณพระเอก 555
แล้วทำไมฝุ่น จำเป็นชื่ออาร์มล่ะเนี่ย ถึงว่า ได้ยินชื่อพี่อาร์ทแล้ว ก็ยังจำไม่ได้ ลืมสนิทไปเลย
แล้วยิ่งพี่อาร์ทคงจะเปลี่ยนไปมาก ๆ จากความทรงจำของฝุ่น ที่เป็นหนุ่มแว่นหนาเตอะ แสดงว่าตอนนั้น
พี่อาร์ทกับฝุ่นคงไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่สินะ นี่อยากรู้ว่า ฝุ่นในความทรงจำของพี่อาร์ทเป็นยังไงน้อ
เอ แต่พี่อาร์ท ก็เพิ่งกลับมาอยู่แถวนี้หรือเปล่า ไม่อย่างนั้น 4-5 ปีที่ผ่านมา ฝุ่นก็ต้องได้เจอบ้างสิ
น้องแอ๋มน่ารักดีอ่ะ ชอบ แต่ฝนแฟนเก่าฝุ่น คิดว่าจะนิสัยดีกว่านี้ เห็นคุณแม่พูดเหมือนเอ็นดู
ที่ไหนได้ ท่าทางจะร้ายพอดูเลย แล้วทำไมยังมาทำท่าทางหึงหวงฝุ่นอีกล่ะ บอกเลิกเองแท้ ๆ
ครอบครัวสีฝุ่นอบอุ่นดีจัง ชอบคุณพ่ออ่ะตลกดี น้องไออุ่น ก็กลายมาเป็นศูนย์รวมใจของบ้านซะแล้ว น่ารัก
แต่ฝุ่น ชื่อสีฝุ่น ก็คิดว่าจะเป็นจิตรกรแบบแม่ซะอีก กลายเป็นตากล้องแบบพ่อ งี้พี่ฟิล์มเป็นจิตรกรหรือเปล่า
แล้วนี่เขียนเป็นตุเป็นตะ ไม่ใช่เปิดตอนหน้า ผู้มาใหม่ไม่ใช่พี่อาร์ทนะ หน้าแตกยับแน่ ฮาาาา
เอาน่า มั่นใจ ๆ อยากเจอพี่อาร์ทแล้ว รอตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เป็นพี่หมอที่ฝุ่นไปนอนด้วยแน่ๆ
แต่ชื่อไรกันแน่ อาร์ท หรือ อาร์ม
หรือ ทั้งสองชื่อ ชื่อที่บ้านกับที่เรียน
หรืออาร์ม เปลี่ยนไปเป็น อาร์ท

   ฝน เธอแปลกๆและ บอกเลิกเอง 
แล้วมาเหวี่ยงวีนใส่แอ๋ม ใส่ฝุ่น เสียดายฝุ่นละสิ 
       
 

[Babelilong]

อ้าว คนบ้านเดียวกัน แค่มาองตากันก็เข้าใจอยู่~~
ค้างอ่ะ มาต่อเร้วๆเด้อ

 

[stickyyrice]

ตามมมม

[мıınta]

• 5 •



“คุณ! ! ! !”


ผมตะโกนออกมาทันทีเมื่อผมเห็นหน้าบุคคลมาใหม่ชัดๆ และเขาคนนั้นก็เอาแต่ยิ้มและจ้องหน้าผม

“คุณมะ-----”

“พี่ชายยยยยยยยยยยยยยยยย” ไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรออกไป แอ๋มก็กระโจนออกจากตัวบ้านไปกอดผู้ชายคนนั้นอย่างเต็มแรง ก่อนที่แขนของผู้ชายคนนั้นจะโอบเอว และยกน้องแอ๋มขึ้นจนทั้งสองหัวเราะร่า

“พี่ชาย??” ผมพึมพำออกมา แต่เหมือนคนแถวนี้จะหูดี

“ครับ ผม‘อาร์ต’ เป็นพี่ชายของแอ๋มครับ” เขาวางตัวแอ๋มลง  ก่อนหันมายิ้มและพูดกับผม ทำให้ผมมองทั้งสองคนสลับกันทันที

“คิก จริงอย่างที่พี่บอกเลยว่าพี่ฝุ่นต้องจำพี่ไม่ได้”

“ใช่ไหมล่ะ พี่พูดผิดซะที่ไหน”

“ไม่ใช่แค่พี่นะ น้าศิลป์ก็บอกอย่างงั้น”
“จริงดิ?”
“จริงค่า แล้วนี่พี่ก็เอาคนที่จำตัวเองไม่ได้เข้าห้องเนี่ยนะ”
“ช่วยไม่ได้ ก็ฝุ่นเต็มใจตามมาเองนี่เนอะ”
ได้ยินเสียงสองพี่น้องนั่นคุยกันเอง ก่อนที่จะหันมาเนอะๆใส่ผมที่กำลังประมวลผลอยู่

ครับ...
คุณหมอที่ผมพาไออุ่นไปหาตอนเที่ยงคืนวันนั้น
คุณหมอใจดีไม่สมกับหน้าตาที่ให้ผมไปนอนที่ห้องด้วย ทั้งๆที่ไม่ได้รู้จักกัน
คุณหมอที่อยู่ตรงหน้าผม...พี่ชายของแอ๋ม เป็นคนเดียวกันครับ! ! !
มาถึงตอนนี้ผมรู้เลยว่ารอยยิ้มแปลกๆที่เห็นหมอยิ้มวันนั้นคืออะไร... 

และไม่แปลกใจเลยว่าทำไมวันนั้นถึงเรียกชื่อผมถูก! !





ผมเดินพาทั้งสองคนเข้าบ้าน จังหวะที่หมอขอไปเข้าห้องน้ำ ผมเลยลากแอ๋มมาซักถามทันที
“พี่ชายแอ๋มไม่ใช่ชื่ออาร์มหรอ?”
“ไม่นะพี่ พี่ชายแอ๋มชื่ออาร์ตนี่แหละ ชื่อนี้น้าศิลป์ตั้งให้เลยนะ”
“แล้วทำไมแต่ก่อนแอ๋มเรียกว่าพี่อาร์ม?”

“อ๋อออ ตอนนั้นแอ๋มเห็นว่าชื่อมันไม่คล้องกัน อาร์ตแอ๋มเนี่ย เลยเรียกพี่อาร์ตว่าอาร์มจะได้คล้องจองกันอ่ะ แฮะๆ” ผมขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินคำตอบแอ๋ม โอ๊ย เด็กน้อยเอ๊ยยยยย ทำคนอื่นจำชื่อผิดมากี่ปีแล้ว

“พี่ฝุ่นไม่ตีหน้ายักษ์ใส่แอ๋มสิ เขี้ยวจะงอกแล้วนะ” น้องยื่นมือมาจิ้มหว่างคิ้วผม พร้อมทำหน้าแหยๆใส่

“เฮ้อ นี่กูปล่อยไก่ไปกี่ตัวละวะ” ผมลูบหน้าตัวเอง พยายามนึกถึงวันที่ไปนอนห้องหมอว่าได้ไปทำวีรกรรมอะไรไว้ไหม

“นี่พี่จำพี่อาร์ตไม่ได้จริงดิ?” แอ๋มถาม

“ใครจะจำได้ฮะไม่เจอมาตั้งกี่ปี ป้าเล็กก็บอกว่าลูกชายเรียนหมอ ก็นึกว่าหมอคนใครจะรู้ว่าที่จริงคือหมอหมา” ผมบ่นยาว แอ๋มหัวเราะร่า

“ก็จริงของพี่นะ”

“อีกอย่าง ตอนนั้นพี่ชายแอ๋มใส่แว่นด้วยนี่”

“อ๋อ ผมไปทำเลสิคมาครับ ทำแว่นพังบ่อยเลยตัดสินใจทำ” เสียงทุ้มของบุคคลที่สามดังขึ้นจากด้านหลัง ผมหันไปมอง จู่ๆก็นึกฉุนคนตรงหน้าขึ้นมา จนแอ๋มยิ้มแหยๆให้อีกรอบ

“พี่ชายยย หิวยังกินข้าวกัน” แอ๋มรีบลากพี่ชายตัวเองออกไปที่ครัว “นี่ๆ มีของโปรดพี่ด้วย พี่ฝุ่นทำเองนะ มีความเป็นแม่ศรีเรือนอ่ะ น้องอยากได้” น้องพูดกับหมอพร้อมหันมายิ้มให้ผม ก่อนที่ทั้งสองจะ นั่งลงที่โต๊ะตรงข้ามกับผม
มื้อเย็นของวันนี้พะแนงเนื้อกับยำไข่ต้มที่ผมชอบแล้ว ยังมีน้ำพริกปลาทู กับไข่เจียวปูอีก คิดว่าปริมาณคงพอกับคนสามคน (ฝุ่น:/เหลือบมองน้องแอ๋มหวาดๆ)

“หมดนี่ผมทำเองครับแอ๋มเขารีเควสมาให้ทำ ไม่รู้จะถูกปากหมอ...เอ่อพี่อาร์ตหรือเปล่า”

“เรียกตามคุณถนัดก็ได้ ผมไม่ได้ว่าอะไร” ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะลงมือทานมื้อเย็นกัน โดยมีเสียงสองพี่น้องคุยถามไถ่กันตลอดเวลา



พอทานกันเสร็จเรียบร้อย ก็ได้เวลาที่จะส่งสองศรีพี่น้องตัวอ.กลับบ้านได้แล้ว

แต่ทว่า....

“พี่อาร์ตตตต แอ๋มขอนอนนี่ได้ไหม อยากเล่นกับมันอ่ะ” เสียงแอ๋มดังขึ้น นิ้วชี้ไปที่หมาขาสั้นที่กำลังเดินมาทางนี้ ก่อนลงไปนั่งยองๆเล่นกับมัน “ฮึ่ยยย น่ารักกก”  (ก่อนหน้านี้แอ๋มไม่เจอเพราะหนีเข้าห้องก่อน+ปกติข้าวตังนอนในกรงข้างนอก ส่วนหมูหยองจะนอนห้องแม่ไม่ก็ห้องผม)

“ค่อยมาเล่นพรุ่งนี้ดีกว่าครับ เรากวนฝุ่นมาทั้งวันแล้ว” หมอมองผมก่อนจะตอบน้องสาว แอ๋มเบ้ปากใส่หมอ ก่อนจะหันมาอ้อนผมแทน

“นะๆ แอ๋มนอนนี่ได้ไหมคะพี่ฝุ่น” แอ๋มอุ้มหมูหยองขึ้น พร้อมทำตาแป๋วแข่งกับคอร์กี้มาให้ผม

“เอ่อ...ถ้าป้าเล็กให้ พี่ก็ไม่ห้ามครับ” ผมตอบกลางๆ จะให้ผู้หญิงมานอนเองก็ยังไงๆอยู่ ถึงจะเป็นน้องก็เถอะนะ ผมลอบถอนหายใจ ไม่ได้สังเกตว่าอีกมีบางกำลังมองผมอยู่

“โอเคค่ะ ถ้าแม่ให้พี่ห้ามขัดนะ” น้องหยิบมือถือมากดโทรออกทันที “แม่คะ หนูนอนบ้านพี่ฝุ่นได้ไหมอยากเล่นกับคอร์กี้~~  เจอพี่แล้วค่ะแม่ ห๊ะ อ๋อค่ะ ค่ะแม่ เดี๋ยวบอกให้ค่า~ รักแม่นะ จุ๊บ”

“แม่แอ๋มโอเคค่ะ” น้องยิ้มให้ผม “แล้วแม่ก็ฝากบอกว่าคืนนี้พวกแม่ๆไม่กลับบ้านนะ”

“ห๊ะ!”

“เห็นว่าติดลมกัน ตอนนี้อยู่อยุธยาไว้กลับเช้าทีเดียว”

โธ่... แม่นะแม่ กับลูกนี่ทิ้งได้ทิ้งดี ทีไอ้อุ่นละเอาไปด้วย

“อ่า โอเค นอนห้องแขกได้นะ? รึจะนอนห้องพี่ฟิล์ม?” ผมถามน้องที่กำลังแหย่หมูหยองอย่างสนุกสนาน ไอ้หมูก็ออเซอะสาวซะเต็มที่

“ห้องแขกก็ได้ ชุดแอ๋มอยู่ในกระเป๋าเดียวกับแม่” น้องตอบโดยไม่มองหน้าผม แต่หันไปมองอีกคนแทน “พี่กลับห้องเลยไหมคะ? จะได้ฝากชุดไปด้วยเลย” แอ๋มพูดบังคับมากกว่าถาม

“อื้อ คงกลับเลยแหละ เจ้าของบ้านคงอยากไล่พี่เต็มทีแล้ว ดูสิตั้งแต่พี่มาถึงเขาคุยกับพี่กี่คำกันเชียว” หมอพูดกับแอ๋ม แต่หันมายักคิ้วทำหน้าตากวนเบื้องล่างใส่ผม

“งั้นรอแอ๋มแปป ไปเก็บชุดก่อนพรุ่งนี้เดี๋ยวไปนอนด้วย” พูดจบน้องก็อุ้มไอ้เตี้ยขาสั้นไปห้อง ทิ้งให้ผมยืนเคว้งอยู่กับหมอหมาสองคน



ระหว่างรอแอ๋มไปเอาของ ผมว่าจะหนีขึ้นห้องเลย แต่ถ้าผมทำอย่างนั้นคงมีคนหาว่าผมเป็นเจ้าบ้านที่ไม่ดีแน่ๆที่ไม่ยอมดูแลแขก จึงเลือกที่จะเดินมาที่โซฟาชุดและนั่งรอแอ๋มเงียบๆแทน

แต่ที่ว่าเงียบนี่ ไม่ใช่กับคนบางคนไง...

“นี่คุณจำผมไม่ได้จริงๆหรอ”

“.....”

“ผมหล่อขึ้นสินะ หึๆ”

“.....” เหล่หางตามองคนหลงตัวเอง

“ไม่นึกว่าจะจำกันไม่ได้ เลยไม่ได้บอกแต่แรก โทษทีนะ”

“.....”

“เฮ้ โกรธหรอ”  หมอใช้สะกิดแขนผม

“.....”

“.....”

“.....”

เมื่อหมอเห็นผมเงียบไม่คุยด้วยไม่ตอบสักคำถาม หมอก็เงียบตาม จนได้ยินแต่เสียงหายใจของเราทั้งคู่ ผมนั่งเหม่ออยู่อย่างนั้น จนกระทั่งรู้สึกถึงความยวบของที่ข้างๆ และ...

“ฝุ่นจะไม่คุยกับพี่จริงๆหรอครับ”

น้ำเสียงทุ้มๆที่กระซิบดังขึ้นข้างหูผม....

ด้วยความตกใจทำให้ผมหันหน้าไปตามทิศทางของเสียงทันที และด้วยระยะความใกล้ของเสียงทำให้ผมรู้ว่าผมพลาด!!!!

กึก...
ปลายจมูกแตะช่วงโหนกแก้มของอีกคน...

ผมชะงักค้างอยู่อย่างนั้น ผิดกับหมอที่ค่อยๆยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มก่อนผละออกไปหน่อย

“แหม อยากหอมก็ไม่บอก จะได้ให้หอมดีๆ”     

ผมนั่งค้างอยู่อย่างนั้น จนเสียงของอีกคนในบ้านดังขึ้นมาดึงสติผม

“อุ๊ย แอ๋มมาขัดจังหวะพี่ๆกันหรือเปล่าคะ” แอ๋มอุ้มหมูหยองลงมาพร้อมรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม

 “อะ..เอ่อ ไม่ใช่นะ!! ไม่ใช่! !” ผมปฏิเสธทันทีที่เรียกสติกลับมาได้ มือไม้โบกไปมาอย่างไม่เป็นสุข

“ก็แอ๋มเห็นพี่ฝุ่นหอมแก้-----”

“ไม่ใช่! มันแค่อุบัติเหตุ เอ่อใช่ๆ มันเป็นอุบัติเหตุ!!” ผมแก้ตัว แต่สองคนตรงหน้ามองผมด้วยรอยยิ้มแบบเดียวกันเด๊ะๆ

“โอเคค่ะ อุบัติเหตุก็อุบัติเหตุ แต่งานนี้มีคนได้กำไรเต็มๆ” แอ๋มปราบตามองพี่ชายตนเอง “นี่ค่ะชุดแอ๋ม แล้วก็ฝันดีค่ะ ฟอดดดด” น้องยื่นกระเป๋าที่ถือมาให้หมอ วางหมูหยองลงก่อนเขย่งตัวไปหอมแก้มพี่ชายฟอดใหญ่

“ครับ ฝันดีครับ อย่าดื้อกับฝุ่นเขาล่ะ” คนตัวสูงไม่ได้หอมน้องสาวกลับ แต่เอื้อมมือมาลูบผมน้องตัวเองแทน

ภาพที่เห็นทำให้ผมนึกถึงตอนที่หมอลูบหัวผมในวันนั้น

“ค่า แอ๋มไม่ดื้อเนอะพี่ฝุ่น” น้องวิ่งมากอดแขนผม

“ครับ ไม่ดื้อก็ไม่ดื้อ ส่วนคุณก็กลับบ้านดีๆล่---”

ฟอด

“ขอบคุณสำหรับมื้อค่ำครับ ราตรีสวัสดิ์นะครับฝุ่น” หมอหมุนตัวออกจากบ้านไปแล้ว ได้ยินเสียงแอ๋มร้องกรี๊ดกร๊าดพร้อมแรงกระตุกที่แขนเสื้อ

ผมไม่รู้ว่าแอ๋มพูดอะไรกับผม

ผมไม่รู้ว่าผมไปปิดบ้านยังไง

ผมไม่รู้ว่าผมกลับมานอนแผ่อยู่บนเตียงตั้งแต่เมื่อไร

ผมรู้แค่ว่า...ผมถูกหมอ หอม! แก้ม! ผม! นอกจากพ่อผมแล้วไม่เคยมีผู้ชายคนไหนหอมแก้มผมเลยนะเฮ้ย! ขนาดแฟนเก่าผมยังไม่ค่อยหอมเลยเถอะ!

ผมยกมือลูบแก้มข้างที่โดนหมอหมาขโมยหอมไปอย่างไม่รู้ตัว จนได้ยินเสียงแจกเตือนไลน์ดังขึ้น

เอื้อมหยิบโทรศัพท์ กดดูข้อความโดยไม่ได้ดูชื่อผู้ส่ง

Artt

พี่ถึงห้องแล้วนะ ฝันดีครับ ^^   23.49
:: สติกเกอร์กระต่ายนอนหลับ ::    23.50

ไอ้หมอเฮงซวย!!!






ผมตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงของหลายๆคนดังขึ้น มองนาฬิกาที่เข็มสั้นชี้เกือบเลขเก้าก็คิดไปว่าพ่อกับแม่คงกลับมากันแล้ว จึงลุกออกจากเตียงเพื่อที่จะไปอาบน้ำ

ก็อกๆๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่ผมจะได้เข้าไปจัดการตัวเอง เปลี่ยนเป้าหมายจากห้องน้ำเป็นประตูห้องแทน

“ครับแม่ ฮ้าว”  ผมเดินขยี้ตาไปเปิดประตูก่อนหาวออกมาวอดใหญ่
“.....”
“แม่ครับ?  เฮ้ยหมอ!” ผมหยุดขยี้ตาและมองคนที่ตัวเองนึกว่าเป็นแม่ หมอในชุดเสื้อยืดสีพื้นกับกางเกงยีนส์ กับผมในสภาพบ็อกเซอร์ตัวเดียว...

“ฝุ่นก็หุ่นดีเหมือนกันนะเนี่ย”  หมอไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้า ยิ้มกริ่มก่อนสายตาจะไปหยุดอยู่ที่เป้าบ็อกเซอร์...

“เลยเวลาเคารพธงชาติแล้วนะครั---”

ปัง!!!!!


ผมปิดประตูทันทีโดยไม่รอให้หมอพูดจบ หมอมาทำไรบ้านตูแต่เช้าวะ!!! แล้วดูสภาพไอ้ฝุ่น พร้อมรับแขกมาก...

ภาพหมอหอมแก้มผมโผล่ขึ้นมาแวบนึง

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!” ผมทรุดตัวลงกับประตู พลางขยี้หัวแรงๆ บ้าบออะไรวะ เมื่อคืนโดนหอม วันนี้หมอเจอในสภาพ.....(ก้มมอง) ตูจะสู้หน้าหมอยังง๊ายยยยยยยยย

ก็อกๆ
เสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้ง

“อะไรอีกวะหมอ!!!” ผมตวาดออกไป

“พี่แค่จะบอกว่า น้าศิลป์ให้รีบอาบน้ำนะ สิบโมงจะพาไปเขาใหญ่กัน”

“อื้อ”

“แล้วก็อีกอย่าง....”

“.....”

“พี่จะจีบฝุ่นแล้วนะ”

!!!!!

ห๊ะ ว่าไงนะไอ้หมอหมา!!!!!


Tbc.


 ———————————————————————————————————————


สวัสดีค่ะ มิเอาหมอมาส่งแล้วค่ะ เขาจะจีบกันแล้วค่ะ อิอิ///\\\
ช่วงนี้โคราชฝนตกหนักมากกกกกกก นั่งพิมพ์อยู่ดีๆไฟตก คอมดับวูบพร้อมน้ำตา ประเด็นอยู่ที่มันไม่ออโต้เซฟไง ดีนะพล็อตรวมๆเขียนใส่กระดาษไว้ นั่งพิมพ์ใหม่วนไปค่ะ ฮรื่อ
ตอนนี้คุณน้องฝุ่นดูจะเปลืองตัวดีนะคะโฮะๆ แล้วก็ขอบคุณคอมเม้นทุกๆตอนค่ะเป็นกำลังใจที่ดีมากๆเลย กอดทุกคนนน <3
เรื่องนี้เนื้อเรื่องจะเรื่อยๆ ทายกันง่ายๆงี้แหละ ดราม่งดราม่าอะไรนี่ไม่มีหร๊อกกกกกกกกกก หึๆ
ตอนหน้าพาทัวร์เขาใหญ่นะคะ อยากให้หนุ่มๆไปไหนกันบ้างคอมเม้นได้เลยคะ /_\
เจอกันใหม่เดือนกันยาค่ะ ฮา

#กลิ่นสีและกาวน์หมอ

[zuu_zaa]

 

[บูมเบส]

หมอน่ารักเวอร์

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ว่าและ
ตอนจำไม่ได้ ก็ถูกลูบหัว
พอรู้ว่าเคยรู้จัก ก็หอมแก้มพี่อาร์ทเพราะกลโกงพี่อาร์ท
แถมโดนพี่อาร์ทหอมแก้มก่อนกลับ จนแอ๋ม ฟินนนนน

วันรุ่งขึ้น พี่อาร์ทชมว่าหุ่นดี 
เห็นฝุ่นน้อยเคารพธงชาติด้วย 
และบอกว่าจะจีบแล้ว อะจ๊ากกกกกก 

อยากอ่านพาร์ทพี่อาร์ทแล้ว