10.
จากวันนั้นผ่านมา น้องอายก็ยังคงทักผมมาเรื่อยๆ ตอบตามตรงก็แฮปปี้ครับ ได้คุยกับสาวทุกวัน ถึงทุกเรื่องที่น้องถามจะเกี่ยวกับพี่ปลัดก็ตาม โวะ อย่างกับสารคดีตามติดชีวิตปลัด ยิ่งกว่าเรียลริตี้หมีแพนด้า มันช่างเป็นความรู้สึกเหมือนกินกาแฟ เหมือนจะหวานแต่ เอ๊า! ขม!
“สัดคุณ เรื่องรับน้องลงตกมึงจะอยู่ฝ่ายไหน”
“ฝ่ายชะลอน้ำ”
“นั่นฝาย!!”
“พ่ามพ้ามมมมม”
ป้าปเน้นๆที่หัว โคตรจะเซ็ง พวกไม่มีเสียงหัวเราะในหัวใจ ตอนนี้เอกผมก็มานั่งประชุมกันอยู่ในห้องเรียนครับ หน้าเดิมๆที่ทำงานมาตั้งแต่ปีหนึ่ง กิจกรรมที่ขาดไม่ได้เลยสำหรับชีวิตมหาลัยนั่นก็คือกิจกรรมรับน้องเอก ซึ่งเราเป็นพี่ปีสองเนี่ยก็จะเป็นฝ่ายจัดค่าย เฮดค่ายก็ไม่ใช่ใครไหนไกล เพื่อนแทนของเรานั่นเอง ตามมาด้วยรองประธานค่ายคุณนินิว
แค่ชื่อประธานกับรองประธาน ความโหดก็อยู่ในระดับค่ายกักกันแล้วครับ โอ้โห เล่นซะปวดเยี่ยวก็ไม่กล้าลุกไปเยี่ยวเลย ฮือๆ
“ไอ้คุณไปอยู่แผนกสันกับกูแล้วกัน”
“สันทนาการหรอ”
“สันคอหมู!!”
“อร่อยเลยไอ้เหี้ย!!” มันต้องงี้โว้ยเพื่อนมิตร ผมกระโดดแปะมือเห้ๆกับไอ้มิตร ความทีมเวิร์คของเรามันช่างน่าประทับใจเสียจริง อยากจะชงมุกต่อแต่พอหันขวาไปเจอหน้ายักษ์ของไอ้แทนผมก็รีบยิ้มแห้งออกมาทันที
“ผมทีมสันทนาการคร้าบบบบบ” หลบตีนโดยด่วน ผมกับไอ้มิตรรีบลุกไปกองกันอยู่มุมห้องตรงกลุ่มพี่สัน ไอ้แทนเปิดโหมดนักธุรกิจแล้วน่ากลัวครับ มันเป็นคนจริงจังกับงานมาก จำพวกเจเนรัลเบ๊ทำอะไรก็ได้อย่างพวกผมก็ได้แต่นั่งโง่ๆ
“เออ ไอ้คุณ กูว่าจะถาม”
“เปล่านะ กูไม่ได้ทำ”
“ยังไม่ได้ถาม!!”
“แหะๆ ว่ามาเลยจ้า”
“มึงกับพี่ปลัดนี่ยังไงวะ กูเห็นมึงติดพี่เขาเป็นลิงเลย” ลิงบ้านมึงหล่อขนาดนี้เลยหรอวะ
“สัด ติดเป็นลิงอะไรของมึง พี่มันใจดีมากนะเว้ย เมื่อวานเลี้ยงชาบูกูด้วย หล่อแล้วยังใจบุญ กูยอมเลยว่ะ” นึกไปถึงเมื่อวาน พี่ปลัดนี่เขาสมควรเป็นคิ้วท์บอยอันดับต้นๆจริงแหล่ะครับ ไม่ใช่ว่าหล่ออย่างเดียวแต่โคตรสุภาพบุรุษเลย นั่งลวกหมูให้กินจนอิ่ม ผมก็ชื่นชมพี่มันไปมารู้ตัวอีกทีก็อิ่มจนแทบอ้วก
“มันไม่แปลกหรอวะ”
“แปลก?”
“มึงไม่รู้สึกว่าพี่เขาแปลกๆหรอวะ”
“ไม่นะมึง กูเคยเห็นพี่มันถอดเสื้อก็มีหัวนมสองอันเหมือนคนปกตินะ”
“สัด กูไม่ได้หมายถึงแปลกแบบนั้น”
“เห้ย กูเคยไปวัดกับพี่มัน พี่มันก็ไม่ร้อนด้วย”
“ไม่ได้หมายถึงพี่มันเป็นผีด้วย”
“เอ๊า แล้วแปลกอะไรวะ” พูดให้เข้าใจยากจังวุ้ย พี่ปลัดมันแปลกตรงไหน มีขาสามขาหรือเมียงูแบบงานวัดหรอ ไอ้มิตรมองมาที่ผมก่อนจะถอนหายใจจนปอดฟีบ
“โวะ กูหมายถึงว่าพี่ปลัดเขาชะ-“
“ไอ้มิตรไอ้คุณ พวกมึงเข้าใจที่กูพูดใช่ไหม” เหวอ เสียงเหี้ยมดังเฉียดหูจนต้องรีบหันไปตะเบ๊ะ ครับพ้ม!! เข้าใจครับพ้ม!! ท่านผู้หมวดแทน!!
“เข้าใจครับพ้ม!!”
“เข้าใจว่า?”
...
อุ๊ย
อันนี้ไม่ได้คิดไว้
ผมรีบหันไปขยิบตารัวๆจนตะคริวแบบขึ้นใส่ไอ้มิตรทันที ซึ่งมันก็ได้แต่หัวเราะแห้งๆ เวรแล้ว เอาไงดีวะไอ้คุณ แต่แน่นอนครับ ผมผู้เกิดมากับการเอาตัวรอดเป็นยอดใบชา
“เข้าใจว่าแทนหล่อมากเลยคร้าบบบ”
ป้าป!!
เค อันนี้ไม่รอด
ผมได้แต่มานั่งลูบหัวป้อยๆน้ำตาคลออยู่ข้างไอ้มิตรเหมือนเดิม คุยกันสองคน ไหงกูโดนฟาดหัวคนเดียววะ ขอความยุติธรรมหน่อยได้ไหม
“สรุปเรื่องการแสดงก็จะประมาณทำเป็นรายการทีวี แต่ละปีก็ไปเลือกมาว่าอยากเป็นรายการอะไร น้องปีหนึ่งบอกจะเล่นเดอะเฟส พี่เราจะทำอะไร พวกมึงก็เสนอมาแล้วกัน เค เลิกประชุม ยังไงเดี๋ยวพวกมึงตอบไลน์กลุ่มกันด้วยนะ” เลิกประชุมอย่างรวดเร็ว ตบหัวกูเสร็จประชุมจบเลย สรุปนี่หัวหรือตุ่มแบบในเดอะว้อยซ์ แยกจากเพื่อนเสร็จปุ๊ปพวกผมก็ไปหาข้าวกินกัน ช่วงนี้ไอ้แทนจะเหนื่อยหน่อยครับ เพราะมันต้องดีลงานกับรุ่นพี่กับรุ่นเพื่อน(ที่ไม่ค่อยจะตอบไลน์กลุ่มกันสักเท่าไหร่ยกเว้นมาเถียงเรื่องเงิน) ผมผู้ซึ่งอยากช่วยงานแต่ไม่ได้รับการไว้วางใจเลยได้แต่เป็นกำลังใจให้มันเงียบๆ
พอกลับถึงห้องสิ่งที่เราทำอย่างแรกคือเปิดไฟ จองห้องน้ำกัน ผมเห็นไอ้แทนมันเหนื่อยเลยเสียสละให้
มันได้อาบก่อน ผมเดินไปเอาเท้าสะกิดเปิดพัดลมเบอร์สาม ระหว่างนั้นเองที่ก็มีเสียงตะโกนถามออกมาจากห้องน้ำ
“ไอ้มิตร”
“ว่าไง”
“บอกกูทีว่ามึงไม่ได้ลืมจ่ายค่าน้ำ”
ผมหันขวับไปมองไอ้มิตรที่ยืนหน้านิ่งอยู่หน้าประตูห้อง มันหันคอมาสบตาผมก่อนที่มันจะเดินถอยออกไปเรื่อยๆพร้อมกับปิดประตูดังปั้ง ผมเดินไปตรงครัวเปิดก๊อกขึ้นนิดหน่อยก็ชัดเจนครับ
น้ำไม่ไหล...
“สัดเอ๊ย ดีนะมีน้ำให้กด ไอ้มิตรไปไหนแล้ววะ” ไอ้แทนเดินออกมาหน้าตาหงุดหงิดน่าดูครับ
“มันปิดประตูหนีไปตั้งแต่มึงถามมันเรื่องค่าน้ำแล้ว”
“โอ๊ยแม่ง กูกลับบ้านแล้วกัน ยังไงพรุ่งนี้ก็ยกคลาสอยู่ดี มึงเอาไงไอ้คุณ”
“กูอยู่ได้มึง เดี๋ยวเอาน้ำขวดมาใช้” แล้วเพื่อความประหยัดไปอีกขั้น เราก็จะไม่อาบน้ำข้ามวันข้ามคืน ไอ้แทนพยักหน้ารับ มันเดินเอาของยัดกระเป๋าอยู่ครู่หนึ่งก็โบกมือบ๊ายบายออกจากห้องไป ผมก็ชิลครับ เปิดแอร์นอนสบาย ดีนะแค่น้ำไม่ไหลถ้าไฟไม่ไหลไปด้วยนี่แย่เลย เอ๊ะ ไฟใช้ไหลได้ไหมนะ ได้แหล่ะ ปลาไหลไฟฟ้ายังมีเลย
แอร์เย็นบวกกับเตียงนุ่มเพียงไม่นานผมก็หมดสติลงอย่างง่ายดาย มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่รู้สึกมีผีเสื้อบินอยู่ในท้อง ดังขลุกๆ เป็นผีเสื้อลาบหมูกับตับหวานที่กินไปมื้อกลางวัน ว่าแต่ไหงห้องแม่งมืดงี้วะ ถ้าไม่ได้แสงที่รอดหน้าต่างมานี่แย่เลย แถมร้อนอีกด้วย จำได้ว่าเปิดแอร์ก่อนหลับไปนี่หว่า ผมเดินไปเปิดสวิตช์ไฟดังแป้กก่อนจะพบว่า
... ไฟดับ
“ฉิบหาย...” รู้ว่าไม่ได้ทำไฟติด แต่ผมก็ปิดเปิดไฟป๊อกแป๊กย้ำอยู่อีกสามรอบ มึงจะทำแบบนี้กับกูไม่ไหว น้ำไม่ไหลไฟไม่มีแล้วน้องคุณคนนี้จะอยู่อย่างไร เนี่ย ปวดอึ๊ด้วยเนี่ย โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ อยากจะโวยวายตัดพ้อชีวิตลงเฟส แต่ตอนนี้คุณผีเสื้อลาบและตับหวานก็ได้บินกันว่อนจนปวดท้องไปหมด
ไม่ไหวแล้วโว้ยยย!!
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ
รอบนี้เคาะเป็นจังหวะเพลงฟอร์จูนคุกกี้ของบีเอ็นเคโฟร์ตี้เอ้ก!! ตือดือดือดื่อดี๊ด!!!
“มีอะไ-“
“พี่ปลัด ผมปวดขี้!!!!” ไม่ไหวแล้วโว้ย อีกนิดพุ่งแล้ว ผมรีบดันตัวพี่มันออกแล้ววิ่งเข้าสู่ห้องน้ำทันทีทันใด ฟู่ววววว โล่งแล้ว ผีเสื้อได้บินออกจากท้องแล้ว ฟีลลิ่งมันโซกู๊ดมาก!!
ปลัด.เขาว่ากันว่าความรักทำให้คนตาบอด แต่สำหรับผม ผมอยากจะให้หูหนวกไปด้วยจะขอบคุณมาก เพราะตอนนี้ผมนั่งฟังไอ้คุณบูมโถส้วมจนได้แต่นวดขมับไปมาสามสิบที ไอ้ตอนก่อนไปเปิดประตูก็ว่าดีใจจะได้เห็นหน้าเด๋อๆของมันที่ไม่ได้เห็นมาหลายวัน ที่ไหนได้มาขอเข้าห้องน้ำและปลดทุกข์แบบไม่ได้มีความเกรงใจ รออยู่สักพักไอ้ตัวดีก็เปิดประตูออกมา พร้อมกับใบหน้าแจ่มใส โล่งแล้วสิมึง
“ห้องกูเป็นห้องน้ำสาธารณะไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
“แหะๆ ห้องผมลืมจ่ายค่าน้ำอ่ะ นี่เกือบตายเลยรู้เปล่าพี่ เกิดผมอั้นไม่อยู่ เรี่ยราดมาจนถึงห้องพี่นี่แย่เลยอ่ะ”
“พอเถอะ กูจะอ้วก” ผมตบโซฟาปุๆให้มันมานั่ง มันก็เดินเตาะแตะมานั่ง ผมมองหน้าไอ้คุณที่ขมวดคิ้วเป็นโบว์ดูเคร่งเครียด ก่อนที่คิ้วผูกโบว์นั่นจะหันมาหาผม
“พี่ปลัดผมมีอะไรจะถาม”
“...” แทบไม่รู้ตัว แต่ผมก็เผลอกลั้นหายใจแล้วชะงักอย่างรุนแรง อย่าบอกนะว่ามันไหวตัวทันแล้ว
“มันอาจจะทำให้พี่ลำบากใจ”
“อืม ถามมาสิ”
“ผม...”
“...”
“ผม...”
“...”
“ผมขอนอนด้วยคืนหนึ่งดิพี่ ผมท้องเสียอ่ะ ที่ห้องน้ำไม่ไหล ขอนอนด้วยน้าๆๆ” ถ้าไม่ใช่ว่าเพราะเป็นมันผมคงหันไปตบให้หัวทิ่มพื้นไปแล้ว ไอ้เด็กเวร ตกใจแทบแย่ คิดว่าจะรู้ตัวที่โดนจีบเสียแล้ว
บอกเลยนะครับว่าผมไม่ใช่คนหวงห้องปกติก็จะมีเพื่อนมาทำงานอยู่บ่อยๆบางครั้งก็ไม่ได้ล็อคห้องด้วยเพราะไม่ได้มีของมีค่าอะไรอยู่แล้ว แต่ไอ้การที่ผมเปิดตัวไปแล้วว่าเป็นเกย์แต่ยังมาขอนอนด้วยนี่มันน่าตบหัวสักสองสามรอบ อ่อยเก่งกว่าใครก็มันนี่แหล่ะ
“นี่ไอ้คุณ...”
“นะพี่นะ นี่ไอ้มิตรเพิ่งไลน์มาบอกว่ามันลืมจ่ายค่าไฟด้วย ผมต้องนอนแห้งเป็นปลาแดดเดียวก่อนเอาทอดทั้งคืน ผมอาจจะแห้งตายคาเตียงก็ได้ พี่ไม่สงสารผมหรอ” มึงไม่กลัวโดนปล้ำแต่กลัวการแปรรูปเป็นปลาแดดเดียวเนี่ยนะถามจริง ผมคำจะพูด ผมได้แต่ถอนหายใจยาวอีกรอบ ความระวังตัวเป็นศูนย์ มันน่าปล้ำให้หายเอ๋อ
“เออ จะนอนก็นอน”
“แต่พี่ต้องสัญญาก่อน” ผมเหลือบตามองมัน เดาว่าคงจะสัญญาห้ามทำอะไรผมเทือกๆนี้แน่นอน เออ ก็ยังดีวะ ยังพอรู้สึกป้องกันตัวแบบโง่ๆหน่อย
“สัญญาว่า”
“พี่ต้องตกลงก่อน”
“มีที่ไหนที่ยอมสัญญาก่อนรู้ข้อตกลง” ไอ้คุณยู่ปากใส่ผมเบาๆ
“มีที่นี่ พี่อย่าเถียงนักกฎหมายดิ” เรียนมนุษย์อังกฤษมึงไปเป็นนักกฎหมายตอนไหนอีก ผมได้แต่ปลงตกกับไอ้หน้าแป้นตรงหน้า
“บอกมาก่อนว่าให้กูสัญญาอะไร”
“พี่ต้องสัญญาว่าจะไม่นินทาว่าผมขี้เหม็น!! ผมอายนะโว้ย ถ้าวันหนึ่งผมได้เป็นคิ้วท์บอยขึ้นมาจริงๆแล้วพี่ไปแฉว่าผมอึเหม็นงี้ หมดหล่อกันพอดี”
อืม... ถ้าจะแฉจริงๆ แฉว่ามันกลัวเป็นปลาแดดเดียวดูจะคุ้มกว่าอีก
ผมได้แต่มองนิ้วก้อยสั้นๆของไอ้คุณที่ยื่นมาทำสัญญา โคตรเด็กเลยให้ตาย อยากจะผลักหัวแล้วด่ามันว่าปัญญาอ่อนดังๆถ้าไม่ติดว่า
...ผมดันใจเต้นแรงตอนยื่นนิ้วก้อยตัวเองไปเกี่ยวก้อยมันเสียได้ “กูสัญญา ไปอาบน้ำได้แล้วไป” ผมยกมือขึ้นโบกไล่มัน ไอ้คุณยกยิ้มเผล่ดีใจจนตาปิดแล้วรีบวิ่งจู๊ดไปเข้าห้องน้ำ พอสิ้นเสียงประตูห้องน้ำปิด ผมก็ยกมือตัวเองขึ้นมาดู นิ้วก้อยชนแค่กันสามวิ ทำไมถึงทำให้ผมหยุดยิ้มไม่ได้ขนาดนี้นะ
โคตรจะฟุ้งซ่าน ผมสะบัดหัวไล่ความสาวน้อยในการ์ตูนออกแล้วเดินไปรื้อตู้เสื้อผ้า ถึงผมจะมัวแต่ดีใจกับการเกี่ยวก้อยแต่ก็ไม่ลืมหรอกครับว่ามันวิ่งเข้าห้องน้ำไปแบบไม่ได้เอาชุดหรือผ้าเช็ดตัวอะไรเข้าไปเลย เดี๋ยวพออาบเสร็จก็คงจะตะโกนขอแน่นอน
“พี่ปลัดดด ผมยืมผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าหน่อยยยยย”
เดาหวยไม่ถูกแบบนี้บ้างวะ...
คุณเหมาะสมกับการได้ชื่อว่าเป็นหมาซนๆที่แท้จริง ตั้งแต่มันเข้ามาห้องผมยังวิ่งไม่หยุดเลย เดี๋ยวก็วิ่งกลับห้องตัวเองไปขนตุ๊กตาขนนู่นขนนี่มา เดี๋ยวก็สำรวจห้องหาหนังสือโป๊ว่าผมมีแอบซ่อนไว้ตรงไหนหรือเปล่า พอเหนื่อยก็ไปนั่งขดตัวอยู่บนโซฟาเพราะแอร์ห้องนั่งเล่นผมหนาว
ผมมองไอ้ก้อนคุณที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างหลากหลายอารมณ์ ทั้งเอ็นดูปนอยากเตะ รื้อห้องกูซะกระจุย ความเกรงใจติดลบพอๆกับสติ มันน่าโบกหัวให้หลุด ผมถอนหายใจพร้อมกับเดินไปเอาไดร์เป่าผมในห้องออกมาเสียบ
“คุณ มานั่งตรงนี้”
“ครับ” ตอบรับง่ายๆแล้วก็มานั่งหันหลังตรงหว่างขาผม ตาก็จ้องมือถือไม่สนใจอะไร ผมนั่งเป่าผมให้มันไปเงียบๆหลังจากที่มองผ่านหัวมันไปพบว่าแอพพลิเคชั่นที่มันกำลังจดจ่ออยู่คือไลน์ ดูชื่อคนคุยแล้วผมก็คิดว่าคงเป็นน้องผู้หญิงเมื่อตอนนั้น
...หงุดหงิดใจใช่เล่นเหมือนกันแหะ
“คุณ”
“ครับ?”
“มึงเคยโมโหอะไรมากๆไหม” ผมถามพลางขยี้หัวมันไปด้วย
“เคยดิพี่ ตอนนั้นโมโหแรงมากแทบต่อยกับไอ้มิตรเลยนะ”
“หือ ขนาดนั้นเลย”
“ไอ้มิตรมันโบ้ยว่าผมตดในลิฟต์ต่อหน้าสาว เกือบวางมวยแต่ลืมไปว่าต่อยมวยไม่เป็น” สาเหตุก็สมเป็นมันดี อยากจะถอนหายใจรอบที่ร้อย
“แล้วทำยังไงให้หายโมโห”
“ผมหรอ อืม ผมก็ท่องในใจ”
“ท่องหนึ่งถึงสิบหรอ?”
“เปล่า ท่องว่าถ้าไม่มีพวกมันไม่ใครคบแล้วนะสามครั้ง”
อืม แล้วอย่างนี้ผมต้องท่องในใจว่าจะไม่หึงไม่ได้นะสามครั้งด้วยหรือเปล่า
คุณลบๆพิมพ์ๆอยู่สักพักก็วางมือถือลงเอนหลังเอาหัวแปะลงบนขอบโซฟา แต่ถ้ามองมุมผมที่นั่งอยู่บนโซฟาก็
...ก็เป้าผมดีๆนั่นแหล่ะ เย็นไว้ลูกชาย
“แล้วพี่อ่ะ เคยโมโหมากๆป่ะ”
“บ่อยไป”
“เชื่อป่ะ ผมเคยคิดภาพพี่แบบต่อยตีเลือดกระจาย นักเลงอะไรแบบเนี้ย หล่อแบบแบดบอย” แขนเล็กๆยกขึ้นต่อยอากาศไปมา
“ถึงกูจะเรียนต่อยมวยแต่ก็ไม่ใช่พวกชอบมีเรื่องไปทั่วหรอก” ผมยกหัวมันขึ้นแล้วเอาหมอนมารองไว้ คุณลืมตามองหน้าผม
“พี่ปลัด”
“อะไร”
“หัวใจพี่เต้นโคตรดังเลยว่ะ”
ตากลมจ้องมาผมนิ่ง ผมเองก็จ้องมันตอบไม่ได้หลบตาอะไร
ผมอาจจะควบคุมสีหน้าเก่ง แต่ผมก็ไม่เก่งพอที่จะควบคุมความรู้สึกของตัวเอง มันไม่ได้เพิ่งเต้นแรงตอนนี้แต่เต้นแรงตั้งแต่คุณก้าวเข้ามาในห้องแล้วต่างหาก
“กู...”
“ฟีลให้มาก”
“ฟีลอะไร”
“ฟีลเพลงทูพีเอ็ม ริดซึ่นทูมายฮาร์ทบีท!! บี้ทฟอร์ยู!! แม่เปิดทุกวันบอกเลยว่าร้องได้ยันอังกอร์” เออ ฝากขอบคุณแม่ด้วยแล้วกันที่ช่วยเบี่ยงประเด็นให้ ผมผลักหัวมันออกเนียนๆแล้วทำเป็นคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ไอ้คุณก็ตามภาษาเด็กเด๋อ มันกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่สักพักก็ตาปรือพร้อมหลับคาพื้น ผมเลยต้องไล่มันไปนอนในห้องนอนดีๆ
“อื้อ แล้วพี่จะไปนอนไหนอ่ะ”
“โซฟา”
“แปลว่าไกลมาก”
“นั่นโซฟาร์...”
“พ่ามพ้ามมม!! เห้ยยย!! โซฟาอะไร พี่เป็นเจ้าของห้องก็ต้องนอนเตียงดิ” ไอ้คุณปีนลงจากเตียงมาเขย่าแขนผม ไม่รู้ว่าที่บอกว่าเป็นเกย์เมื่อวันนั้นได้เข้าไปสู่ระบบสมองมันบ้างไหม
“มึงอ่ะนอนเตียง มึงเป็นแขก”
“หึ ผมไทยแท้”
“ตลกมากเดี๋ยวกูตบหัวหลุด” พูดไปงั้นแท้จริงแค่เอื้อมมือไปขยี้หัวมัน
“ถ้าพี่พูดงั้น ผมก็คงต้องรับน้ำใจ ฮู้วววววว” ไอ้คุณกระโดดพุ่งหลาวเข้าไปหาเตียงคิงไซส์ เห็นมันเอาหน้าซุกผ้าห่มขนเป็ดจนจมูกบี้แล้วมันก็...
ให้ตาย!! เราหยุดยิ้มไม่ได้จริงๆ
“ฝันดี” ผมเอื้อมมือไปปิดไฟห้องนอนเตรียมหันหลังออก แต่เสียงเล็กๆของไอ้คุณก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
“พี่ปลัด นอนด้วยกันก็ได้นะ” ตบเตียงแปะๆเป็นซาวด์ประกอบ มันน่าหันหลังไปปล้ำให้เข็ด แต่พอหันไปเจอไอ้หน้าซื่อๆที่มองผมแบบไร้ด้วยความกลัวหรือหวาดระแวงแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อย
“ไม่หล่ะ”
“ไมอ้ะ ผมไม่ปล้ำพี่หรอก”
เออ แต่กูเนี่ยจะปล้ำมึง!!
“นอนไปเงียบๆ”
“ไม่นอนจริงอ้ะ”
“จริง”
“แน่ใจน้า”
“เออ”
“ใจแข็งว่ะ ก็ด้ายยย ฝันดีนะพี่” มันโบกมือหยอยๆเป็นการบอกลาผมก่อนจะตวัดขาสั้นๆของมันกอดหมอนข้างนิ่งไป ผมค่อยๆปิดประตูห้องนอนอย่างเบามือแล้วยืนเอาหลังพิงไว้ ระยะห่างแค่เพียงแค่ประตูห้องนอนที่กั้นระหว่างเรา
ไม่อยากฉวยโอกาส...ถึงจะมีโอกาสให้แอบทำเป็นละเมอคว้ามันมากอด ได้นอนเตียงเดียวกัน ได้แอบมองหน้าตอนมันหลับอะไรเหมือนที่พระเอกละครชอบแต่ผมก็ทำไม่ลง
อย่าให้ได้จีบติดนะไอ้เด็กเวร
จะกอดให้หายใจไม่ออกเลย--
อ้อ ได้อิมเมจแล้วนะ
น้องคุณ เรียกง่ายๆว่า จัสติน บีเกิ้ล
พี่ปลัด ลาบาดอร์
และน้องคุณที่คอสเพลย์เป็นนก ..
ติดตามรูปสีได้ในแทค #คุณปลัดคิ้วท์บอย ในทวิตเตอร์และในเฟสค่า
ขอบคุณที่อ่านและคอมเม้นต์นะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
