12
[Tan]
สมัยเด็กๆผมมักจะได้ยินคำที่ว่ามนุษย์มีหลายรูปแบบ ยิ่งโตขึ้นเราก็จะยิ่งเจอหลายจำพวกมากขึ้น ผมก็เคยคิดนะครับว่ามันจะยิ่งหลายรูปแบบไปได้ขนาดไหน จนกระทั่งสอบติดมหาลัยนี้และได้เจอกับไอ้คุณ
โอเค.. นี่คืออีกหนึ่งจำพวก
จำพวกแบบที่ไม่รู้ว่ามีชีวิตรอดมาขนาดนี้ได้ยังไง
“มึงอาหารเป็นพิษ” ผมมองหน้าไอ้คุณที่ตอนนี้ซีดเซียวเป็นไก่ต้มแล้วต้มอีก นอนสะอื้นอยู่บนเตียง
“ฮึก”
“มึงจะร้องไห้ทำไม”
“กูว่าปูเกลียดกูแล้วอ่ะ ปูแม่งวางยากู ทั้งๆที่ก่อนหน้านี่กูก็สสนิทกับปู โอ๊ย มวลมาอีกแล้ว” มันกดท้องตัวเองแล้วหันมาเบะปากใส่ผม
“หายซ่าไปเลยสิมึง” ผมเดินไปดีดสายน้ำเกลือข้างเตียงมัน กว่าจะหาเส้นเจาะได้ โวยวายโรงพยาบาลแทบแตก
“หายซ่าอะไรกูไม่ใช่โซดาป่ะ”
“ยัง”
“ทาทาหรอ?”
“ยัง”
“แท”
“ยังอีก”
“ใครนามสกุลยังอีกวะ”
“ยังไม่เลิกเล่นอีก เดี๋ยวกูก็เอาน้ำเกลือฟาดเลย” ไอ้คุณยู่หน้า มันยอมนอนเงียบอยู่สักพักก็หันขวับมาไปทางไอ้มิตร
“มิตร มึงว่ากูระดับที่กูปวดท้องจะปวดเท่าตอนแม่กูท้องคลอดป่ะวะ” ไอ้มิตรนี่ก็เป็นอีกหนึ่งมนุษย์จำพวกใหม่ในชีวิตของผมครับ ถ้าไม่รวมงานอดิเรกที่ผมเข้าไม่ถึงแล้ว มันก็เป็นหนึ่งในบุคคลที่มีจิตอันเป็นเมตตาที่ยังคอยรับมุกส่งมุกแห้งๆกับไอ้คุณ ภาพตอนนี้ไอ้มิตรนั่งเล่นROVอยู่ข้างเตียงโดยมีไอ้คุณง้องแง้งนี่ก็ดูไปดูมาก็เหมือนพ่อเฝ้าไข้ลูกเหมือนกันแฮะ
“แล้วมึงปวดขนาดไหน”
“ขนาดXL”
“แล้วแม่ปวดท้องคลอดขนาดไหน”
“จะไปรู้แม่มึงป่ะ”
เนี่ย มึงรอดมาได้ยังไงตั้งหลายสิบปีวะไอ้คุณ
ผมมองได้มิตรที่ลุกขึ้นไปบีบคอไอ้คุณแล้วได้แต่กุมขมับ มันเป็นคนจำพวกที่ต่อให้ไร้เรี่ยวแรงจะหายใจก็ยังจะงัดเฮือกสุดท้ายมาเล่นมุกให้ได้ ยอมใจมันจริงๆ
“เดี๋ยวมึงจะไม่หยุดแค่อาหารเป็นพิษไอ้คุณ”
“ใช่ เพราะกูจะอาคูณเป็นพิษ”
“...”
“ไม่ได้หรอ”
“ไม่...”
“มึงเล่นกันไป กูไปคุยเรื่องค่ายกับพี่โมก่อนนะ” ผมขอตัวออกมาจากห้องก่อน เพราะนอกจากจะเบื่อการต่อมุกแห้งของพวกมันก็ยังมีหน้าที่ประธานค่ายค้ำคอ ย้อนภาพกลับไปเมื่อคืนตอนที่มีโทรศัพท์ปริศนาโทรมาหาผมระหว่างปาร์ตี้ว่าไอ้คุณกำลังจะตาย ผมกับไอ้มิตรนี่วิ่งกลับที่พักแบบจนแทบหายใจไม่ทันเพื่อพบกับภาพไอ้คุณนอนคว่ำหน้ากุมท้องร้องไห้อยู่บนเตียง ยอมรับเลยครับว่าโคตรตกใจ ตกใจแบบที่เกือบจะทำอะไรไม่ถูก ดีที่การจัดค่ายรับน้องนั้นเราจะต้องหาข้อมูลเรื่องโรงพยาบาลเผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินไว้อยู่แล้ว จึงพามันมาส่งโรงพยาบาลได้อย่างรวดเร็ว
นั่นแหล่ะครับ ไอ้คนที่ทำให้ผมกับไอ้มิตรแทบประสาทกิน มือสั่นขาสั่นตอนพามันเข้าห้องฉุกเฉินเสร็จคือคนเดียวกับที่ตอนนี้นอนสงสัยเลเวลการปวดท้องตัวเองกับท้องแม่อยู่บนเตียงคนไข้
ผมเดินออกมาตรงบริเวณหน้าโรงพยาบาลเตรียมจะกดโทรหารุ่นพี่ในค่ายว่าเดี๋ยวสักพักจะกลับไปดูค่ายต่อ แต่ก่อนจะได้ยกโทรศัพท์ขึ้นคุย ตาผมก็ดันไปหยุดอยู่ที่รถยนต์คันหรูที่มาจอดเทียบเสียก่อน
ร่างสูงที่คุ้นเคยเปิดประตูลงด้วยหน้าตาเคร่งเครียดก่อนที่สายตาพี่มันจะมาหยุดที่ผม เจ้าของเบอร์โทรปริศนาที่โทรมาหาผมเมื่อวานถอนหายใจยาวเหยียดแล้วเดินเข้ามาหาผม
“คุณอยู่ไหน”
“ชั้นสองพี่”
“แล้วอาการเป็นไงบ้าง” เห้อ เหม็นความรัก มองมาจากดาวเสาร์ยังรู้เลยว่าพี่มันซัมธิงกับเพื่อนผมแน่ๆ รุ่นพี่ข้างห้องประเภทไหนจะบึ่งรถมาขนาดนี้วะ ดีนะเมื่อวานผมห้ามพี่มันไว้เพราะดึกแล้วมากแล้วกลัวขับรถมาจะอันตราย
“อาหารเป็นพิษเพราะแย่งปูในส้มตำเพื่อนไปกินคนเดียวหมด”
“...” เหมือนได้ยินคำว่าโคตรไอ้คุณเลยมาจากหน้าพี่ปลัด
“พูดไม่ออกเลยดิ เออ ผมก็เป็นงั้นตอนแรก” ไม่รู้จะเห็นใจหรือสมน้ำหน้าแม่งดี เวรกรรมตามทันชัดๆ
“กูหล่ะปวดหัว”
“ก็พี่เลือกจะปวดหัวเองป่ะวะ” ผมพูดขำๆแล้วเดินนำพี่มันเข้ามาในตึก บทโคตรเท่ โคตรเพื่อนที่แสนดี พี่ปลัดไม่ได้พูดอะไรออกมา ซึ่งนั่นถือเป็นเรื่องดี เพราะผมก็ไม่ได้อยากจะพูดเรื่องเหตุการณ์ปัจจุบันระหว่างพี่มันกับเพื่อนผมสักเท่าไหร่
“เอ้า พี่ปลัด มาได้ไงอ้ะ!!” มีหางคงกระดิกยิกๆแล้ว ไม่ค่อยเลยนะไอ้ขี้ ผมกอดอกมองไอ้คุณที่หูตั้งหางกระดิกเหมือนเจ้าของมาเยี่ยมหมาที่คลีนิคสัตว์
“กูมีถ่ายงานแถวนี้พอดี”
“ที่โรงพยาบาลอ่ะนะ”
“ถามมาก” คิ้วท์บอยด่ายังหล่ออ่ะครับคิดดู เป็นผมคงด่ากลับไปแล้วว่า เออ มาถ่ายวีทีอาร์งานศพมึงเนี่ยถามเยอะถามแยะ
พี่ปลัดเดินเข้าไปลูบหัวไอ้คุณ ไอ้คนโดนลูบก็เอนหัวให้อย่างภักดี บอกไม่ถูกเลยครับ มันเหมือนมีออร่าสีชมพูไปทางม่วงๆที่ผมเข้าไม่ถึงฟุ้งกระจายอยู่ ไอ้มิตรเองก็คงรู้สึกได้ มันเลยเก็บโทรศัพท์แล้วเดินมาทางผมด้วยท่าทางมีพิรุธสุดๆ
“ไอ้แทน กูว่าพี่ปลัดกับไอ้คุณมันแปลกๆอยู่นะ”
“ยังไง”
“มีสามหัว”
“สัด เดี๋ยวกูก็ไล่ไปแดกปูตามไอ้คุณเลย”
“ล้อเล่น กูหมายถึง มันแปลกๆ มันมีความเหมือนในอนิเมะที่กูดู”
“ยังไงอธิบาย”
“ก็แบบรุ่นพี่กับรุ่นน้องรักกัน”
“...ก็ไม่แปลกมั้ง”
“แต่นั่นมันอนิเมะชายหญิง เนี่ย กูว่าแปลกตรงนี้แหล่ะ” อยากจะบอกว่าแค่อนิเมะมึงมีไอ้คุณเป็นตัวเอกก็แปลกหมดนั่นแหล่ะ ผมถอนหายใจ
“คุณ เดี๋ยวกูกับมิตรจะกลับไปค่ายก่อนนะ ยังไงมึงก็กลับกับพี่ปลัดไปเลยแล้วกัน หมอให้กลับได้วันนี้อยู่แล้ว” พอผมพูดจบไอ้คุณทำหน้าเหรอหราทันที
“อ้าว แต่พี่ปลัดไปถ่ายหนังต่อไม่ใช่หรอ”
“ไม่ถ่ายแล้ว โปรดิวเซอร์จำวันผิด ใช่ไหมพี่”
“อ่า... เออ ใช่” เรียกได้ว่าอยู่เป็นครับ
“เคดีล งั้นไปแล้ว ฝากไอ้คุณด้วยนะพี่” พูดจบผมก็ลากคอไอ้มิตรออกมาทันที
เอาวะ ไม่เชิงว่าไว้ใจ แต่ไหนๆก็เป็นคนโทรมาช่วยไอ้คุณไว้ไม่งั้นอาการมันอาจจะแย่กว่านี้
...ถือเป็นรางวัลแล้วกันนะไอ้พี่ปลัด.
.
.
[ปลัด] ...เพื่อนคุณฉลาด ไม่รู้นับเป็นข้อดีหรือข้อเสีย
แต่การที่มันรู้แล้วเปิดโอกาสให้ผมอยู่กับเพื่อนมันได้นี่คงนับเป็นข้อดีแหล่ะมั้ง ถึงจะเป็นห้องรวมที่มีคุณลุงคุณป้าเดินกันเต็มก็ตาม
“พี่ปลัด แล้วนี่มาไงอ่ะ ขับรถมาหรอ” ผมมองไอ้หน้าซนๆของคุณที่ตอนนี้ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด
“อือ ไอ้ทิดขับมา” ตอนแรกก็กะว่าจะขับมาเองแต่ก็โดนไอ้ทิดห้ามไว้ มันบอกว่าผมขับเองกลัวจะขับไวไปแล้วเกิดอุบัติเหตุ คิดไปคิดมาก็จริงเลยยอมให้มันเป็นคนขับแทน
“เดี๋ยวกลับเลยก็ได้ ผมอยากกลับไปนอนที่ห้องแล้ว” ป่วยแล้วเป็นหมาหงอยเลย ผมเอื้อมมือไปขยี้หัวมัน
“แดกไม่เลือกก็เป็นแบบนี้”
“ปกติพี่กินส้มตำพี่ไม่แย่งปูเพื่อนกินหรอ”
“ไม่”
“ไม่แย่ง?”
“ไม่ตบมุกมึง”
คนป่วยสะบัดตูดงอนไปหนึ่งที แต่สะบัดได้ไม่ไกลเพราะติดสายน้ำเกลือ ไอ้คุณชั่งใจว่าจะงอนผมดีไหมอยู่สองสามวิสุดท้ายก็หันหน้ามาหาผม ระยะงอนสั้นจังวะ
“พี่รู้ป่ะ พยาบาลจิ้มผมสามรอบกว่าจะเข้า”
“จิ้มอะไร” ผมขมวดคิ้ว
“จิ้มสายน้ำเกลือเนี่ย โคตรเจ็บเลย” มันยกมือมาให้ผมดูพร้อมกับเบะปาก แบบนี้เรียกอ้อนหรือเปล่านะ ต่อให้ไม่ได้ตั้งใจอ้อน แต่เหลวไปหมดแล้วหัวใจ
“อือ หายเจ็บๆ” ผมจับมือมันมาลูบๆ แต๊ะอั๋งไปเนียนๆ ต่อให้ไม่เนียนมันก็ไม่รู้ตัวอยู่ดี
“แล้วนี่อาหารผมนะ แบบไม่เคยเกิดมาเจอต้มจืดที่เหมาะสมจะเป็นต้มจืดขนาดนี้ จืดกว่าหน้าไอ้มิตรอีก”
“ท้องไม่ค่อยดีก็กินอะไรอ่อนๆก็ถูกแล้ว”
“อ่อนๆแบบเด็กมัธยมต้นงี้นับไหม”
“กับตีนนี่” ดีดหน้าผากไปหนึ่งทีข้อหาพูดจาไม่ถูกใจ ไอ้คุณลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆแต่ก็หัวเราะออกมา
“ทำร้ายคนป่วยว่ะ”
“ก็สมควรไหม นอนไปเงียบๆ รอน้ำเกลือหมดจะได้กลับห้อง” จริงก็เหลือนิดเดียวแล้ว อีกสักพักก็คงกลับได้ ผมนั่งลงข้างๆเตียงคุณ คนป่วยถึงหน้าจะดูเหนื่อยแต่ตามองผมแป๋ว
คุณไม่ได้เป็นผู้ชายที่จัดอยู่ในหมวดหมู่หล่อสำหรับผม มันเป็นคนน่ารักที่เอียงๆไปด้านน่ากระทืบนิดหน่อย คุณมีความน่ารักที่ควรจะได้ลงคิ้วท์บอยพอๆกับคนอื่นถ้าไม่ติดว่าความเด๋อจะบังตาทุกคนไว้มิดเสียก่อน แก้มที่เอียงติดอยู่กับหมอนมันดูนิ่มจนอยากจะหยิกแรงๆ และการกระทำไปไว้กว่าความคิดเสมอ รู้ตัวอีกทีมือผมก็ไปจับอยู่ตรงแก้มมันแล้ว
แก้มเยอะจนอยากรู้ว่าสติมันมากองกันอยู่ที่แก้มหมดแล้วหรือเปล่า
“พี่ปลัด”
“หืม?”
“ขอบคุณนะครับ”
“ขอบคุณเรื่องอะไร”
“ถ้าพี่ไม่โทรหาไอ้แทน ผมคงนอนตายเป็นปลาวาฬบรูด้าตากแห้งแล้วแน่ๆ ผมเป็นหนี้บุญคุณพี่อีกแล้วเนี่ย ตั้งแต่คิ้วแตกแล้ว” คุณพูดจบก็หัวเราะจนตาปิดใส่ผม คิดว่าน่ารักแล้วจะมโนว่าตัวเองเป็นปลาวาฬได้หรอวะไอ้เด็กนี่
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”
...มันคงไม่รู้
ว่าไอ้ประโยคช่วยผมด้วยในสายนั่นทำให้ผมใจร้อนขนาดไหน ผมตะโกนให้มันตอบก็ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับนั่นยิ่งทำให้ผมประสาทเสียจนต้องรีบโทรไปหารุ่นพี่เอกมันที่อยู่ปีเดียวกับผมเพื่อขอเบอร์เพื่อนมันอีกที อยากจะรีบขับรถมาหาก็โดนเพื่อนมันกับไอ้ทิดห้ามไว้
ไอ้เอ๋อตรงหน้ามันจะรู้ไหมนะ ว่ารุ่นพี่ตรงหน้ามันคนนี้
ไม่ใช่เป็นแค่คนที่
แอบชอบ แต่เป็นคนที่
หลงรักมันเลยต่างหาก
“เบาหวานจะขึ้นตาแล้วล่าสุด” เสียงนรกแทรกมาจากด้านหลังให้ผมต้องเอามือออกจากแก้มไอ้คุณ
“พี่ทิด!”
“อาทิตย์โว้ย!! หาที่จอดโคตรยากเลย แล้วเป็นไงบ้างไอ้เด็กเอ๋อ” ไอ้ทิดเดินล้วงกระเป๋ากางเกงมายืนข้างๆผม
“สบายดีพี่ แค่ท้องเสียขี้ไปแปดรอบ”
“ผิดหวังเลยกู”
“ไอ้พี่ทิด!!”
“เห้อ แค่ท้องเสีย พ่อแม่งเร่งกูมาเหมือนเมียจะคลอด”
“พ่อ?” ผมศอกท้องไอ้ทิดไปสุดแรงแล้วหันมาเบนความสนใจของคุณไปที่คุณลุงเตียงข้างๆแทนว่าลุงมีหัวนมสามอัน ซึ่งไอ้คุณก็เชื่ออย่างรวดเร็วมันรีบหันไปเพ่งเสื้อลุงข้างๆลืมที่ไอ้ทิดพูดไปหมดสิ้น คนอย่างไอ้คุณนี่ถ้าโดนโจรเอามีดมาจี้ต้องรอให้แทงก่อนถึงจะรู้ว่าโดนปล้นไหมวะเนี่ย หลอกง่ายเสียเหลือเกิน
ผมกับทิดนั่งคุยกับคุณจนพยาบาลมาเอาน้ำเกลือออกให้ ตอนเอาเข็มออกไอ้คุณนี่หลับตาปี๋จนอดเอ็นดูไม่ได้ ถึงนาทีต่อมามันจะส่งสายตาเยิ้มใส่พยาบาลสาวก็ตาม มันน่าเตะให้ตกเตียงคนไข้ เล่นหูเล่นตาเก่งนัก
“เดินดีๆ” คิดว่าอยากเตะไปงั้นไม่กล้าเตะจริงตอนนี้ สภาพคุณตอนนี้เรียกได้ว่าดูไร้เรี่ยวแรงมากๆครับ เหมือนจะยังมีไข้อ่อนๆด้วย ได้แต่เดินให้มันเกาะแขนไม่กล้าพยุง
“เมียกี่เดือนแล้วครับเนี่ยคุณพ่อ”
“ไอ้ทิดหุบปาก”
“อาทิตย์!!”
“แล้วเดี๋ยวใครขับอ่ะพี่”
“ไม่ใช่มึงอ่ะไอ้เด็กเด๋อ”
“โห่พี่ ผมนี่บอกเลยว่าโตเกียวบานาน่า”
“มึงล่อโตเกียวดริฟต์กูเป็นขนมกล้วยเลย”
“พี่แม่งก็ล่อโตเกียวบานาน่าซะห่อใบตองเชียว” ผมมองหมาสองตัวกัดกันแล้วตลกดี ไอ้ตัวซ้ายนี่ทำเป็นซ่า แรงเดินยังไม่ค่อยจะมี สะกิดที่เดียวก็ร่วงแล้ว ตัวขวาเหมือนหมาวัด ไม่ได้สองมาตรฐานแต่อย่างใด
... โอเค ยอมรับว่า สองมาตรฐานนิดหน่อยก็ได้
ถึงคุณจะกวนตีนอย่างไรผมก็รู้ว่าสภาพร่างกายมันไม่ไหว ดูจากการจับท้องตัวเองแล้วขมวดคิ้วบ่อย เดาว่าคงยังปวดท้องอยู่ ไหนจะอุณหภูมิที่เหมือนจะอุ่นกว่าปกตินั่นอีก ผมมองไอ้คุณที่นอนเอาหัวโหม่งหน้าต่างมาได้สิบนาทีแล้วอย่างเอ็นดูปนเวทนา คนปกติกระแทกรอบเดียวเขาก็เปลี่ยนทิศแล้ว นี่นั่งโหม่งอยู่หลายนาที ไม่สงสัยเลยทำไมมันดูเอ๋อๆ
“คุณ”
“ครับ” เสียงแหบมาเลย
“นอนดีๆ” ผมเอื้อมมือไปดึงหัวมันมานอนตักพรางมองกระจกมองหลังไอ้ทิดไม่ให้สาระแนขัดจังหวะไปด้วย ซึ่งได้ผล มันส่งสายตาล้อเลียนตอบกลับมาเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ไอ้คุณไม่ได้ต่อต้านอะไร มันแค่ขยับตัวให้นอนถนัดแล้วก็หลับตาลง อยากจะบีบแก้มให้ยืด จับนอนตักขนาดนี้ไม่มีขัดขืนแถมมีหน้ามาหลับตาพริ้ม ตามเดิมครับ เก่งได้แต่ในความคิด ชีวิตจริงก็แค่ลูบหัวให้มันหลับสบาย เห็นรางความเป็นพ่อบ้านใจกล้ามาริบๆ เอาวะ ให้มันได้เป็นก่อนเถอะพ่อบ้านหน่ะ ใจกล้าไม่กล้าค่อยไปวัดกันอีกที
คุณหลับสนิทหลังจากที่ทิ้งหัวลงบนตักผมได้ไม่นาน วัดได้จากการกัดฟันและรู้สึกเปียกน้ำลายตรงบริเวณต้นขา คุณเป็นคนไม่มีมาด มันอาจจะคิดว่ามี หรือนั่นอาจจะมีมาดของมันแล้ว มันเป็นคนคิดอะไรก็พูดตรงๆ ไม่ค่อยคิดร้ายกับใครเท่าไหร่ ถ้าพูดให้ถูกคือมันดูเป็นคนไม่ค่อยคิดอะไรเลยนอกจากเล่นมุกไปวันๆแต่นั่นทำให้คนสบายใจเวลาอยู่ด้วย
ถ้าคำถามคือ
ทำไมถึงชอบคุณ คำตอบก็คงเป็น
เพราะผมชอบคุณ ไอ้ทิดบอกว่าผมน่าจะหาใครสักคนได้ดีกว่านี้หรือใครสักคนที่เหมาะสมกับผมมากกว่านี้ ผมไม่รู้ว่าเราตัดสินใจในการเลือกว่าจะชอบคนคนหนึ่งว่าเขาคนนั้นเป็นคนดีได้อย่างไร แต่สำหรับผม การที่เราอยู่กับใครแล้วสบาย เราเป็นตัวของตัวเอง นั่นแหล่ะดีที่สุดแล้ว
...เป็นคุณดีที่สุดแล้วในตอนนี้
“ซื้ด พี่ทิดจอดรถ! ผมปวดขี้!!!” ...มั้ง
----
น้องคุณนี่ถ้าเป็นนายเอกไม่รุ่งแนะนำให้ไปเปิดพรีน้ำมันพราย
มาสั้นๆเขียนคลายเครียดจากวิจัยตัวร้าย ฮาาา
หัวข้อ: ░ ผมอยากเป็นคิ้วท์บอย ❤️░ ll ตอนที่ 25 บทส่งท้าย [14/06/18] p.23 (อ่าน 251250 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก