พี่พี่น้องหญิง
ตอนที่12 เออ รัก
สถานะเสือก
ใครได้ยินก็ต้องทำหน้างง
... รวมไปถึงคนคิดด้วย
ก็ไม่น่าไปตั้งชื่อสถานะให้ยากแต่แรกเลยกู...
สถานะเสือกของผมแม่งโคตรคันหัวใจและสร้างความลำบากให้ผมมาก เมื่อวานตอนห้าทุ่มผมยังคงต้องเปิดกูเกิ้ลเสิร์ชว่าคนเป็นแฟนกันเขาทำอะไรกันบ้างแทนที่จะเข้านอนเหมือนทุกวันจนเข้าวันต่อมาผมก็ยังคงมานั่งจ้องบีบีในมือเพื่อหาข้อมูลต่อ
สำหรับผม ผมอยากให้ทุกวันของเรามันเหมือนเดิมแต่ไม่รู้ว่าถ้าเหมือนเดิมเกินไปจนไม่ต่างจากพี่น้องจะไปบีบให้หญิงมันคิดมากหรือเปล่า พอจะทำอะไรที่แฟนทำกันก็...
พาไปดูหนัง
ปกติก็พาไปอยู่แล้ว เลี้ยงป๊อปคอร์นมันมาตลอดตั้งแต่จำความได้ว่าพาไปดูแถมยังต้องคอยหยิบเสื้อกันหนาวไปเผื่อน้องหนาวทุกครั้งด้วย
พาไปกินข้าว
ก็กินด้วยกันแทบจะทุกมื้อมาตั้งแต่เด็ก วันหยุดก็ยังพากันไปตามหาที่กินที่เขานิยมไปกัน หญิงเวลากินของหวานยิ้มตาปิดตลอด
พาไปเที่ยว
ผมนี่แทบจะเป็นตากล้องประจำตัวหญิงในการไปเที่ยวตั้งแต่สวนสัตว์สมัยเด็ก สวนสนุกตอนโตมา หญิงไปค่ายผมยังสมัครเป็นพี่ค่ายไปตามถ่ายรูป
ไอ้ห่า
แฟนอะไรนี่มันไม่ต่างอะไรกับพี่น้องเลยสักนิด ปวดหัวให้ความยุ่งยาก อะไรที่มันจะทำให้หญิงรู้สึกสถานะมันเปลี่ยนไปวะ
“อิพี่ เมื่อวานก็นั่งยิ้มเหมือนคนพี้ยา ตัดภาพมาวันนี้นั่งจ้องมือถือเหมือนได้มือถือเป็นเมีย อะไรของมึงคะ” เสียงไอ้มงแทรกแก้วหูมาพร้อมกับมือป้อมๆ ของมันที่เลื่อนมาบังหน้าจอโทรศัพท์ผม
“เชี่ย กูปวดหัวแล้วเนี่ย”
“ทำไม”
“ขี้เสือกนะมึง”
“มึงไม่รู้หรอว่าชื่อเก่ากูคือนายมงคล นามสกุลเสือก”
“ปัจจุบันอ่ะ”
“นางสาว มงกุฎแก้ว นามสกุลเสือก”
คือเปลี่ยนเพศแต่ความเสือกยังเท่าเดิม ความเสือกนี่มันไม่ขึ้นอยู่กับเพศจริงๆ ผมหัวเราะให้กับความตลกหน้าตายของมัน
“กูยอมมึงเลย กูแค่...” ผมบู้บี้ปากตัวเอง “ไม่รู้ว่ะ ไม่เคยมีไอ้ที่เขาเรียกกันว่าแฟนมั้ง กูทำตัวไม่ถูก”
“มึงมีแฟนหรอ”
“เปล่า”
“เอ้า อีดอก แล้วมึงจะทำตัวให้เหมือนมีแฟนทำไม”
“คือก็ไม่เชิงแฟน”
“แล้วยังไงคะอีพี่ แล้วมันยังไง”
“มึงอย่ากดดันกูดิมง”
“จริงๆ อยากให้มึงเป็นคนกดแล้วก็ดันมากกว่า”
“ห๊ะ”
“เปล่าค่ะ กูไอ” ไอยาวจัง
“ก็คือไม่ใช่แฟน แต่แบบกึ่งๆ ประมาณมากกว่าพี่น้องแต่ไม่ใช่แฟน”
“อีดอก พล็อตเรื่องนิยายไอไลค์มาก มึงจะแอ๊บแอ้ทำไมคะ แฟนก็แฟน มันยุ่งยากตรงไหน” ไอไลค์คืออะไรวะ ผมเกาหัวแกร่กๆ
“คือมึง แฟนมันเลิกกันได้แต่กูไม่อยากเลิกกับเขา”
“แล้วยังไง ไม่เรียกกันว่าแฟนจะได้ไม่เลิกกันงี้หรอ? วิถีลูซเซอร์มากค่ะอีเวร คนจะแยกมันก็แยกกันไม่ว่าจะเป็นพี่เป็นน้องเป็นแฟนเป็นหมาเป็นแมว”
“...”
“ถ้ามึงจะเลี่ยงสถานะมึงก็สร้างความมั่นคงให้ความรู้สึกตัวเองก่อน ให้ความสัมพันธ์มึงไม่มีคำว่าเลิกมันง่ายกว่าเลี่ยงไปเลี่ยงมาไหมวะพี่”
“...”
“เงียบคือ”
“แปป กูประเมิณผลอยู่”
“โอเคค่ะ เข้าใจว่าเพื่อนโง่ กูให้อภัย”
ถ้าจะเลี่ยงสถานะก็สร้างความมั่นคงให้ความสัมพันธ์ไม่มีคำว่าเลิกแทน
... ตั้งแต่ที่สารภาพรัก
“ไม่รู้ว่ะ สถานะไหนที่มันไม่มีเลิกกันมีไหมอ่ะ เอาอันนั้นแหล่ะ ไม่อยากให้ในพจนานุกรมเรามีว่าเลิก เกทป่ะ”
ตอนนั้นทำไมนึกไม่ออกนะ
ว่าคำว่าเลิกไม่มีอยู่ในหัวผมเลยด้วยซ้ำ
“เชี่ย มง กูว่าชีวิตกูไม่มีมึงไม่ได้เลยว่ะ” ผมลุกขึ้นยืนพร้อมกับคว้ามันเข้ามากอด ซึ่งมันก็ยืนให้ผมกอดไม่ขัดขืนแล้วก็ไม่ได้กอดตอบอะไร
“...”
“รักมึงสัด แต๊งกิ้วนะมึง”
“อย่าบอกรักพร่ำเพื่อค่ะอีพี่ถ้ามึงรับผิดชอบความรู้สึกกูไม่ได้ อีสัด อีสันขวาน อีหน้าโง่ อีหน้าเหี้ย ขอด่าหน่อย” เหมือนโกรธอ่ะ ผมหัวเราะเอิ้กอ้ากแล้วตบบ่ามันอีกสองสองครั้งก่อนจะเลี่ยงตัวเดินออกมา
.
.
.
รู้สึกช่วงนี้ผมจะอยู่ที่ห้องตัวเองน้อยเหลือเกิน จนรู้สึกป้ายห้องมัธยมสี่ทับสามนี่มันคุ้นตากว่าป้ายห้องตัวเองอีก
“อ้าว พี่พี่มาหาใครครับ” กำลังจะเคาะประตูห้องก็มีเสียงเรียกให้ต้องหยุดเสียก่อน อ้อ ไอ้หน้าถั่วงอกเพื่อนหญิงนี่เอง
“ไม่น่าใช่มึงแหละ”
“ผะ ผะ ผมก็ว่างั้น” มันหัวเราะแห้งแล้วเปิดประตูห้องให้ พอประตูห้องเปิดผมก็ชะโงกหัวเข้าไปในห้อง สอดสายตาหาตรงที่นั่งประจำของน้อง
หญิงนอนฟุบหน้าอยู่กับหนังสือ หัวทุยปลิวไปมาตามลมที่พัดมาจากหน้าต่าง
“เออ วันนี้ไอ้หญิงมันดูง่วงทั้งวันเลยนะพี่พี่” ผมหลบตาลงมองเพื่อนหญิงที่เพิ่งอัพเดทข้อมูลใหม่ให้ผม
“ง่วง?”
“อือ เห็นหาวตั้งแต่เช้า แล้วนี่มันนอนทั้งคาบเลยนะพี่” ผมงอคิ้ว
“ป่วยหรอวะ”
“ก็ไม่นะ ผมเอามือแปะๆ ก็ไม่มีไข้”
แปลก...
แต่อย่างแรกคือใครให้มึงแปะหน้าหญิงวะ ผมหันไปตบเหม่งไอ้เอ๋อเพื่อนหญิงเบาๆ มันกรี๊ดลั่นแล้วรีบวิ่งไปเกาะระเบียงหน้าห้อง
ผมก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้อง เสียงคุยเล่นยามพักเบรกและไม่มีครูคุมที่ดังไปจนถึงด้านนอกเงียบลงทันที เสียงที่เงียบลงส่งผลให้หญิงที่ฟุบหน้านอนอยู่เด้งขึ้นมา หน้าเด๋อนั่นดูตกใจเล็กน้อยคงเพราะคิดว่าคุณครูเข้าห้องมาเชค ตาปรือสอดส่องไปทั่วห้องจนในที่สุดก็มาหยุดที่ผม
“ฝันดีป่ะ”
“พี่...”
“ฝันถึงกูป่ะ” ผมเดินไปนั่งขอบโต๊ะพร้อมกับยกนิ้วเขี่ยน้ำลายข้างแก้มน้องมาเช็ดเสื้อนักเรียนตัวเอง
“อื้อ...” หญิงยกมือขึ้นปาดแก้มตัวเองสองสามทีก่อนจะเงยหน้ามองผม “พี่... มาทำไรอ่ะ”
“มาหาไม่ได้หรอ”
“ได้”
“เอ้า แล้วถามทำไม”
“อย่ากวนตีนหญิง” คิ้วขมวดเป็นผมพร้อมกับทำหน้าทำตาเหมือนแมวขู่ โถ ไอ้ลูกแมว น่ารักจังโว้ย
“ไอ้ถั่วงอกบอกว่ามึงง่วงทั้งวัน”
“ใครถือไอ้ถั่วงอก”
“ไอ้นั่นอ่ะ” ผมชี้นิ้วไปที่เพื่อนมันที่ยืนเกาะประตูอยู่
“เพื่อนหญิงชื่อตั๋ง”
“ทำไมถึงง่วง” ผมเมินคำบอกเล่าจากหญิงแล้วมาโฟกัสที่ปัญหาแทน
“...”
“...”
“คือ...”
“...”
“...”
“ลีลาเป็นหนังอินเดียเลย ไปวิ่งรอบเขาแล้วค่อยกลับมาบอกกูเลยดิงั้น” ผมเกาหัวแกรกๆ
“ไปคุยด้านนอกเถอะ” หญิงลุกขึ้นจับมือผมก่อนจะออกแรงดึงให้ออกจากห้อง ผมเดินตามน้องอย่างเซ็งๆ ไม่ลืมชายตาขู่เพื่อนร่วมห้องหญิงไปด้วย ขู่ไว้ก่อน จะได้ไม่ซ่ามาแตะแฟนชาวบ้าน
พอพูดถึงแฟนแล้วก็เขินว่ะ
ทำไมมันจั๊กจี้จังไอ้คำเวรนี่
“จะพากูไปไหนอ่ะ กูกลัวนะ”
“...” ไม่ตอบแถมลากผมเดินต่อ จะใช้คำว่าลากก็ไม่ถูกเพราะจริงๆ หญิงไม่ใช่คนแรงเยอะเป็นผมเองแหละที่ออกแรงเดินให้แต่แค่ทำจริตเหมือนโดนดึง โดนลากมาสักพักก็มาหยุดอยู่ตรงมุมอับของทางเชื่อมตึก
“จะซ้อมกูหรอ กูสู้นะหญิง” ผมยกการ์ดขึ้นตั้ง ตั้งไปงั้น ให้ต่อยหญินี่งจ้างสิบล้านผมยังไม่ทำเลย หญิงเบะปากก่อนจะเดินมาดันการ์ดผมออกแล้วซบหัวลงมา
ไอ้เชี่ยๆๆๆๆๆๆ
อารมณ์ไหนไม่รู้แต่น่ารักฉิบหาย
“ง่วงจัง”
“เป็นไร” ผมก้มตัวเอาคางถูกับหัวน้องไปมา
“เมื่อวานนอนไม่หลับ”
“นับแกะร้อยตัวยัง”
“เวลาพี่นอนไม่หลับ พี่นับแกะหรอ” หญิงงัดหน้าขึ้นถามผม ตากลมแม่งโคตรจะอ้อน น่ารักจังวะ
“หึ ชักว่-“
โดนทุบเข้าให้จนพูดไม่จบประโยค ผมยิ้มล้อไอ้คนแก้มแดงในอ้อมอก หญิงไม่ชอบให้พูดลามก ส่วนผมโคตรชอบเวลามันไม่ชอบแล้วทำหน้าบู้บี้
“ลามก”
“เมื่อวานกูก็นอนไม่หลับ”
“อย่างพี่หรอนอนไม่หลับ”
“อือ คิดไม่ออกว่าจะทำตัวกับมึงยังไงดี หวานเกินไปกูก็ไม่ชิน จะเหมือนเดิมก็กลัวมึงคิดมาก” ผมลูบหัวหญิงไปมาพลางเล่าปัญหาให้มันฟัง “แล้วมึงหละ ทำไมนอนไม่หลับ”
“หญิงกลัวพี่เพิ่งนึกออกว่าชอบหญิงแบบน้อง ก็ไม่แย่หรอก น้องก็น้องแต่.. แต่...”
“...”
“มันแบบพูดไงดีอ่ะ พี่อาจจะไม่รู้ตัว แต่หญิงชอบพี่มานานมากนะ นานจนไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ แล้วพอมันมีอ่ะ...” หญิงเอนหน้าเอาจมูกซุกเข้ากับอกผมพร้อมกับพูดเสียงอู้อี้ “มันไม่อยากให้หายไปเลย”
หญิงเป็นเด็กคิดมากมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ผมย้ายมือไปจับสะโพกน้องแล้วอุ้มขึ้นวางบนระเบียง ใบหน้าหญิงติดจะเบะเล็กน้อย ตากลมเริ่มจะขึ้นสีแดงเตรียมพร้อมจะปล่อยโฮ
“หญิง”
“...หือ”
“กูโง่”
“บอกไม คิดว่าหญิงไม่รู้หรอ”
“กูคิดอะไรยากๆ ซับซ้อนแล้วกูปวดหัวมากจริงๆ ” ผมใช้มือหยาบกร้านของตัวเองประครองหน้าหญิงจนแก้มกลมนุ่มนิ่มนั่นเบียดตัวขึ้นเป็นก้อน
“อื้อ”
“กูไม่รู้หรอกว่าใครก็รักใครก่อนใคร กูหรือมึง แต่เชื่อกูหน่อยดิว่าบนโลกเนี้ย คนที่รักมึงรองมาจากพ่อแม่ก็กูนี่แหละหญิง ถ้าจะคิดมากเรื่องความรู้สึกกูเปลี่ยนไปหรือน้อยลง มึงไปคิดมากเรื่องทำยังไงให้ไอ้พอร์ชแดกแคร์รอทเถอะ”
“...”
“กูดิควรคิดมาก คิดมาทั้งวันทั้งคืนว่าจะทำยังไงที่จะทำให้มึงรู้สึกว่าเราเป็นมากกว่าพี่น้อง”
“...”
“คิดไม่ออก”
“...”
“...”
“...”
“...”
“อันนี้พูดจบแล้วหรอ” หญิงขมวดคิ้วทำหน้างง
“ใช่ กูคิดไม่ออกจริงๆ จบแล้ว” หญิงที่ทำหน้าไม่เข้าใจค่อยๆ เปลี่ยนหัวเราะออกมาเบาๆ ขำอะไรของมันไม่รู้ แต่เวลาหัวเราะเห็นฟันกระต่ายเล็กๆ นี่โคตรน่ารักเลย ทั้งตัวมันไม่มีอะไรไม่น่ารักเลย เหมือนพระเจ้าใส่สารน่ารักหกตอนสร้างมันขึ้นมา
“พี่แม่ง”
“อะไร”
“หญิงโคตรรักพี่เลยเนี่ย” เป็นหญิงแทนที่เอื้อมมือแขนมาดึงแก้มผม
“อารมณ์ไหนวะ”
“เวลาหญิงบอกรักก็บอกตอบดิ”
“เออ รัก” ผมตอบทันทีแบบไม่ต้องคิดอะไร
“ห้วนอ่ะ”
“บอกรักต้องมีโทนเสียงด้วยหรอ”
“หึ ไม่ต้องหรอก” หญิงยิ้มออกมาจนตาหยีเป็นไอ้หมวย “เพราะเป็นพี่อ่ะ จะบอกโทนไหนหญิงก็ดีใจหมดแหละ”
ดาเมจร้อยคะแนนเต็ม
ตัวเท่าแมวน่ารักเท่าหมี
ผมสะบัดหัวให้หญิงเอามือออกจากแก้มแล้วก้มตัวลงจูบเบาๆ บนจมูกเล็กนั่นหลังจากที่ทนความน่ารักของมันไม่ไหวอีกต่อไป ทันใดนั้นไอ้เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากก็เงียบลงทันที เหลือไว้แต่หน้าตกใจตาโตของหญิง
“อ้าว อึ้งไปแล้ว”
“พี่...” หญิงรีบยกมือขึ้นปิดจมูกตัวเอง
“มึงน่ารักอ่ะหมวย”
“...”
“จริงจะจูบปาก แต่ก้มไม่ถึง เงยหน้าหน่อยดิ”
“...” หน้าดื้อขึ้นสีแดง เหมือนจะด่าผมทางสายตาแต่ก็เงยหน้าขึ้นให้แต่โดยดี เนี่ย ไปแข่งรางวัลน่ารักที่สุดในโลก ต้องได้แชมป์ทุกสมัยได้แล้วนะ น่ารักมันทุกวินาทีแบบนี้อายุผมคงสั้นลงหลายปี
ผมก้มลงประทับปากตัวเองลงบนปากเล็กสีชมพูของหญิง ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านั้น แค่การจุ๊บปากเบาๆ แล้วก็ผละออก แก้มใสของหญิงขึ้นสีแดงแปร๊ดไปยันหูแต่ยังพยายามทำหน้าทำตาเหมือนไม่ได้เขิน เอ็นดูจนอยากจะจุ๊บอีกรอบ เหมือนหญิงจะรู้ถึงได้รีบยกมือขึ้นดันคางผมออก
“ไม่เอาแล้ว ห้ามจุ๊บ”
“ไมอ่ะ”
“นี่โรงเรียนนะพี่” ถลึงตาดุอีกต่างหาก เหมือนแมวเลย
“ก็โรงเรียนถึงแค่จุ๊บไง กลับบ้านดิค่อยว่ากัน”
“ลามก” แล้วก็โดนหญิงต่อยหน้าอกเบาๆ ผมหัวเราะให้กับไอ้ท่าทางน่ารักนั่น
“ลามกตรงไหน คิดว่ากูจะทำอะไร”
“ไม่ต้องเลย”
“ไหน กูคิดอะไร พูดออกมาดิ๊หมวย”
“พี่!!!”
“มึงเลยอ่ะ ตัวลามก บอกเลยนะเรื่องที่มึงคิดอ่ะลืมไปได้เลย ไว้เรียนจบค่อยว่ากัน” พอผมพูดจบหญิงก็ขมวดคิ้วกลับ
“พี่จะเรียนจบปีหน้าแล้วนะ”
“กูหมายถึงจบมหาลัย”
“ห๊ะ” อะไร ทำไมบทนางเอกถึงทำหน้าเหมือนผมพูดอะไรผิดไป หญิงหน้าเด๋อด๋าไปหมด ทั้งขมวดคิ้วทั้งอ้าปากหวอ
“ตกใจอะไรขนาดนั้น”
“จะ จบมหาลัย” หญิงยกนิ้วขึ้นมานับก่อนจะทำหน้าแหย
“ก่อนจะคิดมากเรื่องนั้น มาคิดมากเรื่องพ่อแม่เราก่อนเถอะไอ้หมวย” ผมขยี้หัวหญิงจนฟูเป็นรังนก พอพูดถึงพ่อแม่หญิงค่อยดึงสติกลับมาได้
“พี่...”
“บ้านกูไม่ติดอะไรอยู่แล้ว แต่บ้านมึงเถอะ”
ใช่ครับ บ้านผมไม่ติดอะไรเรื่องนี้อยู่แล้ว ถึงแม้ผมจะยังไม่ได้ถามแต่โดยปกติแล้วบ้านผมจะไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรกับเรื่องส่วนนักแค่เป็นคนดีก็พอ เนี่ย โคตรจะสายบุญ ความคิดแบบนี้แม่ผมเองแหละที่ปลูกฝังมาตั้งแต่เด็ก ขอแค่อย่าติดยา อย่าทำร้ายร่างกายหรือไปทำอะไรให้คนอื่นเดือดร้อนก็พอ นอกเหนือจากนั้นจะทำอะไรก็ทำจะเป็นอะไรก็เป็น
บ้านหญิงเนี่ยสิ...
แม่หญิงไม่เท่าไหร่ แต่พ่อหญิงเนี่ยเขาหวงหญิงเลเวลเดียวกับพ่อหวงลูกสาว เขม่นผมมาตั้งแต่สมัยหญิงยังเด็กจนเข้ามัธยมแล้วก็ยังเขม่นอยู่ หวงไม่รู้จะหวงยังไง แต่ก็พอเข้าใจแหละ ขนาดผมเป็นแค่พี่ข้างบ้านยังหวงฉิบหายเลยนับภาษาอะไรกับพ่อแท้ๆ
ลูกน่ารักขนาดนี้ ไม่หวงได้ไงวะ
“หญิงยังไม่กล้าบอกพ่อเลย...”
“ก็ไม่เป็นไร”
“กล้าเมื่อไหร่ค่อยบอก แต่ไม่ต้องกลัวหรอกพ่อรับไม่ได้หรอกเพราะพ่อมึงไม่ชอบกูมานานแล้ว” พูดจบก็เพิ่งนึกได้ว่าเอ๊ะ มันเป็นคำปลอบได้ป่ะวะ แต่ได้แหละ เพราะหญิงเปลี่ยนจากหน้าเศร้าเป็นยิ้มบางๆ แทน
“ก็จริง ไล่เตะมาตั้งนาน”
“เอาจริงๆ เข้าใจพ่อมึงแล้วก็ดีใจที่มึงมีลูกไม่ได้นะ”
“...”
“ถ้ามีลูกแล้วออกมาหน้าเหมือนมึง ปวดหัวตายห่าเลย แค่นี้ก็หวงเหนื่อยแล้ว”
พูดจริงจากใจเลยครับ ผมโตมากับการเลี้ยงเด็กอย่างไอ้พอร์ช ทั้งตื่นมาป้อนนมแทนแม่ตอนดึกๆ เปลี่ยนไดเปอร์ให้ก็แม่งยิงขี้ใส่เสื้อตัวโปรดเป็นทาง ตอนมันพูดไม่ได้ร้องไห้อย่างเดียวก็เดาไม่ถูกว่าเป็นอะไร กว่าจะโตมาเป็นไอ้ก้อนน่ารำคาญเหมือนทุกวันนี้ก็เล่นเอาผมสลัดความคิดอยากมีลูกทิ้งไปตั้งแต่เด็ก
“หญิงเป็นแม่หรอ”
“มึงคิดภาพกูเป็นแม่ไหมหละ ลูกคงเอาสายสะดือรัดคอตายตั้งแต่ถอดวิญญาณมาเห็นร่างแม่ตัวเอง ตัวเท่าหมีควาย”
“พี่เพ้อเจ้ออ่ะ”
“พูดไว้ก่อน เดี๋ยวแม่งมึงมีความคิดว่าพี่ไปคบผู้หญิงดีกว่า มีลูกได้ด้วยอะไรแบบนี้ กลายเป็นทะเลาะกันอีก กูง้อไม่เก่ง” พอผมพูดจบหญิงก็ยิ้มตาปิด เอาหัวมาถูกับไหล่ผมไปมา เนี่ย แสดงว่ามันคิด ไอ้คนขี้คิดมากแบบมันเนี่ย มีหรอจะไม่พาลไปคิดนู่นคิดนี่เรื่อยเปื่อย
“ถ้าหญิงเป็นผู้หญิงก็ดีดิ มีลูกสาวไรงี้”
“ดี กูคงไม่ต้องทำอะไรแล้วงั้น ถือปืนรอหน้าบ้านทั้งวัน”
“แล้วถ้าเป็นลูกชายอ่ะ”
“ก็หวงอยู่ดี”
“แต่หญิงมีให้ไม่ได้นะ”
“ถึงกูจะโง่แต่ไม่ได้โง่ขนาดไม่รู้ว่าผู้ชายท้องไม่ได้นะหญิง”
“...”
“เนี่ย เอาแล้ว กูจับรังสีอะไรแปลกๆ ได้อีกแล้ว บอกว่าอย่าคิดไง”
“ไม่ได้คิดมาก แค่เสียดาย พี่คงเป็นพ่อคนที่ดี เสียดายที่มีลูกให้ไม่ได้” หญิงงึมงำในลำคอแล้วเหวี่ยงหัวไปมา “แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอยากให้พี่ไปคบกับผู้หญิงนะ เสียดายเฉยๆ” เสียงแข็งขึ้นมาเลย
“พ่อคนที่ดีเอาไว้ก่อน ปัจจุบันกูยังเป็นแฟนที่ดีไม่เป็นเลย ปวดหัว”
“ไหนว่าไม่อยากเป็นแฟน”
“เป็นแล้ว เผื่อหมามายุ่มย่ามจะได้มีสิทธิ์ต่อย” หมาไม่ใช่ไหนไกล ไอ้ประธานชมรมถั่วงอกนั่นแหละ
“แต่หญิงชอบสถานะเสือกนะ”
“งั้นเสือกก็ได้ เสือกเอาไว้บอกคนอื่น แต่แฟนใช้กันสองคน กูก็ชอบนะ เวลาบอกคนอื่นกวนส้นตีนดี เสือก” คำเดียวกันแท้ๆ แต่เวลาหญิงพูดดูเอเนอร์จี้เสือกแบบน่ารัก พอผมพูดดูน่าสวนกลับด้วยตีน ผมเอื้อมมือไปกุมมือหญิงไว้ สอดนิ้วประสานกันพร้อมกับจูงน้องเดินกลับห้อง หญิงเหมือนจะขืนเอามือออกตอนแรก แต่พอสักพักก็เปลี่ยนเป็นกระชับกุมมือผมตอบ
“พี่...”
“หืม?”
“รักหญิงเยอะๆ นะ” พูดกับผมแต่หันหน้าหนีไปออกเสียงกับกำแพง ปล่อยให้ผมเห็นแต่หูแดงๆ ผมยิ้มมุมปากแล้วกระชับมือเล็กในมือใหญ่ของตัวเองให้มั่น
“เออ รัก”
“ห้วนอีกแล้ว”
“เรื่องเยอะจัง”
“พี่ชอบพูดเสียงห้วน”
“รักครับ”
“...”
“เย็นหน่อยหญิง กูเจ็บมือ”
“พี่แม่ง!!!”
เอ้า....
รักครับก็ห้วนไปหรอ...
---
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
